Κανεὶς δὲν ἐξουσιάζει τὴν πίστη μας, οὔτε βασιλιάς, οὔτε ἀρχιερέας, οὔτε ψευδοσύνοδος, οὔτε κανένας ἄλλος, παρὰ μόνο ὁ Θεὸς (Ἃγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός)

Τὴν κάτωθι ἐπιστολὴ ἔγραψε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, ὁ Ἅγιος Μάρκος καὶ ἀπευθύνεται στὸν Καθηγούμενο τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου, φανερώνονται οἱ πνευματικὲς σχέσεις του μὲ τὸ Ἅγιον Ὅρος. 

Ἡ ἐπιστολὴ βρίσκεται στὴν σειρὰ Patrologia Orientalis, τόμ. 17, σσ. 339-341. 

Δὲν ξέρουμε πότε τὴν ἔγραψε, ἴσως πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του τὸ 1444!

Πρὸς τὸν καθηγούμενο τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου τοῦ Ἁγίου Ὅρους.

Οσιότατε ἱερομόναχε καὶ καθηγούμενε τῆς Σεβασμίας καὶ Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Βατοπαιδίου, Ἁγίου Ὅρους, εὔχομαι στὸν Θεὸ νὰ διατηρεῖ τὴν μεγάλη ἁγιοσύνη σου μὲ ὑγεία σωματική, γιὰ νὰ καταρτίζεις, στηρίζεις καὶ ὠφελεῖς τὶς ψυχὲς ποὺ καθοδηγεῖς καὶ γιὰ δική μου εὐφροσύνη καὶ χαρά.

Μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὶς ἅγιες εὐχές σου, ζοῦμε καὶ ἐμεῖς μέχρι στιγμῆς. Ξεκινώντας νὰ ἔλθω σὲ σᾶς, νόμιζα ὅτι ἀνέβαινα στὸν οὐρανό, ἀφοῦ προσδοκοῦσα νὰ συναντήσω ἀνθρώπους ποὺ ἂν καὶ ἔχουν σῶμα ἐπιθυμοῦν νὰ κατορθώσουν τὴν ἀγγελικὴ ζωή• ἀνθρώπους ποὺ φανερώνουν μέσα στὸν κόσμο τὴν ὑπερκόσμια φιλοσοφία• ἀνθρώπους ποὺ συνεχῶς στὸ στόμα τοὺς ἔχουν τὶς ὑμνολογίες, τὶς ψαλμωδίες καὶ τὶς εὐχαριστίες πρὸς τὸν Θεὸ καὶ κρατώντας στὰ χέρια τοὺς τὰ κοφτερὰ μαχαίρια τῆς θεωρίας καὶ τῆς πράξεως, πολεμοῦν τὰ πάθη.

Ὁ Ἑωσφόρος ὅμως, ποὺ γκρεμίστηκε ἀπ’ τὸν οὐρανὸ καὶ ποὺ πάντοτε μᾶς μισεῖ, ἐμπόδισε τὴν πορεία μας. Καὶ δὲν συνέβη κάτι ἀξιοθαύμαστο, ποὺ ἐμπόδισε ἐμένα τὸν ἐλεεινὸ καὶ ἀνάξιο, ἀφοῦ τὸ ἴδιο ἔκανε στὸν μακάριο Παῦλο, τὸν ἥλιο τῆς οἰκουμένης, ποὺ ὅπως λέει πολλὲς φορὲς θέλησα νὰ ἔρθω σὲ σᾶς, καὶ μία καὶ δύο φορὲς καὶ μὲ ἐμπόδισε ὁ σατανᾶς. Ἐὰν λοιπὸν ἐκεῖνον τὸν ἐμπόδισε, δὲν θὰ στεροῦσε καὶ ἀπὸ μένα, ἐκεῖνο ποῦ ἐπέτρεψε ὁ Θεός;

Ἔχουμε τὴν ἐλπίδα καὶ πιστεύουμε στὶς δικές σας προσευχὲς ὅτι ἴσως δοῦμε τὰ ἀγαπημένα καὶ τίμια πρόσωπά σας, καὶ ἂν εἶναι θέλημα τοῦ Θεοῦ, νὰ μείνουμε μαζί σας τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας. Ἂν ὅμως συμβεῖ κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμοῦμε, ὀφείλουμε νὰ εὐχαριστοῦμε καὶ γι’ αὐτὸ τὸν Θεὸ γιατί….

στὸν ἀγώνα μας κατὰ τῆς ἁμαρτίας δὲν ἀντιμετωπίσαμε τὸ ἐνδεχόμενο νὰ χύσουμε τὸ αἷμα μας.

Μεγάλη δὲ παρηγοριὰ βρήκαμε ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς σας ποὺ βρίσκονται ἐδῶ, τοῦ τιμιότατου ἐκκλησιάρχη, τοῦ μεγάλου οἰκονόμου καὶ τῶν ὑπολοίπων, τοὺς ὁποίους εἴδαμε ὡς ἔμψυχες εἰκόνες τῆς δικῆς σας ἀγάπης καὶ εὐλάβειας. Πολλὲς φορὲς μᾶς φιλοξένησαν, μᾶς ἀνέπαυσαν καὶ μᾶς παρηγόρησαν. Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ τοὺς δώσει τὴν ἀνταμοιβὴ ποὺ τοὺς ἀξίζει γιὰ τοὺς κόπους καὶ τὴν ἀγάπη τους.

Σας παρακαλῶ στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ εἶστε ὅλοι σύμφωνοι μεταξύ σας καὶ νὰ μὴν ὑπάρχουν ἀνάμεσα σας διαιρέσεις, ὥστε νὰ φυλάσσετε μὲ ἀκρίβεια τὴν ἀληθινὴ καὶ πατροπαράδοτη πίστη μας, ποὺ παραλάβαμε, χωρὶς προσθῆκες ἢ ἀφαιρέσεις.

Στὴν πίστη ποὺ ἔχουμε μέχρι αὐτὴ τὴ στιγμὴ δὲν λείπει τίποτε, οὔτε ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ κάποια σύνοδο ἢ ἀπόφαση δογματικὴ γιὰ νὰ μάθουμε κάτι τὸ καινούριο ἐμεῖς, ποὺ εἴμαστε παιδιὰ καὶ μαθητὲς πατέρων ποὺ διακρίθηκαν στὶς οἰκουμενικὲς συνόδους. 

Αὐτὸ εἶναι τὸ καύχημά μας, ἡ πίστη μας, ἡ καλὴ κληρονομιὰ τῶν πατέρων μας. 

Μὲ αὐτὴν ἐλπίζουμε νὰ παρουσιαστοῦμε στὸν Θεὸ καὶ νὰ λάβουμε συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Χωρὶς αὐτὴ δὲν γνωρίζω ποιὰ δίκαιη κρίση θὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὴν αἰώνια κόλαση. Ὅποιος προσπαθεῖ νὰ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπ’ αὐτὴν καὶ νὰ μᾶς διδάξει ἄλλη, εἴτε εἶναι ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἃς εἶναι ἀνάθεμα, καὶ ἃς σβηστεῖ ἀπὸ τὴ θεία καὶ ἀνθρώπινη μνήμη.

Κανεὶς δὲν ἐξουσιάζει τὴν πίστη μας, οὔτε βασιλιάς, οὔτε ἀρχιερέας, οὔτε ψευδοσύνοδος, οὔτε κανένας ἄλλος, παρὰ μόνο ὁ Θεός, ποὺ μᾶς τὴν παρέδωσε ὁ ἴδιος καὶ οἱ μαθητές του. Σᾶς παρακαλῶ, λέει ὁ θεῖος Ἀπόστολος, νὰ προσέχετε ὅσους δημιουργοῦν διχόνοιες καὶ σύγχυση καὶ διδάσκουν πράγματα ἀντίθετα μὲ ὅσα ἔχετε μάθει. 

Τέτοιους ἀνθρώπους νὰ τοὺς ἀποφεύγετε, γιατί δὲν ὑπηρετοῦν τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλὰ τὰ συμφέροντά τους, ἐξυπηρετώντας τοὺς ἀφελεῖς μὲ ἠθικολογίες καὶ ψευτοευλάβειες. Τὸ σταθερὸ θεμέλιό τῆς πίστεως ὄμως ἔχει αὐτὴ τὴ βάση.

Νὰ ἀποφεύγετε, λοιπόν, ἀδελφοί, αὐτοὺς ποὺ εἰσηγοῦνται καὶ πιστεύουν τὶς καινούριες διδασκαλίες τῶν λατινοφρόνων, καὶ ἑνωμένοι μεταξὺ σας μὲ τὴν ἀγάπη σὲ ἕνα σῶμα καὶ ἕνα πνεῦμα, μὲ μιὰ ψυχὴ καὶ ἕνα φρόνημα, νὰ εἶστε συνδεδεμένοι μὲ τὴν μοναδικὴ κεφαλή μας, τὸν Χριστό.

Οὔτε πάλι εἶναι δίκαιο, μὲ μάταιες ὑποψίες γιὰ τοὺς ἀδελφούς, νὰ διαπληκτίζεστε συνεχῶς καὶ νὰ δείχνετε τὸν χωρὶς τὴ σωστὴ γνώση ζῆλο, γιὰ νὰ μὴ φανοῦμε ὅτι ἐκδηλώνουμε τὴν ταραχὴ καὶ τὴν ἐριστικότητά μας μὲ πρόφαση τὴν πίστη. 

Γιατί κανένα δὲν θὰ ὠφελήσει ἡ ὀρθὴ πίστη χωρὶς τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀδελφούς, ἀλλὰ καὶ αὐτὴν καὶ ἐκείνην νὰ ἔχετε καὶ συνεχῶς νὰ ἔχετε, σεβαστοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί, καὶ μὲ αὐτὲς νὰ παρουσιαστεῖτε στὸν Θεό, φωτεινοὶ σὰν τὸν ἥλιο στὴν Βασιλεία τοῦ Πατέρα σας, ἂν καὶ ἐγὼ γιὰ τὸ χρέος τῆς ἀγάπης σᾶς ὑπενθύμισα αὐτὰ τὰ λίγα.

Προσεύχομαι καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό μου νὰ περάσω τὸ ὑπόλοιπό τῆς ζωῆς μου σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μπορέσω, ἀφοῦ φυλάξω σταθερὴ τὴν καλὴ ὁμολογία μέχρι τέλους, νὰ βρεθῶ στὸν ἴδιο τόπο μαζὶ μὲ ἐκείνους ποὺ εὐαρέστησαν τὸν Θεό.

Σ’ ὅλους τους ἁγίους πατέρες καὶ ἀδελφούς μου βάζω μετάνοια• ἰδιαιτέρως δὲ πρὶν ἀπὸ ὅλους, στὸν ὀσιότατο προηγούμενο καὶ πνευματικὸ πατέρα Γεννάδιο, τὸν ὁποῖον ἐξαιρετικὰ παρακαλῶ νὰ προσεύχεται γιὰ μένα τὸν ἀδύνατο στὶς ἅγιες δεήσεις του πρὸς τὸν Θεό. 

Οἱ ἅγιες προσευχές σας νὰ εἶναι μαζί μου.

O Ἐφέσου Μάρκος.

Τὴν ἐπιστολή, ποὺ παραθέσαμε πιὸ πάνω σε μετάφραση -τοῦ κ. Ἀλεξάνδρου Χριστοδούλου, θεολόγου- ἔγραψε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, ὁ Ἅγιος Μάρκος καὶ ἀπευθύνεται στὸν Καθηγούμενο τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου, φανερώνονται οἱ πνευματικὲς σχέσεις του μὲ τὸ Ἅγιον Ὅρος. Ἡ ἐπιστολὴ βρίσκεται στὴν σειρὰ Patrologia Orientalis, τόμ. 17, σσ. 339-341. Δὲν ξέρουμε πότε τὴν ἔγραψε, ἴσως πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του τὸ 1444. Σ’ αὐτὴν ἐκφράζει τὴν ἀπόφασή του νὰ μονάσει στὴν Μονή, πράγμα ποὺ δὲν ἔγινε, ἀφοῦ τὸν ἐμπόδισε, ὅπως ὁ ἴδιος ἀναφέρει, «ὁ πεσῶν ἐξ οὐρανοῦ Ἑωσφόρος». Τοὺς Βατοπαιδινοὺς πατέρες γνώρισε σὲ κάποιο μετόχι τῆς Μονῆς στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀπὸ τοὺς ὁποίους φιλοξενήθηκε, βρῆκε ἀνάπαυση καὶ παρηγοριὰ ὅπως ἀναφέρει στὴν ἐπιστολή του. Στὸ τέλος ἀναφέρεται στὸν Προηγούμενο τῆς Μονῆς τοῦ ὁποίου ἐπικαλεῖται τὶς προσευχές.

Πηγή

Η ΕΥΡΩΠΗ ΔΙΩΧΝΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ (Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Τί εἶναι ἡ Εὐρώπη 

Εὐρώπη εἶναι ὁ πάπας καί ὁ Λούθηρος, ἡ κορεσμένη δηλαδή ἀνθρώπινη ἀπληστία καί ὁ ἱκανοποιημένος μέχρις ἐσχάτου βαθμοῦ ἀνθρώπινος νοῦς. Ὁ πάπας εἶναι συνώνυμο τῆς ἀνθρώπινης ἀπληστίας γιά ἐξουσία. Ὁ Λούθηρος εἶναι τό συνώνυμο τῆς ἀν- θρώπινης θέλησης νά ἑρμηνεύσει τά πάντα μέ τή λογική. (Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

----------------------------

Η ΕΥΡΩΠΗ ΔΙΩΧΝΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ
(Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Ὁ Χριστός μέ τή διδασκαλία του συνέβαλε στήν πρόοδο τῆς Εὐρώπης; Ἡ Εὐρώπη εὐχαρίστησε τόν Χριστό; 

Ἀδελφοί μου, αὐτά τά ἐρωτήματα μποροῦν νά ἀποτελέσουν θέμα μελέτης καί διδαχῆς. Τί προσέφερε ὁ Χριστός στήν Εὐρώπη; Οἱ εὐρωπαῖοι ἀνέμεναν πολλά ἀπό τόν Χριστό καί Αὐτός τούς ἔδωσε περισσότερα ἀπό ὅσα ἐκεῖνοι περίμεναν. Τούς πρόσφερε τά πάντα. 

Ὁ Χριστός ἀπάλλαξε τήν Εὐρώπη ἀπό τόν σκοταδισμό τῆς ἀθεΐας καί τήν μωρία τῆς εἰδωλολατρίας. Αὐτή ἡ φράση εἶναι σημαντική γιά ὅποιον μπορεῖ νά καταλάβει τί εἶναι εἰδωλολατρία καί τί εἶναι ἀθεΐα. Γιά ὅποιον δέν μπορεῖ νά τήν κατανοήσει θά τήν ἐξηγήσω περισσότερο.

Ὁ καιρός τῆς ἀθεΐας καί τῆς εἰδωλολατρίας στήν Εὐρώπη ἦταν μία περίοδος σκοταδισμοῦ. Μιά κατάσταση παρόμοια μ᾽ αὐτήν πού ὑπάρχει στίς μαῦρες φυλές, πού ζοῦν στήν Ἀφρική.

Ἀθεΐα καί εἰδωλολατρία σήμαινε: Θεολογία δίχως τόν ἀληθινό Θεό, γάμοι χωρίς ἠθική καί κοινωνία δίχως εὐσπλαχνία γιά τόν συνάνθρωπο.

Μέ μιά λέξη ἀθεΐα καί εἰδωλολατρία σήμαινε ζωή χωρίς οὐσία καί θάνατο χωρίς ἐλπίδα.

Παράλληλα ὑπῆρχε συνεχής φόβος γιά θεούς τρομακτικούς, τῶν ὁποίων τό θυμό προσπαθοῦσαν νά κατευνάζουν μέ αἱματηρές θυσίες, εἴτε ζώων εἴτε ἀνθρώπων. Σκοτάδι καί μωρία ἐπικρατοῦσε στίς φτωχές χωριάτικες καλύβες, ἀλλά καί στόν περίβολο τῶν παλατιῶν. Ὁ σατανᾶς κυριαρχοῦσε στήν Εὐρώπη μέχρι ὁ Χριστός νά ἐμφανιστεῖ. Ὅλοι οἱ εὐρωπαῖοι ἦταν ἄρρωστοι στήν ψυχή καί στό σῶμα, ὅπως οἱ λεπροί. Ὅταν λοιπόν ὁ Χριστός ἐμφανίστηκε σ᾽ αὐτό τό εὐρωπαϊκό νοσοκομεῖο καί τρελοκομεῖο μίλησε στήν Εὐρώπη μέ τόν ἴδιο τρόπο πού μίλησε σέ ἐκείνη τήν ἄρρωστη, γιά δεκαοχτώ χρόνια γυναίκα, ἀπό δαιμονικό πνεῦμα. Ἦταν κυρτωμένη καί δέν μποροῦσε νά ἰσιώσει τό σῶμα της. Ὅταν τήν εἶδε ὁ Ἰησοῦς τῆς φώναξε καί τῆς εἶπε: Εὐρώπη ἀπαλλάσσεσαι ἀπό τήν ἀρρώστια σου. Ἔτσι μέ μιᾶς ἡ Εὐρώπη, ὅπως ἡ γυναίκα, ὀρθώθηκε, συνῆλθε, διαφωτίστηκε, ἐξαγνίστηκε, ἐκπολιτίστηκε. Ἡ Εὐρώπη σάν τό φυλακισμένο, πού ξαφνικά ἀνοίγει ἕνα παράθυρο στό κελί του, φωτίστηκε. Ὁ Χριστός ἔδωσε τήν ἐξουσία στούς βαπτισμένους λαούς της νά βαπτίζουν καί ἄλλους σ᾽ ὅλη τή γῆ. Τούς ἔδωσε τήν ἐξουσία ἀφοῦ ἦταν ἁγιασμένοι ἀπό Αὐτόν, νά ἁγιάζουν ἄλλους, καί ἀφοῦ φωτίστηκαν νά φωτίζουν τούς ὑπόλοιπους ἀδελφούς τους. Νά λοιπόν, αὐτό τό θαῦμα τῶν θαυμάτων ἔκανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός στήν Εὐρώπη.

Στό δεύτερο ἐρώτημα, μέ ποιό τρόπο ἡ Εὐρώπη εὐχαρίστησε τό Χριστό ἡ ἀπά- ντηση εἶναι, πώς δέν τόν εὐχαρίστησε μέ φῶς, ἀλλά μέ σκοτάδι. Τόν εὐχαρίστησε μέ θλίψη ἀντί χαρά. Τόν εὐχαρίστησε ὅπως οἱ Γαδαρηνοί, τούς ὁποίους ὁ Χριστός ἐλευθέρωσε ἀπό τήν δαιμονική Λεγεώνα καί ἐκεῖνοι τόν παρακάλεσαν νά φύγει ἀπό κοντά τους. Καί Ἐκεῖνος ἔφυγε χωρίς νά πεῖ μιά λέξη. Κατάρα ἔμεινε σ᾽ αὐτή τήν περιοχή. Ἡ περιοχή τῶν Γαδαρηνῶν, πού κάποτε ἦταν εὔφορη καί πλούσια, σήμερα εἶναι μία γκρίζα καταραμένη ἔρημος. Οἱ Γαδαρηνοί παρακάλεσαν τόν Χριστό νά φύγει ἀπό κοντά τους, ἐνῶ οἱ Εὐρωπαῖοι δέν τόν παρακαλοῦν νά φύγει, ἀλλά τόν διώχνουν μέ κάθε τρόπο.

Τόν διώχνουν ἀπό τά σχολεῖα, τίς ἐφημερίδες, τά περιοδικά, ἀπό τήν πολιτική, τά φίλμ, τήν ἐπιστήμη καί ἀπό τήν ἐπηρμένη κουλτούρα τους. Τόν διώχνουν μέ τίς σκέψεις, μέ τά λόγια τους καί μέ τά ἔργα τους, ἕνας-ἕνας καί ὅλοι μαζί.

Ἄν ἡ περιοχή τῶν Γαδαρηνῶν, πού ἀπό ἀνοησία οἱ κάτοικοί της παρακάλεσαν τόν Χριστό νά φύγει, εἶχε τέτοια κατάληξη τί θά συμβεῖ στήν Εὐρώπη ἡ ὁποία δέν τόν παρακαλεῖ, ἀλλά τόν διώχνει ἀπό κακία;

Τί θά συμβεῖ στήν Εὐρώπη; Τί θά συμβεῖ στήν Εὐρώπη πού ἐγκατέλειψε τόν Χριστό καί ἐπέστρεψε στόν παλαιό, σκοτεινό καί μωρό παγανισμό;

Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα, τί θά συμβεῖ στήν Εὐρώπη, πού ἀρνεῖται τόν Χριστό, ὑπάρχει ἔμμεσα στό Εὐαγγέλιο. Θά συμβεῖ τό ἴδιο πού συνέβη στήν Καπερναούμ, πού ἦταν πόλη μέ μεγάλο πολιτισμό, πλούσια, ὀργανωμένη, χαρούμενη, περήφανη γιά τήν ἀκμή της. Ὁ Χριστός σφράγισε τήν πορεία της μέ τά παρακάτω λόγια: Καί ἐσύ Καπερναούμ, πού ὑψώθηκες ὥς τά οὐράνια, θά κατεβεῖς στά τρίσβαθα τοῦ Ἅδη. Πλήν σέ βεβαιώνω πώς ὁ Θεός τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως θά δείξει μεγαλύτερη ἐπιείκεια γιά τά Σόδομα παρά γιά σένα (Ματθ. 11, 23).

Ἀδελφοί μου, ἄν στήν Ἰνδία καί τήν Κίνα συνέβαιναν τόσα πολλά καί μεγάλα θαύματα ὅπως συνέβησαν στήν Εὐρώπη ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια, ἀπό παλιά θά μετάνοιωναν οἱ κάτοικοί της καί θά γινόντουσαν χριστιανοί.

Στενοχωριέμαι γιά τήν Εὐρώπη, γιατί θά καταστραφεῖ ὅπως ἡ Καπερναούμ. Οἱ περήφανοι πύργοι της θά γκρεμιστοῦν, θά καταστραφοῦν καί οἱ λεωφόροι της θά με- τατραποῦν σέ τόπους πού θά φυτρώσουν θάμνοι μέ ἀγκάθια, ὅπου θά κάνουν τή φωλιά τους τά φίδια. Στόν τόπο πού τώρα ἀκούγονται φωνές ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, θά ἀκούγονται κραυγές ἀπό κουκουβάγιες καί οὐρλιαχτά ἀπό τσακάλια.

Τή στιγμή πού ἡ Εὐρώπη νόμισε γιά τόν ἑαυτό της πώς ἐκπολιτίστηκε, τότε ἦταν καί πού ἀγρίεψε. Τή στιγμή πού νόμισε πώς τά ἤξερε ὅλα, τότε ἦταν καί πού παραφρόνησε. Τήν στιγμή πού νόμισε πώς ἀπέκτησε μεγάλη δύναμη, τότε ἦταν καί πού ἔχασε ὅλη της τή δύναμη.

Ὁρίστε ἀδελφοί μου, τό ἀντικείμενο μελέτης καί διδαχῆς.

Δοξάστε τόν Χριστό, τόν Θεό, γιά νά σᾶς δοξάσει καί αὐτός στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: Ἁγίου Νικολάου [Βελιμίροβιτς] Ἐπισκόπου Ἀχρίδος, Μέσα ἀπό τό Παράθυρο τῆς Φυλακῆς. Μηνύματα στό λαό. Ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σσ. 105-108. 

Πηγή: “Ὀρθόδοξος Λόγος”

ΑΓΩΝΑΣ (Ἃγιος Θεοφάνης ὁ Ἒγκλειστος)

ΑΓΩΝΑΣ (Ἃγιος Θεοφάνης ὁ Ἒγκλειστος)

Ὁ δρόμος τοῦ χριστιανοῦ εἶναι γεμᾶτος ἐμπόδια, πού γίνονται ὁλοένα καί πιό πολλά. Ἀγωνισθεῖτε λοιπόν μέ ἀνδρεία καί ἡρωϊσμό, ἀκολουθώντας τόν Ἀπόστολο Παῦλο. Ὅποιος παλεύει μέ τά πάθη του ἐκπληρώνει τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου. Ἀνάλογα μέ τόν ἀγῶνα του ἐξαγνίζεται. Καί ἀνάλογα μέ τόν ἐξαγνισμό του πλησιάζει τόν Κύριο, πού ὑποσχέθηκε ὅτι: «ἐλευσόμεθα καί μονήν ποιήσομεν» (Ἰωάν.14, 23) στήν καθαρή καρδιά».

***

«Ὅταν ψυχραίνεται ὁ ζῆλος γιά τήν πνευματική ζωή πρέπει μέ κάθε τρόπο νά τόν θερμαίνουμε καταφεύγοντας μέ φόβο καί τρόμο στόν Θεό. Ἡ ραθυμία, ἡ ἀκηδία, ἡ ἀθυμία, ἡ κατάθλιψη τοῦ πνεύματος καί τοῦ σώματος θά μᾶς ἔρχονται καί καμιά φορά θά μᾶς ταλαιπωροῦν ἀρκετό καιρό. Δέν πρέπει νά δειλιάζουμε. Θά παραμένουμε σταθεροί καί ἀνδρεῖοι στίς ἀρχές μας, ἐκτελώντας μέ ὑπομονή τά καθήκοντά μας . Ἄς μήν πιστεύουμε ὅτι θά ἔχουμε πάντοτε ἐσωτερική θέρμη ἤ ὅτι θ’ ἀπολαμβάνουμε διαρκῶς ἐσωτερική γλυκύτητα. Αὐτό μήν τό ἐλπίζετε. Ἀντίθετα, νά περιμένετε συχνά ξαφνικές μεταπτώσεις. Γι’ αὐτό ὅταν σᾶς πολεμᾶ ἡ ἀκηδία καί ἡ κατάθλιψη, νά τίς ἀντιμετωπίζετε σάν κάτι συνηθισμένο στήν πνευματική ζωή. Ἐνῶ ὅταν σᾶς ἀνακουφίζει ἡ θέρμη καί ἡ γλυκύτητα, νά τίς ἀντιμετωπίζετε σάν ἐκδηλώσεις τοῦ θείου ἐλέους, γιά τίς ὁποῖες δέν εἴμαστε ἄξιοι».

***

«Ἐάν τό πρωί προσευχηθῆτε, ὅπως πρέπει, ὅλη ἡ μέρα σας θά εὐλογηθεῖ. Μήν ἀπελπίζεσθε γιά τίς προσπάθειες πού σᾶς φαίνονται ἄκαρπες. Θυμηθεῖτε πῶς μάθατε νά πλέκετε ἤ νά διαβάζετε ἤ νά γράφετε. Πόσους κόπους καταβάλλατε τότε… Τώρα ὅμως τά κάνετε ὅλα ἄνετα. Τό ἴδιο θά συμβεῖ καί μέ τήν ψυχική σας καλλιέργεια. Πρός τό παρόν φαίνεται δύσκολο νά νικήσῃ κανείς τούς λογισμούς. Ἀργότερα ὅμως θά τούς διώχνει εὐκολώτερα. Μόνο πού δέν πρέπει νά σταματήσῃ ποτέ τόν ἀγώνα μ’ αὐτούς, ἀλλά ν’ ἀγωνίζεται ὁλοένα καί περισσότερο. Νά καταφεύγετε μέ ὅλη σας τήν καρδιά στόν Κύριο. Εἶναι ὁ γιατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων! Μέ μιά Του κίνησι, ὅλα τά δυσάρεστα σκορπίζονται καί ὅλα τά εὐχάριστα πολλαπλασιάζονται».

***

«Εἶναι πολύ καλό τό ὅτι μεριμνώντας γιά τά καθημερινά δέν ἀφήνετε τήν ἐσωτερική ἐργασία. Ἀγωνισθεῖτε καί ὁ Θεός θά σᾶς ἐνισχύσει νά νικήσετε τούς ἐφάμαρτους λογισμούς. Ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἔλεγε: «Τά χέρια στήν δουλειά, ὁ νοῦς στόν οὐρανό». Αὐτό ἔκανε καί αὐτό δίδασκε».

Ἃγιος Θεοφάνης ὁ Ἒγκλειστος

(Ἀπό τό βιβλίο «Ἀπάνθισμα Ἐπιστολῶν» Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ)

Πηγή: alopsis.gr

Τὸ πνεῦμα τῆς Ἀποστασίας στοὺς ἐσχάτους καιροὺς κατὰ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Ἐπισκόπου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου*

«Μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον, ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ

ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας,

ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα

λεγόμενον Θεὸν ἤ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καθίσαι,

ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ Θεός»

(Β’ Θεσ. β’ 3-4)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ὁμιλεῖ σαφῶς περὶ τῆς Ἀποστασίας, ἡ ὁποία θὰ συμβῆ στὶς ἔσχατες ἡμέρες, πρὶν ἀπὸ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Περὶ αὐτῆς ἀναφέρεται καὶ σὲ ἄλλες Ἐπιστολές του. Στὴν Πρώτη πρὸς Τιμόθεον γράφει: «Τὸ δὲ Πνεῦμα ῥητῶς λέγει ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων» (Α’ Τιμ. δ’ 1). Ὁμοίως γράφει ὁ αὐτὸς στὴν Β’ Τιμ. γ’ 1 καὶ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Πέτρος στὴν Β’ Πέτρ. γ’ 1.

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἰούδας μαρτυρεῖ, ὅτι ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι ὡμίλησαν περὶ αὐτοῦ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο: «Μνήσθητε τῶν ρημάτων τῶν προειρημένων ὑπὸ τῶν ἀποστόλων καὶ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἔλεγον ὑμῖν ὅτι ἐν ἐσχάτῳ χρόνῳ ἔσονται ἐμπαῖκται κατὰ τὰς ἑαυτῶν ἐπιθυμίας πορευόμενοι τῶν ἀσεβειῶν. Οὗτοί εἰσιν οἱ ἀποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεῦμα μὴ ἔχοντες» (Ἰούδ. 17-19).

Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος προεῖπε, ὅτι στὸ τέλος τοῦ κόσμου «πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καὶ πλανήσουσι πολλούς, καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. κδ’ 11-12), καὶ ὅτι ὅταν θὰ ἔλθη «ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;» (Λουκ. ιη’ 8).

Σύμφωνα μὲ αὐτὲς τὶς διαβεβαιώσεις, διαγράφεται στὸν νοῦ μας μία ἐντελῶς ἀπογοητευτικὴ εἰκόνα τῆς ἠθικοθρησκευτικῆς καταστάσεως τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἐσχάτου καιροῦ. Τὸ Εὐαγγέλιο θὰ εἶναι γνωστὸ σὲ ὅλους. Καὶ ἕνα μὲν μέρος τοῦ κόσμου θὰ μείνη στὴν ἀπιστία, τὸ ἄλλο δὲ μέρος θὰ δημιουργήση κυρίως αἱρέσεις, ποὺ δὲν θὰ ἀκολουθοῦν τὴν θεοπαράδοτη διδασκαλία καὶ θὰ κτίζουν μία δική τους πίστι βασισμένη στὴν δική τους φαντασία, ἄν καὶ [φαινομενικὰ στηριγμένη] στὴν βάσι τῶν λόγων τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Αὐτὲς οἱ αὐτο-επινοημένες πίστεις θὰ γίνωνται ἀναρίθμητες. Τὴν ἀρχή τους ἔθεσε ὁ Πάπας. Συνέχισαν τὸ ἔργο του ὁ Λούθηρος καὶ ὁ Καλβῖνος. Τὸ θεμέλιο, τὸ ὁποῖο ἔθεσαν αὐτοί, τὴν προσωπικὴ δηλαδὴ ἐπίτευξι τῆς πίστεως μόνον ἐπὶ τῆς Γραφῆς, ἔδωσε ἰσχυρὴ ὤθησι γιὰ τὴν ἐπινόησι πίστεων.

Καὶ τώρα [δεύτερο μισὸ τοῦ ΙΘ’ αἰ.] ὑπάρχουν πάρα πολλὲς Ὁμολογίες, οἱ ὁποῖες θὰ γίνουν περισσότερες. Κάθε κράτος θὰ ἔχη τὴν δική του πίστι, ὕστερα κάθε νομός, κάθε πόλις καὶ στὸ τέλος πιθανὸν κάθε μυαλὸ θὰ ἔχη τὴν δική του ὁμολογία. Διότι ὅταν οἱ ἄνθρωποι δὲν δέχωνται τὴν θεοπαράδοτη πίστι, φτιάχνουν τὴν δική τους, διαφορετικὰ δὲν γίνεται.

Καὶ ὅλοι θὰ ὀνομάζωνται «Χριστιανοί». Ἕνα μόνον μέρος θὰ κρατήση τὴν γνήσια πίστι, ὅπως τὴν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ τὴν διατηρεῖ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς οἱ περισσότεροι θὰ εἶναι Ὀρθόδοξοι μόνον κατ΄ ὄνομα. Στὴν καρδιά τους ὅμως δὲν θὰ ἔχουν τὴν τάξι (κατάστασι/διάθεσι), τὴν ὁποίαν ἀπαιτεῖ ἡ πίστις, διότι θὰ ἔχουν ἀγαπήσει τὸν παρόντα αἰῶνα. Αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ εὐρύτατος χῶρος τῆς ἀποστασίας.

Παντοῦ θὰ εἶναι ἀκουστὸ τὸ ὄνομα Χριστιανός. Παντοῦ θὰ ὑπάρχουν Ναοὶ καὶ ἱερὲς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ θὰ εἶναι μόνον στὴν ἐπιφάνεια. Ἐντὸς αὐτῶν θὰ ὑπάρχη τελεία ἀποστασία. Στὸ ἔδαφος αὐτὸ θὰ γεννηθῆ καὶ θὰ αὐξηθῆ ὁ Ἀντίχριστος, μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἐπιφανειακότητος, χωρὶς τὴν οὐσία τοῦ πράγματος.

(...) ΔΕΝ θὰ τοποθετήσουν τὴν εἰκόνα τοῦ Θηρίου καὶ στοὺς ναούς; Ἐννοεῖται, ὅτι ἐφ΄ ὅσον θὰ γίνη εὐρυτάτη ἀποστασία ἀπὸ τὸν Χριστιανισμό, μαζὶ μὲ τοὺς Χριστιανοὺς θὰ καταλάβουν καὶ τοὺς ναούς, ὥστε σὲ αὐτοὺς θὰ εἶναι ἀδύνατον πλέον νὰ παραμείνη ἡ τάξις καὶ ἡ κατάστασις τῶν Χριστιανῶν. Ἑπομένως, θὰ τοποθετήσουν κάτι νέο, σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ νέου θεοῦ. Καὶ πρῶτα ἀπ΄ ὅλα τοῦτο σημαίνει τὴν ἐνθρόνισι τοῦ Ἀντιχρίστου στὸν ναό. Ὅπου αὐτὸς θὰ ἐμφανισθῆ προσωπικῶς, ἐκεῖ καὶ θὰ ἐνθρονισθῆ σὰν θεός.

- - - - - - - - - - - - - - - - - -

(*) Μετάφρασις ἀπὸ τὸ ρωσικὸ πρωτότυπο: Ἐπισκόπου Θεοφάνους, Ἑρμνηνεία Ἐπιστολῶν Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου Πρὸς Φιλιππησίους καὶ Θεσσαλονικεῖς Α’ καὶ Β’, β’ ἔκδοσις, Μόσχα 1895, σελ. 491-492, 497.

Πηγή

ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ; (Ἃγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ; (Ἃγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Στόν στρατιώτη Σβέτισλαβ Κ. πού ρωτᾶ

Ρώτησες κάποιον ποῦ βρίσκεται ὁ Θεός! Καί ἔλαβες τήν ἀπάντηση, ὅτι ὁ Θεός βρίσκεται μέσα σου. Καί ἀναρωτιέσαι πῶς γίνεται αὐτό; Ἔτσι, περίπου, σάν τό φῶς στό δωμάτιο, ἤ σάν τή φωτιά στή σόμπα. Ὅταν αἰσθανθεῖς τόν Θεό μέσα σου, θά αἰσθάνεσαι καί θά ξέρεις ὅτι Αὐτός βρίσκεται μέσα σου, ἀλλά δέν θά μπορεῖς εὔκολα νά τό ἐξηγήσεις σέ ἄλλον. Ἀλλά θά ψάχνεις εἰκόνες καί ὁμοιότητες στή φύση, καί θά πεῖς σέ ἄλλον ὅπως καί ἐγώ λέω σέ σένα: «Ὁ Θεός εἶναι μέσα μου σάν τό φῶς στό δωμάτιο, ἤ σάν φωτιά στή σόμπα, ἤ σάν ἀέρας στά πνευμόνια, ἤ σάν ζωή στό ζωντανό πλάσμα, ἤ σάν δύναμη καί ἀγάπη καί σκέψη μέσα στόν ἄνθρωπο». Βέβαια, αὐτές εἶναι μόνο οἱ εἰκόνες καί παρομοιώσεις, καί ὅλα αὐτά δέν μποροῦν νά ἐκφράσουν ἐκεῖνο πού ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται, ὅταν κατοικήσει ὁ Θεός μέσα του μέ τήν πληρότητα Του.

Ὁ Ἀπόστολος τοῦ Θεοῦ, ὁ πνευματικός μας πατέρας Παῦλος, προσεύχεται γιά τούς πιστούς «ἵνα πληρωθῆτε εἰς πᾶν πλήρωμα τοῦ Θεοῦ» (Ἐφ. γ΄: 19). Ὁ Θεός ἐνεργεῖ ἀπό τά ἔσω τοῦ ἀνθρώπου μέ δυό τρόπους: βοηθώντας ἤ κυριεύοντας. Βοηθώντας ὁ Θεός ἐνεργεῖ στόν ἄνθρωπο τῆς μεσαίας ἤ ἀδύναμης πίστης, ὁ ὁποῖος θυμᾶται τόν Θεό ποῦ καί ποῦ καί μόνο μερικῶς τηρεῖ τίς ἐντολές Του. Ὁ Θεός δέν τόν ἐγκαταλείτει, ἀφοῦ καί αὐτός δέν ἐγκαταλείπει ἐντελῶς τόν Θεό. Τόν ἄνθρωπο ὅμως τῆς μεγάλης πίστης, ὁ ὁποῖος ἄνοιξε την πόρτα τῆς ψυχῆς πλατιά γιά τόν Δημιουργό του κυριολεκτικά τόν κυριεύει ὁ Θεός. Καί γράφει: «Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν, καί κρούω· ἐάν τις ἀκούση τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν καί κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, καί εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν» (Ἀπ. γ΄: 20). Τέτοιος ἄνθρωπος δέν βασίζεται καθόλου στόν ἑαυτό του ἀλλά γιά ὅλα βασίζεται μόνο στόν Ὕψιστο. Αἰσθάνεται τήν παρουσία καί τήν ἐνέργεια μόνο τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ μέσα του καί ἔχει μεγάλη ἀγάπη γιά τόν Κύριό του. Καί σ᾿ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ τόν Θεό ὑποσχέθηκε ὁ Χριστός, ὅτι ὁ Θεός θά κατοικήσει μέσα του. «Ἐάν τις ἀγαπᾷ μέ, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσωμεν» (Ἰωάν. ιδ΄: 23). Μέ τίποτα δέν θά μπορέσεις αὐτό νά τό κατανοήσεις, ἐάν ξεχάσεις ὅτι ὁ Θεός εἶναι πνεῦμα, καί μπορεῖ παντοῦ νά εἰσέλθει καί ὅλα νά τά διαπεράσει κατά τή δύναμη καί τή βούλησή Του. Αὐτός εἶναι ὑψηλά ἐπάνω ἀπ᾿ ὅλα τά δημιουργήματα, παρόμοια μέ τόν ἥλιο ὁ ὁποῖος βρίσκεται ψηλά πάνω ἀπό τή γῆ ὅμως μέ τό φῶς του μπορεῖ νά μπεῖ παντοῦ ὅπου εἶναι ἀνοιχτά. Ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος: «Εἷς Θεός καί πατήρ πάντων, ὁ ἐπί πάντων, καί διά πάντων, καί ἐν πᾶσιν ἡμῖν» (Ἐφ. δ΄: 6). Αὐτό γράφει γιά τούς ἅγιους καί τούς πιστούς.

Ἀλλά ὅταν κάποιος πετάξει τόν Θεό καί ἀρχίσει νά σκέφτεται ἄσχημα καί νά μιλᾶ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, καί ὁ Θεός τόν ἐγκαταλείπει. Ὅπως ἐάν κάποιος ἔχτιζε τά παράθυρα στό δωμάτιο καί ἐμπόδιζε τό φῶς νά μπεῖ καί νά φωτίσει. Στόν αὐτόβουλο βασιλιά Σαούλ εἶπε ὁ προφήτης τοῦ Θεοῦ Σαμουήλ: «Ἐξουδένωσας τό ρῆμα Κυρίου καί ἐξουδενώσει σε Κύριος τοῦ μή εἶναι βασιλέα ἐπί τόν Ἰσραήλ» (Α΄ Βασ. ιε΄: 26) «Καί πνεῦμα Κυρίου ἀπέστη ἀπό Σαούλ» (Α΄ Βασ. ιστ΄:14). Ὅμως καί ὅταν ὁ Θεός ἐγκαταλείπει τήν ψυχή ἑνός ἐπίμονου ἀνθρώπου, Αὐτός ἐπί μακρόν δέν σταματᾶ νά ἐνεργεῖ πάνω του ἀπ᾿ ἔξω, ἔτσι ὅπως ἐνεργει ἐπάνω στό νερό καί στήν πέτρα καί στό ξύλο. Ὅμως ἐάν ὁ ἄνθρωπος παραμείνει ἐπίμονος καί θεομάχος ἕως τό τέλος καί δέν μετανιώσει μέ τίποτα, τότε ὁ Θεός ἐπιτρέπει στό κακό πνεῦμα νά μπεῖ μέσα του. Ὅπως γράφει γιά τόν Σαούλ, ὅταν τόν ἄφησε τό πνεῦμα τοῦ Κυρίου: «Καί ἔπνιγεν αὐτόν πνεῦμα πονηρόν παρά Κυρίου» (Α΄ Βασ. ιστ΄: 14). Ἤ, ὅπως γράφει, ἀκόμα χειρότερα, γιά τόν Ἰούδα τόν προδότη: «Εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς» (Ἰωάν. ιγ΄: 27).

Τέτοιοι ἄνθρωποι, πού ξεσηκώνται ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, βέβαια, δέν μποροῦν ποτέ νά αἰσθανθοῦν τόν Θεό μέσα τους, οὔτε νά ποῦν: «Ὁ Θεός βρίσκεται μέσα μας». Ἐνῶ ἐκεῖνοι πού ἀγαποῦν τόν Θεό, καί Τόν ἐπιθυμοῦν, καί Τόν ἀναζητοῦν, καί προσεύχονται σ᾿ Ἐκεῖνον νά ἔρθει, ἐκεῖνοι αἰσθάνονται τόν Θεό μέσα τους, καί αὐτοί μποροῦν νά ποῦν: «Ὁ Θεός βρίσκεται μέσα μας μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα Του». Μακάριες τέτοιες ἅγιες ψυχές, ἀφοῦ αἰώνια θά βασιλεύουν στό βασίλειο τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος σ᾿ ἐκείνους πού Τόν ἀγαποῦν λέγοντας: «Πάλιν ἔρχομαι καί παραλήψομαι ὑμᾶς πρός ἐμαυτόν, ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ, καί ὑμεῖς ἦτε» (Ἰωάν. ι δ΄: 3).
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ!!!!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

(Ἀπό τό βιβλίο: «Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται…», Ἱεραποστολικές ἐπιστολές Α΄, Ἐκδόσεις «Ἐν πλῷ»)

Πηγή: alopsis.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ 2016 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Περί θυμού (Ομιλία του θεολόγου Ευάγγελου Ρωσσόπουλου)

«Χωρίς φόβο και πάθος, μόνον η αλήθεια» (του Μητροπολίτου Αττικής και Βοιωτίας κ.Χρυσοστόμου)

Θα ήθελα μέσα από αυτές τις λίγες γραμμές, να εκφράσω ταπεινά την άποψή μου ως Ορθόδοξος κληρικός και ως ελεύθερος Έλληνας πολίτης.

Τις τελευταίες ημέρες γίνεται πολύς λόγος για τις δηλώσεις που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας από τον Υπουργό Παιδείας, Νικόλαο Φίλη, αναφορικά με το θέμα των Θρησκευτικών στα σχολεία.

Είναι θλιβερό να ακούει κανείς από τα χείλη ενός Υπουργού -και μάλιστα της Παιδείας- λόγια ανάρμοστα για την ιδιότητα του. Λόγια που τον χαρακτηρίζουν επιεικώς ως ανιστόρητο και τουλάχιστον ως εμπαθή εναντίον της Εκκλησίας, εναντίον της Ορθοδοξίας.

         Από τη μια σήμερα οι πολιτικοί της χώρας μας ψηφίζουν νόμους αντιρατσιστικούς και από την άλλη καταφέρονται εντελώς ρατσιστικά κατά της Ορθόδοξης Ελληνικής κοινωνίας, εφόσον την ίδια στιγμή, μέσα στην ίδια μας τη χώρα κάνουν διακρίσεις υπέρ της Εβραϊκής, της Μωαμεθανικής και της Λατινικής κοινότητας. Επιτρέπουν στις κοινότητες αυτές, στα σχολεία τους, στην παιδεία τους, να διδάσκονται το ιερό Ευαγγέλιο ή οποιοδήποτε άλλο ιερό κείμενο που έχει σχέση με την Ορθοδοξία ή άλλο θρήσκευμα, πέρα από το δικό τους; Ασφαλώς και όχι. Στην Ορθόδοξη Ελλάδα γιατί επιβάλουν στην παιδεία μας, στα δημόσια σχολεία στα οποία εμείς εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας,  διδάσκονται αλλοιωμένα τα νοήματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Είναι ή δεν είναι αυτό διάκριση, ρατσισμός ή ενδεχομένως και καταπίεση εναντίον όλων των Ορθοδόξων Ελλήνων πολιτών;

          Θα περίμενε κανείς, ιδιαίτερα στις κρίσιμες αυτές ημέρες της πνευματικής και οικονομικής κρίσης, όπου ο λαός μας συνθλίβεται από παντού, η πατρίδα μας καταποντίζεται και βουλιάζει, να ακούσει από την πολιτική ηγεσία του τόπου λόγια ενθαρρυντικά, λόγια προοπτικής, λόγια αισιόδοξα που θα στηρίξουν τον Έλληνα πολίτη. Αντιθέτως, ο Υπουργός Παιδείας -ίσως εν αγνοία του- μαίνεται κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, κατά της μακρόχρονης και αιώνιας συμπόρευσης Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, μια συμπόρευση το αποτέλεσμα της οποίας απεδείχθη από την ιστορία, σωτήριο για τον τόπο ετούτο.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία σε όλες τις δύσκολες στιγμές που γνώρισε το έθνος και το γένος των Ελλήνων, είχε το ρόλο της μάνας, της προστάτιδας. Ήταν αυτή που σκέπασε, στήριξε και ελευθέρωσε το έθνος αυτό. Θα ήθελα να ρωτήσω -πολύ καλοπροαίρετα- τον Υπουργό, αλλά και κάθε πολιτικό που βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας, ακόμη και τους δημοσιογράφους που κατά καιρούς -ίσως δίχως να το καταλαβαίνουν- καταφέρονται εναντίον της Εκκλησίας.

Γιατί τόση εμπάθεια κατά της Εκκλησίας; Τόσο κακό έκανε η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα;

         Πιθανόν αγνοούν οι παραπάνω ότι, εάν δεν υπήρχαν τα Ορθόδοξα μοναστήρια σε όλους τους αιώνες του Χριστιανισμού, εντός και εκτός Ελλάδος, δε θα γνωρίζαμε σήμερα τίποτα για τον Αριστοτέλη, το Σωκράτη, το Θουκυδίδη και όλους τους Έλληνες συγγραφείς, φιλοσόφους και ποιητές. Η Ορθόδοξη Εκκλησία κράτησε και «έσωσε» τα ελληνικά γράμματα. Πέρα από τη διάσωση των αρχαίων ελληνικών συγγραμμάτων, τα μοναστήρια ήταν αυτά που ως «κρυφά σχολειά» ανέλαβαν την ευθύνη της διατήρησης της γλώσσας, την εκμάθηση της ελληνικής, της αρχαίας ελληνικής, στα σκλαβωμένα επί αιώνες ελληνόπουλα, πολλά από τα οποία αποτέλεσαν τους ήρωες του 1821, τους Έλληνες επιστήμονες και λόγιους της ομογένειας, τους έμπορους, τους ναυτικούς και τους εφοπλιστές, αγωνιστές και χρηματοδότες του αγώνα των Ελλήνων, του αγώνα για τη λευτεριά. Η σχέση της Εκκλησίας και της Ορθόδοξης παράδοσης με την ελληνική γλώσσα και την παιδεία είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη ιστορικά. Ένα ζωντανό παράδειγμα που βιώνουμε σήμερα αναφορικά με τη σχέση της Εκκλησίας και της ελληνικής γλώσσας, είναι όταν κάποιοι Χριστιανοί έρχονται μέσα στην εκκλησία -οιαδήποτε Ελληνορθόδοξη Εκκλησία- για να προσευχηθούν ή για να λειτουργηθούν, πολλές φορές ομολογούν ότι δεν καταλαβαίνουν αυτά που ακούν μέσα στους ιερούς αυτούς χώρους. Γιατί συμβαίνει άραγε αυτό; Γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία, εδώ στην Ελλάδα, συνεχίζει διαχρονικά και αδιασάλευτα να χρησιμοποιεί και να μιλά τη γλώσσα την Ελληνική. Όπως λοιπόν τότε, έτσι και σήμερα η Εκκλησία έχει την ευθύνη, ανεξαρτήτως πολιτικών συνθηκών, να φροντίζει και να προνοεί για τη διάσωση του πολιτισμού, των γραμμάτων και της γλώσσας, για τα θέματα εν γένει της Παιδείας. Ως εκ τούτου, οφείλουμε να σεβόμαστε τη θέση της. Αντ΄ αυτού, οι σημερινοί πολιτικοί αγνοούν το λόγο της και υποτιμούν το έργο της. Με λύπη ενημερωθήκαμε για τις αλλαγές στη διδακτέα ύλη και στο χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών, που αποτελεί τη βάση της ελληνικής μας παιδείας. Η διδασκαλία του δόγματος, της πίστεως μας, μετατρέπεται σε μάθημα γνώσης και κουλτούρας άλλων λαών και θρησκευμάτων και μάλιστα ακραίων και αντιχριστιανικών. Αυτά τα οποία με θυσίες διέσωσε η Εκκλησία σε δύσκολα χρόνια υποτέλειας, σήμερα οι φιλελεύθεροι ηγέτες της χώρας, τα καταργούν απερίσκεπτα και επιπόλαια.

