Ἐπεισόδια στό Καπαρέλλι Θηβῶν τό ἔτος 1931

«Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμέ πρώτον μεμίσηκεν» ( Ἰωάν. ιε' 18)

      Αὐτή τή φορά τά γεγονότα συνέβησαν στό χωριό Καπαρέλι τῶν Θηβῶν μέ στόχο τόν Ἱερομόναχο π. Ἀκάκιο Παππά[1].

      Ἦταν καλοκαίρι, τοῦ ἔτους 1931 καί παραμονές τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τότε πού οἱ χωρικοί κάλεσαν στό Καπαρέλλι τόν π. Ἀκάκιο γιά νά τούς ἐξομολογήση καί νά τούς λειτουργήσει τήν μεγάλη αὐτή ἑορτή.

      Ἀπό τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς, ἡμέρα Σαββάτο, ἦλθε ὁ π. Ἀκάκιος στό Καπαρέλλι, καί μάλιστα ἀκούραστος κατευθύνθηκε ἀμέσως στό Ναό γιά νά κάνη ἑσπερινό ὥστε νά προλάβη καί τήν ἐξομολόγηση τῶν πιστῶν. Ὅλα ἥσυχα καί ὡραία ἐξελίχθησαν ἐκεῖνο τό ἀπόγευμα.

      Μόνο το πρωί τῆς Κυριακῆς σάν πῆγε στό Ναό γιά νά λειτουργήση κατάλαβε πώς κάτι δέν πήγαινε καλά. Δυό χωροφύλακες φρουροῦσαν τόν Ναό μέ τήν ἐντολή νά ἐμποδίσουν τήν θεία Λειτουργία.

      Σάν νά μή συνέβαινε τίποτα μπῆκε ἀθόρυβα στό Ναό καί χωρίς νά τόν ἀντιληφθοῦν ντύθηκε καί ἄρχισε ἤρεμα τήν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου.

      Οἱ πιστοί ἄρχισαν νά καταφθάνουν στήν Ἐκκλησία πού σέ λίγο γέμισε. Οἱ χωροφύλακες μετά ἀπ' αὐτά δέν τόλμησαν νά σταματήσουν τούς πιστούς πού μέ τόση λαχτάρα κατέφθαναν οἰκογενειακῶς γιά νά λειτουργηθοῦν. Τί ἄλλο μποροῦσαν νά κάνουν ἀπό τό νά φύγουν γιά νά εἰδοποιήσουν τόν ἀστυνόμο πού δέν ἄργησε νά ἔρθη. Ἦταν κάποιος ὀνόματι Ἰωάννης Βοζίκης καί μαζί του ἕξι (6) χωροφύλακες. Πλησίασαν καί περιμένοντας νά τελειώση ἡ Λειτουργία ἄρχισαν νευρικά νά πηγαινοέρχονται ἔξω ἀπό τόν Ναό.

      Χωρίς νά βιάζεται ὁ π. Ἀκάκιος λειτούργησε κανονικά καί μάλιστα ὁμίλησε στούς πανηγυριστές μέ θέρμη γιά τίς Παραδόσεις καί τή θέση πού πρέπει νά κρατοῦν οἱ πιστοί. Τελείωσε ἡ Θεία Λειτουργία ἀλλά οἱ πιστοί, ὅσο ἔβλεπαν τούς χωροφύλακες νά τριγυρίζουν ἔξω ἀπό τόν Ναό, δέν τόχαν σκοπό νά φύγουν! Παρέμεναν στό Ναό γιατί διαισθάνοντο ὅτι ὁ παπάς τούς κινδύνευε καί δέν ἤθελαν νά τόν ἀφήσουν μόνον στά χέρια τῶν ὀργάνων τῶν σχισματικῶν.

      Ἀγανακτησμένος γιά τήν καθυστέρηση ὁ Ἀστυνόμος, ζήτησε ἀπό τόν π. Ἀκάκιο νά τόν ἀκολουθήση στό Τμῆμα.

      - Καλά, ἔχετε ἔνταλμα συλλήψεώς μου; ρώτησε ἀτάραχος ὁ π. Ἀκάκιος.

      Ὁ ἀστυνόμος δικαιολογήθηκε λέγοντας ὅτι ὑπάρχουν παλιές διαταγές πού ἀπαγορεύουν στούς Παλαιοημερολογῖτες νά λειτουργοῦν καί σ' αὐτές πρέπει νά συμμορφώνονται.

- Ἐγώ, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ἔλαβα ἐντολή νά ἔλθω γιά νά ἐξομολογήσω τούς πιστούς καί νά λειτουργήσω μόνο σήμερα καί αὔριο, ὁπότε καί θά φύγω. Κάμε, λοιπόν, λίγη ὑπομονή!

      Αὐτή ἡ τόσο ἁπλή ἐξήγηση καί παράκληση μαζί του Ἱερέως ἐξώργισε ἀδικαιολόγητα τόν Ἀστυνόμο τόσο πολύ, ὥστε μέσα στό Ναό καί μπροστά στούς πιστούς ἄρχισε νά βρίζη τά Θεία καί τόν Ἱερέα. Οἱ πιστοί δέν ἄντεξαν σ' αὐτή τή βέβηλη καί ἄδικη συμπεριφορά τοῦ Ἀστυνόμου καί τόν ἔβγαλαν ἔξω μέ τή βία κλείνοντας ἀπό μέσα τήν πόρτα.

      Ἄφρισε ἀπό τό κακό του, γιά τή προσβολή αὐτή ὁ Ἀστυνόμος καί μέ τούς χωροφύλακες ρίχτηκε μέ μανία στήν πόρτα γιά νά τή σπάση. Μάταια ὅμως, γιατί ἡ πόρτα ἄντεχε στόν βανδαλισμό τους καί δέν ἔπεφτε. Ἐν τῷ μεταξύ οἱ πιστοί πού εἶχαν μείνει ἔξω ἀπό τόν Ναό, βλέποντας μέ μεγάλη τους λύπη τήν βάρβαρη συμπεριφορά τῶν ἀστυνομικῶν προσπάθησαν νά τούς σταματήσουν παίρνοντας θέση μπροστά στήν πόρτα.

      - Ἀπομακρυνθῆτε ἀμέσως γιατί δέ θά διστάσω σέ τίποτα! ἀπείλησε ὁ ἀστυνόμος βγάζοντας τό περίστροφό του.

- Κανείς δέν κινήθηκε. Στήν ἀπαθῆ καί γενναία ἀντίδρασί τους, ἄρχισε πάλι νά βρίζη τόν Ἱερέα καί νά τόν καλή·

      - Βγές ἔξω τρ... πάπα! Βγές ἔξω, γιατί θά σέ κάψω ζωντανό!

      Καί οἱ χυδαῖες ἐκφράσεις συνεχίσθησαν μέχρι ἀργά τό μεσημέρι, ὁπότε ἔφθασαν ἀπό τήν Ἀθήνα τρία μέλη τῆς Κοινότητας τῶν Γ.Ο.Χ. Εἶχαν εἰδοποιηθεῖ ἀμέσως μόλις ἐκδηλώθηκαν οἱ προθέσεις τῶν χωροφυλάκων καί μάλιστα μέ τό ἑξῆς τηλεγράφημα·

      «Ἱερεύς μᾶς πολιορκεῖται ἐντός του Ναοῦ ὑπό ἐξουσίας Στόπ. Ἐνεργήσατε δεόντως Στόπ...»

      Ἐπί τόπου ἔσπευσαν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Κοινότητος γιά νά βροῦν μιά λύση, καί νά σταματήσουν τό κακό. Μέ ψευτοευγένεια τούς ἀντιμετώπισε ὁ ἀστυνόμος πού βιάσθηκε μάλιστα νά δικαιολογήση τήν συμπεριφορά του. Τούς εἶπε ὅτι εἶχε ρητή ἐντολή ἀπό τόν Ἐπίσκοπό της Περιφερείας (Θηβῶν καί Λεβαδείας Συνέσιον) νά μήν ἐπιτρέπη στούς Παλαιοημερολογῖτες ἱερεῖς νά λειτουργοῦν.

      Συζήτησαν ἀρκετά καί κατέληξαν στήν ἀπόφαση νά λυθῆ ἡ πολιορκία μέ τήν προϋπόθεση ὅμως ὅτι οἱ ἀπεσταλμένοι τῆς Κοινότητας τήν ἑπομένη κιόλας ἡμέρα θά εἶχαν νά τοῦ παρουσιάσουν μιά ἄδεια ἀπό τόν Ὑπουργό Δημόσιας Τάξης. Μόνο τότε ἀπομακρύνθηκε ἀπό τό Ναό ὁ ἀστυνόμος μέ τή συνοδεία του, ἐνῶ τά μέλη τῆς Κοινότητος ἔφυγαν γιά τήν Ἀθήνα.

     Ὁ π. Ἀκάκιος ὅμως δέν ἐγκατέλειψε οὔτε λεπτό το Ναό. Συνέχισε νά ἐξομολογεῖ ὅσους πιστούς παρέμειναν, καί ἀργά τό ἀπόγευμα σήμανε γιά τόν ἑσπερινό των Ἁγίων Ἀποστόλων.

Στό ἄκουσμα τῆς καμπάνας, ὁ ἀστυνόμος μέ τούς χωροφύλακες ξαναγύρισαν στό Ναό, καί διέταξε νά σταματήσουν τήν... ψαλμωδία! (τόσο φαίνεται τόν πείραζαν τό «Κύριε ἐλέησον» καί τό «λιβάνι»!)

      Δέν τό κατάφερε νά ἐπιβληθῆ καί ἀναγκάσθηκε νά περιμένη τήν ἀπόλυση. Πλησίασε τότε τόν Ἱερέα καί προσποιούμενος τόν μετανοιωμένο, τοῦ ἐξήγησε ὅτι θά ἦταν φρόνιμο νά διανυκτερεύση τό βράδυ στό Ἀστυνομικό Τμῆμα καί τό ξημέρωμα, «ἐπί τῷ λόγω τῆς τιμῆς τοῦ» ὁ ἴδιος νά τόν συνοδεύση στό Ναό γιά νά λειτουργήση!

      Οἱ πιστοί ἀμέσως ὑποψιάσθηκαν ὅτι κάποιο ἄσχημο παιχνίδι θά παιζόταν σέ βάρος τοῦ Ἱερέα τους καί προσπάθησαν νά τόν πείσουν νά μή δεχθῆ.

      Ὁ π. Ἀκάκιος στήν ἐπιμονή καί τίς παρακλήσεις τοῦ Ἀστυνόμου λύγισε καί τόν ἀκολούθησε στό Τμῆμα ἀφοῦ προηγουμένως ζήτησε ἐπιβεβαίωση τοῦ Ἀστυνομικοῦ μπροστά στούς πιστούς·

      - Μοῦ δίνεις τόν λόγο τῆς τιμῆς σου ὅτι θά τηρήσης ὅ,τι μοῦ ὑποσχέθηκες;

      Καί ὁ Ἀστυνόμος μπροστά στό Θεό καί στούς ἀνθρώπους τόν διαβεβαίωσε!

      ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ κατά τήν ἐντολή τοῦ π. Ἀκακίου ἐπέστρεψαν στά σπίτια τους ἔχοντας πάντα τήν ἀνησυχία γιά τόν Ἱερέα τους. Τό πρωί - πρωί, κατά τήν συμφωνία, ὁ Ἀστυνόμος ξύπνησε τόν π. Ἀκάκιο γιά νά τόν ὁδηγήση ὅμως μέ συνοδεία στή Θηβα καί ὄχι στό Ναό ὅπως τοῦ ὑποσχέθηκε δίνοντας μάλιστα καί τόν λόγο της... τιμῆς του!

      Γεμάτος λύπη καί ἀπογοήτευση τότε ὁ Γέροντας γιά τή στάση τοῦ ἀστυνομικοῦ τόν ρωτᾶ·

      - Ἔτσι, λοιπόν, κρατᾶς ἐσύ τό λόγο σου;

      Καί ὁ ἀστυνόμος ἀδίστακτα τοῦ ἁπαντά·

      - Τή δουλειά μου ἔκανα καί τίποτα περισσότερο.

      - Εἶσαι πολύ σπουδαῖος ἄνθρωπος! Συγχαρητήρια! Οὔτε λόγο ἔχεις ἐσύ, οὔτε τιμή, οὔτε ἱερό καί ὅσιο!...

      - Πάψε πιά, τοῦ ἀντιμίλησε ὁ ἀστυνόμος. Μή μέ κάνης νά σέ μαυρίσω στό ξύλο!

      Χωρίς, λοιπόν, νά πάρη εἴδηση κανένας, ὁ γέροντας Ἀκάκιος φυγαδεύθηκε ἐκεῖνο τό πρωϊνό στή Θηβα καί κλείσθηκε στή φυλακή.

      Κατάφερε ὅμως καί εἰδοποίησε ἀμέσως τήν Κοινότητα στήν Ἀθήνα. Ἔτσι λίγο πρίν ξεκινήσουν γιά τόν Ὑπουργό τῶν Ἐσωτερικῶν οἱ Γ.Ο.Χ. ἔλαβαν τό κατωτέρω τηλεγράφημα·

      «Εὑρίσκομαι εἰς κρατητήριον Θηβῶν. Ἐνεργήσατε ἀπελευθέρωσίν μου. Ἱερομόναχος Ἀκάκιος...».

