Σήμερον στό Φανάρι ἀτιμάζεται ἡ Ὀρθοδοξία!

Ποιός θά παρέμενε ἀσυγκίνητος και ἄπραγος ἐάν ἀτίμαζαν τήν σαρκική μητέρα του; Κάτι ἀνάλογον συμβαίνει εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας καί, ὅμως, οἱ πάντες καθεύδουν!

Σήμερον στό Φανάρι

 ἀτιμάζεται ἡ Ὀρθοδοξία!

ὑπό Δημητρίου Κ. Ἀναγνώστου

Νέα «Ὁμολογία Πίστεως» ὑπεγράφη καί δημοσιο-ποιήθηκε ἀπό τή γνωστή «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί μοναχῶν», μέ ἀφορμή ὅσα ἔγιναν στήν Ἁγία Γῆ (Μάϊος 2014) καί ἐν ὄψει τῆς ἐν ἐξελίξει εὐρισκομένης ἐπισκέψεως τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα στό Φανάρι, γιά τόν συν-ἑορτασμό τῆς θρονικῆς ἑορτῆς τοῦ Πατριαρχείου, τήν 30ή Νοεμβρίου 2014.

 Ἀξιοκατάκριτος ψευδο-διδάσκαλος θεωρεῖται ἐνυπογράφως ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ἀπό ἕξι (6) Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἕνα (1) Καθηγούμενο Ἁγιορειτικῆς Μονῆς, Καθηγουμένους καί Καθηγουμένες ἀρκετῶν Μονῶν ἀνά τήν Ἑλλάδα, τόν πολιό Καθηγούμενο τῆς Μονῆς Σταυροβουνίου Κύπρου, 157 Κληρικούς, μοναχούς, μοναχές καί 1.745 (μέχρι τήν περασμένη Τετάρτη) λαϊκούς!

 Τό σημαντικό αὐτό κείμενο ἔχει ὡς κατακλεῖδα τό ἁγιογραφικό: «Ὁ δὲ ταράσσων ὑμᾶς βαστάσει τὸ κρῖμα, ὅστις ἂν ᾖ». Καί εἶναι προφανές ὅτι ἀναφέρεται πρωτίστως στόν  Πατριάρχη Κων/λεως κ. Βαρθολομαῖο!

 Σημαντικά τά λόγια σας, ἐκλεκτοί ὑπογράφοντες. Πλήν, ὅμως, καιρός τοῦ πράττειν τά δέοντα καί ἐπιβαλλόμενα. Ἴσως, εἶναι ἤδη ἀργά, γιά ἀντιστροφή τῆς πορείας τῶν πραγμάτων, μέ συνευθύνη σας. Τουλάχιστον, μή συμβεῖ καί γιά σᾶς προσωπικῶς τό ἴδιο. Τώρα ἀναπνέετε, τώρα ἐνεργήσατε (ἐσεῖς καί ὅσοι φοβεῖσθε Θεό καί σέβεσθε τήν Πίστη τῶν Ἁγίων Πατέρων) αὐτό (τό μόνο) πού φοβίζει τόν παναιρετικό Οἰκουμενισμό: τήν διακοπή τῆς μετά τῶν ἀμετανοήτων οἰκουμενιστῶν κοινωνίας!

 Ἐάν τήν εὐσέβειά σας δέν ἀκολουθήσει, ὡς σκιά της, ὁ διωγμός σας, κατά τόν Ἅγιο Μακάριο τόν Αἰγύπτιο, σεῖς οἱ ἴδιοι νά ἀμφιβάλλετε γιά τήν γνησιότητά της, δηλαδή, ἐάν εἶναι εὐάρεστη στόν Θεό. Εἶναι ἀδιέξοδος ὁ ἀγών γιά νά ἐμποδίσετε τά ἑπόμενα βήματα πού θά ὁλοκληρώσουν τήν προδοσία καί "πρός τά ἔξω", στά θολωμένα μάτια τοῦ χιλιοπροδωμένου, ἐν πολλοῖς ἀνυποψίαστου, ἀλλά καί, δυστυχῶς, ἀδιάφορου λαοῦ.

 Δέν ὠφελεῖ πλέον ἁπλῶς τό μέχρις ἐδῶ καί μή παρέκει. Ἀπαιτεῖται ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ στήν εὐθεῖα ὁδό τῆς ἀκαινοτομήτου Πίστεως καί ὀρθοδόξου Παραδόσεως, γιά νά μή ἁπωλεσθεῖ ἡ ἐλπίς τῆς σωτηρίας. Τό πόσο ἀποτελεσματικά εἶναι τά λόγια σας καί πόσο ὑπολογίζονται, καθώς καί ἐάν ἔχουν κάποια ἐλπίδα οἱ ἀγώνες τῶν λόγων χωρίς πράξεις, ἔχει ἀποδειχθεῖ ἐπανειλημμένως.

 Ὁ Οἰκουμενισμός καλπάζει καί ἡ φοβερή ἀποστασία, πού παρασύρει τά πάντα στό πέρασμά της, συνεχίζεται καί διευρύνεται διαρκῶς. Μόνον ἡ μετάνοια καί ἡ ἔμπρακτη ἀπόδειξη τῆς εὐσεβείας μας καί τῆς ἀποφάσεώς μας νά θυσιάσουμε τά πάντα ὑπέρ αὐτῆς μπορεῖ νά μᾶς σώσει. Δέν χρειάζεται νά περιμένουμε τήν αὐριανή ἡμέρα. Δέν πρέπει νά τήν περιμένουμε.

 Τά ὅσα ἤδη ἔγιναν σήμερα, παραμονή τοῦ συνεορτασμοῦ (προφανέστατα ἄνευ τῆς ἐπιστασίας τοῦ Πρωτοκλήτου) τῆς θρονικῆς ἑορτῆς τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, εἶναι ὑπέρ-ἀρκετά! Καί φρικτά βεβαίως συνάμα. Ἐπιβεβαιώνουν πλήρως τό ἐν ἐξελίξει καί πρός ὁλοκλήρωση εὑρισκόμενο σχέδιο ξεπουλήματος τῆς Ὀρθοδοξίας ἀντί πινακίου ἐξουσίας καί συνυπάρξεως τῶν ἐξωμοτῶν τῆς Πίστεως παρά τῶ «ἁγιωτάτῳ» Πάπα Ρώμης!

 Ἐξαιρετικά ἀφιερωμένα τά ὅσα συνέβησαν σήμερα (γιά πολλοστή φορά) στούς μεγαλοσχήμους Ἁγιορεῖτες, στούς σεβαστούς Γεροντάδες καί Πνευματικούς τῶν παραδοσιακῶν Μονῶν καί τῶν Ἐνοριῶν, ἀνά τήν Ἑλλάδα.

 Καταλαβαίνει κανείς, τί ὀρθοδοξία θά χαρακτηρίζει καί τήν προσδιορισθεῖσα γιά τό 2016 μεγάλη Σύνοδο, ὅπου ἔχουν ἤδη προσκληθεῖ νά συμμετέχουν καί ἐκπρόσωποι τῆς «ἀδελφῆς ἐκκλησίας», τοῦ Παπισμοῦ! Τά προφητικά λόγια δύο μεγάλων μορφῶν τῆς ἀγωνιζομένης Ὀρθοδοξίας θά ἔλθει νά ἐπιβεβαιώσει. Τοῦ ἀοιδίμου ὁσιομάρτυρος Κοσμᾶ Φλαμιάτου, ἀφ’ ἑνός, ὅτι μία (τέτοια) Σύνοδος θά θεσπίσει τήν κατάργηση τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ἀφ’ ἑτέρου, ὅτι ἡ μεγάλη Σύνοδος πού προετοιμάζει τό Πατριαρχεῖο Κων/λεως θά προκαλέσει μεγάλο κακό καί μεγάλα σχίσματα στήν Ὀρθοδοξία!

 Αὐτά ἀκριβῶς προμηνύουν τά σημερινά αἴσχη στήν Πόλη καί ἰδιαιτέρως στό σβησμένο Φανάρι. Τί ἔγινε; Τά εἴδαμε, δυστυχῶς, μέ τά μάτια μας καί τά ἀκούσαμε μέ τά αὐτιά μας.

 Ὁ κ. Βαρθολομαῖος συμπροσευχήθηκε σέ ψευδο-λειτουργία πού τέλεσε ὁ Πάπας σέ παπικό ναό στήν Πόλη, ἀντήλλαξε τόν λειτουργικό ἁσπασμό μαζί του, ὑποκλίθηκε στό παπικό ἀλτάριο (θυσιαστήριο) καί κατέληξε νά εὐλογεῖ μαζί μέ τόν Ποντίφηκα τό παπικό «ἐκκλησίασμα».

 Οἱ ἀσχημίες ἀποκορυφώθηκαν στόν Ἅγιο Γεώργιο, τόν Πατριαρχικό Ναό. Ὁ Πάπας ἔγινε δεκτός μέ ὅλα ὅσα προβλέπονται γιά ἕναν ὀρθόδοξο Πατριάρχη! Ὑποδοχή μέ τό ἱ. Εὐαγγέλιο φερόμενο ἀπό φορεμένο ἱερέα καί διακόνους θυμιάζοντας τόν Πάπα, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων τό «Ἄξιον ἐστίν»! Ἀκολούθησε Μεγάλη Δοξολογία συγχοροστατούντων Πάπα καί Πατριάρχου. Ὁ Πάπας φέρων ὡμοφόριο καί ὁ Πατριάρχης μέ Μανδύα.

 Ὁ ἱερεύς ἐμνημόνευσε «κανονικῶς» «ὑπέρ τοῦ Ἁγιωτάτου ἐπισκόπου καί Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου»,ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τραπέζης! Ὁ Πατριάρχης προσφωνῶν ἀνεφέρθη μέ κυνισμό στόν σκοπό ὅλων αὐτῶν: τήν ἀσχέτως δογμάτων πλήρη κοινωνία τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ! Δέν παρέλειψε μάλιστα νά χαρακτηρίσει τήν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα ἀνεκδιήγητη δωρεά τοῦ Θεοῦ! Τό Θέατρο τῆς Πόλεως ὁλοκληρώθηκε μέ τήν ἀπό κοινοῦ βλάσφημη συν-ἀπαγγελία τῆς Κυριακῆς προσευχῆς, ἡ ὁποία μόνο ἀπό ἐν κοινωνία μυστηριακῆ εὐρισκομένους νοεῖται νά συν-ἀπαγγέλεται. Δέν ἔλειψε καί ἡ καθιερωμένη πλέον ἀτιμωτική σύμπραξη κοινῆς εὐλογήσεως τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος ἀπό τόν Πατριάρχη καί τόν Πάπα. Μετά τούς πολυχρονισμούς τῶν δύο Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων τῆς μιᾶς «κατά τήν οἰκουμένην», κατά τήν διατύπωση τοῦ κ. Βαρθολομαίου, Ἐκκλησίας, ἐξῆλθον ὡς ζεῦγος ἀγαπημένον ἐκ τοῦ Ναοῦ καί διερχόμενοι ἀπό τούς παρατεταγμένους Κληρικούς τοῦ Πατριαρχείου (ὑποκλινόντων τίς κεφαλές ἐνώπιον τοῦ αἱρεσιάρχου) ἀνέβηκαν στά Πατριαρχικά δώματα.

 Πατέρες καί ἀδελφοί, ὅποιος ξανα-μνημονεύσει τό βδελυκτό, ἀπό ἐκκλησιολογικῆς ἀπόψεως, ὄνομα τοῦ δεδηλωμένου οὐνίτου Πατριάρχου δέν θά πρέπει νά τολμήσει ἀθεοφόβως νά ξαναψάλλει τά ἀπολυτίκια καί τά τροπάρια τῶν Ἁγίων Φωτίου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ μεγάλου, Γρηγορίου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ καί Μάρκου Ἐφέσσου τοῦ Εὐγενικοῦ, τουλάχιστον!

 Ἐάν θέλει νά συνειδητοποιήσει τί καί ποιόν ἀκολουθεῖ, ἄς ἀναλογισθεῖ τόν ἑαυτό του ψάλλοντα τό ψαλλέν, κατά τήν προαναφερθεῖσα μιαρή Δοξολογία, στόν πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Κων/λεως:

«Τῆς ἐρήμου πολίτης…», ἦχος α΄.

«Κωνσταντίνου ἡ Πόλις, 

Πρωτοκλήτου λυχνία τε,

ἅγει ἑορτήν λαμπροφόρον, 

δεχομένη τόν Πρόεδρον,

Ρωμαίων Ἐκκλησίας τῆς σεπτῆς, 

Καθέδρας κορυφαίου μαθητοῦ,

 διαδέχων διαθέσει τε ἐκ ψυχῆς, 

εὐξώμεθα γηθοσύνως,

 μεῖνον Παράκλητε ἐν ἡμῖν, 

ἄγων ἡμᾶς πρός σήν βοήθεια,

 ἥν ὁμοφώνως στόματι ἑνί, 

καρδίᾳ σέ δοξάζομεν»!

Ἱλεως γένοιτο ἡμῖν ὁ Θεός! Ὥρα ἡμᾶς ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι! Οὐαί στούς προδότες τῆς Πίστεως καί τοῦ Γένους μας. Ζῆ Κύριος ὁ Θεός!

Ἡ Ἁγία Αἰκατερίνα ἡ Νεομάρτυς ἐκ Μάνδρας Ἀττικῆς (15/28 Νοεμβρίου)

Μία ἐξαιρετικὴ καὶ θαυμαστὴ περίπτωσις συγχρόνου Μάρτυρος στὸν Ἀγῶνα ὑπὲρ τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, ἀποτελεῖ ἡ 27ὴς εὐλαβὴς Χριστιανὴ σύζυγος καὶ μητέρα δύο ἀνηλίκων τέκνων Αἰκατερίνη Ρούττη στὴν Μάνδρα Ἐλευσῖνος Ἀττικῆς.

Τὸ ἐπεισόδιον τοῦ Μαρτυρίου της κατεγράφη στὸν ἡμερήσιον Τύπον τῆς ἐποχῆς καὶ ἤδη πρὸ 35ετίας καὶ πλέον τὸ ἱστορικὸν Περιοδικὸν τοῦ Ἀγῶνος ἡμῶν «Τὰ Πάτρια» τοῦ μακαρίτου Ἱεράρχου Πενταπόλεως Καλλιοπίου (+1998) εἶχε εἰδικὸν Ἀφιέρωμα, μὲ συγκέντρωσιν πολυτίμων στοιχείων τῆς ἐποχῆς τοῦ δράματος, τὸ ὁποῖον ἐν συνεχείᾳ ἐξεδόθη σὲ αὐτελὲς τεῦχος (βλ. Τὸ Αἷμα τῆς Μάνδρας, ἔκδ. 3η, Πειραιεὺς 1987, σελ. 80), μὲ παράθεσιν μάλιστα Εἰκόνος τῆς Νεομάρτυρος, ὡς καὶ ὑμνογραφικῶν πρὸς τιμὴν Αὐτῆς, γνωρῖσαν ἐπανεκδόσεις, ὥστε τὸ συγκλονιστικὸν ἐκεῖνο περιστατικὸν νὰ διασωθῆ καὶ διαδοθῆ εὐρύτερον.

Ἡ Αἰκατερίνη Ρούττη, τὸ γένος Πέππα, ἐγεννήθη τὸ 1900 στὴν Μάνδρα ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς καὶ ἐνυμφεύθη τὸν εὐλαβῆ Κωνσταντῖνον Ρούττην τὸ 1923. Ὅπως καὶ πλεῖστοι ἄλλοι στὴν περιοχήν τους, δὲν ἐδέχθησαν οἰκογενειακῶς τὴν Ἡμερολογιακὴν Καινοτομίαν τοῦ 1924 καὶ ἐσυνέχιζον νὰ ἑορτάζουν τὶς Ἑορτὲς σύμφωνα μὲ τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Ἡμερολόγιον διὰ ὁμοφρόνων Κληρικῶν.

Στὴν Ἑορτὴν τῶν Ταξιαρχῶν μὲ τὸ Πάτριον, στὰς 8/21 Νοεμβρίου τοῦ 1927, σὲ ἑορτάζοντα Ναὸν στὴν Μάνδρα, εἶχεν ἀρχίσει ἡ πανηγυρικὴ Ἀκολουθία μὲ λειτουργὸν τὸν ἄρτι ἀφιχθέντα αὐτόθι Ἱερομόναχον Χριστοφόρον Ψαλλίδαν, παρουσίᾳ μεγάλου πλήθους Ὀρθοδόξων πιστῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἦταν καὶ ἡ οἰκογένεια τῆς εὐλαβοῦς Αἰκατερίνης. Ἐνῶ ὅμως ἡ Ἀκολουθία προχωροῦσε εἰρηνικῶς, ἐνεφανίσθησαν ὄργανα τῆς τάξεως καὶ ἐκύκλωσαν τὸν Ναόν, διὰ νὰ παρακωλύσουν τὸν ἑορτασμὸν καὶ κυρίως νὰ συλλάβουν τὸν Ἱερέα. Ὅμως, ἡ θαρραλέα ἐμμονὴ τῶν πολυαρίθμων πιστῶν, ἀνάγκασε τοὺς ἀστυνομικούς, παρὰ τὰς ἐνισχύσεις ποὺ ἔλαβαν, νὰ ἀναμένουν τὴν ὁλοκλήρωσιν τῆς Ἀγρυπνίας, θορυβοῦντες ἐκτὸς τοῦ Ναοῦ καὶ προετοιμαζόμενοι διὰ «δρᾶσιν»...

Πρὸ τῆς ἀφίξεώς τους, λέγεται ὅτι ὁ σύζυγος τῆς Αἰκατερίνης, προαισθανόμενος κακὴν ἐξέλιξιν, τῆς ἐζήτησε νὰ πάρουν τὰ δύο ἀνήλικα τέκνα τους καὶ νὰ ὑπάγουν στὴν οἰκίαν τους, ὅπως καὶ ἔγινεν. Ὅμως, ἡ δούλη τοῦ Θεοῦ Αἰκατερίνη, μὴ ἀνεχομένη νὰ διατελῆ σὲ ἀσφάλεια καὶ ἡσυχίαν, ἐνῶ οἱ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί της ἀγρυπνοῦσαν προσευχόμενοι καὶ ἐκινδύνευαν σοβαρῶς, ἔσπευσε μυστικῶς στὸν Ναὸν τῶν Ταξιαρχῶν καὶ συνενώθηκε μὲ τὸ ἐκκλησίασμα, οὐσιαστικῶς δηλαδὴ «ἔτρεξε στὸ Μαρτύριον»!

Τοῦτο, φέρει εἰς νοῦν τοὺς θεοσόφους λόγους τοῦ Ὁσίου Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, ὁ ὁποῖος γράφει ἐπεξηγηματικῶς: «Ὅταν μὲν ἡ Χάρις πληθυνθῇ ἐν ἀνθρώπῳ, τότε ἐν τῷ πόθῳ τῆς δικαιοσύνης ὁ φόβος τοῦ θανάτου εὐκαταφρόνητος αὐτῷ γίνεται, καὶ αἰτίας πολλὰς εὑρίσκει τις ἐν τῇ ψυχῇ αὐτοῦ, ὅτι δεῖ ὑπὲρ τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ ὑποφέρειν τὴν θλῖψιν. Καὶ ὅσα δοκοῦντα βλάπτειν τὸ σῶμα καὶ αἰφνιδίως ἐπὶ τὴν φύσιν ἐπέρχονται, καὶ ἀκολούθως εἰς τὸ παθεῖν ἐτέθησαν, ὡς οὐδὲν λογίζονται ἐν ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ ἐν συγκρίσει τῶν ἐλπιζομένων ἀπὸ τοῦ νῦν» (Λόγος Α’).

Ὅταν λοιπὸν ἡ Ἀγρυπνία ἔληξεν, παρὰ τὴν μεταμφίεσιν τοῦ Λειτουργοῦ, ὥστε νὰ μὴ γίνη ἀντιληπτὸς ἐξερχόμενος καὶ ἔτσι νὰ διαφύγη τὴν σύλληψιν, οἱ Ἀστυνομικοὶ τὸν ἀνεγνώρισαν καὶ προσεπάθησαν νὰ τὸν συλλάβουν. Τὸν ἐφύλασσαν ὅμως πιστὲς γυναῖκες, γεμᾶτες ἀποφασιστικότητα καὶ ἀνδρείαν, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἡ νεαρὰ σύζυγος καὶ μητέρα Αἰκατερίνη, ἡ ὁποία ὡς φαίνεται ἐφλέγετο ἀπὸ Ἀγάπην διὰ τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον, καὶ μάλιστα διὰ τὸν τίμιον καὶ γνήσιον Λειτουργὸν τοῦ Ὑψίστου! Στὴν συμπλοκὴν ποὺ ἀκολούθησε, στὴν ὁποίαν ἀκούσθηκαν πολλοὶ πυροβολισμοί, καὶ βλέπουσα ἡ μακαρία ὅτι ὁ Ἱερεὺς ἐκινδύνευε νὰ κτυπηθῆ ἀπὸ τὸν ὑποκόπανον ἀστυνομικοῦ, προέταξεν ἄφοβα τὸ σῶμα της ὡσὰν ἀσπίδα προστασίας καὶ ἐδέχθη ἀντ’ ἐκείνου θανάσιμον κτύπημα στὸ ἀριστερὸν μέρος τῆς κεφαλῆς της, προλαμβάνουσα μόνον νὰ ἀναφωνήση τὸ γλυκύτατον Ὄνομα τῆς Παναγία μας!...

Διεκομίσθη αἱμόφυρτος στὸ νοσοκομεῖον «Εὐαγγελισμὸς» τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου ἑπτὰ ὁλόκληρες ἡμέρες ὑπέφερε φρικτῶς χωρὶς νὰ δύναται νὰ ὁμιλήση καὶ ἐν τέλει ὑπέκυψε τὶς πρῶτες πρωϊνὲς ὧρες τῆς 15ης Νοεμβρίου ἐκ.ἡμ., πρώτης ἡμέρας τῆς Νηστείας τῶν Χριστουγέννων, διὰ νὰ προγευθῆ στὴν Ἄνω Ἱερουσαλὴμ τὴν χαρὰν τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ!

Οἱ πιστοὶ τοῦ Πατρίου, οἱ ὁποῖοι παρακολουθοῦσαν τὸ θέμα μετὰ μεγάλου ἐνδιαφέροντος καὶ ἀγωνίας, ἐκινητοποιήθησαν ἀμέσως ὥστε ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία της, ἡ ὁποία ἐτελέσθη ἀπὸ τοὺς ἀγωνιστὰς Ἱερεῖς π. Ἰωάννην Φλῶρον καὶ π. Βασίλειον Σακελλαρόπουλον, νὰ μὴ εἶναι μία ἁπλῆ κηδεία, «ἀλλὰ ἱερὰ Λιτανεία μαρτυρικοῦ Λειψάνου. Χιλιάδες πιστοὶ συνώδευσαν τὴν πομπὴ κρατοῦντες ἄλλοι ἄνθη, ἄλλοι λαμπάδες καὶ ἄλλοι φοίνικες»! (Βλ. Τὸ Αἷμα τῆς Μάνδρας, σελ. 13).

Τὰ κείμενα, τὰ δημοσεύματα καὶ οἱ μαρτυρίες τῆς ἐποχῆς, ἀναφέρονται σαφῶς καὶ ρητῶς σὲ «Νεομάρτυρα», ἡ ὁποία μὲ τὴν θυσίαν της ἐνίσχυσε καὶ ἀνεπτέρωσε τὸν ζῆλον τῶν πιστῶν καὶ ἀπετέλεσε σύμβολον ὑπερτάτης Μαρτυρίας καὶ Ὁμολογίας, καύχημα διὰ τοὺς ἀγωνιζομένους καὶ κατάκριμα γιὰ τοὺς ἐνόχους. Τὸ «Αἷμα τῆς Μάνδρας» βοᾶ ἀκόμη κατὰ τοῦ πρωταιτίου καὶ ἠθικοῦ αὐτουργοῦ, ἤτοι τοῦ ἀρχιεπισκόπου τῆς Καινοτομίας τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐπιγόνων αὐτοῦ!...

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως

Θείας χάριτος κατηξιώθης, Μάρτυς ἔνδοξε,
παρά Κυρίου, καί ἠγωνίσθης σεμνή
παμμακάριστε, ὑπέρ πατρώων δογμάτων καί
εἴληφας, Αἰκατερίνα ἀμάραντον στέφανον˙
ὅθεν πρέσβευε ἀπαύστως πρός τόν Οἰκτίρμονα,
δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Δείτε σχετικά:

1) Ἡ Ἀγιοκατάταξη τῆς Ἁγίας Νεομάρτυρος Αἰκατερίνης ἐκ Μάνδρας Ἀττικῆς

2) ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ

Ἡ Ἀγιοκατάταξη τῆς Ἁγίας Νεομάρτυρος Αἰκατερίνης ἐκ Μάνδρας Ἀττικῆς

Εἰσήγησις ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας 

τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος

 τῆς 5ης/18ης Σεπτεμβρίου 2014 περὶ τῆς ἐπισήμου Διακηρύξεως

τῆς Ἁγιότητος τῆς Νεομάρτυρος Αἰκατερίνης Ρούττη (+15/28.11.1927)

 

ΕΠΙΣΚΟΠΟY ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ ΚΛΗΜENTΟΣ

ΓΡΑΜΜΑΤΕΩΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

 Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι Ἀδελφοί·
ΚΑΤ’ ΑΝΑΘΕΣΙΝ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου, ἡ ὁποία κατὰ τὴν τελευταίαν Συνεδρίαν Αὐτῆς τῆς 15/28.7.2014 ἠσχολήθη καὶ μὲ τὸ θέμα τῆς ἐπισήμου Διακηρύξεως τῆς Ἁγιότητος ἱερῶν Μορφῶν τοῦ Ἀγῶνος μας, κατόπιν βεβαίως τῆς ἀπαιτουμένης πρὸς τοῦτο διαδικασίας, προβαίνω στὴν παροῦσαν Εἰσήγησίν μου, εὐχαῖς Ὑμῶν, περὶ τῆς Νεομάρτυρος Αἰκατερίνης Ρούττη.

1. Ὁ Διωγμὸς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν

Ὡς γνωστόν, ἀπὸ τῆς ἀρχῆς τῆς Ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας τοῦ 1924 στὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, τοῦ πρώτου αὐτοῦ ἀντορθοδόξου μέτρου εἰς ἐφαρμογὴν στὴν πρᾶξιν τῆς Αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀντέδρασεν ἐπαινετῶς καὶ ἐξηγέρθη κατὰ τῆς κατακρίτου Μεταρρυθμίσεως, τὴν ὁποίαν ἐν τῷ ἀλανθάστῳ κριτηρίῳ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Συνειδήσεώς του διεῖδε καὶ ἐχαρακτήρισεν ὡς προδοτικὴν ὑποχώρησιν ἔναντι τῆς αἱρετικῆς Παπωσύνης καὶ ὡς ἀπαρχὴν δεινῶν στὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν Πολιτείαν.

Ἡ ἁγία ἀνυπακοὴ ἐφαρμογῆς τῆς Καινοτομίας καὶ ἡ ἐμμονὴ στὴν Πατροπαράδοτον Ἡμερολογιακὴν Τάξιν καὶ τὸ Ὀρθόδοξον Σέβας μεγάλου πλήθους εὐσεβῶν, ὡς καὶ εὐαρίθμων ἀρχικῶς Κληρικῶν, προεξένησε τὴν διωκτικὴν μῆνιν τῆς Καινοτόμου Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία μὲ τὴν συνδρομὴν τῶν ὀργάνων τάξεως τῆς Πολιτείας διενήργησε πρωτοφανεῖς σὲ ἔντασιν καὶ μένος ἀντιχριανικοὺς διωγμοὺς κατὰ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων.

Μάλιστα, οἱ Καινοτόμοι Ἀρχιερεῖς ἦσαν διωκτικώτεροι τῆς Πολιτείας! Ὁ ἴδιος ὁ πρωτεργάτης τῆς Καινοτομίας Ἀθηνῶν Χρυσόστομος (Παπαδόπουλος) ὡμολόγησε κυνικῶς σὲ Συνεδρίαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 14.2.1927, ὅτι «ἡ μὲν Ἀστυνομία, τῇ ἐνεργείᾳ τῶν κατὰ τόπους Ἱεραρχῶν, συλλαμβάνει (τοὺς Παλαιοημερολογίτας Ἱερεῖς), τὸ δὲ Ὑπουργεῖον διατάσσει τὴν ἀπόλυσιν αὐτῶν»! (Ἀρχιμ. Θεοκλήτου Στράγκα, Ἐκκλησίας Ἑλλάδος Ἱστορία ἐκ πηγῶν ἀψευδῶν, 1817-1967, τ. Γ’, σελ. 1505, Ἀθῆναι 1971).

Ὄχι μόνον οἱ Ἱερεῖς, ὡς πρῶτοι στόχοι, ἀλλὰ καὶ τὸ εὐλαβὲς Ποίμνιον τοῦ Πατρίου, ἀντιμετώπισε διακρίσεις εἰς βάρος του, κατηγορίας, διωγμούς, μωλωπισμούς, τραυματισμούς, φυλακίσεις, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ αὐτὸν τὸν θάνατον! Τὸ αἷμα τῶν πιστῶν ἔβαψε Ναούς, ὁδοὺς καὶ πλατεῖες τῆς ἑλληνικῆς γῆς· κατὰ τοὺς σκληροὺς ἐκείνους διωγμούς, «αἱ σκηναὶ ἦσαν ὅλως ἀποκαρδιωτικαί· χριστιανοὶ μὲ τὸν Σταυρὸν ἀνὰ χεῖρας ἐκτυπῶντο ὡς οἱ τελευταῖοι τῶν κακούργων· μητέρες καὶ λευκανθεῖσαι γερόντισσαι ἐποδοπατοῦντο ὑπὸ τῶν Ἀστυνομικῶν Ὀργάνων»! (Σταύρου Καραμήτσου-Γαμβρούλια, Ἡ Ἀγωνία ἐν τῷ κήπῳ τῆς Γεθσημανῆ, σελ. 92, Ἀθῆναι 1961).

Καὶ ὁ μὲν Οὐρανὸς διὰ τῆς Θεοσημείας τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἐνίσχυε καὶ ἐπεβράβευε τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους διὰ τῆς Γ’ Ἐμφανίσεως Αὐτοῦ τοῦ 1925, ὅμως παραλλήλως ὑπενθύμιζεν εἰς αὐτοὺς τὴν σταυρικὴν καὶ μαρτυρικήν τους πορείαν. Ὁ δὲ Ἡγέτης ἡμῶν Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, ὀρθῶς ἔγραφε καὶ κατήγγειλεν, ὅτι «ἠνέχθη ὁ Μακαριώτατος (ἤτοι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος), νὰ βάψῃ τὸν θρόνον αὐτοῦ καὶ μὲ τὸ αἷμα τοῦ ἀθώου καὶ θρήσκου Ποιμνίου, μαρτυρήσαντος ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας»! (Βλ. Τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Ἡμερολόγιον ὡς Κριτήριον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐν Ἱερᾷ Μονῇ Ὁσίου Διονυσίου Ὀλύμπου, 1/14.7.1935, ἐν περιοδ. «Ο.Ε.Μ.», τ. 22-23/Ἰανουάριος-Ἰούνιος 1991, σελ. 224).

2. Ἡ Νεομάρτυς Αἰκατερίνη Ρούττη τῆς Μάνδρας Ἀττικῆς

Μία ἐξαιρετικὴ καὶ θαυμαστὴ περίπτωσις συγχρόνου Μάρτυρος στὸν Ἀγῶνα ὑπὲρ τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, ἀποτελεῖ ἡ 27ὴς εὐλαβὴς Χριστιανὴ σύζυγος καὶ μητέρα δύο ἀνηλίκων τέκνων Αἰκατερίνη Ρούττη στὴν Μάνδρα Ἐλευσῖνος Ἀττικῆς.

Τὸ ἐπεισόδιον τοῦ Μαρτυρίου της κατεγράφη στὸν ἡμερήσιον Τύπον τῆς ἐποχῆς καὶ ἤδη πρὸ 35ετίας καὶ πλέον τὸ ἱστορικὸν Περιοδικὸν τοῦ Ἀγῶνος ἡμῶν «Τὰ Πάτρια» τοῦ μακαρίτου Ἱεράρχου Πενταπόλεως Καλλιοπίου (+1998) εἶχε εἰδικὸν Ἀφιέρωμα, μὲ συγκέντρωσιν πολυτίμων στοιχείων τῆς ἐποχῆς τοῦ δράματος, τὸ ὁποῖον ἐν συνεχείᾳ ἐξεδόθη σὲ αὐτελὲς τεῦχος (βλ. Τὸ Αἷμα τῆς Μάνδρας, ἔκδ. 3η, Πειραιεὺς 1987, σελ. 80), μὲ παράθεσιν μάλιστα Εἰκόνος τῆς Νεομάρτυρος, ὡς καὶ ὑμνογραφικῶν πρὸς τιμὴν Αὐτῆς, γνωρῖσαν ἐπανεκδόσεις, ὥστε τὸ συγκλονιστικὸν ἐκεῖνο περιστατικὸν νὰ διασωθῆ καὶ διαδοθῆ εὐρύτερον.

Ἡ Αἰκατερίνη Ρούττη, τὸ γένος Πέππα, ἐγεννήθη τὸ 1900 στὴν Μάνδρα ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς καὶ ἐνυμφεύθη τὸν εὐλαβῆ Κωνσταντῖνον Ρούττην τὸ 1923. Ὅπως καὶ πλεῖστοι ἄλλοι στὴν περιοχήν τους, δὲν ἐδέχθησαν οἰκογενειακῶς τὴν Ἡμερολογιακὴν Καινοτομίαν τοῦ 1924 καὶ ἐσυνέχιζον νὰ ἑορτάζουν τὶς Ἑορτὲς σύμφωνα μὲ τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Ἡμερολόγιον διὰ ὁμοφρόνων Κληρικῶν.

Στὴν Ἑορτὴν τῶν Ταξιαρχῶν μὲ τὸ Πάτριον, στὰς 8/21 Νοεμβρίου τοῦ 1927, σὲ ἑορτάζοντα Ναὸν στὴν Μάνδρα, εἶχεν ἀρχίσει ἡ πανηγυρικὴ Ἀκολουθία μὲ λειτουργὸν τὸν ἄρτι ἀφιχθέντα αὐτόθι Ἱερομόναχον Χριστοφόρον Ψαλλίδαν, παρουσίᾳ μεγάλου πλήθους Ὀρθοδόξων πιστῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἦταν καὶ ἡ οἰκογένεια τῆς εὐλαβοῦς Αἰκατερίνης. Ἐνῶ ὅμως ἡ Ἀκολουθία προχωροῦσε εἰρηνικῶς, ἐνεφανίσθησαν ὄργανα τῆς τάξεως καὶ ἐκύκλωσαν τὸν Ναόν, διὰ νὰ παρακωλύσουν τὸν ἑορτασμὸν καὶ κυρίως νὰ συλλάβουν τὸν Ἱερέα. Ὅμως, ἡ θαρραλέα ἐμμονὴ τῶν πολυαρίθμων πιστῶν, ἀνάγκασε τοὺς ἀστυνομικούς, παρὰ τὰς ἐνισχύσεις ποὺ ἔλαβαν, νὰ ἀναμένουν τὴν ὁλοκλήρωσιν τῆς Ἀγρυπνίας, θορυβοῦντες ἐκτὸς τοῦ Ναοῦ καὶ προετοιμαζόμενοι διὰ «δρᾶσιν»...

Πρὸ τῆς ἀφίξεώς τους, λέγεται ὅτι ὁ σύζυγος τῆς Αἰκατερίνης, προαισθανόμενος κακὴν ἐξέλιξιν, τῆς ἐζήτησε νὰ πάρουν τὰ δύο ἀνήλικα τέκνα τους καὶ νὰ ὑπάγουν στὴν οἰκίαν τους, ὅπως καὶ ἔγινεν. Ὅμως, ἡ δούλη τοῦ Θεοῦ Αἰκατερίνη, μὴ ἀνεχομένη νὰ διατελῆ σὲ ἀσφάλεια καὶ ἡσυχίαν, ἐνῶ οἱ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί της ἀγρυπνοῦσαν προσευχόμενοι καὶ ἐκινδύνευαν σοβαρῶς, ἔσπευσε μυστικῶς στὸν Ναὸν τῶν Ταξιαρχῶν καὶ συνενώθηκε μὲ τὸ ἐκκλησίασμα, οὐσιαστικῶς δηλαδὴ «ἔτρεξε στὸ Μαρτύριον»!

Τοῦτο, φέρει εἰς νοῦν τοὺς θεοσόφους λόγους τοῦ Ὁσίου Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, ὁ ὁποῖος γράφει ἐπεξηγηματικῶς: «Ὅταν μὲν ἡ Χάρις πληθυνθῇ ἐν ἀνθρώπῳ, τότε ἐν τῷ πόθῳ τῆς δικαιοσύνης ὁ φόβος τοῦ θανάτου εὐκαταφρόνητος αὐτῷ γίνεται, καὶ αἰτίας πολλὰς εὑρίσκει τις ἐν τῇ ψυχῇ αὐτοῦ, ὅτι δεῖ ὑπὲρ τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ ὑποφέρειν τὴν θλῖψιν. Καὶ ὅσα δοκοῦντα βλάπτειν τὸ σῶμα καὶ αἰφνιδίως ἐπὶ τὴν φύσιν ἐπέρχονται, καὶ ἀκολούθως εἰς τὸ παθεῖν ἐτέθησαν, ὡς οὐδὲν λογίζονται ἐν ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ ἐν συγκρίσει τῶν ἐλπιζομένων ἀπὸ τοῦ νῦν» (Λόγος Α’).

Ὅταν λοιπὸν ἡ Ἀγρυπνία ἔληξεν, παρὰ τὴν μεταμφίεσιν τοῦ Λειτουργοῦ, ὥστε νὰ μὴ γίνη ἀντιληπτὸς ἐξερχόμενος καὶ ἔτσι νὰ διαφύγη τὴν σύλληψιν, οἱ Ἀστυνομικοὶ τὸν ἀνεγνώρισαν καὶ προσεπάθησαν νὰ τὸν συλλάβουν. Τὸν ἐφύλασσαν ὅμως πιστὲς γυναῖκες, γεμᾶτες ἀποφασιστικότητα καὶ ἀνδρείαν, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἡ νεαρὰ σύζυγος καὶ μητέρα Αἰκατερίνη, ἡ ὁποία ὡς φαίνεται ἐφλέγετο ἀπὸ Ἀγάπην διὰ τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον, καὶ μάλιστα διὰ τὸν τίμιον καὶ γνήσιον Λειτουργὸν τοῦ Ὑψίστου! Στὴν συμπλοκὴν ποὺ ἀκολούθησε, στὴν ὁποίαν ἀκούσθηκαν πολλοὶ πυροβολισμοί, καὶ βλέπουσα ἡ μακαρία ὅτι ὁ Ἱερεὺς ἐκινδύνευε νὰ κτυπηθῆ ἀπὸ τὸν ὑποκόπανον ἀστυνομικοῦ, προέταξεν ἄφοβα τὸ σῶμα της ὡσὰν ἀσπίδα προστασίας καὶ ἐδέχθη ἀντ’ ἐκείνου θανάσιμον κτύπημα στὸ ἀριστερὸν μέρος τῆς κεφαλῆς της, προλαμβάνουσα μόνον νὰ ἀναφωνήση τὸ γλυκύτατον Ὄνομα τῆς Παναγία μας!...

Διεκομίσθη αἱμόφυρτος στὸ νοσοκομεῖον «Εὐαγγελισμὸς» τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου ἑπτὰ ὁλόκληρες ἡμέρες ὑπέφερε φρικτῶς χωρὶς νὰ δύναται νὰ ὁμιλήση καὶ ἐν τέλει ὑπέκυψε τὶς πρῶτες πρωϊνὲς ὧρες τῆς 15ης Νοεμβρίου ἐκ.ἡμ., πρώτης ἡμέρας τῆς Νηστείας τῶν Χριστουγέννων, διὰ νὰ προγευθῆ στὴν Ἄνω Ἱερουσαλὴμ τὴν χαρὰν τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ!

Οἱ πιστοὶ τοῦ Πατρίου, οἱ ὁποῖοι παρακολουθοῦσαν τὸ θέμα μετὰ μεγάλου ἐνδιαφέροντος καὶ ἀγωνίας, ἐκινητοποιήθησαν ἀμέσως ὥστε ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία της, ἡ ὁποία ἐτελέσθη ἀπὸ τοὺς ἀγωνιστὰς Ἱερεῖς π. Ἰωάννην Φλῶρον καὶ π. Βασίλειον Σακελλαρόπουλον, νὰ μὴ εἶναι μία ἁπλῆ κηδεία, «ἀλλὰ ἱερὰ Λιτανεία μαρτυρικοῦ Λειψάνου. Χιλιάδες πιστοὶ συνώδευσαν τὴν πομπὴ κρατοῦντες ἄλλοι ἄνθη, ἄλλοι λαμπάδες καὶ ἄλλοι φοίνικες»! (Βλ. Τὸ Αἷμα τῆς Μάνδρας, σελ. 13).

Τὰ κείμενα, τὰ δημοσεύματα καὶ οἱ μαρτυρίες τῆς ἐποχῆς, ἀναφέρονται σαφῶς καὶ ρητῶς σὲ «Νεομάρτυρα», ἡ ὁποία μὲ τὴν θυσίαν της ἐνίσχυσε καὶ ἀνεπτέρωσε τὸν ζῆλον τῶν πιστῶν καὶ ἀπετέλεσε σύμβολον ὑπερτάτης Μαρτυρίας καὶ Ὁμολογίας, καύχημα διὰ τοὺς ἀγωνιζομένους καὶ κατάκριμα γιὰ τοὺς ἐνόχους. Τὸ «Αἷμα τῆς Μάνδρας» βοᾶ ἀκόμη κατὰ τοῦ πρωταιτίου καὶ ἠθικοῦ αὐτουργοῦ, ἤτοι τοῦ ἀρχιεπισκόπου τῆς Καινοτομίας τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐπιγόνων αὐτοῦ!...

Ἀξιοσημείωτον τυγχάνει, ὅτι σὲ δημοσίευμα περὶ τῆς Νεομάρτυρος Αἰκατερίνης τοῦ Καθ. κ. Ἀντωνίου Μάρκου (βλ. «Νεομάρτυς Αἰκατερίνη τῆς Μάνδρας», Ἱστολόγιον «Τὸ Συναξάριο τῆς Ἐκκλησίας», Τετάρτη 14 Ἰουλίου 2010), γίνεται παραπομπὴ σὲ πηγὴν τοῦ «Ματθαιϊκοῦ» π. Εὐγενίου Τόμπρου τοῦ 1961, ὅπου ἀναφέρεται ὅτι στὴν Ἀγρυπνίαν ἐκείνην τῶν Ταξιαρχῶν στὴν Μάνδρα τὸ 1927 ἦταν καὶ ὁ Ἁγιορείτης Ἱερομόναχος π. Ματθαῖος, ὁ κατοπινὸς Ἐπίσκοπος Βρεσθένης, καὶ ὅτι αὐτὸν προστατεύουσα ἐμαρτύρησε ἡ Αἰκατερίνη. Τοῦτο ὅμως δὲν ἀπαντᾶται σὲ καμμίαν πηγὴν τῆς ἐποχῆς τοῦ Μαρτυρίου. Ἐν τούτοις, στὸ ἐν λόγῳ δημοσίευμα τοῦ κ. Μάρκου ὑπάρχει ἡ πληροφορία, ὅτι μετὰ τὴν ἐκταφὴν τῆς Νεομάρτυρος, τὸ Λείψανόν της, ἐντολῇ τοῦ Ματθαίου, μετεφέρθη στὴν Μονὴν τῆς Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης στὴν Κερατέαν Ἀττικῆς, ὅπου φυλάσσεται ἡ τιμία Κάρα Αὐτῆς καὶ ἐτιμᾶτο ἀνέκαθεν «ὡς Λείψανον Μαρτυρικὸν». Ἐπίσης, ὅτι ἔχουν ἁγιογραφηθῆ ἱ. Εἰκόνες Αὐτῆς σὲ Μονὲς τοῦ Πατρίου στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικὸν καὶ ὅτι κυκλοφοροῦν ὑμνογραφικὰ Αὐτῆς στὴν ἑλληνικὴν καὶ ἀγγλικὴν γλῶσσαν.

3. Ἡ Ἁγιότης τῆς Νεομάρτυρος Αἰκατερίνης Ρούττη

Εἴδομεν, ὅτι ἡ προσηγορία, τιμὴ καὶ κατάταξις ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Συνείδησιν περὶ τῆς φονευθείσης/θυσιασθείσης Αἰκατερίνης ἦτο αὐτὴ τῆς «Νεομάρτυρος». Τὸ Πλήρωμα τῆς διωκομένης Ἐκκλησίας ἀμέσως καὶ αὐθορμήτως, ἄνευ βίας ἤ ἄλλης σκοπιμότητος, ἔσπευσε νὰ ἐκφράση τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐτυμηγορίαν καὶ νὰ τὴν διασαλπίση δημοσίως, ἄνευ φόβου, ἀμφιβολίας ἤ ἐπιφυλάξεως.

Ἄρα, συντρέχει ἐν προκειμένῳ ἡ Ὀρθόδοξος διδασκαλία καὶ πρᾶξις ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου, ὅτι δηλαδὴ δὲν ἔχομε μίαν ἐπιβεβλημένην ἄνωθεν, ὑπὸ κάποιας ἀρχῆς, «ἁγιοποίησιν», ἀλλὰ μίαν αὐθόρμητον καὶ ἀβίαστον τιμήν, βάσει τοῦ ἰσχύοντος κριτηρίου στὴν Ἐκκλησίαν. Τὰ ζωντανὰ Μέλη Αὐτῆς γνωρίζουν ἐμπειρικῶς καὶ διακρίνουν, ὅτι ἡ Ἁγιότης δὲν εἶναι ἁπλῶς ἠθικὸν κατηγόρημα/γνώρισμα, ἀλλὰ Ἁγιοπνευματικὴ δωρεά. Ἡ δὲ ἑκάστοτε Ἐκκλησιαστικὴ Ἀρχὴ πιστοποιεῖ καὶ διακηρύσσει ἐπισήμως τὴν ὑφισταμένην τοπικῶς ἀποδοχὴν ἑνὸς ἱεροῦ προσώπου ὡς Ἁγίου, ὥστε νὰ ἀναγραφῆ στὸ Ἑορτολόγιον καὶ Συναξάριον τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ τιμᾶται δεόντως, μὲ ὕμνους, Εἰκόνες καὶ Ναούς, ἀπὸ τὴν ὅλην Ἐκκλησίαν.

Κατὰ τὸν ἀοίδιμον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων Νεκτάριον, «τρία θεωροῦνται τὰ μαρτυροῦντα ἀληθῶς ἐν ἀνθρώποις ἁγιότητα· πρῶτον, Ὀρθοδοξία ἄμωμος, ἀρετῶν κατόρθωσις ἁπασῶν, ἐν αἷς ἕπεται ἡ περὶ τὴν πίστιν μέχρις αἵματος ἀντικατάστασις, καὶ τέλος ἡ περὶ Θεὸν ἐπίδειξις σημείων ὑπερφυῶν καὶ θαυμάτων» (βλ. Πρὸς ταῖς προσκομισθεῖσαις θέσεις παρὰ τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις φρατόρων διὰ Πέτρου τοῦ αὐτῶν μαΐστορος περὶ τῆς ἀρχῆς τοῦ Πάπα ἀντίρρησις, ἐν Ἰασίῳ, 1682, σελ. 201).

Στὴν Νεομάρτυρα Αἰκατερίναν, τὸ τίμιον καὶ ἔνδοξον αὐτὸ Μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθοδοξία ἡ ἄμωμος διέλαμπε, καὶ λόγῳ ἀκριβῶς ὑπάρξεως ἐν αὐτῇ ζώσης Ἀρετῆς καὶ ἀνεπιλήπτου βίου, ἔλαβε τὴν Χάριν τῆς μετὰ ζήλου προασπίσεως τοῦ ἀξίου Λειτουργοῦ τοῦ Ὑψίστου μετὰ τὴν Ἀγρυπνίαν. Ἀντικατέστη δὲ πράγματι μέχρις αἵματος στὸν Ἀγῶνα τῆς Πίστεως, τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς Ἀγάπης. Ἀγάπησε ὑπὲρ πάντα Χριστὸν καὶ Ἐκκλησίαν, ἐθυσιάσθη δὲ ἀπὸ σεβασμὸν καὶ ἀγάπην διὰ τὴν γνησιότητα τῆς Πίστεως καὶ τὴν διαφύλαξιν Ὀρθοδόξου Κληρικοῦ, ἀπὸ τὴν χεῖρα τοῦ ὁποίου εἶχεν εὐλογηθῆ καὶ ἁγιασθῆ ὀλίγην ὥραν ἐνωρίτερον. Τῆς ἐχορηγήθη λοιπὸν δικαίως ἡ Χάρις τῆς Ὁμολογίας καὶ τοῦ Μαρτυρίου. Ἐν καιρῷ διωγμοῦ Πίστεως ἐπέδειξε ἀφοβίαν καὶ ἀνδρείαν, ζῆλον καὶ θυσίαν, δι’ αὐτὸ καὶ ἐχαριτώθη καὶ ἐτελειώθη διὰ τοῦ Μαρτυρίου. Εἶναι δὲ γνωστόν, ὅτι σὲ περίπτωσιν Μαρτυρίου, τὸ ὁποῖον ἀφ’ ἑαυτοῦ συνιστᾶ γεγονὸς χαρισματικόν, ἤτοι θαυμαστόν, δὲν ἀπαιτεῖται ὁπωσδήποτε καὶ ἡ ἐπίδειξις θαυματουργιῶν, πρὸς Διακήρυξιν τῆς Ἁγιότητος.

Ἀξιοσημείωτον ἐπίσης εἶναι, ὅτι ἡ ἀγωνία τῆς Νεομάρτυρος στὸ νοσοκομεῖον, ὅπου ἀργοέσβηνε, δὲν ἦτο διὰ τὸν ἑαυτόν της, ἀλλὰ ἔγραψε μὲ δυσκολίαν ἕνα σημείωμα στὸν σύζυγόν της διὰ νὰ προσέξη καὶ φροντίση τὰ τέκνα τους. Ἡ ἀγαπῶσα μητρικὴ καρδία της, μετὰ Θεόν, ἐνδιαφέρετο διὰ τὰ τέκνα της, περὶ τῶν ὁποίων μετὰ βεβαιότητος θὰ ηὔχετο διαπύρως ἐν Οὐρανοῖς!

4. Συμπέρασμα

Ἡ Ἱερὰ ἡμῶν Σύνοδος, προνοοῦσα διὰ τὴν ἐπαξίαν τιμὴν τῶν θυσιασθέντων Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ὡς καὶ τὴν ἐπίσημον προβολήν των ὡς ὑποδειγμάτων ἐνώπιον τοῦ Ποιμνίου Αὐτῆς, ἀλλὰ καὶ τῶν ὅπου γῆς Ὀρθοδόξων, ἐν ἡμέραις ἀποστασίας καὶ συγχύσεως, ὅτε καὶ πάλιν ἀπαιτεῖται ζῆλος Μαρτυρικὸς καὶ Ὁμολογία ἕως θανάτου, θὰ πράξη ἄριστα διακηρύττουσα καὶ ἐπισήμως τὴν Ἁγιότητα τῆς Νεομάρτυρος Αἰκατερίνης Ρούττη τῆς Μάνδρας, πρὸς ἐγγραφὴν Αὐτῆς στὸ Ἑορτολόγιον τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ θεάρεστος αὐτὴ Πρᾶξις, ὡς χρέος ἱστορικὸν καὶ πνευματικόν, θὰ ἐφελκύση ἐπὶ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου πλουσιωτέρως τὴν θείαν εὐλογίαν καὶ εὐαρέσκειαν, καὶ θὰ ἐπιδαψιλεύση δωρεὲς καὶ χάριτες, διὰ πρεσβειῶν τῆς Ἁγίας Νεομάρτυρος Αἰκατερίνης, ἐφ’ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τοῦ Ποιμνίου ἡμῶν.

Ὁ Εἰσηγητὴς

Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ Ἀδελφὸς 

+ Ὁ Γαρδικίου Κλήμης

Δείτε σχετικά:

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ (Ὁμιλίες τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου)

«Ἡ χριστιανική ἀγάπη»

Ἀπό τό βιβλίο «ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ»

Ὀμιλίες τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ 

Ὁ Κύριος εἶπε: «Ὅπου εἶναι συναγμένοι δύο ἤ τρεῖς στό ὄνομά μου, ἐκεῖ εἶμαι κι ἐγώ ἀνάμεσά τους» (Ματθ. 18, 20).

Ὥστε, λοιπόν, δέν βρίσκονται δύο-τρεῖς ἑνωμένοι στό ὄνομά Του; Βρίσκονται, ἀλλά σπάνια. Ἄλλωστε δέν μιλάει γιά μιάν ἁπλή τοπική σύναξη καί ἕνωση ἀνθρώπων. Δέν ζητάει μόνο αὐτό. Θέλει, μαζί μέ τήν ἕνωση, νά ὑπάρχουν στούς συναγμένους καί οἱ ἄλλες ἀρετές. Μ’ αὐτά τά λόγια, δηλαδή, θέλει νά πεῖ: «Ἄν κάποιος θά ἔχει Ἐμένα σάν βάση καί προϋπόθεση τῆς ἀγάπης του στόν πλησίον, καί μαζί μ’ αὐτήν τήν ἀγάπη ἔχει καί τίς ἄλλες ἀρετές, τότε θά εἶμαι μαζί του».

Τώρα, ὅμως οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἔχουν ἄλλα κίνητρα. Δέν βασίζουν στόν Χριστό τήν ἀγάπη τους. Ὁ ἕνας ἀγαπάει κάποιον, γιατί κι ἐκεῖνος τοῦ δείχνει ἀγάπη· ὁ ἄλλος ἀγαπάει ἐκεῖνον πού τόν τίμησε· καί ὁ ἄλλος ἀγαπάει ἐκεῖνον πού τοῦ φάνηκε χρήσιμος σέ μιάν ὑπόθεσή του. Εἶναι δύσκολο νά βρεῖς κάποιον πού ν’ ἀγαπάει τόν πλησίον μόνο γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ, γιατί σύνδεσμος τῶν ἀνθρώπων εἶναι συνήθως τά ὑλικά συμφέροντα. Μιά ἀγάπη, ὅμως, μέ τέτοια ἐλατήρια, εἶναι χλιαρή καί πρόσκαιρη. Μέ τό παραμικρό πρόβλημα -ὑβριστικό λόγο, χρηματική ζημιά, ζήλεια, φιλοδοξία ἤ κάτι ἄλλο παρόμοιο- ἡ ἀγάπη αὐτή, πού δέν ἔχει θεμέλιο πνευματικό, διαλύεται.

Ἀπεναντίας, ἡ ἀγάπη πού ἔχει αἰτία καί θεμέλιο τόν Χριστό, εἶναι σταθερή καί ἀκατάλυτη. Τίποτα δέν μπορεῖ νά τήν διαλύσει, οὔτε συκοφαντίες, οὔτε κίνδυνοι, οὔτε καί ἀπειλή θανάτου ἀκόμα. Ἐκεῖνος πού ἔχει τήν χριστιανική ἀγάπη, ὅσα δυσάρεστα κι ἄν πάθει ἀπό ἕναν ἄνθρωπο, δέν παύει νά τόν ἀγαπάει· γιατί δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τά ὅποια παθήματά του, ἀλλά ἐμπνέεται ἀπό τήν Ἀγάπη, τόν Χριστό. Γι’ αὐτό καί ἡ χριστιανική ἀγάπη, ὅπως ἔλεγε ὁ Παῦλος, ποτέ δέν ξεπέφτει.

Καί τί μπορεῖς, ἀλήθεια, νά ἐπικαλεστεῖς ὡς αἰτία, γιά νά πάψεις ν’ ἀγαπᾶς τόν συνάνθρωπό σου; Τό ὅτι, ἐνῶ ἐσύ τόν τιμοῦσες, αὐτός σ’ ἔβρισε; Ἤ τό ὅτι, ἐνῶ ἐσύ τόν εὐεργέτησες, αὐτός θέλησε νά σέ βλάψει; Μά ἄν τόν ἀγαπᾶς γιά τόν Χριστό, αὐτές οἱ αἰτίες θά σέ κάνουν ὄχι νά τόν μισήσεις, ἀλλά νά τόν ἀγαπήσεις περισσότερο. Γιατί ὅλα ὅσα καταργοῦν τήν συνηθισμέμη συμφεροντολογική ἀγάπη, δυναμώνουν τήν χριστιανική ἀγάπη. Πῶς;

Πρῶτον, ἐπειδή ὅποιος σοῦ φέρεται ἐχθρικά, σοῦ ἐξασφαλίζει ἀμοιβή ἀπό τόν Θεό· καί δεύτερον, ἐπειδή αὐτός, ὡς πνευματικά ἄρρωστος, χρειάζεται τήν συμπάθεια καί τήν συμπαράστασή σου.

Ἔτσι, λοιπόν, ὅποιος ἔχει ἀληθινή ἀγάπη, ἐξακολουθεῖ ν’ ἀγαπάει τόν πλησίον, εἴτε αὐτός τόν μισεῖ, εἴτε τόν βρίζει, εἴτε τόν ἀπειλεῖ, μέ τήν ἱκανοποίηση ὅτι ἀγαπάει γιά τόν Χριστό, ἀλλά καί μιμεῖται τόν Χριστό, πού τέτοιαν ἀγάπη ἔδειξε στούς ἐχθρούς Του. Ὄχι μόνο θυσιάστηκε γιά κείνους πού Τόν μίσησαν καί Τόν σταύρωσαν, μά καί παρακαλοῦσε τόν Πατέρα Του νά τούς συγχωρέσει: «Πατέρα, συγχώρεσέ τους, δέν ξέρουν τί κάνουν» (Λουκ. 23,34).

Ἡ ἀγάπη, ἐπίσης, δέν ξέρει τί θά πεῖ συμφέρον. Γι’ αὐτό ὁ Παῦλος μᾶς συμβουλεύει: «Κανείς νά μήν ἐπιδιώκει ὅ,τι βολεύει τόν ἴδιο, ἀλλά ὅ,τι βοηθάει τόν ἄλλον» (Α΄ Κορ. 10, 24). Μά οὔτε καί ἡ ζήλεια γνωρίζει ἀγάπη, γιατί ὅποιος ἀγαπάει ἀληθινά, θεωρεῖ τά καλά τοῦ πλησίον σάν δικά του.

Ἔτσι ἡ ἀγάπη σιγά-σιγά μεταβάλλει τόν ἄνθρωπο σέ ἄγγελο. Ἀφοῦ τόν ἀπαλλάξει ἀπό τόν θυμό, τόν φθόνο καί κάθε ἄλλο τυραννικό πάθος, τόν βγάζει ἀπό τήν ἀνθρώπινη φυσική κατάσταση καί τόν εἰσάγει στήν κατάσταση τῆς ἀγγελικῆς ἀπάθειας.

Πῶς γεννιέται, ὅμως μέσα στή ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἡ ἀγάπη;

Ἡ ἀγάπη εἶναι καρπός τῆς ἀρετῆς. Ἀλλά καί ἡ ἀγάπη, μέ τήν σειρά της, γεννάει τήν ἀρετή. Καί νά πῶς γίνεται αὐτό:
Ὁ ἐνάρετος δέν προτιμάει τά χρήματα ἀπό τήν ἀγάπη στόν συνάνθρωπό του. Δέν εἶναι μνησίκακος. Δέν εἶναι ἄδικος. Δέν εἶναι κακολόγος. Ὅλα τά ὑπομένει μέ ψυχική γενναιότητα. Ἀπ’ αὐτά προέρχεται ἡ ἀγάπη. Τό ὅτι ἀπό τήν ἀρετή γεννιέται ἡ ἀγάπη, τό φανερώνουν τά λόγια του Κυρίου: «Ὅταν θά πληθύνει ἡ κακία, θά ψυχρανθεῖ ἡ ἀγάπη» (Ματθ. 24, 12). Καί τό ὅτι ἀπό τήν ἀγάπη πάλι γεννιέται ἡ ἀρετή, τό φανερώνουν τά λόγια του Παύλου: «Ὅποιος ἀγαπάει τόν ἄλλο, ἔχει τηρήσει τό σύνολο τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 13, 8). Ὅποιος ἔχει τό ἕνα, ὁπωσδήποτε θά ἔχει καί τό ἄλλο. Καί ἀντίθετα: Ὅποιος δέν ἀγαπάπει, θά κάνει καί τό κακό· καί ὅποιος κάνει τό κακό, δέν ἀγαπάει. Τήν ἀγάπη, ἑπομένως, ἄς προσπαθήσουμε ν’ ἀποκτήσουμε, γιατί εἶναι ἕνα φρούριο, πού μᾶς προφυλάσσει ἀπό κάθε κακό.

Ὁ ἀπόστολος δέν εἶπε ἁπλᾶ «ἀγαπᾶτε», ἀλλά «ἐπιδιώκετε τήν ἀγάπη» (Α΄ Κορ. 14, 1), καθώς ἀπαιτεῖται μεγάλος ἀγώνας γιά νά τήν ἀποκτήσουμε. Ἡ ἀγάπη τρέχει γοργά κι ἐξαφανίζεται, γιατί πολλά πράγματα τοῦ κόσμου τούτου τήν καταστρέφουν. Ἄς τήν ἐπιδιώκουμε, ἄς τρέχουμε συνεχῶς ἀπό πίσω της, γιά νά τήν συλλάβουμε, πρίν προφτάσει νά μᾶς φύγει.

Ὁ Παῦλος μᾶς ἀναφέρει καί τούς λόγους, γιά τούς ὁποίους πρέπει ν ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, λέγοντας: «Νά δείχνετε μέ στοργή τήν ἀδελφική ἀγάπη σας γιά τούς ἄλλους» (Ρωμ. 12, 10). Θέλει νά πεῖ: Εἶστε ἀδέλφια, καί γι’ αὐτό πρέπει νά ἔχετε ἀγάπη ἀδελφική μεταξύ σας. Αὐτό εἶπε καί ὁ Μωυσῆς στούς Ἑβραίους ἐκείνους, πού φιλονικοῦσαν στήν Αἴγυπτο: «Γιατί μαλώνετε; Ἀδέλφια εἶστε» (πρβλ. Ἐξ. 2, 13). Ἀξιοπαρατήρητο εἶναι τό ὅτι ὁ ἀπόστολος, ἐνῶ συμβουλεύει στοργή καί ἀγάπη ἀδελφική ὁ ἕνας στόν ἄλλον, ὅταν ἀναφέρεται στίς σχέσεις τῶν χριστιανῶν μέ τούς ἄπιστους, λέει κάτι διαφορετικό: «Ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπό σᾶς, νά ζεῖτε εἰρηνικά μέ ὅλους τους ἀνθρώπους» (Ρωμ. 12, 18). Στήν περίπτωση τῶν ἀπίστων, δηλαδή, ζητάει νά μή φιλονικοῦμε, ἐνῶ στήν περίπτωση τῶν ἀδελφῶν μας χριστιανῶν ζητάει ἐπιπλέον στοργή, φιλαδελφία, ἀγάπη εἰλικρινῆ καί ἀνυπόκριτη, ἀγάπη θερμή καί μόνιμη.

Πῶς, ὅμως, θά εἶναι μόνιμη ἡ ἀγάπη;

Μᾶς τό ὑποδεικνύει καί αὐτό ὁ ἀπόστολος, λέγοντας: «Νά τό συναγωνίζεστε ποιός θά τιμήσει περισσότερο τόν ἄλλο» (Ρωμ. 12, 10). Μ αὐτόν τόν τρόπο καί δημιουργεῖται ἡ ἀγάπη καί μόνιμα παραμένει. Γιατί, στ’ ἀλήθεια, δέν ὑπάρχει καλύτερο μέσο γιά τήν διατήρηση τῆς ἀγάπης, ὅσο τό νά παραχωροῦμε στόν ἄλλον τά πρωτεῖα τῆς τιμῆς. Ἔτσι καί ἡ ἀγάπη γίνεται ζωηρή καί ἡ ἀλληλοεκτίμηση βαθειά.

Πέρα ἀπό τήν τιμή, χρειάζεται ἀκόμα νά δείχνουμε ἐνδιαφέρον γιά τά προβλήματα τοῦ ἄλλου, γιατί ὁ συνδυασμός τῆς τιμῆς μέ τό ἐνδιαφέρον δημιουργεῖ τήν πιό θερμή ἀγάπη. Δέν φτάνει ν’ ἀγαπᾶμε μόνο μέ τήν καρδιά, ἀλλά εἶναι ἀπαραίτητα κι αὐτά τά δυό, τιμή καί ἐνδιαφέρον, πού εἶναι τῆς ἀγάπης ἐκδηλώσεις, ἀλλά συνάμα καί προϋποθέσεις. Γεννιοῦνται ἀπό τήν ἀγάπη, ἀλλά καί γεννοῦν ἀγάπη.

Πρέπει νά γνωρίζουμε πώς ἡ ἀγάπη δέν εἶναι κάτι τό προαιρετικό. Εἶναι ὑποχρέωση. Ὀφείλεις ν’ ἀγαπᾶς τόν ἀδελφό σου, τόσο γιατί εἶστε μέλος ὁ ἕνας του ἄλλου. Ἄν λείψει ἡ ἀγάπη, ἔρχεται ἡ καταστροφή.

Ὀφείλεις, ὅμως, ν’ ἀγαπᾶς τόν ἀδελφό σου καί γιά ἕναν ἄλλον λόγο:

Γιατί ἔχεις κέρδος καί ὠφέλεια, ἀφοῦ μέ τήν ἀγάπη τηρεῖς ὅλο τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ ἀδελφός, πού ἀγαπᾶς, γίνεται εὐεργέτης σου. Καί πράγματι, «τό μή μοιχεύσεις, μή φονεύσεις, μήν κλέψεις, μήν ἐπιθυμήσεις καί ὅλες γενικά οἱ ἐντολές συνοψίζονται σέ τούτην τήν μία, τό ν’ ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου σάν τόν ἑαυτό σου» (Ρωμ. 13, 9).

Καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός βεβαίωσε, ὅτι ὅλος ὁ νόμος καί ἡ διδασκαλία τῶν προφητῶν συνοψίζονται στήν ἀγάπη (Ματθ. 22, 40). Καί κοίτα πόσο ψηλά τήν ἔβαλε: Καθόρισε δύο ἐντολές ἀγάπης καί τά ὅρια τῆς καθεμιᾶς. Ἡ πρώτη, εἶπε, εἶναι τό ν’ ἀγαπᾶς τόν Κύριο, τόν Θεό σου· καί ἡ δεύτερη, τό ἴδιο σπουδαία, εἶναι τό ν’ ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου ὅπως τόν ἑαυτό σου (Ματθ. 22, 37-39). Τί μπορεῖ νά φτάσει τήν φιλανθρωπία καί τήν καλωσύνη τοῦ Χριστοῦ!
Τήν ἀγάπη σ’ Αὐτόν, μολονότι εἴμαστε ἀνυπολόγιστα κατώτεροί Του, τήν ἐξισώνει μέ τήν ἀγάπη στόν συνάνθρωπό μας. Γι’ αὐτό καί τά ὅρια τῶν δύο αὐτῶν ἐντολῶν ἀγάπης σχεδόν ταυτίζονται. Γιά τήν πρώτη, στόν Θεό, εἶπε «μ’ ὅλη τήν καρδιά σου καί μ’ ὅλη τήν ψυχή σου» (Ματθ. 22, 37)· καί γιά τήν δεύτερη, στόν πλησίον, εἶπε «ὅπως τόν ἑαυτό σου» (Ματθ. 22, 39). Καί εἶναι αὐτονόητο, ὅτι χωρίς τήν δεύτερη δέν ὠφελεῖ καθόλου ἡ πρώτη. Ἄλλωστε, ὅπως λέει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης, «ἄν κάποιος πεῖ πώς ἀγαπάει τόν Θεό, μισεῖ ὅμως τόν ἀδελφό του, εἶναι ψεύτης. Ὅποιος ἀγαπάει τόν Θεό, πρέπει ν’ ἀγαπάει καί τόν ἀδελφό του» (Α΄ Ἰω. 4, 20-21).

Ὅποιος ἔχει ἀγάπη, δέν κάνει κακό στόν πλησίον. Ἀφοῦ ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ἐκπλήρωση ὅλων τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἔχει δύο πλεονεκτήματα, τήν ἀποφυγή τοῦ κακοῦ ἀπό τήν μιά καί τήν ἐπιτέλεση τοῦ καλοῦ ἀπό τήν ἄλλη. Καί ἐκπλήρωση ὅλων τῶν ἐντολῶν ὀνομάζεται, ὄχι μόνο γιατί ἀποτελεῖ σύνοψη ὅλων τῶν χριστιανικῶν καθηκόντων μας, ἀλλά καί γιατί κάνει εὔκολη τήν ἐκπλήρωσή τους.

Ἡ ἀγάπη ἀποτελεῖ χρέος, πού μένει πάντα ἀνεξόφλητο. Ὅσο ἐργαζόμαστε γιά τήν ἀπόδοσή του, τόσο αὐτό αὐξάνεται. Ὅταν πρόκειται γιά ὀφειλές χρημάτων, θαυμάζουμε ὅσους δέν ἔχουν χρέη, ἐνῶ, ὅταν πρόκειται γιά τήν ὀφειλή τῆς ἀγάπης, καλοτυχίζουμε ἐκείνους πού χρωστᾶνε πολλά. Γι’ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Μήν ἀφήνετε κανένα χρέος σέ κανέναν, ἐκτός βέβαια ἀπό τήν ἀγάπη, πού τήν ὀφείλετε πάντοτε ὁ ἕνας στόν ἄλλο» (Ρωμ. 13, 8). Θέλει μ’ αὐτά τά λόγια νά μᾶς διδάξει, ὅτι τό χρέος τῆς ἀγάπης πρέπει πάντα νά τό ἐξοφλοῦμε καί συνάμα νά τό ὀφείλουμε. Ποτέ μάλιστα νά μήν πάψουμε νά τό ὀφείλουμε, ὅσο βρισκόμαστε σέ τούτην τήν ζωή. Γιατί ὅσο βαρύ καί ἀβάσταχτο εἶναι τό νά χρωστάει κανείς χρήματα, ἄλλο τόσο ἀξιοκατάκριτο εἶναι τό νά μή χρωστάει ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἕνα χρέος πού παραμένει, ὅπως εἶπα, πάντα ἀνεξόφλητο. Γιατί αὐτό τό χρέος εἶναι πού περισσότερο ἀπ’ ὁ,τιδήποτε ἄλλο συγκροτεῖ τήν ζωή μας καί μᾶς συνδέει στενότερα.

Κάθε καλή πράξη εἶναι τῆς ἀγάπης καρπός. Γι’ αὐτό ὁ Κύριος ἀναφέρθηκε πολλές φορές στήν ἀγάπη. «Ἔτσι θά σᾶς ξεχωρίζουν ὅλοι πώς εἶστε μαθητές μου», εἶπε, «ἄν ἔχετε ἀγάπη ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο» (Ἰω. 13, 35).

Ὅπως σ’ ὅλη μας τήν ζωή τρέφουμε τό σῶμα μας, ἔτσι πρέπει καί ν’ ἀγαπᾶμε τούς συνανθρώπους μας, μέ περισσότερο μάλιστα ζῆλο ἀπ’ αὐτόν τῆς τροφοδοσίας τοῦ σώματος, γιατί ἡ ἀγάπη ὁδηγεῖ στήν αἰώνια ζωή καί δέν θά πάψει νά ὑπάρχει ποτέ.

Τήν ἀναγκαιότητα τῆς ἀγάπης τήν μαθαίνουμε ὄχι μόνο ἀπό τά λόγια του Θεοῦ, ἀλλά κι ἀπό τά ἔργα Του. Ἕνα τέτοιο μάθημα εἶναι ὁ τρόπος τῆς δημιουργίας μας.

Ὁ Θεός, δημιουργώντας τόν πρῶτο ἄνθρωπο, καθόρισε νά προέλθουν ἀπ’ αὐτόν ὅλοι οἱ ἄλλοι, γιά νά θεωρούμαστε ὅλοι σάν ἕνας ἄνθρωπος καί νά συνδεόμαστε μέ τήν ἀγάπη. Τόν ἀγαπητικό σύνδεσμο ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἐπέβαλε σοφά μέ τίς συναλλαγές, πού ἀναγκαζόμαστε νά ἔχουμε μεταξύ μας. Γιατί ἔδωσε πλῆθος ἀγαθῶν στόν κόσμο, ὄχι ὅμως ὅλα παντοῦ, ἀλλά σέ κάθε χώρα ὁρισμένα εἴδη. Ἔτσι εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ἐρχόμαστε σέ δοσοληψίες, δίνοντας ὅσα μᾶς περισσεύουν καί παίρνοντας ὅ,τι ἔχουμε ἀνάγκη, καί ν’ ἀγαπᾶμε τούς συνανθρώπους μας.

Τό ἴδιο ἔκανε ὁ Θεός καί σέ κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστά. Δέν ἐπέτρεψε στόν καθέναν νά ἔχει ὅλες τίς γνώσεις, ἀλλά στόν ἕναν νά ἔχει γνώσεις ἰατρικῆς, στόν ἄλλον οἰκοδομικῆς, στόν ἄλλον κάποιας ἄλλης ἐπιστήμης ἤ τέχνης κ.ο.κ., γιά νά ἔχουμε ὁ ἕνας τήν ἀνάγκη τοῦ ἄλλου κι ἔτσι ν’ ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον.
Τό ἴδιο γίνεται καί στά πνευματικά χαρίσματα, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος: «Στόν ἕναν τό Ἅγιο Πνεῦμα δίνει τό χάρισμα νά μιλάει μέ θεϊκή σοφία, σ’ ἕναν ἄλλον νά μιλάει μέ θεϊκή γνώση, σ’ ἄλλον νά θεραπεύει ἀσθένειες, σ’ ἄλλον νά μιλάει διάφορα εἴδη γλωσσῶν καί σ’ ἄλλον νά ἐξηγεῖ αὐτές τίς γλῶσσες» (πρβλ. Α΄ Κορ. 12, 8-10).

Ἐπειδή, ὅμως, τίποτα δέν εἶναι ἀνώτερο ἀπό τήν ἀγάπη, τήν ἔβαλε πάνω ἀπ’ ὅλα, λέγοντας: «Ἄν μπορῶ νά λαλῶ ὅλες τίς γλῶσσες τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμα καί τῶν ἀγγέλων, ἀλλά δέν ἔχω ἀγάπη γιά τούς ἄλλους, τά λόγια μου ἀκούγονται σάν ἦχος χάλκινης καμπάνας ἤ σάν κυμβάλου ἀλαλαγμός. Κι ἄν ἔχω τῆς προφητείας τό χάρισμα καί κατέχω ὅλα τά μυστήρια καί ὅλη τήν γνώση, κι ἄν ἔχω ἀκόμα ὅλη τήν πίστη, ἔτσι πού νά μετακινῶ βουνά, ἀλλά δέν ἔχω ἀγάπη, εἶμαι ἕνα τίποτα» (Α΄ Κόρ.13, 1-2). Καί δέν στάθηκε ὡς ἐδῶ, ἀλλά πρόσθεσε ὅτι κι αὐτός ὁ θάνατος γιά τήν πίστη εἶναι ἀνώφελος, ἄν λείπει ἡ ἀγάπη (Α΄ Κορ. 13, 3). Γιά ποιό λόγο τόνισε τόσο πολύ τήν σημασία τῆς ἀγάπης; Ἐπειδή γνώριζε, σάν σοφός γεωργός τῶν ψυχῶν μας, πώς, ὅταν ἡ ἀγάπη ριζώσει καλά μέσα μας, θά ξεπροβάλουν ἀπ’ αὐτήν, σάν ἄλλα βλαστάρια, ὅλες οἱ ἀρετές.

Γιατί, ὅμως, ν’ ἀναφέρουν τά μικρά ἐπιχειρήματα γιά τήν σπουδαιότητα τῆς ἀγάπης καί νά παραλείπουμε τά μεγάλα; Ἀπό ἀγάπη ἦρθε κοντά μας ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ κι ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά καταργήσει τήν πλάνη τῆς εἰδωλολατρίας, νά φέρει τήν ἀληθινή θεογνωσία καί νά μᾶς χαρίσει τήν αἰώνια ζωή, ὅπως λέει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε παρέδωσε στόν θάνατο τόν μονογενῆ Του Υἱό, γιά νά μή χαθεῖ ὅποιος πιστεύει σ’ Αὐτόν, ἀλλά νά ἔχει ζωή αἰώνια» (Ἰω. 3, 16). Ἀπό τήν ἀγάπη φλογισμένος ὁ Παῦλος εἶπε τά οὐράνια τοῦτα λόγια: «Τί, λοιπόν, μπορεῖ νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Μήπως τά παθήματα, οἱ στενοχώριες, οἱ διωγμοί, ἡ πείνα, ἡ γύμνια, οἱ κίνδυνοι ἤ ὁ μαρτυρικός θάνατος;» (Ρωμ. 8, 35). Καί ἀφοῦ ἀδιαφόρησε γιά ὅλες αὐτές τίς δυσκολίες, θεωρώντας τες ἀνίσχυρες, ἀνέφερε τίς πιό φοβερές, περιφρονώντας τες κι αὐτές:

«Οὔτε θάνατος, οὔτε ζωή, οὔτε ἄγγελοι, οὔτε παρόντα, οὔτε μέλλοντα, οὔτε κάτι ἄλλο, εἴτε στόν οὐρανό, εἴτε στόν ἅδη, οὔτε κανένα ἄλλο δημιούργημα θά μπορέσουν ποτέ νά μᾶς χωρίσουν ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτή φανερώθηκε στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Κυρίου μας» (Ρωμ. 8, 38, 39).

Ἡ ἀγάπη σοῦ παρουσιάζει τόν πλησίον σάν ἄλλον ἑαυτό σου, σέ διδάσκει νά χαίρεσαι γιά τήν εὐτυχία ἐκείνου, σάν νά εἶναι δική σου εὐτυχία, καί νά λυπᾶσαι γιά τίς συμφορές του, σάν νά εἶναι δικές σου συμφορές. Ἡ ἀγάπη κάνει ἕνα σῶμα τούς πολλούς καί δοχεῖα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τίς ψυχές τους. Γιατί τό Πνεῦμα τῆς εἰρήνης δέν ἀναπαύεται ἐκεῖ πού βασιλεύει ἡ διαίρεση, ἀλλά ἐκεῖ πού ἐπικρατεῖ ἑνότητα ψυχῶν. Ἡ ἀγάπη, ἐπίσης, κάνει κοινά σέ ὅλους τά ἀγαθά τοῦ καθενός, ὅπως βλέπουμε στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων: «Κανείς δέν θεωροῦσε ὅτι κάτι ἀπό τά ὑπάρχοντά του ἦταν δικό του, ἀλλά ὅλα τά εἶχαν κοινά» (Πράξ. 4, 32).

Ἐκτός ἀπ’ αὐτά, ἡ ἀγάπη χαρίζει στούς ἀνθρώπους μεγάλη δύναμη. Δέν ὑπάρχει κάστρο τόσο γερό, ἀχάλαστο καί ἄπαρτο ἀπ’ τούς ἐχθρούς, ὅσο εἶναι ἕνα σύνολο ἀνθρώπων ἀγαπημένων καί σφιχτοδεμένων μέ τόν καρπό τῆς ἀγάπης, τήν ὁμόνοια. Καί τοῦ διαβόλου ἀκόμα τίς ἐπιθέσεις μποροῦν ν ἀποκρούσουν, γιατί, ἀντιμετωπίζοντάς τον ἑνωμένοι, γίνονται ἀήττητοι, ἐξουδετερώνουν τά τεχνάσματά του καί στήνουν λαμπρά τρόπαια τῆς ἀγάπης. Ὅπως οἱ χορδές τῆς λύρας, μολονότι εἶναι πολλές, δίνουν ἕναν γλυκύτατο ἦχο, καθώς συνεργάζονται ὅλες ἁρμονικά κάτω ἀπό τά δάχτυλα τοῦ μουσικοῦ, ἔτσι κι ἐκεῖνοι πού ἔχουν ὁμόνοια, σάν ἄλλη λύρα ἀγάπης, δίνουν μιά θαυμάσια μελωδία. Γι’ αὐτό ὁ Παῦλος συμβουλεύει τούς πιστούς νά ἐπιδιώκουν σέ κάθε περίσταση τήν ὁμοφροσύνη, νά θεωροῦν τούς ἄλλους ἀνώτερους ἀπό τόν ἑαυτό τους, γιά νά μή διαλύεται ἡ ἀγάπη ἀπό τήν κενοδοξία, νά εἶναι μονοιασμένοι, νά τιμοῦν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, νά ὑπηρετοῦν ὁ ἕνας τόν ἄλλο.

Ἡ ἀγάπη μᾶς κάνει ἄμεμπτους, γιατί ἐμποδίζει τήν πλεονεξία, τήν λαγνεία, τόν φθόνο καί ἄλλα πάθη νά κυριέψουν τήν ψυχή. Γενικά, δέν ὑπάρχει πάθος, δέν ὑπάρχει ἁμάρτημα πού νά μήν τό καταστρέφει ἡ ἀγάπη. Εὐκολότερα μπορεῖ νά γλυτώσει ἀπό τοῦ καμινιοῦ τίς φλόγες ἕνα ξερό κλαράκι, παρά ἀπό τῆς ἀγάπης τήν φωτιά ἡ ἁμαρτία.

Ἄν, λοιπόν, φυτέψουμε τήν ἀγάπη στήν καρδιά μας, θά εἴμαστε ἅγιοι. Ναί, γιατί ὅλοι οἱ ἅγιοι μέ τήν ἀγάπη εὐαρέστησαν τόν Θεό. Γιά ποιό λόγο ὁ Ἄβελ ἔγινε θῦμα φόνου καί ὄχι φονιᾶς; Γιατί εἶχε σφοδρή ἀγάπη στόν ἀδελφό του καί δέν μποροῦσε νά τοῦ κάνει κακό οὔτε ὅταν ἐκεῖνος τόν σκότωνε. Γιά ποιό λόγο ὁ Κάιν φθόνησε τόν Ἀβελ καί τόν θανάτωσε; Γιατί στήν ψυχή του δέν εἶχε ἀγάπη. Γιά ποιό λόγο οἱ δυό γιοί τοῦ Νῶε, ὁ Σήμ καί ὁ Ἰάφεθ, ἀπέκτησαν καλή φήμη; Γιατί ἀγαποῦσαν πολύ τόν πατέρα τους καί δέν ἀνέχονταν νά τόν δοῦν γυμνό. Καί τόν τρίτο, τόν Χάμ, γιατί τόν καταράστηκε ὁ Νῶε; Γιατί δέν ἀγαποῦσε τόν πατέρα του καί τόν περιγέλασε. Μά καί τοῦ Ἀβραάμ ἡ μεγάλη φήμη ποῦ ὀφείλεται; Στήν ἀγάπη πού ἔδειξε τόσο στόν ἀνηψιό του Λώτ ὅσο καί στούς Σοδομῖτες, πού γιά τήν σωτηρία τους μεσολάβησε στόν Θεό.

Γεμᾶτοι ἀγάπη, γεμᾶτοι φιλοστοργία, γεμάτοι συμπόνια ἦταν οἱ ἅγιοι. Σκεφτεῖτε τόν Παῦλο, πού ἐνῶ καί στή φωτιά ἔπεφτε, ἐνῶ ἔμενε ἀκλόνητος στίς δοκιμασίες, ἐνῶ δέν φοβόταν παρά μόνο τόν Θεό, ἐνῶ δέν λογαρίαζε τίποτα, οὔτε κι αὐτόν ἀκόμα τόν ἅδη, ὅταν εἶδε τά δάκρυα ἀγαπητῶν του προσώπων, λύγισε, αὐτός ὁ ἀλύγιστος, συγκινήθηκε καί εἶπε: «Γιατί κλαῖτε καί μοῦ σκίζετε τήν καρδιά;» (Πράξ. 21, 13). Καί θά ρωτήσετε: Μπόρεσαν τά δάκρυα νά συντρίψουν τήν διαμαντένια ἐκείνη ψυχή; Βέβαια. Γιατί, ὅπως ὁ ἴδιος ἔλεγε, ὅλα τά ὑπερνικοῦσε μέ τήν δύναμη τῆς ἀγάπης, ὄχι ὅμως καί τήν ἴδια τήν ἀγάπη, πού τόν ἔπνιγε καί τόν κατανικοῦσε. Νά τί ἀρέσει στόν Θεό! Τόν ἄνθρωπο πού δέν μπόρεσε νά συντρίψει ἡ ἄγρια θάλασσα, μπόρεσαν νά τόν συντρίψουν λίγα δάκρυα ἀγάπης. Τόσο μεγάλη εἶναι ἡ δύναμή της!

Θέλετε νά δεῖτε καί τόν ἴδιο τόν Παῦλο νά κλαίει; Νά τί λέει σέ ἄλλη περίπτωση: «Τρία χρόνια συνέχεια δέν ἔπαψα νύχτα καί ἡμέρα νά νουθετῶ μέ δάκρυα τόν καθένα σας» (Πράξ. 20, 31). Ἡ μεγάλη του ἀγάπη τόν ἔκανε νά φοβᾶται, μήπως πάθουν κανένα κακό οἱ ἀγαπημένοι του χριστιανοί, καί γι’ αὐτό μέ δάκρυα τούς συμβούλευε.

Τό βλέπουμε καί στόν πάγκαλο Ἰωσήφ. Αὐτός ὁ βράχος, πού ἔμεινε ἀλύγιστος μπροστά στήν ἀκαταμάχητη δύναμη τῆς ἀκόλαστης ἐκείνης γυναίκας καί στή φωτιά τῆς ἁμαρτίας, ὅταν εἶδε τ’ ἀδέλφια του, τά ὁποῖα μάλιστα τόν εἶχαν πουλήσει, τόν εἶχαν ρίξει σ’ ἕναν λάκκο καί εἶχαν θελήσει νά τόν σκοτώσουν, συγκινήθηκε, συγκλονίστηκε ψυχικά καί, ἐπειδή δέν μποροῦσε νά συγκρατήσει τά δάκρυά του, μπῆκε στό διπλανό δωμάτιο κι ἔκλαψε.

Τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης ὁ Κύριος, λίγο πρίν παραδοθεῖ στούς Ἰουδαίους καί σταυρωθεῖ, τήν ὀνόμασε νέα: «Σᾶς δίνω μιά νέα ἐντολή», εἶπε στούς μαθητές Του, «νά ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλο» (Ἰω. 13, 34). Γιατί, ὅμως, τήν ὀνομάζει νέα, ἀφοῦ καί στήν Παλαιά Διαθήκη ὑπῆρχε; Ἐπειδή τήν ἔδωσε μέ νέο τρόπο, βελτιωμένο, ἀνώτερο.

Γι’ αὐτό πρόσθεσε: «Ὅπως σᾶς ἀγάπησα Ἐγώ ἔτσι ν’ ἀγαπᾶτε κι ἐσεῖς ὁ ἕνας τόν ἄλλον». «Ἡ ἀγάπη μου γιά σᾶς, ἤθελε νά τούς πεῖ, δέν εἶναι ἀνταπόδοση σέ κάτι ποῦ μου προσφέρατε, γιατί ἐγώ πρῶτος σας ἀγάπησα. Μέ τόν ἴδιον τρόπο κι ἐσεῖς πρεπεῖ νά εὐεργετεῖτε τούς συνανθρώπους σας, ὄχι ἀνταποδοτικά, ἀλλ’ ἀπό ἀγάπη αὐθόρμητη». Καί ἀφοῦ παρέλειψε τά θαύματα, πού θά ἔκαναν στό ὄνομά Του καί μέ τήν δύναμή Του, εἶπε ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἐκείνη πού θά τούς χαρακτηρίζει ὡς μαθητές Του. Παράξενο! Γιατί ὄχι τά θαύματα, ἀλλά ἡ ἀγάπη; Ἐπειδή ἡ ἀγάπη εἶναι τό κύριο γνώρισμα τῶν ἁγίων καί ἀποτελεῖ τό θεμέλιό τῆς ἀρετῆς. Μ’ αὐτήν προπαντός σωζόμαστε ὅλοι, αὐτή δημιουργεῖ ἐργάτες τοῦ Χριστοῦ, αὐτή σαγηνεύει τίς ψυχές, αὐτή φέρνει τά χαμένα πρόβατα στή μάντρα τῆς Ἐκκλησίας.

Καί τά θαύματα , πού θά ἔκαναν οἱ ἀπόστολοι, δέν θά φανέρωναν πώς ἦταν μαθητές Του; Καθόλου. Ἀκοῦστε τί εἶπε κάποτε: «Πολλοί θά μοῦ ποῦν: “Κύριε, δέν προφητέψαμε στό ὄνομά Σου; Δέν διώξαμε δαιμόνια στό ὄνομά Σου; Δέν κάναμε τόσα θαύματα στό ὄνομά Σου;”. Καί τότε θά τούς πῶ κι ἐγώ “Ποτέ δέν σᾶς ἤξερα”» (Ματθ. 7, 22-23). Καί μιάν ἄλλη φορά, ὅταν οἱ ἀπόστολοι ἦταν χαρούμενοι, γιατί καί τά δαιμόνια τούς ὑπάκουαν , ὁ Κύριος τούς εἶπε: «Μή χαίρεστε γι’ αὐτό, ἀλλά γιατί τά ὀνόματά σας ἔχουν γραφτεῖ στόν οὐρανό» (πρβλ. Λουκ. 10, 20).
Τά θαύματα πού ἔκαναν, βέβαια, βοήθησαν στήν προσέλκυση τῆς οἰκουμένης στή χριστιανική πίστη, ἐπειδή ὅμως προϋπῆρχε ἡ ἀγάπη, χωρίς τήν ὁποία οὔτε θαύματα θά γίνονταν. Ἡ ἀγάπη τούς ἔδωσε τήν ἁγιότητα καί τήν δυνατότητα νά ἔχουν ὅλοι μιά ψυχή καί μιά καρδιά. Ἄν δέν ἦταν ἑνωμένοι μέ τόν δεσμό τῆς ἀγάπης, δέν θά μποροῦσαν νά κάνουν τίποτα.

Αὐτά, ὅμως, ὁ Κύριος δέν τά ἔλεγε μόνο γιά τούς τότε μαθητές Του, ἀλλά καί γιά ὅλους ὅσοι στό μέλλον θά πίστευαν σ’ Ἐκεῖνον. Γιατί καί σήμερα, αὐτό πού κρατάει τούς ἄπιστους μακριά ἀπό τόν Χριστό δέν εἶναι τό ὅτι δέν γίνονται θαύματα, ὅπως λένε μερικοί, ἀλλά τό ὅτι λείπει ἡ ἀγάπη ἀπό τούς χριστιανούς. Τούς ἄπιστους δέν τούς τραβᾶνε τόσο τά θαύματα , ὅσο ἡ ἐνάρετη ζωή, πού μόνο ἡ ἀγάπη τήν δημιουργεῖ. Τούς θαυματοποιούς πολλές φορές τούς κατηγόρησαν σάν λαοπλάνους, ποτέ ὅμως ἐκείνους πού εἶχαν βίο ἅγιο. Ὅποιος ἔχει ἀγάπη, εἶναι πιό ἀξιοθαύμαστος ἀπό κεῖνον πού καί νεκρούς ἀκόμη ἀνασταίνει. Καί αὐτό εἶναι φυσικό. Γιατί ἡ νεκρανάσταση, ὡς θαῦμα, ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀγαθή προαίρεση καί τόν εὐσεβῆ ζῆλο τοῦ καθενός.

Ἡ ἀγάπη εἶναι τό γνώρισμα τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανοῦ καί φανερώνει τόν σταυρωμένο μαθητή τοῦ Χριστοῦ, πού τίποτα τό κοινό δέν ἔχει μέ τά γήινα πράγματα. Χωρίς τήν ἀγάπη, καί τό μαρτύριο ἀκόμα καθόλου δέν ὠφελεῖ.

Ἄς ἀποκτήσουμε, λοιπόν, αὐτό τό ὑπέροχο χάρισμα, τό ν’ ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Καί μή μοῦ πεῖτε πώς ἀγαπᾶμε, ἐπειδή ἔχουμε κάποιους φίλους, ἄλλος δύο, ἄλλος τρεῖς καί ἄλλος τέσσερις. Αὐτή δέν εἶναι ἀγάπη γνήσια, ἀγάπη χριστιανική, ἀγάπη σύμφωνη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ὅποιος ἔχει τήν ἀγάπη πού θέλει ὁ Θεός, δέν ἀγαπάει μόνο τούς φίλους του, πού τόν ἀγαποῦν, μά ὅλους τους ἀνθρώπους, ἀκόμα καί τούς ἐχθρούς του, πού τόν μισοῦν καί τόν ἀδικοῦν.
Τό λέει ὁ Κύριος: «Ν’ ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας, νά δίνετε εὐχές σ’ αὐτούς πού σᾶς δίνουν κατάρες, νά εὐεργετεῖτε αὐτούς πού σᾶς μισοῦν καί νά προσεύχεστε γι’ αὐτούς πού σᾶς κακομεταχειρίζονται καί σᾶς καταδιώκουν, γιά νά γίνετε παιδιά τοῦ οὐράνιου Πατέρα, γιατί Αὐτός ἀνατέλλει τόν ἥλιό Του γιά κακούς καί καλούς καί στέλνει τήν βροχή σέ δικαίους καί ἀδίκους. Ἄν ἀγαπήσετε μόνο ὅσους σᾶς ἀγαποῦν, ποιάν ἀμοιβή περιμένετε ἀπό τόν Θεό;» (Ματθ. 5, 44-46).

Ἄν ἐπικρατοῦσε παντοῦ ἡ ἀγάπη, πόσο διαφορετικός θά ἦταν ὁ κόσμος μας! Οὔτε νόμοι, οὔτε δικαστήρια, οὔτε ποινές θά χρειάζονταν. Κανένας δέν θά ἀδικοῦσε τόν πλησίον. Οἱ φόνοι, οἱ φιλονικίες, οἱ πόλεμοι, οἱ ἀναστατώσεις, οἱ ἁρπαγές, οἱ πλεονεξίες καί ὅλες οἱ ἀδικίες θά ἐξαφανίζονταν. Ἡ κακία θά ἦταν ὁλότελα ἄγνωστη. Γιατί ἡ ἀγάπη ἔχει τό μοναδικό πλεονέκτημα, ὅτι δέν συνοδεύεται, ὅπως οἱ ἄλλες ἀρετές, ἀπό ὁρισμένες κακίες. Ἡ ἀκτημοσύνη, λ.χ., εἶναι συχνά ἑνωμένη μέ τήν κενοδοξία, ἡ εὐγλωττία μέ τήν φιλοδοξία, ἡ θαυματουργία μέ τήν ὑπερηφάνεια, ἡ ἐλεημοσύνη μέ τήν λαγνεία, ἡ ταπεινοφροσύνη μέ τήν ἐσωτερική ὑψηλοφροσύνη κ.ο.κ. Αὐτά δέν ὑπάρχουν στήν ἀγάπη, τήν ἀληθινή ἀγάπη. Ὁ ἄνθρωπος πού ἀγαπάει, ζεῖ στή γῆ ὅπως θά ζοῦσε στόν οὐρανό, μέ ἀδιατάρακτη γαλήνη καί εὐτυχία, μέ ψυχή καθαρή ἀπό φθόνο, ζήλια, ὀργή, ὑπερηφάνεια, κακή ἐπιθυμία.

Ὅπως κανείς δέν κάνει κακό στόν ἑαυτό του, ἔτσι κι αὐτός δέν κάνει κακό στόν πλησίον του, πού τόν θεωρεῖ σάν ἄλλον ἑαυτό του. Νά ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης ἕνας ἐπίγειος ἄγγελος! Ἐκεῖνος, ὅμως πού δέν ἔχει ἀγάπη, ὅσα θαύματα κι ἄν κάνει, ὅσο τέλεια γνώση τῶν θείων ἀληθειῶν κι ἄν ἔχει, χιλιάδες νεκρούς κι ἄν ἀναστήσει, τίποτα δέν θά κερδίσει, ἀφοῦ ζεῖ μόνο γιά τόν ἑαυτό του, μακριά ἀπό τούς ἄλλους.

Γι’ αὐτό ἀκριβῶς ὁ Χριστός καθόρισε τήν ἀγάπη στόν πλησίον ὡς δεῖγμα τῆς τέλειας ἀγάπης σ’ Ἐκεῖνον.
«Ἄν μ ἀγαπᾶς», εἶπε στόν ἀπόστολο Πέτρο, «ποίμαινε τά πρόβατά μου» (Ἰω. 21, 16). Ὑπαινιγμός εἶναι καί τοῦτο, ὅτι ἡ ἀγάπη ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἀπό τό μαρτύριο. Ἄν στήν κοινωνία μας ἐπικρατοῦσε ἡ ἀγάπη, δέν θά ὑπῆρχαν διακρίσεις, δέν θά ὑπῆρχαν δοῦλοι καί ἐλεύθεροι, ἀρχόμενοι καί ἄρχοντες, φτωχοί καί πλούσιοι, μικροί καί μεγάλοι. Ὁ διάβολος, ἐπίσης, καί οἱ δαίμονές του θά ἦταν ὁλότελα ἄγνωστοι καί ἀνίσχυροι. Γιατί ἀπό κάθε τεῖχος ἰσχυρότερη καί ἀπό κάθε μέταλλο δυνατότερη εἶναι ἡ ἀγάπη.

Δέν τήν καταβάλλουν οὔτε ὁ πλοῦτος οὔτε ἡ φτώχεια· ἤ μᾶλλον, ὅπου αὐτή ἐπικρατεῖ, ἐκεῖ δέν ὑπάρχουν πλοῦτος καί φτώχεια, ἀλλά μόνο τά καλά καί τῶν δύο: Ἀπό τόν πλοῦτο παίρνει ἡ φτώχεια τά ἀναγκαῖα γιά τήν συντήρηση μέσα, ἐνῶ ἀπό τήν φτώχεια παίρνει ὁ πλοῦτος τήν ἀμεριμνία. Ἔτσι ἐξαφανίζονται καί τοῦ πλούτου οἱ φροντίδες καί τῆς φτώχειας οἱ φόβοι.

Γιατί, ὅμως, ν’ ἀναφέρω μόνο τίς ὠφέλειες πού προξενεῖ ἡ ἀγάπη στούς ἄλλους; Αὐτή καθεαυτή ἡ ἀγάπη πόσο ὡραία εἶναι! Μέ πόση χαρά καί εἰρήνη πλημμυρίζει τήν ψυχή, πού τήν κατέχει! Αὐτό εἶναι ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα πλεονεκτήματά της. Οἱ ἄλλες ἀρετές, ὅπως ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία, ἡ ἐγκράτεια, συνοδεύονται ἀπό κάποιον κόπο, πολλές φορές μάλιστα προκαλοῦν στούς ἄλλους τόν φθόνο. Ἡ ἀγάπη, ὅμως, πέρα ἀπό τίς ἄλλες ὠφέλειές της, δημιουργεῖ πολύ εὐχάριστη διάθεση καί ποτέ κόπο. Ὅπως ἡ μέλισσσα μαζεύει ἀπό διάφορα λουλούδια τόν ζαχαρένιο χυμό καί τόν φέρνει στήν κυψέλη, ἔτσι καί ἡ ἀγάπη μαζεύει ἀπό παντοῦ τά καλά καί τά συγκεντρώνει μέσα στήν ψυχή, στήν ὁποία κατοικεῖ. Καί δοῦλος ἄν εἶναι αὐτός πού ἔχει στήν ψυχή του ἀγάπη, ἡ δουλεία του τοῦ φαίνεται πιό εὐχάριστη ἀπό τήν ἐλευθερία, γιατί χαίρεται ὑπηρετεῖ παρά νά τόν ὑπηρετοῦν, νά βοηθάει παρά νά τόν βοηθοῦν. Ἡ ἀγάπη ἀλλάζει τήν φύση τῶν πραγμάτων καί, ἔχοντας τά χέρια της γεμᾶτα ἀπ’ ὅλα τ’ ἀγαθά, μᾶς πλησιάζει μέ στοργή μεγαλύτερη ἀπό τήν βασιλική. Τά κοπιαστικά καί δύσκολα ἔργα τά κάνει ἐλαφριά καί εὔκολα, ἀποκαλύπτοντάς μας τήν γλυκύτητα τῆς ἀρετῆς καί τήν πικράδα τῆς κακίας. Θά σᾶς ἀναφέρω μερικά σχετικά παραδείγματα:

    * Τό νά προσφέρεις στούς ἄλλους φαίνεται βαρύ, ἡ ἀγάπη ὅμως τό κάνει ἐλαφρύ.    * Τό νά παίρνεις ἀπό τούς ἄλλους φαίνεται εὐχάριστο, ἡ ἀγάπη ὅμως τό κάνει δυσάρεστο.
    * Τό νά κακολογεῖς τούς ἄλλους φαίνεται ἀπολαυστικό, ἡ ἀγάπη ὅμως τό κάνει πικρό.
    * Γιά τήν ἀγάπη ἡ μεγαλύτερη ἀπόλαυση εἶναι ὁ καλός λόγος καί ὁ ἔπαινος ὅλων.
    * Ὁ θυμός, πάλι, δίνει κάποιαν ἄγρια εὐχαρίστηση, ὄχι ὅμως στόν ἄνθρωπο τῆς ἀγάπης, γιατί αὐτός δέν γνωρίζει τόν θυμό.
    * Ἄν τόν λυπήσει ὁ συνάνθρωπός του, δέν θυμώνει, ἀλλά ξεσπάει σέ δάκρυα, παρακάλια καί ἱκεσίες.
    * Ἄν δεῖ τόν συνάνθρωπό του νά ἁμαρτάνει, θρηνεῖ καί πονάει ψυχικά· μά ὁ πόνος τοῦτος εἶναι γλυκός, γιατί τά δάκρυα καί ἡ λύπη τῆς ἀγάπης εἶναι ἀνώτερα ἀπό κάθε γέλιο καί κάθε χαρά.
    * Τήν εἰρήνη καί τήν ἀνάπαυση, πού αἰσθάνονται ὅσοι κλαῖνε γιά τ’ ἀγαπημένα τους πρόσωπα, δέν τήν αἰσθάνονται ὅσοι γελοῦν.

Ἵσως θά μέ ρωτήσετε: Δέν φέρνει εὐχαρίστηση, ἔστω καί ἄτοπη, ὁποιαδήποτε ἀγάπη; Ὄχι. Μόνο ἡ γνήσια ἀγάπη φέρνει καθαρή καί ἀνόθευτη χαρά. Καί γνήσια ἀγάπη δέν εἶναι ἡ κοσμική, ἡ ἀγοραία, πού ἀποτελεῖ μᾶλλον κακία καί ἐλάττωμα, ἀλλά ἡ χριστιανική, ἡ πνευματική, ἐκείνη πού μᾶς ζητάει ὁ Παῦλος, ἐκείνη πού ἀποβλέπει στό συμφέρον τοῦ πλησίον. Αὐτήν τήν ἀγάπη εἶχε ὁ ἀπόστολος, πού ἔλεγε: «Ποιός ἀσθενεῖ καί δέν ἀσθενῶ κι ἐγώ; Ποιός ὑποκύπτει στόν πειρασμό καί δέν ὑποφέρω κι ἐγώ;» (Β΄ Κορ. 11, 29).

Τίποτα δέν παροργίζει τόσο τόν Θεό, ὅσο ἡ ἀδιαφορία μας γιά τόν πλησίον. Γι’ αὐτό πρόσταξε νά τιμωρηθεῖ αὐστηρά ὁ δοῦλος πού ἔδειξε σκληρότητα στούς συνδούλους του. Γι’ αὐτό εἶπε πώς οἱ μαθητές Του πρέπει νά ἔχουν γνώρισμά τους τήν ἀγάπη. Γιατί ἡ ἀγάπη φυσιολογικά ὁδηγεῖ στό ἐνδιαφέρον γιά τόν πλησίον.

Καί πάλι θά μέ ρωτήσετε:
Φροντίζοντας γιά τόν πλησίον, δέν θά παραμελήσουμε τήν δική μας σωτηρία; Δέν ὑπάρχει τέτοιος κίνδυνος. Ἀπεναντίας, μάλιστα. Γιατί ἐκεῖνος πού ἐνδιαφέρεται γιά τούς ἄλλους, σέ κανέναν δέν προξενεῖ λύπη. Ὅλους τους συμπαθεῖ καί ὅλους τους βοηθάει, ὅσο μπορεῖ. Δέν ἁρπάζει τίποτε ἀπό κανένα. Οὔτε πλεονέκτης εἶναι, οὔτε κλέφτης, οὔτε ψεύτης. Κάθε κακό τό ἀποφεύγει καί τό καλό πάντα ἐπιδιώκει. Προσεύχεται γιά τούς ἐχθρούς του. Εὐεργετεῖ ὅσους τόν ἀδικοῦν. Δέν βρίζει καί δέν κακολογεῖ, ὅ,τι κι ἄν τοῦ κάνουν. Μέ ὅλα τοῦτα δέν συμβάλλουμε στή σωτηρία μας;

Ἡ ἀγάπη, λοιπόν, εἶναι ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας. Αὐτόν τόν δρόμο ἄς ἀκολουθήσουμε, γιά νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνια ζωή.

«Ἀγάπη, προφητείας χορηγός, Ἀγάπη, ἐλλάμψεως ἄβυσσος».

Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ

Πηγή

ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ ΘΑΝΑΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ...

O Αρχιμανδρίτης Μεθόδιος,ηγούμενος της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου,Η μόνη Μονή εν Αγίω Όρη που ανθίσταται στην παναίρεση του Φαναρίου,εκεί,που οι άλλες δηλώνουν απλά παρούσες...

 

 

 Σήμερα, 25η Νοεμβρίου 2014 ημέρα Τρίτη,

 

Επιδόθηκε στην γνήσια Ιερά Μονή Εσφιγμένου Αγίου Όρους Άθω, η υπ' αριθμ. 116/05-06-2...013 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκιδικής, από τον δικαστικό επιμελητή Παναγιώτη Στ. Λάμπρου,συνοδεία αστυνομικών σύμφωνα με το διατακτικό της οποίας, καλούνται οι πατέρες της Μονής:1) Διέταξε την άμεση διάλυσή της και την απέλαση των μοναχών από το Άγιο Όρος.2) Ο Ηγούμενος και τα υπόλοιπα μέλη της Γεροντίας αυτής κρατούν υπό κατάληψη την κείμενη στο Άγιο Όρος ιδιοκτησία της και αρνούνται να την αποδώσουν.3) Προφασίζονται οι Κατσουλιέριδες ότι οι γνήσιοι πατέρες της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου κατέχουν παράνομα δύο κτίσματα του Αντιπροσωπείου (Κελλιού) της (Κοιμήσεως της Θεοτόκου) στις Καρυές.4) Ότι για τις πράξεις τους αυτές οι καθ'ων καταδικάστηκαν τελεσίδικα με αποφάσεις του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης.5) Προφασίζονται επίσης, και εδώ είναι το μεγαλείο της φιλαργυρίας!!! Ότι προτίθεται να επισκευάσει το καταληφθέν τμήμα του Αντιπροσωπείου της στις Καρυές, το οποίο είναι σε κακή κατάσταση, και για το λόγο αυτό πέτυχε (!!!) την ένταξη του έργου στο πρόγραμμα ΕΣΠΑ από το οποίο θα διατεθούν 1.450.000 ευρώ (!!!!!!!), με τον όρο ότι οι εργασίες θα υλοποιηθούν σε 24 μήνες από την ημερομηνία έναρξης τους την 1η Μαρτίου 2013.6) Ότι η έναρξη των εργασιών είναι αδύνατη λόγω της κατάληψης των επίδικων κτισμάτων του Αντιπροσωπείου από τους καθ'ων.7)Λόγω του κινδύνου απένταξης του έργου από το πρόγραμμα ΕΣΠΑ, ζήτησε:α) Να υποχρεωθούν τόσο οι ίδιοι, καθώς και κάθε τρίτος που έλκει από αυτούς δικαιώματα να αποδώσουν στην νέα αδελφότητα των ψευδοεσφιγμενιτών Κατσουλιέρηδων τα εξής όμορα κτίσματα που βρίσκονται στο κτίριο του Αντιπροσωπείου (Κελλίου) (Κοιμήσεως της Θεοτόκου) της Μονής Εσφιγμένου στις Καρυές του Αγίου Όρους, ήτοι:1) κτίσμα που εμφαίνεται με το γράμμα α' και αποτυπώνεται με τα γράμματα ΡΣΧΠΡ στο σχετικό τοπογραφικό διάγραμμα και αποτελείται από τρεις (3) ορόφους, με εμβαδό ανά όροφο περίπου 88,92 τ.μ. και συνολικό εμβαδό 266,76 τ.μ. και 2) κτίσμα που εμφαίνεται με το γράμμα β' και αποτυπώνεται με τα γράμματα ΠΧΞΟΠ στο ίδιο ως άνω σχετικό τοπογραφικό διάγραμμα και αποτελείται από δύο (2) ορόφους, με εμβαδό ανά όροφο περίπου 187,72 τ.μ. και συνολικό εμβαδό 375,44 τ.μ.Επίσης επισημαίνεται ότι, η νέα αδελφότητα των ψευδοεσφιγμενιτών Κατσουλιέρηδων με την με αριθμό κατάθεσης 703/113Μ/15-04-2013 έφεσή της, σε συνέχεια της οποίας εκδόθηκε η ως άνω υπ' αριθμ. 116/05-06-2013 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκιδικής, πλην της ήδη προαναφερθείσας επιβληθείσας υποχρέωσης των Πατέρων της Μονής για παράδοση της νομής των άνω κτισμάτων, αιτήθηκε:β) την απαγόρευση στους Πατέρες της Μονής και σε κάθε τρίτο που έλκει από αυτούς δικαιώματα κάθε πράξης διατάραξης της νομής στα εν λόγω ακίνητα (κτίσματα),γ) την επιβολή σε βάρος εκάστου των παραπάνω αναφερομένων προσώπων (Πατέρων) προσωπικής κράτησης και χρηματικής ποινής για κάθε παραβίαση της εκδοθείσας δικαστικής απόφασης και δ) την καταδίκη τους στην καταβολή της κριθείσας δικαστικής δαπάνης.Τέλος, αρμόδιος δικαστικός επιμελητής παραγγέλεται λόγω της παρέλευσης έτους από την επίδοση προηγούμενης επιταγής προς εκτέλεση να επιδώσει εκ νέου αμέσως και νομίμως στον υποτιθέμετο τοποτηρητή μοναχό του Αντιπροσωπείου της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου Άθω στις Καρυές και τους συν αυτώ, διαμένοντες στο κεντρικό κτίριο της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου στο Άγιον Όρος λόγω καταλήψεως προς γνώση τους και για την επέλευση των συνεπειών του νόμου επιτασσόμενον -τους ίδιους και κάθε τυχόν άλλον που εξαρτά από αυτούς συμφέρον ή δικαίωμα- να του αποδώσουν αμέσως τα ακίνητα του νόμου επιτασσόμενον στο διατακτικό της απόφασης.Διαφορετικά θα ενεργηθούν όλες οι κατά νόμο πράξεις εκτέλεσης.Σήμερα πάλι η ομάδα των ψευδοεσφιγμενιτών σφετεριστών με “ηγούμενο” τον κ. Βαρθολομαίο Γαζέτα, κόπτονται να μην χάσουν την ένταξη του έργου στο πρόγραμμα ΕΣΠΑ από το οποίο θα διατεθούν 1.450.000 ευρώ, με τον όρο ότι οι εργασίες θα υλοποιηθούν σε 24 μήνες από το την ημερομηνία έναρξής τους την 1η Μαρτίου 2013. Η προθεσμία τελειώνει γιαυτό κόπτονται να διώξουν οπωσδήποτε τους Πατέρες δια της βίας από το κτίριο αντιπροσωπείο της Μονής γιαυτό και οι μοναχοί του €υρώ έστειλαν σήμερα δια του δικηγόρου τους κ. Διογένη Καραγιαννακίδη τον δικαστικό επιμελητή κ. Παναγιώτη Στ. Λαμπρο συνοδεία δύο αστυνομικών. Ο οποίος είχε διατάξει και την τελευταία επίθεση στο κονάκι στις Καρυές χρησιμοποιώντας το bobcat για να χτυπήσει την πόρτα του κονακίου με αποτέλεσμα να τραυματιστεί μοναχός από μέσα. Είχε την “ηθική” συμπαράσταση ομάδας μισθοτών μπράβων και αλλοδαπών λαθρομεταναστών. Τόλμησε ο αδιάντροπος να παραστεί και να επιδόσει την σχετική απόφαση στα χέρια του Αγίου Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου +Αρχιμανδρίτη κ.κ. Μεθοδίου.Ουαί της αναισχυντίας τους !!!Στην ανάρτηση επισυνάπτονται αποσπάσματα των σχετικών παραπάνω αναφερομένων δικαστικών εγγράφων καθώς και φωτογραφικό υλικό από την στιγμή της επίδοσής τους στην είσοδο της Ιεράς Μονής και ειδικότερα στο πρόσωπο του Πανοσιολογιότατου Καθηγούμενου +Αρχιμανδρίτη κ.κ. Μεθοδίου.

 

 

 Συνέλληνες, πάντες εν Χριστώ αδελφοί,

 

Όταν η θλιβερά εξαμελής αδελφότης υπό τον Χρυσόστομο Κατσουλιέρη μοτωνομάσθη το 2004 σε Ι.Μ.Εσφιγμένου ανακοινώσαμε ότι αρχίζει ο διωγμός της Μονής μας. Η Ιερά Κοινότης από την άλλη, σε μια προσπάθεια να συγκαλύψει από την κοινή γνώμη το βίαιο πρόγραμμά των, ανεκοίνωσε ότι κανείς διωγμός δεν υφίσταται, ότι οι Γνήσιοι Πατέρες της Ιεράς Μονής προσπαθούν να κερδίσουν εντυπώσεις, να φανούν δήθεν ως μαρτυρικοί ήρωες.Μετά από δέκα χρόνια διωγμού, μετά από την στέρησι κάθε περιουσίας της Μονής τους, μετά από την κατάσχεσι των οχημάτων και των σκαφών τους και την απαγόρευσι χρήσεως νέων, μετά την απαγόρευσι χρήσεως των σκαφών της γραμμής Αγίου Όρους, μπορούσαμε να προβλέψωμε το ύπουλο στρατηγικό σχέδιο ενός αδίστακτου Πατριάρχου. Μετά όμως από το γεγονός της κατασχέσεως του κονακίου της Θεσσαλονίκης, το οποίον οι πατέρες χρησιμοποιούσαν για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψι, έγινε πασιφανής ο επικίνδυνος «μαλακός» πόλεμος που ασκεί εις βάρος τους ο προβατόσχημος φονικός λύκος του Φαναρίου: Να κτυπήσει τους πατέρας της Ιεράς Μονής μας στο ευαίσθητο σημείο της ιατρικής φροντίδος.Τώρα ακολουθεί η επίδοση της απόφασης της βίαιας αποβολής των Πατέρων από το κονάκι Αντιπροσωπείο της Γνήσιας Ιεράς Μονής Εσφιγμένου στις Καρυές.Γιατί βιάζεται τόσο ο κ. Βαρθολομαίος και τα μίσθαρνα όργανά του;. Οι λίγοι ψευδοεσφιγμενίτες του είναι πλούσιοι και καλοχορτασμένοι. Άν και περιφέρονται μόνο 5 από αυτό, το ..προς εξαφάνισι «είδος», όμως ζούν πλουσιοπαρόχως με όσα ζούσαν όλοι μαζί, οι σχεδόν εκατόν πενήντα μοναχοί και λαïκοί της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου. Προς τί η ανάγκη; Γιατί τόση και τέτοια βία; Αποκλεισμός απο πολυάρθμη αστυνομική δύναμι στη Θεσσαλονίκη και τώρα στις Καρυές!!!… Προς τι η σύλληψι των πατέρων στα κονάκια και η βίαια αποβολή τους με κίνδυνο την σωματική τους ακεραιότητα;.. Τί γελοιότητες είναι αυτές; Πού εφορμείτε ..εν Χριστώ αδελφοί, προς εγκληματίες και τρομοκράτες;.Δεν εντρέπεται και δεν ερυθριά ο νεοταξίτης πατριάρχης, ο βραβευμένος για την προάσπισι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Λογικό. Δέν εντρέπονται όμως οι αξιωματικοί του Αστυνομικού Σώματος που παρέταξαν και θα παρατάξουν ξανά δυνάμεις εναντίον των Εσφιγμενιτών μοναχών στο Αντιπροσωπείο της Ιεράς Μονής στις Καρυές; Δεν γνωρίζετε, αδέλφια του ποτέ τιμημένου Αστυνομικού Σώματος, ποιοί είναι οι αληθινοί Εσφιγμενίτες; Σε ποιούς φορέσατε χειροπέδας, και σε ποιούς θα στρέψετε και πάλι τα όπλα σας; Και τώρα θα το ξανά επαναλάβετε; Οι αληθινοί Εσφιγμενίτες είναι οι φορείς όλης της εθνικής σας μνήμης, αδέρφια μας ! Είναι οι παππούδες, οι πατέρες, και οι Έλληνες αδελφοί σας, αδέρφια μας. Είναι με μια λέξι οι «γεροντάδες» σας που σας φιλοξενούσαν στο Άγιον Όρος και άκουγαν τον πόνο και τα πάθη σας. Σε ποιούς στρέφετε τα όπλα, αδέλφια; Σε αυτούς που θέλουν να περισώσουν όλα όσα θα χρειαστείτε αργότερα για να διδάξετε τα παιδιά σας; Πού θα βρείτε, νομίζετε, τις αξίες της ιεράς μας παραδόσεως; Από την Ψυχολογία και την Ψυχιατρική; Απο το διαδίκτυο; Ή από το Φανάρι των οικουμενιστών; Μή κτυπάτε τους πατέρας σας, αδέλφια!Απο την άλλη, αναλογίζεσθε από ποιόν κατευθύνεσθε; Απο αυτόν τον νεοταξίτη πράκτορα του Φαναρίου που αγωνιά να μας «φραγκέψη». Από αυτόν που απεμπολεί τα ιερά και τα όσια του έθνους μας. Απο τον Οικουμενικό Πατριάρχη που ενώ απολαμβάνει την αναγνώρισι των ισχυρών αρχόντων του αιώνος τούτου, φοβάται και τρέμει ολίγους φτωχούς μοναχούς. Διότι ΑΥΤΟΣ που φοβάται και αγωνιά πρέπει να είναι μάλλον ο κ. Βαρθολομαίος. Πώς αλλιώς να δικιολογήσουμε την κατάσχεσι των κονακίων που δεν χρειάζεται ούτε αυτός ούτε οι ψευδοεσφιγμενίτες; Και για τους γνήσιους Εσφιγμενίτες μοναχούς, όπως μέχρι τώρα είχε, έτσι και στο μέλλον θα έχει την φροντίδα τους ο Άγιος Θεός. Αντιθέτως ο κ. Βαρθολομαίος αγωνίζεται στένωντας να ανεβεί τον χάρτινο πύργο της νεοταξικής αποστολής του, να μας ενώσει με τον εωσφορικό παπισμό. ΆΝ, λοιπόν, ΆΝ την ώρα της υπογραφής, την ώρα της υποταγής μας στον παπισμό, ακουστεί, έστω κι από μακρυά, ο Εσφιγμενιτικός ψίθυρος, υπάρχει πιθανότητα ο χάρτινος πύργος να καταρρεύσει! Τους τρέμει τους γνήσιους Εσφιγμενίτες, σας λέω.. Ναί, αδελφοί εν Χριστώ ηγαπημένοι, εκείνος είναι αυτός που φοβάται. Έτσι πάντοτε οι φορείς του ψεύδους φοβούνται τους φορείς της αληθείας. Γι' αυτό και ξεσπά σε τέτοια μέτρα εναντίον απόρων μοναχών.Η έξοδος στον κόσμο με τόσους περιορισμούς ήταν όντως για τους γνήσιους πατέρες της Εσφιγμένου μια ταλαιπωρία. Βρίσκανε τουλάχιστον ανάπαυσι στο κονάκι της Θεσσαλονίκης. Τώρα πλέον η «πατρική» πατριαρχική πρόνοια τους στέρησε κι αυτό. Τώρα προσπαθεί να τους στερήσει και το αντιπροσωπείο της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου στις Καρυές. Και να εκβάλει διά της βίας τους εκεί διαμένοντας πατέρες με κίνδυνο της σωματικής τους ακεραιότητας ως και της ιδίας της ζωής τους. Ο αιρεσιάρχης Βαρθολομαίος υποβάλλει την γνήσια αδελφότητα της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου σε μία ακόμα ταλαιπωρία που θα κρατήσει όμως εντός της ψυχής των πατέρων την ελπίδα της σωτηρίας. Σε πρόσφατη επαφή που είχαμε με την Ιερά Μονή Εσφιγμένου οι πατέρες μας ανακοίνωσαν ότι έρχονται για ακόμα μια φορά στην ευχάριστη θέσι - άν και επώδυνη συγχρόνως - να ανακοινώσουν, ότι θα συνεχίσουν με νέα, πρόσθετη χαρά την ασυγκατάβατη στάσι στους οικουμενιστές νεοταξίτες. Ότι αυτοί, είναι και θα είναι πάντοτε στη θέσι τους. Στη θέσι που παρέλαβαν απο τους αγίους πατέρας, την οποία και θα διατηρήσουν με κάθε κόστος. Σ' αυτην την ευλογημένη θέσι της ακριβείας, της αληθούς ομολογίας της πίστεως, θα μείνουν σταθεροί προσδοκούντες και ευχόμενοι να επιστρέψουν κάποτε στο μέλλον κι αυτοί οι τωρινοί τους διώκτες, το Άγιον Όρος και αυτό το Πατριαρχείο μας, η πνευματική μάνα του κόσμου. Μέχρι τότε θα υποστούν με υπομονή το μένος και το τρόμο ενός αναξίου πατριάρχου. Διότι κάποιος πρέπει επι τέλους να αντισταθεί!

 

 

 ΑΔΕΛΦΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

 

Κοινοποιήστε-προωθήστε σε άπαντας τους Ορθοδόξους Έλληνες Χριστιανούς να υπερασπιστούν με οποιονδήποτε τρόπο τα Άγια των Αγίων της Ιεράς Ορθόδοξης Εκκλησιαστικής Παραδόσεώς μας, την Γνήσια Ιερά Μονή Εσφιγμένου με Καθηγούμενο τον Πανοσολογιότατο +Αρχιμανδρίτη κ.κ. Μεθόδιο και τους συν αυτώ εν Χριστώ πατέρας της Ιεράς Μονής.Αλίμονο στους Κατσουλιέρηδες με τοποτηρητή τον “ηγούμενο” κ. Βαρθολομαίο Γαζέτα.Αποτέλεσμα των πράξεών τους είναι να γίνει πάλι θέατρο στα μάτια του κόσμου ο Αγιορειτικός Μοναχισμός.Τα χαρτιά που έχουν και διεκδικούν τα πάντα υπό την κυριότητά τους, δεν είναι νομίμως κτηθέντα, τους δόθηκαν κατά παράβαση του Καταστατικού Χάρτου του Αγίου Όρους, αλλά δυστυχώς, φέρουν την υπογραφή και την “ευλογία” του αλλοτριωθέντος εκ της Ορθοδοξίας λόγω των παναιρετικών του φρονημάτων, “πατριάρχου” Βαρθολομαίου Αρχοντώνη και της Ιεράς Κοινότητος. Ακόμη και νόμιμα να θεωρούνται, κάθε “νόμιμον” δεν είναι και ηθικόν.Όλοι σχεδόν οι Αγιορείτες αλλά και όσοι λαϊκοί πληροφορούνται, ομολογούν ότι το δίκαιο είναι της γνήσιας Ι.Μ. Εσφιγμένου. Οι σφετεριστές Κατσουλιέρηδες με τις ενέργειες αυτές αποδεικνύουν την πνευματική τους γυμνότητα. Και όσοι τους υπερασπίζονται ας μην λυσμονούν ότι οι αδικίες αυτές και τα σκάνδαλα, θα έχουν την ένδικον μισθαντοδοσία.Είναι πολύ λυπηρή η σκληρότητα και η αμετανοησία τους.

Οι Διαχειριστές της σελίδας ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

 

Για περισσότερες πληροφορίες:

 

Καθηγούμενος της γνήσιας Ιεράς Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους Άθω +Αρχιμανδρίτης Μεθόδιος κιν.τηλ.: +30 6973 345 170

Ιερομόναχος Γρηγόριος,τοποτηρητής της γνήσιας Ιεράς Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους Άθω κιν.τηλ.: +30 6973 345 171

Πηγή

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ (14 Νοεμβρίου)

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ

« Τὸ πολύφωνον στόμα τῆς θείας χάριτος, τῶν Ὀρθοδόξων δογμάτων τὴν ἀληθῆ θησαυρόν, ἀνυμνοῦμέν σε πιστῶς Πάτερ Γρηγόριε· τῆς Ἐκκλησίας γὰρ φωστήρ, ἀνεδείχθης φαεινός, καὶ κλέος Θεσσαλονίκης· ἥτις ἐν σοὶ καυχωμένη, λαμπρῶς γεραίρει τοὺς ἀγῶνάς σου».

Μέγας πατήρ της Εκκλησίας και οικουμενικός διδάσκαλος. Η διδασκαλία του για τη θέωση του ανθρώπου και τη μετοχή του στις άκτιστες ενέργειες του Θεού, εκφράζει την ουσία της ορθόδοξης πνευματικής ζωής, σε πλήρη αντίθεση με την εκκοσμικευμένη θεολογία της εποχής του, που διαμορφώθηκε με την επίδραση του σχολαστικιστικού ανθρωποκεντρισμού του ρωμαιοκαθολικισμού (παπισμού). 

 Σπάνια έγινε τόσος αγώνας, τόση προπαγάνδα, τόση δυσφήμησι και κατασυκοφάντησι προσώπου, όσον εναντίον του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Και μέχρι σήμερα οι Δυτικοί διατηρούν στο Παρίσι αντιπαλαμική Σχολή δυσφημούντες τον Άγιο και την διδασκαλία του.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αποτελεί σπάνια περίπτωση στη ζωή της Εκκλησίας. Πρόκειται για θεολόγο θεόπτη, που εκφράζει την ουσία της ορθόδοξης πνευματικής ζωής με μοναδικό συνθετικό τρόπο. Εχει ως θεμέλιο της πνευματικής του καταρτίσεως τη βίωση της θείας χάριτος και, τη θέωση μέσα στο φως των ακτίστων ενεργειών του Θεού. Προικισμένος με οξύ νού μπόρεσε να κινηθεί άνετα στον χωρο της θεολογίας και να εκφράσει ακραιφνή τριαδολογία με τα σημαντικά έργα του.

Γεννήθηκε το 1296 στην Κωνσταντινούπολη από επιφανείς γονείς. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος Παλαμάς προερχόμενος από τη βαθύτερη Μικρά Ασία ήταν συγκλητικός και μέλος της αυτοκρατορικής αυλής του Ανδρονίκου Β’. Ο αυτοκράτορας τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και γι’ αυτό του ανέθεσε την ανατροφή του Ανδρονίκου Γ’, εγγονού και διαδόχου του. Φαίνεται όμως ότι δεν τον απορροφούσαν τόσο τα πολιτικά έργα όσο τα πνευματικά, αφού κάποτε σε συνεδρίαση της συγκλήτου, θέλοντας ο αυτοκράτορας να του ζητήσει τη γνώμη του τον βρήκε αφοσιωμένο στην προσευχή και δεν τον διέκοψε, πιστεύοντας ότι βοηθεί περισσότερο με την προσευχή του παρά με τις σκέψεις του. Ο πατέρας του, αφού πρόλαβε να φορέσει το ράσο του μοναχού και να λάβει το όνομα Κωνστάντιος, εκοιμήθη σχετικά νέος, όταν ο Γρηγόριος ήταν επτά ετών. Την προστασία του ανέλαβε ο αυτοκράτορας.

Η μητέρα του Καλή και οι αδελφές του Επίχαρις και Θεοδότη κατέληξαν μοναχές, όπως και οι αδελφοί του Μακάριος και Θεοδόσιος, που τον ακολούθησαν στον μοναχικό βίο. Ο Γρηγόριος έλαβε καλή μόρφωση στο πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως με διευθυντή τον διάσημο θεολόγο και φιλόσοφο Θεόδωρο Μετοχίτη. Σπούδασε ιδιαίτερα φιλοσοφία. Μόλις 17 ετών, ενώπιον του αυτοκράτορος Ανδρόνικου Β’ και πολλών σοφών στα ανάκτορα, σε ομιλία του για τον Αριστοτέλη κατέπληξε όλους τους ακροατές του. Ο παριστάμενος Θεόδωρος Μετοχίτης είπε θαυμάζοντας στον αυτοκράτορα για τον νεαρό ομιλητή: Αν ήταν παρών και ο ίδιος ο Αριστοτέλης θα τον επαινούσε.

Εκτός της αριστοτελικής φιλοσοφίας τελείωσε μαθήματα γραμματικής και ρητορικής. Νωρίς όμως αφιερώθηκε στη μελέτη της Αγίας Γραφής, των Πατέρων της Εκκλησίας και του Συναξαριστή. Την πνευματική ζωή διδάχθηκε πρώτα από τον πατέρα του και τους μοναχούς που συναναστρεφόταν. Μεταξύ αυτών ήταν ο πρώην Αγιορείτης Θεόληπτος Φιλαδελφείας, που τον μύησε στην καθαρή προσευχή. Ο αυτοκράτορας, που ήλπιζε ότι θα τον έχει σύμβουλο, στη θέση του πατέρα του, έβλεπε να τον χάνει. Εικοσάχρονος ο Γρηγόριος αναχώρησε για το Παπίκιο όρος, σπουδαίο μοναστικό κέντρο, όπου αντέκρουσε εκεί νεώτερους Μασσαλιανούς, και στη συνέχεια για το Άγιον Όρος.

Στο Άγιον Όρος ήλθε με τους δύο αδελφούς του. Ο ίδιος υποτάχθηκε στον όσιο Νικόδημο τον Ησυχαστή, που ησκείτο σε Κελλί της μονής Βατοπαιδίου, και ήταν γνωστός σε όλους τους Αγιορείτες για τη σοφία του. Ο άγιος Γρηγόριος έκανε υπακοή «τω γενναίω ανδρί, θαυμαστώ κατά την πράξιν και θεωρίαν» κατά τον άγιο Φιλόθεο τον Κόκκινο. Από τον Νικόδημο ο Γρηγόριος έλαβε το μοναχικό σχήμα. Τα πρώτα μοναχικά του έτη τα έζησε ο άγιος στο Άγιον Όρος και κοντά στη μονή Βατοπαιδίου με αυστηρή άσκηση, νηστεία, αγρυπνία και αδιάλειπτη προσευχή. Προσευχόμενος επανελάμβανε συνεχώς το «φώτισόν μου το σκότος». Κάποτε είδε τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο και του είπε πως τον έστειλε η Παναγία και του είπε, ότι η Θεοτόκος και ο ίδιος θα του είναι πάντα βοηθοί! Τρία έτη παρέμεινε ο άγιος Γρηγόριος στην υπακοή του οσίου Γέροντός του Νικοδήμου και πολλά διδάχθηκε κοντά του.

Περι το 1320, μετά την οσιακή κοίμηση του γηραιού Γέροντός του αναχώρησε για την ιερά μονή της Μεγίστης Λαύρας, όπου παρέμεινε για μια τριετία. Η φήμη του τον είχε προφθάσει και οι πατέρες τον υποδέχθηκαν θερμά. Υπακούοντας διακόνησε στην τράπεζα και στο ναό. Όλοι εξεπλάγησαν από την εγκράτεια, την άσκηση και την αγρυπνία, την οποία εξασκούσε υπέρμετρα. Ο πόθος του για την ιερά ησυχία τον έκανε να αναχωρήσει και από εκεί.

Οι Λαυριώτες πατέρες λυπήθηκαν για την αναχώρησή του ενώ οι μοναχοί της σκήτης της Γλωσσίας, σημερινή Προβάτα, στην οποία κατευθύνθηκε ο άγιος, χαιρόμενοι τον υποδέχθηκαν, κατά τον όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη. Ο άγιος Γρηγόριος συναντήθηκε εκεί με τον όσιο Γρηγόριο τον Βυζάντιο, ο οποίος ήταν έξαρχος και κορυφαίος, «μέγας και περιβόητος εις την ησυχίαν, και εις την νηφίν και θεωρίαν κατ’ εκείνους τους χρόνους».

Από αυτόν διδάχθηκε ο άγιος πολλά περί των μυστηρίων της νοεράς ενεργείας και της ακροτάτης θεωρίας του Θεού και αξιώθηκε πολλών χαρισμάτων, όπως της συνεχούς κατανύξεως και των καρδιακών δακρύων. Λόγω επιδρομής Τούρκων πειρατών, μετά διετή παραμονή, αναγκάσθηκε να αναχωρήσει και από εκεί και να μεταβεί με δώδεκα μαθητές του στη Θεσσαλονίκη. Κατά μία παράδοση ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς έλαβε το μέγα και αγγελικό σχήμα στο Κελλίον Παναγίας Κρανιάς από τον Γέροντά του όσιο Νικηφόρο τον Ησυχαστή τον Ιταλό, ο οποίος βρισκόταν σε ύψος νηπτικής θεωρίας.

Στη Θεσσαλονίκη δεν έπαυσε την άσκησή του μετά της συνοδείας του. Οι κινήσεις του πραγματοποιούνταν κατόπιν προσευχής και θείας πληροφορίας. Έτσι δέχθηκε να λάβει και το αξίωμα της ιερωσύνης. Κατόπιν μετέβη στη σκήτη της Βεροίας, όπου παρέμεινε επί πενταετία (1326-1331), συνεχίζοντας τη μεγάλη του άσκηση. Εκεί κατά τις πέντε ημέρες της εβδομάδος έμενε έγκλειστος και σιωπών και μόνο το Σάββατο και την Κυριακή εξήρχετο του κελλιού του, για να λειτουργεί και να διδάσκει τους αδελφούς του.

Η συνεχής νήψη και προσευχή του είχε δώσει την καλή αλλοίωση και είχε γίνει όλος φως και για όλους φωτεινό παράδειγμα. Ο θάνατος της μοναχής μητέρας του Καλλίστης τον πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου παρέλαβε τις αδελφές του, τις τοποθέτησε σε γυναικείο ησυχαστήριο και τους δίδαξε την ακρίβεια της μοναχικής πολιτείας. Σε λίγο καιρό η ενάρετη αδελφή του Επίχαρις, η κοσμημένη με πλούσιο προορατικό χάρισμα, αναπαύθηκε εν Κυρίω. Πειρατικές επιδρομές στην περιοχή ανάγκασαν τον θείο Γρηγόριο να αναχωρήσει ξανά και να επιστρέψει στο αγαπητό του Άγιον Όρος.

Προσήλθε στη Μεγίστη Λαύρα και παρά την προθυμία των πατέρων της δεν έμεινε εντός των τειχών της, αλλά αποσύρθηκε στο ησυχαστικό Κελλι του Αγίου Σάββα. Συνέχιζε και εδώ το ασκητικό του πρόγραμμα. Τις πέντε ημέρες της εβδομάδος παρέμενε έγκλειστος, σιωπών και αδιαλείπτως προσευχόμενος και μόνο το Σάββατο και την Κυριακή μετέβαινε στην πλησιόχωρη Λαύρα για να λειτουργήσει. Η ένθεη ζωή του ήταν γεμάτη από θείες οπτασίες και οράματα, πότε κατά τις λειτουργίες στη Λαύρα και πότε στις αγρυπνίες στο κελλί του, όπου του παρουσιάσθηκε η ίδια η Θεοτόκος. Η θέα του ακτίστου φωτός του ήταν συνήθης, όπου κατά τον βιογράφο του «τω θείω φωτί πλουσίως ολως περιλαμπόμενος».Η θεολογία του δόθηκε θαυμαστά άνωθεν, κατόπιν εξαισίου οράματος, και τότε άρχισε να γράφει αγιοπνευματικά τους θαυμάσιους δογματικούς λόγους του.
Το 1335 ψηφίσθηκε ηγούμενος της ιεράς μονής Εσφιγμένου, όπου παρέμεινε επί τριετία. Λόγω σκανδάλων παρητήθη και επέστρεψε στην εράσμια ησυχία του. Επί των ημερών του στη μονή Εσφιγμένου ήταν διακόσιοι πατέρες, οι οποίοι υπήρξαν μάρτυρες των θαυμάτων του.

Συνεχίζοντας τη μυστική ασκητική βιοτή του ο άγιος Γρηγόριος στο Λαυριώτικο ησυχαστήριο του Αγίου Σάββα, την Πεντηκοστή του 1337 ανέγνωσε τις πραγματείες του Καλαβρού μοναχού Βαρλαάμ, οι οποίες είχαν λανθασμένες θεολογικές θέσεις περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού. Ο Βαρλαάμ στην Κωνσταντινούπολη και στη Θεσσαλονίκη κατηγορούσε και διέβαλλε τους ησυχαστές ως πλανεμένους και ομφαλοσκόπους. Ο μετέπειτα πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως άγιος Ισίδωρος Βουχειράς από τη Θεσσαλονίκη στέλνει στο ερημητήριο του αγίου Γρηγορίου τα λάθη τους και τις αιρετικές αποκλίσεις τους, παρακαλούμενος θερμά και προσκαλούμενος έμπιστα, προβλέποντας ότι νέα αίρεση θα συγκλονίσει την Εκκλησία.

 Εξήλθε του φίλτατου Αγίου Όρους στη Θεσσαλονίκη, όπου συνέχισε τη μελέτη των βαρλααμικών συγγραμάτων και με επιστολή του προσπάθησε να συνετίσει τον αταπείνωτο συγγραφέα τους, ο οποίος υποκρινόμενος απέφευγε τον δίκαιο και ορθό έλεγχο. Ο φίλος της ειρήνης Γρηγόριος συνέχισε τους αγώνες του με το σπουδαίο έργο του « Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων», στο οποίο ο Βαρλαάμ απάντησε με το αντιησυχαστικό του έργο «Κατά Μασσαλιανών». Οι άγιοι Γρηγόριος και Ισίδωρος συνήργησαν για την έκδοση του περίφημου Αγιορειτικού Τόμου (1340), του οποίου συντάκτης ήταν ο θείος Γρηγόριος και τον οποίο υπέγραψαν οι πρόκριτοι των Αγιορειτών καταδικάζοντας τον βαρλααμισμό. Στη Θεσσαλονίκη αναπαύθηκε η οσία αδελφή του Θεοδότη κι ο άγιος προσκαλούμενος από τη Σύνοδο μετέβη στην Κωνσταντινούπολη προς αντιμετώπιση του τολμηρού Βαρλαάμ.

Οι θέσεις του αγίου επιδοκιμάσθηκαν και επικυρώθηκαν από τη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του Ιουνίου του 1341. Ο Βαρλαάμ αναγκάσθηκε να επιστρέψει στη Δύση. Ο εμφύλιος που ακολούθησε δημιούργησε ταραχές και στην Εκκλησία. Το έργο του Βαρλαάμ συνέχισε ο Γρηγόριος Ακίνδυνος, ο οποίος προστατευόταν από τον πατριάρχη Ιωάννη Καλέκα. Ο άγιος Γρηγόριος στην προσπάθειά του να ειρηνεύσει τους αντιμαχόμενους έπεσε σε περιπέτειες και μάλιστα διώχθηκε και φυλακίσθηκε από την Εκκλησία το 1344. Η άνοδος στον θρόνο του αυτοκράτορος Ιωάννου Κατακουζηνού και του πατριάρχου Ισιδώρου Βουχειρά και η Σύνοδος του 1347 δικαίωσε τον άγιο Γρηγόριο και μάλιστα εκλέχθηκε αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Λόγω των εκεί όμως ακόμη πολιτικών ταραχών στο θρόνο του επίσημα ανήλθε το 1350.

Στην χρυσή αλυσίδα των μεγάλων διδασκάλων και Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας συναριθμήθηκε και ο μέγας Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος και αναδείχθηκε ισάξιος των Αγίων Αθανασίου, Βασιλείου, Γρηγορίου, Χρυσοστόμου, Κυρίλλων, Μαξίμου, Δαμασκηνού, Φωτίου και Θεοδώρου Στουδίτου.

 Ο αυτοκράτωρ, ο πατριάρχης και οι συνοδικοί χαρακτήρισαν στο τέλος της Συνόδου τον Άγιον Γρηγόριον «Διδάσκαλον ευσεβείας, και κανόνα δογμάτων ιερών και στύλον της ορθής δόξης και πρόμαχον Εκκλησίας και βασιλείας ευσεβούς καύχημα».

 Οι απόψεις του, αποτελούν σύνοψι και έκφρασι της εμπειρίας και της παραδόσεως της Εκκλησίας. Το κλειδί της θεολογίας το κατείχε στ' αλήθεια ο θείος Γρηγόριος, επειδή είχαν διανοιγεί τα μάτια του από το Άγιο Πνεύμα.

 Εδίδασκε ότι ο Θεός δεν είναι μόνον αμέθεκτος αλλά και μεθεκτός. Την ουσία του Θεού ουδείς και ουδέποτε ούτε στον παρόντα ούτε στον μέλλοντα αιώνα θα ιδούμε, τις άκτιστες όμως ενέργειες του Θεού μπορούμε να κοινωνήσουμε, ημών θεουμένων, κάτω από κατάλληλες πνευματικές προϋποθέσεις. Αυτές δηλαδή αποτελούν το μέσον και την γέφυρα που συνδέει τον άκτιστο Θεό με τα κτίσματα. Άλλο είναι η ουσία του Θεού και άλλο οι θείες ενέργειές του. 

Πριν την ενθρόνισή του στη Θεσσαλονίκη μετέβη ξανά στο Άγιον Όρος και κατόπιν στη Λήμνο, που ήταν αποίμαντη εκείνο τον καιρό και ανέλαβε έκτακτες ποιμαντικές μέριμνες. Η είσοδος του Κατακουζηνού στη Θεσσαλονίκη επέτρεψε και την του Παλαμά στερέωση, τον οποίο ύποδέχθηκε ο πιστός λαός με μεγάλες τιμές ως πνευματοφόρο και ειρηνοδότη. Οι ομιλίες του έφεραν σε μετάνοια τους αντιπάλους του. Εμψύχωσε κι ενδυνάμωσε με συνάξεις τον ιερό κλήρο της πόλεως. Λειτουργούσε συχνά και κήρυτε πάντα άψογα. Οι σωζόμενες ομιλίες του ήταν παιδαγωγικές και ψυχωφελείς, αφορμές μετανοίας, αναιρετικές αμαρτιών, διδαχές εναρέτου βίου. Σώζονται αναφορές θαυματουργιών του της περιόδου αυτής. Η αρχιερατική του διακονία ήταν πολυκύμαντη, γιατί νέες περιπέτειες από ετεροδιδασκαλίες δεν τον άφηναν ν’ αφοσιωθεί πλήρως στο πλούσιο ποιμαντικό του έργο απέναντι στο ποίμνιο του.

Μεταβαίνοντας στην Κωνσταντινούπολη για ειρηνευτικούς σκοπούς, προς συμφιλίωση των αυτοκρατόρων Ματθαίου Κατακουζηνού και Ιωάννου Ε’ Παλαιολόγου, τον Μάρτιο του 1354, αιχμαλωτίσθηκε από τους Τούρκους στην Καλλίπολη. Μεταφέρθηκε στην Προύσα και τη Νίκαια και εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία ο πολύσοφος να έχει εξαιρετικά ενδιαφέρουσες θεολογικές συνομιλίες με τους Τούρκους. Την άνοιξη του 1355, με την καταβολή λύτρων, απελευθερώθηκε και μετέβη στην Κωνσταντινούπολη, για να συνεχίσει τους αντιαιρετικούς αγώνες, αυτή τη φορά κατά του Νικηφόρου Γρήγορά.
Οι λόγοι του «Κατά Γρηγορά» είναι τα τελευταία του γραπτά έργα. Επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη συνέχισε το ποιμαντικό του έργο, το οποίο εστέφθη με πολλές θαυματουργίες. Τα τελευταία του λόγια «πυκνώς και πολλάκις» ήταν «τα επουράνια εις τα επουράνια». Εκοιμήθη το φθινόπωρο του 1359.

Η μνήμη του ετιμάτο στις 14 Νοεμβρίου μετά του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Γι’ αυτό και χαρακτηρίζεται και ως νέος Χρυσόστομος. Έτσι αναφέρεται στο παρεκκλήσιο των Αγίων Αναργύρων της ιεράς μονής Βατοπαιδίου και στον ιερό ναό των Αγίων Τριών της Καστοριάς. Το 1368 επί του φίλου και εξαίρετου εγκωμιαστού και βιογράφου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως αγίου Φιλοθέου Κοκκίνου καθιερώθηκε η μνήμη του τη Β’ Κυριακή των Νηστειών. Αυτή καθιερώθηκε ως προέκταση της Κυριακής της Ορθοδοξίας, γιατί ο άγιος θεωρήθηκε προστάτης της Ορθοδοξίας και ακραιφνής πρόμαχος της. Η μνήμη του τιμάται και στις 14 Νοεμβρίου.

Πλήθος τοιχογραφιών και φορητών εικόνων του αγίου σώζονται, αφού σύντομα μετά την κοίμησή του τιμήθηκε στη Θεσσαλονίκη, την Καστοριά, τη Βέροια και το Άγιον Όρος.

Πρώτος βιογράφος του, όπως αναφέραμε, στον οποίο βασίζονται και όλοι οι πολλοί κατοπινοί του είναι ο άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος, ο οποίος είναι και ο πρώτος υμνογράφος του. Έγκώμιο έγραψε ο πατριάρχης Νείλος, ενώ κανόνες συνέθεσαν ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, οι οποίοι θεωρούνται απωλεσθέντες, και ο Γεννάδιος Σχολάριος.
 Νέα πλήρη ακολουθία συνέθεσε ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννίτης. Υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία για τον πολυτιμημένο άγιο με βάση τα πολύτιμα έργα του.

Τα τίμια και χαριτόβρυτα λείψανά του φυλάγονται στον προς τιμή του μητροπολιτικό ιερό ναό της Θεσσαλονίκης, της οποίας είναι συμπολιούχος με τον άγιο μεγαλομάρτυρα Δημήτριο τον Μυροβλήτη.

Πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Βατοπαιδινό Συναξάρι, Έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2007.

Πηγή: www.impantokratoros.gr

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὸ πολύφωνον στόμα τῆς θείας χάριτος, τῶν Ὀρθοδόξων δογμάτων τὴν ἀληθῆ θησαυρόν, ἀνυμνοῦμέν σε πιστῶς Πάτερ Γρηγόριε· τῆς Ἐκκλησίας γὰρ φωστήρ, ἀνεδείχθης φαεινός, καὶ κλέος Θεσσαλονίκης· ἥτις ἐν σοὶ καυχωμένη, λαμπρῶς γεραίρει τοὺς ἀγῶνάς σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ’.

Ὀρθοδοξίας ὁ φωστήρ, Ἐκκλησίας τὸ στήριγμα καὶ διδάσκαλε, τῶν Μοναστῶν ἡ καλλονή, τῶν θεολόγων ὑπέρμαχος ἀπροσμάχητος, Γρηγόριε θαυματουργέ, Θεσσαλονίκης τὸ καύχημα, κῆρυξ τῆς χάριτος, ἱκέτευε διὰ παντός, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Θεσσαλονίκη ἡ περίβλεπτος πόλις, τὴν σὴν ἁγίαν ἑορτάζουσα μνήμην, πρὸς εὐφροσύνην συγκαλεῖται ἅπαντας· ταύτης ποιμενάρχης γάρ, θεοφόρος ἐδείχθης, καὶ σοφὸς διδάσκαλος, Ἐκκλησίας ἁπάσης· χαριστηρίους ὅθεν σοι ᾠδάς, ᾄδομεν πάντες, Γρηγόριε μέγιστε.

Ἕτερον Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Τὸ τῆς σοφίας ἱερὸν καὶ θεῖον ὄργανον Θεολογίας τὴν λαμπρὰν συμφώνως σάλπιγγα Ἀνυμνοῦμέν σε Γρηγόριε θεορρῆμον. Ἀλλ’ ὡς νοῦς νοΐ τῷ πρώτῳ παριστάμενος, Πρὸς αὐτὸν τὸν νοῦν ἡμῶν Πάτερ ὁδήγησον, Ἵνα κράζωμεν, χαῖρε κῆρυξ τῆς χάριτος.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις Ἐκκλησίας λαμπρὸς φωστήρ, καὶ Θεσσαλονίκης, ποιμενάρχης θεοειδής· χαίροις τοῦ ἀκτίστου, φωτὸς ὄργανον θεῖον, καὶ θεολόγων στόμα, Πάτερ Γρηγόριε.