ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ;

“Ή των ονομάτων επίσκεψις”, μας επιτάσσει να “επίσκεφθούμε” δηλαδή να προβούμε σε βαθύτερη σκέψη για εξέταση και ανάλυση των όρων και των εννοιών με απαιτούμενη ακρίβεια και υπευθυνότητα. Τι “σημαίνουν” τα Άγια Θεοφάνεια; 

Εδώ το “σημαίνουν” δεν εκλαμβάνεται εννοιολογικά, με τον συνηθισμένο όρο της “σημασίας”, αλλά του σαλπίσματος και της εξαγγελίας. Το “σήμαντρο” είναι η καμπάνα, το τάλαντο, η σάλπιγγα, το εγερτήριο: “ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι!” (Ρωμ. ιγ’ 11). Βοηθά στην βαθύτερη κατανόηση και ο θεολογικός Θρήνος της Αλώσεως: “Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γή, σημαίνουν τα επουράνια σημαίνει κι η αγιά Σοφιά, το μέγα Mοναστήρι με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες…”. Εξαγγέλλει ο Θεός, σαλπίζει η γη κι ο ουρανός.

του Θεολογου Νικολάου Πανταζή

Ποιό το σημαντικότατο αυτό μήνυμα και ουράνιο σάλπισμα των Θεοφανείων; Η Ευδοκία! Ο προφητικός, περιεκτικός και αποκαλυπτικός συνάμα όρος “ευδοκία” επιφαίνεται και διαφαίνεται επιβλητικά σε τρία κυρίως Θεοφάνεια: 1. στην Γέννηση του Χριστού, 2. στην Βάπτιση και 3. την Μεταμόρφωση. Στην άμεσα συσχετιζομένη Εορτή των Χριστουγέννων, βλέπουμε μια θεοπρεπή συντείνουσα, παρατηρούμε μια κοινή θεϊκή συνισταμένη: “Εν ανθρώποις ευδοκία!” Τώρα, κατά την βάπτιση του Χριστού, ξεπροβάλλει και επιφαίνεται δοξολογικά ο ίδιος πάλι μυστήριος όρος “ευδοκία”: “Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα.” (Ματθ. γ’ 17). Στα Θαβώρεια Θεοφάνεια της Μεταμορφώσεως του Χριστού, πάλι παρομοίως, πανομοιοτύπως και όλως περιέργως παρατηρούμε: “Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ευδοκήσασα· αὐτοῦ ἀκούετε!” (Ματθ. ιζ’ 5). Τρεις εξέχουσες φανερώσεις του Θεού. Και στις τρεις φανερώνεται: Η Αγία Τριάδα και η Ευδοκία του Πατρός. Ποιά είναι ακριβώς αυτή η Ευδοκία; Γιατί στην αναδίπλωση του Σχεδίου της Θείας Οικονομίας το πρώτο, πρώτιστο, κυρίαρχο και αρχικό μήνυμα είναι το πάνυ πανηγυρικό: “εν ανθρώποις Ευδοκία και επί γης ειρήνη;;;” Δυστυχώς οι περισσότεροι τείνουν στην ευκολότερη και “αυτονόητη” λύση της ευαρεστήσεως του Θεού και ικανοποιήσεως του θείου θελήματος, ένα θέμα το οποίο, ως προς την Σταύρωση, αποτελεί και μια από τις αιρέσεις του Παπισμού. Η Πρώτη Προφητεία του Μεγάλου Αγιασμού των Θεοφανείων είναι τρομερά αποκαλυπτική και λίγοι προσέχουν και συλλαμβάνουν τις άκρως ενδεικτικές προτυπώσεις και εικόνες που απεικονίζουν, φωτογραφίζουν και αποκαλύπτουν αυτήν την Ευδοκία! Ας την ιδούμε προσεκτικά, (Οι παρενθέσεις δικές μου). Προφητείας Ἡσαΐου τὸ Ἀνάγνωσμα (Κεφ. 35, 1-10) “Τάδε λέγει Κύριος· Εὐφράνθητι ἔρημος διψῶσα, ἀγαλλιάσθω ἔρημος, καὶ ἀνθείτω ὡς κρίνον. Καὶ ἑξανθήσει, καὶ ὑλοχαρήσει, καὶ ἀγαλλιασεται τὰ ἔρημα τοῦ Ἰορδάνου· καὶ ἡ δόξα (η Ορθή Δόξα, η Ορθοδοξία) τοῦ Λιβάνου ἐδόθη αὐτῇ, καὶ ἡ τιμὴ τοῦ Καρμήλου· καὶ ὁ λαός μου (αυτό του “λαός Μου” έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία, δεν μιλά για τον άπιστο και αποστάτη λαό γενικά, τον κόσμο, αλλ’ ο Θεός έχει δικό Του Λαό, την δική Του πολύ μικρή μερίδα πιστών) ὄψεται τὴν δόξαν Κυρίου (την Ορθή Λατρεία Κυρίου: Φανέρωση-Θεοφάνεια-Επιφάνεια της Αγίας Τριάδος), καὶ τὸ ὕψος τοῦ Θεοῦ (“Υψούτε Κύριον τον Θεόν ημών” – ας το κρατήσουμε ιδιαιτέρως στη μνήμη μας αυτό το διάψαλμα, θα το δούμε και πιο κάτω). Ἰσχύσατε χεῖρες ἀνειμέναι, καὶ γόνατα παραλελυμένα. Παρακαλέσατε, καὶ εἴπατε τοῖς ὀλιγοψύχοις τῇ διανοίᾳ· Ἰσχύσατε καὶ μὴ φοβεῖσθε· ἰδοὺ ὁ Θεὸς ἡμῶν (ο ΘΕΟΣ Χριστός, ο “Χριστός - Κύριος”) κρίσιν ἀνταποδίδωσι (η κρίση της συγχωρήσεως και η ανταπόδοση της σωτηρίας), καὶ ἀνταποδώσει, αὐτὸς ἥξει (οπωσδήποτε θα έλθει σωματικώς, θα φανερωθεί οφθαλμοφανώς) και σώσει ἡμᾶς... Καὶ ἔσται ἐκεῖ ὁδὸς καθαρά, (Πίστη Καθαρή, Δόξα και Λατρεία Καθαρή, “Ήχος Καθαρός εορταζόντων”) καὶ ὁδὸς ἁγία κληθήσεται (η Μία και Μόνη Οδός, η Αγία Πίστη, η Αγία Ορθοδοξία!), οὐ μὴ παρέλθῃ ἐκεῖ ἀκάθαρτος (δεν θα διαβεί αιρετικός, καθότι η μεγαλύτερη ακαθαρσία, κατά τους Αγίους Πατέρες, είναι η αίρεση ως διαστροφή της αληθείας και δευτερευόντως η αμαρτία εν γένει), οὐδὲ ἔσται ἐκεῖ ὁδὸς ἀκάθαρτος (δεν θα συνυπάρξει η Αλήθεια με την αίρεση και την βλασφημία, δεν θα βρεθεί ετερόδοξος εκεί κι’ όταν αυτό συμβεί, δεν θα’ ναι η Εκκλησία του Χριστού αυτή, η Διαχρονική), οἱ δὲ διεσπαρμένοι (η Διασπορά, οι πιστοί όπου γης) πορεύσονται (ασφαλώς και σταθερώς) ἐπ᾽ αὐτῆς, καὶ οὐ μὴ πλανηθῶσι (σε τραγική αντίθεση με ιερείς κι’ αρχιερείς και εκλεκτούς γέροντες οι οποίοι θα Συν-πορεύονται με την Παναίρεση του Οικουμενισμού). Καὶ οὐκ ἔσται ἐκεῖ λέων, οὐδὲ τῶν πονηρῶν θηρίων (τα κακά θηρία=οι Οικουμενιστές), οὐ μὴ ἀναβῇ εἰς αὐτήν, οὐδὲ μὴ εὑρεθῇ ἐκεῖ· ἀλλὰ πορεύσονται ἐν αὐτῇ λελυτρωμένοι καὶ συνηγμένοι ὑπὸ Κυρίου (έτσι ονομάζονται οι συνειδητοί και ευγνώμονες Ορθόδοξοι Πιστοί. Το “λελυτρωμένοι” κυριότατα αναφέρεται στην λύτρωση από την αίρεση και την πλάνη και όχι στην ηθική λύτρωση υπό της οποίας βρισκόμαστε διαρκώς και ισοβίως υπό την προϋπόθεση της μετανοίας). Καὶ ἀποστραφήσονται, (το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το “αποστραφήσονται”, αναφέρεται κυριότατα στην αποστροφή της πλάνης. Το “αποστρέφομαι” εδώ σημαίνει απαρνούμαι, απομακρύνομαι, αποκόπτομαι και αποτειχίζομαι, δεν συστοιχίζομαι με την αίρεση και δεν συνυπάρχω με την πλάνη), καὶ ἥξουσιν εἰς Σιὼν μετ᾽ εὐφροσύνης καὶ ἀγαλλιάσεως, καὶ εὐφροσύνη αἰώνιος ὑπὲρ κεφαλῆς αὐτῶν· ἐπὶ γὰρ τῆς κεφαλῆς αὐτῶν αἴνεσις καὶ ἀγαλλίαμα, καὶ εὐφροσύνη (ευδοκία) καταλήψεται αὐτούς...” Το “ευ-φροσύνη” είναι συνώνυμο σω-φροσύνης (σώας τα φρένας) και επώνυμο της Ευ-δοκίας! Αναφαίρεται όχι τόσο στην πνευματική χαρά αλλά πρωτίστως στην Ορθή Φρόνηση, “ευ-φρονώ και ευ-δοκώ” = σκέπτομαι και θεωρώ ορθώς, πιστεύω ορθώς, έχω Ορθή Πίστη. Η Αγία Ορθόδοξη Πίστη μας είναι Τριαδολογική καθώς “ο Θεός ημών Τριαδικός εστί.” Η Ευδοκία συνιστά και συστύνει την δοξολογική, λατρευτική προσκύνησι της Αγίας Τριάδος. Το Απολυτίκιο των Θεοφανείων, ακραιφνώς θεολογικό (όπως τα 99% των Απολυτικίων), αμεσότατα και απερίφραστα δογματίζει: “Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις!” Η ευδοκία συνυφαίνει κι’ αποφαίνεται την εμφάνειαν της Αγίας Τριάδος. Ο Μέγας Άγιος και Μέγιστος Πατήρ της Εκκλησίας μας, Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, “την εμφάνειαν ποιούμενος”, ποιώντας την ορθή έννοια των Θεοφανείων, με δίψα ακόρεστη και μέθη θεϊκή, μας κερνά γλυκύτητα ξέχωρη χρυσών αποφθεγμάτων: “Ἀκόρεστος γὰρ ἡ γλυκύτης τῶν πνευματικῶν λογίων!…. Ὅπερ καὶ ὁ προφήτης ἐκ τῶν ἑκατέρων τὴν ἐμφάνειαν ποιούμενος ἐκέκραγεν· Ὑψοῦτε Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ προσκυνεῖτε τῷ ὑποποδίῳ τῶν ποδῶν αὐτοῦ!” (Λόγος εις τα Άγια Θεοφάνεια). Το “υψούτε” εδώ σημαίνει δοξάσατε! Για αυτό το λόγο και ο Υψωθείς εν τω Σταυρώ εκουσίως λέγεται και “Ο Βασιλεύς της Δόξης!” Δεν Υπάρχει μεγαλύτερη δόξα από το να υψούται εν Σταυρώ ο Θεός και Βασιλεύς των Όλων. Είναι ασύγκριτη, ανήκουστη, τιτάνια και υπερουράνια η Δόξα της Ενσαρκώσεως, της Βαπτίσεως, της Μεταμορφώσεως, της Άκρας Ταπεινώσεως, της Σταυρικής Θυσίας και της Αναστάσεως. Το εξαίσιο Σάλπισμα των Θεοφανείων είναι η απόδοση Ορθής Δόξης και Ορθής Λατρείας στον Χριστό! “Θεοφανείας Σου Χριστέ!” Θεοφάνεια δεν έχουμε μόνο κατά την Βάπτιση. Και η Ανάσταση αυτή, Θεοφάνεια είναι! Τί λέγω; Ολόκληρη η ζωή και το κήρυγμα του Χριστού, αδιάλειπτα Θεοφάνεια είναι! “Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος!” (Ιωάν. ζ’ 46). Ευδοκία λοιπόν, είναι η εξύψωσις της δοξασίας της Θεότητος του Χριστού. “Χριστός γεννάται δοξάσατε (Αυτόν)! Χριστός εξ’ ουρανών, απαντήσατε (Αυτόν)!” Η σιωπηλή αυτή Αντωνυμία, δεν είναι και τόσο “σιωπηλή”... Εκκωφαντικά ηχεί και τρανώτατα διαλαλεί την Θεότητα του Ιησού: “Ούτος εστίν ο Αληθινός ημών Θεός!” Πως όμως να Τον δοξάσουμε; Τίνι τρόπω; Υπάρχει Ορθή και λανθασμένη δόξα… Το “ευ” στην περίπτωση αυτή, πιο πολύ σημαίνει “ορθή” παρά απλώς “καλή”. Η ΕΥΔΟΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΩΝΗΜΗ ΤΗΣ ΕΥΔΟΞΙΑΣ ΚΙ ΕΠΩΝΥΜΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ! Η Ορθοδοξία είναι η Μόνη Αληθινή, Ορθή δόξα του Μόνου Αληθινού Θεού. Τα Θεοφάνεια σημαίνουν Φανέρωση του Θεού και φανέρωση - αποκάλυψη της Ευδοκίας του Θεού, δηλ. της Ορθής Δόξης και Ορθής Λατρείας. Τα Θεοφάνεια σημαίνουν την φανέρωση-αποκάλυψη της Θεότητος του Χριστού. Το δηλώνει δυναμικά και η Ευχή του Καθαγιασμού των υδάτων και παιανίζει απανωτά: “Εσύ ‘σαι ακριβώς ο Θεός μας, που προσδοκούσαμε να έλθει!”: “Συ εἶ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ δι᾽ ὕδατος κατακλύσας ἐπὶ τοῦ Νῶε τὴν ἁμαρτίαν. Συ εἶ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ διὰ θαλάσσης ἐλευθερώσας ἐκ τῆς δουλείας Φαραώ, διὰ Μωϋσέως, τὸ γένος τῶν Ἑβραίων. Συ εἶ ὁ Θεὸς ἡμῶν ὁ διαρρήξας πέτραν ἐν ἐρήμῳ, καὶ ἐρρύησαν ὕδατα, καὶ χείμαρροι κατεκλύσθησαν, καὶ διψῶντα τὸν λαόν σου κορέσας. Συ εἶ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ δι᾽ ὕδατος καὶ πυρός, διὰ τοῦ Ἡλίου, ἀπαλλάξας τὸν Ἰσραὴλ ἐκ τῆς πλάνης τοῦ Βάαλ. Αυτός καὶ νῦν, Δεσπότα, ἁγίασον τὸ ὕδωρ τοῦτο, τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ. (ἐκ γ’). Και αγιάζει ο Χριστός τα Ιορδάνεια Νάματα με το Πανάγιον Αυτού Σώμα και τινάζεται Ευθύς από του ύδατος! (Ματθ. γ’ 16). Εκτινάζεται αποτόμως Ως Απολύτως Αναμάρτητος “εξ’ άκρας συλλήψεως” ευθύς έξω “ο μη γνους αμαρτίαν! Εμείς ως χοϊκοί και όντως αμαρτωλοί, παραμένουμε επί τούτου κάποιο χρονικό διάστημα μέσα στο νερό. Ο Χριστός όμως Όχι. Ποιός λοιπόν είναι Αυτός ο Ένδοξος, ο Οποίος υπέρ αδόξων βαπτίστηκε; Και ποιός είν’ Αυτός ο Οποίος εξ’ ουρανού ακούστηκε; 