      Ὁ Ὑπουργός ἐδικαίωσε τούς Γ.Ο.Χ. ἀναγνωρίζοντας τήν παράνομη καί ἀντιχριστιανική στάση τῶν ἀστυνομικῶν καί εὐθύς διέταξε τήν ἀπελευθέρωση τοῦ π. Ἀκακίου καί διέταξε ἀνακρίσεις γιά τά περαιτέρω κατά τοῦ παρανομήσαντος ἀστυνόμου τοῦ Καπαρελίου.

      Ὁ π. Ἀκάκιος ἀπελευθερώθηκε καί διεκήρυξε μία ἀκόμη νίκη τῶν Γ.Ο.Χ. μέ τό χαρμόσυνο αὐτή τή φορά τηλεγράφημά του.

      «Καί πάλιν ὁ Θεός δικαίωσε τούς Γ.Ο.Χ. Τό δίκαιο ἐθριάμβευσε καί πάλιν»!

(«ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ», Τόμος Β' σέλ. 93-97)

   

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Στὶς ἀρχές τοῦ 20οῦ  αἰῶνα ἄρχισε νὰ κερδίζει ἔδαφος μεταξύ κύκλων τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἡ ἰδέα τῆς προωθήσεως τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν (Ὀρθοδόξων καὶ Ἑτεροδόξων) μέ τὴν ἵδρυση μιᾶς «Κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν» κατά τά πρότυπα τῆς Κοινωνίας τῶν Ἐθνῶν.

      Ἡ Πατριαρχικὴ ἐγκύκλιος τοῦ 1920 προέβλεπε μιὰ σειρὰ βημάτων γιὰ «τὴν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν» ἀπὸ τὰ ὁποῖα, τὸ πρῶτο ἦταν ἡ ἀλλαγή τοῦ ἑορτολογίου γιὰ τὸν ταυτόχρονο ἑορτασμὸ ἀπ΄ ὅλες τὶς «Ἐκκλησίες». Τὸ περιεχόμενο τῆς ἐγκυκλίου κρατήθηκε μυστικὸ  ἀπὸ τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα καὶ μὸνο ἔπειτα ἀπὸ κάποια χρόνια ἔγινε γνωστό.

        Τὸ 1923 ὁ Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης συνεκάλεσε «Πανορθόδοξο Συνέδριο» τὸ ὁποῖο ἀπεφάσισε πολλὲς καινοτομίες, μεταξὺ αὐτῶν καὶ τὴν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου. Στὸ συνέδριο αὐτὸ δὲν εἶχαν προσέλθει ἐκπρόσωποι τῶν λοιπῶν Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς καὶ οἱ ἐργασίες του διεκόπησαν, ἔπειτα ἀπὸ κινητοποίηση τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τελικὰ ὁ Μελέτιος ἐκδιώχθηκε ἀπὸ τὴν Πόλη. Τό ἴδιο ἔτος μέ Βασιλικό Διάταγμα καθιερώνεται τὸ νέο (Γρηγοριανό) ἡμερολόγιο στὴν Ἑλλάδα γιά ὅλες τίς πολιτικές ὑποθέσεις καί διατηρεῖται τὸ παλαιό (Ἰουλιανό) ἡμερολόγιο γιά τήν Ἐκκλησία.

        Τὸ 1924 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος μὲ μιὰ αὐθαίρετη ἀπόφασή του εἰσαγάγει καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τὸ Γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο, παρά τὸ Βασιλικό Διάταγμα τοῦ προηγουμένου ἔτους.

        Ὁ εὐσεβὴς λαὸς ἀντιδρᾶ. Ὅσοι κληρικοί καί λαϊκοί δὲν ἀκολούθησαν τὴν καινοτομία συνέστησαν στὴν Ἀθήνα τὸν «Σύλλογο τῶν Ὀρθοδόξων», ὁ ὁποῖος  τὸ 1926 μετονομάσθηκε σε «Ἑλληνική Θρησκευτική Κοινότης τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν».  Τὸ 1925 στὶς 14 Σεπτεμβρίου ἐνῶ οἱ ζηλωτές  τῶν παραδόσεων τελοῦσαν ἀγρυπνία  γιὰ τὴν ἑορτή του Τιμίου Σταυροῦ, ἕνας φωτεινὸς σταυρὸς ἐμφανίστηκε πάνω ἀπὸ τὸ ἐξωκκλήσι τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὸν Ὑμηττό. Πολλοὶ εἶδαν τὸ θαῦμα καὶ πίστεψαν στὴν πατρῶα εὐσέβεια. Αὐτοὶ ὅλοι ἐξυπηρετοῦντο ἀπὸ ἐλάχιστο ἀριθμὸ ἱερέων καὶ ἱερομονάχων ἐξ’ Ἁγίου Ὄρους, σὲ ἐξωκκλήσια.

        Ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καί λοιποί καινοτόμοι Ἱεράρχες, μέ ἐντολές στά σώματα ἀσφαλείας ἐδίωκαν τοὺς ὀπαδούς τῶν παραδόσεων. Ἱερεῖς συλλαμβάνονταν, κακοποιούνταν, ἀποσχηματίζονταν, φυλακίζονταν καὶ ἐξορίζονταν. Μία νέα γυναίκα στὴν Μάνδρα Ἀττικῆς, ἡ Αἰκατερίνη Ρούτη, βρίσκει μαρτυρικό θάνατο στήν προσπάθειά της νά προστατεύσει μέ τό σῶμα της τόν ἱερέα ἀπό τά κτυπήματα τῶν ἀνδρῶν τῆς Χωροφυλακῆς. Δεσποτάδες τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας ἡγοῦνται ἀστυνομικῶν δυνάμεων γιά νὰ διαλύσουν λατρευτικές συνάξεις τῶν Γ.Ο.Χ., διακόπτουν λειτουργίες καί ποδοπατοῦν τά ἱερά σκεύη ἀδειάζοντας τό περιεχόμενό τους.

        Παρὰ τοὺς αἱματηροὺς διωγμοὺς οἱ πιστοὶ ἐπολλαπλασιάζοντο καὶ τὸ 1935 προσχωροῦν στοὺς ζηλωτές τῆς πίστεως τρεῖς Ἀρχιερεῖς, ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς, ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος καὶ ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, οἱ ὁποῖοι χειροτονοῦν Ἐπισκόπους τέσσερις ἱερομονάχους: τοὺς Γερμανὸ Βαρυκόπουλο, Πολύκαρπο Λιώση, Χριστοφόρο Χατζῆ καὶ Ματθαῖο Καρπαθάκη καὶ συγκροτοῦν τὴν πρώτη Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος. Λόγω τῶν διώξεων, ἐξοριῶν κτλ. κάποιοι ἐξ αὐτῶν ὑποχωροῦν καί ἐπιστρέφουν στὴν κρατοῦσα Ἐκκλησία. Τὸ ἔτος 1939 ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος ἀντικαθιστᾶ τὸν Δημητριάδος Γερμανόν στὴν ἡγεσία τῶν Γ.Ο.Χ. πού ἀποθνήσκει τό 1941.

        Τό 1951 μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 45/1951 πράξη τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου κηρύσσεται γενικός διωγμός κατά τῶν Γ.Ο.Χ.. Οἱ Ναοί μας σφραγίζονται ἢ καὶ κατεδαφίζονται, Ἱερεῖς μας συλλαμβάνονται, ἀποσχηματίζονται καί ξυρίζονται ἀπό τά ἀστυνομικά ὄργανα, οἱ Ἀρχιερεῖς μας καταδικάζονται σέ ἐξορία, λειτουργίες διακόπτονται, λιτανεῖες διαλύονται καί ἐπιτάφιοι ἀνατρέπονται ἀπό ἀστυνομικούς. Ὁ ἡγέτης μας πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος ἐξορίζεται σέ Μοναστήρι τῆς Μυτιλήνης. Τὸ 1951 ἀποθνήσκει ὁ Κυκλάδων Γερμανός, στόν ὁποῖο ἀπαγορεύθηκε ἡ κηδεία καί ἐστάλη ἀστυνομική δύναμη γιά νὰ φρουρεῖ τό ἄψυχο σῶμα του μέχρι τόν ἐνταφιασμό, δίχως ἱερέα. Δύο ἄλλοι ἀρχιερεῖς  τῆς Ἐκκλησίας μας ὑποκύπτουν στίς πιέσεις καί ἐντάσσονται στὴν κρατοῦσα Ἐκκλησία. Τό 1953 ὁ διωγμός ἐξασθενεῖ, δίχως νά καταργηθεῖ ἡ Πράξη 45/1951 τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου.

        Τὸ 1955, μέ σοβαρά κλονισμένη τήν ὑγεία του ἀπό τὴν πρόσφατη ἐξορία του, ἀποθνήσκει ὁ μόνος ἐναπομείνας Ἐπίσκοπός μας, ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος δίχως νὰ ἀφήσει διαδόχους. Ἀπὸ τὸ 1955 ἕως τὸ 1960 τὴν ἡγεσία τοῦ ἀγῶνος ἀνέλαβε μία δωδεκαμελής ἐπιτροπή ἱερέων μὲ κύριο στόχο τὴν χειροτονία Ἐπισκόπων γιὰ τήν Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ..

        Τὸ 1960 καὶ 1962 μὲ τὴν σύμπραξη Ἐπισκόπων τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, ἡ Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος ξαναποκτᾶ Ἀρχιερεῖς καὶ συγκροτεῖται ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ὑπὸ τὴν Προεδρία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀκακίου. Ὁ Ταλαντίου Ἀκάκιος ἦταν στὴν ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ὡς Ἐπίσκοπος (1960) καὶ Ἀρχιεπίσκοπος (1962) μὲχρι τῆς ἐκδημίας του τὸ 1963. Μετὰ τὸν θάνατό του, Ἀρχιεπίσκοπος ἐκλέγεται ὁ ἐπίσκοπος Γαρδικίου Αὐξέντιος (1963-1985).

        Τήν περίοδο τῆς ἑπταετοῦς δικτατορίας ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος σχεδίαζε τήν ὑπαγωγή ὅλων τῶν ἰδιωτικῶν ἡσυχαστηρίων -ὅπως εἶναι ὅλα τά μοναστήρια τῶν Γ.Ο.Χ.- στόν ἄμεσο ἔλεγχο τοῦ ἐπιχωρίου Μητροπολίτη τῆς κρατούσης Ἐκκλησίας. Ἀπό τότε, χάριν προστασίας, πολλά μοναστήρια μας μετέγραψαν τήν ψιλή κυριότητα τῶν ἀκινήτων τους στὴν Ἱερά Μονή Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους. Τήν ἴδια περίοδο μέ Ὑπουργική ἀπόφαση  καταχωροῦνται πλέον τά μυστήρια τῶν Γ.Ο.Χ. στά κατατόπους Ληξιαρχεῖα. Σημαντικόν γεγονός τὸ ὁποῖον ἔλαβε χώρα αὐτήν τὴν περίοδο (τὸ ἔτος 1969) ἦταν ἡ ἐκ μερους τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἀναγνώριση τῶν Ἐπισκοπικῶν Χειροτονιῶν τῶν ἐτῶν 1960 – 1962.

 
        Τό 1982 μέ Ὑπουργική ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργοῦ Ἀντωνίου Τρίτση ἐπετράπη στήν Ἐκκλησία μας νά κτίζει νομίμως ναούς. (Τό 1985 καί τό 1989 μέ ἄλλες Ὑπουργικές ἀποφάσεις δόθηκε ἰατροφαρμακευτική περίθαλψη στούς Ἱερεῖς μας).

        Ἀπὸ τὸ 1986 μέχρι τό 2010 Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἦταν ὁ ἀπό Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος. Κατά τήν ποιμαντορία του ἐπετεύχθη ἡ πολυπόθητη κάθαρση τοῦ ἱεροῦ κλήρου ἀπό ξένα καί ἐπείσακτα στοιχεῖα τά ὁποῖα εἶχαν εἰσχωρήσει στόν ἱερό ἀγώνα τῶν Γ.Ο.Χ. καί μετά πολλῶν ἐμποδίων, ἀφοῦ ἀνανέωσε τό σῶμα τῆς ἱεραρχίας μέ νέες ἐπισκοπικές χειροτονίες κατά τά ἔτη 1998, 1999 καί 2000, ἐπανέφερε στήν Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. τὴν ὁμαλή λειτουργία τοῦ Συνοδικοῦ Συστήματος.

        Ὁ Μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος ἦτἁν ὁ πρῶτος Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Γ.Ο.Χ. ὁ ὁποῖος ἔγινε δεκτός ἀπό τόν Ἀνώτατο Ἄρχοντα τῆς χώρας, τόν Πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας Κωνσταντῖνο Στεφανόπουλο, τήν 8-6-1998 καί ὁ ὁποῖος καθαγίασε Ἅγιο Μύρο μετά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος τήν Μεγάλη Πέμπτη τοῦ 2001. Ἐπί τῆς Ποιμαντορίας του ἀκόμη καταδικάσθηκε συνοδικῶς ἡ σύγχρονη παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (1998) καί συγκλήθηκε ἡ Δ΄ Πανελλήνια Συνάξεως Κληρικῶν (2003). Μὲ εὐλογία του ἱδρύθηκε καί λειτουργεῖ ἀπό τοῦ ἔτους 2001 ἡ Σχολή Κατηχητῶν καί ἐπανασυγκροτήθηκε ἡ πάλαι ποτέ Ἑνωση Νέων ὑπό τῆν ἐπωνυμία Νεανικός Ὀρθόδοξος Σύνδεσμος.

