ΜΗΝΥΜΑ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΦΑΝΙΩΝ (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

Μήνυμα Ἁγίων Θεοφανίων

Ἐλασσόνα, Παρασκευή, 6/19-1-2024

+Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος Κλήμεντος

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί·

            Εὐχαριστοῦμε τὸν Τριαδικὸ Θεό μας, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἐπιτρέπει γιὰ ἄλλη μία χρονιὰ νὰ τελοῦμε τὴν μεγάλη καὶ ὁλόφωτη ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Θεοφανίων! Καὶ τοῦτο συμβαίνει γιὰ πρώτη φορὰ στὰ χρονικὰ τῆς τοπικῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος στὴν ἱστορικὴ πόλη τῆς Ἐλασσόνος, ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς Παναγίας Ὀλυμπιώτισσας, ἐντὸς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μας Ἐπαρχίας, μὲ συμμετοχὴ πιστῶν μας τοπικῶν, ἀπὸ τὴν Λάρισα, ὅπως καὶ ἀπὸ τὰ γύρω μέρη καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν Βερδικούσια.

            Ἑορτάσαμε τὴν Γέννηση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸ λίγων ἡμερῶν, καὶ Τὸν βλέπουμε, σύμφωνα μὲ τὴν ὡραία περιγραφὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, νὰ «βαπτίζεται σήμερα ἀπὸ τὸν Ἰωάννη [τὸν Πρόδρομο], γιὰ νὰ ἀποκαθάρει τὸν γεμᾶτο ρύπους ἄνθρωπο, νὰ φέρει τὸ [Ἅγιο] Πνεῦμα ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ νὰ ἀνυψώσει τὸν ἄνθρωπο στοὺς οὐρανούς, γιὰ νὰ ἐγερθεῖ αὐτὸς ποὺ εἶχε πέσει καὶ νὰ ντροπιασθεῖ ἐκεῖνος [ὁ διάβολος] ποὺ τὸν ἔριξε, γιὰ νὰ πραγματοποιήσει ὁ Ἴδιος [ὁ Κύριός μας] τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου»! (βλ. «Ὁμιλία εἰς τὴν ἡμέραν τῶν Φώτων»).

            Πράγματι, ὁ Φιλάνθρωπος Χριστός μας τὶς δικές μας ἁμαρτίες καθαίρει στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ καὶ δέχεται τὸ Βάπτισμα γιὰ νὰ ξεπλύνει τὸ χειρόγραφο τῆς παραβάσεως τῶν Πρωτοπλάστων.

            Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βεβαιώνει, ὅτι ὅσοι βαπτισθήκαμε στὸν Χριστό, Τὸν ἔχουμε πραγματικὰ ἐνδυθεῖ (Γαλ. 3:17) στὴν ψυχή μας. Εἴμαστε πλέον τοῦ Χριστοῦ, ἀνήκουμε σὲ Αὐτόν· Αὐτὸν λατρεύουμε, Αὐτὸν ὁμολογοῦμε, στὸ Σῶμα Του ζοῦμε, σὲ Αὐτὸν θὰ παραδώσουμε τὴν ψυχή μας μὲ καλὴ ἐλπίδα αἰωνίου ἑνώσεως, κοινωνίας καὶ σωτηρίας!

            Πῶς ἀποδεικνύεται στὴν πράξη ὅτι ἐνδυθήκαμε τὸν Χριστὸ καὶ ὅτι παραμένουμε ἑνωμένοι ἀληθινὰ μαζί Του; Ὅταν παρουσιάζουμε στὴν ζωή μας τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: πίστη, πραότητα, ἐγκράτεια. Ὅταν ἀντιστεκόμαστε σθεναρὰ στὴν ἁμαρτία, διότι ἀγαποῦμε καὶ ποθοῦμε τὴν ἐλευθερία καὶ ἀπολύτρωση. Τότε αἰσθανόμαστε τὸ μεγαλεῖο τῆς πίστεώς μας καὶ δοξάζουμε μὲ ταπείνωση τὸν Τριαδικὸ Θεό μας.

            Ἄν ὅμως ἁμαρτάνουμε, ὅπως γράφει θεόσοφα ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, τότε ἀποδεικνύουμε ὅτι ἀκόμη δὲν ἔχουμε καλυφθεῖ καλῶς καὶ ἀσφαλῶς ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Παρουσιάζουμε κενὰ γυμνότητος, μέσῳ τῶν ὁποίων ὁ ἐχθρὸς μᾶς πειράζει καὶ τραυματίζει. Ὅμως, εὐτυχῶς ὁ Πανάγαθος Κύριός μας δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει ἐντελῶς. Σὲ ὅποιον μὲ προσευχὴ καὶ πόθο, μὲ δάκρυα καὶ πόνο μετανοεῖ καὶ ζητεῖ θεία ἄφεση, ὁ Κύριος τοῦ γίνεται ἔνδυμα, γιὰ νὰ δύναται νὰ τηρεῖ σταθερὰ πλέον τὶς ἅγιες Ἐντολές Του καὶ νὰ ἀποδίδει ἀληθινὴ πνευματικὴ καρποφορία. Ἡ βαθιὰ πίστη καὶ ἀγάπη Χριστοῦ μᾶς δίδει πνευματικὰ δηνάρια, χαρίσματα, καὶ μᾶς ἐμπιστεύεται θεῖα μυστήρια.

            Λάβαμε χάρισμα πίστεως, μᾶς ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Συμεών, καὶ ὀφείλουμε μὲ μακροθυμία σὲ ὅλα, μὲ ὑπομονή, νὰ πιστεύουμε ἀκράδαντα στὶς θεῖες ἐπαγγελίες. Ὅσο τὸ καλλιεργοῦμε, τόσο τὸ χάρισμα αὐξάνεται. Ἄν ὅμως νομίσουμε ὅτι αὐτὸ συμβαίνει ἀπὸ τὴν δική μας δύναμη καὶ ἱκανότητα, τότε γιὰ τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια μᾶς ἐγκαταλείπει ἡ θεία Χάρις καὶ ὁ πονηρὸς μᾶς ἐμπαίζει μὲ τὶς δικές του πλάνες (βλ. «Ἀλφαβητικὰ Κεφάλαια», Κεφ. ΙΑ’).

---

Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοί·

            Ἡ σημερινή μας παρουσία, κατ΄ αὐτὴ τὴν ἐπιφανῆ καὶ ἁγία ἡμέρα τῶν Φώτων, μᾶς δίδει τὴν εὐκαιρία καὶ δυνατότητα νὰ ἀνανεώσουμε τὸ χάρισμα τῆς Πίστεως. Νὰ παραμείνουμε σταθερὰ καὶ ἀμετακίνητα στὴν καλὴν ὁμολογίαν τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Πίστεως, διότι βρισκόμαστε σὲ καιρὸ Ἀποστασίας! Ἀποτελοῦμε διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ τὸ «μικρὸν Ποίμνιον», τὸ ὁποῖον ἀκόμη καὶ σήμερα χλευάζεται καὶ περιφρονεῖται. Οἱ Προπάτορές μας στὴν ἁγία Πίστη ἐδιώχθησαν, ἀλλὰ παρέμειναν ἑδραῖοι καὶ μᾶς παρέδωσαν τὴν σκυτάλη, τὴν ἁγία Παρακαταθήκη, γιὰ νὰ τὴν φυλάξουμε καὶ νὰ τὴν μεταδώσουμε ἀκέραιη καὶ ἀνόθευτη. Ὑποσχόμαστε ὅτι θὰ ἐπιτελέσουμε αὐτὴ τὴν ἱερὴ ἀποστολή μας μὲ ὅποιο κόστος καὶ τίμημα, χωρὶς νὰ καμπτόμαστε εἴτε ἀπὸ ἐξωτερικὲς πιέσεις εἴτε καὶ ἀπὸ ἐσωτερικοὺς κλυδωνισμούς.

            Θυμίζουμε ὅτι κατὰ τὸ παρὸν ἔτος 2024 συμπληρώνεται ἕνας ὁλόκληρος αἰῶνας ἀπὸ τὴν ἀποτολμηθεῖσα Ἡμερολογιακὴ Μεταρρύθμιση στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ σὲ ἄλλες τοπικὲς Ἐκλλησίες, ἡ ὁποία τόσο σάλο δημιούργησε καὶ τόση ταραχὴ προξένησε.

            Στὴν καθοριστικὴ αὐτὴ Ἐπέτειο, ἀντὶ νὰ ἀναπτύξουμε τὶς δικές μας γνωστὲς Ὀρθόδοξες θέσεις γιὰ τὴν ἐμμονή μας στὴν Ἀκαινοτόμητη Πίστη τῶν Πατέρων μας, θὰ θυμίσουμε μόνον ἐπιγραμματικὰ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν σήμερα στὴν Οὐκρανία, καὶ ποὺ ἀποδεικνύουν περίτρανα τὸ δίκαιον τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος μας, ὁ ὁποῖος διεξάγεται ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν, καὶ ὄχι ἐξ αἰτίας φανατισμοῦ, μικρομυαλιᾶς καὶ μὴ προσαρμοστικότητας.

            Ὅπως εἶναι γνωστόν, μὲ ἄφρονα παρέμβαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπῆρξε ἀναγνώριση μιᾶς ἀντικανονικῆς δομῆς ὡς δῆθεν κανονικῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, ὑπὸ τὸν θεωρούμενο Κιέβου Ἐπιφάνιο, καὶ ταυτόχρονα ἄρχισε συστηματικὸς διωγμὸς τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Κιέβου Ὀνούφριο. Ἡ νέα αὐτὴ ὑποστηριζόμενη ἀπὸ τὸ Κράτος κατ΄ ὄνομα Ἐκκλησία (τοῦ Ἐπιφανίου), μὲ ἄκρως φιλαιρετικὴ καὶ οἰκουμενιστικὴ οὐνιτικὴ γραμμή, ἐπέλεξε πρόσφατα νὰ εἰσαγάγει τὸ λεγόμενο Νέο Ἡμερολόγιο, μὲ κρατικὴ ὑποστήριξη καὶ ρύθμιση, γιὰ νὰ προσεγγίσει στὴν Δύση καὶ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή.

