Ανάμεσα στη χορεία των αγίων
της Εκκλησίας μας υπάρχουν και πολλοί
βασιλείς, αυτοκράτορες και μέλη των
ανακτόρων, οι οποίοι δεν αλλοτριώθηκαν
από την εξουσία. Ενέταξαν την εγκόσμια
δόξα στη δόξα του Θεού και στη διακονία
της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και ανακηρύχτηκαν
άγιοι για την προσφορά τους στο
εκκλησιαστικό σώμα. Μια από αυτούς
υπήρξε και η αγία Πουλχερία, η ευσεβής
Αυγούστα του Βυζαντίου.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη
το 399. Ήταν η μεγαλύτερη κόρη του
αυτοκράτοραΑρκαδίου (395-408) και
της Ευδοξίας και αδελφή του Θεοδοσίου
Β΄ (408-450). Είχε δε την τιμή να λάβει
το άγιο Βάπτισμα από τον ιερό
Χρυσόστομο. Αν και βρέθηκε μέσα στην
χλιδή των ανακτόρων και συναναστρέφονταν
και με ραδιούργους παλατιανούς, είχε
καλλιεργήσει στην ψυχή της βαθειά πίστη
στο Θεό και απόκτησε σπάνιες αρετές.
Μετά
το θάνατο του πατέρα της Αρκαδίου,
το 408, η Πουλχερία, εννέα μόλις ετών,
ανάλαβε την κηδεμονία του επτάχρονου
αδελφού της Θεοδοσίου Β΄, ο οποίος
ανάλαβε τον αυτοκρατορικό θρόνο, ως ο
νόμιμος διάδοχος του πατέρα τους. Παρά
το παιδικό της ηλικίας της, τη διέκρινε
σπάνια ωριμότητα και σωφροσύνη. Το
πρώτο, που έκαμε ήταν να διαπλάσει το
χαρακτήρα του αδελφού της, ώστε να
βασιλέψει θεοφιλώς. Του παραστάθηκε
με αφοσίωση και προσπάθησε να σταλάξει
στην ψυχή του τις αρχές της χριστιανικής
πίστεως και να του καλλιεργήσει τις
ευαγγελικές αρετές. Τον ήθελε να
ξεχωρίζει από τους άλλους ηγεμόνες της
εποχής του, οι οποίοι μεθούσαν από την
εξουσία και συμπεριφέρονταν με αλαζονεία
και τυραννία στους υπηκόους τους.
Θεωρούσε την βασιλική και κάθε άλλη
εξουσία ως διακονία, έχοντας υπόψη της
τα λόγια του Χριστού: «ος αν θέλη
γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών
διάκονος, και ος αν θέλη υμών γενέσθαι
πρώτος, έσται πάντων δούλος»
(Μαρκ.9,42-44).
Όμως
ο Θεοδόσιος δεν διέθετε τα απαιτούμενα
προσόντα να επιτελέσει τα υψηλά του καθήκοντα, σε αντίθεση με την Πουλχερία,
η οποία διακρινόταν για την δυναμικότητά
της, τη σωφροσύνη της και την αξιολογότατη
μόρφωσή της. Διέθετε μια σπάνια σωματική
ομορφιά και έναν πλουσιότατο ψυχικό
κόσμο. Σπούδασε τις επιστήμες της εποχής
της και μιλούσε, εκτός από τη λατινική
γλώσσα, και την ελληνική. Θαύμαζε τον
ελληνικό πολιτισμό και μελετούσε τους
αρχαίους έλληνες φιλοσόφους. Ήταν
αξιολάτρευτη για την πραότητά της, την
ευγένειά της, την ανεκτικότητά της,
τη σεμνότητά της και την έκδηλη αγάπη
της για το λαό.
Το 414, σε ηλικία μόλις δεκαέξι
ετών αναδείχτηκε Αυγούστα, με τη θέληση
του αδελφού της Θεοδοσίου. Υπήρξε
δε πραγματικός ηγεμόνας του απέραντου
βυζαντινού κράτος, ως το τέλος της
βασιλείας του Θεοδοσίου (450), το οποίο
σημείωσε ημέρες δόξας, χάρις στην
συγκυβέρνηση με την δυναμική και σώφρονα
Πουλχερία. Η ίδια αφιερώθηκε ολοκληρωτικά
στο Θεό και στο λαό. Αποφάσισε να μείνει
σε όλη τη στη ζωή παρθένος και γι’ αυτό
φορούσε συνεχώς τη μοναχική καλύπτρα.
Προσευχόταν και νήστευε, μη συμμετέχοντας
στα πολυτελή τραπέζια του παλατίου.
Παράλληλα άρχισε την αναδιοργάνωση
του κράτους με την εποπτεία της.
Αναδιοργάνωσε το στρατό, εξασφαλίζοντας
εξωτερική ασφάλεια και ευημερία στους
υπηκόους. Σε κάθε της απόφαση προηγούνταν
θερμή προσευχή στο Θεό. Φρόντισε δε να
έχει κοντά της ευσεβείς και ειδήμονες
συμβούλους όλα τα χρόνια της εξουσία
της.
Ασκούσε μεγάλη επιρροή στον
αδελφό της αυτοκράτορα Θεοδόσιο,
στερούμενος, όπως προαναφέραμε, προσόντων
και αποφασιστικότητας, στην οποία άκουε
και υπολήπτονταν και έτρεφε για το
πρόσωπό της απεριόριστη εμπιστοσύνη.
Ο δε λαός την υπεραγαπούσε, για τη συνετή
και φιλολαϊκή της διακυβέρνηση.
Η
αγάπη της για την ελληνική παιδεία και
τον ελληνικό πολιτισμό την ώθησε να
νυμφεύσει τον Θεοδόσιο, με τη λόγια
κόρη του αθηναίου φιλοσόφου Ηρακλείτου
Αθηναΐδα, η οποία έφθασε στην
Κωνσταντινούπολη, βαπτίσθηκε και
ονομάστηκε Ευδοκία. Σκοπός της Πουλχερίας
ήταν να μεταλαμπαδευτεί στη Βασιλεύουσα
ο ελληνικός πολιτισμός. Και πράγματι,
η Αθηναΐδα έφερε μαζί της εκατοντάδες
φιλοσόφους και διδασκάλους, οι οποίοι
μετέβαλαν την Κωνσταντινούπολη σε
«μικρή Αθήνα». Μεγάλης σημασίας γεγονός
υπήρξε η ίδρυση, το 425, με τη φροντίδα
της Πουλχερίας και την αρωγή της
Ευδοκίας, το φημισμένο «Πανδιδακτήριο»
(Πανεπιστήμιο) της Κωνσταντινουπόλεως,
το πρώτο οργανωμένο πανεπιστήμιο της
Ευρώπης και του κόσμου! Επίσης σημαντικό
γεγονός υπήρξε και η καθιέρωση της
ελληνικής γλώσσας, ως επίσημης γλώσσας
του κράτους. Τα δύο αυτά μεγάλα γεγονότα
υπήρξαν η απαρχή για τον εξελληνισμό
του Ρωμαϊκού κράτους.
Η
Πουλχερία πρωτοστάτησε και για την
περιφρούρηση της ορθοδόξου πίστεως. Με
δική της δυναμική παρέμβαση, πέτυχε να
πείσει τον Θεοδόσιο να συγκαλέσει την
Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο (431), η οποία
καταδίκασε την αίρεση του Νεστορίου.
Φρόντισε ακόμα να χτίσει λαμπρούς
ναούς, όπως το ναό των Βλαχερνών στην
Κωνσταντινούπολη και μοναστήρια,
όπως τις Μονές Εσφιγμένου και Ξηροποτάμου
στο Άγιον Όρος. Ίδρυσε πλήθος ευαγών
ιδρυμάτων (νοσοκομεία, πτωχοκομεία,
ορφανοτροφεία, κλπ), όπου έβρισκαν
ανακούφιση χιλιάδες ενδεείς. Το 438
φρόντισε να αρθεί μια μεγάλη αδικία
που διέπραξαν οι γονείς της Αρκάδιος
και Ευδοξία. Να αποκαταστήσει τη μνήμη
του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και
να μεταφέρει τα λείψανά του στη
Βασιλεύουσα, παρακαλώντας γονατιστή
τον άγιο να συγχωρήσει τους διώκτες
του γονείς της.