        Μετὰ τὴν ὁσιακή του κοίμηση τήν Κυριακή 6/19 Σεπτεμβρίου 2010, στὴ θέση του ἐξελέγη ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλίνικος, ὁ ἀπό Ἀχαΐας, ὁ ὁποῖος προεδρεύει τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μέχρι σήμερα.

Γιατί ἀκολουθοῦμε τό παλαιό ὀρθόδοξο ἑορτολόγιο;

α. Διότι βάσει αὐτοῦ ἡ Α’ Ἁγία Οἰκουμενική Σύνοδος θέσπισε τόν Πασχάλιο Κανόνα καί ὅρισε νά κυμαίνεται ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου Πάσχα ἀπό 22 Μαρτίου ἕως 25 Ἀπριλίου ἐνῶ μέ τό νέο (παπικό) κυμαίνεται μέχρι 8 Μαΐου.

β. Τό νέο Γρηγοριανό (παπικό) ἑορτολόγιο καί ἡμερολόγιο, ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπό τρεῖς Πανορθοδόξους Συνόδους ἐπί Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ  (1583, 1587, 1593)

γ. Διά Συνοδικῶν Πατριαρχικῶν Ἐγκυκλίων τό ἔτος 1593 οἱ Πατριάρχες: Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίας καί Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος, καί τό ἔτος 1848 οἱ Πατριάρχες: Κωνσταντινουπόλεως Ἄνθιμος, Ἀλεξανδρείας Ἰερόθεος, Ἀντιοχείας Μεθόδιος, Ἱεροσολύμων Κύριλλος, καθυποβάλλουν εἰς φρικτά Ἐκκλησιαστικά ἐπιτίμια ἐκείνους ὅσους θά δεχθοῦν τήν μεταρρύθμιση τοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἑορτολογίου.

δ. Ἡ ἀλλαγή τοῦ παλαιοῦ ἑορτολογίου προετοιμάσθη καί ἐπεβλήθη στόν Ἑλληνικό λαό ἀπό τούς διαπιστευμένους Μασόνους Χρυσόστομο Παπαδόπουλο (Μητροπολίτη Ἀθηνῶν) καί Μελέτιο Μεταξάκη (Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως) σέ συνεργασία μέ τό Στρατιωτικό Πραξικόπημα Πλαστήρα – Γονατά χωρίς τήν σύμφωνη γνώμη τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

ε. Ὅπως διαπιστώθηκε, στήν Πατριαρχική Ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τό 1920, ἡ παραδοχή ἑνιαίου ἡμερολογίου θά βοηθοῦσε στόν κοινό ἑορτασμό ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν. Καί ὡς «Ἐκκλησίες» νοοῦνταν ὅλες οἱ χριστιανικές αἱρετικές παρασυναγωγές (τῶν καθολικῶν, τῶν μονοφυσιτῶν, τῶν προτεσταντῶν, τῶν ἀγγλικανῶν καί λοιπῶν κακοδόξων) οἱ ὁποῖες βάσει αὐτῆς τῆς ἐγκυκλίου θεωροῦνται «ἀναδενδράδες» (κλάδοι) στόν κοινό κορμό τῆς «διαιρεμένης Ἐκκλησίας» προλειαίνοντας ἔτσι τό δρόμο γιά τή σημερινή συγκρητιστική παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός;

Ὁ προτεσταντικῆς ἐμπνεύσεως Οἰκουμενισμός εἶναι μία συγκρητιστική κίνηση τοῦ 20ου αἰώνα, πού προωθεῖ τή συνένωση τῶν πάσης φύσεως χριστιανικῶν αἱρέσεων (λατίνων, μονοφυσιτῶν, προτεσταντῶν, ἀγγλικανῶν κλπ), μέσω τῆς συμμετοχῆς τους σέ διαλόγους καί συσκέψεις τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, δημιουργώντας ἔτσι τήν Πανθρησκεία τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἐντός τῶν πλαισίων τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, προοίμιο τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου. Γιά νά ἐπιτευχθεῖ αὐτό ἄλλαξαν τό ἡμερολόγιο πρός κοινό συνεορτασμό ὅλων (1924). Ἀφαίρεσαν τά ἀναθέματα καί τήν ἀκοινωνησία κατά τῶν αἱρετικῶν της Δύσεως καί ἐφήρμοσαν μυστική ἕνωση μαζί τους (Πατριάρχης Ἀθηναγόρας-Πάπας, 1965). Ἀναγνώρισαν τά μυστήρια τῆς Δυτικῆς Παπικῆς ψευδεκκλησίας ὡς ἔγκυρα (Balamand, 1993), θεωρώντας τήν «Ἀδελφή Ἐκκλησία» καί δεύτερο πνεύμονα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ (μέ τρίτον ἄραγέ τούς...μονοφυσίτες;). Τέλος,  ἐξίσωσαν τήν Μία καί Μοναδική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, με ὅλες τίς ἐκφυλισμένες ψευδεκκλησίες πού ἵδρυσαν, τῇ ὑποδείξει τοῦ διαβόλου, οἱ ἄνθρωποι (Porto Alegre – 2006, Ραβέννα – 2007). Ἔτσι φτάσαμε σήμερα τά Πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας καί Ἀλεξανδρείας νά ἔχουν πλήρη κοινωνία μέ τούς καταδικασμένους ἀπό τήν 4η Οἰκουμενική Σύνοδο, Μονοφυσίτες. Οἱ Φαναριῶτες νά μεταλαμβάνουν τούς Ρωμαιοκαθολικούς, καί ὁ Πάπας νά μνημονεύεται ἀπό τόν Διάκονο στόν Πατριαρχικό ναό τῆς Κπόλεως σάν κανονικός Ἐπίσκοπος Ρώμης!

Οἱ Οἰκουμενιστές ἐπίσκοποι της Ἐπίσημης Κρατικῆς Ἐκκλησίας, μέ τίς συμπροσευχές καί τά συλλείτουργα μέ τούς αἱρετικούς:

α) πρεσβεύουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μόνο ἡ Ὀρθόδοξη ἀλλά ἔχει κομματιαστεῖ σέ διάφορες χριστιανικές ὁμολογίες καί πρέπει νά ἐπανιδρυθεῖ μέ τήν ἕνωση ὅλων (Ὀρθοδόξων, Καθολικῶν, Προτεσταντῶν) γιά νά γίνει ξανά Μία, Ἁγία, Ἀποστολική καί Καθολική ὅπως ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Ἀρνοῦνται καί καταργοῦν δηλαδή τή θεμελιώδη ἀρχή ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι Μία, κατέχουσα τήν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως πού μᾶς ὁδηγεῖ στή σωτηρία, καί ἐκτός Αὐτῆς δέν ὑπάρχει σωτηρία. Καί ὅπως ὁ Χριστός εἶναι Ἕνας, Μία εἶναι και ἡ Ἐκκλησία Του ὡς σῶμα Χριστοῦ. Γι’ αὐτό ποτέ, δέν νοεῖται διαίρεση στήν Ἐκκλησία.

β) εἶναι αὐτοκατάκριτοι κατά τόν Ἄπ. Παῦλο καί ἔπαψαν νά εἶναι ἀληθινοί ποιμένες, ἐφόσον οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀπαγορεύουν μέ φρικτά ἐπιτίμια, τήν μέ ὁποιοδήποτε τρόπο ἐπικοινωνία καί συμπροσευχή μέ ἑτεροδόξους – αἱρετικούς.

γ) πάνω ἀπό 80 χρόνια τώρα συζητοῦν μέ τούς ἀμετανοήτους αἱρετικούς. «Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἅς τό ἀκούσουν αὐτό οἱ σύγχρονοι Πατριάρχες καί ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Αὐτοί πόσες «νουθεσίες» τούς ἔκαναν; Ἑκατοντάδες συναντήσεις καί ἀτελείωτες ἐπαφές, συζητήσεις ἐπί συζητήσεων, συμπόσια, συνέδρια, ἡμερίδες, ἀκόμη καί κρουαζιέρες γιά συζητήσεις «ἐν πλῶ» ἐπινόησαν οἱ σημερινοί νεοημερολογίτες Πατριάρχες καί Ἀρχιεπίσκοποι. Καί τί κατάφεραν; Οἱ αἱρετικοί σήμερα εἶναι τρισχειρότεροι ἀπ’ ὅτι ἦταν πρίν ἀρχίσουν τούς διαλόγους. Καί ὄχι μόνον δέν κατόρθωσαν νά φέρουν τούς αἱρετικούς πλησιέστερα πρός τήν ὁρθοδοξία, ἀλλά συνέβη ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Οἱ νεοημερολογίτες πλησίασαν τούς αἱρετικούς καί ἔγιναν ὅμοιοί τους σέ πολλά σημεῖα: ἀλλαγή ἑορτολογίου, περικοπῆ ἱερῶν ἀκολουθιῶν καί μυστηρίων, υἱοθέτηση τοῦ ραντισμού –ποδόλουτρου– στο Μυστήριο τῆς βαπτίσεως ἀντί για τριπλῆ κατάδυση, ὑποβάθμιση καί παντελῆ ἀγνόηση τοῦ θεσμοῦ τῆς νηστείας, ἐκμοντερνισμός τῆς παραδοσιακής περιβολῆς καί ἐμφανίσεως τοῦ κλήρου. Τό χειρότερο ἀπό ὅλα εἶναι ἡ νόθευση τῶν δογμάτων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τήν υἱοθέτηση συμβιβαστικῶν ἐκφράσεων καί ἀμφίσημων διατυπώσεων. Ἀποτέλεσμα; ἡ σύγχυση, ἡ πλήρης ἀδιαφορία καί ἡ χαλάρωση τοῦ ὀρθοδόξου θρησκευτικοῦ αἰσθήματος τοῦ πιστοῦ λαοῦ ὁ ὁποῖος σέ παλαιότερες ἐποχές ἀποτελοῦσε τόν θεματοφύλακα τῆς Πίστεως. Συνέπεια; Ἡ ἀπώλεια τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς.

Ἄν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, σίγουρα τοῦτοι οἱ οἱκουμενιστές «πεφωτισμένοι θεολόγοι» τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, θά τόν καταδίκαζαν ὡς φανατικό καί ὀπισθοδρομικό, «φονταμενταλιστή» «παλαιοημερολογίτη»! Διότι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι δέν ἦταν Οἰκουμενιστές. Κήρυτταν τήν ἀλήθεια. Δέν προσπαθοῦσαν νά γεφυρώσουν τό χάσμα μεταξύ ἀληθείας καί ψεύδους.

Ποῖοι εἶναι Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί;

Οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ χλευαστικῶς ἀποκαλούμενοι «παλαιοημερολογίτες» 86 ὁλόκληρα χρόνια ὑπέμειναν σκληρές καί ἀπάνθρωπες διώξεις, ἐξορίες, φυλακίσεις, βασανισμούς, σφράγισμα ναῶν, ἀνατροπή ἐπιταφίων, καθαιρέσεις καί ἀποσχηματισμούς κληρικῶν ἀκόμη καί θάνατο! Καί ὑπομένουν ἀκόμη καί σήμερα ἁρπαγές καί κλείσιμο Ἱερῶν Ναῶν καί Μονῶν καθώς καί ποικίλες συκοφαντίες. Γιατί; Διότι οἱ Πιστοί της Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἀγωνίζονται, ὑπομένουν καί ἐπιμένουν, μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, νά μήν ἀλλάξουν τίποτα εἰς τήν πίστη τους, νά διαφυλάξουν ἀνόθευτα τα παραγγέλματα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τίς διδαχές τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Τί ὀφείλει νά πράξει ὁ ἐνσυνείδητος Χριστιανός;  Ἅς μιλήσουν οἱ Ἅγιοι!

«Ἀκόμα καί πολύ λίγοι νά παραμείνουν ἑνωμένοι στήν ἀλήθεια καί τήν Ὀρθοδοξία, αὐτοί ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησία καί τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ» (Ἄγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου). «Ἐκεῖνοι πού ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι αὐτοί πού βρίσκονται στήν ἀλήθεια. Ἐκεῖνοι πού δέν βρίσκονται στήν ἀλήθεια, δέν ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» (Ἄγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ). «Ὅσοι προσποιοῦνται ὅτι ὁμολογοῦν τήν ὑγιά Ὀρθόδοξο πίστη, ἀλλά ἔχουν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς ἑτεροδόξους, ἄν ὕστερα ἀπό νουθεσία δέν ἀπομακρυνθοῦν, μ’ αὐτούς τότε, ὄχι μόνο νά μήν ἔχετε ἐκκλησιαστική κοινωνία, ἀλλά οὔτε ἀδελφούς νά τούς ὀνομάζετε» (Μέγ. Βασιλείου). «Καλό εἶναι νά εἰρηνεύουμε μέ τούς πάντες, ἀλλά ταυτόχρονα νά συμφωνοῦμε σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τήν ὀρθή πίστη. Νά ἀποφεύγετε, ὡσάν νά ἀποφεύγετε φίδια, τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ αὐτούς ποῦ εἶναι ἀκοινωνητοί καί τό μνημόσυνο αὐτῶν πού δέν πρέπει νά μνημονεύονται. Διότι αὐτοί εἶναι ψευδαπόστολοι, ἐργάτες δόλιοι πού μετασχησματίζονται σέ ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ» (Ἄγ. Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ). «Νά μήν ἀποδέχεστε κανένα αἱρετικό δόγμα μέ πρόσχημα τήν ἀγάπη» (Ἄγ. Ἰω. Χρυσοστόμου). «Ἐάν ὅμως ὁ λόγος καί ἡ ὑπόθεσις εἶναι περί πίστεως καί τῶν παραδόσεων τῆς Ἐκκλησίας μας, τότε καί ὁ πλέον εἰρηνικός καί ἠσύχιος πρέπει νά πολεμεῖ ὑπέρ αὐτῶν» (Ἄγ. Νικοδήμου).

Γι’ αὐτό – ὅποιος ἐπιθυμεῖ τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς τοῦ – ὀφείλει νά πάψει νά παραμένει παθητικός «ἀχρι-καιριστής» καί νά διακόψει ἄμεσα κάθε κοινωνία μέ τούς Οἰκουμενιστές.

Ἐπιμέλεια :  « Νεανικός Ὀρθόδοξος Σύνδεσμος »

Τό κατάντημα μιᾶς κάλπικης ἐπιχειρηματολογίας

Tοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Μαραθῶνος κ. Φωτίου

        Στίς 22-10/4-11-2010 ὁ κ. Ἀριστείδης Πανώτης ἀνήρτησε στὴν ἰστοσελίδα ἐκκλησιαστικῆς εἰδησειογραφίας amen.gr ἕνα ἄρθρο συκοφαντικό καί ὑβριστικό γιά τήν Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. μέ τῖτλο «Κατάντημα μιᾶς κάλπικης διαδοχῆς». Βλασφημεῖ κατά τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς τῶν κληρικῶν μας καί διαδίδει συκοφαντίες κατά τοῦ μακαριστοῦ ἡγέτου μας Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης κυροῦ Χρυσοστόμου, ἐνῷ παραπέμπει τούς ἀναγνῶστες του στὴν «Θρησκευτική καί Ἠθική Ἐγκυκλοπαίδεια»  ὅπου ἔχει γράψει σχετικό με τήν Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. ἄρθρο (τομ. Α΄ στῆλες 817-827).

        Ἀκριβῶς σέ αὐτό τό ἄρθρο παραπέμπουμε καί ἐμεῖς ὥστε νά δοῦν οἱ  ἀναγνῶστες τόν κ. Πανώτη νά αὐτοαναιρεῖται. Τώρα θυμήθηκε τί εἶχε συζητήσει τότε, πρίν ἀπό 56 χρόνια, μέ τόν πρ. Φλωρίνης καί κατάλαβε ὅτι σκοπίμως δέν χειροτόνησε Ἀρχιερεῖς, ὥστε νά παύσουν νά ὑφίστανται οἱ «παλαιοημερολογῖτες»; Ἄς ἀνατρέξει στά ὅσα ὁ ἴδιος ἔγραφε τό 1962 (ὅταν ἡ μνήμη του ἦταν ὁπωσδήποτε σέ καλύτερη κατάσταση) στήν «Θρησκευτική καί Ἠθική Ἐγκυκλοπαίδεια» στόν τόμο Α’, στήλη 824 καί θά διαπιστώσει ὅτι τό 1954 ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος εἶχε ἤδη μείνει μόνος του στήν ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. διότι οἱ δύο ἄλλοι συνεπίσκοποί του Χριστοφόρος καί Πολύκαρπος, εἶχαν προσχωρήσει στήν κρατοῦσα Ἐκκλησία, καί οἱ συνεννοήσεις μέ τόν Κορυτσᾶς Εὐλόγιο Κουρίλα γιὰ προσχώρησή του στούς Γ.Ο.Χ., δέν εἶχαν τελεσφορήσει. Πῶς θὰ χειροτονοῦσε λοιπόν Ἀρχιερεῖς ὁ πρ. Φλωρίνης; Μόνος του; Νά ἐπαναλάβει -δηλαδή- τό σφᾶλμα τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου τό ὁποῖο (ὅπως ὁ κ. Πανώτης ἐπιβεβαιώνει) ἀπεδοκίμαζε;  Βεβαίως ὁ πρ. Φλωρίνης ἤθελε νά παύσει ἡ διαιώνηση τοῦ ἡμερολογιακοῦ σχίσματος, ἀλλά μέ τήν ἐπάνοδο τῶν καινοτόμων στή πορεία τῶν παραδόσεων. Αὐτό φανερώνει καί τό ἀκόλουθο ἀπόσπασμα ἀπό τόν βίο τοῦ Μακαριστοῦ Πρωθιεράρχου τῶν Γ.Ο.Χ..

        (...) Ἀπό τῆς ἐπανόδου ἐκ τῆς ἐξορίας του ὁ ἀείμνηστος Χρυσόστομος ἐπανήρχισε τό προσφιλές αὐτῷ ἔργον τῆς διαποιμάνσεως τοῦ κλήρου καί λαοῦ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων, παρ' ὅλας τάς προβαλλομένας ἀντιδράσεις ἐκ μέρους τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ὁ Προκαθήμενος ἀπό Ἰωαννίνων κ. Σπυρίδων Βλάχος, διά μέσου τοῦ ἀνωτέρου ὑπαλλήλου τοῦ ὑπουργείου Παιδείας καί Θρησκευμάτων κ. Ἰωάννου Πούλου, ἐκάλεσε τοῦτον εἰς τήν ἐν τῷ Ψυχικῶ οἰκίαν του καί διά σχήματος ὑποκρινομένης φιλίας εἶπε πρός αὐτόν:

        «Ἄκουσε Χρυσόστομε, σύ ἔχεις μίαν πολύ καλήν "θέσιν" εἰς τήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας, μή θέλης ἑπομένως νά ἀμαυρώσης τό παρελθόν σου ἐπιμένων εἰς τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον. Βλέπεις ὅτι σέ ἐγκατέλειψαν οἱ συνεργᾶται σου καί διέρρευσαν διαλυθέντες οἱ ὀπαδοί τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου. Ἐπάνελθε λοιπόν εἰς τούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία μεταξύ τῶν ἄλλων θά σοῦ δώση καί τάς καθυστερουμένας ἀποδοχᾶς ἐκ τῶν συντάξεών σου ἀνερχομένας εἰς πολλὰς χιλιάδας λιρῶν».

        Αὐτά καί πλείονα ὅμοια τούτων εἶπεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων, νομίζων ὅτι δι' αὐτῶν θέλει ἐκφοβίσει ἢ δελεάσει καί κλονίσει τόν ἀκλόνητον βράχον διακόψαντα τοῦτον ἀποτόμως καί εἰπόντα πρός αὐτόν: «Μακαριώτατε, φρόντισε νά ἑνώσης τήν Ἐκκλησίαν ἐπαναφέρων εἰς αὐτήν τό πατροπαράδοτον Ἑορτολόγιον, ἵνα ἡσυχάσουν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Περί συντάξεων καί χρημάτων δέν ἐνδιαφέρομαι, οὐδέ χάριν τούτων ἀποφασίζω νά παραβιάσω τήν συνείδησίν μου, τώρα μάλιστα εἰς τάς δυσμάς τοῦ βίου μου. Εἶναι ψευδέστατον ὅτι διελύθησαν ἢ διαλύονται οἱ Παλαιοημερολογίται, τῶν ὁποίων μάλιστα χαλυβδοῦται τό θρησκευτικόν αἴσθημα. Ἀλλά καί ἄν, καθ' ὑπόθεσιν, ὅλοι οἱ Παλαιοημερολογίται διαρρεύσουν πρός τό νέον ἡμερολόγιον, ὡς ἰσχυρίζεσθε, καί μείνη εἷς καί μόνον Παλαιοημερολογίτης, αὐτός θά εἶμαι ἐγώ».

        Κατάπληκτος ἐπί τῷ ἀκούσματι τῶν λόγων τούτων ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων, ἀντί ἄλλης ἀπαντήσεως εἶπε πρός τόν ἀείμνηστον Χρυσόστομον: «Ὁ Θεός νά Σέ ἐλεήση». Πλήν ἤκουσεν εἰς ἀπάντησιν ἐκ τοῦ ἁγίου ἐκείνου στόματος: «Ἀμήν. Νά ἐλεήση καί ἐμέ καί σᾶς, Μακαριώτατε, καί νά σᾶς φωτίση νά ἑνώσητε τήν Ἐκκλησίαν, τῆς ὁποίας εἶναι ἀρκετά τὰ βέλη τά ὁποῖα δέχεται ἐκ τῶν ἔξωθεν ποικιλωνύμων ἐμφανῶν καί ἀφανῶν ἐχθρῶν της. Μή θέλητε λοιπόν καί σεῖς ἴνα πληγώνητε τά σπλάγχνα αὐτῆς ἐκ τῶν ἔνδων διά τῆς διαιρέσεως. Νέα ἐξορία μου δέν μέ φοβίζει: διότι ἐσυνήθισα τάς ἐξορίας, δέν ἔλυσα ἄλλωστε ἀκόμη καί τάς ὀλίγας ἀποσκευᾶς μου ἐπανελθῶν ἐκ τῆς προσφάτου ἐξορίας».

        Ὅμως ὁ κ. Πανώτης προχωρεῖ ἀκόμη περισσότερο, σέ ὑβριστικούς χαρακτηρισμούς γιά τούς Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἀπό τούς ὁποίους δεχθήκαμε ἐπισκοπικές χειροτονίες στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ ‘60. Χαρακτηρίζει αὐτούς τούς Ρώσους Ἀρχιερεῖς:

          ...«ἀγενεαλόγητους» καί «ἀκοινώνητους» δῆθεν ὀρθόδοξους «ἐπισκόπους», ἀπ’ αὐτούς πού ἀφθονοῦν στήν Ἀμερική καί δέν τούς ἀναγνωρίζει καμιά κανονική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς «ἀλλότριους τῆς ἱερωσύνης».  Αὐτοί εἶναι  πρόσωπα πού αὐτόβουλα ὡς «ἠθοποιοί» ὑποδύθηκαν τά ἱερά ἄμφια τῶν Ὀρθοδόξων καί ὡς ἀνήκοντες σέ σχισματική ὁμάδα ἦταν «ἀκοινώνητοι» μέ τήν Ὀρθοδοξία.  Γιά τά γεγονότα πού ἀκολούθησαν ἔγραψα τό 1962 μετά δύο χρόνια ἀπό ἀψευδεῖς πηγές ἄρθρο στόν Α’  τόμο  τῆς  Θ.Η. Ἐγκυκλοπαιδείας (στῆλ. 817-827).

        Ἂν ἀνατρέξει κανείς στό ἄρθρο του στήν  «Θρησκευτική καί Ἠθική Ἐγκυκλοπαίδεια» θὰ διαπιστώσει ὅτι τότε ὁ κ. Πανώτης εἶχε -τουλάχιστον- τήν σύνεση νά εἶναι πολύ πιό κόσμιος στίς ἐκφράσεις του. Τό μόνο πού ἀναφέρει (τόμ. Α’, στήλη 825) γιά τήν περίπτωση αὐτή εἶναι:

        «Ἡ ἔλλειψις ἐπισκόπου ἀπετέλεσε "Ἀχίλλειον πτέρναν" καί ἦλθον τὸ 1960 εἰς ἐπαφήν μέ τόν ἐπίσκοπον τοῦ Μητροπολίτου Ἀναστασίου Σεραφείμ, ἡγέτου τῆς ἀνεξαρτήτου Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς, ἥτις ὅμως δὲν ἀποτελεῖ μέλος τοῦ Συμβουλίου τῶν "Κανονικῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἀμερικῆς"».

        Πράγματι ἡ Ἐκκλησία τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς (καί ὄχι ἡ ἀνύπαρκτος «Ἀνεξάρτητη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς») δέν ἦταν μέλος αὐτοῦ τοῦ Συμβουλίου, διότι μέλη του ἦσαν καί οἱ Ἐπίσκοποι τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας στήν Ἀμερική. Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς σχηματίσθηκε ἀπό τούς πρόσφυγες Ἀρχιερεῖς πού βρέθηκαν ἐκτός Ρωσίας μαζί μέ τά ποίμνιά τους μετά τό ξέσπασμα τῆς Ὀκτωβριανῆς Ἐπαναστάσεως στή Ρωσία. Βρισκόταν σέ συνεχὴ ἀντίθεση μέ τό Πατριαρχεῖο Μόσχας, τό ὁποῖο ἦταν ὄργανο τοῦ Σοβιετικοῦ Καθεστῶτος. Δέν μποροῦσαν νά συνυπάρξουν στό  ἴδιο Συμβούλιο. Ὅμως, ἄν ὁ κ. Πανώτης θέλει νά μάθει τήν γενεαλογία τῶν ...«ἀγενεαλογήτων» Ἐπισκόπων τῆς Ρωσικῆς Διαπορᾶς δέν ἔχει παρά νά ἀνοίξει τόν Ι’ τόμο τῆς «Θρησκευτικῆς καί Ἠθικῆς Ἐγκυκλοπαίδειας», στό λήμμα «Ρωσική Ἐκκλησία», ὅπου στίς στῆλες 1071-1075 θά πληροφορηθεῖ γιά τήν διαμόρφωση της Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, ὑπό τήν ἡγεσία ἀρχικῶς τοῦ Μητροπολίτου Κιέβου καί Χάρκωβ Ἀντωνίου Χραποβίτσκυ, συνυποψηφίου γιά τόν Πατριαρχικό θρόνο τῆς Μόσχας μαζί μέ τόν Πατριάρχη Τύχωνα. Ἡ ἕδρα τῆς Συνόδου ἦταν ἀρχικῶς στό Κάρλοβιτς τῆς Σερβίας πρίν μεταφερθεῖ ἀργότερα στίς Η.Π.Α.. Στόν Β΄ τόμο τῆς ἴδιας Ἐγκυκλοπαίδειας θά δεῖ στίς στῆλες 991-993 ἐκτενές ἄρθρο γιά τόν πρῶτο Μητροπολίτη τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς Ἀντώνιο Χραποβίτσκυ μαζί μέ μία ὡραιότατη φωτογραφία του. Ἐκεῖ μπορεῖ νὰ πληροφορηθεῖ ἀκόμη γιά τό ὅτι ὁ Μητροπολίτης Ἀντώνιος, ὅταν ἔφυγε ἀπό τήν Ρωσία λόγω τῆς ἐπαναστάσεως, ἀφοῦ πρῶτα πέρασε ἀπο τήν Κωνσταντινούπολη, ἔπειτα ἦλθε στήν Ἀθήνα ὅπου ὁ τότε Καθηγητής Ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἔκανε εἰδική τιμητική διάλεξη γι’ αὐτόν στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, ἐνῶ ὁ Βασιλεύς τῶν Ἑλλήνων Γεώργιος Β΄τόν ἐτίμησε μέ τό παράσημο τοῦ Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος. Τό 1920 προσεκλήθη στό Κάρλοβιτς τῆς Σερβίας ὅπου ἀνέλαβε τήν ἡγεσία τῆς Συνόδου τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς.

        Δεύτερος Μητροπολίτης τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς ἦταν ὁ Ἀναστάσιος τόν ὁποῖο ὁ κ. Πανώτης χαρακτηρίζει ἀπρεπῶς «δῆθεν Ἐπίσκοπο»  καί «ἠθοποιό»  πού «ὑποδύθηκε τά ὀρθόδοξα ἄμφια». Μόνο πού ὁ «ἠθοποιός» αὐτός συνέπραξε μέ τόν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Δαμιανό καί ἄλλους δύο Ἱεροσολυμῖτες Ἐπισκόπους καί χειροτόνησε στίς 27-8-1921 Ἐπίσκοπο τόν Τιμόθεο Θέμελη, τόν μετέπειτα Πατριάρχη Ἱεροσολύμων. Μπορεῖ νά συμβουλευθεῖ ὁ κ. Πανώτης τόν ΙΑ΄ τόμο τῆς «Θρησκευτικῆς καί Ἠθικῆς Ἐγκυκλοπαίδειας», (στήλη 778), ὅπου θὰ πληροφορηθεῖ περί τοῦ λόγου τό ἀληθές. Ἄν, λοιπόν, οἱ Ἀρχιερεῖς τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἦταν «ἀγενεαλόγητοι», «δῆθεν ἐπίσκοποι», «ἠθοποιοί πού ὑποδύονταν τά ὀρθόδοξα ἄμφια», τότε, τό ἴδιο θὰ πρέπει νὰ εἶναι καί οἱ Ἱεροσολυμῖτες Ἀρχιερεῖς πού δέχθηκαν ἀπό αὐτούς χειροτονίες.

        Ἐκτός τούτου, ἤδη ἐδῶ καί λίγα χρόνια τώρα, οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς ἑνώθηκαν μέ τό Πατριαρχεῖο Μόσχας, τό ὁποῖο τούς ἀναγνώρισε ὡς ἀπολύτως κανονικούς Ἐπισκόπους, καί συλλειτουργοῦν ἀκωλύτως πλέον καί  μέ τούς Ἐπισκόπους τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ἐνῷ συμμετέχουν καί στό λεγόμενο «Συμβούλιο τῶν Κανονικῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἀμερικῆς», τό ὁποῖο ὁ κ. Πανώτης θεωρεῖ τό κριτήριον τῆς κανονικότητος τῶν Ἀρχιερέων στὴν Ἀμερική!

        Ἀκόμη ὁ κ. Πανώτης μέμφεται τίς χειροτονίες τῶν Ἐπισκόπων μας ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς διότι ἔγιναν «ὑπερορίως», διότι ἡ Ἑλλάδα δέν ἀνῆκε στά ὅρια τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς. Αὐτό ἰσχύει ὑπό ὁμαλές συνθῆκες καί ὄχι ὅταν δοκιμάζεται ἡ Ἐκκλησία ἀπό αἱρέσεις. Καί κατά τόν καιρό τῆς εἰκονομαχίας, πολλοί ὀρθόδοξοι πήγαιναν στήν Ἰταλία, ἔξω ἀπό τά ὅρια πού κυβερνοῦσαν οἱ εἰκονομάχοι Αὐτοκράτορες καί λάμβαναν χειροτονίες ἀπό Ὀρθοδόξους Ἀρχιερεῖς. Στήν ἐπιστολή του πρός Μεθόδιον Μονάζοντα, ὁ Ἄγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης γράφει:

        «ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιά τούς Πρεσβυτέρους ἐκείνους που χειροτονήθηκαν στήν Ρώμη, τήν Νεάπολη καί τήν Λογγοβαρδία, «ἀκηρύκτως» καί «ἀπολελυμένως», ἂν πρέπει νὰ τούς δεχόμαστε, καί νά κοινωνοῦμε μέ αὐτούς καί να συντρώγουμε καί συμπροσευχόμαστε. ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Κατά τόν καιρό τῆς αἱρέσεως δέν γίνονται ὅλα ὅπως ἔχουν διατυπωθεῖ να τηροῦνται στόν καιρό τῆς εἰρήνης, λόγω τῆς πιεστικῆς ἀνάγκης. Τοῦτο φαίνεται ὅτι ἔπραξαν καί ὁ Μακάριος Εὐσέβιος καί ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος οἱ ὁποῖοι ἔκαναν ἀμφότεροι ὑπερόριες χειροτονίες. Καί τώρα βλέπουμε νά γίνεται τό ἴδιο στήν παροῦσα αἵρεση. Γι’ αὐτό, οἱ κληρικοί πού προαναφέρθηκαν ἐάν δέν βαρύνονται μέ κάποια ἄλλη πρόδηλη κατηγορία, δέν εἶναι ἀπορριπτέοι ἐπειδή χειροτονήθηκαν μέ αὐτόν τόν τρόπο, ἀλλά ἀποδεκτοί (...)

        Ἡ τραγική εἰρωνία εἶναι ὅτι ὁ κ. Πανώτης καταφεύγει σέ αὐτήν τήν κάλπικη (δικός του ὁ ὅρος) ἐπιχειρηματολογία γιά να καυτηριάσει τά καμώματα νεοημερολογιτῶν κληρικῶν πού αὐτοβαπτίσθηκαν δῆθεν ὡς Γ.Ο.Χ. γιά νὰ μεταβοῦν στήν Αὐστραλία καί νὰ ποιμάνουν τήν ἐκεῖ ἐπίσης νεοημερολογιτική παράταξη τῶν Κοινοτήτων! Λυπούμεθα, ἀλλά ἄν θέλει νά διεκτραγωδίσει τίς ἀθλιότητες τοῦ δικοῦ του χώρου, ἂς μήν ἀναμιγνύει τὴν Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἂς μὴ συκοφαντεῖ τὴν ἀποστολική μας διαδοχή. Τοῦ συνιστοῦμε δέ νά ἀνακαλέσει πάραυτα τούς ὑβριστικούς χαρακτηρισμούς, οἱ ὁποῖοι δέν ἁρμόζουν σέ ἄνθρωπο πού θέλει νά ὀνομάζεται Χριστιανός καί νά θεωρεῖ τόν ἑαυτό του ἔντιμο πολίτη,  καί μάλιστα «Θρησκευτικό καί Ἠθικό».

Ἡ σύγχρονη «θεολογία» τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔναντί τῶν Ἱερῶν Κανόνων.

Ὁ Οἰκουμενισμός, ὡς ἕνα ἀκόμα φαινόμενο θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, προάγεται στίς μέρες μας, συστηματικῶ τῷ τρόπω, μέσω τῶν διαφόρων οἰκουμενιστικῶν ἐνεργειῶν τῶν «ὀρθοδόξων» νεοημερολογιτῶν ἐπισκόπων, τίς ὁποῖες βλέπουμε ἀφειδῶς καί ἐλαφρά τή καρδία, νά ἐφαρμόζονται. Βασίζονται δέ στήν πατριαρχική ἐγκύκλιο τοῦ 1920 ἡ ὁποία δικαίως ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὡς ὁ καταστατικός χάρτης τῆς διαχριστιανικῆς παγκοσμιοποιήσεως, διότι σέ αὐτήν περιλαμβάνονται δέκα (10) σαφεῖς μέθοδοι αὐτομάτου προσεγγίσεως καί ἑνώσεως τῶν λεγομένων «Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν» μέ μόνη προϋπόθεση τήν πίστη γενικά στόν Χριστό, δίχως νά ἔχει σημασία τό ἀκριβές της περιεχόμενο, δηλαδή χωρίς νά ἐξετάζονται οἱ δογματικές διαφοροποιήσεις καί οἱ λόγοι χωρισμοῦ. Δηλαδή μία πανομολογιακή συγκόλληση.

Τό δέ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (ἤ μήπως αἱρέσεων;), τοῦ ὁποίου ἰδρυτικά μέλη εἶναι καί ὀρθόδοξες (κατ’ όνομα μόνο..) Ἐκκλησίες καί Πατριαρχεῖα, εἶναι τό βασικό ὄργανο προωθήσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί γιά συμμετοχή σ’ αὐτό, προϋποθέτει ἐνστερνισμό προτεσταντικῶν ἐκκλησιολογικῶν ἀρχῶν ἀσύμβατων πρός τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησιολογία. Οἱ Ὀρθόδοξοι, μετά τήν Γενική Συνέλευσι τοῦ Νέου Δελχί (1961) συμμετέχουν πλέον ὡς μειοψηφία στά συνέδρια τοῦ Π.Σ.Ε. καί δέν μποροῦν νά ἐπηρεάσουν ἀποτελεσματικά τήν γραμμή καί τίς ἀποφάσεις του, οὔτε νά δώσουν οὐσιαστική Ὀρθόδοξη μαρτυρία, ἔφ ὅσον δέν τούς ἐπιτρέπεται πλέον νά καταθέτουν ἰδιαιτέρα δήλωσι ὡς ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δηλαδή οἱ Ὀρθόδοξες Τοπικές Ἐκκλησίες συμμετέχουν πλέον ὡς παραφυάδες (denominations) τοῦ Χριστιανισμοῦ. Δηλαδή τίποτε περισσότερο ἀπό θέσεις στόν κατάλογο τοῦ Π.Σ.Ε., ἀνάμεσά σε αἱρετικές ὁμάδες – τά μυστήρια τῶν ὁποίων ἀναγνωρίζουν ὡς έχοντα μεταδίδοντα ἁγιαστική καί σώζουσα Χάρη – και μάλιστα πολλές ἀπό τίς ὁποῖες δέν ἀριθμοῦν περισσοτέρους ἀπό 10.000 - 20.000 ὀπαδούς.

Ἐκεῖ οἱ Ὀρθόδοξοι, ἔχοντας ἐκχωρήσει τήν μοναδικότητα ἀληθείας καί σωτηρίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό Παγκόσμιο Συμβούλιο αἱρέσεων καί παραθρησκείας, μαζί μέ τίς λοιπές «χριστιανικές» ἀντιπροσωπεῖες καί τίς παρασυναγωγές αἱρετικῶν, παρακαλοῦν τό... Ἅγιο Πνεῦμα γιά νά τούς θεραπεύσει καί νά τούς συμφιλιώσει! Ποιό εἶναι αὐτό τό Ἅγιο Πνεῦμα; ἀπό τί καί πῶς θά τούς θεραπεύσει; ποιούς και μέ ποιούς θά τούς συμφιλιώσει μέσα σέ αὐτή τήν βαβυλωνία τῆς δαιμονικῆς συγχύσεως;

Ὁμιλοῦν «γιά ἐπαναπροσδιορισμό τῆς Ἐκκλησιολογίας» ἐννοώντας συμμόρφωση στόν δογματικό πλουραλισμό καί στήν ἠθική ἀνεκτικότητα. Καί λέγοντας ἠθική ἀνεκτικότητα, ἐννοεῖται ὅτι μποροῦν νά συμπροσεύχονται μαζί μέ ὅλες τίς αἱρέσεις, τίς ἐπισκοπίνες, τίς παπαδίνες, πολλές ἀπό τίς ὁποῖες δημόσια διακηρύττουν τή λεσβιακή τους «ἰδιαιτερότητα», «νά γιορτάσουν τήν ἑνότητά τους ἐν Χριστῷ καί τή δοσμένη ἀπό τό Θεό ποικιλία τους» καί νά διατρανώνουν τήν «διαφορετικότητά» τους.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει τήν αὐτοσυνειδησία ὅτι εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική. Τό ἦθος τῆς εἶναι πάντοτε καί ἀναλλοιώτως τό εὐαγγελικό ἦθος. Οἱ ἁμαρτίες τῶν μελῶν της δέν προσβάλλουν οὔτε τήν μοναδικότητά της, οὔτε τήν ἁγιότητά της, ἐπειδή αὐτές οἱ ἰδιότητες ἀπορρέουν ἀπό τήν μοναδικότητα καί τήν ἁγιότητα τῆς αἰωνίας Κεφαλῆς της, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ δογματική πολυδιάσπασις, ποῦ συντηρεῖται στό πλαίσιο τοῦ Π.Σ.Ε. καί ἀποτελεῖ κεντρικό ἄξονα γιά τήν ὕπαρξί του, εἶναι ἡ καλλιτέρα ἀπόδειξις ὅτι ἡ ἐπιζητουμένη ἴασις καί συμφιλίωσις δέν πρόκειται νά εἶναι οὔτε ἐν Χριστῷ οὔτε διά Πνεύματος Ἁγίου. Ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου: «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα» (Ἔφ. δ’,5) συνιστᾶ θεμελιώδη ὄρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, στόν ὁποῖο δέν ἀνταποκρίνεται ἡ προτεσταντική προσδοκία.

Ἅς γνωρίζουν ὅμως ὅτι ὑπάρχουν ὅρια στήν οἰκονομία καί στήν ὑπομονή μας· ὅρια ὄχι αὐθαίρετα, ἀλλά «ἅ οἱ Πατέρες ἔθεντο». Οἱ Ἱεροί Κανόνες ὁρίζουν:

Κανών ι’, τῶν ἁγίων Ἀποστόλων: Εἰ τίς ἀκοινωνήτω, κάν ἐν οἴκω συνεύξηται οὗτος ἀφοριζέσθω (Πηδάλιον ἔκδ. Ἀστήρ 1976).

Κανών με’, Ἁγίων Ἀποστόλων: Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος, μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς Κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τί, καθαιρείσθω (ἐν. ἄν. σέλ 50).

Κανών λγ’ καί ς’, τῆς ἐν Λαοδικεία τοπικῆς Συνόδου: «Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι» (ἐν.ἄν. σέλ. 433), «μή συγχωρεῖν τοῖς αἱρετικοῖς εἰσιέναι εἰς τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ, ἐπιμένοντας τή αἱρέσει» (ἐν.ἄν. σέλ. 422).

Ἐρώτησις Θ΄ Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας: Εἰ ὀφείλει Κληρικός εὔχεσθαι, παρόντων Ἀρειανῶν, ἤ ἄλλων αἱρετικῶν; ἤ οὐδέν αὐτόν βλάπτει, ὁπόταν αὐτός ποιῆ τήν εὐχήν, ἤγουν τήν προσφοράν; Ἀπόκρισις: Ἐν τῇ θεία ἀναφορά ὁ Διάκονος προσφωνεῖ πρό τοῦ ἀσπασμοῦ. «Οἱ ἀκοινώνητοι περιπατήσατε». Οὐκ ὀφείλουσιν οὔν παρεῖναι, εἰ μή ἄν ἐπαγγέλλωνται μετανοεῖν καί ἐκφεύγειν τήν αἵρεσιν. Ἑρμηνεία: …ἀποκρίνεται, ὅτι ἐν τῷ καιρῶ τῆς ἱερουργίας ὁ Διάκονος φωνάζει νά ἔκβουν ἔξω του ναοῦ ὅσοι εἶναι Κατηχούμενοι, λέγων· Ὅσοι Κατηχούμενοι προέλθετε (τοῦτο γάρ δηλοί το, οἱ ἀκοινώνητοι περιπατήσατε). Ἀνίσως λοιπόν ὅσοι εἶναι Κατηχούμενοι δέν συγχωροῦνται νά σταθοῦν ἐν τῷ καιρῶ, ὅταν γίνεται ἡ θεία Λειτουργία, πόσω μᾶλλον αἱρετικοί; ἔξω μόνον, ἄν ὑποσχωνται νά μετανοήσουν καί νά φύγουν ἀπό τήν αἵρεσιν· πλήν καί τότε πάλιν δέν πρέπει νά ἀφήνωνται μέσα εἰς τόν ναόν, ἀλλά νά στέκωνται ἔξω μέ τούς Κατηχουμένους. Εἰ δέ τοιουτοτρόπως δέν ὑπόσχονται, οὐδέ μέ τούς Κατηχουμένους συγχωροῦνται νά στέκουν, ἀλλά νά ἀποδιώκωνται κατά τόν Βαλσαμῶνα (ἐν. ἄν. σέλ 670).

Ἐπίσης κανόνες: ια’, ιβ’ καί ιγ’ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, β΄τῆς ἐν Ἀντιοχεία, θ’, λβ’, καί λζ’ τῆς ἐν Λαοδικεία -γιά τά δῶρα καί τούς συνεορτασμούς.

Τέλος θά μπορούσαμε νά ἀναφέρουμε τούς τόσο βαρυσήμαντους 9ο, 10ο καί 11ο στίχους τῆς Β’ ἐπιστολῆς Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ. Στό 10ο στίχο ἀπαγορεύει ὁ μαθητής τῆς ἀγάπης στόν κάθε χριστιανό ἀκόμα καί νά χαιρετᾶ τόν αἱρετικό «καί χαίρειν αὐτῶ μή λέγετε». Ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση τονίζει ὅτι ὁ ἠγαπημένος, ἐπιστήθιος μαθητής τοῦ Χριστοῦ βγαίνοντας ἀπό δημόσιο χῶρο μαζί μέ ἕνα πνευματικό του παιδί ἐξέφρασε τόν ἀποτροπιασμό του στή θέα τοῦ αἱρετικοῦ Κηρίνθου λέγοντας: «πᾶμε γρήγορα, παιδί μου, νά φύγουμε μήπως πέσει ἡ σκεπή καί μᾶς πλακώσει». Ποιός ἀπό μᾶς μπορεῖ νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι μέσα στήν καρδιά τοῦ ἔχει πλουσιότερη ἀγάπη ἀπό τό μαθητή τῆς ΑΓΑΠΗΣ;

Οἱ ἱεροί αὐτοί Κανόνες δέν εἶναι ἀθεολόγητα νομοτεχνικά κείμενα, ἀλλά ἐκφράζουν τήν Ὀρθόδοξο θεολογία καί ἐκκλησιολογία. Ἡ μυστηριακή κοινωνία καί ἡ «κοινωνία ἐν ταῖς προσευχαῖς» προϋποθέτουν τήν κοινή πίστι. Εἶναι ὁ καρπός τῆς ἑνότητος ἐν τῇ πίστει καί ὄχι ἡ ὁδός γιά νά φθάσουμε σέ αὐτήν. Ἀκόμη οἱ ἱεροί Κανόνες ἀσφαλίζουν τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νά μή συγχέεται μέ τίς αἱρέσεις καί τίς ἐτεροδιδασκαλίες.

Ὑπάρχουν κληρικοί καί λαϊκοί θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι φρονοῦν ἐσφαλμένως ὅτι οἱ Κανόνες αὐτοί ἔχουν «καιρικό» χαρακτήρα καί γι’ αὐτό σήμερα δέν ἰσχύουν. Οἱ ἐν λόγω κύριοι νομίζουν ὅτι εἶναι ἐλεύθεροι νά προσβάλουν καί νά θυσιάζουν τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας στόν βωμό τῶν διαφόρων κοσμικῶν καί κοινωνικῶν τους σκοπιμοτήτων, ἀσελγώντας ἐτσιθελικά σέ ὅ,τι ἱερώτερο καί πολυτιμώτερο ἔχει ὁ ὀρθόδοξος ἑλληνικός λαός. Πιθανόν γι’ αὐτούς ὁ θησαυρός τῆς Ὀρθοδοξίας, νά μή σημαίνει τίποτε ἄλλο παρά ἐμπόρευμα γιά ἀνταλλαγή ἤ ὑλικό γιά μαγείρεμα στό ἀκάθαρτο τσουκάλι τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Ἡ Νέα αὐτή Ἐποχή τόσο σέ πολιτικοοικονομικό ὅσο καί σέ θρησκευτικό ἐπίπεδο, δέν ἐπιθυμεῖ τόσο νά γκρεμίσει τήν Ἐκκλησία καί τίς ἐκκλησίες (ναούς), ὅσο ἐπιθυμεῖ νά μετατρέψει τήν Ἐκκλησία σέ κάτι ἄλλο ἀπό αὐτό πού εἶναι στήν οὐσία της. Νά τήν κάνει θεραπαινίδα καί χειροκροτητή της, νά τήν μεταλλάξει σέ ἕναν ἄνευρο ὀργανισμό, ὁ ὅποιος θά ἐνσωματωθεῖ πλήρως στό σύστημα καί θά δουλεύει, γιά λογαριασμό του, ὄχι ἀδειάζοντας τούς ναούς, ἀλλά γεμίζοντάς τους μέ ἀνθρώπους πού θά ἔχουν ἀλλοιωμένο φρόνημα. Ἡ γνήσια Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τονίζει τήν ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τῆς ἐλευθερίας μέ τήν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Τριαδικός Θεός ἐπροίκισε τόν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό ἡ ἀντίστασή Της δέν εἶναι εὐκαιριακή, ἀλλά πηγάζει ἀπό τήν ἴδια Τῆς τήν πίστη καί θέλει ἐλεύθερους ἀνθρώπους καί πολίτες καί ὄχι ὑπάκουα ρομπότ.

Ἐπιμέλεια : « Νεανικός Ὀρθόδοξος Σύνδεσμος 

Κάθε πότε να κοινωνούμε;

Πολλοὶ κοινωνοῦν μὶα φορὰ τὸ χρόνο, ἄλλοι δύο φορές, ἄλλοι περισσότερες. Ποιούς ἀπ’ αὐτοὺς θὰ ἐπιδοκιμάσουμε; Ὅσους μιὰ φορά, ὅσους πολλὲς ἢ ὅσους λίγες φορὲς μεταλαμβάνουν; 

Οὔτε τοὺς μὶα οὔτε τοὺς πολλοὺς οὔτε τοὺς λίγες, μὰ ἐκείνους ποὺ πλησιάζουν στὸ Ἅγιο Ποτήριο μὲ καρδιὰ ἁγνή, μὲ βίο ἀνεπίληπτο. Αὐτοὶ ἂς κοινωνοῦν πάντα. Οἱ ἄλλοι, οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί, ἂς μένουν μακριὰ ἀπὸ τὰ Ἄχραντα Μυστήρια, γιατί ἀλλιῶς κρίμα καὶ καταδίκη ἑτοιμάζουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος λέει: «Ὅποιος τρώει τὸν ἄρτο καὶ πίνει τὸ ποτήριο τοῦ Κυρίου μὲ τρόπο ἀνάξιο, γίνεται ἔνοχος ἁμαρτήματος ἀπέναντι στὸ σῶμα καὶ στὸ αἷμα τοῦ Κυρίου, προκαλώντας τὴν καταδίκη του» (Α΄ Κορ. 11:27, 29). Θὰ τιμωρηθεῖ, δηλαδή, τόσο αὐστηρά, ὅσο καὶ οἱ σταυρωτὲς τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ κι ἐκεῖνοι ἔγιναν ἔνοχοι ἁμαρτήματος ἀπέναντι στὸ σῶμα Του.
Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ἔχουν φτάσει σὲ τέτοιο σημεῖο περιφρονήσεως τῶν Ἁγίων Μυστηρίων, ὥστε, ἐνῶ εἶναι γεμάτοι ἀπὸ ἀμέτρητες κακίες καὶ δὲν διορθώνουν καθόλου τὸν ἑαυτό τους, κοινωνοῦν στὶς γιορτὲς ἀπροετοίμαστοι, μὴ γνωρίζοντας ὅτι προϋπόθεση τῆς Θείας Κοινωνίας δὲν εἶναι ἡ γιορτή, ἀλλά, καθὼς εἴπαμε, ἡ καθαρή συνείδηση. Καὶ ὅπως αὐτὸς ποὺ δὲν αἰσθάνεται κανένα κακὸ στὴ συνείδησή του, πρέπει καθημερινά νά προσέρχεται στή Θεία Κοινωνία, ἔτσι κι αὐτός πού εἶναι φορτωμένος ἁμαρτήματα καί δέν μετανοεῖ, πρέπει νὰ μὴν κοινωνεῖ οὔτε στὴ γιορτή.
Γι’ αὐτὸ καὶ πάλι σᾶς παρακαλῶ ὅλους νὰ μὴν πλησιάζετε στὰ Θεῖα Μυστήρια ἔτσι ἀπροετοίμαστοι κι ἐπειδὴ τὸ ἀπαιτεῖ ἡ γιορτή, ἀλλὰ ἂν κάποτε ἀποφασίσετε νὰ λάβετε μέρος στὴ Θεία Λειτουργία καὶ νὰ κοινωνήσετε, νὰ καθαρίζετε καλὰ τὸν ἑαυτό σας, ἀπὸ πολλὲς μέρες πρίν, μὲ τὴ μετάνοια, τὴν προσευχή, τὴν ἐλεημοσύνη, τὴ φροντίδα γιὰ τὰ πνευματικὰ πράγματα.


Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ (ΠΙΣΤΕΥΩ) ΚΑΙ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ (ΠΙΣΤΕΥΩ) 

ΚΑΙ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ

Το Σύμβολο της Πίστεως είναι σύντομη ομολογία της πίστεώς μας μέσα στην οποία παρουσιάζονται περιληπτικά, με σαφήνεια και αυθεντικά τα βασικά δόγματα του χριστιανισμού.

Το «Πιστεύω» το λέμε κυρίως στο Μυστήριο του Βαπτίσματος αλλά και στις άλλες ακολουθίες. Με αυτό αναγνωρίζονται οι βαπτισμένοι από τους αβάπτιστους.

Στην αρχή υπήρχαν πολλά Σύμβολα: των Αποστόλων, του Αγίου Αθανασίου κ.λ.π. Αυτό που έχουμε σήμερα λέγεται Σύμβολο της Νίκαιας και της Κωνσταντινούπολης γιατί θεσπίστηκε στις Α΄ και Β΄ Οικουμενικές Συνόδους και είναι το μοναδικό που χρησιμοποιούν όλες οι χριστιανικές ορθόδοξες ομολογίες. Αναφέρεται περιληπτικά σε αυτά που πρέπει να πιστεύει κάθε ορθόδοξος χριστιανός.

Αποτελείται από 12 άρθρα (στίχους). Τα 7 πρώτα έγιναν στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο. Τα υπόλοιπα 5 στη Β΄. Στα 9 πρώτα άρθρα κυριαρχεί το ρήμα ‘πιστεύω’, στο 10 το ρήμα ‘ομολογώ’, στα 11 κ 12 το ‘προσδοκώ’.

Το 1ο άρθρο αναφέρεται στον Πατέρα

Τα άρθρα από 2ο μέχρι το 7ο στον Υιό.

Το 8ο στο Άγιο Πνεύμα

Το 9ο στην Εκκλησία.

Το 10ο στο Βάπτισμα.

Το 11ο στην Ανάσταση των νεκρών.

Το 12ο στην Δευτέρα Παρουσία.

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ
ΚΕΙΜΕΝΟ	ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
1. Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων.	Πιστεύω, ως ορθόδοξος Χριστιανός, σε έναν Θεό, Πατέρα, Κυρίαρχο του παντός, που δημιούργησε από το μηδέν και με απόλυτη ελευθερία και αγάπη τον ουρανό και τη γη. Δημιούργησε, δηλαδή, τόσο τον ορατό και υλικό, όσο και τον αόρατο και πνευματικό κόσμο.
2. Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού τον μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων˙ Φως εκ Φωτός, Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί, δι' ου τα πάντα εγένετο.	Πιστεύω και σ’ έναν Κύριο, τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, που είναι ο μονογενής Υιός του Θεού Πατέρα και Γεννήθηκε απ’ Αυτόν προαιωνίως. Είναι φως, όπως και ο Πατέρας Του. Είναι αληθινός Θεός, επειδή γεννήθηκε από τον αληθινό Θεό. Ο Υιός δεν είναι δημιούργημα ή κτίσμα του Θεού, όπως πίστευαν διάφοροι αιρετικοί, αλλά έχει την ίδια Θεία ουσία με τον Πατέρα (είναι «ομοούσιος») και τα πάντα δημιουργήθηκαν δια του Υιού.
3. Τον δι' ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος άγιου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα.	Ο Υιός του Θεού, για τη δική μας σωτηρία, κατέβηκε από την ουράνια δόξα Του στη γη και έλαβε σάρκα, όμοια με τη δική μας, από την Παρθένο Μαρία με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Έγινε δηλαδή άνθρωπος όμοιος σε όλα μ’ εμάς, εκτός από την αμαρτία και έζησε σε συγκεκριμένο χρόνο πάνω στη γη.
4. Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα.	Σταυρώθηκε, έπαθε και τάφηκε για μας, όταν ρωμαίος επίτροπος της Ιουδαίας ήταν ο Πόντιος Πιλάτος.
5. Και αναστάντα τη τρίτη ήμερα κατά τας Γραφάς.	Και αναστήθηκε, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, την τρίτη ημέρα από τον τάφο, ενώ ήταν νεκρός.
6. Και ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός.	Μετά την Ανάστασή Του ανέβηκε στον ουρανό με τη δύναμη που είχε ως Θεός, δοξάζοντας έτσι την ανθρώπινη φύση. Ανέβηκε και κάθισε στα δεξιά του Πατέρα Του.
7. Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς· ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος.	Θα έρθει και πάλι στον κόσμο με δόξα, σε χρόνο που τον γνωρίζει μόνο ο Θεός, για να κρίνει τους ζωντανούς και τους νεκρούς. Και η Βασιλεία Του δεν θα έχει τέλος.
8. Και εις το Πνεύμα το άγιον, το κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λάλησαν δια των προφητών.	Πιστεύω και στο Άγιο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, που έχει κυριότητα και εξουσία. Ζωοποιεί όλη την κτίση και εκπορεύεται από τον Πατέρα. Είναι ομοούσιο με τον Πατέρα και τον Υιό. Προσκυνείται και δοξάζεται ισότιμα μαζί Τους. Καθοδήγησε τους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, που προείπαν για τον ερχομό του Σωτήρα.
9. Εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν.	Πιστεύω και στην Εκκλησία. Είναι μία, επειδή μία είναι η κεφαλή της, ο Χριστός και μία η πίστη εκείνων που μετέχουν στη ζωή της. Είναι αγία, χωρισμένη από κάθε αμαρτία. Είναι καθολική, επειδή κατέχει όλη την αλήθεια και θέλει να συμπεριλάβει όλους τους ανθρώπους. Είναι αποστολική, επειδή διατηρεί ανόθευτη τη διδασκαλία των Αποστόλων και  επειδή οι επίσκοποι που την ποιμαίνουν είναι διάδοχοι εκείνων.
10. Ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών.	Ομολογώ ένα βάπτισμα στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Μ’ αυτό αρχίζουμε την καινούρια ζωή μέσα στην Εκκλησία. Με αυτό συγχωρείται το προπατορικό αμάρτημα.
11. Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών.	Πιστεύω και περιμένω την κοινή ανάσταση όλων των νεκρών. Θα αναστηθεί κάθε σώμα για να ενωθεί με την αθάνατη ψυχή του. Η ανάσταση όλων θα γίνει με τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.
12. Και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν.	Προσδοκώ ότι, μετά την ανάσταση και την τελική κρίση όλων των ανθρώπων από τον Χριστό, θα αξιωθώ να απολαύσω την αιώνια ζωή, μαζί με όλους τους αγίους. Αμήν.

(Από την έκδοση της Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας που έχει τίτλο: "ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ" - δια μεγάλους προσερχομένους στο άγιο Βάπτισμα - και την επιμελήθηκε ο θεολόγος κ. Γεώργιος Κομιώτης, Πρόεδρος της Δ.Ε. της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων Παραρτήματος Νομού Ηλείας). 

Μή θησαυρίζετε ἐπὶ τῆς γῆς καί μή μεριμνᾶτε, Ματθ. (6, 19-34).

Μή θησαυρίζετε ἐπὶ τῆς γῆς καί μή μεριμνᾶτε, Ματθ. (6, 19-34)

Ματ. 6, 19 Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διαρύσσουσι καὶ κλέπτουσι·

Ματθ. 6,19 Μη συσσωρεύετε δια τον εαυτόν σας θησαυρούς έδω εις την γην, όπου ο σκόρος και η αποσύνθεσις καταστρέφουν και αφανίζουν, και όπου οι κλέπται διατρυπούν τοίχους και χρηματοκιβώτια και κλέπτουν.

Ματθ. 6,20 θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν·

Ματθ. 6,20 Να θησαυρίζετε όμως δια τον εαυτόν σας και να αποταμιεύετε θησαυρούς στον ουρανόν, όπου ούτε ο σκόρος ούτε η σαπίλα αφανίζουν, και όπου οι κλέπται δεν τρυπούν τοίχους και δεν κλέπτουν.

Ματθ. 6,21 ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.

Ματθ. 6,21 Διότι, όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδία σας (Εις τον ουρανόν ο θησαυρός σας, στον ουρανόν και η καρδία σας).

Ματθ. 6,22 Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινόν ἔσται·

Ματθ. 6,22 Ο λύχνος, που φωτίζει και εξυπηρετεί το σώμα, είναι το μάτι (λύχνος δε που φωτίζει την ψυχήν είναι ο νους, το λογικόν που σας έχει δώσει ο Θεός). Εάν λοιπόν το μάτι είναι γερό και καθαρό, όλον το σώμα θα φωτίζεται, θα είναι φωτεινόν (έτσι θα φωτίζεται και η ψυχή σου, εάν ο νους και η καρδία σου δεν έχουν τυφλωθή από την προσκόλλησιν στους επιγείους θησαυρούς).

Ματθ. 6,23 ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον;

Ματθ. 6,23 Εάν όμως το μάτι σου είναι κατεστραμμένον και ανίκανον να ίδη το φως, όλο το σώμα σου θα είναι βυθισμένο στο σκοτάδι. Εάν λοιπόν το φως, που σου έδωκεν ο Θεός (ο νους δηλαδή και η συνείδησις, εξ αιτίας της προσκολλήσεως εις τα υλικά αγαθά), είναι σκοτάδι, τότε το ηθικόν σκοτάδι της ψυχής σου πόσον πυκνόν και αδιαπέραστον θα είναι;

Ματθ. 6,24 Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ.

Ματθ. 6,24 Κανείς δεν ημπορεί να υπηρετή συγχρόνως δύο κυρίους· διότι η θα μισήση τον ένα και θα αγαπήση τον άλλον η θα προσκολληθή στον ένα και θα καταφρονήση τον άλλο. Και σεις δεν είναι δυνατόν να υπηρετήτε τον Θεόν και τον πλούτον· η θα αγαπήσετε τον Θεόν και θα περιφρονήσετε τους επιγείους θησαυρούς η θα υποδουλωθήτε εις αυτούς και θα καταφρονήσετε τον Θεόν.

Ματθ. 6,25 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος;

Ματθ. 6,25 Δια τούτο ακριβώς και σας λέγω, μη φροντίζετε με στενοχωρίαν και αγωνίαν δια την ζωήν σας, δηλαδή δια το τι θα φάγετε και το τι θα πίετε, ούτε και δια το σώμα σας με τι θα ενδυθήτε. Δεν αξίζει η ζωή περισσότερον από την τροφήν και το σώμα από το ένδυμα; (Ο Θεός, που σας έδωσε το πολυτιμότερον, δεν θα σας δώση και το κατώτερον;)

Ματθ. 6 ,26 ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν;

Ματθ. 6,26 Παρατηρήστε τα πτηνά του ουρανού και ίδετε ότι αυτά ούτε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συγκεντρώνουν τροφάς εις αποθήκας. Και όμως ο Πατήρ σας ο ουράνιος τα τρέφει. Σεις δεν έχετε ασυγκρίτως μεγαλυτέραν αξίαν από αυτά;

Ματθ. 6,27 τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα;

Ματθ. 6,27 Ποιός δε από σας, όσας πολλάς και μεγάλας φροντίδας και αν καταβάλη, ημπορεί να προσθέση στο ανάστημά του ένα πήχυν;

Ματθ. 6,28 καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρῖνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει·

Ματθ. 6,28 Και περί του ενδύματος διατί φροντίζετε με τόσην ανησυχίαν και αγωνίαν; Παρατηρήστε με προσοχήν τα άνθη του αγρού, πως φυτρώνουν και πως αυξάνουν. Ούτε κοπιάζουν ούτε γνέθουν.

Ματθ. 6,29 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων.

Ματθ. 6,29 Και όμως σας λέγω τούτο, ούτε και αυτός ο Σολομών με όλην του την βασιλικήν μεγαλοπρέπειαν και δόξαν δεν εφόρεσε ποτέ ένα τόσον περίλαμπρον ένδυμα ωσαν αυτό, με το οποίον περιβάλλεται ένα από τα ταπεινά αυτά άνθη.

Ματθ. 6,30 Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι;

Ματθ. 6,30 Εάν δε ο Θεός ενδύη με τόσην λαμπρότητα τα χορτάρια του αγρού, που σήμερα υπάρχουν και αύριον ρίπτονται στον φούρνον, δεν θα ενδύση πολύ περισσότερον σας, ολιγόπιστοι;

Ματθ. 6,31 μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα;

Ματθ. 6,31 Λοιπόν μη κυριευθήτε ποτέ από την ανήσυχον μέριμναν και μη λέγετε συνεχώς, τι θα φάγωμεν η τι θα πίωμεν η τι θα ενδυθώμεν;

Ματθ. 6,32 πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων.

Ματθ. 6,32 Διότι οι ειδωλολάτραι (που δεν γνωρίζουν τα αιώνια αγαθά και την στοργικήν πρόνοιαν του Θεού), επιζητούν αποκλεστικά και μόνον αυτά τα φθαρτά αγαθά. Σεις όμως μην κυριεύεσθε από τέτοιες μέριμνες, διότι ο Πατήρ σας ο ουράνιος γνωρίζει ότι έχετε ανάγκην από όλα αυτά, και σαν πανάγαθος, που είναι, θα σας τα δώση.

Ματθ. 6,33 ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.

Ματθ. 6,33 Ζητείτε δε κατά πρώτον και κύριον λόγον την βασιλείαν του Θεού και την αρετήν που θέλει από σας ο Θεός, και όλα αυτά τα επίγεια αγαθά θα σας δοθούν μαζή με τα ανεκτίμητα αγαθά της βασιλείας των ουρανών.

Ματθ. 6,34 Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον· ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς.

Ματθ. 6,34 Λοιπόν μη καταληφθήτε ποτέ από την ανήσυχον μέριμναν δια τας ανάγκας της αυριανής ημέρας. Διότι η αύριον θα φροντίση δι’ όσα θα χρειασθήτε κατ’ αυτήν. Εις κάθε ημέραν αρκούν αι ιδικαί της ασχολίαι και τα ιδικά της βάσανα.

Ἡ Παναγία.

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης    

Ταπείνωση τῆς Παναγίας

Τί ἀνύψωσε τὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ πάνω ἀπὸ ὅλα τὰ δημιουργήματα; Ἡ ταπείνωση. Ὁ Θεὸς «ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ» (Λουκ. 1, 48), καὶ γι’ αὐτὴ τὴν ἐπιβραβευμένη ταπείνωσή Της τὴν μακαρίζουν ὅλες οἱ γενιές. Καὶ ἐσὺ περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα προσπάθησε νὰ ἀποκτήσεις ταπείνωση. Ὁ Θεὸς στοὺς ταπεινοὺς δίνει τὴ χάρη, ἐνῶ στοὺς ὑπερήφανους ἀντιτάσσεται.

Ἡ Παναγία εὐεργετεῖ

Ἡ Παναγία εἶναι καὶ σήμερα ζωντανή. Καὶ ὄχι μόνο ζεῖ, ἀλλὰ καὶ ζωοποιεῖ καὶ θεραπεύει τὶς ψυχὲς καί, ἂν εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς, καὶ τὰ σώματα ἐκείνων τῶν πιστῶν ποὺ προσεύχονται σ’ Αὐτήν. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ Ἅγιοι ζοῦν καὶ μετὰ τὸ θάνατο…

* * *

Ὑπεραγία Θεοτόκε Παρθένε! Ἐξαιτίας τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Υἱοῦ Σου, ποὺ μεταλαμβάνω τόσο συχνά, τολμῶ νὰ πῶ ὅτι ἔχω μὲ Σένα συγγένεια!
Ὦ Δέσποινα τοῦ κόσμου! Ἀπὸ Σένα ἔλαβε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ αὐτὸ τὸ Σῶμα καὶ Αἷμα. Τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου ποὺ μεταλαμβάνω εἶναι ἴδια μὲ τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου ποὺ εἶναι στοὺς οὐρανούς.

Πῶς μπορῶ νὰ μὴν ἀγαπάω Ἐσένα, καὶ πιὸ πολὺ τὸν Υἱό Σου, δικό Σου καὶ δικό μου Θεό;

Ὦ Πανάχραντε Δέσποινα! Δῶσε μου νὰ ἔχω συγγένεια μὲ Σένα ὄχι μόνο ἐξαιτίας τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ποὺ πολλὲς φορὲς μεταλαμβάνω ἀνάξια, ἀλλὰ νὰ πλησιάσω καὶ τὸ δικό Σου βαθμὸ τῆς πίστης, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλπίδας, νὰ ὁμοιάσω Ἐσένα στὶς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματα.
Ὦ Πανάχραντε Δέσποινα! Ἔχω μεγάλη ἀνάγκη καὶ θέλω νὰ ἀποκτήσω καρδιὰ καθαρή! Τὰ πάντα γιὰ Σένα εἶναι δυνατά, Ὑπερευλογημένη· μπορεῖς νὰ παρακαλέσεις τὸν Υἱὸ καὶ Θεό Σου νὰ μοῦ χαρίσει καρδιὰ καθαρή, ὅπου κατοικεῖ πίστη, ἐλπίδα, καὶ ἀγάπη. Κάνε το, Πανάχραντε!

* * *

Τί σημαίνουν τὰ θαύματα ἀπὸ τὶς εἰκόνες τῆς Παναγίας; Σημαίνουν ὅτι ἡ Δέσποινα Θεοτόκος, ἡ Μητέρα τοῦ Σωτῆρα μας, πάντα ἀκούει τὶς προσευχὲς ποὺ μὲ πίστη καὶ ταπεινὴ καρδιὰ, Τῆς ἀπευθύνονται ἐνώπιον τῶν εἰκόνων της. Καὶ σὲ μερικὲς ἀπ’ αὐτὲς δείχνει φανερὰ σημάδια τῆς παρουσίας της.
 Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, μὲ πόση εὐλάβεια πρέπει νὰ συμπεριφέρονται οἱ πιστοὶ πρὸς τὶς εἰκόνες τῆς Παναγίας! Ἡ ἀόρατη χάρη της εἶναι παροῦσα σὲ κάθε εἰκόνα της, ἰδίως ἂν αὐτὴ ἡ εἰκόνα ἁγιογραφήθηκε μὲ τὸ χέρι ἑνὸς εὐλαβοῦς ἀνθρώπου.

* * *

Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε! Μὲ τὶς πρεσβεῖες Σου, τὴν εὐσπλαχνία Σου, ἔχω ἠρεμία καὶ χαρὰ μέσα μου· ἡ ψυχή μου εἶναι ἐλεύθερη καὶ ἀνάλαφρη, στὴν καρδιά μου ἔχω εἰρήνη καὶ ἡσυχία.
Μὲ ὑπεράσπισες, ἐμένα τόν μετανοοῦντα ἄθλιο καί τόν ἁμαρτωλό, ἐνώπιον τῆς δικαιοσύνης τοῦ Υἱοῦ Σου καὶ τοῦ Θεοῦ μας καὶ Τὸν ἔκανες νὰ μὲ σπλαχνιστεῖ, ἐμένα τὸν χειρότερο ἀπ’ ὅλους.
 Φανερὴ εἶναι ἡ χάρη Σου γιὰ τὴν ψυχή μου μετὰ τὴ δοξολογία ποὺ ψάλλαμε μπροστὰ στὴν εἰκόνα Σου, τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Καζάν! 21 Ὀκτωβριοῦ 1858.

* * *

Ὕμνησε τὴν Παντάνασσα, μὴν ξεχάσεις Αὐτὴν ποὺ σὲ εὐεργέτησε, μὴν ξεχάσεις νὰ εὐχαριστήσεις «τὴν ὑπέρμαχο στρατηγόν», ποὺ σὲ ἀπάλλαξε ἀπὸ τὰ δεινά.

 Ἡ Παναγία φέρνει γαλήνη

Τὸ ἔλεος τῆς Παναγίας. Στὶς 24 Φεβρουαρίου ἤμουν στὴ Ραμπόβ. Συμμετεῖχα στὴν κηδεία τῆς συζύγου τοῦ ἱερέα Σοκολόβ. Ὅταν μπῆκα μέσα σὲ μὶα ἐκκλησία ἀπ’ αὐτὲς ποὺ βρίσκονται στὸ νεκροταφεῖο, εἶχα στὴν καρδιά μου θλίψη, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ ὀλιγοπιστία καὶ τὴν ὁποία προκαλεῖ τὸ πνεῦμα τῆς κακίας.
 Ἔριξα τὸ βλέμμα μου στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Τύχβιν καὶ δὲν μποροῦσα νὰ πάρω ἀπ’ αὐτὴν τὰ μάτια μου. Τὸ πρόσωπό Της ἦταν γαλήνιο, ταπεινὸ καὶ γεμᾶτο ἀγάπη.
 Εἶπα μέσα μου: «Πόση γαλήνη καὶ ἡσυχία, ποὺ δὲν εἶναι αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὑπάρχουν στὸ πρόσωπό Σου, Ἄχραντε Παρθένε!», καὶ σὰν νὰ ἄκουσα ἀπ’ Αὐτὴν μὶα ἀπάντηση, ποὺ πολὺ καθαρὰ ἀντήχησε στὴν καρδιά μου: « Τί σὲ ἐμποδίζει νὰ ἔχεις εἰρήνη καὶ ἡσυχία στὴν καρδιά σου; Δὲν γνωρίζεις ποῦ πρέπει νὰ ψάχνεις γιὰ νὰ τὰ βρεῖς;»
 Μὲ τὴ σκέψη καὶ τὴν καρδιά μου στράφηκα σ’ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ Πηγὴ τῆς εἰρήνης καὶ ἀμέσως ἀπέκτησα τὴν ποθητὴ ἡσυχία…

* * *

Δέσποινα Θεοτόκε! Παρηγοριὰ τῶν θλιβομένων, Σὲ δοξολογοῦμε καὶ Σὲ εὐχαριστοῦμε! Τὰ βάσανα τῆς καρδιᾶς μας τὰ μεταμορφώνεις σὲ γαλήνη καὶ τὴ θύελλα τῶν παθῶν σὲ ἡσυχία τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ! Ἀσταθὴς καὶ πονηρὴ καρδιά μου! Νὰ μὴν τολμήσεις ποτὲ νὰ ἀμφισβητήσεις τὶς φανερὲς εὐεργεσίες τῆς Βασίλισσας τῶν Οὐρανῶν!

* * *

Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ προσευχήθηκα ἀπὸ τὴν καρδιά μου στὴ Βασίλισσα ὅλου τοῦ κόσμου, αἰσθάνθηκα στὴν ψυχὴ ἀνακούφιση. Καὶ στὸ ἑξῆς μὴ μὲ ἀφήνεις, Παντάνασσα.

 Ἐξύμνηση τῆς Παναγίας

Μητέρα τῆς δικῆς μας Εἰρήνης, Μητέρα τῆς δικῆς μας Χαρᾶς, Μητέρα τῆς δικῆς μας Ἐλπίδας καὶ δικῆς μας Ἀγάπης. Μητέρα Αὐτοῦ ποὺ ὑπάρχει, Αὐτοῦ ποὺ οὐσιώνει τὰ πάντα.
Μητέρα Ἄχραντε, τὸ ὕψος τῆς δικῆς σου ἁγνότητας δὲν μπορεῖ νὰ φαντασθεῖ ἡ δική μας ἀκάθαρτη ψυχή. Μητέρα Παμμακάριστε, τήν ἀγαθότητά σου δέν μπορεῖ νά συλλάβει ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου. Μητέρα πάντων τῶν χριστιανῶν, οἱ εἰκόνες σου εἶναι σὲ κάθε πόλη καὶ κάθε χωριὸ καὶ μαρτυροῦν τὴ γρήγορη βοήθεια ποὺ προσφέρεις σὲ μᾶς.
Νὰ εἶσαι καὶ γιὰ μένα τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ τρισάθλιο γρήγορη βοήθεια καὶ προστάτρια στοὺς πόνους, στὶς θλίψεις καὶ στοὺς πειρασμούς!

Πῶς νὰ προσευχόμαστε στὴν Παναγία

Νὰ φανταστεῖς ὅτι στέκεσαι μπροστὰ στὴ βασίλισσα καὶ τὴν παρακαλεῖς νὰ πραγματοποιήσει κάποιες δικές σου ἐπιθυμίες. Μὲ τί δέος καὶ τί σεβασμὸ θὰ τὸ ἔκανες!
 Σκέψου τώρα ὅτι και αὐτή εἶναι ἄνθρωπος, ὅπως καί ἐσύ. Σκέψου τώρα πῶς πρέπει νὰ στέκεσαι μπροστὰ στὴ Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, στὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, μὲ τί δέος καὶ τί εἰλικρίνεια! Ἀνέκφραστη εἶναι ἡ μεγαλωσύνη της καὶ ἀπερίγραπτη ἡ τελειότητα. «Πᾶσα ἡ δόξα τῆς θυγατρὸς τοῦ βασιλέως ἔσωθεν» (Ψαλ. 44, 14). Αὐτὴ εἶναι τόσο κοντὰ στὸ Θεό. Πρόσεχε, νὰ προσεύχεσαι σ’ Αὐτὴν μὲ ἀνάλογο δέος, μὲ καθαρή καὶ συντετριμμένη καρδιά.


Ἀπὸ τὸ βιβλίο : «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ».

Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη