ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ - Εὐαγγέλιον (Τὸ ζωντανὸ ποτάμι - Ἡ ἐποχὴ τῆς Χάριτος - Τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν)

Εὐαγγέλιο Κυριακής: Ιω. ζ΄ 37-52, η΄ 12

«Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς, εἱστήκει ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι ᾿Ιησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη. πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαν­τες τὸν λόγον ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης· ἄλλοι ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ὁ Χρι­στός· ἄλλοι ἔλεγον· μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυῒδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυΐδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾿ αὐτόν. τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ᾿ οὐ­­­δεὶς ­ἐπέβαλεν ἐπ᾿ αὐτὸν τὰς χεῖρας. ῏Ηλθον οὖν οἱ ὑ­­­­πη­­­ρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν; ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέ­ται· ­οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος. ἀπε­κρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλά­νησθε; μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; ἀλλ᾿ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι! λέγει ­Νικόδημος πρὸς αὐ­τούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτόν, εἷς ὢν ἐξ αὐ­­τῶν· μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀ­­­κού­σῃ παρ᾿ αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ; ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐ­­­­ρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται. Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς ἐλάλησε λέγων· ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς».

1. Τὸ ζωντανὸ ποτάμι

Ὄαση πνευματικὴ μέσα στὴν ξηρασία τοῦ ­κόσμου ἀποτελεῖ ἡ ­σημερινὴ ἑ­­­ορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς, κα­­­τὰ τὴν ὁποία ἑορτάζου­με τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁ­­­γίου Πνεύματος στοὺς μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Ἀ­­­­πὸ τὴν ἡ­μέ­­ρα τῆς Πεντη­­κοστῆς τὸ Πανάγιο Πνεῦμα σὰν δρο­­­­σερὸ ὁρ­­μητικὸ ποτάμι ξεχύθηκε στὴν ­Ἐκκλησία καὶ στὴν οἰκουμένη ὁλό­κλη­ρη καὶ ποτίζει κάθε ψυ­χὴ ποὺ γίνεται δεκτικὴ στὴν εὐεργετική του ἐπίδραση. Αὐτὴ τὴν εἰκόνα τοῦ ποταμοῦ χρησιμοποίησε ὁ ἴ­­­­διος ὁ Κύριος, ὅπως ἀ­­κού­­σαμε στὸ σημερινὸ ἱε­­ρὸ Εὐαγγέλιο, ­λέγοντας ὅτι «ποταμοὶ ὕδατος ζῶν­τος» θὰ ἀναβλύζουν ἀπὸ τὴν καρδιὰ ἐκείνου ποὺ πιστεύει σ’ Αὐτόν. Πράγματι οἱ δωρεὲς καὶ οἱ χάριτες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ρέουν ­ἀφθόνως καὶ διαρκῶς μέσα στὴν Ἐκκλησία ὡς ποταμὸς ἀνεξάντλητος ποὺ ζωογονεῖ ὅλη τὴν κτίση. «Ἁγίῳ Πνεύματι ἀναβλύζει τὰ τῆς χάριτος ρεῖθρα, ἀρδεύοντα ἅπασαν τὴν κτίσιν, πρὸς ζωογονίαν», ψάλλουμε στοὺς Ἀναβαθμούς (ἦχος δ΄). Καὶ ὅπως ἐξηγεῖ ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, τὸ ρῆμα «ἀναβλύζει» χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ δηλωθεῖ «τὸ δαψιλὲς καὶ πλούσιον καὶ ἀείροον καὶ ἄπειρον τῶν χαρισμάτων καὶ ἐνεργειῶν τοῦ ἁγίου Πνεύματος» (Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Νέα Κλῖμαξ, Εἰς τὸν ἕκτον Ἀναβαθμὸν τοῦ δ΄ ἤχου).
Εἶναι παρήγορο τὸ γεγονὸς ὅτι μέσα στὴν πνευματικὴ ξηρασία τῆς ἐποχῆς μας, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δὲν μᾶς ἀφήνει ἀβοήθητους. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μὲ τὰ ἱερὰ Μυστήρια, τὴ διδαχὴ τοῦ θείου λόγου καὶ τὴν ὅλη ζωή της μᾶς ­παρέχει ἄφθονη τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀρκεῖ νὰ καθαρίζουμε τὴν ψυχή μας γιὰ νὰ γίνεται δεκτικὴ τῆς θείας Χάριτος καὶ τότε θὰ ἀπολαμβάνουμε τὶς πλούσιες δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

2. Ἡ ἐποχὴ τῆς Χάριτος

Αὐτὴ ἡ ἀφθονία στὶς δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δὲν ὑπῆρχε πρὸ Χριστοῦ. Μόνο σὲ μεμονωμένες περιπτώσεις δικαίων καὶ προφητῶν εἶχε δοθεῖ σὲ κάποιο βαθμὸ ὁ φωτισμὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ ἁγιαστική Του χάρη ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ἀναγεννήσει τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς μεταδώσει τὴ θεία ζωή, δὲν εἶχε δοθεῖ ἀκόμη πρὸς ὅλους. Ὅπως σημειώνει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, δὲν εἶχε δοθεῖ ἡ Χάρις αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διότι ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶχε ἀκόμη δο­ξα­­σθεῖ μὲ τὸ Πάθος Του καὶ τὴν Ἀνάληψή Του: «Οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦ­­μα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐ­δέπω ἐδοξάσθη». Ἔπρεπε δηλαδὴ πρῶτα νὰ προσφερθεῖ ἡ σωτήρια λυτρωτι­κὴ θυσία τοῦ Θεανθρώπου, γιὰ νὰ κατέλθει ἔπειτα στὴ γῆ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα.
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶχε πεῖ στοὺς μαθητές Του: «Ἐὰν ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς» (Ἰω. ις΄ 7)· ἐὰν δὲν φύγω ἀπὸ τὸν κόσμο μὲ τὴν Ἀνάληψή μου, ὁ Πα­­­ρά­­κλη­­τος δὲν θὰ ἔλθει σὲ σᾶς. Ἂν ὅμως προσφέρω πάνω στὸ Σταυρὸ τὴν ἐξιλαστήρια θυσία μου καὶ φύγω ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ γιὰ νὰ πάω στὸν Πατέρα μου, θὰ σᾶς στεί­λω τὸν Παράκλητο.
Καὶ ὁ Παράκλητος ἦλθε! Ὁ Κύριος μετὰ τὴν Ἀνάληψή Του στοὺς οὐρανοὺς ἐκπλήρωσε τὴν ὑπόσχεσή Του κι ἔστειλε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στοὺς μαθητές Του. Τώρα πλέον τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ συνεχίζεται ἀπὸ τὸν Παράκλητο.
Πόσο προνομιοῦχοι εἴμαστε οἱ ἄν­θρωποι ποὺ ζοῦμε μετὰ τὴν Πεντηκο­στή! Τὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς ἐγ­καινίασε νέα ἐποχή: τὴν ἐποχὴ τῆς Χάριτος. Μέσα στὴν Ἐκκλησία ζοῦμε τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ εἶναι Αὐτὸ ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀ­­­­­λή­θεια, μᾶς διδάσκει νὰ προσευχόμαστε, μᾶς ἐνισχύει, μᾶς παρηγορεῖ, μᾶς ἀναγεννᾶ, μᾶς χαρίζει τὸν ἀρραβώνα τῆς μέλλουσας ζωῆς.

3. Τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν

«Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου», εἶπε ἀκόμη ὁ Κύριος στὸ σημερινό μας ἀνάγνωσμα. Ναί! Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Φῶς ἐκ φωτός, τοῦ οὐρανίου Πατρός. Φῶς τὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε μόνο διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει σήμερα πανηγυρικὰ τὸν ὕμνο δοξολογίας πρὸς τὴν Ἁγία Τριάδα: «Φῶς ὁ Πατήρ, φῶς ὁ Λόγος, φῶς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα... καὶ δι’ αὐτοῦ πᾶς ὁ κόσμος φωταγωγεῖται, Τριάδα σέβειν ἁγίαν» (Ἐξαποστειλάριον Ὄρθρου).
Ἀστράφτει καὶ λάμπει σήμερα ἡ Ἐκ­κλησία μας μέσα στὸ θεϊκὸ φῶς. Τὸ φῶς ποὺ διαλύει τὰ σκοτάδια τῆς ἄγνοιας καὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ μᾶς ­ὁδηγεῖ στὴν ἀληθινὴ θεογνωσία. Ἂς παρακαλέσουμε εἰδικὰ σήμερα τὸν ἀγαθὸ Παράκλητο νὰ ἐξαφανίσει κάθε σκοτεινὸ στοιχεῖο ἀπὸ τὸ ἐσωτερικό μας καὶ νὰ καταυγάσει τὶς καρδιές μας μὲ θεῖο φῶς, ὥστε «λάμποντες, ἀστράπτοντες, ἠλλοιωμένοι» νὰ προσκυνοῦμε καὶ νὰ δοξάζουμε τὸν Τριαδικὸ Θεό μας γιὰ τὴν ἀνέκφραστη δωρεά Του.

Πηγή: “Ο ΣΩΤΗΡ”

Απολυτίκιον.

Ήχος πλ. Δ'

Ευλογητός εί, Χριστέ ο Θεός ημών, ο πανσόφους τούς αλιείς αναδείξας, καταπέμψας αυτοίς τό Πνεύμα τό άγιον, καί δι' αυτών τήν οικουμένην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Δείτε σχετικά:

1. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ (Ἀπόστολος - Ὁμιλία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ)

2. Ἡ πνοὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ( Ἁγίου Ἰννοκεντίου Μόσχας)

3.Τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεῦματος (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)

4.Οἱ Ἅγιοι Πατέρες γία τῆν Κυριακή τῆς Πεντηκοστής

5. Λόγος λα΄ Περί του Αγίου Πνεύµατος - Αγ. Γρηγόριος o Θεολόγος )ΜΕΡΟΣ Α')

Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ

Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ

• Τι γίνεται η ψυχή μόλις χωρισθεί από το σώμα;
  
• Που βρίσκονται οι ψυχές;
  
• Επικοινωνούν; Έχουν μνήμη; Μπορούν να μετανοήσουν;
  
• Μπορεί να βοηθηθεί η ψυχή μετά θάνατο;
  

Τι γίνεται η ψυχή μετά τον χωρισμό της από το σώμα:

Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας λέγει, ότι κατά τον χωρισμό της ψυχής από το σώμα στέκονται μπροστά της από μια μεριά οι φωτεινοί άγγελοι του Θεού και από την άλλη οι σκοτεινοί δαίμονες, που την κατηγορούν για τα έργα της και ζητούν να την πάρουν μαζί τους. Όταν η ψυχή δει τους δαίμονες φοβάται και τρέμει και ζητά προστασία από τους αγγέλους του Θεού. Οι άγγελοι τότε την ανεβάζουν ψηλά κάτω από την προστασία τους για να προσκυνήσει τον Θεάνθρωπο Κύριο. Περνώντας η ψυχή τον εναέριο χώρο συναντά τα «τελώνια», δαίμονες που αντιστοιχούν σε διάφορα πάθη, και εμποδίζουν τον δρόμο της για τον ουρανό.

Σε κάθε «τελώνιο» απαιτείται από την ψυχή λογαριασμός για κάθε αμάρτημα που έκανε.

Που βρίσκονται οι ψυχές:

Μετά τον «τελωνισμό» κατά την τεσσαρακοστή ημέρα, η ψυχή οδηγείται ενώπιον του Κυρίου να προσκυνήσει, και Εκείνος κρίνει τον τόπο που θα οδηγηθεί. Αυτή είναι η ΜΕΡΙΚΗ ΚΡΙΣΗ.
Μεταφέρεται λοιπόν σε μια άλλη κατάσταση, σε μια άλλη πραγματικότητα που λέγεται ΜΕΣΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Οι ψυχές των δικαίων που γνώρισαν την αλήθεια και έζησαν με πίστη στον Θεάνθρωπο Ιησού, στην ευαγγελική διδασκαλία της Ορθοδόξου Πίστεως και στον Άγιο Τριαδικό Θεό, και με συνεχή μετάνοια, αυτές βρίσκονται στο φως και στην ανάπαυση. Προαπολαμβάνουν τα αιώνια αγαθά και προγεύονται της Θείας Μακαριότητας του Παραδείσου. Όσες όμως ψυχές δεν έζησαν σύμφωνα με το άγιο θέλημα του Θεού, αρνήθηκαν τον Ιησού και το έργο της Εκκλησίας Του και παρέμειναν μέχρι το τέλος της ζωής τους σκληρές, αμετανόητες και ασεβείς, όλες αυτές δοκιμάζουν θλίψη και στενοχώρια, αβάσταχτο πόνο και ψυχικό βάρος και μαρτύριο και προγεύονται τα αιώνια βάσανα της κολάσεως.
Η αναμονή των ψυχών στη ΜΕΣΗ αυτή κατάσταση διαρκεί από τη στιγμή του θανάτου του σώματος μέχρι που θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Οπότε όλες οι ψυχές θα λάβουν εκ νέου τα σώματά τους, θα αναστηθούν και θα δεχθούν την τελική κρίση. Οι δίκαιοι θα ζουν μαζί με τον Άγιο Τριαδικό Θεό στη Βασιλεία του Θεού αιωνίως και οι άδικοι στην αιώνια Κόλαση. Αυτή θα είναι και η τελική κατάσταση των ανθρώπων.

Οι ψυχές επικοινωνούν; Θυμούνται; Μπορούν να μετανοήσουν;

Οι ψυχές των δικαίων επικοινωνούν μεταξύ τους και χαίρουν και προγεύονται τον Παράδεισο. Με τις ψυχές όμως που βρίσκονται στην άλλη κατάσταση και προγεύονται την κόλαση δεν μπορούν να επικοινωνήσουν. Υπάρχει μεταξύ τους μέγα και αγεφὐρωτο χάσμα.
Οι ψυχές στη Μέση Κατάσταση έχουν συναίσθηκη και συνείδηση ποιες είναι. Έχουν έντονη μνήμη της προτέρας ζωής των. Θυμούνται τους δικούς τους πάνω στη γη, γονείς, αδέλφια, συγγενείς, φίλους καθώς και με λεπτομέρεια τι έπραξαν κάτω στη γη.
Στην κατάσταση αυτή οι ψυχές δεν μπορούν να μετανοήσουν! Υποφέρουν, βασανίζονται, ζητούν ν’ ανακουφισθούν λίγο, αλλά δεν μπορούν να μετανοήσουν: «Εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια».

Μπορεί να βοηθηθεί η ψυχή μετά θάνατο;

Μπορεί να μην υπάρχει στον Άδη μετάνοια, όμως η άπειρη ευσπλαχνία του Θεού βοηθά τις ψυχές με δύο τρόπους, μέχρι και της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού.
Πρώτον, η επουράνιος Εκκλησία των Αγγέλων και των Αγίων δέχεται τις παρακλήσεις μας για τους ζώντες και τους κεκοιμημένους και τις μεταφέρει μεσιτεύοντας γι’ αυτούς στο Θεό.
Δεύτερον, εμείς τα μέλη της Στρατευμένης Εκκλησίας παρακαλούμε και τελούμε για τις ψυχές:

• την Θεία Λειτουργία.
  
• Τα ιερά Μνημόσυνα.
  
• Τα Τρισάγια.
  
• Τα κομποσχοίνια και τις μετάνοιες.
  
• Τις ελεημοσύνες.
  

Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Γεωργίου Καλπούζου «ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ- Αυτονόητα αλλά τόσο άγνωστα θέματα», Εκδόσεις ΦΩΤΟΔΟΤΕΣ, σελ. 90-92

Πηγή: katanixis.blogspot.gr

Τι είπε η Παναγία όταν εμφανίστηκε στον πρώτο ερημίτη του Αγίου Όρους

Το Άγιον Όρος είναι κλήρος της Παναγίας

Η Κυρία Θεοτόκος όταν φανερώθηκε στον πρώτο ερημίτη του Άθωνα, τον άγιο Πέτρο (655—681) και μετά από τέσσερις ως πέντε αιώνες στον ηγούμενο της Μεγίστης Λαύρας Νικόλαο και στον ένα και στον άλλο είπε:

« Η κατοίκησή σας και η κατά Θεόν ανάπαυσή σας αλλού πουθενά δεν θα είναι παρά μόνο στο Όρος του Άθωνος, το οποίον έλαβα από τον Υιόν και Θεόν μου να είναι κλήρος δικός μου, στον οποίον εκείνοι που θέλουν να αναχωρήσουν από τις κοσμικές φροντίδες συγχύσεις, να έρχονται σ’ αυτό και να δουλεύουν στο περιβόλι αυτό, να καλλιεργούν την αρετή, την καθαρότητα της καρδιάς και την αγνότητα της ψυχής τους και από τώρα και εμπρός θα λέγεται από όλους «Άγιον Όρος» «Αγιον Όρος τουτεΰθεν κεκλήσεται… καί περιβόλι δικό μου».

«Υπόσχομαι δε, πολύ να αγαπώ, να βοηθώ και να σκέπω εκείνους, που με άδολη καρδιά έρχονται να δουλέψουν ολόψυχα στο Θεό, να προσεύχονται αδιάκοπα για την ψυχή τους, να παρακαλούνε το Θεό για την Εκκλησία Του και όλο τον κόσμο να τον φωτίσει ο Θεός να γίνουν όλοι πρόβατα γνήσια και άδολα του Χρίστου και Θεού μας.»

«Με το έλεος και τη χάρη του Υιού και Θεού μου θα γεμίσει από την μια άκρη ως την άλλη το Όρος τούτο από Μοναχούς πλήθος πολύ ευσεβών και Ορθοδόξων. Για τούτο χαίρεται και αγάλλεται το πνεύμα μου, διότι όλοι αυτοί, θα υμνούν, θα ευλογούν και θα δοξάζουν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα της Παναγίας Τριάδος. Από αυτούς τους Μοναχούς, με τα σημεία και θαύματα που θα κάνουν, με την καθαρή και άγια ζωή τους, θα δοξάζεται και θα μεγαλύνεται, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη, σε Ανατολή και Δύση, σε Βορρά και Νότο το όνομα του Θεού από όλον τον κόσμο.»

«Από την θλίψη, τη στενοχώρια, τους πειρασμούς, τα σκάνδαλα και τις στερήσεις που θα υπομένουν οι Μοναχοί αυτοί, θα μάθει ο κόσμος να κάνει υπομονή στις δύσκολες στιγμές της ζωής του.»
«Για όλα αυτά δε που θα υπομένουν αυτοί και δι’ αυτών όλος ο κόσμος, θα παρακαλέσω τον Υιόν και Θεόν μου να συγχώρεση τις τυχόν ελλείψεις τους και να τους αξιώσει θείων και ουρανίων χαρισμάτων. Θα παρακαλέσω να τους χαρίσει ειλικρινή μετάνοια και φωτισμό για να κάνουν καλήν απολογία, κατά την ημέρα εκείνη την μεγάλη και επιφανή της Δευτέρας Παρουσίας και στη μέλλουσα δίκαια Κρίση να τύχουν του απείρου ελέους. Αλλά και στην παρούσα ζωή θα έχουν κι από μένα μεγάλη βοήθεια, διότι θα τους ελαφρύνω τους πόνους, τους κόπους, τις πίκρες και θα αποδιώχνω τους νοητούς και αισθητούς πειρασμούς, που θα τους γίνονται από τον εχθρό και επίβουλο Διάβολο και πολέμιο του ανθρωπίνου γένους».

Με τις υποσχέσεις και θείες υποθήκες αυτές της Παναγίας μας, το Άγιον Όρος, από τότε που κατοικήθηκε από Μοναχούς και μέχρι σήμερα, διαφυλάχθηκε και συνεχίζει την αγία ζωή και πνευματική δράση του, καίτοι οί κάτοικοι του Μοναχοί σκληρά κατά καιρούς δοκιμάστηκαν και μέχρι σήμερα δοκιμάζονται, από διαφόρους πειρασμούς ορατούς και αόρατους, με τη βοήθεια του Θεού και τη σκέπη της Θεοτόκου θα συνεχίσει τον Ιερόν αγώνα του, για να διαφυλάξει την Πίστη, τη γλώσσα και τις εθνικοθρησκευτικές Παραδόσεις του Χριστιανισμού αβλαβείς και αδιαλώβητες, όπως από την αρχή μας τις παρέδωσαν οι άγιοι Πατέρες των Επτά Αγίων Οικουμενικών Συνόδων της Αγίας Εκκλησίας μας.

Ή Παναγία σαν μάνα φροντίζει τους Μοναχούς
Στο κοινόβιο Μοναστήρι του Αγίου Παύλου, πριν από 30 χρόνια ζούσε ένα πολύ απλό κι αγαθό Γεροντάκι, γνωστός με το όνομα Γερο – Θωμάς, πάντα πρόθυμος και ακάματος εργάτης της υπακοής. Σαν υπηρεσία του (διακόνημα) είχε να είναι βοηθός στον ζυμωτή και φούρναρη του Μοναστηριού.
Μια μέρα έτυχε ανάγκη να απουσιάσει για δυο ημέρες ο ζυμωτής και φούρναρης της Μονής Γερο – Γρηγόρης, ο οποίος από χρόνια είχε την υπηρεσία αυτή και γνώριζε πολύ καλά και εξυπηρετούσε τα διακονήματα αυτά, με πολύ προσήλωση και ευλάβεια.

Σαν αντικαταστάτη του στις υπηρεσίες αυτές, άφησε τον Γερο -Θωμά, ο οποίος επειδή δεν είχε ποτέ του ζυμώσει ξαφνιάστηκε και βρέθηκε σε μεγάλη απορία, διότι έπρεπε να ζυμώσει και να φουρνίσει τότε και να δώσει ψωμί για δυο ημέρες στους πατέρες του Κοινοβίου που τότε είχε περισσότερους από εξήντα Μοναχούς και σε δέκα ως είκοσι διερχόμενους κάθε ημέρα προσκυνητές.
Στη μεγάλη αυτή ανάγκη και απορία που βρέθηκε ο Γερο – Θωμάς, άρχισε να κάνει θερμή προσευχή και με δάκρυ να παρακαλεί την Παναγία Μητέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, Κυρία Θεοτόκο και τον άγιο Παύλο, να τον φωτίσουν τι να κάνει; στην προκειμένη περίπτωση, γιατί τα είχε κυριολεκτικά χαμένα και δεν ήξερε πούθε να αρχίσει.

Ξαφνικά παίρνει την μαγιά του προζυμιού και εκεί που πήγε να βάλει νερό κι αλεύρι βλέπει δίπλα του μια μεγαλόπρεπη μαυροφορούσα γυναίκα, η οποία πήρε το προζύμι το ανακάτεψε, έβαλε το αλεύρι στην σκάφη και σε δυο ώρες έγινε το ζυμάρι, έπλασε τα ψωμιά τα φούρνισε και μέσα στις δυο αυτές ώρες ξεφούρνισε και έδωσε ο Γερο -Θωμάς ψωμί στους Μοναχούς, οι οποίοι ακόμη μέχρι σήμερα δεν μπορούν να ξεχάσουν την γλυκύτητα και νοστιμιά του ψωμιού αυτού.

Ο δε Γερο – Θωμάς σαν υπνωτισμένος δεν κατάλαβε τίποτε, πώς και με ποιό τρόπο γίνανε όλα αυτά! Το μόνο που κατάλαβε ήταν η μαυροφορεμένη εκείνη γυναίκα, που δεν ήταν άλλη παρά η Κυρία Θεοτόκος.

Οι δε αδελφοί της Μονής αυτής του έλεγαν: Γερο- Θωμά, κάτι φάρμακο θα έβαλες μέσα στο ψωμί που είναι τόσο γλυκό και νόστιμο και έγινε τόσο γρήγορα και τόσο ωραίο.
Εδώ έδωκε την παρουσία της η Κυρία Θεοτόκος που σαν μάνα φροντίζει τα παιδιά της, τους Μοναχούς του Αγίου Όρους για να μη μείνουν νηστικοί από έλλειψη τροφίμων και άρτου, όπως. εμπράκτως το είδαμε όλοι κατά τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής 1940 -1944.


Από το γεροντικό του Αγίου Όρους

Πηγή: www.agioritikovima.gr

ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ - ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Οι διαφορές ανάμεσα στη Ορθοδοξία και τον παπισμό είναι πολλές και μεγάλες, παλαιές και νεότερες και αφορούν τόσο σε δογματικά ζητήματα όσο και σε θέματα εκκλησιαστικής εμπειρίας, λατρείας, τέχνης και γενικώτερα αντιλήψεων και βιοθεωρίας.

Θα επιχειρήσουμε εδώ μία συνοπτική παρουσίασή τους αντλώντας από τα κείμενα των Αγίων Πατέρων και συγχρόνων θεολόγων, Μητροπολιτών και Γερόντων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι με ενάργεια και ορθόδοξο φρόνημα αναδεικνύουν την παρεκτροπή από την ορθή πίστη και τις κακοδοξίες του παπισμού. Για την καλύτερη κατανόηση των διαφορών ορθοδοξίας και παπισμού είναι απαραίτητο να εξετάσουμε συνολικά τον εκκλησιαστικό, κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο της εποχής. Για τον σκοπό αυτό παραθέτουμε πολύ σύντομα κάποια ιστορικά γεγονότα που στάθηκαν σταθμοί στην γέννηση του παπισμού και στην πορεία του προς την διαίρεση και το σχίσμα.

Ιστορική αναφορά

     Η αρχαία Ορθόδοξη Λατινική Εκκλησία της Δύσεως στην παλαιά Ρώμη είχε πάντοτε κοινωνία με την Ορθόδοξη Ανατολή και τα πατριαρχεία της. Το γεγονός που ανέτρεψε την αρμονική αυτή κοινωνία μεταξύ Ανατολής και Δύσεως είναι η κατάληψη της δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τους Φράγκους κατά την διάρκεια του 5ου και 6ου αι., όταν η Δυτική Ευρώπη ζει τον καταιγισμό των βαρβαρικών επιδρομών που μετέβαλαν ριζικά τα πολιτιστικά και θρησκευτικά δεδομένα της.
     Οι Φράγκοι, λαός πρωτόγονος και απολίτιστος την εποχή εκείνη, από την πρώτη στιγμή του εκχριστιανισμού τους εξέλαβαν και αφομοίωσαν με λανθασμένο τρόπο την χριστιανική διδασκαλία. Η χριστολογία και η τριαδολογία τους υπήρξε ανέκαθεν προβληματική, καθώς οι αντιλήψεις τους για την Αγία Τριάδα ήταν έντονα επηρεασμένες από τον αρειανισμό.
     Στην φραγκική Σύνοδο του Τολέδο το 589, παρά την φαινομενική καταδίκη του αρειανισμού, υιοθετούν μία άλλη μορφή λανθασμένης τριαδολογίας, την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, την οποία αργότερα προσέθεσαν και στο Σύμβολο της Πίστεως.
      Τον 8ο αιώνα βασιλιάς των Φράγκων γίνεται ο Κάρολος ο Μέγας (Καρλομάγνος) ο οποίος υποτάσσει τους άλλους λαούς και τους ηγεμόνες της Ευρώπης και συγκροτεί την ενιαία Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο πολιτικός και θρησκευτικός προσανατολισμός της νέας δυτικής αυτοκρατορίας έχει έντονο το στίγμα της διαφοροποιήσεως και της αντιθέσεως προς την ανατολική αυτοκρατορία του Βυζαντίου. Αυτή η αντίθεση λαμβάνει διαστάσεις περιφρονήσεως και χλευασμού των Ελλήνων Βυζαντινών, που ήδη είχαν αρχίσει να αποκαλούνται υποτιμητικά από τους Φράγκους «αιρετικοί» και «Γραικοί» (=κλέφτες). Είναι χαρακτηριστικό ότι από τον 9ο έως τον 130 αιώνα συναντούμε επανειλημμένα στην Δύση συγγράμματα με τον τίτλο "Contres errors Graecorum" - «Κατά των πλανών των Ελλήνων». Ο πολιτισμός και η ορθόδοξη πίστη των Ελλήνων ήταν για τους απολίτιστους Φράγκους μέγεθος ακατανόητο και ασύλληπτο, αλλά και ταυτόχρονα απλησίαστο και ανέφικτο, για τον λόγο αυτό προτίμησαν να το προβάλουν ως πλάνη και αίρεση!
     Από τον 9ο αιώνα οι Φράγκοι, αφού εξεδίωξαν τους Ρωμαίους ορθοδόξους επισκόπους, διόρισαν τους εαυτούς τους επισκόπους και ηγουμένους της Γαλλίας. Κατέλαβαν, επίσης, διά της βίας το Ορθόδοξο Λατινικό Πατριαρχείο της Ρώμης και από το 1009έως το 1046 αντικατέστησαν τους ορθοδόξους Πάπες της Ρώμης με Φράγκο- Λατίνους, ιδρύοντας τον σημερινό Παπισμό. «Επομένως, το λεγόμενο Σχίσμα μεταξύ των Εκκλησιών Δύσεως και Ανατολής δεν έγινε μεταξύ Δυτικών και Ανατολικών Ορθοδόξων Ρωμαίων, αλλά μεταξύ των Φράγκων κατακτητών των Δυτικών Ορθοδόξων Ρωμαίων (Πατριαρχείο Ρώμης) και των Ορθοδόξων Ρωμαίων της Ανατολής (Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως)». (π. Ιωάννης Ρωμανίδης, Τα αίτια του Σχίσματος).
     Με την εκφράγκευση του Ορθοδόξου Πατριαρχείου της Ρώμης εισάγονται σ' αυτό οι κακοδοξίες και ο ανθελληνισμός των Φράγκων, στοιχεία που δεν έπαψαν έκτοτε να συνιστούν τα κύρια γνωρίσματα και την πεμπτουσία του παπισμού.

