Ο
Όσιος Θεοδόσιος, ο Κοινοβιάρχης, γεννήθηκε
το 423 ή 424 μ. Χ. σ’ ένα χωριό της Καππαδοκίας,
το οποίον ονομαζότανε Μογαρισσός. Οι
γονείς του ήτανε ευσεβείς χριστιανοί
και τον διαπαιδαγώγησαν με τον καλύτερο
τρόπο, στη χριστιανική πίστη, στη
χριστιανική αρετή και στην χριστιανική
ζωή. Ο πατέρας του ονομαζότανε Προαιρέσιος,
η δε μητέρα του Ευλογία. Από πολύ μικρός
υπηρετούσε ο Θεοδόσιος στον Ιερό Ναό
της πατρίδος του, σαν αναγνώστης. Εκεί
μέσα, στους ναούς και τα εξωκκλήσια
άρχισε να μεγαλώνει μέσα του μια έντονη
δίψα για ζωή χριστιανική. Ήθελε να ζήση
για την πίστη του Χριστού, σαν αθλητής.
Η απόφασης του να εγκαταλείψει τα
εγκόσμια ωρίμαζε όλο και πιο πολύ. Ήθελε
να γίνει ασκητής στην έρημο.
Στα
Ιεροσόλυμα
Το
451 μ. Χ. εγκαταλείπει ο Θεοδόσιος την
ιδιαιτέρα του πατρίδα, το χωριό του και
πηγαίνει στα Ιεροσόλυμα. Η επιθυμία του
είναι να δη τους Αγίους τόπους και να
προσκύνηση εκεί όπου χύθηκε το Αίμα του
Σωτήρος μας Χριστού. Όταν έφθασε ο
Θεοδόσιος στην Αντιόχεια της Συρίας,
έκανε ένα σταθμό. Ήθελε να δει εκεί και
να πάρει την ευλογία του Αγίου Συμεών
του Στυλίτου. Όταν έφτασε κοντά στον
άγιο εκείνο άνδρα, τον έπιασε ρίγος και
συγκίνηση. Ο Συμεών του μίλησε με τ’
όνομά του, σαν να τον γνώριζε! Έπειτα
ανέβηκε πάνω στον στύλο για να δει από
κοντά τον άγιο και να κουβεντιάσει μαζί
του. Εκεί άκουσε ο Θεοδόσιος λόγια,
γεμάτα σοφία και προφητική δύναμη.
Ευτυχισμένος και τονωμένος αποχαιρετάει
τον γέροντα Συμεών και προχωρεί για τα
Ιεροσόλυμα. Εκεί πάλι η καρδιά του
πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη για την
Μεγάλη θυσία του Χριστού. Ζει εσωτερικά
το Θείο Δράμα και η πίστης του μεγαλώνει
και δυναμώνει. Αρχίζει έπειτα να σκέφτεται
τους αγώνες και τις θυσίες, που χρειάζονται
άθλησης της αρετής στην έρημο. Αποφασίζει,
λοιπόν, να προετοιμαστεί, για το στάδιο
της ασκήσεως. Και η πρώτη του σκέψης
είναι να ασκηθεί προηγουμένως κοντά σε
κάποιο γέροντα, δίπλα σε κάποιον πατέρα
ασκητή, για να μάθη ν’ αντιμετωπίζει
τις επιθέσεις των ασάρκων έχθρων, των
σκοτεινών δαιμόνων.
Κοντά
στο Λογγίνο
Πήγε
τότε ο Θεοδόσιος στον ξακουστό γέροντα
Λογγίνο. Κοντά στον Λογγίνο διδάχθηκε
πολλά ο Θεοδόσιος. Είδε τις νηστείες
του, τις προσευχές του, τις αρετές του
και τους αγώνες του εναντίον του πονηρού.
Διδάχτηκε την υπομονή, την υπακοή, την
καρτερία και την χαλιναγώγηση σε κάθε
τι το αμαρτωλό και ψυχοφθόρο. Έτσι πέρασε
αρκετός χρόνος. Ο Θεοδόσιος ήτανε πλέον
ένας καλογυμνασμένος στην άσκηση της
αρετής άνδρας. Έπρεπε τώρα ν’ αποσυρθεί
σε δικό του Ησυχαστήριο. Έπρεπε να
δοκιμάσει και μόνος του να παλέψει με
τον σατανά.... Αποχαιρέτησε, λοιπόν, με
συγκίνηση τον γέροντα ησυχαστή Λογγίνο
και πήγε σε δικό του οίκο ασκήσεως. Εκεί
έλαμψε η προσωπικότης του και έγινε
ξακουστό τ’ όνομά του. Τον λάμπρυνε η
αυστηρή ασκητική ζωή του και οι αδαμάντινες
αρετές του... Κόσμος πολύς άρχισε να
τρέχει εκεί κοντά του, για να τον ακούσει,
για να τον συμβουλευτεί, για να δει την
ασκητική μορφή του. Όταν όμως πύκνωσαν
πολύ οι επισκέπτες, ο Όσιος Θεοδόσιος,
αποφάσισε, ν’ απομακρυνθεί πιο πολύ
από τον κόσμο. Προχώρησε, λοιπόν, ψηλά
- ψηλά προς το όρος. Βαθειά προς την
έρημο. Πολλά χιλιόμετρα μακριά από την
Ιερουσαλήμ. Εκεί βρήκε μια σπηλιά, την
οποίαν χρησιμοποίησε για ησυχαστήριο.
Λέγεται πως σ’ εκείνη τη σπηλιά
διανυκτέρευσαν και οι τρεις Μάγοι, μετά
την προσκύνηση του Θείου Βρέφους. Εδώ
στο όρος αρχίζει ο Όσιος μια νέα περίοδο
πιο έντονης ασκητικής ζωής.
Η
θαυματουργική φανέρωσης του θελήματος
του Θεού
Με το πέρασμα των
χρόνων πολλοί νέοι φωτίζονται από την
Αγία ζωή του Θεοδοσίου και τρέχουν εκεί
κοντά του για να τον μιμηθούν στην άσκηση
της αρετής. Ο αριθμός των αδελφών, που
συγκεντρώνονται στο όρος, μεγάλωνε και
η πύκνωσης αυτή άρχισε να βάζει σε
σκέψεις τον Θεοδόσιο. Τι πρέπει τώρα να
κάνη; Ν’ αποσυρθεί σε νέο, δικό του
ησυχαστήριο ή να αναλάβει την μέριμνα
όλων των αδελφών, που συγκεντρώθηκαν
εκεί; Σκέπτεται: Ποίο άραγε είναι το
θέλημα του Θεού; Τότε, στην δύσκολη αυτή
ώρα της αμφιβολίας, ζητάει την βοήθεια
του Θεού. Παίρνει το θυμιατήρι του, βάζει
μέσα σβηστά κάρβουνα, προσθέτει και
λιβάνι και λέει στους αδελφούς του: -
Αδελφοί μου, θα ζητήσω σημείο από τον
Θεό, να μας φανερώσει δηλαδή ποιο είναι
το θέλημά Του. Να φτιάξουμε ή όχι
κοινόβιο; Θα προχωρήσουμε γι αυτό
προσευχόμενοι μέσα στην έρημο. Και αν
τα κάρβουνα στο θυμιατήρι μου ανάψουν
μόνα τους, εκεί μέσα σ’ εκείνο το σημείο,
που θα συμβεί αυτό, θα κτίσουμε το
Μοναστήρι όπου θα ζούμε χριστιανικά
όλοι μαζί. Εκεί θα ιδρύσουμε το Κοινόβιο.
Πήρε λοιπόν το θυμιατήρι ο Όσιος Θεοδόσιος
και ακολουθούμενος από τους άλλους
αδελφούς του, προχώρησε προς την έρημο,
προσευχόμενος. Έτσι με σιγή, με κατάνυξη
και προσευχή προχώρησαν πολύ. Πέρασαν
πολλά σημεία, τα οποία εφαίνοντο κατάλληλα
για Μοναστήρι, αλλά το θεϊκό σημάδι δεν
φαίνονταν. Φτάσανε μέχρι την έρημο
Κουτιλά και πέρασαν στην λίμνη της
Ασφαλίτιδος. Έπειτα σταμάτησε για λίγο
ο όσιος Θεοδόσιος και είπε στους αδελφούς,
ότι θα ακολουθούσανε τον δρόμο της
επιστροφής. Πίστεψε ο Όσιος για μια
στιγμή, ότι ίσως, δεν ήτανε θέλημα του
Θεού να κτιστεί το Μοναστήρι. Δεν
σταμάτησε όμως την πορεία, ούτε
ολιγοπίστησε. Με τον ίδιο ενθουσιασμό
και με την αυτή θερμή προσευχή συνέχισε
τον δρόμο της επιστροφής. Όταν φτάσανε
κοντά στο σπήλαιο, εκεί που ήτανε το
ησυχαστήριο του Οσίου, το θαύμα έγινε.
Τα σβησμένα κάρβουνα μέσα στο θυμιατήρι
άναψαν μόνα τους και απλώθηκε τότε το
άρωμα, η μοσχοβολώ του λιβανιού! Οι άλλοι
αδελφοί, μόλις είδανε το θαύμα, δοξάσανε
τον Θεό και η πίστη τους στερεώθηκε πιο
πολύ.
Το κτίσιμο του
Μοναστηριού
Το Μοναστήρι,
λοιπόν, δεν άργησε να κτιστεί. Πέσανε
όλοι με ζήλο στη δουλειά. Ανοίξανε
θεμέλια και κουβαλούσανε υλικά. Πολλά
πουγκιά πλουσίων άνοιξαν και δώσανε
δωρεές για την αγορά των υλικών.
Επικρατούσε χαρά ουράνιος και ενθουσιασμός.
Η δουλειά προχωρούσε και ο ουράνιος
Πατέρας ευλογούσε το έργο. Έτσι, εκεί
σ’ ένα ερημικό τόπο που βρίσκεται πέραν
της Νεκράς Θαλάσσης, κτίσθηκε μεγάλος
Ναός και Μοναστήρι. Το Μοναστήρι εκείνο,
με την πνοή τού Οσίου Θεοδοσίου τού
Κοινοβιάρχου, έγινε λιμάνι των πονεμένων
και των δυστυχισμένων. Δεν στέγαζε
μονάχα τούς άπορους και δεν χόρταινε
τούς νηστικούς με υλικά αγαθά, αλλά επί
πλέον τους τόνωνε, τους δυνάμωνε και
τούς προετοίμαζε ν’ αντιμετωπίσουν
την ζωή με χαρά και αισιοδοξία. Τους
έφερνε κοντά στο Θεό και στη σωτηρία.
Στο Μοναστήρι αυτό εφαρμοζόντανε οι
κανόνες της ζωής των Μοναχών. Το κοινόβιο
λειτουργούσε σύμφωνα με τις γραμμές
που χάραζε ο σεβάσμιος γέροντας Θεοδόσιος.
Αυτός ήτανε ο Αρχηγός του Κοινοβίου.
Γι’ αυτό και ονομάζεται Κοινοβιάρχης.
Το
Κοινόβιο
Επτακόσιοι
περίπου Μοναχοί συγκεντρώνονται στο
Κοινόβιο του Οσίου Θεοδοσίου. Για την
ακρίβεια 693 αναφέρονται αλλού οι μαθητές
του Αγίου εκείνου ανδρός. Όλοι αυτοί
ζουν στο Κοινόβιο, τελειώνουν θεάρεστα
την ζωή τους. Άλλοι απ’ αυτούς
αναδεικνύονται ηγούμενοι και άλλοι
επίσκοποι. Ανεβαίνουν στα εκκλησιαστικά
αξιώματα όχι με κίνητρα και επιδιώξεις.
Δεν χρησιμοποιούν πρόσωπα ισχυρά και
πλάγια μέσα. Τους ανεβάζει η λαμπρότης
τους, ο αδαμάντινος χαρακτήρας, η αρετή
τους. Η εκλογή τους δεν είναι ανθρώπινη
επιστράτευσης, αλλά θεία και ουράνια
κλήσης. Η φήμη του Οσίου Θεοδοσίου του
Κοινοβιάρχου και η υποδειγματική
οργάνωσης του Κοινοβίου διαδίδεται
παντού. Κόσμος πολύς τρέχει να ζήση και
να χαρεί εκεί -άλλοι για λίγο και άλλοι
για πάντα- την ζωή των αρνητών του
ψεύτικου κόσμου, την ατμόσφαιρα της
ηρωικής ασκήσεως των Μοναχών. Με πραότητα,
και καλοσύνη και γλυκύτητα φερότανε σε
όλους. Ο λόγος του έσταζε μέλι. Προσπαθούσε
να πείσει τον συνάνθρωπο του στην αλήθεια
φυσικά και χωρίς βιασύνη. Ωφελούσε,
επίσης αφάνταστα τους μαθητές τους με
περικοπές που ανέφερε από τις Γραφές
και με λόγια των Αγίων Πατέρων. Δεν έχανε
ποτέ ευκαιρία, που να μη πη ένα ρητό, μια
σοφία, ένα παράδειγμα απ’ όσα άκουσε,
έμαθε, η διάβασε. Του άρεσε πολύ να
περνάει τις ελάχιστες στιγμές της
ησυχίας του διαβάζοντας τις αστείρευτες
πηγές της γνώσεως, την Παλαιά και την
Καινή Διαθήκη.
Στύλος
Ορθοδοξίας
Αλλά
ενώ σε όλες του τις εκδηλώσεις ήτανε
ήρεμος, πράος, ταπεινός και ήσυχος ο
Θεοδόσιος, δεν συνέβαινε το ίδιο και
όταν επρόκειτο να κινδυνέψει η πίστης,
όταν σκοτεινές και σατανικές δυνάμεις
απειλούσαν την Ορθοδοξία. Τότε ο Άγιος
γέροντας θέριευε. Ύψωνε ανάστημα και
γινότανε σαν φωτιά και σαν μαχαίρι που
καίει, που κόβει κι αφανίζει τα ζιζάνια.
Σε τέτοιες περιπτώσεις ο Όσιος γίνεται
λιοντάρι, γίνεται παλληκάρι του Χριστού
και πολεμάει τους αιρετικούς. Δεν
εξετάζει τι είναι, πως λέγονται, ποια
δύναμη και ποια εξουσία έχουνε. Τα χρόνια
εκείνα επί αυτοκράτορα Κωνσταντινουπόλεως
- Αναστασίου (491-518), είχε ξεσπάσει σαν
θύελλα η αίρεσης των δυσσεβών Ευτυχούς,
Διοσκούρου και Σεβήρου. Ο αυτοκράτορας
Αναστάσιος ο Α΄ συμπαθούσε της αίρεση
αυτή των Μονοφυσιτών και προσπάθησε με
κάθε τρόπο να κλείσει τα στόματα των
Ορθοδόξων κληρικών και των αγωνιστών
Μοναχών και αργότερα διέταξε κλήρο και
λαό να υποταχθούν στον Μονοφυσιτισμό.
Αλλά ο Θεοδόσιος αναλαμβάνει αγώνα
γενικής εξεγέρσεως εναντίον των
αυτοκρατορικών ατοπημάτων. Ξεσηκώνει
όλα τα Μοναστήρια. Τρέχει σε πόλεις και
σε χωριά και μιλάει. Διαφωτίζει και
κατατοπίζει τους Χριστιανούς για την
σοβαρότητα της καταστάσεως. Ξεσηκώνει
τον Ορθόδοξο Λαό και τον προετοιμάζει
για σθεναρή άμυνα, για αντίδραση στα
σχέδια των αιρετικών. Τους προετοιμάζει
να αγωνιστούν, να πολεμήσουν το σκότος
των αιρέσεων, αψηφώντας τις απειλές και
τους κινδύνους.
Στην
εξορία
Ο
αυτοκράτορας μαθαίνει την δραστηριότητα
του Οσίου και την αντίσταση που οργανώνεται
εξ αιτίας εκείνου, στα αιρετικά σχέδιά
του. Μαθαίνει από τους ανθρώπους του ο
Αναστάσιος, ότι η κινητήρια δύναμις, ο
μοχλός της αντιστάσεως, ο ιθύνων νους
όλων των ενεργειών είναι ο Θεοδόσιος.
Γεμάτος, λοιπόν, θυμό ο αυτοκράτορας
και τυφλωμένος από εγωισμό, διατάζει
να εξοριστεί ο Όσιος. Οδηγείται τότε ο
Σεβάσμιος γέροντας μακριά από το Κοινόβιο
στην εξορία, ενώ εφαίνετο ότι μαύρα και
σκοτεινά σύννεφα απλωνόταν στον ολοκάθαρο
και φωτεινό ουρανό της Ορθοδοξίας. Αλλά
ο Θεός δεν άφησε για πολύ τον κίνδυνο
να περικυκλώσει την Ορθοδοξία. Αφαίρεσε
την ζωή του αιρετικού αυτοκράτορα
Αναστασίου. Ύστερα απ’ αυτό η ταραχή
στην Εκκλησία κόπασε και τα σκάνδαλα
ησυχάσανε. Τότε απομακρύνθηκαν οι
αιρετικοί αρχιερείς, από τους θρόνους
τους και όλοι οι εξόριστοι αρχιερείς,
όλοι οι υπερασπιστώ της Ορθοδοξίας,
πήραν τις θέσεις τους. Έτσι μετά το
θάνατο του αυτοκράτορα Αναστασίου
διακόπτεται και η εξορία του Οσίου
Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου, ο οποίος
θριαμβευτής πλέον, επιστρέφει κοντά
στους αδελφούς του, στο Κοινόβιο. Ο Θεός,
για να αμείψει την πίστη και την ταπείνωση
του Οσίου Θεοδοσίου, του έδωσε την δύναμη
να κάνη θαύματα. Και πολλά θαύματα έκανε
ο Άγιος.
Το
αιρετικό Μοναστήρι
Κάποτε
πήγαινε ο Όσιος σ’ ένα χωριό Βόστρα
ονομαζόμενο για να επισκεφτεί εκεί ένα
κοινόβιο. Ο Ηγούμενος του Κοινοβίου
εκείνου ήτανε ενάρετος φίλος του, ονόματι
Ιουλιανός. Καθώς, λοιπόν, προχωρούσε
προς τα εκεί, πέρασε δίπλα από ένα άλλο
μοναστήρι, του οποίου οι μοναχοί
ακολουθούσανε την αίρεση των Μονοφυσιτών.
Οι Καλόγεροι εκείνοι μόλις τον είδανε
συγκεντρώθηκαν κι άρχισαν να τον
κοροϊδεύουν. Συγχρόνως δε και μια
αδιάντροπη γυναίκα τον έβριζε και τον
ονόμαζε πλάνο, ψεύτη κ.λ.π. Τότε ο άγιος
γέροντας καταράστηκε το Μοναστήρι
εκείνο και είπε να μη μείνει ούτε λιθάρι
εκεί... Και ο λόγος του εισακούστηκε. Η
μεν γυναίκα εκείνη βρήκε τρομερό θάνατο,
το δε Μοναστήρι το κατέστρεψαν μια νύχτα
οι Αγαρηνοί, αφού πήρανε μαζί τους
σκλάβους τους αιρετικούς Μοναχούς!
Το
τέλος του Οσίου
Τα
χρόνια όμως πέρασαν. Το στερημένο και
βασανισμένο κορμί του Αγίου, που πέρασε
τόσες αγρυπνίες, νηστείες και κακουχίες,
λύγισε. Μέσα στα βαθειά γεράματα τον βρίσκει και μια μεγάλη αρρώστια. Είναι
η τελευταία δοκιμασία του Θεού. Η αρρώστια
αυτή τον κρατάει ένα ολόκληρο χρόνο στο
κρεβάτι. Βασανίζεται ο Όσιος με πόνους
φοβερούς. Το σώμα του γίνεται πλέον σαν
σκελετός. Ο υπέροχος όμως αθλητής της
ερήμου δεν βαρυγγομάει. Αντιθέτως
δοξάζει τον Θεό και προσεύχεται. Αλλά
και άρρωστος συνεχώς δίδασκε τους
Μοναχούς. Τους καθοδηγούσε και τους
έλεγε πως να πολεμούν τους πειρασμούς
και να μη τα χάνουν στους κινδύνους,
στους πόνους και τις θλίψεις. Τρεις
μέρες προτού κοιμηθεί, ο Όσιος κάλεσε
τρεις επισκόπους από τους οποίους
εζήτησε συγχώρηση. Έπειτα τους ασπάστηκε,
ενώ εκείνοι έκλαιγαν, διότι πίστευαν
πως η απώλεια του, ο θάνατος του ήτανε
μεγάλη ζημία Περίμενε έπειτα με ψυχραιμία
τον θάνατο. Μέχρι την τελευταία στιγμή
προσευχότανε ο Όσιος. Και όταν ο Θεός
θέλησε, σταύρωσε τα χέρια του και η αγία
του ψυχή ανέβηκε ολόλευκη στους ουρανούς.
Στις 11 Ιανουαρίου του 529 τελείωσε η
επίγεια ζωή του μεγάλου Οσίου Θεοδοσίου.
Λύπη τότε απλώθηκε σ’ όλο το Κοινόβιο
για την απώλεια του Κοινοβιάρχου. Η
είδησης διαδόθηκε σαν αστραπή από
Μοναστήρι σε Μοναστήρι και από χωριό
σε χωριό. Το γεγονός αυτό έγινε μαθευτό
και στα Ιεροσόλυμα. Πλήθος κληρικών,
μοναχών και λαός πολύς έτρεξαν στο
Κοινόβιο, για να βρεθούν στην κηδεία
του Αγίου ανδρός. Και όταν είχαν πλέον
συγκεντρωθεί όλοι, ιερείς, ηγούμενοι,
αρχιερείς και μέγα πλήθος κόσμου και
ψάλλανε τη νεκρώσιμη ακολουθία, βρίσκανε
μεγάλη δυσκολία στον ενταφιασμό. Κι
αυτό συνέβαινε, διότι όλο το αναρίθμητο
πλήθος ήθελε ν’ ασπασθεί τον Άγιο! Ήθελε
να τον δει και να τον αγγίξει.
Ο
δαιμονισμένος
Μέσα
στο πλήθος προβάλλει κι’ ένας
δαιμονισμένος, που κλαίει και οδύρεται.
Πλησιάζει το λείψανο του Οσίου και
χτυπάει τα χέρια του απελπισμένος.
Αλλοίμονο μου, λέει. Όσο ζούσες εσύ, άγιε
Γέροντα, είχα ελπίδα να γίνω καλά. Όσες
φορές ερχόμουνα εδώ και σ’ έβλεπα μ’
ανακούφιζε η ελπίδα. Τώρα τι να κάνω ο
ταλαίπωρος. Είναι καλύτερα να ταφώ μαζί
σου, άγιε, ζωντανός παρά να με βασανίζει
ο τρισκατάρατος... Κι ενώ έλεγε αυτά
αγγίζοντας το λείψανο του Οσίου, το
κορμί του σείστηκε, έπεσε κάτω και
κυλίστηκε με σπασμούς. Ο Όσιος με τη
δύναμη του Θεού -και με το λείψανο του
τώρα- έκανε το θαύμα του. Ύστερα από τους
σπασμούς το δαιμόνιο, με τη βοήθεια του
Αγίου, εγκατέλειψε τον δαιμονισμένο.
Εκείνος σηκώθηκε κατόπιν υγιής και
γαλήνιος κι’ ευχαρίστησε τον Όσιο
δοξάζοντας τον Θεό, που δίνει τέτοια
δύναμη στου αγίους Του... Έπειτα έγινε
η ταφή του Αγίου. Ήτανε τότε 105 ετών.
Μάρτυρες ενός θαυμαστού
γεγονότος έγιναν οι Πατέρες της Σκήτης
των Καυσοκαλυβίων του Αγίου Όρους, με
μοναχό που βρέθηκε νεκρός ένα μήνα μετά
την κοίμησή του. Αποκλειστικές πληροφορίες της
Romfea.gr αναφέρουν ότι πρόκειται για τον
74χρονο Μοναχό Στέφανο που ζούσε στο
Κελλί των Τριών Ιεραρχών στα Καυσοκαλύβια
για περίπου 40 χρόνια. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι
ο μοναχός δεν είχε κοινωνία με
τους πατέρες της Σκήτης, ενώ πολλοί
λέγανε ότι ήταν σε πλάνη και δεν
είχε κανείς επαφή μαζί του. Τον τελευταίο καιρό ο μοναχός
Στέφανος δεν είχε δώσει κανένα σημείο
ζωής, που είχε ως αποτέλεσμα να
κοιμηθή και να παραμείνει νεκρός στο
κελί του 1 με 1,5 μήνα. Αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν
στην Romfea.gr ότι οι πατέρες που τον βρήκαν
νεκρό έκαναν λόγω για μεγάλο θαύμα, αφού
μετά από ένα μήνα ο μοναχός ήταν σχεδόν
άφθαρτος, εύκαμπτος και δεν είχε την
παραμικρή μυρωδιά. Οι πατέρες που βρήκαν τον μοναχό
Στέφανο προβληματίστηκαν στο πως κρίνει
τελικά ο Θεός τον κόσμο. Να αναφερθεί ότι η Ιερά Μεγίστη
Λαύρα παρόλο που ο μοναχός Στέφανος
δεν είχε κοινωνία με την Σκήτη,
έδωσε εντολή να γίνει η κηδεία του και
να ταφεί ως κανονικός μοναχός της Σκήτης. Καυσοκαλυβίτης Μοναχός μιλώντας
στην Romfea.gr μεταξύ άλλων ανέφερε: "Ο
μοναχός Στέφανος ζούσε την απόλυτη
πτωχεία αφού δεν είχε κρεβάτι στο κελλί
του, κοιμόταν πάνω σε ένα ξύλο, ενώ δεν
είχε ούτε σεντόνια και κουβέρτες." Τελικά όπως είπε και ο Κύριος
"Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε".....
Νεότερη ενημέρωση: Τα
γνωστά ιστολόγια που εκμεταλλεύονται
το όνομα του Αγίου Όρους, έσπευσαν να
διαψεύσουν την είδηση για τα περί
αφθαρσίας του σκηνώματος του μοναχού
Στεφάνου! Εμείς δεν είμαστε Ιατροδικαστές
για να ξέρουμε το πόσο σε αφθαρσία ήταν
ο μακαριστός γέροντας, όμως εκείνοι που
προσπαθούν να διαψεύσουν την είδηση το
κάνουν επειδή ο μοναχός Στέφανος ήταν
ζηλωτής και δεν θέλουν να εκτεθούν. Προς ενημέρωση όμως των
αναγνωστών θέτουμε σε εκείνους που
προτρέχουν να διαψεύσουν τα εξής
ερωτήματα: Αφού ο εν λόγω μοναχός
ήταν ζηλωτής γιατί μνημόνευσαν το όνομά
του στην αγρυπνία; Επίσης γιατί ο μοναχός
Στέφανος τελικά ετάφη κανονικά; Επειδή ως Romfea.gr γνωρίζουμε
πολύ καλά το παρασκήνιο, ας προσέχουν
μερικοί τι λένε και τι γράφουν γιατί
πολύ απλά γίνονται γραφικοί.
Την Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα
το ιερό Ευαγγέλιο μας παρουσιάζει όλες
εκείνες τις συγκλονιστικές στιγμές του
διωγμού του θείου Βρέφους από τον Ηρώδη.
Όταν αναχώρησαν οι Μάγοι, λέει ο ιερός
ευαγγελιστής Ματθαίος, άγγελος Κυρίου
εμφανίστηκε στον Ιωσήφ, σε όνειρο, και
του είπε: Σήκω και πάρε το Βρέφος και
την Παναγία Μητέρα του και φύγε στην
Αίγυπτο. Μείνε εκεί μέχρι να σου πω,
διότι ο Ηρώδης θέλει να σκοτώσει το
παιδί. Κι ο Ιωσήφ πήρε αμέσως μες στη
νύχτα το θείο Βρέφος και την Θεοτόκο κι
αναχώρησε για την Αίγυπτο. Όταν όμως ο Ηρώδης κατάλαβε
ότι οι Μάγοι τον εξαπάτησαν, θύμωσε
πολύ. Κι έστειλε στρατιώτες οι οποίοι
σκότωσαν όλα τα παιδιά που ήταν στη
Βηθλεέμ και σ’ όλα τα περίχωρα και
σύνορά της από δύο ετών και κάτω σύμφωνα
με το χρόνο που υπολόγισε από τα λόγια
των Μάγων. Τότε πραγματοποιήθηκε πλήρως
εκείνο που προανήγγειλε ο προφήτης
Ιερεμίας: Φωνή σπαρακτική ακούστηκε
στο χωριό Ραμά, θρήνος και κλάματα και
οδυρμός πολύς. Η σύζυγος του Ιακώβ Ραχήλ,
που ήταν εκεί θαμμένη, κλαίει τα παιδιά
της, και δεν ήθελε με κανένα τρόπο να
παρηγορηθεί, διότι τα αθώα αυτά παιδιά
δεν υπάρχουν πλέον στη ζωή. Πλήθος νηπίων είχε σφαγιασθεί.
Και ο Ηρώδης ασφαλώς θα ησύχασε. Θα
νόμιζε ότι θανάτωσε τον τεχθέντα βασιλέα.
Άλλωστε όλα τα είχε οργανώσει τόσο καλά,
όπως νόμιζε. Έκανε τα πάντα για να
σκοτώσει τον βασιλιά που γεννήθηκε.
Οργάνωσε προσεκτικά το φονικό του
σχέδιο, πήρε πληροφορίες, υπολόγισε την
ηλικία του παιδιού, έστειλε στρατεύματα,
εξολόθρευσε όλα τα βρέφη της περιοχής.
Τι κατάφερε όμως τελικά; Απολύτως τίποτε!
Όλες οι δυνάμεις του κακού έπεσαν
εναντίον του Κυρίου και δεν κατόρθωσαν
τίποτε. Διότι στην κρίσιμη ώρα μίλησε
ο ουρανός, επενέβη ο Θεός και ο Ιησούς
σώθηκε. Έφυγε για την Αίγυπτο. Τι έχει να πει σε μας αυτό το
γεγονός; Ότι η εξέλιξη των πραγμάτων
στην πορεία της ζωής μας βρίσκεται στα
χέρια του Θεού. Και ότι ακόμη κι αν όλη
η μανία των οργάνων του σκότους πέσει
επάνω μας, δεν μπορεί να καταφέρει
εναντίον μας απολύτως τίποτε. Διότι μας
προστατεύει ο Κύριος, εφόσον κι εμείς
βρισκόμαστε κοντά Του. Ενδιαφέρεται
κάθε στιγμή για μας. Δεν αδιαφορεί, όταν
βρισκόμαστε σε δυσκολίες και κινδύνους.
Είναι κοντά μας στις αγωνίες και στις
δυσκολίες μας, μας δίνει θάρρος και
δύναμη. Και στην κατάλληλη στιγμή
επεμβαίνει και μας λυτρώνει από πειρασμούς
και από πολλούς κινδύνους σωματικούς
και ψυχικούς. Στις δύσκολες λοιπόν
στιγμές που θα συναντήσουμε στη ζωή μας
να μην ξεχάσουμε ποτέ πως έχουμε βοηθό
τον παντοδύναμο Θεό.
Νικητής
Όταν λοιπόν πέθανε ο Ηρώδης,
άγγελος Κυρίου φάνηκε στον Ιωσήφ σε
όνειρο στην Αίγυπτο και του είπε: Σήκω
και πάρε το Παιδί και τη Μητέρα του και
πήγαινε με την ησυχία σου στην χώρα του
Ισραήλ. Διότι έχουν πεθάνει πλέον εκείνοι
που ζητούσαν τη ζωή του παιδιού. Και ο
Ιωσήφ σηκώθηκε, πήρε το Παιδί και τη
Μητέρα του και ήλθε στην Παλαιστίνη.
Αλλά όταν άκουσε ότι στην Ιουδαία
βασίλευε ο Αρχέλαος, αντί για τον πατέρα
του Ηρώδη, φοβήθηκε να πάει εκεί. Με
εντολή όμως που του έδωσε ο Θεός στο
όνειρό του, αναχώρησε στα μέρη της
Γαλιλαίας, όπου ήταν ηγεμόνας ο Ηρώδης
ο Αντίπας, που ήταν λιγότερο σκληρός
από τον αδελφό του Αρχέλαο. Κι αφού ήλθε
εκεί, κατοίκησε στην πόλη που λεγόταν
Ναζαρέτ. Για να πραγματοποιηθεί εκείνο
που ειπώθηκε από τους Προφήτες, ότι ο
Ιησούς θα ονομασθεί περιφρονητικά από
τους εχθρούς του Ναζωραίος. Ο Ναζωραίος λοιπόν νίκησε, και
ο διώκτης του Ηρώδης πέθανε. Και πώς
πέθανε; Με θάνατο φρικτό, όπως περιγράφει
η ιστορία. Πεθαίνουν λοιπόν κάποτε οι
διώκτες. Ο θάνατος δίνει τέλος στην
κακία τους. Οι διωγμοί τελειώνουν. Όσο
σκληροί κι αν είναι. Μέσα στην εκκλησιαστική
ιστορία αναφέρονται τόσοι και τόσοι
διωγμοί. Διωγμοί ύπουλοι και φοβεροί,
άμεσοι και έμμεσοι, με νόμους και
διατάγματα, με μαρτύρια και με θανατώσεις,
με εξευτελισμούς και περιθωριοποιήσεις.
Και οι διώκτες και οι διωγμοί μένουν
στην ιστορία ως αποτρόπαιες σελίδες
του δαιμονικού κόσμου των εχθρών του
Χριστού. Αυτός όμως που μένει νικητής
και θριαμβευτής της ιστορίας είναι ο
Κύριος Ιησούς Χριστός ο Ναζωραίος. Αυτός
εξέρχεται Νικητής. Θριαμβευτής. Διότι
δεν είναι ένας άνθρωπος που κινδυνεύει,
αλλά ο Θεός που σώζει. Είναι ο ρυθμιστής
της ζωής του κόσμου και της δικής μας.
Στα χέρια του είναι η ζωή μας, η ζωή των
λαών και των κρατών. Στα χέρια του
βρίσκεται η Εκκλησία του και ο λαός του.
Αυτός ανατρέπει τυράννους και καθεστώτα.
Αυτός συντρίβει κάθε υπερφίαλο διώκτη
που νομίζεις ότι μπορεί να σταθεί εμπόδιο
στο σχέδιό του. Μη φοβόμαστε λοιπόν σε
κάθε εποχή, σε κάθε διωγμό άμεσο ή έμμεσο,
φανερό ή κρυφό, κατά μέτωπον ή ύπουλο.
Ας μένουμε πάντοτε με τον νικητή, με τον
θριαμβευτή Ναζωραίο Κύριο. Η νίκη είναι
πάντα δική του.
Ένας αυτοκράτορας στην Άπω
Ανατολή, γερνούσε και καταλάβαινε ότι
έφτασε η ώρα να διαλέξει το διάδοχό
του. Αντί να διαλέξει έναν από τους
βοηθούς του ή έναν από τα παιδιά του,
αποφάσισε να κάνει κάτι διαφορετικό. Προσκάλεσε
μια μέρα πολλούς νέους του βασιλείου
του και τους είπε. "Έφτασε η ώρα μου
να παραιτηθώ και να διαλέξω τον επόμενο
αυτοκράτορα. Έχω αποφασίσει να διαλέξω
έναν από σας".
Οι νέοι ξαφνιάστηκαν! Αλλά ο
αυτοκράτορας συνέχισε. "Θα δώσω
σήμερα στον καθένα σας ένα σπόρο, έναν
πολύ ειδικό σπόρο. Θέλω να τον φυτέψετε,
να τον ποτίζετε και να ξαναρθείτε εδώ
μετά ένα χρόνο από σήμερα με ό,τι έχει
φυτρώσει απ' αυτόν τον ένα σπόρο. Εγώ
θα κρίνω τότε τα φυτά που θα φέρετε κι
αυτός, το φυτό του οποίου θα διαλέξω,
θα είναι ο επόμενος αυτοκράτορας!" .
Ένα αγόρι που λεγόταν Λίνγκ,
ήταν εκεί εκείνη την ημέρα και όπως
όλοι οι άλλοι, πήρε κι αυτός ένα σπόρο.
Πήγε σπίτι του και γεμάτος ενθουσιασμό
διηγήθηκε στη μητέρα του τι συνέβη. Η
μητέρα του τον βοήθησε να βρει μια
γλάστρα και χώμα κι αυτός φύτεψε το
σπόρο και τον πότισε προσεχτικά. Του
άρεσε να τον ποτίζει κάθε μέρα και να
παρακολουθεί να δει αν είχε φυτρώσει.
Υστερα από τρεις
εβδομάδες περίπου, μερικοί από τους
άλλους νέους, άρχισαν να μιλούν για τους
σπόρους τους και για τα φυτά που άρχισαν
να μεγαλώνουν. .
Ο Λίνγκ συνέχισε να παρακολουθεί
το σπόρο του, αλλά τίποτα δεν φύτρωσε
ποτέ. Πέρασαν τρεις εβδομάδες, τέσσερις
εβδομάδες, πέντε εβδομάδες κι ακόμα
τίποτα. Τώρα όλοι οι άλλοι μιλούσαν με
ενθουσιασμό για τα φυτά τους, ο Λίνγκ
όμως δεν είχε φυτό και αισθανόταν
αποτυχημένος. .
Πέρασαν έξι μήνες κι ακόμα δεν
φύτρωσε τίποτα στη γλάστρα του Λίνγκ.
Άρχισε να πιστεύει ότι είχε σκοτώσει
το σπόρο του. Όλοι οι άλλοι είχαν δέντρα
και ψηλά φυτά, αυτός όμως τίποτα. Όμως
ο Λίνγκ δεν έλεγε τίποτα στους φίλους
του. Απλά περίμενε να φυτρώσει ο σπόρος
του. .