            Ἔχουμε δηλαδὴ σύγχρονη ἐπανάληψη αὐτοῦ τοῦ τραγικοῦ ποὺ ἔγινε ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα στὴν χώρα μας, χάριν ἀλλοτρίων ἐπιδιώξεων καὶ ὄχι πραγματικῶν ἐκκλησιαστικῶν καὶ ποιμαντικῶν ἀναγκῶν. 

            Ἡ πίεση λοιπὸν στὴν Οὐκρανία γιὰ ἀποδοχὴ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου εἶναι πολὺ μεγάλη, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία ὑπὸ τὸν Κιέβου Ὀνούφριο ξεκαθάρισε αὐτὸ ποὺ κι ἐμεῖς οἱ ταπεινοὶ τονίζουμε ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα καὶ οἱ πολλοὶ κωφεύουν:

Ὅτι ἡ ἐπιθετικὴ μορφὴ τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως πρὶν ἀπὸ 100 χρόνια συνδέεται κυρίως μὲ τὸν ἀπαισίας μνήμης πατριάρχη Μελέτιο Μεταξάκη, ὑποστηρικτὴ τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ μοντερνισμοῦ καὶ Μασόνο ὀλκῆς! Ἐπιθυμία τοῦ Μεταξάκη μὲ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ δῆθεν «νεο-ιουλιανοῦ» ἡμερολογίου του, ποὺ εἶναι πανομοιότυπο μὲ τὸ Παπικὸ Γρηγοριανό, ἦταν ἀπὸ πολιτικὸ ὑπολογισμὸ ἡ προσέγγιση καὶ πιθανὴ ἕνωση μὲ τὴν Ἀγγλικανικὴ ἐκκλησία. Ἡ ἀλλαγὴ δημιούργησε λειτουργικὰ προβλήματα, ἕως καὶ κατάργηση τῆς Νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων (ὅπως σημειωτέον θὰ συμβεῖ καὶ ἐφέτος μὲ τὸ Νέο, μιᾶς καὶ τὸ Πάσχα εἶναι ὄψιμο). Ἡ παραμονὴ στὸ Πάτριο Ἡμερολόγιο δὲν μᾶς ἐμποδίζει ἀπὸ τὴν προσέγγιση τοῦ Θεοῦ· καὶ ἡ μετάβαση στὸ Νέο δὲν μᾶς φέρνει πιὸ κοντὰ στὸν Κύριο. Οἱ ριζικὲς μεταρρυθμίσεις στὴν Ἐκκλησία χωρὶς ἐκκλησιαστικὸ νόημα καὶ σκοπὸ δὲν κάνουν τίποτε ἄλλο, ἀπὸ τὸ νὰ προξενοῦν χωρισμοὺς καὶ διαιρέσεις στὸ Ποίμνιο, ὅπως καὶ σύγχυση καὶ ἀταξία στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας (βλ. Ἱστοσελίδα Ἕνωσης Ὀρθοδόξων Δημοσιογράφων – spzh-news: «Γιατί ἡ Οὐκρανικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν θὰ μεταβεῖ στὸ Νέο Ἡμερολόγιο», 3-8-2023).

Οἱ Ὀρθόδοξοι Οὐκρανοὶ Ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι διώκονται, τονίζουν πολὺ ὀρθῶς ὅτι «ἡ τήρηση τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ σημεῖα-σύμβολα τοῦ ἀνήκειν στὴν διωκομένη Ἐκκλησία, ἕνας ἀπὸ τοὺς τρόπους τοῦ θρησκευτικοῦ μας αὐτο-προσδιορισμοῦ». Ἡ ἀπάρνηση τῆς Οἰκουμενιστικῆς ἑνώσεως ποὺ προωθεῖται ἀνοικτὰ ἀπὸ τοὺς Καινοτόμους κατ΄ ὄνομα ὀρθοδόξους, ὁδηγεῖ καὶ ὑπαγορεύει τὴν πιστὴ καὶ ἀμετακίνητη τήρηση τοῦ Πατροπαραδότου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου. Ἀπόρριψη τοῦ Κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ποὺ δρομολογεῖται ἀπὸ τὸ ἑπόμενο ἔτος 2025 καὶ ἑξῆς μεταξὺ Κωνσταντινουπόλεως καὶ Βατικανοῦ, σημαίνει πιστὴ τήρηση τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου. Ἀπάρνηση τῆς ἐκκοσμικεύσεως, τῆς ἠθικῆς ἀσυδοσίας, τῆς σιωπηρῆς ἀνοχῆς ἤ καὶ ἀποδοχῆς τῶν ἠθικῶν διαστροφῶν τῆς σήμερον ὑπαγορεύει τὴν παραμονὴ σὲ ὅσα μᾶς παραδόθηκαν ἀκαινοτομήτως! (βλ. Αὐτόθι, «Γιατί ἐμμένουμε πεισματικὰ στὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο;», 29-11-2023).

            Ἰδοὺ λοιπὸν γιατὶ τὸ φαινομενικὰ δευτερεῦον θέμα τοῦ Ἡμερολογίου ἀποκτᾶ τόσο μεγάλη ἀξία καὶ σημασία, ὥστε νὰ θεωρεῖται στοιχεῖο παραμονῆς στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, στοιχεῖο διαφοροποιήσεως ἀπὸ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι συμμετέχουν στὴν ἐλευθεριάζουσα Οἰκουμενιστικὴ ἀντζέντα τῆς συμφορᾶς.

Εἶχε λοιπὸν ἀπόλυτο δίκαιο ὁ Ἅγιος πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος ὁ Καβουρίδης (+1955), ὁ Πνευματικός μας Ἡγέτης, ὅταν ἔγραφε ἐπιμόνως ὅτι τὸ Πάτριο Ἡμερολόγιο ἀποτελεῖ «φραγμόν», «ἄμυναν», προμαχῶνα» καὶ «προπύργιον» ἔναντι τῶν ἐπιβουλῶν τῶν αἱρετικῶν κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας.

---

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί·

            Ὅλα αὐτὰ ἰσχύουν στὸ ἀκέραιο καὶ σήμερα γιὰ μᾶς ἐδῶ στὴν Πατρίδα μας, τὴν ἀγαπημένη Ἑλλάδα μας. Οἱ ἀδελφοὶ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου βρίσκονται στὸ μεγάλο δίλημμα καὶ σταυροδρόμι: Μποροῦν ἕναν αἰῶνα μετὰ τὸ κακῶς γινόμενο, νὰ τὸ διορθώσουν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἑορτολογικὴ Παράδοση. Θὰ χαρεῖ ὁ Οὐρανὸς καὶ θὰ ἀγαλλιάσουν οἱ ψυχὲς τῶν Ὀρθοδόξων! Διότι αὐτὴ ἡ ἀποκατάσταση θὰ τοὺς λυτρώσει ἀπὸ ὅλα τὰ ὡς ἄνω δεινὰ ποὺ ἐπέρχονται. Διαφορετικά, θὰ περιπέσουν σὲ χάος ἀπύθμενο, ἑκόντες ἄκοντες, καὶ οἱ δικαιολογίες καὶ οἱ κατηγορίες τους κατὰ τῶν ὄντως Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν τους -ποὺ τοὺς πονοῦν καὶ ἀγαποῦν- δὲν θὰ τοὺς ὠφελήσουν σὲ τίποτε!…

            Εἴθε νὰ παραμείνουμε στὸ Χάρισμα τῆς Πίστεως καὶ νὰ τὸ αὐξήσουμε, ἡ δὲ Χάρις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ νὰ φωτίσει τὶς ψυχὲς καὶ νὰ φέρει ἀφύπνιση, κατὰ Θεὸν ἕνωση καὶ σωτηρίαν αἰώνιον! Ἀμήν.

            Ἔτη πολλά!

Πηγή

Ο ΝΕΟΣ ΔΡΑΚΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

 

Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ὁ νέος δράκοντας τῆς ἱστορίας, ὁ ὁποῖος μεταμφιεσμένος σὲ ἀκίνδυνο καὶ εἰρηνικὸ πρόβατο μὲ τὰ κηρύγματα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητας, παρασύρει στὰ σκοτεινὰ σπλάχνα του ἀνυποψίαστους Χριστιανούς, μὲ συνεργοὺς δυστυχῶς ψευδοεπισκόπους, ψευδοϊερεῖς καὶ ψευδοθεολόγους.

Διεπίστωσαν οἱ ἡγέτες τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου, τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, ὅτι ἡ ἄσκηση βίας ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἔγινε μὲ τοὺς παλαιοὺς καὶ τοὺς νέους διωγμούς, εἶναι λιγότερο ἀποτελεσματικὴ ἀπὸ τὸν ὑποκριτικὸ ἀγαπισμὸ καὶ τὰ κηρύγματα τῆς ἑνότητας, μὲ τὰ ὁποῖα σπρώχνουν πολλοὺς στὸ στόμα τοῦ Δράκοντος, τοῦ παμφάγου Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ Συγκρητισμοῦ.

 Δὲν ἐγκαταλείπουν βέβαια καὶ τὴν παλαιὰ μέθοδο, τῶν διωγμῶν, τῆς καταδίκης, τῆς συκοφαντίας ὅσων ἀντιτίθενται στὸ καταστροφικό τους ἔργο...

...Γέμισε μέ ἀγκάθια τήν Ἐκκλησία ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού τά ποτίζουν καί τά φουντώνουν «Ὀρθόδοξοι» πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι, ἱερεῖς καί λαϊκοί θεολόγοι, καί εἶναι ἐλάχιστοι οἱ Γεώργιοι, οἱ γεωργοί τῆς Εὐσεβείας, τῆς Ὀρθοδοξίας, πού πασχίζουν νά τά ξερριζώσουν.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας του, στὴν ἄνοιξη τῆς νιότης του, περιφρόνησε ὅλα τὰ ἡδέα καὶ εὐχάριστα, πλοῦτο, ἀξιώματα, συναναστροφές, ὑπέστη φρικτὰ βασανιστήρια, μιμήθηκε τὰ πάθη τοῦ Ἐσταυρωμένου, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀνέστησε ἀκόμη καὶ νεκρούς, ἀλλὰ πρὸ παντὸς ἀπήλλαξε τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν εἰδώλων.

Ποιοί καὶ πόσοι ἀγωνίζονται σήμερα γιὰ νὰ ξερριζώσουν τὴν πλάνη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας τοῦ Διαβόλου; Αἰσθάνονται ἆραγε λίγη ἐντροπή, οἱ Οἰκουμενιστὲς κληρικοί, ὅταν ἑορτάζουν καὶ ἐξυμνοῦν κατὰ τὶς ἑορτὲς τὰ κατορθώματα, τοὺς ἄθλους τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ τῶν Ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως;

(Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, «Ὁ Ἃγιος Γεώργιος ὡς δρακοντοκτόνος...», περιοδ.«Θεοδρομία», Ἀπρίλιος - Ἰούνιος 2023, σελ. 169 καί 170)

Ὁ Μέγας Γρηγόριος ὁ Διάλογος διὰ τὸν τίτλον «Οἰκουμενικὸς»

Τοῦ κ. Νικολάου Μάννη, ἐκπαιδευτικοῦ

  Μέσα στὰ πλαίσια τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος κατὰ τοῦ Νεοπαπισμοῦ τοῦ Φαναρίου[1], καὶ ἐπειδὴ οἱ θιασῶτες του ἰσχυρίζονται πὼς ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως «ὡς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, εἶναι πρῶτος δίχως ἴσον (primus sine paribus)»[2], δημοσιεύω παρακάτω λίγα ἀποσπάσματα ἀπὸ κάποιες πολὺ σημαντικὲς ἐπιστολὲς τοῦ Πάπα Ρώμης Μεγάλου Γρηγορίου τοῦ Διαλόγου († 604), τὶς ὁποῖες συνέγραψε μὲ ἀφορμὴ τὸν πρόσθετο τίτλο «Οἰκουμενικὸς» ποὺ εἶχε μόλις προσλάβει ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νηστευτὴς († 595).

  Καὶ τότε μὲν ἐπρόκειτο γιὰ παρεξήγηση, διότι τὸν τίτλο «Οἰκουμενικὸς» οἱ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸν ἐκλάμβαναν ἁπλῶς ὡς τιμητικὸ τίτλο (μιᾶς καὶ ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν ἡ πρωτεύουσα τῆς «Οἰκουμένης», ὅπως ἀποκαλοῦσαν τὴν Αὐτοκρατορία), ἦταν δηλαδὴ μία «κενὴ καὶ ἀσήμαντος λέξις»[3], καὶ ὄχι τίτλος ποὺ νὰ ὑποδηλώνει δῆθεν κάποιο πρωτεῖο ἐξουσίας καὶ διοικήσεως σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία, ὅπως φοβόταν ὁ Μέγας Γρηγόριος.

  Ὅμως ἐπειδὴ στὴν ἐποχή μας ὁ φόβος αὐτὸς εἶναι δικαιολογημένος, μιᾶς καὶ ἡ αἵρεση τοῦ Νεοπαπισμοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐξαπλώνεται ὡς καρκίνωμα[4] καὶ ἐξαιτίας τῆς αἱρέσεως αὐτῆς δημιουργοῦνται νέα – καὶ στερεώνονται παλαιὰ – σχίσματα στὴν Ἐκκλησία, τὰ κείμενα τοῦ Ἁγίου εἶναι ἐπίκαιρα καὶ θὰ βοηθήσουν τοὺς πραγματικὰ Ὀρθοδόξους νὰ ἀντιμετωπίσουν ἁγιοπατερικὰ τὴν ἐκτροπὴ αὐτήν.

  Οἱ ἐπιστολὲς αὐτὲς τοῦ Μεγάλου Γρηγορίου εἶναι καταπέλτης ἐνάντια στὸ Πρωτεῖο ἐξουσίας[5] κάθε Ἐπισκόπου ποὺ θεωρεῖ ὅτι ἔχει δικαίωμα νὰ ἄρχει πάνω σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία, γιὰ αὐτὸ καὶ πρωτοχρησιμοποιήθηκαν ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους, γιὰ νὰ πολεμηθεῖ τὸ Πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Πάπα Ρώμης.

Γιὰ τὴ μετάφρασή τους ἔλαβα ὑπόψιν μου τὸ πρωτότυπο λατινικὸ κείμενο τῶν ἐπιστολῶν ἀπὸ τὴ μνημειώδη ἔκδοση τοῦ Mansi[6], ἀλλὰ καὶ τὴν ἀγγλική τους μετάφραση ἀπὸ ἐξίσου σημαντικὴ ἔκδοση[7].

Γράφει λοιπὸν ὁ Μέγας Γρηγόριος σὲ ἐπιστολή του τὸ 595 πρὸς τὸν Κωνσταντινουπόλεως Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Νηστευτή, παρεξηγώντας ὅπως εἴπαμε τὸν τίτλο καὶ φοβούμενος ὅτι ὁ συν­επίσκοπός του τὸν ἐκλάμβανε κυριολεκτικὰ[8]:

«Τὴν ἐποχὴ ποὺ ἐσύ, Ἀδελφέ μου, χειροτονήθηκες στὴν ἀρχιερωσύνη, θυμᾶσαι τὴν εἰρήνη καὶ τὴν συμφωνία τῶν ἐκκλησιῶν ποὺ βρῆκες. Ἀλλὰ δὲν ξέρω μὲ τί τόλμη ἢ μὲ ποιὸ οἴδημα ὑπερηφανείας, προσπάθησες νὰ προσοικειωθεῖς ἕνα νέο τίτλο, μὲ τὸν ὁποῖο οἱ καρδιὲς ὅλων τῶν ἀδελφῶν σου θὰ μποροῦσαν νὰ ὁδηγηθοῦν σὲ σκανδαλισμό.

Καὶ μένω ὑπερβολικὰ ἔκπληκτος γιὰ αὐτό, ἀφοῦ θυμᾶμαι πὼς συνειδητὰ ἀπέφευγες νὰ λάβεις τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα παρὰ τὸ ἐπιζητοῦσες. Καὶ ὅμως τώρα ποὺ τὸ ἔχεις, ἐπιθυμεῖς νὰ τὸ ἀσκήσεις σὰν νὰ τὸ εἶχες λάβει μὲ φιλόδοξη ἐπιθυμία… Γιατί πραγματικὰ (καὶ τὸ λέω κλαίγοντας καὶ μὲ βαθύτατη θλίψη στὴν καρδιὰ) ἀποδίδω στὶς ἁμαρτίες μου, ὅτι ὁ Ἀδελφός μου αὐτός, ὁ ὁποῖος ἔλαβε τὸ βαθμὸ τοῦ ἐπισκόπου μὲ τὸν κύριο στόχο νὰ ἐπαναφέρει τὶς ψυχὲς τῶν ἄλλων στὴν ταπεινοφροσύνη, μέχρι στιγμῆς δὲν κατάφερε νὰ ἐπανέλθει σὲ αὐτήν· ὅτι αὐτὸς ποὺ διδάσκει τὴν ἀλήθεια σὲ ἄλλους δὲν ἔχει συναινέσει νὰ διδάξει τὸν ἑαυτό του, ἀκόμα καὶ ὅταν τὸν ἐκλιπαρῶ γιὰ αὐτό.

Προσεύχομαι νὰ σκεφτεῖς ὅτι μὲ τὴν ἄφρονα ὑπεροψία σου, διαταράσσεται ἡ ἐκκλησιαστικὴ εἰρήνη καὶ αὐτὸ ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ Χάρη ποὺ ἐκχέεται σὲ ὅλους τὸ ἴδιο, ἡ ὁποία Χάρη ἀναμφίβολα ἔχει τὴν δύναμη νὰ αὐξάνεται ὅσο ἐσὺ ὁ ἴδιος καθορίσεις. Καὶ θὰ γίνει πραγματικὰ πολὺ μεγαλύτερη, ὅσο συγκρατήσεις τὸν ἑαυτό σου ἀπὸ τὸν σφετερισμὸ ἑνὸς ὑπερήφανου καὶ ἀνόητου τίτλου: καὶ θὰ κάνεις ἀνάλογη πρόοδο, ἂν δὲν ὑποκύψεις στὴν ὑπερβολικὴ ἀξίωση ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς σου.

Γιὰ αὐτό, ἀγαπητὲ Ἀδελφέ, μὲ ὅλη σου τὴν καρδιὰ ἀγάπησε τὴν μετριοφροσύνη, μέσῳ τῆς ὁποίας μπορεῖ νὰ διατηρηθεῖ ἡ ὁμόνοια ὅλων τῶν ἀδελφῶν καὶ ἡ ἑνότητα τῆς ἁγίας οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας. Μάλιστα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ἄκουσε κάποιους νὰ λένε, «ἐγὼ μὲν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. α΄, 12), ἔφριξε γιὰ ἕνα τέτοιο διαμελισμὸ τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου, τοῦ Ὁποίου τὰ μέλη θέτονταν κάτω ἀπὸ ἄλλες κεφαλές, λέγοντας: «μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε;» (Α΄ Κoρ. Α΄ 13).

Ἂν λοιπὸν ἐκεῖνος ἀπέφευγε νὰ ὑποτάσσει τὰ μέλη τοῦ Κυρίου μερικῶς σὲ ἄλλες κεφαλές, ἀκόμη καὶ ἂν αὐτὲς ἦταν οἱ ἴδιοι οἱ Ἀπόστολοι, ἐσὺ τί θὰ πεῖς στὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ Κεφαλὴ τῆς καθόλου Ἐκκλησίας, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς τελικῆς Κρίσεως, ἔχοντας προσ­παθήσει νὰ θέσεις ὅλα τὰ μέλη Του κάτω ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου μὲ τὴν προσηγορία «Οἰκουμενικός»;

Ποιὸς ἄλλος, ἐρωτῶ, προτείνεται γιὰ μίμηση μὲ αὐτὸν τὸν διεφθαρμένο τίτλο, ἐκτὸς ἀπὸ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος, περιφρονώντας τὶς λεγεῶνες τῶν ἀγγέλων, μὲ τὶς ὁποῖες ἦταν συνδεδεμένος, προσπάθησε νὰ ἀνυψωθεῖ στὴν κορυφὴ τῆς μοναδικότητας, γιὰ νὰ μὴ ὑποτάσσεται σὲ κανένα καὶ νὰ φαίνεται μόνος ὑπεράνω ὅλων; Ὁ ὁποῖος ἐπίσης εἶπε: «εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβήσομαι, ἐπάνω τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ θήσω τὸν θρόνον μου, καθιῶ ἐν ὄρει ὑψηλῷ, ἐπὶ τὰ ὄρη τὰ ὑψηλὰ τὰ πρὸς Βορρᾶν ἀναβήσομαι ἐπάνω τῶν νεφῶν, ἔσομαι ὅμοιος τῷ Ὑψίστῳ» (Ἡσ. ιδ΄ 13-14).

Διότι τί ἄλλο εἶναι οἱ ἀδελφοί σου, οἱ ἐπίσκοποι τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας, παρὰ ἀστέρες τοῦ οὐρανοῦ, τῶν ὁποίων ὁ βίος καὶ ὁ λόγος λάμπουν ἀμφότερα ἐν μέσῳ τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν ἀνθρωπίνων σφαλμάτων, ἐν μέσῳ τῶν σκιῶν τῆς νύκτας. Καὶ ὅταν ἐπιθυμεῖς νὰ θέσεις τὸν ἑαυτό σου πάνω ἀπὸ αὐτούς, μὲ αὐτὸν τὸν ὑπερήφανο τίτλο, καὶ νὰ ταπεινώσεις τὸ ὄνομά τους σὲ σύγκριση μὲ τὸ δικό σου, τί ἄλλο λές, ἂν ὄχι «εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβήσομαι, ἐπάνω τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ θήσω τὸν θρόνον μου»;

Δὲν εἶναι ἆραγε ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι μαζὶ νέφη, ποὺ ὡς βροχὴ στέλνουν τὸν λόγο τοῦ κηρύγματος καὶ ὡς λάμψη ἀστράπτουν τὸ φῶς τῶν καλῶν ἔργων; Καὶ ὅταν ἡ Ἁγιότητά σου τοὺς περιφρονεῖ καὶ τοὺς βάζει κάτω ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου, τί ἄλλο λέει, ἂν ὄχι αὐτὸ ποὺ εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν ἀρχαῖο ἐχθρό, ἤτοι τὸ «ἀναβήσομαι ἐπάνω τῶν νεφῶν»;»[9].

Δύο χρόνια μετὰ (597) γράφει πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα Μαυρίκιο:

«Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος, ἐνάντια στὰ εὐαγγελικὰ διατάγματα καὶ τὶς διατάξεις τῶν Κανόνων, οἰκειοποιεῖται ἕνα νέο ὄνομα; Θὰ ἦταν πράγματι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος μειώνει τοὺς ὑπόλοιπους – ἐπιθυμώντας νὰ εἶναι «Οἰκουμενικός». Καὶ ὅμως γνωρίζουμε ὅτι πολλοὶ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶχαν πέσει στὴν πλάνη τῆς αἱρέσεως καὶ εἶχαν γίνει ὄχι μόνο αἱρετικοί, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ αἱρεσιάρχες.

Ὅπως ὁ Νεστόριος, ὁ ὁποῖος διαχώρισε τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Μεσίτη τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων, σὲ δύο πρόσωπα, ἐπειδὴ δὲν πίστευε ὅτι ὁ Θεὸς μποροῦσε νὰ γίνει ἄνθρωπος, υἱοθετώντας τὴν ἰουδαϊκὴ ἀπιστία.

Ἀπὸ ἐκεῖ προέρχεται καὶ ὁ Μακεδόνιος, ὁ ὁποῖος ἀρνήθηκε ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Θεὸς καὶ ὁμοούσιο μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό. Ἂν λοιπὸν ὁ καθένας σὲ ἐκείνη τὴν Ἐκκλησία προσλάβει τέτοιο ὄνομα, μὲ τὸ ὁποῖο κάνει τὸν ἑαυτό του κεφαλὴ τῶν πάντων, προκύπτει ὅτι ἡ οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐκπίπτει (τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ἀρνεῖται[10]), κάθε φορὰ ποὺ θὰ πέφτει ὁ ἀποκαλούμενος «Οἰκουμενικός». Ἀλλὰ ἂς ἐξαλειφθεῖ ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν χριστιανῶν αὐτὸ τὸ βλάσφημο ὄνομα (nomen blasphemiae), τὸ ὁποῖο ἀφαιρεῖ τὴν τιμὴ ὅλων τῶν ἀδελφῶν, ὅταν υἱοθετεῖται ἄδικα ἀπὸ ἕνα»[11].

Σὲ ἄλλη ἐπιστολή του πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα ἐπισήμανε πὼς «ὅποιος ὀνομάζεται ἢ ἐπιθυμεῖ νὰ ὀνομάζεται «Οἰκουμενικὸς Ἱεράρχης», ἀποτελεῖ – μὲ τὴν ἀνύψωσή του αὐτὴν – πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου, διότι μὲ ὑπεροψία θέτει τὸν ἑαυτό του πάνω ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους»[12].

Παρόμοια ἐπιστολὴ εἶχε στείλει καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς, τὸν Ἀλεξανδρείας Ἅγιο Εὐλόγιο (+607) καὶ τὸν Ἀντιοχείας Ἅγιο Ἀναστάσιο (+599), στὴν ὁποία ἔγραφε καὶ τὰ κάτωθι: «ὅπως γνωρίζουν οἱ σεπτὲς Ἁγιότητές σας, αὐτὸς ὁ τίτλος οἰκουμενικότητας προσ­φέρθηκε ἀπὸ τὴν Ἁγία Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνος στὴν ἕδρα τοῦ Ἀποστολικοῦ Θρόνου, ποὺ μὲ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ ὑπηρετῶ. Ἀλλὰ κανένας ἀπὸ τοὺς προκατόχους μου δὲν εἶχε ποτὲ συναινέσει νὰ χρησιμοποιήσει αὐτὸν τὸν τόσο βέβηλο τίτλο (profano vocabulo), δεδομένου ὅτι ἐὰν ἕνας Πατριάρχης ἀποκαλεῖται «Οἰκουμενικός», οὐσιαστικὰ καταργεῖται ἡ οὐσία τοῦ τίτλου «Πατριάρχης» στὴν περίπτωση τῶν ὑπολοίπων… Ἐνῷ, λοιπόν, δὲν ἐπιθυμοῦμε νὰ λάβουμε τὴν τιμὴ αὐτή, ὅταν μᾶς τὴν προσφέρουν, σκεφτεῖτε πόσο ντροπιαστικὸ εἶναι γιὰ κάποιον ποὺ θέλει νὰ τὴν σφετεριστεῖ μόνος του. Γι’ αὐτὸ ἂς μὴ ἀποκαλέσουν ποτὲ οἱ Ἁγιότητές σας στὶς ἐπιστολές σας κάποιον «Οἰκουμενικό», γιὰ νὰ μὴ ὑποβαθμίσετε τὸ ἀξίωμα ποὺ ἔχετε ἐσεῖς, προσφέροντας σὲ ἄλλον αὐτὸ ποὺ δὲν τοῦ ὀφείλεται… Διότι ἐὰν ἡ χρήση αὐτοῦ τοῦ τίτλου γίνει ἀποδεκτή, ἀποστερεῖται ἡ τιμὴ ὅλων τῶν Πατριαρχῶν· καὶ ὅταν αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀποκαλεῖται «Οἰκουμενικός», τύχει καὶ πέσει σὲ πλάνη, τότε κανένας Ἐπίσκοπος δὲν θὰ βρεθεῖ νὰ ἔχει παραμείνει στὴν ἀλήθεια»[13].

Ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Ἅγιος Εὐλόγιος στὴν ἀπάντησή του «ἔγραψε πρὸς αὐτὸν ὅτι συμφώνως τῇ ἐντολῇ του δὲν μετεχειρίζετο πλέον τὸν τίτλον «οἰκουμενικὸς» ἐν ταῖς πρὸς τὸν Κωνσταντινουπόλεως ἐπιστολαῖς», ὠνόμασε δὲ τὸν Γρηγόριον «οἰκουμενικὸν Πάπαν»»[14].

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὅμως στὴν ἀνταπάντησή του ἀπέκρουσε μὲ σφοδρότητα τὴν φιλοφρόνηση αὐτή, γράφοντας μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς:

«Ἡ Ἱερότητά σου ἔχει ἐπίσης δηλώσει ὅτι δὲν θὰ χρησιμοποιεῖς πλέον ὑπερήφανους τίτλους – ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὴ ρίζα τῆς ματαιοδοξίας – γραπτῶς σὲ ὁρισμένα πρόσωπα καὶ μοῦ τὸ ἀναφέρεις, λέγοντάς μου: «ὅπως μᾶς διατάξατε». Αὐτὴ τὴν λέξη – διαταγὴ – σὲ παρακαλῶ νὰ τὴν ἀφαιρέσεις ἀπὸ τὴν ἀκοή μου, ἀφοῦ ξέρω ποιὸς εἶμαι ἐγὼ καὶ ποιοὶ εἶστε ἐσεῖς. Κατὰ τὸ ἀξίωμα εἶστε ἀδελφοί μου, κατὰ τὴν ἀξία εἶστε πατέρες μου… Εἶπα λοιπὸν ὅτι οὔτε σὲ μένα οὔτε σὲ κανένα ἄλλο δὲν πρέπει νὰ γραφθεῖ τίποτα τέτοιο· καὶ νά, στὸν πρόλογο τῆς ἐπιστολῆς πού μοῦ ἔστειλες, θεώρησες ὅτι ἔπρεπε νὰ χρησιμοποιήσεις μία ὑπερήφανη ὀνομασία ἀποκαλώντας με «Οἰκουμενικὸ Πάπα». Ἀλλὰ ἱκετεύω τὴν καλή σου Ἁγιότητα νὰ μὴ τὸ κάνεις αὐτὸ πιά… Δὲν θεωρῶ ὡς τιμὴ αὐτὸ μὲ τὸ ὁποῖο γνωρίζω ὅτι οἱ ἀδελφοί μου χάνουν τὴν τιμή τους. Τιμή μου εἶναι ἡ τιμὴ τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας· τιμή μου εἶναι τὸ ἀσφαλὲς κῦρος τῶν ἀδελφῶν μου. Τότε εἶμαι πραγματικὰ τιμημένος ὅταν ἡ τιμὴ ποὺ ὀφείλεται στοὺς ἄλλους δὲν τὴν στερεῖται κανείς. Διότι ἂν ἡ Ἁγιότητά σου μὲ ἀποκαλεῖ «Οἰκουμενικὸ Πάπα», ἀρνεῖσαι τὴν δική σου ἰδιότητα, ἐφόσον ὑποτίθεται ὅτι εἶμαι ὁ Ἐπίσκοπος ὅλης της οἰκουμένης. Ἀλλὰ μακριὰ ἀπὸ ἐμᾶς οἱ λέξεις ποὺ ἐμφυσοῦν αὐταρέσκεια καὶ τραυματίζουν τὴν εὐσπλαγχνία»[15].

Τὰ παραπάνω κείμενα τοῦ Μεγάλου Γρηγορίου ἀποτελοῦν ἕνα φοβερὸ ἔλεγχο, ὄχι μόνο γιὰ τὸν ἑωσφορικὸ Παπισμό, ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε εἴδους Νεοπαπισμό, ποὺ θὰ ἐπιχειρήσει νὰ ἐκκολαφθεῖ στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία, εἴτε ἀπὸ Πάπα, εἴτε ἀπὸ Πατριάρχη, εἴτε καὶ ἀπὸ Ἄγγελο ἐξ οὐρανοῦ!

Μπροστὰ στὸν ὑπαρκτὸ Νεοπαπισμὸ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἀναφωνοῦμε μαζὶ μὲ τὸν Μέγα Γρηγόριο: «Ἀλλὰ σὲ αὐτὴ τὴν ὑπερηφάνειά του τί ἄλλο δηλώνεται ἂν ὄχι ὅτι οἱ χρόνοι τοῦ Ἀντιχρίστου εἶναι ἤδη κοντά;»[16].

Εἴθε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, μὲ ὁδηγοὺς τοῦ Ἁγίους, νὰ ἀντισταθοῦμε μὲ ὅλη μας τὴν δύναμη στοὺς προδρόμους τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ νὰ κρατήσουμε ἀνόθευτη τὴν Παραδοθεῖσα Πίστη τῶν Πατέρων μας! Γένοιτο.

Σημειώσεις:

  [1] Δεῖτε ἐνδεικτικά: α) ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ: Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΕΟΠΑΠΙΚΩΝ ΦΑΝΑΡΙΩΤΩΝ (ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ): krufo-sxoleio.blogspot.com, β) Ἡ Νέα Ρώμη στὰ χνάρια τῆς Παλαιᾶς;: spzh.news, γ) Εἶναι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος «Οἰκουμενικός»;: krufo-sxoleio.blogspot.com καὶ δ) Αἵρεση τοῦ παπισμοῦ Κωνσταντινουπόλεως: romfea.gr [2] Primus sine paribus: Ἀπάντησις εἰς τὸ περὶ πρωτείου κείμενον τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρου: patriarchate.org [3] Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Τὸ πρωτεῖον τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης, Ἀθήνα, 1964, σελ. 140. [4] Ἡ ἐξύψωση τοῦ «Οἰκουμενικοῦ» πάνω ἀπὸ ὅλους τοὺς συν­επισκόπους του θεσμοθετήθηκε καὶ στὴν Ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης (βλ. holycouncil.org, §10 καὶ 14). [5] Τὸ μόνο Πρωτεῖο ποὺ ἀναγνωρίζει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ ἐντελῶς τυπικὸ Πρωτεῖο τιμῆς, τὸ ὁποῖο συνίσταται, κατὰ τὸν Μακάριο Ἀγκύρας, στὸ «προΐστασθαι, τὸ προκαθῆσθαι, τὸ πρῶτον διαλέγεσθαι, τὸ πρῶτον γνωμοδοτεῖν, τὸ πρῶτον ὑπογράφειν ἐν ταῖς συν­οδικαῖς συνελεύσεσι καὶ πράξεσι, καὶ πρὸς γε, τὸ ἐκφωνεῖσθαι τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐν τοῖς Διπτύχοις» (Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, Ἱστορία τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, Βουκουρέστι, 1715, σελ. 954). [6] Sacrorum Conciliorum Nova Amplissima Collectio, Vol. 9, Florentiae, 1763. [7] Nicene and Post-Nicene Fathers, Vol. 12, Buffalo NY, 1895. [8] Ὅλοι αὐτοὶ οἱ τίτλοι καὶ οἱ προσ­φωνήσεις ποὺ συνηθίζονται σὲ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα (π.χ. Οἰκουμενικός, Παναγιώτατος, Θειότατος, Μακαριώτατος, Σεβασμιώτατος, Πανοσιολογιώτατος κλπ.) εἶναι τίτλοι τιμητικοὶ καὶ δὲν ἔχουν κυριολεκτικὴ ἔννοια, οὔτε ἀντιπροσωπεύουν πραγματικὴ κατάσταση (πρβλ. Χρ. Παπαδοπούλου, Τὸ πρωτεῖον…, ὅ.π., σελ. 153-155). [9] Μεγάλου Γρηγορίου, Ἐπιστολάριον, Βιβλίον Ε΄, Ἐπιστολὴ 18. [10] Πρβλ. Ματθ. ι΄ 18. [11] Μεγάλου Γρηγορίου, ὅ.π., Ἐπιστολὴ 20. [12] Μεγάλου Γρηγορίου, ὅ.π., Βιβλίον Ζ΄, Ἐπιστολὴ 33. [13] Μεγάλου Γρηγορίου, ὅ.π., Βιβλίον Ε΄, Ἐπιστολὴ 43. [14] Χρ. Παπαδοπούλου, Τὸ πρωτεῖον…, ὅ.π., σελ. 140. [15] Μεγάλου Γρηγορίου, ὅ.π., Βιβλίον Η΄, Ἐπιστολὴ 30. [16] Μεγάλου Γρηγορίου, ὅ.π., Βιβλίον Ε΄, Ἐπιστολὴ 21 (Πρὸς τὴν Αὐτοκράτειρα Κωνσταντίνα).

Πηγή

ΘΛΙΒΕΡΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΜΜΟΝΗΣ (Ἂρθρο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Λαρίσης & Πλαταμῶνος κ.Κλήμεντος)

 

Θλιβερὰ Οἰκουμενιστικὰ δρώμενα καὶ τὸ ἐπιτακτικὸ χρέος Ὀρθοδόξου ἐμμονῆς

            ΕΔΩ καὶ ἕναν αἰῶνα κηρύξεως τῆς κακοδοξίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐφαρμόζεται μὲ ἰδιαίτερο ζῆλο καὶ συχνότητα ἡ ἔκφρασή του διὰ κοινῶν συναντήσεων καὶ δράσεων, ὅπως καὶ διὰ κοινῶν τελετουργιῶν καὶ προσευχῶν ἀπὸ τοὺς συμμετέχοντας εἰς αὐτόν. Οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ ποικίλης ἀποχρώσεως ἑτερόδοξοι (Παπικοί, Ἀντιχαλκηδόνιοι, Ἀγγλικανοί, Προτεστάντες κ.λπ.) συναγελάζονται καὶ συμπροσεύχονται σὲ κάθε σχετικὴ εὐκαιρία, τακτῶς καὶ ἐκτάκτως, παρέχοντες δῆθεν «κοινὴ μαρτυρία τῶν Ἐκκλησιῶν» στὸν κόσμο. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐπιβεβαιώνουν δημόσια καὶ μὲ κάθε ἐπισημότητα ὅτι ἀποτελοῦν «ἀδελφὲς Ἐκκλησίες», καὶ ὅτι πραγματοποιοῦν τὴν «ὁρατὴ ἑνότητα» ἡ ὁποία τοὺς διέπει καὶ ἡ ὁποία εἶναι κατὰ τὴν γνώμη τους ἡ ἐπιθυμητὴ ἑνότητα παρὰ Θεοῦ.  

            Ὅμως, στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δεχόμαστε μόνο τὴν «ἑνότητα τοῦ [Ἁγίου] Πνεύματος» (Ἐφ. 4, 3) καὶ τὴν «ἑνότητα τῆς Πίστεως» (Ἐφ. 4, 13) ἐν Ἀληθείᾳ, καὶ ὄχι βέβαια τὴν ἀπαράδεκτη «ἑνότητα τοῦ οἰκουμενικοῦ πνεύματος». Τὸ «Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας» (Ἰω. 14, 17) δὲν σχετίζεται μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἀναβίωση τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ. Ἡ σύγχυση ὅλο καὶ περισσότερο μεγαλώνει ἐντὸς αὐτοῦ, ἐφ΄ ὅσον οἱ ἀγεφύρωτες διαφορὲς Πίστεως καὶ Ἤθους ὄχι μόνο δὲν ὑπερβαίνονται, ἀλλ’ ἐντείνονται καὶ βαθαίνουν.

            Ἡ ἐπαγγελλόμενη καὶ ἐπιδιωκόμενη ἑνότητα στὰ πλαίσια τῆς διαβρωτικῆς Οἰκουμενιστικῆς διαδικασίας μποροῦμε βάσιμα νὰ ποῦμε ὅτι μετακινεῖ κάθε «ὅριον Πατέρων» καὶ διασαλεύει «πᾶν θεμέλιον καὶ εἴ τι ὀχύρωμα δογμάτων», σύμφωνα μὲ τὸν Μέγα Βασίλειο («Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», Λ΄, 77). Κάθε τι ποὺ δὲν φέρει μαρτυρία καὶ σφραγῖδα Ἁγιοπατερική, δὲν εἶναι ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὸ καθολικὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα καὶ τὴν ἑνιαία ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος. Δὲν ἔχει θεία εὐλογία καὶ δὲν ἐμφορεῖται οὔτε ὁδηγεῖται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποφέρει καρποὺς ἀγαθούς, θεαρέστους καὶ οἰκοδομητικούς. Ἀπορρίπεται δὲ καὶ ἐξοβελίζεται ὡς ἀπαράδεκτος Νεωτερισμός, ὅσο καὶ ἄν καθιερώνεται ἀνόμως καὶ ἐφαρμόζεται συνεχῶς ἀπὸ τοὺς κακοδόξους Οἰκουμενιστὲς τῶν ἐπισήμων τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, μὲ πρῶτο τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, τὸ ὁποῖο ἀκολουθεῖ δυστυχῶς καὶ ἡ ἐκκλησία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου τῆς Ἑλλάδος. 

---

            Α. Μία «διαχριστιανικὴ ὁμοσπονδία ἐκκλησιῶν», ἐκτὸς τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν», εἶναι καὶ τὸ «Συμβούλιο Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν» (CEC/ΚΕΚ) στὴν εὐρωπαϊκὴ ἤπειρο. Πρόκειται γιὰ «σύμπραξη ἀπὸ 113 Ὀρθόδοξες, Προτεσταντικές, Ἀγγλικανικὲς καὶ Παλαιοκαθολικὲς Ἐκκλησίες ἀπὸ ὅλη τὴν Εὐρώπη, καθὼς καὶ περισσότερα ἀπὸ 40 Ἐθνικὰ Συμβούλια Ἐκκλησιῶν καὶ Ὀργανώσεων σὲ συνεργασία. Ἡ CEC ἱδρύθηκε τὸ 1959, μετὰ τὸν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, γιὰ νὰ ἐργαστεῖ γιὰ τὴν ἐπούλωση (τῶν πληγῶν) καὶ τὴν εἰρήνη. Μαζὶ μὲ τοὺς οἰκουμενικοὺς ἑταίρους της, ἡ CEC ἐκπροσωπεῖ πάνω ἀπὸ 380 ἑκατομμύρια Εὐρωπαίους πολῖτες στὴν ἤπειρο» (βλ. σχετικὸ δημοσίευμα στὸ ecclesia.gr: «Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν Διορθοδόξων καὶ Διαχριστιανικῶν Σχέσεων – Συμβούλιο Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν»).

            Ἡ 16η Γενικὴ Συνέλευση τοῦ «Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν» πραγματοποιήθηκε ἀπὸ 14 ἕως 20 Ἰουνίου 2023 στὸ Ταλὶν τῆς Ἐσθονίας μὲ θέμα: «Ὑπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ – διαμορφώνοντας τὸ μέλλον», καὶ φιλοξενήθηκε «ἀπὸ Ἐκκλησίες μέλη τῆς CEC στὴν Ἐσθονία, τὴν Ἐσθονικὴ Εὐαγγελικὴ Λουθηρανικὴ Ἐκκλησία καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἐσθονίας [ὑπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη]» (Αὐτόθι). Ἔλαβε χώρα ἐπίσημη τελετὴ ἐνάρξεως σὲ ναὸ ἑτεροδόξων καὶ ὑπῆρξε καθημερινὸ πρόγραμμα λατρείας καὶ προσευχῆς, ὅπως καὶ συζητήσεων, δραστηριοτήτων, ἐπισκέψεων κ.λπ..

            Ἡ δὲ παρουσία γυναικῶν «ἐπισκόπων» καὶ «ἱερειῶν» ἦταν ἰδιαίτερα ἔντονη, γιὰ νὰ τονίζεται μὲ τὸν πλέον ἐμφατικὸ τρόπο ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποτελεῖ «καθιέρωση τοῦ ἀφύσικου» σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα! Γιὰ τί εἴδους «κοινὴ μαρτυρία Ἐκκλησιῶν» γίνεται λόγος; Δὲν αἰσχύνονται οἱ δῆθεν ὀρθόδοξοι προκαθήμενοι, μητροπολῖτες καὶ κληρικοὶ νὰ ἀναμειγνύονται ἐπὶ μέρες μὲ ἕναν ἀπίθανο συρφετό, συμμετέχοντες μὲ ἥσυχη συνείδηση σὲ ἕνα ἀληθινὸ τσῖρκο; Καὶ τὰ ταλαίπωρα ποίμνιά τους, τὰ βασικῶς ἀκατήχητα καὶ ἄσχετα, δέχονται κατόπιν αὐτοὺς ὡς ὀρθοδόξους ποιμένες ποὺ «ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς Ἀληθείας» καὶ τοὺς ὁδηγοῦν ἀπλανῶς στὸν δρόμο τῆς σωτηρίας;! Τί εἴδους ἐμπαιγμὸς εἶναι αὐτός;!… 

            Στὶς 18 Ἰουνίου ἔκανε ὁμιλία ἀγγλιστὶ στὴν Συνέλευση ὁ Οἰκουμενιστὴς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος τόνισε ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς ἐκεῖ παρουσίας του ἦταν γιὰ νὰ ἑορτάσει καὶ βεβαιώσει τὸ οἰκουμενικὸ πνεῦμα μεταξὺ τῶν διαφόρων ἐκκλησιῶν, κοινωνιῶν καὶ ὁμολογιῶν· ἐξῆρε «μὲ ὑπερηφάνεια» (!) τὸν ἀποφασιστικὸ καὶ διαμορφωτικὸ ρόλο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴν ἀπομόνωση καὶ στὴν κοινωνία ἑνότητος ὅλων τῶν Χριστιανῶν διὰ τῆς γνωστῆς Πατριαρχικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920· ἐστράφη ἐναντίον τοῦ διαμορφουμένου «νέου οἰκουμενισμοῦ» γιὰ τὴν προώθηση «παραδοσιακῶν ἀξιῶν» καὶ ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ κατεφέρθη ἐναντίον τῆς εἰσβολῆς τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας στὴν Οὐκρανία, θεωρῶντας (τὸν «νέο οἰκουμενισμό») ὡς κατ’ οὐσίαν «ἀν-οικουμενικὸ» καὶ «ἀντι-οικουμενικό». Ἐν τούτοις, παρὰ τὶς σημαντικὲς κοινωνικοπολιτικὲς δυσκολίες στὴν σύγχρονη Εὐρώπη, ὁ κ. Βαρθολομαῖος τόνισε πὼς «μποροῦμε νὰ ἐκτιμήσουμε ὅτι οἱ διαφορές μας δὲν δύνανται νὰ ὑπονομεύσουν τὴν ἑνότητά μας· ἐδῶ ἐπίσης μποροῦμε νὰ πιστεύσουμε σὲ αὐτὸ ποὺ εἶναι δυνατὸ μέσῳ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καὶ κοινωνικῆς δικαιοσύνης» (βλ. ἱστότοπο «Φῶς Φαναρίου», 18-6-2023). 

            Ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶχε εὐρεῖα ἀντιπροσωπία: μητρ/τες Δημητριάδος Ἰγνάτιος καὶ Περιστερίου Γρηγόριος, ἀρχ/τες Ἰγνάτιος Σωτηριάδης [προσφάτως μάλιστα ἐπισκοποιηθείς!] καὶ Ἰάκωβος Ἀνδριόπουλος, πρωτ. Ἐμμανουὴλ Παπαμικρούλης καὶ καθ. Ἀγγελικὴ Ζιάκα.

            Πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν ἑπόμενη πενταετία ἐξελέγη ὁ μητρ. Θυατείρων καὶ Μεγ. Βρετανίας Νικήτας [Πατριαρχείου Κων/λεως] καὶ ἀντιπρόεδροι «ἡ Ἐπίσκοπος τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας Dr Dagmar Winter καὶ ὁ Αἰδ. κ. Frank Kopania ἀπὸ τὴν Προτεσταντικὴ Ἐκκλησία τῆς Γερμανίας» (βλ. σχετικὸ δημοσίευμα στὸ ecclesia.gr: «Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν Διορθοδόξων καὶ Διαχριστιανικῶν Σχέσεων – Συμβούλιο Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν»).

            Β. Τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες πραγματοποιήθηκε στὸ Μαρακὲς τοῦ Μαρόκου (13-15 Ἰουνίου 2023) τὸ πρῶτο Διακοινοβουλευτικὸ Παγκόσμιο Συνέδριο Διαθρησκειακοῦ Διαλόγου μὲ θέμα: «Ἐργαζόμενοι ὁμοῦ γιὰ τὸ κοινό μας μέλλον». Εἶναι ἀξιοσημείωτη ἡ σύμπτωση ὡς πρὸς τὸ θέμα μὲ αὐτὸ τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ «Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν»! Παράδοξη μελλοντολογία στὴν Εὐρώπη ὅλου τοῦ φάσματος τῶν Χριστιανῶν, καὶ ἐδῶ, στὴν Βόρεια Ἀφρική, ὅλου τοῦ φάσματος πλέον τῶν Θρησκειῶν τοῦ κόσμου! Ὡσὰν κάποιος κοινὸς «κύριος» ἢ κάποια κοινὴ «ἀρχὴ» νὰ ὠθεῖ τὰ πράγματα πρὸς τὴν κατεύθυνση ποὺ ἐπιθυμεῖ.

            Ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν παρίσταντο ὁ μητρ. Χαλκηδόνος Ἐμμανουὴλ (Ἀδαμάκης) τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ μητρ. Καρθαγένης καὶ Βορείου Ἀφρικῆς Μελέτιος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, ὅπως καὶ ἐκπρόσωποι τοῦ Πατραρχείου Ἱεροσολύμων, ὁ δὲ κ. Σέργιος Βοΐλας «ἐκπροσώπησε τὸ Διορθόδοξο Κέντρο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» (βλ. ἱστότοπο «Φῶς Φαναρίου», 18-6-2023).

            Γ. Ἀμέσως μόλις ἔληξε ἡ Γενικὴ Συνέλευση τοῦ «Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν» στὸ Ταλὶν τῆς Ἐσθονίας, συνῆλθε ἡ Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» στὴν Γενεύη τῆς Ἑλβετίας, ἀπὸ 21 ἕως 27 Ἰουνίου 2023, ἡ ὁποία μάλιστα ἑόρτασε τὴν 75η Ἐπέτειο ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ Συμβουλίου στὸ Ἄμστερνταμ τῆς Ὁλλανδίας τὸ 1948.

            Ὁ Οἰκουμενιστὴς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ἔσπευσε νὰ δώσει τὸ παρὸν στὴν τελετὴ ἐνάρξεως, τὴν 21η Ἰουνίου στὸ Παρεκκλήσιο τοῦ «ΠΣΕ» στὴν ἕδρα του στὴν Γενεύη, ὅπου τελέσθηκε κοινὴ προσευχὴ μὲ ὕμνους, ἀναγνώσματα καὶ προσευχὲς στὰ ἀρμενικά, ἀγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ἱσπανικὰ καὶ σουαχίλι. Ἐπρόκειτο γιὰ τὴν πρώτη συνάντηση τῆς νέας Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς ποὺ εἶχε ἐκλεγεῖ ἀπὸ τὴν 11η Γενικὴ Συνέλευση τοῦ «ΠΣΕ» στὴν Καρλσρούη τῆς Γερμανίας κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος. Παρόντα ἦταν καὶ τὰ μέλη τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς ἄλλων ἐπισήμων τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅπως καὶ τῆς Ἑλλάδος (μητρ. Νέας Ἰωνίας Γαβριήλ).

            Στὴν ὁμιλία του ἀγγλιστὶ ὁ κ. Βαρθολομαῖος δὲν παρέλειψε καὶ πάλι νὰ ἐξάρει τὴν Ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920 ὡς τοῦ «Καταστατικοῦ Χάρτου», ποὺ ὁδήγησε στὴν ἵδρυση τοῦ «ΠΣΕ» τὸ 1948. Ἐπίσης, ἐστράφη καὶ πάλι κατὰ τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας γιὰ τὴν εἰσβολὴ στὴν Οὐκρανία καὶ ἐξέφρασε εὐγνωμοσύνη στὸ «ΠΣΕ» γιὰ τὴν στάση του «μὲ τὸν Ἄρχοντα τῆς Εἰρήνης» καὶ γιὰ τὴν ὑποστήριξη τῆς «ἐκκολαπτόμενης δημοκρατίας τῆς Οὐκρανίας καὶ τοῦ εὐλαβοῦς καὶ εὐγενοῦς Οὐκρανικοῦ λαοῦ». Καὶ ἐπίσης βεβαίωσε πὼς παρ’ ὅλον ὅτι ἔχουμε διαφορετικὲς ἀντιλήψεις περὶ τοῦ τί, πῶς καὶ ποῦ ἡ Ἐκκλησία συγκροτεῖται, ἐν τούτοις δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία γιὰ τὸ σημεῖο τῆς «ἀληθινῆς μαθητείας» ποὺ εἶναι ἡ ἀγάπη (βλ. ἱστότοπο «Φῶς Φαναρίου», 21-6-2023).

            Ἡ ἐδῶ ἀναφερόμενη ἀγάπη εἶναι βεβαίως ἡ οὑμανιστικὴ καὶ ὄχι ἡ Ἁγιοπνευματική, ἡ ὁποία σχετίζεται ἄρρηκτα καὶ ταυτίζεται μὲ τὴν ἀλήθεια (βλ. Ἐφ. 4, 15: «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ»). Διότι ἄν ἐπρόκειτο περὶ αὐτῆς, τότε δὲν θὰ ἐξακολουθοῦσε ἡ ἄκαρπη συνέχεια τῆς ἀδιεξόδου Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἡ ὁποία ἦλθε γιὰ νὰ μείνει, δηλαδὴ γιὰ νὰ νομιμοποιήσει τὶς διαφορετικὲς ἐκφράσεις τῆς δῆθεν κοινῆς πίστεως, οἱ ὁποῖες δῆθεν δὲν ἀλληλο-αποκλείονται, παρὰ ἀλληλο-συμπληρώνονται καὶ συμβάλλουν στὸν ἐμπλουτισμὸ ἀλλήλων! Στὴν πραγματικότητα, δὲν ὑπάρχει κάποιο ἁπτὸ θετικὸ σημεῖο μεταστροφῆς τῶν ἑτεροδόξων στὴν Ὀρθοδοξία καθ’ ὅλα τὰ 75 ἔτη ἱστορίας τοῦ «ΠΣΕ», παρὰ μόνον ἡ προσπάθεια καθιερώσεως καὶ διακηρύξεως τῶν ποικίλων αἱρέσεων ὡς «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», ὅπως συνέβη μέσῳ τῆς ψευδο-συνόδου τοῦ Κολυμβαρίου Κρήτης τὸ 2016.

            Δ. «Οἰκουμενικὴ Ὁλονυκτία Προσευχῆς» τελέσθηκε στὴν Πλατεῖα τοῦ Ἁγίου Πέτρου στὸ Βατικανὸ στὴν Ρώμη τῆς Ἰταλίας, ἀργὰ τὸ ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου, 30-9-2023. Ἡ Οἰκουμενιστικὴ τελετὴ πραγματοποιήθηκε μὲ πρωτοβουλία, μεταξὺ τῶν ἄλλων, τῆς Οἰκουμενικῆς μοναστικῆς κοινότητος τοῦ Ταιζέ.

            Προέστη ὁ Πάπας Ρώμης Φραγκῖσκος, προβαλλόμενος ἀρχηγὸς τοῦ παγκοσμιοποιημένου Χριστιανισμοῦ, καὶ ἔλαβαν μέρος ὁ Οἰκουμενιστὴς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος, ὁ ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Καντέρμπουρι Τζάστιν Οὐέλμπι καὶ ἄλλοι θρησκευτικοὶ ταγοί (βλ. ἱστότοπο «Φῶς Φαναρίου», 30-9-2023), καθὼς καὶ ἐκπρόσωποι τῆς «γυναικείας ἱερωσύνης» γιὰ νὰ μὴν ὑστεροῦν, ὅπως καὶ ἀντιπρόσωποι ἐπισήμων τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν (στὶς φωτογραφίες διακρίνεται ὁ ἐπίσκοπος Αὐστρίας καὶ Ἑλβετίας Ἀνδρέας τοῦ Πατριαρχείου Σερβίας).

            Ὁ σκοπὸς τῆς νέας αὐτῆς Οἰκουμενιστικῆς φιέστας ἦταν ὑπὲρ τῆς εἰρήνης, ὅπως συμβαίνει συνήθως σὲ τέτοιες ἐκδηλώσεις· ἐπειδὴ ὅμως αὐτὲς δὲν διατελοῦν ὑπὸ τὴν θεία εὐλογία καὶ ἔγκριση, λόγῳ τοῦ συγκρητιστικοῦ χαρακτῆρος τους,  συμβαίνει συνήθως τὸ ἀντίθετο ἀποτέλεσμα. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, τὴν ἀμέσως ἑπόμενη ἑβδομάδα ξέσπασε σφοδρὸς πόλεμος στὴν Μέση Ἀνατολή, μεταξὺ Ἰσραηλινῶν καὶ Παλαιστινίων, γεγονὸς ποὺ πυροδοτεῖ πιθανὴ γενικὴ ἀνάφλεξη παγκοσμίου ἐμβελείας…

---

            Ὅσο οἱ πολυ-προβαλλόμενες Οἰκουμενιστικὲς τελετὲς πυκνώνουν καὶ ὅσο οἱ ἄδεκτες ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες συμπροσευχὲς καὶ συνευλογίες/«ἀλογίες» μεταδίδονται τῇδε κἀκεῖσε, ὁ κόσμος δὲν πρόκειται νὰ ὀρθοποδήσει. Ἁπλῶς ἐπιταχύνεται ἡ ὁδὸς πρὸς τὶς μεγάλες δοκιμασίες τῶν ἐσχάτων, ἀφοῦ ἡ Ἀποστασία ἐντείνεται καὶ διευρύνεται.

            Ὅσοι «παραδοσιακοὶ» ἀδελφοὶ μέμφονται ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου ὡς δῆθεν ἀντικανονικούς, σχισματικούς, ταραξίες καὶ προβληματικούς, θὰ πρέπει νὰ καταλάβουν καλὰ ὅτι ὄχι μόνο δὲν μᾶς προβληματίζουν καὶ «πληροφοροῦν» πὼς ὅλα αὐτὰ τὰ ἀσύστατα, λανθασμένα καὶ ἀπαράδεκτα εἶναι δῆθεν ἰσχυρά, ἀλλὰ ἁπλῶς μᾶς θλίβουν γιὰ τὸ μέγεθος τῆς παρανοήσεώς τους, ὥστε νὰ τοὺς διαφεύγει ἡ οὐσία καὶ νὰ μένουν προσκολλημένοι ἀκόμη καὶ τώρα στὸν τύπον!

            Ὅσοι χάριτι Θεοῦ δὲν συμμετέχουμε ἀμέσως ἢ ἐμμέσως σὲ μία Παναίρεση, ὅπως εἶναι αὐτὴ τοῦ κακοδόξου Οἰκουμενισμοῦ, δὲν εἴμαστε γιὰ λύπηση ὡς πρὸς αὐτό, ἀλλὰ γιὰ ἔπαινο, παρὰ τὴν κατὰ τὰ ἄλλα προσωπικὴ ἀνεπάρκειά μας. Ἀντιθέτως, γιὰ λύπηση εἶναι ὅσοι συμμετέχουν σὲ αὐτὴ τὴν τραγικὴ κατάσταση, ὅμοια τῆς ὁποίας δὲν ὑπῆρξε στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησία ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τῆς σήμερον! Ἐδῶ εἶναι ἀκριβῶς ποὺ ἑστιάζεται ἡ οὐσία τοῦ προβλήματος, κατὰ πόσον εἶναι ἀποδεκτὸ καὶ δικαιολογημένο ἢ ἐντελῶς ἀπαγορευμένο τὸ νὰ θεωρεῖς ἀκόμη καὶ τώρα ὡς κοινωνικοὺς αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ἐπιτελοῦν τὰ ἀνωτέρω δειγματοληπτικῶς παρατεθέντα, καὶ ὄχι ὡς πρὸς τὶς νησῖδες τῆς Ὀρθοδόξου ἀντιστάσεως ἐντὸς τοῦ ὠκεανοῦ τῆς συγχύσεως, ἄν καὶ κατὰ πόσον αὐτὲς πληροῦν τὶς Κανονικὲς προϋποθέσεως γι’ αὐτὸ ποὺ κάνουν, δηλαδὴ τὸ νὰ «ἀναπνέουν ἐλεύθερα γνήσιο ὀξυγόνο Ὀρθοδοξίας», γιὰ νὰ παραφράσουμε τὸν θρυλικὸ Αὐγουστῖνο Καντιώτη, καὶ ἄν καὶ κατὰ πόσον ἡ θέση τους ἀντιστοιχεῖ στὴν καθιερωμένη πράξη τῆς Ἐκκλησίας!

Μὰ χρειάζεται εἰδικὴ «ἄδεια» γι’ αὐτό; Δὲν εἶναι θέμα πνευματικῆς ἐπιβιώσεως; Εἶναι ἀσφαλέστερη ἡ πνευματικὴ αὔξηση καὶ τελείωση ἐντὸς τῶν ἀπαισίων ἀναθυμιάσεων τοῦ ὀλεθρίου κλιβάνου τοῦ κακοδόξου Οἰκουμενισμοῦ; Αἰσθάνονται οἱ ἀδελφοὶ αὐτοὶ πνευματικὴ ἀσφάλεια ὅταν οἱ Ποιμένες τους προβαίνουν σὲ δηλώσεις καὶ πράξεις ὅπως οἱ ἀνωτέρω περιγραφεῖσες; Τί χειρότερο θὰ πρέπει νὰ ἐπιτελεσθεῖ γιὰ νὰ θορυβηθοῦν καὶ νὰ ἐξέλθουν αὐτῆς τῆς κατακρίτου συναφείας; Πάντως, ἔρχεται ὁλοταχῶς καὶ τὸ «Κοινὸ Πασχάλιο» ἐντὸς ὀλίγου χρονικοῦ διαστήματος, γιὰ νὰ «δέσει» ἡ Οἰκουμενιστικὴ συνταγὴ στὴν δηλητηριώδη γεύση της ἀκόμη καλύτερα.

Εἴθε νὰ ἀπεγκλωβισθοῦν οἱ κατήγοροί μας ἀπὸ τὰ νοητὰ δεσμά τους, διότι ἐπὶ τοῦ παρόντος ὁμοιάζουν μὲ τοὺς «διϋλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες» (Ματθ. 23, 24), γιὰ νὰ μὴ κατακριθοῦν ὡς «ὁδηγοὶ τυφλῶν» καὶ ὡς «ὑποκριταί»!

Οἱ προπάτορές μας στὴν Πίστη ἐκ γνησίου Ὀρθοδόξου ζήλου κινούμενοι, διεφύλαξαν θυσιαστικῶς τὸ «ἐλάχιστον» (Ματθ. 16, 10) διὰ τῆς ἀπορρίψεως τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως, καὶ ἔτσι αὐτοδικαίως λυτρώθηκαν ἀπὸ τὸ «πολλόν», δηλαδὴ ἀπὸ τὸ μέγιστο κακὸ τῆς Οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως. Τί κι ἄν κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς στὸν ὑπερβάλλοντα ζῆλο τους ὁδηγήθηκαν ἀκόμη καὶ σὲ ἀκρότητες; Μήπως αὐτὸ ἀμαυρώνει ἢ καταργεῖ τὴν καλὴν ὁμολογίαν τους τὴν καὶ διὰ θεοσημειῶν κραταιωθεῖσαν; Ἐρωτοῦμε κι ἐμεῖς, ὅπως κάνει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος: «τῷ γὰρ βουλήματι Αὐτοῦ (τοῦ Θεοῦ) τίς ἀνθέστηκε; μενοῦνγε, ὦ ἄνθρωπε, σὺ τί εἶ ὁ ἀνταποκρινόμενος τῷ Θεῷ; [ποιός εἶσαι σὺ ποὺ ἀντιλέγεις στὸν Θεό;] (Ρωμ. 9, 10).

Ἐμεῖς, θείῳ ἐλέει, δὲν ἤμασταν, δὲν εἴμαστε καὶ δὲν θὰ εἴμαστε μέρος τῆς Ἀποστασίας Πίστεως, καὶ εὐχαριστοῦμε ἀπείρως τὸν Κύριο καὶ Θεό μας γιὰ τὴν Πρόνοια τῆς φροντίδος Του ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἀναξίων. Μόνον, εὐχόμαστε γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ὡς φαίνεται ἀγνοοῦν τὸ μέγεθος τῆς «δοκοῦ» (Ματθ. 7, 3), ἡ ὁποία σκοτίζει τὴν πνευματική τους ὅραση, καὶ ψέγουν ἐμᾶς ἐπικαλούμενοι τὸ «κάρφος» στοὺς δικούς μας ὀφθαλμούς, τὸ ὁποῖο δὲν ἀρνούμεθα ὅτι πράγματι ὑπάρχει.

Θέλουμε ὅμως νὰ ἐξηγήσουμε ὅτι ἐὰν κάποιοι Κληρικοὶ ἢ ἀκουστοὶ Γέροντες, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν κάποιες δεκαετίες πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς, τοὺς παραδειγματίζουν μὲ τὴν δῆθεν «διακριτικὴ» στάση τους κοινωνίας μὲ τοὺς Καινοτόμους καὶ Οἰκουμενιστές, τότε βρίσκονται ὄντως σὲ δύσκολη καὶ ἐπισφαλῆ θέση. Τὸ μήνυμα ἐκείνων τῶν παλαιοτέρων μορφῶν εἶναι σαφῶς ἀντι-οικουμενιστικό. Οἱ σύγχρονοι ὅμως Οἰκουμενιστὲς ἐκκλησιαστικοὶ ταγοὶ ὄχι μόνον δὲν συνετίσθηκαν ἀπὸ τὸ μήνυμα καὶ τὴν στάση τῶν Γερόντων ἐκείνων, ἔστω κι ἄν γιὰ πολλοὺς καὶ ποικίλους λόγους ἔσπευσαν ἀκόμη καὶ νὰ τοὺς «ἁγιοποιήσουν», ἀλλὰ εἶναι καὶ οἱ πρῶτοι περιφρονητὲς καὶ καταπατητὲς τοῦ μηνύματός τους ὡς πρὸς τὰ θέματα τῆς Πίστεως! Ἄν αὐτὸ τὸ παράδοξο καὶ παράλογο πρᾶγμα συνιστᾶ «μέτρο διακρίσεως» ἀκόμη καὶ γιὰ σήμερα, τότε πάσχουμε δεινῶς ὡς πρὸς τὴν κατανόηση καὶ αὐτῶν ἀκόμη τῶν πλέον προφανῶν πραγμάτων. Ὅσοι καλύπτονται πνευματικῶς ἀπὸ αὐτὸ τὸν τραγέλαφο καὶ θεωροῦν τὴν πάσχουσα σοβαρῶς αὐτὴ κατάσταση ὡς ὑποδειγματική, λυπούμεθα ἀλλὰ δὲν μποροῦμε παρὰ νὰ εὐχόμεθα γιὰ τὴν ἔγκαιρη ἀνάνηψή τους.

Ἐμεῖς θυμίζουμε ὅτι γνωρίζουμε καὶ ἄλλους ἁγίους Γέροντες, πλουτισμένους μὲ ἐμφανῆ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἐν διακρίσει ὑπέρμαχοι τῆς θέσεως καὶ στάσεώς μας. Ἐν τούτοις, τὸ πιὸ σημαντικὸ γιὰ μᾶς εἶναι ὅτι ὁ διαχρονικὸς Ἁγιογραφικὸς καὶ Ἁγιοπατερικὸς λόγος τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἀκλόνητος, ἀπόλυτα δεσμευτικὸς καὶ κατὰ πολὺ ὑπέρτερος κάθε Γέροντος καὶ πνευματικοῦ πατρός. Αὐτὸς διακηρύσσει ὅτι συγκοινωνοῦμε ἀσφαλῶς μόνον μὲ τοὺς διακρατοῦντας ἔργῳ καὶ λόγῳ τὴν ὁμολογίαν τῆς Πίστεως ἀνόθευτον καὶ ἀπαρασάλευτον.

Αὐτὴ τὴν ἀρχὴ καὶ διαβεβαίωση οὐδεὶς δύναται νὰ μᾶς ἀλλάξει, ἀκόμη κι ἄν εἶναι ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ! (βλ. Γαλ. 1, 8).

Φυλάσσουμε καὶ διακρατοῦμε ὅ,τι ἀνέκαθεν φυλάσσει καὶ διακρατεῖ ἡ ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ συνακόλουθα ἀπορρίπτουμε καὶ καταδικάζουμε/ἀναθεματίζουμε ὅ,τι ἀνέκαθεν ἀπορρίπτει καὶ καταδικάζει/ἀναθεματίζει αὐτή, ὅπως καὶ τὴν νεοφανῆ Οἰκουμενιστικὴ παναίρεση!

Αὐτὴ εἶναι ἡ ταπεινή, ἀλλὰ καὶ ἀποφασιστικὴ καὶ ἀδιαπραγμάτευτη στάση καὶ τοποθέτησή μας ἕως θανάτου, ὥστε νὰ τύχουμε ἐλέους Θεοῦ καὶ Ζωῆς αἰωνίου!    

+ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος ΚΛΗΜΗΣ

Λάρισα, Ὀκτώβριος 2023

Πηγή