Η ΦΡΑΓΚΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΗΝ «ΑΛΩΣΗ» ΤΗΣ (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ.Χρυσοστόμου)

Πρὸς τὸ Χριστεπώνυμο Πλήρωμα τῆς καθ΄ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἐν Ἀχαρναῖς 16-29/8/2017

        Ἡ ἀνάπτυξη, ἡ εὐημερία καὶ ὁ πλοῦτος τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας μὲ κέντρο τὴ «νέα Ρώμη», ἀλλὰ καὶ ἡ βαθιὰ συνοχή, συσπείρωση τοῦ λαοῦ της ἀντίστοιχα  ἀποτέλεσαν φαινόμενο χωρὶς προηγούμενο στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας.

        Λαοὶ ἐκτὸς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ὅπως Φράγκοι, Σάξονες, Νορμανδοί, Γότθοι κι ἄλλα βορειότερα γερμανικὰ φύλα ἐπεδίωκαν συστηματικὰ μὲ ἐπιδρομὲς καὶ λεηλασίες νὰ πλήξουν τὴ συγκροτημένη καὶ καλὰ στερεωμένη κυριαρχία τῆς Αὐτοκρατορίας. Οἱ κυριολεκτικὰ βάρβαροι αὐτοὶ λαοὶ θεωροῦσαν μέγιστη δόξα νὰ ρημάζουν τὶς γειτονικὲς περιοχές. Ἐπρόκειτο γιὰ πρωτόγονους λαοὺς μὲ ἰδιαίτερες πολεμικὲς καὶ τεχνικὲς ἱκανότητες, σκληροὺς καὶ ἀδίστακτους, ποὺ συνήθιζαν νὰ καλύπτουν τὶς ἀνάγκες τους μέσα ἀπὸ λεηλασίες καὶ φριχτὲς ἐπιδρομὲς ἐναντίον ἄλλων λαῶν.

         Ἡ ἱστορία αὐτὴ κορυφώνεται τὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ. στὸν πρόσφορο τότε χῶρο τῆς Δυτικῆς πλευρᾶς τῆς Αὐτοκρατορίας (μὲ πρωτεύουσα τὴ Ρώμη). Ἀπὸ τοὺς πρώτους αἰῶνες τῆς ἐγκαθίδρυσης τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας (ὕστερα ἀπὸ τὴ διαίρεση τῆς Αὐτοκρατορίας σὲ δύο τμήματα, Ἀνατολικὸ καὶ Δυτικὸ στὰ τέλη τοῦ 4ου αἰῶνα), οἱ ἐπιδρομὲς στὶς κατὰ τόπους περιοχὲς τῶν Δυτικῶν κυρίως ἐπαρχιῶν τῆς τεράστιας Αὐτοκρατορίας δὲν κατάφεραν νὰ διασπάσουν τὸ συσπειρωμένο σῶμα τοῦ λαοῦ της. Οἱ Φράγκοι ἄρχισαν τότε νὰ διεισδύουν στὴ Ρωμαϊκὴ κοινωνία μὲ διάφορους τρόπους ἐκτὸς ἀπὸ τὶς εἰσβολὲς στὶς Δυτικὲς ἐπαρχίες, εἴτε μὲ τὴ συγχώνευσή τους μὲ τοὺς ρωμαϊκοὺς πληθυσμοὺς εἴτε μέσα ἀπὸ τὴ συμμετοχὴ καὶ σταδιακὴ ἀναρρίχησή τους στὸ Ρωμαϊκὸ στρατὸ σὲ ἀνώτερα καὶ ἀνώτατα ἀξιώματα. Τὸν 5ο αἰῶνα τὸ Δυτικὸ κομμάτι τῆς διαιρεμένης Αὐτοκρατορίας εἶχε ἤδη καταλυθεῖ. Τὴ διοίκηση τῆς Δύσης κατεῖχαν πλέον οἱ Φράγκοι, ποὺ στὸ ἑξῆς κατὰ τὸν 7ο καὶ 8ο αἰῶνα ἐπεδίωκαν τὸν βίαιο ἐκφραγκισμὸ τῶν Χριστιανικῶν πληθυσμῶν  ἀλλὰ καὶ τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἀργότερα.

         Ἡ συσπείρωση τοῦ λαοῦ τῆς Ἀνατολῆς καὶ ἡ ἀφοσίωσή του στὴν Αὐτοκρατορία -παρότι ἀποτελοῦνταν ἀπὸ διάφορα Ἔθνη- συνέβαλαν στὴν γιὰ χρόνια διατήρηση τῆς κυριαρχίας της. Ἡ αἰτία ἦταν τὸ κοινὸ σημεῖο ἀναφορᾶς καὶ ὁ ἱερὸς συνδετικὸς κρίκος, ἡ Χριστιανικὴ πίστη ἀφενὸς ,ποὺ εἶχε ἤδη θεμελιωθεῖ ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 4ου αἰῶνα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες μὲ τὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἀφετέρου ἡ ἐμπιστοσύνη στὸν πρῶτο Αὐτοκράτορα, Μέγα καὶ Ἅγιο Κωνσταντῖνο, ποὺ μὲ διάταγμα εἶχε ἐπιτρέψει τὴν ἀνεξιθρησκία καὶ συνεπῶς τὴν ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ σὲ ὅλη τὴν ἐπικράτειά της. Ἡ ἀλλοίωση τῆς μίας καὶ μοναδικῆς ὀρθῆς Χριστιανικῆς πίστης τοῦ λαοῦ τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἔγινε ἔκτοτε ὁ στόχος τῶν Φράγκων τῆς Δύσης.

         Χρησιμοποιήθηκαν δόλια, πλάγια καὶ πονηρὰ μέσα γιὰ τὴ διάσπαση καὶ ἀλλοίωση τῆς ἱερᾶς πίστης τοῦ λαοῦ τῆς Αὐτοκρατορίας, ποὺ ἀποτελοῦσε πηγὴ δύναμης καὶ ἑνώσεως. Ἡ νόθευση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως θὰ ὁδηγοῦσε μοιραῖα στὸν διχασμὸ τῶν Χριστιανῶν καὶ ὡς ἐκ τούτου στὴν ἀποδυνάμωση τοῦ ἑνιαίου καὶ ἄρρηκτα συνδεδεμένου ὠς  Ἕνα Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

         Οἱ ἐπιχειρήσεις μὲ τὶς ὁποῖες πολεμήθηκε ἡ ἑνότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπὸ τοὺς Φράγκους εἶναι πολλὲς σὲ ὅλη τὴν ἱστορία, χαρακτηρίζονται δὲ γιὰ τὴ δολιότητα, τὸν κοινό τους παρονομαστὴ καὶ ἀφετηρία. Τὶς περισσότερες φορὲς χρησιμοποιήθηκαν δῆθεν φιλικὰ καὶ διπλωματικὰ μέσα προσέγγισης, ψευδὸ-ἀγαπολογίες, ὑποκριτικὲς ἐνέργειες ὑποστήριξης καὶ βοήθειας καὶ λυκοφιλίες προκειμένου νὰ ἐπιτευχθεῖ ὁ ἐκφραγκισμὸς τῆς Χριστιανοσύνης. Οἱ Φράγκοι, οἱ βάρβαροι αὐτοὶ κατακτητές, βαφτίζονταν καὶ ἀσπάζονταν δῆθεν τὸν Χριστιανισμό, προκειμένου νὰ ἐνταχθοῦν ἀρχικὰ στὶς Χριστιανικὲς κοινωνίες, νὰ διεισδύσουν, νὰ ἀναρριχηθοῦν καὶ νὰ ἀναδειχθοῦν στὰ ἀξιώματα τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ εἶχαν τὴ δυνατότητα ὡς ἄλλες «Ἔριδες» νὰ σκορπίσουν ζιζάνια, ἱκανὰ νὰ κλονίσουν τὴν ἑνότητα τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, νὰ ἀλλοιώσουν τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ κλονίσουν τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ Χριστιανικοῦ λαοῦ στὴν Αὐτοκρατορία. Ἡ περίοδος τοῦ δῆθεν ἐκχριστιανισμοῦ τῶν Δυτικῶν, γνωστὴ ὡς Μεσαίωνας, μαρτυρᾶ τὶς ἄθλιες, σκοτεινὲς καὶ ἀπάνθρωπες μεθόδους τῶν Φράγκων Δυτικῶν, ποὺ οὐδεμία σχέση ἔχουν μὲ τὴν ἀληθινὴ διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ. Νὰ σημειωθεῖ ὅτι αὐτοί, οἱ Φράγκοι ρασοφόροι τῆς Δύσης, καταδίκαζαν καὶ ἐξόντωναν Χριστιανούς, πιστοὺς στὴν Αὐτοκρατορία καὶ τὸν Αὐτοκράτορα, μὲ τὴν κατηγορία δῆθεν τῆς μαγείας. Μὲ τὸν τρόπο τῆς διείσδυσης στὰ ἀνώτερα κλιμάκια τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας καλλιεργήθηκε ἡ ἀλλοίωση, δημιουργήθηκε ἡ αἵρεση τοῦ «Filioque» κι ἔτσι ἐπῆλθε ὁ πρῶτος διχασμὸς τῶν Χριστιανῶν, τὸ 1054, τὸ σχίσμα καὶ ἡ διάσπαση ἐπισήμως πλέον  τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας  ἀνάμεσα σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση.

         Ἡ μέθοδος αὐτή, ὁ διχασμὸς τῶν Χριστιανῶν ἐκ τῶν ἔσω, ὅπως ἔχει ἀποδείξει ἡ ἱστορία, εἶναι ἡ πλέον ἀποτελεσματικὴ καὶ ἐφαρμόζεται ἕως σήμερα ἀπὸ τοὺς Φράγκους, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι ἄλλοι ἀπὸ τοὺς λεγόμενους Λατίνους τῆς Δύσης καὶ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς αἵρεσης τοῦ παπισμοῦ. Ἡ διάσπαση ὡστόσο αὐτὴ δὲν ἐπέφερε τὸν διχασμὸ καὶ τὴ δημιουργία δύο Χριστιανικῶν ὁμάδων μὲ δογματικὲς διαφορές, ἀλλὰ τὸν περιορισμὸ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἀπὸ τὴ μία καὶ τὴ δημιουργία αἱρετικῆς ὁμάδας πλανεμένων ἀπὸ τὴν ἄλλη. Ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξακολούθησε νὰ ὑφίσταται καὶ μάλιστα ἐνδυναμωμένη καὶ καλὰ ριζωμένη στὶς πεποιθήσεις καὶ στὴν ψυχὴ τοῦ λαοῦ τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας καὶ τῶν ἀπογόνων τους, τοῦ ἕως σήμερα Ὀρθόδοξου λαοῦ.

         Οἱ προθέσεις τῶν Δυτικῶν εἶχαν πλέον ἀποκαλυφθεῖ· τὰ μέσα παρέμειναν ὅμως  πλάγια, δόλια καὶ φθονερά, ὅπως ἄλλωστε συμβαίνει καὶ σήμερα. Ὕστερα ἀπὸ μιὰ ὁλόκληρη χιλιετία οἱ Φράγκοι δὲν παραιτήθηκαν ἀπὸ τὶς ἐπιδιώξεις τους. Περίτρανη ἀπόδειξη στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας ἦταν οἱ Σταυροφορίες ποὺ ὑποκινήθηκαν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν πάπα, μὲ στόχο τὴ δῆθεν ἀπελευθέρωση τῶν Ἱερῶν Χωμάτων τῆς Ἱερουσαλὴμ ἀπὸ τοὺς Ἄραβες. Ἦταν ἄλλωστε γνωστὴ ἡ παραπλανητικὴ τακτική των Φράγκων νὰ στηρίζουν τοὺς Ρωμιούς,ὅταν αὐτοὶ ἀπειλοῦνταν ἀπὸ Ἄραβες, Σελτζούκους καὶ ἄλλα μουσουλμανικὰ φύλλα τῆς ἐποχῆς. Ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους, ποὺ χαρακτηρίζεται ὡς ἡ χυδαιότερη στὴν ἱστορία λεηλασία Ἱερῶν μνημείων καὶ ἀρχαίων μνημείων πολιτισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ τραγικὸς θάνατος καὶ τὰ βασανιστήρια ποὺ ὑπέστησαν οἱ Ρωμιοὶ ἀπὸ τοὺς Λατίνους θυμίζουν τὰ πρότερα χρόνια καὶ τὶς βάρβαρες καταβολὲς τῶν Φράγκων, ποὺ θεωροῦσαν πολὺ φυσιολογικὸ τὸ νὰ προβαίνουν σὲ λεηλασίες καὶ καταστροφὲς πρὸς χάριν τέρψης.