Οι αιρετικοί νεστοριανοί την
μισούσαν θανάσιμα και πέτυχαν με
συκοφαντίες, να την απομακρύνουν από
το θρόνο, αλλά για λίγο, διότι το 450
πέθανε ο Θεοδόσιος και έμεινε αυτή, ως
η μόνη νόμιμη διάδοχος του θρόνου. Όντας
52 ετών νυμφεύτηκε τον ευσεβή συγκλητικό
Μαρκιανό (450-457), στον οποίο παρέδωσε το
θρόνο, με την προϋπόθεση να σεβαστεί
την απόφασή της να μείνει παρθένα.
Εκείνος σεβάστηκε την απόφασή της,
διότι ήταν το ίδιο θεοσεβής με την
Πουλχερία. Το 451 συγκάλεσαν την Δ΄
Οικουμενική Σύνοδο στη Χαλκηδόνα, η
οποία καταδίκασε την αίρεση του
μονοφυσιτισμού. Ο Μαρκιανός και η
Πουλχερία είχαν μια σύντομη βασιλεία,
την οποία αφιέρωσαν στη στήριξη της
Ορθοδοξίας και στην φιλανθρωπία.
Το
453 σε ηλικία πενήντα τεσσάρων ετών
κοιμήθηκε ειρηνικά η Πουλχερία,
αφιερώνοντας την περιουσία της στους
φτωχούς. Τη θρήνησε ολόκληρη η αυτοκρατορία
και η Εκκλησία την ανακήρυξε αγία. Η
μνήμη της εορτάζεται στις 10 Σεπτεμβρίου. Ο
Μαρκιανός κοιμήθηκε το 457 και ανακηρύχτηκε
και αυτός άγιος.
Tω
αυτώ μηνί ϛ΄, μνήμη του εν Kολασσαίς της
Φρυγίας γενομένου θαύματος παρά του
Aρχιστρατήγου Mιχαήλ.
Ώφθης
Mιχαήλ, Nώε σω ναώ νέος,
Xώνη
ποταμών τον κατακλυσμόν λύων.
Pουν
Mιχαήλ ποταμών χώνευσε νόων αγός έκτη.
+ O μέγας
Aρχιστράτηγος του Θεού Mιχαήλ, και παλαιά
μεν προ της ενσάρκου οικονομίας, είχεν
ευσπλαγχνίαν και κηδεμονίαν προς το
ανθρώπινον γένος, και πολλάς ευεργεσίας
έδειξεν εις αυτό. Mετά δε την επί γης
ένσαρκον παρουσίαν του Θεού Λόγου, πολλά
μεγαλιτέραν ευσπλαγχνίαν και αγάπην
έδειξεν εις ημάς τους Xριστιανούς, τους
καυχωμένους εις το όνομα του Xριστού.
Όθεν από τότε και ύστερον, τρέχωντας
νοερώς εις όλα τα μέρη της οικουμένης,
και δίδωντας πλουσίας τας ευεργεσίας
του, εκατοίκησε και εις ένα τόπον της
Φρυγίας ονομαζόμενον Xερέτωπα.
Kαθώς
και ο μέγας Eυαγγελιστής Iωάννης ο
Θεολόγος, κηρύττωντας το Eυαγγέλιον εις
εκείνα τα μέρη, προφητικώς είπεν, ότι
μετά ολίγον καιρόν θέλει γένη θειοτέρα
επισκοπή και ξεχωριστή πρόνοια του των
Aγγέλων αρχηγού Mιχαήλ εις εκείνον τον
τόπον. Διότι αφ’ ου επέρασεν ολίγος
καιρός μετά την τοιαύτην πρόρρησιν, η
γη εκείνη ανέβλυσε νερόν αγιάσματος
διά μέσου της του Aρχαγγέλου δυνάμεως,
το οποίον ιάτρευε κάθε πάθος των
ασθενούντων. Όθεν ένας Xριστιανός
ευεργετηθείς υπό του Aρχαγγέλου, με το
να ιατρεύθη η θυγάτηρ του από το ρηθέν
ύδωρ του αγιάσματος, έκτισεν εκεί ένα
Nαόν ωραιότατον εις όνομα του Aρχιστρατήγου.
Oμοίως έκτισε και επάνω εις το αγίασμα
μίαν σκέπην περικαλλή και πολυέξοδον.
Aφ’ ου δε επέρασαν
χρόνοι εννενήκοντα, επήγεν εις τον
άνωθεν Nαόν του Aρχαγγέλου ένας θεοφιλής
και ευλαβής νέος, ονόματι Άρχιππος,
καταγόμενος από την Iεράπολιν. Όστις
διά τον πόθον, οπού είχεν εις τον
Aρχιστράτηγον Mιχαήλ, κατεστάθη
προσμονάριος και υπηρέτης του Nαού του,
διαπερνώντας ζωήν πολλά εγκρατή και
ασκητικήν. Όθεν επειδή επρόκοψε μεγάλως,
τόσον κατά τους χρόνους της ηλικίας,
όσον και κατά την αρετήν, και ενίκησε
τελείως τα θελήματα της σαρκός, διά
τούτο ηξιώθη και χαρισμάτων παρά Θεού.
Διά ταύτην λοιπόν την αιτίαν και τα
πλήθη των απίστων Eλλήνων εκατάτρεχον
αυτόν, και με θυμόν κατ’ αυτού εκινούντο
τόσον, ώστε οπού μίαν φοράν πιάσαντες
αυτόν από τας τρίχας της κεφαλής, έδειραν
με ραβδία τα ιερά μέλη του σώματός του.
Aλλά και εναντίον του νερού του αγιάσματος
ορμήσαντες, εδοκίμαζον να αφανίσουν
αυτό από τον φθόνον τους. Aλλ’ ω της
μεγίστης του Aρχαγγέλου δυνάμεως! άλλων
μεν Eλλήνων τα χέρια επιάνοντο, και να
κινηθούν δεν εδύναντο· άλλους δε, φλόγα
πυρός έμπροσθεν απαντώσα, εγύριζεν εις
τα οπίσω απράκτους.
Όθεν μη δυνάμενοι
να κατορθώσουν τον κακόν τους σκοπόν,
εστοχάσθηκαν άλλην μηχανήν: ήγουν να
γυρίσουν με αυλάκια τον ποταμόν, οπού
εκεί κοντά έτρεχε, διά να ορμήση κατ’
ευθείαν εις τον Nαόν. Ίνα και τον τίμιον
άνδρα Άρχιππον πνίξωσι, και τον εκεί
προσμένοντα λαόν, και την ιαματικήν
δύναμιν του ύδατος εκείνου του αγιάσματος
νικήσωσι, με το να σμίξη με αυτό ο ποταμός,
και εκ τούτου να αποβάλη των ιαμάτων
την δύναμιν. Tοιαύτα μεν εμελέτων οι
άφρονες. Aλλ’ ο ποταμός, ω των θαυμασίων
σου Kύριε! ωσάν να ήτον έμψυχος, εγύρισεν
εις το άλλο μέρος, και απράκτους τας
βουλάς των απίστων απέδειξε.
Θυμωθέντες
λοιπόν οι ασεβείς περισσότερον,
εστοχάσθησαν να ενώσουν και άλλους δύω
ποταμούς, οι οποίοι έτρεχον κατ’ εκείνον
τον τόπον, και ούτω να τους αφήσουν να
ορμήσουν, ίνα κατασύρουν, όχι μόνον το
νερόν του αγιάσματος, αλλά και αυτόν
τον Nαόν, και τον τόπον του Nαού. Mάλιστα
δε, διατί και ο τόπος του Nαού ήτον
κατηφορικός, και ακολούθως εσυνήργει
εις τον στοχασμόν και επίνοιάν τους.
