«Επιστολή του Ιωάννου Μακρυγιάννη προς τους Νέους»

«… Η Επανάσταση δεν έγινε μονάχα το ’21…»

Αγαπητά μου Παιδιά,

Μαζί με πολλούς άλλους άξιους και γενναίγους Έλληνες πολεμήσαμε και λευτερώσαμε τούτο τον τόπο που πατάτε εσείς, και να στοχάζεστε πως τον λευτερώσαμε για σας που γεννηθήκατε σε πατρίδα ελεύθερη, γιατί εμείς λίγο την απολάψαμε, ότι, μόλις εδιώξαμε τους Τούρκους, αρχίσαμε να τρώμε ο ένας τον άλλον κι έτσι μας βρήκαν διαιρεμένους οι Μπαυαροί και μας τζαλαπάτησαν.

Μα ο Θεός, το έλεός του μεγάλο, δεν συνερίστη τα κρίματά μας και στέριωσε το έθνος, όπου καταφανίστηκε τόσους χρόνους στη σκλαβιά και ήρθε ο καιρός πάλι να δικαιωθεί. Ότι το δίκιο μας μάς το ‘δινε ο Θεός και το χαλούσαμε εμείς. Κι απ’ το λίγο που δεν προκάναμε να χαλάσουμε εστερεώθη το έθνος αυτό, που εγέννησε κι εσάς. Εσείς τώρα μάθατε και γράμματα, ότι σκολάσατε από τις αγγαρείες και τους κιντύνους και κατατρεγμούς οπού ‘χαμεν εμείς – εγώ εμεγάλωσα αγράμματος, με άσπρα τα μαλλιά, όψιμος έπιασα κοντύλι στο χέρι μου. Και τα γράμματα που μάθατε σας δίδαξαν πως είστε Έλληνες και Χριστιανοί της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας. Αν ήθελ’ εμείς, για να γλυτώσουμε από την τυραγνία και τα βάσανα, να γίνουμε Τούρκοι, όπως έγιναν καμπόσοι τότε, θα σας είχαν γεννημένους χανούμισσες κι όχι Ρωμαίϊσσες Χριστιανές και με τούτο θα ήστενε κι εσείς Τούρκοι. Και θα παίρνατε πάνω σας και τα κρίματα του μολεμένου αυτού Έθνους, που εσώριασε τόσα αδικοχαμένων και ατιμασμένων κουφάρια απάνω στη γη.

Κι αν θέλαμε μεις να σεργιανάμε με τες καρρότσες της βασιλείας, φορτωμένοι τα παράσημα, και να μας φυλεύουν οι Μπαυαροί τιμές και περιουσίες, ήθελ’ αφήσομε τον Κωλέττη με τους μισσιονάριους και τους ξένους πρέσβεις να μας αλλάξουνε την πίστη και τότε κι εσείς θα ‘χατε γεννηθεί από μάννες Φράγκισες και θα κάνατε ανάποδα το σταυρό σας. Και θα στοχαζόσασταν ότι εχρειάστη να χυθεί ποτάμι το αίμα τόσων παλληκαριών και ηρώων της πατρίδος, για να χάσετε ελεύτεροι την πίστη που είχατε σκλαβωμένοι.
Τώρα όμως ζείτε πάνω σε τούτο το ματωμένο και καπνισμένο χώμα και λογαριάζεστε Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί και όσοι έχετε μέσα σας καρδιά και νου, το ‘χετε για την πιο τρανή χαρά σας, κορώνα στο κεφάλι. Να μη θαρρείτε όμως πως έτσι κοιμηθήκαμε από βραδίς Τούρκοι και ξυπνήσαμε Έλληνες. Εχρειάστηκε να θυσιάσουμε αρετή καντάρια και κόπους και αίματα γι’ αυτή την ελευθερία που έχετε εσείς. Ότι η επανάσταση δεν έγινε το ’21 μονάχα κάθε ώρα και στιγμή από τότε που πήρε ο Αγαρηνός την Πόλη, με κάθε σφαγή και αρπαγή και ατιμία που σήκωνε ο σβέρκος του σκλάβου, για να προσκυνήσει και δεν προσκύναγε, γίνονταν μια επανάσταση. Κι όλες αυτές οι επαναστάσεις γνωστών και αγνώστων ηρώων της πίστης και της πατρίδος έτρεξαν σαν τα ρυάκια στο μεγάλο ράμμα και έτσι έγινε το ’21 που ήθελε ο Θεός και μας έκανε λεύτερους.

Γι’ αυτό, παιδιά μου, τέτοιες μέρες, που γιορτάζετε το σηκωμό του γένους, να μνημονεύετε αυτούς τους ήρωες που θυσίασαν και τη ζωή τους και το βιος τους για πίστη και πατρίδα κι άφησαν τις φαμίλιες τους γυμνές να διακονεύουν. Και τούτη την πίστη να τη λογαριάζετε ως ένα τζιβαΐρι που το κρατά ο άνθρωπος και περπατεί και φόβος είναι να μην του πέσει. Και η πατρίδα δεν είναι ενός ούτε ολίγων αλλά την έχουμε όλοι μαζί, ότι όλοι μαζί την ελευτερώσαμε.

Ώστε αν αμελήσετε την πίστιν όπου σας παραδώσαμεν Ορθόδοξην Ανατολικήν και σας την κλέψουν, αν πέσετε στες παραλυσίες και αφήσετε τα κάστρα αφύλακτα και σας τα πάρουν, ούτε να ζήσετε μπορείτε ούτε να πεθάνετε παρηγοριέστε, ότι θα βρείτε εκεί που θα πάτε τους γενναίγους πατέρες σας, το Διάκο, τον Υψηλάντη, τον Κολοκοτρώνη, το Δυσσέα, και θα σας ζητήσουν τα αίματα πίσω που χύθησαν για την ελευθερία της πατρίδος. Και καθώς τα αίματα δεν γυρίζουν πλέον, θε να είστε καταδικασμένοι. Όθεν, αγαπητά μου Ελληνόπουλα, κάνετε τα καλά σας και μη σκολάτε τις μετάνοιες σας για τούτη την άγια πατρίδα, τηράτε να ‘χετε το νου καθαρό και Ορθόδοξο και το σώμα τυραννισμένο, για να αντέχει τους κόπους και να πηγαίνετε τούτες τις μέρες στους τάφους μας και να στοχάζεστε τα χρέη σας. Ότι εμείς από μέσ’ απ’ αυτούς τους τάφους μας μια μέρα θ’ αναστηθούμε και θα σας κρίνουμε.


Γιάννης Μακρυγιάννης

Η προκήρυξη του Αλ. Υψηλάντη, 24/02/1821 - ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

«νὰ ὑψώσωμεν τὸ σημεῖον δι᾿ οὗ πάντοτε νικῶμεν, τὸν Σταυρόν!»

Ἡ ὥρα ἦλθεν, ὦ ἄνδρες Ἕλληνες!

Οἱ ἀδελφοί μας καὶ φίλοι εἶναι πανταχοῦ ἕτοιμοι· οἱ Σέρβοι, οἱ Σουλιῶται, καὶ ὅλη ἡ Ἤπειρος ὁπλοφοροῦντες μᾶς περιμένουν· ἂς ἑνωθῶμεν λοιπὸν μὲ ἐνθουσιασμόν! Ἡ Πατρὶς μᾶς προσκαλεῖ!

Ἡ Εὐρώπη προσηλώνουσα τοὺς ὀφθαλμούς της εἰς ἡμᾶς, ἀπορεῖ διὰ τὴν ἀκινησίαν μας· ἂς ἀντηχήσωσι λοιπὸν ὅλα τὰ ὄρη τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸν ἦχον τῆς πολεμικῆς μας σάλπιγγος καὶ αἱ κοιλάδες ἀπὸ τὴν τρομερὰν κλαγγὴν τῶν ἁρμάτων μας. Ἡ Εὐρώπη θέλει θαυμάσει τὰς ἀνδραγαθίας μας οἱ δὲ τύραννοι ἡμῶν τρέμοντες καὶ ὠχροὶ θέλουσι φύγῃ ἀπ᾿ ἔμπροσθέν μας.

Οἱ φωτισμένοι λαοὶ τῆς Εὐρώπης ἀσχολοῦνται εἰς τὴν ἀπόλαυσιν τῆς ἰδίας εὐδαιμονίας καὶ πλήρεις εὐγνωμοσύνης διὰ τὰς πρὸς αὐτοὺς τῶν προπατόρων μας εὐεργεσίας, ἐπιθυμοῦσι τὴν ἐλευθερίαν τῆς Ἑλλάδος.

Ἡμεῖς φαινόμενοι ἄξιoι τῆς προπατορικῆς ἀρετῆς καὶ τοῦ παρόντος αἰῶνος εἴμεθα εὐέλπιδες, νὰ ἐπιτύχωμεν τὴν ὑπεράσπισιν αὐτῶν καὶ εἰς βοήθειαν πολλοὶ ἐκ τούτων φιλελεύθεροι θέλουσιν ἔλθῃ, διὰ νὰ συναγωνισθῶσι μὲ ἡμᾶς. Κινηθεῖτε, ὦ φίλοι, καὶ θέλετε ἰδῇ μίαν κραταιὰν δύναμιν νὰ ὑπερασπισθῇ τὰ δίκαιά μας! Θέλετε ἰδῇ καὶ ἐξ αὐτῶν τῶν ἐχθρῶν μας πολλοὺς οἵτινες παρακινούμενοι ἀπὸ τὴν δικαίαν μας αἰτίαν, νὰ στρέψωσι τὰ νῶτα πρὸς τὸν ἐχθρὸν καὶ νὰ ἑνωθῶσι μὲ ἡμᾶς· ἂς παρρησιασθῶσι μὲ εἰλικρινὲς φρόνημα, ἡ Πατρὶς θέλει τοὺς ἐγκολπωθῇ! Ποῖος λοιπὸν ἐμποδίζει τοὺς ἀνδρικούς σας βραχίονας; Ὁ ἄνανδρος ἐχθρός μας εἶναι ἀσθενὴς καὶ ἀδύνατος. Οἱ στρατηγοί μας ἔμπειροι, καὶ ὅλοι οἱ ὁμογενεῖς γέμουσιν ἐνθουσιασμοῦ! Ἑνωθῆτε λοιπόν, οἱ ἀνδρεῖοι καὶ μεγαλόψυχοι Ἕλληνες! Ἂς σχηματισθῶσι φάλαγγες ἐθνικαί, ἂς ἐμφανισθῶσι πατριωτικαὶ λεγεῶνες, καὶ θέλετε ἰδῇ τοὺς παλαιοὺς ἐκείνους κολοσσοὺς τοῦ δεσποτισμοῦ νὰ πέσωσιν ἐξ ἰδίων, ἀπέναντι τῶν θριαμβευτικῶν μας σημαιῶν. Εἰς τὴν φωνὴν τῆς σάλπιγγός μας ὅλα τὰ παράλια τοῦ Ἰoνίoυ καὶ Αἰγαίoυ πελάγους θέλουσιν ἀντηχήσῃ· τὰ ἑλληνικὰ πλοῖα, τὰ ὁποῖα ἐν καιρῷ εἰρήνης ἤξευραν νὰ ἐμπορεύωνται καὶ νὰ πολεμῶσι, θέλουσι σπείρῃ εἰς ὅλους τοὺς λιμένας τοῦ τυράννου με τὸ πῦρ καὶ τὴν μαχαίραν τὴν φρίκην καὶ τὸν θάνατον.

Ποία ἑλληνικὴ ψυχὴ θέλει ἀδιαφορήσῃ εἰς τὴν πρόσκλησιν τῆς Πατρίδος; Εἰς τὴν Ῥώμην ἕνας τοῦ Καίσαρος φίλος σείων τὴν αἱματωμένην χλαμύδα τοῦ τυράννου ἐγείρει τὸν λαόν. Τί θέλετε κάμῃ σεῖς ὦ Ἕλληνες, πρὸς τοὺς ὁποίους ἡ Πατρὶς γυμνὴ δεικνύει μὲν τὰς πληγάς της καὶ μὲ διακεκομμένην φωνὴν ἐπικαλεῖται τὴν βοήθειαν τῶν τέκνων της; Ἡ θεία πρόνοια, ὦ φίλοι συμπατριῶται, εὐσπλαγχνισθεῖσα πλέον τὰς δυστυχίας μας ηὐδόκησεν οὕτω τὰ πράγματα, ὥστε μὲ μικρὸν κόπον θέλομεν ἀπολαύσῃ μὲ τὴν ἐλευθερίαν πᾶσαν εὐδαιμονίαν. Ἂν λοιπὸν ἀπὸ ἀξιόμεμπτον ἀβελτηρίαν ἀδιαφορήσωμεν, ὁ τύραννος γενόμενος ἀγριώτερος θέλει πολλαπλασιάσῃ τὰ δεινά μας, καὶ θέλομεν καταντήσῃ διὰ παντὸς τὸ δυστυχέστερον πάντων τῶν ἐθνῶν.

Στρέψατε τοὺς ὀφθαλμούς σας, ὦ συμπατριῶται! καὶ ἴδετε τὴν ἐλεεινήν μας κατάστασιν· ἴδετε ἐδῶ τοὺς ναοὺς καπατημένους· ἐκεῖ τὰ τέκνα μας ἁρπαζόμενα, διὰ χρῆσιν ἀναιδεστάτην τῆς ἀναιδοῦς φιληδονίας τῶν βαρβάρων τυράννων μας· τοὺς οἴκους μας γεγυμνωμένους· τοὺς ἀγρούς μας λεηλατισμένους καὶ ἡμᾶς αὐτοὺς ἐλεεινὰ ἀνδράποδα.

Εἶναι καιρὸς νὰ ἀποτινάξωμεν τὸν ἀφόρητον τοῦτον ζυγόν, νὰ ἐλευθερώσωμεν τὴν Πατρίδα, νὰ κρημνίσωμεν ἀπὸ τὰ νέφη τὴν ἠμισέληνον, διὰ νὰ ὑψώσωμεν τὸ σημεῖον δι᾿ οὗ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τὸν Σταυρόν, καὶ οὕτω νὰ ἐκδικήσωμεν τὴν Πατρίδα, καὶ τὴν ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν ἀπὸ τὴν ἀσεβῆ τῶν ἀσεβῶν καὶ ἀφρόνησιν.

Μεταξὺ ἡμῶν εὐγενέστερος εἶναι, ὅς τις ἀνδρειωτέρως ὑπερασπισθῇ τὰ δίκαια τῆς Πατρίδος καὶ ὠφελιμωτέρως τὴν δουλεύσει. Τὸ ἔθνος συναθροιζόμενον θέλει ἐκλέξῃ τοὺς δημογέροντάς του, καὶ εἰς τὴν ὕψιστον ταύτην βουλὴν θέλουσιν ὑπέκει ὅλαι μας αἱ πράξεις.

Ἂς κινηθῶμεν λοιπὸν μὲ ἓν κοινὸν φρόνημα, οἱ πλούσιοι ἂς καταβάλωσιν μέρος τῆς ἰδίας περιουσίας, οἱ ἱερoὶ ποιμένες ἂς ἐμψυχώσωσι τὸν λαὸν μὲ τὸ ἴδιόν των παράδειγμα, καὶ οἱ πεπαιδευμένοι ἂς συμβουλεύσωσιν τὰ ὠφέλιμα. Οἱ δὲ ἐν ξέναις αὐλαῖς ὑπουργοῦντες στρατιωτικοὶ καὶ πολιτικοὶ ὁμογενεῖς, ἀποδίδοντες τὰς εὐχαριστίας εἰς ἣν ἕκαστος ὑπουργεῖ δύναμιν, ἂς ὁρμήσωσιν ὅλοι εἰς τὸ ἀνοιγόμενον ἤδη μέγα καὶ λαμπρὸν στάδιον, καὶ ἂς συνεισφέρωσιν εἰς τὴν πατρίδα τὸν χρεωστούμενον φόρον, καὶ ὡς γενναῖoι ἂς ἐνοπλισθῶμεν ὅλοι ἄνευ ἀναβολῆς καιροῦ μὲ τὸ ἀκαταμάχητον ὅπλον τῆς ἀνδρείας καὶ ὑπόσχομαι ἐντὸς ὀλίγου τὴν νίκην καὶ μετ᾿ αὐτὴν πᾶν ἀγαθόν. Πoῖoι μισθωτοὶ καὶ χαῦνοι δοῦλοι τολμοῦν νὰ ἀντιπαραταχθώσιν ἀπέναντι λαοῦ, πολεμοῦντος ὑπὲρ τῆς ἰδίας ἀνεξαρτησίας; Μάρτυρες οἱ ἡρωικοὶ ἀγῶνες τῶν προπατόρων μας· Μάρτυς ἡ Ἱσπανία, ἥτις πρώτη καὶ μόνη κατετρόπωσεν τὰς ἀηττήτους φάλαγγας ἑνὸς τυράννου.

Μὲ τὴν ἕνωσιν, ὦ συμπολίται, μὲ τὸ πρὸς τὴν ἱερὰν θρησκείαν σέβας, μὲ τὴν πρὸς τοὺς νόμους καὶ τοὺς στρατηγοὺς ὑποταγήν, μὲ τὴν εὐτολμίαν καὶ σταθηρότητα, ἡ νίκη μας εἶναι βεβαῖα καὶ ἀναπόφευκτος· αὐτὴ θέλει στεφανώσῃ μὲ δάφνας ἀειθαλεῖς τους ἡρωικοὺς ἀγώνας μας· αὐτὴ μὲ χαρακτῆρας ἀνεξαλείπτους θέλει χαράξῃ τὰ ὀνόματα ἡμῶν εἰς τὸν ναὸν τῆς ἀθανασίας, διὰ τὸ παράδειγμα τῶν ἐπερχομένων γενεῶν. Ἡ Πατρὶς θέλει ἀνταμείψῃ τὰ εὐπειθῆ καὶ γνήσιά της τέκνα μὲ τὰ βραβεῖα τῆς δόξης καὶ τιμῆς· τὰ δὲ ἀπειθῆ καὶ κωφεύοντα εἰς τὴν τωρινήν της πρόσκλησιν, θέλει ἀποκηρύξῃ ὡς νόθα καὶ ἀσιανὰ σπέρματα, καὶ θέλει παραδώσῃ τὰ ὀνόματά των, ὡς ἄλλων προδοτῶν, εἰς τὸν ἀναθεματισμὸν καὶ κατάραν τῶν μεταγενεστέρων.

Ἂς καλέσωμεν λοιπὸν ἐκ νέου, ὦ ἀνδρεῖοι, καὶ μεγαλόψυχοι Ἕλληνες, τὴν ἐλευθερίαν εἰς τὴν κλασικὴν γῆν τῆς Ἑλλάδος. Ἂς συγκροτήσωμεν μάχην μεταξὺ τοῦ Μαραθῶνος καὶ τῶν Θερμοπυλῶν. Ἂς πολεμήσωμεν εἰς τοὺς τάφους τῶν Πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι διὰ νὰ μᾶς ἀφήσωσιν ἐλευθέρους ἐπολέμησαν καὶ ἐπέθανον ἐκεῖ. Τὸ αἷμα τῶν τυράννων εἶναι δεκτὸν εἰς τὴν σκιὰν τοῦ Ἐπαμινώνδου Θηβαίου, καὶ τοῦ Ἀθηναίου Θρασυβούλου, οἵτινες κατετρόπωσαν τοὺς τριάκοντα τυράννους· εἰς ἐκείνας τοῦ Ἁρμοδίου καὶ Ἀριστογείτονος, οἱ oπoίoι συνέτριψαν τὸν Πεισιστρατικὸν ζυγόν· εἰς ἐκείνην τοῦ Τιμολέοντος ὅς τις ἀπεκατέστησε τὴν ἐλευθερίαν εἰς τὴν Κόρινθον καὶ τὰς Συρακούσας, μάλιστα εἰς ἐκείνας τοῦ Μιλτιάδου καὶ Θεμιστοκλέους τοῦ Λεωνίδου καὶ τῶν Τριακοσίων, οἵτινες κατέκοψαν τοσάκις τοὺς ἀναριθμήτους στρατοὺς τῶν βαρβάρων Περσῶν, τῶν ὁποίων τοὺς βαρβαρωτέρους καὶ ἀνανδροτέρους ἀπογόνους πρόκειται εἰς ἡμᾶς σήμερον μὲ πολλὰ μικρὸν κόπον νὰ ἐξαφανίσωμεν ἐξ ὁλοκλήρου.

Εἰς τὰ ὅπλα λοιπόν, φίλοι, ἡ Πατρὶς μᾶς προσκαλεῖ!

Τῇ 24ῃ τοῦ Φεβρουαρίου 1821

Εἰς τὸ γενικὸν στρατόπεδον τοῦ Ἰασίου

Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης

ΠΗΓΗ: “Ελληνικός πολιτισμός”

Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ

Ἐρεύνωντας τὴν κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ στὸ Ἔθνος μας τὰ τελευταία χρόνια φτάσαμε στὸ συμπέρασμα νὰ ποῦμε ὅτι ἡ οἰκονομικὴ κρίση ποὺ διέρχεται εἶναι ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ !!!

Ψάχνοντας νὰ βροῦμε ἀπὸ ποὺ πηγάζει αὐτὴ ἡ κρίση ἐρευνήσαμε τὴν καθημερινὴ <λειτουργία> τοῦ Ἕλληνα τὸ πὼς συμπεριφέρεται καὶ τὸ πὼς συναναστρέφεται στὴν καθημερινότητά του .

Ὁ Ἕλληνας ὡς Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ἔμαθε στὴν ζωή του σὲ ὅτι ἦταν νὰ  κάνει  ἔλεγε  πρῶτα «πρῶτα ὁ Θεός» ,σὲ ἀντιθέση μὲ τὸν νεοέλληνα ποὺ <ἐπίδωσε ἐξώδικο ΕΞΩΣΗΣ>  στὸν Θεὸ καὶ τὸν εἶπε ΄΄φύγε ἀπὸ τὴν ζωή μου ,τὴν οἰκογένειά μου ,τὴν δουλεια μου ,δὲν θέλω νὰ ἔχω καμμία σχέση μὲ Σενα΄΄καὶ φυσικὰ ὁ Θεὸς ὡς Φιλάνθρωπος ποὺ εἶναι καὶ θέλει τὸ Πλάσμα Του νὰ ἔχει ἐλεύθερη βούληση ἔκανε αὐτὸ ποὺ τὸν εἶπε ,βέβαια ὁ ἄνθρωπος ὡς ἀχάριστος ποὺ εἶναι ἀπέναντι στὸν Δημιουργό του τώρα Τὸν ρίχνει καὶ εὐθύνες .

Νὰ πᾶμε λίγο πιὸ παλιὰ στὴν  Ἐπανάσταση τοῦ 1821 καὶ νὰ δοῦμε κάπως τὶς διαφορὲς τῶν τότε Ἑλλήνων μὲ τῶν σημερινῶν. Ἀποροῦμε ὅλοι μας πὼς ἐκεῖνοι οἱ ἀγράμματοι ,φτωχοὶ καὶ ξεβράκωτοι [κατὰ τὸν βαρθολομαῖο] κατάφεραν καὶ ἐναντιώθηκαν ἀπέναντι σὲ ἕναν πανίσχυρο ὀθωμανικὸ στρατὸ ,πὼς ἐκείνη ἡ Γενιὰ ἔβγαλε Κολοκοτρωνηδες καὶ Μακρυγιαννηδες καὶ τόσους ἄλλους Ἥρωες καὶ Ὁπλαρχηγοὺς ;;;; Πῶς ;;;;

Θὰ σᾶς τὸ πῶ ἀμέσως ,εἶναι διότι ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι ἔκαναν κατὰ Χριστὸν ζωὴ διότι δὲν εἶναι τυχαῖο αὐτὸ τὸ σπουδαῖο  ποὺ εἶπε ὁ Κολοκοτρώνης ΄΄ὅταν πήραμε τὰ ἅρματα εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ Πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ Πατρίδος ΄΄ εἶναι ἐπειδὴ αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος ὅλη τὴν ἑβδομάδα νήστευε ,εἶχε πνευματικὸ καὶ ἦταν κοντὰ στὴν ἐξομολόγηση καὶ μὲ τὴν ΗΘΙΚΗ ζωὴ ποὺ ἔκανε ἔφτανε νὰ Κοινωναει τῶν Ἄχραντων Μυστηρίων ,δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ὁ Μακρυγιαννης στὰ Ἀπομνημονεύματα τοῦ ἔγραφε ὅταν δὲν αἰσθανότανε καλὰ ὅτι ΄΄πήγαινε στοὺς Φίλους του τοὺς Ἅγιους καὶ ἄναβε κεριὰ καὶ τοὺς ἔλεγε τὸν πόνο του΄΄,τὸ ἀκούσατε αὐτὸ οἱ Ἅγιοι ἦταν ΦΙΛΟΙ του καὶ ὄχι κάτι ξένο γὶ αὐτὸν ,ἦταν ἡ καθημερινότητα τοῦ διότι κάθε μέρα εἶχε στεναχώριες διότι ἡ Ἐπανάσταση  εἶναι μία μεγάλη στεναχώρια ἀναποφεκτη ὅμως καὶ μόνο σὲ Αὐτοὺς ἔβρισκε παρηγοριὰ !!!

Νὰ ἔρθουμε στὸ σήμερα τώρα καὶ ἐρωτοῦμε : πιὰ σχέση ἔχουμε ἐμεῖς μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἐλπίζουμε ὅτι κάποια μέρα θὰ Ἐπαναστατήσουμε καὶ ἐμεῖς ἐνάντια στὸν Νεοταξικὸ ζυγὸ ;;;

ΚΑΜΜΙΑ ΚΑΜΜΙΑ ΚΑΜΜΙΑ 

Ἡ ἀνηθικότητά μας , ἡ ἀσυδοσία στὰ πάντα , ἡ κραιπάλη ,ἡ ἀλλαζονειά μᾶς ,ἡ ἐγωκεντρικοτητά μᾶς ἡ,ἡ,ἡ,ἡ,ἡ,ἡ,ἡ………….ἡ ΑΜΕΤΑΝΟΗΣΙΑ ΜΑΣ καὶ ἡ πλῆρες ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεὸ δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει ΠΟΤΕ νὰ ἐπαναστατήσουμε ἀλλὰ καὶ ἐὰν δοκιμάσουμε νὰ τὸ κάνουμε θὰ ΑΠΟΤΥΧΟΥΜΕ παταγωδῶς διότι δὲν θὰ ἔχουμε συμπαραστάτη τὸν Θεὸ ἐπειδὴ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια δυστυχῶς τὸν ἔχουμε ἐπίδοση ΑΓΩΓΗ ΕΞΩΣΕΩΣ!!!!

ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΓΡΗΓΟΡΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΖΩΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Η ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ !!!΄

ΚΑΛΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ!

ΠΗΓΗ: http://agiosioannisotheologoskavalas.blogspot.gr/2013/10/blog-post_24.html

Ιωάννης Καποδίστριας-Τα πιστέυω του

Μελετώντας κανείς τη ζωή του Καποδίστρια, δηλ. τις πεποιθήσεις, τις ιδέες και τη στάση του απέναντι σε αυτοκράτορες, καγκελάριους, διπλωμάτες, προύχοντες, Φαναριώτες και τόσους άλλους, προβληματίζεται. Προβληματίζεται και διερωτάται από πού αντλούσε την ευθύτητα, την ανδρεία, τη σταθερότητα, τη σωφροσύνη αλλά και τη διορατικότητα για να υψώσει μια φωνή δίκαιη και αληθινή.

«Ας λέγουν και ας γράφουν ό,τι θέλουν. Θά έλθη όμως κάποτε καιρός, ότε οι άνθρωποι κρίνονται όχι σύμφωνα με όσα είπον ή έγραψαν περί των πράξεών των, αλλά κατ' αυτήν την μαρτυρίαν των πράξεών των. Υπ' αυτής της πίστεως, ως αξιώματος, δυναμούμενος έζησα μέσα εις τον κόσμον μέχρι τώρα, οπότε ευρίσκομαι εις την δύσιν της ζωής μου, καί υπήρξα πάντοτε ευχαριστημένος δια τούτο. Μου είναι αδύνατον πλέον να αλλάξω τώρα.Θα συνεχίσω εκπληρών πάντοτε το χρέος μου, ουδόλως φροντίζων περί του εαυτού μου, καί ας γίνη ό,τι γίνη».

Με αυτό ακριβώς το ήθος επέλεξε να υπηρετήσει ως διπλωμάτης στη Ρωσία. Συνειδητοποίησε ότι, η μόνη ελπίδα, για να σωθεί το υπόδουλο γένος, είναι η ομόδοξη Ρωσία και όχι οι υπόλοιπες, Προτεσταντικές και Καθολικές στο θρήσκευμα, Δυνάμεις. Ως διπλωμάτης στην υπηρεσία του Τσάρου δεν απορροφήθηκε από το κοσμοπολίτικο περιβάλλον της Ρωσικής αυλής: «Είμαι ευχαριστημένος... (γράφει στον πατέρα του) Αντιστάθηκα στις πιό μεγάλες και γοητευτικές προτάσεις ... Έμεινα σταθερός στο να παραιτηθώ από λαμπρές και ανετότατες θέσεις ... προκειμένου να μείνω με όλη μου την καρδιά προσκολλημένος ... σε όσα εγώ πιστεύω ως ιερά καθήκοντα ... Μού προσφέρθηκαν περισσότερες από μιά ωραίες αποκαταστάσεις. Τις αρνήθηκα χωρίς δυσαρέσκειαν. Θα είχα γίνει Κροίσος στα πλούτη, αλλά στους αντίποδες. Θα είχα προχωρήσει κατά χίλια βήματα στην σταδιοδρομία μου, αλλά έξω από τις αρχές μου, από την ατμόσφαιρά μας. Δεν το θέλησα και ούτε θα το θελήσω ποτέ... Ελπίζω στην θεϊκή προστασία ...».

Την ψυχική ανάπαυση και ψυχαγωγία τη βρίσκει αλλού: «Επέρασα την Μεγάλη Εβδομάδα με τον Μητροπολίτην. Καί παρητήθην όλων των οχληρών διπλωματικών γευμάτων. Το αυτό έπραξα και κατά τας δύο πρώτας ημέρας του Πάσχα κατά το εκκλησιαστικόν τυπικόν των οποίων μόνον ηδυνήθην να εκπληρώσω τα θρησκευτικά μου καθήκοντα.» Ανέβηκε τα σκαλιά της διπλωματίας ζώντας πραγματικά μια ζωή ασκητική και δεν έπαυε να διακηρύττει: «Είμαι πεπεισμένος ποτέ να μην εγκαταλείψω τα συμφέροντα της πατρίδας μου. Καμιά θεώρηση των πραγμάτων, οποιαδήποτε κι αν είναι, δεν θα μπορούσε να μ' επηρεάσει να αποστασιοποιηθώ από τα καθήκοντα που μου επιβάλλει η τιμή μου. Τι χρησιμότητα έχει για μένα η υψηλή εύνοια με την οποία με τιμά ο αυτοκράτορας, εφόσον δεν θα είχα τη δυνατότητα να τη χρησιμοποιήσω για να βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους (δηλ. τους συμπατριώτες του), στους οποίους ανήκω ολόψυχα και αποκλειστικά». Ακόμα στον ίδιο τον Τσάρο έλεγε: «Μένω εις τον τόπον μου (το υπουργείο των Εξωτερικών της Ρωσίας) και θέλω μείνει εν όσω θέλω ελπίζει να τους είμαι ωφέλιμος (στους Έλληνες). Οποίαν ημέραν ίδω ότι τα χρέη του υπουργήματός μου είναι ασυμβίβαστα με τα χρέη τα οποία με απαιτεί η πατρίς, πιστεύσατέ με, Κύριέ μου, ότι δεν θέλω αναβάλει ουδεποσώς ν' ακολουθήσω τον δρόμον, τον οποίο πρέπει ν' ακολουθήση πάς τίμιος άνθρωπος».

Δεν δίστασε μάλιστα ν' αποκαλύψει ότι: «... δεν ηθέλησα ποτέ να είμαι υπήκοός Του, αλλά υπηρέτης Του. Είναι διότι μίαν φοράν είπον εις την Α.Μ. ότι δεν θα αντήλλασον τον τάφον μου που έχω εις την Κέρκυραν με οιανδήποτε αποκατάστασιν εν τω κόσμω».

Όταν το 1815 ο Τσάρος του ανακοίνωσε την πρόθεσή του να τον διορίσει Υπουργό των Εξωτερικών, αρχικά δεν δέχτηκε, διότι δεν θα μπορούσε να θυσιάσει τα συμφέροντα της πατρίδας του ευρισκόμενος στην υψηλή αυτή θέση. Απάντησε, λοιπόν, στον Τσάρο: «Μεγαλειότατε, εντίμως σας δηλώνω ότι οσάκις ευρεθώ προ του τραγικού διλήμματος να υποστηρίξω τα συμφέροντα της σκλαβωμένης πατρίδος μου ή τα συμφέροντα της αχανούς αυτοκρατορίας σας, δεν θα διστάσω ούτε στιγμή: Θα τεθώ με το μέρος της πατρίδος μου ... Θα ήταν εκ μέρους μου αχαριστία, θα παρέβαινα τα καθήκοντά μου προς την γήν που με γέννησε, εάν, προκειμένου να απαλλαγώ από τις πιέσεις που θα μου έκαναν, θεωρούσα τον εαυτό μου ξένον προς την Ελλάδα. Αισθάνομαι όμως τον εαυτό μου ανίκανον για μιά τέτοια θυσία! ... Θα ευρίσκομαι σε συνεχή επικοινωνία μαζί τους, θα τους βοηθώ!...» και «Είμαι Έλλην και θα μείνω Έλλην για πάντα».

Αυτή την εντιμότητα του την αναγνώρισαν μέχρι και οι εχθροί του. Ως πολιτικό αντίπαλο, μπορεί ο Μέττερνιχ να τον πολεμούσε με ασίγαστο μίσος, αλλά ως άνθρωπο τον θαύμαζε: «Ο μόνος αντίπαλος που δύσκολα ηττάται είναι ο απόλυτα έντιμος άνθρωπος. Και τέτοιος είναι ο Καποδίστριας». Πιστός στη ζωή που επέλεξε απομακρύνθηκε εκούσια από τη θέση του Υπουργού των Εξωτερικών όταν κατάλαβε ότι δεν μπορεί να ελπίζει βοήθεια από τον Τσάρο στον αγώνα των Ελλήνων. Αντιτάχθηκε σθεναρά απέναντί του αρνούμενος να εκτελέσει αποφάσεις: «Ναί, βεβαίως το βλέπω, όπως και σείς. Αλλά δεν είμαι εγώ εκείνος που θα τις εκτελέσει!». Έδωσε την παραίτησή του στον Τσάρο «πιστά αφοσιωμένος στην έντιμη μοίρα της πατρίδος του».

Η αυτοκράτειρα μητέρα του Τσάρου Νικολάου, Μαρία Θεοδώρεβνα, τον πίεζε να μην αποδεχθεί την εκλογή του ως Κυβερνήτη της Ελλάδος λέγοντας του: «Στην Ελλάδα θα διακινδυνεύσετε τη ζωή σας». Προφητικά λόγια! Ο Καποδίστριας όμως απάντησε: «Εάν δεν δεχθώ την εκλογή μου και η Ελλάς γονατίσει, τί θα πούν για μένα; Νά ένας άνθρωπος, που θα μπορούσε να τη σώσει και προτίμησε μιά λαμπρή θέση στη Ρωσία από τη σωτηρία της πατρίδας του και την άφησε να χαθεί. Αφιέρωσα τη νεότητά μου στην υπηρεσία του αείμνηστου μεγαλόψυχου γιού σας. Έτσι μπορώ σήμερα να προσφέρω στην Ελλάδα τη θυσία των γηρατειών μου!..».

Υπερασπίστηκε την απόφασή του απέναντι στον Τσάρο: «Η απόφασή μου είναι αμετάκλητη. Πάνω απ' όλα ανήκω στη χώρα μου. Δεν έχω την ψευδαίσθηση να πιστεύω ότι εγώ μονάχος μπορώ να τη σώσω. Όταν βλέπω όμως σε ποιών ανθρώπων τα χέρια βρίσκεται τώρα η τύχη της, δεν μπορώ να αποκρύψω ότι διαθέτω περισσότερα μέσα απ' αυτούς. Πιστεύετε, μεγαλειότατε, ότι θα εγκατέλειπα μιά τόσο λαμπρή θέση, μιά τόσο ένδοξη υπηρεσία και μιά τέλεια εξασφάλιση στη Ρωσία ... εάν δεν ένιωθα ότι με προστάζει η επιτακτική ανάγκη των περιστάσεων της χώρας μου και η έλλειψη των ανθρώπων... Μην πιστέψετε καθόλου, μεγαλειότατε, ότι πηγαίνω στην Ελλάδα με τη ρωσική λιβρέα στους ώμους μου. Δεν είμαι εγώ εκείνος που θα σας βοηθούσε να στήσετε εκεί τις σημαίες σας και δεν είμαι εγώ εκείνος που θα σας δάνειζε το χέρι του για να επιτευχθεί ένα δεύτερο έγκλημα, σαν εκείνο του διαμελισμού της Πολωνίας!..»

Αρνήθηκε να δεχθεί την αποζημίωση που δικαιούνταν από τον Τσάρο για τις υπηρεσίες του - ισόβια σύνταξη εξήντα χιλιάδων φράγκων - με κριτήριο το συμφέρον της πατρίδας του και όχι το δικό του. Αναγνώριζε ότι το ποσό αυτό θα τον βοηθούσε ν' ανακουφίσει τους δυστυχισμένους Έλληνες, αλλά θα έδινε την ευκαιρία στους αντιπάλους του να τον κατηγορήσουν ότι εξαρτάται οικονομικά από τη Ρωσία.

Ο Καποδίστριας γνώριζε ότι «η κάθοδός του εις την Ελλάδα σημαίνει άνοδον εις τον Γολγοθάν», ήρθε όμως έχοντας την πεποίθηση ότι: «Ο Θεός είναι προστάτης μου ... και άνευ ταύτης της πίστεως ούτε εμαυτόν θα ηδυνάμην να κατανοήσω, ούτε να ελπίσω τι». Τοποθέτησε υπεράνω του εαυτού του το συμφέρον της πατρίδας: «Ευτυχείς, διότι ηδυνήθημεν να προσφέρωμεν δι' αυτό το τόσον θεάρεστον έργον τα λείψανα της μετρίας κατατάσεώς μας εις το θυσιαστήριον της πατρίδος!» Το μόνο που ζήτησε από τον Μουστοξύδη κατά τον ερχομό του στην Ελλάδα ήταν: «Ελπίζων δε να έχω και μίαν στέγην εις την Ελλάδα, ως αρχηγός της διοικήσεως, καλόν νομίζω το να περιλαμβάνη και εν μικρόν παρεκκλήσιον...».

Στην πατρίδα πλέον και ελεύθερος από κάθε δέσμευση υλοποίησε την ανασύσταση του Ελληνικού κράτους θέτοντας πρώτα - πρώτα τις βασικές αρχές. Πρώτη και κύρια αρχή ήταν να διαφυλαχθεί η πίστη και η ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας διότι: «Οι Έλληνες ... ηνωμένοι δια της εις Χριστόν και εις την Αγίαν του Εκκλησίαν σταθεράς πίστεώς των ... υποστάντες την οθωμανικήν δυναστείαν, υπό μόνην την σκέπην της Εκκλησίας των διεσώθησαν. Άμα δε τώ ανεγερθήναι εις σώμα Έθνους, οι αυτών αντιπρόσωποι ανεκήρυξαν την Ελληνικήν θρησκείαν, θρησκείαν της επικρατείας, ...» και δεύτερο να διασωθεί η ταυτότητα του Έθνους η οποία «... σύγκειται εκ των ανθρώπων, οίτινες από της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως δεν έπαυσαν ομολογούντες την Ορθόδοξον Πίστιν και την γλώσσαν των Πατέρων αυτών λαλούντες, και διέμειναν υπό την πνευματικήν ή κοσμικήν δικαιοδοσίαν της Εκκλησίας των, όπου ποτέ της Τουρκίας και αν κατοικώσι».

Η Εκκλησία έσωσε την πατρίδα και η Εκκλησία του Χριστού θα αποτελέσει τη «σωτηρία του Έθνους, το λίκνο του μέλλοντος». Για να γίνει αυτό εφικτό, ο Καποδίστριας οργάνωσε συστηματικά και γρήγορα την παιδεία. «Αποτελεί θεία τιμή το να αναθρέψει κάποιος Ελληνόπαιδες, με τις γνώσεις της ιεράς μας θρησκείας, να τους εκπαιδεύσει στην πάτριον γλώσσα και να τους προπαρασκευάσει για ανώτερες πανεπιστημιακές σπουδές».

Με την οργάνωση της παιδείας προσπάθησε τα παιδιά να σπουδάσουν στην πατρίδα τους διότι: «Τα παιδιά μας, ούτως εκείσε κείμενα, οποίας και άν απολαμβάνουν φροντίδος παρά των φιλανθρώπων προστατών, κινδυνεύουν όμως να εκστραφούν της οικείας φύσεως, χάνοντα βαθμηδόν και την αίσθησιν των θρησκευτικών χρεών των, και την χρήσιν της γλώσσης των, και την μνήμην των εφεστίων και ιδιογενών ηθών». Και αλλού: «Χωρίς να γνωρίζουν καλά την Γερμανικήν και την Ελληνικήν, χωρίς να έχουν μίαν κάποιαν ηλικίαν εις την οποίαν ημπορεί κανείς να στερηθή την εκκλησίαν χωρίς να χάση την θρησκείαν του, δεν θα συνεβούλευα ποτέ να τοποθετηθούν εις έν Ινστιτούτον όπου ασκείται η θρησκεία των Διαμαρτυρομένων».

Πίστευε στην αξία στη εκπαίδευσης βάσει όμως αξιών και χρηστών ηθών. Εφόσον λοιπόν ο λαός θα μορφωθεί με τις αξίες του ευαγγελίου κατόπιν θα ιδρυθή η Ελλάς.

Χαρακτηριστική υπήρξε η συνομιλία με τον γραμματέα του Νικόλαο Δραγούμη, ο οποίος την εξιστορεί:

- Σύ δε τί προτιμάς, γράμματα άνευ χρηστών ηθών ή χρηστά ήθη άνευ γραμμάτων;

Και επειδή κατανεύσας τους οφθαλμούς εσιώπησα, αυτός επαναλαβών τον λόγον

- Δεν αποκρίνεσαι; Προσέθετο. Διέστρεψε λοιπόν και σε, τόσω νέον, η ελληνική οίησις; Πολλοί λογιώτατοι Έλληνες τους οποίους εγνώρισα εις Βιένναν και αλλαχού, ενόμιζον εαυτούς σοφωτάτους διότι έμαθον ολίγα γράμματα. Αλλ' εάν, ως καυχάσθε, είσθε απόγονοι των Ελλήνων, έπρεπε και να μη λησμονήτε ότι σοφίαν εκείνοι ούτε ενόμιζον ούτε ωνόμασαν μόνην την άσκησιν του νού, αλλά και της ψυχής την καλλιέργειαν. Ο μόνον γράμματα γινώσκων, στερούμενος δε ψυχικής αγωγής, είναι και του χειρίστου κακούργου χείρων, ως μαθών να κακουργή επιτηδειότερον. Γνωρίζεις τον Σ;...

- Μάλιστα, εξοχώτατε.

- Αυτός, ως ακούω, είναι εκ των λογιωτέρων, αλλά και εκ των κακοηθεστέρων διότι, ότε διέτριβεν εις Παρισίους, έκλεπτε, περί δε των άλλων αυτού αρετών ουδέν λέγω.

- Το κακόν υμών είναι ότι μόλις μάθετε μερικούς κανόνας της γραμματικής, έστω και εις την Γερμανίαν, μόλις ιδήτε μερικά βουνά της Ευρώπης και χειροτονείσθε μόνοι διορθωταί της κοινωνίας και νομοθέται της πολιτείας. Πλην, κύριε, άλλο γραμματική, άλλο κοινωνία και άλλο πολιτεία. Τόσο πολύς καπνός γεμίζει τας κεφαλάς υμών, ώστε δεν εννοείτε οποίον και οπόσον χάσμα διαχωρίζει τας δύο τελευταίας από της πρώτης. Οι παλαιοί σοφισταί εγίνωσκον πλείονα γράμματα, και όμως αυτοί ήσαν οι λυμεώνες των Αθηνών.

Εμού δε εδιπλασιάζετο ο θαυμασμός, ου μόνον διά την χάριν και την σαφήνειαν δι' ων ηρμήνευε την διάνοια αυτού, αλλά και διά την απροσδόκητον ανακάλυψιν ότι οικείοι ήσαν αυτώ οι αρχαίοι.

- Πιθανόν να με νομίζης και συ μετά των κατηγόρων μου φωτοσβέστην. Πλην τι θέλετε; Να συστήσω ακαδημίαν ως του Γκυλφόρδ; Αλλά πριν πατήση τις το κατώφλιον ακαδημίας πρέπει να πατήση το κατώφλιον αλληλοδιδακτικού.

Αγωνίσθηκε να πείσει τους ξένους, διότι με αυτούς πάλεψε περισσότερο παρά με τους Τούρκους, για πόσο δίκαιος ήταν ο αγώνας των Ελλήνων. Χαρακτηριστική ήταν η απάντηση που έδωσε στον Ουίλλμοτ Όρτον, υφυπουργό του Πολέμου, όταν εκείνος έθεσε το ερώτημα: «Τι θα πρέπει να εννοήσουμε σήμερα όταν μιλάμε για την Ελλάδα;». Ο Καποδίστριας τότε απάντησε: «Το Ελληνικόν Έθνος αποτελείται από ανθρώπους, οι οποίοι από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως δεν έπαυσαν να ομολογούν την πιστότητά τους στην ορθόδοξη πίστη τους, δεν σταμάτησαν ποτέ να ομιλούν την γλώσσα των πατέρων τους, την ελληνική, και παρέμειναν ακλόνητοι υπό την πνευματική ή κοσμική δικαιοδοσία της εκκλησίας τους, σε οποιοδήοτε μέρος της τουρκοκρατουμένης πατρίδας τους και άν ευρίσκονταν».

Και στο ερώτημα για το ποια θα έπρεπε να είναι τα γεωγραφικά σύνορα της Ελλάδος, απάντησε:

«Τα σύνορα της Ελλάδος, εδώ και τέσσερις αιώνες, από την πτώση της βυζαντινής αυτοκρατορίας, έχουν οροθετηθεί από ακλόνητα δικαιώματα, τα οποία ούτε ο χρόνος, ούτε οι ανυπολόγιστες συμφορές από τους Τούρκους, ούτε η πολεμική κατάκτηση κατόρθωσαν ποτέ να παραγράψουν. Χαράχθηκαν δε αυτά τα σύνορα από το 1821 από το αίμα το ελληνικό, που χύθηκε στις σφαγές των Κυδωνιών, της Κύπρου, της Χίου, της Κρήτης, των Ψαρών, του Μεσολογγίου και στις πολυάριθμες ναυμαχίες και πεζομαχίες, στις οποίες δοξάσθηκε τούτο το Έθνος... Τα πραγματικά σύνορα της Ελλάδος ήταν εκείνα που περιέγραψε ο Έλληνας γεωγράφος Στράβων: Από την Πελοπόννησο ως τη Μακεδονία και την Ήπειρο, ως τους Αγίους Σαράντα, από τα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου πελάγους ως και τη Μικρά Ασία. Αυτά ήταν τα ιστορικά και φυσικά σύνορα της Ελλάδος, τα οποία οι Έλληνες είχαν ιερό χρέος να διεκδικήσουν. Αυτό το χρέος το ιερό και απαραβίαστο δεν επέτρεπε στην Ελλάδα να περιορίσει ή να σμικρύνει και στο ελάχιστο τα όρια της χώρας της. Αν τα ωμά συμφέροντα των ισχυροτέρων χωρών την αναγκάσουν να σιγήσει αυτό το χρέος, τότε οι Έλληνες θα έχουν δικαίωμα να αναρωτηθούν: Άραγε οι μεσίτριες Δυνάμεις φθάνουν στο σημείο να αναγκάσουν τους Έλληνες να εγκαταλείψουν τους ομογενείς αδελφούς τους στον βάρβαρο οθωμανικό ζυγό;... Οι προστάτριες Δυνάμεις, όσο και αν θέλουν να σταματήσουν τον πόλεμο, σύντομα θα καταλάβουν ότι η ειρήνευση της Ανατολής δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει στερεά και διαρκής, αν δεν στηρίζεται στη βάση της γεωγραφικής δικαιοσύνης, και ας μη νομίζουν ότι είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί μονάχα με τη δύναμη των διαπραγματεύσεων!...»

Χαρακτηριστικά είναι όσα ανέφερε για την οριοθέτηση του Ελληνικού κράτους τον Οκτώβριο του 1828 σε υπόμνημά του προς τους αντιπροσώπους των τριών Δυνάμεων στη συνδιάσκεψη του Πόρου: «Περί δε των νήσων, εκ τε της ιστορίας και εκ των μνημείων και εκ των λοιπών πάντων μαρτυρείται ομοίως ότι και η Κύπρος και η Ρόδος και πολλαί άλλαι νήσοι, αποσπάσματα εισί της Ελλάδος».

Ο Καποδίστριας δεν αγκιστρώθηκε στην εξουσία και δεν θέλησε να κυβερνήσει για πάντα την Ελλάδα ακόμα και όταν του δόθηκε η ευκαιρία. Όταν «Οι δ' επιζώντες ενθυμούνται ότι, ότε η παρά της εν Άργει Εθνοσυνελεύσεως σταλείσα επιτροπή ίνα υποβάλη αυτώ το εξ εκατόν πεντήκοντα χιλιάδων φοινίκων ψήφισμα είπεν ότι το έθνος ην έτοιμον να ονομάση και ηγεμόνα τον Κυβερνήτην, εκείνος προέτεινεν ως άλλος Φερεκύδης την δεξιάν, υπονοών ότι ο ηγεμών έπρεπε να κατάγεται εξ αίματος βασιλικού και να μη έχη τας χείρας τραχείας ως αυτός ένεκα της πολλής εργασίας». Πίστευε ότι το συμφέρον της Ελλάδος ήταν να έχει ηγεμόνα από βασιλική γενιά ώστε οι Μεγάλες Δυνάμεις να αναγνώριζαν πιο εύκολα την ανεξαρτησία της.

Επίσης, ήταν αντίθετος στην ιδέα ότι, για να κυβερνήσει, έπρεπε να στηριχθεί στα όπλα. «....Δεν φρονώ ότι η νέα ελληνική κυβέρνησις πρέπει να έλθη εις την Ελλάδα επί κεφαλής λόχων και πυροβόλων. Τούτο είναι έξω των δυνάμεών μου, αλλά και αν ηδυνάμην, δεν θα ηρχόμην τοιουτοτρόπως».

Αυτή ήταν η ευγενική ψυχή του Καποδίστρια ο οποίος προέτασσε των πάντων το συμφέρον της πατρίδας την οποία υπηρέτησε χωρίς ουδόλως να τη ζημιώσει. Η προσωπική του ζωή ήταν πρότυπο ήθους και χριστιανικών αρχών. Έλληνες από τη Μαριανούπολη, θέλοντας να τον ευχαριστήσουν για τη βοήθειά του προς την κοινότητά τους, του έδωσαν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Αρνήθηκε να το δεχθεί και για να μην τους προσβάλλει τους είπε: «... δέχομαι το δώρο σας. Αλλά με τον όρο να καταθέσετε αυτά τα χρήματα σε Τράπεζα και με τους τόκους να προσλάβετε Έλληνα διδάσκαλο για να σας διδάσκει τη μητρική σας γλώσσα. Γιατί αποτελεί εντροπή, όντας Έλληνες στην καταγωγή, στο φρόνημα και στη θρησκεία, να αγνοείτε την ευγενέστερη και πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου, που την διδάσκονται τόσοι άλλοι αλλοεθνείς ...».

Προσωπικά για τον εαυτό του δεν δέχθηκε ούτε τα αυτονόητα. Αρνήθηκε το επιμίσθιο που του αναλογούσε ως αρχηγός κράτους και το οποίο εγκρίθηκε δύο φορές από τη Βουλή των Ελλήνων και τη Γερουσία. «Διά τον αυτόν τούτον λόγον θέλομεν αποφύγει και ήδη το να δεχθώμεν την προσδιοριζομένην ποσότητα διά τα έξοδα του αρχηγού της επικρατείας, απεχόμενοι, εν όσω τα ιδιαίτερά μας χρηματικά μέσα μας εξαρκούσιν, από του να εγγίσωμεν μέχρι και οβολού τα δημόσια χρήματα προς ιδίαν ημών χρήσιν. Οψέποτε δε βιασθώμεν εις τούτο, εξαντληθέντων διόλου των ιδιαιτέρων ημών πόρων, τότε θέλομεν καταφύγει εις το δημόσιον ταμείον, πλην μόνον δια τα έξοδα, όσα απαιτεί η εκτέλεσις των καθηκόντων μας».

Αυτός που είχε ζήσει στα παλάτια του Τσάρου, αυτός που ως Υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου είχε επηρεάσει ουσιαστικά την εξέλιξη της Ευρώπης, ζούσε φτωχικά.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της λιτής του ζωής αποτέλεσε το περιστατικό που αναφέρει η βαρώνη Charlotte de Sor και συνέβη όταν ο Καποδίστριας ήταν στη Γενεύη: «Μιά ημέρα, στη διάρκεια μιάς εγκάρδιας συνομιλίας, μου είπε με εκείνη την αξιολάτρευτη απλότητα που τον διέκρινε: "Εκπλήττεσθε γιατί έχω διαλέξει αυτά τα δύο πενιχρά δωμάτια στο σπίτι της κυρίας Lamotte ... Μα ο λόγος είναι ότι μου στοιχίζουν μονάχα 30 φράγκα το μήνα και ασφαλώς δεν ξέρετε ότι για τη συντήρηση και των δύο μας (και του υπηρέτη του) δεν πρέπει να ξεπεράσουμε το ποσόν των 6 φράγκων την ημέρα." Χονδρά δάκρυα ύγραναν τα μάτια μου και του έσφιξα το χέρι με συγκίνηση: "Είσθε αξιοθαύμαστος", του είπα βαθιά συγκλονισμένη. "Μα όχι, κυρία μου, απλώς είμαι συνεπής προς τον εαυτό μου! Αυτό είναι όλο. Όταν όλα τα διαβήματα και οι ενέργειές μου, όλες οι γραπτές μου εκκλήσεις ζητούν από τις γενναιόδωρες ψυχές ψωμί και ενδύματα για τους συμπατριώτες μου, όταν, αφού χτύπησα τις πόρτες των παλατιών των πλουσίων, χτύπησα μετά και τις πόρτες των καλυβών των φτωχών, για να συλλέξω τον οβολό του φτωχού, πρέπει να ημπορώ να τους λέω με παρρησία: Έδωσα τα πάντα πριν ζητήσω και τη δική σας βοήθεια για τους αδελφούς μου".

Και πραγματικά είχε δώσει τα πάντα. Είχε γενναιόδωρα δαπανήσει όλη την αξιόλογη περιουσία του για να υπερασπιστεί την πατρίδα του και δεν κράτησε για τον εαυτό του παρά τα απολύτως αναγκαία για την επιβίωσή του».

Δεν δίστασε να υποθηκεύσει ολόκληρη τη μεγάλη ακίνητη πατρική περιουσία του στην Κέρκυρα, να δαπανήσει όλα τα χρήματά του για να στηρίξει το νεοσυσταθέν κράτος, να ζήσει ο ίδιος με τρόπο λιτό φέρνοντας τον εαυτό του και την υγιεία του στα όρια, όπως αναφέρει και η Γενική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως: «... Ο γιατρός του είπε να βελτιώσει λίγο την τροφή του, ήταν επείγουσα ανάγκη για την υγεία του. Κι εκείνος απήντησε αποφασιστικά: Τότε μονάχα θα βελτιώσω την τροφή μου, όταν θα είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα Ελληνόπουλο που να πεινάει ...». Ο δε Μακρυγιάννης γράφει για να δείξει τον τρόπο ζωής του: «Ο Κυβερνήτης έτρωγε επί 4 ημέρες μία κότα».

Δυστυχώς το ήθος και το παράδειγμα του Καποδίστρια δεν μιμήθηκαν οι σύγχρονοι πολιτικοί. Ο Καποδίστριας εισήλθε στη πολιτική βαθύπλουτος έζησε «κοπιών όλον σχεδόν νυχθημερόν και ελάχιστον αναπαυόμενος» και εξήλθε δολοφονημένος και πάμπτωχος. Εν αντιθέσει σύγχρονοι πολιτικοί εισήλθαν πάμφτωχοι στη πολιτική, πολιτεύτηκαν άκοπα και άνετα και εξήλθαν πάμπλουτοι.

ΠΗΓΗ: “kapodistrias.info”

Η πίστη των ηρώων της Ε.Ο.Κ.Α.

Ἡ πίστη τῶν ἡρώων τῆς Ε.Ο.Κ.Α.

Εὐάγγελος Στ. Πονηρός Δρ Θ., Μ.Φ.

            Εἶναι σέ ὅλους γνωστός ὁ ἡρωισμός καί ἡ αὐτοθυσία τῶν μαχητῶν τῆς Ε.Ο.Κ.Α. κατά τόν ἀπελευθερωτικό ἀγώνα τῆς Κύπρου κατά τά ἔτη 1955-1959. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν φοβήθηκαν τίς συκοφαντίες τῶν ἀποικιοκρατῶν οἱ ὁποῖοι τούς ἀποκαλοῦσαν «τρομοκράτες», δέν φοβήθηκαν τίς συλλήψεις, τίς φυλακίσεις, τά ἀπάνθρωπα βασανιστήρια, τίς ἀγχόνες. Τά ὑπέστησαν ὅλα μέ τούς πιό ἀπάνθρωπους τρόπους, ἀλλά δέν ἔπαυσαν νά ἀγωνίζονται, κι ἔτσι ἔδωσαν ἕνα ἀξέχαστο μάθημα στούς ἐκπροσώπους τῆς ἀποικιοκρατίας. Ἡ ἐπιτυχία τοῦ ἀγώνα τους δέν ὀφείλεται μόνο στήν ἅρτια μελετημένη ὀργάνωση, τήν καθοδηγούμενη ἀπό τόν ἀρχηγό τους Γεώργιο Γρίβα, γνωστό τότε μέ τό ἀγωνιστικό ψευδώνυμο «Διγενής», ὀφείλεται κυρίως στήν ψυχική τους δύναμη. Γι΄ αὐτήν θά ἀφήσουμε νά μᾶς μιλήσει ὁ ἴδιος ὁ ἡγέτης τοῦ ἀγῶνος μέσα ἀπό τά δημοσιευμένα κειμενά του:

«Ὁ ἀγών μας, ὅπως καί οἱοσδήποτε ἄλλος, εἶναι κυρίως πάλη δύο θελήσεων, καθ΄ ἥν θά ἐπιβάλλεται ἐκεῖνος, τοῦ ὁποίου αἱ ἠθικαί δυνάμεις εἶναι εἰς ὑψηλότερον ἐπίπεδον καί ἡ θέλησις ἰσχυροτέρα. Ἐπί τοῦ παράγοντος τούτου ὑπελόγιζα πάντοτε. Καθ΄ ὅλην τήν διάρκειαν τοῦ ἀγῶνος ἐπέτυχα νά κρατήσω σταθερῶς τό ἠθικόν τῶν μαχητῶν καί τοῦ λαοῦ πολύ ὑψηλά, χωρίς τοῦτο νά καμφθῇ. Εἰς τοῦτο συνέτεινε πολύ καί ἡ πίστις ἐπί τό δίκαιον τοῦ ἀγῶνος, ἐν ἀντιθέσει πρός τόν Ἄγγλον στρατιώτην, ὅστις ἐγνώριζε, ὅτι ἀγωνίζεται διά νά κρατήσῃ ἕνα λαόν δοῦλον. Οὕτως, αἱ τάξεις τῶν μαχητῶν μας καί ὅταν ἀκόμη ἠραίωνον, λόγῳ ἀπωλειῶν, ἤ ἐδέχοντο πλήγματα, δέν παρέμενον μόνον ἀρραγεῖς, ἀλλά ταχέως συνεπληροῦντο καί ἐγένοντο μᾶλλον συνεκτικαί.[1]»

Ἀπό ποῦ ὅμως ἀντλοῦσαν τήν ψυχική τους δύναμη οἱ ἀγωνιστές; Ἀπό μόνη τήν πίστη στό δίκαιο τοῦ ἀγῶνος; Ὄχι βέβαια. Ἡ χριστιανική τους πίστη ἦταν ἡ κύρια πηγή τῆς ψυχικῆς τους ρώμης. Κι αὐτό ἀποδεικνύεται κατ΄ ἀρχήν ἀπό τό γεγονος ὅτι ὁ ἀγώνας ξεκινοῦσε μέ ὅρκο στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, χωρίς αὐτόν δέν γινόταν ἀποδεκτός ὁ ἀγωνιστής. Ἄς δοῦμε τό ἀκριβές κείμενό του:

«Ὁρκίζομαι εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ὅτι:

- Θά ἀγωνισθῶ μέ ὅλας μου τάς δυνάμεις διά τήν ἀπελευθέρωσιν τῆς Κύπρου ἀπό τόν Ἀγγλικόν ζυγόν, θυσιάζων καί αὐτήν τήν ζωήν μου.

- Δέν θά ἐγκαταλείψω τόν ἀγώνα ὑπό οἰονδήποτε πρόσχημα παρά μόνον ὅταν διαταχθῶ ὑπό τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ὀργανώσεως καί ἀφοῦ ἐκπληρωθῇ ὁ σκοπός τοῦ ἀγῶνος.

- Θά πειθαρχήσω ἀπολύτως εἰς τάς διαταγάς τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ὀργανώσεως καί ἀφοῦ ἐκπληρωθῇ ὁ σκοπός τοῦ ἀγῶνος.

- Θά πειθαρχήσω ἀπολύτως εἰς τάς διαταγάς τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ὀργανώσεως καί μόνον τούτου.

- Συλλαμβανόμενος θά τηρήσω ἀπόλυτον ἐχεμύθειαν τόσον ἐπί τῶν μυστικῶν τῆς Ὀργανώσεως ὅσον καί ἐπί τῶν ὀνομάτων τῶν συμμαχητῶν μου, ἔστω καί ἐάν βασανισθῶ διά νά ὁμολογήσω.

- Δέν θά ἀνακοινῶ εἰς οὐδένα τήν διαταγήν τῆς Ὀργανώσεως ἤ μυστικόν τό ὁποῖον περιῆλθεν εἰς γνῶσίν μου παρά μόνον εἰς ἐκείνους δι΄ οὕς ἔχω ἐξουσιοδότησιν ὑπό τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ὀργανώσεως.

- Τάς πράξεις μου θά κατευθύνῃ μόνον τό συμφέρον τοῦ ἀγῶνος καί θά εἶναι ἀπηλλαγμέναι πάσης ἰδιοτελείας ἤ κομματικοῦ συμφέροντος.

- Ἐάν παραβῶ τόν ὄρκον μου θά εἶμαι ΑΤΙΜΟΣ καί ἄξιος πάσης τιμωρίας.[2]»

Ἡ πίστη στόν Χριστό σέ καμμία στιγμή τοῦ ἀγώνα δέν παρέμεινε νεκρό γρᾶμμα, συντρόφευε τούς μαχητές καί στόν ἀγώνα πάνω στά βουνά. Ἀξίζει νά παραθέσουμε τή μαρτυρία τῆς ἀγωνίστριας καί τομεάρχου τῆς ὀργανώσεως Ἑλένης Σεραφείμ - Λοΐζου:

Ὁ Γρηγόρης Αὐξεντίου «μαζί μέ τούς ἄντρες του μελετοῦσαν τακτικά τήν Ἁγία Γραφή. Συζητοῦσαν ἀπάνω στό κείμενο πού διάβαζαν κ΄ ἔβγαζαν τό σύνθημα τῆς ἡμέρας ἤ τῆς ἑβδομάδας. Ἔτσι ὅπως ὅλοι πού ἀγωνίζονταν κ΄ ἔπεφταν μέ τήν πίστη στό Θεό καί μέ τήν Ἑλλάδα κλεισμένη στά τρίσβαθα τῆς ψυχῆς τους.[3]»

Ἡ Ἁγία Γραφή ἦταν λοιπόν ὁ ἀχώριστος σύντροφος τῶν Ἑλλήνων ἀγωνιστῶν τῆς Κύπρου, τό ὅπλο τό ὁποῖο δυνάμωνε τήν πίστη στόν Χριστό καί στήν πατρίδα κι ἔκαμε ἀποτελεσματικά τά ὅπλα πού πολεμοῦσαν τόν ἐχθρό.

            Ἡ ἴδια ἀγωνίστρια μᾶς παραθέτει, μέ λιτή ὅσο καί διαυγή περιγραφή, περιστατικό τό ὁποῖο φανερώνει τήν πίστη τῶν γυναικῶν, οἱ ὁποῖες μετεῖχαν στόν ἀγώνα. Κάποτε, λέγει ἡ ἡρωίδα στά ἀπομνημονεύματά της, τήν ἐπισκέφθηκε μία γυναίκα φέρνοντας ἐπιστολή τοῦ συζύγου της γιά ἔκτακτο σοβαρό ζήτημα τοῦ ἀγώνα. Γιά νά  καταφέρει νά περάσει τήν ἐπιστολή ἀπό τά ἀλλεπάλληλα βρετανικά μπλόκα, τήν εἶχε κρύψει μέσα στά ροῦχα τοῦ βρέφους της, τό ὁποῖο κρατοῦσε στά χέρια της σέ ὅλη τή διαδρομή. Ἡ τομεάρχις ἔγραψε ἀπαντητική ἐπιστολή πρός τόν σύζυγο τῆς γυναίκας καί τῆς τήν παρέδωσε. Ἄς δοῦμε πῶς περιγράφει τή σκηνή, τά συναισθήματα καί τίς σκέψεις τά ὁποῖα τῆς προξένησε:

«Ἔκλεισα τήν ἐπιστολή καί τήν ἔδωσα στήν Εὐδοκία πού τήν ξανάκρυψε στά ροῦχα τοῦ γιοῦ της. Δώσαμε τά χέρια ψιθυρίζοντας τόν καθιερωμένο ἀγωνιστικό χαιρετισμό:

- Ὁ Θεός μαζί μας.

Ἔφυγε γιά νά προλάβει τό λεωφορεῖο.

Βάλθηκα πάλι νά τήν κυτάζω καθώς ἔφευγε κ΄ ἔνοιωσα περήφανη γι΄  αὐτή τή γυναίκα. Γιά τίς γυναῖκες ὅλης τῆς Κύπρου π΄ ἀθόρυβα, ἁπλά, μά γενναῖα ὑπηρετοῦσαν τήν πατρίδα. Κ΄ ἔβρισκαν χίλιους τρόπους γιά νά ξεγελοῦν τούς Ἄγγλους. Ποιός θά μποροῦσε, ἀλήθεια, νά φανταστεῖ ὅτι πίσω ἀπ΄ τήν ἁπλότητα καί τή στοργή μέ τήν ὁποία περιέβαλλε τό παιδί της αὐτή ἡ χωρική μάνα κρυβόταν μιά πανέξυπνη ἀγωνίστρια πού μοίραζε τόν καιρό της ἀνάμεσα στά παιδιά της, στό νοικοκυριό της καί στήν ὑπηρεσία τοῦ ἀντάρτικου. Αὐτή τούς φρόντιζε γιά ὅλα. Πιστή σύντροφος καί συνεργάτις τοῦ ἄντρα της πού ἦταν ὁ τροφοδότης, ὁ σύνδεσμος κι΄ ὁ ἀκούραστος φύλακας τῆς ἀντάρτικης ὁμάδας.[4]»

            Δύο πράγματα προξενοῦν ἐντύπωση σ΄ ὅλους ὅσους δέν ζήσαμε τόν ἀγώνα ἐκεῖνο: πρῶτον ὁ «καθιερωμένος» ἀγωνιστικός χαιρετισμός «Θεός μαζί μας», ὁ ἀπαραίτητος γιά ὅλους αὐτούς τούς ἀγνούς καί ἀνυστερόβουλους ἀγωνιστές, καί δεύτερον τό ἦθος τῶν ἀγωνιστριῶν ἐκείνων. Τῶν ἀγωνιστριῶν οἱ ὁποῖες ἐνσάρκωναν τόν τύπο γυναίκας τόν ὁποῖο ἀναζητεῖ ἡ Ἁγία Γραφή: «γυναῖκα ἀνδρείαν τίς εὑρήσει; τιμιωτέρα δέ ἐστιν λίθων πολυτελῶν ἡ τοιαύτη[5]», «γυνή ἀνδρεία στέφανος τῷ ἀνδρί αὐτῆς[6]».

            Καί σήμερα; Τί γίνεται σήμερα; Πνίγηκε ἡ πίστη καί ὁ ἀγώνας μέσα στά σαλόνια τῆς διεθνοῦς διπλωματίας καί πολιτικῆς; Ἐξαφανίσθηκε μέσα στίς φοῦσκες τῶν χρηματιστηρίων; Προδόθηκε ἀπό τά βρώμικα συμφέροντα; Ὁπωσδήποτε ὅλα αὐτά ἐπιχειρήθηκαν, τόσο στήν ἐπικράτεια τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας ὅσο καί στήν ἐπικράτεια τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Ὅμως, πιστεύουμε ἀκράδαντα, ἡ πίστη τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους στόν Χριστό, στήν πατρίδα καί στήν κληρονομιά του δέν ἔχει πεθάνει. Οἱ πιστοί, οἱ ἀνυποχώρητοι καί ἀκέραιοι, ὅσοι δέν παρασύρονται ἀπό ψεύτικες ὑποσχέσεις, ὅσοι ἀρνοῦνται νά προδώσουν πίστη καί πατρίδα, τό «λεῖμμα» ὅπως τούς ὀνομάζουν οἱ προφῆτες, ἄς γίνουν γιά μιά ἀκόμη φορά ὁ φάρος ὁ ὁποῖος θά ὁδηγήσει ὁλόκληρο τόν ἑλληνισμό στήν εὐόδωση τῶν ἀγώνων του, στήν ἐπιβίωσή του, στήν διαφύλαξη τῆς ἐλευθερίας του.

---

[1] Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας - Διγενής, Ἀγών Ε.Ο.Κ.Α. καί ἀνταρτοπόλεμος, (Πολιτικοστρατιωτική μελέτη), Ἀθῆναι 1962, σ. 58-59.

[2] Ἑλενίτσα Σεραφείμ - Λοΐζου, Ὁ ἀπελευθερωτικός ἀγώνας τῆς Κύπρου 1955-1959, Ὅπως τόν ἔζησε μιά τομεάρχις, 2η ἔκδοση, ἐκδ. «Φιλοθέη», Λευκωσία 1983, σ. 13

[3] Ἑλενίτσα Σεραφείμ - Λοΐζου, Ὁ ἀπελευθερωτικός ἀγώνας τῆς Κύπρου 1955-1959, Ὅπως τόν ἔζησε μιά τομεάρχις, 2η ἔκδοση, ἐκδ. «Φιλοθέη», Λευκωσία 1983, σ. 194, 195.

[4] Ἑλενίτσα Σεραφείμ - Λοΐζου, Ὁ ἀπελευθερωτικός ἀγώνας τῆς Κύπρου 1955-1959, Ὅπως τόν ἔζησε μιά τομεάρχις, 2η ἔκδοση, ἐκδ. «Φιλοθέη», Λευκωσία 1983, σ. 136.

[5] Παροιμίαι 31, 10.

[6] Παροιμίαι 12, 4.

ΠΗΓΗ: aktines.blogspot.gr

Γερμανός Καραβαγγέλης. Ο πολεμιστής επίσκοπος...

Γερμανός Καραβαγγέλης, ο καταδικασθείς εις θάνατον από τον ντονμέ Μουσταφά Κεμάλ...

Γεννημένος στη Στύψη της Λέσβου στα 1866, από Ψαριανό πατέρα που πολέμησε στο πλευρό των Κανάρη και Μιαούλη, σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και με υποτροφία της οικογένειας Σκυλίτση σπούδασε στη Λειψία, παίρνοντας διδακτορικό δίπλωμα στη Φιλοσοφία!
 

Όλα έδειχναν πως ο Γερμανός, θα γινόταν ένας εξέχων επιστήμονας. Αλλά ο Θεός τον ήθελε στρατιώτη του. Έτσι επιστρέφει στη Χάλκη όπου εργάζεται ως Καθηγητής και το 1896 εκλέγεται βοηθός επίσκοπος στο Πέραν της Κωνσταντινουπόλεως, στα 28 του χρόνια!
 

Εκεί θα καταβάλει μεγάλες προσπάθειες για να αντιπαλέψει τις ξένες δυτικοευρωπαϊκές προπαγάνδες, που με το πρόσχημα των καλών και οργανωμένων σχολείων, έκαναν προσηλυτισμό στα Ελληνόπουλα! Πράγματι αυτό ήταν το χειρότερο που αντιμετώπιζαν σε Πόλη και Σμύρνη οι Έλληνες, βλέποντας τα παιδιά τους που φοιτούσαν σε φημισμένα ξένα σχολειά, να αποστρέφονται την Ορθοδοξία και την ελληνική γλώσσα!!! Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα σε κάμποσες περιπτώσεις. Εκείνα τα χρόνια, του 1890- 1920 σε κάποια ξένα παρθεναγωγεία, όπου φοιτούσαν Ελληνίδες, παρατηρήθηκαν φαινόμενα, όπως να μην θέλουν τα παιδιά να ξαναδούν πια τους δικούς τους! Τέτοια πλύση εγκεφάλου γινόταν!..
 

Όταν στα 1900 πεθαίνει ο Μητροπολίτης Καστοριάς, όλοι προτείνουν τον Γερμανό. Είναι η εποχή που οι Βούλγαροι Κομιτατζήδες (σήμερα έχουμε τους Σκοπιανούς) γιγάντωναν την προπαγάνδα τους με το σύνθημα “Εξαρχία ή Θάνατος”! Και πράγματι όποιος Έλληνας δεν ασπαζόταν τη Βουλγαρία, τον βρίσκαν είτε σφαγμένο, είτε κρεμασμένο στα προαύλια των εκκλησιών! Ο φόβος και ο τρόμος που άπλωναν οι αιμοβόροι Βούλγαροι, είχε φέρει σε δεινή θέση τους Μακεδόνες, που ήταν ταυτόχρονα κάτω από την Τουρκική τυραννία!
 

Ο Γερμανός Καραβαγγέλης, διαπιστώνει πια ως Μητροπολίτης Καστοριάς, με τα ίδια του τα μάτια, την τραγική κατάσταση και δραστήριος ως ήταν, δεν αργεί να πάρει τα μέτρα του. Αφού επανειλημμένα ζητάει από την κουφή συνήθως Αθήνα, ένοπλα αντάρτικα σώματα και δεν του τα στέλνει, τα οργανώνει ο ίδιος! Οπλισμένος κι αυτός γυρνάει στα χωριά της επαρχίας του, χωρίς να διστάσει να σπάσει και πόρτες και να λειτουργήσει με το πιστόλι στη θήκη στην ελληνική γλώσσα, για να δείξει ότι οι Έλληνες δεν πρέπει να φοβούνται και να ξαναφέρει πίσω όσους από φόβο είχαν υποταχτεί!
 

Ένα χρόνο μετά ξαναγράφει στην Αθήνα: “Στείλτε μου πενήντα παλικάρια, πενήντα Κρητικούς, να τους ενώσω με τους δικούς μου”... Του κάκου... Δεν τα παρατάει όμως! Έρχεται σε επαφή με Ίωνα Δραγούμη και Παύλο Μελά και γράφει πύρινα άρθρα στις Αθηναϊκές εφημερίδες, που και τότε, θεωρούσαν επικίνδυνο εθνικιστή όποιον ήθελε να ελευθερώσει την Μακεδονία!!!
 

Έτσι στα 1903 δώδεκα Κρητικοί περνούν μυστικά στη Μακεδονία υπό τον Θύμιο Καούδη που του δίνει επιστολή από την ομάδα του Παύλου:
 

“Σεβασμιώτατε. Σας αποστέλλομεν δώδεκα ιεραποστόλους και εκατόν Αγίας Γραφάς. Λίαν προσεχώς αποστέλλομεν σωρείαν ιεραποστόλων και πολλάς εκατοντάδας Αγίων Γραφών. Θαρσείν χρη, η αύριον άμεινον εσεται. Κωνστ. Μαζαράκης-Αινιάν, Παύλος Μελάς”. Ιεραπόστολοι βέβαια ήταν τα παλικάρια και Άγιες Γραφές τα στρατιωτικά τυφέκια!..

Για να καταλάβουμε όλοι τι περνούσε τότε η Μακεδονία μας και η Ορθοδοξία, και τί μαρτύρια έκαναν οι πρόγονοι των Βουλγαροσκοπιανών, είναι αναγκαίο να αναφέρουμε αποτρόπαιες σκηνές, όπως γράφονται κατά λέξη από το χέρι του Γερμανού Καραβαγγέλη, γιατί αυτή είναι η Αληθινή Ιστορία, που σήμερα, ακόμη και κάποιοι καρεκλόμυαλοι, ζητούν να απαρνηθούμε...

“Αρχομένου του 1905, καίεται ολόκληρη η Ιερά Μονή Τσιριλόβου, μετ΄ ολίγον δε η Ιερά Μονή Ζηκοβίτσης, ακολούθως πυρπολείται η Ιερά Μονή Σλιβένης, φονεύονται οι μοναχοί. Ο ογδοηκοντούτης Ηγούμενος κατακερματίζεται και το στόμα Αυτού επληρώθη εκ των ακαθαρσιών των καθαρμάτων τούτων…”!!! (Κων. Παπουλίδη Υποδιευθυντού ΙΜΧΑ, “Γερμανός Καραβαγγέλης.Ο Ακρίτας της Ρωμιοσύνης”)
 

Αυτή τη φρίκη και την απανθρωπιά, αυτή την απίστευτη βαρβαρότητα και εξαθλίωση, δεν την έζησαν ποτέ τα σαλόνια της Αθήνας! Δεν την διδάσκουν σε κανένα βιβλίο Ιστορίας και ας έχουν ατέλειωτα κεφάλαια για την Δυτική ιστορία! Αν μας ζητά ο οποιοσδήποτε να απαρνηθούμε την Μακεδονία, είναι σαν να μας ζητά να ξανά ατιμάσουμε μοναχούς και Γέροντες και παπάδες και γυναίκες και παιδιά και ήρωες σαν τον Άγρα, τον Κώττα, τον Μελά, τον Καραβαγγέλη και τόσους άλλους! Όποιος μιλάει για Μακεδονία, μιλάει για εκατόμβες αθώου αίματος! Πάραυτα σήμερα πραγματικά αγαπούμε τους γειτόνους μας κι αυτούς ακόμη τους Σκοπιανούς και όλους. Και θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά μαζί τους! Αλλά αγαπούμε το ίδιο σθεναρά και την Αλήθεια, που δεν ξέρει συμβιβασμούς και τέτοια...

Και τότε, στην αιματοβαμμένη, μαρτυρική Μακεδονία μας, είναι που πέφτουν πάνω στον Γερμανό Καραβαγγέλη, όχι μονάχα οι Βούλγαροι και οι Τάιμς του Λονδίνου, η Freie Presse της Βιέννης, η Les Temps των Παρισίων, που διεξάγουν εναντίον του πόλεμο λιβελογραφημάτων, διαστρεβλώνοντας ολότελα την αλήθεια, παρουσιάζοντας σαν θύματα του Βουλγάρους (αυτές οι ίδιες πάνω κάτω δεν υποστηρίζουν και σήμερα τους Σκοπιανούς;), αλλά και η Αγγλία και η Ρωσία, που με απανωτά διαβήματα στο Φανάρι, ζητούσαν την απομάκρυνση του Γερμανού Καραβαγγέλη! Το Οικουμενικό Πατριαρχείο κάτω και από την πίεση του Μέγα Βεζίρη και για να μην “κάψει” τελείως την εθνοσωτήρια αποστολή του στη Μακεδονία, αναγκάζεται να τον απομακρύνει στα 1907, στέλνοντάς τον Μητροπολίτη στην Αμάσεια του άλλου σκλαβωμένου παιδιού του, του Πόντου, στα 1908. Εκεί επιδίδεται με αφοσίωση στην οργάνωση της ελληνικής παιδείας, με την ίδρυση και αναδιοργάνωση σχολείων και παραμένει ως το 1911. Το 1913 εκλέγεται τοποτηρητής του Οικουμενικού Πατριαρχείου και επιστρέφει την επόμενη χρονιά στην Αμάσεια, όπου μετά από λίγο, στο ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου θα ζήσει την φρίκη αυτή τη φορά των γενοκτονιών των Αρμενίων και των Ποντίων, καθώς και την δράση των Ποντιακών ανταρτικών σωμάτων, προσπαθώντας να σώσει ότι μπορεί και όποιους μπορεί και να φτιάξει πάλι, όπως στην Μακεδονία, άμυνα!...

Έτσι το 1917 για την δράση του, απελαύνεται στην Κωνσταντινούπολη και κλείνεται για λίγο στις φυλακές. Ο Κεμάλ τον καταδικάζει σε θάνατο, αλλά διασώζεται με τον εν πλω διορισμό του ως Μητροπολίτη Ιωαννίνων και εγκαθίσταται το 1923 στα ελεύθερα Γιάννενα.

Δύο φορές θα εκλεγόταν Οικουμενικός Πατριάρχης και τις δύο φορές έκανε πίσω, για πολιτικούς λόγους δεν τον εξέλεξαν Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, για να βρεθεί ξαφνικά το 1924 Μητροπολίτης Ουγγαρίας, “εξόριστος” όπως έλεγε ο ίδιος, στη Βιέννη, όπου τελικά παρέμεινε ως Μητροπολίτης Αμάσειας και Έξαρχος Κεντρώας Ευρώπης έντεκα χρόνια, για να διευθύνει τις αποσπασθείσες από την Μητρόπολη Θυατείρων ορθόδοξες κοινότητες Ιταλίας, Αυστρίας και Ουγγαρίας! Παρά την πίκρα του για το φέρσιμο των πολιτικάντηδων, αφοσιώθηκε και πάλι στο έργο του, κρατώντας και Ορθόδοξους και Έλληνες, τους Μακεδόνες της Επαρχίας του! Τους Μακεδόνες της Αυστροουγγαρίας!..

Αυτή, η αγάπη του Καραβαγγέλη, ήταν και το μόνο χάδι που ένοιωσαν και το μοναδικό χέρι που κράτησε την ελληνική συνείδηση ζωντανή στην Μεσευρώπη!

Ο Γερμανός, πέθανε το παγωμένο πρωινό της 11ης Φεβρουαρίου 1935 στο προάστιο Baden της Βιέννης, λησμονημένος και εγκαταλειμμένος, μόνος, όπως συμβαίνει με τους γίγαντες του Έθνους! Αυτός που είχε δώσει όλη τη ζωή του για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία...

Στὴ διαθήκη του, στὴν ὁποῖα, κληρονόμο του κατέστησε τὴ γενέτειρά του Στύψη Λέσβου, ἐξέφρασε τὴν πικρία του γιὰ τὴν ἀγνωμοσύνη ποὺ ἔδειξαν τόσο ἡ Πολιτεία ὅσο καὶ ἡ Ἐκκλησία:

«Ἡ κηδεῖα μου θὰ γίνει στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Καρύτση μὲ ἕνα μόνο ἱερέα, χωρὶς διάκονο. Δὲν δέχομαι δε στὴν κηδεῖα μου οὔτε ἀντιπρόσωπο τοῦ κράτους, οὔτε τῆς ἐκκλησίας, ἐάν τυχὸν ἤθελαν ἀναμνησθῆ μετὰ θανάτου τὰς ἐθνικὰς μου ὑπηρεσίας. Δὲν χρεωστῶ εἰς κανένα οὐδὲ ὁβολὸν. Εἰς τὸ Ἔθνος προσέφερα ὅ,τι ἦτο δυνατὸν ὡς Ἱεράρχης τοῦ ’21...»

Η ταφή του έγινε τέσσερις μέρες μετά, στις 15 Φεβρουαρίου του 1935, στο ελληνικό τμήμα του Κεντρικού Κοιμητηρίου της Βιέννης. Ύστερα από 12 χρόνια, τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας που τόσα του χρωστάει, στη Θεσσαλονίκη και από εκεί στην αγαπημένη του Καστοριά...

Πηγή: “Χρυσόπλοοι, οι Έλληνες του Δούναβη”, Δημήτρη Αλεξάνδρου, εκδ. Ερωδιός, e-istoria.com, proskynitis.blogspot.gr

Αναδημοσίευση: http://eggolpio.blogspot.gr/2013/06/blog-post_7465.html

(Σχόλιο Εγκολπίου: Αν κοιτάς με θλίψη το ένδοξο παρελθόν δεν έχεις άδικο... Πού είναι σήμερα εκείνοι οι πολεμιστές επίσκοποι που θα μιλήσουν, θα φωνάξουν, θα κλάψουν και θα οργιστούν για την κατάντια της Ελλάδας και της Εκκλησίας μας... Άλλοι, αδύναμα ανθρωπάκια ανήμπορα να ορθόσουν το ανάστημά τους και την πνευματική τους βακτηρία, εναντίον εκείνων που θεωρούν τους ναούς μαγαζάκια και σπίτια τους... 

Άλλοι βολεμένοι στους μισθούς τους, κλεισμένοι στο υιάλινο κόσμο τους, ζουν μέσα από την χλιδή και τις προσωπικές στιγμές τους, την σατανική ευτυχία της υλιστικής ζωής τους... Άλλοι πάλι ζηλεύοντες την προβολή των μισθωτών αιρετικών, κάνουν ό,τι μπορούν να κερδίσουν το 15λεπτο της φήμης και κοινωνικής βαρύτητας εκείνων...

Ο Άγιος Χρυσόστομος, πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης, όταν οι Βούλγαροι τον φυλάκισαν και απαίτησαν απ' αυτόν να λειτουργήσει στα βουλγαρικά, εκείνος απήντησε: ''Είμαι ποιμένας των Ελλήνων και μόνο στα Ελληνικά τελώ την Θεία Λειτουργία.''Πόσοι ανθέλληνες και επισκοπάρια θα τον έλεγαν σήμερα, ρατσιστή και σκοταδιστή, πόσοι θα έλεγαν: ''Καλά Χριστιανός επίσκοπος να διαχωρίζει τα έθνη;;; Α πα πα πα...'' Πόσοι άσχετοι και ακατάλληλοι για επισκοπική θέση, θα έλεγαν, εμείς μοιράζουμε τρόφιμα ανεξαρτήτως θρησκείας... Αυτό κύριοι θα μπορούσε να γίνει αν υπήρχε τροφή για όλους και ακόμη πιο πολλή... 

Όταν οι Ελληνες Χριστιανοί πεθαίνουν από την πείνα και την απελπισία, έχεις χρέος να φροντίσεις για τους δικούς σου και οι ξένοι ας πάνε να φάνε στην πατρίδα τους... Αλλά πρέπει να είναι μέσα στη μόδα αυτά τα ανθρωπάκια που ούτε Ευαγγέλιο έχουν μελετήσει ούτε τον Απόστολο Παύλο που διδάσκει ότι ''Ο Κύριος εξ ενός ανθρώπου δημιούργησε όλα τα έθνη των ανθρώπων και όρισε πόσο καιρό θα υπάρχουν και σε ποιά σύνορα θα κατοικούν.'' Πράξεις, κεφ. 17, στ. 26. Ο Θεός λοιπόν όρισε τα σύνορα των εθνών... Επιπλέον Ο Κύριος δια του αποστόλου του Παύλου, στην προς Γαλάτας επιστολή του μας λέει πως πρέπει ''να κάνουμε προς όλους το καλό, και κυρίως προς τους έχοντες την ίδια πίστη με μας.'' κεφ. 6, στ. 10...

Αυτοί οι άνθρωποι φροντίζουν εκείνους που παράνομα διέρρηξαν τα εκ Θεού οριζόμενα σύνορα της πατρίδας μας και εισήλθαν ως λαθραίοι έποικοι... Φροντίζουν ανθρώπους που θέλουν να επιβάλλουν τον ισλαμικό νόμο στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας, και έχουν το θράσος να αυτοαποκαλούνται Χριστιανοί επίσκοποι και ιερείς... Και αδιαφορούν για τον απλό πιστό που βλέπει την πνευματική κατηφόρα της ενορίας του και την παγερά αδιάφορη στάση των ταγών του, απέναντι στην ανάγκη του για σταθερότητα, γνήσιο και όχι ξύλινο κήρυγμα. Απέναντι στην ανάγκη του να έχει μόνιμο πνευματικό οδηγό, και όχι κάθε λίγο να βλέπει καινούριο ιερέα γιατί έτσι ήθελε ο κτήτωρ του ναού και έτσι υπάκουσε και έπραξε ο κατά τα άλλα δυναμικός δεσπότης...

Αδυνατούν να μελετήσουν τον Θείο Λόγο, εγκλωβισμένοι στην υλική και θεληματική τους ευμάρεια, που τρέφει το παχύσαρκο εγώ τους. Αρκούνται να στολίζονται ως λατέρνες και να παίρνουν  το γνωστό μισοκακόμοιρο ύφος της ψευτοταπείνωσης για να έχουν την σωστή εικόνα πάνω στο θρόνο τους... Αρκούνται να βγαίνουν φωτογραφίες με δημάρχους, βουλευτές και υπουργούς, να χαμογελούν στην κάμερα ως σημαντικές προσωπικότητες, ενώ δεν είναι άξιοι να πούν ένα ''Κύριε, Ελέησον'' από καρδιάς... Τρέχουν όλη μέρα στα γραφεία τους νομίζοντας πως κάνουν κάτι πολύ σημαντικό, ενώ κάνουν το απολύτως τίποτα... Κι αν τους τα πείς αυτά και τους ρωτήσεις, γιατί δεν είσαι ένας Γερμανός Καραβαγγέλης, ή ένας Φλωρίνης Άγιος Χρυσόστομος;;; Αρχίζουν τις γελοίες δικαιολογίες τους και την μοναδική επιχειρηματολογία περί της αγαπημένης τους έκφρασης... ''Ισορροπία... Πρέπει να κρατάμε την ισορροπία παιδί μου''...

Εύχομαι Ο Κύριος του παντός να αναδείξει άξιους ποιμένες για την Ελλάδα μας, γιατί με τους υπάρχοντες η κατηφόρα δε θα έχει τέλος...)