Ο ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ

ΚΑΘΕ ἀναφορὰ στὸν Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη († 1911), τὸν κορυφαῖο λογοτέχνη πεζογράφο τῆς Πατρίδος μας, ἔχει βαρύτητα καὶ σοβαρότητα μεγίστη, καὶ ὡςἐκ τούτου πρέπει νὰ γίνεται μὲ δέος καὶ εὐσυνειδησία.

Ἡ ἀξία του εἶναι μοναδικὴ καὶ τὸ μήνυμά του διαχρονικὸ καὶ ἀφυπνιστικό. Τὸ ὅτιβίωνε τὴν Πίστι τῶν προγόνων μας μὲ συνέπεια θαυμαστὴ καὶ ἐξυμνοῦσε αὐτὴν περιπαθῶς καὶ ἐγκαρδίως εἶναι κάτι γνωστόν. Τὸ ὅτι θεωροῦσε τὴν Ὀρθοδοξία μας ὡς σπονδυλικὴ στήλη τοῦ ἐθνικοῦ μας σώματος, ὡς τὸ κυρίαρχο στοιχεῖο τῆς πνευματικῆς μας ταυτότητος, εἶναι διαπιστωμένο καὶ παραδεκτό.

Ἐπειδὴ γνώριζε καὶ ἐκτιμοῦσε τὴν Παράδοσί μας, ὡς ἄριστα ἐξοικειωμένος μὲ αὐτήν, γι’ αὐτὸ καὶ πονοῦσε ὑπερβολικὰ τὰ Πάτρια καὶ ἀντιτασσόταν μὲ σθένος σὲ κάθε ἰδέα μεταβολῆς τους, ποὺ πρόθυμα καὶ πρόχειρα ἐξέφραζαν διάφοροι «ἐκσυγ­ χρονιστὲς» στὴν ἐποχή του, κυρίως δυτικόπληκτοι «γραικύλοι». Αὐτοὶ ἦταν, ἀλλὰ καὶ εἶναι, ὅσοι νοσοῦν βαρύτατα ἀπὸ τὸ σύμπτωμα μειονεξίας ἔναντι τῆς Δύσεως καὶ τῶν δῆθεν περιφήμων καὶ καταπληκτικῶν προόδων της σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, δια­ κρινόμενοι ἀπὸ αἴσθημα προκαταλήψεως κατὰ τοῦ Βυζαντίου, ἀπὸ τραγικὴ ἄγνοια τῆς ἑλληνορθοδόξου θεάσεως τοῦ κόσμου. Ἐπακόλουθο εἶναι νὰ πάσχουν ἀπὸ κρίσι ταυτότητος, ἀπὸ μιμητισμὸ καὶ ξενομανία.

Ὁ Παπαδιαμάντης, ὡς γνήσιος φορέας τοῦ Ἑλληνορθοδόξου πνεύματος, γνωρίζειὅτι κάθε ἀποκοπὴ ἀπὸ τὶς Πάτριες ρίζες, ἕνεκα δῆθεν ἐκσυγχρονισμοῦ, σημαίνειθανάσιμο πλῆγμα στὴν ψυχὴ τοῦ Γένους.

Γνωρίζει καὶ περιγράφει ἄριστα τοὺς ἡρωϊκοὺς ἀγῶνες τῶν Ὀρθοδόξων προ­ μάχων τοῦ ἐνδόξου παρελθόντος μας γιὰ τὴν διαφύλαξι τῆς Πίστεως ἀνοθεύτου ἀπὸ τὴν Παπικὴ ἀπολυταρχία καὶ τὸν «λατινικὸν δόλον» καὶ ἀπορεῖ ὑπέρμετρα, πῶς εὑρίσκονται καὶ «ἡμέτεροι τινὲς τόσον ἐκφυλισμένοι», οἱ ὁποῖοι νὰ θαυμάζουν τὰἐφευρήματα τῶν Παπιστῶν.

Καὶ πράγματι, στὸ δεύτερο μισὸ τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος, ὅταν δρᾶ δημιουργικὰ ὁ Παπα­ διαμάντης, ὑπῆρχε ἤδη συζήτησις καὶ περὶ τοῦ Ἡμερολογιακοῦ ζητήματος καὶ ἠκούοντο ἀντι­παραδοσιακὲς φωνὲς γιὰ ἀποδοχὴ τοῦ Φραγκικοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου, ἤ κάποιου ἄλλου νέου τελειοτέρου ἐπιστημονικῶς.

Ὁ Παπαδιαμάντης δὲν φαίνεται νὰ εἰσέρχεται στὴν συζήτησι εὐθέως,ἀλλὰ ὅπως συνήθιζε καὶ ἐν σχέσει μὲ ἄλλα θέματα­ προβαίνει σὲ μία θὰ λέγαμεἔμμεση παρέμβασι μὲ τὸν δικό του μοναδικὸ τρόπο, ἀναφερόμενος μάλιστα πρὸςτοῦτο καὶ στὴν ἰσχύουσα δυστυχῶς διαπίστωσι περὶ τῆς «νεοελληνικῆς ραστώνηςκαὶ ἀταλαιπωρίας».

Ὁ Συγγραφέας μας βλέπει τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Παράδοσι μὲ σεβασμὸ καὶἑνοποιημένα, ὄχι ἀποσπασματικά, γνωρίζον­ τας ὅτι ἡ ἐμμονὴ καὶ προσκόλλησιἀκόμη καὶ σὲ λεπτομέρειες, τὶς ὁποῖες οἱ «σοφοὶ» καὶ «συζητητὲς τοῦ αἰῶνοςτούτου» ἀντιμετωπίζουν μὲ περιφρόνησι καὶ διάθεσι «διορθώσεως», συνιστᾶ ἔργοἱερὸ καὶ θεάρεστο, ἐφ’ ὅσον ἡ νόθευσις ἤ ἡ ἐγκατάλειψις τοῦ μέρους, ἐπιφέρειἀναπόφευκτα ἀρνητικὰ ἀποτελέσματα στὸ ὅλον.

Πῶς γίνεται αὐτὴ ἡ παρέμβασίς του; Μὲ τρόπο ἀδιόρατο καὶ ἀφανῆ, ὅπως ἦτανἄλλωστε καὶ ὅλη ἡ ζωή του, καὶ μάλιστα μέσῳ κειμένου, τὸ ὁποῖο δὲν προσέχθηκεστὴν ἐποχή του, διότι τελικὰ δὲν δημοσιεύθηκε! Ὅμως, στὴν ἐποχή μαςποὺ προφανῶς εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ἀκουσθῆ καὶ αὐτὴ ἡ μαρτυρία, ἐρχόμαστε νὰτονίσουμε τὸ ἐν πολλοῖς ἄγνωστο αὐτὸ στοιχεῖο, γιὰ νὰ προβληθῆ καὶ ἀξιολογηθῆδεόντως.

Πρόκειται λοιπὸν γιὰ ἀνέκδοτο μέχρι πρότινος κείμενο τοῦ Συγγραφέως μας, τὸὁποῖο εἶχε γραφῆ τὸ 1892 καὶ προοριζόταν γιὰ τὸν «Καζαμίαν* τῆς Ἀκροπόλεως»(τιτλοφορούμενο «Ἄρθρον διὰ τὸν Καζαμίαν») τοῦ 1893, ἀλλὰ ἔμεινε τελικὰ ἀδημοσίευτο. Εἶναι ἕνα αὐτόγραφο 16 σελίδων, ἀνολοκλήρωτο (κολοβό), τὸ ὁποῖοβρέθηκε σὲ φάκελο τοῦ ἀρχείου τοῦ ἐκδότου Βλάση Γαβριηλίδη καὶ πρωτο­ δημοσιεύθηκε μόλις τὸ 1987. Τὸν Ὀκτώβριο δὲ τοῦ ἔτους ἐκείνου δόθηκε γιὰ συμπερίληψι στὸν πέμπτο τόμο τῶν Ἁπάντων τοῦ Παπαδιαμάντη τῶνἐκδόσεων «Δόμος», ποὺ κυκλοφόρησε τὸ 1988 (βλ. Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη,Ἅπαντα, τ. Ε΄, κριτικὴ ἔκδοση Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος, ἐκδ. «Δόμος», Ἀθήνα, α΄ἔκδ. 1988, α΄ ἐπανέκδ. 1998, β΄ ἐπανέκδ. 2005, σσ. 302­308).

Στὸ κείμενο αὐτὸ ὁ Παπαδιαμάντης ἀσχολεῖται ἀρχικῶς μὲ προβλήματα ἀπὸ τὰ περιεχόμενα τοῦ λεγομένου «Καζαμία» σχετικὰ μὲ ψευδοπροφητεῖες προρρήσεων γιὰ δῆθεν φοβερὰ γεγονότα, τὶς ὁποῖες ἔγραφαν ἀσυνείδητοι νεαροὶ ἀσχολούμενοι μὲ τὴν δημοσιογραφία, πρὸς ἄγραν ἀγοραστῶν, ποὺ ὅμως πίστευαν αὐτὲς καὶ γέμιζαν μὲ τρόμο, πρὸς γελοιοποίησιν θρησκείας καὶ ἐπιστήμης καὶ ἐκφόβισιν τοῦ πλήθους.

Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ, ὁ Παπαδιαμάντης διεκτραγωδεῖ τὴν κατάστασι τῶν Ἡμερο­λογίων, τὰ ὁποῖα ἐξεδίδοντο ἐτησίως στὴν ἐποχή του, διακρινόμενα γιὰ «ἐπι­ πολαιότητα καὶ ἀδιαφορία αὐτόχρημα ρωμέϊκη» (σ. 303), ἐφ’ ὅσον καμμία ἀκρίβεια καὶ τάξις δὲν διέκρινε αὐτά, οὔτε στὴν ἀναγραφὴ τῶν ἑορτῶν –κινητῶν καὶ ἀκινήτων­ οὔτε στὴν ὀρθογραφία καὶ ὀρθὴ ἐκφορὰ τῶν ὀνομάτων τῶν Ἁγίων. Δὲν ἠδυνήθη δὲ νὰ ἀποφύγη, ὡς ἐκ τούτου, τὴν σύγκρισι μὲ ὅσα συνέβαιναν στὴν Δύσι τὸν ἴδιο καιρὸ στὸν τομέα αὐτό, μεταξὺ τῶν ἑτεροδόξων καὶ δὴ τῶν Παπικῶν:

«Τοὺς Φράγκους, ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρή­ σωμεν ὡςΧριστιανικωτέρους ἡμῶν αὐτῶν, καὶ ὅμως οἱ Φράγκοι ἐκδίδουν ἐν τελειοτάτῃἀκριβείᾳ καὶ τάξει τὰ ἡμερολόγιά των, θρησκευτικά τε καὶ ἄλλα» (σ. 304).

Στὰ παρ’ ἡμῖν, διαπιστώνει ὁ Συγγραφέας μας, ὅπως ὅλα τὰ πράγματα στοὺςνεωτέρους  Ἕλληνες  διεξάγονται  μὲ  «ραστώνην  καὶ  νωχέλειαν»  (σ.  304), μὲ τέτοια «ἐπιπολαιότητα καὶ ὀλιγωρίαν συντάσσονται καὶ τὰ ἡμερολόγια» (σ.304). Ἐνῶ θὰ ἦταν εὔκολο, μὲ τήρησι κάποιων ὀλίγων κανόνων, «καὶ ἡ σαφήνεια καὶ ἀκρίβεια νὰ ἐπιτευχθῇ, καὶ ἡ συντομία νὰ μὴ λείψῃ» (σ. 304), δίδων παραδείγματαὀρθῆς καὶ συντόμου ἀποδόσεως Ἁγίων κατὰ ἡμέραν.

Ὅμως, συμπεραίνει μὲ δυσθυμία: «Ἀλλὰ ποῦ τὰ ἀκούει ὁ Ρωμιὸς αὐ­ τά, φίλεμου. Ρωμιὸς εἶσαι καὶ τὰ ἠξεύρεις. Ὅλοι, καὶ πρὸ πάντων σεῖς οἱ ἐπιχειρηματικοὶἄνδρες, ζητεῖτε εἰς πάντα τὴν εὐκολίαν, ὄχι τὴν ἀκρίβειαν. Ὁ Ρωμιὸς δὲν τὸ ἔχειδιὰ τίποτε ν’ ἀντιγράψῃ τὸ ἐφετινὸν ἡμερολόγιον ἀπὸ τὸ περυσινόν, ἀδιάφορον ἄναἱ ἡμέραι τοῦ μηνὸς δὲν συμπίπτουν πλέον μὲ τὰς ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος» (σ.305). Ἐπ’ αὐτοῦ δὲ παρέχει χαρακτηριστικὰ παραδείγματα ἐξ ἰδίας γνώσεως,προξενοῦντα τῶ ὄντι κλαυσιγέλωτα! Ἐν συνεχείᾳ, δίδει χρησιμώτατες ὁδηγίες γιὰτὴν ὀρθὴ ἀναφορὰ τῶν Ἑορτῶν στὰ Ἡμερολόγια καὶ μάλιστα τοῦ κινητοῦἙορτολογίου, ὡς καὶ τοῦ Κυριακοδρομίου, διότι τὸ «θρησκευτικὸν ἡμερολόγιον»τοῦ ἔτους χρησιμεύει ἀκριβῶς «ὡς χρήσιμον βοήθημα ὅλου τοῦ θρησκευτικοῦἔτους» καὶ ἄρα ὀφείλει νὰ εἶναι «σχετικῶς τέλειον» (σ. 306) ἤ νὰ μὴν ὑπάρχηκαθόλου.

Μάλιστα, ἀφοῦ ἔκανε μνεία τῶν λατινικῶν ἡμερολογίων, προβαίνει σὲ παρουσίασι τῆς μεθοδικότητός τους, συντομίας, τάξεως καὶ ἀκριβείας, ὥστε νὰ καθίστανται ἄξια μιμήσεως.

Κατόπιν δὲ τούτου, σπεύδει νὰ ἀντιμετωπίση τὴν ἀναμενόμενη αὐτονόητη πρό­ τασι:«Ἴσως τις, μὲ τὴν συνήθη πάλιν νεοελληνικὴν ἀνυπομονησίαν καὶ ἰταμό­ τητα...ἐνταῦθα ἀνακράξῃ: “Ἀφοῦ λοιπὸν οἱ Εὐρωπαῖοι ἔχουν τόσον καλὰ τὸ ἡμερολόγιόντων, καὶ τὸ ἰδικόν μας εὑρίσκεται εἰς τόσον ἀθλίαν κατάστασιν, ἄς παραδεχθῶμενμία φορὰν διὰ πάντα τὸ Γρηγοριανὸν ἡμερολόγιον, διὰ νὰ ἡσυχάσωμεν...”.Βλέπεις; Τί σοῦ ἔλεγα ἐγώ!... Εὐκολίαν ζητεῖ ὁ Ρωμιός, ραστώνην ζητεῖ καὶ ἀνάπαυσιν...  Θέλει  τὸ  λατινικὸν  ἡμερολόγιον  διὰ  νὰ τὸ ἀντιγράφῃ εὐκόλως, νὰμὴ τὸ ἀντιγράφῃ μάλιστα, νὰ τὸ κρεμνᾶ εἰς τὸν τοῖχον, νὰ τὸ ἔχῃ πρόχειρον, καὶνὰ μὴ σκοτίζεται... Ἀλλ’ ὦ φίλτατε Ρωμιέ, ἐγὼ δὲν σοῦ εἶπα ὅτι τὸ ἡμερολόγιοντὸ ἰδικόν μας εἶναι ἐσφαλμένον, καὶ ὅτι τὸ φράγκικον εἶναι σωστόν. Ἄπαγε!Τόσον σοφὸς δὲν εἶμαι. Ἀλλὰ σὺ ἐκλαμβάνεις τὴν σκιὰν ὡς πρᾶγμα, κάμνεις δηλαδή,κιπρόκο [λάθος/ παραποίησι], ὡς λέγουν οἱ Φράγκοι. Ἐγὼ εἶπα ὅτι αἱ ἡμέραι αἱτακταί, αἱ ἐκ συνθήκης ἑορταί, αἱ μνῆμαι τῶν Ἁγίων, ὡς ἔχουσι παρ’ αὐτοῖς,ἐσφαλμένως βέβαια, σημειοῦνται ἀκριβῶς ἐπὶ τοῦ χάρτου· ἐνῷ παρ’ ἡμῖν, ἐνῷἔχουσιν ὀρθῶς, σημειοῦνται ἀνακριβῶς καὶ συγκεχυμένως, καὶ τοῦτο ἐκραστώνης καὶ ἀταλαιπωρίας νεοελληνικῆς» (σ. 307).

Καὶ συνεχίζει τὶς σκέψεις του ὁ ἐθνικὸς διηγηματογράφος μας: «Ἐνταῦθα ὁ λόγοςκυρίως εἶναι περὶ ἡμερολογίων καὶ ὄχι περὶ Ἡμερολογίου, almanachs καὶ ὄχιCalendrier. Τὸ ἐπ’ ἐμοί, φοβοῦμαι μήπως ὄχι μόνον οἱ Δυτικοί, ἀλλὰ καὶ ἡμεῖςἀκόμη βαίνομεν ἐμπρὸς ὡς πρὸς τὸν ἀκριβῆ χρόνον, ὅταν π.χ. κρυολογῶ τὸνἸούνιον ἐν Ἀθήναις, καὶ ὑποπτεύω ὅτι εἶναι ἀκόμη Ἀπρίλιος. Ἀνησυχοῦντες ἄν μετὰδισχίλια ἔτη ὁ παρ’ ἡμῖν Μάρτιος θὰ εἶναι ὁ Ἰούλιος τῶν Εὐρωπαίων, ἐνῷ οὐδόλωςεἴμεθα βέβαιοι ὅτι θὰ ὑπάρχῃ κόσμος μετὰ δισχίλια ἔτη, ὑπερακοντίζομεν τὸνἀρχαῖον Σχολαστικόν, ὅστις ἔτρεφε κόρακα διὰ νὰ πεισθῇ ἰδίοις ὄμμασιν ὅτι ὁ ὄρνιςοὗτος ζῇ ὑπὲρ τὰ διακόσια ἔτη. Οὐδεμία ἀμφιβολία ὅτι ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησίαοὐδέποτε θ’ ἀσπασθῇ τὸ Γρηγοριανὸν Ἡμερολόγιον. Ἀλλὰ καὶ ἄν οἱ εὐρωπαΐζοντες ἐν τῇ Ἀνατολῇ ἐνεκολποῦντο τὸ Ἡμερολόγιον τοῦτο εἰς τὰς πρὸς ἀλλήλους σχέσεις, ἐντοῖς ἡμετέροις ἡμερολογίοις οὐδέποτε θ’ ἀναγραφῶσι τὰ Πέντε Τραύματατοῦ Κυρίου, οὔτε ἡ Ἱερὰ Καρδία τοῦ Ἰησοῦ, οὔτε τῆς Παναγίας τὰ Δάκρυα, οὔτε οἱΧαιρετισμοὶ τοῦ Ἁγίου Ἰωσήφ. Ἀδύνατον δὲ νὰ τιμηθῶσι παρ’ ἡμῖν ὁ ἅγ. Λουδοβίκοςκαὶ ὁ ἅγ. Φραγκίσκος καὶ ὁ Σὰν­Κάρλος, ὅστις, ἄν δὲν ἀπατῶμαι, ἔφαγεν ἐννέακοφίνια σαλιάγκους – καὶ πάλιν τὰ κοφίνια εὑρέθησαν γεμᾶτα. Τὸ Ἡμερολόγιον ἄρα τὸἡμέτερον θὰ διαφέρῃ οὐσιωδῶς τοῦ παρὰ Δυτικοῖς καὶ Διαμαρτυρομένοις ἡμερο­λογίου, καὶ ἐπειδὴ μόνον περὶ τάξεως μεθόδου πρόκειται, εὐκόλως δύναται μετά τινοςπροσοχῆς νὰ καταρτίζωνται μεθοδικῶς τὰ ἐνιαύσια θρησκευτικὰ ἡμερολόγια τῇβοηθείᾳ τῶν οἰκείων βιβλίων τῆς Ἐκκλησίας» (σ. 307­308).

Σὲ αὐτὴ τὴν περιστασιακὴ καὶ σύντομη ἀναφορά, ἐξ ἀφορμῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦπρακτικοῦ θέματος ὀρθοῦ καταρτισμοῦ τῶν κατ’ ἔτος Ἡμερολογίων, ὁ Σκιαθίτης Κοσμοκαλόγερος εἶναι ὄχι μόνον ἀπόλυτος ἤ καυστικὸς καὶ σατιρικός, ἀλλὰ καὶὑπερβέβαιος γιὰ τὴν μὴ πιθανότητα εἰσαγωγῆς τοῦ Γρηγοριανοῦ ἤ Νέου Ἡμερο­λογίου στὴν Ὀρθοδοξία γιὰ ἐκκλησιαστικὴ χρῆσι, βέβαιος ὤν γιὰ τὴν ὀρθότητα τοῦἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου καὶ γιὰ τὸ ἐσφαλμένον τοῦ φραγκικοῦ τοιούτου.

Ἐν τούτοις, γνωρίζει ὅτι οἱ δυτικότροποι καὶ δυτικόφιλοι τῆς ἄρχουσας τάξης καὶ τῶν κυβερνώντων στρέφονται στὴν Δύσι, ὅπως ἐπίσης φοβεῖται καὶ τὴν ραστώνηκαὶ νωχέλεια τοῦ μέσου νεοέλληνος, ὁ ὁποῖος ἀναζητεῖ ἐναγωνίως τὴν διευκόλυνσι καὶ τὴν ἀποφυγὴ εὐθύνης καὶ κόπου.

Παρὰ λοιπὸν τὸ ὅτι οἱ συνθῆκες δὲν εὐνοοῦσαν τὴν ἐπικράτησι τῆς ἰδικῆς του θεωρήσεως ὡς πρὸς τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμούς, ἐν τούτοις γνωρίζουμε ὅτι αὐτὸς ἐξέφραζε τὴν ὄντως ὀρθόδοξη ταυτότητα τοῦ Γένους μας, βασισμένη στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία, γι’ αὐτὸ καὶ πίστευε στὸ ἀσύμβατον Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καὶ ἐκδυτικισμοῦ σὲ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο. Ἔχει τὴν ἐλπίδα του στὸν Χριστὸ καὶ στοὺς πραγματικὰ πιστούς Του, παρὰ τὸ ὅτι οἱ «ἐκσυγχρονιστές», ὄχι μόνον πολιτικοί, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ ἐκκλησιαστικοί, ἐπιθυμοῦν τὴν σύμπλευσι μὲ τὴν Δύσι. Ἄλλωστε ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου σὲ αὐτὸ ἀπέβλεπε καὶ τὸ ὅτι εἰσήχθη ἐν μέρει τὸ Γρηγοριανὸ Ἡμερολόγιο γιὰ τὶς ἀκίνητες καὶ ὄχι γιὰ τὶς κινητὲς ἑορτές, δὲν σημαίνει μὴ ἀποδοχή του, οὔτε σώζει τὴν κατάστασι τὸ ὅτι δὲν υἱοθετήθησαν οἱ ἀναφερόμενες ὡς ἄνω καθαρὰ παπικὲς ἑορτές.

Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν ὁ Παπαδιαμάντης ἀπευθύνη τὶς γνωστὲς προτροπές του γιὰ φύλαξι τῶν Πατρίων, δὲν αἰθεροβατεῖ, παρὰ ἐκφράζει τὸ ὀρθόδοξο βίωμά του, τὸ ὁποῖο φυλάσσει στὰ κατάβαθά της ἡ ἀμόλευτη ὀρθόδοξη ἑλληνικὴ ψυχή, στὴν ὕπαρξι καὶ στὴν δύναμι τῆς ὁποίας προφανῶς πίστευε καὶ ὑπολόγιζε:

«Νὰ παύσῃ ἡ συστηματικὴ περιφρόνησις τῆς  θρησκείας  ἐκ  μέρους τῶν πολιτικῶνἀνδρῶν, ἐπιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων καὶ ἄλλων. Ἡ λεγομένη ἀνωτέρατάξις νὰ συμμορφωθῇ μὲ τὰ ἔθιμα τῆς χώρας, ἄν θέλῃ νὰ ἐγκλιματισθῇ ἐδῶ. Νὰγίνῃ προστάτις τῶν πατρίων, ὄχι διώκτρια. Νὰ ἀσπασθῇ καὶ ἐγκολπωθῇ τὰςἐθνικὰς παραδόσεις. Νὰ μὴ περιφρονῇ ἀναφανδὸν ὅ,τι παλαιόν, ὅ,τι ἐγχώριον, ὅ,τιἑλληνικόν. Νὰ καταπολεμηθῇ ὁ ξενισμός, ὁ πιθηκισμός, ὁ φραγκισμός. Νὰ μὴνοθεύωνται τὰ θρησκευτικὰ καὶ οἰκογενειακὰ ἔθιμα. Νὰ καλλιεργηθῇ ἡσεμνοπρεπὴς βυζαντινὴ παράδοσις εἰς τὴν Λατρείαν, εἰς τὴν διακόσμησιν τῶν Ναῶν,τὴν μουσικὴν καὶ τὴν ζωγραφικήν. Νὰ μὴ μιμώμεθα πότε τοὺς Παπιστὰς καὶ πότετοὺς Προτεστάντας. Νὰ μὴ χάσκωμεν πρὸς τὰ ξένα. Νὰ στέργωμεν καὶ νὰ τιμῶμεν τὰπάτρια. Εἶναι τῆς ἐσχάτης ἐθνικῆς ἀφιλοτιμίας νὰ ἔχωμεν κειμήλια καὶ νὰ μὴφροντίζωμεν νὰ τὰ διατηρήσωμεν. Ἄς σταθμίσωσι καλῶς τὴν εὐθύνην των, οἱ ἔχοντεςτὴν μεγίστην εὐθύνην» (Στὸ κείμενο τοῦ 1896: Ἱερεῖς τῶν πόλεων καὶ Ἱερεῖς τῶνχωρίων, Ἅπαντα, τ. Ε΄, σελ. 198).

Ὁ Παπαδιαμάντης εἶναι σαφῶς διορατικὸς στὴν θεώρησί του. Δὲν στοχεύει σὲ μίαπαραδοσιαρχία, ἀλλὰ στὴν εὐλαβικὴ διατήρησι τῶν παραδεδομένων ὡς ζῶσα πηγὴἀναβαπτισμοῦ. Ὅπως καὶ στὸ προηγούμενο κείμενό του ἔτσι καὶ ἐδῶ, κρούει οὐσιαστικὰ τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου, ὅτι μὲ τὴν ἀπεμπόλησι τῶν ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων καὶ θεσμῶν, ὅπως φυσικὰ καὶ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου ἐν ὅλῳ ἤ ἐν μέρει, καὶ τὴν στροφὴ πρὸς τὸν φραγκισμό, ἀλλὰ καὶ τὴν «ἐθνικὴ» ραστώνη καὶ νωχέλεια, δὲν θὰ διατηρήσουμε τὴν ψυχὴ καὶ τὴν συνείδησί μας, τὴν ταυτότητα, τὴν ἀποστολὴ καὶ τὸν στόχο μας, ἀλλὰ θὰ συγχυσθοῦμε καὶ θὰ ξεφτίσουμε, καὶ θὰ γίνουμε ἐμεῖς, οἱ ἄλλοτε ἔνδοξοι, ὄνειδος ἐθνῶν!

Τελικά, αὐτὰ ποὺ ἠρνεῖτο ὅτι πρόκειται νὰ συμβοῦν (Ἡμερολογιακὴ Μεταρ­ ρύθμισις) καὶ αὐτὰ ποὺ εὐχόταν νὰ συμβοῦν (προσκόλλησις στὴν Παράδοσι καὶ ἄρνησις τοῦ φραγκισμοῦ) φαίνεται νὰ μὴν ἐπαληθεύθηκαν. Ὅ,τι δὲν ἔπρεπε νὰ συμβῆ, συνέβη· καὶ ὅ,τι ἔπρεπε νὰ συμβῆ, δὲν συνέβη!...

Ὅμως, ἐπειδὴ ὁ Παπαδιαμάντης διασώζει καὶ ἐνσαρκώνει τὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλη­ νικὴψυχή, ἐπειδὴ δὲν εἶναι ὀπισθοδρομικὸς ἤ ξενοφοβικός, ἀλλὰ ἦταν καὶ παραμένει ἐπίκαιρος, δυνάμενος νὰ ἀντιταχθῆ κριτικὰ στὶς ἐκ Δυσμῶν προκλήσεις, πιστεύουμε ὅτι οὐσιαστικὰ δὲν διαψεύσθηκε. Ἡ μαγιά, τὸ «λεῖμμα τῆς Χάριτος», οἱπνευματικοί του ἐπίγονοι ἀντιτάχθηκαν ἐξ ἀρχῆς στὸ κτύπημα κατὰ τῆςΠαραδόσεως καὶ Πίστεως τοῦ 1924 καὶ ἑξῆς, γιὰ νὰ διασώσουν τὴν Ἐλπίδα.Ὅσοι ἀπέρριψαν τὴν Ἡμερολογιακὴ Καινοτομία καὶ συνέχισαν νὰ ἀγωνίζωνται κατὰ τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς τῶν πάντων ἰσοπεδώσεως,διακρατοῦν τὴν ἱερὴ φλόγα ποὺ πυρπολοῦσε καὶ τὰ στήθη τοῦ Παπαδιαμάντη, χάριτιδὲ Θεοῦ δὲν θα προδώσουν τὴν Παρακαταθήκην, ἀλλὰ θὰ ἀγωνισθοῦν μὲ τὶς ὅποιεςδυνάμεις τους γιὰ τὴν ταυτότητα καὶ τὴν πνευματικὴ ὑπόστασί μας· γιὰ ὅσα ἀξίζεικανεὶς νὰ θυσιάζεται, προκειμένου νὰ μείνη ἀδούλωτος στὸ φρόνημα καὶπραγματικὰ ἐλεύθερος, μὲ ἀνοικτοὺς τοὺς ὁρίζοντες τῆς θείας ἀπεραντοσύνης!

