ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΘΡΗΝΟΥ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

«Δεῦρο πᾶσα κτίσις, ὕμνους ἐξοδίους, προσοίσωμεν τῷ Κτίστῃ»

   Ἐλάτε ὅλοι, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί. Ἐλάτε νὰ προσφέρουμε ἐξόδιους ὕμνους στὸν Κτίστη τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς Γῆς. Εἶναι τὸ λιγότερο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε γιὰ Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος τόσο μᾶς ἀγάπησε, ὥστε ἄν καὶ ἀπολάμβανε τὴν οὐράνια μακαριότητα, καταδέχθηκε, παραμένοντας Θεός, νὰ λάβει σάρκα καὶ νὰ γίνει σὰν ἑμᾶς. Καὶ αὐτὸ γιατί; Διότι ὁ ἄνθρωπος, μετὰ τὴν πτώση καὶ τὴν ἐξορία του ἀπὸ τὸν Παράδεισο, συζεύχθηκε τὸν θάνατο. Ὁποιαδήποτε πράξη του, ὁποιαδήποτε χαρούμενη στιγμὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, ὁποιοσδήποτε κόπος καὶ μόχθος ὑπὲρ τοῦ καλοῦ, γινόταν συντρίμμια μὲ τὴν ἔλευση τοῦ σωματικοῦ θανάτου. Ὅλα ἀπέβαιναν γιὰ τὸν ἄνθρωπο μάταια. Ὁ ἄνθρωπος, ὅμως, παρόλο ποὺ ὁ ἴδιος ἐπέλεξε τὸν χωρισμό του ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴν ἀμετανοησία του ἐξασφάλισε τὸν θάνατο, δὲν ἦταν πλασμένος γιὰ αὐτόν. Δὲν πλάσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ γίνεται «σκωλήκων βρῶμα καὶ δυσωδία» καὶ κάθε2 του στόχος νὰ λαμβάνει τέλος μὲ τὸν θάνατο. Ἀντιθέτως, πλάσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ εἶναι μέτοχος τῆς χαρᾶς Του, καὶ τῆς αἰώνιας ζωῆς. Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος∙ γιὰ νὰ προσφέρει στὸν ἄνθρωπο ξανὰ τὴν αἰώνια χαρὰ καὶ τὴν ἀληθινὴ ζωή.

   Ὡστόσο, γιὰ τὸν σκοπό αὐτό, ὁ μεγαλύτερος ἀνατροπέας τῆς ἱστορίας δὲν ἐπέλεξε κάποιον εὔκολο καὶ ἄνετο τρόπο. Ὁ Ὑιὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔκανε ὑπακοὴ στὸ Θέλημα τοῦ Ἀνάρχου Πατρὸς καὶ ὅδευσε μὲ ταπείνωση καὶ ἀφοσίωση τὸν δύσκολο καὶ τραχὺ δρόμο τοῦ σωματικοῦ θανάτου, τοῦ ὀφειλομένου στὴν ἀχαριστία καὶ τὸν φθόνο τοῦ πλάσματός Του. Ἐκεῖνος ποὺ χάρισε τὸ φῶς στοὺς τυφλούς, Ἐκεῖνος ποὺ ἀνόρθωσε τοὺς παραλύτους, ποὺ θεράπευσε τοὺς λεπρούς, ποὺ μέχρι καὶ νεκροὺς ἀνέστησε, καταδέχθηκε ἀπὸ εὐεργετημένα χείλη νὰ ἀκούσει τὸ «Σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν». Ἀκόμη καὶ σὲ αὐτὴν τὴ φοβερὴ στιγμὴ τῆς ἐπίγειας πορείας Του, δὲν κάλεσε τοὺς Ἀγγέλους Του νὰ Τὸν προστατέψουν, οὔτε σκέφθηκε νὰ ματαιώσει τὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας μπροστὰ στὸ ἀποκορύφωμα τῆς ἀνθρώπινης ἀχαριστίας, ἀλλὰ μὲ πολλὴ ἀνεξικακία συνέχισε τὴ σωτηριολογικὴ πορεία γιὰ ἐκείνους ποὺ θέλουν πραγματικὰ τὴν σωτηρία τους, τὸν Παράδεισό τους. Ἐνεπτύσθη, ἐνεπαίχθη, ἐσταυρώθη καὶ τώρα ἰδού, κεῖται ἐν τῷ τάφῳ. Τὰ λόγια περιττά, δὲν μποροῦν νὰ περιγράψουν τὸ μυστήριο. «Ἰδοὺ γὰρ ἐν νεκροῖς λογίζεται, ὁ ἐν ὑψίστοις οἰκῶν, καὶ τάφῳ σμικρῷ ξενοδοχεῖται». Λύπη διακατέχει τὶς ψυχὲς ὅλων μας ὅταν βλέπουμε τὸν Γλυκύτατο Χριστό μας ξαπλωμένο στὸν Τάφο. Ὁ Χριστός, ὅμως, εἶναι ἀνατρεπτικός! Τὴν ὥρα ποὺ ὅλη ἡ κτίση δακρύζει ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ θεάματος, Ἐκεῖνος εἶναι στὸν Ἅδη καὶ τὸν συντρίβει! Εἶναι ἀνάμεσα στοὺς νεκροὺς καὶ τοὺς χαρίζει τὴν Ζωή! Εἶναι στὸν Τάφο, καὶ μέσα ἀπὸ τὸν Τάφο σκορπίζει τὸ μήνυμα τῆς χαρᾶς. Παιδιά μου, μᾶς λέει, θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν θάνατο!

   Ἡ παραμονή Του στὸν Τάφο εἶναι πρόσκαιρη. Γρήγορα θὰ ἐξέλθει γιὰ νὰ δώσει στοὺς ταραγμένους Μαθητές Του τὴν Εἰρήνη, στὶς φοβισμένες Μυροφόρες τὴν Χαρά, καὶ σὲ ὅλους ἑμᾶς τὴν Ἐλπίδα ὅτι μὲ τὴν Ἀνάστασή Του, τίποτα κακὸ δὲν ἔχει πιὰ ἰσχὺ πάνω μας, τίποτα δὲν πρέπει νὰ μᾶς φοβίζει. 

   Ἡ Ἀνάστασή Του θὰ γίνει γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ αἰτία νὰ ἑορτάσουμε. Καὶ ὅσο ἑμεῖς θὰ ἑορτάζουμε τὴν νίκη τῆς Ζωῆς, κάποιοι ἄλλοι, οἱ διαχρονικοὶ σταυρωτές Του, συμφιλιωμένοι μὲ τὴν ἰδέα ὅτι ὁ θάνατος ἀποτελεῖ τὸ αἰώνιο τέλος, θὰ συνεχίσουν νὰ Τὸν πολεμοῦν. Θὰ συνεχίσουν νὰ πολεμοῦν ἕναν -γιὰ αὐτοὺς- «νεκρὸ ἄνθρωπο», ἀποδεικνύοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ζεῖ, διότι ἄν δὲν ζοῦσε δὲν θὰ Τὸν πολεμοῦσαν. 

   Θὰ ἤθελα στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ προσέξουμε. Καθὼς θὰ ἑορτάζουμε τὸ γεγονὸς ὅτι γιὰ ἑμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς δὲν ὑπάρχει θάνατος, νὰ θυμόμαστε ὅτι ὁ θάνατος νικήθηκε ἐξαιτίας τῆς θυσίας τοῦ Θεοῦ μας. Ὅπως ὁ Χριστὸς θυσιάσθηκε κάνοντας ὑπακοὴ στὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἔτσι καὶ ἑμεῖς ἔχουμε καθῆκον νὰ ὑπακοῦμε στὸ Θεῖο Θέλημα καὶ νὰ θυσιαζόμαστε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἅλλο, ἔχοντας ὡς θεμέλιο στὴ ζωή μας τὴν Ἀγάπη καὶ τὴ Συγχώρεση.     

   Ὁ Χριστὸς εἶναι Ζωὴ καὶ μᾶς δίνει τὴν Ζωή. Ἀλλὰ νωρίτερα, μᾶς ρωτᾶ: «Θέλεις νὰ Ἀναστηθείς; Θὰ ὑπομείνεις τὸν Σταυρό σου». Δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος. 

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

   Τὶς ἡμέρες αὐτὲς ποὺ ὁ κόσμος βρίσκεται σὲ ἀναστάτωση καὶ φοβᾶται τὸ αὔριο, ἔχουμε καθῆκον νὰ συσπειρωθοῦμε ἀκόμη περισσότερο καὶ νὰ συσπειρωθοῦμε γύρω ἀπὸ τὴν Μητέρα μας, τὴν Ἐκκλησία. Μόνο αὐτή, ἡ μεγάλη εὐεργέτρια τῆς Πατρίδας μας, μπορεῖ νὰ γεμίσει τὴν ζωή μας μὲ Φῶς. Γιὰ ὅσους ἀμφισβητοῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ εὐεργέτρια τῆς Ἑλλάδας μας, τὴν ἀπάντηση τὴν δίνει ὁ εὐσεβὴς λαός μας, ὁ ὁποῖος παρὰ τὶς ἀλλεπάλληλες ἐπιθέσεις ἀποκαθήλωσης τῶν Ἱερῶν καὶ τῶν Ὁσίων τῆς πίστεώς μας, συγκεντρώνεται τὴν ἱερὴ αὐτὴ ἡμέρα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς στὶς Ἐκκλησίες γιὰ νὰ ἀποδώσει ὕμνο στὸν Ζωοδότη Χριστό. 

   Τὶς ἡμέρες αὐτὲς ποὺ ἡ ἀπελπισία κερδίζει ἔδαφος στὶς ψυχὲς ἐκείνων ποὺ εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό, τὸ Ἅγιο Φῶς, ἄσχετα μὲ τὶς ἀμπελοφιλοσοφίες τῶν ἄγευστων τῆς Ζωῆς, γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ θὰ ἐξέλθει τοῦ Παναγίου Τάφου γιὰ νὰ φωτίσει καὶ νὰ θερμάνει τὶς ψυχὲς ἐκείνων ποὺ θέλουν. 

Εὔχομαι ὁ Ζωοδότης Χριστὸς νὰ δίνει σὲ ὅλους σας τὴν Χαρὰ καὶ τὴν Εἰρήνη! Ἔχετε τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη μου. 

