γ.Μου έρχονται δάκρυα, όταν ακούω από την Εκκλησία μας μερικούς να
λένε, «μήπως λέγονται αυτά στις θείες Γραφές;». Και αυτό όχι μόνο από λαϊκούς,
αλλά και από αυτούς που νομίζουν ότι είναι ποιμένες και κατέχουν τις θέσεις των
προφητών και των αποστόλων, όχι όμως και τους τρόπους. Προς αυτούς είναι
ευκαιρία να ειπωθεί, Αλίμονο σας, οδηγοί τυφλοί και αμαθείς και αστήρικτοι˙
εσείς που φροντίζετε τον ιματισμό σας, αλλά όχι την μόρφωση˙ εσείς που
εγκαταλείψατε την διακονία του λόγου και διακονείτε την κοιλία˙ «Ὧν ὁ Θεὸς ἡ κοιλία͵ καὶἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ» (Φιλ. 3.18). Εσείς που
καταχράστε το γάλα, το μαλλί και το κρέας της ποίμνης, χωρίς να
φροντίζετε για τα πρόβατα. Πως θα ξεφύγετε την τιμωρία, όταν αμελείτε τόσο
μεγάλη σωτηρία;
Εγώ παρασυρθείς από την ομιλία, θα
παρουσιάσω περισσότερες μαρτυρίες, αποδεικνύοντας μέσα από την Αγία Γραφή, από
τα Ευαγγέλια και τους προφήτες και τους αποστόλους, με τη χάρη του Χριστού, πως
κλείνει τα στόματα αυτών που λαλούν άδικα, για να φωτισθεί η καρδιά αυτών που
επιθυμούν το λόγο του Θεού.
Από πού αλλού να ξεκινήσουμε, παρά από
αυτόν που είπε, «Ἐγώ εἰμι ἡἀρχὴ καὶ τὸ τέλος» (Αποκ. 22.13); Ας
γνωρίσει καθένας τον νου του και τη σκέψη του, αφού αποθέσει κάθε βιοτική
μέριμνα. Είπε ο Κύριος, «Βλέπετε͵ μὴ πλανηθῆτε. Πολλοὶ γὰρ ἐπὶ τῷὀνόματί μου ἐλεύσονται λέγοντες͵ὅτι Ἐγώ εἰμι ὁ Χριστός· καὶ πολλοὺς πλανήσουσι» (Λουκ. 21.8). Και πάλι,
«Προσέχετε ἑαυτοῖς ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν͵ οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐν δύμασι προβάτων͵ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες· ἀλλ΄ ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτοὺς» (Ματθ. 7.15), λέει˙
δηλαδή από τα λόγια, από την ψευδοπροφητεία, από την υποκρισία τους, από την
κακοδοξία τους, από την βλασφημία τους θα τους καταλάβετε.
«Οὐ γὰρ δύναται δένδρον σαπρὸν ποιεῖν καρποὺς καλούς. Πᾶν γὰρ δένδρον ἐκ τοῦἰδίου καρποῦἐπιγινώσκεται» (Ματθ. 7.18-19). Έτσι
κι εσείς αυτούς θα τους καταλάβετε από τους καρπούς τους. Όταν πια τους
αναγνωρίσετε, μην τους λαμβάνετε στην οικία, μην τους τιμήσετε, μη ζητήσετε από
αυτούς λόγο διδασκαλίας, μην βάλετε τους μαργαρίτες σας μπροστά τους, αλλά προσέχετε από την ζύμη τους, δηλαδή από την
αίρεσή τους.
Κανείς σας να μην κακιώσει και να μη
βαρυγκωμήσει με αυτά που λέω, διότι μιλάει ο Θεός. Ακούστε εσείς οι ποιμένες,
την φωνή του Αρχιποιμένος˙ακούστε πως αποκαλύπτει και καταδεικνύει τους κρυφούς
λύκους˙ ακούστε και φροντίστε τον εαυτό σας και όλο το ποίμνιο. «Βλέπετε τοὺς κύνας» (Φιλ. 3.2), «βλέπετε
τοὺς κλέπτας». «Ὁ γὰρ μὴ εἰσερχόμενος διὰ τῆς θύρας εἰς τὴν αὐλὴν τῶν προβάτων͵ἀλλ΄ ἀναβαίνων ἀλλαχόθεν͵ κλέπτης ἐστὶ καὶ λῃστής» (Ιωάν. 10.1). Και πάλι για τα ίδια λέγει, «Ὁ μὴὢν μετ΄ ἐμοῦ͵ κατ΄ ἐμοῦἐστι» (Ματθ.12.30). Και πάλι
προς αυτούς έλεγε, «Ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστέ» (Ιωαν. 8.44). «Οὐαὶὑμῖν͵ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν˙ ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε͵ οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν» (Ματθ. 23.14). Και αλλού πάλι, «Ὑμεῖς οὐκ ἔστε ἐκ τῶν προβάτων τῶν ἐμῶν» (Ιωαν. 10.26).
Βλέπεις πως παντού ο Δεσπότης
στηλιτεύει και καταδεικνύει τους ασεβείς, για να μην πλανηθούμε; Ώ της
ανεκφράστου συγκαταβάσεως, ώ της πέρα από κάθε σύλληψη αγαθότητος! Τι ν’
ανταποδώσουμε στον Κύριο για όλα αυτά; Τι θ’ απολογηθούμε στον Αρχιποιμένα; Ώ
ποιμένες, συνάδελφοι ποιμένες! Ορίστε λίγα από τα πολλά. Κοιτάξτε πως παντού ο
Δεσπότης στο Ευαγγέλιο βοά για την δική μας ασφάλεια, «Βλέπετε͵
γρηγορεῖτε͵ προσέχετε͵ σπουδάσατε͵ἀγωνίσασθε»! Και όχι μόνο στα
Ευαγγέλια βοά, αλλά και δια μέσω των θεοφόρων προφητών, και των θεολόγων
μαθητών λέει τα ίδια.
Σε όλα αυτά μιλά σύμφωνα με το θεϊκό
θέλημά Του και μου το μαρτυρεί ο Παύλος, όταν λέει, «Τοῦἐν ἐμοὶ λαλοῦντος Χριστοῦ» (Β’ Κορ. 13.3). Ας
φέρουμε τώρα ανάμεσά μας τους θεολόγους, και ας ακούσουμε από αυτούς τι μας
παραγγέλλουν για τους αιρετικούς. Πες μας, μακάριε Πέτρο, εσένα που σε μακάρισε
ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, πες μας για τους πλάνους και αυτούς που μέλλει να πλανήσουν την ποίμνη
του Χριστού, την οποία σου παρέδωσε και στην εμπιστεύθηκε ο αρχιποιμένας και
επίσκοπος των ψυχών μας. Πες όσα σου χορήγησε το Πνεύμα το Άγιο και στήριξε την
ποίμνη σου. Δείξε μας τους κρυφούς λύκους, όπως ο διδάσκαλός σου Χριστός, ο
Κύριος.
Ο Πέτρος είπε, «Τοῦτο πρῶτον γινώσκετε͵ὅτι ἐλεύσονται ἐπ΄ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν ἐμπαῖκται͵ κατὰ τὰς ἰδίας ἐπιθυμίας πορευόμενοι» (Β’ Πετρ. 3.3). Και πάλι λέγει, «Καὶἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι͵ οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας͵ καὶ τὸν ἀγοράσαντα αὐτοὺς Δεσπότην ἀρνούμενοι. Καὶ πολλοὶἐξακολουθήσουσιν αὐτῶν ταῖς ἀσελγείαις· οἷς τὸ κρῖμα οὐκ ἀργεῖ͵ καὶἡἀπώλεια αὐτῶν οὐ νυστάζει· κατάρας τέκνα͵ καταλείποντες τὴν εὐθεῖαν ὁδόν» (Β’ Πετρ. 2.1-2). Αυτά ελάλησε ο
Πέτρος, ο πραγματικά μακάριος,Πέτρος της
πίστεως η πέτρα, πάνω στην οποία ο Χριστός οικοδόμησε την
Εκκλησία, αυτός που κατέχει τα κλειδιά του παραδείσου. Ο Πέτρος που περπάτησε
πάνω στα κύματα, ο θερμός εραστής του Δεσπότη Χριστού, αυτός που έρριψε τον
Σίμωνα τον Μάγο στη Ρώμη, ο κορυφαίος και πρωτοστάτης τον πρώτο ληστή και
μαθητή του διαβόλου (σ.μ. εννοεί τον Σίμωνα).
Βλέπεις πως μιλά ο Χριστός μέσα από όλα
αυτά; Διότι και στα Ευαγγέλια είπε τα ίδια σ’ αυτούς, ότι «Ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ διαβόλου ἐστέ» (Ιωάν. 8.44). Γνώρισα πολλούς που λένε, «και αυτούς ο Θεός τους
έπλασε» (διότι λένε ότι χωρίς τον Θεό δεν έγινε τίποτα), χωρίς να καταλαβαίνουν
ούτε τι λένε, ούτε για ποιο πράγμα βεβαιώνουν. Συμφωνώ κι εγώ ότι ο Θεός
έκτισε, αλλά έκτισε πάνω σε έργα αγαθά, ώστε πάνω σ’
αυτά να ακολουθήσουμε και να γίνουμε τέκνα Θεού δια της ορθής πίστεως. (PG 59.556-7)
β. Να έχετε θάρρος, διότι δεν θ’ αφήσει ο Κύριος
πεινασμένες τις ψυχές των δικαίων. Περί αυτής της πνευματικής πείνας λέγει ο
Κύριος δια του προφήτου, «Καὶ ἔσται ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις͵ ἐπάγω λιμὸν ἐπὶ τὴν
γῆν˙ οὐ λιμὸν ἄρτου͵ οὐδὲ δίψαν ὕδατος͵ ἀλλὰ λιμὸν τοῦ ἀκοῦσαι λόγον Θεοῦ. Καὶ
περιδραμοῦνται ἀπὸ ἀνατολῶν ἕως δυσμῶν͵ ζητοῦν τες τὸν λόγον Κυρίου» (Αμως
8.11-12).