† Ἐ.Γ.Κ.

Πηγή: http://www.ecclesiagoc.gr/index.php/parainetika/1167-papadiamantis-imerologiaki-kainotomia

ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΟΥ (π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

Ὃλοι οἱ ἂνθρωποι, ἀπό τά τρυφερά τους παιδικά χρόνια μέχρι καί τά βαθειά γηρατειά τους, ψάχνουν γιά «πρότυπα», γιά παραδείγματα τά ὁποῖα προσπαθοῦν νά ἀντιγράψουν ἢ νά ἀποφύγουν, ἀναλόγως τοῦ ἐάν τά κρίνουν «καλά» ἢ «κακά».
Καί ὃσοι, ὃμως, δέν «ψάχνουν», θέλουν δέν θέλουν ἐπηρεάζονται ἀπό τούς γύρω τους καί ἀναλόγως μέ κάποια «κριτήρια» πού ἒχουν, ἀκολουθοῦν ἢ ἀπορρίπτουν τίς ἐνέργειες ἢ τά «πιστεύω» πού προέρχονται ἀπό τό περιβᾶλλον τους...!
Καί ἐδῶ, παρεμβαίνει ἓνας παράγων, ὁ ὁποῖος ἒχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ σημασία καί ἐπιδρᾶ εὐθέως στήν κρίση τοῦ καθ’ ἑνός ..!
Μέ ποῖα κριτήρια ἓνα πρότυπο, ἓνα παράδειγμα, τό τοποθετεῖ ὁ οἱοσδήποτε στά «καλά» ἢ στά «κακά», ὣστε νά τό ἀποδεχθῆ ἢ νά τό ἀπορρίψη;
Ὁ σωστός, ὁ πραγματικά ΠΙΣΤΟΣ χριστιανός, ἒχει ὡς βάση τῶν κανόνων μέ τούς ὁποίους ἀξιολογεῖ τό κάθε παράδειγμα, αὐτό τό ὁποῖο ὁ Ἱερέας, παρακαλᾶ Τόν Κύριόν μας σέ κάθε Λειτουργία...!

«...Τά καλά καί συμφέροντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν...» αἰτεῖται γιά λογαριασμό τοῦ Ποιμνίου του ὁ Ἱερεύς...!
Καί τήν παράκλησή του αὐτή, συμπληρώνει το «...Παράσχου Κύριε...» τοῦ Ἱεροψάλτου...!

Καί ὡς ἐδῶ, τά πράγματα βαίνουν καλῶς.
Ὑπάρχουν, ὃμως, καί ΔΥΣΤΥΧΩΣ στίς ἡμέρες μας ἐμφανίζονται ὃλο καί πιό συχνά, πολλές περιπτώσεις κατά τίς ὁποῖες, παραδείγματα ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΝ, προέρχονται ἀπό «θεσμούς» καί πρόσωπα τά ὁποῖα θά ἒπρεπε νά εἶναι ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΙΝ...!
Καί τέτοιες «πηγές» παραδειγμάτων, πού δροῦν κατά τρόπον ἀρνητικόν γιά τίς ψυχές τῶν πιστῶν, ἒχουν καταστεῖ καί οἱ ἲδιοι οἱ «πνευματικοί ἡγέτες», αὐτοί πού ΚΑΘΗΚΟΝ καί ΑΠΟΣΤΟΛΗ τους ἒπρεπε νά ἒχουν τήν καθοδήγησιν καί τήν θωράκισιν τῶν ψυχῶν τοῦ Ποιμνίου των ἀπό κάθε κακή σκέψη, ἀπό κάθε κακή ἐνέργεια, ἀπό κάθε φθοροποιό τῆς ψυχῆς πράξη.!
Καί πρῶτοι-πρῶτοι σ’ αὐτήν την κατηγορίαν προσώπων, εἶναι οἱ ἲδιοι οἱ Κληρικοί, οἱ Ρασοφόροι παντός βαθμοῦ, ἀπό Πατριᾶρχαι ἓως Διάκονοι και Μοναχοί, οἱ ὁποῖοι, ἀναδεικνυόμενοι ΑΝΑΞΙΟΙ τῆς ἀποστολῆς των καί ΕΠΙΟΡΚΟΙ ἐνώπιον Τοῦ Ἰδίου Τοῦ ΘΕΟΥ μας, πράττουν τά φαῦλα, καί ἐμφανίζονται ὂχι μόνον ὡς ἀδύναμα καί βυθισμένα στήν ἁμαρτία «σκουλίκια», ἀλλά κάτι πολύ χειρότερο, γίνονται άφορμή ὣστε πολλά μέλη της Εκκλησιας, νά εὑρίσκουν τήν «κάλυψιν» πού ἐπιζητοῦν προκειμένου νά καθυποτάξουν τήν συνείδησίν των καί νά πέσουν στήν ἁμαρτία, ἒχοντες ὡς ...«δικαιολογίαν» τό σαθρόν καί ἐντελῶς ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΝ ἐπιχείρημα :
«...ἀφοῦ τό κάνει ὁ Δεσπότης, ο Παπᾶς, ο Καλόγερος γιατί νά μή τό κάνω καί έγώ; Θά πάω , θά τό ἐξομολογηθῶ καί θά μέ συγχωρήση, ἀφοῦ δέν θά μπορῆ νά μοῦ φέρη ἀντίρρηση διότι καί ὁ ἲδιος κάνει τά ἲδια...!»
Αὐτά, βεβαίως, τά σκέπτονται καί τά «μηχανεύονται» οἱ θέλοντες νά βροῦν δικαιολογίας προκειμένου νά πέσουν στήν ἁμαρτίαν καί παραλλήλως νά τά ἒχουν...«καλά καί μέ τόν Κύριόν μας»...!, δηλαδή οἱ.. ἀποζητοῦντες τήν ἁμαρτίαν ἀλλά μέ τήνΤΥΠΙΚΗΝ ...«κάλυψίν» των ἒναντι τῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά καί οἱ «χλιαροί» καί ΜΗ συνειδητοποιημένοι «Πιστοί»...!
Καί ἐδῶ, πέραν τοῦ ὃ,τι ἡ ὃλη σκέψις εἶναι ἀφ’ ἑνός μέν ἀστήρικτος ἀλλά ἀφ’ ἑτέρου ἀπό τήν βάσιν της δεμμένη μέ τήν ἁμαρτία καί τήν ἐκτροπήν ἐκ τῆς ἀληθοῦς ΠΙΣΤΕΩΣ, γίνονται καί δύο ἀκόμα ΤΡΑΓΙΚΑ σφάλματα.!
Τό πρῶτον εἶναι αὐτό πού νομίζουν οἱ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ αὐτοί «πιστοἰ» τό ὃ,τι δηλαδή, οἱ Ἱερωμένοι πού πράττουν τά φαῦλα (ἀνηθικότητες, φιλαργυρίαν, μή τήρησιν νηστειῶν καί ἂλλων Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀσέβειαν πρός τά Ἃγια Μυστήρια ἀφοῦ ΒΡΩΜΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΚΟΛΑΣΙΑ ΤΩΝ καί τό Ἃγιον Μυστήριον τῆς Ἱερωσύνης μέ τό ὁποῖον τούς ἒχει ΤΙΜΗΣΕΙ ὁ Κύριός μας κ.λπ.) μετά τήν τέλεσιν τῶν ΦΡΙΚΤΩΝ αὐτῶν παραπτωμάτων τους ... «θά...σωθοῦν, θά.. συγχωρηθοῦν»..!
Στήν πραγματικότητα, γίνεται τό ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟΝ.
Φρικτές καί ΕΦΙΑΛΤΙΚΕΣ τιμωρίες ἀναμένουν τούς ΕΠΙΟΡΚΟΥΣ αὐτούς Ἱερωμένους..! Τιμωρίες, ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΩΣ πιό σκληρές ἀπό αὐτές πού θά ἒχη ὁ οἱοσδήποτε Λαϊκός πού θά ἒπραττε τά ἲδια..!
Καί τό δεύτερο, ΤΡΑΓΙΚΟ λάθος εἶναι αὐτό πού πιστεύουν οἱ ἐπιδιώκοντες τήν ἀτιμωρησίαν των ἒναντι τῶν ἁμαρτιῶν των «πονηροί...θνητοί», περί συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτιῶν των ἀπό τόν Ἱερέα...!
Δέν εἲμεθα εἰς τήν βρώμικη «ἀγκαλιά» τοῦ Παπισμοῦ ὁ ὁποῖος δηλώνει πώς ὁ...Πάπας, μέ «συγχωροχάρτια» ἢ μέ τήν ΔΙΚΗ του θέληση καί ἀπόφαση, συγχωρεῖ κάθε ΑΚΟΛΑΣΙΑ...!
Τήν συγχώρηση τήν δίδει ΜΟΝΟΝ ὁ Ἲδιος Ὁ Κύριός μας, μετά ἀπό ἁπλῆν ΕΙΣΗΓΗΣΙΝ τοῦ Πραγματικά ΑΞΙΟΥ Ἐξομολόγου καί ΟΧΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΣ...!
Ἂς σταματήσουν, λοιπόν, οἱ...«πονηροί» πού ζητοῦν «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις» (ἐδῶ ταιριάζει ἀπολύτως ἡ φρᾶσις αὐτή) νά ἐπικαλοῦνται τήν φαυλότητα τῶν Ἱερωμένων, γιά νά δικαιολογήσουν τά ἰδικά των τά χάλια..!
Μοῦ ἦλθε στό μυαλό μιά εἰκόνα, ἡ ὁποία, κατά τήν γνώμη μου, ἀποδίδει ἀκριβῶς τήν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ νοοτροπία αὐτῶν πού ζητοῦν προφάσεις και καλύψεις πίσω ἀπό τήν ΑΝΑΞΙΟΤΗΤΑ καί τήν ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ ΒΟΥΤΗΓΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ζωή κάποιων ἐξ ἡμῶν τῶν θελόντων νά ὀνομαζώμεθα «Ἱερωμένοι»...!
Μία φράση, ἀποδίδει αὐτήν τήν εικόνα..!
« ..Αὐτό πού σέρνεται, δέν κινδυνεύει νά...πέση...!»
Γιά νά ὑπαρξη ΠΤΩΣΙΣ, πρέπει νά εὑρίσκεται κάτι ἢ κάποιος σέ κάποιο ὓψος..!
Γιατί, λοιπόν, παίρνει ὡς πρότυπο, ὡς παράδειγμα, ὁ οἱοσδήποτε, κάποιον (Ἱερωμένον ἢ μή) ὁ ὁποῖος ΣΕΡΝΕΤΑΙ στήν ἁμαρτία;
Ἐάν θέλη ὁ πονηρός ανθρωπος νά μοιάση πρός τά ΕΡΠΕΤΑ, εἶναι δικαίωμά του.
Εἲπαμε πώς ΟΛΟΙ μας ἐπλάσθημεν ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ νά ἀκολουθήσωμε αὐτό πού ἐπιλέγομε.
Ὃμως, ὁ ἂνθρωπος, ἐπλάσθη γιά νά κοιτάζη ψηλά, νά βλέπη τό μέλλον του στούς Οὐρανούς καί ΟΧΙ στίς λάσπες τῆς ἁμαρτίας πού τόν κάνουν νά σέρνεται σάν ΕΡΠΕΤΟ, δηλαδή σάν τό εἶδος στό ὁποῖο θέλησε νά παρουσιασθῆ στόν ἂνθρωπο γιά νά τόν πλανήση, ὁ «πονηρός»..!
Εἶναι δεδομένο, πώς ὃσο πλησιάζομε πρός τίς ἐσχατολογικές ἡμέρες, τόσο καί περισσότερο θά πληθαίνουν οἱ ΑΝΑΞΙΟΙ Πνευματικοί «ταγοί(;)»..
Μακριά, λοιπόν, ἀπό τό νά τούς μιμηθῆ ὁ κάθε Πιστός.
Καί ἐπειδή άνεφέρθημεν κυρίως στούς «πονηρούς» ἐπιδόξους ἁμαρτωλούς πού ζητοῦν κάλυψιν, πρέπει νά ἀναφερθοῦμε καί σέ μιά ἂλλη, μικρή μέν ἀλλά ὑπαρκτήν κατηγορίαν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι εἶναι δυνατόν νά παρασυρθοῦν, κινούμενοι ἀπό ἀφέλειαν...!
ΠΡΟΣΟΧΗ...
ΜΑΚΡΙΑ ἀπό τό κακό παράδειγμα κάποιων ΑΝΑΞΙΩΝ καί ΕΠΙΟΡΚΩΝ Ρασοφόρων...!
Ἡ ἐποχή μας, ἐποχή ἐμφανίσεως μέ πολλούς τρόπους τῶν συνειδητῶν (ἢ μή) ὑπηρετῶν τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, θέλει μεγάλη προσοχή.
ΜΗ γίνεστε ΕΡΠΕΤΑ σερνόμενοι στίς λάσπες τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά γίνετε περήφανοι ΑΕΤΟΙ πού μέ τά μάτια στούς Οὐρανούς, θά ἀποζητᾶτε τά ΥΨΗΛΑ καί ὂχι τά φαῦλα..!
Καί μή δίνετε σημάσια στήν φαυλότητα «Ἱεραρχῶν» τῆς ἐποχῆς μας.!
Αὐτοί ἀκόμα καί «συνόδους» σχεδιάζουν, προκειμένου νά ἐπιτύχουν τήν ΔΙΑΛΥΣΙΝ τῆς Ὀρθοδοξίας και της ηθικής διδασκαλίας του Ευαγγελιου.
ΚΡΑΤΗΘΗΤΕ ΜΑΚΡΙΑ ΤΟΥΣ καί μή τούς ἒχετε ὡς παράδειγμα πρός Μίμησιν ἀλλά ὡς ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΝ...!