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Β' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

            Στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀκούσαμε ὅτι σὲ κάποιο σπίτι ὅπου κήρυττε ὁ Κύριός μας εἶχε συγκεντρωθεῖ τόσο μεγάλο πλῆθος ἀνθρώπων, ὥστε νὰ μὴν χωροῦν οὔτε στὸν χῶρο κοντὰ στὴν ἐξώπορτα. Ξαφνικά, ἔγινε μικρὴ ἀναταραχὴ καὶ τὸ κήρυγμα διακόπηκε. Τέσσερεις ἄνδρες, ἔχοντας ἀκούσει γιὰ τὴν παρουσία τοῦ Ἰησοῦ στὴν περιοχή τους, βρῆκαν τὴν εὐκαιρία νὰ μεταφέρουν σὲ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπό τους, ὁ ὁποῖος ὑπέφερε ἀπὸ σωματικὴ παραλυσία καὶ ἦταν κατάκοιτος. Φτάνοντας στὸ σπίτι, εἶδαν ὅτι ἦταν ἀδύνατο νὰ μποῦν μέσα ἐξαιτίας τοῦ πλήθους. Τίποτα, ὅμως, δὲν εἶναι ἀδύνατο ὅταν ὑπάρχει πίστη στὸν Θεὸ, θέληση καὶ ἀγάπη. Αὐτὰ τὰ τρία μαζὶ ξεπερνοῦν κάθε ἐμπόδιο. Ἔτσι ἔγινε καὶ στὴν περίπτωση τῶν τεσσάρων ἀνδρῶν. Ἀγαποῦσαν καρδιακὰ τὸν παραλυτικό, ἤθελαν τὴν ἄμεση θεραπεία του καὶ εἶχαν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὴ δύναμη τοῦ Θεανθρώπου. Μὲ αὐτὰ τὰ ἐφόδια ἀνέβηκαν πάνω στὴ στέγη, τὴν ἄνοιξαν καὶ κατέβασαν ἀπὸ τὴν στέγη τὸν ἀσθενῆ. Εἶδε ὁ Κύριός μας τὸ ψυχικὸ μεγαλεῖο τους καὶ εἶπε στὸν ἄρρωστο: «παιδί μου, σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες». Ἤθελε νὰ τονίσει μέσα ἀπὸ αὐτὰ τὰ λόγια τὴν ψυχοσωματικὴ λειτουργία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὅτι αἰτία τῆς σωματικῆς ἀσθένειάς του ἦταν οἱ ἁμαρτίες, ἡ ἀσθένεια τῆς ψυχῆς του. Ὡστόσο, ἦταν ἐκεῖ μία μερίδα Φαρισαίων, οἱ ὁποῖοι εἶχαν τὴν συνήθεια νὰ ἐξετάζουν λεπτομερέστατα τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, προκειμένου νὰ βροῦν κάτι γιὰ νὰ τοῦ ἐπιτεθοῦν. Αὐτὴ ἡ συνήθεια κρατάει ὡς τὶς μέρες μας ἀπὸ σύγχρονους Φαρισαίους. Ξεσηκώθηκαν, λοιπόν, οἱ ὑποκριτὲς καὶ εἶπαν στὸν Ἰησοῦ ὅτι βλασφημεῖ, διότι μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες. Νόμισαν ὅτι παγίδεψαν τὸν Κύριό μας καὶ χάρηκαν ποὺ βρῆκαν τέτοια κατηγορία ἐναντίον του. Ἡ χαρὰ τους ἀνατράπηκε καὶ ἔγινε μάλλον θλίψη, ὅταν ὁ Χριστὸς εἶπε: «Γιὰ νὰ δεῖτε ὅτι ἐξουσία ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου νὰ συγχωρεῖ στὴ γῆ ἁμαρτίες –λέγει στὸν παράλυτο- σήκω καὶ πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου». Τὰ χρόνια δεσμὰ τῆς παραλυσίας λύθηκαν ἀμέσως μὲ τὴ θεϊκὴ προσταγή. Δὲν χρειάσθηκε οὔτε κὰν λίγος χρόνος γιὰ ἀνάρρωση. Καὶ ὄχι μόνο σηκώθηκε νὰ περπατήσει, ἀλλὰ σήκωσε καὶ τὸ κρεβάτι του πλήρως θεραπευμένος. 

            Ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἀνθρώπους σὰν ἐκείνους τοὺς τέσσερεις ἄνδρες. Ἀναρωτιέστε πού θὰ τούς βρεῖ; Εἶναι ὅσοι ἀκοῦνε αὐτὸ τὸ εὐαγγελικὸ μήνυμα. Εἴμαστε ὅλοι ἑμεῖς. Εἶστε ὅλοι ἐσεῖς. Ἔχετε μέσα σας -δοσμένη ἀπὸ τὸν Κύριό μας- τεράστια ψυχικὴ δύναμη, τόση ὥστε νὰ μπορεῖτε νὰ ἀναστήσετε τὴν ταλαίπωρη κοινωνία μας, ἐπιστρέφοντάς την στὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ νὰ γίνει αὐτό, ὅμως, πρέπει αὐτὴ τὴν ἐσωτερικὴ δύναμη νὰ τὴν βγάλετε πρὸς τὰ ἔξω. Πάρτε ὡς παράδειγμα τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μετέφεραν τὸν παράλυτο. Βγῆκαν ἀπὸ τὸ ἐγώ τους καὶ στράφηκαν στὴ βοήθεια τοῦ ἀδελφοῦ τους ποὺ εἶχε ἀνάγκη. Τὸν ἀγάπησαν καὶ ἔγιναν θυσία γιὰ αὐτὸν διότι εἶχαν πίστη στὸν Θεό. Ἡ θυσία τους εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα ὁ παράλυτος νὰ ἀρχίσει νὰ περπατᾶ πρὸς δόξαν Θεοῦ. 

            Ἐπαναλαμβάνω καὶ τὸ τονίζω: ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ νὰ θυσιασθοῦν ὑπὲρ αὐτῆς. Ἔτσι μόνο θὰ προχωρήσει μπροστά, ἁγιάζοντας ψυχές. Βλέποντας Ἐνορίες νὰ μένουν ἀλειτούργητες, Μοναστήρια νὰ κλείνουν τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο ἀπὸ λειψανδρεία, βλέποντας τὰ ἀναλόγια -ἀς μοῦ ἐπιτραπεῖ ἡ ἔκφραση- νὰ ἀραχνιάζουν καὶ τὰ παιδιά μας νὰ μὴν πατάνε οὔτε ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, πρέπει ἐπιτέλους νὰ ἀναλάβει ὁ καθένας τὶς εὐθύνες του. Δὲν εἴμαστε θεατὲς στὰ τῆς Ἐκκλησίας. Εἴμαστε μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος καὶ εἰδικὰ αὐτὴ τὴν ἐποχὴ ποὺ τὸ σῶμα ταλαιπωρεῖται ἀπὸ τὴ λειψανδρεία, δὲν γίνεται τὰ μέλη νὰ μένουν ἀμέτοχα. 

            Σήμερα, Β’ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τὸ παράδειγμα τοῦ μεγάλου ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης. Στὸν καιρό του, ἡ Ἐκκλησία μαστιζόταν ἀπὸ μία αἵρεση. Ἕνας οὐνίτης ὀνόματι Βαρλαὰμ καὶ μερικοὶ λόγιοι σύντροφοί του, κορόιδευαν ἐκείνους ποὺ προσπαθοῦσαν μέσῳ τῆς ἄσκησης νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὸν Θεό. Οἱ ἴδιοι θεωροῦσαν ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Θεό, ἀλλὰ τὸν προσεγγίζει μέσῳ τῆς φιλοσοφίας. Αὐτὴ ἡ αἱρετικὴ ὀμάδα ἔκανε κάτι φρικτό: θέλησε νὰ ὑποβιβάσει τὸν χριστιανισμὸ στὸ ἐπίπεδο τῆς ἰδεολογίας. Πράγματι, ἄν δὲν ὑπάρχει ἕνωση Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, τότε ὁ χριστιανισμὸς καταντᾶ μία καλὴ ἰδεολογία ποὺ κάνει τοὺς ἀνθρώπους καλοὺς καὶ ἠθικούς. Καλὸς καὶ ἠθικός, ὅμως, μπορεῖ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος καὶ μέσα ἀπὸ ἄλλες ἰδεολογίες. 

            Τί ἔκανε, ὅμως, ὁ Μέγας Γρηγόριος; Ἔγινε θυσία γιὰ νὰ στερεωθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία. Μέσα ἀπὸ τὰ συγγράμματά του καὶ τὶς συνόδους ποὺ συνεκάλεσε, διακήρυξε περίτρανα ὅτι ὁ χριστιανισμὸς δὲν εἶναι φιλοσοφίες, ἀλλὰ τρόπος ζωῆς, εἶναι βίωμα ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο ὄχι ἁπλῶς καλὸ ἤ ἠθικό, ἀλλὰ ἅγιο. Τόνισε ὅτι τὸν Θεὸ δὲν μποροῦμε νὰ τὸν προσεγγίσουμε μέσῳ τῆς φιλοσοφικῆς σκέψης, ἀλλὰ ἀποκαλύπτεται στὸν χριστιανὸ ποὺ ἔχει καθαρὴ καρδιά. Αὐτὴ ἡ κάθαρση τῆς καρδιᾶς ἀπὸ τὰ πάθη ἔρχεται μέσα ἀπὸ τὴν ἄσκηση, δηλαδή, τὴν νηστεία, τὴν ἀγρυπνία καὶ τὴν προσευχή. Ἡ Κάθαρση ὁδηγεῖ στὸν Φωτισμὸ τοῦ νοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο νὰ βρίσκεται σὲ συνεχῆ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό. Τέλος, τὸν Φωτισμὸ ἀκολουθεῖ ἡ ἐμπειρία τῆς Θέωσης, ἡ θέα τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν κορυφὴ τῆς πνευματικῆς ζωὴς καὶ τὸν σκοπὸ τοῦ κάθε ὀρθοδόξου χριστιανοῦ. 

            Εἴμαστε εὐγνώμονες στὸ ἱερὸ πρόσωπο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, διότι ἀνέλαβε τὴν εὐθύνη καὶ ὑπηρέτησε τὴν Ἐκκλησία ὅταν τὴν ἔβλεπε νὰ κινδυνεύει. Ἄν ἔμενε ἐπαναπαυμένος στὸ κελί του, οἱ συνέπειες θὰ ἦταν τραγικές. Νὰ ἔχουμε τὴν εὐχὴ καὶ τὴν πρεσβεία του, ὥστε καὶ ἑμεῖς νὰ ἀναλάβουμε τὶς εὐθύνες, νὰ ἀφήσουμε στὴν ἄκρη τὰ προσωπικά μας θελήματα καὶ νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν ὁδὸ τῆς Κάθαρσης, τοῦ Φωτισμοῦ καὶ τῆς Θέωσης. Ἀμήν! 

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

          Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς θυμίζει ὅτι ὁ Χριστός, ποὺ ἦρθε στὴν Γὴ ὡς ταπεινὸ Βρέφος, πρόκειται νὰ ἐπανέλθει. Αὐτὴ τὴ φορά, ὅμως, στὴ Δευτέρα Παρουσία, θὰ ἔλθει μὲ πολλὴ δόξα καὶ θὰ κρίνει ζώντας καὶ νεκρούς. Τότε, λοιπόν, «βίβλοι ἀνοιγήσονται καὶ πράξεις φανερωθήσονται». Καμία πράξη καὶ σκέψη, κανένας λόγος μας δὲν θὰ μείνει κρυφός.

               Ἐνδεχομένως, κάποιοι ἀκούγοντας γιὰ δικαστήριο, νὰ σκεφτοῦν μὲ ποιὸ τρόπο θὰ ἐξαγοράσουν τὸν Κριτή, ὅπως συμβαίνει στὰ κοσμικὰ δικαστήρια. Ἐδώ, ὡστόσο, τὰ πράγματα εἶναι διαφορετικά. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Κριτὴς Δίκαιος καὶ δὲν ἐξαγοράζεται. Κρίνει ἀπροσωπολήπτως, μὲ βασικὸ κριτήριο τὴν ἀγάπη.

          Κὶ ἀφοὺ ξεχωρίσει τοὺς δικαίους ἀπὸ τοὺς ἀδίκους, τοὺς μὲν θὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν αἰώνια χαρὰ τοῦ Παραδείσου, τὴν ὁποία ἐπέλεξαν, τοὺς δὲ στὴν αἰώνια δυστυχία τῆς κολάσεως, τὴν ὁποία ἐπίσης ἐπέλεξαν. 

 Τί ἔκαναν οἱ δίκαιοι γιὰ νὰ ἀξίζουν τὸν Παράδεισο; 

            Πίστεψαν καρδιακὰ στὸν Ἀληθινὸ Θεὸ καὶ Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ Τὸν ἀγάπησαν. Τὴν πίστη δὲν τὴν ἔκαναν σημαία γιὰ νὰ παρουσιάζονται ὡς ὁμολογητὲς καὶ σωτῆρες καὶ νὰ κρίνουν τοὺς ὑπολοίπους, ἀλλὰ τῆς ἔδωσαν ζωὴ μὲ τὴν βοήθεια τῆς ἀγάπης. Καὶ αὐτὴ τὴν ἀγάπη, δὲν τὴν κράτησαν γιὰ τὸν ἑαυτό τους, ἀλλὰ τὴν ἐξέφρασαν μέσα ἀπὸ πράξεις σταυρικῆς προσφορᾶς γιὰ τὸ καλὸ τῶν συνανθρώπων τους. Τάισαν τοὺς πεινασμένους, πότισαν τοὺς διψασμένους, ἔντυσαν τοὺς γυμνούς, ἐπισκέφθηκαν τοὺς ἀσθενεῖς, παρηγόρησαν τοὺς φυλακισμένους καὶ ὅλα αὐτὰ ἦταν σὰν νὰ τὰ ἔκαναν στὸν Ἴδιο τὸν Θεό.

 Ἀπὸ τὴν ἄλλη, τί ἔκαναν οἱ ἄδικοι γιὰ νὰ ἀξίζουν τὴν κόλαση;

            Ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα δὲν ἀνέφερε τὶς ἁμαρτίες τους. Ἀνέφερε μόνο ὅτι τὸν πτωχό, τὸν πεινασμένο, τὸν διψασμένο, τὸν ἀσθενῆ, τὸν φυλακισμένο συνάνθρωπό τους δὲν τὸν περιποιήθηκαν. Κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς μπορεῖ νὰ ἔζησαν μὲ συνεχῆ μυστηριακὴ ζωή, μὲ νηστεῖες, ἡ μὲ παρθενία. Κολάσθηκαν, ὅμως, διότι ἡ ἀγάπη τοὺς γιὰ τὸν Θεὸ ἦταν ψεύτικη καὶ τυπολατρική, ἐφόσον δὲν βοήθησαν τὸν ἀδελφό τους ποὺ εἶχε ἀνάγκη. Καὶ ἐφόσον δὲν βοήθησαν τὸν ἀδελφό τους, δὲν βοήθησαν οὔτε τὸν Θεό. Καὶ ὁ Θεὸς ἀκόμη νὰ ἐμφανιζόταν μπροστὰ τους, δὲν θὰ Τὸν βοηθοῦσαν. 

Ἀγαπητοί, 

            Ἄν διαβάσουμε τοὺς βίους τῶν Ἁγίων, θὰ δοῦμε ὅτι κανεὶς δὲν κέρδισε τὸν Παράδεισο δίχως θυσίες, δίχως νὰ προσφέρει στὴν κοινωνία τῶν συνανθρώπων του. Καὶ αὐτό, διότι ἀγάπησαν ἀληθινὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. Ἄν ὁ Χριστὸς μᾶς ἀγάπησε τόσο ποὺ σταυρώθηκε γιὰ ἑμᾶς, αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ πράττουμε καὶ ἑμεῖς ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο∙ νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ θυσιαζόμαστε. 

Μετ’ εὐχῶν,

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

               Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ εἶναι παραβολὴ καὶ ὁμοιάζει μὲ αὐτὴν ποὺ ἀναγνώσθηκε τὴν ΙΔ΄ Κυριακὴ μετὰ τὴν Πεντηκοστή. 

               Κάποιος ἄνθρωπος ἐτοίμασε μεγάλο δεῖπνο καὶ κάλεσε πολλούς. Ὅταν ὅλα ἦταν ἔτοιμα, εἶπε στὸν δοῦλο του νὰ ἐνημερώσει τοὺς καλεσμένους γιὰ νὰ προσέλθουν νὰ εὐφρανθοῦν. Αὐτοί, τότε, ἐπικαλέσθηκαν διάφορες δικαιολογίες γιὰ νὰ ἀπουσιάσουν. Ἄλλος ἔπρεπε νὰ πάει στὸ νέο του χωράφι, ἄλλος νὰ δοκιμάσει τὰ πέντε ζεύγη βοδιῶν ποὺ μόλις ἀγόρασε καὶ ὁ τρίτος παντρεύτηκε, γιὰ αὐτὸ καὶ ἀδυνατοῦσε νὰ προσέλθει. Ἀφοῦ, λοιπόν, ὁ δοῦλος ἀνέφερε αὐτὰ στὸν κύριό του, ἐκεῖνος ὀργίσθηκε καὶ τοῦ εἶπε νὰ βγεῖ γρήγορα στὰ κεντρικὰ σημεῖα τῆς πόλης καὶ νὰ μαζέψει στὸ δεῖπνο τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς ἀρρώστους ποὺ θὰ συναντοῦσε. Ἔγινε πράγματι αὐτό, ἀλλὰ ὑπῆρχε ἀκόμη χῶρος στὸ  τραπέζι. Τότε, ὁ οἰκοδεσπότης προστάζει τὸν ὑπηρέτη νὰ βγεῖ στοὺς δρόμους καὶ νὰ ἀναγκάσει τοὺς ἀνθρώπους νὰ προσέλθουν, γιὰ να γεμίσει τὸ σπίτι.  Κλείνει δὲ ἡ περικοπὴ μὲ τὸν οἰκοδεσπότη νὰ διαβεβαιώνει ὅτι πολλοὶ εἶναι καλεσμένοι, λίγοι, ὅμως, οἱ ἐκλεκτοί. 

               Ὁ ἄνθρωπος ποὺ πραγματοποιεῖ τὸ μεγάλο δεῖπνο εἶναι ὁ Θεὸς Πατέρας. Τὸ δὲ δεῖπνο συμβολίζει τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καὶ κατ’ ἐπέκταση τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Θεία Λειτουργία. Ὁ δοῦλος ποὺ ἐκτελεῖ τὶς διαταγὲς τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ Αὐτὸν τὸν Μονογενῆ Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸν Χριστό μας. Τόση ἀγάπη θρέφει γιὰ ἑμᾶς ὁ Θεός, ὥστε νὰ καταδεχθεῖ νὰ γίνει «ὁ δοῦλος» γιὰ τὴν σωτηρία μας. Μακάρι νὰ ἔχουμε τὴν πνευματικὴ ὠριμότητα γιὰ νὰ κατανοοῦμε αὐτὴ τὴν ἀλήθεια. Τότε καὶ ἑμεῖς θὰ γίνουμε δοῦλοι γιὰ τὸ καλὸ τῶν συνανθρώπων μας μιμούμενοι τὸ παράδειγμα Ἐκείνου, χωρίς, ὅμως, νὰ εἴμαστε δοῦλοι. Μὰ οὔτε ὁ ἴδιος μᾶς θεωρεῖ δούλους. Σέβεται τὴν ἐλευθερία μας, τὴν ὁποία ὁ Ἴδιος μᾶς χορήγησε, μᾶς θεωρεῖ παιδιά Του καὶ φίλους Του καὶ θέλει νὰ μοιραστεῖ μαζί μας τὴν χαρά Του. Ὄχι, ὅμως, μόνο αὐτήν, ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴ ζωή Του θέλει νὰ μοιρασθεῖ μὲ ἑμᾶς. Ὑπάρχει μεγαλύτερη τιμὴ ἀπὸ αὐτὴν; 

               Ἄν θεωροῦμε τόσο μεγάλη τιμὴ τὸ δεῖπνο στὸ ὁποῖο μᾶς προσκαλεῖ κάποιος ἐπίσημος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κανονίζουμε ἔτσι τὸ πρόγραμμά μας ὥστε ὁπωσδήποτε νὰ παραστοῦμε, πολὺ μεγαλύτερη τιμὴ πρέπει νὰ θεωροῦμε τὸ δεῖπνο ποὺ παραθέτει ὁ Θεὸς πρὸς ἑμᾶς καὶ πολὺ περισσότερο πρέπει νὰ θυσιάζουμε κάποια πράγματα γιὰ νὰ παραστοῦμε σὲ αὐτό. Τὸ πρῶτο δεῖπνο εἶναι ἐπίγειο καὶ φθαρτό. Χορταίνει τὸ σῶμα μας μόνο γιὰ λίγη ὥρα. Τὸ δεύτερο δεῖπνο εἶναι ἐπουράνιο καὶ ἄφθαρτο. Χορταίνει τὴν ψυχή μας αἰώνια. Τὸ γήινο δεῖπνο τὸ ἐτοιμάζουν οἱ ὑπηρέτες. Τὸ μεγάλο θεϊκὸ δεῖπνο τὸ ἐτοιμάζει ὁ ἴδιος ὁ οἰκοδεσπότης, ὁ Θεός. Ὑπηρέτης δεύτερος δὲν ὑπάρχει. Εἶναι μόνο Αὐτός. Τὸ συγκλονιστικότερο, ὁ Ἴδιος εἶναι καὶ ἡ τροφὴ καὶ ἡ πόση. Τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ γίνονται μὲ τὶς λειτουργικὲς εὐχὲς καὶ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Σῶμα καὶ Αἵμα Χριστοῦ.  Δὲν εἶναι λίγες οἱ μαρτυρίες ἀνθρώπων εὐλαβῶν οἱ ὁποῖοι εἶδαν ὡς Βρέφος τὸν Δεσπότη Χριστὸ στὸ Ἅγιο Δισκάριο. Γιατί, ὅμως, ὁ Κύριος παραθέτει σὲ ἑμᾶς αὐτὸ τὸ ἱερὸ τραπέζι; Μήπως ἔχει νὰ ἐξασφαλίσει κάποιο προσωπικὸ ὄφελος; Μὴ γένοιτο. Δὲν μᾶς ἔχει ὁ Χριστὸς ἀνάγκη. Ἑμεῖς  Τὸν ἔχουμε. Μᾶς καλεῖ σὲ αὐτὸν τὸν μυστικὸ δεῖπνο γιὰ νὰ μᾶς κάνει σύσσωμους καὶ σύναιμους μὲ Αὐτόν, ἀλλὰ καὶ μεταξύ μας. Θέλει ὁ Κύριος τὴν ἑνότητα τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν συνάνθρωπό του, διότι αὐτὴ ἡ ἑνότητα ἐξαλείφει κάθε κίνδυνο, στερεώνει τὴν εἰρήνη καὶ προμηνύει τὴν πρόοδο καὶ τὴν εὐημερία. 

        Δὲν εἶναι ἀξιοζήλευτος ἐκεῖνος ποὺ μετέχει στὸ θεϊκὸ δεῖπνο; Ἀσφαλῶς. Πῶς μποροῦμε νὰ συμμετάσχουμε κὶ ἑμεῖς; Μήπως πρέπει νὰ ἐτοιμάσουμε κάτι ἀπὸ τὸ σπίτι γιὰ νὰ συνεισφέρουμε στὸ τραπέζι; Μήπως πρέπει νὰ πληρώσουμε τὴν εἴσοδο; Ὄχι. Ἡ εἴσοδος εἶναι ἐλεύθερη καὶ τὸ τραπέζι εἶναι ἔτοιμο κατὰ πάντα. Δὲν ἀπαιτεῖται κανένας κόπος ἀπὸ μέρους μας. Τὸ μόνο ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε εἶναι νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν πρόσκληση. Κι ὅμως, κάτι τόσο ἁπλὸ δὲν γίνεται ἀπὸ τοὺς περισσοτέρους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τὴν τόσο τιμητικὴ πρόσκληση, ὅπως βλέπουμε στὴν παραβολή.

               Ὁ πρῶτος προσκεκλημένος φέρει ὡς δικαιολογία γιὰ νὰ λείψει τὸ ὅτι ἀγόρασε ἕνα χωράφι καὶ πρέπει νὰ τὸ ἐπισκεφθεῖ. Ἡ περίπτωση αὐτὴ ἀφορᾶ τὸν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἔχει τὴν ἐργασία πάνω ἀπὸ ὅλα. Ἐνῶ ἡ ἐργασία εἶναι ἕνα μέσο τὸ ὁποῖο ἀποσκοπεῖ στὴν αὐτοσυντήρησή μας, ἐκεῖνος τὴν θεωρεῖ ὡς αὐτοσκοπό, μὲ ἀποτέλεσμα ὄχι νὰ ἐργάζεται γιὰ νὰ ζεῖ, ἀλλὰ νὰ ζεῖ γιὰ νὰ ἐργάζεται, προκειμένου νὰ ἐξασφαλίζει ὅλο καὶ περισσότερα ὑλικὰ ἀγαθά. Αὐτὰ τὰ ὑλικὰ εἶναι ἡ λατρεία του καὶ τὸ μόνο ποὺ τοῦ δίνει μία ψεύτικη παρηγοριά. Ἐνῶ δῆθεν ἐργάζεται γιὰ νὰ θρέψει τὰ παιδιά του, τελικὰ οὔτε κὰν σχετίζεται μὲ αὐτά. Στὰ γεράματά του μπορεῖ νὰ καταλάβει ὅτι ἀπέτυχε καὶ ὅτι στερήθηκε τὴν χαρὰ τῆς ζωῆς, ὡς δοῦλος τῆς ἐργασίας. Τότε, ὅμως, εἶναι ἀργά. 

           Ὁ δεύτερος προσκεκλημένος, ἐπικαλεῖται τὴν πρόσφατη ἀγορὰ πέντε ζευγαριῶν βοδιῶν. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐρμηνεύουν τὰ πέντε ζεύγη βοδιῶν ὡς τὶς πέντε αἰσθήσεις. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς προσπαθεῖ νὰ γεμίσει τὰ κενὰ τῆς ψυχῆς του μὲ τὶς ἡδονικὲς καὶ ἀκάθαρτες εἰκόνες, μυρωδιές, γεύσεις, ἀκούσματα καὶ ψιλαφήσεις. Ὡστόσο, ἡ ψυχὴ δὲν γεμίζει, ἀλλὰ ἀποκτᾶ μεγαλύτερα κενά, καθίσταται ἕνας «κάλαθος τῶν ἀχρήστων». Ὁ δοῦλος τῆς σάρκας καθιστᾶ κέντρο τῆς ζωῆς του τὶς σωματικὲς ἠδονές. Εἶναι, ὅμως κέντρο αὐτὲς οἱ ἠδονές; Ἄν ἦταν ὄντως κέντρο, θὰ διαρκοῦσαν γιὰ πάντα. Αὐτές, ὅμως, μαραζώνουν μὲ τὴν φθορὰ τοῦ χρόνου. Ὁ ἄνθρωπος κάποια στιγμὴ χάνει τὴν δυνατότητα νὰ μετέχει τῶν ἠδονῶν αὐτῶν. Ἐπομένως, μπορεῖ νὰ καταλάβει ὅτι ὅλη του ἡ ζωὴ ἦταν βυθισμένη στὴν πλάνη. Τότε, ὅμως, εἶναι ἀργά. 

             Ὁ τρίτος ἀναφέρει στὸν δοῦλο: γυναίκα νυμφεύθηκα, γιὰ αὐτὸ καὶ δὲν μπορῶ νὰ ἔλθω. Ἀναφέρει ὡς δικαιολογία γιὰ νὰ ἀπουσιάσει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία κάτι τὸ ὁποῖο ὁ Ἴδιος ὁ Οἰκοδεσπότης Θεὸς ἔχει εὐλογήσει, τὸν γάμο. Ὁ Θεὸς δὲν ἐτοίμασε τὸ δεῖπνο μόνο γιὰ τοὺς ἀγάμους, ἀλλὰ γιὰ ὅλους. Εἶναι, λοιπόν, εὐπρόσδεκτη ὅλη ἡ οἰκογένεια. Δυστυχῶς, κάποιοι γονεῖς ἐνδιαφέρονται μόνο νὰ στέλνουν τὰ παιδιά τους στὸ μπαλέτο, στὸ πιάνο, στὰ γυμναστήρια γιὰ νὰ γυμνάσουν τὸ σῶμα τους, ἀλλὰ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ἐκγύμναση τῆς ψυχῆς ποὺ προσφέρει τὸ πνευματικὸ γυμναστήριο, ἡ Ἐκκλησία. Μεριμνοῦν γιὰ ὅλα, ἀλλὰ στὸ τέλος τὰ παιδιὰ στεροῦνται τὸ βασικότερο ἀγαθό, τὴν τροφή. Ὄχι τὴν ὑλική, ἀλλὰ αὐτὴν ποὺ χρειάζεται ἡ ψυχὴ γιὰ νὰ μένει ζωντανή, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἵμα τοῦ Λυτρωτοῦ. Οἱ γονεῖς αὐτοί, δυστυχῶς, δὲν ξέρουν γιατὶ παντρεύονται, δὲν ξέρουν γιατὶ φέρνουν παιδιὰ στὸν κόσμο. Καὶ τὸ χειρότερο, δὲν ἐνδιαφέρονται νὰ μάθουν. Κὶ ἐκεῖ ποὺ νομίζουν ὅτι τὰ πάνε καλά, συνειδητοποιοῦν, ἄν τὸ συνειδητοποιήσουν, ὅτι ἀπέτυχαν. Τότε ὅμως, γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ εἶναι ἀργά. 

          Λυπηρό… Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο, θυσιάσθηκε γιὰ ἑμᾶς, σταυρώθηκε γιὰ ἑμᾶς, καὶ οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἑμᾶς ὄχι νὰ θυσιασθοῦμε, οὔτε νὰ ἔλθουμε στὸ λαμπρὸ δεῖπνο δὲν δεχόμαστε. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀγνωμοσύνη. Ὁ Θεός, ὅμως, ὅπως προεῖπα, δὲν ἔχει ἀνάγκη. Στέλνει τὸν Υἱό Του γιὰ νὰ φέρει στὸ δεῖπνο ὅσους θὰ βρεῖ στοὺς δρόμους καὶ στὶς πλατεῖες, τοὺς ἀρρώστους, τοὺς φτωχούς, τοὺς ἁμαρτωλούς, ὅλους. Ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς καὶ κοινωνικῆς προέλευσης. Μάλιστα, Τὸν προτρέπει νὰ τοὺς ἀναγκάσει νὰ ἔλθουν. Πρὸς τί αὐτὸς ὁ ἀναγκασμός; Ὄχι, δὲν καταπατᾶ ὁ Θεὸς τὴν ἐλευθερία μας, ἀλλὰ ἐπιμένει. Ἐπιμένει γιὰ τὸ καλό μας, ἀκόμη καὶ ἄν γίνεται κουραστικός. Ἐπιμένει, γιὰ νὰ εὐφρανθοῦμε ἀπολαμβάνοντας τὸ δεῖπνο Του. Δὲν θέλει κανένα πρόβατο νὰ μείνει ἔξω ἀπὸ τὴ μάντρα, ἀλλὰ θυσιάζεται γιὰ καθένα ξεχωριστά. 

               Εἴδαμε τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ μας. Εἴδαμε πόσο μᾶς ἀγαπάει καὶ τὶ τιμὴ μᾶς ἐπιφυλάσσει. Μένει μόνο νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν πρόσκλησή Του. Ἄς φανοῦμε ἔξυπνοι. Ὁ ἀγρὸς καὶ τὰ βόδια μποροῦν νὰ περιμένουν. Τὸ δεῖπνο τοῦ Θεοῦ εἶναι μοναδικό. Ἄς προσέξουμε, ὅμως, πρὶν εἰσέλθουμε στὸ σπίτι νὰ βγάλουμε τὰ ἀκάθαρτα ροῦχα καὶ νὰ ἐνδυθοῦμε τὸν καθαρὸ χιτώνα. Μὴν προφασισθοῦμε ἀδυναμία νὰ ἀγοράσουμε τὸν χιτώνα. Μᾶς τὸν προσφέρει ὁ Θεὸς δωρεὰν μέσω τῆς ἐξομολόγησης. 

         Παράλειψη θὰ ἦταν ἄν δὲν ἀναφερόμασταν τὴν ἡμέρα αὐτὴ στὸ τιμώμενο πρόσωπο, τὸν Ἅγιο Σπυρίδωνα, Ἐπίσκοπο Τριμυθοῦντος. Ὁ μεγάλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ἔζησε σὲ μία δύσκολη ἐποχὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ὅπου ὁ αἱρετικὸς Ἄρειος διέδιδε τὶς πλάνες του καὶ ἔπαιρνε ψυχὲς ἀνθρώπων στὸ σκοτάδι. Ὁ Σπυρίδων φέρθηκε ὡς ἄλλος Ταξιάρχης Μιχαὴλ καὶ εἶπε τὸ «στῶμεν καλῶς» προστατεύοντας τὸ ποίμνιό του καὶ διαφυλάσσοντας τὴν Ὀρθοδοξία. Ἄν καὶ ἀγράμματος, ἔδωσε σὲ ὅλους ἕνα πολὺ μεγάλο μάθημα: ἡ ἐπιτυχημένη ποιμαντικὴ δὲν σχετίζεται μὲ τὸ ἐπίπεδο μόρφωσης, ἀλλὰ μὲ τὴν βαθειὰ πίστη καὶ εὐσέβεια. Τὴν ὥρα ποὺ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀδυνατοῦσαν νὰ ἐπιβληθοῦν στὸν παράφρονα Ἄρειο, τὸν λόγο ἔλαβε ὁ ἁπλοϊκὸς Σπυρίδων. Τότε, οἱ περισσότεροι δυσανασχέτησαν γνωρίζοντας τὸ χαμηλὸ μορφωτικό του ἐπίπεδο. Ὡστόσο, ὁ Σπυρίδων, τὸ τόλμησε: ἔλαβε ἕνα κεραμίδι καὶ εἶπε: «τὰ πράγματα εἶναι πολὺ ἀπλά. Ἡ Ἁγία Τριάδα ἀποτελεῖται ἀπὸ Τρία Πρόσωπα, τὰ Ὁποῖα, ὅμως ἀποτελοῦν ἕναν Θεό. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ αὐτὸ τὸ κεραμίδι. Εἶναι ἕνα, ἀλλὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὴν ἔνωση τριῶν στοιχείων: τὴν φωτιά (καὶ πετάχτηκε φωτιά), τὸ νερό (καὶ ἔτρεξε νερό) καὶ τὸ χῶμα (καὶ ἔμεινε τὸ χῶμα στὰ χέρια του)». Βλέποντας τὸ θαῦμα αὐτό, ἀποστομώθηκαν οἱ ἀσεβεῖς καὶ δοξάσθηκε τὸ Ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στὴ ζωή του ὁ Ἅγιος Σπυρίδων ἔκανε πολλὰ θαύματα, γιὰ αὐτὸ καὶ ὀνομάσθηκε «θαυματουργός». Καὶ μετὰ θάνατον, ὅμως, κάνει θαύματα. Μάλιστα, ἔλαβε τὴν χάρη τῆς ἀφθαρσίας τοῦ σκηνώματός του. 17 αἰῶνες τὸ ἱερό του Λείψανο φυλάσσεται ἀκέραιο καὶ θησαυρίζεται στὴν Κέρκυρα, τῆς ὁποίας εἶναι Πολιοῦχος. 

Ἡ πρεσβεία του νὰ μᾶς συνοδεύει!

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΜΗΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 2022 (τοῦ Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

   Χριστὸς Ἀνέστη! Χαίρετε!

   Ὅταν ὁ Χριστός μας ὕστερα ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες παραμονῆς Του στὸν Τάφο ἀναστήθηκε δωρίζοντας στὸν κόσμο τὴν ἀληθινή, παντοτινὴ καὶ οὐσιαστικὴ ζωή, οἱ Ἀπόστολοι ἦταν κρυμμένοι διότι φοβούνταν τοὺς Ἰουδαίους. Μόνο ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἰωάννης, ὕστερα ἀπὸ τὴν πληροφορία τῶν Μυροφόρων ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, τόλμησαν νὰ πάνε στὸ Μνῆμα, ὅπου διαπίστωσαν μὲ τὰ μάτια τους τὸ συγκλονιστικὸ γεγονός. 

   Τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα λοιπόν, ὅταν ὅλοι οἱ Μαθητὲς -ἐκτὸς τοῦ Θωμᾶ- βρίσκονταν κεκλεισμένοι στὸ ὑπερῶο, σκεπτικοὶ καὶ ταραγμένοι γιὰ ὅσα εἶχαν προηγηθεῖ, ἐμφανίσθηκε ἀνάμεσα τους ὁ Χριστὸς λέγοντας: Εἰρήνη ὑμῖν. Εἰρηνεύετε. Μὴν δίνετε πλέον τόπο στὴν ταραχή, διότι ἰδοῦ σᾶς στέλνω νὰ κηρύξετε τῆν Ἀνάσταση μου. Ὅπως μὲ ἔστειλε ὁ Πατέρας νὰ θυσιασθῶ γιὰ νὰ γνωρίσει ὁ κόσμος τὴν ἀληθινὴ ζωή, ἔτσι καὶ ἐγὼ στέλνω ἑσᾶς. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ σᾶς κυριεύει ἡ στενοχώρια. Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιο καὶ μὲ αὐτὴ τὴν Θεία Χάρη, ὅσες ἁμαρτίες συγχωρέσετε θὰ εἶναι συγχωρεμένες, ὅσες, ὅμως, δέσετε, θὰ εἶναι δεμένες καὶ ἀσυγχώρητες.  Ὅπως ἦταν φυσικό, οἱ Μαθητὲς ἔλαβαν πολὺ χαρὰ ποὺ εἶδαν τὸν ἀγαπημένο τους Διδάσκαλο, πάλι κοντά τους, Ἐκεῖνον ποὺ μόλις τρεῖς μέρες πρὶν εἶχε παραδώσει το πνεῦμα πάνω στὸν Σταυρὸ. 

   Ἔτσι, ἄλλωστε, βιώνει κανείς διαχρονικὰ τὴν ἀπουσία καὶ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴν ζωή του. Ὅταν ὁ Θεός, ὁ πανταχοῦ Παρών, δὲν βρίσκει θέση στὴν ψυχή μας, μᾶς σκιάζουν τὰ σύννεφα τῆς ταραχῆς καὶ τοῦ φόβου. Φοβόμαστε τὴν πίεση τῆς καθημερινότητας, τὰ μέλλοντα, τὴν κακὴ συμπεριφορὰ τῶν συνανθρώπων μας, τὶς ἀσθένειες, τοὺς πολέμους, τὴν οἰκονομικὴ δυσπραγία, μὲ ἀποκορύφωμα τὸν θάνατο. Καὶ ἐνῶ ἑμεῖς, φοβισμένοι καὶ ταραγμένοι, ἔχοντας κλειστὲς τὶς πόρτες τῆς ψυχής μας, συλλογιζόμαστε πῶς θὰ ἀνταπεξέλθουμε ἀπέναντι σὲ τόσα προβλήματα, ἐπισκέπτεται ὁ Θεὸς τὴν ταλαίπωρη ψυχή μας καὶ μᾶς λέει: Τέλος ὁ φόβος, τέρμα ἡ ταραχή! Εἰρήνη νὰ ἔχετε, διότι Ἀναστήθηκα! Εἱρήνη νὰ ἔχετε διότι ὅπως νίκησα τὸν θάνατο, ἔτσι μπορῶ νὰ νικήσω κάθε κακό ποὺ σᾶς ταλαιπωρεῖ, ἀρκεῖ νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ μείνω στὴν ψυχή σας, ἀρκεῖ νὰ εἶστε δικοί μου. 

   Αὐτὴ τὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, αὐτὴ τὴν χαρὰ ὅτι δὲν εἴμαστε μόνοι, ἀλλὰ πάντοτε μαζὶ μὲ τὸν Ἀναστάντα Χριστό, βίωσαν οἱ Δέκα Ἀπόστολοι. Ὁ Θωμᾶς, ὡστόσο, ὁ ὁποῖος ἀπουσίαζε ἀπὸ τὴν σύναξη τῶν Μαθητῶν, δὲν ἀπόλαυσε αὐτὴ τὴν χαρά. Δὲν εἶδε Ἀναστημένο τὸν Κύριο, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τοὺς δηλώνει ἐπίμονα ὅτι «ἀν δὲν δῶ, δὲν θὰ πιστέψω». Ζητοῦσε καρδιακὰ νὰ δεῖ καὶ ἐκεῖνος, ὅπως οἱ Συμμαθητές του, τὸν Διδάσκαλό του Ἀναστημένο. Καὶ πράγματι, ὁ Χριστὸς, ὁ Ὁποῖος εἶπε «ζητεῖτε καὶ εὑρήσετε» εκπλήρωσε τὸν πόθο καὶ ἰκανοποίησε τὴν περιέργεια τοῦ Θωμᾶ, ἐμφανιζόμενος ξανὰ στοὺς συναγμένους Ἀποστόλους ὀκτὼ ἡμέρες μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του, σὰν σήμερα. Κάλεσε τὸν Θωμὰ νὰ δεῖ καὶ νὰ ψηλαφήσει τὰ σημάδια του Θείου Πάθους, ἀποσπώντας τὴν κοσμοσωτήρια ὁμολογία του: «ὁ Κύριος μου καὶ ὁ Θεός μου», καὶ μὴν παραλείποντας νὰ τοῦ δηλώσει ὅτι «Εὐτυχισμένοι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν εἶδαν, ἀλλὰ πίστευσαν». 

   Πολλοὶ κατηγοροῦν τὸν Θωμᾶ ὅτι ἦταν ἄπιστος. Αὑτὸ δὲν ἰσχύει. Ὁ Θωμᾶς δὲν ἦταν ἄπιστος. Ἦταν δύσπιστος. Καὶ αὐτὴ ἡ δυσπιστία του ἀποδείχθηκε σωτήρια γιὰ ὅλες τὶς ἐπερχόμενες γενεές, διότι ὁ Θωμᾶς πρόλαβε ὅλους ἑμᾶς. Ἐξέφρασε τὴν δυσπιστία ἀντὶ γιὰ ἑμᾶς, μὲ ἀποτέλεσμα ἑμεῖς σήμερα νὰ μὴν χρειαστεῖ νὰ δοῦμε γιὰ νὰ πιστεύσουμε. Ψηλάψησε τὸν τύπον τῶν ἥλων καὶ τὴν ἄχραντη πλευρὰ τοῦ Σωτῆρος μὲ ἀποτέλεσμα νὰ εἶναι πλέον ἰκανὸς καὶ πρόθυμος νὰ ταξιδέψει ὡς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης καὶ νὰ δώσει καὶ τὸ αἶμα του ὁμολογώντας ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Κύριος του καὶ ὁ Θεός του, ὁ Μόνος Ἀληθινός Θεός. 

   Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, πρέπει νὰ εὐγνωμονοῦμε τὸν Θωμά, διότι ἔγινε ὁ μεγάλος μας εὐεργέτης. 

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

   Ἑμεῖς μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀνήκουμε στοὺς μακαρίους οἱ ὁποίοι δὲν εἶδαν, ἀλλὰ πίστεψαν. Σίγουρα, ὅλοι θὰ θέλαμε νὰ δοῦμε ἐκεῖνο ποὺ εἶδαν οἱ Ἀπόστολοι, τὸν Ἀναστάντα Κύριο μας, διότι οἱ Ἀπόστολοι καὶ εἰδικὰ ὁ Θωμάς βίωσαν ἐμπειρία Θεώσεως. Τὸ νὰ βιώσουμε καὶ ἑμεῖς αὐτὴ τὴν ἐμπειρία εἶναι καθῆκον μας. Γιὰ νὰ φθάσουμε, ὅμως, ὡς ἐκεί πρέπει νὰ προηγηθεῖ ἀγώνας. «Καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις καὶ (τότε) ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτὶ τῆς Ἀναστάσεως». Πρώτα πρέπει νὰ καθαρίσουμε τὶς αἰσθήσεις μας γιὰ νὰ δοῦμε τὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτὸ θὰ τὸ καταφέρουμε μέσα ἀπὸ τὸ Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, τὸ ὁποῖο παρέδωσε ὁ Χριστὸς στοὺς Μαθητές Του καὶ κατ’ ἐπέκταση στοὺς Διαδόχους αὐτῶν, Ἐπισκόπους, τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως. Μέσω αὐτοῦ τοῦ Μυστηρίου ὁ Χριστὸς μᾶς λέει ὅτι δὲν νίκησε μόνο τὸν θάνατο, ἀλλὰ καὶ τὶς ἁμαρτίες μας. Μέσω αὐτοῦ τοῦ Μυστηρίου κάθε σφάλμα ἐξαλείφεται καὶ μία νέα εὐκαιρία μᾶς χορηγεῖται γιὰ νὰ προσεγγίσουμε Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ἡ Ἀνάσταση, ἡ Ζωή καὶ τὸ Φῶς.

Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος!

ὁ Ἐπίσκοπός σας, 

 † ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

Μήνυμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου γιὰ τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων

 

 «Αἰνέσατε συμφώνως, οἱ λαοὶ καὶ τὰ ἔθνη· ὁ γὰρ Βασιλεὺς τῶν Ἀγγέλων, ἐπέβη νῦν τῷ πώλῳ» 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

   Σήμερα, ἡμέρα μνήμης τῆς ἔνδοξης εἰσόδου τοῦ Σωτήρος Χριστοῦ στὰ Ἰεροσόλυμα μετὰ βαΐων καὶ κλάδων, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καλεῖ τὸν κάθε εὐσεβὴ καὶ φιλόθεο σὲ πανήγυρη καὶ ἰδιαίτερη δοξολογία τοῦ Θεοῦ. 

   Μποροῦμε, ὅμως, νὰ αἰσθανθοῦμε τὸ γιατί; 

   Ἄν ὄχι, ἀρκεῖ νὰ σχηματίσουμε στὸ μυαλό μας τὴν εἰκόνα τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος. 

   Ὅπως ψάλλει καὶ ὁ ὑμνωδός, «ὁ γὰρ Βασιλεὺς τῶν Ἀγγέλων, ἐπέβη νῦν τῷ πώλῳ»∙ ὁ Βασιλεὺς τοῦ σύμπαντος κόσμου, τῶν ἐπιγείων καὶ τῶν ἐπουρανίων, κάθισε πάνω σὲ ἕνα ταπεινὸ γαϊδουράκι καὶ εἰσῆλθε μὲ πραότητα στὴν Ἰερουσαλήμ γιὰ νὰ ὁλοκληρώσει τὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας περὶ τῆς σωτηρίας ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Πόσο παράδοξο τὸ θέαμα… Πορεύεται τὸν καθορισμένο δρόμο γιὰ νὰ σώσει τὸν κόσμο, ὅχι πάνω σὲ ἄρματα μάχης, ἀλλὰ πάνω σὲ εὐτελὲς πουλάρι. Δὲν Τὸν συνοδεύουν στρατιῶτες, μονάχα οἱ λιγοστοὶ φίλοι καὶ μαθητές Του. Ὅπλα δὲν κρατᾶ, γιατὶ δικά Του ὅπλα εἶναι ἡ ὑπερβολικὴ ἀγάπη καὶ ἡ ἀνιδιοτελὴς συγχωρητικότητα. Αὐτὸς εἶναι ὁ Θεός μας. Μὲ αὐτὰ μέλλει νὰ νικήσει. Αὐτὸ τὸ ὑπόδειγμα μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία νὰ ὑμνήσουμε. 

   Ὁ Κύριος τῶν Κυριευόντων σήμερα, γιὰ ἄλλη μιὰ φορά, μᾶς διδάσκει τὴν ταπείνωση, τὴν ἀρετὴ αὐτὴ ποὺ δυστυχῶς γιὰ τοὺς περισσοτέρους εἶναι ἄγνωστη. Καθὼς πορεύεται πρὸς τὴν Ἁγία Γῆ, ὁ ὄχλος σὲ πανηγυρικὴ διάθεση, ἔχοντας λάβει ἀποκάλυψη ἀπὸ τὸν Θεὸ, φωνάζει «Ὡσαννά· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Ἄλλοι κρατοῦν στὰ χέρια τὰ βάια τῶν φονίκων. Ἄλλοι στρώνουν τὰ ἰμάτια τους στὴν ὁδὸ γιὰ νὰ διαβεῖ ὁ Ἐρχόμενος, ὁ πάντοτε Ἐρχόμενος καὶ ἔτοιμος νὰ θυσιασθεῖ γιὰ ἐκείνους ποὺ θέλουν τὴν σωτηρία τους. Πράγματι, ἔνδοξη εἴσοδος! 

   Μέσα σὲ αὐτὴ τὴν δόξα ποὺ γιὰ μόνη φορὰ λαμβάνει ἐπὶ γῆς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ὄντας ἀνάμεσά τους, δέος μᾶς προκαλεῖ τὸ ὅτι ἐπέλεξε τὸ γαϊδουράκι γιὰ ὄχημά Του. Τὸ ζῶο, τὸ καταφρονημένο γιὰ τοὺς πολλούς, ἔγινε ἄρμα τοῦ Θεοῦ μας. Δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Χριστὸς «ταπεινοῖς δίδωσι χάριν», καθὼς ἀναπαύεται στοὺς ταπεινούς. 

   Μέσα σὲ αὐτὴ τὴν δόξα, δὲν ὑπάρχει σὲ Αὐτὸν οὔτε ἴχνος ἔπαρσης καὶ αὐτὸ γιατὶ παραμένει ἀφοσιωμένος στὸν στόχο Του. Δὲν εἰσέρχεται στὴν Ἰερουσαλὴμ γιὰ νὰ κάνει ἐπίδειξη. Οἱ ἔπαινοι τοῦ ὄχλου δὲν Τον ἀγγίζουν, διότι δὲν ἦρθε στὴν γῆ γιὰ νὰ δοξασθεῖ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Μπαίνει στὰ Ἰεροσόλυμα γιὰ νὰ δικαστεῖ, νὰ ἐμπτυσθεῖ, νὰ ἐμπαιχθεῖ, νὰ μαστιγωθεῖ, νὰ σταυρωθεῖ καί, τελικά, νὰ ἀναστηθεῖ καὶ νὰ χαρίσει στὸν κόσμο τὴν αἰώνια ζωή. Γνωρίζει ὅτι κάποιοι ἀπὸ ἐκείνους ποὺ σήμερα φωνάζουν τὸ «Ὡσαννά» σὲ λίγες μέρες θὰ κράζουν τὸ «Σταυρωθήτω». 

   Αὐτὴ ἡ ἀνθρώπινη συμπεριφορὰ ἀποτελεῖ διαχρονικὸ φαινόμενο καὶ ἔχει ὡς ρίζα ἕνα κακὸ ποὺ μέχρι καὶ τὸν Θεὸ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὸν Σταυρό. Αὐτὸ εἶναι τὸ θέλημα ποὺ δὲν συμβαδίζει μὲ τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τὴν μιὰ μέρα, γιὰ τὸ θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις, ἕνα τμῆμα τοῦ ὄχλου ὑποδέχεται τὸν Χριστὸ μὲ τὴν προσδοκία ἑνὸς ἐπίγειου βασιλιά, ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ ἦρθε γιὰ νὰ τοὺς χαρίσει τὴν ἄνεση, καὶ σὲ λίγες μέρες, ὅταν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ ὅλα αὐτὰ καὶ δὲν τοὺς ἰκανοποιεῖ τὰ θελήματα, Τὸν ὁδηγοῦν μὲ τὸν αὐτὸ ἐνθουσιασμὸ ἐπάνω στὸν Σταυρό. 

   Αὐτό, δυστυχῶς, συμβαίνει καὶ σήμερα. Πόσοι ἐκ τῶν χριστιανῶν ἐπειδὴ δὲν γίνεται τὸ θέλημά τους, ἀκυρώνουν μὲ τὴν συμπεριφορά τους τὸν Θεό, Ἐκεῖνον ποὺ λένε ὅτι πιστεύουν; Πόσοι νομίζουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ κτῆμα τους καὶ σπεύδουν μέσα σὲ αὐτὴν νὰ δημιουργήσουν ἕναν θεό κομμένο καὶ ραμμένο στὰ μέτρα τους; Μπορεῖ νὰ εἶναι λίγοι, ἴσως καὶ πολλοί. Πρέπει, ὅμως, νὰ γνωρίζουν ὅτι οἱ πεισματικές, οἱ ἀναρχικὲς συμπεριφορές, δὲν ἀνήκουν στὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ ἀποτελοῦν δεῖγμα φαρισαϊσμοῦ. Οἱ Φαρισαῖοι ὅταν εἶδαν ὅτι ὁ ὄχλος μὲ τόση λαμπρότητα ὑποδέχθηκε τὸν Χριστό, ἀνησύχησαν μὴν χάσουν τὴν ἀξία τους στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων.Οἱ δῆθεν ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ Τὸν ἀμφισβήτησαν, παρόλο ποὺ ἡ γραφὴ ἀποδείκνυε ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Θεός. Ἐκεῖνος, ὅμως, ἄν καὶ λυπούμενος γιὰ τὴν πώρωση τῆς καρδιᾶς τους, δὲν τοὺς εἶχε ἀνάγκη, καθώς ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων ἄκουσε τὸν ἄγγελικὸ αἶνο «Ὡσαννά, εὐλογημένος εἶ ὁ Ἐρχόμενος».

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, 

   Ἡ παροῦσα ἡμέρα μᾶς θέτει ἕνα σημαντικὸ δίλημμα∙ μὲ ποιὸ τμῆμα τοῦ ὄχλου θέλουμε νὰ εἴμαστε γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦμε τὸν Χριστό; Μὲ ἐκείνους ποὺ ἀφενὸς φώναζαν τὸ «Ὡσαννά», ἀφετέρου τὸ «Σταυρωθήτω» ἤ μὲ ἐκείνους ποὺ φώναζαν τὸ «Ὡσαννά» ὡς ἔνδειξη εὐχαριστίας γιὰ Ἐκεῖνον ποὺ μὲ τὸν ἀτιμωτικό Του θάνατο νίκησε τὸν θάνατο;

   Τὶς ἅγιες τοῦτες ἡμέρες τοῦ Θείου Πάθους καὶ τῆς Ἀναστάσεως, ὅταν στὴν πατρίδα μας ὑπάρχει ἀκόμα μία ξεχωριστὴ εὐλογία, ἐλεύθεροι ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς μικρότητες ποὺ ἐνδεχομένως νὰ μᾶς χαρακτηρίζουν, ἄς ἐκμεταλλευτοῦμε τὴν εὐκαιρία νὰ ὑποδεχθοῦμε στὴ ζωή μας τὸν Ἄρχοντα τῆς Εἰρήνης, Ἐκεῖνον ποὺ μόνο Φῶς σκόρπισε, Ἐκεῖνον ποὺ μόνο γιὰ Ἀγάπη μίλησε, ἀλλὰ ἡ ἀχαριστία τῶν διαχρονικῶν Φαρισαίων Τὸν ὁδήγησε στὸν Σταυρό. Ἐκεῖνοι ποὺ Τὸν καταδίκασαν, εὐθὺς καταδικάσθηκαν. Ἐκεῖνοι ποὺ Τὸν ἔβαλαν στὴν καρδιά τους, πλημμύρισαν ἀπὸ Ζωή. Ὁ καθένας μας εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπιλέξει.

ὁ Ἐπίσκοπός σας

 † ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

MHNYMA ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ Ε' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Του Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

Με την Βάπτισή του ο άνθρωπος καθίσταται Ναός Θεού, ενδύεται χιτώνα φωτεινό, τον χιτώνα της αγιότητας, και ξεκινά να βαδίζει την στενή και τεθλιμμένη οδό της εν Χριστώ ζωής με έναν σκοπό∙ να φθάσει στο τέρμα, εκεί όπου τον περιμένει ο Χριστός για να τον εισάγει στην Βασιλεία Του. Στην πορεία, ο Χριστιανός βλέπει και άλλους δύο δρόμους, ευρύχωρους και βατούς. Στον έναν οι άνθρωποι παίζουν, χορεύουν και γελούν αμέριμνοι, καθώς δεν έχουν να αγωνισθούν για κάποιον αληθινό σκοπό στη ζωή τους, ενώ στον άλλο οι άνθρωποι καθισμένοι σε πολυτελή άμαξα κρατούν μαστίγιο και φαίνεται να προσπαθούν να εξουθενώσουν τους συνανθρώπους τους καταλογίζοντάς τους όλες τις ευθύνες για κάθε πρόβλημα που τυχόν ανακύπτει. Οι δύο αυτοί δρόμοι συμβολίζουν τα αντίθετα άκρα της ακολασίας και της κατάκρισης και αμφότεροι οδηγούν στον θάνατο πριν από τον θάνατο. Ο Χριστιανός που επιθυμεί να πετύχει τον σκοπό του, οφείλει να μην κοιτάει ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, μήπως συμβεί και παρασυρθεί. Ωστόσο, σε ορισμένες στιγμές της ζωής του, ενδέχεται να καταβληθεί από την κόπωση της τραχείας οδού, με αποτέλεσμα να επιλέξει κάποιον άλλο δρόμο, ξεχνώντας ότι ο Κύριος τον περιμένει στο τέρμα. Εκεί, η ευκολία και η αμεριμνησία αρχικά τον ενθουσιάζουν. Λίγο αργότερα, όμως, ο αμαρτωλός πια άνθρωπος συνειδητοποιεί το κενό της ψυχής του. Ο χιτώνας του έχει λερωθεί και οι σύμμαχοι που τον στήριζαν στο ταξίδι για τον Παράδεισο τον έχουν εγκαταλείψει, επειδή στην πραγματικότητα εκείνος το επέλεξε. Συναισθάνεται τότε την πτώση του και πικραμένος αναζητεί λύση. Θυμάται τον άσωτο της παραβολής και αποφασίζει να ακολουθήσει το παράδειγμά του, το παράδειγμα της Μετανοίας.

    Μετάνοια είναι η έμπρακτη και ουσιαστική, η κατά Θεόν αλλαγή τρόπου σκέψης και ζωής, είναι η γέφυρα μέσω της οποίας ο αμαρτωλός εγκαταλείπει την οδό της αμαρτίας και επανέρχεται στην τεθλιμμένη, αλλά γλυκιά οδό που οδηγεί στον Θεό. Είναι μια κατάσταση πένθους για τις αμαρτίες, το οποίο, όμως, προσφέρει οξυγόνο και αγαλλίαση στην ψυχή. Η Μετάνοια αποκαλείται από τους Πατέρες ως το «δεύτερο Βάπτισμα», καθώς έχει την ισχύ να λευκάνει ξανά τον λερωμένο από την αμαρτία χιτώνα. Δίχως αυτήν, ο άνθρωπος καταλήγει σε αδιέξοδο.

   Όπως διακρίνουμε από την ανωτέρω αλληγορία, βασική προϋπόθεση για την αρχή της Μετανοίας είναι η συναίσθηση και η ανάληψη των ευθυνών για τις αμαρτωλές πράξεις, η οποία συνοδεύεται από την ταπείνωση. Αντιθέτως, η ευθυνοφοβία δεν θα οδηγήσει ποτέ στην Μετάνοια, διότι την θρέφει ο εγωισμός. Πράγματι, εάν κάποιος θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από όλους τους υπόλοιπους, εάν θεωρεί ότι για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει η κοινωνία φταίνε οι «άλλοι», τότε για ποιο λόγο να μετανοήσει; Με τον ίδιο τρόπο σκέπτονταν και οι Φαρισαίοι, για αυτό και παρέμειναν αδιόρθωτοι, μολονότι είχαν απέναντι τους τον Ίδιο τον Χριστό.

   Την συναίσθηση της αμαρτωλότητας και την συντριβή της καρδιάς ακολουθεί η απόφαση του Χριστιανού να προστρέξει στο μυστήριο της Εξομολογήσεως. Η Εξομολόγηση είναι το ιατρείον της ψυχής, όπου ο Ιερέας, ακούει την κατάθεση των αμαρτιών και χορηγεί το κατάλληλο φάρμακο στον πονεμένο και ψυχικά ασθενή, ενώ η Χάρις του Αγίου Πνεύματος μέσω του πνευματικού παρέχει τελικά την συγχώρεση. Επειδή, όπως αναφέρθηκε η αληθινή Εξομολόγηση είναι συνυφασμένη με την καρδιακή συντριβή και την αυτομεμψία, απουσιάζει από αυτήν κάθε ίχνος ντροπής. Αντιθέτως, η παρουσία της ντροπής και η συνακόλουθη απόκρυψη αμαρτημάτων καθιστούν την Εξομολόγηση άκυρη ενώπιον Θεού. Ο Ιερός Χρυσόστομος μας βεβαιώνει ότι «η ντροπή στην Εξομολόγηση έρχεται από τον σατανά». Και συνεχίζει: «Ντρέπεσαι να ομολογήσεις τα αμαρτήματά σου; Να ντρέπεσαι και να τα διαπράξεις». Αν ο σωματικά ασθενής επισκεπτόταν τον γιατρό, δεν θα του απεκάλυπτε με εμπιστοσύνη και θάρρος τα συμπτώματα της ασθένειας που τον ταλαιπωρεί, ώστε να λάβει την ιδανική φαρμακευτική αγωγή; Εάν, λοιπόν, εκείνος έτσι θα έπραττε για την ασθένεια που απειλεί το πήλινο σώμα, με πολύ περισσότερο θάρρος ο ασθενής κατά το πνεύμα δεν θα έπρεπε να ομολογήσει τα παραπτώματα που απειλούν με αιώνιο πόνο την αθάνατη ψυχή;

   Πολύτιμο, πραγματικά, το δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο είναι η Μετάνοια, διότι δίχως αυτή δεν θα ήταν εφικτή η σωτηρία ουδενός. Δίχως αυτήν ο καταπεσμένος άνθρωπος θα ζούσε ήδη από την παρούσα ζωή στην κόλαση της ενοχής και των τύψεων. Για τον λόγο αυτό, ο πιστός οφείλει να τιμήσει τη δωρεά αυτή του Θεού με την καθαρή Εξομολόγηση.

   Το στάδιο της Μετανοίας, ωστόσο, δεν τελειώνει εδώ. Μετά την Εξομολόγηση, έπεται η επιμελής φροντίδα της ψυχής προκειμένου να αποφευχθεί η πτώση στα ίδια αμαρτήματα. Για να επιτευχθεί αυτό είναι ανάγκη ο Χριστιανός να λάβει κάποια μέτρα. Αρχικά, να απομακρυνθεί από τους παράγοντες που συμβάλλουν στην πτώση του, κατά την μεταφορική εντολή του Κυρίου: «εἰ ἡ δεξιά σου χεὶρ σκανδαλίζει σε, ἔκκοψον αὐτὴν». Έπειτα, να ακολουθήσει κατά γράμμα τον κανόνα που του χορήγησε ο πνευματικός ιατρός. Τέλος δε, να μην κατακρίνει τον αδελφό του, αλλά να τον σπλαχνίζεται, όπως ο Κύριος σπλαχνίσθηκε τον ίδιο. Άλλωστε, δεν πρέπει να λησμονεί ότι και εκείνος προ ολίγου βρισκόταν στην ίδια θέση, στην οποία μπορεί να βρεθεί ξανά μετά από λίγο.

   Έχοντας διαβεί τα τρία στάδια της Μετανοίας, ο αναγεννημένος άνθρωπος απολαμβάνει τα αγαθά που απόλαυσε και ο μετανοημένος άσωτος της παραβολής∙ την στοργική αγκαλιά του Θεού Πατέρα, τον λαμπρό χιτώνα της αγιότητας, το δαχτυλίδι του αρραβώνα με την μελλοντική Βασιλεία, το Ουράνιο Δείπνο. Ποιος δεν θα ποθούσε με θέρμη να κατακτήσει αυτά τα πλούσια αγαθά;

    Η απάντηση δεν είναι αυτονόητη, διότι κάποιοι, πράγματι, δεν θέλησαν. Την είδαμε, την κατάληξη τους. Είδαμε, όμως, και την κατάληξη εκείνων που ήθελαν όλα τα αγαθά της Μετανοίας. Είδαμε τον Ματθαίο τον τελώνη, τον μετέπειτα Απόστολο και Ευαγγελιστή. Είδαμε τον Πέτρο, τον αρνητή του Χριστού, τον μετέπειτα Πρωτοκορυφαίο Διδάσκαλο της Οικουμένης. Είδαμε την Μαρία από την Αίγυπτο, την πόρνη εκείνη, που για χάρη της μετανοίας έλιωσε την σάρκα της από την άσκηση και έφθασε σε ύψη θεϊκά. Είδαμε και φονιάδες, ακόμα, να κατακτούν το στεφάνι της αγιότητας μέσω της Μετανοίας.

   Κανείς, λοιπόν, δεν πρέπει να απελπίζεται για τις πτώσεις του, διότι ο Κύριος είναι Φιλάνθρωπος και συμπονά τα πλάσματά Του που πλανήθηκαν από τον δόλιο δράκοντα. Όταν, μάλιστα, τα βλέπει με αγαθή προαίρεση να μετανιώνουν, πολύ περισσότερο τους εκφράζει την εύνοιά Του.

   Αδελφοί μου, ιδιαίτερα σε αυτή την περίοδο του Κατανυκτικού Τριωδίου, λίγο πριν το Θείο Πάθος και την ένδοξη Ανάσταση του Χριστού μας, ας αντικρίσουμε τα υποδείγματα της Μετανοίας για να λάβουμε θάρρος στο στάδιο της Κάθαρσης της ψυχής μας. Πολλές φορές θα συμβεί, δυστυχώς, να πέσουμε. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οφείλουμε να σηκωθούμε. Διότι, κατά τον κήρυκα της Μετανοίας, Ιερό Χρυσόστομο: «Το να αμαρτάνει κανείς, ίσως είναι ανθρώπινο. Αλλά το να παραμένει κανείς στην αμαρτία και να επιμένει, αυτό είναι πέρα για πέρα σατανικό».

   Η Οσία Μαρία, το κατ’ εξοχήν πρότυπο της Μετανοίας, την οποία σήμερα καθηκόντως τιμᾶ η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ας είναι βοήθειά μας στον της Μετανοίας αγώνα, ώστε με καθαρό το ένδυμα της ψυχής να συμπάθουμε με τον Γλυκύ Ιησού και να αναστηθούμε με Εκείνον.

Μετ’ εὐχῶν,

ὁ Ἐπίσκοπός σας

            † ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΥΠΗΡΕΤΩ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Η ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ; (Ἄρθρο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

   Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων ποὺ μαρτύρησαν στὴν λίμνη τῆς Σεβάστειας.  Ἡ ἑορτή τους, ἐκτὸς ἀπὸ ἀφορμὴ πανηγύρεως, ἀποτελεῖ εὐκαιρία πνευματικοῦ προβληματισμοῦ∙ σαράντα εὔρωστοι ἄνδρες, ἐπίλεκτοι στρατιῶτες ἑνὸς ἐπιγείου βασιλέως καὶ πιστοὶ στὸν Χριστὸ. Πραγματικὰ πιστοί. Μὲ συνείδηση ἀκολουθούσαν τὸ παράδειγμά Του, γιὰ αὐτὸ καὶ τὴν δεδομένη στιγμὴ ποὺ κλήθηκαν νὰ Τὸν ἀπαρνηθοῦν, ἐκεῖνοι ἤξεραν τί ἤθελαν, ἤξεραν τὸ καθῆκον τους ἀπέναντι στὸν ἐπίγειο καὶ στὸν Ἐπουράνιο Βασιλιὰ καὶ ξεκαθάρισαν τὴν θέση τους, ὁμολογώντας τὸν Κύριο μας. Δὲν πτοήθηκαν στὶς ἀπειλὲς τῶν βασάνων, ἀλλὰ πρόθυμα δέχθηκαν νὰ μποῦν στὴν παγωμένη λίμνη ἐλπίζοντας ὅτι μὲ μόλις λίγες ὥρες ὑπομονῆς θὰ κερδίσουν τὴν αἰώνια ζωή. Καὶ τὰ κατάφεραν. Ἀλλὰ ὅχι ὅλοι.

   Ὑπῆρχε μεταξὺ τῶν Τεσσαράκοντα Ἀθλητῶν ἕνας ὁ ὁποῖος ἔλεγε μὲν ὅτι εἶναι χριστιανὸς, ἀλλὰ, τελικά, ἀποδείχθηκε χριστιανὸς τῆς «βιτρίνας». Ἤθελε μὲν τὸν Χριστό, ἀλλὰ Τὸν ἤθελε «κομμένο καὶ ραμμένο» στὰ δικά του μέτρα, στὸ δικό του ΘΕΛΗΜΑ. Ὅπως ὁ Ἰούδας ἐξέπεσε ἀπὸ τὴν χορεία τῶν Δώδεκα, ἔτσι καὶ αὐτὸς τὴν ὥρα τοῦ μαρτυρίου ἐξέπεσε ἀπὸ τὴν χορεία τῶν Τεσσαράκοντα. Ὁ Ἰούδας μεν γιὰ τριάκοντα ἀργύρια, αὐτὸς δὲ γιὰ λίγες ὧρες περισσότερης σωματικῆς ἄνεσης.  Ἔγινε προδότης, διότι ποτέ του δὲν σήκωσε μὲ αὐταπάρνηση τὸν Σταυρό του καὶ δὲν ὑποτάχθηκε στὴ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας (καὶ ἄν ὑποτάχθηκε κάποτε, τὸ ἔπραξε χάρη στὴν ἰδιοτέλειά του), ἀλλὰ πάντοτε μεταχειριζόταν τὴν χριστιανική του ἰδιότητα γιὰ τὸ ἀτομικὸ συμφέρον. 

   Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνος∙ τὴν ὥρα ποὺ ἔβλεπε τοὺς συναθλητές του νὰ ὑπομένουν μὲ καρτερία τὸ μαρτύριο γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖνος τοὺς ἐγκατέλειψε μὲ τὸν κίνδυνο νὰ ἀνατρέψει τὰ πάντα πρὸς τὸ χειρότερο, μὲ τὸν κίνδυνο νὰ ὡθήσει καὶ ἄλλους νὰ ὀλιγοψυχήσουν. Σὺν Θεῷ, ὅμως, αὐτὸ δὲν συνέβη. Οἱ ὑπόλοιποι Τριανταεννέα Ἄνδρες μὲ σταθερότητα καὶ ἀποφασιστικότητα συνέχισαν νὰ ὑπομένουν, προσελκύοντας μὲ τὸ παράδειγμά τους τὸν φρουρό Ἀγλάιο στὸν ὑπὲρ τῆς ζωῆς θάνατο. 

   Ὁ ἄλλοτε ἄσχετος μὲ τὸν Χριστό, ἁμαρτωλὸς Ἀγλάιος, ἔσπευσε νὰ πάρει τὴν θέση τοῦ ἄλλοτε ὀνομαζομένου χριστιανοῦ θυμίζοντας μας τὸν Δίκαιο Ληστή, ποὺ μὲ τὴν εἰλικρινὴ ὁμολογία του ἀπόλαυσε πρῶτος τὸν Παράδεισο. Μέσα ἀπὸ τὸ παράδειγμά του, γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ἐπιβεβαιώνονται τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα: «Οὕτως ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι· πολλοὶ γὰρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί». Δυστυχῶς, πολλοὶ ἀπὸ ἑμᾶς νομίζουμε ὅτι ἐπειδὴ μεγαλώσαμε μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ πολὺ περισσότερο ἐπειδὴ κρατοῦμε τὴν παραδόση τοῦ πατρίου ἑορτολογίου καὶ ἐναντιωνόμαστε στὸν οἰκουμενισμό, ἔχουμε ἐξασφαλίσει τὴν αἰώνια ζωή. Πῶς, ὅμως, θὰ κερδίσουμε τὴν αἰώνια ζωὴ ὅταν ματατρέπουμε τὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ σὲ «λαϊκὴ ἀγορά», ὅπου κάνει ὁ κάθε θεληματάρης τὸ θέλημα του; Ἀφενὸς, καυχώμαστε νὰ ἐπαναλαμβάνουμε τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις», ἀφετέρου, ὁ καθένας μας συμπεριφέρεται σὰν ἐξουσιαστὴς στὰ τῆς Ἐκκλησίας. Μέχρι καὶ τὸ μέγιστον τῆς Ἱερωσύνης Ὑπούργημα ἤ τὴν Ἀγγελομίμητη Πολιτεία βάζουμε στὸ στόχαστρο τοῦ θελήματός μας. Πού πάμε; 

   Σίγουρα, μὲ τὸ πνεῦμα ἀνυπότακτο καὶ τὸ θέλημά μας ὀρθωμένο ἔναντι τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος δίδαξε τὴν θυσιαστικὴ προσφορά, μόνο πρὸς τὸν Θεὸ δὲν βαδίζουμε, καθὼς τὸ θέλημά μας ἀπομακρύνει τὴν Θεία Χάρη καὶ ὁδηγεῖ στὴν καταστροφή. Καὶ δυστυχῶς, ὅταν αὐτὸ τὸ πνεῦμα ὑπάρχει μεταξὺ ἡμῶν, τῶν κληρικῶν, αὐτὴ ἡ καταστροφὴ ἐπεκτείνεται στὶς ψυχὲς τοῦ ποιμνίου. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ἀλίμονο σὲ ἐμένα τὸν Ἐπίσκοπο ἄν εἰσαγάγω στὴν Ἐκκλησία καὶ δὴ στὴν Ἱερωσύνη ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔμαθαν στὴν ζωή τους νὰ ὑποτάσσονται κατὰ Θεὸν (ἐν πνεύματι ἐλευθερίας καὶ ὄχι δουλικότητος), διότι οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ εἰσάγουν στὴν Ἐκκλησία τὰ πάθη τους, τὰ ὁποῖα μάλιστα, διογκώνονται συνεχῶς. Ἀλίμονο μου, ἄν δεχθῶ στὴν Ἱερωσύνη ἀνθρώπους μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ πληρώσω μία κενὴ ἐφημεριακὴ θέση, δίχως πρωτίστως νὰ φροντίσω μέσα ἀπὸ τὸν καλὸ ἔλεγχο καὶ τὴν ἐπιστηρικτικὴ συμβουλὴ νὰ τοὺς βοηθήσω νὰ ἀποτινάξουν τὸ θέλημά τους καὶ νὰ ἐτοιμασθοῦν νὰ γίνουν θυσία γιὰ τὸ ποίμνιο ἔνεκεν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ἄν τα λόγια αὐτὰ μοιάζουν οὐτοπικά ἤ ὑπερβολικὰ αὐστηρά, παραθέτω τὸ παράδειγμα τῆς Ἁγίας μητέρας τοῦ νεαρώτερου τῶν Σαράντα Μαρτύρων∙ βλέποντας τὸ παιδί της νὰ ὑποφέρει μέσα στὴν παγωμένη λίμνη δὲν λύγισε. Ἦταν πρῶτα Χριστιανὴ καὶ μετὰ μητέρα. Ἔτρεξε κοντὰ στὴν λίμνη καὶ ἐνθάρρυνε τὸ παιδί της λέγοντας: «Παιδί μου, κάνε λίγη ὑπομονὴ καὶ θὰ καταστεῖς τέκνο τοῦ Οὐρανίου Πατρός. Μὴν φοβάσαι καὶ μὴν ἀναλογίζεσαι τὰ πρόσκαιρα βάσανα». 

   Αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστιανισμός! Ἡ προθυμία νὰ θυσιασθοῦμε καὶ ὄχι νὰ βολευτοῦμε. Ἀσφαλῶς, τὸ νὰ ἐπιθυμοῦμε τὴν ἄνεσή μας εἶναι δικαίωμα μας. Πρέπει, ὅμως, νὰ ξεκαθαρίσουμε τὴν θέση μας. Μὲ τὸν Χριστό, ἤ μὲ τὸ θέλημά μας; 

   Δυστυχῶς, εἶναι διαχρονικὸ τὸ φαινόμενο νὰ τιμοῦμε τοὺς Ἁγίους ἀλλὰ νὰ μὴν ἀξιοποιοῦμε τὸ παράδειγμα τους στὴν καθημερινὴ ζωή. Ἀναμφίβολα, ὅλοι τιμοῦν καὶ ὑποκλίνονται στὴν Ἁγία ἐκείνη μητέρα τοῦ Μάρτυρα. Ὅταν, ὅμως, κάποιος ἐπιθυμήσει στὶς ἡμέρες μας νὰ βιώσει τὸ παράδειγμα της, παιδεύοντας τὸ παιδί του, ὠθόντας το στὴν θυσία ἤ ἐλέγχοντάς το μὲ προοπτικὴ τὴν πνευματική του τελείωση, θεωρεῖται ἀπὸ πολλοὺς «ὁ αὐστηρὸς, ὁ κακὸς καὶ ὁ παράξενος». Πόσο ὑποκριτὲς εἴμαστε… Ἐπιλεκτικὰ τηροῦμε τὴν Ἁγία Γραφή. Διότι, ἄν τὴν τηρούσαμε συνολικά, θὰ γνωρίζαμε ὅτι ἡ παίδευση ἀποτελεῖ ἐπίδειξη ἀγάπης καὶ καθῆκον τοῦ πατρός, ὁ ὁποῖος ὅταν βλέπει τὸ παιδί του νὰ λοξοδρομεῖ, τὸ ἐπιτιμᾶ ὥστε νὰ μὴν κάνει τὸ λάθος συνήθεια. Σήμερα πάλι, ἀκούσαμε τὸν Ἀπόστολο νὰ λέει: «Ὅν γὰρ ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται […] Εἰ δὲ χωρίς ἐστε παιδείας, ἧς μέτοχοι γεγόνασι πάντες, ἄρα νόθοι ἐστὲ καὶ οὐχ υἱοί» (=Γιατὶ ὁ Θεὸς διαπαιδαγωγεῖ ὅποιον ἀγαπᾶ καὶ μαστιγώνει ὅποιον θεωρεῖ δικό του[…] Ἄν, ὅμως, δὲν διαπαιδαγωγεῖστε ὅπως ὅλα τὰ γνήσια παιδιά, τότε εἶστε νόθοι καὶ ὄχι γνήσιοι γιοί).  Δὲν νομίζω ὁ Ἀπόστολος νὰ θεωρεῖται παράξενος. Ἀλλὰ καὶ νὰ θεωρεῖται, εἶναι μεγάλη τιμὴ νὰ θεωρεῖσαι «παράξενος» ὅταν ἐπιδιώκεις τὸ καλὸ, τὴν ὑγεία, τὴν πρόοδο. Στὶς μέρες μας καὶ ἰδίως μέσα στὴν Ἐκκλησία παρατηρεῖται ὅτι ἐκεῖνος ποὺ ἐλέγχει τὸ κακὸ εἶναι κακὸς καὶ δεσποτικός, ἑνῶ ἐκεῖνος ποὺ βλέπει τὸ κακὸ καὶ δὲν μιλᾶ εἶναι ὁ πράος καὶ ταπεινός.  Ἄν καὶ ὁ διακριτικὸς καὶ νηφάλιος παρατηρητὴς κατανοεῖ ἐκ τῆς καταστάσεως ποῦ ὑπάρχει τὸ πρόβλημα, ἀφήνω τὸν Σοφὸ Σολομόντα νὰ μᾶς διδάξει μὲ τὴν σοφία του, ὅπως πάλι ἀκούσαμε σήμερα: «Μὴ ἔλεγχε κακούς, ἵνα μὴ μισήσωσί σε, ἔλεγχε σοφόν, καὶ ἀγαπήσει σε, δίδου σοφῷ ἀφορμήν, καὶ σοφώτερος ἔσται». 

   Ἐν κατακλείδι, ἑὰν ἀγαπάμε τὴν Ἐκκλησία, ἔχουμε καθῆκον νὰ ἐργαστοῦμε νὰ ἐξασφαλίσουμε τὴν ὑγιῆ προοπτική, γεμίζοντας τὴν Ἐκκλησία μὲ ἀνθρώπους σὰν τοὺς  Σαράντα Μάρτυρες καὶ ὄχι μὲ τοὺς ἀνυπότακτους ποὺ τὸ θέλημά τους μπορεῖ ἀνὰ πάσα στιγμὴ νὰ τοὺς καταστήσει προδότες καὶ αἱρετικοὺς ἀκόμα. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνας θεοΐδρυτος ὀργανισμὸς ποὺ ὁδηγεῖ τὰ μέλη της στὴν Ζωὴ καὶ τὴν Ἀνάσταση. Πρὶν, ὅμως, ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση προηγεῖται ἡ Σταύρωση, ἡ θυσία, ἡ ὑπομονή. «Δριμὺς ὁ χειμών, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ Παράδεισος» μᾶς διδάσκει. Ἄν κάποιος θεωρεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνας τόπος ὅπου μποροῦμε νὰ ἐπιβάλουμε τὸ θέλημά μας, νὰ ἐπιδιώξουμε τὶς ἀνέσεις μας καὶ τὴν κοινωνική μας ἀνέλιξη, τότε δὲν ἀνήκει σὲ αὐτήν. Εἶναι νόθος καὶ ὄχι ὑιὸς καὶ μὲ τὴν πρώτη δυσκολία θὰ καταστεῖ προδότης. Ἀς προσέξουμε, λοιπόν, μὲ ἀφορμὴ τὴν σημερινὴ ἑορτὴ ποιὸ παράδειγμα θὰ μιμηθοῦμε∙ τῶν Τεσσαράκοντα ποὺ δοξάσθηκαν στὸν Παράδεισο, ἤ τοῦ ἑνός ποὺ ἐξασφάλισε λίγες ὧρες ἄνεσης καὶ μία αἰωνιότητα κολάσεως; 

Μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ μιμηθοῦμε τὸ πρῶτο,

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή