Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ (17 Ἰουλίου)

Γέννηση και ανατροφή

Η παρθενομάρτυς Μαρίνα γεννήθηκε στη μικρή πόλη Αντιόχεια της Πισιδίας, γύρω στο έτος 270, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός ή ο Κλαύδιος Καίσαρας. Οι γονείς της άνηκαν στην ανώτερη
τάξη της περιοχής της Πισιδίας, ο πατέρας ήταν διακεκριμένος και σεβαστός από τους εθνικούς ιερέας των ειδώλων, λεγόταν δε Αιδέσιος.
Αμέσως μετά τη γέννηση της Μαρίνας, έφυγε από την παρούσα ζωή η μητέρα της. Έτσι ο πατέρας αναγκάστηκε να αναθέσει την ανατροφή της θυγατέρας του σε μία άλλη γυναίκα.

Ασπάζεται την χριστιανική πίστη

Φαίνεται ότι η γυναίκα στην οποία ο Αιδέσιος είχε εμπιστευτεί την ανατροφή της κόρης του ήταν χριστιανή. Έτσι και η μικρή Μαρίνα γαλουχήθηκε νωρίς στη νέα πίστη του Χριστού. Και σε ηλικία 12 ετών
έλαβε το Βάπτισμα και συγκαταριθμήθηκε ως μέλος στην εκλεκτή ποίμνη του Κυρίου. Με αμείωτο ενδιαφέρον ποθούσε να μάθει καθετί πού είχε σχέση με τον Ιησού Χριστό. Κι όλα αυτά δημιούργησαν
μέσα της την ιερή επιθυμία να μαρτυρήσει, για το Σωτήρα και Λυτρωτή της, αν Εκείνος τη θεωρούσε ποτέ άξια για κάτι τέτοιο.
O πατέρας της Αιδέσιος όταν πληροφορήθηκε ότι ήταν χριστιανή, τυφλωμένος από το φανατισμό της ειδωλολατρικής θρησκείας του, μίσησε το ίδιο το σπλάχνο του και αποκλήρωσε τη μοναχοκόρη του.

Το άνομο σχέδιο του επάρχου

Μαρίνα είχε γίνει πλέον 15 ετών. Ο Θεός δεν την είχε προικίσει μόνο με πλούσια ψυχικά χαρίσματα, αλλά και με σωματικό κάλλος εντυπωσιακό. Ο έπαρχος όμως Ολύβριος θέλησε και προσπάθησε να την
πάρει για γυναίκα του επειδή ένιωσε μέσα του έρωτα γι’ αυτήν. Εκείνος, αντικρύζοντάς την, έμεινε και πάλι θαμπωμένος από το σωματικό της κάλλος και την εσωτερική λάμψη του προσώπου της. Χωρίς
καθυστέρηση λοιπόν της ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να αναλάβει την προστασία της και σύντομα να την κάνει γυναίκα του.
Η νεαρή χριστιανή παρέμεινε σιωπηλή, ενώ μέσα της προσευχόταν θερμά, ζητώντας από τον Θεό να τη στηρίξει και να τη φωτίσει ώστε να φερθεί καθώς αρμόζει στις αφιερωμένες σ’ Εκείνον ψυχές.
Στην επιμονή του Ολυβρίου να λάβει απάντηση στην πρότασή του, εκείνη απάντησε πώς είναι αδύνατο να την αποδεχτεί. Η έκπληξη του επάρχου ήταν μεγάλη. Στην ερώτησή του γιατί ήταν αδύνατο,
έλαβε τη σεμνή αλλά γεμάτη αποφασιστικότητα και παρρησία απάντηση: Διότι είμαι χριστιανή! Και μόνο το άκουσμα της λέξης «χριστιανή» ήταν αρκετό να κάνει τον έπαρχο εκτός εαυτού.

Αρχίζουν τα μαρτύρια της Αγίας

Για ένα μικρό διάστημα ο έπαρχος προσπάθησε, να πείσει τη νέα τούτη χριστιανή να αλλάξει γνώμη και να δεχθεί τον γάμο, τάζοντάς της τιμές, καλοπέραση και δόξα πλάι του. Εκείνη όμως, ενισχυόμενη
από τον Κύριο, στον όποιο δεν έπαυσε να προσεύχεται μυστικά, επέμενε στην ομολογία της πίστεως στον Ιησού Χριστό.
Τότε την έστησε μπροστά σε δικαστήριο, από το οποίο ζήτησε επίσημα κατά το ρωμαϊκό δίκαιο να μάθει αν όντως ήταν χριστιανή. Η Μαρίνα ομολόγησε και εδώ με γενναιότητα και παρρησία τη χριστιανική
της ιδιότητα, γεγονός πού κατέπληξε τους παρισταμένους, οι οποίοι έβλεπαν τόσο ηρωισμό και θάρρος σε μια νεαρή γυναίκα!
Εξαιτίας της ομολογίας της καταδικάστηκε στην ποινή της μαστίγωσης. Η καρτερικότητά της όμως και η αντοχή ήταν τέτοιες πού άφησε κατάπληκτους έπαρχο, αξιωματούχους και λαό. Έχοντας υψωμένο
το βλέμμα της στον ουρανό, δεν έπαυσε να προσεύχεται, να επικαλείται τη βοήθεια του Κυρίου και τη στήριξή του για να υπομείνει με ανδρεία τις μαστιγώσεις.

Ο έπαρχος έδωσε εντολή να σταματήσουν οι στρατιώτες τη μαστίγωση και να την οδηγήσουν στη φυλακή, ελπίζοντας ενδόμυχα ότι ίσως μετά απ’ αυτό να συνετισθεί η Μαρίνα και ν’ αλλάξει στάση.
Ύστερα από λίγες ημέρες με εντολή του επάρχου οδηγήθηκε εκ νέου στο δικαστήριο, όπου και πάλι ομολόγησε πίστη στο Χριστό και αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα. Αφού την κρέμασαν, καταξέσχισαν
τα πλευρά της με σιδερένια νύχια. Τα βασανιστήρια ήταν τόσο σκληρά, πού όλο το κάλλος του νεανικού της σώματος εξαφανίστηκε. Στη συνέχεια ρίχνεται και πάλι στη φυλακή και αφήνεται χωρίς τροφή
και φροντίδα.

Πειράζεται από το μισόκαλο διάβολο

Ο φθονερός διάβολος θέλησε να δοκιμάσει να κάμψει ο ίδιος την Αγία. Έτσι λοιπόν πήρε ο ίδιος τη μορφή μεγάλου και φοβερού δράκοντος (φιδιού) και πρόβαλε ξαφνικά μπροστά στη Μαρίνα.
Από το στόμα του πετούσε φλόγες, ενώ τα αγριωπά μάτια του λαμπύριζαν απειλητικά και η γλώσσα του ήταν κατακόκκινη. Καθώς σερνόταν, σύρριξε εκνευριστικά και προκαλούσε τρόμο και σύγχυση,
επιδιώκοντας να φοβίσει τη μάρτυρα και να την αποσπάσει από την προσευχή της.
Διαπιστώνοντας όμως ότι εκείνη η μακάρια καλλιπάρθενος δεν διέκοπτε την προσευχή της, κατευθύνθηκε εναντίον της και άνοιξε το στόμα του απειλητικά, δείχνοντας ότι θέλει να την καταπιεί. Και ναι μεν
η μεγαλομάρτυς έγινε έντρομη από το φόβο της, χωρίς καθυστέρηση όμως επικαλέστηκε το σωτήριο όνομα του Σωτήρος Χριστού. Και, ώ του θαύματος, ο δράκοντας διερράγη και έγινε άφαντος, η δε
Μαρίνα χαίροντας έψαλε ύμνους και νικητήρια στον Θεό.

Ο διάβολος μετασχηματίσθηκε σε άνθρωπο κατάμαυρο, με τρομερή και κακάσχημη εμφάνιση, σαν μαύρου σκυλιού. Η Μαρίνα όμως, στερεωμένη όσο ποτέ στην πίστη, τον άρπαξε από τα μαλλιά και μ’ ένα
σφυρί πού ήταν κάπου εκεί ξεχασμένο, τον χτύπησε δυνατά στο κεφάλι και στη ράχη και τον ταπείνωσε εντελώς. Και ενώ η μεγαλομάρτυς άρχισε και πάλι να προσεύχεται και να υμνεί τον Κύριο, ο διάβολος,
σκοτεινός και άσχημος όρμησε εναντίον της και κραυγάζοντας την απειλούσε ότι θα τη σκοτώσει αν δεν σταματούσε να προσεύχεται.
Και η αγία Μαρίνα, παίρνοντας από την προσευχή της νέο θάρρος κατά του μετασχηματισμένου σε άνθρωπο διαβόλου, τον άρπαξε από τα μαλλιά της κεφαλής του και τον μαστίγωσε.

Βλέπει ουράνιες οπτασίες

Μετά από αυτό δυνατό φως καταύγασε το σκοτεινό χώρο της φυλακής της, πού έβγαινε από ένα Σταυρό, του οποίου η κορυφή υψωνόταν στον ουρανό. Πάνω από το Σταυρό πετούσε κυκλικά ένα περιστέρι
καθαρό και άμωμο. Ο συναξαριστής της αγίας Μαρίνας δίνει και την εξήγηση των συμβολισμών του οράματος: Όλα αυτά σήμαιναν το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, το φώς, τη δόξα του Πατέρα. Ο Σταυρός,
τον εσταυρωμένο Χριστό. Και το περιστέρι, το Άγιο Πνεύμα.

Το περιστέρι κατέβηκε κάποια στιγμή, πλησίασε την καλλιπάρθενο Μαρίνα και της είπε: «Χαίρε, Μαρίνα, η λογική περιστερά του Θεού, διότι νίκησες τον πονηρό δαίμονα και ντρόπιασες τον εχθρό.
Χαίρε πιστή και αγαθή δούλη του Κυρίου σου, τον οποίο πόθησες με όλη την καρδιά σου και μίσησες κάθε πρόσκαιρη απόλαυση. Χαίρε και αγάλλου, γιατί έφτασε η μέρα να λάβεις το στεφάνι της νίκης
και να μπεις, όπως το αξίζεις, στολισμένη, μαζί με τις φρόνιμες παρθένες στο νυμφώνα του Χριστού και βασιλιά σου».
Ενώ η αγία Μαρίνα άκουγε τα λόγια αυτά συντελέστηκε στο σώμα της άλλο θαύμα: Όλες οι πληγές του επουλώθηκαν και η νεαρή μάρτυς απέκτησε και πάλι το κάλλος το όποιο θαύμαζαν όλοι.

Σκληρότερα μαρτύρια και το μακάριο τέλος

Ο έπαρχος Ολύβριος βλέποντας την υγιής προσπάθησε με κολακείες να την μεταπείσει όμως μάταια. Το μένος του επάρχου έφτασε στο αποκορύφωμά του. Γεμάτος λοιπόν θυμό δίνει εντολή να
γυμνώσουν τη μάρτυρα, να την κρεμάσουν στο ξύλο και να καίνε με λαμπάδες το σώμα της.
Στη συνέχεια, γέμισαν ένα μεγάλο λέβητα με νερό, κατέβασαν την καλλιπάρθενο μεγαλομάρτυρα από το ξύλο, την έδεσαν γερά και τη βούτηξαν με το κεφάλι προς τα κάτω μέσα στο νερό για να πεθάνει
από πνιγμό. Η μάρτυς και πάλι προσευχήθηκε θερμά στον Κύριο και Θεό της, οπότε «παρευθύς σεισμός μέγας ἐγένετο καί ἐφάνη πάλιν ἡ πρώτη περιστερά ἐπάνω του ὕδατος, βαστάζουσα εἰς τό στόμα
στέφανον. Αὐτήν τήν ὥρα ἐφάνη καί ὁ πύρινος στύλος, ἐπάνω δέ τούτου Σταυρός». Η μάρτυς βγήκε από το νερό σώα, τα δεσμά της είχαν λυθεί και στεκόταν και πάλι σε στάση προσευχής, δοξάζουσα τον
Θεό. Το δε περιστέρι κάθισε πάνω στο κεφάλι της, κρατώντας στο στόμα του το στεφάνι και είπε προς τη Μαρίνα: «Εἰρήνη σέ σένα, δούλη τοῦ Θεοῦ. Ἔχε θάρρος καί λάβε ἀπό τή δεξιά τοῦ Ὑψίστου αὐτό τό
οὐράνιο στεφάνι».

Λέγοντας αυτά η θεϊκή περιστερά, πέταξε και κάθισε πάνω σ’ εκείνο το Σταυρό και απευθυνόμενη προς τη μεγαλομάρτυρα είπε δυνατά, έτσι πού ν’ ακούνε όλοι: «Έλα, Μαρίνα, στις άνω μονές του
Παραδείσου, για ν’ απολαύσεις το στεφάνι της αφθαρσίας στα αγαπητά σκηνώματα του Κυρίου, να χαίρεσαι μαζί με τους αγίους και να αναπαύεσαι αιώνια».
Η φωνή αυτή πού ακούστηκε από πολλούς, συγκλόνισε άντρες και γυναίκες, αρκετοί δε απ’ αυτούς ομολόγησαν πώς ήταν έτοιμοι να πιστέψουν και να δώσουν ακόμα και τη ζωή τους για το Χριστό.
Ο έπαρχος πρόσταξε να θανατώσουν όσους είχαν πριν λίγο ομολογήσει πίστη στο Χριστό.