Π. Ευθύμιος

Περί Παλαιού, Νέου και Παπικού εορτολογίου

Στον χώρο του Νέου ημερολογίου υπάρχουν δύο θεωρήσεις σχετικά με την αντιμετώπιση της Ημερολογιακής Καινοτομίας του 1924. Από την μία, οι νεωτεριστές και φιλοοικουμενιστές κληρικοί και θεολόγοι, βλέπουν ως απαραίτητη την Καινοτομία αυτή διότι εξυπηρετεί το οικουμενιστικό όραμα για προσέγγιση των "Εκκλησιών". Από την άλλη, οι παραδοσιακοί κληρικοί και θεολόγοι, παρόλο που εξ ανάγκης, υποχρεώσεως ή οικονομίας την ανέχονται, εν τούτοις βλέποντας με εκκλησιαστικά κριτήρια την Καινοτομία αυτήν, την απορρίπτουν και επιθυμούν την επαναφορά στο Παλαιό ημερολόγιο (Παπα-Νικόλας Πλανάς, π. Φιλόθεος Ζερβάκος, πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, και από τους συγχρόνους π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Γεώργιος Μεταλληνός, π. Παΐσιος Παπαδόπουλος κ.α.).
Τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκε μία τρίτη καινοφανής και παράδοξη θεώρηση, σύμφωνα με την οποία σφάλλουν μεν όσοι υπηρετούν τον Οικουμενισμό, αλλά δεν θεωρείται ως κάτι το μεμπτό η Ημερολογιακή Καινοτομία, ούτε έχει σχέση με αυτόν. Οι - ελάχιστοι ευτυχώς - οπαδοί αυτής της κενταύρειας θεωρήσεως προκειμένου να παραπλανήσουν τους Ορθοδόξους ισχυρίζονται πως με την Ημερολογιακή Καινοτομία του 1924 "τό ἑορτολόγιο μεταξύ Παλαιοῦ καί Νέου Ἡμερολογίου δέν ἄλλαξε" (εννοώντας ότι οι εορταζόμενοι Άγιοι δεν άλλαξαν).
Παρακάτω παραθέτουμε ένα δείγμα από τον προσεχή Δεκέμβριο, κατά το Γρηγοριανό (πολιτικό) ημερολόγιο, ώστε βλέποντας την εορτολογική αντιστοιχία μεταξύ των τριών εορτολογίων (Παλαιού, Νέου και Παπικού) [αντιστοιχία που δικαιώνει τον Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο (και άλλους Πατέρες), που αποκαλούσε το Νέο ημερολόγιο ξεκάθαρα "Παπικό"] να αποδειχθεί ξεκάθαρα το έωλο της θεωρήσεως αυτής: 

(ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ Ή ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΤΕ ΤΗΝ)

* Όπως βλέπουμε την 1η Δεκεμβρίου με το πολιτικό ημερολόγιο, κατά το Παλαιό εορτολόγιο (18η Νοεμβρίου) τιμώνται οι Άγιοι μάρτυρες Πλάτων και  Ρωμανός και ο Νεομάρτυς Αναστάσιος, οι δε Νεοημερολογίτες  όμως συνεορτάζουν μαζί με τους Παπικούς τον Άγιο Φιλάρετο (αλλά και τον Προφήτη Ναούμ, όπως φαίνεται από το Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο [=Συναξαριστή], παρόλο που στο παραπάνω παπικό εορτολόγιο δεν αναγράφεται χάριν συντομίας).

* Στις 4 Δεκεμβρίου, οι καμπάνες του Αγίου Όρους, των Ιεροσολύμων, της Ρωσίας, των Παλαιοημερολογιτών της Ελλάδος κ.α., θα χτυπούν χαρμόσυνα για την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου. Τί κρίμα όμως, μια μεγάλη μερίδα Ορθοδόξων, που ακολουθούν το Νέο εορτολόγιο, θα συνεορτάζει με τους Παπικούς την Αγία Βαρβάρα...
* Συνεορτασμός Νεοημερολογιτών και Παπικών θα υπάρχει και τις επόμενες ημέρες, με τις εορτές των Αγίων Σάββα, Νικολάου και Αμβροσίου, στις 5, 6 και 7 Δεκεμβρίου αντίστοιχα.
* Στις 12 Δεκεμβρίου θα συνεορτάσουν Νεοημερολογίτες και Παπικοί τον Άγιο Σπυρίδωνα, ο οποίος και με θαύματα έχει δείξει την αποστροφή του προς την αίρεση του Παπισμού.
* Στις 13 Δεκεμβρίου σύμφωνα με το Νέο και το Παπικό εορτολόγιο θα είναι των μαρτύρων Ευστρατίου και Λουκίας, αλλά με το Παλαιό θα εορτάζεται η μνήμη του Αποστόλου Ανδρέου, την οποία οι Νεοημερολογίτες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως θα έχουν ήδη εορτάσει πάλι με παρουσία παπικών αντιπροσώπων, ή και του ίδιου του Πάπα, όπως κατ'  έτος συνηθίζουν!

* Παραβλέποντας τις μικρότερες εορτές (προφήτου Αγγαίου, μάρτυρος Ευγενίας και άλλων μικρότερων που δεν περιλαμβάνονται στα παραπάνω εορτολόγια χάριν συντομίας), πάμε στην 25η Δεκεμβρίου, κατά την οποία όσοι ακολουθούν το Παλαιό θα εορτάζουν τον Άγιο Σπυρίδωνα, ενώ εκείνοι που ακολουθούν το Νέο την εορτή των Χριστουγέννων, μαζί με τους Παπικούς! 

Είθε να δώσει ο Κύριος ώστε όλοι οι Ορθόδοξοι να ενωθούν ξανά εορτολογικώς προς δόξαν της Ορθοδοξίας και καταισχύνη των Οικουμενιστών, αλλά και των σχισματικών!

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/06/blog-post_21.html

ΜΑΤΘΑΙΟΥ Β ΚΥΡ. ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ 2017 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΔΗΛΩΣΗ ΠΕΡΙ "ΑΚΥΡΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ"

Προσφάτως, και μέσα από κάποιες αναρτήσεις και σχόλια σε διάφορα ιστολόγια του νέου ημερολογίου, θίχτηκε και η περί "ακύρων Μυστηρίων" θέση των Παλαιοημερολογιτών (όπως αυτή εκφράστηκε κυρίως με τις Εγκυκλίους του 1950 και του 1974), ως το κυριότερο εμπόδιο για την ενότητα μεταξύ των Ορθοδόξων Αντιοικουμενιστών του Παλαιού και του Νέου ημερολογίου.
Αφού ενημερώσουμε, για άλλη μια φορά, πως αυτή η άποψη ότι τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών είναι άκυρα, δεν αποτελεί φρόνημα κάθε Παλαιοημερολογίτη, δηλώνουμε πως δεν αποδεχόμαστε την θέση αυτή, δεχόμενοι αντιθέτως την θέση πως για το θέμα της εγκυρότητος των μυστηρίων μόνη αρμόδια να τοποθετηθεί είναι η Εκκλησία συνοδικά τότε που θα καταδικασθεί ο Οικουμενισμός και οι οικουμενιστές.
Από την άλλη όμως υπάρχει και η αντίστοιχη θέση περί "ακύρων Μυστηρίων" των Παλαιοημερολογιτών, όπως αυτή εκφράσθηκε από την κρατούσα Εκκλησία της Ελλάδος:
α. Μέσα από την υπ' αριθμόν 2389/2203 της 16-4-1926 Εγκύκλιο της, περί Ημερολογίου, σύμφωνα με την οποία "αι αποφάσεις της Εκκλησίας είναι απολύτως υποχρεωτικαί, ο δε μη υπακούων, δεν ανήκει πλέον εις αυτήν, στερείται των μέσων της θείας χάριτος, αποσχίζεται και αποκόπτεται αυτής και υπόκειται εις αιωνίαν κόλασιν" (Αρχιμανδρίτου Θεοκλήτου Στράγκα, Εκκλησίας Ελλάδος Ιστορία, τόμος β΄, σελ. 1405-1409).
β. Μέσα από την Συνεδρία της Ιεραρχίας της στις 3-8-1946 στην οποία αποφασίστηκε πως "πάντα τα Μυστήρια, τα τελούμενα (υπό παλαιοημερολογιτών ιερέων) θεωρούνται άκυρα και μηδέποτε γενόμενα" (αυτόθι, τόμος δ΄, σελ. 2556).
γ. Μέσα από την Εγκύκλιο της 28-7-1948 που αναφέρει πως "οι χειροτονηθέντες υπό των καθηρημένων και αυτοκαλουμένων επισκόπων παλαιοημερολογιτών, προκειμένου να προσέλθωσιν εις τους κόλπους της Εκκλησίας, δέον να γίνωνται δεκτοί διά χειροτονίας" (Aι Συνοδικαί Εγκύκλιοι, τόμος β΄, σελ. 470-471).
δ. Μέσα από το Πόρισμα της στις 8-11-1958 σύμφωνα με το οποίο: "Οι υπό των αυτοκαλουμένων Επισκόπων παλαιοημερολογιτών, δήθεν χειροτονηθέντες, προσερχόμενοι εις την Εκκλησίαν, γίνονται δεκτοί διά χειροτονίας... τους γάμους δέχεται τούτους ως μη τελεσθέντας" (Αρχιμανδρίτου Θεοκλήτου Στράγκα, Εκκλησίας Ελλάδος Ιστορία, τόμος ε΄, σελ. 2952-2953). [Στην συζήτηση της ιεραρχίας που επακολούθησε ειπώθηκαν τα εξής: Κοζάνης Διονύσιος: "Αφήκαμεν, Μακαριώτατε και Σεβ. Άγιοι Αδελφοί, εκκρεμές το ζήτημα των υπό παλαιοημερολογιτών ψευδοϊερέων τελεσθέντων γάμων. Εις τα εγκριθέντα πορίσματα αναφέρεται ότι τους εν λόγω γάμους η Εκκλησία δέχεται ως μη τελεσθέντας. Θα προβαίνωμεν λοιπόν εις την επανάληψιν το Μυστηρίου;" Αττικής Ιάκωβος: "Βεβαίως". Αθηνών Θεόκλητος: "Είναι ορθόν και ν' αποφασισθή η επανάληψις του Μυστηρίου, την απόφασιν όμως ημών ταύτην να μη κοινολογήσωμεν" (αυτόθι)].
ε. Μέσα από την Γνωμάτευση της Συνοδικής Επιτροπής επί των Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων του 2006 σύμφωνα με την οποία: "Τα Μυστήρια των Παλαιοημερολογιτών θεωρούνται ως μη γενόμενα και θα πρέπη να επαναλαμβάνωνται εξ υπαρχής" (http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/dogma/aftoxeires.htm). 
στ. Μέσα από τις εκατοντάδες αναχειροτονίες, αναβαπτίσεις και εν γένει επαναλήψεις Μυστηρίων, που τελέσθηκαν από Παλαιοημερολογίτες, καθώς και μέσα από τις δεκάδες δηλώσεις μεμονωμένων νεοημερολογιτών Ιεραρχών περί "ακύρων Μυστηρίων" των πρώτων.
ζ. Μέσα από τις αμέτρητες πράξεις βίας εναντίον των Παλαιοημερολογιτών, φυλακίσεις, εξορίες, δίκες, ξυλοδαρμούς, αποσχηματισμούς, αφορισμούς, σφραγίσματα ναών, ποδοπάτημα της Θείας Κοινωνίας, ανατροπή επιταφίων, ξύρισμα κληρικών και φόνους, οι οποίες ήταν αποτέλεσμα της περί "ακύρων Μυστηρίων" θεωρίας, και για τις οποίες κατέχουμε ειδικό αρχείο με αποδεικτικά στοιχεία.
Εμείς ως ιστολόγια δηλώνουμε πως δεν αποδεχόμαστε την θέση περί "ακύρων Μυστηρίων", όπως παραπάνω αναφέραμε, και ζητούμε από τους παραπάνω συγγραφείς και τα ιστολόγια του νέου ημερολογίου,να δηλώσουν και εκείνοι την απόρριψη της αντίστοιχης αυτής θέσεως, δηλαδή περί "ακύρων Μυστηρίων" των Παλαιοημερολογιτών, που ακολουθούν Ορθοδόξους Επισκόπους με Αποστολική Διαδοχή, ώστε να αρθεί εκατέρωθεν το πρώτο αυτό εμπόδιο για την ενότητα μεταξύ των Αντιοικουμενιστών του Παλαιού και Νέου Ημερολογίου.

Ιστολόγιο "Κρυφό Σχολειό" (Διαχειριστής και Συνεργάτες)

Ιστολόγιο "Εν Τούτω Νίκα"

Τελευταία απάντηση προς τον κ. Ι. Ρίζο

"Μὴ ἔλεγχε κακούς, ἵνα μὴ μισήσωσί σε· 
ἔλεγχε σοφόν, καὶ ἀγαπήσει σε"
(Παρ. θ΄, 7-8)

Μετά από τις παρατηρήσεις μου στην εργασίας σας, κ. Ρίζο (εδώ,εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ, αλλά και εδώ και εδώ), προσπαθήσατε να απαντήσετε (εδώ και εδώ), αλλά δυστυχώς άνευ ψυχραιμίας και με ύφος ειρωνικό και επιθετικό, που δεν προάγει τον Διάλογο. Ως εκ τούτου αναγκάζομαι να κλείσω την μεταξύ μας επικοινωνία, με την παρούσα τελική τοποθέτησή μου.

Στην απάντησή σας προσπαθείτε να παρουσιάσετε τον εαυτό σας ως ένα μάρτυρα τον οποίο υποτίθεται ότι έριξα μέσα σε μια αρένα προς κατασπάραξη με σκοπό τάχα "να γλεντήσουν οι λεγεωνάριοί μου". Δυστυχώς όμως δεν είναι μόνο αυτή η υπερβολή (παραβλέπω τους χαρακτηρισμούς, τις ύβρεις και τις ειρωνείες), που καθιστά το κείμενό σας θλιβερό, αλλά και το ότι, επιμένετε στις εσφαλμένες θέσεις σας. Έτσι:
1. Ισχυρίζεστε πως μετά από τις παραθέσεις των πινάκων (με τους οποίους αποδεικνυόταν ξεκάθαρα πως αντιγράφατε τις θέσεις των Καρδάση - Σιαμάκη, χωρίς να βάζετε παραπομπές, ως οφείλατε), δεν ανέτρεψα τα επιχειρήματά τους ως επιστημονικά λανθασμένα. Όπως μπορεί όμως να δει ο καθένας, αυτό ακριβώς έκανα.  
2. Γράφετε πως "κάποιος άσχετος" ισχυρίστηκε ότι η αντιγραφή σας είναι δήθεν ποινικό αδίκημα, αλλά ο "άσχετος" αυτός (πρόκειται για τον Καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ. Δημήτριο Χατζηνικολάου, με ακαδημαϊκή καριέρα τριών δεκαετιών σε Αμερική, Αυστραλία, Κύπρο και Ελλάδα) έγραψε πως  πρόκειται για "ακαδημαϊκό ατόπημα" και όχι για "ποινικό αδίκημα" (δείτε εδώ το δεύτερο σχόλιο για του λόγου το αληθές).
3. Με κατηγορείτε πως σας απαγόρευσα να κάνετε αντιγραφές παραπομπών, όμως εγώ απλά φανέρωσα (διότι αυτό δεν ήταν φανερό, αφού δεν υπήρχαν παραπομπές) ότι μεγάλο μέρος της εργασίας σας είναι αντιγραφή κειμένων δύο άλλων, αμφιβόλων ως προς την ορθοδοξία τους (δεν μίλησα για αγιότητα βίου), προσώπων.
4. Αποκαλείτε τον Διδάσκαλο του Γένους και της Ορθοδοξίας Σεβαστό Κυμινήτη, τον τιμώμενο παρά πάντων των Ορθοδόξων Πατέρων και Διδασκάλων (Δοσίθεο Ιεροσολύμων, Χρύσανθο Νοταρά, Καισάριο Δαπόντε, Ευγένιο Βούλγαρη, Άγιο Νικόδημο κ. α.), ως δήθεν θνητοψυχιστή και καλβινιστή, κατηγορίες που αποδείχθηκαν και ζώντος του Σεβαστού ως συκοφαντίες, όπως θα δείτε και σε ειδικό άρθρο, που ετοιμάζω για όσους δεν έχουν την δυνατότητα να ανατρέξουν στις πηγές.
5. Iσχυριζόμενος πως "αν η Εκκλησία κάνει λάθος, δεν δικαιολογείται ένα Σχίσμα", συγχέετε την Εκκλησία της Ελλάδος (ή κάθε άλλη Τοπική Εκκλησία που άλλαξε το ημερολόγιο) με την καθόλου Εκκλησία, η Οποία δεν κάνει λάθος, διότι είναι Αγία. Όταν όμως μια Τοπική Εκκλησία που σφάλλει, δεν είναι υποχρεωμένο το Πλήρωμά της να εξακολουθήσει την εκκλησιαστική κοινωνία με την Ιεραρχία της, όσο δεν αίρεται το σφάλμα αυτό. Το δε Σχίσμα βαραίνει εκείνους που το προκαλούν. 
6. Επιμένετε να παρουσιάζετε τον Ιερό Χρυσόστομο ως αδιάφορο για τις αποφάσεις της Εκκλησίας, ως πολέμιο του τύπου, ως αδιάφορο της ενότητας των Χριστιανών και εν τέλει ως προτεσταντίζοντα, και μάλιστα όταν αυτά τα ίδια επιχειρήματά του έχουν χρησιμοποιηθεί από τους Ορθοδόξους (όπως ο Άγιος Νικόδημος), εναντίον στα ημερολατρικά επιχειρήματα των ποικίλων οπαδών της ορθότητος του νέου ημερολογίου.
7. Γράφετε πως το σημείο του Σταυρού είναι δόγμα, προφανώς διότι μόνον έτσι δεν θα καταρρεύσει το επιφάνειο θεώρημα πως η Αποτειχίση επιτρέπεται μόνο για δογματικά θέματα. 
8. Προσπαθείτε να αποδείξετε τον π. Φιλόθεο Ζερβάκο ως νεοημερολογίτη στο φρόνημα και πολέμιο των Παλαιοημερολογιτών, όταν ο ίδιος ο Γέροντας ομολογεί πως κατόπιν σημείου ακολούθησε το παλαιό ημερολόγιο μέχρι της κοιμήσεώς του (εδώ) και όταν στα πάμπολλα κείμενά του, ξεκαθαρίζει ότι δεν πολεμά τους Παλαιοημερολογίτες, αλλά τις ακρότητες ορισμένων εξ αυτών.
9. Αναφέρετε πως ψάχνουμε δικαίωση στην θέση "της τότε Εκκλησίας της Ελλάδος στην εισήγηση της στο Πανορθοδόξο Συνέδριο του1923", αλλά εγώ σας παρέθεσα απόσπασμα από την Εισήγηση της Εκκλησίας της Ελλάδος του 1973 προς την μέλλουσα Πανορθόδοξο Σύνοδο.
10. Επιμένετε πως η Εκκλησία είχε σε χρήση το Μακεδονικό ημερολόγιο το 451 στην Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος, όμως η ενημέρωση που λαμβάνουμε από τα Πρακτικά της για το πότε έγινε η Α΄Οικουμενική Σύνοδος δεν αποδεικνύει χρήση του μακεδονικού ημερολογίου κατά την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο (όπως και το να πούμε σήμερα ότι τα Αρρηφόρια εορτάζονταν στην αρχαία Αθήνα στις 22 Σκιροφορίωνος, δεν σημαίνει ότι χρησιμοποιούμε ακόμη το Αττικό ημερολόγιο!). Αυτό αποδεικνύεται από τα ίδια τα Πρακτικά της Δ΄ Οικουμενικής που μας ενημερώνουν πότε η ίδια έλαβε χώρα και φυσικά χρησιμοποιείται αποκλειστικά το Ιουλιανό ημερολόγιο:

11. Γράφετε πως η Εκκλησία συνέχιζε να χρησιμοποιεί το Μακεδονικό ημερολόγιο παραθέτοντας προς απόδειξη τρεις ημερομηνίες νεκρικών επιγραφών με το Μακεδονικό, αποκρύπτοντας όμως πως πάντοτε υπήρχε και η καταγραφή της αντίστοιχης ημερομηνίας με το Ιουλιανό, το οποίο, όπως έγραψα, σταδιακά επικράτησε εντελώς (πλην των αιρετικών κοινοτήτων που αποσχίστηκαν, ήτοι των, αραβικής καταγωγής, Μονοφυσιτών της Συρίας, μιας και οι Άραβες ήταν εκείνοι που χρησιμοποιούσαν το Μακεδονικό ημερολόγιο!):

12. Το να λέτε πως η Εκκλησία χρησιμοποιούσε το Μακεδονικό ημερολόγιο, επειδή σε κάποιον ναό υπήρχε ψηφιδωτό δάπεδο που εικονίζει τους μήνες του ημερολογίου αυτού, δεν ισχύει, αφού ηδιακοσμητική χρήση είναι κάτι το διαφορετικό τηνλειτουργική χρήση! Με την λογική σας, οι παρακάτω φωτογραφίες θα αποδείκνυαν την χρήση στην Εκκλησία και άλλου είδους συμβόλου πλην του Τιμίου Σταυρού, κάτι που φυσικά δεν ισχύει:

13. Συγχέετε την κακόδοξη Εγκύκλιο του 1902 με την ορθόδοξη Εγκύκλιο του 1904 με σκοπό να κατηγορήσετε έναν Άγιο, που σε αντίθεση με τους "υπερορθοδόξους" κατηγόρους του (παλαιούς τε και νέους - τόσο χρονικά, όσο και εορτολογικά), εξορίστηκε και διώχθηκε για την Ορθοδοξία!
14. Επιμένετε, άνευ αποδείξεων (και παρά την αναίρεση της παρερμηνείας σας για τα σχετικά με την εγκύκλιο του Πάπα Κλήμηπρος τους παπικούς επισκόπους, την οποία ουδέποτε αποδέχθηκαν οι Ορθόδοξοι), να παρουσιάζετε τον Ιερεμία τον Τρανό, ως προδότη της Ορθοδοξίας και πως δήθεν αποδεχόταν "οι επίσκοποι του πατριαρχείου του στην Ιταλία, να υπογράφουν  την αίρεση του Filioque! Να ξαναμυρώνονται από τον Πάπα! Και να τον μνημονεύουν στη Θ. Λειτουργία!". Σας ΠΑΡΑΚΑΛΩ, κ. Ρίζο, να αποδείξετε, με πηγές και παραπομπές, τις φρικτές αυτές κατηγορίες, ειδάλλως να ανακαλέσετε, διότι μια τέτοια συκοφαντία έχει και σωτηριολογικές συνέπειες... Να ξέρετε κ. Ρίζο πως εμένα μπορείτε να με υβρίσετε ή να με συκοφαντήσετε όσο θέλετε, δεν με πειράζει. Αλλά η αδικία και η συκοφαντία απέναντι σε κεκοιμημένα πρόσωπα, που έδωσαν μάλιστα το είναι τους για την Ορθοδοξία, δεν είναι σωστή. Απορίας άξιον δεν είναι μόνο το που άραγε βρήκατε πληροφορίες, που να αποδεικνύουν τα παραπάνω (διότι δεν βάζετε πάλι καμία πηγή), αλλά και το πως και ο ίδιος ο συνεργάτης σας, ο κ. Α. Τσακίρογλου, δεν εκδήλωσε την αντίθεσή του, μιας και έχει εκφράσει τα ακριβώς αντίθετα για τον Πατριάρχη Ιερεμία (εδώ).
15. Πανηγυρίζετε ότι τάχα σας δικαίωσα επειδή από τα τέσσερα κείμενα των Παλαιοημερολογιτών που σας παρέθεσα ως δείγμα (και τα οποία αποδεικνύουν το ότι γνώριζαν τον αληθή σκοπό την ημερολογιακής μεταρρύθμισης) το τρίτο είναι γραμμένο το 1935 (11 έτη μετά το 1924) και το τέταρτο το 1941 (21 έτη μετά το 1924). Πως όμως δικαιωθήκατε, κ. Ρίζο, όταν, εκτός των άλλων δύο κειμένων, εσείς ο ίδιος (όπως φαίνεται και από την παράθεση) μας λέγατε πως δεν το συναντήσατε "σε κανέναν κείμενο των πρώτων είκοσι πέντε ετών (σ. δηλαδή μέχρι το 1949) των πρωταγωνιστών παλαιοημερολογιτών"!! Που είδατε λοιπόν την δικαίωση, από την στιγμή που ήμουν εντός του χρονικού πλαισίου που μου ζητήσατε;
16. Βάζετε στο στόμα του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και των άλλων Οικουμενιστών αστείες πραγματικά ρήσεις που δεν είπαν ποτέ, με σκοπό να επιτεθείτε πάλι κατά του Αγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ο οποίος και εκ του τάφου καταρρίπτει τα επιχειρήματά σας.
17. Κατηγορείτε τον Άγιο Γέροντα Χρυσόστομο των Σπετσών (ο οποίος - και αυτός - σε αντίθεση με τους σημερινούς νεοφανείς "Ακριβολόγους Υπεραγωνιστές", διώχθηκε για την Ορθοδοξία), ως αμόρφωτο και πρωτεργάτη ενός σχίσματος, μη έχοντας τελικά καμία επίγνωση τουλάχιστον των σωτηριολογικών συνεπειών τέτοιων κατηγοριών.
18. Επιχειρείτε αυθαίρετες αναλύσεις και ερμηνείες των εκκλησιολογικών μας θέσεων, ερήμην μας, με σκοπό πάλι την δημιουργία εντυπώσεων, αδιαφορώντας αν αδικείται για άλλη μια φορά η αλήθεια. Αν θέλετε να μάθετε τί πιστεύουμε, κ. Ρίζο, ρωτήστε μας, μην κάνετε αυθαίρετες ερμηνείες ή υποθέσεις.
19. Μας διαβεβαιώνετε πως δεν αγνοείτε τους συγχρόνους Πατέρες, αλλά αποδεικνύεστε ενάντιος σε όσα εκείνοι δίδαξαν. Εκτός αν ως συγχρόνους Πατέρες θεωρείτε άλλα πρόσωπα από αυτά που θεωρούμε εμείς, επομένως αναμένει κάποιος να μάθει ποιών συγχρόνων Πατέρων τα βήματα ακολουθείτε. Ερωτώ λοιπόν: Πάνω σε ποιών συγχρόνων Πατέρων τα χνάρια βαδίζετε; Διότι εμείς, κ. Ρίζο, δεν "θεολογούμε" με άνεση, αλλά  ακολουθούμε τα όσα διδαχθήκαμε διά ζώσης από τους συγχρόνους Αγίους Πατέρες Θεοδώρητο της Πάρου, Χρυσόστομο των Σπετσών, Μάξιμο Αγιοβασιλειάτη, Ευθύμιο της Εσφιγμένου,  και άλλων, οι οποίοι στο Ημερολογιακό (αλλά και εν γένει στα εκκλησιολογικά-αντιαιρετικά θέματα) ήταν ομόφρονες και με τους αμέσως προηγούμενούς τους (Καλλίνικο Ησυχαστή, Δανιήλ Κατουνακιώτη, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο, Ιωσήφ Ησυχαστή, Φιλόθεο Ζερβάκο κ.α.). Οι δικοί σας Διδάσκαλοι και Οδηγοί (πλην των κυρίων Καρδάση και Σιαμάκη) ποιοι είναι; Και ποιανών γέννημα ήταν άραγε η διδασκαλία που σας μετέδωσαν, αν όχι του Μεταξάκη και του Παπαδόπουλου;
20. Με κατηγορείτε πως θεωρώ σημαντικό σφάλμα μία λάθος παραπομπή, αλλά σημαντικό σφάλμα δεν είναι η μία λάθος παραπομπή, αλλά οι πολλές λάθος παραπομπές, αφού φανερώνουν απροσεξία για ένα ζήτημα που απαιτεί πάρα πολύ μεγάλη προσοχή, διότι παίρνουμε ψυχές στο λαιμό μας αν τα γραφόμενά μας δεν είναι σωστά και οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα.
21. Ερμηνεύετε κατά το δοκούν μια ασήμαντη Εγκύκλιο (του 1950), αγνοώντας παντελώς το ιστορικό πλαίσιο, την σκοπιμότητά της, την εφαρμογή και ερμηνεία της από τον ίδιο τον Άγιο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο. Τί κρίμα όμως να μην έχετε την ίδια ευαισθησία και για τις, κατά πολύ χειρότερες, ενέργειες της Νεοημερολογιτικής Ιεραρχίας: την καθαίρεση ιερέων "επί Παλαιοημερολογιτισμώ", τον αφορισμό μοναζουσών για τον ίδιο λόγο, την εξορία κληρικών, τον ξυλοδαρμό και τον φόνο λαϊκών, τις φυλακίσεις, το ποδοπάτημα της Θείας Κοινωνίας, το γκρέμισμα των ναών, το ξύρισμα των ιερέων, τις αναβαπτίσεις και αναχειροτονίες Παλαιοημερολογιτών, τις δικές τους Εγκυκλίους περί απώλειας της Θείας Χάριτος και ακύρων Μυστηρίων και τόσα άλλα εγκλήματα!
22. Δικαιολογείτε την αναγκαιότητα της "αντικανονικής", "αντιποιμαντικής" και "αντισυνοδικής" αλλαγής του εκκλησιαστικού ημερολογίου παρουσιάζοντάς την ως αποτέλεσμα "μιας πανευρωπαϊκής – τότε –  αλλαγής του ημερολογίου". Γιατί παραπονείστε λοιπόν σήμερα ενάντια στους Οικουμενιστές όταν και αυτοί τέτοιου είδους επιχειρήματα χρησιμοποιούν (περί πανευρωπαϊκής, αλλά και παγκόσμιας αλλαγής) για να προπαγανδίσουν την αναγκαιότητα της νέας τους "Εκκλησίας", με τη νέα τους πίστη, τα νέα τους ήθη και έθιμα και - προσεχώς - τον νέο τους "Χριστό";
23. Χαρακτηρίζετε "τέχνασμα" την διόρθωση των πολλών λαθών της εργασίας σας, αλλά έτσι μάλλον αποδεικνύετε πως δεν το εννοούσατε όταν γράφατε για αυτήν πως είναι "δεκτική ελέγχου".
24. Αν και τώρα γράφετε: "Δεν χρειάστηκε να γίνω ψάλτης για να μάθω ότι το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» δεν ψάλλεται μαζί με το «Σήμερον χαράς ευαγγέλια…»", στο Γ΄ μέρος της εργασίας σας είχατε γράψει ξεκάθαρα: "Με το παλαιό ημερολόγιο επίσης μπορεί να τύχει η γιορτή του Ευαγγελισμού να εορταστεί τη Μεγάλη Εβδομάδα, και να πρέπει να ψάλουμε ταυτόχρονα χαρμόσυνους ύμνους μαζί με πένθημους. «Σήμερον κρεμάται επι ξύλου…» και «Σήμερον χαράς ευαγγέλια…»!".
25. Βγάζετε (με βεβαιότητα μάλιστα) το εξής αυθαίρετο συμπέρασμα: "είμαι βέβαιος ότι αν ο πατριάρχης Βαρθολομαίος με μια του εγκύκλιο γυρίσει την Εκκλησία στο παλαιό ημερολόγιο, οποιαδήποτε κατηγορία εναντίον του ως προδότη των δογμάτων, δεν θα κριθεί από σας ως σοβαρή". Όμως ο μακαριστός Άγιος Γέροντας Ευθύμιος της Εσφιγμένου είχε υποδείξει σε μνημειώδη επιστολή της Μονής (30-11-1992) προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τι πρέπει να κάνει ο τελευταίος ώστε να γίνει ξανά κοινωνικός - αυτό είναι και το δικό μας φρόνημα:

26. Παρουσιάζετε τον Ιερό Χρυσόστομο ως ομόφρονά σας, όμως εκείνος μιλώντας για Πάσχα, στο συγκεκριμένο απόσπασμα που παραθέσατε, εννοεί την "ἀναίμακτη εὐχαριστιακὴ θυσία, ποὺ τελεῖται σὲ κάθε θεία Λειτουργία" (όπως αναφέρει η υποσημείωση της Ε.Π.Ε.), ενώ εσείς τον παρουσιάζετε να μιλάει ειδικά για την εορτή του Πάσχα, ως εορτή που είναι αδιάφορο πότε θα τελεστεί, αγνοώντας ότι πιο κάτω λέει το αντίθετο από σας γράφοντας ξεκάθαρα πως "επειδὴ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ φάνηκε καλὸ στοὺς Πατέρες, ποὺ ἦταν διασκορπισμένοι παντοῦ, νὰ συνέλθουν καὶ νὰ ὁρίσουν τὴν ἡμέρα αὐτή [τοῦ Πάσχα], ἡ Ἐκκλησία, τιμώντας πάντοτε τὴ συμφωνία καὶ ἀγαπώντας τὴν ὁμόνοια, ἀποδέχθηκε τὴν ἀπόφαση" (Ε.Π.Ε. 34, 191). Επομένως, μπορείτε να εορτάσετε την εορτή του Πάσχα, την επόμενη Κυριακή, χωρίς να καταστρατηγήσετε αυτήν την συμφωνία των Πατέρων;
27. Συνεχίζετε να γράφετε πως η Εκκλησία ανέθεσε στους αστρονόμους να βρίσκουν την ισημερία, όμως ξεκάθαρα οι Άγιοι Πατέρες όρισαν αιώνια ισημερία την 21η Μαρτίου, όπως αναλυτικά αποδείχθηκε σε όσα σας παρέθεσα στην απάντησή μου. Τα παραθέτω ξανά (αυτήν την φορά σε εικόνες από τις πηγές μου), διότι η επανάληψη είναι η μήτηρ της μαθήσεως:

28. Μας δείχνετε επιμόνως τα 400 χρόνια της, μετά την Α΄ Οικουμενική, προσπάθειας για εορτολογική συμφωνία (στην οποία υπήρχαν και έριδες και σχίσματα, και ας συνεχίζετε να ισχυρίζεστε πως "δεν έγινε κανένα Σχίσμα"), αλλά κλείνετε πεισματικά τα μάτια στο ότι αυτή επιτεύχθηκε για 1200 τουλάχιστον χρόνια, μέχρι να έρθουν πονηροί άνθρωποι με πονηρούς σκοπούς για να την καταστρέψουν. Γιατί, αγαπητέ κ. Ρίζο;
29. Μας αδικείτε, τέλος, όταν, για λόγους εντυπωσιασμού και άνευ αποδείξεων, μας κατηγορείτε ότι τάχα κηρύξαμε σχισματική την Ελληνική Εκκλησία το 1924.
Κατόπιν όλων αυτών, κ. Ρίζο, είναι φανερό πως ο Διάλογος αυτός έφθασε στο τέλος του, τουλάχιστον προς το παρόν. Διότι ενώ υπάρχουν τόσα τρωτά στον χώρο του Παλαιού ημερολογίου, για την θεραπεία των οποίων θα μπορούσατε να συνεισφέρετε, δυστυχώς το μόνο που σας ενδιέφερε ήταν να απαξιώσετε σύσσωμο ένα τεραστίας αξίας, σωτήριο για την Ορθοδοξία, Κίνημα Ευσεβείας, πετώντας στους υπονόμους τα αίματα των Προγόνων μας.
Σας εύχομαι ειλικρινώς "καλή απολογία" στο Δικαστήριο, στο οποίο όλοι θα καθίσουμε κάποτε για να δικαστούμε. Και εκεί θα παραστούν ως μάρτυρες κατηγορίας, όλοι όσοι αδικήσαμε και συκοφαντήσαμε.
Τέλος, και κλείνοντας, σας ζητώ για άλλη μια φορά συγγνώμη που σας λύπησα (σας είχα ζητήσει και τηλεφωνικώς πριν τις απαντήσεις μου, διότι ήξερα ότι θα λυπηθείτε με αυτές, μιας και "η αλήθεια πονάει", όπως λέει και ο λαός), αλλά να ξέρετε πως οι ενστάσεις μου αφορούν αποκλειστικά τα γραφόμενά σας, και όχι το πρόσωπό σας, για το οποίο εξακολουθώ να έχω την οφειλόμενη προς όλους αγάπη, ευχόμενος ειλικρινώς την ανάνηψή σας, ώστε σύμφρονοι να αντιμετωπίσουμε την επερχόμενη λαίλαπα. Είθε!

Νικόλαος Μάννης

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/06/blog-post.html