ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΒΑΓΓΕΛΗΣ: Ο Επίσκοπος που έδωσε την ψυχή του στον Μακεδονικό Αγώνα (29-1 / 11-2 -1935)

 Παναγιώτης Τσαγκάρης, Θεολόγος

Από μητροπολίτης Καστοριάς εξελίχθηκε σε πολεμιστή-ιεράρχη, δίνοντας την ψυχή του στον Μακεδονικό Αγώνα. Λίγα χρόνια μετά, το τέκνο της Λέσβου, θα βρισκόταν ως μητροπολίτης Αμασείας στο πλευρό του Ποντιακού Ελληνισμού, στα δύσκολα χρόνια του διωγμού από τους Τούρκους.

«Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα και ηγούμενος εκ των μηρών αυτού, έως αν έλθη ω απόκειται και αυτός προσδοκία εθνών» (Γεν. 49,10).

Μ’ αυτόν τον προφητικό, για την έλευση του Λυτρωτή, λόγο του Πατριάρχη Ιακώβ, αρχίζει τον επικήδειο λόγο του, στον μητροπολίτη Κορυτσάς Φώτιο, τον δολοφονηθέντα απ’ τους Βούλγαρους κομιτατζήδες, ο μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης.

«Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα…» επανέλαβε πολλές φορές στον «εκ του προχείρου» λόγο του ο Καστορίας, όπως σημειώνει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, δείχνοντας συγχρόνως με το χέρι του προς την Ελλάδα και τονίζοντας εμφαντικά, για να εμψυχώσει τον κατατυραννισμένο Ελληνισμό της Μακεδονίας πως «στην θέση του σκοτωμένου εμείς θα στείλουμε καλύτερον, κι αν τον σκοτώσουν κι αυτόν, θα στείλουμε άλλον ακόμα καλύτερον… Αυτή είναι η μοίρα του Ελληνικού Έθνους, να εργάζεται με το αίμα του για την απελευθέρωσή του».

«Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα…». Ναι, δεν έλειψε, δεν λείπει και ούτε ποτέ θα λείψει εκείνος ο απεσταλμένος του Θεού που θα επωμιστεί την βαριά ευθύνη της λυτρωτικής, πνευματικής και εθνικής καθοδήγησης του λαού του Θεού σε καιρούς χαλεπούς. Στα μάτια των υπόδουλων Ελλήνων της Μακεδονίας ο Γερμανός Καραβαγγέλης φαντάζει ως άλλος νέος Κριτής ενός νέου Ισραήλ. Δίκαια λοιπόν, χαρακτηρίστηκε «Ο Αρχάγγελος των Κορεστίων» (Κορέστια είναι η Καστοριά).

Από την Λέσβο στην Πόλη

Ο Γερμανός Καραβαγγέλης γεννήθηκε στην Στύψη της Λέσβου στις 16 Ιουνίου του 1866, όμως μεγαλώνει στο Αδραμύττιο της Μικράς Ασίας. Σπουδάζει στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης, απ’ όπου αποφοιτά το 1888, χειροτονείται διάκονος και φεύγει στην Λειψία και την Βόννη της Γερμανίας, όπου σπουδάζει Φιλοσοφία και Θεολογία. Το 1891, επιστρέφει στην Πόλη και διορίζεται καθηγητής στην Σχολή της Χάλκης. Πέντε χρόνια αργότερα, ψηφίζεται χωρεπίσκοπος του Πέραν και από εκεί αρχίζει πλέον την μεγάλη εθνική του δράση.

Ο Γερμανός Καραβαγγέλης ως ιεροσπουδαστής.

Η επισκοπή του ήταν μία περιοχή έντονης προπαγάνδας των Γάλλων καθολικών, μέσω των σχολείων που διατηρούσαν εκεί με σκοπό τον προσηλυτισμό των ελληνοπαίδων, αφού πρώτα τα μεταβάλλουν «σε κοσμοπολίτες αδιάφορους προς τα εθνικά ιδεώδη και ψυχρούς στις παραδόσεις τους». Ο Καραβαγγέλης ενισχύει την ελληνική εκπαίδευση, ιδρύει ελληνικό σχολείο και βάζει τέρμα σ’ αυτή την θλιβερή κατάσταση.

Ο Γερμανός εκλέγεται μητροπολίτης Καστοριάς

Το 1900 ο Γερμανός εκλέγεται μητροπολίτης Καστοριάς σε ηλικία μόλις 34 ετών. Τα έξοδα της μετάβασης στον προσωπικό του Γολγοθά εξοικονομεί από την υποθήκευση των πολύτιμων αμφίων του.

Ναι, ήταν αληθινός Γολγοθάς τότε η διαποίμανση οποιασδήποτε μητρόπολης της Μακεδονίας διότι όλα τα ’σκιαζε η φοβέρα του Βούλγαρου κομιτατζή και τα πλάκωνε η σκλαβιά του Τούρκου κατακτητή. Γι’ αυτό και οι Οικουμενικοί Πατριάρχες Κωνσταντίνος ο Ε  καί στην συνέχεια Ιωακείμ ο Γ  διαλέγουν και στέλνουν στην Μακεδονία μητροπολίτες νέους, ηλικίας 35-40 ετών, μορφωμένους αλλά και πατριώτες αποφασισμένους για κάθε θυσία, όπως τον Καστορίας Γερμανό, τον Πελαγονίας Ιωακείμ, τον Εδέσσης Στέφανο, τους εθνομάρτυρες Κορυτσάς Φώτιο, Γρεβενών Αιμιλιανό, Ελευθερουπόλεως Γερμανό και τους μετέπειτα εθνομάρτυρες Σμύρνης και Κυδωνιών, τον Δράμας Χρυσόστομο και τον Στρωμνίτσης Γρηγόριο αντίστοιχα, καθώς και πολλούς άλλους.

Πάντοτε η Εκκλησία αίρεται στο ύψος των περιστάσεων. Έτσι και στο λεγόμενο Μακεδονικό ζήτημα. Από τον Μέγα Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ τον Γ , τον πνευματικό αλλά και πραγματικό αρχηγό του Μακεδονικού Αγώνα, μέχρι και τον απλό παπά του χωριού, όλοι διέκριναν την κρισιμότητα του αγώνα. Πίστευαν ακράδαντα ότι: «Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει», όπως είπε ο Ίων Δραγούμης και έπρατταν εκείνο που όφειλαν.

Όμως οι Βούλγαροι, υποκινημένοι απ’ τα πανσλαβιστικά ρωσικά οράματα που υπηρετούσαν τον στόχο της εξόδου των Ρώσων στην Μεσόγειο, οραματίζονται και αγωνίζονται για μία μεγάλη και ανεξάρτητη Βουλγαρία. Οργανώνουν έτσι, στον χώρο της Μακεδονίας και της Θράκης, ανταρτικά σώματα, τα Κομιτάτα, και ιδρύουν βουλγαρικά σχολεία και ανεξάρτητη Βουλγαρική Εκκλησία, την επονομαζόμενη «Βουλγαρική Εξαρχία».

Το Πατριαρχείο αντιδρά άμεσα, χαρακτηρίζοντας σχισματική την «Βουλγαρική Εξαρχία» και ως αίρεση το Βουλγαρικό και γενικά κάθε εθνικισμό που διασπά την ενότητα της Εκκλησίας. Η Εκκλησία απορρίπτει τον εθνικισμό, αποδέχεται όμως τον πατριωτισμό και την φιλοπατρία, καθώς θεωρεί τα έθνη, ως ένα μέρος του σχεδίου της Θείας Οικονομίας και άρα ως τον «πλούτο της ανθρωπότητας, τα συλλογικά πρόσωπα. Και το μικρότερο από αυτά φοράει τα δικά του χρώματα και φέρει μέσα του μια ιδιαίτερη όψη της θεϊκής ευδοκίας» (Αλεξ. Σολζενίτσιν). Γι’ αυτό και επιδοκιμάζει και ευλογεί τις υπέρ του έθνους θυσίες.

Η εθνικιστική έξαψη των Βουλγάρων, όμως, συνεχίζεται. Επωφελούμενοι από την αδυναμία των Τούρκων, ενθαρρυνόμενοι απ’ την Ρωσία και με την εκκωφαντική σιωπή των Παπικών, επιχειρούν τον εκσλαβισμό όλης της Μακεδονίας.

Το σύνθημα των Βουλγάρων είναι «Εξαρχία η θάνατος», γράφει ο Καραβαγγέλης. Δηλαδή, θάνατος σ’ όποιον δεν υποτασσόταν στην αυτόνομη, εξαρχική, Βουλγαρική Εκκλησία, αλλά αναγνώριζε το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως κανονική εκκλησιαστική Άρχή. Για να πλήξουν το γένος μας, πλήττουν την ζωοποιό δύναμή του, την ρίζα του, που είναι η θρησκεία και η αγία παράδοσή μας, και για να συμβεί αυτό, πρέπει η Εκκλησία να χάσει την αίγλη της και την επιρροή της. Είναι πια πασίγνωστη αυτή η πρακτική, και με διαχρονική μάλιστα εφαρμογή.

Το ελληνικό κράτος της «αψόγου στάσεως» αργεί να ξυπνήσει και να προστέξει σε βοήθεια.

Η δραστηριότητά του στον Μακεδονικό Αγώνα

Αυτή την απελπιστικά επικίνδυνη κατάσταση βρήκε ο Γερμανός, πηγαίνοντας στην έδρα του. Δεν καθυστερεί, λοιπόν, ούτε στιγμή. Δίνει την ψυχή του και γίνεται η ψυχή του Μακεδονικού Αγώνα. Ήταν ο εμπνευστής και ο οργανωτής του. Χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο «Κώστας Γεωργίου» και αναπτύσσει μία πρωτοφανή δραστηριότητα, συνεπικουρούμενος από τον Ίωνα Δραγούμη και τον πρόξενό μας στην Θεσσαλονίκη, Λάμπρο Κορομηλά.

Δημιουργεί τα πρώτα ανταρτικά σώματα αυτοάμυνας με αρχηγούς τον Βαγγέλη Στρεμπενιώτη και τον καπετάν-Κώττα. Πετυχαίνει την εξάρθρωση των ληστοσυμμοριών της περιοχής. Βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με τα προξενεία μας, τους μητροπολίτες, τους ντόπιους οπλαρχηγούς, τους Έλληνες αξιωματικούς, τις κοινότητες, τους ιερείς, τους δασκάλους, τον λαό.

Αλληλογραφεί με τον Παύλο Μελά. Κι όταν αυτός ανεβαίνει στην Μακεδονία, του στέλνει μία εικόνα της Αναστάσεως του Κυρίου, που πάνω της είχε χαράξει τα εξής: «Τω πολυφιλήτω και φιλοστόργω τέκνω. Έντεινε και κατευοδού και βασίλευε και κατακυρίευε  εν μέσω των εχθρών σου». Επίσης, του στέλνει την σφραγίδα με το όνομα που θα χρησιμοποιούσε στον Αγώνα: «Μίκης Ζέζας».

Μετά δε τον τραγικό θάνατο του ήρωα, ο ίδιος τον κηδεύει, και όπως αναφέρει: «Μετέφερα απ  τόν Μητροπολιτικό Ναό εις το παρακείμενον περίβολον του Βυζαντινού  Ναού των Ταξιαρχών το σεπτό σκήνος του, το κατέβρεξα με πύρινα δάκρυα και απελθών έπεσα επί της στρωμνής μου όπως θρηνήσω τον αοίδιμον Ήρωα».

Ο Αγώνας, όμως, συνεχίζεται. Ο Πολεμιστής-Ιεράρχης καβάλα στ’ άλογό του, με το Μάνλιχερ στο χέρι, οργώνει τα χωριά, εμψυχώνει τους Έλληνες. Ντυμένος αστυνομικός διασχίζει τα βουλγαρικά χωριά, αποφεύγει τις δολοφονικές ενέδρες των εχθρών του, αλλάζοντας δρομολόγια και ξεγελώντας τους. Ανοίγει εκκλησιές που είχαν κλείσει οι κομιτατζήδες, σπάζοντας τις πόρτες, μπαίνει μέσα με το Ρεβόλβερ στο χέρι  και λειτουργεί με το Μάνλιχερ «παρά πόδα». «Έτσι επεβλήθηκα», θα πει, αυτός ο Παπαφλέσσας της Λέσβου.

Ο Γερμανός Καραβαγγέλης στην Καστοριά.

Αυτός ήταν ο Γερμανός: «Ένας λεβέντης που έμοιαζε με Θεό», όπως θα τον χαρακτηρίσει ένας πληρωμένος, παρ’ ολίγον φονιάς του, που όμως -εντυπωσιασμένος από το παράστημα του Δεσπότη- δεν εξετέλεσε το δολοφονικό του έργο.

Τελικά, Βούλγαροι και Τούρκοι πετυχαίνουν την ανάκληση από το Πατριαρχείο του «Αρχικομιτατζή», όπως αποκαλούσαν τον Γερμανό. «Η απομάκρυνσή μου από την Καστοριά», γράφει ο ίδιος, «θεωρήθηκε σαν ένα τραύμα στον Μακεδονικό Αγώνα, μα ο αγώνας βρισκόταν πια σχεδόν στο τέλος του».

Εκλέγεται μητροπολίτης Αμασείας του Πόντου

Ο Καραβαγγέλης αρχίζει να γράφει ένα νέο κεφάλαιο της πολυτάραχης ζωής του, καθώς τώρα, το 1908, το Πατριαρχείο τον τοποθετεί μητροπολίτη Αμασείας του Πόντου.

Παραμένει μητροπολίτης Αμασείας μέχρι το 1922, εφαρμόζοντας ένα λεπτομερές πρόγραμμα ανάπτυξης της επαρχίας του. Ιδρύει σχολές, σχολεία και άλλα ευαγή ιδρύματα, ανεγείρει ναούς, νέο μητροπολιτικό μέγαρο και επισκέπτεται όλα τα χωριά της επαρχίας του, δίνοντας παντού όπου περνούσε μία εθνική πνοή.

Σώζει τον Πόντο, το 1914, από την πρώτη απόπειρα εγκατάστασης Τούρκων προσφύγων στα ελληνικά χωριά. Το 1915 διασώζει αρκετά Αρμενόπουλα και το 1916 πέτυχε να σωθεί η Αμισός από την καταστροφική μανία των Τούρκων. Ζει από κοντά όλο το δράμα, πρώτα της Γενοκτονίας 1.500.000 Αρμενίων και έπειτα 350.000 Ποντίων από τους δήθεν προοδευτικούς και εκσυγχρονιστές Νεότουρκους, οι οποίοι διακηρύττουν: «Η Τουρκία στους Τούρκους».

Ο εμπνευστής της Γενοκτονίας των χριστιανών της Μικράς Ασίας, Γερμανός αξιωματικός Λίμαν Φον Σάντερς, δηλώνει: «Η μισητή και άτιμη αυτή ράτσα θα ξεκληρισθεί και θα χαθεί για πάντα…». Ως μέσα για την επίτευξη αυτού του σκοπού χρησιμοποιούνται η επιστράτευση των νέων, τα τάγματα εργασίας-τάγματα θανάτου (amele taburu), οι εκτοπίσεις πληθυσμών, που έμειναν στην ιστορία ως η λευκή σφαγή (le massacre blanc), οι εξορίες, οι φυλακές, οι σφαγές, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις, οι βιασμοί, οι εξισλαμισμοί, τα παιδομαζώματα, οι αρρώστιες, η ψείρα, η πείνα και η δίψα.

Όλη αυτή η θηριώδης τουρκική τακτική της εξόντωσης των ελληνικών πληθυσμών προκαλεί την αυτοάμυνα των Ποντίων, το αντάρτικο του Πόντου, το οποίο ο Κεμάλ, ως άριστος γνώστης της κατάστασης, το χαρακτηρίζει «έργο και όργανο» του Καραβαγγέλη, ο οποίος τώρα αγωνίζεται με νύχια και με δόντια για την αυτοάμυνα και την σωτηρία του Πόντου, τρέχοντας ένα διπλωματικό μαραθώνιο, σε χρόνο αγώνα ταχύτητας εκατό μέτρων! Γι’ αυτή την πατριωτική του δράση συλλαμβάνεται και φυλακίζεται το 1917.

Μετά την αποφυλάκισή του, συνεχίζει την εθνική και χριστιανική του δράση, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί από τον Κεμάλ ως ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός της εξουσίας του και να καταδικασθεί το 1922 σε θάνατο, όπως και οι συνεργάτες του, ο επίσκοπος Ζήλων Ευθύμιος Αγριτέλλης, ο εκ Παρακοίλων της Λέσβου και ο πρωτοσύγκελλός του, Πλάτων Αϊβαζίδης, οι οποίοι και πεθαίνουν μαρτυρικά. Ο Γερμανός όμως διασώζεται, καθώς το Πατριαρχείο τον εκλέγει μητροπολίτη Ιωαννίνων και τον φυγαδεύει στην Αθήνα. Εκεί προτείνεται για αρχιεπίσκοπος Αθηνών, αλλά δεν τον εκλέγουν, όπως παλαιότερα δύο φορές, το 1913 (είχε εκλεγεί, μετά τον θάνατο του Ιωακείμ του Γ , τοποτηρητής του Οικουμενικού θρόνου) και το 1921, οπότε του είχαν αρνηθεί και τον Πατριαρχικό Θρόνο. Ο Γερμανός δεν επεδίωξε τίποτα απ’ όλα αυτά, διότι είχε τάξει ως σκοπό του την εξυπηρέτηση του έθνους και όχι του εαυτού του.

Ως Ιωαννίνων πηγαίνει στην Ήπειρο, αποφασισμένος να δώσει «βιομηχανική ώθηση στον τόπο, ώστε ν  ἀναχαιτιστεῖ το ρεύμα εκπατρισμού των Ηπειρωτών».

Ως μητροπολίτης στην Βιέννη, τον «τόπο της εξορίας»

Αλλά το 1924, δηλαδή ένα μόλις χρόνο μετά την άφιξή του στα Γιάννενα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο του κοινοποιεί ως «κεραυνό εν αιθρία» την μετάθεσή του στην νεοϊδρυθείσα Μητρόπολη Ουγγαρίας και Εξαρχία Κεντρώας Ευρώπης και έπειτα από λίγους μήνες τον εκλέγει μητροπολίτη Αμασείας και τον τοποθετεί έξαρχο στην Μητρόπολη Κεντρώας Ευρώπης, με έδρα τη Βιέννη, τον «τόπο της εξορίας» του, όπως έλεγε. Κάποιοι θεωρούν πως έτσι υποτιμούν και παροπλίζουν τον ηρωικό αλλά μάλλον ενοχλητικό γι’ αυτούς ιεράρχη. Του περικόπτουν επίσης στο μισό τον μισθό και τον αφήνουν απλήρωτο επί μήνες. «Αυτή ήταν η αμοιβή των θυσιών και των εθνικών αγώνων ενός κληρικού που υπηρέτησε με αυταπάρνηση την Ελλάδα για 40 ολόκληρα χρόνια».

Εξόριστος από την πατρίδα του και με «περίλυπη έως θανάτου την ψυχή», τελειώνει ειρηνικά την επίγεια ζωή του στις 11 Φεβρουαρίου 1935 . Πρόφτασε όμως και είδε να πραγματοποιείται το όνειρό του για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, για το οποίο τόσο σκληρά εργάστηκε.

Το Ελληνικό Κράτος αρνήθηκε ακόμη και τα έξοδα της κηδείας του να πληρώσει. Η δε μετακομιδή των λειψάνων του, από την Βιέννη στην Καστοριά, μόλις το 1959 κατέστη δυνατή.

Στην διαθήκη του, ο ξεχασμένος Ήρωας-Επίσκοπος γράφει: «Δεν χρεωστώ εις ουδένα ούτε οβολόν. Εις το έθνος προσέφερα ο,τι ήτο δυνατόν, ως Ιεράρχης του ’21».

Πραγματικά, δεν οφείλεις σε κανέναν τίποτε, Γερμανέ, μα ούτε κι εμείς σου χρωστάμε τίποτε, καθότι κανείς δεν χρωστάει σε κάποιον που δεν γνωρίζει, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν δεν νιώθει να του βαραίνει την ψυχή το χρέος προς την προγονική παρακαταθήκη.

Ως εκ τούτου, αξίζει στ’ αλήθεια να αναλαμβάνονται δυναμικές πρωτοβουλίες που να μας υπενθυμίζουν το χρέος της διατήρησης στην καρδιά του λαού μας -και ιδιαίτερα των νέων μας- της μνήμης ηρώων, όπως του θρυλικού και ηρωικού Ιεράρχη Γερμανού Καραβαγγέλη, ενός εκ των κορυφαίων, αν όχι η κορυφαία προσωπικότητα, του Μακεδονικού Αγώνα και του Ποντιακού Δράματος που διακρινόταν για την αλύγιστη ψυχή και την οργανωτικότητα, την ρητορική δεινότητα και την πειθώ, την εκκλησιαστική συνείδηση και την αφιέρωση μέχρι θανάτου στο Γένος και την Εκκλησία.

Αξίζει πραγματικά τον κόπο να θυμόμαστε τους ήρωες και το προς αυτούς χρέος μας, διότι «αυτά που θεωρούνται χαμένα στην ζωή, δεν χάνονται όταν διατηρηθεί στις επερχόμενες γενιές ζωντανή η μνήμη, η συνειδητή μνήμη, ζωντανή η γνώση, ζωντανό το αίσθημα του χρέους, ζωντανός ο δεσμός που σαν ομφάλιος λώρος θα κάμνει τους απογόνους, όχι φίλους, αλλά οικείους και κατόχους των χαμένων» (μητροπολίτου Εφέσου κ. Χρυσοστόμου Κωνσταντινίδη). Γένοιτο!

 Πηγή: pemptousia.gr

 Απόσπασμα από τη διαθήκη του:

«Η κηδεία μου θα γίνει στο Ναό του Αγίου Γεωργίου Καρύτση, με ένα μόνο Ιερέα χωρίς διάκονο.

Δεν δέχομαι δε στη κηδεία μου, ούτε αντιπρόσωπο του κράτους, ούτε της εκκλησίας, εάν τυχόν ήθελαν αναμνησθή μετά θανάτου τας Εθνικάς μου υπηρεσίας. Δεν χρεωστώ εις κανέναν ουδέν οβολόν, εις το Έθνος προσέφερα ότι ήτο δυνατόν ως Ιεράρχης του ’21…"

Απόσπασμα από τα απομνημονεύματά του:

"Κι έτσι σήμερα κατάντησα να περιφέρομαι σχεδόν άνεργος σ’ ερείπια, εξόριστος απ’ την Καστοριά, απ’ την Αμάσεια, απ’ την Κωνσταντινούπολη, αφού γλίτωσα πολλές φορές τον μαρτυρικό θάνατο στην Τουρκία, και τελικά εξόριστος κι απ’ την Ελλάδα, που υπηρέτησα με αυταπάρνηση σαράντα ολόκληρα χρόνια..."

tideon.org

Πηγή

Ο ΑΛΗΘΙΝΑ ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΤΟ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

  Ὁμιλία Κυριακῆς Τελώνου καὶ Φαρισαίου

Ἀπὸ τὸν Σεβ/το Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς στὸ Μεζοῦρλο (Λατίνια) Λαρίσης, τὴν Κυριακή, 27-1/9-2-2025, ἔναρξη τοῦ Τριωδίου καὶ ἑορτὴ Ἀνακομιδῆς τοῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, μὲ τίτλο: «Ὁ ἀληθινὰ ταπεινὸς εἶναι ὁ πιὸ δυνατὸς στὸν κόσμο τοῦτο».

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ 2025 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

            Σήμερα, Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἄνοιξε γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας τὸ κατανυκτικὸ Τριώδιο. Τὸ Τριώδιο εἶναι στὴν κυριολεξία ἕνα βιβλίο ποὺ περιέχει τὰ ἱερὰ γράμματα ἀπὸ τὴ σημερινὴ Κυριακὴ ἕως καὶ τὸ Μέγα Σάββατο. Λέγεται Τριώδιο, διότι στὶς καθημερινὲς ἀκολουθίες, στοὺς κανόνες, ἀντὶ γιὰ ὀκτὼ ὠδές, διαβάζουμε τρεῖς. Ὅλο τὸ διάστημα τοῦ Τριωδίου χωρίζεται σὲ τρεῖς περιόδους. Ἡ πρώτη εἶναι ἀπὸ χθὲς τὸ ἀπόγευμα ἕως καὶ τὴν Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς, ἡ δεύτερη ἀπὸ τὴν Καθαρὰ Δευτέρα ἕως τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων, ἡ λεγόμενη Μεγάλη Σαρακοστή, καὶ ἡ τρίτη ἀπὸ τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, μέχρι καὶ τὸ πρωὶ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, ἡ λεγόμενη Μεγάλη Ἑβδομάδα. 

            Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀποτελεῖ μία παραβολή. Μᾶς ἀναφέρει ὁ Κύριος ὅτι δύο ἄνδρες, ἕνας Φαρισαῖος, αὐστηρὸς τηρητὴς τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, καὶ ἕνας τελώνης εἰσῆλθαν γιὰ νὰ προσευχηθοῦν στὸν Ἱερὸ Ναό. Μέσα ἀπὸ τὴν προσευχή τους διακρίνεται μία μεγάλη ἀντίθεση καὶ ἀποκαλύπτεται τὸ ποιὸν τῶν δύο ἀνθρώπων. 

            Ὁ Φαρισαῖος, ξεκινᾶ τὴν προσευχή του λέγοντας: «Θεέ μου, σὲ εὐχαριστῶ». Τί ὡραία ἀρχή! Τί πιὸ καλὸ ἀπὸ τὸ νὰ ξεκινᾶ κανεὶς τὴν προσευχή του μὲ τὴν εὐχαριστία; Ἀφοῦ, λοιπόν, μᾶς ἐξέπληξε εὐχάριστα, συνεχίζει: «Εὐχαριστῶ ποὺ δὲν εἶμαι σὰν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ σὰν αὐτὸν ἐκεῖ τὸν τελώνη. Νηστεύω δύο φορὲς τὴν Ἑβδομάδα καὶ ἀπὸ τὴν περιουσία μου δίνω ἐλεημοσύνη τὸ ἕνα δέκατο, σύμφωνα μὲ τὸν Νόμο». 

            Ὁ σχολιασμὸς κρίνεται περιττός. Μὲ τὴν προσευχή του, ὁ Φαρισαῖος ἀφαιρεῖ τὴν μάσκα του, τὴν μάσκα ποὺ τὸν ἐμφάνιζε στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων εὐσεβῆ, ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, νηστευτή, ἐλεήμονα. Ἀποδεικνύεται ἄνθρωπος βαθύτατα ἀλαζονικός. Πιστεύει πραγματικὰ ὅτι ἔχει φτάσει σὲ τέτοιο ἐπίπεδο ἀρετῆς, ὥστε πλέον δὲν ζητᾶ ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ μάλλον ἀπαιτεῖ. Εἶναι ἄνθρωπος ἄσπλαχνος, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ θάβουν ὅλους τοὺς ὑπόλοιπους γιὰ νὰ πατήσουν πάνω τους. Δὲν σέβεται τὴν ἱερότητα τοῦ χώρου στὸν ὁποῖο βρίσκεται, καθὼς σὺν τοῖς ἄλλοις, δαχτυλοδείχνει καὶ θεωρεῖ ὡς ἀκάθαρτο τὸν ἀδερφό του τὸν τελώνη ποὺ βρίσκεται πιὸ δίπλα καὶ προσεύχεται. 

            Ὁ δὲ τελώνης, αὐτὸς ὁ ἐξαιρετικὰ ἁμαρτωλός, πῶς προσευχήθηκε; Πρὸς ἔκπληξιν ὅλων μας, πολὺ πιὸ πνευματικὰ ἀπὸ τὸν λεγόμενο ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Ἡ στάση του, στάση μετανοίας. Οὔτε κὰν πλησίασε τὰ ἐνδότερα μέρη τοῦ Ναοῦ. Στάθηκε ὅσο πιὸ μακριὰ γινόταν γιατὶ θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του ἀνάξιο. Μάλιστα, οὔτε τὰ μάτια δὲν σήκωνε στὸν οὐρανό, ἀλλὰ τὴ γῆ κοιτοῦσε, γιατὶ θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του χῶμα ποὺ ἀξίζει μέχρι καὶ νὰ τὸ ποδοπατοῦν ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν του. Ἔλεγε αὐτὸς ὁ ἁμαρτωλός: «Θεέ μου, ἐλέησέ με» καὶ καθὼς προσευχόταν χτυποῦσε τὸ στῆθος του, ἐξωτερικεύοντας τὸν πόνο ποὺ αἰσθανόταν στὴν ψυχή του. 

            Ὅπως εὔκολα διαπιστώνει ὁ καθένας, ἡ προσευχὴ ποὺ ἄρεσε στὸν Κύριο, εἶναι αὐτὴ ποὺ θὰ σεβόταν κάθε εὐσυνείδητος, αὐτὴ τοῦ ἀληθινὰ μετανιωμένου γιὰ τὶς πράξεις του, τελώνη. Ἔτσι, κατέβηκε στὸ σπίτι του ἀναπαυμένος. Τὸν ἀνέπαυσε ὁ Θεὸς ποὺ ἀντιτάσσεται στοὺς ὑπερηφάνους καὶ δίνει χάρη στοὺς ταπεινούς.

            Μεγάλο τὸ κακὸ τῆς ὑπερηφάνειας. Θὰ μπορούσαμε νὰ μιλοῦμε ὥρες γιὰ αὐτήν. Ὡστόσο, καὶ μόνο μία πρόταση καταφέρνει νὰ συνοψίσει τὸ μέγεθος τῆς καταστροφῆς ποὺ ἐπιφέρει: μὲ τὴν ὑπερηφάνειά του ἔπεσε ὁ ἀρχικὰ περίλαμπρος Ἑωσφόρος. Ἔπεσε καὶ ἔγινε σκοτεινὸς καὶ συνώνυμος τοῦ κακοῦ. Ἑπομένως, ὅσες ἀρετὲς καὶ ἂν ἔχει κανείς, ἂν δὲν τὶς διασφαλίσει μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη, χάνονται ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ. 

            Ἡ δὲ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ μητέρα ὅλων τῶν καλῶν. Ὁ Χριστὸς ὅταν ἦρθε στὴ γῆ, ἔζησε ὡς «ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ», καὶ διαχρονικὰ μᾶς καλεῖ νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ Αὐτόν. Γεννήθηκε σὲ πτωχικὴ φάτνη, ἔγινε φυγὰς στὴν Αἴγυπτο, μεγάλωσε στὴν ταπεινὴ Ναζαρέτ, εἶχε ὡς μαθητές Του ψαράδες, ὑπέμεινε μὲ σιωπὴ τὶς κατηγορίες ἐναντίον Του, φραγγελώθηκε, ἐμπτύσθηκε, χλευάσθηκε καί, τελικά, σταυρώθηκε γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ ἔνδοξη Ἀνάστασή Του. Μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ ταπεινό, ἀλλὰ ἀνατρεπτικὸ πέρασμά Του, κατάφερε νὰ κάνει τὰ πάντα καινούργια, ἀλλάζοντας τὴ ροὴ τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ὁ Κύριός μας εἶναι ὁ μεγαλύτερος δάσκαλος τῆς ταπεινοφροσύνης. 

            Γιὰ σκεφτεῖτε, ποιός εἶναι χρησιμότερος σὲ μία κοινωνία, ὁ ὑπερήφανος ἢ ὁ ταπεινός; Τὸν ταπεινὸ μὴν τὸν φοβᾶσαι διότι δὲν θὰ στραφεῖ ποτὲ ἐναντίον σου. Ὁ ὑπερήφανος, ἂν δεῖ ὅτι δὲν γίνεται τὸ δικό του, αὐτομάτως ἀλλάζει ὄψη καὶ μπορεῖ ἀπὸ τὸ πουθενὰ νὰ δημιουργήσει πολλὰ προβλήματα, ἐπηρεάζοντας ἀρνητικὰ τὸ σύνολο τῆς κοινωνίας. Ὁ ταπεινός, εἶπε κάποιος γέροντας, εἶναι σὰν τὸ καλάμι ποὺ πηγαίνει μὲ τὴ φορὰ τοῦ ἀνέμου καὶ γιὰ αὐτὸ μένει πάντα στὴ θέση του, ὁ δὲ ὑπερήφανος, εἶναι σὰν τὸ κυπαρίσσι ποὺ φέρνει ἀντίσταση στοὺς ἀνέμους, μέχρι ποὺ τελικὰ ξεριζώνεται καὶ χάνεται. Εἶναι, ἑπομένως, λογικὸ τὸ ὅτι ὁ Θεός, ἡ πηγὴ τῶν ἀγαθῶν, ἀντιτάσσεται στοὺς ὑπερηφάνους καὶ δίνει χάρη στοὺς ταπεινούς, καθὼς στοὺς ταπεινοὺς ἀναπαύεται. 

            Κάθε μέρα καὶ κάθε ὥρα τῆς ζωῆς μας εἶναι εὐκαιρία γιὰ μία νέα ἀρχή.Ἂν μέχρι τώρα συλλάβαμε τὸν ἑαυτό μας νὰ ὑπερηφανεύεται καὶ νὰ κομπάζει ὅτι εἶναι καλύτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους, καιρὸς νὰ σκεφτοῦμε διαφορετικά. Πρὸς τί ἡ ματαιδοξία; Ὅλοι χοϊκοὶ εἴμαστε καὶ ὅταν φύγουμε, ἐλάχιστοι καὶ ἐλάχιστα θὰ μᾶς θυμοῦνται. 

            Εὔχομαι τὸ Τριώδιο, στὸ ὁποῖο σήμερα εἰσοδεύσαμε, μέσα ἀπὸ τὴν ἱερὴ ὑμνολογία του καὶ τὰ ὑπέροχα μηνύματά του, νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ γίνουμε κὶ ἐμεῖς σὰν τὸν τελώνη, προκειμένου νὰ ἑλκύσουμε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Γιὰ αὐτὸ μᾶς δίνεται τὸ Τριώδιο. Σὲ καμία περίπτωση τὸ Τριώδιο δὲν εἶναι συνώνυμο μὲ τὰ μασκαρέματα καὶ τὶς ἄσεμνες συνήθειες ποὺ πηγάζουν ἀπὸ μιὰ ἄλλη ἐποχή. Ἅγιοι Πατέρες, φωτισμένοι ἀπὸ τὸν Θεό, ἔγραψαν στὸ βιβλίο αὐτὸ γράμματα ποὺ ἀφοροῦν τὸν καθένα μας, γράμματα ποὺ μᾶς προτρέπουν νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸν ἐγωισμό μας, τὴ ζήλεια, τὴν ἀγένεια, τὴν φιληδονία καὶ ὅλα τὰ κακά, καὶ ἀντ’ αὐτῶν νὰ γεμίσουμε τὴν ψυχή μας μὲ ὅ,τι καλό, ὅ,τι εὐγενές, ὅ,τι χριστιανικό.

Καλὸ Τριώδιο σὲ ὅλους! Καλὴ ἀρχή!

Μετ’ εὐχῶν,

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

Βασίλειος Τουλουμτσής, Εισήγηση στην Ημερίδα για το Κοινό Πασχάλιο

 

ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΕΛΕΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΕΥΔΟΡΚΙΑΣ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

Ὁμιλία Κυριακῆς ΙΕ΄ Λουκᾶ (Ζακχαίου)

Ἀπὸ τὸν Σεβ/το Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς στὸ Μεζοῦρλο (Λατίνια) Λαρίσης, τὴν Κυριακή, 20-1/2-2-2025, ἑορτὴ τοῦ Ὁσίου Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου, μὲ τίτλο: «Ὑπὲρ τοῦ ἐλέους καὶ κατὰ τῆς ἀδικίας καὶ τῆς ψευδορκίας».

Πηγή

ΠΕΡΙ «ΦΩΤΙΣΜΕΝΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ» ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΤΙΚΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

 

Τό κείμενο αὐτό γράφτηκε μέ ἐσκεμμένη μικρή καθυστέρηση, περιμένοντας νά καθίσει πρῶτα λίγο ἡ σκόνη ἀπό τόν ὑμνολογικό κουρνιαχτό πού σήκωσε ἡ ἐκδημία τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου, ἀλλά καί προτοῦ παρέλθει τό τόσο κρίσιμο γιά τήν ψυχή τοῦ μεταστάντος (ὅπως ἄλλωστε καί κάθε κεκοιμημένου) σαρανταήμερο.

Φυσικά γνωρίζω ὅτι κάποιοι θά δυσαρεστηθοῦν μέ αὐτά πού θά διαβάσουν, κάποια πράγματα ὡστόσο εἶναι ἀδήριτη ἀνάγκη νά εἰπωθοῦν. Ἀφ’ ἑνός γιατί ἡ διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας ὁδηγεῖ (καί) στήν περίπτωση αὐτή σέ παραμορφωτικά πρότυπα γιά τούς πιστούς, πρᾶγμα ἐπικίνδυνο καί πνευματικά ἐπιβλαβές γιά τούς ἴδιους, ἀφ’ ἑτέρου ὅμως γιατί ὀφείλουμε νά σκεφτοῦμε καί τό καλό τῆς ψυχῆς τοῦ ἴδιου του ἐκλιπόντος. Καί ἐξηγοῦμαι ἀναλυτικότερα:

Δυστυχῶς, εἴδαμε τίς ἡμέρες αὐτῆς ἕνα χειμαρρῶδες ὑμνολογικό τσουνάμι πρός τόν κεκοιμημένο, πού κατέδειξε γιά μία ἀκόμη φορά τό βάθος τῆς ἄγνοιας καί τοῦ διαστρεβλωμένου αἰσθητηρίου γιά μέγα μέρος τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος (παράλληλα ὅμως βέβαια κατέδειξε γιά μία ἀκόμη φορά καί τόν ἄκρως ὕποπτο ρόλο πού παίζουν κάποια γνωστά συστημικά...influencer «ἑξαπτέρυγα» τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου, ποῦ μόνο τήν πρόωρη ἁγιοκατάταξή του δέν ἔχουν ζητήσει ἀκόμη). Κατ’ ἀρχάς ἀγνοοῦν (ἤ παραβλέπουν) ὅλοι αὐτοί οἱ ἀναρίθμητοι (ὕποπτοι καί μή ὕποπτοι) διαπρύσιοι ὑμνωδοί ὅτι ἀπό πνευματικῆς ἄποψης εἶναι μέγα σφάλμα ἡ ἐξύμνηση ἑνός ἄρτι κεκοιμημένου, γιατί πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ἐπιζήμιο γιά τήν ἴδια τήν ψυχή του, πού ὅσο βρίσκεται ἐνώπιον τοῦ ἀνώτερου Κριτῆ αὐτό πού χρειάζεται εἶναι οἱ προσευχές μας (γιά καλή ἀπολογία) καί ὄχι οἱ ἔπαινοι. Καί πολύ μᾶλλον περισσότερο οἱ ἔπαινοι πού ἐξυφαίνονται ὄχι γιά τεκμηριωμένα σημεῖα ἁγιότητας, ἀλλά γιά πράγματα ἐν πολλοῖς ἀνυπόστατα ἤ παραχαραγμένα.

Γιατί ἐδῶ δυστυχῶς ὑπάρχει πληθώρα ἀδιάσειστων τεκμηρίων, πού εἶναι ἄκρως ἐπιβαρυντικά γιά τόν κεκοιμημένο ἱεράρχη. Οὐδείς μηδενίζει ἀσφαλῶς τό ἔργο πού ἐπιτέλεσε παλαιότερα στήν Ἀφρική καί ἐν συνεχείᾳ στήν Ἀλβανία. Ὅμως ἀπό τήν ἄλλη ἐπίσης οὐδείς ἔχει καί τό δικαίωμα νά ἀγνοεῖ ὅτι ἐπρόκειτο ἐδῶ καί δεκαετίες γιά ἐγνωσμένο καί ἐπιφανέστατο οἰκουμενιστή, πού ἦταν σταθερό μέλος τοῦ διαβόητου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» (αὐτοῦ τοῦ ἄθλιου δούρειου ἵππου πού ἐδῶ καί 75 χρόνια ἀπεργάζεται τήν συγχώνευση τῆς Ὀρθοδοξίας μέσα στόν βοῦρκο τῶν αἱρέσεων) καί πολλάκις μετεῖχε σέ οἰκουμενιστικές συμπροσευχές μέ παπικούς καί ἑτέρους αἱρετικούς στήν Ἰταλία καί ἀλλοῦ.

Οὐδείς ἔχει ἐπίσης τό δικαίωμα νά ἀγνοεῖ ὅτι ἔχει διοργανώσει συμπόσια μέ ἀλλοθρήσκους, μέ σκοπό τήν προώθηση τῆς «ειρηνικῆς συνυπάρξεως τῶν θρησκειῶν» καί τῆς διαθρησκειακῆς ψευδοενότητας (πού ὁδηγεῖ στήν κυοφορούμενη παγκόσμια Πανθρησκεία), καί ὅτι συμμετεῖχε ὡς διαθρησκειακός συγκρητιστής σέ πολλά διεθνῆ διαχριστιανικά καί διαθρησκειακά fora, διαμηνύοντας τήν ψευδοένωση τῶν πάντων στό ὄνομα τῆς δῆθεν ἀγάπης. Μάλιστα κατά καιρούς βραβεύτηκε καί γιά ὅλα αὐτά (ἐνδεικτικά μόνο θυμίζω τήν βράβευσή του τό 2020 σέ οἰκουμενιστική τελετή στόν «Καθεδρικό Ναό» τοῦ Aachen, ὅπου παρευρέθηκαν καί Παπικοί, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Πρόεδρο τοῦ «Ποντιφικοῦ Συμβουλίου γιά τήν Προώθηση τῆς Χριστιανικῆς Eνότητος» καρδινάλιο Koch).

Οὐδείς ἔχει τό δικαίωμα νά ἀγνοεῖ ὅτι ἦταν διαπρύσιος ὑπέρμαχος καί πρωτεργάτης τῆς ἀντίχριστης ψευτοσυνόδου στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης τό 2016 καί συνυπέγραψε ἀσμένως τίς ἀποφάσεις της, διατυπώνοντας μάλιστα τήν πρωτοφανῆ ἄποψη νά κηρύσσονται αἱρετικοί ὅσοι τήν ἐπικρίνουν καί ὅσοι ὁμιλοῦν περί οἰκουμενισμοῦ!

Οὐδείς ἐπίσης ἔχει τό δικαίωμα νά ἀγνοεῖ ὅτι τό πρᾶο καί μειλίχιο ὕφος του μαζί μέ τά ἀναρίθμητα κηρύγματά περί ἀγάπης (ἀλλά ἄνευ ἴχνους ἔστω ἀναφορᾶς στίς αἱρέσεις, στήν ἁμαρτία καί στήν ἀποστασία τοῦ λαοῦ μας ἀπό τόν Θεό, στούς πνευματικούς νόμους κλπ.) τόν ἔχουν δυστυχῶς κατατάξει πρό πολλοῦ σέ πρωτοκορυφαῖο ἐκπρόσωπο καί ἐκφραστή τῆς ἀποπροσανατολιστικῆς «μεταπατερικῆς» ἀγαπολογίας. Ὅσοι ἐγκωμιάζουν αὐτό τό πρᾶο καί καλοσυνάτο ὕφος, ἀλλά τόσο ἐκκωφαντικά κενό ἀπό κάθε εἶδος ἀντίδρασης ἀπέναντι στήν αἵρεση, ἄς προβληματιστοῦν γιά τό ὅτι τά ἴδια ἀκριβῶς ἐγκώμια τοῦ πλέκουν ἐδῶ καί μέρες οἱ κάθε λογῆς Κούληδες, Ντόρες, Τσίπρες καί Βαλιανάτοι, μαζί μέ βοθροκάναλα, παλιοφυλλάδες, οἰκουμενιστές λυκοποιμένες καί τούς ἀντίχριστους τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», καθώς καί γιά τήν οὐρανομήκη ἐξύμνησή του ἀπό ὅλους αὐτούς ὡς φωτισμένου ἱεράρχη. Μέ ποιά ἀκριβῶς ὅμως κριτήρια ἀλήθεια τεκμαίρεται ὁ φωτισμός; Καί βάσει ποιᾶς λογικῆς συνδέεται ὁ φωτισμός μέ τήν «καλοσυνάτη» σιωπή ἀπέναντι στό δαιμονικό ξεσάλωμα τῶν καιρῶν μας, πού - θά τό πῶ epressis verbis - ἀπαιτεῖ Καντιώτηδες καί ὄχι μειλίχιους καί συγκαταβατικούς ἀγαπούληδες; Ἤ μήπως θαρροῦν οἱ Χριστιανοί πού τά ἀναπαράγουν ὅλα αὐτά ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, ὅτι τέτοιοι ἦταν οἱ Βασίλειοι, οἱ Χρυσόστομοι, οἱ Μάξιμοι, οἱ Μάρκοι Εὐγενικοί καί οἱ ἄλλοι ἐκκλησιαστικοί μας Πατέρες καί ὄχι ἀνένδοτοι μαχητές καί ἀνήμερα λιοντάρια ἀπέναντι στήν προδοσία τῆς πίστης; Οἱ ἀπαντήσεις στά παραπάνω ἐρωτήματα εἶναι ἀπολύτως προφανεῖς.

Οὐδείς ἐπιπλέον ἔχει τό δικαίωμα νά ἀγνοεῖ τήν στάση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀναστασίου κατά τήν διάρκεια τῆς ψευτοπανδημίας, πού ἦταν πλήρως συμμορφούμενη μέ τήν καθεστῶσα «λογική» τῶν μασκῶν καί τῶν ἐμβολίων, ἐμβαπτίζοντάς την βέβαια καί πάλι μέσα στήν γνωστή μειλίχια ἀγαπολογία.

Καί οὐδείς ἀκόμη ἔχει τό δικαίωμα νά παραβλέπει καί τήν τελευταία, ὁλότελα τραγική εἰκόνα: το πολύχρωμο δηλαδή αἱρετικό τσίρκο μέ τούς παπικούς καρδινάλιους, τούς λουθηρανούς «ἐπισκόπους» καί τά λοιπά ἐξωτικά φροῦτα, πού παρέλασαν στήν κηδεία του, φυσικά καί πάλι μέ ἐγκώμια καί ὑμνολογίες. Ἔχει κάποιος ἄραγε τήν ψευδαίσθηση ὅτι θά μποροῦσε ποτέ ὁποιοσδήποτε ἀπό αὐτούς νά συμπεριφερθεῖ ἀνάλογα γιά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία ἑνός πραγματικοῦ προμάχου τῆς Ὀρθοδοξίας; Δέν ἦταν ἀπολύτως πασιφανές ὅτι ὅλοι αὐτοί ἔνιωθαν τήν ὥρα ἐκείνη ὅτι τιμοῦσαν καί ἀποχαιρετοῦσαν ἕναν «δικό» τους ἄνθρωπο; Καί στά ἐρωτήματα αὐτά εἶναι ἐπίσης πρόδηλες οἱ ἀπαντήσεις.

Ὅσον ἀφορᾶ τώρα τά ὅποια καλά διέπραξε ὁ Ἀλβανίας, θά τό ξαναπῶ: τίποτε δέν μηδενίζεται, ὅσο κι ἄν θά μποροῦσε καί πάλι κάποιος νά ἐπισημάνει ὅτι καί τό ἱεραποστολικό του ἔργο χλωμιάζει ὑπό τό βάρος τῶν παραπάνω (εἰλικρινά δέν γνωρίζω πόσο ὠφελεῖ νά βγάλεις κάποιον ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἀθεΐας ἤ τῆς εἰδωλολατρίας, γιά νά τόν ὁδηγήσεις στό «φῶς» ἑνός μεταπατερικοῦ Χριστιανισμοῦ - ἤ πόσο ὠφελεῖ νά τόν βγάλεις ἀπό τήν παρανομία τῆς κατακόμβης, γιά νά τόν βάλεις σέ νόμιμα, νεοεποχίτικης εἰδής ὑπερπολυτελῆ τερατουργήματα, σάν τούς ναούς πού βλεπετε στίς φωτογραφίες). Ἐντυπωσιακή δηλαδή ἡ ὀμελέτα, ἀλλά εἶχε καί πολλές κουτσουλιές μέσα (γιά νά θυμηθῶ μία γνωστή φράση τοῦ Ἁγίου Παϊσίου): δέν μηδενίζουμε τό ἕνα, ἀλλά ὀφείλουμε νά σχολιάσουμε καί τό ἄλλο - ἀπό ἐκεῖ καί πέρα μόνο ὁ Θεός γνωρίζει φυσικά πόσοι ὠφελήθηκαν ἀπό τήν ὀμελέτα καί πόσοι βλάφθηκαν ἀπό τίς κουτσουλιές.

Ἀπολύτως ἀξιέπαινη δέ καί ἡ στάση του στό θέμα τῆς Οὐκρανικῆς ψευτοεκκλησίας του Ἐπιφανίου, τήν ὁποία ἀρνήθηκε νά ἀναγνωρίσει, ἐρχόμενος σέ προστριβή μέ τόν πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Καί αὐτή ἡ προστριβή ὡστόσο ἦταν μόνο ὡς πρός αὐτό τό θέμα καί εἶχε βάση σέ ἐκκλησιολογικά κριτήρια (ὀρθῶς ὁ Ἀναστάσιος ἦταν ἐνοχλημένος ἀπό τό καινοφανές «παπικό πρωτεῖο» τοῦ Βαρθολομαίου, τήν οὐσιαστικά κατηργημένη συνοδικότητα καί τήν ἀπόπειρα εἰσπήδησης πού ἔκανε σέ ἄλλες Ἐκκλησίες) καί πάντως δέν εἶχε καμία σχέση μέ θέματα θεολογικῆς οὐσίας, καθώς - ὅπως προαναφέρθηκε - ἀμφότεροι ἦταν ἐξίσου οἰκουμενιστές καί εἶναι ἀπολύτως δεδομένο καί διαπιστωμένο ὅτι οὐδέποτε ὑπῆρξε μεταξύ τους ἀντιπαράθεση σέ τέτοιο ἐπίπεδο. Ἀντιθέτως, ἐκεῖνο πού ὑπῆρξε, ἦταν ἀπόλυτη καί ἀδιατάρακτη «κολυμπάρειος» ταύτιση, σύμπνοια καί συνοδοιπορία.

Ὅλα τά παραπάνω δέν γράφονται γιά νά ἐπικριθεῖ ὁ ἐκδημήσας, οὔτε γιά νά...δικαστεῖ μετά θάνατον, ὅπως εἶναι σίγουρο ὅτι θά σπεύσουν νά ποῦν κάποιοι, κατηγορώντας ὡς ἀκραίους καί ὡς τιμητές (τό μάθαμε τό ἀστεῖο παραμύθι τους πιά) ὅσους ἁπλῶς ἐπισημαίνουμε τήν ἀλήθεια καί λέγοντάς μας ὅτι ὁ Θεός εἶναι πού θά κρίνει τον κεκοιμημένο καί ὄχι ἐμεῖς. Μά αὐτό εἶναι ἀπολύτως βέβαιο καί κανείς δέν προσπαθεῖ νά ὑποκαταστήσει τόν Θεό: ἀντιθέτως εὐχόμαστε εἰλικρινά νά μετανόησε γιά τίς κακοδοξίες καί τά ἀτοπήματά του καί στό ζύγι τοῦ ἀδέκαστου Κριτῆ νά ὑπερμετρήσουν τελικά τά καλά πού διέπραξε. Ἡ εὐχή μας ὅμως νά σώθηκε ὁ Ἀναστάσιος, δέν μπορεῖ νά σιγήσει τήν ἀλήθεια, γιατί ἐπρόκειτο γιά ἐπιφανές πρόσωπο, μέ πολυετῆ δημόσια δράση καί μεγάλη ἐπιρροή. Ὅσα διέπραξε ὡς κληρικός, ἴσως στόν ἴδιο νά μήν στοιχίσουν τήν αἰώνια ζωή (ὁ Θεός ξέρει), ἀπό τήν ἄλλη ὡστόσο καθιστοῦν ξεκάθαρο ὅτι δέν μπορεῖ κατά κανένα τρόπο νά γίνει ἀνεκτό τό μεθοδικό πλασάρισμά του ὡς πρότυπο φωτισμένου καί ἁγιασμένου ἱεράρχη. Κάτι τέτοιο εἶναι ξεκάθαρα ἐπικίνδυνο, ζημιογόνο, ἀποπροσανατολιστικό καί ἐξολοκλήρου ἀνεπίτρεπτο.

Λίγη προσοχή λοιπόν μέ τά ἄκοπα καί ἀβασάνιστα ἐφύμνια: ἄς τά ἀφήσουν στήν ἄκρη οἱ ὑμνητές καί ἄς προσευχηθοῦν γιά τήν ψυχή του ἐκλιπόντος, ἄν θέλουν πραγματικά κάπου νά φανοῦν χρήσιμοι. Οἱ αἴολες ἁγιολογίες πάντως οὔτε ἐκεῖνον βοηθοῦν, οὔτε τούς ἴδιους πού τίς ἐπινοοῦν, ἀλλά οὔτε καί ὅσους τίς ἀκοῦνε καί ἐπηρεάζονται ἀπό αὐτές...

Ν.Δαπέργολας

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ´ ΛΟΥΚΑ 2025 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

«Καὶ γιατί νὰ ζῶ χριστιανικά;», ρώτησε κάποιο παλικάρι τὴν εὐσεβῆ του μάνα. «Γιατί νὰ ζῶ χριστιανικά, ὅταν αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἀγῶνες καὶ θυσίες, ἐνῶ μπορῶ νὰ ζήσω μια ζωὴ ἄνετη, βγάζοντας παράνομο, ἀλλὰ εὔκολο χρῆμα, ὅπως τόσοι καὶ τόσοι τῶν ἡμερῶν μας;».

            Τί πρέπει νὰ ἀπαντήσει αὐτὴ ἡ μάνα; Μήπως, «παιδί μου, αὐτὰ εἶναι τοῦ πειρασμοῦ, θὰ σὲ τιμωρήσει ὁ Θεὸς καὶ θὰ πᾶς στὴν κόλαση»; Σὲ καμία περίπτωση! Μὲ αὐτά, τὸ χάσαμε τὸ παιδί μας.

            Τότε, τί νὰ ἀπαντήσει; Νὰ βγάλει ὅλη της τὴν ἀγάπη καὶ νὰ πεῖ: «παιδί μου, ἔλα νὰ σοῦ διηγηθῶ τὴν ἱστορία τοῦ Ζακχαίου». 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

            Στὸν Ζακχαῖο ἀναφέρεται ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Ὁ Ζακχαῖος ἦταν ἀρχιτελώνης καὶ πολὺ πλούσιος. Ἦταν τὸ μοντέλο τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ὀνειρεύονται πολλοὶ ἀπὸ τοὺς νέους μας, τὸ ὁποῖο βέβαια μὲ μεγάλη μαεστρία ἔχουν φροντίσει νὰ τοὺς καλλιεργήσουν τὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης καὶ μαζικῆς ἐνημέρωσης, κυρίως δέ, τὰ τραγούδια ποὺ ἀκοῦνε καὶ οἱ εἰκόνες ποὺ βλέπουν. Ἦταν ὁ Ζακχαῖος πλούσιος, ἀλλὰ πῶς; Σίγουρα ὄχι μὲ τὴν τίμια ἐργασία του. Ἦταν τοκογλύφος, ἄνθρωπος αἰσχρός, ἅρπαγας, δοσίλογος, ἀπειλητικός, ἐκμεταλλευτής, πλεονέκτης. Ἦταν πονηρὸς καὶ μοναδική του μέριμνα ἦταν πώς θὰ ἐξοικονομοῦσε περισσότερα χρήματα ἀδειάζοντας τὶς τσέπες τῶν συνανθρώπων του. Μὲ μία φράση, ἦταν τὸ μίασμα τῆς κοινωνίας. Ὡστόσο, παρὰ τὰ ὅσα τὸν κακολογοῦσαν, ἐκεῖνος ἔκανε τὴ ζωή του ἀπολαμβάνοντας τὶς ἠδονὲς ποὺ τοῦ προσέφερε ἡ ὕλη. 

            Αὐτός, λοιπόν, ὁ ἁμαρτωλός, ἡ προσωποποίηση τῆς ἁμαρτίας, κάποια στιγμὴ σὰν νὰ συνειδητοποίησε κάτι, κάτι ποὺ μέχρι τότε ἡ νεότητά του δὲν τοῦ ἐπέτρεπε νὰ συνειδητοποιήσει. Συνειδητοποίησε ὅτι δὲν εἶναι αἰώνιος σὲ αὐτὴ τὴ γῆ, ὅτι γερνάει. Κατάλαβε ὅτι ἀπὸ ὅσα εἶχε, στὴν πραγματικότητα δὲν ἦταν τίποτα δικό του. Καὶ πάνω σὲ αυτόν του τὸν λογισμό, ἔφτασε στὰ αὐτιά του τὸ κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Γεμίζουν, τοῦ ᾽λεγαν, τὴν ψυχή, τὰ λόγια αὐτοῦ τοῦ Διδασκάλου». Γεμίζουν τὴν ψυχή; Αὐτὸ ἀκριβῶς ἦταν ποὺ ἀναζητοῦσε. Τὰ πλούτη καὶ οἱ ἠδονὲς δὲν ἦταν παρὰ ἕνας φαῦλος κύκλος πού, τελικά, ἄφηνε πάντα κενὴ τὴν ψυχή του. Οἱ δὲ δολοπλοκίες ποὺ ἔκανε, τὸν φόρτωναν μὲ τὸν φόβο τῆς ἐκδίκησης τῶν θυμάτων του. 

            Κάποια στιγμή, ὁ Ζακχαῖος πληροφορήθηκε ὅτι ἀπὸ τὴν Ἱεριχὼ περνοῦσε Ἐκεῖνος ποὺ πολὺ ἐπιθυμοῦσε νὰ δεῖ, ὁ Κύριός μας. Τὸν Χριστὸ συνόδευε μεγάλο πλῆθος ἀνθρώπων. Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ, σχετικὰ μὲ τὸ μεγάλο πλῆθος, θὰ ἤθελα νὰ τονίσω ὅτι σὲ αὐτὸ ἔχουμε ἱερὸ καθῆκον κυρίως οἱ κληρικοί, ἀλλὰ καὶ οἱ λαϊκοί, νὰ στοχεύουμε, στὸ νὰ πλαισιώνουν τὴν Ἐκκλησία ὅλο καὶ περισσότεροι ἄνθρωποι. Ἂν καὶ ὁπωσδήποτε ἡ ποιότητα ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ τὴν ποσότητα, ὡστόσο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὀφείλει διαρκῶς νὰ ἐπεκτείνεται, νὰ ἐξαπλώνεται καὶ νὰ αὐξάνεται. 

            Τὸ πλῆθος, λοιπόν, τῶν ἀνθρώπων ποὺ πλαισίωναν τὸν Κύριο, ἦταν γιὰ τὸν Ζακχαῖο πρόβλημα. Ὁ ἴδιος ἦταν μικρὸς στὸ ἀνάστημα καὶ δὲν θὰ μποροῦσε ἀπὸ τὸν κόσμο νὰ δεῖ τὴν ὄψη τοῦ περίφημου Διδασκάλου. Ἤθελε, ὅμως, νὰ τὸν δεῖ. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ λέξη κλειδί: ἤθελε. Ὅταν ὑπάρχει ἀληθινή, καρδιακὴ θέληση, ὁ ἄνθρωπος βγάζει ὅλη του τὴν δημιουργικότητα καὶ ὄχι μόνο αὐτό. Ὅταν ὑπάρχει θέληση ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ κάνει τὰ ἀδύνατα δυνατά. Οἱ δικαιολογίες ἀνήκουν κατὰ κύριο λόγο στοὺς ἀνθρώπους ποὺ στεροῦνται αὐτῆς τῆς εὐλογημένης θέλησης. Τί ἔκανε, ὅμως, ὁ Ζακχαῖος; Ταπείνωσε τὸν ἑαυτό του ἐνώπιον τοῦ πλήθους καὶ ἀνέβηκε πάνω σὲ μιὰ συκομουριά. Ποιά σχόλια καὶ ποιά ντροπὴ θὰ τὸν ἐμπόδιζε; Δὲν ὑπολόγιζε τίποτα ἀπὸ αὐτά. Τὸ μόνο ποὺ τὸν ἐνδιέφερε ἦταν νὰ δεῖ τὸν Διδάσκαλο καὶ τὰ κατάφερε. 

            Ἡ μεγάλη συνάντηση ἔγινε, ἡ συνάντηση Θεανθρώπου καὶ ἀνθρώπου, Ποιμένος καὶ προβάτου, Ἰατροῦ καὶ ἀσθενοῦς. Τὸν κοίταξε ὁ γλυκύτατος Χριστός, τὸν κάλεσε μὲ τὸ ὄνομά του ὄντας Παντογνώστης, καὶ τοῦ ἔδωσε κάτι ποὺ μιὰ ὁλόκληρη κοινωνία ποτὲ δὲν ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο αὐτόν: ἀγάπη. Ὁ λόγος ποὺ ποτὲ ἡ κοινωνία δὲν ἔδωσε στὸν Ζακχαῖο ἀγάπη; Εἴτε γιατὶ τὸ στεροῦνταν, εἴτε γιατὶ δὲν εἶχε τὸ θάρρος, ἀλλὰ μάλλον διότι σύμφωνα μὲ τὸν ἀνθρώπινο νόμο, ὁ δόλιος αὐτὸς ἅρπαγας δὲν ἄξιζε ἀγάπη. Ὁ Χριστός, ἐρχόμενος στὴ γῆ, ἀνέτρεψε αὐτὸν τὸν νόμο, καθιστῶντας καὶ τὸν χειρότερο τῶν ἁμαρτωλῶν πρόσωπο ποὺ ἀξίζει ἀγάπη. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση, ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ μοναδικὸς τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ὁ χειρότερος μπορεῖ νὰ γίνει ὁ καλύτερος καὶ ἡ κοινωνία νὰ λυτρωθεῖ ἀπὸ τὴν ἄλλοτε παραβατικὴ συμπεριφορά του. 

            «Ζακχαῖε, κατέβα γρήγορα. Σήμερα πρέπει νὰ μείνω στὸ σπίτι σου». Αὐτὰ ἦταν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Παράδειγμα πρὸς μίμηση γιὰ ὅλους ἐμᾶς ποὺ δὲν σκεφτήκαμε ποτὲ νὰ κάνουμε τὴν ἀνατροπὴ δίνοντας ἀξία στὸν ἁμαρτωλό, ὡσὰν ἐμεῖς νὰ εἴμαστε οἱ ἀνώτεροι. 

            Ἡ ἀνταπόκριση τοῦ Ζακχαῖου ἄμεση: κατέβηκε γρήγορα καὶ ὑποδέχθηκε τὸν Κύριο στὸ σπίτι του. Καὶ ὄχι ἁπλὰ τὸν ὑποδέχθηκε, ἀλλὰ τὸν ὑποδέχθηκε μὲ χαρά! Δεῖτε τὸ μεγαλεῖο τῆς πίστης μας, ἀδελφοί! Ὁ Χριστὸς ἦρθε καὶ ἔφερε τὴν χαρὰ καὶ διαχρονικὰ τὴν προσφέρει σὲ ὅσους θέλουν. Καὶ δὲν ἦταν αὐτὴ ἡ χαρὰ τοῦ Ζακχαίου ἴδια μὲ ὅλες τὶς προηγούμενες, τὶς χαρὲς τῶν ἠδονῶν. Αὐτὴ ἡ χαρὰ ἀνατάραξε τὸ εἶναι του. Αὐτὴ ἡ χαρὰ ἔφερε τὴν μεταμόρφωση τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Αὐτὴ ἡ χαρὰ ἦταν ἡ αἰώνια, ἡ ἀληθινή. Ὅποιος ἀπέκτησε αὐτὴ τὴ χαρά, καμιὰ ἄλλη δὲν τὸν ἔθελξε! 

            Ἡ γνωριμία, ἀγαπητοί, ἡ γνωριμία ἔχει πολὺ σημαντικὸ ρόλο. Ἕνας γέροντας εἶχε πει ὅτι «ὁ ἄνθρωπος μισεῖ κάποιον γιατὶ δὲν τὸν ξέρει καὶ δὲν τὸν ξέρει γιατὶ τὸν μισεῖ». Ὁ Ζακχαῖος μισοῦσε τὴ δικαιοσύνη διότι δὲν τὴν ἤξερε, μέχρι ποὺ ἦρθε ὁ ἴδιος ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης καὶ τοῦ εἶπε «γνώρισέ με». Καὶ ἀφοῦ ὁ Ζακχαῖος γνώρισε, ἀγάπησε καὶ ἀφοῦ ἀγάπησε, μετανόησε. Μετανόησε ἀληθινὰ καὶ ἔμπρακτα. Ἐπειδὴ ἡ ἁμαρτία του ἦταν ὑλικὴ καὶ κατεῖχε ἀκόμη τὸ προϊὸν τῆς ἁμαρτίας του, ἔπρεπε αὐτὴ ἡ ὕλη, τὰ χρήματα ποὺ εἶχε καταχραστεῖ, νὰ φύγουν ἀπὸ πάνω του. Γιὰ αὐτό, χωρὶς δεύτερη σκέψη, ἀλλὰ μὲ συνειδητὴ μεταμέλεια δήλωσε στὸν Κύριο ὅτι τὰ μισὰ ὑπάρχοντά του θὰ τὰ δώσει στοὺς πτωχούς, ἐνῶ ὅποιον ἀδίκησε μὲ συκοφαντίες, θὰ τοῦ ἀνταποδώσει τέσσερις φορὲς περισσότερα.  

            Ὁ Κύριός μας χάρηκε, διότι ὁ υἱὸς Αὐτοῦ «νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε καὶ ἀπολωλὸς καὶ εὑρέθη», ὅπως θὰ ἀκούσουμε σὲ λίγες μέρες, τὴν Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου. Ἄλλωστε, σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του ἦταν νὰ σηκώσει τὸν ἁμαρτωλό. Μὲ τὴν μεταστροφή, λοιπόν, τοῦ Ζακχαίου, ὁ Χριστὸς γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ νίκησε. Νίκησε καὶ ὁ Ζακχαῖος. Οἱ μόνοι χαμένοι τῆς σημερινῆς περικοπῆς, παρέμειναν οἱ Φαρισαῖοι, οἱ ὁποῖοι βλέποντας τὸν Κύριο νὰ κάνει τὴν ἀνατροπή, ἄρχισαν νὰ τὸν κατηγοροῦν ὅτι ἦλθε νὰ μείνει στὸ σπίτι τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Ὁ φθόνος τους, τὸ μέγα αὐτὸ κακὸ τὸ ὁποῖο, μάλλον, ἕως τῆς συντελείας  θὰ ταλαιπωρεῖ τὴν Ἐκκλησία ἀλλὰ καὶ αὐτὲς τὶς ψυχὲς τῶν φθονούντων, δὲν τοὺς ἐπέτρεψε νὰ γίνουν συμμέτοχοι στὴ χαρὰ τοῦ Θεοῦ, τῶν ἀγγέλων καὶ τοῦ Ζακχαίου. Οἱ παλαιοὶ Φαρισαῖοι ἔφυγαν. Oἱ τωρινοὶ ἔχουν ἀκόμη δυνατότητα μετανοίας. 

            Ἐν κατακλείδι, τὸ βασικὸ μήνυμα ποὺ μᾶς διδάσκει ἡ ἱστορία τοῦ Ζακχαίου εἶναι ὅτι, ἀρχικά, ἡ προσκόλληση στὰ πλούτη, οἱ ἠδονὲς καὶ οἱ ἀδικίες μόνο κακὸ καὶ δουλεία προσφέρουν στὴν ψυχὴ καὶ δὲν τὴν ἀφήνουν νὰ πετάξει ἐλεύθερη στὴ χαρὰ τοῦ Θεοῦ. Ἔπειτα, ὅτι ἀκόμη καὶ ὁ μεγαλύτερος ἁμαρτωλὸς ἔχει μέσα του -εἴτε βαθιά, εἴτε πολὺ βαθιά- καλὸ ψυχικὸ κόσμο. Ὅλοι μας ἔχουμε τὰ ἐλαττώματά μας. Ἔχουμε, ὅμως, καὶ κάποια χαρίσματα ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ κάποια πολὺ ὄμορφα στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ βγάλουμε πρὸς τὰ ἔξω. Μὲ αὐτὰ τὰ καλὰ στοιχεῖα θὰ ἐπιβληθοῦμε στὰ ἐλαττώματά μας, ἀρκεῖ, ὅπως ὁ Ζακχαῖος, νὰ ἐπιτρέψουμε κι ἐμεῖς στὸν Χριστὸ νὰ εἰσέλθει στὸν οἶκο τῆς ψυχῆς μας.

Μετ’ εὐχῶν,

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

ΕΝΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

(με βάση την διήγηση του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στυλιανού Τομαή, εφημερίου Ι. Ν. Αγ. Αποστόλων Δάφνης, που το διέσωσε και τον ευχαριστούμε θερμώς!)

Την δεύτερη περίοδο των μεγάλων διωγμών κατά των Παλαιοημερολογιτών (1951-1953), η αστυνομία συνέλαβε και τον π. Κωνσταντίνο Παπαντωνίου, διότι ακολουθούσε το πάτριο εορτολόγιο και τον έκλεισε στις Φυλακές Χατζηκώστα στην οδό Πειραιώς. Μετά από λίγο καιρό τον επισκέφθηκε η πρεσβυτέρα του, μακαριστή Αικατερίνη, και του είπε: "παπά μου, γύρνα με το νέο ημερολόγιο, για να σε βγάλουν από δω. Πεινάμε, δεν έχω γάλα για τα παιδια!". Ο ιερέας λυπήθηκε. Προβληματίστηκε... Τί να κάνει; Να ακολουθήσει την καινοτομία του νέου ημερολογίου; Να αφήσει την οικογένεια του κυριολεκτικά στην πείνα; Εκεί λοιπόν στο σκοτεινό κελί της φυλακής, άρχισε να προσεύχεται με δάκρυα. Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά του ένας ηλικιωμένος και τον ρώτησε: "Πάτερ, τί σε προβληματίζει;". Όταν ο π. Κωνσταντίνος του μίλησε για το δίλημμά του, τότε ο ηλικιωμένος του είπε: "ΜΕΙΝΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ κι εγώ θα σε βγάλω από δω". "Σε ευχαριστώ, καλέ μου άνθρωπε", του λέγει ο ιερέας, "αυτό είναι το θέλημα του Κυρίου, να τηρούμε όλες τις παραδόσεις της Εκκλησίας μας, μα πες μου το όνομά σου, για να σε μνημονεύω στις Θ. Λειτουργίες, για το καλό που μου κάνεις".

Ο ηλικιωμένος τότε απάντησε μονολεκτικά "ΑΝΤΩΝΙΟΣ!" και έγινε άφαντος από μπροστά του.

Την άλλη ημέρα, ο ιερέας χωρίς εξηγήσεις, αφέθηκε ελεύθερος.

Ο π. Κωνσταντίνος δίκαια απέδωσε το θαύμα αυτό στον Μέγα Αντώνιο και αργότερα παρήγγειλε στο αγιογραφείο της Ι.Μ. Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου (του μακαριστού  Αρχιεπισκόπου Αυξεντίου) στην Πετρούπολη Αθηνών την κάτωθι Εικόνα του Αγίου, στην οποία, κάτω δεξιά, αναγράφεται το όνομά του με την ένδειξη "ευγνωμοσύνης ένεκεν". Ο π. Κωνσταντίνος κάθε χρόνο στη μνήμη του επιτελούσε Ιερά Αγρυπνία, στα δε πνευματικά του παιδιά (μεταξύ των οποίων και ο αυτήκοος μάρτυς π. Στυλιανός), έλεγε πάντα συγκινημένος: "Παρέμεινα στο πάτριο από τον Άγιο Αντώνιο"...

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

            Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα χαρακτηρίζεται ἀπὸ μία λήξη καὶ μία ἀρχή. Συγκεκριμένα, ἡ λήξη ἀφορᾶ τὸ κήρυγμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Μὲ τὴ σύλληψη τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου ὑποχωρεῖ ἡ «σκιὰ τοῦ νόμου». Οἱ προφητεῖες  γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Λυτρωτῆ σταματοῦν, διότι τώρα μιλάει ὁ ἴδιος ὁ Λυτρωτής, φανερώνεται, ἀποκαλύπτεται δημοσίως, κηρύττει. Κηρύττει τὴν Καινή, τὴ Νέα Διαθήκη,  τὸ εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς μετανοίας, τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. 

            Ὁ Κύριος μας, λίγο καιρὸ μετὰ τὴ Βάπτισή Του, μαθαίνοντας ὅτι ὁ Ἰωάννης παραδόθηκε, ἀνεχώρησε στὴ Γαλιλαία, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Καπερναούμ, στὰ ὅρια τῶν φυλῶν Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλίμ. Ἐκπληρώθηκε ἔτσι ἡ προφητεία τοῦ προφήτη Ἡσαΐα, «Γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλίμ, ὁδὸν θαλάσσης, πέραν τοῦ ᾽Ιορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς». Ἔκτοτε, ἄρχισε ὁ Χριστὸς νὰ κηρύσσει λέγοντας: «Μετανοεῖτε, γιατὶ ἔφθασε ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». 

            Προσέξτε κάτι, ἀδελφοί. Δὲν λέει ὁ Κύριος «μετανιῶστε», ἀλλὰ «μετανοεῖτε», δηλαδή, «νὰ μετανιώνετε». Γνωρίζει ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι χοϊκοί, μὲ τὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ πάθη μας. Γνωρίζει ὅτι ἂν μετανοήσουμε μία φορά, ἐνδεχομένως νὰ ξαναπέσουμε στὰ ἴδια σφάλματα. Παρ’ ὅλα αὐτά, μᾶς διδάσκει τὴν φιλευσπλαχνία Του. Μᾶς λέει: «παιδιά μου, τὸ νὰ πέφτετε εἶναι στὴ φύση σας, ἀλλὰ νὰ ξέρετε ὅτι κάθε φορὰ ποὺ θὰ μετανοεῖτε, ἐγὼ θὰ σᾶς συγχωρῶ ἀνοίγοντας τὴν ἀγκαλιά μου. Καὶ ὄχι μόνο τὴν ἀγκαλιά μου, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν θὰ σᾶς ἀνοίγω. Ἀρκεῖ νὰ ἀγωνίζεστε καὶ νὰ μὴν ἐγκαταλείπετε τὴν προσπάθεια». Μὲ τὴ διαρκῆ μετάνοια, λοιπόν, γινόμαστε μέτοχοι τῆς οὐράνιας βασιλείας. 

            Ὁ Κύριός μας, συνομιλῶντας κάποτε μὲ τοὺς Φαρισαίους, εἶπε: «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἐντὸς ὑμῶν ἐστίν».  Ἡ φράση αὐτὴ ἔχει δεχθεῖ ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες διάφορες ἐρμηνεῖες. Ἄλλοι θεώρησαν ὅτι δηλώνει τὴν εὐθύνη ποὺ ὁ καθένας φέρει γιὰ νὰ κατακτήσει τὸν παράδεισο, ὅτι, δηλαδή, δική μας ὑπόθεση εἶναι ἂν θὰ σωθοῦμε ἢ ὄχι, δεδομένου ὅτι εἴμαστε ἐλεύθεροι. Ἄλλοι ὑποστήριξαν ὅτι ὁ Χριστὸς ἐννοεῖ πὼς ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν εἶναι μέσα μας. Ὅταν καθαρίζουμε τὴν καρδιά μας ἀπὸ καθετὶ πονηρό, τότε ἔρχεται καὶ κατοικεῖ μέσα μας ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς γεμίζει μὲ εὐφροσύνη, τὴν αἰώνια καὶ αὐξανόμενη εὐφροσύνη ποὺ κατακλύζει τὴν οὐράνια βασιλεία. Τέλος, κάποιοι Πατέρες θεώρησαν τὴν φράση αὐτὴ ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν εἶναι ἀνάμεσά μας». Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴ ζωή μας. Πράγματι, τότε ὁ Χριστὸς ἦταν ἀνάμεσα στοὺς Φαρισαίους. Ἦταν ἡ σωτηρία ἀνάμεσά τους, ἀλλὰ δὲν τὸν κατάλαβαν. Μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ, πού βρίσκεται ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν; Στὸ ἅγιο σῶμα τοῦ Χριστοῦ φυσικά, τὴν Ὀρθόδοξοη Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ παραδείσου στὴ γῆ. Γιὰ αὐτὸ εἴθισται νὰ στολίζουμε τὴν Ἐκκλησία μας μὲ τὰ ὡραιότερα καὶ πολυτιμότερα τῶν ἀντικειμένων. Γιὰ αὐτὸ καὶ οἱ κληρικοὶ ἐν ὥρᾳ ἀκολουθίας στὴν Ἐκκλησία, καὶ μάλιστα τῆς Θείας Λειτουργίας, φοροῦν ὄμορφα καὶ λαμπρὰ ἄμφια, προσπαθῶντας νὰ ἀντικατοπτρίσουν τὴν ὀμορφιὰ τοῦ παραδείσου. Δυστυχῶς, τὸ γεγονὸς αὐτὸ σκανδαλίζει κάποιους τῶν χριστιανῶν. Ἀξίζει, ὅμως, νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὡς χριστιανοί, πρέπει νὰ μεριμνοῦμε γιὰ τὴν κάθαρση τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ τὴν ἕνωσή μας μὲ τὸν Θεό, καὶ ὄχι νὰ σκανδαλιζόμαστε ἀπὸ τὶς ὀφθαλμαπάτες. 

            Ἐν κατακλείδι, θὰ ἤθελα νὰ σταθῶ στὴ φράση τοῦ προφήτη Ἡσαΐα: «ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα» ὅταν τὸν ἐπισκέφθηκε ὁ Χριστός. Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι φῶς. Τί πολυτιμότερο ἀπὸ τὸ φῶς; Τὸ φῶς ἀποκαλύπτει, προστατεύει, ἐλευθερώνει καὶ ὠθεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν πρόοδο. Τὸ φῶς ὁδηγεῖ στὴν ἀλήθεια. Ἄν, λοιπόν, οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τὸ φῶς ἀνάμεσά τους, κινδυνεύει ἡ ἐξουσία τῶν «κοσμοκρατόρων τοῦ σκότους». Καταλαβαίνετε τώρα πρὸς τὶ ὅλος αὐτὸς ὁ πόλεμος κατὰ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, κατὰ τῶν ἀρχῶν, ἰδανικῶν καὶ ἠθῶν τοῦ χριστιανισμοῦ; Ἐπιχειροῦν νὰ ἀπομακρύνουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ βρεθοῦν ξανὰ στὸ σκοτάδι. Τότε, οἱ σκοτισμένοι εὐκολώτερα θὰ κυβερνῶνται. 

            Πῶς ἀντιμετωπίζουμε ὅλο αὐτὸ τὸ κακό; Ὁ Κύριός μας πῶς τὸ ἀντιμετώπισε; Σκόρπισε ἀγάπη, συγχώρεση, γαλήνη, ἀξιοπρέπεια, ἀρετή. Σταυρώθηκε καὶ σκόρπισε ζωὴ καὶ ἀνάσταση. Μὲ αὐτὰ τὰ ὅπλα ἐξάλειψε τὸ σκοτάδι. Οὔτε λόγο δὲν ἄρθρωσε γιὰ τοὺς ἄρχοντες τοῦ κακοῦ. Ἂν θέλουμε κὶ ἐμεῖς νὰ ἀνατρέψουμε τὸ κακό, δὲν χρειάζονται πολλὰ λόγια. Μποροῦμε ἁπλὰ νὰ μιμηθοῦμε Ἑκεῖνον. 

            Μᾶς τὸ λέει, ἄλλωστε, διαχρονικά: «Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μου ἐστέ, ἐμὲ μιμεῖσθε».

Μετ’ εὐχῶν,

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

«Ἡ Ἀποστολική μας Διαδοχή», ὁμιλία τοῦ Σεβ. Ἀ&Β κ. Χρυσοστόμου στὴν ἐκδήλωση «Ἐκ τῆς Ἑλλάδος καὶ πάλι τὸ Φῶς»

 

Ο Μέγας Αθανάσιος για το consensus patrum: τὸ τὰ αὐτὰ ἀλλήλοις ὁμολογεῖν

Δεν χρειάζονται νομίζουμε συστάσεις για έναν άγιο αποστολικό άνδρα της Εκκλησίας όπως ο Μέγας Αθανάσιος.

    Στην παρούσα ανάρτηση θα ασχοληθούμε με το λεγόμενο στα λατινικά consensus patrum, την συμφωνία δηλαδή των Πατέρων της Εκκλησίας σε θέματα διδασκαλίας, πίστης και δόγματος. Το consensus patrum αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ιεράς παράδοσης της Εκκλησίας. Όσοι ασχολούνται με τους Πατέρες, σίγουρα κάποτε έχουν ακούσει ή διαβάσει αυτή τη φράση. Είναι άλλο πράγμα όμως να το διαβάζεις από έναν έγκριτο επιστήμονα Δογματολόγο ή Πατρολόγο και διαφορετικό να το διαβάζεις από την πένα του ίδιου του αγίου, του Μεγάλου Αθανασίου στην προκειμένη περίπτωση. Εκεί το πράγμα αποκτά άλλη βαρύτητα και δικαίως.

     Ο Μέγας Αθανάσιος λοιπόν, στην πραγματεία του Περί της εν Νικαία Συνόδου, γραμμένη στα μέσα του 4ου αιώνα μ.Χ., ισχυρίζεται ότι οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας τὸ τὰ αὐτὰ ἀλλήλοις ὁμολογεῖν και δεν διαφωνούν μεταξύ τους όπως κάνουν οι αιρετικοί. Δεν υπάρχουν δηλαδή πολλές διδασκαλίες στις τάξεις της Εκκλησίας που να αναιρεί η μία την άλλη. Μάλιστα οι νέοι εκκλησιαστικοί διδάσκαλοι συμφωνούν και με τους παλαιούς, με αυτούς που έχουν πεθάνει και με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται μία άρρηκτη χρονικά αλυσίδα στην παράδοση της Εκκλησίας. Αυτή ακριβώς η άρρηκτη αλυσίδα είναι και η απόδειξη της αλήθειας των δογμάτων της Εκκλησίας. Οι νέοι Πατέρες συμφωνούν με τους παλαιούς.

     Ο άγιος στη συνέχεια φέρνει το παράδειγμα των Ελλήνων σοφών και λογίων, οι οποίοι και είναι πολλοί στον αριθμό και δεν συμφωνούν μεταξύ τους, για αυτό το λόγο και η διδασκαλία τους δεν είναι αληθής. Από την άλλη μεριά, οι άγιοι της Εκκλησίας συμφωνούν μεταξύ τους σε δογματικά θέματα και καταλήγουν στα ίδια πορίσματα, ασχέτως αν έχουν ζήσει σε διαφορετικές εποχές.

      Για αυτό και στην Καινή Διαθήκη, στην επιστολή Α΄Ιω. 2,7 σύμφωνα με τον Μεγάλο Αθανάσιο διαβάζουμε: οὐκ ἐντολὴν καινὴν γράφω ὑμῖν, ἀλλ' ἐντολὴν παλαιὰν, ἣν εἴχετε ἀπ' ἀρχῆς.

      Είναι, αν μη τι άλλο ευχάριστο, ο άγιος και αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας Αθανάσιος, να αναλύει τον ορισμό του consensus patrum τόσο νωρίς, μόλις τον 4ο αιώνα μ.Χ., όταν ακόμη μόλις μία Οικουμενική Σύνοδος είχε συγκληθεί στους κόλπους της Εκκλησίας.

Περί της εν Νικαία Συνόδου, κεφάλαιο 4

...ἔστι γάρ, ὡς οἱ πατέρες παραδεδώκασιν, ὄντως διδασκαλία καὶ διδασκάλων ἀληθῶν τοῦτο τεκμήριον τὸ τὰ αὐτὰ ἀλλήλοις ὁμολογεῖν καὶ μὴ ἀμφισβητεῖν μήτε πρὸς ἑαυτοὺς μήτε πρὸς τοὺς ἑαυτῶν πατέρας. οἱ γὰρ μὴ τοῦτον διακείμενοι τὸν τρόπον μοχθηροὶ μᾶλλον καὶ οὐκ ἀληθεῖς ἂν καλοῖντο διδάσκαλοι. Ἕλληνες γοῦν οὐχ ὁμολογοῦντες τὰ αὐτά, ἀλλὰ καὶ πρὸς ἀλλήλους ἀμφισβητοῦντες, οὐκ ἀληθῆ τὴν διδασκαλίαν ἔχουσιν· οἱ δὲ ἅγιοι καὶ τῷ ὄντι τῆς ἀληθείας κήρυκες ἀλλήλοις τε συμφωνοῦσι καὶ οὐ διαφέρονται πρὸς ἑαυτούς. εἰ γὰρ καὶ διαφόροις χρόνοις γεγόνασιν, ἀλλ' εἰς ταὐτὸν ἀλλήλοις ὁρμῶσιν ἑνὸς ὄντες τοῦ θεοῦ προφῆται καὶ τὸν αὐτὸν συμφώνως εὐαγγελιζόμενοι λόγον.

Πηγή

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Επιστολή του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς στον συνταξιούχο Π.Ν. για ένα όραμα.

 

Είχατε ένα ασυνήθιστο όραμα στην Εκκλησία κατά τη διάρκεια της προσευχής. Είδατε πως ο Χριστός

βγήκε απ' το ιερό και στάθηκε. Ύστερα βγήκε κάποιος σαν Εβραίος ραβίνος, και στάθηκε εξ αριστερών του Χριστού. Τελικά βγήκε πάλι κάποιος με τη μαντήλα στο κεφάλι, και στάθηκε εκ δεξιών του Χριστού. Τότε και οι δυο τους από τις πλευρές έδωσαν τα χέρια στον Χριστό και έκαναν χειραψία μαζί Του. Τέτοιο όραμα είχατε. Ενώ σαν ερμηνεία του δήθεν ερμηνευτή ανακοινώνετε το εξής: ο Θεός θέλει να συμφιλιωθούν όλες οι θρησκείες και να δημιουργηθεί μία πίστη στον κόσμο!

 

Ο καθένας που είναι μυημένος στα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού μπορεί να σάς πεί ότι και το όραμα είναι ψευδές και η ερμηνεία είναι ψευδής. Το φάντασμα που είδατε μπροστά σας δεν είναι από τον Θεό αλλά από εκείνον που πάντα σηκώνει τα κέρατά του εναντίον της πίστης του Χριστού. Το Πάτερ ημών τελειώνει με την προσευχή στον Θεό να μας απαλλάξει από αυτόν, «αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού». Άνθρωπε του Θεού, ποιος μπορεί να κάνει χειραψία με τον Χριστό; Ποιος μπορεί να σταθεί δίπλα στον Θεό; Μά δεν έχει πεί ο Χριστός στους Εβραίους: «Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος ημών έρημος» (Ματθ. 23, 38; Η προφητεία εκπληρώθηκε. Οι Εβραίοι δεν έχουν ούτε θυσίες ούτε ιερωσύνη. Και τα δύο πέρασαν στους βαπτισμένους εκείνη τη στιγμή, όταν το καταπέτασμα του ναού σκίστηκε «από άνωθεν έως κάτω». Ούτε οι μουσουλμάνοι έχουν θυσίες η ιερωσύνη. Μήπως δεν έχει πεί στους Εβραίους ο Εβραίος Παύλος, απόστολος του Θεού: «Τέλος γαρ νόμου Χριστός » (Ρωμ. 10,4); Και ακόμα : «Αναιρεί (ο Χριστός) το πρώτον ίνα το δεύτερον στήση» (Εβρ. 10,9); Πως, λοιπόν, εκείνο που έχει ερημώσει, που είναι τετελεσμένο, που είναι πεταμένο και έχει αντικατασταθεί με άλλο, καινούργιο, μπορεί να εξισώνεται, και να κάνει χειραψία με τη ζωντανή πίστη του Χριστού; Αλλά και ο ίδιος ο Μωάμεθ, παρόλο που δεν υποφέρει τους χριστιανούς, αναγνωρίζει και βάζει στο Κοράνι, ότι ο Ιησούς, υιος της Μαρίας θα κρίνει τον κόσμο, αναλόγως του ιδίου του Μωάμεθ. Τι εξίσωση και ισοπέδωση τότε!

 

Από που τέτοιο όραμα, ρωτάτε. Από εκείνον που βάζει σε πειρασμούς. Επιθεωρήστε τη ζωή σας και θα καταλάβετε. Στις μέρες μας πολύ ακούγεται -από τους ολιγόπιστους, βέβαια- περί της συμφιλίωσης και εξίσωσης όλων των θρησκειών. Και εσείς παραδοθήκατε σε τούτες τις σκέψεις και τις επιθυμίες. Σάς δόθηκε, το δικό σας υποκειμενικό όραμα να το δείτε σαν να είναι αντικειμενικό. Κι εσείς το χαίρεστε, σαν έλεος του Θεού. Εγώ δεν θα έλεγα ότι τούτο είναι έλεος, πιθανότερα είναι η προειδοποίηση. Μπερδέψατε τις έννοιες. Άλλο πράγμα είναι η κοινωνική και πολιτική ειρήνη και άλλο η συμφιλίωση των θρησκειών. Και άλλο πράγμα είναι η εξίσωση στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών και άλλο η ισοπέδωση των θρησκειών. Στους χριστιανούς έχει αυστηρά διαταχθεί η ελεημοσύνη προς όλους τους ανθρώπους, χωρίς διαφορά στην πίστη, αλλά ταυτόχρονα και η αυστηρή τήρηση της αλήθειας του Χριστού. Ως χριστιανός εσείς μπορείτε να θυσιάσετε για τους αλλοθρήσκους και την περιουσία και τη ζωή σας, αλλά με τίποτα την αλήθεια του Χριστού, αφού εκείνο είναι, ενώ αυτό όχι, δική σας ιδιοκτησία. Εδώ βρίσκεται ο λίθος προσκόμματός σας, σε τούτη τη μη διαφοροποίηση. Από τούτη την μη διαφοροποίηση ήρθε και η σύγχυση στην ψυχή. Στην πραγματικότητα εσείς δεν είδατε ούτε τον Χριστό ούτε τον Μωάμεθ είδατε μόνο την δική σας ψυχή.

Ο Θεός ας σπεύσει σε βοήθειά σας

 

(Από το βιβλίο: «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται...» - ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Α΄ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, εκδόσεις «Εν πλώ», 2009, σελ. 313-315)

 

Πηγή