Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος: Σε ένδειξη της κοινής μας μαρτυρίας στον σταυρό του Χριστού o Μεγαλόσταυρος τού τάγματος των Ιπποτών του Παναγίου Τάφου στον Αγγλικανό Αρχιεπίσκοπο

Επίσκεψη του  Αγγλικανο Αρχιεπισκόπου  Καντερβουρίας  στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων

Σύμφωνα μα ανακοίνωση τουΠατριαρχείου Ιεροσολύμων :Τό ἑσπέρας τῆς Τετάρτης, 13ης /26ης Ἰουνίου 2013, ὁ νέοἐνθρονισθείς καί ἐκλεγείςἈρχιεπίσκοπος Κανταρβουρίαςὑπό τῆς ἈγγλικανικῆςἘκκλησίας Σεβασμιώτατος  κ.Justin Welby, συνοδευόμενοςὑπό τοῦ ἐν ἹεροσολύμοιςἈρχιεπισκόπου τῆςἈγγλικανικῆς Ἐκκλησίας Σεβασμιωτάτου κ. Suheil Dawani καί συνεργατῶν ἐκ τῆςἘκκλησίας αὐτοῦ, ἐπεσκέφθη τό Πατριαρχεῖον.

 Τόν Ἀρχηγόν τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας ὑπεδέχθη ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, Ἁγιοταφῖται Πατέρες, παρόντων τῶν ἀρχηγῶν τῶν ἄλλων ἐν Ἱεροσολύμοις Ἐκκλησιῶν, ἤτοι τοῦ Λατίνου Πατριάρχου εἰς Ἱεροσόλυμα, τοῦ Λουθηρανοῦ Ἐπισκόπου τοῦ Κόπτου Ἐπισκόπου, τοῦ Συρίου Ἐπισκόπου καί ἱερέως τῆς Αἰθιοπικῆς Ἐκκλησίας.

 Τόν Ἀρχιεπίσκοπον κ. Justin Welby προσεφώνησεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: http://www.jp-newsgate.net/en/2013/06/26/2572/ καί ἀπένειμεν αὐτῷ τήν ἀνωτέραν τιμητικήν διάκρισιν τοῦ Πατριαρχείου, ἤτοι τόν Μεγαλόσταυρον τοῦ τάγματος τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς ἀναγνώρισιν τῶν προσπαθειῶν αὐτοῦ διά συμφιλίωσιν, εἰρήνην καί ἑνότητα.

 Μετά τοῦ παρασήμου ὁ Μακαριώτατος ἐπέδωσεν αὐτῷ ἐγκόλπιον μετ’ εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Ἱουστίνου τοῦ φιλοσόφου καί μάρτυρος, οὗτινος τό ὄνομα φέρει, τό βιβλίον τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας Ἱεροσολύμων τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, δύο ἀργυρᾶ κηροπήγια, χρυσοῦν σταυρόν τῇ συζύγῳ αὐτοῦ καί εἰκόνα τῆς Θεοτόκου εἰς τούς συνεργάτας αὐτοῦ.

 Συγκεκινημένος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κανταρβουρίας κ. Welby ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον λέγων ὅτι, ἄν καί Ἀγγλος εἶναι δύσκολον νά ἐκφράσῃ μέ λέξεις ἀγγλιστί ὅ,τι αἰσθάνεται ἐκ τῆς προσγενομένης αὐτῷ τιμῆς παρά τοῦ Πατριάχου Ἱεροσολύμων καί τῶν λοιπῶν ἀρχηγῶν  τῶν Ἐκκλησιῶν

«Ἀποτελεῖ δι’ ἐμέ», εἶπε, «ὄντως μεγίστη τιμήν τό ὅτι  εὑρίσκομαι εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν τήν περίοδον τῆς Πεντηκοστῆς.  Ἔρχομαι πρός ὑμᾶς ἐν τῷ φόβῳ καί τῷ τρόμῳ τοῦ σταυρωθέντος Χριστοῦ, ὡς λέγει ὁ  Ἀπόστολος Παῦλος. Πρώτη προτεραιότης μου εἶναι ἡ προσωπική καί  ἐκκλησιαστική ἀνανέωσις,  δευτέρα ἡ ἑδραίωσις τῆς συνδιαλλαγῆς εἰς τάς ἐκκλησίας καί τρίτη τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, τό πάσχειν χάριν τοῦ Εὐαγγελίου, ὡς ὑμεῖς πάσχετε ἐν τῇ περιοχῇ ταύτῃ, ἰδίᾳ ἐν Συρίᾳ. Προσεύχομαι ὑπέρ πάντων ὑμῶν, νά ὑπομένητε καρτερῶς καί θαρραλέως. Γνωρίζομεν πόσον ὑποφέρει ἡ Κοινότης ὑμῶν. Εἶναι ὅμως δυνατή ἡ ἐκπλήρωσις τῆς ἀποστολῆς ὑμῶν τῇ θείᾳ Χάριτι. Ὑμεῖς ἐστε οἱ φύλακες καί φρουροί τῶν Παναγίων Προσκυνμάτων, προσεύχεσθε καί ὑμεῖς ἐκ βαθέων ὑπέρ ἡμῶν».

Έν συνεχείᾳ σύντομον προσφώνησιν ἀπηύθυνε καί ὁ Λατῖνος Πατριάρχης εἰς Ἱεροσόλυμα, ὁ  

Ἀγγλικανός Ἐπίσκοπος, ὁ Λουθηρανός, ὁ Κόπτης καί ὁ Αἰθίοψ, ὑπογραμμίζοντες τήν ἀνάγκην κοινῆς μαρτυρίας τῶν Χριστιανῶν εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν καί  ζητοῦντες μίαν διεθνῆ συμπαράστασιν εἰς τάς χώρας  αὐτῶν, ὥστε νά ἀπολαμβάνουν  ἴσα πολιτικά δικαιώματα καί εἰς τό κράτος, εἰς τό ὁποῖον ζοῦν.

 Ὁ δέ πολιός ἰατρός κ. Ἰωάννης Τλήλ, μέλος τῆς Χριστιανικῆς Κοινότητος τῶν Ἱεροσολύμων, προσέφερε εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον τό συγγραφικόν αὐτοῦ ἔργον, “I am Jerusalem”.

 Μετά τήν κατ’ ἰδίαν συζήτησιν εἰς τό προσωπικόν γραφεῖον τοῦ Μακαριωτάτου, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κανταρβουρίας ἀνεχώρησε διά τήν Ἐκκλησίαν αὐτοῦ.

                                                                                                        Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
ΠΗΓΗ:http://aktines.blogspot.gr/2013/07/o.html   

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ

Το φοβικὸ σύνδρομο «Βαρθολομαίος» και ο "Ορθόδοξος Οικουμενισμός" του μητρ. Γόρτυνος Ιερεμίου

 Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν πατρ. Βαρθολομαῖο

καὶ τὴν οἰκουμενιστική του ὁμάδα

ποιός ὠφελεῖται ἄραγε ἀπὸ τέτοιες

παράδοξες ποιμαντικὲς μεθοδεύσεις;

Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίας χθές, κατὰ τὴν διάρκεια Πανηγυρικοῦ Πολυαρχιερατικοῦ Συλλείτουργου, ὁμίλησε μὲ θέμα «Ὁ Ἀπ. Παῦλος ὡς Ἱεροκῆρυξ καὶ ὡς Ὀρθόδοξος Οἰκουμενιστής»! Τὴν ὁμιλία αὐτὴ ὁ μητροπολίτης διευκρίνησε ὅτι τὴν κάνει κατ΄ ἐντολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῆς Ἱ. Συνόδου. Δὲν θὰ ἀναφερθοῦμε στὴν ὁμιλία, ἀλλ’ στὴν ἄτυχη καὶ καινοτόμο ἔμπνευσή του,  νὰ ὀνομάσει τὸν ἀπόστολο Παῦλο«ὀρθόδοξο Οἰκουμενιστή»! Οἱ Ὀρθόδοξοι ὁμιλοῦν γιὰ οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας κι ὄχι γιὰ Οἰκουμενισμό. Εἶπε συγκεκριμένα ὁ μητροπολίτης Ἱερεμίας:

«Τέλος, θέλω νά παρουσιάσω τόν ἀπόστολο Παῦλο ὡςοἰκουμενιστή, ὀρθόδοξο οἰκουμενιστή καί πρότυπο γιά μᾶς, γιά νά κηρύττουμε καί ἐμεῖς ἕναν Οἰκουμενισμό σάν τόν ἰδικό του».

Καινοφανής, λοιπόν, ποιμαντική θεώρηση του Οἰκουμενισμοῦ, ἢ ἀδιάκριτη, ἢ ἀσυνειδήτως ἀπὸ κάποια κέντρα προερχόμενη καὶ κατευθυνόμενη.

Εἶναι δυνατόν, ὅμως, σὲ κάποιον ποὺ θέλει νὰ ἐξουδετερώσει μιὰ αἵρεση, π.χ. τὸ Χιλιασμό, ἢ τὸν Προτεσταντισμό, νὰ μιλᾶ γιὰ «ὀρθόδοξο Χιλιασμό», ἢ «ὀρθόδοξο Προτεσταντισμό», ἢ «ὀρθόδοξο Μονοφυσιτισμό»; Μποροῦμε νὰ ἀνασκευάζουμε μιὰ αἵρεση, διατηρώντας ὀρθοδοξοποιημένο τάχα, τὸ ὄνομά της;

Καὶ διερωτᾶται κανείς: Αὐτὸ δὲν ἐπιδιώκουν νὰ ἐπιτύχουν καὶ οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστές; Νὰ πείσουν τοὺς πιστοὺς ποὺ ἀγνοοῦν, ὅτι -ὅσα κάνουν- εἶναι ὀρθόδοξα καὶ πηγάζουν ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο;

Σκεφτήκατε, πάτερ, τί ἐξυπηρετεῖτε μὲ αὐτὲς τὶς καινοτομίες σας; Σκεφτήκατε, ποιός θὰ εἶχε κάθε λόγο νὰ συσκοτίσει τα πράγματα, νὰ μπερδέψει ἀκόμα περισσότερο τοὺς ἤδη μπερδεμένους πιστοὺς γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Δὲν θὰ εἶχε τέτοιο συμφέρον ὁ ἡγέτης τῆς παναιρέσεως, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος; Γιατί λοιπόν τὸν ἐξυπηρετεῖτε;

Ὑπάρχει, δυστυχῶς, γιὰ τὸν μητροπολίτη Γόρτυνος καὶ ἡ προϊστορία, ἡ ὁποία ἴσως ἐξηγεῖ κάπως τὰ πράγματα.

Εἶναι γνωστὸ ὅτι εἶχε κι αὐτὸς ὑπογράψει τὴν «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» καὶ ἐπειδὴ ὁ Πατριάρχης ἐνοχλήθηκε καὶ ἀπείλησε μὲ τιμωρίες, ἀπέσυρε τὴν ὑπογραφή του, ζητώντας συγγνώμη ἀπὸ τὸν Πατριάρχη, τὸν ἀρχηγέτην τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν ὁποῖον Οἰκουμενισμὸ τώρα πολεμᾶ μὲ χαρτοπόλεμο (ἔντυπο καὶ ἠχητικό), χωρὶς νὰ ζητήσει συγγνώμη ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ποὺ σκανδάλισε μὲ τὴν συγγνώμη ποὺ ζήτησε ἀπὸ τὸν αἱρεσιάρχη! Διαβᾶστε πόσο γλαφυρὰ περιγράφει ὁ ἴδιος σὲ Ἐγκύκλιό του, τὸ γεγονός:

«Ἐκάλεσα τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη μας, νά διαθέσει ἕνα μόνο ἀπογευματινό καί νά ἔλθει καί στήν Δημητσάνα μας, γιά νά μᾶςεὐλογήσει. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Πατριάρχου ἦταν ἀρνητική, δικαιολογημένη ὅμως...· ὁ Πατριάρχης εἶναι πικραμένος μαζί μου γιά τήν ὑπογραφή πού ἔθεσα» (στὴν «Ὁμολογία Πίστεως»), μάλιστα ἔμαθα ὅτι εἶπε: “Πῶς τό ἔκανε αὐτό ὁ Γόρτυνος, Καθηγητής Πανεπιστημίου αὐτός, πού πρέπει νά βλέπει μέ θεολογική εὐρύτητα τά πράγματα;”... Αὐτό πιά μοῦ ἔγινε μεγαλύτερη ὀδύνη καί βάσανος... Μετά πιά ἀπό αὐτό συνέταξα σύντομα ἕνα κείμενό μου πρός τόν Πατριάρχη... Στό κείμενό μου αὐτό ζητῶ συγγνώμη ἀπό τόν Πατριάρχη μας γιά τήνπικρία πού τοῦ ἐπροξένησα... Ἡ ἐπιστολή μου αὐτή πῆρε ἀπό πάνω μου ὅλο τόν προηγούμενο ἔλεγχο τῆς συνειδήσεώς μου καί χάρηκα, γιατί εἶμαι καί ἐγώ τώρα, μέ τήν ἄρση τῆς ὑπογραφῆς μου, ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι Ἱεράρχες τῆς Ἑλλαδικῆς μας Ἐκκλησίας»!!!

Ἡ πικρία τοῦ Πατριάρχη δημιούργησε στὸν Μητροπολίτη Ἱερεμία "ὀδύνη καὶ βάσανο καὶ ἔλεγχο συνειδήσεως", ἀλλὰ δὲν τοῦ δημιούργησε ὀδύνη καὶ βάσανο κι ἔλεγχο συνειδήσεως τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ σεβαστὸς καὶ ἀγαπημένος του Πατριάρχης ἐδώρησε τὸ «ἱερὸ κοράνιο» στὸν Μουχτὰρ τῆς Κόκα–Κόλα· τὸ ὅτι ἀποκάλεσε θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως τοὺς Ἁγίους Πατέρες –ποὺ κατὰ τὴν πλανεμένη γνώμη του δημιούργησαν τὸ σχίσμα μὲ τοὺς Παπικούς· τὸ ὅτι ἀναγνωρίζει τὴν ἱερωσύνη καὶ τὰ μυστήρια τῶν αἱρετικῶν· τὸ ὅτι ἀποκάλεσε τοὺς ἱεροὺς Κανόνες τείχη τοῦ αἴσχους καὶ τόσα ἄλλα!

Νά, λοιπόν, ποὺ στοὺς συγχρόνους Ἐπισκόπους προκαλεῖται χαρά, ὄχι ὅταν στενοχωροῦν, ἀλλὰ ὅταν δὲν στενοχωροῦν τοὺς αἱρετικούς! Ὅταν στενοχωροῦν τοὺς αἱρετικούς, αὐτὸ τοὺς γίνεται «ὀδύνη καί βάσανος». Ὅταν παίρνουν τὴν εὐλογία τῶν αἱρετικῶν, χαίρονται, ὅταν στεροῦνται τὴν εὐλογία τους, λυποῦνται, καὶ ἐπιδιώκουν νὰ ἐξιλεωθοῦν ζητώντας συγγνώμη! Ὅταν ἀνήκουν κι αὐτοὶ στὴ συντροφιὰ τῶν ἄλλων Μητροπολιτῶν, ποὺ εἶναι εἴτε ἐνεργοί, εἴτε παθητικοί, εἴτε φανεροί, εἴτε σιωπηλοὶ Οἰκουμενιστές, τότε ἀναπαύονται, ἔχουν χαρά ἀνεκλάλητη!

Ὁ σύγχρονος Ἐπίσκοπος χαίρεται, ἐπειδὴ ἀνήκει στὴν ὁμάδα τῶν Οἰκουμενιστῶν ἢ φιλο-Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων· χαίρεται ὅταν ὁ Πατριάρχης τὸν ἀποδέχεται, ἔστω κι ἂν ὁ Πατριάρχης ἀρνεῖται ἐπισήμως τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἀρνεῖται δηλ. τὴν Μία Ἐκκλησία, ἔστω κι ἂν οἱ ὑπόλοιποι εἶναι ἐντεταγμένοι ὡς μέλη καὶ ἀναγνωρίζουν  καὶ τὴ ΜΙΑ Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως καὶ τὸ Π.Σ.Ε. τῶν ἑκατοντάδων αἱρετικῶν Ἐκκλησιῶν! Αὐτὸ εἶναι ἐξάλλου τὸ ἀπατηλὸ μυστικὸ τῶνΟἰκουμενιστῶν: τὰ δέχονται καὶ ἀνέχονται ὅλους καὶ ὅλα.

Καὶ ὁ μητρ. Γόρτυνος Ἱερεμίας ἔκτοτε, ζεῖ σὲ σχιζοφρενικὴ πνευματικότητα, πράττει τὸ ἀδιανόητο γιὰ Ὀρθόδοξο ποιμένα: ἀποδέχεται ὁλόψυχα τὸν Πατριάρχη, ἀλλά, βέβαια, κάνει καὶ χαρτοπόλεμο κατὰ ἑνὸς ἀόρατου Οἰκουμενισμοῦ, ὡσὰν ἡ αἵρεση αὐτὴ νὰ εἶναι ἡ μοναδικὴ στὴν ἱστορία, ποὺ δὲν ἔχει ἡγέτες καὶ ἐπιτελεῖς· τρέμει δὲ καὶ νὰ ὀνομάσει (οὔτε νὰ σκεφθεῖ νὰ μὴ μνημονεύσει) τὸν κ. Βαρθολομαῖο ὡς διακινητὴ τοῦ χειρότερου ναρκωτικοῦ τῶν Ὀρθοδόξων συνειδήσεων, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Κι ὅλα αὐτὰ φαίνεται πὼς τὰ κάνει ὁ Γόρτυνος (ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι ποιμένες), γιὰ νὰ καθησυχάσουν τὴν συνείδησή τους, ἡ ὁποία ἐλέγχει ἀλάνθαστα, καθένα ποὺ γνώρισε τὴν πατερικὴ διδασκαλία, ποὺ δίδαξε περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές, ποὺ ὑπέγραψε τὴν «Ὁμολογία Πίστεως» καὶ ἔκτοτε ἐπικαλεῖται καὶ περιφέρει ὅλα αὐτὰ μόνο ὡς τίτλους ἀντι-οἰκουμενιστῆ ἡγέτη, χωρὶς ἀντίκρυσμα, χωρὶς κανένα πρακτικὸ ἀποτέλεσμα!

Μήπως πάσχει καὶ ὁ κ. Ἱερεμίας ἀπὸ τὸ φοβικὸ σύνδρομο «Βαρθολομαῖος», τὸ ὁποῖο τοῦ ἐπιβάλλει ψυχαναγκαστικὰ νὰ προβαίνει σὲ ἐνέργειες ἐξευμενισμοῦ τοῦ Οἰκουμενιστῆ Πατριάρχη;

Μήπως αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ὁ ἴδιος, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλοι «ἀντι-οἰκουμενιστὲς ἡγέτες», ἀρνοῦνται νὰ καταπιαστοῦν μὲ τὴν ἀναίρεση τῶν αἱρετικῶν ἐνεργειῶν καὶ ἀποκυημάτων τοῦ πατρ. Βαρθολομαίου, τοῦ μητρ. Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα, τοῦ Δημητριάδος Ἰγνατίου, τοῦ Καλαβρύτων Ἀμβρόσιου καὶ ὅσων ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων ἔχουν ἀναλάβει ἐργολαβικὰ τὴν θεωρητικὴ στήριξη καὶ διεκπεραίωση τῶν κακοδοξιῶν τους, ὅπως εἶναι οἱ κ.κ. Γιαγκάζογλου, Π. Βασιλειάδη, Καλαϊτζίδη κ.λπ.

Κι ἂν αὐτὴ τὴ θεάρεστη ἀνασκευὴ τῶν κακοδοξιῶν τῶν ἡγητόρων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν τὴν κάνουν οἱ ἱερωμένοι (ποὺ ἔχουν καὶ τὰ ἀνάλογα ἐπιστημονικὰ ἐφόδια), ἀπὸ ποιούς περιμένουν νὰ τὴν κάνουν; Εἶναι πολὺ πιὸ εὔκολο νὰ μιλοῦν γενικὰ καὶ ἀόριστα γιὰ τὴν αἵρεση ἀπὸ τὸν ἄμβωνα ἢ τὸ Ἀρχονταρίκι τους, χωρὶς νὰ παύουν τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετιζόντων, ὅπως ἐπιτάσσει ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση, σαφῶς γιὰ τοὺς ἱερωμένους τουλάχιστον καὶ χωρὶς νὰ ἀναφέρουν ὀνόματα (περιπίπτοντες ἔτσι στὴν αἵρεση τοῦ “ὀνοματοκρυπτισμοῦ”).

Πρὸς τὸ τέλος τῆς, κατ’ ἐντολὴν τοῦ ἀδιάφορου Οἰκουμενιστῆ Ἀρχιεπισκόπου, ὁμιλίας του ὁ μητροπολίτης Γόρτυνος εἶπε τὰ ἑξῆς ὀρθόδοξα, ἀλλ’ ἀκίνδυνα γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστές, τοὺς ὁποίους οὐδόλως ἐνοχλοῦν οἱ διὰ λόγων (ἐξ ἄλλου ἀναμενόμενες) ἀντιδράσεις, ἀλλὰ τρέμουν τὶς πράξεις, τὴν διακοπὴ μνημοσύνου ἢ ἄλλες ἀπρόβλεπτες ἐνέργειες:

«Αὐτόν τόν Οἰκουμενισμό δέχεται ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί γιάἕναν τέτοιο Οἰκουμενισμό προσευχόμαστε στήν θεία μας λατρεία λέγοντες «Ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως»! Τά ἄλλου εἴδους οἰκουμενιστικά κινήματα, τό νά προσεγγίζουμε δηλαδή τούς αἱρετικούς Παπικούς καί τούς ἄλλους ὀπαδούς τῶν ἔξω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας θρησκευμάτων, χωρίς νά τούς λέγουμε καθαρά ὅτι εἶναι αἱρετικοί καί πλανεμένοι, ἀλλά ἀντίθετα καί νά τούς ἀγκαλιάζουμε μέ περισσήἀγάπη καί νά συμπροσευχόμαστε μαζί τους καί μάλιστα νά τούς λέγουμε καί «ἁγιωτάτους», αὐτά τά κινήματα, λέγω, δέν δημιουργοῦν ἑνότητα,ἀλλά φέρουν διχασμό καί ταραχή στόν Οἶκο μας».

Σεβασμιώτατε, καθηγητὰ καὶ δάσκαλε· εἶναι γνωστότατος σὲ σᾶς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, πολὺ καλύτερα καὶ νωρίτερα ἀπ’ ὅτι σὲ μένα: «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι· Κύριε κύριε εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ' ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

Ἐγὼ πταίω σὲ ἄλλα καὶ ἐπιζητῶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου. Ἐσεῖς δὲν ξέρω γιὰ τὰ ἄλλα, ἀλλὰ ἐξετᾶστε τὸν ἑαυτό σας σ’ αὐτὸ τὸ θέμα. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ζητᾶτε συγγνώμη ἀπὸ τὸν Πατριάρχη γιὰ θέμα ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν αἱρετική του συμπεριφορά! Αὐτὸ μόνο οἱ ἀρνούμενοι τὴν ὀρθόδοξη πίστη τὸ ἔκαναν. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀγνοεῖτε ὡς Ἐπίσκοπος καὶ ἀκαδημαϊκὸς δάσκαλος ὅτι τὸ νὰ μνημονεύετε τὸν μὴ καταδικασθέντα ἀπὸ Σύνοδο, ἀλλὰ αὐταπόδεικτα αἱρετίζοντα Πατριάρχη εἶναι ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας ἀπαράδεκτο. Καὶ ἐξωφρενικό, ὅταν ταυτόχρονακατηγορεῖτε τὴν αἵρεση ποὺ αὐτὸς ὁ Πατριάρχης κηρύττει καὶ ὑπηρετεῖ. Ἔτσι, παίρνετε στὸ «λαιμό» σας τοὺς πιστοὺς «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε».

Γιὰ θυμηθεῖτε, ἔτσι ἔκανε ὁ δάσκαλός σας, ἀείμνηστος γέρων Αὐγουστῖνος Καντιώτης;

 Σημάτης Παναγιώτης

ΠΗΓΗ:http://paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/06/blog-post_30.html

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ - (ΟΜΟΛΟΓΙΑ ἐν Χριστῶ καί «ΣΥΝ ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ»)

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ἐν Χριστῶ

καί «ΣΥΝ ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ»!

Μέ τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων ὁλοκληρώνεται ἡ χαρμόσυνη περίοδος τοῦ Πεντηκοσταρίου. 

Χθές ἔγινε καί ἡ ἀπόδοση τῆς μεγάλης Ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς καί σήμερα τιμοῦμε τή μνήμη ὅλων τῶν Ἁγίων, ὅλων τῶν αἰώνων, ἀλλά καί μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος, δηλαδή ὅσο ὑπάρχει αὐτός ὁ κόσμος, ὅπως τόν γνωρίζουμε. 

Ἀλλά, γιατί, ἄραγε, τιμῶνται σέ ἰδιαίτερη ἡμέρα ὅλοι μαζί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; 

Τήν ἀπάντηση τήν παίρνουμε ἀπό τό Συναξάριο τῆς ἡμέρας στό βιβλίο τοῦ Πεντηκοσταρίου, ὅπου ἀναφέρεται ὅτι αὐτό συμβαίνει γιά τρεῖς λόγους.  

Πρῶτος εἶναι γιά νά ἐννοήσουμε ὅτι ὁ καρπός τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι οἱ Ἅγιοι Πάντες, διά τῶν ὁποίων, κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀναπληρώνεται τό ἐκπεσόν τάγμα τῶν Ἀγγέλων, τοῦ Ἑωσφόρου.  

Δεύτερος, εἶναι γιά νά τιμηθοῦν  ἐκτός τῶν γνωστῶν καί ἑπωνύμων Ἁγίων καί ὅλοι οἱ ἀγνωστοι σέ μᾶς καί ἀνώνυμοι Ἅγιοι πού εὐαρέστησαν τόν Θεό σέ ὅλο τόν κόσμο ἀνά τούς αἰῶνες. 

Καί, τρίτος λόγος εἶναι γιά νά τονισθεῖ μέ τόν κοινό ἑορτασμό ὅλων τῶν Ἁγίων ἡ ἀλήθεια ὅτι ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἀγωνίσθηκαν ὑπέρ τοῦ ἑνός Χριστοῦ, ὅλοι ἔτρεξαν τό ἴδιο στάδιο τῆς ἀρετῆς καί ὅλοι ἀπό τόν ἴδιο Θεό στεφανώθηκαν. 

Λέγοντας δέ ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ἤ οἱ Ἅγιοι Πάντες, ἐννοοῦμε τά ἐννέα τάγματα τῶν Ἀγγέλων, τούς Προπάτορες καί Πατριάρχες, τούς Προφῆτες, τούς Ἀποστόλους, τούς Μάρτυρες, τούς Ἱεράρχες καί Διδασκάλους, τούς Ἱερομάρτυρες καί Ὁσιομάρτυρες, τούς Ὁσίους καί Δικαίους, ἄνδρες καί γυναῖκες, γνωστούς καί ἀγνώστους. 

Πρό πάντων δέ τήν ἀνωτέρα τῶν ἀγγελικῶν ταγμάτων καί Ἁγία τῶν Ἁγίων, τήν Ὑπεραγία Κυρία καί Δέσποινα Θεοτόκο καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἀειπάρθενο Μαρία. 

Κατ’ αὐτή τήν ἡμέρα τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Πάντων ἀξίζει νά δώσωμε ἰδιαίτερη προσοχή στό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα καί τήν Εὐαγγελική περικοπή, τά ὁποῖα ὥρισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες νά διαβάζονται γιά νά τά ἀκοῦμε στούς Ναούς ὅπου ἐκκλησιαζόμεθα. 

Ἀπό μέν τόν Ἀπόστολο ἐπισημαίνουμε τήν ἀναφορά στή μεγάλη σημασία τῆς Πίστεως, διά τῆς ὁποίας οἱ Ἅγιοι Πάντες εὐαρέστησαν στόν Θεό καί χωρίς τήν ὁποία εἶναι ἀδύνατον ὁ ἄνθρωπος νά πετύχει τό ἴδιο. 

Ἐπίσης, τήν ἀναφορά ὅτι πρέπει καί μεῖς παρακινούμενοι ἀπό τό παράδειγμα τῶν Ἀγίων, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν καί ὑπάρχουν ὡς μεγάλο νέφος ὁλόγυρά μας, νά τρέχουμε μέ ἐπιμονή καί ὑπομονή τόν ἀγῶνα πού ἔχουμε μπροστά μας, δηλαδή τόν ἀγώνα τῆς σωτη-ρίας μας, προσηλωμένοι στόν Χριστό καί σέ κανέναν ἄλλον, διότι μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Ἀρχηγός τῆς Πίστεώς μας καί ὁ Σωτήρας μας. 

Ἀπό δέ τό Εὐαγγέλιο ἐπισημαίνουμε τόν φοβερό λόγο τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ἐάν τόν ὁμολογήσουμε ὡς Σωτῆρα καί Θεόν ἐμπρός στούς ἀνθρώπους θά μᾶς ὁμολογήσει κι ἐκεῖνος μπροστά στόν Πατέρα του, ὡς δικούς του. 

Ἀλλά, διευκρινίζει, καί ὅτι ἐάν, ἀντιθέτως, τόν ἀρνηθοῦμε μπροστά στούς ἀνθρώπους, φοβούμενοι τίς ὅποιες συνέπειες μπορεῖ νά ἔχει αὐτό γιά μᾶς, τότε κι ἐκεῖνος θά ἀρνηθεῖ νά μᾶς παραδεχθεῖ ὡς δικά του παιδιά, μπροστά στόν οὐράνιο Πατέρα του! 

Πρός διευκρίνιση τοῦ τί σημαίνει καί σέ τί συνίσταται αὐτή ἡ Ὁμολογία πού μᾶς ζητᾶ, προσθέτει ὅτι ἄξιοί του εἴμεθα ὅταν τόν ἀγαπᾶμε πάνω ἀπό ὅλα καί ἀπό ὅλους καί ὅταν σηκώνουμε τόν σταυρό μας καί τόν ἀκολουθοῦμε πιστά. 

Αὐτή εἰναι ἡ Ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Πίστη καί ἡ ἀγάπη πρός Αὐτόν πού μᾶς ὁδηγοῦν στό νά τηροῦμε πλήρως καί σέ ὅλα τό θέλημά του τό ἅγιο καί σωτήριο γιά μᾶς. 

Εἶναι ἀκόμη πολύ σημαντικό τό ὅτι ὁ Χριστός λέγει ἀκριβῶς περί αὐτῆς: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί…», δηλαδή ἐν Χριστῶ καί διά τοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτό λέγεται διότι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία, οὐδέ γάρ ὄνομα ἐστίν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ὧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πραξ.δ΄,12). 

Αὐτή τήν Ὁμολογία τήν ἀποκτοῦμε ὅταν κατοικήσει ὁ Χριστός μέσα στήν καρδιά μας, διά τῆς Πίστεως. 

Ὅταν εἴμαστε ριζωμένοι καί θεμελιωμένοι στήν ἀληθινή ἀγάπη σέ Αὐτόν καί μεταξύ μας, γιά νά μπορέσουμε νά καταλάβουμε καί νά γνωρίσουμε τό μέγεθος τῆς δικῆς Του ἀγάπης πού ξεπερνᾶ κάθε γνώση καί νά πληρωθοῦμε ἀπό τίς πλούσιες δωρεές Του. 

Αὐτά ὅλα κατορθώνονται μαζί μέ ὅλους τούς Ἁγίους, «σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις», ὅπως λέγει ὁ Θεῖος Παῦλος, πού εἶναι οἱ ἀπλανεῖς ὁδηγοί μας στή σωτηρία ἐν Χριστῶ. Και, ἀσφαλῶς, μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι τό Σῶμα του. Αὐτοῦ τοῦ Σώματος δοξασμένα μέλη εἶναι οἱ Ἅγιοι Πάντες πού σήμερα τιμοῦμε τή μνήμη τους. 

Τέλος, θά πρέπει ἰδιαιτέρως στήν ἐποχή μας, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἀποστασία, τή σύγχυση καί τήν ἔλλειψη ἀληθινῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο, νά προσέχουμε καί νά ἀπομακρυνόμαστε ἀπό ὅ,τι καί ὅσους μᾶς ζητοῦν μέ ὁποιονδήποτε τρόπο νά ἀρνηθοῦμε τήν Ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ. 

Στό ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο αὐτό ἐπιδιώκει καί ἡ σύγχρονη παναίρεση τοῦ Συγκριτιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ  πού ὕπουλα μᾶς ὠθεῖ νά σχετικοποιήσουμε τήν μοναδικότητα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τήν μεγάλη ἀξία τῆς παρουσίας τῶν ἁγίων στή ζωή μας. 

Τό πόση προσοχή χρειάζεται τό κατανοοῦμε καί μόνο ἀπό τή θλιβερή διαπίστωση τοῦ ὅτι ὁ φερόμενος ὡς «Προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδοξίας» Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος, τόν μέν ἀρνητή τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας Πάπα τῆς Ρώμης θεωρεῖ συνεπίσκοπο καί ἀδελφό του ἐν Χριστῶ (δήλωση 28.6.2013), τούς δέ Ἁγίους, πού ἔδωσαν ἀκόμη καί τή ζωή τους ἀντιστεκόμενοι στήν αἵρεση τοῦ ἀντιχρίστου Παπισμοῦ, χαρακτήρισε ἐπισήμως «ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως» - δηλαδή τοῦ διαβόλου! - ὅπως ἐδημοσίευσε ἡ Ἐκκλ. Ἀλήθεια, τήν 16.12.1998. 

Πραγματικά, ὅμως, θύματα τοῦ ἀρχεκάκου, ἄν ὄχι ὁπαδοί, ἐν συνειδήσει ἤ ἀνεπιγνώστως, εἶναι οἱ ὁπαδοί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι λόγῳ καί ἔργῳ ἀρνοῦνται τήν Ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ καί ἀτιμάζουν τούς Ἁγίους Του. 

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔστω και χειμαζομένη μᾶς προβάλλει τόν χορό τῶν Ἁγίων Πάντων, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀνοικτός καί μᾶς καλεῖ ὅλους καί μᾶς ἀναμένει, νά συγκαταριθμηθοῦμε κι ἐμεῖς, μέ τήν χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, σ’ αὐτόν. 

Αὐτός εἶναι ὁ προορισμός μας. 

Κατά τόν καλέσαντα, λοιπόν, ἡμᾶς ἅγιο Θεό εἴθε νά γίνωμε κι ἐμεῖς ἅγιοι καί νά συγκαταλεγοῦμε στούς Ἀγίους Πάντες. 

Ἀμήν. Γένοιτο!

τοῦ Θεολόγου κ. Δημητρίου Κάτσουρα

ΠΗΓΗ: apotixisi.blogspot.gr

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος. 

(Ποίημα τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ ῾Αγιορείτου)

Βλαστοὺς εὐαγγελίου καὶ καρποὺς ἀμαράντους, χοροὺς ἁγίων Πάντων εὐφημήσωμεν πάντες, ἐν ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, μιμούμενοι αὐτῶν τὰς ἀρετάς, καὶ ἀγῶνας τοὺς γενναίους, ἀπὸ ψυχῆς συμφώνως ἀνακράζοντες· δόξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς· δόξα τῷ ἁγιάσαντι· δόξα τῷ ἐν τῇ γῇ καὶ οὐρανῷ ὑμᾶς δοξάσαντι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον λόγον.

(Ποίημα Κυρίλλου πατριάρχου Κων/πόλεως)

Τῶν ἁγίων Πάντων οἶκος ὁ πάνσεπτος, οὐρανὸς ὥς τις ἄλλος ἀστράπτει αἴθριος, ἐν μέσῳ ἔχων τὸν Χριστόν, ὥς περ ἥλιον λαμπρόν, τὴν παρθένον Μαριάμ, σελήνην ὡς πλησιφαῆ, καὶ κύκλῳ καθάπερ ἄστρα, χορούς τε πάντων ἁγίων, ἀεὶ πρεσβεύοντας σωθῆναι ἡμᾶς. 

Δείτε σχετικά:

1. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Εὐαγγέλιο)

2. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ἀπόστολος)

3. Ἐγκώμιο στούς Ἁγίους Πάντες, πού μαρτύρησαν σ᾽ ὅλο τόν κόσμο (ΑΓIOY ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ)

4. Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Τὸ ράσο καὶ τὰ γένεια (Φώτης Κόντογλου)

Φώτης Κόντογλου

(ἀπὸ τὸ Ἀσάλευτο Θεμέλιο, Ἀκρίτας 1996)

---

Πολλὰ ἔχουν γραφῇ γιὰ τὰ ράσα καὶ τὰ γένια τῶν κληρικῶν. Οἱ περισσότεροι ἀπ᾿ ἐκείνους ποὺ δὲν τὰ χωνεύουνε, εἶναι κάποιοι ποὺ θέλουνε νὰ φαίνουνται ἐλεύθεροι καὶ νεωτεριστικὰ πνεύματα. Αὐτοὶ ὅλοι εἶναι πάντα «πρακτικοὶ» ἄθρωποι, ποὺ κρίνουνε τὰ τῆς θρησκείας μὲ τὸ πρακτικὸ καὶ πεζὸ μυαλό τους, ἐνῷ ἡ χριστιανικὴ θρησκεία δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὰ πρακτικὰ μυαλά, γιατὶ εἶναι ἡ βαθύτερη ποίηση, ἡ ἄβυσσο τῆς ποίησης. Ἡ κακοδαιμονία τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχει τὴν αἰτία της, κατὰ τὴν γνώμη μου, στὸ ὅτι λείψανε ἀπ᾿ αὐτὴν οἱ ποιητικὲς ψυχές, μὲ τὴν πραγματικὴ σημαία τῆς ποίησης, καὶ γέμισε ἀπὸ «πρακτικούς ἀνθρώπους, ἤγουν ἀπὸ ξεραΐλα καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Νὰ βάλῃ κανεὶς μὲ τὸν νοῦ του καὶ ν᾿ ἀπορήσῃ τί σχέση ἔχουν αὐτοὶ οἱ «θετικοὶ καὶ πρακτικοὶ» ἄνθρωποι, οἱ λεγόμενοι φρόνιμοι καὶ ἔξυπνοι, μὲ τὸν Χριστό, ποὺ εἶπε τὰ παρακάτω λόγια: Ἂν δὲν γυρίσετε πίσω καὶ γίνετε σὰν τὰ παιδιά, δὲν θὰ μπεῖτε στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν.- μὴν φροντίζετε τί θὰ φᾶτε καὶ τί θὰ πιῆτε καὶ τί ροῦχο θὰ φορέσετε.- Ἐγὼ σᾶς λέγω μὴν ἀντισταθεῖτε στὸν πονηρό, ἀλλὰ ὅποιος σὲ χτυπήσει ἀπὸ τὸ δεξὶ μάγουλό σου, στρέψε καὶ τ᾿ ἄλλο.- Μακάριοι ὅσοι καταδιώκονται γιὰ μένα. - Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας.- Μὴ θησαυρίζετε θησαυροὺς ἀπάνω στὴ γῆ.- Ἐμπᾶτε ἀπὸ τὴν στενὴ πύλη, γιατὶ εἶναι στενὸς καὶ θλιμμένος, ὁ δρόμος ποὺ πηγαίνει στὴ ζωή, κ᾿ εἶναι λίγοι ποὺ τὸν βρίσκουνε.- Ἀφῆστε τοὺς νεκροὺς νὰ θάψουν τοὺς πεθαμένους τους.- Δὲν ἦλθα νὰ φέρω εἰρήνη ἀλλὰ μάχαιρα.- Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ παίρνεται μὲ τὴ βία κ᾿ οἱ βιαστὲς τὴν ἀρπάζουνε».

Ποιὰ σχέση μποροῦνε νὰ ἔχουνε αὐτὰ τὰ πράγματα κι᾿ ἄλλα πολλὰ ποῦ εἶπε ὁ Χριστός, μὲ τὸ πρακτικὸ μυαλό; Τὸ πρακτικὸ μυαλὸ κοιτάζει ποιὸ εἶναι τὸ συμφέρον καὶ τὸ ὠφέλιμο γιὰ τὴν ὑλικὴ ζωὴ καὶ γιὰ τὴν ἀσφάλειά της· δὲ μπορεῖ νὰ πετάξει ἐλεύθερο ἐκεῖ ποὺ τὸ καλεῖ ὁ Χριστός. Μιὰ θρησκεία ποὺ παραγγέλνει κάποια πράγματα ποὺ εἶναι ὁλότελα ἀνάποδα ἀπὸ ὅ,τι νοιώθει τὸ πρακτικὸ μυαλό, μπορεῖ νὰ εἶναι γιὰ πρακτικοὺς ἀνθρώπους; Πῶς νὰ παραδεχθῇ ὁ πρακτικὸς ἄνθρωπος πὼς δὲν ὠφελεῖται σὲ τίποτα ἂν κερδίσῃ τὸν κόσμον ὅλον; Πῶς, αὐτὸς ὁ θετικὸς ἄνθρωπος νὰ θυσιάσει ὅλα τὰ χεροπιαστὰ τούτου τοῦ κόσμου, κυνηγώντας τοὺς ἴσκιους τῆς μέλλουσας ζωῆς; «Οἱ βιαστὲς ἁρπάζουνε τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ», λέγει ὁ Χριστός. Μπορεῖ νὰ εἶναι βιαστὴς ὁ πρακτικὸς ἄνθρωπος, ποὺ τὰ μετρὰ ὅλα καὶ δὲν ριψοκινδυνεύει ποτέ; Πρακτικοὶ ἤτανε οἱ Φαρισαῖοι, οἱ Ρωμαῖοι, ὁ ἴδιος ὁ Ἰούδας, ποὺ φρόντιζε τόσο πολὺ γιὰ τὸ γλωσσοκόμο. Ὁ πρακτικὸς ἄνθρωπος δὲ μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι καχύποπτος, πονηρός, κι᾿ ὁ Χριστὸς εἶπε στοὺς Ἰουδαίους: «Πῶς μπορεῖτε νὰ μιλᾶτε ἀγαθά, ἀφοῦ εἶστε πονηροί»; Ἡ Σαμαρείτιδα δὲ καταλάβαινε τί τῆς ἔλεγε ὁ Χριστός, ἐπειδὴ τὸ μυαλό της ἤτανε πρακτικό, καὶ σὲ καιρὸ ποὺ τῆς μιλοῦσε γιὰ «τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν τὸ ἀλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον», αὐτὴ μιλοῦσε γιὰ τὸ φυσικὸ νερό, «γιὰ νὰ μὴ διψᾷ, καὶ νὰ πηγαίνῃ στὸ πηγάδι νὰ τ᾿ ἀνεβάζῃ μὲ τὸν κουβᾶ», «ἵνα μὴ διψῶ, μηδὲ ἔρχομαι ἐνθάδε ἀντλεῖν».

Πρακτικοὶ ἤτανε οἱ Ἑβραῖοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, κολλημένοι στὸ ἐπίγειο συμφέρον, καὶ γι᾿ αὐτό, ὅσα τοὺς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός, τὶς «επαγγελίες», τὶς καταλαβαίνανε γιὰ ὑλικές με τὸ ὑλικὸ φρόνημά τους...
Λοιπόν, οἱ πρακτικοὶ ἄνθρωποι, ποὺ εἶναι καὶ μικρολόγοι, τὰ ζητήματα τῆς θρησκείας τὰ βλέπουνε καὶ τὰ κρίνουνε μὲ τὸν ὠφελιμιστικὸν τρόπο ποὺ δουλεύει τὸ μυαλό τους. Αὐτοὶ εἶναι ποὺ ἀγαπᾶνε τὶς καινοτομίες στὴ λατρεία καὶ σὲ ὅλα τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα. Αὐτοὶ θέλουνε τὴ συντόμεψη τῶν ἀκολουθιῶν, αὐτοὶ δείχνουνε ὑπερβολικὴ φροντίδα γιὰ τὰ ἀναπαυτικὰ καθίσματα τοῦ ναοῦ, γιὰ τὴν ἐξωτερικὴ τάξη καὶ καθαριότητα, γιὰ τὸν συγχρονισμὸ τῆς λατρείας μὲ εὐρωπαϊκὴ μουσική, μὲ φυσικὴ σαρκικὴ εἰκονογράφηση, μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ κάθε τί ποὺ βαστᾶ ἀπὸ τὴν παράδοση, μὲ τὴν κατάργηση τελετουργικῶν διατάξεων, καὶ τέλος, μὲ τὴν ἀλλαγὴ τῆς ἐξωτερικῆς μορφῆς τῶν κληρικῶν: Κατὰ τὴν γνώμη τους τὸ ράσο πρέπει νὰ καταργηθῇ, κι᾿ ὁ παπὰς νὰ φορᾷ πανταλόνι καὶ σακκάκι ὅπως ὅλοι οἱ ἄνδρες, πρέπει οἱ ἱερεῖς νὰ κόψουν τὰ μαλλιὰ καὶ τὰ γένεια τους, νὰ ξουρίσουνε τὸ μουστάκι τους, «για νὰ εἶναι καθαροί». Βλέπετε πὼς οἱ πρακτικοὶ ἄνθρωποι προσέχουνε πολύ, ὅπως εἶπα καὶ πρίν, «τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος». Λοιπόν, μὲ τὶς σοφὲς καὶ βαθυστόχαστες ὑποδείξεις τους δὲν θὰ εἶναι παραμελημένοι καὶ λεροὶ σὰν τὸν ἅγιο Γιάννη, σὰν τὸν ἅγιο Ἀντώνιο, σὰν τὸν ἅγιο Χρυσόστομο, σὰν τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ μὲ τὴν γιδότριχα, ἀλλὰ θὰ κάνουνε ταχτικὰ τὸ μπάνιο τους, θὰ συχνοξουρίζονται, καὶ θὰ μοσκοβολοῦνε, ὅπως ὅλοι οἱ σημερινοὶ πολιτισμένοι, ἀκόμα κ᾿ οἱ γκάγκστερς, οἱ μεγάλοι ἀπατεῶνες, οἱ ἄνθρωποι τῶν πάρτυ, τῶν ἱπποδρομίων, τῶν πλάζ, κλπ.

Ἔγραψα πολλὲς φορὲς γιὰ τὴν περιβολὴ τῶν ἱερωμένων καὶ γιὰ τὴν ἐξωτερικὴ ὄψη τους, ἀπ᾿ ἀφορμὴ κάποιων «πρακτικῶν» νεωτεριστῶν ποὺ κόπτονται γιὰ «την ἀναχρονιστικὴ καὶ βάρβαρη ἀμφίεσή τους καὶ γιὰ τὴν ἀσχήμια (πόση εὐαισθησία καὶ καιλαισθησία!) τῶν μαλλιῶν καὶ τῶν γενιῶν των». Δὲν θὰ ξαναγράψω ὅσα ἔγραψα ἄλλη φορά, περασπίζοντας τὴν ἐξωτερικὴ μορφὴ τῶν κληρικῶν μας ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς παράδοσης.

Τοῦτο μονάχα θὰ πῶ τώρα σχετικὰ μὲ τὴν παράδοση στὸ ντύσιμο τοῦ κλήρου μας: Ἂς φαντασθῇ ὅποιος θέλει, ἂν μπορῇ νὰ σταθῇ πιὰ τίποτε ἑλληνικό, ἀπὸ τὴ μέρα ποὺ θὰ ἐμφανισθῇ ὁ παπὰς στὸ χωριὸ μὲ σακκάκι καὶ μὲ πανταλόνι, μὲ γραβάτα καὶ μὲ ρεπούμπλικα, ξουρισμένος καὶ μαδημένος, ὅπως εἶναι μερικοὶ ποὺ ἔρχουνται ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό, καὶ ἀηδιάζει κανένας νὰ βλέπη ξουρισμένους σβέρκους, μάγουλα σὰν καθαρισμένα αὐγά, προγούλια, ἔκφραση τραπεζίτη ἢ ὀπερατὲρ τοῦ κινηματογράφου, χειρονομίες καὶ φωνὲς τῆς πιάτσας, κλπ.

Σήμερα θὰ πῶ λίγα λόγια μονάχα γιὰ τὸ ράσο καὶ γιὰ τὰ γένεια, «ἀπὸ αἰσθητικῆς ἀπόψεως», ὅπως λένε κ᾿ οἱ αἰσθητικοί, ἐπειδὴ οἱ νεωτεριστὲς ποὺ φωνάζουνε πῶς πρέπει νὰ καταργηθοῦνε, λένε πῶς ἀηδιάζουνε ἀπὸ τὴν ἀσχήμια τοῦ ράσου καὶ τῶν γενείων, καὶ πὼς ὅσα λένε τὰ λένε ἐν ὀνόματι «τῆς καλαισθησίας».

Καὶ πρῶτα - πρῶτα ποιὰ εἶναι ἡ καλαισθησία στὰ θρησκευτικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα; Σ᾿ αὐτὰ δὲν ὑπάρχει «καλαισθησία» κατὰ τὰ γοῦστα τοῦ κόσμου, ἀλλὰ εἶναι καλὸ καὶ ἔμορφο ὅ,τι εἶναι εὐπρεπὲς καὶ σεμνό, ὅ,τι εἶναι πρέπον στὸ πνευματικὸ ἀξίωμα τοῦ ἱερέως. Ὅπως ἡ μορφὴ ποὺ ἔχουνε τόσα ἀντικείμενα εἶναι σχετικὰ μὲ τὴν ἐκκλησία, κτίρια, εἰκόνες, ψαλμός, σκεύη, βιβλία, ἄμφια, ποὺ εἶναι τέτοια, ὥστε νὰ ἀνεβάζουν τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδιὰ τοῦ πιστοῦ στὸν πνευματικὸ κόσμο, σὰν νὰ εἶναι σύμβολα ἱερὰ καὶ ὑπομνήματα στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, «ἀναγωγικὰ» ἀπὸ τὸν ὑλικὸ στὸν φθαρτὸ κόσμο στὸν πνευματικὸ καὶ ἄφθαρτον τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἔτσι καὶ ἡ ἀμφίεση κ᾿ ἡ ὄψη τῶν κληρικῶν, πρέπει νὰ δείχνῃ τὸ πνευματικὸ ἀξίωμά τους. Ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους ποὺ ζοῦσαν πρὸ Χριστοῦ, οἱ ἱερεῖς, οἱ μάντεις, οἱ πυθίες, εἴχανε ἰδιαίτερη στολὴ κ᾿ οἱ ἄντρες εἴχανε καὶ γένεια καὶ μαλλιά, ὥστε νὰ δυναμώνῃ μὲ τὴ μορφὴ καὶ τὸ πνευματικὸ ἐπιβάλλον τους. Οἱ Ἕλληνες ποὺ ἐκτιμήσανε τὴ μορφὴ μέχρι λατρείας, δίνανε μεγάλη προσοχὴ σ᾿ αὐτὰ ποὺ τὰ νομίζουνε «ἄνευ σημασίας καὶ πάρεργα» οἱ εὐρύνοες καὶ ἐλευθερόφρονες πρακτικοὶ χριστιανοὶ μὲ τὸ θετικὸ μυαλό τους. Τουλάχιστον δὲν φαντάζονται πὼς κ᾿ ἕνα λιοντάρι στὴ φυσική του κατάστασή του, ποὺ τὸ στόλισε ὁ Θεὸς μὲ τὴ μεγαλοπρέπεια τῆς χαίτης του, θὰ γίνη σὰν ἕνα ψωρόσκυλο, ἂν τὸ κουρέψουνε; Μήτε ἕνα τόσο πρακτικὸ πράγμα δὲν βάζουνε στὸν νοῦ τους αὐτοὶ οἱ «πρακτικοὶ» κύριοι; Μὰ τέτοια κεφάλια δὲν γεμίζουνε μήτε μὲ χίλια πράγματα ποὺ μπορεῖ νὰ πῇ κανένας ἀπάνω σ᾿ αὐτὸ τὸ θέμα.
Ἀλλὰ ὅπως εἶπα καὶ παραπάνω, ἂς πάρουμε τὸ πράγμα κι᾿ ἀπὸ τὴ μεριὰ «τῆς καλαισθησίας», γιατὶ τώρα τελευταῖα οἱ πρακτικοὶ νεωτεριστὲς γυρίσανε τὸ τραγούδι τοῦ ράσου καὶ τῶν γενειῶν στὴν αἰσθητική, ἴσως ἐπειδὴ ἡ ἐποχή μας ποὺ εἶναι ἡ πιὸ ἀκαλαίσθητη, δίνει μεγάλη σημασία στὴν «αἰσθητικὴ» καὶ στὸ «καλὸ γοῦστο».
Θά ῾θελα νὰ γράψω ἕνα φυλλάδιο ὁλόκληρο ποὺ νἄχῃ γιὰ τίτλο «Η ἀκαλαισθησία ὁμιλοῦσα περὶ αἰσθητκῆς». Νὰ τὸ γράψω μάλιστα στὴν καθαρεύουσα, ὥστε νὰ εἶναι σύμφωνο μὲ κείνους ποὺ μοῦ δώσανε ἀφορμὴ γιὰ νὰ γράψω.

Λοιπόν, ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀποτροπιάζονται τὸ ράσο καὶ τοὺς γενειοφόρους ἱερεῖς, στὄνομα τῆς καλαισθησίας; Ἀπάντηση; Κατὰ κανόνα εἶναι οἱ πιὸ ἀκαλαίσθητοι, οἱ ἄνθρωποι τοῦ «κακοῦ γούστου», ποὺ δὲν ἔχουνε καμία σχέση μὲ τὴν τέχνη, καὶ μήτε κἂν μὲ τὴ συνηθισμένη καλαισθησία. Μπῆτε στὰ σπίτια τους καὶ στὰ γραφεῖα του καὶ θὰ φρίξετε. Ἀρχιτεκτονική, ἔπιπλα, εἰκόνες, βιβλία, βάζα, πολύφωτα, ὅλα σε σπρώχνουνε νὰ βγῇς ἔξω. Ἐκεῖνο ποὺ θὰ σοῦ κάνῃ τὴ μεγαλύτερη ἐντύπωση, εἶναι κανένα ἐλεεινὸ κάντρο μὲ ἐλεεινότερη κορνίζα, κρεμασμένο ἀπάνω ἀπὸ τὸ γραφεῖο ἢ ἀπὸ τὸ κρεβάτι, ποὺ θὰ παριστάνῃ κενέναν «γλυκὺν Ἰησοῦν» γεμάτον ζαχαρίνη, μ᾿ ἐκεῖνο τὸ μειδίαμα ποὺ παραγγέλνουν οἱ φωτογράφοι στοὺς πελάτες μπροστὰ στὸ φακό, μὲ ρεφλεδάκια στὸ πρόσωπο, μὲ μαλλιὰ ποὺ ἔχουνε γίνει μποῦκλες στὸ κομμωτήριο, μὲ κινηματογραφικὲς χειρονομίες κλπ.

Ὅποτε τυχαίνει νὰ συναπαντήσω κανέναν παπᾶ, καὶ πρὸ πάντων ἂν τύχῃ νὰ εἶναι εὐμορφάνθρωπος, στέκουμαι καὶ τὸν θαυμάζω γιὰ τὴν μεγαλοπρέπειά του, γιὰ τὸ ἐπιβάλλον καὶ μαζὶ γιὰ τὴν σεμνότητα ποὺ ἔχει ἡ ὄψη του, καὶ γιὰ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ ἔχει τὸ παρουσιαστικὸ καὶ ἡ ἀμφίεσή του. Ἱερὸ πρόσωπο! Ἀλλὰ καὶ τί γραφικότητα ἔχει ὅλο τὸ παράστημά του. Εἶμαι ζωγράφος, τὸ μάτι μου εἶναι ἀκονισμένο στὸ τί εἶναι γενικὰ τὸ ἔμορφο, κι᾿ ὄχι μοναχὰ δὲν βρίσκω κανένα ψεγάδι ἀπάνω του, ἀλλὰ καὶ τὸν θαυμάζω. Καὶ νὰ συλλογίζεσαι πῶς ὑπάρχουν κάποιοι Ἕλληνες, καὶ θεολόγοι μάλιστα, ποὺ ξυνίζουνε τὰ μοῦτρα τους, ποὺ τὸν βρίσκουνε «ἀντιαισθητικόν»! Ἀντιαισθητικὸν βρίσκουνε τὸν Ὅμηρο, τὸν μάντη Τειρεσία, τὸν Μέντορα, τὸν Ἀχιλλέα μὲ τὰ μαῦρα στριφτὰ γένια, τὸν Θεμιστοκλῆ, τὸν ἅγιο Βασίλειο, τὸν ἅγιο Λουκιανὸ ποὺ τὸν εἶδε καὶ τἄχασε ὁ σκληρὸς Διοκλητιανός, τὸν ἅγιο Νικόλαο, τὸν Κωνσταντῖνο τὸν Παλαιολόγο, τὸν Θανάση Διάκο, τὸν Παπαφλέσσα, τὸν Ἡσαΐα Σαλώνων, τέλος βρίσκουνε ἄσχημο τὸν πνευματικὸ λέοντα μὲ τὴν φυσικὴ χαίτη του, καὶ ἔχουνε γιὰ ὄμορφον ἐκεῖνον τὸν μαδημένον, ποὺ εἶναι σὰν τὸ κριάρι ποὺ τὸ κουρέψανε καὶ γίνηκε ἀγνώριστο, μὲ τὰ στραβὰ ποδάρια του, μὲ τὸ λαιμὸ τῆς γαλοπούλας καὶ μὲ τὸ κωμικὸ μούσι! Μὴ χειρότερα! Ποὺ μπορεῖ νὰ φτάσῃ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ ξιπασιὰ γιὰ νὰ φανῆ εὐρωπαϊσμένος! Ἐμεῖς ποὺ κάτι γομᾶμε ἀπὸ τέχνη, νοιώθουμε αὐτὰ τὰ αἰσθήματα, κ᾿ οἱ ἀπελέκητοι καὶ κακόγουστοι «ἀχαλοῦν γιὰ τὴν ἄκομψον καὶ βάρβαρον ἐμφάνισιν τῶν κληρικῶν»! Ποιοί; ἐκεῖνοι ποὺ τὸ μάτι τους θέλει νὰ βλέπει τριμμένα κι᾿ ἀνέκφραστα σχήματα.

Ἀλλὰ καὶ κακοφτιαγμένος νὰ εἶναι ὁ παπάς, μὲ τὸ ντύσιμό του παρουσιάζεται εὐπρεπισμένος, παρὰ ἂν φοροῦσε σακκάκια καὶ πανταλόνια: μὲ τὰ γένια καὶ τὰ μαλλιὰ κρύβονται οἱ ἀσχήμιες τοῦ κεφαλιοῦ, τὰ προγούλια, οἱ σβέρκοι, τὰ πλατειὰ χείλια, τὰ παχειὰ μάγουλα. Βάλε καὶ τὸ καλυμαύχι, ποὺ εἶναι ἕνα θαυμάσιο κάλυμμα, καὶ ποὺ γίνεται πιὸ θαυμάσιο με τὸ ἐπανωκαλύμμαυχο*. Τὰ κουσούρια (ἐλαττώματα) πάλι ποὺ ἔχει τυχὸν τὸ σῶμα ἑνὸς κληρικοῦ κρύβουνται καὶ μετασχηματίζονται ἀπὸ τὰ ράσα, οἱ κοιλιές, τὰ στραβὰ πόδια, τὰ μακρυὰ χέρια, ἡ καμπούρα, κ.ο.κ. Ὅλα ντύνουνται μὲ εὐπρέπεια καὶ πνευματικὴ ἀρχοντιά, μπροστὰ στὰ στενὰ καὶ στὰ μεσάτα των καθολικῶν, τὰ κλὸς καὶ τὰ μοδιστράδικα πλισσέ. Οἱ παπάδες μας εἶναι σὰν πνευματικοὶ ἄρχοντες. Δόξα σοι ὁ Θεὸς ποὺ βλέπουμε ἀκόμα τέτοιες βιβλικὲς μορφὲς στὸν αἰώνα τῆς μονοτονίας, τῆς ἀνέκφραστης ὁμοιομορφίας καὶ τῆς ἀντιπνευματικῆς πεζότητας! Ὡστόσο, κ᾿ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν χωνεύουν τὰ μαλλιὰ καὶ τὰ ράσα, μιλοῦμε συχνὰ μὲ γεροντοκοριτσίστικη ἔκσταση γιὰ κάποιες «βιβλικές μορφές». Θέλεις μῆλον ἔπαρε, θέλεις κυδώνι λάβε, ποὺ λέγει καὶ ἡ παροιμία.

Τὸ πόσο στολίζουν τὰ γένεια ἕνα ἱερὸ πρόσωπο καὶ τοῦ δίνουνε εὐπρέπεια καὶ πνευματικὸ ἀξίωμα, τὸ δείχνει ἀνάμεσα σὲ ἄλλα καὶ τὸ ἄγαλμα τοῦ Μωϋσῇ ἀπὸ τὸν Μιχαὴλ Ἄγγελο. (Τὸ γράφω αὐτὸ γιὰ τοὺς δυτικόπληκτους). Ἐνῶ κατὰ τὴν ἀρχαία παράδοση ὁ Μωϋσῆς παριστάνεται σπανὸς μὲ λίγες ἀραιὲς τρίχες στὸ πηγούνι, ὁ Μιχαὴλ Ἄγγελος. δηλ. ἕνας τεχνίτης κατόλικος, ποὺ ἔβλεπε γύρω τοὺς ξουρισμένους κληρικούς, τὸν ἔκανε μὲ μακρυὰ καὶ μπλεγμένα γένεια καὶ μὲ πολλὰ σγουρὰ μαλλιά, γιὰ νὰ δώσῃ χαρακτήρα ὑπερανθρώπου καὶ ἱερατικόν, ὅπως στὸν Σαβαώθ, στοὺς Πατριάρχες καὶ στ᾿ ἄλλα σεβάσμια πρόσωπα τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Κάποιος γνωστός μου κληρικὸς ποὺ ταξίδεψε πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια στὴ Συρία καὶ στὸ Λίβανο, μοῦ ῾λεγε πῶς τοῦ εἶπε ἕνας ἀρχιμανδρίτης Σῦρος πὼς ὁ βασιλιὰς τῆς Ἰορδανίας Ἀβδουλλάχ, ἔλεγε στὸν μακαρίτη Πατριάρχη Ἀντιοχείας: «Ἐσεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχετε στὸ παρουσιαστικό σας κάποιο πράγμα ποὺ μᾶς κάνει, ἐμᾶς τοὺς μουσουλμάνους, νὰ νοιώθουμε σεβασμό. Ἐνῷ ἐκεῖνοι οἱ φραγκοπαπάδες μᾶς φαίνουνται σὰν πράκτορες ὑπόπτων ὑποθέσεων». Ἀλλὰ καὶ κάποιοι ἱερεῖς μας ποὺ πήγανε σὲ ξένες χῶρες χριστιανικὲς τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς, μὲ τὰ ράσα καὶ τὰ γένεια, ὅπως κάνουνε ὁ Ρῶσοι, ἤτανε σεβάσμιοι γιὰ τοὺς ντόπιους, ἐνῶ στοὺς κουρεμένους φραγκοφορεμένους δικούς μας δὲν δείχνανε κανένα σεβασμὸ σὰν σὲ θρησκευτικοὺς ἀνθρώπους. Πολλοὶ ξένοι μοῦ τὸ τονίσανε αὐτό, καὶ γι᾿ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας ποὺ στέλνει στὶς παροικίες παπάδες, ἔχει ξεπέσει στὴν συνείδηση τῶν ξένων. Ἐξ ἄλλου, τὸ κοστούμι κ᾿ ἡ γραβάτα ἔχει μεγάλη ἐπίδραση στὸ ἦθος τῶν κληρικῶν μας ποὺ τὰ φορᾶνε.**.

Ἕνας εὐλαβὴς ἱερεύς, γνωστός μου, μοῦ ἔλεγε πὼς ὅταν τὸ βράδυ βγάλῃ τὰ ράσα γιὰ νὰ κοιμηθῇ, δὲν γνωρίζει τὸν ἑαυτό του, καὶ θαρρεῖ πῶς ἡ θεία χάρη ποὺ νοιώθει ὅταν τὰ φορῇ, φεύγει ἀπὸ πάνω του.

Ὅπως ὁ ἀξιωματικὸς ἢ ὁ ἀστυνόμος ποὺ ὑπηρετεῖ τὴν ἐπίγεια ἐξουσία, φορεῖ τὴ στολή του γιὰ νὰ γνωρίζεται, ἔτσι κι᾿ ὁ ἱερωμένος, καὶ πολὺ περισσότερο, γιατὶ ὑπηρετεῖ τὴν οὐράνια ἐξουσία πρέπει νὰ φορεῖ τὴν στολή του, κι᾿ ὄχι νὰ ντρέπεται, ὅπως κάνουνε ἐκεῖνοι ποὺ δὲν θέλουν τὸ ράσο. Ἂν βγάζανε τὴν ἱερατικὴ περιβολή τους οἱ παπάδες καὶ βάζανε πολιτικά, θὰ βλέπανε τί περίπαιγμα θὰ παθαίνανε ἀπὸ τοὺς ἄθρησκους, προπάντων στὴν ἐπαρχία. Γιατὶ τὸ ράσο εἶναι ἀσπίδα.

Γιὰ τοῦτο, πῶς ἀλλοίμονο ἂν παρουσιασθῇ ὁ παπὰς στὸ χωριὸ μὲ πανταλόνια καὶ μὲ γραβάτα, καὶ τὸ καλοκαίρι μὲ κοντὰ μανίκια! Ὢ τί δυστυχία! Ὢ διάλυση τῶν πάντων! Τί Ἑλλάδα μπορεῖ νὰ σταθῇ πιά; Ὅλα θὰ διαλυθοῦνε. Ὁ παπὰς στὸ χωριὸ εἶναι σύμβολο. Σύμβολο θρησκευτικὸ καὶ ἐθνικό, ἂς εἶναι καὶ ἀγράμματος, ὁ πιὸ ἀπελέκητος. Τὸ ράσο θυμίζει στὸν λαὸ τὴν ἱστορία του, τὶς θυσίες του, τοὺς πόνους του, τὶς χαρές του, καὶ γι᾿ αὐτὸ τὸ ράσο τὸν ζεσταίνει, τοῦ δίνει φρόνημα, πίστη, πεποίθηση, ἐμπιστοσύνη κι᾿ ἀγάπη στὴ φυλή του. Αὐτοὶ ποὺ θέλουνε νὰ καταργήσουνε τὸ ράσο καὶ νὰ μοντερνίσουνε τὴν ἀρχαία ὄψη τοῦ παπᾶ, συλλογιστήκανε καλὰ τί ζητᾶνε; Ἂς ρωτήσουν τοὺς ξενητεμένους Ἕλληνες τί χαρὰ καὶ τί κατάνυξη νοιώθουν ὅταν ἀντικρύσουν, στὶς χῶρες ποὺ ζοῦν, κάποιον ἱερέα μας μὲ γένεια καὶ μὲ ράσο. Εἶδα κάπου νὰ γράφει ἕνας διάκος εὐσεβὴς ὅτι σὲ ἕνα γράμμα ποὺ ἔλαβε ἀπὸ ἕναν γνωστό του νέον, ἀλλὰ ἔγγαμον ἱερέα, ποὺ ὑπηρετεῖ στὴν Τασμανία τῆς Αὐστραλίας, ἔγραφε τὰ παρακάτω λόγια: «τὸ εὐχάριστο εἶναι ὅτι κατώρθωσα νὰ διατηρῶ τὰ ράσα καὶ τὰ γένειά μου, καὶ οὕτω ἀπολαμβάνω σεβασμοῦ καὶ πολλῆς ἐκτιμήσεως ἀπὸ τοὺς ὁμογενεῖς της Τασμανίας».

Ἀλλὰ ἂς γυρίσουμε γιὰ λίγο ἀκόμα σὲ ἐκείνους ποὺ δὲ μποροῦνε νὰ χωνέψουνε τὸ ράσο καὶ τὰ γένεια τῶν ἱερέων ἀπὸ τὴ μεγάλη «αἰσθητική» καλλιέργεια ποὺ ἔχουνε.
Ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς, ποὺ εἶναι τώρα μακαρίτης κ᾿ ἤτανε τότε ποὺ ζοῦσε καθηγητὴς σπουδαῖος της Θεολογίας, μὲ προσκάλεσε στὸ σπίτι του γιὰ νὰ μοῦ δείξῃ τὰ «καλλιτεχνήματα» ποὺ εἶχε... Δὲν ἔβλεπα τὴν ὥρα καὶ τὴν στιγμὴ νὰ φύγω ἀπὸ κεῖ μέσα καὶ σὰν βγῆκα, ἔκανα τὸν σταυρό μου, ἀνασαίνοντας βαθειά, καὶ εὐχαρίστησα τὸν Κύριο ποὺ δὲν μὲ ἀξίωσε νὰ γίνω σοφὸς καθηγητής. Λοιπόν, ἐκεῖνος ὁ φτωχὸς ἄνθρωπος, ἐκεῖνος ὁ ψυχικὸς ξέρακας ποὺ περνοῦσε γιὰ σοφός, δὲν χώνευε μήτε τὰ ράσα, μήτε τὴ βυζαντινὴ εἰκονογραφία, μήτε «την βάρβαρον βυζαντινὴν μουσικήν, ἠνάλωσε δὲ τὰς δυνάμεις αὐτοῦ μέχρι τοῦ θανάτου του, μοχθήσας διὰ τὴν συγχρόνισιν τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡμῶν τεχνῶν»! Θεὸς συχωρέστον.

---

* Κ᾿ ἡ μίτρα τοῦ δεσπότη (ἡ κορόνα) εἶναι ἀπὸ τὰ πλέον ἐπιβλητικὰ καὶ θαυμαστὰ καλύμματα, μ᾿ ὅλο ποὺ εἶναι ρώσικη. Ἐνῶ ἡ τιάρα τῶν καρδιναλίων ἐκφράζει ἀλαζονεία καὶ σατανικότητα, εἶναι καὶ κακοῦ γούστου κατασκεύασμα.



** Κάποιος πολύξερος καὶ σπουδασμένος καὶ ποὺ γνωρίζει καλὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα, μοῦ ἔλεγε πὼς ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ ἱερωμένοι μας βγάλανε τὰ ράσα, πλήθηνε ἡ κακοήθεια τοῦ κλήρου σὲ κείνη τὴ χώρα ποὺ κατοικοῦσε.

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

ΓΕΝΙΚΑ: Η Κυριακή των Αγίων Πάντων είναι η τελευταία Κυριακή του «Πεντηκοσταρίου». Με αυτήν τελειώνει ο κινητός κύκλος των εορτών που άρχισε από την Α΄Κυριακή του Τριωδίου (Τελώνου και Φαρισαίου). Η Κυριακή των Αγίων Πάντων είναι η σφραγίδα της εορταστικής αυτής περιόδου, που μας παρουσιάζει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, τους Αγίους Πάντες. Είναι απόδειξη του έργου της Εκκλησίας και παρουσιάζει όσους αγαθά αγίασε το Πνεύμα το Άγιο στον κόσμο.


ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ: Η Εορτή των Αγίων Πάντων τους πρώτους αιώνες ήταν εορτή μόνο των Μαρτύρων. Το Τυπικό της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινουπόλεως κατά τον Ι' αιώνα, προβλέπει σύναξη και παννυχίδα στη Μεγάλη Εκκλησία, και στο ναό των Αγίων Μαρτύρων.
Η εορτή ονομάζεται “των Αγίων Πάντων” και το συναξάρι επισημαίνει ότι κατ' αυτήν επιτελείται η μνήμη «των αγίων και καλλινίκων μαρτύρων των εν πάση τη οικουμένη κατά διαφόρους καιρούς μαρτυρησάντων υπέρ του ονόματος του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος Ημών Ιησού Χριστού». Η Εορτή των Αγίων Πάντων θεσπίσθηκε επί Λέοντος του Σοφού.

Μετά το θάνατο της ευλαβούς συζύγου του Θεοφανούς, έκτισε ναό με σκοπό να τον τιμήσει στο όνομά της. Όταν ανακοίνωσε στην Εκκλησία το σκοπό του, του υποδείχθηκε ότι πρέπει να περάσει χρόνος για να αποκτήσει αυτή το «τίμιον και σεβάσμιον». Ο Βασιλεύς υποτάχθηκε και αφιέρωσε το ναό στη μνήμη και τιμή πάντων των Αγίων των απανταχού της γης.


ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ Η ΕΟΡΤΗ: Έστω κι αν η εορτή ξεκίνησε για τους Αγίους Μάρτυρες και επεκτάθηκε στη συνέχεια για Πάντες τους Αγίους, οι Άγιοι Πατέρες θέσπισαν τη συλλογική αυτή εορτή για να μας δείξουν ότι κατεβαίνει το Άγιο Πνεύμα στον κόσμο και ανεβαίνει στον ουρανό ο χοϊκός άνθρωπος. Οι πριν αποξενωμένοι από το Θεό γίνονται “ένα” με αυτόν, έχοντας τη δυνατότητα να γίνουν Άγιοι. Και έτσι η ανθρωπότητα διά των Αγίων Πάντων αναπλήρωνει το πεπτωκός εκείνο τάγμα των Αγγέλων. Ακόμη, επειδή υπάρχουν πολλοί άγνωστοι και αφανείς άγιοι, γνωστοί στο Θεό, «νέφος μαρτύρων», αυτούς τους αγνώστους τιμά η Εκκλησία. Είναι, θα λέγαμε, το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη της Ορθοδοξίας η παρούσα εορτή. Η εορτή καθιερώθηκε ακόμη διότι κρίθηκε επιβεβλημένο να συναθροισθούν όλοι οι γνωστοί και άγνωστοι Άγιοι σε μια κοινή εορτή για να υπογραμμισθεί μ' αυτόν τον τρόπο ότι όλοι μαζί αγωνίσθηκαν για ένα Χριστό, σε ένα κοινό στάδιο της αρετής και υπό ενός Τριαδικού Θεού στεφανώθηκαν και συνέστησαν την «μίαν Εκκλησίαν», προτρέποντας και εμάς να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις «τον ίσον αγώνα» με αυτούς, ώστε και εμείς να μπορέσουμε να συναριθμηθούμε μετά των Αγίων του. Τέλος η εορτή συνεστήθη ακόμη για τους “επιγενησομένους αγίους”, αυτούς δηλαδή που θα γίνουν στη συνέχεια άγιοι. Θα λέγαμε ότι η εορτή έχει και προληπτικό χαρακτήρα εφόσον υπάρχει η δυνατότητα να περιλαμβάνει κάθε πιστό του σήμερα και του αύριο.


ΕΠΙΛΟΓΙΚΑ: Μάρτυρες του Χριστού και Άγιοι δεν είναι μόνο εκείνοι που έχυσαν το αίμα τους για την πίστη του Χριστού. Μάρτυρες είναι όλοι όσοι αγωνίσθηκαν και αγωνίζονται τον αγώνα της Χριστιανικής ζωής με ακρίβεια και συνέπεια. Είναι αυτοί που αναδεικνύουν το μαρτύριο του πνεύματος, αυτοί που καθημερινά βιώνουν τη χαρμολύπη του λόγου του Σταυρού, αυτοί που σταυρώνουν τα πάθη τους και την κακία τους.


ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ: Των εν όλω τω κόσμω Μαρτύρων σου, ως πορφύραν και βύσσον τα αίματα, η Εκκλησία σου στολισαμένη, δι' αυτών βοά σοι, Χριστέ ο Θεός. Tω λαώ σου τους οικτιρμούς σου κατάπεμψον, ειρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην εικόνα της σύναξης των Αγίων Πάντων, το άνω τμήμα το καταλαμβάνει σε κυκλική διάταξη η δόξα του Χριστού στο κέντρο, και γύρω οι χοροί των δικαίων. Η Ετοιμασία του θρόνου βρίσκεται πάνω από τη δόξα και οι δύο προφήτες Δαβίδ και Σολομών γονατιστοί με ανοιχτά ειλητάρια. Κάτω εικονίζεται ο παράδεισος και οι προπάτορες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ καθισμένοι σε θρόνους. Μεταξύ τους παρεμβάλλεται ο ληστής, ντυμένος μόνο με περίζωμα και κρατώντας το σταυρό. Δηλαδή, γυμνός από αρετές, αλλά πρώτος στο παράδεισο.

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου
 

Δείτε σχετικά:

1. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Εὐαγγέλιο)

2. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ἀπόστολος)

3. Ἐγκώμιο στούς Ἁγίους Πάντες, πού μαρτύρησαν σ᾽ ὅλο τόν κόσμο (ΑΓIOY ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ)

4. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