ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ (13 Απριλίου)

 

Το παλαίφατο και σεβάσμιο Πατριαρχείο της Ρώμης, πριν καταληφτεί από τους αιρετικούς Φράγκους (1009) και αποσχιστεί από την Μία και αδιαίρετη Εκκλησία (1054), έχει να επιδείξει μια πλειάδα αγίων παπών, ομολογητών της Ορθοδόξου Πίστεως. Υπήρξε για αιώνες ο θεματοφύλακας της σώζουσας αλήθειας. Ένας από αυτούς τους αγίους πάπες υπήρξε και ο άγιος Μαρτίνος Επίσκοπος Ρώμης ο θαυματουργός, ο οποίος έδωσε τη ζωή του για την σώζουσα ορθόδοξη πίστη.

      Γεννήθηκε στις αρχές του 7^ου αιώνα, στην πόλη Τόδι Ομβρικής, της κεντρικής Ιταλίας και έζησε στην εποχή που βασίλευε ο αυτοκράτορας Ηράκλειος (610-641), ο οποίος, όπως είναι γνωστό υποστήριζε την αίρεση του Μονοθελητισμού. Έζησε επίσης στα χρόνια του Κώνστα Β΄ (641-668), ο οποίος ακολούθησε την εκκλησιαστική πολιτική των προκατόχων του και μάλιστα έγειρε διωγμό κατά των Ορθοδόξων. Ο Κώνστας μάλιστα, μετά το θάνατο του αιρετικού Πατριάρχη Σεργίου, ευνοούμενο του Ηράκλειου, ανέβασε στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως τον αιρετικό Πατριάρχη Παύλο Β΄ (641-653), θερμό υπέρμαχο του Μονοθελητισμού.

        Η αίρεση αυτή ήταν η φυσική μετεξέλιξη της φοβερής αιρέσεως του Μονοφυσιτισμού, η οποία δεν δεχόταν τις δύο θελήσεις του Χριστού, διδάσκοντας ότι είχε μόνο μία θέληση, την θεία. Ταυτόχρονα υπήρχε και άλλη αίρεση ο Μονοενεργητισμός, ο οποίος δίδασκε πως ο Χριστός είχε μόνο μια ενέργεια, τη θεία. Και οι δύο αυτές αιρέσεις είχαν σοβαρότατες επιπτώσεις στην περί σωτηρίας διδασκαλία της Εκκλησίας, διότι αρνούνταν την ανθρώπινη φύση του Χριστού, η οποία είχε απορροφηθεί από τη θεία. Αλλά, αν ο Χριστός δεν ήταν αληθινός Θεός και άνθρωπος, δεν επιτέλεσε τη σωτηρία. Ότι η σωτηρία μας παραμένει ένα θεωρητικό σχήμα, όπως θεωρητική είναι και η ένωσή μας με το Χριστό.   

      Δε γνωρίζουμε πολλά στοιχεία για την νεανική του ηλικία. Προφανώς ανήκε σε επιφανή οικογένεια και μάλλον έλαβε σοβαρή μόρφωση.  Επρόκειτο για πιστό και συνετό άνδρα, του οποίου η φήμη έφτασε ως την Επισκοπή της Ρώμης η οποία τον όρισε αποκρισάριο (απεσταλμένο) του πάπα στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί έζησε από κοντά τα προβλήματα που δημιούργησε στην Εκκλησία η νέα αίρεση. Ο Μαρτίνος ήταν Ορθόδοξος και αντιτάχτηκε εξ’ αρχής κατά της αίρεσης του Μονοθελητισμού.

      Τον Ιούνιο του 649 εκλέχτηκε Επίσκοπος Ρώμης και έθεσε ως πρώτη προτεραιότητά του την αντιμετώπιση του Μονοθελητισμού. Απέστειλε επιστολή στον αιρετικό Πατριάρχη Παύλο, προσπαθώντας, με συμβουλές αγάπης, να τον επαναφέρει στην Ορθοδοξία. Έστειλε επίσης και μια πλειάδα μορφωμένων Ρωμαίων κληρικών, ειδικών στην αντιμετώπιση των αιρέσεων, στη Βασιλεύουσα, προκειμένου να διαφωτίσουν τον κλήρο και το λαό, για την πλάνη της αιρέσεως και τις φοβερές συνέπειές της για τη σωτηρία.

       Μάταια όμως. Η αίρεση του Μονοθελητισμού είχε την στήριξη της πολιτικής εξουσίας. Ο Πατριάρχης Παύλος, όχι μόνο δεν μεταστράφηκε, αλλά στράφηκε εναντίον των απεσταλμένων του Μαρτίνου. Απευθύνθηκε στον αυτοκράτορα και ζήτησε την τιμωρία τους. Τους συνέλαβαν, τους βασάνισαν αλύπητα και τους έστειλαν εξορία σε διάφορα νησιά.

      Ο Μαρτίνος, μπροστά σε αυτή την κατάσταση συγκάλεσε Σύνοδο στη Ρώμη, την λεγόμενη Α΄ Σύνοδο του Λατερανού (649), στην οποία πήραν μέρος 105 Επίσκοποι από την Ιταλία, τη Σικελία και την Αφρική και η οποία καταδίκασε την αίρεση του  Μονοθελητισμού και καθαίρεσε τους Πατριάρχες Σέργιο και Παύλο. Κατόπιν έστειλε τις αποφάσεις της Συνόδου στην Κωνσταντινούπολη.    

      Ο αυτοκράτορας Κώνστας οργίστηκε από τις ενέργειες του Μαρτίνου και γι’ αυτό θέλησε να του κλείσει το στόμα. Έστειλε άνδρες στη Ρώμη, με επικεφαλής στρατιωτικό διοικητή, για να τον συλλάβουν και να τον πάνε δεμένο στη Κωνσταντινούπολη. Όμως οι Χριστιανοί της Ρώμης πληροφορούμενοι την άφιξη του αποσπάσματος, κύκλωσαν το Πατριαρχείο, περιφρουρώντας τον Επίσκοπό τους. Διαμήνυσαν στους άνδρες του αποσπάσματος, πως θα χυνόταν αίμα αν τολμούσαν να πλησιάσουν και να βάλουν χέρι στον Μαρτίνο. Εκείνοι φοβήθηκαν, ότι θα προκαλούνταν στάση στη Ρώμη και γι’ αυτό έφυγαν άπρακτοι για την Βασιλεύουσα.

       Ο Κώνστας και οι άλλοι παλατιανοί περίμεναν να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία να τον συλλάβουν, χωρίς να προκληθεί αναστάτωση και στάση του πιστού λαού. Πληροφορήθηκαν ότι ο Μαρτίνος είχε αρρωστήσει βαριά και είχε πέσει στο κρεβάτι. Έστειλαν τότε τον στρατιωτικό Θεόδωρο, με την ακολουθία του στη Ρώμη. Εισήλθαν με δόλο στο επισκοπείο, όπου τον απήγαγαν μαζί, με το κρεβάτι του και τον φυγάδευσαν κρυφά από τη Ρώμη. Μαζί του συνέλαβαν και τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, θερμό υπέρμαχο της Ορθοδοξίας και σφοδρό πολέμιο του Μονοθελητισμού, ο οποίος είχε καταφύγει, διωκόμενος στη Ρώμη. Τους οδήγησαν αρχικά στη Νάξο και κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη. Ο αυτοκράτορας σκόπευε να τον θανατώσει, αλλά με την παρέμβαση του Πατριάρχη Παύλου επετράπη η θανάτωσή του  και αποφασίστηκε να εξορισθεί. Μετά από απειλές, εξευτελισμούς και φυλακίσεις, τον έστειλε τον Μαρτίνο εξορία στη Χερσώνα της Κριμαίας. Από τις ταλαιπωρίες του και την πίκρα του κοιμήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου του 655. Ποίμανε την Εκκλησία της Ρώμης για έξι χρόνια και υπερασπίστηκε με πάθος και σθένος την ορθόδοξη πίστη. Για την προσήλωσή του στην Ορθοδοξία έδωσε τη ζωή του. Ο θάνατος τον βρήκε αγωνιζόμενο στις επάλξεις. Μαζί του στην Χερσώνα είχαν εξορισθεί και άλλοι δύο Επίσκοποι, οι οποίοι και αυτοί πέθαναν εκεί από τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες. 

      Αργότερα, οι Χριστιανοί της Ρώμης αναζήτησαν τα τίμια λείψανα του αγίου Μαρτίνου και τα μετέφεραν στη Ρώμη, τα οποία επιτελούσαν άπειρα θαύματα, προσδίνοντάς του τον χαρακτηρισμό του θαυματουργού. Ανακηρύχτηκε άγιος και ομολογητής. Η μνήμη του τιμάται στις 13 Απριλίου.

      Η διαφύλαξη της σώζουσας πίστης της Εκκλησίας μας υπήρξε έργο τιτάνιο των ομολογητών Πατέρων της Εκκλησίας μας. Η ορθόδοξη πίστη έφτασε ως εμάς μέσω απίστευτων ταλαιπωριών των Πατέρων. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Μαρτίνος.   

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ  Θεολόγου – Καθηγητού

Πηγή: aktines.blogspot.com

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.

Θείοις δόγμασι, τῆς εὐσέβειας, ὑπεστήριξας, τὴν Ἐκκλησίαν, ὦ Μαρτίνε ἱεράρχα Θεόσοφε, τὸν γὰρ Χριστὸν διπλοῦν ὄντα ταὶς φύσεσιν, ὁμολογήσας τὴν πλάνην κατήσχυνας. Πάτερ Ὅσιε Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

ΚοντάκιονἮχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ὡς Ἱεράρχης τῶν ἀῤῥήτων και διδάσκαλος, Θεολογίας ἀληθοῦς ἐκφάντωρ πέφηνας, καὶ ἀνέβλυσας Μαρτῖνε δογμάτων ρεῖθρα· Τὸν Χριστὸν γὰρ ἐν δυσί τελείαις φύσεσι, καὶ θελήσεσι πανσόφως ἐδογμάτισας, τοῖς βοῶσί σοι, χαίροις Πάτερ πανόλβιε.

ΠΑΠΑ - ΑΡΣΕΝΗΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1873-1938)

 

+ ΠΑΠΑ ΑΡΣΕΝΗΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ 

ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ

(1873-1938)

ΜΕΡΟΣ 1ον

Στην ευλογημένη φάλαγγα των αγωνιστών ιερέων ανήκει και ο πατήρ Αρσένιος. Είδε το φως του ήλιου το 1873 στο χωριό Τσούκα Σπερχειάδος της Φθιώτιδας. Το κατά κόσμον όνομά του ήτο Αθανάσιος, ενώ οι γονείς του ονομάζοντο Δημήτριος και Χαρίκλεια. Είχε την ευκαιρία να πάρει, όχι απλώς την στοιχειώδη μόρφωση, αλλά και να τελειώσει και το Σχολαρχείον της εποχής εκείνης. Εν συνεχεία υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό και μετά, μέχρι τέλος της ζωής του, υπηρέτησε την στρατευομένη του Χριστού Εκκλησία! Υπακούοντας την φωνή της καρδιάς του εγκατέλειψε τον κόσμο και ήρθε το 1897 στο Άγιο Όρος για να παραμείνει επί δέκα ολόκληρα χρόνια στο κάθισμα της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας ''Άγιος Σίμων'', στην υποταγή του ενάρετου γέροντα Πνευματικού Δανιήλ. Μετά από δοκιμασία δύο ετών, το 1899 δηλαδή, εκάρη Μοναχός ενώ στις 22 Ιουλίου (της Αγίας Μαγδαληνής) του 1901 εχειροτονήθη Διάκονος υπό του πρώην Καρπάθου, Νείλου. Στις 14 Μαρτίου (Ε Κυριακή των Νηστειών) εχειροτονήθη ιερεύς υπό του ιδίου Επισκόπου. 

Οι συγχωριανοί του, 

που γνώριζαν από παιδί τον ενάρετο π. Αρσένιο, 

έχοντας τώρα ανάγκη από ιερέα, 

έκαναν προσπάθειες να τον φέρουν κοντά τους, 

στην Τσούκα. 

Συγκέντρωσαν υπογραφές και ζήτησαν 

από την μονή της μετανοίας του να του επιτρέψει, 

αν φυσικά και ο ίδιος το ήθελε, 

να κατέβει στο χωριό του, στους πατριώτες του 

που είχαν ανάγκη από έναν πνευματικό στυλοβάτη.

 Η μονή έδωσε πρόθυμα την έγκρισή της και όπως το μαρτυρεί και το απολύτηριό του, 

το 1907 ο υπερζηλωτής Αρσένιος επανήλθε ως ιερεύς στο χωριό του. 

Μέχρι το 1914 

φρόντισε με αγάπη και στο στοργή το πρώτο ποίμνιό του, 

που προς μεγάλη του χαρά αποτελείτο από συγχωριανούς του. 

Το 1914 ο πατήρ Αρσένιος παρεχώρησε την ενορία του στον νεοχειροτονηθέντα εξάδελφό του. 

Εκείνος απεσύρθη στο μοναστήρι Ακτινίτσης Φθιώτιδος, 

όπου και έζησε με ησυχία και αυτοσυγκέντρωση για δύο χρόνια. 

Η ανάπαυσή του αυτή του έδωσε νέες δημιουργικές πρωτοβουλίες. 

Ξεκίνησε ένα θεάρεστο έργο, 

το κτίσιμο ενός Ιερού Ναού στο νέο χωριό Βίτωλη 

(στο οποίο εν τω μεταξύ είχαν μετοικήσει συγγενείς του και πολλοί συγχωριανοί του), 

του ναού της Ζωοδόχου Πηγής. 

Κυριολεκτικά θυσιάστηκε για την ανέγερση αυτού του ναού 

που αποτέλεσε αργότερα κέντρο των Γ.Ο.Χ. 

Εφημέριο στο εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, 

τον βρήκε η αλλαγή του ημερολογίου. 

Γνωρίζοντας καλά τη σημασία που θα είχε στην Εκκλησία, μια τέτοια καινοτομία αντέδρασε ζωηρά και άρχισε τη διαφώτιση προς στερέωση των πιστών στις Πάτριες Παραδόσεις. Και αυτό όχι μόνο στη Βίτωλη, αλλά και στο γειτονικό χωριό Πύργος και οπουδήποτε βρισκόταν. Η θαρραλέα του αυτή στάσις είχε συνέπειες, όχι άγνωστες στους Πατέρες της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Η Σύνοδος των Καινοτόμων, αφού παρανόμως και ερήμην τον καθήρεσε, διέταξε κάποια μέρα να τον συλλάβουν και να τον αποσχηματίσουν για πρώτη φορά.  Με τους κατωτέρω τίτλους περιγράφει τα γεγονότα του πρώτου αποσχηματισμού του π. Αρσενίου το ''Σκριπ'' της 28ης -4- 1928.

ΟΙ ΜΕΣΑΙΩΝΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΕΙΣ 

ΙΕΡΕΥΣ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ

ΚΑΙ ΜΕ ΧΕΙΡΟΠΕΔΑΣ ΚΟΥΡΕΥΕΤΑΙ

Είναι γνωστό το πείσμα μετά του οποίου ο πρωτουργός της αυθαιρέτου, μονομερούς και αντορθοδόξου μεταβολής του εκκλησιαστικού ημερολογίου Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών επιμένει να καταδιώκει αγριότατα και μέχρι  χ ύ σ ε ω ς  α ί μ α τ ο ς τους μη δεχομένους να αναγνωρίσουν την αντικανονικήν, αντισυνταγματικήν και παράνομον εκκλησιαστικήν καινοτομίαν του νέου ημερολογίου, ιδιαίτερα δε τους ιερείς. Είναι γνωστά τα προκληθέντα, αιματηρά επεισόδια της Μάνδρας, Λιόπεσι, Μενιδίου, Σαλαμίνος κ.λπ., ο προκληθείς άδικος φόνος μιας γυναικός, η καταδίωξις των προσκυνητών της Τήνου, η σύλληψις και φυλάκισις παλαιοημερολογητικών ιερέων και τόσα άλλα βίαια και αυθαίρετα μέτρα κατά των ''παλαιοημερολογιτών'', άτινα κατέρριψαν τελείως το κύρος του αρχηγού της εκκλησίας εμφανιζομένου, ως αρχηγού νέας ιεράς εξετάσεως. 

Το τελευταίον όμως συμβάν της Λαμίας 

εκορύφωσεν την αγανάκτησιν των Χριστιανών όλης της επαρχίας της Φθιώτιδος 

οίτινες ευρίσκονται εις αναστάτωσιν. 

Αι λεπτομέρειαι του συμβάντος τούτου, 

του οποίου αγριότερον και αντιχριστιανικότερον δεν εγένετο ποτέ, 

έχουσιν ως εξής: 

Ο Ιερομόναχος Αρσένιος Σακκελλάρης, 

εφημέριος των συνοικισμών Πύργου και Βιτώλης της επισκοπής Φθιώτιδος, 

πιστός των παραδόσεων της Εκκλησίας τηρητής, 

αγαπώμενος δε και τιμώμενος απ΄όλους τους Χριστιανούς της Περιφερείας, 

δεν είχε δεχθεί την άνομον μεταβολή του ημερολογίου. 

Διά τούτο καταγγελθείς κατά το 1926 εδικάσθη υπό της Συνόδου 

και ως ήτο επόμενον κατεδικάσθη εις καθαίρεσιν 

διά της υπ΄αριθμ. 2049 του 1926 αποφάσεις της Συνόδου. 

Αλλ΄ο ευσεβής ιερεύς έχων την συνείδησιν, 

ότι η τιμωρία ήτο παράνομος κατά τους εκκλησιαστικούς κανόνας και άκυρος, 

εξηκολούθει ανεπισήμως να ιερουργεί συμφώνως 

προς το παλαιόν ημερολόγιον.

Ο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ

Κατηγγέλθη λοιπόν τη μηνύσει του Μητροπολίτου Φθιώτιδος, ενεργούντος κατά διαταγήν του Αρχιεπισκόπου Αθηνών επί  α ν τ ι π ο ι ή σ ε ι  α ρ χ ή ς (!!), η δε δίκη αυτού ορίσθη διά την 5ην Μαίου 1928. Φαίνεται όμως, ότι η δίκη αύτη μόνη και η προβλεπομένη ίσως καταδίκη ή το πιθανότερον η αθώωσις του ανωτέρω Ιερομονάχου, δεν ικανοποιεί ούτε τον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών, ούτε τον ευτελές θεράποντα της επιθυμίας αυτού Μητροπολιτην Φθιώτιδος κ. Ιάκωβον. Έπρεπε λοιπόν να επινοηθεί πρακτικοτέρα κάπως τιμωρία του Ιερομονάχου Αρσενίου προς πλήρη μεν εκδίκησιν του πείσματος των προισταμένων του, προς ελπιζόμενον δε παραδειγματισμόν αυτού δυναμένου ούτω να εκβιασθεί εις υποχώρησιν και αποδοχήν του νέου ημερολογίου. Η διαταγή εδόθη και το απόγευμα της 9ης Απριλίου, ο Ιερομόναχος Αρσένιος συλλαμβάνεται εν Λαμία υπό του χωροφύλακος και οδηγείται εις το αστυνομικόν κατάστημα Λαμίας, άνευ ουδενός εννοείται εντάλματος. Ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος εν συννενοήσει ασφαλώς μετά του Αρχιεπισκόπου Αθηνών είχε δώσει εντολήν να γίνει ''επίσημος, πραγματική και πανηγυρική καθαίρεσις'' του Ιερομονάχου, διότι φαίνεται κατά το ιδιαίτερον, κανονικόν δίκαιον της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και της Μητροπόλεως Λαμίας, η απαγγελθούσα υπό της Συνόδου καθαίρεσις δεν ήτο πλήρης και έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ψ α λ λ ί ς  ή  ξ υ ρ ά φ ι ο ν  διά να γίνει πλήρης!...

''ΝΑ ΤΟΥ ΚΟΨΟΥΝ ΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΜΑΛΛΙΑ''

Φαίνεται ακόμη ότι κατά την παράδοξον αντίληψιν και ε υ ρ υ μ ά θ ε ι α ν της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, η διατήρησις μαλλιών και γεννείου ενός καθαιρέντος υπό της Συνόδου ιερέως είναι έγκλημα! Διά τούτο ο συλληφθείς Ιερομόναχος εμάνθανεν έκπληκτος εις το κατάστημα της Αστυνομίας Λαμίας, ότι πρόκειται '' να του κόψουν τα  γ έ ν ε ι α  και  τα  μ α λ λ ι ά''. Αλλά όσον άπειρος και όσον βάνδαλος και αν ήτο ο Αστυνόμος Λαμίας εδίσταζε να εκτελέσει το διαταχθέν  βανδαλικόν μέτρον και εζήτει έγγραφον προς τούτο εντολήν του Μητροπολίτου Φθιώτιδος. Αλλ΄ούτος απέφευγε να δώσει έγγραφον. Εμεσολάβησεν ούτω διάστημα πλέον των σαράντα οκτώ ωρών. Διότη καθ΄όλην την εσπέραν και την νύχτα της 9ης Απριλίου, ο συλληφθείς Ιερομόναχος έμεινεν εις το Αστυνομικόν κατάστημα διατελών υπό παράνομον κατακράτησιν. Έμεινεν εκεί και όλην την επομένην (10 Απριλίου)  και μόλις την 10ην νυκτερινήν ώραν της αυτής ημέρας, επελθούσης φαίνεται πλήρους συννενοήσεως Μητροπολίτου και αστυνόμου, απεφασίσθη η... θανατική ποινή της  κ ό μ η ς και των γ ε ν ε ί ω ν  του συλληφθέντος.

ΜΕ ΧΕΙΡΟΠΕΔΑΣ

Προ του συλληφθέντος ενεμφανίσθη εις ενωματάρχης, 

όστις ως είπεν εις τον Ιερομόναχον, 

ονομάζετο Αραποστάθης Ευστάθιος και εις χωροφύλαξ ονομαζόμενος Τσούνης 

και ούτοι αφού πρώτον έθεσαν χειροπέδας επί του συλληφθέντος, 

ώστε να ματαιώσουν πάσαν αντίστασιν, επελήφθησαν του αρχιεπισκοπικού έργου της  κ ο υ ρ ά ς  του Ιερομονάχου... 

Ο μεν ενωμοτάρχης τον εκράτει σφικτά, 

ο δε χωροφύλαξ με μίαν πελωρίαν ψαλλίδα και προσθέτως 

με ψιλήν κουρευτικήν μηχανήν 

του έκοψαν και τα γένεια και τα μαλλιά εν χορώ. 

Και μετά ταύτα ήσυχοι πλέον ότι εξεπλήρωσαν το καθήκον των, τον αφήκαν ελεύθερον! 

Και οι  μεσαιωνισμοί αυτοί και οι άγριοι βανδαλισμοί γίνονται εν έτει 1928 αρχιεπισκοπούντος εν Ελλάδι του Μακαριωτάτου κ. Χρυσοστόμου του Ημερολογιάρχου και Μητροπολιτεύοντος εν Φθιώτιδι, 

του σεβασμιωτάτου και ερατεινοτάτου κ. Ιακώβου. 

Ερωτάται όμως: 

Οι αστυνόμοι και οι χωροφύλακες του Κράτους, τινος είναι όργανα και ποιον έχουν προιστάμενον; 

Τους Μητροπολίτας Αθηνών και Φθιώτιδος ή τον Υπουργόν των Εσωτερικών; 

Ο δε κ. Υπουργός των Εσωτερικών έλαβεν άραγε γνώσιν των διαπραχθέντων; 

Και τι ενήργησεν;

 Εις ποιον κανονισμόν της Χωροφυλακής αναφέρεται, ως σωφρονιστικόν μέσον 

και το κούρευμα και το ξύρισμα των ιερέων; 

Διά τον κ. Θεόδουλον του Υπουργείου της Παιδείας δεν ερωτώμεν, 

διότι ούτος κατέστη πράγματι δούλος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, 

άνευ γνώμης και άνευ βουλήσεως, αστοιχείωτος δε εκκλησιαστικών και διοικητικών πραγμάτων. 

Να αποταθώμεν στην Ιεράν Σύνοδον; 

Αλλά ποιος των Συνοδικών τολμά να έχει ιδίαν γνώμην και να ασκήσει έλεγχον; 

Ποίος αναμάρτητος να βάλει τον λίθον; 

Αποτεινώμεθα όμως και θα εξακολουθώμεν να αποτεινώμεθα εις τον Λαόν, 

του οποίου δεν θα αργήσει να έλθει η σειρά ίνα να θέσει αυτός χειροπέδας εις ελευθεριαζούσας χείρας 

και ψαλλίδα και ξυράφιον 

εις αντιχριστιανικάς και εντεκκλησιαστικάς κόμας και γενειάδας! 

Υπάρχει εκτός της Εκκλησιαστικής και Λαική καθαίρεσις! 

Αυτή δε είναι τρομωτέρα! 

Εφημερίς ''Σκριπ'' 28 -4- 1928

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΊΤΗΣ. 

Εκ του ιστορικού, ορθοδόξου περιοδικού 

''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ'' 

του μακαριστού Μητροπολίτη Πενταπόλεως των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών 

κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου, 

αριθ. τεύχους 7,

 Ιούλιος - Αύγουστος - Σεπτέμβριος 1977,

 σελίδες 78-82.

Μέρος 1ον. 

Συνεχίζεται...

Περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''

Ο ΝΑΟΣ ΩΣ ΟΙΚΟΣ ΘΕΟΥ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ (Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης)

 

Ὁ Ναὸς ὡς Οἶκος Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης

     ΑΛΗΘΩΣ ὁ Ναὸς εἶναι οὐρανὸς ἐπὶ τῆς γῆς· διότι ἐκεῖ ὅπου εἶναι ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ, ὅπου τελεσιουργοῦνται τὰ φρικτὰ Μυστήρια, ὅπου οἱ Ἄγγελοι ὑπηρετοῦν μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ὅπου ὁ Παντοδύναμος ἀκαταπαύστως δοξάζεται, ἐκεῖ ἀληθῶς εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ ὁ οὐρανὸς τῶν οὐρανῶν. Ἄς εἰσέλθωμεν, λοιπόν, εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Θεοῦ, ἰδιαιτέρως δὲ εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων μὲ φόβον Θεοῦ, μὲ καθαρὰν καρδίαν, κατὰ μέρος θέτοντες ὅλα τὰ πάθη καὶ πᾶσαν κοσμικὴν φροντίδα, καὶ ἄς σταθῶμεν ἐντὸς αὐτοῦ μὲ πίστιν καὶ εὐλάβειαν, μὲ προσοχὴν βαθεῖαν, μὲ ἀγάπην καὶ εἰρήνην εἰς τὰς καρδίας μας, διὰ νὰ ἀπέλθωμεν ἀπὸ αὐτὸν ἀνακαινισμένοι καὶ τρόπον τινὰ οὐράνιοι· διὰ νὰ ζήσωμεν εἰς τὴν ἁγιότητα τοῦ οὐρανοῦ, ἐλεύθεροι ἀπὸ κοσμικὰς ἐπιθυμίας καὶ ἡδονάς.

     Εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Θεοῦ αἱ ἁπλαῖ καὶ πισταὶ ψυχαὶ εὑρίσκονται τρόπον τινὰ εἰς τὸν οἶκον τοῦ Οὐρανίου αὐτῶν Πατρός· αἰσθάνονται τὴν ἐλευθερίαν, τὴν εὐτυχίαν καὶ τὸ θεῖον φῶς. Ἐκεῖ οἱ χριστιανοὶ προγεύονται τὴν μέλλουσαν Βασιλείαν, ἡ ὁποία ἡτοιμάσθη δι’ αὐτοὺς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, τὴν μέλλουσαν ἐλευθερίαν ἀπὸ κάθε ἁμαρτίαν καὶ τὸν θάνατον, τὴν μέλλουσαν εἰρήνην καὶ μακαριότητα. Πότε ὅμως ἰδιαιτέρως ἔχουν τὴν πρόγευσιν αὐτήν; Ὅταν εἰλικρινῶς ἐξ ὅλης τῆς καρδίας των στρέφωνται πρὸς τὸν Θεόν, προσευχόμενοι πρὸς τὸν Θεὸν καὶ λαμβάνοντες τὴν σταθερὰν ἀπόφασιν νὰ ἀφιερώσουν τὴν ζωήν των εἰς τὸν Θεόν· καὶ ὅταν πράττουν ἔργα ἀρετῆς ἐκτὸς τοῦ Ναοῦ.

     Ἡ πνευματικὴ ἀνακούφισις καὶ μακαριότης, τὴν ὁποίαν δοκιμάζομεν ἐνίοτε ἐν τῷ Ναῷ κατὰ τὴν ἁρμονικὴν ψαλμωδίαν καὶ τὴν καθαρὰν ἀνάγνωσιν τοῦ Ἀναγνώστου ἤ τοῦ λειτουργοῦντος Ἱερέως, εἶναι πρόγευσις τῆς ἀπείρου μακαριότητος, τὴν ὁποίαν θὰ δοκιμάσουν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι αἰωνίως θὰ θεωροῦν τὴν ἀνέκφραστον ἀγαθότητα τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ.

     Πρέπει νὰ εἴμεθα ζηλωταὶ τῆς ἁρμονικῆς ψαλμωδίας καὶ τῆς καθαρᾶς ἀναγνώσεως. Ἐπικαλούμενοι τὰ ὀνόματα τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ κατὰ τὴν προσευχήν μας τοὺς παρακαλοῦμεν εἰς προσευχὴν ὑπὲρ ἡμῶν.

     Ἡ πηγὴ κάθε ἀληθινῆς χαρᾶς, κάθε ἀληθινῆς ἀνακουφίσεως, τῆς σωματικῆς καὶ πνευματικῆς θεραπείας, ἡ πηγὴ τῆς πνευματικῆς δυνάμεως καὶ ἀνδρείας, εὑρίσκεται εἰς τὸν Ναόν· ἐνῷ τὰ θέατρα καὶ αἱ ποικίλαι κοσμικαὶ διασκεδάσεις καὶ παρηγορίαι δὲν ἠμποροῦν ποτὲ νὰ ἀντικαταστήσουν ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ὁ ἀληθὴς Χριστιανὸς ἀντλεῖ ἐν τῶ Ναῷ, ὅπου Αὐτὸς ὁ Θεὸς παρηγορεῖ τὰς ψυχὰς τῶν πιστῶν, ἐκείνων τῶν ὁποίων αἱ καρδίαι εἶναι ἐστραμμέναι πρὸς Αὐτόν, ὅπως ἡ μήτηρ παρηγορεῖ τὸ τέκνον της.

     Ἐκ τοῦ Ναοῦ ἐπίσης οἱ ἀποθανόντες προσφιλεῖς μας λαμβάνουν παρηγορίαν καὶ ἀνακούφισιν καὶ τὸν καθαρμὸν ἀπὸ τὰς ἁμαρτίας των καὶ τὴν συγχώρησιν. Πόσον πρέπει νὰ ἀγαπῶμεν τὸν Ναὸν καὶ πόσον πρέπει νὰ τὸν διακοσμῶμεν! Καὶ κάμνουν τοῦτο ὅσοι ἀναγνωρίζουν τὴν ἀξίαν του· ἡ δὲ Ἐκκλησία προσεύχεται ὑπὲρ αὐτῶν λέγουσα: «Ὑπὲρ τῶν μετὰ πίστεως, εὐλαβείας καὶ φόβου Θεοῦ εἰσιόντων ἐν αὐτῷ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν». Καὶ παρακάτω: «Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τῶν καρποφορούντων καὶ καλλιεργούντων ἐν τῷ ἁγίῳ καὶ πανσέπτῳ Ναῷ τούτῳ» ἤ «ἁγίασον τοὺς ἀγαπῶντας τὴν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου Σου· ἀντιδόξασον αὐτοὺς τῇ θεϊκῇ Σου δυνάμει».

      (Ἁγίου Ἰωάννου Πρωθιερέως τῆς Κροστάνδης, Ἡ ἐν Χριστῷ Ζωή, ἐκδ. «Τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 102-103).

Πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 2023 (Ομιλία π.Ευθυμίου Μπαρδάκα)

 

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

  

Ἐμῶν μελῶν χειρί σου, ἐξερευνήσας τὰς πληγάς, μή μοι Θωμᾶ ἀπιστήσῃς, τραυματισθέντι διὰ σέ, σὺν Μαθηταῖς ὁμοφρόνει,

καὶ ζῶντα κήρυττε Θεόν»

             Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

Χριστὸς Ἀνέστη!

            Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ὁ φόβος διώκεται! Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἡ πίστη κρατύνεται!

            Πράγματι, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ, μέσα σὲ ὅλα τὰ καλὰ τὰ ὁποῖα προσέφερε στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, χάρισε τὴν κατάργηση τοῦ φόβου καὶ τὴν ἑδραίωση τῆς πίστης, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴ τῆς Ἀγάπης, Ἰωάννη τὸν Θεολόγο. 

            Τὰ Φρικτὰ Πάθη καὶ τὴν Σταύρωση τοῦ Θεανθρώπου συνόδευσε ἡ ἀπομόνωση τῶν Μαθητῶν ἐξ αἰτίας τοῦ φόβου μήπως συλληφθοῦν ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους καὶ πάθουν κακό. Τὸ σκληρὸ καὶ ἄδικο τέλος τοῦ Διδασκάλου τους τοὺς κόστισε πολὺ καὶ θλίψη κατέλαβε τὴν καρδιά τους. Τρεῖς ἡμέρες μετὰ τὴν Σταύρωση, οἱ Μαθητὲς ἀκόμη κλεισμένοι, φοβισμένοι καὶ ταραγμένοι. Καὶ τί λογισμοὶ δὲν περνοῦσαν ἀπὸ τὸ μυαλό τους: πόσο μικροὶ φάνηκαν ἀπέναντι στὸ Θεῖο Πάθος, φθάνοντας στὸ σημεῖο νὰ ἐγκαταλείψουν τὸν Κύριο ὅλοι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Ἰωάννη. Ἀκόμη καὶ οἱ Μαθήτριες, ἔδειξαν μεγαλύτερο θάρρος ἀπὸ ἐκείνους, καθὼς ἦταν κοντὰ στὸν Χριστὸ τὴν ὥρα τοῦ τέλους. Λίγο πρὶν τὴν προδοσία, στὸν Κῆπο τῆς Γεθσημανή, οὔτε λίγο δὲν ἔμειναν ξύπνιοι γιὰ νὰ προσευχηθοῦν ὑπὲρ Αὐτοῦ. Μήπως ἔπρεπε νὰ εἶχαν κάνει κάτι γιὰ νὰ Τὸν σώσουν; Μὰ ὁ Πέτρος ἔκανε κάτι. Ἔβγαλε τὸ μαχαίρι καὶ ἔκοψε τὸ ἀφτὶ τοῦ Μάλχου. Ἐκεῖνος, ὅμως, ποὺ ἦρθε ὄχι νὰ ὑπηρετηθεῖ, ἀλλὰ νὰ ὑπηρετήσει καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ στὴ θυσία ἄφωνος, χωρὶς καμὶα ἀντίδραση, ὅπως τὸ ἀρνί, πῆρε τὸ ἀφτὶ καὶ τὸ ἔβαλε στὴ θέση του, διδάσκοντας τὸν Πέτρο ὅτι μὲ ἄλλον τρόπο πρέπει νὰ δείξει τὴν ἀνδρεία του καὶ ὄχι μὲ τὴ βία. Ὁ Πέτρος… Τί σκεφτόταν ἄραγε; Μὲ τὴν θέλησή του ἀρνήθηκε τὸν Χριστό, Ἐκεῖνον γιὰ τὸν Ὁποῖο ἔλεγε ὅτι μέχρι καὶ στὸν θάνατο θὰ πάει, καὶ ἔβγαλε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν χορεία τῶν Μαθητῶν. Οἱ τύψεις σκότιζαν τελείως τὸ μυαλό του. 

            Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ κλίμα τῆς ταραχῆς, τῆς ἀνησυχίας, τῆς ἀβεβαιότητας, τῆς τύψης, τοῦ σκοταδιοῦ πέρασαν τρεῖς ἡμέρες. Τὴν τρίτη ἡμέρα, τὴν πρώτη τῆς ἑβδομάδας, οἱ Μυροφόρες εἶδαν μὲ τὰ μάτια τους τὸν Ἀναστημένο Χριστὸ καὶ ἔσπευσαν νὰ μοιραστοῦν τὴ χαρά τους μὲ τοὺς Ἀποστόλους. Ἐκεῖνοι, ὅμως, δυσκολεύονταν νὰ πιστέψουν σὲ ἕνα τόσο μεγάλο γεγονός, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παραμείνουν βυθισμένοι στὸ σκοτάδι. Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας, μὲ τὶς πόρτες νὰ εἶναι κλειδωμένες, ἐμφανίσθηκε μπροστά τους ὁ Χριστός, δίνοντάς τους αὐτὸ ποὺ ποθοῦσε ἡ ψυχή τους, τὴν Εἰρήνη. Φύγανε τότε καὶ οἱ λογισμοὶ καὶ ὁ φόβος καὶ ἡ λύπη, ἐνῶ ἡ Χαρὰ ἁπλώθηκε παντοῦ.  

            Ὡστόσο, τὸ εὐλογημένο ἐκεῖνο ἀπόγευμα, ἔλειπε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ὁ Θωμᾶς. Κατὰ Θεία Οἰκονομία, δὲν ἦταν ἐκεῖ γιὰ νὰ βιώσει μαζὶ μὲ τοὺς Ἀποστόλους τὴν Ἀνάσταση τοῦ Διδασκάλου. Στὶς δικές τους μαρτυρίες, ἐκείνος ἀπαντοῦσε μὲ τὴν δυσπιστία του: ἐὰν δὲν Τὸν δῶ Ἀναστημένο, ἐὰν δὲν ἀγγίξω μὲ τὰ χέρια μου τὴν πλευρὰ καὶ τὰ χέρια Του, δὲν θὰ πιστέψω! Ἐγὼ θέλω νὰ γίνω μάρτυρας τῆς Ἀναστάσεως, νὰ κηρύξω τὴν Ἀνάσταση στὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης. Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ κάνω αὐτό, θέλω νὰ δῶ. Θέλω προσωπικὴ ἐμπειρία. Θέλω νὰ ζήσω τὴν Ἀνάσταση γιὰ νὰ κηρύξω Ἀνάσταση καὶ νὰ δώσω καὶ τὴ ζωή μου ἀκόμα ἄν χρειαστεῖ. 

           

Αὐτὸ ἦταν τὸ σκεπτικὸ τοῦ Ἀποστόλου. 

            Ὀκτὼ ἡμέρες μετὰ τὴν Ἀνάσταση, ὅταν πάλι οἱ Μαθητὲς ἦταν κλεισμένοι στὸ σπίτι, μὲ τὸν Θωμᾶ νὰ εἶναι μαζί τους αὐτὴ τὴ φορά, ὁ Ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν πάλι στάθηκε ἀνάμεσά τους λέγοντας: «Εἰρήνη ὑμῖν». Φαντασθεῖτε τί χαρὰ ἔνιωσαν οἱ Ἀπόστολοι ποὺ Τὸν εἶδαν ξανά, ἀλλὰ καὶ ποὺ ἦταν μαζί τους ὁ ἀδελφός τους, ὁ Θωμᾶς. Ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος ἀκούει τὰ αἰτήματα τῶν δούλων Του, ἀνταποκρινόμενος θετικὰ στὸ καρδιακὸ αἴτημα τοῦ Θωμᾶ, καταδέχθηκε νὰ Τὸν ψηλαφήσει προκειμένου νὰ πεισθεῖ περὶ τῆς Ἀναστάσεως. Ψηλάφησε ὁ Θωμᾶς καὶ μὲ χαρὰ ὁμολόγησε: «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»! 

            Αὐτὴ ἡ ὁμολογία κατάργησε τὴν ἀμφιβολία τῆς Ἀναστάσεως. Ἤξερε ὁ Χριστὸς ὅτι ἑμεῖς ὡς ἄνθρωποι, δύσκολα μποροῦμε νὰ πιστέψουμε κάτι ποὺ ὑπερβαίνει τὴν ἀνθρώπινη λογική. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, φρόντισε τὸ μεγαλύτερό Του θαῦμα, αὐτὸ ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι Θεός, νὰ τὸ ὑποστηρίξει μὲ πολλὰ ἱστορικὰ καὶ ἔγκυρα στοιχεῖα. Ἕνα ἐκ τῶν στοιχεῖων ποὺ ἔδωσε ἀπὸ τὴν πολλή Του φιλανθρωπία, ἦταν ἡ κοσμοσωτήρια ὁμολογία τοῦ Θωμᾶ: «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»! Δὲν ἦταν ὁ Ἰησοῦς μόνο ἄνθρωπος. Ἄν ἦταν μόνο ἄνθρωπος, θὰ τελείωνε στὸν Σταυρό. Ὁ Ἰησοῦς ἦταν καὶ Ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ Θεός. Γιὰ αὐτό, ὁ σωματικὸς θάνατος γιὰ Αὐτὸν δὲν ἦταν τὸ τέλος, ἀλλὰ τὸ μέσον κατάργησης τοῦ θανάτου καὶ κυριαρχίας τῆς Ζωῆς. 

            Ἐνῶ ὅλα τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου πρέπει νὰ τὰ δεχόμαστε μὲ καρδιακὴ πίστη, δίχως ἐξέταση, τὴν Ἀνάσταση, μποροῦμε νὰ τὴν ἐξετάσουμε μὲ λογικὰ στοιχεῖα. Πολλοὶ ἐπιστήμονες, ἄλλοτε δεδηλωμένοι ἄθεοι, ἐπιχείρησαν νὰ μελετήσουν τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως μὲ βάση τὰ στοιχεῖα, προκειμένου νὰ τὴν ἀποδείξουν ἄκυρη, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν ἐξέταση τῶν στοιχεῖων διαπίστωσαν ὅτι ὄντως ὁ Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ἀκόμη καὶ ἡ ζωὴ τῶν πρώην ἀθέων ἀπέκτησε νόημα καὶ Φῶς.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

            Τὸ γεγονὸς τὸ ὁποῖο αὐτὲς τὶς σαράντα ἡμέρες, ἀλλὰ καὶ κάθε Κυριακὴ τοῦ ἔτους ἑορτάζουμε, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, εἶναι γιὰ ἑμᾶς τὸ κέντρο τῆς πίστεώς μας, εἶναι τὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας, εἶναι ἡ παρηγοριά μας, εἶναι τὸ κίνητρό μας νὰ ἐργαστοῦμε ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ καλοῦ, εἶναι τὸ φάρμακο στὴ λύπη, εἶναι τὸ ἐλαφρυντικὸ τοῦ Σταυροῦ μας. Ἡ ἀμφισβήτηση τοῦ μεγάλου αὐτοῦ γεγονότος, μόνο μὲ σκοτάδι καὶ μὲ ψέμα γεμίζει τὴν ψυχή. Γιὰ αὐτό, πειθόμενοι στὴν ὁμολογία τοῦ Θωμᾶ, ἄς προσέλθουμε κὶ ἑμεῖς νὰ λάβουμε Φῶς ἐκ τοῦ Ἀνεσπέρου Φωτός!

Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος!

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΙ ΤΟ «ΕΝΩΤΙΚΟ» ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

Ὁ Ἅγιος Ραφαήλ

Ὁ Κων/νος Παλαιολόγος

 

Τό ἔτος 1452 μ.Χ. τό Ἔθνος ὑπέστη μία μεγάλη δοκιμασία· τήν «ψευδοένωση» τῶν ἐκκλησιῶν. Στήν Κωνσταντινούπολη, στίς 12 Δεκεμβρίου 1452, μέ πρωτοβουλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (εἶχε τήν ἀπατηλή ἐντύπωση ὅτι ἔτσι ἐξυπηρετοῦσε τό ἔθνος, ξεχνώντας ὅτι ὁ μόνος φίλος καί ἀνίκητος σύμμαχος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Σωτῆρας Χριστός) γίνεται «ἑνωτική λειτουργία», παρόντος τοῦ καρδιναλίου Ἰσιδώρου (ἀπεσταλμένου τοῦ πάπα).

Ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος ὀργάνωσε τό ἐπίσημο συλλείτουργο στήν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας παρουσίᾳ τοῦ ἀντιπρόσωπου τοῦ πάπα καρδινάλιου Ἰσίδωρου, στά πλαίσια τῆς «ἑνωτικῆς πολιτικῆς» πού ἐφάρμοζε ἔχοντας τήν ψευδαίσθηση ὅτι θά σωθεῖ ἡ Βασιλεύουσα μέ τή βοήθεια τοῦ πάπα, ἀπό τόν ἐξαιρετικά ἀσφυκτικό τουρκικό κλοιό.

Ἐκείνη τήν ἐποχή ὁ πρωτοσύγκελος ἀρχιμανδρίτης Ραφαήλ, ἀλλά καί ὁ διάκονος Νικόλαος βρίσκονταν στήν Κωνσταντινούπολη. Στίς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, ἀνήμερα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, ἔλαβε χώρα τό συλλείτουργο αὐτό. Ὅμως, ὁ πρωτοσύγκελος Ραφαήλ δέν θέλησε νά παραστεῖ καί οὔτε καί τόν διάκονό του ἄφησε νά πάει. Γνώριζε πολύ καλά ὅτι αὐτό θά ἦταν προδοσία τῆς Πίστεως, ἐπέλεξε νά πειθαρχήσει στόν Θεό καί ὄχι στόν αὐτοκράτορα.

Ὁ ἀσυγκράτητος θυμός τοῦ Παλαιολόγου

Ὁ αὐτοκράτορας θύμωσε πάρα πολύ καί τιμώρησε μέ ἐξορία τούς δύο πατέρες προσωρινά στήν Αἶνο. Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ραφαήλ ὀνομάζεται καί ὁμολογητής, διότι παράτησε τίς τιμές καί δόξες τοῦ ἀξιώματός του καί δέν ὑπολόγισε τό κόστος τῆς ἐναντίωσής του στόν αὐτοκράτορα, προκειμένου νά ὑπερασπιστεῖ τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας ἔναντι τῆς αἱρέσεως τοῦ παπισμοῦ.

Τίς τελευταῖες ἡμέρες ὅμως πρίν τόν ἡρωικό θάνατό του ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος, ὅταν δέν ἦρθε ἡ δυτική βοήθεια, κατάλαβε τό τραγικό του λάθος, καί μέσα στήν Ἁγία Σοφία, τήν τελευταία νύχτα, ζήτησε συγχώρεση ἀπό τὸν Θεό καί ἀνθρώπους καί ἥσυχος τήν ἑπομένη, ἔπεσε ὡς ἥρωας καί ἐθνομάρτυς, ἀφοῦ πρῶτα ἐξομολογήθηκε καί κοινώνησε ὡς ἀληθινός ὀρθόδοξος γι΄ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ραφαήλ συνήθιζε νά τόν ἀποκαλεῖ μετά τήν ἡρωική θυσία του μέ δάκρυα στά μάτια «ἅγιο αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο».

Αὐτός ἦταν ὁ λόγος λοιπόν πού, ὅταν ἄρχισε ἡ πολιορκία τῆς Βασιλεύουσας ἀπό τούς Τούρκους οἱ δύο ἅγιοι πατέρες βρίσκονταν ἐκτός τῶν τειχῶν της καί μετά πέρασαν στήν Μακεδονία. Ἐκεῖ ἦταν, ὅταν συνέβη ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τήν ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα Τρίτη 29η Μαΐου 1453, ἀπό τούς ἐπιδραμόντες ἀπό τά βάθη τῆς Ἀσιατικῆς Μογγολίας Σελτζούκους Τούρκους.

Ὁ τελικός προορισμός τους ἦταν ἡ Λέσβος, ὅπου καί μαρτὐρησαν ἐννέα ἔτη μετά, τόν Ἀπρίλιο τοῦ ἔτους 1463 μ.Χ.

Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ πρέσβευσατε ὑπὲρ ἡμῶν

 

Σημείωσις: Η Προδοσία της Πίστεως που κορυφώθηκε με το προδοτικό συλλείτουργο στην Αγία Σοφία ήταν που οδήγησε και στην πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, μετά από χίλια χρόνια που παρέμενε Απόρθητη, με την προστασία του Θεού και της Υπερμάχου Στρατηγού, Κυρίας Θεοτόκου. Ας τα βλέπουν αυτά οι ταγοί της Εκκλησίας και ας προβληματίζονται για τις κινήσεις τους, στα θέματα της Πίστεως.

Στήκετε και κρατήτε τας παραδόσεις...

Πηγή

ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ Κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ (Περιφορά Επιταφίου 2023)