Βλέπεις ότι δεν ομιλεί περί άρτου; Διότι ο Θεός δεν ομιλούσε
περί του άρτου. Ω πόσο δεινός και βλαβερός και ψυχοφθόρος λιμός, ω λιμός
πρόξενος της αιωνίου κολάσεως! Αυτός ο λιμός είναι που προξενεί κάθε πονηρό
πράγμα, αίτιος παντός κακού. Αυτόν τον λιμό, όταν τον προείδε ο προφήτης Δαβίδ
επερχόμενο, παρακαλούσε τον Θεό λέγοντας, «Ὁ Θεός μου͵ μὴ παρασιωπήσῃς ἀπ΄ ἐμοῦ»
(Ψαλμ. 27.1). Και για τους σπουδαίους εκείνους πιστούς που θ’ αναζητούν τότε
τον λόγο του Θεού προφήτευσε λέγων, «Ρύσασθαι ἐκ τοῦ θανάτου τὰς ψυχὰς αὐτῶν͵
καὶ διαθρέψαι αὐτοὺς ἐν λιμῷ» (Ψαλμ. 32.19). Και αλλού λέγει, «Καὶ ἐν ἡμέραις
λιμοῦ χορτασθήσονται» (Ψαλμ. 36.19). Και πάλι, «Ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων ὁ Κύριος
τροφὴν ἔδωκεν τοῖς φοβοῦσιν αὐτόν» (Ψαλμ.110.4-5). Αυτά είπε ο Δαβίδ για όσους
ερευνούν τις Γραφές, ότι δεν θα πεινάσουν. Να ερευνήσουμε τις Γραφές, αδελφοί,
για να μην πεινάσουμε όταν θα έρθει ο ψυχοφθόρος λιμός˙ να ερευνήσουμε για να
μην πλανηθούμε, για να μην αγόμαστε και φερόμαστε από κάθε άνεμο που φυσάει.
Γι’ αυτό και λέγει ο Κύριος προς τους αμελείς, «Πλανᾶσθε͵ μὴ
νοοῦντες τὰς Γραφάς» (Ματθ. 22.29). Πράγματι, τέτοιοι άνθρωποι πλανώνται. Από
πού προήλθε ο ψυχοκτόνος λιμός; Επειδή δεν ερευνάμε τις Γραφές ή μήπως όχι;
Αλήθεια πόσα αγαθά δεν στερηθήκαμε, επειδή εγκαταλείψαμε τις Γραφές, μη
υπακούοντας στο πρόσταγμα του Δεσπότη! Να κοπιάζεις στην έρευνα, να ερευνάς και
να ζητάς και θα βρεις πολύ τον ανέκφραστο πλούτο, θησαυρό κρυμμένο στον αγρό˙
θα εννοήσεις την θεία Γραφή.
Ερεύνησε και θα βρεις, και αφού βρεις, πούλησε πάντα όσα
έχεις και αγόρασε εκείνο τον αγρό, την καλή γνώση της Αγίας Γραφής, στην οποία
κρύβεται ο Υιός, η αληθινή Σοφία του Πατρός, τον οποίο όταν βρεις θα είσαι
μακάριος, όπως είναι γραμμένο, ότι «Μακάριος ἄνθρωπος͵ ὃς εὗρεν σοφίαν».
Ερεύνησε αγαπητέ, κι αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, είτε δούλος, είτε ελεύθερος,
είτε άνδρας, είτε γυναίκα. «Ἐρευνᾶτε τὰς γραφάς» (Ιωαν. 5.39). Διότι η Αγία
Γραφή είναι ταμείο κάθε αγαθού.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα μας, διότι για την συντέλεια η
ομιλία και περί των ψευδοπροφητών και ψευδοδιδασκάλων και περί των άθεων
αιρετικών που περικυκλώνουν από παντού, ως χείμαρροι και πλανούν πολλούς. Και
από πού προέκυψε αυτό; Είναι φανερό ότι από την αγνωσία και απειρία των
προϊσταμένων˙ διότι όπου υπάρχει απειρία ποιμένων, εκεί η των προβάτων απώλεια.
Τι να πω πρώτα; Για την συντέλειά μας; Ή μήπως να στηλιτεύσω
τα άθεα δόγματα των αιρετικών; Αν ήταν ο καιρός κατάλληλος, θα μπορούσα να κάνω
γνωστά δημοσίως τα βέβηλα δόγματά τους και τα άθεσμα πράγματα και θριαμβευτικά
να τ’ αναιρέσω. Είναι όμως μεγάλος ο αγώνας και πολύς ο λόγος που πρέπει να
γίνει για να γυμνωθούν και ν’ αναιρεθούν τα ακάθαρτα δόγματα. Γι’ αυτό είναι
αναγκαίο προς το παρόν να παρουσιασθούν από την Αγία Γραφή αυτοί, ως εχθροί του
Χριστού και λύκοι που εκδιώκονται από παντού και εκβάλλονται από τα πρόβατα του
Χριστού.
Δίκαια αποκλήθηκαν λύκοι από τους προφήτες και από αυτόν τον
ίδιο τον Δεσπότη και από τους μακάριους Αποστόλους. Όχι μόνο λύκοι, αλλά και
επιδημίες, και ασεβείς, και αντίδικοι, και εχθροί, και επίβουλοι, και
βλάσφημοι, και υποκριτές, και κλέπτες, και ληστές, και βδελυροί, και
ψευδοπροφήτες, και ψευδοδιδάσκαλοι, και οδηγοί τυφλοί, και πλάνητες, και
πονηροί, και αντίχριστοι, και σκάνδαλα, και υιοί του πονηρού, και ζιζάνια, και
άθεοι και πνευματομάχοι, αυτοί που βλασφημούν το Πνεύμα της χάριτος. Αυτοί δεν
θα βρουν συγχώρεση ούτε στον παρόντα αιώνα, ούτε στο μέλλοντα. Εξαιτίας του θα
βλασφημηθεί η οδός της αλήθειας. Μεταξύ των άλλων και τέκνα του πονηρού
ονομάζονται, όπως λέγει ο θεολόγος, «Φανερά ἐστι τὰ τέκνα τοῦ διαβόλου» (Α’ Ιωάν.
1.10).
Επειδή έφθασε σε μας το τέλος των αιώνων, όπως λέγει ο
Απόστολος, και ήρθαν οι δύσκολοι καιροί, η ανομία πλήθυνε, και η αγάπη των
πολλών ψυχράνθηκε, και οι πλάνοι πολλοί, και οι πλανημένοι περισσότεροι. Ας
σχολιάσουμε, λοιπόν, τα ιερά βιβλία, στα οποία αφού βρούμε την οδό της
αληθείας, θα βαδίζουμε αναβαίνοντας στα άγια όρη, τους προφήτες εννοώ και τους
αποστόλους, για να μην πλανηθούμε και μας παρασέρνει κάθε άνεμος της
διδασκαλίας, με τα ψεύτικα παιχνίδια των ανθρώπων, με την πανούργα μέθοδο της
πλάνης.
Ας μην μείνουμε κάτω, αλλά ας ανέβουμε μαζί με τους άγιους
μαθητές πάνω στο όρος το μακάριο, και ας ακούσουμε τον ποιμένα μας που λέγει,
«Βλέπετε μὴ πλανηθῆτε» (Λουκ. 21.8), «Βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ» (Μαρκ.
13.5). Και ο Ιωάννης λέγει τα ίδια, «Ἵνα μὴ ἀπολέ σητε ἃ εἰργάσασθε» (Β’ Ιωάν.
1.8). Και ο Παύλος, «Βλέπετε τοὺς κύνας· Βλέπετε πῶς περιπατεῖτε» (Φιλ. 3.2).
Το «Βλέπετε» δεν ειπώθηκε για κανέναν άλλο λόγο, παρά μόνο για την δική μας
ασφάλεια, σχετικά με αυτούς τους πλάνους που φοράνε την προβειά και κρύβουν το
λύκο, εξαπατώντας τους αμελέστερους.
Ως πάρα πολύ αναγκαίο λέγετε παντού στις Γραφές, το
«Βλέπετε», και το «Ὁρᾶτε», και «Γρηγορεῖτε»͵ καὶ «Προσέχετε», όχι μόνο σε μας,
αλλά και σε ολόκληρο το ποίμνιο. Τίποτα δεν παρασιώπησε η Αγία Γραφή από όσα
μας συμφέρουν.
(PG 59.555-6)
Βαρυφορτωμένο ξεκίνησε το
πρωί της 10ης Σεπτεμβρίου 1924 το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης» από το
λιμάνι της Μερσίνας της Μικράς Ασίας με προορισμό την Εύβοια. Δεν μετέφερε μόνο
800 πονεμένους ρακένδυτους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Στο αμπάρι του το πλοίο
έκρυβε πολύτιμο θησαυρό. Ήταν ξύλινη (από κυπαρίσσι) λάρνακα με το τίμιο ιερό
σκήνωμα του 40χρονου οσίου Ιωάννου του Ρώσου.
Οι τουρκικές αρχές είχαν απαγορεύσει αυστηρά στους Χριστιανούς τη μεταφορά του
αγίου από το Προκόπιο. Είχαν μάλιστα σφραγίσει τον ομώνυμο περικαλλή ιερό Ναό
του. Αλλά ο πιστός σιδηρουργός του Προκοπίου με άδεια του ευλαβεστάτου ιερέως
π. Χαραλάμπους Αβερκιάδη τη νύχτα της 9ης Σεπτεμβρίου τόλμησε και
παραβίασε κρυφά τον ιερό Ναό. Και ο τολμηρός Έλληνας και πιστός Μικρασιάτης
Παναγιώτης Παπαδόπουλος, που επρόκειτο την επομένη να ταξιδέψει για την Ελλάδα,
ανέλαβε να περιτυλίξει με κιλίμια το ιερό Λείψανο. Και με κίνδυνο της ζωής του
το πέρασε από το τουρκικό τελωνείο.
Τόσο μεγάλη ευσέβεια και πίστη είχαν οι αγαπημένοι μας Μικρασιάτες πρόσφυγες.
Μπορεί να έφθασαν στην μητροπολιτική Ελλάδα μας πάμφτωχοι υλικά, αλλά μας
έφεραν τον ζωντανό τους πλούτο της Ορθοδόξου Παραδόσεως και ζωής όχι μόνο με το
ήθος και την αρχοντιά τους, αλλά και με τα πλούσια εκκλησιαστικά κειμήλια, τις
περίπυστες άγιες εικόνες και προπαντός με τα θησαυρίσματα των ιερών Λειψάνων
των Αγίων τους.
Έτσι η Εύβοια χάρις στην πίστη των ευσεβών Μικρασιατών του Προκοπίου της
Ανατολής απέκτησε τον θησαυρό αυτό, δηλαδή το ιερό άφθορο Λείψανο του αγίου
Ιωάννου του Ρώσου. Σήμερα ευρίσκεται μέσα σε ασημένια Λάρνακα στον ομώνυμο
περίλαμπρο Ναό του στο χωριό Νέο Προκόπιο στα βόρεια της νήσου.
Ποιος όμως ήταν ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος;
Στην περιοχή της Ουκρανίας, σ’ ένα χωριό της Μικρορωσίας, εκεί όπου τα ήσυχα
νερά του Δνείπερου ποταμού διασχίζουν και ποτίζουν τον μεγαλύτερο σιτοβολώνα
του κόσμου, γεννήθηκε γύρω στο 1690 ο Ιωάννης. Οι γονείς του ήταν ευσεβείς, δίκαιοι
και τίμιοι. Δίδαξαν στο παιδί τους από τη μικρή ηλικία τα ιερά γράμματα, την
τέχνη της προσευχής και τον δρόμο της θυσίας και της αγάπης και προς τον Θεό
και προς τους ανθρώπους. Ο Ιωάννης τα δεχόταν όλα με ευγνωμοσύνη. Τα εφάρμοζε
με πιστότητα.
Την εποχή εκείνη τσάρος της Ρωσίας ήταν ο Μέγας Πέτρος, άνθρωπος πολεμοχαρής
και σκληροτράχηλος. Ο Ιωάννης σε νόμιμη ηλικία κατετάγη στο ρωσικό στρατό.
Έλαβε μέρος στον ατυχή ρωσοτουρκικό πόλεμο (1711), που διήρκεσε 7 χρόνια και
είχε ως αποτέλεσμα χιλιάδες Ρώσοι στρατιώτες να συλληφθούν αιχμάλωτοι από τους
Τατάρους. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο νέος τότε στρατιώτης Ιωάννης. Οι Τάταροι
πούλησαν τον Ιωάννη σε κάποιον Τούρκο αξιωματικό του ιππικού, τον Ομέρ αγά από
το Προκόπιο της Μικράς Ασίας, μια πόλη που ήταν κτισμένη σε υψόμετρο 1.200 μέτρων, 60 χιλιόμετρα έξω από
την Καισάρεια της Καππαδοκίας.
Πολλοί τότε στρατιώτες αρνήθηκαν την ορθόδοξη πίστη τους πιεζόμενοι από τις
απειλές των αλλόθρησκων Τούρκων. Μπροστά στα δώρα και τις υποσχέσεις των
Αγαρηνών εκάμφθησαν. Αλλά ο γενναίος Ιωάννης παρέμεινε αλύγιστος στον ορθόδοξη
πίστη του. Μέσα του βασίλευε η ευσέβεια και η βαθιά πεποίθηση ότι ο Θεός δεν θα
τον εγκαταλείψει. Παραδίδει τη ζωή του στον Θεό με σύνθημά του: «Κύριος
ποιμαίνει με, και ουδέν με υστερήσει» (Ψαλ. κβ΄ 1).
Προχωρεί γαλήνια, ατάραχα. Σηκώνει με
υπομονή τον σταυρό του από τις ειρωνείες και τις περιφρονήσεις των άλλων που
τον φώναζαν «κιαφίρη», δηλαδή άπιστο. Σταθερή είναι και η ομολογία του προς τον
αγά του. «Είσαι αφέντης – του λέει – μόνο του σώματός μου, όχι όμως και της
ψυχής μου. Είμαι πρόθυμος να υπακούω σε όλες τις διαταγές σου, εφ’ όσον με
αφήσεις ελεύθερο στην πίστη μου. Διαφορετικά, εάν με πιέσεις να αλλαξοπιστήσω,
ευχαρίστως σου παραδίδω την κεφαλή μου και όχι την πίστη μου. Χριστιανός γεννήθηκα,
Χριστιανός θα αποθάνω. Τον Χριστό δεν πρόκειται να αρνηθώ».
Η σταθερή αυτή ομολογία του Ιωάννη συνδυασμένη πάντοτε με την εργατικότητα, την
ταπεινοφροσύνη και την ευγενή συμπεριφορά του, τον έκαμαν πολύ συμπαθή στο
σκληρό του αφεντικό.
Ο Ομέρ είχε αναθέσει στον Ιωάννη την ευθύνη του στάβλου του. Εκεί μέσα κάτω από
ταπεινές συνθήκες, μέσα σε δυσοσμία και σε υγρό και σκοτεινό περιβάλλον ο
Ιωάννης ο αιχμάλωτος και δούλος ζούσε αγία ζωή. Ήταν συνεπής και ακριβής όχι
μόνο στα καθήκοντα της ευτελούς αυτής εργασίας αλλά και στα πνευματικά του
καθήκοντα. Δοξολογούσε τον Θεό συνεχώς. Αναπολούσε τις ταπεινές συνθήκες κάτω
από τις οποίες γεννήθηκε ο Κύριος στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Και Τον
ευχαριστούσε, γιατί τον αξίωνε να ζει και αυτός σε τέτοιο περιβάλλον.
Σε κάποια γωνία του στάβλου ξάπλωνε ήσυχος και ειρηνικός για να ξεκουραστεί τις
νύχτες. Αρκετές όμως νύχτες έφευγε. Πήγαινε στον γειτονικό αρχαίο ναό του Αγίου
Γεωργίου, λαξευμένο σε βράχο, και εκεί όρθιος στον Νάρθηκα έκανε τις ακολουθίες
του… Προσευχόταν με θέρμη μέσα στη νυχτερινή γαλήνη. Κάθε Σάββατο κοινωνούσε τα
άχραντα Μυστήρια. Όλο και ελαμπρύνετο. Ένας ύμνος που τον εγκωμιάζει γράφει:
«Καθαρός τῷ σώμματι καί τῇ ψυχῇ ὅλος γέγονας».
Το ζεύγος των αφεντικών του θαύμαζε όλο και περισσότερο τη βιωτή του απλού και
ταπεινού αυτού δούλου. Του προσέφεραν λοιπόν ένα μικρό δωμάτιο για να ζει πιο
άνετα. Ο Όσιος όμως ευγενικά το αρνήθηκε. Προτίμησε να ζει μέσα στην κακοπάθεια
και την άσκηση παρά μέσα στη χλιδή και την άνεση. Ο ταπεινός τόπος του στάβλου
«του εξασφάλιζε», όπως γράφει ο βιογράφος του, «την ευωδία του Αγίου
Πνεύματος». Ζούσε λιτά, με ελάχιστη τροφή, και πλούσια προσευχή. Όλα τα δεχόταν
αγόγγυστα. Και όταν ο αφέντης του πορευόταν έφιππος, εκείνος τον ακολουθούσε
πεζός ταπεινά σαν σκλάβος του ψελλίζοντας λόγια του Ψαλτηρίου.
Η παρουσία του αγίου αυτού υπηρέτη και σκλάβου Ιωάννη ήταν μια συνεχής ευλογία
για τον Ίππαρχο αγά του Προκοπίου. Το σπιτικό του όλο και πλούτιζε. Έγινε «ο
πλουσιότερος και ο πλέον αξιοσέβαστος στον πόλη» άνθρωπος. Ο Ιωάννης είχε πλέον
αποκτήσει κύρος. Όλοι τον σέβονταν. Σταμάτησαν οι ειρωνείες και οι εμπαιγμοί
των άλλων.
Κάποια περίοδο που ο αγάς – σαν ευσεβής Μουσουλμάνος – είχε φύγει σε ιερή
αποδημία – προσκύνημα στη Μέκκα, η γυναίκα του θέλησε να καλέσει σε φαγητό
φίλους και γνωστούς για να ευχηθούν για τον ασφαλή γυρισμό και την καλή υγεία
του αγά της. Καθώς έφερνε η κυρία στους συνδαιτυμόνες το γνωστό φαγητό της
Ανατολής, το πιλάφι, στράφηκε προς τον Ιωάννη και του είπε: «Πόση χαρά θα
ένιωθε, Γιοβάν, σήμερα ο αφέντης σου, αν γευόταν από αυτό το αγαπημένο του
φαγητό.» Ο Ιωάννης με απλότητα ζήτησε ένα πιάτο με πιλάφι. Και με τη δύναμη της
αδιακρίτου πίστεως και θερμής προσευχής του το πιάτο θαυματουργικώς απεστάλη
στο αφεντικό του! Οι παριστάμενοι δεν πίστεψαν. Γέλασαν… Όταν όμως μετά από
καιρό επέστρεψε ο αγάς και έφερε πίσω το πιάτο άδειο με το οικόσημο της
μωαμεθανικής του οικογένειας, τότε πείστηκαν όλοι για τη δύναμη της πίστεως του
άκακου και φιλάγαθου και φιλάνθρωπου αυτού δούλου.
Ύστερα και από το γεγονός αυτό, το ζεύγος των κυρίων πίεζε περισσότερο τον
Ιωάννη να μην κατοικεί πια στον ανθυγιεινό στάβλο και του παραχώρησε δωμάτιο
για να ζει με αξιοπρέπεια. Αυτός όμως και πάλι – όπως και την πρώτη φορά
αρνήθηκε. Προτίμησε να ζει ως ταπεινός δούλος Ιησού Χριστού στο «ησυχαστήριο» που
τόσα χρόνια είχε αγαπήσει μένοντας πιστός στα θελήματα του αγά του και στη
διακονία και τις περιποιήσεις των άκακων και άλογων ζώων.
Έφθασε κάποτε η ώρα που ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος επρόκειτο να εγκαταλείψει τα
εγκόσμια και να αναχωρήσει για τον ουρανό. Ο Όσιός μας αρρώστησε. Παρέμενε
ξαπλωμένος με υπομονή στον ταπεινό αχυρώνα του στάβλου ευγνωμονώντας τον Θεό
για όλα τα δώρα που του είχε χαρίσει. Κάποια στιγμή αισθάνθηκε ότι πλησιάζει το
τέλος του και ζήτησε με ισχυρό πόθο να κοινωνήσει τα Άχραντα Μυστήρια. Και,
επειδή υπήρχε την περίοδο εκείνη ατμόσφαιρα μίσους από φανατισμένους Τούρκους,
ο διακριτικός και ευλαβής ιερέας π. Θεόδωρος Παπαδόπουλος έφερε τη θεία
Κοινωνία με άκρα ευλάβεια μυστικά μέσα σε ένα μήλο. Με ιερή συγκίνηση ο όσιος
και ομολογητής του Χριστού Ιωάννης κοινώνησε για τελευταία φορά. Και ειρηνικά
παρέδωσε την αγνισμένη και φωτισμένη ψυχή του στον αγαπημένο του Κύριο Ιησού
Χριστό. Ήταν 27 Μαΐου του έτους 1730. Η είδηση διαδόθηκε αστραπιαία σε όλο το
Προκόπιο. Μεγάλο πένθος απλώθηκε σε όλη την περιοχή της Καππαδοκίας. Ο Ομέρ
αγάς τον τίμησε και τον έκλαψε.
Στη συνείδηση όλων, Χριστιανών και Οθωμανών, ο δούλος του Θεού Ιωάννης ήταν
ένας άγιος. Είχαν περάσει τριάμισι μόλις χρόνια από την κοίμηση του Αγίου. Οι
Προκοπιείς έβλεπαν κάθε νύχτα «φῶς λάμπον ἅγιον τῷ τοῦ ὁσίου μνήματι». Έτσι με
θαυμαστή υπόδειξη του Αγίου το Νοέμβριο του 1733 έγινε η ανακομιδή των ιερών
Λειψάνων του. Έκθαμβοι οι πιστοί Χριστιανοί αντίκρισαν το ιερό Λείψανο του νέου
αυτού ασκητού και ομολογητού «ἀκέραιο καί εὐωδιάζον». Με ιερό δέος το
εναπέθεσαν κάτω από την Αγία Τράπεζα του Αγίου Γεωργίου (του ναού που τόσο είχε
αγαπήσει ο Άγιος).
Εκατό χρόνια μετά, το 1832, ο στρατός του Ογλού Οσμάν πορευόμενος σε πολεμική
αποστολή λεηλάτησε το Προκόπιο. Βεβήλωσε και λήστεψε τον ιερό ναό. Παρέδωσε το
ιερό Λείψανο του αγίου Ιωάννου στις φλόγες. Αλλά ο Άγιος παρουσιάστηκε σε όραμα
και φοβέρισε τους ασεβείς Οθωμανούς. Έντρομοι οι στρατιώτες εγκατέλειψαν αμέσως
εκεί ό,τι είχαν κλέψει και έφυγαν διακηρύσσοντας το μεγάλο θαύμα. Το σκήνωμα
του Αγίου παρέμενε άθικτο, όμως μαύρισε επιφανειακά. Το 1862 με επέμβαση
θαυματουργική του Αγίου γλύτωσαν από το σεισμό είκοσι παιδάκια του ελληνικού
σχολείου.
Η φήμη του οσίου Ιωάννου ως θαυματουργού είχε απλωθεί πλέον σ’ όλη τη Μ. Ασία.
Πάμπολλες είναι οι μαρτυρίες για τα θαύματά του. Πλήθη λαού τον επισκέπτονται
και ζητούν θεία προστασία και βοήθεια. Τον ονομάζουν «θεραπευτή Άγιο». Οι
Τούρκοι τον αποκαλούν «κουλέ Γιουβάν», αιχμάλωτο Ιωάννη. Με πίστη και αυτοί
λαμβάνουν «το σιφά σουγιού», το νερό του αγιάσματός του. Με αυτό θεραπεύονται,
ραντίζουν τα χωράφια, σταματούν οι επιδημίες. Μια δοξολογία εξέρχεται από τα
χείλη όλων. Η λάρνακα του Οσίου «ἰατρεῖον δέδεικται πάσης ἀσθενείας». Έκθαμβος
ο υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας αείμνηστος π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης
θα γράψει: «Ἰδόντες σου τήν βιοτήν καί τήν πτωχείαν τήν πολλήν οἱ Ἀγαρηνοί, Ἰωάννη,
σφόδρα ηὐλαβήθησαν ἠθῶν σου τήν σεμνότητα». Και σε δόξασαν. Και με μεγάλη φωνή
διέδιδαν ότι είσαι φίλος και οικείος του Θεού!
Ο Ορθόδοξος κόσμος της Ανατολής απέδειξε τη μεγάλη του ευλάβεια και την
ευγνωμοσύνη του προς τον όσιο Ιωάννη και με την ανέγερση μεγαλοπρεπούς
βυζαντινού ναού στη μνήμη του ονόματός του στο Προκόπιο της Μικράς Ασίας. Για
την ανέγερση αυτή έγινε πανελλήνιος συναγερμός. Μεγάλη ήταν και η συνεισφορά
της Ι. Μ. Αγίου Παντελεήμονος Αγ. Όρους. Εκεί, μέσα στον λαμπρό αυτό ναό
διαστάσεων 50×40 και ύψους 30
μέτρων και με τα 2 καμπαναριά του, που διαλαλούσαν τη
δόξα της Χριστιανοσύνης από το 1886 έως τις 9 Σεπτεμβρίου 1924 ο άγιος Ιωάννης
μέσα από την ξύλινη λάρνακα δεχόταν τις παρακλήσεις του αγαπημένου του πιστού
λαού. (Δυστυχώς ο ναός αυτός κατεδαφίστηκε από τα θεμέλιά του το 1950 με εντολή
του φανατικού «καϊμακάμη», Τούρκου διοικητού του Προκοπίου).
Τώρα ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος ο ομολογητής φιλοξενείται στο χώρο της ευβοϊκής
γης. Το αγιασμένο ιερό του σκήνωμα αναπαύεται πλέον μόνιμα μέσα στον καινούργιο
ολόλαμπρο, περικαλλή ναό του που έκτισαν στο Νέο Προκόπιο Ευβοίας με πολλές
θυσίες οι πιστοί μας πρόσφυγες μαζί με τη συνδρομή πολλών ευσεβών Χριστιανών.
Συνεχίζει ο Όσιός μας και από εκεί με την ίδια, όπως πάντα, απέραντη αγάπη του
και στοργή να ακούει τις δεήσεις και τις προσευχές των πιστών αδελφών του. Και
να θαυματουργεί σε πολλούς. Συνεχώς καταγράφονται και νέα θαύματά του.
Ιδιαίτερη συγκίνηση προξενεί ένα ταπεινό μπαστουνάκι που παραστέκει δίπλα στην
ασημένια λάρνακα του Αγίου. Βουβός μάρτυρας θαύματος. Προέρχεται από τη
συγκύπτουσα γερόντισσα Μαρία Σιάκα από το Φρέναρος Αμμοχώστου (Κύπρο), η οποία
στις 11.08.78 θεραπεύτηκε εκεί από τον Άγιο και με φωνή πνιγμένη από δάκρυα
ευγνωμοσύνης του είπε: «Ίντα (τι) να σου δώσω, παλληκάρι μου; Άγιέ μου, είμαι
φτωχιά, θα σου δώσω το μπαστούνι μου, διότι εν μου (δεν μου) χρειάζεται μέχρι
να πεθάνω».
Συγκινητική είναι και η παρουσία του Αγίου τον Μάρτιο του 1999 στη Σερβία. Όπως
η υπέρμαχος Στρατηγός, η Παναγία μας, ενδυνάμωσε τους στρατιώτες μας το 1940,
έτσι και ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος σε οράματα που πολλοί τον είδαν, τους
βεβαίωσε: «Πηγαίνω στο Βελιγράδι, γιατί σφαγιάζεται η Ορθοδοξία». Και πράγματι·
ντυμένος στρατιωτικά ο Άγιος ενίσχυε πολλούς Σέρβους την περίοδο εκείνη με τη
θαυματουργική παρουσία του, όπως το κατέθεσαν αυτόπτες αξιόπιστοι μάρτυρες
Σέρβοι.
Ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος ο ομολογητής αγάπησε αληθινά, βαθιά και ισόβια τον
Χριστό μας. Καμιά δυσκολία δεν στάθηκε ικανή, ώστε να χαλαρώσει τους δεσμούς
της αγάπης του προς τον Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό. Ούτε η μικρή του ηλικία
τον εμπόδισε, ούτε το αρνητικό παράδειγμα της αποστασίας των συστρατιωτών του
ούτε οι συνθήκες της αιχμαλωσίας ούτε οι πιέσεις και οι ειρωνείες των
αλλοπίστων ούτε ο τόπος της διαμονής του. Όλα αυτά τα περιφρόνησε. Και είχε
πάντοτε ως σύνθημα της ζωής του να πράττει «ό,τι αρέσει στον Βασιλέα Χριστό»,
οπουδήποτε και αν βρίσκεται. Γι’ αυτό με τη Χάρη του παντοδύναμου Θεού μέσα σε
40 μόλις χρόνια ολοκλήρωσε τον προορισμό του με τόσο θεάρεστη ακρίβεια. Έζησε
άγια! Γι’ αυτό ο Κύριος, ο Παντοκράτωρ, τον βράβευσε με δόξα μεγάλη, με το φωτοστέφανο
το τιμημένο του Αγίου!
Ας βαδίζουμε κι εμείς στα ίχνη του και
με τις πρεσβείες του ας σταθεροποιούμε τις αποφάσεις μας για αγώνα αγιασμού
μέχρι θανάτου.
Ο απόστολος Παύλος μαζί με
τον Σίλα βρίσκονται στους Φιλίππους.
Για πολλές μέρες όμως, καθώς οι δύο
Απόστολοι πήγαιναν στον τόπο της
προσευχής, συνέβαινε κάτι το παράδοξο.
Τους ακολουθούσε μια νεαρή δούλη που
είχε μαντικό δαιμονικό πνεύμα και με
τις μαντείες της αυτές έβγαζε πολλά
κέρδη για τα αφεντικά της. Και κάθε τόσο
φώναζε δυνατά: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι
δούλοι του Θεού του υψίστου και μας
φανερώνουν το δρόμο της σωτηρίας». Και
το έκανε όχι για καλό σκοπό· αλλά για
να ελκύσει την εμπιστοσύνη του λαού και
να την εκμεταλλευθεί με δολιότητα.
Αγανακτώντας λοιπόν ο απόστολος Παύλος,
στράφηκε πίσω προς τη δούλη αυτή που
τον ακολουθούσε, και είπε στο δαιμονικό
πνεύματα: «Σε διατάζω, στο όνομα του
Ιησού Χριστού, να βγεις από αυτήν». Και
πραγματικά την ίδια στιγμή το πονηρό
πνεύμα έφυγε. Αλλά όταν τα αφεντικά της
κατάλαβαν ότι θα έχαναν πλέον τα κέρδη
τους, συνέλαβαν τον Παύλο και τον Σίλα
και τους έσυραν στην αγορά. Εκεί τους
οδήγησαν στους στρατηγούς και είπαν:
«Αυτοί οι Ιουδαίοι προκαλούν ταραχή
στην πόλη μας και κηρύττουν θρησκευτικά
έθιμα ανεπίτρεπτα για μας τους Ρωμαίους».
Κι ενώ μαζεύτηκε πολύς όχλος εναντίον
τους, οι στρατηγοί ξέσχισαν τα ενδύματα
των δύο Αποστόλων. Και διέταξαν να τους
ραβδίσουν, μπροστά σ’ όλο εκείνο το
πλήθος. Και αφού τους έδωσαν πολλά
χτυπήματα, τους έριξαν στη φυλακή,
δίνοντας εντολή στο δεσμοφύλακα να τους
φρουρεί καλά για να μη δραπετεύσουν. Κι
αυτός τους έβαλε στο βαθύτερο διαμέρισμα
της φυλακής κι έδεσε σφιχτά τα πόδια
τους, για να μην μπορούν να μετακινηθούν.
Τα μεσάνυχτα όμως οι άγιοι Απόστολοι,
σαν να μην τους είχε συμβεί τίποτε,
έψαλλαν ύμνους στον Θεό. τους άκουγαν
μάλιστα και οι άλλοι φυλακισμένοι. Πόσο συγκλονιστική ήταν
εκείνη η νύχτα! Οι δύο Απόστολοι, μετά
από τόσο κόπο και βασανισμό, κουρασμένοι
και κατάκοποι, αντί να κοιμηθούν, μέσα
στο σκοτάδι της φυλακής υμνούσαν τον
Θεό! Και Τον υμνούσαν δοξολογητικά!
Μαστιγώθηκαν, εξευτελίστηκαν, γέμισαν
με πληγές, υβρίσθηκαν, κινδύνευσε η ζωή
τους, τα πόδια τους ήταν σφιχτοδεμένα,
δεν μπορούσαν να κουνηθούν, βρίσκονταν
στο πιο βαθύ κελί της φυλακής, κι αυτοί
αντί να γογγύζουν για το δράμα τους και
να ζητούν από τον Θεό τη λύτρωση, Τον
δοξολογούσαν! Δεν τους κυρίευσε η ανάγκη
του ύπνου, ούτε τους έκαμψε ο πόνος, ούτε
ο φόβος τους έκανε να δειλιάσουν, αλλά
μάλλον τους δημιούργησε έναν ιερό
ενθουσιασμό και τους προκαλούσε μια
ανείπωτη χαρά. Συναισθάνονταν ότι ο
Θεός ήταν μαζί τους, δίπλα τους. Θα
περίμενε κανείς να στενάζουν, να είναι
τρομοκρατημένοι για τη ζωή τους. Αυτοί
όμως αντιθέτως ήταν ήσυχοι, ειρηνικοί,
προσευχόμενοι. Δεν ήταν ώρα προσευχής,
δεν ήταν τόπος προσευχής. Αλλά η καρδιά
τους ήταν δοσμένη στην προσευχή. Και
μας διδάσκουν ότι καμία δοκιμασία,
κανένα πρόβλημα, όσο μεγάλο κι αν είναι,
δεν πρέπει να μας ανακόπτει από την
προσευχή. Και μάλιστα από τη δοξολογητική
προσευχή.
Το θαύμα
Η συνέχεια της διηγήσεως
είναι θαυμαστή. Ξαφνικά έγινε μεγάλος
σεισμός, σαλεύθηκαν τα θεμέλια της
φυλακής. Κι άνοιξαν τη στιγμή αυτή όλες
οι θύρες και λύθηκαν όλων των φυλακισμένων
οι αλυσίδες. Όταν όμως ξύπνησε ο
δεσμοφύλακας και είδε ανοικτές τις
θύρες της φυλακής, τράβηξε το μαχαίρι
του για να αυτοκτονήσει, επειδή νόμιζε
ότι είχαν δραπετεύσει οι φυλακισμένοι
και γι’ αυτό τον περίμενε η ποινή του
θανάτου. Αλλά ο απόστολος Παύλος του
φώναξε δυνατά: «Μην κάνεις κανένα κακό
στον εαυτό σου. Όλοι είμαστε εδώ». Μετά
απ’ αυτό ο δεσμοφύλακας, αφού πήρε
κάποιο φως, έτρεξε μέσα στη φυλακή. Και
μόλις αντιλήφθηκε το θαύμα, κυριεύθηκε
από τρόμο και έπεσε στα πόδια των
Αποστόλων. Κι αφού τους έβγαλε στην αυλή
της φυλακής, τους είπε: Κύριοι, τι πρέπει
να κάνω για να σωθώ; Κι αυτοί του απάντησαν:
Πίστευσε στον Ιησού Χριστό και θα σωθείς
και εσύ και όλη η οικογένειά σου. Στη
συνέχεια οι δύο Απόστολοι δίδαξαν σ’
αυτόν και σ’ όλους όσοι ήταν στο σπίτι
του τις θεμελιώδεις αλήθειες της
διδασκαλίας του Κυρίου. Και ο δεσμοφύλακας,
αφού τους πήρε μαζί του εκείνη την ώρα
της νύχτας, τους έλουσε από τα αίματα
και αμέσως βαπτίσθηκε κι αυτός και όλοι
οι δικοί του. Και αφού τους ανέβασε στο
σπίτι του, ετοίμασε τραπέζι και δοκίμασε
μεγάλη χαρά μαζί με όλη του την οικογένεια·
διότι όλοι τους είχαν πιστεύσει στον
Θεό. Όλα αυτά τα θαύματα που
συνέβησαν ήταν θαύματα της προσευχής.
Οι Απόστολοι δοξολογούσαν τον Θεό, και
ο Θεός απάντησε στους δοξολογητικούς
ύμνους τους. Έκανε αισθητή την παρουσία
του όχι με ένα αλλά με πολλά θαύματα.
Όχι μόνο τους απελευθέρωσε, αλλά οδήγησε
στη σωτηρία και όλη την οικογένεια του
δεσμοφύλακα. Η δοξολογία των Αποστόλων
προκάλεσε τόσο ισχυρό σεισμό που
συγκλόνισε όχι μόνο τις πύλες της φυλακής
αλλά και τις καρδιές του δεσμοφύλακα
και της οικογένειάς του. Ας μάθουμε λοιπόν να
προσευχόμαστε δοξολογητικά στο Θεό. Κι
Εκείνος θα απαντά στις προσευχές μας
με τρόπους που δεν μπορούσε ούτε καν να
διανοηθούμε.
… και άλλα 7 δισεκατομμύρια σε όλο το κόσμο! Ναι,
φίλε μου, εσύ που τώρα διασκεδάζεις και απολαμβάνεις τη φύση σε κάθε γωνιά της
Ελλάδας και του κόσμου, λαμβάνεις εσύ, όπως κι εγώ, τα “επιδόματα του Θεού”
χρόνια, αιώνες τώρα ! Αλλά είμαστε “τυφλοί” και εσύ και εγώ και
εκατομμύρια άνθρωποι που δεν βλέπουμε και δεν υμνούμε τα μεγαλεία Του!
Συγκινείσαι από τις βίλες,τα χρήματα και τα κότερα, από τις παραλίες και
τα beach bar και τα μπαράκια και τα ξενύχτια και το άφθονο αλκοόλ, που τα
έφτιαξαν άνθρωποι και είναι προσωρινά, αλλά, εγώ και εσύ, δεν συγκινούμαστε από
τις θάλασσες, τα τοπία, τα δάση, τον όμορφο πλανήτη που μας έφτιαξε ο Κύριος
μας. Λαμβάνουμε τα “επιδόματά” Του ( φως, αέρας, νερό, πλάση ) αλλά είμαστε
“τυφλοί τα ώτα τε τον νουν τα τ’ όμματα” και καθόμαστε μακριά Του…
Τι σου έκανε ο Χριστός και η Παναγία και στέκεσαι
μακριά τους ; Γιατί τώρα τον Δεκαπενταύγουστο δεν την τιμάς όσο πρέπει, αλλά
έχεις την καρδιά σου μακριά της και μακριά από τον Υιό της και Κύριο μας ; Δεν
νηστεύεις επειδή κάποιος στο επιβάλλει, αλλά επειδή την αγαπάς και την τιμάς
που έγινε ” δοχείο” για τη δική σου αιωνιότητα, μέσω της ενανθρώπισης του Υιού
του Θεού. Δεν θα πας στην εκκλησιά, σαν σε κοινωνική εκδήλωση, αλλά ως τιμή για
τον “γλυκασμό των Αγγέλων” ! Γιατί βρίσκεις “γλυκασμό” στα φαγητά, στα
ποτά και οινοπνεύματα, στα “χάπια και στις ουσίες” που σε στέλνουν σε
ψεύτικους, προσωρινούς “παραδείσους”, σε εφήμερους έρωτες και σε περιπέτειες
της μιας νύχτας και όχι στην Παναγία και, κυρίως, στον αληθινό Θεό ; Αν σου έδωσε
και μου έδωσε αυτόν τον επίγειο παράδεισο να απολαμβάνουμε, τι ετοιμάζει στην
αιωνιότητα ; Αν τα λίγα αυτά χρόνια μας πρόσφερε τόσες απολαύσεις, πως θα
περιγραφεί η αιώνια μακαριότητα μαζί Του ;
Ξέρω ότι δεν σε εντυπωσιάζει ο Χριστός…
Περίμενες να γεννηθεί σε πολυτελέστατο μαιευτήριο, να τον έχουν
πρωτοσέλιδο όλα τα κοσμικά περιοδικά ( όπως κάνουν με τα παιδιά των celebrities
), να τον προβάλλουν όλα τα πρωινάδικα στα κανάλια και τα μεσημεριανά
τηλεμαγκαζίνο και να περιγράφουν τα επώνυμα ρούχα του, τα κοσμήματα που θα του
πρόσφεραν οι επώνυμοι και όλα όσα χαρακτηρίζουν τη showbiz. Κι Αυτός σε
απογοήτευσε, γιατί γεννήθηκε, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, στη φτωχική
Βηθλεέμ , σε “λάθος εποχή” !
Περίμενες να Τον δεις να έχει δόξα και εξουσία, να σου υπόσχεται δύναμη,
χρήματα, διορισμό,λάμψη, όπως έκαναν όλα αυτά τα χρόνια οι πολιτικοί! Και τι
δεν σου έταξαν … Και εσύ έτρεχες και κουνούσες σημαιάκια, και γινόσουν
μέλος στα κόμματα, γιατί περίμενες ότι θα σου λύσουν όλα τα προβλήματα ! Αλλά
αυτοί έτρωγαν το μέλλον σου και το μέλλον των παιδιών σου. Σε εξαπάτησαν, ενώ
εκείνοι ( οι περισσότεροι ) ζουν μέσα στις ανέσεις και στη χλιδή και σου
ετοιμάζουν ακόμα χειρότερο μέλλον ! Δεν παρουσιάστηκε ο Χριστός ως μεγάλος
ποδοσφαιριστής ή ως τραγουδιστής για να συγκινεί τα πλήθη. Τρέχεις πίσω από
ομάδες, κάνεις χιλιόμετρα, παθιάζεσαι, χτυπιέσαι, ματώνεις, τρέχεις να δεις
αγαπημένους τραγουδιστές και ηθοποιούς, αλλά όλα αυτά είναι ΕΦΗΜΕΡΑ.
Απογοητεύτηκες από τον Χριστό γιατί δεν σου τάζει όσα σου έταζαν πολιτικοί,ούτε
σου δίνει εφήμερες απολαύσεις, που σε οδηγούν σε αδιέξοδο. Δες ξανά τα
είδωλά σου. Που είναι τώρα ; Πόσα από έχουν χαθεί μέσα στο κόσμο των ναρκωτικών
και του αλκοόλ και των ουσιών ; Και χάθηκαν πρόωρα πριν απολαύσουν τα
“επιδόματα” του Θεού, ζώντας χωρίς μέτρο και όρια. Απογοητεύτηκες που δεν είδες
δίπλα στον Χριστό Πανεπιστημιακούς ή ανθρώπους του πνεύματος και είδες απλούς
ψαράδες. Και τώρα που βυθίζεσαι, εσύ κι εγώ,μέσα στη πνευματική και
οικονομική κρίση, όλοι αυτοί είναι απόντες, ζώντας στο μικρόκοσμό τους, της
βαθιάς περισυλλογής…
Απογοητεύτηκες από τον Χριστό γιατί πέθανε στο Σταυρό και δεν Τον αποχαιρέτησαν
οι επώνυμοι της εποχής, με μακρά λογίδρια και τιμές. Και είδες τους μαθητές Του
να κρύβονται και να πανικοβάλλονται.Και όλοι τους πέθαναν με θάνατο αρκετά
σκληρό. Τον είδες σε βάρκες, μαζί με ψαράδες και ψάρια, και όχι σε
πολυτελή κότερα.Τον είδες σε χωριουδάκια και στο μαγαζί του Ιωσήφ, και όχι σε
κοσμοπολίτικα μέρη , σε επαύλεις με πισίνες μαζί με άλλους “επώνυμους”.
Βλέπω την αγωνία σου να μείνουμε “αθάνατοι”.Τρέχεις στα γυμναστήρια για να
κάνεις “σώμα”, λαμβάνεις “συμπληρώματα διατροφής”, τρέχεις σε ινστιτούτα
καλλονής, κάνεις lifting, αλλά ο χρόνος δεν μπορεί να σταματήσει… Μόνο ο
Χριστός, που είναι έξω και πέρα από το χρόνο, μπορεί να σου χαρίσει ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ,
αλλά με άλλες προϋποθέσεις και όρους ( Ιωαν, κεφ 6: 40-60, Ματθ. κεφ
18:18 ). Θυμάσαι το “νερό του Καματερού” και άλλα “ελιξήρια νεότητας” και
άλλες φούσκες και “αέρας κοπανιστός” ; Μόνο η Θεία Ευχαριστία , το αληθινό Σώμα
και Αίμα του Χριστού, οδηγεί στην Αιώνια Ζωή, μαζί με την άφεση αμαρτιών μέσω
της Εξομολόγησης. Θα αρπάξεις την ευκαιρία ;
Σε καταλαβαίνω, φίλε μου. Μας έχει “τυφλώσει” η λάμψη του κόσμου. Είμαστε
εκατομμύρια “τυφλοί” που λαμβάνουμε “παράνομα” τα επιδόματα του Θεού, χωρίς να
έχουμε προσφέρει αγάπη πουθενά, παρά μόνο στον εαυτό μας και στον εγωισμό μας.
Θέλεις να συνεχίσεις να προσκυνάς πολιτικούς, τραγουδιστές, ομάδες και
celebrities ; Συνέχισε, αλλά ξέρεις ότι όλοι αυτοί σου προσφέρουν προσωρινές
απολαύσεις, εφήμερες χαρές.
Είναι ευκαιρία να αλλάξουμε.
Και ο Δεκαπεντάγουστος μας δίνει μια ακόμα ευκαιρία.
Να αγαπήσουμε τον Θεό και τον πλησίον.
Να δούμε το ΦΩΣ Του.
Να τιμήσουμε την Υπεραγία Θεοτόκο, μέσα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας (
εξομολόγηση και Θεία Ευχαριστία ).
Να ενωθούμε με τον Αιώνιο για να γίνουμε αιώνιοι…
Κι ας δοξάζουμε το Θεό για όλες τις δωρεές Του.
Και να θυμάσαι : Ο Χριστός ξέρει και δεν θα σε απογοητεύσει ΠΟΤΕ, σε
αντίθεση με όσους ανθρώπους πίστεψες και “προσκύνησες” και αποθέωσες, είτε
αυτοί ήταν συγγενείς σου, είτε ήταν εφήμεροι έρωτες ( χωρίς αγάπη και αυτοθυσία
), είτε ήταν “ηγέτες”, είτε ήταν “επώνυμοι”. Όπου κι αν πας, όπου κι αν
βρίσκεσαι, όπου κι αν σταθείς, ΑΥΤΟ ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΠΟΤΕ. Ο Χριστός, με ανοιχτή
την αγκάλη του στο Σταυρό, σε περιμένει, κι σε αγαπά περισσότερο και από εμάς
τους υποτιθέμενους πιστούς Χριστιανούς…Δεν θα σε μαλώσει, θα σε αγκαλιάσει, και
τώρα και ΑΙΩΝΙΑ. Να το θυμάσαι…
Και κάτι τελευταίο. Ο Χριστός για να μας σώσει ” έφαγε ξύλο
και φτύσιμο” και ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ και ταπεινώθηκε, για να πάρει πάνω Του όλες τις
αμαρτίες του κόσμου ! Οι σύγχρονοι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντας τρέχουν
να σώσουν τις περιουσίες τους, τα προνόμιά τους, και ρίχνουν όλα τα βάρη της
κρίσης ( ελληνικής και παγκόσμιας ) πάνω σου και πάνω μου. Να μη σου πω ότι
βρίσκουν την ευκαιρία να πολλαπλασιάζουν τη κινητή και ακίνητή περιουσία τους,
εξαναγκάζοντας σε να τα ξεπουλήσεις όλα και να γίνεις φτωχός. Τ0 90% του
παγκόσμιου πλούτου στα χέρια του 1% του παγκόσμιου πληθυσμού !Πουλάνε και
αγοράζουν τον αέρα, τη θάλασσα, τον ορυκτό πλούτο, όλα τα δώρα του Τριαδικού
Θεού που τα έδωσε σε όλους μας να τα απολαμβάνουμε. Και μας τα χρεώνουν
και μας εξαθλιώνουν, πατώντας επί πτωμάτων ! Αυτούς αποθεώναμε και πιστεύαμε
τόσα χρόνια !!! Και είχαμε ξεχάσει τον Θεό, την Παναγία, τους Αγίους… Θυμήσου
το κι αυτό και πες το και στα παιδιά σου. Μην τους ξαναπιστέψεις ποτέ !
Αγ. Ιωάννου του
Χρυσοστόμου, Λόγος περί ψευδοπροφητών και ψευδοδιδασκάλων και άθεων αιρετικών
και περί σημείων της συντέλειας του αιώνος τούτου. Ειπώθηκε καθώς αυτός
ετοιμαζόταν να εκδημήσει από του σώματος.
α. Οδυνηρός ο λόγος,
καθώς είναι και ο τελευταίος, όπως μου έχει δηλωθεί, αλλά και γεμάτος πολλή
χαρά. Από την μια είναι οδυνηρός, διότι δεν θα σας ξαναμιλήσω.
Από την άλλη είναι γεμάτος χαρά, διότι έφθασε ο καιρός ν’ αναχωρήσω και
να βρεθώ με τον Χριστό˙ και όπως είπε ο Κύριος, «Οὐκέτι λαλήσω μεθ΄ ὑμῶν»
(Ιωαν. 14.30).
Και τώρα θα μιλήσω με πόνο καρδιάς περί των ψευδοπροφητών
και ψευδοδιδασκάλων και των άθεων αιρετικών, για τους οποίους ο Παύλος έλεγε,
«Πονηροὶ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον͵ πλανῶντες καὶ πλανώμενοι»
(Β’ Τιμ 3.13), και για τους οποίους πολλές φορές σας μίλησα ήδη. Διότι πολλές
ομιλίες έκανα με την χάρη του Χριστού, όπως πολύ καλά γνωρίζετε εσείς που
αγαπάτε το Θεό. Σχεδόν σε κάθε ομιλία αναφερθήκαμε σ’ αυτούς, αν θυμάστε τα όσα
είπαμε χθες.
Γνωρίζω ότι θυμάστε και μάλιστα όσοι είστε φιλόπονοι και
αγαπάτε την Γραφή και τον Χριστό. Διότι αυτός που αγαπά να διαβάζει την
Γραφή δίκαια θα μπορούσε να ονομαστεί και φιλόχριστος, σύμφωνα με αυτό που
ειπώθηκε από τον Δεσπότη, ότι «Ὁ ἀγαπῶν με͵ τοὺς λόγους μου τηρεῖ» (Ιωαν. 4.14:
ὁ μή ἀγαπῶν με τούς λόγους μου οὐ τηρεῖ), «Ὁ ἀγαπῶν με͵ ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ
Πατρός μου» (Ιωαν. 14.21), «Ὁ ἀγαπῶν με͵ ἐν τῷ νόμῳ μελετήσει ἡμέρας καὶ
νυκτός» (Ψαλμ 1.2), δηλ. το Ευαγγέλιο και τις λοιπές Γραφές.
Αυτού του είδους ο άνθρωπος έχει ανεξάλειπτη την μνήμη του
Θεού στην καρδιά του, διότι περιμένοντας Αυτόν να επανέλθει εκ των ουρανών,
πάντα φροντίζει να είναι έτοιμος όταν θα έρθει η ώρα της παρουσίας Του. Έχοντας
πάντα ανά χείρας τα ιερά βιβλία, δεν ξεχνά εκείνα τα φοβερά βιβλία, για τα
οποία έχει γραφεί, «Κριτήριον ἐκάθισε͵ καὶ βίβλοι ἠνεῴχθησαν» (Δαν. 7.10).
Βλέπε πόσο κέρδος είναι να ερευνά κανείς τις Γραφές, όπως
πολλές φορές ακούσατε. Τι λέμε λοιπόν; Ότι τίποτα δεν παρέλειψε και δεν
παρασιώπησε η Γραφή από όσα είναι συμφέροντα, αλλά παντού φωνάζει δια των
προφητών και αποστόλων και μαρτυρεί από πριν και προσπαθεί να προειδοποιήσει
και να εξασφαλίσει τον καθένα, ως μητέρα φιλότεκνος που αγαπά τα παιδιά της.
Επίσης αναφέρεται στα περασμένα, στα παρόντα και στα μέλλοντα,
χωρίς να παραβλέπει τίποτα, όπως ειπώθηκε, από αυτά που μας συμφέρουν. Και
τούτο χωρίς να μιλά στα κρυφά, χωρίς να ψιθυρίζει, αλλά παντού φωνάζει με πόνο
και δύναμη, δια μέσω του νόμου, των προφητών και των αποστόλων και αυτού του
ίδιου του Δεσπότη.
Δια μέσω του Ησαΐα του προφήτη λέγει, «Ἀναβόησον ἐν ἰσχύϊ͵
καὶ μὴ φείσῃ͵ ὡς σάλπιγγα ὕψωσον τὴν φωνήν σου» (Ησ. 58.1)˙ και πάλι λέγει, «Ἐπ΄
ὄρος ὑψηλὸν ἀνάβηθι ὁ εὐαγγελιζόμενος Σιών» (Ησ. 40.9), και παρακάτω λέγει, «Ὑψώσατε͵
μὴ φοβεῖσθε» (Ησ. 40.9). Πάλι ο Δαβίδ λέγει, «Ἐκοπίασα κράζων͵ ἐβραγχίασεν ὁ λάρυγξ
μου» (Ψαλμ. 68.4). Ο Ιωάννης ο Θεολόγος στην Καθολική επιστολή του λέγει, «Βλέπετε
ἑαυτούς» (Β’ Ιωάν. 1.8). Ο Παύλος; «Βλέπετε πῶς περιπατεῖτε» (Εφ. 5.15). Ο
Κύριος, «Ἐγὼ παῤῥησίᾳ ἐλάλησα τῷ κόσμῳ͵ καὶ ἐν κρυπτῷ ἐλάλησα οὐδέν» (Ιωαν.
18.20). Και αλλού ο Ευαγγελιστής γι’ Αυτόν λέει, ότι «Ἕστηκε͵ καὶ ἔκραξεν λέγων·
Ἐάν τις διψᾷ͵ ἐρχέσθω πρός με͵ καὶ πινέτω» (Ιωαν. 7.37).
Βλέπεις με πόσο αγώνα, με πόση σπουδή, πως κράζει με
παρρησία και κανείς δεν μπορεί να μπει στο βαθύτερο νόημα; Και πάλι ο μακάριος
Παύλος λέγει, «Βλέπετε τοὺς κύνας͵ βλέπετε τοὺς κακοὺς ἐργάτας͵ Βλέπετε τὴν
κατατομήν. Βλέπετε πῶς περιπατεῖτε͵ ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι» (Φιλ. 3.2). Και
ο Ιωάννης, «Βλέπετε ἑαυτοὺς͵ ἵνα μὴ ἀπολέσητε ἃ εἰργάσασθε͵ ὅτι πολλοὶ πλάνοι ἐξῆλθον
εἰς τὸν κόσμον» (Β’ Ιωάν. 1.8). Και πολλά παρόμοια υπάρχουν στις θείες γραφές
της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, που βοούν για να μας αφυπνίσουν από την
ραθυμία μας. Εμείς όμως πράττουμε τα αντίθετα, όπως είπε και ο προφήτης Ησαΐας,
ότι «Τοῖς ὠσὶν αὐτῶν βαρέως ἤκουσαν͵ καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν» (Ησ.
6.10).
Είναι να θαυμάζει κανείς το πώς, ενώ ακούμε τόσο μεγάλα και
τόσα πολλά λόγια, δεν εννοούμε να καταλάβουμε. Γι’ αυτό και θα βρεθούμε
αναπολόγητοι την ημέρα της εξετάσεως, όταν θα έρθει αυτός που θα ρίξει φως στα
κρυμμένα στο σκοτάδι και θα φανερώσει τις επιθυμίες των καρδιών, όταν θα
καθίσει στο κριτήριο και θ’ ανοίξουν οι βίβλοι, αυτές τις οποίες τώρα εμείς
χλευάζουμε όταν τις ακούμε, και δεν παραδεχόμαστε. Διότι καθένας από μας
παραστράτησε ακολουθώντας το δικό του δρόμο και εγκαταλείποντας την ευθεία οδό,
κι έτσι γίναμε όπως ήμασταν εξαρχής, όταν δεν μας καθοδηγούσες, Κύριε.
Πραγματικά σε μας εκπληρώθηκε η προφητεία του Δαβίδ, αυτή
που λέει, «Καὶ ἐμίγησαν ἐν τοῖς ἔθνεσι͵ καὶ ἔμαθον τὰ ἔργα αὐτῶν» (Ψαλμ.
105.35). Γι’ αυτό και είμαστε οι τελευταίοι σε όλη τη γη εξαιτίας των
αμαρτιών μας και σε μας εκπληρώνονται τα σημεία των εσχάτων καιρών, όπως έχει
γραφτεί˙ και οι ποιμένες λύκοι και τα πρόβατα κατασπαραγμένα˙ και λιμός
προ των πυλών, όχι λιμός άρτου, ούτε δίψα για νερό, αλλά πείνα ν’ ακούσει
κανείς λόγο Θεού. Κανείς λοιπόν από αυτούς που ελπίζουν στον Κύριο να μην
απελπίζεται. Μην αθυμείτε, προσβλέποντες πάντοτε σε αυτόν που είπε, ότι «Μεθ΄ ὑμῶν
εἰμι» (Ματθ. 28.20).
"Το βράδυ, κατάκοπη καθώς είμαι από το μόχθο της ημέρας, δεν έχω όρεξη για
προσευχή. Άλλωστε, γιατί να προσευχηθώ;…".
Μα πώς είναι δυνατό
να μην έχει κανείς διάθεση επικοινωνίας με τον Κύριο, έστω και εξουθενωμένος
σωματικά; Μήπως οι οποιεσδήποτε διασκεδάσεις ξεκουράζουν τον άνθρωπο; Όχι, αυτές
τον καταπονούν περισσότερο, ενώ η προσευχή έλκει τη θεία χάρη, που αναπαύει
σώμα και ψυχή.
Δεν προσεύχεστε,
λοιπόν… Ή είστε θυμωμένη με το Θεό ή πιστεύετε ότι δεν Τον έχετε ανάγκη. «Γιατί
να προσευχηθώ;», αναρωτιέστε. Νιώθετε αυτάρκεια και αυτοϊκανοποίηση. Είστε
χορτάτη! Και δεν θέλετε να ζητάτε…
Κάθε βράδυ, όσο
κουρασμένη κι αν είστε, μην παραλείπετε να καταφεύγετε σ’ Εκείνον. Να
προσεύχεστε γονατιστή ή καθισμένη. Και όταν μπορείτε, να σηκώνεστε όρθια. Δεν
έχει τόση σημασία ή στάση, φτάνει να προσεύχεστε. Να ευχαριστείτε τον Κύριο για
την ημέρα που πέρασε, όσο δύσκολη κι αν ήταν, να Τον παρακαλάτε για μια καλή
νύχτα και να ζητάτε συγχώρηση με βαθειά μετάνοια για τα σφάλματά σας.Προσευχή τη νύχτα στο κρεβάτι. http://www.agioritikovima.gr
Εκείνο τον
καιρό, καθώς περνούσε ο Ιησούς, είδε
έναν άνθρωπο πού είχε γεννηθεί τυφλός.
Τότε τον ρώτησαν οι μαθητές του και του
λέγουν διδάσκαλε, ποιος αμάρτησε, αυτός
ή οι γονείς του, για να γεννηθεί τυφλός;
Αποκρίθηκε ο Ιησούς, ούτε αυτός αμάρτησε
ούτε οι γονείς του, αλλά γεννήθηκε τυφλός
για να φανερωθούν σ' αυτόν τα έργα του
Θεού. Εγώ πρέπει να εργάζομαι τα έργα
εκείνου πού με έστειλε, ως πού ακόμη
είναι ήμερα, έρχεται νύχτα, οπού κανένας
δεν μπορεί να εργάζεται. Όταν είμαι στον
κόσμο, φως είμαι του κόσμου. Αφού
είπε αυτά, έφτυσε χάμω και με το σάλιο
έκαμε λάσπη και έβαλε τη λάσπη πάνω στα
μάτια του τυφλού και του είπε, πήγαινε
να νίφτεις στη δεξαμενή του Σιλωάμ, πού
στα ελληνικά θέλει να πει «απεσταλμένος».
Πήγε λοιπόν και νίφτηκε και ήλθε
βλέποντας. Οι γειτόνοι του λοιπόν
και εκείνοι πού τον έβλεπαν και ήξεραν
πώς πρώτα ήταν τυφλός, έλεγαν αυτός δεν
είναι πού καθόταν και ζητιάνευε; Άλλοι
έλεγαν πώς αυτός είναι- άλλοι πώς κάποιος
όμοιος του, εκείνος έλεγε πώς εγώ είμαι,
του έλεγαν λοιπόν πώς ανοίχτηκαν τα
μάτια σου; Αποκρίθηκε εκείνος και είπε,
ένας άνθρωπος πού λέγεται Ιησούς έκαμε
λάσπη και έβαλε πάνω στα μάτια μου και
μου είπε, πήγαινε στη δεξαμενή του Σιλωάμ
και νίψου, πήγα λοιπόν και νίφτηκα και
είδα το φως μου. Του είπαν που είναι
εκείνος; Λέγει, δεν ξέρω. Παίρνουν
τον άλλοτε τυφλό και τον πηγαίνουν στους
Φαρισαίους. Ήταν δε Σάββατο όταν έκαμε
τη λάσπη ο Ιησούς και άνοιξε τα μάτια
του τυφλού. Ρωτούσαν λοιπόν πάλι οι
Φαρισαίοι τον άλλοτε τυφλό, πώς είδε το
φως του, και αυτός τους είπε, έβαλε λάσπη
πάνω στα μάτια μου και νίφτηκα και βλέπω.
Έλεγαν λοιπόν μερικοί από τους Φαρισαίους,
αυτός ο άνθρωπος δεν είναι από τον Θεό,
γιατί δε φυλάει την αργία του
Σαββάτου. Άλλοι έλεγαν πώς μπορεί
άνθρωπος αμαρτωλός να κάνει τέτοια
θαύματα; Έτσι χωρίστηκαν οι γνώμες
μεταξύ τους. Λέγουν πάλι στον τυφλό. Συ
τί λες γι' αυτόν τον άνθρωπο; Γιατί τα
δικά σου μάτια άνοιξε. Και αυτός είπε
πώς είναι προφήτης. Δεν πίστεψαν
λοιπόν οι Ιουδαίοι γι' αυτόν πώς ήταν
τυφλός και είδε το φως του, μέχρι πού
φώναξαν τους γονείς του και τους ρώτησαν
λέγοντας τους, αυτός είναι ο γιος σας,
πού λέτε πώς γεννήθηκε τυφλός; Πώς λοιπόν
τώρα βλέπει; Τους αποκρίθηκαν οι γονείς
του και είπαν ξέρουμε πώς αυτός είναι
ο γιος μας και πώς γεννήθηκε τυφλός. Πώς
όμως τώρα βλέπει δεν ξέρουμε ή ποιος
του άνοιξε τα μάτια δεν ξέρουμε, ο ίδιος
είναι σε ηλικία, τον ίδιο να ρωτήσετε,
ο ίδιος θα πει για τον εαυτό του. Αυτά
είπαν οι γονείς του, επειδή εφοβούντο
τους Ιουδαίους γιατί είχαν κάνει κιόλας
συμφωνία οι Ιουδαίοι, ώστε αν κανείς
ομολογήσει τον Χριστό, να τον διώξουν
από τη Συναγωγή. Γι' αυτό οι γονείς του
είπαν πώς ο ίδιος έχει ηλικία, και να
ρωτήσουν τον ίδιο. Για δεύτερη λοιπόν
φορά φώναξαν τον άνθρωπο πού ήταν τυφλός
και του είπαν, Να δοξάζεις το Θεό, εμείς
ξέρουμε πώς αυτός ο άνθρωπος είναι
αμαρτωλός. Εκείνος απάντησε και
είπε. Αν είναι αμαρτωλός δεν ξέρω, ένα
ξέρω, πώς πριν ήμουν τυφλός και εδώ και
λίγη ώρα βλέπω. Του είπαν πάλι, και τί
σου έκαμε; Με ποιο τρόπο σου άνοιξε τα
μάτια; Εκείνος τους απάντησε, λίγο πριν
σας είπα και δεν ακούσατε; τί πάλι θέλετε
να ακούτε; Μήπως θέλετε και σεις
να γίνετε μαθηταί του; Εκείνοι γέλασαν
μαζί του και είπαν εσύ είσαι μαθητής
εκείνου, εμείς είμαστε μαθηταί του
Μωυσή. Εμείς ξέρουμε πώς, Θεός μίλησε
στον Μωυσή, γι' αυτόν όμως εδώ δεν ξέρουμε
από που είναι. Ο άνθρωπος απάντησε και
είπε, εσείς δεν ξέρετε από που είναι και
αυτό είναι περίεργο, και όμως αυτός μου
άνοιξε τα μάτια. Ξέρουμε πώς ο Θεός δεν
ακούει τους αμαρτωλούς, αλλά ακούει
εκείνους πού τον σέβονται και κάνουν
το θέλημα του. Από τότε πού κτίστηκε ο
κόσμος δεν ακούστηκε πώς άνοιξε κανείς
τα μάτια ενός ανθρώπου πού γεννήθηκε
τυφλός. Δε θα μπορούσε να κάνει τίποτα
τέτοιο, αν δεν ήταν αυτός ο άνθρωπος από
τον Θεό. Του απάντησαν και είπαν
εσύ είσαι βουτηγμένος μέσα στις αμαρτίες
και τώρα διδάσκεις εμάς; Και τον έβγαλαν
έξω. Ο Ιησούς άκουσε πώς τον έβγαλαν έξω
και του είπε, όταν τον βρήκε, συ πιστεύεις
στον υιό του Θεού; Εκείνος απάντησε και
είπε, Και ποιος είναι Κύριε, για να
πιστέψω; Ο δε Ιησούς του είπε, και τον
είδες και αυτός πού σου μιλεί αυτός
είναι. Και είπε αυτός, πιστεύω, Κύριε,
και τον προσκύνησε.
Το
ευαγγέλιο της Κυριακής του Τυφλού,
αποτελεί μια αδιάψευστη απόδειξη ότι
ο Χριστός δεν ήταν μόνο τέλειος άνθρωπος
αλλά και τέλειος Θεός.
Όπως
διαβάζουμε στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο
(κεφ. 9, 1-38), ο Χριστός, περνώντας μέσα από
την Ιερουσαλήμ, συναντάει έναν εκ γενετής
τυφλό. Ο Κύριος, έκανε πυλό, αφού έφτυσε
στο χώμα, του άλειψε τα μάτια και τον
έστειλε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ο
τρόπος αυτός θεραπείας, μας υπενθυμίζει
τον τρόπο που ο Θεός δημιούργησε τον
άνθρωπο, πλάθοντάς τον. Ο Θεός στην
Παλαιά Διαθήκη, πλάθει τον άνθρωπο από
χώμα, τώρα ο Χριστός, πλάθει τα μάτια
του εκ γενετής τυφλού πάλι από χώμα. Ο
ίδιος Θεός! Δοκιμάζει την πίστη του
τυφλού και τον στέλνει στην κολυμβήθρα
του Σιλωάμ. Σέβεται την ελευθερία του
ανθρώπου, και ζητάει τη δική του εκούσια
και ελεύθερη συμμετοχή του στο θαύμα.
Ο τυφλός όμως με πίστη, υπακούει στην
εντολή του Θεού, πηγαίνει και πλένεται
και επιστρέφει βλέποντας.
Όμως, η
ζωή του θεραπευμένου τυφλού, δε έγινε
ευκολότερη. Γίνεται στόχος της κακίας
και του μίσους των Φαρισαίων, των ανθρώπων
εκείνων που με ζήλο πίστευαν στο Θεό
και στην τήρηση του Νόμου Του. Ανακρίνουν
τον τυφλό κι αντί να πιστέψουν κι εκείνοι
βλέποντας ζωντανό το θαύμα μπροστά
τους, κλείνουν τα μάτια της ψυχής τους.
Ο θρησκευτικός φανατισμός τους, όχι
μόνο τους κλείνει τα μάτια της ψυχής
και εξαφανίζει από την ψυχή τους τη
διάκριση αλλά τους απομακρύνει τελικά
και από το Θεό.
Οι γονείς του τυφλού,
φοβούνται να ομολογήσουν το θαύμα που
έγινε στο παιδί τους που γεννήθηκε
τυφλό, για να μην γίνουν αποσυνάγωγοι.
Τόση ήταν η πίστη τους και η χαρά τους
που απέκρυψαν αποφεύγοντας με μαεστρία
να ομολογήσουν ένα αληθινό γεγονός.
«Έχει ηλικία αυτόν να ρωτήσετε»! Ίσως
ο Χριστός να τους χάλασε τα σχέδια, αφού
ο εκ γενετής τυφλός γιος τους ζητιάνευε.
Ίσως τους χάλασε την ησυχία τους αφού
έπρεπε να παρουσιαστούν στη συναγωγή
και να ανακριθούν με τον κίνδυνο να
γίνουν αποσυνάγωγοι. Κι εμείς οι
χριστιανοί που ευεργετούμαστε καθημερινά
από το Θεό, ντρεπόμαστε ή φοβόμαστε να
ομολογήσουμε το Θεό από την ολιγοπιστία
μας. Βάζουμε τα συμφέροντά μας πάνω από
το Θεό, πιστεύοντας ενδόμυχα πως Εκείνος
θα μας καταλάβει! Εκείνος θα μας καταλάβει
αλλά θα δει και την πίστη μας και τις
προτεραιότητες που έχουμε βάλλει στη
ζωή μας. Θα δει ποιους θεούς έχουμε
βάλλει στη θέση Του και με το δικό του
τρόπο δε θα πάψει να μας υπενθυμίζει
πως Εκείνος είναι το φως του κόσμου.
Ο
τυφλός, τελικά δε θεράπευσε μόνο τα
μάτια του σώματός του αλλά και της ψυχής
του. Αναγνωρίζει και προσκυνεί τη θεότητα
του Ιησού και δε διστάζει να το ομολογήσει
στους θρησκευτικούς άρχοντες με θάρρος
που θα το ζήλευαν πολλοί από μας. Δεν
αρκεί μόνο η πίστη, χρειάζεται και η
ομολογία πίστεως για να γίνουμε γνήσια
παιδιά του Ιησού. Όταν ομολογήσουμε το
Χριστό μπροστά στους ανθρώπους, θα μας
ομολογήσει και Εκείνος μπροστά στον
Πατέρα Του, μας έχει υποσχεθεί ο Κύριος.
Γιορτάζουμε σήμερα 25 Μαΐου,
ημέρα της Γ' ευρέσεως της Τιμίας Κεφαλής
του Αγίου Προφήτου Προδρόμου και
Βαπτιστού Ιωάννου.
Η Τιμία Κεφαλή του Αγίου
Ιωάννου του Προδρόμου, ενώ ήταν κρυμμένη
για πολλά χρόνια, "φάνηκε μέσα από τη
γη και έλαμψε ως χρυσός" (όπως λέει
και το Απολυτίκιο της ημέρας).
Και ενώ στην αρχή βρισκόταν
τοποθετημένη σε ειδική στάμνα, βρέθηκε
μέσα σε αργυρό αγγείο και σε ιερό τόπο. Η
εύρεση της Τιμίας Κεφαλής του έγινε
κατόπιν πληροφορίας, την οποία έδωσε
κάποιος ιερέας από τα Κόμανα της
Καππαδοκίας, ο οποίος είδε το ακριβές
σημείο σε ιερό εφύπνιο.
Από εκεί η Τιμία Κεφαλή
μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στη
Μονή του Στουδίου, όπου και έγινε
μεγαλειώδης υποδοχή, παρουσία του
αυτοκράτορα του Πατριάρχου και του
πιστού λαού της Βασιλεύουσας.
Οι εορτές του Αγίου Ιωάννου
του Προδρόμου σε ολόκληρο το έτος:
~ Η Σύλληψις (23 Σεπτεμβρίου)
~ Το γενέσιον (24 Ιουνίου)
~ Η Σύναξις (7 Ιανουαρίου)
~ Η Αποτομή της κεφαλής (29
Αυγούστου)
~ Η Α' και Β' Εύρεσις της κεφαλής
(24 Φεβρουαρίου)
.jpg)