1. Filioque (και εκ του Υιού)

     Πρόκειται για την αντίληψη της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος «και εκ του Υιού» (filioque) και όχι μόνον εκ του Πατρός. Η αντίληψη αυτή, που προστέθηκε και στο Σύμβολο της Πίστεως, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα λόγια του ιδίου του Κυρίου μας στο Ευαγγέλιο όπου λέγει «όταν δε έλθη ο παράκλητος...,το Πνεύμα της αληθείας ό παρά του Πατρός εκπορεύεται» (Ιω. 15,26). Έρχεται, επίσης, σε πλήρη αντίθεση με τις αποφάσεις της Δεύτερης Οικουμενικής Συνόδου, που διετύπωσε το σχετικό άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως, αλλά και άλλων Συνόδων.
     Η προσθήκη του filioque στο Σύμβολο της Πίστεως συνιστά ουσιαστική και απροκάλυπτη αίρεση, αφού αντιβαίνει στο Ευαγγέλιο και τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων. Και μόνον για την κακοδοξία τους αυτή οι παπικοί είναι αιρετικοί και όχι σχισματικοί, όπως λανθασμένα υποστηρίζεται από μερικούς, που τεχνηέντως ισχυρίζονται πως δεν υπάρχει Οικουμενική Σύνοδος που να καταδίκασε τον παπισμό ως αίρεση. Πρόκειται, βεβαίως, για αφελές επιχείρημα αφού ως γνωστόν οι Οικουμενικοί Σύνοδοι εδογμάτισαν και οριοθέτησαν την ορθή πίστη και κάθε απόκλιση από αυτή, κάθε θέση αντίθετη με τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων είναι αυτονόητο ότι συνιστά αίρεση. Δεν υπάρχει, άλλωστε, Οικουμενική Σύνοδος που να κατεδίκασε π.χ. τους Προτεστάντες, τους Πεντηκοστιανούς κ.ά, ως αιρετικούς χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι.
     Ο Μέγας Φώτιος, ο Φωστήρας αυτός και Μέγας Διδάσκαλος της Εκκλησίας μας καταδικάζει με χαρακτηριστικό τρόπο την παπική αίρεση του filioque: «Τις ου κλείσει τα ώτα προς την υπερβολήν της βλασφημίας ταύτης; Αύτη κατά των Ευαγγελίων ίσταται, προς τας αγίας παρατάσσεται Συνόδους, τους μακαρίους και αγίους παραγράφεται πατέρας, τον Μ. Αθανάσιον, τον εν θεολογία περιβόητον Γρηγόριον, την βασίλειον της Εκκλησίας στολήν, τον Μ. Βασίλειον, το χρυσούν της οικουμένης στόμα, το της σοφίας πέλαγος, τον ως αληθώς Χρυσόστομον. Και τι λέγω τον δείνα η τον δείνα; Κατά πάντων ομού των αγίων προφητών, αποστόλων, ιεραρχών, μαρτύρων και αυτών των δεσποτικών φωνών η βλάσφημος αύτη και θεομάχος φωνή εξοπλίζεται».
     Με την προσθήκη του filioque είναι μία από τις βασικότερες και παλαιότερες δογματικές διαφορές μας με τους παπικούς, την οποία, όπως προαναφέραμε, την εισήγαγαν οι Φράγκοι και την επέβαλαν στο ορθόδοξο τότε Πατριαρχείο της Ρώμης. Είναι αυτή που, από την θέσπισή της ακόμη και σε όλη την μετέπειτα πορεία Ανατολής και Δύσεως, απετέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί ανυπέρβλητο χάσμα, καθώς υπήρξε μία από τις κυριότερες αιτίες που οδήγησε στο σχίσμα. «Το σχίσμα γέγονεν μάλιστα διά την εν τω Συμβόλω πρόσθεσιν και ότι καλώς απεστράφημεν τους Λατίνους διά την πρόσθεσιν αποστροφής ούσαν αξίαν». (Γεννάδιος Σχολάριος).
     Έφθασαν μάλιστα οι παπικοί αιρετικοί να κατηγορούν εμάς τους ορθοδόξους ότι αφαιρέσαμε από το Σύμβολο της Πίστεως το filioque!!!Αυτή ήταν και η βασική κατηγορία που απέδωσε στους ορθοδόξους ο απεσταλμένος του Πάπα, Καρδινάλιος Ουμβέρτος, όταν στις 15 Ιουλίου του 1054 απέθεσε τον λίβελλο με τα αναθέματα του Πατριάρχου και όλων των Ορθοδόξων στην Αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας, ότι δήθεν δηλαδή οι ορθόδοξοι «ως Πνευματομάχοι η Θεομάχοι απέκοψαν από του Συμβόλου του αγίου Πνεύματος την εκπόρευσιν εκ του Υιού». Η εμμονή των παπικών στην αιρετική θέση του filioque τους κρατά αποκομμένους από την Εκκλησία και την αλήθεια και αποτελεί ουσιαστικό εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια επανόδου τους στην ορθόδοξη πίστη, παρά τις όποιες πρωτοβουλίες καλής θελήσεως, ακόμη και αυτής της άρσεως των αναθεμάτων.
     Όπως εύστοχα διατυπώνει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος: «Μερικοί ισχυρίζονται ότι ήρθησαν αυτά τα αναθέματα και επομένως δεν υπάρχει πρόβλημα. Βεβαίως και υπάρχει πρόβλημα, γιατί με μία απλή πράξη ήρθησαν τα αναθέματα, αλλά δεν ήρθη η αίρεση του Filioque, η οποία μάλιστα ισχυροποιήθηκε ακόμη περισσότερο».

2. Διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού.

     Μία πολύ μεγάλη και βασική διαφορά ανάμεσα στην ορθοδοξία και τον παπισμό είναι το θέμα της ουσίας και των ενεργειών του Θεού. Η ορθή διδασκαλία σ' αυτό το ζήτημα είναι ότι αφού η ουσία του Θεού είναι άκτιστη, είναι άκτιστες και οι ενέργειές Του. Αντίθετα οι δυτικοί θεωρούν κτιστές τις ενέργειες και κτιστή την χάρη του Θεού.
     Γράφει σχετικά ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης: «Μέχρι σήμερα οι Δυτικοί θεωρούν κτιστή την θεία Χάρι, την ενέργεια του Θεού. Είναι δυστυχώς και τούτο μία από τις πολλές διαφορές μας, που πρέπει να λαμβάνεται σοβαρώς υπ' όψιν στο θεολογικό διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς. Δεν είναι μόνο το filioque, το πρωτείο εξουσίας και το «αλάθητο» του πάπα, από τις βασικές διαφορές μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των Παπικών. Είναι και τα ανωτέρω. Αν δεν δεχθούν οι Ρωμαιοκαθολικοί ότι η Χάρις του Θεού είναι άκτιστος, δεν μπορούμε να ενωθούμε μαζί τους, έστω κι' αν, δεχθούν όλα τα άλλα. Διότι ποιος θα ενεργήση την θέωσι, αν η θεία Χάρις είναι κτίσμα κι' όχι άκτιστος ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος;»

3. Το πρωτείο του Πάπα.

     Μια από τις βασικές αιρετικές δοξασίες του παπισμού αποτελεί το «πρωτείο» του πάπα. Σύμφωνα με απόφαση της Α' Συνόδου του Βατικανού (1870), ο πάπας είναι τοποτηρητής του Χριστού και μοναδικός αντιπρόσωπός Του πάνω στη γη. Είναι ο αρχηγός και η ορατή κεφαλή της Εκκλησίας. Στο πρόσωπό του συνοψίζεται ολόκληρη η Εκκλησία. Αυτή η θέση, όμως, είναι καθαρά αιρετική, αφού «η αλήθεια είναι ότι μόνον ο Χριστός είναι Κεφαλή και αρχηγός της Εκκλησίας. Αυτό διαβάζουμε και στην επιστολή προς Εφεσίους του Απ. Παύλου (Εφεσ. α, 22-23), ότι δηλαδή ο ουράνιος Πατέρας ¨Αυτόν (τον Κύριον Ιησούν) έδωκε κεφαλήν υπέρ πάντα τη Εκκλησία, ήτις εστί το σώμα αυτού¨ Αυτόν κατέστησε κεφαλή, πάνω από όλους, στην Εκκλησία, η οποία είναι το σώμα Του», Αρχιμ. Γερβ. Ραπτοπούλου, Αιρέσεις στην Ελλάδα και οι κακοδοξίες του παπισμού, σελ. 153-154.

4. το αλάθητο του Πάπα.

     Η Α' Σύνοδος του Βατικανού θέσπισε το δόγμα του αλάθητου του πάπα. Πρόκειται δηλαδή για την αλαζονική αντίληψη για το «εκ καθέδρας» αλάνθαστο του Πάπα. Σύμφωνα με το δόγμα αυτό ο πάπας είναι πάνω και από τις Οικουμενικές Συνόδους και έχει την πλήρη και υπέρτατη δικαιοδοσία να αποφαίνεται αλάθητα και τη διδασκαλία του είναι υποχρεωμένη να παραδεχτεί ολόκληρη η Εκκλησία. Όποιος τολμήσει να «αντείπη», να φέρει αντίρρηση στη διδασκαλία του, «ανάθεμα έστω» (κεφ. Δ' της Β' Βατικάνειας Συνόδου). Οι θεολόγοι μάλιστα της Ρωμαιοκαθολικής «Εκκλησίας' φτάνουν στο σημείο να διακηρύττουν ότι και ψέμα να πει ο πάπας πρέπει αυτό να γίνει δεκτό από τους πιστούς σαν αλήθεια!
     Η ανακήρυξη ενός και μόνου ανθρώπου σαν αλάθητου, όσο κι' αν αυτός κατέχει τον ανώτατο βαθμό της ιερωσύνης, είναι πράξη ξένη και αντίθετη προς την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση. Κατά τον Ορθόδοξο Ρώσο Θεολόγο Βουλγάκωφ «το αλάθητον ανήκει εις τη όλην Εκκλησίαν». Γι' αυτό και η από 6 Μαΐου 1848 εγκύκλιος των Ορθοδόξων Πατριαρχών της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας ορίζει ότι «ο φύλαξ της Ορθοδοξίας, το σώμα της Εκκλησίας, τούτ' έστιν ο λαός αυτός εστι». Η Εκκλησία στο σύνολό της, κλήρος και λαός μαζί, είναι η «πιστή φρουρός της Αποστολικής Παραδόσεως, φυλάττουσα αυτήν ως πεπιστευμένην ταύτη παρακαταθήκην».
(βλ. σχ. Αρχιμ. Γερβ. Ραπτοπούλου, ό. π. σελ. 163-166)
     Ο Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης σημειώνει ότι «το αλάθητο επεκτάθηκε σε κάθε απόφαση του Πάπα. Δηλαδή, ενώ με την Α' Βατικάνειο Σύνοδο μόνον οι από καθέδρας και με την χρήση του όρου definimus (ορίζομεν) αποφάσεις του Πάπα ήσαν αλάθητοι, η Β' Βατικάνειος Σύνοδος αποφάνθηκε ότι ο Πάπας είναι αλάθητος όχι μόνον όταν αποφαίνεται επισήμως ως Πάπας, αλλά οσάκις αποφαίνεται. Είναι ακόμη φανερό από τα ανωτέρω ότι η οικουμενική σύνοδος γίνεται ένα συμβουλευτικό σωματείο των Παπών. Το αλάθητο στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν ανήκει στην οικουμενική σύνοδο, αλλά στον Πάπα. Ποιος όμως ανεκήρυξε τον Πάπα αλάθητο; Η λαθητή σύνοδος;
     Με αυτόν τον τρόπο η συνοδική αρχή, η παραδοθείσα από τους αγίους Αποστόλους, αντικαθίσταται από την παποκεντρική αρχή. Ο «αλάθητος» Πάπας καθίσταται κέντρο και πηγή ενότητος της Εκκλησίας, που σημαίνει ότι η Εκκλησία έχει ανάγκη από έναν άνθρωπο για να την διατηρή σε ενότητα. Έτσι παραμερίζεται και υποβαθμίζεται η θέσις του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος. Και ακόμη με την μεταφορά του αλάθητου από το Άγιο Πνεύμα στο πρόσωπο του Πάπα περιορίζεται η εσχατολογική προοπτική της Εκκλησίας μέσα στην ιστορία και καθίσταται εγκοσμιοκρατική».

5. Η κατάργηση Ιερών Κανόνων

     «Το Βατικανό προ πολλού ήδη απέρριψε τους πλείστους Ιερούς Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων και εμόρφωσεν ίδιον Κανονικόν Δίκαιον, διά να πορευθή ελεύθερον την οδόν την άγουσαν εις παν είδος καινοτομίας. Ο ουνίτης Π. Γρηγορίου ομολογεί εν προκειμένω: «Ανατολή και Δύσις διεφώνουν ωσαύτως επ' αυτών τούτων των πηγών του Κανονικού Δικαίου. Η Εκκλησία της Ρώμης, αποδεχθείσα επισήμως κατ' αρχάς μόνον τους κανόνας της εν Νικαία Α' Οικουμενικής Συνόδου(325) και της Σαρδικής (343), ηδιαφόρησεν ως προς την νομοθεσίαν εν σχέσει προς την εκκλησιαστικήν ευταξίαν και πειθαρχίαν των λοιπών Ανατολικών Συνόδων, Οικουμενικών ή τοπικών...
     Όλως αυθερέτως, οι πάπαι, χάριν των κυριαρχικών βλέψεών των επί πάσης της Εκκλησίας, απέρριψαν του Ιερούς Κανόνας των έξ Οικουμενικών Συνόδων και τους κανόνας των τοπικών Συνόδων και των Πατέρων, οι οποίοι προσέλαβαν οικουμενικόν κύρος, εφ' όσον επεκυρώθησαν υπό του Β' κανόνος της ΣΤ' οικουμενικής Συνόδου. Ειδικότερον, το Βατικανόν απεχθάνεται τους Κανόνας της ΣΤ' Οικουμενικής Συνόδου, διότι τινές εξ αυτών στρέφονται κατά των καινοτομιών της παπικής Εκκλησίας (Β, ΙΓ, ΝΕ κ.λ.π.)» (Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, ό. π.,σελ.251,2).

6. Το παπικό κράτος.