Ας μας απαντήσει, εν υπεροχική κατακλείδι, ο Μέγιστος Χρυσόστομος: “Τίς ἐστιν οὗτος; πρὸς ἀλλήλους ζητοῦσιν, ἐβόησεν ὁ Πατὴρ, λέγων· Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητὸς, ἐν ᾧ ηὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε. Βοᾷ τὴν εἰς τὸν Υἱὸν ὁ γεννήτωρ φιλοστοργίαν, ἵνα μάθῃς τὴν τοῦ Κτίστου περὶ τὸν κόσμον διάθεσιν, ὅτι τοιοῦτον ὑπὲρ τῶν τοιούτων δούλων Υἱὸν ἀπέδωκεν, ὑπὲρ μισουμένων τὸν ποθούμενον, ὑπὲρ ἁμαρτωλῶν τὸν ἀναμάρτητον, ὑπὲρ ἀδόξων τὸν ἔνδοξον. Δοξάσωμεν οὖν τὸν ἐπιφανέντα Δεσπότην σὺν τῷ Πατρὶ, καὶ τὸν Υἱὸν, καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα, νῦν, καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν!

Νικόλαος Πανταζής

Πηγή: http://353agios.blogspot.gr/2016/01/blog-post_3.html

Η ΨΥΧΗ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΗ ΜΥΛΟΠΕΤΡΑ (Ἁββάς Κασσιανός)

Η ΨΥΧΗ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΗ ΜΥΛΟΠΕΤΡΑ
(Ἁββάς Κασσιανός)

Ο ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ. 

ΡΩΤΑ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΜΩΥΣΗ ΓΙΑΤΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΗ ΜΥΛΟΠΕΤΡΑ;

Αυτή την εσωτερική εργασία την καταλαβαίνουμε καλύτερα αν παρομοιάσουμε την ψυχή μέ μια μυλόπετρα, την όποια γυρίζει τό ρεύμα τού νερού συνεχώς γύρω από τον άξονά της, καί ή όποια ποτέ δεν σταματάει να γυρίζει ενόσω τό νερό τρέχει. Αλλά ό μυλωνάς έχει τη δυνατότητα να αποφασίσει αν θα αλέσει σιτάρι, βρώμη ή ζιζάνια. Ό μύλος υποχρεώνεται να αλέσει ότι τού ρίχνει ό μυλωνάς.

Τό ίδιο συμβαίνει καί στην ψυχή τού ανθρώπου. Μέσα στις δοκιμασίες της ζωής μπαίνει ή ψυχή σε κίνηση από τούς χειμάρρους τών πειρασμών πού την κατακλύζουν καί δεν μπορεί πια να ελευθερωθεί από τό ρεύμα τών λογισμών. Ή ίδια όμως ή ψυχή, μέ τον αγώνα της καί μέ την προσοχή της, φροντίζει για τό είδος τών λογισμών πού πρέπει να δέχεται ή να απορρίπτει. 

Διότι, όπως είπαμε παραπάνω, εάν διαρκώς φέρνουμε στη μνήμη μας τις Θείες Γραφές καί αν ανεβάζουμε τό νου μας ψηλά, ώστε να ασχολείται μέ πνευματικά πράγματα καί να επιθυμεί την τελειότητα καί τη μέλλουσα μακαριότητα, επόμενο είναι ότι απ’ αυτή την πνευματική ενασχόληση του νου μας, θα μάς έρχονται καί πνευματικοί λογισμοί. Καί αυτοί οι λογισμοί θα κάνουν τό νου να εντρυφά σε ότι είχε πριν μελετήσει. ’Αν όμως μάς καταλάβει ή οκνηρία καί ή απροσεξία, κι αν ξοδεύουμε τον καιρό μας σε άσκοπη φλυαρία ή αν μπλέξουμε στις μέριμνες τούτου του κόσμου καί στις μάταιες επιθυμίες, τότε θα ξεφυτρώσουν ζιζάνια, τά όποια στη συνέχεια θα απλωθούν καταστρεπτικά στην καρδιά μας. Καί τότε, όπως είπε ό Κύριος καί Σωτήρας μας, εκεί όπου είναι ό θησαυρός τών έργων μας καί τών επιδιώξεων μας, εκεί θα βρίσκεται καί ή καρδιά μας (Ματθ. 6, 21).

Πηγή: agiosioannisprodromos.blogspot.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ 2017 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

Ευλαβική αναφορά στον Άγιο Μελέτιο Γαλησιώτη τον Ομολογητή

Τον παρόν άρθρο αφιερώνεται 
στον Γέροντα Σάββα Λαυριώτη 
και στους ελάχιστους Πατέρες
που έσωσαν, μετά την Ψευδοσύνοδο, 
την αξιοπρέπεια του Ορθοδόξου Μοναχισμού. 

Ο Άγιος Μελέτιος γεννήθηκε στον Πόντο περί το 1209. Μετά την βάπτιση του μικρού Μιχαήλ (αυτό ήταν το κοσμικό όνομα του Αγίου), ο πατέρας του Γεώργιος είδε σε όνειρο έναν ιερωμένο να του ζητάει το χρυσό εγκόλπιο που φορούσε. Ο βιογράφος του Αγίου, Φιλαδελφείας Μακάριος Χρυσοκέφαλος, σχολιάζοντας το όνειρο, γράφει πως το όνειρο δήλωνε πως το χρυσό αυτό παιδί θα γινόταν σκεύος τίμιο του Θεού και επισημαίνει πως αυτήν την ερμηνεία σκέφτηκε και ο πατέρας του. 

Όντως όταν ο Μιχαήλ μεγάλωσε πήρε την απόφαση να αφιερωθεί στον Χριστό και να γίνει μοναχός. Ξεκίνησε αρχικά για τους Αγίους Τόπους. Φθάνοντας στον ποταμό Πακτωλό, τον βρήκε πλημμυρισμένο και μη έχοντας τρόπο να περάσει άρχισε να προσεύχεται. Μόλις ολοκλήρωσε την προσευχή έγινε μετάρσιος και βρέθηκε στην αντίπερα όχθη! Μετά από πολλές κακουχίες έφθασε στους Αγίους Τόπους και προσκύνησε τα Άγια Προσκυνήματα. Έπειτα έγινε δόκιμος μοναχός στο όρος Σινά, αλλά επειδή κατέπληξε τους εκεί Πατέρες με την αρετή του, έφυγε νύχτα, για να μην νικηθεί από τους λογισμούς της υπερηφανείας, και πήγε στα Ιεροσόλυμα, όπου αξιώθηκε να δει το μέγα θαύμα του Αγίου Φωτός. Μετά από έρευνα καταλήγει να μονάσει στη Μονή του Αγίου Λαζάρου στο Γαλήσιο όρος, κοντά στην Έφεσο της Μικράς Ασίας, λαμβάνοντας, με το Μέγα Αγγελικό Σχήμα, το όνομα Μελέτιος.

Εκεί κατέστη Ολυμπιονίκης της πνευματικής αθλήσεως, αφού κανένα είδος αρετής δεν υπήρχε, το οποίο να μη μετήλθε ο Άγιος. Όλη την ημέρα υπηρετούσε τις ανάγκες της μοναστικής αδελφότητας. Όλη τη νύχτα σχόλαζε στις προσευχές, στους ύμνους και στην ανάγνωση των θείων Γραφών. Δεν υπήρχε για εκείνον ούτε κρεβάτι, ούτε στρώμα, ούτε κάλυμμα, αλλά δεμένος με ένα σκοινί από τον τοίχο του κελιού του, μόλις που κοιμόταν ελάχιστα! Υπήρχαν δε και εβδομάδες που έμενε τελείως άυπνος, με την χάρη του Θεού!

Αφού έγινε εγκρατής των Γραφών, δεν σιώπησε κλεισμένος στη Μονή του όταν κινδύνεψε η Ορθοδοξία, αλλά με ορμητήριο το Ασκητήριό του στο Όρος του Αυξεντίου, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη, στη Βιθυνία της Μικράς Ασίας, περιερχόταν τις γύρω πόλεις και χωριά στηρίζοντας τους Ορθοδόξους στην ευσέβεια. Διότι τότε ήταν στον αυτοκρατορικό θρόνο ο Μιχαήλ ο Η΄ ο Παλαιολόγος (βασ. 1259-1282) και στον πατριαρχικό ο Ιωάννης Βέκκος (πατρ. 1274-1283 - ο Βέκκος ήταν αρχικά υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, και γι' αυτό φυλακίστηκε, αλλά στην φυλακή μεταστράφηκε, με αποτέλεσμα ο αυτοκράτορας να τον κάνει Πατριάρχη!), αμφότεροι φανατικοί υπέρμαχοι της ενώσεως με τους παπικούς. Με την ψευδοσύνοδο της Λυών (1274), όταν οι ενωτικοί πίεζαν αφόρητα τους Ορθοδόξους να δεχθούν την ένωση με τον Πάπα, ο Μελέτιος ανεδείχθη ατρόμητος υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, ενώ δεν αναγνώριζε τον επίσημο Πατριάρχη Ιωάννη Βέκκο, αλλά τον "καθηρεμένο" Ιωσήφ (Άγιος Ιωσήφ Κωνσταντινουπόλεως ο Α΄, μνήμη 30 Οκτωβρίου - μάλιστα ο Πατριάρχης Ιωσήφ θέλησε να τον χειροτονήσει Πρεσβύτερο, αλλά ο Άγιος από ταπείνωση αρνήθηκε).

