1. Όσοι άλλαξαν το Παληό Ημερολόγιο κατηγορούν εκείνους που έμειναν πιστοί σ’ αυτό, ότι διαστρέφουν την αλήθεια, όταν λένε, ότι το 1924 η ημερολογιακή αλλαγή έθιξε το Πασχάλιο της Εκκλησίας. Συνεπώς, κατά τους οπαδούς του Νέου Ημερολογίου, ο ισχυρισμός αυτός των πιστών, που δεν άλλαξαν το Ημερολόγιο είναι αναληθής. Αποσκοπεί μόνο και μόνο, λένε, στο να δικαιολογήσει την απόσχισή τους από την Εκκλησία, στο να προκαλέσει σύγχυση στον κόσμο και στο να παρασύρουν στο σχίσμα τους όσους δεν γνωρίζουν την αλήθεια.
α. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Αυτό εξετάζουμε στη συνέχεια.
Για το Πασχάλιο μιλήσαμε σε προηγούμενο δημοσίευμα. Το Πασχάλιο είναι ο κύκλος όλων των κινητών γιορτών, απ’ την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου, που ανοίγει το Τριώδιο, μέχρι την Πεντηκοστή. Οι γιορτές αυτές έχουν κέντρο τους το Πάσχα.
Η ημερομηνία γιορτασμού του Πάσχα στην Εκκλησία των πρώτων αιώνων είχε προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση και διαιρέσεις. Ο πάπας Βίκτωρ το 190 μ.Χ., είχε αποκόψει τις Εκκλησίες της Μικράς Ασίας ως αιρετικές, γιατί γιόρταζαν το Πάσχα μαζί με τους Ιουδαίους, στις 14 του Νισάν!
Το θέμα αυτό, το να γιορτάζουν δηλ. όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες την ίδια μέρα, για να μη διασπάται η ενότητα τους, θεωρήθηκε στην αρχαιότητα πολύ βασικό. Με το ζήτημα του γιορτασμού του Πάσχα ασχολήθηκε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος. Το πρόβλημα, που αντιμετώπιζαν οι άγιοι Πατέρες της ήταν, να μη γιορτάζουν οι χριστιανοί το Πάσχα την ίδια μέρα, που γιόρταζαν οι Εβραίοι το δικό τους Πάσχα. Για το σκοπό αυτό έπρεπε να λάβουν υπ’ όψη, πως οι Εβραίοι προσδιόριζαν την εξεύρεση της ημερομηνίας γιορτασμού του Πάσχα τους.
Αυτό ακριβώς συνετέλεσε ώστε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος να ορίσει να γιορτάζεται το χριστιανικό Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία. Την απόφασή της αυτή η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος συμπεριέλαβε όχι σε κάποιο Κανόνα της, αλλά σε « Όρο». Στους « Όρους» οι Οικουμενικές Σύνοδοι συμπεριλάμβαναν τα δογματικά θέματα. Θέλησαν με τον τρόπο αυτό να δείξουν, ότι το θέμα αυτό το θεώρησαν δόγμα πίστεως και ότι δεν χωράει καμιά οικονομία.
β. Ο « Όρος» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου δεν διασώθηκε. Μαθαίνουμε γι’ αυτόν από Επιστολή, που έστειλε ο Μέγας Κωνσταντίνος στις Εκκλησίες, για να τις ενημερώσει για τις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, από τους διάφορους ιστορικούς της εποχής εκείνης και από τον α΄ Κανόνα της Συνόδου της Αντιόχειας.
Τον α΄ Κανόνα της Αντιόχειας τον παραθέτουμε σε μετάφραση:
« Όλοι όσοι τολμούν να καταπατούν τον Όρον της αγίας και μεγάλης Συνόδου, που συγκλήθηκε στη Νίκαια με την παρουσία της ευσέβειας του θεοφιλέστατου βασιληά Κωνσταντίνου, σχετικά με τη γιορτή του σωτηρίου Πάσχα, να είναι ακοινώνητοι και απόβλητοι από την Εκκλησία, αν επιμένουν να αντιστέκονται με εριστικό πνεύμα σ’ όσα ορθά έχουν αποφασιστεί, και αυτά ας ορίζονται για τους λαϊκούς. Κι’ αν κάποιος από τους επικεφαλής της Εκκλησίας, δηλ. επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή διάκονος, ύστερα από αυτόν τον Όρον, τολμήσει να αυθαιρετήσει έτσι, ώστε να προκαλέσει διαστροφή του πλήθους και ταραχή των Εκκλησιών και να τελέσει το Πάσχα μαζί με τους Ιουδαίους, αυτόν η αγία Σύνοδος από τώρα και στο εξής τον έκρινε κιόλας ξένο προς την Εκκλησία, επειδή όχι μόνο επισωρεύει αμαρτίες για τον εαυτό του, αλλά γίνεται αίτιος διαφθοράς και διαστροφής για πολλούς. Και δεν καθαιρεί μόνο αυτούς από το λειτούργημά τους, αλλά και όσους θα τολμήσουν να «κοινωνήσουν» μ’ αυτούς μετά την καθαίρεσή τους. Και όσοι καθαιρέθηκαν να στερούνται και την εξωτερική τιμή την οποία απολαμβάνει ο άγιος κανόνας και το ιερατείο του Θεού».
2. Ο α΄ Κανόνας της Συνόδου Αντιόχειας είναι πολύ σημαντικός. Θα κάνουμε τρεις παρατηρήσεις έπ’ αυτού.
α. Παρατήρηση πρώτη.
Ο Κανόνας αυτός αποκόπτει απ’ την Εκκλησία κάθε πιστό που παραβαίνει τον « Όρο» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Αποκόπτει δηλαδή καθένα, που δεν γιορτάζει το Πάσχα που όρισε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, όπως πρέπει να το γιορτάζουν οι Ορθόδοξοι. Κάθε κληρικός, που δεν γιορτάζει, ή δεν θα γιορτάζει στο μέλλον την ημερομηνία αυτή το Πάσχα, είναι ήδη καθηρημένος από τότε, δηλ. από τη μέρα, που το αποφάσισε η Σύνοδος της Αντιόχειας, που εξέδωσε τον Κανόνα αυτό.
Το αξιοπερίεργο στον Κανόνα αυτό είναι, ότι οι παραβάσεις του, ακόμα και οι μελλοντικές, δεν παραπέμπονται να δικαστούν από άλλη Σύνοδο, που θα λειτουργήσει σαν Δικαστήριο, αλλά τις δικάζει η Σύνοδος που εξέδωσε τον Κανόνα! Ο Κανόνας αυτός κι’ άλλοι δύο ακόμα, ο α΄ και β΄ της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, είναι οι μόνοι από τους υπεροκτακόσιους Κανόνες, που υπάρχουν στην Εκκλησία, οι οποίοι έχουν προδικάσει προκαταβολικά παραβάσεις της Εκκλησίας προτού ακόμα συντελεστούν! Αυτό φαίνεται ολοκάθαρα στον Κανόνα αυτό, όταν λέει για κάθε μελλοντικό παραβάτη, ότι «τούτον η αγία Σύνοδος εντεύθεν ήδη αλλότριον έκρινε της Εκκλησίας», δηλ. αυτόν τον παραβάτη η αγία Σύνοδος από τώρα τον έκρινε ξένον, αποκομμένο από την Εκκλησία!
Οι λοιποί Κανόνες, που προβλέπουν την επιβολή επιτιμίου σε παραβάσεις τους, χρησιμοποιούν στη διατύπωσή τους συνήθως, για τον παραβάτη, τα ρήματα, στην προστακτική, όπως το «αφοριζέσθω», «καθαιρείσθω», «ανάθεμα έστω» κτλ. Ο παραπάνω Κανόνας της Αντιόχειας, αναφερόμενος στον παραβάτη, λέει, ότι «καθαιρεί» και «εντεύθεν έκρινεν ήδη»!
Επομένως, κάθε παραβάτης του «΄Ορου» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου έχει ήδη κριθεί και έχει καταδικασθεί, είτε σε αφορισμό, είτε σε καθαίρεση!
β. Παρατήρηση δεύτερη.
Ο α΄ Κανόνας της Αντιόχειας ορίζει, ότι όσοι κληρικοί «κοινωνούν» με ήδη καθηρημένους από τη Σύνοδο κληρικούς, επειδή παραβαίνουν τον « Όρο» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, είναι και αυτοί πλέον καθηρημένοι!
γ. Παρατήρηση τρίτη.
Ορίζει ακόμα ο ίδιος Κανόνας της Αντιόχειας, ότι ο κληρικός εκείνος (επίσκοπος, πρεσβύτερος ή διάκονος) ο οποίος «μετά τον Όρον τούτον τολμήσειεν επί διαστροφή των λαών και ταραχή των Εκκλησιών ιδιάζειν, και μετά Ιουδαίων επιτελείν το Πάσχα, τούτον η αγία Σύνοδος εντεύθεν ήδη αλλότριον έκρινεν της Εκκλησίας»!
Με βάση δηλαδή τον Κανόνα αυτό είναι αποκομμένος από το σώμα της Εκκλησίας κάθε κληρικός, που θα τολμήσει να αυθαδιάσει εναντίον του «Όρου» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και θα θελήσει να διαστρέψει τους πιστούς να μην τηρούν τις δεσμεύσεις του, προκαλώντας ταραχή στην Εκκλησία, για να γιορτάζεται το Πάσχα με τους Ιουδαίους! Ποιοι είναι αυτοί οι κληρικοί που αυθαδιάζουν κατ’ αυτό τον τρόπο;
Είναι όσοι καλλιεργούν το έδαφος για αλλαγή του Πασχαλίου, προτείνοντας τον γιορτασμό του Πάσχα, όχι στην ημερομηνία, που όρισαν οι άγιοι Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, αλλά σε άλλη!
3. Είναι γεγονός, ότι το 1924 ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος δεν άλλαξε το Πασχάλιο, όπως είχε προταθεί από το λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο» της Κωνσταντινουπόλεως του 1923. Η Εκκλησία της Φινλανδίας όμως δέχτηκε την ημερολογιακή μεταβολή. Άλλαξε πριν ογδόντα χρόνια, όχι μόνο το Παληό ημερολόγιο, αλλά και το Πασχάλιο! Έκτοτε, γιορτάζει το Πάσχα με τους παπικούς, που πολλές φορές συμπίπτει με το Πάσχα των Εβραίων, ή και πριν από αυτό. Αυτό σημαίνει σύμφωνα με τον παραπάνω Κανόνα της Αντιόχειας, ότι οι κληρικοί της είναι ήδη καθηρημένοι και οι πιστοί αποκομμένοι απ’ την Εκκλησία.
Θα διερωτηθεί κάποιος, τι μας ενδιαφέρει εμάς, αν η Εκκλησία της Φινλανδίας δέχτηκε το παπικό Πασχάλιο! Μας ενδιαφέρει άμεσα. Γιατί δεν πρέπει οι Ορθόδοξοι κληρικοί, όπως ορίζει ο α΄ Κανόνας της Αντιόχειας, να έχουν «κοινωνία» με τους κληρικούς της Φινλανδίας. Όσοι κληρικοί έχουν «κοινωνία» με τους κληρικούς της Εκκλησίας αυτής, είναι και αυτοί καθηρημένοι, σύμφωνα με τον παραπάνω Κανόνα.
Ποιοι κληρικοί έχουν «κοινωνία» με την Εκκλησία της Φινλανδίας; Μόνο οι κληρικοί, που δέχτηκαν, ή ανέχονται το Νέο Γρηγοριανό Ημερολόγιο! Επομένως, μπορεί ορισμένοι επίσκοποι να μην άλλαξαν το Πασχάλιο, όμως επειδή έχουν «κοινωνία» με την Εκκλησία της Φινλανδίας, είναι σαν να άλλαξαν και οι ίδιοι το Πασχάλιο. Οι συνέπειες είναι ακριβώς οι ίδιες!
4. Σύμφωνα με τον παραπάνω Κανόνα, όσοι κληρικοί αυθαδιάζουν προς τον «΄Ορον» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου με το να ζητούν την αλλαγή της ημερομηνίας γιορτασμού του Πάσχα, είναι ήδη προκαταβολικά καθηρημένοι από τη Σύνοδο της Αντιόχειας!
Ποιοι είναι αυτοί; Είναι όσοι κατά καιρούς έχουν ταχθεί υπέρ της αλλαγής της ημερομηνίας του Πάσχα, για να το γιορτάζουμε την ίδια μέρα με τους Λατίνους, όπως είναι ο Μελέτιος Μεταξάκης, ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, μέχρι τον Αθηναγόρα και τους διαδόχους του Δημήτριο και Βαρθολομαίο.
Η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού στις 4 Δεκεμβρίου 1963 διακήρυξε: « Η Αγία Σύνοδος δεν εναντιούται εις το να ορισθεί παγία Κυριακή δια την εορτήν του Πάσχα εν τω Γρηγοριανώ ημερολογίω, συγκατανευόντων όσων ενδιαφέρονται σχετικώς, ιδία δε των διϊσταμένων προς την κοινωνίαν της Αποστολικής έδρας αδελφών…».
Ο Αθηναγόρας σε μήνυμά του προς το οικουμενιστικό «Συμπόσιο», που διοργάνωσε ο Δραγάν στην Αθήνα στις 11 Ιουνίου 1969, γράφει: « Και αύθις επαναλαμβάνομεν εις όλον τον χριστιανικόν κόσμον ως ημέραν κοινού εορτασμού του Πάσχα την δευτέραν Κυριακήν του Απριλίου, ελπίζοντες, ότι ο κοινός ούτος εορτασμός, ο σταθερός, θα αποτελέσει όχι μόνον έν σύμβολον, αλλά και μίαν θετικήν συμβολήν εις την τελείωσιν της χριστιανικής ενότητος».
Παραλείπουμε τις άλλες δηλώσεις των Πατριαρχών για το θέμα αυτό. Αυτό όμως που αποδεικνύεται είναι, πως οι εκκλησιαστικοί αυτοί ηγέτες με τις δηλώσεις τους αυτές, σύμφωνα με τον α΄ Κανόνα της Αντιόχειας, είναι ήδη καθηρημένοι και ακοινώνητοι.
Ύστερα από τα παραπάνω συνάγεται, ότι ναι μεν όσοι άλλαξαν το Ημερολόγιο δεν άλλαξαν ευθέως και το Πασχάλιο, όμως, εφόσον έχουν κοινωνία, αφ’ ενός μεν με την Εκκλησία της Φινλανδίας, που δέχτηκε το παπικό Πασχάλιο και αφ’ ετέρου με τους Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, που ζητούν την αλλαγή της ημερομηνίας γιορτασμού του Πάσχα και είναι ως εκ τούτου προκαταβολικά καθηρημένοι, είναι προφανές, ότι παραβαίνουν τον « Όρο» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, το οποίο κατά τον α΄ Κανόνα της Αντιόχειας, είναι θέμα πίστεως. Και οι Οικουμενικές Σύνοδοι είναι «στόμα του αλαθήτου της Εκκλησίας», γιατί αποφαίνονται « τη του Πνεύματος ενεργεία»!
σε Ιστοσελίδα και Περιοδικό Θρησκειολογικού περιεχομένου της Τσεχίας
– Είστε Επίσκοπος. Στην Ορθόδοξη παράδοση, ο επίσκοπος συνήθως προέρχεται από το μοναχισμό. Ποια ήταν η δική σας πορεία προς τον μοναχισμό και την ιεροσύνη;
Ήταν φυσιολογική πορεία κάποιου που από βρέφους ζούσε στην Εκκλησία και υπηρετούσε με όλες του τις δυνάμεις αυτήν και το έργο της. Από πολύ μικρής ηλικίας, εδώ και 50 χρόνια ψάλλω στο Αναλόγιο της Εκκλησίας, σπούδασα τα εκκλησιαστικά γράμματα, αφιερώθηκα στον Μοναχισμό, υπηρέτησα ως Διάκονος και Πρεσβύτερος επί δύο περίπου δεκαετίες και από του 2007 ανυψώθηκα χωρίς να το θελήσω και χωρίς να το επιδιώξω (μάλλον προσπάθησα με κάθε μέσο να το αποφύγω) στην Αρχιερωσύνη. Αυτό ήταν φαίνεται το θέλημα του Θεού. Πρόκειται για μεγάλη τιμή για την οποίαν ευχαριστώ απείρως την θεία Φιλανθρωπία, αλλά και για μεγάλο Σταυρό, για την άρση του οποίου ζητώ ταπεινά την θεία βοήθεια και τις προσευχές όλων όσων με σέβονται και αγαπούν.
– Υπήρξε κάποιο καθοριστικό γεγονός ή εσωτερική εμπειρία που επηρέασε αποφασιστικά την απόφασή σας να γίνετε μοναχός;
Η αγάπη μου για τον Θεό και την Εκκλησία.
– Ο Μητροπολίτης Κυπριανός ήταν γνωστός και πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας. Πώς σας επηρέασε πνευματικά;
Ο κατά Θεόν Γέροντάς μου μακαριστός Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής Κυπριανός (+2013) ήταν ο άθρωπος που με επηρέασε σημαντικά για να αποφασίσω την αφιέρωσή μου. Χρειαζόμουν βοήθεια, ώθηση και έμπνευση. Αυτός με έκειρε Μοναχό και με χειροτόνησε στους δύο πρώτους βαθμούς της Ιερωσύνης. Του οφείλω ευγνωμοσύνη για όλα όσα μου πρόσφερε, με δίδαξε και με παραδειγμάτισε. Ηταν άνθρωπος πνευματικός, προσεκτικός, διακριτικός. Ήταν άνθρωπος τάξεως, μεθοδικότητος, δημιουργικότητος. Άνθρωπος ουσίας που μπορούσε να διακρίνει το σημαντικό από το ασήμαντο, το κύριο από το δευτερεύον. Άνθρωπος επίμονος στο καλό, καρτερικός στις δοκιμασίες, άνθρωπος θυσίας και προσφοράς. Αληθινός Πνευματικός Πατέρας και Κοινοβιάρχης του Μοναχισμού. Στην όλη πορεία του υπήρξαν βεβαίως και σημεία αμφιλεγόμενα ως προς τις εκκλησιαστικές επιλογές του (η προσωπική του ζωή ήταν χριστοκεντρική, ευχαριστιακή και ολοκάθαρη), αλλά περί τούτου αποφαίνεται ο Θεός και η ιστορία. Το έργο και οι άνθρωποι που άφησε πίσω του ομιλούν επίσης αφ’ εαυτών και ο έχων οφθαλμούς βλέπειν βλεπέτω.
– Στην Ελλάδα η κύρια Εκκλησία είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος. Εσείς όμως ανήκετε στην Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών της Ελλάδος. Στη χώρα μας αυτή η διαφορά δεν είναι σαφής. Πώς θα την εξηγούσατε στους Τσέχους Ορθοδόξους;
Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος αποτελεί την επίσημη Εκκλησία της χώρας μας, στην οποίαν ανήκει θεωρητικά η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων. Η διοίκηση της Εκκλησίας αυτής πριν από έναν αιώνα, το 1924, εισήγαγε στην ζωή και την λατρεία της Εκκλησίας το λεγόμενο Νέο Ημερολόγιο, σύμφωνα με πολιτική εντολή, αλλά και σε εκπλήρωση της επιθυμίας ανωτάτων νεωτεριστών κληρικών, οι οποίοι είχαν αποστασιοποιηθεί από την Ορθόδοξη Παράδοση και επιθύμησαν να εισάγουν Καινοτομίες, προκειμένου να προσεγγίσουν με τους ετεροδόξους Χριστιανούς της Δύσεως. Ο κοινός εορτασμός μαζί τους, σύμφωνα με το δυτικό γρηγοριανό ημερολόγιο που ισχύει στην πολιτική ζωή, αποτελούσε πρώτο μέτρο αυτής της προσέγγισης, μέσα στο πνεύμα του Οικουμενισμού. Το Οικουμενικό κίνημα που εμφανίσθηκε κυρίως μεταξύ των Διαμαρτυρομένων Χριστιανών (Προτεσταντών) για ενιαία ιεραποστολική δράση και μαρτυρία, όπως και για κοινή κοινωνική αποστολή, βρήκε απήχηση και μεταξύ Ορθοδόξων κληρικών και καθηγητών, οι οποίοι είχαν σπουδάσει στην Δύση και είχαν επηρεαστεί από πολιτικές και θρησκευτικές τάσεις που κυριαρχούσαν στην εποχή τους. Όμως, σύμφωνα με την Ορθόδοξη πίστη και παράδοση για να υπάρξει κοινός εορτασμός με τους ετεροδόξους, όπως και κοινή δράση και μαρτυρία στον κόσμο μαζί τους, θα πρέπει προηγουμένως να επιτευχθεί ομόνοια στην πίστη της μίας και μοναδικής αδιαιρέτου Εκκλησίας του Χριστού. Αυτή ιστορικά ταυτίζεται με την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτή η διαπίστωση ήταν και είναι η αληθινή ομολογία των Ορθοδόξων Χριστιανών, εφόσον η Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει και βιώνει αυτό που παντού και πάντοτε αποτελούσε την Αλήθεια της Εκκλησίας, την εμπειρία και συνείδηση των γραπτών Μνημείων της, όπως και την πίστη και συνείδηση των Αγίων της παλαιών και συγχρόνων. Δεν αποτελεί αλαζονική δήλωση, αλλά σταθερή Αγιογραφική πεποίθηση ότι υπάρχει «είς Κύριος, μία πίστις, έν βάπτισμα». Και ότι η προσέγγιση με τους ετεροδόξους νοείται μόνον ιεραποστολικά: κλήση σε μετάνοιά τους και σε είσοδό τους στο Πλήρωμα της Καθολικότητος και της Αληθείας, δηλαδή στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία ταυτίζεται με την «Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» του Συμβόλου της Πίστεως. Καταλαβαίνουμε ότι η αποδοχή Νέου Ημερολογίου για διόρθωση δήθεν αστρονομικού λάθους στο Ορθόδοξο Πασχάλιο, αλλά και για εξυπηρέτηση κοσμικών και πολιτικών επιδιώξεων, όπως και για προσέγγιση με ετεροδόξους, αποτελεί για την Ορθόδοξη συνείδηση παραβίαση θεμελιώδους αρχής της. Γιαυτό και υπήρξε αντίδραση από μέρους απλών Κληρικών και Λαϊκών στην αντικανονική αυτή απόφαση, η οποία εφαρμόσθηκε αντικανονικά, χωρίς Πανορθόδοξη συμφωνία και συναίνεση, και προκάλεσε διαίρεση μεταξύ των Ορθοδόξων, πράγμα ανεπίτρεπτο. Άλλες τοπικές Εκκλησίες (οι περισσότερες και πολυπληθέστερες) παρέμειναν στο λεγόμενο Παλαιό Ημερολόγιο (το Εκκλησιαστικό), και άλλες δέχθηκαν το Νέο. Με αποτέλεσμα να υπάρχει μέχρι σήμερα διαίρεση στον εορτασμό των Εορτών και ενώ το θέμα αυτό παραμένει ανοικτό και άλυτο εδώ και έναν αιώνα, δεν κατορθώνουν να το επιλύσουν, διότι οι επίσημες εκείνες Εκκλησίες που επιθυμούν την εδραίωση και επέκταση της εορτολογικής Καινοτομίας για σκοπούς Οικουμενιστικούς δεν θέλουν να επανέλθουν στην Ορθόδοξη γραμμή, αλλά ποθούν να παρασύρουν στο λάθος τους ακόμη κι εκείνες τις τοπικές Εκκλησίες οι οποίες για σοβαρούς ακόμη και ποιμαντικούς λόγους δεν πρόκειται να εφαρμόσουν ούτε το Νέο Ημερολόγιο, ούτε επίσης το Νέο Πασχάλιο, για το οποίο γίνεται πολύς λόγος τελευταία. Αρα οι προπάτορές μας, οι οποίοι αντιστάθηκαν στην εφαρμογή της Καινοτομίας στην Ελλάδα έπραξαν πολύ ορθά, σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες που δίνουν δικαίωμα αποχωρισμού από όσους σφάλλουν σε θέματα Πίστεως και Παραδόσεως (ΛΑ΄ Αποστολικός, ΙΕ΄ Πρωτοδευτέρας), προκειμένου η Καινοτομία να μην επεκταθεί, αλλά αντίθετα να διορθωθεί. Αυτό δεν συνιστά σχίσμα, αλλά διορθώνει το σχίσμα που εισήγαγαν οι Καινοτόμοι. Οι αγωνιζόμενοι κατά του Νέου Ημερολογίου και εν συνεχεία κατά της εκκλησιολογικής αιρέσεως του Οικουμενισμού στην Εκκλησία της Ελλάδος ονομάσθηκαν Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και οργανώθηκαν σε ιδιαίτερη Εκκλησιαστική Κοινότητα για την επιτέλεση της αποστολής τους. Οι Κοινότητες, Ενορίες και Μονές τους ανήλθαν σε εκατοντάδες σε ολόκληρη την χώρα. Από το 1935, με την είσοδο Αρχιερέων στον χώρο τους, οργανώθηκαν εκκλησιαστικά σε Συνοδική μορφή. Από το 1960 και 1962, με την λήψη Επισκοπικών χειροτονιών από την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία Εκτός Ρωσίας, συνεχίζουν την ιερή αποστολή τους στην πατρίδα μας, αλλά και στην διασπορά, όχι μόνο μεταξύ Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών, αλλά και όπου αλλού τους καλούν για εκκλησιαστική βοήθεια και κάλυψη, συμμεριζόμενοι τις αρχές, την αποστολή και την διακονία τους. Αποβλέπουμε στην ενότητα της Εκκλησίας, η οποία διασαλεύτηκε, βάσει όμως των ορθοδόξων αρχών και όχι βάσει πολιτικών ή οικουμενιστικών σκοπών και επιδιώξεων.
– Πώς σας βλέπουν στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα μας βλέπουν σαν μια μειονότητα, η οποία επιμένει να διακρατεί αρχές Ορθοδοξίας οι οποίες είναι μεν σεβαστές για μεγάλο μέρος του κόσμου, αλλά θεωρούνται από τους πολλούς ξεπερασμένες. Λίγοι κατανοούν την ουσία του σκοπού υπάρξεώς μας και λίγοι συμμερίζονται τον αγώνα και την αγωνία μας. Οι περισσότεροι, μέσα στα πλαίσια της εκκοσμίκευσης της μετανεωτερικής εποχής μας, θεωρούν τους Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς, τους αποκαλούμενους «Παλαιοημερολογίτες», ως ανθρώπους προσκολλημένους στο παρελθόν, οπισθοδρομικούς και εκτός του πνεύματος της εποχής. Η σύγχρονη κοινωνία θεωρεί γενικά τον ίδιο τον Χριστιανισμό ως εν πολλοίς ξεπερασμένο και μη συμβατό με τις ανάγκες και απαιτήσεις του συγχρόνου χωρίς Θεό ανθρώπου. Αρα όπως καταλαβαίνουμε, η γνώμη των πολλών για όσους αγωνίζονται για την αληθινή και ακαινοτόμητη μορφή του Ορθοδόξου Χριστιανισμού είναι ακόμη πιο απορριπτική και περιφρονητική. Σε αυτό δυστυχώς συνέβαλε και το γεγονός ότι στο κίνημα των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών παρατηρήθηκαν εκτροπές και ακρότητες από ανθρώπους που διακρίνονταν για φανατισμό και γενικά για τάση αυτοπεριθωριοποίησης, αυτοδικαίωσης και σκληρής καταδίκης πάντων των λοιπών. Όπως και από ανθρώπους οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν την περίσταση και με το πρόσχημα του χωρισμού για λόγους δήθεν πίστεως και συνειδήσεως, εισήλθαν στους Γνησίους Ορθοδόξους για υπηρέτηση αλλοτρίων σκοπών, για λόγους προσωπικούς, ιδιοτελείς και συμφεροντολογικούς. Παρατηρήθηκαν ποικίλες αυθαιρεσίες, διασπάσεις, συγχύσεις. Προσπαθούμε να δίδουμε την καλή μαρτυρία στους εγγύς και τους μακράν, παρά την ύπαρξη προβλημάτων και στον χώρο μας εδώ και έναν αιώνα, οφειλόμενες στην ανθρώπινη αδυναμία αλλά και στην πονηρία του διαβόλου. Η φιλότιμη και θυσιαστική προσπάθειά μας, η οποία γνωστοποιείται ευρύτερα μέσω του διαδικτύου, μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι συμβάλλει στην αποκατάσταση καλής αντιλήψεως της κοινής γνώμης έναντί μας ιδίως κατά τα τελευταία χρόνια. Όποιος είναι άνθρωπος καλής προαιρέσεως, δύναται ακόμη και με σοβαρή ιστορική έρευνα να διαπιστώσει ποιοι από τους Γνησίους Ορθοδόξους αποτελούν την αληθινή συνέχεια της Εκκλησίας τους την απαλλαγμένη από ακρότητες και αυθαιρεσίες, σύμφωνα με την γραμμή που μας κληροδότησε ο Ηγέτης μας Άγιος Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος (+1955). Οι πηγές είναι διαθέσιμες.
– Υπηρετείτε στη Λάρισα, μια πόλη με παλαιό επισκοπικό κέντρο. Μπορείτε να μας την παρουσιάσετε σύντομα;
Στην Λάρισα η Εκκλησία μας διατηρεί επισκοπική έδρα από το 1979, οπότε χειροτονήθηκε ο προκάτοχός μου Μητροπολίτης Αθανάσιος (+2021), γηγενής, ο οποίος άφησε επί πολλές δεκαετίες ένα θετικό στίγμα στην περιοχή για την συνέπεια και σοβαρότητά του. Ανθρωπος φιλήσυχος, φιλακόλουθος και αγωνιστής. Από τον Ιανουάριο του 2022 υπηρετώ σε αυτή την ωραία και ιστορική πόλη της Θεσσαλίας, στο γεωγραφικό κέντρο της Ελλάδος, αν και η καταγωγή μου είναι από την Βόρεια Ελλάδα και υπηρέτησα επί δεκαετίες στην Νότια Ελλάδα. Εχουμε στην περιοχή Ναούς και Ενορίες όπως και αρκετούς πιστούς. Οι λίγοι Ιερείς που υπάρχουν (7) δεν επαρχούν για τις εκκλησιαστικές ανάγκες. Είναι μεγάλο πρόβλημα η έλλειψη νέων ιερατικών κλήσεων. Από μέρους μου, αν και Αρχιερεύς, αναγκάζομαι να λειτουργώ συνήθως τις Κυριακές και τις Εορτές ως απλός Εφημέριος, μόνος, για την κάλυψη των αναγκών. Η έμφαση δίνεται στην εξασφάλιση ομαλής λειτουργικής ζωής και στην κάλυψη των αμέσων ποιμαντικών αναγκών, ιδιαίτερα από μέρους μου στο Μυστήριο της Μετανοίας-Εξομολογήσεως και στο θείο Κήρυγμα. Εχουμε συστήσει Φιλανθρωπικό Σύλλογο για την επιτέλεση φιλανθρωπικού κοινωνικού έργου. Διατηρούμε ενεργή Ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως με καθημερινή σχεδόν ανανέωση και εκδίδουμε ειδικό έντυπο «Έπαλξις Ορθοδοξίας» για την ευρύτερη γνωστοποίηση της μαρτυρίας μας και του κατά Χριστόν έργου μας, το οποίο επιτελείται με την ευλογία και δύναμή Του. Επίσης προβαίνουμε στην συγγραφή και έκδοση βιβλίων και φυλλαδίων περί της ταυτότητος και πνευματικής αποστολής μας. Προστάτης Άγιος της πόλεώς μας είναι ο Πολιούχος Λαρίσης Άγιος Αχίλλειος, του τετάρτου αιώνος. Συμπολιούχος είναι ο Άγιος Βησσαρίων Αρχιεπίσκοπος Λαρίσης επί Τουρκοκρατίας (16ος αι.) ο θαυματουργός. Επικαλούμαστε την πρεσβεία τους καθημερινά για να μας βοηθούν και κατευθύνουν. Η κύρια ελπίδα και καταφυγή μας είναι η Υπεραγία Θεοτόκος Μαρία, η Παναγία Μητέρα μας, στην οποίαν είναι αφιερωμένος ο Καθεδρικός μας Ναός.
– Για μεγάλο διάστημα η Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών της Ελλάδος βρισκόταν σε καθεστώς παρανομίας. Ποια είναι η κατάσταση σήμερα;
Η Εκκλησία μας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών αντιμετώπισε εξ αρχής την διωκτική μανία των Καινοτόμων, τόσο της Πολιτείας όσο και της Εκκλησίας. Είχαμε ακόμη και μάρτυρες, οι οποίοι έχυσαν το αίμα τους για την ακλόνητη τοποθέτησή τους υπέρ της γνησίας Ορθοδοξίας. Ο μαρτυρικός Ηγέτης μας, ο Άγιος Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης (+1955) εξορίσθηκε δύο φορές (1935, 1952) και αντιμετώπισε αφάνταστες ταλαιπωρίες. Αυτό ισχύει για πάρα πολλούς άλλους Κληρικούς, Μοναχούς και Λαϊκούς, των οποίων η μνήμη είθε να είναι αιωνία! Σήμερα δεν έχουμε ανοικτούς διωγμούς, εφόσον η εποχή δεν ευνοεί κάτι τέτοιο, αλλά υπάρχουν έμμεσες μορφές διακρίσεων εις βάρος της Εκκλησίας μας.
– Ποιοι διωγμοί ασκήθηκαν εις βάρος της Εκκλησίας Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών της Ελλάδος και πώς τους θυμάστε;
Όλες τις δεκαετίες πριν και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέσα στον 20ό αιώνα είχαμε ανοικτούς διωγμούς κατά της Εκκλησίες μας από αυταρχικούς πολιτικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες. Αυτό έφθασε μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ΄60 και τις αρχές του ’70 του περασμένου αιώνος. Ηταν η εποχή που γεννήθηκα και έτσι προσωπικά δεν έχω εμπειρία εκείνων των απαισίων χρόνων. Τέτοια όμως εμπειρία είχαν συγγενικά και γνωστά πρόσωπα του χώρου μας και με τις διηγήσεις εκείνων μεγαλώσαμε από τα παιδικά μας χρόνια. Στην εποχή μου ενθυμούμαι απλώς ότι ήμασταν οι δακτυλοδεικτούμενοι από τους πολλούς ως «Παλαιοημερολογίτες». Μεγάλωσα αισθανόμενος ότι ανήκω σε μια μειοψηφία η οποία μάλλον ονειδιζόταν. Υπήρχε ένα κοινωνικό bullying. Στα χρόνια των σπουδών μου στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης έπρεπε να είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός, ώστε να μην αποκαλυφθεί η εκκλησιαστική μου ταυτότητα και έτσι αντιμετωπίσω προβλήματα με την συνέχεια και περάτωση των σπουδών μου. Αργότερα, όταν ως Ιερομόναχος συμμετείχα σε μεγάλη Αντι-οικουμενιστική Εκδήλωση στην Αθήνα το 1994 με ειδική Εισήγηση, η επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος παρενέβη στις στρατολογικές αρχές της χώρας και ζήτησε τον αποσχηματισμό μου και την κατάταξή μου στις τάξεις του στρατού! Τότε προσέφυγα στο Συμβούλιο της Επικρατείας μαζί και με άλλους Κληρικούς και Μοναχούς της Εκκλησίας μας που αντιμετώπιζαν παρόμοιο πρόβλημα και δικαιωθήκαμε. Η κοσμική δικαιοσύνη αποδείχθηκε πιο φιλάνθρωπη έναντί μας από την υποτιθέμενη Εκκλησία της Αγάπης και Φιλανθρωπίας, η οποία λησμόνησε την αποστολή της για άλλη μια φορά και φέρθηκε διωκτικά προς μεγάλη εντροπή της. Εμείς συγχωρούμε τις εις βάρος μας αδικίες, αλλά δεν τις λησμονούμε διότι δεν είμαστε ανεύθυνοι άνθρωποι.
– Ο οικουμενισμός είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Οι περισσότερες χριστιανικές εκκλησίες και οργανώσεις συμμετέχουν σε αυτόν με διαφορετικό τρόπο. Υπάρχει κάποια μορφή συνεργασίας μεταξύ χριστιανικών Εκκλησιών που θεωρείτε αποδεκτή, χωρίς συμβιβασμό στην πίστη;
Όχι, δεν υπάρχει μορφή συνεργασίας μεταξύ χριστιανικών εκκλησιών. Πρόκειται για κάτι καινοφανές, το οποίο δεν ανευρίσκεται στην ιστορία της Εκκλησίας. Κοινωνική σχέση καλής συνεννόησης και γειτονίας μπορεί να υπάρξει, ιδίως μάλιστα σε περιοχές όπου ο Χριστιανισμός γενικά είναι μειοψηφία και η πολιτεία στην προσπάθειά της διασφαλίσεως νομικών παροχών ωθεί στην σύσταση ατύπων οργάνων συζητήσεως κοινών προβλημάτων. Αλλά ακόμη και τότε χρειάζεται πολύ προσοχή για την αποφυγή λανθασμένων συμπερασμάτων όπως και πρακτικών ασύμβατων με την Κανονική παράδοση της Εκκλησίας, όπως π.χ. κοινών προσευχών. Αν αυτό συμβαίνει, τότε πράγματι έχουμε ανεπίτρεπτο συμβιβασμό στην πίστη, πράγμα μη αποδεκτό.
– Υπάρχει στην Ελλάδα συνεργασία μεταξύ Παλαιοημερολογιτών και Νεοημερολογιτών; Αν ναι, πώς εκδηλώνεται;
Όχι, ούτε επίσημα ούτε ανεπίσημα. Σε προσωπικό και τοπικό επίπεδο μεταξύ ατόμων ναι, αφού ζούμε από κοινού με τους συμπολίτες και συμπατριώτες μας και είμαστε υποχρεωμένοι να συμβιώνουμε ειρηνικά, αλληλέγγυοι και κοινωνικά αλληλεξαρτώμενοι και αλληλοβοηθούμενοι.
– Τι θα συμβουλεύατε έναν Ορθόδοξο πιστό που αρχίζει να αμφιβάλλει για τον οικουμενισμό;
Να ερευνήσει το θέμα προσεκτικά και κυρίως να ζητήσει προσευχητικά από τον Κύριο να τον πληροφορήσει εσωτερικά ποιο είναι το θέλημά Του.
– Ποια είναι η σχέση σας με τον επίσκοπο της Ελλαδικής Εκκλησίας στη Λάρισα;
Διατηρείται ευγενής σχέση κοινωνικής ισορροπίας. Αποφεύγεται η οποιαδήποτε ένταση. Η έκθεση και μαρτυρία των θέσεων και απόψεών μας δεν αποσκοπεί σε πολεμική κατά προσώπων. Οι σημαντικές διαφορές των χώρων που υπηρετούμε είναι αυταπόδεικτες. Από εκεί και πέρα ο κάθε ένας είναι ελεύθερος απροκατάληπτα να σκεφθεί, να κρίνει και να εξάγει τα συμπεράσματά του.
– Η Σύνοδός σας είναι γνωστή για τη ιεραποστολική της δραστηριότητα. Πού αλλού δραστηριοποιούνται οι αποστολέςσας;
Σε όλες σχεδόν τις Ηπείρους του κόσμου. Ευρώπη (Γερμανία, Ιταλία, Αγγλία, Γαλλία, Ελβετία, Βέλγιο, Σουηδία, Τσεχία, Σλοβακία, Πολωνία), Αμερική (Η.Π.Α., Καναδάς, Γουατεμάλα, Κολομβία, Βραζιλία), Αφρική (Κονγκό, Κονγκό-Μπραζαβίλ, Κένυα, Ουγκάντα, Νιγηρία, Ζάμπια), Ευρασία (Γεωργία, Ν. Οσσετία), ΝΑ Ασία (Σινγκαπούρη, Μαλαισία, Ινδονησία), Ωκεανία (Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία).
– Πώς αντιλαμβάνεστε τη χρήση της λειτουργικής γλώσσας σε ιεραποστολές σε μη ελληνόφωνες χώρες;
Κάθε περιοχή οφείλει να λατρεύει τον Θεό στην τοπική της γλώσσα. Η λατρεία μας είναι «λογική» και απαιτεί συνειδητή συμμετοχή των πιστών που συμμετέχουν σε αυτήν. Χρειάζεται όμως προσοχή οι μεταφράσεις των Αγιοφραφικών και Λειτουργικών κειμένων να αποδίδονται ιεροπρεπώς, ώστε να μεταδίδουν πνεύμα και ζωή.
– Ποια ήταν τα πρώτα βήματα της ιεραποστολής σας στην Τσεχία και πώς ξεκίνησε;
Απ’ ότι γνωρίζω κάποιοι πιστοί από την Τσεχία ενδιαφέρθηκαν, αναζήτησαν και ανακάλυψαν την Εκκλησιαστική μας Κοινότητα στην Ελλάδα και ζήτησαν πνευματική βοήθεια γύρω στο έτος 2000. Αυτό δημιούργησε πνευματική σχέση. Η εξέλιξη ήταν να δημιουργηθούν μικρές εστίες γνησίας Ορθοδοξίας στην Τσεχία με πρώτη αυτήν στην Κοινότητα του Γιεζντοβίτσε, στην οικία του Ιερέως π. Ιερεμία Τσβάκ στην περιοχή του Τρέστ. Τον χώρο επισκέφθηκε τόσο ο μακαριστός Μητροπολίτης Κυπριανός (+2013), όσο και ο Επίσκοπος (τώρα Μητροπολίτης) Μεθώνης κ. Αμβρόσιος, όπως και άλλοι Κληρικοί μας.
– Πώς θυμάστε τις απαρχές της διακονίας σας μεταξύ των Τσέχων Ορθοδόξων;
Την Τσεχία επισκέφθηκα για πρώτη φορά ως Επίσκοπος το καλοκαίρι του 2008, όταν τελέσαμε τα Θυρανοίξια του πρώτου και μόνου ακόμη τότε Ορθοδόξου Ναού μας στην χώρα στο Γιεζντοβίτσε προς τιμήν του Αγίου Αρχιεπισκόπου Ιωάννου Μαξίμοβιτς. Ήταν μια ιδιαίτερα ευλογημένη εμπειρία. Συνδέθηκα έκτοτε με την εκεί ολιγομελή Ιεραποστολική μας Κοινότητα και ακολούθησαν αρκετές επισκέψεις στα κατοπινά χρόνια. Η Ιεραποστολή αυξήθηκε με αργά αλλά σταθερά βήματα, πράγμα που συνεχίζει να συμβαίνει, και αυτό είναι ευχάριστο. Βέβαια υπήρξαν και δυσάρεστες περιπτώσεις λαϊκών ή και κληρικών που απομακρύνθηκαν από εμάς, αλλά αυτό οφείλετο κυρίως και βασικώς σε προσωπικά τους προβλήματα τα οποία δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν. Ο πολύ χρήσιμος βοηθός και συνεργός στην προσπάθεια αυτή ήταν και είναι ο Τσέχος Ιερέας μας π. Γεώργιος Γιάν, προσήλυτος στην Ορθοδοξία, ελληνομαθής, ο οποίος αποτελεί τον μεταφραστή μου όπως και τον σύνδεσμο με τον χώρο. Χωρίς την πολύτιμη βοήθειά του δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι το ουσιαστικό στην όλη αυτή προσπάθεια.
– Είναι γνωστό ότι σε πολλές περιοχές του κόσμου υπάρχουν περισσότερες από μία Ορθόδοξη δικαιοδοσία. Στην Τσεχία, όμως, δρα η Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία Τσεχικών Χωρών και Σλοβακίας. Πώς απαντάτε στον ισχυρισμό ότι η ιεραποστολή σας επεμβαίνει στο κανονικό της έδαφος;
Ότι ισχύει για την Ελλάδα, ισχύει και για τις περιοχές όπου αλλού δραστηριοποιούμαστε. Στην εκτενή απάντησή μου σε προηγούμενο ερώτημά σας υπάρχει και η απάντηση στο ερώτημα αυτό. Όποιος δεν δέχεται την ύπαρξη και παρουσία μας στην Ελλάδα, την οποία λανθασμένα εκλαμβάνει ως αντικανονική και σχισματική, αυτός φυσικά δεν μπορεί να δεχθεί και την δραστηριότητά μας σε κάθε άλλη γεωγραφική περιοχή.
– Είστε επίσης Τοποτηρητής της Μοραβικής Επαρχίας. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;
Φροντίζω με την βοήθεια του Θεού για την επίβλεψη και ανάπτυξη της Ιεραποστολικής μας παρουσίας και μαρτυρίας στις περιοχές της Τσεχίας, Σλοβακίας και Πολωνίας, έως ότου υπάρξει δυνατότητα εξευρέσεως καλύτερης μορφής εκκλησιαστικής οργανώσεως για την γνησία Ορθοδοξία στην περιοχή δια της αναδείξεως κάποιου γηγενούς Αρχιποιμένος. Επισκέπτομαι μια φορά κατ΄ έτος τμήματα της Επισκοπής, κυρίως στην Τσεχία, αλλά παραμένω σε επαφή και επικοινωνία με τους Κληρικούς για την αντιμετώπιση όσων θεμάτων χρήζουν της επιστασίας και ευλογίας μου, ώστε η εκκλησιαστική ζωή να επιτελείται ομαλά και θεάρεστα.
– Μπορεί να ειπωθεί ότι η επαρχία αυτή είναι περισσότερο προσδιορισμένη από το πρόσωπο των πιστών παρά γεωγραφικά;
Η εκκλησιαστική ζωή και ανάπτυξη προσδιορίζεται πάντοτε τοπικά, σε συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, όπου βρίσκονται, κατοικούν και δραστηριοποιούνται τα πρόσωπα των πιστών. Πρόσωπα και χώρος είναι αναπόσπαστα. Όπου εμφανίζονται τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα, καταβάλλεται προσπάθεια και φροντίδα για την εκκλησιαστική τους κάλυψη δια της συστήσεως τοπικής Κοινότητος. Έτσι συνέβη με την ίδρυση των διαφόρων μικρών Κοινοτήτων μας στην περιοχή της Επισκοπής Μοραβίας.
– Στην Τσεχία και Σλοβακία υπάρχουν ενορίες που ακολουθούν το Παλαιό και άλλες το Νέο Ημερολόγιο. Αυτό οδηγεί συχνά σε εορτασμό των ίδιων εορτών σε διαφορετικές ημερομηνίες. Υπάρχει παρόμοιο φαινόμενο και στην Ελλάδα; Ποιες είναι οι ποιμαντικές και πνευματικές προκλήσεις που προκύπτουν από αυτό;
Όπως είπαμε, το γεγονός ότι κάποιοι εισήγαγαν την εορτολογική Καινοτομία στον Ορθόδοξο χώρο δημιούργησε το ανεπίτρεπτο φαινόμενο εορτολογικής διαιρέσεως των ίδιων των Ορθοδόξων μεταξύ τους. Αυτό ουσιαστικά αντιστρατεύεται το έργο και την φροντίδα των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, οι οποίοι διά Ιερών Συνόδων και Ιερών Κανόνων επεδίωξαν να επιτύχουν τον κοινό ακόμη και εξωτερικό ταυτόχρονο εορτασμό των εορτών από όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς ως απόδειξη της ενότητος στην πίστη και της μεταξύ τους αγάπης και ομοφροσύνης. Ο διαφορετικός εορτασμός εισάγει διαίρεση και διχασμό και πρέπει να θεραπευτεί άμεσα. Όχι όμως με την υποχώρηση στην Καινοτομία του Νέου Ημερολογίου, αλλά με την επιστροφή στο Πατροπαράδοτο Εκκλησιαστικό. Στην Ελλάδα η Εκκλησία του Νέου Ημερολογίου δημιούργησε τις τελευταίες δεκαετίες σε περιοχές με παραδοσιακό πληθυσμό Ενορίες που ακολουθούν το Παλαιό Ημερολόγιο, αλλά ανήκουν σε αυτήν και μνημονεύουν τον δικό της τοπικό επίσκοπο. Αυτό δεν έγινε από σεβασμό στην Παράδοση ούτε από ενδιαφέρον για διόρθωση του σφάλματος, αλλά για σκοπούς Ουνιτικούς. Δηλαδή για διατήρηση του εξωτερικού τύπου προς εξαπάτηση των πιστών, προκειμένου αυτοί να μην ενταχθούν στην Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Η πρακτική αυτή είναι ανέντιμη και καταδικαστέα.
– Επίσης ασχολείστε με εκκλησιαστικά ιστορία. Ποια είναι η θέση σας για τους αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο;
Πρόκειται για πάρα πολύ μεγάλους Ιεραποστόλους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι οποίοι έμειναν στην ιστορία για το μοναδικό εκκλησιαστικό και εκπολιτιστικό έργο τους. Τους οφείλουμε άπειρη ευχαριστία και ευγνωμοσύνη και πρέπει να τους θεωρούμε προστάτες και εμπνευστές στην εκκλησιαστική μας ζωή. Ιδίως στην Επαρχία μας της Μοραβίας θεωρούμε ότι αποτελούμε την ακραιφνή συνέχεια της αγίας Ιεραποστολής τους εκεί που την άρχισαν και επιτέλεσαν. Περί αυτών συνέγραψα ειδικό εκτενές κείμενο προ ετών, το οποίο ασχολείται με την όλη προβληματολογία περί αυτών και με την σημασία του μοναδικού έργου τους, όπως και του μηνύματός τους στο σήμερα.
– Υπήρχε τιμή προς τους αγίους αυτούς στην Ελλάδα και πώς γίνονταν αντιληπτοί;
Η τιμή για τους μεγάλους αυτούς Θεσσαλονικείς Αγίους ανανεώθηκε ιδιαίτερα κατά τις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου 20ού αιώνος στην Ελλάδα όπου και άρχισαν να προβάλλονται όπως τους αρμόζει.
– Η Ευρώπη αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα με την ανεξέλεγκτη και παράνομη μετανάστευση, καθώς και με την ένταξη μεταναστών, ιδιαίτερα οικονομικών, στις τοπικές κοινωνίες. Πώς εμφανίζεται αυτό το πρόβλημα στην Ελλάδα;
Εφόσον η Ελλάδα αποτελεί την βασική πύλη της Ευρώπης από την Ανατολή, είναι αυτή που έχει ιδιαίτερα μεγάλο πρόβλημα με το θέμα των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν πάντοτε ανοικτή στην παροχή βοήθειας στους εμπερίστατους από όπου κι αν προέρχονταν. Αποστολή της είναι να βοηθεί κάθε άνθρωπο σε ανάγκη ευρισκόμενο. Όμως στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται για κάποιους αναξιοπαθούντες ανθρώπους, οι οποίοι έρχονται στον τόπο μας για να σωθούν από τα δεινά του πολέμου ή της οποιασδήποτε άλλης ανάγκης. Δεν πρόκειται για εξαθλιωμένα γυναικόπαιδα, για γέρους και για άρρωστους και τραυματισμένους δυστυχείς ανθρώπους. Κάποιες λίγες ροές ήταν και τέτοιοι άνθρωποι. Η συντριπτική πλειοψηφία είναι νέοι άνθρωποι, εύρωστοι, γυμνασμένοι. Χωρίς να έχουν πιστοποιημένα στοιχεία ταυτότητος. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα στράτευμα, για μια «ειρηνική εισβολή» στην πατρίδα μας και στην Ευρώπη, για την άλωση εκ των ένδον. Πρόκειται για πληθυσμούς με θρήσκευμα κυρίως τον Μωαμεθανισμό, οι οποίοι αποτελούν συμπαγές σύνολο, που έρχεται για να εδραιωθεί και για να επιβληθεί, όχι για να ενταχθεί ομαλά στον γεωγραφικό χώρο που βρέθηκε, με σεβασμό στον τοπικό πολιτισμό και στην τοπική ιστορία. Πρόκειται για ξένο σώμα, το οποίο δεν αφομοιώνεται. Τα σοβαρά προβλήματα από αυτό στην Ελλάδα και στην Ευρώπη είναι γνωστά. Όλα αυτά που λέγουμε δεν αποτελούν ρητορική ρατσισμού, αλλά την ωμή πραγματικότητα. Χρειάζονται αποφασιστικές πολιτικές για την αντιμετώπιση του σοβαρού και πιεστικού αυτού προβλήματος, το οποίο αποσκοπεί στην αλλαγή συστάσεως πληθυσμού και πολιτισμού στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Αλλά περί τούτου δεν μπορούμε να ομιλήσουμε ως μη ειδικοί. Σαν πνευματικοί πατέρες κρούομε τον κώδωνα του κινδύνου. Δεν τίθεται θέμα ιεραποστολής έναντι αυτών. Δεν παρέχουν κανένα τέτοιο δικαίωμα και καμία τέτοια ένδειξη. Το θέμα είναι εμείς πώς θα προστατευθούμε και πώς θα διακρατήσουμε την θρησκευτική και εθνική μας ταυτότητα και η Εκκλησία οφείλει να πρωτοστατήσει σε αυτό ως μέρος της αποστολής της. Δεν είμαστε ξενοφοβικοί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε και αφελείς και ότι στο όνομα μιας νεφελώδους αγάπης και ανοχής δεχόμαστε τον εκφυλισμό μας και την αυτοκατάργησή μας, χωρίς να λάβουμε μέτρα προστασίας και διαφυλάξεως της χριστιανικής μας ταυτότητας. Η Ελλάδα και η Ευρώπη αντιμετωπίζουν σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα, ενώ αυτοί οι υποτιθέμενοι μετανάστες αποκτούν πολλά παιδιά με πολλές γυναίκες. Με την απλή λογική, σε λίγες δεκαετίες μπορούμε να καταλάβουμε τί πρόκειται να συμβεί, αν δεν ληφθούν απαραίτητα περιοριστικά μέτρα.
– Εάν ένας Ορθόδοξος Χριστιανός αναγνωρίσει ότι θα ήθελε να ενταχθεί στην Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών της Ελλάδος, ποια είναι η διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει; Υπάρχει προκαθορισμένος τρόπος ή καθοδήγηση για ένα τέτοιο βήμα;
Αυτό είναι θέμα που θα συζητήσει με τον υπεύθυνο Κληρικό – Πνευματικό Πατέρα στον οποίο θα απευθυνθεί. Λόγω της σοβαρότητος ενός τέτοιου διαβήματος, θα πρέπει κανονικά να ενημερωθεί ο τοπικός Επίσκοπος της Εκκλησίας μας, προκειμένου να ρυθμισθεί το θέμα του τρόπου εντάξεως του ενδιαφερομένου στην εκκλησιαστική μας πραγματικότητα. Είμαι της γνώμης ότι στα θέματα αυτά πρέπει να επικρατεί το πνεύμα της διακρίσεως και της διευκολύνσεως, το οποίο άλλωστε απηχεί το φιλάνθρωπο πνεύμα των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας μας.
(Η συνέντευξη δόθηκε τον Iούλιο του 2025. Αναρτήθηκε στα τσεχικά στην Ιστοσελίδα Θρησκειολογκού περιεχομένου «Nabozensky Infoservis» την 25.9.2025 [βλ. ΕΔΩ] και θα δημοσιευθεί επίσης σε προσεχές τεύχος του συναφούς Περιοδικού «Dingir»)
ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΚΟ ΔΙΧΑΣΜΟ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΤΟ «ΚΟΙΝΟ ΠΑΣΧΑ» ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ
● Αντί της θεραπείας των υφισταμένων σχισμάτων προωθείται και δια του λεγομένου «Κοινού Πάσχα» η διεύρυνσή των και η «ένωση» μετά των αιρετικών!
Του Δημ. Κ. Αναγνώστου, Θεολόγου
Ο εορτολογικός διχασμός της Ορθοδόξου Ανατολής, γενόμενος με υπαιτιότητα του Φαναρίου και χάριν της "Οικουμενικής Κινήσεως", δηλαδή του εκκλησιομάχου Οικουμενισμού, τον οποίον ο μεγάλος Σέρβος Δογματολόγος Ιουστίνος Πόποβιτς (+1979) αποκάλεσε παναίρεση, συνεχίζεται εδώ και 100 χρόνια.
Εάν ο σημερινός ένοικος του Φαναρίου νοιαζόταν πραγματικά και κυρίως κατά Θεόν για την ενότητα των πιστών θα μεριμνούσε να εξαλειφθεί αυτό το σχίσμα, το Ημερολογιακό, που κάνει τη μειοψηφία των κατά παράδοση ορθοδόξων να εορτάζουν σήμερα Θεοφάνεια, ενώ αύριο η συντριπτική πλειοψηφία της Ορθοδόξου Ανατολής (Ιερουσαλήμ, Άγιον Όρος, Μονή Σινά, Ρωσία, Σερβία, Γεωργία, Ουκρανία κλπ) θα εορτάσουν τα Χριστούγεννα. Οι μεν σήμερα καταλύουν, οι δε τηρούν αυστηρή νηστεία! Αμφότερα όμως, εορτασμούς και νηστείες, η Παράδοση και διηνεκής πράξη της Εκκλησίας θέλει και καθιέρωσε ακόμη και με Αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων να γίνονται ταυτοχρόνως από όλους τους πιστούς όπου γης, εις βεβαίωση και απόδειξη της ενότητος της Εκκλησίας, η οποία έχει δογματική διάσταση, σημασία και αξία. Και όμως, αντί για τη θεραπεία των εγκλημάτων και των σκανδάλων των προκατόχων του, του 20ού αιώνα, ο φερόμενος και ως αρχηγός της Ορθοδοξίας και επικεφαλής της Ορθοδόξου Εκκλησίας (!!!) Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως επείγεται να επιφέρει άλλο ένα πλήγμα στην ενότητα της Ορθοδόξου Ανατολής, που αποτελεί το λεγόμενο "Κοινό Πάσχα". Κοινό με τους Παπικούς, τους κακώς λεγομένους Καθολικούς, αλλά και τους Αγγλικανούς και τους υπολοίπους Προτεστάντες. Σημειωτέον ότι Καθολική είναι και λέγεται μόνον η Ορθοδοξος Εκκλησία, ως η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, όπως την ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Εκτός και εάν κάποιοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει μόνον μια Εκκλησία του Χριστού αλλά περισσότερες ή (πιστεύουν) ότι και ο εκπεσών της Μιάς, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας αιρετικός Παπισμός ανήκει ως δήθεν «Δυτική Εκκλησία» ή "Πατριαρχείο της Δύσεως" στην Μία Εκκλησία του Χριστού. Κάποιοι, ίσως αντιλέξουν, γιατί είναι κακό να συνεορτάζουν όλοι οι ονομαζόμενοι Χριστιανοί το Πάσχα; Εδώ θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι ο κατά Θεόν συνεορτασμός θεωρείται και υπάρχει όταν ανήκουμε στο ίδιο Σώμα του Χριστού που είναι η Εκκλησία Του και Αυτός (ο Χριστός) είναι η Κεφαλή Της. Και αυτό συμβαίνει μόνον όταν έχοντας την αυτή, δηλαδή την ίδια, ορθή Πίστη που παρέδωσε η Εκκλησία, μπορούμε να κοινωνούμε από το ίδιο Άγιο Ποτήριο, το ένα και αδιαίρετο Σώμα και Αίμα του Χριστού. Εκτός αυτού του εκκλησιαστικού πλαισίου αληθινός και θεάρεστος συνεορτασμός δεν υπάρχει! Υπάρχει μόνον κοσμικός συνεορτασμός, απλή χρονική σύμπτωση παράλληλων εορτασμών, δηλαδή επιφανειακή και όχι αληθινή ενότητα. Εμπεριέχεται μάλιστα, σε έναν τέτοιο κοσμικό και απατηλό συνεορτασμό, ο κίνδυνος της συγχύσεως που δεν ωφελεί κανέναν! Εκεί ελλοχεύει και η απειλή του συγκρητισμού, της προπαγάνδας και του προσηλυτισμού. Με απλά λόγια θα αυταπατώνται οι άνθρωποι ότι παπικοί και ορθόδοξοι είναι το ίδιο, λόγω του χρονικά κοινού εορτασμού. Θα συμβεί αυτό που αναφέρει ο Θείος Γρηγόριος ο Παλαμάς περί της αληθείας και του ψεύδους, που είναι γείτονες και γι’ αυτό υπάρχει ο κίνδυνος είτε να εκλάβουμε την αλήθεια ως ψεύδος, είτε το ψεύδος ως αλήθεια, οπότε και στις δύο περιπτώσεις έχουμε χάσει τον δρόμο μας! Ωστόσο, δεν έχει ακόμη γίνει σαφές πώς θα κατορθωθεί το λεγόμενο «Κοινό Πάσχα». Το Φανάρι έχει εκπέμψει διφορούμενα μηνύματα περί αυτού. Αρχικά, άφησαν να εννοηθεί ότι θα επιδιωχθεί εξεύρεση κοινής ημερομηνίας ή αποδοχή κοινού προσδιορισμού, ο οποίος ίσως να τοποθετούσε τον εορτασμό σε μια προσδιορισμένη Κυριακή συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος π. χ. του μηνός Απριλίου, όπως είχε σχετικώς υποστηριχθεί από τον διαβόητο Πατριάρχη Αθηναγόρα. Τελευταίως, διευκρινίσθηκε, ίσως και ως προσπάθεια καθησυχασμού όσων αντιδρούν στους εν λόγω σχεδιασμούς, ότι η πρόταση θα είναι να επιστρέψουν οι Δυτικοί στον εορτασμό του Πάσχα σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, δηλαδή όπως το εορτάζουν οι ορθόδοξοι ανά τον κόσμο. Όμως, κάτι τέτοιο θεωρείται δύσκολο να επιτευχθεί, έχοντας υπόψιν την Παπική νοοτροπία και την πρακτική του Βατικανού. Ωστόσο αυτό είναι το ένα σενάριο, η μία εκδοχή, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η "καλή", που όμως ακόμη και αυτή δεν είναι αθώα. Το γιατί, θα το εξηγήσουμε στο τέλος, αφού αναφέρουμε και τις δύο άλλες εκδοχές, που είναι: α) Οι ορθόδοξοι να αλλάξουν τον προσδιορισμό του χρονικού εορτασμού του Πάσχα ταυτιζόμενοι με τον παπικό προσδιορισμό (όπερ μάλλον απίθανο) και β) Να υπάρξει νέος κοινός προσδιορισμός που θεωρητικά δεν θα εμπίπτει στις βασικές απαγορεύσεις των σχετικών προβλέψεων της Α' Οικουμενικής Συνόδου, αλλά θα διαφέρει από τον καθιερωμένο εδώ και 17 αιώνες ορθόδοξο εορτασμό βάσει των ορισθέντων υπό της Α’ Οικουμενικής Συνόδου για ένα αμετάβλητο στους αιώνες Πασχάλιο κύκλο και εορτασμό. Πριν ολοκληρώσουμε αυτό το σύντομο κείμενο, που γράφεται με αφορμή τη σημερινή ημέρα που εμφατικά καταδεικνύει τον εορτολογικό διχασμό και το de facto εορτολογικό σχίσμα μεταξύ των χριστιανών της ορθοδόξου Ανατολής, δίνοντας και την υποσχεθείσα εξήγηση γιατί ακόμη και η καλή εκδοχή ή σενάριο για το σχεδιαζόμενο, αν επιτρέψει ο Θεός, "κοινό Πάσχα" δεν είναι αθώα, τονίζουμε και υπογραμμίζουμε ότι η όλη ανακίνηση του θέματος δεν έχει σωστά θεμέλια, διότι εκκινεί από μια πονηρή σκοπιμότητα ή μάλλον αυτήν έρχεται να υπηρετήσει. Και αυτή δεν είναι άλλη από την προσέγγιση με τους αιρετικούς, χωρίς προηγούμενη συμφωνία μαζί τους στα της Πίστεως, δηλαδή άνευ επιστροφής τους στην Ορθοδοξία, την παραδοθείσα ακαινοτόμητη Πίστη των Αγίων Αποστόλων, των Αγίων Συνόδων και των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας. Το «κοινό Πάσχα» είναι παλαιός στόχος στο πλαίσιο του Οικουμενισμού, δηλαδή της αντορθοδόξου προσεγγίσεως και ενώσεως ορθοδόξων και αιρετικών. Προβλεπόταν στην αιρετική Εγκύκλιο την οποία εξέδωσε η Σύνοδος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως το 1920 και την απέστειλε σε όλες τις αιρετικές κοινότητες, τις οποίες μάλιστα πολύ πριν την οικουμενιστική αντισύνοδο της Κρήτης («Αγία & Μεγάλη Σύνοδος», Κολυμπάρι Χανίων Κρήτης, Ιούνιος 2016) αποκαλούσε και θεωρούσε ως «Εκκλησίες του Χριστού»! Αυτήν ως «Καταστατικό Χάρτη» ακολουθεί έκτοτε το δέσμιο στον Οικουμενισμό Φανάρι, αυτήν πίστευε ο Αθηναγόρας, αυτήν υλοποιεί και ο διάδοχός του σημερινός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Αυτός, ο προβαλλόμενος ως δήθεν μαρτυρικός Πατριάρχης του Γένους, ο οποίος ανερυθρίαστα, ενώπιον Κλήρου και λαού, στο Φανάρι την 1η του νέου πολιτικού 2025 έτους, δήλωσε ότι τα σημαντικά γεγονότα που θα υπηρετήσει και θα τιμήσει το Πατριαρχείο και ο ίδιος ως επικεφαλής του, εφέτος, είναι τρία τινα: 1ον. Η 1700ή επέτειος από τη σύγκληση της Α' Οικουμενικής Συνόδου σε συνεορτασμό με τον αδελφό του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκο, 2ον. Το επιδιωκόμενο "κοινό Πάσχα" μεταξύ Ορθοδόξων, Παπικών και λοιπών αιρετικών, και 3ον. Η επέτειος της (βλάσφημης) άρσεως της ακοινωνησίας προς τον Παπισμό, γνωστή με την παραπλανητική ονομασία "άρση των αναθεμάτων" του 1965, στην οποία προέβη ο γνωστός Οικουμενιστής, πανθρησκειαστής και μασόνος Πατριάρχης Αθηναγόρας μαζί με τον αδελφό του Πάπα Παύλο τον Στ’ . Ο κ. Βαρθολομαίος αδιαφορεί για την ουσία του τίτλου ή μάλλον της ιδιότητος ορθόδοξος Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και ως «Πάπας της Ανατολής» ερωτοτροπεί με την αιρετική Δύση. Όπως επισημαίνει ο Απόστολος Παύλος «πᾶν δὲ ὃ οὐκ ἐκ πίστεως, ἁμαρτία ἐστίν» (Ρωμ. 14, 23) και οι ενέργειες και οι σχεδιασμοί του Πατριάρχη είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν πηγάζουν από την Πίστη, τουλάχιστον όχι από την Ορθόδοξη Πίστη. Αποτελούν αμαρτία σε βάρος της Πίστεως, χωρίς όμως να αστοχούν προς τον σκοπό του, που είναι, καθ’ ομολογίαν του, η προσέγγιση και η τελική λεγομένη "ένωση των Εκκλησιών". Μια ένωση άνευ κανονικών προϋποθέσεων, άνευ μετανοίας των αιρετικών, άνευ κοινής ορθής Πίστεως, άνευ αληθείας, άνευ Χριστού! Αυτήν υπηρετεί ο σχεδιασμός περί «κοινού Πάσχα», με οποιαδήποτε εκδοχή αυτό επιτευχθεί ή παρουσιαστεί στους ανυποψίαστους, τους αφελείς ή εθελοτυφλούντες χριστιανούς. Οι γνωρίζοντες, οι νήφοντες και οι έχοντες φόβον Θεού και όχι ανθρώπων δεν παρασύρονται από τα τεχνάσματα και τις μεθοδείες του Οικουμενισμού και κατ’ επέκτασιν του πονηρού πνεύματος που τον κατευθύνει.
Ο κ. Βαρθολομαίος ομιλών προσφάτως στο Άμπου Ντάμπι, αναφέρθηκε και στο «κοινό Πάσχα» σε ένα πλαίσιο παγκόσμιας διακυβέρνησης!
Απάντηση:
Η αλλαγή του ημερολογίου έγινε το 1924, όταν Πατριάρχης Κων/λεως ήταν ο
Μελέτιος Μεταξάκης και Αρχιεπίσκοπος Ελλάδος ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος.
2.Ερώτηση: Μπορούσαν οι δύο
προκαθήμενοι Κων/λεως και Ελλάδος να αλλάξουν μονομερώς το ημερολόγιο;
Απάντηση:
Όχι. Χρειαζόταν η σύμφωνη γνώμη όλων των άλλων Πατριαρχείων και Αυτοκέφαλων
εκκλησιών, καθώς και του Αγίου Όρους. Την έγκριση αυτή δεν την είχαν
ποτέ. Αντιθέτως αντιτάχθηκαν στην αλλαγή αυτή ………
3.Ερώτηση: Δεν έπρεπε όμως η
Ελλάδα να συμπορευτεί με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και να αποδεχθεί τα
αποτελέσματα των επιστημονικών ερευνών;
Απάντηση:
Άλλο πράγμα το ημερολόγιο και η επιστημονική του διόρθωση και άλλο το
εορτολόγιο, όπως αυτό έχει καθιερωθεί από τη μακραίωνη παράδοση της εκκλησίας
μας. Εάν επρόκειτο μόνο για αλλαγή ημερολογίου, κανείς δεν θα είχε αντίρρηση.
4.Ερώτηση: Το κίνητρο για την
αλλαγή του ημερολογίου δεν ήταν οι επιστημονικές μετρήσεις και διορθώσεις του
υπολογισμού του χρόνου, με τη προσθήκη των 13 ημερών;
Απάντηση:
ΟΧΙ. Το κίνητρο ήταν και παραμένει οικουμενιστικό. Δηλαδή η προσέγγιση παπικών
και ορθοδόξων με τον συνεορτασμό των εορτών, ήταν ένα από τα πρώτα
βήματα.
5.Ερώτηση: Ποιά είναι η απόδειξη
ότι τα κίνητρα ήταν μόνο οικουμενιστικά;
Απάντηση:
Απόδειξη περί των κινήτρων είναι η εγκύκλιος που εξέδωσε το Πατριαρχείο
Κων/λεως το 1920 και απευθυνόταν προς όλες τις χριστιανικές εκκλησίες. Δηλαδή
παπικούς, προτεστάντες και τις άλλες αιρετικές παραφυάδες τις ονομάζει
εκκλησίες, τις αποκαλεί «αδελφάς και σεβασμίας», λέγοντας ότι χρειάζεται να
πλησιάσουν η μία την άλλη, ασχέτως των δογματικών διαφορών.
Ένας τρόπος για να έλθουν
κοντά, είναι η αλλαγή του εορτολογίου ημερολογίου.
Να λοιπόν τα πρώτα βήματα της παγκοσμιοποίησης και του οικουμενισμού.
6.Ερώτηση: Δηλαδή ακόμα και αν δεν γινόταν η αλλαγή του
ημερολογίου, θα δημιουργείτο και πάλι το σχίσμα;
Απάντηση:
Αυτό είναι βέβαιο. Γιατί τα οικουμενιστικά ανοίγματα που επιχειρούσε το
Πατριαρχείο Κων/λεως και η εκκλησία της Ελλάδος, προκάλεσαν τις αντιδράσεις.
Και όχι αυτό καθαυτό το ηλιακό ημερολόγιο.
7.Ερώτηση: Η αλλαγή του
ημερολογίου πότε έγινε στην υπόλοιπη Ευρώπη και από ποιους;
Απάντηση:
Η αλλαγή του ημερολογίου έγινε το 1582 στη δύση. Εισηγητής ήταν ο πάπας
Γρηγόριος ΙΓ΄, γι αυτό και καθιερώθηκε να λέγεται το νέο ημερολόγιο και
«Γρηγοριανό».
8.Ερώτηση: Γιατί όταν έγινε η αλλαγή του ημερολογίου από τον
πάπα, δεν το αποδέχθηκε και η ορθόδοξη εκκλησία τότε, την ίδια χρονιά;
Απάντηση:
Όταν έγινε η αλλαγή το 1582, ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ έστειλε πρεσβεία στον
Πατριάρχη Κων/λεως Ιερεμία τον Β΄ και εισηγήθηκε αυτή την αλλαγή, Πιεστικά υπέρ
της αλλαγής προς τον Ιερεμία παρενέβη και ο δόγης της Ενετίας, Νικόλαος
Δαπόντε. Ο Πατριάρχης τότε συγκάλεσε πανορθόδοξη σύνοδο το 1583 και σ΄αυτήν
συμμετείχαν οι Πατριάρχες Αλεξανδρείας Σιλβέστρος, Ιεροσολύμων Σωφρόνιος και
μεγάλος αριθμός Αρχιερέων. Στη σύνοδο αυτή καταδικάστηκε το Γρηγοριανό
ημερολόγιο, ως μία ακόμα αιρετική καινοτομία των παπικών.
Οι πιέσεις όμως δεν
σταμάτησαν και γι αυτό το λόγο το 1587 συγκλήθηκε ξανά σύνοδος στην Κων/πολη
και επιβεβαιώθηκε η απόφαση του 1583.
Για τους ίδιους λόγους
συγκλήθηκε και 3η πανορθόδοξη σύνοδο το 1593, επί Πατριάρχου Κων/λεως
Ιερεμίου, Αλεξανδρείας Μελετίου Πηγά, που εκπροσώπευσε και τον Αντιοχείας,
καθώς και Σωφρονίου Ιεροσολύμων και επανακαταδικάστηκε το Γρηγοριανό
ημερολόγιο.
9.Ερώτηση: Έκτοτε τα γεγονότα πώς εξελίχθηκαν;
Απάντηση:
Κατά καιρούς πιεστικά παρενέβαιναν οι πάπες για να μεταπείσουν τους ορθοδόξους
να αποδεχθούν το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Αυτό το μαρτυρεί η συνοδική εγκύκλιος
του Πατριαρχείου Κων/λεως το 1848, την οποία συνυπογράφουν μαζί με τον Κων/λεως
Άνθιμο, ο Αλεξανδρείας Ιερόθεος, ο Αντιοχείας Μεθόδιος, ο Ιεροσολύμων Κύριλλος
καθώς και άλλοι συνοδικοί Αρχιερείς. Σ’ αυτήν καταδικάζεται ο ημερολογιακός
νεωτερισμός «ως υπαγόρευμα του διαβόλου» και διευκρινίζεται ότι όποιος
αποδεχθεί την αλλαγή υποβάλλει τον εαυτό του στο «αιώνιο ανάθεμα», για το λόγο
ότι «βλασφημειν εις το Πνευμα το Αγιον ως μη αρτίως λαλησαν εν ταις Γραφαις και
Οικουμενικαις Συνόδοις».
Όταν το θέμα επανερχόταν στην
επιφάνεια εκδίδονταν παρόμοιες καταδικαστικές αποφάσεις. Το ημερολογιακό ζήτημα
ανεκινήθη και επί δευτέρας Πατριαρχίας του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιωακείμ του
Γ΄, το 1902. Εκείνος αποτάνθηκε με επιστολές προς τα άλλα Πατριαρχεία και
ζητούσε τη γνώμη τους. Οι απαντήσεις όλων συνέκλιναν και κατεδίκασαν εκ νέου το
Γρηγοριανό ημερολόγιο.
10.Ερώτηση: Εφόσον λοιπόν υπάρχουν τόσες Σύνοδοι, τόσες αποφάσεις
και τόσες συνοδικές και Πατριαρχικές εγκύκλιοι, γιατί και πώς το 1924 το
ημερολόγιο έγινε αποδεκτό; Μήπως αγνοούσαν οι προκαθήμενοι Κων/λεως και Ελλάδος
τις αποφάσεις αυτές;
Απάντηση: Τις
αποφάσεις των Συνόδων τις γνώριζαν. Και ιδιαίτερα ο Αρχιεπίσκοπος Ελλάδος Χρυσόστομος
Παπαδόπουλος, που απεδέχθη την αλλαγή το 1924. Ένα χρόνο νωρίτερα, πριν γίνει
Αρχιεπίσκοπος, ως καθηγητής του Πανεπιστημίου συμμετείχε σε μια επιτροπή, για
να μελετήσει το θέμα του ημερολογίου. Στην επιτροπή αυτή συμμετείχαν επίσης οι:
Γ. Κοφινάς, Δ. Αιγινίτης, Π. Τσιτσεκλής, Αμ. Αλιβιζάτος. Το πόρισμα τους το
κατέθεσαν στο υπουργικό συμβούλιο στις 16/1/1923.
11.Ερώτηση: Τι περιλάμβανε το πόρισμα της επιτροπής;
Απάντηση:
Παραθέτουμε αυτούσιο το πόρισμα της επιτροπής:
« Πρός τό Σ/όν Υπουργικόν
Συμβούλιον.
«…λαβόντες υπ’οψιν:
8)
Οτι η Εκκλησία της Ελλάδος ως καί αι λοιπαί Ορθόδοξοι Αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι, αν
καί ανεξάρτητοι εσωτερικως, ειναι ομως στενως συνδεδεμέναι πρός αλλήλας καί
ηνωμέναι, διά της αρχης της πνευματικης ενότητος της Εκκλησίας, αποτελουσαι
μίαν καί μόνην, τήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν, καί συνεπως ουδεμία τούτων δύναται νά
χωρισθη των λοιπων καί αποδεχθη νέον ημερολόγιον, χωρίς νά καταστη
σχισματική απέναντι των αλλων.
Οθεν
καί η Εκκλησία της Ελλάδος οπως μεταβάλλη τό εκκλησιαστικόν ημερολόγιον αυτης,
ειναι απαραίτητον καί οφείλει, ινα μή αποσχισθη των λοιπων Ορθοδόξων
Εκκλησιων, τουθ’ οπερ ου μόνον τήν ενότητα καί αρμονίαν της όλης Ορθοδόξου
Εκκλησίας θέλει καταστρέψη καί τίν δύναμιν αυτης μειώση, αλλά καί από Εθνικης
απόψεως ειναι ασύμφορον καί επιζήμιον, καίι δέον νά συννενοηθη προηγουμένως ως
αποφαίνεται ανωτέρω καί η Ιερά Σύνοδος ημων (κατά τήν συνεδρίαν αυτης της 20
Μαϊου 1919) μετά των λοιπων Ορθοδόξων Εκκλησιων…
Διά
πάντας τούς ανωτέρω λόγους κρίνομεν πρέπον νά διατηρηθη εν ισχύϊ ως
εκκλησιαστικόν ημερολόγιον τό Ιουλιανόν, καθόσον δηλαδή αφορα καί τας
θρησκευτικάς εορτάς και τα της Εκκλησίας εν γένει μέχρις ου να συννενοηθωσι και
συναινέσωσι εις τήν μεταβολήν αυτου πασαι αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι. Οθεν μετά
μακράν συζήτησιν καί μελέτην του θέματος, ως καί πάντων των σχετικων πρός αυτό
ζητημάτων, συνετάξαμεν τό σχέδιον νόμου, οπερ εχομεν τήν τιμήν νά υποβάλωμεν
υπό τήν εγκρισιν του Υπουργικου Συμβουλίου.
Εν Αθήναις τη 16 Ιανουαρίου 1923
Η επί της μεταρρυθμίσεως
του ημερολογίου Επιτροπή
Γ. ΚΟΦΙΝΑΣ, Δ. ΑΙΓΙΝΙΤΗΣ, Χ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ,
Π. ΤΣΙΤΣΕΚΛΗΣ, ΑΜ. ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΣ
12.Ερώτηση: Αφού ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και ως καθηγητής
Πανεπιστημίου και ως Αρχιμανδρίτης καταδικάζει το Γρηγοριανό ημερολόγιο, γιατί
όταν εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος, το αποδέχεται;
Απάντηση:
Αυτό είναι απορίας άξιον. Τι μεσολάβησε άραγε μέσα σε ένα χρόνο, ώστε να
αλλάξει γνώμη; Ίσως η ενθρόνιση του στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο.
13.Ερώτηση: Εφόσον τώρα έχουμε κοινό ημερολόγιο με τους παπικούς
και προτεστάντες, γιατί δεν συνεορτάζουμε το Πάσχα;
Απάντηση:
Αυτοί που εισηγήθηκαν την αλλαγή του ημερολογίου, εισηγήθηκαν και την αλλαγή
του Πασχαλίου, η οποία όμως βρήκε σθεναρή αντίσταση από τα άλλα Πατριαρχεία και
από κληρικούς της Ελλαδικής Εκκλησίας.
14.Ερώτηση: Για ποιό λόγο;
Απάντηση:
Για δύο λόγους.
1) Το
Πασχάλιο καθιερώθηκε με απόφαση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και είναι
ανεξάρτητο από το ημερολόγιο, που έχει σαν βάση την εαρινή ισημερία. Η απόφαση
προβλέπει τον συνεορτασμό του Πάσχα από όλους τους ορθοδόξους και να μη συμπίπτει
με το Πάσχα των Εβραίων. Ο συνεορτασμός λοιπόν έβρισκε εμπόδιο από την Α΄
Οικουμενική Σύνοδο.
2) Η αλλαγή
του Πασχαλίου θα σήμαινε νωρίτερα εορτασμό από πολλά Πατριαρχεία και ειδικά των
Ιεροσολύμων. Ο εορτασμός θα γινόταν χωρίς το Άγιο Φως που βγαίνει μόνο με το
υπάρχον Πασχάλιο, στα Ιεροσόλυμα.
Απόδειξη ότι ήθελαν να
μετακινήσουν και το Πασχάλιο βρίσκεται στην εγκύκλιο του Ιανουαρίου του 1920.
Αναφέρει πως το νέον ημερολόγιον επιβάλλεται να εισαχθεί «προς εξυπηρέτησιν εν
γε τουτω τω μέρει της παγχριστιανικης ενότητος πάντων των επικαλουμένων τω
ονόματι Κυρίου εορταζόντων την αυτήν ημέραν την Γέννησιν αυτου και την
Ανάστασιν».
Αιτία που δεν πείραξαν ακόμη
το Πασχάλιο ήταν οι αντιδράσεις των πιστών που θα ήταν περισσότεροι και όχι
γιατί αυτό προσκρούει στην απόφαση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.
15.Ερώτηση: Με τις άλλες εορτές τί γίνεται;
Απάντηση:
Η εισαγωγή του νέου Γρηγοριανού ημερολογίου, έφερε τα πάνω κάτω στο εορτολόγιο.
Π.χ. όταν το Πάσχα πέφτει αργά εξαλείφεται η μία από τις 4 μεγάλες νηστείες, η
νηστεία των Αγ. Αποστόλων.
16.Ερώτηση: Πώς αντέδρασαν το ποίμνιο της Ελλαδικής Εκκλησίας και
οι ιεράρχες του;
Απάντηση:
Οι Έλληνες, κλήρος και λαός, αντέδρασαν και μάλιστα πολύ έντονα. Όχι μόνο
κανείς δεν εισακούστηκε, αλλά έγιναν διώξεις, συλλήψεις, φυλακισμοί,
καθαιρέσεις κληρικών και πολλές βιαιότητες εκ μέρους της αστυνομίας.
(Θυμηθείτε, όταν ο λαός ήταν κατά 98% εναντίον του πολέμου στη Σερβία,
ποιός τον άκουσε; Αντίθετα η πολιτεία συναίνεσε ώστε να βοηθηθούν οι Αμερικανοί
στους βομβαρδισμούς που έκαναν εναντίων των Σέρβων).
Και μάλιστα ο τότε
προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας, Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, στην ελληνική
Ιεραρχία δήλωσε πως συμφωνούν και οι άλλες εκκλησίες και πως θα έστελναν
συναινετικές επιστολές για τη μεταρρύθμιση του ημερολογίου. Με αυτόν τον τρόπο
ήθελε να τους παρασύρει να συμφωνήσουν και μάλιστα ότι θα δοκιμάζονταν στην
πράξη για 2 χρόνια και αν προέκυπταν προβλήματα θα επανέφεραν το Ιουλιανό
(παλαιό ημερολόγιο). Οι προφάσεις όμως ήταν αναληθείς. Διότι, οι υπόλοιπες
εκκλησίες διαφωνούσαν κάθετα (εκτός της Ρουμανίας) και ούτε μετά από 2 χρόνια
συγκάλεσε Σύνοδο, ώστε να μελετηθούν τα προβλήματα που προέκυψαν.
17.Ερώτηση: Μήπως όμως οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν πολύ
έντονες και επικράτησε φανατισμός;
Απάντηση:
Οι αντιδράσεις περιλάμβαναν συλλαλητήρια, δημοσιεύσεις διαμαρτυριών στις
εφημερίδες, καθώς και εγγράφων, επιστολών κληρικών, που δεν αποδέχονται την
μεταρρύθμιση. Ο Αρχιεπίσκοπος τότε σ’ όλα αυτά απάντησε με καθαιρέσεις
κληρικών, διωγμούς των πιστών, σφραγίσεις εκκλησιών που ακολουθούσαν το πάτριο
ημερολόγιο, καθώς και με εξορίες των ηγετών του κινήματος, δηλαδή του Επισκόπου
πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, του Δημητριάδος Γερμανού και του Ζακύνθου
Χρυσοστόμου. Αυτοί απεκύρηξαν το νέο ημερολόγιο και ηγήθηκαν του αγώνα των
πιστών, που αντέδρασαν.
18.Ερώτηση: Ακόμη και σήμερα όμως, μετά από τόσα χρόνια, υπάρχουν
φανατικές εκδηλώσεις εκ μέρους κάποιων πιστών.
Απάντηση:
Ακόμη και σήμερα όμως, η έχουσα την εξουσία, κρατούσα εκκλησία, προσπαθεί με
κάθε τρόπο να θέτει πολλά εμπόδια, εις βάρος των πιστών του πατρίου
εορτολογίου. Π.χ. προσπαθεί να μην αναγνωρίζονται τα μυστήριά τους, ενώ
αναγνωρίζει τα μυστήρια των παπικών και των προτεσταντών. Δεν δίνει άδειες για
την ανέγερση ναών, ενώ δίνει άδειες για τζαμιά.
Γι αυτό και πολλές εκκλησίες
του πατρίου εορτολογίου, μοιάζουν με αίθουσες εκδηλώσεων γιατί παίρνουν άδειες
μόνο ως τέτοιες.
Ποιός είναι λοιπόν αυτός που
υποδαυλίζει τα πάθη και το φανατισμό εκ μέρους κάποιων πιστών; Όχι πως είναι
αποδεκτός ο οποιοσδήποτε φανατισμός. Καταδικάζεται κάθε φορά που εκδηλώνεται
από σύσσωμη την εκκλησία του πατρίου εορτολογίου.
19.Ερώτηση: Έγιναν προσπάθειες διαλόγου μεταξύ κρατούσης
εκκλησίας και εκκλησίας του πατρίου εορτολογίου;
Απάντηση:
Όχι. Τέτοιες προσπάθειες δεν έγιναν. Παρόλο που η εκκλησία του νέου ημερολογίου
συμμετέχει στο Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών) και διαλέγεται με τους
Παπικούς και Προτεστάντες, με τους γνήσιους ορθόδοξους χριστιανούς (Γ.Ο.Χ όπως
ονομάστηκαν οι πιστοί του πατρίου εορτολογίου) δεν κάνει καμιά προσπάθεια.
Αντιθέτως εμποδίζει και φιμώνει όποια φωνή προτείνει την καταλαγή. Κατά τον
ίδιο τρόπο φιμώνει και κάθε φωνή από το εσωτερικό της που αντιδρά π.χ. στην
επίσκεψη του Πάπα στην Αθήνα. Ενώ στις συγκεντρώσεις των ειδωλολατρών στον
Όλυμπο, ο Οικουμενικός Πατριάρχης το 1990, έστειλε χαιρετισμό.
20.Ερώτηση: Αλλά και οι Γ.Ο.Χ. είναι διασπασμένοι σε παρατάξεις.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Απάντηση:
Η συνοχή του νέου ημερολογίου είναι αστυνομική. Δηλαδή όποιος αντιδρά έχουν την
εξουσία να τον εκθρονίσουν και να τον καθαιρέσουν.
Η συνοχή του πατρίου
εορτολογίου επαφίεται στη θέληση των Ιεραρχών του. Αυτό όμως δεν αποτελεί
εμπόδιο για όποιον θελήσει να το ακολουθήσει.
Επί εικονομαχίας, οι
εικονολάτρες που πολεμούσαν τους εικονομάχους, ήταν διασπασμένοι σε δύο
παρατάξεις. Κάθε παράταξη όμως έδωσε τους δικούς της Αγίους. Ένας απ’ αυτούς
είναι ο Άγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης. Τότε τι έπρεπε να κάνουν οι πιστοί; Να πάνε
με το μέρος των εικονομάχων;
Κατά τον ίδιο τρόπο δεν
τίθεται σήμερα τέτοιο δίλημμα.
21.Ερώτηση:Πολλοί καταλογίζουν στους Γ.Ο.Χ. ότι δεν έχουν
Αποστολική και Αρχιερατική διαδοχή.
Απάντηση:
Αυτό είναι ανακριβές και παραπλανητικό συγχρόνως. Και με αυτόν τον ισχυρισμό
προσπαθούν να δείξουν πως τα μυστήρια των Γ.Ο.Χ. είναι άκυρα. Οι Γ.Ο.Χ. που
θέλουν να διαφυλάξουν ακέραια ότι παρέλαβαν, δεν θα προέβαιναν ποτέ σε μια
τέτοια χονδροειδή πράξη. Για τους ανθρώπους με καλή θέληση υπάρχουν αποδείξεις
περί του θέματος και η κρατούσα εκκλησία το γνωρίζει, αλλά το αποσιωπά. Ενώ δεν
θα έπρεπε ν’ αποσιωπά π.χ. ότι οι προτεστάντες, ως αιρετικοί, δεν έχουν
Αποστολική και Αρχιερατική διαδοχή, επειδή δεν αποδέχονται το μυστήριο της
Ιεροσύνης (οι πάστορες τους είναι απλοί λαϊκοί που εκλέγονται από το λαό), τα
μυστήριά τους όμως τα θεωρεί έγκυρα.
Συνοψίζοντας…
Με τα λιγοστά προαναφερθέντα
έγινε μια προσπάθεια να γίνουν κατανοητά τα αίτια, που δημιούργησαν αυτό το
σχίσμα και για ποιο λόγο αρνηθήκαμε να τους ακολουθήσουμε όσοι διατηρούμε το
Πάτριο Εορτολόγιο. Σαφέστατα το κριτήριο ήταν σωτηριολογικό, όπως αναφέρθηκε
και στην αρχή. Η αίρεση και η κακοδοξία δεν οδηγούν στην σωτηρία. Αυτών των
αιρέσεων και των κακοδοξιών προσπαθούν να γίνουν μέτοχοι το Πατριαρχείο
Κωνσταντινουπόλεως και η Ελληνική Εκκλησία. Παρεκλείνουν από τον δρόμο που
χάραξαν οι Πατέρες, οι Σύνοδοι και γενικά η Ορθόδοξη Εκκλησία. Προκλητικά
διώκουν τους Αγιορείτες μοναχούς της Μονής Εσφιγμένου, επιδιώκοντας να τους
απελάσουν από τον τόπο ασκήσεως και ησυχασμού τους.
Ευχόμαστε και προσευχόμαστε
ολόψυχα ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να φωτίσει και να οδηγήσει τους έχοντες
χάσει τον προσανατολισμό τους, στον δρόμο της αλήθειας που χάραξαν οι Πατέρες
μας.
Είναι καθήκον όλων μας να
επιζητούμε και να επιδιώκουμε την ενότητα της Εκκλησίας, δια μέσου πάντοτε της
αλήθειας.
