ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 2023 (Ομιλία π.Ευθυμίου Μπαρδάκα)

 

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

  

Ἐμῶν μελῶν χειρί σου, ἐξερευνήσας τὰς πληγάς, μή μοι Θωμᾶ ἀπιστήσῃς, τραυματισθέντι διὰ σέ, σὺν Μαθηταῖς ὁμοφρόνει,

καὶ ζῶντα κήρυττε Θεόν»

             Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

Χριστὸς Ἀνέστη!

            Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ὁ φόβος διώκεται! Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἡ πίστη κρατύνεται!

            Πράγματι, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ, μέσα σὲ ὅλα τὰ καλὰ τὰ ὁποῖα προσέφερε στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, χάρισε τὴν κατάργηση τοῦ φόβου καὶ τὴν ἑδραίωση τῆς πίστης, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴ τῆς Ἀγάπης, Ἰωάννη τὸν Θεολόγο. 

            Τὰ Φρικτὰ Πάθη καὶ τὴν Σταύρωση τοῦ Θεανθρώπου συνόδευσε ἡ ἀπομόνωση τῶν Μαθητῶν ἐξ αἰτίας τοῦ φόβου μήπως συλληφθοῦν ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους καὶ πάθουν κακό. Τὸ σκληρὸ καὶ ἄδικο τέλος τοῦ Διδασκάλου τους τοὺς κόστισε πολὺ καὶ θλίψη κατέλαβε τὴν καρδιά τους. Τρεῖς ἡμέρες μετὰ τὴν Σταύρωση, οἱ Μαθητὲς ἀκόμη κλεισμένοι, φοβισμένοι καὶ ταραγμένοι. Καὶ τί λογισμοὶ δὲν περνοῦσαν ἀπὸ τὸ μυαλό τους: πόσο μικροὶ φάνηκαν ἀπέναντι στὸ Θεῖο Πάθος, φθάνοντας στὸ σημεῖο νὰ ἐγκαταλείψουν τὸν Κύριο ὅλοι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Ἰωάννη. Ἀκόμη καὶ οἱ Μαθήτριες, ἔδειξαν μεγαλύτερο θάρρος ἀπὸ ἐκείνους, καθὼς ἦταν κοντὰ στὸν Χριστὸ τὴν ὥρα τοῦ τέλους. Λίγο πρὶν τὴν προδοσία, στὸν Κῆπο τῆς Γεθσημανή, οὔτε λίγο δὲν ἔμειναν ξύπνιοι γιὰ νὰ προσευχηθοῦν ὑπὲρ Αὐτοῦ. Μήπως ἔπρεπε νὰ εἶχαν κάνει κάτι γιὰ νὰ Τὸν σώσουν; Μὰ ὁ Πέτρος ἔκανε κάτι. Ἔβγαλε τὸ μαχαίρι καὶ ἔκοψε τὸ ἀφτὶ τοῦ Μάλχου. Ἐκεῖνος, ὅμως, ποὺ ἦρθε ὄχι νὰ ὑπηρετηθεῖ, ἀλλὰ νὰ ὑπηρετήσει καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ στὴ θυσία ἄφωνος, χωρὶς καμὶα ἀντίδραση, ὅπως τὸ ἀρνί, πῆρε τὸ ἀφτὶ καὶ τὸ ἔβαλε στὴ θέση του, διδάσκοντας τὸν Πέτρο ὅτι μὲ ἄλλον τρόπο πρέπει νὰ δείξει τὴν ἀνδρεία του καὶ ὄχι μὲ τὴ βία. Ὁ Πέτρος… Τί σκεφτόταν ἄραγε; Μὲ τὴν θέλησή του ἀρνήθηκε τὸν Χριστό, Ἐκεῖνον γιὰ τὸν Ὁποῖο ἔλεγε ὅτι μέχρι καὶ στὸν θάνατο θὰ πάει, καὶ ἔβγαλε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν χορεία τῶν Μαθητῶν. Οἱ τύψεις σκότιζαν τελείως τὸ μυαλό του. 

            Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ κλίμα τῆς ταραχῆς, τῆς ἀνησυχίας, τῆς ἀβεβαιότητας, τῆς τύψης, τοῦ σκοταδιοῦ πέρασαν τρεῖς ἡμέρες. Τὴν τρίτη ἡμέρα, τὴν πρώτη τῆς ἑβδομάδας, οἱ Μυροφόρες εἶδαν μὲ τὰ μάτια τους τὸν Ἀναστημένο Χριστὸ καὶ ἔσπευσαν νὰ μοιραστοῦν τὴ χαρά τους μὲ τοὺς Ἀποστόλους. Ἐκεῖνοι, ὅμως, δυσκολεύονταν νὰ πιστέψουν σὲ ἕνα τόσο μεγάλο γεγονός, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παραμείνουν βυθισμένοι στὸ σκοτάδι. Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας, μὲ τὶς πόρτες νὰ εἶναι κλειδωμένες, ἐμφανίσθηκε μπροστά τους ὁ Χριστός, δίνοντάς τους αὐτὸ ποὺ ποθοῦσε ἡ ψυχή τους, τὴν Εἰρήνη. Φύγανε τότε καὶ οἱ λογισμοὶ καὶ ὁ φόβος καὶ ἡ λύπη, ἐνῶ ἡ Χαρὰ ἁπλώθηκε παντοῦ.  

            Ὡστόσο, τὸ εὐλογημένο ἐκεῖνο ἀπόγευμα, ἔλειπε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ὁ Θωμᾶς. Κατὰ Θεία Οἰκονομία, δὲν ἦταν ἐκεῖ γιὰ νὰ βιώσει μαζὶ μὲ τοὺς Ἀποστόλους τὴν Ἀνάσταση τοῦ Διδασκάλου. Στὶς δικές τους μαρτυρίες, ἐκείνος ἀπαντοῦσε μὲ τὴν δυσπιστία του: ἐὰν δὲν Τὸν δῶ Ἀναστημένο, ἐὰν δὲν ἀγγίξω μὲ τὰ χέρια μου τὴν πλευρὰ καὶ τὰ χέρια Του, δὲν θὰ πιστέψω! Ἐγὼ θέλω νὰ γίνω μάρτυρας τῆς Ἀναστάσεως, νὰ κηρύξω τὴν Ἀνάσταση στὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης. Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ κάνω αὐτό, θέλω νὰ δῶ. Θέλω προσωπικὴ ἐμπειρία. Θέλω νὰ ζήσω τὴν Ἀνάσταση γιὰ νὰ κηρύξω Ἀνάσταση καὶ νὰ δώσω καὶ τὴ ζωή μου ἀκόμα ἄν χρειαστεῖ. 

           

Αὐτὸ ἦταν τὸ σκεπτικὸ τοῦ Ἀποστόλου. 

            Ὀκτὼ ἡμέρες μετὰ τὴν Ἀνάσταση, ὅταν πάλι οἱ Μαθητὲς ἦταν κλεισμένοι στὸ σπίτι, μὲ τὸν Θωμᾶ νὰ εἶναι μαζί τους αὐτὴ τὴ φορά, ὁ Ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν πάλι στάθηκε ἀνάμεσά τους λέγοντας: «Εἰρήνη ὑμῖν». Φαντασθεῖτε τί χαρὰ ἔνιωσαν οἱ Ἀπόστολοι ποὺ Τὸν εἶδαν ξανά, ἀλλὰ καὶ ποὺ ἦταν μαζί τους ὁ ἀδελφός τους, ὁ Θωμᾶς. Ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος ἀκούει τὰ αἰτήματα τῶν δούλων Του, ἀνταποκρινόμενος θετικὰ στὸ καρδιακὸ αἴτημα τοῦ Θωμᾶ, καταδέχθηκε νὰ Τὸν ψηλαφήσει προκειμένου νὰ πεισθεῖ περὶ τῆς Ἀναστάσεως. Ψηλάφησε ὁ Θωμᾶς καὶ μὲ χαρὰ ὁμολόγησε: «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»! 

            Αὐτὴ ἡ ὁμολογία κατάργησε τὴν ἀμφιβολία τῆς Ἀναστάσεως. Ἤξερε ὁ Χριστὸς ὅτι ἑμεῖς ὡς ἄνθρωποι, δύσκολα μποροῦμε νὰ πιστέψουμε κάτι ποὺ ὑπερβαίνει τὴν ἀνθρώπινη λογική. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, φρόντισε τὸ μεγαλύτερό Του θαῦμα, αὐτὸ ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι Θεός, νὰ τὸ ὑποστηρίξει μὲ πολλὰ ἱστορικὰ καὶ ἔγκυρα στοιχεῖα. Ἕνα ἐκ τῶν στοιχεῖων ποὺ ἔδωσε ἀπὸ τὴν πολλή Του φιλανθρωπία, ἦταν ἡ κοσμοσωτήρια ὁμολογία τοῦ Θωμᾶ: «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»! Δὲν ἦταν ὁ Ἰησοῦς μόνο ἄνθρωπος. Ἄν ἦταν μόνο ἄνθρωπος, θὰ τελείωνε στὸν Σταυρό. Ὁ Ἰησοῦς ἦταν καὶ Ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ Θεός. Γιὰ αὐτό, ὁ σωματικὸς θάνατος γιὰ Αὐτὸν δὲν ἦταν τὸ τέλος, ἀλλὰ τὸ μέσον κατάργησης τοῦ θανάτου καὶ κυριαρχίας τῆς Ζωῆς. 

            Ἐνῶ ὅλα τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου πρέπει νὰ τὰ δεχόμαστε μὲ καρδιακὴ πίστη, δίχως ἐξέταση, τὴν Ἀνάσταση, μποροῦμε νὰ τὴν ἐξετάσουμε μὲ λογικὰ στοιχεῖα. Πολλοὶ ἐπιστήμονες, ἄλλοτε δεδηλωμένοι ἄθεοι, ἐπιχείρησαν νὰ μελετήσουν τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως μὲ βάση τὰ στοιχεῖα, προκειμένου νὰ τὴν ἀποδείξουν ἄκυρη, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν ἐξέταση τῶν στοιχεῖων διαπίστωσαν ὅτι ὄντως ὁ Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἀκόμη καὶ ἡ ζωὴ τῶν πρώην ἀθέων ἀπέκτησε νόημα καὶ Φῶς.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

            Τὸ γεγονὸς τὸ ὁποῖο αὐτὲς τὶς σαράντα ἡμέρες, ἀλλὰ καὶ κάθε Κυριακὴ τοῦ ἔτους ἑορτάζουμε, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, εἶναι γιὰ ἑμᾶς τὸ κέντρο τῆς πίστεώς μας, εἶναι τὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας, εἶναι ἡ παρηγοριά μας, εἶναι τὸ κίνητρό μας νὰ ἐργαστοῦμε ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ καλοῦ, εἶναι τὸ φάρμακο στὴ λύπη, εἶναι τὸ ἐλαφρυντικὸ τοῦ Σταυροῦ μας. Ἡ ἀμφισβήτηση τοῦ μεγάλου αὐτοῦ γεγονότος, μόνο μὲ σκοτάδι καὶ μὲ ψέμα γεμίζει τὴν ψυχή. Γιὰ αὐτό, πειθόμενοι στὴν ὁμολογία τοῦ Θωμᾶ, ἄς προσέλθουμε κὶ ἑμεῖς νὰ λάβουμε Φῶς ἐκ τοῦ Ἀνεσπέρου Φωτός!

Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος!

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΙ ΤΟ «ΕΝΩΤΙΚΟ» ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

Ὁ Ἅγιος Ραφαήλ

Ὁ Κων/νος Παλαιολόγος

 

Τό ἔτος 1452 μ.Χ. τό Ἔθνος ὑπέστη μία μεγάλη δοκιμασία· τήν «ψευδοένωση» τῶν ἐκκλησιῶν. Στήν Κωνσταντινούπολη, στίς 12 Δεκεμβρίου 1452, μέ πρωτοβουλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (εἶχε τήν ἀπατηλή ἐντύπωση ὅτι ἔτσι ἐξυπηρετοῦσε τό ἔθνος, ξεχνώντας ὅτι ὁ μόνος φίλος καί ἀνίκητος σύμμαχος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Σωτῆρας Χριστός) γίνεται «ἑνωτική λειτουργία», παρόντος τοῦ καρδιναλίου Ἰσιδώρου (ἀπεσταλμένου τοῦ πάπα).

Ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος ὀργάνωσε τό ἐπίσημο συλλείτουργο στήν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας παρουσίᾳ τοῦ ἀντιπρόσωπου τοῦ πάπα καρδινάλιου Ἰσίδωρου, στά πλαίσια τῆς «ἑνωτικῆς πολιτικῆς» πού ἐφάρμοζε ἔχοντας τήν ψευδαίσθηση ὅτι θά σωθεῖ ἡ Βασιλεύουσα μέ τή βοήθεια τοῦ πάπα, ἀπό τόν ἐξαιρετικά ἀσφυκτικό τουρκικό κλοιό.

Ἐκείνη τήν ἐποχή ὁ πρωτοσύγκελος ἀρχιμανδρίτης Ραφαήλ, ἀλλά καί ὁ διάκονος Νικόλαος βρίσκονταν στήν Κωνσταντινούπολη. Στίς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, ἀνήμερα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, ἔλαβε χώρα τό συλλείτουργο αὐτό. Ὅμως, ὁ πρωτοσύγκελος Ραφαήλ δέν θέλησε νά παραστεῖ καί οὔτε καί τόν διάκονό του ἄφησε νά πάει. Γνώριζε πολύ καλά ὅτι αὐτό θά ἦταν προδοσία τῆς Πίστεως, ἐπέλεξε νά πειθαρχήσει στόν Θεό καί ὄχι στόν αὐτοκράτορα.

Ὁ ἀσυγκράτητος θυμός τοῦ Παλαιολόγου

Ὁ αὐτοκράτορας θύμωσε πάρα πολύ καί τιμώρησε μέ ἐξορία τούς δύο πατέρες προσωρινά στήν Αἶνο. Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ραφαήλ ὀνομάζεται καί ὁμολογητής, διότι παράτησε τίς τιμές καί δόξες τοῦ ἀξιώματός του καί δέν ὑπολόγισε τό κόστος τῆς ἐναντίωσής του στόν αὐτοκράτορα, προκειμένου νά ὑπερασπιστεῖ τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας ἔναντι τῆς αἱρέσεως τοῦ παπισμοῦ.

Τίς τελευταῖες ἡμέρες ὅμως πρίν τόν ἡρωικό θάνατό του ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος, ὅταν δέν ἦρθε ἡ δυτική βοήθεια, κατάλαβε τό τραγικό του λάθος, καί μέσα στήν Ἁγία Σοφία, τήν τελευταία νύχτα, ζήτησε συγχώρεση ἀπό τὸν Θεό καί ἀνθρώπους καί ἥσυχος τήν ἑπομένη, ἔπεσε ὡς ἥρωας καί ἐθνομάρτυς, ἀφοῦ πρῶτα ἐξομολογήθηκε καί κοινώνησε ὡς ἀληθινός ὀρθόδοξος γι΄ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ραφαήλ συνήθιζε νά τόν ἀποκαλεῖ μετά τήν ἡρωική θυσία του μέ δάκρυα στά μάτια «ἅγιο αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο».

Αὐτός ἦταν ὁ λόγος λοιπόν πού, ὅταν ἄρχισε ἡ πολιορκία τῆς Βασιλεύουσας ἀπό τούς Τούρκους οἱ δύο ἅγιοι πατέρες βρίσκονταν ἐκτός τῶν τειχῶν της καί μετά πέρασαν στήν Μακεδονία. Ἐκεῖ ἦταν, ὅταν συνέβη ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τήν ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα Τρίτη 29η Μαΐου 1453, ἀπό τούς ἐπιδραμόντες ἀπό τά βάθη τῆς Ἀσιατικῆς Μογγολίας Σελτζούκους Τούρκους.

Ὁ τελικός προορισμός τους ἦταν ἡ Λέσβος, ὅπου καί μαρτὐρησαν ἐννέα ἔτη μετά, τόν Ἀπρίλιο τοῦ ἔτους 1463 μ.Χ.

Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ πρέσβευσατε ὑπὲρ ἡμῶν

 

Σημείωσις: Η Προδοσία της Πίστεως που κορυφώθηκε με το προδοτικό συλλείτουργο στην Αγία Σοφία ήταν που οδήγησε και στην πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, μετά από χίλια χρόνια που παρέμενε Απόρθητη, με την προστασία του Θεού και της Υπερμάχου Στρατηγού, Κυρίας Θεοτόκου. Ας τα βλέπουν αυτά οι ταγοί της Εκκλησίας και ας προβληματίζονται για τις κινήσεις τους, στα θέματα της Πίστεως.

Στήκετε και κρατήτε τας παραδόσεις...

Πηγή

ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ Κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ (Περιφορά Επιταφίου 2023)

 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ 2023

 

Ἀριθμός Πρωτ. 3243

Ἐν Ἀθήναις, 23 – 03 / 05 – 04 – 2023

 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΜΗΝΥΜΑ 2023

«Ὁ Ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν, ἀνάστησον ἡμᾶς πεσόντας τῇ ἁμαρτίᾳ»!

(Ἀναστάσιμο στιχηρὸ δ’ ἤχου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί·

 

Ο ΣΩΤΗΡΑΣ καὶ Θεραπευτὴς Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπὸ ὑπερβολὴ ἀγαθότητος καὶ εὐσπλαγχνίας ἦλθε «μεθ’ ἡμῶν» καὶ ὑπέστη πάθος φρικτό, αἰσχύνη ὕβρεων καὶ σταυροῦ, θάνατο καὶ ταφή, ὥστε νὰ νικήσει κατὰ κράτος τὸν ἐχθρὸ διάβολο, νὰ νεκρώσει τὸν θάνατο καὶ νὰ χαρίσει μὲ τὴν κοσμοσωτήριο Ἔγερσή Του ἐλευθερία, ζωὴ καὶ Ἀνάσταση.

 

Ὁ Θεὸς Λόγος ἦλθε στὴν γῆ καὶ σαρκώθηκε, δηλαδὴ προσέλαβε ἀναμαρτήτως τὴν ἀνθρώπινη φύση μας, τὴν ἀσθένεια, πτωχεία καὶ εὐτέλειά μας, σὲ ἕνωση ὑποστατικὴ μαζί Του. Καὶ ἔτσι τὴν ἐθέωσε, χωρὶς νὰ ἀποβάλει τὰ χαρακτηριστικὰ ἰδιώματά της, τὰ ὁποῖα διαφύλαξε ἀναλλοίωτα καὶ τὰ συντήρησε ἄτρεπτα μετὰ τὴν θεοπρεπῆ ἕνωση. Μὲ ὅλο τὸ λυτρωτικὸ ἔργο Του καὶ μάλιστα μὲ τὴν ἐκ νεκρῶν τριήμερο Ἀνάστασή Του, ἄνοιξε πλέον διάπλατα τὶς πῦλες τοῦ Οὐρανοῦ, ὥστε τίποτε νὰ μὴν ἐμποδίζει τὴν ἄνοδο καὶ εἴσοδό μας σὲ αὐτούς.  

 

Ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας ἀνοίγει τοὺς Οὐρανούς, τοὺς ὁποίους εἶχε ἀποκλείσει ὁ Ἀδὰμ γιὰ τὸ γένος μας μὲ τὴν παρακοή του. Κατῆλθε στὸν Ἅδη ὁ μόνος Φιλάνθρωπος καὶ συμπαρέλαβε μαζί Του τὸν Προπάτορα καὶ τοὺς παλαιοὺς Δικαίους, οἱ ὁποῖοι ἐκρατοῦντο δέσμιοι ἀδίκως, μᾶς ἀναμένει δὲ καὶ ὅλους ἐμᾶς στὴν αἰώνια Βασιλεία Του!

 

***

 

Ὁ Ἀναστὰς Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς μᾶς ἀναγέννησε «ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος» (Ἰω. 3, 5), μᾶς χάρισε τοὺς ἀρραβῶνες τῶν ἐλπιζομένων ἀγαθῶν, μᾶς δωρίζει ἄπειρα καλὰ στὴν ἁγία Ἐκκλησία Του καὶ μάλιστα μᾶς παρέχει τὴν πνευματικὴ τράπεζα τῆς Θείας Λειτουργίας, προκειμένου νὰ μᾶς ἀφθαρτίσει καὶ νὰ μᾶς βγάλει ἀπὸ τοὺς πολυώδυνους τάφους τῆς ἁμαρτίας. 

 

Ὅπως ὅμως κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς Παρουσία Του τὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἄκουγε τὰ θεῖα ρήματα καὶ ἔβλεπε τὰ ἐκπληκτικὰ θαύματα ἀπιστοῦσε, λόγῳ τυφλότητος τῶν ψυχικῶν αἰσθήσεων, ἔτσι καὶ σὲ κάθε ἐποχή, ὅπως καὶ στὴν δική μας, ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων ἀπιστεῖ, ἐνῶ ἀκούει καὶ βλέπει τὸν Ἀναστάντα διὰ τῆς Ἐκκλησίας Του, μέσῳ τῶν θείων Γραφῶν Του καὶ τῶν θαυματουργῶν Ἁγίων Του.

 

Ἀλλὰ τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι μόνον μὲ τοὺς ἀπίστους καὶ ψευδοπίστους. Εἶναι καὶ μὲ ἐμᾶς τοὺς πιστούς, ὅταν ὑφιστάμεθα τὴν ὁποιαδήποτε πνευματικὴ ἧττα καὶ ὅταν ἀπὸ πνευματικὴ ὀκνηρία καὶ νωθρότητα αἰσθανόμεθα δέσμιοι τοῦ ἐχθροῦ διαβόλου μέσῳ τῆς μοχθηρίας τῆς ἁμαρτίας.

 

Τότε, προτρέπει ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος, νὰ ἐνθυμούμεθα τὶ προσπάθεια καταβάλαμε ἄλλοτε, τὶ ἀγῶνα κάναμε καὶ τὶ ζῆλο ἐπιδείξαμε γιὰ νὰ λυτρωθοῦμε ἀπὸ τὴν πνευματικὴ αἰχμαλωσία. Ὅπως καὶ τὶ στεναγμοὺς μετανοίας ἀπευθύναμε ὥστε νὰ φύγει ἡ ἀμέλεια καὶ νὰ ἔλθει καὶ πάλιν ἡ θεία παρηγορία. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐπέρχεται πράγματι ἀφύπνηση, ἡ φλόγα τοῦ θείου ζήλου ἀνάπτει καὶ ἡ ἐλπίδα ἀναδύεται. Καὶ τότε ἡ ψυχὴ ἀνασταίνεται ἀπὸ τοὺς νεκροὺς καὶ ἐπιστρέφει στὴν προηγούμενη καλὴ τάξη καὶ σειρά της (βλ. Λόγος Β’). Ἰδοὺ ἡ ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως στὴν ταπεινὴ ζωή μας!

 

Καὶ ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος διακηρύσσει ὅτι γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος καὶ σταυρώθηκε, ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει ἀνάσταση ψυχῆς ἀπὸ τούτη τὴν ζωή. Τότε ὁ πολυδιασπασμένος νοῦς μας διορθώνεται καὶ συγκεντρώνεται στὴν προσευχὴ καὶ στὴν μελέτη τῶν θείων λόγων. Τότε θεραπεύεται καὶ ἀποκτᾶ γνώση καὶ ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τοῦ Θεοῦ (βλ. Ἀλφαβητικὰ Κεφάλαια, ΙΒ’).

 

***

 

Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες ἐν Κυρίῳ Ἀναστάντι·

 

Ὁ Χριστός μας ἀναστήθηκε καὶ γιὰ μᾶς, τοὺς πιστοὺς τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, ποὺ βαπτισθήκαμε ὀρθοδόξως καὶ ὁμολογοῦμε τὴν Ἀλήθειά Του εὐπαρρησιάστως. Κι ἐμεῖς ὅταν ἐκτρεπόμεθα ἀπὸ κάποιες σωτήριες Ἐντολές Του, ἄς πιστεύουμε μὲ ἀκράδαντη βεβαιότητα ὅτι δὲν θὰ ἀστοχήσουμε «τῆς κατὰ ψυχὴν θεραπείας»! Καὶ γιὰ ὅσους ἀπὸ ἐμᾶς ἀμελοῦμε καὶ μένουμε πίσω, ὁ Κύριος ἀνέστη γιὰ νὰ μᾶς ἑλκύσει καὶ ὠθήσει πρὸς τὴν ἁγιότητά Του!

 

Ὅσοι νηστεύσαμε φαιδρῶς, ἀλλὰ καὶ ὅσοι νηστεύσαμε πλημμελῶς, εἴθε νὰ μετανοήσαμε ἐπαρκῶς γιὰ νὰ προσέλθουμε μὲ πίστη στὴν Θεία Κοινωνία τοῦ τιμίου Σώματος καὶ Αἵματός Του, ὥστε νὰ γεμίσουμε μὲ εὐωδία πνευματική. Ὅσοι φυλάξαμε τὰ σώματα καθαρὰ ἀπὸ τὸν ρῦπο τῆς ὅποιας σαρκικῆς ἁμαρτίας, δυναμούμενοι βεβαίως ἀπὸ τὴν θεία Χάρη, ἄς προσέλθουμε στὴν Τράπεζα τῆς Ἀθανασίας, ὄχι γιὰ τὶς δικαιοσύνες μας, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀγαθότητα τοῦ καθαρωτάτου Νυμφίου Χριστοῦ. Ἄς λάβουμε τὴν ἴαση ψυχῆς καὶ σώματος καὶ ἄς μεθέξουμε μὲ ἀγαλλίαση τῆς θείας ἡδονῆς: «Αὕτη ἡ ἡμέρα ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ»! 

Εἴθε νὰ ἀναδειχθοῦμε ἀληθινοὶ προσκυνητὲς τῆς Παναγίας Τριάδος στὴν γῆ, μὲ εἰρηνικὴ καὶ ἀτάραχη ζωή, καὶ νὰ λατρεύουμε ἐν Οὐρανοῖς τὸν Τρισάγιο Θεό μας στοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν!

 

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

 

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

 

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

 

Τὰ Μέλη
† Ὁ Εὐρίπου καὶ Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ
† Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ
† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ
† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ
† Ὁ Ἀμερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
† Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ
† Ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος ΚΛΗΜΗΣ

† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ
† Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
† Ὁ Πελαγονίας ΜΑΞΙΜΟΣ

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΘΡΗΝΟΥ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

«Δεῦρο πᾶσα κτίσις, ὕμνους ἐξοδίους, προσοίσωμεν τῷ Κτίστῃ»

   Ἐλάτε ὅλοι, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί. Ἐλάτε νὰ προσφέρουμε ἐξόδιους ὕμνους στὸν Κτίστη τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς Γῆς. Εἶναι τὸ λιγότερο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε γιὰ Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος τόσο μᾶς ἀγάπησε, ὥστε ἄν καὶ ἀπολάμβανε τὴν οὐράνια μακαριότητα, καταδέχθηκε, παραμένοντας Θεός, νὰ λάβει σάρκα καὶ νὰ γίνει σὰν ἑμᾶς. Καὶ αὐτὸ γιατί; Διότι ὁ ἄνθρωπος, μετὰ τὴν πτώση καὶ τὴν ἐξορία του ἀπὸ τὸν Παράδεισο, συζεύχθηκε τὸν θάνατο. Ὁποιαδήποτε πράξη του, ὁποιαδήποτε χαρούμενη στιγμὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, ὁποιοσδήποτε κόπος καὶ μόχθος ὑπὲρ τοῦ καλοῦ, γινόταν συντρίμμια μὲ τὴν ἔλευση τοῦ σωματικοῦ θανάτου. Ὅλα ἀπέβαιναν γιὰ τὸν ἄνθρωπο μάταια. Ὁ ἄνθρωπος, ὅμως, παρόλο ποὺ ὁ ἴδιος ἐπέλεξε τὸν χωρισμό του ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴν ἀμετανοησία του ἐξασφάλισε τὸν θάνατο, δὲν ἦταν πλασμένος γιὰ αὐτόν. Δὲν πλάσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ γίνεται «σκωλήκων βρῶμα καὶ δυσωδία» καὶ κάθε2 του στόχος νὰ λαμβάνει τέλος μὲ τὸν θάνατο. Ἀντιθέτως, πλάσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ εἶναι μέτοχος τῆς χαρᾶς Του, καὶ τῆς αἰώνιας ζωῆς. Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος∙ γιὰ νὰ προσφέρει στὸν ἄνθρωπο ξανὰ τὴν αἰώνια χαρὰ καὶ τὴν ἀληθινὴ ζωή.

   Ὡστόσο, γιὰ τὸν σκοπό αὐτό, ὁ μεγαλύτερος ἀνατροπέας τῆς ἱστορίας δὲν ἐπέλεξε κάποιον εὔκολο καὶ ἄνετο τρόπο. Ὁ Ὑιὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔκανε ὑπακοὴ στὸ Θέλημα τοῦ Ἀνάρχου Πατρὸς καὶ ὅδευσε μὲ ταπείνωση καὶ ἀφοσίωση τὸν δύσκολο καὶ τραχὺ δρόμο τοῦ σωματικοῦ θανάτου, τοῦ ὀφειλομένου στὴν ἀχαριστία καὶ τὸν φθόνο τοῦ πλάσματός Του. Ἐκεῖνος ποὺ χάρισε τὸ φῶς στοὺς τυφλούς, Ἐκεῖνος ποὺ ἀνόρθωσε τοὺς παραλύτους, ποὺ θεράπευσε τοὺς λεπρούς, ποὺ μέχρι καὶ νεκροὺς ἀνέστησε, καταδέχθηκε ἀπὸ εὐεργετημένα χείλη νὰ ἀκούσει τὸ «Σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν». Ἀκόμη καὶ σὲ αὐτὴν τὴ φοβερὴ στιγμὴ τῆς ἐπίγειας πορείας Του, δὲν κάλεσε τοὺς Ἀγγέλους Του νὰ Τὸν προστατέψουν, οὔτε σκέφθηκε νὰ ματαιώσει τὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας μπροστὰ στὸ ἀποκορύφωμα τῆς ἀνθρώπινης ἀχαριστίας, ἀλλὰ μὲ πολλὴ ἀνεξικακία συνέχισε τὴ σωτηριολογικὴ πορεία γιὰ ἐκείνους ποὺ θέλουν πραγματικὰ τὴν σωτηρία τους, τὸν Παράδεισό τους. Ἐνεπτύσθη, ἐνεπαίχθη, ἐσταυρώθη καὶ τώρα ἰδού, κεῖται ἐν τῷ τάφῳ. Τὰ λόγια περιττά, δὲν μποροῦν νὰ περιγράψουν τὸ μυστήριο. «Ἰδοὺ γὰρ ἐν νεκροῖς λογίζεται, ὁ ἐν ὑψίστοις οἰκῶν, καὶ τάφῳ σμικρῷ ξενοδοχεῖται». Λύπη διακατέχει τὶς ψυχὲς ὅλων μας ὅταν βλέπουμε τὸν Γλυκύτατο Χριστό μας ξαπλωμένο στὸν Τάφο. Ὁ Χριστός, ὅμως, εἶναι ἀνατρεπτικός! Τὴν ὥρα ποὺ ὅλη ἡ κτίση δακρύζει ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ θεάματος, Ἐκεῖνος εἶναι στὸν Ἅδη καὶ τὸν συντρίβει! Εἶναι ἀνάμεσα στοὺς νεκροὺς καὶ τοὺς χαρίζει τὴν Ζωή! Εἶναι στὸν Τάφο, καὶ μέσα ἀπὸ τὸν Τάφο σκορπίζει τὸ μήνυμα τῆς χαρᾶς. Παιδιά μου, μᾶς λέει, θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν θάνατο!

   Ἡ παραμονή Του στὸν Τάφο εἶναι πρόσκαιρη. Γρήγορα θὰ ἐξέλθει γιὰ νὰ δώσει στοὺς ταραγμένους Μαθητές Του τὴν Εἰρήνη, στὶς φοβισμένες Μυροφόρες τὴν Χαρά, καὶ σὲ ὅλους ἑμᾶς τὴν Ἐλπίδα ὅτι μὲ τὴν Ἀνάστασή Του, τίποτα κακὸ δὲν ἔχει πιὰ ἰσχὺ πάνω μας, τίποτα δὲν πρέπει νὰ μᾶς φοβίζει. 

   Ἡ Ἀνάστασή Του θὰ γίνει γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ αἰτία νὰ ἑορτάσουμε. Καὶ ὅσο ἑμεῖς θὰ ἑορτάζουμε τὴν νίκη τῆς Ζωῆς, κάποιοι ἄλλοι, οἱ διαχρονικοὶ σταυρωτές Του, συμφιλιωμένοι μὲ τὴν ἰδέα ὅτι ὁ θάνατος ἀποτελεῖ τὸ αἰώνιο τέλος, θὰ συνεχίσουν νὰ Τὸν πολεμοῦν. Θὰ συνεχίσουν νὰ πολεμοῦν ἕναν -γιὰ αὐτοὺς- «νεκρὸ ἄνθρωπο», ἀποδεικνύοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ζεῖ, διότι ἄν δὲν ζοῦσε δὲν θὰ Τὸν πολεμοῦσαν. 

   Θὰ ἤθελα στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ προσέξουμε. Καθὼς θὰ ἑορτάζουμε τὸ γεγονὸς ὅτι γιὰ ἑμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς δὲν ὑπάρχει θάνατος, νὰ θυμόμαστε ὅτι ὁ θάνατος νικήθηκε ἐξαιτίας τῆς θυσίας τοῦ Θεοῦ μας. Ὅπως ὁ Χριστὸς θυσιάσθηκε κάνοντας ὑπακοὴ στὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἔτσι καὶ ἑμεῖς ἔχουμε καθῆκον νὰ ὑπακοῦμε στὸ Θεῖο Θέλημα καὶ νὰ θυσιαζόμαστε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἅλλο, ἔχοντας ὡς θεμέλιο στὴ ζωή μας τὴν Ἀγάπη καὶ τὴ Συγχώρεση.     

   Ὁ Χριστὸς εἶναι Ζωὴ καὶ μᾶς δίνει τὴν Ζωή. Ἀλλὰ νωρίτερα, μᾶς ρωτᾶ: «Θέλεις νὰ Ἀναστηθείς; Θὰ ὑπομείνεις τὸν Σταυρό σου». Δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος. 

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

   Τὶς ἡμέρες αὐτὲς ποὺ ὁ κόσμος βρίσκεται σὲ ἀναστάτωση καὶ φοβᾶται τὸ αὔριο, ἔχουμε καθῆκον νὰ συσπειρωθοῦμε ἀκόμη περισσότερο καὶ νὰ συσπειρωθοῦμε γύρω ἀπὸ τὴν Μητέρα μας, τὴν Ἐκκλησία. Μόνο αὐτή, ἡ μεγάλη εὐεργέτρια τῆς Πατρίδας μας, μπορεῖ νὰ γεμίσει τὴν ζωή μας μὲ Φῶς. Γιὰ ὅσους ἀμφισβητοῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ εὐεργέτρια τῆς Ἑλλάδας μας, τὴν ἀπάντηση τὴν δίνει ὁ εὐσεβὴς λαός μας, ὁ ὁποῖος παρὰ τὶς ἀλλεπάλληλες ἐπιθέσεις ἀποκαθήλωσης τῶν Ἱερῶν καὶ τῶν Ὁσίων τῆς πίστεώς μας, συγκεντρώνεται τὴν ἱερὴ αὐτὴ ἡμέρα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς στὶς Ἐκκλησίες γιὰ νὰ ἀποδώσει ὕμνο στὸν Ζωοδότη Χριστό. 

   Τὶς ἡμέρες αὐτὲς ποὺ ἡ ἀπελπισία κερδίζει ἔδαφος στὶς ψυχὲς ἐκείνων ποὺ εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό, τὸ Ἅγιο Φῶς, ἄσχετα μὲ τὶς ἀμπελοφιλοσοφίες τῶν ἄγευστων τῆς Ζωῆς, γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ θὰ ἐξέλθει τοῦ Παναγίου Τάφου γιὰ νὰ φωτίσει καὶ νὰ θερμάνει τὶς ψυχὲς ἐκείνων ποὺ θέλουν. 

Εὔχομαι ὁ Ζωοδότης Χριστὸς νὰ δίνει σὲ ὅλους σας τὴν Χαρὰ καὶ τὴν Εἰρήνη! Ἔχετε τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη μου. 

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΔΙΩΓΜΟΙ ΣΤΗΝ ΣΑΛΑΜΙΝΑ Μ. ΠΕΜΠΤΗ ΚΑΙ Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ 1928

Το δεύτερον επεισόδιον εγένετο την Μεγάλην Πέμπτην του έτους 1928. Αυτή την φορά οι Γ.Ο.Χ. Σαλαμίνιοι εόρταζον την Μεγάλην Εβδομάδα εις το εξωκκλήσι του Αγίου Αθανασίου, που ευρίσκεται έξωθεν από το χωρίον Μούλκι ή Αιάντειο. Η Θρησκευτική Κοινότης των Γ.Ο.Χ. Αθηνών τους είχε στείλει δια να τους λειτουργήσει τον Πρόεδρον των Αγιορειτών Πατέρων, τον αείμνηστον Αρχιμανδρίτην π. Γεδεών Παπανικολάου, Προηγούμενον της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου Αγίου Όρους. Μεγάλη Πέμπτη 1928. Το παρεκκλήσι του Αγίου Αθανασίου έξω από το χωριό Μούλκι ήταν γεμάτο από πιστούς, καθώς και άρκετός χώρος έξωθεν αυτού που παρακολουθούσαν με κατάνυξιν την Θείαν Λειτουργίαν της Μεγάλης Πέμπτης. 

Επίσης πλήθος πολύ μικρών παιδιών, τα οποία επερίμενον να μεταλάβουν των Αχράντων Μυστηρίων ήσαν τριγύρου του Ναού με τα γιορτινά τους. Ενώ οι ψάλται έψαλλον το Δοξαστικόν του Εσπερινού της Θείας Λειτουργίας του Μεγάλου Βασιλείου, το ''Γέννημα εχιδνών αληθώς ο Ιούδας,...κ.λ.π.'', θόρυβος και διαμαρτυρίαι των Πιστών διέκοψαν την Θείαν Λειτουργίαν. Να, τι είχε συμβεί. Αστυνομική δύναμις με επικεφαλής έναν ανθυπομοίραρχον, ονόματι Σταθόπουλον, έσπρωχναν τους πιστούς διατάσσοντάς τους να διαλυθούν. Ο ίδιος μάλιστα ασεβών προς την ιερότητα της ημέρας και του χώρου, εισήλθεν εις τον Ναόν διατάζοντας τον Λειτουργούντα Ιερέα, να διακόψει την Θείαν Λειτουργίαν και να τον ακολουθήσει.  

Οι πιστοί όμως είχον αντίθετον γνώμην. Συσπηρωθέντες γύρωθεν του Ναού εδήλωσαν ότι, ούτε Ιερέα θα επιτρέψουν να τους πάρουν, αλλ' ούτε και θα διαλυθούν, εάν δεν τελειώσει η Θεία Λειτουργία. Παρά τας απειλάς του ανθυπομοιράρχου, ότι θα κάμει ακόμη και χρήσιν των όπλων, εάν δεν διαλυθούν, οι πιστοί παρέμενον ατάραχοι και αμετακίνητοι αποκαλούντες αυτόν ασεβή και αντίχριστον. Όταν σε κάποια στιγμή ο ανθυπομοίραρχος έκαμε να κινηθεί εναντίον των πιστών, είδε με τρόμον, το τι θα επακολουθούσε. Δι' αυτό παρέμεινε με τους άνδρες του εις μίαν άκρην του αυλογύρου του Ναού και επερίμενε να τελειώσουν ''βράζοντας στο ζουμί του'' ... από το κακό του! Σαν τελείωσε η Θεία Λειτουργία και όλοι οι Πιστοί εκοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων, κανείς εξ' αυτών δεν έφυγεν, αλλά περίμεναν τον Λειτουργόν δια να τον υπερασπισθούν. 

Ο π. Γεδεών, αφού ετελείωσε , εβγήκε από τον Ναόν συνοδευόμενος από όλους τους άνδρες του εκκλησιάσματος. Τότε επλησίασε ο ανθυπομοίραρχος και του εζήτησε να τον ακολουθήσει εις το Αστυνομικόν Τμήμα. - Συρ' απ' εδώ!... τον απώθησε ο π. Γεδεών με την βροντώδη Κοζανίτικη προφορά του. - Μα, έχω εντολή... - Συρ' απ' εδώ!... μη με ζηγώνεις... θα καείς!... Και ο π. Γεδεών προχωρούσε προς το χωριό και από κοντά του οι αστυνομικοί και σχεδόν όλοι οι Πιστοί. Όταν έφτασαν εις το πρώτο σπίτι γύρισε και είπε εις τον υπομοίραρχον... - Περίμενε εδώ.. θα μπω για λίγο μέσα... δια ανάγκην μου... Τι να κάμει ο αστυνόμος, θέλοντας και μη επερίμενε... Αλλά εις μάτην επερίμενε αρκετήν ώραν. 

Τελικά εμπήκε μέσα εις το σπίτι, αλλά ο π. Γεδεών δεν ήτο μέσα. Έψαξαν παντού, άνοιξαν ντουλάπια, κατέβηκαν στο υπόγειον από την καταπακτή, ''αλώνισαν'' τα δωμάτια, έψαξαν κάτω... από τα κρεβάτια, αλλά ''πουθενά''! Λες και... ''άνοιξε η γη και τον κατάπιε'', κατά την λαικήν παροιμίαν. Ανέκρινεν βαναύσως τους οικείους, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Να, τι είχε γίνει. Ο π. Γεδεών μπαίνοντας εις το σπίτι εβγήκε κατά συμβουλήν των οικείων από την πίσω πόρτα και απ' εκεί επέρασεν εις τον κήπον και εχάθηκε μετά μέσα εις το πευκοδάσος του Μουλκίου. Τότε οι αστυνομικοί εξοργισθέντες δια την γελοιοποίησιν που τους έκαμε ο Ιερεύς, να τους φύγει μέσα από τα χέρια των, εξέσπασαν τον θυμόν των εις τους πιστούς, κτυπήσαντες πολλούς αδίκως. 

Προσπάθησαν δε, να συλλάβουν τους επικεφαλής των Γ.Ο.Χ., τον Χρήστον Θ. Μπούκην και τον Ευθύμιον Σ. Μπούτση, που όμως και αυτοί διέφυγον την σύλληψιν και με ''μπεζίνα'' πέρασαν εις τον Πειραιά. Αφού ο αστυνόμος δεν κατάφερε να συλλάβει, ούτε τον Ιερέα, ούτε τους επικεφαλής των Γ.Ο.Χ., συνέλαβε κατά το εσπέρας της Μεγάλης Πέμπτης  τους μοναχούς π. Αρσένιον Ξηρουχάκην και π. Νεκτάριον Κουκουλάκην. Τους κράτησε όλη την νύκτα της Μ. Πέμπτης προς την Μ. Παρασκευήν εις το κρατητήριον του τμήματος. Αυτοί εις την φυλακήν έψαλλον όλη την νύκτα τα Άγια Πάθη του Χριστού. Την άλλην ημέραν τους συνόδευσε... θριαμβευτικά και τους έφερε εις το Μητροπολιτικόν Μέγαρον των Αθηνών, την ώραν που οι κώδωνες των Ναών εκτυπούσαν πενθίμως, καλώντας τους πιστούς δια την Ιεράν Ακολουθίαν της Αποκαθηλώσεως του Σταυρωθέντος Ιησού. 

Σαν έφθασαν κάτωθεν του μεγάρου, ο π. Αρσένιος άρχιζε να φωνάζει προκαλώντας την περιέργειαν των διερχομένων: - Άρειε!... Κακοχρυσόστομε!... Σχισματικέ!... κατέβα να χαρείς τα θύματά σου... και άλλα. Ακούοντας τις φωνές ο Μητροπολίτης Παπαδόπουλος, ο οποίος ετοιμαζόταν να μεταβεί εις τον Μητροπολιτικόν Ναόν... και πληροφορηθείς, τι ακριβώς συνέβαινε, καταφοβισμένος διέταξε να τους αφήσουν ελευθέρους. Ο π. Γεδεών, αφού διέφυγε των Αστυνομικών, παρέμεινε κρυμμένος εις το πευκοδάσος μέχρι του Μεγάλου Σαββάτου. Μαζί του ήτο και  ο ψάλτης Μάρκος Μπούτσης. 

Την ώραν που οι καμπάνες των Ναών κτυπούσαν καλώντας τους πιστούς δια την Ανάστασιν, ο π. Γεδεών μετά του ψάλτου και με πολλές προφυλάξεις μπήκαν εις το χωριό και επήγαν εις το σπίτι του Δ. Περδικάρη. Αυτός μαζί με τον ανεψιόν του, τον Αναστάσιον Δερμεντζή και με μια βάρκα, κωπηλατούντες επέρασαν εις το Κερατσίνι. Απ' εκεί πεζοί, ο π. Γεδεών και ο Περδικάρης ήλθον εις τον Ναόν του Αγίου Παύλου εις την Π. Κοκκινιά και παρηκολούθησαν την Θείαν Λειτουργίαν, όπου ιερουργούσε ο π. Αρτέμιος ο Ξενοφωτεινός. Εν τω μεταξύ εις την Σαλαμίνα είχε ξεσπάσει βία και τρομοκρατία εναντίον των Γ.Ο.Χ. υπό των Αστυνομικών οργάνων, τα οποία παρακολουθούσαν κάθε αυτών κίνησίν των. Η εφημερίδα ''ΣΚΡΙΠ'' των Αθηνών, ιδού πως περιγράφει τους διωγμούς εις την Σαλαμίνα την Μεγάλην Παρασκευήν:

ΑΙ ΧΘΕΣΙΝΑΙ ΣΚΗΝΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΑΛΑΜΙΝΑ
Ο ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ ΗΘΕΛΗΣΕ ΝΑ ΣΥΛΛΑΒΕΙ ΤΟΝ ΙΕΡΟΥΡΓΟΥΝΤΑ ΙΕΡΕΑ
ΖΗΤΗΣΑΤΕ ΤΟΝ... ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΤΟ ΧΩΡΙΟΝ ΕΝ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙ ΔΙΑ ΤΑΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑΣ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑΣ
ΘΑ ΕΛΘΕΙ ΣΥΣΣΩΜΟΝ ΙΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΕΙ

Εις το Μούλκι της Σαλαμίνος (το μετονομασθέν εσχάτως Αιάντειον) συνέβησαν χθες την πρωίαν θλιβερώταται σκηναί, ένεκα των οποίων το χωρίον ήτο ανάστατον καθ' όλην την ημέραν. Ο αστυνόμος Σαλαμίνος, ανθυπομοίραρχος, μετέβη μετά χωροφυλάκων όπως συλλάβει τον ιερουργούντα εις τον εκεί Ναόν Ιερέα. Εισελθών εντός του Ναού διέκοψε την Λειτουργίαν επί τινα λεπτά, ζητών να απαγάγει τον Ιερέα. Τούτο προκάλεσε την εξέγερσιν των εκκλησιαζομένων, οίτινες διεμαρτύροντο δια την αδικαιολόγητον και ασεβή ενέργειαν του αστυνόμου εννοούντος να διαλύσει το εκκλησίασμα δια να συλλάβει ιερουργούντα Ιερέα, αι γυναίκες εφώναζον διαμαρτυρόμεναι, οι δε χωροφύλακες ώθουν ταύτας και εδημιουργήθη αναστάτωσις εντός του Ναού. 

Ένεκα όμως της επιμονής των εκκλησιαζομένων εσυνεχίσθη η Λειτουργία, μετά την οποίαν ο αστυνόμος επέμενε δια την σύλληψιν του Ιερέως. Το πλήθος όμως δεν ηννόει να επιτρέψει την σύλληψιν του Ιερέως και ως εκ τούτου τα αστυνομικά όργανα ώθουν τον κόσμον και ηπείλουν να κάμουν χρήσιν των όπλων των. Εν μέσω της γενικής ταύτης αναστατώσεως, ο Ιερεύς κατόρθωσε να διαφύγει. Συνελήφθη μόνον εις μοναχός διατελών εν αδεία. Επεχειρήθη δε η σύλληψις και δύο εκ των κατοίκων, των Χρήστου Δ. Μπούκη και Ευθυμ. Σ. Μπούτση, οίτινες και ούτοι διέφυγον, ελθόντες εις Αθήνας και διαμαρτυρηθέντες δια τας αστυνομικάς ταύτας αυθαιρεσίας, ένεκα των οποίων διατελεί εν εξεγέρσει ολόκληρον το χωρίον, απειλούν να λάβει τα όπλα. 

Σήμερον μεγάλη επιτροπή των κατοίκων ή και σύσσωμον το χωρίον πρόκειται να έλθει ενταύθα, όπως παρουσιαζομένη εις τους αρμοδίους διαμαρτυρηθεί δια τα συμβάντα. Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών πρέπει να υπερηφανεύεται, διότι εις τοιαύτας αγίας ημέρας κατορθώνει να ενσπείρει μεταξύ του λαού την διχόνοιαν, να εμποδίζει αυτόν από του να εκκλησιάζεται και να συλλαμβάνει και φυλακίζει ιερείς ιερουργούντας, διότι είναι από το Άγιον Όρος. Η ιεροεξέτασις αληθώς θα τον εζήλευε δια την... καταδιωκτικήν του μανίαν.

(''ΣΚΡΙΠ'' 13/4/1928)

Την μεθεπομένην ημέραν, Κυριακήν της Λαμπροφόρου Αναστάσεως του Χριστού (Πάσχα 3/16 Απριλίου 1928), 

η εφημερίδα ''ΣΚΡΙΠ'' των Αθηνών 

περιέγραφε τας διώξεις των Γ.Ο.Χ. κατά την Μεγάλην Εβδομάδα 

υπό του Μητροπολίτου Αθηνών Παπαδοπούλου με καυστικούς τίτλους, 

όπως αντί του ''ΕΙΡΗΝΗ ΥΜΙΝ ΑΓΡΙΑΙ ΔΙΑΤΑΓΑΙ ΚΑΙ ΕΞΟΝΤΩΣΕΙΣ''. 

Μεταξύ των άλλων έγραφε και τα εξής: 

''Δια τας αγρίας ταύτας και άνευ νομίμου λόγου καταδιώξεις 

εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου Αθηνών εις τοιαύτας ημέρας, 

οι εν Σαλαμίνι όπως και το Μενίδιον είναι ανάστατοι. 

Άδηλον δε ποιαν έκβασιν θα έχει η συνεχιζομένη καταδίωξις φιλησύχων πολιτών, 

ηναγκασμένων αυτάς τας ημέρας να πλανώνται εις τα όρη 

μακράν των οικογενειών των, 

διότι θέλουν να είναι... χριστιανοί. 

Όλοι αποκαλούν τον Αρχιεπίσκοπον χριστιανομάχον. 

Σκέψις δε γίνεται περί γενικής εξεγέρσεως όλων των χωρίων της Αττικής 

εννοούντων να αμυνθούν υπέρ της θρησκευτικής των ελευθερίας. 

Απόσπασμα εκ του ιστορικού, ορθοδόξου περιοδικού
''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''
του αειμνήστου Επισκόπου Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.

Πηγή : ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΛΙΟΠΕΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟ 1929

Το Πάσχα του 1929 η Κοινότης των Γ.Ο.Χ έστειλε τον π. Παρθένιο να εξυπηρετήσει τα χωριά Λιόπεσι και Κορωπί, όπου ναός των Γ.Ο.Χ δεν υπήρχε και οι πιστοί κατέφευγαν στα γύρω εξωκκλήσια. Πιο τακτικά συγκεντρώνοντο στο εξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής, που βρίσκεται στη θέση Καρελά. Ήταν χωμένο μέσα στο δάσος, μα πάντοτε κατάμεστο από τους πιστούς, που με λαχτάρα έτρεχαν να εκτελέσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Αυτό φυσικά δεν περνούσε απαρατήρητο από τους νεοημερολογίτες Ιερείς. Ειδοποιούσαν λοιπόν την Αστυνομία και η εντολή, που βασικός στόχος ήταν ο εκάστοτε Ιερουργός, εδίδετο: να συλληφθεί ο Ιερέας. Κάτι παρόμοιο έγινε και με τον π. Παρθένιο. 

Ήταν Μέγα Σάββατο και αφού τέλειωσε την Λειτουργία του Μ. Βασιλείου ετοιμαζόταν να πάει να κοινωνήσει μερικούς ασθενείς στα χωριά. Δεν πρόλαβε όμως να φύγει, κι ένας χωροφύλακας τον κάλεσε να τον ακολουθήσει στον σταθμό χωροφυλακής. -Δυστηχώς, παιδί μου, μου είναι αδύνατο. Καθώς βλέπεις, φεύγω για να μεταλάβω ασθενείς... του απάντησε ατάραχος. Ο χωροφύλακας δεν επεχείρησε άλλη ενέργεια, γιατι ήδη οι πιστοί είχαν περικυκλώσει τον Ιερέα τους. Σαν τέλειωσε με τους ασθενείς ο π. Παρθένιος θεώρησε σωστό να κρυφθεί μέσα στο δάσος, για να μην δημιουργηθούν καταστάσεις μια τέτοια ημέρα. Μάταια οι χωροφύλακες που έφτασαν προς ενίσχυση, τον περίμεναν στο εξωκκλήσι. 

Αργά το βράδυ, την νύχτα δηλαδή της Αναστάσεως, οι χωρικοί συνόδευσαν για ασφάλεια τον Ιερέα στην Αγία Παρασκευή. Εκεί εκατοντάδες πιστοί τον περίμεναν για να κάνουν Ανάσταση, μα και αρκετοί χωροφύλακες για να εκτελέσουν διαταγές. Οι πιστοί έσπευσαν να υποσχεθούν στους χωροφύλακες, ότι θα οδηγήσουν οι ίδιοι τον Ιερέα στον σταθμό μετά την Λειτουργία. Έτσι κι έγινε κατά το μεσημέρι της Κυριακής. 

Ο αστυνόμος εξήγησε στον π. Παρθένιο, ότι δεν θα τον ξαναενοχλούσαν, αν εξασφάλιζε ένα χαρτί από τον Μητροπολίτη Αθηνών, και ο Γέροντας απάντησε: -Όταν κατορθώσω να τον κάνω Παλαιοημερολογίτη κυρ Αστυνόμε, τότε θα σου φέρω το χαρτί που ζητάς! Κι αυτό όμως το επεισόδιο είχε το θετικό του αποτέλεσμα: να προστεθεί ένας ναός στον αγώνα. Οι Λιοπεσιώτες έκτισαν δικό τους ναό προς τιμή των 318 Θεοφόρων Πατέρων.

Πηγή: ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ΣΚΟΥΡΛΗΣ 1890 - 1962

ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (Μέρος 13ο)

 Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς

 

13. Η ανάπτυξη της θέλησης

Άσκηση. Αυτοπειθαρχία. Καλές συνήθειες. Η σημασία των αρχών στην ανάπτυξη
της θέλησης. Η θρησκεία ως πηγή αυτών των αρχών

Απομένει τώρα να κατανοήσουμε το ζήτημα της εκπαίδευσης και ανάπτυξης της ανθρώπινης θέλησης. Ο ηθικός χαρακτήρας και η ηθική αξία της προσωπικότητας ενός ανθρώπου εξαρτώνται κυρίως από την κατεύθυνση και την δύναμη της θέλησης. Και, φυσικά, όλοι καταλαβαίνουν ότι είναι σημαντικό για έναν Χριστιανό, πρώτον, να έχει ισχυρή και αποφασιστική θέληση και δεύτερον, να έχει μιά θέληση σταθερά στραμμένη προς το καλό του πλησίον του, προς την κατεύθυνση του καλού και όχι του κακού.

Πώς μπορεί κάποιος να αποκτήσει ισχυρή θέληση; Η απάντηση είναι απλή: πρώτα απ’ όλα μέσα από την άσκησή της. Και γι’ αυτό, πάλι -όπως και με τις σωματικές ασκήσεις- πρέπει να γίνεται σταδιακά, βήμα-βήμα. Αλλά, έχοντας αρχίσει να ασκείτε την θέλησή σας σε κάτι (για παράδειγμα, σε μια συνεχή πάλη με κάποιες από τις αμαρτωλές σας συνήθειες ή ιδιοτροπίες), μην εγκαταλείψετε πλέον αυτό το έργο με τον εαυτό σας. Ταυτόχρονα, από την αρχή, ο Χριστιανός που θέλει να ενισχύσει την θέλησή του, τον χαρακτήρα του, πρέπει να αποφύγει κάθε σύγχυση (διάσπαση), αταξία και ασυνέπεια στη συμπεριφορά. Διαφορετικά, θα είναι ένα άτομο χωρίς χαρακτήρα, που δεν αντιπροσωπεύει τίποτε συγκεκριμένο. Ούτε οι άλλοι άνθρωποι ούτε ο ίδιος μπορεί να βασίζεται σε έναν τέτοιο χαρακτήρα. Και στην Αγία Γραφή, ένα τέτοιο άτομο ονομάζεται καλάμι, που σαλεύεται από τον άνεμο[1].

Η πειθαρχία είναι απαραίτητη για τον καθένα μας. Είναι τόσο σημαντική που χωρίς αυτήν η σωστή, κανονική σειρά και επιτυχία της εργασίας, για παράδειγμα, στη σχολική ή στρατιωτική ζωή, είναι αδύνατη. Αυτή είναι ακόμα πιο σημαντική στη ζωή κάθε ανθρώπου και την θέση της εξωτερικής σχολικής ή στρατιωτικής πειθαρχίας εδώ καταλαμβάνει η εσωτερική αυτοπειθαρχία. Ένας άνθρωπος πρέπει να τοποθετεί τον εαυτό του σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, δημιουργώντας ορισμένες συνθήκες και μια τάξη ζωής – και από αυτό να μην αποκλίνει πλέον.

Ας σημειώσουμε επίσης αυτό: στο θέμα της ενίσχυσης της θέλησης, οι συνήθειες ενός ανθρώπου έχουν μεγάλη σημασία. Έχουμε ήδη δει ότι οι κακές, αμαρτωλές συνήθειες αποτελούν μεγάλο εμπόδιο στην χριστιανική, ηθική ζωή. Από την άλλη, οι καλές συνήθειες είναι πολύτιμο απόκτημα για την ψυχή, και επομένως ο άνθρωπος πρέπει να συνηθίσει τον εαυτό του σε πολλά καλά πράγματα, ώστε αυτό το καλό να γίνει κτήμα του και συνήθειά του. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό στα νεανικά χρόνια, όταν ακόμη διαμορφώνεται και διαπλάθεται ο ανθρώπινος χαρακτήρας.

Δεν είναι τυχαίο που λένε ότι το δεύτερο μισό της επίγειας ζωής του ανθρώπου αποτελείται από συνήθειες που συσσωρεύτηκαν κατά το πρώτο μισό αυτής της ζωής (συγκρίνετέ το με το ρητό: «η συνήθεια είναι δεύτερη φύση»[2]).

Πιθανώς κανείς δεν θα αμφισβητήσει το γεγονός ότι απαιτείται ισχυρή θέληση από έναν άνθρωπο. Στη ζωή συναντάμε ανθρώπους με διαφορετική δύναμη θέλησης. Και συμβαίνει συχνά ένας άνθρωπος που είναι πολύ προικισμένος και ταλαντούχος, με δυνατό μυαλό και βαθιά, ευγενική καρδιά, να αποδεικνύεται αδύναμος και να μη μπορεί να εφαρμόσει τα σχέδιά του, ανεξάρτητα από το πόσο καλά και πολύτιμα μπορεί να είναι. Και το αντίστροφο: συμβαίνει ένας άνθρωπος που είναι λιγότερο ταλαντούχος και προικισμένος -αλλά δυνατός χαρακτήρας και με ισχυρότερη θέληση- να πετυχαίνει στη ζωή και, όπως λένε, να ολοκληρώνει το σχέδιό του μέχρι το τέλος.

Αλλά μια ακόμα πιο σημαντική ιδιότητα της ανθρώπινης θέλησης είναι η κατεύθυνσή της προς το καλό και όχι προς το κακό. Εάν ένα καλός, αλλά αδύναμος άνθρωπος μπορεί να αποδειχθεί ελάχιστα χρήσιμο μέλος της κοινωνίας στη ζωή, τότε ένας άνθρωπος με ισχυρή, αλλά κακή, καταστροφική θέληση, είναι ήδη επικίνδυνος. Και είναι ακόμη πιο επικίνδυνος, όσο ισχυρότερη είναι η κακή του θέληση. Από αυτό είναι σαφές ότι αυτές οι αρχές, εκείνες οι βασικές αρχές και κανόνες που καθοδηγούν την θέληση του ανθρώπου είναι εξαιρετικά σημαντικές. Ένας άνθρωπος χωρίς αρχές είναι μια ηθική οντότητα που δεν έχει ηθικά θεμέλια και είναι επικίνδυνος για τους άλλους.

Από πού μπορεί ο άνθρωπος να πάρει αυτές τις αρχές για τον εαυτό του ώστε να ενεργήσει σύμφωνα με αυτές; Για έναν άπιστο, η απάντηση εδώ είναι εξαιρετικά δύσκολη, και στην πραγματικότητα, αδύνατη, άλυτη. Να τις πάρει από την επιστήμη; Αλλά η επιστήμη, πρώτον, ενδιαφέρεται κυρίως για ζητήματα γνώσης, και όχι ηθικής, και, δεύτερον, η ίδια δεν αντιπροσωπεύει κάτι στέρεο και θεμελιωδώς μόνιμο, επειδή συνεχώς επεκτείνεται, εμβαθύνει και μεταβάλλεται με πολλούς τρόπους… Από την φιλοσοφία; Αλλά η ίδια η φιλοσοφία συνεχίζει να μας λέει για τη σχετικότητα και σε καμιά περίπτωση την απόλυτη βεβαιότητα των αληθειών της. Από την πρακτική ζωή; Ακόμα λιγότερο. Αυτή η ίδια η ζωή έχει ανάγκη από θετικές αρχές που θα μπορούσαν να ρυθμίσουν και να εξαλείψουν από αυτήν την αχαλίνωτη ασυνειδησία.

Αλλά αν η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι τόσο δύσκολη για τους άπιστους, τότε για έναν πιστό άνθρωπο, ειδικά για έναν πιστό Χριστιανό, η απάντηση είναι απλή και ξεκάθαρη. Η πηγή των καλών αρχών είναι το θέλημα του Θεού. Μας αποκαλύπτεται στην διδασκαλία του Σωτήρος Χριστού, στο Άγιο Ευαγγέλιό Του. Μόνον αυτή έχει άνευ όρων, ακλόνητη εξουσία σε αυτόν τον τομέα. Και μόνον αυτή μας έχει διδάξει την αυτοθυσία και την χριστιανική αγάπη προς όλους -ακόμα και για τους εχθρούς. Μόνον αυτή έδωσε στους ανθρώπους τις πιο υψηλές έννοιες της χριστιανικής ελευθερίας, της χριστιανικής ισότητας και αδελφότητας (έννοιες που μας έκλεψαν οι σοσιαλιστές, οι κομμουνιστές και άλλοι εχθροί της πίστης). Και ο ίδιος ο Κύριος είπε για τους αληθινούς Χριστιανούς: «Όχι όποιος μου λέει: “Κύριε, Κύριε” θα μπει στη βασιλεία των ουρανών, αλλά αυτός που κάνει το θέλημα του Πατέρα Μου στους Ουρανούς…»[3].

(συνεχίζεται)

---

[1] Ματθ. ια΄ 7.
[2] Πρόκειται για την διάσημη φράση του ημέτερου φιλοσόφου Αριστοτέλους: «Ἕξις δευτέρα φύσις».
[3] «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ζ΄ 21).

Πηγή