ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ (2 Μαΐου).

Η λάρνακα του Αγίου Αθανασίου (όπου υπάρχουν τα λείψανά του) κάτω από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Μάρκου, Κάιρο.

«Αθανάσιε που κομίζη; μη πάλιν
και νεκρόν εξόριστον εκπέμπουσι σε;»

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, αναμιμνησκόμαστε την ανακομιδή των αγίων και ιερών Λειψάνων του εν αγίοις πατρός ημών Ἀθανασίου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας του μεγάλου  Το βίο του τον πολυκύμαντο και πολυτάραχο με τις 5 εξορίες και τις τόσες και τόσες απόπειρες για δολοφονία και εκτοπισμό του μεγάλου τούτου Ιεράρχη εγνωρίσαμε στις δεκαοκτώ Ιανουαρίου όταν και επιτελέσαμε την αγία και ιερή μνήμη του.

Η άνακομιδή των Λειψάνων του αγίου Αθανασίου είναι μία άλλη αφορμή για μας τους χριστιανούς προς εορτασμό και πανηγυρισμό, γιατί είναι παλαιά παράδοσι και
πράξι της Εκκλησίας να τιμώνται και να μετακομίζωνται τα πάντιμα των αγίων Λείψανα.

Ο Άγιος και μέγας αυτοκράτορας Κωνσταντίνος είχε συγκεντρώσει μέσα στον από τον ίδιο άνοικοδομηθέντα Ναό των αγίων Αποστόλων τα ιερά Λείψανα όλων των αγίων Αποστόλων και άλλων πολλών, στο δε στέμμα του είχε θέσει σαν τιμιότερο από τους πολύτιμους λίθους το καρφί από την αγία χείρα του επί του Σταυρού παθόντος Κυρίου πού του έφερεν η μητέρα του αγία Ελένη υστέρα από τις επιτυχείς ανασκαφές στο λόφο του Γολγοθά.

Επίσης ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο μικρός με βασιλικές τιμές και μεγάλη πομπή υποδέχτηκε το πάντιμο λείψανο του μεγάλου πατέρα της Εκκλησίας αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου πού απέθανε μαρτυρικά στην εξορία και κατά τον ιερό Συναξαριστή «επί βασιλικού οχήματος η σορός επιτεθείσα προς τον περιώνυμον φέρεται των Αποστόλων Ναόν».|

Και όχι μόνον οι ευσεβείς αυτοκράτορες και οι ορθόδοξοι Αρχιερείς, αλλά και ο Λαός του θεού τιμούσαν τα ιερά των αγίων λείψανα και εφρόντιζαν να τα αποκτήσουν, να τα φυλάξουν, ή να τα μεταφέρουν σε επίσημη και προσιτή θέσι προς τιμή και πρσσκύνησι. Έτσι «χριστιανοί τίνες άνδρες, τα τίμια και άγια λείψανα του αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου από Ρώμης εις   Αντιόχειαν   ενεγκόντες   δώρον   ποθούμενον τοις αδελφοίς δωρούνται» κατά τον ιερό πάλι Συναξαριστη. Από τη Ρώμη δηλαδή όπου εμαρτύρησεν ο άγιος περισυνέλεξαν τα υπολείμματα των  καταφαγωμένων από τα λιοντάρια οστέων του αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου και τα μετακόμισαν   στην Αντιόχεια,   τη μεγάλη,   όπου εποίμαινεν ο άγιος το Λαό του Θεού οσιακά και αποστολικά, ο θεοφόρος πατέρας και Διδάσκαλος.

Τα ίδια έπραξαν και οι χριστιανοί της Σμύρνης για τα πάνσεπτα λείψανα του αγίου Ιερομάρτυρος Πολυκάρπου Επισκόπου Σμύρνης, «ανελόμενοι τα τιμιότερα λίθων πολυτελών και δοκιμότερα υπέρ χρυσίον οστά αυτού απέθεντο όπου και ακόλουθον ην». Και η αγία μας Εκκλησία λοιπόν πολύ σωστά και σοφά έχει θεσπίσει, «ετησίας μνήμας και τελετάς», για τη μετακομιδή των λειψάνων των αγίων Νικηφόρου Πατριάρχου Κωσταντινουπόλεως στις 13 Μαρτίου, του αγίου Αθανασίου του Μεγάλου στις 2 Μαΐου, του αγίου Μεγαλομάρτυρας Θεοδώρου του Στρατηλάτου στις 8 Ιουνίου, των αγίων και θαυματουργών Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου στις 28 Ιουνίου, του αγίου πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου στις 2 Αύγουστου και πολλών άλλων αγίων.

Αυτή την αγία και ιερή συνήθεια και παράδοσι ακολουθούμε και εμείς σήμερα και πανηγυρίζομε αναμιμνησκόμενοι την ανακομιδή των λειψάνων του ήρωος της Ορθοδοξίας αγίου Αθανασίου του Μεγάλου.

Τα αγία λείψανα, αδελφοί μου αγαπητοί, είναι κατάφορτα από τη θεία χάρι γιατί κατά τη διδασκαλία του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, «οι άγιοι και ζώντες πεπληρωμένοι ήσαν πνεύματος αγίου και τελευτησάντων αυτών η χάρις του Παναγίου Πνεύματος ανεκφοιτήτως ένεστι και τοις σώμασιν αυτών και ταις ψυχαίς και τοις τάφοις και τοις χαρακτήρσι».

Τα αγία λείψανα ευωδιάζουν και εκπέμπουν ευωδιά άρρητη, άλλοτε προς όλους τους προσκυνητές τους και άλλοτε σε μόνους τους μετά πίστεως προσκυνούντας τα. Τα αγία λείψανα είναι οι φύλακες των ψυχών και των σωμάτων των κατεχόντων αυτά η και υποδεχόμενων μετά πίστεως και τιμώντων αυτά. Είναι οι φυγαδευτές των δαιμόνων και οι γιατροί των παθών και των νόσων. «Νόσους και πάθη εξιώνται ποικίλα εκάστοτε» και «οσημέραι» θαυματουργούν.

Φρίττουν οι δαίμονες όταν αισθανθούν την παρουσία των αγίων Λειψάνων, γιατί τα αγία λείψανα, κατά τον άγιον Ιουστίνο το φιλόσοφο και μάρτυρα, «φυλακτικά εισί της των δαιμόνων επιβουλής και Ιαματικά νοσημάτων των κατά την ιατρικήν τέχνην ανιάτων». Δηλαδή τα ιερά λείψανα μας προφυλάσσουν από την επήρεια και την επιβουλή των πονηρών πνευμάτων και μας θεραπεύουν από τα νοσήματα τα όποια αδυνατεί ή ιατρική επιστήμη να θεραπεύση.

Ας δοξάσωμε λοιπόν τον άγιο θεό, αγαπητοί μου αδελφοί, γιατί έχει κατάσπαρτη τη γη από τα τιμιότερα λίθων πολυτελών ιερά των αγίων λείψανα και έχει θέσει στη διάθεσί μας τόσους και τόσους ατίμητους θησαυρούς.

Ας τον ευχαριστήσωμε γιατί στην επαρχία μας και μάλιστα στη Μονή Λειμώνος έχει χαρίσει πολλών αγίων, ακόμη και μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας, λείψανα και μας παρέχει την ευκαιρία του αγιασμού μας και της λυτρώσεώς μας από ψυχικά και σωματικά πάθη.

Ας τον παρακαλέσουμε δε τον άγιο θεό, και τον πιστό του θεράποντα άγιο και Μέγαν Αθανάσιο να ανοίξουν τις καρδιές μας και να φυτέψουν μέσα σ' αυτές τον ένθεο ζήλο και την ιερή φλόγα της πίστεως και της αγάπης προς τα ιερά της πίστεως λείψανα και προς όλα τα σωστικά της Εκκλησίας μας Δόγματα και να μας αξιώσουν και των ουρανίων αγαθών της απολαύσεως. Αμήν.
 

του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου

Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

 http://www.zoiforos.gr

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.

Στύλος γέγονας ὀρθοδοξίας, θείοις δόγμασιν ὑποστηρίζων, τὴν Ἐκκλησίαν Ἱεράρχα Ἀθανάσιε· τῷ γὰρ Πατρὶ τὸν Ὑιόν ὁμοούσιον, ἀνακηρύξας κατᾑσχυνας Ἄρείον Πάτερ Ὅσιε, Χριστόν τὸν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν, τό μέγα ἔλεος.

ΠΑΣΧΑ 2013 ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ Ι.Μ. ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

Στιγμιότυπα από τήν ακολουθία της Αναστάσεως στήν αγωνιζόμενη υπέρ τής γνήσιας Παράδοσης της Ορθοδοξίας μας, Ιεράς μονής Εσφιγμένου.

Είπωμεν Αδελφοί, και τοίς μισούσιν ημάς πάντα συγχωρήσωμεν εν τη Αναστάσι και ούτως βοήσωμεν.. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Wts9kgnVFxE#!

ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΣΤΟΧΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΙΕ΄ ΚΑΝΟΝΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Αξιόλογος κληρικός ονόματι π. Παύλος Δημητρακόπουλος, ανήκων στην εν τη καινοτομία του νέου ημερολογίου Μητρόπολη Πειραιώς, σε άρθρο του προ μηνός περίπου υποστήριξε καινοφανή ερμηνεία του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου σύμφωνα με την οποία το δικαίωμα της αποτείχισης από αιρετίζοντα προϊστάμενό τους έχουν μόνο οι κληρικοί και όχι οι λαϊκοί. Δεν ξέρω αν πρέπει κανείς να γελάσει ή να κλάψει διαβάζοντας τέτοια πράγματα. Προ ετών και μέχρι προσφάτως, τροχοπέδη στον αντιαιρετικό αγώνα ήταν η αντιπατερική ερμηνεία του πολυδιαφημιζόμενου ως "νέου Ζωναρά" π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου σύμφωνα με την οποία η αποτείχιση από τους αιρετικούς ποιμένες είναι τάχα δυνητική και όχι υποχρεωτική. Ο εν λόγω π. Επιφάνιος συνέγραψε και βιβλίο υπό τον τίτλο "Τα δύο άκρα, οικουμενισμός - ζηλωτισμός", το οποίο θα μπορούσε να πείσει ίσως μερικούς πιο συνετούς αναγνώστες, οι οποίοι όμως απέφυγαν την παγίδα αφού διέγνωσαν πως ο συγγραφέας καταδικάζει δύο άκρα εκ των οποίων είναι κοινωνικός με το ένα!!! Μετά την αποτυχημένη επιφάνειο δυνητική θεωρία, μας προέκυψε εσχάτως και η αναφερόμενη κληρικαλιστική τοιαύτη. Χάριν ωφελείας και διαφωτίσεως των καλοπροαιρέτων αδελφών παραθέτουμε το επίμαχο δεύτερο μέρος (που αφορά την περίπτωση κηρυττομένης αιρέσεως) του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου και την ερμηνεία του από τους εγκρίτους κανονολόγους Βαλσαμών, Ζωναρά, Αριστηνό, και Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη. 

 Πρωτοδευτέρα Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως   

 

Κανὼν ιε’: Οἱ γὰρ δι' αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ' ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οἱ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι.

Η ερμηνεία των κανονολόγων.

 

Βαλσαμών[1]: «Εάν δε εξ ευλόγου αιτίας τυχόν προφάσει αιρέσεως, αποστή τις από της του οικείου αρχιερέως κοινωνία, διά τι κολασθήσεται; Επάγουσιν οι Πατέρες ως ταύτα πάντα τότε γίνονται, όταν προφάσει εγκληματικής τινός υποθέσεως καθ’ εαυτόν τις του οικείου ποιμένος καταγνώσεται, και αποσχίση εαυτόν εκ τούτου, και τοιουτοτρόπως διαρρήξη την ένωσιν της Εκκλησίας. Ει γαρ μη δι’ εγκληματικήν αιτίασιν, αλλά δι’ αίρεσιν χωρίση τις εαυτόν από του επισκόπου αυτού ή του μητροπολίτου ή του πατριάρχου, ως επί εκκλησίας διδάσκοντος ανερυθριάστως διδάγματα τινά απηλλοτριωμένα του ορθού δόγματος, ο τοιούτος και προ εντελούς διαγνώσεως, πολλώ δε πλέον και μετά διάγνωσιν, εάν εαυτόν αποτειχίση, ήγουν χωρίση εκ της κοινωνίας του πρώτου αυτού, ου μόνον ου τιμωρηθήσεται, αλλά και τιμηθήσεται, ως ορθόδοξος. Ου γαρ απέσχισεν εαυτόν από επισκόπου, αλλά από ψευδεπισκόπου και ψευδοδιδασκάλου. Και το παρά τούτου γεγονός επαίνου άξιον εστίν, ως μη κατατέμνον την Εκκλησίαν, αλλά μάλλον συνάπτον αυτήν και του μερισμού απαλλάττον».

 

Ζωναράς[2]: «Ει δ’ ο πατριάρχης τυχόν ή μητροπολίτης, ή ο επίσκοπος αιρετικός είη, και τοιούτος ως δημοσία, κηρύττειν την αίρεσιν, και γυμνή τη κεφαλή, αντί του, ανυποστόλως και μετά παρησιάς, διδάσκει τα αιρετικά δόγματα, οι αποσχίζοντες αυτού,όποιοι αν είεν, ου μόνον κολάσεως άξιοι ουκ έσονται διά τούτο, αλλά και τιμής, ως ορθόδοξοι, αξιωθήσονται, χωρίζοντες εαυτούς της των αιρετικών κοινωνίας. Τούτο γαρ δηλοί το αποτειχίζοντες. Το γαρ τείχος των εντός αυτού προς τους εκτός χωρισμός εστίν. Ου γάρ επισκόπου απέστησαν, αλλά ψευδεπισκόπου και ψευδοδιδασκάλου. Ουδέ σχίσμα τα της Εκκλησίας εποίησαν, αλλά μάλλον σχισμάτων την Εκκλησίαν απήλλαξαν όσον το επ’ αυτοίς».

 

Αριστηνός[3]: «Ει δε τινές, αποσταίεν τινός, ου διά πρόφασιν εγκλήματος, αλλά διά αίρεσιν, υπό   συνόδου ή αγίων Πατέρων κατεγνωσμένην, τιμής και αποδοχής άξιοι, ως ορθόδοξοι».

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης[4]: «εάν δε οι ρηθέντες πρόεδροι ήναι αιρετικοί, και την αίρεσιν αυτών κηρύττουσι παρρησία, και διά τούτο χωρίζονται οι εις αυτούς υποκείμενοι, και προ του να γένη ακόμη συνοδική κρίσης περί της αιρέσεως ταύτης, οι χωριζόμενοι αυτοί, όχι μόνον διά τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά και τιμής της πρεπούσης ως ορθόδοξοι, είναι άξιοι, επειδή, όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ελευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών. Όρα και τον λα'. Αποστολικόν».

 

Βλέπετε πώς δεν έχουν καμία σχέση οι ερμηνείες των κανονολόγων με την νέα ερμηνεία του πατρός Παύλου; Και ενώ μιλούν περί πρεσβυτέρων, επισκόπων και γενικώς κληρικών, όταν αναφέρονται στον ΙΓ΄, ΙΔ΄ και στο πρώτο μέρος του ΙΕ΄ Κανόνος, αντιθέτως στο δεύτερο μέρος αυτού που αναφέρεται η ορθόδοξη στάση σε περίπτωση κηρυττομένης αιρέσεως δεν γίνεται καμμία διάκριση, αλλά οι κανονολόγοι είναι σαφέστατοι. 
ΌΠΟΙΟΙ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΙΣ ΑΥΤΟΥΣ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΙ.
 ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΕ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΥΣ!

Και βεβαίως εννοείται ότι το μέρος του Κανόνος τούτου αναφέρεται και στους κληρικούς αφού αυτοί μνημονεύουν το όνομα του επισκόπου κατά τις Ιερές Ακολουθίας, μα σαφώς εξυπακούεται ότι στην περίπτωση αιρέσεως και ο κάθε πιστός είναι υποχρεωμένος να σταματήσει να εκκλησιάζεται σε ναό που μνημονεύεται εκφώνως ή στα δίπτυχα αιρετικός επίσκοπος.

Ειδάλλως στην περίπτωση που σε έναν τόπο όλοι οι κληρικοί έπεφταν στην αίρεση ή παραμέναν στην κοινωνία με τον αιρετικό τί θα έπρεπε να πράξουν οι πιστοί τη στιγμή που ο Μέγας Αθανάσιος εκφράζοντας την ορθόδοξη θέση λέει ξεκάθαρα: "’Εάν ὁ Ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ’ αὐτῶν ἐμβληθῆναι, ὡς μετά Ἄννα καί Καϊάφα, εἰς τήν γέενναν τοῦ πυρός"[5];

Τί θα έπρεπε να πράξουν π. Παύλε;

πηγή:http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2013/05/blog-post_14.html

ΤΑ ΤΡΙΑ ΔΕΝΤΡΑ

Ήταν μια φορά σ' ένα δάσος τρία δέντρα.
 Το καθένα από αυτά είχε για τον εαυτό του έναν οραματισμό μια προοπτική θα λέγαμε.
Το πρώτο επιθυμούσε να αξιωθεί να γίνει κάποια στιγμή ένα πολύτιμο μπαούλο ξυλόγλυπτο όμορφα σκαλισμένο, που μέσα του θα φυλάσσεται ένας πολύτιμος θησαυρός. Αυτό ήταν το όραμα του και η
προοπτική του.

Το δεύτερο δέντρο ήθελε να αξιωνόταν να γίνει στα χέρια ενός κάλου ναυπηγού ένα μεγάλο καράβι γερό σκαρί όμορφο, μεγαλόπρεπο που θα... μετέφερε βασιλιάδες και επίσημα πρόσωπα και που θα έκανε ταξίδια υψηλών προσώπων.

Το τρίτο δέντρο έλεγε ότι το μόνο που θα ήθελε ήταν να είχε γίνει το πιο ψηλό και το πιο δυνατό δέντρο του δάσους έτσι ώστε οι άνθρωποι, που θα βλέπουν το ύψος του στην κορυφή του λόφου, να
σκέπτονται τον Ουρανό και τον θεό.

Όμως πέρασαν τα χρόνια. Και τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως αλλιώς.

Πήγαν υλοτόμοι και έκοψαν το πρώτο δέντρο. Και ενώ σχεδίαζε και ποθούσε να γίνει όμορφο ξυλόγλυπτο μπαούλο για θησαυρούς, ο ξυλουργός το έκαμε δοχείο για την τροφή των ζώων και παχνί για τα
άχυρα των ζώων.

Το δεύτερο δέντρο, που ήθελε να γίνει ωραίο καράβι, για να μεταφέρει βασιλιάδες, έγινε ένα μικρό ψαροκάικο, που το είχαν φτωχοί ψαράδες να ψαρεύουν.

Το τρίτο δέντρο, που ήθελε να μείνει το ψηλότερο του δάσους το έκοψε κάποιος ξυλοκόπος και το έβαλε στην αποθήκη του.

Περνούσαν χρόνια. Και τα δέντρα, απογοητευμένα από την εξέλιξη των πραγμάτων, ξέχασαν ακόμα και τα όνειρά τους.

Όμως κάποια μέρα ένας άνδρας και μια γυναίκα ήλθαν στον στάβλο, που ήταν εκείνο το ξύλινο παχνί με τα άχυρα και εκεί η γυναίκα γέννησε ένα αγοράκι και το τοποθέτησαν στο παχνί που είχε φτιαχτεί από
το πρώτο δένδρο. Ήταν ο Ιωσήφ και η Παναγία Θεοτόκος. Και απόθεσαν σ' εκείνο το ξύλινο παχνί όχι απλώς διαμάντια και χρυσάφια, αλλά τον ίδιο τον θεό, που είχε γίνει άνθρωπος για μας. Έτσι
αξιώθηκε αυτό το παχνί, η φάτνη, να δεχτή μέσα της το θησαυρό των θησαυρών, τον ίδιο τον Θεό.

Στο μικρό ψαροκάικο που είχε γίνει από το δεύτερο δέντρο μετά από χρόνια μπήκαν κάτι ψαράδες ένας απ' αυτούς κουρασμένος ξάπλωσε να κοιμηθεί. Είχαν ανοιχθεί στη θάλασσα. Και ξέσπασε μια μεγάλη
τρικυμία. Και το ψαροκάικο δεν ήταν αρκετά δυνατό για να κρατήσει. Οι άλλοι τότε ξύπνησαν εκείνον που κοιμόταν. Και εκείνος τότε σηκώθηκε. Και διέταξε την φουρτουνιασμένη θάλασσα:
«Σιώπα πεφίμωσο». Και η θάλασσα ειρήνεψε αμέσως. Ήταν ο Χριστός μαζί με τους μαθητές του στη λίμνη Γεννησαρέτ. Έτσι και το δεύτερο δέντρο, που είχε φιλοδοξήσει να γίνει μεγάλο πλοίο, που θα
μετέφερε υψηλά πρόσωπα και βασιλιάδες, αξιώθηκε να μεταφέρει τον βασιλέα των βασιλέων, τον ίδιο τον Χριστό με τους μαθητές Του!

Και το τρίτο δέντρο, που ήταν στην αποθήκη του ξυλουργού, μια μέρα το πήραν και έκαναν ένα σταυρό και σ' αυτόν τον σταυρό σταύρωσαν τον Χριστό. Έτσι το δέντρο αυτό έγινε πολύ ψηλότερο από ότι είχε
επιθυμήσει. Έφθασε στον ουρανό και στον Θεό! Έγινε, όπως λέμε σε ένα τροπάριο, ουρανού Ισοστάσιο.

