Η ΑΠΟΚΗΡΥΞΙΣ TOY 1935 (Διά Δικαστικοῦ ἐπιμελητοῦ, τὴν 14ην Μαΐου 1935) «Πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος».

Εἶναι γνωστόν εἰς τήν Ἱεραρχίαν τῆς Ἑλλάδος ὅτι ἀνέκαθεν ἐτάχθημεν ἀντιμέτωποι πρός τήν γνώμην Αὐτῆς, ὅσον ἀφορᾶ τήν προσαρμογήν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου πρός τό πολιτικόν.

     Καί ἄν συνεμορφώθημεν πρός τήν ἀπόφασιν τῆς πλειοψηφίας τῆς Ἱεραρχίας, ἐφαρμόσαντες καί ἡμεῖς εἰς τάς ἐπαρχίας ἡμῶν τό νέον ἡμερολόγιων, τοῦτο ἐπράξαμεν διά δύο λόγους: Τό μέν, ἵνα ἀποφύγωμεν τάς συνεπείας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σχίσματος, τό δέ διαθρυπτόμενοι πάντοτε ὑπό τῆς ἐλπίδος, ὅτι ἡ Ἱεραρχία πρός πρόληψιν τῆς διαιρέσεως τῶν Χριστιανῶν, θά ἀγαθυνθῆ νά ἐπιστρέψη εἰς τό παλαιόν ἐκκλησιαστικόν ἡμερολόγιον, θυσιάζουσα καί τήν προσωπικήν της φιλοτιμίαν διά τήν ἀγάπην τῶν πιστῶν ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανεν. Ἤδη ὅμως μετά παρέλευσιν δωδεκαετίας, ἰδόντες ἀφ’ ἑνός ὅτι τό Ἐκκλησιαστικόν Σχίσμα δέν ἀπεφεύχθη καί ἄνευ ἡμῶν, δημιουργηθέν ὑπό τῆς πολυαρίθμου μερίδος τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, τοῦ ἐμμένοντος πιστῶς καί μετά ζήλου Ἱεροῦ εἰς τό πατροπαράδοτων ἑορτολογίων, καί ἀφ’ ἑτέρου ὅτι ἡ Ἱεραρχία δέν σκοπεύει νά ἐπανέλθῃ, ἐξ ἧς ἐξετοπίσθη Ὀρθοδόξου ἡμερολογιακῆς τροχιᾶς, θεωροῦμεν ἐκλιπόντας πλέον τούς λόγους, δι’ οὗς  ἠκολουθοῦμεν καί ἡμεῖς ἄχρι τοῦδε, κατ’ Ἐκκλησιαστικήν οἰκονομίαν, τό νέον ἐκκλησιαστικόν ἡμερολόγιον.

Διό καί καθῆκον συνειδήσεως ἐκπληροῦντες καί ὑπό τοῦ πόνου τῆς ἑνώσεως ὅλων των Ὀρθοδόξων «Ἑλλήνων Χριστιανῶν ἐν τῷ ἐδάφει τῆς ἡμερολογιακῆς καί ὀρθοδόξου παραδόσεως ἀγόμενοι, προαγόμεθα νά φέρωμεν εἰς γνῶσιν τῆς Διοικούσης Ἱερᾶς Συνόδου τά ἀκόλουθα:

     Ἐπειδή ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος τῇ ἐμπνεύσει καί προτάσει τοῦ Μακαριωτάτου Προέδρου εἰσήγαγε μονομερῶς καί ἀντικανονικῶς εἰς τήν Ἐκκλησίαν τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον παρά τά θέσμια. Ἐπειδή ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐφαρμόσασα μονομερῶς τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον, ὅσον καί ἄν διατείνεται ὅτι ἀφῆκεν ἄθικτον τόν Πασχάλιον Κανόνα, ἑορτάζουσα καί αὐτή τό Πάσχα κατά τό παλαιόν, δέν ἀπέφυγεν ὅμως ἐμμέσως καί τήν παράβασιν αὐτοῦ διά τῆς ἀλλοιώσεως τοῦ ἑορτολογίου καί τοῦ ἐνιαυσίου κύκλου τοῦ Κυριακοδρομίου, μεθ’ ὧν ἀναποσπάστως συνδέεται ὁ ὑπό τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καθιερωθεῖς Πασχάλιος Κανών.

     Ἐπειδή ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διασπάσασα διά τῆς μονομεροῦς καί ἀντικανονικῆς εἰσαγωγῆς καί ἐν τῇ θεία λατρεία τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου τήν ἑνότητα τῆς καθόλου Ὀρθοδοξίας, καί διαιρέσασα τούς Χριστιανούς εἰς δύο ἀντιθέτους ἡμερολογιακᾶς μερίδας, ἔθιξεν ἐμμέσως καί τό δόγμα τοῦ συμβόλου τῆς Πίστεως «Εἰς μίαν Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν».

     Ἐπειδή ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἄνευ σπουδαίων ἐκκλησιαστικῶν λόγων, ἐφαρμόσασα μονομερῶς καί ἀντικανονικῶς τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον, ἐγένετο αἰτία σκανδάλου τῶν Χριστιανῶν καί θρησκευτικῆς διαιρέσεως καί ἀντεγκλήσεων μεταξύ αὐτῶν, ἀποβαλόντων ἐξ αἰτίας τοῦ νέου ἡμερολογίου τήν ὁμοφωνίαν ἐν τῇ πίστει καί τήν χριστιανικήν ἀγάπην, καί ἠθικήν ἀλληλεγγύην ἐν τῇ πρός ἀλλήλους σχέσει καί ἀναστροφή.

Ἐπειδή, τέλος, δι’ ὅλους τοὺς ἀνωτέρω λόγους ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπέσχισε καί ἀπετείχισεν ἑαυτήν κατά τό πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων τοῦ καθόλου κορμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἐκήρυξεν κατ’ οὐσίαν ἐαυτήν Σχισματικήν, καθ’ ἅ ἀπεφάνθη καί ἡ πρός μελέτη τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος ὁρισθεῖσα ἐξ εἰδικῶν Νομομαθῶν καί Θεολόγων Καθηγητῶν τοῦ Ἐθνικοῦ Πανεπιστημίου Ἐπιτροπή, ἧς μέλος ἀπετέλει τότε καί ὁ Μακαριώτατος, ὡς Καθηγητής   τοῦ Πανεπιστήμιου.

     Διά ταῦτα ὑποβάλλοντες εἰς τήν Διοικοῦσαν Σύνοδον τήν ἐπισυνημμένην διαμαρτυρίαν ἡμῶν, δηλοῦμεν, ὅτι κόπτομεν τοῦ λοιποῦ πάσαν σχέσιν καί ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετ’ Αὐτῆς, ἐμμενούσης εἰς τήν ἡμερολογιακήν καινοτομίαν καί ἀναλαμβάνομεν τήν πνευματικήν ἡγεσίαν καί ποιμαντορίαν τοῦ ἀποκηρύξαντος τήν διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν ἐκ πολυαρίθμων Κοινοτήτων συγκειμένου Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, τοῦ ἐμμένοντος πιστοῦ εἰς τό πάτριον καί Ὀρθόδοξον Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον.

     Ταῦτα φέροντες εἰς γνῶσιν τῆς Διοικούσης Ἱεραρχίας, διά χρηστῆς ἔχομεν ἐλπίδος, ὅτι αὕτη, συναισθανομένη τήν μεγίστην εὐθύνην, ἥν ὑπέχει ἐνώπιόν του Θεοῦ, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί τοῦ Ἔθνους, ὅπερ διήρεσεν εἰς δύο ἀντιθέτους θρησκευτικᾶς μερίδας, θά ἀναθεωρήση τήν σχετικήν ἀπόφασίν της περί τοῦ ἡμερολογίου τῆς Ἐκκλησίας καί θά ἀγαθυνθῆ νά ἐπαναφέρη τό Ὀρθόδοξον καί πάτριον ἐκκλησιαστικόν ἑορτολόγιον, διατηρουμένου διά τήν πολιτείαν τοῦ νέου ἡμερολογίου πρός ἀναστήλωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας καί εἰρήνευσιν τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἔθνους, διατελοῦμεν.

† Ὁ Δημητριάδος ΓΕΡΜΑΝΟΣ

† Ὁ πρώην Φλωρίνης ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

† Ὁ Ζακύνθου ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ 1935 ΤΩΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥ, ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ & ΖΑΚΥΝΘΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Τό διαγελμα τοῦτο ἀπηγγέλθη πρός τόν  Ὀρθόδοξον  Ἑλληνικόν λαόν ὑπό τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου κατά τήν πανηγυρικήν λειτουργίαν κατά τήν Κυριακήν 13 Μαΐου 1935, εἰς τόν  Ι. Ναόν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, εἰς Κολωνόν, τήν ὁποίαν παρηκολούθησαν καί οἱ τρεῖς οὗτοι Μητροπολίται καί οἱ ὁποῖοι ἐνώπιον τοῦ πολυπληθοῦς ἐκκλησιάσματος ὡμολόγησαν τήν  Ὀρθοδοξίαν καί ἀπεκήρυξαν τό σχίσμα.

Πρός τόν εὐσεβῆ Ὀρθόδοξον Ἑλληνικόν λαόν

      Ἡ Πίστις τῶν Πατέρων ἡμῶν εἰς δοκιμασίαν. Οἱ ἐνεδρεύοντες ἔξωθέν των Ἐθνικῶν καί Ἐκκλησιαστικῶν προμαχώνων ἐχθροί, πολλοί καί πολυμήχανοι. Οἱ ἐπιβουλευόμενοι τόν πολύτιμον θησαυρόν τῆς Ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς ἡμῶν ἰδεολογίας, καί ἐποφθαλμιῶντες τόν τιμαλφῆ μαργαρίτην τῆς Ὀρθοδοξίας, πᾶσαν μετέρχονται δολιότητα καί μηχανήν, ὅπως ἐκπορθήσωσι τά ἀκαθαίρετα προπύργια τῆς Ἐθνικῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἡμῶν δόξης καί εὐκλείας. Ὑλισταί, Κομμουνισταί, Χιλιασταί, Θεοσοφισταί, Μασσῶνοι καί ποικιλώνυμοι ἄλλοι ἐξωτερικοί καί ἐσωτερικοί ἐχθροί, ὑπονομεύουσι τά ἀκαθαίρετα καί ἀρραγῆ πυργώματα τῆς Ἐθνικῆς καί Ἐκκλησιαστικῆς ἡμῶν ὑποστάσεως καί ἀκαταλύτου δυνάμεως.

       Οἱ θρασεῖς οὗτοι καί πολυμήχανοι ἐχθροί, κατώρθωσαν, χάριν εἰς τήν ἀνοχήν τοῦ Κράτους καί τήν ἀδράνειαν τῆς Ἐκκλησίας νά εἰσχωρήσουν εἰς ὄλας τάς τάξεις τῆς Ἐλληνικ'ἧς κοινωνίας. Προσπαθούσι δέ οἱ λυμεῶνες οὗτοι τῆς Ἐθνικῆς καί Ἐκκλησιαστικῆς ἡμῶν ἰδεολογίας, ὑπό τό πρόσχημα τῆς προόδου καί τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας, νά διαφθείρωσι τήν Ἐθνικήν καί Ἐκκλησιαστικήν συνείδησιν τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ἐφ’ ᾧ καί κρούομεν τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου.

Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι πολῖται, ἀγρυπνεῖτε, καί φρυκτωρεῖτε ἐπί τῶν ἀδαμαντίνων ἐπάλξεων τοῦ Ἔθνους καί τῆς Ἐκκλησίας, ἴνα μή συλήσωσιν οἱ δολιόφρονες καί πολυτρόποι ἐχθροί τόν τιμαλφῆ θησαυρόν τῆς προγονικῆς ἡμῶν καί ἐνδόξου κληρονομίας.

       Μή ὀκνῆτε, μηδ' ἀποκάμητε φρουροῦντες καί φυλάσσοντες φυλακάς πρός ὑπεράσπισιν τῆς κινδυνευούσης Ὀρθοδόξου Πίστεως, καί τῶν πανταχόθεν ὑπονομευομένων Ἐθνικῶν παραδόσεων. Οἱ ἐχθροί πολλοί καί πολυμήχανοι. Τά τῆς Ἐκκλησίας θέσμια ἀφρούρητα, αἱ Ἐκκλησιαστικαί ἐπάλξεις ἀνυπεράσπιστοι, αἱ Ἐθνικαί παραδόσεις εἰς περιφρόνησιν, τά Ἐθνικά ἰδεώδη, ὑπό δίωξιν.