Άραγε και στην εποχή του φιλοπαπικού Βέκκου, δεν θα έλεγαν στους πιστούς, 

ότι όποιοι δεν υπακούν στον πατριάρχη, είναι "εκτός Εκκλησίας";

Όταν ο αυτοκράτορας και ο πατριάρχης άρχισαν τις διώξεις των γνησίων Ορθοδόξων, ο Άγιος Μελέτιος μαζί με τον συνασκητή του Ιερομόναχο Γαλακτίωνα τον Γαλησιώτη, παρουσιάστηκαν εμπρός στον Αυτοκράτορα και τον έλεγξαν για την πλάνη του, τονίζοντάς του την Ορθόδοξη Διδασκαλία και το ότι δεν πρέπει να υπάρχει κοινωνία με την αίρεση των Λατίνων. Ο Αυτοκράτορας τότε τους φυλάκισε και, αφού είδε ότι παρέμεναν άκαμπτοι, τους εξόρισε στην Σκύρο, με την κατηγορία, ότι ο μεν Γαλακτίων τον κατήγγειλε ψευδώς ότι χρησιμοποιεί άζυμα, ο δε Μελέτιος τον εξύβρισε αποκαλώντας τον "νέο Ιουλιανό". Από την Σκύρο, στην οποία αφήνουν τον Γαλακτίωνα, μεταβιβάζουν τον Μελέτιο στην Ρώμη, ενώπιον του Πάπα για να διαλεχθεί μαζί του. Ο Πάπας αντί για διάλογο, τον κλείνει στην ειρκτή για επτά χρόνια!!! Έπειτα με διαταγή του Αυτοκράτορα μεταφέρεται ξανά στην Σκύρο, όπου ήταν ακόμη έγκλειστος ο Γαλακτίων.

Μετά από πιέσεις φιλενωτικών Επισκόπων - και μάλιστα του ιδίου του Πατριάρχου Ιωάννη Βέκκου - προς τον Αυτοκράτορα, ότι πρέπει να... βασανιστούν περισσότερο ώστε ή να προσέλθουν προς την "ορθοδοξία" τους (δηλαδή την ένωση με τον Πάπα) ή να θανατωθούν, αποστέλλεται βασιλικό πλοίο παραλαμβάνει την ιερά ξυνωρίδα και την οδηγεί στην Κωνσταντινούπολη, στην φρικτή φυλακή των Νουμέρων (για την οποία ο λόγιος Μιχαήλ Γλυκάς είχε γράψει: "Άδην καλώ τα Νούμερα τα χείρω και του Άδου, όσον και γαρ εις κάκωσιν νικώσι και τον Άδην"). 

Μετά από λίγες ημέρες ο Αυτοκράτορας διέταξε να τους φέρουν μπροστά του και τους πίεσε να δεχθούν την ένωση και να κοινωνήσουν μαζί τους. Οι Άγιοι αρνήθηκαν και ο βασιλιάς διέταξε να τους ραβδίσουν ανηλεώς επί ώρες. Μετά το μακάβριο βασανιστήριο οι Ομολογητές έμειναν σαν νεκροί κάτω στην γη και όταν συνήλθαν κάπως, οδήγησαν τον μεν Γαλακτίων στην φυλακή, ενώ τον Μελέτιο τον κρέμασαν σε ένα ξερό δέντρο. Μόλις όμως το σώμα του Αγίου, που ταλαντευόταν στο σκοινί, ακούμπησε στο ξερό δέντρο, αυτό έβγαλε φύλλα και ταυτόχρονα άνθισε!!! Μόλις πληροφορήθηκε το θαύμα ο Αυτοκράτορας προσπάθησε πάλι να πείσει τον Μελέτιο να έλθει σε κοινωνία μαζί τους, αλλά ο Άγιος αρνήθηκε σθεναρώς.

Τότε ο Αυτοκράτορας διέταξε να κλειστούν πάλι στην φυλακή, αφού πρώτα βγάλουν τα μάτια του Γαλακτίωνος, για να μη μπορεί να λειτουργεί, και κόψουν την γλώσσα του Μελετίου για να μη μπορεί να ελέγχει την κακοδοξία και να διδάσκει την Ορθοδοξία... Αλλ' ω, του θαύματος! Ο Γαλακτίων θαυματουργικώς λειτουργούσε και άνευ οφθαλμών, ο δε Μελέτιος και χωρίς γλώσσα μπορούσε να μιλήσει και να στηλιτεύει την πλάνη!

Λίγο καιρό μετά ο Μιχαήλ πέθανε και ανέβηκε στον θρόνο ο Ανδρόνικος ο Β΄, ο οποίος απελευθέρωσε από τις φυλακές τους Ορθοδόξους. Τρία έτη μετά (1286) κοιμήθηκε εν ειρήνη ο Υπέρμαχος της Ορθοδοξίας Μελέτιος, αφήνοντας τρανό παράδειγμα Ομολογίας στις επόμενες γενεές Ορθοδόξων!
Ο Όσιος και Ομολογητής Μελέτιος άφησε πολύτιμη παρακαταθήκη τα εξαιρετικά συγγράμματά του, επτά τον αριθμό, άπαντα σε στίχους (σύνολο 20.000 στίχοι!). Το γνωστότερο και μεγαλύτερο έργο του (15.000 στίχοι σε 190 κεφάλαια-βαθμίδες) είναι η περίφημη "Αλφαβηταλβάτητος".

Να σημειωθεί δε ότι όλα τα έργα του, ο Όσιος Μελέτιος, τα έγραψε κατά την πολυετή παραμονή του στην φυλακή!
Του κλεινού τούτου Ομολογητού η αγία μνήμη τιμάται στις 19 Ιανουαρίου εκάστου έτους.
Αιωνία του η μνήμη! Είθε να πρεσβεύει υπέρ των γνησίων τέκνων της Ορθοδόξου Εκκλησίας!

Νικόλαος Μάννης

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/01/blog-post_11.html

ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (Μέγας Βασίλειος)

ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
(Μέγας Βασίλειος)

Από τα δόγματα και τας αληθείας  που φυλάσσει η Εκκλησία άλλα μεν τα έχομεν πάρει από την γραπτήν διδασκαλίαν, άλλα δε, που μυστικώς έφθασαν μέχρις ημών εκ της παραδόσεως των αποστόλων, τα εκάμαμεν δεκτά. Και τα δύο στοιχεία, και η γραπτή και η άγραφος παράδοσις, έχουν την αυτήν σημασίαν διά την πίστιν. Και κανείς εξ όσων έχουν και μικρά γνώσιν των εκκλησιαστικών θεσμών δεν θα εγείρει αντίρρησιν επ’ αυτών.

Διότι αν επιχειρούσαμεν να εγκατελείψωμεν όσα εκ των εθών είναι άγραφα, διότι δήθεν δεν έχουν μεγάλην σημασίαν, χωρίς να το καταλάβωμεν θα εζημιώναμεν το Ευαγγέλιον εις την ουσίαν του ή μάλλον θα μετετρέπαμεν το κήρυγμα εις κενόν νοήματος όνομα. Λόγου χάριν (δια να θυμηθώ το πρώτον και πιο συνηθισμένον απ’ όλα), ποιος εδίδαξε γραπτώς ότι οι ελπίζοντες εις το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού φανερώνουν αυτήν την πίστιν των με το να κάνουν το σημείο του Σταυρού; Το να στρεφώμεθα προς Ανατολάς κατά την προσευχήν ποιον γραπτόν έργον μας το εδίδαξε; Τους λόγους της επικλήσεως κατά τον αγιασμό του άρτου της θείας ευχαριστίας  και του ποτηρίου, ποιος εκ των αγίων μας τους άφησε γραπτώς; Δεν αρκούμεθα ασφαλώς εις αυτά που οι απόστολοι ή το Ευαγγέλιον μνημονεύουν, αλλά προ της Ευχαριστίας και μετά από αυτήν λέγομεν και άλλα, διότι εδιδάχθημεν από την άγραφον διδασκαλίαν ότι έχουν μεγάλην δύναμιν εις την επιτέλεσιν του Μυστηρίου.

Ευλογούμεν επίσης και το ύδωρ του βαπτίσματος και το έλαιον του Χρίσματος και ακόμη και αυτόν που βαπτίζεται. Από ποια γραπτά κείμενα τα επήραμεν αυτά; Δεν τα γνωρίζαμεν από την σιωπηράν και μυστικήν παράδοσιν; Ποιος γραπτός λόγος διδάσκει την δια του ελαίου χρίσιν; Από πού επήραμεν το να βαπτίζωμεν τρεις φοράς εις το ύδωρ τον άνθρωπον; Και τα άλλα ακόμη τα σχετικά με το βάπτισμα, όπως η αποκήρυξις του Σατανά και των αγγέλων αυτού, από ποιον σύγγραμα διδάσκονται; Δεν προέρχονται όλα αυτά από αυτήν την μη δημοσιευθείσαν και μυστικήν διδασκαλίαν, την οποίαν διετήρησαν οι πατέρες μας εν σιγή χωρίς να τη πολυερευνούν και να την περιεργάζονται, επειδή ορθώς είχαν μάθει, ότι πρέπει με τη σιωπήν να προστατεύομεν την σεμνότητα των μυστηρίων; Διότι πώς ήτο δυνατόν να διακηρυχθεί το νόημα αυτών τα οποία ούτε να ιδούν επιτρέπεται όσοι είναι αμύητοι; Τι επεδίωκεν άραγε ο μέγας Μωυσής με το να καθορίσει ότι δεν ημπορούν όλοι να εισέρχονται εις το ιερόν; Τους βεβήλους δεν τους επέτρεψεν ούτε εντός των περιβόλων να εισέρχονται˙ αφού δε άφησε τα προαύλια μόνον δια τους καθαρωτέρους, τους Λευίτας μόνον έκρινε ως αξίους να προσφέρουν λατρείαν εις τον Θεόν. Ενώ δε  εξεχώρισεν ως έργον των ιερέων τα σφάγια και τα ολοκαυτώματα και όλην την άλλην ιερουργίαν, επέτρεψε εις ένα μόνον, τον αρχιερέα να εισέρχεται εις τα άδυτα. Και δι’ αυτόν καθώρισε να εισέρχεται όχι πάντοτε, αλλά κατά μίαν μόνον ημέραν του χρόνου και κατά ωρισμένην ώρα, ώστε να εποπτεύει τα Άγια των Αγίων με θάμβος, λόγω του ότι θα ήτο τούτο κάτι ασυνήθιστον και ξεχωριστόν.

Εγνώριζε καλώς ο σοφός Μωυσής ότι εύκολα περιφρονεί κανείς το συνηθισμένον και ευκολοπλησίαστον, το απομεμακρυσμένον όμως και σπάνιον το θεωρεί κατά φυσικήν ακολουθίαν ως περισπούδαστον. Κατά τον ίδιο τρόπον λοιπόν και οι απόστολοι και πατέρες που έθεσαν εξ αρχής τους εν τη Εκκλησία θεσμούς επεδίωκαν να διαφυλάξουν με τη μυστικότητα και την σιωπήν την σεμνότητα των Μυστηρίων. Άλλωστε παύει να είναι μυστήριον αυτό που εύκολα το πληροφορείται ο οιοσδήποτε.

Αυτό είναι το νόημα της αγράφου παραδόσεως˙ να μη αμεληθή και περιφρονηθή η γνώσις των δογμάτων από τους πολλούς λόγω συνηθείας. Υπάρχει διαφορά μεταξύ δόγματος και κηρύγματος. Το δόγμα σιωπάται˙ τα κηρύγματα δημοσιεύονται. Ένα είδος σιωπής είναι και η ασάφεια της Γραφής, με την οποία καθιστά αυτή δυσχερή την κατανόηση των δογμάτων επ’ ωφελεία των αναγνωστών.

Δι’ αυτόν τον λόγον, ενώ όλοι στρεφόμεθα κατά την προσευχήν προς ανατολάς, ολίγοι γνωρίζομεν  ότι επιζητούμεν έτσι την παλαιάν πατρίδα, τον παράδεισον, τον οποίον εφύτευσεν ο Θεός εις την Εδέμ που ευρίσκεται προς ανατολάς. Όρθιοι προσφέρομεν τας ευχάς κατά την ημέραν της Κυριακής˙ δεν γνωρίζουμε όμως όλοι τον λόγον. Όχι μόνον διά να υπενθυμίσουμε εις τους εαυτούς μας, με την στάσιν μας κατά την αναστάσιμον ημέραν, την Χάριν που μας εδόθη, ότι δηλαδή αναστηθήκαμεν μαζί με τον Χριστόν και εμείς και οφείλομεν να επιδιώκωμεν τα άνω, αλλά και διότι φαίνεται ότι είναι αυτή και μία εικών της μελλούσης ζωής.