Τελικά, το κάθε ένα από τα δέντρα της ιστορίας μας απόκτησε όχι μόνο αυτό που ήθελε και ποθούσε, αλλά ασυγκρίτως περισσότερα όχι όμως με τον τρόπο που φανταζόταν και σχεδίαζαν.

Δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το θέλημα του θεού για μας. Πρέπει όμως να μην ξεχνάμε ποτέ, ότι εκείνο που μας ετοιμάζει ο Θεός, είναι πάντα προτιμότερο και ωφελιμότερο για μας.

Εμείς πρέπει να κάνουμε όνειρα. Για το καλό. Πρέπει όμως να μην ξεχνάμε και ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως εμείς θα θέλαμε. Και ότι ο Θεός οικονομεί και γίνονται καλύτερα από ότι εμείς
φανταζόμαστε.

Γι΄αυτό αδέρφια ας έχουμε Πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό.

xristianos.gr

Συνέντευξη του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Πειραιώς και Σαλαμίνος Γεροντίου

Εφ όλης της ύλης συνέντευξη του Σεβασμιωτάτου στον "Εγκυρο Ανταποκριτή"

шаблоны сайтов
joomla

Συνέντευξη για την ιστορία, την πορεία και το έργο της τοπικής μας Εκκλησίας, έδωσε στον εκδότη της εφημερίδος «Έγκυρος Ανταποκριτής» κο. Στυλιανό Μανουσάκη, ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Πειραιώς και Σαλαμίνος κ. Γερόντιος.

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο φύλλο12 της 16ης Απριλίου 2013.

           

Πατώντας πάνω στα εικονίδια μπορείτε να δείτε την συνέντευξη όπως δημοσιεύθηκε

ΕΡ: Σεβασμιώτατε, σας ευχαριστώ για την επικοινωνία και για την επικοινωνία μας σήμερα.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Εγώ σας ευχαριστώ αγαπητέ κύριε Μανουσάκη διότι μας δίνετε την ευκαιρία να απευθυνθούμε στον πειραϊκό λαό και να τον ενημερώσουμε για το έργο που επιτελεί στην πόλη μας η Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς και Σαλαμίνος του Πατρίου Εορτολογίου.

ΕΡ: Ξεκινώντας Σεβασμιώτατε θα ήθελα να μας «συστήσετε» την Ιερά Μητρόπολη.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Πολύ ευχαρίστως. Η Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς και Σαλαμίνος ιδρύθηκε δια Συνοδικής Αποφάσεως το 1972. Πέρυσι μάλιστα είχαμε την ευκαιρία να εορτάσουμε τα σαράντα χρόνια από της ιδρύσεως της. Πρώτος Μητροπολίτης ήταν ο από Σαλαμίνος Γερόντιος Α΄, ο Μαριόλης. 

Ο Προκάτοχος και πνευματικός μου πατέρας, το όνομα του οποίου φέρω, υπήρξε μια από τις σημαντικότερες μορφές του Ιερού μας αγώνα. Ένας κληρικός με βαθιά αίσθηση του καθήκοντος, αγωνιστής και ομολογητής που φυλακίσθηκε και διώχθηκε για την πίστη του.

Η τοπική μας Εκκλησία έχει στην πνευματική της δικαιοδοσία τις περιοχές των Δήμων Πειραιώς, Σαλαμίνος, Δραπετσώνος, Νικαίας, Κερατσινίου, Περάματος, Αγίας Βαρβάρας και τις νήσους του Αργοσαρωνικού. 

Σήμερα υπηρετούν δεκαέξι κληρικοί ενώ υπάρχουν περίπου τριάντα ενοριακοί ναοί, Μονές και παρεκκλήσια.

ΕΡ: Αυτή τη στιγμή δηλαδή  εσείς είστε ο μοναδικός Μητροπολίτης των Παλιοημερολογιτών στον Πειραιά;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Τώρα αγγίζετε ένα ιδιαίτερα καυτό ζήτημα το οποίο ομολογώ ότι μας «πονάει».

ΕΡ: Δηλαδή;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Όχι μόνο στον Πειραιά αλλά σε διάφορες περιοχές της χώρας, εμφανίζονται κατά καιρούς διάφοροι απίστευτοι τύποι οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι διάφορα νομικά κενά που υπάρχουν αλλά και την αγάπη του Έλληνα στο τιμημένο ράσο, δηλώνουν «Παλαιοημερολογίτες» ενώ στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι εξ αυτών, είναι διωγμένοι και καθηρημένοι από την κρατική εκκλησία, ή ακόμη και από την δική μας Εκκλησία, η οποία στο σκέλος αυτό – όπως και σε πολλά άλλα- δεν έχει καμία προστασία από την Πολιτεία.

ΕΡ: Στον Πειραιά υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Κατά καιρούς έχουν υπάρξει διάφορα κρούσματα και στον Πειραιά αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι στην Σαλαμίνα.

ΕΡ: Γιατί εκεί;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Διότι στο νησί υπάρχουν πολλοί ιδιωτικοί Ναοί. Οι περισσότεροι από αυτούς που δηλώνουν, «ιερείς», «μητροπολίτες», «αρχιεπίσκοποι» κ.τ.λ. συνήθως έχουν σαν έδρα έναν μικρό Ναΐσκο. Αυτοί οι Ναοί ανήκουν είτε σε ιδιώτες είτε σε Συλλόγους.

Πάνε λοιπόν οι ιδιοκτήτες στην κρατική Εκκλησία και ζητούν Ιερέα. Εκείνοι συνήθως δεν τους εξυπηρετούν. Μετά έρχονται σε εμάς. Εμείς δεν είναι δυνατόν να στέλνουμε Κληρικό σε όποιον το ζητάει, χωρίς καν να ανήκει στην Εκκλησία μας, επειδή εκείνος θέλει να λειτουργεί η ιδιωτική εκκλησία του. 

Τότε έρχονται όλοι αυτοί οι «αδέσποτοι» όπως τους  λέω εγώ, που ως περιφερόμενοι θίασοι ψάχνουν «θέατρα» για να ανεβάσουν τις «παραστάσεις» τους. Ράσα φοράνε, να ψάλλουν ξέρουν, ο κόσμος βλέπει ράσο και δεν φαντάζεται τι μπορεί να κρύβεται από πίσω, και όλοι κάνουν τη δουλειά τους.

Οι ιδιοκτήτες έχουν το Ναό και φυσικά το παγκάρι ανοιχτά, οι ψευτο-Παλαιοημερολογίτες μια Εκκλησία για να τη δηλώνουν ως έδρα και όλοι είναι ευχαριστημένοι.

Πριν μερικά χρόνια στην Σαλαμίνα, συνέλαβαν έμπορο ναρκωτικών παρακαλώ, ο οποίος κυκλοφορούσε δηλώνοντας Παλαιοημερολογίτης κληρικός. Ένα διάστημα  πάλι, κυκλοφορούσε στο νησί ένας νεαρός, που δήλωνε «επίσκοπος» της Εκκλησίας μας.

Αυτός μάλιστα ήταν γνωστός στην κοινή γνώμη γιατί είχε και τηλεοπτικές εμφανίσεις. Πότε παρουσιαζόταν στα κανάλια ως κληρικός της κρατικής Εκκλησίας, πότε ως μοντέλο και τραγουδιστής και πάει λέγοντας.

Για να μην σας πω για διάφορους χειρότερους «τσαρλατάνους» που «ξεματιάζουν», «λύνουν μάγια» και διάφορα τέτοια.

ΕΡ: Και το Κράτος τι κάνει;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Τίποτα! Οι περισσότεροι κρατικοί λειτουργοί δεν ασχολούνται. Άλλοι έχουν παντελή άγνοια, άλλοι κάνουν πως δεν βλέπουν και άλλοι αφήνουν επίτηδες αυτές τις περιπτώσεις να υπάρχουν ώστε να λένε μετά «είδατε οι Παλαιοημερολογίτες; Είναι απατεώνες». 

Ακόμη κι εσείς αν αύριο το πρωί φορέσετε ένα ράσο και ένα εγκόλπιο και πείτε είμαι ο «Μητροπολιτης Ζουαζιλάδης και Πάσης Ανταρκτικής» των Παλαιοημερολογιτών, δεν θα σας πειράξει κανείς! 

Αν όμως πείτε «είμαι ο Μητροπολίτης Πειραιώς της Εκκλησίας της Ελλάδος» τότε την ίδια στιγμή θα έχετε συλληφθεί για αντιποίηση αρχής.

Δεν είναι όμως έτσι! Η Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών στην περιοχή μας, έχει Κανονικό Μητροπολίτη, έχει διεύθυνση, έχει Ναούς και Μονές, έχει Κληρικούς έχει μια δομή εν πάσι περιπτώσει. Και πάνω απ όλα υπάρχει Αποστολική Διαδοχή. Αυτό είναι το σημαντικότερο όλων.

Για να μην μακρηγορώ επί του θέματος αυτού θα σας πω απλά πως όλοι αυτοί αφήνονται να κυκλοφορούν ελεύθεροι ώστε να διασύρεται  η Εκκλησία μας. 

ΕΡ: Με την Μητρόπολη Πειραιά ποια είναι η σχέση σας;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Δεν έχουμε και δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καμία σχέση ούτε με την Μητρόπολη Πειραιώς της κρατικής Εκκλησίας, ούτε με καμία άλλη αντίστοιχη αρχή. Εκείνοι για εμάς είναι οι συνεχιστές του Χρυσόστομου Παπαδόπουλου, που δια της παρανόμου και αντικανονικής ημερολογιακής μεταρρυθμίσεως δίχασαν τον λαό του Θεού και πλήγωσαν το Σώμα της Εκκλησίας.

ΕΡ: Μπορείτε να γίνετε πιο σαφής;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Το 1924 επί Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου –φαίνεται το έχει η μοίρα μας να κάνουν οι Παπαδόπουλοι πραξικοπήματα-  η Εκκλησία, εν μια νυκτί και ενώ όλοι είχαν συμφωνήσει πως δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο, ακολούθησε το νέο δήθεν διορθωμένο ημερολόγιο για λόγους τάξεως και καλύτερων υπολογισμών.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να διχαστεί Κλήρος και λαός και να υπάρξει αυτό που λέμε σήμερα, Παλαιοημερολογίτες και Νεοημερολογίτες.  

Φυσικά, όλο αυτό δεν έγινε για να μην υπάρχουν προβλήματα στο ημερολόγιο και στις σχέσεις της χώρας μας με το εξωτερικό, αλλά για να έρθει η Ορθόδοξη Εκκλησία ένα βήμα πιο κοντά στον Πάπα.  Ήταν μια προδοσία.  Πως είναι δυνατόν μια ολόκληρη Ρωσία να μπορεί να ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και να μην έχει πρόβλημα και η μικρή Ελλάδα μας να έχει;

Οι δικαιολογίες που χρησιμοποιήθηκαν ήταν ένα φιάσκο. Και αυτό αποδείχθηκε από τα γεγονότα αφού κανείς δεν πείσθηκε από τα επιχειρήματα. Το νέο ημερολόγιο επιβλήθηκε στους Έλληνες δια της βίας. Και αυτό δεν το λέω εγώ αλλά όλες οι εφημερίδες της εποχής οι οποίες είναι αψευδέστατος μάρτυρας των γεγονότων της εποχής.

Όσοι κληρικοί δεν ακολούθησαν εκβιάσθηκαν αγρίως. Όσοι δεν υπέκυψαν, αποσχηματίστηκαν, φυλακίστηκαν ακόμη και εξορίσθηκαν.

Αυτά δεν τα ξέρει όμως ο κόσμος. Διότι κανείς δεν του λέει πως αστυνομικές δυνάμεις έσπαγαν τους επιταφίους των παλαιοημερολογιτών και συνελλάμβαναν τους κληρικούς τους. Κανείς δεν λέει πως για να λειτουργηθούν οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, αναγκαζόντουσαν να συγκεντρώνονται νύχτα σε σπίτια όπου οι κληρικοί πήγαιναν κυνηγημένοι εν κρυπτώ για να τελέσουν τη Θεία Λειτουργία. 

Λένε ορισμένοι πως οι Εκκλησίες των παλαιοημερολογιτών είναι μικρές και δεν μοιάζουν με τις υπόλοιπες. Δεν γνωρίζουν όμως ότι μέχρι πρόσφατα οι Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος, είχαν δικαίωμα είτε να καταπατούν είτε ακόμη και να στέλνουν μπολντόζες να κατεδαφίζουν τους Ναούς μας.

Δεν γνωρίζουν πως οι περισσότεροι Ναοί μας, χτίστηκαν νύχτα ως δήθεν «ευκτήριοι οίκοι» διαφόρων Σωματείων γιατί κανείς δεν μας επέτρεπε να κατασκευάσουμε Ναούς. Ο Καθεδρικός Ναός της Μητροπόλεως μας, Η Κοίμησις της Θεοτόκου στα Ταμπούρια, ήταν αρχικά ένα δωμάτιο στο σπίτι μιας ευσεβούς οικογένειας που το παραχωρούσε για να τελείται η Θεία Λειτουργία. Τα τελευταία χρόνια καταφέραμε να κάνουμε τις απαραίτητες εργασίες που χρειάζονταν για να γίνει ένας πραγματικός Ναός.

Γιατί νομίζετε λοιπόν ότι οι Ναοί μας έχουν αυτές τις ιδιορρυθμίες; Επειδή δεν έχουμε γούστο ή επειδή δεν ξέρουμε να φτιάχνουμε Ναούς;

Οι μικροί και ταπεινοί Ναοί μας είναι ζωντανοί μάρτυρες της καταπίεσης, των διωγμών και της κατάφορης καταπάτησης κάθε δικαιώματος στην ελεύθερη εξάσκηση των θρησκευτικών μας δικαιωμάτων τα τελευταία 100 χρόνια.

Όλες αυτές οι άθλιες ενέργειες είχαν ως «πηγή» την κρατική Εκκλησία, που με κάθε τρόπο προσπάθησε να μας εξαφανίσει κυριολεκτικά! Πως λοιπόν είναι δυνατόν να έχουμε σχέσεις και επικοινωνία;

ΕΡ: Ναι αλλα ο Μητροπολίτης Σεραφείμ, μιλά όπως κι εσείς κατά του Πάπα.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Δεν θα ήθελα να μιλήσω προσωπικά για τον κ. Σεραφείμ. Επειδή όμως δεν θέλω να θεωρηθεί πως δεν υπάρχουν επιχειρήματα θα σας πως τα εξής. Ο κ. Σεραφείμ, χειροτονήθηκε Επίσκοπος από τον Οικουμενικό Πατριάρχη.

Τοποθετήθηκε βοηθός Επίσκοπος του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας όταν εκείνος ήταν συμπρόεδρος στον δήθεν «θεολογικό διάλογο» μεταξύ Ανατολής και Δύσης. 

Πως λοιπόν είναι δυνατόν κάποιος να είναι Αντι-Οικουμενιστής και να δέχεται να υπηρετήσει σε αυτά τα κέντρα; Μην ξεχνάτε πως ουδέποτε ο κ. Σεραφείμ είχε μιλήσει κατά του Πάπα, κατά του Οικουμενισμού και κατά της παγκόσμιας θρησκείας. 

Τι έγινε και ξαφνικά άλλαξε στάση; Δεν είχε ακούσει τότε για τον Οικουμενισμό;

Αλλά και τώρα που μιλάει για τον Οικουμενισμό, δεν κάνει καμία αναφορά στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, στον εκφραστή του δηλαδή, τον κατεξοχήν εκφραστή. 

Δηλαδή για να καταλάβω, η λογική ποια είναι; Ότι  ναι μεν είμαστε Αντι-Οικουμενιστές αλλά για τον αρχηγό του Οικουμενισμού δεν λέμε λέξη; Ότι συλλειτουργούμε μαζί του και όλα «μέλι – γάλα»;

 Δεν γίνεται να είμαστε και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα. Νομίζω όμως πως ήδη οι σοβαρές αντιοικουμενιστικές κινήσεις στον χώρο της Εκκλησίας της Ελλάδος έχουν αντιληφθεί ότι κάτι δεν παει καλά με την απόσταση λόγων και έργων του κ. Σεραφείμ και απ’ ότι διαβάζω υπάρχει σοβαρή αμφισβήτηση.

Ξέρετε κυριε Μανουσάκη ο Αντιοικουμενισμός δεν είναι μόδα! Αυτή τη στιγμή στο Άγιον Όρος δεκάδες μοναχοί της Μονής Εσφιγμένου, διώκονται και έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με εισαγγελείς, δικαστήρια και αστυνομικές δυνάμεις επειδή πράγματι είναι Αντιοικουμενιστές. Επειδή ξέρουν που πιστεύουν και επειδή είναι έτοιμοι ακόμη και να πεθάνουν για την πίστη τους. 

 Τα λόγια ήταν ανέκαθεν δωρεάν. Οι πράξεις είναι που κοστίζουν.

ΕΡ: Νομίζω πως είστε αρκετά σκληρός στις θέσεις σας.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Δεν είμαι καθόλου σκληρός. Αυτή είναι η αλήθεια.  Εν τέλει ας μας πει ο κ. Σεραφείμ τι απτό και ουσιαστικό έχει κάνει στον Αντι-οικουμενιστικό αγώνα εκτός από βαρύγδουπες ανακοινώσεις!

Τι έχει στερηθεί για την πίστη του; Τι έχει ρισκάρει; Τι έχει χάσει; 

Η αντι-οικουμενιστική ρητορική αυτού του είδους, μου θυμίζει κάποιους συναδέλφους σας δημοσιογράφους, που ενώ αμείβονται με δεκάδες χιλιάδες ευρώ μηνιαίως, ζώντας πλουσιοπάροχα, «θρηνούν» στα τηλεοπτικά παράθυρα για τους ανέργους. Δώσε κύριε τα μισά από αυτά που λαμβάνεις για να βοηθήσεις κάποιους να μην τρώνε από τα σκουπίδια. Το κάνουν; Όχι βέβαια.

Κάτι αντίστοιχο γίνεται και εδώ. Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, ο ηγέτης του Ιερού μας Αγώνα, ξέρετε δεν ήταν καποιος τυχαίος Ιεράρχης. Ήταν ένα πρόσωπο με διεθνές κύρος και πανορθόδοξη αναγνώριση. Όταν λοιπόν είδε τις τραγικές συνέπειες που είχε στο σώμα της Εκκλησίας η ημερολογιακή μεταρρύθμιση, δεν εξέδωσε Δελτίο Τύπου, αλλά βγήκε στον αγώνα σημαιοφόρος, μπροστάρης. Στερήθηκε προνόμια, διώχθηκε, εξορίστηκε. Αυτή είναι η διαφορά της θεωρίας από την πράξη.

ΕΡ: Σήμερα όμως φαντάζομαι δεν είναι το ίδιο. Εσείς ζείτε ελεύθερα δεν διώκεσθε.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα είναι καλύτερα στις μέρες μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι διώξεις έχουν παύσει. Το ότι η Πολιτεία δεν νομοθετεί και δεν μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε όλους αυτούς που χρησιμοποιούν το όνομα της Εκκλησίας μας για να εκμεταλλευτούν την πίστη των ανθρώπων, είναι μια μορφή δίωξης.  

Υπάρχουν πολλοί βουλευτές, υπουργοί, δήμαρχοι, περιφερειάρχες και κάθε λογής δημόσιοι λειτουργοί και αιρετοί άρχοντες που μας αρνούνται δικαιώματα που σε όλους θεωρούνται δεδομένα για  να μην  «λυπήσουν» τον κρατικό Μητροπολίτη.

Υπάρχουν δεκάδες άλυτα θέματα και τουλάχιστον στην πόλη μας όσο περνά από το χέρι μου και με βοηθά ο Θεός, δεν θα τα αφήσω έτσι. 

ΕΡ: Σεβασμιώτατε κλείνοντας θα ήθελα να μου πείτε δυο λόγια για το φιλανθρωπικό έργο που επιτελείτε. 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Αυτό κι αν είναι τεράστιο κεφάλαιο. Χρόνια τώρα με τις όποιες λιγοστές δυνάμεις είχαμε προσπαθούσαμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατόν. Σημειώνω πως η Εκκλησία μας δεν εισπράττει ούτε ένα λεπτό του ευρώ από το κράτος και φυσικά όπως είναι γνωστό κανείς κληρικός της, δεν μισθοδοτείται από το δημόσιο. Αντίθετα σε πολλά θέματα που η Εκκλησία της Ελλάδος έχει φοροαπαλλαγές εμείς πληρώνουμε κανονικά. 

Παρά ταύτα έχουμε καταφέρει και με την φροντίδα τόσο των Κληρικών μας όσο και των κυριών που απαρτίζουν τα ενοριακά φιλόπτωχα ταμεία, να βοηθούμε όσους περισσότερους συνανθρώπους μας μπορούμε.

Τα χρήματα που διαχειριζόμαστε είναι χρήματα που εμπιστεύονται σε εμάς απλοί άνθρωποι του μόχθου. Είναι το υστέρημα τους το οποίο εμείς προσπαθούμε με κάθε τρόπο να πολλαπλασιάσουμε ώστε να βοηθήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους συμπολίτες μας. 

Σε κεντρικό επίπεδο, η Φιλόπτωχος Αδελφότης της Ι. Μητροπόλεως κάνει ότι είναι δυνατόν. Πρόσφατα μοιράσαμε σε συμπολίτες μας έναν τόνο ψάρια. Σε όλη τη Μητρόπολη μοιράστηκαν πάνω από 1.000 δέματα με τρόφιμα.

Μόνο τα Χριστούγεννα στον Καθεδρικό Ναό μοιράστηκαν 400 δέματα μαζί με κρέας. Κάτι αντίστοιχο θέλουμε να κάνουμε και το Πάσχα. Ελπίζουμε ότι θα υπάρξουν προσφορές και εθελοντές για να μας βοηθήσουν. Όσο για τους ανθρώπους που βοηθούμε, δεν υπάρχει καμία διάκριση ούτε σε χρώμα, ούστε σε φυλή ούτε σε θρησκεία.

