ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ 2021 (Ομιλία π.Ευθυμίου Μπαρδάκα)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗ 2020 (Ωραιότατη Ομιλία του Μητροπολίτου Αττικής & Βοιωτίας κ.Χρυσοστόμου)

ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ -π. ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΝΑΣΣΟΥ

 

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2021/01/blog-post_8.html

Μήνυμα Χριστουγέννων 2020 "Εσύ μονάχα μίλα μου, και τ’ άλλα άστα σε Εμένα" (Βίντεο)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ (Ομιλία Μητροπολίτου Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2020

 «Ἡ κτίσις εὐφραινέσθω ἅπασα· ὁ γὰρ Κτίστης ἰδοὺ γεννᾶται ἐν Βηθλεὲμ νήπιος ὁρώμενος ὁ πρὸ αἰώνων σαρκί»

(Προεόρτιος Κανών, κγ΄ Δεκ., ὠδὴ δ΄)

 

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί· τέκνα ἐν Κυρίῳ τεχθέντι·

Ο ΚΥΡΙΟΣ Ἰησοῦς Χριστός μας γεννήθηκε καὶ ἡ χαρὰ ἔλαμψε στὸν κόσμον ὅλον! Ὁ Θεὸς Λόγος κατῆλθε ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἔγινε Ἄνθρωπος στὴν γῆ, γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἕνωση καὶ κοινωνία «Θεοῦ πρὸς ἀνθρώπους»! Διότι ὅσον Αὐτὸς ἔμενε στὴν περιωπὴ τῆς μεγαλωσύνης Του «ἐν τοῖς οὐρανοῖς» καὶ ἐμεῖς στὴν ταπεινότητα τῆς πτώσεώς μας, «ἄμικτος ἡ ἀγαθότης καὶ τὸ φιλάνθρωπον ἀκοινώνητον καὶ χάσμα ἐν μέσῳ μέγα καὶ ἀδιάβατον», κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Θεολόγο (Λόγος ΜΑ΄, § ΙΒ΄). Ὅμως, ἡ Ἀγαθότης Του ἀποκαλύφθηκε καὶ ἡ Φιλανθρωπία Του νίκησε.

Γι’ αὐτὸ καὶ ὕμνος ζωῆς, ἀγγελικὸς καὶ οὐράνιος, ἀκούσθηκε τὰ Χριστούγεννα στὴν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας. Οἱ Ἅγιοι ῎Αγγελοι κύκλωναν τὴν θεία Φάτνη σὰν Θρόνο Χερουβικὸ καὶ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ ἐκραύγαζον» (Προεόρτιος Κανών, κγ΄ Δεκ., ὠδὴ θ΄). Τὴν ἀγγελικὴ αὐτὴ μελωδία, τὴν ἀσυναγώνιστη καὶ ἄφθαστη σὲ ὀμορφιὰ καὶ γλυκύτητα, προσπαθεῖ νὰ ὁμοιάσει ἡ δοξολογικὴ ψαλμωδία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ στὴν γῆ, προκειμένου νὰ ἐκφράσει τὴν χαρὰ τῶν τέκνων της γιὰ τὸ μεγαλεῖο τῆς Ἑορτῆς. Τὸ ἑορταζόμενο γεγονὸς εἶναι τόσον ὑψηλὸ καὶ ἀνέκφραστο, ὥστε νὰ εἶναι πολὺ πτωχὸν ὅ,τι καὶ ἄν ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι προσφέρουμε γι’ αὐτό.

Ἐν τούτοις, εἶναι ἀνάγκη νὰ συμμετάσχουμε στὴν οὐρανο-γήϊνη αὐτὴ πανδαισία, διότι ἰδού, ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι προσφέραμε τελικὰ «Μητέρα Παρθένον»! Ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἡ Πανάχραντος Μητέρα τοῦ τεχθέντος Ἐμμανουήλ, εἶναι τὸ πολυτιμότερο καὶ ὑψηλότερο Δῶρο, ἐνώπιον τοῦ Ὁποίου ὑποκλίνονται γῆ καὶ οὐρανός, ἐπίγεια καὶ ἐπουράνια!

***

Μὲ τὴν πανήγυρη τῶν Χριστουγέννων πλημμυρίζουν τὰ σύμπαντα μὲ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση. Ἄρα, τὴν τόσο μεγάλη αἰσιοδοξία τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν μπορεῖ νὰ τὴν σκιάσει ἡ θλίψη καὶ ἡ ἀπαισιοδοξία τοῦ κόσμου τούτου. Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Κύριος καὶ Θεός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Πλάστης καὶ Λυτρωτής μας, εἰσῆλθε στὴν ἱστορία ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἀπὸ Ἀγάπη καὶ μόνον, γιὰ νὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὸν κακόβουλο ἰὸ τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ τὴν πίκρα καὶ τὸ φαρμάκι τοῦ διαβόλου, ἀπὸ τὸ σκότος τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου.

Οἱ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι σκιρτοῦν μὲ εὐφροσύνη, δονοῦνται ἀπὸ ἱερὸ δέος καὶ συγκλονίζονται μὲ κατάνυξη καὶ συντριβή, ψάλλοντες ὀρθοδόξως «πλουτισμὸν θεολογίας». Ἐνῶ οἱ κακοπροαίρετοι, ὅσοι καὶ ἄν εἶναι αὐτοὶ ποσοτικά, χειμάζονται ἀπὸ ψῦχος ἀπιστίας, χωρὶς νὰ γνωρίζουν ποῦ κατευθύνονται καὶ ποῦ θὰ καταλήξουν. Προσπαθοῦν ἐναγώνια νὰ ἀξιοποιήσουν τὶς νέες ἐφαρμογὲς καὶ τὶς ἐκπληκτικὲς πράγματι δυνατότητες τῆς τεχνολογίας, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς «ἀοράτους ἐχθροὺς» ποὺ πλήττουν πλέον ἀνελέητα τὴν ἀλαζονικὴ ἀνθρωπότητα, ἀποδεικύοντάς της τὸ μέγεθος τῆς ἀδυναμίας της. Καὶ ὅμως, οἱ τεχνοκράτες καὶ ὑλιστὲς στὸ ἀπόγειο τῆς πλάνης τους, πιστεύουν ὅτι μποροῦν μόνοι τους νὰ «ἀναβαθμίσουν», «ἀπαθανατίσουν» καὶ «ἀποθεώσουν» δῆθεν τὸν ἀλύτρωτο ἄνθρωπο, καθιστῶντας αὐτὸν αἰώνιο δέσμιο τῆς ἀνελευθερίας καὶ ἀρνήσεώς του. Καὶ δὲν κατανοοῦν οἱ ἀσύνετοι ὅτι ἔτσι ὑπηρετοῦν τὸν κύκλο τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου, ἀλλὰ καὶ αὐτὸν ποὺ κρύπτεται ὄπισθεν καὶ ἐξαπατᾶ «τὴν οἰκουμένην ὅλην» (Ἀποκαλ. ιβ΄ 9).

 

***

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί·

Ἄς μὴν μᾶς τρομάζουν τὰ ζοφερὰ σενάρια σχετικὰ μὲ τὴν συνέχεια τῆς ζωῆς στὶς νέες συνθῆκες ποὺ διαμορφώνονται. Μὴ λησμονοῦμε ὅτι ὁ κύριος τῆς ἱστορίας εἶναι ὁ αἰώνιος Νικητὴς Χριστὸς καὶ Σωτῆρας μας, ὁ Ὁποῖος ὑπέστη διωγμὸ ἀμείλικτο ἀπὸ τὴν θεία Γέννησή Του, προεικονίζοντας τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ταφή Του· ἔτσι ὅμως, μὲ τὴν κραταιὰ καὶ νικητήριο Ταπείνωση τῆς ἄκρας συγκαταβάσεώς Του, ἀπογύμνωσε τὶς ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες τοῦ σκότους καὶ διαπόμπευσε τοὺς νικημένους καὶ καταντροπιασμένους δαίμονες, σύροντάς τους θριαμβευτικὰ (πρβλ. Κολ. β΄ 15).

Γιὰ τοὺς πιστούς Του, γιὰ ὅσους παραμείνουν ἕως τέλους σταθεροὶ μαζί Του στοὺς πειρασμοὺς καὶ στὶς δοκιμασίες γιὰ τὸ ἅγιο Ὄνομά Του μὲ ὑπομονή, ἔχει ἑτοιμάσει στέφος ἄφθαρτον καὶ Βασιλείαν Αἰώνιον ἀπεριγράπτου κάλλους καὶ ἀπερινοήτου ὡραιότητος!

Αὐτὸς ὁ Κύριος, ἡ πηγὴ τῆς ζωντανῆς ἐλπίδος καὶ τοῦ θάρρους μας, δύναται νὰ φέρει καὶ νὰ διανοίξει ἀπροσδόκητες λύσεις σὲ κάθε ἀδιέξοδο τῆς ζωῆς μας. Συνήθως μᾶς βασανίζουν σκοτεινὲς ἰδέες καὶ προαισθήσεις ὅταν τὰ πράγματα δυσκολεύουν ὑπερβολικά. Τότε ὅμως εἶναι ἐπείγουσα ἀνάγκη νὰ ζωογονοῦμε τὴν ψυχή μας μὲ τὴν ἀνάμνηση ὅσων ἀγαθῶν ὁ Κύριος ἔδειξε στὴν ζωή μας τόσο ζωντανὰ καὶ ξεκάθαρα, καὶ ἄρα δύναται καὶ πάλι νὰ φανερώσει ἄν τοῦ Τὸ ζητοῦμε καὶ Τὸν παρακαλοῦμε μὲ πίστη: «Πάντα ὅσα ἐὰν αἰτήσητε (ζητήσετε) ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες, λήψεσθε» (Ματθ. κα΄ 22). Ἡ προσευχὴ ἐν μετανοίᾳ μὲ ζωντανὴ πίστη, θὰ ἀπαντηθεῖ ὁπωσδήποτε ἀργὰ ἤ γρήγορα.

Τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου θὰ περικαλύψει αὐτὸν ποὺ ἐλπίζει ἀκράδαντα στὴν θεία βοήθεια, ἐνῶ οἱ μάστιγες τῶν θλιβερῶν συμβάντων θὰ βασανίζουν μόνον τοὺς ἀμετανοήτους ἁμαρτωλούς: «Πολλαὶ αἱ μάστιγες τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τὸν δὲ ἐλπίζοντα ἐπὶ Κύριον, ἔλεος κυκλώσει» (Ψαλμ. λα΄ 10).

Ὅπου στραφοῦμε στὸ πανόραμα τῆς πίστεως, τῆς ἱστορίας καὶ τῆς ἐμπειρίας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἁγίων μας, βλέπουμε ὁλοφάνερα ἐπιβεβαιωμένη τὴν θαυμαστὴ ἐπαλήθευση πὼς «ἐγγὺς Κύριος τοῖς ἐπικαλουμένοις αὐτόν» (Ψαλμ. ρμδ΄ 18). Μόνον μὴ παύσουμε αὐτὴ τὴν ἁγία καὶ σωτήρια ἐπίκληση, ποὺ εἶναι παρεκτικὴ κάθε εὐλογίας, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ κάθε ἀνασφάλεια καὶ φόβο γιὰ τὸ παρὸν καὶ ἰδίως γιὰ τὸ μέλλον. Ἀρκεῖ νὰ παραμείνουμε μὲ τὸν Σωτῆρα στὸ Σῶμα Του, τὴν ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ὅ,τι καὶ ἄν συμβεῖ, ὅπως καὶ ἄν ἔχουν τὰ πράγματα, ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε τῆς Οὐρανίου Βασιλείας Του. Ἀμήν!

 

Χριστὸς ἐτέχθη!

 Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
+Ὁ Ἀθηνῶν Καλλίνικος

Καὶ τὰ Μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου
τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος

Ἅγια Χριστούγεννα 2020

Πηγή: https://www.ecclesiagoc.gr

ΚΥΡΙΑΚΉ ΠΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2020 (Ομιλία π. Ευθυμίου Μπαρδάκα)

 

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2019

Ἀριθμός Πρωτ. 2978

Ἐν Ἀθήναις, 14-12/27-12-2019

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2019

«Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον»

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά·

ΤΑ Χριστούγεννα εἶναι ἡ Ἑορτὴ τῆς θείας Συγκαταβάσεως, τὴν ὁποία γευόμαστε μέσα στὴν ζεστὴ ἀγκαλιὰ τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο βεβαιώνει ὅτι, «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰω. 1:14). Πρόκειται πράγματι γιὰ Μυστήριο ξένο καὶ παράδοξο, ποὺ συμμαρτυροῦν οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι, σχετικὰ μὲ τὸν ὑπὲρ φύσιν τόκο τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.

Βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ ἀπερινόητο ἐνέργημα τοῦ προαιωνίου Θεοῦ ἐν χρόνῳ, ποὺ ἀποβλέπει νὰ ἐγείρει τὸν νεκρωμένο, νὰ ἐλευθερώσει τὸν αἰχμάλωτο, νὰ λυτρώσει τὸν δέσμιο στὴν φθορὰ καὶ τὰ πάθη, καὶ ἐν τέλει νὰ θεώσει τὸν ἄνθρωπο, τὸν θεόπλαστο καὶ ἀποστάτη. Διότι κατὰ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο: «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο, ἵνα τὸν ἄνθρωπον δεκτικὸν θεότητος ποιήσῃ».

***

Τὸ ἐκπληκτικὸ αὐτὸ γεγονὸς τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, τὸ ὁποῖο συνέβη στὴν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας, γιὰ νὰ γίνει ἀποδεκτὸ καὶ νὰ βιωθεῖ ἐπάξια ὡς μέγα Μυστήριο, χρειάζεται μυσταγωγία: ἀπαιτεῖται ἀπάρνηση τῆς κοσμικῆς λογικῆς, ἀποστροφὴ τῆς ἁμαρτίας, μετάνοια, καθὼς καὶ ἑτοιμασία χώρου/τόπου καταλλήλου στὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου.

Τὸ Μυστήριο συσκιάζεται καὶ κρύπτεται ἀπὸ τὶς πολλὲς κοσμικότητες, μὲ τὰ γαστρονομικὰ κυρίως ἐνδιαφέροντα, τὶς ὑλικὲς σπατάλες, τὴν κάθε εἴδους ματαιοδοξία, τὴν παράδοση στὴν κραιπάλη, τὴν μέθη, τὴν ἀσωτία καὶ τὶς μέριμνες τοῦ βίου τούτου.

Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ὅταν ἡ κυοφοροῦσα Παναγία μας καὶ ὁ Δίκαιος Ἰωσὴφ ὁ Μνήστωρ ἀναζητοῦσαν τόπο γιὰ νὰ σταθμεύσουν καὶ διανυκτερεύσουν, δὲν ὑπῆρχε τέτοιος μέσα στὴν Βηθλεέμ. Ὅλοι οἱ κατοικίσημοι χῶροι ἦταν ἀσφυκτικὰ γεμᾶτοι: «οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. 2:7).

Καὶ ἔτσι, γιὰ νὰ γεννηθεῖ ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ Σωτῆρας μας ὑπῆρξε μόνον ἕνα κρῦο καὶ σκοτεινὸ Σπήλαιο, τόπος καταφυγῆς ἀλόγων ζώων, ἕνας σταῦλος!

Αὐτὴ ἡ ἔλλειψη δὲν ἦταν μόνον τότε. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι συνήθως εἶναι τόσο γεμᾶτοι, δηλαδὴ στὴν πραγματικότητα τόσο ἄδειοι, ὥστε νὰ μὴν βρίσκουν τόπο καὶ χρόνο γιὰ τὸν Θεάνθρωπο στὴν ζωή τους. Ὁ νοῦς εἶναι γεμᾶτος μὲ ἕνα σωρὸ ἄλλα πράγματα, ἀκόμη καὶ ἀνάξια καὶ ἁμαρτωλά, ὥστε νὰ μὴν χωρεῖ σὲ αὐτὸν ἡ θεία Διδαχὴ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἡ παρηγορία τῆς κατανυκτικῆς προσευχῆς. Καὶ ἡ καρδιὰ εἶναι ἑρμητικὰ κλειστή, ψυχρὴ καὶ παγερή, ὥστε νὰ μὴν εἰσέρχεται ἡ θεία Χάρη γιὰ ἀνακαίνιση καὶ μεταμόρφωση.

Οἱ ἄνθρωποι εἶναι σήμερα στὴν πλειονότητά τους πολυάσχολοι καὶ βιαστικοί, ἔχουν ἀτελείωτες μέριμνες καὶ περισπασμούς, ὅπως καὶ φοβίες καὶ ἀνασφάλειες· ὥστε νὰ μὴν τοὺς μένει χρόνος καὶ διάθεση γιὰ Χριστό, οὔτε εὔκολα γιὰ τὸν συνάνθρωπο· παρὰ μόνον γιὰ ἱκανοποίηση αὐτοῦ ποὺ τοὺς εὐχαριστεῖ. Τὰ μυαλὰ εἶναι γεμᾶτα μὲ κάθε λογῆς θεωρίες, ἀπόψεις ἤ καὶ πλάνες καὶ ἀερολογίες. Καὶ οἱ καρδιὲς φουσκωμένες ἀπὸ ὑπερφίαλο ἐγωϊσμό, ἀτομισμό, ἡδονισμό, ὠχαδελφισμό· ἤ καὶ τρομοκρατημένες ἀπὸ φανταστικὰ σενάρια καὶ διαδόσεις· καθὼς καὶ φαρμακωμένες ἀπὸ ποικίλες ἀπογοητεύσεις καὶ δοκιμασίες τῆς ζωῆς. Ἐπικρατεῖ ἀνούσια περιέργεια, μικροπρεπὴς ἐξωστρέφεια, ἀδυναμία συγκεντρώσεως τοῦ νοῦ καὶ θυσιαστικῆς διαθέσεως γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν Ἄνθρωπο· παρατηρεῖται ἔλλειψη πνευματικοῦ ζήλου, τάση κριτικῆς καὶ ἀπορρίψεως τῶν πάντων, κυνηγητὸ αὐτομάτων καὶ μαγικῶν λύσεων, ἀπάρνηση εὐθυνῶν καὶ καλλιέργεια ἐνόχων συμβιβασμῶν στὴν πίστη καὶ τὴν ζωή…

Ἔτσι ὅμως, ἐγκλωβιζόμαστε στὸ ἐγώ μας, μὲ τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ κλειστὰ στὴν θεία ἐπίσκεψη, ἔλευση καὶ διαμονή.

***

Τέκνα ἐν Κυρίῳ τεχθέντι·

Τὸ θεῖο Βρέφος ποθεῖ νὰ βρεῖ κατάλυμα ἐντός μας μυστηριακά, ἀφοῦ γεννήθηκε σὲ Σπήλαιο ἀπὸ ἄκρα ἀγάπη καὶ ταπείνωση, ἀρκεῖ νὰ τὸ θέλουμε κι ἐμεῖς καὶ νὰ προετοιμασθοῦμε κατάλληλα· νὰ ἀνοίξουμε χῶρο, νὰ ἀφήσουμε τόπο ἐλεύθερο στὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας. Μετάνοια στὴν Ἐκκλησία σημαίνει ἄδειασμα ἐσωτερικὸ ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ σωρεύθηκαν καὶ φράζουν τὴν εἴσοδο στὸν Κύριο καὶ Θεό μας, ἀλλὰ ἐπίσης δυσκολεύουν τὴν συνεννόηση καὶ τὴν ἀλληλοπεριχώρηση μὲ τοὺς Ἀδελφούς μας. Τὸ Παιδίον Νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός, ἀναμένει καὶ τὰ δικά μας πενιχρὰ δῶρα, καὶ τὴν δική μας εἰλικρινῆ προσκύνηση, μὲ πίστη ἀληθινὴ καὶ ἄδολη, μὲ ἀγάπη καὶ ταπείνωση, καὶ μάλιστα στὰ ἔργα καὶ ὄχι μόνον στὰ λόγια.

Ὅπου ἔρχεται ὁ Χριστὸς κατεβαίνει ὁ Οὐρανὸς καὶ ἀνθίζει ὁ Παράδεισος. Οἱ Ἄγγελοι δοξολογοῦν, τὰ σύμπαντα γεμίζουν χαρά, ἡ κτίσις ἀγάλλεται. Φῶς, καθαρότητα, εὐωδία, ὕμνος καὶ αἶνος κυριαρχοῦν καὶ ἡ Εἰρήνη ἐπικρατεῖ καὶ βασιλεύει!

Ἄς μὴν μείνουμε ξένοι καὶ ἀμέτοχοι σὲ αὐτὴ τὴν λαμπρὴ οὐρανο-γήϊνη εὐφροσύνη! Εἴθε νὰ ὑπάρχει μέσα μας τόπος γιὰ θεία διαμονή, ὥστε νὰ λάβουμε ἀνέσπερο φῶς, νὰ μεταμορφωθοῦμε σὲ προσωπικότητες εὐεργετικές, σὲ ψυχὲς πυρφόρες, σὲ φορεῖς καὶ μεταδότες πίστεως, ἐλπίδος καὶ ἀγάπης!

Χριστὸς ἐτέχθη!

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

Τὰ Μέλη
† Ὁ Λαρίσης καί Πλαταμῶνος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
† Ὁ Εὐρίπου καὶ Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ
† Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ
† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ
† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ
† Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
† Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ
† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Λούνης ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ
† Ὁ Γαρδικίου ΚΛΗΜΗΣ
† Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ
† Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
† Ὁ Πελαγονίας ΜΑΞΙΜΟΣ

Πηγή: https://www.ecclesiagoc.gr/index.php/

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2018

Μήνυμα Χριστουγέννων 2018

«Θεὸς ὤν εἰρήνης, Πατὴρ οἰκτιρμῶν,

τῆς μεγάλης Βουλῆς σου τὸν Ἄγγελον, εἰρήνην παρεχόμενον ἀπέστειλας ἡμῖν». 

(Εἱρμὸς ε΄ Ὠδῆς πεζοῦ Κανόνος Χριστοῦ Γεννήσεως)

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ τεχθέντι·

Γιὰ ἄλλη μία φορὰ μᾶς ἀξιώνει ἡ ἄμετρη Φιλανθρωπία τοῦ Παναγάθου Θεοῦ μας νὰ ὀρθρίζουμε ἑόρτια, λουσμένοι στὸ φῶς τῆς θεογνωσίας, καὶ νὰ πανηγυρίζουμε ὀρθοδόξως τὴν Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρος μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μία Ἑορτὴ ποὺ ἀστράφτει ἀπὸ χάρη καὶ χαρὰ καὶ πλημμυρίζει τὸν ἄκοσμο κόσμο μας μὲ τὰ κύματα τῆς θείας ἀγάπης, εἰρήνης καὶ εὐλογίας!

Δόξα στὴν θεία συγκατάβασή Του!

Διότι ὁ Θεός μας εἶναι Πατὴρ Οἰκτιρμῶν, πλήρης ἀγάπης, συγγνώμης καὶ εὐσπλαγχνίας. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἔδειξε τὸ μέγα ἔλεός Του στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀπέστειλε τὸν Μονογενῆ Υἱό Του στὴν γῆ, γιὰ νὰ παράσχει τὴν Εἰρήνη, ὡς Πηγή, Δοτήρας καὶ Χορηγὸς τῆς Εἰρήνης.

Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρὸς εἶναι ὁ «Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος», ὅπως τὸν περιγράφει ὁ Προφήτης Ἡσαΐας (9:6), διότι ἐξαγγέλλει καὶ ἀποκαλύπτει στὸν κόσμο τὴν προαιώνια μεγάλη καὶ ἄρρητη Βουλὴ τοῦ Θεοῦ, τὸ προαιώνιο σχέδιό Του, τὸ Προηγούμενο Θέλημά Του, γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ τὸ Μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας, ὡς Μυστήριο εἰρηνεύσεως καὶ ἐπανασυνδέσεώς μας μὲ τὸν Θεό.

Ὁ Ἐνανθρωπήσας καὶ γεννηθεὶς «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου» ὡς Βρέφος στὴν Βηθλεέμ, ὁ Ἑρμηνευτὴς καὶ Ἐκπληρωτὴς τῆς Μεγάλης Βουλῆς, ὁ «Ἄρχων τῆς Εἰρήνης» Μεσσίας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἀνατέλει τὸ Φῶς τῆς θεογνωσίας καὶ ἐπιγνώσεως τοῦ θείου Θελήματος. Αὐτὸς διαλύει τὰ σκότη τῆς ἀπιστίας, τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας, κατανικᾶ τὸν διάβολο καὶ ἀποκαθιστᾶ τὴν Εἰρήνη.

Γι΄ αὐτὸ καὶ μόνον μὲ τὴν ἀληθινὴ θεογνωσία, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταπείνωση ἔχουμε Εἰρήνη. Μόνον μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ὀρθρίζουμε στὴν δοξολογία τοῦ Θεοῦ, στὴν Ὀρθοδοξία καὶ Ὀρθοπραξία, ὄντες εἰρηνευμένοι καὶ συμφιλιωμένοι, φορεῖς καὶ ἐξάγγελοι Εἰρήνης.

Τὸ δῶρο τῆς Εἰρήνης εἶναι θεῖο καὶ δίνεται σὲ αὐτοὺς ποὺ τὸ ζητοῦν: «Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, εἰρήνην δὸς ἡμῖν!» (Ἡσ. 26:12). Ὁ Κύριός μας εἶναι Αὐτὸς ποὺ διώχνει τὴν ἔχθρα τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Θεό, χαρίζοντας τὴν ἄφεση ὅπου ὑπάρχει Μετάνοια, ποὺ συμφιλιώνει γῆ καὶ οὐρανό, ποὺ διαλύει τὴν ἀντιπάθεια καὶ τὸ μῖσος μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἐναρμονίζοντας τὶς σχέσεις, ποὺ φέρνει τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη στὸν κάθε ἄνθρωπο, ὡς γαλήνη καὶ ἕνωση νοῦ καὶ καρδιᾶς.

Αὐτὸς εἶναι ἡ Εἰρήνη μας (Ἐφ. 2:14), ἀφοῦ βεβαίως τὴν χάρισε μὲ τὴν ἐπισφράγιση τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως, καὶ παρέχει τὴν Εἰρήνη ὄχι ὅπως τὴν ἐννοεῖ ὁ κόσμος, ἀλλὰ τὴν δική Του, αὐτὴν ποὺ νικάει τὸν φόβο καὶ τὴν ταραχὴ (Ἰω. 14:27) καὶ ἑνώνει θεοπρεπῶς, ὑπερβαίνοντας κάθε ἐμπόδιο.

***

Ὅμως, ποῦ εἶναι ἡ «ἐπὶ γῆς Εἰρήνη», τὴν ὁποία κήρυξαν καὶ δοξολόγησαν οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι τὴν βραδιὰ τῆς Γεννήσεως τοῦ θείου Βρέφους; Τί συμβαίνει καὶ τί ἐπικρατεῖ μέσα μας καὶ ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς;

Ἡ θλιβερὴ διαπίστωση εἶναι, ὅτι σχεδὸν παντοῦ ὑπάρχει ταραχή, σύγκρουση καὶ πόλεμος! Στὶς καρδιές, στὰ μυαλά, στὶς σχέσεις, στὸν κόσμο, ἀλλὰ δυστυχῶς κάποτε ἀκόμη καὶ στὴν Ἐκκλησία!

Ὅσο ἐπικρατοῦν ἰδιοτροπίες, ἐγωϊσμοί, πλάνες, ἱκανοποιήσεις παθῶν, ἄνομες ἐπιδιώξεις, προδοσίες, ἐχθρότητες καὶ μίση, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει συμφιλίωση μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἔτσι εἶναι ἀδύνατον νὰ ὑπάρξει καὶ νὰ ἐπικρατήσει ἡ Εἰρήνη.

Ὅπου λείπει ἡ ἀληθινὴ πίστη στὸν Θεό, ἡ Ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ἡ τήρηση τοῦ ἁγίου Θελήματός Του, ὁ σεβασμὸς στὴν θεοπαράδοτη ἱεραρχικὴ τάξη στὴν Ἐκκλησία Του, ἐκεῖ λείπει ὁ Θεός, ἀπουσιάζει ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ ἀγάπη, διότι οἱ ἄνθρωποι «ὁδὸν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν» (Ρωμ. 3:17).

Γι΄ αὐτὸ καὶ συναντοῦμε τόσο συχνὰ διαταραγμένες προσωπικότητες, γεμᾶτες σύγχυση, ἀσυναρτησία, σκληρότητα καὶ ταραχή. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ τόση διασάλευση στὶς ψυχές, στοὺς λογισμούς, στὴν κοινωνία, στὸν κόσμο.

Ἀλλὰ καὶ στὴν Ἐκκλησία ἀκόμη, στὸ καταφύγιο καὶ τὸ λιμάνι τῆς Εἰρήνης, κάποιοι ἀνειρήνευτοι ἄνθρωποι τορπιλλίζουν τὸ θεῖο καὶ πολύτιμο ἀγαθὸ τῆς Εἰρήνης μὲ ἀλλόκοτους νεολογισμοὺς καὶ παραλογισμοὺς τῆς σκοτισμένης διάνοίας τους καὶ τῆς ταραγμένης καρδιᾶς τους, νομίζοντας στὴν ἀφροσύνη τους ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὑπηρετοῦν τὸ δίκαιο καὶ τὴν ἀλήθεια!

Χρέος μας εἶναι νὰ ἀντιμετωπίζουμε ἀποφασιστικὰ κάθε ἐπιβουλή, παραμένοντας ἀδιατάρακτοι, ὡς ὑπηρέτες τῆς πραγματικῆς Εἰρήνης τῆς -κατὰ τὸν Ἅγιο Θεόδωρο Στουδίτη- «εἰρηνοχύτου Ὀρθοδοξίας» μας.

***

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά·

Εἴθε νὰ ἐπαναλαμβάνουμε μαζὶ μὲ τὸν Ψαλμωδό: «οὐ φοβηθησόμεθα ἐν τῷ ταράσσεσθαι τὴν γῆν καὶ μετατίθεσθαι ὄρη ἐν καρδίᾳ θαλασσῶν» (Ψαλμ. 45:3), ὅ,τι καὶ ἄν συμβαίνει στὴν ζωή μας καὶ στὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας! Καὶ νὰ γευόμαστε ἀπὸ τὸν Χορηγὸ τῆς Εἰρήνης Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ τὴν γλυκύτητα τῆς Εἰρήνης Του, μέσῳ τῶν ἁγίων Μυστηρίων Του, μὲ εἰρήνη συνειδήσεως καὶ ἐλπίδα ἀγαθὴ νίκης καὶ μετοχῆς στὴν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν!

Ἅγια Χριστούγεννα 2018

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

        Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος

† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

             Τὰ Μέλη

† Ὁ Λαρίσης καί Πλαταμῶνος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

† Ὁ Εὐρίπου καὶ Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ

† Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ

† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ

† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ

† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ

† Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

† Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

† Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ

† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

† Ὁ Λούνης ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ

† Ὁ Γαρδικίου ΚΛΗΜΗΣ

† Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ

† Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ

† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ 

Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς

†Ὁ Δημητριάδος Φώτιος

www.ecclesiagoc.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ 2017 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2016 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ

Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Θεανθρώπου και όχι η άνοιξη του καταναλωτικού παραλογισμού,η ανελέητη διάχυση μιας εμπρεύσιμης,κοσμικής αγάπης,η εκούσια συμμετοχή στην αγορά φρούδας Ελπίδας,που τάζουν οι επιχορηγούμενοι Έμποροι των οσονούπω,μαρκαρισμένων,καθεστωτικών Εθνών 

Τα Χριστούγεννα έρχονται. Για μας τους Ορθοδόξους του Πατρίου Ημερολογίου έχουν μια εξιδανικευμένη ιδιαιτερότητα και μια πνευματική αυθεντικότητα, όπως άλλωστε και όλες οι δεσποτικές εορτές. Είναι γιορτή, που μάθαμε, να την βιώνουμε αποκλειστικά στην πνευματική της οντότητα, στην Πατερική αναφορά της και στον ακαινοτόμητο προσανατολισμό της. Για τούτο και μόνο, τα Χριστούγεννα είναι αποκομμένα από κοσμικές δοξασίες, ''λαοπρόβλητες'' καταναλωτικές επιφάνσεις και μεγαλεπίβολες, εορταστικές οινοκατανύξεις.

Τα Χριστούγεννα έχουν άρωμα Εκκλησίας και γεύση Αμνοικής μεταλαβιάς!Τα προτεστάντικα τραγούδια Χριστουγέννων, τα προχριστουγεννιάτικα ρεβεγιόν, η θεοποίηση των εκποιημένων κοκκινοβασίληδων του αδηφάγου εμπορίου, η ακαταίσχυντη αγαπολογία ενός ακαθόριστου και δυσδιάκριτου ''πνεύματος των Χριστουγέννων,'' ο υπερστολισμός των σπιτιών, που θυμίζουν φωτορυθμικές πίστες λαικών νυχτομάγαζων, δεν έχουν σχέση μ' εμάς. Απλά, γιατι η εκκοσμίκευση δεν υφίσταται εφ' ημών, αφού βαστάζουμε την Πατερικότητα της Εκκλησίας, ως δείγμα γραφής και ως σημείο ενδελεχούς αναφοράς.

Οι ιερείς μας δεν συνεορτάζουν με προσκεκλημένους καθολικούς πάστορες, δουρειοιππικούς ουνίτες, δεν δωρίζουν κοράνια και αυτοσχέδια φιρμάνια σε αλλόδοξους, θρησκευτικούς πραματευτάδες. Κράτησαν την εορτολογική ενότητα των Ορθοδόξων, η οποία και βεβαίως άπτεται του δόγματος, αφού αυτή θεσπίστηκε από την Α΄Οικουμενική Σύνοδο.

Το μικρό ποίμνιο των Ορθοδόξων του Πατρίου Ημερολογίου δεν αποτελεί ΔΕΚΟ του Δημοσίου, δεν τελεί υπό κρατική χειραγώγιση και βεβαίως δεν διέπεται από δημοσιουπαλληλικό αυτισμό. Για τούτο μπορούμε,να εορτάζουμε γνήσια τα Χριστούγεννα, ως μια δεσποτική εορτή, κατά την οποία βεβαίως θ' απουσιάζει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι λοιποί, κρατικοί χορηγοί, όμως επίσημος και αυτόκλητος καλεσμένος μας θα είναι ο ίδιος ο Χριστός μας.Τα κανάλια των Τηλεοράσεων δεν θα παρευρίσκονται ορυμαγδόν, για να εκμαιεύσουν εθιμοτυπικές δηλώσεις του πρωτοκόλλου και οι εφημερίδες δεν θα έχουν πηχιαίους τίτλους και καλαίσθητες φωτογραφίες.

Στις εκκλησίες μας δεν θα συναγελάζονται αριθμηδόν, καριερίστες πολιτικοί της οκκάς για τις καθιερωμένες, επιδερμικές χαιρετούρες, θα παρευρίσκονται όμως απλοί άνθρωποι του λαού, που βίωσαν την γνησιότητα της Εκκλησίας στην ευλογημένη αποτείχιση εν καιρώ αιρέσεως.

Τα Χριστούγεννα των Ορθοδόξων του Πατρίου Ημερολογίου έχουν μια θεσπέσια οσμή αγνού μελισοκεριού, άλλωστε στους ναούς μας δεν χρησιμοποιείται ποτέ παραφινέλαιο.Την νύχτα της παραμονής των Χριστουγέννων ή το πρωί από Όρθρου βαθέως, οι λειτουργίες τελούνται με συγκινησιακή φόρτιση, συνεργούντος ενός ποιμνίου,που συμμετέχει καθ' όλα όρθιο, αφού εκλίπουν τα δεκάδες σκαλιστά καθίσματα και οι πισώπλατοι,αναπαυτικοί πάγκοι. Υπάρχουν μόνο στασίδια για τους αδυνάτους, που δεν έχουν μόνιμους, ποιμνιακούς επινοικιαστές. Το λιβάνι δεν είναι του εμπορίου, οι κανδύλες είναι αναμμένες με αγνό ελαιόλαδο και δεν έχουν αντικατασταθεί από ηλεκτρικές λάμπες, που προβάλλουν κόκκινες φλόγες του εμπορίου. Επικρατεί η κατάνυξη του πνευματικά αλώβητου, εκεί,που περισσεύει η έπαρση του πατερικά νοθευμένου.

Οι Ορθόδοξοι πιστοί του Πατρίου Εορτολογίου γνωρίζουν άριστα την χρονική διαδρομή της λειτουργίας και ξέρουν, πως να είναι συμμέτοχοι και ιεροπρεπείς συνεργάτες της. Οι αγρυπνίες των Χριστουγέννων έχουν αυτήν την μυρωδιά μιας απόκοσμης, ιδεατής υπέρβασης και την ηδύτητα της Θείας Χάριτος. Κι όταν αυτές τελειώσουν, αγκαλιασμένοι με την εν Χριστώ Αγάπη και όχι την κοσμική αβροφροσύνη των μακελεμένων εμπόρων των Εθνών, θα γυρίσουμε στο σπίτι, να τερφθούμε από το γιορτινό τραπέζι της ημέρας και στο κατόπι να συνεχίσουμε την προσευχή, την ανάγνωση, τις εδαφιαίες γονυκλισίες και το ευλογημένο κομποσκοίνι... Γιατι, Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Θεανθρώπου και όχι η άνοιξη της καταναλωτικής ευμάρειας, η ανελέητη διάχυση της κοσμικής αγάπης, η εκούσια συμμετοχή στην αγορά φρούδας Ελπίδας, που τάζουν οι δαίμονες της αποσάθρωσης της ορθής Πίστης.

Τα πραγματικά Χριστούγεννα παρέχονται στο ποίμνιο από μια αποκρατικοποιημένη Εκκλησία, που δεν την διέπει ο δημοσιοϋπαλληλικός οίστρος, η υπηρεσιακή στάθμη, τα κυβερνητικά αλισβερίσια και η αλαζονία της Εξουσίας. Τα Χριστούγεννα δεν τεκταίνονται, δεν αποπνευματίζονται και δεν συναποτελούν μέρος κοσμικών γιορτών, που διυλίζονται μέσα από την δίνη της τεκτονικής Παγκοσμιοποίησης. Το πνεύμα τους μεταδίδεται από ποιμενάρχες, που δεν εκμίσθωσαν την αποστολική διακονία του πάσχοντος αδελφού τους, δεν απόσβεσαν την ποιμαντική τους με τα ένσημα του Δημοσίου και δεν ποδηγέτησαν το λειτούργημα του ιερέα στον βωμό του επαγγέλματος. Με αυτόν τον τρόπο, το ποίμνιο εισπράττει την γιορτή αυτή, ως μια επιδερμική και άοσμη εθιμοτυπία, ως μια ψυχαναγκαστική τελετουργία, που μόλις τελειώσει, αρχίζει ο αγλέουρας, ως την κοσμική μελαγχολία των αποδεκατισμένων ημερών. Η μελαγχολία, όμως κουρνιάζει σε μορφώματα, που έκαναν την Εκκλησία άνοστη και ανάλατη ομελέτα ψυχοπωλούντων, εκμαυλιστών και τεκτονικών τσελεμεντέδων. Εύχεσθε!

Για τούτο μπορούμε, να εορτάζουμε γνήσια τα Χριστούγεννα, ως μια δεσποτική εορτή, κατά την οποία βεβαίως θ' απουσιάζει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι λοιποί, κρατικοί χορηγοί, όμως επίσημος και αυτόκλητος καλεσμένος μας θα είναι ο ίδιος ο Χριστός μας 

Δευτέρα 9 [22] Δεκεμβρίου,Πάτριο,Εκκλησιαστικό Ημερολόγιο.Εορτή της Αγίας Άννης,μητρός Θεοτόκου σύλληψις.

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Πηγή: http://353agios.blogspot.gr/2014/12/blog-post_35.html

«Ἐπεθύμησε πόρνη …» (Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)

«Ἐπεθύμησε πόρνη …» (Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)

Πόρνη ἐπιθυμοῦσε ὁ Θεός; Ναὶ πόρνη. Ἐννοῶ τὴ δική μας φύση. Ἦταν τρανὸς καὶ αὐτὴ ταπεινή. Τρανὸς ὄχι στὴ θέση ἀλλὰ στὴ φύση. Πεντακάθαρος ἦταν, ἀνερμήνευτη ἡ οὐσία του, ἄφθαρτη ἡ φύση του. Ἀχώρητος στὸ νοῦ, ἀόρατος, ἄπιαστος ἀπὸ τὴ σκέψη, ὑπάρχοντας παντοτεινά, μένοντας ἀπαράλλακτος. Πάνω ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, ἀνώτερος ἀπὸ τὶς δυνάμεις τῶν οὐρανῶν. Νικώντας τὴ λογικὴ σκέψη, ξεπερνώντας τὴ δύναμη τοῦ μυαλοῦ, ἀδύνατο νὰ τὸν δεῖς, μόνο νὰ τὸν πιστέψεις. Τόν ἔβλεπαν ἄγγελοι καί τρέμανε. Τά χερουβείμ σκεπάζονταν μέ τά φτερά τους, ὅλα στέκονταν μέ φόβο.

Ἔριχνε τὸ βλέμμα του στὴ Γῆ καὶ τὴν ἔκανε νὰ τρέμει. Στρεφόταν στή θάλασσα καί τήν ἔκανε στεριά Ποτάμια ἔβγαζε στὴν ἔρημο. Στ’ ἀναμέτρημά του ἔστηνε βουνά καί ζύγιζε λαγκάδια. Πῶς νά τό πῶ; Πῶς νά τό παραστήσω; Τό μεγαλεῖο του ἀπέραντο, ποῦ νά πιαστεῖ ἡ σοφία του μέ ἀριθμούς; Ἀνεξιχνίαστες οἱ ἀποφάσεις πού παίρνει κι οἱ δρόμοι του ἀνεξερεύνητοι.

Κι αὐτὸς ὁ τόσο μέγας καὶ τρανὸς πεθύμησε πόρνη. Γιατί; Γιὰ νὰ τὴν ἀναπλάσει ἀπὸ πόρνη σὲ παρθένα. Γιὰ νὰ γίνει ὁ νυμφίος της.

Τί κάνει; Δὲν τῆς στέλνει κάποιον ἀπὸ τοὺς δούλους του, δὲν στέλνει ἄγγελο στὴν πόρνη, δὲν στέλνει ἀρχάγγελο, δὲν στέλνει τὰ χερουβείμ, δὲν στέλνει τὰ σεραφείμ. Ἀλλὰ καταφθάνει αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ ἐρωτευμένος.

Ἐπεθύμησε πόρνη. Καὶ τί κάνει; Ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ ἀνέβει ἐκείνη στὰ ψηλά, κατέβηκε Ἐκεῖνος στὰ χαμηλά. Ἔρχεται στὴν καλύβα της. Τὴ βλέπει μεθυσμένη. Καὶ μὲ ποιὸ τρόπο ἔρχεται; Ὄχι μὲ ὁλοφάνερη τὴ θεότητά του, ἀλλὰ γίνεται ἐντελῶς ἴδιος μαζί της, μήπως βλέποντάς τον τρομοκρατηθεῖ, μήπως λαχταρήσει καὶ τοῦ φύγει. Τὴ βρίσκει καταπληγωμένη, ἐξαγριωμένη, ἀπὸ δαίμονες κυριευμένη. Καὶ τί κάνει; Τὴν παίρνει καὶ τὴν κάνει γυναίκα του. Καὶ τί δῶρα τῆς χαρίζει; Δαχτυλίδι. Ποιὸ δαχτυλίδι; Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

Ἔπειτα λέγει. Δὲν σὲ φύτεψα στὸν Παράδεισο;

-Τοῦ λέγει, ναί.

-Καὶ πῶς ξέπεσες ἀπὸ ἐκεῖ;

-Ἦλθε καὶ μὲ πῆρε ὁ Διάβολος ἀπὸ τὸν Παράδεισο.

-Φυτεύτηκες στὸν Παράδεισο καὶ σὲ ἔβγαλε ἔξω. Νά, σὲ φυτεύω μέσα μου. Δὲν τολμᾶ νὰ μὲ πλησιάσει ἐμένα. Ὁ ποιμένας σὲ κρατάει καὶ ὁ λύκος δὲν ἔρχεται πιά.

-Ἀλλὰ εἶμαι, λέγει, ἁμαρτωλὴ καὶ βρώμικη.

-Μὴ μοῦ σκοτίζεσαι, εἶμαι γιατρός.

Δῶσε ἐδῶ μεγάλη προσοχή. Κοίταξε τί κάνει. Ἦλθε νὰ πάρει τὴν πόρνη, ὅπως αὐτὴ -τὸ τονίζω- ἦταν βουτηγμένη στὴ βρῶμα. Γιὰ νὰ μάθεις τὸν ἔρωτα τοῦ Νυμφίου. Αὐτὸ χαρακτηρίζει τὸν ἐρωτευμένο: τὸ νὰ μὴ ζητάει εὐθύνες γιὰ ἁμαρτήματα, ἀλλὰ νὰ συγχωρεῖ λάθη καὶ παραπατήματα.

Πιὸ πρὶν ἦταν κόρη τῶν δαιμόνων, κόρη τῆς Γῆς, ἀνάξια γιὰ τὴ Γῆ. Καὶ τώρα ἔγινε κόρη τοῦ βασιλιᾶ. Καὶ αὐτὸ γιατί ἔτσι θέλησε ὁ ἐρωτευμένος μαζί της. Γιατί ὁ ἐρωτευμένος δὲν πολυνοιάζεται γιὰ τὴ συμπεριφορά του. Ὁ ἔρωτας δὲν βλέπει ἀσχήμια. Γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάζεται ἔρωτας, ἐπειδὴ πολλὲς φορὲς ἀγαπᾶ καὶ τὴν ἄσχημη.

Ἔτσι ἔκανε καὶ ὁ Χριστός. Ἄσχημη εἶδε καὶ τὴν ἐρωτεύτηκε καὶ τὴν ἀνακαινίζει.
Τὴν πῆρε ὡς γυναίκα, καὶ ὡς κόρη του τὴν ἀγαπᾶ, καὶ ὡς δούλα του τὴν φροντίζει, καὶ ὡς παρθένα τὴν προστατεύει, καὶ ὡς παράδεισο τὴν τειχίζει, καὶ ὡς μέλος τοῦ σώματός του τὴν περιποιεῖται. Τὴ φροντίζει ὡς κεφαλή της ποὺ εἶναι, τὴ φυτεύει ὡς ρίζα, τὴν ποιμαίνει ὡς ποιμένας. Ὡς νυμφίος τὴν παίρνει γυναίκα του, καὶ ὡς ἐξιλαστήριο θύμα τὴν συγχωρεῖ, ὡς πρόβατο θυσιάζεται, ὡς νυμφίος τὴ διατηρεῖ μέσα στὴν ὀμορφιά, ὡς σύζυγος φροντίζει νὰ μὴν τῆς λείψει τίποτα.

Ὤ, Σὺ Νυμφίε, ποὺ ὀμορφαίνεις τόσο τὴν ἀσχήμια τῆς νύφης!

Πηγή: www.imaik.gr/

Η Σφαγὴ τῶν ῾Αγίων Νηπίων ὑπὸ τοῦ ῾Ηρώδου (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

Μία πνευματικὴ-ἡσυχαστικὴ προσέγγισις

Ο ΗΡΩΔΗΣ προσπάθησε νὰ θανατώση τὸν Σωτῆρα μας Χριστόν, ὁ ῾Οποῖος ὡς Βρέφος Αἰώνιον, ὡς Παιδίον Νέον, ἀποτελοῦσε ἀπειλὴ γιὰ τὸ διεφθαρμένο βασίλειό του. Νόμιζε, ὅτι θὰ ἔπαιρνε κάποια ἡμέρα τὴν ἐξουσία του, τὴν ὁποίαν ἐν τῇ ἀφροσύνῃ του θεωροῦσε ἄφθαρτη καὶ ἄτρωτη. Στὴν παράφορη προσπάθεια ἐξολοθρεύσεως τοῦ «ἐπιδόξου διεκδικητοῦ» τοῦ θρόνου του, ἔδωσε ἀπάνθρωπη ἐντολὴ γιὰ τὴν γενικὴ σφαγὴ τῶν νηπίων ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω...

Τὰ πρῶτα θύματα τῆς νέας Πίστεως, οἱ Πρωτομάρτυρες Αὐτῆς, ἦσαν τὰ ἀθῶα, καθαρά, ἁγνὰ καὶ ἄκακα βρέφη, αὐτὰ ποὺ ἀγαποῦσε καὶ ἀγαπᾶ περισσότερο ἀπ᾿ ὅλους ὁ Κύριός μας καὶ ζητεῖ νὰ τὰ ὁμοιάσουμε, γιὰ νὰ εἰσέλθουμε στὴν αἰώνιο Βασιλεία Του.

Κάθε ἕνας, ὁ ὁποῖος ἀκολουθεῖ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ παράγγελμα τοῦ Κυρίου μας καὶ ἐπιστρέφει στὴν παιδικὴ καθαρότητα καὶ ἀθωότητα, μέσῳ τῆς καθαρτικῆς, ζωογόνου καὶ μεταμορφωτικῆς μετανοίας, ἀντιμετωπίζει ἀργὰ ἤ γρήγορα τὸν ῾Ηρώδη ἤ τοὺς ῾Ηρῶδες του, οἱ ὁποῖοι ἀρχίζουν νὰ τὸν καταδιώκουν, προκειμένου νὰ τὸν ἀναγκάσουν ἤ νὰ παύση νὰ ἀκολουθῆ τὸν Σωτῆρα Χριστὸ ἤ νὰ ἐξολοθρευθῆ καὶ θανατωθῆ.

῞Οταν ὁ ἄνθρωπος ἀναλαμβάνη τὸν ἀγῶνα καθάρσεως διὰ τῆς μετανοίας, ἐπισύρει τὸν θανάσιμο φθόνο τῶν δαιμόνων καὶ τῶν ὀργάνων τους καὶ ὁπωσδήποτε θὰ καταδιωχθῆ. ῾Ο διάβολος καὶ οἱ ἄνθρωποι τοῦ διαβόλου δὲν ἐπιθυμοῦν καὶ δὲν ἀνέχονται ἐπ᾿ οὐδενὶ λόγῳ νὰ «συλληφθῆ» ἐντὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ Νέος ᾿Αδάμ, τὸ Αἰώνιον Θεῖον Βρέφος, ὥστε νὰ ἀνατείλη καὶ πάλι στὴν γῆ ὁ Νοητὸς ῞Ηλιος τῆς Δικαιοσύνης, νὰ λάμψη καὶ πάλι ἡ μαρμαρυγὴ τῆς Δόξης τῶν ᾿Ακτίνων Του· προσπαθοῦν δὲ μὲ κάθε τρόπο νὰ ἐμποδίσουν καὶ νὰ ματαιώσουν μία νέα ἔλευσι τοῦ Χριστοῦ ἐντὸς τοῦ ἀνθρώπου, διότι αὐτὸ ἀποτελεῖ μία ἐπαναλαμβανόμενη νίκη τοῦ Χριστοῦ, αὔξησι καὶ οἰκοδομὴ τῆς ᾿Εκκλησίας Του, μία νέα ἧττα τοῦ διαβόλου καὶ μία ὑποχώρησι καὶ διάλυσι τοῦ σκοταδιοῦ του καὶ τῆς κοσμικῆς κυριαρχίας/ἐξουσίας του.

῾Ο πονηρὸς ἐπιδιώκει μὲ κάθε τρόπο, ὥστε ὁ ἄνθρωπος ποὺ μετανοεῖ νὰ μὴ φθάση τουλάχιστον στὴν ἐπίγνωσι τῆς ᾿Αληθείας καὶ στὴν Κοινωνία τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Δηλαδή, νὰ μὴ ἀρχίση ὁ ἐν μετανοίᾳ ἄνθρωπος νὰ νήφη ἐπὶ τῶν λογισμῶν του καὶ νὰ τηρῆ καὶ φυλάσση τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν του, νὰ μὴ «μάθη» τὴν ἀδιάλειπτη Νοερὰ Προσευχή, νὰ μὴ ἀποδυθῆ στὸν ἀγῶνα τῆς πράξεως τῶν ἀρετῶν, νὰ μὴ προσέρχεται ἀξίως, μετὰ φόβου Θεοῦ, Πίστεως καὶ ᾿Αγάπης, στὴν Θεία Εὐχαριστία.

῎Αν ὁ ἄνθρωπος ἀμελήση, φοβηθῆ καὶ ἐπιστρέψη εἰς τὰ ὀπίσω, τότε ὁ ῾Ηρώδης, ἤτοι ὁ διάβολος, «κέρδισε». ῎Αν ὅμως ὁ ἄνθρωπος προχωρήση, χάριτι Θεοῦ, σὲ ὅλα τὰ ἀνωτέρω καὶ ἀρχίση μέσῳ τῆς ἐν ὑπακοῇ καὶ ταπεινώσει συμμετοχῆς στὴν Θεία Εὐχαριστία νὰ δίδη τόπον ἐντὸς τοῦ ἐσπιλωμένου σώματός του καὶ τῆς φάτνης τῆς ἀλόγου ψυχῆς του στὸ Θεῖον Βρέφος, ὥστε ἡ Βασιλεία Του νὰ ἀρχίση νὰ ἀχνοφέγγη στὴν μέχρι τότε σκοτεινὴ ψυχή του, τότε ὁπωσδήποτε ὁ ῾Ηρώδης ἤ οἱ ῾Ηρῶδες θὰ ἐξαπολύσουν γενικὴ ἐπίθεσι, ὥστε νὰ ἀνακτήσουν τὸ «χαμένο ἔδαφος».

Στὸ σημεῖο αὐτό, ἡ παραχώρησις ἀπὸ πλευρᾶς τοῦ ἀγωνιζομένου πιστοῦ ἀδείας ἱκανοποιήσεως σὲ ἔστω καὶ ἕνα «κοιμισμένο» πάθος του, ἀκόμη καὶ ἡ ἀπροσεξία στὶς αἰσθήσεις ὡς καὶ ἡ ἐμμονὴ σὲ ὅ,τιδήποτε ἐγωϊστικὸ καὶ ἐμπαθές, ἀποτελοῦν τὴν θύραν διελεύσεως καὶ εἰσόδου τῶν ἐχθρῶν του ἐντός του, οἱ ὁποῖοι ἐπιποθοῦν θηριωδῶς νὰ εὕρουν τὸ Θεῖον Βρέφος γιὰ νὰ τὸ «κατασφάξουν»...

Τὸ Θεῖον Βρέφος ποτὲ δὲν παραμένει ἀφύλακτο, ἀλλὰ στὶς περιπτώσεις ἐπιδρομῆς καὶ λεηλασίας ἐντὸς τῆς ψυχῆς, ἀπὸ ἀμέλειά της, ἀπομακρύνεται ἀμέσως καὶ φεύγει εἰς γῆν Αἰγύπτου, ἤτοι εἰς ἄλλην ψυχήν, εἰς ἄλλον λαόν, πρὸς ἀνάπαυσιν καὶ περίθαλψίν Του.

῞Ομως, ὁ τοιοῦτος ἔρημος ἄνθρωπος παραδίδεται ἀφύλακτος στὴν διωκτικὴ μανία τῶν κακίστων ἐχθρῶν του, οἱ ὁποῖοι ἀρχίζουν τὸ ἔργο τῆς φρικτῆς «βρεφοκτονίας». ῞Ολες οἱ ἀγαθὲς ἕξεις, οἱ ὁποῖες εἶχαν ἀρχίσει νὰ βλαστάνουν ἐντὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν Παρουσία τοῦ Θείου Βρέφους, οἱ ἀγαθοὶ λογισμοί, νεύσεις, νοήσεις, δυνάμεις, διαθέσεις κλπ., ὅλα πλέον ἐκτίθενται στὴν καταστροφικὴ μανία τῶν διωκτικῶν δυνάμεων τοῦ σκότους καὶ τῆς πονηρίας, ποὺ ἐπιποθοῦν διακαῶς νὰ ἀπογυμνώσουν τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν χειροτερεύσουν, νὰ τὸν καταστήσουν καὶ πάλι σπήλαιο ληστῶν!...

῾Η καταστροφικὴ αὐτὴ διαδικασία διαρκεῖ ὅσο ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἀναποφάσιστος καὶ παραδομένος στὴν ἐπήρεια τοῦ πειρασμοῦ. Καταπαύει δὲ καὶ ἀναστέλλεται, στὸν βαθμὸ ποὺ ὁ ἀγωνιστὴς συνέρχεται καὶ ὀργανώνει τὴν ἄμυνά του, ἀντιμαχόμενος γενναίως καὶ καλῶν εἰς βοήθειαν τὸν δυνάμενον σώζειν. Αὐτόν, ποὺ ἄφησε τὰ θεῖα ῎Ιχνη Του, τοὺς θείους Χαρακτῆρες Του ἐντὸς τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς φωταυγοῦς Παρουσίας Του. ῾Η γνήσια μετάνοια, ἐν ταπεινώσει, ἐνώπιον τοῦ Πνευματικοῦ πατρός, καταπαύει τὴν ὀργὴν καὶ κοπάζει τὴν θραῦσιν...

Γι᾿ αὐτό, στὴν Θ. Λειτουργία, κατὰ τὸν Καθαγιασμό, παρακαλοῦμε τὰ Θεῖα Δῶρα νὰ μᾶς ἀποβοῦν εἰς «νῆψιν ψυχῆς». ῎Ανευ νηπτικῆς στάσεως καὶ διαθέσεως, μὲ συνθηκολογήσεις καὶ ὑποχωρήσεις στὰ πάθη, ἀκόμη καὶ στὰ παραμικρά, ἡ Θεία Κοινωνία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ δράση εὐεργετικῶς ἐντὸς ἡμῶν, τὸ δὲ Θεῖον Βρέφος εἶναι ἀνάγκη νὰ ἔρχεται καὶ νὰ φεύγη.

Γι᾿ αὐτὸ οἱ ῞Αγιοι Πατέρες τονίζουν πάρα πολὺ τὸ θέμα τῆς προετοιμασίας πρὸ τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀλλὰ καὶ τῆς προσοχῆς καὶ ἐγρηγόρσεως μετὰ ἀπὸ Αὐτήν. Μᾶς προτρέπουν δὲ νὰ εἴμεθα πάντοτε σὲ τέτοια κατάστασι, ὥστε διὰ τῆς ἐργασίας τῶν ἐντολῶν, τῆς ἐπιτελέσεως τῶν ἀρετῶν, τῆς διαρκοῦς νήψεως καὶ δὴ τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς, νὰ δυνάμεθα νὰ ἑλκύσουμε τὴν Θείαν Χάριν καὶ νὰ κρατήσουμε/βαστάξουμε Αὐτήν. Διαφορετικά, θὰ ἀντιμετωπίζουμε ἐντὸς ἡμῶν ἐναλλασόμενες τραυματικὲς καταστάσεις, οἱ ὁποῖες θὰ μᾶς βασανίζουν καὶ θὰ ἐμποδίζουν τὴν πνευματική μας σταθερότητα, πρόοδο καὶ ἀνάπτυξι.

Εἴθε μὲ τὴν καλὴ καὶ συνεχῆ μετάνοιά μας νὰ ἀναπαύουμε τὸ Θεῖον Βρέφος ἐντὸς ἡμῶν, νὰ χαιρώμεθα τὴν Παρουσία Του καὶ νὰ μεταμορφωνώμεθα κατὰ τὴν Εἰκόνα Αὐτοῦ, μὴ δίδοντες θύραν εἰσόδου στὸν ἐχθρὸν διάβολον, ὁ ὁποῖος σὰν ῾Ηρώδης ποθεῖ τὴν δίωξι τοῦ Χριστοῦ, τὴν βρεφοκτονία καὶ τὴν αἰώνιο καταστροφή μας!... ῎Ας μὴ ἀγνοοῦμε λοιπὸν τὰ «νοήματά» του, ἀλλὰ ἄς διατηροῦμε καὶ καλλιεργοῦμε «νοῦν Χριστοῦ»!

Πηγή

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΣΑΡΚΩΣΕΩΣ (Ἁγίου Συμεῶν τοῦ Νέου Θεολόγου)

''Περί της του Λόγου Σαρκώσεως,

καί κατά τίνα τρόπον δι’ υμάς εσαρκώθη..

(Βίβλος των Ηθικών Λόγος Α΄, Κεφάλαιο γ')

Για να προσεγγίσουμε την σάρκωση του Λόγου και την απόρρητη γέννησή του από την αειπάρθενο Μαρία και να κατανοήσουμε καλά το μυστήριο της οικονομίας για την σωτηρία του γένους μας το κρυμμένο προ των αιώνων (Εφεσίους 3:9), θα μας βοηθήσει η εξής γνωστή εικόνα:

Κατά την δημιουργία της προμήτορος Εύας ο Θεός πήρε την έμψυχη πλευρά του Αδάμ και την ολοκλήρωσε σε γυναίκα, γι’ αυτό δεν εμφύσησε σ’ αυτήν πνοή ζωής καθώς και στον Αδάμ, αλλά το μέρος που έλαβε από την σάρκα του το τελειοποίησε σε ολόκληρο σώμα γυναικός, την δε απαρχή του πνεύματος που έλαβε μαζί με την έμψυχη σάρκα την τελειοποίησε σε ψυχή ζωντανή δημιουργώντας με τα δυό μαζί έναν άλλον άνθρωπο. 

Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο ο πλαστουργός και κτίστης Θεός πήρε από την Αγία Μαρία έμψυχη σάρκα σαν ζύμη και μικρή απαρχή από το φύραμα της φύσεώς μας - δηλαδή από την ψυχή και το σώμα μαζί - και την ένωσε με την δική του ακατάληπτη και απρόσιτη Θεότητα.

Ή μάλλον ένωσε πραγματικά όλη την υπόσταση της Θεότητός του με την δική μας φύση,την έσμιξε άμικτα μ’ αυτή και την έκανε άγιο ναό του. Έτσι ο ποιητής του Αδάμ έγινε ατρέπτως και αναλλοιώτως τέλειος Άνθρωπος....

Όπως ακριβώς λοιπόν από την πλευρά του Αδάμ έπλασε την γυναίκα, έτσι, αφού δανείστηκε την σάρκα από την θυγατέρα του Αδάμ την αειπάρθενο και Θεοτόκο Μαρία και την έλαβε χωρίς σπορά, γεννήθηκε κατά τον ίδιο τρόπο με τον πρωτόπλαστο.

Ώστε όπως ακριβώς ο Αδάμ με την παράβαση έγινε η αρχή της γεννήσεως μας στην φθορά και στον θάνατο, έτσι και ο Χριστός και Θεός μας με την εκπλήρωση κάθε δικαιοσύνης έγινε η απαρχή της αναγεννήσεώς μας στην αφθαρσία και την αθανασία.

Αυτό εννοεί ο θείος Παύλος όταν λέει: «Ο πρώτος άνθρωπος πλάστηκε από τη γη χοϊκός. Ο δεύτερος άνθρωπος, δηλαδή ο Κύριος, είναι επουράνιος.

 Ό,τι λογής ήταν ο χοϊκός τέτοιοι είναι και όλοι οι χοϊκοί και ό,τι λογής είναι ο επουράνιος τέτοιοι είναι και όλοι όσοι γίνονται επουράνιοι δι’ αυτού.» (Α’ Κορινθίους 15:47-48).

Και πάλι: «Η απαρχή είναι ο Χριστός, έπειτα όσοι είναι του Χριστού.» (Α’ Κορινθίους 15:23).

Επειδή λοιπόν ο Χριστός έγινε τέλειος άνθρωπος κατά την ψυχή και το σώμα, όμοιος με μας σε όλα εκτός από την αμαρτία, μας μεταδίδει την Θεότητά του λόγω της πίστης μας σ’ αυτόν και μας καθιστά συγγενείς του κατά την φύση και την ουσία της Θεότητάς του.

Πρόσεξε το νέο και παράδοξο μυστήριο: Ο Θεός Λόγος έλαβε από μας σάρκα, που δεν είχε εκ φύσεως και έγινε άνθρωπος, που δεν ήταν. Από τότε μεταδίδει στους πιστούς την Θεότητά του - την οποία κανείς από τους αγγέλους ή τους ανθρώπους δεν είχε αποκτήσει - και μ’ αυτόν τον τρόπο γίνονται θεοί κατά χάρη και θέση, που δεν ήταν.

Έτσι χαρίζει σ’ αυτούς την εξουσία να γίνονται τέκνα Θεού (κατά Ιωάννην 1:12) γι’ αυτό και έγιναν και πάντοτε θα γίνονται και ποτέ δεν θα πάψουν να γίνονται.

Άκουσε και τον θείο Παύλο που παρακινεί σ’αυτό: «Όπως φορέσαμε την εικόνα του γήινου, ας φορέσουμε και την εικόνα του επουράνιου.» (Α’ Κορινθίους 15:49).

Ο Θεός λοιπόν του παντός με την σωματική του παρουσία στην γη ήλθε για να αναπλάσει και να ανακαινίσει τον άνθρωπο και να ευλογήσει όλη την κτίση που επέσυρε επάνω της την κατάρα εξαιτίας του ανθρώπου.

Και πρώτα ζωοποίησε την ψυχή που έλαβε και αφθαρτώντας την τήν θέωσε, ενώ το άχραντο σώμα του, αν και το θέωσε, όμως το κρατούσε ακόμη φθαρτό και υλικό.

Γιατί το σώμα που τρώει και πίνει, κοπιάζει και ιδρώνει, δένεται και σέρνεται, υψώνεται στον σταυρό και καρφώνεται, είναι βέβαια φθαρτό και υλικό, αφού μάλιστα πέθανε και τοποθετήθηκε νεκρό στο μνημείο.

Μετά δε την ανάστασή του συνανέστησε και το σώμα του άφθαρτο, πνευματικό, όλο θείο και άυλο, γι’ αυτό και δεν συνέτριψε τις σφραγίδες του μνήματος, εισερχόταν δε και εξερχόταν ελεύθερα μέσα από τις κλειστές πόρτες...    
Αλλά γιατί μαζί με την ψυχή δεν έκανε αμέσως και το σώμα πνευματικό και άφθαρτο; επειδή και ο Αδάμ τρώγοντας τον απαγορευμένο καρπό ευθύς μεν με την παράβαση πέθανε κατά την ψυχή, ενώ κατά το σώμα ύστερα από πολλά χρόνια.

Γι’ αυτό και ο Χριστός πρώτα ανέστησε και ζωοποίησε την ψυχή που τιμωρήθηκε με το επιτίμιο του θανάτου, έπειτα δε οικονόμησε να απολαύσει και το σώμα την αφθαρσία δια της αναστάσεως, αυτό που δια του θανάτου επέστρεφε στην γη κατά την αρχαία απόφαση.

Κι όχι μόνον αυτό, αλλά κατέβηκε στον άδη ελευθερώνοντας από τα δεσμά τις ψυχές των εκεί φυλακισμένων αγίων και τις κατέταξε σε τόπο αναπαύσεως και ανεσπέτρου φωτός. Τα σώματά τους όμως δεν τα ανέστησε, αλλά τα άφησε στους τάφους μέχρι την κοινή ανάσταση.

Το μυστήριο λοιπόν αυτό που συντελέστηκε για όλο τον κόσμο με την ένσαρκη οικονομία του Χριστού, τούτο το ίδιο γινόταν και σε κάθε άγιο και γίνεται αδιαλείπτως μέχρι σήμερα σε κάθε πιστό...

Γιατί λαμβάνοντας το πνεύμα του Δεσπότη και Θεού μας συμμετέχουμε στην θεότητά του,τρώγοντας δε την πανάμωμο σάρκα του γινόμαστε αληθινά και εξ ολοκλήρου σύσσωμοιτου Χριστού και συγγενείς του, καθώς και αυτός ο θείος Παύλος βεβαιώνει: «Είμαστε οστούν από τα οστά του και σάρκα από την σάρκα του» (Εφεσίους 5:30).

Και αλλού: «από τον πλούτο της θεότητός του όλοι εμείς λάβαμε αλλεπάλληλες δωρεές»(κατά Ιωάννην 1:16 και Κολασσαείς 2:9). Έτσι γινόμαστε κατά χάριν όμοιοι με τον φιλάνθρωπο Θεό και Δεσπότη μας ανακαινισμένοι στην ψυχή, άφθαρτοι και αναστημένοι από νεκροί που ήμαστε.

Τότε βλέπουμε αυτόν που καταδέχτηκε να γίνει όμοιός μας και βλεπόμαστε απ’ αυτόν, που μας αξίωσε να γίνουμε όμοιοί του, όπως κάποιος βλέπει από μακριά το πρόσωπο του φίλου του και διαλέγεται μ’ αυτόν και συνομιλεί και ακούει την φωνή του.

Κατά τον ίδιο τρόπο και οι απ’ αιώνος άγιοι και οι παλαιοί και οι τωρινοί πνευματικά βλέποντες δεν βλέπουν σχήμα ή είδος ή ομοίωμα, αλλά φως ασχημάτιστο, επειδή και αυτοί είναι φως εκ του φωτός, δηλαδή του Αγίου Πνεύματος.

Όμως αν και φτάνουν σ’ αυτή την κατάσταση, τα σώματά τους δεν γίνονται αμέσως άφθαρτα και πνευματικά, αλλά όπως ακριβώς το σίδερο που πυρακτώνεται στην φωτιά παίρνει την λαμπρότητά της, όταν όμως απομακρυνθεί απ’ αυτήν γίνεται πάλι ψυχρό και μαύρο, έτσι ακριβώς και τα σώματα των αγίων:

Μετέχοντας και αυτά στο θείο πυρ, δηλαδή στην χάρη του Θεού, αγιάζονται, φλεγόμενα καθαρίζονται, γίνονται διαυγή και πολυτιμότερα από τα άλλα σώματα.

Αλλά όταν η ψυχή βγει από το σώμα, αμέσως και αυτά παραδίδονται στην φθορά και διαλύονται σιγά-σιγά.

Άλλα όμως διατηρούνται για πολλά χρόνια χωρίς να είναι ούτε εντελώς άφθαρτα ούτε πάλι τελείως φθαρτά, αλλά διασώζουν μέσα τους τα γνωρίσματα και της αφθαρσίας και της φθοράς, ώσπου να φτάσουν στην τέλεια αφθαρσία και να ανακαινιστούν την τελευταία και κοινή ανάσταση των νεκρών.

Για ποιό λόγο;

Διότι δεν έπρεπε να αναστηθούν και να αφθαρτωθούν τα ανθρώπινα σώματα, πριν από την ανακαίνιση των κτισμάτων...


αλλά όπως ακριβώς πρώτα πλάστηκε η φύση άφθαρτη και έπειτα ο άνθρωπος, έτσι πάλι πρώτα η κτίση πρέπει να μεταποιηθεί από την φθορά στην αφθαρσία και μετά μαζί μ’ αυτήν ν’ αλλάξουν και να ανακαινιστούν τα φθαρτά σώματα των ανθρώπων, ώστε ο άνθρωπος πνευματικός πια και αθάνατος να κατοικήσει σε τόπο άφθαρτο, αιώνιο και πνευματικό.

Και ότι αυτό είναι αλήθεια, άκουσε τον Απόστολο Πέτρο που το βεβαιώνει: «Θα έρθει η ημέρα του Κυρίου σαν κλέπτης την νύχτα και τότε οι ουρανοί θα διαλυθούν από την φωτιά και τα στοιχεία της φύσεως θα καούν και θα λυώσουν» (Β’ Πέτρου 3:10,12), όχι για να εξαφανιστούν, αλλά για να αναχωνευθούν και να αναστοιχειωθούν σε καλύτερη και αιώνια κατάσταση.

Από που γίνεται φανερό αυτό; Από τα λόγια που προσθέτει στην συνέχεια ο Απόστολος: «Καινούριους ουρανούς και καινούρια γη προσδοκούμε κατά την επαγγελία σου» (Β’ Πέτρου 3:13).

Τίνος την επαγγελία; Ασφαλώς του Χριστού πού είπε: «Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, οι λόγοι μου όμως δεν θα παρέλθουν» (κατά Ματθαίον 24:35).

Παρέλευση του ουρανού εννοεί την αλλαγή του, γι’ αυτό λέει ότι αν και ο ουρανός θα αλλάξει, όμως οι δικοί του λόγοι θα μένουν αναλλοίωτοι και σταθεροί.

Αυτό προανήγγειλε και ο προφήτης Δαυίδ: «Σαν μανδύα θα τους τυλίξεις και θα αλλάξουν, εσύ όμως θα παραμείνεις ο ίδιος και τα έτη της ζωής σου δεν θα εκλείψουν» (Ψαλμοί, 101:27-28). Τι θα μπορούσε να γίνει σαφέστερο από αυτά τα λόγια; 

 

  '' Ἡ εἰς Χριστόν πίστις ὁ νέος ἐστί παράδεισος ''

Ἁγίου Συμεῶν τοῦ Νέου Θεολόγου. 

Πηγή: ''Πνεύματος κοινωνία''