Τελικά πέρασε
ένας χρόνος και όλοι οι νέοι του βασιλείου
έφεραν τα φυτά τους στον αυτοκράτορα
για επιθεώρηση. Ο Λίνγκ είπε στη μητέρα
του ότι δεν θα πήγαινε μια άδεια γλάστρα,
αλλά αυτή τον συμβούλεψε να πάει. Και
επειδή ήταν τίμιος με ό,τι συνέβη και
παρ' όλο που αισθανόταν αδιαθεσία στο
στομάχι, παραδέχτηκε ότι η μητέρα του
είχε δίκιο. Πήγε λοιπόν την άδεια γλάστρα
του στο παλάτι. Όταν έφτασε εκεί ο Λίνγκ
έμεινε κατάπληκτος από την ποικιλία
των φυτών που καλλιέργησαν οι άλλοι
νέοι. Ήταν όμορφα σε όλα τα σχήματα και
μεγέθη. Ο Λίνγκ ακούμπησε την άδεια
γλάστρα του στο πάτωμα και πολλοί από
τους άλλους άρχισαν να τον περιγελούν.
Μερικοί τον λυπήθηκαν και του είπαν.
"Δεν πειράζει, προσπάθησες για το
καλύτερο". .
Όταν έφτασε
ο αυτοκράτορας, εξέτασε την αίθουσα και
χαιρέτησε τους νέους. Ο Λίνγκ προσπάθησε
να κρυφτεί στο πίσω μέρος της αίθουσας.
"Τι μεγάλα φυτά, δέντρα και λουλούδια
καλλιεργήσατε", είπε ο αυτοκράτορας.
"Σήμερα ένας από σας θα εκλεγεί σαν
ο επόμενος αυτοκράτορας"!. Ξαφνικά
διέκρινε το Λίνγκ με την άδεια του
γλάστρα, στο πίσω μέρος της αίθουσας.
Διέταξε αμέσως τους φρουρούς του να τον
φέρουν μπροστά του. Ο Λίνγκ ήταν
κατατρομαγμένος. "Ο αυτοκράτορας
γνωρίζει ότι είμαι αποτυχημένος",
είπε. "Ίσως θα πρέπει να με σκοτώσει".
Όταν ο Λίνγκ ήλθε
μπροστά ο αυτοκράτορας τον ρώτησε πώς
λέγεται. "Λέγομαι Λίνγκ" απάντησε.
Οι υπόλοιποι άρχισαν να γελούν και να
τον κοροϊδεύουν. Ο αυτοκράτορας ζήτησε
να ηρεμήσουν όλοι. Κοίταξε τον Λίνγκ
και κατόπιν ανάγγειλε στο πλήθος, "Ιδού
ο νέος σας αυτοκράτορας! Το όνομά του
είναι Λίνγκ"!. Ο Λίνγκ δεν μπόρεσε να
το πιστέψει. Δεν μπόρεσε ούτε το σπόρο
του να κάνει να φυτρώσει! Πώς θα μπορούσε
να γίνει ο νέος αυτοκράτορας; .
Τότε ο αυτοκράτορας είπε, "Πριν
ένα χρόνο, σαν σήμερα, έδωσα στον καθένα
από σας εδώ ένα σπόρο. Σας είπα να πάρετε
το σπόρο, να τον φυτέψετε, να τον ποτίσετε
και να μου τον φέρετε πίσω σήμερα. Η
αλήθεια είναι ότι έδωσα σε όλους σας
βρασμένους σπόρους, που δεν θα φύτρωναν.
Όλοι σας, εκτός από τον Λίνγκ, μου έχετε
φέρει δέντρα και φυτά και λουλούδια.
Όταν ανακαλύψατε ότι οι σπόροι δεν θα
βλάσταιναν, αντικαταστήσατε το σπόρο
που σας έδωσα μ' έναν άλλο. Ο Λίνγκ ήταν
ο μόνος που είχε το θάρρος και την
εντιμότητα να μου φέρει μια γλάστρα
που είχε μέσα το δικό μου σπόρο. Γι' αυτό
είναι αυτός που θα γίνει ο νέος
αυτοκράτορας!.
Αν σπείρεις εντιμότητα,
θα θερίσεις εμπιστοσύνη.
Αν
σπείρεις καλοσύνη, θα θερίσεις φίλους.
Αν σπείρεις ταπεινοφροσύνη,
θα θερίσεις μεγαλείο.
Αν σπείρεις επιμονή, θα
θερίσεις νίκη.
Αν σπείρεις στοχασμό, θα
θερίσεις αρμονία.
Αν σπείρεις σκληρή δουλειά,
θα θερίσεις επιτυχία.
Αν σπείρεις συγχώρηση, θα
θερίσεις συμφιλίωση.
Αν
σπείρεις ειλικρίνεια, θα θερίσεις καλές
σχέσεις.
Αν σπείρεις υπομονή, θα θερίσεις
βελτίωση.
Αν
σπείρεις πίστη, θα θερίσεις θαύματα.
Αν σπείρεις ανεντιμότητα,
θα θερίσεις δυσπιστία.
Αν σπείρεις εγωισμό, θα
θερίσεις μοναξιά.
Αν
σπείρεις περηφάνια, θα θερίσεις
καταστροφή.
Αν σπείρεις ζήλια, θα θερίσεις
ταλαιπωρία.
Αν σπείρεις οκνηρία, θα θερίσεις
στασιμότητα.
Αν σπείρεις πικρία, θα
θερίσεις απομόνωση.
Αν σπείρεις πλεονεξία, θα
θερίσεις απώλεια.
Αν σπείρεις κακολογία, θα
θερίσεις εχθρούς.
Αν σπείρεις στενοχώριες,
θα θερίσεις ρυτίδες.
Αν σπείρεις αμαρτίες, θα
θερίσεις ενοχές.
Πρόσεχε, λοιπόν, τι σπέρνεις
τώρα. Αυτό θα καθορίσει τι θα θερίσεις
αύριο.