Σεβασμιώτατε σας ευχαριστω για τον χρόνο σας

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ: Εγω σας Ευχαριστώ. Ο Θεός μαζί σας

Ιωνάς και Νινευίτες (Όσιος Εφραίμ ο Σύρος)

«…ένας συγκλονιστικός λόγος τού κατανυκτικότατου οσίου Εφραίμ του Σύρου. Ένας λόγος με καυτή επικαιρότητα, μια και ολόκληρη η ανθρωπότητα ζει σήμερα στην κατάσταση της Νινευή: Σε κατάσταση ανταρσίας απέναντι στο Θεό και το νόμο Του… Ας ξυπνήσουμε όλοι οι σύγχρονοι Νινευΐτες από την πνευματική μας νάρκη και ας ετοιμαστούμε».

Πρόλογος

ΓΝΩΣΤΗ στους περισσότερους είναι η ιστορία τού προφήτη Ιωνά΄ γνωστή και χαριτωμένη και διδακτική. Για τον προφήτη, εκτός από το επεισόδιο που περιγράφεται στο ομώνυμο βιβλίο τής Παλαιάς Διαθήκης, τίποτε άλλο δεν γνωρίζουμε, παρά μόνο ότι ήταν γιός τού Αμαθεί, από τη φυλή Ζαβουλών, και έζησε τον 8ο αιώνα π.Χ. Σύμφωνα με το βιβλίο, ο Ιωνάς παίρνει από το Θεό εντολή να πάει στη Νινευή, τη μεγάλη πρωτεύουσα του ασσυριακού κράτους, και να κηρύξει μετάνοια στους κατοίκους της. Αυτός όμως δεν υπακούει, αλλά φεύγει με πλοίο για την ισπανική πόλη Θαρσίς (την Ταρτησσό των Ελλήνων). Στη διάρκεια του ταξιδιού σηκώνεται με θεία βουλή φοβερή τρικυμία. Οι ναυτικοί, μετά από κλήρωση, ρίχνουν σαν ένοχο στη θάλασσα τον Ιωνά, που τον καταπίνει ένα τεράστιο ψάρι. Μέσα στην κοιλιά του ο προφήτης προσεύχεται τρία μερόνυχτα στο Θεό, ο οποίος προστάζει το κήτος να τον ξεράσει στη στεριά. Μετά απ’ αυτό ο προφήτης υπακούει στη θεϊκή εντολή, πηγαίνει στη Νινευή και αναγγέλλει την καταστροφή της, που αποτρέπεται όμως με τη βαθειά μετάνοια των κατοίκων της. Ο προφήτης λυπάται για τη σωτηρία της, αλλά παίρνει το κατάλληλο δίδαγμα από τον Κύριο.

Στο περιστατικό αυτό είναι αφιερωμένος ένας συγκλονιστικός λόγος τού κατανυκτικότατου οσίου Εφραίμ του Σύρου. Ένας λόγος με καυτή επικαιρότητα, μια και ολόκληρη η ανθρωπότητα ζει σήμερα στην κατάσταση της Νινευή: Σε κατάσταση ανταρσίας απέναντι στο Θεό και το νόμο Του.

Αλλά ο καρπός τής ανταρσίας και της αμαρτίας είναι ο θάνατος. Στο θάνατο οδηγούσε τότε τον Ιωνά η παρακοή του. Στο θάνατο οδηγούσε επίσης την κοσμοκράτειρα Νινευή το πλήθος των αμαρτιών της. Στο θάνατο όμως, με μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά βεβαιότητα, οδηγούμαστε κι εμείς σήμερα. Η γη μας βρίσκεται αντιμέτωπη με τις απειλές ποικίλων καθολικών καταστροφών, όπως είναι, ενδεικτικά, το πυρηνικό ολοκαύτωμα και η οικολογική φθορά καταστροφών, που έχουν ως κύρια αιτία τη γενική αποστασία μας από το Θεό.

Ας ξυπνήσουμε όλοι οι σύγχρονοι Νινευΐτες από την πνευματική μας νάρκη και ας ετοιμαστούμε. Ας ακούσουμε τη φωνή τού Ιωνά και του οσίου Εφραίμ. Γιατί δεν ξέρουμε τη μέρα και την ώρα, που θα έρθει ο Κύριος να κάνει την κρίση Του και να ζητήσει λόγο για τα έργα μας. Ο ίδιος μας προειδοποίησε: «Οι κάτοικοι της Νινευή θ’ αναστηθούν την ημέρα τής Κρίσεως μαζί με τη σημερινή γενεά και θα την καταδικάσουν, γιατί εκείνοι μετανόησαν με το κήρυγμα του Ιωνά, ενώ τώρα το κήρυγμα της μετάνοιας σας το κάνω εγώ ο ίδιος, που είμαι πολύ ανώτερος από τον Ιωνά»(Ματθ. 12:41) -και αλίμονο σ’ εκείνους που δεν θα το ακούσουν...

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

Ιωνάς και Νινευίτες

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ Ιωνάς, αφού σώθηκε από τα δόντια τού κήτους και βγήκε από τη θάλασσα, άρχισε να κηρύσσει στους κατοίκους τής Νινευή, που ήταν ειδωλολάτρες. Αρχισε να τους κηρύσσει μετάνοια, όπως τον είχε προστάξει ο Θεός. Τους συμβούλευε να μετανοήσουν, γιατί αλλιώς σε τρεις μέρες η μεγάλη πόλη Νινευή θα καταστρεφόταν!

Το φοβερό προφητικό κήρυγμα ξάφνιασε τους Νινευίτες. Κατατρόμαξε την κυρίαρχη εκείνη πολιτεία, τη συγκλόνισε απ’ άκρη σ' άκρη. Κομμάτιασε τις καρδιές και του λαού και των αρχόντων, γιατί κατέστρεφε την πόλη τους και κάθε τους ελπίδα.

Ακουσαν την προφητική φωνή οι βασιλιάδες και ταράχθηκαν. Τόσο ταπεινώθηκαν, που πέταξαν τα στέμματά τους και πόθησαν τη μετάνοια.

Την άκουσαν οι άρχοντες, και θορυβήθηκαν. Έβγαλαν τα λαμπρά φορέματά τους κι έβαλαν τρίχινα και ταπεινά.

Την άκουσαν οι γεροντότεροι, κι έχωσαν από συντριβή τα κεφάλια τους μες στη στάχτη.

Την άκουσαν οι πλούσιοι, κι αμέσως άνοιξαν τους θησαυρούς τους στους φτωχούς.

Την άκουσαν οι δανειστές, και ξέσχισαν αμέσως τα γραμμάτιά τους.

Την άκουσαν οι οφειλέτες, κι έτρεξαν να ξοφλήσουν τα χρέη τους.

Την άκουσαν οι κλέφτες, κι έδιναν πίσω βιαστικά τα κλοπιμαία στους δικαιούχους.

Την άκουσαν όμως και οι δικαιούχοι, και προσποιούνταν πως τα κλεμμένα δεν ήτανε δικά τους, αφήνοντάς τα όλα στους κλέφτες.

Την άκουσαν οι φονιάδες, και εξομολογούνταν τα εγκλήματά τους, καταφρονώντας πια το φόβο τών δικαστών.

Την άκουσαν όμως και οι δικαστές, και τους συγχώρεσαν, γιατί μέσα σ’ εκείνη την απερίγραπτη συγκίνηση κανείς δεν είχε τη δύναμη να δικάσει.

Την άκουσαν οι αμαρτωλοί, και εξομολογήθηκαν τις κακές τους πράξεις.

Την άκουσαν οι δούλοι, κι έγιναν με το παραπάνω τίμιοι απέναντι στους αφέντες τους.

Την άκουσαν οι πλούσιοι και οι επίσημοι, και έριξαν την έπαρσή τους.

Κοντολογίς, άρχισε ο καθένας να φροντίζει για τη σωτηρία του και να παρακαλεί το Θεό. Δεν υπήρχε πια κανείς που να θέλει το κακό τού άλλου. Όλοι τώρα είχαν ένα μονάχα πόθο: Πώς να κερδίσουν την ψυχή τους. Και όλοι έσπερναν φιλανθρωπία για να θερίσουν τη συγχώρηση!

Ο προφήτης Ιωνάς στάλθηκε σαν γιατρός στη Νινευή. Και ο γιατρός ανοίγει τις πληγές και τις καθαρίζει με φάρμακα στυπτικά.

Σαν νυστέρι χρησιμοποίησε τη φοβερή φωνή του. Δεν τους κάλεσε να μετανοήσουν. Τους έκλεισε τελείως τη θύρα τής ελπίδας, για να φοβηθούν και να σταματήσουν τα κακά, που γεννούν τις ψυχικές αρρώστιες. Γιατί η χάρη τού Θεού δεν έστειλε τον Ιωνά στην πόλη για να την καταστρέψει, μα για να τη μεταστρέψει.




Ακουσε λοιπόν η Νινευή την προειδοποίησή του, και με νηστείες και προσευχές επέστρεψε στο σωστό δρόμο τής ζωής, δείχνοντας πόσα κατορθώνει η καταφυγή στο Θεό. Γιατί αυτή άλλαξε την από­φασή Του.

Σταμάτησαν τα πολυτελή δείπνα των αρχόντων... Αλλά τί λέω; Αφού τα βρέφη τους έπαψαν να θηλάζουν, ποιός θά ’ταν εκείνος που θ’ αναζητούσε την απόλαυση των νόστιμων φαγητών; Αφού στα ζώα τους δεν έδιναν νερό, ποιός απ’ αυτούς θα έπινε κρασί; Αφού ο βασιλιάς φόρεσε τρίχινο σάκκο, ποιός θα ντυνόταν με πολύτιμη φορεσιά; Αφού έβλεπαν τις γυναίκες τού δρόμου να σωφρονούν, ποιός θα έκανε γάμο ή θα πάντρευε τα παιδιά του; Αφού οι ακατάστατοι συμμαζεύονταν από το φόβο, από ποιό στόμα θά ’βγαινε γέλιο; Αφού όλοι έκλαιγαν και πενθούσαν, ποιός θα διασκέδαζε; Αφού οι κλέφτες αυτοτιμωρούνταν για τις κλοπές τους, πού θα βρισκόταν καταχραστής; Αφού η πόλη χανόταν, ποιός θα φύλαγε το σπίτι του;

Το χρυσάφι ήταν ριγμένο καταγής, και όλοι το περιφρονούσαν. Ανοιχτά ήταν τα θησαυροφυλάκια, και κανείς δεν τα πλησίαζε. Οι ακόλαστοι έκλειναν τα μάτια τους, για να μη δουν με πόθο τις ομορφιές τών γυναικών. Και οι γυναίκες κρύβονταν για να μη σκανδαλίζουν τους άνδρες.

