«ΠOY ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΙΒΩΤΟΣ;» (Tοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

 

              Στὸν ἀπόηχο τῆς ἐπίσκεψης τοῦ ἐκπροσώπου τῶν λατίνων στὴν καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολή, θὰ ἤθελα μὲ εἰλικρινῆ ἀγάπη νὰ ἐκφράσω ὁρισμένους προβληματισμούς. 

            Ἀσφαλῶς, αὐτὸ ποὺ κάθε συνειδητὸς Χριστιανὸς ἐπιθυμεῖ, εἶναι ἡ ἑνότητα πάντων· νὰ εἴμαστε ὅλοι μία ὀρθόδοξη οἰκογένεια ἐν ὀνόματι τῆς ἀληθείας. Γιὰ αὐτὸ προσευχόμασθε σὲ κάθε ἱερὴ Ἀκολουθία, ἀλλὰ καὶ ὁ Ἴδιος ὁ Δεσπότης Χριστὸς γιὰ αὐτὸ προσευχήθηκε μετὰ δακρύων πρὶν τὸ ἐκούσιον Πάθος. Ὡστόσο, ἡ ἑνότητα ὅλων στὸ Ὄνομα τῆς Παναγίας Τριάδος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀπροϋπόθετη. Ἀπαιτεῖται ἡ κοινὴ πίστη στὰ δόγματα, ὅπως αὐτὰ ἀποκρυσταλλώθηκαν ἀπὸ τὶς Ἅγιες Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Συνόδους. Ἀπαιτεῖται ἐκ μέρους τῶν αἱρετικῶν ἡ ἀναγνώριση τῶν σφαλμάτων τῆς διδασκαλίας τους καὶ ἡ ἀπομάκρυνσή τους ἀπὸ αὐτά. Ἀκόμη δέ, ἀπαιτεῖται ἡ Βάπτισή τους γιὰ τὴν ἔνταξή τους στὸ Σῶμα τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. 

            Ἀναμφίβολα, τὶς τελευταῖες δεκαετίες κάποιοι ἔχουν κοπιάσει ἀρκετὰ γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας μέσα ἀπὸ τοὺς διαλόγους καὶ τὰ λοιπὰ δρώμενα τῆς λεγόμενης «Οἰκουμενικῆς Κίνησης». Χωρὶς νὰ εἶμαι σὲ θέση νὰ κρίνω οὐδένα, καλοπροαίρετα ἐρωτῶ: μήπως ὑπάρχει σκοπιμότητα στὸ ὅλο αὐτὸ ἐγχείρημα; Μήπως, τελικά, ἐπιτυγχάνεται τὸ ἀντίθετο ἀποτέλεσμα; Ἀντὶ νὰ ὠφεληθοῦν οἱ ἑτερόδοξοι, μήπως ἀφήνονται ἀπρόσκοπτα νὰ θεωροῦν τὴν αἵρεση σὰν «διαφορετικὴ παράδοση», ἡ ὁποία εἶναι τόσο σεβαστὴ ποὺ δὲν χρειάζεται νὰ τὴν ἀπαρνηθοῦν; Μήπως, τελικά, αὐτὴ ποὺ βγαίνει ζημιωμένη ἀπὸ ὅλη αὐτὴ τὴν διαδικασία εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ἀφοῦ ἐξισώνεται μὲ κάθε ψευδὲς δόγμα;

            Κατανοοῦμε ἀπόλυτα ὅτι οἱ πλεῖστοι τῶν ἑτεροδόξων γεννήθηκαν καὶ ζυμώθηκαν μέσα στὴν αἵρεση, τὴν ὁποία ἄλλοι κήρυξαν πρὸ αὐτῶν. Ὡστόσο, δὲν πρέπει κάποιος νὰ τοὺς ἐνημερώσει μὲ παρρησία καὶ ἀνυπόκριτο ἐνδιαφέρον ὅτι δὲν βαδίζουν καλῶς; Ὁλόκληρες δεκαετίες διαλόγων δὲν ὑπῆρξαν ἀρκετὲς χρονικὰ γιὰ νὰ ἐπισημανθοῦν στοὺς ἑτεροδόξους τὰ κανονικὰ καὶ δογματικὰ παραπτώματά τους μὲ βάση τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων; Ἐὰν ὄχι, τότε οἱ διάλογοι μὲ τὸν τρόπο ποὺ συμβαίνουν ἀποτελοῦν ξεκάθαρα μέσο ἀκατάλληλο γιὰ τὴν μετάδοση τῆς ἀλήθειας τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν θεραπεία τῶν αἱρετικῶν. Ἐὰν πάλι ὁ χρόνος ὑπῆρξε ἀρκετὸς ἀλλὰ οἱ ἑτερόδοξοι δὲν θέλησαν νὰ καταλάβουν, τότε πρέπει, ἐπὶ τέλους, νὰ τηρηθεῖ ἡ ἀποστολικὴ προτροπή: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» (Τιτ: 3,10).

            Δυστυχῶς, ὅμως, κάτι τέτοιο δὲν φαίνεται νὰ εἶναι στὶς προθέσεις τῶν ὀρθοδόξων ποὺ ὑποστηρίζουν τὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν περιορίζονται μόνο στοὺς ἀμφίβολης ποιότητας διαλόγους, ἀλλὰ προβαίνουν καὶ σὲ συμπροσευχὲς καὶ λοιπὲς κοινὲς τελετουργίες, πράξεις καταδικασμένες ἀπὸ τοὺς Θεοφόρους Πατέρες. Δύο μόνο ἐνδεικτικὰ ἐξ αὐτῶν, ἀποτελοῦν ἀφ᾽ ἑνὸς ἡ μνημόνευση τοῦ προκαθημένου τοῦ Βατικανοῦ ἐν ὥρᾳ Δοξολογίας, καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου ἡ ἐξ αὐτοῦ ἀπαγγελία τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς ἀπὸ τιμητικοῦ θρόνου ἐν ὥρᾳ Θείας Λειτουργίας.

            Ὁ ἐθιμοτυπικὰ προσφωνούμενος «ἁγιώτατος» εἶναι βαπτισμένος; Τὸ ρήμα «βαπτίζω» σημαίνει «βυθίζω». Ἡ ὁλικὴ καὶ μάλιστα ἡ τριπλὴ κατάδυση τοῦ ἀνθρώπου στὸ ἁγιασμένο νερὸ ἀποτελεῖ τὸ Βάπτισμα ποὺ παρέδωσε ὡς ἐντολὴ ὁ Κύριός μας. Οἱ δὲ λατίνοι καταπατῶντας ἀπροκάλυπτα τὴν θεϊκὴ προσταγή, δὲν βαπτίζουν τὰ νέα μέλη τους, ἀλλὰ τὰ ραντίζουν μὲ λίγο νερὸ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς. Ἀγνοοῦν, ἄραγε, ὅτι ὁ Ἄρχων τῆς Πίστεώς μας διαχρονικὰ προειδοποιεῖ: «Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Μτ: 5,19); Ὅταν οἱ κατηχούμενοι ἀποχωροῦν ἀπὸ τὸν Ναὸ πρὶν ἀπὸ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, πῶς γίνεται ἕνας ἀβάπτιστος κατὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ μάλιστα ἀρχηγὸς ἑτέρου δόγματος, νὰ καλεῖται ἔστω καὶ φιλοφρόνως «ἁγιώτατος» καὶ νὰ ἀπαγγέλει μὲ κάθε ἐπισημότητα τὸ «Πάτερ ἡμῶν»; 

            Τὸ φτωχὸ καὶ ἀποδυναμωμένο μετὰ ἀπὸ ὅλες τὶς παραχωρήσεις τῶν Tόμων Aὐτοκεφαλίας Φανάρι ἔχει ὑποστεῖ μεγάλα δεινὰ ἀπὸ τὴν Δύση. Τὸ πιὸ χαρακτηριστικό; Ἡ πάλαι ποτὲ κραταιὰ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, μετὰ  τὴν εἰσβολὴ τῶν λατίνων ἄρχισε νὰ «πνέει τὰ λοίσθια». Τώρα, λοιπόν; Μοιράζει, τρόπον τινά, τὰ δικά του συγχωροχάρτια στὸ Βατικανό; Εἶναι κρίμα. Ἄραγε, περιμένει κάτι στὰ ἀλήθεια ἀπὸ ἐκεῖνο;

            Ἴσως κάποιοι ἐπικαλεσθοῦν τὴν ἀγάπη γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τέτοιες πρακτικές. Ὅποιος ἐπικαλεσθεῖ κάτι τέτοιο, ἔμμεσα κατηγορεῖ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Πατέρες ὅτι μάλλον «δὲν ἀγαποῦσαν», ἀφοῦ σὲ τέτοιες περιπτώσεις εἶναι ξεκάθαροι οἱ Κανόνες ποὺ θέσπισαν μὲ αἰώνια καὶ οἰκουμενικὴ ἰσχύ: «Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κᾄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὖτος ἀφοριζέσθω» (Κανών Ι’ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων) καὶ «Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἢ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος, μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς Κληρικοῖς, ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω» (Κανών ΜΕ’ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων).

            Σέβομαι ὅτι τὰ κίνητρα τῶν ἰθυνόντων μπορεῖ νὰ εἶναι καλοπροαίρετα. Ὡστόσο, δὲν συμφέρει ἐπ᾽ οὐδενὶ λόγῳ νὰ παραβιάζονται Ἱεροὶ Κανόνες γιὰ νὰ ἐκφρασθεῖ ἡ ὅποια καλὴ θέληση γιὰ προσέγγιση. Καὶ αὐτὸ γιατὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ὅπως σοφὰ ἔχει λεχθεῖ, «ἐκδικοῦνται». Ὅταν, δηλαδή, παραβιάζονται, ἐπέρχεται -ἀργὰ ἢ γρήγορα- ἡ τιμωρία καὶ τότε τὰ πράγματα εἶναι πολὺ σοβαρά.

            Ἴσως μία τέτοιου εἴδους «τιμωρία» νὰ ἀποτελεῖ ἡ διάσπαση τῆς ἑνότητας μέσα στὴν ἴδια τὴν Ὀρθοδοξία. Μήπως θὰ ἦταν φρονιμότερο, ἀντὶ νὰ γίνονται ἑνωτικὲς προσπάθειες μὲ τὰ ἀλλότρια δόγματα, οἱ ἰθύνοντες νὰ ἐνδιαφερθοῦν πρωτίστως γιὰ τὴν θεραπεία τῶν πληγῶν ποὺ ταλανίζουν τὸ Σῶμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας; Ἡ κοινὴ λογικὴ ἀπαιτεῖ πρῶτα νὰ ἐργάζεται κάποιος γιὰ τὰ τοῦ οἴκου του, καὶ ἔπειτα νὰ στρέφεται πρὸς τοὺς ἄλλους οἴκους. Δὲν εἶναι ὥρα νὰ ἀφυπνισθοῦμε; Ὑπάρχει τὸ οὐκρανικό, ὑπάρχει τὸ ἡμερολογιακό. Δὲν θὰ μαγνητίσουμε τοὺς ἑτεροδόξους μὲ λόγια καὶ φιλοφρονήσεις, ἀλλὰ μὲ τὸ φωτεινό μας παράδειγμα. Εἴμαστε Φῶς; Ὅταν οἱ ἐκτὸς Ἐκκλησίας βλέπουν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνα σύνολο ἀποδυναμωμένο καὶ διασπασμένο, πῶς θὰ μᾶς λάβουν σοβαρὰ ὑπ᾽ ὄψιν; Ἄν, πράγματι, ὑπάρχει θέληση γιὰ προσέγγιση, αὐτὴ δὲν θὰ ἐπιτευχθεῖ μὲ τὶς δημόσιες σχέσεις, οὔτε μὲ τὸ νὰ βάζουμε νερὸ στὸ κρασί μας, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν δική μας μετάνοια καὶ μεταμόρφωση. Καριέρα ὑπάρχει καὶ στοὺς ἑτεροδόξους. Οἱ Ὀρθόδοξοι, ἂν πράγματι, θέλουμε νὰ πείσουμε, ἔχουμε τὸ δικό μας «ὅπλο»· τὴν δυνατότητα τῆς ἁγιότητας, τὴν δυνατότητα τῆς μετοχῆς στὶς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς ἔχουμε τὴν Ὀρθοδοξία μας, αὐτὸ τὸ τέλειο τζιβαέρι ποὺ μᾶς δόθηκε ἀπὸ τὸν Θεό. Δὲν χρειάζεται νὰ τὸ ἀλλοιώνουμε γιὰ νὰ ταιριάξει σὲ ἄλλες προτιμήσεις. Κάτι τέτοιο συνιστᾶ ὕβρη πρὸς Ἐκεῖνον ποὺ μᾶς τὴν ἐμπιστεύθηκε. 

            Ἐν κατακλεῖδι, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ συνειδητὰ θρησκευόμενος ὀρθόδοξος λαὸς διχάζεται μέσα ἀπὸ τέτοιου εἴδους δημόσιες ἐκδηλώσεις, ἀπὸ ποιμαντικῆς καὶ πατρικῆς πλευρᾶς, ἀπαιτοῦνται ἐξηγήσεις. Ἔχουν ἄδικο οἱ Ἱεροὶ Κανόνες; Ἔχουν Βάπτισμα οἱ τοῦ Βατικανοῦ; Εἶναι προτιμότερη ἡ προσέγγιση μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ἀπὸ ὅ,τι αὐτὴ ἡ ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων; Θὰ ὑπάρξει κάποιος ἢ κάποιοι νὰ ἐργασθοῦν μὲ συνέπεια γιὰ αὐτήν;

            Ταῦτα γράφω μὲ πικρία, ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη καὶ ἀγωνία γιὰ τὸ μέλλον τῆς Ὀρθοδοξίας μας. 

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

Ο ΘΕΟΣ ΑΛΛΟΤΕ ΔΙΝΕΙ, ΑΛΛΟΤΕ ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ (Ἃγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος)

 Εἶναι μεγάλο ἀγαθὸ ἡ προσευχή, ὅταν γίνεται μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ ἄγρυπνη καρδιά. Καὶ πῶς θὰ γίνει εὐχάριστη; Ἐὰν ἐκπαιδεύσουμε τοὺς ἑαυτούς μας νὰ εὐχαριστοῦμε τὸ Θεὸ, ὄχι μόνο ὅταν παίρνουμε αὐτὸ ποὺ ζητοῦμε ἄλλα καὶ ὅταν δὲν τὸ παίρνουμε. Διότι ὁ Θεὸς ἄλλοτε δίνει, ἄλλοτε δὲν δίνει• καὶ τὰ δύο ὅμως τὰ κάνει γιὰ τὸ καλό μας, ὥστε, εἴτε λάβεις εἴτε δὲν λάβεις, καὶ χωρὶς νὰ πάρεις ἔλαβες.

Εἴτε ἐπιτύχεις εἴτε δὲν ἐπιτύχεις, πέτυχες μὲ τὸ νὰ μὴν ἐπιτύχεις. Διότι μερικὲς φορές το νὰ μὴν παίρνουμε αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε, γίνεται ὠφελιμότερο ἀπὸ τὸ νὰ τὸ πάρουμε.

«Θὰ σὲ δοξολογήσω, Κύριε» λέγει «μὲ ὅλη μου τὴν καρδιά, θὰ διηγηθῶ ὅλα τὰ θαυμαστὰ ἔργα σου» (Ψάλμ. 9, 1). Ἐδῶ βέβαια ἐννοεῖ τὴν εὐχαριστία. Τί σημαίνει «μὲ ὅλη μου τὴν καρδιά»; Μὲ ὅλη τὴν προθυμία, τὴ διάθεση, λέγει. Καὶ ὄχι μόνο γιὰ τὴν εὐημερία ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς ἀντιξοότητες. Διότι αὐτὸ εἶναι κυρίως τὸ γνώρισμα τῆς εὐγνώμονος καὶ φιλόσοφης ψυχῆς, τὸ νὰ εὐχαριστεῖ καὶ στὰ λυπηρά, τὸ νὰ δοξάζει γιὰ ὅλα, ὄχι μόνο γιὰ τὶς εὐεργεσίες ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς τιμωρίες.

Ἐπειδὴ αὐτὸ προξενεῖ περισσότερο μισθό. Ὅταν δηλαδὴ εὐχαριστεῖς γιὰ τὰ ἀγαθά, ἀνταποδίδεις χρέος, ἐνῶ γιὰ τὰ κακά, κάνεις τὸ Θεὸ ὀφειλέτη. Γι’ αὐτὴ λοιπὸν τὴν εὐχαριστία, πολλὰ ἄλλα ἀγαθὰ ἀνταποδίδει ὁ Θεὸς πάντοτε• ὥστε οὔτε κἂν θὰ αἰσθανθοῦμε τὰ δεινά. Διότι κανεὶς δὲν πονᾶ γι’ αὐτὰ, ποὺ εὐχαριστεῖ τὸ Θεὸ• ὥστε καὶ ἄλλο κέρδος θὰ καρπωθοῦμε, τὸ νὰ ἀπομακρύνουμε τὴν ἀθυμία.

Πρῶτα λοιπὸν, νὰ προσφέρει κανεὶς ὕμνους στὸ Θεὸ καὶ νὰ τὸν εὐχαριστεῖ γιὰ τὶς εὐεργεσίες του καὶ τότε νὰ ζητᾶ αὐτὰ ποὺ θέλει καὶ, πάλι, νὰ τὸν εὐχαριστεῖ γιὰ ἐκεῖνα ποὺ ἔλαβε.

Καὶ ὅταν δὲν εἰσακούεται ἡ προσευχή μας, καὶ γι’ αὐτὸ νὰ τὸν δοξάζουμε. Διότι αὐτὸ ὀφείλεται, ἢ στὸ ὅτι ζητοῦμε πράγματα ποὺ δὲν μᾶς συμφέρουν, ὁπότε μὲ τὸ νὰ μὴν τὰ παίρνουμε κερδίζουμε, ἢ ζητοῦμε μὲ ραθυμία καὶ ὁ Θεὸς καθυστερῶντας μᾶς βοηθᾶ σοφὰ νὰ αὐξηθεῖ ὁ ζῆλος μας μὲ τὴν παραμονὴ κοντὰ Του, καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι μικρὸ κέρδος. Ἐπειδὴ πολλὲς φορὲς, παίρνοντας αὐτὸ ποὺ ζητήσαμε, χαλαρώνουμε τὴν προθυμία μας γιὰ προσευχή, θέλοντας ὡστόσο ὁ Θεὸς νὰ ἐντείνουμε τὴν προσπάθειά μας ἱκετεύοντάς Τον, ἀναβάλλει τὴν δωρεά.

Ἂς ντραποῦμε λοιπόν, ἂς ντραποῦμε, ἀγαπητοί, καὶ ἂς στενάξουμε γιὰ τὴν πολλὴ ραθυμία μας. Τριάντα ὀκτὼ χρόνια ἐπέμενε ἐκεῖνος ὁ Παράλυτος (Ἰωαν. 5, 6-13), χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ ἐπιτύχει ἐκεῖνο ποὺ ἤθελε, καὶ παρὰ ταῦτα δὲν ἀπομακρυνόταν καὶ ἡ ἀποτυχία δὲν ὀφειλόταν στὴν ἀμέλειά του ἀλλὰ στὸ ὅτι ἐμποδιζόταν καὶ σπρωχνόταν ἀπὸ τοὺς ἄλλους• ἀλλὰ οὔτε ἔτσι ἀπογοητευόταν. Ἐνῶ ἐμεῖς, ἂν γιὰ δέκα ἡμέρες παραμείνουμε παρακαλῶντας μὲ προθυμία τὸ Θεὸ γιὰ κάτι καὶ δὲν τὸ ἐπιτύχουμε, γινόμαστε μετὰ ὀκνηροὶ στὸ νὰ δείξουμε τὴν ἴδια προθυμία… Καὶ πόση τιμωρία ἀξίζουν αὐτά; Διότι, καὶ ἂν ἀκόμη δὲν ἐπρόκειτο νὰ πάρουμε τίποτε, αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ συνεχὴς συνομιλία μαζὶ Του δὲν ἔπρεπε νὰ θεωρεῖται ἀντάξια ἀπείρων ἀγαθῶν; Ἀλλὰ εἶναι κοπιαστικὸ ἔργο ἡ διαρκὴς προσευχή; Καὶ ποιό, πές μου, ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς δὲν εἶναι κοπιαστικό; Θὰ πεῖς, ὅτι αὐτὸ εἶναι ποὺ μᾶς προξενεῖ μεγάλη ἀπορία, ὅτι στὴν μὲν κακία συνυπάρχει ἡ εὐχαρίστηση, στὴν δὲ ἀρετὴ κόπος. Καὶ νομίζω, ὅτι πολλοὶ τὸ ρωτοῦν αὐτό. Ποιά εἶναι λοιπὸν ἡ αἰτία;

Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μία ζωὴ ἐλεύθερη ἀπὸ φροντίδα καὶ ἀπαλλαγμένη ἀπὸ κόπους• δὲν χρησιμοποιήσαμε τὸ δῶρο, ὅπως ἔπρεπε, ἀλλὰ ἡ ἀργία μας ἔγινε ἀφορμὴ διαστροφῆς καὶ ἐκπέσαμε ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Γι’ αὐτὸ ἔκανε ἔπειτα κοπιαστικὴ τὴ ζωή μας, σὰν νὰ ἀπολογεῖται στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ λέγει: σᾶς ἔδωσα στὴν ἀρχὴ εὐχάριστη καὶ ἀνέμελη ζωή, ἀλλὰ μὲ τὴν ἄνεση γίνατε χειρότεροι• γι’ αὐτὸ, λοιπὸν, διέταξα νὰ σᾶς δοθοῦν κόποι καὶ ἱδρῶτες.

Ποτὲ νὰ μὴν παύουμε νὰ παρακαλοῦμε τὸ Θεὸ γιὰ τὴν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας ἀλλὰ νὰ δείχνουμε φλογερὴ προθυμία καὶ νὰ μὴν ἀνυπομονοῦμε, οὔτε νὰ γινόμαστε ὀκνηρότεροι, ἂν δὲν εἰσακουσθοῦμε γρήγορα. Διότι ἴσως ὁ Κύριος σοφὰ ἀναβάλλει γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὴν διαρκῆ παραμονή μας κοντὰ Του μὲ τὴν προσευχή, θέλοντας νὰ πάρουμε καὶ τὸν μισθὸ τῆς ὑπομονῆς καὶ γνωρίζοντας τὴν κατάλληλη στιγμὴ, ποὺ μᾶς συμφέρει νὰ ἐπιτύχουμε αὐτὰ ποὺ ἐπιδιώκουμε. Διότι ἐμεῖς δὲν γνωρίζουμε τὸ συμφέρον μας τόσο καλὰ ὅπως Αὐτός, ποὺ γνωρίζει μὲ ἀκρίβεια τὰ ἀπόκρυφα τῆς καρδιᾶς τοῦ καθενός.

Γι’ αὐτὸ, πρέπει νὰ μὴν περιεργαζόμαστε καὶ πολυεξετάζουμε τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ νὰ δείχνουμε μεγάλη εὐγνωμοσύνη. Ὅπως ἀκριβῶς κανεὶς δὲν τολμᾶ νὰ προσέλθει σὲ ἕναν βασιλιᾶ γιὰ κάποιο ἔνδυμα ποὺ τοῦ σχίσθηκε οὔτε γιὰ δέκα νομίσματα ποὺ τοῦ πῆραν, ἔτσι καὶ σύ, καὶ μάλιστα πολὺ περισσότερο, νὰ μὴ ζητᾶς ἀσήμαντα καὶ μηδαμινὰ πράγματα, ὅπως ἂν κάποιος σὲ ἀδίκησε χρηματικὰ ἢ καὶ σὲ ἔβρισε, ἀλλὰ γι’ αὐτὰ στὰ ὁποῖα σὲ ἀδικεῖ ὁ διάβολος, ποὺ κυρίως χρειάζεται ἡ συμπαράσταση ἀπὸ ψηλά.

Μᾶς διδάσκει δὲ νὰ κάνουμε τὴν προσευχή μας κοινὴ καὶ γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας. Διότι δὲν λέγει «Πατέρα μου ποὺ εἶσαι στοὺς οὐρανούς» ἀλλὰ «Πατέρα μας», προσφέροντας τὶς δεήσεις γιὰ ὅλο τὸ σῶμα (τῆς Ἐκκλησίας) καὶ μὴν ἀποσκοπῶντας ποτὲ στὰ δικά μας ἀλλὰ πάντοτε στά τοῦ πλησίον. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ, καὶ τὴν ἔχθρα ἐξαφανίζει καὶ τὴν ὑπερηφάνεια ἐλαττώνει πολὺ καὶ τὸν φθόνο διώχνει καὶ φέρνει τὴ μητέρα ὅλων τῶν ἀγαθῶν, τὴν ἀγάπη, καὶ ἐξομαλύνει τὶς διαφορὲς μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων δείχνοντας τὴ μεγάλη ἰσοτιμία τοῦ βασιλιᾶ μὲ τὸν φτωχό, ἀφοῦ στὰ μεγάλα καὶ ἀναγκαῖα μετέχουμε ὅλοι ἐξίσου.

Αὐτὸς ποὺ προσεύχεται πρέπει νὰ ἔχει στάση καὶ διάθεση καὶ φρόνημα δούλου• γιατί λοιπὸν χρησιμοποιεῖς ἄλλο προσωπεῖο, τὸ προσωπεῖο τῆς κατηγορίας; Διότι, πῶς θὰ μπορέσεις νὰ λάβεις τὴ συγχώρηση τῶν δικῶν σου ἁμαρτημάτων, ὅταν ἔχεις τὴν ἀξίωση ὁ Θεὸς νὰ γίνει τιμωρὸς τῶν ξένων παραπτωμάτων; Ἂς εἶναι λοιπὸν ἡ προσευχὴ ἤρεμη, γαλήνια, ἂς ἔχει χαρούμενο καὶ ἁπαλὸ πρόσωπο. Καὶ τέτοια προσευχὴ εἶναι αὐτὴ, ποὺ γίνεται μὲ πραότητα και δὲν καταφέρεται ἐναντίον τῶν ἔχθρων, ὅπως ἡ ἀντίθετη μοιάζει μὲ ρυπαρὴ καὶ ἄγρια γυναῖκα, ποὺ παραπατᾶ μεθυσμένη. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ οὐρανὸς γι’ αὐτὴν εἶναι κλειστός. Δὲν εἶναι ὅμως τέτοια, ἡ προσευχὴ ποὺ γίνεται μὲ πραότητα, ἀλλὰ ἔχει κάτι τὸ μελωδικὸ καὶ καταδεκτικὸ καὶ ἄξιο νὰ ἀκουστεῖ ἀπὸ βασιλιᾶ, εὐχάριστο, ὅλο ἁρμονία καὶ μουσικότητα. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν διώχνεται ἀπὸ τὸ θέατρο ἀλλὰ πηγαίνει στεφανωμένη, ἐπειδὴ ἔχει χρυσῆ κιθάρα καὶ χρυσῆ στολὴ• καὶ εὐχαριστεῖ τὸν δικαστὴ μὲ τὴν στάση, μὲ τὸ βλέμμα καὶ τὴ φωνή. Γι’ αὐτὸ κανεὶς δὲν τὴν διώχνει ἀπὸ τὶς οὐράνιες ἁψῖδες- ἐπειδὴ ὅλο ἐκεῖνο τὸ θέατρο σηκώνεται ὄρθιο ἀπὸ εὐφροσύνη γι’ αὐτήν. Αὐτὴ ἡ προσευχὴ εἶναι ἄξια τῶν οὐρανῶν. Αὐτὴ εἶναι ἡ γλῶσσα τῶν Ἀγγέλων, ἐκείνη, ποὺ τίποτε πικρὸ δὲν προφέρει ἀλλὰ ὅ,τι εἶναι ἤπιο καὶ γλυκό.

(“Ὁ κόσμος τῆς Προσευχῆς”, ἐκδ. Κάλαμος)

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ 2025 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

               «Τί θὰ ὠφελήσει τὸν ἄνθρωπο ἂν κερδίσει τὸν κόσμο ὅλο καὶ χάσει τὴν ψυχή του; Ἢ τί θὰ δώσει ὁ ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς του»; Αὐτὴν τὴν ἐρώτηση διαχρονικὰ ἀπευθύνει ὁ Δεσπότης Χριστὸς πρὸς τὸν καθένα μας. Ὅλοι τὴν ξέρουμε τὴν ἀπάντηση· ἀκόμη καὶ τὰ πάντα νὰ κατέχει κανείς, ἀκόμη καὶ ὅλο τὸν κόσμο νὰ ἔχει ὑποτάξει, ἂν χάσει τὴν ψυχή του, χάθηκε γιὰ πάντα.

               Αὐτὴ ἡ μεγίστης σημασίας ἀλήθεια, ἀποτελεῖ τὴν οὐσία τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, τῆς παραβολῆς τοῦ ἄφρονος πλουσίου.

               Ἡ παραβολὴ ἔχει ὡς ἑξῆς: ὁ Θεὸς εὐλόγησε, καὶ τὰ χωράφια κάποιου ζάμπλουτου ἀνθρώπου ἀπέδωσαν τὴν μεγαλύτερη δυνατὴ ποσότητα καρπῶν. Πραγματικά, ἀνεπανάληπτη εὐλογία! Καὶ ποιός δὲν θὰ χαιρόταν νὰ ξέρει ὅτι ἔχει τόσο μεγάλο πλεόνασμα ἀγαθῶν; Κὶ ὅμως, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν χάρηκε, ἀλλὰ ἀνησυχία ἄρχισε νὰ βασανίζει τὸ μυαλό του. Παράξενο κὶ ὅμως ἀληθινό. Μεγάλη ἀνησυχία: «τί θὰ κάνω τώρα ποὺ δὲν ὑπάρχει ἄλλος χῶρος στὶς ἀποθῆκες μου»; Ἡ λύση βρέθηκε γρήγορα. Ἐννοεῖται πὼς ἡ ἐλεημοσύνη στοὺς πτωχούς, ἡ θρέψη τῶν πεινασμένων καὶ οἱ λοιπὲς ἀγαθοεργίες ἀπουσίαζαν ἀπὸ τὴν λύση ποὺ ἔδωσε τελικά: «Θὰ γκρεμίσω τὶς ἀποθῆκες μου καὶ θὰ χτίσω νέες, μεγαλύτερες. Καὶ τότε, (τί «χαρά»!) θὰ μπορῶ νὰ πῶ στὸν ἑαυτό μου: «ψυχή μου, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ ποὺ φτάνουν γιὰ πολλὰ χρόνια. Νὰ ἀναπαύεσαι, νὰ τρῶς, νὰ πίνεις,  νὰ εὐφραίνεσαι». Κὶ ἀφοῦ ὁ ταλαίπωρος αὐτὸς ἄνθρωπος ἀναλογίστηκε αὐτά,  ἄκουσε τὴν συνταρακτικὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ: ἄφρονα, ἄφρονα, αὐτὴ τὴν νύχτα θὰ ἀπαιτήσουν ἀπὸ σένα τὴν ψυχή σου οἱ δαίμονες. Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχεις ἐτοιμάσει, ποιανοῦ θὰ εἶναι τώρα;

            Ἔτσι, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος μιὰ ζωὴ θησαύριζε ἀχόρταγα γιὰ τὸν ἑαυτό του, χωρὶς ποτὲ νὰ δώσει σημασία στοὺς συνανθρώπους του ποὺ εἶχαν ἀνάγκη, σὲ μιὰ στιγμὴ βρέθηκε πάμφτωχος, ἄδειος καὶ ἐντελῶς ἀξιολύπητος. Εἶχε, δυστυχῶς, πιστέψει ὅτι θὰ ζοῦσε αἰώνια σὲ αὐτὴ τὴ γῆ. Ἡ τύφλωσή του ἀπὸ τὸ πάθος τῆς πλεονεξίας δὲν τοῦ ἐπέτρεπε νὰ δεῖ ὅτι ὁ σωματικὸς θάνατος πάντοτε παραμονεύει καὶ ποτὲ δὲν κάνει διακρίσεις. Ἔπεσε στὸν λάκκο ποὺ ὁ ἴδιος εἶχε σκάψει. Βυθίστηκε στὴν δυστυχία τὴν ὁποία ἡ ἴδια του ἡ εὐτυχία τοῦ προσέφερε. Καὶ κάπως ἔτσι, ἡ ἠδονὴ ἔγινε… ὁδύνη.

            Ξέρετε, ἀδελφοί μου, ὁ Θεὸς ὅ,τι μᾶς δίνει, τὸ ὁτιδήποτε, μᾶς τὸ δίνει γιὰ νὰ πετύχουμε τὴν σωτηρία μας. Βέβαια, παράλληλα μᾶς δίνει τὴν ἐλεύθερη βούληση νὰ ἐπιλέξουμε ἂν μὲ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἔχει δώσει θὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὴν σωτηρία μας, ἤ τὸν θάνατό μας. Μάλιστα, τὴν ἐπιλογή μας τὴν σέβεται ἀπόλυτα καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ μᾶς ἀγαπᾶ.

            Τὸ γεγονὸς αὐτὸ φαίνεται ξεκάθαρα μέσα στὴν περικοπή. Παρ᾽ ὅλο ποὺ ὁ πλούσιος διαχειριζόταν λανθασμένα τὸν πλοῦτο τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ κατέχει, ὁ Φιλάνθρωπος Κύριος εὐλόγησε ὥστε τὰ χωράφια του νὰ καρποφορήσουν θαυμαστά. Ἐπιβεβαιώνεται γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὅτι ὁ Θεὸς βρέχει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ ἀνατέλλει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους προσδοκῶντας τὴν σωτηρία ὅλων.

            Ἡ εὐλογία τοῦ νὰ ἔχει κάποιος πολλὰ χρήματα εἶναι ταυτόχρονα μεγάλη εὐθύνη γιὰ σωστὴ διαχείριση. Ὁ Θεὸς ἐμπιστεύεται πλούτη σὲ ἀνθρώπους γιὰ νὰ ἀσκήσουν μὲ εὐλάβεια τὴν ἐλεημοσύνη, νὰ ἀναπαύσουν τοὺς συνανθρώπους τους, νὰ ἐργαστοῦν γιὰ τὸ καλὸ τῆς κοινωνίας, γνωρίζοντας ὅτι δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ προσωρινοὶ διαχειριστές. Ἡ χρηστὴ αὐτὴ διαχείριση ὁδηγεῖ τοὺς πλουσίους στὸν Οὐρανό. Ἄν, ἀντιθέτως, οἱ πλούσιοι ἔχουν τὸ σκεπτικὸ τοῦ ἄφρονος τῆς περικοπῆς καὶ ζοῦν μόνο γιὰ τὴν ἀτομική τους διασκέδαση καὶ ἄνεση, ξεκινοῦν νὰ βιώνουν τὴν κόλαση ἤδη ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωή, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ συνειδητοποιήσουν ὅτι ἄργὰ ἢ γρήγορα θὰ ἀναχωρήσουν ἀπὸ τὰ ἐπίγεια ἀφήνοντας τὰ πάντα πίσω τους. 

            Ὅ,τι ἰσχύει γιὰ τὴν διαχείριση τοῦ πλούτου, τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ κάθε εἴδους ἀξιώματα. Ὁ Θεὸς παραχωρεῖ τὰ ἀξιώματα ὥστε διὰ τῆς ὀρθῆς διαχείρισης νὰ προαχθεῖ τὸ ὑλικὸ καὶ πνευματικὸ συμφέρον τῶν ἀνθρώπων. Ἡ λανθασμένη διαχείριση τῶν ἀξιωμάτων, ἡ ἐγωιστικὴ ἐκμετάλλευσή τους μὲ στόχο τὴν ἱκανοποίηση ἀτομικῶν φιλοδοξιῶν φέρει, δυστυχῶς, τὰ ἀντίθετα ἀποτελέσματα, τὴν ζημίωση τόσο τῶν ἀνθρώπων, ὅσο καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ διαχειριστῆ.

            Τὸ σημαντικότερο ἴσως μήνυμα ποὺ λαμβάνουμε ἀπὸ τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἅπαντες, καὶ φτωχοὶ καὶ πλούσιοι, καὶ μικροὶ καὶ μεγάλοι, εἶναι ἡ ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη γιὰ συνεχῆ πνευματικὴ ἐγρήγορση. Ὀφείλουμε νὰ γρηγοροῦμε διότι δὲν ξέρουμε τὴν ἡμέρα, οὔτε τὴν ὥρα ποὺ θὰ κληθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Δικαίου Κριτῆ. Τὸ ὅτι ἡ σημερινὴ περικοπὴ εἶχε ὡς θέμα τὸν πλούσιο καὶ τὸ πάθος τῆς πλεονεξίας, δὲν μᾶς ἀφήνει ὅλους τοὺς ὑπολοίπους ἀδιάφορους, διότι ὁ καθένας ἔχει τὰ ὅποια πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες του. Ὅπως ὁ πλούσιος καθῆκον εἶχε νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν πλεονεξία, ἔτσι καὶ ὁ καθένας μας πρέπει νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ ὅ,τι μᾶς βαραίνει. Μὴν ἀφήνουμε τὴν ἀπελευθέρωσή μας γιὰ ἀργότερα, διότι μπορεῖ νὰ μὴν προλάβουμε.          

Ἡ Χάρις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς σκεπάζει ὅλους!

Μετ’ εὐχῶν,

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΑΝΗΘΟΥΜΕ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ : Οἱ παπικοί εἶναι κακόδοξοι καί αἱρετικοί

Γράφει ὁ Φώτιος Μιχαήλ, ἰατρός

  Στίς 9 Νοεμβρίου ἑορτάζεται ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ.

  Κατά τήν ἡμερα αὐτή ἐκφωνοῦνται ἐκτενέστατοι λόγοι ἐγκωμιαστικοί γιά τόν νεοφανέντα Ἅγιο, ἀλλά δυστυχῶς ἡ στάση τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ἀπέναντι στούς παπικούς – θέμα ἁπτόμενο τῆς σωτηρίας μας καί ἐξόχως ἐπίκαιρο – σπανιώτατα ἕως καί οὐδόλως ἀναφέρεται!

Ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου γιά τίς ἀρχές καί τίς ἰδέες τῶν παπικῶν εἶναι σαφέστατος:

 «Οἱ Πάπες ἐγένοντο οἱ κακοί δαίμονες τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους».

 «Ἡ Ἀνατολική Ἐκκλησία μετά βδελυγμίας ἀποστρέφεται τοιαύτας ἀρχάς, τοιαῦτα φρονήματα, τοιαύτας ἰδέας … εἰσίν ἀληθῶς ἀρχαί κακόδοξοι καί αἱρετικαί καί ἀποκρούονται ὑπό τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας».

«Δέν ὑπάρχει σημεῖον συναντήσεως μεταξύ τῆς Δυτικῆς καί Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας».

Οἱ παπικοί, μᾶς βεβαιώνει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, εἶναι κακόδοξοι καί αἱρετικοί. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολική Ἐκκλησία σιχαίνεται καί ἀποστρέφεται τίς αἱρετικές διδασκαλίες τοῦ παπισμοῦ. Τόν ἀπωθεῖ καί ἀποφεύγει κάθε σχέση μαζί του, διότι μεταξύ παπικῶν καί Ὀρθοδόξων δέν ὑπάρχει σημεῖο συναντήσεως.

Ποῦ εἶναι, λοιπόν, ὅλοι ἐκεῖνοι, πού ὑποδέχονται μέ χαρά μέσα στούς Ἱερούς μας Ναούς τούς πάπες καί τούς καρδιναλίους, συντρώγουν καί συμπροσεύχονται μαζί τους καί τούς ἀποκαλοῦν ἀδελφούς ἐν Χριστῷ;

Τί ἔχουν νά ποῦν στόν Ἅγιο Νεκτάριο ὅλοι ἐκεῖνοι πού παραδέχονται ἱερωσύνη καί μυστήρια στούς παπικούς, καί πού προχωρᾶνε ὁλοταχῶς γιά τήν  ἕνωσή μας μαζί τους ἐντελῶς ἀπροϋπόθετα, καταπατῶντας Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας καί περιφρονῶντας τούς Ἁγίους μας Πατέρες;

Τελικά, ἰσχύει ἤ ὄχι ἡ ρῆσις «μνήμη ἁγίου, μίμησις ἁγίου»;

Ἁγίου Νεκταρίου, 2025.

——————————————

Τά ἀποσπάσματα ἀπό τήν γραφίδα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου προέρχονται ἀπό τήν ἱστορική του μελέτη γιά τό σχίσμα. Ἁλιεύθηκαν ἀπό τό βιβλίο Ο ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΟΥΤΕ ΝΟΘΕΥΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΠΡΟΔΙΔΕΤΑΙ, σελ. 32-33, τῶν ἐκδόσεων «Ὀρθόδοξος Κυψέλη».

Πηγή

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ: Ο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

 

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ: Ο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

     Μια από τις πιο σεβαστές τάξεις των αγίων της Εκκλησίας μας είναι οι ομολογητές. Σε αυτή την τάξη ανήκουν οι άγιοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι έδωσαν τη μαρτυρία της πίστεώς τους, χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες της ομολογίας τους αυτής. Δε θα ήταν υπερβολικό να υποστηρίξουμε πως η Εκκλησία μας είναι απόλυτα στηριγμένη στους αγώνες των αγίων ομολογητών Της, στη δισχιλιόχρονη πορεία Της στην ιστορία.

    Ένας από τους μεγάλους ομολογητές της Ορθοδοξίας είναι και ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο οποίος έδρασε σε μια πολύ ταραγμένη για την Εκκλησία ιστορική περίοδο. Πρόκειται για την φοβερή εικονομαχική έριδα, η οποία συντάραξε τη βυζαντινή κοινωνία για περισσότερο από έναν αιώνα, με αφόρητες διώξεις των ορθοδόξων από τους εικονομάχους αυτοκράτορες (726-843). Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 759 από ευγενείς και ευσεβείς γονείς, οι οποίοι φρόντισαν να του δώσουν εκτός από την ευσέβεια και κατά κόσμον παιδεία, την οποία ο ίδιος αργότερα την χρησιμοποίησε για την Εκκλησία. Σπούδασε με επιμέλεια την ελληνική φιλοσοφία και τους Πατέρες της Εκκλησίας. 

    Από μικρός αγαπούσε το Χριστό και λαχταρούσε να προσφέρει σε Αυτόν τη ζωή του. Έφηβος ακόμη, άφησε την καριέρα του ανώτερου κρατικού υπαλλήλου και αποσύρθηκε το 781 σε μοναστήρι στην Προύσα της Μ. Ασίας, όπου ηγούμενος ήταν ο θείος του Πλάτων. Αυτός τον μύησε στην ορθόδοξη πνευματικότητα και τον ενέπνευσε να αφιερώσει τη ζωή του για την προάσπιση της αλήθεια και της αυθεντικότητας της Εκκλησίας. Το 789 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον πατριάρχη Ταράσιο και το 794 ανέλαβε τη θέση του ηγουμένου της Μονής.

      Δεν πρόλαβε να χαρεί την ηγουμενία του, διότι δύο χρόνια μετά ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο ΣΤ΄ (780-797) χώρισε τη σεμνή σύζυγό του Μαρία για χάρη μιας άλλης γυναίκας της Θεοδότης. Αφού έκλεισε σε μοναστήρι τη Μαρία, νυμφεύτηκε το ίδιο βράδυ κρυφά στα ανάκτορα τη Θεοδότη. Το μυστήριο τέλεσε ο ιερέας της Αγίας Σοφίας Ιωσήφ. Την επόμενη ημέρα έγινε η στέψη της ως βασίλισσα!

     Η Θεοδότη ήταν εξαδέλφη του αγίου Θεοδώρου. Αυτό δεν τον εμπόδισε να ελέγξει την παρανομία του αυτοκράτορα και τη γελοιοποίηση του ιερού μυστηρίου του γάμου. Ζήτησε εξηγήσεις από τον πατριάρχη Ταράσιο γιατί δεν τιμώρησε τον ιερέα Ιωσήφ, και επειδή δεν πήρε επαρκείς εξηγήσεις διέκοψε το μνημόσυνό του. Οι κολακείες του αυτοκρατορικού ζεύγους δεν απέδωσαν και για τούτο άρχισαν οι διώξεις εναντίον του.  Εξορίστηκε στη Θεσσαλονίκη ως το 797, όπου ο Κωνσταντίνος εκθρονίστηκε και τυφλώθηκε από τη μητέρα του Ειρήνη την Αθηναία (797-802). Το 798 επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου έγινε ηγούμενος της περίφημης Μονής του Στουδίου. Ευτύχησε να έχει στην ηγουμενία του περισσότερους από χίλιους μοναχούς. Μετέβαλλε τη Μονή σε κέντρο κοινωνικής ευποιΐας και πνευματικής ακτινοβολίας. Μεταξύ των άλλων στη Μονή γινόταν και αντιγραφή αρχαίων κωδίκων. Τότε αντιγράφηκαν και έφτασαν ως εμάς τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων.

     Αλλά και πάλι το 808 αναγκάστηκε να έρθει σε σύγκρουση με τον πατριάρχη Νικηφόρο, ο οποίος αποκατέστησε τον Ιωσήφ, κατ’ απαίτηση του αυτοκράτορα Νικηφόρου Α΄ (86-815) και διότι θεώρησε την εκλογή του αντικανονική. Εξορίστηκε αυτή τη φορά στη Χάλκη και διαλύθηκε η περίφημη Μονή του Στουδίου και αναστάλθηκε το κολοσσιαίο πνευματικό της έργο.

       Το 811 επέστρεψε από την εξορία, αλλά τέσσερα χρόνια μετά, το 815 ανέβηκε στο αυτοκρατορικό θρόνο ο Λέων Ε΄ ο Αρμένιος, ο οποίος εγκαινίασε τη δεύτερη  εικονομαχική περίοδο. Στις 25 Μαρτίου του 815, Κυριακή των Βαΐων, ο άγιος Θεόδωρος αψηφώντας το διάταγμα για την καθήλωση και καταστροφή των Ιερών Εικόνων, μαζί με ιερείς, μοναχούς και ευσεβείς λαϊκούς, πήραν τις Ιερές Εικόνες και τις περιέφεραν στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι για  μια κόμη φορά ο άγιος Θεόδωρος θα αντιμετωπίσει την αυθαιρεσία της εξουσίας και θα διωχθεί. Αφού τον συνέλαβαν, τον ξυλοκόπησαν άγρια, τον κακοποίησαν και τον έστειλαν για τρίτη φορά εξορία, αυτή τη φορά στη Σμύρνη. Τον φυλάκισαν στα υγρά και σκοτεινά υπόγεια του μητροπολιτικού μεγάρου της πόλεως, όπου τον μαστίγωναν ανηλεώς καθημερινά και του στερούσαν ακόμη και το ψωμί και το νερό!  Εκεί κλονίστηκε σοβαρά η υγεία του.

     Το 820 επί αυτοκράτορος Μιχαήλ Β΄ του Τραυλού (820-829) ανακλήθηκε από την εξορία. Όμως το 824 ήρθε σε σύγκρουση με τον Μιχαήλ για τον παράνομο γάμο και αυτού του αυτοκράτορα. Για μια ακόμη φορά ακολουθούμενος από ορισμένους στουδίτες μοναχούς, αναγκάστηκε να φύγει και πάλι από την αγαπημένη του Μονή, για την οποία τόσο κοπίασε. Βαριά άρρωστος άφησε τα εγκόσμια την 11η Νοεμβρίου του 826, αφού ζήτησε από τους μοναχούς να του διαβάσουν τον 118ο Ψαλμό. Παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Κύριο σε ηλικία 67 ετών.

    Παρ’ όλες τις διώξεις και τις εξορίες του έγραψε σπουδαιότατα θεολογικά έργα. Διακρίθηκε επίσης ως σπουδαίος ποιητής και υμνογράφος, ο οποίος συνέθεσε τους περισσότερους ύμνους του Τριωδίου.

      Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης είναι αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ασυμβίβαστου χριστιανού με τον αμαρτωλό και πτωτικό κόσμο. Εκφράζει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο το ασυμβίβαστο της Εκκλησίας με την αμαρτία και το αντιχριστιανικό πνεύμα. Αν και μοναχός προασπίστηκε τον ιερό θεσμό του γάμου, τον οποίο είχαν καταπατήσει οι ισχυροί της εποχής του. Προασπίσθηκε επίσης την αγία και αμώμητη πίστη της Ορθοδοξίας, η οποία είναι συνώνυμη με τη σωτηρία. Νομίζουμε ότι και η εποχή μας έχει ανάγκη αγίων και ομολογητών, σαν τον άγιο Θεόδωρο το Στουδίτη για να μπορέσουμε να βγούμε από το φοβερό πνευματικό τέλμα, στο οποίο έχουμε βυθισθεί!

Πηγή

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ «Ποιός εὐθύνεται γιὰ τὸν εὐτελισμὸ τοῦ ἱερατικοῦ σχήματος μὲ τὴν περίπτωση τοῦ κ. Βεζυρέα;»

 

Ἀπάντηση στὸν Πειραιῶς κ. Σεραφείμ

Ἀπάντηση στὸ ἄρθρο «Ποιός εὐθύνεται γιὰ τὸν εὐτελισμὸ τοῦ ἱερατικοῦ σχήματος μὲ τὴν περίπτωση τοῦ κ. Βεζυρέα;», τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κ. Σεραφείμ

Οἱ ἀποκαλύψεις περὶ τοῦ φερομένου ὡς «ἀρχιεπισκόπου τῶν παλαιοημερολογιτῶν», Παρθενίου Βεζυρέα, πυροδότησαν, καθὼς ἦταν ἀναμενόμενο, πλῆθος δηκτικῶν σχολίων κατὰ ὅλων ἀνεξαιρέτως, ὅσοι ἀκολουθοῦν τὴν ἡμερολογιακὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, δίχως νὰ γίνεται διάκριση μεταξὺ εὐσυνείδητων χριστιανῶν καὶ ἀπατεώνων. Ἡ τακτικὴ αὐτή, προσφιλὴς σὲ ἐπίδοξους δημοσιογράφους καὶ πολεμίους τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν (Γ.Ο.Χ.), εἶναι γνωστὴ ἀπὸ δεκαετιῶν καὶ δὲν τιμᾶ ὅσους τὴν μεταχειρίζονται. Τοῦτο, παρὰ τὴν κατὰ κόσμον λύπη ποὺ μᾶς προξενεῖ, γίνεται μυστηριωδῶς καὶ αἰτία χαρᾶς, σύμφωνα μὲ τὴν βεβαίωση τοῦ Ἄρχοντος τῆς Πίστεώς μας, Σωτῆρος Χριστοῦ: «Μακάριοί ἐστε, ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς, καὶ διώξωσι, καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ’ ὑμῶν, ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ[1]». 

Ἕνα ἐκ τῶν σχετικῶν ἄρθρων, ποὺ κυκλοφόρησαν κατ᾽ αὐτάς, ὑπῆρξε καὶ τὸ τοῦ Μητροπολίτου τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Φέρον τὸν τίτλο «Ποιός εὐθύνεται γιὰ τὸν εὐτελισμὸ τοῦ ἱερατικοῦ σχήματος μὲ τὴν περίπτωση τοῦ κ. Βεζυρέα;», τὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο κρίνεται ἄξιο διερευνήσεως καὶ ἀπαντήσεως. Προφανῶς, μὲ τὴν ἀπάντησή μας δὲν στοχεύουμε νὰ ὑπερασπισθοῦμε περιπτώσεις ἀνάλογες μὲ αὐτὴν τοῦ κ. Βεζυρέα, ἀλλὰ ἡμᾶς αὐτούς, καθὼς θεωροῦμε ὅτι ἡ περίπτωση τοῦ κ. Βεζυρέα ἔδωσε μία καλὴ ἀφορμὴ στὸν Σεβασμιώτατο γιὰ νὰ ἐπιτεθεῖ, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, κατὰ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου. 

Ὁ κ. Σεραφεὶμ ἐκφράζει, κατ᾽ ἀρχάς, τὴν θλίψη του διότι κανεὶς δὲν ἀναφέρεται στὸν -κατὰ τὸν ἴδιο- βασικὸ ὑπεύθυνο γιὰ φαινόμενα ὅπως τοῦ κ. Βεζυρέα· τὴν Ἑλληνικὴ Πολιτεία. Ἐξηγεῖ δὲ ὅτι ἡ εὐθύνη τῆς Πολιτείας ἔγκειται στὴν καταχώριση «παρασυναγωγῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» στὸ ἁρμόδιο βιβλίο τοῦ Πρωτοδικείου, προτασσομένης «τῆς ἀσυδοσίας τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως, τοῦ ἀφόρητου δικαιωματισμοῦ καὶ τοῦ ἀνεξέλεγκτου αὐτοπροσδιορισμοῦ»,  ἐνόσῳ τὸ ἐν ἰσχύι Σύνταγμα ἀναγνωρίζει ὡς ἐπίσημη θρησκεία τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ποὺ εἶναι ἑνωμένη δογματικῶς μετὰ τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει. 

Ὁ κ. Σεραφείμ, ὡς ἔγκριτος νομικός, γνωρίζει, ἀσφαλῶς, κάλλιον ἡμῶν ὅτι τὸ ἄρθρο τοῦ Συντάγματος ποὺ ὁρίζει ὡς ἐπίσημη θρησκεία τοῦ κράτους τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀναφέρει καὶ τὰ ἑξῆς γιὰ αὐτὴν: «τηρεῖ ἀπαρασάλευτα [...] τοὺς ἱεροὺς ἀποστολικοὺς καὶ συνοδικοὺς κανόνες καὶ τὶς ἱερὲς παραδόσεις[2]». Ἕως ποίου βαθμοῦ, ὅμως, ἰσχύει κάτι τέτοιο; Γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε τὰ ὅσα εὔστοχα ἔγραψε ὁ Μητροπολίτης κ. Σεραφεὶμ στὶς 16.9.2015, ἀποτελεῖ ἄραγε ἀπαρασάλευτη τήρηση τῶν ἱερῶν κανόνων «ὁ διάλογος [μὲ ἑτεροδόξους] ἐπὶ ἴσοις ὅροις, ἡ ὑπογραφὴ καὶ υἱοθέτηση κοινῶν ἀντορθοδόξων κειμένων, οἱ ἀντικανονικὲς συμπροσευχὲς καὶ ὁ λαϊκὸς Οἰκουμενισμός, ἡ ὑπογραφὴ Κοινῶν Δηλώσεων μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα τῆς Ρώμης, οἱ ἀντικανονικὲς συμπροσευχὲς καὶ τὰ ἡμισυλλείτουργα μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους»[3]; Εἶναι παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἡ ὅλη στάση ἔναντι τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος; Ὁ ἴδιος ὁ κ. Σεραφεὶμ ἔγραψε στὶς 20.5.2016: «δὲν θὰ συμμετάσχω στὸ "ἀνόσιο παίγνιο" τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου[4]». Ἐξηγεῖ δὲ πὼς «Ἐάν πράγματι ἐπεδιώκετο ἡ Πανορθόδοξος αὐτὴ Σύνοδος νὰ εἶναι Ἁγία καὶ Μεγάλη [...] ὤφειλε στοιχοῦσα στὸ πνεῦμα καὶ τὸ γράμμα τῶν Ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων [...] ε) νὰ λύση τὸ ἡμερολογιακὸ καὶ ἑορτολογικὸ μεῖζον θέμα, ποὺ διασπᾶ ἀναποδράστως τὴ λειτουργικὴ ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ ποὺ κατὰ τρόπον ἀντικανονικὸν θεσμοθετήθηκε στὴν Ἐκκλησία αὐτὴ ἡ ἀπαράδεκτη λειτουργική διάσπασις, μὲ τὸ γνωστὸ  Συνέδριον τοῦ 1923, ἐπὶ Μακαριστοῦ Πατριάρχου Κων/πόλεως κυροῦ Μελετίου Μεταξάκη». Εἶναι, μήπως, τήρηση τῶν ἱερῶν Κανόνων ἡ πανθομολογουμένη ἔλλειψη τῆς Συνοδικότητος, ἡ ἄτυπη κατάργηση τῆς νηστείας, ὁ καινοφανὴς τύπος τοῦ Βαπτίσματος ἄνευ τριπλῆς καταδύσεως (ὅταν ἡ ἴδια ἡ λέξη «Βάπτισμα» σημαίνει τὴν ὁλικὴ βύθιση ἐντὸς τοῦ ὕδατος), ἡ τέλεση Γάμων τὴν ἡμέρα τῆς Παρασκευῆς; Ἀλλὰ καὶ στὰ πιὸ ἁπλά: εἶναι παράδοση τῆς Ἐκκλησίας νὰ συλλειτουργεῖ βοηθὸς Ἐπίσκοπος μετὰ τοῦ Μητροπολίτου αὐτοῦ φέρων μίτρα καὶ ράβδο;

Ὅταν ἀπουσιάζει ἡ ἀπαρασάλευτη τήρηση ἀκόμη καὶ τῶν πιὸ ἁπλῶν κανόνων καὶ παραδόσεων, γεγονὸς ποὺ σημαίνει ἔλλειψη σεβασμοῦ πρὸς τὸ Σύνταγμα, πῶς ὁ κ. Σεραφεὶμ ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὸ Σύνταγμα νὰ προστατεύσει τὴν ἐπίσημη Ἐκκλησία;

Περὶ δὲ τοῦ ὅτι ὑφίσταται «ἀσυδοσία τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως, ἀφόρητος δικαιωματισμὸς καὶ ἀνεξέλεγκτος αὐτοπροσδιορισμός», συμφωνοῦμε μὲ τὸν κ. Σεραφείμ. Ὅλα αὐτά, ὅμως, ἀποτελοῦν πρόβλημα ποὺ ταλανίζει κυρίως τὴν ἡμετέρα Ἱερὰ Σύνοδο, διότι ὅταν βλέπουν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τοῦ κάθε κ. Βεζυρέα, κανένας δὲν ψέγει τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ ὅλους τοὺς «παλαιοημερολογίτες». Σὲ αὐτὸ ὀφείλεται ἡ ἔλλειψη τῆς ποθουμένης ἀπαραίτητης νομικῆς κάλυψης τῆς Ἐκκλησίας μας, μίας κάλυψης σὰν αὐτὴν ποὺ προστατεύει τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸ τραγικὸ φαινόμενο τῆς πολυδιάσπασης. 

Σὲ ἄλλο σημεῖο τοῦ κειμένου του, ὁ λόγιος Ἱεράρχης ἀναφέρεται στὸ ζήτημα τῆς ἀντιποίησης ἀρχῆς ποὺ δῆθεν περιπίπτουν οἱ παλαιοημερολογίτες ἔναντι τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας. Τὸ θέμα χρήζει μίας περισσότερο προσεκτικῆς ματιᾶς.

Ὅταν στὶς 10/23.3.1924 ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος υἱοθέτησε τὸ νέο ἡμερολόγιο, ὡς γνωστόν, ἕνα ἱκανὸ πλῆθος εὐλαβῶν χριστιανῶν, διατηρῶντας ἐπιφυλάξεις ὡς πρὸς τὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση, γιὰ τὸν ἀντικανονικὸ τρόπο ποὺ ἐπιβλήθηκε ὅπως καὶ γιὰ τὴν θλιβερὴ σκοπιμότητά της, παρέμεινε σταθερὸ στὰ παραδεδομένα. Τὸ οὐδόλως εὐκαταφρόνητο πλῆθος συγκροτοῦσαν λαϊκοὶ καὶ κληρικοὶ τοῦ κατώτερου κλήρου, οἱ ὁποῖοι μὲ ἁγνότητα καὶ ζῆλο συνέχισαν νὰ τηροῦν τὰ θρησκευτικά τους καθήκοντα μὲ τὸ πάτριο ἑορτολόγιο. Ἡ ἐκκλησιαστική τους ἀρχή, ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία, δὲν τοὺς φέρθηκε ὅπως ὁ καλὸς ποιμὴν στὸ «ἀπολωλὸς πρόβατον». Ὄχι μόνο κράτησε ἀποστάσεις ὡσὰν οἱ χριστιανοὶ αὐτοὶ νὰ ἦταν ξένο σῶμα, ἀλλὰ καὶ τοὺς κατεδίωξε μὲ τρόπο ἀνεπανάληπτο στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία.  «Ἡ ἁγία καὶ ἀμώμητος ἡμῶν Πίστις», ὅπως ὀρθῶς τονίζει ὁ κ. Σεραφεὶμ σὲ κάποιο κείμενό του (1.12.2008), εἶναι «ἡ διὰ ποταμῶν αἱμάτων πορφυρωθεῖσα» μὲ τὴν ἔννοια ὅτι τὰ αἵματα πηγάζουν ἐκ τοῦ σώματός της καὶ ὄχι ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ καταδιώκει. Ἡ τότε Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅμως, πορφυρώθηκε ὄχι ἀπὸ τὰ αἵματά της, ἀλλὰ ἀπὸ τὰ αἵματα τῶν πάλαι ποτὲ πιστῶν της τέκνων, τὰ ὁποῖα ἡ ἴδια ἐκάκωσε, μέχρι καὶ ἐφόνευσε! 

Ἐφ᾽ ὅσον, λοιπόν, αὐτὴ ἦταν ἡ στάση τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας, τὸ νὰ πολεμᾶ τοὺς παλαιοημερολογίτες θεωρῶντας τους ὡς κακούργους (δίχως, βεβαίως, νὰ λείπουν καὶ οἱ φωτεινὲς ἐξαιρέσεις), εἶναι προφανὲς ὅτι ὅταν Ἱεράρχες ἀνέλαβαν τὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., δὲν ἔκαναν ἀντιποίηση ἀρχῆς, ἀλλὰ τέθηκαν στὴν ὑπηρεσία ἑνὸς ποιμνίου μὲ τὸ ὁποῖο ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶχε πρὸ πολλοῦ διακόψει κάθε φιλικὴ σχέση. Ἔπειτα, δὲν ἐνήργησαν ὡς «Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος», ὅπως εἶναι ὁ ἐπίσημος τίτλος τῆς Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας βάσει τοῦ Πατριαρχικοῦ καὶ Συνοδικοῦ Τόμου τῆς 29.6.1850, ἀλλὰ κατέστησαν σαφῆ τὴν διαφοροποίησή τους πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Τὸ ἂν οἱ ὅροι «γνησία» καὶ «νόθος», στοὺς ὁποίους ἀναφέρεται ὁ κ. Σεραφείμ, εἶναι σωστοὶ ἢ λανθασμένοι, εἶναι ἕνα ἐρώτημα τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ ἐξετάσει μία Πανορθόδοξη Σύνοδος, ἡ ὁποία θὰ λύσει τελεσίδικα καὶ τὸ ζήτημα τοῦ Ἡμερολογίου· μία Σύνοδος τῆς ὁποίας τὴν σύγκληση διακαῶς ἐπεθυμοῦσε ὁ Ἅγιος Πρωθιεράρχης μας, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος. 

Ἑπομένως, καθὼς ὅσοι καθαιρέθηκαν ἀπὸ τὴν κρατοῦσα Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ ὅσοι ἐπιθυμοῦν νὰ δροῦν ἀνεξέλεγκτα πρὸς ἐξυπηρέτηση ἰδίων συμφερόντων αὐτοπροσδιορίζονται ὡς «παλαιοημερολογίτες ἢ Γ.Ο.Χ.», ἡ ἀντιποίηση ἀρχῆς δὲν λειτουργεῖ εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ εἰς βάρος τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου.

Ἐν συνεχείᾳ, ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρει πὼς ἔχοντας ὑπηρετήσει ἐπὶ εἰκοσαετία τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Δικαιοσύνη, ἔχει «ἱκανὴ γνώση προσώπων καὶ καταστάσεων ποὺ κινοῦνται στὸ περιθώριο τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ βίου». Ἀσφαλῶς, θὰ ἔχει γνώση καὶ τῶν προσώπων καὶ τῶν καταστάσεων τοῦ χώρου ὅπου ἀνήκει. Σὲ αὐτὲς θὰ ἦταν προτιμότερο γιὰ τὸν ἴδιο νὰ ἑστιάσει, συμφώνως πρὸς τὴν εὐαγγελικὴ ἐπιταγή: «ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου»[5].Τὸ ἂν ὁ κόσμος χάνει, ὅπως μαρτυροῦν διάφορες δημοσκοπήσεις, τὴν ἐμπιστοσύνη του πρὸς τὴν Ἐκκλησία, τὸ ἂν σκανδαλίζεται καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ αὐτήν, συμβαίνει ὄχι, βεβαίως, ἐξ αἰτίας τῶν παλαιοημερολογιτῶν. Ὅταν ἡ ἴδια ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία δὲν προστατεύει τὸν ἑαυτό της ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔσωθεν τὴν κατατρώγουν, γιατὶ ἡ Πολιτεία νὰ ἐνδιαφερθεῖ νὰ τὴν προστατεύσει; 

Ἐπιπλέον, ὁ Σεβασμιώτατος ἀπὸ τὴν θητεία του στὴν ἐκκλησιαστικὴ δικαιοσύνη πιθανὸν νὰ γνωρίζει ὅτι κάποιοι ἀκατάλληλοι κληρικοὶ τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας εἶχαν ἔγκαιρη (ἐκ τῶν ἔσω) πληροφόρηση γιὰ ἐπικείμενη ἢ ἐν ἐξελίξει κανονικὴ δίωξη ἐναντίον τους, ὁπότε αἴφνης παρουσιάζονταν  ὡς «παλαιοημερολογίτες», ὥστε νὰ καθαιρεθοῦν «ἐπὶ παλαιοημερολογιτισμῷ». Ἄραγε ἡ Πολιτεία εὐθυνόταν καὶ γιὰ αὐτό;

Εἶναι χαρακτηριστικὴ μία φράση τοῦ κ. Σεραφείμ: «Ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία εὐθύνεται δι᾽ ὅλην αὐτὴν τὴν κατάντια (τῆς γέννησης φαινομένων ὅπως τοῦ κ. Βεζυρέα) καὶ οὐδεὶς ἄλλος». Ὡστόσο, μέσα στὸ σύντομο κείμενό του ἀναφέρεται σὲ τέσσερις ἀνθρώπους ποὺ πρὶν ὑποδυθοῦν τοὺς παλαιοημερολογίτες, βρίσκονταν στὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, ἀπὸ τὴν ὁποία καθαιρέθηκαν, ἕνας ἐκ τῶν ὁποίων καὶ ὁ κ. Βεζυρέας. Ἡ καθαίρεση, ὡστόσο, εἶναι κάτι ποὺ ἔρχεται μετά. Αὐτὸ ποὺ προηγεῖται εἶναι ἡ χειροτονία. Εἶναι ἀπορίας ἄξιον: ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία τοὺς χειροτόνησε κληρικούς; Ἦταν μήπως πρόσωπα συνειδητοποιημένα γιὰ τὴν ἀποστολή τους, ποὺ ὅμως στὴν πορεία ἐξέπεσαν; Ἢ μήπως ἦταν ἐξ ἀρχῆς ἀκατάλληλοι, ἀλλὰ δροῦσαν μὲ τὴν ἀνοχὴ τῶν Ἱεραρχῶν τους; Ἴσως, τελικά, νὰ μὴν εἶναι ἀποκλειστικὰ ὑπεύθυνη ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία. 

Γιὰ νὰ δοῦμε ἂν καὶ κατὰ πόσον εἶναι ἀποκλειστικὰ ὑπεύθυνη ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία, ἐπανερχόμασθε στὸ ζήτημα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου, τὸ ὁποῖο ὁ κ. Σεραφεὶμ ἀποκαλεῖ «φαιδρότητα». Μάλιστα, τονίζει ὅτι «δὲν ὑφίσταται "πατρῶο" καὶ "καινοτόμο" Ἑορτολόγιο, διότι τὸ Ἑορτολόγιο εἶναι ἕνα».

Ἐφ᾽ ὅσον τὸ ἑορτολόγιο «εἶναι ἕνα», δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἑορτάζουν μαζὶ ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι τὶς ἀκίνητες ἑορτές; Κάτι τέτοιο, ὡστόσο, δὲν συμβαίνει. Ἡ ἐγκύκλιος τοῦ 1920 τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου σκόπευε μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου ὄχι στὴν ἀστρονομικὴ ἀκρίβεια, τὴν ὁποία ὑπερτονίζει ὁ Σεβασμιώτατος ἀλλὰ στὸν «ταὐτόχρονον ἑορτασμὸν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπὸ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν»[6]. Μὰ δὲν ἑόρταζαν ταυτόχρονα οἱ Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ; Ἀσφαλῶς. Μὲ τὸν ὅρο «Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ», ὅμως, ἡ ἐγκύκλιος ἀναφέρεται καὶ στοὺς ἑτεροδόξους. Τί συνέβη τελικά; Προτιμήθηκε ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ διασπάσθηκε ὁ ταυτόχρονος ἑορτασμὸς μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων[7]. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἡ Ἀλεξάνδρεια καὶ ἄλλες κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἑορτάζουν ξεχωριστὰ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὰ Ἱεροσόλυμα, τὴν Μόσχα, τὴν Σερβία καὶ ἄλλες Ἐκκλησίες. Ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, διασπάσθηκε ὁ κοινὸς ἑορτασμός. 

Ὅταν ὁ ἁπλὸς θρησκευόμενος λαὸς βλέπει τέτοια ὑποκρισία, εἶναι λογικὸ νὰ τηρεῖ τὶς ἐπιφυλάξεις του. Ὅταν μάλιστα βλέπει τὴν ἴδια τὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας νὰ τὸν καταδιώκει γιὰ τὴν ἐπιλογή του νὰ μὴν ἀλλάξει τὸ ἡμερολόγιο ποὺ ἐπὶ εἴκοσι αἰῶνες τηροῦσε, εἶναι φυσικὸ νὰ ἀποστασιοποιηθεῖ, ἀκόμη καὶ νὰ φανατισθεῖ, δυστυχῶς. Ὁ Μητροπολίτης Σισανίου καὶ Σιατίστης Πολύκαρπος Λιώσης, τὸν ὁποῖον ὁ Σεβασμιώτατος κ. Σεραφεὶμ θὰ σέβεται ὡς μέγα εὐεργέτη τῆς Μητροπόλεώς του, ὅταν ἀκόμη ἦταν Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., εἶχε καταγράψει πλῆθος περιστατικῶν ἀπὸ τοὺς φοβεροὺς διωγμοὺς τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας κατὰ τῶν παλαιοημερολογιτῶν. Ἡ ἴδια ἡ τότε Ἱεραρχία ἑδραίωσε τὴν Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ., λόγῳ τῆς ἀδιάκριτης συμπεριφορᾶς της. Δὲν εἶναι, λοιπόν, ἀποκλειστικὰ ὑπεύθυνη ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία γιὰ περιπτώσεις ὅπως τοῦ κ. Βεζυρέα. Ἡ μεγαλύτερη εὐθύνη βαραίνει, πρωτίστως, παλαιοὺς Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί, δευτερευόντως,  παλαιοὺς Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., οἱ ὁποῖοι ἐπέτρεψαν στὶς ἀδυναμίες τους νὰ σπιλώσουν τὸν δίκαιο ἀγῶνα τοῦ Κινήματος τῆς Εὐσεβείας. 

Ἐλπιδοφόρο εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι πολλοὶ σύγχρονοι Ἱεράρχες καὶ κληρικοὶ ὅλων τῶν τάξεων ἐμπνέονται ἀπὸ πνεῦμα κατανόησης καὶ διαλλακτικότητος. Θαυμάσαμε, μάλιστα, τὶς ἡμέρες αὐτὲς ἕνα ἐξαίρετο ἄρθρο τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ἰωαννίνων[8]. Ἐν ἀντιθέσει πρὸς αὐτούς, ὁ κ. Σεραφείμ, ὅπως φαίνεται μέσα ἀπὸ τὸ κείμενό του, ὑποστηρίζει ἐν ἔτει 2025 τὴν ἀναβίωση τῆς τακτικῆς τῶν διωγμῶν, ἐν σχέσει μάλιστα καὶ μὲ ζηλωτικὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μιᾶς τακτικῆς ποὺ δοκιμάσθηκε καὶ ὄχι μόνο ἀπέτυχε, ἀλλὰ ἔφερε τὰ ἄκρως ἀντίθετα ἀποτελέσματα. Τουλάχιστον ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο, εὐφυέστατος καὶ θεολογικώτατος καθὼς εἶναι, θὰ περιμέναμε μία προσέγγιση ἐμπνεόμενη  ἀπὸ τὴν διάκριση καὶ τὴν εὐαγγελικὴ ἀγάπη. 

Κλείνοντας τὸ θέμα τοῦ ἡμερολογίου, στὸ ἄρθρο ἀναφέρεται τὸ ἑξῆς: «Αὐτὸ ποὺ ἄλλαξε εἶναι ὁ ἡμερολογιακὸς προσδιορισμὸς τοῦ Ἑορτολογίου ποὺ ἦταν ἐσφαλμένος καὶ σήμερα μὲ τὸ ἰσχύον ἡμερολόγιο θὰ χάνεται μία ἡμέρα κάθε 3.000 χρόνια». Σεβόμαστε τὴν σημαντικὴ αὐτὴ ἐπιτυχία τῆς ἐπιστήμης. Ὡστόσο, ὅταν σταθοῦμε ἔναντι τοῦ Ἀδεκάστου Κριτοῦ, τὸ μόνο ποὺ δὲν θὰ μᾶς ρωτήσει εἶναι ἂν κερδίσαμε μία ἢ χίλιες ἡμέρες. Ἴσως αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς ρωτήσει (δίχως νὰ τὸ ἀγνοεῖ) εἶναι τὸ πῶς ἀγωνισθήκαμε γιὰ νὰ ἐπανέλθει ἐν ἀληθείᾳ ἡ Ἑνότητα, γιὰ τὴν ὁποία Ἔνδακρυς προσευχήθηκε πρὸ τοῦ Πάθους. 

 Σὲ κάποιο τμῆμα τοῦ ἄρθρου γίνεται λόγος στὴν καταγωγὴ τῆς «χειροτονίας» τοῦ κ. Βεζυρέα. Ἡ ἀναφορὰ αὐτὴ θεωροῦμε ὅτι δὲν ἐξυπηρετεῖ ἄλλο σκοπὸ παρὰ τὴν προσπάθεια σύνδεσης τοῦ ὀνόματός του μὲ τὴν Ἱερὰ ἡμῶν Σύνοδο, ὥστε πάσῃ θυσίᾳ αὐτὴ νὰ σπιλωθεῖ. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῶν σκανδαλωδῶν ἀποκαλύψεων, ἀλλὰ καὶ ἤδη ἀπὸ εἰκοσαετίας, ἔχουμε καταστήσει σαφὲς ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς οὐδεμία σχέση ἔχει ἢ εἶχε μὲ τὴν Ἱερὰ ἡμῶν Σύνοδο καὶ γενικὰ μὲ τὴν Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος.

Πρὸς τὸ τέλος τοῦ ἄρθρου, γίνεται λόγος περὶ κάποιου οὐνίτη. Ὁ Σεβασμιώτατος μὲ ἔντονο ὕφος ἐκφράζει τὴν ἀπαρέσκειά του καὶ ὀρθῶς πράττει, καθὼς ἡ οὐνία εἶναι μία ὕπουλη μεθόδευση τοῦ παπισμοῦ γιὰ ἀποπλάνηση τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ μας. Ὁ φόβος του, ὅμως, εἶναι μήπως ὁ λαὸς κατὰ λάθος πλανηθεῖ ἀπὸ οὐνίτες, τὴν στιγμὴ ποὺ μεγαλόσχημοι κληρικοὶ δίνουν ἀπροκάλυπτα ὑπόσταση σὲ αὐτούς; 

Ἐν κατακλεῖδι, οἱ καιροὶ εἶναι χαλεποί. Ἡ ἐγκληματικότητα αὐξάνεται ἀπειλητικά, οἱ οἰκογένειες χωρίζουν σὲ δραματικὸ ποσοστό, τὰ παιδιά μας μεγαλώνουν δίχως ἀρχὲς καὶ ἀναζητοῦν ἐναγώνια τὴν λύτρωση μέσα ἀπὸ δρόμους θανάσιμους, ἐν οἷς καὶ τὸ παράνομο κέρδος καὶ οἱ ναρκωτικὲς οὐσίες, μὲ τὴν διακίνηση τῶν ὁποίων κάποιοι ὅπως ὁ κ. Βεζυρέας χτίζουν τὸ δικό τους μέλαθρο, στηριζόμενοι στὴν καταστροφὴ συνανθρώπων μας· «Ἔλεον δὲ ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὰς κεφαλὰς ἡμῶν»[9]. Οἱ ὑγιῶς σκεπτόμενοι καὶ ἁγνῶς διακονοῦντες τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Γένους μας ἔχουμε ἱερὸ καθῆκον συσπειρωμένοι νὰ ἀναστήσουμε -χάριτι Θεοῦ- τὴν πεσοῦσα κοινωνία μας μεταδίδοντάς της τὸ ζωογόνο Φῶς τῆς Τρισηλίου Θεότητος· τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ ἔριδες δὲν ἔβγαλαν πουθενά, ἐνῷ τὰ βέλη εἶναι χρήσιμα μόνο ὅταν στρέφονται κατὰ τοῦ ἀρχεκάκου ἐχθροῦ. 

Ἐν Ἀθήναις, 08/21-11-2025

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

[1] Μτ. 5,11

[2] Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδας, Άρθρο 3,1. 

[3]http://romfea.gr/ieres-mitropoleis/3112-peiraios-o-oikoumenismos-exei-diabrosei-tou-pantes-kai-ta-panta

[4] https://www.romfea.gr/ieres-mitropoleis/8402-8075

[5] Μτ. 7,5

[6] Ἐγκύκλιος Συνοδικὴ τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως πρὸς τὰς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, 1920

[7] Καὶ μάλιστα, χάριν οἰκουμενιστικῆς σκοπιμότητος.

[8] https://exapsalmos.gr/mia-chrysi-efkairia-gia-ksekatharisma/

[9] Ψαλ. 140,5=

Πηγή

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ Σχετικὰ μὲ τὸν αὐτοπροβαλλόμενον ὡς Ἀρχιεπίσκοπον Παρθένιον Βεζυρέαν

Ἐγκύκλιος Συνοδικὴ τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως πρὸς τὰς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, 1920