     Η άποψη ότι δεν μπορεί ο «αντιπρόσωπος του Θεού» στη γη να βρίσκεται υπό εξουσία κοσμικού βασιλιά(!) οδήγησε στην ίδρυση το 1929 (μετά από συμφωνία του Πάπα και του δικτάτορα Μουσολίνι) του σημερινού παπικού κράτους του Βατικανού, Έτσι, ο παπισμός κατήντησε κοσμικό κράτος που έχει στρατό, ασκεί διπλωματία και επηρεάζει την διεθνή οικονομία με την συμμετοχή του σε μεγάλες εταιρείες και επιχειρήσεις. Πρόκειται δηλαδή για μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, για μια εκκοσμίκευση και μάλιστα θεσμοποιημένη εκκοσμίκευση. Αλλά η συνύπαρξη της κοσμικής εξουσίας με την ιερατική, επισκοπική εξουσία, είναι κάτι το ασυμβίβαστο, κάτι το οποίο είναι ξένο προς το πνεύμα του Ευαγγελίου, τους Κανόνες Συνόδων και την εν γένει παράδοση της Εκκλησίας.
     «Είναι σημείο φοβεράς εκκοσμικεύσεως της Εκκλησίας η σύγχυσις των δύο εξουσιών, της πνευματικής και της κοσμικής, των δύο βασιλείων, του ουρανίου και του επιγείου. Έτσι η Εκκλησία υποκύπτει στον δεύτερο πειρασμό του Χριστού από τον διάβολο, που του ζήτησε να τον προσκυνήση, για να του δώση την εξουσία όλων των βασιλείων του κόσμου. Ο Κύριος τότε του απήντησε: "Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις"». (Αρχιμ' Γεωργίου Καψάνη, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός (Παπισμός) (Κύριαι Διαφοραί) εκδ. Σταμούλης 2006).

7. Το καθαρτήριο πυρ - Οι αξιομισθίες των Αγίων.

     «Σχετικά με την πτώση και τη σωτηρία του ανθρώπου υπάρχουν αξιοσημείωτες διαφορές. Ο Αδάμ, λέγει η Σύνοδος του Τριδέντου (1546), με την παράβασή του επέφερε την οργή και την αγανάκτηση του Θεού και για τούτο τον θάνατο'. Επομένως η σωτηρία του ανθρώπου απαιτεί την εξιλέωση της οργής του Θεού. Το αίμα του Χριστού εξαλείφει τις αιώνιες ποινές του αμαρτωλού ανθρώπου, οι οποίες έχουν την αιτία τους στις θανάσιμες αμαρτίες. Εκτός όμως από τις αμαρτίες αυτές, υπάρχουν οι βαριές και οι ελαφρές αμαρτίες, οι οποίες επιφέρουν πρόσκαιρες ποινές. Αυτές τις ποινές πρέπει ο άνθρωπος να τις εξοφλήσει με έργα μετανοίας, που επιβάλλονται από την Εκκλησία. Πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν πριν εξοφλήσουν αυτές τις ποινές και μεταβαίνουν στο λεγόμενο ‘καθαρτήριο πυρ', που υπάρχει ανάμεσα στον παράδεισο και την κόλαση, όπου καλούνται να εξαλείψουν το χρέος. Από εκεί, με τις προσευχές του Πάπα και των ζωντανών, οι ψυχές μεταβαίνουν στον παράδεισο. Όμως η «Εκκλησία» μπορεί να παραχωρήσει τη λύση των ποινών με βάση το ‘θησαυρό των αξιομισθιών των αγίων', τον οποίο διαχειρίζεται ο πάπας». (Αντ. Αλεβιζόπουλου, Ρωμαιοκαθολικισμός, Προτεσταντισμός και Ορθοδοξία, σελ. 16). Πιστεύουν, δηλαδή, πως οι Άγιοι έχουνε κάνει περισσότερα καλά έργα απ' όσα χρειάζονται για τη σωτηρία τους και τέτοιες «αξιομισθίες», που μ' αυτές μπορούν να σωθούν και άλλοι άνθρωποι. Πρόκειται για τις λεγόμενες αφέσεις η τα λυσίποινα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
      Πουθενά ωστόσο, το Ευαγγέλιο δεν διδάσκει τέτοιο πράγμα, ούτε δέχεται «περισσεύουσες αξιομισθίες» στους ανθρώπους, όσο άγιοι κι' αν ήτανε στη ζωή τους. Όσον αφορά στο «καθαρτήριο πυρ», ο άγιος Νεκτάριος, στο βιβλίο του «Μελέτη περί της αθανασίας της ψυχής», σ. 168,9, Αθήνα, 1901, γράφει σχετικά: «Κατά την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, μετά θάνατον ουδεμία υπάρχει μεσάζουσα τάξις μεταξύ των μεταβαινόντων εις Ουρανούς και των καταβαινόντων εις άδην». Δεν υπάρχει τόπος ειδικός, μεσάζων, ένθα ευρίσκονται αι ψυχαί των μετανοησάντων και μη ενεγκόντων καρπούς μετανοίας...»

8. Λατινική Μαριολογία η Μαριολατρία

     Η παπική «Εκκλησία», παρεκκλίνοντας από την ορθή διδασκαλία των Πατέρων μας, οδηγήθηκε σε κακοδοξίες, καινοτομίες και εσφαλμένα δόγματα ως προς το πρόσωπο της Παναγίας. Έτσι το 1854 θεσπίστηκε το δόγμα της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου, που όριζε ότι «Η Παρθένος Μαρία από της πρώτης στιγμής της συλλήψεώς της διετηρήθη καθαρά παντός εκ του προπατορικού αμαρτήματος ρύπου».
     Το 1950, ο πάπας Πίος ΙΒ', ανεκήρυξε σε δόγμα την ενσώματη μετάσταση της Θεοτόκου, σύμφωνα με το οποίο «η αειπάρθενος Θεομήτωρ μετά την επί γης ζωήν αυτής, μετέστη εν σώματι και ψυχή εις την ουράνιον δόξαν». Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται εκ μέρους των παπικών μιά έντονη τάση απόδοσης υπερβολικών τιμών στη Θεοτόκο, που φτάνει στα όρια της λατρείας. «Συλλυτρώτρια», «Μητέρα της Εκκλησίας», «Μεσίτρια πασών των χαρίτων» είναι κάποιοι από τους τιμητικούς τίτλους που αποδίδουν στην Παναγία, με εσφαλμένο και προβληματικό περιεχόμενο.
     Σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία, το προπατορικό αμάρτημα μεταδίδεται σε όλους τους ανθρώπους, ακόμη και σ΄ αυτούς που αποτελούν σκεύη εκλογής, όπως ήταν η Παναγία. Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, η Θεοτόκος ήταν «υποκείμενη εις το προπατορικό αμάρτημα μέχρι του Ευαγγελισμού. Τότε γαρ εκαθαρίσθη διά της επελεύσεως του Αγίου Πνεύματος». Όσον αφορά στην μετάσταση της Θεοτόκου, η ορθόδοξη παράδοση αναφέρεται στην μετά θάνατον μετάστασή της, χωρίς όμως αυτό να ανάγεται σε δόγμα, αφού δεν μαρτυρείται ούτε στην Αγία Γραφή ούτε στην αποστολική παράδοση.
     Στην Ορθοδοξία η λατρεία ανήκει μόνο στον Τριαδικό Θεό, ενώ στους αγίους και την Παναγία αρμόζει η τιμητική προσκύνηση και η πρεσβευτική ιδιότητα προς τον μόνο Σωτήρα, τον Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν. Με μεγάλη σαφήνεια η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος (787) ορίζει: «τιμάν και μεγαλύνειν εμάθομεν πρώτον μεν και κυρίως και αληθώς την του Θεού Γεννήτριαν και τας αγίας και αγγελικάς Δυνάμεις και τους ενδόξους Μάρτυρας, αλλά και τους αγίους άνδρας, και τούτων αιτείν τας πρεσβείας», (βλ. σχ. Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, Ορθοδοξία και Παπισμός, εκδ. Ορθοδόξου τύπου, Αθήνα 1969, σελ. 164-191).

9. Μυστήρια

Μία γενική διαφορά η οποία απορρέει από το πρωτείο του Πάπα είναι η στάση των ιερέων στους λόγους των μυστηρίων, οι οποίοι φαίνεται να τα τελούν στο ...όνομά τους: «Εγώ σε βαπτίζω, εγώ σε συγχωρώ κ.λ.π.», σε αντίθεση με τα Ορθόδοξα Μυστήρια στα οποία ο ιερέας είναι απλός υπηρέτης: «Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, Η χάρις του Παναγίου Πνεύματος διά της εμής ελαχιστότητος έχει σε λελυμένον και συγκεχωρημένον κ.λ.π.»

10. Το Βάπτισμα

     Η ορθόδοξη Εκκλησία τελεί το Βάπτισμα με τριπλή κατάδυση στο νερό, η οποία συμβολίζει την τριήμερο ταφή και Ανάσταση του Κυρίου. Άλλωστε είναι σαφής η προτροπή του Κυρίου προς τους μαθητές Του να βαπτίζουν «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Από την άλλη μεριά, η παπική «Εκκλησία» καινοτομεί και εισάγει το διά επιχύσεως η ραντισμού βάπτισμα.

11. Χρίσμα

     Η παπική «Εκκλησία καινοτομεί και το μυστήριο του Χρίσματος. Συνιστά να αναβάλλεται του μυστήριο του Χρίσματος στους βαπτιζομένους μέχρι το 7ο η κατ΄ άλλους το 14ο έτος της ηλικίας τους, οπότε και δεν κοινωνούν. Η αρχαία Εκκλησία παρείχε στα βαπτιζόμενα νήπια το Χρίσμα αμέσως μετά το Βάπτισμα, ακριβώς για να τα εισάγει από την πρώτη στιγμή στην ατμόσφαιρα της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, δεδομένου ότι για να στηριχθεί ο βαπτιζόμενος στην πνευματική ζωή έχει πάντοτε ανάγκη από τη ζωογόνο Θεία Χάρη. Αυτήν την παράδοση ακολουθεί μέχρι σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία τελεί το Χρίσμα με άγιο Μύρο, σε αντίθεση με τους παπικούς που το τελούν με την επίθεση των χειρών του Επισκόπου.

12. Μετάνοια

     Ως προς το μυστήριο της μετανοίας, την Ιερά Εξομολόγηση, στους Ρωμαιοκαθολικούς γίνεται ως μια δίκη και η επικοινωνία είναι απρόσωπη. Ο εξομολογούμενος λέει τα αμαρτήματά του χωρισμένος και άγνωστος στον πνευματικό (στους ξύλινους θαλαμίσκους) και λαμβάνει τα επιτίμια και την άφεση. Δεν υπάρχει δηλαδή προσωπική ποιμαντική σχέση και εκκλησιαστική κοινωνία, αλλά νομική και απρόσωπη σχέση. Προέχει η νομική δικαίωση του αμαρτωλού και όχι η συγχώρηση, επάνοδος και αποκατάστασή του στο πατρικό σπίτι (Εκκλησία) και την πατρική αγκάλη.
     Αντίθετα στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχει προσωπική επαφή του πιστού με τον ιερέα. Η άφεση των αμαρτιών πηγάζει από την Σταυρική θυσία του Κυρίου μας και όχι από τις μεσιτείες των αγίων η άλλους παράγοντες, όπως διδάσκουν οι παπικοί.

13. Θ. Ευχαριστία

     Σε αυτό το Μυστήριο οι παπικοί έχουν εισάγει πολλές καινοτομίες: α) Χρησιμοποιούν βιομηχανοποιημένο άζυμο άρτο που λέγεται «όστια» και όχι ένζυμο που χρησιμοποιεί η ανατολική Εκκλησία στηριζόμενη στο επιχείρημα ότι ακολουθούν αρχαία συνήθεια. Αυτό, όμως, δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Ο Μυστικός Δείπνος έγινε με ένζυμο και όχι με άζυμο άρτο. Στην πραγματικότητα τα άζυμα δεν αποτελούν αρχαία συνήθεια, αλλά επινοήθηκε από αιρετικούς τους πρώτους αιώνες.
     β) Ο καθαγιασμός του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού τελείται για την ορθόδοξη Εκκλησία με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος. Αντιθέτως για τους παπικούς τελείται με την εκφώνηση των συστατικών του μυστηρίου λόγων του Κυρίου «Λάβετε φάγετε...» κ.λ.π.
     γ) Οι παπικοί απέκοψαν τον λαό από την μετοχή στο Αίμα του Κυρίου, αφού κοινωνούν μόνο οι ιερωμένοι απ' αυτό, διότι πιστεύουν ότι αρκεί για την σωτηρία των πιστών η μετάληψις μόνο του Σώματος. Σε αντίθεση, η ορθόδοξη Εκκλησία μεταδίδει το Σώμα και το Αίμα Χριστού σε όλους τους πιστούς.
     δ) Τα νήπια και τα παιδιά μέχρι το 10ο η 12ο έτος απέχουν από το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, διότι, σύμφωνα με την παπική διδασκαλία, δεν είναι ικανά να διακρίνουν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, αντίθετα με τους Ορθοδόξους που επιτρέπουν τη Θεία Κοινωνία στα βαπτισμένα νήπια.

14. Γάμος

     Ο Κύριος τόνισε το αδιάλυτο του μυστηρίου του γάμου «παρεκτός λόγου πορνείας». Οι παπικοί δεν σεβάστηκαν αυτή την εξαίρεση και θέσπισαν το αδιάλυτο του γάμου χωρίς καμμία εξαίρεση.

15. Ιερωσύνη

     Η παπική «Εκκλησία έχει αυθαίρετα καθιερώσει τη γενική αγαμία του κλήρου, στηριζόμενη σε αποστολικό χωρίο («...ο άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, πως αρέσει τω Κυρίω...» Α' Κορ. ζ, 32). Στην ουσία όμως η αγαμία οφείλεται στην στάση της Ρωμαιοκαθολικής «Εκκλησίας» που θέλει να εξάρει τον κλήρο υπέρ τους λαϊκούς, αποχωρίζοντάς τον από κάθε δεσμό με τις λαϊκές τάξεις και την κοινωνική ζωή, και κυρίως να καταδείξει την ανωτερότητα του δικού τους κλήρου έναντι των κληρικών της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
     Η Α' Οικουμενική Σύνοδος αποδίδει το πνεύμα της Ανατολικής Εκκλησίας, την ελεύθερη δηλαδή εκλογή των κληρικών μεταξύ γάμου και αγαμίας. Η αγαμία είναι χάρισμα, ειδική χάρη του Θεού σε ορισμένα άτομα. Ωστόσο, στην υποχρεωτική αγαμία, που επέβαλε η Παπική Εκκλησία στον κλήρο της, δίνει την πρέπουσα απάντηση ο ασκητικότατος, ομολογητής, θαυματουργός, άγιος και επίσκοπος μέγας Πανφούτιος: «Μη βαρύνετε τον ζυγόν των ιερωμένων».

16. Ευχέλαιο

     Στην Ορθόδοξη Εκκλησία το Μυστήριο του Αγίου Ευχελαίου τελείται σε κάθε περίπτωση. Η προτροπή του Αδελφόθεου Ιακώβου είναι ρητή: «Ασθενεί τις εν υμίν; Προσκαλεσάσθω τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας, και προσευξάσθωσαν επ' αυτόν αλείψαντες αυτόν ελαίω εν τω ονόματι Κυρίου...» (Ιακ. Ε, 14-15). Οι παπικοί αντίθετα και πάλι, χρησιμοποιούν το μυστήριο του Αγίου Ευχελαίου μόνο μια φορά και μόνο στους ετοιμοθανάτους, σαν τελευταίο εφόδιο.

17. Το σημείο του Σταυρού

     Παράδοση της Εκκλησίας είναι να κάνουμε το σημείο του Σταυρού με τα τρία δάκτυλα, που συμβολίζουν τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Οι παπικοί, αντιθέτως, τον κάνουν με τα τέσσερα δάκτυλα, γιατί κοντά στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, πρόσθεσαν και το πρόσωπο της Παναγίας, απόρροια της Μαριολατρείας. Επίσης, το σημείο του Σταυρού οι καθολικοί το κάνουν όχι από τα δεξιά προς τα αριστερά, αλλά από τα αριστερά προς τα δεξιά.

18. Θεία Λειτουργία

     Αρχαία τάξη στην Εκκλησία είναι ο ιερέας να τελεί μια μόνο Θεία Λειτουργία την ημέρα και πάνω στην Αγία Τράπεζα να τελείται μόνο μια Θεία Λειτουργία καθημερινά. Η παπική «Εκκλησία», όμως, καθιέρωσε ο ιερέας να τελεί περισσότερες από μια Θείες Λειτουργίες και μάλιστα πάνω στην ίδια Τράπεζα.

19. Ναός

     Οι παπικοί Ναοί δεν είναι στραμμένοι προς την Ανατολή, όπως είναι οι ορθόδοξοι, αλλά προς τη Δύση. Αυτό φαίνεται προκλητικότατα στο μεγάλο Ναό της Ρώμης, τον Άγιο Πέτρο
     Ο Μ. Βασίλειος γράφει σχετικά: «Πάντες ορώμεν κατά ανατολάς επί των προσευχών, ότι την αρχαίαν επιζητούμεν πατρίδα, τον Παράδεισον, όν εφύτευσεν Αδάμ εν Εδέμ, κατά ανατολάς».

20. Εκκλησιαστικές τέχνες

     Η τέχνη της Δύσεως, η μουσική, η αρχιτεκτονική και η αγιογραφία, έχει καθαρά ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, σε αντίθεση με αυτήν της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στην δυτική ζωγραφική παράσταση ο Χριστός φαίνεται ως άνθρωπος και η Θεοτόκος και οι άγιοι ως κοινοί, μη μεταμορφωθέντες άνθρωποι. Και η φύση παρουσιάζεται «νατουραλιστικά», χωρίς μετοχή στο άκτιστο φως. Αντίθετα, η Ορθόδοξη εικόνα εικονίζει τον Θεάνθρωπο Χριστό και τα μεταμορφωμένα πρόσωπα της Θεοτόκου και των Αγίων μέσα στον επίσης μεταμορφωμένο από την Άκτιστη Χάρη κτιστό κόσμο.
     Στους Ναούς τους οι δυτικοί έχουν αγάλματα αντί για εικόνες και στις «ακολουθίες» τους χρησιμοποιούν μουσικά όργανα, κάτι που δεν είναι σύμφωνο με την παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

21. Νηστεία

     «Χαλαραί αντιλήψεις επεκράτησαν παρά τη ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και ως προς τον ιερόν θεσμόν της νηστείας. Ο Σπυρίδων Μακρής γράφει περί των νηστειών των Λατίνων: «Αι νηστείαι της Δυτικής Εκκλησίας είναι ελαφρότεραι των της Ανατολικής, απαγορεύουσαι κυρίως το κρέας μόνον, οι δε κατά τόπους επίσκοποι έχουν το δικαίωμα της ρυθμίσεως των νηστειών». Ο ουνίτης επίσκοπος Υάκινθος, αναφερόμενος εις τον νόμον της λατινικής νηστείας, γράφει: «Ο νόμος της νηστείας επιτρέπει εν μόνο γεύμα την ημέραν, κατά το οποίον δύναταί τις να φάγη όσον θέλει και ό,τι θέλει. Αρκεί να μη διαρκέση το γεύμα περισσότερον από δυο ώρας»...Η νηστεία παύει πατά τοις ρωμαιοκαθολικοίς να αποτελή πνευματικόν όπλον προς καθαίρεσιν των σκιρτημάτων της σαρκός και μέσον άριστον γενικώτερον προς εγκράτειαν. Υλιστικόν νεωτερισμόν αποτελεί η ουσιαστική κατάργησις του ιερού θεσμού της νηστείας υπό της παπικής Εκκλησίας. Ο Μ> Βασίλειος ελέγχει πάντα επιχειρούντα την κατάργησιν της νηστείας: «Αρχαίον δώρον η νηστεία, ου παλαιούμενον και γηράσκων, αλλ' ανανεούμενον αεί...νηστεία εν παραδείσω ενομοθετήθη. Την πρώτην εντολήν έλαβεν Αδάμ, Από του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν ου φαγείσθε. Το δε, ου φάγεσθε, νηστείας εστί και εγκρατείας νομοθεσία...» (Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, Ορθοδοξία και Παπισμός, σελ. 250,1).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

     «Συνέπεια όλων των ανωτέρω είναι ότι στον Παπισμό έχουμε απόκλιση από την ορθόδοξη Εκκλησιολογία. Ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία δίνεται μεγάλη σημασία στη θέωση που συνίσταται στην κοινωνία με τον Θεό, δια της οράσεως του ακτίστου Φωτός, οπότε οι θεούμενοι συνέρχονται σε Οικουμενική Σύνοδο και οριοθετούν ασφαλώς την αποκαλυπτική αλήθεια σε περιπτώσεις συγχύσεως, εν τούτοις στον Παπισμό δίνεται μεγάλη σημασία στον θεσμό του Πάπα, ο οποίος Πάπας υπέρκειται ακόμη και από αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους. Σύμφωνα με την λατινική θεολογία ‘η αυθεντία της Εκκλησίας υπάρχει τότε μόνον όταν στηρίζεται και εναρμονίζεται με την θέληση του Πάπα. Σε αντίθετη περίπτωση εκμηδενίζεται'...
     Υπάρχουν μεγάλες θεολογικές διαφορές, οι οποίες καταδικάσθηκαν από την Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου και στην Σύνοδο επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως φαίνεται και στο ‘Συνοδικό της Ορθοδοξίας'. Επί πλέον και οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι Τοπικές Σύνοδοι μέχρι τον 19ο αιώνα καταδίκαζαν όλες τις πλάνες του Παπισμού. Το πράγμα δεν θεραπεύεται ούτε βελτιώνεται από κάποια τυπική συγγνώμη που θα δώση ο Πάπας για ένα ιστορικό λάθος, όταν οι θεολογικές απόψεις του είναι εκτός Αποκαλύψεως και η Εκκλησιολογία κινείται σε εσφαλμένο δρόμο, αφού μάλιστα ο Πάπας παρουσιάζεται ως ηγέτης του Χριστιανικού κόσμου, ως διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου και βικάριος-αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στη γη, ωσάν ο Χριστός να έδωσε την εξουσία του στον Πάπα και Εκείνος αναπαύεται ευδαίμων στους Ουρανούς». (Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου, Βασικά σημεία διαφοράς μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Παπισμού, εφ. Παρέμβαση, Απρίλιος 2001.
   
     Μετά από όσα παρατέθηκαν, αντιλαμβανόμαστε ότι ο Δυτικός Χριστιανισμός (Παπισμός - Προτεσταντισμός) είναι ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος. ‘Άλλη θεολογία, άλλη κοσμολογία, άλλη ανθρωπολογία, οι οποίες οδηγούν σε διαφορετική βιοθεωρία, διαφορετική κουλτούρα διαφορετικό πολιτισμό και επομένως σε μια εντελώς διαφοροποιημένη νοοτροπία που καταλήγει σε μια ξένη, ως προς την ορθόδοξη, πνευματικότητα και καθημερινότητα του ανθρώπου.
     Σε μία εποχή που όλοι τείνουν σε ενοποιήσεις και πολύς λόγος γίνεται για το αύριο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, οι λόγοι του μακαριστού π. Ιουστίνου Πόποβιτς ηχούν στα αυτιά μας ως προφητικό κάλεσμα επαγρυπνήσεως και εγρηγόρσεως:
     «Όλοι οι ευρωπαϊκοί ουμανισμοί, από τους προ της Αναγεννήσεως, της Αναγεννήσεως και περαιτέρω, οι προτεσταντικοί, φιλοσοφικοί, θρησκευτικοί, κοινωνικοί, επιστημονικοί, πολιτιστικοί και πολιτικοί επεδίωκαν εν γνώσει η εν αγνοία και αδιακόπως επιδιώκουν, ένα πράγμα: να αντικαταστήσουν την πίστιν εις τον Θεάνθρωπον με την πίστιν εις τον άνθρωπον, να αντικαταστήσουν το ευαγγέλιον του Θεανθρώπου με το ευαγγέλιον κατ' άνθρωπον, την φιλοσοφίαν κατά Θεάνθρωπον με την φιλοσοφίαν κατ' άνθρωπον, την κουλτούραν κατά Θεάνθρωπον με την κουλτούραν κατ' άνθρωπον. Με μιαν λέξιν, να αντικαταστήσουν την ζωήν κατά Θεάνθρωπον με την ζωήν κατ' άνθρωπον. Και ταύτα συνέβαινον επί αιώνας, έως ότου τον παρελθόντα αιώνα, το 1870, εις την Α' Σύνοδον του Βατικανού, όλα αυτά συνεκεφαλαιώθησαν εις το δόγμα του αλάθητου του Πάπα. Έκτοτε το δόγμα αυτό απέβη το κεντρικό δόγμα του παπισμού. Δια τούτο επί των ημερών μας εις την Β' Σύνοδον του Βατικανού τόσον επιμόνως και επιδεξίως συνεζητήθη και υπεστηρίχθη το απαραβίαστον και το αναλλοίωτον αυτού του δόγματος.
     Το δόγμα τούτο έχει κοσμοϊστορικήν σημασίαν δι' όλην την τύχην της Ευρώπης, μάλιστα δε δια τους αποκαλυπτικούς καιρούς της, εις τους οποίους έχει ΄δη εισέλθει  Διά του δόγματος αυτού όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί απέκτησαν το ιδεώδες και το είδωλόν των: ο άνθρωπος ανεκηρύχθη υπερτάτη θεότης, πανθεότης. Το ευρωπαϊκόν ουμανιστικόν πάνθεον απέκτησε τον Δία του» (Ι. Πόποβιτς, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, εκδ. Αστήρ, ε' έκδοσις, 1987, σελ. 149 - 150)
     «Για όλους αυτούς τους λόγους η ένωσις δεν είναι υπόθεσις συμφωνίας μόνο σε κάποια δόγματα, αλλά αποδοχής του ορθοδόξου, θεανθρωποκεντρικού, χριστοκεντρικού, τριαδοκεντρικού πνεύματος στα δόγματα, στην ευσέβεια, στην εκκλησιολογία, στο κανονικό δίκαιο, στην ποιμαντική, στην τέχνη, στην άσκησι.
     Για να γίνει αληθινή ένωσις θα πρέπει η εμείς να παρατηθούμε από τον Ορθόδοξο θεανθρωποκεντρισμό μας η οι Παπικοί από τον δικό τους ανθρωποκεντρισμό. Το πρώτο είναι αδύνατο να συμβή με την Χάρι του Κυρίου μας, διότι αυτό θα ήταν προδοσία στο Ευαγγέλιο του Χριστού μας. Αλλά και το δεύτερο είναι δύσκολο να συμβή. Όμως «τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστίν».
     Πιστεύουμε ότι δεν συμφέρει και στους μη Ορθοδόξους να παραιτηθούμε εμείς από την Ορθοδοξία μας. Όσο υπάρχει η Ορθοδοξία, σώζεται η ακαινοτόμητος ευαγγελική πίστις, η «άπαξ παραδοθείσα τοις Αγίοις». Υπάρχει ζωντανή η μαρτυρία της πραγματικής κοινωνίας του Θεού με τον άνθρωπο, η αλήθεια της Εκκλησίας ως θεανθρωπίνης κοινωνίας. Έτσι ακόμη και οι ετερόδοξοι που την έχασαν, γνωρίζουν ότι κάπου υπάρχει. Ελπίζουν. Ίσως κάποτε την αναζητήσουν μεμονωμένα η συλλογικά. Θα την βρουν και θα αναπαυθούν. Ας κρατήσουμε αυτήν την αγία πίστι όχι μόνο για μας αλλά και για όλους τους αδελφούς ετεροδόξους και για όλο τον κόσμο. Η θεωρία περί δύο πνευμόνων, διά των οποίων αναπνέει η Εκκλησία, δηλαδή του Παπισμού και της Ορθοδοξίας, δεν μπορεί να γίνει δεκτή από Ορθοδόξου πλευράς, διότι ο ένας πνεύμων (ο Παπισμός) δεν ορθοδοξεί και το γε νυν έχον νοσεί ανιάτως.
     Ευχαριστούμε την Παναγία και Ζωαρχική Τριάδα για το μεγάλο δώρο Της, την αγία Ορθόδοξο Πίστι μας και για τους ευσεβείς προγόνους, διδασκάλους, ιερείς και αρχιερείς και πνευματικούς μας πατέρας, που μας εδίδαξαν και παρέδωσαν αυτήν την αγία Πίστι.
     Ομολογούμε, ότι δεν θα αναπαυόμασταν σε μια Εκκλησία που εν πολλοίς υποκαθιστά τον Θεάνθρωπο Χριστό με τον «αλάθητο» άνθρωπο «πάπα» η «προτεστάντη».
     Πιστεύουμε  ότι η Εκκλησία μας είναι Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, που έχει το πλήρωμα της Αληθείας και της Χάριτος. Λυπούμεθα, γιατί οι ετερόδοξοι Χριστιανοί δεν ημπορούν να χαρούν αυτό το πλήρωμα, και μάλιστα κάποτε προσπαθούν και να παρασύρουν και προσηλυτίσουν τους Ορθοδόξους στις κοινότητές τους, όπου μόνον μια μερική, αποσπασματική και διαστρεβλωμένη άποψι της αληθείας έχουν. Εκτιμούμε την όση αγάπη έχουν για το Χριστό και όσα καλά έργα κάνουν, αλλά δεν ημπορούμε να δεχθούμε ότι η ερμηνεία που δίδουν στο Ευαγγέλιο του Χριστού είναι σύμφωνη με την διδασκαλία του Χριστού, των αγίων Αποστόλων, των αγίων Πατέρων και των αγίων Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων.
     Προσευχόμεθα ο αρχιποιμήν Χριστός, ο μόνος αλάθητος Αρχηγός και Κεφαλή της Εκκλησίας, εκείνους μεν να οδηγήση στην Αγία Ορθόδοξο Εκκλησία, που είναι το πατρικό τους σπίτι, από το οποίο κάποτε απεσκίρτησαν, εμάς δε τους Ορθοδόξους να φωτίση, ώστε να παραμείνουμε άχρι θανάτου πιστοί στην αγία και ακαινοτόμητο Πίστι μας, όλο και περισσότερο στερεούμενοι και εμβαθύνοντες σ' αυτήν, «μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού». «Αμήν».

(Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός (Παπισμός) (Κύριαι Διαφοραί), εκδ. Σταμούλης 2006)

Πηγή: www.impantokratoros.gr

Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου

H Αγία μας Εκκλησία έχει ορίσει μία Κυριακή πριν την Πεντηκοστή να εορτάζουμε την μνήμη των 318 Αγίων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου. Ο σημερινός εορτασμός θεσπίστηκε

1) Για να τονιστεί η θεότητα του προσώπου του Χριστού και η μεγάλη σημασία αυτής της αλήθειας για ολόκληρη την Εκκλησία...

2) Για να επιτευχθεί η εορτολογική ενότητα της Εκκλησίας μέ βάση τό Ιουλιανό ημερολόγιο (παλαιό) και να θεσπισθεί το αιώνιον Πασχάλιον... το οποίον θά ισχύει γιά πάντα...
Α) Δογματική διδασκαλία των Αγίων Πατέρων.
Β) Η Συμβολή των Πατέρων και των Συνόδων στην διαφύλαξη της Αλήθειας ανά τους αιώνες.... 

Λίγες μόλις δεκαετίες μετά το γεγονός της Ενανθρωπήσεως του Χριστού και το πάθος Του, εμφανίστηκαν οι πρώτες παραχαράξεις της πίστεως και αργότερα οι μεγάλες Χριστολογικές αιρέσεις στην Εκκλησία , σχετικά με το πρόσωπο και την υποστατική ένωση των δύο φύσεων του Κυρίου (την Θεία και την ανθρώπινη). Ερωτήματα όπως: Ποιός τελικά είναι ο Χριστός; Ποιά η σχέση του με τον Θεό; Πώς κατανοείται η σχέση και η ένωση κτιστού και ακτίστου από τον Ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού; Πώς μπορεί να είναι Θεάνθρωπος και η μητέρα αυτού Θεοτόκος; Σε αυτά λοιπόν τα ερωτήματα που κλήθηκαν να απαντήσουν και να δογματίσουν οι Άγιοι Πατέρες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου ως φύλακες της παραδόσεως και της αλήθειας.  Τα ερωτήματα αυτά που  ετέθησαν αφορούσαν όχι μόνο τη Θεότητα του Θεού και Λόγου αλλά και την Ενανθρώπησή του.

Η Α’ Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τον Πρεσβύτερο Άρειο και τον Αρειανισμό, και τα τρία εκκλησιαστικά σχίσματα το Νοβοτιανό, του Παύλου Σαμοσατέα και το Μελιτιανό τα οποία ταλάνιζαν για χρόνια την εσωτερική ειρήνη της Εκκλησίας. Διατύπωσε τους πρώτους όρους ορθού Χριστιανικού δόγματος και ιδιαίτερα τα περί του δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, τον Υιό και Λόγο , ως ομοούσιο τω Θεώ Πατρί. Συνέταξε δε τα πρώτα επτά άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως και εξέδωσε είκοσι Ιερούς Κανόνες.

Τη Σύνοδο αποτέλεσαν 318 Άγιοι Πατέρες. Συγκλήθηκε από τον αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο στην Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ,  κατά το 20ο έτος της Βασιλείας του και είχε διάρκεια 3,5 έτη. Διακριθείσες μορφές της Συνόδου ήταν ο Αλέξανδρος Κωνσταντινουπόλεως , ο Αλέξανδρος Αλεξανδρείας , Ο Μέγας Αθανάσιος, ο Ευστάθιος ο Αντιοχείας, ο Μακάριος ο Ιεροσολύμων, ο Άγιος Σπυρίδων , ο Άγιος Νικόλαος κ.α.

Αγαπητοί μου, Οι στρατιώτες έβαλαν κλήρο για τον Χιτώνα του Κυρίου ενώ ο Άρειος τον έσχισε βάζοντας σε σωτηριολογικό κίνδυνο το πλήρωμα της Εκκλησίας «Ποιος σου έσχισε το χιτώνα Σώτερ; Άρειος συ είπας» απεκήρυξαν οι Άγιοι Πατέρες. Και Πράγματι ο ασεβής Άρειος με την κακόδοξο διδασκαλία του έσχισε τον χιτώνα του Σωτήρος Χριστού, αφού η διδασκαλία του μετέβαλε το σωτηριολογικό θεμελίωμα του Ευαγγελίου της Μίας Αγίας και Καθολικής Εκκλησίας, σε ένα άγονο φιλοσοφικό σύστημα. Δίδαξε, λοιπόν ότι ο Υιός και Λόγος (το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος) δεν είναι κατά φύση και κατ’ ουσία αληθινός Θεός. Δημιουργήθηκε από τον Θεό – Πατέρα κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή «εν χρόνω», οπότε υπήρχε και στιγμή που δεν ήταν. Οπότε δεν ήταν αγέννητος αλλά ένα απλό κτίσμα του Θεού.

Ο Άρειος επηρεάστηκε σταθερά από τον Ιουδαϊκό μονοθεϊσμό, τη φιλοσοφική αντίληψη περί απόλυτης υπερβατικότητας και περί ακινήτου του Θεού, από τις κοσμολογικές αντιλήψεις και προπαντός από την διδασκαλία του Φίλωνα περί του κτιστού Λόγου , δια του οποίου ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο. Ο Άρειος με την διδασκαλία του αρνείτο ουσιαστικά τη Θεότητα του Χριστού, άρα και την σωτηρία του ανθρώπου.

Δογματική διδασκαλία των Αγίων Πατέρων 

Οι Άγιοι Πατέρες της Συνόδου υπερασπίστηκαν την ορθή πίστη ,όπως προκύπτει από τα Ευαγγέλια ότι δηλαδή ο Ιησούς Χριστός είναι ο σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού που έπαθε και Αναστήθηκε για την σωτηρία του κόσμου. Εμείς αδελφοί μου, διδαχθήκαμε από τον ίδιο τον Χριστό να επικαλούμαστε και να φωνάζουμε τον Θεό Πατέρα μας «Πάτερ ημών», λέμε. Όπως και το απαγγείλαμε πρίν από λίγο όλοι μαζί πριν το σημείο του μελισμού στην Θεία Λειτουργία. Ο Χριστός όμως δεν είπε «Πάτερ ημών», αλλά «Πάτερ» σκέτο. Και αυτό διότι άλλη είναι η σχέση η δική μας προς τον Θεόν και άλλη η δική Του.

Για αυτό στο Σύμβολο της Πίστεως ομολογούμε με έμφαση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι «φώς εκ φωτός, θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού», ότι δεν είναι κτίσμα  και ότι υπήρχε πάντα μαζί με τον Πατέρα. Η σχέση όμως του Χριστού προς τον Θεό Πατέρα, είναι και σχέση ενότητος. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού , ο μοναδικός κατά φύσιν του Θεού Πατρός, ομοούσιος προς Αυτόν και τέλειος Θεός. Είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Ό,τι ο Πατήρ είναι και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα το θέσπισαν και δογμάτισαν οι 318 Άγιοι Πατέρες της ‘Α Οικουμενικής Συνόδου που γιορτάζουμε σήμερα. Δηλαδή ότι ο Χριστός είναι και τέλειος Θεός. Όχι ομοιούσιος προς τον Πατέρα όπως ισχυριζόταν ο Άρειος και εξακολουθούν πολλοί ακόμα να τον θεωρούν έτσι, αλλά ομοούσιος προς Αυτόν. Έχει την καθαυτή ουσία και την ίδια φύσι με τον Πατέρα. Έγινε όμως και άνθρωπος στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, χωρίς να πάψει να είναι ποτέ και τέλειος Θεός, ο Θεάνθρωπος Κύριος, και αυτό πραγματοποιήθηκε για τη Σωτηρία μας.

Αυτή ακριβώς η αδιαίρετη και προαιώνια ενότητα του Ιησού Χριστού προς τον Θεό Πατέρα, διατυπώνεται πολλές φορές μέσα στην Καινή Διαθήκη. Όπως για παράδειγμα  στα λόγια «εγώ και ο Πατήρ εν εσμεν». «Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος», «ο εωρακως εμε εωρακε και τον Πατέρα», «τα εμα παντα σα εστι και τα σα εμα» και πολλά άλλα.

Και τώρα τίθεται το ερώτημα αγαπητοί μου. Ποιος ήταν ο Χριστός πριν έρθει στον κόσμο και πάρει σάρκα και οστά μέσα από τα σπλάχνα της Μαρίας της Παρθένου; Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Κύριος στη συνέχεια της Αρχιερατικής Του προσευχής που ακούσαμε στο Ευαγγέλιο, που απαντά στον Άρειο όσον αφορά το ότι υπήρχε στιγμή που δεν ήταν :  «και νυν δοξασον με συ Πατερ, παρα, σε αυτω τη δοξη, ή ειχον, προτου τον κόσμο είναι παρα σοι». Δηλαδή ο Χριστός είναι θεϊκή δόξα στον Ουρανό μαζί με τον Πατέρα, ως ομοούσιος προς αυτόν, ως τέλειος Θεός, πριν να δημιουργηθεί ο κόσμος και ο πνευματικός και ο υλικός, δηλαδή τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος σε αδιάλειπτη κοινωνία-σχέση. Έχουμε την πρώτη μορφή κοινωνίας και σχέσης πριν καν δημιουργηθεί ο κόσμος.

Αξίζει, αγαπητοί μου, σε αυτό το σημείο, να αναφέρουμε ότι οι όροι στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο διατυπώθηκαν στην Αρχαία Ελληνική Γλώσσα, επιβεβαιώνοντας έτσι την φράση του Κυρίου προς τους Έλληνες «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου".  Η Αρχαία Ελληνική γλώσσα ήταν η καταλληλότερη να διατυπώσει με ακρίβεια και σαφήνεια αυτούς τους δογματικούς όρους ώστε να είναι ακριβείς ως προς το περιεχόμενο και την ουσία. 

Η Συμβολή των Πατέρων και των Συνόδων  στην διαφύλαξη της Αλήθειας ανά τους αιώνες 

Βλέπουμε ότι η Συμβολή των Αγίων Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων στην διαφύλαξη της Αλήθεια για τη σωτηρία του Ανθρώπου υπήρξε καταλυτική. Γι’ αυτό και πολλοί αναφέρουν ότι θα μπορούσε κάλλιστα στο Πιστεύω να σταθεί η φράση «και πατερική εκκλησία» . Διότι οι Θεοφόροι Πατέρες είναι αυτοί που ως βίωμα πρώτα και ύστερα με έκφραση δογματική μας διαφυλάσσουν από την πλάνη και τον εκτροχιασμό από τον δρόμο της Σωτηρίας σαν φρουροί και προστάτες. Οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων δεν ήταν ανθρώπινες επινοήσεις για να λυθούν θέματα Θρησκευτικής νομοτέλειας όπως θα μπορούσε να πει ο καθένας, αλλά ήταν καθοδηγούμενες εν Αγίω Πνεύματι. Οι Δογματικές διδασκαλίες δεν είναι λογικές, νομικές εκφράσεις μιας κατάστασης, αλλά τα συστατικά της Αλήθειας και επιβεβαιώθηκαν βιωματικά μέσα στους αιώνες από Αγίους, ασκητές, μάρτυρες και ομολογητές.

Σημαντικό είναι να επισημανθεί ότι κατά την Σύνοδο της Νίκαιας έλαβαν χώρα και πολλά θαύματα από τους Άγιους και θεοφόρους Πατέρες. Χαρακτηριστικά ήταν τα θαύματα του Αγίου Σπυρίδωνος, του Αγίου Οικουμένιου και του Αγίου Αχιλλίου. Άξιο αναφοράς θεωρείται και το συμβάν μεταξύ του Αγίου Νικολάου και του Αρείου. Ο πρώτος μην μπορώντας να συγκρατήσει την αγανάκτηση του για τα όσα υποστήριζε ο Άρειος τον χαστούκισε. Ο Μ. Κωνσταντίνος τιμώρησε τον Νικόλαο με φυλάκιση. Αλλά στη φυλακή συντελέστηκε ακόμα ένα θαύμα δείχνοντας την αγιότητα του Νικολάου και την πλάνη του Αρείου.

Δυστυχώς,και ο σύγχρονος άνθρωπος εξαιτίας της άγνοιας και της εκκοσμίκευσης που διέπει το είναι του  αμφισβητεί τον Χριστό ως Θεάνθρωπο, την Αγία Τριάδα, και πολλές δογματικές διδασκαλίες που έχουν όμως σωτηριολογικό χαρακτήρα. Πολλοί ρωτούν γιατί δεν απαντά η Εκκλησία. Αλλά η Εκκλησία όπως βλέπουμε έχει λύσει όλα αυτά τα θέματα με την πάροδο των αιώνων. Πολλοί ισχυρίζονται ακόμα και σήμερα ότι και οι Προτεστάντες , οι Καθολικοί και άλλες ομολογίες μιλάνε για Χριστό οπότε θέτουν το ερώτημα ποια είναι η διαφορά και γιατί η Ορθοδοξία είναι η αληθινή πίστη. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι και οι Άγιοι Θεόπτες και Θεοφόροι Πατέρες απάντησαν πρωτίστως βιωματικά για τη Σωτηριολογική αλήθεια που εκφράζει η Ορθοδοξία και κατόπιν την δογμάτισαν.

Ας δεχτούμε λοιπόν αδερφοί μου, τις αποφάσεις των Αγίων Πατέρων μέσω της Α’ Οικουμενικής Συνόδου ως Αγιοπνευματικές αλήθειες , ως κλειδιά Σωτηρίας που θα μας οδηγήσουν κοντά στον Λυτρωτή και προαιώνιο Θεό Ιησού Χριστό. Αλήθειες που μας τονίζουν ότι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είναι πανταχού παρών και πάντα πληρών ως Θεάνθρωπος και ομοούσιος με τον Πατέρα στην ζωή του καθενός μας και που η σχέση μας μαζί του είναι διαρκής,προσωπική αλλά και αναλογική. Μια σχέση και Αλήθεια που σε κάθε Θεία Λειτουργία γινόμαστε κοινωνοί και μέτοχοι μέσο του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Με αυτά τα κλειδιά της Αλήθειας εμείς θα ανοίξουμε την πόρτα που τόσο Εκείνος επίμονα χτυπά με την προκλητική του αγάπη.  Αμην!

