ΔΙΔΑΧΕΣ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑΣ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ

''Λέγουν χαρακτηριστικώς,ότι ένεργούν έτσι,διότι έπθυμοΰν νά εύρισκωνται έντός ‘Εκκλησίας,άφοΰ,όπως ισχυρίζονται,μόλις διακόψουν κοινωνίαν μέ τούς αιρετικούς προϊσταμένους των ή τούς κοινωνούντας μέ αύτούς,θά εΰρεθοΰν αμέσως έκτός Εκκλησίας.Όποια διαστροφή τής όρθοδόξου διδασκαλίας!Ένώ οί Iεροί Κανόνες καί ό σύνολος χορός τών όμολογητών Πατέρων χαρακτηρίζουν,ώς σωτηριώδη άντίδρασιν καί προστασίαν τής ‘Εκκλησίας τήν διακοπήν κοινωνίας μέ τούς αιρετικά κηρύσσοντας,αύτοί ισχυρίζονται τα ακριβώς άντίθετα!Έτσι όχι μόνον συμμαχούν πρός τήν αΐρεσιν καί τήν ένισχύουν διατηροΰντες τό ποίμνιόν τους άνύποπτο στό πλευρό τών κακοδόξων,άλλά καί υβρίζουν όλους τούς όμολογητάς πατέρας τού παρελθόντος,χαρακτηρίζοντας αύτούς,ώς έκτός ‘Εκκλησίας άγωνισθέντας,άφοΰ,ώς γνωστόν,έπραξαν τά ακριβώς αντίθετα ,πό ό,τι πράττουν αύτοί σήμερα.''

Αποτελεί αυταπόδεικτη άλήθεια γιά τόν πολιτικό χώρο,ότι κανείς δικτάτορας δέν θά μπορούσε νά σταθή χωρίς συνεργάτες.Τό ίδιο ακριβώς συμβαίνει καί στον εκκλησιαστικό χώρο.Κανείς αιρετικός δέν θά μπορούσε νά ευδοκίμηση, αν δέν είχε αύτούς πού θά επικροτούσαν, ή τουλάχιστον θά άνέχονταν σιωπηρός τήν αΐρεσίν του, θά κοινωνοΰσαν μαζί του καί θά τόν ακολουθούσαν.Καί γιά νά γίνουμε πιό συγκεκριμένοι. Άπό θεολόγους καί κληρικούς όλων τών μετώπων έχει χαρακτηρισθή ό Οικουμενισμός,ώς παναίρεσις.Ενώ ξεκίνησε δειλά μέ τό σύνθημα τής άγάπης, κατέληξε σήμερα νά διακηρύσση «γυμνή τή κεφαλή» ότι ή "Ορθοδοξία δέν είναι ή 'Εκκλησία, άλλα μαζι μέ τις λοιπές αιρέσεις, παπισμού καί προτεσταντισμού, συναποτελούν τήν ‘Εκκλησίαν!Καί τό κατόρθωσαν αύτό οι οίκουμενισταί πατριάρχαι,διότι είχαν βοηθούς καί συναντιλήπτορας στην άνίερη προσπάθεια τους εκατοντάδας επισκόπων και χιλιάδας ιερέων καί μοναχών, πού είτε έπικροτοΰσαν, είτε σιωπούσαν διά τήν προδοσία!

Έτσι ή αίρεσις τού Οίκουμενισμοΰ έχει δύο χαρακτηριστικά,πού δέν είχαν οί παλαιές αιρέσεις πρώτον, τήν καθολικήν κατά τής ‘Ορθοδόξου Εκκλησίας έπίθεσιν καί όχι μόνον έναντιον ένός δόγματος καί δεύτερον, τήν καθολικήν σχεδόν άποδοχήν τής αίρεσεως άπό τούς κορυφαίους κληρικούς καί θεολόγους τής Ορθοδοξίας, μέ έλαχίστας εξαιρέσεις στό χώρο τών ίερέων καί μοναχών.Σημειωτέον,ότι οί έξαιρέσεις αύτές αναφέρονται μόνο στό θεωρητικό πεδίον, δηλαδή στά λόγια καί τήν πέννα. χωρίς ούδεμίαν πρακτικήν έκφρασιν άντιστάσεως, όπως είναι ή διακοπή κοινωνίας μέ τήν αΐρεσιν κ.λ.π.Τό θλιβερώτερον,όμως έν προκειμένω είναι ή δικαιολογία πού προβάλλουν αύτοί οϊ ρασοφόροι παντός βαθμού προκειμένου νά υποστηρίξουν τήν θέσιν τους.Λέγουν χαρακτηριστικός,ότι ένεργούν έτσι,διότι έπθυμοΰν νά εύρισκωνται έντός ‘Εκκλησίας,άφοΰ,όπως ισχυρίζονται,μόλις διακόψουν κοινωνίαν μέ τούς αιρετικούς προϊσταμένους των ή τούς κοινωνούντας μέ αύτούς,θά εΰρεθοΰν αμέσως έκτός Εκκλησίας.Όποια διαστροφή τής όρθοδόξου διδασκαλίας!Ένώ οί Iεροί Κανόνες καί ό σύνολος χορός τών όμολογητών Πατέρων χαρακτηρίζουν,ώς σωτηριώδη άντίδρασιν καί προστασίαν τής ‘Εκκλησίας τήν διακοπήν κοινωνίας μέ τούς αιρετικά κηρύσσοντας, αύτοί ισχυρίζονται τα ακριβώς άντίθετα!Έτσι όχι μόνον συμμαχούν πρός τήν αΐρεσιν καί τήν ένισχύουν διατηροΰντες τό ποίμνιόν τους άνύποπτο στό πλευρό τών κακοδόξων, άλλά καί υβρίζουν όλους τούς όμολογητάς πατέρας τού παρελθόντος, χαρακτηρίζοντας αύτούς ώς έκτός ‘Εκκλησίας άγωνισθέντας ,άφοΰ ώς γνωστόν, έπραξαν τά ακριβώς αντίθετα άπό ότι πράττουν αύτοί σήμερα.

Σαφέστατη όπόδειξις τής υποκειμενικής καί άκρως άντορθοδόξου θέσεώς των είναι, ότι οΰδεμία μαρτυρία αναφέρουν πρός στηριγμόν τών λεγομένων των.Έλλειψει δέ πατερικών επιχειρημάτων δημιουργούν συνεχώς νέα έκ τού προχείρου, πρός παρηγοριάν τών οπαδών τους, διότι κάθε λίγο οί αιρετικοί οίκουμενισταί πού άκολουθούν, διά λόγων καί έργων τούς αχρηστεύουν τά παλαιά!..Γράφομεν τά ανωτέρω διότι προσφάτως έδημοσιεύθη στόν «‘Ορθόδοξον Τύπον» (12.3) άρθρον τού ήγουμένου τής Ί. Μονής Γρηγορίου ‘Αγίου Όρους,εις τό όποΐον,ένώ καταδικάζεται τό «οίκουμενιστικό παραλήρημα» τών ήμερόν μας , τονίζεται συγχρόνως ότι «έμείς μένουμε στήν Αγία μας ‘Εκκλησία,διότι πιστεύουμε,ότι μέσα άπό τήν Εκκλησία καί όχι έκτός αύτής ήμποροΰμε νά άγωνισθούμε».Ή άλήθεια όμως έν προκειμένω είναι ότι ή στάσις τους αυτή τούς τοποθετεί έκτός άγωνιζομένης κατά τής αίρεσεως 'Εκκλησίας καί συνεπώς μετά τής μερίδος τών αιρετικών πού κοινωνοΰν."Αν δέ ληφθή ύπ' όψιν,ότι οί Άγιορεΐται μνημονεύουν τον Βαρθολομαίο, τόν πρυτάνη τών οίκουμενιστών, τότε άντιλαμβάνεται κανείς τήν τραγικότητα τής άνωτέρω προτάσεως τού ήγουμένου, ό όποιος δυστυχώς, έκφράζει τό κοινό πιστεύω τών 'Αγιορειτών. (Έκτός βεβαίως τών ζηλωτών πατέρων).

Καί μόνον οί λόγοι τού Μ. 'Αθανασίου όπου προτρέπει τούς πιστούς νά προσεύχωνται στό ύπαιθρον προκειμένου νά μήν κοινωνήσουν μέ τούς Άρειανούς (ΒΕΠΕΣ, 33, 199), καί τών άγιων Χρυσοστόμου καί θεοδώρου τού Στουδίτου, πού τονίζουν:ότι εχθροί τού θεού δέν είναι μόνο οι αίρετικοί, άλλα καί οί κοινωνούντες μέ αύτούς, έστω καί άν θεωρητικός απορρίπτουν τήν αΐρεσιν (P.G. 99. 1164 Α),ανατρέπει εκ θεμελίων τό άνωτέρω άρθρον τού ήγουμένου.Τό τραγικόν είναι,ότι ό 'Αγιορείτης ηγούμενος στό τέλος του άρθρου του έπικαλεΐται τάς εύχάς «τών μέχρι θανάτου» άγωνισθέντων κατά τής αίρεσεως όμολογητών. Είναι όμως άποδεδειγμένον ιστορικώς,ότι άντίστασιν «μέχρι θανάτου» στήν αΐρεσιν έκαναν μόνον όσοι διέκοπτον κοινωνίαν πρός αύτήν,καί διά τούτο έξωρίζοντο ή έθανατούντο.Άντιθέτως ή διακονία τών «έντός έκκλησίας» δήθεν άγωνιζομένων εκφράζεται άριστα ύπό τού κατωτέρω λόγου τού Μ. Βασιλείου: «Ήμίν δέ πρός τώ φανερώ πολέμω τών αίρετικών έτι καί ό παρά τών δοκούντων όρθοδοξεΐν επαναστάς, πρός έσχατον άσθενείας τάς έκκλησίας κατήγαγεν» (έπ. 92).

ΣΗΜΕΙΩΣΗ.Ο μακαριστός π. Θεοδώρητος, κατά κόσμον Ιωάννης Μαύρος, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 17-11-1935. Σπούδασε Θεολογία και έλαβε το πτυχίο του στην Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1963. Διετέλεσε βοηθός του Καθηγητού Μάρκου Σιώτου, με προοπτική την Πανεπιστημιακή έδρα. Όμως την ίδια χρονιά εγκατέλειψε τα εγκόσμια και ακολούθησε την μοναχική οδό. Το 1968 έγινε υποτακτικός του Γέροντος Καλλινίκου του Αγιαννανίτου. Στη Σκήτη της Αγίας Άννης έλαβε και το Μέγα Αγγελικό σχήμα από τον Γέροντα Ευθύμιο, μετέπειτα Ηγούμενο της Ι. Μ. Εσφιγμένου. Παρών στην κουρά του ήταν και ο Γέροντας Χρυσόστομος Σπετσών. Το 1971 με την έκδοση του βιβλίου του "Διάλογοι της ερήμου περί Οικουμενισμού" αποτειχίζεται, μαζί με τον Γέροντά του Καλλίνικο, από τους έχοντας κοινωνίαν με τον Αθηναγόρα μνημονευτές και συντάσσεται με τους Ζηλωτές. Στα τέλη της δεκατίας του 1980 και μετά από τον διωγμό του από το Άγιον Όρος, λόγω των γραπτών του, ο νέος αυτός Κολλυβάς ακολουθούντας γνώριμους δρόμους, κατεβαίνει στην Πάρο, όπου το 1990 ιδρύει με τον Γέροντά του το Ησυχαστήριο του Ευαγγελισμού. Το 1986 είχε λάβει και την ιερωσύνη από τον Πρόεδρο της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς Επίσκοπο Βιτάλιο.Τέλεσε την τελευταία Θεία Λειτουργία την Πέμπτη 14/27-9-2007 της Τιμίας Υψώσεως του Σταυρού και σαν σήμερα Πέμπτη 21/9-4/10 το απόγευμα στις 8.30 παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού.
Αιωνία η μνήμη αυτού!(Ιστολόγιο Κρυφό Σχολειό).

Πηγή.Νέα Εποχή.Περιοδικό,Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ,Μάρτιος 1999.Τίτλος,επιμέλεια κειμένου,ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.  http://353agios.blogspot.gr/2014/11/blog-post_72.html

ΓΙΑΤΙ Η ΛΕΞΗ ΠΙΣΤΗ ΕΧΕΙ ΔΙΠΛΗ ΣΗΜΑΣΙΑ (Ἁγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)

“Καί ὅπως τό πλοῖο πού κλυδωνίζεται ἀπό τό φύσημα τῶν ἀνέμων καί καταποντίζεται ἀπό τά ἀγριεμένα κύματα ἡ ἄγκυρα πού ρίχνεται τό κρατάει ἀπό παντοῦ καί τό σταθεροποιεῖ στή μέση τοῦ πελάγους, ἔτσι ἀκριβῶς καί τό δικό μας νοῦ, ὅταν τόν κλυδωνίζουν οἱ λογισμοί πού ἐπιτίθενται ἀπ’ ἔξω, ἔρχεται ἡ πίστη καί μέ μεγαλύτερη ἀσφάλεια ἀπό τήν ἄγκυρα τόν σώζει ἀπό τό ναυάγιο καί σάν σέ γαλήνιο λιμάνι ὁδηγεῖ τό σκάφος μέ τή βεβαιότητα πού παρέχει στή συνείδηση.

