Γερμανός Καραβαγγέλης, ο καταδικασθείς εις θάνατον από
τον ντονμέ Μουσταφά Κεμάλ...
Γεννημένος στη Στύψη της
Λέσβου στα 1866, από Ψαριανό πατέρα που πολέμησε στο πλευρό των Κανάρη και
Μιαούλη, σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και με υποτροφία της
οικογένειας Σκυλίτση σπούδασε στη Λειψία, παίρνοντας διδακτορικό δίπλωμα στη
Φιλοσοφία!
Όλα έδειχναν πως ο Γερμανός,
θα γινόταν ένας εξέχων επιστήμονας. Αλλά ο Θεός τον ήθελε στρατιώτη του. Έτσι
επιστρέφει στη Χάλκη όπου εργάζεται ως Καθηγητής και το 1896 εκλέγεται βοηθός
επίσκοπος στο Πέραν της Κωνσταντινουπόλεως, στα 28 του χρόνια!
Εκεί θα καταβάλει μεγάλες
προσπάθειες για να αντιπαλέψει τις ξένες δυτικοευρωπαϊκές προπαγάνδες, που με
το πρόσχημα των καλών και οργανωμένων σχολείων, έκαναν προσηλυτισμό στα
Ελληνόπουλα! Πράγματι αυτό ήταν το χειρότερο που αντιμετώπιζαν σε Πόλη και
Σμύρνη οι Έλληνες, βλέποντας τα παιδιά τους που φοιτούσαν σε φημισμένα ξένα
σχολειά, να αποστρέφονται την Ορθοδοξία και την ελληνική γλώσσα!!! Κάτι ανάλογο
συμβαίνει και σήμερα σε κάμποσες περιπτώσεις. Εκείνα τα χρόνια, του 1890- 1920
σε κάποια ξένα παρθεναγωγεία, όπου φοιτούσαν Ελληνίδες, παρατηρήθηκαν
φαινόμενα, όπως να μην θέλουν τα παιδιά να ξαναδούν πια τους δικούς τους!
Τέτοια πλύση εγκεφάλου γινόταν!..
Όταν στα 1900 πεθαίνει ο
Μητροπολίτης Καστοριάς, όλοι προτείνουν τον Γερμανό. Είναι η εποχή που οι Βούλγαροι
Κομιτατζήδες (σήμερα έχουμε τους Σκοπιανούς) γιγάντωναν την προπαγάνδα τους με
το σύνθημα “Εξαρχία ή Θάνατος”! Και πράγματι όποιος Έλληνας δεν ασπαζόταν τη
Βουλγαρία, τον βρίσκαν είτε σφαγμένο, είτε κρεμασμένο στα προαύλια των
εκκλησιών! Ο φόβος και ο τρόμος που άπλωναν οι αιμοβόροι Βούλγαροι, είχε φέρει
σε δεινή θέση τους Μακεδόνες, που ήταν ταυτόχρονα κάτω από την Τουρκική
τυραννία!
Ο Γερμανός Καραβαγγέλης,
διαπιστώνει πια ως Μητροπολίτης Καστοριάς, με τα ίδια του τα μάτια, την τραγική
κατάσταση και δραστήριος ως ήταν, δεν αργεί να πάρει τα μέτρα του. Αφού
επανειλημμένα ζητάει από την κουφή συνήθως Αθήνα, ένοπλα αντάρτικα σώματα και
δεν του τα στέλνει, τα οργανώνει ο ίδιος! Οπλισμένος κι αυτός γυρνάει στα
χωριά της επαρχίας του, χωρίς να διστάσει να σπάσει και πόρτες και να
λειτουργήσει με το πιστόλι στη θήκη στην ελληνική γλώσσα, για να δείξει ότι οι
Έλληνες δεν πρέπει να φοβούνται και να ξαναφέρει πίσω όσους από φόβο είχαν
υποταχτεί!
Ένα χρόνο μετά ξαναγράφει
στην Αθήνα: “Στείλτε μου πενήντα παλικάρια, πενήντα Κρητικούς, να τους ενώσω με
τους δικούς μου”... Του κάκου... Δεν τα παρατάει όμως! Έρχεται σε επαφή με
Ίωνα Δραγούμη και Παύλο Μελά και γράφει πύρινα άρθρα στις Αθηναϊκές εφημερίδες,
που και τότε, θεωρούσαν επικίνδυνο εθνικιστή όποιον ήθελε να ελευθερώσει την
Μακεδονία!!!
Έτσι στα 1903 δώδεκα Κρητικοί
περνούν μυστικά στη Μακεδονία υπό τον Θύμιο Καούδη που του δίνει επιστολή από
την ομάδα του Παύλου:
“Σεβασμιώτατε. Σας
αποστέλλομεν δώδεκα ιεραποστόλους και εκατόν Αγίας Γραφάς. Λίαν προσεχώς
αποστέλλομεν σωρείαν ιεραποστόλων και πολλάς εκατοντάδας Αγίων Γραφών. Θαρσείν
χρη, η αύριον άμεινον εσεται. Κωνστ. Μαζαράκης-Αινιάν, Παύλος Μελάς”.
Ιεραπόστολοι βέβαια ήταν τα παλικάρια και Άγιες Γραφές τα στρατιωτικά
τυφέκια!..
Για να καταλάβουμε όλοι τι περνούσε τότε η Μακεδονία μας και η Ορθοδοξία, και τί μαρτύρια έκαναν οι πρόγονοι των Βουλγαροσκοπιανών, είναι αναγκαίο να αναφέρουμε αποτρόπαιες σκηνές, όπως γράφονται κατά λέξη από το χέρι του Γερμανού Καραβαγγέλη, γιατί αυτή είναι η Αληθινή Ιστορία, που σήμερα, ακόμη και κάποιοι καρεκλόμυαλοι, ζητούν να απαρνηθούμε...
“Αρχομένου του 1905, καίεται ολόκληρη η Ιερά Μονή Τσιριλόβου, μετ΄ ολίγον δε η Ιερά Μονή Ζηκοβίτσης, ακολούθως πυρπολείται η Ιερά Μονή Σλιβένης, φονεύονται οι μοναχοί. Ο ογδοηκοντούτης Ηγούμενος κατακερματίζεται και το στόμα Αυτού επληρώθη εκ των ακαθαρσιών των καθαρμάτων τούτων…”!!! (Κων. Παπουλίδη Υποδιευθυντού ΙΜΧΑ, “Γερμανός Καραβαγγέλης.Ο Ακρίτας της Ρωμιοσύνης”)
Αυτή τη φρίκη και την
απανθρωπιά, αυτή την απίστευτη βαρβαρότητα και εξαθλίωση, δεν την έζησαν ποτέ
τα σαλόνια της Αθήνας! Δεν την διδάσκουν σε κανένα βιβλίο Ιστορίας και ας έχουν
ατέλειωτα κεφάλαια για την Δυτική ιστορία! Αν μας ζητά ο οποιοσδήποτε να
απαρνηθούμε την Μακεδονία, είναι σαν να μας ζητά να ξανά ατιμάσουμε μοναχούς
και Γέροντες και παπάδες και γυναίκες και παιδιά και ήρωες σαν τον Άγρα, τον
Κώττα, τον Μελά, τον Καραβαγγέλη και τόσους άλλους! Όποιος μιλάει για
Μακεδονία, μιλάει για εκατόμβες αθώου αίματος! Πάραυτα σήμερα πραγματικά
αγαπούμε τους γειτόνους μας κι αυτούς ακόμη τους Σκοπιανούς και όλους. Και
θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά μαζί τους! Αλλά αγαπούμε το ίδιο σθεναρά και την
Αλήθεια, που δεν ξέρει συμβιβασμούς και τέτοια...
Και τότε, στην αιματοβαμμένη, μαρτυρική Μακεδονία μας, είναι που πέφτουν πάνω στον Γερμανό Καραβαγγέλη, όχι μονάχα οι Βούλγαροι και οι Τάιμς του Λονδίνου, η Freie Presse της Βιέννης, η Les Temps των Παρισίων, που διεξάγουν εναντίον του πόλεμο λιβελογραφημάτων, διαστρεβλώνοντας ολότελα την αλήθεια, παρουσιάζοντας σαν θύματα του Βουλγάρους (αυτές οι ίδιες πάνω κάτω δεν υποστηρίζουν και σήμερα τους Σκοπιανούς;), αλλά και η Αγγλία και η Ρωσία, που με απανωτά διαβήματα στο Φανάρι, ζητούσαν την απομάκρυνση του Γερμανού Καραβαγγέλη! Το Οικουμενικό Πατριαρχείο κάτω και από την πίεση του Μέγα Βεζίρη και για να μην “κάψει” τελείως την εθνοσωτήρια αποστολή του στη Μακεδονία, αναγκάζεται να τον απομακρύνει στα 1907, στέλνοντάς τον Μητροπολίτη στην Αμάσεια του άλλου σκλαβωμένου παιδιού του, του Πόντου, στα 1908. Εκεί επιδίδεται με αφοσίωση στην οργάνωση της ελληνικής παιδείας, με την ίδρυση και αναδιοργάνωση σχολείων και παραμένει ως το 1911. Το 1913 εκλέγεται τοποτηρητής του Οικουμενικού Πατριαρχείου και επιστρέφει την επόμενη χρονιά στην Αμάσεια, όπου μετά από λίγο, στο ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου θα ζήσει την φρίκη αυτή τη φορά των γενοκτονιών των Αρμενίων και των Ποντίων, καθώς και την δράση των Ποντιακών ανταρτικών σωμάτων, προσπαθώντας να σώσει ότι μπορεί και όποιους μπορεί και να φτιάξει πάλι, όπως στην Μακεδονία, άμυνα!...
Έτσι το 1917 για την δράση του, απελαύνεται στην Κωνσταντινούπολη και κλείνεται για λίγο στις φυλακές. Ο Κεμάλ τον καταδικάζει σε θάνατο, αλλά διασώζεται με τον εν πλω διορισμό του ως Μητροπολίτη Ιωαννίνων και εγκαθίσταται το 1923 στα ελεύθερα Γιάννενα.
Δύο φορές θα εκλεγόταν Οικουμενικός Πατριάρχης και τις δύο φορές έκανε πίσω, για πολιτικούς λόγους δεν τον εξέλεξαν Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, για να βρεθεί ξαφνικά το 1924 Μητροπολίτης Ουγγαρίας, “εξόριστος” όπως έλεγε ο ίδιος, στη Βιέννη, όπου τελικά παρέμεινε ως Μητροπολίτης Αμάσειας και Έξαρχος Κεντρώας Ευρώπης έντεκα χρόνια, για να διευθύνει τις αποσπασθείσες από την Μητρόπολη Θυατείρων ορθόδοξες κοινότητες Ιταλίας, Αυστρίας και Ουγγαρίας! Παρά την πίκρα του για το φέρσιμο των πολιτικάντηδων, αφοσιώθηκε και πάλι στο έργο του, κρατώντας και Ορθόδοξους και Έλληνες, τους Μακεδόνες της Επαρχίας του! Τους Μακεδόνες της Αυστροουγγαρίας!..
Αυτή, η αγάπη του Καραβαγγέλη, ήταν και το μόνο χάδι που ένοιωσαν και το μοναδικό χέρι που κράτησε την ελληνική συνείδηση ζωντανή στην Μεσευρώπη!
Ο Γερμανός, πέθανε το παγωμένο πρωινό της 11ης Φεβρουαρίου 1935 στο προάστιο Baden της Βιέννης, λησμονημένος και εγκαταλειμμένος, μόνος, όπως συμβαίνει με τους γίγαντες του Έθνους! Αυτός που είχε δώσει όλη τη ζωή του για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία...
Στὴ διαθήκη του, στὴν ὁποῖα, κληρονόμο του κατέστησε τὴ γενέτειρά του Στύψη Λέσβου, ἐξέφρασε τὴν πικρία του γιὰ τὴν ἀγνωμοσύνη ποὺ ἔδειξαν τόσο ἡ Πολιτεία ὅσο καὶ ἡ Ἐκκλησία:
«Ἡ κηδεῖα μου θὰ γίνει στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Καρύτση μὲ ἕνα μόνο ἱερέα, χωρὶς διάκονο. Δὲν δέχομαι δε στὴν κηδεῖα μου οὔτε ἀντιπρόσωπο τοῦ κράτους, οὔτε τῆς ἐκκλησίας, ἐάν τυχὸν ἤθελαν ἀναμνησθῆ μετὰ θανάτου τὰς ἐθνικὰς μου ὑπηρεσίας. Δὲν χρεωστῶ εἰς κανένα οὐδὲ ὁβολὸν. Εἰς τὸ Ἔθνος προσέφερα ὅ,τι ἦτο δυνατὸν ὡς Ἱεράρχης τοῦ ’21...»
Η ταφή του έγινε
τέσσερις μέρες μετά, στις 15 Φεβρουαρίου του 1935, στο ελληνικό τμήμα του
Κεντρικού Κοιμητηρίου της Βιέννης. Ύστερα από 12 χρόνια, τα λείψανά του
μεταφέρθηκαν στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας που τόσα του χρωστάει, στη
Θεσσαλονίκη και από εκεί στην αγαπημένη του Καστοριά...
Πηγή: “Χρυσόπλοοι, οι Έλληνες του Δούναβη”, Δημήτρη Αλεξάνδρου, εκδ. Ερωδιός, e-istoria.com, proskynitis.blogspot.gr
Αναδημοσίευση: http://eggolpio.blogspot.gr/2013/06/blog-post_7465.html
(Σχόλιο Εγκολπίου: Αν κοιτάς με θλίψη το ένδοξο παρελθόν δεν
έχεις άδικο... Πού είναι σήμερα εκείνοι οι πολεμιστές επίσκοποι που θα
μιλήσουν, θα φωνάξουν, θα κλάψουν και θα οργιστούν για την κατάντια της Ελλάδας
και της Εκκλησίας μας... Άλλοι, αδύναμα ανθρωπάκια ανήμπορα να ορθόσουν το
ανάστημά τους και την πνευματική τους βακτηρία, εναντίον εκείνων που θεωρούν
τους ναούς μαγαζάκια και σπίτια τους...
Άλλοι βολεμένοι
στους μισθούς τους, κλεισμένοι στο υιάλινο κόσμο τους, ζουν μέσα από την χλιδή
και τις προσωπικές στιγμές τους, την σατανική ευτυχία της υλιστικής ζωής
τους... Άλλοι πάλι ζηλεύοντες την προβολή των μισθωτών αιρετικών, κάνουν ό,τι
μπορούν να κερδίσουν το 15λεπτο της φήμης και κοινωνικής βαρύτητας εκείνων...
Ο Άγιος
Χρυσόστομος, πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης, όταν οι Βούλγαροι τον φυλάκισαν και
απαίτησαν απ' αυτόν να λειτουργήσει στα βουλγαρικά, εκείνος απήντησε: ''Είμαι
ποιμένας των Ελλήνων και μόνο στα Ελληνικά τελώ την Θεία Λειτουργία.''Πόσοι
ανθέλληνες και επισκοπάρια θα τον έλεγαν σήμερα, ρατσιστή και σκοταδιστή, πόσοι
θα έλεγαν: ''Καλά Χριστιανός επίσκοπος να διαχωρίζει τα έθνη;;; Α πα πα πα...''
Πόσοι άσχετοι και ακατάλληλοι για επισκοπική θέση, θα έλεγαν, εμείς μοιράζουμε
τρόφιμα ανεξαρτήτως θρησκείας... Αυτό κύριοι θα μπορούσε να γίνει αν υπήρχε
τροφή για όλους και ακόμη πιο πολλή...
Όταν οι Ελληνες
Χριστιανοί πεθαίνουν από την πείνα και την απελπισία, έχεις χρέος να φροντίσεις
για τους δικούς σου και οι ξένοι ας πάνε να φάνε στην πατρίδα τους... Αλλά
πρέπει να είναι μέσα στη μόδα αυτά τα ανθρωπάκια που ούτε Ευαγγέλιο έχουν
μελετήσει ούτε τον Απόστολο Παύλο που διδάσκει ότι ''Ο Κύριος εξ ενός ανθρώπου
δημιούργησε όλα τα έθνη των ανθρώπων και όρισε πόσο καιρό θα υπάρχουν και σε
ποιά σύνορα θα κατοικούν.'' Πράξεις, κεφ. 17, στ. 26. Ο Θεός λοιπόν όρισε τα
σύνορα των εθνών... Επιπλέον Ο Κύριος δια του αποστόλου του Παύλου, στην προς
Γαλάτας επιστολή του μας λέει πως πρέπει ''να κάνουμε προς όλους το καλό, και κυρίως
προς τους έχοντες την ίδια πίστη με μας.'' κεφ. 6, στ. 10...
Αυτοί οι άνθρωποι
φροντίζουν εκείνους που παράνομα διέρρηξαν τα εκ Θεού οριζόμενα σύνορα της
πατρίδας μας και εισήλθαν ως λαθραίοι έποικοι... Φροντίζουν ανθρώπους που
θέλουν να επιβάλλουν τον ισλαμικό νόμο στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας, και έχουν το
θράσος να αυτοαποκαλούνται Χριστιανοί επίσκοποι και ιερείς... Και αδιαφορούν
για τον απλό πιστό που βλέπει την πνευματική κατηφόρα της ενορίας του και την
παγερά αδιάφορη στάση των ταγών του, απέναντι στην ανάγκη του για σταθερότητα,
γνήσιο και όχι ξύλινο κήρυγμα. Απέναντι στην ανάγκη του να έχει μόνιμο
πνευματικό οδηγό, και όχι κάθε λίγο να βλέπει καινούριο ιερέα γιατί έτσι ήθελε
ο κτήτωρ του ναού και έτσι υπάκουσε και έπραξε ο κατά τα άλλα δυναμικός
δεσπότης...
Αδυνατούν να
μελετήσουν τον Θείο Λόγο, εγκλωβισμένοι στην υλική και θεληματική τους
ευμάρεια, που τρέφει το παχύσαρκο εγώ τους. Αρκούνται να στολίζονται ως
λατέρνες και να παίρνουν το γνωστό μισοκακόμοιρο ύφος της ψευτοταπείνωσης
για να έχουν την σωστή εικόνα πάνω στο θρόνο τους... Αρκούνται να βγαίνουν
φωτογραφίες με δημάρχους, βουλευτές και υπουργούς, να χαμογελούν στην κάμερα ως
σημαντικές προσωπικότητες, ενώ δεν είναι άξιοι να πούν ένα ''Κύριε, Ελέησον''
από καρδιάς... Τρέχουν όλη μέρα στα γραφεία τους νομίζοντας πως κάνουν κάτι
πολύ σημαντικό, ενώ κάνουν το απολύτως τίποτα... Κι αν τους τα πείς αυτά και
τους ρωτήσεις, γιατί δεν είσαι ένας Γερμανός Καραβαγγέλης, ή ένας Φλωρίνης
Άγιος Χρυσόστομος;;; Αρχίζουν τις γελοίες δικαιολογίες τους και την μοναδική
επιχειρηματολογία περί της αγαπημένης τους έκφρασης... ''Ισορροπία... Πρέπει να
κρατάμε την ισορροπία παιδί μου''...
Εύχομαι Ο Κύριος
του παντός να αναδείξει άξιους ποιμένες για την Ελλάδα μας, γιατί με τους
υπάρχοντες η κατηφόρα δε θα έχει τέλος...)