Αγνοούν άραγε οι σύγχρονοι πολιτικοί την προσφορά της Εκκλησίας μας στα 400 και πλέον χρόνια σκλαβιάς υπό των Οθωμανών; Τη συμπαράσταση, τη συνοχή, την αγάπη που έδωσε η Εκκλησία στους σκλαβωμένους Έλληνες και τη στήριξη στην Επανάσταση του 21; Την προσφορά της Εκκλησίας τους Βαλκανικούς Πολέμους; Την προσφορά της Εκκλησίας στη Μικρασιατική Καταστροφή; Την προσφορά της Εκκλησίας στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο;

Προφανώς και δεν αγνοούν το βαρυσήμαντο ρόλο που έπαιξε η Εκκλησία στο βάθος των αιώνων της ελληνικής ιστορίας και προφανώς γνωρίζουν τα όσα ταυτίζουν την Ορθοδοξία με τον Ελληνισμό. Μήπως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μάχονται ενάντια στην Εκκλησία; Μήπως μαχόμενοι την Εκκλησία, σβήνουν από τη μνήμη μας όλα όσα αυτή διέσωσε; Μήπως μάχονται εναντίον της ιστορικής μνήμης, εναντίον των αγώνων των Ελλήνων, εναντίον του πολιτισμού, της γλώσσας, των γραμμάτων; Μήπως τελικά μάχονται ενάντια στο έθνος, στο γένος των Ελλήνων, στον ίδιο τον Ελληνισμό; Μήπως υποτιμώντας το ρόλο της, υποσκελίζοντας τη θέση και αλλοιώνοντας τη σχέση της με τον ελληνικό λαό, αποδυναμώνουν την ίδια την πατρίδα μας; Η Εκκλησία, η Ορθόδοξη πίστη, συνυφασμένη με τα ελληνικά γράμματα, την παιδεία, τον πολιτισμό, αποτελεί τη ψυχή του τόπου. Μήπως με μία κίνηση «ματ» κατά της Εκκλησίας, καταφέρνουν όσα δεν κατάφεραν στο παρελθόν οι επίδοξοι κατακτητές αυτού του λαού;

Προκλητικοί είναι απέναντι και στο σημερινό έργο της Εκκλησίας. Η Εκκλησία τρέφει και στηρίζει εκατομμύρια των Ελλήνων που στην εποχή μας δε διαθέτουν ούτε τα προς το ζην. Το «αόρατο» στα μάτια τους κοινωνικό έργο της Εκκλησίας, στηρίζει εκατομμύρια οικογενειών, νέων και γηραιών ανθρώπων που βρίσκουν παρηγοριά στα προβλήματα τους. Η υποστήριξη που λαμβάνουν νέα ζευγάρια των οποίων οι σχέσεις κλυδωνίζονται, η αποτροπή διαζυγίων, η αποτροπή αμβλώσεων, η ενδυνάμωση των οικογενειακών δεσμών, αποτελούν μόνο μέρος του ρόλου της Εκκλησίας στις μέρες μας. Νεαρά παιδιά απαιχμαλωτίζονται από εξαρτήσεις και τοξικές ουσίες, εγκαταλελειμμένοι συνάνθρωποι μας αποφυλακίζονται και επανεντάσσονται στην κοινωνία, ψυχικά κλονισμένοι, ταλαιπωρημένοι και κουρασμένοι βρίσκουν καταφύγιο στους κόλπους της. Κι όλα αυτά με την πρόνοια, το έργο αγάπης και στοργής της Εκκλησίας που εξακολουθεί να αγωνίζεται για τη στήριξη του ελληνικού λαού.

Εφόσον ούτε τυφλοί είναι, ούτε κωφοί, τότε δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Όσοι καταφέρονται κατά της Εκκλησίας είναι ή εμπαθείς σε κακότητα, ή σε διατεταγμένη υπηρεσία κατά του ιερού, για την Ελλάδα και την ανθρωπότητα, έργου του θεσμού της Εκκλησίας.

Από την άλλη πλευρά, βλέπω Αρχιερείς της κρατικής Εκκλησίας να αντιμετωπίζουν με αγώνα και με πόνο την εξέλιξη αυτή των τελευταίων ημερών. Σίγουρα είναι καθήκον και υποχρέωσή τους να αντισταθούν στις υπουργικές «προκλήσεις» των ημερών μας. Θα ήθελα όμως να ρωτήσω τους Αρχιερείς της κρατικής Εκκλησίας το εξής: Τώρα αντιλήφθηκαν το πρόβλημα; Τώρα συνειδητοποίησαν ότι πρέπει να αντιδράσουν; Τόσα χρόνια δεν έβλεπαν τι επρόκειτο να συμβεί;

Ασφαλώς, δε θα πάρω απάντηση. Θέλω ωστόσο -χωρίς καμιά κριτική διάθεση- να πω κάποια πράγματα όπως ακριβώς τα αισθάνομαι και τα οποία πρέπει επιτέλους να αποτυπωθούν.

            Πριν από 92 χρόνια -με άγνωστα τότε για τον ευρύ Ελληνορθόδοξο λαό κίνητρα οι διοικούντες της κρατικής Εκκλησίας, <<χάλασαν>> το ημερολόγιο. Επέτρεψαν να γίνει η αρχή για μια σειρά από καινοτομίες που σε βάθος χρόνου θα αλλοίωναν την Ορθόδοξη παράδοση μας και θα οδηγούσαν μοιραία την επίσημη πλέον  Εκκλησία της Ελλάδος προς τη Δύση. Δίχασαν τον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό σε νεοημερολογίτες και παλαιοημερολογίτες, αποδυνάμωσαν την συνοχή του ποιμνίου της Εκκλησίας, του κόσμου, τη σύμπνοια και την αλληλεγγύη που βασίζεται στη μία και αναλλοίωτη πίστη.

Εκείνοι, οι εκπρόσωποι της κρατικής Εκκλησίας ήταν που καταδίωξαν με μανία, αυτούς που τότε με αυτοθυσία στήριζαν, όσα τώρα οι ίδιοι προσπαθούν -φοβούμαι μάταια- να σώσουν. Με δικές τους αποφάσεις και εντολές ο Ελληνορθόδοξος πιστός λαός διώχθηκε, απολύθηκε από δουλειές, αποβλήθηκε από σχολεία, απομονώθηκε και έχασε ακόμη και βασικά κοινωνικά δικαιώματα. Μαζί με το λαό βέβαια βασανίστηκε, φυλακίστηκε, εξορίστηκε, αποσχηματίστηκε, εξευτελίστηκε και ο Ιερός Κλήρος των Γνησίων Ορθοδόξων. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που όργανα της κρατικής εξουσίας τότε -σα να λέμε των σημερινών Υπουργείων- υπό τις κατευθύνσεις της κρατικής Εκκλησίας, ξύριζαν και αποσχημάτιζαν υπερήλικες Ιερείς της Εκκλησίας μας, αλλά και νέους, αγνούς και ιδεολόγους κληρικούς. Κι όλα αυτά τα δεινά, για έναν και μόνο λόγο. Επειδή ήθελαν να κρατήσουν την αιώνια παράδοση των Πατέρων και των Αγίων της Εκκλησίας, επειδή αντιστάθηκαν στη νέα προς τη Δύση κατεύθυνση και σε όλα όσα αυτή συνεπάγονταν, επειδή αντέδρασαν στην αρχή του κακού, του κακού που οι τότε εκπρόσωποι της κρατικής Εκκλησίας επέτρεψαν να μας κατασπαράξει και που τώρα οι ίδιοι παλεύουν με κόπο να αναχαιτίσουν.

Έδιναν τότε εντολές να σφραγίζουν και να γκρεμίζουν Ναούς των Γνησίων Ορθοδόξων και να ποδοπατούν τα Άγια Σκεύη.

           Εκείνοι, σε συνεργασία με τα τότε Υπουργεία, εδίωκαν Χριστιανούς και διέλυαν τις πνευματικές συνάξεις τους με βάναυσες επιθέσεις, με καυτά νερά κι άλλα απάνθρωπα μέσα. Έξω από την ίδια τη Μητρόπολη των Αθηνών, με δική τους εντολή, πραγματοποιούνταν κατάφορες ασχήμιες εναντίον απλών Ορθοδόξων Χριστιανών. Τονίζω, με δική τους απόφαση και εντολή και επαναλαμβάνω σε συνεργασία με την τότε κρατική εξουσία.   

           Το 1924 ο κόσμος φώναζε «μας Φράγκεψαν, μας πάνε στη Δύση και στον Πάπα, θέλουν να σβήσουν την Ορθοδοξία από την ψυχή μας, να βγάλουν τα γράμματα και τη γλώσσα μας από την πατρίδα μας». Αυτούς που τότε προέβλεψαν το κακό, εκείνοι τους ονόμασαν Παλαιοημερολογίτες, τους χλεύασαν και τους απομόνωσαν. Και ρωτώ, τώρα τι φωνασκούν, τι ακριβώς θέλουν, τι περιμένουν;

Είναι άξιο απορίας πώς μέχρι αυτή τη στιγμή δε τους έχει προβληματίσει το κακό το οποίο εκείνοι έχουν κάνει οι ίδιοι στην Εκκλησία και στη χώρα με την παναίρεση του Οικουμενισμού. Εξισώνουν την  Ορθόδοξη Εκκλησία με τους αιρετικούς. Ανέχονται την επικοινωνία με Αρχιερείς, που συλλειτουργούν και συμπροσεύχονται με Αγγλικανούς, Λατίνους και Μονοφυσίτες. Αυτό αποδεικνύει ότι δε σέβονται τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι στεντόρεια τη φωνή φωνάζουν διαχρονικά «εκείνος που επικοινωνεί με τον ακοινώνητο, είναι ακοινώνητος»! Ακόμη και τώρα, την ύστατη αυτή στιγμή, τους Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς που αντιστέκονται στις οικουμενιστικές κινήσεις, τους υποτιμούν και τους θεωρούν εκτός Εκκλησίας και σχισματικούς, ενώ εκείνοι επικοινωνούν με τους αιρετικούς.

Επιτρέπουν να ορκίζονται στο ιερό Ευαγγέλιο, μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο πολιτικοί ενώ γνωρίζουν ότι βρίσκονται στην Μασονία, ότι ψήφισαν αντιχριστιανικούς και κατά της πατρίδος νόμους. Συνεργάστηκαν και εξακολουθούν  να συνεργάζονται με ανθρώπους οι οποίοι ξεπούλησαν τη χώρα, ενώ παράλληλα αντιδρούν. Καλά κάνουν. Όμως φοβούμαι πως η στάση τους χαρακτηρίζεται ως βραδείας αντιδράσεως, χλιαρής αντιστάσεως, ετεροχρονισμένη, παθητική, ίσως και οξύμωρη, έως και μάταιη!

          Θυμίζουν την ιστορία με τη μαμά χταποδίνα και το μικρό της χταποδάκι. Πιάσανε το χταποδάκι και λέει στη μαμά του «μαμά με πιάσανε, παιδί μου είμαι κοντά σου», «μαμά με σβουρίζουν, ναι παιδί μου είμαι κοντά σου», «μαμά με βάλουν στο τσουκάλι, είμαι κοντά σου παιδί μου», «μαμά με βάλανε στο πιάτο, είμαι κοντά σου παιδί μου», «μαμά με κόψανε, μα σου είπα είμαι κοντά σου παιδί μου», «μαμά με μασάνε και με τρώγουν, είμαι κοντά σου λέω». «Μαμά πίνουν με κρασί. Αχού! Έχασα το παιδάκι μου».  Όλοι γνωρίζουμε ότι με το κρασί και το ξύδι λύνονται τα νεύρα του χταποδιού. Η χταποδίνα, τότε είπε -δυστυχώς πολύ αργά- ότι έχασα το παιδί μου.  Το ίδιο συμβαίνει στην Ελλάδα μας με όλα όσα έχουν γίνει κατά καιρούς από όλους αυτούς τους αρνησίχριστους και απάτριδες, οι οποίοι δεν ήρθαν για να υπηρετήσουν Ελλάδα και Έλληνες,  αλλά για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα και ιδία οφέλη. Οι Αρχιερείς της κρατικής Εκκλησίας και τότε τους ευλογούσαν και αργότερα και μέχρι πρότινος.

Θα αναφερθώ σε κάτι το οποίο πληροφορήθηκα πρόσφατα και προσωπικά με έχει συγκλονίσει. Δύο κορίτσια, ελληνόπουλα από τη Θράκη, ηλικίας 13 και 14 χρόνων, Α και Β Γυμνασίου, παιδιά οικογενειών και όχι παραμελημένα ή ορφανά, σήμερα κουβαλούν στις πλάτες τους, 7 και 9 εκτρώσεις αντίστοιχα. Αναρωτιέμαι, όταν επιτρέπουμε να συμβαίνουν τέτοια τραγικά φαινόμενα στον τόπο μας, όταν τα παιδιά της πατρίδος μας υφίστανται αυτή την απανθρωπιά, όταν επιτρέπουμε το ποδοπάτημα των ψυχών τους και την κατακρεούργηση της σάρκας τους, όταν δεν έχουμε ως έθνος τη στοιχειώδη παιδεία και ικανότητα να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σαν παιδιά, την ίδια στιγμή, κάποιοι στο Υπουργείο Παιδείας, δήθεν προοδευτικοί, ασχολούνται με τη θρησκειολογία και την κατάργηση των θρησκευτικών στα σχολεία!

Την ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση την έχουμε όλοι. Πρωτίστως εμείς οι ποιμένες, γιατί δυστυχώς δεν είμαστε φως και φωτεινά παραδείγματα για τον κόσμο, όπως θέλει ο Χριστός μας. Δευτερευόντως όμως ευθύνεται κι ο λαός, ο οποίος εν γνώση του τόσα χρόνια ψήφιζε και ψηφίζει μεροληπτικά πολιτικούς οι οποίοι δεν υπηρέτησαν και δεν υπηρετούν τον τόπο αυτό, ως οφείλουν.

Η μόνη ελπίδα, η μόνη παρηγοριά, το μόνο στήριγμα είναι το φωτεινό πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλων των Αγίων. Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, μετά την ένδοξη Ανάσταση του Χριστού μας, συμπορεύθηκαν μαζί μας, στους πόνους, στους αγώνες, στις λύπες, στις διώξεις, στις εξορίες, στους κατατρεγμούς.

Να κλείσουμε τα αυτιά μας στις Σειρήνες, να συσπειρωθούμε, να επιστρέψουμε από το Βορρά, το Νότο, την Ανατολή, τη Δύση και από κάθε λογής επιρροές που έχει δεχτεί αυτός ο τόπος. Να ξανά αγαπήσουμε τη γλώσσα μας, να γνωρίσουμε καλά την ιστορία μας, να τιμήσουμε τον πολιτισμό μας.

Να εργαστούμε όλοι με συνέπεια για να επανέλθει η Ορθόδοξη Ελλάδα μας στη θέση και στο ύψος που της αξίζει και της ανήκει.

Μόνο η συνοχή, η ενότητα και η αλληλεγγύη θα μας βοηθήσουν, εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Και για τους πολιτικούς και για τους εκκλησιαστικούς ταγούς.

Επιστροφή στις ρίζες μας!

 ο Αττικής και Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ (Ὁμιλία π.Νικηφόρου Νάσσου)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ 2016 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ; ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ Ο ΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΗΜΙΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ ;(π.Εὐθύμιος Μπαρδάκας)

…….Ἀπό τήν πλευράν μας, βλέπομε πώς ἀνοίγεται ἐμπρός μας ἓνας δρόμος ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ, ἓνας δρόμος γεμᾶτος προσπάθεια καί ἀγῶνες γιά τήν ΣΩΤΗΡΙΑΝ τῶν νέων μας, μέ πλήρη ένημέρωσίν των, μέ διδασκαλίαν τῆς ΤΕΛΕΙΑΣ ΓΛΩΣΣΗΣ μας καί μέ μεταλαμπάδευσιν στίς ψυχές των ΟΛΩΝ τῶν Ἰδανικῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἐλληνισμού…!

………………………………..

Ὃταν κάποιος κατέχη ἓνα «ἀξίωμα», πρέπει νά εἶναι σόφρων, νά γνωρίζη τό «μέχρι ποῦ φθάνει ἡ δικαιοδοσία του», νά μή παίρνη ἀποφάσεις πού στηρίζονται στόν ἀλαζωνικό τρόπο σκέψεως «ἐγώ εἶμαι ἡ ἐξουσία καί κάνω ὃ,τι θέλω», νά γνωρίζη πώς στήν θέση πού εὑρίσκεται ΔΕΝ εἶναι «αἰώνιος» καί πώς ὁ ἒχων έξουσίαν, εἶναι ΥΠΗΡΕΤΗΣ αὐτῶν πού ἐξουσιάζει καί πρέπει πάντοτε νά ἒχη κατά νοῦν τό πῶς θά τούς κάνη καλό.
Ἐξ ἂλλου, αὐτό ἀκριβῶς σημαίνει και ὁ ὃρος «ΥΠΟΥΡΓΟΣ».
Βλέπομε σήμερα, κάποια θλιβερά παραδείγματα, ἀτόμων πού παριστάνουν τά… «ἀφεντικά» ἑνός ὁλόκληρου Λαοῦ, καί μάλιστα ἑνός Λαοῦ ὂπως ὁ Ἑλληνικός, πού εἶναι ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ (μέ τήν καλή ἒννοια τοῦ ὃρου), ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ, καί ὁ ὁποῖος ΘΕΛΕΙ νά παραμείνη πιστός στίς Ἀρχές καί τίς Παρδόσεις του.
Αὐτά τά θλιβερά δείγματα μισαλλοδοξίας καί πραγματικῆς ἒχθρας παντός Ἰδανικοῦ, προσωποποιoῦνται σέ κἀποιους υπηρετας τοῦ σκότους καί τοῦ ἑρέβους, πού προσπαθοῦν μέ λῦσσα πραγματική νά ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ τήν Πατρίδα μας τήν Ἑλλάδα, κτυπῶντας την στό πλέον σημαντικό της «μετερίζι», τήν Ὀρθόδοξη Πίστη, χρησιμοποιῶντας τήν «ἐξουσία» πού τούς δίνουν οἱ ὑψηλές θέσεις πού κατέχουν στήν Κρατική Ϊεραρχία.
Μέ δυό γραμμές σέ κάποιο…«διάταγμα», μέ διαγραφή κάποιων σημαντικῶν…«λεπτομερειῶν», μέ μία ἀρρωστημένη ..«ρητορική» γεμάτη μίσος καί ἀπέχθεια σέ ὃ,τιδήποτε τό Ἱερό καί Ὂσιο, ὑποσκάπτουν ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ τά θέμέλα τῆς Ἑλληνορθοδοξίας, καί προσπαθοῦν νά διαλύσουν τήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, καταργῶντας τόν ὃρο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, καταργῶντας τήν ἀπονομή τοῦ ὀφειλόμενου Σεβασμοῦ ἀλλά καί εὐγνωμοσύνης στούς ΗΡΩΕΣ τῆς Φυλῆς μας, ἀρνούμενοι τίς ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ πού ὑπέστημεν ἀπό τούς τόσους καί τόσους έχθρούς τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀρνούμενοι τόν σπουδαῖο ρόλο τῆς Ἐκκλησίας μας στούς ἀγῶνες τοῦ Ἒθνους, ἀρνούμενοι τήν προσφορά τῆς Ὀρθοδοξίας στήν προσπάθεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ νά διατηρηθῆ ἀνά τούς αἰῶνες καί διαστρέφοντας τίς Ἱστορικές ἀλήθειες πού ΚΟΣΜΟΥΝ τήν ἀσύγκριτη Ἱστορία μας, νά παρουσιάζουν μία ΠΛΑΣΤΗ, ΦΡΙΚΤΗ καί ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ εἰκόνα τοῦ Ἓλληνος, τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί κυρίως τῆς ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ στά μάτια τῶν νέων παιδιῶν μέ ἀποτέλεσμα, τά Ἑλληνόπουλα, νά ΑΓΝΟΟΥΝ τήν Ἱστορία τους τήν ὑπέρλαμπρη, τήν ΠΙΣΤΗ τους τήν Ἃγια, τίς Παραδόσεις τους τίς γεμᾶτες Ἰδανικά καί νά χάνουν τελικῶς τόν αὐτοσεβασμό τους, τήν πίστη τους στίς ἱκανότητές τους καί νά πείθωνται τελικῶς, πώς εἶναι οἱ…χειρότεροι ἐπί τῆς γῆς…!
Ἀφοῦ ἀκόμα καί ἡ ΑΔΡΑΝΗΣ κρατοῦσα Ἐκκλησία ἐξανέστη τελικῶς, (πολύ ΑΡΓΑ ὃμως), καί κατώρθωσε νά πῆ δυό λόγια ἐναντίον τῶν ὃσων ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΩΝ τόλμησε νά ξεστομήση ὁ ἂνθρωπος ὁ ὁποῖος ἒγινε ὁ ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΥΒΡΙΣΤΗΣ τῶν Ὀσίων καί Ἱερῶν μας…!
Καί ἐρωτῶ ΟΛΟΥΣ :
ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ Ο ΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΗΜΙΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ ;
Ποῖος δίδει τό δικαίωμα στον ΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ νά ἀποφασίζη αὐτός, γιά τό τί θά πιστεύουν οἱ Ἓλληνες;;;
Κάνει ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ αὐτός πού νομίζει πώς μπορεῖ νά μεταφέρη τά ΜΗ πιστεύω του σέ ἓναν Λαό ὃπως ὁ δικός μας…!
ΚΑΠΟΙΟΙ, εἶναι ἐκεῖ πού εἶναι, στίς «καρέκλες» πού τούς ἑτοίμασαν «κάποιοι» ἂλλοι τῶν ἰδίων ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΚΥΚΛΩΝ, ἀλλά δέν γνωρίζουν πώς ἡ μοῖρα τῶν πολεμούντων τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ὑπῆρξε καλή…!
Ὑπουργοί Παιδείας ΑΠΑΙΔΕΥΤΟΙ, Ὑπουργοί «Θρησκευμάτων» ΑΘΡΗΣΚΟΙ, λειτουργοῦν κάτω ἀπό τίς ὁδηγίες τῆς ἀνιστόρητης, ἀπαίδευτης, ἂθρησκης καί ΚΕΝΗΣ ΙΔΑΝΙΚΩΝ «προσωπικότητός» τους, καί μᾶς δίδουν τό δικαίωμα νά τούς ἐρωτήσωμε εὐθέως, μήπως νομίζουν πώς θά κατορθώσουν νά φέρουν εἰς πέρας κάποια …ἀποστολή;; Καί ἐάν μᾶς ἀπαντήσουν καταφατικῶς, τούς ἐρωτῶμεν ἐκ νέου : Ποίων τίς ἐντολές ἐκτελοῦν καί μέ ποῖο τίμημα;
Καί τούς ἀπευθύνομε τά ἐρωτήματα αὐτά, διότι ὡς γνωστόν, ἡ ἐρώτησις, ΟΥΔΕΠΟΤΕ μπορεῖ νά θεωρηθῆ ὓβρις…!
Δέν τούς γνωρίζομε προσωπικῶς.
Δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ Πολιτικές τους πεποιθήσεις.
Δέν ἒχομε διάθεσιν πολιτικολογίας ἢ ἀντιπαραθέσεως μαζί τους σέ ΟΥΔΕΝ ἐπίπεδον καί ἰδίως σέ προσωπικό ἢ πολιτικό κ.λπ.
Τούς θεωροῦμε ἁπλῶς ἀνθρώπους πού κατά τήν γνώμη μας ἒχουν παρασυρθεῖ ἀπό κάποιες ἰδεοληψίες τους σέ δρόμους ΜΗ συμβατούς μέ τόν Ἑλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία καί προσευχόμεθα ὃπως δοῦν τελικῶς τήν ἀλήθεια καί διορθώσουν τήν πορεία τους.
Ἐμεῖς, ἀπό τήν πλευρά μας, ἒχομε κάθε δικαίωμα ἀλλά καί ΙΕΡΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ νά ἀμυνθοῦμε, προασπίζοντες τήν Πνευματική ὑγεία τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, συμφώνως πρός τό Σύνταγμα πού ΡΗΤΩΣ προβλέπει, πώς, εἶναι καθῆκον τῆς Πολιτείας ἡ προάσπισις τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἡ παροχή Ὀρθοδόξου Παιδείας στά Ἑλληνόπουλα…!
Τό κρυφό Σχολειό, τό ὁποῖο ἀρνοῦνται κάποιοι ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΙ πώς ὑπῆρξε, θά …ξαναπιάση δουλειά καί θά φωτίση τά νέα μας βλαστάρια μέ τά νάματα τῆς Ὀρθοδόξου μας Πϊστεως καί τῆς ἀνυπέρβλητης Ἱστορίας μας…!
Ἀρνοῦνται οἱ ἂνθρωποι (;;;;) αὐτοί, τίς ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, ἀρνοῦνται πώς ἡ Ἐκκλησία ἦταν (καί εἶναι) πάντοτε παροῦσα στούς ἀγῶνες τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ρίχνουν ΛΑΣΠΗ μέ ΨΕΥΔΕΙΣ καί ΑΣΥΝΑΡΤΗΤΕΣ κατηγορίες καί γίνονται οἱ καλλίτεροι σύμμαχοι τῶν ΜΙΣΟΥΝΤΩΝ τήν Ἑλλάδα καί τήν Ὀρθοδοξία…!
Τήν στιγμήν πού ΟΛΟΙ οἱ Λαοί, διδάσκουν τά παιδιά τους τά ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, αὐτοί, γεμᾶτοι ΜΙΣΟΣ, τά καταργοῦν…!

Καί τούς ἐρωτῶμεν:
« ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΔΙΔΗ ΟΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ »;;;;
Ὁ πέλεκυς θά πέση ΦΟΒΕΡΟΣ έπί τῶν τραχήλων των…!
Τώρα, νομίζουν πώς εἶναι «ἰσχυροί» «παντοδύναμοι», «ἀνίκητοι» κ.λπ.
Ὃταν, ὃμως, ἒλθη ἡ ὣρα τῆς ΦΟΒΕΡΗΣ ΛΟΓΟΔΟΣΙΑΣ ἐνώπιον τῆς άδεκάστου Ἱστορίας, ἀλλά καί Τοῦ Υπερτάτου ΚΡΙΤΟΥ, δέν θά μποροῦν νά κρύψουν τήν ΝΤΡΟΠΗΝ των πουθενά. Θά εἶναι οἱ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ τοῦ Ἒθνους μας, οἱ «Ἐφιάλτες», οἱ «Πήλιοι Γούσηδες», οἱ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ καί οἱ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΙ τοῦ σήμερα.
Θά εἶναι καταχωρησμένοι στούς χειρότερους έχθρούς τοῦ ῾Ἑλληνισμοῦ, τούς κατάπτυστους ΠΡΟΔΟΤΕΣ καί θά εἶναι παραδομένοι στήν ΑΙΩΝΙΑ ΧΛΕΥΗ καί ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων.
Ἲσως ὑπάρχουν τά…ἀγάλματά τους σέ κάποιες ὑπόγειες..«στοές», μαζί μέ τά ἀγάλματα ὃλων τῶν ὀπαδῶν καί δούλων τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων…!
Ἂν αὐτό ἐπιθυμοῦν ἀσφαλῶς τό ἒχουν…κερδίσει μέ τήν ἀξίαν των!
Δέν ἀναφερόμεθα σέ συγκεκριμένα πρόσωπα, διότι ΔΕΝ εἶναι τά κάποια…πρόσωπα πού μᾶς ἀνησυχοῦν μέ τήν συμπεριφοράν των, ἀλλά βλέπομε πώς εὑρισκόμεθα ἐνώπιον μίας ΑΡΩΣΤΗΜΕΝΗΣ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΩΓΜΩΝ κατά παντός ὑψηλοῦ Ἰδανικοῦ, τήν ὁποία ἁπλῶς ὑλοποιοῦν κάνοντας τήν «βρώμκη δουλειά», κάποια ὂργανα, πού νομίζουν ἑαυτούς πανισχύρους…! Ἐάν κάποιοι, ἀναγνωρίσουν τούς ἐαυτούς των στήν περιγραφήν τῶν ΓΕΝΙΤΣΑΡΩΝ αὐτῶν, τόσο τό χειρότερο διά τούς ἰδίους.
Ἀπό τήν πλευράν μας, βλέπομε πώς ἀνοίγεται ἐμπρός μας ἓνας δρόμος ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ, ἓνας δρόμος γεμᾶτος προσπάθεια καί ἀγῶνες γιά τήν ΣΩΤΗΡΙΑΝ τῶν νέων μας, μέ πλήρη ένημέρωσίν των, μέ διδασκαλίαν τῆς ΤΕΛΕΙΑΣ ΓΛΩΣΣΗΣ μας καί μέ μεταλαμπάδευσιν στίς ψυχές των ΟΛΩΝ τῶν Ἰδανικῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἐλληνισμού…!
Εἲμεθα ἓτοιμοι νά ριφθοῦμε στόν ἀγώνα, γεμᾶτοι Πϊστη καί μέ πραγματικό ἐνθουσιασμό, ΒΕΒΑΙΟΙ πώς θά ἐπιτύχωμε τήν…ἀποτυχίαν των…!
Καί τό ξαναφωνάζομε μήπως καί κατανοήσουν το λάθος των:
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, ΟΣΟ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΤΟΣΟ… ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΝ

π.Ευθύμιος Μπαρδάκας

ΑΓΙΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΑΛΗΣ

Δρς ΙΩΑΝΝΟΥ Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΙΩΤΟΥ

ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΑΛΗΣ

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/09/blog-post_24.html

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ 2016

Σήμερα στὶς 8/9 π. ἡμ. 21/9/2016 ν. ἡμ. ἑόρτασε ὁ Ἱερός Ναὸς τῶν Σερρῶν ποὺ τιμᾶ τὸ Γενέθλιο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. 

Πανηγυρικό αρχιερατικό συλλείτουργο με τον οικείο ιεράρχη Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.Γρηγόριο, και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Φιλίππων και Μαρωνείας κ.Αμβρόσιο. 

Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας πραγματοποιήθηκε περιφορά τῆς ἱερᾶς Εἰκόνος πρός ἁγιασμό τῆς πόλεως. Κατόπιν παρετέθη πλούσια τράπεζα προς τούς κληρικούς καί πρός ὅλους τούς πιστούς πού προσήλθαν καί ἐτίμησαν τό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ (7/20 Σεπτεμβρίου)

Τῇ Ζ΄ τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Χρυσοστόμου τοῦ Νέου, τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου, τοῦ Πρωθιεράρχου καὶ Θεοῤῥήμονος Ἡγήτορος τῆς ἐν Ἑλλάδι Γνησίας Ὀρθοδοξίας. 

Λέγει ὁ Μέγας Ἀπόστολος Παῦλος περὶ τοῦ Δικαίου Μωϋσέως, ὅτι προετίμησε μᾶλλον «συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ» (Ἑβρ. ια΄ 25-26). Τοῦτον τὸν Θεόπτην Προφήτην μιμησάμενος, ὁ Ἀοίδιμος Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, προετίμησεν ὑποστῆναι μυρίας κακουχίας καὶ διώξεις, ὁμοῦ μετὰ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, παρὰ νὰ ἀπολαμβάνῃ ἄνεσιν, τιμὰς καὶ πλούτη συσχηματιζόμενος μετὰ τῶν καινοτομησάντων Ἀρχιερέων. 

Ο ἀείμνηστος ῾Ιεράρχης Χρυσόστομος Καβουρίδης ἐγεννήθη στὶς 13.11.1870 στὴν Μάδυτο τῆς ᾿Αν. Θράκης ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς. Λόγῳ τῆς ἰδιαιτέρας κλήσεώς του στὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ τῆς ὀξυνοίας του, ἐπεθύμησε νὰ φοιτήση στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης, ὅπου καὶ ὡλοκλήρωσε τὶς σπουδές του τὸ 1901 μὲ βαθμὸ ἄριστα. Τὸ ἴδιο ἔτος ἐχειροτονήθη Διάκονος ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ᾿Ιωακεὶμ τὸν Γ’ καὶ διετέλεσε ῾Ιεροκῆρυξ Πανόρμου καὶ ἀργότερα Μέγας Πρωτοσύγκελλος τῶν Πατριαρχείων. Διεκρίνετο ὡς Πατριαρχικὸς Κληρικὸς γιὰ τὸ σεμνοπρεπὲς καὶ ἀκέραιον τοῦ χαρακτῆρος του, γιὰ τὸ ἐξαίρετο ἐκκλησιαστικὸ ἦθος του, γιὰ τὴν μεγάλη ἐμβρίθεια καὶ τὴν ρέουσα ρητορικότητά του, γιὰ τὰ διοικητικά του χαρίσματα, γιὰ τὴν εὐγένεια, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν ἡρωϊσμὸ τῆς ψυχῆς του.

 Τὴν 6.8.1908, σὲ ἡλικία 38 ἐτῶν, ἐχειροτονήθη ᾿Επίσκοπος ῎Ιμβρου καὶ Τενέδου καὶ τὸ 1912 προήχθη σὲ Μητροπολίτη Πελαγονίας, μὲ ἕδρα τὸ Μοναστήριον (Βιτώλια) τῆς Βορείου Μακεδονίας, στὴνἰδιαίτερα νευραλγικὴ αὐτὴ θέσι κατὰ τὴν ἐξαιρετικὰ δύσκολη ἐποχὴ τοῦ Α’ Παγκοσμίου Πολέμου καὶ τῶν ταραγμένων χρόνων μετὰ ἀπὸ αὐτόν, ὅπου καὶ ἀνέπτυξε θαυμαστὴ ἐθνικοθρησκευτικὴ δρᾶσι. ᾿Αγωνίσθηκε ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος γιὰ τὰ δίκαια τῆς ᾿Ορθοδοξίας καὶ τοῦ ῾Ελληνισμοῦ καὶ ἐτιμήθη γιὰ τὴν ἀκάματη δραστηριότητά του. ῞Ομως, ἐξ αἰτίας πολιτικῶν μεταβολῶν στὸν χάρτη τῆς περιοχῆς τῆς ᾿Επαρχίας του, εὑρέθη ἐξόριστος στὸ ῞Αγιον ῎Ορος τὸ 1918 μὲ ἀκόλουθο τὸν Διάκονό του ᾿Αθηναγόρα Σπύρου, τὸν μετέπειτα Οἰκουμενιστή, δυστυχῶς, πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως!

Στὴν ἐντελῶς παράνομη καὶ ἀντικανονικὴ ἐκλογὴ ὡς Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου τοῦ διαβοήτου Μελετίου Μεταξάκη τὸ 1921, ὁ ἐραστὴς τῆς Κανονικῆς Τάξεως πρώην Πελαγονίας Χρυσόστομος ἀντετάχθη σθεναρῶς καὶ κατέφυγε στὴν ᾿Αλεξάνδρεια γιὰ νὰ ἀποφύγη πιθανὴ δεύτερη ἄδικο ἐξορία. ῾Ο Μελέτιος Μεταξάκης προσεπάθησε νὰ τὸν καθαιρέση, ἀλλὰ ἡ προσπάθειά του ἐναυάγησε. Περὶ τὸ ἔτος 1926, μετὰ ἀπὸ σύντομο ἐκλογή του ὡς Μητροπολίτου Φιλιατῶν καὶ Γηρομερίου, ὁ θαρραλέος ῾Ιεράρχης Χρυσόστομος ἐτοποθετήθη στὴν νεοϊδρυθεῖσα τότε Μητρόπολι Φλωρίνης, τὴν ὁποία καὶ διεποίμανε μέχρι τὸ 1932, ὁπότε καὶ παρητήθη τῆς ἐνεργοῦ δράσεως διὰ λόγους ὑγείας, παραμείνας στὴν ᾿Αθήνα καὶ ἀφοσιωθεὶς στὸ κήρυγμα, τὴν συγγραφὴ καὶ τὴν φιλανθρωπία. Τότε ἦταν ποὺ ἄρχισε νὰ συνεργάζεται μὲ τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου καὶ νὰ τοὺς συμπαραστέκεται στὸν θεάρεστο ἱερὸ Ἀγῶνα τους, συγγράφων ἄρθρα στὸ ἐπίσημο περιοδικό τους «Κῆρυξ τῶν ᾿Ορθοδόξων» μὲ τὴν ὑπογραφὴ «᾿Εκκλησιαστικός».

Οἱ συνθῆκες πλέον εἶχαν ὡριμάσει. ῾Η Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ῾Οποία προετοίμαζε μέσα ἀπὸ τὶς ἀνεξιχνίαστες ὁδούς Της τὸν Ἀγωνιστὴ τῆς ᾿Ορθοδοξίας κατὰ τῆς Καινοτομίας τοῦ νέου ἡμερολογίου, τῆς ἀπαρχῆς αὐτῆς τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὸν χῶρο τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καλοῦσε τώρα τὸν ὑπάκουο δοῦλο Της σὲ δρᾶσι ἀπὸ μία νέα ἔπαλξι. Καὶ ὁ ἐκλεκτὸς ἐργάτης τοῦ Κυρίου, ὡς πιστὸς καὶ φρόνιμος Οἰκονόμος, συγκατετέθη καὶ ἔτσι ἄρχισε ἡ πιὸ ἔνδοξη καὶ δύσκολη περίοδος τῆς-ζωῆς του, ἡ ὁποία τοῦ ἔπλεξε τὸν ἀμαράντινο χρυσοῦν στέφανον τῆς ῾Ομολογίας...

Τὸ ἔτος 1935, μαζὶ μὲ τοὺς Μητροπολῖτες Δημητριάδος Γερμανὸ καὶ Ζακύνθου Χρυσόστομο, ἀποτειχίζονται ἐκ τῆς καινοτόμου ἐκκλησίας τοῦ νέου ἡμερολογίου καὶ ἀναλαμβάνουν τὴν διαποίμανσι τοῦ στερουμένου μέχρις ἐκείνης τῆς στιγμῆς ᾿Αρχιερέως ἡρωϊκοῦ Ποιμνίου τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων. Τὸ χαρμόσυνο καὶ ἱστορικὸ αὐτὸ γεγονός, ἀνυπολογίστου πνευματικῆς ἀξίας καὶ σπουδαιότητος, ἐπεσφραγίσθη μὲ Θεία Λειτουργία στὸν Ἱερὸ Ναὸ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στὸν Κολωνὸ ᾿Αθηνῶν τὴν 13/26.5.1935, τῇ συμμετοχῇ πλέον τῶν 25.000 πιστῶν! Ἀμέσως συνεκροτήθη ἡ ῾Ιερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἐχειροτονήθησαν τέσσερις νέοι ᾿Αρχιερεῖς, ἐφ᾿ ὅσον ἡ σύνοδος τῆς Καινοτομίας ὄχι μόνον δὲν ἀνένηψε, μετὰ ἀπὸ τὴν ἔκκλησιν ἐπανορθώσεως ποὺ τῆς ἀπηύθυναν οἱ τρεῖς ῾Ομολογηταὶ ῾Ιεράρχαι, ἀλλὰ καταθορυβηθεῖσα καὶ καταταραχθεῖσα, προέβη σὲ διώξεις καὶ ἐξορίες αὐτῶν.

῾Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος καὶ οἱ μετ᾿ αὐτὸν «καθηρέθησαν» ὑπὸ τῶν Καινοτόμων, πρᾶγμα ποὺ ἀποτελεῖ τίτλον τιμῆς καὶ διάσημον ᾿Ορθοδοξίας, καὶ ὁ ἴδιος συνελήφθη καὶ ἐξωρίσθη στὴν ῾Ιερὰ Μονὴ ῾Αγίου Διονυσίου ᾿Ολύμπου στὴν Πιερία. ᾿Εκεῖ παρέμεινε ἐπὶ διάστημα ὀλίγων μηνῶν, διότι ἀνεκλήθη συντόμως. ῎Εκτοτε ἀφιερώθη ψυχῇ τε καὶ σώματι στὸν ἱερὸ Ἀγῶνα γιὰ τὴν ἀναστύλωσι τῆς Πατρώας Παραδόσεως, στὴν ἐνίσχυσι καὶ διαποίμανσι τῶν διωκομένων προβάτων τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἀντιμετώπισι τῶν πειρασμῶν τῆς διασπάσεως τῶν Ἀκαινοτομήτων ἐξ αἰτίας ἀγνοίας καὶ ἀδιακρισίας, ὡς καὶ θλιβερᾶς ἐλλείψεως ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους καὶ χαρισματικῆς εὐλυγισίας. Χάριτι Θεοῦ, ἀνταπεξῆλθε σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς δυσκολίες μὲ γαλήνη ψυχῆς, λειτουργῶν, προσευχόμενος, παραδειγματίζων, ὁμιλῶν, κηρύττων, συγγράφων, περιοδεύων, ἀπολογούμενος, ἐν μέσῳ ποικίλων ἀντιξοοτήτων: λοιδορούμενος, διωκόμενος, ὑστερούμενος, θλιβόμενος, κακουχούμενος, συρόμενος στὰ εἰδώλια τῶν δικαστηρίων καὶ ἀδικούμενος... Καὶ ὅλα αὐτὰ ὄχι μόνον, δυστυχῶς, ἀπὸ τοὺς Καινοτόμους διώκτας του, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ θεωρουμένους ὡς ἀδελφούς του ἐν Χριστῷ καὶ συναγωνιστάς του!... Καὶ δὲν θὰ ἦτο ἀνθρωπίνως δυνατὸν νὰ τὰ ἀνθέξη, ἂν δὲν εἶχε αἰσθητὴ τὴν ἀντίληψι τῆς Θείας Χάριτος καὶ μία σιδηρᾶ πίστι καὶ ἀποφασιστικότητα ἕως θανάτου.

Τὸ 1951 ξέσπασε ὁ νέος φοβερὸς διωγμὸς τῶν Καινοτόμων κατὰ τῶν Ὁμολογητῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων, ἐπὶ τοῦ στιγνοῦ διώκτου ἀρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος Βλάχου. ῾Ο ῾Ομολογητὴς Πρωθιεράρχης Χρυσόστομος συλλαμβάνεται καὶ ἐξορίζεται ἐπὶ δεκαεπτάμηνον στὴν ἀπομακρυσμένη ῾Ιερὰ Μονὴ ῾Υψηλοῦ Μυτιλήνης, διανύων ἤδη τὸ 81ο ἔτος τῆς ἡλικίας του! Καὶ πάλι τὸ ἀδαμάντινον τῆς ψυχῆς του ἔμεινε στερρὸ καὶ λαμπερὸ καὶ ἡ δρόσος τῆς Χάριτος τὸν ἐπαρηγόρει θαυμασίως. Εἶναι ἐνδεικτικόν, ὅτι ὅταν κάποτε τὸν ἐπισκέφθηκε ὁ φύλακάς του στὸ κελλὶ τῆς ἀπομονώσεώς του, εἶδε αὐτὸν νὰ προσεύχεται περιβαλλόμενον φῶς οὐράνιον!... Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐξορίας του αὐτῆς, τοῦ ἔγινε πρότασις ἀπὸ τὸν πρώην Διάκονό του καὶ ἤδη πατριάρχη ᾿Αθηναγόρα νὰ ἐπανέλθη στὴν Καινοτομία καὶ νὰ «ἀποκαταστασθῆ», ἐγκαταλείπων ἔτσι τὸν ῾Ιερὸν ᾿Αγῶνα καὶ τὶς ᾿Αρχές του. ῾Η ἀξιοπρεπεστάτη ἀπάντησις τοῦ Πανιερωτάτου Προέδρου ἦταν βεβαίως ἀρνητική, ὡς ἀπόρροια δὲ μιᾶς ἀρχιερατικῆς καρδιᾶς, φλεγομένης ἀπὸ τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν ᾿Εκκλησία, πέρασε στὴν ῾Ιστορία. Τὸ αὐτὸ συνέβη καὶ σὲ παρόμοια πρότασι τοῦ διώκτου Σπυρίδωνος Βλάχου.

Μετὰ τὴν ἐπανάκαμψίν του καὶ ἕως τῆς τελευτῆς του συνέχισε τὸν καλὸν Ἀγῶνα τῆς Πίστεως καὶ Ἀρετῆς, ἐν μέσῳ πολλῶν καὶ ποικίλων ἀντιξοοτήτων ἐσωτερικῶν καὶ ἐξωτερικῶν. ῾Η ἁγιότης τοῦ βίου του, τὸ σεμνόν, κόσμιον, ἀφιλοχρήματον καὶ ἀξιοπρεπές, ἡ εὐγένεια, τὸ ἦθος καὶ ἡ διάχυτος καλωσύνη του, τὸ ταπεινὸν καὶ πρᾶον τοῦ χαρακτῆρος του ἀκόμη καὶ στὶς πλέον θυελλώδεις στιγμὲς τοῦ Ἀγῶνος του, ἡ λεπτότης τῶν τρόπων του καὶ ὁ σεβασμός, μὲ τὸν ὁποῖον ἀντιμετώπιζε πάντα ἄνθρωπον καὶ τὸν πλέον «κατώτερόν» του ἀπὸ πάσης ἀπόψεως, προσέδιδαν στὴν ἁγνή του ὕπαρξι μίαν οὐράνια διάστασι. Ἀπέπνεε ἀπέραντο σεβασμὸ στὸ περιβάλλον του, στοὺς συνεργάτες καὶ στὰ πνευματικά του τέκνα, ὅμως ποτὲ δὲν τὸ ἐκμεταλλευόταν αὐτό, ὥστε νὰ ἐπιβάλλη κάτι παρὰ τὴν θέλησι ἢ τὴν ἐλεύθερη συγκατάθεσί τους. Εἶχε μεγάλη ἀνεξικακία καὶ οὐδέποτε παραφέρθηκε κατὰ τῶν διωκτῶν καὶ συκοφαντῶν του. Ποτὲ ἐπίσης δὲν μέμφθηκε ἢ κατέκρινε κάποιον γιὰ ὁποιοδήποτε ἁμάρτημα, λάθος ἢ ἐλάττωμα ἀντιλαμβανόταν. ῏Ηταν ὑπεράνω μικροπρεπειῶν καὶ ἀπρεπειῶν καὶ τὸν διέκρινε τὸ λιτὸν καὶ ἀπέριττον σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς του. ῾Η περιβολή του, ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ναοῦ, ἦταν ἡ ἁρμόζουσα σὲ ῾Ιεράρχη μαρτυρικοῦ, ἐμπεριστάτου καὶ διωκομένου Ποιμνίου, χωρὶς ἴχνος ματαιοδοξίας, αὐταρεσκείας καὶ προκλητικῆς ἐπιδεικτικότητος. ῾Ο φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐκπλήρωσις τοῦ καθήκοντος τὸν συνεῖχαν μέχρι τῆς τελευταίας ἡμέρας τῆς ἐπιγείου ζωῆς του.

῎Ετσι, ἀρχὰς Σεπτεμβρίου τοῦ 1955, προαισθανόμενος τὸ τέλος του, ἐκάλεσε τὸν Πνευματικό του, τὸν χαρισματικὸ π. ᾿Ιωάννη τῆς ᾿Αμφιάλης, γιὰ νὰ ἐξομολογηθῆ. Καθαρμένος ψυχικῶς καὶ σωματικῶς, ἐζήτησε νὰ τοῦ στρώσουν σὲ καθαρὰ ὁλόλευκα σεντόνια καὶ παρέδωσε ἀνώδυνα καὶ εἰρηνικὰ τὴν ὁλόλευκη ψυχή του στὸν Κύριο καὶ Θεό, γιὰ νὰ ἀναπαυθῆ ἐκ τῶν κόπων καὶ πόνων του! ῎Οντως, «τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ᾿Αρχιερεύς»!...

Ἐτάφη στὴν ῾Ιερὰ Μονὴ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Πάρνηθος, κατὰ δὲ τὴν ἐκταφὴ τῶν ἱερῶν του Λειψάνων ἐξεχύθη μία λεπτὴ ἄρρητος εὐωδία σὲ ὅλο τὸ Μοναστήρι, ἐνῶ μαρτυρίες γιὰ ἐπιτέλεσι Θαυμάτων διὰ πρεσβειῶν του ἔγιναν γνωστές... Εἴθε ἡ εὐχή του νὰ μᾶς σκεπάζη, νὰ μᾶς συνοδεύη καὶ νὰ μᾶς ἐνισχύη στὴν διακράτησι τῆς ἱερᾶς Παρακαταθήκης Αὐτοῦ!

Ἀπολυτίκιo

Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε. 

Γενναίῳ φρονήματι, καὶ θεολόγῳ φωνῇ,
κατέβαλες φρύαγμα τῶν Καινοτόμων Σοφέ, 

καὶ ἤθλησας ἄριστα· κλέος Ἀρχιερέων, ὦ Χρυσόστομε ὤφθης,

Πίστιν τῶν Ὀρθοδόξων, στερεώσας ἐσχάτως,
ἀμέμπτῳ Ὁμολογία, βίῳ θεόφρονι.

Κοντάκιον.
 Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τὸν Ἱεράρχην τοῦ Χριστοῦ τὸν Θεοπρόβλητον, Ὁμολογίας Ὀρθοδόξου θεῖον ἔρεισμα, Ζηλωτῶν Σε αἱ χορεῖαι ἀνευφημοῦμεν· τὴν δὲ Μνήμην Σου τιμῶντες ὦ Χρυσόστομε, Σὲ γεραίρομεν ἡμῶν τὸ περιτείχισμα· καὶ κραυγάζομεν· Χαῖρε Πάτερ θεόστεπτε.

Κάθισμα.

Ἦχος πλ. δ΄. Τὸ προσταχθέν. 

Τὰς ζοφερὰς τῶν Δυτικῶν ἐλέγξας πλάνας, καὶ Καλανδάριον τὸ Νέον ἀπελάσας, ἀνεδείχθης προστάτης τῆς Ὀρθοδοξίας· τὰ Μύρα τῶν Σῶν Λειψάνων τὰ ἱερά,
πληροῦσι πάσας καρδίας θείου Φωτός, καὶ τὸν ζόφον διώκουσι,
δογμάτων πλάνης ἐχθροῦ· κραυγάσωμεν οὖν ἅπαντες,
χαῖρε θεῖε Χρυσόστομε. 

Μεγαλυνάριον Ἦχος πλ. δ΄. 

Χαίροις τῶν Πατέρων ὁ μιμητής, θράσος Καινοτόμων, θαρσαλέως καταβαλών· τῆς Πίστεως πύργος, στεῤῥὸς ἐν τοῖς ἐσχάτοις, Χρυσόστομε ἐδείχθης, ὅθεν τιμῶμέν Σε. 

Οἶκος. 

Ἄγγελος καὶ Προστάτης, Ὀρθοδόξων ἐφάνης, ἐσχάτως θεοδώρητος Πάτερ, καὶ τῆς Θεολογίας αὐγαῖς, Καινοτόμων λήρους τοὺς δεινοὺς ἤλασας, καὶ ἅπαντας διήγειρας, τοῦ βοᾶν Σοι εὐφροσύνως ταῦτα· 

Χαῖρε δι᾿ οὗ κατῃσχύνθη ἡ πλάνη, 

Χαῖρε δι᾿ οὗ ἡ Ἀλήθεια λάμπει· 

Χαῖρε Ὀρθοδόξων ἁπάντων παράκλησις, 

Χαῖρε Καινοτόμων ἡ τελεία ἀναίρεσις· 

Χαῖρε τεῖχος ἀῤῥαγέστατον Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, 

Χαῖρε φάρος τηλαυγέστατος Ἀληθείας τοῦ Θεοῦ· 

Χαῖρε ὅτι διώκεις τὰς αἱρέσεις ἁπάσας, 

Χαῖρε ὅτι στηρίζεις Εὐσεβείας τοὺς λάτρας· 

Χαῖρε Πατὴρ καὶ ῥήτωρ θεόληπτε, 

Χαῖρε λαμπτὴρ σοφίας ἀκοίμητε· 

Χαῖρε δι᾿ οὗ ἀπελαύνεται ζόφος,

Χαῖρε δι᾿ οὗ θεῖος ἅπτεται πόθος· 

Χαῖρε Πάτερ θεόστεπτε! 

ΕΠΙ ΤΗ ΕΙΣΟΔΩ ΕΙΣ ΤΟ ΝΕΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΕΤΟΣ (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)