Ο Ολύβριος, για να προλάβει μεγαλύτερο κακό για τους ειδωλολάτρες, διέλυσε το δικαστήριο και προσποιήθηκε ότι δίνει εντολή να μεταφέρουν την αγία Μαρίνα και πάλι στη φυλακή. Στην ουσία όμως,
έδωσε μυστικά προσταγή στον επικεφαλής της φρουράς να πάρουν την καλλιπάρθενο μεγαλομάρτυρα και να την αποκεφαλίσουν στον τόπο της καταδίκης. Εκεί η αγία, αφού προσευχήθηκε για τελευταία
φορά πάνω στη γη, έσκυψε και το ξίφος του δημίου «ἐκκόψαν τήν κεφαλήν της, περιέβαλεν αὐτήν μέ τόν ἀδαμάντινον στέφανον τοῦ μαρτυρίου».

Τα ιερά λείψανά της

Μετά τον διά του ξίφους θάνατο της οι χριστιανοί παρέλαβαν κρυφά το τίμιο λείψανο και το ενταφίασαν με τιμές πού αρμόζουν στους μάρτυρες της πίστεως.
Άγνωστο πότε ακριβώς μετακομίστηκαν στην Κωνσταντινούπολη, εφόσον είναι αληθινή η πληροφορία ότι το έτος 1230 σταυροφόροι της Δύσεως μετέφεραν τα λείψανα αυτά από την πρωτεύουσα του
Βυζαντίου στη Βενετία, γεγονός πού οι Ρωμαιοκαθολικοί γιορτάζουν στις 17 Ιουλίου .

Η καλλιπάρθενος αγία Μαρίνα θεωρείται προστάτης των παιδιών και μάλιστα ειδική για τη θεραπεία όσων απ’ αυτά είναι άρρωστα και καχεκτικά.

ΠΗΓΗ

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α'. Τόν συνάναρχον Λόγον.

Μνηστευθεῖσα τῷ Λόγῳ Μαρίνα ἔνδοξε, τῶν ἐπιγείων τὴν σχέσιν πᾶσαν κατέλιπες, καὶ ἐνήθλησας λαμπρῶς ὡς καλλιπάρθενος, τὸν γὰρ ἀόρατον ἐχθρὸν κατεπάτησας στερρῶς ὀφθέντα σοὶ Ἀθληφόρε. Καὶ νῦν πηγάζεις τῷ κόσμῳ τῶν ἰαμάτων τὰ δωρήματα.

Ο Αόρατος πόλεμος - ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ-ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β'

∆εν πρέπει να εµπιστευώµαστε, ούτε να δίνουµε θάρρος ποτέ στον

εαυτό µας.

Το να µην εµπιστεύεσαι τον εαυτόν σου8

, αγαπητέ µου αδελφέ,

είναι τόσο αναγκαίο σε αυτόν τον πόλεµο, που χωρίς αυτό, να είσαι

βέβαιος, ότι, όχι µόνον δεν θα µπορέσεις να πετ΄θχεις τη νίκη που

επιθυµείς, άλλ' ούτε καν να αντισταθείς στο παραµικρό και αυτό, ας

τυπωθεί καλά στο νου σου.

Γιατί, εµείς πράγµατι, όντας φυσικά διεφθαρµένοι απο τη φύσι µας

από τον καιρό της παραβάσεως του Αδάµ, εχουµε σε µεγάλη υπόληψι

τον εαυτό µας, η οποία αν και δεν είναι αλήθεια, παρά ένα ψέµα και

τίποτα άλλο, εµείς όµως, νοµίζουµε µε µία απατηλή εντύπωση, πως
είµαστε κάποιοι.

9

Αυτό είναι ένα ελάττωµα, που πολλύ δύσκολα

αναγνωρίζεται, και που δεν αρέσει στό Θεό, ο οποίος αγαπά να εχουµε

εµείς µία γνώσι χωρίς δόλο γι’ αυτή την βεβαιότατη αλήθεια.

∆ηλαδή, να ξέρουµε, οτι κάθε χάρι και αρετή που έχουµε,

προέρχεται από αυτόν µόνο, που είναι η πηγή κάθε αγαθού και οτι,

από µάς, δεν µπορεί να προέλθη κανένα καλό, ούτε κανένας καλός

λογισµός, που να του αρέση. Αν και αυτή η αναγκαιότατη αλήθεια

(δηλαδή, το να µη πιστεύουµε στον εαυτόν µας) είναι έργο του θεϊκού

του χεριού, που συνηθίζει να το δίνη στους αγαπηµένους του φίλους,

πότε µε εµπνεύσεις και φωτισµούς, πότε µε σκληρά µαστιγώµατα και

θλίψεις, πότε µε βίαιους και σχεδόν ανίκητους πειρασµούς, και πότε

µε άλλα µέσα, που εµείς δεν καταλαβαίνουµε· µε όλα αυτά, θέλει να

γίνεται και απο µέρους µας εκείνο, που ανήκει, και είναι δυνατόν σε

µάς. Γι’ αυτό λοιπόν, αδελφέ µου, σου σηµειώνω εδώ τέσσερεις

τρόπους, µε τους οποίους µπορείς, µε τη βοήθεια του Θεού, να πετύχης

αυτή την αµφιβολία του εαυτού σου, δηλαδή, το να µην εµπιστεύεσαι

ποτέ τον εαυτό σου.

Ο α' είναι το να γνωρίσης την µηδαµινότητά σου10 και να σκεφθής,

οτι απο µόνος σου δεν µπορείς να κάνης κανένα καλό, για το οποίο να

γίνης άξιος της βασιλείας των ουρανών.

Ό β' το να ζητής για αυτό πολλές φορές βοήθεια από τον Θεό µε

θερµές και ταπεινές δεήσεις, επειδή αυτό είναι χάρισµα δικό Του· και

αν θέλης να το πάρης, πρέπει πρώτα να σκεφθής τον εαυτό σου, όχι

µόνο γυµνό από αυτή τη γνώσι του εαυτού σου, αλλά και κατά τα

πάντα αδύνατο να την απόκτησεις· έπειτα, να µιλάς µε οικειότητα

πολλές φορές µπροστά στη µεγαλειότητα του Θεού, και πιστεύω

σταθερά, εξ αιτίας του πελάγους της ευσπλαγχνίας του, θα σου την

δώση, όταν αυτός γνωρίση, µην αµφιβάλλης καθόλου, οτι θα την

απολαύσεις.
Ό γ' τρόπος, είναι το να συνηθίσης να φοβάσαι πάντα τον εαυτό

σου· να φοβάσαι τους αναρίθµητους εχθρούς, στους οποίους, δεν είσαι

δυνατός να κάνης ούτε την παραµικρή αντίστασι, να φοβάσαι τη πολύ

δυνατή τους συνήθεια στο να πολεµούν· τις πανουργίες, τα

στρατηγήµατα τους, τις µεταµορφώσεις τους σε αγγέλους φωτός· τα

αναρίθµητα τεχνάσµατα και παγίδες, που σου στήνουν κρυφά στόν ίδιο

το δρόµο της αρετής.

Ό δ' τρόπος είναι, όταν πέσης σε κανένα ελάττωµα να σκεφθής

καθαρά την απόλυτη αδυναµία σου· επειδή, γι' αυτό το σκοπό

παραχώρησε ο Θεός να πέσης, για να µάθης καλύτερα την ασθένειά

σου11 και έτσι να µάθης, όχι µόνο να περιφρονής εσύ ο ίδιος τον εαυτό

σου σαν ένα τίποτα, αλλά και να θέλης να σε καταφρονούν και οι

άλλοι σαν τέτοιου είδους ασθενή. Γιατί χωρίς αυτή την θέλησι, δεν

είναι δυνατό να γίνη αυτή η ενάρετη δυσπιστία του εαυτού σου, η

οποία έχει το θεµέλιό της στην αληθινή ταπείνωσι και στην

προλεγόµενη έµπρακτη γνώσι της δοκιµής.

Οπότε, καθ' ένας βλέπει πόσο απαραίτητο είναι σ’ εκείνον που

θέλει να ενωθή µε το ουράνιο φως, το να γνωρίση τον εαυτό του, την

οποία γνώσι συνηθίζει να την δίνη η ευσπλαγχνία του Θεού στους

υπερήφανους και προληπτικούς, µέσα απο τις πτώσεις, αφίνοντάς τους

δηλαδή µε δίκαιο τρόπο να πέφτουν σε κανένα ελάττωµα (από το οποίο

νοµίζουν πως ηµπορούν να φυλαχτούν) για να γνωρίσουν την αδυναµία

τους, και να µη εµπιστεύωνται πλέον στον εαυτόν τους καθόλου.

Αλλά αυτό το µέσο, το τόσο άθλιο και αναγκαστικό, δεν συνηθίζει

να το µεταχειρίζεται πάντοτε ο Θεός, παρά, όταν τα άλλα µέσα, τα πιό

ελεύθερα, όπως είπαµε, δεν προξενούν στον άνθρωπο αυτή την

επίγνωσι του εαυτού του· γιατί τότε παραχωρεί να πέση ο άνθρωπος σε

σφάλµατα τόσο µεγαλύτερα ή µικρότερα, όσο είναι µεγαλύτερη ή

µικρότερη και η υπερηφάνεια και η υπόληψις, που έχει για τον εαυτό του·

ώστε, όπου δεν υπάρχει καµία απολύτως υπόληψις· καθώς συνέβη στη

ΙΙαρθένο Μαρία, εκεί δεν υπάρχει παροµοίως ούτε και καµία πτώσις·

λοιπόν, όταν εσύ πέσεις, τρέξε αµέσως µε τον λογισµό στη ταπεινή
γνώσι του εαυτού σου, και µε επίµονη προσευχή ζήτησε από το Θεό

να σου δώση το αληθινό φώς, γιά να γνωρίσης την µηδαµινότητά σου

και να µην δείχνης εµπιστοσύνη καθόλου στον εαυτόν σου, εάν θέλης

να µη πέσης πάλι και µάλιστα σε µεγαλύτερη βλάβη και φθορά.

-------------------------------------------------------

8

Ο προφήτης Ιερεµίας καταραµένο ονοµάζει και αποστάτη του Θεού, εκείνον που θαρρεύεται και

ελπίζει στον εαυτό του λέγοντας: «Τάδε λέγει Κύριος· Επικατάρατος ος την ελπίδα εχει επ'

άνθρωπον και στηρίσει σάρκα βραχίονος αυτού έπ' αυτόν, και από Κυρίου αποστή η καρδιά

αυτου» (ιζ' 5). Αυτό το ρητό ερµηνεύοντας ο µέγας Βασίλειος λέγει οτι για αυτόν, που εχει την

ελπίδα αυτού πάνω σε άνθρωπο, φανέρωσε ο προφήτης το να µην έλπίζουµε σε άλλον· µε το να

να στηρίζη τη σάρκα ο βραχίονας αυτού, εφανέρωσε το να ελπίζουµε στον εαυτό µας· και τα δύο

δε αυτά τα ωνόµασε αποστασία από τον Θεόν (βλ. κατά πλάτος, µβ'). Και µε άλλον τρόπο το ρητό

αυτό ερµηνευόντας, συµπεραίνει οτι είναι καταραµένος και αποστάτης, εκείνος, που ελπίζει στον

εαυτό του. Γιατί,

λέει, οτι όποιος ελπίζει στον άνθρωπο είναι καταραµένος και του Θεού αποστάτης. Βλέπε και εδώ πόσο

άριστη είναι η τάξις, που χρησιµοποιεί το βιβλίο αυτό, γιατί αρχίζει τον πόλεµο από την

φιλαυτία, η οποία είναι η προκαταρκτική αιτία και η ρίζα και η αρχή όλων των άλλων παθών

και κακιών.
9

Το να νοµίζουµε οτι είµαστε κάποιοι, αυτό ονοµάζεται υπερηφάνεια (οίησις), η οποία είναι

ένα πάθος, που γεννιέται µεν από την φιλαυτία, γεννά δε αυτά πάλι και γίνεται ρίζα και αρχή και

αιτία όλων των άλλων παθών τόσο δέ λεπτό και κρυφό πάθος είναι η οίησις αυτή, σε τρόπο πού,

για την πολλή λεπτότητα του, ούτε το αισθάνονται καθόλου εκείνοι που το έχουν· όσο όµως είναι

λεπτό και κρυφό, τόσο είναι και µεγάλο κακό. Γιατί, την πρώτη

εκείνη πόρτα του νού, από την οποία πρόκειται να µπη η χάρις του Θεού και να κατοικήση στον

ανθρωπον, αυτό το καταραµένο πάθος στέκεται και την κλείνει και δεν αφήνει την χάρι να µπη, η

οποία δίκαια αναχωρεί1

γιατί πως µπορεί να ερθει η χάρις να φωτίση ή να βοηθήση τον άνθρωπο

εκείνο, που νοµίζει πως είναι κάτι µεγάλο; πως είναι σοφός; και πως δεν έχει ανάγκη από άλλη

βοήθεια; ο Κύριος να µας λυτρώση από τέτοιο εωσφορικό πάθος και αρρώστια, αυτούς που

έχουν το πάθος αυτό της περηφανίας· την βασανίζει ο Θεός µε τον προφήτη, λέγοντας·

«Αλοίµονο σ’ εκείνου ςπου νοµίζουν ότι είναι σοφοί» (Ήσ. 5,21)· και ο Απόστολος µας

παραγγέλνει αυτό· «Μην έχετε την ψευδαίσθησι ότι είσθε σοφοί» (Ρωµ. 12,16)· και ο Σολοµώντας

«Μη νοµίζης σοφό τον εαυτό σου» (Παρ. 3,7).

10 Γι’ αυτό λέει ο θείος Χρυσόστοµος, οτι όποιος νοµίζει τον εαυτό του ότι δεν είναι τίποτα,

εκείνος περισσότερο από όλους γνωρίζει τον εαυτόν του· «ούτος µάλιστα εστίν ο εαυτόν ειδώς, ό

µηδέν εαυτόν είναι νοµίζων». Ο δε θείος Μάξιµος «Αρετής όρος εστίν, ή της ανθρωπινής

ασθενείας κατ' έπίγνωσιν προς την θείαν δύναµιν ενωσις» (κεφ. οθ' της ι' εκατονταδ. Φιλοκαλ.). Ό

δε Πέτρος ο ∆αµασκηνός· «ουδέν κρειττον του γνώναι την οικείαν ασθένειαν και αγνωσίαν, ουδέ

χείρον του ταύτην αγνοείν» (Φιλοκ. σελ. 611. Περί του µη απογινώσκειν).
11 Όχι µόνον όταν πέση κάποιος σε κανένα αµάρτηµα, άλλα και οταν πέση σε διάφορες δυστυχίες,

περιστάσεις και θλίψεις, και µάλιστα σε ασθένειες σωµατικές και πολυχρονίους, πρέπει να

γνωρίζη την ταπεινή γνώσι του εαυτού του και της αδυναµίας του, και να ταπεινώνεται, γιατί

για αυτό σκοπό παραχωρούνται από το Θεό να µας έρχονται όλοι απλά οι πειρασµοί οι απο του

διαβόλου, οι απο των ανθρώπων και οι απο της φύσεως. Οπότε και ο Απόστολος αυτό το

σκοπό σκεπτόµενος, έλεγε οτι γι’ αυτό και µόνο αυτό ακολούθησαν οι στην Ασία

θανατηφόροι πειρασµοί. «Άλλ' αυτοί εν εαυτοϊς το άπόκριµα του θανάτου έσχήκαµεν, ίνα µη

πεποιθότες ώµεν έφ' εαυτοίς, αλλ' επί τω Θεώ, τω εγείροντι τους νεκρούς» (Β' Κορ. α' 9). Και

για να πώ µε συντοµία όποιος θέλει να γνωρίση την ασθένειά του στην πράξι, ας παρατηρήση, όχι

πολύ χρόνο, αλλά µιας µόνο ηµέρας τους λογισµούς και τα λόγια και τα έργα, που σκέφθηκε και

µίλησε και έκανε και βρίσκοντας οτι οι περισσότεροί του λογισµοί και τα λόγια και τα έργα

είναι λανθασµένα, στραβά, ανόητα και κακά, απο την δοκιµή αυτή θα καταλάβη πόσο είναι

ασθενής ο εαυτός του και από την κατανόηση αυτή και την αληθινή γνώσι, οπωσδήποτε θα

ταπεινωθή, και στό εξης δεν θα ελπίζη στον εαυτό του. Όχι λιγώτερο από αυτά που είπαµε

πιό πάνω, θα µας φέρη στην επίγνωσι της ασθένειά µας, η υλική αρχή του είναι µας, δηλαδή,

όταν σκεφτούµε πως το είναι µας,...

Ο Αόρατος πόλεμος - ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ-ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α'

Σε τι βρίσκεται η χριστιανική τελειότητα. Για να την

αποκτήση κάποιος, πρέπει να πολεµά. Τα τέσσερα αναγκαία σ’

αυτόν τον πόλεµο.

Το µεγαλύτερο και τελειότερο κατόρθωµα, που µπορεί να πη ή

να συλλογισθή ο άνθρωπος, είναι το να πλησίαση κάπως στο Θεό και

να ενωθεί µε αυτόν. Λοιπόν, εάν εσύ, αγαπητέ µου εν Χριστώ

αναγνώστη, επιθυµείς να φθάσης σε αυτήν την κορυφή, πρώτα

πρέπει να γνωρίσης, απο τι αποτελείται η πνευµατική ζωή και η

χριστιανική τελειότητα1

. Γιατί, είναι πολλοί, που λένε, πως αυτή η

ζωή και η τελειότητα βρίσκεται στις νηστείες, στις αγρυπνίες, στις

γονυκλισίες, στις χαµαι-κοιτίες και σε άλλες παρόµοιες σκληραγωγίες

του σώµατος. Αλλοι πάλι λένε πως βρίσκεται στις πολλές προσευχές

και στις µεγάλες ακολουθίες. Και άλλοι πολλοί νοµίζουν, ότι η

τελειότητα βρίσκεται ολόκληρη στη νοερά προσευχή2

, στη µοναξιά

και στην αναχώρησι, στη σιωπή και στην εκπαίδευσι µε τον

κανόνα· δηλαδή, το να βαδίζουν µε τον κανόνα και το µέτρο, και

ούτε να φτάνουν σε υπερβολές, ούτε σε ελλείψεις. Οι αρετές όµως

αυτές, µόνες τους, δεν είναι αυτό που ζητάµε ως χριστιανική

τελειότητα, αλλά είναι άλλοτε µέσα και όργανα, για να απολαύση

κάποιος την χάρι του Αγίου Πνεύµατος, άλλοτε πάλι είναι καρπός

του Αγίου Πνεύµατος.

Καί ότι µεν είναι πολύ δυνατά όργανα, για την απόλαυσι της χάρης

του Αγίου Πνεύµατος, δεν υπάρχει καµµία αµφιβολία, γιατί βλέπουµε

πολλούς ενάρετους που τα µεταχειρίζονται όπως πρέπει, µε αυτό τον
σκοπόν, για να αποκτήσουν δηλαδή ισχύ και δύναµι κατά της κακίας και

της χαλαρότητας, για να δυναµώνουν εναντίον των πειρασµών και της

πλάνης των τριών κοινών εχθρών, δηλαδή της σάρκας, του κόσµου και

του διαβόλου, για να παίρνουν από εκείνες την πνευµατική βοήθεια, που

είναι αναγκαίες σε όλους τους δούλους του Θεού, και µάλιστα στους

αρχαρίους, και απλά, για να αξιωθούν να πάρουν τα χαρίσµατα του

Αγίου Πνεύµατος· δηλαδή, «ΙΙνεύµα γνώσεως και ευσεβείας· ΙΙνεύµα

βουλής και ισχύος· Πνεύµα σοφίας και συνέσεως· ΙΙνεύµα φόβου Θεού»,

καθώς τα απαριθµεί ο Ησαΐας (11,2).

Οτι αυτές οι πράξεις είναι και καρπός του Πνεύµατος και έχουν ως

αποτέλεσµα την «αγάπη, χαρά, πίστι, εγκράτεια» (Γαλ. 5,22), όπως είπε

ο Παύλος, και αυτό είναι χωρίς αµφιβολία. Γιατί οι πνευµατικοί άνδρες

παιδεύουν το σώµα µε αυτές τις σκληραγωγίες, γιατί λύπησε τον Ποιητή

του3

και για να το κρατάνε πάντα ταπεινωµένο και υποτεταγµένο στο να

εργάζεται τα του Θεού. Σιωπούν και µονάζουν, για να αποφεύγουν και

την παραµικρή λύπη προς τον Θεό. Προσεύχονται και προσέχουν στη

λατρεία του Θεού και στα έργα της ευσέβειας, για να έχουν το

πολίτευµά τους στους ουρανούς· µελετάνε τη ζωή και το πάθος του

Κυρίου µας, όχι για τίποτα άλλο, παρά να γνωρίσουν περισσότερο την

δική τους κακία, και την αγαθότητα και ευσπλαγχνία του Θεού,

ακολουθούν τον Ίησού Χριστό µε το να απαρνούνται τον εαυτό τους και

µε το σταυρό στους ώµους, για να θερµαίνωνται περισσότερο στην

αγάπη του Θεού και στο µίσος του εαυτού των.

Οι αρετές όµως που αναφέρθηκαν, µπορούν να προξενήσουν σε

εκείνους, που θέτουν όλο τους το βάρος σε αυτές, περισσοτέρη βλάβη

από τις φανερές αµαρτίες· όχι εξαιτίας αυτών (γιατί, αυτές είναι όλες

αγιώτατες), αλλ' εξ αιτίας εκείνων που τις µεταχειρίζονται, επειδή,

αυτοί προσέχοντας σ’ αυτές µόνο, αφήνουν την καρδιά τους να τρέχη

στα δικά τους θελήµατα και τα θελήµατα του διαβόλου, ο οποίος

βλέποντας τους πως πηγαίνουν από τον ευθύ δρόµο, τους αφήνει όχι

µόνον να αγωνίζωνται µέ χαρά σε αυτούς τους σωµατικούς αγώνες,

αλλά ακόµη να επεκτείνωνται, µε τον µάταιο λογισµό τους, και ως στα

µεγαλεία του Παραδείσου. Όθεν και νοµίζουν οι τοιούτοι πως

υψώθησαν µέχρι τα τάγµατα των Αγγέλων και πως αισθάνονται τον Θεό
µέσα τους· και κάποτε, βυθισµένοι µέσα σε κάποιες σκέψεις και

λογισµούς περιέργους και υψηλούς, νοµίζουν πως άφησαν σχεδόν τον

κόσµο αυτόν και αρπάγησαν µέχρι τον τρίτο ουρανό.

Αλλα, σε πόσα σφάλµατα είναι µπλεγµένοι αυτοί και πόσο είναι

µακριά από την αληθινή τελειότητα, µπορεί να το καταλάβη ο κάθε

ένας από την ζωή και τα ήθη τους. Γιατί, αυτοί θέλουν να

προτιµούνται από τους άλλους σε κάθε τι που υπάρχει· είναι

ιδιόρρυθµοι και ισχυρογνώµονες στο θέληµά τους είναι, τυφλοί σε όλα

τα δικά τους, µε επιµέλεια όµως εξετάζουν τους λόγους και τις πράξεις

των άλλων, αν τους αγγίξη κάποιος λίγο στη µάταιη υπόληψι της τιµής

τους, που αυτοί νοµίζουν πως έχουν και που (σε υπόληψι) θέλουν να τους

έχουν και οι άλλοι· ή εάν τους εµπόδιση κάποιος από κείνες τις

ευλάβειες και τις αρετές, µε τις οποίες καταπιάνονται (ο Θεός να

φυλάει!) αµέσως συγχύζονται, αµέσως ανάβουν όλοι από θυµό και

γίνονται έξαλλοι.

Καί, αν ο Θεός θέλοντας να τους φέρη σε ακριβή γνώσι του εαυτού

τους και στον αληθινό δρόµο της τελειότητας, τους στείλη θλίψεις και

αρρώστειες ή παραχωρήση να τους έρθουν διωγµοί (οι οποίοι είναι το

δοκιµαστήριο που δοκιµάζει τους γνήσιους και αληθινούς δούλους του),

τότε φανερώνουν τα κρυφά της καρδιάς τους, πως είναι διεφθαρµένοι

από την υπερηφάνεια. Γιατί, σε κάθε λυπηρό γεγονός που συµβαίνει,

δεν θέλουν να ακολουθήσουν το θέληµα του Θεού, µένουν

αναπαυµένοι στις δίκαιες, αν και κρυφές κρίσεις του Θεού, ούτε

θέλουν κατά το παράδειγµα του ταπεινωθέντα και παθόντα Υιού

αυτού, του Κυρίου ηµών Ιησού Χριστού, να ταπεινωθούν κάτω απο

όλα τα κτίσµατα, εχοντας για αγαπητούς φίλους τους τους διώκτες,

σαν όργανα της θείας αγαθότητας και συνεργούς της σωτηρίας τους.

Οπότε είναι φανερό πως βρίσκονται σε µεγάλο κίνδυνο. Γιατί, έχοντας

το εσωτερικό µάτι, δηλαδή τον νου τους, σκοτεινό, βλέπουν µε εκείνο τον

εαυτόν τους· και σκεπτόµενοι να πετύχουν τις εξωτερικές πράξεις που

κάνουν, πως είναι καλές, νοµίζουν πως έφτασαν στην τελειότητα· και

κατά αυτόν τον τρόπο υπερηφανευόµενοι, κατακρίνουν τους άλλους.

Γι’ αυτό δεν είναι δυνατό να αλλάξη άλλος κάποιους απο αυτούς, πάρα

µόνο µία ξεχωριστή βοήθεια του Θεού. Γιατί ευκολώτερα µετατρέπεται

στό καλό ο φανερός αµαρτωλός, παρά ο απόκρυφος και σκεπασµένος

µε το κάλυµµα των φαινοµενικών αρετών.

Τώρα λοιπόν που γνώρισες πολύ καλά οτι η πνευµατική ζωή και η

τελειότητα δεν στέκεται σε αυτές τις αρετές, που είπαµε, γνώριζε ότι

δεν αποτελείται από άλλα παρά από4

στην γνώσι της αγαθότητας και
της µεγαλειότητας του Θεού και της δικής µας µηδεναµηνότητας και

κλίσεως σε κάθε κακό στη αγάπη του Θεού και στο µίσος του εαυτού

µας· στην υποταγή, όχι µόνο του Θεού, άλλα και όλων των κτισµάτων,

για την αγάπη του Θεού1

στην αποστροφή κάθε δικού µας θελήµατος,

τέλειας υπακοής στό Θείο θέληµα· και ακόµη, να τα θέλουµε όλα αυτά

και να τα κάνουµε ξεκάθαρα για τη δόξα του Θεού5

και µόνο για να

αρέσουµε σε αυτόν, και γιατί έτσι θέλει και αυτός και έτσι πρέπει να

τον αγαπάµε και να τον υπηρετούµε.

Αυτός είναι ο νόµος της αγάπης, αυτός που έχει γραφτεί από το

χέρι του ίδιου του Θεού στις καρδίες των πιστών δούλων του. Αυτή

είναι η απάρνησις του εαυτού µας, την οποία ζητεί από εµάς ο Θεός.

Αυτός είναι ο γλυκός ζυγός του Ιησού και το φορτίο του το ελαφρό.

Αυτή είναι η υποταγή στο θέληµα του Θεού, στην οποία µας

προσκαλεί ο λυτρωτής µας και ∆ιδάσκαλος µε το δικό του παράδειγµα

και µε τη φωνή του6

.

Λοιπόν, εσύ αδελφέ, που επιθυµείς να φθάσης στό ύψος αυτής της

τελειότητας, επειδή και είναι ανάγκη να κάνης µία ακατάπαυστη πάλη µε

τον εαυτό σου, για να νικήσης γενναία και να εξουδετερώσης όλα τα

θελήµατα µεγάλα και µικρά, αναγκαστικά, πρέπει να ετοιµασθής µε

κάθε προθυµία της ψυχής σου σε αυτό τον πόλεµο (γιατί, το στεφάνι δεν

δίνεται σε άλλο, παρά µόνο στον γενναίο πολεµιστή)· ο οποίος πόλεµος,

καθώς είναι δυσκολώτερος από κάθε άλλο πόλεµο (γιατί πολεµώντας

εναντίον του εαυτού µας, πολεµούµαστε από τον ίδιον τον εαυτό µας),

έτσι και η νίκη που πετυχαίνουµε σε αυτόν, θα είναι ενδοξότερη από

κάθε άλλη, και περισσότερο ευπρόσδεκτη στόν Θεό. Γιατί αν θελήσης

να θανατώσης τα άτακτα πάθη σου, και τις επιθυµίες και θελήµατά σου,

θα αρέσης στόν Θεό περισσότερο, και θα τον υπηρετής καλύτερα, παρά

να µαστιγώνεσαι µέχρι να βγάλης αίµα, και να νηστεύης περισσότερο

από τους παλιούς ερηµίτες, και παρά να επέστρεφες στο καλό χιλιάδες

ψυχές, όντας εσύ κυριευµένος από τα πάθη7.
Γιατί, αν κι ο Θεός αγαπά περισσότερο την επιστροφή των ψυχών,

από τη νέκρωσι ενός µικρού θελήµατος, όµως εσύ, αγαπητέ, δεν πρέπει

να θέλης, ούτε να κάνης τίποτα άλλο βασικώτερο, απο εκείνο που ο

Θεός ζητά, και θέλει πλέον αποκλειστικά απο σένα· γιατί αυτός,

βεβαιότατα, καλύτερα ευχαριστείται στο να αγωνίζεσαι για να

απονεκρώσης εσύ τα δικά σου πάθη, παρά στο να κάνης οποιοδήποτε

άλλο πράγµα, και ας είναι µεγάλο και σπουδαίο, παραβλέποντας τα

πάθη σου.

Τώρα λοιπόν, που έµαθες απο τι αποτελείται η χριστιανική

τελειότητα και ότι για να την αποκτήσης πρέπει να έχης ένα παντοτινό

και σκληρότατο πόλεµο εναντίον του εαυτού σου, είναι ανάγκη να

προµηθευθής τέσσερα πράγµατα, σαν οπλισµό πολύ ασφαλή και

αναγκαίο, για να γίνης νικητής σε αυτόν τον αόρατο πόλεµο και να

λάβης το στεφάνι. Και αυτά είναι: α') το να µην εµπιστεύεσαι ποτέ τον

εαυτόν σου, β') το να έχης πάντα όλο σου το θάρρος και την ελπίδα στο

Θεό γ') το να αγωνίζεσαι πάντα· και δ') το να προσεύχεσαι. Για αυτά

θέλω να σου µιλήσω ξεχωριστά, συν Θεώ, σύντοµα.

------------------------------------------------------

1

Ή τελειότητα των χριστιανών απαιτείται σαν εντολή και παραδίδεται στην Καινή ∆ιαθήκη γιατί

λεγει ο Κύριος· «να είσθε τέλιοι, όπως ακριβώς είναι και ο Πατέρας σας» (Ματθ. 5,48). Και ο

Παύλος λέει «τη κακία νηπιάζετε, ταίς δε φρεσί τέλειοι γίνεσθε» (Α' Κορινθ. 14,20)· και πάλι

«να είσθε τέλειοι και να εκπληρώνετε σ εόλα το θέληµα του Θεού» (Κολοσ. 8,12). Και πάλι·

«Στην τελειότητα ας οδηγούµαστε» (Εβρ. 6,1). Προανεκηρύχθηκε αυτή σαν εντολή στην Παλαιά

∆ιαθήκη, γιατί λέει στους Ιουδαίους ο Θεός στο ∆ευτερονόµιο: «Να είσαι τέλειος απέναντι

Κυρίου του Θεού σου» (18,18). Και ο ∆αβίδ διατάζει τα ίδια στον υιό του τον Σολοµώντα. «Καί

τώρα παιδί µου Σολοµώντα, να γνωρίσης τον Θεό των πατέρων σου και να τον υπηρετήσης µε όλη

σου την καρδιά και προθυµία ψυχής» (Α' Παραλ. 28,9). Συµπεραίνουµε λοιπόν, ότι απαιτεί ο Θεός

απο ολους τους χριστιανούς να ασκούν και να είναι γεµάτοι απο την τελειότητα, δηλαδή ζητάει απο

µάς ο Θεός, να γίνουµε τέλειοι σε όλες τις αρετές.

2

Για αυτή βλέπε πιό κάτω στο µς' κεφάλαιο.

3

Σηµείωσε, ότι, κατά τους θεολόγους, βλάβη του Θεού λέγεται, κάθε αµαρτία απλά, γιατί

βλάπτει, πληγώνει και εναντιώνεται στο Θεόν. Και κατα το οτι αυτή µεν δεν υπάρχει σαν

ζωντανός οργανισµός, βλάπτει και έναντιώνεται στο είναι του Θεού, και καθότι είναι κακό,

βλάπτει την αγαθότητα του Θεού, καθότι είναι ασθένεια και αδυναµία, βλάπτει την δύναµί του,

καθότι αγνωσία, βλάπτει την σοφία του. Και απλά, καθότι αυτή είναι και λέγεται ατελειότητα

και παράλλειψη, βλάπτει και έναντιώνεται στις άπειρες τελειότητες του Θεού και καθότι

παράβαση και ανοµία βλάπτει και πληγώνει τους νόµους και τις εντολές του Θεού και καθώς,

κάθε λόγος εναντίον του Θεού, ονοµάζεται βλασφηµία, γιατί βλάπτει την φήµη και το όνοµα

του Θεού, έτσι και κάθε αµαρτία βλάβη λέγεται του Θεού, όχι µόνο γιατί απο µόνη της

εναντιώνεται σαν µεγαλύτερο κακό στο µεγαλύτερο κακό, άλλά γιατί και σαν γίνεται στα

κτίσµατα του Θεού, κάνει να βλασφηµήται ο Κτίστης αυτών, πως είναι και αυτός τέτοιος

κακός, και στη συνέχεια οτι έκτισε και τέτοια κακά· καθώς και η αρετή των κτισµάτων, κάνει

να δοξάζεται και ο Κτίστης τους.

4

Βλέπε αγαπητέ, πόσο άριστη είναι η τάξι και η µέθοδος, που µεταχειρίζεται αυτό το βιβλίο.

Επειδή κάθε τάξι και τέχνη, από το σκοπό της γνωρίζεται, σύµφωνα µε το φιλοσοφικό αξίωµα

και το τέλος που προκατασκευάζεται και στοχεύεται σύµφωνα µε την διάνοια, αρχή γίνεται και

λόγος της εργασίας και της επιχειρήσεως κάθε πράγµατος· γιά αυτό και το βιβλίο αυτό, πρίν

απο κάθε τι άλλο, προσθέτει εδώ στην αρχή, την τελειότητα και το σκοπό όλου αυτού του

αοράτου πολέµου, ώστε γνωρίζοντάς τα όλοι εκείνοι που πρόκειται να πολεµήσουν, να µην πλανηθούν µε τίποτα άλλο, αλλά να κατευθύνωνται προς αυτό, σάν σε σηµείο και προς µία

κατεύθυνσι να οδηγούν όλες τις πράξεις τους.

5

Γι’ αυτό και ο θείος Απόστολος διατάζει να κάνουµε γενικά όλα µας τα έργα για µόνο την δόξαν του

Θεού λέγοντας «Είτε τρώτε, είτε πίνετε, είτε κάτι άλλο κάνετε, όλα να τά κάνετε για την δόξα» (Α'

Κορ. 10,31).

6

Και αληθινά, το να υποτασσώµαστε στο θέληµα τού Θεού πάντα και να προτιµάµε αυτό από το

δικό µας, και µε την φωνή του µας το εδίδαξε ο αρχηγός και τελειωτής της σωτηρίας µας

Ιησούς, ο οποίος µας παράγγειλε να προσευχώµαστε και να λέµε «Πάτερ ηµών ο εν τοις

ουρανοίς ... γεννηθήτω το θέληµά σου ως εν ουρανώ και επί της γης» (Ματθ. 6,10), και µε το

παράδειγµά του, γιατί και στην αρχή της ζωής του, αµέσως που µπήκε στο κόσµο, το θέληµα του

Θεού εζήτησε να κάνη κατά τον Παύλο που λέει: «Να,έρχοµαι νακάνω το θέληµά σου» (Έβρ.

16,9)· και στο µέσον του Ευαγγελίου του, αυτό έλεγε «κατέβηκα από τον ουρανό, όχι για να

κάνω το δικό µου θέληµα, αλλά το θέληµα εκείνου που µ’ έστειλε» (Ίωάν. 6,38)· και στο τέλος

της ζωής του, αυτό το ίδιο εσφράγισε λέγοντας, στην προσευχή· «Πάτερ, ας µη γίνη το δικό µου

θέληµα, αλλά το δικό σου» (Λουκ. 22,42).

7

Τα ίδια σχεδόν λέει και ο άββας Ισαάκ (λογ. κγ'), όπου λέει: «Είναι καλλίτερο να λύσης τονεαυτό

σου από τον σύνδεσµο της αµαρτίας, παρά νε ελευθερώσης δούλους από την δουλεία»· και αλλά

πολλά σύµφωνα µε αυτά που εξηγούνται εδώ (ανάγνωσε και τον νς' λόγο του ιδίου)

Ὁ Ἀόρατος πόλεμος - ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Ἀπόδοση στὴ νέα Ἑλληνική: Ἱερομόναχος Βενέδικτος

Ἔκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, 

Νέα Σκήτη, Ἅγιον Ὄρος

---

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Καὶ δικαιότατη καὶ αὐτὴ ποὺ πρέπει εἶναι ἡ ἐπωνυμία ποὺ παίρνει τὸ ψυχωφελέστατο βιβλίο. Γιατὶ ἂν καὶ πολλὰ ἀπὸ τὰ ἱερὰ καὶ θεόπνευστα βιβλία τῆς Παλαιᾶς καὶ Νέας Διαθήκης, ὠνομάσθηκαν ἀμέσως ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἴδια πράγματα, ποὺ διδάσκουν (ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, ἡ Γένεσις τοῦ Μωϋσῆ ὠνομάστηκε, ἐπειδὴ ἀναφέρει γιὰ τὴν ἀπὸ τὸ μηδὲν γέννησι καὶ Δημιουργία καὶ τὰ τέσσερα Εὐαγγέλια, γιατὶ ἰστοριογραφοῦν τὰ καλὰ καὶ σωτηριώδη μηνύματα τῶν ἀνθρώπων. Ποιὸς δὲν βλέπει γιατί καὶ αὐτὸ ἐδῶ τὸ βιβλίο ὠνομάσθηκε κατάλληλα Ἀόρατος Πόλεμος, ἀπὸ αὐτὴν ἀμέσως τὴν ὕλη καὶ τὶς ὑποθέσεις μὲ τὶς ὁποῖες ἀσχολεῖται;
Γιατὶ διδάσκει αὐτή, (ὄχι γιὰ κάποιον ἀντιληπτὸ καὶ ὁρατὸ πόλεμο, ὄχι γιὰ ἐχθροὺς σωματικοὺς καὶ ὀφαλμοφανεῖς, ἀλλὰ γιὰ τὸν ἀόρατο πόλεμο ποὺ γίνεται στὸ μυαλό, στὸν ὁποῖο παίρνει μέρος κάθε χριστιανός, ἀμέσως ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ βαπτισθῇ καὶ ὑποσχεθῇ ἀπέναντι στὸν Θεό, νὰ πολεμάῃ σὲ αὐτὸν μέχρι νὰ πεθάνῃ, γιὰ χάρι τοῦ θείου αὐτοῦ ὀνόματος. Γι᾿ αὐτὸ καὶ σχετικὰ μὲ αὐτὸν τὸν πόλεμο, παραβολικὰ γράφτηκε στοὺς Ἀριθμούς... Γι᾿ αὐτὸ λέγεται στὸ βιβλίο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΥΡΙΟΥ (Ἀριθμ. 21,14), καὶ διδάσκει γιὰ ἐχθροὺς ἀσώματους καὶ ἀφανεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶναι τὰ διάφορα πάθη, οἱ θελήσεις τῆς σάρκας καὶ οἱ πονηροὶ δαίμονες, οἱ ὁποῖοι μισοῦν τοὺς ἀνθρώπους καὶ δὲν σταματᾶνε ἡμέρα καὶ νύκτα νὰ μᾶς πολεμᾶνε. Ὅπως εἶπε ὁ μακάριος Παῦλος «δὲν ἔχουμε νὰ παλαίψουμε μὲ ἀνθρώπους, ἀλλὰ μὲ ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες, δηλαδὴ μὲ τοὺς κυρίαρχους τοῦ κόσμου τούτου, τὰ πονηρὰ πνεύματα ποὺ βρίσκονται ἀνάμεσα στὴ γῆ καὶ στὸν οὐρανό». (Ἐφεσ. 6,12).
Καὶ οἱ στρατιῶτες ποὺ πολεμοῦν σὲ αὐτὸ τὸν πόλεμο εἶναι ὅλοι οἱ χριστιανοί, ὅπως μαθαίνουμε ἀπὸ αὐτὸ τὸ βιβλίο. Ἀρχιστράτηγος τῶν χριστιανῶν παρουσιάζεται ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, περιτριγυρισμένος μὲ ὅλους τοὺς χιλιάρχους καὶ ἑκατοντάρχους, δηλαδὴ μὲ ὅλα τὰ τάγματα τῶν «Ἀγγέλων καὶ τῶν Ἁγίων»· πεδίο ἀγῶνα καὶ τόπος καὶ πολεμήστρα, μέσα στὸν ὁποῖο ὁ πόλεμος αὐτὸς γίνεται, εἶναι ἡ ἴδια ἡ καρδιὰ καὶ ὅλος ὁ ἐσωτερικὸς ἄνθρωπος, καὶ χρόνος τοῦ πολέμου εἶναι ὅλη μας ἡ ζωή.
Ποιά πάλι εἶναι τὰ ὅπλα, μὲ τὰ ὁποῖα ἐξοπλίζει τοὺς στρατιῶτες του ὁ Ἀόρατος αὐτὸς Πόλεμος; Ἀκοῦστε· ἡ περικεφαλαία αὐτῶν καὶ τὸ σκουτάρι, εἶναι ἡ ἐκπληρωμένη δυσπιστία καὶ ἡ ἀπελπισία τοῦ ἑαυτοῦ τους. Ἡ σημαία τους καὶ τὸ σιδερένιο πουκάμισο, εἶναι τὸ θάρρος πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἡ βέβαιη ἐλπίδα. Ὁ θώρακας καὶ τὸ περιστήθιό τους, εἶναι ἡ μελέτη τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου. Ἡ ζώνη τους εἶναι ἡ ἀποχὴ ἀπὸ τὰ σαρκικὰ πάθη. Τὰ ὑποδήματά τους, εἶναι ἡ ταπείνωσις καὶ ἡ ἐπίγνωσις τῆς ἀσθένειάς τους. Ἡ ἀσπίδα, δηλαδὴ τὸ καλκάνι τους, εἶναι ἡ ὑπομονὴ στοὺς πειρασμοὺς καὶ ἡ ἀπομάκρυνσις τῆς ἀμέλειας. Ἡ μάχαιρα, ποὺ κρατᾶνε ἀπὸ τὸ ἕνα χέρι, εἶναι ἡ ἱερὰ προσευχή, τόσο ἡ λεγόμενη νοερὰ καὶ προφορική, ὅσο καὶ αὐτὴ ποὺ γίνεται μὲ τὴν μελέτη. Καί, τρίλογχο κοντάρι, ποὺ κρατοῦνε ἀπὸ τὸ ἄλλο χέρι, εἶναι τὸ νὰ μὴ κάνουν συγκατάθεσι στὸ πάθος, ποὺ τοὺς πολεμεῖ, νὰ τὸ διώχνουν μὲ ὀργὴ καὶ νὰ τὸ μισοῦν καὶ νὰ τὸ συχαίνωνται ἀπὸ τὴν καρδιά τους. Τροφή τους, ἀπὸ τὴν ὁποία παίρνουν γιὰ νὰ δυναμώνουν ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν, εἶναι ἡ συνεχὴς μετάληψις τῆς θείας Κοινωνίας, τόσο τῆς θείας μυσταγωγίας τοῦ θυσιαστηρίου, ὅσο καὶ τῆς νοερᾶς, καὶ ἀέρας φωτεινὸς καὶ ἀνέφελος, μέσα ἀπὸ τὸν ὁποῖο βλέπουν ἀπὸ μακριὰ τοὺς ἐχθρούς, εἶναι ἡ παντοτινὴ γύμνασις τοῦ νοῦ στὸ νὰ γνωρίζῃ σωστὰ τὰ πράγματα καὶ ἡ παντοτεινὴ γύμνασις τῆς θελήσεως, στὸ νὰ θέλῃ μόνον νὰ εὐαρεστῇ τὸ Θεό, καὶ ἡ εἰρήνη τῆς καρδιᾶς καὶ ἡ ἡσυχία.
Ἐδῶ, ἐδῶ σὲ αὐτὸν τὸν Ἀόρατο Πόλεμο, ἢ νὰ ποῦμε καλύτερα, σὲ αὐτὸν τὸν Πόλεμο τοῦ Κυρίου, μαθαίνουν οἱ στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ τὶς διαφόρες ἀπάτες, τὶς κάθε εἴδους μηχανοραφίες, τὰ δύσκολα στρατηγήματα καὶ τὶς τέχνες ποὺ μεταχειρίζονται ἐναντίον αὐτῶν οἱ νοητοὶ ἐχθροὶ μέσα ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις, μέσα ἀπὸ τὴν φαντασία, μέσα ἀπὸ τὴν στέρησι τῆς εὐλαβείας καὶ μάλιστα, μέσα ἀπὸ τὶς τέσσερες προσβολές, ποὺ φέρνουν τὸν καιρὸ τοῦ θανάτου, τῆς ἀπιστίας, λέω, τῆς ἀπογνώσεως, τῆς κενοδοξίας καὶ τῆς μεταμορφώσεώς των σὲ φωτεινοὺς Ἀγγέλους. Καὶ στὴ συνέχεια, μελετᾶνε καὶ αὐτοί, πῶς νὰ λύνουν καὶ νὰ ἀντιπολεμοῦν, αὐτὲς τὶς μηχανὲς τῶν ἐχθρῶν. Καὶ ἐδῶ διδάσκονται, ποιά τάξι καὶ ποιό νόμο πρέπει νὰ κρατοῦν καὶ πόσο γενναῖα νὰ πολεμοῦν. Καὶ γιὰ νὰ πῶ μὲ συντομία, ἀπὸ τὸ βιβλίο αὐτὸ κάθε ἄνθρωπος ποὺ ἀγαπᾷ τὴν σωτηρία του, μαθαίνει πῶς νὰ νικήσῃ τοὺς ἀόρατους ἐχθρούς του, γιὰ νὰ ἀποκτήσῃ κούρση καὶ θησαυρούς, δηλαδὴ ἀρετὲς θεῖες καὶ ἀληθινὲς καὶ γιὰ νὰ πάρει βραβεῖο καὶ στεφάνι ἁμαράντινο, τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ ἕνωση μὲ τὸ Θεὸ καὶ στὸ τωρινὸ αἰῶνα καὶ στὸ μέλλοντα.
Δεχθεῖτε λοιπὸν αὐτὸ τὸ βιβλίο, φιλόχριστοι ἀναγνῶστες, μὲ χαρὰ καὶ εὐνοϊκὰ καὶ μάθετε ἀπὸ αὐτὸ τὴν τέχνη τοῦ Ἀόρατου Πολέμου· φροντίστε ὄχι μόνο νὰ πολεμῆτε ἁπλά, ἀλλὰ νὰ πολεμῆτε καὶ νόμιμα καὶ ὅπως πρέπει, γιὰ νὰ στεφανωθῆτε. Ἐπειδή, κατὰ τὸν Ἀπόστολο «ἐὰν καὶ ἀθλῆται κανείς, δὲν στεφανώνεται, ἂν δὲν ἀθλήσῃ νόμιμα» (Β´ Τιμόθ. 5)». Ἐξοπλισθῆτε μὲ τὰ ὅπλα ποὺ σᾶς διδάσκει, γιὰ νὰ θανατώσετε μὲ αὐτὰ τοὺς νοητοὺς καὶ ἀόρατους ἐχθρούς σας, οἱ ὁποῖοι εἶναι τὰ πάθη ποὺ φθείρουν τὴν ψυχὴ καὶ οἱ δαίμονες ποὺ εἶναι οἱ δημιουργοὶ αὐτῶν τῶν παθῶν. «Ντυθῆτε τὴν πανοπλία τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ ἀντισταθῆτε στὰ τεχνάσματα τοῦ διαβόλου» (Ἐφεσ. 3,10). Νὰ θυμᾶστε ὅτι ὑποχεσθήκατε στὸ ἅγιο βάπτισμα ὅτι ἀπαρνῆσθε καὶ πολεμᾶτε τὸν σατανᾶ καὶ ὅλα τὰ ἔργα του καὶ κάθε λατρεία του καὶ κάθε ἁμαρτία του, τὰ ὁποῖα ἔργα του εἶναι αὐτὰ τῆς φιληδονίας, τῆς φιλοδοξίας καὶ τῆς φιλαργυρίας καὶ τὰ ὑπόλοιπα πάθη. Ὁπότε καὶ νὰ ἀγωνίζεστε, ὅσο μπορεῖτε, γιὰ νὰ κατατροπώσετε, γιὰ νὰ τὸν ντροπιάσετε καὶ γιὰ νὰ τὸν νικήσητε μὲ ὅλη σας τὴν τελειότητα. Ποιὰ δὲ εἶναι ἡ πληρωμὴ καὶ ὁ μισθός, ποὺ ἔχετε νὰ πάρετε γιὰ αὐτὴ τὴ νίκη σας; Πολὺς καὶ μεγάλος. Καὶ ἀκοῦστε αὐτὸ αὐτολεξεί ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ στόμα τοῦ Κυρίου, ὁποὺ μᾶς τὸ ὑπόσχεται στὴν Ἱερὴ Ἀποκάλυψι. «Σὲ ὅποιον νικήσει θὰ τοῦ δώσω νὰ φάῃ τὸν καρπὸ ἀπὸ τὸ δένδρο τῆς ζωῆς, ποὺ βρίσκεται στὸν παράδεισο τοῦ Θεοῦ μου» (κεφ. 2,7). «Τὸν νικητὴ δὲν θὰ τὸν πειράξη ὁ δεύτερος θάνατος» (Ἀποκ. 2,11). «Σὲ ὅποιον νικήσῃ θὰ τοῦ δώσω ἀπὸ τὸ κρυμμένο μάννα» (Ἀποκ. 2,17). «Στὸ νικητὴ θὰ τοῦ δώσω τὴν ἐξουσία ποὺ κι ἐγὼ πῆρα ἀπὸ τὸν Πατέρα μου κι ἀκόμη θὰ τοῦ δώσω τὸ ἄστρο τὸ πρωινό» (Ἀποκ. 2,28). «Τὸν νικητὴ θὰ τὸν ντύσῃ ὁ Θεὸς μὲ τὰ λευκὰ ροῦχα τῆς νίκης· δὲν θὰ διαγράψω τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς καὶ θὰ τὸν ἀναγνωρίζω ὡς δικό μου μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀγγέλους του» (Ἀποκ. 3,5). «Τὸν νικητὴ θὰ τὸν κάνω στῦλο στὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ μου» (Ἀποκ. 3,12). «Τὸν νικητὴ θὰ τὸν βάλω νὰ καθίσῃ μαζί μου στὸν θρόνο μου» (Ἀποκ. 3,21). «Ὁ νικητὴς θὰ τὰ κληρονομήσῃ ὅλα, κι ἐγὼ θὰ εἶμαι Θεός του κι αὐτὸς παιδί μου» (Ἀποκ. 21,7).
Βλέπετε ἀξιώματα; βλέπετε μισθούς; βλέπετε τὸ ὀκταπλάσιο αὐτὸ στεφάνι, τὸ ὁποῖο εἶναι γεμάτο ἄνθη καὶ ἁμαράντινο, ἀλλὰ πολλὰ περισσότερα στεφάνια θὰ σᾶς πλέξουν ἀδελφοί, ἂν νικήσετε τὸν διάβολο· σὲ αὐτὸ λοιπὸν μαθητεύετε, στὸ νὰ ἀγωνίζεστε καὶ νὰ ἐγκρατεύεστε «γιὰ νὰ μὴ πάρη κανένας τὸ στεφάνι σας» (Ἀποκαλ. 3,11). Γιατὶ, εἶναι ἀλήθεια, ὅτι εἶναι ντροπὴ μεγάλη, ἐκεῖνοι μὲν ποὺ ἀγωνίζονται στοὺς σωματικοὺς καὶ ἐξωτερικοὺς ἀγῶνες καὶ στὰ πένταθλα νὰ ἐγκρατεύωνται ἀπὸ ὅλα, γιὰ νὰ πάρουν ἕνα φθαρτὸ στεφάνι ἀπὸ ἀγριελιά, ἢ σέλινο ἢ ἀπὸ κλαδὶ κουκουναριᾶς, ἢ φοινικιᾶς ἢ δάφνης ἢ μυρσίνης ἢ κάποιου ἄλλου φυτοῦ. Καὶ ἐσεῖς ποὺ ἔχετε νὰ πάρετε τέτοιο ἄφθαρτο στεφάνι, νὰ περνᾶτε μὲ ἀμέλεια καὶ ἀδιαφορία τὴν ζωή σας. Καὶ ἂς σᾶς πείσῃ σὲ αὐτὸ ὁ Παύλος ποὺ λέει «Δὲν γνωρίζετε ὅτι οἱ δρομεῖς ὅλοι τρέχουν στὸ στάδιο, ἕνας ὅμως λαμβάνει τὸ βραβεῖο; Τρέχετε, λοιπὸν κι ἐσεῖς ἔτσι, ὥστε νὰ κατακτήσετε τὸ βραβεῖο. Οἱ ἀθλητὲς ποὺ ἑτοιμάζονται γιὰ τὸν ἀγῶνα, ὑποβάλλονται σὲ κάθε εἴδους ἀποχή· ἐκεῖνοι γιὰ νὰ λάβουν ἕνα στεφάνι ποὺ μαραίνεται, ἐνῷ ἐσεῖς ἀμάραντο» (Α´ Κορινθ. 9,24).
Αὐτὴ λοιπὸν τὴ νίκη καὶ τὴ λαμπρότητα αὐτῶν τῶν στεφανιῶν εὔχομαι νὰ ἀπολαύσουμε· νὰ θυμηθῆτε, ἀδελφοί μου, νὰ δεηθῆτε στὸ Κύριο καὶ γιὰ τὴν συγχώρεσι τῶν ἁμαρτιῶν ἐκείνου, ποὺ ἔγινε βοηθός σας αὐτοῦ τοῦ ὡραίου, μέσα ἀπὸ τὸ βιβλίο αὐτῆς τῆς ἐκδόσεως· πάνω ἀπὸ ὅλα, ὅμως, θυμηθῆτε νὰ σηκώσετε τὰ μάτια στὸν οὐρανό, καὶ νὰ εὐχαριστήσετε καὶ νὰ δοξάσετε τὸν Πρωταίτιο καὶ Αὐτοδίδακτο αὐτῆς τῆς νίκης Θεὸ καὶ Ἀρχιστράτηγό σας Ἰησοῦ Χριστό, καὶ ἂς λέγῃ ὁ καθένας πρὸς αὐτὸν ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ὁ Ζοροβάβελ «Ἀπὸ ἐσένα προέρχεται ἡ νίκη.... Καὶ ἡ δόξα εἶναι δική σου, καὶ ἐγὼ δικός σου συγγενής» (Β´ Ἔσδρ. 59). Καὶ αὐτὸ τοῦ Προφήτη Δαβὶδ «Σὲ σένα ἀνήκει, Κύριε, ἡ μεγαλωσύνη, καὶ ἡ δύναμις, καὶ τὸ καύχημα, καὶ ἡ νίκη, καὶ ἡ ἐξομολόγησις, καὶ ἡ ἰσχύς» (Α´ Παραλειπ. 29,11). Τώρα καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’: Σε τι βρίσκεται η χριστιανική τελειότητα.Για να την αποκτήση κάποιος πρέπει να πολεμά.Τα τέσσερα αναγαία σ’αυτόν τον πόλεμο 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β’: Δεν πρέπει να εμπιστευώμαστε, ούτε να δίνουμε  θάρρος ποτέ στον εαυτό μας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ’: Η ελπίδα και η εμπιστοσύνη στο Θεό 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ’: Πως μπορεί να γνωρίσει κάποιος εάν εργάζεται με την μη
εμπιστοσύνη στον εαυτό του και με την ολοκληρωτική ελπίδα στον Θεό.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε’: Το λάθος που κάνουν πολλοί νομίζοντας ως αρετή την μικροψυχία

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤ’: Άλλες εμπειρίες μέσα από τις οποίες αποκτάται η απιστία στον εαυτό μας και η εμπιστοσύνη και το θάρρος στο Θεό

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ζ’: Πως πρέπει να εκπαιδεύουμε το νου μας για να τον φυλάμε από την αμάθεια

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η’: Γιατί δεν διακρίνουμε σωστά τα πράγματα και με ποιόν τρόπο μπορούμε να τα γνωρίζουμε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Θ’: Πως πρέπει να φυλάμε το νου μας από την πολυπραγμοσύνη και την περιέργια.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι’: Πώς πρέπει να εξασκούµε τη θέλησί µας για να θέλη σε ολες µας τις εσωτερικές και εξωτερικές πράξεις, ως τελειωτικό σκοπό µόνο την ευχαρίστησι του Θεού

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ IA': Μερικές σκέψεις που παρακινούν την επιθυµία του ανθρώπου να θέλη να κάνη σε κάθε πράγµα το θέληµα του Θεού

ΚΕΦΑΛΑΙΟ IB’:Τα πολλά θελήµατα και οι επιθυµίες, που υπάρχουν στον άνθρωπο και η µάχη που υπάρχει ανάµεσά τους

ΚΕΦΑΛΑΙΟ IΓ’: Πως πρέπει να πολεµά κάποιος εναντίον της παραλόγου θελήσεως των αισθήσεων και σχετικά µε τις πράξεις που πρέπει να πραγµατοποιήση η θέλησις, προκειµένου να αποκτήση τις συνήθειες των αρετών. 

  ΚΕΦΑΛΑΙΟ IΔ :Τί πρέπει να γίνεται, οταν η ανώτερη λογική θέλησις φαίνεται νικηµένη από την παράλογη και κατώτερη και απο τους εχθρούς '

ΚΕΦΑΛΑΙΟ IE: Πρέπει να πολεµά κανείς µε όλες του τις δυνάµεις και παντοτεινά και γενναία.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ IΣΤ':  Με ποιό τρόπο ξηµερώνοντας πρέπει να βγαίνη στη µάχη το πρωί ο στρατιώτης του Χριστού για να πολεµά

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ IΖ': Με ποιά τάξι πρέπει να πολεµούµε εναντίον των παθών µας

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ IΗ': Πως πρέπει να πολεµά κάποιος αντίθετα στα ξαφνικά κινήµατα των παθών

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ΄:  Πως πρέπει να πολεµά κανείς κατά των σαρκικών παθών.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Κ’: Πως πρέπει να πολεµά κάποιος εναντίον της αµελείας 

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ  ΚΑ’: Η διόρθωσιςς των εξωτερικών αισθήσεων. Και µε ποιό τρόπο µπορεί κάποιος να περάση από αυτές στη θεωρία και δοξολογία του Θεού 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΒ’: Τα ίδια αισθητά πράγµατα που είπαµε, µας χρησιµεύουν ως µέσα και όργανα, για να διορθώνουµε τις αισθήσεις µας, εάν περνάµε απο αυτά στη µελέτη του σαρκωθέντος Λόγου και στα µυστήρια της ζωής και του πάθους του 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΓ’:  Πως πρέπει να διορθώνουµε τις αισθήσεις µας µε άλλους τρόπους, όταν µας παρουσιάζωνται τα ορατά αντικείµενα τους

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΔ' : πῶς πρέπει νά κυβερνᾶμε τή γλῶσσα μας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΕ': Πῶς πρέπει νὰ διορθώνουμε τὴν φαντασία καὶ τὴν ἐνθύμησί μας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΣΤ': Ο στρατιώτης τοῦ Χριστού πρἐπει να ἀποφεύγη μέ ὄλη του τή δύναμι τίς ταραχές καί ἐνοχλήσεις ἂν θέλει νά πολεμήση καλά τοῦς ἐχθρούς του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΖ': Τί πρέπει νά κάνουμε, ὅταν εἴμαστε πληγωμένοι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΗ' :Ποιά τακτικὴ ἔχει ὁ διάβολος στὸ νὰ πολεμᾷ γενικὰ καὶ νὰ παραπλανᾷ ἀνθρώπους διαφόρων καταστάσεων.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΘ' : Ὁ πόλεμος καὶ ἡ ἀπάτη ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ διάβολος γιὰ ἐκείνους ποὺ κρατάει στὴν ὑπηρεσία τῆς ἁμαρτίας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Λ' : Ὁ πόλεμος καὶ ἡ ἀπάτη, ποὺ μεταχειρίζεται ὁ διάβολος γιὰ ἐκείνους ποὺ γνωρίζουν τὸ κακό τους καὶ θέλουν νὰ ἐλευθερωθοῦν. Καὶ γιατὶ οἱ ἀποφάσεις μας πολλὲς φορὲς δὲν φέρνουν τὸ ἀποτέλεσμά τους.

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΑ´ : Ἡ ἀπάτη ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ ἐχθρός, γιὰ ἐκείνους ποὺ νομίζουν ὅτι βαδίζουν στὴν τελειότητα.

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΒ´ : Ο πόλεµος και η απάτη που χρησιµοποιεί ο διάβολος, για να εγκαταλείψουµε τον δρόµο της αρετής που βαδίζουµε

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΓ´ : Ἡ τελευταία ἀπάτη, ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ διάβολος, γιὰ νὰ μᾶς γίνωνται αἰτία κακίας οἱ ἀρετὲς ποὺ ἀποκτήσαμε.

Ὁ Ἃγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (14 Ἰουνίου)

      

Για τον Άγιο Νικόδημο τρέφουμε οι ορθόδοξοι Έλληνες μεγάλο θαυμασμό και βαθειά ευγνωμοσύνη. Η απόπειρα απόδοσης Βίου, «Συναξαρίου», του συγγραφέα του «Μεγάλου Συναξαριστού», ξεπερνάει τη συνηθισμένη μας τόλμη, αλλά όχι και το χρέος να εκφράσουμε σε λίγες έστω γραμμές απέραντη τιμή γι’ αυτόν τον νέο Άγιο, που φώτισε το πιο βαθύ σκοτάδι των τελευταίων χρόνων της σκλαβιάς του γένους μας.

Γεννήθηκε στη Νάξο στα 1749, από γονείς καλλιεργημένους και πλούσιους. Πολύ μικρός έδειξε εξαιρετική ικανότητα στα γράμματα και σπάνια φιλομάθεια. Στα 1765, σε ηλικία 16 ετών, ο Νικόλαος Καλλιβούρτσης, όπως ήταν το κοσμικό όνομα του Αγίου, αποστέλλεται από τον Επίσκοπο του νησιού τουστην περίφημη Σχολή της Σμύρνης να σπουδάσει. Μένει στη Σχολή πέντε χρόνια, όπου φανερώνει ασυνήθιστα πνευματικά χαρίσματα και υπέροχο ήθος.

Από αυτά τα εφηβικά του χρόνια μεταφέρουμε λίγα, απ’ όσα διέσωσαν οι βιογράφοι του, όσο για να γνωρίσουμε την αξιοθαύμαστη βιοτή ενός γεννημένου στη σκλαβιά Έλληνα σπουδαστή, που αναδείχτηκε φάρος παιδείας και αγιότητας και πλούτισε τη νεότερη Ελλαδική Εκκλησία με έργα Ορθοδόξου πίστεως και πνευματικής οικοδομής ανεκτίμητα.

Στη Σχολή, γράφουν, προκάλεσε την έκπληξη και το θαυμασμό δασκάλων και συμμαθητών για τηνεξαιρετική μνήμη, τη φωτεινή κρίση και το λαμπρό ήθος, τον ονομάζουν «εξαίσιον θαύμα της εποχής». Είχε συσπουδαστές τους μετέπειτα Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Νεόφυτο τον Ζ’ και Γρηγόριο τον Ε’ και άλλους άνδρες επισημότατους, οι οποίοι αναδείχτηκαν Ιεράρχες και Λογάδες, Δάσκαλοι του Γένους στα χρόνια του Ελληνικού Διαφωτισμού. Γνώριζε απ’ έξω όχι μόνον τις φιλοσοφικές, οικονομικές, ιατρικές, αστρονομικές και στρατιωτικές ακόμη πραγματείες, αλλά και όλους τους ποιητές, τους ιστορικούς, παλαιούς και νέους, Έλληνες και Λατίνους, καθώς και τα συγγράμματα των Ελλήνων Πατέρων. Έφτανε να διαβάσει ένα βιβλίο μία φορά και να το θυμάται σ’ όλη τη ζωή του.

Συνδύαζε όμως με τη διπλή του σοφία, την εσωτερική και την εξωτερική, την «θύραθεν», τόση ταπείνωση, μετριοφροσύνη, προσήνεια και αγάπη προς τους συμμαθητές του, μαζί με σεβασμό προς τους δασκάλους του, ώστε να είναι ιδιαίτερα αξιαγάπητος και ν’ αποκαλείται «παμπόθητος». Κι αυτές ακόμη τις υπερήφανες ψυχές, γράφουν, η ταπείνωσή του τις μετέτρεπε σε μετριόφρονες. Δεν προκαλούσε το φθόνο, παρόλο που αρκεί κανείς να είναι σοφός για να γίνει μισητός, γιατί δεν είχε καμία έπαρση για την πνευματική του υπεροχή. Δεν πλήγωνε τη φιλοτιμία των κατωτέρων του. Πρόθυμος πάντα να βοηθήσει, να διασαφηνίσει τα δυσνόητα, με αδελφική αγάπη και εγκάρδια απλότητα.

Σπουδαστής και γίνεται δάσκαλος περιζήτητος στα αρχοντικά της Σμύρνης. Στο οικοτροφείο της Σχολής οι συσπουδαστές επιδιώκουν να τον αναπληρώνουν από τις «αναλογούσες υπηρεσίες» του για να έχει χρόνο να τους βοηθεί στα μαθήματα.

Στα πέντε χρόνια των σπουδών του, πέρα από τα εγκύκλια μαθήματα «θεολογικής στοιχειώσεως» και «σπανίας αρχαιομάθειας», μαθαίνει στην εντέλεια τη Λατινική, την Ιταλική και τη Γαλλική. Ο Διευθυντής της Σχολής, μεγάλης αρετής, Ιερόθεος Βουλισμάς, λίγο αργότερα, του γράφει: «Ελθέ, υιέ μου, καν τώρα εις το γήρας μου να σε αφήσω μετά θάνατον εις το σχολείον διδάσκαλον, ότι δεν έχω άλλον ωσάν σε εις την προκοπήν».

Άλλος όμως είναι ο βαθύτερος πόθος της τόσο προικισμένης αυτής διάνοιας και ο δρόμος που ετοίμαζε ο Θεός για τον νεαρό Νικόλαο.

Στα 1775 έρχεται στο Άγιο Όρος, κείρεται μοναχός με το όνομα Νικόδημος και ψηφίζεται αναγνώστης και γραμματικός της Ι. Μονής Διονυσίου. Από το Όρος αλληλογραφεί με τον Γρηγόριο τον Ε΄ και τον μεγάλο Διδάσκαλο του Γένους Αθανάσιο τον Πάριο.

Ακολουθούν χρόνια μεγάλων ασκητικών αγώνων, περιπετειών, μόχθων, αλλά και εξαιρετικά σημαντικού, ανεκτίμητου ακόμη και σήμερα, συγγραφικού και εκδοτικού έργου. Χαρακτηριστικό της καταπληκτικής μνήμης του και γνώσεως των εκκλησιαστικών κειμένων είναι το περιστατικό που διέσωσε ο Μωραϊτίδης στο βιβλίο του «Με του βορηά τα κύματα»:

Μέγα Σάββατο και πήγε ο διδάσκαλος (έτσι τον αποκαλούσαν οι συμμοναστές του) στον περιώνυμο Ναό του Πρωτάτου να λειτουργηθεί και να μεταλάβει. Τότε συνεννοήθηκαν ο τυπικάρης και ο αναγνώστης να κρύψουν τα Μηναία και προσποιούμενοι ότι δεν τα βρίσκουν ν’ αναγκάσουν τον Όσιο να πει από στήθους τις Προφητείες. Πράγματι, την ώρα των Αναγνωσμάτων δημιουργήθηκε θόρυβος στους χορούς από την έλλειψη των βιβλίων και ήρθαν οι διακονητές και τον παρακάλεσαν ν’ αρχίσει τις προφητείες για να μην υπάρχει χασμωδία. Απήγγειλε επί μία ώρα 15 Προφητείες του Μ. Σαββάτου και οι διακονητές παρακολουθούσαν κρυφά από μέσα την ακρίβεια των απαγγελλομένων. Όλοι θαύμαζαν, ενώ ο ίδιος ούτε κατάλαβε, ούτε θεώρησε ότι έκανε κάτι σπουδαίο…

Συνέγραψε πάνω από 100 έργα, μοναδικό πνευματικό θησαύρισμα ορθοδόξου παραδόσεως, απαύγασμα της εξαιρετικής μορφώσεως και πνευματικής καλλιεργείας του, μέσα σε πειρασμούς, κατηγορίες και ακαταπόνητες προσπάθειες, στα σκοτεινά εκείνα χρόνια. Γνωστότερα έργα:«Φιλοκαλία», το πρώτο που εκδόθηκε (Βενετία 1782), «Περί της συνεχούς θείας μεταλήψεως», «Ευεργετινός», «Αόρατος Πόλεμος», «Νέον Μαρτυρολόγιον», «Πνευματικά Γυμνάσματα», «Νέον εκλόγιον», «Πηδάλιον», «Νέον Θεοτοκάριον», «Χρηστοήθεια», «Κήπος Χαρίτων», «Νέος Συναξαριστής», «Εορτοδρόμιον», «Νέα Κλίμαξ», και πολλά άλλα. Αριστούργημα, και μάλιστα της νεανικής του ηλικίας, θεωρείται το «Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον». Έργο εντελώς πρωτότυπο, το έγραψε χωρίς κανένα βοήθημα στην Σκυροπούλα, κυριολεκτικά από στήθους, με πλήθος αγιογραφικές και φιλοσοφικές παραπομπές, όπου αναπτύσσει την υπέροχη ηθική ανθρωπολογία του.

Από την «τελευταία σημείωση» στο συμπέρασμα αυτού του βιβλίου ενδεικτικά αντιγράφουμε: «Πολλά εκοπίασαν τα Λύκεια του Αριστοτέλους και αι Ακαδημίαι του Πλάτωνος και αι Στοαί του Χρυσίππου και οι κήποι του Επικούρου και Μητροδώρου, τα σχολεία του Σωκράτους και Μουρατόρου και απλώς όλα τα μουσεία των ηθικών φιλοσόφων, τόσον των παλαιών, όσον και των νεωτέρων, διά να εύρωσιν εις ποία πράγματα υφίσταται η ευδαιμονία, αλλά δεν ηδυνήθησαν… αλλά το Συμβουλευτικόν τούτο δι’ ων διδάσκει, εισάγει και νομοθετεί ευδαιμονίαν αληθινήν, λογικήν, ευαγγελικήν και παντοτινήν… Διότι έχων (ο άνθρωπος) πάντοτε το άκρον και μακάριον αγαθόν, όστις είναι ο Θεός, εντός της καρδίας του, διά της πίστεως και αγάπης όλα τα βάσανα τα νομίζει ως τρυφάς και ευωχίας…».

Στις ποικίλες κακοπάθειές του εξαντλεί τις δυνάμεις του και αφήνει την τελευταία του πνοή και πάμπολλα ανέκδοτα έργα του στις 14 Ιουλίου 1809 σε ηλικία 60 ετών.

Στα 1955 ανακηρύσσεται Άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως «τύπος του κατά Χριστόν Πολιτεύματος», «εικόνα αρετής ζώσα», και λαμπρός «της Εκκλησίας διδάσκαλος».

ΠΗΓΗ

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ'. Τὴν ὡραιότητα.

Σοφίας χάριτι, Πάτερ κοσμούμενος, σάλπιξ θεόφθογγος, ὤφθης τοῦ Πνεύματος, καὶ ἀρετῶν ὑφηγητής, Νικόδημε θεηγόρε, πάσι γὰρ παρέθηκας, σωτηρίας διδάγματα, βίου καθαρότητας, διεκφαίνων τὴν ἔλλαμψιν, τῷ πλούτῳ τῶν ἐνθέων σου λόγων, δι' ὧν ὡς φῶς τῷ κόσμῳ ἔλαμψας.

Ο θυμός και η αγάπη

"Ἐνῶ ἕνας ἄνδρας γυάλιζε τὸ νέο αὐτοκίνητό του, ὁ ἡλικίας 4 ἐτῶν γιός του, πῆρε μία πέτρα καὶ γρατσούνισε μὲ γραμμὲς μέρος τοῦ αὐτοκινήτου.

Στὸ θυμὸ τοῦ ἀπάνω, ὁ ἄνδρας αὐτὸς πῆρε τὸ χέρι τοῦ παιδιοῦ του καὶ χρησιμοποιώντας ἕνα γαλλικὸ κλειδί, τὸ χτύπησε πολλὲς φορὲς .

Στὸ νοσοκομεῖο, τὸ παιδὶ ἔχασε ὅλα τὰ δάχτυλά του λόγω τῶν πολλαπλῶν σπασιμάτων. Ὅταν τὸ παιδὶ εἶδε τὸν πατέρα του μὲ τὰ παραπονεμένα μάτια τοῦ γεμάτα πόνο τὸν ρώτησε: " Μπαμπά... πότε τὰ δάχτυλά μου θὰ μεγαλώσουν πάλι; " Ο πατέρας βουβός, πῆγε πίσω στὸ αὐτοκίνητό του καὶ τὸ κλώτσησε πολλὲς φορὲς . Σκεπτόμενος αὐτὸ ποὺ ἔκανε, βρισκόμενος μπροστὰ στὸ αὐτοκίνητό του καὶ βλέποντας ξανὰ τὶς γρατζουνιές, ἀντιλήφθηκε ὅτι τὸ παιδὶ τοῦ εἶχε γράψει μὲ τὴν πέτρα "ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ". Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα ὁ ἄνδρας αὐτὸς αὐτοκτόνησε .

Συμπέρασμα: Ὁ θυμὸς καὶ ἡ ἀγάπη δὲν ἔχουν κανένα ὅριο. Τὰ πράγματα ὑπάρχουν γιὰ νὰ χρησιμοποιοῦνται, ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι γιὰ νὰ ἀγαπιοῦνtαι.

ΠΗΓΗ: http://xristianos.gr

Φώτης Κόντογλου, Ορθοδοξία, Η μεγαλομάρτυς του Χριστού

Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, κι απαρτίζεται από όσους ανθρώπους πιστεύουνε σ’ Αυτόν ορθά κι αληθινά, όπως εδίδαξε Εκείνος.
Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι «η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», όπως λέγει το Σύμβολον της Πίστεως. Λέγει «Μία», που θα πη πως δεν υπάρχουν άλλες Εκκλησίες.
Κι αυτή η Μία Εκκλησία είναι η Ορθόδοξος. Οι άλλες που παρουσιάζονται σαν Εκκλησίες, δεν είναι εκκλησίες, αλλά είναι αιρέσεις. Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η μόνη που κράτησε έως σήμερα όσα παρέλαβε από τους Αποστόλους κι από τους διαδόχους των, τους αγίους Πατέρας.
Η Παπική, η Προτεσταντική κι οι άλλες, μικρότερες, λεγόμενες Εκκλησίες, δεν κρατήσανε ανάλλαχτα όσα παραλάβανε από καταβολής της Χριστιανικής Εκκλησίας, αλλά τα αλλάξανε, κατά τις γνώμες και κατά τα θελήματα των ανθρώπων, και γι’ αυτό σήμερα είναι παραμορφωμένες, σε πολλά μάλιστα σε τέτοιο σημείο, που να αναρωτιέται κανείς, τι σχέση έχουνε με τη διδασκαλία του Χριστού, ορισμένα πράγματα που διδάσκουνε και κάνουνε.
Κατεβάσανε τη θεϊκή διδασκαλία στα μέτρα του αμαρτωλού ανθρώπου, με τις μικρότητες του, με τις μωροφιλοδοξίες του, με τα συμφέροντα του, με τους φυλετικούς εγωισμούς του.
Μ’ αυτό τον τρόπο, αυτές οι λεγόμενες Εκκλησίες, καταντήσανε σαν συστήματα εγκόσμια, όπως όλα τ’ άλλα που αποβλέπουνε σε εγκόσμιες σκοπιμότητες, πολλές φορές με τον πιο αποκρουστικό και σατανικό τρόπο, τόσο, που αντί να τραβούνε προς τον Χριστό τις ψυχές που διψάνε τη σωτηρία, τα απολωλότα αυτά πρόβατα, τα διώχνουνε και τα ρίχνουνε στην αθεΐα και στην αδιαφορία για την ψυχή τους, όπως κάνανε οι Φαρισαίοι, που γι’ αυτούς είπε ο Κύριος, ωργισμένος: «Αλλοίμονο σας, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, γιατί κλείνετε τη Βασιλεία των Ουρανών (τη σωτηρία) μπροστά στους ανθρώπους∙ επειδή, μήτε εσείς οι ίδιοι μπαίνετε μέσα, μήτε τους άλλους αφήνετε να μπουν». (Ματθ. κ.γ’ 14).
Οι δήθεν αυτές Εκκλησίες είναι κατά βάθος συστηματικά βολικά, καμωμένα σύμφωνα με τις αδυναμίες και με τις αμαρτωλές επιθυμίες του ανθρώπου, γιατί, με το πρακτικό πνεύμα τους, επιχειρήσανε να καθαρίσουνε τη διδασκαλία του Χριστού από τις τάχα υπερβολές, που είναι απαράδεκτες απ’ αυτό το πρακτικό πνεύμα, όπως είναι, λ.χ. η ακτημοσύνη, η απάθεια, η τέλεια αφοσίωση στον Θεό εξ όλης της ψυχής και εξ’ όλης της διανοίας, δηλ. ο μοναχικός βίος, η αποξένωση από τον κόσμο, από τα του κόσμου, κι’ από την κοινωνική δραστηριότητα, κι από την πολιτική, η πνευματική θεωρία, η εγκατάλειψη του σώματος κ.λ.π.
Αυτά τα θεωρήσανε σαν πράγματα απάνθρωπα κι ακατόρθωτα από τον άνθρωπο, απάνω από τις δυνάμεις του. Και γι’ αυτό, συμβιβάσαμε τον Χριστιανισμό με τις αδυναμίες τους, κάνοντας ένα βολικό Χριστιανισμό, δηλαδή μια ψεύτικη διδασκαλία του Χριστού, διορθωμένη κατά τα εγκόσμια συστήματα, που δεν έχει άλλη σχέση με τον Χριστό, παρεκτός από το όνομά του.
Με άλλα λόγια, αυτές οι Εκκλησίες, που τα βολεύουνε όλα για να τραβάνε εύκολα τους ανθρώπους που δεν αντέχουν στις δοκιμασίες και στους πνευματικούς αγώνες, κατά βάθος δεν αποβλέπουνε στην μέλλουσα ζωή, αλλά σε τούτη, την υλική, και δεν λένε τα λόγια του αποστόλου Παύλου «Ούκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν», αλλά λένε τ’ ανάποδο: «Ούκ έχομεν μέλλουσαν πόλιν, αλλά την ώδε μένουσαν επιζητούμεν».
Γι’ αυτό και η λατρεία τους, αντί να έχει το λατρευτικό και λειτουργικό πνεύμα που έχει η Ορθόδοξος Εκκλησία, επήρε κοσμικόν χαρακτήρα, η τελετουργία πήρε θεατρικόν χαρακτήρα, η μουσική κι η ζωγραφική χάσανε το λειτουργικό και πνευματικό ύφος, και καταντήσανε τέχνες κοσμικές, που τις υπηρετούνε άνθρωποι κοσμικοί, όπου δεν έχουνε καμία σχέση με τη Θρησκεία και με την Εκκλησία.
Μ’ όλα ταύτα, αυτές οι λεγόμενες Εκκλησίες, που είναι, όπως είπαμε, αγνώριστες παραμορφώσεις της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού, παρουσιάζονται ως οι γνήσιες Εκκλησίες Του, και με εωσφορική έπαρση θέλουνε να ρυθμίζουμε αυτές τα ζητήματα της Χριστιανικής θρησκείας στον κόσμο, και διεκδικούν τις πρωτοκαθεδρίες στα συνέδρια.
Και τούτο γίνεται, επειδή οι χώρες, στις οποίες έχουν στήσει τις έδρες τους αυτές οι ψευτοεκκλησίες, έχουνε σήμερα πολιτική δύναμη και μηχανικόν πολιτισμό, και μ’ αυτά επιβάλλονται απάνω στην ανθρωπότητα.
Ενώ η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία δηλαδή η Ορθόδοξος, η αληθινή κι απαραμόρφωτη Εκκλησία του Χριστού, που δεν άλλαξε δρόμο, χαρακτήρα και εξωτερική έκφραση μέχρι σήμερα, αυτή η «Μία Εκκλησία», που τη θεωρούνε σαν αίρεση οι αιρετικοί, κάθεται συμμαζεμένη, σαν «πτωχός γείτονας».
Κι αυτό γίνεται γιατί δεν αντιπροσωπεύει μεγάλα έθνη, που έχουνε πολιτική δύναμη και μηχανικόν πολιτισμό, δηλ. γιατί δεν έχει απάνω της τα οικόσημα του Σατανά.
Κι αντί να την αναγνωρίζουνε σαν το ακατάλυτο θεμέλιο του Χριστιανισμού, σαν τη σεβάσμια μητέρα των Χριστιανών, που απ’ αυτή διδαχθήκανε τη θρησκεία και πήρανε τα πάντα, πίστη, τελετουργία, εκκλησιαστική τέχνη κ.λ.π., της κάνουνε το δάσκαλο και τον συμβουλάτορα.
Κι αντί να γυρίσουμε πίσω στον αληθινό δρόμο αυτοί οι παραστρατημένοι, που τον αφήσανε και περιπλανηθήκανε στην έρημο της πλάνης, αυτοί έχουνε την αλαζονεία να την καλούνε επιτακτικά να αφήση το δρόμο που της χάραξε ο Κύριος, και να πάη μαζί τους.
Ω, εωσφορική αδιαντροπιά! Οι νόθοι να θεωρούνε για νόθα, τα γνήσια παιδιά της Εκκλησίας, και να κάνουνε κάθε τρόπο να τα ταπεινώσουνε και να τα ποδοπατήσουνε.
Αυτά δεν τα λέγει καμία φαντασία, αυτά τα λέγει η Ιστορία, που δεν μπορεί να την αλλάξη κανένας Ποντίφικας.
Αλλά κοντά στα άλλα γνωρίσματα που πιστοποιούν πως η γνήσια Εκκλησία είναι η Ορθόδοξος, είναι και τούτο: Το ότι αυτή η Εκκλησία καταδιώκεται, δεινοπαθεί, αγωνίζεται, ταπεινώνεται, υποφέρει μαρτύρια, από τον καιρό που εξουσιάζουνε τον κόσμο τα ρωμαϊκά στίφη έως σήμερα.
Αυτή η κακοπάθηση της Ορθοδοξίας είναι περισσότερο ατράνταχτος τίτλος της γνησιότητας της, κι από τα πρωτοτόκια της ακόμα, κατά τον λόγο που είπε ο Κύριος:«Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσι», και «Ος εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος, και ος εάν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος» (Μαρ. 10, 43-44).
Ο απόστολος Πέτρος λέγει: «Αγαπητοί, καθ’ ο κοινωνείτε τοις του Χριστού παθήμασι, χαίρετε» (Α’ Πετρ. 4,13).
Κι ο απόστολος Παύλος λέγει: «Ειδότες ότι ώσπερ κοινωνοί έστε των παθημάτων, ούτω και της παρακλήσεως» (Β’ Κορ.1,7).
Και για να μιλήσουμε με συντομία, ο Κύριος δεν εμακάρισε ποτέ τους καλοπερασμένους και τους εξουσιαστές, αλλά τους καταδιωγμένους, τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους. Φτωχή και κατατρεγμένη είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία, πλούσιες και εξουσιαστικές είναι κάποιες από τις άλλες λεγόμενες Εκκλησίες. Ποιά, λοιπόν, απ’ αυτές είναι η αληθινή, η κατά Χριστόν Εκκλησιά, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο;
Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει τα εξής λόγια: «Τούτο είναι εκείνο που φανερώνει σε ποιους κατοικεί το Άγιον Πνεύμα, το ότι δεν τους συνηθίζει στην καλοπέραση, στην ανάπαυση και στην αμέριμνη ζωή, αλλά όλο ταλαιπωρίες, πειρασμούς και βάσανα παραχωρεί ο Θεός να τους τυρρανούν».
Και τότε που παρακάλεσε ο απόστολος Παύλος τον Χριστό να τον γλυτώση από κάποιο βάσανο που είχε, και που το λέγει σκόλοπα (αγκάθι), ο Χριστός του είπε: «Σου φθάνει η χάρη μου. Γιατί η δύναμη μου, με τη δική σου την αδυναμία φανερώνεται».
Δηλ. «Δεν σου παίρνω τη δοκιμασία, αλλά σου δίνω τη δύναμη να την υποφέρεις.
Γιατί, αλλιώς, πως θα φανή η δύναμη μου;».
Σύμφωνα μ’ αυτά τα λόγια η Ορθοδοξία έχει την ευλογία να καταδιώκεται.
Ο Εγγλέζος αρχιεπίσκοπος που είχε ταξιδέψει στην Μόσχα παλιώτερα, δήλωσε πως η Ρωσική Εκκλησία κάνει σκληρό αγώνα καταπάνω στην αθεϊστική προπαγάνδα.
Όπου υπάρχει αγώνας για την πίστη, εκεί υπάρχει κι ο Χριστός που είπε: «Η Βασιλεία του Θεού βιάζεται, και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν».
Αλλά η δική μας Ορθόδοξος Εκκλησία, σε τούτη την πονηρή εποχή της υλοφροσύνης και των συμβιβασμών, έχασε τον ηρωικό χαρακτήρα της, και την ταπεινή επίγνωση της πως είναι η Μία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, και μιλά για Ένωση!
Τα πρόβατα δεν ενώνονται με τους λύκους.
Η Ένωση, αυτό το αιώνιο τροπάρι, που λένε στην τυραννισμένη την Ορθοδοξία εκείνοι που την μισούν και που κοιτάζουνε πάντα να εκμεταλλευθούν τις αγωνίες της, οι «ψευδαδελφοί της», αυτή την Ένωση είναι η ένωση που λέγει ο λύκος στο πρόβατο.
Το κακόμοιρο το πρόβατο ταπεινό και ανύποπτο, κι ο λύκος του λέγει με γλυκειά φωνή:
«Αρνάκι μου, πόσο σ’ αγαπώ!
Να, βλέπεις πως τρέχουνε τα σάλια μου από την αγάπη.
Τώρα θα σε φάω, και θα ενωθούμε»!
Γι’ αυτή την ένωση μιλά ο αγαπητός εν Χριστώ αδελφός μας.‘Ω εσείς, οδηγοί της Ορθοδοξίας, που ερωτοτροπείτε μαζί του, και που απογυμνώνετε την Εκκλησία μας από τον σεβάσμιο και ελληνικό χαρακτήρα της, για να διευκολύνετε αυτή την καταραμένη Ένωση. Αδιάφορο αν το Γένος μας θα το καταπιεί ο Λατίνος, και θα χαθή.
Αλλοίμονο!
Σήμερα λείψανε «οι καλοί ποιμένες οίτινες την ψυχήν αυτών τιθέασιν υπέρ των προβάτων», Θέλουνε να μπάσουνε στο μαντρί τους λύκους μαζί με τα πρόβατα.
Να τι έγραφε για τους Δυτικούς, πριν από 350 χρόνια ένας Πατριάρχης παλληκάρι, που μαρτύρησε για την πίστη: «Εκείνοι οι Ρωμαίοι (Ρωμηοί, Ορθόδοξοι) όπου υπαγαίνουν εις την Ρώμην δια να μάθουν, άλλο δεν μαθαίνουσι, παρά να εναντιούνται των Ρωμαίων. Ούτε εκείνοι όπου διδάσκουν, άλλο δεν τους δείχνουν, παρά να μάθουν να χαλούσι τα δόγματα της ανατολικής Εκκλησίας».
Ο ίδιος έγραφε στον Πάπα: «Αν δεν έχωμεν σοφίαν εξωτέραν (κοσμικήν), έχομεν, χάριτι Χριστού, σοφίαν εσωτέρα και πνευματικήν, η οποία στολίζει την ορθόδοξον πίστιν, και εις τούτο πάντοτε είμεθα ανώτεροι από τους Λατίνους, εις τους κόπους, εις τας σκληραγωγίας, και εις το να σηκώνω μεν τον σταυρόν μας και να χύνωμεν το αίμα μας δια την πίστι και την αγάπην της προς τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν.
Αν είχε βασιλεύσει ο Τούρκος εις την Φραγκίαν δέκα χρόνους, Χριστιανούς εκεί δεν θα εύρισκες. Και εις την Ελλάδα, τώρα τριακοσίους χρόνους ευρίσκονται, και κακοπαθούσιν οι άνθρωποι και βασανίζονται, δια να στέκουν εις την πίστιν τους! Λάμπει η πίστης του Χριστού και το μυστήριον της ευσεβείας, και εσείς μου λέγετε ότι δεν έχομεν σοφίαν; Την σοφίαν σου δεν τη θέλω, ομπρός εις το Σταυρόν του Χριστού».
Έτσι μιλούνε τα παλληκάρια της Ορθοδοξίας, οι Ομολογητάι κι οι Μάρτυρες, εκείνοι που την αγαπούν περισσότερο από τη ζωή τους.

Απόσπασμα από το βιβλίο:
(Σωτήρια μηνύματα για την προστασία μας στους εσχάτους καιρούς,Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” Θεσσαλονίκη)

ΠΗΓΗ