Ὁ Ἃγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος (23 Ὀκτωβρίου)

Ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος εορτάζει στις 23 Οκτωβρίου και την Κυριακή μετά την Γέννηση του Ιησού Χριστού μαζί με τη μνήμη του Δαβίδ του Προφήτου και Ιωσήφ του μνήστορος.

Ζωή Ασκητική

Ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο Απόστολος του Κυρίου, ήταν από την Ιουδαία, υιός του μνήστορος Ιωσήφ. Ο Ιωσήφ ήταν παντρεμένος προτού μνηστευθεί την Παρθένο και από την γυναίκα του εκείνη είχε επτά παιδιά, τον Ιάκωβο, τον Ιωσή, τον Ιούδα, τον Σίμωνα (Συμεών), την Εσθήρ, την Μάρθα και την Σαλώμη, η οποία ήτο μητέρα των Αγίων Αποστόλων Ιωάννου και Ιακώβου. Είχε πεθάνει εκείνη και μνηστεύθει την Αειπάρθενο Μαριάμ, δια να μεγαλώσει τα παιδιά του, πού ένα από αυτά είπαμε είναι και ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος. Λέγεται Αδελφόθεος, όχι διότι ήταν αδελφός, αλλά διότι έζησαν σαν αδέλφια κάτω από την ίδια στέγη του Ιωσήφ. Πρώτα τον ονόμαζαν Ιοβλίαν, πού σημαίνει στην Εβραϊκή δίκαιος, διότι τόσο ενάρετα από βρέφος έζησε και τόση εγκράτεια είχε εις όλες του τις αισθήσεις και τα μέλη του, πού ήταν παράξενο. Τα μάτια του έβλεπαν πάντα δίκαια, γι αυτό ήταν πάντοτε άξιος του ελέους του Θεού. Η ακοή του ήταν πάντοτε για να ακούει σωτήρια αναγνώσματα. Στο στόμα του είχε πάντοτε τον νόμο. Το δεξί του χέρι ήταν πάντοτε έτοιμο για ελεημοσύνη, η δε τροφή του ήταν πάντοτε εγκρατής από όλα τα περιττά και άχρηστα. Ποτέ στη ζωή του δεν έφαγε έμψυχο πράγμα, δηλ. κρέας, ψάρι, θαλασσινά, ή άλλο πού να είχε πνοή και ζωή. Κρασί δεν έπινε ποτέ του. Μόνον με νερό ξεδιψούσε. Η τροφή του ήταν, ψωμί και δάκρυα.Τις μετάνοιες του φανέρωναν τα σκελετωμένα γόνατά του, εις τα οποία φαίνονταν μόνο το δέρμα με τα οστά, ενώ η σάρκα είχε χαθεί από την νηστεία. Το ένδυμά του ήταν ράσο τρίχινο. Λινό φορούσε μόνον, όταν έμπαινε στο ιερόν.

Παράδειγμα Επισκόπου

Όταν έγινε Επίσκοπος ο μέγας αυτός Ιάκωβος έδειξε τις αρετές του με την ταπεινοσύνη του και την μετριοφροσύνη του. Από την αρχή της Καθολικής επιστολής του Αποστόλου τούτου, φαίνεται πόσο ταπεινός. και μετριόφρων ήταν. Διότι υπογράφεται σ’ αυτήν: «Ιάκωβος, Θεού και Κυρίου Ιησού Χριστού δούλος», δεν αναφέρει κανένα από τα τρία μεγαλεία και αξιώματα πού είχε, Επίσκοπος, Απόστολος, Αδελφόθεος, καθώς ο Παύλος προς Γαλάτας τον μαρτύρησε Παίρνει παράδειγμα τον Διδάσκαλο.

Ιατρός των ψυχών

Έπειτα διορθώνει την κακήν ασθένεια μερικών, πού θεωρούν τον Θεό αίτιο των κακών. Αυτός λοιπόν ως γιατρός θεράπευσε την ασθένεια αυτή λέγοντας: «Κανένας όταν πειράζεται να μη λέγει ότι από τον Θεό πειράζομαι. Τέτοια βλασφημία να μη την βάλει κανείς στον νουν του. Διότι, ο Θεός δεν είναι δυνατόν να πειρασθεί ποτέ από κάτι κακόν και πονηρό, και συνεπώς είναι απολύτως αδύνατον, αυτός να προκαλέσει κακόν σε κανένα. Κανένας σπρώχνεται εις την αμαρτία, από δική του κακή επιθυμία. Αυτή τον παρασύρει και με το δόλωμα της ηδονής τον τραβά. Έπειτα τους συμβουλεύει να μη καυχηθεί κανείς, όταν κατορθώσει να κάμει κάτι καλόν, επειδή χωρίς την θεία χάριν δεν μπορούμε να κάνουμε κανένα καλό έργο. Αυτός μας δίδαξε να χαλιναγωγούμε την γλώσσα, να μη λέγουμε καταλαλιά ή κατάκριση. Είναι πολύ κακό να κατακρίνει κανείς τον άλλον. Μας δίδαξε να μη λέγουμε ψέματα. Εξαιρετικώς δε να αποφεύγουμε την επιορκία, δηλ. να ορκιζώμεθα ψέματα.

Τον ευλαβούντο και οι Απόστολοι

Τον θείον τούτον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο όλοι οι Απόστολοι τον είχαν σε μεγάλη ευλάβεια και τον λόγο του εφύλαττον ως νόμο, καθώς φαίνεται σε πολλά μέρη από τις πράξεις των Αποστόλων.

Αυτός λοιπόν ο μέγας και θείος Ιάκωβος ήταν Άγιος, από την κοιλιά της μητέρας του αγιασμένος, καθώς λέγουν τα ιερά βιβλία. Διά τούτο και μετά Χριστό πρώτος χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ιεροσολύμων. Μονάχα αυτός έμπαινε εις τα άγια των αγίων, όχι μια φορά το χρόνο όπως οι Ιουδαίοι, αλλά κάθε ημέρα, επειδή ήταν αγνός και καθαρότατος από κάθε αμαρτία. Εκεί ευρισκόταν πάντοτε γονατισμένος παρακαλώντας τον Κύριο για τη σωτηρία του λαού. Περισσότεροι και από τον Μωυσή προσευχόταν.

Οι Φαρισαίοι παρακινούν τον Ιάκωβο να αρνηθεί τον Χριστό

Η θεάρεστη ζωή του Ιακώβου γινόταν παράδειγμα σε πολλούς Ιουδαίους και πολλοί γίνονταν Χριστιανοί. Άλλοι όμως, όπως ο Άνανος ξεσήκωνε τούς Ιουδαίους εναντίον του Ιακώβου. Μια μέρα οι ασεβείς είχαν τολμήσει να βάλουν τον Ιάκωβο στη μέση και να τον πιέζουν να αρνηθεί την πίστη του Χριστού. Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι επήγαν λοιπόν στον Ιάκωβο και του είπαν: «Σε παρακαλούμε Δίκαιε, δίδαξε τον λαό, διότι πλανήθηκαν και πιστεύουν στον Ιησού, νομίζοντες ότι αυτός είναι ο Χριστός. Γι αυτό την ημέρα του Πάσχα, κατά την οποία θα συγκεντρώνουν, προσπάθησε πολύ να τους πείσεις, να μη πλανώνται πιστεύοντας ένα άνθρωπο για Θεό».

Ο Ιάκωβος ομολογεί

Αμέσως λοιπόν, επειδή ήλθε η ώρα να αντισταθεί ο Άγιος κατά των Φαρισαίων και του ψεύδους, δεν δείλιασε για τον πρόσκαιρο θάνατον πού τον περίμενε. Άφησε την φωνή την ψυχή και την γλώσσα ελεύθερη και είπε: «Τί με ερωτάτε για τον Ιησού; Αυτός κάθεται στον ουρανό στα δεξιά του Πατρός Του. Αυτός πάλι θα έλθει καθισμένος σε νεφέλη του ουρανού να κρίνει με δικαιοσύνη την οικουμένη άπασα». Με την μαρτυρία αυτή του Ιακώβου πίστεψαν και άλλοι πολλοί και φώναζαν: «Ωσαννά τω Υιώ Δαβίδ». Οι τυφλοί Φαρισαίοι και Γραμματείς όρμησαν κατά πάνω του φωνάζοντας δυνατά για να τους ακούσει ο λαός: «Ως και ο δίκαιος πλανήθηκε».

Ο λιθοβολείται

Η μανία των Φαρισαίων γίνεται ακράτητη. Ανέβηκαν στο πτερύγιο, τον άρπαξαν τον Ιάκωβο σαν άγρια θηρία και τον γκρέμισαν στη γη. Επειδή όμως ο Άγιος δεν πέθανε αμέσως, αρχίζουν να τον λιθοβολούν οι κακούργοι. Εκείνος δεχόταν τις πέτρες τάραχος, σαν θησαυρό πολυτίμητο, και έλεγε γονατισμένος: «Κύριε Θεέ, Πάτερ, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τί κάνουν». Προσευχόταν για τους φονιάδες και τους αχάριστους, οι οποίοι, καίτοι τον άκουσαν να προσεύχεται γι' αυτούς, δεν σεβαστήκανε την μακροθυμία του οι αχάριστοι, αλλά ακόμη τον πετροβολούσαν. Ένας δε Ιερέας από τούς υιούς του Ρηχάβ, φώναζε: «Σταματήστε, τί κάνετε δυστυχισμένοι; για μας εύχεται ο Δίκαιος, και σεις, ώ άδικοι, τον πετροβολάτε;». Τότε ένας από τούς κακούργους εκείνους άρπαξε το ξύλο και με αυτό τον κτύπησε δυνατά στο κεφάλι και τον σκότωσε. Αμέσως τον πήραν αυτοί και τον έθαψαν κοντά στο Ναό. Μετά τον φόνο του Ιακώβου έπαθαν πολλά κακά οι Ιουδαίοι. Τοιουτοτρόπως λοιπόν με το Μαρτύριο του Δικαίου Ιακώβου, προστέθηκε ένας ακόμη Μάρτυς στους Μάρτυρες και τους Δικαίους.

 “xristianos.gr”

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.

Ὡς τοῦ Κυρίου Μαθητής, ἀνεδέξω δίκαιε τὸ Εὐαγγέλιον• ὡς Μάρτυς ἔχεις τὸ ἀπαράτρεπτον• τὴν παρρησίαν ὡς Ἀδελφόθεος• τὸ πρεσβεύειν ὡς Ἱεράρχης. Ἱκέτευε Χριστὸν τὸν Θεόν, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν

Κοντάκιοv. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ. 

Ὁ τοῦ Πατρὸς μονογενὴς Θεὸς Λόγος, ἐπιδημήσας πρὸς ἡμᾶς ἐπ’ ἐσχάτων, τῶν ἡμερῶν Ἰάκωβε θεσπέσιε, πρῶτόν σε ἀνέδειξε, τῶν Ἱεροσολύμων, ποιμένα καὶ διδάσκαλον, καὶ πιστὸν οἰκονόμον, τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν. Ὅθεv σε πάντες τιμῶμεν Ἀπόστολε.

Ὁ Οἶκος

Τὸν γόνον σε τοῦ Ἰωσήφ, καὶ Ἱεροσολύμων τὸν πρῶτον ἱεράρχην, Ἰάκωβε θεόπτα, καὶ τοῦ Κυρίου ἀδελφὸν ὕμνοις ἐγκωμίων ἀνυμνοῦμεν εὐσεβῶς, καὶ πίστει ἀνακράζομεν• Δώρησαι ἡμῖν δώρημα τέλειον ἐκ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων, καὶ ἀπέλασον τὴν θλίψιν τὴν ἐπερχομένην καὶ ἐνεστῶσαν ἐκ πλήθους πταισμάτων• ἐπῆραν γὰρ οἱ ἐχθροὶ καθ' ἡμῶν τὴν πτέρναν, καὶ ἐκύκλωσαν ἡμᾶς Ἰσμαηλῖται• ὧν θραῦσον ταχὺ τὰ τόξα ἱεροφάντορ, ἵνα σε πάντες τιμῶμεν Ἀπόστολε.

Μεγαλυνάριον.

Κλήσει ἀδελφόθεος πεφηνώς, Ἰάκωβε μάκαρ, τῶν ἀρρήτων μυσταγωγός, ἐν Σιὼν ἐδείχθης, καὶ πάθει σου τιμίῳ, τὸ ζωηφόρον πάθος, Χριστοῦ ἐδόξασας.

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

"...Εκείνο το κέρδος οπού γίνεται την Κυριακήν είναι αφωρισμένο και κατηραμένο, και βάνετε φωτιά και κατάρα εις το σπίτι σας και όχι ευλογίαν..." 

Επήγεν ο Κύριος εις την κόλασιν και έβγαλε τον Αδάμ, την Εύαν και το γένος του. Ανέστη την τρίτην ημέραν. Εφάνη δώδεκα φοράς εις τους Αποστόλους του. Έγινε χαρά εις τον ουρανόν, χαρά εις την γην και εις όλον τον κόσμον. Φαρμάκι και σπαθί δίστομον εις την καρδίαν των Εβραίων και μάλιστα του διαβόλου.

Δια τούτο και οι Εβραίοι δεν κατακαίονται άλλην ημέραν τόσον, ωσάν την Κυριακήν, όπου ακούουν τον παπά μας να λέγει : “Ο αναστάς εκ νεκρών Χριστός ο αληθινός Θεός ημών”. Διότι εκείνο όπου εσπούδαζον οι Εβραίοι να κάμουν δια να εξαλείψουν το όνομα του Χριστού μας, εγύρισεν εναντίον της κεφαλής των.

 Πρέπει καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, νά χαιρώμεθα πάντοτε, μά περισσότερον τήν Κυριακήν, ὁπού εἶνε ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ μας. 

Διότι Κυριακήν ἡμέραν ἔγινεν ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας.

Κυριακήν ἡμέραν μέλλει ὁ Κύριος νά ἀναστήση ὅλον τόν κόσμον.

Πρέπει καί ἡμεῖς νά ἐργαζώμεθα τάς ἕξ ἡμέρας διά ταῦτα τά μάταια, γήϊνα καί ψεύτικα πράγματα, καί τήν Κυριακήν νά πηγαίνωμεν εἰς τήν ἐκκλησίαν καί νά στοχαζώμεθα τάς ἁμαρτίας μας, τόν θάνατον, τήν κόλασιν, τόν παράδεισον, τήν ψυχήν μας ὁπού εἶνε τιμιωτέρα ἀπό ὅλον τόν κόσμον, καί ὄχι νά πολυτρώγωμεν, νά πολυπίνωμεν καί νά κάμνωμεν ἁμαρτίας.

Oὔτε νά ἐργαζώμεθα καί νά πραγματευώμεθα τήν Κυριακήν. 

    

Ἐκεῖνο τό κέρδος ὁπού γίνεται τήν Κυριακήν εἶνε ἀφωρισμένο καί κατηραμένο, καί βάνετε φωτιά καί κατάρα εἰς τό σπίτι σας καί ὄχι εὐλογίαν καί ἤ σέ θανατώνει ὁ Θεός παράκαιρα, ἤ τήν γυναίκα σου, ἤ τό παιδί σου, ἤ τό ζῶον σου ψοφᾷ, ἤ ἄλλον κακόν σου κάμνει.

Ὅθεν, ἀδελφοί μου, διά νά μή πάθετε κανένα κακόν, μήτε ψυχικόν μήτε σωματικόν, ἐγώ σᾶς συμβουλεύω νά φυλάγετε τήν Κυριακήν, ὡσάν ὁπού εἶνε ἀφιερωμένη εἰς τόν Θεόν. 

Ἐδῶ πῶς πηγαίνετε, χριστιανοί μου;

Τήν φυλάγετε τήν Κυριακήν; 

Ἄν εἶσθε χριστιανοί, νά τήν φυλάγετε.

Ἔχετε ἐδῶ πρόβατα; Τό γάλα τῆς Κυριακῆς τί τό κάμνετε; Ἄκουσε, παιδί μου· νά τό σμίγης ὅλο καί νά τό κάμνης ἑπτά μερίδια· καί τά ἕξ μερίδια κράτησέ τα διά τόν ἑαυτόν σου, καί τό ἄλλο μερίδιον τῆς Κυριακῆς, ἄν θέλης, δῶσέ το ἐλεημοσύνην εἰς τούς πτωχούς ἤ εἰς τήν Ἐκκλησίαν, διά νά εὐλογήση ὁ Θεός τά πράγματά σου. 

Καί ἄν τύχη ἀνάγκη καί θέλης νά πωλήσης πράγματα φαγώσιμα τήν Κυριακήν, ἐκεῖνο τό κέρδος μή τό σμίγεις εἰς τήν σακκούλα σου, διότι τήν μαγαρίζει, ἀλλά δῶσέ τα ἐλεημοσύνην, διά νά σᾶς φυλάγη ὁ Θεός.

ΠΗΓΗ: katanixis.blogspot.gr

ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΡΚΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΤΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ

Ἂν κάποιος λοιπὸν δὲν ὁμολογεῖ ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀφοῦ ἔχει ἔλθει μὲ πρόσληψη σαρκός, εἶναι κατὰ τὴν σάρκα περιγραπτός, ἐνῷ κατὰ τὴν θεία φύση μένει ἀπερίγραπτος, αὐτός εἶναι αἱρετικός.

Ἂν κάποιος λογομαχεῖ ὑποστηρίζοντας ὅτι μὲ τὴν περιγραφὴ τοῦ σώματος τοῦ Λόγου περιγράφεται μαζὶ καῖ ἡ θεότητα χωρὶς νὰ ἀποδίδῃ καὶ τὰ δύο ὡς φυσικὴν ἰδιότητα στὴν μία ὑπόσταση, ἀφοῦ τὸ ἕνα δὲν ἀναιρεῖ τὸ ἄλλο μέσα στὴν ἀδιάσπαστη ἕνωσή τους, αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.

Ἂν κάποιος τὴν περιγραφὴ τῆς σωματικῆς ὄψεως τοῦ Λόγου δὲν ὀνομάζει εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἢ Χριστὸν κατὰ τὴν ταυτότητα τοῦ ὀνόματος, ἀλλά τὴν ἀποκαλεῖ εἴδωλο πλάνης, αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.

Ἂν κάποιος χαρακτηρίζει μὲ θρασύτητα τὴν προσκύνηση, ποὺ μέσῳ τῆς εἰκόνος ἀποδίδεται στὸν Χριστό, προσκύνηση εἰδώλων καὶ ὄχι τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, μολονότι σύμφωνα μὲ τὸν Μ. Βασίλειο, δὲν χωρίζεται ἀπὸ τὸ ὁμοίωμα ἡ δόξα τοῦ πρωτοτύπου, αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.

Ἂν κάποιος λέγει ὅτι ἀρκεῖται μόνον στὴν ἐπίδειξη τῆς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ, χωρίς νὰ τὴν τιμᾷ οὔτε νὰ τὴν καταφρονῇ, ἀρνούμενος ἔτσι τὴν τιμητική της προσκύνηση ποὺ ἀναφέρεται στὸ πρωτότυπο, αὐτός είναι αιρετικός.

Ἂν κάποιος μεταφέρει τὶς ἐναντίον τῶν εἰδώλων ἀπαγορεύσεις τῆς Γραφῆς καὶ τὶς προσάπτει στὴν ἱερὰ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ὥστε ἐξ αὐτοῦ νὰ ὀνομάζῃ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ναόν εἰδώλων, αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.

Ἂν κάποιος προσκυνῶντας τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ λέγει ὅτι σ᾽ αὐτὴν προσκυνεῖται κατὰ φύσιν ἡ θεότητα καὶ ὄχι τόσο μόνον ὅσο ἀποτελεῖ (ἡ εἰκόνα) σκιὰ τῆς σαρκὸς ποὺ ἑνώθηκε μ᾽ ἐκείνην (τὴν θεότητα), ἀφοῦ μάλιστα καὶ ὁ Θεὸς εἶναι πανταχοῦ παρών, αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.

Ἂν κάποιος θεωρεῖ ὅτι ἡ μέσῳ τῶν ἱερῶν εἰκόνων ἀναγωγὴ στὰ πρωτότυπα ἁρμόζει στοὺς πνευματικὰ κατωτέρους, διότι τάχα αὐτὸς χωρίς αὐτὲς ἀνάγεται διὰ τῆς ἀκροάσεως στὴν θεωρία τῶν ἀρχετύπων, καὶ δὲν ἀναγνωρίζει, ὅπως (ἀναγνωρίζει) ὁ Μ. Βασίλειος, ἐξ ἴσου τὴν δυνατότητα ἀναγωγῆς στὴν σιωπηλὴ ζωγραφική, ὅπως στὴν διὰ λόγων ἀφήγηση, αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.

Ἂν κάποιος ἀρνεῖται ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀκριβῶς ὁ τύπος τοῦ σταυροῦ, σὲ κάθε τόπο καὶ νὰ ζωγραφίζεται καὶ νὰ ἐπιδεικνύεται πρὸς σωτηρὶαν στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.

Ἂν κάποιος δὲν ἀπονέμει στὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου καὶ ὅλων τῶν ἀγίων τὴν προσκύνηση ποὺ πρέπει, δηλαδὴ στὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου ὡς Θεοτόκου καὶ στῶν ἁγίων ὡς ἁγίων, σύμφωνα μὲ τὴν ἰδιαιτερότητα τῆς προσκυνήσεως μητέρας Θεοῦ καὶ ὁμοδούλων, ἀλλὰ ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι ἐφεύρημα διαβολικὸ ὁ σωτήριος στολισμὸς τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.

Ἂν κάποιος δὲν συμπεριλαμβάνει στὶς λοιπὲς αἱρέσεις αὐτὴν ἡ ὁποία λυσσαλέα πολέμησε τὶς σεπτὲς εἰκόνες, ἐπειδὴ έξ ἴσου κι αὐτὴ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ λέγει ὅτι εἶναι χωρὶς σημασία ἡ ἐπικοινωνία μ᾽ αὐτούς, εἶναι αἱρετικός.

Ἂν κάποιος, ὑπερβολικὰ τιμῶντας τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ λέγει ὅτι δὲν τὴν πλησιάζει, διότι δὲν ὠφελεῖται, ἂν προηγουμένως δὲν καθαρθῇ ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, αὐτὸς εἶναι ανόητος.

* Αντιαιρετικοί Λόγοι Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη κατά των εικονομάχων.

 ΠΗΓΗ: http://353agios.blogspot.gr/2013/11/blog-post_4174.html

Δείτε σχετικά:  Μνήμη Ἁγίων Πατέρων Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

Η ιστορία πίσω από το βίντεο με το μωρό που πεθαίνει στην κολυμβήθρα

Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε αυτή τη χρονιά που ένα βίντεο στο οποίο εμφανίζεται η βάπτιση ενός βρέφους το οποίο λίγη ώρα μετά εξέπνευσε, κάνει τον γύρο του ελληνικού διαδικτύου προκαλώντας ανατριχίλα σε όποιον το βλέπει.

Πρόκειται για ένα βίντεο το οποίο γυρίστηκε προ τριετίας σε ένα χωριό της Μολδαβίας. Συγκεκριμένα, τον Ιούλιο του 2010, ο ιερέας Βαλεντίν Ταραλουνγκα τέλεσε τη βάπτιση ενός βρέφους ηλικίας περίπου ενός μηνός.

Μισή ώρα μετά την βάπτιση το μωρό πέθανε.

Ο ιερέας εμφανίστηκε στο δικαστήριο τον Νοέμβριο του 2011 όπου καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία από αμέλεια σε φυλάκιση 18 μηνών.

Ωστόσο σίγουρος πως δεν ήταν ο υπαίτιος του θανάτου του βρέφους, ο κληρικός εξακολούθησε να διεκδικεί την αθωότητα του.

Στη δίκη που ακολούθησε, έχοντας ήδη παραμείνει στη φυλακή για τεσσερισήμισι μήνες, ο ιερέας αθωώθηκε.

Μια πιο προσεκτική ανάλυση των ιατροδικαστικών ευρημάτων απέδειξε πως τελικά το μωρό δεν είχε πνιγεί. Έπασχε από μια άγνωστη στην οικογένεια του ασθένεια των πνευμόνων η οποία ήταν και η αφορμή του θανάτου του.

Ο ιερέας, αποφυλακίστηκε στις 6 Απριλίου του προηγούμενου έτους.

* Είναι προφανές πως το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων δεν θα δημοσίευε ποτέ και σε καμία περίπτωση το βίντεο που δυστυχώς εξακολουθεί να κυκλοφορεί, αφού εκτός από την δημιουργία εντυπώσεων και μάλιστα λανθασμένων, δεν μπορεί να συνεισφέρει το παραμικρό στην ενημέωση την οποία πιστά υπηρετούμε.

ΠΗΓΗ: http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=4229&catid=7

Επισήμανση: ΠΡΟΣΟΧΗ στο βίντεο διότι σου λένε ''δες το βίντεο'' και μετά να πατήσεις ένα κωδικό και όταν βλέπεις το βίντεο αυτό κοινοποιείται αυτόματα στο τοίχο σου (facebook). 

Ο κωδικός που πατάμε να δούμε το βίντεο βγαίνει σαν δικό μας σχόλιο δημόσια και φαίνεται σαν να κατηγορούμε όλοι τον ιερέα, όπως  ''σκότωσε μωρό'' ή ''άχρηστος'' ή διάφορα άσχημα λόγια.  Ντροπή τους !!! Με κάθε τρόπο προσπαθούν οι αντίχριστοι να συκοφαντήσουν την Ορθοδοξία και τους ιερείς μας.

Ο Αόρατος πόλεμος - ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ-ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ IΘ'

Πως πρέπει να πολεµά κανείς κατά

των σαρκικών παθών.

Εναντίον των σαρκικών παθών θα πολεµάς, αδελφέ, µε ξεχωριστό

και διαφορετικό τρόπο από τους άλλους. Και για να γνωρίζης να

πολεµάς µε την τάξι, πρέπει να σκέφτεσαι ότι υπάρχουν τρεις χρόνοι

και τρεις πόλεµοι· πρίν απο τον πειρασµό, στο καιρό του πειρασµού

και αφού περάσει ο πειρασµός.

Π πόλεµος πριν απο τον πειρασµό θα είναι, κατά των αιτιών, που

συνήθως γίνονται αφορµή αυτού του πειρασµού· δηλαδή, πρώτα, εσύ

πρέπει να πολεµάς κατά αυτού του πάθους· οχι αντιστεκόµενος σ’

αυτό, όπως σου είπα να κάνης στα άλλα πάθη, αλλά αποφεύγοντας µε

όλη σου τη δύναµι από κάθε είδους αφορµή και πρόσωπο, το οποίο

σου προξενεί πειρασµό στη σάρκα. Καί, εάν καµιά φορά είναι ανάγκη

να µιλήσης µε κανένα τέτοιον, µίλησε µε συντοµία και µε πρόσωπο

σεµνό και σοβαρό· µάλιστα, τα λόγια σου, ας έχουν κάποια σκληρότητα

περισσότερη, παρά γλυκύτητα.

«Μην έχης εµπιστοσύνη στον εχθρό σου ποτέ», λέγει ο Σειράχ

(12,11). Και συ, µην έχης εµπιστοσύνη ποτέ στον εαυτό σου. Γιατί,

καθώς ο χαλκός γεννάει από µόνος του την σκουριά έτσι και η

διεφθαρµένη φύσις σου γεννά απο µόνη της την κακία· «όπως ο χαλκός

 41

σκουριάζει, έστι και κακία του» (αυτόθι)· µην έχης εµπιστοσύνη, πάλι

σου λέω, στον εαυτό σου, και αν µπορή να ειπωθή έτσι οτι και εσύ δεν

αισθάνεσαι, ούτε ακόµη αισθανθής τόσο καιρό τις αιχµές της σάρκας·

διότι αυτή η κατηραµένη κακία, εκείνο που δεν έκανε σε πολλούς

χρόνους, το κάνει σε µία ώρα και πολλές φορές κάνει τις ετοιµασίες

της κρυφά και όσο περισσότερο κάνει τον φίλο και δίνει λιγωτέρο

υποψία για αυτή, τόσο περισσότερο βλάπτει και αθεράπευτα πληγώνει33.

Γι’ αυτό, πολλές φορές πρέπει να φοβάται κανείς περισσότερο

(καθώς η πείρα το απέδειξε και το αποδεικνύει), από εκείνα τα

πρόσωπα, µε τα οποία νοµίζει εύλογο να συναναστρέφεσαι ή γιατί

είναι συγγενείς του ή γιατί είναι ευλαβή και ενάρετα34 ή γιατί

ευεργετήθηκε από αυτούς και κρίνει σαν υποχρέωσι να τα

συχνοχαιρετά. ∆ιότι µε την απερίσκεπτη αυτή συναναστροφή,

ανακατώνεται η φαρµακερή ευχαρίστησις της αισθήσεως, ώστε

ανεπαίσθητα λίγο λίγο διαπερνά ως και στό νου της ψυχής και

σκοτεινιάζει τόσο τη λογική, µε τρόπο, που αρχίζουν ύστερα να µην

υπολογίζουν καθόλου τα επικίνδυνα αίτια της αµαρτίας· δηλαδή, τα

ερωτικά βλέµµατα, τα γλυκά λόγια του ένα και του άλλου µέρους· τις

άσεµνες κινήσεις και µορφασµούς· τα πιασίµατα των χεριών και έπειτα

καταντούν να πέσουν ή στην ολοκληρωτική αµαρτία ή στα άλλα

διαβολικά πάθη, από τα οποία δύσκολα µπορούν να ελευθερωθούν.

Γι’ αυτό, πρέπει, αδελφέ, να αποφεύγης την φωτιά, γιατί είσαι

πανί και µην ξεθαρρέψης ποτέ ότι είσαι στουπί βρεγµένο καί. καλά

γεµάτο από νερό καλής και δυνατής θελήσεως· όχι· αλλα πως είσαι

στουπί ξερό και αµέσως πλησιάζοντας τη φωτιά, κατακαίγεσαι,

σύµφωνα µε αυτό που έχει γραφεί για τον Σαµψών, οτι «έσπασε τα νεύρα

όπως σπάει η κλωστή του στουπιού, όταν πλησιάση στη φωτιά» (Κριτ.

16,9), ούτε να λογαριάσης ότι έχεις σταθερή απόφασι και προθυµία

καλλίτερα να πεθάνης παρά να λυπήσης τον Θεό µε την αµαρτία. Γιατί,

αν υποθέσουµε ότι είσαι στουπί βρεγµένο, αλλά όµως µε την συχνή

συναναστροφή και το θέαµα, η φωτιά µε την θερµότητα της ξηραίνει

λίγο λίγο το νερό της καλής σου θελήσεως και ανέλπιστα, τόσο θα

προσκολληθής στο διαβολικό έρωτα, ώστε να µην ντραπής τους

ανθρώπους, ούτε να σεβασθής συγγένεια ή φιλία, ούτε να φοβηθής

τον Θεό, ούτε να υπολογίσης την τιµή, ούτε την ζωή, ούτε τις τιµωρίες

όλες της κολάσεως· αλλά να εκτελέσης την άµαρτία. Γι’ αυτό, φεύγε,

φεύγε όσο µπορείς.

Α'. Από τις συναναστροφές των προσώπων που σκανδαλίζουν, αν

αληθινά δεν θέλης να πιασθής από την αµαρτία και να θανατωθής35

Β΄. Απόφευγε την ανεργία και οκνηρία και στάσου άγρυπνος και

νηφάλιος µε τους λογισµούς και µε τα έργα, που ταιριάζουν στη στάσι

σου.

Γ'. Μην παρακούσης ποτέ σου, άλλα υποτάξου εύκολα στους

προεστώτες και Πνευµατικούς σου Πατέρες, κάνοντας µε προθυµία και

γρήγορα εκείνα που σε προστάζουν και µάλιστα, εκείνα που σε

ταπεινώνουν και είναι αντίθετα της θελήσεώς σου και της φυσικής σου

κλίσεως.

∆'. Μη κάνης ποτέ κρίσι αλαζονική για τον πλησίον σου· δηλαδή,

µη τον κατακρίνης και µάλιστα, γι’ αυτήν την ίδια σαρκική αµαρτία,

για την οποία µιλάµε, αν και είναι φανερά πεσµένος σε αυτήν, αλλά

συµπάθησέ τον και µην αγανακτήσης εναντίον του, ούτε να τον

κοροϊδέψης, αλλά από το παράδειγµά του, ταπεινώσου εσύ και γνώρισε

τον εαυτό σου, ότι είσαι ασθενής και σκόνη και στάχτη λέγοντας·

εκείνος έπεσε σήµερα, εγώ θα πέσω αύριο. Γιατί, αν συ εύκολα κρίνεις

τους άλλους και τους καταφρονείς, ο Θεός παραδειγµατικά θα σε

εκπαιδεύση, παραχωρώντας να πέσης κι εσύ στο ίδιο ελάττωµα. «Να

µην κρίνετε, λέγει, και δεν θα µη κριθήτε» (Ματθ.)· για να γνωρίσης µε

το πέσιµό σου την υπερηφάνειά σου και να ταπεινωθής και έτσι να

ζητήσης θεραπεία και για τα δύο· και για την υπερηφάνειά σου και για

την πορνεία σου. Εάν όµως και σε φυλάξη ο Θεός και δεν πέσης, ούτε

αλλάξεις λογισµό, όµως πάλι µη δώσης εµπιστοσύνη στον εαυτό σου,

αλλά πάντα να φοβάσαι και να αµφιβάλης για τη στάσι σου.

Ε'. Πρόσεχε καλά, εάν απόκτησες κανένα χάρισµα θεϊκό ή

βρίσκεσαι σε καλή κατάστασι, να µη βάλης στο λογισµό σου κάποια

περιττή ιδέα και φαντασία, πως είσαι κάποιος και πως οι εχθροί σου δεν

θα σε πολεµήσουν πιά, µε το να φαίνεσαι ότι προς το παρόν τους µισείς
και τους αποστρέφεσαι. Γιατί, αν σε αυτό είσαι απροφύλακτος, εύκολα

θα πέσης.

Αυτά, λοιπόν, είναι εκείνα, που πρέπει να φυλάξης πριν απο τον

πειρασµό του σαρκικού πάθους,

Στον καιρό όµως του πειρασµού, πρέπει να σκεφθής από που

προέρχεται αυτός ο πόλεµος· από εσωτερική αιτία, ή από εξωτερική.

Εξωτερική αιτία είναι η περιέργεια των οφθαλµών, τα γλυκά στην

ακοή λόγια και τραγούδια· η απαλότητα και ο στολισµός των

φορεµάτων, τα ευωδιαστά µυριστικά της οσφρήσεως· οι συνοµιλίες και

οι κινήσεις και τα πιασίµατα, που παρακινούν στην αµαρτία αυτή· η

θεραπεία σε αυτά τα απαντήµατα είναι· η σεµνότητα και η ταπεινότητα

των φορεµάτων, το να µη θέλης ούτε να δης, ούτε να ακούσης, ούτε

να µυρίσης, ούτε να µιλήσης ή να πιάσης όλα εκείνα, που παρακινούν

σε αυτή την κακία και προ πάντων η αποφυγή της συναναστροφής,

όπως είπαµε παραπάνω. Η εσωτερική αιτία προέρχεται ή από την

καλοζωία του σώµατος ή από τους λογισµούς του νου που µας έρχονται

από τις κακές µας συνήθειες και τα πάθη ή από την παρακίνησι του

διαβόλου.

Καί η µεν καλοζωία του σώµατος, πρέπει να σκληραγωγήται µε

νηστείες, αγρυπνίες, χαµαικοιτίες και µάλιστα γονυκλισίες και άλλες

παρόµοιες ταλαιπωρίες· καθώς εξηγεί η διάκρισις και η διδασκαλία

των θείων Πατέρων· των δε λογισµών, από όπου κι αν προέρχωνται, οι

θεραπείες είναι αυτές· το να ασχολήσαι µε διάφορα γυµνάσµατα,

αρµόδια για την κατάστασί σου, τα οποία είναι η ανάγνωσις των ιερών

βιβλίων, και µάλιστα, του αγίου Εφραίµ, της Κλίµακας, του

Ευεργετινού, της Φιλοκαλίας και άλλων παρόµοιων, η µελέτη και η

προσευχή· η οποία ας γίνεται έτσι. Όταν αρχίσουν αυτοί οι λογισµοί της

πορνείας να σε ενοχλούν, αµέσως θυµίσου µε τον νου σου τον

εσταυρωµένο και εκ βάθους ψυχής λέγε· «Ιησού µου, Ιησού µου

γλυκύτατε, βοήθησέ µε γρήγορα, για να µην αιχµαλωτισθώ από αυτόν

τον εχθρό». Και κάποιες φορές αγκαλιάζοντας (νοερά, ή αισθητά, αν

είναι παρών), τον σταυρό στον οποίο κρέµεται ο Κύριός σου, ασπάσου

πολλές φορές τις πληγές του, λέγοντας µε αγάπη· «ωραιότατες πληγές,

πληγές αγιώτατες πληγές άγνότατες, πληγώσατε αυτή την αθλία και

ακάθαρτη καρδιά µου και εµποδίστε µε από το να σας βλάψω».

Η δε θεραπεία σου κατά την χρονική περίοδο που πληθαίνουν οι

λογισµοί των σαρκικών ηδονών, ας µη γίνεται κατ' ευθείαν εναντίον

αυτών, πράγµα το οποίο και µερικά βιβλία γράφουν έτσι (όπως είναι

το να σκεφθής την βρώµα και την αηδία της σαρκικής ηδονής· τον

έλεγχο της συνειδήσεως που θα σου προξενήση, τις πίκρες που

ακολουθούν, τους κινδύνους, την φθορά της περιουσίας και της

παρθενίας σου, την κατηγορία της τιµής και άλλα παρόµοια)· η

µελέτη σου λέω, ας µην γίνεται σε αυτά, γιατί αυτή η φροντίδα

δεν είναι πάντα µέσο ασφαλές, για να νικήσης τον πειρασµό της

σάρκας· µάλιστα µπορεί να προξενήση βλάβη. Γιατί αν και ο νους

αποβάλη τους λογισµούς προσωρινά µε την παρόµοια µελέτη, όµως µε

το να είναι ασθενής και εµπαθής, οταν τα µελετά αυτά, αποτυπώνει

καλύτερα την ευχαρίστησι και ευχαριστιέται και συγκατατίθεται σε

αυτή. Οπότε η αληθινή θεραπεία των σαρκικών ηδονών είναι, το να

αποφεύγουµε πάντα, όχι µόνο από αυτές, αλλά και από κάθε τι άλλο

(ακόµη και αν είναι εναντίον τους), που µας τις υπενθυµίζει. Γι’ αυτό,

η µελέτη σου ας είναι σε άλλα· δηλαδή, στη ζωή και το πάθος του

εσταυρωµένου µας Ιησού, στη φοβερή ώρα του θανάτου σου, στην

τροµερή ηµέρα της Κρίσεως και στα διάφορα είδη της κολάσεως.

Εάν όµως και οι σαρκικοί αυτοί λογισµοί σε πολεµούνε περισσότερο

από το συνηθισµένο (όπως αυτό συµβαίνει), µη δειλιάσης γι’ αυτό, ούτε

να αφήσης την µελέτη των παραπάνω, για να στραφής σ’ αυτούς, για να

τους αντισταθής, όχι, αλλά ακολούθησε όσο περισσότερο συνοπτικά

µπορείς, την µελέτη σου αυτή, µη φροντίζοντας εντελώς για τους

λογισµούς αυτούς, σάν να µην ήταν δικοί σου. Γιατί, δεν υπάρχει

καλύτερος τρόπος για να αντισταθής σ’ αυτούς, αν και συνεχώς σε πο-

λεµούν, από το να τους καταφρονής και να µη θέλης καθόλου να τους

θυµηθής· µετά απο αυτά, θα τελειώσης την ενασχόλησί σου, µε αυτήν

(ή παρόµοια δέησι).

«Ελευθέρωσέ µε, πλάστη µου και λυτρωτά µου απο τους εχθρούς

µου, στην τιµή του πάθους σου και της ανείπωτής σου αγαθότητας».

Και µη στρέψης το νου σου στη σαρκική αυτή κακία. Γιατί και µοναχή

της η ενθύµησί της, δεν είναι χωρίς κίνδυνο. Αλλά, ούτε να στέκεσαι

να συνοµιλής µε αυτόν τον πειρασµό και να ερευνάς τον εαυτό σου αν

συγκατατέθηκες σ’αυτές ή όχι. Γιατί, αυτή η έρευνα, αν και φαίνεται

ότι είναι καλή, οµως στ’ αλήθεια είναι µία πλάνη του διαβόλου ή για

να σε ενοχλή και να σε κάνη να απελπίζεσαι και να µικροψυχήσης ή για

να σε κρατάη πάντα µπλεγµένο σ’ αυτούς τους λογισµούς και απο

αυτούς να σε κάνει να πέσης και σε αυτή ή άλλη αµαρτία.

Γι’ αυτό, σε αυτό τον πειρασµό (οταν η συγκατάθεσις δεν είναι

φανερή) είναι αρκετό το να το οµολογήσης αυτό µε συντοµία στον

πνευµατικό σου, έχοντας αναπαύσει την γνώµη σου, χωρίς να σκέφτεσαι

πλέον τίποτα. Και φανέρωσέ του αληθινά κάθε σου λογισµό σχετικά µε

αυτό, χωρίς να σε κρατάη ποτέ καµµία συστολή ή ντροπή. Γιατί, αν µε

όλους µας τους εχθρούς χρειαζώµαστε την δύναµι της ταπεινώσεως για

να τους νικήσουµε, πόσο µάλλον την χρειαζόµαστε στο σαρκικό αυτό

πόλεµο, περισσότερο παρά σε κάτι άλλο. Επειδή και αυτή η κακία

είναι σχεδόν πάντα ποινή και επακόλουθο και βλάστηµα της

υπερηφάνειας36. Έπειτα, αφού περάσει ο πειρασµός, εκείνο που έχεις να

κάνης είναι αυτό· όσο και αν σου φαίνεται ότι είσαι ελευθερωµένος

από τον πόλεµο της σάρκας και για όλα βέβαιος, πρέπει όµως να

στέκεσαι µε το νου µακρυά από εκείνες τις υποθέσεις και τα πρόσωπα,

που έγιναν αιτία του πειρασµού· και µη σκεφθής ότι πρέπει να τα

συναναστρέφεσαι, γιατί είναι συγγενή ή ενάρετα η και ευεργέτες σου·

γιατί και αυτή είναι µία πλάνη της κακής φύσεωςς και παγίδα του

πανούργου µας εχθρού διαβόλου, που µεταµορφώνεται σε άγγελο

φωτός, για να µας βάλει στο σκοτάδι όπως είπε ο Παύλος (Β΄ Κορινθ.

11,14).

-----------------------------------------------

32 Και ο αγαπηµένος Ιωάννης λέγει· «Όποιος µισεί τον αδελφό του είναι ανθρωποκτόνος» (α'.

3,15)· και πάλιν «Όποιος δεν αγαπά τον αδελφό του, παραµένει στον θάνατο» (αυτόθ. 14).

33 Οταν ο µέγας εκείνος Νείλος είπε «Καί αν νοµίζης ότι είσαι µε τον Θεό, να φυλάγεσαι από τον

δαίµονα της πορνείας, γιατί είναι πολύ απατεώνας και φθονερός και θέλει να είναι πιο γρήγορος

από την κίνησι και την προσοχή τουνου σου» (Κεφ.γ’ σελ. 61, Φιλοκαλ.). Η αιτία για την οποία

η σαρκική επιθυµία πάντοτε µας πειράζει, είναι, γιατί καθώς ένας φυσικά αγαπά τον εαυτό του,

έτσι φυσικά αγαπά να πολλαπλασιάση µέσα απο αυτή την κακία τον ίδιο του τον εαυτό και να

κάνη όµοιον µε αυτόν· έτσι όπως η κενοδοξία πάντα µας εξαπατά έτσι και η σαρκική επιθυµία

και δύσκολα απο αυτή φυλασόµαστε. 34 Πολλοί πολλές φορές πλανήθηκαν από τα παρόµοια ενάρετα και ευλαβή πρόσωπα, είτε

γυναικών, είτε ανδρών χωρίς γένεια και συγκατοίκησαν µε αυτά, ή και απρόσεκτα

συναναστράφηκαν, έπεσαν σε πάθη ντροπής, πλανηθέντες από τα δεξιά, δηλαδή, από την αρετή

και την ευλάβεια και την σεµνότητά τους· εµείς όµως προσθέτουµε εδώ, οτι, όχι µόνο από αυτά

καταπιάνεται κάποιος σε σφοδρή επιθυµία και σαρκικό έρωτα µε αυτά τά πρόσωπα, άλλα και αν

αυτά, µπορεί να υποτεθή, είναι παιδιά πλουσίων γονέων, ευγενή ή µε καλή οµιλία στη γλώσσα ή

καλόφωνα στα µουσικά ή ωραία στην όψι ή επιδέξια στο µυαλό, ή επιδέξια στα

χειρωνακτικά και στις τέχνες ή έχουν αλλά τέτοια φυσικά και επίκτητα χαρίσµατα· γιατί όλα αυτά

αυξάνουν τη σφοδρή επιθυµία και την αγάπη, για αυτό πρέπει να προσέχουµε και να

προφυλασσώµαστε από τα παρόµοια.

35 Γι’ αυτό και ο Σολοµώντας, σοφό µεν ονοµάζει εκείνον που φοβάται και αποφεύγει τις αιτίες των

κακών, και σώφρονα εκείνον, που εµπιστεύεται τον εαυτό του και δεν τις αποφεύγει· «σοφός φο-

βηθείς, εξέκλινεν από κακού, ο δε άφρων, εαυτώ πεποιθώς, µίγνυται ανόµω» (Παρ. ι8' 16).

Σοφός ήταν ο πάγκαλος Ιωσήφ και γι’ αυτό αφού άφησε το ιµάτιό του και αποφευγε την αιτία

της αµαρτίας, απέφυγε και την αµαρτία· γιατί αν δεν απέφευγε, σίγουρα θα αµάρτανε µε την

κυρία του, όπως είναι η άποψις πολλών διδασκάλων. Ασύνετος βρέθηκε ο µάρτυρας εκείνος του

Χριστού, ο οποίος ύστερα από πολλά βασανιστήρια που έπαθε για τον Χριστό, ευρισκόµενος

στη φυλακή και υπηρετούµενος από µία µοναχή, επειδή πίστεψε στον εαυτό του και δεν

απέφευγε το πρόσωπο που τον σκανδάλιζε, κύλησε µε αυτό στην πορνεία, όπως γράφει ο Αββάς

Μακάριος. Γι’ αυτό και ο Απόστολος την αποφυγή αυτή υπονοούσε όταν έλεγε «να αποφεύγετε

την πορνεία» (Α' Κορινθ. 6,18).

36 Γι’ αυτό και ο Ιωάννης της Κλίµακος λέγει, ότι, όποιος έπεσε στη πορνεία ή άλλη σαρκική

αµαρτία, εκείνος απο πρίν είχε την υπερηφάνεια και γι’ αυτό επέτρεψε ο Θεός να πέση για να

ταπεινωθή· «όπου πτώµα κατέλαβεν, εκεί υπερηφάνεια προεσκήνωσεν». Και πάλι, «παίδευσις υπερηφάνω, πτώµα» (Λόγος, κβ΄).