         Οἱ Φράγκοι στὶς ἀρχὲς τῆς δεύτερης χιλιετίας μ.Χ. εἶχαν ἤδη καταφέρει νὰ περιορίσουν  μέσω τῆς ἀλλοίωσης τῆς πίστης τοῦ Δυτικοῦ κόσμου τὸν Χριστιανισμὸ (σχίσμα 1054). Διακόσια χρόνια ἀργότερα κατάφεραν νὰ ἁλώσουν τὴ Βασιλεύουσα (Σταυροφορίες 1204) καὶ νὰ καταλάβουν τὸ Βυζάντιο, ἀλλὰ καὶ περιοχὲς τῆς Ρωμαϊκῆς (Ἑλληνικῆς) Ἀνατολῆς ἕως τὸ 1566 ἢ ἀκόμα τὸ 1669 καὶ τὸ 1797 μὲ τὸ τέλος τῆς Λατινοκρατίας στὴν Ἑλλάδα. Διακόσια περίπου χρόνια μετὰ οἱ Φράγκοι ἐνέπαιξαν τοὺς Ὀρθοδόξους μὲ σκοπὸ νὰ τοὺς παραδώσουν λεία πλέον στὰ ἀνελέητα χέρια τοῦ Μωάμεθ (1453). Νὰ σημειωθεῖ ὅτι κατὰ τὴ  διάρκεια τῶν χρόνων αὐτῶν πολλὲς ἦταν οἱ κρίσιμες στιγμές, κατὰ τὶς ὁποῖες ἡ πίστη σωζόταν ἀπὸ λίγους, ἐλαχίστους γενναίους μὲ καθαρὴ σκέψη καὶ φρόνημα πιστούς, τῶν ὁποίων ἡ σταθερὴ θέση ἀποτελοῦσε πηγὴ δύναμης καὶ φώτισης, καθὼς καὶ σημεῖο ἐκκίνησης γιὰ νέους ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι στὰ ἐπικίνδυνα γιὰ τὴν πίστη μας ἐκεῖνα χρόνια, λίγο πρὶν τὴν ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τὸν Μωάμεθ, οἱ ἐνέργειες ἑνώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς θὰ εἶχαν ἐνδεχομένως τελεσφορήσει ἐὰν ἕνας μόνον δὲν ἀντιδροῦσε. Ἂς μὴν λησμονοῦμε ὅτι ἡ σχεδὸν εἰλημμένη ἀπὸ τοὺς Ἐκκλησιαστικοὺς Ἱεράρχες ἀπόφαση -ὑπὸ τὸν ἐκβιασμὸ βέβαια τὼν Φράγκων τῆς μὴ παροχῆς βοήθειας γιὰ τὴ σωτηρία τῆς Βασιλεύουσας- ἀνετράπη ὕστερα ἀπὸ τὶς ἀντιδράσεις τοῦ Ὀρθόδοξου κατώτερου κλήρου καὶ λαοῦ.

         Ἔκτοτε καὶ γιὰ 400 χρόνια ὁ Ὀρθόδοξος Ρωμαίικος λαὸς ὑπέφερε κάτω ἀπὸ τὴ δυσβάσταχτη μάστιγα τοῦ Ὀθωμανοῦ κατακτητῆ. Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη, ταυτισμένη πλέον μὲ τὴ Ρωμιοσύνη, ριζώνει βαθιὰ στὴ συνείδηση τοῦ συρρικνωμένου ἀπὸ τὶς κακουχίες καὶ λεηλασίες Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἡ ὑποδουλωμένη ὅμως Ἑλλάδα μὲ πνευματικὸ κέντρο τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀκόμη ζεῖ, ἀναπνέει καὶ μαζὶ ζοῦν τὰ τελευταῖα ψήγματα αὐθεντικῆς Ρωμιοσύνης καὶ Ὀρθοδόξου πίστεως. Παρὰ τὴ θέση τῆς Εὐρώπης γιὰ καταστολὴ οἱασδήποτε κοινωνικῆς ἐπαναστατικῆς κίνησης, οἱ Ἕλληνες ξεκινοῦν τὴ δική τους Ἐθνικὴ ἐπανάσταση, Ἐθνικὸ ἀγώνα κατὰ τῶν Ὀθωμανῶν, τὴν ὁποία καὶ τερματίζουν ἐπιτυχῶς χάρη στὴν πίστη τους.  Ἡ ἐλεύθερη ἀπὸ τὸν Ὀθωμανικὸ ζυγὸ Ἑλλάδα, ἕνα μικρὸ μέρος τῆς ἄλλοτε κυρίαρχης Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, προσπαθεῖ νὰ καλύψει τὰ κενὰ τῶν αἰώνων σκλαβιᾶς καὶ νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς ἀνάγκες τῆς νέας γι’ αὐτὴν ἐποχῆς. Ἡ προσπάθεια αὐτή, ἂν καὶ στηρίζεται στὶς καλύτερες δυνατὲς προϋποθέσεις, τὴ διοίκηση τοῦ σπουδαίου πολιτικοῦ, διπλωμάτη καὶ στρατηγιστῆ Ἰωάννη Καποδίστρια, ἀποβαίνει μοιραῖα. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ἡ πνευματικὴ καὶ Ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία, τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ἐξακολουθεῖ νὰ ἑδρεύει σὲ ὀθωμανικὰ ἀκόμη ἐδάφη.

         Οἱ δόλιες καὶ καταχθόνιες ἐνέργειες τῶν Φράγκων συνεχίστηκαν τόσο κατὰ τὰ χρόνια τῆς τουρκοκρατίας, ὅσο καὶ μετά, τὰ πρῶτα χρόνια τῆς δημιουργίας τοῦ νέου μικροῦ ἐλεύθερου Ἑλληνικοῦ κράτους. Συστηματικά, κατὰ τὰ χρόνια της σκλαβιᾶς, γίνονταν προσπάθειες ἐπιβολῆς τοῦ φράγκικου-Γρηγοριανοῦ (θεσπίστηκε ἀπὸ τὸν Πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄, 1582) ἑορτολογίου στὸν ὑπόδουλο Ὀρθόδοξο Ἑλληνισμό. Οἱ Ἕλληνες, μὲ ξεκάθαρη καὶ ἐντονότατη στὴ συνείδησή τους  τὴ ρητὴ ἐντολὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τήρηση τῶν πατρίων, ἀλλὰ καὶ μὲ πλήρη γνώση τῶν ἐπιδιώξεων καὶ στόχων τῶν Φράγκων γιὰ ἀλλοίωση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὄχι ἀληθινὴ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, ἀντέδρασαν στὶς συνεχεῖς προσπάθειες τῶν αἱρετικῶν. Μὲ Πανορθόδοξες Συνόδους (1583, 1587, 1593) καταδίκασαν τὶς προθέσεις τῶν Φράγκων καὶ ἀναθεμάτισαν ὅποιον θὰ δεχόταν τὸ φράγκικο -Γρηγοριανὸ- νέο ἡμερολόγιο. Ἀντίστοιχα κατηγορηματικὰ ἀντέδρασαν οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες σὲ ὅλο τὸν κόσμο -πέρα ἀπὸ τὴν ὑπόδουλη Ἑλλάδα- καθὼς βέβαια καὶ τὸ Ἅγιον Ὅρος. Ἦταν ἀπὸ τότε σαφὲς ὅτι ἡ οἱαδήποτε ἀλλαγή, ἀκόμη καὶ ἑορτολογική, θὰ ἐπέφερε στὴ συνέχεια σειρὰ ἀλλαγῶν, καινοτομιῶν καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀναπόφευκτων κακοδοξιῶν καὶ τελικὰ πλήρη ἀλλοίωση τῆς ἀληθινῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ οἱαδήποτε ἐνέργεια σύγκλισης καὶ ἕνωσης τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς δὲν προϋπόθετε ἀπὸ τὴν πλευρά τους καμία πρόθεση καὶ διάθεση μετανοίας καὶ υἱοθέτησης τοῦ Ὀρθοδόξου δόγματος. Ἡ ἀποδοχὴ ἑπομένως τῆς ὅποιας πρότασης προερχόμενης ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς θὰ ἦταν τουλάχιστον ὄχι λογική, κακή, μὲ τραγικὲς συνέπειες γιὰ τὴν πίστη μας, δεδομένου ὅτι ἑνὸς κακοῦ μύρια ἕπονται.

         Παράλληλα, τόσο ἡ πίστη στὶς γραφὲς τῶν Ἁγίων Πατέρων τῶν πρώτων Χριστιανικῶν χρόνων, ὅσο καὶ τὰ συνεχόμενα μαρτύρια πρὸς δόξαν Κυρίου, τὰ ὁποῖα ὑφίσταντο οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς, ἀλλὰ καὶ ἡ φυσικὴ παρουσία, ἐνθάρρυνση καὶ ἐνδυνάμωση τοῦ λαοῦ ἀπὸ φωτισμένους, Ἅγιους ἄνδρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Γένους μας, ὅπως τὸν Πατροκοσμᾶ «…Τὸν Πάπα νὰ καταρᾶσθε διότι αὐτὸς εἶναι ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ ….», τὸν Ἅγιο Μακάριο Νοταρᾶ, τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, δὲν θὰ ἐπέτρεπαν μιὰ τέτοια ἐκτροπὴ καὶ παρεκτροπὴ στὰ «πιστεύω» τῶν Ὀρθοδόξων ἐκείνη τὴν περίοδο.

         Στὸ τουρκοκρατούμενο ὅμως ἀκόμη Πατριαρχεῖο, οἱ Φράγκοι καὶ ἡ πολιτισμένη Δύση, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ φτωχή, ταλαιπωρημένη καὶ «ἀπολίτιστη» ἀκόμη Ἑλλάδα, ἀσκοῦν ἐπιρροή. Κληρικοὶ ἀπὸ τὴν ὑπόδουλη Κωνσταντινούπολη μεταβαίνουν στὴν πολιτισμένη Δύση, γιὰ νὰ λάβουν μόρφωση ἀντάξια τοῦ ρόλου καὶ τοῦ ἀξιώματός τους. Ὅπως διείσδυσαν οἱ Φράγκοι κάποτε στὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, μὲ παρόμοιο τρόπο διεισδύουν στὸ ἐσωτερικὸ  τῶν κύκλων τῆς πνευματικῆς Ἡγεσίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Σύντομα, περὶ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα, διαφαίνονται τὰ πρῶτα φιλοδυτικὰ σημάδια ἀπὸ τὴ στάση καὶ συμπεριφορὰ Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν (Ἀνθίμου Ζ', Ἰωακεὶμ Γ'). Συγκεκριμένα, τὸ ἀπορριφθὲν ἀπὸ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες φράγκικο-νέο ἡμερολόγιο ἐπανέρχεται στὸ προσκήνιο μὲ ἐρώτηση ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ὅλες τὶς αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Ἡ ἀπάντηση ἦταν καὶ πάλι κατηγορηματικὰ ἀντίθετη. Τελικὰ τὸ 1923 μὲ Πανορθόθοξο Συνέδριο στὴν Κωνσταντινούπολη ἀποφασίζεται ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου καὶ «ὁ ταυτόχρονος συνεορτασμὸς τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσης ποὺ θὰ συντελέσει τὰ μέγιστα εἰς τὴν ἐπίτευξιν τῆς πολυποθήτου ἑνώσεώς των». Ἡ ἕνωση ὅμως αὐτή, γιὰ ἄλλη μιὰ φορά, δὲν προϋποθέτει τὴν παραδοχὴ τῶν ἀστοχιῶν ἐκ μέρους τῶν αἱρετικῶν καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν Λατίνων στὶς ρίζες τῆς Χριστιανικῆς πίστης. Ἀντίθετα, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία υἱοθέτησε μία καινοτομία τῶν Φράγκων, ἡ ὁποία ,ὅπως σήμερα διαπιστώνουμε, ἐπέφερε σειρὰ αὐθαιρεσιῶν καὶ στὴν πορεία τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπὸ τὴν ὁποία κινδυνεύει σοβαρὰ ἡ Ὀρθοδοξία.

          Στὰ τέλη τῆς πρώτης χιλιετίας οἱ Φράγκοι μὲ τὴν αἵρεση τοῦ «Filioque» διεισδύουν στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Ἐκκλησίας μεταφέροντας τὴ βαρβαρότητα τῶν καταβολῶν τους, διχάζουν τὸν Χριστιανισμὸ σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση καὶ σκορπίζουν τὸ σκοτάδι.

        Στὰ τέλη τῆς δεύτερης χιλιετίας μὲ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ οἱ Φράγκοι καὶ πάλι διεισδύουν στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς καὶ ἐπιδιώκουν νὰ «μεταδώσουν» ὡς ἀσθένεια  τὴν παραπλανητικὴ καὶ σκοταδιστική τους φιλοσοφία καὶ τὸ πετυχαίνουν.

        Τὸ πῶς θεσμοθετήθηκε καὶ υἱοθετήθηκε ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα τὸ φράγκικο ἡμερολόγιο ὕστερα ἀπὸ 20 αἰῶνες Ὀρθοδόξου ἀπαρασαλεύτου πίστεως, ὅταν ἡ Ὀρθοδοξία παγκοσμίως ἀντιδροῦσε ἀρνητικά, ὅταν κλῆρος καὶ λαὸς ἐπαναστατοῦσε καὶ ἔβγαινε στοὺς δρόμους ὀργισμένος ἀπὸ τὴν προδοσία, ὅταν ἀκόμη καὶ τὸ Ἅγιον Ὅρος ἀποδοκίμαζε μὲ τὸν ἐντονότερο τρόπο τὴν ἐνέργεια αὐτή, εἶναι κάτι ποὺ ἀξίζει νὰ μελετήσουμε.

        Τὸ πῶς κατορθώθηκε τελικὰ μία σχεδὸν χιλίων ἐτῶν ἐπιδίωξη τῶν Φράγκων ἀμέσως μετὰ τὴ Γενοκτονία καὶ τὸν βίαιο διωγμὸ τῶν τελευταίων γηγενῶν Ρωμιῶν τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἀπὸ τὰ πάτρια, εἶναι κάτι ποὺ ἐπίσης ἀξίζει νὰ διερευνήσουμε.

         Ἡ ἀπαρχὴ τοῦ ἐκφραγκισμοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ρωμιοσύνης δὲν ἐπετεύχθη ὑπὸ τὴν ἀπειλὴ τῆς ἀπώλειας τῆς Βασιλεύουσας, δὲν ἐπετεύχθη στοὺς αἰῶνες τῆς σκλαβιᾶς, τῆς τουρκοκρατίας.

         Ὁ ἐκφραγκισμὸς τῆς Ρωμιοσύνης τείνει σήμερα νὰ ἐπιτευχθεῖ, ἀφοῦ ξεκινώντας ἀπὸ τὸ ἡμερολόγιο συνέχισαν μὲ τοὺς διαλόγους, τὴ συμμετοχὴ στὰ παγκόσμια συμβούλια   «ἐκκλησιῶν», τὴν ἀναγνώριση τῶν αἱρετικῶν ὡς ἀδελφῶν «ἐκκλησιῶν», τὰ συλλείτουργα καὶ τὶς ἐκκλησιαστικὲς κοινωνίες καὶ τελικὰ ὑπέκυψαν στὸν ἐπιβαλλόμενο Οἰκουμενισμὸ καὶ τὶς συνέπειές του.

         Ἡ κρατοῦσα Ἐκκλησία, ἂς ἀναλογιστεῖ, γιατί στὰ σχολεῖα παύει ἡ διδασκαλία τῆς πίστεως, γιατί κατεβαίνουν οἱ εἰκόνες ἀπὸ τὰ δημόσια κτήρια, γιατί ἀφαιρέθηκε ἀπὸ τὴν ταυτότητά μας τὸ θρήσκευμα, γιατί οἱ πολιτικοὶ ἀρνοῦνται τὶς ρίζες τους, γιατί ἐπιδιώκουν τὸν διαχωρισμὸ Ἐκκλησίας - Κράτους, γιατί τὸν Ὀρθόδοξο λαό μας κυβερνοῦν ἄθεοι, γιατί ὅλα αὐτὰ τὰ παράδοξα, γιατί μεθοδευμένα καὶ στρατηγικὰ ἀλλοιώνεται ἡ ἀλήθεια, γιατί κυριαρχεῖ τὸ ψέμα, ὁ ἐμπαιγμός, γιατί, γιατί, γιατί….

         Κάποιοι, ἑξαιρέσεις τῆς κρατούσας Ἐκκλησίας, ἀντιλαμβανόμενοι τὸν κίνδυνο  ἀποτοιχίζονται, ἀπομακρύνονται, διακόπτουν τὴν κοινὴ κοινωνία καὶ τὸ μνημόσυνο. Παραδέχονται τὴ μεθοδευμένη προπαγάνδα τῶν Λατίνων καὶ τῶν ἐπηρεασμένων ἀπὸ αὐτοὺς Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν τῶν τελευταίων ἐτῶν γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ φράγκικου/νέου ἡμερολογίου καὶ τὴ σταδιακὰ ἔμμεση ἐπιβολὴ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τί κάνουν ὅμως; Μὲ ποιούς συντάσσονται; Τί πρεσβεύουν; Ποῦ ὁδηγοῦν τὸν κόσμο; Δὲν παραδέχονται ἐξολοκλήρου τὴν ἀστοχία ἀλλὰ μερικῶς. Ἐμπαιγμός, ὀλιγοπιστία, πνευματικὴ ἀνανδρία.

         Ἄλλοι τῆς κρατούσας Ἐκκλησίας, στὶς 28 Αὐγούστου 2017, γιόρτασαν γιὰ δεύτερη φορὰ φέτος τὴν Κοίμηση τῆς Παναγίας, τὴν πρώτη μὲ τὸ φράγκικο, τὴ δεύτερη μὲ τὸ Ὀρθόδοξο ἡμερολόγιο. Αὐτοὶ εἶναι ποὺ ἐπέβαλαν στὴν Ἑλλάδα μας τὸ παπικὸ ἡμερολόγιο καὶ κυνήγησαν ἄγρια μὲ διωγμοὺς αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίστηκαν γιὰ τὴ διατήρηση τοῦ Ὀρθοδόξου. Τί ἀκριβῶς κάνουν σήμερα; Μὲ ποιούς συντάσσονται; Ποῦ ἀκριβῶς πιστεύουν; Ποῦ ὁδηγοῦν τὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, σὲ ποιά ἐκκλησία, σὲ ποιά ἀλήθεια; Σίγουρα ὄχι σὲ αὐτὴν ποὺ ἱδρύθηκε διὰ τοῦ κηρύγματος τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς Χάριτος τῶν Μυστηρίων, μέσω τῶν ὁποίων μεταδίδεται αἰῶνες τώρα στοὺς πιστοὺς ἡ Θεία ζωὴ τῆς Ἐπουρανίου Βασιλείας. Τί πρεσβεύουν λοιπὸν τόσο ἐκεῖνοι ποὺ διπλοεορτάζουν -ἄκουσον, ἄκουσον- ὅσο καὶ ἐκεῖνοι ποῦ συνεορτάζουν μαζί τους; Ἐμπαιγμός, νοθεία, βλάβη.

         Λίγες ἡμέρες πρίν, τὸ περιβόλι τῆς Παναγίας γέμισε μὲ ἀρχιερεῖς τῆς κρατούσας Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι βρέθηκαν ἐκεῖ, γιὰ νὰ ἑορτάσουν ξανὰ τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου. Μάλιστα στὴ Μονὴ Βατοπεδίου προεξῆρχε ὁ Κορίνθου Διονύσιος, ὁ ὁποῖος παρευρέθη τὸ Μάρτιο τοῦ 2013 στὴν «ἐνθρόνιση» τοῦ «Πάπα» Φραγκίσκου! Μὲ ποιούς τελικὰ συντάσσονται ὅλοι αὐτοί; Τὰ πατερικὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ δίνουν τὴν ἀπάντηση.

Ἐμεῖς ἕναν μόνον λόγο ἔχουμε Ὀρθοδοξία, Ὀρθοδοξία, Ὀρθοδοξία !

+ ὁ Ἀττικῆς & Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή: https://imab.gr/index.php/latest-news/1227-2017-09-01-18-47-40

ΟΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΚΟΥΛΙΚΙ (τοῦ πατρός Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

…….Μή γινόμαστε, λοιπόν, «σκουλίκια», ἀλλά μέ κάθε τρόπο ἂς σταθοῦμε στό ὓψος τῆς θελήσεως Τοῦ Δημιουργοῦ μας, πού μᾶς θέλει, ΠΙΣΤΟΥΣ, ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, ΤΑΠΕΙΝΟΥΣ, ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΣΑΡΚΟΛΑΤΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΑΜΜΩΝΑ, ἀλλά καί ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ μέ τίς ὁποῖες μᾶς ἐφοδίασε, προκειμένου νά παραμείνωμε τά πλάσματα τῶν Θελήσεών Του, καθ’ὃσον μᾶς θέλει κοντά Του, στό ποίμνιό Του καί νά συμπορευώμεθα ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ μέ τό ΦΩΣ καί ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ τῆς συγχρόνου ἐποχῆς, στήν ὁποία ὁ ἂνθρωπος, ὂχι μόνον μετατρέπει τόν ἑαυτό του σέ σκουλίκι, ἀλλά τόν καταρρακώνει περισσότερο, νομιμοποιῶντας τήν ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ, ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΛΟΦΙΛΙΑ, ΤΗΝ ΑΙΜΟΜΙΞΙΑ, ΤΗΝ ΣΑΤΑΝΟΛΑΤΡΕΙΑ καί τήν ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ μας καί τήν φιλτάτη μας ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ...!

Ὁ Πανάγαθος Θεός, ἐδημιούργησε τήν ΠΛΑΣΗ, τό ΣΥΜΠΑΝ, τόν ΚΟΣΜΟ (Οἱ λέξεις προέρχονται ἀπό τήν θαυμάσια καί ακριβολόγο Γλῶσσα μας) καί ὡς ἐπιστέγασμα, ὡς κορυφαῖο δημιούργημά του, ἒπλασε τόν ἂνθρωπο .
Καί τό ἐρώτημα τό ὁποῖο, καλοπίστως, ἒρχεται στον νοῦ τοῦ οἱουδήποτε , εἶναι:
«γιά ποῖον λόγο Ὁ Πανάγαθος Θεός, έδημιούργησε τόν ἂνθρωπο; Ἡ ΖΩΗ, εἶχε ἢδη έμφανισθεῖ στα φυτά καί τά ζῶα. Τι ἐλλειπε ἀπό αὐτές τίς κατηγορίες τῶν ἐμβίων δημιουργημάτων;»
Ἡ ἀπάντησις, ἀποκαλύπτεται στήν διαδικασία δημιουργίας τοῦ άνθρώπου.
Διαβάζομε στα Ἱερά μας κείμενα, πώς Ὁ Πανάγαθος Δημιουργός μας, μετά τήν ὁλοκλήρωση τῆς δημιουργίας μας, ἒκανε τόν ἂνθρωπο ἀποδέκτη τοῦ μεγαλυτέρου δώρου πού θά μποροῦσε νά ὑπάρξη.
Ὁ ἂνθρωπος, ἐδέχθη τό ΦΥΣΗΜΑ ΤΗΣ ΠΝΟΗΣ ΤΟΥ ΥΨΙΣΤΟΥ, τό ὁποῖον τόν «προίκησε» μέ τήν δυνατότητα νά ἀντεπεξέρχεται νικητής σέ κάθε μάχη του μέ τίς σκοτεινές δυνάμεις, (ἀλλά μέ τήν προϋπόθεση πώς θά κάνη ΣΩΣΤΗ ΧΡΗΣΗ αύτῶν τῶν δυνατοτήτων), καί θά εἶναι ΑΤΡΩΤΟΣ σέ κάθε ἐπίθεση τῶν ἀνθρωπίνων, γηίνων, ἀδυναμιῶν.
ΤΕΡΑΣΤΙΑ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ τήν ὁποίαν ἐδέχθη ὁ Ἂνθρωπος ἀλλά καί ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΩΣ ΤΕΡΑΣΤΙΑ Η ΕΥΘΥΝΗ...! του, γιά τήν ὀρθή χρήση καί ἀξιοποίησή της.
Ὁ ἀνθρώπινος ἐγωισμός, ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος γιά τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς μας, δέν μᾶς ἐπιτρέπει τό νά δοῦμε καθαρά καί νά ἀξιολογήσωμε σωστά αὐτήν τήν ΠΝΟΗ τήν ὀποίαν ἐνεφύσησε Ὁ Πανάγαθος στό ἀνθρώπινο σῶμα καί ἀπό μία ΤΕΛΕΙΑ φυσική καί ΥΛΙΚΗ δημιουργία, τό μετέτρεψε σέ μία ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ, τῆς ὁποίας ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΜΟΙΟΝ σέ ὁλόκληρη τήν πλάση...!
Πρέπει νά γίνη ἀντιληπτὀ ἀπό τόν ἐπιπόλαιο καί ἐγωπαθῆ ἂνθρωπο, πώς ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ ἒδωσε εἰς τόν ἂνθρωπο τήν ΛΟΓΙΚΗΝ, τήν ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ καί τήν δυνατότητα νά ξεχωρίζη τό καλό ἀπό τό κακό, δηλαδή δυνατότητες πού δέν ὑπάρχουν στα λοιπά ἒμβια ὂντα.
Ἀνατρέχοντας στό ἡμερολόγιό μας, βλέπομε στήν σελίδα 26 (ΜΗΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ) καταχωρησμένην τήν ρῆσιν :
«Ὃποιος καταντᾶ τόν ἑαυτόν του ΣΚΟΥΛΗΚΙ, δέν δικαιοῦται νά διαμαρτύρεται ὃταν τόν πατᾶνε»
Καί αὐτήν τήν ὣρα, εἶναι σαν νά σᾶς ἀκούω νά μέ ἐρωτᾶτε: «καί ποίαν σχέση ἒχει αὐτό μέ τά προλεχθέντα;»
Μά, αὐτή ἀκριβῶς εἶναι ἒκφρασις τοῦ ΜΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ τῆς ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΔΩΡΕΑΣ Τοῦ Κυρίου μας πρός τόν ἂνθρωπον...!
Τό ἀνθρώπινο σῶμα, χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ΠΙΣΤΗ μας ὡς ΝΑΟΣ ΘΕΟΥ, ἀκριβῶς διότι ἐμπεριέχει καί τήν ΕΥΛΟΓΙΑΝ τοῦ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.
Πέραν αὐτοῦ, ὁ ἂνθρωπος εἶναι πλασμένος «ΚΑΤ ΕΙΚΟΝΑΝ ΚΑΙ ΟΜΟΙΩΣΙΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ...!
Κατά συνέπειαν ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ὁ ἂνθρωπος, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΛΗ. Εἶναι κυρίως ΠΝΕΥΜΑ, καί πρέπει νά συνειδητοποιήση πώς τό σαρκίον διά τοῦ ὁποίου εἶναι περιβεβλημένη ἡ ΨΥΧΗ του, ΔΕΝ ἒχει τό δικαίωμα νά τό χρησιμοποιῆ κατά τρόπον ὑβριστικόν ὡς πρός τίς
ἰδιότητες μέ τίς ὁποῖες «ἐπροικίσθη..!»
Ὃταν, λοιπόν, ὁ ἂνθρωπος καταντᾶ τὀν ἑαυτόν του ΣΚΟΥΛΙΚΙ, ὃταν ρυπαίνη τήν ὓπαρξίν του τήν ἲδια μέ τό να χρησιμοποιῆ τό σῶμα του καί ἐν γένει τόν ἑαυτό του γιά τήν ἁμαρτία, τήν σαρκολατρεία, τόν εὐδαιμονισμό, τίς ἐγωιστικές καί φίλαυτες τάσεις του καί γενικῶς ὃταν δέν ΣΕΒΕΤΑΙ, δέν ΤΙΜΑ καί δέν προφυλάσσει τόν ΝΑΟΝ ΘΕΟΥ μέ τόν ὁποῖον ἒχει περιβληθεῖ ἡ ψυχή του, ἀλλά γίνεται χαμερπής, ὑλιστής, φίλαυτος, ἐγωιστής καί ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ τήν ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ μέ τήν ὁποίαν ἐπλάσθη, πῶς ἒχει τήν ἀξίωση νά τόν σέβωνται οἱ συνάνθρωποί του καί νά μή τόν...ποδοπατοῦν ὡς νά ἦτο ἓνα πραγματικό σκουλίκι;
Καί μή νομίσετε πώς ὑποβαθμίζομε τἠν ζωή πού κρύβει μέσα του τό σκουλίκι, ἀλλά ἁπλούστατα, τό χρησιμοποιοῦμε ἐδῶ, διότι ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ πνεύματος καί εἶναι ἓνα ὑλικό Δημιούργημα, πολύ ὑποδεέστερο τῆς ἀνθρωπίνης ὀντότητος...
Ὁ ἂνθρωπος ὑπῆρξε ἡ Κορωνίς τῆς Δημιουργίας.
ΟΥΔΕΙΣ ἒχει τό παραμικρό δικαίωμα νά ὑποβαθμίζη καί διά τοῦ τρόπου ζωῆς του νά «ὐβρίζη» (Μέ τήν ὀρθή ἒννοια τοῦ ὃρου «ὓβρις») Τόν ἲδιον Τόν Δημιουργό μας...!
Καί βλέπομε αὐτόν τόν ἂνθρωπο πού ὑπεβάθμισε τόν ἑαυτόν του σέ ἐπίπεδο σκουλικιοῦ, νά διαμαρτύρεται ὃταν τόν περιφρονοῦν, ὃταν τόν περιπαίζουν καί ὃταν τοῦ συμπεριφέρωνται περιφρονητικῶς, μή ἀναλογιζόμενος τό πόσον πικραίνει καί ἀπογοητεύει Τόν
Δημιουργό του, μέ ἀποτέλεσμα νά προκαλῆ τήν δικαιολογημένην ὀργήν Του...!
Προσοχή, λοιπόν..!
Ἡ «διαχείρησις» τῶν Θείων Δώρων, εἶναι ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΗ
ΥΠΟΘΕΣΙΣ
Ἡ μετατροπή τῆς ὀντότητός μας ἀπό ἀνθρωπίνης σέ ζωώδη, ἀποτελεῖ, ἐκτός ἀπό μεγάλην ἀνοησίαν καί ἑνα πολύ σοβαρό ΑΜΑΡΤΗΜΑ.
Τό νά γίνωμε...σκουλίκια, εἶναι ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΟ. Τό πραγματικά ΔΥΣΚΟΛΟ ἀλλά καί ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ, εἶναι τό νά κρατήσωμε τήν ἀνθρωπίνην μας ὀντότητα στα ἐπίπεδα τά ὁποῖα μᾶς ΚΑΘΩΡΙΣΕ ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ Ὁ ἲδιος Ὁ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ μας.
Ἒχομε μεγάλες εὐθῦνες προκειμένου νά ἀντιμετωπίσωμε τίς προκλήσεις τῆς ὓλης καί νά ΜΗ καταντήσωμε ΔΟΥΛΟΙ τοῦ ΕΓΩΙΣΜΟΥ μας καί φθάσωμε στήν ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ τῶν ὃσων μᾶς ΕΧΑΡΙΣΕ Ὁ Κύριός μας.
Μή γινόμαστε, λοιπόν, «σκουλίκια», ἀλλά μέ κάθε τρόπο ἂς σταθοῦμε στό ὓψος τῆς θελήσεως Τοῦ Δημιουργοῦ μας, πού μᾶς θέλει, ΠΙΣΤΟΥΣ, ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, ΤΑΠΕΙΝΟΥΣ, ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΣΑΡΚΟΛΑΤΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΑΜΜΩΝΑ, ἀλλά καί ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ μέ τίς ὁποῖες μᾶς ἐφοδίασε, προκειμένου νά παραμείνωμε τά πλάσματα τῶν Θελήσεών Του, καθ’ὃσον μᾶς θέλει κοντά Του, στό ποίμνιό Του καί νά συμπορευώμεθα ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ μέ τό ΦΩΣ καί ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ τῆς συγχρόνου ἐποχῆς, στήν ὁποία ὁ ἂνθρωπος, ὂχι μόνον μετατρέπει τόν ἑαυτό του σέ σκουλίκι, ἀλλά τόν καταρρακώνει περισσότερο, νομιμοποιῶντας τήν ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ, ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΛΟΦΙΛΙΑ, ΤΗΝ ΑΙΜΟΜΙΞΙΑ, ΤΗΝ ΣΑΤΑΝΟΛΑΤΡΕΙΑ καί τήν ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ μας καί τήν φιλτάτη μας ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ...!
Π. ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΜΠΑΡΔΑΚΑΣ

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2017 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΙΒ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2017 : ΤΑ ΑΔΥΝΑΤΑ ΠΑΡΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΔΥΝΑΤΑ ΠΑΡΑ ΤΩ ΘΕΩ... (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΙΑ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2017 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

“Έθνος Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών” – του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ.Χρυσοστόμου

Ἐν Αχαρναίς: 11/8/2017

        Συγκινημένος και συγκλονισμένος από το πολυπληθές ποίμνιο που προσήλθε τις δυο προηγούμενες ημέρες για να τιμήσει τη μνήμη της Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, αλλά και από την έκδηλη και ζωντανή αγάπη των ανθρώπων προς το πρόσωπό της Αγίας της Ορθοδοξίας, δεν έπαψα να δοξολογώ τον Κύριο που σε τούτο τον βασανισμένο τόπο, όσο δύσκολες κι να είναι οι συνθήκες, όσο κι αν βαλλόμεθα, κρατάμε ακόμη Χριστό. 

       Διαπίστωσα για μια ακόμη φορά, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, πως αυτό που μας ενώνει σαν πολίτες αυτής της χώρας, αυτό που καταρρίπτει τα όρια των διαφορών μας, που μας φιλιώνει -όπως έχει αποδείξει περίτρανα η ιστορία- μας δυναμώνει, κι όταν χρειαστεί μας γιγαντώνει, αυτό που μας συντηρεί ψυχικά, πνευματικά και υπαρξιακά και μας αναγάγει από λαό σε Έθνος ανθρώπων με ιστορία και πολιτισμό, είναι αυτή η πίστη στην Ορθοδοξία. Πράγματι, είμαστε ένας λαός Ορθοδόξων, ή καλύτερα ένα Ορθόδοξο Έθνος.

       Μεσούσης  της εορτής της Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, μια ζωντανή απόδειξη των παραπάνω, με βαθιά λύπη πληροφορήθηκα τη συνέχεια του παραληρήματος των σημερινών κυβερνώντων, μέσω της δήλωσης στελέχους της Κυβερνήσεως, σχετικά με τον Ορθόδοξο χαρακτήρα του λαού μας. Μιλώ για «παραλήρημα» και όχι για θέση ανθρώπου με κρίση, διάκριση και γνώση, αγαπητοί αδελφοί, όχι για να υποτιμήσω το πρόσωπο, αλλά για να δικαιολογήσω την απαράδεκτη τοποθέτηση. Διότι τόσο η γνώση της ιστορίας μας και του Συντάγματός μας, όσο και η απλή λογική ενός ανθρώπου με επίγνωση και αντίληψη της πραγματικότητας, του σήμερα και του χθες, πιστοποιούν τη βαθιά, διαχρονική σχέση της Ορθοδοξίας με τον Ελληνικό λαό. Θα ισχυριζόταν λοιπόν κανείς, ότι τόσο η συγκεκριμένη τοποθέτηση, όσο κι άλλες τοποθετήσεις και ενέργειες των τελευταίων χρόνων που στοχεύουν στην απόκλιση και απομάκρυνση των Ελλήνων από την Ορθόδοξη πίστη τους, προέρχονται από ανθρώπους αφελείς, δίχως γνώση και επίγνωση.

        Η αλήθεια είναι, αγαπητοί αδελφοί, ότι αυτοί που μαίνονται ενάντια στη σχέση ημών των Ελλήνων με τη Ορθόδοξή μας πίστη, θέλουν να μας μετατρέψουν σε μια πολυποίκιλη, πολύμορφη μάζα πλασμάτων που ζει σε έναν οριοθετημένο χώρο και που απλώς καταναλώνει, παράγει και αναπαράγεται. Θέλουν να μας καταντήσουν απεγνωσμένα πλάσματα δίχως κοινό παρελθόν, κοινή πορεία, στόχους, «πιστεύω», ιδανικά και αξίες. Όλοι αυτοί, συνειδητά και απροκάλυπτα μάχονται τη σχέση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, σχέση που μας αναγάγει από απελπισμένα πλάσματα σε ανθρώπους ικανούς με ψυχή, πνεύμα και εσωτερική δύναμη, ανθρώπους που ζουν σε χώρα και όχι σε χώρο. Αυτοί, και της ιστορίας και του Συντάγματος γνώση έχουν και βέβαια δεν είναι αφελείς. Αντίθετα, τολμώ να πω, ότι οι προθέσεις και οι στόχοι τους, η στρατηγική και η μεθοδολογία που χρησιμοποιούν, έχουν κατεύθυνση ιδιαιτέρως «έξυπνη» και πονηρή, στο βαθμό της διαστροφής, της τρέλας.

        Ως εκ τούτου, η επιχειρηματολογία και ο διάλογος για την απόδειξη του αυτονόητου, δηλ. της αδιάρρηκτης σχέσης Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, είναι περιττά. Ποιο Ελληνικό σπίτι, ποιο δωμάτιο νοσοκομείου, ποιο Ελληνικό καράβι δεν έχει μια εικόνα του Εσταυρωμένου ή κάποιου προστάτη Αγίου; Ποιος Έλληνας αθλητής, μαθητής δεν κάνει το σταυρό του πριν διαγωνισθεί; Ποια Ελληνίδα μάνα δεν απευθύνεται στην Παναγιά όταν κινδυνεύει το παιδί της; Ποιος άνθρωπος, συνάνθρωπος μας δεν επικαλείται το Χριστό, έστω και ασυναίσθητα στη δύσκολη του στιγμή; Ποιος δεν αναφωνεί «Χριστέ μου» είτε εις ένδειξη θαυμασμού, είτε όταν υποφέρει ή κατατρέχεται παρακαλώντας για βοήθεια; Χιλιάδες των πιστών εισρέουν στα Ιερά προσκυνήματα, χιλιάδες στις εκκλησιαστικές εορτές και πανηγύρεις, κάθε γειτονιά και μια εκκλησία, κάθε χωριό και ένας προστάτης Άγιος. Αμέτρητες οι θαυματουργικές εικόνες της Παναγίας, ταυτισμένες με τα μέρη που τις φιλοξενούν. Μοναστήρια και αγιάσματα κοσμούν τις κατά τόπους περιοχές σε όλη την Ελλάδα. Μικροί, μεγάλοι, συντηρητικοί, μοντέρνοι και επαναστάτες, με άλλες πολιτικές πεποιθήσεις, διαφορετικοί, διαφωνούντες, άσχετοι μεταξύ τους -όπως καμιά φορά διαπιστώνω βλέποντας το ποίμνιο- σέβονται, ευλαβούνται και επικαλούνται το Χριστό και την Παναγία μας στη ζωή και την καθημερινότητα τους.

        Σεβόμαστε λοιπόν την επιλογή κάποιων να μην πιστεύουν σε αυτό που πιστεύει η πλειοψηφία των συμπολιτών μας. Σεβόμαστε την ελευθερία όλων, να πράττουν και να λειτουργούν για τον εαυτό τους κατά το δοκούν. Αξιώνουμε όμως αυτοί, να σέβονται αντίστοιχα τους συνανθρώπους τους, τα δικαιώματα, τα κεκτημένα και τα άμεσα με αυτά συνυφασμένα «πιστεύω» τους. Όταν ένα πολιτικό πρόσωπο αμφισβητεί -και μάλιστα με αυτό τον αναιδή τρόπο- την πίστη του λαού, πρέπει να γνωρίζει ότι αμφισβητεί την ιστορία, τους κόπους, τις θυσίες και ότι πολυτιμότερο αυτός έχει. Πρέπει να ξέρει ότι υποτιμά τη νοημοσύνη, τις αξίες, την ιδεολογία, το πνεύμα και την ψυχή των συνανθρώπων του, μέσα στα πλαίσια του κράτους το οποίο έχει κληθεί να υπηρετήσει. Μοιραία τότε, υποτιμά την πνευματική υπόσταση της πλειοψηφίας των συμπολιτών του, την οντότητα, την ανθρώπινή τους ύπαρξη. Υποτιμά τον ίδιο τον άνθρωπο και αυτόματα τον υποβιβάζει σε κάτι κατώτερο. Η απαράδεκτη αυτή τοποθέτηση, αγαπητοί αδελφοί, εκ μέρους του πολιτικού προσώπου που την εξέφρασε, συνιστά ένδειξη αλαζονείας, έλλειψη σεβασμού προς τον άνθρωπο και συνάνθρωπο, τον συντετριμμένο υλικά και οικονομικά Έλληνα, που επιβιώνει χάρη στην πίστη του και το κουράγιο που απορρέει από αυτήν. Η συνολική απαξιωτική στάση εις βάρος του Έλληνα Ορθοδόξου βιοπαλαιστή, σε συνδυασμό με τα σκληρά, σχεδόν ανελέητα οικονομικά μέτρα που έχουν επιβληθεί, αποτελεί πλέον εκδήλωση «απανθρωπιάς», αφού  ο Έλληνας σήμερα δεν πλήττεται μόνον υλικά, αλλά και πολιτισμικά και αξιακά.

       Είναι, σε όλους αυτούς που υποτιμούν την ψυχή και το πνεύμα μας, που επιδιώκουν τη αλλοίωση και τη μετάλλαξη μας από Έθνος σε πολυποίκιλη μάζα ατόμων, τους αρνησίθρησκους, απάτριδες, και «απάνθρωπους», σαφής η πηγή απ’ όπου αντλούμε αντοχή, αντιστεκόμαστε, δημιουργούμε, ζούμε και υπάρχουμε. Είναι σαφές, ότι όσο υφίσταται Ορθοδοξία, τόσο υπάρχει πίστη, που με τη βοήθεια του Τριαδικού Θεού μετουσιώνεται σε δύναμη, ικανή να ανατρέψει και τις πιο καλοσχεδιασμένες επιδιώξεις, μια δύναμη ΑΝΙΚΗΤΗ.

       Εμείς, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, απαντούμε στους σημερινούς κυβερνώντες που ασπάζονται αυτές τις θέσεις και στηρίζουν ευθέως ή εμμέσως αυτούς που τις εκφράζουν, ότι λυπούμαστε ειλικρινά για το κατάντημά τους.

      Εμείς, ο φτωχός Ελληνικός λαός, αντιστεκόμενοι σε κάθε είδους εκδήλωσης «απανθρωπιάς» των σημερινών κυβερνώντων, παραμένουμε άνθρωποι με ενιαίο σκοπό, κοινά ιδανικά, αξίες, ψυχή και πνεύμα συγκροτημένο. Εμείς, πολίτες αυτής της χώρας, του κράτους του Ελληνικού, του τόπου οπού γεννήθηκε ο πολιτισμός, κάτοικοι, απόδημοι και ομογενείς, παλιννοστούντες και διωγμένοι από τα πάτρια, απόγονοι ηρώων, Μαρτύρων, Αγίων, φέροντες την αγάπη και τη διδασκαλία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, παραμένουμεΕΘΝΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ.

+ ο Αττικής & Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή: https://www.imab.gr/index.php/latest-news/1211-2017-08-11-17-26-58

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΩΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ - ΑΓΊΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΙΝΗΣ (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΕΙΣΜΟΙ

Σχόλιο "Κρυφού Σχολειού": Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε πριν τον μεγάλο σεισμό στην Κω. Αυτές τις μέρες η ψευτοδημοκρατία ετοιμάζεται να νομιμοποιήσει τον "γάμο" και την τεκνοθεσία των ομοφυλοφίλων. Ας περιμένουμε νέες καταστροφές αν δεν μετανοήσουμε.

Πηγή άρθρου: https://nomokanon.blogspot.gr/2017/06/blog-post.html

Μελετώντας τις Νεαρές διατάξεις του Μεγάλου και Αγίου Ιουστινιανού, που ήταν Νόμος και του Ελληνικού Κράτους μέχρι την εισαγωγή του Αστικού κώδικα (1946) βρίσκουμε και το πιο κάτω Ίνδικτο που αναφέρεται στους ομοφυλόφιλους. Ο Μεγάλος αυτός ηγέτης που άπλωσε το Κράτος του σε Ανατολή και Δύση, τόσο με ρωμαλέα πολεμικά κατορθώματα όσο και με θαυμαστά κοινωφελή έργα και λαμπρά μνημεία, όπως η Αγία Σοφία, τά τείχη της Πόλης, τα Υδραγωγεία (και το μεγάλο υδραγωγείο της Αθήνας που το εμβόλισε η Αττική Οδός) αλλά και με την σοφή Ανακεφαλαίωση όλου του Ρωμαϊκού Δικαίου που ίσχυσε και στη Δύση για πολλές εκατονταετίες και πολλά άλλα μεγάλα έργα, έχει τη δική του άποψη  για την …αιτιολογία των σεισμών:

Ίνδικτον  του Ιουστινιανού προς τους Κωνσταντινοπολίτες σχετικά με αυτούς που ασελγούν.

(Προοίμιο)Την φιλανθρωπία και αγαθότητα του Θεού πάντοτε όλοι την χρειαζόμεθα, περισσότερο όμως τώρα, που με το πλήθος των αμαρτιών μας με πολλούς τρόπους τον εξοργίσαμε και μας απείλησε και μας έδειξε τι αξίζουμε να πάθουμε σύμφωνα με τις αμαρτίες μας. Έδειξε όμως φιλανθρωπία και ανέβαλλε την οργή Του περιμένοντας την μετάνοιά μας γιατί δεν θέλει το θάνατο  μας, αν και είμαστε αμαρτωλοί, αλλά την επιστροφή και τη ζωή. Αλλά δεν είναι δυνατόν πάντως εμείς να καταφρονήσουμε το πλούτο της καλοσύνης και της ανοχής και της μακροθυμίας Του φιλάνθρωπου Θεού και να μην αποταμιεύσουμε στους εαυτούς μας οργή κατά την ημέρα της οργής Του λόγω της σκληρής και αμετανόητης καρδιάς μας. Αλλά όλοι από τις πονηρές ασχολίες να απομακρυνθούμε και περισσότερο μάλιστα  αυτοί που σάπισαν με την σιχαμένη και μισητή από το Θεό βέβηλη πράξη. Εννοούμε την συνουσία με άνδρες, την οποία μερικοί άνδρες τολμούν χωρίς φόβο Θεού να κάνουν, με άνδρες διαπράττοντες αισχρότητες.

Κεφ. 1. Γνωρίζουμε διδαγμένοι από τις άγιες Γραφές , ποια δίκαιη τιμωρία ο Θεός επέφερε σε αυτούς που πριν κατοικούσαν στα Σόδομα για το πάθος τους με αυτή τη συνεύρεση ώστε μέχρι σήμερα εκείνη η γη με άσβεστη φωτιά να καίγεται και να μας παιδαγωγεί ο Θεός με αυτό τον τρόπο για να αποφεύγουμε αυτή την αμαρτωλή πράξη. Γνωρίζουμε ακόμη εκείνα που λέγει γιαυτούς ο θείος Απόστολος και αυτά που ορίζουν οι πολιτειακοί νόμοι ώστε όλοι οφείλουμε αποβλέποντας στο φόβο του Θεού να απέχουμε από αυτή την ασεβή και αμαρτωλή πράξη που ούτε στα άλογα ζώα δεν τη βρίσκουμε να γίνεται. Και αυτοί που δεν γνώρισαν αυτό το πάθος να φυλάγονται στο μέλλον και αυτοί που ήδη έχουν μολυνθεί με αυτό το πάθος όχι μόνον να παύσουν στο εξής αλλά και να μετανοήσουν δίκαια και να προσπέσουν στο Θεό και να ανακοινώσουν στο μακαριότατο Πατριάρχη την αρρώστια και να πάρουν  τον τρόπο της θεραπείας και σύμφωνα με τις γραφές να προσφέρουν καρπούς μετάνοιας ώστε ο φιλάνθρωπος  Θεός σύμφωνα με το πλούτο των οικτιρμών Του να αξιώσει και εμάς της φιλανθρωπίας Του και όλοι να ευχαριστήσουμε για την σωτηρία αυτών που μετανόησαν. Γιαυτό διατάξαμε  τώρα να βοηθήσουν και οι άρχοντες που υπηρετούν το δίκαια οργιζόμενο μαζί μας Θεό. Και έτσι τώρα με επίγνωση του σεβασμού προς τις άγιες ημέρες που έρχονται παρακαλούμε τον φιλάνθρωπο Θεό να μετανοήσουν αυτοί που κυλίσθηκαν σε αυτό το βόρβορο  αυτής της ασεβούς πράξεως ώστε να μην περάσει για μας άλλος καιρός. Στο εξής τους πληροφορούμε ότι, ως ανάξιοι πλέον κάθε συγχώρησης, θα πάρουν βαρύτερες τιμωρίες όλοι όσοι γνωρίζουν οι ίδιοι ότι αμάρτησαν, αν δεν σταματήσουν και δεν αναγγείλουν (το πάθος τους) στο μακαριότατο πατριάρχη ώστε να φροντίσουν την σωτηρία τους από αυτές τις ασεβείς πράξεις και δεν εξιλεώσουν το Θεό πριν από την αγία εορτή. Δεν θα υποχωρήσει ούτε θα παραμεληθεί ο έλεγχος αυτού του πράγματος και η διόρθωση αυτών που δεν αναγγέλθηκαν πριν από την αγία εορτή  και παραμένουν στην ασεβή πράξη. Για να μην εξοργίσουμε το Θεό εναντίον μας από την αμέλεια αυτών με το να παραβλέπουμε πράξη τόσο ασεβή και απαγορευμένη και που είναι ικανή να εξοργίσει  τον αγαθό Θεό και να  καταστρέψει όλους.  

Μας λέει λοιπόν τελικά ότι οι θεομηνίες, σεισμοί και καταποντισμοί οφείλονται σε αυτό το φοβερό αμάρτημα και κινδυνεύουμε όλοι με τιμωρία από το Θεό.

Μετά το Athens pride άρχισαν κατολισθείσεις στο Αμύνταιο, σεισμοί φοβεροί στο Αιγαίο και φόβοι για νέους και μεγαλύτερους σεισμούς. Σήμερα έσκασε «βόμβα» από τους επιστήμονες που προειδοποιούν ότι έντονα καιρικά φαινόμενα θα σαρώσουν τα επόμενα χρόνια την Ελλάδα ,θα εξαφανιστούν διάσημες παραλίες κλπ

Όλα αυτά μας προέκυψαν μετά το Athens pride.

Κάθομαι και σκέφτομαι: Μπάς και εκείνος ο μεγάλος άνδρας ήξερε κάτι περισσότερο από μας; Μπάς και έχει δίκιο ότι για τις φυσικές καταστροφές φταίει ο σοδομισμός;

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/08/blog-post_3.html

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΥΣ, ΚΑΤΑ ΤΑ ΕΤΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΑΣ ΤΟΥ (328-373)

(ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΓΙΑ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ)

1.      Παρά την καταδίκη του Αρείου από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο (325) η αίρεση του με διάφορες μορφές και παραλλαγές βρήκε πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθεί μέσα στην Εκκλησία και αρκετοί Επίσκοποι έγιναν φορείς της, χωρίς όμως να παραδέχονται ότι ακολουθούν τον Άρειο («Ἡμεῖς οὕτε ἀκόλουθοι Ἀρείου γεγόναμενˑ πῶς γὰρ Ἐπίσκοποι ὅντες, ἀκολουθήσωμεν Πρεσβυτέρῳ; Οὕτε ἅλλην τινὰ πίστιν παρὰ τὴν ἑξ ἀρχῆς παραδοθεῖσαν ἐδεξάμεθα», P.G. 26, 720). Όλοι αυτοί οι λεγόμενοι Αρειανόφρονες Επίσκοποι (με τις υποδιαιρέσεις τους σε Ανομοίους, Ομοίους, Πνευματομάχους κλπ.) καταδικάστηκαν από την Εκκλησία με την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο το 381. Όπως θα δούμε, ο Μέγας Αθανάσιος (ο οποίος έζησε προ της Β΄ Οικουμενικής) ΔΕΝ είχε καμία εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους, παρόλο που εκείνοι δεν είχαν ακόμη καταδικαστεί!

   2. Σταδιακά οι Αρειανόφρονες, και με την βοήθεια της πολιτικής εξουσίας, άρχισαν να καταλαμβάνουν όλο και περισσότερους επισκοπικούς θρόνους και έτσι έφθασε η Εκκλησία σε σημείο να έχει πάνω από τους μισούς Επισκόπους της Αρειανόφρονες, ενώ σε πολλές περιοχές υπήρχαν και παραπάνω από ένας Επίσκοποι στην ίδια πόλη, μιας και οι Αρειανόφρονες Αυτοκράτορες (όπως ο Κωνστάντιος) τοποθετούσαν και αναγνώριζαν ομόφρονες Επισκόπους. Στον βίο του Μεγάλου Αθανασίου από τον Μεταφραστή διαβάζουμε τα εξής: «Μίγδην (=ανακατεμένοι) γὰρ ἦσαν οἱ τῶν Ἐκκλησιῶν ἔξαρχοι, ὀνόματι μὲν Χριστιανοὶ καλούμενοι, τῇ δὲ ἐπιμειξίᾳ τῆς κοινωνίας τῶν αἱρετικῶν μηδὲν διαφέροντες. Οὐ σπονδαῖς γὰρ εἰδώλων τὴν παράβασιν ἔπραττον, ἀλλ᾿ ἐν προσχήματι Χριστιανισμοῦ τὸ βλάσφημον Ἀρείου δόγμα κρατύνειν ἐσπούδαζον. Ὁ δὲ βασιλεὺς Κωνστάντιος καὶ ἤδη μὲν πρῶτον συνεκρότει τὴν Ἀρειανὴν δόξαν… προστάξας τοὺς μὴ βουλομένους ὑπογράφει αὐτῇ έξωθεῖσθαι τῶν Ἐκκλησιῶν, καὶ εἰς τοὺς τόπους αὐτῶν ἑτέρους ἀντικαθίστασθαι» (P.G. 25, CCXL).

   3. Αρχικά οι Αρειανόφρονες Επίσκοποι κατάφεραν με σκευωρία να εκδιώξουν από τον επισκοπικό θρόνο της Αντιοχείας τον Άγιο Ευστάθιο, τον μεγαλύτερο υπερασπιστή του «Ομοουσίου». Με κέντρο την Αντιόχεια έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο εκδιώξεως του ετέρου μεγάλου υπερασπιστού του «Ομοουσίου», του Μεγάλου Αθανασίου, Επισκόπου Αλεξανδρείας.

    4. Το 335 έγινε Σύνοδος στην Τύρο στην οποία προήδρευσε ο Επίσκοπος Αντιοχείας Φλάκιλλος. Η εν Τύρω Σύνοδος προσπάθησε με σκευωρία (παρόμοια με εκείνη που χρησιμοποιήθηκε για τον Άγιο Ευστάθιο) να καταδικάσει τον Μέγα Αθανάσιο, αλλά ο Άγιος κατέρριψε τις συκοφαντίες. Παρόλα αυτά οι Αρειανόφρονες πέτυχαν αρχικά την εξορία του στην Γαλλία, ενώ το 338 με νέα Σύνοδο καθήρεσαν τον Άγιο και στη θέση του στην Αλεξάνδρεια εξέλεξαν αρχικά τον Πιστό και μετέπειτα τον Γρηγόριο (αμφότεροι Αρειανόφρονες). Το ίδιο έτος εξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο (ηγέτης των Αρειανοφρόνων) από Νικομηδείας Ευσέβιος. Έτσι την περίοδο εκείνη ο Μέγας Αθανάσιος ήταν ένας «καθηρημένος» και «εκτός Εκκλησίας» Επίσκοπος τον οποίο δεν αναγνώριζε η Πολιτεία και η «επίσημη Εκκλησία» και δεν είχε εκκλησιαστική κοινωνία τουλάχιστον με τρεις πατριαρχικούς θρόνους και δεκάδες επισκοπικούς, στις οποίες υπήρχαν Αρειανόφρονες Επίσκοποι.

   5. Το 341 στην Σύνοδο της Αντιοχείας ανανεώθηκε η «καθαίρεση» του Μεγάλου Αθανασίου. Αξίζει να σημειωθεί πως τους Κανόνες (όχι όμως τους δογματικούς Όρους ή τις αποφάσεις, όπως την «καθαίρεση» του Αγίου) της Συνόδου αυτής η Εκκλησία τους αποδέχτηκε (συμπεριελήφθησαν και στο «Πηδάλιον»), διότι όπως είπαμε οι Αρειανόφρονες Επίσκοποι ήταν ακόμη άκριτοι, ήτοι μη καταδικασμένοι, και επομένως τυπικώς ακόμη έφεραν το αξίωμα του Επισκόπου. Αυτό φανερώνει ξεκάθαρα πως οι Ορθόδοξοι διέκοπταν την εκκλησιαστική κοινωνία με αιρετίζοντες Επισκόπους ακόμη και ΠΡΟΤΟΥ οι τελευταίοι να καταδικαστούν από Σύνοδο. Αντιθέτως διατηρούσαν εκκλησιαστική κοινωνία με ΑΔΙΚΩΣ καθηρημένους.

   6. Το 343 αποφασίστηκε από τους συναυτοκράτορες Ανατολής Κωνστάντιο και Δύσης Κώνστα (τη εισηγήσει του Μεγάλου Αθανασίου) να γίνει Οικουμενική Σύνοδος. Αυτή σχεδιάστηκε να γίνει στην Σαρδική (σημερινή Σόφια της Βουλγαρίας) με την συμμετοχή 170 Επισκόπων (76 Αρειανοφρόνων και 94 Ορθοδόξων). Οι Αρειανόφρονες βλέποντας πως ήταν μειοψηφία αποχώρησαν και η Σύνοδος διασπάστηκε στα δύο. Στην Σαρδική συγκάλεσαν Σύνοδο οι Ορθόδοξοι (με τους οποίους συντάχθηκαν και δύο εκ των Αρειανοφρόνων), ενώ οι Αρειανόφρονες μετέβησαν στην Φιλιππούπολη και συγκάλεσαν Σύνοδο υπό την προεδρία του Αντιοχείας Στεφάνου, στην οποία και πάλι καταδικάστηκε ο Μέγας Αθανάσιος!

    7. Παρόλα αυτά ο Αρειανόφρων Κωνστάντιος αποδέχτηκε την επάνοδο του Μεγάλου Αθανασίου στην Αλεξάνδρεια, εξαιτίας των πιέσεων του αδελφού του Κώνστα, ο οποίος ήταν Ορθόδοξος. Ο Άγιος προτού φθάσει στην Αλεξάνδρεια πέρασε από την Αντιόχεια το έτος 346, στην οποία βρισκόταν ο Κωνστάντιος, για να τον συναντήσει, αποφεύγοντας κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με τον τότε Αντιοχείας Λεόντιο. Εκεί διεξήχθη μεταξύ του Αγίου και του Κωνσταντίνου ένας σημαντικός διάλογος. Ο Κωνστάντιος είπε στον Άγιο: «ἐπειδὴ δὲ εἰσὶν ἐν τῇ Ἀλεξανδρείᾳ τινες τοῦ λαοῦ διακρινόμενοι τὴν πρός σε κοινωνίαν, μίαν ἐν τῇ πόλει ἐκκλησίαν ἔασον ἔχειν αὐτούς» (Σωκράτους Σχολαστικού, Εκκλησιαστική Ιστορία, P.G. 67, 256). Του ζήτησε δηλαδή να παραχωρήσει έναν ναό στην Αλεξάνδρεια σε εκείνους που δεν είχαν κοινωνία μαζί του, δηλαδή τους Αρειανόφρονες. Ο Μέγας Αθανάσιος δέχτηκε και ζήτησε να παραχωρήσει και ο αυτοκράτορας έναν ναό στην Αντιόχεια, στους Ορθοδόξους εκείνους που είχαν διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία με τους Αρειανόφρονες Επισκόπους Αντιοχείας («Μίαν γὰρ καὶ αὐτὸς ἐκκλησίαν ἀπονεμηθῆναι ἠξίου καθ' ἑκάστην πόλιν τοῖς διακρινομένοις πρὸς τὴν τῶν Ἀρειανιζόντων κοινωνίαν», αυτόθι), τους αποκαλούμενους «Ευσταθιανούς». Συγκεκριμένα του απάντησε: «Καὶ μάλα, βασιλεῦ, δίκαιον καὶ ἀναγκαῖον τοῖς σοῖς προστάγμασι πείθεσθαι, καὶ οὐκ ἀντερῶ: ἐπεὶ δὲ καὶ ἀνὰ τήνδε τὴν Ἀντιόχειαν πόλιν εἰσὶν οἱ τὴν κοινωνίαν τῶν ἑτεροδόξων ἡμῖν ἀποφεύγοντες, παραπλησίαν αἰτῶ χάριν ὥστε καὶ αὐτοὺς μίαν ἔχειν ἐκκλησίαν καὶ ἀδεῶς ἐν ταύτῃ συνιέναι» (Σωζομενός, Εκκλησιαστική Ιστορία, P.G. 67, 1099). Το ίδιο διαφωτιστικότατη είναι και η μαρτυρία του Σωζομενού, του εκκλησιαστικού ιστορικού της περιόδου εκείνης: «Λεόντιος τότε τὴν ἐπισκοπὴν διεῖπεν. Ὃν ὡς ἑτερόδοξον παρῃτεῖτο Ἀθανάσιος, τοῖς δὲ καλουμένοις Εὐσταθιανοῖς ἐκοινώνει ἐν ἰδιωτῶν οἰκίαις ἐκκλησιάζων» (αυτόθι). Καμία εκκλησιαστική κοινωνία με τον (Αρεινόφρονα μεν, αλλά άκριτο, μη καταδικασμένο υπό Συνόδου) Επίσκοπο Αντιοχείας Λεόντιο, δεν είχε ο Μέγας Αθανάσιος, αντιθέτως κοινωνούσε με τους («σχισματοαιρετικούς» για την επίσημη Εκκλησία) «Ευσταθιανούς», οι οποίοι δεν είχαν ναούς και λειτουργούσαν σε σπίτια! [Μια τέτοια ευλογημένη εμπειρία είχε και ο γράφων μικρός, όταν συμμετείχε σε μια Λειτουργία που έγινε μυστικώς σε σπίτι στις Σπέτσες μετά τον διωγμό του αειμνήστου Γέροντος Χρυσοστόμου Σπύρου, τον οποίο εκδίωξε από τη Μονή του, ο Ύδρας και Σπετσών Ιερόθεος, επειδή ο Γέροντας διέκοψε εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του, λόγω της αιρέσεως του Οικουμενισμού].

     8. Τρία χρόνια μετά την επιστροφή του Μεγάλου Αθανασίου στον επισκοπικό θρόνο της Αλεξανδρείας (Οκτώβριος 346) και συγκεκριμένα στις αρχές του 350 δολοφονήθηκε ο προστάτης του Κώνστας και οι Αρειανόφρονες ξεκίνησαν νέο γύρο αγώνων εναντίον του. Αρχικά με την Σύνοδο του Σιρμίου (351) επανέλαβαν τις παλαιές κατηγορίες εναντίον του, ενώ με τις Συνόδους της Αρελάτης (353) και Μεδιολάνων (355) τον καταδίκασαν εκ νέου! Ο Αυτοκράτορας Κωνστάντιος έστειλε στα τέλη του 355 απεσταλμένους να συλλάβουν και να απομακρύνουν τον Μέγα Αθανάσιο, αλλά ο λαός εξεγέρθηκε και ματαίωσε τα σχέδιά του, με αποτέλεσμα ο Κωνστάντιος να στείλει τον στρατό! Στις 9 Φεβρουαρίου 356, σε αγρυπνία που προΐστατο ο Άγιος στο ναό του Αγίου Θεωνά ο αυτοκρατορικός στρατός πολιόρκησε την εκκλησία. Οι στρατιώτες έσπασαν τις πόρτες και ξυλοκόπησαν τους προσευχόμενους [παρόμοιες σκηνές βιώσαν οι παππούδες μας μετά την Ημερολογιακή Καινοτομία του 1924, στον Άγιο Θεράποντα στο Γουδί, στους Αγίους Θεοδώρους Νέας Σμύρνης, στον Άγιο Γεώργιο Παλαιού Φαλήρου κ.α.]. Ο Μέγας Αθανάσιος φυγαδεύτηκε με τη βία, από πνευματικά του παιδιά και ο Αυτοκράτορας διέταξε να συνεχιστεί η καταδίωξή του. Νέος Επίσκοπος Αλεξανδρείας τοποθετήθηκε ο Γεώργιος ο οποίος ενθρονίστηκε στις αρχές του 357. Ο πιστός λαός, που ΔΕΝ κοινωνούσε με τον Γεώργιο, αλλά αναγνώριζε τον Αθανάσιο ως γνήσιο Ποιμενάρχη του, επαναστάτησε και κατάφερε τον Οκτώβριο του 358 να εκδιώξει τον Γεώργιο από την πόλη.

   9. Όπως παρατηρούμε (βλ. Πίνακα), το 358 ο Μέγας Αθανάσιος ΔΕΝ κοινωνούσε με ΚΑΜΙΑ επίσημη Εκκλησία στον κόσμο, διότι όλοι οι Προκαθήμενοί τους ήταν Αρειανόφρονες, ενώ η πλειοψηφία των Ορθοδόξων Επισκόπων ήταν στην εξορία!

  10. Το 361 ο νέος Αυτοκράτορας Ιουλιανός, οπαδός της εθνικής θρησκείας, με διάταγμά του όρισε την επιστροφή των εξορίστων Επισκόπων, αλλά άφησε και τους αιρετίζοντες στην θέση τους, με σκοπό να δημιουργηθούν έριδες, μάχες και σύγχυση, ώστε να υπάρχει σκανδαλισμός και επιστροφή του λαού στην ειδωλολατρεία.

    11. Το 362 δημιουργείται στην Αντιόχεια το γνωστό Σχίσμα μεταξύ των Ορθοδόξων που έχουν πλέον δύο Επισκόπους, τον Άγιο Μελέτιο και τον Παυλίνο. Ο Μέγας Αθανάσιος κοινωνεί με τον Παυλίνο, διότι έχει την εσφαλμένη εντύπωση πως ο Μελέτιος είναι Αρειανόφρονας. [Τελικά ο Μέγας Βασίλειος με πολύ κόπο θα καταφέρει να πείσει τον Μέγα Αθανάσιο, ότι ο Άγιος Μελέτιος είναι Ορθόδοξος, αλλά λίγο προτού να υπάρξει εκκλησιαστική κοινωνία μεταξύ τους ο Μέγας Αθανάσιος θα κοιμηθεί].

  12. Το 365 διατάσσεται από τον Αρειανόφρονα Αυτοκράτορα Ουάλη, νέα εξορία του Αγίου, αλλά μπροστά στην επανάσταση του λαού, ο Αυτοκράτορας αναγκάζεται να την ανακαλέσει και το 366 ο Άγιος επιστρέφει από την τελευταία εξορία του. Προσπάθεια των Αρειανοφρόνων το επόμενο έτος να τοποθετήσουν τον Αρειανόφρονα Λούκιο, ως Επίσκοπο Αλεξανδρείας, δεν ευδοκίμησε. 

   13. Στις 2 Μαΐου 373 (Ιουλιανό Ημερολόγιο) κοιμήθηκε ο Μέγας αυτός Ομολογητής και Αγωνιστής Άγιος Αθανάσιος. Είναι δε λίαν επίκαιρη και η, συμπεριληφθείσα στο «Πηδάλιον», επιστολή του προς τον Ρουφιανιανό. Αξίζει να μελετηθεί και να αξιολογηθεί, διότι πραγματεύεται το ζήτημα της κατάκριτης εκκλησιαστικής κοινωνίας των Ορθοδόξων μετά των αιρετιζόντων και τον τρόπο θεραπείας αυτής. Κλείνοντας πρέπει να ειπωθεί πως ειλικρινά αξίζει να εντρυφήσει κανείς στην αφορώσα την μεταξύ των δύο πρώτων Οικουμενικών Συνόδων Εκκλησιαστική Ιστορία (μία περίοδο που έχει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ κοινά με την εποχή μας), διότι θα λάβει σημαντικότατα διδάγματα.

Νικόλαος Μάννης

ΠΗΓΕΣ

MIGNE, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ, ΤΟΜ. 25 και 67

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ

ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

ΖΑΧΑΡΙΑ ΜΑΘΑ, ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΦΕΞΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΠΑΠΩΝ ΡΩΜΗΣ (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CF%8E%CE%BD)

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, ΠΗΔΑΛΙΟΝ

(Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΕ PDF ΕΔΩ: https://drive.google.com/file/d/0B3tuH122XTsxT2IzS044aVFnVzA/view )

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/08/328-373.html

Ο ΠΟΙΗΣΑΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΞΑΣ... ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΗΣ 2017 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - ΑΚΡΙΒΕΙΑ - ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ

Αποσπάσματα από Υπόμνημα του Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου προς τα πνευματικά του παιδιά τον Ιούνιο του 1972 (δημοσιευθέν υπό του κ. Στ, Κεμεντζετζίδου στο Αρχιμ. Φιλοθέου Ζερβάκου, Υστάτη Έκκλησις, έκδ. Περιοδικού "Άγιος Νεκτάριος", Θεσσαλονίκη, χ.χ.).

"Ἀπὸ τὰς ἀρχὰς ποὺ εἰσήχθη τὸ νέον Παπικὸν ἡμερολόγιον εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἑλλαδικὴν Ἐκκλησίαν δὲν ἔπαυσα νὰ ἀγωνίζομαι κατὰ τῆς ἀντικανονικῆς, ἀπερισκέπτου καὶ παρανόμου εἰσαγωγῆς αὐτοῦ καὶ τῆς κανονικῆς καὶ ἐννόμου ἐπαναφορᾶς τοῦ Πατρίου παλαιοῦ ἑορτολογίου. Ἔγραψα ἐπιστολὰς εἰς Πατριάρχας, Βασιλεῖς, Ἀρχιερεῖς, Κυβερνήτας. Ἐπεχείρησα μακρυνὰ ταξείδια εἰς Ἀλεξάνδρεια, Ἱεροσόλυμα, ἵνα παρακαλέσω τοὺς Πατριάρχας νὰ φροντίσουν νὰ Ἑνώσουν τὴν Ἐκκλησίαν τὴν ὁποίαν διήρεσε ὁ μασσῶνος Πατριάρχης Μελέτιος ὁ Μεταξάκης διὰ τῆς ἀπερισκέπτου, ἀπρομελετήτου, ἀντικανονικῆς καὶ παρανόμου εἰσαγωγῆς τοῦ νέου παπικοῦ ἡμερολογίου. Δὲν εἰσηκούσθην, ἀλλ᾿ οὐκ ἔπαυσα οὐδὲ θὰ παύσω νὰ ἀγωνίζομαι ὑπερασπιζόμενος ἄχρι τελευταίας μου ἀναπνοῆς οὐ μόνον διὰ τὸ Πάτριον ἡμερολόγιον, ἀλλὰ καὶ δι᾿ ὅλας τὰς Ἀποστολικὰς καὶ Πατρικὰς Παραδόσεις καὶ τὴν Ἁγίαν καθαρὰν καὶ ἀμώμητον Πίστιν ἡμῶν, τὴν Ὀρθόδοξον, γράφων, διδάσκων, ἐλέγχων, νουθετῶν, στηλιτεύων πάντας τοὺς ἀσεβεῖς, ἀπίστους, παρανόμους, βλασφήμους, παρηκόους, παραβάτας καὶ καταφρονητὰς τῶν Θείων Νόμων καὶ Ἐντολῶν τοῦ Κυρίου καὶ πάντων τῶν Ἀποστολικῶν καὶ Πατρικῶν Παραδόσεων καὶ παρακαλῶν πάντας νὰ ἐπιστρέψουν εἰς μετάνοιαν, εἰς τὴν εὐθεῖαν ὁδὸν τοῦ Κυρίου καὶ εἰς τὰς Ἀποστολικὰς καὶ Πατρικὰς Παραδόσεις. Ἐὰν ἐπὶ χρονικόν τι διάστημα ὑπεχώρησα, τοῦτο ἔπραξα κατ᾿ οἰκονομίαν. Ἀφ᾿ ἑνός, διότι τινὲς τῶν Προκαθημένων Προέδρων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μετὰ τῶν ὁποίων εἶχον ἔλθει εἰς ἐπαφήν, μοὶ εἶχον εἴπει, ὅτι κακῶς ἐγένετο ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ Παπικοῦ ἑορτολογίου εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καί, μοὶ ὑπέσχοντο, ὅτι θὰ ἐφρόντιζον νὰ ἐπαναφέρουν τὸ Παλαιόν...
Ἔπαυσα τοῦ λοιποῦ πᾶσαν οἰκονομίαν, διότι ἤκουσα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρας καὶ ἀπὸ τὴν συνείδησίν μου, "οἰκονομητέον καὶ μὴ παρανομητέον". Καὶ ἀπὸ τὴν Ἑορτὴν τῶν Ἁγίων Πάντων 22αν Μαΐου ἀκολουθῶ τὸ πάτριον παλαιὸν ἑορτολόγιον. Πιστεύω αὐτὸ οὐχὶ ὡς πίστιν, ἠ δόγμα ἢ καὶ ὅτι ἀπὸ αὐτὸ καὶ μόνον θὰ σωθῶ, ὡς τινὲςφανατικοὶ παλαιοημερολογῖται ἀπερίσκεπτοι καὶ ἀνόητοι φρονοῦν, ἀλλὰ πιστεύω αὐτὸ ὡς παράδοσιν Πατρικήν...
Ἀφίνω συμβουλὴν εἰς τὰ πνευματικά μοι τέκνα, ὅπως ἀκολουθοῦν τὴν Ἐκκλησίαν, ἕως ὅτου ἀποφασίσῃ ἡ Ἐκκλησία καὶ ἐπαναφέρῃ τὸ παλαιὸν ἡμερολόγιον, ἐὰν δὲν τὸ ἐπαναφέρῃ καὶ προβοῦν τινὲς εἰς ἔνωσιν μετὰ τῶν παπικῶν, τότε νὰ χωρήσουν καὶ ἀκολουθήσουν Ἐπισκόπους φυλάσσοντας τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν καὶ Παράδοσιν".

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/07/blog-post_27.html

ΤΡΕΙΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΣΤΟΡΙΑΣ ΠΕΤΡΟΥ

Τις συνεντεύξεις του ο μακαριστός Αστορίας Πέτρος Αστυφίδης (οι οποίες είναι στην ελληνική γλώσσα) έδωσε στον πρώην Αμερικής (τότε Αρχιμανδρίτη) Παύλο Στρατηγέα τον Μάιο του 1988.

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/07/blog-post_26.html

Η ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΩΝ ΧΑΡΙΣΜΑΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΚΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ (τοῦ πατρός Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

………Τά πάσης φύσεως...κοσμικά ἐπιτεύγματα, οἱ ἐφήμερες δόξες, ἡ...προβολή, οἱ πάσης φύσεως «ἐπιτυχίες» στήν ἐπίγειον πλάνην, δέν θά ἦσαν δυναταί, ἐάν δέν εἲχαμε τά τάλαντα πού μᾶς ἐδόθησαν καί ἐμεῖς, ἀντί νά τά χρησιμοποιήσωμε πρός τόν σκοπόν γιά τόν ὀποῖον μᾶς ἐδόθησαν, τά ... «ἀξιοποιοῦμε» πρός ἲδιον κέρδος καί προσωπικήν, ἐπίγειον καταξίωσιν καί προβολήν……

…………………………………

Τά πλάσματα Τοῦ Κυρίου μας, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐάν ἀνἠκουν στό Φυτικό ἢ ζωικό βασίλειο, έδημιουργήθησαν κεκοσμημένα μέ πληθώρα χαρισμάτων, τά οποῖα τούς προσδίδουν, ἐξωτερική πανέμορφη ὂψη μέ μυρωδιές, χρώματα κ.λπ. (στά φυτά), δύναμη, εὐκινησία, ὀξυτάτη ὃραση, ἀκοή, δυνατότητα προσανατολισμοῦ κ.λπ. (στά ζῶα).
Δέν πρέπει νά μᾶς διαφύγη τό ὃ,τι στήν θαυμάσια καί μέ ΜΟΝΑΔΙΚΟΝ καί ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟΝ ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΟΝ τρόπον ἀποδίδουσα τήν ΟΥΣΙΑΝ τῶν παγμάτων, ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΓΛΩΣΣΑΝ, ἡ Ὃλη Δημιουρηγία, ἡ Πλάση ἀποδίδονται κατά τρόπον θαυμαστόν μέ τήν λέξιν «ΚΟΣΜΟΣ» ἡ ὁποία σημαίνει ΣΤΟΛΙΔΙ καί ΣΤΟΛΙΣΜΕΝΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ...! ( ‘Εξ οὗ κόσμημα κ.λπ.)
Ὃλα αὐτά τά χαρίσματα μέ τά ὁποῖα ἐστόλισε τά μέλη τοῦ φυτικοῦ καί ζωικοῦ βασιλείων τῆς Πλάσεως Ὁ Δημιουργός μας, κατατάσσονται στήν κατηγορίαν τῶν ΕΝΣΤΙΚΤΩΝ, δηλαδή στις διαδικασίες ἐκεῖνες οἰ ὀποῖες ένεργοποιοῦνται καί λειτουργοῦν ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΩΣ, χωρίς νά μποροῦν νά χαληναγωγηθοῦν πλήρως ἀπό τούς φορεῖς των, ἀλλά ἐνεργοῦν «αύτομάτως» προκειμένου νά ἐξασφαλισθοῦν ἡ ἐπιβίωσις καί ἡ άναπαραγωγή τῶν εἰδῶν, κατά τρόπον πού νά έξασφαλίζεται καί ἡ αύτόματος ἐπιλογή τῶν ὑγιῶν μελῶν καί κατηγοριῶν ἐξ αὐτῶν καί ἡ ἀπόρριψις τῶν ἀσθενικῶν καί δυναμἐνων νά ὁδηγήσουν σέ μαρασμό καί σέ διαδοχικές ὑποβαθμίσεις τῆς ἀνθεκτικότητος καί ὑγείας τῶν, διαφόρων εἰδῶν.
Καί ἐδῶ, πρέπει νά σταθοῦμε στήν ΜΟΝΑΔΙΚΗ, τήν ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΗ, τήν ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΤΙΜΗ πού ἐπεφύλαξε Ὁ Πανάγαθος Δημιουργός μας, στήν ΚΟΡΩΝΙΔΑ, τῆς Δημιουργίας Του, πού δέν εἶναι φυσικά ἂλλή ἀπό ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, τόν ὁποῖον ὑπεραγαπᾶ, φροντίζει, προστατεύει καί ΠΑΝΤΟΤΕ δημιουργεῖ γύρω του μία ἀσπίδα προστασίας
Προκειμένου μάλιστα νά τόν ἐξασφαλίση ὃσον τό δυνατόν πληρέστερα, πέραν τῆς διαρκοῦς καί ἂκρως προστατευτικῆς παρουσίας Του, τόν «προίκισε» καί μέ «αύτοδύναμα» χαρίσματα, μέ τά ὁποῖα μπορεῖ, ἂν τό θέλη καί δεν περιφρονήση αὐτήν τήν δυνατότητα πού τοῦ δίδεται (ἡ περιφρόνησις εἶναι ὁλοφάνερη, ἂν ὁ ἂνθρωπος ἀπαρνηθῆ τήν ἐπικοινωνίαν του μέ Τόν Κύριον καί Θεό του) νά ἀντιμετωπίση πλήρως κάθε κίνδυνον, ἀλλά καί νά προσφερη ΘΥΣΊΑΝ πρὀς Τόν Κύριον, μέ τό νά άξιοποιήση αύτές τίς πρόσθετες ἀρετές, προκειμένου νά στηρίξη καί ἐνδυναμώση τήν Πίστη καί βοηθήση μέ τόν τρόπο αὐτό, εἰς τήν δηνιουργίαν ΜΙΑΣ ΠΟΙΜΝΗΣ ὃπως τήν ἐπιθυμεί Ὁ Κϋριός μας.
Τόν ἐπροίκισε λοιπόν, μέ τά ΜΟΝΑΔΙΚΑ, τά ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΑ, τά ΘΑΥΜΑΣΤΑ χαρίσματα τά ἒχοντα σχέσιν μέ τό ΠΝΕΥΜΑ καί τήν ΔΙΑΝΟΗΣΗ, τήν ΛΟΓΙΚΗ, τήν ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ καί τήν δυνατότητα διαχωρισμοῦ τοῦ ΚΑΛΟΥ ἀπό τό ΚΑΚΟΝ, καί τήν δυνατότητα ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ καί ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΟΥ του.
Οἱ πρόγονοί μας, μέ τήν δική τους ..παραβολή (Μυθολογία), ἒδωσαν στον Ἡρακλῆ τήν δυνατότητα ἐπιλογῆς μεταξύ τῶν δρόμων τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ, (περιγράψαντες κατά τρόπον θαυμαστόν αὐτούς τούς δρόμους) καί αὐτός ἐπέλεξεν τήν δύσκολον, στενήν καί κοπιαστικήν ὁδόν τῆς Ἀρετῆς...!
Ἐδῶ ὃμως, ἀρχίζει ὁ καταμερισμός ΕΥΘΥΝΩΝ τοῦ ἀνθρώπου, καί ἡ καταμέτρησις τοῦ κατά πόσον αὐτά τά ξεχωριστά χαρίσματα, αὐτά τά ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΑ καί ΜΟΝΑΔΙΚΑ «ΤΑΛΑΝΤΑ» τῆς Παραβολὴς Τοῦ Ἱεροῦ μας Εὐαγγελίου, τά ἀξιοποιεῖ, τά «καλλιεργεῖ» καί τά πολλαπλασιάζει ὁ ἂνθρωπος.
Δέν εἶναι λογικό τό νά ...καμαρώνη κάποιος διότι ἒχει ... «προικισθεῖ» μέ κάποια προσόντα.
Δέν σκέπτεται, δυστυχῶς (γιά τόν ἲδιον κυρίως), τό ποῖοι λόγοι συνέτρεξαν ὣστε νά ἐπιλεγῆ γιά νά γίνη κάτοχος αὐτῶν τῶν χαρισμάτων.
Ἡ Εὐαγγελική Παραβολή ἡ σχετική μέ τά Τάλαντα πού προαναφέραμε, κάνει λόγο γιά ...χρήματα, ἀλλά ἐννοεῖ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ τά ὁποῖα ὀφείλει ὁ πιστός δοῦλος νά τά ἀξιοποιῆ, νά τά χρησιμοποιῆ καί πάντοτε ΕΙΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΑΥΤΟΥ.!
Καί ὃταν ἒλθη ἡ ὣρα τοῦ ἀπολογισμοῦ καί τῆς λογοδοσίας γιά τά πεπραγμένα ἑνός ἑκάστου, τότε καί οἱ τιμηθέντες μέ πολλά ἀλλά καί μέ πιό λίγα τάλαντα, ἐάν πολλαπλασίασαν αὐτά καί τά ἐχρησιμοποίησαν ἐπ’ ἀγαθῶ, θά ἀκούσουν τήν ἐπιδοκιμασίαν Τοῦ Κυρίου καί θά κληθοῦν «Υἱοί» του, ἐνῶ οἱ ὀκνηροί καί πο νηροί, οἱ ὁποῖοι ἢ οὐδαμῶς ἠργάσθησαν, ἢ ἠργάσθησαν μόνον καί μόνον γιά νά κερδίσουν οἱ ἲδιοι χωρίς νά σκεφθοῦν νά ἀξιοποιήσουν τά χαρίσματα πού τους έδόθησαν (ἢ ἒστω τό ἓνα πού τούς ἐχαρίσθη), καί νά ἀποφέρουν «κέρδος» γιά Τόν Κύριό τους, δηλαδή ἐνίσχυσιν Τῆς παρουσίας Αὐτοῦ διά τῆς διαδόσεως τῆς διδασκαλίας Του μέσω τῶν δυνατοιτήτων πού τούς ἐχαρίσθησαν διά τῆς παροχῆς τοῦ ταλάντου των, θά ἀκούσουν νά τούς ἐπιτιμᾶ καί νά τούς θέτη ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΜΝΗΣ ΤΟΥ..!
Ο Δάσκαλος, ο καθηγητής, ο γιατρός, ο παπάς, εχουν από το Θεό Χαρίσματα (όλα ευλογία του Θεού), τάλαντα με υποχρεώσεις και καθήκοντα να υπηρετήσουν τον πάσχοντα, να φωτίσουν τα παιδιά, να θυσιαστούν στην υπηρεσία του καθήκοντος. Καί «Οι δυνατοί τά ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν…»
Ὁ ἓνας ἒλαβε τό τάλαντον τοῦ νά μπορῆ νά...ζωγραφίζη, καί οὐδόλως ἠσχολήθη μέ τήν ἀπεικόνιση Ἱερῶν Σκηνῶν, ὁ ἂλλος ἒλαβε τό χάρισμα τοῦ νά χειρίζεται ἀρτίως τήν γλῶσσαν καί ΟΥΔΕΝ ἒγραψεν πρός Δόξαν Κυρίου, ἂλλος πού ἒλαβε χάρισμα νά ἂδη καλλιφώνως, ἠσχολήθη μέ τό νά τραγουδᾶ μόνον τραγούδια τοῦ κόσμου καί οὐδόλως ἠσχολήθη μέ τό νά ἀνυμνήση Τόν Κύριον, ἂλλος πάλιν ἦτο ἱκανός εἰς τό νά χειροτεχνῆ σκαλίζων πέτρας ἢ ξύλο καί ἒκανε ἒργα κοσμικά χωρίς μέσα σ’ αὐτά νά ἐνυπάρχη κάτι σχετικό μέ τήν ὓμνησιν Τοῦ χαρίσαντος τό τάλαντον αὐτό καί γενικῶς, ὁ ἒχων μικρά ἢ μεγἀλα, πολλά ἢ λίγα τάλαντα καί ΟΥΔΟΛΩΣ χρησιμοποιήσας αὐτά πρός ἀξιοποίησίν των κατά τόν τρόπον πού ἐπιθυμοῦσε Ὁ Διαθέτης αὐτῶν, ἀλλά ἢ ἀπό ὀκνηρίαν τά...ἂφησε ἀνενεργά, ἢ ἀπό πονηρίαν τά ἐχρησιμοποίησε μόνον καί μόνον γιά νά κερδίζη κάποια ἐλάχιστα κέρδη αὐτός ὁ ἲδιος, ὃλοι αὐτοί, ὂχι μόνον δέν θά ἀκούσουν τήν εὐαρέσκειαν Τοῦ Κυρίου, ἀλλά, ἀντιθέτως, θά ἀκούσουν οἱ ἂμοιροι (Οἱ ΑΜΥΑΛΟΙ καλλίτερα) τήν αἰώνιον καταδίκην των...!
ΟΛΟΙ μας, ἓκαστος εἰς κάποιον τομέα, ἒχομε κάποιες δυνατότητες, μικρές ἢ μεγάλες.
Καί ἂν ἀκόμα δέν τίς γνωρίζωμε, πρέπει νά ἐρευνήσωμε γιά νά τίς ἐντοπίσωμε καί μεσω αὐτῶν, νά πλησιάσωμε τό Θεῖον Ἒργον τῆς στηρίξεως Τῆς Πίστεώς μας, μή φειδόμενοι κόπων ἢ χρὀνου.
Ὁ Πανάγαθος Θεός, ΟΥΔΕΠΟΤΕ θά χάριζε τήν παρουσίαν Ἁγίου Φύλακος Ἀγγέλου στον βαπτιζόμενον εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ἂνθρωπον, ἐάν δέν τόν ὑπεραγαποῦσε καί δέν ἦτο ἀνά πᾶσαν στιγμήν ἓτοιμος νά τόν σώση ἀπό παντός κακοῦ, ἀλλά ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς ΕΝΑ μόνο πρᾶγμα.
Ζητᾶ τήν συμπόρευσή μας μαζί Του ἐπάνω στα Ἃγια Διδάγματά Του καί τίς Θεῖες Ἐντολές Του, πού εἶναι γεμᾶτες ἀπό ἀγάπη, ἐργατικότητα καί πάλη γιά τήν ἀξιοποίηση τῶν ἀγαθῶν πού μᾶς δίδει.
Τά πάσης φύσεως...κοσμικά ἐπιτεύγματα, οἱ ἐφήμερες δόξες, ἡ...προβολή, οἱ πάσης φύσεως «ἐπιτυχίες» στήν ἐπίγειον πλάνην, δέν θά ἦσαν δυναταί, ἐάν δέν εἲχαμε τά τάλαντα πού μᾶς ἐδόθησαν καί ἐμεῖς, ἀντί νά τά χρησιμοποιήσωμε πρός τόν σκοπόν γιά τόν ὀποῖον μᾶς ἐδόθησαν, τά ... «ἀξιοποιοῦμε» πρός ἲδιον κέρδος καί προσωπικήν, ἐπίγειον καταξίωσιν καί προβολήν.
Προσοχή λοιπόν.
Ἀπό μόνοι μας ΟΥΔΕΝ δυνάμεθα νά ἐπιτύχωμε...!
Κάθε δυνατότητά μας, προέρχεται ἀπό Τόν Κύριό μας καί εἲμεθα ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ νά ἀξιοποιήσωμε τίς παροχές Του κατά τρόπον πού θά μᾶς χαρίση τήν τελικήν ἐπιδοκιμασίαν Του.
Ἂς μή κάνωμε αὐτό πού ζητοῦν οἱ σκοτεινές δυνάμεις (πού στις ἡμέρες μας ἒχουν ... «ξεσπαθώσει» κυριολεκτικά), ἀφήνοντας τίς δυνατότητες πού μᾶς ἐχαρίσθησαν, ἀναξιοποίητες.
Ἐργασία κατά Χριστόν, στήριξις Τῆς Πίστεώς μας, ἀξιοποίησις κάθε δυνατότητος πού ἒχομε μέ αὒξησιν τῆς ἐργατικότητός μας πρός τόν σκοπόν τῆς ΠΛΗΡΟΥΣ καί οὐσιαστικῆς ἀξιοποιήσεως καί τῶν ἐλαχιστοτάτων δυνατοτήτων πού μποροῦμε νά ἐντοπίσωμε ἐντός μας.
Κάθε μικρά ἢ μεγάλη ἱκανότητα πού βρίσκομε μέσα μας εἶναι ΔΩΡΟ ΚΥΡΙΟΥ πού πρέπει νά ἀξιοποιηθῆ πρός τόν σκοπόν γιά τόν ὁποῖον μᾶς ἐχαρίσθη.
Π. Ευθύμιος Μπαρδάκας