Διά τούτο ενώ είναι η αρχή των ημερών της εβδομάδος, δεν ωνομάσθη από τον Μωυσή πρώτη, αλλά μία. ‘‘Έγινε, λέγει, βράδυ, ήλθε κατόπιν το πρωί, και έχομεν έτσι μίαν ημέραν’’ (Γεν.1,5). Και τούτο διότι η ίδια ημέρα κάνει τον αυτόν κύκλον πολλάς φοράς. Είναι μία λοιπόν αυτή ημέρα, και συγχρόνως ογδόη και φανερώνει την μίαν πράγματι και αληθινήν ογδόη ημέραν, εις την οποίαν αναφέρεται και ο ψαλμωδός εις μερικάς επιγραφάς  των ψαλμών, την κατάστασιν που θα διαδεχθή αυτόν τον χρόνον, την ατελείωτον ημέραν, την αβασίλευτον, που δεν τη διαδέχεται η νύκτα, τον ατελείωτον εκείνον και αγέραστον αιώνα.

Αναγκαστικώς λοιπόν η Εκκλησία διδάσκει εις τα τέκνα της να προσεύχονται κατ’ αυτήν την ημέραν όρθιοι, ώστε με τη διαρκή υπόμνησιν της αιωνίου ζωής να μη παραμελούμεν τα εφόδια διά την εκεί μετάβασίν μας. Ολόκληρος δε η περίοδος της πεντηκοστής είναι υπόμνησις της εις το μέλλον αναμενόμενης αναστάσεως. Διότι εάν η μία εκείνη και πρώτη ημέρα επταπλασιασθή επτά φοράς, συμπληρώνει τας επτά εβδομάδας της ιερά περιόδου της Πεντηκοστής. Άρχεται δηλαδή από Κυριακήν και τελείωνει πάλιν εις Κυριακήν και επαναλαμβάνεται ενδιαμέσως πεντήκοντα φοράς ο αυτός κύκλος της ημέρας. Μιμείται δια τούτο την αιωνιότητα και είναι ομοία προς αυτήν˙ όπως εις την κυκλικήν κίνησιν, αρχίζει από τα ίδια σημεία και τελειώνει πάλιν εις τα ίδια. Κατ’ αυτήν λοιπόν την ημέραν οι θεσμοί της Εκκλησίας μας εδίδαξαν να προτιμώμεν την ορθίαν στάσιν, σαν να μεταφέρουν έτσι με τη διαρκή υπόμνησιν τον νουν μας από τα παρόντα εις τα μέλλοντα. Και μετά από κάθε γονυκλισίαν επίσης εγειρόμεθα, διά να δείξομεν έτσι ότι λόγω της αμαρτίας επέσαμεν εις την γην, λόγω της φιλανθρωπίας όμως του κτιστού μας ωδηγηθήκαμε εις τον ουρανόν.

Δεν θα με φθάση η ημέρα διά να εκθέσω τα άγραφα Μυστήρια της Εκκλησίας.

(Μέγας Βασίλειος, ΕΠΕ, ΤΟΜΟΣ 10, ΕΡΓΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ)

Πηγή: alopsis.gr

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2016 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ 2016 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ

Μερικοὶ ἀδελφοὶ ποὺ ἀνήκουν εἰς τὸν χῶρο τοῦ πάτριου ἑορτολογίου καὶ κυρίως λόγω ἄγνοιας, μπερδεύονται καὶ συγχέουν τὴν πολιτικὴ πρωτοχρονιὰ μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ ζήτημα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἑορτολογίου. Ἡ σημερινὴ πολιτικὴ πρωτοχρονιὰ δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν θεία λατρεία καὶ μάλιστα ἐμεῖς οἱ χλευαστικῶς ἀποκαλούμενοι ''παλαιοημερολογίτες'' (σὲ ἀντιθέση μὲ τὴν Ἐπίσημη Ἐκκλησία), εἴμαστε σύμφωνοι μὲ τὸ νομοθετικὸ διάταγμα του 1923 καὶ συγκεκριμένα μὲ τὸ ἄρθρο 3 ὄπου ὁρίζει:

«Διατηρείται εν ισχύει το Ιουλιανόν Ημερολόγιον όσον αφορά εν γένει την Εκκλησίαν και τας θρησκευτικάς εορτάς»

Ἡ ἐκκλησιαστικὴ πρωτοχρονιὰ, εἴτε μὲ τὸ νέο εἴτε μὲ τὸ παλαιό, ξεκινᾶ τὴν 1η Σεπτέμβρη (ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου), καὶ δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν πολιτική. Ἀλλὰ οὔτε καὶ μὲ τὸ ζήτημα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἑορτολογίου ὑπάρχει σχέση. Ἐὰν ὑποθετικὰ οἱ πάντες ἀκολουθοῦσαν τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΚΑ καὶ μὲ βάση τὸ νομοθετικὸ διάταγμα ποὺ προαναφέραμε, σήμερα θὰ ἑόρταζαν καὶ πάλι πολιτικὴ πρωτοχρονιὰ μὲ τὴν διαφορὰ ὅτι σήμερα ἐκκλησιαστικὰ-ἐορτολογικὰ δὲν θὰ τιμούσαν τὸν Μ. Βασίλειο ἀλλὰ τὸν Ἅγιο Βονιφάτιο. Ἡ διαφορὰ μᾶς εἶναι ἐορτολογικὴ καὶ μόνο!

Μὲ λίγα λόγια ἠ σημερινὴ ἑορτὴ εἶναι πολιτικὴ καὶ ὄχι ἐκκλησιαστική καὶ ἐπίσης δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἑορτολογίου.

Πηγή: http://entoytwnika1.blogspot.gr/2016/01/blog-post.html

ΠΡΟ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ ΤΟΥ 2017 (τοῦ πατρός Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΠΡΟ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ ΤΟΥ 2017

Η ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΙΣ ΤΩΝ «ΛΥΚΩΝ»

Ἡ ὁλομέτωπος ἐπίθεσις τῶν διωκτῶν τῆς Χριστιανωσύνης καί κυρίως τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐντείνεται καί οἱ σατανολάτραι παγκοσμιοποιηταί, ἒχουν ἐξαπολύσει ὃλα των τά «ὃπλα» προκειμένου νά ἐξαλείψουν κάθε τί πού ἒχει σχέση μέ τήν Ἁγία μας τήν Πίστη.

Βλέπομε ὁλοκάθαρα τίς δόλιες ἐνέργειές των, οἱ ὁποῖες μέσω «νόμων», «διαταγμάτων», «ἐγκυκλίων» «ἀποφάσεων» κ.λπ., κατατείνουν στόν ἲδιο ἀντικειμενικό σκοπό. Τήν ἀποχριστιανοποίηση τῶν Λαῶν καί τήν διαγραφήν ἀπό τάς συνειδήσεις τῶν Λαῶν, κάθε εἲδους Ἱστορίας των, Ἠθῶν, Ἐθίμων, κ.λπ., προκειμένου νά δημιουργήσουν μία «γκρίζα», ἂμορφη, ἂνευρη καί ἂβουλη μᾶζα ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι θά ὑπακούουν στίς ἐντολές τοῦ «ἑνός» παγκοσμίου δικτάτορος τόν ὁποῖον ὑποκρύπτει ὁ ὃρος «πλανητάρχης» τόν ὁποῖον ἐθέσπισαν τά τελευταῖα χρόνια, προκειμένου νά «συνηθίσουν» οἱ ἂνθρωποι στό ἂκουσμά του καί νά τόν ἀποδέχωνται αὐτομάτως ὡς «ἀφέντη» τους καί «ἐπικυρίαρχό» τους, ἐκτελῶντας κάθε του ἐντολή ἀδιαμαρτυρήτως…!

Στό ὂνομα τῆς «βελτιώσεως» τῆς παρεχομένης «παιδείας», γράφουν νέα βιβλία, ἑτοιμάζουν νέες «διδασκαλίες» καί ὑποσκάπτουν τήν Ἐθνική καί Θρησκευτκή διαπαιδαγώγησιη τῶν νέων μας.
Τό φαινόμενο αὐτό, δέν εἶναι σχετικό μόνον με τήν Ἐλληνική πραγματικότητα, ἀλλά εἶναι πλέον ὁλοφάνερο πώς εὑρισκόμεθα εἰς τό μέσον μιᾶς παγκοσμίου συνωμοσίας (καί μή βιασθοῦν κάποιοι νά μᾶς χαρακτηρίσουν «συνωμοσιολόγους» ὃπως κάνουν γιά ὃλους αὐτούς που ἀποκαλύπτουν καί κοινοποιοῦν τά δόλια σχέδιά των) στρεφομένης ἐναντίον Τοῦ Χριστοῦ μας καί πρωτίστως τῆς φιλτάτης μας Ὀρθοδοξίας…!

Κάθε χρόνο, τέτοιες ἡμέρες, γεμίζουν τά Μέσα Μαζικῆς ΤΥΦΛΩΣΕΩΣ μέ ..«άποκαλύψεις» γιά τήν ζωήν καί τήν διδασκαλία Τοῦ Κυρίου μας, «ἀνακαλύπτουν» παπύρους, «εὐαγγέλια» κ.λπ. πού στρέφονται κατά τῆς Πίστεώς μας καί προξενοῦν σκανδαλισμούς καί ἀποπροσανατολισμόν στό Χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὃταν, μάλιστα, κάποιοι μέ ΜΗ ζέουσα Πίστη ἀκούουν τίς βρωμιές αὐτοῦ τοῦ εἲδους, «προβληματίζονται» καί μέ κλονισμένη τήν Πϊστη τους, στρέφονται σέ…«ἒρευνες», «μελέτες», «ἐνδοσκοπήσεις», « γιόγκα», καί λοιπές ἀηδίες, χάνοντας τήν ψυχή των καί γινόμενοι θύματα τῶν ἀντιχρίστων, αὐτῶν, διδασκαλιῶν…!

Καθημερινῶς, βλέπομε καί μία νέα ἐπίθεση ἐναντίον τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας.

Σεισμοί, λιμοί, πόλεμοι κ.λπ., δέν «βάζουν μυαλό» στούς «παγκοσμιοποιητές, πού ἐπιδιώκουν μετά μανίας τήν καταστροφή τοῦ Κράτους Τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐγκαθύδριση τοῦ «κράτους» τοῦ σκότους, μέ σατανιστές νά βγαίνουν ἀπο τίς φυλακές, «εὐρωπαίους» καί λοιπούς….προοδευμένους» νά προβάλλουν τίς συχαμερές τους συνήθειες, τῆς σαρκολατρείας, τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τῆς παιδεραστίας, τοῦ σατανισμοῦ κ.λπ., κατά τρόπον ἀπροκάλυπτον καί χωρίς καμμία ντροπή…!

Κάθε χρόνο, τέτοιες ἡμέρες, βρήσκουν νά ἐπιτεθοῦν κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ καί κατάντησαν τήν ἒκφραση «Χριστούγεννα», συνώνυμο τοῦ ἐμπορίου, τῆς αἰσχρῆς προσομοιώσεως τῶν Θείων Εἰκόνων μέ πρόστυχα γυμνά, καί μέ ἐντολές ὃπως ἡ περίφημη ἐντολή κάποιων «καθηγητῶν» πού διδάσκουν «μή μιλᾶτε στά παιδιά γιά τόν Ἃγιο Βασίλη», ἢ μέ τηλεοπτικές ἐκπομπές γεμᾶτες με ««ἁγιοβασίληδες» πού ἒχουν συζύγους, πού ἒχουν ἐργαστήρια μέ ..καλλικαντζάρους, πού ἀπευθύνονται στόν ἂκρατο καταναλωτισμό πού ἒχουν ἐπιβάλει στούς ἀνθρώπους καί στήν άποκοπή τῶν ἀνθρώπων, ἀπό κάθε εἲδους σχέση μέ τήν Πίστη μας καί τήν ΙΕΡΟΤΗΤΑ τῶν ἡμερῶν αὐτῶν…!

Ὁ Καλός Θεός μᾶς ἀξίωσε νά φθάσωμε καί ἐφέτος στίς Ἃγιες ἡμέρες τῶν Χριστουγένων.
Προσευχή καί ἂνοιγμα τῆς καρδιᾶς μας στόν ἐνανθρωπήσαντα Κύριό μας εἶναι αὐτά πού πρέπει νά κυριαρχοῦν στόν νοῦ τοῦ κάθε Πιστοῦ καί ΟΧΙ τό ὑλικό μέρος τῶν ἑορτασμῶν πού συνήθως ἀπασχολεῖ τό μέγιστο μέρος τῆς ἀνθρωπότητος.

