Ἅγιος Ταράσιος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ὁ Ὁμολογητής (25 Φεβρουαρίου)

Δεν έπαυσε ο άγιος αυτός Πατριάρχης ούτε μία ημέρα να στερεώνει τους πιστούς στα ορθά δόγματα.

Στις 25 του μηνός Φεβρουαρίου τιμούμε τη μνήμη του Αγίου Ταρασίου, ο οποίος ευρισκόμενος στο θρόνο της Κωνσταντινούπολης ως Αρχιεπίσκοπος, διατράνωσε την Ορθοδοξία σε μια ταραγμένη περίοδο για την Εκκλησία!

Οι γονείς του Ταρασίου ήταν ευγενείς, πατρίκιοι. Η μητέρα του καθώς ήταν ευλαβής γυναίκα, τον ανέθρεψε εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Πολύ σύντομα λόγω της σεμνότητας του χαρακτήρα του και της ευλάβειάς του, κέρδισε τον σεβασμό όλων. Σπούδασε τη θύραθεν σοφία αποταμιεύοντας ό,τι ήταν ωφέλιμο. Οι γνώσεις αλλά και το ακέραιο και σώφρον του χαρακτήρα του, τον έκαναν μυστικοσύμβουλο του βασιλιά.

Περισσότερο όμως σπούδαζε και μελετούσε νύχτα και μέρα την Αγία Γραφή και τα διδάγματα των Πατέρων και ανυψώνονταν ο νους του προς αναζήτηση του Θεού. Έφτασε σε πνευματική τελείωση και ας ήταν ακόμα στις τάξεις των λαϊκών! Ετοιμαζόταν κατά αυτόν τον τρόπο για τον δρόμο που θα ακολουθούσε κατά το θέλημα του Θεού, χωρίς ο ίδιος να το έχει ποτέ σκεφτεί.

Εκείνα τα χρόνια, Πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη ήταν ο Παύλος ο Δ΄ ο Κύπριος, ο οποίος είχε υπογράψει και είχε αποδεχτεί την αίρεση της Εικονομαχίας. Αυτός μη αντέχοντας πλέον την πολυχρόνιο κακοδοξία που είχε επικρατήσει και μη μπορώντας να αλλάξει κάτι, αποσύρθηκε σε μοναστήρι. Από εκεί υπέδειξε στους βασιλείς τον αντικαταστάτη του στον Επισκοπικό θρόνο, ο οποίος ήταν άνδρας θαυμάσιος και πάνσοφος, ικανός να στερεώσει και πάλι την Ορθοδοξία. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον Ταράσιο.

Μπροστά στους βασιλείς και στη Σύγκλητο που του ζήτησαν να λάβει την ποιμαντική αξία, εκείνος απάντησε «Δεν είναι δυνατόν να καταπαύσει η μεγάλη επίθεση της Εικονομαχίας, η οποία εσάλευσε εκ θεμελίων την Εκκλησία του Χριστού και να λάμψει η Ορθοδοξία με άλλον τρόπο, παρά μόνο εάν επινεύσει άνωθεν ο Θεός εις την καρδιά σας και προθυμοποιηθείτε να συνταχθεί Σύνοδος Οικουμενική και να ανακαινισθούν τα οροθέσια και οι Κανόνες των Ιερών Συνόδων, για να λάμψουν τα δόγματα της αληθινής Πίστεως· εάν γίνει αυτό όλοι οι Ορθόδοξοι θα θέλουν και την ζωή τους να δώσουν για την στερέωση της Ορθοδοξία».

Στην παράκληση της βασίλισσας Ειρήνης, της Συγκλήτου και του λαού να αναλάβει τα πατριαρχικά καθήκοντα, ο θείος Ταράσιος εξεφώνησε τούτο τον λόγο «…εάν θέλετε να υποκύψω εγώ εις τον ζυγό της μεγίστης αυτής διακονίας, πρέπει να υποκλίνετε και εσείς στην παράδοση της Οικουμενικής Πίστεως και να ακολουθείτε τους Αγίους Πατέρες και τις έξι Οικουμενικές Συνόδους και να δεχθείτε εκείνα που ορίσθηκαν από αυτές, γιατί εκείνοι που υπακούν σε αυτές αξιώνονται της Βασιλείας των Ουρανών και απολαμβάνουν μισθούς αθάνατους».

Όλος ο λαός δέχθηκε τους λόγους του αοιδίμου Ταρασίου ως φωνή Αγγέλου. Τότε, ο Ταράσιος χειροτονήθηκε κατά την τάξη Αναγνώστης, Υποδιάκονος, Διάκονος, Ιερέας και Αρχιερέας και ανήλθε στον Πατριαρχικό Θρόνο της Κωνσταντινούπολης το έτος 784.

Τι να περιγράψουμε πρώτα! Για την άσκηση και τα χαρίσματα αυτού του μακαρίου ανδρός, που από λαϊκός ήταν ήδη υψιπέτης αετός! Για το ότι λάμβανε φως πάνω στο φως και πολλαπλασίαζε τις αρετές, όπως πολλαπλασίαζε πρώτα τους ασκητικούς κόπους! Καμία άνεση δεν έδωσε στον εαυτό του και ακτήμων καθώς ήταν και εγκρατής έγινε το ζωντανό παράδειγμα για τους ιερείς του.

Φρόντιζε ο ίδιος προσωπικά για τους φτωχούς, και τους ελεούσε και τους διακονούσε. Όμως, πρωτίστως τον ενδιέφερε και επιποθούσε τη στερέωση της Ορθοδοξίας και σπούδαζε να συναχθεί Οικουμενική Σύνοδος και να λάβει και πάλι η Εκκλησία τον στολισμό των Αγίων Εικόνων. Έτσι, με δική του επιμέλεια δόθηκε η βασιλική διαταγή για τη σύγκλιση της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου Νίκαια της Βιθυνίας το 787. Προέδρευε σε αυτήν ο Άγιος Ταράσιος. Τριακόσιοι εξήντα επτά Άγιοι Πατέρες συνάχθηκαν και αποφάσισαν κατά την Αποστολική και Πατερική Παράδοση ομοφώνως την προσκύνηση των Αγίων Εικόνων και αναθεμάτισαν τους Εικονομάχους. Δοξάστηκε και θριάμβευσε και πάλι η Ορθοδοξία! Αμήν και στις μέρες μας!

Δεν έπαυσε ο άγιος αυτός Πατριάρχης ούτε μία ημέρα να στερεώνει τους πιστούς στα ορθά δόγματα. Στα είκοσι δύο χρόνια της Πατριαρχίας του, ο Ταράσιος υπήρξε υπόδειγμα Ιεράρχη, τίμιος και σεβαστός πνευματικός πατέρας των ιερέων του, αλλά και όλου του πιστού λαού. Οργάνωσε τη φροντίδα για τους απόρους στην Κωνσταντινούπολη. Υποστήριξε με σθένος το θεσμό του ασύλου του ναού και πολέμησε τη σιμωνία μέσα στην Εκκλησία, καθώς καθιέρωσε οι χειροτονίες να γίνονται δωρεάν και μόνο προς εκείνους που αξίζουν.

Ένας μεγάλος πειρασμός όμως ενέσκηψε και αυτός δεν ήταν άλλος από το μοιχικό γάμο που έμελλε να κάνει ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος, εγκαταλείποντας τη νόμιμη σύζυγό του. Σε αυτό αντέδρασε ο άγιος Ταράσιος και του επέβαλε ακοινωνησία αφού δεν άλλαζε την απόφασή του. Ο γάμος του αμετανόητου βασιλιά πραγματοποιήθηκε από έναν Ιερέα ονομαζόμενο Ιωσήφ.

Τότε όμως ξεσηκώθηκε ο κλήρος και ο λαός. Πρώτοι αντέδρασαν ο θεοφόρος Πλάτωνας της Μονής Σακκουδίωνος και οι Στουδίτες Πατέρες με τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη να ελέγχει θαρραλέα τον βασιλιά και την ανομία του. Σε εκείνη τη στιγμή ο Άγιος Θεόδωρος έκοψε το μνημόσυνο του Πατριάρχη Ταρασίου, γιατί ο Πατριάρχης δεν αφόρισε τον βασιλιά και άφησε ατιμώρητο τον Ιερέα Ιωσήφ.

Πολλά δεινά υπέφερε από τον κακό βασιλιά Κωνσταντίνο, ο Πατριάρχης Ταράσιος στη συνέχεια, αλλά υπέμεινε μαρτυρικώς έως το τέλος της ζωής του βασιλιά Κωνσταντίνου.

Αφού κυβέρνησε με ζήλο Θεού την Εκκλησία για είκοσι δύο έτη, ασθένησε βαριά και παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του Δεσπότη Χριστού το 806. Στο άκουσμα του θανάτου του όλη η Πόλη έκλαιγε για την ορφάνια του προστάτη και ευεργέτη της.

Ακόμα και μετά το θάνατό του ο Άγιος Ταράσιος δεν έπαψε να πολεμά την αίρεση και τους αιρετικούς. Γι’ αυτό εμφανίστηκε σε όραμα στον Λέοντα τον Ε΄ τον Αρμένιο, που προστάτευε την Εικονομαχία και έδωσε διαταγή σε κάποιον Μιχαήλ να τον φονεύσει. Αυτό το ομολόγησε ο ίδιος ο Λέοντας. Πράγματι αργότερα φονεύτηκε ο Εικονομάχος Λέοντας από τον Μιχαήλ τον Τραυλό.

Προήδρευσε ο Άγιος Ταράσιος στην Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο που καταδίκασε τη βλάσφημη και οικτρά πλάνη της Εικονομαχίας και πενήντα πέντε χρόνια αργότερα ο ανιψιός του, Μέγας Φώτιος προεδρεύει σε μια άλλη λαμπρή Οικουμενική Σύνοδο, την Πρωτοδευτέρα, η οποία θα θέσει τον Κανόνα της Ιεράς Αποτειχίσεως!

Αυτούς τους θεοφόρους Πατέρες τιμούμε και υμνούμε ως μέλη της Εκκλησίας του Χριστού.