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Ὑπερδοξασμένος εἶ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ φωστῆρας ἐπὶ γῆς, τοὺς Πατέρας ἡμῶν θεμελιώσας, καὶ δι’ αὐτῶν, πρὸς τὴν ἀληθινὴν πίστιν πάντας ἡμᾶς ὁδηγήσας, Πολυεύσπλαγχνε δόξα σοι. 

Δείτε σχετικά:

1. Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου - Εὐαγγέλιο

2. Κυριακή Τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου – Ἀπόστολος

ΟΙ ΜΥΡΜΗΓΚΟΛΕΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί, χαίρετε εν Κυρίω!

Το παρόν κείμενο αναφέρεται σε μια κατηγορία αντιοικουμενιστών εκκλησιαστικών ανδρών των τελευταίων δεκαετιών (από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και μετά), οι οποίοι με τη στάση τους, δηλαδή με την επιλογή τους να κοινωνούν με τους οικουμενιστές, ευθύνονται για την ύπαρξη "μερισμῶν καὶ σχισμάτων"[1].

Είναι συνήθως δυνατοί θεολόγοι, δόκιμοι συγγραφείς, συντηρητικοί μοναχοί, αυστηροί ιερείς, σεβάσμιοι ιεράρχες, εκκλησιαστικά πρόσωπα δηλαδή σεβαστά και κοινής αποδοχής που θα μπορούσαν με τον λόγο τους να καθοδηγήσουν το λογικό ποίμνιο της Εκκλησίας και να ανάψουν μέσα στις καρδιές τους τον ζήλο για την προδομένη Ορθοδοξία!

Θα μπορούσαν να καταστούν "ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσιν", και αυτό θα γινόταν φανερό αν είχαν παρόμοιο βίο με τους Αγίους Πατέρες. Αν τους καθαιρούσαν, όπως καθαιρέθηκαν τόσοι Άγιοι εν καιρώ αιρέσεως. Αν τους εξόριζαν, όχι πλέον σε κάποιο ξερονήσι, αλλά μακριά από την πανεπιστημιακή τους έδρα ή το μοναστήρι τους. Αν τους καταδίκαζαν, όχι σε φυλάκιση μέσα σε κάποιο υγρό και σκοτεινό κελί, αλλά σε κοινωνική απομόνωση. Αν τους έκοβαν όχι τη σωματική γλώσσα, όπως έκαναν με τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, αλλά τις άδειες για ομιλίες και εκδηλώσεις. Αν τους απέκοπταν επίσης, όχι το χέρι τους, όπως του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, αλλά τα κείμενά τους, με μια αυστηρή λογοκρισία σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα.

Τα πρόσωπα όμως αυτά δεν είναι δυστυχώς "ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσιν" και στην καλύτερη περίπτωση, μπορούν να γίνουν επόμενοι εκείνων των κληρικών που περιγράφει ο Μέγας Αθανάσιος στην προς Ρουφινιανό επιστολή του [2], αναφερόμενος στο πως πρέπει να δεχτεί η Εκκλησία εκείνους που κοινώνησαν, από φόβο ή για άλλο λόγο, με τους αιρετικούς, χωρίς όμως να αποδεχτούν την αίρεση.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρόκειται για "λέοντες", όπως αρέσκονται οι οπαδοί τους να τους αποκαλούν, αλλά μάλλον για μυρμηγκολέοντες της Ορθοδοξίας. Παρουσιάζουν ως μεγάλη προδοσία την αίρεση του Οικουμενισμού, αλλά ως μικρό και ανύπαρκτο γεγονός τις συμπροσευχές των προϊσταμένων τους, που τάχα "πάντοτε γινόντουσαν". Παρουσιάζουν ως μεγάλη την παρεκτροπή όταν στέλνουν ελεγκτικές επιστολές στους προκαθημένους της αιρέσεως, αλλά ως ασήμαντο το γεγονός της μνημόνευσης το ονόματός τους στη Λειτουργία, στις καθησυχαστικές επιστολές τους προς τα πνευματικά τους παιδιά. Τη μία Κυριακή προσθέτουν στο Συνοδικό και εκφωνούν αναθέματα κατά της αιρέσεως, την άλλη συλλειτουργούν με τους φορείς και θιασώτες της αιρέσεως αυτής. Είναι λέοντες στη θεωρία, αλλά μέρμηγκες στην πράξη...

Τους είδαμε και πάλι μετά από την συνάντηση Πατριάρχη - Πάπα στα Ιεροσόλυμα. Περιμέναμε βρυχηθμούς, αλλά αποδείχθηκαν φρούδες οι ελπίδες μας και πάλι. Αντιθέτως, αντί να ξιφουλκήσουν κατά της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και των απαισίων εκπροσώπων τους, έσπευσαν να χτυπήσουν τον γνωστό κώδωνα του δήθεν κινδύνου του σχίσματος!
Να μην φύγουμε δήθεν από την Εκκλησία, εξαιτίας των απλά "αντικανονικών ενεργειών" ή "ευφυών διπλωματιών" των προσώπων αυτών που επέλεξαν, όχι να ακολουθήσουν το πολιτικό στάδιο που ακολούθησαν οι αδελφοί τους στις μασονικές στοές Παπανδρέηδες, Σαμαράδες, Βενιζέληδες και άλλοι πολιντικάντηδες, αλλά να αφήσουν μούσια και να  φορέσουν ράσα, νομίζοντας οι ταλαίπωροι πως ο Θεός τους χειροτόνησε ποιμένες [3] της Εκκλησίας Του, την οποία αφού καταπρόδωσαν με τις αιρέσεις στις οποίες υπέπεσαν, και κυρίως με την παναίρεση του Οικουμενισμού, έχουν το θράσος να νομίζουν ότι αυτοί είναι η Εκκλησία!

Με το τελευταίο συμφωνούν και οι μυρμηγκολέοντες! "Προς Θεού, να μην γίνει σχίσμα", φωνάζουν! Κοιτάξτε δηλαδή τί φοβερή κακοδοξία κηρύττουν: ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΧΙΣΜΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ! ΚΑΙ ΟΤΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΟΤΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!!!
Ο "καθηρημένος" όμως Άγιος Πατέρας της Εκκλησίας, ο Μέγας Ιωάννης ο Χρυσόστομος, συντρίβει αυτούς τους τερατώδεις μυρμηγκολέοντες, τους "δοκούντες ὀρθοδοξεῖν", δηλαδή όσους νομίζουν πως είναι ορθόδοξοι: "Ἔστιν οὖν σχισθῆναι καλῶς, καὶ ἔστιν ὁμονοῆσαι κακῶς. Διὰ τοῦτο φησιν∙ Ἐὰν ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζῃ σε, ἔκκοψον αὺτὸν"[4].
Το να φεύγει κανείς λοιπόν από την κοινωνία των κακοδόξων, δεν αποτελεί σχίσμα, αλλά επικράτηση της αλήθειας και διεκδίκηση των νόμων του Θεού, κατά τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη [5].

Όπως αντιλαμβάνεσθε, αγαπητοί αδελφοί, η λύση είναι μία. Να φύγουμε μακριά από τους αιρετικούς για να σώσουμε την ψυχή μας και βλέποντας ο Θεός το βήμα μας αυτό, θα σώσει την Εκκλησία Του.
Αυτήν την Κυριακή είναι των Αγίων Πατέρων. Αυτήν την Κυριακή ας προσευχηθούμε να βρούμε αληθινά ορθόδοξο πνευματικό, που θα δώσει στην ψυχή μας αέρα Ορθοδοξίας και νάματα ευσεβείας. Αυτήν την Κυριακή ας φροντίσουμε να βρούμε ναό στον οποίο να μνημονεύεται γνήσιος ορθόδοξος επίσκοπος με κανονική Αποστολική Διαδοχή (και όχι αιρετικός ή κοινωνών με τους αιρετικούς), ώστε να συμψάλλουμε με όλη μας την ψυχή το στιχηρό των αίνων των Αγίων Πατέρων "Ὅλην συλλεξάμενοι, ποιμαντικὴν ἐπιστήμην, καὶ θυμὸν κινήσαντες, νῦν τὸν δικαιότατον ἐνδικώτατα, τοὺς βαρεῖς ἤλασαν, καὶ λοιμώδεις λύκους, τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος, ἐκσφενδονήσαντες, τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος, πεσόντας ὡς πρὸς θάνατον, καὶ ὡς ἀνιάτως νοσήσαντας, οἱ θεῖοι Ποιμένες, ὡς δοῦλοι γνησιώτατοι Χριστοῦ, καὶ τοῦ ἐνθέου κηρύγματος, μύσται ἱερώτατοι".

Νικόλαος Μάννης, δάσκαλος

[1] ΙΕ΄ Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου
[2] Πηδάλιον, δ΄ έκδοση, Αθήνα 1886, σελ. 470
[3] "Πάντας μὲν ὁ Θεὸς οὐ χειροτονεῖ" βοά ο Ιερός Χρυσόστομος (P.G. 62, 610)
[4] P.G. 59, 314
[5] P.G. 99, 1001

Πηγή: ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ:Φωτιά στο Σπήλαιο της Γέννησης στη Βηθλεέμ μετά τις επισκέψεις Βαρθολομαίου και Φραγκίσκου! (ΦΩΤΟ & ΒΙΝΤΕΟ)

Του Μανώλη Κείου

Πολλοί είναι εκείνοι που με την Θεοσημεία δεν τα έχουν καλά ... Πολλοί είναι εκείνοι που ειρωνεύονται όσους θεωρούν κάποια γεγονότα ως θεόσταλτα μηνύματα. Οι ίδιοι χαρακτήρισαν υπερβολή το γεγονός πως μία μέρα πριν από τη συνάντηση Πάπα-Οικουμενικού Πατριάρχη έγινε σεισμός που συγκλόνισε μέχρι και το Άγιον Όρος, ενώ σεισμοί είχαν γίνει και πριν από τη Σύνοδο Φεράρας-Φλωρεντίας.
Τώρα τι άραγε θα πουν όλοι αυτοί με την είδηση ​​πως δυο μέρες μετά τις-ξεχωριστές πάντως-επισκέψεις τους στο Σπήλαιο της Γέννησης του Χριστού στη Βηθλεέμ έπιασε πυρκαγιά! 
 Το Σπήλαιο της Γέννησης του Χριστού στη Βηθλεέμ βρίσκεται στον υπόγειο χώρο της βασιλικής της Γέννησης.
Σύμφωνα με ανταποκρίσεις διεθνών πρακτορείων ο μητροπολίτης Καπιτωλιάδος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων ανέφερε ότι η φωτιά προκλήθηκε πιθανόν από αναμμένο καντήλι και καταστράφηκαν τα καλύματα που βρίσκονται στην Αγία Τράπεζα του προσκυνήματος.
Η αποπνικτική ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί στο χώρο λόγω των καπνών καθιστά αμφίβολη την επίσκεψη του ναού από προσκυνητές τουλάχιστον για τη σημερινή ημέρα.
 

Πηγή: www.agioritikovima.gr

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ!

Ὥρες μεγάλης εὐθύνης γιά τούς ορθοδόξους!

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ!

ὑπό κ. Δημητρίου  Ἰω. Κάτσουρα*

Θεολόγου-Τραπεζικοῦ,

Ὅσο δέν ὑπάρχει Εὐαγγέλιο χωρίς κήρυγμα μετανοίας, ἄλλο τόσοδέν μπορεῖ νά ὑπάρχει καί  Ὀρθοδοξία χωρίς ὁμολογία! Μετάνοια ἐκήρυξε ὁ Πρόδρομος τοῦ Χριστοῦ Ἰωάννης, «μετανοεῖτε» ἐκήρυξε και ὁ ἴδιος ὁ Χριστός! Αὐτή εἶναι ἡ σφραγίδα γνησιότητος τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος!

Ὁμολογία τῆς Πίστεως εἰς Αὐτόν ἐζήτησε ὁ Χριστός, ὁμολογία ἐκήρυξαν και οἱ  Ἅγιοι Πατέρες, θεωροῦντες τή σιωπή, μάλιστα ἐν καιρῶ κινδυνευούσης Πίστεως, ὡς προδοσία! Αὐτή εἶναι ἡ σφραγίδα γνησιότητος τῆς Ὀρθοδοξίας καί τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν ὀρθοδόξων, μαζί βεβαίως μέ τήν ἐφαρμογή τῶν προσταγμάτων της.

Τό 1964 ἐπρόδωσε τήν Ὀρθοδοξία ὁ ἀποδεδειγμένα μασῶνος Πατριάρχης Κων/λεως Ἀθηναγόρας συμφωνήσας καί συνεργήσας μετά τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα τῆς παλαιᾶς Ρώμης Παύλου τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τοῦ 1054 ἤ μᾶλλον ὀρθότερα τήν ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ, χωρίς βεβαίως νά ἔχει προηγουμένως ἀποκηρύξει και ἐγκαταλείψει τίς πλάνες καί αἱρέσεις του ὁ τελευταῖος!

Τότε, ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας κατέστη (ἤδη ἦταν λόγῳ τῶν συγκρητιστικῶν φρονημάτων του, ἀλλά ἔγινε καί ἐπισήμως) ἀντίχριστος! Ὁ Χριστός κηρύττει ὅτι δέν μπορεῖ να ὑπάρξει κοινωνία τοῦ σκότους μέ τό φῶς. Ὁ Ἀθηναγόρας ἐκήρυξε ὅτι μπορεῖ νά ὑπάρξει κοινωνία τοῦ σκότους (ψεῦδος τοῦ Παπισμοῦ) μέ τό φῶς (ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας)! Αὐτό βεβαίως εἶναι μία μεγάλη ἀπάτη!

Τά ὄργανα τοῦ Οικουμενισμού. 

Τότε ἔγινε μεγάλος θόρυβος γιά ἐκείνη τήν προδοσία πού ἔλαβε χώρα στά Ἱεροσόλυμα. Καί δικαίως! Δέν εἶναι, οὔτε ἦταν,  λίγο, ἕνας μασῶνος Οἰκουμενικός Πατριάρχης νά ἐξισώνει τήν ὑποτίθεται μητέρα του Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μέ τίς, κατά τήν Πατερική διδασκαλία, πόρνες αἱρέσεις καί νά κηρύττει τήν ἰσοτιμία τους, δῆθεν χάριν ἐφαρμογῆς ἐντολῆς τοῦ Χριστοῦ περί ἑνώσεως!

Τό ἔγκλημα τοῦ Ἀθηναγόρα δέν ἐντοπίζεται ἁπλῶς στά κείμενά πού ὑπεγράφησαν, τά ὁποῖα εἶναι, οὕτως ἤ ἄλλως, κατάπτυστα. Εἶναι δέ ἀποπροσανατολιστικό τό νά προκαλοῦνται διαμάχες περί τῶν ἑκάστοτε οἰκουμενιστικῶν κειμένων, τά ὁποῖα ἐπιστεγάζουν τίς ἐνέργειες τῶν διαφόρων ἑνωτικῶν ἤ μᾶλλον οὐνιτῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Τό οὐσιαστικό ἔγκλημα εἶναι τό μεταδιδόμενο καί ἐκπεμπόμενο μήνυμα τῆς πράξεως, ἐν προκειμένῳ τοῦ κακῆ τῆ μνήμη Ἀθηναγόρου, τό ὁποῖο σέ τελική ἀνάλυση σηματοδοτεῖ τήν πλήρη περιφρόνηση τῆς ἰδίας τῆς Ἀληθείας. Αὐτό, ὄμως,συνιστᾶ στή γλῶσσα τῶν Ἁγίων Πατέρων: ΑΘΕΪΑ!!!

Τότε, τό 1964-1965, ἀρκετοί Κληρικοί, μοναχοί, λόγιοι καί μή, καί Θεολόγοι και ὄχι μόνον, ἔγραψαν καί κατακεραύνωσαν τήν προδοσία τοῦ Πατριάρχη. Κάποιοι μάλιστα προχώρησαν σέ οὐσιαστικές κανονικές ἀντιδράσεις. Τό Ἄγιον Ὄρος σείσθηκε συθέμελα. Ἀρκετές κυρίαρχες Μονές του (ὀκτώ τον ἀριθμό) διέκοψαν τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου. Ἀκόμη, ὅσοι θέλουν νά προσδιορίζονται ὡς ὀρθόδοξοι ἀποκαλοῦν καί θεωροῦν τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα προδότη, ἐνῶ μόνον οἱ ὁπαδοί τῶν θεωριῶν καί ὀμόφρονές του, ὅπως ὁ διάδοχός του σημερινός Πατριάρχης, Φαναριῶτες τόν ἀποκαλοῦν μέγα καί ὁραματιστή!

Σήμερα (25 Μαΐου) στά Ἱεροσόλυμα – καί ἐνῶ ἡ Ἑλλάδα ζεῖ στόν πυρετό τῶν Εὐρωεκλογῶν πού διενεργοῦνται αὐτή τήν ἡμέρα καί κατά τίς ὁποῖες διακυβεύεται μία ἄλλη προδοσία, αὐτή τῆς Πατρίδος μας- πενήντα χρόνια μετά, ἑορτάζεται ἐκεῖνο τό ἀποτρόπαιο γεγονός. Καί ὄχι ἁπλά ἐορτάζεται, ἀλλά ἀνανεώνεται! Καί ἔτσι ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἴδια προδοσία! Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, μάλιστα κατόπιν ἰδικῆς του προτάσεως πού ἔγινε ἀσμένως ἀποδεκτή ἀπό τόν νέο Πάπα τῆς παλαιᾶς Ρώμης, συναντᾶται στά Ἱεροσόλυμα μέ τόν περιβόητο Φραγκίσκο σέ ἀνάμνηση ἐκείνου τοῦ γεγονότος. Ἀποκορύφωμα θά εἶναι, κατά τό δημοσιευθέν πρόγραμμα, ἡ συμπροσευχή τῶν δύο ἡγετῶν καί ὄχι μόνον ἐνδεχομένως, ἐντός τοῦ πανιέρου Ναοῦ τῆς  Ἀναστάσεως και ἔμπροσθεν τοῦ Παναγίου Τάφου! Ὄντως τό βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ἐστώς ἐν τόπω ἁγίῳ!

Ὀ δεδηλωμένος σκοπός τους εἶναι ἡ ἕνωση! Δηλαδή, γιά νά μή κοροϊδευόμαστε, ἡ προδοσία!

Σήμερα, ὅμως, ποιός ἀντιδρᾶ; Ποιός διαμαρτύρεται; Σχεδόν, κανείς!Καί αὐτό συμβαίνει διότι ὁ ἐξωμότης Βαρθολομαῖος, μαζί μέ ὅλο τό συνάφι του κατόρθωσαν, συνεργείᾳ τοῦ πονηροῦ, νά βασιλεύει παντοῦ ἡ ἀδιαφορία, ὁ φόβος καί ἡ πλάνη! Καί ἐπιπλέον νά ἰσχύει γιά τούς περισσοτέρους τό φαινόμενο τοῦ Μιθριδατισμοῦ! Ἡ ἐξοικείωση δηλαδή μέ τό δηλητήριο τῆς ἀποστασίας, λόγῳ τῶν ὀλίγον κατ’ ὀλίγον λαμβανομένων δόσεών του! Λίγο-λίγο καί σιγά-σιγά, ἐμπρός-πίσω μέ δηλώσεις καί ἀνασκευές, μέ ἀποκαλύψεις καί δικαιολογίες γιά ἀφελεῖς καί ἀσχέτους, ἐκεῖνο πού σέ ἄλλες ἐποχές θά προκαλοῦσε στούς ὀρθοδόξους ὅπου γῆς ἱερή ἀγανάκτηση καί ἐπανάσταση μέχρι μαρτυρίου καί αἱματοχυσίας, κατορθώθηκε σήμερα νά περνᾶ «ἀβρόχοις ποσί»!

Καί ἀναριωτιέται κανείς τί ἀπομένει γιά νά διαλυθεῖ τό πᾶν; Τί κάνουν οἱ ταχθέντες ὡς σκοποί καί φύλακες τῆς Ὀρθοδοξίας Ποιμένες καί Θεολόγοι;

Σήμερα, τῆ ἐνόχῳ ἀνοχῆ καί θεομισήτω σιωπῆ τῶν ἀνωτέρω, ἡ Ὁμολογία τῆς Πίστεως ἀργεῖ. Ἀργεῖ το Εὐαγγέλιον! Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες καί Ὁμολογητές τῶν Συναξαρίων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ φαντάζουν ἀλλόκοτες προσωπικότητες γιά τούς συγχρόνους ὀρθοδόξους! Ὑποσυνειδήτως ὅλοι αὐτοί πλέον ἐκλαμβάνονται ὡς μουσειακό εἶδος παλαιῶν ἐποχῶν, δημιούργημα ἀφελῶν καί περιττῶν ἀντιλήψεων! Ἡ σχετική διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων κατά τῶν αἱρέσεων φαντάζει «κατανοητή» μόνον ὑπό τίς εἰδικές συνθῆκες ἐκείνου τοῦ καιροῦ καί δέν νοεῖται νά τίθεται θέμα ἐφαρμογῆς της στή σύγχρονη ἐποχή!

Τά ὄργανα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ!

Οἱ ἀναλύσεις ὁρισμένων ἀντι-οἰκουμενιστῶν πού γνωρίζουν νά δικαιολογοῦν μονίμως τά πάντα, ὑποστηρίζοντας ὅτι πάντοτε συνέβαιναν ἀνάλογα πράγματα καί παρατηροῦνταν ἀντίστοιχα φαινόμενα στήν Ἐκκλησία μεγεθύνοντας μεμονωμένα περιστατικά τῆς ἐκκλ/κῆς ἱστορίας, ἐξυπηρετοῦν μιά χαρά τούς συνειδητούς προδότες καί τά σχέδιά των.

Εἶναι πασιφανές ὄτι ὑπάρχει τρομακτική διαφορά στίς ἐποχές! Δἐν πταίει, ὅμως, ἡ ἐποχή, γενικῶς καί ἀορίστως. Τίς ἐποχές τίς χαρακτηρίζουν τά γεγονότα πού ἐνεργοῦν οἱ ἄνθρωποι! Καί τήν ἐποχή μας τήν κατέστησαν ἐποχή τῶν προδρόμων τοῦ Ἀντιχρίστου πρωτίστως ὄχι οἱ πολιτικοί, οὔτε οἱ κοσμικοί ἄνθρωποι, ἀλλά οἱ ἐξωμότες ρασοφόροι πού κατέλαβαν τούς ἐπισκοπικούς καί ἡγουμενικούς θρόνους καί ἐνεργοῦν τήν προδοσία!

Μᾶς εἶναι πλέον ἀδιάφορο πῶς θά χαρακτηρίσουν τόν λόγο μας. Ἐάν θά τόν κρίνουν ὑπερβολικό, ἤ φανατικό, ἤ ἀβάσιμο ἤ καί συκοφαντικό ἀκόμη. Ἐδῶ τά ἔργα τοῦ διαβόλου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βοοῦν! Οἱ ἴδιοι οἱ πρωταγωνιστές τῆς προδοσίας αὐτο-συστήνονται με τούς λόγους καί τίς πράξεις των. Δυστυχῶς, δέν εἶναι ψέμμα, οὔτε ὅτι, κατά τήν ὁμολογία τοῦ ἰδίου τοῦ Ἀθηναγόρου, οὗτος εἶχε «λειτουργήσει» - ὀρθόδοξος κληρικός ὤν - καί ὡς ραββίνος σέ Συναγωγή  (!) πρός ἐξυπηρέτηση τῶν πιστῶν τῆς Ἰουδαϊκῆς θρησκείας, οὔτε ὅτι ὁ διάδοχός του στήν ἁλυσίδα τῶν οἰκουμενιστῶν Πατριαρχῶν Κων/λεως κ. Βαρθολομαῖος δημοσίως ἀναγνωρίζει χάρη, ἁγιότητα, μυστήρια καί ἅρα σωτηρία στόν ἀμετανόητο Παπισμό!

Οὕτε τό σκόπιμο προπέτασμα τῶν συστηματικῶν ἁγιοποιήσεων μεγάλων γιά τόν εὐλαβή λαό γερόντων καί ἀσκητῶν μπορεῖ νά καλύψει τά σχέδια τοῦ Φαναρίου καί νά παραπλανήσει τούς ἔχοντες νοῦν καί λογικήν ἁπλή πιστούς.

Ἐάν ὑπῆρχε ζωντανή ὀρθοδοξία καί συνέπεια δέν θά ἐζητεῖτο κἄν ἀπό τόν σημερινό Πατριάρχη καί τήν Σύνοδό του καμμία ἀναγνώριση, τή στιγμή πού ὁ ἴδιος ἀντί τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναγνωρίζει τίς αἱρέσεις καί ἀντί τῆς Πίστεως τῶν Πατέρων ὁμολογεῖ, ἔργῳ καί λόγῳ, τήν παναίρεση τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ!

Ἡ Ὀρθοδοξία ἑάλω! Ὁ ἐχθρός εἶναι intra muros (ἐντός τῶν τειχῶν) καί δέν τόν συγκρατοῦν μεμονωμένες διαμαρτυρίες καί δή γενόμενες ἐν κοινωνίᾳ μετά τῶν ἀποστατῶν!

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἐάν δέν εἶναι Καρδινάλιος καρδίας τοῦ Πάπα, εἶναι Οὐνίτης! Εἶναι ἀποδεδειγμένα καί μεμαρτυρημένως ὁπαδός, θιασώτης καί πρωτεργάτης τῆς τελευταίας μεγάλης αἱρέσεως τῶν ἐσχάτων χρόνων, τῆς παναιρέσεως τοῦ Οικουμενισμού!

Ἀλλά καί ὅσοι θεωρούμενοι παραδοσιακοί, ἐνῶ κινδυνεύει ἡ Πίστη, ἤ μάλλον ἐνῶ ἀπειλεῖται μέ πλήρη μεταστοιχείωση ἡ Ὀρθοδοξία, «ἄδουν»,καθησυχάζοντας τούς πιστούς, ἄσματα περί διακρίσεως, ἡσυχίας καί ὑπακοῆς στούς ἀνωτέρους των, αὐτοί ἐξυπηρετοῦν τόν ἐχθρό καί ἑκουσίως ἀφήνουν ἀνεμπόδιστη τήν ὁδό τῆς ἁπωλείας στούς ὁπαδούς των!

Γιά τούς ἀληθινά εὐσεβεῖς ὁ καιρός αὐτός εἷναι προφανῶς καιρός μάχης, ἀγῶνος καί Ὁμολογίας! Ἡ σιωπή σημαίνει αὐτόχρημα ΠΡΟΔΟΣΙΑ! Ἡ ἀνοχή, ἐπίσης! Ἡ μεγάλη παγίδα τοῦ διαβόλου εἶναι νά παραπλανηθοῦμε ὅτι ζοῦμε σέ περίοδο εἰρήνης καί δέν ἀπαιτεῖται μάχη, διαρκής ἀγώνας καί ὁμολογία Πίστεως. Τό μεγάλο ὅπλο του ἡ σύγχυση! ΠΡΟΣΟΧΗ! Τίποτε ἐκ τῶν τῆς νέας ἐποχῆς ἐξωτερικῶς παρόμοιο μέ τά τῆς Παραδόσεώς μας δέν πρέπει νά τό ἀσπαζόμαστε καί νά τό ἐμπιστευόμεθα. Τά ὄντως θεάρεστα ἔχουν τή σφραγίδα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ὅλα τά ἄλλα, ἔστω καί πανομοιότυπα, εἶναι ψευδεπίγραφα καί λυμαίνονται τήν σωτηρία μας.

Σωτηρία δέν ὑπάρχει παρά μόνον ἐν Χριστῶ καί ἐν τῆ Ἐκκλησίᾳ! Ἡ, ἔστω καί μέ ψιλό λογισμό, ἀποδοχή τοῦ ἀμετανοήτου Παπισμοῦ ὡς Ἐκκλησίας εἶναι, βεβαίως, ἄρνηση Πίστεως καί ἄρνηση τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ!

Ὅποιος δέν κηρύσσει καί δέν θεωρεῖ τόν Παπισμό αἵρεση καί ἀντί τῆς μετανοίας τοῦ ἡγέτου καί τῶν ὁπαδῶν του ἐπιδιώκει τήν μετ’ αὐτοῦ ἕνωση, εἶναι ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ!  Ὅσοι δέ, ἀδιαφόρως, κοινωνοῦν μετ’ αὐτοῦ ὑπόκεινται στό αὐτό κρῖμα καί βαδίζουν τήν αὐτή ὁδό τῆς ἁπωλείας!

Ὅπερ ἐστι μεθερμηνευόμενον: ὅποιος κοινωνεῖ μετά τοῦ νῦν Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου - τοῦ συνειδητῶς καί γυμνῆ τῆ κεφαλῆ κηρύσσοντος τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί φανερῶς ἐπιδιώκοντος τήν ἕνωση μετά τοῦ Παπισμοῦ ἄνευ μετανοίας αὐτοῦ - καθίσταται καί ὁ ἴδιος αἱρετικός καί πολέμιος τῆς Ὀρθοδοξίας!

Στῶμεν, λοιπόν, οἱ πάντες καλῶς! Στῶμεν μετά φόβου! Πρόσχωμεν τῆ ἁγία Ὀρθοδοξίᾳ  ἐν εἰρήνῃ ὁμολογεῖν καί πιστεύειν!

* Ὁ κ. Δημήτριος Ἰ. Κάτσουρας εἶναι ὑποψήφιος Εὐρωβουλευτής μέ τήν «ΚΟΙΝΩΝΙΑ, Πολιτική Παράταξη συνεχιστῶν τοῦ Καποδίστρια» στίς Εὐρωεκλογές τῆς 25ης Μαΐου 2014.

Πηγή: "ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ”