ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2023 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ καὶ τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἡμῶν»

               Μᾶς ἐπισκέφθηκε γιὰ νὰ μᾶς δώσει Χαρά, Εἰρήνη καὶ Ζωή. Γιὰ νὰ ἐξαλείψει τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας, τῆς κακίας, τοῦ φόβου, τῆς ἀπελπισίας, τῆς ἀπαισιοδοξίας, φωτίζοντας ὅλη τὴν πλάση μὲ τὸ ὑπέρλαμπρο, Θεῖο Φῶς Του. 

               Μᾶς ἐπισκέφθηκε γιὰ νὰ μᾶς πεῖ: «Ἐλάτε ἐσεῖς, οἱ κουρασμένοι καὶ φορτισμένοι ἀπὸ τὰ βάρη τῆς καθημερινότητας, ἐλάτε σὲ ἐμένα, καὶ ἐγώ -νὰ εἶστε βέβαιοι- θὰ σᾶς ἀναπαύσω». 

               Μᾶς ἐπισκέφθηκε, ἂν καὶ εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Μὰ ἀκριβῶς γιὰ αὐτὸ μᾶς ἐπισκέφθηκε· γιὰ νὰ μᾶς σηκώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, γιὰ νὰ κάνει τὸν ἁμαρτωλὸ τελώνη Ματθαῖο, Ἀπόστολο, γιὰ νὰ βγάλει ἀπὸ τὸν ἕτερο τελώνη Ζακχαῖο τὸν καλό του ἑαυτό, τὸν ὁποῖο χρόνια ὁλόκληρα εἶχε θαμμένο καὶ δὲν ἔβλεπε, γιὰ νὰ λυτρώσει τὴν πόρνη ἀπὸ τὶς πολλὲς ἁμαρτίες, γιὰ νὰ δώσει τὸ φῶς στοὺς τυφλούς, τὴν ὑγεία στοὺς παραλύτους, τὴν προοπτικὴ στοὺς ψαράδες, τὴν παρηγοριὰ σὲ ὅσους θρηνοῦσαν τὸν θάνατο ἀγαπημένων προσώπων, τὴν τέλεια ἀπάντηση σὲ ὅσους βασανίζονταν μὲ τὸ ἐρώτημα: «Τί γίνεται μετὰ τὸν θάνατο;». 

               Μᾶς ἐπισκέφθηκε γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει τὴν Ἀνάσταση διὰ τῆς κατάργησης τοῦ θανάτου. 

               Ὅλα αὐτὰ καὶ ἀκόμη περισσότερα ἦρθε νὰ μᾶς προσφέρει ἁπλόχερα τὸ Θεῖο Βρέφος, ὁ Ἄναρχος Θεός, ὁ Ὁποῖος σήμερα ἀρχὴ λαμβάνει ὡς Ἄνθρωπος, ἀπὸ τὸ ἱερότερο πρόσωπο ποὺ ἀνέδειξε ποτὲ ἡ ἀνθρωπότητα, τὴν Παναγία μας, τὴν πρὸ τόκου, ἐν τόκῳ καὶ μετὰ τόκον Παρθένο Μαριάμ, μέσα στὸ φτωχικό, ἀλλὰ τόσο κατανυκτικὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. 

               Βεβαίως, ὁ Φιλάνθρωπος Θεὸς προσφέρει καὶ προσφέρεται ἁπλόχερα σὲ ἐκείνους ποὺ θέλουν τὴν προσφορά Του. Ἐκείνους ποὺ δὲν θέλουν, δὲν τοὺς ἐνοχλεῖ. Ὁ Ἴδιος ἦταν ποὺ μᾶς χορήγησε τὸ ἀνεκτίμητο δῶρο τῆς ἐλευθερίας, καὶ ὁ Ἴδιος σέβεται ἀπόλυτα τὴν ὅποια ἐπιλογή μας. Καλό, ὅμως εἶναι νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὅσες κοινωνίες, ὅσες οἰκογένειες, ὅσοι ἄνθρωποι ἐτοίμασαν γιὰ τὸν μικρὸ Χριστὸ μία φάτνη νὰ κατοικήσει μέσα τους καὶ συνοδοιπόρησαν μαζί Του, ὄχι ἁπλῶς πέτυχαν, ἀλλὰ ἔφεραν τὰ πάντα σὲ ἰσορροπία καὶ μεγαλούργησαν. 

               Ὁ Δεσπότης Χριστὸς εἶναι μία διαρκὴς προσφορὰ ἀγάπης. Ἂς δεχθοῦμε τὸ παράδειγμά Του σὰν μάθημα στὴ ζωή μας, ὥστε κι ἐμεῖς νὰ προσφέρουμε καὶ νὰ προσφερόμαστε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον, γιὰ νὰ εἶναι πάντοτε ἡ παρουσία μας βάλσαμο ψυχῆς γιὰ τοὺς συνανθρώπους μας καὶ ὄχι βάρος. 

               Μέσα ἀπὸ τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη μποροῦμε νὰ βιώσουμε ἀληθινὰ τὰ Χριστούγεννα, διότι ἀκριβῶς τὰ Χριστούγεννα ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. 

               Σᾶς εὔχομαι, ἀγαπητοί μου, καλὰ Χριστούγεννα! Μόνο μὴν ξεχάσετε, κατὰ τὸν ἑορτασμό, ὅτι τὸ τιμώμενο Πρόσωπο εἶναι ὁ γλυκύτατος Ἰησοῦς Χριστός. Κρατῆστε τὴν εὐλογία τῆς Θείας Λειτουργίας στὴ ζωή σας καὶ γεμίστε Χαρά, Εἰρήνη καὶ Ἐλπίδα. 

Χρόνια πολλά, εἰρηνικὰ καὶ εὐλογημένα μὲ τὸ Θεῖο Βρέφος 

τῆς Βηθλεὲμ γεννημένο μέσα στὶς καρδιές μας!

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ 2023 (Ομιλία π. Νικολάου Δημαρά)

 

ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ 14 ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΒΛΑΧΩΝ ΤΣΟΜΠΑΝΗΔΩΝ ΣΤΟΥΣ ΠΟΤΑΜΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ

Θαυμαστὴ μεταστροφὴ στὸ Πάτριο ἑορτολόγιο 14 οἰκογενειῶν Βλάχων τσοπάνηδων στοὺς Ποταμοὺς Δράμας.

Στοὺς Ποταμοὺς Δράμας ζοῦσε ὁ μακαριστὸς π. Ἀνδρέας Ἀνδρεάδης ἀπὸ τὸν Πόντο, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ μόνος ποὺ παρέμεινε μὲ τὸ Παλαιὸ ἡμερολόγιο, ἐνῶ τὸ ποίμνιό του στοὺς Ποταμοὺς τὸν ἐγκατέλειψε σύσσωμο καὶ ἀκολούθησε τὸ Νέο ἡμερολόγιο, μὲ νέο ἐφημέριο. Διαβάζουμε ἀπὸ τὰ Πάτρια:  

«Ὁ παπᾶ Ἀνδρέας ἀπεσύρθη στὸ σπίτι του καὶ ἐκεῖ διάβαζε τὶς Ἀκολουθίες τῶν Κυριακῶν καὶ τῶν Ἑορτῶν, ἐξυπηρετώντας 3-4 μόνο ποὺ δὲν δέχτηκαν τὸ νέο ἡμερολόγιον. Ἀργότερα, κατὰ τὸ 1930 προσετέθηκαν στὸ μικρὸ ποίμνιό του καὶ ἄλλες 14 οἰκογένειες, Βλάχοι τσοπάνηδες, ποὺ εἶχαν τὶς καλύβες τους καὶ τὰ μαντριά τους πιὸ ἔξω ἀπὸ τοὺς Ποταμούς.
Ἡ ἐπιστροφὴ τῶν οἰκογενειῶν αὐτῶν ἔγινε κατὰ θαυμαστὸν τρόπον, δηλαδὴ μὲ θαῦμα! τὴν παραμονὴ τῶν χριστουγέννων, μὲ τὸ νέο ἡμερολόγιον, οἱ 14 οἰκογένειες τῶν Βλάχων ἑτοιμάζοντο γιὰ τὴν μεγάλη ἑορτὴ τῶν χριστουγέννων. τὸ χιόνι ἐκάλυπτε ὁλόκληρη τὴν περιοχή. Ἡ νοικοκυρὰ μιᾶς οἰκογενείας ἔστειλε τὸ κορίτσι της μὲ ἕνα σταμνὶ νὰ φέρη νερὸ ἀπὸ τὴν πηγή, ποὺ ἦταν πιὸ κάτω ἀπὸ τὶς καλύβες τους. Ἡ κοπελλιὰ χαρούμενη καὶ ξέγνοιαστη πήγαινε στὴ πηγὴ σιγοψάλλοντας τὰ κάλαντα τῶν χριστουγέννων. Στὸ δρόμο συνάντησε ἕναν σεβάσμιο γέροντα μὲ λευκὰ γέννεια καὶ μαλλιά, ὁ ὁποῖος τὴν σταμάτησε καὶ τὴν ρώτησε:
-Τὶ ψάλλης, κόρη μου;.
-Τὰ κάλαντα, παπούλη! Καὶ μὲ τὴν ἁπλότητα καὶ τὸν αὐθορμητισμὸ τοῦ παιδιοῦ τοῦ εἶπε:
-Ξέχασες, παπούλη, ὅτι αὔριο ἔχουμε χριστούγεννα;
 Κόρη μου, τῆς λέγη ὁ ἄγνωστος Γέροντας, χριστούγεννα θὰ ἔχετε μετὰ 13 ἡμέρες καὶ τότε νὰ τὰ γιορτάσετε γιὰ νἄχετε τὴν εὐχή μου.
Ἡ κοπελλιὰ προσπέρασε τὸν Γέροντα καὶ πῆγε στὴν πηγή, καὶ ἀφοῦ γέμισε τὸ σταμνί της γύρισε πίσω, ψάχνοντας γιὰ τὸν παράξενο Γέροντα ποὺ εἶχε χαθῆ. Φθάνοντας στὴν καλύβα της ρώτησε τὴ μάννα της ἂν εἶδε τὸν Γέροντα. Στὴν ἀρνητικὴ ἀπάντηση τῆς μάννας της, διηγήθηκε τὴν συνάντησή της μὲ τὸν ἄγνωστο Γέροντα καὶ ὅσα ἀκριβῶς τῆς εἶπε.
Βγῆκαν τότε μαζὶ καὶ ἀπὸ καλύβα σὲ καλύβα ρωτοῦσαν ἂν κανεὶς εἶδε τὸν σεβάσμιο Γέροντα, λέγοντάς τους τὶ ἀκριβῶς εἶπε στὴ κοπελλιά. Βγῆκαν τότε ὅλοι μαζὶ ψάχνοντας στὸ χιόνι μήπως ἀνακαλύψουν πατημασιές, πρᾶγμα ποὺ δὲν βρῆκαν. τότε κατάλαβαν πὼς ὁ ἄγνωστος Γέροντας ἦταν κάποιος Ἅγιος ἢ ὁ Προφήτης Ἠλίας, ὁ ὁποῖος τοὺς καλοῦσε νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ὀρθοδοξία καὶ στὶς Ἱερὲς Παραδόσεις της».

Περιοδικό:''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ'', του αειμνήστου Μητροπολίτη Πενταπόλεως κ.Καλλιοπίου της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.

(Τόμος Θ΄, 1993, σελ. 37-39).

Πηγή ἀπό τό περιοδικό ''ΑΡΧΕΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ'' μέ τίτλο: «Ἡ διὰ Θαυμάτων Ἔγερση τοῦ Ἱεροῦ μας Ἀγώνα» τεῦχος 4 / ἔτους 2016, (σελ.34-37, θαύμα ΚΒ).

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Πλοίο χωρίς πυξίδα, 

που εφέρετο πότε απ΄εδώ και πότε απ' εκεί και αντιμετώπιζε από στιγμή σε στιγμή το ναυάγιο ήταν η εικόνα του κόσμου τότε. 

Τί επίστευαν οι άνθρωποι τότε; 

Προσκυνούσαν τα είδωλα. 

Η πολυθεία τους είχε κάμει δεισιδαίμονες, γεμάτους από προλήψεις και φόβους. 

Οι αρχαίοι Έλληνες γονάτιζαν μπροστά από ορειχάλκινα και μαρμάρινα αγάλματα των Θεών. 

Οι Αιγύπτιοι, λαός με πολιτισμό, ελάτρευαν τη γάτα, τα βόδια και άλλα ζώα. 

Παραστατικά λέγει ο ψαλμωδός:

 ''Άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε΄ παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς'' (Ψαλμ. μη, 13). 

Οι θεοί του Ολύμπου, όπως ο Όμηρος τους παρέστησε με την ποιητική του φαντασία, ήσαν δούλοι σε όλα τα ανθρώπινα πάθη. Φθονεροί, ζηλότυποι, συνωμότες, διεφθαρμένοι εγκληματίες. Πατέρες και μητέρες έριχναν οι ίδιοι τα παιδιά τους στα πυρακτωμένα αγάλματα των Θεών! Οι Ρωμαίοι είχαν θεοποιήσει τους πλέον διεστραμμένους αυτοκράτορές τους! Από αυτούς ο Καλλιγούλας, κατά τον Φίλωνα, συνήθιζε να λέει: ''οι βασιλείς είναι θεοί, οι δε λαοί αγέλαι κτηνών''!

Εκατομμύρια δούλων σε όλη τη γη στέναζαν κάτω από αφόρητη δουλεία. Οι κύριοί τους μπορούσαν να τους φονεύουν κατά δεκάδες χωρίς να λογοδοτούν σε κανένα. Η γυναίκα είχε κανταντήσει απλό αντικείμενο χωρίς καμμία αξία. Τα παιδιά, αν ήταν αδύνατα, ερίχνονταν στο βάραθρο του Ταυγέτου ή τα άφηναν έξω από τη Ρώμη στους έρημους δρόμους, για να φαγωθούν από τους λύκους, που κατέβαιναν τη νύχτα από τα απέναντι βουνά. Η εκμετάλλευση είχε φθάσει στο κατακόρυφο. Κατά τον Σενέκα (3-65 μ.Χ), η μισή Αφρική ανήκε σε έξι (6) μόνο κτηματίες. Η σκληρότητα και η διαφθορά ήταν απύθμενες. Ο Ιουβενάλιος με τις σάτυρές του, ο Τάκιτος, ο Σουετώνιος και ο Δίων ο Κάσσιος στα απομνημονεύματά τους  χρησιμοποιούν μαύρα χρώματα, για να παραστήσουν την κατάσταση της Ρώμης. 

Οι κατώτερες τάξεις ήταν άνεργοι και ζητιάνοι, ενώ οι ανώτερες σπαταλούσαν περιουσία ολόκληρη σε ένα μόνο δείπνο, πίνοντας από κύπελλα με πολύτιμους λίθους μεγάλης αξίας και τρώγοντας μυαλά φασιανών και γλώσσες αηδονιών. Επάνω από όλους ήταν ο αυτοκράτορας, ο οποίος, όπως έγραφε ο Γίββων, ήταν την ίδια στιγμή ''ιερέας, άθεος και θεός''. Οργάνωνε και παρακολουθούσε μονομαχίες θηρίων και ανθρώπων, ευχαριστιόταν δε, όταν έβλεπε ανθρώπους να κατασπαράσσονται από τους πάνθηρες, τις τίγρεις και τα λιοντάρια. Ο Τραιανός για να διασκεδάσει τον εαυτό του και το πλήθος, διέταξε 10.000 δούλους να μονομαχήσουν με 10.000 θηρία. 

Ο Τάκιτος αναφέρει, ότι ο Κλαύδιος οργάνωσε θηριομαχία, στην οποία έλαβαν μέρος 19.000 μονομάχοι. Κάθε φορά, προτού να αρχίσουν οι θηριομαχίες στο αμφιθέατρο, οι μελλοθάνατοι ύψωναν τη φωνή τους για να χαιρετήσουν τον αυτοκράτορα, που τους παρέδιδε στα νύχια και στα δόντια των θηρίων με τα λόγια: ''Χαίρε, αυτοκράτορα΄ οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν''. Ο όχλος χειροκροτούσε και έπειτα από λίγο το αμφιθέατρο πλημμύριζε από το αίμα. Πολλοί αισθάνονταν ιδιαίτερη ευχαρίστηση να πλύνουν τα χέρια τους με το ανθρώπινο αίμα. Ο Καλλιγούλας, κατά τον Σουετώνιο, ευχόταν να είχε όλος ο ρωμαικός λαός ένα κεφάλι, για να μπορεί να του το κόψει δια μιας. 

Οι ιστορικοί αναφέρουν, ότι ''ολίγον αργότερον, εάν ήρχετο ο Χριστός στη γη, θα έβρισκε μόνο το πτώμα της κοινωνίας''. Τα διάφορα φιλοσοφικά συστήματα και αυτά ακόμη τα υψηλότερα δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τους λαούς από το φοβερό κατήφορο, που είχαν παρασυρθεί. Μεγάλοι φιλόσοφοι και ποιητές, όπως ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Σοφοκλής, ο Οράτιος, ο Βιργίλιος και άλλοι, βλέποντας το φοβερό αυτό αδιέξοδο μια μόνη λύση έβλεπαν. Τον ερχομό Σωτήρα. Αποδίδουν στον Πλάτωνα την εξής φράση: ''Δεν γνωρίζω πόθεν έρχομαι, δεν γνωρίζω ποίος είμαι, δεν γνωρίζω που πηγαίνω, άγνωστε Θεέ, σπλαχνίσου με''! 

Ο μέγιστος των φιλοσόφων Σωκράτης, 

λίγο πριν τον θάνατό του, 

διαπιστώνει στην απολογία του με βαθύτατη θλίψη τον πνευματικό ύπνο των Αθηναίων 

και δεν τους παραπέμπει προς θεραπεία στη φιλοσοφία, 

αλλά κατά τρόπο προφητικό διακηρύττει: 

''καθεύδοντες διατελοίτ'  αν, ει μη τίνα άλλον ο Θεός ημίν απιπέμψειε κηδόμενος υμών''. 

Αν όμως οι εθνικοί φιλόσοφοι προαισθάνονταν αμυδρά τον ερχομό του Λυτρωτού, 

οι θεόπνευστοι προφήτες των Ιουδαίων Τον έβλεπαν σαν γεγονός που δεν χωρούσε αμφισβήτηση. 

Με πόσο ενθουσιασμό μιλάει για το θείο βρέφος ο προφήτης Ησαίας, 

800 χρόνια περίπου προ Χριστού''! 

Παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν... 

και καλείται το όνομα αυτού μεγάλης βουλής άγγελος, 

Θεός ισχυρός, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος'' (Ησ. θ', 6).

Πηγή: https://353agios.blogspot.com/2019/01/blog-post_4.html

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2022

 

Ἐν Ἀθήναις, 15/28-12-2022

«Ἐκ Παρθένου Κύριος Ἰησοῦς ἡ λύτρωσις,

ὁ φωτισμός, ἡ ζωή, ἡ σωτηρία, νῦν ἐν Βηθλεὲμ ἀποτίκτεται» 

(Τροπάριον Προεορτίου Κανόνος, κ΄ Δεκ.

 

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί, τέκνα ποθητὰ ἐν Κυρίῳ τεχθέντι·

 

῾Ο Προπάτορας Ἀδὰμ ἐναντιώθηκε στὸν Παράδεισο τῆς τρυφῆς στὸν Θεὸ μέσῳ τῆς παρακοῆς του, καὶ ἐξῆλθε ἀπὸ αὐτὸν κληροδοτῶντας μας, ὡς καταγομένους ἀπὸ αὐτόν, τὴν ἐναντίωση στὸ θεῖο θέλημα. Ὅλοι ἔχουμε μέσα μας τὴν σπορὰ γιὰ ἄρνηση ἀπὸ τὴν θεία ὑπακοή, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀποστασία καὶ τὴν ἀπώλεια.

 

Ὅμως, ὁ νέος Ἀδὰμ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς κατῆλθε στὴν γῆ μας, γεννηθεὶς στὴν Βηθλεὲμ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου, ὄχι μόνον γιὰ νὰ διορθώσει τὸ πταῖσμα τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλους ἐμᾶς τοὺς θλιβεροὺς ἀπογόνους του, οἱ ὁποῖοι ἐπίσης ἁμαρτήσαμε καὶ ἁμαρτάνουμε.

 

Μπορεῖ νὰ μὴν γνωρίσαμε προσωπικὰ τὸν παλαιὸ Ἀδάμ, ὅμως, ὅταν ἁμαρτάνουμε κάνουμε αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ μᾶς ἐξομοιώνει στὴν παρακοὴ μαζί του. Καὶ ὅταν ἀντίθετα δὲν ἁμαρτάνουμε, ἀλλὰ τηροῦμε τὴν εὐλογημένη ὑπακοή μας στὸν νέο Ἀδὰμ Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τότε παραμένουμε σὲ σχέση γνωριμίας καὶ κοινωνίας μὲ τὸν νέο καὶ ἀληθινὸ Γενάρχη μας, ὁ Ὁποῖος μᾶς προσφέρει ὡς δῶρο τὴν ἀναμαρτησία! (Βλ. Ὁσίου Συμεὼν Νέου Θεολόγου, Ἀλφαβητικὰ Κεφάλαια, Κεφ. Ε΄).

 

Αὐτὴ εἶναι ἡ πιὸ θαυμάσια, σπουδαία καὶ ὑψηλὴ γνωριμία στὴν ζωὴ αὐτή, ἡ προσωπικὴ κοινωνία μὲ τὸν Σωτῆρα Χριστὸ στὴν ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του, γιὰ νὰ ἐκπληρώσουμε τὸν αἰώνιο θεῖο προορισμό μας στὴν Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!

 

***

 

Ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριός μας ἐπιτέλεσε ὅλο τὸ σωτήριο ἔργο τῆς Θείας Οἰκονομίας γιὰ νὰ τὸ πιστεύσουμε βαθιά, νὰ τὸ ἀποδεχθοῦμε βιωματικὰ καὶ νὰ λαμβάνουμε μέσῳ αὐτοῦ τὴν δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ τὰ ἅγια Μυστήρια καὶ τὶς ἅγιες Ἀρετές. Χωρὶς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα παραμένουμε ταλαίπωροι καὶ ἀνήμποροι, δυστυχεῖς καὶ εὐάλωττοι, ἀνασφαλεῖς καὶ ἀλύτρωτοι. Τὰ ἐνδιαφέροντά μας περιορίζονται στὸ ἐνθάδε, παραμένουν πεζά, φθαρτά, ἐφήμερα καὶ γήϊνα. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ καλλιέργεια καὶ ἔξαρση τῶν παθῶν προξενοῦν πολέμους καὶ μάχες στὸν κόσμο μας, μέσα μας, γύρω μας, παντοῦ στὴν γῆ μας…

 

Ὅταν ὅμως ἐπιτρέψουμε στὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ μᾶς ἐπισκεφθεῖ καὶ νὰ σκηνώσει μέσα μας, τότε Αὐτὸ μᾶς ἀναπλάθει καὶ μᾶς ἀνακαινίζει, ἁγιάζοντας τὸν νοῦ, τὴν συνείδηση καὶ ὅλες τὶς αἰσθήσεις μας. Τότε, ἡ φθαρτὴ ζωὴ ποὺ φωλιάζει μέσα μας καὶ ἑλκύει τὴν ὄρεξη τῆς ψυχῆς σὲ σαρκικὲς καὶ κοσμικὲς ἐφέσεις καὶ ἐπιθυμίες, δίδει τόπο στὴν νέα καὶ εὐλογημένη κατάσταση τῆς ἀφθαρσίας. Ἔτσι εἶναι ποὺ ἀποκτοῦμε γεύση τοῦ Οὐρανοῦ, μέρος ἀπὸ τὸ φῶς καὶ τὴν θέρμη του. Ἡ ψυχή μας ἀναπτερώνεται καὶ συμμετέχει μὲ ἀγαλλίαση στὴν εἰρηνικὴ ἀγγελικὴ μελωδία. Καὶ ἐπίσης, βαθιὰ εἰρήνη καὶ εὐλογία ἁπλώνεται στὴν ἄλλοτε σκοτεινή, ὑγρή, ψυχρὴ καὶ ἀφιλόξενη γῆ τῆς καρδιᾶς μας.

 

Ὁ Χριστός μας γεννήθηκε γιὰ νὰ ἀλλάξει ριζικὰ τὰ ἀνθρώπινα μέτρα καὶ δεδομένα, νὰ ἀνατρέψει ἄρδην ὅ,τι μέχρι τότε θεωρεῖτο ὡς ἄπιαστη καὶ ἀφάνταστη κατάσταση καὶ πραγματικότητα. Ἦλθε γιὰ νὰ προσφέρει ζωὴ ἀληθινή· δηλαδή, γιὰ νὰ μεταπλάσσει τὴν κακία σὲ καλωσύνη, τὴν φθορὰ σὲ ἀφθαρσία, τὴν ἁμαρτία σὲ ἀρετή, τὴν κόλαση σὲ παράδεισο, τὴν γῆ σὲ οὐρανό, τὸν ἄνθρωπο σὲ θεό!  

 

***

 

Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές·

 

Πῶς ἐπιτυγχάνονται αὐτὰ στὴν καθημερινὴ ζωή μας; Μὲ τὴν Μετάνοια! Αὐτὴ ἀλλάζει καὶ μετατρέπει τὰ πάντα στὸν ἄνθρωπο. Αὐτὴ περικλείει μέσα της δημιουργικὴ καὶ θεία δύναμη, ἡ ὁποία ἀρχίζει ἀπὸ μικρὲς ἀλλαγὲς τῆς ἁμαρτίας σὲ ἀρετή, καὶ φθάνει ἀπεριόριστα μέχρι τὴν ἁγιότητα.

 

Ἄν ὁ νοῦς σταματήσει νὰ ἀσχολεῖται μὲ κάθε τι τὸ ἀκάθαρτο καὶ βλαπτικό, ἄν τὰ λόγια σταματήσουν τὴν κακία, ἄν οἱ αἰσθήσεις παύσουν τὴν ἔμπρακτη ἁμαρτία, τότε γεννιέται νέος ἄνθρωπος: πνευματικός. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Χριστιανός.

 

Ἄν τὰ μάτια χύσουν πικρὰ δάκρυα μεταμέλειας γιὰ ὅ,τι ἄσχημο ἔγινε, ἄν δοθοῦν ὑποσχέσεις ἀληθινῆς Μετανοίας καὶ αὐτὲς τηρηθοῦν, ὥστε νὰ σταματήσουν οἱ συνεχεῖς παραβιάσεις, τότε ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος ζεῖ καὶ αὐξάνεται. Καὶ προσπαθεῖ πάσῃ θυσίᾳ νὰ μὴν περιπίπτει σὲ κάθε μορφῆς ἀσέβεια, ἀναισχυντία καὶ πλεονεξία, γιὰ νὰ μὴν ἐκπέσει τῆς Χάριτος. Μάλιστα, προσέχει ἰδιαίτερα νὰ μὴν παρεκτραπεῖ σὲ σκληρότητα, ἐκδικητικότητα καὶ ἀσπλαγχνία ἔναντι τοῦ πλησίον, τοῦ ὅποιου πλησίον, διότι θὰ ἀπωλέσει τὴν σωτήρια Μετάνοια καὶ ἔτσι θὰ χάσει τοὺς κόπους του μάταια καὶ ἄδικα.    

 

***

 

Ἀδελφοὶ ἀγαπητοί·

 

Εἴθε ἐπὶ τῇ Γεννήσει τοῦ Θείου Βρέφους νὰ παραμείνουμε πιστοὶ καὶ ἔνθεοι, τίμιοι καὶ εἰλικρινεῖς, ἀγωνιζόμενοι καὶ προσεκτικοί, χαρούμενοι καὶ ἐλπιδοφόροι, μετανοοῦντες καὶ ἐλεοῦντες, ὑπομένοντες καὶ συγχωροῦντες, καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ἀληθινοὶ καὶ ἀνυπόκριτοι. Καὶ ὁ Θεὸς τῆς Εἰρήνης, Ἀγάπης καὶ Ἀληθείας νὰ μᾶς εὐλογεῖ καὶ νὰ παραμένει μαζί μας, ὡς ὁ Ἐμμανουήλ, πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν!

 

Χριστὸς ἐτέχθη!

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος

†  Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ  

 

Τὰ Μέλη

†  Ὁ Εὐρίπου καὶ Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ

†  Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ

†  Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

†  Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ

†  Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ

†  Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ

†  Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

†  Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

†  Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ

†  Ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος ΚΛΗΜΗΣ

†  Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

†  Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ

†  Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ

†  Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ 

†  Ὁ Πελαγονίας ΜΑΞΙΜΟΣ 

 

ΑΚΡΙΒΕΣ  ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ 

Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς

†  Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ

 Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΣΠΟΤΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2022 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

              Χαίρετε πάντοτε ἐν Κυρίῳ τεχθέντι!

            Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνος ποὺ προανήγγειλαν οἱ Προφῆτες, ὁ προσδοκώμενος Ἐμμανουήλ, ὁ γιὰ τοὺς εὐσεβεῖς Ἀθηναίους «Ἄγνωστος Θεός», γεννᾶται σήμερα ἀπὸ τὴν Ἀειπάρθενο Κόρη.

            Μὰ πῶς; Καὶ Παρθένος καὶ Μητέρα; «Ὅπου βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις»! Χωρὶς τὴν συμβολὴ τοῦ ἄνδρα γεννᾶται, ὅπως, ἄλλωστε, ἔπλασε τὴν παλαιὰ Εὔα χωρὶς τὴν συμβολὴ γυναίκας. Ἄν γεννιόταν ὡς ἄνθρωπος ὅπως γεννηθήκαμε ὅλοι  ἑμεῖς, οἱ χοϊκοὶ καὶ κληρονόμοι τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, δὲν θὰ ἔδειχνε τὴν θεϊκὴ δυνατότητά Του νὰ κάνει τὰ ἀδύνατα δυνατά. Γιὰ αὐτό, γεννᾶται ἀπὸ  Παρθένο, καὶ μάλιστα Ἁγία, προετοιμασμένη κατάλληλα γιὰ νὰ καταστεῖ ἡ γέφυρα ποὺ θὰ ἕνωνε τὸν Οὐρανὸ μὲ τὴν γῆ. Ἐπέλεξε τὴν Παρθένο τονίζοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ καὶ τὴν ὑπεροχὴ τῆς κατὰ Θεὸν παρθενίας, ἡ ὁποία, δυστυχῶς, τὰ τελευταῖα ἔτη θεωρεῖται μία ἔννοια ξεπερασμένη.

            Καυχιέται σήμερα ἡ ταπεινὴ Βηθλεέμ, διότι ἀξιώθηκε νὰ γίνει ἡ πόλη ἡ ὁποία πρώτη ὑποδέχθηκε στὴ γῆ τὸν Σαρκωθέντα Θεό.

            Εὐφραίνονται οἱ Ἄγγελοι καὶ ἐκτελοῦν τὸ δοξολογικό τους ἔργο, διδάσκοντάς μας πὼς νὰ ὑμνοῦμε τὸν Σωτήρα.

            Ὁ Ἰωσὴφ δὲν στενάζει πιά. Ἀπολαμβάνει πλὲον τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ὑπακοῆς του στὸν Ἄγγελο καὶ στέκει μὲ χαρὰ κοντὰ στὴ φάτνη, ὡς προστάτης τῆς Παναγίας καὶ τοῦ Κυρίου.

            Οἱ μέχρι πρὶν λίγο ἀσήμαντοι βοσκοὶ, γράφονται τώρα στὴν ἱστορία, ὡς οἱ πρῶτοι θαυμαστὲς τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας τοῦ Θείου Βρέφους. Μέχρι καὶ τὰ ἄλογα ζῶα λαμβάνουν ἀξία μὲ τὴν γέννησή Του.

            Ὁ οὐρανός, βλέποντας τὸ ἱερὸ πανηγύρι, συνδράμει παρέχοντας τὸ λαμπρὸ ἀστέρι γιὰ νὰ καθοδηγήσει τοὺς καλοπροαίρετους Μάγους ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν Ἤλιο τῆς Δικαιοσύνης.

            Μὲ τὴν γέννηση τοῦ Θεανθρώπου ἔρχεται ἡ ἀνατροπή. Ὁ ὑπερήφανος παραβλέπεται καὶ ὁ ταπεινὸς λαμβάνει τὴν δόξα. Ὁ σημαντικὸς τίθεται στὴν ἄκρη γιὰ νὰ λάμψει ὁ ἀσήμαντος. Ἡ παρθενία ἀξιώνεται τῆς μητρότητας. Τὰ παλάτια ζηλεύουν τὴν τιμὴ τῆς φτωχικῆς φάτνης. Τὸ σκοτάδι γεμίζει μὲ Φῶς. Ἡ φτώχεια πλουτίζει. Ὁ πειρασμὸς καὶ οἱ συνεργοί του συνειδητοποιοῦν τὸ τέλος τῆς ἐξουσίας τους. Ὁ Παντοκράτωρ Θεὸς σὲ φάτνη ἀνακλίνεται. Ἔρχεται στὴ γῆ γιὰ νὰ πάμε ἑμεῖς στὸν Οὐρανό. Γίνεται ἄνθρωπος, γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος Θεός. Ἔρχεται στὴ γῆ, φωνάζοντας στοὺς δημιουργοὺς τῶν θρησκειῶν: «Ἀφοῦ δὲν καταφέρατε νὰ μὲ βρεῖτε, ἦρθα ἐγὼ νὰ βρῶ ἑσᾶς, δεχθεῖτε τὴν ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας».

            Ἡ γέννηση τοῦ Θεανθρώπου ἔγινε ἡ αἰτία ὅλων τῶν ἀγαθῶν. Τὸ ὅτι ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε καὶ ἀναστήθηκε σκυλεύοντας τὸν θάνατο, τὸ ὅτι ἑμεῖς, «οἱ κατοικοῦντες ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου» εἴδαμε φῶς μέγα, τὸ ὅτι ἡ εἰδωλολατρεία κατατροπώθηκε, τὸ ὅτι τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα συζεύχθηκε μὲ τὴν Ὁρθοδοξία, τὸ ὅτι ἡ γῆ ἔγινε παράδεισος μέσα ἀπὸ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ Μητέρων, τὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ἐπιτέλους ἐλεύθερος, ὅλα αὐτὰ ἔχουν τὴν ἀρχή τους στὴ σημερινὴ ἑορτή.

            Ἡ τόσο σημαντικὴ αὐτὴ ἑορτὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ ἔχει λάβει οἰκουμενικὲς διαστάσεις. Σχεδὸν ὅλοι ἑορτάζουν τὰ Χριστούγεννα. Οἱ ἐκτὸς Ἐκκλησίας ἑορτάζουν μὲ ξενύχτι, μὲ πλούσια γεύματα, μὲ φανταχτερὰ ἐνδύματα, μὲ ποτὰ καὶ τραγούδια. Ἑορτάζουν, ὅμως, δίχως νὰ δίνουν τὴν παραμικρὴ σημασία στὸ Πρόσωπο ποὺ ἔχει τὰ γενέθλιά Του, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

            Τὸ Μυστήριο, ἀγαπητοί, βιώνεται καὶ τιμᾶται μὲ σιγή, μὲ προσευχὴ καὶ ψαλμωδία. Μέσα σὲ τέτοιο, ἅγιο περιβάλλον γεννήθηκε γιὰ τὴν σωτηρία μας ὁ Πανάγιος Θεός. Καλὰ εἶναι καὶ τὰ γεύματα τῆς ἀγάπης ποὺ μᾶς φέρνουν κοντὰ μὲ ἀγαπημένα πρόσωπα, καλὰ καὶ τὰ στολίδια ἀκόμα. Καλά, ἀρκεῖ νὰ εἶναι παρὼν στὴν ἑορτὴ καὶ ὁ Δεσπότης Χριστός, γιὰ νὰ δώσει σὲ ὅλα αὐτὰ νόημα καὶ οὐσία.  Διαφορετικά, δὲν εἶναι παρὰ τυπικὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα μᾶς φέρνουν σύντομη χαρὰ καὶ λίγο ἀργότερα μελαγχολία καὶ ἀπογοήτευση. Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ σκοπὸς τῆς ἑορτῆς. Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ σκοπὸς τῶν Χριστουγέννων. Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε γιὰ νὰ λαμψει ἡ χαρὰ καὶ ἡ εἰρήνη. Γιὰ αὐτό, καθῆκον μας εἶναι μὲ τὴν μετάνοια, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀγάπη, μὲ τὴν προσευχή, τὴν ψαλμωδία καὶ τὴν τήρηση τοῦ μέτρου, νὰ ἐτοιμάσουμε τὴν φάτνη τῆς ψυχῆς μας, γιὰ νὰ γεννηθεῖ μέσα μας ὁ Χριστὸς καὶ νὰ μεταμορφώσει ὄχι μόνο τὸ Δωδεκαήμερο τῶν ἑορτῶν, ἀλλὰ ὅλη τὴν ἐπίγεια ζωή μας.

            Ἀνέφερα ὅτι ὁ Χριστὸς γεννήθηκε γιὰ νὰ ἔλθει ἡ εἰρήνη. Τὴν γέννησή Του, ὡστόσο, ἀκολούθησε ἡ σφαγὴ τῶν νηπίων. Ἑπομένως, γιὰ ποιά εἰρήνη μιλᾶ ἡ Ἐκκλησία; Γιὰ τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς, τὴν ὁποία οὐδεὶς μπορεῖ νὰ ἀφαιρέσει, ὅσους πολέμους καὶ ἄν ξεσηκώσει, ὅσο σκοτάδι καὶ ἄν παρουσιάσει μπροστὰ στὰ μάτια μας.

            Αὐτὴ ἡ εἰρήνη, συνάμα δὲ καὶ ἡ χαρὰ καὶ τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ νὰ πλημμυρίσουν τὶς ψυχὲς ὅλων μας. Καὶ μὴν ξεχνᾶμε ποτέ, οὔτε στὰ εὔκολα, οὔτε στὰ δύσκολα τὶ εἶπε ὁ Ἄγγελος στοὺς ταπεινοὺς καὶ ἔντρομους βοσκούς: «Μὴν φοβᾶστε, γιατὶ σᾶς φέρνω χαρμόσυνο ἄγγελμα ποὺ θὰ προκαλέσει μεγάλη χαρὰ σὲ ὅλο τὸν λαό, καθότι γεννήθηκε σήμερα Σωτήρας γιὰ ἑσᾶς».

            Αὐτὸν τὸν Σωτήρα μὲ πίστη νὰ ὑμνοῦμε καὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ ἔχουμε Κυρίαρχο στὴ ζωή μας, στὴ σκέψη μας καὶ στὰ χείλη μας, διότι ἔτσι γεμίζει ἡ ὕπαρξή μας ἀπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ. Σὲ Αὐτὸν ἀνήκει ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν!

Χρόνια πολλά, εὐλογημένα, εἰρηνικὰ καὶ χαρμόσυνα!

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΜΟΝΑΧΑ Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ, ΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΠΕΡΝΑΝΕ ΑΓΙΑΣΜΕΝΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

 «Μοναχά ο ορθόδοξος χριστιανός γιορτάζει τα Χριστούγεννα πνευματικά, κι από την ψυχή του περνάνε αγιασμένα αισθήματα…»

του Φώτη Κόντογλου

Την πνευματική χαρά και την ουράνια αγαλλίαση που νοιώθει ο χριστιανός από τα Χριστούγεννα, δεν μπορεί να τη νοιώσει, με κανέναν τρόπο, όποιος τα γιορτάζει μοναχά σαν μια συγκινητική συνήθεια, που είναι δεμένη περισσότερο με τις συνηθισμένες χαρές του κόσμου, με τον χειμώνα, με τα χιόνια, με το ζεστό τζάκι.

Μοναχά ο ορθόδοξος χριστιανός γιορτάζει τα Χριστούγεννα πνευματικά, κι από την ψυχή του περνάνε αγιασμένα αισθήματα, και τη ζεσταίνουνε με κάποια θέρμη παράδοξη, που έρχεται από έναν άλλο κόσμο, τη θέρμη του Αγίου Πνεύματος, κατά τον Αναβαθμό που λέγει: «Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, και καθάρσει υψούται, λαμπρύνεται τη τριαδική μονάδι, ιεροκρυφίως».

Ψυχή και σώμα γιορτάζουν μαζί, ευφραίνουνται με τη θεία ευφροσύνη, που δεν την απογεύεται όποιος βρίσκεται μακριά από τον Χριστό. Ενώ η καρδιά του χριστιανού, αυτές τις αγιασμένες μέρες, είναι γεμάτη από την ευωδία της υμνωδίας, γεμάτη από μια γλυκύτατη πνευματική φωτοχυσία, που σκεπάζει όλη την κτίση, τα βουνά, τη θάλασσα, τον κάθε βράχο, το κάθε δέντρο, την κάθε πέτρα, το κάθε πλάσμα.

Όλα είναι αγιασμένα, όλα γιορτάζουνε, όλα ψέλνουνε, όλα ευφραίνονται, όλη η φύση είναι «ως ελαία κατάκαρπος εν τω οίκω του Θεού». Κανείς δεν νοιώθει στην καρδιά του τέτοια χαρά, παρά μονάχα εκείνος που αγαπά τον Θεό και που ζει τις μέρες της ζωής του μαζί με τον Θεό, γιατί κανένας άλλος από τον Θεό δεν μπορεί να δώσει τέτοια χαρά, τέτοια ειρήνη, κατά τον λόγο που είπε ο Κύριος στον Μυστικό Δείπνο: «Τη δική μου την ειρήνη σας δίνω, δεν σας δίνω εγώ την ειρήνη που δίνει ο κόσμος».

Η χαρά του Χριστού κ’ η ειρήνη είναι αλλιώτικη από τη χαρά κι από την ειρήνη τούτου του κόσμου. Για τούτο ο άνθρωπος που χαίρεται να πηγαίνει στην εκκλησία, για να πιει απ’ αυτή την αθάνατη βρύση της αληθινής χαράς και της ειρήνης, λέγει μαζί με τον Δαβίδ: «Εξαπόστειλον, Κύριε, το φως σου και την αλήθειάν σου· αυτά με ωδήγησαν και ήγαγόν με εις όρος άγιόν σου και εις τα σκηνώματά σου· και εισελεύσομαι προς το θυσιαστήριον του Θεού, προς τον Θεόν τον ευφραίνοντα την νεότητά μου».

Ας γιορτάσουμε λοιπόν κ’ εμείς, αδελφοί μου, τη Γέννηση του Χριστού «εν πνεύματι και αληθεία, εν ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς», και τότε και τ’ άλλα «προστεθήσεται ημίν», θα μας δοθούνε, ήγουν η χαρά του σπιτιού, της οικογένειας, της φύσης, της συναναστροφής, της αγνής διασκέδασης, γιατί όλα θα τα γλυκαίνει η αγάπη του Χριστού, και θα τα ζεσταίνει η θέρμη Εκείνου που είναι ο ζωοδότης.

Μέγα μάθημα της ταπείνωσης είναι για μας, αδελφοί μου, η Γέννηση του Χριστού. Πού γεννήθηκε; Μέσα σε μια φάτνη, σ’ ένα παχνί να πούμε καλύτερα, για να νοιώσουμε βαθύτερα την ανείπωτη συγκατάβαση του Θεού, γιατί τ’ αρχαία λόγια κάνουνε να φαίνουνται στα μάτια μας πλούσια και τα φτωχά πράγματα. Η μητέρα του, η υπεραγία Θεοτόκος, μακριά από το σπίτι της, ξένη σε ξένον τόπο, πήγε και τον γέννησε μέσα σ’ ένα μαντρί. Το βόδι και το γαϊδούρι τον ζεστάνανε με την ανασαμιά τους. Τσομπάνηδες τον συντροφέψανε. Μαζί με τα νιογέννητα αρνιά λογαριάστηκε ο αμνός του Θεού, που ήρθε στον κόσμο για να σώσει τον άνθρωπο από την κατάρα του Αδάμ. Ποιος άνθρωπος γεννήθηκε με μεγαλύτερη ταπείνωση;

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει, στον Λόγο του για την Ταπεινοφροσύνη, τα παρακάτω εξαίσια λόγια: «Θέλω ν’ ανοίξω το στόμα μου, αδελφοί μου, και να λαλήσω για την υψηλή υπόθεση της ταπεινοφροσύνης, κ’ είμαι γεμάτος φόβο, σαν εκείνον τον άνθρωπο που ξέρει πως θα μιλήσει για τον Θεό. Γιατί η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της θεότητας. Γιατί ο Λόγος του Θεού που έγινε άνθρωπος, αυτή ντύθηκε, κ’ ήρθε σε συνάφεια μαζί μας μ’ αυτή, παίρνοντας σώμα σαν το δικό μας. Κι όποιος τη ντύθηκε, αληθινά έγινε όμοιος μ’ Εκείνον, που κατέβηκε από το ύψος Του, και που σκέπασε την αρετή της μεγαλωσύνης Του και τη δόξα Του με την ταπεινοφροσύνη. Κι αυτό έγινε για να μην κατακαεί η κτίση από τη θωριά Του. Γιατί η κτίση δεν μπορούσε να τον κοιτάξει, αν δεν έπαιρνε ένα μέρος απ’ αυτή (το σώμα), κ’ έτσι μίλησε μ’ αυτή. Σκέπασε τη μεγαλωσύνη Του με τη σάρκα, και μ’ αυτή ήρθε σε συνάφεια μαζί μας, με το σώμα που επήρε από την Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία. Ώστε, βλέποντάς τον εμείς πως είναι από το γένος μας και πως μας μιλά σαν άνθρωπος, να μην τρομάξουμε από τη θωριά Του. Γι’ αυτό, όποιος φορέσει τη στολή που φόρεσε ο Κτίστης (δηλαδή την ταπεινοφροσύνη), τον ίδιον τον Χριστό ντύθηκε».

Η φάτνη είναι η ταπεινή καρδιά, που μοναχά σ’ αυτήν πηγαίνει και γεννιέται ο Χριστός. Η Εκκλησία μας φωτοβολά μέσα στο χειμωνιάτικο σκοτάδι, γιορτάζοντας τη Γέννηση του Κυρίου. Από μέσα της ακούγεται μια υπερκόσμια υμνωδία, σαν εκείνη που ψέλνανε οι άγγελοι τη νύχτα που γεννήθηκε ο Κύριος, ως «ήχος καθαρός εορταζόντων»… 

(Από το βιβλίο του «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου»)

Πηγή

ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ Σ., ΠΟΥ ΡΩΤΑ ΓΙΑΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΘΕΙ (Ἁγίου Ἐπισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

  

ἁγίου Ἐπισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ρωτήσατε, γιατί ὁ Κύριος Χριστός ἔπρεπε νά γεννηθεῖ, καί νά μεγαλώσει, καί νά βασανισθεῖ; Γιατί δέν ἐμφανίσθηκε ξαφνικά μέ μιᾶς ἀπό τούς οὐρανούς μέ τή μορφή ὥριμου ἀνθρώπου ὅπως, κατά τούς ἑλληνικούς μύθους, ὁ Ἀπόλλων ἐμφανιζόταν στούς ἀνθρώπους; Ἐντελῶς ἀνάρμοστη σύγκριση! Πῶς μπορεῖ νά συγκρίνεται ὁ πραγματικός ἄνθρωπος μέ μία παραίσθηση καί ὁ ἀληθινός Θεός μέ φανταστικά τέρατα;

Ὅσο πιό ψηλά εἶναι ὁ οὐρανός πάνω ἀπό τή γῆ, τόσο εἶναι ὑψηλή ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ πάνω ἀπό τό λογικό τοῦ ἀνθρώπου. Κατά τή σοφία τοῦ Ὑψίστου ὁ Χριστός ἔπρεπε νά ἐμφανισθεῖ στόν κόσμο καί σάν παιδί καί σάν νεαρός καί σάν ὥριμος ἄνθρωπος, γιά νά εἶναι σ᾿ ὅλους προσιτός καί νά κερδίσει τούς πάντες. Ἐάν Αὐτός δέν ἦταν ποτέ παιδί, θά ἦταν ὠχρός καί κρύος ὁ λόγος Του: «Ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με, καί μή κωλύετε αὐτά· τῶν γάρ τοιούτων ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Μάρκ. 10:14) καί πάλι: «Ἀμήν λέγω ὑμίν, ἐάν μή στραφῆτε καί γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή εἰσέλθητε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 18:3). Ἐσεῖς εἶστε δάσκαλος τῶν παιδιῶν, καί σάν δάσκαλος σκεφθεῖτε, πόσο διαφορετική θά ἦταν ἡ σχέση σας μέ τά παιδιά, ἐάν δέν εἴχατε ὑπάρξει κι ἐσεῖς παιδί.

Ὁ Χριστός ἀναμφίβολα μποροῦσε νά ἐμφανισθεῖ στόν κόσμο καί ἔτσι ὅπως τό θέλετε ἐσεῖς ἀλλά, ἐάν τό εἶχε κάνει, Αὐτός δέν θά μποροῦσε νά εἶναι γιά τό γένος τῶν ἀνθρώπων ἐκεῖνο πού Αὐτός ἤθελε νά εἶναι, δηλαδή Δάσκαλος καί Σωτήρας ὅλων, καί παράδειγμα ὅλων τῶν γενεῶν.

Ἐσᾶς σᾶς ταλαιπωρεῖ αὐτό πού σκέφτεστε, ὅτι ὁ Κύριος μέ τήν ἀσυνήθιστη γέννησή Του μεγάλωσε γιά τό λογικό μας τό μυστήριο τοῦ Εἶναι Του. Ἀλλά τό μυστήριό Του, δέν θά ἦταν πολύ μεγαλύτερο καί ἀκατανόητο, ἐάν Αὐτός ξαφνικά κατέβαινε ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, ἔξω ἀπό κάθε συγγενικό δεσμό μέ τούς ἀνθρώπους; Δέν θά μιλοῦσε ὁ κόσμος σ᾿ αὐτή τήν περίπτωση γι᾿ Αὐτόν σάν γιά κάποιο φάντασμα; Τότε καί τό πρόσωπό Του, καί μαζί μ᾿ αὐτό καί ἡ διδασκαλία καί ἡ θυσία Του, θά ἔχαναν τήν πραγματική βάση καί τήν πραγματική σημασία. Ἀφοῦ ἐάν ἦταν φάντασμα, ποιός ἀπό μᾶς θά ἄκουγε καί θά προσπαθοῦσε νά μιμηθεῖ ἕνα φάντασμα;

Ἀκόμα ἔπρεπε νά γεννηθεῖ ὁ Κύριος μας, καί ἀκριβῶς μέ τόν τρόπο πού γεννήθηκε, γιά νά δείξει μ᾿ αὐτό τή δυνατότητα καί γιά νά τονίσει τή σημασία τῆς δικῆς μας πνευματικῆς γέννησης, πού στέκετε στό κέντρο τῆς διδασκαλίας Του περί τοῦ ἀνθρώπου. Κατά τόν λόγο Του: «Ἐάν μή τις γεννηθῇ ἄνωθεν, οὐ δύναται ἰδεῖν τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. 3:3). Ὅπως Αὐτός γεννήθηκε ἐκ τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἀπό τό ὑπερκαθαρό σῶμα τῆς Παρθένου Μαρίας, ἔτσι μποροῦμε κι ἐμεῖς νά γεννηθοῦμε πνευματικά ἐκ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς μας. Οἱ μεγάλοι ὀρθόδοξοι πνευματικοί γέροντες ἀνέκαθεν δίδασκαν, ὅτι ἡ νέα γέννηση τοῦ ἀνθρώπου γίνεται ὑπό τόν ὅρο τῆς παρθενικῆς καθαρότητας τῆς ψυχῆς. Μ᾿ ἄλλα λόγια οἱ ψυχές οἱ ὁποῖες καθαρίζουν ἐντελῶς, ἀκόμα καί ἀπό ἁμαρτωλές σκέψεις, γίνονται παρόμοιες μέ τήν ἁγία Κόρη, καί ἀξιώνονται μέ τήν εὐδοκία τοῦ Θεοῦ νά γίνουν κατοικία τοῦ Χριστοῦ. Ἐάν ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας εἶναι δύσκολα κατανοητή γιά τόν κοινό νοῦ, εἶναι ἐξαιρετικά ὠφέλιμη καί ἐνθαρρυντική γιά ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θά ἐπιθυμήσουν τήν πνευματική ἠθική ἀναγέννηση τοῦ εἶναι τους.

Γι᾿ αὐτό, ἡσυχάστε, καί εὐχαριστῆστε τήν αἰώνια Σοφία ἐπειδή ὁ Σωτήρας τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων ἐμφανίσθηκε ἔτσι ὅπως ὁ Ἴδιος θεώρησε ὡς καλύτερο. Καί φωνάξτε μαζί μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο: «Ὦ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ» (Ρωμ. 11: 33). Καί χαιρετῆστε τά παιδιά σας στό σχολεῖο μέ τήν παιδική χαρά: Ὁ Χριστός γεννήθηκε, παιδιά!

(Ἀπό τό βιβλίο: «Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται… Ἱεραποστολικές ἐπιστολές  Α΄», Ἐκδόσεις «Ἐν πλῷ»)

Πηγή