ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΑΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ

Η οργή του Θεού έχει καταλάβει την Εκκλησία εδώ και πολλές δεκαετίες. Ο Παπισμός και ο Οικουμενισμός θριαμβεύουν. Τότε ο Μ. Αθανάσιος και οι άλλοι Πατέρες κατενόησαν τον κίνδυνο, που περιέγραφε το όραμα του Μ. Αντωνίου. Τώρα βλέπουμε να μολύνονται οι ναοί και τα θυσιαστήρια από συμπροσευχές και συλλείτουργα με τους «αλόγους» αιρετικούς και ενισχύουμε την μόλυνση και την επαινούμε, συλλακτίζοντες κι εμείς μέσα εις τα Άγια των Αγίων. Αν παρακολουθήσει κανείς οικουμενίστικα συλλείτουργα και συμπροσευχές, σαν αυτό που έγινε στην Καμπέρα, στην Ζ’ Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών, και σαν αυτά που γίνονται συχνά με τη συμμετοχή ιερέων ομοφυλοφίλων που τολμούν και κρατούν το Άγιο Δισκοπότηρο και γυναικών επισκόπων και ιερειών, η εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου. Μόνη ελπίδα για να επανεύρει η Εκκλησία την ομορφιά της είναι η σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: «Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους. Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι’ αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τα άλογα κτήνη, τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω αγίω».

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ 1848

Πρὸς τοὺς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξους 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

"Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας", ἥν παρελάβομεν ἄδολον παρὰ τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμὸν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου· ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλιπῆ τὴν κεκηρυγμένην ὀρθόδοξον πίστιν. Ἀλλ᾽ αὐτὴ πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχόμενη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν οἱανδήποτε, καὶ ὁ τολμῶν ἢ πρᾶξαι ἢ συμβουλεῦσαι ἢ διανοηθῆναι τοῦτο ἠρνήθη τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ αἰώνιον ἀνάθεμα διὰ τὸ βλασφημεῖν εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὡς τάχα μὴ ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ διὰ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Τὸ φρικτὸν τοῦτο ἀνάθεμα, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Χριστῷ ἀγαπητά, οὐκ ἐκφωνοῦμεν ἡμεῖς σήμερον, ἀλλ᾽ ἐξεφώνησε πρῶτος ὁ Σωτὴρ ἡμῶν "ὃς ἂν εἴπη κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι" ἐξεφώνησεν ὁ θεῖος Παῦλος· "ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω" ἐξεφώνησαν τοῦτο αἱ ἑπτὰ Οἰκουμενικοὶ Σύνοδοι καὶ σύμπας ὁ χορὸς τῶν θεοφόρων Πατέρων.

Ἅπαντες σὺν νεωτερίζοντες ἢ αἱρέσει ἢ σχίσματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησαν, κατὰ τὸν ψαλμωδόν, "κατάραν ὡς ἱμάτιον"(calm.rh',18), κἄν τε Πάπαι κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε Κληρικοί, κἄν τε Λαϊκοὶ ἔτυχον εἶναι "κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ ἀνάθεμα ἔστω, εἰ τὶς ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾽ ὃ παρελάβετε".

 Οὕτω φρονοῦντες οἱ Πατέρες ἡμῶν καὶ ὑπακούοντες εἰς τοὺς ψυχοσωτηρίους λόγους τοῦ Παύλου ἐστάθησαν σταθεροὶ καὶ ἑδραῖοι εἰς τὴν ἐκ διαδοχῆς παραδοθεῖσαν αὐτοῖς πίστιν καὶ διέσωσαν αὐτὴν ἄτρεπτον καὶ ἄχραντον διὰ μέσου τοσούτων αἱρέσεων, καὶ παρέδωκαν αὐτὴν εἰς ἡμᾶς εἰλικρινῆ καὶ ἀνόθευτον, ὡς ἐξῆλθεν ἄδολος ἀπὸ τοῦ στόματος τῶν πρώτων ὑπηρετῶν τοῦ Λόγου" οὕτω φρονοῦντες καὶ ἡμεῖς, ἄδολον, ὡς παρελάβομεν, μετοχετεύσομεν αὐτὴν εἰς τὰς ἐπερχομένας γενεάς, μηδὲν παραμείβοντες, ἵνα ὦσι κακεῖνοι ὡς καὶ ἡμεῖς εὐπαρουσίαστοι καὶ ἀκαταίσχυντοι, λαλοῦντες περὶ τῆς τῶν προγόνων ἡμῶν πίστεως».

 «Ἔπειτα παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστιν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῳ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες»

¶ ΑΝΘΙΜΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης

καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης.

¶ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Αἰγύπτου.

¶ ΜΕΘΟΔΙΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας.

¶ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

καὶ αἱ περὶ αὐτοὺς Ἱεραὶ Σύνοδοι.

(Ἐγκύκλιος τῆς Συνόδου τοῦ 1848, συγκληθείσης ἐν Κωνσταντινουπόλει, τὴν ὁποίαν προσυπογράφουν οἱ ἄνωθεν Πατριάρχαι)

Βίντεο από την συμπροσευχή του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του Καρδινάλιου Scola στο Μιλάνο (15/05/2013) για τα 1700 χρόνια από το Διάταγμα των Μεδιολάνων.

Κανών ΜΕ' των Αγ. Αποστόλων: "Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος, μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως Κληρικοίς ενεργήσαί τι, καθαιρείσθω"

 Κανών ΞΔ' των Αγ. Αποστόλων: "Ει τις Κληρικός, ή Λαϊκός εισέλθοι εις συναγωγήν Ιουδαίων, ή αιρετικών προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω, και αφοριζέσθω"

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην οικουμενιστική μοναστική κοινότητα του Bose

Ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη  Βαρθολομαίου
κατά την επίσκεψή του  στο Μοναστήρι του Bose
(14 Μαΐου 2013)

Ἱερώτατε ΜητροπολῖταἸταλίας καί Μελίτης κύριεΓεννάδιε,

Σεβασμιώτατε Καρδινάλιεκύριε Angelo Scola,Ἀρχιεπίσκοπε Mιλάνου,

Ὁσιολογιώτατε κύριε Enzo Bianchi, Ἡγούμενε τῆςΜοναστικῆς Κοινότητος τοῦBose καί λοιπά μέλη αὐτῆς,

Μετά πολλῆς χαρᾶς εὑρισκόμεθα καί πάλιν εἰς τήν Μονήν σας, μέ ἀφορμήν τήνπαρουσίαν ἡμῶν εἰς τήν Ἰταλικήν Χερσόνησον διά νά συνεορτάσωμεν μετά τοῦΣεβασμιωτάτου Καρδιναλίου Ἀρχιεπισκόπου τοῦ Μιλάνου τήν ἱστορικήν ἐπέτειον τῆςσυμπληρώσεως χιλίων ἑπτακοσίων ἐτῶν ἀπό τῆς ἐκδόσεως τοῦ διατάγματος τῆςἀνεξιθρησκείας εἰς τά πλησιόχωρα Μεδιόλανα, καί βλέπομεν τά ποθητά πρόσωπα ὑμῶν,τοῦ Καθηγουμένου κ. Enzo Bianchi καί τῶν λοιπῶν μελῶν τῆς Μοναστικῆς ΚοινότητοςBose.

Τήν χαράν ἡμῶν αὐξάνει τό γεγονός ὅτι ἡ παροῦσα ἐπίσκεψις ἡμῶν συμπίπτει χρονικῶς πρός τήν ἐπέτειον τῆς συμπληρώσεως τοῦ ἑβδομηκοστοῦ ἔτους τῆς ἡλικίας τοῦ προσφιλοῦς καί ἀγαπητοῦ Καθηγουμένου αὐτῆς π. Enzo. Εὐχόμεθα εἰς αὐτόν νά χαίρῃ πάντοτε ὁρῶν τήν ἑαυτοῦ ἄρουραν θάλλουσαν καί εὐθηνοῦσαν, ἥν ἐξ οἰκείων κόπων καί ἱδρώτων κατέσπειρεν.