Όταν δε εσυνάχθησαν οι κατάρατοι, και
έσκαψαν ένα χαντάκι βαθύ, και τριγύρω
περιφράξαντες, εγύρισαν τους δύω ποταμούς
εις αυτό, και αφήκαν να ορμήσουν κατά
του Nαού του Aρχαγγέλου· τότε ο ρηθείς
αοίδιμος Άρχιππος ο προσμονάριος,
εκατάλαβε την μηχανήν των ασεβών, και
διά τούτο θερμώς τον Aρχάγγελον παρεκάλει.
Όθεν ο Aρχάγγελος επακούσας της δεήσεώς
του, εφάνη εις αυτόν, και κατ’ όνομα
τούτον εκάλεσεν. O δε Άρχιππος εκπλαγείς,
τόσον από την παράδοξον θεωρίαν του
Aρχαγγέλου, όσον και διατί εξ ονόματος
αυτόν εκάλεσεν, ευγήκεν έξω από τον
Nαόν, και ευθύς πίπτει πρημνής εις την
γην. O δε Mιχαήλ, έγειραι, του είπε, και
έλα εις εμένα, και θέλεις ιδής Θεού
δύναμιν άμαχον.
Kαι λοιπόν ευθύς
οπού εσημείωσε τον τύπον του σταυρού ο
Aρχάγγελος, ευθύς και οι ποταμοί εστάθησαν
ωσάν τείχος ακίνητοι. Έπειτα εχάραξε
το σημείον του σταυρού επάνω εις μίαν
πέτραν υψηλοτάτην, οπού ήτον κοντά εις
τον Nαόν, και ω του θαύματος! ευθύς έγινε
μία βροντή φοβερά. Kαι η μεν γη, εσείσθη
μεγάλως· η δε πέτρα, εσχίσθη. O δε
Aρχάγγελος πάλιν εσημείωσε τον τύπον
του σταυρού, και είπεν· ας συντριφθή η
δύναμις του Διαβόλου· ας πλημμυρήση δε
από εδώ κάθε κακών ελευθερία εις εκείνους,
οπού πλησιάζουν μετά πίστεως. Έπειτα
με μεγάλην και λαμπράν φωνήν επρόσταξε
ταύτα εις τους ποταμούς λέγων· εις την
χώνην ταύτην χωνεύθητε ω ποταμοί. Όθεν
από τότε και έως της σήμερον χωνεύεται
εκεί το νερόν με παράδοξον τρόπον. Διό
και από την αιτίαν ταύτην, Xώναι ωνομάσθη
ο τόπος, εις δόξαν του αληθινού Θεού
ημών, και εις έπαινον και τιμήν του
πανενδόξου και θερμού ημών αντιλήπτορος
Mιχαήλ. (Tο περί τούτου κατά πλάτος
Συναξάριον, όρα εις τον Nέον Θησαυρόν1.)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1.
Σημείωσαι ότι εν τη Mεγίστη Λαύρα, και
εν τη Iερά Mονή των Iβήρων, ευρίσκεται
εγκώμιον εις το θαύμα του Aρχιστρατήγου,
ου η αρχή· «Kαι το περί των άλλων Aγίων».
(από
το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου
Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του
ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Η Κυριακή πριν από την εορτή
της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου
Σταυρού μας προετοιμάζει πνευματικά
για να συναισθανθούμε το μέγα μυστήριο
της σταυρικής θυσίας του Κυρίου μας. Το
ευαγγελικό ανάγνωσμα μας μεταφέρει σε
μία ιερή συζήτηση μέσα στη νύχτα, όπου
ο Κύριος απεκάλυψε στον κρυφό μαθητή
του Νικόδημο το μέγα μυστήριο της
σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Κανείς
από τους ανθρώπους, είπε, δεν έχει ανεβεί
στον ουρανό, παρά μόνο εγώ που κατέβηκα
από τον ουρανό και έγινα άνθρωπος. Κι
ενώ τώρα είμαι στη γη, εξακολουθώ να
είμαι και στον ουρανό. Και όπως κάποτε
ο Μωυσής κρέμασε ψηλά το χάλκινο φίδι
για να σώζονται μ’ αυτό οι Ισραηλίτες
από τα θανατηφόρα δαγκώματα των φιδιών
της ερήμου, έτσι σύμφωνα με το μυστηριώδες
σχέδιο του Θεού πρέπει να υψωθώ εγώ ψηλά
πάνω στο σταυρό.
Ποια όμως είναι η βαθύτερη
σχέση ανάμεσα στο γεγονός αυτό της
Παλαιάς Διαθήκης με τη σταύρωση του
Κυρίου μας; Εκεί στην έρημο συνέβαινε
κάτι το συνταρακτικό. Είχαν παρουσιαστεί
φίδια φαρμακερά και τρύπωναν στις σκηνές
των Ισραηλιτών. Φίδια αμέτρητα δάγκωναν
όσους έβρισκαν μπροστά τους. Κι αυτοί
με πόνους δυνατούς και κραυγές απελπιστικές
σε λίγη ώρα έπεφταν νεκροί! Οι Ισραηλίτες
τρομοκρατημένοι άρχισαν να καταλαβαίνουν
ότι τιμωρούνται για τις πολλές τους
αμαρτίες. Σκέφτηκαν ότι μόνον ο Θεός
μπορούσε να τους σώσει. Έτρεξαν λοιπόν
στον Μωυσή κι εκείνος με όλη του την
ψυχή παρακαλούσε τον Θεό να τους σώσει.
Και ο Θεός, σαν αγαθός πατέρας, επειδή
είδε ότι μετανόησε ο λαός, άκουσε την
προσευχή του Μωυσή και του λέει: Φτιάξε ένα φίδι χάλκινο και
κρέμασέ το σε ένα ξύλο. Και πες στους
Ισραηλίτες: «Καθένας που θα τον δαγκώσει
φίδι, να κοιτάζει το χάλκινο αυτό φίδι
και θα σώζεται από το θάνατο». Και το
θανατικό σταμάτησε, οι Ισραηλίτες
σώθηκαν.
Γιατί όμως ο Κύριος συσχετίζει
το γεγονός αυτό με τη δική του σταύρωση;
Το χάλκινο φίδι το ύψωσε ο Μωυσής
καρφωμένο σε ξύλο. Στο τίμιο ξύλο του
σταυρού υψώθηκε κρεμασμένος κι ο Χριστός
μας. Τ α φαρμακερά φίδια σκορπούσαν το
θάνατο. Ο σατανάς, ο όφις ο αρχαίος, με
τα φαρμακερά τσιμπήματά του νεκρώνει
την ψυχή του ανθρώπου.
Στην έρημο ο
Μωυσής κρέμασε πάνω στο ξύλο ένα χάλκινο
φίδι, που ήταν το ομοίωμα των φαρμακερών
φιδιών. Στο σταυρό κρεμάστηκε ο ίδιος
ο Κύριος, ο Οποίος θεωρήθηκε το ομοίωμα
της αμαρτίας, καθώς σήκωσε επάνω του
όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Στην έρημο
οι Ιουδαίοι ατενίζοντας το χάλκινο φίδι
διέφυγαν τον πρόσκαιρο θάνατο, εμείς
οι πιστοί ατενίζοντας τον Σταυρό του
Χριστού λυτρωνόμαστε από τη σκλαβιά
της αμαρτίας, από τον αιώνιο θάνατο,
μπορούμε να εισέλθουμε όχι στη γη της
επαγγελίας, αλλά στη Βασιλεία του Θεού.
Πόσο μας
αγάπησε!
Ο Κύριος στη συνέχεια εξηγεί
στον Νικόδημο το νόημα της δικής του
υψώσεως πάνω στο ξύλο του Σταυρού: Ο
υιός του ανθρώπου, λέει, θα υψωθεί πάνω
στο Σταυρό, για να μη χαθεί κανένας από
όσους θα πιστεύουν σ’ Αυτόν στον αιώνιο
θάνατο, αλλά να έχει ζωή αιώνια. Διότι
τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε
παρέδωσε σε θάνατο τον μονάκριβο Υιό
του, για να μη χαθεί στον αιώνιο θάνατο
κανένας πιστός, άλλα να έχει ζωή αιώνια.
Διότι δεν απέστειλε ο Θεός τον Υιό του
στο αμαρτωλό γένος των ανθρώπων για να
κατακρίνει και να καταδικάσει το γένος
αυτό, αλλά για να σωθεί ολόκληρος ο
κόσμος.
Με τα υπέροχα αυτά λόγια του ο
Κύριος απεκάλυψε στον Νικόδημο την
άπειρη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο.
Πόσο πολύ μας αγάπησε ο Θεός; Το πόσο
πολύ μας αγάπησε φαίνεται όχι μόνον από
το ότι ήθελε να μας σώσει, αλλά και από
τον τρόπο με τον οποίο μας έσωσε και από
τη σωτηρία την οποία μας χάρισε. Διότι
δεν έστειλε κάποιον άνθρωπο ή άγγελο
να μας σώσει, αλλά τον μονογενή του Υιό,
τον συνάναρχο και σύνθρονο, τον άπειρο
και πανυπερτέλειο Υιό του. Κι Αυτόν Τον
παρέδωσε σε θάνατο. Και για ποιους Τον παρέδωσε σε
θάνατο; Ποιους αγάπησε; Μήπως πλάσματα
που Τον λάτρευαν και Τον αγαπούσαν; Εμάς
τους αποστάτες ανθρώπους, που είχαμε
γίνει εχθροί του και καταντήσαμε
«κτηνώδεις και δαιμονιώδεις». Ο άπειρος
Θεός αγάπησε έναν τέτοιον ανάξιο κόσμο.
Αγάπησε τον διεφθαρμένο άνθρωπο, ενώ
αυτός δεν είχε να παρουσιάσει τίποτε
άξιο της αγάπης του. Και έγινε άνθρωπος
ο ίδιος ο Υιός του Θεού για να μας σώσει
από την καταδυνάστευση του διαβόλου.
Και υψώθηκε επάνω στο Σταυρό, για να μη
χαθούμε στο αιώνιο σκοτάδι, αλλά να
ζούμε μαζί του αιωνίως τη δική του
πανευτυχή ζωή. Και μας δέχθηκε ως παιδιά
του, ως μέλη της Εκκλησίας του, και μας
τροφοδοτεί με τα άγια Μυστήρια, μας
προσφέρει άφεση αμαρτιών, αγιασμό και
σωτηρία ψυχής.
Εμείς κατανοούμε άραγε το ύψους
αυτό της αγάπης του; Αντιλαμβανόμαστε
την άπειρη αυτή και ύψιστη ευεργεσία
του; Γι’ αυτό ας παρακαλούμε Αυτόν που
τόσο πολύ μας αγάπησε, να μας φωτίζει
να κατανοούμε όσο μπορούμε το ύψος της
αγάπης του. Και να ζούμε πλέον μόνο για
τον Θεό και με τον Θεό.
Ο Προφήτης και
Θεόπτης Μωυσής, υπολογίζεται ότι
γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 1569 π.χ. Ο
πατέρας του ήταν Εβραίος, ονομαζόταν
Άβραμ (ή Αμράμ) και καταγόταν από τη φυλή
του Λευί και η μητέρα του Ιωχαβέδ. Όταν
ο Φαραώ διέταξε να σφάξουν τα νήπια των
Εβραίων η μητέρα του τον έβαλε σ' ένα
κιβώτιο και τον άφησε στις όχθες του
Νείλου εγκαταλείποντας το στην θεία
πρόνοια. Το βρέφος το βρήκε η κόρη του
Φαραώ Θέρμουθιν (ή Mέρις ή Mέρρινα), η
οποία το υιοθέτησε και του έδωσε το
όνομα Μωυσής, που σημαίνει «σεσωσμένος
από τα ύδατα». Ανατράφηκε ως γνήσιος
υιός της πριγκίπισσας και έμαθε όλη την
σοφία και την γνώσι των Αιγυπτίων, χωρίς
εν τούτοις να αποξενωθεί από την πίστη
των πατέρων του και την αγάπη προς το
έθνος του.
Όταν ήταν σαράντα χρονών
σκότωσε κάποιον Αιγύπτιο, που είχε
επιτεθεί εναντίον ενός Ισραηλίτη και
για να σωθεί κατέφυγε στη γη Μαδιάμ,
όπου έγινε βοσκός. Εκεί παντρεύτηκε την
Σαπφώρα, θυγατέρα του Iοθόρ, και απέκτησε
δύο γιους, τον Γηρσάμ, που σημαίνει
«είμαι πάροικος σε ξένη γη», και τον
Ελιέζερ, που σημαίνει «ο Θεός βοηθός».
Κατά την πολυχρόνιο εξορία του μακριά
από τον λαό του ο Μωυσής, ενώ έβοσκε τα
πρόβατα του πεθερού του στην ησυχία των
βουνών και της ερήμου, καταρτιζόταν
στην αποστολή για την οποία τον προόριζε
ο Θεός, να ποιμάνει το λογικό Του ποίμνιο.
Συγχρόνως καθάριζε την καρδιά και τον
νου του με την προσευχή και την συνεχή
αδολεσχία του Θεού.
Μια ήμερα, ύστερα
από σαράντα χρόνια ξενιτιάς στην Μαδιάμ,
όπως έβοσκε τα πρόβατα στο όρος Χωρήβ,
του φανερώθηκε ο Θεός υπό μορφήν πυρός,
εξερχόμενου μέσα από μία βάτο, η οποία
φλεγόταν αλλά δεν καιγόταν. Με την
θεοφάνεια αύτη, η οποία προεικόνιζε το
μέγα μυστήριο του παρθενικού τοκετού
και της εν σαρκί ελεύσεως του Σωτήρος,
ο Θεός κάλεσε τον Μωυσή να επιστρέψει
στην Αίγυπτο, για να ελευθέρωση τον λαό
του από την πικρή δουλεία και να τον
επαναφέρει στην γη των πατέρων του.
Επειδή αυτός ήταν βραδύγλωσσος και
δίσταζε να αναλάβει το έργο, του έδωσε
ως βοηθό και διερμηνέα τον αδελφό του
Ααρών (βλέπε εδώ). Παρουσιάσθηκαν
λοιπόν μαζί στον Φαραώ και του ζήτησαν
να επιτρέψει στους Ισραηλίτες να
λατρεύσουν τον θεό τους στην έρημο. Κατά
θεία παραχώρηση η υπερήφανη καρδιά του
Φαραώ σκληρύνθηκε και δεν τους άφηνε
να φύγουν. Τους κράτησε να εργάζονται
ως δούλοι στις μεγάλες οικοδομικές
εργασίες, πού είχε επιχειρήσει η
ματαιοδοξία του.
Τότε ο Κύριος διά
μέσου του Μωυσή κτύπησε την Αίγυπτο με
δέκα φοβερές πληγές. Ταπεινωμένος από
την δύναμη του θεού του Ισραήλ ο Φαραώ
εξαναγκάσθηκε να τους αφήσει να φύγουν.
Μαζί τους πήραν τα οστά του Ιωσήφ και
πολλά χρυσά και αργυρά σκεύη, που τους
έδωσαν οι Αιγύπτιοι. Στην πορεία τους
ο θεός τους οδηγούσε την μεν ήμερα με
στύλο νεφέλης την δε νύκτα με στύλο
πυρός. Μετά την αναχώρηση τους ο Φαραώ
άλλαξε πάλι γνώμη και στράφηκε με όλα
του τα άρματα προς καταδίωξη τους. Το
αιγυπτιακό ιππικό βρήκε τους Ισραηλίτες
στρατοπεδευμένους στην ακτή της Ερυθράς
θαλάσσης. Ο Μωυσής κατ' εντολή του θεού
χτύπησε τα νερά της με το ραβδί του και
τα διαχώρισε στα δύο. Έτσι, οι Ισραηλίτες
διέβησαν «διά ξηράς εν μέσω της θαλάσσης».
Όταν εξήλθαν όλοι στην στεριά, σήκωσε
το ραβδί του πάνω από τα ύδατα και τα
επανέφερε στην φυσική τους θέση,
καταποντίζοντας όλα τα άρματα του Φαραώ
που τους ακολουθούσαν.
Αμέσως μετά
την θαυμαστή σωτηρία τους ο Μωυσής
συνέθεσε την ευχαριστήριο προς τον θεό
ωδή, «ᾄσωμεν τῷ Κυρίῳ, ἐνδόξως γὰρ
δεδόξασται· ἵππον καὶ ἀναβάτην
ἔρριψεν εἰς θάλασσαν, βοηθὸς καὶ
σκεπαστὴς ἐγένετό μοι εἰς σωτηρίαν·
οὗτός μου Θεός, καὶ δοξάσω αὐτόν,
Θεὸς τοῦ πατρός μου, καὶ ὑψώσω αὐτόν»
(Έξ. 15, 1-2), που έψαλε όλος ο λαός στην
παραλία με τύμπανα, χωρισμένος σε δύο
χορούς, ένα των ανδρών με επί κεφαλής
τον Μωυσή και ένα των γυναικών με επί
κεφαλής την αδελφή του Μαριάμ.
Στην
έρημο από την Ερυθρά θάλασσα ως το Σινά,
παρά τους συνεχείς γογγυσμούς τους, ο
Θεός με έκτακτες θαυματουργίες τους
έδειχνε την παρουσία του και την στοργική
του προστασία μέσω του δούλου του
Μωυσέως. Στην Μερρά γλύκανε τα πικρά
νερά, για να ανακούφιση την δίψα τους.
Στην έρημο Σίν χάρις στην προσευχή του
Μωυσέως έστειλε το μάννα, που ποίκιλλε
στην γεύση ανάλογα με την επιθυμία του
καθενός. Τέλος, στην βραχώδη Ραφιδείν,
κοντά στο Σινά, όταν ο γογγυστής λαός
εξ αιτίας της δίψας παρά λίγο θα
λιθοβολούσε τον Μωυσή, ο Θεός του έδωσε
εντολή να κτυπήσει με το ραβδί του ένα
βράχο, από όπου ανέβλυσε άφθονο νερό.
Εκεί τους επετέθησαν και οι αλλόφυλοι
Αμαληκίτες, τους οποίους κατατρόπωσε
ο Ιησούς του Ναυή (βλέπε 1
Σεπτεμβρίου). Στην αρχή του τρίτου
μηνός από την έξοδο τους, έφθασαν και
στρατοπέδευσαν στο Σινά. Ο Κύριος κάλεσε
τον Μωυσή να ανέβει μόνος στην κορυφή
του όρους. Εκεί του αποκαλύφθηκε υπό
μορφή πυρός μέσα σε γνοφώδη νεφέλη με
βροντές, αστραπές και ήχο σαλπίγγων.
Όλο το όρος καπνιζόταν. Ο Μωυσής μιλούσε
στον Θεό με πολλή οικειότητα, όπως ομιλεί
κάποιος προς τον φίλο του. Ο Θεός του
απαντούσε με βροντές. Κατά την φοβερή
αυτή αποκάλυψη της δόξης του ο Κύριος
του παρέδωσε τις εντολές του Νόμου
γραμμένες σε δύο πέτρινες πλάκες. Κατά
τις σαράντα ήμερες και νύκτες που
παρέμεινε επάνω στο όρος, διδάχθηκε από
τον Θεό ό, τι ήταν αναγκαίο, για να
αποκτήσει ο λαός την θεογνωσία. Στο
διάστημα αυτό έλαβε και τις ακριβείς
διατάξεις για την κατασκευή του επιγείου
θυσιαστηρίου και την οργάνωση της
λατρείας, την οποία έπρεπε να προσφέρει
ο περιούσιος λαός στον Δημιουργό του
σύμπαντος.
Ενώ ο Μωυσής κατέβαινε
κρατώντας τις πλάκες του Δεκάλογου,
άκουσε τις φωνές των μεθυσμένων Ισραηλιτών
και είδε τους χορούς τους γύρω από το
χρυσό μοσχάρι, που κατά την απουσία του
είχαν κατασκευάσει. Πλήρης θυμού πέταξε
από τα χέρια του τις πλάκες και τις
συνέτριψε στους πρόποδες του βουνού. Ο
Θεός αγανακτισμένος για την ειδωλομανία
του σκληροτράχηλου λαού θα τον εξολόθρευε,
αν δεν μεσολαβούσε ο Μωυσής με την θερμή
του ικεσία: «καὶ νῦν εἰ μὲν ἀφεῖς
αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν αὐτῶν, ἄφες·
εἰ δὲ μή, ἐξάλειψόν με ἐκ τῆς βίβλου
σου, ἧς ἔγραψας.» (Έξ. 32, 32).
Ο προφήτης
ανέβηκε πάλι στο όρος και έγραψε, ο ίδιος
αυτήν την φορά, σε δύο νέες πλάκες τις
δέκα εντολές καθ' υπαγόρευση του θεού.
Εισερχόμενος στην νεφέλη έγινε μέτοχος
της θεϊκής δόξης. Έτσι, όταν επέστρεψε
στο στρατόπεδο, το θείο φώς, λαμπρότερο
από κάθε αισθητό φώς, είχε διαπεράσει
τόσο βαθιά την καρδιά του, ώστε εκχυνόταν
σε όλο του το σώμα. Το πρόσωπο του
ακτινοβολούσε από υπερφυσική λάμψη.
Αμύητοι οι Ισραηλίτες στα μυστήρια του
θεού δεν μπορούσαν να τον ατενίσουν,
και ο προφήτης κάλυψε το πρόσωπο του με
κάλυμμα, που αφαιρούσε μόνον όταν
εισερχόταν στην σκηνή του μαρτυρίου,
για να μιλήσει με τον Θεό.
Αφού
έμειναν ένα χρόνο στο Σινά, στην αρχή
του δευτέρου έτους ο Μωυσής αρίθμησε
τον λαό και συνέχισαν την πορεία στην
έρημο, ώσπου έφθασαν στην έρημο Κάδης,
στα σύνορα της γης της Επαγγελίας. Ο
λαός, επηρεασμένος από τους κατασκόπους
που έστειλε ο Μωυσής στην Χαναάν,
αποθαρρύνθηκε για την κατάληψη της
χώρας, στασίασε εναντίον του και ζήτησε
νέους αρχηγούς για να επιστρέψει στην
Αίγυπτο. Ο θεός ήταν έτοιμος για μία
ακόμη φορά να τους αφανίσει τελείως,
αλλά ο Μωυσής με την θερμή του προσευχή
άλλαξε την θεία βουλή και καταδικάσθηκαν
σε τριάντα οκτώ χρόνια περιπλάνηση, αφ'
ενός μεν για να παιδαγωγηθούν, αφ' έτερου
δε για να πεθάνουν στην έρημο και να μην
εισέλθουν στην γη της Επαγγελίας όλοι
οι γογγυσταί ηλικίας είκοσι ετών και
άνω.
Κατά την μακροχρόνια αυτή
περιπλάνηση έξω από την γη Χαναάν, ο
Μωυσής με θαυμαστή πραότητα και σύνεση
αντιμετώπιζε τις συνεχείς μεμψιμοιρίες,
τις αντιζηλίες και τις ανταρσίες του
δυσκυβέρνητου λαού.
Στην αρχή του
τεσσαρακοστού από τη έξοδο τους έτους
έφθασαν πάλι στην έρημο Κάδης. Οι
επιλήσμονες «υιοί του Ισραήλ» δυσφόρησαν
και πάλι από την έλλειψη νερού και
ξέσπασαν σε νέους γογγυσμούς κατά του
ηγέτη τους. Ο θεός είπε στον Μωυσή να
τους δώσει νερό από τον βράχο, αλλά
αυτός, κυριευμένος από αθυμία για την
νέα τους απείθεια, δίστασε προς στιγμήν
και τους είπε: «ἀκούσατέ μου, οἱ
ἀπειθεῖς· μὴ ἐκ τῆς πέτρας ταύτης
ἐξάξομεν ὑμῖν ὕδωρ;» (Άρ. 20, 10). Το νερό
ανέβλυσε άφθονο από τον βράχο, όταν τον
κτύπησε με το ραβδί του ο Μωυσής· ο ίδιος
όμως εξ' αιτίας της «αντιλογίας» του
τιμωρήθηκε από τον θεό να μην εισέλθει
στην γη της Επαγγελίας.
Ύστερα από
πολλούς αγώνες πού διεξήγαγε με την
βοήθεια του Ιησού του Ναυή εναντίον των
Αμορραίων, των Μαδιανιτών και των
Μωαβιτών, κατέλαβε την χώρα ανατολικά
του Ιορδανού, απέναντι από την
Χαναάν.
Εκεί, στις στέπες της Μωάβ,
υπενθύμισε στον λαό τις ευεργεσίες του
θεού και τις αποκαλύψεις κατά την
τεσσαρακονταετή πορεία τους στην έρημο,
τους τόνισε τις υποχρεώσεις τους έναντι
της Διαθήκης του Κυρίου και τους έδωσε
τις τελευταίες οδηγίες. Έπειτα έχρισε
ως διάδοχο του τον Ιησού του Ναυή, έψαλε
προς τον θεό την ωδή, «Πρόσεχε οὐρανέ,
καὶ λαλήσω, καὶ ἀκουέτω ἡ γῆ ρήματα
ἐκ στόματός μου....» (Δευτ. 32, 1-43) και
ευλόγησε για τελευταία φορά τις δώδεκα
φυλές. Πέθανε σε ηλικία εκατόν είκοσι
ετών στην κορυφή Φασγά του όρους Ναβαύ
(ή Νεβώ), όπου είχε ανεβεί για να του
δείξη ο Κύριος την επηγγελμένη γη. Εκεί
ετάφη, χωρίς ποτέ να μάθη κανείς τον
ακριβή τόπο της ταφής του.
Να
σημειώσουμε τέλος, ότι στους χρόνους
του Μεγάλου Κωνσταντίνου εφέρθη η
θαυματουργός ράβδος του προφήτη Μωυσή
στην Κωνσταντινούπολη, και βγήκε ο
αυτοκράτωρ πεζός και την προϋπάντησε.
Έκτισε δε Ναό της Θεοτόκου και έβαλε τη
ράβδο μέσα σ' αυτόν. Έπειτα την μετέφερε
στο παλάτι, όπως γράφει ο Γεώργιος ο
Κωδινός.
Τότε στην ψυχή
είναι Μόνος ο Κύριος και δεν έρχεται
καμιά ξένη σκέψη, η ψυχή προσεύχεται με
καθαρό νου και αισθάνεται την αγάπη του
Θεού, έστω και αν υποφέρει σωματικά.
Όταν η ψυχή
παραδοθεί ολοκληρωτικά στο θέλημα του
Θεού, τότε ο Ίδιος ο Κύριος αρχίζει να
την καθοδηγεί, και η ψυχή διδάσκεται
απευθείας από τον θεό, ενώ προηγουμένως
την οδηγούσαν οι άνθρωποι και η Γραφή.
Αλά το να είναι Δάσκαλος της ψυχής ο
Ίδιος ο Κύριος με τη χάρη του Αγίου
Πνεύματος είναι σπάνιο και λίγοι
γνωρίζουν αυτό το μυστήριο, εκείνοι
μόνο που ζουν κατά το θέλημα του Θεού.
Ο υπερήφανος δεν αναζητεί το
θέλημα του Θεού , αλλά προτιμά να
κατευθύνει ο ίδιος τη ζωή του. Και δεν
καταλαβαίνει πώς , χωρίς τον Θεό , δεν
επαρκεί το λογικό του ανθρώπου για να
τον καθοδηγεί. Κι εγώ , όταν εζούσα στον
κόσμο προτού να γνωρίσω τον Κύριο και
το Άγιο Πνεύμα , εστηριζόμουν στο λογικό
μου. Όταν όμως εγνώρισα με το Άγιο Πνεύμα
τον Κύριο μας Ιησού Χριστό , τον Υιό του
Θεού , τότε παραδόθηκε η ψυχή μου στον
Θεό και δέχομαι οτιδήποτε θλιβερό μου
συμβεί και λέω : «Ο Κύριος με βλέπει …
Τι να φοβηθώ ;» Προηγουμένως όμως δεν
μπορούσα να ζω κατ ‘ αυτό τον τρόπο
.
Για όποιον παραδόθηκε στο θέλημα του
Θεού η ζωή γίνεται πολύ ευκολότερη ,
γιατί στις αρρώστιες , στη φτώχεια και
στο διωγμό σκέφτεται : «Έτσι ευδόκησε
ο Θεός και πρέπει να υπομείνω για τις
αμαρτίες μου» .
Να , εδώ και πολλά χρόνια πάσχω
από πονοκέφαλο και δύσκολα τον υποφέρω
, αλλά με ωφελεί , γιατί με την ασθένεια
ταπεινώνεται η ψυχή . Η ψυχή μου επιθυμεί
διακαώς να προσεύχεται και να αγρυπνεί
αλλά η ασθένεια με εμποδίζει , διότι το
άρρωστο σώμα απαιτεί ανάπαυση . Και
παρακάλεσα πολύ τον Κύριο να με θεραπεύσει
, αλλά δεν με άκουσε . Κι αυτό σημαίνει
πώς αυτό δεν θα ήταν προς όφελός μου .
Να όμως και μια άλλη περίπτωση
, που ο Κύριος με άκουσε και με έσωσε .
Σε μια γιορτή πρόσφεραν στην τράπεζα
ψάρι . Ενώ λοιπόν έτρωγα , ένα κόκαλο
μπήκε πολύ βαθιά στο λαιμό μου .
Επικαλέστηκα τον Άγιο Παντελεήμονα ,
παρακαλώντας να με θεραπεύσει , γιατί
ο γιατρός του Μοναστηριού δεν θα μπορούσε
να μου βγάλει το κόκαλο από το φάρυγγα
. Και μόλις είπα : «γιάτρεψέ με» , η ψυχή
μου πήρε απάντηση : «Βγες , έξω από την
τράπεζα , κάνε μια βαθιά εισπνοή και μια
απότομη εκπνοή και το κόκαλο θα βγει με
αίμα» . Έτσι κι έκαμα και βγήκε ένα μεγάλο
κόκαλο με αίμα . Και κατάλαβα πώς , αν ο
Κύριος δεν με θεραπεύει από τον κεφαλόπονο
, αυτό σημαίνει ότι είναι ωφέλιμο για
την ψυχή μου να υποφέρω τον πόνο . ……
Όταν η χάρη είναι μαζί μας ,
είμαστε δυνατοί στο πνεύμα . Όταν όμως
την χάσομε , βλέπομε την αδυναμία μας ,
βλέπομε πως χωρίς τον Θεό δεν μπορούμε
ούτε να σκεφτούμε το καλό . Πώς μπορείς
να ξέρεις αν ζεις σύμφωνα με το θέλημα
του Θεού ; Να η ένδειξη : Αν στενοχωριέσαι
για κάτι , αυτό σημαίνει πως δεν παραδόθηκες
τελείως στο θέλημα του Θεού , έστω κι αν
σου φαίνεται πως ζεις σύμφωνα με το
θέλημα του Θεού . Όποιος ζει κατά το
θέλημα του Θεού , αυτός δεν μεριμνά για
τίποτε . Κι αν κάτι του χρειάζεται ,
παραδίνει τον εαυτό του και την ανάγκη
του στον Θεό .
Κι αν πάρει ότι θέλει , μένει
ήρεμος , σαν να το είχε . Ψυχή που παραδόθηκε
στο θέλημα του Θεού δεν φοβάται τίποτε
: ούτε θύελλες ούτε ληστές ούτε τίποτα
άλλο . ‘Ότι κι αν έλθει , λέγει : «Έτσι
ευδοκεί ο Θεός» , κι έτσι διατηρείται η
ειρήνη στην ψυχή και στο σώμα . Το καλύτερο
έργο είναι να παραδοθούμε στο θέλημα
του Θεού και να βαστάζομε τις θλίψεις
με ελπίδα . Ο Κύριος βλέποντας τις θλίψεις
μας δεν θα επιτρέψει ποτέ κάτι που να
ξεπερνά τις δυνάμεις μας .
Αν οι θλίψεις μας φαίνονται
υπερβολικές , αυτό σημαίνει πως δεν
έχομε παραδοθεί στο θέλημα του Θεού . …
… Όποιος κάνει το θέλημα του
Θεού , είναι ευχαριστημένος με όλα , έστω
κι αν είναι φτωχός και ίσως ασθενής και
πάσχει , γιατί τον ευφραίνει η χάρη του
Θεού . Όποιος όμως δεν είναι ικανοποιημένος
με την μοίρα του και γογγύζει για την
αρρώστια του ή εναντίον εκείνου που τον
προσέβαλε , αυτός να ξέρει πως κατέχεται
από υπερήφανο πνεύμα και έχασε την
ευγνωμοσύνη για τον Θεό . Αλλ ‘ ακόμα
και σε μια τέτοια περίπτωση μη στενοχωριέσαι
, αλλά ζήτησε μ ‘ επιμονή από τον Κύριο
πνεύμα ταπεινό .
Κι όταν έλθει σ ‘ εσέ το ταπεινό
Πνεύμα του Θεού που αναζητάς , τότε θα
Τον αγαπήσεις και θα έχεις βρει ανάπαυση
, παρ ‘ όλες τις θλίψεις σου . Ψυχή που
απέκτησε την ταπείνωση θυμάται πάντα
τον Θεό και αναλογίζεται : «Ο Θεός με
έκτισε ΄ έπαθε για μένα ΄ συγχωρεί τις
αμαρτίες μου και με παρηγορεί ΄ με τρέφει
και φροντίζει για μένα . Γιατί λοιπόν
να μεριμνώ εγώ για τον εαυτό μου ή τι
έχω να φοβηθώ , έστω κι αν με απειλή ο
θάνατος» . …
… Κάθε ψυχή που ταράζεται από
οποιαδήποτε αιτία πρέπει να καταφεύγει
στον Κύριο και ο Κύριος θα την καθοδηγήσει
. Αυτό όμως γίνεται κυρίως σε καιρό
συμφοράς και απροσδόκητου συγχύσεως –
κανονικά πρέπει να ρωτάμε τον πνευματικό
, γιατί αυτό είναι ταπεινότερο . …
Και όλα , όλα δίνουν τότε αγάπη
στην καρδιά , διότι όλα είναι του Θεού.
Ο Κύριος νουθετεί με το έλεος Του τον
άνθρωπο , για να δέχεται μ” ευγνωμοσύνη
τις θλίψεις . Ποτέ σ ‘ όλη μου τη ζωή , ούτε
μια φορά δεν εγόγγυσα για τις θλίψεις
, αλλά τα δεχόμουν όλα σαν φάρμακο από
τα χέρια του Θεού και πάντα Τον ευχαριστούσα
και γι ‘ αυτό ο Κύριος μου έδωσε να
υπομένω ελαφρά τον αγαθό ζυγό Του . Όλοι
οι κάτοικοι της γης υφίστανται αναπόφευκτα
θλίψεις . Και παρόλο που δεν είναι μεγάλες
οι θλίψεις που παραχωρεί ο Κύριος , όμως
φαίνονται στους ανθρώπους αφόρητες και
συντριπτικές . Κι αυτό γίνεται , διότι
οι άνθρωποι δεν θέλουν να ταπεινωθούν
ενώπιον του Θεού και να παραδοθούν στο
θέλημά Του .
Όσοι όμως άφησαν τον εαυτό τους
στο θέλημα του Θεού , αυτούς τους καθοδηγεί
ο Ίδιος ο Κύριος με τη χάρη Του και
υπομένουν με ανδρεία τα πάντα για χάρη
του Θεού , τον Οποίο αγάπησαν και με τον
Οποίο θα δοξάζονται αιώνια . Όταν η
Παναγία βρισκόταν κοντά στον Σταυρό ,
η θλίψη Της ήταν ακατάληπτα μεγάλη ,
επειδή Αυτή αγαπούσε τον Υιό της
περισσότερο απ ‘ ότι μπορεί κανείς να
φαντασθεί .
Κι εμείς ξέρομε πως όσο μεγαλύτερη
είναι η αγάπη , τόσο μεγαλύτερη είναι
και η λύπη . Κατά την ανθρώπινη φύση η
Θεοτόκος δεν θα μπορούσε με κανένα τρόπο
να μην υποκύψει στις θλίψεις Της ΄
παραδόθηκε όμως στο θέλημα του Θεού και
το Άγιο Πνεύμα Την ενίσχυσε ν ‘ αντέξει
στον πόνο της . Μετά την Ανάληψη του
Κυρίου η Παναγία έγινε η μεγάλη παρηγοριά
στις θλίψεις για όλο τον λαό του Θεού .
Ο Κύριος έδωσε επί γης το Άγιο
Πνεύμα και όσοι Το έλαβαν αισθάνονται
τον παράδεισο μέσα τους . Ίσως πεις :
Γιατί λοιπόν δεν έχω κι εγώ μια τέτοια
χάρη ; Διότι συ δεν παραδόθηκες στο
θέλημα του Θεού , αλλά ζεις κατά δικό
σου θέλημα . Παρατηρήστε εκείνον που
αγαπά το θέλημά του . Αυτός δεν έχει ποτέ
ειρήνη στην ψυχή και δεν ευχαριστιέται
με τίποτε ΄ γι ‘ αυτόν όλα γίνονται όπως
δεν έπρεπε . Όποιος όμως δόθηκε ολοκληρωτικά
στο θέλημα του Θεού , έχει την καθαρή
προσευχή και η ψυχή του αγαπά τον Κύριο.
«Ο Αγιος Σιλουανός
ο Αθωνίτης», γ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), σ.
408-417
Εκείνο
τον καιρό, κάποιος νομοδιδάσκαλος
πλησίασε τον Ιησού και, για να τον φέρει
σε δύσκολη θέση, του είπε: «Διδάσκαλε,
ποια είναι η πιο μεγάλη εντολή στο νόμο;»
Αυτός του απάντησε: «Ν’ αγαπάς τον Κύριο
τον Θεό σου μ’ όλη την καρδία σου, μ’
όλη την ψυχή σου και μ’ όλο το νου σου.
Αυτή είναι η πρώτη και η πιο μεγάλη
εντολή. Δεύτερη, εξίσου σπουδαία μ’
αυτήν: ν’ αγαπάς τον πλησίον σου όπως
τον εαυτό σου. Σ’ αυτές τις δύο εντολές
συνοψίζονται όλος ο νόμος και οι
προφήτες». Εκεί που ήταν συγκεντρωμένοι
οι Φαρισαίοι, τους ρώτησε ο Ιησούς: «Τι
νομίζετε για το Μεσσία; Ποιανού απόγονος
είναι;» «Του Δαβίδ», του απαντούν. Τους
λέει: «Πως τότε ο Δαβίδ, οδηγημένος από
το Πνεύμα, τον ονομάζει «Κύριο»; Λέει:
Ο Κύριος είπε στον Κύριό μου: κάθισε στα
δεξιά μου ώσπου να υποτάξω τους εχθρούς
σου κάτω από τα πόδια σου. Αν, λοιπόν, ο
Δαβίδ τον ονομάζει «Κύριο», πως είναι
απόγονός του;» Κανένας δεν μπορούσε να
του απαντήσει, ούτε τολμούσε πια κανείς
από κείνη τη μέρα να του θέσει ερωτήματα.
Επικειμένης
της επισκέψεως του οικουμενιστή
Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου
στη Χίο, συντάσσονται αυτές οι γραμμές
των οποίων η δημοσίευσή θα συμπέσει με
την άφιξή του, την 11η Σεπτ. 2015. Με την
ευκαιρία τούτη επιθυμώ να φέρω εις γνώση
των αναγνωστών ή να ανασύρω στη μνήμη
των, κάποια γεγονότα από το παρελθόν,
που δεν είναι ικανός ο χρόνος να σκιάσει.
Αναμφιβόλως η
επίσκεψίς του, αποτελεί ιστορικό και
μόνον γεγονός, επ” ουδενί όμως θρησκευτικό.
Κλήρος και λαός θα υποδεχθεί αυτόν όπως
προγραμματίζεται από την Μητρόπολη
Χίου μετά πάσης Τιμής ως τον Προκαθήμενο
πασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών, ως τον
κατέχοντα το ύπατο θρησκευτικό αξίωμα
και τον θεσμό τον οποίον εκπροσωπεί,
αλλά και ως τον συνεχιστή της σκλαβωμένης
Εκκλησίας του Γένους μας εις την
Κωνσταντινούπολη, την Βασιλεύουσα των
καρδιών μας, παρ” όλα τα σοβαρότατα και
επαναλαμβανόμενα δυστυχώς ατοπήματά
του, εις βάρος του Σώματος της Ορθοδόξου
Αγίας μας Εκκλησίας, όπως ο διάλογος
μετά των αιρετικών παπικών, τα συλλείτουργα
και οι συμπροσευχές με αυτούς (αφού η
αίρεσις του παπισμού ούτε καν θρησκεία
είναι, επειδή δεν γίνεται παραδεκτό το
Άγιο και ζωοποιό Πνεύμα από εκείνους).
Και όχι μόνον,
ο προκαθήμενος έχει μακράν «ιστορία»
πολύ πέρα από τις επαφές με τους παπικούς:
1. Kοινή
Ορθοδοξομουσουλμανική εμφάνισίς του
στην Ατλάντα της Τζώρτζια ΗΠΑ στις 29
Οκτωβρίου 2009 με προσφορά από τον κ.
Βαρθολομαίο του Κορανίου προς τον
πρόεδρο της Coca Cola, αποκαλώντας ο κ.
Βαρθολομαίος το Κοράνι Άγιο Βιβλίο
(!!!)
(Αλήθεια
συμβαδίζει η Ορθοδοξία με την Ορθοπραξία
του;;;)
2. Kοινή
Ορθοδοξοεβραϊκή εμφάνισή του σε Συναγωγή
της Νέας Υόρκης την 28η Οκτωβρίου 2009,
αποκαλώντας την συναγωγή Ευλογημένη
(!!!) ενώ συνεχίζοντας επί λέξει ανέφερε:
Έχουμε κοινό παρελθόν που μας ενώνει
όπως τα θρησκευτικά βιβλία που
μοιραζόμαστε, όπως οι Πατριάρχες και
οι προφήτες. (Και τότε εμείς οι Ορθόδοξοι
τι την θέλουμε την Κενή Διαθήκη; αφού
κατά τον Πατριάρχη καλή είναι και η
Παλαιά που μας «ενώνει»;)
Κατά τον Άγιο
Ιωάννη τον Χρυσόστομο [Λόγος Β” §γ”] :
«δεν τρομάζεις με το να έρχεσαι και να
κοινωνείς από την Αγία τράπεζα και να
παίρνεις μέρος στην κοινωνία του Τιμίου
αίματος εσύ που επικοινώνησες μ”
εκείνους πού έχυσαν το αίμα του Χριστού;
Δεν ανατριχιάζεις; δε φοβάσαι που έκανες
τέτοιες παρανομίες;
Και τι λέγει ο
65ος Αποστολικός Κανόνας της Εκκλησίας
μας;
«Εί τις κληρικός,
ή λαϊκός εισέλθοι εις συναγωγήν Ιουδαίων,
ή αιρετικών προσεύξασθαι, ο μεν
καθαιρείσθω, ο δε αφοριζέσθω».
«Αν ένας κληρικός
(ιερωμένος) ή λαϊκός (απλός πιστός)
εισέλθει σε συναγωγή Ιουδαίων, ή
προσευχηθεί με αιρετικούς, ο μεν πρώτος
καθαιρείται, ο δε δεύτερος αφορίζεται».
3. Εις την Καμπέρα
της Αυστραλίας το 1991, σε Γροιλανδία 2007
και Ασσίζη της Ιταλίας 2011 εις πανθρησκειακάς
συμπροσευχάς του με τον Πάπα, Προτεστάντες,
Μονοφυσίτες, Ιουδαίους Ραββίνους,
Ισλαμιστές, Θιβετιανούς Μοναχούς, Μάγους
ακόμη και Ινδιάνους, Βουδιστές,
Ειδωλολάτρες, Παγανιστές και Σατανιστές.
(!!!) Εις δε την Γροιλανδία η συμπροσευχή
εγένετο εμπρός σε μια κρυστάλλινη
σφαίρα, στο ειδώλιο της Γαίας, στο
υπέρτατο Όν της ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ (!!!)
(Λησμόνησε τον όντως, Μόνον Έναν Τριαδικό
Θεό. Πατέρα, Υιόν και το Άγιον Πνεύμα.)
Τοιουτοτρόπως,
κατ” επέκτασιν και ένεκα της παγίας
τακτικής του, ο κ. Βαρθολομαίος, ο επιφανής
Πατριάρχης της παγκοσμιοποιήσεως,
κατέστη φίλος των αιρετικών και εχθρός
των Ορθοδόξων και όλων όσων Τιμίως τον
ήλεγξαν ως παραβάτην του Ορθοδόξου
δόγματος διά τα οικουμενιστικά έκτροπα
εις τα οποία μετά μεγίστης σπουδής
επεδώθη. (διωκόμενοι Εσφιγμενίτες
Μοναχοί, αείμνηστος Θεολόγος Νικόλαος
Σωτηρόπουλος – επιβολή επαισχύντου
αφορισμού του μέχρις εσχάτων!!!).
Παρά ταύτα, τινές
ελλαδικές Μητροπόλεις του αποδίδουν
Τιμάς ως να είναι «Ευλογημένος ο Ερχόμενος
εν ονόματι Κυρίου», ανεπαίσχυντα
κωφεύουσες και σιωπούσες!!! Όμως, εν τη
προσπαθεία τους αυτή, και καθ” υπερβολήν
του μέτρου, παραβαίνουν κατά πολύ τον
ψυχοσωτήριο προορισμό που ετάχθησαν
να υπηρετούν, τον οποίο και λίαν
προκλητικώς επικαλούνται (!!!) ευκαίρως
και ακαίρως, περιοριζόμεναι κατ” ουσίαν,
αποκλειστικώς εις τα γηϊνα, τα πρόσκαιρα
και τα φθαρτά και τα ματαιόδοξα.
Όμως ο κ.
Βαρθολομαίος είναι μόνον ενάντιος του
πνεύματος της Ορθοδοξίας – Ορθοπραξίας;
Όχι δυστυχώς. Κατέστη ενάντιος και του
πνεύματος της Εθνικής Παλιγγενεσίας
του 1821, το οποίον εορτάζομε και Τιμούμε
εκάστην 25η Μαρτίου. Ιδού τι είπε: «Δυστυχώς
οι δύο λαοί διέκοψαν την υπέροχη συμβίωση
των 400 χρόνων όταν ξεσηκώθηκαν κάτι
ξεβράκωτοι το 1821 και δημιούργησαν τις
γνωστές προστριβές». Η είδηση κατεγράφη
από τις εφημερίδες «Αυριανή» της 26ης
Οκτωβρίου 1991 και «Ελεύθερη Ώρα» της
30ης Οκτωβρίου 1991. Με απλές κουβέντες
λοιπόν διεκήρυξε ότι οι ξεβράκωτοι
ήρωες και απελευθερωτές πρόγονοί μας,
χάλασαν την «ωραία σχέση» που είχαμε
με τους Τούρκους.
Αυτά τα ολίγα
θεωρώ ότι αρκούν και έκαστος συμπολίτης
μας, ας πράξει κατά την καρδία του.