Πρέπει νὰ συμμορφοῦται ἡ Ἐκκλησία πρὸς τὰς ἀπαιτήσεις τῆς συγχρόνου ἐποχῆς?

Εἰσαγωγικὰ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΥΣ Ο ΤΟΥ Ενδιαφέροντος ΚΑΙ ἐπικαίρου ἄρθρου ΜΕ ΤΟΝ προσόντων Ως ΑΝΩ Τίτλο Μέλος, τὸ ὁποῖο ἀναδημοσιεύουμε ἐν συνεχείᾳ, εἶναι ὁ Σεβ.Ἀρχιεπίσκοπος Συρακουσῶν καὶ Τριάδος Ἀβέρκιος, ἕνας ἐπιφανὴς Ἱεράρχης τῆς Ἀδελφῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τὸ ἔτος 1976.

Η ἀναδημοσίευσις ΓΙΝΕΤΑΙ Απο που αφ 'ετέρου να ΕΠΙΣΗΜΟ ΟΡΓΑΝΟ 15νθήμερο τότε Της Ἐκκλησίας μας «Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» (ἀρ.φ. 610-611 / 15.2.1971, σελ. 1-5), ὅπου τὸ πρῶτον παρετέθη σὲ ἑλληνικὴ μετάφρασι.

Δι 'αὐτοῦ, ἐξηγεῖται ἐν πρώτοις μὲ τρόπο σαφῆ καὶ κατανοητὸ ἡ οὐσιώδης διαφορὰ Ὀρθοδοξίας καὶ ἑτεροδοξίας σὲ πνευματικὸ ἐπίπεδο. Ἡ πρώτη ἔχει ἀσκητικὸ χαρακτῆρα, ἀποβλέπει στὴν ἐκκοπὴ τῶν παθῶν καὶ τὴν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν καὶ ὁδηγεῖ τὸν θεραπευμένο ἀπὸ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ πιστὸ στὴν αἰώνιοσωτηρία. Ἡ δεύτερη συμμορφώνει τὸν Χριστιανισμὸ στὶς ἀπαιτήσεις καὶ ἐπιδιώξεις τοῦ κόσμου τούτου καὶ ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο ἀθεράπευτο, χωρὶς ἐλπίδα αἰωνίου κοινωνίας μὲ τὸν Θεό.

Η νεοφανὴς αἵρεσις ΤΟΥ Οἰκουμενισμοῦ ἀποσκοπεῖ ἀκριβῶς ΣΕ αὐτὴ ΤΗΝ συμμόρφωσι ΚΑΙ ΤΟΝ συγχώνευσι Της ορθοδοξίας Προς ΤΗΝ ἑτερόδοξο Δύσι, ὥστε νὰ παύση νὰ ἀποτελῆ τὴν Κιβωτὸ τῆς Σωτηρίας καὶ νὰ ἀπωλέση τὴνμοναδικότητα, ἰδιαιτερότητα καὶ ἀποκλειστικότητά της.

Προς ἐπίτευξιν τούτου, ἀπὸ τὶς ἀρχὲς ἤδη τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ἐπιστρατεύθηκε ἡ λῆψις μιᾶς σειρᾶς μέτρων, γιὰ τὴν ἀποδυνάμωσι καὶ κατάλυσι τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ Παραδόσεων τῆς Ἐκκλησίας, καθ 'ὅσον μάλιστα εἶναι γνωστόν, ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἀποτελοῦν τὰ θεμέλια καὶ τὸν φύλακα ἄγγελο τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὁριοθετοῦν καὶ διασφαλίζουν τὸ Ὀρθόδοξο Ἦθος ἀπὸ κάθε ἐκτροπὴ καὶἔκπτωσι. Πλῆγμα κατὰ τῶν Κανόνων, σημαίνει εὐθέως πλῆγμα κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι Δόγμα καὶ Ἦθος δὲν χωρίζονται.

ΓΙΑ ΤΟΝ λόγο τοῦτο, ἡ ἐπιδίωξις τῶν Οἰκουμενιστῶν ἐξ ἀρχῆς ἦταν τὰ ἐκθεμελιωτικὰ ἀντικανονικὰ μέτρα τους νὰ ἐπικυρωθοῦν διὰ συνόδου, πρὸς ἄρσιν τῶν ἐμποδίων γιὰ τὴν προσέγγισι καὶ τὸν συγχρωτισμὸ μὲ τὴν ἑτεροδοξία καὶ γενικὰ μὲ τὸν ἐκπεσόντα κόσμο τῆς φθορᾶς καὶ τῆς ἀνομίας.

ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ αὐτὴ ἄρχισε, συνεχίζεται ἀλλὰ καὶ ἐντείνεται, ἐν ὄψει μάλιστα καὶ τῆς ψευδοσυνόδου τῶν Οἰκουμενιστῶν τοῦ 2016, μία καταφρόνησις καὶ καταπάτησις τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, πολλοὶ ἐκ τῶν ὁποίων -σύμφωνα μὲ τοὺς Μεταρρυθμιστὰς- χρειάζονται ἤ ἀλλαγὴ ​​ἤ κατάργησι.

Ὅμως, ὅπως ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβέρκιος τονίζει, ὅσοι Ὀρθόδοξοι διατηροῦν τὴν γνησία ἐκκλησιαστικὴ Συνείδησί τους, δὲν θὰ δεχθοῦν ποτὲ τὴν ὁδὸ τοῦ συμβιβασμοῦ καὶ τὴν συγκατάλεξί τους στὴν παναιρετικὴ οἰκουμενιστικὴ ἀποστασία.

ΓΙΑ ΤΟΝ λόγο ΑΥΤΟ, τὸ ἀποκαλυπτικὸ καὶ ζηλωτικὸ αὐτὸ κείμενο ἀξίζει προσοχῆς καὶ προβολῆς, ὥστε νὰ μᾶς καλλιεργήση ὁμολογιακὸ φρόνημα ἐμμονῆς στὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ καὶ μαρτυρίας τοῦ πνεύματος Αὐτῆς ἔναντι τῶν πλανωμένων ἀδελφῶν καὶ τοῦ παραπαίοντος κόσμου γύρω μας. 

***

Προσόντων Ως Προς αφ 'ετέρου να Συγγραφέα, Ἀρχιεπίσκοπο Ἀβέρκιο, κατὰ κόσμον Ἀλέξανδρο Παύλοβιτς Τάουσεφ, αὐτὸς ἐγεννήθη τὸ 1906 στὸ Καζὰν τῆς Ρωσίας. Τὸ 1920 μετανάστευσε μὲ τὴν οἰκογένειά του στὴν Βουλγαρία, λόγῳ τῆς ἐπικρατήσεως τῶν ἀθεϊστῶν στὴν πατρίδα του, ὅπου τὸ 1930 ἐπεράτωσε ὡς ἀριστοῦχος τὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Σόφιας. Τὸ 1931 ἐκάρη Μοναχὸς καὶ ἐχειροτονήθη Διάκονος καὶ τὸ 1932 Ἱερομόναχος. Ἐργάσθηκε ἱεραποστολικὰ στὴν Καρπαθορωσία ἐναντίον τῆς διαβρωτικῆς δράσεως τῶν Οὐνιτῶν. Ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου τὸ 1944. Ὑπηρέτησε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς στὸ Βελιγράδι καὶ τὸ Μόναχο καὶ ἀπὸ τὸ 1951 ἐγκαταστάθηκε στὴν Ἀνδρώα Μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος στὸ Τζόρντανβιλ τῆς Νέας Ὑόρκης τῶν Η.Π.Α., ὅπου τὸ 1952 ἀνέλαβε ὡς Σχολάρχης στὴν ἐκεῖ ἑδρεύουσα Ἱερατικὴ Σχολή. Τὸ 1953 ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος, μὲ τίτλο Συρακουσῶν, τὸ 1960 ἀνέλαβε καὶ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς καὶ τὸ 1961 ἀνυψώθηκε στὸν βαθμὸ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου.

Λειτουργικός, ἀσκητικός, ἐξαίρετος κήρυκας τοῦ θείου λόγου καὶ ἀκαταπόνητος συγγραφεύς, κατέλιπε μνήμη καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ Ποιμένος, μάρτυρος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ Ὀρθοπραξίας. Τὰ δυναμικὰ κείμενά του κατὰ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸν ἀνέδειξαν σύγχρονο Ὁμολογητὴ Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης (Μαξίμοβιτς) τὸν θεωροῦσε εἰδήμονα στὰ θέματα Πίστεως, ἐξέφραζε τὴν πλήρη συμφωνία του καὶ παρέπεμπε τοὺς ἐνδιαφερομένους εἰς αὐτόν. Ἔχαιρε μεγάλου σεβασμοῦ καὶ ἐκτιμήσεως μεταξὺ τῶν συνιεραρχῶν του, ὡς καὶ τοῦ Κλήρου καὶ τοῦ Λαοῦ τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, ἀλλὰ καὶ εὐρύτερα.

Ο Για τη διευκόλυνσή μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβέρκιος ΗΤΑΝ Θερμός ροκ, παλιο ΚΑΙ ὑποστηρικτὴς Της Ἐκκλησίας μας Των Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ελλαδος ΚΑΙ εως Της ὁσιακῆς Κοιμήσεώς ΤΟΥ διατηροῦσε ἀδελφικοὺς δεσμοὺς προσευχῆς ΚΑΙ ΜΕ κοινωνίας πολυακουσμένα ΕΝ Ἀμερικῇ ἐκπροσώπους Αὐτῆς, καὶ δὴ μὲ τὸν μακαριστὸ Ἱεράρχη Ἀστορίας Πέτρο (1997).

Τὸ Κείμενο:

Πρέπει νὰ συμμορφοῦται ἡ Ἐκκλησία

πρὸς τὰς ἀπαιτήσεις τῆς συγχρόνου ἐποχῆς?

Ὑπὸ Ἀρχιεπισκόπου Ἀβερκίου

Τῆς Ὀρθοδόξου Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς

«Οὐ πρέπει τῷ καιρῷ δουλεύειν, ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ»

Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Μέγας, Ἐπιστολὴ πρὸς Δρακόντιον

ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΙΣ Προς ΤΗΝ ἐποχήν! Ἰδοὺ τὸ σύνθημα ὅλων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὴν ἐποχήν μας καταβάλλουν τόσο μεγάλην προσπάθειαν διὰ νὰ ὁδηγήσουν τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ μακρὰν τοῦ Χριστοῦ, νὰ ὁδηγήσουν τὴν Ὀρθοδοξίαν μακρὰν τῆς ἀληθοῦς ὁμολογίας τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως. Τὸ σύνθημα αὐτὸ ἴσως νὰ μὴν σαλπίζεται ἀπὸ ὅλους μὲ δύναμιν καὶ σαφήνειαν - αὐτό, στὸ κάτω-κάτω ἴσως ἀπεμάκρυνε μερικούς! Σημασίαν ἔχουν αἱ πρακτικαὶ συνέπειαι τοῦ συνθήματος αὐτοῦ εἰς τὴν ζωήν, ἡ προσπάθεια νὰ τεθῇ εἰς ἐφαρμογὴν κατὰ τὸν ἕνα ἤ ἄλλον τρόπον, κατὰ μεγαλύτερον ἤ μικρότερον βαθμὸν καὶ μέτρον.

Ἐναντίον αὐτοῦ ΤΟΥ «μοντέρνου», τόσον ἐπικινδύνου διὰ τὰς ψυχὰς συνθήματος, καθ 'οἱονδήποτε τρόπον καὶ ἄν κηρύσσεται ἤ τίθεται εἰς ἐφαρμογήν, δημοσίᾳ ἤ συγκεκαλυμμένως, δὲν δυνάμεθα παρὰ νὰ ἀγωνισθῶμεν ἡμεῖς τὰ πιστὰ τέκνα καὶ ἀντιπρόσωποι τῆς Ὑπερορίου Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ἡ πεμπτουσία τῆς ἰδεολογίας, ἐν ὀνόματι τῆς ὁποίας ὑπάρχει ἐν τῷ κόσμῳ, δὲν εἶναι ἡ συμμόρφωσις πρὸς τὴν ἐποχήν, ἀλλὰ ἡ διατήρησις ἀκλονήτου ἀφοσιώσεως πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστόν, πρὸς τὴν ἀληθῆ Ὀρθόδοξον Χριστιανικὴν Πίστιν καὶ Ἐκκλησίαν.

Ἄς ἀνακαλέσωμεν εἰς ΤΗΝ μνήμην μας Τί ἔγραψεν ο Για τη διευκόλυνσή μακαριστὸς Μητροπολίτης Αντώνιος, ἱδρυτὴς καὶ πρώτη κεφαλὴ τῆς Ὑπερορίου Ὀρθοδόξου Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, εἰς τὸ δοκίμιόν του: «Κατὰ τί διαφέρει ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις ἀπὸ τὰς Δυτικὰς Ὁμολογίας?». Εἰς τὸ δοκίμιον αὐτὸ γράφει ὅτι ἡ βαθεῖα διαφορὰ μεταξὺ τῆς Πίστεώς μας καὶ τῆς ἑτεροδοξίας εἶναι τὸ ὅτι ἐνῶ ἡ Ὀρθοδοξία διδάσκει τὸν τρόπον τοῦ ζῆν κατὰ τὰς ἀπαιτήσεις τῆς Χριστιανικῆςτελειότητος, ἡ ἑτεροδοξία λαμβάνει ἐκ τοῦ Χριστιανισμοῦ μόνον ὅσα στοιχεῖα εἶναι συμβιβάσιμα μὲ τὰς συνθήκας τῆς συγχρόνου πολιτισμένης ζωῆς καὶ κατὰ τὸν βαθμὸν κατὰ τὸν ὁποῖον εἶναι συμβιβάσιμα. «Ἡ Ὀρθοδοξία βλέπει τὸν Χριστιανισμὸν ὡς τὸ αἰώνιον θεμέλιον τῆς ἀληθινῆς ζωῆς καὶ ἀπαιτεῖ ἐκ μέρουςἑκάστου, ὅπως βιάσῃ ἑαυτὸν καὶ τὴν ζωὴν μέχρις ἐπιτεύξεως αὐτῆς τῆς στάθμης· ἐνῶ ἡ ἑτεροδοξία βλέπει τὰ θεμέλια τῆς συγχρόνου πολιτισμένης ζωῆς ὡς ἕν ἀδιάσειστον γεγονός. Ἡ Ὀρθοδοξία ἀπαιτεῖ ἠθικὸν ἡρωϊσμόν · ἡ ἑτεροδοξία ἐρευνᾶ νὰ εὕρῃ εἰς τὸν Χριστιανισμὸν τί εἶναι χρήσιμον εἰς τὰς παρούσας συνθήκας τῆς ζωῆς μας. Διὰ τὸν Ὀρθόδοξον, κληθέντα εἰς τὴν πέραν τοῦ τάφου αἰωνιότητα ὅπου ἄρχεται ἡ ἀληθινὴ ζωή, ὁ κατὰ τὸν ροῦν τῆς ἱστορίας σχηματισθεὶς μηχανισμὸς τῆς συγχρόνου διαβιώσεως εἶναι ἕν φάσμα, ἐνῶ διὰ τὸν ἑτερόδοξον, ἡ περὶ μελλούσης ζωῆς πίστις εἶναι μία ὑψηλὴ ἰδέα, μία ἰδέα ἡ ὁποία ἐξευγενίζει καὶ βοηθεῖ ἔτι περισσότερον εἰς τὴν δημιουργίαν πραγματικῆς ζωῆς ἐνθάδε ».

Αὐτοὶ ΕΙΝΑΙ χρυσοῖ λόγοι, οἱ ὁποῖοι περιγράφουν μὲ σαφήνειαν καὶ ἀκρίβειαν ποῖα ἀπύθμενος ἄβυσσος διαχωρίζει τὴν γνησίαν Χριστιανικὴν πίστιν - τὴν Ὀρθοδοξίαν - ἀπὸ τὴν ἀκρωτηριασμένην μορφήν της - τὴν ἑτεροδοξίαν! Εἰς τὴν μίαν ὑπάρχει ἡ ἄσκησις, ἡ στροφὴ πρὸς τὴν αἰωνιότητα · εἰς τὴν ἄλλην ἰσχυρὰ προσκόλλησις εἰς τὴν γῆν, πίστις εἰς τὴν πρόοδον τῆς ἀνθρωπότητος ἐπὶ τῆς γῆς.

Περαιτέρω, συνεχίζει ὁ Μητροπολίτης Ἀντώνιος, «ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις εἶναι ἀσκητικὴ πίστις», καὶ «ἡ μακαρία κατάστασις τὴν ὁποίαν οἱ λάτραι τῆς δεισιδαιμονίας τῆς προόδου προσδοκοῦν ἐπὶ τῆς γῆς, θὰ πραγματοποιηθῇ, κατὰ τὴν ὑπόσχεσιν τοῦ Σωτῆρος, εἰς τὴν μέλλουσαν ζωήν · ἀλλ ' οὔτε οἱ Λατῖνοι οὔτε οἱ Προτεστάνται εἶναι πρόθυμοι νὰ συμμερισθοῦν αὐτὴν τὴν πίστιν, διὰ τὸν ἁπλοῦν λόγον ὅτι - διὰ νὰ ὁμιλήσωμεν εἰλικρινῶς - ἀσθενῶς πιστεύουν εἰς τὴν ἀνάστασιν. Αὐτοὶ πιστεύουν μὲ δύναμιν εἰς τὴν εὐτυχίαν ἐν τῇ παρούσῃ ζωῇ, τὴν ὁποίαν ὅμως ὁ Ἀπόστολος ὀνομάζει «ἀτμίδα ἀφανιζομένην» (Ἰακώβου Δ ', 14).Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος διὰ τὸν ὁποῖον ἡ ψευδο-Χριστιανικὴ Δύσις δὲν ἐπιθυμεῖ, καὶ εἶναι ἀνίκανος νὰ ἐννοήσῃ, τὴν ἀπάρνησιν τῆς παρούσης ζωῆς ὑπὸ τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ ὁποῖος δίδει ἐντολὴν ὅπως ἀγωνιζώμεθα, «ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ 'εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτὸν »(Κολ. Γ', 9-10).  

«Ἐὰν ἐξετάσωμεν ὅλας Τας πλάνας Της Δύσεως», γράφει ὁ Ἀντώνιος, «τόσον ὅσας εἰσῆλθον εἰς τὴν δογματικήν της διδασκαλίαν ὅσον καὶ ὅσας ὑπάρχουν εἰς τὴν ἠθικήν της, θὰ ἴδωμεν ὅτι ἅπασαι εἶναι ἐρριζωμέναι εἰς τὴν ἀποτυχίαν κατανοήσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ἀσκήσεως, ἥτις ὁδηγεῖ εἰς τὴν βαθμιαίαν τελείωσιν τοῦ ἀνθρώπου ».

«Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἀσκητικὴ θρησκεία», καταλήγει αὐτὸ τὸ ἐξαίρετον δοκίμιον. «Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ συνεχοῦς ἀγῶνος κατὰ τῶν παθῶν · ἡ διδασκαλία τῶν μέσων καὶ προϋποθέσεων διὰ τὴν κτῆσιν τῶν ἀρετῶν.Αἱ προϋποθέσεις αὐταὶ εἶναι ἀφ 'ἑνὸς μὲν ἐσωτερικαὶ - αἱ δογματικαί μας πεποιθήσεις καὶ τὰ μυστήρια, τὰ ὁποῖα μεταδίδουν τὴν Χάριν πρὸς θεραπείαν τῆς ἀνθρωπίνης ἁμαρτωλότητος καὶ ἐξυψώσεως εἰς τὴν τελειότητα ».

***

Τί βλέπομεν ὅμως εἰς ΤΩΡΑ ΤΗΝ σύγχρονον «Ὀρθοδοξίαν» - τὴν Ὀρθοδοξίαν ἡ ὁποία εἰσῆλθεν εἰς τὴν καλουμένην «Οἰκουμενικὴν Κίνησιν»? Βλέπομεν τὴν πλήρη ἄρνησιν τῶν ὡς ἄνω ἁγίων ἀληθειῶν · μὲ ἄλλας λέξεις: τὴν ἄρνησιν τῆς ἀληθοῦς Ὀρθοδοξίας χάριν τῆς πνευματικῆς συγχωνεύσεως μετὰ τῆς ἑτεροδόξου Δύσεως.Ἡ «Ὀρθοδοξία», ἡ ὁποία βαδίζει τὴν ὁδὸν τοῦ «Οἰκουμενισμοῦ» δὲν φροντίζει νὰ ἀνυψώσῃ εἰς τὴν στάθμην τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν καὶ τῶν ἀπαιτήσεων τῆς Ἐκκλησίας τὴν σύγχρονον ζωήν, ἥτις καθίσταται χειροτέρα θρησκευτικῶς καὶ ἠθικῶς, ἀλλὰ μᾶλλον «νὰ προσαρμόσῃ» αὐτὴν ταύτην τὴν Ἐκκλησίαν εἰς τὸ ἐπίπεδον αὐτῆς τῆς ζωῆς.

Αὐτὴν ΤΗΝ ὁδὸν Της ἀπαρνήσεως αὐτῆς ταύτης Της οὐσίας Της Αγιάς ορθοδοξίας - ἤτοι τῆς ἀσκήσεως πρὸς τὸν σκοπὸν τῆς ἐκριζώσεως τῶν παθῶν καὶ ἐμφυτεύσεως τῶν ἀρετῶν - ἠκολούθησαν εἰς τὸν καιρόν των οἱ θιασῶται τῆς ὀνομαζομένης «Ζώσης Ἐκκλησίας» ἤ «Ἀνακαινισθείσης Ἐκκλησίας». Ἡ κίνησις αὐτὴ διεδόθη ἀμέσως καὶ εἰς ἄλλας Ὀρθοδόξους χώρας ἐκ Ρωσίας, ἡ ὁποία ἐρρίφθη εἰς σύγχυσιν ὑπὸ τῶν θηριωδῶν ἀθέων. 

ΕΙΝΑΙ νωπὸν ἀκόμη εἰς ΤΗΝ μνήμην μας τὸ «Πανορθόδοξον Συνέδριον» τὸ συγκληθὲν ὑπὸ τοῦ λυπηρᾶς μνήμης Πατριάρχου Μελετίου τοῦ Δ 'τὸ 1923, κατὰ τὸ ὁποῖον ἐσχεδιάσθησαν «μεταρρυθμίσεις», ὅπως: ἔγγαμοι ἐπίσκοποι, δεύτερος γάμος τῶν ἱερέων, κατάργησις τοῦ μοναχισμοῦ καὶ τῶν νηστειῶν , συντόμευσις τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν, κατάργησις τοῦ ράσου, κλπ.

ΠΑΡΑ ΤΗΝ τότε ἀποτυχίαν Των ἀσεβῶν αὐτῶν σχεδίων, αἱ σκοτειναὶ δυνάμεις δὲν ἔπαυσαν νὰ δροῦν. Ἐξηκολούθησαν ἐπιμόνως τὴν δραστηριότητά των ἐξευρίσκοντες ὑπάκουα ὄργανά των μεταξὺ τῶν τάξεων τῆς ἱεραρχίας τῶν διαφόρων τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Σήμερον, κατὰ θείαν παραχώρησιν, ἔσχον μεγάλην ἐπιτυχίαν: ὅλαι σχεδὸν αἱ τοπικαὶ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι εἰσῆλθον ἤδη εἰς τὴν «Οἰκουμενικὴν Κίνησιν», ἡ ὁποία ἔθεσεν ὡς σκοπόν της τὴν κατάργησιν ὅλων τῶν νῦν ὑπαρχουσῶν ἐκκλησιῶν - περιλαμβανομένης, κατὰ φυσικὸν λόγον, καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας - καὶ τὴν ἵδρυσιν κάποιου εἴδους ἐντελῶς νέας «ἐκκλησίας», ἡ ὁποία θὰ εἶναι ἀπολύτως σύμμορφος πρὸς τὴν ἐποχήν, ἀφοῦ θὰ ἔχῃ ἤδη ἀπορρίψει ὡς ἄχρηστα ράκη, ὡς κάτι τὸ ἀπηρχαιωμένον καὶ παρωχημένον, κάθε γνήσιον στήριγμα τοῦ ἀληθοῦς Χριστιανισμοῦ καὶ κατὰ φυσικὸν λόγον πρῶτον ἐξ ὅλων τὸν ἀσκητισμόν, ἐνῶ αὐτὸς εἶναι ἡ ἀπαραίτητος προϋπόθεσις πρὸς ἐκρίζωσιν τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν καὶ ἐμφύτευσιν τῶν Χριστιανικῶν ἀρετῶν.

***

Προσόντων Ως παράδειγμα, ἔχομεν ἐνώπιόν μας ἕν ἐπίσημον ἔγγραφον αὐτοῦ τοῦ εἴδους, ἀνῆκον εἰς τὸν τοπικὴν Ἐκκλησίαν τῆς Σερβίας: τὸ περιοδικὸν «Θεολογία», τὸ ὁποῖον ἐκδίδεται ὑπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογικῆς Σχολῆς ἐν Βελιγραδίῳ (8ον ἔτος, τεύχη 1 καὶ 2 διὰ τὸ 1964). Εἰς τὸ περιοδικὸν αὐτὸ εὑρίσκομεν κύριον ἄρθρον μὲ τίτλον: «Ἡ ἀνάγκη τῆς Κωδικοποιήσεως καὶ Δημοσιεύσεως νέας Συλλογῆς Κανόνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Ὁ συγγραφεὺς αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου ἐνῶ ἐπιτηδείως βεβαιώνει ὅτι «αἱ ἰδεώδεις ἀρχαὶ τῆς Ἐκκλησίας θὰ παραμείνουν παντοῦ καὶ πάντοτε χωρὶς ἀλλαγήν», ἐν τούτοις προσπαθεῖ νὰ ἀποδείξῃ, ὅτι ἡ συλλογὴ τῶν Κανόνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι μόνον τὸ προϊὸν χρόνου, ὁ ὁποῖος πρὸ πολλοῦ ἀνήκει εἰς τὴν αἰωνιότητα, καὶ διὰ τοῦτο δὲν δίδει ἀπαντήσεις εἰς τὰ προβλήματα τῆς σημερινῆς ζωῆς καὶ πρέπει νὰ καταργηθῇ καὶ ἀντικατασταθῇ ὑπὸ ἄλλης. Ἡ νέα αὐτὴ συλλογὴ Κανόνων, παρατηρεῖ, «πρέπει νὰ ἀχθῇ εἰς συμφωνίαν μὲ τὰς θεμελιώδεις ἀρχὰς τῆς ζωῆς», τὰς ὁποίας δῆθεν ἡ Ἐκκλησία «ἐλάμβανε πάντοτε ὑπ 'ὄψιν». «Ἡ ἐποχή μας», λέγει ὁ ἐπιτήδειος αὐτὸς συγγραφεύς, «διαφέρει κατὰ πολλὰς ἀπόψεις ἀπὸ τὴν ἐποχὴν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, κατὰ τὰς ὁποίας συνετάχθησαν οἱ Κανόνες καὶ διὰ τοῦτο οἱ Κανόνες αὐτοὶ δὲν δύνανται νὰ ἐφαρμοσθοῦν τώρα».  

Ἄς ἴδωμεν ΤΩΡΑ ποίους Προτάσεις κανόνας ο Για τη διευκόλυνσή μοντερνιστὴς αὐτὸς συγγραφεὺς θεωρεῖ ἀπηρχαιωμένους ΚΑΙ ὑποκειμένους εἰς κατάργησιν:

-Τὸν 9ον Κανόνα Των Αγίων Ἀποστόλων, ὁ ὁποῖος ἀπαιτεῖ ὅπως οἱ πιστοὶ μετὰ τὴν εἴσοδον εἰς τὸν Ναὸν παραμένουν μέχρι τέλους τῆς ἱερᾶς Ἀκολουθίας καὶ μὴ ἀποχωροῦν τοῦ Ναοῦ προξενοῦντες οὕτως ἀταξίαν.

-Τὸν 80ὸν Κανόνα Της ΕΝ Τρούλλῳ (Πενθέκτης) Συνόδου, ὁ ὁποῖος τιμωρεῖ Κληρικοὺς διὰ καθαιρέσεως καὶ λαϊκοὺς δι 'ἀφορισμοῦ, ἐὰν χωρὶς σοβαρὰν αἰτίαν ἀπουσιάσουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν ἐπὶ τρεῖς συνεχεῖς Κυριακάς.

-Τὸν 24ον Κανόνα Της ΕΝ Τρούλλῳ (Πενθέκτης) Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἀπαγορεύει εἰς Κληρικοὺς καὶ Μοναχοὺς νὰ μεταβαίνουν εἰς ἱπποδρομίας καὶ ἄλλας διασκεδάσεις · σχετικῶς μὲ αὐτὸν τὸν Κανόνα, ὁ συγγραφεὺς προσθέτει τὸ ἐντελῶς ἀφελὲς καὶ παράδοξον σχόλιον, ὅτι κατὰ τὸν παλαιὸν καιρὸν τοιαῦται διασκεδάσεις ἦσαν τόποι ἀχρειότητος καὶ κακίας, ἐνῶ τώρα ὑποτίθεται ὅτι εἶναι «κέντρα πολιτισμοῦ καὶ ἐκπαιδεύσεως» (?!).

-Τὸν 54ον Κανόνα Των Αγίων Ἀποστόλων, ὁ ὁποῖος ἀπαγορεύει εἰς Κληρικοὺς νὰ εἰσέρχωνται εἰς ταβέρνας χωρὶς ἀναπόφευκτον ἀνάγκην · ἐδῶ πάλιν κατὰ κάποιον τρόπον ἡ ταβέρνα θεωρεῖται ὅτι πρότερον ἦτο διαφόρου εἴδους κατάστημα ἀπὸὅ, τι εἶναι τώρα.

-Τὸν 77ον Κανόνα Της ΕΝ Τρούλλῳ (Πενθέκτης) Συνόδου καὶ τὸν 30ὸν τῆς Συνόδου τῆς Λαοδικείας, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν εἰς Χριστιανοὺς ἄνδρας νὰ λούωνται μετὰ γυναικῶν. Εἶναι ἐντελῶς ἀκατανόητον διατὶ εἶναι ἀπαραίτητον νὰ θεωρηθοῦν ὡς λίαν ἀπηρχαιωμένοι οἱ Κανόνες αὐτοί!

-Τὸν 96ον Κανόνα Της ΕΝ Τρούλλῳ (Πενθέκτης) Συνόδου, ὁ ὁποῖος καταδικάζει τὴν περιποίησιν τῆς κόμης καὶ τὴν χρῆσιν κοσμημάτων «μὲ σκοπὸν τὸν δελεασμὸν ἀστηρίκτων ψυχῶν» - ἀντὶ «τοῦ στολισμοῦ δι 'ἀρετῶν καὶ καλῶν καὶ χρηστῶν ἠθῶν» · αὐτὸς ὁ Κανὼν ὄχι μόνον δὲν πρέπει νὰ θεωρῆται ἀπηρχαιωμένος διὰ τὴν ἐποχήν μας, ἀλλὰ ἐπιτακτικός, ἐὰν λάβωμεν ὑπ 'ὄψιν τὸν ἀπρεπῆ καὶ ἀναιδῆ γυναικεῖον συρμὸν τῆς σήμερον, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐντελῶς ἀκατάλληλος διὰ χριστιανὰς γυναῖκας.

Ἀρκοῦν αὐτὰ Σχόλια Διά ΝΑ ἴδωμεν Τί σκοπεύει Η προαναφερθεῖσα «μεταρρύθμισις» εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας, μὲ ποῖον σκοπὸν προτείνεται ἡ σύγκλησις Ὀγδόης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τὴν ὁποίαν τόσον πολὺ ὀνειρεύονται ὅλοι οἱ «μοντερνισταί», ἔχοντες ἤδη πρόγευσιν τῆς «ἀμερίμνου ζωῆς», ἡ ὁποία τότε δημοσίᾳ θὰ ἐπιτραπῇ καὶ νομιμοποιηθῇ δι 'ὅλους!

Ἀλλ 'ἄς ἐμβαθύνωμεν ἐπὶ τῆς οὐσίας ὅλων αὐτῶν τῶν ἀπαιτήσεων πρὸς κατάργησιν τῶν δῆθεν «ἀπηρχαιωμένων» Κανόνων. Εἶναι τοῦτο: αὐτοὶ οἱ σύγχρονοι ἐκκλησιαστικοὶ «μεταρρυθμισταί», οἱ ὁποῖοι τώρα ὑψώνουν ἀναιδῶς τὰς κεφαλάς των καὶ ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας (! Καὶ εἶναι φοβερὸν νὰ εἴπωμεν ὅτι εἰς αὐτοὺς περιλαμβάνονται ὄχι μόνον ἱερεῖς, ἀλλὰ καὶ διαπρεπεῖς ἱεράρχαι), παραδέχονται τὴν σύγχρονον ζωὴν μὲ ὅλας τὰς τερατώδεις ἀνηθίκους ἐκδηλώσεις της ὡς μίαν ἀδιάσειστον πραγματικότητα(τοῦτο καθὼς εἴδομεν ἀνωτέρω δὲν εἶναι καθόλου Ὀρθόδοξος, ἀλλὰ ἑτερόδοξος, Δυτικὴ ἀντίληψις!) καὶ θέλουν νὰ καταργήσουν ὅλους τοὺς Κανόνας, οἱ ὁποῖοι ἀκριβῶς χαρακτηρίζουν τὴν Ὀρθοδοξίαν ὡς ἀσκητικὴν πίστιν, ἥτις καλεῖ εἰς ἄσκησιν πρὸς ἐκρίζωσιν τῶν ἐφαμάρτων παθῶν καὶ ἐμφύτευσιν τῶν χριστιανικῶνἀρετῶν. Αὐτὴ εἶναι μία φοβερὰ κίνησις, ἐπικίνδυνος διὰ τὴν Πίστιν μας καὶ τὴν Ἐκκλησίαν · προσπαθεῖ νὰ ἐπιφέρῃ, κατὰ τὴν ρῆσιν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τὴν μωρίαν τοῦ ἅλατος · εἶναι κίνησις πρὸς ἀνατροπὴν καὶ ἐκμηδένισιν τῆς ἀληθοῦς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ διὰ τῆς πονηρᾶς ὑποκαταστάσεως αὐτῆς ὑπὸ μιᾶς ψευδοῦς ἐκκλησίας.

Αφ 'ετέρου να προσόντων Ως ΑΝΩ ἀναφερόμενον ἄρθρον ΤΟΥ Σερβικοῦ Θεολογικοῦ περιοδικού ΕΙΝΑΙ ἀκόμη ἐπιφυλακτικὸν ΚΑΙ ΤΗΝ ἀποφεύγει Πλήρη σαφήνειαν. Ὁμιλεῖ περὶ τοῦ κατ 'ἀρχὴν ἐπιτρεπτοῦ τοῦ γάμου τῶν ἐπισκόπων, ἀλλὰ καθημερινῶς ἀκούομεν ὁλονὲν καὶ συχνότερον συζητήσεις περὶ χειροτέρων- δηλαδὴ ὅτι εἶναι δῆθεν ἀνεφάρμοστοι εἰς τὴν ἐποχήν μας ὅλοι οἱ Κανόνες, οἱ ὁποῖοι ἀπαιτοῦν ἐκ μέρους τῶν ὑποψηφίων διὰ τὴν Ἱερωσύνην καὶ τῶν Ἱερέων καθαρὸν καὶ ἀκηλίδωτον ἠθικὸν βίον · ἤ διὰ νὰ ὁμιλήσωμεν ἁπλούστερον, περὶ τοῦ ἐπιτρεπτοῦ δι 'αὐτοὺς τῆς διαφθορᾶς, εἰς τὴν ἄβυσσον τῆς ὁποίας βυθίζεται ὁλονὲν καὶ περισσότερον ἡ σύγχρονος ἀνθρωπότης.

Αλλο πρᾶγμα ΕΙΝΑΙ Η ἁμαρτία ΚΑΙ Η μετάνοια Σχόλια Διά Της γνώσεως ΚΑΙ ἀναγνωρίσεως Της ἁμαρτίας ΚΑΙ Της ἀνάγκης Της μετανοίας ΚΑΙ διορθώσεως ΤΟΥ βίου · καὶ εἶναι κάτι τὸ διαφορετικὸν ἡ νομιμοποίησις τῆς ἀνομίας, ἡ ἐπικύρωσις τῆς ἁμαρτίας, ἡ καθησύχασις τῆς συνειδήσεως καὶ ἡ κατάργησις αὐτῶν τούτων τῶν θεμελίων τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ἔχομεν τοιοῦτον δικαίωμα καὶ εἶναι βαρύτατον ἔγκλημα ἐνώπιον Θεοῦ, ἐνώπιον τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας καὶ ἐνώπιον τῶν ψυχῶν τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπιζητοῦν τὴν αἰώνιον σωτηρίαν των.

ΚΑΙ ΕΠΙ πόσον, μέχρι ποίων ὁρίων θὰ ἐπιτρέπωμεν εἰς τοὺς ἑαυτούς μας τὴν πορείαν ἐπὶ τῆς ὀλισθηρᾶς ὁδοῦ τῆς καταργήσεως τῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι συγκροτοῦν τὴν χριστιανικὴν ἠθικήν? Τώρα εἰς τὴν Ἀμερικήν, καὶ καθὼς ἀκούομεν καὶ εἰς ἄλλας χώρας, αἱ ὁποῖαι ἐδέχθησαν τὸν σύγχρονον «πολιτισμόν», ἐπιτείνεται ἡ προπαγάνδα διὰ τὴν ἐπίσημον κατάργησιν τοῦ γάμου καὶ τὴν νομιμοποίησιν τοῦ «ἐλευθέρου ἔρωτος» ἀντ 'αὐτοῦ · ἐπικυροῦται ἡ χρῆσις τῶν ἀντισυλληπτικῶν καταποτίων διὰ τοὺς ἐγγάμους, καὶ ἀκόμη διὰ τοὺς ἀγάμους, ἐπειδὴ δῆθεν ὁ γάμος δὲν ἔχει ὡς σκοπὸν τὴν τεκνοποιΐαν ἀλλὰ τὸν «ἔρωτα» · προετοιμάζεται νομικὴ ἀναγνώρισις τοῦ ἀποτροπαίου παρὰ φύσιν πάθους τῆς ὁμοφυλοφιλίας μέχρις ἀκόμη τῆς καθιερώσεως εἰδικῆς ἐκκλησιαστικῆς τελετῆς γάμου διὰ τοὺς ὁμοφυλοφίλους (πρότασις ὑπὸ ἀγγλικανοῦ ἐπισκόπου) κλπ. κλπ.

Λοιπόν? Πρέπει ἡ Ἐκκλησία μας νὰ ἀκολουθήση τὴν «μοντέρναν» ὁδὸν τῆς συμμορφώσεως πρὸς τὴν ἐποχήν, ὥστε νὰ μὴ μείνῃ ὀπίσω εἰς τὴν πορείαν τῆςζωῆς? Ἀλλὰ τί εἴδους «Ἐκκλησία» θὰ εἶναι αὐτή, ἡ ὁποία θὰ ἐπιτρέπῃ ὅλα αὐτὰ εἰς τὸν ἑαυτόν της ἤ ἀκόμη ἁπλῶς θὰ τὰ βλέπῃ μὲ παν-συγχωρητικὴν συγκατάβασιν? Δὲν θὰ πρόκειται πλέον περὶ Ἐκκλησίας, ἀλλὰ περὶ γνησίων Σοδόμων καὶ Γομόρρων, τὰ ὁποῖα ἀργὰ ἤ γρήγορα δὲν θὰ ἀποφύγουν τὴν φοβερὰν τιμωρίαν τοῦ Θεοῦ.

ΔΕΝ πρέπει ΝΑ ἀφήσωμεν πολυακουσμένα ἑαυτούς μας ΝΑ πλανηθοῦν. Δὲν ἔχομεν ἀνάγκην μιᾶς τοιαύτης «Ἐκκλησίας» ἤ μᾶλλον «ψευδο-Ἐκκλησίας». Ἴσως εἴμεθα ἀσθενεῖς καὶ συχνὰ ἁμαρτάνομεν, δὲν θὰ ἐπιτρέψωμεν ὅμως τὴν κατάργησιν τῶν Κανόνων, διότι τότε θὰ καταστῇ ἀναγκαῖον νὰ ἀναγνωρίσωμεν αὐτὸ τοῦτο τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὸ ὁποῖον δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ ζοῦν οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι, «ὡς ἀπηρχαιωμένον» καὶ «ὅτι δὲν δίδει ἀπαντήσεις εἰς τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς »καὶ νὰ καταργήσωμεν καὶ αὐτό.

ΑΛΛΑ αφ 'ετέρου να Ευαγγέλιον ΤΟΥ Χριστοῦ ΚΑΙ ΟΙ την ΟΛΟΙ Κανόνες Της Ἐκκλησίας, καθὼς καὶ αἱ ἐκκλησιαστικαὶ διατάξεις, περιγράφουν δι' ἡμᾶς τὸ Χριστιανικὸν ἰδεῶδες πρὸς τὸ ὁποῖον πρέπει νὰ τείνωμεν, ἐὰν ἐπιθυμῶμεν τὴν αἰώνιον σωτηρίαν μας. Δὲν θὰ ἐπιτρέψωμεν νὰ ὑποβιβασθῇ αὐτὸ τὸ ἰδεῶδες πρὸς ἱκανοποίησιν ἐφαμάρτων παθῶν καὶ ἐπιθυμιῶν καὶ τὴν βλάσφημον κατάχρησιν τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων.

Η ἀληθῶς πιστὴ ορθόδοξος ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ συνείδησις ΔΕΝ ΘΑ δεχθῇ Η ἀναγνωρίσῃ οἱασδήποτε «μεταρρυθμίσεις», τὰς ὁποίας ἴσως ἐπιθυμοῦν οἱ σύγχρονοι ἐγκληματίαι «μεταρρυθμισταί». Καὶ ὁ, τιδήποτε καὶ ἐὰν πράξουν οἱ ἀποστάται τῆς ἀληθοῦς Ὀρθοδοξίας, τῆς ἀσκητικῆς Πίστεως, δὲν θὰ ἐπιτρέψωμεν τὸν ἐκμοντερνισμὸν τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ΔΕΝ θὰ συμμορφωθῶμεν πρὸς τὰς ἀπαιτήσεις τῆς ἐποχῆς!

Πηγή

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΔΟΣΙΘΕΟΥ ΤΟΥ Β΄ (+1707) ΠΡΟΣ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΑ ΚΑΙ ΠΑΠΟΦΙΛΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2015/10/1707.html

ΠΟΤΕ ΜΟΙΑΖΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ; (Ἃγιος Γρηγόριος Ἐπίσκοπος Νύσσης)

ΠΟΤΕ ΜΟΙΑΖΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ;
(Ἃγιος Γρηγόριος Ἐπίσκοπος Νύσσης)

«Και δημιούργησε ο Θεός τον άνθρωπο· σύμφωνα με τη δική του εικόνα τον δημιούργησε». Μήπως όμως δεν πρόσεξες ότι ήταν ελλιπή κι όχι επαρκή τα αποδεικτικά στοιχεία, που παρουσιάσαμε; «Ας δημιουργήσουμε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική μας εικόνα και κατά τη δι­κή μας ομοίωση». Η απόφαση είχε δύο στοιχεία «κατ’ εικόνα» και «καθ’ ομοίωση». Η δημιουργία όμως έχει ένα. Πώς εξηγείται αυτό; 

Μήπως αρχικά σκέφθηκε ο Θεός διαφορετικά, και εκ των υστέρων άλλαξε γνώμη; Μήπως κάποια μετάνοια ακολούθησε ευθύς μετά τη δημιουργία; Μήπως εκφράζεται η αδυναμία του Δημιουργού, που άλ­λα αποφασίζει πιο μπροστά, κι άλλα πραγματοποιεί με­ταγενέστερα; Ή μήπως κρύβεται κάποια πολυλογία σ’ αυτά τα λόγια; Γιατί αμέσως αυτό λέει· «Ας δημιουργή­σουμε τον άνθρωπο σύμφωνα με την εικόνα και την ο­μοίωση». Γιατί, αφού είπε «κατ’ εικόνα», δεν παρέλειψε να προσθέσει: και «καθ’ ομοίωση». Απ’ αυτές όποια ά­ποψη κι αν προτιμήσουμε, θα κατηγορήσουμε το γραφτό λόγο. Γιατί αν λέει το ίδιο πράγμα με δύο όρους, είναι πλεονασμός, το να επαναλαμβάνει δύο φορές τα ίδια. Αλλά το να λέμε ότι στην Αγία Γραφή υπάρχει λόγος περιττός, είναι φοβερή βλασφημία. Γιατί δεν περιέχει λόγια περιττά. Συνεπώς είναι αναγκαίο να δημιουργήθηκε ο άνθρωπος σύμφωνα με την εικόνα του Θεού και καθ’ ο­μοίωση.

Αλλά γιατί δεν λέει: Και δημιούργησε ο Θεός τον άν­θρωπο σύμφωνα με τη δική του εικόνα και κατά την ομοίωση; Αδυνατεί ο Δημιουργός; Είναι ασεβής ο λόγος. Μήπως μετανόησε Εκείνος που δίνει την προσταγή; Α­κόμη πιο βλάσφημο και να το σκεφθείς. Αλλά μήπως είπε, κι ύστερα μετέβαλε γνώμη; Όχι. Ούτε η Γραφή το λέ­ει, ούτε ο Δημιουργός αδυνατεί, ούτε η αρχική θέληση ματαιώθηκε. Και ποιός είναι ο λόγος της σιωπής; «Ας δημιουργήσουμε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική μας εικόνα και κατά την ομοίωση». Απ’ αυτά τα δύο, το μεν ένα το αποκτάμε κατά την ώρα της δημιουργίας το δε άλλο το πετυχαίνουμε με τη θέληση. Κατά την πρώτη δημιουργία μαζί με μας συνυπάρχει και το ότι έχουμε δημιουργηθεί σύμφωνα με την εικόνα του Θεού. Το να φθάσουμε να ομοιάσουμε με το Θεό, το πετυχαίνουμε εμείς οι ίδιοι με την ελεύθερη προαίρεση. Κι αυτό το σχετικό με την προαίρεση υπάρχει μέσα μας με τρόπο δυναμικό, το μεταφέρουμε δε στους εαυτούς με τρόπο ενεργητικό. Κι αν δεν έλεγε ο Κύριος εκ των προτέρων, όταν μας δη­μιουργούσε, «ας δημιουργήσουμε» και «κατά την ομοίω­ση», αν δηλαδή δεν μας είχε χαρίσει τη δύναμη να φθάσουμε στο «κατά την ομοίωση», δε θα είχαμε πάρει στην εξουσία μας την ομοίωση προς το Θεό. Τώρα όμως δυνα­μικά μας είχε δημιουργήσει για να μοιάσουμε στο Θεό. Και με το να μας δίνει τη δύναμη, για να μοιάσουμε στο Θεό, μας αφήνει να γίνουμε οι ίδιοι εργάτες της ομοίωσης προς το Θεό. Κι αυτό έγινε με το σκοπό να αναγγέλλει η αμοιβή τη δουλειά, και για να μην είμαστε σαν τις εικόνες που ζωγραφίζει ο ζωγράφος και βρίσκονται έτσι τυχαία, και τέλος τα αγωνίσματα για τη δική μας εξομοίωση να μην αποδώσουν σε άλλον τον έπαινο. Γιατί όταν βλέπεις την εικόνα, να είναι φτιαγμένη με ακρίβεια ως προς το πρωτότυπο, δεν επαινείς την εικόνα, αλλά θαυμάζεις το ζωγράφο. Για να είναι, λοιπόν, για μένα ο θαυμασμός κι όχι για κανένα ξένο, άφησε ο Θεός σε μένα, το να γίνω ό­μοιος με το Θεό. Γιατί με το να είμαι λογικός, έχω το κατ’ εικόνα. Γίνομαι όμως καθ’ ομοίωση, με το να γίνω Χρι­στιανός. Γιατί μας παραγγέλλει: «Να γινόσαστε τέλειοι, όπως είναι τέλειος ο ουράνιος Πατέρας σας» (Ματθ. 5, 48).

Βλέπεις που μας αποδίδει ο Κύριος το καθ’ ομοίωση; Στην αγαθότητα, γιατί ανατέλλει τον ήλιο του στους πο­νηρούς και στους αγαθούς και βρέχει για τους δικαίους και για τους άδικους. Αν γίνεις άνθρωπος, που αποστρέφεσαι την πονηρία, αμνησίκακος, που δεν θυμάσαι τη χθε­σινή έχθρα, αν φθάσεις να αγαπάς τους αδελφούς σου και να συμπάσχεις μαζί τους, ομοίασες προς το Θεό. Αν συγχωρείς τον εχθρό σου μέσα από την καρδιά σου, ομοίασες προς το Θεό. Αν γίνεις για τον αδελφό σου, που έσφαλε σε βάρος σου, τέτοιος που είναι ο Θεός για σένα τον αμαρτωλό, ομοίασες προς το Θεό με την ευσπλαχνία προς τον πλησίον σου. Συνεπώς έχεις μεν το κατ’ ει­κόνα, με το ότι είσαι λογικός, αλλά μπορείς να γίνεις καθ’ ομοίωση, με το να φορέσεις πάνω σου σαν ένδυμα την αγαθότητα. Απόκτησε αισθήματα συμπάθειας, την αγαθότητα, για να ενδυθείς το Χριστό. Γιατί με όλα ε­κείνα τα προτερήματα με τα οποία καλλιεργείς μέσα σου τη συμπάθεια, με αυτά ενδύεσαι το Χριστό. Και με την οικειότητά σου προς το Χριστό, γίνεσαι οικείος με το Θεό. Έτσι η διήγηση γίνεται διδασκαλία για την ανθρώπινη ζωή.

«Ας δημιουργήσουμε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική μας εικόνα». Έχω λοιπόν, το κατ’ εικόνα με τη δη­μιουργία. Γίνομαι δε και καθ’ ομοίωση με τη θέλησή μου.Γιατί έδωσε τη δύναμη για το καθ’ ομοίωση. Γιατί αν σε δημιουργούσε και καθ’ ομοίωση, πώς θα φαινόταν η δόξα σου; Και γιατί να έπαιρνες εσύ το στεφάνι της νίκης; Γιατί αν ο Δημιουργός σού πρόσφερε το παν, με ποιο τρόπο θα ανοιγόταν για σένα η βασιλεία των ουρανών; Τώρα όμως το μεν ένα σου έχει δοθεί, ενώ το άλλο μένει ατελείωτο, ώστε, όταν καταστήσεις τον εαυτό σου τέλειο, να γίνεις άξιος της ανταμοιβής από το Θεό. Και πώς γινόμαστε καθ’ ομοίωση Θεού; Με τη βοήθεια των Ευαγγελίων. Τι είναι ο Χριστιανισμός; Εξομοίωση με το Θεό, κατά το δυνατό στην ανθρώπινη φύση.

Εφόσον αποδέχτηκες να γίνεις Χριστιανός, σπεύσε να αναδειχθείς όμοιος με το Θεό, φόρεσε ως ένδυμα το Χριστό. Αλλά πώς θα τον ενδυθείς, συ που δεν έχεις σφραγισθεί, συ που δεν έχεις λά­βει το Βάπτισμα; Συ που δεν πήρες ακόμη τη στολή της αφθαρσίας; Διώχνεις μακριά την εξομοίωσή σου προς το Θεό. Αν σου έλεγα· έλα να γίνεις όμοιος με το βασι­λιά, δε θα με θεωρούσες ευεργέτη; Επειδή θέλω να σε κά­νω όμοιο με το Θεό, αποφεύγεις το λόγο που σε θεο­ποιεί, αφού κλείνεις τα αυτιά, για να μην ακούσεις ούτε κι αυτά τα σωτήρια λόγια;

(Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, Περί κατασκευής του ανθρώπου, εκδ. Τέρτιος, σ. 311-317)

Πηγή

ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ (Ὁσίου Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ)

ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ

(Ὁσίου Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ)

A.-. Ἄκουσε λογική ψυχή μου, ἐσύ πού γνωρίζεις τά βαθύτερα σημεῖα τοῦ εἶναι μου. Ἄκουσέ με, γιατί θέλω νά σοῦ μιλήσω, γιά κάποιο θέμα μυστικό καί (κοινοῦ ἐνδιαφέροντος) μά πού ἀπασχολεῖ γενικώτερα τούς ἀνθρώπους. Αὐτό πού κατάλαβα εἶναι ὅτι δέν θά καθαριστεῖς τελικά ἀπό τά πάθη ἀλλά, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, λίγο θά ἀνακουφιστεῖς.

Ξέρω καλά ψυχή μου, ὅτι καί ἐγώ καί ἐσύ κινούμαστε «παρά φύσιν». Ξέρω ὅτι εἴμαστε πλανεμένοι ἀπό τήν ἄγνοια καί γι᾿ αὐτό κατηγοροῦμε τούς ἄλλους γιά τίς ἁμαρτίες μας, λέγοντας ὅτι ἡ κακία βρίσκεται ἔξω καί μακριά ἀπό ἐμᾶς. Ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς πλάνης μας, τή μιά τά ρίχνουμε στόν Ἀδάμ ἄλλοτε μᾶς φταίει ὁ σατανᾶς καί ἄλλοτε θεωροῦμε ὑπεύθυνους γιά ὅ,τι κακό μᾶς συμβαίνει τούς ἀνθρώπους. Κι ἐνῶ νομίζουμε ὅτι κάνοντας αὐτό, πολεμᾶμε ἄλλους, πολεμᾶμε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας. Καί ἐνῶ νομίζουμε ὅτι ὁ ἕνας μας ὑπερασπίζει τήν ἄλλη καί εἶναι φίλος μας, τήν ἄλλη ὥρα, στήν καθημερινότητα γινόμαστε ἐχθροί μεταξύ μας. Καί ἐνῶ νομίζουμε ὅτι εὐεργετοῦμε τούς ἑαυτούς μας, τούς βασανίζουμε, φορτώνοντας πάνω μας δικαιώματα, κόπους καί ντροπές πού σέ τίποτε δέν θά μᾶς ὠφελήσουν.
Ἔχουμε τήν ἐντύπωση ὅτι ἀγαποῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀλλά στήν πραγματικότητα μισοῦμε καί ἀποφεύγουμε τίς αἰτίες πού μᾶς προκαλοῦν νά τίς ἐφαρμόσουμε. Κατάλαβα λοιπόν πολύ καλά ὅτι δέν ἑλκόμαστε ἄδικα καί ἀναγκαστικά ἀπό κάποια ἄλλη ἐξουσία ἔξω ἀπό ἐμᾶς, οὔτε πρός τό καλό, οὔτε πρός τό κακό.
Ἀπό τότε πού βαπτιστήκαμε ἰσχύει αὐτή ἡ πνευματική ἀρχή: Μέ ὅποιου τό θέλημα συνταχθοῦμε καί συμπράξουμε, δηλαδή εἴτε μέ τοῦ Θεοῦ εἴτε μέ τοῦ διαβόλου, σέ ἐκεῖνον καί θά ἀνήκουμε καί ἀπό ἐκεῖνον θά συρθοῦμε δίκαια, πρός τό μέρος πού αὐτός ἐξουσιάζει.

Β.-. Ἡ βάση τοῦ κακοῦ ἔχει δύο ἐντελῶς παράλογες αἰτίες. Ἡ μία εἶναι ὁ ἔπαινος τῶν ἀνθρώπων καί ἡ ἄλλη ἡ ἄνεση τοῦ σώματος, στά ὁποῖα ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δίνουμε τή δυνατότητα νά μᾶς προσβάλουν. Αὐτά ὅμως, πρίν ἐμεῖς συγκατατεθοῦμε, δέν εἶναι στήν πραγματικότητα οὔτε ἀρετές οὔτε κακίες, ἀλλά εἶναι ἀφορμές, γιά νά φανεῖ καθαρά πρός τά ποῦ ρέπουμε.
Γνωρίζουμε ὅτι ὁ Κύριος θέλει ἀπό ἐμᾶς νά ὑπομένουμε τίς ὕβρεις, τούς χλευασμούς καί τίς κακοπάθειες, ἐνῶ ὁ διάβολος ἐπιζητεῖ τά ἀντίθετα. Ἐάν λοιπόν ἐμεῖς συγκατατεθοῦμε μέ ἐκεῖνο πού μᾶς ὑποβάλλει ὁ διάβολος, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι στρέψαμε τόν ἑαυτό μας καί τό θέλημά μας πρός τή φιληδονία καί ὅτι ἔχουμε παρακούσει τόν Κύριο. Ὅταν ὅμως αἰσθανόμαστε βαθιά θλίψη, γιατί συγκατατεθήκαμε στίς προσβολές τοῦ διαβόλου, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι στραφήκαμε πρός τόν Θεό, ἀγαπώντας καί ἀκολουθώντας τήν στενή ὁδό τῶν ἐντολῶν Του.
Γι᾿ αὐτό ὁ Θεός παρεχώρησε, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά ὑφίσταται αὐτές τίς προσβολές. Ἐκεῖνοι λοιπόν πού διαλέγουν νά πορευτοῦν σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, παραδίδουν στόν Χριστό τό θέλημά τους. Ἔτσι ἀφοῦ βρεῖ ὡς εἴσοδο ὁ Χριστός τό θέλημα τοῦ ἀνθρώπου, θά εἰσέλθει καί θά ὁδηγήσει τόν νοῦ στήν ἀλήθεια. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τό διάβολο.
Ὅσοι πάλι ἀγαποῦν τήν ἀνθρώπινη δόξα καί τήν ἄνεση τοῦ σώματος, ἔχουν δώσει ἤδη εἴσοδο στό διάβολο. Καί αὐτός ἀφοῦ βρεῖ τήν εἴσοδο πού θέλει, περνάει μέσα στόν ἄνθρωπο τά δικά του κακά. Καί ἄν οἱ ἄνθρωποι τόν καλοδεχτοῦν, δέν σταματάει νά φέρνει συνεχῶς καί καινούργια κακά, μέχρι νά μισήσουν μέ ὅλη τούς τήν καρδιά τίς αἰτίες τῆς συμφορᾶς πού ἀναφέραμε πιό πάνω.
Ἐμεῖς ὅμως τόσο πολύ ἔχουμε ἀγαπήσει αὐτές τίς δύο ἀφορμές τῶν κακῶν, ὥστε ἔχουμε προδώσει καί ἔχουμε στερηθεῖ ἐξαιτίας τους ὄχι μονάχα τήν ἀρετή, ἀλλά πολλές φορές καί προδίδουμε καί ἀνταλλάσουμε τή μιά κακία μέ τήν ἄλλη. Συμβαίνει γιά παράδειγμα συχνά, ἐξαιτίας τῆς φιληδονίας νά προτιμᾶμε τήν ἀτιμία.
Ὅταν τέλος συνθηκολογήσουμε μέ αὐτά τά πάθη καί δέν αἰσθανόμαστε πιά καμιά λύπη γιά ὅ,τι μᾶς συμβαίνει, τότε ἀποζητᾶμε τά αἴτια ἐκεῖνα πού τρέφουν αὐτά τά πάθη καί τά αὐξάνουν. Τροφή τῆς κενοδοξίας καί τῆς ἡδονῆς εἶναι ἡ φιλαργυρία, πού εἶναι ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν, ὅπως λέει ἡ Ἁγία Γραφή (Α´ Τιμ. 6, 10).

Γ.-. Θά μοῦ πεῖς ὅμως ἀγαπητή ψυχή μου, ὅτι ἐμεῖς δέν ἔχουμε οὔτε χρυσάφι, οὔτε κτήματα. Κι ἐγώ θά σοῦ ἀπαντήσω ὅτι οὔτε τό χρυσάφι οὔτε τά κτήματα μᾶς κάνουν κακό, ἀλλά ὅπως εἶπα καί πρίν, ἡ κακή χρήση τους, αὐτή πού γίνεται ἐξαιτίας τῆς ἐμπάθειάς μας. Κι αὐτό φαίνεται καθαρά καί στίς περιπτώσεις πού μερικοί πλούτισαν, χωρίς νά δεθοῦν ἐμπαθῶς μέ τόν πλοῦτο ὅπως ὁ Ἀβραάμ, ὁ Ἰώβ καί ὁ Δαβίδ. Ἔτσι εὐαρέστησαν στό Θεό. Ἀντίθετα ἄλλοι ἀπό ἐμᾶς, χωρίς νά ἔχουμε πλούτη, στρέψαμε τό πάθος τῆς φιλοχρηματίας σέ τιποτένια πράγματα καί γι᾽ αὐτό εἴμαστε πιό ἄθλιοι καί ἀπό τούς πλούσιους. Κι αὐτό γιατί ἀφήσαμε μέ πανουργία τήν κακοπάθεια, πού φέρνει ἡ στέρηση τῶν πάντων καί ἀπολαμβάνουμε τίς ἡδονές, νομίζοντας ὅτι ξεφεύγουμε ἀπό τό μάτι τοῦ Θεοῦ. Δέν μαζεύουμε χρυσάφι καί κάνουμε συλλογή ἀπό τιποτένια πράγματα. Δέν ἀναλαμβάνουμε διοικητικές ἐξουσίες καί ἀρχηγιλίκια, ἀλλά μέ κάθε τρόπο δρέπουμε τίς δόξες καί τούς ἐπαίνους πού ἐκεῖνα προσφέρουν. Ἐγκαταλείπουμε τίς ἰδιοκτησίες ἀπό τή μιά, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη, δέν παραιτούμαστε ἀπό τίς ἀπολαύσεις τους. Καί ὅταν νομίζουμε ὅτι παραιτούμαστε, τό κάνουμε ὄχι ἐπειδή ἀποφεύγουμε τήν πλεονεξία, ἀλλά ἐπειδή ἀποστρεφόμαστε τά κτίσματα τοῦ Θεοῦ! «Μήν ἀγγίξεις, μή δοκιμάσεις, μήν ἀκουμπήσεις» (Κολ. 2, 21).
Ὅταν ἀγαπητή μου ψυχή, ἀκούσεις γιά τήν παράβαση τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, νά πιστεύεις ὅτι βέβαια, ἀρχικά αὐτό συνέβη σ᾿ αὐτούς προσωπικά, τώρα ὅμως τό ἴδιο ἁμάρτημα νοητά θά τό συναντήσεις σέ σένα καί σέ μένα: «Αὐτά συνέβηκαν σέ ἐκείνους συμβολικά καί γράφτηκαν γιά νουθεσία δική μας πού ζοῦμε τά ἔσχατα χρόνια» (Α´ Κορ. 10, 11). Δέστε τώρα. Ἐνῶ ἔχουμε ἀναγεννηθεῖ μέ τό Βάπτισμα, παραβαίνουμε τήν ἐντολή Ἐκείνου πού μᾶς ἔχει ἀναγεννήσει. Κι ἐνῶ ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε ἐντολή νά ἀγαπᾶμε τούς συναθρώπους καί τούς ὁμοπίστους μας καί νά τρῶμε μέ ὑπομονή τόν καρπό πού καθένας τους μᾶς προσφέρει, ὅπως ἔχει εἰπωθεῖ «Νά τρῶτε ἀπό κάθε καρπό τῶν δένδρων τοῦ Παραδείσου» (Γεν. 2, 16), ἐμεῖς κάνουμε χρήση τοῦ λογισμοῦ πού μᾶς ὑποβάλη τό φίδι. Γι’ αὐτό ἄλλους ἐπειδή εἶναι καλοί τούς ἀγαπᾶμε, ἄλλους ἐπειδή εἶναι κακοί τούς μισοῦμε. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἔχουμε δοκιμάσει τό ξύλο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ καί ὅτι εἴμαστε πνευματικά νεκροί. Κι αὐτό βέβαια ὄχι ἐπειδή ἔχει ὁ Θεός δημιουργήσει τό θάνατο, ἀλλά ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος μίσησε τόν συνάνθρωπό του. Γιατί ὁ Θεός «δέν δημιούργησε τό θάνατο, οὔτε εὐχαριστεῖται μέ τήν ἀπώλεια τῶν ἀνθρώπων» (Σοφ. Σολ. 1, Β), οὔτε κινεῖται ἀπό πάθη ὀργῆς, οὔτε ἐπινοεῖ κατιτί γιά νά καλύψει τόν ἑαυτό Του, οὔτε ἀλλοιοῦται ἀνάλογα μέ τοῦ καθενός τήν ἀξία. Ἀντίθετα τά δημιούργησε ὅλα μέ σοφία καί ὅρισε νά κινοῦνται καί νά ρυθμίζονται ὅλα ἀπό πνευματικό νόμο. Γι᾿ αὐτό δέν εἶπε στόν Ἀδάμ. «Τή μέρα πού θά φᾶτε ἐγώ θά σᾶς θανατώσω» ἀλλά, γιά νά τόν προφυλάξει, τοῦ προλέγει τό νόμο τῆς δικαιοσύνης. Τοῦ λέει λοιπόν: «Τή μέρα πού θά φᾶτε, θά πεθάνετε» (Γεν. 2, 17). Καί μέ λίγα λόγια κάθε πράγμα ἤ καλό ἤ κακό ὅρισε νά ἀκολουθεῖται ἀπό τήν ἀντίστοιχη συνέπεια. Κι αὐτό ὄχι μέ ἐφευρετική πονηρία, ὅπως νομίζουν μερικοί καί ὅπως λένε, ἐκεῖνοι πού ἀγνοοῦν τόν πνευματικό νόμο.
Ἐμεῖς λοιπόν πού κατά κάποιο τρόπο τά ξέρουμε αὐτά, πρέπει νά ἔχουμε στό νοῦ μας ὅτι, ἄν κάποιον ὁμόπιστο συνάνθρωπό μας τόν μισήσουμε, ἐπειδή εἶναι κακός, κι ἐμᾶς πού εἴμαστε κακοί, θά μᾶς μισήσει ὁ Θεός. Κι ἄν δέν δώσουμε στό συνάνθρωπο τήν εὐκαιρία τῆς μετάνοιας κι ἐμεῖς, σάν ἁμαρτωλοί πού εἴμαστε, θά πάθουμε τό ἴδιο. Ἄν δέν συγχωρήσουμε τά ἁμαρτήματα τοῦ πλησίον οὔτε τά δικά μας θά συγχωρεθοῦν. Αὐτό τόν πνευματικό νόμο ἀποκαλύπτοντας ὁ Χριστός εἶπε: «Μή κρίνετε γιά νά μήν κριθεῖτε. Συγχωρέστε γιά νά συγχωρεθοῦν καί τά δικά σας» (Λουκ. 6, 37). Γνωρίζοντας καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τοῦτο τόν πνευματικό νόμο μᾶς τόν φανέρωσε λέγοντας: «Ἐσύ πού κρίνεις τόν ἄλλον, δέν κατακρίνεις μ᾿ αὐτόν τόν τρόπο τόν ἑαυτό σου;» (Ρωμ. 2, 1). Ὁ προφήτης Δαυίδ ἐπίσης, γνωρίζοντας τόν πνευματικό αὐτό νόμο, κραύγαζε πρός τόν Θεό λέγοντας: «Γιατί ἐσύ, θά ἀποδώσεις στόν καθένα σύμφωνα μέ τά ἔργα του» (Ψαλμ. 61, 13). Καί ἄλλος Προφήτης ἐκπροσωπώντας τό Θεό εἶπε:«Ἐγώ θά πάρω ἐκδίκηση, ἐγώ θά ἀνταποδώσω, λέγει ὁ Κύριος» (Δευτ. 32, 43, Ρωμ. 12, 19, Ἑβρ. 10, 30).

Δ.-. Καί γιατί νά τά ἀραδιάζω τώρα ἕνα-ἕνα. Ὅπου κι ἄν ἀνοίξει κανείς τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη, ἰδιαίτερα ὅμως στό Ψαλτήρι, θά βρεῖ ὅτι ὁ μεγάλος Προφήτης Δαυίδ, μᾶς ὑπογραμμίζει μέ πολλή σαφήνεια, αὐτόν τόν πνευματικό νόμο. Ἔτσι, βλέποντας ἐμεῖς ὅτι αὐτός ὁ νόμος εἶναι πνευματικός καί ὅτι καλύπτει κάθε ἐνδεχόμενη τροπή μας πρός τήν ἁμαρτία, νά φοβηθοῦμε καί νά φροντίζουμε καί φανερά ἀλλά καί καρδιακά νά ἀγαπᾶμε τούς ἀδελφούς μας. Γιατί αὐτός ἐδῶ δέν εἶναι ὁ Μωσαϊκός νόμος, πού ἐλέγχει ὅσα κάνουμε φανερά, ἀλλά παρακολουθεῖ καί ὅσα λειτουργοῦμε μέσα μας κρυφά. Κι ἐκεῖνον βέβαια ὁ Θεός τόν νομοθέτησε ἀνάλογα μέ τίς ἀνάγκες, πού εἶχαν οἱ ἄνθρωποι ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἀλλά καί αὐτόν ἐδῶ ὁ Ἴδιος τόν συμπλήρωσε μέ τήν Χάρη τοῦ Κυρίου μας ὁ Ὁποῖος εἶπε: «Δέν ἦρθα γιά νά καταλύσω τό νόμο, ἀλλά γιά νά τόν συμπληρώσω» (Ματθ. 5, 17). Γι᾿ αὐτό, γιά νά μήν ξαναλέμε τά ἴδια, πρέπει νά συγχωροῦμε αὐτόν πού νομίζουμε ὅτι μᾶς ἀδίκησε, εἴτε εἶναι δικαιολογήμενο τό ἀδίκημα, εἴτε ἀδικαιολόγητο, γνωρίζοντας ὅτι μεγαλύτερη ἀρετή εἶναι ἐκείνη τῆς συγχωρήσεως. Καί ἐπειδή, λόγω τῆς ἁμαρτίας πού ἔχει ἀπό παλιά κυριεύσει τήν ψυχή μας, δέν μποροῦμε νά τό καταφέρουμε αὐτό μέ τίς δικές μας δυνάμεις, ὀφείλουμε μέ τή βοήθεια τῆς κακοπάθειας καί τῆς ἀγρυπνίας, νά παρακαλοῦμε τό Θεό, μέχρι πού νά βροῦμε ἔλεος καί νά δεχτοῦμε ἀπό Ἐκεῖνον τήν ἀντίστοιχη δύναμη.
Πάνω ἀπό ὅλα ψυχή μου, ὀφείλουμε νά ἔχουμε παντοῦ καί πάντα στό νοῦ μας τοῦτο τό πρᾶγμα: Πρέπει ὅταν, μέ ὁποιοδήποτε τρόπο, μᾶς ἀδικοῦν οἱ ἄνθρωποι, νά χαιρόμαστε καί νά μή λυπούμαστε. Νά χαιρόμαστε ὄχι ἔτσι ἁπλά καί χωρίς λόγο, ἀλλά γιατί βρήκαμε τήν εὐκαιρία νά συγχωρέσουμε ἁμαρτήματα καί ἔτσι νά δεχτοῦμε καί ἐμεῖς συγχώρεση γιά τά δικά μας. Αὐτή ἐδῶ εἶναι καί πραγματική γνώση τοῦ Θεοῦ, αὐτή πού περιέχει μέσα της, κάθε ἄλλου εἴδους γνώση καί μέ τήν ὁποία μποροῦμε νά παρακαλοῦμε τό Θεό καί Ἐκεῖνος νά μᾶς εἰσακούει. Αὐτή εἶναι ἡ καρποφορία τῆς προσευχῆς. Μέ αὐτή γινόμαστε ἱκανοί νά σηκώσουμε τό σταυρό μας καί νά ἀκολουθήσουμε τόν Κύριο. Αὐτή εἶναι μητέρα ὅλων τῶν πρώτων καί μεγάλων ἐντολῶν. Μέ αὐτή εἴμαστε σέ θέση νά ἀγαπᾶμε καί τό Θεό καί τόν πλησίον, ἀπό τῆς βάθη τῆς καρδιᾶς μας καί μέ ὅλη μας τή δύναμη. Μέ αὐτή πρέπει νά νηστεύουμε καί νά ἀγρυπνοῦμε καί νά ἀσκούμαστε στήν κακοπάθεια, ὥστε ἀφοῦ ἀνοιχτεῖ ἡ καρδιά καί τό ἐσώτατο εἶναι μας, νά τά δεχτοῦν αὐτά καί νά μήν τά ἀποβάλουν. Τότε θά βροῦμε ὄχι μυστικά καί κρυφά, ἀλλά αἰσθητά καί πραγματικά, τή Χάρη πού μᾶς δόθηκε κατά τό Ἅγιο Βάπτισμα. Ὅλα αὐτά θά συντελεστοῦν ἐπειδή θά ἔχουμε συγχωρέσει τά ἁμαρτήματα τοῦ πλησίον μας.

Ε.-. Αὐτή τήν ἀρετή ὅμως τήν ἐμποδίζουν δύο κακίες: Ἡ κενοδοξία καί ἡ ἡδονή. Αὐτές πρέπει προηγουμένως νά τίς πετάξουμε ἀπό μέσα μας, ὥστε ἔτσι νά βασιλεύσει ἡ ἀρετή. Γι᾿ αὐτό ψυχή μου, ὅταν παραδίνεσαι στά δύο αὐτά θελήματα, νά μήν θεωρεῖς ὑπεύθυνο καί αἴτιο τόν Ἀδάμ, οὔτε τό Σατανά, οὔτε τούς ἀνθρώπους, ἀλλά νά πολεμᾶς τό θέλημά σου καί μή τό θεωρήσεις μικρό πρᾶγμα. Γιατί ὁ πόλεμος δέν εἶναι ἐξωτερικός, ἀλλά ἐμφύλιος. Δέν ἔχουμε νά πολεμήσουμε ἐναντίον τῶν συνανθρώπων μας καί τῶν ἀδελφῶν μας, ἀλλά μέσα μας εἶναι ὁ ἐχθρός καί κανένας ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει. Μονάχα Ἕνα ἔχουμε, ἀπό τότε πού βαπτιστήκαμε, κρυμένον βαθιά μέσα μας, τόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶναι καί ἀνίκητος καί ἀλάθητος. Ἐκεῖνος θά γίνει σύμμαχός μας, ἄν ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις μας τηρήσουμε τίς ἐντολές Του. Ἐχθροί μας εἶναι, ὅπως προείπαμε, ἡ ἡδονή πού ἐκφράζεται μέ τό σῶμα καί ἡ κενοδοξία. Αὐτές οἱ δυό ἔχουν κυριεύσει καί σένα καί μένα. Αὐτές οἱ δυό καί τήν Εὔα πλάνησαν καί τόν Ἀδάμ ἐξηπάτησαν. Ἡ ἡδονή ἦταν ἐκείνη πού ἔδειξε, ὅτι ὁ καρπός ἦταν γλυκύς καί νόστιμος, κι ὅτι θά ἦταν εὔγεστη καί ἀπολαυστική τροφή. Ἡ κενοδοξία πάλι εἶπε: «Θά γίνετε ὅμοιοι θεοί καί θά γνωρίζετε τό καλό καί τό κακό» (Γέν. 3, 5). Καί ὅπως ἀκριβῶς ὁ πρωτόπλαστος Ἀδάμ καί ἡ Εὔα μετά τήν πτώση ντρέπονταν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ἔτσι εἴμαστε καί ἐμεῖς. Ἀδιαφορώντας γιά τήν κακία τῶν νοητῶν ματιῶν καί βλέποντας τούς ἑαυτούς μας γυμνούς, ντρεπόμαστε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, γιατί μᾶς ἐλέγχει ἡ συνείδηση. (Ἔτσι ράβουμε καί φορᾶμε σάν ἄλλα φύλλα συκῆς, λόγια καί χειρονομίες καί δικαιολογίες). Ἔτσι ὑφαίνουμε δικαιολογίες, ἔργα καί λόγια καί σάν ἄλλα φύλλα συκῆς τά προβάλουμε, γιά νά καλύψουμε τούς ἑαυτούς μας.
Καί ὁ Κύριος μᾶς φτιάχνει τούς δερμάτινους χιτῶνες καί λέει: «Μέ τήν ὑπομονή σας θά κερδίσετε τίς ψυχές σας» (Λουκ. 21, 19). Καί στή συνέχεια μᾶς συμβουλεύει: «Ἐκεῖνος πού θά βρεῖ τήν ψυχή του», δηλαδή πού θά τήν κρατάει μέσα στή μνησκακία «θά τήν χάσει». «Καί ἐκεῖνος πού θά τήν χάσει «μαζί μέ τήν μνησικακία) θά τήν κερδίσει αἰώνια» (Ματθ. 10, 32).

Σ᾿ Αὐτόν ἀνήκει ἡ αἰώνια δόξα. Ἀμήν.

Ἑρμηνευτική Ἀπόδοση:
Ἀδελφότης Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Καρέα

ΟΙ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ , ΠΟΤΕ ΕΧΟΥΝ ΙΣΧΥ (Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)

ΟΙ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ , ΠΟΤΕ ΕΧΟΥΝ ΙΣΧΥ
(Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)

Τι σημαίνει “θυμήθηκε ο Θεός τον Αβραάμ;”. Εννοεί την παράκλησι που έκανε λέγοντας ∙ “Να μην καταστρέψης τον δίκαιο μαζί με τον ασεβή”. Θα μπορούσε όμως να πη κανείς ο δίκαιος σώθηκε με την παράκλησι του πατριάρχου και όχι με την αρετή του. Ναι∙ σώθηκε και με την παράκλησι του πατριάρχου. 

Διότι όταν κάνουμε εμείς ό,τι μπορούμε, τότε και η προσευχή των δικαίων μας ωφελεί πάρα πολύ. Όταν όμως εμείς οι ίδιοι είμαστε οκνηροί και στηρίζουμε τις ελπίδες της σωτηρίας μας μόνο σ’ εκείνους, τότε δεν μπορούμε να κερδίσουμε τίποτε. Όχι επειδή οι δίκαιοι είναι ανίσχυροι, αλλά επειδή εμείς οι ίδιοι προδίδουμε τους εαυτούς μας με τη ραθυμία μας.

Και για να μάθης ότι όταν αδιαφορούμε εμείς, είτε δίκαιοι είναι εκείνοι που παρακαλούν για μας, είτε προφήτες δεν ωφελούμαστε καθόλου (διότι εκείνοι δείχνουν και την αρετή τους με τις παρακλήσεις αυτές, εμείς όμως δεν ωφελούμαστε εξ αιτίας της συμπεριφοράς μας), άκουσε τον Θεό των όλων ο Οποίος λέγει στον Ιερεμία που ήταν από την κοιλιά της μητέρας του αγιασμένος ∙ “Να μην προσεύχεσαι για τον λαό αυτό, γιατί δε θα σε ακούσω” (Ιερ. 7,16).

Πρόσεξε την φιλανθρωπία του Κυρίου∙ προλέγει στον Προφήτη ώστε αν δεν εισακουσθούν κατόπιν οι προσευχές του, να μη νομίζη ότι αυτό συνέβη από δική του υπαιτιότητα. Γι’ αυτό του προλέγει την κακία του λαού και τον διατάσσει να μην προσεύχεται, για να μπορή και εκείνος να γνωρίζη το μέγεθος της κακίας τους και εκείνοι να μάθουν ότι ο προφήτης δεν μπορεί να τους βοηθήση καθόλου, αν δεν κάνουν και εκείνοι ό,τι μπορούν.

Έχοντας λοιπόν υπ’ όψιν αυτά αγαπητοί μου, ας καταφεύγουμε στις πρεσβείες των αγίων, αλλ’ ας μην επαναπαυώμαστε στις ικεσίες τους , αλλά και μεις οι ίδιοι να ρυθμίζουμε τη συμπεριφορά μας όπως πρέπει και ας φροντίζουμε να αλλάξουμε προς το καλλίτερο, για να μπορέση να μας βοηθήση και η πρεσβεία που γίνεται για μας.

Αυτό λέγει και ο Κύριος των όλων σε άλλον προφήτη∙ “Δεν βλέπεις τι κάνουν αυτοί; Καίνε τα λίπη και κάνουν διάφορα κατασκευάσματα προς τιμήν των αστέρων και της στρατιάς του ουρανού” (πρβλ. Ιερ. 7,17-18). Σαν να του λέγη∙ Μην παρακαλάς γι’ αυτούς που δε σταματάνε την αδικία, που δεν μπορούν να καταλάβουν τη νόσο από την οποία πάσχουν, αλλά ζουν με τόση αναισθησία.

Δεν βλέπεις την υπερβολική τους περιφρόνησι; Δε βλέπεις την μεγάλη τους μανία; ότι ακόμη δεν χόρτασε η ασέβειά τους, αλλά όπως ο χοίρος κυλιέται μέσα στο βούρκο, κυλιούνται και αυτοί στις παρανομίες τους; Μήπως δηλαδή αν ήθελαν να επιστρέψουν περίμεναν να τους ενθαρρύνω; Δεν είμαι εγώ αυτός που μιλώ με το στόμα των προφητών και λέγω∙ “Και είπα μετά από την πορνεία της. Μετά από όλα αυτά να επιστρέψης και δεν επέστρεψε;” ( Ιερ. 3, 7 ) .

Μήπως δηλαδή ζητώ τίποτε άλλο, παρά να παύσουν να είναι πονηροί και να σταματήσουν να κάνουν τα κακά; Μήπως ζητώ ευθύνες για τα αμαρτήματα του παρελθόντος, αν τους δω να θέλουν να μετανοήσουν; Δεν φωνάζω καθημερινά και δεν λέω∙ “Δεν επιθυμώ τον θάνατο του αμαρτωλού μέχρις ότου μετανοήση και ζήση”(Ιεζ. 18,23). Δεν τα κάνω όλα για το εξής, για να γλυτώσουν δηλαδή από την καταστροφή όσοι έχουν παραπλανηθή; Μήπως δηλαδή αντιδρώ όταν τους δω να μετανοούν; Δεν είμαι εγώ αυτός που λέγει∙ “Ενώ ακόμη θα ομιλής, θα σου πω ∙να ,εδώ είμαι;”( Ησ. 58,9).

Μήπως αυτοί επιθυμούν τη σωτηρία τους τόσο, όσο εγώ επιθυμώ να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να γνωρίσουν την αλήθεια; Μήπως λοιπόν γι’ αυτό σε δημιούργησα από το τίποτε, για να σε καταστρέψω; Μήπως χωρίς σκοπό ετοίμασα την αιώνια βασιλεία και τα αμέτρητα εκείνα αγαθά ; Μήπως γι’ αυτό δεν απείλησα και την γέεννα του πυρός , για να κάνω δηλαδή όλους από το φόβο αυτό να τρέξουν στην αιώνια βασιλεία;

Μην εγκαταλείπης λοιπόν εκείνους, μακάριε προφήτα και προσεύχεσαι σε μένα, αλλά για ένα πράγμα μόνον να φροντίζης, να ξεπεράσης δηλαδή την ασθένεια εκείνων και να τους κάνης να αισθανθούν τη νόσο τους, να τους επαναφέρης στην υγεία και τότε οπωσδήποτε θα ακολουθήση και η δική μου βοήθεια. (Εις την Γένεσιν ΜΑ’ , ΕΠΕ 4, 96-100. PG 54, 407-408)

Πηγή: «Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Χρυσοστομικός Άμβων Ε΄, Η Προσευχή, Τα νεύρα της ψυχής», Έκδοση: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη Αγ. Όρους 

Πηγή

ΠΥΡΙΝΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΜΠΑΡΔΑΚΑ , ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ 2015

ΠΩΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Η ΑΓΑΠΗ; (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου)

Η αγάπη είναι καρπός της αρετής.
Αλλά και η αγάπη ,με τη σειρά της, γεννάει την αρετή.

Και να πως γίνεται αυτό: Ο ενάρετος δεν προτιμάει τα χρήματα από την αγάπη στο συνάνθρωπό του. Δεν είναι μνησίκακος. Δεν είναι άδικος. Δεν είναι κακολόγος. Όλα τα υπομένει με ψυχική γενναιότητα . Από αυτά προέρχεται η αγάπη.

Το ότι από την αρετή γεννιέται η αγάπη ,το φανερώνουν τα λόγια του Κυρίου: « όταν θα πληθύνει η κακία, θα ψυχρανθεί η αγάπη » ( Ματθ. 24: 12 ) . Και το ότι από την αγάπη πάλι γεννιέται η αρετή, το φανερώνουν τα λόγια του Παύλου: « Όποιος αγαπάει τον άλλο ,έχει τηρήσει το σύνολο των εντολών του Θεού » ( Ρωμ. 13: 8 ) . Ένα από τα δύο, λοιπόν, απαιτείται ,η αγάπη ή αρετή. Όποιος έχει το ένα, οπωσδήποτε θα έχει και το άλλο. Και αντίθετα: Όποιος δεν αγαπάει ,θα κάνει και το κακό. Και όποιος κάνει το κακό, δεν αγαπάει. Την αγάπη, επομένως, ας προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε ,γιατί είναι ένα φρούριο, που μας προφυλάσσει από κάθε κακό…

Ο απόστολος δεν είπε απλά « αγαπάτε » ,αλλά « επιδιώκετε την αγάπη » ( Α΄ Κορ. 14 :1 ) ,καθώς απαιτείται μεγάλος αγώνας για να την αποκτήσουμε . Η αγάπη τρέχει γοργά και εξαφανίζεται, γιατί πολλά πράγματα του κόσμου τούτου την καταστρέφουν. Ας την επιδιώκουμε, ας τρέχουμε συνεχώς από πίσω της ,για να τη συλλάβουμε ,πριν προφθάσει να μας φύγει…

Πώς όμως ,θα είναι μόνιμη η αγάπη; Μας το υποδεικνύει και αυτό ο απόστολος ,λέγοντας: « Να συναγωνίζεστε ποιος θα τιμήσει περισσότερο τον άλλο » ( Ρωμ. 12: 10 ) . Με αυτόν τον τρόπο και δημιουργείται η αγάπη και μόνιμα παραμένει. Γιατί στα αλήθεια δεν υπάρχει καλύτερο μέσο για τη διατήρηση της αγάπης ,όσο το να παραχωρούμε στον άλλο τα πρωτεία της τιμής. Έτσι και η αγάπη γίνεται ζωηρή και η αλληλοεκτίμηση βαθειά.
Πέρα από την τιμή, χρειάζεται ακόμα να δείχνουμε ενδιαφέρον για τα προβλήματα του άλλου ,γιατί ο συνδυασμός της τιμής με το ενδιαφέρον δημιουργεί τον πιο θερμή αγάπη. Δεν φτάνει να αγαπάμε μόνο με την καρδιά, αλλά είναι απαραίτητα κι αυτά τα δύο, τιμή και ενδιαφέρον, που είναι της αγάπης εκδηλώσεις , αλλά και συνάμα προϋποθέσεις. Γεννιούνται από την αγάπη, αλλά και γεννούν αγάπη…

Από το βιβλίο « Θέματα ζωής» Α΄
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
Ιερά Μονή Παρακλήτου
Ωρωπός Αττικής 2003

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ΕΝ ΒΑΣΤΑ ΑΡΚΑΔΙΑΣ 2015 (Φώτο - Βίντεο)

Ίερο Προσκήνημα στην Αγία Θεοδώρα εν Βάστα Αρκαδίας από την Ενορία Παναγίας Προυσιωτίσσης,Τσακός Αγίας Παρασκευής Αθήνα.
Εφημέριος: Αρχιμανδρίτης π.Ευθύμιος Μπαρδάκας

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Αυτή η πνευματικά,πυώδης γάγγραινα του σατανικού Οικουμενισμού στην καινοτόμο Εκκλησία,από την μεταπολεμική Ελλάδα και εντεύθεν,άρχισε πλέον να εκδηλώνεται,ως ένα σαθρό και εκτροχιασμένο τρένο,που παρασύρει στο κατόπι του,Έθιμα,Παραδόσεις,Ιερούς Κανόνες,αλλά και αυτούς,τους ίδιους τους πιστούς.Οι πλείστοι των ιερέων δυστηχώς ακροβατούν ανάμεσα σε παπικούς εκμοντερνισμούς και σε προτεσταντικές,εσωτερικές ενδοσκοπήσεις,αφού η εκκοσμίκευση και η ιλαρότητα,που διέπουν την δημοσιουπαλληλική,διοικούσα Εκκλησία αποτελούν τα αυτά χαραχτηριστικά του σημερινού,φράγκικου,παποκαισαρικού κράτους.Σύγχρονοι ναοί έχουν ρωμαιοκαθολικούς,αρχιτεκτονικούς ρυθμούς,οι εκκλησίες γέμισαν ασφυκτικά από καρέκλες στη σειρά,ως θέατρο,ναοί,που αντικατέστησαν τα παραδοσιακά,ξύλινα στασίδια,ψάλτες,που αντικαταστάθηκαν από απνευμάτιστες,μουσικές χορωδίες,καμπάνες,που έγιναν πια ηλεκτρονικές,κανδύλες ηλεκτρικές,ακολουθίες,που περικόπτονται και τα λόγια των Μυστηρίων,που καθημερινά μειώνονται!Να ήταν,όμως μόνο αυτά;Οι καρποί του Οικουμενισμού στην επίσημη Εκκλησία είναι τα σκάνδαλα,οι καινοτομίες,οι αλληλοκατηγορίες,οι ταραχές,οι νεωτερισμοί,τα πάθη,οι ομαδοποιήσεις,όλα αυτά,για τα οποία δούλεψαν ''αξίως'',όλοι οι Τέκτονες,Οικουμενικοί Πατριάρχες από τον ανιστόρητο Μελέτιο Μεταξάκη και μετά!

Οι νεορθόδοξοι καινοτόμοι μετέβαλαν το μυστήριο του Βαπτίσματος σε ιλαρή,παποκεντρική τελετή,αφού ενπολλοίς το βρέφος δεν καταδύεται πλήρως τρισί,αλλά κάθεται στην κολυμβήθρα και ραντίζεται στο κεφάλι από το χέρι του ιερέα,ενώ σε άλλες περιπτώσεις,το παιδί όρθιο ραντίζεται δια μιας πλαστικής κανάτας!Ο Μέγας Βασίλειος γράφει περί αυτού:''Εν  τ ρ ι σ ί  κ α τ α δ ύ σ ε σ ι  και ισαρίθμους τοις επικλήσεσι το Μυστήριον του Βαπτίσματος τελειούται,ίνα και ο του θανάτου τύπος εξεικονισθή και τη παραδόσει της Θεογνωσίας της ψυχός φωτισθώμεν οι βαπτιζόμενοι!Δηλαδή με πλήρη,τριπλή κατάδυση στο νερό πρέπει το νήπιο να βαπτίζεται,προκειμένου να παρέλθει ο θάνατος και το νήπιο να φωτισθεί και να γραφεί στο βιβλίο της ζωής''.Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε περί τούτου:''Όποιο μέλος μείνει έξω από την κολυμβήθρα,σε τούτο έχει εξουσία ο διάβολος,δι΄αυτό και τα παιδιά σας βγαίνουν μειζιανιάρικα και αρρωστιάρικα''.

Αν λοιπόν οι παπικοί θεωρούνται και είναι φυσικά αβάπτιστοι εξαιτίας,και της κατάργησης της τριπλής κατάδυσης,τότε οι δικοί μας καινοτόμοι άραγε,τι είναι; Για τα υπόλοιπα Μυστήρια φρίττει κανείς. Ο Γάμος από μιάμισυ ώρα έγινε μισή,το Βάπτισμα εν πολλοίς περικόπηκε ακόμα και στην μισή ώρα,όσο για τις κηδείες και τα Μνημόσυνα,εκεί ο χρόνος περνάει ανεπαίσθητα γρήγορα,πάντα με το αιτιολογικό,πως περιμένουν και οι επόμενοι...Όμως,τα Μυστήρια κατ΄ουσίαν και κατ΄εξοχήν είναι πνευματικές,  εξολοκλήρου καταστάσεις και όχι γραφειοκρατική εργασία για να τελειώσει το ωράριο.Οι νεωτεριστές ιερείς-δυστηχώς-έχουν μεγάλη ευθύνη απέναντι στο Θεό και τον Λαό,αφού τα έχουν ''κοστολογήσει'' σύμφωνα με την τρέχουσα,αγοραία ''ταρίφα''...Τι να πούμε για τα νεκροταφεία,όπου αποτελεί κοινό μυστικό,πως χρόνια τώρα αποτελούν την πλέον πλουτοπαραφωγική πηγή προς άρδην αύξηση του δημοσιουπαλληλικού μισθού!Η δε Μ.Παρασκευή αλίμονο,όπου κατά συνήθεια ο κόσμος τρέχει στους κεκοιμημένους του στα νεκροταφεία,αποτελεί μια ανείπωτη χαρά για δεόμενους και περιχαρέστατους ποιμένες!

Όλα τούτα,όμως θυμίζουν παραεπάγγελμα,παραλειτούργημα,μια διαδικαστική εν συντομία διεργασία,που πρέπει να διεκπαιρεωθεί ασφαλώς με το συγκεκριμένο αντίτιμο.Αλλά και οι ίδιοι οι καινοτόμοι ιερείς,αν γνώριζαν και φυσικά ακολουθούσαν το Ιερό Πηδάλιο της Εκκλησίας μας,δεν θα έφταναν ποτέ σε αυτήν την οικουμενιστική μετάλλαξη ακόμη και της εξωτερικής τους όψης.Κοντοκουρεμένες κόμες,ελαφρές,ξυρισμένες γενειάδες,έτσι,που καθιστούν εαυτούς ''γυναικοπρόσωπους''.Δεν το λέμε εμείς,αλλά ο μεγάλος,Κολλυβάς πατήρ της Εκκλησίας,ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης:''Οι τα γένεια ξυρώντες κληρικοί δεν είναι ανδροπρόσωποι,αλλά γυναικοπρόσωποι''.Ιερό Πηδάλιο σελίδα 307. Ο 96ος Κανόνας της Στ΄Οικουμενικής Συνόδου αφορίζει τους χριστιανούς,όπου πλέκουν τα μαλλία τους και καλλωπίζονται.Στο δε Λευιτικό,ο Θεός προστάζει και εμποδίζει τους ιερείς να ξυρίζουν τα γένεια,λέγων προς τον Μωυσή,να πει στους υιούς Ααρών,δηλαδή στους ιερείς,να μην ξυρίζουν την όψιν του πώγωνος (γενέων) αυτών.Η πραγματικότητα δυστηχώς είναι οικτρή.Ιερείς κοντοκουρεμένοι,κοντοξυρισμένοι,άλλοι ξυρίζουν τελείως και τον λαιμό,καπνίζοντες αρειμανίως  μπροστά από εκκλησίες να προδίδουν αυτήν την παραδοσιακή και ιεροπρεπέστατη όψη του ορθοδόξου ιερέα με την μαζεμένη κοτσίδα στα μαλλιά και την πλούσια γενειάδα.

Οι σημερινοί καινοτόμοι περιέκοψαν ή και κατάργησαν παντελώς ακόμη και αυτό το ''Συνοδικό της Ορθοδοξίας'',που διαβάζεται στους ναούς την Κυριακή της Ορθοδοξίας.Είναι αυτό,που καταδικάζει όλες τις αιρέσεις και τους αιρετικούς ονομαστικά,από την ίδρυση της Εκκλησίας μας την Αγία Πεντηκοστή έως σήμερα.Φυσικά,αυτό είναι απόλυτα λογικό γι΄αυτούς,αφού λόγω της αίρεσης του Οικουμενισμού,το ''Συνοδικό'' αποβλήθηκε στα εξ΄ων συνετέθη,αφού πλέον γι΄αυτούς όλες οι αιρέσεις αποτελούν ''χριστιανικές ομολογίες''!Άλλωστε,όπως καθορίζει το Π.Σ.Ε. ''πρέπει να αποφεύγονται αφιλάδελφοι ενέργειαι μεταξύ των εκκλησιών (προσυλητισμός,αναθέματα,ειρωνίες,φονταμεταλισμοί και άλλα).

Η Εκκλησία των Πατέρων όμως,αυτή η Ακαινοτόμητος προστάζει:''Οποίους αναθεματίζουν (οι Άγιοι Πατέρες) και εμείς αναθεματίζουμε,οποίους καθαιρούν και εμείς καθαιρούμε,οποίους αφορίζουν και εμείς αφορίζουμε,οποίους επιτιμούν και εμείς επιτιμούμε.[...].Όποιος δεν λέγει εις τους αιρετικούς ανάθεμα,να έχει το ανάθεμα''.Ό Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέει:''Όποιος δεν αναθεματίζει (εκβάλλει εκτός της Εκκλησίας δηλαδή),καταλλήλως κατά την ανάγκη οποιονδήποτε αιρετικό,τότε βρίσκεται εις την μερίδα αυτών''.Και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:''Τί άλλο θέλει να είπει το ανάθεμα πάρεξ,ας αφιερωθεί ούτος εις τον διάβολον,και πλέον,ας μην έχει χώραν σωτηρίας,ος γένει αποξενωμένος από τον Χριστόν''.Ο δε 49ος Κανόνας των Αγίων Αποστόλων λέει:''Επίσκοπος ή πρεσβύτερος αμελών του κλήρου ή του λαού και μη παιδεύων αυτούς την ευσέβειαν,,αφοριζέσθω,επιμένων δε τη αμελεία και ραθυμία καθαιρείσθω.

Τι άλλο να ειπωθεί ακόμη για τα οικτρά αποτελέσματα αυτής της οικουμενιστιής σύμειξης με την Ορθοδοξία που γεννά φρονήματα,πνευματικά τερατουργήματα; Σε πολλές εκκλησίες έχουν καταργήσει το ευλογημένο,παραδοσιακό λάδι στις κανδύλες και το έχουν αντικαταστήσει με ηλεκτρικά,κόκκινα φωτάκια ή ηλεκτρικές λυχνίες στο σχήμα μιας τρεμάμενης,αναμμένης φλόγας.Τα αγνά μελισσοκέρια αντικαταστήθηκαν από τις χημικές παραφίνες του εμπορίου (και αυτή συνήθεια δυτικής προέλευσης),που η οσμή τους προκαλεί σε πολλούς ζάλη και δυσφορία. Ακόμη και αυτό το τέμπλο,το διαχωριστικό δηλαδή,που διαχωρίζει το Ιερό Θυσιαστήριο από τον κυρίως ναό,σε κάποιους ναούς έχει καταργηθεί και έχει αντικατασταθεί από κάγκελα και μαρμάρινα κολωνάκια,όπως ακριβώς συμβαίνει και στις ''αδελφικές'' καθολικές ''εκκλησίες'',όπου όλα είναι ορατά.Καταργήθηκε από χρόνια,ο διαχωρισμός ανδρών και γυναικών στην ορθόδοξη λατρεία και σύμεικτοι σκανδαλίζονται,αποσπώνται και περί άλλα τυρβάζουν την ώρα εκείνη.Για την μανδύλα,που πρέπει να φοράνε οι γυναίκες έχουσες κεκαλυμμένες τις κεφαλές τους,ουδείς λόγος...Κι ας γράφει ο Παύλος στην Επιστολή προς Κορινθίους:''᾿Επαινῶ δὲ ὑμᾶς,ἀδελφοί,ὅτι πάντα μου μέμνησθε καὶ καθὼς παρέδωκα ὑμῖν τὰς παραδόσεις κατέχετε. 3 θέλω δὲ ὑμᾶς εἰδέναι ὅτι παντὸς ἀνδρὸς ἡ κεφαλὴ ὁ Χριστός ἐστι,κεφαλὴ δὲ γυναικὸς ὁ ἀνήρ, κεφαλὴ δὲ Χριστοῦ ὁ Θεός. 4 πᾶς ἀνὴρ προσευχόμενος ἢ προφητεύων κατὰ κεφαλῆς ἔχων καταισχύνει τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ. 5 πᾶσα δὲ γυνὴ προσευχομένη ἢ προφητεύουσα ἀκατακαλύπτῳ τῇ κεφαλῇ καταισχύνει τὴν κεφαλὴν ἑαυτῆς· ἓν γάρ ἐστι καὶ τὸ αὐτὸ τῇ ἐξυρημένῃ. 6 εἰ γὰρ οὐ κατακαλύπτεται γυνή, καὶ κειράσθω· εἰ δὲ αἰσχρὸν γυναικὶ τὸ κείρασθαι ἢ ξυρᾶσθαι κατακαλυπτέσθω''.Ότι δηλαδή,''...και κάθε γυναίκα,που προσεύχεται ή προφητεύει με ακατακάλυπτη την κεφαλή καταντροπιάζει την κεφαλή της.γιατί είναι ένα και το αυτό με την ξυρισμένη. 6.Γιατί αν δεν κατακαλύπτεται η γυναίκα,τότε ας κουρευτεί.Αν όμως είναι αισχρό στη γυναίκα το να κουρευτεί ή να ξυριστεί,ας κατακαλύπτεται''.Το φοβερότερο όλων αυτών,όμως είναι,πως οι ίδιοι οι καινοτόμοι αρκούνται ικανοποιητικά σε όλες αυτές τις έξωθεν επηρεασμένες,δυτικές καινοτομίες και έχουν περάσει από χρόνια στο ποίμνιό τους μια νέα αίρεση (του Οικουμενισμού και αυτή),αυτή ''των καλών έργων''!Πως δηλαδή,αφήστε το δόγμα και τις πνευματικές ενδοσκοπήσεις και αφιερωθείτε μόνο στα ''καλά έργα''...''Ο Θεός δεν θα μας κρίνει,ούτε γιατι καπνίζουμε,ούτε,γιατι πάμε απρεπώς ενδεδυμένοι στην εκκλησία,ούτε,για το αν δεν νηστεύουμε ή δεν κοινωνούμε,ούτε,για το αν φοράμε ράσο εμείς οι ιερείς,ούτε,γιατι δίνουμε χέρι αγάπης σε όλους τους αιρετικούς...Αυτοί είναι ακραίοι ζηλωτισμοί των Παλαιοημερολογιτών! Έτσι λένε...''.

Αυτή,όμως είναι η Μεταπατερική Θεολογία του κ.Ιγναντίου,Ζησιούλα και των συν αυτώ προβεβλημένων παναιρετικών θιασωτών του Οικουμενισμού.''Καλά έργα'' κάνουν και οι Μασώνοι προς εσωτερική κατανάλωση και οι άθεοι και οι αιρετικοί.Καλά έργα χωρίς την Ορθότητα της Πίστης,δεν προσδιορίζουν έναν καλό χριστιανό,αλλά έναν καλό και μόνο άνθρωπο.Και αποκλειστικά μόνο,με τα ''καλά έργα'',κανείς δεν σώθηκε.Γιατί έτσι είπε ο Χριστός μας,όταν ''επηρώτησε νομικός,πειράζων αυτόν και λέγων":Διδάσκαλε,ποια εντολή μεγάλη εν τω κόσμω;Ο δέ Ιησούς έφη αύτω,αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου...,αυτή εστί πρώτη και μεγάλη εντολή,δευτέρα δε όμοια και αύτή,αγαπήσεις τον πλησίον σου ώς σεαυτόν» (Ματθ.22, 35-39).Είναι τυχαίο,πως σημερινοί Αρχιμανδρίτες,Επίσκοποι και Μητροπολίτες είναι γραμένοι σε δήθεν ''ανθρωπιστικούς συλλόγους'',στα Rotary και τα Lions ή κάνουν ''φλογερές'' ομιλίες σε αυτά;Αυτή η παραδοχή της αποκλειστικότητας των ''καλών έργων'' έχει οδηγήσει πολλούς σε πνευματικές,δογματικές εκτροπές και φυσικά στον Οικουμενισμό,όπου ο Εθελοντισμός,η Οικολογία  και η Φιλανθρωπία,όχι κατά Θεόν,αλλά για τον κόσμο,αποτελεί μία σημαντική παράμετρο αυτής της Παναίρεσης.Έτσι τα ''καλά έργα'',ως δείγμα αγάπης ενώνουν όλες τις αιρετικές,εκκλησιαστικές συνευρέσεις του κ.Βαρθολομαίου,ως προπέτασμα καπνού μιας ανορθόδοξης φρονηματικής ''Ορθοδοξίας'',που πλέον πνέι τα λοίσθια.Και το ποίνιο;Λίγοι είναι αυτοί,που προσπαθούν,να ορθοτομήσουν τον λόγο την αληθείας,οι περισσότεροι ασφυκτικά κεκλεισμένοι εντός της Αίρεσης,που αλώνει τα πάντα στο διάβα της,γίνονται και αυτοί αποδέκτες,σύνοικοι και διακομιστές αυτής.

Αυτοί είναι οι καρποί του Σατανικού Οικουμενισμού.Η αλλοίωση του Ορθοδόξου Φρονήματος και η διττή διαβολή του.Πνευματική ομογενοποίηση με τις υπόλοιπες,ανοικές αιρέσεις και επί τω πρακτέω,άρδην μετάλλαξη των πατερικών ειωθόταν.Γι' αυτό ιδρύθηκε η Μεταπατερική Θεολογία,γι' αυτό ενοχλούν τόσο οι Πατέρες αιώνες,ακόμη και τώρα.Γι΄αυτό ο εωσφορικά κινούμενος αρχιοικουμενιστής κ.Βαρθολομαίος Αρχοντώνης αποκάλεσε τους μεγάλους,αντιαιρετικούς Πατέρες,ως  ''τείχη του αίσχους''.Και οι συνέπειες της Παναίρεσης στην καθημερινή βιοτή των εντειχισμένων πιστών,κάθε μέρα θα αμβλύνεται.Ήδη σε ναούς τελούνται μουσικές συναυλίες,η κατάλυση της άζυμης όστιας,''κατ΄οικονομίαν'' ως λέγουν, επιτρέπεται στο εξωτερικό,γίνονται μικτοί γάμοι χωρίς μετάνοια,κατήχηση και βάπτιση του αιρετικού,όλες οι επίσημες ''ορθόδοξες εκκλησίες'' μετέχουν στην Πανθρησκεία του Αντιχρίστου,δηλαδή στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών,προβάλλονται,ως ''προσωπικότητες'' όλοι οι θιασώτες της οικουμενιστικού θεάτρου,αγιοποιούνται ακόμη και Μασώνοι (Χρυσόστομος Σμύρνης) και φυσικά εκδιώκονται οι μόνοι,πραγματικοί  εχθροί τους,οι Ζηλωτές Μοναχοί της Εσφιγμένου και οι αποτειχισμένοι Ορθόδοξοι του Πατρίου Ημερολογίου!Γιατι όλοι οι άλλοι είναι ''καλά και υπάκουα παιδιά'' και ακολουθούν την μέση και βασιλική οδό του π.Επιφανίου Θεοδωροπούλου και περιμένουν...Και περιμένουν...Και περιμένουν...Και περιμένουν...μέχρι να είναι αργά για δάκρυα μετανοίας...

Το άρθρο αυτό,το αφιερώνουμε με πλήρη σεβασμό και ανέκφραστη αγάπη στον ασθενούντα πνευματικό μας πατέρα,Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ.Κυπριανό Β΄,ευχόμενοι,όπως ο πανάγαθος Θεός ιάσει αυτόν και επιστρέψει σύντομα κοντά μας.Το αφιερώνουμε επίσης σε όλους τους νεωτεριστές,καινοτόμους,Οικουμενιστές και σε όλους τους εχθρούς της Εκκλησίας,που βάπτισαν τον ένθερμο,κατ΄επίγνωση ζήλο,ως υπερζηλωτισμό και φονταμελισμό και την φαυλότητα και την ιλαρότητα,ως πνευματική διαύγεια...Όλως ιδιαιτέρως στον Οικουμενιστικό Πατριάρχη κ.Βαρθολομαίο,υπενθυμίζοντάς του τα λόγια της Θεομήτορος μέσα από την εικόνα της στην Μονή Ζωγράφου,όταν ερχόταν ο ομόφρονας και ομογάλακτος αυτού,αιρετικός πατριάρχης Βέκκος,προκειμένου να σφαγιάσει όλους τους Μοναχούς,που αρνήθηκαν να συλλειτουργήσουν μαζί του και έπαψαν το μνημόσυνό του!:''...οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν,όστις ουν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι,εν υπομονή κρυβήτω,έως του παρελθήναι τον πειρασμόν,οι δε στεφάνων μαρτυρικών εφιέμενοι παραμενέτωσαν εν τη Μονή''!Εύχεσθε!

Γιώργος Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Πηγή: ''ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ''

ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ 2015

Σήμερα στὶς 8/9 π. ἡμ. 21/9/2015 ν. ἡμ. ἑόρτασε ὁ ναὸς τῶν Σερρῶν ποὺ τιμᾶ τὸ Γενέθλιο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Χριστιανουπόλεως κ. Γρηγόριος συλλειτούργησε μὲ τὸν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Φιλίππων κ. Ἀμβρόσιο ὁ ὁποῖος καὶ ἐκφώνησε τὸν πανηγυρικὸ λόγο τῆς ἑορτῆς ἀναφερόμενος στὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Στὴν ἑορτή παρέτσησαν ἱερεῖς ἀπὸ τὰ παρακείμενα παραρτήματα καὶ πλῆθος κόσμου. Στὸ τέλος ἐδόθησαν κεράσματα καὶ γλυκίσματα σὲ ὅλον τὸν κόσμο.

Πηγή

Η ΑΓΙΑ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΣΙΛΛΙΣΣΑ ΠΟΥΛΧΕΡΙΑ Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ : Ἡ εὐσεβής Αὐγούστα τοῦ Βυζαντίου (10 Σεπτεμβρίου)

ΑΓΙΑ ΠΟΥΛΧΕΡΙΑ: Η ΕΥΣΕΒΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΑ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ

       Ανάμεσα στη χορεία των αγίων της Εκκλησίας μας υπάρχουν και πολλοί βασιλείς, αυτοκράτορες και μέλη των ανακτόρων, οι οποίοι δεν αλλοτριώθηκαν από την εξουσία. Ενέταξαν την εγκόσμια δόξα στη δόξα του Θεού και στη διακονία της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και ανακηρύχτηκαν άγιοι για την προσφορά τους στο εκκλησιαστικό σώμα. Μια από αυτούς υπήρξε και η αγία Πουλχερία, η ευσεβής Αυγούστα του Βυζαντίου.

       Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 399. Ήταν η μεγαλύτερη κόρη του αυτοκράτοραΑρκαδίου (395-408) και της Ευδοξίας και αδελφή του Θεοδοσίου Β΄ (408-450). Είχε δε την τιμή να λάβει το άγιο Βάπτισμα από τον ιερό Χρυσόστομο. Αν και βρέθηκε μέσα στην χλιδή των ανακτόρων και συναναστρέφονταν και με ραδιούργους παλατιανούς, είχε καλλιεργήσει στην ψυχή της βαθειά πίστη στο Θεό και απόκτησε σπάνιες αρετές.

      Μετά το θάνατο του πατέρα της Αρκαδίου, το 408, η Πουλχερία, εννέα μόλις ετών, ανάλαβε την κηδεμονία του επτάχρονου αδελφού της Θεοδοσίου Β΄, ο οποίος ανάλαβε τον αυτοκρατορικό θρόνο, ως ο νόμιμος διάδοχος του πατέρα τους. Παρά το παιδικό της ηλικίας της, τη διέκρινε σπάνια ωριμότητα και σωφροσύνη. Το πρώτο, που έκαμε ήταν να διαπλάσει το χαρακτήρα του αδελφού της, ώστε να βασιλέψει θεοφιλώς. Του παραστάθηκε με αφοσίωση και προσπάθησε να σταλάξει στην ψυχή του τις αρχές της χριστιανικής πίστεως και να του καλλιεργήσει τις ευαγγελικές αρετές. Τον ήθελε να ξεχωρίζει από τους άλλους ηγεμόνες της εποχής του, οι οποίοι μεθούσαν από την εξουσία και συμπεριφέρονταν με αλαζονεία και τυραννία στους υπηκόους τους. Θεωρούσε την βασιλική και κάθε άλλη εξουσία ως διακονία, έχοντας υπόψη της τα λόγια του Χριστού: «ος αν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος, και ος αν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος»  (Μαρκ.9,42-44).

      Όμως ο Θεοδόσιος δεν διέθετε τα απαιτούμενα προσόντα να επιτελέσει τα υψηλά του καθήκοντα, σε αντίθεση με την Πουλχερία, η οποία διακρινόταν για την δυναμικότητά της, τη σωφροσύνη της και την αξιολογότατη μόρφωσή της. Διέθετε μια σπάνια σωματική ομορφιά και έναν πλουσιότατο ψυχικό κόσμο. Σπούδασε τις επιστήμες της εποχής της και μιλούσε, εκτός από τη λατινική γλώσσα, και την ελληνική. Θαύμαζε τον ελληνικό πολιτισμό και μελετούσε τους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους. Ήταν αξιολάτρευτη για την πραότητά της, την ευγένειά της,  την ανεκτικότητά της, τη σεμνότητά της και την έκδηλη αγάπη της για το λαό.

       Το 414, σε ηλικία μόλις δεκαέξι ετών αναδείχτηκε Αυγούστα, με τη θέληση του αδελφού της Θεοδοσίου.  Υπήρξε δε πραγματικός ηγεμόνας του απέραντου βυζαντινού κράτος, ως το τέλος της βασιλείας του Θεοδοσίου (450), το οποίο σημείωσε ημέρες δόξας, χάρις στην συγκυβέρνηση με την δυναμική και σώφρονα Πουλχερία. Η ίδια αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο Θεό και στο λαό. Αποφάσισε να μείνει σε όλη τη στη ζωή παρθένος και γι’ αυτό φορούσε συνεχώς τη  μοναχική καλύπτρα. Προσευχόταν και νήστευε, μη συμμετέχοντας στα πολυτελή τραπέζια του παλατίου. Παράλληλα άρχισε την αναδιοργάνωση του κράτους με την εποπτεία της. Αναδιοργάνωσε το στρατό, εξασφαλίζοντας εξωτερική ασφάλεια και ευημερία στους υπηκόους. Σε κάθε της απόφαση προηγούνταν θερμή προσευχή στο Θεό. Φρόντισε δε να έχει κοντά της ευσεβείς και ειδήμονες συμβούλους όλα τα χρόνια της εξουσία της.

       Ασκούσε μεγάλη επιρροή στον αδελφό της αυτοκράτορα Θεοδόσιο, στερούμενος, όπως προαναφέραμε, προσόντων και αποφασιστικότητας, στην οποία άκουε και υπολήπτονταν και έτρεφε για το πρόσωπό της απεριόριστη εμπιστοσύνη. Ο δε λαός την υπεραγαπούσε, για τη συνετή και φιλολαϊκή της διακυβέρνηση.

       Η αγάπη της για την ελληνική παιδεία και τον ελληνικό πολιτισμό την ώθησε να νυμφεύσει τον Θεοδόσιο, με τη λόγια κόρη του αθηναίου φιλοσόφου Ηρακλείτου Αθηναΐδα, η οποία έφθασε στην Κωνσταντινούπολη, βαπτίσθηκε και ονομάστηκε Ευδοκία. Σκοπός της Πουλχερίας ήταν να μεταλαμπαδευτεί στη Βασιλεύουσα ο ελληνικός πολιτισμός. Και πράγματι, η Αθηναΐδα έφερε μαζί της εκατοντάδες φιλοσόφους και διδασκάλους, οι οποίοι μετέβαλαν την Κωνσταντινούπολη σε «μικρή Αθήνα». Μεγάλης σημασίας γεγονός υπήρξε η ίδρυση, το 425, με τη φροντίδα της Πουλχερίας και την αρωγή της Ευδοκίας, το φημισμένο «Πανδιδακτήριο» (Πανεπιστήμιο) της Κωνσταντινουπόλεως, το πρώτο οργανωμένο πανεπιστήμιο της Ευρώπης και του κόσμου! Επίσης σημαντικό γεγονός υπήρξε και η καθιέρωση της ελληνικής γλώσσας, ως επίσημης γλώσσας του κράτους. Τα δύο αυτά μεγάλα γεγονότα υπήρξαν η απαρχή για τον εξελληνισμό του Ρωμαϊκού κράτους. 

        Η Πουλχερία πρωτοστάτησε και για την περιφρούρηση της ορθοδόξου πίστεως. Με δική της δυναμική παρέμβαση, πέτυχε να πείσει τον Θεοδόσιο να συγκαλέσει την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο (431), η οποία καταδίκασε την αίρεση του Νεστορίου. Φρόντισε ακόμα να χτίσει λαμπρούς ναούς, όπως το ναό των Βλαχερνών στην Κωνσταντινούπολη  και μοναστήρια, όπως τις Μονές Εσφιγμένου και Ξηροποτάμου στο Άγιον Όρος. Ίδρυσε πλήθος ευαγών ιδρυμάτων (νοσοκομεία, πτωχοκομεία, ορφανοτροφεία, κλπ), όπου έβρισκαν ανακούφιση χιλιάδες ενδεείς. Το 438 φρόντισε να αρθεί μια μεγάλη αδικία που διέπραξαν οι γονείς της Αρκάδιος και Ευδοξία. Να αποκαταστήσει τη μνήμη του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και να μεταφέρει τα λείψανά του στη Βασιλεύουσα, παρακαλώντας γονατιστή τον άγιο να συγχωρήσει τους διώκτες του γονείς της.

       Οι αιρετικοί νεστοριανοί την μισούσαν θανάσιμα και πέτυχαν με συκοφαντίες, να την απομακρύνουν από το θρόνο, αλλά για λίγο, διότι το 450 πέθανε ο Θεοδόσιος και έμεινε αυτή, ως η μόνη νόμιμη διάδοχος του θρόνου. Όντας 52 ετών νυμφεύτηκε τον ευσεβή συγκλητικό Μαρκιανό (450-457), στον οποίο παρέδωσε το θρόνο, με την προϋπόθεση να σεβαστεί την απόφασή της να μείνει παρθένα. Εκείνος σεβάστηκε την απόφασή της, διότι ήταν το ίδιο θεοσεβής με την Πουλχερία. Το 451 συγκάλεσαν την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Χαλκηδόνα, η οποία καταδίκασε την αίρεση του μονοφυσιτισμού. Ο Μαρκιανός και η Πουλχερία είχαν μια σύντομη βασιλεία, την οποία αφιέρωσαν στη στήριξη της Ορθοδοξίας και στην φιλανθρωπία.

      Το 453 σε ηλικία πενήντα τεσσάρων ετών κοιμήθηκε ειρηνικά η Πουλχερία, αφιερώνοντας την περιουσία της στους φτωχούς. Τη θρήνησε ολόκληρη η αυτοκρατορία και η Εκκλησία την ανακήρυξε αγία. Η μνήμη της εορτάζεται στις 10 Σεπτεμβρίου. Ο Μαρκιανός κοιμήθηκε το 457 και ανακηρύχτηκε και αυτός άγιος.  

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Πηγή

Κοντάκιον τῆς Ἁγίας. Ἦχος γ΄. Ἠ Παρθένος σήμερον.

Τὴν σεπτήν σου σήμερον, πανηγυρίζομεν μνήμην, καὶ πιστῶς δοξάζομεν, τὸν στεφανώσαντα ταύτην, στέμμασι, τῆς παρθενίας πανακηράτοις, κάλλεσιν, Ὀρθοδοξίας διαυγεστάτοις, Πουλχερία στεφηφόρε, πρεσβείαν ποίει, ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς Θεόν.

Ὁ Οἶκος.

Κάλλη οὐράνια ἐκμανθάνειν, καὶ πέρατα γῆς ἑρευνᾶν, πολύπονον ἐστὶν ἔργον, καὶ δυσνόητον, ὥσπερ οὖν ἀστέρας οὐρανοῦ, καὶ ψάμμον θαλάσσης, ἀριθμῆσαι ἀδύνατον, οὕτως οὐδὲ Πουλχερίας, τὰς εὐποιΐας, καὶ ἀγαθοεργίας, καὶ τὴν σωφροσύνην καὶ εὐσέβειαν εἰπεῖν ἱκανῶς, τοσούτοις αὐτὴν χαρίσμασιν, ἐκόσμησεν ὁ Κύριος, Οὗ τὴν πίστιν ἐτήρησεν ἀδιάφθορον, κηρύξασα τὴν ἀειπάρθενον Αὐτοῦ Μητέρα Θεοτόκον, καὶ Αὐτὸν Θεάνθρωπον τέλειον, ἐκ δύο φύσεως τελείων, εἰς μίαν ἀσύγχυτον ὑπόστασιν, ᾧ καὶ πρεσβεύει ὑπὲρ ἡμῶν ὡς Θεῷ.

Ἀνάμνησις τό «ἐν Χώναις θαῦμα τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ» (6 Σεπτεμβρίου)

Συναξαριστής τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Αγιορείτου

Tω αυτώ μηνί ϛ΄, μνήμη του εν Kολασσαίς της Φρυγίας γενομένου θαύματος παρά του Aρχιστρατήγου Mιχαήλ.

Ώφθης Mιχαήλ, Nώε σω ναώ νέος,

Xώνη ποταμών τον κατακλυσμόν λύων.

Pουν Mιχαήλ ποταμών χώνευσε νόων αγός έκτη.

+ O μέγας Aρχιστράτηγος του Θεού Mιχαήλ, και παλαιά μεν προ της ενσάρκου οικονομίας, είχεν ευσπλαγχνίαν και κηδεμονίαν προς το ανθρώπινον γένος, και πολλάς ευεργεσίας έδειξεν εις αυτό. Mετά δε την επί γης ένσαρκον παρουσίαν του Θεού Λόγου, πολλά μεγαλιτέραν ευσπλαγχνίαν και αγάπην έδειξεν εις ημάς τους Xριστιανούς, τους καυχωμένους εις το όνομα του Xριστού. Όθεν από τότε και ύστερον, τρέχωντας νοερώς εις όλα τα μέρη της οικουμένης, και δίδωντας πλουσίας τας ευεργεσίας του, εκατοίκησε και εις ένα τόπον της Φρυγίας ονομαζόμενον Xερέτωπα.

Kαθώς και ο μέγας Eυαγγελιστής Iωάννης ο Θεολόγος, κηρύττωντας το Eυαγγέλιον εις εκείνα τα μέρη, προφητικώς είπεν, ότι μετά ολίγον καιρόν θέλει γένη θειοτέρα επισκοπή και ξεχωριστή πρόνοια του των Aγγέλων αρχηγού Mιχαήλ εις εκείνον τον τόπον. Διότι αφ’ ου επέρασεν ολίγος καιρός μετά την τοιαύτην πρόρρησιν, η γη εκείνη ανέβλυσε νερόν αγιάσματος διά μέσου της του Aρχαγγέλου δυνάμεως, το οποίον ιάτρευε κάθε πάθος των ασθενούντων. Όθεν ένας Xριστιανός ευεργετηθείς υπό του Aρχαγγέλου, με το να ιατρεύθη η θυγάτηρ του από το ρηθέν ύδωρ του αγιάσματος, έκτισεν εκεί ένα Nαόν ωραιότατον εις όνομα του Aρχιστρατήγου. Oμοίως έκτισε και επάνω εις το αγίασμα μίαν σκέπην περικαλλή και πολυέξοδον.

Aφ’ ου δε επέρασαν χρόνοι εννενήκοντα, επήγεν εις τον άνωθεν Nαόν του Aρχαγγέλου ένας θεοφιλής και ευλαβής νέος, ονόματι Άρχιππος, καταγόμενος από την Iεράπολιν. Όστις διά τον πόθον, οπού είχεν εις τον Aρχιστράτηγον Mιχαήλ, κατεστάθη προσμονάριος και υπηρέτης του Nαού του, διαπερνώντας ζωήν πολλά εγκρατή και ασκητικήν. Όθεν επειδή επρόκοψε μεγάλως, τόσον κατά τους χρόνους της ηλικίας, όσον και κατά την αρετήν, και ενίκησε τελείως τα θελήματα της σαρκός, διά τούτο ηξιώθη και χαρισμάτων παρά Θεού. Διά ταύτην λοιπόν την αιτίαν και τα πλήθη των απίστων Eλλήνων εκατάτρεχον αυτόν, και με θυμόν κατ’ αυτού εκινούντο τόσον, ώστε οπού μίαν φοράν πιάσαντες αυτόν από τας τρίχας της κεφαλής, έδειραν με ραβδία τα ιερά μέλη του σώματός του. Aλλά και εναντίον του νερού του αγιάσματος ορμήσαντες, εδοκίμαζον να αφανίσουν αυτό από τον φθόνον τους. Aλλ’ ω της μεγίστης του Aρχαγγέλου δυνάμεως! άλλων μεν Eλλήνων τα χέρια επιάνοντο, και να κινηθούν δεν εδύναντο· άλλους δε, φλόγα πυρός έμπροσθεν απαντώσα, εγύριζεν εις τα οπίσω απράκτους.

Όθεν μη δυνάμενοι να κατορθώσουν τον κακόν τους σκοπόν, εστοχάσθηκαν άλλην μηχανήν: ήγουν να γυρίσουν με αυλάκια τον ποταμόν, οπού εκεί κοντά έτρεχε, διά να ορμήση κατ’ ευθείαν εις τον Nαόν. Ίνα και τον τίμιον άνδρα Άρχιππον πνίξωσι, και τον εκεί προσμένοντα λαόν, και την ιαματικήν δύναμιν του ύδατος εκείνου του αγιάσματος νικήσωσι, με το να σμίξη με αυτό ο ποταμός, και εκ τούτου να αποβάλη των ιαμάτων την δύναμιν. Tοιαύτα μεν εμελέτων οι άφρονες. Aλλ’ ο ποταμός, ω των θαυμασίων σου Kύριε! ωσάν να ήτον έμψυχος, εγύρισεν εις το άλλο μέρος, και απράκτους τας βουλάς των απίστων απέδειξε.

Θυμωθέντες λοιπόν οι ασεβείς περισσότερον, εστοχάσθησαν να ενώσουν και άλλους δύω ποταμούς, οι οποίοι έτρεχον κατ’ εκείνον τον τόπον, και ούτω να τους αφήσουν να ορμήσουν, ίνα κατασύρουν, όχι μόνον το νερόν του αγιάσματος, αλλά και αυτόν τον Nαόν, και τον τόπον του Nαού. Mάλιστα δε, διατί και ο τόπος του Nαού ήτον κατηφορικός, και ακολούθως εσυνήργει εις τον στοχασμόν και επίνοιάν τους. Όταν δε εσυνάχθησαν οι κατάρατοι, και έσκαψαν ένα χαντάκι βαθύ, και τριγύρω περιφράξαντες, εγύρισαν τους δύω ποταμούς εις αυτό, και αφήκαν να ορμήσουν κατά του Nαού του Aρχαγγέλου· τότε ο ρηθείς αοίδιμος Άρχιππος ο προσμονάριος, εκατάλαβε την μηχανήν των ασεβών, και διά τούτο θερμώς τον Aρχάγγελον παρεκάλει. Όθεν ο Aρχάγγελος επακούσας της δεήσεώς του, εφάνη εις αυτόν, και κατ’ όνομα τούτον εκάλεσεν. O δε Άρχιππος εκπλαγείς, τόσον από την παράδοξον θεωρίαν του Aρχαγγέλου, όσον και διατί εξ ονόματος αυτόν εκάλεσεν, ευγήκεν έξω από τον Nαόν, και ευθύς πίπτει πρημνής εις την γην. O δε Mιχαήλ, έγειραι, του είπε, και έλα εις εμένα, και θέλεις ιδής Θεού δύναμιν άμαχον.

Kαι λοιπόν ευθύς οπού εσημείωσε τον τύπον του σταυρού ο Aρχάγγελος, ευθύς και οι ποταμοί εστάθησαν ωσάν τείχος ακίνητοι. Έπειτα εχάραξε το σημείον του σταυρού επάνω εις μίαν πέτραν υψηλοτάτην, οπού ήτον κοντά εις τον Nαόν, και ω του θαύματος! ευθύς έγινε μία βροντή φοβερά. Kαι η μεν γη, εσείσθη μεγάλως· η δε πέτρα, εσχίσθη. O δε Aρχάγγελος πάλιν εσημείωσε τον τύπον του σταυρού, και είπεν· ας συντριφθή η δύναμις του Διαβόλου· ας πλημμυρήση δε από εδώ κάθε κακών ελευθερία εις εκείνους, οπού πλησιάζουν μετά πίστεως. Έπειτα με μεγάλην και λαμπράν φωνήν επρόσταξε ταύτα εις τους ποταμούς λέγων· εις την χώνην ταύτην χωνεύθητε ω ποταμοί. Όθεν από τότε και έως της σήμερον χωνεύεται εκεί το νερόν με παράδοξον τρόπον. Διό και από την αιτίαν ταύτην, Xώναι ωνομάσθη ο τόπος, εις δόξαν του αληθινού Θεού ημών, και εις έπαινον και τιμήν του πανενδόξου και θερμού ημών αντιλήπτορος Mιχαήλ. (Tο περί τούτου κατά πλάτος Συναξάριον, όρα εις τον Nέον Θησαυρόν1.)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1. Σημείωσαι ότι εν τη Mεγίστη Λαύρα, και εν τη Iερά Mονή των Iβήρων, ευρίσκεται εγκώμιον εις το θαύμα του Aρχιστρατήγου, ου η αρχή· «Kαι το περί των άλλων Aγίων».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Πηγή: snhell.gr

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’.

Τῶν οὐρανίων στρατιῶν Ἀρχιστράτηγε, δυσωποῦμέν σε ἀεὶ ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, ἵνα ταῖς σαῖς δεήσεσι τειχίσης ἡμᾶς, σκέπη τῶν πτερύγων, τῆς ἀῢλου σου δόξης, φρουρῶν ἡμᾶς προσπίπτοντας, ἐκτενῶς καὶ βοῶντας· Ἐκ τῶν κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, ὡς ταξιάρχης τῶν ἄνω Δυνάμεων.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ὡς νεφέλη ὠράθης ἐπισκιάζουσα, Μιχαὴλ Ταξίαρχο τῷ σῷ ἁγίω ναῶ, ὑετίζων δαψιλῶς ὕδωρ ἀθάνατον ὅθεν ὡς ἄλλη κιβωτόν, διεφύλαξας αὐτόν, καὶ ρείθρων τῶν ποταμῖων, τὸν ροῦν ἠκόντιαας πόρρω, πρὸς εὐφροσύνην τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Κοντάκιον

Ἦχος β’. Αὐτόμελον.

Ἀρχιστράτηγε Θεοῦ, λειτουργὲ θείας δόξης, τῶν ἀνθρώπων ὁδηγέ, καὶ ἀρχηγὲ τῶν Ἀσωμάτων, τὸ συμφέρον ἡμῖν αἴτησαι, καὶ τὸ μέγα ἔλεος, ὡς τῶν Ἀσωμάτων ἀρχιστράτηγος.