Καί αὐτό πάλι φανερώνοντας ὁ Παῦλος ἔλεγε “διά τοῦτο ἔδωκεν ἀποστόλους ὁ θεός πρός καταρτισμόν τῶν ἁγίων, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ, ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι κλυδωνιζόμενοι καί περιφερόμενοι παντί ἀνέμῳ”

Βλέπεις τό κατόρθωμα τῆς πίστης, πού σάν κάποια ἄγκυρα ἀσφαλής ἔτσι διώχνει τήν τρικυμία, πράγμα πού ὁ ἴδιος πάλι λέγει γράφοντας στούς Ἑβραίους καί λέγοντας αὐτά ἀκριβῶς γιά τήν πίστη “αὐτή τήν ἔχουμε σάν ἄγκυρα ἀσφαλή καί σταθερή καί μᾶς ὁδηγεῖ στά ἐνδότερα τοῦ καταπετάσματος”... Γιατί ὅπως τό καταπέτασμα χώριζε τά ἅγια τῶν ἁγίων ἀπό τήν ἔξω σκηνή, ἔτσι ἀκριβῶς καί ὁ οὐρανός, σάν καταπέτασμα παρεμβαλλόμενος ἀνάμεσα στήν κτίση, χωρίζει τά ἅγια τῶν ἁγίων ἀπό τήν ἔξω σκηνή, δηλαδή ἀπό τόν ὁρατό κόσμο, δηλαδή τά οὐράνια καί τά πάνω ἀπ’ ἀυτά, ὅπου εἰσῆλθε γιά χάρη μας πρίν ἀπό μᾶς ὁ Χριστός.

Αὐτό πού λέγει σημαίνει τό ἑξῆς, ἐκεῖ, λέγει, ὑψώνει τήν ψυχή μας ἡ πίστη, μήν ἀφήνοντας σέ κανένα ἀπό τά παρόντα δεινά νά τή ρίξει κάτω καί ἀνακουφίζοντας τούς πόνους μέ τήν ἐλπίδα τῶν μελλοντικῶν ἀγαθῶν. Γιατί ἐκεῖνος πού ἀποβλέπει πρός τά μελλοντικά, πού περιμένει τήν ἐλπίδα ἀπό τούς οὐρανούς καί κατευθύνει ἐκεῖ τά μάτια τοῦ νοῦ του οὔτε αἰσθάνεται τόν πόνο τῶν δεινῶν τῆς παρούσης ζωῆς, ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ Παῦλος δέν αἰσθανόταν καί δίδασκε τήν αἰτίαν τῆς φιλοσοφίας αὐτῆς λέγοντας “γιατί ἡ προσωρινή ἐλαφριά θλίψη προετοιμάζει γιά μᾶς ὑπερβολικά μεγάλο πλοῦτο αἰώνιας δόξης”. Πῶς καί μέ ποιό τρόπο; “Ἐπειδή” μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς “δέν προσέχουμε αὐτά πού φαίνονται ἀλλά ἐκεῖνα πού δέ φαίνονται”. Γιατί, ὅπως τά μάτια τοῦ σώματος δέ βλέπουν τίποτε πνευματικό, ἔτσι τά μάτια τῆς πίστης δέ βλέπουν τίποτε τό ὑλικό.
Γιατί ἡ λέξη πίστη ἔχει διπλῆ σημασία. Πίστη δηλαδή λέγεται καί ἐκείνη σύμφωνα μέ τήν ὁποία οἱ ἀπόστολοι ἔκαναν τότε τά θαύματα, γιά τήν ὁποία ὁ Χριστός ἔλεγε “ἄν ἔχετε πίστη ἔστω καί σάν κόκκο συναπίου, θά πεῖτε σ’ αὐτό τό βουνό, πήγαινε ἀπό ἐδῶ ἐκεῖ, καί θά μεταβεῖ” ... Λέγεται λοιπόν πίστη ἐκείνη πού κάνει τά σημεῖα καί τά θαύματα, πίστη ὅμως λέγεται καί ἐκείνη πού μᾶς προετοιμάζει στό νά γνωρίσουμε τό Θεό, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁ καθένας μας εἶναι πιστός, ὅπως ὅταν λέγει γράφοντας στούς Ρωμαίους “εὐχαριστῶ τῷ θεῷ μου διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἡ πίστις ὑμῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ καταγγέλλεται”. Καί στούς Θεσσαλονικεῖς πάλι γράφει “ἀφ’ ἡμῶν ἐξήχηται (διαδόθηκε) ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, οὐ μόνον ἐν τῇ Μακεδονίᾳ, ἀλλά καί ἐν τῇ Ἀχαΐα, καί ἐν παντί τόπῳ ἡ πίστις ὑμῶν ἡ πρός τόν θεόν ἐξελήλυθε (ἔγινε γνωστή)”.

Ποιά πίστη ὑπαινίσσεται ἐδῶ; Εἶναι ὁλοφάνερο πώς ὑπαινίσσεται τήν πίστη τῆς γνώσης. Καί τό φανερώνουν αὐτό τά ἑπόμενα. “πιστεύουμε”, λέγει, “γι’ αὐτό καί κυρύσσουμε”. Τί πιστεύουμε; “Ὅτι ἐκεῖνος πού ἀνέστησε τόν Ἰησοῦ θά ἀναστήσει καί ἐμᾶς μέ τή δύναμή του”. Ἀλλά γιατί τήν ὀνομάζει πνεῦμα πίστης καί τήν κατατάσσει στήν τάξη τῶν χαρισμάτων; Γιατί, ἄν ἡ πίστη εἶναι χάρισμα καί κατόρθωμα τῆς δωρεᾶς τοῦ Πνεύματος μόνο καί ὄχι δικό μας, οὔτε οἱ ἄπιστοι θά τιμωρηθοῦν οὔτε οἱ πιστοί θά ἐπαινεθοῦν.
Ἄν λοιπόν καί ἡ πίστη εἶναι τέτοιο πρᾶγμα καί ἐμεῖς δέν προσφέραμε τίποτε ἀλλά τά πάντα ἀνήκουν στή χάρη τοῦ Πνεύματος καί αὐτή τήν ἔσπειρε μέσα στίς ψυχές μας καί δέ θά λάβουμε κανένα μισθό γι’ αὐτά, πῶς λοιπόν ἔλεγε, “ὅποιος πιστεύει μέ τήν καρδιά του ὁδηγεῖται στή δικαίωση, καί ὅποιος ὁμολογεῖ μέ τό στόμα ὁδηγεῖται στή σωτηρία”; Γιατί ἡ πίστη εἶναι κατόρθωμα καί τῆς ἀρετῆς τοῦ πιστοῦ. Πῶς ὅμως ἀλλοῦ ὑπαινίσσεται πάλι τό ἴδιο λέγοντας “ὅποιος ὅμως δέν ἔχει ἔργα ἀλλά πιστεύει στό Θεό πού σώζει τόν ἀσεβῆ, λογαριάζεται ἡ πίστη του γιά δικαίωση”, ἄν τά πάντα ἀνήκουν στή χάρη τοῦ Πνεύματος; Καί πῶς ἀκόμη τόν πατριάρχη Ἀβραάμ τόν στόλισε γι’ αὐτή μέ ἄπειρα ἐγκωμιαστικά στεφάνια, γιατί παραβλέποντας ὅλα τά παρόντα πίσεψε, παρ’ ὅλο πού δέν εἶχε λόγο νά ἐλπίζει;

Γιά ποιό λόγο τήν ὀνομάζει πνεῦμα πίστης; Γιατί θέλει νά δείξει ὅτι ἐξαρτᾶται ἀπό μᾶς τό νά πιστέψουμε στήν ἀρχή καί τό νά ὑπακούσουμε ὅταν κληθοῦμε, καί ὅτι μετά τή θεμελίωση τῆς πίστης χρειαζόμαστε τή βοήθεια τοῦ Πνεύματος, ὥστε νά μένει αὐτή διαρκῶς σταθερή καί ἀμετάβλητη. Γιατί οὔτε ὁ Θεός οὔτε ἡ χάρη τοῦ Πνεύματος ἔρχεται πρίν ἀπό τή δική μας προαίρεση, ἀλλά προσκαλεῖ καί περιμένει ὥστε ἀπό μόνοι μας καί μέ τή θέλησή μας νά προσέλθουμε· ἔπειτα, ὅταν προσέλθουμε, τότε μᾶς παρέχει ὅλη τή δική του συμμαχία. Ἐπειδή λοιπόν καί ὁ διάβολος μετά τήν προσέλευσή μας στήν πίστη ἐμφανίζεται ἀμέσως θέλοντας νά ξεριζώσει τήν καλή αὐτή ρίζα και ἐπειγόμενος νά σπείρει τά ζιζάνια καί νά καταστρέψει τά γνήσια καί καθαρά σπέρματα, τότε χρειαζόμαστε τή βοήθεια τοῦ Πνεύματος, γιά νά προστατεύει ἀπό παντοῦ τό νέο φυτό τῆς πίστης μέ κάθε μέριμνα καί φροντίδα σάν ἕνας φιλόπονος γεωργός ἐγκατεστημένος στήν ψυχή μας. Γι’ αὐτό γράφοντας στούς Θεσσαλονικεῖς ἔλεγε “μή σβήνετε τό Πνεῦμα”, δηλώνοντας πώς ὅταν ἔρθει ἡ χάρη τοῦ Πνεύματος, θά εἴμαστε ἀκαταμάχητοι πιά γιά τόν κακό δαίμονα καί ὅλες του τίς πονηρίες. Γιατί ἄν “κανείς δέν μπορεῖ νά πεῖ ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Κύριος παρά μόνο μέ τή βοήθεια τοῦ Πνεύματος”, πολύ περισσότερο δέ θά μπορέσει νά κρατήσει τήν πίστη του σταθερή καί ἀκλόνητη παρά μόνο μέ τή βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Πῶς ὅμως θά μπορέσουμε νά ἀποσπάσουμε τή βοήθεια τοῦ Πνεύματος καί νά τό πείσουμε νά μείνει κοντά μας; Μέ ἔργα ἀγαθά καί ἄριστο τρόπο ζωῆς. Γιατί ὅπως τό φῶς τοῦ λυχναρίου διατηρεῖται μέ λάδι καί ὅταν ξοδευθεῖ αὐτό σβήνει καί τό φῶς μαζί του καί τελειώνει, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ χάρη τοῦ Πνεύματος, ὅταν ἔχουμε νά παρουσιάσουμε ἔργα ἀγαθά καί ἡ ψυχή μας εἶναι γεμάτη ἀπό πολλή ἐλεημοσύνη, μένει ἡ φλόγα σάν νά διατηρεῖται ἀπό λάδι, ὅταν ὅμως αὐτή δέν ὑπάρχει, φεύγει καί ἀναχωρεῖ, πρᾶγμα πού ἔγινε καί στίς πέντες παρθένες... Γιατί τό παράπτωμά τους προῆλθε μόνο ἀπό ἀδιαφορία... Εἶναι καλό πρᾶγμα ἡ παρθενία καί ὑπερφυσικό τό κατόρθωμα. Ἀλλά τό καλό καί μεγάλο καί ὑπερφυσικό αὐτό πρᾶγμα ἄν δέν εἶναι ἑνωμένο μέ τή φιλανθρωπία, δέν θά μπορέσει νά φθάσει οὔτε στά πρόθυρα τοῦ νυμφώνα”.

Πηγή: “HΓΟΥΜΕΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ”

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΟΙ ΕΚ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ (1 Νοεμβρίου)

Τ ήν 1ην Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν μνήμη τῶν Ἁγίων καὶ θαυματουργῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ οἱ ἐκ τῆς Ἀσίας , πού σύμφωνα μέ τό Συναξάριο τοῦ Μηναίου (1ης Νοεμβρίου) καλώς τόν ἐαυτών βίο διαπεράσαντες, ἐτελειώθησαν ἐν εἰρήνη, δηλαδή ἀφοῦ πέρασαν ἢσυχα τά χρόνια τῆς ζωής τους, πέθαναν εἰρηνικά, τά δέ λείψανά τους κατατέθηκαν ἐν τόπω καλουμένω Φερεμάν.

Ἐπειδή ἔχουμε τρία ζεύγη ἁγίων Ἀναργύρων μὲ τὸ ὄνομα Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός πρός ἀποφυγήν συγχύσεως, ὅταν ἀκοῦμε τὰ ὀνόματά τους, καλό εἶναι νὰ κάνουμε μὶα σύντομη διευκρίνηση. Μία συζυγία εἶναι, λοιπόν, οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός  οἱ ἐκ τῆς Ρώμης, οἱ ὁποίοι ἑορτάζουν τήν 1η Ἰουλίου ,ἄλλη συζυγία εἶναι οἱ ἅγιοι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός οἱ ἐκ τῆς Ἀραβίας, πού ἐορτάζουν τὴν 17ην Ὀκτωβρίου καὶ ἡ τρίτη συζυγία εἶναι οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός  οἱ ἐκ τῆς Ἀσίας, πού ἑορτάζουν τὴν 1η Νοεμβρίου,  στοὺς ὁποῖους καὶ θὰ ἀναφερθοῦμε.

Οι Άγιοι αυτοί κατάγονταν από τη Μικρά Ασία και δή την Κιλικία. Ο πατέρας τους, αρχικά ειδωλολάτρης, έγινε χριστιανός χάρη στη συμβολή της πιστής γυναίκας του αγίας Θεοδότης, Πού τιμάται αυτό την Εκκλησία μας στις 2 Ιανουαρίου.

Τα δύο αδέλφια, πού έζησαν επίσης τον 3ο αιώνα, ανατράφηκαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου (Έφεσ. 6, 4) από τη μητέρα τους, η οποία ενωρίς είχε μείνει χήρα, και εμπνεύσθηκαν να ζήσουν αφιερωμένα στον Ιησού Χριστό. Αφού απέκτησαν τα εφόδια και τις γνώσεις της ιατρικής επιστήμης, αποχαιρέτισαν όλα του κόσμου τούτου τα τερπνά και επιδόθηκαν στην ιατρεία των ψυχών και των σωμάτων, θεραπεύοντες πάσαν νόσον... και ουκ ανθρώποις μόνον επικουρούντες αλλά και κτήνεσιν, καθώς αναφέρει ο συναξαριστής τους. Δηλαδή, αφοσιώθηκαν στο να γιατρεύουν ψυχές και σώματα, θεραπεύοντας κάθε αρρώστια και βοηθώντας ως προς αυτό όχι μόνο ανθρώπους αλλά και ζώα.

Έχοντας έντονο αποστολικό ζήλο έδειχναν ιδιαίτερη επιμέλεια και για τη διάδοση του ευαγγελικού μηνύματος στους ασθενείς και το οικογενειακό τους περιβάλλον. Τούς μιλούσαν για το Σωτήρα Χριστό. Τούς βοηθούσαν να γνωρίσουν τη διωκόμενη τότε πίστη για να σώσουν την αθάνατη ψυχή τους. Έτσι πολλοί από τούς ειδωλολάτρες γίνονταν χριστιανοί χάρη στη διδασκαλία των δύο ιατρών.

Όπως και οι συνώνυμοι τους Κοσμάς και Δαμιανός, οι Ρωμαίοι, έτσι και αυτοί δεν έπαιρναν αμοιβή για τις ιατρικές τους υπηρεσίες. Ήταν ανάργυροι. Και μάλιστα πρόσφεραν στους έχοντες ανάγκη ασθενείς από τη δική τους περιουσία. Εξαιτίας της βαθιάς τους πίστης εισακουόταν η προσευχή τους στον Θεό και στις πολύ δύσκολες περιπτώσεις θαυματουργούσαν. Το αποτέλεσμα ήταν να προστρέχουν σ' αυτούς δαιμονισμένοι, χωλοί, τυφλοί, άρρωστοι πού έπασχαν από ανίατα νοσήματα και να βρίσκουν τη θεραπεία τους.

Οι άγιοι της Κιλικίας Κοσμάς και Δαμιανός δεν έδρασαν μόνο στην περιοχή αυτή, αλλά πήγαιναν και στις γειτονικές, επιτελώντας σημαντικό ιεραποστολικό και θεραπευτικό έργο. Έτσι η φήμη τους διαδόθηκε σ' όλη τη μικρασιατική χερσόνησο.

Οι δύο αυτοί άγιοι τιμώνται από τούς σημερινούς χριστιανούς πάρα πολύ, αλλά ίδια τιμή γνώρισαν και κατά τη βυζαντινή περίοδο. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη τα λείψανά τους και τα τοποθέτησε σε μεγαλοπρεπή ναό πού έχτισε, ενώ λίγο αργότερα αυτά μεταφέρθηκαν στη Ρώμη και εναποτέθηκαν σε βασιλική πού ανηγέρθη προς τιμήν τους. Ο ναός αυτός σχετίζεται με το θαύμα της μεταμόσχευσης ποδιού, πού είναι γνωστό ως «θαύμα του μαύρου ποδιού».

Δημοσιεύματα σε επιστημονικά ιατρικά περιοδικά, ξένα και ελληνικά· αποδίδουν στους άγιους Κοσμά και Δαμιανό την πρώτη μεταμόσχευση ποδιού, όταν «ακρωτηρίασαν ενός ανδρός το κάτω άκρον, το οποίον έπασχεν από γάγγραιναν και το αντικατέστησαν με ενός άλλου υγιούς Άραβος, ο όποιος μόλις είχε πεθάνει».

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.

Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψασθε τὰς ἀσθενείας ἡμῶν· δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε ἡμῖν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείου Πνεύματος, τῇ χειρουργίᾳ, θεραπεύετε, παντοίας νόσους, σὺν Κοσμᾷ Δαμιανὲ οἱ Ἀνάργυροι· ὁ γὰρ Σωτὴρ ἰατροὺς ὑμᾶς ἔδειξεν, εἰς περιποίησιν πάντων 

καὶ ἴασιν· ὅθεν ῥύσασθε, παθῶν δυσαλθῶν καὶ θλίψεων, τοὺς ποθῷ τῷ ναῷ ὑμῶν προστρέχοντας.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ἐκ τῆς Ἀσίας ὥσπερ δύο ἀστέρες, ἐξανατείλαντες Ἀνάργυροι θεῖοι, τῇ οἰκουμένῃ λάμπετε θαυμάτων ταῖς αὐγαῖς, νόσους μὲν ἰώμενοι, καὶ δεινὰς καχεξίας, 

χάριν δὲ παρέχοντες, τοῖς πιστοῖς εὐρωστίας, Δαμιανὲ θεόφρον καὶ Κοσμᾶ, χειμαζομένων, λιμένες πανεύδιοι.

Έτερον Κοντάκιον Ἦχος β’.

Οἱ τὴν χάριν λαβόντες τῶν ἰαμάτων, ἐφαπλοῦτε τὴν ῥῶσιν τοῖς ἐν ἀνάγκαις, Ἰατροὶ θαυματουργοὶ ἔνδοξοι, ἀλλὰ τῇ ὑμῶν ἐπισκέψει, καὶ τῶν πολεμίων τὰ θράση 

κατευνάσατε, τὸν κόσμον ἰώμενοι ἐν τοῖς θαύμασιν.

Κάθισμα Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν.

Οὐρανόθεν θαυμάτων τὴν δωρεάν, παραδόξως λαβόντες παρὰ Χριστοῦ, πάντα θεραπεύετε, ἀενάως τὰ πάθη· ἐν ὑμῖν γὰρ ὤφθη, ἡ χάρις τοῦ Πνεύματος, 

χορηγοῦσα θείων, ἰάσεων δύναμιν· ὅθεν καὶ ἀφθάρτων, ἀγαθῶν εὐπορίαν, τῇ πίστει ἐκτήσασθε, ἀναργύρῳ φρονήματι, Θεοφόροι Ἀνάργυροι, πρεσβεύσατε 

Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην ὑμῶν.

Ὁ Οἶκος

Πάσης συνέσεως καὶ σοφίας ὑπέρκειται ὁ λόγος τῶν σοφῶν ἰατρῶν· τοῦ γὰρ Ὑψίστου χάριν λαβόντες, ἀοράτως τὴν ῥῶσιν δωροῦνται πᾶσιν· ὅθεν καμοί, 

διηγήσεως χάριν δεδώρηνται, ὑμνῆσαι ὡς θεοφόρους, εὐαρέστους Θεοῦ καὶ θεράποντας, ἰαμάτων πλήθη παρέχοντας· ἀλγηδόνων γὰρ πάντας λυτροῦνται, 

τὸν κόσμον ἰώμενοι ἐν τοῖς θαύμασι.

Μεγαλυνάριον.

Οἷά περ θεράποντες ἰατροί, ψυχῶν καὶ σωμάτων, ἀσθενείας ὀδυνηράς, ἰάσασθε τάχος, ἀρρήτῳ ἐπισκέψει, ἡμῶν θαυματοβρύται, σοφοὶ Ἀνάργυροι. 

Πηγή:

- www.ag-anargyroi.info 

- xristianos.gr

ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ (Βίντεο)

Βασίλισσα του κόσμου

Δέσποινα τ’ ουρανού

Μυριοχαριτωμένη

Παρθένε ευλογημένη

Μητέρα του Θεού

***

Μη μας εγκαταλείπεις
στα μακρινά της γης
ιδέ τους στεναγμούς μας
τους πόνους κι οδυρμούς μας
για να μας λυπηθείς

***

Ω! Μάνα, γλυκιά Μάνα
Μάνα ευσπλαχνική
ημών των πικραμένων
και μετανοημένων
σπλαχνίσου την ψυχή

***

Τα σπλαχνικά σου μάτια
στρέψε προς εμάς
τρέξε και σκέπασε μας
τα ξένα κι ορφανά

***

Και όταν η ψυχή μας
από το σώμα βγει
δείξε μας στον Υιόν Σου
τον Λυτρωτή του κόσμου
Μητέρα ευσπλαχνική

Ψαλτοτράγουδο

Πηγή: http://353agios.blogspot.gr/2014/11/blog-post_12.html

ΟΙ «ΑΝΤΑΡΤΕΣ» ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ (ΒΙΝΤΕΟ)

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ τοῦ Ἁγίου Νικόδημου τοῦ Ἁγιορείτη

Όταν ο πονηρός διάβολος γνωρίζη ότι βαδίζουμε σωστά στην οδό της αρετής, με ζωντανές επιθυμίες και σωστά τοποθετημένες και με τάξι, από τις οποίες δεν μπορεί να μας αποσπάση με φανερές απάτες, τότε μεταμφιέζεται σε άγγελο φωτός και με φιλικούς λογισμούς και με ρητά των θείων Γραφών και με παραδείγματα των αγίων, μας παρακινεί, ευκαίρως ακαίρως, να βαδίσουμε αδιάκριτα στο ύψος της τελειότητος, για να μας κάνη κατόπιν να πέσουμε στον γκρεμό.

Έτσι μας παρακινεί να ταλαιπωρούμε σκληρά το σώμα μας με νηστείες, εγκράτειες, μαστιγώσεις, χαμαικοιτίες και άλλες παρόμοιες θλίψεις, η για να υπερηφανευθούμε νομίζοντας ότι κατωρθώσαμε μεγάλα πράγματα η για να μας συμβή κάποια ασθένεια και να μην μπορούμε να κάνουμε καλά έργα, η από τον κόπο και την άσκησι να αηδιάσουμε και να συγχαθούμε τις πνευματικές ασκήσεις• και έτσι σιγά σιγά, αφού κρυώσουμε για το καλό, να πέσουμε με περισσότερη επιθυμία από πριν στις επίγειες ηδονές και ξεφαντώματα.

Κι αυτό συνέβη σε πολλούς. Αυτοί ακολουθώντας την ορμή ενός αδιάκριτου ζήλου και περνώντας το μέτρο της αρετής τους, με πολλούς βασανισμούς, χάθηκαν μέσα στις εφευρέσεις τους και έγιναν παίγνιο των πονηρών δαιμόνων. Αυτό όμως δεν θα συνέβαινε, αν σκεπτόταν καλά εκείνα που είπαμε• και αν σκεφτόταν ακόμη ότι αυτές οι βασανιστικές πράξεις, αν και είναι άξιες επαίνου και καρποφόρες, εν τούτοις χρειάζονται σωματική δύναμι και ανάλογη ταπείνωσι της ψυχής, παρόμοια δηλαδή με την σωματική δύναμι• χρειάζεται όμως και παρόμοια κράσι στην ποιότητα και στον χαρακτήρα του καθενός.

Εκείνοι όμως που δεν μπορούν να αγωνίζωνται με αυτή τη σκληρότητα της ζωής παρόμοια με τους Αγίους, μπορούν και με άλλους τρόπους να μιμηθούν τη ζωή τους• δηλαδή, έχοντας μεγάλες και αποτελεσματικές επιθυμίες για την αρετή• κάνοντας θερμές προσευχές• ποθώντας τα πιο ένδοξα στεφάνια των αληθινών πολέμων για τον Ιησού Χριστό• καταφρονώντας όλον τον κόσμο, ακόμη και αυτόν τον εαυτό τους• παραδιδόμενοι στη σιωπή και την μοναξιά• όντας ταπεινοί και πράοι με όλους• υποφέροντας το κακό και κάνοντας το καλό στους εχθρούς τους και στους αχάριστους• φυλάγοντας τον εαυτό τους από κάθε σφάλμα, έστω και μικρό• όλα αυτά είναι περισσότερο ευάρεστα στον Θεό, από ο,τι οι ασκήσεις και οι σκληραγωγίες του σώματος.

Γι αὐτὸ κι εγώ σε συμβουλεύω, στις παρόμοιες σκληραγωγίες του σώματος να βαδίζης με διάκρισι, για να μπορής να τις αυξήσης• επειδή με τις υπερβολές αναγκαστικά θα φθάσης στο σημείο να τις εγκαταλείψης. Σε συμβουλεύω όμως να μην πέσης στο άλλο σφάλμα και την υπερβολή μερικών, που θεωρούνται ως πνευματικοί άνδρες. Αυτοί, κολακευόμενοι και απατόμενοι από την υπερβολική αγάπη του σώματός τους, φροντίζουν πολύ να διατηρούν την σωματική τους υγεία, και φαίνονται τόσο ζηλότυποι και ότι το επιθυμούν αυτό τόσο πολύ, που με τον παραμικρό κόπο και την παραμικρή ενόχλησι, τρέμουν και φοβούνται μη την χάσουν. Και για άλλο πράγμα δεν συζητούν με μεγαλύτερη όρεξι, ούτε σκέπτονται κάτι άλλο, όσο την διακυβέρνησι της ζωή τους. Γι αὐτὸ προσέχουν πάντοτε να ζητούν φαγητά περισσότερο κατάλληλα στην όρεξι, παρά στο στομάχι τους, το οποίο πολλές φορές χάνει την δύναμί του από την μεγάλη καλοπέρασι.

Κι αν αυτοί ισχυρίζωνται ότι αυτό το κάνουν για να μπορούν να υπηρετούν καλύτερα τον Θεό, βέβαια, αυτό δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά να συμφωνήσουν μεταξύ τους, χωρίς κανένα κέρδος και μάλιστα με ζημία του ενός και του άλλου, δυό κεφαλιακοί και πρώτοι εχθροί, δηλαδή το πνεύμα και το σώμα. Γιατί με την φροντίδα αυτή, αφαιρείται από το σώμα η υγεία και από το πνεύμα χάνεται η ευλάβεια. Γι αὐτὸ το πιο ασφαλές και ωφέλιμο είναι και για το σώμα και για την ψυχή, να υπάρχη κάποιος ελεύθερος τρόπος ζωής, όχι όμως χωρίς την διάκρισι εκείνη που ανέφερα προηγουμένως• με την διάκρισι αυτή πρέπει να παρατηρούνται και οι διαφορετικές καταστάσεις των ανθρώπων και οι διαφορετικές κράσεις των σωμάτων, οι οποίες δεν υπόκεινται όλες στον ένα και ίδιο κανόνα, όπως λέγει στα Ασκητικά του ο Μέγας Βασίλειος (1). Προσθέτω και αυτό, ότι όχι μόνο για να αποκτήσουμε τις εξωτερικές αρετές, αλλά και για την απόκτησι των εσωτερικών αρετών, πρέπει να προχωρούμε με κάποια μετριότητα και βαθμηδόν, λίγο λίγο, όπως είπα παραπάνω στο λδ´ κεφάλαιο.

1. Λέγει ο άγιος αυτός ότι όσο διαφέρει και είναι πιο δυνατός ο χαλκός και ο σίδηρος από τα φρύγανα και τα ξύλα, τόσο διαφέρει και είναι πιο δυνατό ένα σώμα και μία κράσις από την άλλη. Γι αὐτὸ εκείνο που είναι για μερικούς κακοπάθεια πάνω από το μέτρο, για τους δυνατώτερους είναι μια ανάπαυσις άνετη• έτσι δογματίζει το εξής• «Αρίστη εγκράτεια της γαστρός είναι αυτή που υπολογίζεται ανάλογα με την δύναμι του καθενός» (Διατάξ. Ασκητ. Δ´.).
Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης
Αόρατος Πόλεμος

Πηγή

Απάντηση στη δήλωση-διακήρυξη του Πάπα περί ''άρρωστης Ορθόδοξης Εκκλησίας".

Απάντηση στη δήλωση-διακήρυξη του Πάπα περί ''άρρωστης Ορθόδοξης Εκκλησίας".

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

           «Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ  ΗΛΙΑΣ»

ΕΔΕΣΣΗΣ 43 ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ 12137                                      Περιστέρι    11-11-2014

ΑΡΙΘ.ΕΓΚΡ.ΠΡΩΤ.613/1998                                                        

Προς Τον Μακαριώτατο Αρχ. Αθηνών   κ. Ιερώνυμο, τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, τους Σεβ. Μητρ. της Εκκλησίας της Ελλάδος, και τις Ιερές Μονές του Αγίου Όρους.

ΑΡΙΘ.ΠΡΩΤ. 495



 ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΕΣΩ ΤΩΝ Ιστολογίων
 ‘‘Αγιορείτικο Βήμα’’, ‘‘ΑΚΤΙΝΕΣ’’, ‘‘ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ’’ και ‘‘Πατερική Παράδοση και Οικουμενισμός’’ 



Μακαριώτατε-Σεβασμιώτατοι –Σεβαστοί  πατέρες,
Με σεβασμό ζητούμε τις ευλογίες σας.
     Αφορμή να σας αποστείλουμε την παρούσα επιστολή, είναι μία ασεβής και βλάσφημη δήλωση του Πάπα Φραγκίσκου, την 5-11-2014, στην Πλατεία του αγίου Πέτρου, ενώπιον χιλιάδων «καθολικών», για την Ορθοδοξία. Διεκήρυξε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «ασθενής» Εκκλησία!Την βλάσφημη δήλωσή του-διακήρυξη πληροφορηθήκαμε την 7-11-2014 από το‘‘Αγιορείτικο Βήμα’’. Αναρτήθηκε στη συνέχεια και σε άλλα Ιστολόγια.
Διεκήρυξε ο Πάπας Φραγκίσκος μεταξύ των άλλων: «Δεν υπάρχει υγιής Εκκλησία όταν οι πιστοί, οι κληρικοί και οι διάκονοι δεν είναι ενωμένοι περί τον Επίσκοπό τους. Η Εκκλησία, η οποία δεν είναι ενωμένη περί τον Επίσκοπο είναι μια άρρωστη Εκκλησία…΄Ολοι οφείλουν να έχουν τη συνείδηση ότι ο Επίσκοπος καθιστά ορατό τον δεσμό του καθενός με την Εκκλησία, και της Εκκλησίας με τους Αποστόλους και με τις άλλες κοινότητες, οι οποίες επίσης είναι ενωμένες με τους Επισκόπους και με τον Πάπα στη Μία, Μοναδική(unique) Eκκλησία, που είναι η δική μας, η Ιεραρχική Αγία Μητέρα Εκκλησία». Σημ. Η υπογράμμιση είναι δική μας.
    Ο Πάπας Φραγκίσκος με τη φράση,«Η Εκκλησία, η οποία δεν είναι ενωμένη περί τον Επίσκοπο είναι μια άρρωστη Εκκλησία», υπονοεί  σαφέστατα την Ορθόδοξη Εκκλησία.Δεν νιώσαμε την παραμικρή έκπληξη για τη διακήρυξη αυτή. Διακηρύσσει και αυτός, όπως και προκάτοχοί του, την εκκλησιολογική συνείδηση του Παπισμού.
      Η «Καθολική Εκκλησία» διεκδικεί την ταυτότητα της «μοναδικής» και «υγιούς» Εκκλησίας του Χριστού στον κόσμο!,χωρίς να είναι πρόθυμη να απαρνηθεί στο ελάχιστο την πεποίθησή της αυτή.  Έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι η δήλωση-διακήρυξη αυτή έγινε λίγες ημέρες πριν την επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι την 29 και 30-11-2014.Το μήνυμά του είναι σαφέστατο προς κάθε «κατεύθυνση». Δεν επιδέχεται παρερμηνείες!
Η Διακήρυξη αυτή, αποτελεί συνέχεια του 16σέλιδου κειμένου, που το ΒΑΤΙΚΑΝΟ έδωσε στηδημοσιότητα την 10-7-2007. Με το κείμενο αυτό που χαρακτηρίστηκε ως «ιστορικό», ο πρ. Πάπας Βενέδικτος, διεκήρυξε ότι η «Καθολική Εκκλησία» είναι η «μοναδική πραγματική Εκκλησία του Χριστού στον κόσμο».Αναγνώρισε μεν, ότι υπάρχουν  και εκτός της  «Καθολικής Εκκλησίας πολλά στοιχεία καθαγιασμού και αλήθειας», αλλά η Καθολική Εκκλησία είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού. «Οι ΟρθόδοξεςΕκκλησίες» (όχι η Ορθόδοξη Εκκλησία) είναι μεν «Εκκλησίες», αλλά πάσχουν από ένα «έλλειμμα», με το να μη αναγνωρίζουν τον Πάπα ως διάδοχο του(Αποστόλου) Πέτρου, αρνούμενες δηλαδή, το παπικό Πρωτείο εξουσίας, που θεμελιώνεται στην περί Πέτρου Παπική διδασκαλία.
Ο νυν Πάπας Φραγκίσκος, ο Πάπας των «πτωχών», της «αγάπης», της «ειρήνης» και της«ενότητος», αλλά όχι και της αληθείας!,ασέβησε και βλασφήμησε την νύμφη του Κυρίου Ιησού Χριστού, την αληθινή και μοναδική Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, την Ορθοδοξία, με την ανωτέρω δήλωσή του-διακήρυξη!Ο προκάτοχός του Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’, στο 16σέλιδο κείμενο, χαρακτήρισε τις «Ορθόδοξες Εκκλησίες» ότι πάσχουν από «έλλειμμα».
Ο Πάπας Φραγκίσκος και διάδοχος του Βενέδικτου,χρησιμοποίησε ασεβέστερο και βλάσφημοχαρακτηρισμό.Διεκήρυξε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «ασθενής» Εκκλησία! Ο λόγος;HOρθοδοξία δεν αναγνωρίζει ότι η «Καθολική Εκκλησία», αποτελεί μαζί με την Ορθόδοξη Εκκλησία την Μία, Αγία, Καθολική  και Αποστολική Εκκλησία την οποία ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Πολύ περισσότερο, δεν αναγνωρίζει τον Πάπα ως Πρώτον στην εξουσία Επίσκοπο της Εκκλησίας.
    Αναγνωρίζουν όμως την «Καθολική Εκκλησία», είτε άμεσα είτε έμμεσα, ως «αδελφή Εκκλησία», και τον Πάπα ως Πρώτο, ο Βαρθολομαίος και οι ομόφρονές του Οικουμενιστές!
  Σεβαστοί πατέρες, ο Πάπας κατά την Καινή Διαθήκη, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ, αλλά και αν υποθετικά ήταν, αυτό δεν έχει απολύτως καμία σημασία! Ενώπιον του Κυρίου όλοι οι Απόστολοι ήταν ισότιμοι! Ματθ. 18: 18, Ιωάν. 20: 22-23. Η Εκκλησία αποδίδει πρωτεία τιμής, σε δύο εκ των Αποστόλων, στον Πέτρο και τον Παύλο. Σύμφωνα όμως με την μαρτυρία του ιδίου του Παύλου και την Εκκλησιαστική ιστορία, ο Παύλος επιτέλεσε έργο μεγαλύτερο από όλους τους Αποστόλους, και υπέστη κακοπάθειες για το Ευαγγέλιο του Χριστού, περισσότερες από τους άλλους Αποστόλους!2Κορ.11: 5,17-30, Γαλ. 2: 6-14.
Ουσιαστικά ενώπιον του Θεού, ο Απόστολος των εθνών είναι Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΙΣΩΝ, γι’ αυτό και ήταν o ΜΟΝΟΣ, που αξιώθηκε, πριν από το θάνατό του, να αρπαγεί στον τρίτο ουρανό, στον Παράδεισο! 2Κορ. 12: 2-4. Την Εκκλησία της Ρώμης ίδρυσαν Χριστιανοί έμποροι, που συνδέονταν στενά με τον Απόστολο Παύλο.
Ουσιαστικά την  ίδρυσε ό Απόστολοςτων Εθνών, όπως φαίνεται από τα χωρία Πράξ.28: 15, Ρωμ. 16: 3-15 και κυρίως το Ρωμ. 15: 20, όπου ρητά λέγεται, ότι ο Παύλος απέφευγε επιμελώς«ίνα μη επ’αλλότριον θεμέλιον οικοδομεί». Στα Ρωμ. 1: 6,15, 11: 13, βεβαιώνει τους Χριστιανούς της Ρώμης ότι όφειλε να επισκεφθεί τους αδελφούς στη Ρώμη, ως Απόστολος των εθνών,για να τους ευαγγελισθεί τον Κύριον, και τούτο, γιατί προηγουμένως ΟΥΔΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΕΙΧΕ ΘΕΣΕΙ ΘΕΜΕΛΙΟΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ!
Δεν υπάρχει η ελαχιστότατη ένδειξη, για μετάβαση του Πέτρου στη Ρώμη! Ο Πέτρος κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Ιουδαίους!Γαλ. 2: 7-9. Ο Πάπας  «στηρίζει»  τα πρωτεία του στις ψευδοισιδώρειες Διατάξεις! «Oι εξ ολοκλήρου ή εν μέρει χαλκευμένες παπικές διατάξεις της συλλογής περιέχουν α) 60 πλαστά παπικά δεκρετάλια από τον Κλήμη μέχρι τον Μιλτιάδη(314), β) νοθευμένα συνοδικά κείμενα από την ήδη νοθευμένη συλλογή HisραnaGallica,  και γ) παπικά δεκρετάλια από τον Σίλβεστρο μέχρι τον Γρηγόριο Α΄ τον Μέγα (590-604), από τα οποία τα 115 είναι εξ ολοκλήρου πλαστά και τα 125 έχουν υποστεί επί μέρους νοθείες, τροποποιήσεις και προσθαφαιρέσεις.(ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄- Βλασίου ΦΕΙΔΑ σελ.802).
Δόξα λοιπόν, τιμή και προσκύνηση στο Πάπα,«τον Βικάριο του Χριστού επί της Γης», από τους «Ορθόδοξους» Οικουμενιστές!
Εμείς πατέρες, το επαναλαμβάνουμε, δεν νιώσαμε απολύτως καμία έκπληξη για την αμετανοησία και του νυν Αιρεσιάρχη της Ρώμης! Εμμένει και αυτός, όπως και προκάτοχοί του, στερεά και αταλάντευτα στις Εωσφορικές και αντορθόδοξες Παπικές διδασκαλίες!
      Δικαιώνει και ο νυν Πάπας, με τις ανωτέρω βλάσφημες δοξασίες του, τους Ορθοδόξους εκείνους, στην κατηγορία των οποίων και εμείς με τη χάρη του Κυρίου Ιησού Χριστού έχουμε το προνόμιο να ανήκουμε, που υπερασπίζονται την Ορθοδοξία μέχρι θανάτουAποκ. 2: 10, και δίνουν χωρίς φόβο, υπολογισμούς και δεσμεύσεις, την πνευματική μάχη, με όπλα την Αγιογραφική, Ιστορική και Πατερική αλήθεια!
Σεβαστοί πατέρες, θα ακούσουμε, θα διαβάσουμε λόγο Ορθόδοξο, ελεγκτικό και αναιρετικό, των πλανών και Εωσφορικών διακηρύξεων, του Αντίχριστου και επικατάρατου, κατά τον άγιο, ιερομάρτυρα και Προφήτη, Κοσμά τον Αιτωλό, Πάπα, από εσάς  τους κανονικούς και γνησίους Επισκόπους της Ελληνόφωνης  Ορθοδοξίας και την Ιερά Κοινότητα του Αγίου ΄Ορους; Η στάση σας στο παρελθόν για παρόμοιες διακηρύξεις Παπών, στάση αφωνίας,δεν μας δημιουργεί αισιοδοξία. Ασφαλώς θα υπάρξουν επαινετές εξαιρέσεις, που απλά θα επιβεβαιώσουν τον κανόνα της αφωνίας της συντριπτικής πλειοψηφίας.
      Με την ανωτέρω αντορθόδοξη διακήρυξή του, ο Πάπας Φραγκίσκος «άδειασε» όλους τους «Ορθόδοξους»Οικουμενιστές, Πατριάρχες, Αρχιεπισκόπους, Επισκόπους κ.λπ. Ο Πάπας με την ανωτέρω διακήρυξη, άφήρεσε τελείως, από τους«Ορθόδοξους»Οικουμενιστές, κάθε επιχείρημα για περαιτέρω διαλόγους, στο όνομα της αγαπολογίας.
Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Σεβαστοί  πατέρες, επιτέλους πρέπει κάποτε ευθαρσώς να διακηρύξετε προς τον πιστό Ορθόδοξο Λαό, ότι ο Πάπας είναι ένας αμετανόητος Αιρεσιάρχης!
Για τον Αρχιοικουμενιστή Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, δεν τρέφουμε αυταπάτες, ούτε έχουμε ελπίδαμετανοίας! Εκτελεί κατά γράμμα, τα διαλαμβανόμενα στην αιρετική εγκύκλιο του Οικουμενι(στι)κού  Πατριαρχείου του 1920!   Το τραγικότερο και χειρότερο; Προέκοψε περισσότερο προςτην ασέβεια2 Τιμ. 3: 13!
 Ο Ιησούς Χριστός, για να προστατεύσει τον λαό Του Ματθ. 1: 21, Tίτ. 2: 14, από τους Λυκοποιμένες του Οικουμενι(στι)κού Πατριαρχείου, κίνησε τις Λυχνίες! Πράξ. 20: 28-30, Αποκ. 2:5. Ο κ. Βαρθολομαίος και οι ομόφρονές του όμως, ζουν κυριολεκτικά στον κόσμο της πλάνης! Από τα εκατομμύρια των πιστών που αριθμούσε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως το 1920, στον Πόντο, την Μικρά Ασία, τη Θράκη, την Ίμβρο, την Τένεδο και την Κωνσταντινούπολη, σήμερα έμειναν μόλις 2800 ψυχές!
 Δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό είναι ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ απέναντί τους; Δυστυχώς δεν το αντιλαμβάνονται! Συνεχίζουν απτόητοι το δρόμο του Παγχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, που οδηγεί στην αιώνια απώλειά τους! 2 Πέτρ. 2: 1-2.
Mακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, περιμένουμε από εσάς, ξεκάθαρη τοποθέτηση  απέναντι των Εωσφορικών διακηρύξεων του Αιρεσιάρχη της Ρώμης!Οι αντορθόδοξες διακηρύξεις του Πάπα, ανατρέπουν-τινάζουν κυριολεκτικά στον αέρα, την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία που διδαχτήκαμε τα τελευταία 1000 χρόνια!
       Η Ορθοδοξία κατά τον Αντίχριστο Πάπα, δεν είναι Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, είναι μια«άσθενής» Εκκλησία! Συμφωνείτε ότι είναι ορθή αυτή η διακήρυξη του Πάπα; Εάν διαφωνείτε, και πιστεύετε ότι η Ορθοδοξία είναι η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, όπως έχετε ΟΡΚΙΣΘΕΙ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΘΗΚΑΤΕ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ, υψώστε επιτέλους φωνή, ως φωνή υδάτων πολλών Αποκ. 19: 6,  και διακηρύξατε παγκοσμίως ότι MONOΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία την οποία ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, και ο Παπισμός είναι μία μεγάλη Αίρεση που οδηγεί τα μέλη της στην αιώνια απώλεια 2 Πέτρ. 2: 1-2.
        Μήπως φοβάστε; Μα η μη ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως, δεν είναι πράξη δειλίας και άρνηση; Δεν γνωρίζετε ή μήπως δεν πιστεύετε, ότι ο Θεός πρώτους θα βάλει στην αιώνια ΚΟΛΑΣΗ, τους δειλούς σε θέματα Πίστεως; Αποκ. 21:8.
Σεβασμιώτατοι, περιμένουμε χωρίς «ιερή διγλωσσία», ξεκάθαρη, επίσημη τοποθέτησή σας! Η τυχόν συνέχιση της σιωπής σας, τότε θα σημαίνει ότι αποδέχεσθε ως ορθές τις διακηρύξεις του Αντίχριστου Πάπα! Θα είστε ένοχοι ενώπιον του Αγίου Τριαδικού Θεού, και στη συνείδησή μας. Θα αποδείξετε πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι δενορθοτομείτε το λόγο της αληθείας και δικαίως θα κατηγορηθείτε, ότιανήκετε στην κατηγορία των Λυκοποιμένων των Πράξ. 20: 28-30! Κάθε περαιτέρω συμμετοχή, σε διαλόγους με τους αμετανόητους ποικιλώνυμους αιρετικούς, και η μη αποχώρηση της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Παναιρετικό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», αποδεικνύει, ότι όχι μόνο δεν ορθοτομείτε το λόγο της αληθείας, αλλά ίσως κάποιοι έχουν δεσμεύσεις.
       Σεβαστοί πατέρες, του αγιώνυμου ΄Ορους, απευθυνόμαστε και σε εσάς.
       Η μία δυσάρεστη έκπληξη διαδέχεται την άλλη,για  την περιδεή στάση που κρατήσατε απέναντι του Αρχιοικουμενιστή Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, για  τα κατωτέρω.
1) Για όσα αντίθετα και ασεβή, κατά την Αγία Γραφή και τους Ιερούς Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, συνέβησαν κατά την επίσκεψη του Πάπα Ρώμης Βενέδικτου ΙΣΤ΄, στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Κωνσταντινουπόλεως, στις 29 και 30- 11-2006. 
Η στάση που κρατήσατε, για όσα ασεβή και αντικανονικά συνέβησαν, στον Ι. Ν. του αγίου ΓεωργίουΚωνσταντινουπόλεως, το Νοέμβριο του 2006, ήταν μία άτολμη, διπλωματικού χαρακτήρα ανακοίνωση, που στόχευε να καθησυχάσει και να αμβλύνει τις αντιδράσεις των αγιορειτών μοναχών, και ΚΥΡΙΩΣ να αποτρέψει τη διακοπή του μνημόσυνου του ΑΡΧΙΟΥΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ Πατρ. κ. Βαρθολομαίου.
     Στόχευε επίσης το ανακοινωθέν, να μη κλονισθεί η εμπιστοσύνη των πιστών και συνειδητών Ορθοδόξων Χριστιανών, που προσβλέπουν στο άγιο ΄Ορος, ως την ακρόπολη της Ορθοδοξίας! Τον πρώτο στόχο τον πετύχατε, τον δεύτερο να είστε βέβαιοι ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΕΤΎΧΑΤΕ!
    2) Για την αφωνία σας για το 16σέλιδο κείμενο του ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ, στο οποίο  επίσημα χαρακτηρίζονται οι «Ορθόδοξες Εκκλησίες»(όχι Ορθόδοξη Εκκλησία), ότι πάσχουν από ένα «έλλειμμα»!, με το να μη αναγνωρίζουν τον Πάπα ως διάδοχο του(Αποστόλου) Πέτρου,αρνούμενες δηλαδή, το παπικό Πρωτείο εξουσίας!
3) Για την αφωνία σας για όσα ασεβή και ανίερα συνέβησαν τον Μάιο τρ. έτους στον Πανάγιο Τάφο στα Ιεροσόλυμα, και τον Ιούνιο στον κήπο του Βατικανού. Ο Θεός με ισχυρό σεισμό έστειλε το μήνυμά του Ψαλμ. 103(Ο’) 104:32, Αποκ. 11: 13, 16: 18-20. Σείστηκε το ΄Αγιο ΄Ορος!Αντιληφθήκατε το πνευματικό νόημα του σεισμού;Aμφιβάλλουμε!  Τι πάθατε και μείνατε πάλι άφωνοι ως ιχθύες; Τι επενεργεί ως υπνωτικό θανάτου στην Ορθόδοξη συνείδησή σας, ώστε να μη αντιδράτε σε θέματα ΠΙΣΤΕΩΣ, που είναι ζητήματα αιώνιας ζωής ή αιώνιου θανάτου;  Εξαιρούνται οι Μοναχοί της  παλαιάς Ι. Μ. Εσφιγμένου, οι Ζηλωτές και οι 10άδες των Μοναχών, που καταδίκασαν χωρίς περιστροφές και δειλία, όσα συνέβησαν στο σβησμένο Φανάρι, στις 29 και 30/ 11- 2006, το αιρετικό κείμενο του Πάπα Βενέδικτου, και όσα συνέβησαν εφέτος στα Ιεροσόλυμα και στον κήπο του Βατικανού.
  Δεν μπορούμε να πιστέψουμε, ότι πνεύμα δειλίας εμφιλοχώρησε στις καρδιές σας, από τις επαπειλούμενεw ποινές, του ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ  Πατρ.κ. Βαρθολομαίου! Οι  συνειδητοί πιστοί  Ορθόδοξοι Χριστιανοί στον κόσμο, αυτό λένε! Σεβαστοί πατέρες, ταπεινά σας υπενθυμίζουμε ότι Η ΣΙΩΠΗ ΙΣΟΝ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΟΧΗ ΙΣΟΝ ΣΥΝΕΝΟΧΗ!
Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΜΑΣ ΚΛΟΝΙΣΘΗΚΕ ΕΚ ΘΕΜΕΛΙΩΝ!
       ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΜΗ ΔΙΑΚΟΨΕΤΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ του κ. Βαρθολομαίου, ως οφείλατε να πράξετε, όπως έπραξαν οι περισσότερες Ι. Μονές του αγίου ΄Ορους που διέκοψαν το μνημόσυνοτου Αθηναγόρα για ήσσονος παραβάσεις, καθώς και το ανακοινωθέν που εκδώσατε για όσα συνέβησαν στο Φανάρι στις 29 και 30-11-2006, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΑΤΕ ΚΑΙ ΕΝΘΑΡΡΥΝΑΤΕ τον ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο!
      Με την ανωτέρω  χ λ ι α ρ ή   σ τ ά σ η   σ α ς για τα ανωτέρω, μη υπάρχουσας αντιστάσεως εκ μέρους σας,  ουσιαστικά δώσατε το «πράσινο φως» στον κ. Βαρθολομαίο, ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ, και την επικείμενη λειτουργική συμπροσευχή με τον αμετανόητο Αιρεσιάρχη της Ρώμης, ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΤΩΝ«ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ», κάτω από την εξουσία του Πάπα της Ρώμης, ένωση κατά τον Σατανά, που οδηγεί στην έλευση του Αντίχριστου 2 Θεσ. 2: 3- 12, 1 Ιωάν. 2: 18,και στην αιώνια απώλεια 2 Πέτρ. 2: 2! 
    Ενώπιον του Αγίου Τριαδικού Θεού και της Εκκλησιαστικής ιστορίας, έχει ήδη ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ Η ΠΤΩΣΗ ΣΑΣ! Με τη στάση που κρατάτε, δεν θα εκπλαγούμε, εάν ο κ. Βαρθολομαίος στον οποίο κάνετε αδιάκριτη υπακοή, μία ημέρα όχι μακρινή, κατά παραχώρηση του Κυρίου και της Παναγίας Μητρός Του, επισκεφθεί το άγιο ΄Ορος, μαζί με τον  «Διάδοχο του Πέτρου, αγιώτατο Πάπα Ρώμης» !
     Εσείς, επειδή θα πρέπει να κάνετε υπακοή στον «Παναγιώτατο» Οικ. Πατριάρχη, γιανα φανείτε  μετριοπαθείς και  όχι «φανατικοί» απέναντι στον  υψηλό καλεσμένο του, τον Θρησκευτικό Πλανητάρχη, και  για να δείξετε ότι έχετε αγαθές και φιλόφρονες διαθέσεις, θα τον υποδεχθείτε στον Ιερό Ναό του Πρωτάτου, όπως τον υποδέχθηκε ο κ. Βαρθολομαίος και η περί αυτόν Ιερά; Σύνοδος, στις 29 και 30- 11- 2006, στον Ι. Ναό του αγίου Γεωργίου Κωνσταντινουπόλεως! 
       Θα τον υποδεχθείτε με κωδωνοκρουσίες, θα τον προσφωνήσετε ως αγιώτατο και πεφιλημένο ΑΔΕΛΦΟ ΕΝ ΚΥΡΙΩ. Την ώρα που θα εισέρχεται στον Ιερό χώρο του Ναού, θα τον υποδεχθείτε άδοντες και ψάλλοντες το ‘‘Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματιΚυρίου Ψαλμ. 117:(Ο’) 118: 26, και βέβαια  θα τον λιβανίσετε!                                                    
      Την επόμενη ημέρα θα τελεστεί Θεία Λειτουργία, κατά την οποία ο «αγιώτατος Πάπας Ρώμης», θα φορεί Ωμοφόριο Ορθοδόξου Επισκόπου, θα συμπροσεύχεται μαζί σας, θα ψάλλετε ξανά το πολυχρόνιό  του, που συντάχθηκε από αγιορείτη Μοναχό και  το έψαλλαν στο Φανάρι, θα τον τιμήσετε με το να απαγγείλει το Πάτερ ημών… θα λάβετε αντίδωρο από τα χέρια του, και θα πάρετε ευλογία από τον «Αγιώτατο», κύπτοντας  την κεφαλήν σας ενώπιόν του. Στο τέλος, ο Πρωτεπιστάτης του αγίου΄Ορους, θα τιμήσει με χρυσό σταυρό τον συνοδεύοντα τον Πάπα, Πατριάρχη των Ουνιτών!
   ΄Όλα τα ανωτέρω βέβαια, σαν φιλικές εκδηλώσεις και φιλοφρονήσεις ευγενείας, στο υψηλό τιμώμενο πρόσωπό του!!!
     Μπορεί να δυσανασχετήσετε με αυτά που γράφουμε, και ίσως τα χαρακτηρίσετε προκλητικά, αλλά  ίσως αποδειχθούν προφητικά, γιατί όλα τα ανωτέρω συνέβησαν στο Φανάρι το 2006, και θα συμβούν (εκτός εάν ο Θεός δεν παραχωρήσει να συμβούν, λόγω δραματικών γεγονότων) και στις 29 και 30-11-2014! Με τη στάση που κρατάτε απέναντι του κ. Βαρθολομαίου, εκείοδηγούνται και για σας τα πράγματα! Ο Θεός, λόγω της Χριστοκτονίας, επέτρεψε την καταστροφή του Ναού του Σολομώντος και μέχρι σήμερα στη θέση του υψώνεται το τέμενος του Ομάρ. Καταστράφηκε επίσης ολοκληρωτικά η Ιερουσαλήμ Ματθ. 24: 2, 15-21, Μάρκ. 13:14-19, Λουκ. 19: 41-44, 21:20-24, 23:27-31.
     Επέτρεψε την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453, και την καταστροφή της Ανατολικής Ρωμανίας(Βυζαντίου). Γιατί;  Επειδή στις 12-12-1452, στον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, έγινε συλλείτουργο με Παπικούς Καρδινάλιους και απαγγελία του ΠΙΣΤΕΥΩ, με την προσθήκη της Παπικής κακοδοξίας, της λέξεωςFILIOQVE!
    Είχαμε δηλαδή Προδοσία της Ορθοδόξου Πίστεως και Ουνιτικό συλλείτουργο! ΄Ολα αυτά, για να σωθεί η Πόλη και η Αυτοκρατορία με τη βοήθεια της Αιρετικής Δύσεως. Ο Ναός της του Θεού Σοφίας βεβηλώθηκε από την προδοσία της Πίστεως και το Ουνιτικό συλλείτουργο.
      Ο Κύριος και Θεός, για να προστατεύσει την Εκκλησία Του που απέκτησε με το αίμα Του Πράξ. 20: 28, επέτρεψε μετά από 7 μήνες  την άλωση της Πόλεως, τη σφαγή χιλιάδων Ορθοδόξων Χριστιανών, ακόμη και μέσα στο Ναό της του Θεού Σοφίας, και τη μετατροπή του Ναού σε Τζαμί! Μέχρι και σήμερα ο Ναός βεβηλώνεται με το να χρησιμοποιείται ως μουσείο.
     Γιατί λοιπόν να μη παραχωρήσει ο Κύριος  και τη βεβήλωση τουαγίου ΄Ορους, με τη στάση που κρατάτε απέναντι του ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ κ. Βαρθολομαίου; Τα παραπάνω ισχύουν, για όσους συνειδητούς Ορθοδόξους Χριστιανούς ερμηνεύουν τα γεγονότα της ιστορίας, και με Αγιοπνευματικά κριτήρια!
       Εμείς, πιστοί στα βήματα του προστάτη του Συλλόγου μας του Προφήτη και Ζηλωτή ΗΛΙΑ,  3 Βασιλ.  (1 Βασιλέων) 18 Κεφ., των Αποστόλων Παύλου και Ιωάννου Τίτ. 3:10-11, 2 Ιωάν. 9-11, και των αντιπαπικών αγίων της Εκκλησίας μας, ακολουθούμε τα βήματά τους και  δεν ακολουθούμε τις ανωτέρω«φιλικές»και «ευγενείς φιλοφρονήσεις», απέναντι των Αιρεσιαρχών. Ταπεινά, υικά και αδελφικά, με πολλή αγάπη στα πρόσωπά σας, αλλά με μεγαλύτερη στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, σας αποστέλλουμε την παρούσα, με την ελπίδα ότι θα ηχήσει σαν εγερτήρια σάλπιγγα, στην δυστυχώς  εφησυχάζουσα  συνείδησή σας.
Με    σεβασμό και εν Χριστώ αγάπη      
 Ο   ΠΡΟΕΔΡΟΣ                   Η ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΖΙΩΓΑΣ   ΘΕΟΔΩΡΟΣ            ΧΟΡΤΑΤΟΥ   ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ
ΚΟΙΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ
Πατ. ΓΕΩΡΓΙΟ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟ, ΚΑΘ. ΠΑΝ. ΑΘΗΝΩΝ
  » ΘΕΟΔΩΡΟ ΖΗΣΗ, ΚΑΘ. ΠΑΝ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ: Με την παράκληση να δημοσιεύσει την επιστολή, λόγω της σοβαρότητας του  θέματος.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ:  Η  ΕΚΔΟΣΗ

Πηγή

ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Ἡ κυρία Ἑλένη Κόντε, πού συναντήσαμε στήν Αἴγινα, στίς 3 Ὀκτωβρίου 2014, ἡμέρα τῆς κοιμήσεως τοῦ Ἁγίου Ἱερωνύμου, τοῦ Γέροντος τῆς Αἰγίνης, μᾶς βεβαίωσε ἐπίσης γιά τό κήρυγμα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ὑπέρ τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου!

-Ὁ Ἅγιος κήρυσσε ἀπό ἄμβωνος καί δίδασκε νά μή ἀκολουθήσουμε τό νέο ἡμερολόγιο, λέγοντας:

-Θά ἀλλάξει τό ἑορτολόγιο, ἀλλά ἐσεῖς θά μείνετε μέ τήν Ἐκκλησία. Νά μήν ἀκολουθήσετε τήν ἀλλαγή!

-Τά ἀνωτέρω λόγια τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου τά ἄκουγε συχνά ἡ μητέρα μου Σωτηρία Λαδᾶ, πού τότε ἔμενε στήν Αἴγινα μέ τούς γονεῖς της Μιχαήλ καί Ἐλπίδα (παππούς μου καί γιαγιά μου).

Ὁ παππούς μου ἦταν «πηγαδᾶς», (ἄνοιγε πηγάδια στήν Αἴγινα).

Ἡ μητέρα μου εἶχε γεννηθεῖ το 1910 καί θυμόταν πολύ καλά, πού πήγαινε μέ τούς γονεῖς της στό μοναστήρι τοῦ Ἁγίου, γιατί τούς ἄρεσε ἡ κατανυκτική Λειτουργία, πού τελοῦσε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καί πολύ ἀναπαύονταν.

Κοιμήθηκε σέ ἡλικία 93 ἐτῶν, πρίν ἀπό δώδεκα χρόνια. Συχνά, μέχρι τελευταία, μᾶς θύμιζε τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, νά μείνουμε μέ τό Παλαιό , διδασκαλία πού ἡ ἴδια σάν μικρό παιδί ἄκουγε ἀπό τό στόμα του! 

Δείτε σχετικά:

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ & ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ : "ΚΙ ΑΝ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΟΛΟΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ" ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΑΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ"

ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΑΖΟΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

ὑπό π. Νικηφόρου Νάσσου

Ἀπίστευτο, ἀλλά δυστυχῶς ἀληθινό! Στό Δῆμο Βόλου καί στό χώρο τοῦ Δημοτικοῦ   Κοιμητηρίου, ὅπως λέγεται, θά κατασκευαστεῖ τό πρῶτο ἀποτεφρωτήριο νεκρῶν στήν Ἐλλάδα! Ἀπό τήν ὄμορφη πόλη μας θά ξεκινήσει, δυστυχῶς, αὐτή ἡ ἀσέβεια! «Εἰς ποίους καιρούς τετήρηκας ἡμᾶς Κύριε»! Ἀλλά ἄς κάνουμε κάποιες ἀπαραίτητες ἐπισημάνσεις ἐπί τοῦ θέματος.

Στόν Χριστιανισμό ὡς Ὀρθοδοξία, ἡ ἀνθρωπολογία εἶναι ἀρρήκτως συνυφασμένη μέ τήν Θεολογία καί δέν μπορεῖ νά ξεχωριστεῖ ἀπό αὐτήν ἐπειδή ἔτσι ἀρέσει στούς ἀνθρώπους τοῦ σκότους, οἱ ὁποῖοι διά μέσου τῶν αἰώνων πολυειδῶς καί πολυτρόπως πολεμοῦν τόν Ἀληθινό Θεό καί τήν ἐπί γῆς ζῶσα εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Στό ἀνθρωπολογικό ἐπίπεδο, λοιπόν, ἡ Ὀρθοδοξία βλέπει τήν κορωνίδα τῆς θεία δημιουργίας, αὐτόν πού ἀποτελεῖ τήν «ἀνακαιφαλαίωσιν τῶν τοῦ Θεοῦ κτισμάτων»[1], τόν ἄνθρωπο,συνθετικά. Τόν θεωρεῖ ἑνωτικά καί ὄχι διαιρετικά ὅπως τόν βλέπουν οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἀρχαίους φιλοσόφους.  Σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη Παράδοσή μας, τό σῶμα ἀποτελεῖ ἀναπόστατο ὀντολογικό στοιχεῖο τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος δέν ὑπῆρξε χρονική στιγμή κατά τήν ὁποία νά ὑπῆρχε χωρίς σῶμα, διότι ἐξ ἀρχῆς ὁ πλάστης ἥνωσε δύο στοιχεῖα στόν ἄνθρωπο ἀχωρίστως καί ἀδιαιρέτως[2]. Ὁ ἄνθρωπος, ὡς ὁ μέγας κόσμος μέσα στόν μικρό, εἶναι τό μεθόριο μεταξύ δύο κόσμων, ἡ συμπύκνωση, ἡ συμπερίληψη τοῦ σύμπαντος, ἀφοῦ ἑνώνει τό νοερό καί τό αἰσθητό.[3] Τό σῶμα,  ὡς τό ἕνα ἀπό τά δύο συστατικά στοιχεῖα τῆς ὑπάρξεώς τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἱερό, προοριζόμενο νά «συνδιαιωνίσει τήν ψυχή»(Ἀθηναγόρου, περί Ἀναστάσεως), νά ζήσει καί αὐτό στήν ἀτέρμονη Αἰωνιότητα, μετά τήν κοινή Ἀνάσταση τῶν ἀνθρώπων, κατά τήν Δευτέρα, Ἔνδοξο Παρουσία τοῦ Χριστοῦ.

 Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπως γνωρίζουμε, καταφάσκει τό ὑλικό σῶμα, τό τιμᾶ καί τό σέβεται, διότι καί αὐτό μετέχει τῆς χαρισματικῆς θεώσεως, ὅπως ὑπογραμμίζεται ἀπό κορυφαίους Πατέρες καί ἐμπειρικούς Θεολόγους, ὅπως λ.χ. τόν ἅγιο Συμεών τόν Ν. Θεολόγο, τόν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ κ.ἄ. Τό ἀνθρώπινο σῶμα εἶναι Ναός Θεοῦ κατά τόν Ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν Παῦλο, ὁ ὁποῖος γράφει πρός τούς Κορινθίους: «ὑμεῖς ναός Θεοῦ ἐστέ ζῶντος»[4]. Ἡ ἀξία καί ἱερότητα τοῦ σώματος παρουσιάζεται σέ πολλά ἁγιογραφικά καί πατερικά ἐδάφια, τά ὁποῖα παραλείπουμε γιά τό στενόν τοῦ χώρου. Καί ἡ ταφή τοῦ σώματος μετά θάνατον διδάσκεται  στήν πράξη ἀπό τήν Ἐκκλησία μας, ἀπό τόν Ἴδιο τόν «Παθόντα καί Ταφέντα δι᾿ ἠμᾶς» Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς Πατέρες καί ἐφαρμόζεται ἀπό ὅλους τούς πιστούς. Ἡ ὅλη Παράδοσή μας δέχεται τήν ταφή τῶν σωμάτων, μιά πράξη πού ἤδη ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο παραλληλίζεται μέ τή σπορά τοῦ κόκου τοῦ σιταριοῦ καί συνδέεται μέ τήν προσδοκία τῆς νέας ζωῆς.[5] Ἀπό πλευρᾶς Κανονικοῦ Δικαίου τῆς Ἐκκλησίας θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ὑπάρχουν ἔμμεσες ἀναφορές καί θέσεις ὅτι ἡ ταφή εἶναι ὁ μόνος κανονικός τρόπος μεταχειρίσεως τῶν νεκρῶν σωμάτων, γι᾿ αὐτό καί ἀναφέρεται στόν ΙΓ΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκ. Συνόδου ὅτι «περί τῶν ἐξοδευόντων ὁ παλαιός καί κανονικός Νόμος φυλαχθήσεται καί νῦν».[6] Ἀντίθετα, ὑπάρχει Κανονική ἀναφορά ἀπορριπτική τῆς καύσεως στόν ΞΕ΄ Κανόνα τῆς Πενθέκτης Συνόδου, ὁ ὁποῖος κατακρίνει τόν Μανασσῆ γιά τήν καύση τῶν παιδιῶν του μαζί μέ ἄλλες εἰδωλολατρικές πράξεις πού ἔκανε καί γι᾿ αὐτό «ἐπλήθυνε τοῦ ποιῆσαι τό πονηρόν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, τοῦ παροργήσαι αὐτόν».[7]    

Εἶναι ἀπαραίτητο νά ἐπισημανθεῖ ὅτι ὁ βιολογικός θάνατος, μέ τόν ὁποῖο χωρίζονται τά δύο συστατικά τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ψυχή καί τό σῶμα δέν ἀποτελεῖ τό τελευταῖο στάδιο τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Μετά τήν ἀναχώρηση τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα δέν καταργεῖται ἡ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου. Δέν πρέπει νά ἀγνοοῦμε πώς ἡ ἀδιαίρετη φύση τοῦ ἀνθρώπου παραμένει αἰωνίως ἀδιαίρετη. Προσωρινό ἐπεισόδιο στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι ἡ σύνδεση τῆς ψυχῆς μέ τό σῶμα, ὅπως δίδασκαν οἱ φιλόσοφοι (Πλάτων). Γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους, προσωρινό ἐπεισόδιο εἶναι ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα. Καί τό γεγονός αὐτό, στόν μέν Πλατωνισμό βιώνεται ὡς ἀπελευθέρωση τῆς ψυχῆς ἀπό τόν τόπο τῆς φυλακίσεώς της, σέ μᾶς δέ βιώνεται ὡς  διάσπαση τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρώπου (ὡς «ρῆξη τῆς ψυχοσωματικῆς συμφυΐας» καθώς ψάλλουμε στή Νεκρώσιμο Ἀκολουθία ) καί αὐτή ἡ διάσπαση ὑπερβαίνεται στήν Ἀνάσταση.  Ὁ ἄνθρωπος κατά τήν Πατερική μας Γραμματεία «δυνάμει τέθραυσται, ἵνα ἐν τῇ Ἀναστάσει ὑγιῆς εὑρεθῇ».[8] Δέν χάνεται, οὔτε ἐκμηδενίζεται! Ἄλλωστε, πάλι κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, «σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν».[9]

Οἱ κλασικές περί ἀνθρώπου θέσεις τῆς Φιλοσοφίας, ὅπως α) τοῦ Πλάτωνος περί ἐγκλεισμοῦ τῆς προϋπαρχούσης ψυχῆς στό σῶμα καί β) τοῦ Ἀριστοτέλη περί ἐνοικήσεως τοῦ ἄνωθεν ἐρχομένου νοῦ στό ψυχοσωματικό στοιχεῖο, ἀπό τίς ὁποῖες θεωρίες συνάγεται ὅτι οὐσία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ψυχή ἤ ὁ νοῦς ἀντίστοιχα, παύουν νά ἰσχύουν στήν ὀρθόδοξη Πατερική Θεολογία καί ἀνθρωπολογία. Καί τοῦτο διότι τό «κατ᾿ εἰκόνα» Θεοῦ στόν ἄνθρωπο ἐντοπίζεται (ἐκτός ἀπό τό λογικό, νοερό, αὐτεξούσιο κλπ.) καί στό σῶμα, τό ὁποῖο γίνεται (ἐμπροϋπόθετα)κατοικητήριο τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ὁ ὀγκόλιθος τῆς ὀρθοδόξου Θεολογίας, ἅγιος Γρη­γό­ριος ὁ Πα­λαμᾶς θά μᾶς πεῖ  ὅτι «τό συ­ναμφό­τε­ρον», ὁ ὅλος ἄνθρω­πος, ὡς ψυ­χή καί σῶμα, εἶναι καί λέγεται εἰκό­να τοῦ Θε­οῦ: «Μή ἄν ψυ­χήν μό­νην, μή­τε σῶμα μό­νον λέ­γε­σθαι ἄνθρω­πον, ἀλλά τό συ­ναμ­φό­τε­ρον, ὅν δή καί κατ᾿εἰκό­να πε­ποι­η­κέ­ναι Θε­ός λέ­γεται».[10] Νωρίτερα τόν 5ο αἰῶνα, ὁ συνώνυμός του καί ἀδελφός τοῦ Μ. Βασιλείου, ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης εἶχε καταθέσει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὡς ψυχοσωματική ὁλότητα εἶναι «γήινον πλάσμα τῆς ἄνω δυνάμεως ἀπεικόνισμα».[11]  Σκοπός δέ τοῦ ἀνθρώπου ὡς προσώπου πού εἰκονίζει τόν Θεό εἶναι νά χωρέσει μέσα του τόν εἰκονιζόμενο, δηλαδή τόν ἴδιο τόν Θεό. Ὅλα τά ἄλλα ὑποτάσσονται καί ἐντάσσονται στόν σκοπό αὐτό.

Αὐτό τό «γήινο πλάσμα» πού ὡς ἑνωμένο ὅλον ἀπεικονίζει τόν Δημιουργό Του, ἐπιδιώκουν σήμερα νά τό διαχωρίσουν πλατωνικά ἐκεῖνοι πού δηλώνουν τήν ἀπαξία πρός τό σῶμα, ἀφοῦ θέλουν μετά τόν βιολογικό θάνατο καί τήν ἀναχώρηση τῆς ψυχῆς ἀπ᾿ αὐτό νά τό πετοῦν στόν κλίβανο γιά ἀποτέφρωση! Αὐτό τό σῶμα ὅμως, δέν εἶναι ἄχρηστο, οὔτε ἀπόβλητο, ἀλλά ἔχει τήν τιμή καί τήν ἀξία του ὅπως εἴπαμε. Καί τοῦτο διότι ναί μέν εἶναι ὑλικό, ἀλλά ἐμπεριέχει «ἐνσημαινομένας πνευματικάς διαθέσεις» κατά τόν Ἅγιο Ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, δηλαδή συνιστᾶ ἕνα πνευματικό γεγονός, ἀφοῦ καί αὐτό δέχεται τήν ἄκτιστη Χάρη καί Ἐνέργεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Δέν θά πρέπει νά ἀγνοοῦμε ὅτι σέ ὁλόκληρη τήν ἱστορία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης,  ἡ καύση τῶν νεκρῶν ἀντιμετωπίζεται ὡς εἰδωλολατρική συνήθεια καί θεωρεῖται ὡς ἀποκρουστική πράξη. Εἰδικότερα, ὁ διά πυρᾶς θάνατος συνδέεται στήν Παλαιά Διαθήκη μέ εἰδεχθῆ ἐγκλήματα. Ἡ Καινή Διαθήκη θεωρεῖ αὐτονόητη τήν ταφή τῶν νεκρῶν, ἐνῶ στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μόνο διῶκτες της κατέφυγαν στήν ἀποτέφρωση τῶν σωμάτων τῶν Χριστιανῶν, γιά νά ἐξαφανίσουν τή μνήμη τους καί νά πλήξουν τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεώς τους. Κατά τούς νεώτερους, τέλος, χρόνους ἡ καύση τῶν νεκρῶν ἐφαρμόσθηκε καί ὡς κάποια μορφή ἐξαγνισμοῦ τοῦ κόσμου ἀπό τήν παρουσία τους. Εἶναι γεγονός ὅτι οἱ ἀνατολικές θρησκεῖες δείχνουν ἀποστροφή καί ἐχθρότητα πρός τό σῶμα. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅμως, δέν βλέπει τό σῶμα ἐχθρικά οὔτε τό θεωρεῖ ὡς «σῆμα», δηλαδή ὡς τάφο, ὅπως τό θεωροῦσε ὁ Πλάτων, ὥστε νά θέλει νά τό ἀφανίσει μέ τήν φοβερή, ἀσεβῆ καί εἰκονοκλαστική διαδικασία τῆς ἀποτεφρώσεως! Εἶναι ὄντως εἰκονοκλαστική πράξη διότι τό ἀνθρώπινο σῶμα, ὅπως προελέχθη εἶναι Ναός τοῦ Θεοῦ, Ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί τούς Ναούς δέν τούς καῖμε! Τό ἀνθρώπινο σῶμα, αὐτή ἡ φύση τήν ὁποία διά τῆς Ἐνανθρωπήσεως προσέλαβε ὁ Χριστός, εἶναι ἡ ζωντανή Ἐκκλησία, μέσα στήν ὁποία καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νά λατρεύσει τόν ἐν τριάδι Θεό. Καί ὅποιοι λατρεύουν ἀληθινά τόν ἄκτιστο Θεό, θεμελιώνουν μέ τά λείψανά τους τίς κτιστές Ἐκκλησίες[12], πού στεγάζουν τούς ζωντανούς, τά μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος  τῆς μεγάλης τιμῆς ἀπό μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῶν ἱερῶν λειψάνων. Πλοῦτος ἀδαπάνητος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τά ἅγια, ἄφθαρτα και θαυματουργούντα λείψανα τῶν θεοφόρων τέκνων της! Αὐτά φέρουν ἔκδηλα τά σημεῖα τῆς θεώσεως, τά σήμαντρα τοῦ θείου ἐλέους, τά τεκμήρια τῆς ἐν Χριστῷ «ἀνακράσεως»[13]  καί γι᾿ αὐτό  τά διατηρεῖ ἡ Ἐκκλησία ὡς πολύτιμους θησαυρούς. Αὐτῶν τῶν θείων δώρων καί δωρεῶν ἀξιώνεται ὁ ἄνθρωπος μέσα στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας. Καί κατά τόν θεοφόρο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, ὅπως ἀπό τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό δέν χωρίστηκε ἡ θεότητα μετά τόν χωρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τό Σῶμα ἐπάνω στόν Σταυρό,  ἔτσι καί στούς Ἁγίους μας,  μετά τόν χωρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα κατά τόν βιολογικό θάνατο, δέν χωρίστηκε ἀλλά παρέμεινε ἡ θεοποιός Χάρις καί ἐπί τοῦ σώματος, εἰς πίστωσιν τῆς Ἁγιότητος.[14]  Ἄν εἶχε υἱοθετηθεῖ ἀπό παλαιά ἡ καύση τῶν νεκρῶν, θά εἴχαμε σήμερα ἅγια λείψανα;

 Ὅποιος βλέπει τό νεκρό σῶμα ὡς λείψανο, ὡς σεβαστό δηλαδή ὑπόλειμμα, κατάλοιπο τῆς ἀνθρώπινης ὑπάρξεως, θέλει νά τό τιμήσει. Καί στήν περίπτωση αὐτή ἡ ταφή καί ἡ μετά ταῦτα διατήρηση τῶν ὀστῶν εἶναι ἱερή. Ἀλλά καί ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία πού ἐπιτελοῦμε στούς κεκοιμημένους ἐν Χριστῷ, ἀκόμη καί ὡς ὁρολογία παραπέμπει σέ ἀγάπη καί φροντίδα.  Ἡ λέξη «κηδεία» προέρχεται ἀπό τό ρῆμα «κήδομαι», πού σημαίνει φροντίζω. Ὅταν κάτι θέλουμε νά τό φροντίσουμε, δέν τό καῖμε! Εἶναι φρικτό καί ἀποκρουστικό καί νά τό σκεφθεῖ κανείς!  Ἄλλο εἶναι νά παραδίδεται μέ τίς εὐχές τῆς Ἐκκλησίας ὁ «σεπτός νεκρός» ὅπως λέμε στή μητέρα γῆ «ἐξ ἧς ἐλήφθη», μέ τή γνωστή  ἐκείνη παραπεμπτική καί θεολογική φράση καί ἄλλο εἶναι νά ὁδηγεῖται ἀπάνθρωπα στή φωτιά πρός ἐξαφάνιση καί τοῦ τελευταίου στοιχείου τῆς ὑλικῆς του ὑποστάσεως!

Ἄν ὅλα αὐτά σήμερα ἀγνοοῦνται, ἤ σκοπίμως παραθεωροῦνται ἀπό τούς δῆθεν προοδευτικούς τοῦ τόπου μας καί υἱοθετοῦνται ξενόφερτες πρακτικές ὅπως ἡ καύση τοῦ σώματος μετά θάνατον γιά τό λόγο ὅτι δῆθεν προκαλοῦνται μολύνσεις καί μικρόβια, ἄς συνειδητοποιήσουν ἐπιτέλους ὅτι τή μόλυνση τή δημιουργοῦν οἱ ζωντανοί· ὄχι οἱ νεκροί! Ἀντίθετα, ὅπως ἔχει τεκμηριωμένα ἐπισημανθεῖ, ρύπανση περιβάλλοντος ὁπωσδήποτε θά προκαλεῖ ἡ καύση τῶν νεκρῶν σωμάτων…

Συμπερασματικά θά καταθέσουμε ὅτι «ἡ καύση τῶν νεκρῶν, ὁποιαδήποτε ἐπιχειρήματα καί ἄν ἔχει πρός ὑποστήριξή της, βρίσκεται ἔξω ἀπό τήν ὀρθόδοξη παράδοση. Τό σῶμα πρέπει νά μπεῖ στόν τάφο, νά ἀποδοθεῖ στή μητέρα γῆ, νά ἐπιστρέψει στό χῶμα ἀπό τό ὁποῖο πλάστηκε, σύμφωνα μέ τό πρόσταγμα τοῦ Δημιουργοῦ του. Νά κοιμᾶται ἤρεμα στό μνῆμα μέχρι τή στιγμή πού θ᾿ ἀκουσθεῖ, κατά τή Δευτέρα Παρουσία ἡ σάλπιγγα τοῦ ἀγγέλου, γιά νά ξυπνήσει μαζί μέ τά ἄλλα νεκρά σώματα ἀπό τόν ὕπνο του, νά ντυθεῖ τά ἄφθαρτα ἱμάτιά του, ν᾿ ἀναστηθεῖ καί, ἑνωμένο πάλι μέ τήν ψυχή του, νά πάει κοντά στόν πλάστη του καί νά κριθεῖ καί αὐτό σύμφωνα μέ ὅσα ἔπραξε κατά τή διάρκεια τοῦ ἐπί γῆς βίου του. Ἄλλωστε ὁ τάφος εἶναι ἕνα σύμβολο, ἡ παρουσία τοῦ ὁποίου τόσο εὔγλωττα διδάσκει τούς ζωντανούς γιά τήν ἀλήθεια τῆς ζωῆς, ἡ ἐστία ἡ ὁποία συγκεντρώνει γύρω της τήν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων γιά τά προσφιλῆ τους πρόσωπα πού ὁ θάνατος ἀφήρπασε».[15]

Εἴθε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ὁ Ὁποῖος, κατά τήν σωτηριώδη Ἔνσαρκο Οἰκονομία του προσέλαβε ὅλον τόν ἄνθρωπο ψυχοσωματικῶς γιά νά τόν σώσει[16], νά μήν ἐπιτρέψει νά ἐκκινήσει ἀπό τήν πόλη μας ἀλλά καί ἀπό καμία πόλη τῆς Ἁγιοτόκου πατρίδος μας αὐτή ἡδιαβεβοημένη ἀσέβεια τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν σωμάτων!

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2014

[1] Βλ. Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ὁμιλία ΝΓ΄, ΕΠΕ, 11, 330 - 332.
[2] Βλ. πρ. Θεοδώρου Ζήση, Εἰσαγωγή στόν Πλάτωνα, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 191
[3] Βλ. Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Λόγος, 45, 7: «Τοῦτο δή βουληθείς ὁ τεχνίτης ἐπιδείξασθαι Λόγος, καί ζῶον ἐξ ἀμφοτέρων (ἀοράτου τε λέγω καί ὁρατῆς φύσεως) δημιουργεῖ τόν ἄνθρωπον…οἷόν τινα κόσμον ἕτερον, ἐν μικρῷ μέγαν, ἐπί τῆς γῆς ἵστησιν ἄγγελον ἄλλον, προσκυνητήν μικτόν, ἐπόπτην τῆς ὁρατῆς κτίσεως, μύστην τῆς νοουμένης…ὁρατόν καί νοούμενον, τόν αὐτόν πνεῦμα καί σάρκα».
[4] Β΄Κορ. 6, 16.
[5] Α΄Κορ. 15, 36 -37.
[6] «Πηδάλιον», σελ. 141.
[7] Βλ. ΞΕ΄ Καν. τῆς Πενθέκτης Οἰκ. Συνόδου, «Πηδάλιον», σελ.278.
[8] Θεοφίλου Ἀντιοχείας, Πρός Αὐτόλικον, «Θεοῦ μοναρχία, κόσμου γένεσις καί ἀνθρώπου ποίησις», 2, 26. Βλ. Π. Χρήστου, Ἡ περί ἀνθρώπου διδασκαλία τοῦ Θεοφίλου Ἀντιοχείας, ἀνάτυπον ἐκ τοῦ περιοδικοῦ «Γρηγόριος Παλαμᾶς», Θεσσαλονίκη 1957.
[9] Α΄Κορ. , 44.
[10] «Τί­νας ἄν εἴποι λό­γους σῶμα κατὰ ψυχῆς», ΜPG 150, 1361C.
[11] Κατηχητικός ὁ Μέγας, 6, MPG. 45, 28 Α.
[12] Ἡ Ζ΄ Ἁγία Οἰκ. Σύνοδος στόν 7ο ἱερό Κανόνα της  διατάσσει τήν καθιέρωση τῶν Ναῶν, διά τῆς τοποθετήσεως σ᾿ αὐτούς ἱερῶν λειψάνων. Γιά νά γίνει βεβαίως αὐτή ἡ καθιέρωση θά πρέπει νά ὑπάρχουν ἱερά λείψανα καί αὐτό λαμβάνει χώρα μόνο μέ τήν ταφήτῶν σωμάτων καί ὄχι μέ τήν καύση τους! Ἡ δέ δύναμις τῶν ἰερῶν λειψάνων εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε, ὅπως άναφέρετσι στά Πρακτικά τῶν Οἰκ. Συνόδων, «ἐκ λειψάνων πολλάκις μαρτύρων καί εἰκόνων ἐλαύνονται δαίμονες». (Βλ. Ζ΄Οἰκ. Σύνοδος, Πράξη 4, Σπ. Μήλια, Πρακτικά, τόμ. Γ΄, 282/782).
[13] Ὁ ὅρος «ἀνάκρασις» χρησιμοποιήθηκε κυρίως ἀπό τόν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης. Στήν πρό τῆς Σαρκώσεως τοῦ Λόγου ἐποχή (Παλαιά Διαθήκη)  δέν ὑπῆρχαν βεβαίως οἱ προϋποθέσεις τῆς ἀνακράσεως ἀνθρώπου καί Θεοῦ. Ἡ ἀνάκραση τῶν δύο φύσων στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἐπιτρέπει καί τήν ἀνάκραση τῶν ἀνθρώπων μέ τό θεῖο, ἀλλά τώρα πλέον στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Ἵνα τῇ πρός τό θεῖον ἀνακράσει συναπωθεωθῇ τό ἀνθρώπινον». MPG. 45, 1152 C. Βλ. Στ. Παπαδοπούλου, Πατρολογία, Β΄, σελ. 608 -609.
[14] «Οὐ γάρ διέστη τούτων ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, ὥσπερ οὐδέ τοῦ προσκυνητοῦ σώματος Χριστοῦ διέστη ἡ θεότης ἐπί τοῦ ζωοποιοῦ θανάτου». Φιλοκαλία, τόμ, Δ΄, ἐκδ. Παπαδημητρίου, σελ. 118.
[15] Βλ. Ἀν. Θεοδώρου, «Ἄμωμοι ἐν ὁδῷ», ἐκδ. «Ἀποστολική Διακονία», Ἀθήνα 1990, σελ. 225.
[16] Βλ. Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, χαρακτηριστική φράση ἀπό τό Κατά Ἀπολλιναρίου: «Ὅλος ὅλον ἀνέλαβέ με, καί ὅλος ὅλῳ ἡνώθη, ἵνα ὅλον τήν σωτηρίαν χαρίσηται». MPG. 37, 181 C – 181 A.

Πηγή

Η ΨΥΧΡΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ τοῦ Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου

Η ΨΥΧΡΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧH

Η ψυχρότητα στην προσευχή οφείλεται είτε σε ψυχική κόπωση είτε σε πνευματικό κορεσμό είτε σε σωματικές απολαύσεις και αναπαύσεις είτε σε πάθη, που κυριεύουν την ψυχή, προπαντός στην έπαρση. Όλα αυτά είναι ενάντια στην πνευματική ζωή, μέσα στην οποία κεντρική θέση κατέχει η προσευχή. Έτσι, πρώτα και κύρια προκαλούν το στέρεμα της πηγής της προσευχής μέσα μας. Αυτό, όμως, μπορεί να oφείλεται και σε απομάκρυνση της χάριτος, που συμβαίνει με θεία παραχώρηση. Και να γιατί: Όταν η ψυχή μας φλέγεται από τον πόθο του Θεού και από την καρδιά μας ξεχύνεται ολόθερμη προσευχή, δεν έχουμε παρά ελεητική επίσκεψη της χάριτος. Εμείς όμως, όταν η ευλογημένη αυτή κατάσταση παρατείνεται για πολύ, νομίζουμε ότι κατορθώσαμε κάτι σπουδαίο με το δικό μας αγώνα και κυριευόμαστε από την κενοδοξία. Για λόγους παιδαγωγικούς, λοιπόν, απομακρύνεται η χάρη και μένει η ψυχή μας μόνη της, γυμνή και αδύναμη, ανίκανη να ζήσει πνευματικά, ψυχρή και απρόθυμη να προσευχηθεί…

Τί θα κάνουμε, λοιπόν, για να ξεφύγουμε απ’ αυτή την κατάσταση; Πρώτα-πρώτα θα φροντίσουμε να εξουδετερώσουμε τις αιτίες της. Και ύστερα, παρ’ όλη την ψυχρότητα της ψυχής μας, θα κάνουμε με επιμονή και υπομονή τον καθημερινό προσευχητικό κανόνα μας, προσπαθώντας αφ’ ενός να συγκεντρώνουμε το νου μας στα λόγια των ευχών και αφετέρου να ξεσηκώνουμε μέσα στην καρδιά μας αισθήματα φιλόθεα. Με τον καιρό ο Θεός, βλέποντας την ταπείνωση και την καρτερία μας, θα μας ξαναστείλει τη χάρη Του, που θα διώξει το πνεύμα της ψυχρότητος, όπως ο άνεμος διώχνει την ομίχλη.

Πώς θ’ αποκτήσουμε θερμότητα στην Προσευxή

Με αγώνα και υπομονή, μ’ αυτά τα δυο θα ζωντανέψει μέσα μας η φλογερή προσευχή. Απαιτούνται χρόνος και κόπος πολύς. Όμως, ας μη λιποψυχήσουμε, ας μην αποκάνουμε, ας μη βαρεθούμε. Η προσπάθειά μας, αν είναι συστηματική και επίμονη, θα στεφανωθεί οπωσδήποτε, αργά ή γρήγορα, με επιτυχία. Θα στεφανωθεί όχι χάρη σ’ εμάς, αλλά χάρη στο άπειρο έλεος του Θεού. Είναι καλό να συνηθίσει η γλώσσα σας την ευχή του Ιησού, το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”, ή οποιαδήποτε άλλη σύντομη προσευχή με το νου συγκεντρωμένο στην καρδιά. Αγωνιστείτε να προξενήσετε στην καρδιά σας, ας το πω έτσι, μια μικρή πληγή. Ο συστηματικός κόπος σας σύντομα θα δημιουργήσει την πληγή αυτή. Και τότε ο Κύριος θα σας επιβραβεύσει με τη δική Του χαρισματική προσευχή.

Η βιασύνη στην προσευχή

Σας ελέγχει η συνείδηση, επειδή κάνετε πολύ βιαστικά την προσευχή σας। Και είναι εύλογο. Γιατί υπακούτε στον εχθρό; Εκείνος είναι που σας παρακινεί: “Γρήγορα… πιο γρήγορα…”. Η βιαστική προσευχή δεν έχει πνευματικό καρπό. Βάλτε, λοιπόν, κανόνα στον εαυτό σας να μη βιάζεστε. Να προσεύχεστε έτσι, ώστε ούτε μια λέξη να μην προφέρουν τα χείλη σας, που να μην την κατανοεί ο νους σας και να μην τη βιώνει η καρδιά σας. Πρέπει να ριχθείτε σ’ αυτόν τον αγώνα με αποφασιστικότητα στρατιωτική. Και όταν ο εχθρός σας ψιθυρίζει, “Κάνε τούτο ή εκείνο”, εσείς να του αποκρίνεστε: “Ξέρω τί θα κάνω. Δεν σε χρειάζομαι. Φύγε από δω!“. Την ψυχή την τρέφει μόνο η προσευχή. Η δική σας προσευχή, όμως, είναι επιφανειακή, όχι ουσιαστική. Γι ‘ αυτό η ψυχή σας μένει ανικανοποίητη, πεινασμένη …

Πηγή: Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Χειραγωγία στην πνευματική ζωή, Εκδ. ε΄, Ι. Μ. Παρακλήτου 2005 σ. 45-46, 49.