Ἀκόμα καί στόν Πανάγιο Τάφο Τοῦ Κυρίου μας θέλησαν νά μποῦν προκειμένου νά δημιουργήσουν συζητήσεις καί ἐπειδή προσωπικῶς ΟΥΔΕΜΙΑΝ ἐμπιστοσύνην ἒχω στίς ἀγαθές των προθέσεις (εὒχομαι ὁλοψύχως νά κάνω λάθος) φοβοῦμαι πώς καί ἀπό αὐτό τό θέμα, κάτι θά «σκαρφιστοῦν» ὣστε νά ὑποβαθμίσουν τήν ἀξίαν Τοῦ Παναγίου αὐτοῦ Προσκυνήματος…!

«Ὑπουργοί» κόβουν ἀπό τά σχολικα βιβλία Θρησκευτικά καί Ἱστορία, διδάσκοντας τήν…πανθρησκεία καί τήν θρησκειολογία πού ὁδηγεῖ τά ἂπειρα και χωρίς «ἀντισώματα» μικρά παιδιά, σέ ἀτραπούς σκοτεινές καί γεμᾶτες ἀπό τήν …μαυρίλα τῶν γεμάτων βόρβορο ψυχῶν τῶν ἐμπνευστῶν τῶν βρωμερῶν αὐτῶν παρεμβάσεων…!
Στό περιβόητο «στέρν», ἐκεῖ πού ψάχνουν γιά σωματίδια πού θά τούς…δείξουν τό «πῶς ἒγινε τό σῦμπαν», ἒκαναν (κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες) ἀκόμα καί ἀνθρωποθυσία, μπροστά στό ἂγαλαμα τῆς σατανολατρικῆς «θεᾶς Κάλλι» πού το ἒχουν στήσει στήν εἲσοδό του…!

Ἡ ἐπίθεσις κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι, πλέον, φανερή.
Τήν ὁμολογοῦν πολλοί γνωστοί ἀναλυταί καί ΟΛΟΙ ὑποστηρίζου πώς κάτι φαίνεται νά τούς.. «χάλασε τήν… μαγιονέζα»…!
Ὁ Κύριός μας, ΔΕΝ θά μᾶς ἀφήση ἀνυπερασπίστους, ἀλλά πρέπει καί ἐμεῖς νά ΓΥΡΙΣΩΜΕ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ καί νά σκύψωμε τό κεφάλι σέ Προσευχές καί μετάνοια…!
Ἂς μή τούς κάνωμε τό χατῆρι (πολλές φορές τό ἒχω πεῖ αὐτό καί δέν θά βαρεθῶ νά τό ἐπαναλαμβάνω)
Ἡ ΕΛΠΙΔΑ πρέπει νά βασιλεύη σέ κάθε Χριστιανική ψυχή καί μέ τήν ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ μας, μποροῦμε νά ἀντιμετωπίσωμε καί αὐτήν τήν λαίλαπα, ὃπως ἒγινε ἐπί τόσους καί τόσους αἰῶνες διωγμῶν καί κατατρεγμῶν τῆς Πίστεώς μας.

Δέν πρέπει νά εἲμεθα..μοιρολάτρες.
Ναί. Τά πράγματα εἶναι πολύ δύσκολα.
Ναί. Μᾶς περιμένουν δοκιμασίες καί ἀγῶνες.
Ὃμως, ΟΛΑ αὐτά μπορεῖ τό πραγματικά Χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας Τοῦ Κυρίου μας νά τά ἀλλάξη, ἀλλάζοντας πρῶτα ἀπό ὃλα τόν ψυχισμό του καί ἐπανερχόμενο στήν σκέπη Τοῦ Κυρίου μας.
Ἐμπρός λοιπόν.
Ἂν αὐτοί ἐπιτίθενται, ἂς σαλπίσωμε και ἐμεῖς ΕΠΙΘΕΣΗ καί ἂς εἲμεθα βέβαιοι πώς στό τέλος θά κατατροπωθοῦν ΟΛΟΙ αὐτοί οἱ ὑπηρέται τοῦ σκότους.
Καί ἡ «ἐπίθεσή» μας, ὡς κύρια ὃπλα της θά ἒχη τήν ΠΡΟΣΕΥΧΗ καί την ΖΕΟΥΣΑ ΠΙΣΤΗ.

ΟΛΑ εἶναι δυνατά παρά Κυρίω. Καί διά τῆς Ποσευχῆς μας, μποροῦμε νά ἒχωμε τήν ὑπεροπλία ἒναντι ΟΛΩΝ αὐτῶν τῶν τυχάρπαστων και σκοταδόδουλων, ἒχοντες τήν στήριξιν καί τήν συμπαράστασιν Τοῦ Κυρίου μας πού ΔΕΝ θά μᾶς ἀφήση, ἐάν Τοῦ τό ζητήσωμε μέ «ἀνοικτή καρδιά» καί Ζέουσα Πίστη.

Εὒχομαι εἰς ὃλους ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ μέ Πνευμαική ἀνάταση καί μέ ἐκ βάθους καρδίας ΠΡΟΣΕΥΧΗ.
Ὁ νέος χρόνος ἂς εἶναι γιά ΟΛΟΥΣ γεμᾶτος Ὑγεία, Πνευματική σύνδεση μέ Τόν Κύριο Τῆς Πίστεώς μας καί ἡ πργματοποίησις τῶν Ἐλπίδων ΟΛΩΝ, θά ἒλθη μἐσα ἀπό τίς Προσευχές καί τίς γονυκλισίες ἐνώπιόν Του

Π. Ευθύμιος Μπαρδάκας 

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ

Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Θεανθρώπου και όχι η άνοιξη του καταναλωτικού παραλογισμού,η ανελέητη διάχυση μιας εμπρεύσιμης,κοσμικής αγάπης,η εκούσια συμμετοχή στην αγορά φρούδας Ελπίδας,που τάζουν οι επιχορηγούμενοι Έμποροι των οσονούπω,μαρκαρισμένων,καθεστωτικών Εθνών 

Τα Χριστούγεννα έρχονται. Για μας τους Ορθοδόξους του Πατρίου Ημερολογίου έχουν μια εξιδανικευμένη ιδιαιτερότητα και μια πνευματική αυθεντικότητα, όπως άλλωστε και όλες οι δεσποτικές εορτές. Είναι γιορτή, που μάθαμε, να την βιώνουμε αποκλειστικά στην πνευματική της οντότητα, στην Πατερική αναφορά της και στον ακαινοτόμητο προσανατολισμό της. Για τούτο και μόνο, τα Χριστούγεννα είναι αποκομμένα από κοσμικές δοξασίες, ''λαοπρόβλητες'' καταναλωτικές επιφάνσεις και μεγαλεπίβολες, εορταστικές οινοκατανύξεις.

Τα Χριστούγεννα έχουν άρωμα Εκκλησίας και γεύση Αμνοικής μεταλαβιάς!Τα προτεστάντικα τραγούδια Χριστουγέννων, τα προχριστουγεννιάτικα ρεβεγιόν, η θεοποίηση των εκποιημένων κοκκινοβασίληδων του αδηφάγου εμπορίου, η ακαταίσχυντη αγαπολογία ενός ακαθόριστου και δυσδιάκριτου ''πνεύματος των Χριστουγέννων,'' ο υπερστολισμός των σπιτιών, που θυμίζουν φωτορυθμικές πίστες λαικών νυχτομάγαζων, δεν έχουν σχέση μ' εμάς. Απλά, γιατι η εκκοσμίκευση δεν υφίσταται εφ' ημών, αφού βαστάζουμε την Πατερικότητα της Εκκλησίας, ως δείγμα γραφής και ως σημείο ενδελεχούς αναφοράς.

Οι ιερείς μας δεν συνεορτάζουν με προσκεκλημένους καθολικούς πάστορες, δουρειοιππικούς ουνίτες, δεν δωρίζουν κοράνια και αυτοσχέδια φιρμάνια σε αλλόδοξους, θρησκευτικούς πραματευτάδες. Κράτησαν την εορτολογική ενότητα των Ορθοδόξων, η οποία και βεβαίως άπτεται του δόγματος, αφού αυτή θεσπίστηκε από την Α΄Οικουμενική Σύνοδο.

Το μικρό ποίμνιο των Ορθοδόξων του Πατρίου Ημερολογίου δεν αποτελεί ΔΕΚΟ του Δημοσίου, δεν τελεί υπό κρατική χειραγώγιση και βεβαίως δεν διέπεται από δημοσιουπαλληλικό αυτισμό. Για τούτο μπορούμε,να εορτάζουμε γνήσια τα Χριστούγεννα, ως μια δεσποτική εορτή, κατά την οποία βεβαίως θ' απουσιάζει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι λοιποί, κρατικοί χορηγοί, όμως επίσημος και αυτόκλητος καλεσμένος μας θα είναι ο ίδιος ο Χριστός μας.Τα κανάλια των Τηλεοράσεων δεν θα παρευρίσκονται ορυμαγδόν, για να εκμαιεύσουν εθιμοτυπικές δηλώσεις του πρωτοκόλλου και οι εφημερίδες δεν θα έχουν πηχιαίους τίτλους και καλαίσθητες φωτογραφίες.

Στις εκκλησίες μας δεν θα συναγελάζονται αριθμηδόν, καριερίστες πολιτικοί της οκκάς για τις καθιερωμένες, επιδερμικές χαιρετούρες, θα παρευρίσκονται όμως απλοί άνθρωποι του λαού, που βίωσαν την γνησιότητα της Εκκλησίας στην ευλογημένη αποτείχιση εν καιρώ αιρέσεως.

Τα Χριστούγεννα των Ορθοδόξων του Πατρίου Ημερολογίου έχουν μια θεσπέσια οσμή αγνού μελισοκεριού, άλλωστε στους ναούς μας δεν χρησιμοποιείται ποτέ παραφινέλαιο.Την νύχτα της παραμονής των Χριστουγέννων ή το πρωί από Όρθρου βαθέως, οι λειτουργίες τελούνται με συγκινησιακή φόρτιση, συνεργούντος ενός ποιμνίου,που συμμετέχει καθ' όλα όρθιο, αφού εκλίπουν τα δεκάδες σκαλιστά καθίσματα και οι πισώπλατοι,αναπαυτικοί πάγκοι. Υπάρχουν μόνο στασίδια για τους αδυνάτους, που δεν έχουν μόνιμους, ποιμνιακούς επινοικιαστές. Το λιβάνι δεν είναι του εμπορίου, οι κανδύλες είναι αναμμένες με αγνό ελαιόλαδο και δεν έχουν αντικατασταθεί από ηλεκτρικές λάμπες, που προβάλλουν κόκκινες φλόγες του εμπορίου. Επικρατεί η κατάνυξη του πνευματικά αλώβητου, εκεί,που περισσεύει η έπαρση του πατερικά νοθευμένου.

Οι Ορθόδοξοι πιστοί του Πατρίου Εορτολογίου γνωρίζουν άριστα την χρονική διαδρομή της λειτουργίας και ξέρουν, πως να είναι συμμέτοχοι και ιεροπρεπείς συνεργάτες της. Οι αγρυπνίες των Χριστουγέννων έχουν αυτήν την μυρωδιά μιας απόκοσμης, ιδεατής υπέρβασης και την ηδύτητα της Θείας Χάριτος. Κι όταν αυτές τελειώσουν, αγκαλιασμένοι με την εν Χριστώ Αγάπη και όχι την κοσμική αβροφροσύνη των μακελεμένων εμπόρων των Εθνών, θα γυρίσουμε στο σπίτι, να τερφθούμε από το γιορτινό τραπέζι της ημέρας και στο κατόπι να συνεχίσουμε την προσευχή, την ανάγνωση, τις εδαφιαίες γονυκλισίες και το ευλογημένο κομποσκοίνι... Γιατι, Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Θεανθρώπου και όχι η άνοιξη της καταναλωτικής ευμάρειας, η ανελέητη διάχυση της κοσμικής αγάπης, η εκούσια συμμετοχή στην αγορά φρούδας Ελπίδας, που τάζουν οι δαίμονες της αποσάθρωσης της ορθής Πίστης.

Τα πραγματικά Χριστούγεννα παρέχονται στο ποίμνιο από μια αποκρατικοποιημένη Εκκλησία, που δεν την διέπει ο δημοσιοϋπαλληλικός οίστρος, η υπηρεσιακή στάθμη, τα κυβερνητικά αλισβερίσια και η αλαζονία της Εξουσίας. Τα Χριστούγεννα δεν τεκταίνονται, δεν αποπνευματίζονται και δεν συναποτελούν μέρος κοσμικών γιορτών, που διυλίζονται μέσα από την δίνη της τεκτονικής Παγκοσμιοποίησης. Το πνεύμα τους μεταδίδεται από ποιμενάρχες, που δεν εκμίσθωσαν την αποστολική διακονία του πάσχοντος αδελφού τους, δεν απόσβεσαν την ποιμαντική τους με τα ένσημα του Δημοσίου και δεν ποδηγέτησαν το λειτούργημα του ιερέα στον βωμό του επαγγέλματος. Με αυτόν τον τρόπο, το ποίμνιο εισπράττει την γιορτή αυτή, ως μια επιδερμική και άοσμη εθιμοτυπία, ως μια ψυχαναγκαστική τελετουργία, που μόλις τελειώσει, αρχίζει ο αγλέουρας, ως την κοσμική μελαγχολία των αποδεκατισμένων ημερών. Η μελαγχολία, όμως κουρνιάζει σε μορφώματα, που έκαναν την Εκκλησία άνοστη και ανάλατη ομελέτα ψυχοπωλούντων, εκμαυλιστών και τεκτονικών τσελεμεντέδων. Εύχεσθε!

Για τούτο μπορούμε, να εορτάζουμε γνήσια τα Χριστούγεννα, ως μια δεσποτική εορτή, κατά την οποία βεβαίως θ' απουσιάζει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι λοιποί, κρατικοί χορηγοί, όμως επίσημος και αυτόκλητος καλεσμένος μας θα είναι ο ίδιος ο Χριστός μας 

Δευτέρα 9 [22] Δεκεμβρίου,Πάτριο,Εκκλησιαστικό Ημερολόγιο.Εορτή της Αγίας Άννης,μητρός Θεοτόκου σύλληψις.

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Πηγή: http://353agios.blogspot.gr/2014/12/blog-post_35.html

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ Η' ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΣΗΜΕΡΑ; (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (Ἃγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ)

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (Ἃγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ)

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ εἶναι ἡ αἴσθηση τοῦ πνεύματος τοῦ ἀνθρώπου, αἴσθηση λεπτὴ καὶ φωτεινή, ποὺ ξεχωρίζει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό.

Ἡ αἴσθηση αὐτὴ ξεχωρίζει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακὸ πιὸ καθαρὰ ἀπ’ ὅσο ὁ νοῦς. Πιὸ δύσκολο εἶναι νὰ παραπλανήσει κανεὶς τὴ συνείδηση παρὰ τὸν νοῦ. Καὶ τὸν πλανεμένο νοῦ, ποὺ τὸν ὑποστηρίζει τὸ φιλάμαρτο θέλημα, γιὰ πολὺν καιρὸ τὸν ἀντιμάχεται ἡ συνείδηση.

Ἡ συνείδηση εἶναι ὁ φυσικὸς νόμος(1). Ἡ συνείδηση χειραγωγοῦσε τὸν ἄνθρωπο πρὶν τοῦ δοθεῖ ὁ γραπτὸς νόμος. Ἡ μεταπτωτικὴ ἀνθρωπότητα βαθμιαῖα οἰκειώθηκε ἕναν λαθεμένο τρόπο σκέψεως γιὰ τὸν Θεό, τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό. Ἡ λαθεμένη σκέψη ἐπηρέασε, φυσικά, καὶ τὴ συνείδηση. Ἔτσι, ὁ γραπτὸς νόμος ἀποτέλεσε ἀναγκαιότητα γιὰ τὴ χειραγώγηση τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἀληθινὴ θεογνωσία καὶ τὴ θεοφιλή διαγωγή.

Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἐπισφραγισμένη μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα, θεραπεύει τὴ συνείδηση ἀπὸ τὴν κακὴ προδιάθεση (2) μὲ τὴν ὁποία τὴ δηλητηρίασε ἡ ἁμαρτία. Ἡ ὀρθὴ λειτουργία τῆς συνειδήσεως ἀποκαθίσταται, ἐνισχύεται καὶ σταθεροποιεῖται μὲ τὴν τήρηση τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας καὶ ἡ ὀρθὴ λειτουργία τῆς συνειδήσεως εἶναι δυνατὲς μόνο στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέσω τοῦ θείου νόμου της, πού κατευθύνει ὀρθὰ τὸν νοῦ. Γιατί κάθε λαθεμένη σκέψη ἐπιδρᾶ ἀρνητικὰ στὴ συνείδηση καὶ τὴ λειτουργία της.

Οἱ θεληματικὲς ἁμαρτίες σκοτίζουν, ἐξασθενίζουν, καταπνίγουν, ἀποκοιμίζουν τὴ συνείδηση.

Κάθε ἁμαρτία ποὺ δὲν ἐξαλείφεται μὲ τὴ μετάνοια, ἀφήνει τὴ βλαπτικὴ σφραγίδα της στὴ συνείδηση.

Ἡ ἑκούσια καὶ συνεχὴς ἁμαρτωλὴ ζωὴ σχεδὸν νεκρώνει τὴ συνείδηση. Δὲν εἶναι δυνατόν, ὡστόσο, αὐτὴ νὰ νεκρωθεῖ ἐντελῶς. Θὰ συνοδεύει τὸν ἄνθρωπο μέχρι τὸ φοβερὸ Κριτήριο τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ θὰ τὸν ἐνοχοποιήσει, ἂν τὴν καταπατοῦσε.

Σύμφωνα μὲ τοὺς ἁγίους πατέρες, ὁ ἀντίδικος τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἀναφέρεται στὸ Εὐαγγέλιο (3), εἶναι ἡ συνείδηση. Καὶ πράγματι εἶναι ἀντίδικος, γιατί ἐναντιώνεται σὲ κάθε ἄνομο ἐγχείρημά μας.

Βαδίζοντας πρὸς τὸν οὐρανό, στὴ διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς σου, νὰ ἔχεις εἰρηνικὲς σχέσεις μ’ αὐτὸν τὸν ἀντίδικο, γιὰ νὰ μὴ γίνει κατήγορός σου τότε ποὺ θ’ ἀποφασίζεται ἡ κατάστασή σου στὴν αἰωνιότητα.

Λέει ἡ Γραφή: «Θὰ ἀπαλλάξει τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὰ δεινὰ ἕνας ἀξιόπιστος μάρτυρας»(4). Ἀξιόπιστος μάρτυρας εἶναι ἡ ἄμεμπτη συνείδηση. Ἡ ἄμεμπτη αὐτὴ συνείδηση τὴν ψυχὴ ποὺ ἀκούει τὶς συμβουλές της θὰ τὴ λυτρώσει ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες της μέχρι τὸν θάνατο καὶ ἀπὸ τὰ αἰώνια βάσανα μετὰ τὸν θάνατο.

Ὅπως ἡ κόψη τοῦ μαχαιριοῦ ἀκονίζεται μὲ τὴν πέτρα, ἔτσι καὶ ἡ συνείδηση ἀκονίζεται ἀπὸ τὴ νοητὴ πέτρα (5), τὸν Χριστό, μὲ τὴ μελέτη τοῦ λόγου Του, ποὺ τὴ φωτίζει, καὶ μὲ τὴν τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν.

Φωτισμένη καὶ ἀκονισμένη ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ἡ συνείδηση, λεπτομερειακὰ καὶ ὁλοκάθαρα φανερώνει στὸν ἄνθρωπο τὶς ἁμαρτίες του, ἀκόμα καὶ τὶς πιὸ μικρές.

Μὴν ἀσκεῖς βία στὸν ἀντίδικό σου –μὴν παραβιάζεις τὴ συνείδησή σου! Διαφορετικά, θὰ στερηθεῖς τὴν πνευματική σου ἐλευθερία. Ἡ ἁμαρτία θὰ σὲ αἰχμαλωτίσει καὶ θὰ σὲ δέσει. Θλίβεται ὁ προφήτης μαζὶ μὲ τὸν Θεὸ γι’ αὐτοὺς ποὺ ἐπιβουλεύονται τὸν ἴδιο τους τὸν ἑαυτό, παραβιάζοντας τὴ συνείδησή τους: «Ὁ Ἐφραΐμ καταπίεσε τὸν ἀντίδικό του, καταπάτησε τὸ δίκιο του, γιατί ἄρχισε νὰ ἀκολουθεῖ τὴ ματαιότητα»(6).

Ἡ «κόψη» τῆς συνειδήσεως εἶναι πολὺ λεπτή, πολὺ εὐαίσθητη, γι’ αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ τὴ φυλάει προσεκτικά. Καὶ τὴ φυλάει, ὅταν ἐκτελεῖ ὅλες τὶς ὑποδείξεις τῆς συνειδήσεως καὶ ὅταν, σὲ περίπτωση ἀθετήσεως κάποιας ἀπ’ αὐτὲς λόγω ἀδυναμίας ἤ πλάνης, μετανοεῖ μὲ δάκρυα.

Καμιὰν ἁμαρτία μὴ θεωρεῖς ἀσήμαντη. Κάθε ἁμαρτία ἀποτελεῖ παράβαση τοῦ θείου νόμου, ἐναντίωση στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καταπάτηση τῆς συνειδήσεως. Ἄλλωστε, ἀπὸ τὰ μικρά, ἀπὸ τὰ μηδαμινά, ὅπως νομίζουμε, ἁμαρτήματα ὁδηγούμαστε σιγὰ-σιγὰ στὰ μεγάλα. “Πόσο σοβαρὸ εἶναι αὐτό; Εἶναι βαριὰ ἁμαρτία; Μήπως δὲν εἶναι κάν ἁμαρτία; Ναί, δὲν εἶναι ἁμαρτία!”. Ἔτσι σκέφτεται ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴ σωτηρία του, ὅταν ἀποφασίζει νὰ γευθεῖ τὴν ἁμαρτωλὴ τροφή, τὴν τροφὴ ποὺ ἀπαγορεύει ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Μὲ ἀβάσιμους συλλογισμοὺς καταπατᾶ διαρκῶς τὴ συνείδησή του. Ἔτσι, μὲ τὸν καιρό, ἡ «κόψη» της στομώνει καὶ ἡ φωτεινότητα της μειώνεται. Στὴν ψυχὴ ἁπλώνονται τὸ σκοτάδι καὶ ἡ παγωνιὰ —ἡ ἀμέλεια καὶ ἡ ἀναισθησία.

Τελικὰ ἡ ἀναισθησία γίνεται πάγια κατάσταση τῆς ψυχῆς. Συχνὰ μάλιστα, συμβαίνει νὰ εἶναι ἱκανοποιημένη ἡ ψυχὴ μὲ τὴν ἀναισθησία της, θεωρώντας τὴν κατάσταση εὐάρεστη στὸν Θεό, κι ἔτσι νὰ ἔχει τὴ συνείδηση της ἀναπαυμένη. Στὴν πραγματικότητα, βέβαια, ἀφοῦ ἔχασε τὴ μακάρια συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς της, ποὺ εἶναι ἡ βάση τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τύφλωσε καὶ ἀποκοίμισε τὴ συνείδηση (7).

Ἀθέατες τότε, μέσα στὸ βαθὺ σκοτάδι τῆς ἀναισθησίας, διάφορες ἁμαρτίες ὁρμοῦν σὰν ληστὲς μέσα στὴν ψυχὴ καὶ τὴν κάνουν κρησφύγετό τους. Οἱ ἁμαρτίες αὐτές, μένοντας ἐκεῖ γιὰ πολύ, γίνονται συνήθειες. Μὲ τὸν καιρὸ ἑδραιώνονται καὶ ἰσχυροποιοῦνται ὅσο καὶ οἱ φυσικὲς ἰδιότητες τῆς ψυχῆς, καμιὰ φορά μάλιστα ξεπερνοῦν σὲ δύναμη ἀκόμα κι αὐτὲς τὶς φυσικὲς ἰδιότητες. Οἱ ἁμαρτωλὲς συνήθειες ὀνομάζονται πάθη. Χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἁλυσοδένεται σιγὰ-σιγὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ γίνεται αἰχμάλωτός της, δοῦλος της.

Ὅποιος ἀδιαφορεῖ συστηματικὰ γιὰ τὶς ὑπομνήσεις τῆς συνειδήσεως, ἀφήνει τὸν ἑαυτό του νὰ αἰχμαλωτιστεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος μόνο μὲ ἔντονο προσωπικὸ ἀγώνα καὶ μὲ τὴ δυναμικὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ μπορέσει νὰ σπάσει τὶς ἁλυσίδες του καὶ νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ πάθη. Γιατί τὰ πάθη ταυτίστηκαν μὲ τὴ φύση του, ἔγιναν, θαρρεῖς, ἰδιότητές της.

Ἀγαπητέ μου ἀδελφέ! Μ’ ὅλη τὴν προσοχὴ καὶ τὴν ἐπιμέλεια φύλαξε τὴ συνείδησή σου.

Φύλαξε τὴ συνείδησή σου, πρῶτον, ὡς πρὸς τὴ σχέση σου μὲ τὸν Θεό. Νὰ τηρεῖς ὅλες τὶς ἐντολές Του, τόσο ὅταν σὲ βλέπουν οἱ ἄνθρωποι ὅσο καὶ ὅταν δὲ σὲ βλέπουν. Γιατί καὶ ὅταν δὲν σὲ βλέπουν οἱ ἄνθρωποι, ὅ,τι κάνεις, ἀκόμα καὶ ὅ,τι σκέφτεσαι, γίνεται γνωστὸ στὸν Θεὸ καὶ στὴ συνείδησή σου.

Φύλαξε τὴ συνείδησή σου, δεύτερον, ὡς πρὸς τὴ σχέση σου μὲ τὸν πλησίον. Μὴν ἀρκεῖσαι σὲ μίαν εὐπρεπῆ ἐξωτερικὴ συμπεριφορὰ πρὸς τοὺς συνανθρώπους σου. Πρέπει ἀπὸ τὴ συμπεριφορά σου νὰ ἱκανοποιεῖται ἡ συνείδησή σου. Καὶ ἡ συνείδηση ἱκανοποιεῖται, ὅταν ὄχι μόνο οἱ πράξεις σου ἀλλὰ καὶ τὰ αἰσθήματά σου γιὰ τὸν πλησίον ἀνταποκρίνονται στὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου.

Φύλαξε τὴ συνείδησή σου, τρίτον, ὡς πρὸς τὰ πράγματα, ἀποφεύγοντας τὰ περιττὰ καὶ τὰ πολυτελή. Νὰ θυμᾶσαι πὼς ὅλα τὰ ἀντικείμενα ποὺ χρησιμοποιεῖς στὴν καθημερινή σου ζωὴ εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ.

Φύλαξε τὴ συνείδησή σου, τέταρτον, ὡς πρὸς τὸν ἴδιο σου τὸν ἑαυτό. Μὴν ξεχνᾶς πὼς εἶσαι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ πρέπει νὰ Τοῦ μοιάσεις (8), νὰ Τοῦ παρουσιάσεις κάποτε αὐτὴ τὴν εἰκόνα καθαρὴ καὶ ἄμεμπτη.

Ἀλίμονο, ἀλίμονο στὴν ψυχή, στὴν ὁποία ὁ Κύριος, τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, δὲν θ’ ἀναγνωρίσει τὴν εἰκόνα Του! Ἀλίμονο στὴν ψυχή, στὴν ὁποία δὲν θὰ βρεῖ καμιὰν ὁμοιότητα μὲ τὸν ἑαυτό Του! Αὐτὴ ἡ ψυχὴ θ’ ἀκούσει τὴν τρομερὴ καταδίκη: «Δὲν σὲ ξέρω!»(9). Ἡ ἄχρηστη εἰκόνα θὰ ριχθεῖ στὴν ἄσβεστη φλόγα τῆς γέεννας.

Ἀνέκφραστη καὶ ἀτελεύτητη, ἀπεναντίας, θὰ εἶναι ἡ χαρὰ τῆς ψυχῆς, στὴν ὁποία ὁ Κύριος θ’ ἀναγνωρίσει τὴν εἰκόνα Του, στὴν ὁποία θὰ δεῖ τὴν προπτωτικὴ θεία ὀμορφιά, δῶρο τῆς ἄπειρης ἀγαθότητάς Του στὸ πλάσμα Του. Αὐτὴ ἡ ὀμορφιὰ τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς μετὰ τὴν προπατορικὴ πτώση χάθηκε, ἀλλὰ ἀποκαταστάθηκε καὶ αὐξήθηκε μὲ τὴ λυτρωτικὴ οἰκονομία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ Χριστὸς μᾶς ἔδωσε ἐντολὴ νὰ διατηροῦμε τὴ θεία ὀμορφιὰ τῆς ψυχῆς μας ἀκέραιη καὶ ἄσπιλη, ἀποφεύγοντας ὅλες τὶς ἁμαρτίες καὶ τηρώντας ὅλες τὶς εὐαγγελικὲς ἐντολές.

Τῆς ἀποφυγῆς τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν ἄγρυπνος ἐπιτηρητὴς καὶ ἀσίγητος παρακινητής εἶναι ἡ συνείδηση. Ἀμήν.

__________________________

1. Ἀββᾶ Δωροθέου, ὄ.π., Γ’, 40.

2. Βλ. Ἑβρ. 10:22.

3. Βλ Ματθ. 5:25. Λουκ. 12:58.

4. Παροιμ. 14:25.

5. Βλ Α’ Κόρ. 10:4.

6. Ὠσηὲ 5:11.

7. Βλ. Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, ὄ.π.. ΙΖ.

8. Βλ. Γεν. 1:26-27.

9. Πρβλ. Ματθ. 25:12. Λουκ. 13:25, 27.

(Ἀπό τό βιβλίο «ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ» Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ, ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ)

Πηγή: alopsis.gr

ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΕΠΑΝΩ ΣΑΣ ΑΔΥΣΩΠΗΤΑ ΑΠ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΙΕΣ (Ὃσιος Θεοφάνης ὁ Ἒγκλειστος)

ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΕΠΑΝΩ ΣΑΣ ΑΔΥΣΩΠΗΤΑ ΑΠ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΙΕΣ (Ὃσιος Θεοφάνης ὁ Ἒγκλειστος)

Τα βάσανα σας είναι πολλά.

Τα χτυπήματα πέφτουν επάνω σας αδυσώπητα απ’ όλες τις μεριές. Αλλά μην απελπίζεστε. 

Δοκιμασίες είναι, που σας βρίσκουν με παραχώρηση του φιλάνθρωπου Θεού, για να καθαριστείτε από τα πάθη και τις αδυναμίες σας. 

Παραδώστε, λοιπόν, τον εαυτό σας στα χέρια Του με εμπιστοσύνη, ευψυχία, χαρά και ευγνωμοσύνη. 

Μη θυμώνετε, μη δυσφορείτε, μην τα βάζετε με κανέναν άνθρωπο. Αφήστε τους ελεύθερους να επιτελούν επάνω σας και μέσα σας το εργο της πρόνοιας του Κυρίου, που, αποβλέποντας στη σωτηρία σας, πασχίζει να βγάλει από την καρδιά σας κάθε ακαθαρσία.

Όπως η πλύστρα τσαλακώνει, τρίβει και χτυπάει τα ρούχα μέσα στη σκάφη, για να τα λευκάνει, έτσι και ο Θεός τσαλακώνει, τρίβει και χτυπάει εσάς, για να λευκάνει την ψυχή σας και να την ετοιμάσει για την ουράνια βασιλεία Του, όπου κανένας ακάθαρτος δεν θα μπει.

Αυτή είναι η αλήθεια. Προσευχηθείτε να σας φωτίσει το νου ο Κύριος, για να την αντιληφθείτε. Τότε με χαρά θα δέχεστε καθετί το δυσάρεστο σαν φάρμακο που σας δίνει ο επουράνιος Γιατρός. Τότε θα θεωρείτε όσους σας βλάπτουν σαν ευεργετικά όργανα Εκείνου. Και πίσω τους θα βλέπετε πάντα το χέρι του μεγάλου Ευεργέτη σας.

Για όλα να λέτε: «Δόξα σοι, Κύριε!».
Να το λέτε, αλλά και να το αισθάνεστε.

Σας συμβουλεύω να εφαρμόσετε τους παρακάτω κανόνες:

1). Κάθε στιγμή να περιμένετε κάποια δοκιμασία. Και όταν έρχεται, να την υποδέχεστε σαν ευπρόσδεκτο επισκέπτη.

2). Όταν συμβαίνει κάτι αντίθετο στο θέλημα σας, κάτι που σας προκαλεί πίκρα και ταραχή, να συγκεντρώνετε γρήγορα την προσοχή σας στην καρδιά και ν’ αγωνίζεστε μ’ όλη σας τη δύναμη, με βία και προσευχή, ώστε να μη γεννηθεί οποιοδήποτε δυσάρεστο και εμπαθές αίσθημα μέσα σας. Αν δεν επιτρέψετε τη γέννηση τέτοιου αισθήματος, τότε όλα τελειώνουν καλά. Γιατί κάθε κακή αντίδραση ή ενέργεια, με λόγια ή με έργα, είναι συνέπεια και επακόλουθο αυτού του αισθήματος.

Αν, πάλι, γεννηθεί στην καρδιά σας ενα ασθενικό εμπαθές αίσθημα, τότε τουλάχιστον ας αποφασίσετε σταθερά να μην πείτε και να μην κάνετε τίποτα, ώσπου να φύγει αυτό το αίσθημα. Άν, τέλος, είναι αδύνατο να μη μιλήσετε ή να μην ενεργήσετε με κάποιον τρόπο, τότε υπακούστε όχι στα αισθήματα σας, αλλά στον θείο νόμο. Φερθείτε με πραότητα, ηρεμία και φόβο Θεού.

3). Μην περιμένετε και μην επιδιώκετε να σταματήσουν οι δοκιμασίες. Απεναντίας, προετοιμάστε τον εαυτό σας να τις σηκώνει ως το θάνατο. Μην το ξεχνάτε αυτό! Είναι πολύ σημαντικό. Αν δεν τοποθετηθείτε έτσι απέναντι στις δοκιμασίες, η υπομονή δεν θα στερεωθεί στην καρδιά σας.

4). Εκείνους που σας χτυπούν, να τους «εκδικείστε» με την αγάπη σας και την αμνησικακία σας. Με τα λόγια σας, με τη συμπεριφορά σας, ακόμα και με το βλέμμα σας να τους δείχνετε ότι, παρ’ όλα όσα σας κάνουν, εξακολουθείτε να τους αγαπάτε. Και βέβαια, ποτέ μην τους θυμίσετε πόσο σας αδίκησαν.

Πηγή: dakriametanoias.blogspot.gr

Ο άνθρωπος της χάριτος σύμφωνα με τον άγιο Μακάριο. Πώς αποκτάει κανείς αποφασιστικότητα στον αγώνα για μιαν ενάρετη ζωή. (Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)

 ΕΙΜΑΙ ανυπόμονος. Πιάνω την πένα μου και αρχίζω αμέσως να σου γράφω πάλι για την ομορφιά, τη θελκτικότητα, τη γλυκύτητα της θείας χάριτος και της θεοχαρίτωτης ψυχής. Το κάνω για ν’ αυξήσω τη γνώμη σου γύρω απ’ αυτό το θέμα, για να ενισχύσω τον ιερό πόθο σου και για να φουντώσω τον ένθεο ζήλο σου. Αυτή τη φορά, όμως, δεν θα χρησιμοποιήσω λόγια δικά μου, αλλά κάποιου θεόσοφου αγίου του Μεγάλου Μακαρίου, ο οποίος στη δέκατη όγδοη ομιλία του αναφέρει τα εξής: «Αν ένας άνθρωπος στον κόσμο τούτο είναι πολύ πλούσιος κι έχει στην κατοχή του κρυμμένο θησαυρό, με το θησαυρό και τον πλούτο του αποκτάει όλα όσα θέλει. Έτσι κι αυτοί που έχουν βρει και κατέχουν τον επουράνιο θησαυρό του Πνεύματος (δηλαδή τη θεία χάρη), αποκτούν κάθε αρετή απ’ αυτόν τον θησαυρό και μαζεύουν με τη δύναμή του περισσότερο ουράνιο πλούτο. Ο απόστολος λέει: «Εμείς, που έχουμε το θησαυρό τούτο, είμαστε σαν πήλινα δοχεία» (Β΄ Κορ. 4:7)∙ ενώ, δηλαδή, είμαστε ακόμα ενωμένοι με τη σάρκα, αξιωθήκαμε ν’ αποκτήσουμε μέσα μας το θησαυρό αυτό, που είναι η αγιαστική δύναμη του Αγίου Πνεύματος.

»Αυτός λοιπόν, που βρήκε και έχει μέσα του τον επουράνιο θησαυρό του Αγίου Πνεύματος, μπορεί με τη δύναμή Του, να πραγματοποιεί κάθε έργο δικαιοσύνης, που απορρέει από τις εντολές του Θεού, και να εκτελεί κάθε έργο αρετής αγνά και καθαρά, εύκολα και αβίαστα.

»Ας παρακαλέσουμε κι εμείς τον Θεό, ας προσευχηθούμε και ας Του ζητήσουμε να μας χαρίσει το θησαυρό του Αγίου Πνεύματος, ώστε να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε τις εντολές Του με αγνότητα και καθαρότητα.

»Πρέπει να επιμένει κανείς στην ικεσία προς τον Κύριο, για ν’ αξιωθεί να βρει και να δεχθεί τον επουράνιο θησαυρό του Αγίου Πνεύματος. Όταν όμως τον βρει, άκοπα θα κατορθώσει να εφαρμόσει όλες τις εντολές του Κυρίου με αγνότητα και καθαρότητα, τις εντολές που πρωτύτερα δεν μπορούσε να εφαρμόσει ούτε με μεγάλο κόπο. Ο θησαυρός αυτός αποκτάται ύστερα από μεγάλη αναζήτηση, με πίστη και υπομονή».

Πώς, όμως, αισθάνονται εκείνοι στους οποίους η χάρη του Αγίου Πνεύματος έχει αρχίσει να εκδηλώνεται φανερά; Να τί λέει γι’ αυτό ο άγιος Μακάριος:

«Όσοι αξιώθηκαν “να γίνουν παιδιά του Θεού” (Ιω. 1:12) και να γεννηθούν από τον ουρανό, δηλαδή από το Άγιο Πνεύμα, έχουν τον Χριστό μέσα τους, που τους φωτίζει και τους αναπαύει. Αυτοί οδηγούνται με πολλούς και διάφορους τρόπους από το Πνεύμα. Δέχονται μυστικά μέσα στην καρδιά τους τη θεία χάρη, που τους δίνει πνευματική ανάπαυση. Μερικές φορές αισθάνονται σαν να βρίσκονται σε βασιλικό δείπνο, όπου χαίρονται και ευφραίνονται με τρόπο ανέκφραστο. Άλλοτε νιώθουν σαν την νεόνυμφη γυναίκα, που η παρουσία του συζύγου της της χαρίζει ασφάλεια και ανάπαυση. Άλλοτε, μολονότι ενωμένοι με το σώμα τους, νιώθουν σαν ασώματοι άγγελοι. Άλλοτε είναι σαν μεθυσμένοι από πιοτό, ενώ στην πραγματικότητα ευφραίνονται και μεθούν από το Πνεύμα με μια θεϊκή μέθη πνευματικών μυστηρίων. Άλλοτε καίγονται τόσο από τη μεγάλη αγαλλίαση που τους δίνει το Πνεύμα, ώστε, αν ήταν δυνατό, θα έβαζαν όλους τους ανθρώπους μέσα στην καρδιά τους, χωρίς να ξεχωρίζουν τους καλούς από τους κακούς. Άλλοτε ταπεινώνονται τόσο πολύ, με την ταπεινοφροσύνη που τους χαρίζει το Πνεύμα, ώστε να θεωρούν τον εαυτό τους τελευταίο και κατώτερο απ’ όλους τους ανθρώπους. Άλλοτε αναπαύονται σε πολύ μεγάλη ησυχία, γαλήνη και ειρήνη, μέσα σε μιαν ανέκφραστη πνευματική ευφορία. Άλλοτε αποκτούν τόσο μεγάλη σοφία, γνώση και σύνεση από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που είναι αδύνατο να τις εκφράσει γλώσσα ανθρώπινη. Άλλοτε, πάλι, γίνονται σαν απλοί άνθρωποι».

Τι υπέροχη, τι ποθητή κατάσταση! Να και μια σύντομη περιγραφή της ψυχής που έχει φωτιστεί από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος:

«Όταν η ψυχή φτάσει στην τελειότητα του Πνεύματος, αφού καθαριστεί εντελώς απ’ όλα τα πάθη και ενωθεί με τον Παράκλητο σε μιαν ανέκφραστη κοινωνία, αξιώνεται και η ίδια, ως ενωμένη με το Πνεύμα, να πνευματοποιηθεί. Τότε γίνεται όλη φως, όλη οφθαλμός, όλη χαρά, όλη ανάπαυση, όλη αγαλλίαση, όλη αγάπη, όλη ευσπλαχνία, όλη αγαθότητα, όλη καλοσύνη».

Να τι αγωνίζονταν να κατορθώσουν – και κατόρθωσαν – οι άγιοι ασκητές! Δεν αξίζει ν’ αγωνιστούμε κι εμείς γι’ αυτό; Η είσοδος στον κόσμο της χάριτος, τον κόσμο του Αγίου Πνεύματος, είναι ανοιχτή στον καθένα. Η βασιλεία του Θεού δεν είναι «κήπος κλεισμένος» (Άσμα 4:12). Τα αγαθά της τα έχει υποσχεθεί ο Κύριος σε όλους μας, και μπορούμε να τα αποκτήσουμε. Προκαταβολή της αποκτήσεώς τους είναι η Χάρη του Αγίου Πνεύματος, που μας δίνεται στα Μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος. Εμείς δεν έχουμε παρά να «σκάψουμε» μέσα μας, στον κήπο της ψυχής μας, όπου είναι θαμμένος αυτός ο θησαυρός, για να τον βρούμε και να τον οικειοποιηθούμε. Ας πιάσουμε το φτυάρι μας κι ας αρχίσουμε να βγάζουμε το χώμα. Με τις πρώτες φτυαριές το χρυσάφι και το ασήμι θ’ αρχίσουν να λαμποκοπούν. Έπειτα από λίγο όλος ο θησαυρός θα βγει στο φως. Τότε η χαρά μας δεν θα έχει όρια.

Στο προηγούμενο γράμμα μου σου υπέδειξα το δρόμο της αποφασιστικότητας. Δε στο ανέφερα, όμως, πώς συγκεκριμένα γεννιέται στην ψυχή η αποφασιστικότητα και πώς καταλήγει σε θετική προσπάθεια. Αυτό θα κάνω τώρα.

Ακόμα κι ένα απλό ενδιαφέρον για κάποιο αντικείμενο μπορεί να κεντρίσει την ενεργητικότητα. Στην περίπτωση, ωστόσο, του απλού ενδιαφέροντος, είναι πιθανό να μην κινητοποιηθεί η ψυχή, αλλά να μεταθέσει την έναρξη της προσπάθειας σε μελλοντικό χρόνο. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, η αναβολή αυτή να παραταθεί για πολύ. Από τη στιγμή, όμως, που η ψυχή θα αντιληφθεί ότι ένα αντικείμενο ή έργο είναι επιτακτικά αναγκαίο και εξαιρετικά επείγον, ανυπέρθετα παίρνει την απόφαση για την απόκτηση ή την εκτέλεσή του. Να ένα παράδειγμα: Κάποιος άνθρωπος, νωθρός και τεμπέλης, κάθεται στο δωμάτιό του. Αν το σπίτι πιάσει φωτιά, μην του φωνάξεις. Άφησέ τον να δει τη φωτιά, και θα πεταχτεί αμέσως έξω. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε κι εμείς: Να νικάμε τη νωθρότητα και την αναποφασιστικότητά μας με τη μνήμη της άσβεστης φωτιάς, που μας περιμένει, να παρακινούμε τον εαυτό μας σε αγώνα με την υπόμνηση του κινδύνου της αιώνιας καταστροφής μας. Όσο περισσότερο συνειδητοποιούμε αυτή την πραγματικότητα, τόσο ζωηρότερα εκδηλώνεται η ψυχική μας ενεργητικότητα, ωθώντας μας σε δράση.

Πάρε οποιαδήποτε μικρή δυσκολία της ζωής σου, για να καταλάβεις τι αναλογικά θα κάνεις και στην περίπτωση για την οποία μιλάμε. Εγώ θα έλεγα τούτο μόνο: Ο θάνατος μπορεί να έλθει οποιαδήποτε στιγμή. Τι θα μας συμβεί τότε; Ίσως ό,τι και στον κακό δούλο της παραβολής – το τάλαντο, το δώρο της χάριτος, του αφαιρέθηκε, και ο ίδιος πετάχτηκε στο αιώνιο σκοτάδι (Ματθ. 25 : 28-30)∙ ή ίσως ό,τι και στις άμυαλες παρθένες της άλλης παραβολής, που έμειναν έξω από τη γιορτή του γάμου, ακούγοντας το «δεν σας ξέρω» (Ματθ. 25:10-12 ). Στ’ αλήθεια, είτε η μία είτε η άλλη συμφορά θα μας βρει, αν δεν αναφλέξουμε τη χάρη μέσα μας κι αν δεν φωτιστούμε απ’ αυτήν. Βάλε νοερά τον εαυτό σου στην κατάσταση είτε του κακού δούλου είτε της άμυαλης παρθένας, και η αναποφασιστικότητά σου -αν, βέβαια, είσαι αναποφάσιστη- θα εξανεμιστεί. Τίποτα, βλέπεις, δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στη μνήμη του θανάτου, της κρίσεως και της κολάσεως. Ο σοφός Σειράχ λέει: «Να θυμάσαι πάντα τα στερνά σου, και δεν θα πέσεις ποτέ σε αμαρτία» (Σοφ. Σειρ. 7:36). Κράτα, λοιπόν, σταθερά στο νου σου αυτή τη θύμηση και μην την αφήσεις να εξασθενήσει ή να χαθεί. Καλό βοήθημα είναι το βιβλίο «Βοστάνι σπιάι»(*), που σου έχω δώσει.

Μια άλλη πλευρά είναι η ύπαρξη βοήθειας. Αυτή δίνει στην ψυχή θάρρος και αγαθή ελπίδα για την αποφυγή της συμφοράς, αυτή είναι που την εμπνέει και την παρακινεί σε δράση. Διαφορετικά, η αίσθηση της επικείμενης και αναπότρεπτης καταστροφής θα την βύθιζε στην απελπισία. Στο παράδειγμα που ανέφερα παραπάνω, δεν υπήρχε μήτε μια πόρτα ξεκλείδωτη, μήτε ένα παράθυρο ανοιχτό όταν έπιασε φωτιά το σπίτι, μόνο ένα πράγμα θα μπορούσε να κάνει ο άνθρωπος που τυλιγόταν στις φλόγες: Να τραβάει τα μαλλιά του! Το ίδιο συμβαίνει και με την ψυχή που κινδυνεύει να κολαστεί (γιατί δίχως τη χάρη αναπόφευκτα θα στερηθούμε τη βασιλεία των ουρανών): Προβλέποντας τον κολασμό της, δεν θα είχε παρά ν’ απελπιστεί, αν δεν γνώριζε ότι της παρέχεται βοήθεια. Δοξασμένος ας είναι ο Κύριος, που μας έχει προσφέρει ήδη τα μέσα της λυτρώσεώς μας από την αιώνια απώλεια. Όλα είναι προετοιμασμένα, όλα είναι στο χέρι μας, όλα είναι στην ψυχή μας. Δεν απομένει παρά να δραστηριοποιηθούμε και ν’ αγωνιστούμε. Τι θα κάνουμε, λοιπόν; Θα συνεχίσουμε ν’ αναβάλλουμε από μέρα σε μέρα;

Ας έρθω, όμως, σ’ εσένα. Νομίζω ότι δεν έχεις ν’ αρχίσεις κάτι το ιδιαίτερο, δεν έχεις ν’ αλλάξεις τίποτα στη ζωή σου. Συνέχισε να ζεις μέσα στο πνεύμα όπου ανατράφηκες. Κράτησε τις ευσεβείς αρχές της οικογένειάς σου. Αγάπησε ολόψυχα τον πνευματικό τρόπο ζωής και αποφάσισε αυτοπροαίρετα να ζήσεις πνευματικά ως το θάνατό σου. Η μέχρι τώρα χριστιανική σου ζωή δεν ήταν στην πραγματικότητα δική σου. Άλλοι σε οδηγούσαν σ’ αυτήν. Είναι, βέβαια, πολύ καλό το ότι σ’ έβαλαν στο δρόμο του Θεού. Μετά την ενηλικίωσή σου, όμως, δεν θα συνεχίσεις να βαδίζεις στον ίδιο δρόμο, αν δεν το θέλεις εσύ η ίδια, αν δηλαδή δεν επιλέξεις, συνειδητά πια και ακούσια, τη ζωή του πνεύματος. Και την επιλογή αυτή πρέπει να την κάνεις το συντομότερο, γιατί αλλιώς ή θα σαγηνευθείς ολοκληρωτικά από το πονηρό πνεύμα της κοσμικής ζωής ή θα καταλήξεις στη χλιαρότητα, όπως ήδη σου έχω πει.

Σκέψου το, για τον Θεό, και μην αργήσεις ν’ αποφασίσεις. Ο Κύριος να σ’ ευλογεί!

(*) Το «Βοστάνι σπιάι» («Έγειρε ο καθεύδων») είναι ένα μικρό βιβλίο με επιλογή κειμένων του αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ.

(«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ γράμματα σε μια ψυχή», ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ)

Πηγή: alopsis.gr