ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΚΟΛΥΜΒΑΡΙΩ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΩΣ

Ἀριθμὸς Πρωτ. 2483

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Πρεσβύτεροι καὶ Διάκονοι·
Θεοφιλὲς Ποίμνιο τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας
τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος·

Ἡ Χάρις καὶ ἡ Εὐλογία παρὰ Θεοῦ νὰ εἶναι μετὰ πάντων ὑμῶν!

ΟΠΩΣ εἶναι γνωστόν, συνεκλήθη πρὸ μηνὸς στὸ Κολυμπάρι Χανίων στὴν Κρήτη ἡ λεγομένη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τὴν ὁποίαν προέβαλαν τὰ κοσμικὰ μέσα ἐνημερώσεως ὡς δῆθεν γεγονὸς ἰδιαίτερα σημαντικὸ καὶ ἱστορικό.

Ἐπὶ ἕναν περίπου αἰῶνα, καὶ ἰδίως κατὰ τὴν τελευταία ἑξηκονταετία, τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως εἶχε τὴν πρωτοβουλία γιὰ τὴν σύγκληση μιᾶς τέτοιου εἴδους συνόδου, σὲ μὴ Ὀρθόδοξη ὅμως βάση καὶ μὲ διάθεση ἐπιβολῆς Καινοτομιῶν, ὅπως εἶχε προβλεφθεῖ τόσο ἀπὸ τὸ Πατριαρχικὸ Διάγγελμα τοῦ 1920, ὅσο καὶ ἀπὸ τὸ λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο» τοῦ 1923 στὴν Κωνσταντινούπολη, ὑπὸ τὸν γνωστὸ τέκτονα πατριάρχη Μελέτιο Μεταξάκη.

Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Πατροπαραδότου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου, ἡ ὁποία ἀποτολμήθηκε ἐντελῶς ἀντικανονικὰ τὸ ἑπόμενο ἔτος 1924, εἰς ἐφαρμογὴν Οἰκουμενιστικῶν καὶ Ἀντιχριστιανικῶν διατάξεων, ἄνοιξε τοὺς ἀσκοὺς τοῦ αἰόλου γιὰ τὴν αἰχμαλωσία καὶ τὸν ἐξοικουμενισμὸ τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Ἡ ἵδρυση τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» τὸ 1948 καὶ ἡ λεγομένη Ἄρση τῶν Ἀναθεμάτων μὲ τοὺς Παπικοὺς τὸ 1965, κατέδειξαν πασιφανῶς ὅτι ἡ χαραχθεῖσα ἑνωτικὴ/οὐνιτικὴ πορεία δὲν ἦταν κατὰ Θεόν, ἐφ’ ὅσον σήμαινε τὴν ἀνεπίτρεπτη ἀνάμειξη ἀληθείας καὶ ψεύδους καὶ ἔπληττε εὐθέως τὸ 9ο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως: «Εἰς μίαν ἁγίαν καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».

Διότι γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν ὑπάρχουν αἱρέσεις καὶ αἱρετικοί, ἐφ’ ὅσον ἡ Ἐκκλησία ἔχει δῆθεν ἀπεριόριστα ὅρια, στὰ ὁποῖα συμπεριλαμβάνονται ὅλοι οἱ βαπτισμένοι στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καὶ ὅτι ὅλοι μαζὶ συναποτελοῦν δῆθεν τὸ κοινὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Οἱ δὲ θεολογικὲς διαφορὲς συνιστοῦν δῆθεν «διαφορετικὲς παραδόσεις», ὡς νόμιμες ἐκφράσεις τῆς αὐτῆς Πίστεως, ποὺ δὲν ἔχουν ἀρνητικὴ ἐπίπτωση στὴν μυστηριακὴ χάρη καὶ δομὴ τῶν διαφόρων «ἐκκλησιαστικῶν κοινοτήτων» τῶν ἑτεροδόξων· μέσῳ δὲ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅλα αὐτὰ γίνονται δεκτὰ καὶ διακηρύσσονται ἐπὶ δεκαετίες, βιώνονται καὶ ἐκφράζονται μὲ πολλοὺς τρόπους καὶ σὲ πολλὰ ἐπίπεδα.

Ὅμως, ἐπιθυμία ἀνέκαθεν τῶν κατ’ ὄνομα ὀρθοδόξων, ἀλλὰ κατ’ οὐσίαν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, ἦταν ὅλα τὰ ἀνωτέρω νὰ ἀποκτήσουν καὶ μία «πανορθόδοξη συνοδικὴ» ἔγκριση καὶ ἐπιβεβαίωση, ὥστε νὰ νομιμοποιηθοῦν καὶ νὰ ἀποτελοῦν τμῆμα ὑποχρεωτικὸ τῆς ἐπισήμου πιστευτέας διδασκαλίας τους.
Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο ἤθελαν ἐπίσης νὰ ἐπιλύσουν καὶ ἄλλα χρόνια προβλήματα ποὺ τοὺς ταλανίζουν σὲ τοπικὸ καὶ εὐρύτερο γεωγραφικὸ ἐπίπεδο.

Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἐσπευσμένα, παρὰ τὶς ἕως καὶ τὴν τελευταία στιγμὴ διαφορές τους, ἀκόμη μάλιστα καὶ τὶς δηλωμένες ἀποχὲς τοπικῶν ἐκκλησιῶν, προχώρησαν ἀκάθεκτοι στὴν πραγματοποίηση τῆς ὡς ἄνω λεγομένης συνόδου τους, μὲ τὴν ἐπιμονὴ τῆς πρωτοπόρου σὲ αὐτὸ τὸ ὅραμα Κωνσταντινουπόλεως διὰ τοῦ ἐπικεφαλοῦς αὐτῆς κ. Βαρθολομαίου καὶ τοῦ ἐπιτελείου του.

Ὅμως, γιὰ οὐσιαστικοὺς καὶ γιὰ τυπικοὺς λόγους ἔχει ἤδη τονισθεῖ καὶ ἀποδειχθεῖ, ὅτι δὲν ἐπρόκειτο περὶ ὄντως «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου», ἀλλὰ γιὰ «συνοδικὴ καινοτομία» καὶ «συνοδικὸ πραξικόπημα», γιὰ «συνέδριο Ἀποστασίας τῶν Χανίων» ἤ ἀκριβέστερα γιὰ «οὐνιτική, οἰκουμενιστικὴ καὶ φιλοπαπικὴ ψευδοσύνοδο».

Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἠχηρὰ ἀρνητικοί, ἀλλὰ ἀληθέστατοι χαρακτηρισμοί, αἰτιολογήθηκαν τόσο ἀπὸ ἡμᾶς προοιμιακῶς, στὸ Μήνυμα Ἐγρηγόρσεως τῆς Διορθόδοξου Συσκέψεώς μας πρὸ διμήνου, ὅσο καὶ ἀπὸ σοβαροὺς καὶ ἀπροκαταλήπτους κριτικούς της μετὰ τὴν σύγκληση τῆς κατ’ οὐσίαν ψευδοσυνόδου αὐτῆς στὴν Κρήτη.

Ἀπὸ ὁμολογιακὴ αἴσθηση εὐθύνης, ὡς Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μὲ πρώτιστο καθῆκον «τὴν οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ» καὶ «τὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως» (Ἐφεσ. δ’ 5) ἐπιβεβαιώνουμε, ὅτι ἡ Οἰκουμενιστικὴ Συνάθροιση τοῦ Κολυμβαρίου Χανίων δὲν ἀποτελοῦσε συνέχεια τῶν ὄντως Ἁγίων Συνόδων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διότι ἀντὶ νὰ καταδικάσει αἵρεση καὶ αἱρετικούς, ἐνέκρινε τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ δέχθηκε προσεκτικὰ μέν, ἀλλὰ μὲ τρόπο καταφανῆ, τὶς κοινότητες τῶν αἱρετικῶν ὡς «ἑτερόδοξες ἐκκλησίες» καὶ τοὺς ἀντιπροσώπους αὐτῶν, τοὺς ὁποίους προσεκάλεσε ἐπισήμως, ὡς «παρατηρητὲς ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν»!

Ψῆφο εἶχαν μόνον οἱ Προκαθήμενοι τῶν λεγομένων ἐπισήμων τοπικῶν ἐκκλησιῶν ποὺ συμμετεῖχαν, οἱ ὁποῖοι ἐνήργησαν, ὅπως ὀρθὰ παρατηρήθηκε, ὡς «συλλογικοὶ πάπες», οἱ δὲ κολοβωμένες ἐπισκοπικὰ ἀντιπροσωπίες τους δὲν εἶχαν οὔτε δικαίωμα ἐλευθερίας λόγου καὶ ἐκφράσεως, ἐφ’ ὅσον ἀποκάλυψαν κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς ὅτι ὑπέστησαν πίεση ἤ καὶ ὑβρίσθηκαν σὲ περίπτωση διαφωνίας! Τὸ ἄν θὰ ὑπέγραφαν ἤ ὄχι τὰ ἐγκριθέντα κείμενα ἦταν κάτι ἄνευ οὐσιαστικῆς σημασίας. Οἱ Προκαθήμενοί τους ὑπέγραψαν γιὰ λογαριασμὸ τῶν ἐκκλησιῶν τους τὰ ἕτοιμα κείμενα γιὰ ἕξι θέματα, τὰ ὁποῖα ὑπέστησαν ἁπλῶς κάποιες «διακοσμητικὲς» διορθώσεις καὶ ἔτσι φάνηκε ὅτι ὑπῆρξε «συνοδικὴ ὁμοφωνία» στὴν ψήφισή τους, σύμφωνα μὲ μία ἐπίπλαστη, προσχεδιασμένη καὶ ἀναγκαστικὴ σχεδὸν συμφωνία.

Τὸ κύριο ἐνδιαφέρον ἦταν στραμμένο στὸ κείμενο: «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν κόσμον», μέσῳ τοῦ ὁποίου ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ θεσμοθετήθηκε-ἐπισημοποιήθηκε καὶ θριάμβευσε. Οἱ δῆθεν διορθωτικὲς προτάσεις, ποὺ ἀφοροῦσαν μᾶλλον στὴν ὁρολογία, ἀπὸ μέρους τῆς Νεοημερολογιτικῆς ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δὲν ἄλλαξαν τὸ νόημα τοῦ ἀπαραδέκτου κειμένου καὶ δὲν ἀπέτρεψαν τὴν εἰσαγωγὴ τῆς κακοδοξίας.

Ὅσοι ὅμως «ἀνθίστανται τῇ ἀληθείᾳ» καὶ εἶναι «περὶ τὴν πίστιν ἀδόκιμοι» (Β’ Τιμ. γ’ 8) καὶ ἄστοχοι (Α’ Τιμ. στ’ 21), δὲν ἀκολουθοῦν τὴν ὑγιαίνουσα διδασκαλία καὶ λογίζονται ὡς «πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» (Β’Τιμ. γ’ 13)· «οἱ τοιοῦτοι τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ οὐ δουλεύουσιν» (Ρωμ. ιστ’ 18), γιὰ τὸν λόγο δὲ αὐτὸ ἀποκόπτονται ὡς καταστροφεῖς τῆς ἑνότητος τῆς Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας.

Ἄρα λοιπόν, ὅσοι ἐπίσκοποί τους δὲν ὑπέγραψαν τὸ ὡς ἄνω κείμενο ἤ καὶ ὁποιοδήποτε ἄλλο σὲ ἐκείνη τὴν Συνάθροιση, δὲν εἶναι «ὁμολογητές», ὅπως διετυμπάνισαν κάποιοι, γιὰ νὰ ἐξαπατοῦν ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, ἀφοῦ δὲν διεχώρησαν τὴν θέση τους καταγγέλοντες τὴν κακοδοξία καὶ ἀποκηρύσσοντες αὐτὴν καὶ τοὺς ἀκοινωνήτους κακοδόξους φορεῖς αὐτῆς.

Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ ἀνησυχοῦντες κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς Καινοτομίας, οἱ ὁποῖοι καταβάλουν προσπάθεια νὰ ἀποδείξουν τὸ ἤδη γνωστόν, ὅτι δὲν ἐπρόκειτο γιὰ Σύνοδο Ἁγία καὶ Μεγάλη· πράττουν ὅμως τοῦτο γιὰ νὰ πείσουν τοὺς ἑαυτούς τους καὶ ὅσους τοὺς ἀκολουθοῦν, ὅτι πρόκειται γιὰ κάτι ἄκυρο καὶ ἄρα μὴ ὑποχρεωτικὸ καὶ ἐφαρμόσιμο καὶ ὅτι δύνανται πάντως αὐτοὶ νὰ συνεχίσουν ἀδιατάρακτα τὴν κοινωνία τους μὲ τοὺς ἀποδεδειγμένα κακοδόξους. Αὐτὴ ἡ πονηρὴ σκοπιμότητα, ἡ ὁποία πιθανὸν νὰ συμβαίνει ἀνεπιγνώστως, εἶναι πλανερὴ καὶ καταδικαστέα.

Ἀφελὴς ἐπίσης φαίνεται καὶ ἡ προσδοκία κάποιων ἄλλων, ὅτι οἱ μὴ συμμετέχουσες τέσσερις τοπικὲς ἐκκλησίες διατηροῦν δῆθεν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ θὰ συγκαλέσουν σύνοδο γιὰ νὰ ἀκυρώσουν τὴν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμβαρίου! Διότι εἶναι γνωστὸν ὅτι τὰ πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας καὶ Μόσχας συμμετέχουν ἐνεργὰ στὸν Οἰκουμενισμό, οἱ δὲ μέχρι στιγμῆς δηλώσεις ὅσων ἐκκλησιῶν δὲν ἔλαβαν μέρος καμμία ἔνδειξη γιὰ καταδίκη δὲν περιέχουν, παρὰ μόνον ὅτι δὲν θεωροῦν ὑποχρεωτικὲς τὶς ἀποφάσεις γι΄ αὐτές, διότι δὲν συμμετεῖχαν οἱ ἴδιες καὶ παραβιάστηκε ἡ ἀρχὴ τῆς ὁμοφωνίας μεταξύ τους.

Τὰ ὑπόλοιπα προβλήματα σχετικὰ μὲ τὴν Κολυμβαρικὴ Συνάθροιση, τὸ ἄν δηλαδὴ ἐπρόκειτο γιὰ γεγονὸς ποὺ ἐξέφραζε τὸ διεθνιστικὸ σύστημα, ἄν ξοδεύτηκαν τεράστια ποσά, ἄν ὑπῆρξε ἐκκοσμίκευση, παρασκήνιο ἤ κοσμικὴ διπλωματία, ἄν ἡ ἀστυνόμευση ἦταν ἀφόρητη, ἄν ἐξυπηρετήθηκαν γεωπολιτικοὶ στόχοι Δυτικῶν μεγάλων δυνάμεων καὶ τῆς νέας τάξεως πραγμάτων τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ἀποτελοῦν ἀναμενόμενες παρενέργειες ἑνὸς κατ’ ἐπίφασιν ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος, τὸ ὁποῖον ὡς στερούμενο τῆς θείας εὐλογίας καὶ ἐπιδοκιμασίας, ἦταν φυσικὸ νὰ παρουσιάζει διάφορες ἐκτροπὲς σὲ πολλὰ ἐπίπεδα.

Ἐκτὸς ἄλλων, ἦταν ἐμφανὲς ὅτι ἡ Συνάθροιση αὐτὴ δὲν ἀσχολήθηκε μὲ ζητήματα ἀμέσου ἐνδιαφέροντος, ὅπως τοῦ ἐπανευαγγελισμοῦ ἑνὸς παραπέοντος στὰ πάθη κόσμου, τῆς διορθώσεως τῆς ἑορτολογικῆς/λειτουργικῆς διαιρέσεως τῶν Ὀρθοδόξων, τῶν ἐθνικιστικῶν σχισμάτων (λεγόμενο «Μακεδονικό», Οὐκρανικὸ κ.ἄ.), τῶν πλανῶν καὶ ψευδοπροφητειῶν, τοῦ κατακλυσμοῦ τοῦ ἀποκρυφισμοῦ/σατανισμοῦ ὡς ἀποκαλυπτικοῦ σημείου, τῶν ἐσχατολογικῶν ἀνησυχιῶν, τῶν θεμάτων βιοηθικῆς, τῆς ἀποτελεσματικῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν διωγμῶν τῶν Χριστιανῶν παγκοσμίως κλπ., ὡς καὶ τῆς προφητικῆς καὶ χαρισματικῆς κλήσεως σὲ Μετάνοια καὶ Ἐκκλησιοποίηση τῶν ἀνθρώπων.

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν τῶν ἐνδεικτικῶν γεγονότων, ἐλάχιστοι μόνον προέβησαν σὲ διακοπὴ κοινωνίας μὲ τοὺς κακοδόξους Οἰκουμενιστάς, σύμφωνα μὲ τὴν Ἱεροκανονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἐλάχιστοι ἀκόμη ἀπείλησαν σὲ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τους, μὲ ἀβέβαιο ἀποτέλεσμα. Ὅπως φαίνεται, ὁ ἐθισμὸς τῶν πολλῶν στὴν ἀπὸ δεκαετίες ἄμεση ἤ ἔμμεση κοινωνία τους μὲ τὴν αἵρεση, σύγχυσε τὰ κριτήριά τους καὶ ἄμβλυνε τὶς συνειδήσεις τους, ὥστε στὴν ἀποφασιστικὴ ὥρα καὶ στιγμὴ νὰ μὴ καθίστανται δεκτικοὶ τῆς δωρεᾶς τῆς ὄντως Ὁμολογίας, στὴν θεωρία καὶ τὴν πράξη, μὲ συνέπεια.

Ἐνώπιον αὐτῆς τῆς οἰκτρᾶς καταστάσεως, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας καλεῖ τὰ τέκνα Αὐτῆς σὲ ἐπιμονὴ καὶ ἐνθάρρυνση, ὥστε καὶ τὸν θησαυρὸ τῆς Πίστεως νὰ κρατήσουν ἀνόθευτο καὶ νὰ δυνηθοῦν νὰ τὸν μεταδώσουν στοὺς μεταγενεστέρους. Ὅσοι πιστεύουν ὀρθοδόξως καὶ δὲν ὑποπίπτουν στὸν πειρασμὸ τῆς ἀμέσου ἤ ἐμμέσου κοινωνίας μὲ τοὺς κακοδόξους Οἰκουμενιστάς, καὶ ἐπίσης ζοῦν μὲ μετάνοια καὶ προσπάθεια νὰ τηρήσουν τὴν πίστη τους στὴν πράξη τῆς καθημερινῆς ζωῆς, αὐτοὶ θὰ ἐλεηθοῦν παρὰ τοῦ Φιλανθρώπου Σωτῆρος μας στὶς πονηρὲς ἡμέρες τῆς ἀποστασίας, τὶς ὁποῖες διερχόμαστε. Εἴθε τὸ καλὸ παράδειγμα τῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ ἑλκύσει πολλοὺς ἐγκλωβισμένους ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς πλάνης καὶ αἱρέσεως στὴν ἐλευθερία τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ!

Σὲ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο, χρειάζεται σοβαρὴ ἀποτίμηση καὶ ἐνημέρωση, ἀλλὰ καὶ ἀντιμετώπιση τῶν οἰκουμενιστικῶν κακοδοξιῶν, καὶ πρὸς τοῦτο, ὅπως καὶ γιὰ τὴν προετοιμασία μιᾶς ὄντως Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μας, ἡ Ἱερὰ Σύνοδός μας ἔχει ἤδη ὁρίσει εἰδικὴ Ἀρχιερατικὴ Ἐπιτροπή.

Ἐν τούτοις, δυνάμεθα νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι ὁ ἀρχέκακος ἐχθρὸς τῆς σωτηρίας καὶ τῆς ἑνότητος ἐγείρει πολλὰ ἐμπόδια, ἐκμεταλλευόμενος τὶς ἀδυναμίες τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμη κάποτε καὶ τῶν Ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας· προτρέποντες ὅμως σὲ μία προσευχητικὴ συνδρομὴ ἁπάντων, Κληρικῶν καὶ Λαϊκῶν, ἐλπίζουμε ὅτι ὁ Δωρεοδότης Κύριός μας, ἡ Κεφαλὴ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, θὰ μᾶς διατηρήσει σταθεροὺς καὶ ἑνωμένους ἕως τέλους, θὰ μᾶς στηρίξει στὴν χάρη τῆς Ὁμολογίας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐξαγγελίας Αὐτῆς σὲ Σύνοδο Ὀρθόδοξη τὸ συντομώτερο δυνατόν, καὶ θὰ μᾶς ἀξιώσει τῆς αἰωνίου Βασιλείας τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν!

Ἐν ἔτει σωτηρίῳ ,ΒΙΣΤ’ τῇ ιη’ Ἰουλίου
Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος

† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

Τὰ Μέλη

† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Διαυλείας ΑΚΑΚΙΟΣ
† Ὁ Λαρίσης καί Πλαταμῶνος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
† Ὁ Εὐρίπου καὶ Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ
† Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ
† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ
† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ
† Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
† Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ
† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Νόρα ΜΙΧΑΗΛ
† Ὁ Λούνης ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ
† Ὁ Γαρδικίου ΚΛΗΜΗΣ
† Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ
† Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ 
Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς

† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ

Πηγή

Η ΕΝΘΡΟΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ.ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΚΑΙ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ κ.ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ, Τρίτη 20-07/02-08-2016 (Φώτο - Βίντεο)

ΤΟ ἀπόγευμα τῆς Τρίτης, 20-07/02-08-2016, ἐνθρονίσθηκε μὲ κάθε ἱεροπρέπεια καὶ ἐπισημότητα ὁ νεοκλεγεὶς Σεβ. Μητροπολίτης Φιλίππων καὶ Μαρωνείας κ. Ἀμβρόσιος στὸν Μητροπολιτικὸ Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου στὴν Καβάλα.

Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Καλλίνικος καὶ οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Θεσσαλονίκης κ. Γρηγόριος, Τοποτηρητὴς ἐπὶ σειρὰν δεκατριῶν ἐτῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀνατολικῆς Μακεδονίας καὶ Θράκης, Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κ. Γερόντιος, Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος, Δημητριάδος κ. Φώτιος, καὶ ὁ Θεοφ. Ἐπίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης, ὁμοῦ μετὰ τοῦ Ἱερατείου καὶ πλήθους πιστῶν, μὲ  παιδιὰ καὶ νέους ἐνδεδυμένους μὲ τοπικὲς παραδοσιακὲς φορεσιὲς καὶ συμμετοχὴ Φιλαρμονικῆς, ὑποδέχθηκαν τὸν νέο Μητροπολίτη σὲ πλησιόχωρη πλατεῖα.Ἅπαντες ἀκολούθησαν ἐν πομπῇ τὴν ὁδὸ Φαβιέρου πρὸς τὸν Ἱερὸ Ναό, ἐν μέσῳ ἑορτίου καὶ πανηγυρικῆς ἀτμόσφαιρας, ἀφοῦ προηγουμένως περιέβαλαν αὐτὸν μετὰ Μανδύου καὶ ὁ Σεβ. Τοποτηρητὴς τοῦ παρέδωσε τὴν ἀρχιερατικὴ ράβδο.Στὸν Ἱερὸ Ναό, ὁ νέος Μητροπολίτης εἰσῆλθε ψαλλομένου τοῦ «Ἄξιόν ἐστιν», καὶ ἀφοῦ ἐντὸς τοῦ Βήματος ἐνεδύθη ἐπιτραχήλιον καὶ μικρὸ Ὠμοφόριον, ἐξῆλθε στὸν Σολέα, ὅπου εὐλόγησε, καὶ ψαλλόμενου τοῦ «Εἰς πολλὰ ἔτη, Δέσποτα», ἀνῆλθε στὸν Δεσποτικὸ θρόνο. Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κ. Καλλίνικος ἀνῆλθε στὸ Παραθρόνιο καὶ οἱ Ἀρχιερεῖς παρεκάθησαν ἔναντι τοῦ θρόνου, τοῦ Ἱερατείου παρατεταγμένου.

Κατόπιν, ὁ Θεοφιλ.Ἐπίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης, Γραμματεὺς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἀνέγνωσε ἀπὸ τοῦ Ἄμβωνος τὴν Συνοδικὴ Ἐγκύκλιο τῆς Ἐνθρονίσεως (ΕΔΩ). Σημειωτέον, ὅτι ἐτηρήθη ἡ Τάξις Ἀκολουθίας Ἐνθρονίσεως, ἡ ὁποία εἶχε καταρτισθῆ ὑπὸ τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Λειτουργικῆς Εὐταξίας καὶ Τυπικοῦ.

Ἐν συνεχείᾳ, εὐλογήσαντος τοῦ νέου Μητροπολίτου, ἐψάλησαν Τροπάρια (Πεντηκοστῆς, Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, Ἀποστόλου Παύλου, Ἁγίου Δημητρίου, Ἁγίου Ἀμβροσίου) καὶ τὸ Κοντάκιον «Τῇ Ὑπερμάχῳ». Ἀκολούθησαν Στίχου ἀργῆς Δοξολογίας εἰς ἦχον βαρὺν ἐναρμόνιον.

Ἀκολούθησε δέησις καὶ ὑπὸ τοῦ νέου Μητροπολίτου ἀνεπέμφθη ἡ Εὐχὴ τῆς Ἐνθρονίσεως, μὲ καταληκτήριο τὸ «Κύριε, Κύριε, ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ» καὶ ἔγινε ἡ Ἀπόλυσις.

Ἐν συνεχείᾳ, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος ἀνέγνωσε λογύδριο γιὰ τὴν περίστασι μὲ ἔκφρασι εὐχῶν.Ὁ Σεβ. Τοποτηρητὴς Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Γρηγόριος προσεφώνησε τὸν ἐνθρονιζόμενον (ΕΔΩ).
Ὁ Αἰδ. Πρωτοπρ. π. Ἀβραὰμ Τσιμηρήκας ἀπηύθυνε χαιρετιστήριον ἐκ μέρους τοῦ ἱεροῦ Κλήρου, ἐκ μέρους δὲ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Ναοῦ χαιρετιστήριο ἀπηύθυνε ὁ Πρόεδρος Αὐτῆς κ. Γεώργιος Ἀλεξανδρίδης. Τέλος συντομον προσφώνησιν ἀπηύθυνε καὶ ὁ Πανοσ. Ἀρχιμ. π. Εὐθύμιος Μπαρδάκας, τονίσας τὴν προσφορὰν τοῦ ἐνθρονισθέντος ὡς ἐκπαιδευτικοῦ καὶ τὴν ἀγάπην καὶ τὸν σεβασμόν,τὸν ὁποῖον τρέφουν διὰ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ οἱ διατελέσαντες μαθητές του στὴν μέση ἐκπαίδευσι.Ἐν τέλει δὲ ὁ νέος Μητροπολίτης ἀνέγνωσε τὸν Ἐπιβατήριον Λόγον αὐτοῦ. (ΕΔΩ)

Μετὰ τὴν φήμη του, ἡ ὁποία ἐψάλη, καὶ τὸν Πολυχρονισμόν του, καὶ ἁπάντων ἀναφωνούντων τὸ «Ἄξιος!», ὁ νέος Μητροπολίτης Φιλίππων καὶ Μαρωνείας  κ. Ἀμβρόσιος δεχόταν τὶς θερμὲς εὐχὲς τῶν πολυπληθῶν πιστῶν ἀπὸ τὴν Καβάλα, τὴν Δράμα, τὴν Κομοτηνὴ καὶ εὐρύτερα τὴν Ἀνατολικὴ Μακεδονία καὶ Θράκη, στοὺς ὁποίους καὶ ἔδιδε ὡς εὐλογία - ἐνθύμιο εἰκονίδιο τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου.

Σημειωτέον, ὅτι παρέστησαν ἀρκετοὶ ἐπίσημοι ἐκ τῆς τοπικῆς διοικήσεως, ὡς καὶ ἐκπρόσωποι στρατιωτικῶν σωμάτων. Παρέστησαν ἡ Δήμαρχος Καβάλας Κα Δήμητρα Τσανάκα, ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Ἀντιπεριφερειάρχη Καβάλας κ. Σωτ. Παπαδόπουλος, ὁ Δήμαρχος Δράμας κ. Χριστόδουλος Μαμσάκος, ὁ Ἀντιπεριφερειάρχης Δράμας κ. Ἀργύριος Πατακάκης, ὁ Πρόεδρος τοῦ Δημ. Συμβουλίου Καβάλας κ. Γεώργ. Γραμμένος, ἡ Δημ. Σύμβουλος κ. Μαρία Φραντζεσκάκη, ὁ Ἀντιδήμαρχος Φιλίππων κ. Ἀναστ. Τσουρουκίδης, ὁ τ. Βουλευτὴς κ. Ἰω. Πασχαλίδης κ.ἄ.

Μετὰ τὴν Τελετή, παρετέθη τράπεζα στὴν Αἴθουσα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὅπου παρεκάθησαν οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ ὁ Κλῆρος, καὶ ἅπαντες ἀπηύθυναν στὸν ἐνθρονισθέντα Σεβ. Μητροπολίτη Φιλίππων καὶ Μαρωνείας  κ. Ἀμβρόσιο τὶς πλέον θερμὲς προσρήσεις γιὰ καρποφόρο ποιμαντορία, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ τῆς ἁγίας Αὐτοῦ Ἐκκλησίας καὶ ὠφέλειαν τοῦ Ποιμνίου.

Τὴν ὅλη Τελετὴ τῆς Ἐνθρονίσεως ἐκάλυψε τηλεοπτικῶς ὁ τοπικὸς σταθμὸς Δράμας Star TV, δημοσιογράφος του ὁποίου πῆρε ἐπίσης σύντομες συνεντεύξεις καὶ δηλώσεις γιὰ τὸ γεγενὸς ἀπὸ τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο κ. Καλλίνικο, τὸν Γραμματέα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Θεοφ.  Ἐπίσκοπο Γαρδικίου κ. Κλήμεντα, ὡς καὶ ἀπὸ τὰ παρόντα ἐπίσημα πρόσωπα.

Περισσότερες φωτογραφίες ΕΔΩ.

Η ΔΙΑ ΧΕΙΡΑΨΙΑΣ ΥΠΟΤΑΓΗ

ΣΕΛΙΔΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Νικολάου Μάννη

εκπαιδευτικού 

 

(Αφιερώνεται σε όσους έπαψαν να κοινωνούν με αυτούς που έδωσαν την χειραψία)

 

Βρισκόμαστε στα 1223. Η Κύπρος, η οποία βρισκόταν υπό την εξουσία των Λατίνων, στενάζει κάτω από την παπική τιάρα. Ο Αποστολικός Λεγάτος του Πάπα Πελάγιος, ένας στυγνός εγκληματίας που διακρίθηκε για την "χριστιανική" δράση του στην Κωνσταντινούπολη[1], σε συνεργασία με τις τοπικές πολιτικές και εκκλησιαστικές αρχές των Λατίνων, προσπαθεί να εκλατινίσει με κάθε τρόπο τους "σχισματικούς ορθοδόξους" του νησιού.
Οι Φράγγοι ζητούσαν από τους Έλληνες κάθε υποψήφιος προς επισκοπή, ηγουμενία ή άλλο ιερατικό αξίωμα, να λάμβανε πρώτα την άδεια του Λατίνου επισκόπου. Το πρώτο όμως και κύριο που απαιτούσαν από τους ορθοδόξους ήταν "νὰ ὑποσχεθῶσι διὰ χειραψίας ὑποταγὴν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ῥώμης"[2].
Τί ακριβώς ήταν αυτή η χειραψία; Ήταν τρόπος εισδοχής στην Παπική Εκκλησία που απαιτούσαν οι Λατίνοι σε όλη την ελληνική επικράτεια! Γράφει ο ιστορικός της Φθιώτιδος Ιωάννης Βορτσέλας πως ο Πάπας προέτρεπε τον Λατίνο πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως "ὅπως μὴ ζητῇ παρὰ τοῦ ἀνατολικοῦ κλήρου ἐξομοίωσιν τῶν πατρίων δογμάτων, μηδὲ παραδοχὴν τῶν διατυπώσεων τῆς λατινικῆς ἐκκλησίας, ἀλλ' ἓν καὶ μόνον «ὁμο­λογῆσαι τὸν πάπαν πρῶτον ἀρχιερέαν καὶ τούτου μνημο­νεύειν ἐν τῇ λειτουργίᾳ». Αὕτη ἡ ὁμολογία καὶ ὑπόσχεσις ὑπακοῆς ἔπρεπε νὰ δίδωται διὰ χειραψίας, τοῦ ὀρθοδόξου ἱερωμένου ἐμβάλοντος τὰς χεῖρας ἐν χερσὶ τοῦ λατίνου ἀρχιεπισκόπου. Ἡ πρᾶξις αὕτη παρὰ μὲν τῶν λατίνων ἐκαλεῖτο «χειραγωγίαν πρὸς ὑποταγὴν τῇ ῥωμαϊκῇ ἐκκλη­σίᾳ», παρὰ δὲ τῶν Ἀνατολικῶν μετά τινος πικρίας, «χειροδοσία εἰς σημεῖον εὐπειθείας καὶ δουλώσεως, ἐχέγ­γυον ἀσφαλὲς δουλωτικῆς ὑποκλίσεως»"[3].
Ο τότε ορθόδοξος και κανονικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός ο Β΄ (ο οποίος βρισκόταν στη Νίκαια της Μικράς Ασίας, προσωρινή πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας) έστειλε επιστολή προς τους Κυπρίους στην οποία τους έλεγε πως η χειραψία αυτή "οὐδέν τι ἕτερόν ἐστιν, ἀλλ' ἡ πατροπαράδοτου πίστεως προδοσία, καὶ χειραγωγία πρὸς ὑποταγὴν τῆς σφῶν ἐκκλησίας, καὶ εἰς πανθ' ὅσα τὰ τῆς γηραλαίας εἴθισται Ῥώμης παραληροφρονήματα"[4] και "σημεῖον ἥττης καὶ παντελούς δουλωσύνης"[5]. Και συνέχιζε: "Παρακαλοῦμεν οὖν ἐντεθῆναι ρητῶς ταῖς συνοδικαῖς διαγνώσεσι, καὶ τὸ μὴ δὲ χεῖρας δοῦναι τοῖς Ἰταλοῖς τοὺς Κυπρίους"[6].
Οι δε διωγμοί των Κυπρίων Ορθοδόξων, που προήλθαν ως άρνηση της δια χειραψίας υποταγής αποτελεί ένα άλλο κεφάλαιο δόξης, που πρέπει να παρουσιαστεί σε ιδιαίτερο άρθρο. 
Σε ολόκληρη πάντως την ελληνική επικράτεια διώκονταν οι Ορθόδοξοι κληρικοί, ενώ "ἐπετρέπετο εἰς τοὺς ἰθαγενεῖς ἐπισκόπους καὶ ἡγουμένους ἡ κατοχὴ τῶν ἐπισκοπῶν καὶ μονῶν ἐπὶ τῷ ὅρῳ αὐτοὶ μὲν νὰ δώσωσι διὰ χειραψίας ὑπόσχεσιν ὑποταγῆς"[7].
Ακόμη και στο Άγιον Όρος εισχώρησαν οι Λατίνοι και έκαναν προσπάθειες να δεχθούν οι μοναχοί να δώσουν την δια χειραψίας υπόσχεση υποταγής στην παπική εκκλησία.
Οι προσπάθειές τους είχαν επιτυχία μόνο στην Μονή Ιβήρων, η οποία είχε μοναχούς Γεωργιανούς (Ίβηρες) και Έλληνες. Οι παπικοί κατόρθωσαν να πείσουν  τους Γεωργιανούς να δώσουν την χειραψία στον Λατίνο επίσκοπο Θεσσαλονίκης. Οι Έλληνες απευθύνθηκαν στον σοφότατο Αρχιεπίσκοπο Αχρίδος Δημήτριο Χωματιανό (αναφέρεται και ως Χωματηνός), διάσημο Κανονολόγο, στον οποίο απέστειλαν τον μοναχό Γρηγόριο Οικοδόμοπουλο "καὶ ἠρώτησαν ἂν δύνανται νὰ κοινωνῶσι τοῦ λοιποῦ πρὸς τοὺς ἀποσκιρτήσαντας Ἴβηρας τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας"[8]. 
Ο Χωματιανός προέτρεψε τους Έλληνες "νὰ παύσωσι πᾶσαν μετ' ἐκείνων κοινωνίαν"[9]. Συγκεκριμένα τους έγραψε: "Καὶ τοίνυν ἀποφαινόμεθα, ὡς οὐκ ἐξόν ἐστι ἐν οὐδενὶ κοινωνεῖν τοὺς Γραικοὺς τοῖς Ἴβηρσι μοναχοῖς, καὶ ὅσοι τούτοις ομόφρονες, ὡς ἀναμαξαμένοις τῶν Ἰταλῶν ἐθῶν τε καὶ θρησκευμάτων, ὅσα τῆς καθ' ἡμᾶς ἁγίας γεγόνασι ἔκβλητα· οὔτε γὰρ ἐν προσευχαῖς οὐδέποτε οὐδαμῶς τούτοις συστήσονται, οὔτε αλλήλοις, ἣ τῶν θείων ἁγιασμάτων, ἣ προβολῆς ἡγουμενικῆς, καὶ ἐτεροίων τοιωνδέτινων μεταδώσουσιν"[10] εκτός αν κάποια στιγμή "μετανοήσαντες οἱ οὕτω παρανομήσαντες καὶ νηστείαις καὶ δάκρυσι, καὶ ταῖς εἰς τὸ θεῖον δεήσεσι τῶν ἐκεῖθε κηλίδων καλῶς καθηράμενοι, καὶ οἷς ἐμολύνθησαν ἀπὸ καρδίας ἀποταξάμενοι, πρὸς τὰ ἔθη τε καὶ διδάγματα τῆς καθ' ἡμᾶς ἁγίας ἐκκλησίας πάλιν δρομήσουσιν"[11].
Στην ίδια στάση απέναντι στους κοινωνούντες με τους αιρετικούς προέτρεψε και ο προρρηθείς Πατριάρχης Γερμανός ο Β΄: "ὅσοι τῆς καθολικῆς (ὀρθοδόξου) ἐκκλησίας ἐστὲ τέκνα γνήσια, φεύγειν ὅλῳ ποδὶ ἀπὸ τῶν ὑποπεσόντων ἱερέων τῇ λατινικῇ ὑποταγῇ, καὶ μηδὲ εἰς ἐκκλησίαν τούτοις συνάγεσθε, μηδὲ εὐλογίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν δἐχεσθε τὴν τυχοῦσαν· κρεῖσσον γάρ ἐστιν ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν τῷ Θεῷ προσεύχεσθαι καταμόνας, ἢ ἐπ' ἐκκλησίας συνάγεσθαι μετὰ τῶν λατινοφρόνων ὑποταγάτων"[12].
Αυτήν την στάση τηρούν σήμερα οι πραγματικά Ορθόδοξοι και μυκτηρίζουν τα νόθα διδάγματα περί της δήθεν ορθής στάσεως έναντι των κοινωνούντων με τους αιρετικούς [13].
 

 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Ο Γεώργιος Ακροπολίτης (ιστορικός της εποχής εκείνης) γράφει για τον Πελάγιο πως ερχόμενος στην Κωνσταντινούπολη "ἠνάγκαζε καὶ γὰρ τοὺς πάντας τῇ τῆς πρεσβυτέρας Ῥώμης ὑποκύψαι ὑποταγῇ. Ἐντεῦθεν καθείργνυντο μοναχοί, ἱερεῖς ἐδεσμοῦντο καὶ ναὸς ἅπας ἐκέκλειστο. Καὶ ἦν ἐν αὐτῷ δυοῖν θάτερον, ἢ ὁμολογῆσαι τὸν πάππαν πρῶτον ἀρχιερέα καὶ τούτου τὴν μνήμην ἐν ἱεροτελεστίαις ποιεῖν, ἢ θάνατον εἶναι τῷ μὴ διαπραξαμένῳ τοῦτο τὸ ἐπιτίμιον" (P.G. 140, 1029). 

[2] Αντωνίου Μηλιαράκη, Ιστορία του Βασιλείου της Νικαίας, Αθήνα, 1898, σελ. 286.

[3] Ιωάννου Βορτσέλα, Φθιώτις, Αθήνα, 1907, σελ 282.

[4] Γερμανού Β΄ Κωνσταντινουπόλεως, Επιστολή Α΄ προς τους Κυπρίους στοΚωνσταντίνου Σάθα, Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη, τόμος Β΄, Βενετία,  1873, σελ. 11.

[5] Αυτόθι.

[6] Αυτ.

[7] Τάσσου Δημητρίου Νερούτσου, Χριστιανικαί Αθήναι, Βιβλίον Β΄, Η Εκκλησία Αθηνών επί Φραγκοκρατίας στο Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρίας της Ελλάδος, τόμος Δ΄, Αθήνα, 1892, σελ. 77. 

[8] Μηλιαράκη, ό.π., σελ. 195.

[9] Αυτόθι.

[10] J.B. Pitra, Analecta sacra et classica spicilegio Solesmensi parata: Juris ecclesiastici graecorum selecta paralipomena, vol. 6, Paris, 1891, p. 248-249.

[11] Αυτόθι, p. 250.

[12] Γερμανού Β΄ Κωνσταντινουπόλεως, Επιστολή Β΄ προς τους Κυπρίους στο Σαθά, ό.π., σελ. 18.

[13] Τελευταίο λυπηρό παράδειγμα τέτοιων νόθων διδαγμάτων εδώ:http://thriskeftika.blogspot.gr/2016/07/blog-post_78.html

Πηγή

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΟΜΙΛΊΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤ. Δ΄ ΟΙΚ ΣΥΝ. 2016 (π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΣΑΒΒΑ ΛΑΥΡΙΩΤΟΥ

Ὁ Διωγμός γιά τήν Ὀρθόδοξο Πίστη ἀρχίζει γιά τά καλά

 

Σέ ἔκτακτη συνεδρία τῆς Γεροντίας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας στίς 12/25-7-2016, μετά ἀπό τήν ἀνάγνωση τοῦ Πατριαρχικοῦ γράμματος πού διαβιβάστηκε ἀπό τήν Ἱερά Κοινότητα καί πού τόνιζε γιά μία ἀκόμη φορά τήν ἀντιεκκλησιαστική συμπεριφορά τοῦ Μοναχοῦ Σάββα Λαυριώτη, ζητήθηκε νά ἐπιληφθοῦν τοῦ θέματος, δηλαδή νά τιμωρήσουν τόν μοναχό Σάββα. Ἡ Μονή μέ αἰτιολογία τήν ἀνυπακοή μου στόν Καθηγούμενο καί στό Μοναστήρι, καταπατώντας τόν ἐσωτερικό κανονισμό καί τόν καταστατικό χάρτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μέ καθαιρεῖ ἀπό τό ἀξίωμα τοῦ Προϊσταμένου, μέ τήν δικαιολογία πώς μοῦ εἶχαν γίνει συστάσεις στό παρελθόν καί ἐγώ δέν τίς λάμβανα ὑπόψιν.

Τί νά πρωτοπεῖ κάποιος γιά τούς κατά τά ἀλλά ἀγαπητούς πατέρες τῆς Λαύρας …ἐξ οἰκείων τὰ βέλη; Πρός ἐνημέρωση λοιπόν τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος, (διότι ὅ,τι κάνουν θέλουν νά τό κάνουν ἐν κρυπτῷ καί παραβύστῳ) ἐξηγοῦμαι καί ἀπολογοῦμαι. Καί ἄν κάποιος πεῖ, γιατί ἀπολογοῦμε στά μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, εἶναι γιατί δέν μέ ἀφήνουν νά ἀπολογηθῶ, οὔτε διαβάζουν τά γράμματά μου, καί αὐτό θά τό ἀποδείξω μέ ντοκουμέντα, τὰ ὁποῖα θὰ δώσω στὴ δημοσιότητα.

Ἔχω δηλώσει ἄπειρες φορές καί στήν Γεροντία καί σέ προσωπικές συζητήσεις, πώς σέ θέματα Πίστεως καί ἀνηθικότητας, δέν κάνουμε ὑπακοή, ἀλλά ἀκολουθοῦμε τίς ἐπιταγές τῶν Πατέρων, καί κατ’ ἐπέκτασιν τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐμένα Πατέρες, μέ καταδικάζετε ἄλλη μία φορά γιά ἀντιεκκλησιαστική συμπεριφορά, διότι εὐθαρσῶς δηλώνω τήν ἀντίθεσή μου μέ τά αἱρετικά φρονήματα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Σᾶς ἐπισυνάπτω κάποια ἀπό τά λεγόμενα καί πραττόμενα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, καί αὐτά ἐνδεικτικῶς διότι εἶναι πάρα πολλά, τά ὁποῖα ὅμως ἀποδεικνύουν τά αἱρετικά φρονήματά του.

Ἐνδεικτικῶς ἀπό τίς πολλές ἐκκλησιολογικές παρεκκλίσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἀπό τίς ὁποῖες ὁλοφάνερα προκύπτει ὅτι θεωρεῖτούς Παπικούς ἀλλά καί τούς Προτεστάντες ὡς ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ, μέ βάση τήν αἱρετική «βαπτισματική θεολογία» τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου πού υἱοθέτησε καί προβάλλει ὁ μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης, θά ἀναφέρω μερικές. Μέ αὐτές καταφρονεῖ τούς Ἱερούς Κανόνες τῶν Ἁγίων Πατέρων, τούς ὁποίους ὑβρίζει ὡς θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως, (καί κατ’ ἐπέκτασιν βλασφημεῖται τό Ἅγιον Πνεῦμα τό ὁποῖον ὁμιλεῖ διά μέσου τῶν Πατέρων) ἐπειδή δῆθεν μᾶς κληροδότησαν τό σχίσμα.

Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι προστατεύει καί καλύπτει πλήρως τήν αἱρετική Ἀκαδημία «Θεολογικῶν» Σπουδῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος, ἡ ὁποία ἐπενόησε καί προβάλλει τήν «Μεταπατερική καί συναφειακή Θεολογία», τήν ὁποία προσφυῶς ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος καί ἄλλοι χαρακτήρισαν ὡς ἐπικίνδυνη αἵρεση.

Κατά τήν πρόσφατη συνάντησή του στά Ἱεροσόλυμα τόν Μάϊο τοῦ 2014 μέ τόν αἱρεσιάρχη πάπα Φραγκίσκο εἶπε: «Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία... λόγῳ τῆς ὑπερισχύσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας καί τοῦ πεπερασμένου θελήματος τοῦ ἀνθρωπίνου νοός διεσπάσθη ἐν χρόνῳ. Οὕτω διεμορφώθησαν καταστάσεις καί ὁμάδες ποικίλαι... αἱ κατά τόπους ἐκκλησίαι ὡδηγήθησαν εἰς διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως, εἰς ἀπομόνωσιν... [σημ. τοῦ γράφοντος: οἱ προτεσταντικές ὁμολογίες καί κοινότητες ποικίλες καί παρασυναγωγές μεταρρυθμιστῶν ἀπό τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία ἤτοι τήν Ὀρθόδοξη ἀπεσπάθησαν ἤ ἀπό τήν πρώτη καί μεγάλη καί αἱρετική ψευδοεκκλησία-κράτος τοῦ Βατικανοῦ;] Ἐρχόμεθα ὁ πάπας καί ἡμεῖς διά νά τάμωμεν ὁδούς... διά νά συνεχισθῇ ἡ πορεία τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἤτοι τῆς καταντήσεως εἰς τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας».Ἀλήθεια, Πατέρες, ποιός ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς Ἁγίους Πατέρες ἐδίδαξε ὅτι ἡ ἀποκοπή τῶν αἱρετικῶν διαιρεῖ καί διασπᾶ τήν Ἐκκλησία, ὅτι, ἐπειδή ὑπάρχουν αἱρετικοί, ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ἑνότητα καί εἶναι διασπασμένη; Ἡ Ἐκκλησία καί μετά τήν ἀποκοπή τῶν αἱρετικῶν παραμένει πάντοτε Μία, ἀκεραία καί ἀλώβητη, δέν διασπᾶται σέ πολλές ἐκκλησίες, ὅπως θέλει ὁ πατριάρχης, ἐξισώνοντας τήν Ὀρθοδοξία μέ τήν αἵρεση, τήν Μία Ἐκκλησία μέ τίς ὁμάδες τῶν κακοδόξων. Ἐπί τόσους αἰῶνες λοιπόν ἡ Ἐκκλησία ἦταν διηρημένη καί διεσπασμένη, μή ἐπιτελοῦσα τό σωτηριῶδες καί ἁγιαστικό της ἔργο, καί περίμενε νά ἔλθουν ὁ πάπας Φραγκίσκος καί ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, γιά νά τήν ἑνώσουν καί νά τήν σώσουν; Καί οἱ Ἅγιοι τόσων αἰώνων τί ἔκαναν; Προσδοκοῦσαν τούς παρουσιαζομένους σήμερον «θεόσταλτους» σωτῆρες τῆς ἑνότητος; Ἤ μᾶλλον κατά τήν πατριαρχική θέση ἔπεσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί οἱ μετά τό Σχίσμα Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες καί Ἀρχιερεῖς «θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως» καί διήρεσαν τήν Ἐκκλησία; Ἠρωτήθη σύμπασα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, Πατριαρχεῖα καί Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες, ἐάν δέχονται τούς λόγους αὐτούς καί τίς πράξεις τοῦ Πατριάρχου ἤ ὁ Παναγιώτατος αὐτογνωμόνως καί αὐθαιρέτως προχωρεῖ πρός «ἕνωσιν»; Φαίνεται, σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί, ὅτι δέν ἀναγνώσατε τό ἄριστα κατοχυρωμένο, δογματικά καί πατερικά, κείμενο πού ἐκυκλοφόρησε ἡ «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν» μέ τίτλο «Ἡ Νέα Ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου». Τό κείμενο αὐτό, τό ὑπέγραψαν ἐκτός ἀπό τά μέλη τῆς Συνάξεως καί οἱ σεβασμιώτατοι ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Δρυϊνουπόλεως Ἀνδρέας, Πειραιῶς Σεραφείμ, Γλυφάδας Παῦλος, Ζιχνῶν Ἱερόθεος, Κυθήρων Σεραφείμ, Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς, Γόρτυνος Ἰερεμίας, Ἀντινόης Παντελεήμων (τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας), ἑκατοντάδες μοναχῶν καί κληρικῶν, καί χιλιάδες Ὀρθοδόξων πιστῶν.

Ἡ ἀναγνώριση τοῦ παναιρετικοῦ Παπισμοῦ ὡς ἐκκλησίας προκύπτει στήν πράξη καί ἀπό τήν σκανδαλώδη ὑποδοχή καί συμμετοχή τοῦ αἱρεσιάρχη καί ἀντίχριστου Πάπα στήν θρονική ἑορτή τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως στίς 30 Νοεμβρίου τοῦ 2014, κατά τήν ὁποία γιά πρώτη φορὰ μετά τό σχίσμα μνημονεύθηκε ἀπό τόν πατριαρχικό διάκονο στά εἰρηνικά τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ πάπας ὡς κανονικός ἐπίσκοπος φέρων τό «ἐπισκοπικόν» του ὠμοφόριον. Τά ἴδια πρωτάκουστα καί πρωτοφανῆ δέν ἔγιναν καί κατά τήν ἐπίσκεψη τοῦ προηγουμένου πάπα Βενεδίκτου στήν Κωνσταντινούπολη (Νοέμβριος 2006), ὅταν τοῦ ἔψαλαν πολυχρόνιο, εἰδικά ἀπολυτίκια, τό «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», τόν ἐθυμίαζαν οἱ διάκονοι προσερχόμενο, τοῦ ἔδωσε λειτουργικό ἀσπασμό ὁ πατριάρχης μέσα στή Θεία Λειτουργία καί τοῦ ἐπέτρεψαν νά πεῖ τό «Πάτερ ἡμῶν» καί πλεῖστα ἄλλα, μέ τά ὁποῖα κουρελιάσθηκαν οἱ Ἱεροί Κανόνες, πού ἀπαγορεύουν τίς συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς. Καί δέν φτάνει αὐτό, ἀλλά προχωρᾶ ἔτι περαιτέρω καί στόν διαθρησκειακό Οἰκουμενισμό.

Στήν 6^ην Παγκόσμια Συνάντηση «Θρησκείας καί Εἰρήνης» στίς 4-1-1994 ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος δήλωσε: Ἐμεῖς οἱ θρησκευτικοί ἡγέτες πρέπει νά φέρουνε στό προσκήνιο τίς πνευματικές ἀρχές τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀδελφοσύνης και τῆς εἰρήνης. Ἀλλά γιά νά τό πετύχουμε αὐτό πρέπει νά εἴμαστε ἑνωμένοι στό πνεῦμα τοῦ ἑνός Θεοῦ, ΡΚαθολικοί, καί Ὀρθόδοξοι, Προτεστάνται καί Ἑβραῖοι, Μουσουλμάνοι, Ἰνδοί, Βουδισταί....» Ποῖον Θεό ἐννοεῖ; Τό διευκρινίζει: « Αὐτόν πού ταιριάζει στόν καθένα»!!!  («ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ» ἀρ. 494, σελ. 23 Γενεύη 1994, καί Ὀρθόδοξος Τύπος 11-9-2009)

Πλήρης κατάργησις τοῦ Εὐαγγελίου, ὡς τήν μόνη ὁδόν σωτηρίας. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος εἴχε δηλώση (ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ, ἀρ. 523. σελ. 12, Γενεύη 1995) «Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοί σωτηρίας».

Στήν κοινή δήλωση πού ὑπογράφτηκε στήν διαθρησκιακή διάσκεψη στίς 10 καί 11 Αὐγούστου 2004 δικαιώνει γιά μία ἀκόμη φορά τίς ἄλλες θρησκεῖες ἀναγνωρίζοντας αὐτές ὡς συνδικαιοῦχες τῆς Θείας μακαριότητας λέγοντας: Τό θεῖο θέλημα συναντᾶται σέ κάθε θρησκεία. « Ἀδέσμευτος τύπος Μήτση, 21-9-2004».

Ἔτσι, ἅγιοι Πατέρες, παραγκωνίζει τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ὁ Ἴδιος μᾶς λέει: «Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα  εἰ μή δι’ ἐμοῦ» (Ἰω. ιδ’, 6 ), καί ἀναιρεῖ πλήρως τό Κυριακό: ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται. (Μαρ. 16, 16). Οἱ δηλώσεις καί τά πιστεύω τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἀποτελοῦν ἄρνηση τῆς σωτηριολογικῆς μοναδικότητος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πρίν προλάβουν νά χαρακτηρισθοῦν αἱρετικές, πρέπει νά χαρακτηρισθοῦν ὡς δηλώσεις ἀπίστων. Διότι κατά τό ἀπόστολο Παῦλο, μετέτρεψαν τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ σέ ψέμα (Ρωμ. 1, 23)

          Περίτρανη ἀπόδειξις τῶν λεγομένων μου εἶναι τό ὅτι θεωρεῖ τό ἀνίερο κοράνιο ἴσο μέ τήν Ἁγία Γραφή καί ἱερό ὅπως αὐτή!!! (Ο.Τ. 15-3-2002). Σέ ἄλλη περίστασι σέ δήλωσή του ἐπανέλαβε τό ἑξῆς βλάσφημο « Ἡ Shura (ἱερό βιβλίο τῶν μωαμεθανῶν) περιέχεται σαφῶς στά ἱερά βιβλία ποῦ ἀπεκαλύφθησαν ἀπό τόν παντοδύναμο Θεό»!   Ἐδῶ Πατέρες τί νά πρωτοσχολιάσουμε;

   Συνεπής στά πιστεύω του ὁ Πατριάρχης συνεχίζει νά μοιράζει τό κοράνιο σέ διάφορες περιστάσεις ὅπως στίς 29-10-2009 στήν ἕδρα τῆς Coca-cola στήν Ἀμερική. Τόλμησε καί ἔκανε μνημόσυνο σέ μωαμεθανούς ἀβάπτιστους εὐχόμενος νά τούς κατατάξει ὁ Θεός «ἐν σκηναῖς ἐκλεκτῶν καί Ἁγίων(ἐπισκόπου Αὐγουστίνου, ἀντιπαπικά, σ. 95).

Στίς 17-9-2009 ἀπευθύνει ἐπιστολή μέ τήν εὐκαιρία τῆς λήξης τῆς νηστείας τοῦ Ραμαζανιοῦ λέγοντας ἀνάμεσα στά ἄλλα… « Μετά τήν μακράν ταύτην περίοδον τῆς νηστείας, οὔσης καί περιόδου περισυλλογῆς, προσευχῆς καί φιλανθρωπίας, ἦλθεν ἡ στιγμή δι’ ἕκαστον μουσουλμάνον, νά ἑορτάσῃ καί νά λάβῃ τήν ἄνωθεν δικαίαν ἀντιμισθίαν… εὐχόμεθα ὑμῖν ἅπαξ ἔτι εὐλογημένον τόν ἑορτασμόν, προσευχόμενοι ὅπως ὁ Παντοδύναμος Θεός χαρίζηται εἰς ὑμᾶς πᾶσαν πνευματικήν εὐλογίαν ἄνωθεν, ἐν τῇ ἐλπίδι ὅτι ὁ κόσμος θά ζῇ ἡνωμένος…» Τί νά πρωτογράψουμε πατέρες, ἀπό αὐτά πού ἔχουν εἰπωθεῖ ἀπό τόν Παναγιώτατο. Ἄν ἐμεῖς τολμούσαμε νά εἴπωμεν τό παραμικρό ἀπό αὐτά, θά μᾶς θεωρούσατε πλανεμένους, αἱρετικούς, ἀντίχριστους, ἀποκομένους ἀπό τό σῶμα τῆς ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας. Γιά τόν Πατριάρχη δέν ἰσχύουν αὐτά; Ἡ συνείδησή μας, ἅγιοι Πατέρες, δέν μᾶς ἐπιτρέπει πλέον νά δεχόμαστε τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο ὡς ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας, διότι ἁπλούστατα ὄχι μόνον δέν τόν ὀρθοτομεῖ ἀλλά καί ἡγεῖται δυστυχῶς τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐσεῖς συμφωνεῖτε μέ τίς θέσεις τοῦ Πατριάρχου μας;

Συμφωνεῖτε μέ τίς ἀλλεπάλληλες ἐκκλησιολογικές παρεκτροπές του; Συμφωνεῖτε μέ τίς συνεχεῖς ἀποκλίσεις του στά θέματα τῆς πίστεως; Συμφωνεῖτε μέ τίς συμπροσευχές μέ αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους, γιά τίς ὁποῖες οἱ Ἱεροί Κανόνες ἐπιβάλλουν τήν ποινή τῆς καθαιρέσεως;

Τέλος, συμφωνεῖτε ὅπως εἴπατε καί μέσα στήν Σύναξη πώς ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου εἶναι Ὀρθόδοξη; Ὅλα τά παραπάνω τά πιστεύετε καί τά πρεσβέυετε, Πατέρες; ἄν ναί τότε δηλῶστέ το φανερά πλέον, γιά νά γνωρίζουμε τά φρονήματά σας καί μή κρύβεστε ἀπό φόβο μή καί σᾶς ἀποδοκιμάσουν ἤ σᾶς προπηλακίσουν.       Ἄν πάλι ἀπό δειλία καί γιά νά κρατήσετε τίς θέσεις σας καί τίς προϊσταμενίες σας δέν μιλᾶτε, νά ξέρετε πώς ὁ Κύριος τούς δειλούς τούς κατατάσσει πρώτους στήν Κόλαση.

Γνωστές τακτικές καταστολῆς καί ἐκφοβισμοῦ, τακτικές φιμώσεως καί φαλκιδεύσεως, τακτικές στιγματισμοῦ καί ἐνοχοποιήσεως τῶν ἀντιδρώντων, πέραν τοῦ ὅτι εἶναι ἀνοίκειες καί ἀντίθετες πρός τά μοναχικά ἤθη, δέν πρόκειται σέ καμμία περίπτωση νά μᾶς πτοήσουν καί νά μᾶς κάνουν νά σιωπήσουμε.

Πολύ περισσότερο δέν πρόκειται νά μᾶς πτοήσουν, ὅταν στήν προσπάθειά μας αὐτή ἔχουμε σύμμαχό μας τήν ὑπέρμαχο Θεοτόκο μας, τήν Μία καί Πρώτη καί Μεγάλη Κυρία καί Ἀφέντρα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τό ὁποῖο εἶναι καί τό Περιβόλι Της, τό χορηγηθέν εἰς Αὐτήν ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Υἱοῦ Της καί Θεοῦ μας καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν χορεία τῶν Ἁγιορειτῶν Ὁσίων, τῶν μαρτυρησάντων ὑπέρ τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας, καί τίς εὐχές τῶν ἁγίων γερόντων μας πού ἀνέδειξαν καί διετήρησαν ἐπί αἰῶνες τό Ἅγιον Ὄρος ὡς προμαχώνα καί προμετωπίδα τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

Τό Ἅγιον Ὄρος καί γενικά ὁ μοναχισμός ἦταν, εἶναι, καί πρέπει νά συνεχίσει νά εἶναι ὁ θεματοφύλακας τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας. Σάν Ἅγιον Ὄρος, τά 20 μοναστήρια καί ἡ Ἱερά Κοινότης, μποροῦν καί ἐπιβάλλεται νά ἐνεργήσουν συμφώνως τῇ γνώμῃ τῶν Ἁγίων τῆς διαχρονικῆς Ἐκκλησίας, ὥστε, ὅπως ἁρμόζει, νά εὐφρανθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι καί νά καταισχυνθοῦν οἱ κακόδοξοι, καί νά παύσει ὁ σκανδαλισμός γιά τήν ἀφωνία καί ἀπραξία τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Μέ τήν πράξη τους αὐτή οἱ Πατέρες τῆς Λαύρας συντάσσονται μέ τίς κακοδοξίες τοῦ Πατριάρχου καί πέρνουν τό μέρος τῶν διωκτῶν. Καί νομίζουν πώς θά μᾶς φοβήσουν καί θά σταματήσουμε τήν Ὁμολογία μας.

Σᾶς καταθέτω ταπεινῶς καί μέ πόνο πολύ ὅτι χάριτι Θείᾳ, σέ καμμία περίπτωση  δέν πρόκειται νά σταματήσω νά ὁμολογῶ τήν ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας καί εἰδικά ἀπό τήν στιγμή πού ὅλοι μας τήν γνωρίζουμε καί ἀναποφεύκτως θά λογοδοτήσουμε γι’ αὐτήν ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως. Ὅποιο καί ἄν εἶναι τό κόστος. Στό Ἅγιον Ὄρος δέν ἤλθαμε οὔτε γιά θέσεις οὔτε γιά ἀξιώματα. Αὐτά φαίνεται καί ἀποδεικνύεται πώς ἀπασχολοῦν ἐσᾶς Πατέρες.

Διά αὐτόν τόν λόγο σᾶς ξαναγράφω αὐτά πού ἡ Ἱερά Κοινότητα δέν ἔκανε ἀποδεκτά καί τά ἐπέστρεψε, καί παρακαλῶ νά τά προσέξετε, καί αὐτό τό λέγω ὄχι μέ ἀναίδεια καί μή σεβόμενος θεσμούς καί πρόσωπα, ὅπως ἄλλωστε σᾶς ἔγραψα παραπάνω, ἀλλά μέ πραγματική ἀγάπη πρός ὅλους καί εἰδικά στό Ἅγιον Σχῆμα πού ὅλοι μας σάν Ἁγιορεῖτες Μοναχοί φέρουμε.        

«Ἄν ὅσα λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιά τούς αἱρετικούς καί τούς αἱρετίζοντες, γιά τούς παπικούς καί τούς φιλοπαπικούς, ἄν ὅσα εἶπε ἡ Παναγία μας γιά τούς ἐχθρούς τοῦ Υἱοῦ της καί δικούς της ἐχθρούς στούς Ζωγραφίτες Ὁσιομάρτυρες, εἶναι “ἀνοίκειοι καί ἀπαράδεκτοι χαρακτηρισμοί”, ὅπως θέλει καί ὁ νεοεποχίτικος ἀντιρατσιστικός νόμος, γιά τόν ὁποῖον τό Ἅγιον Ὄρος καί πάλιν ἐσιώπησε, τότε μέ χαρά νά τιμωρηθῶ γιά τήν συμφωνία μου μέ τούς Ἁγίους καί τήν Ἁγιορειτική Παράδοση, μέ λύπη ὅμως γιά ὅσους ἀγαπητούς Ἁγιορεῖτες ἀδελφούς μου ἐπέλεξαν νά εἶναι ἀρεστοί μέ τούς ἐχθρούς τῆς πίστεως καί δυστυχῶς συντάσσονται μαζί τους. Σύγχυση καί σκανδαλισμό στίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν δέν προκαλοῦν οὔτε οἱ μαρτυρήσαντες ἐπί Βέκκου Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες, οὔτε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί οἱ σύν αὐτῷ, πού ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον τοῦ πάπα καί τῶν ἰδικῶν μας λατινοφρόνων, οὔτε οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες πού διέκοψαν τό μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα καί τοῦ Δημητρίου».

Τέ­λος, δη­λώ­νω ὅ­τι, χάριτι Θείᾳ, πα­ρα­μέ­νω ἀ­πό­λυ­τα στα­θε­ρός καί σύ­στοι­χος σέ ὅ­λα ὅ­σα οἱ Ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, οἱ Ἁγι­ο­ρεῖ­τες Μάρ­τυ­ρες καί Ὁ­μο­λο­γη­τές τῆς Πίστεώς μας καί οἱ σύγ­χρο­νοι ἁ­γι­ο­ρεῖ­τες γε­ρον­τά­δες καί ἡγούμενοι, καθώς καί ἡ Ἱερά Κοινότης, δι­ε­τύ­πω­σαν καί ὡ­μο­λό­γη­σαν ὑ­πέρ τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Πί­στε­ώς μας, κα­τά τῶν αἱ­ρέ­σε­ων καί δή τῆς πα­ναι­ρέ­σε­ως τοῦ οἰ­κου­με­νι­σμοῦ καί τῶν συγ­χρό­νων οἰ­κου­με­νι­στι­κῶν ἀ­νοιγ­μά­των, γιά αὐτό καί διακόπτουμε τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου.

Μετά τιμῆς

 

Γέρων Σάββας Λαυριώτης

 

Υ.Γ.: Ἐντός ἐβδομάδος θά ἐκδώσουμε ὡς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, τήν Θεολογική καί ἐπιστημονική μελέτη διά ποιὸ λόγο ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης εἶναι ληστρική καί αἱρετική. Ἠδη ἔχει ἐκδώσει μελέτη καί ὁ κ. Δημ. Τσελεγγίδης, Καθηγητὴς Α.Π.Θ. τῆς Θεολογίας, καί ὁ κ. Κυριάκος Κυριαζόπουλος, καθηγητής ἐκκλησιαστικοῦ κανονικοῦ δικαίου τοῦ Α.Π.Θ., δικηγόρος παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ, καί θεολόγος.

Πηγή

ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ π. ΣΑΒΒΑ ΛΑΥΡΙΩΤΗ - ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚ.ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟY

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΗΡΥΚΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΤΑ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ (15 Ἰουλίου)

Η εκκλησία μας τιμά την ήμερα αυτή ένα νήπιο τριών χρονών! 

Ναι, έναν άγιο, που αγίασε στην νηπιακή ηλικία του («Νηπιάζοντι σώματι και τελειοτάτω Μάρτυς φρονήματι, τον άρχέκακον κατέβαλες…», ψάλλει στον «Ορθρον ή Εκκλησία).

Πρόκειται για τον «Αγιο Μάρτυρα Κήρυκο, που συνεορτάζεται με την επίσης Αγία Μητέρα του Ίουλίττα. Κι όταν γιορτάζει η Εκκλησία έναν «Αγιο, δεν είναι μόνον για να τιμήσει την μνήμη του, οΰτε μόνο για να παρακαλέσει όπως μεσιτεύσει στην ‘Αγία Τριάδα υπέρ όλου του κόσμου, υπέρ νεκρών και ζώντων. Ή εορτή έχει επίσης σκοπόν να προβάλει στους πιστούς ένα υπόδειγμα βίου, ένα πρότυπο ζωής. Γι’αυτό μας υπενθυμίζει τον Βίο και την Πολιτεία του και μας παρακινεί στην μίμησή του, αφού πρότυπο όλων των Αγίων είναι και ήταν πάντοτε ό Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός.

«Δεύτε και θεάσασθε άπαντες ξένον θέαμα και παράδοξον. Τις έώρακε νήπιον, τριετή όντα, τύραννον αίσχύναντα;».

Αυτή είναι η αρχή από το Δοξαστικόν (του Εσπερινού) για τον «Αγιο Κήρυκο και σε σύγχρονη γλώσσα θέλει να πει:

«Ελάτε να δήτε ένα παράδοξο καί ασυνήθιστο θέαμα. Ποιος είδε ένα νήπιο τριών χρονών να ντροπιάζη τύραννο;».

Και είναι αλήθεια ότι το μικρό νήπιο μπόρεσε να ντροπιάση τον Ρωμαίο Τύραννο της Ταρσού με την πίστη του στον Χριστό. Καλύτερα όμως να δοϋμε τι γράφει το Συναξάρι του αγιασμένου αύτοΰ ζευγαριού — μητέρας και παιδιού — που αρχίζει με τους στίχους:

«Ίουλίττα σύναθλος υίώ Κηρύκω η λαιμότμητος τω κάραν τεθλασμένω…».

Σέ σημερινή άπόδοσι σημαίνει:

«Ή Ίουλίττα υπήρξε συναθλήτρια με τον γιο της Κήρυκο, εκείνη, πού της έκοψαν τον λαιμό, με εκείνον, πού του έσπασαν το κρανίο του…».

Γράφει λοιπόν το Συναξάρι (βιογραφία) ότι ή Αγία Ίουλίττα καταγόταν από το Ικόνιο της Μικράς «Ασίας και έζησε στην εποχή του αυτοκράτορας Διοκλητιανου, πού ήταν μεγάλος διώκτης των Χριστιανών, γύρω στο τέλος του τρίτου αιώνος. Επειδή όμως γίνονταν φοβεροί διωγμοί εναντίον εκείνων, πού πίστευαν στον Κύριο μας Ιησού Χριστό, πήρε το γιο της Κήρυκο, πού ήταν τότε τριών χρονών και πήγε για περισσότερη ασφάλεια στην πόλι Σελεύκεια. «Αλλά κι’ έκεί τα ίδια και χειρότερα γίνονταν είς βάρος των πιστών. Φυλακίσεις, βασανιστήρια, θανατώσεις τρομερές, κατασχέσεις και άλλα φρικτά και απαίσια. Οι Χριστιανοί αναγκάζονταν να κρύβωνται και να συναντιούνται μυστικά, για να τελέσουν την θεία Λειτουργία (ενώ σήμερα, πού γίνεται ελεύθερα παντού, πολλοί Χριστιανοί αδιαφορούν και δεν πηγαίνουν να προσευχηθούν μαζί και να κοινωνήσουν τα θεια και άχραντα Μυστήρια…). «Ετσι αναγκάστηκε να φύγη κι από κεί και να πάη στην Ταρσό της Κιλικίας, πού βρίσκεται και αυτή στην Μ. Ασία.

Την πόλι εκείνη την διοικούσε τότε ένας πολύ σκληρός και άγριος ηγεμόνας, πού τον έλεγαν Αλέξανδρο. Και ήταν φοβερός και μαυρόψυχος για τους Χριστιανούς, πού τους κυνηγούσε μέρα και νύχτα και τους δίκαζε ό ίδιος με αυστηρότητα και μεγάλη εχθρότητα. Τους βασάνιζε με μύριους τρόπους και προσπαθούσε να τους άναγκάση να αρνηθούν τον Χριστό.

Μια μέρα οί στρατιώτες του συνέλαβαν, μαζί με άλλους χριστιανούς και την Ιουλίττα με τον μικρό γιο στην αγκαλιά και τους παρουσίασαν στον Αλέξανδρο. Εκείνος διέταξε αμέσως να τους ρίξουν όλους στα υπόγεια των φυλακών και να τους βασανίσουν, μέχρι πού ν’ αρνηθούν τον Κύριο και να προσκυνήσουν τα είδωλα. Καθώς κοίταγε όμως τους αλυσοδεμένους Χριστιανούς, του έκανε έντύπωσι ή νεαρή Ιουλίττα, με τον Κήρυκο στην αγκαλιά. Γι’ αυτό και την άλλη μέρα, πού κάθισε στον δικαστικό θρόνο για να κρίνη τους συλληφθέντες, θέλησε να έκμεταλλευθή την μητρική άγάπη της Ίουλίττας.

— Φέρτε μου αυτήν με το παιδί, διέταξε.

Αμέσως έτρεξαν οι φρουροί και ώδήγησαν μπροστά του την πιστή Ίουλίττα, πού κρατούσε πάντα τον Κήρυκο στην αγκαλιά της. Ηταν άγρυπνη, ταλαιπωρημένη, κουρελιασμένη καϊ αίματωμένη από τους ξυλοδαρμούς και τα αλλά βασανιστήρια. Το θάρρος της όμως παρέμενε άκμαίο και ή πίστη της φλογερή και αδάμαστη.

Ό τύραννος της μίλησε φιλικά και ήρεμα, για νά τήν καλοπιάση και να της άλλάξη την γνώμη. Να την συγκίνηση και να την κάνη να λυπηθή το παιδί της και να θυσιάση στα είδωλα.

— Είναι κρίμα να χαθήτε και οι δυο σας, είπε. Γιατί, αν δεν προσκυνήσετε τον αυτοκράτορα και τα είδωλα, σας περιμένουν πολλά βασανιστήρια και φοβερός θάνατος.

— Δεν είναι κρίμα, καθώς λες Αρχοντα της Ταρσου, να ύποφέρη κανείς και να θανατώνεται για την αγάπη, του αληθινού Θεού, που είναι ό Χριστός και όχι τα άψυχα είδωλα σας. Αντίθετα είναι τιμή μεγάλη και ευτυχία αιώνια. Μη προσπαθής να μου άλλάξης την γνώμη. Ή πίστις μου αξίζει πιο πολύ απ όλα και από την ίδια την ζωή.

Ό  Αλέξανδρος θαύμασε το θάρρος της βασανισμένης Ίουλίττας, αλλά και θύμωσε ταυτόχρονα για την άρνησή της. ΄Εμεινε για μια στιγμή συλλογισμένος και ύστερα πήρε ξαφνικά στην αγκαλιά του τον μικρό Κήρυκο, με σκοπό να τον προσελκύση με το μέρος του και με τον τρόπο αυτό να λυγίση την αποφασιστικότητα της μητέρας του.

— Και καλά εσύ, είπε πάλι με συγκρατημένη οργή ό Αλέξανδρος, μπορεί να θέλης να βασανισθής και να πεθάνης. Το αθώο αυτό παιδί, ό γιος σου ό μονάκριβος, γιατί να χαθή άδικα; «Ε; Τί λες κι’ εσύ μικρέ μου; θέλεις να πεθάνης για τον Χριστό;

Ό Κήρυκος όλη αυτήν την ώρα, πού τον κρατούσε στα χέρια του ό ηγεμόνας, του είχε γυρίσει το πρόσωπο και κοίταζε συνεχώς την μητέρα του, ψιθυρίζοντας αδιάκοπα το όνομα του Χρίστου.

— Χριστέ μου, έλέησον! Χριστέ μου, έλέησον!

Γιατί ή πιστή μητέρα του, σαν όλες τις αληθινές Χριστιανές, είχε συμβουλέψει τον μικρό Κήρυκο ν’ αγαπά με όλη του την καρδιά τον Κύριο και ποτέ, μα ποτέ, να μη τον άρνηθή. Ακόμα τον είχε διδάξει σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής του να προσεύχεται θερμά καϊ να επικαλείται το όνομα του Κυρίου Ίησου Χρίστου. (Αύτη είναι ή παντοδύναμη έπίκλησι «Κύριε Ίησου Χριστέ, Υιέ του θεού, έλέησον με», ή γνωστή με το όνομα «νοερά η καρδιακή προσευχή», πού γίνεται με την καρδιά κι όχι με το στόμα και είναι από τα πιο ισχυρά πνευματικά όπλα του Χριστιανού).

— Λοιπόν; Δεν μιλάς, μικρέ; ξαναρώτησε ό Αλέξανδρος.

Και τότε, ό τρίχρονος Κήρυκος, πού καταλάβαινε ολην αυτήν την δραματική σύγκρουση για την πίστη, ανάμεσα στα δαιμόνια των ειδώλων και την χάρη του Κυρίου, έσφιξε τις μικρές γροθιές του και με όλη του την δύναμι κλώτσησε στην κοιλιά τον ηγεμόνα, για να του δείξη ποιά ήταν ή άπάντηση του. Εκείνος όργίσθηκε φοβερά, εξαγριώθηκε κι’ όπως κρατούσε τον μικρό Κήρυκο στα χέρια τον πέταξε με μανία πάνω στα μαρμαρένια σκαλιά του θρόνου του. Τόσο ισχυρή ήταν ή πτώση, πού το κρανίο του παιδιού τσακίστηκε κι έβαψε με το αίμα του τα σκαλιά του τυράννου, ενώ την ίδια στιγμή οί άγγελοι επήραν την άγια ψυχή του και την οδήγησαν στον Κύριο των Δυνάμεων, από τον όποιον έλαβε και τον δοξασμένο στέφανο του Αγίου Μάρτυρος της Πίστεως.

— Δόξα σε Σένα, Κύριε, φώναξε με άγαλλίαση ή Ίουλίττα. Σ’ ευχαριστώ πού πήρες το παιδί μου κοντά Σου!

Αξίωσε με να ‘ρθώ κι’ εγώ στην αιώνια βασιλεία Σου!

Ή καλή μητέρα δεν κλονίστηκε από την τραγική αύτη σκηνή, πού είδε με τα μάτια της και ήταν ευχαριστημένη και υπερήφανη, πού το παιδί της δεν αρνήθηκε τον Χριστό, άλλα κέρδισε την αιώνια ευτυχία. Αντίθετα ό  Αλέξανδρος ταράχτηκε πολύ και ένοιωσε ταπεινωμένος και ντροπιασμένος, πού ένα νήπιο τριών χρονών τον περιφρόνησε τόσο και αυτόν και την εξουσία του. Διέταξε λοιπόν να πάρουν την Ίουλίττα στις φυλακές και να την βασανίσουν και πάλι, χωρίς κανένα έλεος.

— Πάρτε την! Βασανίστε την! ούρλιαξε ό ηγεμόνας.

Κι όπως την έσερναν οι φρουροί, εκείνη φώναζε δυνατά:

— Χριστιανή είμαι! Χριστιανή ! Και ποτέ δεν θ’ αρνηθώ τον Κύριο μου Ίησού Χριστό, τον αληθινό Θεό!

Της έκαναν πολλά βασανιστήρια και μαρτύρια οι δήμιοι των φυλακών. Εκείνη όμως έμεινε πιστή «άχρι θανάτου» και ούτε μια φορά δεν λύγισε. Στό τέλος, με διαταγή του Αλεξάνδρου, την αποκεφάλισαν και ή μαρτυρική και Άγια μητέρα του Αγίου Κηρύκου παρέδωσε την ψυχή της στον ΘΕΟ, που την στεφάνωσε κι’ εκείνη με το αμάραντο στεφάνι της Άγιας Μάρτυρος. Ηταν το έτος 269, μήνας Ιούλιος, ακριβώς ή δεκάτη πέμπτη ημέρα του μηνός.

Πηγή το βιβλίο του Π.Μ.Σωτήρχου »ΠΑΙΔΟΜΑΡΤΥΡΕΣ»

Εκδόσεις »Ορθοδόξου Τύπου»

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ'. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ἡ καλλιμάρτυς τοῦ Χρίστου Ἰουλίττα, σὺν τριετεῖ ἀμνῶ αὐτῆς τῷ Κηρύκῳ, δικαστοὺ πρὸ βήματος παρέστησαν φαιδρῶς, εὔτολμοι κηρύττοντες. τὴν χριστώνυμον κλῆσιν, ἄμφω μὴ πτοούμενοι, ἀπειλᾶς τῶν τυρράνων καὶ στεφηφόροι νῦν ἐν οὐρανοίς, ἀγαλλιώνται. Χριστῷ παριστάμενοι.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΕ ΕΧΕΙ ΣΤΕΙΛΕΙ ΝΑ ΜΕ ΔΙΔΑΞΕΙΣ (Μέγας Ἀντώνιος)

Δάσκαλος, ὁ μπαλωματής καί ὁ οὐρανός

Χρόνια κράτησε ὁ διωγμός τῶν χριστιανῶν. Ποτάμια χύθηκε τό τίμιο αἷμα τῶν Μαρτύρων. Κι ἦρθε κάποια στιγμή πού ἡ εἰδωλολατρική μανία τοῦ αὐτοκράτορα κορέστηκε, ἀφοῦ εἶχε πιά τελειωθεῖ μαρτυρικά καί ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπός της Ἀλεξάνδρειας, ὁ Πέτρος.

— Δέν μέ ἔκρινε ἄξιο ὁ Κύριος νά μαρτυρήσω γιά τήν πίστη, δίπλα στούς ἀδελφούς μου, σκεπτόταν ὁ Ἀντώνιος. Θά πορευτῶ λοιπόν στή βαθιά ἔρημο γιά νά δώσω τήν τελική μάχη μέ τόν πονηρό μονολόγησε ἀποφασιστικά καί κάτι σάν κρυμμένη ὑπερηφάνεια πῆγε νά σκιάσει τῆς ἀπόφασης τοῦ τούτης τή χάρη. Σάν νά ’νιωσε κείνη τήν ὥρα ὁ ἀσκητής πώς ξεχωρίζει ὁ ἐρημίτης ἀπό τούς πολλούς σάν νά ἦταν ἡ παλαίστρα τῆς ἐρήμου ἀνώτερη μορφή χριστιανικῆς ζωῆς.
Τόν πείραξε τοῦτος ὁ λογισμός, σάν ἀγκαθιῶν κάρφωμα βαθύ κι ὅρμησε τούτη ἡ σκέψη νά τοῦ πνίξει ὅλα τά λουλούδια πού ἡ μαρτυρική του προαίρεση εἶχε συλλέξει ὅλα τά χρόνια τοῦ διωγμοῦ. Ἔμπειρος ὅμως πιά ἀγωνιστής γρήγορα κατανόησε πώς εἶχε πάλι νά κάνει μέ παγίδα τοῦ ἀντίδικου. Γι’ αὐτό ἔπεσε σέ βαθιά προσευχή.
— Κύριε, φανέρωσέ μου, ἄν μέσα στήν πόλη μέ τούς θορύβους της μπορεῖ νά φτάσει ὁ πιστός τά μέτρα τά πνευματικά πού κατακτάει στή βαθιά ἔρημο ὁ ἀσκητής…
Δέν εἶχε ἀκόμα ἀποτελειώσει τοῦτο τό αἴτημα στόν Πανάγαθο καί φωνή ἀκούστηκε νά τοῦ λέει:
— Τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἕνα γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, Ἀντώνιε. Κι ἄν θέλεις νά βεβαιωθεῖς, πώς ἄν κανείς κάνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ σῴζεται καί ἁγιάζεται ὅπου καί νά ’ναι, πέρασε, καθώς φεύγεις ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια, ἀπό τό μαγαζάκι τοῦ μπαλωματῆ, πού εἶναι ἄσημο καί φτωχικό. Εἶναι ἐκεῖ κάτω στό τελευταῖο τῆς πόλης παραδρόμι.
— Στό μαγαζάκι τοῦ μπαλωματῆ, Κύριε; Καί ποιός μπορεῖ ἐκεῖ νά μέ βοηθήσει, νά ρίξει φῶς στό λογισμό; ἀπάντησε ἀπορημένος ὁ Ἀντώνιος.
— Θά σοῦ ἐξηγήσει ὁ μπαλωματής, ξανάκουσε τήν ἴδια φωνή.
— Ὁ μπαλωματής; Τί ξέρει αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἀπό ἀγῶνες καί πειρασμούς; Τί γνώρισε ὁ πτωχός βιοπαλαιστής, ἀπό τῆς πίστης τίς κορυφές κι ἀπ τήν ἀλήθεια; ἀναρωτήθηκε.
Ἀντίρρηση ὅμως δέν μπόρεσε νά ὀρθώσει στή θεία ὑπόδειξη. Γι’ αὐτό μόλις ξημέρωσε πῆρε τό δρόμο πού ἔβγαζε ἀπό τήν πόλη. Ὅπως τοῦ εἶχε ὑποδείξει ὁ Θεός, στάθηκε, καθώς συνάντησε τό τελευταῖο παραδρόμι, καί βρῆκε τό μαγαζάκι τοῦ μπαλωματῆ.
Χαρούμενα καί σεβαστικά ὁ ἁπλός ἄνθρωπος τόν ὑποδέχτηκε καί τόν ρώτησε:
— Σέ τί μπορῶ νά σοῦ φανῶ χρήσιμος, Ἀββᾶ; Ἀγράμματος κι ἄξεστος χωρικός εἶμαι, μά γιά τόν ξένο, ὅποιος καί ’ναι, ὁ ντόπιος χρήσιμος πάντα θά βρεθῆ.
— Ὁ Κύριος μέ ἔχει στείλει νά μέ διδάξεις, εἶπε ταπεινά ὁ Ἀσκητής.
Πετάχτηκε ἐπάνω ἀπορημένος ὁ φτωχός βιοπαλαιστής.
— Ἐγώ; Τί μπορῶ ἐγώ ὁ ἀγράμματος νά διδάξω τήν ἁγιοσύνη σου; Δέν ξέρω νά ’χω κάνει στή ζωή μου τίποτα τό καλό καί τό ἀξιόλογο, κάτι πού νά μπορεῖ νά σταθεῖ ἀψεγάδιαστο, μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ.
— Πές μου τί κάνεις, πῶς περνᾷς τήν ἡμέρα σου; Ξέρει ὁ Θεός, μέ ἄλλο μέτρο Ἐκεῖνος ζυγίζει καί κρίνει τά πράγματα, ἐπέμενε ὁ Ἀντώνιος.
— Ἐγώ, Ἀββᾶ, ποτέ δέν ἔκανα ποτέ τίποτα τό καλό, μονάχα πού ἀγωνίζομαι σύμφωνα μέ τίς ἅγιες ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου. Κι ἀκόμα προσπαθῶ ποτέ νά μήν ξεχνῶ καί νά μήν παραβλέπω τίς ἐλλείψεις καί τήν πνευματική ἀκαρπία μου. Καθώς λοιπόν δουλεύω ὁλημερίς σκέπτομαι καί λέω στόν ἑαυτό μου: Ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ὅλοι θά σωθοῦν καί μόνο ἐσύ ἄκαρπος μένεις. Ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας σου, τό Ἅγιο Πρόσωπο Του ποτέ δέν θά ἀξιωθεῖς νά δεῖς.
— Σ’ εὐχαριστῶ Κύριε, εἶπε ὑψώνοντας τά δακρυσμένα μάτια του πρός τόν οὐρανό ὁ Ἀσκητής. Κι ἐνῷ ὁ μπαλωματής στεκόταν ἀπορημένος γιά τοῦτο τό φέρσιμο, ὁ Ἀσκητής τόν ἀγκαλίασε στοργικά καί τόν ἀποχαιρέτησε λέγοντας:
— Σ’ εὐχαριστῶ καί σένα, ἅγιε ἄνθρωπε. Σ’ εὐχαριστῶ, γιατί μέ δίδαξες πῶς τόσο εὔκολα, μονάχα μέ τόν ταπεινό λογισμό, μπορεῖ ὁ καθένας νά ζεῖ στή Χάρη τοῦ Παραδείσου.
Κι ἐνῷ ὁ φτωχός μπαλωματής συνέχιζε νά κοιτάζει ἀμήχανα, χωρίς τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτά νά καταλαβαίνει, ὁ Ἀντώνιος πῆρε τό ραβδί κι ὠφελημένος τράβηξε τό μονοπάτι πού ὁδηγοῦσε στή βαθιά ἔρημο.
Βάδιζε μέ μόνη συντροφιά τοῦ ραβδιοῦ του τό χτύπημα. Βάδιζε κι ἡ προσευχή του καυτή σάν τῆς ἔρημης γῆς τή λάβα ὑψωνόταν ὁλόισια στόν οὐρανό.
Πορευόταν ὁλημερίς καί προσευχητικά ἀναλογιζόταν τό μάθημα πού εἶχε πάρει ἐκείνη τήν ἡμέρα ἀπό τό φτωχό μπαλωματή.
— Ἡ ταπεινοφροσύνη! Αὐτό λοιπόν εἶναι τό γρήγορο στρατί γιά τοῦ Παράδεισου τήν πόρτα, ἔλεγε μέ τό λογισμό. Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ στολή πού ντύθηκε ὁ Θεός κι ἦρθε στή γῆ σάν ἄνθρωπος, μονολογοῦσε ὁ Ἀντώνιος κι ἀγωνιζόταν νά συλλάβει τό μεγαλεῖο τούτης τῆς ἅγιας ἀρετῆς.
Βάδιζε, προσευχόταν καί στό νοῦ του ἔφερνε ὅσα τόν εἶχε διδάξει ὁ Θεός, ὥσπου ἔξαφνα μπροστά του ἀντίκρισε ριγμένο καταγῆς πλῆθος ἀναρίθμητο ἀπό πρωτόγνωρες παγίδες. Παγίδες κάθε εἴδους, ἐπινοήσεις φοβερές, πανούργου νοῦ πρωτότυπα ἐφευρήματα.
— Θεέ μου, ἀναφώνησε κι ἔστρεψε τρομαγμένο τό βλέμμα καί τή ψυχή του στόν οὐρανό. Ποιός θά μποροῦσε, Κύριε, νά ξεφύγει ποτέ, ἀπό τέτοια ἐφευρήματα καί πανουργίες;
Ἡ ταπεινοφροσύνη, Ἀντώνιε. Αὐτή μπορεῖ μέ μιᾶς ὅλες αὐτές νά τίς διαλύσει, ἀκούστηκε πάλι ἡ γλυκιά, ἡ γνώριμη φωνή βαθιά μέσ’ τήν καρδιά του. Κι ἦταν αὐτή ἡ ἀπάντηση πού ἔχυσε μέσα του φῶς καί πού τοῦ ’δῶσε κουράγιο γιά τίς καινούργιες μάχες, πού ἔμελλε βαθιά στήν ἔρημο νά δώσει, μέ τοῦ ἀνθρώπου τόν προαιώνιο ἐχθρό.

Ἀπό τό βιβλίο

«Ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὁ ἄγγελος τῆς ἐρήμου»

Ἐκδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ»

Ἱ.Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέα