Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΒΙΡ: Ο βίος του,η θαυμαστή αφθαρσία του,η εμφάνιση της ΑγίαςΤριάδος και η Μονή του Αγίου (30 Αὐγούστου)

1)O ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΒΙΡ.

Ο Αγ.Αλέξανδρος του Σβιρ γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1448 στα μέρη του Νοβγκοροντ σε μια οικογένεια ευλαβών χριστιανών.Ηταν το τρίτο παιδί του Στέφανου και της ΒασάιΤο βαπτιστικό του όνομα ήταν Αμώς.Ήταν πράος,υπάκουος,νηστευτής και όταν έφτασε στην κατάλληλη ηλικία οι γονείς του θέλησαν να τον παντρέψουν.Εκείνος όμως στα 19 του χρόνια έφυγε για τη μονή Βαλαάμ.Περνώντας ο νεαρός Αμώς από τη λίμνη Ροτσίνσκ άκουσε μια φωνή να του λέει ότι σ΄αυτό το σημείο θα χτίσει ένα μοναστήρι.Τότε έλαμψε από πάνω του ένα φως και ένας άγγελος του έδειξε το δρόμο για το Βαλαάμ.Στο Βαλαάμ εκάρη μοναχός μετά από 7 χρόνια στα εικοσιέξι του και πήρε το όνομα Αλέξανδρος.Ο πατέρας ήρθε να τον βρει στο μοναστήρι και ο νεαρός Αλέξανδρος όχι μόνο τον καθησύχασε,αλλά και τον έπεισε να γίνουν αυτός και η μητέρα του μοναχοί.Πρόκοβε συνεχώς στα πνευματικά και δέκα χρόνια τα πέρασε εν σιωπή σ’ένα νησάκι.

Το σπήλαιο που ασκήτεψε ο Αγ.Αλέξανδρος του Σβιρ

Εδώ σε μια στενή και υγρή σπηλιά,η οποία ακόμη υπάρχει, ασκήτεψε ο Άγιος.

Το εσωτερικό του σπηλαίου

Μια μέρα ενώ προσευχόνταν άκουσε μια θεική φωνή να του λέει να πάει στον τόπο που κάποτε του είχε υποδειχθεί για να σωθεί.Ένα φως του έδειξε το μέρος στις όχθες της λίμνης(1485).Έμεινε εκεί μόνος επτά χρόνια, τρώγωντας μόνο χόρτα και υποφέρωντας από τις βαρειές ασθένειες και το ανυπόφορο κρύο.Το 1493 τον ανακάλυψε τυχαία ένας άρχοντας που είχε βγει για κυνήγι.Η φήμη του ως αγιασμένου ασκητή εξαπλώθηκε γρήγορα και πολλοί μοναχοί μαζεύτηκαν γύρω του,ενώ ο απλός λαός τον τιμούσε ως άγιο όταν ήταν εν ζωή


2)Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕ ΤΗ ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΑΦΘΑΡΣΙΑ
Πιστεύεται, ότι ο Θεός διατήρησε το Λείψανο σε τόσο θαυμαστή κατάσταση αφθαρσίας, διότι ο Άγιος Αλέξανδρος είναι ο μόνος Άγιος μετά τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο όποιος αξιώθηκε επισκέψεως της Αγίας Τριάδος με μορφή τριών Αγγέλων. Κατά την διάρκεια αυτής της επισκέψεως, ή Αγία Τριάς μέχρι που άγγιξε τον Άγιο, και αυτό το άγγιγμα προφανώς ήταν που έκανε το σώμα του απρόσβλητο στην φθορά. Θαυμαστός ο Τριαδικός Θεός, ο ενδοξαζόμενος εν τοις Άγίοις Αυτού!

Ό Άγιος Αλέξανδρος αναχώρησε για την Ουράνιο Βασιλεία την 30ή Αυγούστου του 1533, σε ηλικία 85 ετών.

Ό Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ εδοξάσθη με θαυμαστά σημεία και θαύματα κατά την διάρκεια της ζωής του και μετά την κοίμηση του. Το 1545, ο μαθητής και διάδοχος του Ηγούμενος Ηρωδίων συνέθεσε τον Βίο του. Το 1547 άρχισε ο τοπικός εορτασμός της μνήμης του και συν­ετέθη ή Ακολουθία του. Στις 17 Απριλίου του 1641, κατά την διάρ­κεια της ανακαινίσεως του Ναού της Μεταμορφώσεως, όπου ο Άγιος είχε ταφή, αποκαλύφθηκε τα άγιο Λείψανο του σε κατάσταση πλήρους Αφθαρσίας· έκτοτε, ή Εκκλησία εορτάζει την μνήμη του δύο φορές: την ήμερα της Κοιμήσεως του, 30ή Αυγούστου, και την ήμερα της επισήμου Διακηρύξεως της Αγιότητας του και της ανακομιδής του Ιερού Λειψάνου του, 17η Απριλίου.
Ό Άγιος Αλέξανδρος, όπως του υποσχέθηκε ή Υπεραγία Θεοτόκος, άφησε πίσω του μεγάλο πλήθος μαθητών, πολλοί από τους οποίους ηγίασαν και τιμώνται μέχρι σήμερα από την Εκκλησία του Θεού επί γης ως Άγιοι.

Έκτοτε, το αδιάφθορο άγιο Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου αποτελούσε πηγή αγιασμού, προσκυνήσεως και θεραπείας: οι τυφλοί ελάμβαναν το φως τους, οι παραλυτικοί ελάμβαναν την δύναμη των ποδών τους, και όσοι έπασχαν από οποιαδήποτε ασθένεια, ελάμβαναν την πλήρη ίαση. Οι δαίμονες έφευγαν από τους δαιμονισμένους και στείρες γυναίκες συνελάμβαναν… 
Θαυμαστός είναι ο Πανάγαθος Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού, ο Όποιος δόξασε τον δούλο Αυτού σε αύτη την εφήμερη ζωή με θαύματα και σημεία, τα όποια εγίνοντο δια των χειρών του. Και μετά τον θάνατο του ακόμη αξίωσε να τοποθετηθεί το πάντιμο και ιερό Σκήνωμά του στην Εκκλησία Του, για να καταυγάζει από εκεί, ως μέγας φάρος, με τα πανένδοξα Θαύματα του!…


2α)Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΒΙΡ
Την 30ή Ιουλίου του 1998, οι πιστοί της Ρωσίας έσπευσαν κατά χιλιάδες να προσκυνήσουν το νεωστί ανακαλυφθέν ιερό Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στον Ναό των Αγίων Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδος στην Αγία Πετρούπολη. Μετά απουσία περί­που 80 χρόνων, ένας από τους πλέον αγαπητούς Αγίους της Θηβαΐδος του Βορρά επέστρεψε στον τόπο των μοναχι­κών του αγώνων.
Οκτώ δεκαετίες ενωρίτερα, στις 5 Ιανουαρίου του 1918, οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν το μεγαλύτερο τμήμα της Ρωσικής Θηβαΐδος του Βορρά: την περιοχή γύρω από το Όλονετς και το Λοντέϊνογιε Πολιέ. Την αμέσως επομένη ήμερα οι Μπολσεβίκοι έκαναν την εμφάνιση τους στο Μοναστήρι του Σβίρ στην λειψανοθήκη του Αγίου Αλεξάνδρου. Ένα τέτοιο ταμείο αγιότητας αποτελούσε ένα προφανές εμπόδιο στον διάβολο και τα όργανα του, τα όποια είχαν καταλάβει τότε την γη της Ρωσίας. Όμως, στην περίπτωση εκείνη ήταν ανεξήγητα ανίκανοι να προκαλέσουν κάποια βλάβη στο Λείψανο του Αγίου ή να το μετακινήσουν. Οι Κομμουνιστές έκαναν ακόμη κάποιες απόπειρες και μόνον στην έκτη τους προσπάθεια, στις 20 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους (1918), κατόρθωσαν να μετακινήσουν το αδιάφθορο Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου. Τούτο εγκαινίασε την θλιβερή «εκστρατεία κατασχέσεως των λειψάνων», ή οποία συνεχίσθηκε από το 1919 ως το 1922, οπότε τα Λείψανα 63 Ρώσων Αγίων εκλάπησαν, υπεβλήθησαν σε «επιστημονικές εξετάσεις», παρουσιάσθηκαν ως «μούμιες», ή ακόμη και ως «κίβδηλα», σε αντιθρησκευτικά μουσεία ή κατεστράφησαν. 

Κατά την περίοδο αυτήν, ολόκληρη ή βόρεια περιοχή της Ρωσίας μετεβλήθη σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ή Θηβαΐδα του Βορρά βεβηλώθηκε και μολύνθηκε, αλλά ταυτοχρόνως και αγιάστηκε, γινομένη ένας Γολγοθάς από τους πολλούς στην Ρωσία. Ή Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ δοκίμασε την ίδια μοίρα των πολλών Μοναστηριών της περιοχής: έγινε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, γνωστό ως «Σβίρλαγκ» («Στρατόπεδο του Σβίρ»). Αργότερα, έγινε διαδοχικά οίκος αναπήρων πολέμου, οίκος παιδιών, τεχνική σχολή και στρατόπεδο. Τελικά, το τμήμα της Αγίας Τριάδος της Μονής μετατράπηκε σε ψυχια­τρικό άσυλο, ένα μέρος του οποίου παραμένει τέτοιο μέχρι σήμερα.

Ή Μονή υπέστη άσχημες φθορές με την πάροδο των χρόνων. Όμως, ο Θεός δεν επέτρεψε να χαθεί το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου. Μετά την κατάσχεση του από τους Μπολσεβίκους, πρώτα εφέρθη στο Λοντέϊνογιε Πολιέ. Ή τοπική επιτροπή των Τσεκιστών ζήτησε να γίνει μία έρευνα για την αυθεντικότητα του Λειψάνου. Εξετάσθηκε από Σοβιετικούς επιστήμονες με την ελπίδα αποδείξεως ότι ήταν κίβδηλο – μία απάτη της Εκκλησίας για την αποβλάκωση των πιστών. Όμως, προς αμηχανία των Μπολσεβίκων, τα αποτελέσματα τους επιβεβαίωσαν όσα είχαν καταγραφή κατά την πρώτη ανακάλυψη του Λειψάνου του Αγίου το 1641· ότι δηλαδή επρόκειτο πράγματι περί του Αγίου Αλεξάνδρου και ότι το σώμα του ήταν, σε εκπληκτικό βαθμό, αδιάφθορο. Το δέρμα του ήταν λευκό και ελαστικό. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήσαν καθαρά διακρινόμενα και έφεραν μία εντυπωσιακή ομοιότητα με τις εικόνες του Αγίου, οι οποίες αγιογραφήθηκαν μεταξύ του 16ου και του 18ου αιώνος. Ένας ακαδημαϊκός, ο Πέτρος Πέτροβιτς Ποκρύσκιν, δεν φοβήθηκε σε εκείνη την εποχή των διωγμών να γράψει μία θαρραλέα απάντηση στην αίτηση των Τσεκιστών: «Αναγνωρίζοντας ότι το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ αποτελεί αναμφισβήτητα ιστορικό γεγονός, ή θέσης των οποίου πρέπει να είναι σε μία εκκλησία, ζητούμε να ληφθούν μέτρα για την διαφύλαξη Αυτού του εθνικού ιστορικοί θησαυρού».
Από το Λοντέϊνογιε Πολιέ το Λείψανο εφέρθη στην Αγία Πετρούπολη (τότε Πέτρογκραντ). Την εποχή εκείνη ήλθε εντολή από το Κομμισαριάτο της Δικαιοσύνης να τοποθετηθούν όλα τα Λείψανα σε μουσεία. Το Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου έφέρθη στο ανατομικό μουσείο της πόλεως, το όποιο στεγαζόταν στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία. Εκεί το Λείψανο εξετέθη ως έκθεμα, αλλά έμεινε χωρίς εγγραφή -μία προφανής προσπάθεια από τους υπαλλήλους του μουσείου να αποκρυφθή. Ταυτόχρονα, έγιναν απόπειρες να επιδειχθούν ψεύτικα λείψανα του Αγίου στο κοινό, τα όποια δεν ομοίαζαν στην ιστορική του περιγραφή, ως μέρος σχεδίου των Κομμουνιστών να πλήξουν την Εκκλησία, άλλα αυτές οι απόπειρες απέτυχαν. Χάρις σε έναν από τους επιστήμονες, τον Β. Ν. Τόνκοβ, ο όποιος δεν ήταν «στρατευμένος αθεϊστής» όπως οι συνάδελφοι του, το Λείψανο παρέμεινε στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία της Αγίας Πετρουπολέως, εξορισμένο στην λήθη. Εκεί έμεινε για περίπου οκτώ δεκαετίες, με αναμονή της στιγμής, κατά την οποία, θεία πρόνοια, θα επέστρεφε στους πιστούς.
Στις 14 Ιουνίου 1997, περί­που έξι χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού ολο­κληρωτισμού στην Ρωσία, το τμήμα της θείας Μεταμορφώ­σεως της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ επεστράφη ολόκληρο στην Εκκλη­σία. Το τμήμα της Αγίας Τριά­δος, το όποιο απέχει ένα τρίτο μιλίου από το έτερο τμήμα, επεστράφη μερικώς στην Εκ­κλησία στις 22 Σεπτεμβρίου 1998.

Ή έρευνα για τον Άγιο Αλέξανδρο άρχισε το 1997, με την ευλογία του Μητροπολίτου της Αγίας Πετρουπολέως Βλαδίμηρου. Τα περισσότερα ντοκουμέντα από την σοβιετική περίοδο είτε εχάθησαν είτε κατεστράφησαν, όμως οι προσευχητικές ερευνητικές προσπάθειες των Αδελφών της Γυναικείας Μονής της Αγίας Σκέπης Τερβενίτσι, υπό την καθοδήγηση του πνευματικού τους Πατρός, του Ηγουμένου Λουκιανού (Κουτσένκο), Προϊσταμένου τώρα της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου Σβίρ, ανταμεί­φθηκαν τελικά. Τον Δεκέμβριο Αυτού του έτους (1997) το Λείψανο του Αγίου ευρέθη! Όταν αυτό εξετάσθηκε, ήταν ακριβώς εφάμιλλο προς την αρχική περιγραφή της πρώτης ανακομιδής του Λειψάνου του 1641. Ήταν το ίδιο αδιάφθορο όσο και πριν από την κατάσχει του. Σύμφωνα με ανθρωπολόγους και εθνολόγους ειδικούς, το Λείψανο άνηκε σε άνδρα της φυλής των Βεπ-μιας πολύ μικρής ομάδος Φινλανδικής καταγωγής, ή οποία κατοικούσε στην περιοχή όπου ο Άγιος Αλέξανδρος γεννήθηκε και όπου αργότερα έκτισε την Μονή του.
Τελικά, μετά την έκτος πάσης αμφιβολίας απόδειξη της ταυτότητος του Αγίου, ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος έδωσε την ευλογία του, ώστε το πλήρες θείας Χάριτος Λείψανο να μεταφερθεί στον Ναό των Αγίων Μαρτύρων Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης για τέσσερις μήνες, προκειμένου να τεθεί σε δημόσια προσκύνηση προ της επιστροφής του στην Μονή του Αγίου. Πριν από την μεταφορά του Λειψάνου στον Ναό, έτελέσθη μία δέηση στην αίθουσα εξετάσεων της Ιατρικής Ακαδημίας. Προς έκπλησιν και πνευματική άγαλλίασιν των παρόντων, τα χέρια και τα πόδια του Αγίου άρχισαν να αναβλύζουν σταγόνες ευώδους μύρου, σαν ο Άγιος να έλεγε: «Ναι, σάς ακούω· εγώ είμαι»! Αυτή ή έκχυσης Χάριτος συνεχίσθηκε και όταν το Λείψανο μετεφέρθη στον Ναό. Ή ροή του ευώδους μύρου ήταν τόσο ισχυρή, ώστε πετούσαν μέλισσες κοντά στα πόδια του Αγίου.
Κληρικός Αλέξιος Γιάνγκ (τώρα Ιερομόναχος Αμβρόσιος) ήταν στην Αγία Πετρούπολη όταν το Λείψανο ευρέθη. Περιγράφων την εμπειρία της προσκυνήσεώς του, γράφει αυτός ο αμερικανός προσκυνητής: «Με έκπληξη είδα, ότι ο Άγιος δεν ήταν μόνον αδιάφθορος, αλλά το δέρμα του δεν είχε καθόλου σκουρύνει από την πάροδο πέντε περίπου αιώνων ήταν τόσο λευκό όσο κάποιου πού ζει σήμερα. Ασπαζόμενος τα ακάλυπτα πόδια του, μπορούσα να ιδώ τον σχηματισμό του θαυματουργού μύρου, σαν σταγόνες πλουσίου μέλιτος, μεταξύ των δακτύλων».
Εικόνες του Αγίου, οι όποιες ευλογήθηκαν στην λειψανοθήκη, άρχισαν ομοίως να αναδίδουν είτε μύρο είτε εύωδία. Ό Δόκι­μος Αλέξανδρος της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στεκόταν συνεχώς στην λειψα­νοθήκη, παρατηρώντας όχι μόνον την ποσότητα του ρέοντος μύρου, άλλα και τις θαυματουργικές θεραπείες, οι όποιες ελάμβαναν χώρα εκεί. θεραπεύθηκαν άνθρωποι με πολλές ασθένειες: παραλυτικοί, καρκινοπαθείς, πάσχοντες από δερματικές παθήσεις ή παθήσεις των οστών και δαιμονισμένοι.Μετά την μεταφορά του Λειψάνου στην Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ τον Νοέμβριο του 1998, οι θεραπείες συνέχισαν να συμβαίνουν ενώπιον του. Ή ροή του μύρου επίσης συνεχίσθηκε απαραμείωτα. Παρατηρήθηκε, ότι αυτό το θαύμα αυξάνει σε ένταση όταν καταφθάνουν στην Μονή ομάδες ανθρώπων, στις όποιες δεν συμπεριλαμβάνονται μόνον πιστοί, άλλα και αμφισβητίες επίσης. Μέχρι και σήμερα ή Μονή καταγράφει τα θαύματα, τα όποια τελούνται στο Λείψανο του Αγίου του Θεού



3)Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

Το μέγα αυτό θαύμα έγινε ως εξής. Το έτος 1508 σε ηλικία 60 ετών αφ` ότου ο όσιος Αλέξανδρος άρχισε τότε να ασκείται με αγώνες που υπερβαίνουν την ανθρώπινη δύναμη σε πείνα, δίψα και στην αν­τοχή του ψύχους, ελπίζοντας ότι με το πρόσκαιρο αυτό ψύχος του χειμώνα θα αποφύγει τη μέλλουσα αιώνια κόλαση. Οι δαίμονες όμως, βλέποντας να καταπολεμούνται απ' τον Όσιο και καταλα­βαίνοντας ότι επρόκειτο να εξοστρακιστούν απ' αυτόν, προσπάθη­σαν απ' την αρχή να τον τρομοκρατήσουν. Εμφανίζονταν άλλοτε μεν σαν θηρία και άλλοτε σαν φίδια πού έτρεχαν κατεπάνω του με συριγμούς και θηριώδη αγριότητα και του προκαλούσαν πολλούς άλλους πειρασμούς.

Μια νύχτα ό όσιος Αλέξανδρος πήγαινε προς το μοναχικό ερημητήριο του οπού συνήθιζε να προσεύχεται μόνος του, όταν ξα­φνικά εμφανίστηκε μπροστά του ένα αναρίθμητο πλήθος δαιμόνων, σαν νάταν στρατός πολύς, και άρχισαν να πηδούν κατεπάνω του με μανία, να τρίζουν τα δόντια τους, ενώ απ' το στόμα τους φαινόταν έβγαινε μια μεγάλη φλόγα και με λύσσα να του φωνάζουν:
Φύγε, φύγε απ' αυτόν τον τόπο, αναχώρησε γρήγορα απ' εδώ, για να μην πεθάνεις με θάνατο κακό. 
Ό Όσιος όμως, σαν καλός μαχητής του Ιησού Χριστού οπλι­σμένος με προσευχή, δεν τρομοκρατήθηκε καθόλου απ' αυτούς, γιατί γνώριζε την ασθενική δύναμη τους. Και ή προσευχή ,του έβγαινε από το στόμα του σαν πύρινη φλόγα και κατέκαψε και αφάνισε όλες τις ανίσχυρες λεγεώνες των δαιμόνων.
Ό όσιος Αλέξανδρος συνέχισε τότε το δρόμο του και ήρθε στο μοναχικό ερημητήριο του όπου έκανε τις συνηθισμένες προσευχές του στο Θεό, οπότε ξαφνικά ένας άγγελος με λαμπρά ενδύματα παρουσιάστηκε μπροστά του. Βλέποντας τον ό Όσιος αισθάνθηκε φόβο και τρόμο και πέφτοντας στο έδαφος έμεινε εκεί σαν νεκρός. Ό άγγελος τον έπιασε από το χέρι και του είπε:
Είμαι άγγελος Κυρίου και ό Θεός με έστειλε να σε διαφυλάξω απ` όλες τις απάτες του πονηρού διαβόλου και να σου υπενθυμίσω τα θεια οράματα πού είχες δει σ' αυτόν τον τόπο πού έχεις εγκατα­σταθεί- γιατί οι εντολές Του πρέπει να εκτελεστούν- ό Κύριος σε εξέλεξε να γίνεις οδηγός σε πολλούς για τη σωτηρία τους. Σού δη­λώνω ότι το θέλημα του Θεού είναι να χτίσεις σ' αυτόν τον τόπο μια εκκλησία στο όνομα της Αγίας Τριάδος, να συγκεντρώσεις αδελ­φούς και να ιδρύσεις μοναστήρι.

Κι αφού είπε αυτά ό άγγελος έγινε άφαντος.
Ό όσιος Αλέξανδρος όμως αγαπούσε την ησυχία και ήθελε να ζήσει σ' αύτη όλες τις μέρες της ζωής του- γι' αυτό προσευχόταν όλο και περισσότερο στο Θεό να τον ελευθερώσει από κάθε απάτη του εχθρού. Κάποτε πού είχε απομακρυνθεί απ' την καλύβα του και όπως το συνήθιζε προσευχόταν μερικές ώρες συνέχεια, ξαφνικά εμ­φανίστηκε πάλι ό άγγελος Κυρίου και του είπε:
-Αλέξανδρε, όπως σου είπα την προηγούμενη φορά, φτιάξε μια εκκλησία, συγκέντρωσε αδελφούς και ίδρυσε μοναστήρι, γιατί πολ­λοί πού επιζητούν να σωθούν θα έρθουν σε σένα και πρέπει να τους οδηγήσεις «εις οδόν σωτηρίας».
Και λέγοντας αυτά ό άγγελος έγινε και πάλι άφαντος. 
Κατά το 1508 πάλι, πού ό Όσιος συμπλήρωνε τον 23ο χρόνο σ' αυτή την έρημο κι ενώ ήταν στο ερημικό κελί του μια νύχτα και κατά τη συνήθεια του προσευχόταν, ξαφνικά στο σημείο πού βρι­σκόταν έλαμψε ένα μεγάλο φως. Ό Όσιος ξαφνιάστηκε και σκέφ­τηκε: «Τι να σημαίνει αυτό;» Και αμέσως είδε τρεις ανθρώπους να έρχονται προς αυτόν ντυμένοι με λαμπρά, λευκά ενδύματα. Ήταν ωραιότατοι και αγνοί, λάμποντας περισσότερο απ' τον ήλιο και αστράφτοντας με μια ανέκφραστη ουράνια δόξα.. Καθένας τους κρατούσε στο χέρι κι ένα σκήπτρο. Όταν τους είδε ό Όσιος έτρεμε ολόκληρος, γιατί τον κατέλαβε φόβος και τρόμος Και μόλις συν­ήλθε λίγο προσπάθησε να τους προσκυνήσει μέχρι το έδαφος. Εκείνοι όμως τον έπιασαν απ' το χέρι, τον σήκωσαν και του είπαν:
Έχε ελπίδα, μακάριε, και μη φοβάσαι.
Και ό Άγιος είπε:
-Κύριοι μου, εάν βρήκα κάποια χάρη ενώπιον σας, πέστε μου ποιοι είστε πού, ενώ έχετε τόση δόξα και λαμπρότητα, καταδεχθήκατε να έρθετε προς το δούλο σας, γιατί ποτέ μου δεν είδα κανένα με τέτοια δόξα όπως εσείς.
Εκείνοι του απάντησαν:
-Μη φοβάσαι, άνθρωπε θείων επιθυμιών, γιατί το Άγιο Πνεύμα ευαρεστήθηκε να κατοικήσει σε σένα για την αγνότητα της καρδιάς σου και όπως σου προείπα πολλές φορές έτσι και τώρα σου λέω ότι πρέπει να φτιάξεις εκκλησία, να συγκεντρώσεις αδελφούς και να δημιουργήσεις μοναστήρι, γιατί με σένα ευδόκησα να σώσω πολλές ψυχές και να τους φέρω στην επίγνωση της αλήθειας.
Ακούγοντας αυτά ό Όσιος γονάτισε και πλημμυρισμένος από δάκρυα είπε:
- Κύριε μου, ποιος είμαι εγώ ό αμαρτωλός, ό χειρότερος απ' όλους τους ανθρώπους, πού θα ήμουν άξιος ν' αναλάβω τέτοιες ευ­θύνες, σαν κι αυτές για τις οποίες μου μίλησες; Είμαι αδύνατος για ν' αποδεχτώ τέτοια αποστολή. Γιατί εγώ ό ανάξιος δεν ήρθα σ' αυτόν τον τόπο για να κάνω αυτά πού με προστάζεις, αλλά μάλλον για να κλάψω τις αμαρτίες μου.
Μόλις είπε αυτά ό Όσιος κειτόταν κάτω στο έδαφος και ό Κύ­ριος τον έπιασε πάλι απ' το χέρι, τον σήκωσε και του είπε:
-Σήκω όρθιος, πάρε θάρρος και δύναμη και κάνε όλα όσα σε πρόσταξα.
Ό Όσιος απάντησε:
- Κύριε μου, μη θυμώνεις μαζί μου πού τόλμησα να σου αντιμιλήσω- πες μου, σε τίνος το όνομα θέλεις να τιμάται ή εκκλησία πού ή αγάπη Σου για το ανθρώπινο γένος θέλει να χτιστεί σ' αυτόν τον τόπο;
Και ό Κύριος είπε στον Όσιο:
Όπως βλέπεις τον ένα να σου μιλάει με τρία πρόσωπα, φτιάξε την εκκλησία στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, της Αγίας Τριάδος «εν μια τη ουσία». Σου αφήνω την ειρήνη Μου και ή ειρήνη Μου πού σου χαρίζω θα είναι μαζί σου. 
Και ξαφνικά ό Όσιος είδε τον Κύριο με απλωμένα φτερά να βαδίζει στο έδαφος, σαν να περπατούσε με τα πόδια, και μετά έγινε άφαντος.
Ό όσιος Αλέξανδρος ήταν συνεπαρμένος από πολλή χαρά και φόβο και ευχαρίστησε θερμά γι' αυτό το Θεό, πού τόσο αγαπάει το ανθρώπινο γένος. Μετά άρχισε να σκέπτεται πώς και πού θα χτίσει την εκκλησία. Αφού σκέφτηκε πολύ και προσευχήθηκε γι' αυτό στο Θεό, άκουσε ξαφνικά μια μέρα μια φωνή να του μιλάει από ψηλά. Κοιτάζοντας προς τα πάνω ό Όσιος είδε έναν άγγελο του Θεού πού φορούσε μανδύα και κουκούλια να στέκεται στον αέρα με απλωμένα φτερά και με τον ίδιο τρόπο πού άλλοτε εμφανίστηκε στο μεγάλο Παχώμιο, με τα χέρια του τεντωμένα προς τον ουρανό να λέει: «Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός, Αμήν». Και μετά είπε στον Όσιο:
- Αλέξανδρε, ας χτιστεί ή εκκλησία σ' αυτόν τον τόπο στο όνομα του Κυρίου πού εμφανίστηκε σε σένα με τρία πρόσωπα, του Πατρός και του Υιού και του Άγιου Πνεύματος, της αδιαιρέτου Τριάδος.
Και λέγοντας αυτά σημείωσε στον τόπο εκείνο το σημείο του σταυρού με το χέρι του και έγινε άφαντος. Ό Όσιος ευφράνθηκε πολύ με το όραμα αυτό, δοξολόγησε το Θεό πού δεν παρείδε τη δέηση του και στο σημείο αυτό τοποθέτησε ένα σταυρό.


4)ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ
Η Ιερά Μονή του Αγ.Αλεξάνδρου του Σβιρ βρίσκεται 260 χιλιόμετρα από την Αγ.Πετρούπολη και 21 χιλιόμετρα από την περιοχή Lodeynoye.Το μοναστήρι ιδρύθηκε από τον Αγ.Αλέξανδρο στα τέλη του 15ου αιώνα στο παρθένο δάσος του Olonets κοντά στη γραφική λίμνη Roshinsky και γρήγορα έγινε γνωστό, συρρέοντας πλήθος κόσμου ενώ και η μοναστική αδελφότητα γρήγορα έγινε μεγάλη.

Στη μονή υπάρχουν η πέτρινη εκκλησία της Αγίας Σκέπης,δωρεά του τσάρου Βασιλείου,ο καθεδρικός ναός της Μεταμορφώσεως του Χριστού όπου βρέθηκε το άφθαρτο λείψανο του Αγ.Αλεξάνδρου,o ναός της Αγίας Τριάδος χτίστηκε το 1791,αντικαθιστώντας έναν παλαιότερο ξύλινο ναό τον οποίο είχε κτισεί ο ιδρυτής της μονής.Το 1685 ανηγέρθη ο ναός των αγίων Ζαχαρίου και Ελισάβετ,ενώ εκεί υπάρχει και ο ναός του Αγ.Ιωάννη του Δαμασκηνού.
Για την κατασκευή των ναων και των κτιρίων βοήθησαν αυτοκράτορες,δούκες,βασιλείς,βογιάροι και ευγενεις .

Η μονή γνώρισε εισβολές εχθρών,λεηλασίες,πυρκαγιές,αλλά και αυστηρή μοναχική ζωή.Ηταν ένα από τα πλούσια μοναστήρια,με ανεκτίμητους θυσαυρούς γι’αυτό και το 1918 ήταν ένα από τα πρώτα μοναστήρια του οποίου η περιουσία κατασχέθηκε από τους μπολσεβίκους.Τότε εκτελέστηκαν και πολλοί μοναχοί της μονής μαζί με τον ηγούμενο,ενώ η μονή μετατράπηκε σε φυλακές ,οίκο αναπήρων πολέμου,τεχνική σχολή ,στρατόπεδο,ενώ ένα μέρος της μονής μετατράπηκε σε ψυχιατρικό άσυλο το οποίο λειτουργεί και σήμερα.
Το 1997 η νέα αδελφότητα χρειάστηκε να εργαστεί σκληρά για να αναστηλωθεί η μονή ενώ το 1998-μετά από 80 χρόνια- επέστρεψε στη μονη το λείψανο του ιδρυτή της μονής Αγ.Αλεξάνδρου,το οποίο είχαν παρατημένο σε μια γωνιά της στρατιωτικής ακαδημίας της Αγ.Πετρούπολης οι μπολσεβίκοι

πηγές-κεφ.1-www.lumeacredintei.ro
κεφ.2-www.ahdoni.blogspot.com
κεφ.3-www.apantaorthodoxias.blogspot.com
κεφ.4-www.svirskoe.ru

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com/2010/08/blog-post_30.html

|

Τρία ἐνδεικτικὰ σύγχρονα Θαύματα τοῦ ῾Αγίου ᾿Αλεξάνδρου τοῦ Σβὶρ ΕΔΩ

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΝΤΟΛΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ (Ἐπίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης)

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΜΠΑΡΔΑΚΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ΤΗΣ ΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΗΣ ΤΣΑΚΟΥ 2018

Φώτο: ΕΔΩ

Γιατί οι Ρώσοι κρατούν το παλαιό ημερολόγιο;

Νικολάου Μάννη, εκπαιδευτικού 

Όταν στα 1582 ο Πάπας Γρηγόριος ο ΙΓ΄ εισήγαγε το νέο ημερολόγιο (το λεγόμενο Γρηγοριανό) προσπάθησε με διάφορους τρόπους να το επιβάλλει και στους ορθοδόξους λαούς της Ανατολής. Η προπαγάνδα εντάθηκε κυρίως στην περιοχή της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας [1], στην οποία το Τάγμα των Ιησουϊτών είχε τεράστια δύναμη, και στην οποία ζούσαν πολυάριθμοι Ρώσοι. Οι Ιησουΐτες προσπαθούσαν να πείσουν τον ορθόδοξο πληθυσμό πως η Ανατολική Εκκλησία πλανήθηκε («και για αυτό – έλεγαν – επέτρεψε ο Θεός να σκλαβωθεί στους απίστους») και εορτάζει λάθος το Πάσχα, δηλαδή όχι σύμφωνα με την αστρονομική ισημερία που τάχα καθόρισε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος [2]. Προσπαθούσαν λοιπόν να τους πείσουν να δεχθούν το νέο ημερολόγιο και πασχάλιο του Πάπα.

Αμύντορες των Ορθοδόξων αναδείχθηκαν τότε οι δύο μεγάλοι Πατριάρχες του Γένους, ο Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίας ο Τρανός και ο Αλεξανδρείας Άγιος Μελέτιος ο Πηγάς, οι οποίοι με εγκυκλίους και επιστολές τους ενίσχυσαν τους Ρώσους και τους προέτρεψαν να κρατήσουν με ζήλο τις παραδόσεις της Ορθοδοξίας.

Σε μία από αυτές, που κυκλοφόρησε μάλιστα ευρέως στην περιοχή τυπωμένη στην σλαβωνική γλώσσα, ο Πατριάρχης Ιερεμίας έγραφε: «Όντως εσείς, αληθείς κληρονόμοι της παράδοσης των χριστωνύμων τέκνων, όχι μόνο τον Πάπα και τους αστροθεάμονες μυθοπλάστες του να μην ακούτε, οι οποίοι έφεραν παράδοξες διδασκαλίες στα αυτιά σας, αλλά ούτε και άγγελο εξ ουρανού να μη δεχθείτε. Διότι η Γραφή μαρτυρεί ότι πολλάκις «αὐτὸς γὰρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός»  και προσπαθεί με πολλές πανουργίες και πλάνες που φέρνει στα αυτιά των απλοϊκών να τους απομακρύνει από το πρόσωπο του Θεού και να τους παρασύρει στην απώλεια» [3].

Σε άλλη επιστολή, του Αγίου Μελετίου Πηγά αυτή τη φορά, διαβάζουμε: «Ο Πάπας της παλαιάς Ρώμης εξυψώνει τον εαυτό του πάνω από όλους και καταφρονεί τους πάντες, ακόμη δε κατηγορεί το (Πασχάλιο) Κανόνιο των Πατέρων, για να μη φανεί ότι χωρίς λόγο καινοτόμησε το ημερολόγιο, μη βλέποντας ότι το Κανόνιο των Πατέρων είναι σωστό, αφού επιτελείται το Πάσχα μετά την εαρινή ισημερία και όχι με τους Ιουδαίους, όπως απαιτεί ο Ζ΄ Κανόνας των ιερών Αποστόλων· και αφού καλώς έχει το Κανόνιο των Πατέρων, και μάλιστα πατερικού υπάρχοντος, ποικιλοτρόπως αμαρτάνουν εκείνοι που δίνουν προσοχή σε άλλα ημερολόγια» [4].

Διαφωτιστικό αγώνα κατά του νέου ημερολογίου, τον επόμενο αιώνα (ΙΖ΄), έκανε στις περιοχές της Ρωσίας και ο μάρτυρας Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις· κυρίως όμως οι Έλληνες διδάσκαλοι του Γένους των Ρώσων αδελφοί Σωφρόνιος και Ιωαννίκιος Λειχούδης, οι οποίοι με δημοσίους διαλόγους τους με τους Ιησουΐτες υπερασπίστηκαν την ορθότητα του Ιουλιανού ημερολογίου [5].

Στις αρχές του ΙΗ΄ αιώνος ο αυτοκράτορας Μέγας Πέτρος εισήγαγε το Γρηγοριανό ημερολόγιο μόνο για τις εμπορικές και διπλωματικές σχέσεις με τα άλλα Κράτη, χωρίς να απαιτήσει από την Εκκλησία να το αλλάξει, διατηρώντας το παράλληλα σε χρήση και στα εσωτερικά κρατικά ζητήματα [6]. Εκατό χρόνια όμως μετά, όπως αναφέρει ο διδάσκαλος του Γένους μας Κωνσταντίνος Οικονόμος εξ Οικονόμων, «προεβλήθη παρά τινων Ἀκαδημαϊτῶν τῆς Πετρουπόλεως πρόβλημα περὶ παραδοχῆς τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ ἡμερολογίου (καλενδαρίου). Τὸ πρόβλημα παρὰ τῆς Κυβερνήσεως ἐστάλη εἰς τὴν Σύνοδον, ἡ Σύνοδος ἐψήφησεν ἵνα ἐπικριθῇ ὑπὸ τῆς κοινῆς τῶν ὀρθοδόξων μητρὸς τῆς Μεγ.  Ἐκκλησίας· ἐπεκρίθη καὶ συμφώνως ἀπεβλήθη» [7].

Στα τέλη του ΙΘ΄ αιώνος ο Βαρναβίτης [8] κληρικός Cesare Tondini De Quarenghi, ο οποίος το 1862 είχε ιδρύσει την «Ένωση Προσευχών για την επιστροφή των χωρισμένων αδελφών μας της Ελληνορωσικής Εκκλησίας στην Καθολική Ενότητα» [9] περιήλθε την Ανατολή (Ρωσία, Ρουμανία, Κωνσταντινούπολη) με σκοπό να πείσει τους ορθοδόξους να αποδεχθούν το Γρηγοριανό ημερολόγιο, ώστε να διευκολυνθεί ο σκοπός του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο παπικός αυτός κληρικός θεωρούσε την αποδοχή του Γρηγοριανού ημερολογίου από τους Ορθοδόξους ως αναγνώριση «της μίας πηγής της εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας», δηλαδή του παπικού πρωτείου [10]!

Το 1903 συνήλθε στην Ρωσία Τοπική Σύνοδος, υπό την προεδρία του σοφού Μητροπολίτου Πετρουπόλεως Αντωνίου Βαντκόφσκι, και απέρριψε την ημερολογιακή μεταβολή «ὡς διασαλεύουσα τὴν ἀνέκαθεν καὶ πολλάκις καθαγιασθεῖσαν ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας τάξιν» [11].

Ενδεικτικές για το πως έβλεπαν οι Ρώσοι το ημερολογιακό ζήτημα είναι οι θέσεις του Μητροπολίτου Αντωνίου Βαντγκόφσκι: «Το Ιουλιανό ημερολόγιο με την εφαρμογή του στην πράξη της Εκκλησίας, συνιστά σε κάθε περίπτωση την σωτήρια άγκυρα που συγκρατεί τους Ορθοδόξους από την ολοκληρωτική απορρόφηση τους από τον ετερόδοξο κόσμο. Είναι ένα είδος σημαίας κάτω από την οποία τα παιδιά της Ορθοδοξίας συναθροίζονται μαζί. Η αυθαίρετη απόφαση ορισμένων τέκνων της Ορθοδοξίας να θέλουν να χωρίσουν από εμάς στην εκκλησιαστική πράξη και να συμβαδίσουν με τους ετερόδοξους, παρά τα φαινομενικά οφέλη, και μάλιστα χωρίς διάκριση ως προς το δόγμα, μπορεί να έχει στο μέλλον συνέπειες ανεπιθύμητες ή ακόμα και ολέθριες για την ευημερία της καθολικής Εκκλησίας και μπορεί να χρησιμεύσει ως όπλο στα χέρια των εχθρών Της...» [12].

Επομένως ήταν αναμενόμενο ο πιστός ρωσικός λαός όχι μόνο να μην αποδεχθεί το νέο ημερολόγιο που εισήγαγε την άνοιξη του 1923 η, για λίγο διάστημα επί Κομμουνισμού επίσημη κρατική εκκλησία, η λεγόμενη «Ζωντανή ή Ανακαινιστική Εκκλησία», αλλά ούτε και όταν το αποφάσισε η κανονική Εκκλησία, υπό τον Πατριάρχη Μόσχας Άγιο Τύχωνα. Ο τελευταίος, από κακή πληροφόρηση, νόμιζε ότι οι αποφάσεις του λεγόμενου «Πανορθοδόξου Συνεδρίου» [13] εφαρμόστηκαν σε όλες τις Τοπικές Εκκλησίες, αλλά μόλις είδε όχι μόνο ότι αυτό είναι ψευδές, αλλά και το ότι ο πιστός λαός ήταν έτοιμος για επανάσταση, επανέφερε αμέσως το παλαιό ημερολόγιο! Συνολικά η ζωή του νέου ημερολογίου στην Ρωσική Εκκλησία κράτησε μόλις εικοσιτέσσερις μέρες (από τις 15 Οκτωβρίου μέχρι τις 8 Νοεμβρίου 1924! [14]).

Την ίδια περίπου εποχή δημοσιεύτηκαν δύο βαρυσήμαντα κείμενα υπέρ του Ιουλιανού ημερολογίου που έκαναν μεγάλη εντύπωση. Το 1929 είδε το φως της δημοσιότητος  το κείμενο του Αγίου Ιννοκεντίου Φιγκουρόφσκι [15] με τίτλο «Μια ανοιχτή επιστολή προς όλα τα πιστά τέκνα της Εκκλησίας του Χριστού που κρατούν το Ορθόδοξο Ημερολόγιο και τις παραδόσεις της Αγίας Καθολικής Εκκλησίας». Στο κείμενο αυτό [16] στηλιτεύει τους διωγμούς που υφίσταντο οι εμμένοντες στην παράδοση του παλαιού ημερολογίου, αποδεικνύει αστήρικτους τους ισχυρισμούς περί επιστημονικής ακρίβειας του νέου ημερολογίου, επισημαίνει τις επιπτώσεις της εφαρμογής του στο Πασχάλιο και την εκκλησιαστική τάξη και πλέκει το εγκώμιο σε όσους τηρούν τις εκκλησιαστικές παραδόσεις.

Το 1934, μια άλλη αγία μορφή, ο περίφημος Ρώσος ασκητής των Καρουλίων, Θεοδόσιος Χαριτόνοφ [17] έγραψε το κείμενο «Φωνή εξ Αγίου Όρους» [18], ένα αντιρρητικό μανιφέστο υπέρ του παλαιού ημερολογίου, στο οποίο εξέθετε εν συντομία για ποιους λόγους πρέπει να διατηρηθεί το παλιό ημερολόγιο και για ποιους λόγους να απορριφθεί το νέο.

Τις παραπάνω θέσεις εξέφρασε συνοδικώς και η Σύνοδος των Ρώσων της Διασποράς, δηλαδή των Αρχιερέων εκείνων που εκδιώχθηκαν από την αλήστου μνήμης δικτατορία των Σοβιέτ. Αλλά και πολλοί σύγχρονοι Ρώσοι Άγιοι καταφέρθηκαν εναντίον του νέου ημερολογίου, όπως ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς [19] και ο Άγιος Σεραφείμ Σομπόλιεφ [20], ο οποίος στο Πανορθόδοξο Συνέδριο της Μόσχας το 1948, κατέθεσε περισπούδαστο κείμενο για το θέμα αυτό [21].

Βασισμένοι λοιπόν πάνω στις θέσεις τόσων Αγίων Πατέρων είναι εύλογο οι Ρώσοι να κρατούν πεισματικά το παλαιό ημερολόγιο και να αρνούνται να «εκμοντερνιστούν».

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

[1] Περιελάμβανε κυρίως τα εδάφη της σημερινής Ουκρανίας.

[2] Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος καθόρισε ως συμβατική ημερομηνία της εαρινής ισημερίας την 21η Μαρτίου του Ιουλιανού ημερολογίου, και με βάση αυτήν την εκκλησιαστική ισημερία καθορίζεται και το λεγόμενο «Αιώνιον Πασχάλιον».

[3] Βλ. Νικολάου Μάννη, Διπλούς πέλεκυς κατά του Γρηγοριανού ημερολογίου, Αθήνα, 2015.

[4] Στο ίδιο (εδώ σε νεοελληνική απόδοση).

[5] Βλ. το ελληνικό κείμενο στο Νικολάου Μάννη, Ελληνική ασπίς κατά του Γρηγοριανού ημερολογίου, Αθήνα, 2017.

[6] Tondini Quarenghi, Statutum canonicum sive ecclesiasticum Petri Magni, Paris, 1785.

[7] Κωνσταντίνου Οικονόμου εξ Οικονόμων, Τα σωζόμενα εκκλησιαστικά συγγράμματα, τόμος γ΄, Αθήνα, 1866, σελ. 556-557.

[8] Οι Βαρναβίτες ήταν ένα από τα πολυάριθμα τάγματα της Παπικής Εκκλησίας.

[9] http://www.barnabites.com/ecumenism

[10] Περιοδικό Bessarione, Rome, 1905, σελ. 178.

[11] Η περί των σχέσεων των αυτοκεφάλων ορθοδόξων εκκλησιών και περί άλλων γενικών ζητημάτων Πατριαρχική και Συνοδική Εγκύκλιος του 1902: Αι εις αυτήν απαντήσεις των αγίων αυτοκεφάλων ορθοδόξων εκκλησιών και η ανταπάντησις του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Κωνσταντινούπολη, 1904, σελ. 35.

[12] Γκεοργκιέφσκι, Σχετικά με το εκκλησιαστικό ημερολόγιο (ρωσιστί), Μόσχα, 1948. σελ. 16-17. Μετάφραση ημέτερη.

[13] Το λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο» (που μόνο Πανορθόδοξο δεν ήταν, αφού απείχαν τα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και οι Τοπικές Εκκλησίες Ρωσίας, Βουλγαρίας κ.α..) πρότεινε ως ημερομηνία εφαρμογής νέου ημερολογίου και πασχαλίου την 1η Οκτωβρίου 1923, πρόταση που καμία Τοπική Εκκλησία τελικώς δεν εφάρμοσε.

[14] Αρχιμ. Ναζάριου Ομελιάνενκο, Γιατί η Εκκλησία μας χρησιμοποιεί το Ιουλιανό ημερολόγιο; (https://pravlife.org/ru/content/pochemu-nasha-cerkov-ispolzuet-yulianskiy-kalendar).

[15] Μητροπολίτης Πεκίνου της Ρωσικής Εκκλησίας, ο οποίος άσκησε τεράστιο ιεραποστολικό έργο στην Κίνα. Κοιμήθηκε το 1931.

[16] Μπορεί κανείς να το βρει στο διαδίκτυο (στην ρωσική γλώσσα, αλλά και την αγγλική του μετάφραση). Μεταφράστηκε και στα ελληνικά και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ορθόδοξος Ένστασις και Μαρτυρία, αρ. 30-31, Ιαν.-Ιούν. 1993, σελ. 82-94.

[17] Από τους πλέον μορφωμένους Ρώσους θεολόγους της εποχής του, ο οποίος εγκατέλειψε ακαδημαϊκή καριέρα και έγινε ασκητής στα φρικτά Καρούλια του Αγίου Όρους. Ο γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ είχε γράψει για αυτόν: «δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πώς τέτοιοι ασκητές σαν τον γέροντα Θεοδόσιο αναπαύονται στη χορεία των Αγίων» (https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/02/19282/).

[18] Υπάρχει μόνο στην ρωσική γλώσσα, ενώ σύντομα θα ολοκληρωθεί η ελληνική του μετάφραση.

[19] Από τους μεγαλύτερους Αγίους της εποχής μας, θαυματουργός και με άφθαρτο λείψανο.

[20] Διαπρεπής Ρώσος Ιεράρχης, επίσης θαυματουργός.

[21] Δημοσιεύθηκε στην ελληνική γλώσσα στο περιοδικό Ορθόδοξος Ένστασις και Μαρτυρία, αρ. 24-25, Ιούλ.-Δεκ. 1991, σελ. 322-343. Υπάρχει και στο διαδίκτυο εδώ: http://www.hsir.org/Theology_el/3a4010SerafeimMpok.pdf

Πηγή: https://poimin.gr/giati-oi-rosoi-kratoyn-to-palaio-imerologio/

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΌΡΦΩΣΕΩΣ 2018 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

Αποστολικό ανάγνωσμα Κυριακής ΙΑ’ Ματθαίου: Ομιλία περί του κατά Θεόν ζήλου (Νικηφόρος Θεοτόκης)

– Ο ζήλος γεννάται εκ της αγάπης, διευθύνεται υπό της διακρίσεως και στηρίζεται υπό της υπομονής και σταθερότητος

– Όταν αυξηθεί η αγάπη που έχουμε στην καρδιά μας δια της χάριτος, γεννάται ο ζήλος. Και όπως η φωτιά μπορεί να θερμάνει αλλά και να κάψει, έτσι και ο ζήλος μπορεί να ωφελήσει αλλά και να βλάψει. Ανάλογα αν είναι διακριτικός ή αδιάκριτος. Και αδιάκριτος είναι ο ζήλος όταν με σφοδρότητα ορμάμε για να διαπράξουμε άνομα και άδικα έργα, μη διακρίνοντας ότι είναι τέτοια, νομίζοντας ότι είναι νόμιμα και δίκαια.

– Ο ζήλος είναι διακριτικός και επομένως ωφελιμότατος όταν η ψυχή έχει την επίγνωση της αληθείας και την ορθή των πραγμάτων διάκριση.

– Όμως ο διακριτικός ζήλος έχει ανάγκη επιμονής και σταθερότητος, επειδή χωρίς αυτήν δεν διαρκεί πολύ καιρό και μετά από λίγο σβήνει.

– Ο ζηλωτής άνθρωπος αντιμάχεται κατά παντός είδους ανομίας, αγωνιζόμενος και λόγω και έργω και με κάθε τρόπο, για να εξαλείψει την κακία από την ρίζα της, και στην θέση της να φυτέψει στις καρδιές των ανθρώπων την αρετή.

– Πολλοί περιφρονούν τον ζηλωτή άνθρωπο όταν νουθετεί και διδάσκει ως φλύαρο. Αλλοι τον κατηγορούν ως ασύνετο. Αλλοι τον συκοφαντούν ότι δήθεν ταράσσουν την ησυχία της πόλεως.

– Η σταθερότητα είναι τόσο αναγκαία για την στερέωση του ζήλου, ώστε, εάν λείψει, ο ζήλος μεταβάλλεται σε φόβο και ο ζηλωτής γίνεται δειλός και παντός έργου αγαθού αργός και άπρακτος.

– Ο ζήλος είναι κατ’ επίγνωση όταν είναι υπέρ της λατρείας του αληθινού Θεού. Όταν ο Θεός είναι Αυτός που οδηγεί τον ζηλωτή σε όλα του τα έργα.

– Ο ζήλος είναι σταθερός και επίμονος όταν ούτε οι επιβουλές, ούτε οι έλεγχοι, ούτε οι φοβερισμοί σβήνουν την φλόγα του θείου ζήλου.

– Κανείς άλλος δεν στήριξε τόσο την θεοσέβεια στο γένος του Ισραήλ, όσο των προφητών ο ζήλος. Κανείς άλλος δεν επέστρεψε τόσο από της πλάνης των ειδώλων τα έθνη, και εισήγαγε αυτά στην αλήθεια της πίστεως, όσο των αποστόλων ο ζήλος. Κανείς άλλος δεν έλεγξε τόσο των αιρετικών τις βλασφημίες, όσο των θείων πατέρων ο ζήλος.

– Μεγάλη αρετή ο ζήλος και μεγάλα τα κατορθώματά του, πλην όμως σπανίως ευρίσκεται καθαρός από της αδιακρισίας. Η δε αδιακρισία φθείρει την αρετή αυτού και πολλές φορές την μεταβάλλει σε κακία!

– Πολλές φορές οι άνθρωποι έχουν ζήλο θερμό όπως η φωτιά για τα σφάλματα των άλλων, ενώ για τα δικά τους ψυχρό σαν χιόνι! Αυτός ο ζήλος είναι αδιάκριτος.

– Για να έχω διακριτικό ζήλο θα πρέπει να διακρίνω πρώτα τα δικά μου σφάλματα και να καθαρίζω από αυτά την ψυχή μου και έπειτα να επιχειρώ την διόρθωση των άλλων.

– Πολλοί που έχουν ζήλο αλλά δεν διακρίνουν τα όντως καλά από τα κακά, διαπράττουν μεγάλα αμαρτήματα, νομίζοντας ότι πράττουν μεγάλες αρετές. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι οι σχισματικοί και οι εσχισμένοι. Αυτοί υπό του αδιακρίτου ζήλου εσκοτισμένοι, νομίζουν ως αρετή τον χωρισμό τους από την Εκκλησία του Χριστού, δηλαδή της ψυχής τους τον αφανισμό.

– Πόσοι έχουν ζήλο, αλλά μη γνωρίζοντες ότι είναι μέλη της Εκκλησίας , αυθαδιάζουν κατ’ αυτών των προεστώτων, ελέγχοντας αυτούς και νομίζουν ότι ποιούν αρετή, ενώ εργάζονται κακία δηλαδή παρακοή και ανυποταξία; Πόσοι έχουν μεν ζήλο για την διόρθωση των αδελφών αλλά δεν λειτουργούν με διάκριση και ελέγχουν αυτούς με αυστηρότητα και αντί ωφέλειας προξενούν βλάβη και αντί αρετής ποιούν αμαρτία;

Διαβάστε ολόκληρο τον λόγο από το "Κυριακοδρόμιο εις τας Πράξεις των Αποστόλων", του Νικηφόρου Θεοτόκη (τόμ. 1ος, σελ. 228 – Έκδοσις 1840), πατώντας εδώ

Πηγή: https://entoytwnika1.blogspot.com/2018/08/blog-post_31.html

ΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2018 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ (Ἄθεος σὲ παραμεθόριο χωριὸ καταθρυμμάτισε θαυματουργὴ Εἰκόνα ἀλλὰ πέθανε τὴν ἑπόμενη ἡμέρα)

Θαῦμα τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς

Ἄθεος σὲ παραμεθόριο χωριὸ καταθρυμμάτισε θαυματουργὴ Εἰκόνα 

ἀλλὰ πέθανε τὴν ἑπόμενη ἡμέρα

Ἡ δύναμη τῆς θρησκείας μας καταφάνηκε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ καὶ ἕνα ἀπίστευτο θαῦμα κρατεῖ σὲ ζωηρὴ συγκίνηση τὸν πληθυσμὸ παραμεθορίου περιοχῆς.

Πρόκειται γιὰ τὸν θάνατο τοῦ Περικλέους Ἀργυρίου, ὁ ὁποῖος ἔλαβε χώρα στὸ χωριὸ Πράσινο ἤ Τύρνωβο τοῦ Νομοῦ Φλωρίνης. Τὸ ἱστορικὸ τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἔχει ὡς ἑξῆς:

Ὁ Ἀργυρίου διακήρυττε σὲ ὅλο τὸ χωριὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει θρησκεία, δὲν πρέπει ὁ ἄνθρωπος νὰ πιστεύει σὲ τίποτε. Σημειωτέον, ὅτι αὐτὸς παρέμεινε ἐπὶ ἀρκετὰ χρόνια στὴν Πολωνία, ὅπου εἶχε καταφύγει μετὰ τὴν συντριβὴ τοῦ συμμοριτοπολέμου καὶ ἐπανῆλθε κατόπιν στὸ χωριό του.

Κάποια στιγμὴ κλήθηκε ἀπὸ τὴν Ἐνοριακὴ Ἐπιτροπὴ νὰ κάνει ὁρισμένες ἐπισκευὲς στὴν στέγη τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ χωριοῦ καὶ τοῦ συστήθηκε νὰ εἶναι προσεκτικός, διότι ἐντὸς αὐτοῦ ὑπῆρχαν Εἰκόνες μεγάλης ἀξίας, στὶς ὁποῖες προσερχόταν πλῆθος πιστῶν ἀπὸ ὅλη τὴν περιοχὴ καὶ προσευχόταν. Ὁ ἄθεος ὅμως Ἀργυρίου τοὺς ἀπάντησε εἰρωνικά:

-Πιστεύετε στὰ χρωματισμένα σανίδια!... Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια καὶ ἄλλα παρόμοια ὁ Περικλῆς Ἀργυρίου ἐπιδόθηκε στὴν ἐργασία του. Κατάπληκτοι ὅμως οἱ συγχωριανοί του κατὰ τὸ μεσημέρι διαπίστωσαν, ὅτι αὐτὸς ἔσπασε τὴν θαυματουργὴ Εἰκόνα τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, ἡ ὁποία βρισκόταν ἐντὸς τοῦ Ναοῦ! Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐξόργισε τοὺς φιλόθρησκους κατοίκους τοῦ Πρασίνου καὶ ὅλοι κατηγοροῦσαν τὸν ἱερόσυλο.

Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα, ὁ Ἀργυρίου πῆγε γιὰ νὰ συναντήσει ὁμάδα συγχωριανῶν του, γιὰ νὰ μεταβεῖ σὲ νέα ἐργασία. Ὅταν ἄρχισε νὰ συνομιλεῖ μαζί τους, εἶπε σὲ μία στιγμή:

-Παιδιά, ἐγὼ θὰ πεθάνω σήμερα!

Ἡ προαίσθηση τοῦ ἀθέου ἐργάτου ἔκανε ἐντύπωση σ΄ ὅλους, διότι εἶχε γίνει γνωστὸ τὸ σπάσιμο τῆς Εἰκόνος στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ οἱ συγχωριανοί του πίστευαν ὅτι ἀργὰ ἤ γρήγορα ἡ θεία Πρόνοια θὰ τὸν τιμωρήσει γιὰ τὴν ἀσέβειά του.

-Πιστεύω πὼς θὰ πεθάνω, συνέχισε ὁ Ἀργυρίου, διότι τὸ ὄνειρο ποὺ εἶδα μιλάει καθαρά. Παρουσιάσθηκε μπροστά μου ἕνας ἀξιωματικὸς μὲ καμμιὰ δεκαριὰ στρατιῶτες καὶ μοῦ εἶπε: «Γι΄ αὐτὸ ποὺ ἔκανες σήμερα θὰ δικασθεῖς καὶ ἴσως καταδικασθεῖς σὲ θάνατο»!

Σὲ λίγο ὁ Ἀργυρίου ἀποχώρησε ἀπὸ τὸν ὅμιλο τῶν συγχωριανῶν του διότι, ὅπως εἶπε, δὲν αἰσθανόταν καλὰ καὶ πῆγε στὴν οἰκία του.

Ἐκεῖ, συναντήθηκε μὲ τὶς δύο κόρες του, τὶς ἔστειλε σὲ ἀγροτικὴ ἐργασία καὶ ἔπεσε σ΄ ἕνα κρεββάτι.

Ὅταν οἱ κόρες του ἐπέστρεψαν στὸ σπίτι, βρέθηκαν πρὸ ἀνατριχιαστικοῦ θεάματος: Ὁ πατέρας τους βρισκόταν στὸ πάτωμα νεκρός!

Τὰ μάτια του ἦταν ἐξογκωμένα καὶ φαινόταν σ΄ αὐτὰ μία ἔκφραση τρόμου, τὸν ὁποῖο θὰ δοκίμασε ὁ ἀποθανὼν στὶς τελευταῖες του στιγμές.

Τὸ πουκάμισό του ἦταν κατασχισμένο καὶ ὁ λαιμός του καὶ τὸ στῆθος του ἔφεραν βαθειὲς καὶ μεγάλες «νυχιές», ποὺ προξένησε μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια ὁ μελλοθάνατος λίγες στιγμὲς προτοῦ νὰ ὑποκύψει.

Οἱ φωνὲς τῶν κοριτσιῶν συγκέντρωσαν ἀμέσως στὸ σπίτι ὅλο τὸ χωριὸ καὶ οἱ πάντες ἄρχισαν νὰ σταυροκοπιοῦνται ἐνώπιον τῆς θείας τιμωρίας τοῦ ἀθέου συγχωριανοῦ τους.

Ἰατρὸς ἐξέτασε τὸν θανόντα καὶ διαπίστωσε ὅτι ἦταν ὑγιέστατος καὶ δὲν ἔπασχε ἀπὸ καμμία ἀρρώστια, καὶ ἰδιαίτερα ἀπὸ ἄσθμα.

(Ἐφημερίδα «Θάρρος» Κοζάνης, 25-7-1960, σὲ ἀνατύπωση στὸ Περιοδ. τῆς Ἐκκλησίας μας «Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», ἀρ.τ. 345-346 / 15-8-1960, σελ. 5, μὲ γλωσσικὴ ἁπλοποίηση)

Πηγή: http://www.ecclesiagoc.gr/index.php/parainetika/1415-thavma-agias-paraskevis