Αυτός ο Άγιος Πατριάρχης Ταράσιος στο θρόνο της Κωνσταντινούπολης προστάτευσε τα Ορθά Δόγματα και περιφρούρησε την Πίστη του Χριστού και των Αγίων Πατέρων καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του με αποκορύφωμα την Σύγκλιση της Ζ΄Οικουμενικής Συνόδου που διεξήχθη μετά τη δική του παρότρυνση και επιμέλεια. Αυτόν θερμοπαρακαλούμε να πρεσβεύει και τώρα για την Αγία Πίστη μας και να επανέλθει ο θρόνος της Κωνσταντινούπολης σε πραγματικό Άγιο Ορθόδοξο Πατριάρχη! Αμήν!

ἈπολυτίκιονἮχος δ’.

Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξε σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Ταράσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Έτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.

Βίου ὀρθότητι, καλλωπιζόμενος, φωστὴρ ὑπέρλαμπρος, ὤφθης τοῦ Πνεύματος, καὶ τὴν Εἰκόνα τοῦ Χρίστου, Συνόδω ἐν τὴ Ἕβδομη, προσκυνεὶν ἐκήρυξας, ὀρθοδόξως μακάριε, στῦλος καὶ ἑδραίωμα, Ἐκκλησίας γενόμενος, διὸ τοὺς σοὺς ἀγῶνας γεραίρει, Πάτερ Ἱεράρχα Ταράσιε.

ΚοντάκιονἮχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Ὥσπερ μέγας ἥλιος, ταῖς τῶν δογμάτων, καὶ θαυμάτων λάμψεσι, φωταγωγεῖς διαπαντός, τῆς οἰκουμένης τὸ πλήρωμα, οὐρανομύστα, παμμάκαρ Ταράσιε.

 

Έτερον Κοντάκιον Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ὀρθοδόξοις δόγμασι, τήν Ἐκκλησίαν φαιδρύνας, καί Χριστοῦ μακάριε, τήν σεβασμίαν Εἰκόνα, σέβεσθαι, καί προσκυνεῖσθαι πᾶσι διδάξας, ἤλεγξας, Εἰκονομάχων ἄθεον δόγμα· διά τοῦτο σοι βοῶμεν, Ὦ Πάτερ χαίροις, σοφέ Ταράσιε.

 

Ὁ Οἶκος

Τὴν σκοτισθεῖσάν μου ψυχὴν τῷ σκότει τῶν πταισμάτων, φωτὶ τοῦ σοῦ ἐλέους καταύγασον Σωτήρ μου, καὶ λογισμὸν ἐπ' ἀγαθοῖς δώρησαί μοι Χριστέ μου, ἐκκαθάρας τὴν ἀχλὺν τῶν φαύλων ἐνθυμήσεων, ἵν' ὅπως κατ' ἀξίαν ἰσχύσω τὸν σὸν Ἱεράρχην ἀνυμνῆσαι, καὶ φθάσαι τὸν βίον, καὶ τὰς πράξεις τὰς λαμπράς, καὶ τὴν ἔνθεον πίστιν, καὶ τὸν ζῆλον, ὃν ὑπὲρ τῆς σῆς ἐκτήσατο, Ἐκκλησίας, ἥτις κατὰ χρέος αὐτὸν εὐφημοῦσα κραυγάζει· Οὐρανομύστα, παμμάκαρ Ταράσιε.

 

Κάθισμα Ἦχος πλ. δ’.Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Κατὰ παθῶν βασιλεύσας τῶν τῆς σαρκός, Ἱεράρχης ἐχρίσθης θεοπρεπῶς, καὶ τὴν βασιλεύουσαν, ὀρθοδόξως ἐποίμανας, ἀπελάσας θῆρας, αἱρέσεων θεόπνευστε, τὴν τῶν σεπτῶν εἰκόνων, τρανώσας προσκύνησιν· ὅθεν μετὰ τέλος, ἀτελεύτητον χάριν, ἀξίως κεκλήρωσαι, Ἱεράρχα Ταράσιε. Διὰ τοῦτο βοῶμέν σοι. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Πηγή: katanixi.gr

ΑΔΟΛΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΓΙΑ ΑΔΟΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ (Ὁμιλία Σεβ/του Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντος)

  

Ἄδολη Ὀρθοδοξία γιὰ ἄδολους ἀνθρώπους

Ὁμιλία Σεβ/του Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντος

Κατανυκτικὸς Ἑσπερινὸς Κυριακῆς Ὀρθοδοξίας, 20-2/5-3-2023

Καθεδρικὸς Ἱερὸς Ναὸς Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Λαρίσης

            ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ σήμερα, χάριτι Θεοῦ, τὴν Ἑορτὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, τὴν ἁγία Ὀρθοδοξία μας, παρὰ τὴν βεβαρημένη ἀτμόσφαιρα ἀπὸ τὸ τραγικὸ σιδηροδρομικὸ δυστύχημα πλησίον τῆς πόλεώς μας τὶς ἡμέρες αὐτές!

Χαιρόμαστε διότι βρήκαμε τὴν Ἀλήθεια, τὸν Χριστό, καὶ ἀναπαυόμαστε στὸ ἅγιο Σῶμα Του, στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία Του, ἡ ὁποία εἶναι «στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α΄ Τιμ. 3, 15). Ἀστράπτει καὶ λάμπει ἀπὸ θαυμαστὴ χάρη καὶ καθαρότητα, οὖσα «ἔνδοξος», «μὴ ἔχουσα σπίλον (κηλῖδα) ἤ ῥυτῖδα» (πρβλ. Ἐφ. 5, 27).

            Δὲν ὑπάρχει σὲ αὐτὴν τίποτε ψευδὲς καὶ δολερό, διότι ὅλα στὴν Ὀρθοδοξία εἶναι θεῖα, εὐλογημένα καὶ λαμπρά. Ὅλα ὑπάκουα στὸν Θεό, ὅλα τίμια, σεμνὰ καὶ ἱερά.

            Ἀντίθετα, στὶς αἱρέσεις καὶ στὰ σχίσματα ὑπεισέρχεται πάντοτε δόλος ἀνθρώπινος, πανουργία, πονηρία, ἀδικία καὶ ψεῦδος.

            Ὁ Κύριος, ἡ Αὐτο-αλήθεια, χαρακτήρισε τὸν Ναθαναήλ, τὸν ὁποῖον εἶχε προσκαλέσει κοντά Του ὁ Φίλιππος, ὡς ἀληθινὸ Ἰσραηλίτη, «ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι» [στὸν ὁποῖο δὲν ὑπάρχει δόλος] (Ἰω. 1, 47).

            Ὁ Κύριός μας ἀναζητεῖ νὰ ἐπιστρατεύσει στὸν χορὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Του ἀκριβῶς τέτοια ἄδολα πρόσωπα, τὰ ὁποῖα νὰ ἀφομοιώσουν τὴν μορφὴ καὶ τὴν διδαχή Του· ὥστε ὡς σκεύη ἐκλεκτὰ νὰ μεταδώσουν τὸ θεῖο μήνυμα τῆς σωτηρίας στὸν κόσμο ἅπαντα.

            Οἱ πιὸ ἐκλεκτὲς ὑπάρξεις στὸν κόσμο, ἔκτοτε, ἐνστερνίσθηκαν τὸ θεῖο θέλημα, ἀγωνίσθηκαν νὰ ζήσουν σύμφωνα μὲ αὐτό, γιὰ νὰ ἁγιασθοῦν ἐντὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

            Γιὰ νὰ βιώσεις τὴν Χριστιανικὴ ζωὴ ὀρθὰ καὶ μὲ συνέπεια, σὲ ἕναν κόσμο γεμᾶτο πειρασμούς, δυσκολίες καὶ ἐμπόδια, πρέπει πράγματι νὰ εἶσαι ἀποφασισμένος, ὅπως καὶ ὁπλισμένος μὲ τεράστια ὑπομονή. Νὰ εἶσαι θεμελιωμένος σταθερὰ «ἐπὶ τὴν πέτραν» (Ματθ. 7, 24), δηλαδὴ στὸ θεμέλιο τοῦ Χριστοῦ, καὶ ὄχι στὴν ἄμμο. Διότι ἀναπόφευκτα θὰ ἐπιπέσουν στὴν οἰκία τῆς ψυχῆς σου ὁρμητικὲς βροχὲς καὶ καταιγίδες, ὅπως καὶ ποτάμια ρεύματα, θὰ πνεύσουν δὲ ἰσχυροὶ ἄνεμοι, καὶ ἀλίμονο ἄν δὲν ἔχεις βαθιὲς ρίζες!   

---

            Γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν ἱστορία ὅτι τοὺς πρώτους μετὰ Χριστὸν αἰῶνες, μέχρι τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἐπέπεσαν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας λυσσώδεις διωγμοὶ ἀπὸ μέρους τῶν εἰδωλολατρῶν, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν ἑκατομμύρια γενναίων Μαρτύρων καὶ Μεγαλομαρτύρων. Αὐτοὶ στολίζουν τὸ οὐράνιο στερέωμα καὶ ἀποτελοῦν τὴν ἔνδοξη θεία στρατιά.

            Μετὰ ἦλθαν μὲ ὁρμὴ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας οἱ ποικίλες αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες προξένησαν ἐπὶ αἰῶνες μεγάλη ἀναταραχή· διότι ὁ πόλεμος ἦταν δυσδιάκριτος στοὺς πολλοὺς καὶ πιὸ ἐπικίνδυνος, ἐκ τῶν ἔσω. Φοβερὴ δοκιμασία ἀποτέλεσε ἡ αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας, ἡ ὁποία δημιούργησε φρικτὸ σάλο, ἕως ὅτου ἀντιμετωπισθεῖ τόσο μὲ τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, τὸ 787 μ.Χ. στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας, ὅσο καὶ στὴν δεύτερη φάση της μὲ τὴν Μεγάλη Σύνοδο στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 843 μ.Χ. Ἡ φοβερὴ αὐτὴ δοκιμασία ἀντιμετωπίσθηκε ἀπὸ γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους Ἁγίους, Ὁμολογητές, Ἀγωνιστὲς τῆς ἁγίας Πίστεώς μας.

            Ἀργότερα ἐμφανίσθηκαν οἱ Παπικοί, οἱ Σταυροφόροι, οἱ Λατινόφρονες, οἱ Οὑνῖτες, οἱ Προτεστάντες, οἱ διάφοροι Ἀλλόθρησκοι καὶ κυρίως οἱ Ἀγαρηνοί. Κατὰ τὸν περασμένο Κ΄ αἰῶνα ὑπῆρξε ὁ φρικτὸς διωγμὸς τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς θεομάχους ἀθεϊστὲς/κομμουνιστές, ὁ ὁποῖος ὁδήγησε στὸ ἔνδοξο Μαρτύριο χιλιάδες καὶ ἑκατομμύρια ψυχῶν, οἱ ὁποῖες ἀναπαύονται στὸ Οὐράνιο Θυσιαστήριο μὲ λευκὲς στολὲς (πρβλ. Ἀποκ. 6, 11), καὶ ἀναμένουν ὅσους ἐπίσης θὰ δώσουν τὴν καλὴ μαρτυρία καὶ ὁμολογία τῆς πίστεως στοὺς νέους διωγμούς, ἕως καὶ αὐτοὺς τῶν ἐσχάτων ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο καὶ τὰ ὄργανά του.

            Τέτοια ἡμέρα, ποὺ ἑορτάζει ἡ ἁγία Ὀρθοδοξία μας, μακαρίζουμε τοὺς ἄδολους Νικητὲς μὲ τὸ «Αἰωνία ἡ μνήμη!», ἐκφράζοντες τὴν ἄπειρη εὐγνωμοσύνη μας. Καὶ ἐπίσης, ἐπαναλαμβάνουμε καὶ ἐπικυρώνουμε τὸ αἰώνιο «Ἀνάθεμα» κατὰ τῶν διωκτῶν, τῶν αἱρετικῶν, τῶν δολερῶν ἐκείνων ὀργάνων τοῦ πονηροῦ, ποὺ ἐπιβουλεύθηκαν τὴν ἐλευθερία καὶ σωτηρία μας.

            Ἀναλογιζόμαστε μὲ θαυμασμὸ καὶ δέος τοὺς αἱματηροὺς ἄθλους τῶν Ὁμολογητῶν τῆς Ἀληθείας κατὰ τῶν ἀδίστακτων ἐχθρῶν, καθὼς καὶ τὶς ἀνυπολόγιστες θυσίες τῶν Ζηλωτῶν τῆς ἁγίας Πίστεώς μας, οἱ ὁποῖοι μᾶς κληροδότησαν τὸν ἀτίμητο θησαυρὸ τῆς Ὀρθοδοξίας.

            Εἰδικῶς μάλιστα ἐμεῖς, οἱ ἀκόλουθοι θείᾳ χάριτι τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ (Πατρίου) Ἡμερολογίου, οἱ ὁποῖοι δὲν κλίναμε γόνυ στὴν ἐπιβληθεῖσα Ἡμερολογιακὴ Καινοτομία ἀπὸ τὶς ἀπαρχὲς τῆς ἐφαρμογῆς τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα, μακαρίζουμε ἐξαισίως τοὺς Προπάτορές μας στὴν γνησία Πίστη.

Αὐτοὶ οἱ μακάριοι ἕως καὶ πολὺ πρόσφατα, παρὰ τὶς πιθανὲς ἀδυναμίες ἤ ἀστοχίες τους, εἶχαν καθαρὸ τὸ αἰσθητήριο τῆς ψυχῆς τους ὥστε νὰ κατανοήσουν τὸν δόλο τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως. Ἀντιλήφθηκαν πολὺ ὀρθὰ ὅτι ἅπαξ καὶ ἀρχίσει ἡ φθορὰ στὰ θεωρούμενα «μικρά» (βλ. Ἡμερολόγιο), ἡ μετάβαση στὴν καταπάτηση τῶν «μεγάλων» (βλ. Οἰκουμενισμό) θὰ ἦταν γοργὴ καὶ ἀσυγκράτητη. Καὶ βεβαίως ἐπαληθεύθηκαν, ἀφοῦ ἡ ἀποστατικὴ παναίρεση κατακυρεύει τῶν πάντων μὲ τρόπο πρωτοφανῆ στὴν δυσχιλιετῆ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας.

            Πράγματι, ἡ αἵρεση τῶν αἱρέσεων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ τὶς ποικίλες μορφὲς καὶ ἐκφράσεις της, φαίνεται νὰ συνδυάζει τὰ ἀσυνδύαστα, ἐφ’ ὅσον ἀποπειρᾶται νὰ ἀναμείξει ἀλήθεια καὶ ψεῦδος, φῶς καὶ σκοτάδι, καθαρότητα καὶ ἀκαθαρσία.

---

            Ὅμως, γιὰ τὴν διάδοση καὶ ἑδραίωση τῆς ἀποστατικῆς αὐτῆς αἱρέσεως προηγήθηκε κατάλληλη προεργασία. Ὅσο αὐξήθηκε ἡ θεωρητικὴ γνώση, ἀκόμη καὶ ἡ θεολογικὴ ἀκαδημαϊκοῦ τύπου, τόσο πιὸ τραγικὴ φθορὰ παρατηρήθηκε στὴν Πίστη καὶ στὸ Ἦθος. Γιατί;

Διότι ὑπῆρξε καὶ ὑπάρχει κρίση στὸ βίωμα. Ἔχασαν οἱ ἄνθρωποι τὴν ἁπλότητα τῆς πίστεως, δὲν εἶναι ἄδολες ψυχές, ἁπλὲς καὶ ταπεινές, δὲν ἀναπαύουν στὸ μεγάλο ποσοστό τους τὴν Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ὑπεισῆλθε πολὺς ὀρθολογισμός, πολὺ λογική, πολὺ ἐπιστημοσύνη.

            Ὅπου κυριαρχοῦν τὰ πάθη, εἴτε τῆς φιλαρεσκείας, εἴτε τῆς φιλοδοξίας, εἴτε τῆς φιληδονίας, εἴτε τῆς φιλοκτημοσύνης καὶ φιλαργυρίας, ἐκεῖ ἐπικρατεῖ  πνευματικὴ τύφλωση, σκότος πλάνης, ἀγνωσία Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ πλέον καὶ διακηρύσσονται, ὅπως καὶ διαπράττονται τὰ πιὸ φοβερὰ ἀντορθόδοξα πράγματα, χωρὶς νὰ προξενεῖται ἰσχυρὴ ἀντίδραση, διότι οἱ πλεῖστοι ὑπέκυψαν ἀπὸ μακροῦ στὴν ἐκκοσμίκευση.

            Γι’ αὐτὸ καὶ φθάσαμε στὸ σημεῖο στὶς ἡμέρες μας νὰ κηρύσσονται ἀνήκουστες παγκόσμιες ἐπιβολὲς κατὰ τῆς ἐλευθερίας τῶν ἀνθρώπων, μὲ πρόσχημα κινδύνου τῆς ὑγείας, καὶ στὴν πλειονότητά τους οἱ ἄνθρωποι νὰ ὑποκύπτουν στὸ ἐμφανέστατο ψεῦδος, χωρὶς οὐσιαστικὴ ἀντίρρηση!

            Τὸ πιὸ ἐκπληκτικὸ καὶ ἀπίστευτο εἶναι νὰ βλέπουμε γύρω μας τὰ τραγικὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς παγκόσμιας ἐπιβολῆς, μὲ τὰ γνωστὰ-«ἄγνωστα» σκευάσματα γενετικῆς «θεραπείας», καθὼς εἴμαστε καθημερινοὶ μάρτυρες τῶν ἀμετρήτων «ξαφνικῶν» θανάτων νέων κατὰ βάσιν ἀνθρώπων, χωρὶς οἱ περισσότεροι νὰ κατανοοῦν τὶ ἐξελίσσεται καὶ τὶ συμβαίνει!…

            Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λόγος πλέον ἀνοικτὰ περὶ Μετανθρωπισμοῦ καὶ Ὑπερανθρωπισμοῦ, ἐν ὄψει μάλιστα ἀναμονῆς σαρωτικῶν παγκοσμίων γεγονότων, κι ὅμως ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων (μήπως καὶ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν;!) ἀδυνατοῦν νὰ κατανοήσουν τὴν κρισιμότητα τῶν καιρῶν, καὶ μάλιστα ἀναζητοῦν τρόπους «μαγικῆς» ἤ αὐτόματης σωτηρίας γιὰ νὰ παραταθεῖ ἡ ἐνταῦθα προσωρινὴ κατάσταση, σὰν ὁ παρὼν κόσμος νὰ εἶναι αἰώνιος καὶ ἀθάνατος!

---

            Ἐν τούτοις, τὸ πιὸ σημαντικὸ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἀληθινοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τῆς σήμερον, εἶναι νὰ παραμείνουμε ἄφοβοι καὶ ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὸ «πνεῦμα τοῦ κόσμου». Διότι καλούμαστε νὰ ὑποτάξουμε τὸ θέλημά μας στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

            Δὲν ἀρκεῖ ἡ θεωρητικὴ ἀποδοχὴ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως γιὰ νὰ ρυσθοῦμε ἀπὸ τὰ δεινὰ ποὺ μᾶς περιβάλλουν. Χρειάζεται ἡ σύμπτωση τοῦ θελήματός μας μὲ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Μόνον ὅταν ὅλη ἡ ζωή μας σὲ κάθε της λεπτομέρεια εἶναι σύμφωνη μὲ τὶς θεῖες Ἐντολές, μόνον τότε θὰ ἀποφύγουμε τὴν πτώση σὲ αὐτὸ ποὺ χαρακτηρίζεται ὡς ἠθικὴ αἵρεση, ὥστε νὰ μὴν συγκαταλεχθοῦμε εἴτε στὸν ἐκκλησιομάχο Οἰκουμενισμό, εἴτε στὴν ἀπνευμάτιστη ἐκκοσμίκευση, εἴτε ἀκόμη καὶ στὴν μετανθρωπιστικὴ ἀποστασία τῶν ἐσχάτων, ἡ ὁποία ἤδη ἐφαρμόζεται καὶ πραγματοποιεῖται.

            Ἠθικὴ αἵρεση ἔχουμε ὅταν προσπαθοῦμε μὲν νὰ ἀποφύγουμε τὸν δόλο στὴν Πίστη, γιὰ νὰ παραμείνουμε καὶ νὰ διακρατήσουμε τὴν ἄδολη Ὀρθοδοξία, ὅμως δὲν ἀποφεύγουμε τὸν δόλο καὶ τὴν πονηρία στὶς ἐπιλογὲς τῆς ζωῆς· δηλαδή, δὲν τηροῦμε τὴν ὀρθοπραξία.

            Παρὰ περιπίπτουμε εἴτε σὲ σοβαρὲς ἠθικὲς ἀβαρίες, τὶς ὁποῖες μάλιστα δικαιολογοῦμε καὶ καθιερώνουμε ὡς τρόπο ζωῆς· εἴτε σὲ ποικίλες πλάνες γιὰ δευτερεύοντα θέματα, τὰ ὁποῖα ἀπολυτοποιοῦμε· εἴτε σὲ ἄκρατο ἐγωϊσμό, ὥστε νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ συγκρουσθοῦμε μὲ τοὺς πάντες, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ «στήσουμε» τὸ δικό μας θέλημα· εἴτε ἀκόμη καὶ μὲ τὴν ἐπιδίωξη τοῦ ἄνομου συμφέροντος, τῆς ἐκμεταλλεύσεως ἀνθρώπων, τῆς ἀδικίας, τοῦ ἐκβιασμοῦ, τοῦ ψεύδους, τῆς παρανομίας, τῆς ζηλοφθονίας, τῆς κάθε εἴδους ἀπανθρωπίας.

            Τὸ πιὸ σημαντικὸ εἶναι νὰ ἀποκτήσουμε ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ «ὁμοήθειαν Θεοῦ», ὅπως τονίζει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, ὅμοιο δηλαδὴ ἦθος μὲ τὸν Φιλάνθρωπο Θεό μας, ὥστε νὰ ἐπιθυμοῦμε καὶ νὰ στοχεύουμε αὐτὰ ποὺ θέλει, εὐλογεῖ καὶ ἐγκρίνει ὁ Κύριος καὶ Θεός μας.   

            Καὶ ἐπίσης, νὰ μὴν διατηροῦμε συγκοινωνία (ἰδιαίτερες φιλικὲς καὶ μάλιστα πνευματικὲς σχέσεις) μὲ τοὺς αἱρετικούς, ὅπως καὶ μὲ τοὺς κοσμικόφρονες ἀνθρώπους, οὔτε καὶ μὲ αὐτοὺς ποὺ συμπορεύονται μαζί τους, ἄν θὰ πρέπει νὰ διαφυλαχθοῦμε καὶ νὰ παραμείνουμε στὴν ἄδολη Ὀρθοδοξία μας μὲ ἄδολη ψυχή, καθὼς ζοῦμε σὲ ἐμφανεῖς δολεροὺς καὶ πονηροὺς καιροὺς πολυμόρφου Ἀποστασίας.

            Ἡ θεία προτροπὴ στὴν ἱερὰ Ἀποκάλυψη ἀπευθύνεται καὶ σὲ ἐμᾶς: «Ἔρχομαι ταχύ· κράτει ὅ ἔχεις, ἵνα μηδεὶς λάβῃ τὸν στέφανόν σου» (Ἀποκ. 3, 11). Δηλαδή, λέγει ὁ Κύριος, ἔρχομαι σύντομα, γι’ αὐτὸ κράτησε τὸν θησαυρὸ τῆς πίστεως ἀπαραβίαστο, ἀτόφιο, ἀβλαβῆ καὶ ἀσφαλῆ, γιὰ νὰ μὴν χαθεῖ ὁ στέφανος τῆς ὑπομονῆς σου.

---

Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές·

            Τὰ πράγματα εἶναι πολὺ σοβαρά. Δὲν διακυβεύονται ἀνθρώπινες ἀξίες ἤ ἀνθρώπινα ἀγαθά, ἀλλ’ αὐτὲς τοῦτες οἱ ἀθάνατες ψυχές μας.

            Νὰ παραμείνουμε μὲ κάθε κόστος στὴν ἁγία καὶ σωτήρια πίστη, στὴν ἄδολη Ὀρθοδοξία μας. Ὄχι μόνον θεωρητικά, ἀλλὰ νὰ ἐλέγχουμε καθημερινὰ ἄν ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας εἶναι σύμφωνος μὲ αὐτήν. Καὶ νὰ διορθωνόμαστε, ὅταν παρατηροῦμε ἐπικίνδυνα ζιζάνια νὰ βλαστάνουν ἀπειλητικὰ γιὰ νὰ καταπνίξουν τὴν ψυχή μας καὶ νὰ τὴν αἰχμαλωτίσουν δεινῶς.

            Ἄν εἴμαστε πραγματικὰ καὶ ὄχι νόθα τέκνα τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἄς φυλάσσουμε τὶς διδαχὲς καὶ τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων τῆς πίστεώς μας, γιὰ νὰ ἀξιωθοῦμε τοῦ θείου Ἐλέους.

            Νὰ ἐξαγιαζόμαστε καθημερινά, νὰ βελτιώνουμε τὸν ἑαυτό μας, νὰ γινόμαστε καλύτεροι. Νὰ ἔχουμε ὡς μεγαλύτερο καὶ πρώτιστο ἀγαθὸ στὴν ζωή μας τὴν ἁγία Πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὴν διαφύλαξη τῶν ἀρχῶν της, ἕτοιμοι γιὰ κάθε θυσία πρὸς διαφύλαξιν αὐτῶν.

            Νὰ μετανοοῦμε γιὰ τὶς ἐλλείψεις καὶ πτώσεις μας, νὰ ἐκμεταλλευόμαστε σοφῶς καὶ ἐπωφελῶς τὸν πολύτιμο χρόνο μας, νὰ ἀνανεώνουμε καὶ νὰ ἐπαυξάνουμε τὸν πνευματικὸ ζῆλο μας, νὰ εἴμαστε χρήσιμοι καὶ βοηθητικοὶ καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, παρὰ τὶς πιθανὲς ἀδικίες τους ἐναντίον μας· νὰ προοδεύουμε πνευματικὰ σὰν ἀληθινοὶ καὶ ἄδολοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.

Καὶ τέλος, νὰ ἀκολουθοῦμε τὸν Σωτῆρα μας Χριστὸ ἀκόμη καὶ στὸν Σταυρὸ τοῦ Πάθος, γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει Εἰρήνη, Ἄφεση, Ἀνάσταση καὶ Ζωὴ Αἰώνια. Ἀμήν!

Πηγή

ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΙ ΤΗ ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΕΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καί Φυλῆς κ. Κυπριανοῦ)

 

Ὁµιλία ἐπὶ τῇ Ἀναστηλώσει τῶν Ἁγίων Εἰκόνων τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καί Φυλῆς κ. Κυπριανοῦ

Ἑνότης ἐν τῇ Ἀληθείᾳ - Ἑνότης ἐν τῇ Ἀγάπῃ*
«Ἀληθεύοντες ἐν Ἀγάπῃ» καὶ Ἀγαπῶντες ἐν Ἀληθείᾳ

 

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε καὶ Πατέρα µας·

Σεβασµιώτατοι Ἅγιοι Ἀδελφοί·

Σεβαστοί, Ὁσιολογιώτατοι καὶ Ὁσιώτατοι Πατέρες καὶ Μητέρες·

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές·

Τέκνα ἐν Κυρίῳ·

«Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσιν!»...

«Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, καὶ ἡ Κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, εἴη µετὰ πάντων ἡµῶν»!...

Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν!...

Ἡ σηµερινὴ Κυριακή, ἡ πρώτη τῶν Ἁγίων Νηστειῶν, µᾶς εἰσάγει κατ᾿ εὐθεῖαν καὶ µὲ ἕνα τρόπον σαφῆ καὶ ἔντονο στὰ οὐσιώδη τῆς Ἐκκλησίας µας, στὰ καίρια τῆς Ἁγίας Πίστεώς µας καὶ τῆς Σωτηρίας µας.

Τὸ βαθύτατο νόηµα τῆς µεγάλης αὐτῆς Ἡµέρας εἶναι, ὅτι τὸ Δόγµα καὶ τὸ Ἦθος στὴν Ὀρθόδοξη ἐν Χριστῷ Ζωὴ εἶναι ἀλληλένδετα.

Ὁ ἐπίπονος Ἀγὼν τῆς Μετανοίας, ἡ πορεία µας πρὸς τὸν ἀπολεσθέντα Παράδεισο, ἡ Συσταύρωσις καὶ ἡ Συν-ανάστασις καὶ Ἀνακαίνισίς µας ἐν Χριστῷ, ὅλα αὐτὰ στηρίζονται, πρέπει νὰ στηρίζωνται καὶ νὰ καθοδηγοῦνται ἀπὸ τὴν Ὀρθὴ Πίστι, ἀπὸ τὴν Θεανθρώπινη Ἀλήθεια τῶν Ἁγίων Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Πατέρων καὶ τῶν Συνόδων.

Ἡ Ὀρθὴ Πίστις, ἡ Ὀρθοδοξία, δὲν ἀρκεῖ γιὰ νὰ ἐνδυθοῦµε1 τὸν Κύριόν µας· ἀπαιτεῖται καὶ τὸ Ὀρθὸν Ἦθος, ἡ Ὀρθοπραξία.

Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος Στουδίτης µᾶς προτρέπει πολὺ χαρακτηριστικὰ στὴν κατανόησι τῶν δύο ὄψεων τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς µας:«Φυλάξωµεν τὴν Πίστιν ἀκλινῆ καὶ τὸν Βίον σῶον, µὴ λυµαινόµενοι θάτερον θατέρῳ, ἀλλ᾿ ἑκατέρωθεν ὄντες σῶοι καὶ τέλειοι»2.

Βεβαίως, ἡ διατήρησις αὐτῆς τῆς ἀλληλο-εισδύσεως Πίστεως καὶ Βίου, Ἀληθείας καὶ Πράξεως, δὲν εἶναι µία ὑπόθεσις εὔκολος.

Ἀπαιτεῖται κόπος καὶ ἄσκησις· ζητεῖται αὐταπάρνησις καὶ αὐτοθυσία, ὅπως αὐτὰ ἀλληλο-περιχωροῦνται στὸ βαθύτατο νόηµα τοῦ Σταυροῦ· διότι, ἄνευ τοῦ Σταυροῦ ἡ θέωσις καὶ ἡ σωτηρία µας εἶναι ἀνέφικτος.

Ἀναφερόµενος στὸ θέµα τοῦ κόπου, προσθέτω –καὶ τῆς κατ᾿ ἐπέκτασιν ἐπιπόνου ἐργασίας ἐν Χριστῷ, ὁ Ἱερὸς Χρυσόστοµος µᾶς ὑπενθυµίζει τὰ ἑξῆς:
«Διὰ τοῦτο καὶ ἐξ ἀρχῆς ὁ Θεὸς πόνον τῷ ἀνθρώπῳ συνέζευξεν, οὐχὶ τιµωρούµενος αὐτόν, οὐδὲ κολάζων, ἀλλὰ σωφρονίζων καὶ παδεύων. Ὅτε ἄπονον βίον ἔζη ὁ Ἀδάµ, ἐξέπεσε τοῦ Παραδείσου· ὅτε δὲ ἐπίπονον καὶ ἐπίµοχθον ὁ Ἀπόστολος [Παῦλος]», «τότε ἀπῆλθεν εἰς τὸν Παράδεισον, καὶ εἰς τρίτον ἀνῆλθεν οὐρανόν. Μὴ τοίνυν κακίζωµεν πόνον, µηδὲ διαπτύωµεν (περιφρονοῦµεν) ἐργασίαν»3.

 

* * *

Σεβαστοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί·

Ἡµεῖς, οἱ ἐλεηθέντες νὰ εἴµεθα Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὀφείλουµε νὰ µὴ λησµονοῦµε ποτέ, ὅτι ἡ τήρησις τῆς Παραδόσεως, ἡ πιστότης µας στὴν Ἁγία καὶ Θεανθρώπινη Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας µας, δὲν ἀφορᾶ µόνον στὴν Δογµατικὴ Διδασκαλία.

Παράδοσις, κατ᾿ ἀκρίβειαν, σηµαίνει τὸ «ὁµοφρονεῖν τῇ Ἐκκλησίᾳ» ἐν πᾶσι· τὸ «ὁµοίως φρονεῖν τῇ Ἁγίᾳ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ»4, ὅπως ἀποφαίνεται ὁ Ἅγιος Πατέρας µας Ἱερώνυµος, ἀλλὰ καὶ ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου.

Πιστεύουµε καὶ ζοῦµε ἐντὸς τῶν Ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας, ἀκολουθοῦντες «τὰς τῶν Ἁγίων θεοπνεύστους θεολογίας καὶ τὸ τῆς Ἐκκλησίας εὐσεβὲς φρόνηµα»5.

Οἱ προσπάθειές µας, ὁ Σταυρός µας, ἀποβλέπει, Χάριτι Θεοῦ, στὴν µίµησι τῶν Ἁγίων Πατέρων µας, τόσο στὴν Πίστι, ὅσο καὶ στὴν Πρᾶξι, «εἴµαστε ἐκκλησιαστικοὶ ὅσο εἴµαστε ἁγιοπατερικοί»6.

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος εἶναι ἀπόλυτος καὶ ἀποκαλυπτικός:«Δεῖ γὰρ ἡµᾶς κατὰ σκοπὸν τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Πατέρων πολιτεύεσθαι, καὶ τούτους µιµεῖσθαι· εἰδέναι δέ, ὅτι τούτων ἀφιστάµενοι, ἀλλότριοι καὶ τῆς τούτων κοινωνίας γενόµεθα»7.

Ὁ δὲ Μέγας Βασίλειος µὲ αὐστηρότητα µᾶς ἐφιστᾶ τὴν προσοχήν:
«Τὸ µὲν γὰρ Πατράσι µὴ ἀκολουθεῖν, καὶ τὴν ἐκείνων φωνὴν [µὴ] κυριωτέραν τίθεσθαι τῆς ἑαυτῶν γνώµης, ἐγκλήµατος ἄξιον, ὡς αὐθαδείας γέµον»8.

Ἀπαιτεῖται λοιπὸν µεγάλη προσοχή, ἐγρήγορσις καὶ προσευχή, ὥστε ἡ Θεία Χάρις νὰ µὴ µᾶς ἐγκαταλείψη καὶ ἔτσι ἀπολέσουµε τὰ κριτήρια µεταξὺ τοῦ Ὀρθοδόξου καὶ τοῦ Κακοδόξου, µεταξὺ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Κακοδοξίας, µεταξὺ τοῦ Εὐαγγελικοῦ Ἤθους καὶ τῆς «θρησκείας τῶν ἀγγέλων», καὶ τῆς «ἐθελοθρησκείας», κατὰ τὸν Ἅγιο Ἀπόστολο Παῦλο9.

Ὀρθότατα ἔχει ἐπισηµανθῆ καὶ ἀξίζει τώρα νὰ τὸ ὑπογραµµίσουµε, ὅτι «ἀναµέσα στὸ ὀρθόδοξο καὶ τὸ µὴ ὀρθόδοξο ἡ διαφορὰ µπορεῖ νὰ εἶναι (φαίνεται ὅτι εἶναι) µία τρίχα, ἀλλὰ [ἡ διαφορὰ αὐτὴ] εἶναι χαώδης»10.

* * *

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες·

Στὴν προοπτικὴ αὐτή, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος καὶ Πατέρας µας, ὡς καὶ ἅπαντες οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ Ποιµένες τῆς Ἐκκλησίας µας, σήµερα προτρέπουν καὶ παρακαλοῦν τὰ ἐν Χριστῷ τέκνα αὐτῶν σὲ ἑνότητα καὶ ὁµοψυχία ἐν Πνεύµατι Ἁγίῳ.

Ὁ ἔνθεος ζῆλος γιὰ τὰ θέµατα τῆς Ἁγίας Πίστεώς µας πρέπει βεβαίως νὰ διατηρῆται ἀπαραµείωτος, πολλῷ µᾶλλον ἐφ᾿ ὅσον ὁ καλπάζων Συγκρητισµός, ὁ Διαχριστιανικὸς καὶ Διαθρησκειακὸς Οἰκουµενισµός, ἔχει ἤδη πλήρως ἀποχαλινωθῆ, µέχρι καὶ τοῦ σηµείου, ὥστε οἱ ἐξ ὀρθοδόξων ἐπίσηµοι Καινοτόµοι Οἰκουµενισταὶ νὰ ἐκδίδουν πλέον τὸ Κοράνιον καὶ νὰ δωρίζουν τοῦτο σὲ Μουσουλµάνους θρησκευτικοὺς λειτουργοὺς δηµοσίως καὶ γυµνῇ τῇ κεφαλῇ11!...

Ναί, ὀφείλουν ἀσφαλῶς τὰ ἐν Χριστῷ τέκνα µας νὰ προσέχουν καὶ νὰ ἀποµακρύνωνται ἀπὸ τοὺς ψευδοποιµένας αὐτούς, διότι ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος:«Πᾶς ὁ λέγων [καὶ πράττων –προσθέτω] παρὰ τὰ διατεταγµένα, κἂν ἀξιόπιστος ᾖ, κἂν νηστεύῃ, κἂν παρθενεύῃ, κἂν σηµεῖα ποιῇ, κἂν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω, ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθορὰν κατεργαζόµενος»12.

Πράγµατι, πάντες οἱ τῶν Ὀρθοδόξων παῖδες, λόγῳ τε καὶ πράξει, ἀποπτύουν τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, τὰ πολλὰ ἔκγονα καὶ παρακλάδια του, µεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὴν Ἡµερολογιακὴν Καινοτοµίαν τοῦ 1924.

Ταυτοχρόνως ὅµως, τὸ Μικρὸν Ποίµνιόν µας ὀφείλει νὰ συσφίγγη τὶς σχέσεις Ἀγάπης καὶ Ἀληθείας µὲ τοὺς Ποιµένας του· δὲν ἐπιτρέπονται µικρολογίες, φλυαρίες καὶ σχισµατικὲς τάσεις ἢ πράξεις, ἐν καιρῷ µάλιστα δεινοῦ ἀντι-αιρετικοῦ Ἀγῶνος.

Ἂς µὴ λησµονοῦν τὰ ἐν Χριστῷ τέκνα καὶ οἱ πνευµατικοὶ Ἀδελφοί µας, ὅτι ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας µας δὲν ὑπάρχει, δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχει, «ἀντιπολίτευσις», διότι –ὅπως λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστοµος– ποιµένες καὶ πρόβατα «πάντες τὸ αὐτὸ Πνεῦµα ἐλάβοµεν, πάντες εἰς Υἱοθεσίαν ἐκλήθηµεν»13.

Δὲν ὑπάρχει, ἐπαναλαµβάνω, «ἀντιπολίτευσις», δηλαδὴ ἀντιπαλότης, ἀλληλο-µαχία, ἀδελφο-µαχία, καὶ ἀλληλο-φθορά...

Καὶ τί ὑπάρχει; Στὸ Σῶµα τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει µόνον Συλλειτουργία Διακονηµάτων καὶ Ἀλληλο-Οικοδοµή14.

Κληρικοὶ καὶ Λαϊκοί, οἱ συγκροτοῦντες τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀγωνίζονται τὸν Καλὸν Ἀγῶνα, «Ἀληθεύοντες ἐν Ἀγάπῃ»15 καὶ Ἀγαπῶντες ἐν Ἀληθείᾳ, «ἄχρι οὗ µορφωθῆ Χριστὸς ἐν ἡµῖν», µέχρι τοῦ «κατοικῆσαι τὸν Χριστὸν διὰ τῆς πίστεως ἐν ταῖς καρδίαις ἡµῶν»16.

* * *

Πανσέβαστοι Ποιµένες· Σεβαστοὶ Πατέρες· Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοί·

Σήµερα ἑορτάζουµε, µὲ ἕναν ἐξαίρετο τρόπο, τὸ Μυστήριο τῆς Ἐνανθρωπήσως τοῦ Κυρίου µας, ὅπως αὐτὸ ἐµφαντικώτατα προβάλλεται καὶ κηρύσσεται διὰ τῶν Ἁγίων Εἰκόνων.

Μὲ τὴν Ἐνσάρκωσι, ὁ ἄκτιστος Θεὸς ἔγινε στοὺς κτιστοὺς ἀνθρώπους πραγµατικὰ«προσιτὸς καὶ µποροῦµε νὰ βλέπουµε στὸν Χριστὸ εἰκονιζόµενο τὸ Πρόσωπο τοῦ Πατρός: “Ὁ ἑωρακὼς Ἐµὲ ἑώρακε τὸν Πατέρα”»17.

Ἡ Εἰκόνα προεκτείνει, τρόπον τινά, τὴν Ἀνθρωπότητα τοῦ Χριστοῦ µας καὶ τῶν Ἁγίων Του, δηλαδὴ τοῦ Σώµατός Του, καὶ
«καθιστᾶ [Αὐτοὺς] παρόντας ἀνάµεσά µας, φανερώνει τὸν Χριστὸ ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ»18· ἡ Εἰκόνα φανερώνει τὴν Μία καὶ Μοναδικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ µας.

Σήµερα λοιπόν, ὁπότε συναντῶνται µυστικὰ διὰ τῶν Εἰκόνων καὶ ἐν τῷ Χριστῷ ὁ Οὐρανὸς καὶ ἡ Γῆ· τώρα, µὲ τὴν ἔναρξι τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἂς προσευχηθοῦµε καὶ ἂς ἐπιτρέψουµε –Κλῆρος καὶ Λαός– στὸν Σωτῆρά µας νὰ παρέµβη δυναµικὰ στὶς καρδιές µας.

Σήµερα, τὴν πρώτη Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Νηστειῶν, στὰ Ὀνοµαστήρια τῆς Ἐκκλησίας µας, ἂς ἀνανεώσουµε τὴν συνθήκη, ἡ ὁποία ἀπορρέει ἀπὸ τὸ Βάπτισµα καὶ τὴν Χειροτονία µας, µὲ ἐγγυητὲς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ Πάντας τοὺς Ἁγίους.
Ποιά εἶναι ἡ συνθήκη αὐτή;...

● Νὰ εἴµεθα καὶ νὰ παραµείνουµε ἑνωµένοι τόσο στὴν ἐν Χριστῷ Ἀλήθεια, ὅσο καὶ στὴν ἐν Χριστῷ Ἀγάπη... «Ἀληθεύοντες ἐν Ἀγάπῃ»15 καὶ Ἀγαπῶντες ἐν Ἀληθείᾳ.
Καὶ θὰ κλείσω τὶς ταπεινές µου σκέψεις µὲ τὸν ...ἀξιοθαύµαστον πράγµατι ...θαυµασµὸν τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου τοῦ Ἁγιορείτου:

«Ὁ µένων ἐν τῇ Ἀγάπῃ –ὢ τῆς µεγάλης καὶ ἀνεκδιηγήτου Χάριτος!– αὐτὸς µένει ἐν τῇ Ἁγίᾳ Τριάδι. Καὶ ἀντιστρόφως, ἡ Ἁγία Τριὰς µένει ἐν αὐτῷ. Βλέπεις, ἀδελφέ µου Χριστιανέ, χάρισµα; Βλέπεις µεγαλεῖον; Βλέπεις ἀξίαν ὁποῦ λαµβάνει ἐκεῖνος, ὅπου ἔχει τὴν πρὸς Θεὸν καὶ πρὸς τὸν ἀδελφόν του ἀγάπην; Ναὸς γὰρ καὶ κατοικία καὶ µονὴ γίνεται τῆς ὑπερουσίου καὶ βασιλικωτάτης Τριάδος, Πατρὸς καὶ Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύµατος»19.

Σᾶς εὐχαριστῶ!

† ὁ Ὠ. κ` Φ. Κ.
20ὴ Φεβρουαρίου 2023 ἐκ. ἡµ.

Τῷ δὲ Θεῷ
δόξα καὶ εὐχαριστία!

___________
(*) Ὁµιλία, ἐκφωνηθεῖσα τὴν 20ὴν Φεβρουαρίου 2023 ἐκ. ἡµ., Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας, στὸν Κατανυκτικὸν Ἑσπερινόν, εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγίου Ἀθανασίου, Νέας Φιλαδελφείας Ἀττικῆς.
1. Πρβλ. Ρωµ. ιγ΄ 14.
2. Ὁσίου Θεοδώρου Στουδίτου, Κατήχησις ΝΑ΄, Μικρὰ Κατήχησις, σελ. 142, ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1984.
3. Ἱ. Χρυσοστόµου, PG τ.49, στλ.45, Εἰς τοὺς Ἀνδριάντας, Ὁµιλία Β΄ § η΄.
4. Ἁγίου Ἱερωνύµου, PL τ.22, στλ.475. «Sentire cum Ecclesia», «Cum Ecclesia Catholica sentire». ● Βλ. Ἁγίου Ἐπιφανίου Κύπρου: «Ὁµοίως φρονοῦσι τῇ Ἁγίᾳ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ», PG τ.41, στλ.856B, Κατὰ Αἱρέσεων Ὀγδοήκοντα/Πανάριον, Βιβλίον Β΄, Τόµος Α΄,§ ΜΗ΄, α΄, Κατὰ Φρυγαστῶν ἤτοι Μοντανιστῶν.
5. Βλ. Συνοδικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας.
6. Ἀρχιµανδρίτου (νῦν Μητροπολίτου) Ἱεροθέου Βλάχου, Ἐκκλησία καὶ Ἐκκλησιαστικὸ Φρόνηµα, «Τὸ “Συνοδικὸν τῆς Όρθοδοξίας”», σελ. 279, Ἱ. Μ. Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας), Λεβάδεια 1990.
7. Μ. Ἀθανασίου, PG τ.25, στλ.528Β, Ἐπιστολὴ πρὸς Δρακόντιον, §4.
8. Μ. Βασιλείου, PG τ.32, στλ.392CD, Ἐπιστολὴ ΝΒ΄, Κανονικαῖς, §α΄.
9. Πρβλ. Κολοσ. β΄ 18 καὶ 23. ● «Ἐθελοθρησκ(ε)ία»· αὐθαίρετος, κατ᾿ ἴδιον θέληµα θρησκεία.
10. Ἀνατολικὸς Ὀρθόδοξος Μοναχισµός..., τ. Α΄, σελ. 538, ἔκδοσις β΄, Ἱ. Μ. Παντοκράτορος Σωτῆρος Χριστοῦ, Κέρκυρα 2003. ● Καθηγουµένου (πρ.) Ἱ. Μ. Ἰβήρων π. Βασιλείου Γ.
11. Βλ. Ἐλευθερίου Κοσµίδη, «Τὸ Κοράνι στὰ Ἑλληνικὰ ἔφερε ὁ Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης στὴν Κῶ», περιοδ. «Θεοδροµία», Ὀκτώβριος-Νοέµβριος 2022, σελ. 552-554.
12. Ἁγίου Ἰγνατίου Θεοφόρου, PG τ.5, στλ.912ΑΒ, Πρὸς Ἥρωνα Διάκονον Ἀντιοχείας.
13. Ἱ. Χρυσοστόµου, PG τ.48, στλ.950, Περὶ τοῦ µὴ ἀναθεµατίζειν ζῶντας ἢ τεθνηκότας, §γ΄.
14. Πρβλ. Α΄ Θεσ. ε΄ 11: «Οἰκοδοµεῖτε εἷς τὸν ἕνα». ● Καὶ Α΄ Κορινθ. η΄ 1: «Ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδοµεῖ».
15. Γαλ. δ΄ 19· Ἐφεσ. γ΄ 17.
16. Ἐφεσ. δ΄ 15.
17. π. Πλακίδα Deseille, Μυστικὴ Ἄνοδος, Λόγοι στὸ Τριῴδιο, σελ. 105, «Ὁ Θεὸς ἐπεµβαίνει στὴ ζωή µας», ἐκδ. «Ἔαρ», Ἀθήνα, Φεβρουάριος 2022. ● Ἰωάν. ιδ΄ 9.
18. Αὐτόθι, σελ. 104.
19. Ὁσίου Νικοδήµου Ἁγιορείτου, Ἑρµηνεία εἰς τὸ Α΄ Ἰωάν. δ΄ 16.

Πηγή

ΟΥΡΑΝΟΔΡΟΜΟΣ ΚΛΙΜΑΞ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ: Περὶ ἀπαθείας

ΛΟΓΟΣ ΕΙΚΟΣΤΟΣ EΝΑΤΟΣ

Περὶ ἀπαθείας

(Διὰ τὸν ἐπίγειον οὐρανόν, τὴν θεομίμητον ἀπάθειαν
καὶ τελειότητα καὶ ἀνάστασιν τῆς ψυχῆς,
πρὸς τῆς κοινῆς ἀναστάσεως)

ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ ποὺ καὶ ἐμεῖς ποὺ εὑρισκόμαστε στὸν βαθύτατο λάκκο τῆς ἀγνωσίας καὶ στὶς σκοτεινὲς περιοχὲς τῶν παθῶν καὶ στὴν σκιὰ τοῦ θανάτου τούτου τοῦ σώματος, ἐπιχειροῦμε μὲ θρασύτητα νὰ φιλοσοφήσωμε γιὰ τὸν ἐπίγειο οὐρανό, (δηλαδὴ τὴν ἀπάθεια). Τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ ἔχει βεβαίως ὡς ὡραιότητα τοὺς ἀστέρες, ἀλλὰ ἡ ἀπάθεια ἔχει ὡς στολισμὸ τὶς ἀρετές. Ἐγὼ τουλάχιστον νομίζω ὅτι ἡ ἀπάθεια δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ «ἐγκάρδιος οὐρανὸς τοῦ νοός», ὁ ὁποῖος λογαριάζει γιὰ παιγνίδια τὶς πανουργίες τῶν δαιμόνων.

2. Εἶναι καὶ διακρίνεται πραγματικὰ ὡς ἀπαθής, ἐκεῖνος ποὺ ἀφθαρτοποίησε τὴν σάρκα του, ποὺ ἀνύψωσε τὸν νοῦ του ἐπάνω ἀπὸ τὴν ὁρατὴ κτίσι καὶ ὑπέταξε σ᾿ αὐτὸν ὅλες τὶς αἰσθήσεις, ποὺ παρέστησε τὴν ψυχή του ἐμπρὸς στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου καὶ ποὺ προχωρεῖ συνεχῶς καὶ πλησιάζει τὸν Κύριον ὑπηρετώντας Τον μὲ ζῆλο ὑπερανθρώπινο. Μερικοὶ πάλι ὁρίζουν τὴν ἀπάθεια ὡς ἀνάστασι τῆς ψυχῆς πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνάστασι τοῦ σώματος. Καὶ ἄλλοι ὡς τελεία ἐπίγνωσι τοῦ Θεοῦ, δευτέρα κατὰ σειράν, μετὰ τὴν ἐπίγνωσι ποὺ ἔχουν οἱ Ἄγγελοι.

3. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ ἀπάθεια, «ἡ τελεία τῶν τελείων ἀτέλεστος τελειότης» (1), καθὼς μοῦ ἐξήγησε κάποιος ποὺ τὴν εἶχε δοκιμάσει, τόσο πολὺ ἁγιάζει τὸν νοῦ καὶ τὸν ἁρπάζει ἀπὸ τὰ ὑλικά, ὥστε τὸ περισσότερο μέρος τῆς ἐπιγείου ζωῆς του, μετὰ τὴν ἄφιξι βεβαίως στὸ οὐράνιο λιμάνι τῆς ἡσυχίας, τὸ ζῆ κανεὶς σὰν νὰ εὑρίσκεται στὸν οὐρανό, καὶ ἀνυψώνεται ἐκστατικός σε οὐράνιες θεωρίες· πράγμα γιὰ τὸ ὁποῖο ὁμιλεῖ κάπου ἐπιτυχῶς καὶ ὁ Ψαλμῳδὸς ποὺ τὸ εἶχε γευθῆ: «Ὅτι τοῦ Θεοῦ οἱ κραταιοί, τῆς γῆς σφόδρα ἐπήρθησαν» (Ψαλμ. μς´ 10). Ὡς τέτοιον γνωρίζομεν καὶ τὸν Αἰγύπτιον ἐκεῖνον (ἀσκητή), ὁ ὁποῖος δὲν ἄφινε ἐπὶ πολὺ τὰ χέρια του ἁπλωμένα στὴν προσευχὴ ὅταν προσευχόταν μαζὶ μὲ ἄλλους (2).

4. Ὑπάρχει ὁ ἀπαθής, ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ ἀπαθέστερος ἀπὸ τὸν ἀπαθῆ. Ὁ πρῶτος ἀποστρέφεται μὲ ὑπερβολικὸ μίσος τὸ κακό, ἐνῷ ὁ δεύτερος εἶναι ἄπληστος στὸν πλοῦτο τῶν ἀρετῶν. Καὶ ἡ ἁγνεία ἀπάθεια ὀνομάζεται, καὶ πολὺ φυσικά, διότι εἶναι ὁ πρόλογος τῆς κοινῆς ἀναστάσεως καὶ τῆς ἀφθαρτοποιήσεως τῶν φθαρτῶν.

5. Ἀπάθεια ἐφανέρωσε ἐκεῖνος ποὺ εἶπε «νοῦν Κυρίου κέκτημαι» (πρβλ. Α´ Κορ. β´ 16). Ἀπάθεια ἐφανέρωσε ὁ Αἰγύπτιος ποὺ εἶπε ὅτι δὲν φοβεῖται τὸν Κύριον (3). Ἀπάθεια ἐφανέρωσε ἐκεῖνος ποὺ προσευχήθηκε νὰ ἐπιστρέψουν πάλι τὰ πάθη (4). Ποιὸς ἀξιώθηκε πρὶν ἀπὸ τὴν λαμπρότητα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος νὰ ἔχῃ τόση ἀπάθεια, ὅση ἐκεῖνος ὁ Σῦρος (5); Διότι ἐνῷ ὁ περίφημος μεταξὺ τῶν προφητῶν Δαβὶδ ἔλεγε στὸν Κύριον «σταμάτησε τὴν θλίψι μου, γιὰ νὰ ἀνακουφισθῶ» (Ψαλμ. λη´ 14), ὁ Σύρος αὐτὸς ἀθλητὴς τοῦ Θεοῦ ἔλεγε «σταμάτησε τὰ κύματα τῆς χάριτός Σου»!

6. Ἀπάθεια ἔχει ἡ ψυχὴ ποὺ ἐταυτίσθηκε τόσο μὲ τὶς ἀρετές, ὅσο οἱ ἐμπαθεῖς μὲ τὶς ἡδονές.

7. Ἐὰν τὸ ὅριο τῆς γαστριμαργίας εἶναι, νὰ πιέζη κανεὶς τὸν ἑαυτό του νὰ φάγη καὶ χωρὶς νὰ ἔχῃ ὄρεξι, τότε τὸ ὅριο τῆς ἐγκρατείας εἶναι, καὶ ὅταν πεινᾶ, νὰ συγκρατῆ τὴν φύσι του, παρ᾿ ὅλον ὅτι δὲν εἶναι ἔνοχη γιὰ κάτι.

8. Ἐὰν τὸ ὅριο τῆς λαγνείας εἶναι ἡ μανιώδης διέγερσις καὶ πρὸς τὰ ἄλογα ζῷα καὶ τὰ ἄψυχα ἀντικείμενα, τότε τὸ ὅριο τῆς ἁγνείας εἶναι νὰ τὰ αἰσθάνεται κανεὶς ὅλα καὶ νὰ τὰ ἀντιμετωπίζη σὰν ἄψυχα.

9. Ἐὰν τὸ τέρμα τῆς φιλαργυρίας εἶναι νὰ μὴ παύῃ κανεὶς καὶ νὰ μὴ χορταίνη ποτὲ συναθροίζοντας χρήματα, τότε καὶ τὸ τέρμα τῆς ἀκτημοσύνης εἶναι νὰ μὴ λυπᾶται οὔτε τὸ σῶμα του ἀκόμη.

10. Ἐὰν τὸ τέρμα τῆς ἀκηδίας εἶναι νὰ μὴν ἔχῃ κανεὶς ὑπομονὴ ἐνῷ ζῆ σὲ πλήρη ἄνεσι, τότε τὸ τέρμα τῆς ὑπομονῆς εἶναι νὰ ζῆ σὲ θλίψι καὶ νὰ θεωρῆ ὅτι ἔχει ἄνεσι.

11. Ἐὰν τὸ πέλαγος τῆς ὀργῆς εἶναι νὰ ἀποθηριώνεται κανεὶς καὶ ὅταν εἶναι μόνος του, τότε τὸ πέλαγος τῆς μακροθυμίας εἶναι νὰ εἶναι ὅμοια γαλήνιος καὶ στὴν ἀπουσία καὶ στὴν παρουσία τοῦ ὑβριστοῦ.

12. Ἐὰν τὸ ὕψος τῆς κενοδοξίας εἶναι νὰ δείχνη κανεὶς ἐπιτηδευμένη ἐπιδεικτικὴ συμπεριφορὰ καὶ ὅταν εἶναι μόνος του, τότε ὁπωσδήποτε τὸ γνώρισμα τῆς ἀκενοδοξίας εἶναι νὰ μὴ κλέπτεται καθόλου ὁ λογισμὸς στὴν παρουσία αὐτῶν ποὺ ἐπαινοῦν.

13. Ἐὰν τὸ γνώρισμα τῆς ἀπωλείας, δηλαδὴ τῆς ὑπερηφανείας, εἶναι νὰ αἰσθάνεται κανεὶς ἔπαρσι καὶ ὅταν ἔχῃ ταπεινὴ ἐξωτερικὴ ἐμφάνισι, τότε ἡ ἀπόδειξις τῆς σωτηρίου ταπεινώσεως εἶναι νὰ ἔχῃ ταπεινὸ φρόνημα καὶ στὰ ὑψηλὰ ἐπιτεύγματα καὶ κατορθώματα.

14. Ἐὰν ἡ ἀπόδειξις τῆς τελείας ἐμπαθείας εἶναι νὰ ὑποχωρῆ κανεὶς πάραυτα σχεδὸν στὸ κάθε τί ποὺ ἐνσπείρουν οἱ δαίμονες, τότε ἐγὼ θεωρῶ σὰν γνώρισμα τῆς ἁγίας ἀπαθείας τὸ νὰ μπορῆ κανεὶς νὰ λέγη καθαρά: «Ἐκκλίνοντος ἀπ᾿ ἐμοῦ τοῦ πονηροῦ οὐκ ἐγίνωσκον» (Ψαλμ. ρ´ 4), οὔτε πῶς ἦλθε οὔτε γιατί ἀπῆλθε· ἀντίθετα νοιώθω πλήρη ἀναισθησία πρὸς ὅλα αὐτά, εἶμαι ὅλος ἑνωμένος μὲ τὸν Θεόν, καὶ πάντοτε θὰ εἶμαι.

15. Ὅποιος ἀξιώθηκε αὐτὴν τὴν κατάστασι, ἐνῷ εὑρίσκεται ἀκόμη στὴν σάρκα του, ἔχει ὡς ἔνοικό του τὸν Θεόν, ὁ ὁποῖος τὸν κυβερνᾶ σὲ ὅλα τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα καὶ τὶς σκέψεις. Ἔτσι ἀκούει μέσα του σὰν κάποια φωνὴ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ποὺ τὸ ἀντιλαμβάνεται μὲ ἕναν ἐσωτερικὸ φωτισμό, καὶ γίνεται ἀνώτερος ἀπὸ κάθε ἀνθρώπινη διδασκαλία. Λέγει δὲ «πότε ἤξω καὶ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ»; (Ψαλμ. μα´ 3). Διότι δὲν ἀντέχω περισσότερο τὴν ἐνέργεια τοῦ πόθου μου αὐτοῦ, ἀλλὰ ἐπιζητῶ τὸ ἀθάνατο κάλλος ποὺ μοῦ εἶχες δώσει προτοῦ ἐνδυθῶ τὸ πήλινο αὐτὸ σῶμα (ὅπως κατήντησε μετὰ τὴν παράβασι). Ἀλλὰ τί χρειάζεται νὰ λέγωμε πολλά; Ὁ ἀπαθὴς «ζῆ μὲν οὐκέτι αὐτός, ζῆ δὲ ἐν αὐτῷ Χριστός» (Γαλ. β´ 20), καθὼς λέγει ἐκεῖνος ποὺ ἀγωνίσθηκε τὸν καλὸ ἀγώνα καὶ ἐτελείωσε τὸν δρόμο καὶ ἐτήρησε τὴν πίστι, (δηλαδὴ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος).

16. Τὸ στέμμα τοῦ βασιλέως δὲν ἀποτελεῖται ἀπὸ ἕναν μόνο πολύτιμο λίθο. Οὔτε ἡ ἀπάθεια εἶναι τελεία, ἐὰν ἔστω καὶ μία ὁποιαδήποτε ἀρετὴ ἀμελήσωμε.

Ὡς ἀπάθεια νὰ ἐννοήσῃς τὸ οὐράνιο ἀνάκτορο τοῦ ἐπουρανίου Βασιλέως. Ὡς «πολλὰς μονάς» (Ἰωάν. ιδ´ 2) τὶς κατοικίες ποὺ εὑρίσκονται μέσα στὴν πόλι. Καὶ ὡς τεῖχος τῆς ἐπουρανίου αὐτῆς Ἱερουσαλὴμ τὴν ἄφεσι τῶν πταισμάτων.

17. Ἂς τρέξωμε, ἀδελφοί, ἂς τρέξωμε, γιὰ νὰ κατορθώσωμε νὰ εἰσέλθωμε στὸν νυμφώνα τοῦ ἀνακτόρου. Ἐὰν δὲ εἴτε ἀπὸ κάποιο φορτίο εἴτε ἀπὸ κάποια πρόληψι εἴτε ἀπὸ κάποια ἀργοπορία καθυστερήσαμε -ὢ συμφορά μας!- τουλάχιστον ἂς προφθάσωμε κάποια κατοικία γύρω ἀπὸ τὸν νυμφώνα. Ἐὰν δὲ ἀκόμη ἔχουν καμφθῆ καὶ ἀποκάμει τὰ πόδια μας, ἂς φθάσωμε μὲ κάθε τρόπο ἔστω μέσα ἀπὸ τὸ τεῖχος. Διότι ἐκεῖνος ποὺ δὲν θὰ εἰσέλθῃ στὸ τεῖχος ἢ μᾶλλον δὲν θὰ τὸ ὑπερπηδήσῃ πρὸ τοῦ θανάτου του, θὰ παραμείνῃ ἔξω, στὴν ἐρημικὴ περιοχὴ (τῶν δαιμόνων καὶ τῶν παθῶν). Γι᾿ αὐτὸ καὶ κάποιος ἔλεγε στὴν προσευχή του «ἐν τῷ Θεῷ μου ὑπερβήσομαι τεῖχος» (Ψαλμ. ιζ´ 30). Καὶ κάποιος ἄλλος, ἐξ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ, ἔλεγε: «Οὐχὶ αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν εἰσιν αἱ διαχωρίζουσαι ἀναμέσον ὑμῶν καὶ ἐμοῦ»; (Ἡσ. νθ´ 2).

18. Ἂς γκρεμίσωμε, ἀγαπητοί μου, τὸ «μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ» (Ἐφεσ. β´ 14), τὸ ὁποῖο κακῶς οἰκοδομήσαμε μὲ τὴν παρακοή μας. Ἂς λάβωμε ἀπὸ ἐδῶ τὴν ἐξόφλησι τοῦ χρέους, διότι στὸν ᾅδη δὲν ὑπάρχει κανεὶς ποὺ νὰ μπορῇ νὰ μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματα.

19. Ἂς «σχολάσωμε», (ἂς ἀφήσωμε τὰ ἄλλα καὶ ἂς ἀφιερώσωμε χρόνο), ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς (γιὰ τὴν ἀπόκτησι τῆς ἀπαθείας). Ἄλλωστε ἔχομε χαρακτηρισθῆ «σχολασταί» (6). Δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀμελῇ καὶ νὰ προφασίζεται εἴτε πτώσεις του εἴτε περιστάσεις εἴτε φορτία· διότι «ὅσοι ἔλαβον τὸν Κύριον –διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας- ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» (Ἰωάν. α´ 12), καὶ τοὺς εἶπε: «Νὰ σχολάσετε, νὰ ἠρεμήσετε καὶ νὰ γνωρίσετε ὅτι ἐγὼ εἶμαι ὁ Θεὸς καὶ ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἡ Ἀπάθεια» (πρβλ. Ψαλμ. με´ 11). Εἰς αὐτὸν τὸν Θεὸν ἀνήκει ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἀνυψώνει ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανὸ τὸν πένητα νοῦ, καὶ ἀνεγείρει ἀπὸ τὴν κοπρία τῶν παθῶν τὸν πτωχὸ ἄνθρωπο ἡ μακαρία ἀπάθεια. Ἐνῷ ἡ πανύμνητη ἀγάπη τὸν ἀξιώνει νὰ καθήση μαζὶ μὲ τοὺς ἄρχοντας Ἀγγέλους, μὲ τοὺς ἄρχοντας τοῦ λαοῦ τοῦ Κυρίου.

----------

1. Θαυμασία ὅσο καὶ παράδοξη διατύπωσις! Σχετικῶς διαβάζομε στὸ ἔργο περὶ ἡσυχαστικῆς ζωῆς τῶν Καλλίστου καὶ Ἰγνατίου τῶν Ξανθοπούλων: «Καὶ ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὡς ἑξῆς ὁμιλεῖ περὶ ἀπαθείας καὶ τελειότητος: Οἱ ἀπαθεῖς προχωρώντας ἀσταμάτητα καὶ ἀχόρταγα πρὸς τὸ ὕψιστο ποθούμενο, καθιστοῦν τὴν τελειότητα χωρὶς τέλος. . . Εἶναι τελεία ἡ τελειότης, ὅσον ἀφορᾶ τὰ μέτρα καὶ τὶς δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ εἶναι χωρὶς τέλος, διότι ξεπερνᾶ τὸν ἑαυτό της μὲ τὴν καθημερινὴ πρόοδο καὶ διότι ὑψώνεται συνεχῶς μὲ τὶς πρὸς τὸν Θεὸν ἀναβάσεις» (Φιλοκαλία, Δ´, σελ. 281).

2. Ἐννοεῖ τὸν ἀββᾶ Τιθόη, γιὰ τὸν ὁποῖον τὸ «Γεροντικὸν» γράφει: «Εἰ μὴ ταχέως κατέφερε τὰς χεῖρας αὐτοῦ, ὅτε ἴστατο εἰς προσευχήν, ἡρπάζετο ὁ νοῦς αὐτοῦ ἄνω». -Ἡ ἀρπαγὴ τοῦ νοὸς στὴν προσευχὴ ὑποδηλοῖ ὕψιστο σημεῖο πνευματικῆς προόδου - («Γεροντικόν», ἐκδ. Π.Β. Πάσχου, σελ. 122).

3. Δηλαδὴ ὁ Μέγας Ἀντώνιος. «Εἶπεν ὁ ἀββᾶς Ἀντώνιος -γράφει τὸ «Γεροντικόν», σελ. 4- ἐγὼ οὐκέτι φοβοῦμαι τὸν Θεόν, ἀλλ᾿ ἀγαπῶ αὐτόν· ἡ γὰρ ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον».

4. Ἐννοεῖ τὸν ἀββᾶ Ἰωάννη τὸν Κολοβό. Σχετικῶς βλέπε «Γεροντικόν», σελ. 45-46.

5. Πρόκειται γιὰ τὸν ὅσιο Ἐφραὶμ τὸν Σύρο. Περὶ αὐτοῦ ὁμιλεῖ ὁ νηπτικὸς πατὴρ Πέτρος ὁ Δαμασκηνός: «Ὁ ἅγιος Ἐφραίμ, μετὰ τὸ νικῆσαι πάντα τά τε ψυχικὰ καὶ σωματικὰ πάθη, χάριτι Χριστοῦ, ἵνα μὴ ἀργὸς ἐκ τῶν πολέμων τοῦ ἐχθροῦ εὑρεθῇ καὶ τούτου χάριν κατακριθῇ, ὡς ἐδόκει, ἐξ ἀφάτου ταπεινώσεως ἐζήτει τὴν χάριν τῆς ἀπαθείας ἀρθῆναι ἀπ᾿ αὐτοῦ· περὶ οὗ Ἰωάννης ὁ τῆς Κλίμακος ἐκπλαγεὶς ἔγραψειν· ὅτι εἰσί τινες ἀπαθῶν ἀπαθέστεροι, ὡς ὁ Σύρος ἐκεῖνος φησί, καὶ τὰ ἑξῆς» (Περὶ τῶν ἑπτὰ σωματικῶν πράξεων. . ., Φιλοκαλία, Γ´, σελ. 66).

6. Πιθανὸν νὰ ὑπαινίσσεται τὸ περιστατικὸ τῆς Ἐξόδου, ὅπου ὁ Φαραὼ ἀντιτίθεται στοὺς Ἱσραηλίτες, ποὺ ζητοῦν νὰ ἀποσυρθοῦν στὴν ἔρημο γιὰ τὴν ἐκτέλεσι θρησκευτικῶν τους καθηκόντων, ἀποκαλώντας τους ἀργόσχολους: «Σχολάζετε, σχολασταί ἐστε· διὰ τοῦτο λέγετε· πορευθῶμεν, θύσωμεν τῷ Θεῷ ἡμῶν» (ε´ 17). Ἡ ἐν λόγῳ «σχολὴ» εἶναι ἐπαινετή. Ὅπως τὸ τονίζει καὶ ὁ Μ. Βασίλειος, «αὕτη ἡ σχολὴ ἀγαθὴ τῷ σχολάζοντι καὶ ὡφέλιμος, ἡσυχίαν ἐμποιοῦσα πρὸς τὴν τῶν σωτηρίων διδαγμάτων ἀνάληψιν» (ὁμιλία εἰς τὸν ΜΕ´ Ψαλμόν).

Δείτε σχετικά: ΕΔΩ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2023 (Ομιλία π.Ευθυμίου Μπαρδάκα)