A
† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)
ⲬⲢⲒⲤⲦⲞⲤ ⲀⲚⲈⲤⲦⲎ ! ⲀⲖⲎⲐⲰⲤ ⲀⲚⲈⲤⲦⲎ !
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017
Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2017
ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (Μέγας Βασίλειος)
Από
τα δόγματα και τας αληθείας που
φυλάσσει η Εκκλησία άλλα μεν τα έχομεν
πάρει από την γραπτήν διδασκαλίαν, άλλα
δε, που μυστικώς έφθασαν μέχρις ημών εκ
της παραδόσεως των αποστόλων, τα
εκάμαμεν δεκτά. Και τα δύο στοιχεία, και
η γραπτή και η άγραφος παράδοσις, έχουν
την αυτήν σημασίαν διά την πίστιν. Και
κανείς εξ όσων έχουν και μικρά γνώσιν
των εκκλησιαστικών θεσμών δεν θα εγείρει
αντίρρησιν επ’ αυτών.
Διότι αν επιχειρούσαμεν να εγκατελείψωμεν όσα εκ των εθών είναι άγραφα, διότι δήθεν δεν έχουν μεγάλην σημασίαν, χωρίς να το καταλάβωμεν θα εζημιώναμεν το Ευαγγέλιον εις την ουσίαν του ή μάλλον θα μετετρέπαμεν το κήρυγμα εις κενόν νοήματος όνομα. Λόγου χάριν (δια να θυμηθώ το πρώτον και πιο συνηθισμένον απ’ όλα), ποιος εδίδαξε γραπτώς ότι οι ελπίζοντες εις το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού φανερώνουν αυτήν την πίστιν των με το να κάνουν το σημείο του Σταυρού; Το να στρεφώμεθα προς Ανατολάς κατά την προσευχήν ποιον γραπτόν έργον μας το εδίδαξε; Τους λόγους της επικλήσεως κατά τον αγιασμό του άρτου της θείας ευχαριστίας και του ποτηρίου, ποιος εκ των αγίων μας τους άφησε γραπτώς; Δεν αρκούμεθα ασφαλώς εις αυτά που οι απόστολοι ή το Ευαγγέλιον μνημονεύουν, αλλά προ της Ευχαριστίας και μετά από αυτήν λέγομεν και άλλα, διότι εδιδάχθημεν από την άγραφον διδασκαλίαν ότι έχουν μεγάλην δύναμιν εις την επιτέλεσιν του Μυστηρίου.
Ευλογούμεν επίσης και το ύδωρ του βαπτίσματος και το έλαιον του Χρίσματος και ακόμη και αυτόν που βαπτίζεται. Από ποια γραπτά κείμενα τα επήραμεν αυτά; Δεν τα γνωρίζαμεν από την σιωπηράν και μυστικήν παράδοσιν; Ποιος γραπτός λόγος διδάσκει την δια του ελαίου χρίσιν; Από πού επήραμεν το να βαπτίζωμεν τρεις φοράς εις το ύδωρ τον άνθρωπον; Και τα άλλα ακόμη τα σχετικά με το βάπτισμα, όπως η αποκήρυξις του Σατανά και των αγγέλων αυτού, από ποιον σύγγραμα διδάσκονται; Δεν προέρχονται όλα αυτά από αυτήν την μη δημοσιευθείσαν και μυστικήν διδασκαλίαν, την οποίαν διετήρησαν οι πατέρες μας εν σιγή χωρίς να τη πολυερευνούν και να την περιεργάζονται, επειδή ορθώς είχαν μάθει, ότι πρέπει με τη σιωπήν να προστατεύομεν την σεμνότητα των μυστηρίων; Διότι πώς ήτο δυνατόν να διακηρυχθεί το νόημα αυτών τα οποία ούτε να ιδούν επιτρέπεται όσοι είναι αμύητοι; Τι επεδίωκεν άραγε ο μέγας Μωυσής με το να καθορίσει ότι δεν ημπορούν όλοι να εισέρχονται εις το ιερόν; Τους βεβήλους δεν τους επέτρεψεν ούτε εντός των περιβόλων να εισέρχονται˙ αφού δε άφησε τα προαύλια μόνον δια τους καθαρωτέρους, τους Λευίτας μόνον έκρινε ως αξίους να προσφέρουν λατρείαν εις τον Θεόν. Ενώ δε εξεχώρισεν ως έργον των ιερέων τα σφάγια και τα ολοκαυτώματα και όλην την άλλην ιερουργίαν, επέτρεψε εις ένα μόνον, τον αρχιερέα να εισέρχεται εις τα άδυτα. Και δι’ αυτόν καθώρισε να εισέρχεται όχι πάντοτε, αλλά κατά μίαν μόνον ημέραν του χρόνου και κατά ωρισμένην ώρα, ώστε να εποπτεύει τα Άγια των Αγίων με θάμβος, λόγω του ότι θα ήτο τούτο κάτι ασυνήθιστον και ξεχωριστόν.
Εγνώριζε καλώς ο σοφός Μωυσής ότι εύκολα περιφρονεί κανείς το συνηθισμένον και ευκολοπλησίαστον, το απομεμακρυσμένον όμως και σπάνιον το θεωρεί κατά φυσικήν ακολουθίαν ως περισπούδαστον. Κατά τον ίδιο τρόπον λοιπόν και οι απόστολοι και πατέρες που έθεσαν εξ αρχής τους εν τη Εκκλησία θεσμούς επεδίωκαν να διαφυλάξουν με τη μυστικότητα και την σιωπήν την σεμνότητα των Μυστηρίων. Άλλωστε παύει να είναι μυστήριον αυτό που εύκολα το πληροφορείται ο οιοσδήποτε.
Αυτό είναι το νόημα της αγράφου παραδόσεως˙ να μη αμεληθή και περιφρονηθή η γνώσις των δογμάτων από τους πολλούς λόγω συνηθείας. Υπάρχει διαφορά μεταξύ δόγματος και κηρύγματος. Το δόγμα σιωπάται˙ τα κηρύγματα δημοσιεύονται. Ένα είδος σιωπής είναι και η ασάφεια της Γραφής, με την οποία καθιστά αυτή δυσχερή την κατανόηση των δογμάτων επ’ ωφελεία των αναγνωστών.
Δι’ αυτόν τον λόγον, ενώ όλοι στρεφόμεθα κατά την προσευχήν προς ανατολάς, ολίγοι γνωρίζομεν ότι επιζητούμεν έτσι την παλαιάν πατρίδα, τον παράδεισον, τον οποίον εφύτευσεν ο Θεός εις την Εδέμ που ευρίσκεται προς ανατολάς. Όρθιοι προσφέρομεν τας ευχάς κατά την ημέραν της Κυριακής˙ δεν γνωρίζουμε όμως όλοι τον λόγον. Όχι μόνον διά να υπενθυμίσουμε εις τους εαυτούς μας, με την στάσιν μας κατά την αναστάσιμον ημέραν, την Χάριν που μας εδόθη, ότι δηλαδή αναστηθήκαμεν μαζί με τον Χριστόν και εμείς και οφείλομεν να επιδιώκωμεν τα άνω, αλλά και διότι φαίνεται ότι είναι αυτή και μία εικών της μελλούσης ζωής.
Διά τούτο ενώ είναι η αρχή των ημερών της εβδομάδος, δεν ωνομάσθη από τον Μωυσή πρώτη, αλλά μία. ‘‘Έγινε, λέγει, βράδυ, ήλθε κατόπιν το πρωί, και έχομεν έτσι μίαν ημέραν’’ (Γεν.1,5). Και τούτο διότι η ίδια ημέρα κάνει τον αυτόν κύκλον πολλάς φοράς. Είναι μία λοιπόν αυτή ημέρα, και συγχρόνως ογδόη και φανερώνει την μίαν πράγματι και αληθινήν ογδόη ημέραν, εις την οποίαν αναφέρεται και ο ψαλμωδός εις μερικάς επιγραφάς των ψαλμών, την κατάστασιν που θα διαδεχθή αυτόν τον χρόνον, την ατελείωτον ημέραν, την αβασίλευτον, που δεν τη διαδέχεται η νύκτα, τον ατελείωτον εκείνον και αγέραστον αιώνα.
Αναγκαστικώς λοιπόν η Εκκλησία διδάσκει εις τα τέκνα της να προσεύχονται κατ’ αυτήν την ημέραν όρθιοι, ώστε με τη διαρκή υπόμνησιν της αιωνίου ζωής να μη παραμελούμεν τα εφόδια διά την εκεί μετάβασίν μας. Ολόκληρος δε η περίοδος της πεντηκοστής είναι υπόμνησις της εις το μέλλον αναμενόμενης αναστάσεως. Διότι εάν η μία εκείνη και πρώτη ημέρα επταπλασιασθή επτά φοράς, συμπληρώνει τας επτά εβδομάδας της ιερά περιόδου της Πεντηκοστής. Άρχεται δηλαδή από Κυριακήν και τελείωνει πάλιν εις Κυριακήν και επαναλαμβάνεται ενδιαμέσως πεντήκοντα φοράς ο αυτός κύκλος της ημέρας. Μιμείται δια τούτο την αιωνιότητα και είναι ομοία προς αυτήν˙ όπως εις την κυκλικήν κίνησιν, αρχίζει από τα ίδια σημεία και τελειώνει πάλιν εις τα ίδια. Κατ’ αυτήν λοιπόν την ημέραν οι θεσμοί της Εκκλησίας μας εδίδαξαν να προτιμώμεν την ορθίαν στάσιν, σαν να μεταφέρουν έτσι με τη διαρκή υπόμνησιν τον νουν μας από τα παρόντα εις τα μέλλοντα. Και μετά από κάθε γονυκλισίαν επίσης εγειρόμεθα, διά να δείξομεν έτσι ότι λόγω της αμαρτίας επέσαμεν εις την γην, λόγω της φιλανθρωπίας όμως του κτιστού μας ωδηγηθήκαμε εις τον ουρανόν.
Δεν θα με φθάση η ημέρα διά να εκθέσω τα άγραφα Μυστήρια της Εκκλησίας.
(Μέγας Βασίλειος, ΕΠΕ, ΤΟΜΟΣ 10, ΕΡΓΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ)
Πηγή:
alopsis.gr
Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016
Κανεὶς δὲν ἐξουσιάζει τὴν πίστη μας, οὔτε βασιλιάς, οὔτε ἀρχιερέας, οὔτε ψευδοσύνοδος, οὔτε κανένας ἄλλος, παρὰ μόνο ὁ Θεὸς (Ἃγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός)
Τὴν κάτωθι ἐπιστολὴ ἔγραψε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, ὁ Ἅγιος Μάρκος καὶ ἀπευθύνεται στὸν Καθηγούμενο τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου, φανερώνονται οἱ πνευματικὲς σχέσεις του μὲ τὸ Ἅγιον Ὅρος.
Ἡ ἐπιστολὴ βρίσκεται στὴν σειρὰ Patrologia Orientalis, τόμ. 17, σσ. 339-341.
Δὲν ξέρουμε πότε τὴν ἔγραψε, ἴσως πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του τὸ 1444!
Πρὸς τὸν καθηγούμενο τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου τοῦ Ἁγίου Ὅρους.
Οσιότατε ἱερομόναχε καὶ καθηγούμενε τῆς Σεβασμίας καὶ Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Βατοπαιδίου, Ἁγίου Ὅρους, εὔχομαι στὸν Θεὸ νὰ διατηρεῖ τὴν μεγάλη ἁγιοσύνη σου μὲ ὑγεία σωματική, γιὰ νὰ καταρτίζεις, στηρίζεις καὶ ὠφελεῖς τὶς ψυχὲς ποὺ καθοδηγεῖς καὶ γιὰ δική μου εὐφροσύνη καὶ χαρά.
Μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὶς ἅγιες εὐχές σου, ζοῦμε καὶ ἐμεῖς μέχρι στιγμῆς. Ξεκινώντας νὰ ἔλθω σὲ σᾶς, νόμιζα ὅτι ἀνέβαινα στὸν οὐρανό, ἀφοῦ προσδοκοῦσα νὰ συναντήσω ἀνθρώπους ποὺ ἂν καὶ ἔχουν σῶμα ἐπιθυμοῦν νὰ κατορθώσουν τὴν ἀγγελικὴ ζωή• ἀνθρώπους ποὺ φανερώνουν μέσα στὸν κόσμο τὴν ὑπερκόσμια φιλοσοφία• ἀνθρώπους ποὺ συνεχῶς στὸ στόμα τοὺς ἔχουν τὶς ὑμνολογίες, τὶς ψαλμωδίες καὶ τὶς εὐχαριστίες πρὸς τὸν Θεὸ καὶ κρατώντας στὰ χέρια τοὺς τὰ κοφτερὰ μαχαίρια τῆς θεωρίας καὶ τῆς πράξεως, πολεμοῦν τὰ πάθη.
Ὁ Ἑωσφόρος ὅμως, ποὺ γκρεμίστηκε ἀπ’ τὸν οὐρανὸ καὶ ποὺ πάντοτε μᾶς μισεῖ, ἐμπόδισε τὴν πορεία μας. Καὶ δὲν συνέβη κάτι ἀξιοθαύμαστο, ποὺ ἐμπόδισε ἐμένα τὸν ἐλεεινὸ καὶ ἀνάξιο, ἀφοῦ τὸ ἴδιο ἔκανε στὸν μακάριο Παῦλο, τὸν ἥλιο τῆς οἰκουμένης, ποὺ ὅπως λέει πολλὲς φορὲς θέλησα νὰ ἔρθω σὲ σᾶς, καὶ μία καὶ δύο φορὲς καὶ μὲ ἐμπόδισε ὁ σατανᾶς. Ἐὰν λοιπὸν ἐκεῖνον τὸν ἐμπόδισε, δὲν θὰ στεροῦσε καὶ ἀπὸ μένα, ἐκεῖνο ποῦ ἐπέτρεψε ὁ Θεός;
Ἔχουμε τὴν ἐλπίδα καὶ πιστεύουμε στὶς δικές σας προσευχὲς ὅτι ἴσως δοῦμε τὰ ἀγαπημένα καὶ τίμια πρόσωπά σας, καὶ ἂν εἶναι θέλημα τοῦ Θεοῦ, νὰ μείνουμε μαζί σας τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας. Ἂν ὅμως συμβεῖ κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμοῦμε, ὀφείλουμε νὰ εὐχαριστοῦμε καὶ γι’ αὐτὸ τὸν Θεὸ γιατί….
στὸν ἀγώνα μας κατὰ τῆς ἁμαρτίας δὲν ἀντιμετωπίσαμε τὸ ἐνδεχόμενο νὰ χύσουμε τὸ αἷμα μας.
Μεγάλη δὲ παρηγοριὰ βρήκαμε ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς σας ποὺ βρίσκονται ἐδῶ, τοῦ τιμιότατου ἐκκλησιάρχη, τοῦ μεγάλου οἰκονόμου καὶ τῶν ὑπολοίπων, τοὺς ὁποίους εἴδαμε ὡς ἔμψυχες εἰκόνες τῆς δικῆς σας ἀγάπης καὶ εὐλάβειας. Πολλὲς φορὲς μᾶς φιλοξένησαν, μᾶς ἀνέπαυσαν καὶ μᾶς παρηγόρησαν. Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ τοὺς δώσει τὴν ἀνταμοιβὴ ποὺ τοὺς ἀξίζει γιὰ τοὺς κόπους καὶ τὴν ἀγάπη τους.
Σας παρακαλῶ στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ εἶστε ὅλοι σύμφωνοι μεταξύ σας καὶ νὰ μὴν ὑπάρχουν ἀνάμεσα σας διαιρέσεις, ὥστε νὰ φυλάσσετε μὲ ἀκρίβεια τὴν ἀληθινὴ καὶ πατροπαράδοτη πίστη μας, ποὺ παραλάβαμε, χωρὶς προσθῆκες ἢ ἀφαιρέσεις.
Στὴν πίστη ποὺ ἔχουμε μέχρι αὐτὴ τὴ στιγμὴ δὲν λείπει τίποτε, οὔτε ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ κάποια σύνοδο ἢ ἀπόφαση δογματικὴ γιὰ νὰ μάθουμε κάτι τὸ καινούριο ἐμεῖς, ποὺ εἴμαστε παιδιὰ καὶ μαθητὲς πατέρων ποὺ διακρίθηκαν στὶς οἰκουμενικὲς συνόδους.
Αὐτὸ εἶναι τὸ καύχημά μας, ἡ πίστη μας, ἡ καλὴ κληρονομιὰ τῶν πατέρων μας.
Μὲ αὐτὴν ἐλπίζουμε νὰ παρουσιαστοῦμε στὸν Θεὸ καὶ νὰ λάβουμε συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Χωρὶς αὐτὴ δὲν γνωρίζω ποιὰ δίκαιη κρίση θὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὴν αἰώνια κόλαση. Ὅποιος προσπαθεῖ νὰ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπ’ αὐτὴν καὶ νὰ μᾶς διδάξει ἄλλη, εἴτε εἶναι ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἃς εἶναι ἀνάθεμα, καὶ ἃς σβηστεῖ ἀπὸ τὴ θεία καὶ ἀνθρώπινη μνήμη.
Κανεὶς δὲν ἐξουσιάζει τὴν πίστη μας, οὔτε βασιλιάς, οὔτε ἀρχιερέας, οὔτε ψευδοσύνοδος, οὔτε κανένας ἄλλος, παρὰ μόνο ὁ Θεός, ποὺ μᾶς τὴν παρέδωσε ὁ ἴδιος καὶ οἱ μαθητές του. Σᾶς παρακαλῶ, λέει ὁ θεῖος Ἀπόστολος, νὰ προσέχετε ὅσους δημιουργοῦν διχόνοιες καὶ σύγχυση καὶ διδάσκουν πράγματα ἀντίθετα μὲ ὅσα ἔχετε μάθει.
Τέτοιους ἀνθρώπους νὰ τοὺς ἀποφεύγετε, γιατί δὲν ὑπηρετοῦν τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλὰ τὰ συμφέροντά τους, ἐξυπηρετώντας τοὺς ἀφελεῖς μὲ ἠθικολογίες καὶ ψευτοευλάβειες. Τὸ σταθερὸ θεμέλιό τῆς πίστεως ὄμως ἔχει αὐτὴ τὴ βάση.
Νὰ ἀποφεύγετε, λοιπόν, ἀδελφοί, αὐτοὺς ποὺ εἰσηγοῦνται καὶ πιστεύουν τὶς καινούριες διδασκαλίες τῶν λατινοφρόνων, καὶ ἑνωμένοι μεταξὺ σας μὲ τὴν ἀγάπη σὲ ἕνα σῶμα καὶ ἕνα πνεῦμα, μὲ μιὰ ψυχὴ καὶ ἕνα φρόνημα, νὰ εἶστε συνδεδεμένοι μὲ τὴν μοναδικὴ κεφαλή μας, τὸν Χριστό.
Οὔτε πάλι εἶναι δίκαιο, μὲ μάταιες ὑποψίες γιὰ τοὺς ἀδελφούς, νὰ διαπληκτίζεστε συνεχῶς καὶ νὰ δείχνετε τὸν χωρὶς τὴ σωστὴ γνώση ζῆλο, γιὰ νὰ μὴ φανοῦμε ὅτι ἐκδηλώνουμε τὴν ταραχὴ καὶ τὴν ἐριστικότητά μας μὲ πρόφαση τὴν πίστη.
Γιατί κανένα δὲν θὰ ὠφελήσει ἡ ὀρθὴ πίστη χωρὶς τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀδελφούς, ἀλλὰ καὶ αὐτὴν καὶ ἐκείνην νὰ ἔχετε καὶ συνεχῶς νὰ ἔχετε, σεβαστοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί, καὶ μὲ αὐτὲς νὰ παρουσιαστεῖτε στὸν Θεό, φωτεινοὶ σὰν τὸν ἥλιο στὴν Βασιλεία τοῦ Πατέρα σας, ἂν καὶ ἐγὼ γιὰ τὸ χρέος τῆς ἀγάπης σᾶς ὑπενθύμισα αὐτὰ τὰ λίγα.
Προσεύχομαι καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό μου νὰ περάσω τὸ ὑπόλοιπό τῆς ζωῆς μου σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μπορέσω, ἀφοῦ φυλάξω σταθερὴ τὴν καλὴ ὁμολογία μέχρι τέλους, νὰ βρεθῶ στὸν ἴδιο τόπο μαζὶ μὲ ἐκείνους ποὺ εὐαρέστησαν τὸν Θεό.
Σ’ ὅλους τους ἁγίους πατέρες καὶ ἀδελφούς μου βάζω μετάνοια• ἰδιαιτέρως δὲ πρὶν ἀπὸ ὅλους, στὸν ὀσιότατο προηγούμενο καὶ πνευματικὸ πατέρα Γεννάδιο, τὸν ὁποῖον ἐξαιρετικὰ παρακαλῶ νὰ προσεύχεται γιὰ μένα τὸν ἀδύνατο στὶς ἅγιες δεήσεις του πρὸς τὸν Θεό.
Οἱ ἅγιες προσευχές σας νὰ εἶναι μαζί μου.
O Ἐφέσου Μάρκος.
Τὴν ἐπιστολή, ποὺ παραθέσαμε πιὸ πάνω σε μετάφραση -τοῦ κ. Ἀλεξάνδρου Χριστοδούλου, θεολόγου- ἔγραψε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, ὁ Ἅγιος Μάρκος καὶ ἀπευθύνεται στὸν Καθηγούμενο τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου, φανερώνονται οἱ πνευματικὲς σχέσεις του μὲ τὸ Ἅγιον Ὅρος. Ἡ ἐπιστολὴ βρίσκεται στὴν σειρὰ Patrologia Orientalis, τόμ. 17, σσ. 339-341. Δὲν ξέρουμε πότε τὴν ἔγραψε, ἴσως πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του τὸ 1444. Σ’ αὐτὴν ἐκφράζει τὴν ἀπόφασή του νὰ μονάσει στὴν Μονή, πράγμα ποὺ δὲν ἔγινε, ἀφοῦ τὸν ἐμπόδισε, ὅπως ὁ ἴδιος ἀναφέρει, «ὁ πεσῶν ἐξ οὐρανοῦ Ἑωσφόρος». Τοὺς Βατοπαιδινοὺς πατέρες γνώρισε σὲ κάποιο μετόχι τῆς Μονῆς στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀπὸ τοὺς ὁποίους φιλοξενήθηκε, βρῆκε ἀνάπαυση καὶ παρηγοριὰ ὅπως ἀναφέρει στὴν ἐπιστολή του. Στὸ τέλος ἀναφέρεται στὸν Προηγούμενο τῆς Μονῆς τοῦ ὁποίου ἐπικαλεῖται τὶς προσευχές.
Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016
Η ΚΑΘΑΡΟΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (Ἃγιος Φώτιος ὁ Μέγας)
Φώτιος
ὁ Μέγας
Ἐπιστολὴ πρὸς Βούλγαρον
Ἡγεμόνα
Αὐτὴ
εἶναι ἡ καθαρὴ καὶ γνήσια ὁμολογία
τῆς πίστεως ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν·
αὐτὴ εἶναι ἡ θεόσοφη μυσταγωγία τῆς
ἄχραντης καὶ ἀληθινῆς θρησκείας μας
καὶ τῶν σεπτῶν μυστηρίων της· ἔχοντας
φρόνημα, πίστι καὶ διαγωγὴ σύμφωνα μὲ
αὐτὴν τὴν ὁμολογία ἕως τὴν δύσι τοῦ
βίου, βαδίζομε γρήγορα πρὸς τὴν ἀνατολὴ
τοῦ νοητοῦ ἡλίου, γιὰ ν’ ἀπολαύσωμε
δυνατώτερα καὶ τελειότερα τὴν ἀπὸ
ἐκεῖ ἐρχόμενη ἀνέσπερη αὐγὴ καὶ
λαμπρότητα.
Αὐτὴν ταιριάζει
ν’ ἀποδέχεται καὶ νὰ τιμᾶ καὶ ἡ
θεοφρούρητη σύνεσίς σας, ποὺ ἤδη
ἀτενίζει πρὸς τὴν ἰδική μας θρησκευτικὴ
κληρονομιά, μὲ εἰλικρινῆ διάθεσι,
εὐθύτητα γνώσεως καὶ ἀδίστακτη πίστι,
καὶ νὰ μὴ ἀποκλίνη ἀπ’ αὐτὴν οὔτε
στὸ ἐλάχιστο οὔτε πρὸς τὰ δεξιὰ οὔτε
πρὸς τ’ ἀριστερά· διότι τοῦτο εἶναι
τῶν ἀποστόλων τὸ κήρυγμα, τοῦτο εἶναι
τὸ δίδαγμα τῶν πατέρων, τοῦτο εἶναι
τὸ φρόνημα, τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων.
Γι’ αὐτὸ ὄχι
μόνο ἐσὺ ὁ ἴδιος πρέπει νὰ φρονῆς
καὶ νὰ πιστεύης κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο,
ἀλλὰ νὰ καθοδηγῆς στὸ ἲδιο φρόνημα
τῆς ἀληθείας καὶ τοὺς ὑπηκόους σου
καὶ νὰ τοὺς καταρτίζης στὴν ἴδια
πίστι, καὶ τίποτε ἄλλο νὰ μὴ θεωρῆς
πολυτιμότερο ἀπὸ τέτοια σπουδὴ καὶ
ἐπιμέλεια. Διότι τοῦ ἀληθινοῦ ἄρχοντος
καθῆκον εἶναι νὰ μὴ φροντίζη μόνο γιὰ
τὴ δική του σωτηρία, ἀλλὰ ν’ ἀξιώνη
παρόμοιας προνοίας καὶ τὸν λαὸ ποὺ
τοῦ ἔχει ἀνατεθῆ, νὰ τὸν χειραγωγῆ
καὶ νὰ τὸν προσκαλῆ στὴν ἴδια
τελειότητα τῆς θεογνωσίας. Μὴ λοιπὸν κάμης νὰ διαψευσθοῦν οἱ ἐλπίδες μας, τὶς ὁποῖες ἐπέτρεψε νὰ σχηματίσωμε ἡ πρὸς τὰ καλὰ ροπὴ καὶ προσοχή σου, μήτε νὰ καταστήσης ματαίους τοὺς κόπους καὶ ἀγῶνες, ποὺ μὲ χαρὰ ἀναλάβαμε χάριν τῆς σωτηρίας σας, μήτε νὰ δεχθῆς ὅτι ἄρχισες μὲν μὲ προθυμία νὰ δέχεσαι τοῦ θείου κηρύγματος τοὺς λόγους, μετέβαλες δὲ τὴν προθυμία σὲ ραθυμία· ἀλλὰ διατήρει ἀνεξάλειπτη τὴν χαρὰ κι εὐφροσύνη μου γιὰ σένα, παρέχοντας ὅμοιο μὲ τὴν ἀρχὴ τὸ τέλος, σύμφωνο τὸν βίο μὲ τὴν πίστι, καὶ τὴν ἐξουσία σου νὰ φαίνεται καὶ νὰ ὀνομάζεται κοινὸ ἀγαθό τοῦ γένους καὶ τῆς πατρίδος.
Ἀλλὰ τώρα πρόσεξε, σὲ παρακαλῶ, φιλόχριστε καὶ πνευματικὲ υἱέ μας, καὶ ὅ,τι ἄλλο ἔνδοξο καὶ καλὸ καὶ ἄξιο στοργῆς ὄνομα ὑπάρχει γιὰ σένα· πρόσεξε, πόσες ἐπιθέσεις ὠργάνωσε ὁ Πονηρὸς ἐναντίον τῆς εὐσεβοῦς καὶ μόνης ἀληθινῆς θρησκείας τῶν Χριστιανῶν, ἐπινοώντας διάφορες αἱρέσεις καὶ στάσεις, μάχες καὶ πολέμους. Πρόσεξε ἐπίσης καὶ τοῦτο, πῶς αὐτὴ τὶς ἀντέκρουσε ὅλες καὶ ἔστησε λαμπρὰ τρόπαια ἐναντίον ὅλων τῶν ἀντιπάλων. Καὶ μὴ ἀπορήσης, καθὼς θ’ ἀναλογίζεσαι τὶς ἐναντίον της ἐπινοήσεις καὶ ἐπιβουλές. Διότι, πρῶτα, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ γίνη τόσο περίοπτη καὶ δυνατὴ καὶ ἐπίσημη διὰ τῆς νίκης, ἂν δὲν συγκρουόταν μαζί της κανένας ἐχθρός· κι’ ἔπειτα εἶναι εὔκολο νὰ ἀντιληφθοῦμε κι ἐκεῖνο, ὅτι ὅπου ὁ Πονηρὸς πολεμεῖται σφοδρότερα, ἐκεῖ στέλλει κι αὐτὸς μεθοδικώτερα τὰ βέλη τῆς κακίας του καὶ στήνει τὰ πολεμικὰ μηχανήματά του. Πράγματι στὰ ἄλλα γένη, ἐπειδὴ δὲν ὑφίσταται ἐναντίον του κανένας δυνατὸς πόλεμος, γι’ αὐτὸ δὲν ἐξοπλίζεται οὔτε αὐτὸς ἐναντίον ἐκείνων στὸ Χριστώνυμο ὅμως λαὸ τοῦ Θεοῦ, τὸ ἅγιο ἔθνος, τὸ βασίλειο ἱεράτευμα, ἐπειδὴ ξεσηκώνονται ἀνδρείως καθημερινὰ δυναμωμένοι μὲ τὴν πίστι κατὰ τῶν πονηρῶν πράξεων καὶ μηχανευμάτων του, γι’ αὐτὸ κι ἐκεῖνος καταφέρνει μὲ μύριες ἐπιβουλὲς καὶ μὲ ὅλες τὶς μεθόδους νὰ ὑποτάξη μερικοὺς ἀπ’ αὐτοὺς καὶ ἀγωνίζεται νὰ θλίψη τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἂν καὶ οἱ ἀγῶνες καὶ τὰ πονηρεύματά του καταλήγουν σὲ καταισχύνη.
Ἄλλωστε τὰ ἄλλα ἔθνη ἔχουν ἀδιάκριτα καὶ συγκεχυμένα τὰ δογματικὰ φρονήματα, δὲν ἔχουν τίποτε καθαρὸ καὶ δοκιμασμένο σὲ ἀκρίβεια· γι’ αὐτὸ δὲν φαίνεται σ’ ἐκεῖνα οὔτε ἡ ὀρθοδοξία οὔτε ἡ διαστροφή. Στὴν καθαρώτατη ὅμως καὶ ἁγιώτατη πίστι τῶν Χριστιανῶν ποὺ ἔχει μεγάλη ἀκρίβεια, λόγω τῆς εἰλικρίνειας καὶ τῆς εὐθύτητος, τῆς ἐξάρσεως καὶ τῆς ἀκεραιότητος, ὅταν ἐπιχειρήση κανεὶς νὰ εἰσφέρη καὶ μικρὸ δεῖγμα διαστροφῆς ἢ καινοτομίας, ἀμέσως καταφαίνεται καὶ διακρίνεται ἡ διαστροφὴ καὶ νοθεία μὲ τὴν παράθεσι τῆς ἀληθείας καὶ τοῦ ὀρθοῦ λόγου, καὶ ἡ εὐγένεια τῶν εὐσεβῶν δογμάτων δὲν ἀνέχεται καθόλου οὔτε γιὰ λίγο τὸ νόθο γέννημα, οὔτε κάτω ἀπὸ τὴν ἴδια ὀνομασία μάλιστα. Πράγματι, ὅπως στὴν περίπτωσι τῶν διακρινομένων γιὰ τὴν ὠμορφιά τους σωμάτων καὶ μία μικρὴ κηλίδα ποὺ θὰ σχηματισθῆ διακρίνεται καὶ παρατηρεῖται γρήγορα κατόπιν τῆς συγκρίσεως μὲ τὴν ἄλλη ὠμορφιά τοῦ σώματος, ἐνῶ στὴν περίπτωσι τῶν ἀσχημοπροσώπων ἀνθρώπων δὲν μποροῦν νὰ διακριθοῦν εὔκολα τὰ ἐπισυναπτόμενα σημεῖα τῆς ἀσχημοσύνης (διότι κρύβονται στὰ συγγενῆ καὶ ὅμοια στοιχεῖα τῆς ἀμορφίας), ἔτσι καὶ στὴν περίπτωσι τῆς πραγματικὰ ὡραιοτάτης καὶ ὑπέρλαμπρης θρησκείας καὶ πίστεως τῶν Χριστιανῶν, ἀκόμα καὶ τὸ μικρότερο στοιχεῖο της ἂν ἐκτρέψη κανείς, προκαλεῖ μεγάλη ἀσχημοσύνη κι’ αὐτὸ δέχεται ἀμέσως τὸν ἔλεγχο· τὰ ἄλλα δὲ δόγματα τῶν ἐθνῶν, ἐπειδὴ εἶναι γεμάτα ἀκοσμία καὶ ἀσχήμια, δὲν ἐπιτρέπουν στοὺς ὀπαδοὺς των νὰ λάβουν καμμιὰ συναίσθησι τῆς πρόσθετης ἄσχημοσυνης.
Ὄχι δὲ σ’ αὐτὰ μόνο, ἀλλὰ καὶ στὴν περίπτωσι ὅλων τῶν ἄλλων τεχνῶν καὶ ἐπιστημῶν εἶναι δυνατὸ νὰ παρατηρήσωμε τὸ ἲδιο. Στὶς ἀκριβέστατες, εὔκολα γίνεται φανερὸ καὶ τὸ μικρότερο ψεγάδι· στὶς προστυχότερες ὅμως, πολλὰ παραβλέπονται καὶ δὲν θεωροῦνται κἂν ἐλάττωμα. Κι’ ἂν θέλης, στοὺς ἄρχοντες καὶ γενικὰ τοὺς εὑρισκομένους σὲ κάποια ἐξουσία, καὶ μάλιστα σ’ ἐκείνους ποὺ ἀσκοῦν σὲ περισσοτέρους τὴν ἐξουσία τους, καὶ τὸ παραμικρότερο ἐλάττωμα ἐξογκώνεται, διαδίδεται παντοῦ καὶ γίνεται περιβόητο σὲ ὅλους· ἐνῶ στοὺς ἀρχομένους καὶ ταπεινοτέρους πολλὰ παρόμοια πταίσματα δὲν γίνεται γνωστὸ οὔτε ὅτι ἐπράχθηκαν, κρύβονται καὶ διαφεύγουν, ἀφοῦ σβήνονται ἀπὸ τὴν μικρότητα καὶ εὐτέλεια τοῦ ἁμαρτήσαντος.
Ὅσο λοιπὸν ἡ πίστις καὶ λατρεία τῶν Χριστιανῶν, κατὰ τὸ μέγεθος καὶ τὴ δύναμι, τὸ κάλλος καὶ τὴν ἀκρίβειά της, τὴν καθαρότητα καὶ κάθε ἄλλη τελειότητα εἶναι ὑψηλότερα ἀπὸ τὰ θρησκεύματα τῶν ἐθνῶν, τόσο ἐρεθίζεται ὁ Πονηρὸς στὸν ἐναντίον της πόλεμο καὶ τόσο ἐπίσης καταφαίνονται ἀμέσως τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἀφρόνων καὶ κακοβούλων ἀνθρώπων καὶ οὔτε μποροῦν ν’ ἀποκρυβοῦν ἔστω καὶ γιὰ λίγον καιρὸ οὔτε νὰ εὕρουν ὑπεκφυγή. Ἀλλ’ ὅμως ἡ καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ὅπως εἴπαμε πρὸ ὀλίγου, καθιστᾶ σαθρὰ καὶ ἄπρακτα ὅλα τὰ μηχανήματα τοῦ Πονηροῦ, ἢ μᾶλλον τὰ ἐπαναφέρει ἐναντίον ἐκείνου ποὺ τὰ κατασκευάζει καὶ εὔκολα καταρρίπτει τὴν βλασφημία καὶ καταισχύνει τὴν ἀναισχυντία τῶν αἱρεσιαρχῶν· διατηρεῖ ἀκαταμάχητη καὶ ἀήττητη τὴν δύναμί της καὶ στολίζεται διαπαντὸς μὲ θριάμβους καλοὺς καὶ σωστικοὺς γιὰ τὸν κόσμο.·
Ἃγιος
Φώτιος ὁ Μέγας
Πηγή:
imaik.gr
Παρασκευή 1 Ιουλίου 2016
Παρασκευή 27 Μαΐου 2016
Διορθόδοξος Σύσκεψις Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐν ὄψει τῆς λεγομένης Μεγάλης Συνόδου τῶν Οἰκουμενιστῶν
ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ
ΜΕ τὴν
χάριν τοῦ Θεοῦ, ἐπραγματοποιήθη μεγάλη
Διορθόδοξος Σύσκεψις τῶν Γνησίων
Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος, Ρωσικῆς
Διασπορᾶς καὶ Ρουμανίας, εἰς τὴν
ὁποίαν ἔλαβαν μέρος Ἀρχιερεῖς,
Πρεσβύτεροι, Διάκονοι καὶ Λαϊκοὶ
Ἀντιπρόσωποι-Σύνεδροι, συνολικῶς
τεσσαράκοντα (40) τὸν ἀριθμόν.
Ἡ Σύσκεψις συνῆλθεν εἰς Ἀχαρνὰς Ἀττικῆς, τὴν Πέμπτην, 13/26.5.2016, τῇ προσκλήσει τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλινίκου, ἀπὸ τῆς 10ης πρωϊνῆς ἕως τῆς 7ης ἀπογευματινῆς.
Ἐξ Οὐκρανίας προσῆλθεν ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης καὶ Πρωθιεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς κ. Ἀγαθάγγελος, ἐκ τῆς Δημοκρατίας τῆς Μολδαβίας ὁ Σεβασμ. Ἀρχιεπίσκοπος Κισινὲβ κ. Γεώργιος, ἐκ δὲ τῆς Ρουμανίας τρεῖς Ἀρχιερεῖς: οἱ Θεοφιλ. Ἐπίσκοποι Σουτσάβας κ. Σωφρόνιος, Ἰασίου κ. Γλυκέριος καὶ Σιμπιοὺ κ. Εὐλόγιος.
Ἡ Γραμματεία
τῆς Διασκέψεως ἀποτελεῖτο ἀπὸ τοὺς
Σεβασμ. Δημητριάδος κ. Φώτιον καὶ Ὠρωποῦ
καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανὸν καὶ τὸν Θεοφιλ.
Γαρδικίου κ. Κλήμεντα.
Ἡ Σύσκεψις συνῆλθεν εἰς Ἀχαρνὰς Ἀττικῆς, τὴν Πέμπτην, 13/26.5.2016, τῇ προσκλήσει τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλινίκου, ἀπὸ τῆς 10ης πρωϊνῆς ἕως τῆς 7ης ἀπογευματινῆς.
Ἐξ Οὐκρανίας προσῆλθεν ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης καὶ Πρωθιεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς κ. Ἀγαθάγγελος, ἐκ τῆς Δημοκρατίας τῆς Μολδαβίας ὁ Σεβασμ. Ἀρχιεπίσκοπος Κισινὲβ κ. Γεώργιος, ἐκ δὲ τῆς Ρουμανίας τρεῖς Ἀρχιερεῖς: οἱ Θεοφιλ. Ἐπίσκοποι Σουτσάβας κ. Σωφρόνιος, Ἰασίου κ. Γλυκέριος καὶ Σιμπιοὺ κ. Εὐλόγιος.
Ἐκ τῆς
Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων
Χριστιανῶν Ἑλλάδος παρέστησαν οἱ
Σεβασμ. Μητροπολῖται Πειραιῶς καὶ
Σαλαμῖνος κ. Γερόντιος, Ἀττικῆς καὶ
Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος, Θεσσαλονίκης
κ. Γρηγόριος, Δημητριάδος κ. Φώτιος,
Τορόντο κ. Μωϋσῆς, Ἀμερικῆς κ. Δημήτριος,
Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανός, οἱ
Σεβασμ. Ἐπίσκοποι Φιλίππων κ. Ἀμβρόσιος,
Λούνης κ. Σιλουανὸς καὶ Ἔτνα καὶ
Πόρτλαντ κ. Αὐξέντιος καὶ οἱ Θεοφιλ.
Ἐπίσκοποι Μεθώνης κ. Ἀμβρόσιος καὶ
Γαρδικίου κ. Κλήμης. Αἱ λοιπαὶ Μητροπόλεις
καὶ Ἐπισκοπαὶ Ἑλλάδος καὶ Ἐξωτερικοῦ
ἐκπροσωπήθηκαν ἀπὸ τοὺς Τοποτηρητὰς
Ἀρχιερεῖς καὶ ἀπὸ Κληρικοὺς καὶ
λαϊκούς.
Τὰ
Κείμενα αὐτά, τῶν ὁποίων ἐπίκειται ἡ
δημοσίευσις, ἀνεφέροντο εὐθέως, καὶ
μάλιστα τὸ δεύτερον, εἰς τὴν λεγομένην
Μεγάλην Σύνοδον τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἡ
ὁποία πρόκειται νὰ συνέλθη εἰς τὴν
Κρήτην τὴν Ἁγίαν Πεντηκοστήν, 6/19.6.2016.
Ἡ Διορθόδοξος
Σύσκεψις εἶχε τὴν σαφῆ καὶ βαθεῖαν
συνείδησιν, ὅτι προετοιμάζει τὸ ἔδαφος
διὰ μίαν Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον
τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, ἡ Ὁποία θὰ
ἀντιμετωπίση, βάσει τῆς Συνοδικῆς
Παραδόσεως, τὴν Παναίρεσιν τοῦ
Συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Εἰς
τὴν Σύσκεψιν ἀνελύθησαν οἱ λόγοι, διὰ
τοὺς ὁποίους οὕτως ἤ ἄλλως δὲν εἶναι
δυνατὸν νὰ θεωρηθῆ ὡς Ἁγία καὶ Μεγάλη
ἡ μέλλουσα νὰ συνέλθη Σύνοδος τῶν
Οἰκουμενιστῶν καὶ ἔγινε ἱστορικὴ
ἀναδρομὴ εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἀποστασίας
τῆς λεγομένης Οἰκουμενικῆς Κινήσεως,
ἡ ὁποία ἐνεφανίσθη εἰς τὰς ἀρχὰς
τοῦ Κ’ αἰ., διῆλθε πολλὰ στάδια καὶ
ἤδη κορυφοῦται εἰς τὰς ἡμέρας μας.
Ἡ ἱστορικὴ
καὶ ἄκρως σημαντικὴ αὐτὴ Διορθόδοξος
Σύσκεψις διεξήχθη ἐντὸς κλίματος
ἀλληλο-σεβασμοῦ, ἀλληλο-κατανοήσεως,
ὁμονοίας καὶ πνεύματος εἰρήνης, ἁγνοῦ
ζήλου καὶ ἀγάπης ἐν Χριστῷ.
Ἐκ τῆς Γραμματείας τῆς Διορθοδόξου Συσκέψεως
Δευτέρα 9 Μαΐου 2016
Πέμπτη 21 Απριλίου 2016
Περὶ τῆς Ἁγιοκατατάξεως τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου
Ἀριθμός Πρωτ. 2353
Ἐν Ἀθήναις, 20 – 03 / 02 - 04 - 2016
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ
Πρὸς ἅπαντα τὸν Κλῆρον καὶ τὸν Λαὸν
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησίας
Πρὸς ἅπαντα τὸν Κλῆρον καὶ τὸν Λαὸν
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησίας
Ἀγαπητὰ τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Ὁ Μακαριστὸς πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος δὲν χρειάζεται συστάσεις εἰς τὸ Ποίμνιόν μας. Εἶναι ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης, ὁ ὁποῖος ἐγκατέλειψε ἀξιώματα καὶ χρήματα, προκειμένου νὰ ἄρῃ τὸν σταυρὸν τῆς καλῆς Ὁμολογίας ὑπὲρ τῶν πατρικῶν μας Παραδόσεων, τὴν ὁποίαν ἐκράτησε μέχρι τῆς ἐσχάτης αὐτοῦ ἀναπνοῆς, διωκώμενος, κακουχούμενος, λοιδορούμενος καὶ ἐξοριζόμενος.
Ὁ Μακαριστὸς πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος δὲν χρειάζεται συστάσεις εἰς τὸ Ποίμνιόν μας. Εἶναι ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης, ὁ ὁποῖος ἐγκατέλειψε ἀξιώματα καὶ χρήματα, προκειμένου νὰ ἄρῃ τὸν σταυρὸν τῆς καλῆς Ὁμολογίας ὑπὲρ τῶν πατρικῶν μας Παραδόσεων, τὴν ὁποίαν ἐκράτησε μέχρι τῆς ἐσχάτης αὐτοῦ ἀναπνοῆς, διωκώμενος, κακουχούμενος, λοιδορούμενος καὶ ἐξοριζόμενος.
Ὅθεν, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν κατὰ τὴν Συνεδρίαν Αὐτῆς τῆς 8/21-1-2016, ἀπεφάσισε τὴν ἁγιοκατάταξιν τοῦ Μακαριστοῦ Πρωθιεράρχου ἡμῶν, Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης κυροῦ Χρυσοστόμου Καβουρίδου (+1955). Ἡ Ἁγιοκατάξις ἀπεφασίσθη ὅπως γίνῃ τὸ Σάββατον, 15/28 Μαΐου, παραμονὴν τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος, εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Πάρνηθος Ἀττικῆς, ὅπου καὶ ὁ τόπος ταφῆς τοῦ ἁγίας Μνήμης Ἱεράρχου, καθὼς καὶ τὸ σημεῖον τῆς πρώτης θαυματουργοῦ του δράσεως.
Τὴν Παρασκευὴν ἑσπέρας (ὥραν 18:00) τῆς 14ης / 27ης Μαΐου, θὰ τελεσθῇ Μέγας Πανηγυρικὸς Ἑσπερινὸς εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Πάρνηθος, καὶ τὴν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου, 15ης / 28ης Μαΐου ἐ.ἔ. (ὥρα 07:00), εἰς τὸν αὐτὸν χῶρον, Ὄρθρος καὶ Διορθόδοξος Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Καλλινίκου.
Ἡ Ἱερὰ ἡμῶν Σύνοδος προσκαλεῖ ἅπαντας, Κλῆρον καὶ λαὸν διὰ νὰ συμμετάσχῃ εἰς τὸ μέγα τοῦτο ἱστορικὸν γεγονός.
Τῇ ἐντολῇ τῆς Ἱ. Συνόδου
Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς
† Ὁ Δημητριάδος Φώτιος
Τρίτη 12 Απριλίου 2016
Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016
Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015
Ἡ «Ὁμολογία Πίστεως Γνησίου Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ» (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Φωτίου)
Μέρος
Α΄
α. «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα Παντοκράτορα...»
Ἡ Ὁμολογία Πίστεως ξεκινᾶ, ἀκριβῶς ὅπως καὶ στὸ Εὐχολόγιο, μὲ τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως. Ἀλλὰ ἐπειδὴ καὶ πολλοὶ αἱρετικοὶ διατηροῦν τὸ ἴδιο Σύμβολο τῆς Πίστεως (οἱ Δυτικοὶ, συνήθως μὲ τὴν προσθήκη τοῦ «Filioque»), κάποιος γιὰ νὰ ἀποδείξει τὸ Ὀρθόδοξό του φρόνημα, ἔπρεπε -ὅπως καὶ ὁ πρὸς χειροτονίαν Ἐπίσκοπος- νὰ ἐκθέσει ἀναλυτικώτερα τὸ φρόνημά του.
β. «Πρὸς
δὲ τούτοις, στέργω καὶ ἀποδέχομαι τὰς
Ἁγίας Ἑπτὰ Οἰκουμενικὰς Συνόδους,
καὶ τὰς Τοπικάς, ἃς Ἐκεῖναι ἀποδεξάμεναι
ἐκύρωσαν, ἐπὶ φυλακῇ τῶν Ὀρθοδόξων
τῆς Ἐκκλησίας Δογμάτων ἀθροισθεῖσαι».
Αὐτὴ
ἡ παράγραφος εἶναι αὐτούσια ἀπὸ τὴν
ὁμολογία τοῦ ὑποψηφίου Ἐπισκόπου,
ὅπως εἶναι στὸ Εὐχολόγιο.
γ. «Ἐνστερνίζομαι
πάντας τοὺς ὑπὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων,
ὡς ὑπὸ φωτιστικῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου
Πνεύματος ὁδηγουμένων, ἐκτεθέντας
῞Ορους τῆς Ὀρθῆς Πίστεως, ὡς καὶ τοὺς
Ἱεροὺς Κανόνας, οὓς οἱ μακάριοι Ἐκεῖνοι
πρὸς τὴν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ
Ἐκκλησίας διακόσμησιν καὶ τῶν ἠθῶν
εὐταξίαν, κατὰ τὰς Ἀποστολικὰς
Παραδόσεις καὶ τὴν διάνοιαν τῆς
Εὐαγγελικῆς Θείας Διδασκαλίας
συντάξαντες, παρέδωκαν τῇ Ἐκκλησίᾳ».
Καὶ
αὐτὴ ἡ παράγραφος εἶναι σχεδὸν
αὐτούσια ἀπὸ τὴν ὁμολογία τοῦ
ὑποψηφίου Ἐπισκόπου, ὅπως εἶναι στὸ
Εὐχολόγιο. Ἐδῶ ὁμολογοῦμε τὴν
προσήλωσή μας στὶς ἀποφάσεις τῶν
Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τοὺς Ὅρους καὶ
τοὺς Ἱ. Κανόνες, ποὺ οἱ Ἅγιοι Πατέρες
συνέταξαν. Στὸ Εὐχολόγιο ὑπάρχει καὶ
συνέχεια σὲ αὐτὴν τὴν παράγραφο, ἡ
ὁποία ἀφορᾶ μόνον τοὺς Ἐπισκόπους
γι’ αὐτὸ καὶ ἀφαιρέθηκε. Ἀναφέρεται
στὴν ὑποχρέωση τοῦ Ἐπισκόπου νὰ
ποιμαίνει τὸ ποίμνιό του σύμφωνα μὲ
τοὺς Κανόνες. Δηλαδή, ἐκεῖ ἀναφέρει:
«καὶ κατ’ αὐτοὺς (τοὺς Ἱ. Κανόνες),
ἰθύνειν ἐπιμελήσομαι τὴν Θείῳ βουλήματι
κληρωθεῖσάν μοι διακονίαν καὶ κατ’
αὐτοὺς διατελέσω διδάσκων πάντα τὸν
τῇ πνευματικῇ μοι ποιμαντορία
πεπιστευμένον Ἱερὸν Κλῆρον καὶ τὸν
περιούσιον Λαὸν τοῦ Κυρίου». Αὐτὸ τὸ
τμῆμα ἀφαιρέθηκε, διότι ἡ Ὁμολογία
ποὺ θέλαμε ἔπρεπε νὰ ἀφορᾶ ὅλους
τοὺς Χριστιανοὺς καὶ ὄχι μόνον τοὺς
Ἐπισκόπους.
δ. «Πάντα
μὲν ὅσα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ
Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων
πρεσβεύουσα δογματίζει, ταῦτα πρεσβεύω
κἀγὼ καὶ πιστεύω, μηδὲν προστιθείς,
μηδὲν ἀφαιρῶν, μηδὲν μεταβάλλων, μήτε
τῶν Δογμάτων μήτε τῶν Παραδόσεων, ἀλλὰ
τούτοις ἐμμένων καὶ ταῦτα μετὰ φόβου
Θεοῦ καὶ ἀγαθῆς συνειδήσεως ἀποδεχόμενος·
πάντα δὲ ὅσα Ἐκείνη, κατακρίνουσα ὡς
ἑτεροδιδασκαλίας ἀποδοκιμάζει, ταῦτα
κἀγὼ κατακρίνω καὶ ἀποδοκιμάζω διὰ
παντός».
Ὁμοίως
καὶ αὐτὴ ἡ παράγραφος εἶναι σχεδὸν
αὐτούσια ἀπὸ τὴν ὁμολογία τοῦ
ὑποψηφίου Ἐπισκόπου, ὅπως εἶναι στὸ
Εὐχολόγιο. Σὲ συνέχεια ἀπὸ τὰ
προηγούμενα, ἡ Ὁμολογία τοῦ Μ. Εὐχολογίου
ἀναφέρει ἀκριβῶς αὐτὰ προτάσσοντας
τὴν φράση: «Προὐργιαίτατα δέ μοι
ὁμολογεῖται, ἵνα τηρῶ τὴν ἑνότητα
τῆς Πίστεως ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς
εἰρήνης...». Αὐτὴ ἡ ἔκφραση ἐκτὸς τοῦ
ὅτι ἦταν δυσνόητη στοὺς πολλούς,
ἀναφέρεται πάλι κυρίως στὸ καθῆκον
τοῦ Ἐπισκόπου γιὰ τὴν τήρηση τῆς
ἑνότητος.
ε. «Πείθομαι
προθύμως ἐν τοῖς Ἐκκλησιαστικοῖς καὶ
τῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ, ὡς Ἀνωτάτῃ Ἀρχῇ τῆς
Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων
Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, ἥτις ἀποτελεῖ
τὴν συνέχειαν τῆς Μίας, Ἁγίας Καθολικῆς
καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἐν Ἑλλάδι,
καὶ τοῖς ὑπ’ Αὐτὴν κανονικοῖς
Ἐπισκόποις καὶ Πρεσβυτέροις».
Καὶ
αὐτὴ ἡ παράγραφος ὑπάρχει στὸ Μ.
Εὐχολόγιο καὶ ἐδῶ τροποποιήθηκε τὸ
ὄνομα τῆς Συνόδου, γιὰ νὰ γίνει
συγκεκριμένη. Δὲν ἀναφερόμαστε σὲ
ὁποιαδήποτε Σύνοδο, ἀλλὰ στὴν Ἱερὰ
Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων
Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος καὶ
προσετέθη τὸ β΄ τμῆμα τῆς παραγράφου
«ἥτις (δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία τῶν ΓΟΧ)
ἀποτελεῖ τὴν συνέχειαν τῆς Μίας, Ἁγίας
Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας
ἐν Ἑλλάδι», πρᾶγμα τὸ ὁποῖον ἀποτελεῖ
τὴν πεποίθησίν μας. Ἐμεῖς καὶ ὄχι οἱ
Καινοτόμοι, οὔτε οἱ Παρασυνάγωγοι,
εἴμαστε ἡ συνέχεια τῆς Μίας, Ἁγίας
Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας
στὸν Ἑλλαδικό χῶρο. Αὐτὸ εἶναι ἕνα
πολὺ σημαντικὸ στοιχεῖο τῆς Ὁμολογίας
μας.
Ἡ φράση
ποὺ ἀκολουθεῖ «καὶ τοῖς ὑπ’ Αὐτὴν
κανονικοῖς Ἐπισκόποις καὶ Πρεσβυτέροις»,
προσετέθη διότι ἡ Ὑπακοή μόνον στὴν
Σύνοδο ἀποτελεῖ ὑποχρέωση τοῦ
Ἐπισκόπου. Ὑπάρχει ὅμως μία ἀλληλουχία
στὴν ὑπακοή. Ὁ πιστὸς ὀφείλει ὑπακοὴ
ὄχι μόνον στὴν Σύνοδο, ἀλλὰ καὶ στοὺς
κανονικοὺς Ἐπισκόπους καὶ Πρεσβυτέρους.
Ὁ Πρεσβύτερος πάλιν ὀφείλει ὑπακοὴ
στοὺς κανονικοὺς Ἐπισκόπους καὶ τὴν
κανονικὴ Σύνοδο.
Μέχρι
ἐδῶ εἶναι ἡ ἀντιστοιχία μὲ τὴν
Ὁμολογία τοῦ Μ. Εὐχολογίου στὴν Τάξη
ἐπὶ χειροτονίᾳ Ἐπισκόπου. Ἐκεῖ ἡ
ὁμολογία στρέφεται κυρίως κατὰ τῶν
αἱρέσεων τοῦ Νεστοριανισμοῦ καὶ τοῦ
Μονοφυσιτισμοῦ, ἐμεῖς θέλαμε νὰ
τονίσουμε τὴν ἀντίθεσή μας στὸν
Οἰκουμενισμό. Γιαυτό συνεχίζουμε μὲ
τὴν ὁμολογία περὶ τῆς θείας προελεύσεως
τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως:
Ϛ. «Πιστεύω
καὶ ὁμολογῶ, ὅτι ἡ Ὀρθοδόξος Πίστις
οὔκ ἐστιν ἐξ ἀνθρώπων, ἀλλὰ ἐξ
ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, κηρυχθείσης
ὑπὸ τῶν θείων Ἀποστόλων, βεβαιωθείσης
ὑπὸ τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων,
παραδοθείσης ὑπὸ τῶν σοφωτάτων
Διδασκάλων τῆς Οἰκουμένης, κυρωθείσης
δὲ τῷ αἵματι τῶν Ἁγίων Μαρτύρων».
Καὶ
συνεχίζουμε μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῶν
Συνόδων, ποὺ διστάζουν νὰ ἀναγνωρίσουν
οἱ Οἰκουμενιστὲς (γιὰ τοὺς λόγους
ποὺ ἀκούσαμε ἀπὸ τοὺς προλαλήσαντες):
ζ. «Ἀποδέχομαι,
σὺν ταῖς Ἀποφάσεσι τῶν Ἁγίων Ἑπτὰ
Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ τὰς τοιαύτας
τῆς Πρωτοδευτέρας Ἁγίας Συνόδου τῆς
ἐν ἔτει 861ῳ· πρὸς δὲ τούτοις, ἀσπάζομαι
ἀπαρεγκλίτως καὶ τὰς Ἀποφάσεις τῆς
ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Φωτίου συγκληθείσης
Ἁγίας Συνόδου ἐν Κωνσταντινουπόλει
ἐν ἔτει 879ῳ/880ῳ, ὡς καὶ τὸν Συνοδικὸν
Τόμον τῆς ἐν Βλαχέρναις Ἁγίας Συνόδου
ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει 1351ῳ ἐπὶ
Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ καὶ Πατριάρχου
Ἁγίου Καλλίστου Α’, πεποιθὼς ὅτι αἱ
Σύνοδοι αὗται ἔχουσιν οἰκουμενικὴν
καὶ καθολικὴν ἰσχὺν καὶ αὐθεντίαν
ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ».
Ἡ ΑΒ΄
Σύνοδος εἶναι ἰδιαιτέρως σημαντικὴ
γιὰ ἐμᾶς, διότι στὸν ΙΕ΄ Κανόνα της
στηρίζεται ὁ Ἱερὸς ἡμῶν Ἀγῶνας. Οἱ
ἄλλες δύο εἶναι ἡ Η΄ καὶ ἡ Θ΄Οἰκουμενικές,
στὶς ὁποῖες ἀνεφέρθησαν οἱ προλαλήσαντες
Ἀρχιερεῖς καὶ κατεδίκασαν πτυχὲς τοῦ
Παπισμοῦ. Ἐμεῖς φυσικὰ καὶ τὶς
ἀναγνωρίζουμε.
Ἔπειτα
ἀναφερόμαστε στὶς τρεῖς Πανορθόδοξες
Συνόδους.
η. «Ἐπὶ
δὲ τούτοις, στέργω καὶ πείθομαι εἰς
τὰς Ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Πανορθοδόξων
Συνόδων, συγκληθεισῶν ἐν ἔτεσι 1583ῳ,
1587ῳ καὶ 1593ῳ, αἵτινες ἀπέστερξαν καὶ
κατεδίκασαν τὴν εἰσδοχὴν εἰς τὴν
Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ λεγομένου
Γρηγοριανοῦ-Φραγκικοῦ-Νέου Ἡμερολογίου,
θεσπισθέντος ὑπὸ τοῦ πάπα Γρηγορίου
ΙΓ’ ἐν ἔτει 1582ῳ».
Καὶ
αὐτὸ τὸ στοιχεῖο εἶναι σημαντικό.
Στὶς ἀποφάσεις αὐτῶν τῶν Πανορθοδόξων
Συνόδων βασίζεται ἡ ἀντίθεσή μας στὴν
ἑορτολογικὴ μεταβολή.
θ. «Ἐπὶ
πλέον, ἀποδέχομαι καὶ ἀναγνωρίζω ὡς
Οἰκουμενικὰ καὶ Καθολικὰ Μνημεῖα
τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως τόν τε Πατριαρχικὸν
Τόμον τοῦ 1756 περὶ τοῦ Βαπτίσματος τῶν
Ἑτεροδόξων, καὶ τὸ Συνοδικὸν Σιγγίλιον
τοῦ 1848 τῶν Ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν τῆς
Ἀνατολῆς, ὡς καὶ τὸ Συνοδικὸν Σιγγίλιον
τοῦ 1872 ἐπὶ καταδίκῃ τοῦ Ἐθνοφυλετισμοῦ».
Αὐτὲς
οἱ Συνοδικὲς ἀποφάσεις δὲν εἶναι καὶ
τόσο γνωστές. Τὸ 1756 ἡ Σύνοδος τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔλαβε τὴν
ἀπόφαση νὰ βαπτίζωνται οἱ αἱρετικοὶ
Λατῖνοι, Διαμαρτυρόμενοι κ.λπ.. Τὸ 1848
ἔγινε Πανορθόδοξη Σύνοδος ποὺ τόνισε
τὴν προσήλωση στὶς Παραδόσεις τῆς
Ὀρθοδοξίας. Τὸ 1872 ἔγινε Μεγάλη Σύνοδος
ποὺ καταδίκασε τὸν Ἐθνοφυλετισμὸ καὶ
τὸ Ἐξαρχικὸ ἐκκλησιαστικὸ μόρφωμα
τῶν Βουλγάρων, ποὺ εἶχε ὡς βάση τὸ
κριτήριο τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ.
Μέρος
Β΄
Τώρα εἰσερχόμεθα κυρίως στὰ ζητήματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
α. «Θεωρῶ τὸν Οἰκουμενισμὸν ὡς συγκρητιστικὴν παναίρεσιν, τὴν δὲ συμμετοχὴν εἰς τὴν λεγομένην Οἰκουμενικὴν Κίνησιν,
ἀρξαμένην εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ Κ’
αἰῶνος, ὡς ἄρνησιν τῆς γνησίας
Καθολικότητος καὶ Μοναδικότητος τῆς
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πεποιθὼς ὅτι ὁ
ἀποδεχόμενος καὶ συμμετέχων εἰς τὴν
αἵρεσιν ταύτην εἶναι πεπτωκὼς περὶ
τὴν Πίστιν καὶ ἐκκλησιαστικῶς
ἀκοινώνητος».
Αὐτὴ
ἡ Ὁμολογία μᾶς διακρίνει οὐσιωδῶς
ἀπὸ τοὺς Καινοτόμους. Ίδίως οἱ
τελευταῖες λέξεις μᾶς διακρίνουν καὶ
ἀπὸ τοὺς λεγομένους Ἀντι-οἰκουμενιστὲς
τῶν λεγομένων ἐπισήμων ὀρθοδόξων
ἐκκλησιῶν.
β. «Ὡσαύτως,
ἀπορρίπτω καὶ οὐδόλως ἀποδέχομαι τὸ
ἐν ἔτει 1920ῳ Διάγγελμα τοῦ Πατριαρχείου
Κωνσταντινουπόλεως «Πρὸς τὰς ἁπανταχοῦ
Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», ὡς περιέχον
ἓν πλῆρες Σχέδιον πρὸς ἐφαρμογὴν ἐν
τῇ πράξει τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
καὶ προβλέπον τὴν Ἡμερολογιακὴν-Ἑορτολογικὴν
Μεταρρύθμισιν, προετοιμασθεῖσαν ὑπὸ
τοῦ οὕτως ἀποκληθέντος Πανορθοδόξου
Συνεδρίου τοῦ 1923 καὶ ἐφαρμοσθεῖσαν
ἐν Ἑλλάδι ἐν ἔτει 1924ῳ, τοιουτοτρόπως
δὲ παραβιάσασαν τὰς Ἀποφάσεις τῶν
τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ ΙΣΤ’
αἰῶνος».
Ὅλος
ὁ Ἱερὸς ἡμῶν Ἀγῶνας ἐστράφη ἐξ
ἀρχῆς ἐναντίων αὐτῶν τῶν παρανόμων
ἀποφάσεων.
γ. «Ἐν
συνεπείᾳ πρὸς τὰ ἀνωτέρω, θεωρῶ ἐπίσης
ὡς πεπτωκότας περὶ τὴν Πίστιν τοὺς
ἐξ Ὀρθοδόξων συμμετασχόντας εἰς τὴν
ἵδρυσιν τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου
τῶν Ἐκκλησιῶν» ἐν ἔτει 1948ῳ καὶ
ἀποτελοῦντας ἔκτοτε ἐνεργὰ - ὀργανικὰ
μέλη αὐτοῦ, καλλιεργοῦντας οὕτω τὸν
λεγόμενον Διαχριστιανικὸν καὶ
Διαθρησκειακὸν Οἰκουμενισμόν».
Οἱ Γ.Ο.Χ. θεωροῦσαν ἐξ ἀρχῆς ἔκπτωσιν πίστεως τὴν συμμετοχὴ στὸ Π.Σ.Ε. καὶ οὐδέποτε ἀπεδέχθησαν τὴν λεγόμενη «ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων».
Οἱ Γ.Ο.Χ. θεωροῦσαν ἐξ ἀρχῆς ἔκπτωσιν πίστεως τὴν συμμετοχὴ στὸ Π.Σ.Ε. καὶ οὐδέποτε ἀπεδέχθησαν τὴν λεγόμενη «ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων».
δ. «Τέλος,
ἀρνοῦμαι καὶ δὲν ἀποδέχομαι τὰς
λεγομένας Πανορθοδόξους Διασκέψεις
(1961 κ.ἑ.), αἵτινες προετοίμασαν τὴν
κατακριτέαν, ἄκυρον καὶ ἀνυπόστατον
«ἄρσιν τῶν Ἀναθεμάτων Ἀνατολικῆς
καὶ Δυτικῆς Ἐκκλησίας» ἐν ἔτει 1965ῳ,
ἔκτοτε δὲ αὗται καλλιεργοῦσιν ἐν
οἰκουμενιστικῇ προοπτικῇ τὸ ἔδαφος
διὰ τὴν σύγκλησιν τῆς οὕτω καλουμένης
Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου, πρὸς
τελικὴν ἀποδοχήν, καθιέρωσιν καὶ
δογματοποίησιν τῆς συγκρητιστικῆς
αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ».
Πράγματι, οἱ Οἰκουμενιστὲς ἑτοιμάζονται νὰ ἐπισφραγίσουν τὶς Καινοτομίες τους καὶ μὲ Συνοδικὴ δῆθεν ἀπόφαση. Ἐμεῖς δὲν ἀναγνωρίζουμε κανένα κῦρος σε αὐτὴν τὴν ἑτοιμαζόμενη ληστρικὴ Μεγάλη Σύνοδο.
Πράγματι, οἱ Οἰκουμενιστὲς ἑτοιμάζονται νὰ ἐπισφραγίσουν τὶς Καινοτομίες τους καὶ μὲ Συνοδικὴ δῆθεν ἀπόφαση. Ἐμεῖς δὲν ἀναγνωρίζουμε κανένα κῦρος σε αὐτὴν τὴν ἑτοιμαζόμενη ληστρικὴ Μεγάλη Σύνοδο.
Ἀναλύθηκε
καὶ κατ’ἄρθρον τὸ περιεχόμενο τῆς
«Ὁμολογίας Πίστεως». Ἐναπόκειται καὶ
σὲ ἐσᾶς, τὸν Ἱερὸ Κλῆρο, νὰ γνωρίζετε
τὸ περιεχόμενό της καὶ τὴν σημασία
της, ὥστε καὶ ἐσεῖς νὰ μπορεῖτε νὰ
ἐπιλύετε τὶς ἀπορίες τῶν πιστῶν ἐπ’
αὐτοῦ καὶ νὰ τὴν χρησιμοποιεῖτε ὡς
διδακτικὸ μέσον. Διότι ὅποιος ἀποδέχεται
αὐτὲς τὶς ἀρχές, μπορεῖ νὰ γίνει
πιστὸς τῆς Ἐκκλησίας μας ἐντασσόμενος
σὲ Αὐτὴν μὲ τὴν πρέπουσα τάξη.
Σᾶς
εὐχαριστῶ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)