       Ἐξ ἀντιθέτου τά ψυχοφθόρα διδάγματα τῶν Ὑλιστῶν, καί τά ἀνατρεπτικά δόγματα τῶν Κομμουνιστῶν, μεθοδικά καί ἐπίμονα. Οἱ δηλητηριώδεις καί δραστικοί πλόκαμοι τῶν διαφόρων ἀντεθνικῶν καί ἀντιθρησκευτικῶν προπαγανδῶν, διεισδύουσι μέχρι τῆς καρδίας τοῦ Ἔθνους καί τῆς Ἐκκλησίας. Αἱ δηλητηριώδεις καί βρωμεραί ἀναθυμιάσεις τῆς ἀπιστίας, τῆς ὑλοφροσύνης καί τῆς ἐκλελυμένης ἡδυπαθείας, πληρούσι μέχρις ἀσφυξίας τήν ἀτμοσφαίραν τῆς Ἑλλάδος.

      Δυστυχῶς ἡ προβαλλομένη ἀντίστασις χλιαρά, ἡ ἄμυνα ὑπέρ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν θεσμίων καί Ἐθνικῶν παραδόσεων ἄτονος καί ἄψυχος, ἡ ἀντίδρασις κατά τῶν νοσογόνων μικροβίων, τῶν διαβιβρωσκόντων τόν Ἐθνικόν καί Ἐκκλησιαστικόν ἡμῶν ὀργανισμόν, ἀνίσχυρος καί ἀνωφελής.

      Τούτου ἕνεκα, οἱ προμαχῶνες τῆς Ἐθνικῆς ἡμῶν ἰδεολογίας καί τά προπύργια τῆς Ὀρθοδοξίας, ἤρχισαν τό ἐν μετά τό ἄλλον νά ὑποχωροῦν, καί νά πίπτουν εἰς τήν χειμαρρώδη καί ἀκάθεκτον ὁρμήν τῶν πολεμίων.

      Οἱ ταχθέντες ἠγέται καί φρουροί διά τήν ἄμυναν τῶν Ἐθνικῶν καί Ἐκκλησιαστικῶν ἡμῶν παραδόσεων, λιποψυχοῦν καί δέν ἔχουν τό θάρρος καί τήν τόλμην κατά μέτωπον νά ἀντισταθοῦν. Ἡ ἀντίστασις καί ἡ ἄμυνα, δέν δύναται νά ἐπιτύχη ἄνευ ἐθνικοῦ παλμοῦ καί πίστεως εἰς τά ἰδανικά της πατρίδος καί τῆς θρησκείας. Ἀπαιτεῖται τό Ἐθνικόν καί θρησκευτικόν ἐκεῖνο ζώπυρον, ὅπερ, εἶχον καί οἱ Πατέρες ἡμῶν οἵτινες ἐδόξασαν Ἔθνος καί Ἐκκλησίαν.

      Δέον νά ἔχωσιν οἱ ἠγέται τοῦ Ἔθνους καί τῆς Ἐκκλησίας, τό Ἑλληνικόν δαιμόνιον καί τόν θρησκευτικόν ἐκεῖνον παλμόν, δί ὧν ἐμεγαλούργησεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλληνική φυλή, ἀναγεννηθεῖσα εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ. Ναί, χρειάζεται πίστις εἰς τούς ἀγώνας, χρειάζεται ἠθικόν σθένος, ἀπαιτεῖται ψυχικόν θάρρος· ἡ σιδηρᾶ θέλησις, ἡ εὐψυχία, καί ἡ ἀκράδαντος ἐλπίς, εἶναι ἀπαραίτητα διά τήν ἐπιτυχίαν τοῦ ἀγῶνος. Ταῦτα πάντα εἶναι προσόντα, ἅτινα δημιουργεῖ ἡ πίστις εἰς τά ἰδανικά της Πατρίδος καί τῆς Θρησκείας.

      Ἀλλ’ οἱ ταχθέντες φρουροί ἐπί τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ἐπάλξεων ἐλλείψει ἰσχυρᾶς πίστεως καί σθένους ἠθικοῦ, οὐ μόνον δέν προβάλλουσι τήν ἀπαιτουμένην ἀντίστασιν κατά τῶν πολεμίων, οὐ μόνον δέν ἐγείρουσι νέα προχώματα δυνάμενα νά ἀντιστοῦν εἰς τήν σύγχρονον πολεμικήν, ἀλλά καί ἐλαφρά ὅλως τῇ συνειδήσει, κρημνίζουν ὅσα παλαίμαχοι ἀγωνισταί ἤγειραν διά τῶν Ἐθνικῶν καί Ἐκκλησιαστικῶν ἡμῶν παραδόσεων.

      Ἀπόδειξις ἡ ἐσχάτως καθαιρεθεῖσα ἀκρόπολις τοῦ Πατροπαράδοτου ἡμερολογίου, ὅπερ, ὡς εἰς ἀκατάλυτος φραγμός, ἐχώριζεν αἰσθητῶς τούς Ὀρθοδόξους ἀπό τούς αἱρετικούς καί κακοδόξους.

      Τόν ἀμυντικόν τοῦτον προμαχώνα, πολλάκις ἐπεχείρησαν νά καταρρίψουν οἱ πολυμήχανοί της Ὀρθοδοξίας ἐχθροί, ἀλλά πρός κέντρα ἐλάκτισαν. Διότι ἀντιμετώπιζον πάντοτε τούς Αρχοντας καί Ταγούς τῆς Ἐκκλησίας, φρυκτωρούντας ἀνυστάκτως ἐπί τῶν ἀδαμαντίνων ἐπάλξεων τῆς Ὀρθοδοξίας.

      Ὄντως οἱ θεηγόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δέν ἠγνόουν καί οὗτοι τήν θεωρίαν κάθ’  ἥν τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον ἐθεωρεῖτο δῆθεν τελειότερον χρονικῶς τοῦ Ἰουλιανοῦ. Οὔχ ἧττον ὅμως ὑπἐρἡσπἰζὁν τὁ Πατροπαράδοτον· διότι ἐσέβοντο τήν παράδοσιν τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καί τήν αἰωνόβιον πράξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Κάθ’ ὅσον τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον, συνδεθέν ὑπό τῶν Θεοφόρων Πατέρων τῆς 1ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου μετά τοῦ Πασχαλίου Κανόνος, τοῦ Ὀρθοδόξου ἑορτολογίου καί τοῦ Κυριακοδρομίου ἀπετέλεσε τήν συνισταμένην τῆς Θείας λατρείας καί ἕνα ἑνωτικόν κρίκον τῆς καθόλου Ὀρθοδοξίας, καθώς καί ἕνα ἀκαθαίρετον Ὀρθόδοξον προμαχώνα κατά τῆς αἱρέσεως καί τῆς κακοδοξίας.

      Καί ὅμως τοῦτο τό ἀκαθαίρετον προπύργιον, κατεκρήμνισαν ἀμαχητί, ὄχι οἱ προαιώνιοι τῆς Ὀρθοδοξίας ἐχθροί, ἀλλ' οἱ ταχθέντες πρός περιφρούρησιν τούτου Ἐκκλησιαστικοί ἄρχοντες καί Ταγοί.

      Τούτου ἕνεκα, οἱ διοικοῦντες νῦν τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, διασπάσαντες τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας διά τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας, καί διαιρέσαντες τόν Ὀρθόδοξον Ἑλληνικόν  λαόν εἰς δύο ἀντιθέτους ἡμερολογιακᾶς μερίδας, οὗ μόνον, ἠθέτησαν τήν Ἐκκλησιαστικήν Παράδοσιν, καθιερωθεῖσα ὑπό τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί κυρωθείσαν ὑπό τῆς αἰωνοβίου πράξεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά ἔθιξαν καί τό Δόγμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Διο καί οἱ διοικοῦντες νῦν τήν Ἑλληνικήν Ἐκκλησίαν διά τῆς μονομεροῦς καί ἀντικανονικῆς καί ἀψυχολογήτου εἰσαγωγῆς τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, ἀπέσχισαν ἐαυτοὺς τοῦ καθόλου κορμοῦ  τῆς Ὀρθοδοξίας, καί ἐκήρυξαν ἑαυτούς κατ’ οὐσίαν σχισματικούς ἀπέναντί των Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τῶν ἱσταμένων ἐπί τοῦ ἐδάφους τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν Ὀρθοδόξων θεσμῶν καί παραδόσεων καί ἐπί τῶν Ἐκκλησιῶν Ἱεροσολύμων, Ἀντιοχείας, Σερβίας, Πολωνίας, τοῦ Ἁγίου Ὅρους, τοῦ Θεοβαδίστου Ὅρους Σινᾶ κλπ.

      Ὅτι δέ τό πρᾶγμα οὕτως ἔχει, τοῦτο ἐπιβεβαιοῖ καί ἡ ἐξ ἀρίστων Νομομαθῶν καί Θεολόγων Καθηγητῶν τοῦ Ἐθνικοῦ Πανεπιστημίου διορισθεῖσα πρός μελέτην τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος Ἐπιτροπή, ἧς Μέλος ἐτύγχανε καί ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν ὡς Καθηγητής τότε τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας ἐν τῷ Ἐθνικῷ Πανεπιστημίῳ.

      Ἰδού τί ἐγνωμοδότησε περί τοῦ νέου ἡμερολογίου ἡ Ἐπιτροπή αὕτη: «Ἅπασαι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι, ἄν καί αὐτοκέφαλοι εἰς τήν ἐσωτερικήν διοίκησιν αὐτῶν, οὔχ ἧττον ἐπειδή εἰσίν ἠνωμέναι πρός ἀλλήλας διά τῶν Δογμάτων καί τῶν Συνοδικῶν ὅρων καί κανόνων, δέν δύναται μία ἐπί μέρους Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νά χωρισθῆ, καί νά ἀποδεχθῆ νέον Ἐκκλησιαστικόν ἡμερολόγιον, χωρίς νά λογισθῇ Σχισματική ἀπέναντί των ἄλλων».

Ὅθεν, ἀφοῦ ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν διά τῆς ἰδίας αὐτοῦ ὑπογραφῆς, κηρύττει ἐαυτόν Σχισματικόν, τί ἔτι χρείαν ἔχομεν μαρτύρων, ἵνα ἀποδείξωμεν, ὅτι οὗτος καί οἱ ὁμόφρονες αὐτῷ Ἀρχιερεῖς, κατέστησαν Σχισματικοί, ὡς διασπάσαντες τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας διά τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας, καί διαιρέσαντες τήν Ἐκκλησιαστικήν καί Ἐθνικήν ψυχήν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ Λαοῦ;

      Αὐτός ὁ ἴδιος Μακαριώτατος, σχολιάζων εἰς μίαν πραγματείαν τοῦ περί τοῦ ἡμερολογίου, μίαν σχετικήν ἐπιστολήν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Β', λέγει τά ἑξῆς: «Ἡ ἐπιστολή αὕτη τοῦ Πατριάρχου, χαρακτηρίζει ὡς ἄριστα τήν θέσιν, ἥν εὐθύς κατέλαβεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀπέναντί της Γρηγοριανῆς τροποποιήσεως τοῦ ἡμερολογίου, ἥτις θεωρεῖται ὑπ' Αὐτῆς ὡς μία των πολλῶν καινοτομιῶν τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, παγκόσμιον σκάνδαλον καί αὐθαίρετος καταπάτησις τῶν Συνοδικῶν Κανόνων καί Θεσμῶν».

      Ἐκτός των Κανονικῶν τούτων παραβάσεων, ὑπάρχουν καί σπουδαῖοι ἠθικοί λόγοι, τήν πηγήν ἔχοντες εἰς αὐτήν τήν Ἀρχιεπισκοπήν, οἱ ἐπιβάλλοντες τήν ἐκκαθάρισιν τοῦ Κλήρου παντός βαθμοῦ, διά τήν ἀνύψωσιν τῶν λειτουργῶν της Ἐκκλησίας, καί τήν ἀναστήλωσιν τοῦ γοήτρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας.

      Κατόπιν τούτων, ἐπαφίεμεν εἰς τόν Ὀρθόδοξον Ἑλληνικόν λαόν νά κρίνῃ κατά πόσον ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος, διαφωνῶν πρός ἐαυτόν, καί καταπατῶν τούς Ὀρθοδόξους θεσμούς καί ἱερούς Κανόνας, δύναται νά ἦ Πρόεδρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, ἧς τό κυριώτερον γνώρισμα καί ἡ ἐνδοξοτέρα ἀποστολή τυγχάνει ἡ περιφρούρησις τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς καί Ἐθνικῆς Ἰδεολογίας.

      Ἡμεῖς ἀνέκαθεν διεφωνήσαμεν πρός τήν ἡμερολογιακήν ταύτην καινοτομίαν, ἀλλά συνεμορφώθημεν πρός τήν γνώμη τῆς πλειοψηφίας τῆς Ἱεραρχίας κατ' ἐκκλησιαστικήν οἰκονομίαν· τό μέν ἵνα ἀποφύγωμεν τό ἐκκλησιαστικόν σχῖσμα, τό δέ, διότι εἴχομεν τήν ἐλπίδα, ὅτι ἡ Ἱεραρχία πρός πρόληψιν τῆς διαιρέσεως τοῦ ποιμνίου της, θά ἔσπευδε νά ἐπανέλθῃ εἰς τήν Ὀρθόδοξον ἡμερολογιακήν τροχιάν.

      Ἀλλ' ἐπειδή τό σχῖσμα ἐδημιουργήθη καί ἄνευ ἡμῶν εἰς τούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας ὑπό τῶν Χριστιανῶν, διαιρεθέντων ἐξ αἰτίας τοῦ νέου ἡμερολογίου, ἡ δέ Ἱεραρχία μετά πάροδον δωδεκαετίας ὅλης, οὐ μόνον δέν ηὐδόκησε χάριν τῆς ἑνώσεως τοῦ ποιμνίου της καί τῆς εἰρηνεύσεως τῆς Ἐκκλησίας, νά ἐπαναφέρῃ τό Ὀρθόδοξον ἡμερολόγιον, ἀλλά καί κατεδίωξε τούς Παλαιοημερολογίτας.

      Διά τοῦτο προήχθημεν κάθ’ ὑπαγόρευσιν τῆς συνειδήσεως ἡμῶν, νά δηλώσωμεν εἰς τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον, ὅτι κόπτομεν πᾶσαν ἐπικοινωνίαν μέτ’ Αὐτοῦ, ὡς σχισματικοῦ κατά τήν ἰδίαν ὁμολογίαν αὐτοῦ, ποιούμεθα δέ θερμήν ἔκκλησιν πρός τήν μερίδα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ τοῦ ἀποδεχθέντος τό νέον ἡμερολόγιον ἐπί καλῇ τῇ πίστει, ὅτι τοῦτο δέν προσκρούει πρός τήν Ὀρθοδοξίαν, ὡς ἐπιπολαίως διεκήρυξεν ὁ καινοτόμος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, ὅπως ἀποκηρύξωσι καί οὗτοι τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον, ὡς ἀντορθόδοξον, καί διασαλπίσωμεν εἰς τόν Σχισματικόν Ἀρχιεπίσκοπον τά ρήματα τοῦ σοφοῦ Βρυένιου: «Οὐκ ἀρνησόμεθά Σε φίλη Ὀρθοδοξία, οὐ ψευσόμεθά Σε Πατροπαράδοτον σέβας, οὐκ ἀφιστάμεθά Σου Μῆτερ Εὐσέβεια, ἐν Σοῖ ἐγεννήθημεν, ἐν Σοῖ ζῶμεν, καί ἐν Σοῖ κοιμηθησόμεθα. Εἰ δέ καλέση καιρός, καί μυριάκις ὑπέρ Σου τεθνηξόμεθα».

† Ὁ Δημητριάδος Γερμανός
† Ὁ Πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος
† Ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος

ΦΑΡΙΣΑΪΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.Αποθρασύνθηκε ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου! Εξέφρασε και νέες αθεολόγητες θέσεις και απαίτησε την άμεση εκδίωξη των Εσφιγμενιτών. Να του απαντήσουν δεόντως οι 19 Μονές του Αγίου Όρους.

Το άρθρο αυτό γράφτηκε από νεοημερολογίτη (http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=11535) που δεν ανέχεται όλη αυτή την φαρσοκωμωδία. Γι' αυτό έχει μεγαλύτερη αξία. Δεν συμφωνεί ο "Εκκλησιαστικός" με τον χαρακτηρισμό των εσφιγμενιτών πατέρων ως σχισματικών καθώς όπως και ο ίδιος ο αρθρογράφος παραδέχεται αποτειχίστηκαν από κακοδόξους και αιρετικούς ακολουθώντας το παράδειγμα των Αγίων Πατέρων. Το δε, Φανάριον έχει σβήσει προ πολλού και έχει αποκοπεί από την Εκκλησία του Χριστού.

Tου Βασίλη Κερμενιώτη

Αποθρασύνθηκε ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου! 

Εξέφρασε και νέες αθεολόγητες θέσεις και απαίτησε την άμεση εκδίωξη των Εσφιγμενιτών. 
Να του απαντήσουν δεόντως οι 19 Μονές του Αγίου Όρους.

Διαβάζοντας την ομιλία του Αρχιγραμματέα του Πατριαρχείου κ. Ελπιδοφόρου στην προχθεσινή Ημερίδα που έγινε στη Θεσσαλονίκη για το ζήτημα της Μονής Εσφιγμένου, κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να μετανοήσουν οι Οικουμενιστές και να εγκαταλείψουν την πλάνη τους: Ο εγωισμός και το θράσος τους είναι απίστευτα και απύθμενα!

ΦΑΡΙΣΑΪΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Όπως αναμενόταν, στην ομιλία του μετέφερε την «ιερήν αγανάκτησιν» της «Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος» γι’ αυτούς τους ξεροκέφαλους «σχισματικούς» που δεν λένε «να μας αδειάσουν τη γωνιά», μια και ο «Καίσαρας», η ελληνική Πολιτεία, ―πέρα από τον αποκλεισμό που επέβαλε στους ταλαίπωρους «καταληψίες», που θυμίζει την πολιορκία του Μεσολογγίου― διστάζει να προχωρήσει στην, με κλωτσιές, εκδίωξή τους από το περιβόλι της Παναγίας (και όχι το τσιφλίκι κανενός Πατριάρχη).
Προσπάθησα, αλλά δυστυχώς δεν το κατόρθωσα, να είμαι κι εγώ εκεί, προχθές, γιατί επιθυμούσα σφόδρα να του θέσω δημόσια τα εξής ερωτήματα: Κύριε Αρχιγραμματέα του Πατριαρχείου, μήπως διυλίζετε τον κώνωπα και καταπίνετε την κάμηλον; (Ματθ. 23:24). Σας ενοχλεί που κάποιοι σχισματικοί μοναχοί ―που όμως πονούν την Πίστη του Χριστού― δεν εγκαταλείπουν το Άγιο Όρος, ενώ δεν σας «καίγεται καρφάκι» που ο Πατριάρχης μας, εδώ και χρόνια, αδιάλειπτα και αδιάντροπα, ποδοπατεί το Ευαγγέλιο, περιφρονεί τις Οικουμενικές Συνόδους και τους Ιερούς Κανόνες και ατιμάζει τους Αγίους της Εκκλησίας μας, παλαιούς και νέους;
● Δεν σας πείραξε που προσέβαλε βάναυσα τον Μέγα Φώτιο και άλλους Πατέρες, αποκαλώντας τους “θύματα του Σατανά” (Κατά τη θρονική εορτή του Πατριαρχείου, το 1998);
● Δεν σας ενοχλεί που προσβάλλει όλους τους Αγίους που καταδίκασαν την παπική πλάνη αναγνωρίζοντας, τόσο τον αμετανόητο Παπισμό, όσο και τις εκατοντάδες κακόδοξες προτεσταντικές ομολογίες, ως «Εκκλησίες του Θεού»;
● Δεν σας θλίβει που ατιμάζει τη μνήμη όλων των Αγίων Νεομαρτύρων ―που υπέστησαν φρικτά μαρτύρια επειδή αρνήθηκαν να αλλαξοπιστήσουν― ισχυριζόμενος ότι και άλλες Θρησκείες λατρεύουν τον ίδιο Θεό μ’ εμάς;  Μια ομολογία που καθιστά «ανώφελη» τη Σταυρική θυσία του Κυρίου και στην ουσία ισοδυναμεί με άρνηση του Χριστιανισμού!
Όλ’ αυτά δεν σας δυσαρέστησαν κύριε Αρχιγραμματέα;  Δεν τάραξαν καθόλου την ηρεμία σας; Εκτός κι αν συμφωνείτε κι εσείς μ’ αυτές τις φρικτές αιρετικές κακοδοξίες!
Αλλά γιατί να σας πειράξουν, αφού στο χορό της κακοδοξίας μπήκατε κι εσείς. Ενθυμούμαι τα όσα  απαράδεκτα δηλώσατε πέρυσι στην Αμερική σχετικά με την… υποχρέωση «αναγνωρίσεως πρωτείου τινός στην Ορθόδοξη Εκκλησία»! Μάλιστα, σχεδόν αποκαλέσατε αιρετικούς όσους δεν θα συμφωνούσαν μ’ αυτές τις αθεολόγητες απόψεις που εκστομίσατε!  Ζηλέψατε τη «θεολογία» του Παπισμού κύριε Ελπιδοφόρε;  Ωστόσο, έχετε το… ελαφρυντικό ότι δεν είσθε Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεολογίας. Εάν ήσασταν ή εάν επρόκειτο να γίνετε, το ολίσθημά σας θα ήταν πολύ μεγαλύτερο.
Ήταν πολύ εύστοχο το σχετικό ντοκουμέντο που δημοσίευσε η αγωνιστική ιστοσελίδα «Αυγουστίνος Καντιώτης», στο οποίο, στην αριστερή πλευρά, αποτυπώνονταν οι εξωφρενικές θέσεις σας, και στα δεξιά οι θέσεις της Ορθοδοξίας επί του θέματος, τις οποίες διατύπωναν δύο Άγιοι της Εκκλησίας μας και ο Σεβ. μητροπολίτης της περιοχής μου, ο κ. Θεόκλητος.

ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΧΙΓΡΑΜΜΑΤΕΑ

Διαβάζοντας τα όσα απίθανα και αθεολόγητα είπε, αυτός ο ρασοφόρος, στην ημερίδα, θέλεις να κλάψεις για το πνευματικό κατάντημα του ιστορικού Πατριαρχείου των ορθοδόξων!
Το θέμα της ομιλίας του ήταν: «Εκκλησιαστική – Εκκλησιολογική προσέγγιση: Η θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου». 
● Αναφερόμενος στην από δεκαετίες διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη, είπε: «η Εκκλησία εθεώρησε ως ένα βαθμό αναμενομένη και λογική την ύπαρξη αντιδράσεων σε ένα θέμα, το οποίο αποτελούσε ταμπού, τροφοδοτηθέν από χίλια έτη σχίσματος και μισαλλοδοξίας μεταξύ ανατολής και δύσεως». 
Εδώ, ο Αρχιγραμματέας, , διαπράττει δύο ολισθήματα: Πρώτον, ταυτίζει την «Εκκλησία» με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Εκκλησία, π. Ελπιδοφόρε, είναι και η Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία διαφωνούσε κάθετα με τα φιλοπαπικά ενδοτικά ανοίγματα του Αθηναγόρα. Μάλιστα, υπήρξαν και τρεις Αρχιερείς, αλλά και πολλές Μονές του Αγίου Όρους, που διέκοψαν το μνημόσυνό του. Αυτό το θέμα γιατί το αποκρύπτετε;
Δεύτερον, για ποιο «ταμπού» και ποια «μισαλλοδοξία» μιλάει ο κ. Αρχι-γραμματέας;  Οι Άγιοί μας που απέκοψαν και διαχρονικά πολέμησαν το Παπισμό, το έπραξαν γιατί ήταν “μισαλλόδοξοι” και είχαν «ταμπού» ή γιατί οι δυτικοί διέστρεψαν το δόγμα εισάγοντας πλήθος αιρετικών κακοδοξιών;  Ήταν “μισαλλόδοξος” ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και ο σύγχρονός μας Άγιος Νεκτάριος; Όλοι αυτοί οι πνευματοφόροι Άγιοι ήταν «φανατικοί» και «εμπαθείς» και παρεξήγησαν τους Δυτικούς και έπρεπε να γεννηθούν οι σημερινοί, πλήρεις «σοφίας», «αγάπης» και «κατανοήσεως», λατινόφρονες Πατριάρχες, Αρχιερείς και θεολόγοι για «λύσουν» την “παρε-ξήγηση”;  Ντροπή!
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Αρχιγραμματέα, θα πρέπει να διακατέχονταν από «ταμπού» και «μισαλλοδοξία» και οι νεώτερες πατριαρχικές Σύνοδοι της Κωνσταντινουπόλεως των ετών  1722, 1727 και 1838, οι οποίες κατα-δίκασαν τον Παπισμό!  Αλλά τότε, το Φανάρι ήταν ορθόδοξο και αναμένο, ενώ τώρα αιρετικό και σβησμένο!
●  «Χαρακτηρίσαντες [οι Εσφιγμενίτες] αιρετικούς και τον Οικουμενικό Πατριάρχη και πάντας τους Πατριάρχας και αρχηγούς των Ορθοδόξων Εκκλησιών μετά των Ιεραρχών αυτών, έπαυσαν να μνημονεύουν του κανονικού ονόματος του οικείου αυτών επισκόπου, του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, με αποτέλεσμα να αποκοπούν από το σώμα της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας». 

  Και οι πρωτοετείς φοιτητές της θεολογίας γνωρίζουν ότι οι Ιεροί Κανόνες (ΛΑ’ Αποστολικός και ΙΕ’ Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου) δίδουν το δικαίωμα διακοπής μνημοσύνου, όταν κηρύσσεται απροκάλυπτα αίρεση. Και αν οι Εσφιγμενίτες  το έπραξαν άκαιρα, σήμερα που η παναίρεση του Οικουμενισμού έχει αποθρασυνθεί εντελώς, διακοπή μνημοσύνου μπορεί να γίνει. Μάλιστα, οι Κανόνες αυτοί λένε ότι μια τέτοια ενέργεια όχι μόνο δεν εγκυμονεί κίνδυνο σχίσματος, αλλά αντίθετα προλαμβάνει το σχίσμα. Επί λέξει ο ΙΕ’ Κανόνας λέει: «Ουκ Επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, και ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι».  Συνεπώς, π. Ελπιδοφόρε, αυτοί που πρέπει να «αποκοπούν από το σώμα της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας» είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και οι ομοϊδεάτες του Οικουμενιστές.

● «…υποκύψαντες [οι Εσφιγμενίτες] εις τον εκ δεξιών πειρασμόν ότι έφθασαν εις τοιούτον ύψος αρετής, ώστε να είναι άξιοι να κρίνουν το ορθόδοξον ή μη του φρονήματος ουχί μόνον του οικείου αυτών επισκόπου, αλλά συμπάσης της Ορθοδόξου ανά τον κόσμον Ιεραρχίας».

 
Στη θεολογική Σχολή που σπουδάσατε, π. Ελπιδοφόρε, δεν μάθατε ότι όταν κινδυνεύει η πίστη έχουν υποχρέωση ακόμη και οι «πέτρες» να σηκωθούν και να διαμαρτυρηθούν; Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: «Είναι εντολή Κυρίου να µή σιωπά κάποιος σε περίσταση που κινδυνεύει η Πίστη, διότι λέγει “εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται” [Λουκ. 19, 40]. Ώστε όταν πρόκειται περί πίστεως, δεν είναι δυνατόν να πη κανείς “Εγώ ποιός είµαι;» (Επιστολή προς Παντολέοντι Λογοθέτη, PG 99, 1321Α.Β, μετάφραση).

● «Ο “προεστώς” της ευχαριστιακής συνάξεως, ως “κατέχων τον Θρόνον του Θεού” στο ιερό Θυσιαστήριο, ανεδείχθη στη συνείδηση της Εκκλησίας ως καθήμενος εις “τόπον Θεού”, όπως έχει αποδείξει με τη διδακτορική του διατριβή ο επιφανής Ιεράρχης του Θρόνου και κορυφαίος θεολόγος της Ορθοδοξίας Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας. Και καταλήγει: “Δια του τρόπου τούτου η ενότης της Εκκλησίας εν τη Ευχαριστία καθίσταται αυτομάτως και ενότης εν τω επισκόπω”».

 
Κύριε Αρχιγραμματέα, το Άγιο Πνεύμα το οποίο φωτίζει την Εκκλησία οδηγώντας την εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιω. 16: 13) δεν περίμενε να γεννηθεί ο Ζηζιούλας για να «αποδείξει με τη διδακτορική του διατριβή…» οτιδήποτε. Η θεολογία δεν είναι μηχανολογία ή μαθηματικά για να «αποδείξουμε» κάποιο θεώρημα, αλλά μέθεξη του Θείου, την οποία μόνο οι Άγιοι αξιώθηκαν.  Η ζαλισμένη «θεολογία» του Ζηζιούλα τείνει να καταλήξει στο ότι κέντρο «της ευχαριστιακής συνάξεως» είναι, μάλλον, ο επίσκοπος και όχι ο Χριστός! (κι εδώ οσμή Παπισμού!)

Όσον αφορά τον επίσκοπο που είναι  «εις “τόπον Θεού”», θα πρέπει να ξέρει ο Άγιος Αρχιγραμματεύς, ότι αυτό παρέχει μεν κάποια δικαιώματα (απαίτηση σεβασμού, υπακοής, κ.λ.π.), αλλά, κυρίως, έχει τεράστιες υποχρεώσεις. Συνεπάγεται σταυρική και μαρτυρική πορεία, παρόμοια με εκείνη που ακολούθησε ο Μέγας Αρχιερεύς, ο Χριστός:

◊  Ο Κύριος νήστευσε 40 ημέρες. Οι σημερινοί επίσκοποι νηστεύουν;

◊  Ο Χριστός συνέχεια αγρυπνούσε και προσευχόταν γονατιστός με δάκρυα για το ποίμνιό του. Οι τωρινοί Αρχιερείς και Πατριάρχες ενδιαφέρονται όσο πρέπει για το ποίμνιο που τους εμπιστεύθηκε ο Θεός ή το παρακολουθούν αδιάφοροι να το κατασπαράζουν οι ποικιλώνυμοι προβατόσχημοι λύκοι, οι αιρετικοί;

◊  Ο Χριστός είχε φτωχική και ταπεινή εμφάνιση, παρ’ όλο που είναι Θεός. Οι  πλείστοι σημερινοί Αρχιερείς κυκλοφορούν με λιμουζίνες και αεροπλάνα και φορούν πανάκριβα άμφια, τα οποία επιδεικνύουν σαν τις φιλάρεσκες γυναίκες! Επίσης, αρέσκονται στις κολακείες και στα αλληλολιβανίσματα. Έτσι ήταν ο  Χριστός;

◊  Ο Μέγας Αρχιερεύς οδηγήθηκε στο Γολγοθά και προειδοποίησε τους μαθητές Του ότι κι αυτοί θα μισηθούν και θα υποστούν διώξεις. Ερωτούμε: οι σημερινοί επίσκοποι και Πατριάρχες διώκονται, υποφέρουν υπερασπιζόμενοι την Πίστη του Χριστού ή αδιαφορούν γι’ αυτήν, γι’ αυτό και καλοπερνούν, αφού τα έχουν καλά με όλους τους «ισχυρούς της ημέρας», θρησκευτικούς και κοσμικούς;

◊  Επίσης, όταν είσαι «εις τόπον Θεού» δεν προσφέρεις Κοράνια. Δεν αποκαλείς «ιερό» και «άγιο» το βιβλίο που αρνείται τη Θεότητα του Χριστού και παρακινεί σε πόλεμο κατά των χριστιανών, τους οποίους κατηγορεί ότι νόθευσαν το Ευαγγέλιο!

◊  Τέλος, π. Ελπιδοφόρε, όταν είσαι «εις τόπον Θεού», την Κυριακή της Ορθοδοξίας καταφέρεσαι κατά των αιρετικών και των  εχθρών της Εκκλησίας και όχι εναντίων των ορθοδόξων χριστιανών!

Όντως, ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι «εις “τόπον Θεού”». Έχετε υπ’ όψιν, όμως, ότι και ο προκάτοχός του, ο Νεστόριος, ήταν κι αυτός «εις “τόπον Θεού”». Και βέβαια, «εις “τόπον Θεού”» θα καθίσει και ο Αντίχριστος (Β’ Θεσ. 2:4).

ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ

Επίσης, ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου, επικαλέσθηκε τον «δ’ και η’ κανόνα της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου», καθώς και τους «κανόνες λδ’ της Πενθέκτης εν Τρούλλω Οικουμενικής Συνόδου και α’ της εν Κων/πόλει Πρωτοδευτέρας Συνόδου» βάσει των οποίων οι μοναχοί οφείλουν υπακοή στον επίσκοπό τους (εν προκειμένω, για τους αγιορείτες, στον Πατριάρχη). Σύμφωνοι, π. Ελπιδοφόρε, αλλά με την αυτονόητη προϋπόθεση ότι αυτός «ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας». Όταν όμως, κηρύττει ρήματα διεστραμμένα, τότε οι μοναχοί έχουν υποχρέωση να κάνουν ανυπακοή, κατά το «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Πραξ. 5:29).  Ο Απόστολος Παύλος καλεί τους Γαλάτες να διώξουν και να αναθεματίσουν ακόμη και τον ίδιο, στην υ-ποθετική περίπτωση που όταν ξαναερχόταν τους κήρυττε διαφορετικά πράγματα, απ’ όσα αρχικά, τους είχε ευαγγελίσει! (Γαλ. 1:8)
Έχετε πτυχίο θεολογίας κ. Αρχιγραμματέα. Δεν μάθατε από την εκκλησιαστική ιστορία, ότι υπήρξαν και εποχές, όπως η σημερινή, όπου ήταν κακή η υπακοή και αγία η ανυπακοή; Λόγου χάρη, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ήταν απλοί μοναχοί. Κι όμως δεν έκαναν «υπακοή». Ο μεν πρώτος κατατρόπωσε τους εικονομάχους Πατριάρχες και Αρχιερείς, ο δε δεύτερος, αγωνίσθηκε με σθένος κατά της επικρατούσας, τότε, αίρεσης του μονοθελητισμού!
Και γιατί χρησιμοποιείτε τους Ιερούς Κανόνες «κατά το δοκούν»; Τους Κανόνες ΞΕ’ των Αγίων Αποστόλων και Θ’, ΛΓ’ της Συνόδου της Λαοδικείας, που απαγορεύουν ρητώς τις συμπροσευχές με ετερόδοξους, επισείοντας την ποινή της καθαίρεσης για τους παραβάτες, τους έχετε «καταργήσει»; Γιατί; Επειδή δεν σας συμφέρουν και επειδή, βάσει αυτών, θα πρέπει να καθαιρεθεί ο Πατριάρχης και οι ομοϊδεάτες του Οικουμενιστές; Και δεν είναι μόνο αυτοί οι Ιεροί Κανόνες που αθετούν οι Οικουμενιστές. Υπάρχουν και άλλοι που απαγορεύουν την είσοδο αιρετικών κληρικών σε ορθόδοξο Ναό… κ.λ.π.

ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΠΥΡΓΟΣ ΟΙ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΕΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Αυτή η ομιλία που εκφώνησε ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου, απο-τελεί, για μένα, απόδειξη ότι η «αγάπη» που φαίνεται να ξεχειλίζει από τις καρδιές των Οικουμενιστών είναι μια “σαπουνόφουσκα”. Το είπε και ο Γέρων Παίσιος: «Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει»(«Παρακαταθήκη» τεύχος 52 του 2007).  Οι φουκαράδες  σχισματικοί μοναχοί της Εσφιγμένου, τραβούν τα πάνδεινα, λόγω της, αδιάκριτης έστω, υπερευαισθησίας τους στα θέματα των ορθόδοξων παραδόσεων. Ερωτώ: Από τους ωκεανούς αγάπης του κ. Βαρθολομαίου προς τον παναιρετικό Πάπα, δεν περισσεύει καμμιά σταγόνα και γι’ αυτούς τους ταλαί-πωρους αδελφούς μας;
Είπε ο Αρχιγραμματέας:
□  «Ομοιάζουν [οι Εσφιγμενίτες] με όσους χαρακτηρίζει ο Κύριος ως κλέπτας της ποίμνης, λυμαινομένους αυτήν και μη εισερχομένους δια της θύρας, αλλά νύκτωρ, εν κρυπτώ και παραβύστω»
Πατέρα Ελπιδοφόρε, με «κλέπτας της ποίμνης, λυμαινομένους αυτήν και μη εισερχομένους δια της θύρας» ομοιάζουν οι φίλοι σας οι Οικουμενιστές. Αν εισέρχονταν δια της «θύρας», που είναι ο Χριστός (Ιω. 10:7), θα αγαπούσαν τα πρόβατα και δεν θα τα παρέδιδαν στους νοητούς «λύκους» του Παπισμού και του Π.Σ.Ε.
Όσον αφορά το «εν κρυπτώ και παραβύστω», αυτή η τακτική είναι ιδί-ωμα του Οικουμενιστών (και του πονηρού πνεύματος που τους υποκινεί) που ενώ είναι ισχνή μειοψηφία μέσα στην Εκκλησία, επειδή βρίσκονται σε υψηλές θέσεις, περνούν τα δικά τους θελήματα, καταλύοντας το σύστημα της Συνοδικότητας. Την ουσιαστική κατάλυση της συνοδικότητας κατείγγειλε και ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Στυλιανός.
□  «Πολλήν έκαμε υπομονή τόσο το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως Μήτηρ Εκκλησία, όσο και η Ιερά Κοινότης, ως εν Χριστώ αδελφότης μεριμνώσα για τη σωτηρία και την ανάνιψή τους εκ της πλάνης».
Πράγματι, κ. Αρχιγραμματέα,  «πολλήν υπομονή έκαμε» τόσο το Άγιο Όρος όσο και οι Ελλαδίτες Αρχιερείς με τον αθεόφοβο προϊστάμενό σας. Καλά θα είναι να εγκαταλείψουν την τακτική του στρουθοκαμηλισμού και να υπερασπίσουν την ατιμαζόμενη απ’ αυτόν, Εκκλησία του Χριστού. Έτσι, υπάρχει ελπίδα, λόγω του «ραπίσματος» που θα δεχθούν οι Οικουμενιστές, να συνέλθουν και να «ανανήψουν εκ της πλάνης».
□  «Δεν αρκέσθησαν στην ιδία πλάνη, αλλά εξήσκησαν καθ’ όλα αυτά τα χρόνια συστηματική προσπάθεια να παρασύρουν στην εκτός της Εκκλησίας πνευματική απώλεια και άλλους πιστούς και κληρικούς, διαδίδοντες με κάθε τρόπο τις δοξασίες τους»
Αυτή η κατηγορία «ταιριάζει-γάντι» για τους Οικουμενιστές που, τον τελευταίο καιρό, επιδίδονται σε μια πρωτοφανή προπαγάνδα των κακοδοξιών τους, μέσω νεοεκδοθέντων εντύπων, ημερίδων, του διαδικτύου, κ.λ.π.
Πάντως, αν με τα λόγια αυτά εννοεί, ο κ. Αρχιγραμματέας, ότι οι Εσφιγμενίτες ενημερώνουν τον κόσμο για την αίρεση του Οικουμενισμού, θα σημείωνα ότι καλά θα κάνουν να τους μιμηθούν και οι υπόλοιπες Μονές του Αγίου Όρους, καθώς και οι δεσποτάδες μας, οι οποίοι κρατούν τον πιστό λαό στο σκοτάδι.
□  «Δεν είναι πρώτη φορά που η Εκκλησία αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις» [σαν αυτό της Μονής Εσφιγμένου].
Θα έλεγα στον π. Ελπιδοφόρο ότι «δεν είναι πρώτη η φορά που η Εκκλησία» βρίσκεται υπό την κυριαρχία μιας αίρεσης, όπως αυτής του Οικουμενι-σμού. Ας θυμηθούμε την εποχή του Αρειανισμού.

ΚΟΛΑΚΕΙΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ

Εν συνεχεία, ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου, πλέκει το εγκώμιο των δύο κορυφαίων Οικουμενιστών σε τέτοιο βαθμό, ώστε αναρωτήθηκα “γιατί το κάνει αυτό; Επιδιώκει τίποτα; Εν τέλει, σε ποιους απευθύνεται; Στους παριστάμενους της Ημερίδας ή στον Πατριάρχη και στον Περγάμου;”  Ακούστε τι είπε γι’ αυτούς: «…ο επιφανής Ιεράρχης του Θρόνου και κορυφαίος θεολόγος της Ορθοδοξίας Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας»!  Και για τον Παναγιώτατο: «ο νυν ευκλεώς Πατριαρχεύων Αυθέντης και Δεσπότης ημών Παναγιώτατος κ. κ. Βαρθολομαίος»!
Κύριε Λαμπρυνιάδη, «Αυθέντης ημών» με κεφαλαίο άλφα και «Δεσπότης ημών» με κεφαλαίο δέλτα, καλείται μόνον ο Θεός! Επίσης, αν και αυτό καταχρηστικά χρησιμοποιείται για τους μητροπολίτες, και τα «κ.κ.» είναι τα αρχικά των λέξεων «Κύριος Κύριος» με τις οποίες κλήθηκε μόνο ο Θεός (Ιεζ. 12:10, Αμώς 5:3, Κριταί 2:1, κ.ά.) Όσον αφορά το «ευκλεώς Πατριαρχεύων»… καλύτερα να μην το σχολιάσουμε!
Πάντως, ας μου επιτρέψει ο π. Ελπιδοφόρος –δια παν ενδεχόμενον– να του πω ότι είναι χίλιες φορές προτιμότερο να γίνει ένας άσημος μοναχός του Αγίου Όρους, έστω και της σχισματικής Μονής Εσφιγμένου, παρά να γίνει Πατριάρχης και να κινδυνεύσει η σωτηρία της αθάνατης ψυχής του (τι γαρ ωφελείται ανθρωπος εαν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; Ματθ. 16:26)

ΝΑ ΕΚΔΙΩΧΘΟΥΝ ΠΡΩΤΑ ΟΙ «ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ»

ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΟΙ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

Προς το τέλος της ομιλίας του, ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου, αγανακτισμένος είπε: «Η Εκκλησία έδωσε τη λύση. Η Μονή Εσφιγμένου έχει την αδελφότητά της [εννοεί την νέα συνοδεία που μένει στις Καρυές]. Διάλογος πλέον με τους κατέχοντες το κτιριακό συγκρότημα της Μονής δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με προοπτική είτε την εν μετανοία ένταξή τους στην κανονικότητα και στην υπό τον Ηγούμενο αδελφότητα, είτε τον τρόπο και το χρονοδιάγραμμα της οριστικής αποχωρήσεώς τους από τον Ιερό τόπο. Γένοιτο!»
Κύριε Λαμπρυνιάδη, ποιο είναι το μείζον: η αίρεση ή το σχίσμα;  Προφανώς το πρώτο. Επειδή λοιπόν ο Θεός μας, είναι Θεός δικαιοσύνης, πιστεύω ότι το δικαιότερο θα ήταν το να εκδιωχθούν πρώτα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο οι Οικουμενιστές και έπειτα οι Εσφιγμενίτες από το Άγιο Όρος. Προσευχόμαστε στο Θεό να μας χαρίσει ένα νέο «Μάρκο Ευγενικό» που θα πάρει το «φραγγέλιο» και θα εκβάλει όχι από τον περίβολο (Ιω. 2:15), αλλά μέσα από το Ναό του Θεού αυτούς που προσέβαλλαν και μαγάρισαν με τις κακοδοξίες τους τον ιερό και ιστορικό Πατριαρχικό Θρόνο. Πιστεύω ότι αν συμβεί αυτό, τότε θα λυθεί αυτόματα και το ζήτημα της Μονής Εσφιγμένου, διότι μη ούσης της αίρεσης του Οικουμενισμού, οι αδελφοί δεν θα έχουν κανένα πλέον λόγο να μην ενσωματωθούν στην Εκκλησία του Χριστού. Γένοιτο!
πηγή:http://www.ekklisiastikos.com/2010/04/blog-post_20.html

ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΤΟΝ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗ

 Κυρία Θεοτόκος κατά τον έξω χαρακτήρα και ήθος του σώματος ήτο σεμνή και σεβάσμια κατά πάντα, ολίγα και απαραίτητα λαλούσα, ήτο ογλήγορος εις το υπακούειν και ευπροσήγορος, ετίμα όλους και επροσκύνει, είχε το μέγεθος του σώματος μέσον και σύμμετρον, δεν επαρουσιάζετο εις κάθε άνθρωπον, ήτο μακράν από τόν γέλωτα και έξω από κάθε ταραχήν και θυμόν.

Το χρώμα του θεοδόχου Της σώματος ήτο όμοιο με το χρώμα του σιταριού.

Είχε ξανθάς τάς τρίχας της κεφαλής, είχεν οφθαλμούς πολλά ωραίους, χρωματισμένους με θείαν σεμνότητα, ωραισμένους με κόρας οξείς και όμοιας με τήν ελαίαν και καλλυνομένας με βλεφαρίδας φαιδροπρεπείς.

Είχε τα οφρύδια μαύρα, κυκλικώς σχηματισμένα.

Είχε τήν μύτην ομαλήν και ευθείαν.

Τα πανάμωμα χείλη Της ήτον ανθηρά, λάμποντα κοσμίως με ερυθρόν χρώμα και γέμοντα από την των λόγων γλυκύτητα.

Είχε το ιεροπρεπές πρόσωπον ολίγον μακρύ, είχε τάς θεοδόχους χείρας Της μακράς και τούς δακτύλους των χειρών μακρούς με λεπτότητα.


Ήτο ανυπερήφανος και είχε ταπείνωσιν υπερβάλλουσαν, εφόρει ρούχα φυσικώς χρωματισμένα, καθώς δηλούται από το άγιον μαφόριον, αυτόχροον υπάρχον.

Και δια να ειπούμεν καθολικώς, η Κυρία Θεοτόκος ήτο κατά τα εξωτερικά μέλη του σώματος γεμάτη τόση θείαν χάριν και σεβασμιότητα, ώστε όπου όστις έβλεπεν Αυτήν, ελάμβανε εις την ψυχήν του κάποιον φόβον και ευλάβειαν και χωρίς να Τήν ηξεύρη προτύτερα, εγνώριζεν από μόνον τόν εξωτερικόν χαρακτήρα Της ότι Αύτη αληθώς εστί Μήτηρ Θεού.

Και ο Αρεοπαγίτης θείος Διονύσιος, από την πολλήν αγάπην που είχε πρός τόν Χριστόν, ακούσας ότι έζη σωματικώς η πανάμωμος Μήτηρ Αυτού, επήγε να Την ιδεί, και λοιπόν βλέπων τήν θείαν θεωρίαν και τήν θαυμάσιαν και βασιλικήν ωραιότητά Της, ίδών δε και τούς Αγγέλους ισταμένους τριγύρω Αυτής και Τήν εδορυφόρουν ως βασίλισσαν, ακούσας δε και τα ουράνια λόγια εκ του αγίου στόματός Της, εξέστη ομολογήσας ότι και μόνος ο σωματικός Αυτής χαρακτήρ και το είδος Της Τήν εμαρτύρουν ως εστί Μήτηρ Θεού κατ' άλήθειαν.


Μεγαλείον και εξαίρετον ήτο εις μόνην τήν Θεοτόκον, διότι θεόθεν ήτο δεδωρημένον, ίνα γεννηθή εν τη Παλαιά Διαθήκη Παιδίον θήλυ κατ' επαγγελίαν, και μάλιστα εκ της στείρας, της θεοπρομήτορος Άννης.

Γνωστόν όμως έστω ότι η Κυρία Θεοτόκος, δια τα μεγαλεία ως Της έδωκεν ό Θεός, εσυνερίζετο τρόπον τινά και εφιλοτιμείτο να αγωνίζεται και Αυτή μετά τήν Ανάληψιν του Υιού Της με προσευχάς, με γονυκλισίας και με κάθε είδος ασκήσεως.

Όθεν λέγεται λόγος ότι, από τάς συχνάς γονυκλισίας, όπου η Θεοτόκος εποίει, εβαθούλωσαν αι πλάκαι, επάνω εις τας οποίας τα γόνατα έκλινεν.

π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ: ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ - ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΦΡΙΞΤΕ!!!

Ο π. θεόδωρος Ζήσης διδάκτωρ του Α.Π.Θ. ενημερώνει για τις αιρετικές διδασκαλίες που διδάσκουν οι υπηρέτες καθηγητές της αιρέσεως του οικουμενισμού στην Θεολογική του Α.Π.Θ. ... Ακόμη και κατά του Ευαγγελίου και των Αγίων πατέρων μιλούν στην Θεολογική του Α.Π.Θ.

Οι σκοτεινές δυνάμεις κάνουν καλά το έργο τους Χριστιανοί ... Αλλά μελετούν χωρίς Αυτόν που εποίησε τον ουρανό και την Γη και πάντα τα εν αυτής...

ΑΚΟΥ ΚΑΙ ΦΡΙΞΕ ΟΡΘΟΔΟΞΕ ΕΛΛΗΝΑ !!!

Ο Χριστός ευλογεί τα παιδιά Κατά Ματθαίον (19ο, 13-15)

Ο Χριστός ευλογεί τα παιδιά Κατά Ματθαίον (19ο, 13-15)

13 Τότε προσηνέχθησαν αὐτῷ παιδία ἵνα τὰς χεῖρας ἐπιθῇ αὐτοῖς καὶ προσεύξηται· οἱ δὲ μαθηταὶ ἐπετίμησαν αὐτοῖς. 14 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με, τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. 15 καὶ ἐπιθεὶς τὰς χεῖρας αὐτοῖς ἐπορεύθη ἐκεῖθεν

Εκείνο τον καιρό
Κάποιες μητέρες έφεραν τα μικρά παιδιά τους
μπροστά στον Ιησού.

Ηθελαν πολύ, να βάλει τα χέρια του

επάνω στά κεφαλάκια τους.

Να τα ευλογήσει μεαγάπη
και να προσευχηθεί γι' αυτά.

Οι μαθητές του όμως,

τους μίλησαν με αυστηρότητα

και τους εμπόδιζαν να πλησιάσουν κοντά του

Βλέποντας αυτά ο Ιησους, τους είπε
Αφήστε τα παιδιά, να έρθουν κοντά μου
καί μην τα εμποδίζετε.

Αυτά είναι πλασμένα

για τη βασιλεία των ουρανών,

όπως κι όσοι θα μοιάσουν την αθωότητά τους.

Μετά έβαλε τα χέρια του
επάνω στα κεφάλια τους και τα ευλόγησε.

Πηγή: www.briefingnews.gr

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗ ΘΕΟΤΟΚΟ ΜΑΣ: «ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ! ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΤΟΡΓΙΚΗ ΣΩΣΕ ΜΕ!»

Παναγία μου! Μητέρα μου Πονεμένη και Στοργική! Βασίλισσά μου, που προσκυνείσαι από Τάγματα Αγγέλων και Αρχαγγέλων, και υμνείσαι από αναρίθμητα πλήθη πιστών Χριστιανών σου, κλίνε, Παναγία μου, το αυτί Σου να Σου πω τον μυστικό πόνο της ψυχής μου.
Με βλέπεις. Είμαι βασανισμένος άνθρωπος, αμαρτωλός, που δεύτερος αμαρτωλός σαν και μένα άλλος, δεν υπάρχει. Θλίβομαι, πονώ, κλαίω, σπαράζει η ψυχή μου που Σου το λέγω, Παναγία μου. Το κρατώ μυστικό από τους άλλους. Γιατί πώς να τους το πω; Με τι λόγια, με τι κουράγιο να τους μιλήσω, να τους παρουσιάσω την αθλιότητά μου, τις πολλές μου αμαρτίες; Σε Σένα, Παναγία μου, Μητέρα μου Γλυκειά, λέω τον πόνο και εκφράζω τη μεγάλη μου θλίψη. Τα βάσανά μου είναι πολλά, γιατί οι αμαρτίες μου είναι πολλές και μεγάλες. Έλα, λοιπόν, Παναγία μου, Λυπήσου με και Βοήθησέ με. Δώσε μου μετάνοια, Δώσε μου Χάρη να μετανοήσω, να κλάψω, όπως μου πρέπει, να πέσω κάτω να ζητήσω το έλεος από τον Μονογενή Σου Υιό, να ειρηνεύσω, να σωθώ.

Παναγία μου, Παναγία μου, Κάνε μου τούτο το μεγάλο καλό. Σήκωσε από πάνω μου την αμαρτία και τη θλίψη, τον πόνο της ψυχής μου. Διώξε από κοντά μου τα βάσανα και τους πειρασμούς. Και Σώσε με, Γλυκειά μου Παρθένα, Μητέρα του Κυρίου και Σωτήρος μου.

Αμήν.

Κυριακή Γ΄ Νηστειών – Της Σταυροπροσκυνήσεως

 «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι »

Την τρίτη Κυριακή των Νηστειών έχουμε φθάσει στο μέσο της Σαρακοστής.
Άλλες τρεις βδομάδες έμειναν για την ερχομό της Μεγάλης Εβδομάδας. Έχουν περάσει τρεις εβδομάδες, κατά τις οποίες κάναμε προσπάθεια να είμαστε καλύτερα παιδιά, υπάκουα στο θέλημα του Θεού αλλά και των γονέων μας, να είμαστε εγκρατείς όχι μόνο στο φαγητό αλλά και στη συμπεριφορά μας. Ο κόπος ο πνευματικός είναι πιο έντονος τη Σαρακοστή για όποιον μάχεται και προσεύχεται. Έτσι, αυτή την Κυριακή η Εκκλησία μάς δίνει έναν βοηθό, τον Σταυρό του Κυρίου μας. Ένα σύμβολο στο οποίο προσβλέπουμε με πίστη και παίρνουμε δύναμη.



Όλοι μας παίρνουμε δύναμη από τον Σταυρό, γιατί πάνω σ΄ αυτόν θυσιάστηκε ο Κύριός μας για τις δικές μας αμαρτίες. Ωστόσο, αυτή την Κυριακή δεν τον βλέπουμε μέσα από τον πόνο που προκαλεί το σταυρικό μαρτύριο, όπως θα συμβεί τη Μεγάλη Εβδομάδα. Τον βλέπουμε ως σύμβολο νίκης και χαράς, για να πάρουμε κουράγιο και να συνεχίσουμε τον αγώνα μας και τις υπόλοιπες μέρες της Σαρακοστής. Τον βλέπουμε και θυμόμαστε τον Κύριο που μας προσκαλεί στο Ευαγγέλιο που θα ακούσουμε την Κυριακή αυτή: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι » «Όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει τον σταυρό του κι ας μ΄ ακολουθεί».



Την Κυριακή το πρωί, μετά τη Δοξολογία ο Σταυρός θα μεταφερθεί στο κέντρο του ναού. Όλες τις μέρες αυτής της εβδομάδας θα μείνει εκεί, για να τον προσκυνούν και να αγιάζονται οι πιστοί.

Τη μέρα αυτή ψάλουμε το παρακάτω τροπάριο:

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, ΠΕΡΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ.

Πρώτα-πρώτα, λοιπόν, ομολογούμε και κηρύττουμε και αποδεχόμαστε τα δώδεκα άρθρα πού Βρίσκονται στο κοινό Σύμβολο της Πίστεως, δηλαδή αυτά πού περιέχονται στο «Πιστεύω εις ένα Θεόν», τα οποία καθημερινά τα διαβάζουμε και ό καθένας μόνος του και από κοινού, και στα κελλιά μας και στις άγιες εκκλησίες του Θεού, στις όποιες θα τύχει να παρευρεθούμε. Διότι ακούμε τον θείο Χρυσόστομο να λέγει: «Είναι δόγματα πού κατέβηκαν από τον Ουρανό οι φρικτοί κανόνες πού βρίσκονται στο Σύμβολο» (στην Ομιλία Μ' στην Α' προς Κορινθίους).

Δεύτερο, ομολογούμε και ενστερνιζόμαστε όλα τα αλλά δόγματα, όσα ή Καθολική και Ανατολική Αγία Εκκλησία του Χριστού ομολογεί και κηρύττει. Τόσο αυτά πού αφορούν την υψηλή και Τριαδική θεολογία, δηλαδή τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, των οποίων ή Θεότητα είναι μία, σύμφωνα με τον Ε' Κανόνα της δευτέρας Οικουμενικής Συνόδου, όσο και αυτά πού έχουν σχέση με την βαθιά και ένσαρκη Οικονομία του Θεού Λόγου. Και για να πω αυτό πού λέει ό Μέγας Βασίλειος: «Πιστεύουμε σύμφωνα με όσα ομολογήσαμε ατό βάπτισμα μας και φρονούμε σύμφωνα με' όσα έχουμε πιστεύσει» (στον Α' Ασκητικό Λόγο).

Τρίτο, ομολογούμε και αποδεχόμαστε με ευσεβές φρόνημα τα επτά θεία και ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας, τα οποία είναι: Το άγιο Βάπτισμα, το άγιο Μύρο, ή θεία Ευχαριστία, ή Ιεροσύνη, ό νόμιμος Γάμος, ή Μετάνοια και το Ευχέλαιο. Και αυτά τα τιμούμε και τα σεβόμαστε με κάθε πίστη και ευλάβεια, ως αναγκαιους συντελεστές στη σωτηρία της ψυχής μας• και αποδεχόμαστε την χάρη και τον αγιασμό αυτών των Μυστηρίων, σύμφωνα με το (ιεροτελεστικό) τυπικό πού τηρείται και διαφυλάσσεται στην Ανατολική (Ορθόδοξη) του Χριστού Εκκλησία.

Τέταρτο, κρατάμε τίς αποστολικές παραδόσεις, πού διδαχθήκαμε είτε προφορικά είτε με' Επιστολή των θείων και ιερών Αποστόλων και μένουμε (σταθεροί) σ' αυτά πού μάθαμε και επιβεβαιώσαμε, όπως ό απόστολος Παύλος παραγγέλλει σ' εμάς και σ' όλους τους χριστιανούς και στην Α' προς Κορινθίους Επιστολή και στην Β' προς Θεσσαλονικείς και στην Β' προς Τιμόθεο.

Πέμπτο, μαζί με τις παραδόσεις των αποστόλων κρατούμε και αποδεχόμαστε και τις παραδόσεις της Εκκλησίας, δηλαδή αυτές που ορίσθηκαν από τους διαδόχους των αποστόλων -ήταν φρόνημα του κακόδοξου Μοντανού, ό όποιος άκμασε κατά τον δεύτερο αιώνα, το να αθετεί τις παραδόσεις και τις συνήθειες της Εκκλησίας, σύμφωνα με τον Ευσέβιο, βιβλίο Ε', κεφ. ΙΕ' της Εκκλησιαστικής Ιστορίας-, γιατί τα δόγματα και οι παραδόσεις της Εκκλησίας δεν είναι αντίθετα μεταξύ τους• μη κάτι τέτοιο! Άλλα μάλλον το ένα είναι συστατικό του άλλου. Γιατί, αφενός τα δόγματα της Πίστεως συνιστούν (συγκροτούν) τις παραδόσεις της Εκκλησίας• και αφετέρου οϊ παραδόσεις της Εκκλησίας θεμελιώνονται επάνω στα δόγματα της Πίστεως. Έτσι και τα δύο μαζί έχουν την ίδια σπουδαιότητα για την ευσέβεια (των πιστών). Γι' αυτό και ό μέγας Βασίλειος είπε ότι «αυτά τα δύο έχουν την ίδια ισχύ για την ευσέβεια» (Κανόνας 91ος). Γιατί, όπως οί μεγάλες πέτρες στέκονται με τίς μικρές, και οϊ δύο μαζί συγκροτούν την οικοδομή -επειδή αν θελήσει κανείς να γκρεμίσει τίς μικρές, γκρεμίζει ταυτόχρονα και τίς μεγάλες-, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και τα δόγματα της Πίστεως στέκονται μαζί με τίς παραδόσεις της Εκκλησίας• και αν θελήσει κανείς να αθετήσει τίς παραδόσεις της Εκκλησίας, αθετεί μαζί και τα δόγματα της Πίστεως. Για αυτό είπε πάλι ό Μέγας Βασίλειος: «Γιατί αν επιχειρούσαμε να εγκαταλείψουμε τίς άγραφες συνήθειες, επειδή τάχα δεν έχουν μεγάλη σπουδαιότητα, χωρίς να το είχαμε αντιληφθεί θα ζημιώναμε στα πιο σημαντικά σημεία το Ευαγγέλιο• και μάλλον θα καταντούσαμε το κήρυγμα (του Ευαγγελίου) απλό όνομα (Κανόνας 91ος).

Έκτο, κρατούμε και αποδεχόμαστε όλους τους ιερούς κανόνες των πανευφήμων αποστόλων, των επτά Οικουμενικών Συνόδων, των τοπικών Συνόδων και των κατά μέρος αγίων και θεοφόρων πατέρων, πού επικυρώθηκαν από την Έκτη Οικουμενική Σύνοδο στον β κανόνα της και από την Έβδομη στον α' κανόνα της. Και μαζί με τους κανόνες αποδεχόμαστε και τα πρακτικά των ίδιων αγίων Συνόδων, γιατί και τα δύο αυτά έχουν την ίδια εγκυρότητα.

Έβδομο, και για να ολοκληρώσουμε, όλα όσα αποδέχεται και ομολογεί ή Αγία, Καθολική, Αποστολική και Ανατολική Εκκλησία του Χριστού, ή κοινή και πνευματική μας μητέρα, αυτά και εμείς αποδεχόμαστε και ομολογούμε μαζί της. Και όσα αυτή αποστρέφεται και αποκηρύττει, αυτά παρόμοια κι' εμείς τα αποκηρύττουμε και τα αποστρεφόμαστε μαζί της σαν παιδιά της και ειλικρινή και γνήσια.

(από ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ «ΦΙΛΟΙ ΙΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ ΆΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ).

Ποιοί ήταν οι Απόστολοι και πως πέθαναν;

Ο Πέτρος : τον σταύρωσαν!

Ο Ανδρέας :  τον σταύρωσαν!

Ο Ματθαίος :  τον έκαψαν ζωντανό σε ένα καμίνι.

O Ιάκωβος, γιος του Αλφαίου : τον σταύρωσαν!

Ο Σίμωνας ο Ζηλωτής : τον σταύρωσαν!

Ο Φίλιππος :  τον κρέμασαν ανάποδα κι έπειτα τον σταύρωσαν!

Ο Ιάκωβος γιος του Ζεβεδαίου :   τον έσφαξαν.

Ο Βαρθολομαίος : τον σταύρωσαν!

Ο Ιούδας ο Θαδδαίος : τον θανάτωσαν με τόξα.

Ο Θωμάς : τον θανάτωσαν με τόξα.

Ο Ματθίας (που πήρε την θέση του Ιούδα του Ισκαριώτη): με φρικτά βασανιστήρια.

Ο Ιωάννης ο Θεολόγος :  πέθανε με φυσικό θάνατο.

ΤΙ ΕΝΟΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

Όσοι ομιλούν περί Εκκλησίας χωρίς να λαμβάνουν υπ' όψει τους Πατέρας δεν είναι ορθόδοξοι.

Όσοι διδάσκουν, βασιζόμενοι μόνον εις την Αγίαν Γραφήν και δεν ακολουθούν την ερμηνείαν αυτής υπό των Αγίων Πατέρων, προτεσταντίζουν.

Όσοι υπευθύνως ενεργούν, ανατρέποντες όσα άχρις ημών η πολιά αρχαιότης διέσωσε, πλήττουν εις τα καίρια την Εκκλησίαν.

Όσοι δεν έπονται εις την ποικίλην διδασκαλίαν των Αγίων Πατέρων, αντιπίπτουν εις το Πνεύμα το Άγιον.

Όσοι ανατρέπουν τας Παραδόσεις της αγιωτάτης Εκκλησίας μας, ομοιάζουν με τον ρωμαίον στρατιώτην, ο οποίος εράπισε εις την σιαγώνα τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.

Αντιθέτως,

Όσοι ομιλούν περί Εκκλησίας και νοούν Πατέρας, αυτοί είναι όντως Ορθόδοξοι.

Όσοι διδάσκουν θεολογίαν και με την μεν δεξιάν κρατούν την Αγίαν Γραφήν, εις δε την ευώνυμον την ερμηνείαν των Πατέρων, αυτοί ευρίσκονται εντός της πνευματικότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Όσοι υπευθύνως ενεργούν βάσει των Πατερικών Παραδόσεων, αυτοί δοξάζουν αληθώς τον Θεόν.

Όσοι αποδέχονται την Παράδοσιν της Εκκλησίας ως ισόκυρον με τας Αγίας Γραφάς και αγωνίζονται δι' αυτήν, είναι μάρτυρες τη προαιρέσει.

Εκ του περιοδικού "Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία"
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ (18 Ἰανουαρίου)

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ.
Θεσσαλονίκης κ. Γρηγορίου

Ἐάν, βεβαίως, ὃλοι οἱ ἅγιοι εἶναι ἣρωες τῆς πίστεως, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξάνδρειας εἶναι « ὁ ἀγιώτερος τῶν ἡρώων ἢ μᾶλλον ὁ ἡρωϊκότερος τῶν ἁγίων». Διότι ὂχι μόνο ἒζησε βίο ἃγιο, ἀνεπίληπτο, ἀσκητικό καί ἀποτέλεσε πρότυπο ἀληθινοῦ ποιμένα ἀλλά  ἀντιστάθηκε μέ ἀδιάπτωτο σθένος καί ἀτρόμητο θάρρος στίς δυνάμεις τοῦ σκότους καί κατώρθωσε νά ἀνατρέψει τήν πορεία ὀλέθρου τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Ἡ Ἐκκλησία τόν ἀπεκάλεσε Μέγα. Καί πράγματι ὑπῆρξε μέγας τῆς ἐκκλησίας πατέρας, ἓνας ἀπό τούς ἐπιφανέστερους οἰκουμενικούς διδασκάλους καθώς ἐπίσης καί ὁ ἐνδοξότερος ὑπέρμαχος τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ.

Γεννήθηκε στήν Ἀλλεξάνδρεια στά τέλη τοῦ 3ου αἰώνα (293-298 μ.Χ.) ἀπό γονεῖς περιβόητους γιά τήν εὐσέβεια καί τήν ἀρετή τους. Ἀπό τήν παιδική του ἀκόμη ἠλικία ἐκδήλωσε τήν κλίση του πρός τήν ἱερωσύνη. Διότι παίζοντας μία ἡμέρα μαζί με συνομήλικές του κοντά στή θάλασσα, μιμήθηκε τό πρόσωπο τοῦ ἐπισκόπου καί βάπτισε παιδιά τῶν εἰδολολατρῶν. Τό ἱερό αὐτό παιχνίδι κίνησε τό ἐνδιαφέρον τοῦ ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας Ἁγίου Ἀλεξάνδρου, ὁ ὁποῖος. ἀφοῦ βεβαιώθηκε ὃτι ὁ μικρός Ἀθανάσιος εἶχε τηρήσει με ἀξιοθαύμαστη ἀκρίβεια ὃλους τούς κανόνες τοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος, ἀνεγνώρισε ὡς ἒγκυρες τίς βαπτίσεις. Ἒμεινε δέ κατάπληκτος ἀπό τήν εὐσέβεια και τά ἒκτακτα διανοητικά χαρίσματα τοῦ Ἀθανασίου. Καί ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα τοῦ ἂνοιξε τίς πύλες τῆς ἀρχιεπισκοπῆς καί ἀνέλαβε, σάν πατέρας φιλόστοργος, τήν προστασία και τήν μόρφωσή του.

Ὁ Μ.Ἀθανάσιος, ἀναμφίβολα, σπούδασε στίς περίφημες φιλοσοφικές καί κατηχητικές Σχολές τῆς Ἀλεξάνδρειας, τήν ἀρχαία κλασσική γραμματεία, τήν φιλοσοφία, τήν ρητορική καί ἄλλες ἐπιστῆμες. Ἐπίσης ἐπιδόθηκε μέ ζῆλο στή μελέτη τῶν πολυπληθῶν συγγραμμάτων τοῦ Ὠριγένη καί ἄλλων ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων. Κυρίως ὃμως μελέτησε, ὃσο κανείς ἂλλος, τήν Ἀγία Γραφή, ἀπό τήν ὁποία ἀπεκόμισε τόν πλοῦτο τῶν θεολογικῶν του γνώσεων. Χάρις δέ στά μεγάλα προσόντα μέ τά ὁποῖα ἦταν προικισμένος ἀπό τόν Θεό ἀξιώθηκε, σέ νεαρή ἀκόμη ἡλικία, νά γίνει γραμματέας καί σύμβουλος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξάνδρου.

Μέσα λοιπόν στό ἀγιασμένο περιβάλλον τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς  τοῦ δόθηκε εὐκαιρία νά συναναστραφεῖ μέ κληρικούς, οί ὁποῖοι ἒφεραν ἐμφανῆ τά στίγματα τοῦ μαρτυρίου ἀπό τόν τελευταῖο διωγμό τοῦ Μαξιμίνου, μέ ἀποτέλεσμα νά τοῦ σφυρηλατήσουν ἔνα χαρακτῆρα σταθερό καί ἂκαμπτο καί νά θερμάνουν τήν ἐπιθυμία του νά βαδίσει στά ἲχνη τῶν ὁμολογητῶν καί μαρτύρων. Ὁ πόθος του ἀκόμη γιά ὑψηλή πνευματική ἐργασία τόν ὁδήγησε στήν ἒρημο τῆς Θηβαϊσας, στόν καθηγητή τῆς ἐρήμου τόν Μέγα Ἀντώνιο, ὃπου παρέμεινε γιά μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ἀργότερα κατέγραψε τόν θαυμαστό βίο τοῦ μεγάλου ἀναχωρητῆ.

Ἀναγκάσθηκε, ὡστόσο, νά ἐγκαταλείψει τήν ἡσυχία τῆς ἐρήμου καί νά ὑπακούσει στή φωνή τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου, πού τόν καλοῦσε στό στίβο τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νά ἀναλάβει τόν ἀγῶνα κατά τοῦ αἱρεσιάρχη Ἀρείου. Πράγματι. Σέ ἡλικία 23 χρονῶν χειροτονήθηκε διάκονος  και  πρόσφερε πολύτιμες ὑπηρεσίες στόν Ἐπίσκοπό του. Ἀσχολήθηκε δέ μέ τήν συγγραφή δύο ἀπολλογητικῶν συγγραμμάτων του: «Λόγος κατά Ἑλλήνων» καί «Λόγος περί τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου».

Συνώδευσε μάλιστα τόν Ἀρχιεπίσκοπο  Ἀλέξανδρο στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Νίκαιας τό 325 μ.Χ. Ὁ "μικρός τό δέ μας" Ἀθανάσιος, ὁ μικρός κατά τό ἀνάστημα ἀλλά γίγαντας κατά τό φρόνημα, ἀν καί ἦταν μόνο διάκονος, ἀναδείχθηκε ὁ σημαιοφόρος τῆς Ὀρθοδοξίας καί ὁ φοβερώτερος πολέμιος τοῦ Ἀρείου. Ἀγωνίσθηκε μέ ἒνθεο ζῆλο και  κατώρθωσε μέ τούς φλογερούς λόγους του να ἀποστομώσεις τόν Ἂρειο καί νά ὑποστηρίξει τήν θεότητα τοῦ Λόγου.

Παρότι ἦταν νεώτατος, εἶχε κατανοήσει μέ τό ὀξύ πνεῦμα πού τόν κοσμοῦσε, ὃτι ἡ Ἐκκλησία θά βυθιζόταν σέ δεινό βάραθρο, ἐάν ἐπικρατοῦσε ἡ αἳρεση τοῦ Ἀρείου. Διότι ὁ Ἂρειος μέ τήν διδασκαλία του καταργοῦσε τό θεμέλιο τοῦ χριστιανισμοῦ, τήν Ἁγία Τριάδα καί ἀνέτρεπε ὃλη τήν χριστιανική πίστη.

-Ὁ Χριστός, ἒλεγε ὁ βλάσφημος Ἂρειος, εἶναι ὁμοιούσιος πρός τόν Πατέρα.

-Ὂχι, ἀντέλεγε σταθερά ὁ φωτισμένος Ἀθανάσιος, εἶναι ὁμοούσιος.

Καί ἡ ἀλήθεια θριάμβευσε. Ὁ ὃρος «ὁμοούσιος» ἒγινε ἡ βάση ἐπάνω στήν ὁποία οἱ 318 θεοφόροι Πατέρες τῆς Συνόδου θέσπισαν τά 7 πρῶτα ἂρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Ἡ φήμη δέ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου ἒφθασε μέχρι τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης, ἡ δέ ἁγιασμένη μορφή του ἠλέκτριζε τά πλήθη τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν.

            Ἒνα χρόνο μετά τήν Σύνοδο, ὁ γηραιός ἐπίσκοπος Ἀλέξανδρος βρισκόταν στήν ἐπιθανάτια κλίνη του καί ἀναζητοῦσε ἐπίμονα τόν Ἀθανάσιο, ὣστε νά τόν ὑποδείξει ὡς διάδοχό του. Ἀλλ’ ὁ Ἀθανάσιος προβλέποντας τήν ἐκλογή του ἀπουσίαζε σκόπιμα, διότι θεωροῦσε τόν ἑαυτό του, ἐξ’ αἰτίας τῆς βαθειᾶς ταπεινοφροσύνης του, ἀκατάλληλο τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ  ἀξιώματος. Τότε ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος εἶπε τά ἑξής: «Ἀθανάσιε νομίζεις ἐκπφευγέναι˙ οὐκ ἐκφεύξει δέ». Ἐπιπλέον, ἂπειρο πλῆθος λαοῦ, τό ὁποῖο κυριολεκτικά λάτρευε τόν Ἅγιο Ἀθανάσιο, παρέμενε στόν καθεδρικό ναό ἐπί ὁλόκληρα ἡμερονύκτια ἀπαιτώντας ἀπό τούς ἐπισκόπους, τόν Ἀθανάσιο ὡς ποιμενάρχη του. Ἒτσι ὁ Μ.Ἀθανάσιος ἀνέβηκε στόν θρόνο τοῦ Εὐαγγελιστή Μάρκου, τήν 8η Ἰουνίου τοῦ 328 μ.Χ. σέ ἡλικία μόλις 30 ἢ 33 ἐτῶν. Ἡ ἀνάδειξη τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου στόν ἐπισκοπικό θρόνο τῆς Ἀλεξάνδρειας ἦταν ἀναμφίβολο ἒργο τῆς Θείας Πρόνοιας γιά τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἦταν ἐπιτακτική ἀνάγκη νά ἀναλάβει τό πηδάλιο τῆς Ἐκκλησίας ἕνας ἂξιος ἀρχιερέας κοσμένος μέ ἡγετικά προσόντα, ἀδαμάντινο χαρακτῆρα καί πολλές ἀρετές. Καί ὁ ἃγ.Ἀθανάσιος « ἦταν τήν ἀρετήν ἀπρόσιτος, πρᾶος, ἀόργητος, συμπαθής, γλυκύς εἰς τόν λόγον καί γλυκύτερος εἰς τόν τρόπον... πολυειδής τήν κυβέρνησιν, εἰρηνευτής, συμφιλιωτής...» καθώς ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος φιλοτέχνησε τήν μορφή τοῦ  ἱεροῦ πατέρα. Ὡς ἀρχιερέας δέν ἀνῆκε στόν ἑαυτό του ἀλλά ἀφοσιώθηκε ὁλόψυχα στήν Ἐκκλησία. Ἐργάσθηκε ἂοκνα γιά τήν οἰκοδομή καί ψυχική σωτηρία τοῦ ποιμνίου του και  ὃλοι εἶδαν στό πρόσωπό του τόν στοργικό καί καλό ποιμένα. Μερίμνησε  δραστήρια γιά τήν ταυτοποίηση τῶν ζητημάτων τῆς Ἐκκλησίας του. Φρόντισε ἐπίσης γιά τήν διάδοση τῆς χριστιανικῆς πίστεως στήν Ἀβησσυνία καί χειροτόνησε τόν Ἅγιο Φρουμέντιο ὡς πρῶτο ἐπίσκοπο Ἀξώμης. Περιηγήθηκε τήν ἐκτεταμένη ἐπισκοπή του γιά νά μελετήσει αὐτοπροσώπως τίς ἀνάγκες τοῦ ποιμνίου του, τό ὁποῖο τόν ὑποδεχόταν μέ μεγάλο ἐνθουσιασμό. Ὁ δέ περιβόητος ὃσιος Παχώμιος, σέ μιά ἀπό τίς περιοδεῖες του, εἶπε προφητικά ὃτι: « θλίψεις πολλές ἀναμένουν τόν ˝Χριστοφόρο ˝ ἂνδρα ».

            Δυστυχῶς ἡ προφητεία πραγματοποιήθηκε  πολύ σύντομα. Ἀφορμή δόθηκε ἀπό τήν ἂρνηση τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου νά δεχθεῖ σέ ἐκκλησιαστική κοινωνία τόν Ἂρειο. Στήν κρίσιμη ἐκείνη ὣρα ἀπτόητος ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἀπάντησε μέ σθένος στόν Μεγάλο Κωνσταντίνο, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐξαπατηθεῖ ἀπό τήν ὑποκρητική μετάνοια τοῦ Ἀρείου ὃτι « μηδεμίαν εἶναι κοινωνίαν τῇ χριστομάχῳ αἱρέσει πρός τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν ».

            Ἐξάλλου, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἦταν « κόρφος ἐν τῷ ὀφθαλμόν». Διότι οἰ αἰρετικοί καί κυρίως ὁ ἀρειανός ἐπίσκοπος  Νικομηδείας Εὐσέβιος διαπίστωσαν ὃτι δέν ἐπρόκειτο νά ἐπικρατήσουν, ἐφ’ ὃσον ἡ ἀκτινοβόλος μορφή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἀποτελοῦσε μέγα καί πανίσχυρο κυματοθραύστη ὁ ὁποῖος διέλυε σέ ἀφρούς τά ἂγρια κύματα τῆς πλάνης τους. Ἒτσι δέν δίστασαν, ἀφοῦ κέρδισαν μέ τό μέρος τους τήν πολιτική ἐξουσία, νά ἐπινοήσουν μύριες συκοφαντίες ἐναντίον του ὣστε νά μειώσουν τό κῦρος του καί νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τόν θρόνο του. Μεταξύ ἂλλων κατηγόρησαν τόν « στύλο τῆς Ὀρθοδοξίας » ὃτι φόνευσε κάποιο Μελιτιανό ἐπίσκοπο, τόν Ὑψηλῆς Ἀρσένιο και  ὃτι  ἀφοῦ ἒκοψε τό χέρι του, τό μεταχειριζόταν γιά μαγεῖες. Ὃτι βεβήλωσε ἓνα παρεκλήσι τοῦ Κολλουθιανοῦ ἱερέα Ἰσχύρα. Μολονότι οἱ κατηγορίες ἀπεδείχθησαν ψευδεῖς, οἱ ἑχθροί του θέλοντας νά σπιλώσουν τόν Ἅγιο Ἱεράρχη ἰσχυρήστηκαν ὃτι ἒφθειρε τήν παρθενία μιᾶς πόρνης γυναίκας! Ἀλλά καί πάλι ἒλαμψε ἡ καθαρότητα τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου καί οἱ συκοφαντίες του γελειοποιήθηκαν. Τελικά τόν κατηγόρησαν γιά ἐσχάτη προδοσία λέγοντας ὃτι ἀπείλησε νά διακόψει τήν μεταφορά σίτου ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια στήν Κωνσταντινούπολη.

            Γιά τούς λόγους αὐτούς ἀντιμετώπισε τέσσερις  αὐτοκράτορες ἀκόμη και τόν Μεγάλο Κωνσταντίνο  στόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία ὀφείλη τήν ἐπίσημη ὑποστήριξή της, καθώς και  πλῆθος ἐπάρχων καί ἐπισκόπων.Ἐξορίσθηκε πέντε φορές, τίς δύο μάλιστα στή Δύση, ὃπου ἒκανε γνωστό τόν μοναχικό βίο. Κατέφυγε τέσσερις μῆνες στόν τάφο τοῦ πατέρα του. Καταδικάσθηκε ἀπό πέντε συνόδους Ἀρειανῶν. Ὑπέφερε ἀνεκδιήγητες ταλαιπωρίες καί στερήσεις ἀλλά τίποτε δέν στάθηκε ἱκανό νά κάμψει τό ἀτρόμητο φρόνημά του καί νά μειώσει τήν ἀγωνιστηκότητά του. Καί ὃταν ἀκόμη ἦλθαν στιγμές κατά τίς ὁποῖες ὁλόκληρος ὁ κόσμος φάνηκε ἀντιμέτωπός του, ἐκεῖνος παρέμεινε βράχος ἂσειστος στίς ἐπάλξεις τῆς Ὀρθοδοξίας.

            Ἀκούραστος στούς κόπους καί προικισμένος μέ ἀξιοθαύμαστη μνήμη δέν ἒπαυσε, ἀκόμη καί στίς πιό δύσκολες συνθῆκες τῆς ἐξορίας του, νά στηλιτεύει τούς Ἀρειανούς, νά διευθύνη τόν ἀγῶνα τῶν Ὀρθοδόξων, ὡς ˝ὁ ἀόρατος ἐπίσκοπος ˝ καί προπάντων νά στηρίζουν ἐκείνους πού εἶχαν κλονισθεῖ στήν πίστη. Ἒγραψε ἐπιστολές, ἐγκυκλίους καί συγγράμματα τονίζοντας ὃτι « αἱρετώτερος εἶναι ὁ θάνατος τῆς προδοσίας τῆς ὀρθῆς πίστεως ». Ὁ ἲδιος ἂλλωστε αὐτό ἀπέδειξε περίτρανα στόν περιπετειώδη βίο του. Ἒπειτα ἀπό τόσους ἀγῶνες καί θλίψεις, ὁ πολύαθλος ἱεράρχης πέρασε ἀδιατάρακτα τά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του στόν ἀρχιερατικό θρόνο του. Κοιμήθηκε τήν 2α Μαΐου τοῦ 373 μ.Χ. σέ ἡλικία 75 ἐτῶν, ἀφοῦ κόσμησε τόν θρόνο τῆς Ἀλεξάνδρειας ἐπί 46 ἒτη, ἀπό τα ὁποῖα τά 16 πέρασε στήν ἐξορία.

            Ὁ ἃγ.Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἒκπληκτος ἀπό τόν βίο, τούς ἀγῶνες καί τό μεγαλεῖο τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου ἐξεφώνησε τόν πανηγυρικό στή μνήμη του τό ἒτος 379 λέγοντας χαρακτηριστικά: ˝ Ἀθανασίου ἐπαινῶν, ἀρετήν ἐπαινέσω ˝. Πράγματι. Ταύτισε τό ὂνομά του μέ τήν ἀρετή καί τήν ζωή του μέ τήν Ὀρθοδοξία. Κατώρθωσε δέ νά διατηρήσει μέχρι τό τέλος του τό μέγιστο κῦρος του, προκαλώντας τόν παγκόσμιο θαυμασμό.

            « Ἐάν καταξιωθῶμεν νά σέ ἲδωμεν, τοῦ ἒγραψε σέ κάποια ἐπιστολή ὁ Μ.Βασίλειος, θά ἐκρίναμεν ὃτι ἐλάβαμεν παραμυθίαν, ἀντίρροπον δι’ ὃλας τάς θλίψεις πού ἐδοκιμάσαμεν εἰς τήν ζωήν μας ». Ἡ Ἐκκλησία γιορτάζει κάθε χρόνο τήν μνήμη τοῦ Μ.Ἀθανασίου τήν 18η Ἰανουαρίου.

Βιβλιογραφία:  

Μ.Ἀρχ. Μιχαήλ Κωνσταντινίδου: Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος κ΄ ἡ ἐποχή αὐτοῦ, Ἀθῆναι 1937

Μ.Ἀθανασίου Ἒργα, Τόμος 1ος, Πατερικαί ἐκδόσεις « Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς », Θες/νίκη 1973, " εἰσαγωγή ", Παναγιώτου Κ.Χρήστου

Εἰσαγωγή ", Παναγιώτου Χ.Δημητροπούλου.

Γρηγ. Θεολόγου Ἒργα, Τόμος 6ος, Πατερικαί Ἐκδόσεις « Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς » Θες/νίκη 1980,

Λόγος ἐγκωμιαστικός « Εἰς τόν ΜΕΓΑΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟΝ », σελ. 41-95

Δημητρίου Σ. Μπαλάνου: Οἱ Πατέρες καί Συγγραφεῖς τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, Ἒκδοσις Β΄, Ἀθῆναι 1961, σελ. 44-52

Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου: Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Ἀλεξανδρείας (64-1934), Ἀλεξάνδρεια 1935, " Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ " σελ. 180-204

Κ. Παπαρρηγοπούλου: Ἱστορία τοῦ Ἐλληνικοῦ Ἒθνους. Τόμος Β΄, " Ἐλευθερουδάκης "Α.Ε., Ἀθῆναι 1932 σελ.136-145, 153-176

Περιοδικόν " ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ " ἒτος 1981, ἀρ.φυλ. 68,70,71 " Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ κατά τάς πρώτας ἱστορικάς πηγάς " Ἀρ. Πολυχρονίδου

ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ " ΠΥΡΣΟΣ " Α.Ε. Τόμος Β΄, Ἀθῆναι, λῆμμα " Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας " σελ. 4-7

 ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ " ΗΛΙΟΥ " Τόμος Α΄, Ἀθῆναι, λῆμμα " Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας " σελ. 592-595

Απολυτίκιον Αγίου Αθανασίου

Ήχος γ'. θείας πίστεως.

Στύλος γέγονας Ορθοδοξίας, θείοις δόγμασιν υποστηρίζων την Εκκλησίαν, ίεράρχα Αθανάσιε, τω γαρ Πατρί τον Υιών ομοούσιον, ανακηρύξας κατήσχυνας Άρειον. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.