Ο ΣΠΟΡΟΣ (π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

Ἂς ἀνοίξωμε λοιπόν τίς καρδιἐς μας καί ἂς τίς καταστήσωμε «Γῆν ἀγαθήν», προκειμένου ὁ πολύτιμος «σπόρος» πού μᾶς δίδεται, νά μή πνιγῆ ἀπό ἀγκάθια, νά μή πατηθῆ καί ἁρπαγῆ ἀπό πετεινά καί νά μή πέση ἐπί πέτρας...!

==================

Ὁ μικρός, ἀσήμαντος φαινομενικά σπόρος, εἶναι «ΖΩΗ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ».
Ἡ διαχείρισις τοῦ σπόρου, ἀπαιτεῖ γνώσεις καί ἱανότητες ἀπό τόν σπορέα.
Τό ΠΟΥ καί ΣΕ ΠΟΙΟ ΕΔΑΦΟΣ θά πέση, ἒχει τεράστια σημασία γιά τήν ἀξιοποίηση τοῦ σπόρου καί τήν ὁλοκλήρωση τῆς ἀποστολῆς του.
Ἀπό τήν καλή ποιότητα τοῦ σπόρου ἀλλά καί ἀπό τήν καταλληλότητα καί δεκτικότητα τοῦ ἐδάφους στό ὁποῖο θά πέση, ἐξαρτᾶται τό ἐάν τελικῶς θά βλαστήση καί θά δώση τόν καρπό πού πρέπει...!
Ἡ Εὐαγγελική Παραβολή τοῦ «καλοῦ σπορέως», εἶναι καί αὐτή, ὃπως ὃλες ἂλλωστε οἱ Παραβολές διά τῶν ὁποίων μεταδίδεται ὁ Λόγος Τοῦ Κυρίου μας, γεμάτη Σοφία καί Συμβολισμούς.
Εἶναι πολύ χρήσιμο καί ἐποικοδομητικό γιά τίς ψυχές μας, τό νά δυνηθοῦμε νά ἐμβαθύνωμε στίς τεράστιες ΑΛΗΘΕΙΕΣ πού κρύπτονται μέσα στά ἁπλᾶ λόγια τῶν Παραβολῶν αὐτῶν.
Τό «χωράφι» στό ὁποῖο ὁ «σπορεύς» τῆς Παραβολῆς μας, ἂρχισε νά ρίχνη τόν «σπόρο» του, εἶναι ἡ ἀνθρωπότητα.
Σ’ αὐτό τό χωράφι, ἡ προετοιμασία, τό «ὂργωμα», ἒχει γίνει κατά τρόπο μυστηριακό, μέσα ἀπό τήν ἒμφυτη προδιάθεση τοῦ ἀνθρώπου νά συνδεθῆ μέ τό ΘΕΙΟΝ.
Λέτε νά εἶναι...τυχαῖο τό ὃ,τι, καί οἱ πιό ἀπομονωμένοι ἀπό τήν γνώση λαοί, αὐτοί πού οὐδεμία σχέση ἒχουν μέ Παιδεία καί μελέτη Ἱερῶν Κειμένων, δημιουργοῦν τούς δικούς τους «θεούς», τούς παγανιστικούς, τούς ψεύτικους, τά εἲδωλα, τούς «ΠΟΙΗΘΕΝΤΑΣ» ;
Αὐτοί οἱ «θεοί» εἶναι οἱ «ποιηθέντες», τούς ὁποίους βεβαίως κατακρημνίζει τό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας, λέγοντας «...φῶς ἐκ Φωτός, Θεόν ἀληθινόν, ἐκ Θεοῦ Ἀληθινοῦ, γεννηθέντα, ΟΥ ΠΟΙΗΘΕΝΤΑ...»
Τό «χωράφι» λοιπόν εἶναι ἓτοιμο νά δεχθῆ τόν σπόρο.
Εἶναι, ὃμως, φυσικό, μέσα σ’ αὐτό, νά ὑπάχουν καί περιοχές, μέ διαφορετική ποιότητα καί σύνθεση ἢ χρήση τοῦ έδάφους.
Εἶναι περιοχές, στίς ὁποῖες ὑπάρχουν κάποιες πέτρες, οἱ ὁποῖες εἶναι πιθανόν νά ἒχουν ἐπάνω τους έλάχιστη ποσότητα χώματος,
Τότε, ὁ σπορος βλαστάνει γιά λίγο καί μετά ξηραίνεται.
Ὃμως, πολλές φορές, αὐτό πού ἐμεῖς νομίζομε γιά πέτρα, εἶναι ἁπλῶς ἓνας μεγάλος σβῶλος ἀπό χῶμα, ὁπότε ὁ σπόρος καί βλαστάνει καί δίδει καρπούς...!
Ἂν Ὁ Λόγος Τοῦ Κυρίου πού εἶναι ὁ «σπόρος» πέση λοιπόν ἐπάνω σέ μιά πέτρινη καρδιά,, ἀκόμα καί ἂν «φυτρώση» γιά λίγο, δέν θά «πιάση», διότι αὐτή ἡ πέτρινη καί χωρίς ἲχνος καλῆς προαιρέσεως («χῶμα») καρδιά, θά ἀπορρίψη κάθε καλό μήνυμα καί θά παραμείνη ἀσυγκίνητη καί στεῖρα...!
Ὁ σπόρος (Λόγος) πού πίπτει ἐπί τῆς πέτρας, ὃπου ὑπάρχει μικρά, ἒστω, ποσότης, «χώματος» (ἀρχική, ἀγαθή προαίρεσις) γίνεται μετά χαρᾶς
ἀποδεκτή στήν ἀρχή, ἀλλά ἐπειδή δέν ὑπάρχουν «στέρεες ρίζες» ζεούσης καί ΑΛΗΘΟΥΣ Πίστεως, ὃταν εὑρεθοῦν πρό τῶν διαφόρων πειρασμῶν, ἐγκαταλείπουν αὐτά πού αρχικῶς ἐπίστευσαν καί ἐπιστρέφουν στόν τρόπον ζωῆς πού τούς ἐπιβάλλει ὁ πονηρός μέ τίς πολλές παγίδες πού στήνει τργύρω τους..!
Ἂν, ὃμως, ἒχωμε νά κάνωμε μέ μία καρδιά ἡ ὁποία ἒχει σκληρύνει καί ἒχει ἀρχίσει νά..«πετρώνη», ἀλλά δέν ἒχει πετρώσει πλήρως, τότε, ὁ «σπόρος» θά πέση ἐπάνω σέ ἓναν σκληρό μέν ἀλλά «χωμάτινο ὂγκον», τόν ὁποῖον διασπᾶ καί θά λυγίση κάθει εἲδους ἀρνητική θέση κάνοντας τό θαῦμα του..! Θά φέρη τήν ζωή ἐκεῖ πού βασίλευε τό σκότος καί ὁ θάνατος, χαρίζοντας τό ΦΩΣ τό ἀληθινόν, τό κοσμοσωτήριον...!

Ποσότητα σπόρου, πίπτει, κατά τήν παραβολήν, πλησίον τῆς ὁδοῦ, ὃπου καταπατεῖται ἀπό τούς περαστικούς καί τελικῶς γίνεται τροφή τῶν πτηνῶν.
Αὐτή ἡ περίπτωσις, ἐπισημαίνει τόν Λόγον Τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖον ἀκούουν κάποιοι, ἀλλά ἒρχεται ὁ πονηρός καί μή ευρίσκων σοβαράν ἀντίστασιν λόγω τῆς... «χλιαρότητος» τῶν ἀκουσάντων, αἳρει τήν ἀγαθήν ἐπίδρασιν ἐπί τῶν καρδιῶν των, προκειμένου νά μή σωθοῦν ἂν πιστεύσουν καί ἐνστερνησθοῦν πλήρως αὐτά τά ὁποῖα ἢκουσαν.
Τά δέ πετεινά τοῦ οὐρανοῦ πού κατατρώγουν τόν σπόρο, εἶναι οἱ γήινες καί ὑλικές ἐπιθυμίες τῶν ἀνθρώπων ἐκεινων, πού προκειμένου νά μήν ἒχουν νά ...«δώσουν λόγον», ἀπαρνοῦνται τά ὃσα ἢκουσαν καί τά ἀπορρίπτουν...!

Ἂλλη ποσότης σπόρου, πίπτει ἐκεῖ ὃπου ὑπάρχουν «ἀγκάθια» καί «ζιζάνια», τά ὁποῖα καταπνίγουν ὃ,τι καί ἂν φυτρώση.
Ἐδῶ γίνεται μία «ἀπεικόνισις» τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἂν καί ἢκουσαν τόν Λόγον, πνιγμένοι οἱ ἲδιοι μέσα στόν ζῶφον τῶν παθῶν, τῶν ὑλικῶν ἐπιθυμιῶν, τὴς λατρείας καί «θεοποιήσεως» τοῦ πλούτου καί τῶν ἡδονῶν τοῦ βίου, καταπνίγουν μέσα των κάθε ἀγαθήν ἐπίδρασιν τοῦ Θείου Λόγου καί ἐπιστρέφουν στόν στεῖρον καί ἀτελέσφορον τρόπο ζωῆς πού τούς ἐπιβάλλει μέ τήν πονηρίαν καί τίς παγίδες του ὁ διάβολος.

Τέλος, ὁ σπόρος πού πίπτει στήν «γῆν τήν καθαράν καί καλά προετοιμασμένην», ἣτοι ὁ Λογος πού εἰσακούεται ἀπό καρδίας καθαράς καί ἑτοίμους νά δεχθοῦν τήν ἂνωθεν παρεχομένην Σωτηρίαν, καρποφορεῖ ΠΛΗΡΩΣ καί ἀποδίδει πολλαπλᾶ ἀγαθά ὠφέλη εἰς τούς ἀποδεχομένους τάς ἀληθείας καί τάς προτροπάς πού τούς δίδονται, πρός Σωτηρίαν τῶν ψυχῶν των ἀνθρώπους...!

Ὃλα αὐτά, δίδονται ὑπό Τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, ὑπό μορφήν παραβολῆς καί ἀποτελοῦν καί αὐτά ἓνα εἶδος «σπόρου», πού ἀποζητᾶ «γῆν ἀγαθήν καί καλῶς προετοιμασμένην», προκειμένου νά «πιάση τόπον» καί νά σώση τάς ψυχάς πού θά ἀποδεχθοῦν τάς ἀληθείας πού περιέχει.

Ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις, ΔΕΝ ὑποστηρίζει αὐτό πού ἀπό πολλούς κακοδόξους ἢ ἡμιμαθεῖς λέγεται, μέ τήν φρᾶσιν «Ἡ Θρησκεία λέγει.. πίστευε καί μή ἑρεῦνα»..!
Ἀντιθέτως, ὑποστηρίζει καί διδάσκει τό «μελετᾶτε καί ἑρευνᾶτε τάς Γραφάς», πρᾶγμα πού σημαίνει, πώς ἡ μελέτη τῶν Ἱερῶν Εὐαγγελίων , δίδει γνώσεις ψυχωφελεῖς καί κατευθυντηρίους καί ἐπιβάλλεται προκειμένου νά μανθάνη ὁ Πιστός τό ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ὑποστηρίζει ἡ Θεία Διδασκαλία καί νά μή γίνεται θῦμα τῶν ὃσων παραπλανητικῶν καί διαβρωτικῶν διαδίδουν οἱ κακόδοξοι καί παντεῖοι ἐχθροί τῆς Ὀρθοδοξίας, οἱ ὁποῖοι ἀποσκοπούν εἰς τήν ἀποδόμησιν καί τόν ἐξευτελισμόν τῆς Θείας Διδασκαλίας καί τῶν Θείων Ἐντολῶν, ὣστε οἱ ἂνθρωποι νά ΜΗΝ ἀκολουθοῦν τήν Ὀρθήν ὁδόν ἀλλά τάς αἱρετικάς καί ἀντιορθοδόξους ἀτραπούς πού ὁδηγοῦν εἰς τήν ἀπώλειαν καί τόν Ἠθικόν θάνατον...!

Ἂς ἀνοίξωμε λοιπόν τίς καρδιἐς μας καί ἂς τίς καταστήσωμε «Γῆν ἀγαθήν», προκειμένου ὁ πολύτιμος «σπόρος» πού μᾶς δίδεται, νά μή πνιγῆ ἀπό ἀγκάθια, νά μή πατηθῆ καί ἁρπαγῆ ἀπό πετεινά καί νά μή πέση ἐπί πέτρας...!
Εἶναι μεγάλη εὐλογία τό νά μελετᾶ κάποιος τάς Γραφάς, ἀλλά προσοχή. Πρέπει νά ἀντιλαμβάνεται τό τί διαβάζει ἢ ἀκούει. Καί αὐτό, μέ τήν καταστροφή (σκόπιμον ) τῆς τελείας Ἑλληνικῆς μας γλώσσης, γίνεται ὃλο καί πιό δὐσκολο.
Ἐάν κάτι δεν κατανοῆ κάποιος, ἂς προστρέξη εἰς τόν Πνευματικό του προκειμένου νά τοῦ ἐπιλυθυῦν οἱ ἀπορίες.
Ἐδῶ δέ, πρέπει νά τονίσωμε πώς ἡ μεταφορά τῶν Θείων Βιβλίων εἰς τό «βάρβαρο» γλωσσικό ίδίωμα πού ἒχει ἐπιβληθεῖ ἀπό ἀνθελληνας «ταγούς», ΔΕΝ ΠΡΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΡΑΠΗ, διότι θά δοθῆ ἡ εὐκαιρία νά διαστραφοῦν τά ὃσα διδάσκονται ἀπό τούς... «μεταφραστές» (δέν πρόκειται περί «μεταφράσεως» καθ’ ὃσον ἡ Ἑλληνική, Καθαρεύουσα ἢ Ὀρθή Δημοτική, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ Η ΑΥΤΗ ΓΛΩΣΣΑ.
Ἁπλῶς, πρέπει οἱ γονεῖς νά ἐμφυσήσουν στά παιδιά των τήν ἀγάπη πρός τήν Ἑλληνική γλῶσσα καί νά τά προτρέψουν νά τήν μάθουν κατά τρόπο σωστό καί ὂχι ὃπως θέλουν νά τήν.. «διδάξουν» οἱ ἐπιδιώκοντες τόν ἀφελληνισμόν και τόν ἀποχριστιανισμόν μας...!
Καί ἐπαναλαμβάνω, μέ ὃλην τήν δύναμη τῆς ψυχῆς μου πώς ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΧΟΛΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΤΟΙΜΟ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΗ ΤΑΣ ΕΥΘΥΝΑΣ ΤΟΥ...!

Π.Ευθύμιος Μπαρδακας 26 Οκτωβριου 2016 

ΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΑ (Ἃγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)

ΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΑ
(Ἃγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)

Κάνοντας τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, θὰ σᾶς ὁδηγήσω, ἀδελφοί, σ’ ἕνα πνευματικὸ θέαμα.

Κάποτε ὁ μεγάλος ὅσιος τοῦ Θεοῦ Ἀντώνιος, ὁ ἐρημίτης τῆς Αἰγύπτου, μὲ θεία ἀποκάλυψη εἶδε τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου ἁπλωμένες σὰν δίχτυα πάνω σ’ ὅλη τὴ γῆ, γιὰ τὴν παγίδευση καὶ τὴν ψυχικὴ καταστροφὴ τῶν ἀνθρώπων. Στέναξε τότε μὲ πόνο ὁ ὅσιος καὶ ρώτησε τὸν Κύριο: «Ποιὸς τάχα, Κύριε, θὰ μπορέσει νὰ ξεφύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα καὶ νὰ σωθεῖ;»(1).

Βυθίζομαι μὲ τὴ σκέψη στὴν παρατήρηση τῶν διχτυῶν τοῦ διαβόλου. Εἶναι ἁπλωμένα ὄχι μόνο ἔξω ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ μέσα του. Τὸ ἕνα δίχτυ εἶναι σφιχτοδεμένο μὲ τὸ ἄλλο. Κάποια δίχτυα εἶναι στημένα σὲ σειρές. Ἄλλα ἀφήνουν μεγάλα ἀνοίγματα, αὐτὰ ὅμως ὁδηγοῦν σὲ ἀναρίθμητες πτυχώσεις ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι ἀδύνατο νὰ ξεφύγει κανείς. Θρηνῶ πικρά, βλέποντας τὰ πολύπλοκα σατανικὰ δίχτυα! Αὐθόρμητα ρωτάω κι ἐγώ, ὅπως ὁ ἐρημίτης ὅσιος: “Κύριε, ποιὸς μπορεῖ νὰ γλιτώσει ἀπ’ αὐτά;”.

Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ διάφορα βιβλία ποὺ μεταδίδουν δῆθεν τὸ φῶς τῆς γνώσεως, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα βυθίζουν στὸ σκοτάδι τῆς ἀγνωσίας. Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ βιβλία ποὺ ἔχουν γραφεῖ μὲ τὴν ἀπροκάλυπτη ἤ συγκαλυμμένη ἐπήρεια τοῦ σκοτεινοῦ καὶ μοχθηροῦ κοσμοκράτορα. Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ βιβλία ποὺ προέρχονται ἀπὸ λογικὴ ἀρρωστημένη καὶ φθαρμένη λόγω τῆς προπατορικῆς πτώσεως. Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ βιβλία ποὺ περιέχουν «τὴν ἀνθρώπινη δολιότητα καὶ τὰ τεχνάσματα ποὺ μηχανεύεται ἡ ἀπάτη», κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ ἀποστόλου(2), καθὼς προέρχονται ἀπὸ συγγραφεῖς οἱ ὁποῖοι «χωρὶς λόγο ὑπερηφανεύονται μὲ τὸ ὑποδουλωμένο στὴν ἁμαρτία μυαλὸ τους»(3).

Ὁ πλησίον, στὴν ἀγάπη τοῦ ὁποίου ὀφείλω νὰ ἀναζητῶ τὴ σωτηρία, κι αὐτὸς γίνεται γιὰ μένα δίχτυ, ποὺ μὲ παγιδεύει καὶ μὲ ὁδηγεῖ στὸν θάνατο, ὅταν ὁ νοῦς του εἶναι πιασμένος στὰ δίχτυα ψεύτικων διδασκαλιῶν καὶ πλανερῶν σοφιστειῶν.

Ὁ δικός μου νοῦς εἶναι σημαδεμένος ἀπὸ τὴν πτώση, εἶναι καλυμμένος μὲ τὸ πέπλο τοῦ ζόφου, εἶναι δηλητηριασμένος ἀπὸ τὸ ψέμα. Ὁ ἴδιος ὁ νοῦς μου, λοιπόν, πλανεμένος καθὼς εἶναι ἀπὸ τὸν κοσμοκράτορα, ἁπλώνει ἀνεπίγνωστα τὰ δικά του δίχτυα, γιὰ νὰ αὐτοπαγιδευθεῖ. Ἀκόμα κι ὅταν ἦταν στὸν παράδεισο ὁ ἄνθρωπος, ἀδιάκριτα καὶ ἀπερίσκεπτα θέλησε ν’ ἀποκτήσει μία γνώση ὀλέθρια, θανάσιμη!(4). Καὶ μετὰ τὴν πτώση του, ἔγινε ἀκόμα πιὸ ἀδιάκριτος, ἀκόμα πιὸ ἀπερίσκεπτος. Μὲ θρασύτητα μεθᾶ ἀπὸ τὸ ποτήρι τῆς φαρμακερῆς γνώσεως, διώχνοντας ἀποφασιστικὰ ἀπὸ τὴν ψυχὴ του τὴν ἐπιθυμία νὰ γευθεῖ τὸ θεϊκὸ ποτήρι τῆς σωτήριας γνώσεως.

Καὶ γιὰ τὴν καρδιά μου πόσα δίχτυα! Δίχτυα χοντρὰ καὶ δίχτυα λεπτά! Ποιὰ ἀπ’ αὐτὰ νὰ θεωρήσω πιὸ ἐπικίνδυνα, πιὸ φοβερά; Δὲν ξέρω. Ὁ κυνηγὸς εἶναι ἔμπειρος καὶ ἐπιδέξιος· αὐτὸν ποὺ θὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ χοντρὰ δίχτυα του, θὰ τὸν πιάσει στὰ λεπτά. Ὁ σκοπὸς τοῦ κυνηγιοῦ εἶναι ἕνας: ἡ ψυχικὴ καταστροφή.

Τὰ δίχτυα εἶναι στημένα καὶ καμουφλαρισμένα μὲ ποικίλους τρόπους καὶ μὲ ἐξαιρετικὴ τέχνη. Ἡ πτώση εἶναι μεταμφιεσμένη, εἶναι ντυμένη μὲ ροῦχα θριάμβου —μὲ τὴν ὑποκρισία, μὲ τὴν κενοδοξία, μὲ τὴν ἀνθρωπαρέσκεια— καὶ κρύβει ἀπατηλὰ τὸ σκοτεινὸ πρόσωπό της πίσω ἀπὸ ἕνα πνευματικό, ἕνα οὐράνιο προσωπεῖο ἀρετῆς. Ἡ ἀκόλαστη ἀγάπη εἶναι συχνὰ κρυμμένη πίσω ἀπὸ μιά φαινομενικὰ ἁγία ἀγάπη. Ἡ σαρκικὴ γλυκύτητα παρουσιάζεται συχνὰ σὰν γλυκύτητα πνευματική. Ὁ κοσμοκράτορας μὲ ὅλα τὰ μέσα προσπαθεῖ νὰ κρατήσει τὸν ἄνθρωπο δεμένο μὲ τὴ φθαρμένη φύση του. Κι αὐτὸ φτάνει γιὰ τὴν ἀποξένωση τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸν Θεό, ἔστω καὶ χωρὶς μεγάλες πτώσεις στὴν ἁμαρτία. Τὰ βαριὰ ἁμαρτήματα τὰ ὑποκαθιστᾶ ὁλοκληρωτικά, σύμφωνα μὲ τοὺς ἀκριβεῖς ὑπολογισμοὺς τοῦ νοητοῦ κυνηγοῦ, τὸ ὑπερήφανο φρόνημα ἑνὸς χριστιανοῦ ἱκανοποιημένου ἀπὸ τὶς ἀρετές του, τὶς ἀρετὲς τῆς φθαρμένης φύσεως, ἑνὸς χριστιανοῦ πεσμένου στὴν αὐταπάτη· αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ τὸν ἀποξενώνει ἀπὸ τὸν Κύριο.

Καὶ γιὰ τὸ σῶμα μου πόσα δίχτυα! Τὸ ἴδιο τὸ σῶμα τί δίχτυ ποὺ εἶναι! Καὶ πόσο ἐπωφελεῖται ἀπ’ αὐτὸ ὁ κοσμοκράτορας! Συγκαταβαίνοντας στὶς κατώτερες ροπὲς καὶ ἐπιθυμίες τοῦ σώματος, φτάνουμε νὰ μοιάζουμε στὰ ἄλογα ζῶα. Τί γκρεμός! Τί ξεπεσμὸς ἀπὸ τὴ θεία ὁμοίωση! Φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ πέφτουμε σ’ αὐτὸν τὸν βαθὺ καὶ φοβερὸ γκρεμό, ὅταν παραδινόμαστε στὶς βαριὲς σαρκικὲς ἁμαρτίες, οἱ ὁποῖες, ἀκριβῶς γιὰ τὴ βαρύτητά τους, ὀνομάζονται πτώσεις(5). Ἀλλὰ καὶ οἱ ἐλαφριὲς σαρκικὲς ἀπολαύσεις δὲν εἶναι λιγότερο ὀλέθριες. Γιὰ χάρη τους παραμελοῦμε τὴν ψυχή μας καὶ λησμονοῦμε τὸν Θεό, τὸν οὐρανό, τὴν αἰωνιότητα, τὸν προορισμό μας.

Ὁ κοσμοκράτορας μὲ τὶς σαρκικὲς ἀπολαύσεις κατορθώνει νὰ μᾶς κρατᾶ σὲ διαρκή περισπασμὸ καὶ νὰ μᾶς προξενεῖ νοητικὸ σκοτισμό. Οἱ θύρες, διαμέσου τῶν ὁποίων ἡ ψυχὴ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸν ὁρατὸ κόσμο, εἶναι οἱ σωματικὲς αἰσθήσεις. Μέσ’ ἀπ’ αὐτές, λοιπόν, τὶς θύρες ὁ κοσμοκράτορας εἰσάγει ἀκατάπαυστα στὴν ψυχὴ αἰσθητικὲς ἱκανοποιήσεις, ποὺ τὴν ὁδηγοῦν στὴν αἰχμαλωσία τῆς ἁμαρτίας. Ἐντυπωσιακὰ ἠχεῖ ἡ μουσικὴ στὶς περιβόητες ἐπίγειες συναυλίες, μία μουσικὴ ποὺ ἐκφράζει καὶ ξεσηκώνει διάφορα πάθη. Τέτοια πάθη προβάλλονται καὶ στὶς ἐπίγειες θεατρικὲς παραστάσεις, τέτοια πάθη ἀναμοχλεύονται μ’ ὅλες τὶς ἐπίγειες τέρψεις. Ὁ ἄνθρωπος μὲ κάθε δυνατὸ μέσο κυνηγᾶ τὴν ἀπόλαυση τοῦ κακοῦ ποὺ τὸν σκοτώνει. Μεθυσμένος ἀπ’ αὐτό, λησμονεῖ τὸ σωτήριο θεῖο ἀγαθὸ καὶ τὸ ἀπολυτρωτικὸ Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου.

Νὰ μιά ἁπλὴ ἀπεικόνιση τῶν διχτυῶν ποὺ ἔχει ἁπλώσει ὁ κοσμοκράτορας γιὰ τὴ σύλληψη τῶν χριστιανῶν. Ναί, μόνο ἕνα ἄτεχνο ζωγράφισμά τους ἐπιχείρησα, ἀδελφοί, ἀλλὰ αὐτὸ ἀσφαλῶς θὰ σᾶς προκάλεσε τρόμο, ἀσφαλῶς θὰ γέννησε μέσα σας τὸ ἐρώτημα: “Καὶ ποιὸς μπορεῖ νὰ ξεφύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα;”.

Ἀκόμα δὲν τελείωσε, ὅμως, ὁ φοβερὸς πίνακας! Ἀκόμα κινεῖται ὁ χρωστήρας μου ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ!

Τί λέει. λοιπόν, ὁ Θεός; Κάνει μία προφητεία, ποὺ ἤδη ἐπαληθεύεται. Στοὺς ἔσχατους καιρούς, προαναγγέλλει, «ἐπειδὴ θὰ πληθύνει ἡ κακία, ἡ ἀγάπη τῶν πιὸ πολλῶν θὰ ψυχρανθεῖ»(6). Ὁ ἀδιάψευστος λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ πιὸ στέρεος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ, μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι στοὺς ἔσχατους καιροὺς θὰ αὐξηθοῦν τόσο τὰ διαβολικὰ δίχτυα ὅσο καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ θὰ πιάνονται σ’ αὐτά.

Πράγματι! Κοιτάζω τὸν κόσμο. Καὶ τί βλέπω; Τὰ δίχτυα τοῦ διαβόλου, ἂν τὰ συγκρίνουμε μ’ ἐκεῖνα τῆς πρωτοχριστιανικῆς ἐποχῆς, αὐξήθηκαν πολύ, πολλαπλασιάστηκαν ἀνυπολόγιστα. Πολλαπλασιάστηκαν τὰ βιβλία μὲ τὶς ψεύτικες διδασκαλίες. Πολλαπλασιάστηκαν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐνσαρκώνουν διάφορες πλάνες καὶ τὶς μεταδίδουν στοὺς ἄλλους. Πολλοὶ λίγοι, ἐλάχιστοι εἶναι πιὰ ἐκεῖνοι ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν ἁγία ἀλήθεια. Ἐνισχύθηκε ὁ σεβασμὸς πρὸς τὶς φυσικὲς ἀρετὲς τῶν Ἰουδαίων καὶ τῶν εἰδωλολατρῶν. Ἡ γνώση τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν μειώθηκε καὶ ἡ ἔμπρακτη ἐργασία τους σχεδὸν ἐξαφανίστηκε. Ἡ ὑλιστικὴ ζωὴ κυριαρχεῖ καὶ ἡ πνευματικὴ ζωὴ τρεμοσβήνει. Οἱ σωματικὲς ἀπολαύσεις καὶ οἱ βιοτικὲς μέριμνες καταβροχθίζουν τὸν χρόνο μας. Δὲν ἔχουμε καιρὸ οὔτε νὰ σκεφτοῦμε τὸν Θεό. «Ἐπειδὴ θὰ πληθύνει ἡ κακία, θὰ ψυχρανθεῖ ἡ ἀγάπη τῶν πιὸ πολλῶν», κι ἐκείνων ἀκόμα ποὺ θὰ ἀγαποῦσαν θερμὰ τὸν Θεό, ἂν τὸ κακὸ δὲν ἦταν τόσο διάχυτο, ἂν τὰ δίχτυα τοῦ κοσμοκράτορα διαβόλου δὲν εἶχαν τόσο πολλαπλασιαστεῖ.

Δικαιολογημένη ἦταν ἡ λύπη τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου. Πιὸ δικαιολογημένη εἶναι ἡ λύπη τοῦ χριστιανοῦ τοῦ καιροῦ μας, ποὺ βλέπει τὰ σατανικὰ δίχτυα. Εὔλογο εἶναι τὸ θρηνητικὸ ἐρώτημά του: “Κύριε, ποιὸς μπορεῖ νὰ ξεφύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα καὶ νὰ σωθεῖ;”.

Τὴν ἀπάντηση τὴν ἔδωσε ὁ Κύριος στὸν μεγάλο ὅσιο τῆς ἐρήμου: «Ἡ ταπεινοφροσύνη ξεφεύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα, ποὺ δὲν μποροῦν οὔτε νὰ τὴν ἀγγίξουν!»(7).

Θεϊκὴ ἀπάντηση! Ἀπάντηση ποὺ διώχνει ἀπὸ τὴν καρδιὰ κάθε ἀμφιβολία. Ἡ ἀπάντηση αὐτὴ μὲ δυὸ λόγια ἀποκαλύπτει τὸν σίγουρο τρόπο κατατροπώσεως τοῦ ἐχθροῦ μας, τὸν σίγουρο τρόπο διαλύσεως τῶν πολύπλοκων παγίδων του, ποὺ στήνει μὲ μαεστρία χάρη στὴν πολυχρόνια καὶ καταχθόνια ἐμπειρία του.

Ἂς περιτειχίσουμε μὲ τὴν ταπείνωση τὸν νοῦ, μὴν ἀφήνοντάς τον νὰ κυνηγᾶ τὶς γνώσεις ἀνεξέλεγκτα καὶ ἀπερίσκεπτα. Ἂς τὸν φυλάξουμε ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν, ποὺ κρύβονται συχνὰ πίσω ἀπὸ τὸ ὄνομα καὶ τὸ προσωπεῖο τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας. Ἂς τὸν κάνουμε νὰ ὑπακούει ταπεινὰ στὴν Ἐκκλησία, «ἀνατρέποντας ψεύτικους ἰσχυρισμοὺς καὶ καθετὶ ποὺ ὀρθώνεται μὲ ἀλαζονεία ἐναντίον τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ»(8). Ὅλος θλίψη, ὅλος δυσκολία εἶναι στὴν ἀρχὴ γιὰ τὸν νοῦ ὁ στενὸς δρόμος(9) τῆς ὑπακοῆς στὴν Ἐκκλησία. Τελικά, ὅμως, αὐτὸς ὁ δρόμος τὸν φέρνει στὴν εὐρυχωρία καὶ τὴν ἐλευθερία τῆς πνευματικῆς γνώσεως. Μπροστὰ στὴν πνευματικὴ γνώση ἐξαφανίζονται ὅλες οἱ ἐνστάσεις τῆς σαρκικῆς καὶ τῆς ψυχικῆς λογικῆς ἐναντίον τῆς ἀκριβοῦς ὑποταγῆς στὴν Ἐκκλησία.

Ἂς μὴν ἐπιτρέπουμε στὸν νοῦ μας τὴ μελέτη πνευματικῶν βιβλίων πέρα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἔχουν συντάξει οἱ συγγραφεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ συγγραφεῖς γιὰ τοὺς ὁποίους ὑπάρχει σαφὴς ἐκκλησιαστικὴ μαρτυρία ὅτι ἀποτελοῦν ὄργανα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅποιος μελετᾶ τὰ ἔργα τῶν ἁγίων αὐτῶν συγγραφέων, ὁπωσδήποτε κοινωνεῖ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ οἰκοῦσε μέσα τους καὶ μιλοῦσε μὲ τὸ στόμα τους. Ὅποιος, ἀντίθετα, μελετᾶ τὰ συγγράμματα τῶν αἱρετικῶν, ἔστω κι ἂν αὐτοὶ ἀποκαλοῦνταν ἅγιοι, κοινωνεῖ μὲ τὸ πονηρὸ πνεῦμα τῆς πλάνης(10) καί, δείχνοντας τὸν κρυφὸ ἐγωισμό του μὲ τὴν ἀνυπακοὴ στὴν Ἐκκλησία πέφτει στὰ δίχτυα τοῦ κοσμοκράτορα.

Τί νὰ κάνουμε μὲ τὴν καρδιά μας; Αὐτὴ τὴν ἀγριελιὰ ἂς τὴν μπολιάσουμε μ’ ἕνα κλαδάκι ἀπὸ ἥμερη καὶ καρποφόρα ἐλιά, ἂς τὴν κεντρίσουμε μὲ τὰ χαρακτηριστικά τοῦ Χριστοῦ, ἂς τῆς μεταδώσουμε τὴν εὐαγγελικὴ ταπείνωση, ἂς τὴν ἀναγκάσουμε νὰ οἰκειωθεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Θὰ διαπιστώσουμε τότε τὴν ἐναντίωσή της στὸ Εὐαγγέλιο, τὴν ἀκατάπαυστη ἀντιλογία της στὶς θεῖες ἐντολές, τὴν πεισματικὴ ἀνυποταξία της στὸν Κύριο. Σ’ αὐτὴ τὴν ἀντίδραση τῆς καρδιᾶς μας θὰ δοῦμε σὰν σὲ καθρέφτη τὴν πτώση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὴ δική μας πτώση. Βλέποντάς την, ἂς κλάψουμε μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ Πλάστη καὶ Σωτήρα μας, ἂς πονέσουμε λυτρωτικά. Καὶ ὅσο δὲν θεραπευόμαστε ἀπὸ τὰ πάθη, ἂς παραμένουμε σ’ αὐτὸν τὸν πόνο. Γιατί «καρδιὰ συντριμμένη καὶ ταπεινωμένη δὲν θὰ τὴν ἐγκαταλείψει ὁ Θεὸς»(11), δὲν θὰ τὴν ἀφήσει στὰ χέρια τοῦ ἐχθροῦ. Ὁ Θεός, ὡς Πλάστης μας καὶ ἀπόλυτος Κύριός μας, μπορεῖ νὰ ἀναπλάσει τὴν καρδιά μας, ἂν αὐτὴ ἀδιάλειπτα Τὸν ἱκετεύει μὲ δάκρυα καὶ νὰ τὴ μεταβάλει ἀπὸ καρδιὰ φιλάμαρτη σὲ καρδιὰ φιλόθεη, ἁγία.

Ἂς φυλᾶμε συνεχῶς τὶς σωματικές μας αἰσθήσεις, μὴν ἀφήνοντας τὴν ἁμαρτία νὰ περνᾶ μέσ’ ἀπ’ αὐτὲς στὸ ἐσωτερικό τῆς ψυχῆς. Ἂς χαλιναγωγήσουμε τὰ φιλοπερίεργα μάτια μας καὶ τὰ φιλοπερίεργα αὐτιά μας. Ἂς ἐπιβάλουμε σκληρὴ τιμωρία στὴ γλώσσα μας, τὸ μικρὸ αὐτὸ μέλος τοῦ σώματος ποὺ προκαλεῖ τόσο ἰσχυροὺς σεισμούς. Ἂς ταπεινώσουμε τὶς ἄλογες σαρκικὲς ὁρμὲς μὲ τὴν ἐγκράτεια, τὴν ἀγρυπνία, τὸν σωματικὸ κόπο, τὴ συχνὴ μνήμη τοῦ θανάτου, τὴν ἀδιάλειπτη καὶ προσεκτικὴ προσευχή. Πόσο λίγο διαρκοῦν οἱ σωματικὲς ἀπολαύσεις! Καὶ μὲ πόση δυσοσμία τελειώνουν! Ἀπεναντίας, ὅταν τὸ σῶμα, περιτειχισμένο μὲ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴ φύλαξη τῶν αἰσθήσεων, λουσμένο στὰ δάκρυα τῆς μετάνοιας καὶ ἁγιασμένο μὲ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, γίνεται μυστικὸς ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅλες οἱ ἀπόπειρες τοῦ ἐχθροῦ γιὰ τὴν παγίδευση τοῦ ἀνθρώπου ἀποτυχαίνουν.

Ἡ ταπεινοφροσύνη καταστρέφει ὅλα τὰ δίχτυα τοῦ διαβόλου, τὰ ὁποῖα δὲν μποροῦν οὔτε νὰ τὴν ἀγγίξουν! Ἀμήν.

__________________

Σημειώσεις:

1. Πρβλ. Τὸ Γεροντικόν, Ἅγιος Ἀντώνιος ὁ Μέγας, ἀπόφθεγμα ζ΄. Ἀββᾶ Δωροθέου, ὅ.π., Β΄, 26. 2. Ἐφ. 4:14. 3. Κολ 2:18. 4. Βλ. Γεν. 2:16-17 3:1-6. 5. Βλ. Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου. ὅ.π., ΙΕ΄, 40. 6. Ματθ. 24:12. 7. Πρβλ. Τὸ Γεροντικόν, ὅ.π. 8. Β΄ Κορ. 10:4-5. 9. Πρβλ Ματθ. 7:14. 10. Πρβλ. Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ. Βιβλίον Α΄. Περὶ διακρίσεως. 11. Πρβλ. Ψαλμ. 50:19.

(Ἀπό τό βιβλίο: Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov “Ἀσκητικὲς Ἐμπειρίες”, τόμος Β΄, ἐκδ. Παρακλήτου)

Πηγή: alopsis.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ ' ΛΟΥΚΑ 2016 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ 2016 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ (Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος)

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ (Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος)

Ἔχεις ἀκόμη ἀνησυχίες. Πές μου, ἀπὸ ποῦ θὰ μποροῦσαν νὰ προέρχονται; Ὅλα τὰ ἐξωτερικὰ πᾶνε καλά. Ὅλα τὰ ἐσωτερικὰ τὰ ἔχεις ἐπανεξετάσει καὶ τακτοποιήσει. Τὴν ἀπόφασή σου τὴν ἔχεις πάρει. Ἀπὸ ποῦ, λοιπόν, προέρχονται αὐτὲς οἱ ἀνησυχίες; Ὅλες εἶναι ἀπὸ τὸν ἐχθρό. Ὅλες. Ἀπὸ πουθενὰ ἀλλοῦ.

Τί ἄλλο θὰ μποροῦσε νὰ συμβαίνει; Μήπως σκέφτεσαι νὰ φτιάξεις τὴ ζωή σου μόνη σου, μὲ τὶς δικές σου ἱκανότητες καὶ προσπάθειες; Ἂν πραγματικὰ αὐτὸ σκέφτεσαι, σὲ συμβουλεύω ν’ ἀλλάξεις ἀμέσως γνώμη, ἀλλιῶς δὲν θ’ ἀπαλλαγεῖς ἀπὸ τὴ σύγχυση καὶ τὴν ταραχή.

Ἐξέτασε πάλι τὸν ἑαυτό σου ἢ θυμήσου ὅ,τι σοῦ ἔχω ὑποδείξει καὶ ὅ,τι ἔχει συμβεῖ μέσα σου σ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἀλληλογραφίας μας. Θυμήσου, ἐπίσης, ποιὰ ἦταν ἡ ἔκβαση τῶν προβληματισμῶν σου γιὰ τὴ ζωή. Τέλος, δῶσε στὴν αὐτοεξέτασή σου τέτοια κατεύθυνση, ὥστε νὰ καταλήξει σὲ μιὰ σταθερὴ ἀπόφαση ἀμετάκλητης ἐναποθέσεως τοῦ μέλλοντός σου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.

Ἀφοῦ, λοιπόν, πάρεις αὐτὴ τὴν ἀπόφαση, προσευχήσου στὸν Κύριο ὁλόθερμα. “Τὸ μέλλον μου”, πές Του, “τὸ ἀφήνω μὲ ἐμπιστοσύνη στὰ χέρια Σου.Ὅπως ξέρεις καὶ ὅπως θέλεις, Κύριε, κατεύθυνε τὴ ζωή μου, μ’ ὅλα τὰ ἀπρόοπτα καὶ μ’ ὅλες τὶς δυσκολίες της. Ἀπὸ δῶ κι ἐμπρὸς δὲν θὰ μεριμνῶ καὶ δὲν θ’ ἀνησυχῶ πιὰ γιὰ τὸν ἑαυτό μου. Μιὰ φροντίδα μόνο θὰ ἔχω, νὰ κάνω πάντα ὅ,τι εἶναι εὐάρεστο σ’ Ἐσένα”.

Ἔτσι νὰ Τοῦ μιλήσεις, ἀλλὰ καὶ ἔμπρακτα νὰ Τοῦ ἀποδείξεις ὅτι ἔχεις ὁλοκληρωτικὰ ἀφεθεῖ στὰ χέρια Του, ὅτι δὲν ἀνησυχεῖς γιὰ τίποτα, ὅτι ἀποδέχεσαι ἤρεμα καὶ ἀγόγγυστα ὁποιαδήποτε κατάσταση, εὐχάριστη ἤ δυσάρεστη, μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ἔχει παραχωρηθεῖ ἀπὸ τὴ Θεία πρόνοια. Μοναδική σου μέριμνα ἂς εἶναι ἡ ἀκριβὴς τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ σὲ κάθε περίσταση.

Ὓστερ’ ἀπὸ μιὰ τέτοια ἐσωτερικὴ τοποθέτηση, ὅλες οἱ ἀνησυχίες σου θὰ ἐξανεμιστοῦν. Ἀνησυχεῖς γιὰ τὸν ἑαυτό σου τώρα, καθὼς θέλεις ὅλες οἱ περιστάσεις νὰ συντείνουν στὴν ἐκπλήρωση τοῦ δικοῦ σου σκοποῦ. Καὶ ἐπειδή, φυσικά, ὅλα δὲν γίνονται σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά σου, ταράζεσαι καὶ στενοχωριέσαι – “αὐτὸ δὲν ἔγινε ἔτσι, ἐκεῖνο δὲν ἔγινε ἀλλιῶς”. Ἄν, ὅμως, ἀναθέσεις τὰ πάντα στὸν Κύριο μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ δεχθεῖς πώς ὅ,τι συμβαίνει προέρχεται ἀπ’ Αὐτὸν γιὰ τὸ καλό σου, τότε δὲν θ’ ἀνησυχεῖς πιὰ καθόλου. Θὰ κοιτᾶς μόνο γύρω σου, γιὰ νὰ δεῖς τί σοῦ στέλνει ὁ Θεός, καὶ θὰ ἐνεργεῖς σύμφωνα μ’ αὐτὸ πού στέλνει.

Κάθε κατάσταση μπορεῖ νὰ ὑπαχθεῖ σὲ κάποια Θεία ἐντολή. Νὰ ἐνεργεῖς, λοιπόν, σύμφωνα μὲ τὴ σχετικὴ ἐντολή, ἐπιδιώκοντας τὴν εὐαρέστηση τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι τὴν ἱκανοποίηση τῶν δικῶν σου ἐπιθυμιῶν. Προσπάθησε νὰ καταλάβεις τί λέω καὶ ἀποφάσισε νὰ τὸ ἐφαρμόσεις. Δὲν θὰ τὸ κατορθώσεις, βέβαια, ἀπὸ τὴ μιὰ στιγμὴ στὴν ἄλλη. Χρειάζεται ἀγώνας γι’ αὐτό, ἀλλὰ καὶ προσευχή.

Ζητῶ ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ σὲ λυτρώσει ἀπὸ τὴν κατάθλιψη, πού θεωρεῖς ἀφόρητη, ἀλλὰ μόνο ἂν αὐτὸ εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ ἅγιο θέλημά Του καὶ ἀπαραίτητο γιὰ τὴ σωτηρία σου. Θὰ σὲ λυτρώσει, δίχως ἄλλο, στὴν ὥρα πού πρέπει. Ὁπλίσου μὲ πίστη καὶ ὑπομονή. Βλέπουμε πόσο γρήγορα μεταβάλλονται οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς μας. Ὅλα ἀλλάζουν ἀκατάπαυστα. Ἔτσι θ’ ἀλλάξει καὶ ἡ ψυχική σου κατάσταση. Θὰ ἔρθει μία μέρα πού, ἀπαλλαγμένη πιὰ ἀπὸ τὸ πλάκωμα, θ’ ἀναπνέεις ἐλεύθερα καὶ θὰ φτεροκοπᾶς ὅπως ἡ πεταλούδα πάνω ἀπὸ τὰ λουλούδια. Πρέπει μόνο νὰ σηκώσεις μὲ ὑπομονὴ τὴν τωρινὴ δυσκολία γιὰ ὅσον καιρὸ παραχωρήσει ὁ Θεός.

Ὅταν ἡ νοικοκυρὰ βάλει μιὰ πίτα στὸ φοῦρνο, δὲν τὴ βγάζει ὥσπου νὰ βεβαιωθεῖ πώς εἶναι ψημένη. Ὁ Νοικοκύρης τοῦ σύμπαντος σ’ ἔχει βάλει μέσα σ’ ἕνα φοῦρνο καὶ σὲ κρατάει ἐκεῖ ὥσπου νὰ ψηθεῖς. Κᾶνε ὑπομονή, λοιπόν, καὶ περίμενε. Δὲν θὰ μείνεις στὸ φοῦρνο οὒτ’ ἕνα λεπτὸ περισσότερο ἀπ’ ὅσο χρειάζεται. Μόλις εἶσαι ἕτοιμη, θὰ σὲ βγάλει ὁ Κύριος ἔξω. Ἄν, ὅμως, μόνη σου πεταχτεῖς ἔξω, θὰ εἶσαι σὰν τὴ μισοψημένη πίτα.

Πρέπει ἐπίσης νὰ σοῦ πῶ, ὅτι, σύμφωνα μὲ τὴν πίστη μας, ὅποιος ὑπομένει ἀγόγγυστα τὶς δυσκολίες, πιστεύοντας ὅτι τὶς παραχωρεῖ ὁ Θεὸς γιὰ τὸ καλό του, εἶναι ἰσότιμος μὲ τοὺς ἁγίους Μάρτυρες. Αὐτὸ νὰ τὸ θυμᾶσαι πάντα, γιὰ νὰ παρηγοριέσαι.

Εἶναι ἀδύνατο νὰ ζήσεις χωρὶς συναισθήματα καὶ συγκινήσεις, ἀλλὰ δὲν εἶναι σωστὸ νὰ ὑποκύπτεις σ’ αὐτά. Πρέπει νὰ τὰ συγκρατεῖς μὲ τὴ λογικὴ καὶ νὰ τοὺς δίνεις τὴ σωστὴ κατεύθυνση. Εἶσαι εὐαίσθητη καὶ εὐσυγκίνητη. Ἡ καρδιά σου ξεχειλίζει καὶ χύνεται μέσα στὸ κεφάλι σου.

Προσπάθησε ν’ ἀποκτήσεις αὐτοκυριαρχία. Σοῦ ἔχω γράψει ἤδη τί νὰ κάνεις: Νὰ σκέφτεσαι προκαταβολικὰ ποῦ βρίσκεται τὸ πιθανὸ ἐρέθισμα γιὰ κάθε συναίσθημα. Καί, ὅταν τὸ ἐντοπίζεις, νὰ εἶσαι σὲ ἐπιφυλακή, γιὰ ν’ ἀντιλαμβάνεσαι ὁποιαδήποτε συναισθηματικὴ ταραχὴ τῆς καρδιᾶς, ἢ νὰ κρατᾶς τὴν καρδιά σου κάτω ἀπὸ τὸν σταθερὸ ἔλεγχο τοῦ νοῦ. Χρειάζεται ν’ ἀσκηθεῖς σ’ αὐτό. Μὲ τὴν ἐξάσκηση εἶναι δυνατὸ ν’ ἀποκτήσεις πλήρη αὐτοκυριαρχία.

Ὅλα πάντως προέρχονται ἀπὸ τὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ ἂς στρεφόμαστε σ’ Ἐκεῖνον μὲ τὴν προσευχή. Καὶ ὅμως, γράφεις ὅτι δὲν προσεύχεσαι. Τί εἶναι τοῦτο πάλι; Μήπως ἔγινες ἄθεη; Τί πάει νὰ πεῖ δὲν προσεύχεσαι; Μπορεῖ νὰ μὴ λὲς τὶς τυπικὲς προσευχές, ἀλλὰ ν’ ἀπευθύνεσαι στὸν Θεὸ μὲ δικά σου λόγια καὶ νὰ Τοῦ ζητᾶς βοήθεια. “Κοίτα, Κύριε, τί συμβαίνει μ’ ἐμένα. Ἐτοῦτο κι ἐκεῖνο… Δὲν μπορῶ νὰ τὰ βγάλω πέρα μόνη μου.
Βοήθησέ με, πολυεύσπλαχνε!”. Νὰ Τοῦ μιλᾶς γιὰ κάθε σου ἀνάγκη, ἀκόμα καὶ τὴν πιὸ μικρή, καὶ νὰ Τὸν παρακαλᾶς γιὰ διαρκῆ ἐνίσχυση. Αὐτὴ ἡ προσευχὴ εἶναι ἡ πιὸ γνήσια.

Γιατί ἀκοῦς ἐκεῖνον πού σὲ ἀποτρέπει ἀπὸ τὴν προσευχή; Δὲν καταλαβαίνεις ὅτι κι αὐτὸ εἶναι δουλειὰ τοῦ ἐχθροῦ; Ναί, ἀναμφίβολα εἶναι. Ψιθυρίζει στὸ αὐτί σου: “Μὴν προσεύχεσαι!”. Καὶ μερικὲς φορές, ἀφοῦ κυριαρχήσει σ’ ὁλόκληρο τὸ σῶμα σου, σὲ ρίχνει στὸ κρεβάτι καὶ σὲ ἀποκοιμίζει. Δικά του τεχνάσματα εἶναι ὅλα τοῦτα. Μὰ ἐνῶ ὁ πονηρὸς κάνει τὴ δουλειά του, πασχίζοντας νὰ σὲ ἀποσπάσει ἀπὸ τὸ καλό σου ἔργο, πρέπει κι ἐσὺ νὰ κάνεις τὴ δική σου δουλειά, ἐπιμένοντας σ’ αὐτὸ τὸ ἔργο ὡς τὸ τέλος.

Ὁπλίσου, ὅπως τόσες φορές σοῦ ἔχω πεῖ, μὲ θάρρος καὶ μὴν ἀκοῦς τὸν ἐχθρό. Καμιὰ προσοχὴ μὴ δίνεις στοὺς ψιθυρισμούς του. Καὶ ἐπιπλέον, θύμωσε! Θυμώνοντας ἐναντίον του, εἶναι σὰν νὰ τὸν χτυπᾶς κατάστηθα. Ἀμέσως γίνεται καπνός.

Σοῦ εὔχομαι μ’ ὅλη μου τὴν καρδιὰ νὰ βρεῖς τελικὰ τὴν εἰρήνη.

Ὁ Θεὸς βοηθός!

Πηγή: Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καρέα 

Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ για τον π. Θεοδώρητο Μαύρο (σύντομη αναφορά στην γνωριμία δύο συγχρόνων Πατέρων της Εκκλησίας)

Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ (άνω) και ο π. Θεοδώρητος Μαύρος (κάτω). 

Τους χώριζε ένα ημισφαίριο. Τους ένωνε η αγάπη για την Ορθοδοξία!

→ H πρώτη συνάντηση των μακαριστών και ευλογημένων Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, του Έλληνος π. Θεοδωρήτου Μαύρου (+2007) και του Αμερικανού π. Σεραφείμ Ρόουζ (Seraphim Rose [+1982]) έγινε κατά το έτος 1965. Ο π. Θεοδώρητος, τότε λαϊκός με το όνομα Ιωάννης, βρισκόταν στις Η.Π.Α., όπως συμπεραίνουμε από επιστολή του παλαιού συμφοιτητού του, του γνωστού Καθηγητού π. Γεωργίου Μεταλληνού [1]. Συναντήθηκε με τον π. Σεραφείμ, ο οποίος επίσης ήταν ακόμη λαϊκός με το όνομα Ευγένιος. Ο Ευγένιος, μετά από ευλογία του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς, είχε ιδρύσει το 1964, μαζί με τον φίλο του Γκλεμπ (μετέπειτα π. Γερμανό [+2014]), το βιβλιοπωλείο "Ορθόδοξα Βιβλία και Εικόνες", δίπλα στον Καθεδρικό Ρωσικό Ναό "Πάντων θλιβομένων η Χαρά" στο Σαν Φρανσίσκο. Τέλη του 1964 γίνεται η αγορά ενός χειροκίνητου τυπογραφικού πιεστηρίου το οποίο τοποθετείται στο βιβλιοπωλείο για να ξεκινήσει η έκδοση του θρυλικού περιοδικού "The Orthodox Word", με την βοήθεια και τον προσωπικό κόπο πολλών αδελφών. Στο βιβλιοπωλείο αυτό πρέπει να συναντήθηκαν οι δύο άνδρες, το επόμενο έτος, μιας και γράφει αργότερα ο π. Σεραφείμ σε επιστολή του προς κάποιον φίλο του Λαυρέντιο για τον π. Θεοδώρητο πως πρόκειται "για τον πρώην Ιωάννη Μαύρο ο οποίος έγραψε άρθρα και μας βοήθησε στην στοιχειοθέτηση το 1965" [2].

Το βιβλιοπωλείο του π. Σεραφείμ σήμερα

→ Όντως στα πρώτα τεύχη του περιοδικού υπάρχουν δύο άρθρα του π. Θεοδωρήτου, το ένα για τον Άγιο Νικόδημο (τ. 5, Σεπτ.-Οκτ. 1965) και το δεύτερο για τον Άγιο Νεκτάριο (τ. 8, Απρ.-Μάι.-Ιούν. 1966).

→ Η επόμενη συνάντηση των δύο ανδρών έγινε πάλι στο Σαν Φρανσίσκο την Παρασκευή 28 Αυγούστου / 10 Σεπτεμβρίου 1971, όπως φαίνεται από επιστολή του π. Σεραφείμ στον π. Νικήτα Παλάσση. Γράφει συγκεκριμένα: "Την Παρασκευή μας επισκέφθηκε ο π. Θεοδώρητος, και τι χαρά ήταν σε εκείνη τη συνάντηση και την προσευχή με αυτόν τον γνήσιο Αγιορείτη ζηλωτή! Επιβεβαιωθήκαμε μόνο στην κρίση μας ότι, εάν οι Έλληνες προσβλέπουν στους Συνοδικούς Επισκόπους για επιβεβαίωση της στάσεώς τους για γνησία Ορθοδοξία, εμείς στην Σύνοδο προσβλέπουμε στους ζηλωτές Έλληνες για έμπνευση στην αληθινή και αλύγιστη Ορθοδοξία" [3].

→ Στο τεύχος 46 (Σεπτ.-Οκτ. 1972) του περιοδικού The Orthodox Word, φιλοξενείται  φωτογραφία Ζηλωτών Πατέρων - στην οποία διακρίνεται εκτός του π. Θεοδωρήτου (όρθιος αριστερά), ο μακαριστός π. Μάξιμος Αγιοβασιλειάτης (καθήμενος στη μέση), και ο π. Χρύσανθος από την Καψάλα (καθήμενος αριστερά) -, όπως επίσης και άρθρο του π. Θεοδωρήτου με τίτλο: "Το Ζηλωτικό κίνημα και η υπηρεσία προς την Ορθόδοξη Πίστη στο Άγιον Όρος". 

→ Από τις επιστολές του π. Σεραφείμ, αντλούμε την πληροφορία ότι ο π. Θεοδώρητος είχε στείλει και άλλα άρθρα προς δημοσίευση, αλλά υπήρχε πρόβλημα με την έγκαιρη μετάφρασή τους και έτσι μόνο ένα ακόμη δημοσιεύθηκε. Πρόκειται για το άρθρο με τίτλο: "Ορθοδοξία ή Θάνατος: Νέες διώξεις των Ζηλωτών Μοναχών του Αγίου Όρους" (τ. 55, Μαρ.-Απρ. 1974).

→ Σε ένα ζήτημα που ο π. Σεραφείμ στηρίχθηκε από τον π. Θεοδώρητο, ήταν στο ζήτημα της αγιότητας του Ιερού Αυγουστίνου.  Όταν μια γνωστή μικρή ομάδα Ελλήνων, οι οποίοι ανήκαν στους Ρώσους της Διασποράς, ξεκίνησαν μια επίθεση κατά του Αγίου Αυγουστίνου, ο π. Σεραφείμ επιστράτευσε και την γνώμη του π. Θεοδωρήτου για να υποστηρίξει την θέση του. Ας δούμε δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα από επιστολές του:
"Γνωρίζουμε ήδη ότι δεν σκέφτονται όλοι οι «ζηλωτές» Έλληνες σαν τον π. Παντελεήμονα. Για παράδειγμα, οι πατέρες Παντελεήμων και Νικήτας έχουν προσπαθήσει να μας πείσουν να αποβάλλουμε τον Ιερό Αυγουστίνο από το Ορθόδοξο Αγιολόγιο. Τους είπαμε πως δεν έχουμε την εξουσία να το κάνουμε αυτό, και εκτός αυτού, γνωρίζουμε ότι ο Μητροπολίτης Ιωάννης [Μαξίμοβιτς] είχε μεγάλο σεβασμό για αυτόν και τελούσε την λειτουργία του κάθε χρόνο. Παρ' όλα αυτά, ο π. Νικήτας λέει ότι βρίσκεται στο Ρωσικό Αγιολόγιο εξαιτίας "ουνιτικής επιρροής". Ωστόσο, ερευνήσαμε και διαπιστώσαμε ότι είχε εισαχθεί στο Ρωσικό Εορτολόγιο τον 19ο αιώνα αρχικά από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, έναν Έλληνα αντι-Λατίνο ζηλωτή! Ρωτήσαμε τον π. Θεοδώρητο του Αγίου Όρους για αυτό, και μας απάντησε: "Ναι, νομίζω ότι ο Αυγουστίνος πρέπει να είναι ένας Άγιος, γιατί ο άγιος Νικόδημος τον τοποθέτησε στο Συναξάριον". Φυσικά, όλοι γνωρίζουμε ότι ο Ιερός Αυγουστίνος είχε θεολογικά λάθη ή τουλάχιστον λάθος εμφάσεις, αλλά και ότι δεν μας εμποδίζει από την καταβολή του οφειλόμενου σεβασμού προς αυτόν. Ως εκ τούτου, ο «φανατισμός» των «Ελλήνων» μας σε αυτό το σημείο φαίνεται εντελώς περιττός και αιτία μάταιων διαφορών" (Επιστολή προς τον Μητροπολίτη Λαύρο) [4].
"Όλοι γνωρίζουμε την εσφαλμένη θεωρία του Iερού Αυγουστίνου περί Χάριτος, αλλά γιατί αυτή η «φονταμενταλιστική» προσπάθεια να καταστρέψουμε εντελώς κάποιον που δεν του έχει ποτέ η Ορθόδοξη παράδοση αρνηθεί μια θέση μεταξύ των Πατέρων της Εκκλησίας; Ο π. Θεοδώρητος, αναμφίβολα μιλώντας για άλλους ζηλωτές στην Ελλάδα και στο Άγιο Όρος, μας γράφει ότι φυσικά αποδέχεται τον Αυγουστίνο ως Άγιο, γιατί και ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης το κάνει" (Επιστολή προς τον π. Ιγκόρ [5]) [6].

 → Η εκτίμηση που έτρεφε ο π. Σεραφείμ για τον π. Θεοδώρητο φαίνεται και από το παρακάτω απόσπασμα επιστολής, την οποία έστειλε στον π. Αλέξιο Young το 1974:
"Είμαστε σχεδόν αναγκασμένοι να προβούμε σε ένα οδυνηρό συμπέρασμα: οι Έλληνες έχουν χάσει την πατερική παράδοση, και όλες οι διαμαρτυρίες τους περί "Λατινικής επιρροής», κλπ, είναι μόνο μια έκφραση της δικής τους αβεβαιότητος. Προσπαθούν να «ανακατασκευάσουν» την πατερική παράδοση, αλλά δεν έχουν ζωντανούς Πατέρες για να τους καθοδηγήσουν. Ίσως ο πατέρας Θεοδώρητος του Αγίου Όρους είναι περισσότερο μέσα στην πατερική παράδοση..." [7]. 
Το πρόβλημα της γλώσσας πάντως, αν και δεν στάθηκε εμπόδιο, αν δεν υπήρχε θα μπορούσε να φέρει ακόμη πιο κοντά τους δύο Πατέρες. Γράφει ο π. Σεραφείμ στον αείμνηστο γιατρό Αλέξανδρο Καλόμοιρο: 
"Είναι πολύ σημαντικό για εμάς να διατηρηθεί η επαφή μαζί σας, γιατί εκτός από εσάς δεν έχουμε σχεδόν καμία πραγματική επαφή με τους Γνησίους Ορθόδοξους Χριστιανούς στην Ελλάδα. Έχουμε μόνο τον φίλο μας π. Θεοδώρητο της Σκήτης της Αγίας Άννας, αλλά η αλληλογραφία μας μαζί του είναι σύντομη, λόγω του προβλήματος της γλώσσας. Μας έστειλε ένα χειρόγραφο για δημοσίευση, 10 ή 12 σελίδες, πριν από δύο χρόνια, και το πρόσωπο στο οποίο το δώσαμε για τη μετάφραση ακόμα δεν το έχει επιστρέψει" [8].
Ο π. Σεραφείμ πάντως, ο οποίος είχε ανοικτά διαφωνήσει με τις ακραίες θέσεις των Ελλήνων (Εγκύκλιος 1974 Συνόδου Αυξεντίου, Μοναστήρι Βοστώνης, Ματθαιϊκούς [9]), θεωρούσε τον π. Θεοδώρητο (μαζί με τον μακαριστό Μητροπολίτη Κυπριανό Κουτσούμπα και τον Αλέξανδρο Καλόμοιρο) τους σωστότερους εκπροσώπους των Παλαιοημερολογιτών της Ελλάδος [10].

Νικόλαος Μάννης

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Επιστολή Γεωργίου Μεταλληνού προς Ιωάννην Μαύρον, Λάρισα, 31-12-1964 [Πρώτα ο Θεός, μέγα μέρος της διασωθείσης αλληλογραφίας του π. Γεωργίου με τον π. Θεοδώρητο θα εκδοθεί από τον υποφαινόμενο εντός ολίγων μηνών].

[2] Πρωτότυπο κείμενο: "Father Theodoritos (Mt. Athos monk, formerly John Mavros, who wrote articles and helped us set type in 1965)" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 092, Aug. 16/29, 1971.

[3] Πρωτότυπο κείμενο: "On Friday we [were] visited by Fr. Theodoritos, and what joy there was in meeting and praying with this true Athonite zealot. We were only confirmed in our judgment that, if the Greeks look to our Synod bishops for confirmation of their stand for true Orthodoxy, we in the Synod look to you zealot Greeks for inspiration in true and unbending Orthodoxy" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 095, Aug. 31/Sept. 13, 1971.

[4] Πρωτότυπο κείμενο: "We already know that not all Greek “zealots” think like Fr. Panteleimon. For example, Frs. Panteleimon and Neketas have been trying to persuade us to throw Blessed Augustine out of the Orthodox Calendar. We told them we do not have the authority to do this, and besides, we know that Vladika John has great veneration for him and celebrated the service to him every year. Nonetheless, Fr. Neketas says that he is in the Russian Calendar because of “Uniate influence”. However, we investigated and found out that he was introduced into the Russian Calendar in the 19th century on the authority of St. Nikodemos the Hagiorite, a Greek anti-Latin zealot! We asked Fr. Theodoritos of Mt. Athos about this, and he wrote back: “Yes, I think Augustine must be a Saint, because St. Nikodemos placed him in the Synaxarion”. Of course, we all know that Blessed Augustine had theological errors or at least wrong emphases, but that does not prevent us from paying the due reverence to him. Therefore, the “fanaticism” of our “Greeks” on this point seems entirely unnecessary and a cause of vain disputes" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 130, May 27/June 9, 1973.

[5] Πρόκειται για τον μετέπειτα Μητροπολίτη Ιλαρίωνα  Καπράλ https://orthodoxwiki.org/Hilarion_(Kapral)_of_New_York

[6] Πρωτότυπο κείμενο: "Everyone knows of the erroneous doctrine of Blessed Augustine on grace—but why this “fundamentalist” attempt to destroy entirely someone who has never in Orthodox tradition been denied a place among the Fathers of the Church? Fr. Theodoritos, doubtless speaking for other zealots in Greece and on the Holy Mountain, writes us that of course he accepts Augustine as a Saint, because St. Nikodemos of the Holy Mountain does" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 188, Sept. 29/Oct. 12, 1975.

[7] Πρωτότυπο κείμενο: "We are almost forced to a painful conclusion: the Greeks have lost the patristic tradition, and all their shouting about “Latin influence,” etc., is only an expression of their own uncertainty. They try to “reconstruct” the patristic tradition, but they have no living Fathers to guide them. Perhaps Father Theodoritos of Mt. Athos is more in the patristic tradition..." στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 148, Feb. 25/March 10, 1974.

[8] Πρωτότυπο κείμενο: "It is very important for us to maintain contact with you, because apart from you we have almost no real contact with the True Orthodox Christians of Greece. We have only our friend Fr. Theodoritos of St. Anne’s Skete, but our correspondence with him is brief owing to the language problem. He sent us a manuscript for publication, of 10 or 12 pages, two years ago, and the person to whom we gave it for translation still has not returned it" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 184, Aug. 26/Sept. 8, 1975.

[9] Τον υπερζηλωτισμό αυτόν τον είχε αποκαλέσει "Ιησουϊτική απομίμηση της Ορθοδοξίας" (Πρωτότυπο κείμενο: "May God preserve us from this jesuitical imitation of Orthodoxy!" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 287 [to fr. Demetrios], May 23/June 5, 1980.

[10] Πρωτότυπο κείμενο: "the soundest representatives of the Old Calendarists in Greece (Dr. Kalomiros, Archimandrite Cyprian, Father Theodoritos, etc.)" στο fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Letter 241 [to fr. Ioannikios], Nov. 4/17, 1976.

ΠΗΓΕΣ

1. Αλληλογραφία π. Θεοδωρήτου (Μαύρου) - π. Γεωργίου Μεταλληνού (ανέκδοτη).

2. Ιερομονάχου Δαμασκηνού, π. Σεραφείμ Ρόουζ - Η ζωή και τα έργα του, Εκδόσεις Μυριόβιβλιος, Αθήνα (3 τόμοι). 

3. fr. Alexey Young, Letters from fr. Seraphim Rose, Nikodemos Orthodox Publication Society, 2001.

4. The Orthodox Word, magazine

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/10/blog-post_21.html

ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ - ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (ΑΝΑΤΥΠΩΣΗ)

Πρόκειται για το γνωστότερο ίσως βιβλίο του μακαριστού π. Θεοδωρήτου, με το οποίο αναιρεί τις αντι-παλαιοημερολογιτικές θέσεις (καθώς και άλλες πεπλανημένες θέσεις, όπως π.χ. περί δυνητικότητας του ΙΕ΄ Κανόνος της ΑΒας Συνόδου) του π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, που υπάρχουν στο βιβλίο του "Τα δύο άκρα". Το "Αντίδοτο" είχε εξαντληθεί και ανατυπώθηκε, λόγω της αυξημένης ανάγκης που έχει προκύψει στην εποχή μας, όταν μετά από τόσες προδοσίες κατά της Ορθοδοξίας, πολλοί αναμασώντας παλαιές θεωρίες δεν αντιδρούν όπως πρέπει κατά της παναιρέσεως του Οικουμενισμού.

Πληροφορίες-παραγγελίες στο krufosxoleio@yahoo.gr

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/10/blog-post_28.html

ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ ΨΕΥΤΙΚΗ (Ἃγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)

ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ  ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ ΨΕΥΤΙΚΗ (Ἃγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)

“Κανείς ας μη σας κατακρίνει, δείχνοντας δήθεν ταπεινοφροσύνη”, λέει ο άγιος απόστολος Παύλος. Αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι η οικείωση του φρονήματος του Χριστού, “ο οποίος, αν και ήταν Θεός, …τα απαρνήθηκε όλα και πήρε μορφή δούλου, έγινε άνθρωπος, και όντας πραγματικός άνθρωπος, ταπεινώθηκε θεληματικά, υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού”. Η αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι η διάκριση, που αποτελεί δώρο Θεού, ενέργεια της θείας χάριτος στον νου και την καρδιά του ανθρώπου.

Υπάρχει και αυτόβουλη ταπεινοφροσύνη. Αυτή είναι εφεύρημα ψυχής φιλόδοξης, ψυχής πλανεμένης και αυταπατημένης, ψυχής που κολακεύει τον εαυτό της και ζητάει την κολακεία του κόσμου, ψυχής που ολοκληρωτκά προσηλώθηκε στις επίγειες επιτυχίες και απολαύσεις, ψυχής που λησμόνησε την αιωνιότητα και τον Θεό.

Η αυτόβουλη, η επινοημένη, η πλαστή ταπεινοφροσύνη είναι ένα σύνολο αναρίθμητων και ποικίλων τεχνασμάτων, με τα οποία η ανθρώπινη υπερηφάνεια προσπαθεί να υποκλέψει τη δόξα της ταπεινοφροσύνης από τον τυφλωμένο κόσμο, τον κόσμο που αγαπά τα δικά του, τον κόσμο που εγκωμιάζει το ελάττωμα, όταν αυτό καλύπτεται πίσω από το προσωπείο της αρετής, τον κόσμο που μισεί την αρετή, όταν αυτή παρουσιάζεται μπροστά του με τη θεία απλότητά της, με την αγία και σταθερή υποταγή στο Ευαγγέλιο.

Τίποτα δεν είναι τόσο ενάντιο στην ταπείνωση του Χριστού όσο η αυθαίρετη ταπεινοφροσύνη, που απορρίπτει τον ζυγό της υπακοής στον Κύριο και υπηρετεί τον σατανά, φορώντας τον μανδύα της υπηρεσίας του Θεού.

Αν κοιτάζουμε ακατάπαυστα την αμαρτωλότητά μας, αν προσπαθούμε να παρατηρούμε κάθε της όψη, δεν θα βρούμε μέσα μας καμιάν αρετή, ούτε την ταπεινοφροσύνη.

Η αληθινή ταπείνωση κρύβει την αληθινή αρετή, όπως μια σεμνή κόρη κρύβει την ομορφιά της μ’ ένα κάλυμμα, όπως τα “άγια των αγίων” κρύβονταν από τα μάτια των ανθρώπων με το καταπέτασμα.

Η αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι ο χαρακτήρας του Ευαγγελίου, το ήθος του Ευαγγελίου, η λογική του Ευαγγελίου.

Η αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι θεϊκό μυστήριο, μυστήριο ασύλληπτο από τον ανθρώπινο νου. Όντας ύψιστη σοφία, φαίνεται παράλογη στη σαρκική διάνοια.

Το θεϊκό μυστήριο της ταπεινώσεως το αποκαλύπτει ο Κύριος Ιησούς στους πιστούς μαθητές Του, σ’ εκείνους που κάθονται κοντά στα πόδια Του και ακούνε με προσοχή τα σωτήρια λόγια Του. Μα κι όταν αυτό αποκαλυφθεί, παραμένει κρυφό. Η ταπείνωση είναι ανεξήγητη με τα λόγια και τη γλώσσα της γης. Η ταπείνωση είναι απρόσιτη στον σαρκικό λογισμό. Προσιτή γίνεται μόνο στον πνευματικό λογισμό. Ωστόσο, κι όταν γίνεται προσιτή, ουσιαστικά παραμένει απρόσιτη.

Η ταπείνωση είναι ζωή ουράνια πάνω στη γη.

Η θαυμαστή και ευλογημένη θέα των μεγαλείων του Θεού και των αναρίθμητων ευεργεσιών Του προς τον άνθρωπο, η μακάρια γνώση του Λυτρωτή και η διακονία Του με αυτοθυσία, η αναγνώριση της καταστροφικής πτώσεως του ανθρωπίνου γένους – να τα αόρατα γνωρίσματα της ταπεινώσεως, να οι προθάλαμοι του πνευματικού αυτού ανακτόρου που έχτισε ο Θεάνθρωπος.

Η ταπείνωση δεν αισθάνεται ταπεινή. Απεναντίας, βλέποντας μέσα της υπερβολικό εγωισμό, ψάχνει επίμονα να βρει όλα τα κλαδιά του. Και όσο ψάχνει, τόσο διαπιστώνει ότι πρέπει ν’ αγωνιστεί για πολύ ακόμα.

Ο σημειοφόρος και πνευματοφόρος όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, που επονομάστηκε από την Εκκλησία Μέγας για τις μεγάλες αρετές του, ιδαίτερα για τη βαθιά του ταπείνωση, λέει σε μιαν από τις υψηλές, τις άγιες, τις πνευματικές πραγματικά ομιλίες του ότι ακόμα κι ένας καθαρός, ακόμα κι ένας τέλειος, θα λέγαμε, άνθρωπος έχει μέσα του την τάση προς την έπαρση. Αυτός ο δούλος του Θεού όχι μόνο έφτασε ο ίδιος στην πιο υψηλή βαθμίδα της χριστιανικής τελειότητας, αλλά και γνώρισε στα χρόνια του, χρόνια πλήθους αγίων, τον πιο μεγάλο όσιο, τον Μέγα Αντώνιο. Βεβαίωσε, ωστόσο, ότι δεν γνώρισε κανέναν άνθρωπο που θα μπορούσε να ονομαστεί τέλειος μ’ όλη τη σημασία της λέξεως.

Η ψεύτικη ταπείνωση αισθάνεται ταπεινή. Και είναι αστείο, συνάμα και θλιβερό, να ευχαριστιέται μ’ αυτή την απατηλή και ψυχοφθόρα αίσθηση.

Ο σατανάς μεταμφιέζεται σε άγγελο φωτός. Οι απόστολοι του σατανά μεταμφιέζονται σε αποστόλους του Χριστού. Η διδασκαλία του σατανά παρουσιάζεται σαν διδασκαλία του Χριστού. Οι απατηλές και πλανερές καταστάσεις που προκαλούνται από τον σατανά, παρουσιάζονται σαν πνευματικές και ευλογημένες καταστάσεις που προέρχονται από τον Χριστό. Η υπερηφάνεια και η κενοδοξία που εμπνέονται από τον σατανά, δημιουργούν στον άνθρωπο την αυταπάτη ότι αποτελούν την ταπείνωση του Χριστού.

Αχ! Που κρύβονται από τους δύστυχους ονειροπόλους, που είναι αλήθεια ικανοποιημένοι με την κατάσταση της αυταπάτης τους και δεν σκέφτονται παρά την απόλαυση και την ευδαιμονία, που κρύβονται απ’ αυτούς τα λόγια του Σωτήρα, “Μακάριοι εσείς που τώρα κλαίτε…, μακάριοι εσείς που τώρα πεινάτε…, αλίμονο σ’ εσάς που τώρα είστε χορτάτοι…, αλίμονο σ’ εσάς που τώρα γελάτε”.

Κοίταξε με προσοχή, κοίταξε δίχως εμπάθεια την ψυχή σου, αγαπητέ μου αδελφέ! Δεν είναι προτιμότερη γι’ αυτήν η μετάνοια από την ηδονή; Δεν είναι προτιμότερο γι’ αυτήν το κλάμα πάνω στη γη, την κοιλάδα των θλίψεων την προορισμένη ακριβώς για τον θρήνο, από τις άκαιρες, τις απατηλές, τις άπρεπες, τις ολέθριες απολαύσεις;

Η μετάνοια και το πένθος για τις αμαρτίες σου αποτελούν προϋποθέσεις της αιώνιας μακαριότητάς σου – είναι γνωστό, είναι αναμφισβήτητο, είναι βεβαιωμένο από τον Κύριο. Βυθίσου σ’ αυτές τις άγιες καταστάσεις σταθερά και μόνιμα. Μη ζητάς τις απολαύσεις, μην ευφραίνεσαι μ’ αυτές, μην ικανοποιείσαι μ’ αυτές, μην εξαλείφεις μ’ αυτές την ευλογημένη πείνα και δίψα της δικαιοσύνης του Θεού, την ευλογημένη και σωτήρια λύπη της ψυχής σου για τη αμαρτωλότητά της.

Η πείνα και η δίψα της δικαιοσύνης του Θεού είναι οι μάρτυρες της συναισθήσεως της πνευματικής φτώχειας. Το πένθος είναι η έκφραση της ταπεινώσεως, είναι η φωνή της. Η απουσία του πένθους, η απουσία πνευματικής ζωής, ο χορτασμός και η απόλαυση φανερώνουν την υπερηφάνεια της καρδιάς.

Να φοβάσαι μην τυχόν, για την κούφια και απατηλή απόλαυση, κληρονομήσεις την αιώνια συμφορά, όπως προειδοποίησε ο Θεός, όσους χορταίνουν τώρα εκούσια, ενάντια στο θέλημά Του.

Η κενοδοξία και τα παιδιά της, δηλαδή οι ψεύτικες πνευματικές απολαύσεις, που ενεργούν μέσα στην ψυχή δίχως να διαποτίζονται με την μετάνοια, δημιουργούν ένα φάντασμα ταπεινώσεως. Αυτό το φάντασμα αντικαθιστά στην ψυχή την αληθινή ταπείνωση. Το φάντασμα της αλήθειας, το οποίο στο όνομά της εγκαταστάθηκε στο ναό της ψυχής, φράζει στην ίδια την αλήθεια όλες τις εισόδους του πνευματικού αυτού ναού.

Αλίμονό σου, ψυχή μου, θεόπλαστε ναέ της αλήθειας! Με το να δέχεσαι μέσα σου το φάντασμα της αλήθειας, με το να προσκυνάς το ψέμα αντί για την αλήθεια, γίνεσαι ειδωλολάτρισσα!

Στο ειδωλείο στάθηκε το είδωλο: η ψευδοταπείνωση. Η ψευδοταπείνωση είναι η πιο φρικτή μορφή υπερηφάνειας. Αν με τόση δυσκολία διώχνει ο άνθρωπος από μέσα του την υπερηφάνεια, όταν την αναγνωρίζει ως υπερηφάνεια, πως θα την διώξει όταν του φαίνεται σαν ταπείνωση;

Σ’ αυτό το ειδωλείο βρίσκεται το θλιβερό βδέλυγμα της ερημώσεως! Εκεί ψάλλονται ύμνοι που ευφραίνουν τον άδη. Εκεί οι λογισμοί και τα αισθήματα γεύονται τα απαγορευμένα ειδωλόθυτα και πίνουν κρασί ανακατεμένο με θανατηφόρο δηλητήριο. Εκεί κατοικούν είδωλα, ακάθαρτα δαιμόνια, γι’ αυτό όχι μόνο η θεία χάρη και τα πνευματικά χαρίσματα δεν πλησιάζουν, μα και καμιά αληθινή αρετή ή ευαγγελική εντολή.

Η ψεύτικη ταπείνωση τυφλώνει τόσο τον άνθρωπο, που τον κάνει όχι μόνο να πιστεύει και να υπαινίσσεται, όταν μιλά στους άλλους, πως είναι ταπεινός, αλλά και ανοιχτά να το λέει και δυνατά να το κυρήσσει. Σκληρά μας εμπαίζει το ψέμα, όταν εμείς, απατημένοι απ’ αυτό, το παίρνουμε για αλήθεια.

Η μακάρια ταπείνωση είναι αόρατη, όπως αόρατος είναι και ο χορηγός της Θεός. Είναι σκεπασμένη με τη σιωπή, την απλότητα, την ειλικρίνεια, τη φυσικότητα, την ελευθερία.

Η ψεύτικη ταπείνωση συνοδεύεται πάντοτε από την προσποίηση και την εξωστρέφεια, με την οποία αυτοδιαφημίζεται. Η ψεύτικη ταπείνωση αγαπά τους θεατρινισμούς, μ’ αυτούς απατά και αυταπατάται.

Η ταπείνωση του Χριστού είναι ντυμένη με χιτώνα άρραφο, με το πιο απλό ένδυμα. Μ’ αυτό το ένδυμα δεν αναγνωρίζεται και δεν γίνεται αντιληπτή από τους ανθρώπους.

Η ταπείνωση είναι άγιος καρδιακός θησαυρός, είναι ανώνυμη καρδιακή ιδιότητα, είναι θεία συνήθεια, που γεννιέται ανεπαίσθητα στην ψυχή από την τήρηση των ευαγγελικών εντολών.

Η αρετή της ταπεινοφροσύνης ενεργεί όπως το πάθος της φιλαργυρίας. Όσο συγκεντρώνει φθαρτούς θησαυρούς ο φιλάργυρος, τόσο κυριεύεται από την απληστία, όσο πιο πλούσιος γίνεται, τόσο πιο φτωχός αισθάνεται. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ταπεινό άνθρωπο: Όσο περισσότερο πλουτίζει σε αρετές και θεία χαρίσματα, τόσο πιο φτωχός πνευματικά, τόσο πιο τιποτένιος αισθάνεται. Είναι φυσικό. Ο άνθρωπος που δεν έχει γευθεί το ύψιστο ουράνιο καλό, θεωρεί πολύτιμα τα δικά του καλά, τα μολυσμένα από την αμαρτία. Ο άνθρωπος που έχει γευθεί το αγιοπνευματικό, το θείο καλό, βλέπει πως δεν έχουν καμίαν αξία τα δικά του καλά, που είναι συνενωμένα με το κακό.

Πολύτιμο είναι για τον ζητιάνο το σακί με τα χάλκινα νομίσματα, που μάζεψε με πολύ κόπο έπειτα από πολλά χρόνια. Όταν, όμως, ένας πλούσιος του προσφέρει θησαυρό αμύθητο από χρυσά νομίσματα, το σακί με τα χάλκινα νομίσματα το πετά περιφρονητικά σαν περιττό βάρος.

Ο δίκαιος και πολύπαθος Ιώβ, μετά την παροιμιώδη υπομονή που έδειξε στις φοβερές του δοκιμασίες, αξιώθηκε να δει τον Θεό. “Πρωτύτερα Σε γνώριζα μονάχα απ’ όσα είχα ακουστά για Σένα, μα τώρα Σε είδα με τα μάτια μου”, Του είπε σε μιαν ωραία προσευχή του. Και ποιος ήταν ο καρπός της θεοπτίας στην ψυχή του δικαίου; Η ταπείνωση: “Γι’ αυτό περιφρόνησα τον εαυτό μου, έλιωσα (από καρδιακή συντριβή), αισθάνομαι σαν χώμα και στάχτη”.

Θέλεις ν’ αποκτήσεις ταπείνωση; Τήρησε τις ευαγγελικές εντολές. Έτσι θα εγκατασταθεί στην καρδιά σου και θα ενωθεί μαζί της η αγία ταπείνωση, η ταπείνωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Αρχή της ταπεινώσεως είναι η συναίσθηση της πνευματικής φτώχειας.Μέσα της είναι η ειρήνη του Χριστού. Τέλος και τελείωσή της είναι η αγάπη προς τον Χριστό.

Η ταπείνωση ποτέ δεν οργίζεται, ποτέ δεν ζητάει την επιδοκιμασία των ανθρώπων, ποτέ δεν παραδίνεται στην θλίψη, ποτέ και τίποτα δεν φοβάται.

Μπορεί, αλήθεια, να παραδοθεί στη θλίψη εκείνος που προκαταβολικά θεώρησε τον εαυτό του άξιο για κάθε θλίψη; Μπορεί, αλήθεια, να φοβηθεί τις συμφορές εκείνος που προκαταβολικά αυτοκαταδικάστηκε σε συμφορές, εκείνος που βλέπει τις συμφορές σαν μέσο σωτηρίας;

Οι δούλοι του Θεού αγαπούν τα λόγια του συνετού ληστή, που ήταν σταυρωμένος κοντά στον Κύριο, και τα επαναλαμβάνουν στις θλίψεις τους: “Τιμωρούμαστε δίκαια γι’ αυτά που κάναμε… Θυμήσου μας, Κύριε, στη βασιλεία Σου”. Κάθε θλίψη την αντιμετωπίζουν με τη συναίσθηση πως είναι άξιοι γι’ αυτήν.

Η ουράνια ειρήνη έρχεται στις καρδιές τους χάρη στα ταπεινά τους λόγια και αισθήματα. Αυτή η ειρήνη προσφέρει το ποτήρι της παρηγοριάς και στον άρρωστο και στον φυλακισμένο και στον κατατρεγμένο από τους ανθρώπους και στον πληγωμένο από τους δαίμονες.

Το ποτήρι της παρηγοριάς προσφέρεται με τα χέρια της ταπεινώσεως και σ’ εκείνον που είναι καρφωμένος σε σταυρό. Ο κόσμος μπορεί να του προσφέρει μόνο “ξύδι ανακατεμένο με χολή”.

Ο ταπεινός είναι ανίκανος να αισθανθεί κακία και μίσος. Εχθρούς δεν έχει. Αν αδικηθεί από κάποιον άνθρωπο, αυτόν τον βλέπει σαν όργανο της δικαιοκρισίας ή της πρόνοιας του Θεού.

Ο ταπεινός παραδίνει ολοκληρωτκά τον εαυτό του στο θέλημα του Θεού. Ο ταπεινός ζει όχι αυτονομημένος αλλά μαζί με τον Θεό και εξαρτημένος από τον Θεό.

Ο ταπεινός δεν γνωρίζει την έπαρση, γι’ αυτό πάντοτε ζητάει τη βοήθεια του Θεού και αδιάλλειπτα προσεύχεται.

Το καρπερό κλαδί γέρνει προς την γη, λυγίζοντας κάτω από το βάρος των πολλών καρπών του. Το άκαρπο κλαδί υψώνεται προς τα πάνω, αυξάνοντας τα άκαρπα βλαστάρια του.

Ψυχή πλούσια σε ευαγγελικές αρετές, βυθίζεται όλο και πιο πολύ στην ταπείνωση. Στα βάθη αυτής της νοητής θάλασσας βρίσκει πολύτιμα μαργαριτάρια, τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

Η υπερηφάνεια είναι πιστό γνώρισμα ανθρώπου κούφιου, γνώρισμα δούλου των παθών, γνώρισμα ψυχής στη οποία η διδασκαλία του Χριστού δεν βρήκε πρόσβαση.

Μην κρίνεις τους ανθρώπους από την εξωτερική τους εμφάνιση. Μη βγάζεις επιπόλαια συμπεράσματα για την υπερηφάνεια ή την ταπείνωσή τους. “Μην κρίνετε επιφανειακά”, μας συμβουλεύει ο Κύριος, “να κρίνετε με τα σωστά κριτήρια”. “Από τους καρπούς τους θα καταλάβετε“, δηλαδή από τη διαγωγή τους, από τις πράξεις τους και από τις συνέπειες των πράξεών τους.

“Ξέρω την υπερηφάνεια σου και την κακία της καρδιάς σου”, έλεγε στον Δαβίδ ο πλησίον του. Αλλά ο Θεός έδωσε διαφορετική μαρτυρία για τον προφήτη: “Βρήκα τον δούλο μου τον Δαβίδ και με το άγιό μου λάδι τον έχρισα βασιλιά”. “Ο Θεός δεν βλέπει, όπως βλέπουν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι βλέπουν το πρόσωπο, ο Θεός βλέπει την καρδιά“.

Οι επιπόλαιοι κριτές συχνά θεωρούν ταπεινό έναν υποκριτή και τιποτένιο, που επιδιώκει να αρέσει στους ανθρώπους. Αυτός, όμως, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια άβυσσος κενοδοξίας. Απεναντίας, υπερήφανο θεωρούν εκείνον που δεν αποζητάει επαίνους ή αναγνώριση από τους ανθρώπους και γι’ αυτό δεν σέρνεται δουλικά μπροστά τους. Αυτός είναι αληθινός υπηρέτης του Θεού. Έχοντας γνωρίσει τη θεϊκή δόξα, που αποκαλύπτεται μόνο στους ταπεινούς, οσφράνθηκε τη δυσοσμία της ανθρώπινης δόξας κι έφυγε μακριά της.

“Τι είναι πίστη;”, ρώτησαν έναν μεγάλο δούλο του Θεού. Κι εκείνος αποκρίθηκε: “Πίστη είναι το να ζει κανείς με ταπεινοφροσύνη και να έχει ευσπλαχνία”.

H ταπείνωση στηρίζει τις ελπίδες της στον Θεό. Δεν τις στηρίζει στον εαυτό της. Δεν τις στηρίζει στους ανθρώπους. Γι’ αυτό η συμπεριφορά της είναι απλή, ειλικρινής, σταθερή, μεγαλειώδης. Τέτοιας λογής συμπεριφορά οι άνθρωποι αυτού του κόσμου, όντας πνευματικά τυφλοί, την ονομάζουν υπερηφάνεια.

Η ταπείνωση δεν εκτιμά καθόλου τα επίγεια αγαθά. Μπροστά στα μάτια της μεγάλος είναι ο Θεός, μεγάλο είναι το Ευαγγέλιό Του. Εκεί είναι προσηλωμένη σταθερά. Την προσοχή της και τη ματιά της δεν την ελκύουν η φθορά και η ματαιότητα. Αυτή την αγία αδιαφορία της προς την φθορά και τη ματαιότητα οι εργάτες της φθοράς και της ματαιότητας την ονομάζουν υπερηφάνεια.

Υπάρχει προσκύνηση αγία, που γίνεται από ταπείνωση, από σεβασμό προς τον πλησίον, από σεβασμό προς την εικόνα του Θεού, από σεβασμό προς τον αδελφό του Χριστού. Και υπάρχει προσκύνηση ψυχοκτόνα, προσκύνηση υστερόβουλη, προσκύνηση ανθραπάρεσκη και συνάμα μισάνθρωπη, προσκύνηση θεομίσητη. Είναι η προσκύνηση που ζήτησε ο σατανάς από τον Θεάνθρωπο με αντάλλαγμα όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη λαμπρότητά τους.

Πόσοι δεν είναι και σήμερα εκείνοι που προσκυνούν, για ν’ αποκτήσουν επίγεια αγαθά και αξιώματα! Επαινούνται, μάλιστα, για την ταπείνωσή τους από τους ανθρώπους που δέχονται την προσκύνησή τους!

Προσεκτικά παρατήρησε όσους σε προσκυνούν. Το κάνουν, άραγε, από σεβασμό προς τον άνθρωπο; Το κάνουν από αγάπη και ταπείνωση; Ή μήπως η προσκύνησή τους αφενός ικανοποιεί τη δική σου υπερηφάνεια και αφετέρου αποβλέπει στο δικό τους πρόσκαιρο συμφέρον;

Μεγάλε της γης! Προσεκτικά παρατήρησε και συνετά συλλογίσου: Μπροστά σου σέρνονται η κενοδοξία, το ψέμα, η υποκρισία! Αυτοί που σε προσκυνούν, όταν πετύχουν τον σκοπό τους, θα σε χλευάσουν και με την πρώτη ευκαιρία θα σε προδώσουν. Τη γενναιοδωρία σου ποτέ μην τη δείχνεις στον κενόδοξο. Ο κενόδοξος όσο σκυφτός είναι μπροστά στους ανωτέρους του, τόσο θρασύς και απάνθρωπος είναι μπροστά στους κατωτέρους του. Πως θα καταλάβεις τον κενόδοξο; Από την ιδιαίτερη ικανότητα και επίδοσή του στην κολακεία, την ιδιοτελή εξυπηρετικότητα, το ψέμα και, γενικά, τη φαυλότητα και τη χαμέρπεια.

Ο Πιλάτος παρανόησε τη σιωπή του Χριστού, αποδίδοντάς την σε υπερηφάνεια. “Σ’ εμένα δεν μιλάς;”, Του είπε. “Δεν ξέρεις πως έχω εξουσία είτε να Σε σταυρώσω είτε να Σε αφήσω ελεύθερο;”. Ο Κύριος του εξήγησε ότι σώπαινε από υπακοή στο θέλημα του Θεού, όργανο του οποίου ήταν ο Πιλάτος, μολονότι νόμιζε ότι ενεργούσε με την ελεύθερη βούλησή του. Εξαιτίας της υπερηφάνειάς του ο ηγεμόνας ήταν ανίκανος να καταλάβει ότι μπροστά του στεκόταν η απόλυτη Ταπείνωση, ο σαρκωμένος Θεός.

Την ψυχή που πετά ψηλά, την ψυχή που ελπίζει στα ουράνια, την ψυχή που περιφρονεί τα φθαρτά αγαθά του κόσμου, την ψυχή που δεν γνωρίζει τη φτηνή δουλοπρέπεια και τη χαμέρπεια των ανθρώπων, εσφαλμένα την αποκαλείς υπερήφανη, επειδή δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις των παθών σου. Τίμησε. Αμάν, την ευλογημένη, τη θεάρεστη υπερηφάνεια του Μαρδοχαίου! Αυτό που θεωρείς υπερηφάνεια δεν είναι παρά η αγία ταπείνωση.

Η ταπείνωση είναι ευαγγελική διδασκαλία και ευαγγελική αρετή, είναι το μυστικό ένδυμα και η μυστική δύναμη του Χριστού. Ντυμένος την ταπείνωση ήρθε ανάμεσά μας ο Θεός. Όποιος από τους ανθρώπους ντυθεί την ταπείνωση, γίνεται όμοιος με τον Θεό.

‘Όποιος θέλει ας με ακολουθήσει”, είπε η παναγία Ταπείνωση, “ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει τον σταυρό του και ας με ακολουθεί”. Αλλιώς δεν είναι δυνατό να γίνει κανείς μαθητής και ακόλουθος Εκείνου που “ταπεινώθηκε θεληματικά, υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού”, Εκείνου που κάθισε στα δεξιά του Θεού, Εκείνου που είναι ο νέος Αδάμ, ο ιδρυτής του αγίου γένους των εκλεκτών. Στον αριθμό των εκλεκτών συγκαταλέγονται όσοι πιστεύουν στον Χριστό. Η πίστη σ’ Αυτόν, όμως, προϋποθέτει την αγία ταπείνωση και επισφραγίζεται με την αγία αγάπη. Αμήν.

(ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ, “ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ Β΄”, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ)

Πηγή: alopsis.gr