Τότε θα τρέχουν μπροστά οι στρατιές των Αγγέλων και οι χορείες των Αρχαγγέλων θα συνοδεύουν. Τα Χερουβείμ και τα πολυόμματα Σεραφείμ θα κράζουν με ισχυρή φωνή: “Άγιος, Άγιος, Άγιος, ο Θεός που υπάρχει, και υπήρχε και έρχεται, ο Παντοκράτορας!” (πρβλ. Αποκ. δ΄ 8). Τότε θα σχισθούν οι ουρανοί και θα φανερωθεί σαν φοβερή αστραπή, ο Βασιλιάς των βασιλέων, με πολλή δύναμη και με ανέκφραστη δόξα. Και θα Τον δει κάθε μάτι, και εκείνοι που Τον κέντησαν με λόγχη. Και θα θρηνήσουν γι’ Αυτόν όλες οι φυλές της γης. Τότε θα καθίσει επάνω στον ένδοξο θρόνο Του και θα συναχθούν μπροστά Του όλα τα έθνη (Ματθ. κε΄ 31). Άραγε, τι λογής πρόκειται να βρεθεί η ψυχή για να μπορέσει να βαστάξει, όταν θα τοποθετηθούν οι θρόνοι, όταν θα καθίσουν οι κριτές και θ’ ανοιχθούν τα βιβλία;
Μεγάλος
θα είναι ο φόβος, αδελφοί, εκείνη την
ώρα, όταν θα ανοιχθούν εκείνα τα φοβερά
βιβλία, όπου είναι γραμμένα τα έργα μας
και τα λόγια μας, όσα κάναμε σ’ αυτή τη
ζωή και νομίζαμε με τον νου μας ότι τάχα
θα διαφύγουν τον Θεό που ερευνά τις
διαθέσεις και τις επιθυμίες (Ψαλ. ζ΄ 10)
και όπου είναι γραμμένες όλες οι πράξεις
μας και οι σκέψεις όλων.
Τότε, αδελφοί μου αγαπητοί, όλη η ανθρωπότητα θα στέκεται μεταξύ της βασιλείας και της κρίσης, μεταξύ της ζωής και του θανάτου, μεταξύ της χαράς και της λύπης. Όλοι, έχοντας στραμμένο το βλέμμα τους κάτω, χωρίς να σηκώνουν το κεφάλι προς τα πάνω, θα στέκονται μπροστά στο βήμα του Χριστού και θα ανακρίνονται και θα ελέγχονται αυστηρά. Μάλιστα εκείνοι που έζησαν με αμέλεια, θα αναλογίζονται τις πράξεις τους. Και θα βλέπει ο καθένας τα έργα του, είτε καλά είναι αυτά, είτε φαύλα.
Και αυτοί βέβαια που έχουν τα καλά έργα θα πλησιάζουν το βήμα του Κριτή με χαρά, επειδή πρόκειται να πάρουν ως αμοιβή το στεφάνι. Αν όμως κανείς, έχοντας βαριές αμαρτίες, φύγει απ’ αυτή τη ζωή αμετανόητος, τότε, βλέποντας αυτές τις αμαρτίες να βρίσκονται μπροστά του, να τον κατακρίνουν και να τον ελέγχουν, θα λέει θρηνώντας: “Ω, πώς δεν αγωνίστηκα ο άθλιος, αλλά έχασα τον επίγειο καιρό μου, κοροϊδεύοντας και κοροϊδευόμενος; Πώς δεν μετανόησα; Γιατί δεν έδειξα ευσπλαχνία; Γιατί φθόνησα; Γιατί μίσησα; Γιατί λοιδόρησα τον αδελφό μου και δεν συμφιλιώθηκα μαζί του; Ναι, ναι, συμπεριφέρθηκα σαν ανόητος! Άκουγα μάλιστα για τις τιμωρίες. Άκουγα μάλιστα και γι’ αυτή την Ημέρα της Κρίσεως. Γιατί δεν μετανόησα απέναντι σε Αυτόν που σήκωσε επάνω Του την αμαρτία του κόσμου (πρβλ. Ιω. α΄ 29), αλλά πέρασα τα χρόνια μου κοροϊδευόμενος; Εκείνους που νήστευαν και προσεύχονταν, τους έβλεπα και τους χλεύαζα. Αυτοί στέκονται τώρα μπροστά στον Κριτή χαρούμενοι και ζητούν την αμοιβή τους. Τι να κάνω, άραγε; Γιατί ο καιρός της μετανοίας, πια, πέρασε!”.
Και ενώ αυτοί θα συλλογίζονται αυτά, θα ακούσουν την φοβερή φωνή του Κριτή, που κραυγάζει και λέει: “Δείξτε Μου τα έργα σας και πάρτε τον μισθό!”. Εκείνη μάλιστα την ώρα, θα σαλευθούν όλες οι τάξεις των ανθρώπων: αρχιερείς, ιερείς και διάκονοι, όλες οι τάξεις της Εκκλησίας, όπως είπε ο Απόστολος: “Ανασταίνεται ο καθένας στην δική του τάξη (Α΄ Κορ. ιε΄ 23) για να προσφέρει δόξα στον Θεό”. Τότε θα σαλευθούν από φόβο κυβερνήτες, σοφοί και πλούσιοι, γιατί ήρθε η ώρα να γίνει γνωστό το έργο του καθενός μπροστά σε Αγγέλους και ανθρώπους, και να θερίσει ο καθένας όπως έσπειρε (Γαλ. στ΄ 7)».
Τότε, αδελφοί μου αγαπητοί, όλη η ανθρωπότητα θα στέκεται μεταξύ της βασιλείας και της κρίσης, μεταξύ της ζωής και του θανάτου, μεταξύ της χαράς και της λύπης. Όλοι, έχοντας στραμμένο το βλέμμα τους κάτω, χωρίς να σηκώνουν το κεφάλι προς τα πάνω, θα στέκονται μπροστά στο βήμα του Χριστού και θα ανακρίνονται και θα ελέγχονται αυστηρά. Μάλιστα εκείνοι που έζησαν με αμέλεια, θα αναλογίζονται τις πράξεις τους. Και θα βλέπει ο καθένας τα έργα του, είτε καλά είναι αυτά, είτε φαύλα.
Και αυτοί βέβαια που έχουν τα καλά έργα θα πλησιάζουν το βήμα του Κριτή με χαρά, επειδή πρόκειται να πάρουν ως αμοιβή το στεφάνι. Αν όμως κανείς, έχοντας βαριές αμαρτίες, φύγει απ’ αυτή τη ζωή αμετανόητος, τότε, βλέποντας αυτές τις αμαρτίες να βρίσκονται μπροστά του, να τον κατακρίνουν και να τον ελέγχουν, θα λέει θρηνώντας: “Ω, πώς δεν αγωνίστηκα ο άθλιος, αλλά έχασα τον επίγειο καιρό μου, κοροϊδεύοντας και κοροϊδευόμενος; Πώς δεν μετανόησα; Γιατί δεν έδειξα ευσπλαχνία; Γιατί φθόνησα; Γιατί μίσησα; Γιατί λοιδόρησα τον αδελφό μου και δεν συμφιλιώθηκα μαζί του; Ναι, ναι, συμπεριφέρθηκα σαν ανόητος! Άκουγα μάλιστα για τις τιμωρίες. Άκουγα μάλιστα και γι’ αυτή την Ημέρα της Κρίσεως. Γιατί δεν μετανόησα απέναντι σε Αυτόν που σήκωσε επάνω Του την αμαρτία του κόσμου (πρβλ. Ιω. α΄ 29), αλλά πέρασα τα χρόνια μου κοροϊδευόμενος; Εκείνους που νήστευαν και προσεύχονταν, τους έβλεπα και τους χλεύαζα. Αυτοί στέκονται τώρα μπροστά στον Κριτή χαρούμενοι και ζητούν την αμοιβή τους. Τι να κάνω, άραγε; Γιατί ο καιρός της μετανοίας, πια, πέρασε!”.
Και ενώ αυτοί θα συλλογίζονται αυτά, θα ακούσουν την φοβερή φωνή του Κριτή, που κραυγάζει και λέει: “Δείξτε Μου τα έργα σας και πάρτε τον μισθό!”. Εκείνη μάλιστα την ώρα, θα σαλευθούν όλες οι τάξεις των ανθρώπων: αρχιερείς, ιερείς και διάκονοι, όλες οι τάξεις της Εκκλησίας, όπως είπε ο Απόστολος: “Ανασταίνεται ο καθένας στην δική του τάξη (Α΄ Κορ. ιε΄ 23) για να προσφέρει δόξα στον Θεό”. Τότε θα σαλευθούν από φόβο κυβερνήτες, σοφοί και πλούσιοι, γιατί ήρθε η ώρα να γίνει γνωστό το έργο του καθενός μπροστά σε Αγγέλους και ανθρώπους, και να θερίσει ο καθένας όπως έσπειρε (Γαλ. στ΄ 7)».