Ὀφείλομεν δέ νά ὁμολογήσωμεν ὅτι συγκινούμεθα ἐκ τῆς πολυετοῦς πνευματικῆς προσπαθείας τοῦ π. Enzo καί τῆς Ἀδελφότητός σας, ἐκ τῆς ἀγάπης, τοῦ ἐνδιαφέροντος καί τοῦ σεβασμοῦ σας διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί διά τήν ὀρθόδοξον πνευματικότητα, ποικιλοτρόπως ἐκδηλούμενα μέσῳ τῆς ὀργανώσεως τῆς μοναστικῆς ζωῆς μέ πρότυπον τόν ἀνατολικόν μοναστικόν βίον, τῆς διοργανώσεως συνεδρίων ἐμβαθύνσεως εἰς τήν ὀρθόδοξον πνευματικότητα μέ τήν συμμετοχήν ἐκπροσώπων τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας καί διανοήσεως, τῆς ἀναδείξεως καί μελέτης τοῦ βίου καί τῆς διδασκαλίας κορυφαίων συγχρόνων μορφῶν καί γερόντων τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τοῦ ἁγίου Σιλουανοῦ, τοῦ γέροντος Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ, τοῦ γέροντος Πορφυρίου, τοῦ γέροντος Παϊσίου, καί ἀσφαλῶς μέσῳ τοῦ ἀξιολόγου ἐκδοτικοῦ ἔργου τῆς Κοινότητός σας. 

Κυρίως ὅμως πρέπει νά ἐξάρωμεν τήν μεγάλην ὠφέλειαν ἐκ τῆς μελέτης ἔργων τῆς μακραίωνος ἀνατολικῆς πατερικῆς γραμματείας τά ὁποῖα ἦσαν ἄχρι τοῦδε ἄγνωστα ἤ καί μή κατανοητά εἰς τήν Δύσιν, ὡς τά ἔργα τοῦ κήρυκος τῆς χάριτος καί τοῦ φωτός ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Μεθ’ ἱκανοποίησεως μάλιστα ἐπληροφορήθημεν πρό ἐτῶν τήν μετάφρασιν αὐτῶν ὑπό Ἰταλοφώνων ὀρθοδόξων εἰς τήν ἰταλικήν γλῶσσαν, προκειμένου ὁ παρεξηγημένος ὑπό τοῦ Δυτικοῦ κόσμου αὐτός ἅγιος νά εὕρῃ καί εἰς τήν Δύσιν μίαν θέσιν ἀνταξίαν τοῦ πλούτου καί τοῦ βάθους τῆς πνευματικότητος τῶν ἔργων αὐτοῦ.

Μετά πολλῆς ὡσαύτως ἱκανοποιήσεως βλέπομεν τήν ἀναζήτησιν μιᾶς γνησίας πνευματικῆς ζωῆς εἰς τήν ἀγαπητήν Κοινότητά σας, ἡ ὁποία δέν περιορίζεται εἰς τό ὅραμα μόνον μιᾶς κοινωνικῆς προσφορᾶς, ἀλλά στρέφεται εἰς τήν ἐσωτερικήν ζωήν, τόν ἀγῶνα διά τήν κάθαρσιν τοῦ ἔσω ἀνθρώπου ἀπό τῶν παθῶν, τήν καλλιέργειαν τῆς προσευχῆς καί τήν καλλιέργειαν τῆς μελέτης τῶν πατέρων ὄχι ὡς μιᾶς γνωσιολογικῆς ἐμπλουτίσεως ἀλλά ὡς προσπαθείας ἀπορροφήσεως καί ἐφαρμογῆς τοῦ πνεύματος καί τοῦ φρονήματος αὐτῶν. 

Διότι τό μυστήριον τῆς χριστιανικῆς γνωσιολογίας εὑρίσκεται εἰς τό νά γίνῃ ὁ ἄνθρωπος, καί δή ὁ μοναχός, ἕν πνεῦμα μετά τοῦ Χριστοῦ. «Ὁ δέ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἕν πνεῦμά ἐστι», λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Α΄ Κορ. ς΄, 17-18). Μόνον κατ’ αὐτόν τόν τρόπον δύναται ὁ μοναχός νά γνωρίσῃ τό θαυμαστόν μυστήριον τοῦ θεανδρικοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀποκτήσῃ βιωματικῶς ἐπίγνωσιν τῆς αἰωνίου Ἀληθείας. Πρός τόν σκοπόν τοῦτον τῆς ἀληθινῆς γνώσεως, ἥτις εἶναι καρπός τῆς ἑνώσεως τοῦ νοός τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ποθούμενον Χριστόν, ἡ μελέτη καί ἀνάδειξις τῶν κειμένων τῶν ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι διά τῶν ἀσκητικῶν των ἀγώνων καί τῆς ὑπέρ φύσιν βιοτῆς των ὠρθοτόμησαν τόν λόγον τῆς ἀληθείας, ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστον στοιχεῖον τῆς ζωῆς τοῦ μοναχοῦ. Διά τῆς διστόμου μαχαίρας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅπως Οὗτος ὁμιλεῖ διά τοῦ στόματος τῶν Πατέρων ἡμῶν, "ὁ ἀληθινός λυτρωτής Χριστός διέρχεται εἰς τά κρύφια τῆς ψυχῆς καί ἐκβάλλει αὐτήν ἐκ τῆς σκοτεινῆς Αἰγύπτου καί ἐκ τοῦ βαρυτάτου ζυγοῦ καί ἐκ τῆς πικρᾶς δουλείας" (Ὁσίου Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου, Ὁμιλία ΙΑ΄, ΒΕΠΕΣ 41, 200).

Εἶναι ἀξία, λοιπόν, εἰλικρινοῦς ἐπαίνου ἡ προσπάθεια τῆς καθ’ ὑμᾶς μοναστικῆς Κοινότητος διά μίαν βαθυτέραν προσέγγισιν καί μελέτην τῆς κοινῆς μοναχικῆς παραδόσεως Ἀνατολῆς καί Δύσεως τῆς πρό τοῦ σχίσματος περιόδου, ἀλλά καί ἀξιοποιήσεως τῆς μετά τό Σχίσμα πολυτίμου πνευματικῆς ἐμπειρίας καί παράδοσεως τοῦ ἀνατολικοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ, μάλιστα δέ ὅπως αὕτη ἔχει ἀποκρυσταλλωθῆ ἐπί χίλια καί πλέον ἔτη εἰς τόν κατ’ ἐξοχήν τόπον ἀσκήσεως καί λατρείας τοῦ Κυρίου καί τῆς Θεοτόκου, ἐντός τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τό Ἅγιον Ὄρος. Διά τοῦτο καί μεγάλην, πιστεύομεν, ὠφέλειαν ἀποκομίζετε ἐπισκεπτόμενοι τά ἱερά σκηνώματα τοῦ Περιβολίου τῆς Παναγίας, ὡς ἄλλωστε χαρακτηριστικῶς γράφει καί ὁ ὅσιος πατήρ ἡμῶν Σάββας ὁ Χιλανδαρινός εἰς τό Τυπικόν αὐτοῦ: «κἀγώ ὁ ἐλάχιστος πάντων καί ἁμαρτωλός πορευθείς εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, εἶδον ἐκεῖ ἁγίους καί νόας σεσαρκωμένους ἐν ἀρεταῖς καί οὐρανίους ἀνθρώπους».

Ὁ ἅγιος Κασσιανός ὁ Ρωμαῖος, ὁ ἅγιος Πάπας Γρηγόριος ὁ Διάλογος μέ τάς θαυμαστάς συνομιλίας αὐτοῦ, ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος μέ τό πολύτιμον μεταφραστικόν ἔργον του, ὁ ὅσιος Νεῖλος ὁ Καλαβρός, ὁ ὅσιος Βενέδικτος, ὁ ὅσιος Παχώμιος, ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος καί πλεῖστοι ἕτεροι ἀποτελοῦν τήν κοινήν μας πρό τοῦ σχίσματος πνευματικήν κληρονομίαν, εἰς τήν ὁποίαν δυνάμεθα πάντες νά ἐντρυφήσωμεν καί νά ἀποκομίσωμεν πολλήν ὠφέλειαν καί ἀληθινά ἐφόδια ζωῆς αἰωνίου.

Οὗτοι οἱ ἅγιοι μᾶς δίδουν καί τό μέτρον καί τό κριτήριον τῆς ἀληθείας, ἀλλά καί τῆς γνησίας καθολικότητος καί τῆς γνησίας οἰκουμενικότητος τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς χαρακτηριστικῶς λέγει ὁ μέγας σύγχρονος ἅγιος καί διανοητής τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας ὅσιος Ἰουστῖνος τοῦ Τσέλιε, ὁ πιστός ἄνθρωπος "δέν εἶναι ποτέ μόνος του, ἀλλά πάντοτε εἰς κοινωνίαν μέ ὅλα τά ἄλλα μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί μέ ὅλα τά ὄντα. Ὅταν αὐτός κάμῃ κάποιαν σκέψιν, τήν κάμνει μέ φόβον καί ἔνθεον τρόμον, διότι γνωρίζει ὅτι εἰς τήν πρᾶξιν του συμμετέχουν μυστηριωδῶς ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Οἱ ὀρθόδοξοι κατά τοῦτο εἶναι ὀρθόδοξοι: ὅτι ἔχουν ἀκαταπαύστως τήν αἴσθησιν τῆς θεανθρωπίνης καθολικότητος, θερμαινόμενοι μέ αὐτήν καί φυλαττόμενοι μέ προσευχήν καί ταπείνωσιν. Δέν κηρύττουν ποτέ τούς ἑαυτούς των, δέν καυχῶνται ποτέ διά τόν ἄνθρωπον, δέν ἱκανοποιοῦνται μέ τόν γυμνόν ἀνθρωπισμόν καί δέν εἰδωλοποιοῦν ποτέ τόν οὑμανισμόν. Εἰς ὅλας τάς ὁδούς των ὁμολογοῦν καί κηρύττουν τόν Θεάνθρωπον, ὄχι τόν ἄνθρωπον. Διά τί; Διότι γνωρίζουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος καί ἡ ἀνθρωπίνη κοινωνία χωρίς τόν Λόγον ὡς τήν ἄφθαρτον ἕνωσιν καί ἑνότητά των, τρέχουν ἀσυγκρατήτως πρός τήν ἀλογίαν καί πρός τόν ζόφον τοῦ μή εἶναι" (Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ὁ Οἰκουμενισμός, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, σελ. 175).

Ὡς λέγουν, ἀγαπητοί ἀδελφοί, οἱ πατέρες ἡμῶν, "καθείς, ὅστις ἐπιθυμεῖ σωθῆναι, πρέπει ἀπό τόν φόβον τοῦ Θεοῦ τήν ἀρχήν ποιῆσαι, καί μετά προθυμίας ἀγωνίζεσθαι καί περιπατεῖν τήν στενήν καί τεθλιμμένην ὁδόν τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, διότι ὁ βίος ἡμῶν καί ἡ ζωή αὕτη, τόσον βραχεῖά ἐστιν, ὡσάν μιᾶς ἡμέρας διάστημα" (Τυπικόν τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Σάββα, πρώτου ἀρχιεπισκόπου Σερβίας). Οὐδέν μόνιμον καί διαρκὲς ἔχει ὁ παρών βίος. Mόνον τὸ κάλλος τῆς ἀρετῆς εἶναι ἀμάραντον. Οὕτω λοιπόν καί ὑμεῖς εἶσθε ἄξιοι μεγάλου ἐπαίνου ἐπειδή ἐγκατελείψατε πάντα τά τερπνά καί ἡδέα τῆς παρούσης ζωῆς διά νά ἀφιερώσετε τήν ζωήν σας εἰς τόν Χριστόν.

Ὡς καλῶς γνωρίζετε, ἡ μοναχική πολιτεία ἔχει τάς ρίζας αὐτῆς εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος, φλεγόμενος "τῷ ἐπουρανίῳ τοῦ Πνεύματος ἱερῷ καί σεμνῷ πόθῳ" καί πληγωμένος "τῷ ἔρωτι, τῷ θείῳ καί ἐπουρανίῳ πυρί", "πάντα τοῦ αἰῶνος ἔνδοξα τούτου καί τίμια, ἀπόβλητα καί μισητά λογίζεται, διά τό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ πῦρ, τό συνέχον καί ἐκκαῖον καί φλέγον αὐτόν τῇ πρός τόν Θεόν διαθέσει καί τοῖς ἐπουρανίους ἀγαθοῖς τῆς ἀγάπης" (ὁσίου Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου, Ὁμιλία ΙΑ΄, ἔ.ἀ.). Καί διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἱ μοναχοί φέρουν εἰς τόν ἑαυτόν των τήν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου ἀνθρώπου, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ Χριστός. Καί "ἡ ἐπουράνιος εἰκών Ἰησοῦς Χριστός μυστικῶς φωτίζει τήν ψυχήν καί βασιλεύει εἰς τήν ψυχήν τῶν ἁγίων" (ὁσίου Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου, Ὁμιλία Β΄, ΒΕΠΕΣ 41, 155).

Οὕτω προτρεπόμεθα ὑμᾶς, ἀδελφοί ἐν Χριστῷ, ὡς σοφοί σοφῶς περιπατήσατε τό ἐπίλοιπον τοῦ μοναχικοῦ σας βίου, καί ὡς ἁγνοί παρθενικῶς διαβιώσασθε. Διατηρήσατε τήν ψυχήν σας ἀπόρθητον ἐκ τῆς τῶν παθῶν ἐφόδου, χωρήσατε θερμῶς πρός τόν Θεόν, ἀγαπήσατε τόν ἀγαπήσαντα ἡμᾶς, καί μάλιστα τοσοῦτον, ὥστε τόν Υἱόν αὑτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκε λύτρον ὑπέρ πάντων ἡμῶν. Δώσατε καί ὑμεῖς τήν καλήν μαρτυρίαν εἰς τόν χριστιανικόν κόσμον, ἀποδεικνύοντες ὅτι ἡ χριστιανική ζωή εἰς τόν Δυτικόν κόσμον δέν ἔχει παύσει νά βιοῦται αὐθεντικῶς καί παραστήσατε τούς ἑαυτούς σας καθαρούς λατρευτάς τοῦ Χριστοῦ, ἀπομακρυνομένους ἀπό πάσης κοσμικῆς ματαιότητος, ἀμώμους καί ἀμέμπτους τῷ Θεῷ, ἐν τελειότητι τῆς κατ’ ἀρετήν πολιτείας. Μείνατε ἐλεύθεροι ἁμαρτημάτων, ἀμύητοι κακίας, ἀπείρατοι πονηρίας.

Τελευτῶντες τήν παροῦσαν προσλαλιάν ἡμῶν εὐχόμεθα ἐγκαρδίως εἰς πάντας, δανειζόμενοι τούς λόγους τοῦ πνευματοφόρου ἁγίου Μακαρίου (Ὁμιλία, Β΄, ΒΕΠΕΣ 41, 155), νά σᾶς ἐνδύῃ ὁ Κύριος "ἐνδύματα βασιλείας φωτός ἀρρήτου, ἐνδύματα πίστεως, ἐλπίδος, ἀγάπης, χαρᾶς, εἰρήνης, ἀγαθωσύνης, χρηστότητος, ἐνδύματα φωτός ζωῆς, θεϊκά, ζῶντα, ἀναπαύσεως ἀνεκλαλήτου, ἵνα ὥσπερ ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί χαρά, καί εἰρήνη καί χρηστότης καί ἀγαθωσύνη, οὕτω καί ὁ νέος ἄνθρωπος γένηται κατά χάριν", νά σᾶς λυτρώνῃ ἐκ τῆς βασιλείας τοῦ σκότους καί νά σᾶς χαρίζῃ τήν Ἑαυτοῦ βασιλείαν καί τό Ἑαυτοῦ φῶς, ᾯ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας, ἀμήν.ΠΗΓΗ:http://aktines.blogspot.gr/2013/05/bose.html

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ (2 Μαΐου).

Η λάρνακα του Αγίου Αθανασίου (όπου υπάρχουν τα λείψανά του) κάτω από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Μάρκου, Κάιρο.

«Αθανάσιε που κομίζη; μη πάλιν
και νεκρόν εξόριστον εκπέμπουσι σε;»

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, αναμιμνησκόμαστε την ανακομιδή των αγίων και ιερών Λειψάνων του εν αγίοις πατρός ημών Ἀθανασίου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας του μεγάλου  Το βίο του τον πολυκύμαντο και πολυτάραχο με τις 5 εξορίες και τις τόσες και τόσες απόπειρες για δολοφονία και εκτοπισμό του μεγάλου τούτου Ιεράρχη εγνωρίσαμε στις δεκαοκτώ Ιανουαρίου όταν και επιτελέσαμε την αγία και ιερή μνήμη του.

Η άνακομιδή των Λειψάνων του αγίου Αθανασίου είναι μία άλλη αφορμή για μας τους χριστιανούς προς εορτασμό και πανηγυρισμό, γιατί είναι παλαιά παράδοσι και
πράξι της Εκκλησίας να τιμώνται και να μετακομίζωνται τα πάντιμα των αγίων Λείψανα.

Ο Άγιος και μέγας αυτοκράτορας Κωνσταντίνος είχε συγκεντρώσει μέσα στον από τον ίδιο άνοικοδομηθέντα Ναό των αγίων Αποστόλων τα ιερά Λείψανα όλων των αγίων Αποστόλων και άλλων πολλών, στο δε στέμμα του είχε θέσει σαν τιμιότερο από τους πολύτιμους λίθους το καρφί από την αγία χείρα του επί του Σταυρού παθόντος Κυρίου πού του έφερεν η μητέρα του αγία Ελένη υστέρα από τις επιτυχείς ανασκαφές στο λόφο του Γολγοθά.

Επίσης ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο μικρός με βασιλικές τιμές και μεγάλη πομπή υποδέχτηκε το πάντιμο λείψανο του μεγάλου πατέρα της Εκκλησίας αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου πού απέθανε μαρτυρικά στην εξορία και κατά τον ιερό Συναξαριστή «επί βασιλικού οχήματος η σορός επιτεθείσα προς τον περιώνυμον φέρεται των Αποστόλων Ναόν».|

Και όχι μόνον οι ευσεβείς αυτοκράτορες και οι ορθόδοξοι Αρχιερείς, αλλά και ο Λαός του θεού τιμούσαν τα ιερά των αγίων λείψανα και εφρόντιζαν να τα αποκτήσουν, να τα φυλάξουν, ή να τα μεταφέρουν σε επίσημη και προσιτή θέσι προς τιμή και πρσσκύνησι. Έτσι «χριστιανοί τίνες άνδρες, τα τίμια και άγια λείψανα του αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου από Ρώμης εις   Αντιόχειαν   ενεγκόντες   δώρον   ποθούμενον τοις αδελφοίς δωρούνται» κατά τον ιερό πάλι Συναξαριστη. Από τη Ρώμη δηλαδή όπου εμαρτύρησεν ο άγιος περισυνέλεξαν τα υπολείμματα των  καταφαγωμένων από τα λιοντάρια οστέων του αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου και τα μετακόμισαν   στην Αντιόχεια,   τη μεγάλη,   όπου εποίμαινεν ο άγιος το Λαό του Θεού οσιακά και αποστολικά, ο θεοφόρος πατέρας και Διδάσκαλος.

Τα ίδια έπραξαν και οι χριστιανοί της Σμύρνης για τα πάνσεπτα λείψανα του αγίου Ιερομάρτυρος Πολυκάρπου Επισκόπου Σμύρνης, «ανελόμενοι τα τιμιότερα λίθων πολυτελών και δοκιμότερα υπέρ χρυσίον οστά αυτού απέθεντο όπου και ακόλουθον ην». Και η αγία μας Εκκλησία λοιπόν πολύ σωστά και σοφά έχει θεσπίσει, «ετησίας μνήμας και τελετάς», για τη μετακομιδή των λειψάνων των αγίων Νικηφόρου Πατριάρχου Κωσταντινουπόλεως στις 13 Μαρτίου, του αγίου Αθανασίου του Μεγάλου στις 2 Μαΐου, του αγίου Μεγαλομάρτυρας Θεοδώρου του Στρατηλάτου στις 8 Ιουνίου, των αγίων και θαυματουργών Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου στις 28 Ιουνίου, του αγίου πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου στις 2 Αύγουστου και πολλών άλλων αγίων.

Αυτή την αγία και ιερή συνήθεια και παράδοσι ακολουθούμε και εμείς σήμερα και πανηγυρίζομε αναμιμνησκόμενοι την ανακομιδή των λειψάνων του ήρωος της Ορθοδοξίας αγίου Αθανασίου του Μεγάλου.

Τα αγία λείψανα, αδελφοί μου αγαπητοί, είναι κατάφορτα από τη θεία χάρι γιατί κατά τη διδασκαλία του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, «οι άγιοι και ζώντες πεπληρωμένοι ήσαν πνεύματος αγίου και τελευτησάντων αυτών η χάρις του Παναγίου Πνεύματος ανεκφοιτήτως ένεστι και τοις σώμασιν αυτών και ταις ψυχαίς και τοις τάφοις και τοις χαρακτήρσι».

Τα αγία λείψανα ευωδιάζουν και εκπέμπουν ευωδιά άρρητη, άλλοτε προς όλους τους προσκυνητές τους και άλλοτε σε μόνους τους μετά πίστεως προσκυνούντας τα. Τα αγία λείψανα είναι οι φύλακες των ψυχών και των σωμάτων των κατεχόντων αυτά η και υποδεχόμενων μετά πίστεως και τιμώντων αυτά. Είναι οι φυγαδευτές των δαιμόνων και οι γιατροί των παθών και των νόσων. «Νόσους και πάθη εξιώνται ποικίλα εκάστοτε» και «οσημέραι» θαυματουργούν.

Φρίττουν οι δαίμονες όταν αισθανθούν την παρουσία των αγίων Λειψάνων, γιατί τα αγία λείψανα, κατά τον άγιον Ιουστίνο το φιλόσοφο και μάρτυρα, «φυλακτικά εισί της των δαιμόνων επιβουλής και Ιαματικά νοσημάτων των κατά την ιατρικήν τέχνην ανιάτων». Δηλαδή τα ιερά λείψανα μας προφυλάσσουν από την επήρεια και την επιβουλή των πονηρών πνευμάτων και μας θεραπεύουν από τα νοσήματα τα όποια αδυνατεί ή ιατρική επιστήμη να θεραπεύση.

Ας δοξάσωμε λοιπόν τον άγιο θεό, αγαπητοί μου αδελφοί, γιατί έχει κατάσπαρτη τη γη από τα τιμιότερα λίθων πολυτελών ιερά των αγίων λείψανα και έχει θέσει στη διάθεσί μας τόσους και τόσους ατίμητους θησαυρούς.

Ας τον ευχαριστήσωμε γιατί στην επαρχία μας και μάλιστα στη Μονή Λειμώνος έχει χαρίσει πολλών αγίων, ακόμη και μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας, λείψανα και μας παρέχει την ευκαιρία του αγιασμού μας και της λυτρώσεώς μας από ψυχικά και σωματικά πάθη.

Ας τον παρακαλέσουμε δε τον άγιο θεό, και τον πιστό του θεράποντα άγιο και Μέγαν Αθανάσιο να ανοίξουν τις καρδιές μας και να φυτέψουν μέσα σ' αυτές τον ένθεο ζήλο και την ιερή φλόγα της πίστεως και της αγάπης προς τα ιερά της πίστεως λείψανα και προς όλα τα σωστικά της Εκκλησίας μας Δόγματα και να μας αξιώσουν και των ουρανίων αγαθών της απολαύσεως. Αμήν.
 

του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου

Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

 http://www.zoiforos.gr

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.

Στύλος γέγονας ὀρθοδοξίας, θείοις δόγμασιν ὑποστηρίζων, τὴν Ἐκκλησίαν Ἱεράρχα Ἀθανάσιε· τῷ γὰρ Πατρὶ τὸν Ὑιόν ὁμοούσιον, ἀνακηρύξας κατᾑσχυνας Ἄρείον Πάτερ Ὅσιε, Χριστόν τὸν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν, τό μέγα ἔλεος.

ΠΑΣΧΑ 2013 ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ Ι.Μ. ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

Στιγμιότυπα από τήν ακολουθία της Αναστάσεως στήν αγωνιζόμενη υπέρ τής γνήσιας Παράδοσης της Ορθοδοξίας μας, Ιεράς μονής Εσφιγμένου.

Είπωμεν Αδελφοί, και τοίς μισούσιν ημάς πάντα συγχωρήσωμεν εν τη Αναστάσι και ούτως βοήσωμεν.. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Wts9kgnVFxE#!

ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΣΤΟΧΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΙΕ΄ ΚΑΝΟΝΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Αξιόλογος κληρικός ονόματι π. Παύλος Δημητρακόπουλος, ανήκων στην εν τη καινοτομία του νέου ημερολογίου Μητρόπολη Πειραιώς, σε άρθρο του προ μηνός περίπου υποστήριξε καινοφανή ερμηνεία του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου σύμφωνα με την οποία το δικαίωμα της αποτείχισης από αιρετίζοντα προϊστάμενό τους έχουν μόνο οι κληρικοί και όχι οι λαϊκοί. Δεν ξέρω αν πρέπει κανείς να γελάσει ή να κλάψει διαβάζοντας τέτοια πράγματα. Προ ετών και μέχρι προσφάτως, τροχοπέδη στον αντιαιρετικό αγώνα ήταν η αντιπατερική ερμηνεία του πολυδιαφημιζόμενου ως "νέου Ζωναρά" π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου σύμφωνα με την οποία η αποτείχιση από τους αιρετικούς ποιμένες είναι τάχα δυνητική και όχι υποχρεωτική. Ο εν λόγω π. Επιφάνιος συνέγραψε και βιβλίο υπό τον τίτλο "Τα δύο άκρα, οικουμενισμός - ζηλωτισμός", το οποίο θα μπορούσε να πείσει ίσως μερικούς πιο συνετούς αναγνώστες, οι οποίοι όμως απέφυγαν την παγίδα αφού διέγνωσαν πως ο συγγραφέας καταδικάζει δύο άκρα εκ των οποίων είναι κοινωνικός με το ένα!!! Μετά την αποτυχημένη επιφάνειο δυνητική θεωρία, μας προέκυψε εσχάτως και η αναφερόμενη κληρικαλιστική τοιαύτη. Χάριν ωφελείας και διαφωτίσεως των καλοπροαιρέτων αδελφών παραθέτουμε το επίμαχο δεύτερο μέρος (που αφορά την περίπτωση κηρυττομένης αιρέσεως) του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου και την ερμηνεία του από τους εγκρίτους κανονολόγους Βαλσαμών, Ζωναρά, Αριστηνό, και Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη. 

 Πρωτοδευτέρα Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως   

 

Κανὼν ιε’: Οἱ γὰρ δι' αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ' ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οἱ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι.

Η ερμηνεία των κανονολόγων.

 

Βαλσαμών[1]: «Εάν δε εξ ευλόγου αιτίας τυχόν προφάσει αιρέσεως, αποστή τις από της του οικείου αρχιερέως κοινωνία, διά τι κολασθήσεται; Επάγουσιν οι Πατέρες ως ταύτα πάντα τότε γίνονται, όταν προφάσει εγκληματικής τινός υποθέσεως καθ’ εαυτόν τις του οικείου ποιμένος καταγνώσεται, και αποσχίση εαυτόν εκ τούτου, και τοιουτοτρόπως διαρρήξη την ένωσιν της Εκκλησίας. Ει γαρ μη δι’ εγκληματικήν αιτίασιν, αλλά δι’ αίρεσιν χωρίση τις εαυτόν από του επισκόπου αυτού ή του μητροπολίτου ή του πατριάρχου, ως επί εκκλησίας διδάσκοντος ανερυθριάστως διδάγματα τινά απηλλοτριωμένα του ορθού δόγματος, ο τοιούτος και προ εντελούς διαγνώσεως, πολλώ δε πλέον και μετά διάγνωσιν, εάν εαυτόν αποτειχίση, ήγουν χωρίση εκ της κοινωνίας του πρώτου αυτού, ου μόνον ου τιμωρηθήσεται, αλλά και τιμηθήσεται, ως ορθόδοξος. Ου γαρ απέσχισεν εαυτόν από επισκόπου, αλλά από ψευδεπισκόπου και ψευδοδιδασκάλου. Και το παρά τούτου γεγονός επαίνου άξιον εστίν, ως μη κατατέμνον την Εκκλησίαν, αλλά μάλλον συνάπτον αυτήν και του μερισμού απαλλάττον».

 

Ζωναράς[2]: «Ει δ’ ο πατριάρχης τυχόν ή μητροπολίτης, ή ο επίσκοπος αιρετικός είη, και τοιούτος ως δημοσία, κηρύττειν την αίρεσιν, και γυμνή τη κεφαλή, αντί του, ανυποστόλως και μετά παρησιάς, διδάσκει τα αιρετικά δόγματα, οι αποσχίζοντες αυτού,όποιοι αν είεν, ου μόνον κολάσεως άξιοι ουκ έσονται διά τούτο, αλλά και τιμής, ως ορθόδοξοι, αξιωθήσονται, χωρίζοντες εαυτούς της των αιρετικών κοινωνίας. Τούτο γαρ δηλοί το αποτειχίζοντες. Το γαρ τείχος των εντός αυτού προς τους εκτός χωρισμός εστίν. Ου γάρ επισκόπου απέστησαν, αλλά ψευδεπισκόπου και ψευδοδιδασκάλου. Ουδέ σχίσμα τα της Εκκλησίας εποίησαν, αλλά μάλλον σχισμάτων την Εκκλησίαν απήλλαξαν όσον το επ’ αυτοίς».

 

Αριστηνός[3]: «Ει δε τινές, αποσταίεν τινός, ου διά πρόφασιν εγκλήματος, αλλά διά αίρεσιν, υπό   συνόδου ή αγίων Πατέρων κατεγνωσμένην, τιμής και αποδοχής άξιοι, ως ορθόδοξοι».

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης[4]: «εάν δε οι ρηθέντες πρόεδροι ήναι αιρετικοί, και την αίρεσιν αυτών κηρύττουσι παρρησία, και διά τούτο χωρίζονται οι εις αυτούς υποκείμενοι, και προ του να γένη ακόμη συνοδική κρίσης περί της αιρέσεως ταύτης, οι χωριζόμενοι αυτοί, όχι μόνον διά τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά και τιμής της πρεπούσης ως ορθόδοξοι, είναι άξιοι, επειδή, όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ελευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών. Όρα και τον λα'. Αποστολικόν».

 

Βλέπετε πώς δεν έχουν καμία σχέση οι ερμηνείες των κανονολόγων με την νέα ερμηνεία του πατρός Παύλου; Και ενώ μιλούν περί πρεσβυτέρων, επισκόπων και γενικώς κληρικών, όταν αναφέρονται στον ΙΓ΄, ΙΔ΄ και στο πρώτο μέρος του ΙΕ΄ Κανόνος, αντιθέτως στο δεύτερο μέρος αυτού που αναφέρεται η ορθόδοξη στάση σε περίπτωση κηρυττομένης αιρέσεως δεν γίνεται καμμία διάκριση, αλλά οι κανονολόγοι είναι σαφέστατοι. 
ΌΠΟΙΟΙ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΙΣ ΑΥΤΟΥΣ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΙ.
 ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΕ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΥΣ!

Και βεβαίως εννοείται ότι το μέρος του Κανόνος τούτου αναφέρεται και στους κληρικούς αφού αυτοί μνημονεύουν το όνομα του επισκόπου κατά τις Ιερές Ακολουθίας, μα σαφώς εξυπακούεται ότι στην περίπτωση αιρέσεως και ο κάθε πιστός είναι υποχρεωμένος να σταματήσει να εκκλησιάζεται σε ναό που μνημονεύεται εκφώνως ή στα δίπτυχα αιρετικός επίσκοπος.

Ειδάλλως στην περίπτωση που σε έναν τόπο όλοι οι κληρικοί έπεφταν στην αίρεση ή παραμέναν στην κοινωνία με τον αιρετικό τί θα έπρεπε να πράξουν οι πιστοί τη στιγμή που ο Μέγας Αθανάσιος εκφράζοντας την ορθόδοξη θέση λέει ξεκάθαρα: "’Εάν ὁ Ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ’ αὐτῶν ἐμβληθῆναι, ὡς μετά Ἄννα καί Καϊάφα, εἰς τήν γέενναν τοῦ πυρός"[5];

Τί θα έπρεπε να πράξουν π. Παύλε;

πηγή:http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2013/05/blog-post_14.html

ΤΑ ΤΡΙΑ ΔΕΝΤΡΑ

Ήταν μια φορά σ' ένα δάσος τρία δέντρα.
 Το καθένα από αυτά είχε για τον εαυτό του έναν οραματισμό μια προοπτική θα λέγαμε.
Το πρώτο επιθυμούσε να αξιωθεί να γίνει κάποια στιγμή ένα πολύτιμο μπαούλο ξυλόγλυπτο όμορφα σκαλισμένο, που μέσα του θα φυλάσσεται ένας πολύτιμος θησαυρός. Αυτό ήταν το όραμα του και η
προοπτική του.

Το δεύτερο δέντρο ήθελε να αξιωνόταν να γίνει στα χέρια ενός κάλου ναυπηγού ένα μεγάλο καράβι γερό σκαρί όμορφο, μεγαλόπρεπο που θα... μετέφερε βασιλιάδες και επίσημα πρόσωπα και που θα έκανε ταξίδια υψηλών προσώπων.

Το τρίτο δέντρο έλεγε ότι το μόνο που θα ήθελε ήταν να είχε γίνει το πιο ψηλό και το πιο δυνατό δέντρο του δάσους έτσι ώστε οι άνθρωποι, που θα βλέπουν το ύψος του στην κορυφή του λόφου, να
σκέπτονται τον Ουρανό και τον θεό.

Όμως πέρασαν τα χρόνια. Και τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως αλλιώς.

Πήγαν υλοτόμοι και έκοψαν το πρώτο δέντρο. Και ενώ σχεδίαζε και ποθούσε να γίνει όμορφο ξυλόγλυπτο μπαούλο για θησαυρούς, ο ξυλουργός το έκαμε δοχείο για την τροφή των ζώων και παχνί για τα
άχυρα των ζώων.

Το δεύτερο δέντρο, που ήθελε να γίνει ωραίο καράβι, για να μεταφέρει βασιλιάδες, έγινε ένα μικρό ψαροκάικο, που το είχαν φτωχοί ψαράδες να ψαρεύουν.

Το τρίτο δέντρο, που ήθελε να μείνει το ψηλότερο του δάσους το έκοψε κάποιος ξυλοκόπος και το έβαλε στην αποθήκη του.

Περνούσαν χρόνια. Και τα δέντρα, απογοητευμένα από την εξέλιξη των πραγμάτων, ξέχασαν ακόμα και τα όνειρά τους.

Όμως κάποια μέρα ένας άνδρας και μια γυναίκα ήλθαν στον στάβλο, που ήταν εκείνο το ξύλινο παχνί με τα άχυρα και εκεί η γυναίκα γέννησε ένα αγοράκι και το τοποθέτησαν στο παχνί που είχε φτιαχτεί από
το πρώτο δένδρο. Ήταν ο Ιωσήφ και η Παναγία Θεοτόκος. Και απόθεσαν σ' εκείνο το ξύλινο παχνί όχι απλώς διαμάντια και χρυσάφια, αλλά τον ίδιο τον θεό, που είχε γίνει άνθρωπος για μας. Έτσι
αξιώθηκε αυτό το παχνί, η φάτνη, να δεχτή μέσα της το θησαυρό των θησαυρών, τον ίδιο τον Θεό.

Στο μικρό ψαροκάικο που είχε γίνει από το δεύτερο δέντρο μετά από χρόνια μπήκαν κάτι ψαράδες ένας απ' αυτούς κουρασμένος ξάπλωσε να κοιμηθεί. Είχαν ανοιχθεί στη θάλασσα. Και ξέσπασε μια μεγάλη
τρικυμία. Και το ψαροκάικο δεν ήταν αρκετά δυνατό για να κρατήσει. Οι άλλοι τότε ξύπνησαν εκείνον που κοιμόταν. Και εκείνος τότε σηκώθηκε. Και διέταξε την φουρτουνιασμένη θάλασσα:
«Σιώπα πεφίμωσο». Και η θάλασσα ειρήνεψε αμέσως. Ήταν ο Χριστός μαζί με τους μαθητές του στη λίμνη Γεννησαρέτ. Έτσι και το δεύτερο δέντρο, που είχε φιλοδοξήσει να γίνει μεγάλο πλοίο, που θα
μετέφερε υψηλά πρόσωπα και βασιλιάδες, αξιώθηκε να μεταφέρει τον βασιλέα των βασιλέων, τον ίδιο τον Χριστό με τους μαθητές Του!

Και το τρίτο δέντρο, που ήταν στην αποθήκη του ξυλουργού, μια μέρα το πήραν και έκαναν ένα σταυρό και σ' αυτόν τον σταυρό σταύρωσαν τον Χριστό. Έτσι το δέντρο αυτό έγινε πολύ ψηλότερο από ότι είχε
επιθυμήσει. Έφθασε στον ουρανό και στον Θεό! Έγινε, όπως λέμε σε ένα τροπάριο, ουρανού Ισοστάσιο.

Τελικά, το κάθε ένα από τα δέντρα της ιστορίας μας απόκτησε όχι μόνο αυτό που ήθελε και ποθούσε, αλλά ασυγκρίτως περισσότερα όχι όμως με τον τρόπο που φανταζόταν και σχεδίαζαν.

Δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το θέλημα του θεού για μας. Πρέπει όμως να μην ξεχνάμε ποτέ, ότι εκείνο που μας ετοιμάζει ο Θεός, είναι πάντα προτιμότερο και ωφελιμότερο για μας.

Εμείς πρέπει να κάνουμε όνειρα. Για το καλό. Πρέπει όμως να μην ξεχνάμε και ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως εμείς θα θέλαμε. Και ότι ο Θεός οικονομεί και γίνονται καλύτερα από ότι εμείς
φανταζόμαστε.

Γι΄αυτό αδέρφια ας έχουμε Πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό.

xristianos.gr

Συνέντευξη του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Πειραιώς και Σαλαμίνος Γεροντίου

Εφ όλης της ύλης συνέντευξη του Σεβασμιωτάτου στον "Εγκυρο Ανταποκριτή"

шаблоны сайтов
joomla

Συνέντευξη για την ιστορία, την πορεία και το έργο της τοπικής μας Εκκλησίας, έδωσε στον εκδότη της εφημερίδος «Έγκυρος Ανταποκριτής» κο. Στυλιανό Μανουσάκη, ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Πειραιώς και Σαλαμίνος κ. Γερόντιος.

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο φύλλο12 της 16ης Απριλίου 2013.

           

Πατώντας πάνω στα εικονίδια μπορείτε να δείτε την συνέντευξη όπως δημοσιεύθηκε

ΕΡ: Σεβασμιώτατε, σας ευχαριστώ για την επικοινωνία και για την επικοινωνία μας σήμερα.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Εγώ σας ευχαριστώ αγαπητέ κύριε Μανουσάκη διότι μας δίνετε την ευκαιρία να απευθυνθούμε στον πειραϊκό λαό και να τον ενημερώσουμε για το έργο που επιτελεί στην πόλη μας η Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς και Σαλαμίνος του Πατρίου Εορτολογίου.

ΕΡ: Ξεκινώντας Σεβασμιώτατε θα ήθελα να μας «συστήσετε» την Ιερά Μητρόπολη.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Πολύ ευχαρίστως. Η Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς και Σαλαμίνος ιδρύθηκε δια Συνοδικής Αποφάσεως το 1972. Πέρυσι μάλιστα είχαμε την ευκαιρία να εορτάσουμε τα σαράντα χρόνια από της ιδρύσεως της. Πρώτος Μητροπολίτης ήταν ο από Σαλαμίνος Γερόντιος Α΄, ο Μαριόλης. 

Ο Προκάτοχος και πνευματικός μου πατέρας, το όνομα του οποίου φέρω, υπήρξε μια από τις σημαντικότερες μορφές του Ιερού μας αγώνα. Ένας κληρικός με βαθιά αίσθηση του καθήκοντος, αγωνιστής και ομολογητής που φυλακίσθηκε και διώχθηκε για την πίστη του.

Η τοπική μας Εκκλησία έχει στην πνευματική της δικαιοδοσία τις περιοχές των Δήμων Πειραιώς, Σαλαμίνος, Δραπετσώνος, Νικαίας, Κερατσινίου, Περάματος, Αγίας Βαρβάρας και τις νήσους του Αργοσαρωνικού. 

Σήμερα υπηρετούν δεκαέξι κληρικοί ενώ υπάρχουν περίπου τριάντα ενοριακοί ναοί, Μονές και παρεκκλήσια.

ΕΡ: Αυτή τη στιγμή δηλαδή  εσείς είστε ο μοναδικός Μητροπολίτης των Παλιοημερολογιτών στον Πειραιά;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Τώρα αγγίζετε ένα ιδιαίτερα καυτό ζήτημα το οποίο ομολογώ ότι μας «πονάει».

ΕΡ: Δηλαδή;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Όχι μόνο στον Πειραιά αλλά σε διάφορες περιοχές της χώρας, εμφανίζονται κατά καιρούς διάφοροι απίστευτοι τύποι οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι διάφορα νομικά κενά που υπάρχουν αλλά και την αγάπη του Έλληνα στο τιμημένο ράσο, δηλώνουν «Παλαιοημερολογίτες» ενώ στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι εξ αυτών, είναι διωγμένοι και καθηρημένοι από την κρατική εκκλησία, ή ακόμη και από την δική μας Εκκλησία, η οποία στο σκέλος αυτό – όπως και σε πολλά άλλα- δεν έχει καμία προστασία από την Πολιτεία.

ΕΡ: Στον Πειραιά υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Κατά καιρούς έχουν υπάρξει διάφορα κρούσματα και στον Πειραιά αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι στην Σαλαμίνα.

ΕΡ: Γιατί εκεί;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Διότι στο νησί υπάρχουν πολλοί ιδιωτικοί Ναοί. Οι περισσότεροι από αυτούς που δηλώνουν, «ιερείς», «μητροπολίτες», «αρχιεπίσκοποι» κ.τ.λ. συνήθως έχουν σαν έδρα έναν μικρό Ναΐσκο. Αυτοί οι Ναοί ανήκουν είτε σε ιδιώτες είτε σε Συλλόγους.

Πάνε λοιπόν οι ιδιοκτήτες στην κρατική Εκκλησία και ζητούν Ιερέα. Εκείνοι συνήθως δεν τους εξυπηρετούν. Μετά έρχονται σε εμάς. Εμείς δεν είναι δυνατόν να στέλνουμε Κληρικό σε όποιον το ζητάει, χωρίς καν να ανήκει στην Εκκλησία μας, επειδή εκείνος θέλει να λειτουργεί η ιδιωτική εκκλησία του. 

Τότε έρχονται όλοι αυτοί οι «αδέσποτοι» όπως τους  λέω εγώ, που ως περιφερόμενοι θίασοι ψάχνουν «θέατρα» για να ανεβάσουν τις «παραστάσεις» τους. Ράσα φοράνε, να ψάλλουν ξέρουν, ο κόσμος βλέπει ράσο και δεν φαντάζεται τι μπορεί να κρύβεται από πίσω, και όλοι κάνουν τη δουλειά τους.

Οι ιδιοκτήτες έχουν το Ναό και φυσικά το παγκάρι ανοιχτά, οι ψευτο-Παλαιοημερολογίτες μια Εκκλησία για να τη δηλώνουν ως έδρα και όλοι είναι ευχαριστημένοι.

Πριν μερικά χρόνια στην Σαλαμίνα, συνέλαβαν έμπορο ναρκωτικών παρακαλώ, ο οποίος κυκλοφορούσε δηλώνοντας Παλαιοημερολογίτης κληρικός. Ένα διάστημα  πάλι, κυκλοφορούσε στο νησί ένας νεαρός, που δήλωνε «επίσκοπος» της Εκκλησίας μας.

Αυτός μάλιστα ήταν γνωστός στην κοινή γνώμη γιατί είχε και τηλεοπτικές εμφανίσεις. Πότε παρουσιαζόταν στα κανάλια ως κληρικός της κρατικής Εκκλησίας, πότε ως μοντέλο και τραγουδιστής και πάει λέγοντας.

Για να μην σας πω για διάφορους χειρότερους «τσαρλατάνους» που «ξεματιάζουν», «λύνουν μάγια» και διάφορα τέτοια.

ΕΡ: Και το Κράτος τι κάνει;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Τίποτα! Οι περισσότεροι κρατικοί λειτουργοί δεν ασχολούνται. Άλλοι έχουν παντελή άγνοια, άλλοι κάνουν πως δεν βλέπουν και άλλοι αφήνουν επίτηδες αυτές τις περιπτώσεις να υπάρχουν ώστε να λένε μετά «είδατε οι Παλαιοημερολογίτες; Είναι απατεώνες». 

Ακόμη κι εσείς αν αύριο το πρωί φορέσετε ένα ράσο και ένα εγκόλπιο και πείτε είμαι ο «Μητροπολιτης Ζουαζιλάδης και Πάσης Ανταρκτικής» των Παλαιοημερολογιτών, δεν θα σας πειράξει κανείς! 

Αν όμως πείτε «είμαι ο Μητροπολίτης Πειραιώς της Εκκλησίας της Ελλάδος» τότε την ίδια στιγμή θα έχετε συλληφθεί για αντιποίηση αρχής.

Δεν είναι όμως έτσι! Η Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών στην περιοχή μας, έχει Κανονικό Μητροπολίτη, έχει διεύθυνση, έχει Ναούς και Μονές, έχει Κληρικούς έχει μια δομή εν πάσι περιπτώσει. Και πάνω απ όλα υπάρχει Αποστολική Διαδοχή. Αυτό είναι το σημαντικότερο όλων.

Για να μην μακρηγορώ επί του θέματος αυτού θα σας πω απλά πως όλοι αυτοί αφήνονται να κυκλοφορούν ελεύθεροι ώστε να διασύρεται  η Εκκλησία μας. 

ΕΡ: Με την Μητρόπολη Πειραιά ποια είναι η σχέση σας;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Δεν έχουμε και δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καμία σχέση ούτε με την Μητρόπολη Πειραιώς της κρατικής Εκκλησίας, ούτε με καμία άλλη αντίστοιχη αρχή. Εκείνοι για εμάς είναι οι συνεχιστές του Χρυσόστομου Παπαδόπουλου, που δια της παρανόμου και αντικανονικής ημερολογιακής μεταρρυθμίσεως δίχασαν τον λαό του Θεού και πλήγωσαν το Σώμα της Εκκλησίας.

ΕΡ: Μπορείτε να γίνετε πιο σαφής;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Το 1924 επί Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου –φαίνεται το έχει η μοίρα μας να κάνουν οι Παπαδόπουλοι πραξικοπήματα-  η Εκκλησία, εν μια νυκτί και ενώ όλοι είχαν συμφωνήσει πως δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο, ακολούθησε το νέο δήθεν διορθωμένο ημερολόγιο για λόγους τάξεως και καλύτερων υπολογισμών.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να διχαστεί Κλήρος και λαός και να υπάρξει αυτό που λέμε σήμερα, Παλαιοημερολογίτες και Νεοημερολογίτες.  

Φυσικά, όλο αυτό δεν έγινε για να μην υπάρχουν προβλήματα στο ημερολόγιο και στις σχέσεις της χώρας μας με το εξωτερικό, αλλά για να έρθει η Ορθόδοξη Εκκλησία ένα βήμα πιο κοντά στον Πάπα.  Ήταν μια προδοσία.  Πως είναι δυνατόν μια ολόκληρη Ρωσία να μπορεί να ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και να μην έχει πρόβλημα και η μικρή Ελλάδα μας να έχει;

Οι δικαιολογίες που χρησιμοποιήθηκαν ήταν ένα φιάσκο. Και αυτό αποδείχθηκε από τα γεγονότα αφού κανείς δεν πείσθηκε από τα επιχειρήματα. Το νέο ημερολόγιο επιβλήθηκε στους Έλληνες δια της βίας. Και αυτό δεν το λέω εγώ αλλά όλες οι εφημερίδες της εποχής οι οποίες είναι αψευδέστατος μάρτυρας των γεγονότων της εποχής.

Όσοι κληρικοί δεν ακολούθησαν εκβιάσθηκαν αγρίως. Όσοι δεν υπέκυψαν, αποσχηματίστηκαν, φυλακίστηκαν ακόμη και εξορίσθηκαν.

Αυτά δεν τα ξέρει όμως ο κόσμος. Διότι κανείς δεν του λέει πως αστυνομικές δυνάμεις έσπαγαν τους επιταφίους των παλαιοημερολογιτών και συνελλάμβαναν τους κληρικούς τους. Κανείς δεν λέει πως για να λειτουργηθούν οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, αναγκαζόντουσαν να συγκεντρώνονται νύχτα σε σπίτια όπου οι κληρικοί πήγαιναν κυνηγημένοι εν κρυπτώ για να τελέσουν τη Θεία Λειτουργία. 

Λένε ορισμένοι πως οι Εκκλησίες των παλαιοημερολογιτών είναι μικρές και δεν μοιάζουν με τις υπόλοιπες. Δεν γνωρίζουν όμως ότι μέχρι πρόσφατα οι Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος, είχαν δικαίωμα είτε να καταπατούν είτε ακόμη και να στέλνουν μπολντόζες να κατεδαφίζουν τους Ναούς μας.

Δεν γνωρίζουν πως οι περισσότεροι Ναοί μας, χτίστηκαν νύχτα ως δήθεν «ευκτήριοι οίκοι» διαφόρων Σωματείων γιατί κανείς δεν μας επέτρεπε να κατασκευάσουμε Ναούς. Ο Καθεδρικός Ναός της Μητροπόλεως μας, Η Κοίμησις της Θεοτόκου στα Ταμπούρια, ήταν αρχικά ένα δωμάτιο στο σπίτι μιας ευσεβούς οικογένειας που το παραχωρούσε για να τελείται η Θεία Λειτουργία. Τα τελευταία χρόνια καταφέραμε να κάνουμε τις απαραίτητες εργασίες που χρειάζονταν για να γίνει ένας πραγματικός Ναός.

Γιατί νομίζετε λοιπόν ότι οι Ναοί μας έχουν αυτές τις ιδιορρυθμίες; Επειδή δεν έχουμε γούστο ή επειδή δεν ξέρουμε να φτιάχνουμε Ναούς;

Οι μικροί και ταπεινοί Ναοί μας είναι ζωντανοί μάρτυρες της καταπίεσης, των διωγμών και της κατάφορης καταπάτησης κάθε δικαιώματος στην ελεύθερη εξάσκηση των θρησκευτικών μας δικαιωμάτων τα τελευταία 100 χρόνια.

Όλες αυτές οι άθλιες ενέργειες είχαν ως «πηγή» την κρατική Εκκλησία, που με κάθε τρόπο προσπάθησε να μας εξαφανίσει κυριολεκτικά! Πως λοιπόν είναι δυνατόν να έχουμε σχέσεις και επικοινωνία;

ΕΡ: Ναι αλλα ο Μητροπολίτης Σεραφείμ, μιλά όπως κι εσείς κατά του Πάπα.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Δεν θα ήθελα να μιλήσω προσωπικά για τον κ. Σεραφείμ. Επειδή όμως δεν θέλω να θεωρηθεί πως δεν υπάρχουν επιχειρήματα θα σας πως τα εξής. Ο κ. Σεραφείμ, χειροτονήθηκε Επίσκοπος από τον Οικουμενικό Πατριάρχη.

Τοποθετήθηκε βοηθός Επίσκοπος του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας όταν εκείνος ήταν συμπρόεδρος στον δήθεν «θεολογικό διάλογο» μεταξύ Ανατολής και Δύσης. 

Πως λοιπόν είναι δυνατόν κάποιος να είναι Αντι-Οικουμενιστής και να δέχεται να υπηρετήσει σε αυτά τα κέντρα; Μην ξεχνάτε πως ουδέποτε ο κ. Σεραφείμ είχε μιλήσει κατά του Πάπα, κατά του Οικουμενισμού και κατά της παγκόσμιας θρησκείας. 

Τι έγινε και ξαφνικά άλλαξε στάση; Δεν είχε ακούσει τότε για τον Οικουμενισμό;

Αλλά και τώρα που μιλάει για τον Οικουμενισμό, δεν κάνει καμία αναφορά στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, στον εκφραστή του δηλαδή, τον κατεξοχήν εκφραστή. 

Δηλαδή για να καταλάβω, η λογική ποια είναι; Ότι  ναι μεν είμαστε Αντι-Οικουμενιστές αλλά για τον αρχηγό του Οικουμενισμού δεν λέμε λέξη; Ότι συλλειτουργούμε μαζί του και όλα «μέλι – γάλα»;

 Δεν γίνεται να είμαστε και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα. Νομίζω όμως πως ήδη οι σοβαρές αντιοικουμενιστικές κινήσεις στον χώρο της Εκκλησίας της Ελλάδος έχουν αντιληφθεί ότι κάτι δεν παει καλά με την απόσταση λόγων και έργων του κ. Σεραφείμ και απ’ ότι διαβάζω υπάρχει σοβαρή αμφισβήτηση.

Ξέρετε κυριε Μανουσάκη ο Αντιοικουμενισμός δεν είναι μόδα! Αυτή τη στιγμή στο Άγιον Όρος δεκάδες μοναχοί της Μονής Εσφιγμένου, διώκονται και έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με εισαγγελείς, δικαστήρια και αστυνομικές δυνάμεις επειδή πράγματι είναι Αντιοικουμενιστές. Επειδή ξέρουν που πιστεύουν και επειδή είναι έτοιμοι ακόμη και να πεθάνουν για την πίστη τους. 

 Τα λόγια ήταν ανέκαθεν δωρεάν. Οι πράξεις είναι που κοστίζουν.

ΕΡ: Νομίζω πως είστε αρκετά σκληρός στις θέσεις σας.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Δεν είμαι καθόλου σκληρός. Αυτή είναι η αλήθεια.  Εν τέλει ας μας πει ο κ. Σεραφείμ τι απτό και ουσιαστικό έχει κάνει στον Αντι-οικουμενιστικό αγώνα εκτός από βαρύγδουπες ανακοινώσεις!

Τι έχει στερηθεί για την πίστη του; Τι έχει ρισκάρει; Τι έχει χάσει; 

Η αντι-οικουμενιστική ρητορική αυτού του είδους, μου θυμίζει κάποιους συναδέλφους σας δημοσιογράφους, που ενώ αμείβονται με δεκάδες χιλιάδες ευρώ μηνιαίως, ζώντας πλουσιοπάροχα, «θρηνούν» στα τηλεοπτικά παράθυρα για τους ανέργους. Δώσε κύριε τα μισά από αυτά που λαμβάνεις για να βοηθήσεις κάποιους να μην τρώνε από τα σκουπίδια. Το κάνουν; Όχι βέβαια.

Κάτι αντίστοιχο γίνεται και εδώ. Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, ο ηγέτης του Ιερού μας Αγώνα, ξέρετε δεν ήταν καποιος τυχαίος Ιεράρχης. Ήταν ένα πρόσωπο με διεθνές κύρος και πανορθόδοξη αναγνώριση. Όταν λοιπόν είδε τις τραγικές συνέπειες που είχε στο σώμα της Εκκλησίας η ημερολογιακή μεταρρύθμιση, δεν εξέδωσε Δελτίο Τύπου, αλλά βγήκε στον αγώνα σημαιοφόρος, μπροστάρης. Στερήθηκε προνόμια, διώχθηκε, εξορίστηκε. Αυτή είναι η διαφορά της θεωρίας από την πράξη.

ΕΡ: Σήμερα όμως φαντάζομαι δεν είναι το ίδιο. Εσείς ζείτε ελεύθερα δεν διώκεσθε.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα είναι καλύτερα στις μέρες μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι διώξεις έχουν παύσει. Το ότι η Πολιτεία δεν νομοθετεί και δεν μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε όλους αυτούς που χρησιμοποιούν το όνομα της Εκκλησίας μας για να εκμεταλλευτούν την πίστη των ανθρώπων, είναι μια μορφή δίωξης.  

Υπάρχουν πολλοί βουλευτές, υπουργοί, δήμαρχοι, περιφερειάρχες και κάθε λογής δημόσιοι λειτουργοί και αιρετοί άρχοντες που μας αρνούνται δικαιώματα που σε όλους θεωρούνται δεδομένα για  να μην  «λυπήσουν» τον κρατικό Μητροπολίτη.

Υπάρχουν δεκάδες άλυτα θέματα και τουλάχιστον στην πόλη μας όσο περνά από το χέρι μου και με βοηθά ο Θεός, δεν θα τα αφήσω έτσι. 

ΕΡ: Σεβασμιώτατε κλείνοντας θα ήθελα να μου πείτε δυο λόγια για το φιλανθρωπικό έργο που επιτελείτε. 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Αυτό κι αν είναι τεράστιο κεφάλαιο. Χρόνια τώρα με τις όποιες λιγοστές δυνάμεις είχαμε προσπαθούσαμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατόν. Σημειώνω πως η Εκκλησία μας δεν εισπράττει ούτε ένα λεπτό του ευρώ από το κράτος και φυσικά όπως είναι γνωστό κανείς κληρικός της, δεν μισθοδοτείται από το δημόσιο. Αντίθετα σε πολλά θέματα που η Εκκλησία της Ελλάδος έχει φοροαπαλλαγές εμείς πληρώνουμε κανονικά. 

Παρά ταύτα έχουμε καταφέρει και με την φροντίδα τόσο των Κληρικών μας όσο και των κυριών που απαρτίζουν τα ενοριακά φιλόπτωχα ταμεία, να βοηθούμε όσους περισσότερους συνανθρώπους μας μπορούμε.

Τα χρήματα που διαχειριζόμαστε είναι χρήματα που εμπιστεύονται σε εμάς απλοί άνθρωποι του μόχθου. Είναι το υστέρημα τους το οποίο εμείς προσπαθούμε με κάθε τρόπο να πολλαπλασιάσουμε ώστε να βοηθήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους συμπολίτες μας. 

Σε κεντρικό επίπεδο, η Φιλόπτωχος Αδελφότης της Ι. Μητροπόλεως κάνει ότι είναι δυνατόν. Πρόσφατα μοιράσαμε σε συμπολίτες μας έναν τόνο ψάρια. Σε όλη τη Μητρόπολη μοιράστηκαν πάνω από 1.000 δέματα με τρόφιμα.

Μόνο τα Χριστούγεννα στον Καθεδρικό Ναό μοιράστηκαν 400 δέματα μαζί με κρέας. Κάτι αντίστοιχο θέλουμε να κάνουμε και το Πάσχα. Ελπίζουμε ότι θα υπάρξουν προσφορές και εθελοντές για να μας βοηθήσουν. Όσο για τους ανθρώπους που βοηθούμε, δεν υπάρχει καμία διάκριση ούτε σε χρώμα, ούστε σε φυλή ούτε σε θρησκεία.

Σεβασμιώτατε σας ευχαριστω για τον χρόνο σας

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Εγω σας Ευχαριστώ. Ο Θεός μαζί σας