Ο καθένας κοίταζε να ωφελήσει τον διπλανό του και να ωφεληθεί κι ο ίδιος, για να σωθούν στο τέλος όλοι. Ο καθένας παρακινούσε τον άλλο σε προσευχή και εξομολόγηση. Ο καθένας πρόσεχε να μην αμαρτήσει κανείς τους. Έτσι ολόκληρη η πόλη έγινε σαν ένα σώμα. Δεν προσευχόταν εκεί κανένας να σωθεί μονάχος του, αλλά ικέτευε για τη σωτηρία όλων. Γιατί όλοι, σαν ένας άνθρωπος, κινδύνευαν απ' τον αφανισμό και την καταστροφή. Οι δίκαιοι παρακαλούσαν για τους αμαρτωλούς. Και οι αμαρτωλοί φώναζαν στο Θεό ν’ ακούσει τους δικαίους.

Συμμάζεψε το νου σου, αδελφέ μου, και δες πως όλοι μαζί ζούσαν μέσα σε βαρύ πένθος. Το σπαραξικάρδιο κλάμα των νηπίων έκανε όλη την πόλη να οδύρεται. Το ξεφωνητό των παιδιών ξέσχιζε τις καρδιές των γονιών. Οι γέροι μαδούσαν τα μαλλιά τους. Κι οι νέοι, βλέποντάς τους, θρηνολογούσαν με κραυγές. Γιατί όλοι έβλεπαν να πεθαίνουν μαζί την ίδια στιγμή, θάβοντας ο ένας τον άλλο.

Πρωί και βράδυ μετρούσαν τις ημέρες που απόμεναν από την προθεσμία του Ιωνά... Αλλη μια μέρα πέρασε! Ελάχιστες είχαν ακόμα! Πλησίαζε η καταστροφή!

Τα παιδιά ρωτούσαν τους πατεράδες με δάκρυα: "Πέστε μας, ποιά είν' η ώρα που ο Εβραίος όρισε να κατεβούμε όλοι μαζί ζωντανοί στον άδη; Πότε θ’ αφανιστεί η ωραία μας πόλη; Ποιά είν’ η μέρα τής καταστροφής μας;”. Κι οι πατεράδες, με κόπο συγκρατώντας το κλάμα τους, για να μην απελπίσουν τα παιδιά τους και τα στείλουν στον τάφο μια ώρα αρχύτερα, τους έλεγαν παρηγορητικά: “Μη φοβάστε, αγαπημένα μας. Έχετε θάρρος. Ο Κύριος είναι πολύ φιλάνθρωπος. Δεν θα εξαφανίσει το πλάσμα Του. Αν ένας ζωγράφος φροντίζει και συντηρεί με κάθε επιμέλεια την άψυχη εικόνα που φιλοτεχνεί, δεν θα φυλάξει ο Κύριος την έμψυχη και λογική εικόνα Του; Όχι, δεν θα καταστραφεί η πόλη μας! Απλά ο προφήτης, με την απειλή, μας καλεί σε μετάνοια. Εσείς, παιδιά μας, πόσες φορές φάγατε ξύλο από μάς; Είδατε την ωφέλεια της φοβέρας; Με την τιμωρία γίνατε πιο σοφοί και συνετοί. Σαν πατέρας λοιπόν και ο φιλάνθρωπος Θεός σηκώνει το ραβδί Του, για να φοβίσει και να σωφρονίσει τους γιούς Του. Παιδεύει μα δεν θανατώνει. Συνετίζει και οδηγεί στη μετάνοια... Παρηγορηθείτε, παιδιά, και σταματήστε να κλαίτε. Δεν θ’ αφανιστεί η πόλη μας...”.

Και να που οι Νινευίτες, παρηγορώντας με τέτοια λόγια τα παιδιά τους, προφήτευαν χωρίς να το θέλουν. Έγιναν αληθινοί προφήτες. Η μετάνοια τους έκανε προφήτες. Εκείνοι, ωστόσο, δεν το ήξεραν. Γι’ αυτό και δεν σταμάτησαν να κλαίνε και να πενθούν. Με αυστηρή νηστεία και με αδιάκοπες προσευχέςπερνούσαν τις λίγες μέρες τής προθεσμίας ως την καταστροφή, που τους είχε αναγγείλει ο προφήτης.

Βγήκε ο βασιλιάς απ’ το παλάτι του, και η πόλη ολόκληρη ζάρωσε από το φόβο της, βλέποντάς τον ντυμένο με τρίχινο σάκκο. Είδε κι ό βασιλιάς την πόλη βυθισμένη στο θρήνο, και βούρκωσαν τα μάτια του. Έκλαψε η πόλη για το βασιλιά, όταν είδε τη συντριβή του. Έκλαψε κι ο βασιλιάς για την πόλη, όταν είδε το πένθος της. Κι ήταν τόσο το κλάμα, τόσος ο οδυρμός του, που έκανε και τις πέτρες να ραγίζουν.

Αν τώρα παραβάλουμε τη μετάνοια των Νινευϊτών με τη δική μας, αυτή μοιάζει με όνειρο και σκιά, που φεύγει και χάνεται γρήγορα. Ποιός από μας προσευχήθηκε έτσι; Ποιός παρακάλεσε με τέτοιο τρόπο; Ποιός ταπεινώθηκε τόσο αφάνταστα ενώπιον του Θεού; Ποιός έβγαλε από πάνω του τις φανερές και κρυφές του πράξεις; Ποιός, στο άκουσμα μιας απλής φωνής, μετανόησε τόσο πολύ για τις αμαρτίες του, που ένιωσε την καρδιά του να ραγίζει από την πολλή συντριβή; Ποιός άκουσε ένα λόγο και θόλωσε ο νους του; Ποιός άκουσε μιαν απειλή και στερέωσε μέσα του τη μνήμη τού θανάτου; Ποιός αντίκρυσε με τη μετάνοια μπροστά του τον φιλάν­θρωπο Θεό;

Όλοι μαζί λοιπόν πενθούσαν, γιατί όλοι άκουσαν πως οι μέρες τους τελείωναν μια για πάντα. Ζωντανή κλήθηκε όλη η πόλη να κατεβεί στον άδη!

Ο βασιλιάς συγκέντρωσε το στρατό του κι άρχισε με δάκρυα στα μάτια να τους λέει:

“Σε πόσους πολέμους νίκησα! Και πόσες φορές δοξαστήκατε κι εσείς μαζί μου, πολεμώντας γενναία εναντίον τών εχθρών! Τώρα όμως δεν έχουμε να κάνουμε συνηθισμένο πόλεμο. Νικήσαμε πολλά έθνη και λαούς, μα σε τούτη την περίσταση κινδυνεύουμε να νικηθούμε από έναν άσημο Εβραίο! Η βροντερή φωνή μας τρόμαξε στρατηγούς και βασιλιάδες, και τώρα η φωνή αυτού του ασήμαντου ανθρώπου μάς προξενεί τόση φρίκη! Εμείς ερημώσαμε τόσες πόλεις, και τώρα μέσα στη δική μας πόλη κυριαρχεί ένας ξένος!

"Η Νινευή, η μάνα τών γιγάντων, έπεσε σε τέτοια ταραχή μέσα στα ίδια της τα τείχη από την παρουσία ενός Εβραίου! Στην οικουμένη ολόκληρη βρυχιόταν η φοβερή λέαινα, η Νινευή. Και τώρα ένας Ιωνάς βρυχιέται εναντίον της!

"Ας μην αδρανήσουμε, φίλοι μου, στη δύσκολη αυτή στιγμή, ούτε και να χαθούμε σαν άνανδροι και δειλοί. Γιατί όποιος υπομένει με ανδρεία τον πειρασμό, κερδίζει δυο πράγματα: Και όσο ζει δοξάζεται, και αφού πεθάνει επαινείται σαν ανδρείος και γενναίος αθλητής. Ας δυναμώσουμε λοιπόν και ας αντισταθούμε γενναία. Ας αγωνιστούμε μ’ όλη μας τη δύναμη. Έτσι, κι αν δεν νικήσουμε, ας πεθάνουμε ηρωικά, αφήνοντας πίσω μας δοξασμένο όνομα.

"Έχουμε ακούσει, πως η δικαιοκρισία τού Θεού απειλεί τους κακούς και τους οδηγεί σε συναίσθηση, ενώ η φιλανθρωπία Του χαρίζει σωτηρία. Ας φοβηθούμε λοιπόν τη δικαιοκρισία Του και ας αυξήσουμε την ευσπλαχνία Του. Αν εξιλεωθεί η δικαιοκρισία τού Θεού, το πλήθος των οικτιρμών Του θα είναι μαζί μας.

"Ας μην καταφρονήσουμε τον Ιωνά. Ας μην παρακολουθούμε το κήρυγμά του επιπόλαια. Μπροστά σε όλους τον ρώτησα επανειλημμένα, για να δοκιμαστούν τα λόγια του. Τον κολάκεψα, μα δεν τον έπεισα. Τον φοβέρισα, μα δεν τον έκανα να δειλιάσει.

Του πρόσφερα πλούτη, αλλά με περιγέλασε. Τον απείλησα με το σπαθί, και το ειρωνεύτηκε. Ούτε οι απειλές ούτε τα δώρα χαλάρωσαν το φρόνημά του.

”Ο λόγος του έγινε για μας καθρέφτης. Είδαμε να κατοικεί μέσα του ο Θεός και ν’ απειλεί τις πονηρές πράξεις μας. Ήρθε σ’ εμάς σαν ένας ευσυνείδητος γιατρός, που λέει πάντα στον άρρωστο την αλήθεια. Δεν διστάζει να πει ότι χρειάζεται χειρουργική επέμβαση.

"Ποιός θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ψεύτη αυτόν που προφητεύει συμφορά; Αν ήταν ψεύτης, θα μας μιλούσε διπλωματικά και με επιφανειακή ευγένεια. Αν διαλαλούσε πως θα έχουμε νίκες και ειρήνη, τότε θα τον υποπτευόμασταν σαν κάποιον αισχροκερδή, που προφητεύει δήθεν καλά για μας, αποβλέποντας σε δώρα και απολαυές. Αυτός εδώ όμως ούτε λίγο ψωμάκι δεν δέχεται από τα χέρια μας. Νηστεύει και προσεύχεται. Ίσως φιλοδοξεί να καταστραφεί η πόλη μας, για να μη διαψευσθεί το κήρυγμά του. Ε λοιπόν, κι εμείς με νηστεία και προσευχή ας του εναντιωθούμε, γιατί δεν είν' εκείνος που αμάρτησε, αλλά εμείς.

"Την πόλη μας, φίλοι μου, δεν την καταστρέφει ο προφήτης. Την καταστρέφουν τα άνομα έργα μας. Εχθρός μας δεν είν' ο Ιωνάς. Έχουμε άλλον εχθρό, αόρατο, πανούργο. Μ' αυτόν πρέπει να πολεμήσουμε γενναία. Έχουμε ακούσει για τ’ αγωνίσματα του δίκαιου Ιώβ. Γνωστή είναι η δοκιμασία του, που κήρυξε σαν σάλπιγγα σ’ όλη την οικουμένη τη νίκη του εναντίον τού διαβόλου. Αν λοιπόν ο διάβολος πολε­μάει τόσο σκληρά τους δικαίους, πόσο θα πολεμήσει άραγε εμάς, τους αμαρτωλούς;

"Εμείς νικήσαμε βασιλιάδες στον πόλεμο. Ας νικήσουμε τώρα το σατανά με τη μετάνοιά μας. Εμπρός, ας αναμετρηθούμε μαζί του! Βγάλτε τους θώρακες και βάλτε σάκκους τρίχινους! Πετάξτε τα τόξα και τρέξτε στις προσευχές! Αφήστε τα σπαθιά κι αρπάξτε την πίστη! Σπάστε τα βέλη και πιάστε τη νηστεία!...

”Αν νικήσουμε το σατανά, θα είν’ η νίκη μας η μεγαλύτερη απ’ όλες μέχρι τώρα. Και όπως έμπαινα εγώ πρώτος στους άλλους πολέμους, έτσι και σε τούτον τώρα μπαίνω πρώτος”.

Μ’ αυτά τα λόγια, πέταξαν τους χιτώνες τους οι στρατιωτικοί κι έβαλαν σάκκους, όπως ο βασιλιάς. Κι ήταν ντυμένοι όλοι τώρα ταπεινά, αυτοί που πάντα ήταν λαμπροφορεμένοι.

Σκόρπισε κήρυκες ο βασιλιάς, που καλούσαν όλη την πόλη σε μετάνοια, φωνάζοντας: “Να εγκαταλείψει ο καθένας την κακία του, για να μην πληγωθεί και σκοτωθεί σ’ αυτόν τον πόλεμο. Ο άρπαγας να επιστρέψει αυτά που άρπαξε. Ο άσωτος να σωφρονιστεί. Ο οργίλος να γίνει πράος. Κανένας να μη μνησικακεί. Κανένας να μην καταριέται. Κανένας να μην κακοκαρδίζει ούτε να κακολογεί τον άλλον. Αν εμείς συγχωρέσουμε τα σφάλματα των συνανθρώπων μας, τότε και ο Θεός θα συγχωρέσει τα δικά μας σφάλματα. Εμπρός λοιπόν, ας οπλιστούμε με νηστείες και προσευχές κι ας αγωνιστούμε όλοι μαζί με ανδρεία και γενναιότητα για τη σωτηρία μας”.

Με το διάγγελμα αυτό ο βασιλιάς έφερε στο λαό του την αγάπη, την πίστη και την ελπίδα, που έχουν πολλή δύναμη και προσφέρουν ανακούφιση και χαρά.

Έτσι ο γιός τού γενναίου γίγαντα Νεβρώδ εγκατέλειψε τα κυνήγια και, αντί γι’ άγρια ζώα, άρχισε να κυνηγάει και να χτυπάει τα πάθη του. Αντί για αγρίμια, έσφαξε τις αισχρές αμαρτίες. Αφήνοντας τα έξω θηρία, πολεμούσε την πονηριά που είχε μέσα του. Κατεβαίνοντας από το καταστόλιστο άρμα του, τριγυρνούσε με τα πόδια στην πόλη και καλούσε όλους σε μετάνοια. Απ’ άκρη σ’ άκρη διέσχιζε τη Νινευή και πάσχιζε να την καθαρίσει απ’ τη βρωμιά τής αμαρτίας.

Βλέπει ο Ιωνάς αυτή την απίστευτη μετάνοια και τα χάνει. Θαυμάζει τους Νινευΐτες και ταυτόχρονα πενθεί για τους Ισραηλίτες. Είδε τους απογόνους τής Χαναάν να δικαιώνονται με την πίστη, και τους απογόνους τού Αβραάμ να έχουν προδώσει το Θεό. Είδε τη Νινευή να μετανοεί πικρά, και τη Σιών να πορνεύει με μανία. Είδε αμαρτωλές τής Νινευή να σωφρονούν, και θυγατέρες τού Ιακώβ να ασωτεύουν. Είδε στη Νι­νευή ψεύτες να κηρύσσουν την αλήθεια, και στη Σιών ψευδοπροφήτες να παρασύρουν με δόλο το λαό στην ειδωλολατρία. Στη Νινευή τα είδωλα γκρεμίστηκαν στα φανερά, ενώ στην Ιερουσαλήμ λατρεύονταν στα κρυφά. Η Νινευή έγινε ναός και εκκλησία τού Θεού, ενώ των Ιεροσολύμων ο ναός κατάντησε σπήλαιο ληστών.




Βλέπει ο Ιωνάς τους Νινευΐτες να είναι πιο μυαλωμένοι και θεοσεβείς. Κι ενώ ο ίδιος με την απειλή του τους έκοβε την ελπίδα, η νηστεία τους την πολλαπλασίαζε και τους υποσχόταν ζωή. Βλέπει ο προφήτης τη μετάνοια και φοβάται μήπως βγει ψεύτικο το κήρυγμά του. Αυτός μετράει τις μέρες και τις νύχτες ως την καταστροφή, ενώ οι Νινευΐτες μετρούν τις αμαρτίες τους. Στέκονται στο στόμα τού θανά­του και τρέμοντας χτυπούν τις πύλες τού άδη,περιμένοντας τη δίκαιη οργή τού Θεού, μα δεν παύουν να ελπίζουν και στο άπειρο έλεός Του. Αισθάνονται πως ο Θεός είναι πολυέλεος και δείχνει την αγάπη και την ευσπλαχνία Του σ' όσους μετανοούν. Νιώθουν πως ο προφήτης είναι σκληρός, ενώ ο Θεός φιλάνθρωπος. Γι’ αυτό αφήνουν τον σκληρό και καταφεύγουν στον Εύσπλαχνο. Σ’ Εκείνον, που σηκώνει το ραβδί Του για να φοβερίσει και όχι για να συντρίψει, για να παιδαγωγήσει και όχι για να θανατώσει.

Συνέχεια λοιπόν νήστευαν και αδιάκοπα παρακαλούσαν. Δεν στέγνωσαν τα μάτια τους απ’ της μεταμέλειας τα δάκρυα. Δεν κουράστηκε η γλώσσα τους να εκλιπαρεί το θείο έλεος. Με τη μετάνοια έδεσαν τη νηστεία και με τη νηστεία την καθαρότητα και τη σωφροσύνη.

Όταν η χάρη τού Θεού είδε αυτά τα πράγματα, σπλαχνίστηκε τους Νινευΐτες κι έστειλε πάνω τους τη δροσιά τής ζωής και της συμπάθειάς Του. Γιατί ο Κύριος, ως φιλάνθρωπος και αγαθός και μακρόθυμος που είναι, δεν θέλει το θάνατο του αμαρτωλού, αλλά την επιστροφή και τη μετάνοια και τη σωτηρία του.




Έφτασε όμως και η μέρα τής γενικής καταστροφής τους. Και γέμισε κλάματα η πολιτεία. Το χώμα τής γης από την πλημμύρα των δακρύων είχε γίνει σαν πλίθρα.

Σήκωσαν οι πατεράδες τα παιδιά τους, για να θρηνήσουν μαζί τον πικρό τους θάνατο. Γέροντες και γερόντισσες πήγαν να κλάψουν στους τάφους, όπου κανένας δεν υπήρχε ούτε για να θάψει ούτε για να θαφτεί. Οι θρηνητικές κραυγές όλων υψώθηκαν ως τους ουρανούς. Ο ένας ρωτούσε τον άλλο με αγωνία: “Ποιά νά ’ναι η ώρα, που όρισε ο Θεός να κατεβούμε όλοι μαζί στον άδη; Με ποιό τρόπο θα έρθει ο θάνατος;...”.




Κόντευε να βραδιάσει. Στάθηκαν οι Νινευΐτες στη θέση τού θανάτου και, κρατώντας ο ένας το χέρι τού άλλου, θρηνούσαν όλοι για όλους.

Αναρωτιόντουσαν, σε ποιά στιγμή θ’ ακουγόταν η φωνή τού εξολοθρεμού τους. Νόμιζαν πως το βράδυ θα καταστρεφόταν η πόλη. Περίεργο, όμως! Έφτασε το βράδυ, και δεν είχαν πάθει τίποτα. Ύστερα νόμισαν ότι τη νύχτα θα παραδοθούν στο χάος. Μα και η νύχτα πέρασε, και πάλι τίποτα! Περίμεναν, τέλος, πως θα χαθούν εξάπαντος το πρωί. Να, όμως, που το πρωί ήρθε, και το κακό δεν έγινε!...

Ε, τώρα πια όλα άλλαξαν! Την ώρα που νόμιζαν πως δεν θα υπάρχουν, η ελπίδα τους έγινε βεβαιότητα και η βεβαιότητα χαρά. Η ατμόσφαιρα, από σκυθρωπή, έγινε λαμπρή και γιορταστική. Όλοι μαζί, με συγγενείς και φίλους, δεν ήξεραν πώς να εκφράσουν τη χαρά τους, πώς να δοξάσουν το Θεό, που τους ελέησε, που δέχτηκε τη μετάνοιά τους.




Ο Ιωνάς στεκόταν και παρακολουθούσε από μακριά, γεμάτος φόβο μην αποδειχθεί ψεύτης. Μα η προσδοκία του δεν πραγματοποιήθηκε. Γιατί ο αγαθός Θεός, βλέποντας τα δάκρυα της μετάνοιας των Νινευϊτών, τους σπλαχνίστηκε και ξαναζωντάνεψε τη νεκρή πόλη. Γιατί, αν και δεν είχαν πεθάνει, όμως, με το να περιμένουν έναν τόσο σύντομο και κακό θάνατο, είχαν γίνει σαν νεκροί.

Τώρα τους ζωοποίησαν η ελπίδα κι η χαρά, γιατί είδαν τη θεϊκή οργή να έχει μεταβληθεί σε έλεος. Γονάτισαν λοιπόν σε προσευχή και, με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό, ευχαριστούσαν το Θεό, που τους έσωσε απροσδόκητα από το θάνατο και με την ευσπλαχνία Του τους χάρισε τη ζωή.

Ο Ιωνάς όμως, βλέποντας ότι, με το να σωθούν οι Νινευΐτες, βγήκε ψεύτης, ήταν υπερβολικά λυπημένος. Όταν τον είδαν σ’ αυτή την κατάσταση, άρχισαν να τον καλοπιάνουν και να του λένε: “Μη λυπάσαι, Ιωνά. Να χαίρεσαι, γιατί εξαιτίας σου βρήκαμε καινούργια ζωή. Εξαιτίας σου γνωρίσαμε το Θεό, τον πλάστη και δημιουργό μας. Μη φοβάσαι, δεν φάνηκες ψεύτης, γιατί καταστράφηκε η κακία μας και οικοδομήθηκε η πίστη μας. Με την υπόδειξή σου βρήκαμε τη μετάνοια και απολαύσαμε ό,τι χρειαζόταν για τη σωτηρία μας από τους θησαυρούς τής ευσπλαχνίας τού Θεού. Πες μας, Ιωνά, τί θα ωφελούσε αν είχε καταστραφεί η πόλη μας; Αν είχαμε πεθάνει όλοι; Τί είχες να κερδίσεις, γιέ του Αμαθεί, αν μας είχε καταπιεί όλους ο άδης; Λυπάσαι εσύ, που μας θεράπευσες από τα κακά; Εμείς σ’ ευχαριστούμε μάλλον ως ευεργέτη. Γιατί λοιπόν αναστενάζεις; Επειδή κόπιασες για να έρθει η πόλη όχι στην καταστροφή, αλλά στη θεογνωσία; Και γιατί πενθείς; Επειδή σωθήκαμε με τη μετάνοια; Μα εσύ τώρα έχεις στεφανωθεί. Και αυτό πρέπει να σε γεμίζει χαρά. Χαροποίησες τους αγγέλους στα επουράνια. Πρέπει να χαρείς κι εσύ στη γη, αφού κι ο ίδιος ο Θεός χαίρεται τώρα για μας...”.

__________________________

Ας δοξάσουμε κι εμείς το Θεό, που μας παρέχει παράδειγμα μετάνοιας και αρραβώνα σωτηρίας μέσω των Νινευϊτών. Γιατί όπως έσωσε τότε εκείνους με τον Ιωνά, έτσι τώρα και πάντοτε σώζει το λαό Του με τον Υιό Του τον μονογενή και καταργεί τον ισραηλιτικό λαό, την άκαρπη συκιά, που εμποδίζει τα έθνη να σώζονται από τους καρπούς τής μετάνοιας στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον όποιο ανήκει η δόξα και η δύναμη, μαζί με τον Πατέρα και το Αγιο Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

 www.alopsis.gr

[Πηγή: «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (14): Ιωνάς και Νινευίτες», Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής]

Το Νέον Εορτολόγιον Είναι Αίρεσις

Του Δημητρίου Χατζηνικολάου,

Αναπληρωτού Καθηγητού Οικονομικών

Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ "ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ": Το παρακάτω σημαντικό άρθρο μας εστάλη από τον εκλεκτό Καθηγητή κ. Χατζηνικολάου και το δημοσιεύουμε προς κοινή ωφέλεια. Παρακαλώ να το διαβάσετε με προσοχή.

Επειδή πολλοί δεν έχουν ακόμη καταλάβει ότι το Νέο Εορτολόγιο (ν.ε.) είναι αίρεσις, ίσως αξίζει τον κόπο να επαναλάβουμε κάποια γνωστά γεγονότα, τα οποία πείθουν κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο που έχει Ορθόδοξο Χριστιανικό φρόνημα. Αυτό καθεαυτό το ζήτημα του ν.ε. δεν είναι δογματικό, με την έννοια ότι αν υπήρχε πανορθόδοξος συμφωνία και συνέπεια με προηγούμενες Συνόδους, τότε δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Όπως θα δούμε παρακάτω, όμως, δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει πανορθόδοξος συμφωνία, διότι, πρώτον, το ν.ε. προσκρούει στις αποφάσεις των Πανορθοδόξων Συνόδων του 16^ου αιώνος και, δεύτερον, ο σκοπός για την εισαγωγή του στην Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν να υποταχθεί Αυτή στον Παπισμό. Πιο συγκεκριμένα, το ν.ε. προσλαμβάνει δογματικό χαρακτήρα από τα εξής γεγονότα:

1) Στη γνωστή Εγκύκλιο του Οικ. Πατριαρχείου του 1920 αναφέρεται ξεκάθαρα ότι η μεταρρύθμισις του ημερολογίου είναι το «πρώτο βήμα» για την ένωσιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τις άλλες «εκκλησίες», οι οποίες στην εν λόγω Εγκύκλιο αποκαλούνται «συγκληρονόμοι και μέλη του ιδίου σώματος». Είναι προφανές, λοιπόν, ότι το ν.ε. αποτελεί ένα επίσημο τρόπο προωθήσεως του Οικουμενισμού και άρα της καταργήσεως της Ορθοδοξίας.

2) Το βιβλίο του Ανθίμου, Μητροπολίτου Βιζύης, με τίτλο «ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ», το οποίο εδημοσιεύθη το 1922, δύο έτη προ της αλλαγής, στην σελ. 141 λέγει τα εξής: «ότι διά του ζητήματος του Ημερολογίου, επιτυγχανομένης της ενοποιήσεως αυτού, θέλει αναμφισβητήτως επιτελεσθή το πρώτον σπουδαίον βήμα προς επίτευξιν της μελετωμένης και υπό των πραγμάτων επιτακτικώς επιβαλλομένης Κοινωνίας των Εκκλησιών...» Βλέπουμε και πάλι ότι ο σκοπός της εισαγωγής του ν.ε. ήταν η προώθησις του Οικουμενισμού.

3) Το βιβλίο του αγωνιστού Κοσμά Φλαμιάτου με τίτλο «Φωνή Ορθόδοξος και Σπουδαία εις Ανακάλυψιν της κατά των Ορθοδόξων Επιβουλής», Αθήναι 1849, σελ. 100, γράφει ότι με την αλλαγή του ημερολογίου επεδιώκετο ο εκφραγκισμός των Ορθοδόξων (βλέπε εδώ).

4) Όπως κατέθεσαν αρκετοί Ιεράρχες στη Σύνοδο της 24-12-1923, ο ευσεβής λαός ανθίστατο σθεναρώς στην εισαγωγή του ν.ε. και με δάκρυα παρακαλούσε τους επισκόπους να ΜΗΝ προβούν σ’ αυτήν (βλ. Αρχιμ. Θ. Στράγγα, Εκκλησίας της Ελλάδος Ιστορία εκ Πηγών Αψευδών: 1817-1967, Τόμ. Β´, σ. 1194-96). Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να θεωρείται βέβαιο ότι η εισαγωγή του ν.ε. θα δημιουργούσε σχίσμα στην Ορθοδοξία, και άρα βλάβη του δόγματος της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

5) Στο δημοσιογραφικό όργανο του Οικ. Πατριαρχείου «Εκκλησιαστική Αλήθεια» της 24/11/1895, σελ. 312-314, διαβάζουμε τα εξής: «η απότομος λοιπόν αλλαγή του ημερολογίου, θα ισοδυνάμει εις τα όμματα του λαού προς απόπειραν τροποποιήσεως της πίστεως των Πατέρων του, προς αυτόχρημα εκφραγκισμόν»! Βλέπουμε και πάλι ότι θα έπρεπε να θεωρείται βέβαιο ότι η εισαγωγή του ν.ε. θα δημιουργούσε σχίσμα.

6) Ένας λόγος για τον οποίο ανθίστατο ο λαός στην εισαγωγή του ν.ε. είναι ότι αυτό είναι αναθεματισμένο από τις Συνόδους του 16^ου αιώνος. Βλ. π.χ. την Εκκλησιαστική Ιστορία του Μελετίου, Μητροπολίτου Αθηνών, Γ’ Τόμος, Βιέννη 1784, σελ. 402 (http://invenio.lib.auth.gr/record/125916), όπου διαβάζουμε τα εξής: «Πατριαρχεύοντος τότε του Ιερεμίου σύνοδος Μητροπολιτών συνήχθη εν Κωνσταντινουπόλει τω αφπγ’. επιδημήσαντος και Σιλβέστρου του Αλεξανδρείας, ήτις κατακρίνασα το καινοτομηθέν υπό Γρηγορίου του Ρώμης Καλενδάριον, δεν το εδέχθη, κατά την αίτησιν των Λατίνων». Επομένως, δεν θα έπρεπε να υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι η εισαγωγή του ν.ε. θα δημιουργούσε σχίσμα.

7) Δεν υπήρχε πανορθόδοξη συμφωνία για την εισαγωγή του ν.ε. Παραδείγματος χάριν, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Φώτιος ηρνείτο σθεναρώς την αλλαγή και έλεγε ότι το ν.ε. πάσχει και από δογματικής απόψεως. Ο δε Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δαμιανός διεβεβαίωνε ότι δεν θα υιοθετούσε το ν.ε., διότι ο συνεορτασμός με τους παπικούς θα δημιουργούσε σύγχυσιν στο Πατρ/χείο Ιεροσολύμων μεταξύ των πιστών για το ποιος είναι Ορθόδοξος και ποιος Παπικός. Επομένως, ήταν απολύτως βέβαιο ότι θα εδημιουργείτο τουλάχιστον ένα λειτουργικό σχίσμα και θα εποδοπατούντο οι Ιεροί Κανόνες, όπως π.χ. ο 56^ος Κανών της ΣΤ´ Οικ. Συνόδου, σύμφωνα με τον οποίο πρέπει να επικρατεί η αυτή εκκλησιαστική τάξις (εορτές, νηστείες κ.λπ.) σ’ ολόκληρη την Οικουμένη. Άρα προκύπτει και πάλι ότι με την εισαγωγή του ν.ε. θα εβλάπτετο το δόγμα της Ενότητος της Εκκλησίας.

Αυτά όλα ήταν γνωστά στους συνειδητούς Ορθοδόξους, οι οποίοι το 1924 εφώναζαν: «ΜΑΣ ΦΡΑΓΚΕΨΑΝ!!!» Τα γεγονότα που ακολούθησαν, τα οποία είναι γνωστά σε όλους μας, τους δικαίωσαν. Ο λόγος, βεβαίως, για 
(1) την ισότιμη συμμετοχή της Ορθοδοξίας στο «ΠΣΕ»,
(2) την «άρσιν» των αναθεμάτων (7-12-1965), 
(3) τις συμφωνίες ενώσεως με τους Μονοφυσίτες (Σαμπεζύ, 1990) και με τους Παπικούς (Μπάλαμαντ, 1993), 
(4) την αναγνώρισιν των «μυστηρίων» των αιρετικών, 
(5) τις συμπροσευχές, τα συλλείτουργα και τη μερική μυστηριακή διακοινωνία με αυτούς, παρά τις αυστηρότατες απαγορεύσεις των Ιερών Κανόνων, 
(6) την μνημόνευσιν του ονόματος του «πάπα» στη Θεία Λειτουργία, 
(7) τις χιλιάδες αιρετικές δηλώσεις κ.λπ. 
Απεδείχθη, δηλαδή, ότι όντως το ν.ε. καθιερώθηκε για να προωθηθεί ο Οικουμενισμός. Διότι πώς αλλιώς θα παρευρίσκετο ο πατριάρχης κατά την εορτή των Αγ. Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στο Βατικανό και ο «πάπας» κατά την εορτή του Αγ. Ανδρέου στην Κωνσταντινούπολι; Συνοπτικώς, το ν.ε. διήρεσε την Ορθοδοξία προκειμένου να προωθήσει την αίρεσιν του Οικουμενισμού. Δηλαδή, έβλαψε το Δόγμα της Ενότητος της Ορθοδοξίας, προκειμένου να επιτύχει την νόθευσιν και όλων των υπολοίπων δογμάτων της. 
Εάν αυτό δεν είναι αίρεσις, τότε τι είναι;
πηγή:http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2013/05/blog-post_13.html