A

A

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)
† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΙΣΤΕΩΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΙΣΤΕΩΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2024

Ἀνακοίνωσις Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας


 Ἀριθμός Πρωτ. 3318

 
Ἐν Ἀθήναις, 6/19-03-2024
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ
 
Πρὸς ἅπαντα τὸν Kλῆρον καὶ τὸν Λαὸν τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἐκκλησίας
ἐν Ἀθήναις, Πειραιεῖ καὶ Ἀττικοβοιωτίᾳ.
 
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
 
Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας  ἀνέκαθεν ἀποτελοῦσε τήν ἑορτήν τοῦ Θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας οὑχί μόνο κατά τῆς Εἰκονομαχίας ἀλλά καί κατὰ πασῶν τῶν αἱρέσεων. Ἰδιαιτέρως διά τήν καθ΄ ἡμᾶς Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἡ ἐν λόγῳ ἑορτή ἀποτελεῖ τιμή καί καύχημα , ἀφοῦ οἱ Προπατορές μας ἀγωνίστηκαν διά τήν ἀκραιφνή διατήρηση καί τήν ὁμολογία τῆς ὁρθῆς πίστεως ἔναντι τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας καί τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
 
Διὰ τοῦτο:
 
α) Τὴν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, 11ὴν/24ην Μαρτίου 2024, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιε¬πίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Καλλίνικος θὰ προεξάρχῃ εἰς τὸ Ἀρχιερατικὸν Συλλείτουργον εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγίου Ἀνδρέου Περιστερίου ( Λαχανᾶ 73, Περιστέρι), συλλειτουργούντων τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Πειραιῶς καί Σαλαμῖνος κ. Γεροντίου καί Μεθώνης κ. Ἀμβροσίου. Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας θά ἐπακολουθήσῃ ἡ καθιερωμένη Λιτανευτική Πομπή προκει¬μένου νὰ δοθῇ ἡ καλὴ Μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας μας.
 
β) Τὸ ἑσπέρας τῆς αὐτῆς ἡμέρας θὰ λάβῃ χώραν ὁ Β΄ Κατανυκτικός Ἑσπερινός χοροστατοῦντος τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν κ.κ. Καλλινίκου εἰς τόν Καθεδρικόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Ἀθανασίου (Ἀναγεννήσεως 37, Νέα Φιλαδέλφεια) εἰς τὰς 18:00’, μὲ κεντρικὸν Ὁμιλητὴν τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ἀττικῆς καί Βοιωτίας κ. Χρυσόστομον.
 
 
Καλούμεθα ἅπαντες, κληρικοί καί λαϊκοί, νὰ δώσουμε τό ὁμολογιακό παρόν στό ἱερό προσκλητήριο τῆς Ἐκκλησίας μας.
 
 
Μετ᾿ εὐχῶν, δι᾿ εὐλογημένην καὶ καρποφόρον Ἁγίαν Τεσσαρακοστήν. 
 
 
Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς
† Ὁ Δημητριάδος Φώτιος

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2024

Η κοινωνία με άδικους κληρικούς εμποδίζει την Θεία Χάρη

 

Ο Σουλπίκιος Σεβήρος (λατινόφωνος χριστιανός συγγραφέας στις αρχές του Ε΄ αιώνος) στο βιβλίο του "Διάλογοι", το οποίο αποτελεί παράρτημα του βιβλίου του "Βίος του Αγίου Μαρτίνου της Τουρ", αναφέρεται σε ένα φοβερό περιστατικό σχετικό με τον Άγιο Μαρτίνο.

Πριν όμως γίνει λόγος για το περιστατικό αυτό ας αναφερθεί το ιστορικό πλαίσιο. Βρισκόμαστε στην πόλη Τρίερ κατά το έτος 385 μ. Χ. Στην πόλη βασιλεύει ο Ρωμαίος αυτοκράτορας της Δύσης Μάγνος Μάξιμος, τον οποίο ο, επίσης ορθόδοξος στην πίστη, Επίσκοπος Οσσονόμπα (σημερινή Φάρο της Πορτογαλίας) Ιθάκιος πείθει να καταδιώξει τους αιρετικούς Πρισκιλλιανούς. 

Ο Άγιος Μαρτίνος αντέδρασε με σφοδρότητα στην ενέργεια αυτήν του Ιθακίου, διότι αφενός μεν απέρριπτε την προσφυγή μιας εκκλησιαστικής υπόθεσης ενώπιον πολιτικού δικαστηρίου, αφετέρου θεωρούσε απαράδεκτο για Χριστιανό να υποκινεί ή να συμμετέχει σε διώξεις. Κατάφερε λοιπόν και έλαβε από τον αυτοκράτορα την υπόσχεση αν οι αιρετικοί βρεθούν ένοχοι τουλάχιστον να μην εκτελεστούν.

Όταν όμως ο Άγιος Μαρτίνος έφυγε από την πόλη, ο αυτοκράτορας διόρισε δικαστή τον έπαρχο Ευόδιο, ο οποίος με τις ενέργειες του ζηλωτή Ιθακίου, βρήκε ένοχο μαγείας τον Πρισκιλλιανό και κάποιους άλλους αιρετικούς συντρόφους του με αποτέλεσμα ο αυτοκράτορας να διατάξει την εκτέλεση τους και την δήμευση της περιουσίας τους. Ήταν η πρώτη εκτέλεση αιρετικών στην Ιστορία και μάλιστα με καύση. 

Μόλις ο Άγιος Μαρτίνος, άκουσε τι είχε συμβεί, επέστρεψε στο Τρίερ και ανάγκασε τον αυτοκράτορα να ακυρώσει την εντολή προς τον στρατό που ετοιμαζόταν να μεταβεί στην Ιβηρική χερσόνησο για να εξολοθρεύσει τους αιρετικούς. Όπως αναφέρει ο βιογράφος του "ο Μαρτίνος ένιωθε έναν ευσεβή ζήλο όχι μόνο να σώσει από τον κίνδυνο τους αληθινούς Χριστιανούς σε αυτές τις περιοχές, οι οποίοι κινδύνευαν να διωχθούν σε εκείνη την εκστρατεία (διότι πως ο στρατός θα μπορούσε να κάνει την διάκριση μεταξύ ορθοδόξων και αιρετικών), αλλά και να προστατεύσει ακόμη και τους ίδιους τους αιρετικούς" (Διάλογοι ΙΙ, ΧΙ). 

Την στάση του Ιθακίου και του αυτοκράτορα επέκριναν επίσης και ο Πάπας Ρώμης Δάμασος Α΄, ο Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων και ο Άγιος Αυγουστίνος. Κάποιοι μάλιστα Γάλλοι Επίσκοποι, που βρίσκονταν στο Τρίερ υπό την ηγεσία του Επισκόπου της Γαλατίας Θεόγνητου, διέκοψαν την κοινωνία με τον Ιθάκιο. 

Επειδή όμως και ο ίδιος ο Άγιος Μαρτίνος διέκοψε την κοινωνία όχι μόνο με τον Ιθάκιο, αλλά και με όσους κοινωνούσαν μαζί του, ο αυτοκράτορας προσπάθησε με κάθε τρόπο να τον κάνει να συγκοινωνήσει με τον Ιθάκιο λέγοντάς του "ότι ο Θεόγνητος είχε δημιουργήσει διχόνοια, μάλλον από προσωπικό μίσος, παρά από την υπόθεση που υποστήριζε, και ότι, μάλιστα, ήταν ο μόνος που στο μεταξύ είχε χωρίσει τον εαυτό του από την κοινωνία: ενώ από τους υπόλοιπους δεν είχε γίνει καμία καινοτομία, ενώ παρατήρησε περαιτέρω ότι μια Σύνοδος, που έγινε λίγες μέρες νωρίτερα, είχε αποφασίσει ότι ο Ιθάκιος δεν ήταν κατηγορούμενος για κανένα έγκλημα" (Διάλογοι ΙΙ, ΧΙΙ).

Επειδή όμως ο Άγιος Μαρτίνος αρνήθηκε και πάλι να κοινωνήσει με τον Ιθάκιο και τους συν αυτώ, τότε ο αυτοκράτορας Μάξιμος φλεγόμενος από οργή διέταξε να ξεκινήσει η εκστρατεία για την σφαγή των αιρετικών την οποία είχε αποτρέψει ο Άγιος. Το τί συνέβη ευθύς αμέσως αφήνουμε τον Σουλπίκιο Σεβήρο να το διηγηθεί: 

"Όταν αυτό έγινε γνωστό στον Μαρτίνο, όρμησε στο παλάτι, αν και ήταν πλέον νύχτα. Ο ίδιος δεσμεύτηκε ότι, αν αυτοί οι άνθρωποι γλίτωναν, θα κοινωνούσε, αρκεί μόνο οι Τριβούνοι, που είχαν ήδη σταλεί στις Ισπανία για την καταστροφή των εκκλησιών, να ανακληθούν. Χωρίς καμία καθυστέρηση ο Μάξιμος ικανοποιεί όλα τα αιτήματά του. Την επόμενη μέρα κανονιζόταν η χειροτονία του Φήλικος σε επίσκοπο, ενός ανθρώπου αναμφίβολα μεγάλης αγιότητας και πραγματικά άξιου να γίνει ιερέας σε καλύτερες εποχές. Ο Μαρτίνος συμμετείχε στην κοινωνία εκείνης της ημέρας, κρίνοντας ότι καλύτερα να υποχωρήσει προς το παρόν, παρά να αγνοήσει την ασφάλεια εκείνων που πάνω από τα κεφάλια τους κρεμόταν το ξίφος. Εντούτοις, αν και οι παρόντες Επίσκοποι προσπάθησαν με επιμονή να τον κάνουν να επιβεβαιώσει το γεγονός της κοινωνίας του υπογράφοντας με το όνομά του, δεν μπόρεσαν να το καταφέρουν. Την επομένη, φεύγοντας βιαστικά από εκείνο το μέρος, και καθώς ήταν στο δρόμο της επιστροφής, ένιωσε μεγάλο πένθος και θρήνο επειδή είχε έστω και για μια ώρα αναμιχθεί στην κακή αυτή κοινωνία και, όχι μακριά από ένα χωριό που ονομαζόταν Αντέθαννα [σημ. Μ. μεταξύ Τρίερ και Άρλον στο σημερινό Λουξεμβούργο], όπου απλώνονται μεγάλα δάση, κάθισε ολομόναχος ενώ οι σύντροφοί του συνέχιζαν λίγο πιο μπροστά από αυτόν. Εκεί βυθίστηκε σε σκέψεις, κατηγορώντας και υπερασπιζόμενος εναλλάξ την αιτία της θλίψης και της συμπεριφοράς του. Ξαφνικά, ένας Άγγελος εμφανίστηκε και στάθηκε δίπλα του λέγοντάς του: «Ακριβώς, ω Μαρτίνε, νιώθεις θλίψη, αλλά δεν θα μπορούσες αλλιώς να ξεφύγεις από τη δυσκολία σου. Ανανέωσε την αρετή σου, ξαναπάρε το θάρρος σου, για να μην εκθέσεις όχι μόνο τώρα τη φήμη σου, αλλά και την ίδια τη σωτηρία σου σε κίνδυνο». Ως εκ τούτου, από τότε, φρόντιζε προσεκτικά να μην ξαναέλθει σε κοινωνία με τους περί τον Ιθάκιο. Αλλά όταν συνέβη να θεραπεύσει κάποιους δαιμονισμένους πιο αργά και με λιγότερη Χάρη απ' ό,τι συνήθως, μας εξομολογήθηκε αμέσως με δάκρυα ότι ένιωσε μια μείωση της δύναμής του εξαιτίας του κακού εκείνης της κοινωνίας στην οποία είχε λάβει μέρος για μια στιγμή λόγω ανάγκης, και όχι με εγκάρδιο πνεύμα. Έζησε δεκαέξι χρόνια μετά από αυτό, αλλά ποτέ ξανά δεν παρευρέθηκε σε Σύνοδο και έμεινε προσεκτικά μακριά από όλες τις συνελεύσεις των Επισκόπων" (Διάλογοι ΙΙ, ΧΙΙΙ).

Με την μετάνοιά του όμως, για την εξ ανάγκης αυτήν κακή εκκλησιαστική κοινωνία, η Χάρη επανήλθε όπως αποκαλύπτει ο ίδιος αυτόπτης συγγραφέας ευθύς αμέσως: "σαφώς όμως, όπως βιώσαμε, επιδιόρθωσε, ​​με πολλαπλό ενδιαφέρον, την Χάρη του, που είχε μειωθεί για ένα διάστημα. Είδα έπειτα έναν δαιμονισμένο να τον φέρνουν στην πύλη της μονής και πριν ο άνθρωπος διαβεί το κατώφλι, θεραπεύτηκε" (Διάλογοι ΙΙ, ΧΙV).

Το παραπάνω περιστατικό αποτελεί μία ακόμη απόδειξη ότι αφενός μεν η διακοπή της κοινωνίας δεν αφορά μόνο περιπτώσεις αιρέσεως (όπως ισχυρίζονται όσοι ερμηνεύουν τον ΙΕ΄ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας, κατά το γράμμα του Κανόνος και αποκομμένο από τους υπολοίπους και την πράξη των Αγίων Πατέρων), αλλά και αδικίας (πρβλ. ΛΑ΄ Αποστολικό Κανόνα), αφετέρου δε πως η κατάκριτη αυτή μετ'  αδίκων κοινωνία (και πόσο μάλιστα όταν δεν υπάρχει ανωτέρα βία, όπως στην περίπτωση που είδαμε) αποτελεί αιτία παρεμπόδισης της ενέργειας της Θείας Χάριτος. Για αυτό ίσως και βιώνουμε στην εποχή μας τέτοια εγκατάλειψη...

Ο Θεός να μας ελεήσει και να μας δώσει συναίσθηση και μετάνοια!

(Τα κείμενα από την ετοιμαζόμενη έκδοση: 

Νικολάου Μάννη, Ανθολόγιο Λατινικής Πατρολογίας). 

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2023

Αποτείχιση μόνο για λόγους αιρέσεως;

 

Αρκετοί νεότεροι συγγραφείς που έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα της Αποτειχίσεως (δηλαδή της διακοπής του μνημοσύνου του επισκόπου και της μετ' αυτού κοινωνίας) έχουν ισχυριστεί ότι αυτή επιτρέπεται μόνο σε περίπτωση που ο επίσκοπος κηρύξει δημόσια καταδικασμένη αίρεση. Για να υποστηρίξουν την άποψη αυτή αναφέρουν το σχετικό απόσπασμα από τον ΙΕ΄ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου: "Οἱ γὰρ δι' αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ' ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται".

Οι υπέρμαχοι αυτής της απόψεως θεωρούν ότι για κανέναν άλλον λόγο δεν επιτρέπεται η Αποτείχιση. Για το ζήτημα όμως αυτό υπάρχει και ο ΛΑ΄ Αποστολικός Κανόνας, τον οποίο είτε αποσιωπούν, είτε παρερμηνεύουν ισχυριζόμενοι ότι τον διασάφησε ο ΙΕ΄ της Πρωτοδευτέρας (εννοώντας ως διασάφηση την ως άνω άποψή τους).

Ας δούμε όμως τί μας λέει το επίμαχο σημείο του ΛΑ΄ Αποστολικού Κανόνος, πώς τον ερμηνεύουν οι έγκριτοι Κανονολόγοι της Εκκλησίας, αλλά και ποια είναι η πατερική διδασκαλία για το ζήτημα αυτό.

"Εἴ τις πρεσβύτερος, καταφρονήσας τοῦ ἰδίου ἐπισκόπου χωρὶς συναγάγῃ καὶ θυσιαστήριον ἕτερον πήξῃ, μηδὲν κατεγνωκὼς τοῦ ἐπισκόπου ἐν εὐσεβείᾳ καὶ δικαιοσύνῃ, καθαιρείσθω ὡς φίλαρχος".

Εδώ βλέπουμε ότι οι θιασώτες της ως άνω απόψεως κάνουν την εξής αυθαίρετη εξίσωση: 

"ζήτημα ευσέβειας και δικαιοσύνης" (ΛΑ΄ Αποστολικός) = 

"ζήτημα αιρέσεως" (ΙΕ΄ Πρωτοδευτέρας).

Με αυτή την ερμηνεία όμως ακυρώνεται ο τρόπος αντιστάσεως των κληρικών και των λαϊκών που αποτειχίζονται από έναν άδικο επίσκοπο, ο οποίος τοιουτοτρόπως λυμαίνεται την Εκκλησία ανενόχλητος!

Όμως ας δώσουμε την σκυτάλη στους Κανονολόγους:

Ο Βαλσαμών: «Εκάστης πόλεως ιερωμένοι και λαϊκοί οφείλουσιν υποκείσθαι τω κατά χώραν επισκόπω, και μετά τούτου συνάγεσθαι και εκκλησιάζειν, ει μη καταγνώσουσι τούτου ως ασεβούς ή αδίκου. Τηνικαύτα γαρ αποδιισταμένοις αυτού, ουκ ευθυνθήσεται. Ο δε παρά ταύτα ποιήσας, και ανευλόγως εκ του ιδίου επισκόπου αποσχισθείς, και ιδία εκκλησιάζων, ει μεν κληρικός εστι, καθαιρεθήσεται, ως φίλαρχος, ει δε λαϊκός, αφορισθήσεται. Πλην ταύτα διορίζεται γενέσθαι ο κανών μετά πρώτην, δευτέραν και τρίτην επιφώνησιν... Σημειώσαι τον παρόντα αποστολικόν κανόνα διοριζόμενον ακινδύνως αποσχίζειν τους κληρικούς από των επισκόπων αυτών, καταγινώσκοντας τούτων ως ασεβούντων και αδικούντων· και εστι καινόν το της αδικίας. Εξ ετέρου δε τρόπου, καν χείριστος πάντων εστίν ο επίσκοπος ή ο ιερεύς, ουκ οφείλει  τις αποσχίζειν εξ αυτών, μάλλον μεν ουν πιστεύειν δι’ αυτούς αγιάζεσθαι· πάντας γαρ, φησίν, Θεός ου χειροτονεί, διά παντών δε ενεργεί» (P. G. 137, 97).

Ο Ζωναράς: «Tάξις συνέχει και τα ουράνια, και τα επίγεια. Δει τοίνυν απανταχού την ευταξίαν φυλάττεσθαι, και μάλλον παρά τοις εκκλησιαστικοίς, και τους πρεσβυτέρους και τους λοιπούς κληρικούς υπείκειν τω επισκόπω. Ει δε τις πρεσβύτερος εν μηδενί κατεγνωκώς του ιδίου αρχιερέως, μήτε ως περί την ευσέβειαν σφαλλομένου, μήτε ως άλλο το ποιούντος παρά το καθήκον και δίκαιον, διά φιλαρχίαν δε παρασυναγωγήν ποιήσει, ιδιαιτάτως εκκλησιάζων, και θυσιαστήριον πήξας εν τούτω ιερουργεί, καθαιρείσθαι διατάττεται ο κανών και αυτόν, και τοις αυτώ συνερχομένους κληρικούς· τους δε λαϊκούς αφορίζεσθαι» (P. G. 137, 100). Ο ίδιος αναφέρεται στον ίδιο Κανόνα και στην ερμηνεία του ΙΕ΄ της Πρωτοδευτέρας: «Καὶ ὁ μὲν παρὼν κανὼν (δηλ. ο ΙΕ΄ της ΑΒ΄) τοὺς διὰ δογματικὴν αἰτίαν ἀποτειχίζοντας οὐ κολάζει· ὁ δὲ ΛΑ΄ Ἀποστολικὸς Κανὼν καὶ τοὺς κατεγνωκότας τῶν οἰκείων ἐπισκόπων ὡς προδήλως άδικούντων  καὶ ἀποσχίσαντας ἐξ αὐτῶν, ἀνευθύνους συντηρεῖ» (P. G. 137, 1069).

Αριστηνός: «Ο εξ αναιτίου σχισθείς επισκόπου, και πηγνύς άλλο θυσιαστήριον, μετά των δεξαμένων έξει το έκπτωτον. Ει τις του ιδίου επισκόπου αναιτίως κατέγνω, ως μήτε προς ευσέβειαν μήτε προς δικαιοσύνην προσκρούσαντος, και συναγωγήν λαού ιδιαιτάτως ποιήσαιτο, και θυσιαστήριον έτερον πήξοι, καθαιρείσθω αυτός τε ως φίλαρχος, και οι συνακολουθήσαντες αυτώ κληρικοί» (P. G. 137, 100).

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Όποιος Πρεσβύτερος ήθελε καταφρονήση τον ιδικόν του Επίσκοπον, και χωρίς να γνωρίση αυτόν πως σφάλλει φανερά ή εις την ευσέβειαν, ή εις την  δικαιοσύνην· ταυτόν ειπείν, χωρίς να γνωρίση αυτόν πως είναι φανερά, ή αιρετικός, ή άδικος, ήθελε συμμαζώνη κατ’ ιδίαν τους Χριστιανούς, και κτίσας άλλην εκκλησίαν ήθελε λειτουργή εις αυτήν ξεχωριστά, χωρίς την άδειαν και γνώμην του Επισκόπου του, ο τοιούτος ως φίλαρχος, ας καθαίρηται...» (Πηδάλιον, 4η έκδ., 1886, σελ. 40).

Έχουμε δύο περιπτώσεις Αποτειχίσεως· μία αντικανονική και μια Κανονική (δηλαδή βασισμένη στους Κανόνες). Η αντικανονική είναι όταν αυτή γίνεται με πρόφαση κάποια κατηγορία ("αιτίαμα") για αναπόδεικτες παραβάσεις του επισκόπου («εγκληματικά αιτιάματα»), η Κανονική σε δύο περιπτώσεις: α) όταν φανερά κηρύττει αίρεση ή κακοδοξία, δηλαδή παρεκκλίνει από την Ορθόδοξη διδασκαλία και β) όταν είναι άδικος, σφάλλει δηλαδή παρά «το καθήκον και δίκαιον».

Ποια είναι τα «εγκληματικά αιτιάματα» για τα οποία δεν πρέπει να διακόπτουμε την κοινωνία αν δεν είναι αποδεδειγμένα; Κατά τους Κανονολόγους είναι η πορνεία, η ιεροσυλία, η επί χρήμασι χειροθεσία (σιμωνία) και η αθέτηση των κανόνων:

Ο Βαλσαμών: «...όταν προφάσει εγκληματικής τινος ὑποθέσεως καθ' εαυτόν τις τοῦ οἰκείου ποιμένος καταγνώσεται... εγκληματικά δε αιτιάματα εισί πορνεία, ιεροσυλία και των κανόνων αθέτησις» (P. G. 137, 1068-1069).

Ο Ζωναράς: «…προφάσει τινών εγκλημάτων των οικείων αφισταμένων προέδρων, και την ένωσιν διασπώντων της Εκκλησίας, ότε δηλαδή πορνείαν ίσως αιτιωμένω προσάπτουσιν, ιεροσυλίαν, η επί χρήμασι χειροθεσίαν, ή άλλα τοιαύτα τινά». P. G. 137, σελ. 1069

Και δεν πρέπει να υπάρχει διακοπή της κοινωνίας για αυτές τις παραβάσεις, όταν δεν είναι αποδεδειγμένες, διότι αυτές αν ισχύουν έχουν προσωπικές επιπτώσεις στον επίσκοπο και όχι στην Εκκλησία

Αν όμως γίνονται φανερά, είναι δηλαδή αποδεδειγμένες, τότε, επειδή έχουν επιπτώσεις και στην Εκκλησία, πρέπει να αποτειχιζόμαστε από έναν τέτοιον Επίσκοπο, όπως διδάσκει και ο Όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: «Τό γάρ κοινωνεῖν παρά αἱρετικοῦ ἤ προφανοῦς διαβεβλημένου κατά τόν βίον, ἀλλοτριοῖ Θεοῦ καί προσοικειοῖ τῷ διαβόλῳ» (P.G. 99, 1668). 

Κοντολογίς, αν ακουστεί για κάποιον Επίσκοπο π.χ. ότι είναι πόρνος, τότε απαγορεύεται να διακόψουμε την κοινωνία μαζί του και όποιος κληρικός χρησιμοποιήσει ως πρόφαση αυτήν την φήμη και το πράξει, τότε καθαιρείται από τους Κανόνες ως φίλαρχος. Αν όμως ο Επίσκοπος δημοσίως και ξεδιάντροπα πορνεύει, τότε φυσικά επιβάλλεται η διακοπή κοινωνίας, διότι αφενός μεν πράττει αποδεδειγμένα "παρά το καθήκον και δίκαιον", αφετέρου δε η μετ' αυτού κοινωνία μας αποξενώνει από τον Θεό και μας πηγαίνει κατά διαβόλου! 

Επίσης για τις παραβάσεις των Κανόνων παρατηρεί ορθότατα ο μακαριστός π. Θεοδώρητος ότι, «δέον να νοούνται πάντοτε ως προσωπικαί παραβάσεις και ουχί επ’ Εκκλησίας αθέτησις ή καταφρόνησις των Κανονικών Διατάξεων και Παραδόσεων της Εκκλησίας» (περιοδικό «Εκκλησιαστική Παράδοσις», αρ. φύλ. 117 [2001]). Ερμηνεύοντας δε, ο ίδιος πατήρ, τον ΛΑ΄ Αποστολικό Κανόνα γράφει επίσης τα εξής διαφωτιστικά, τα οποία συνοψίζουν όσα είπαμε παραπάνω: «ὁ Κανὼν ἀναφέρεται εἰς αἵρεσιν καὶ ἀδικίαν, ἤτοι πτώσεις μὴ περιοριζομένας εἰς τὸν ἀμαρτάνοντας ἐπίσκοπον , ἀλλὰ προσβαλλούσας, ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ τὸ δίκαιον τοῦ ὑπ᾿  αὐτὸν ποιμαινομένου λαοῦ» (Κανονική θεώρησις του ημερολογιακού σχίσματος, Αθήνα, 1976, σελ. 16).

Αποκαλυπτικότατη είναι και η διδασκαλία του Μεγάλου Αθανασίου επί του θέματος: «Ἐάν οὖν ἴδης ἀδελφέ, ὅτι ἔχει σχῆμα σεμνοπρεπές, μή πρόσχης ὅτι ἐνδέδυται κώδιον προβάτου, ὅτι ὄνομα ἔχει πρεσβυτέρου ἤ ‘Επισκόπου ἤ διακόνου ἤ ἀσκητοῦ, ἀλλά τάς πράξεις αὐτοῦ περιέργασαι΄ εί ἐστί σώφρων, εἰ ἐστί φιλόξενος, ἤ ἐλεήμων, ἤ ἀγαπητικός, ἤ ἐν προσευχαῖς καρτερικός, ἤ ὑπομονητικός. Εἰ ἔχει κοιλίαν θεόν, καί τόν φάρυγγα ἄδην, νοσῶν χρήματα καί καπηλεύων τήν θεοσέβειαν, ἄφες αὐτόν΄ οὐ γάρ ἐστί ποιμήν ἐπιστημονικός, ἀλλά λύκος ἁρπακτικός. Εἰ δέ οἶδας τά δένδρα δοκιμάζειν ἀπό τῶν καρπῶν, ποῖα ἐπί τῆ φύσει, τῆ γεύσει, τῆ ποιότητι, πολλῶ μᾶλλον ἀπό τῶν ἔργων ὀφείλεις δοκιμάζειν τούς Χριστεμπόρους, ὅτι φοροῦντες φημάριον εὐλαβείας, ψυχήν κέκτηνται διαβολικήν. Εἰ δέ καί ἀπό ἀκανθῶν οὐ συλλέγεις σταφυλάς, ἤ ἀπό τριβόλων σῦκα, τί ὑπολαμβάνεις, ὅτι ἀπό παραβατῶν ἔχεις τι ἀγαθόν ἀκοῦσαι, ἤ ἀπό προδοτῶν μαθεῖν τι χρήσιμον; ‘Εκείνους τοίνυν ἀποστρέφου ὡς λύκους Ἀραβικούς, καί ἄκανθας παρακοῆς καί τριβόλους ἀδικημάτων καί δένδρα πονηρά. ‘Εάν ἴδης συνετόν, κατά τήν συμβουλεύουσαν σοφίαν, ὄρθριζε πρός αὐτόν καί σταθμούς θυρῶν αὐτοῦ ἐκτριβέτω ὁ ποῦς σου, ἵνα παρ’ αὐτοῦ διδαχθῆς νόμου σκιαγραφήματα, καί χαρίτων δωρήματα.  Οὔτε δέ λόγος σοφιστικός, ἤ σχῆμα ἐπιθετικόν εἰσάγουσι εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλά πίστις τελεία καί ἀπερίεργος μετά τῆς ἐναρέτου καί διαλαμπούσης προνοίας» (P.G. 26, 1253). Και αλλού: «Βαδίζοντες δέ τήν ἀπλανῆ καί ζωηφόρον ὁδόν, ὀφθαλμόν μέν ἐκκόψωμεν σκανδαλίζοντα μή τόν αἰσθητόν, ἀλλά τόν νοητόν΄ οἷον ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας κακῶς ἀναστρέφονται καί σκανδαλίζουσι τόν λαόν, χρή αὐτούς ἐκβάλλεσθαιΣυμφέρον γάρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ’ αὐτῶν ἐμβληθῆναι ὡς μετά Ἄννα καί Καϊάφα, εἰς τήν γέενναν τοῦ πυρός» (στο ίδιο, 1257).

Κλείνοντας, πρέπει να τονιστεί ότι σκοπός της Αποτειχίσεως πάντοτε είναι να προκληθεί συνοδική κρίση και να αποφανθεί δικαίως. Εάν βεβαίως η Σύνοδος προσπαθήσει να συγκαλύψει τον εκπεσόντα Επίσκοπο τότε απλά αποδεικνύει εαυτήν Ψευδοσύνοδο και η Αποτείχιση συνεχίζεται μέχρι μία μεγαλύτερη Σύνοδος να δώσει την λύση. Σημειωτέον ότι έσχατο κριτήριο για την Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελεί η Οικουμενική ή Πανορθόδοξη Σύνοδος.

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2023

Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (Ἃγιος Ἰωάννης Κρονστάνδης)

 

 Ζωὴ σὲ ἀδιάλειπτη ἕνωση μὲ τὴν Ἐκκλησία. Πόσο ἀπαραίτητο εἶναι ν’ ἀνήκει ὁ ἄνθρωπος στὴ Μία, Ἁγία, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Πρέπει ὁπωσδήποτε ν’ ἀνήκουμε στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία, Κεφαλὴ τῆς ὁποίας εἶναι ὁ παντοδύναμος Κύριος, ὁ ἄρχοντας τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ βασιλεία Του, πού μάχεται μὲ τὶς ἀρχές, μὲ τὶς ἐξουσίες καὶ τοὺς κοσμοκράτορες τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, μὲ τὰ πνεύματα τῆς πονηρίας «ἐν τοῖς ἐπουρανίοις». Συνθέτουν κι αὐτὰ ἕνα ὀργανωμένο βασίλειο καὶ πολεμοῦν τὸν ἄνθρωπο μ’ ἕναν ἰδιαίτερα ἒμπειρο, πανοῦργο, καλογυμνασμένο καὶ πανίσχυρο στρατό, ἀφοῦ πρῶτα μελετήσουν ὅλα τὰ πάθη καὶ τὶς ροπές του.

Στὸν πόλεμο αὐτὸν κανένας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ ν’ ἀγωνιστεῖ ἀπὸ μόνος του. Οἱ μεγάλες, μὴ ὀρθόδοξες κοινότητες, δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τίποτα χωρὶς τὴν Κεφαλὴ -τὸν Χριστό. Δὲν μποροῦν νὰ νικήσουν αὐτοὺς τοὺς παμπόνηρους καὶ ἄγρυπνους ἐχθροὺς πού εἶναι πανεπιστήμονες στὸν πόλεμο αὐτόν.

Οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ διαθέτουν τὴν ἀπαραίτητη καὶ πανίσχυρη βοήθεια ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔχουν ὡς συμμάχους τοὺς ἁγίους στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ πού κατατρόπωσαν τοὺς ἐχθρούς τῆς σωτηρίας μὲ τὴ δύναμη τῆς χάρης Του, ἔχουν τοὺς ποιμένες καὶ διδασκάλους, ἀλλά καὶ τὴ δύναμη τῆς προσευχῆς καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀκριβῶς ἕνας ἄριστος βοηθὸς στὸν ἀγώνα ἐναντίον τῶν ὁρατῶν καὶ ἀόρατων ἐχθρῶν. Εἶναι ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, στὴν ὁποία ἀνήκουμε μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ. Οἱ καθολικοὶ ἐπινόησαν καινούργια κεφαλὴ καὶ ὑποβίβασαν τὴν ἀληθινὴ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Χριστό. Οἱ λουθηρανοὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀπομακρύνθηκαν κι ἒμειναν ἀκέφαλοι. Τὸ ἴδιο κι οἱ ἀγγλικανοίΔὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία σ’ αὐτούς. Ὁ δεσμὸς μὲ τὴν Κεφαλὴ ἒσπασε. Δὲν ἒχουν βοήθεια ἄνωθεν. Ἔτσι ὁ Βελίαρ τοὺς πολεμᾶ μ’ ὅλες του τὶς δυνάμεις καὶ τὴν πανουργία του καὶ τοὺς κρατάει σφιχτὰ στὴν πλάνη καὶ τὴν ἀπώλεια. Πλήθη μεγάλα ὁδηγοῦνται στὴ διαφθορὰ καὶ τὸν ὄλεθρο.

* * *

Ὅπως γνωρίζουμε, ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσίν» Του. Ἔτσι ἔθεσε ἕνα δεσμὸ ἀνάμεσα σ’ Ἐκεῖνον καὶ τὸ δημιούργημά Του. Ὁ ἄνθρωπος ἦταν ὑποχρεωμένος νὰ διατηρήσει τὴν εὐλογημένη αὐτὴ ἕνωση μὲ ἀπόλυτη ὑποταγὴ στὸν Θεό, τὸ δημιουργό του, τηρώντας τὶς ἅγιες, σοφὲς καὶ ζωοποιὲς ἐντολές Του.

Κορωνίδα τῶν ἐντολῶν Του ἦταν ἐκείνη πού τοῦ ἀπαγόρευε νὰ δοκιμάσει τόν καρπὸ τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ. Ἡ ἐντολὴ αὐτὴ στόχευε στὸ νὰ δυναμώσει τὴ θέλησή του καὶ νὰ τὴν ἐναρμονίσει μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Μ’ αὐτόν τὸν τρόπο τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ θὰ ἦταν ἕνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ἀκριβῶς τὸ θέλημα κάθε Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδας εἶναι ἀκριβῶς ταυτόσημο μὲ τὸ θέλημα τῶν δύο ἄλλων Προσώπων. «ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας» (Ἰωάν. ιζ’ 21).

Ὁ ἄνθρωπος ὅμως, μὲ τὴν ἀνυπακοὴ καὶ τὴν αὐθάδειά του, ἔσπασε τὸ δεσμὸ αὐτὸ μὲ τὸν Θεὸ κι ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ κοντά Του, ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ ζωή. Οἱ συνέπειες τῆς ἁμαρτίας ὅμως εἶναι θάνατος. Ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τότε ὑπόκειται στὴ φθορά, στὸν πρόσκαιρο καὶ τὸν αἰώνιο θάνατο, καθὼς καὶ σὲ ἀμέτρητες ἄλλες κι ὀδυνηρὲς συνέπειες-ἀρρώστιες, συμφορές, θλίψεις, διαφθορὰ καὶ κάθε εἶδος διαστροφῆς καὶ δουλείας στὴν ἁμαρτία.

Τὴ χαμένη ἕνωση μὲ τὸν Θεὸ δὲν μποροῦσε κανένας ἄλλος ν’ ἀποκαταστήσει, παρὰ μόνο ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος, μὲ τὴν ἀμέτρητη ἀγαθότητα καὶ τὴ συγκατάβασή Του πρὸς τὸν πεσμένο ἄνθρωπο, τὴν ἀποκατέστησε μὲ τὸν πιὸ σοφὸ καὶ θαυμαστό τρόπο. Κι οἱ ἄξιοι κι ἐκλεκτοὶ ἄνθρωποι ἀξιοποίησαν τὴ σωτήρια ἀποκατάσταση πού μᾶς χάρισε.

Μὲ τί τρόπο κατορθώθηκε ἡ ἀποκατάσταση αὐτή; Μὲ τὸ ν’ ἀναλάβει ὁ Υίός τοῦ Θεοῦ τὴν ἀνθρώπινη φύση, χωρὶς ἁμαρτία, καὶ νὰ ἐκπληρώσει μὲ τὴ φύση αὐτὴ τή βουλή τοῦ Θεοῦ. Ἀνέλαβε πάνω Του τή δική μας κατάρα, ἔπαθε καὶ πέθανε γιά μᾶς, κατάργησε τὸ θάνατο μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἐκ νεκρῶν. Ἔτσι χάρισε καὶ σὲ μᾶς τὴν ἀνάσταση, τὴν ἀθανασία. Ἵδρυσε στὴ γῆ τὴν Ἐκκλησία Του, μὲ κεφαλὴ της τὸν Ἲδιο καὶ καθοδηγητὴ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

Μέσα στὴν Ἐκκλησία χορήγησε ὅλα τὰ μέσα πού βοηθοῦν τὸν ἄνθρωπο ν’ ἀποκαταστήσει τὸν διαρραγέντα δεσμό του μὲ τὸν Θεό. Μᾶς ἔδωσε τὰ Μυστήρια, τὶς ἐντολές Του, τοὺς ποιμένες καὶ διδασκάλους. Μᾶς δώρισε τὸ Βάπτισμα, τὸ Χρίσμα, τὴ Μετάνοια, τὴ Θεία Εὐχαριστία καὶ τὸ λόγο Του.

Ὅποιος λοιπόν, θέλει νὰ ζήσει ἑνωμένος μὲ τὸν Θεὸ, πρέπει νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὴν Ἐκκλησία. Αὐτὴ μᾶς διδάσκει, αὐτὴ κατέχει τὰ ἅγια Μυστήρια πού μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἁγιότητα, τὴν ἀλήθεια καὶ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Τότε εἶναι σίγουρο πώς θὰ σωθεῖ.

* * *

«Ὁ μὴ ὢν μετ᾿ ἐμοῦ κατ᾿ ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ᾿ ἐμοῦ σκορπίζει» (Λουκ. ια’ 23). Ὅποιος δὲν εἶναι μὲ τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ἐναντίον της. Ὅποιος δὲν ἔχει πίστη, εἶναι σὰ νὰ τὴν μάχεται. Ὅποιος δὲν ἐργάζεται τὰ ἔργα τῆς μετάνοιας καὶ τῶν ἀρετῶν, οὐσιαστικὰ στρέφεται ἐναντίον τῶν ἀρετῶν αὐτῶν.

Δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα νὰ λέγεται κάποιος χριστιανός. Ὁ χριστιανὸς πρέπει νὰ κάνει τὰ ἔργα καὶ νὰ τηρήσει τὶς ἐντολὲς πού θέσπισε ὁ Χριστός. Μᾶς εἶναι ἀπαραίτητη ἡ διαρκής μετάνοια, ἡ συνεχὴς ἐγρήγορση γιὰ νὰ διατηροῦμε τὴν ὀρθὴ πίστη, ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή, ἡ ἀδιάκοπη διόρθωση, ἡ βία στὸν ἑαυτό μας, ἡ προσπάθεια γιὰ τελείωση καὶ βέβαια ἀκατάπαυστος αὐτοέλεγχος.

Ἔτσι θὰ διαπιστώνουμε ἂν μένουμε σταθεροὶ στὴν πίστη, ἂν ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὴν πίστη μας, ἂν ἡ θέση μας εἶναι μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἂν ἐκκλησιαζόμαστε συχνά, ἂν ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ἂν τηροῦμε τὰ κελεύσματά της ἤ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ πού Ἐκείνη διακηρύττει.

Πρόσεξε τί μᾶς διδάσκει ὁ Χριστός. Ἔτσι θὰ διαπιστώσεις πώς ὅποιος δὲν θέλει νὰ ἐκκλησιάζεται, ἀλλ’ ἀντὶ γιὰ τὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ συχνάζει στὰ θέατρα καὶ σὲ διάφορες κοσμικὲς συνάξεις, αὐτός περιφρονεῖ τὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν εἶναι χριστιανός.

***

Ὁ Θεὸς ἑνώνεται μὲ τὸν πιστὸ χριστιανὸ μέσω τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας, μέσω τῆς πίστης, τῆς ἑνότητας τῶν δογμάτων, τῶν Μυστηρίων καὶ τῆς ἱεραρχίας. Ἔτσι κατορθώνεται ἡ βελτίωση, ἡ ἀναγέννηση τῆς λογικῆς δημιουργίας. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ διατηρήσει τὸ δεσμὸ αὐτό μὲ τὴν ἁγία ζωὴ καὶ τὴν ἀμοιβαία μὲ τοὺς ἄλλους ὑποταγή.

***

Χριστιανέ! Ὅσο ἔχεις καιρό προσπάθησε νὰ προσεγγίσεις τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἁγίους Του στὴ γῆ μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν εὐλάβειά σου. Μεῖνε κοντὰ στὴν Ἐκκλησία. Καλλιέργησε μέσα σου τό πνεῦμα τοῦ ἐκκλησιασμοῦ, τὸ πνεῦμα τῆς μετάνοιας, τῆς ἁγιότητας, τῆς εἰρήνης, τῶν εὐλαβῶν λογισμῶν, τῆς ἀγάπης, τῆς πραότητας, τῆς ταπείνωσης, τῆς ὑπομονῆς, τῆς ὑποταγῆς στό καλό καὶ τῆς σωτηρίας. Μὴν ὑψηλοφρονεῖς καὶ μὴν περιφρονεῖς τὴ μητέρα σου, τὴν Ἐκκλησία πού σέ σώζει.

Νὰ παρακολουθεῖς συχνὰ τὴ Θεία Λειτουργία, νὰ στέκεσαι μὲ ταπείνωση, ν’ ἀκοῦς, νὰ προσεύχεσαι καὶ νὰ διαβάζεις ἤ νὰ ψάλλεις. Ἂν δὲν κερδίσεις ἐδῶ τὴν Ἐκκλησία, καὶ μέσα ἀπὸ ἐκείνη τὸν Θεό, θ’ ἀποξενωθεῖς κι ἀπό τούς δύο. Καὶ μετὰ τὸ θάνατό σου ὁ Θεὸς δὲν θὰ σὲ δεχτεῖ κι οἱ ἅγιοί Του θὰ σ’ ἀπαρνηθοῦν, ἐπειδὴ θὰ εἶσαι ξένος κατὰ τὸ πνεῦμα καὶ τὴν καρδιακὴ διάθεση ἀπ’ αὐτούς. Θὰ ὁδηγηθεῖς σὲ χώρα παράξενη, στὸ σκοτεινὸ καὶ πύρινο τόπο ὅπου κατοικοῦν τὰ πονηρὰ πνεύματα κι οἱ ἀμετανόητες ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτὸ γίνου σοφὸς καὶ συνετός, γιὰ νὰ ξεφύγεις ἀπὸ τὴν πανουργία τοῦ πονηροῦ καὶ ν’ ἀνταποκριθεῖς στὴν ὑψηλή σου κλήση.

* * *

Ἀνήκεις στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ στὴν κοινωνία τῶν πιστῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ ἕνα καὶ μοναδικὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Κεφαλὴ της εἶναι ὁ Θεός. Ὀφείλεις νὰ εἶσαι πιστὸ μέλος, νὰ ζεῖς μὲ ἁγιότητα, νὰ ‘χεις διαρκή μετάνοια, νὰ διορθώνεις τὴ ζωή σου, τοὺς λογισμούς, τὴν καρδιά σου, τοὺς στόχους σου κι ὅλη γενικὰ τὴ συμπεριφορά σου. Εἶσαι ζωντανὸ ἤ νεκρό μέλος; Θὰ σὲ παραλάβουν οἱ ἅγιοι ὅταν ἀναχωρήσεις ἀπ’ αὐτόν τόν κόσμο γιὰ τὴν αἰώνια ζωή; Μήπως σὲ ἀρνηθοῦν καὶ σὲ ἀποβάλουν σὰν σάπιο καὶ ἄχρηστο μέλος; Μήπως ἡ μοίρα σου θὰ εἶναι κοινὴ μὲ τὴ μοίρα τῶν ἀποβλήτων τοῦ Θεοῦ, μὲ τοὺς κολασμένους;

Βιάσου νὰ διορθώσεις τὰ πράγματα, νὰ βελτιώσεις ὅλη σου τὴ συμπεριφορά. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο μᾶς δόθηκε ὁ χρόνος.

 

(“Ἐκκλησία, ἡ κιβωτός τῆς σωτηρίας”, Ἐκδ. Πέτρου Μπότση)

Πέμπτη 17 Αυγούστου 2023

ΝΑΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ. ~ π. Σεραφείμ Ρόουζ

 


ΝΑΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ.

Ναί, ἡ ὑπόλοιπη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία προσπαθεῖ νὰ μᾶς ἀποκόψει, καὶ θὰ διπλασιάσει τὶς προσπάθειές της...

Ναί, εἴμαστε συνειδητοὶ ὅτι ὑπερασπιζόμαστε τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν ὁποία ποδοπατοὺν σήμερα οἱ ἴδιοι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχες.

Ἀλλὰ πὼς εἴμαστε διαφορετικοὶ σὲ αὐτὸ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο τὸν 4ο αἰώνα, ποὺ βρήκε κάθε ναὸ στὴν πόλη, ἐκτὸς ἀπὸ ἕναν, στὰ χέρια τῶν Ἀριανῶν;

Πὼς εἴμαστε διαφορετικοὶ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, ὁ ὁποῖος ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι τρεῖς Πατριάρχες εἴχαν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς Μονοθελητές, δήλωσε: «Ἀκόμη καὶ ἄν ὄλος ὁ κόσμος κοινωνήσει μαζὶ τους, ἐγὼ μόνος δὲν θὰ τὸ κάνω!»;

Πὼς εἴμαστε διαφορετικοὶ ἀπὸ τὸν ἅγιο Μάρκο τῆς Ἐφέσου, ποὺ ἀψήφισε μία «Οἰκουμενικὴ Σύνοδο» καὶ κάθε ἱεραρχία μὲ τὴν «καθαρὴ, σεκταριστική, παραληρηματικὴ» πεποίθηση ὅτι μόνος του ἤταν στὴν ἀλήθεια;!

~ π. Σεραφείμ Ρόουζ 
(ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ ἔτους 1970)

Πέμπτη 15 Ιουνίου 2023

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΟΥ 1724


 "᾿Εκεῖνοι ὁποῦ ἀποσκιρτήσουσιν ἀπό τήν εὐσέβειαν καί ἀφήσουσι μέν τά πάτρια καί ὀρθά τῆς πίστεως ἡμῶν δόγματα καί τάς κοινάς παραδόσεις τῆς ᾿Εκκλησίας, περιπέσωσι δέ καί ἐξολισθήσωσιν εἰς νεωτερισμούς καί ἀλλοκότους ὑπολήψεις καί ἔθη ἑτερόδοξα, καί παραχαράξωσι καί νοθεύσωσι τήν τῆς εὐσεβείας ἀλήθειαν, οἱ τοιοῦτοι οὔτε πλέον εἶναι, οὔτε ὀνομάζονται τῇ ἀληθείᾳ χριστιανοί, ἀλλ' ὡς ἑτερόδοξοι καί νεωτερισταί ἐκκόπτονται καί χωρίζονται τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί χριστιανικῆς ὁλομελείας, καί τῆς ἱερᾶς μάνδρας ἐκβάλλονται, ὡς πρόβατα ψωριῶντα καί μέλη σεσηπότα"

(Σύνοδος ἐν Κων)λει 1724, Μάνσι 37,209).

Τρίτη 6 Ιουνίου 2023

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΠΑΤΗΡ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΣ ΠΕΡΙ ΜΟΛΥΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ (Βίντεο και σχόλια στο τέλος)



Ὑπάρχει ὅμως ἡ τραγικὴ στιγμὴ - ὅπως εἶναι ἡ ἐποχή μας - ποὺ ἡ πλειονότης τῶν ἱερέων κοινωνεῖ μὲ τὴν αἵρεση (σ. τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) καὶ ὑποστηρίζει τὴν αἵρεση. Πάντες αὐτοὶ οἱ ἐν γνώσει ἱερεῖς (γιατὶ μπορεῖ νὰ ὑπάρχει καὶ κανένα τελείως ἀγράμματο παπαδάκι, ὅπως ἦταν ὁ παπα-Πλανᾶς ποὺ δὲν ἤξερε ποιὸς ἦταν ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος, ποὺ νὰ μὴν ἔχει ἀκούσει γιὰ αἵρεση) ὅλοι ὅμως ποὺ εἶναι ἐν γνώσει τῆς αἱρέσεως, τί γίνεται τότε; Γίνεται ἕνα δραματικὸ γεγονός. Οὔτε αὐτοὶ λαμβάνουν Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ εἰς φωτισμὸν, ἀλλὰ εἰς κατάκριμα. Καὶ οἱ ἐν γνώσει ἀκολουθοῦντες (προσέξτε οἱ ἐν γνώσει, ποὺ σημαίνει «ξέρω τὶ κάνει ὁ Βαρθολο­μαῖ­ος, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ξέρω τὶ κάνουν ὅλοι, κι ἐγὼ ἀκολουθῶ τὸν παπᾶ, δὲν μὲ νοιάζει τίποτα») παθαίνουν κι αὐτοὶ τὸ ἴδιο μὲ τὸν παπᾶ, δηλαδὴ εἶναι σὰν νὰ μετέχουνε, καὶ ὁ μὲν καὶ οἱ δέ, στὸ Μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας ἀναξίως, ὁπότε δὲν παίρνουν Χάρη, ἀλλὰ τιμωρία, δὲν ἔρχεται φωτισμός, ἀλλὰ σκοτισμός. 
Τὰ πράγματα ὅμως δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι τὰ κοιτάνε πολὺ ὑλικά, καὶ γιὰ μὲν τὸ σῶμα μποροῦμε νὰ πᾶμε στὸ Λονδῖνο καὶ στὴ Νέα Ὑόρκη, καὶ νὰ πουλήσουμε καὶ τὰ κτήματα, ἀλλὰ τὸ τὶ βλασφημίες λέει ὁ Δεσπότης καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ οἱ παπάδες ποὺ τὸν ἀκολουθοῦν δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει τόσο... Αὐτὴ εἶναι ἡ τραγικότης τῆς ἐποχῆς μας. Κι ἔτσι ἔχομε, ἀβάπτιστα παιδιά (διότι ὅταν σὲ βάζω μέχρι τὰ γόνατα, τὶ βάπτισμα εἶναι...),  σκοτισμένους ἱερεῖς, σκοτισμένους ἐπισκόπους καὶ ποίμνιο ποὺ νὰ μὴ ξέρει ποὺ εἶναι ἡ δεξιά του καὶ ποὺ εἶναι ἡ ἀριστερά του... Θὰ λογοδοτήσουμε ὅλοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ «ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ» διότι εἴμεθα λογικὰ πρόβατα, καὶ οἱ ποιμένες πρὸ πάντων, καὶ πρέπει νὰ γνωρίζουμε ποῦ πᾶμε, καὶ τὶ ζητᾶμε, καὶ ἂν δὲν κάνουμε τὰ καθήκοντά μας, ποὺ εἶναι νὰ ξέρουμε τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ νὰ ξέρουμε τὶ λένε καὶ οἱ Πατέρες, νὰ διαβάζουμε καὶ λίγο τοὺς βίους τῶν ἁγίων νὰ βλέπουμε, ὅπως τοὺς σημερινοὺς ἁγίους, ἄλλον νὰ τὸν καῖνε, ἄλλον νὰ τοῦ κόβουν τὰ πόδια σιγᾶ σιγᾶ. Ὅλα αυτὰ γιατὶ τά καναν αὐτοί; Γιὰ νὰ γλυτώσουν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, καὶ νὰ ὁμολογήσουν καὶ νὰ κερδίσουν τὴν Βασιλεία.   
Ἐμεῖς λοιπὸν δὲν θέλουμε καθόλου νὰ κουραστοῦμε. Καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ σημεῖο νὰ καταλάβετε τὶ διακονία  ὑψηλὴ ὑπηρετεῖ ὁ ἱερὸς ἀγῶνας τοῦ Παλαιοῦ (ἡμερο­λο­γίου) ποὺ ἔχει καθαρὸ θυσιαστήριο. Δὲν ὑπάρχει τιμιώτερο καὶ πιὸ εὐ­λογημένο πρᾶγμα στὴν ἐποχή μας ἀπὸ τὸ θυσιαστήριο ποὺ δὲν κοινωνεῖ τῇ αἱρέσει. Ὅλα τὰ θυσιαστήρια εἶναι μιασμένα, καὶ πᾶς νὰ βρεῖς Φῶς καὶ βρίσκεις κατάκριμα. Καὶ ἄς λένε αὐτοὶ ἐμᾶς σχισματικοὺς, αἱρετικούς... Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέει ἡ παροιμία «Φωνάζει πρῶτα ἡ πόρνη στὴν ἠθικιά ὅτι "εἶσαι πόρνη", γιὰ νὰ μὴ μπορεῖ αὐτὴ νὰ γυρίσει νὰ τῆς πεῖ τὸ ἴδιο πρᾶγμα. Τὰ λένε οἱ Πατέρες καὶ τὸ Γεροντικὸ αὐτά. Γι' αυτὸ νὰ δοξάζουμε τὸν Θεό, ἀφενὸς ποὺ μὲ τὶς θυσίες καὶ τοὺς ἱδρῶτες τῶν πατέρων ἔχουμε τῶρα τριακόσια, πεντακόσια θυσιαστήρια καθαρὰ στὴν Ἑλλάδα μὲ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο, ποὺ μποροῦν οἱ πιστοί, ὅσοι θέλουν, νὰ βροῦν τὴν σωτηρία καὶ τὴν καθαρότητα. Οἱ ἄλλοι οἱ ἀδιά­φοροι, θὰ τοὺς κρίνει βέβαια ὁ Θεὸς καὶ ἀπὸ τὶς συνθῆκες καὶ ἀπὸ τὴ γνώση καὶ τὰ λοιπά. Νὰ δοξάζουμε τὸν Θεό, ἀφενὸς γι' αὐτό, ἀλλὰ ἀφετέρου νὰ ἔχουμε καὶ τὴν ἐγρήγορση, ὅτι πρέπει νἄμεθα ξύπνιοι κι ἐμεῖς, νὰ ξέρουμε τὶ ἀκολουθοῦμε, τὶ ὁμολογοῦμε. Διαφορετικὰ θὰ κινδυνέψουμε κι ἐμεῖς σὲ μιὰ ὤρα, ὅπως λέει ὁ Κύριος, στὰ χρόνια τὰ τελικά, τῶν ἐσχάτων, ποὺ εἶμαστε τώρα καὶ περπατᾶμε, ὅταν θἄρθει δὲν θὰ βρεῖ τὴν πίστη ἐπὶ τῆς γῆς, αὐτὸ τόνισε περισσότερο.  Ἐλθὼν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς θὰ βρεῖ τὴν πίστη; Αὐτὴ τὴν πίστη ποὺ τὴν χάρισε ἀπὸ τὸ Γολγοθᾶ, καὶ τὴν σωτηρία μας. Ἅραγε τὸ κινδυνευόμενο εἶναι αὐτό, καὶ ὅποιος διατηρήσει τὴν πίστη καὶ ἔχει καὶ τὰ ἔργα, τότε ἔχει μέσα του ἐλπίδα καὶ παρρησία, ὅτι θὰ δεῖ καὶ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ ἀπολαύσει καὶ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν! Ἀμήν. 



30 σχόλια:

  1. Δημήτριος Χατζηνικολάου2 Μαΐου 2017 στις 6:14 μ.μ.

    Ὅλ' αὐτά τά ἄκουσα ἀπό τόν ἴδιον τόν π. Θεοδώρητον τηλεφωνικῶς, ὅταν τοῦ ὑπέβαλα σχετικά ἐρωτήματα. Ἄς προσέξουμε τό ἑξῆς σημεῖον. Ὡς γνωστόν, ὁ π. Θεοδώρητος δέν κοινωνοῦσε μέ τήν Σύνοδόν μας (ὑπό τόν Ἀρχιεπίσκοπον Καλλίνικον σήμερα). Παρά ταῦτα, ὅμως, ὡμιλοῦσε ἐπαινετικῶς γιά τό π.ἑ. καί δέν μᾶς κατέκρινε πού ἔχουμε "παράλληλον" Σύνοδον μέ τήν αἱρετικήν, οὔτε διότι τό 1924 ἀπετειχίσθημεν δῆθεν κακῶς. Δυστυχῶς, αὐτό κάμνουν, καί μάλιστα μετ' ἐμφάσεως, σχεδόν ὅλοι οἱ νεο-αποτειχισθέντες, μέ ἀνόητα ὅμως ἐπιχειρήματα. Δεῖτε π.χ. τά δημοσιεύματα τοῦ λεγομένου "ἀκαινοτομήτου πληρώματος" καί τοῦ π. Ε. Τρικαμηνᾶ, τά ὁποῖα στάζουν δηλητήριον κατά τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ π.ἑ. Ὁποία διαφορά αὐτῶν μέ τόν μακαριστόν Θεολόγον π. Θεοδώρητον!

    Απάντηση
  2. Ανώνυμος2 Μαΐου 2017 στις 6:27 μ.μ.

    Άριστα όσα λέγονται. Μα έχω μια απορία,κάποιοι από εμάς βαπτισθήκαμε μικροί,ο ιερέας ακολουθούσε το νέο,δε γνωρίζουμε τί είδους βάπτιση μας έκαναν. Αν ήταν ολόκληρο το σώμα ή όχι,συνήθως από ό,τι βλέπω βαπτίζουν αλλά μέσα στο νερό όλο το σώμα μαζί και το κεφάλι δε γίνεται,απλά ρίχνουν νερό βρέχοντάς το αποτελεί ολοκληρvμένη βάπτιση;

    Απάντηση
    Απαντήσεις
    1. δάσκαλος2 Μαΐου 2017 στις 8:34 μ.μ.

      Το φαινόμενο αυτό (της μη πλήρους βυθίσεως στο ύδωρ) είχε στηλιτευθεί και στο παρελθόν και από άλλους Αγίους, όπως από τον Άγιο Κοσμά και τον Άγιο Νικόδημο. Παρόλα αυτά ούτε το Μυστήριο θεωρήθηκε άκυρο, ούτε προέτρεψαν ποτέ σε επανάληψη του. Και ο π. Θεοδώρητος εδώ γράφοντας "αβάπτιστα παιδιά" χρησιμοποιεί το επίθετο με την κυριολεκτική έννοια (αυτά που δεν έχουν βαπτιστεί/βυθιστεί στο νερό) και όχι ότι είναι άκυρο το Μυστήριο. Για περισσότερα ας απευθυνθεί ο καθένας στον πνευματικό του, ο οποίος και θα δώσει και αυτός λόγο για την ψυχή σας.

    2. Στυλιανός3 Μαΐου 2017 στις 10:13 π.μ.

      Μπορείς να κάνεις έρευνα για την βάπτιση σου (εξαρτάτε από την ηλικία σου και αν υπάρχουν εν ζωή μάρτυρες).
      Πρώτο στοιχείο είναι οι φωτογραφίες από την στάθμη του ύδατος στην κολυμπήθρα (αν διακρίνετε, και μερικές φορές θέλει ώρες παρατήρησης να το καταλάβεις)
      Δεύτερον ρωτάς νονά - νόνό, θείους συγγενείς γνωστούς κτλ.
      3ο αν ζει ο ιερέας ψάχνεις να τον βρεις ή μαθαίνεις πώς βάπτιζε, γιατί συνήθως ακολουθούν την ίδια γραμμή.
      Αν έχεις 2 αξιόπιστες μαρτυρίες ή στοιχεία είσαι καλυμμένος.
      Πάντως εγώ προσωπικά αν μάθαινα ότι δεν βαπτίστηκα σωστά θα πίεζα να βαπτιστώ γιατί απο έρευνα μου στο παρελθόν έβγαλα το συμπέρασμα οτι μπορείς να βαπτιστείς.
      Επίσης αν δεν έχεις καμία μαρτυρία μπορείς να το ξανακάνεις καλλίτερα διπλοβαπτισμένος παρά αβάπτιστος .
      Είναι μεγάλο θέμα ίσως κάποιοι να μην συμφωνούν με την άποψη.
      Το άλλο θέμα είναι ο πνευματικός μας είναι με το νέο; Αν είναι τότε μην περιμένουμε και πολλά διότι του νέου αναγνωρίζουν τα ραντίσματα των παπικών και μόνο τούς μυρώνουν (υπάρχουν εξαιρέσεις)
      Στο πάτριο υπάρχουν πολλές απόψεις, π.χ. δίνω ενα παράδειγμα (φανταστικό), στην Κοζάνη σε θεωρούν αβάπτιστο, και στην Φλώρινα βαπτισμένο, δεν υπάρχει κοινή γραμμή, είναι θέμα Μητροπολίτη, δεν γνωρίζω τα τελευταία χρόνια αν έχει αλλάξει κάτι.
      Προσωπικές απόψεις, πάντως καλά είναι όπως είπε και ο δάσκαλος συζήτηση το θέμα με τον πνευματικό και πολύ προσευχή.

    3. δάσκαλος3 Μαΐου 2017 στις 2:29 μ.μ.

      Αγαπητέ αδελφέ Στυλιανέ, το ζήτημα έχει πολλές παραμέτρους και σίγουρα είναι ένα θέμα για το οποίο θα πρέπει να αποφανθεί εγκύρως και εν Αγίω Πνεύματι μόνο μια Μεγάλη Σύνοδος αληθινών Ορθοδόξων επισκόπων.
      Προς το παρόν δύο πράγματα είναι σίγουρα:
      α. Ότι ο τύπος του Βαπτίσματος δεν τελείται σωστά στις περισσότερες των περιπτώσεων και
      β. Ότι η επανάληψη του Μυστηρίου του Βαπτίσματος απαγορεύεται αυστηρότατα.
      Η λύση που έχει προταθεί από επισκόπους και καλούς πνευματικούς είναι η διόρθωση (και όχι επανάληψη) του Βαπτίσματος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά για μια περίπτωση παιδιού που είχε βαπτιστεί σε ελάχιστο νερό, ο π. Χρυσόστομος των Σπετσών (ομόζηλος και φίλος του π. Θεοδωρήτου) είχε πει να πάνε το παιδί σε μια Βάπτιση και όταν ολοκληρωθεί, να το βυθίσει ο ιερέας στο αγιασμένο ύδωρ τρις (θεωρούσε δηλαδή το Βάπτισμα αυτό ατελές, όχι άκυρο).
      Το πρόβλημα βεβαίως έχει και άλλες παραμέτρους, διότι οι Αναβαπτιστές που ευδοκιμούν τα τελευταία έτη στον χώρο μας, φέρουν ως επιχείρημα της πρακτικής τους, όχι μόνο την μη ορθή τέλεση του Μυστηρίου, αλλά και το ότι οι Νεοημερολογίτες είναι, κατά την γνώμη τους, "παντελώς απερρηγμένοι" από την Εκκλησία.
      Χριστός Ανέστη και ευχαριστώ για το σχόλιό σου!

    4. Δημήτριος Χατζηνικολάου3 Μαΐου 2017 στις 3:25 μ.μ.

      @Στυλιανός Π.3 Μαΐου 2017 - 10:13 π.μ.
      Ἀδερφέ μου, γράφεις: "Επίσης αν δεν έχεις καμία μαρτυρία μπορείς να το ξανακάνεις καλλίτερα διπλοβαπτισμένος παρά αβάπτιστος ."

      Ὅλ' αὐτά τά χρόνια πού συζητῶ αὐτά τά θέματα μέ πνευματικούς, κατέληξα στό συμπέρασμα ὅτι μόνον ὅταν ὑπάρχουν ἀποδείξεις ὅτι τό μυστήριον δέν ἐτελέσθη μέ τόν ὀρθόν τρόπον (π.χ. ἔγινε "ποδόλουτρον") εἶναι δυνατόν νά ἐπαναληφθῇ. Ἀλλιῶς, ὄχι. Ἐκτιμῶ ὅτι ὁ μακαριστός π. Θεοδώρητος αὐτές τίς περιπτώσεις ἐννοοῦσε ὅταν ὡμιλοῦσε γιά "ἀβάπτιστα παιδιά." Ὅσον δέ ἀφορᾶ τό θέμα τῆς τελέσεως τῶν μυστηρίων ἐντός τοῦ ν.ἑ., μέ τόν καθιερωμένον ὅμως τύπον, εἶμαι βέβαιος ὅτι ὁ π. Θεοδώρητος θεωροῦσε ἔγκυρα τά μυστήρια τῶν Ν/Ητῶν. Ὅπως ἀκούγεται καί στόν ὡς ἄνω ἠχογραφημένον λόγον του, ὅμως, ἐθεώρει ὅτι ὁ κοινωνῶν μέ τόν Οἰκουμενισμόν ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ του ὅτι εἶναι αἵρεσις, λαμβάνει κατάκρισιν ἀντί εὐλογίας, ὅπως ἀκριβῶς κάποιος μεταλαμβάνει χωρίς μετάνοιαν καί ἐξομολόγησιν. Διά τό τελευταῖον, ἐνθυμοῦμαι ὅτι παρέπεμπε εἰς τόν Δοσίθεον Ἱεροσολύμων.

    5. δάσκαλος3 Μαΐου 2017 στις 6:25 μ.μ.

      Χριστός Ανέστη, αγαπητέ μου Καθηγητά!
      Σε καμία περίπτωση (είμαι κατηγορηματικός σε αυτό επειδή γνωρίζω ακριβώς τις θέσεις του) ο π. Θεοδώρητος δεν ήταν υπέρ της επαναλήψεως ολόκληρου του Μυστηρίου του Βαπτίσματος, ακόμη και για αυτές τις προβληματικές περιπτώσεις. Κρατούσε την στάση των Αγίων Κοσμά και Νικοδήμου. Στηλίτευε την παράβαση (όχι μόνο διότι πρόκειται για παράβαση της Ιεράς Παραδόσεως, αλλά και διότι υπάρχει κίνδυνος δαιμονισμού), αλλά δεν συνιστούσε τον Αναβαπτισμό σε καμία περίπτωση, με την έννοια της επαναλήψεως του Μυστηρίου, όπως γίνεται δυστυχώς σε γνωστή Μονή μετά την κοίμηση του παλαιού Αγίου Καθηγουμένου της.
      Άλλωστε δεν είναι το νερό ανώτερο από το Άγιο Πνεύμα, όπως πιστεύουν οι υδρολάτρες Αναβαπτιστές. Το Άγιο Πνεύμα αναπληρώνει την έλλειψη ή και την απουσία του. Διαβάστε, για παράδειγμα, τί διδάσκει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός για τις περιπτώσεις ανάγκης: "Καλύτερα, αδελφέ μου, να θανατώσης εκατόν ανθρώπους βαπτισμένους, παρά να αφήσης ένα παιδίον αβάπτιστον να αποθάνη, και αν τύχη ανάγκη και θέλη να αποθάνη το παιδίον και δεν επρόφτασεν ο παπάς να το βαπτίση, ας το βαπτίση όποιος τύχη, ο πατέρας, η μητέρα αδελφός, γείτονας και μάλιστα η μαμμή. Βάλε αρκετό νερό και λάδι, σταύρωσέ το και βάσπτισέ το. Ειπέ: Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού… εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν. Και αν ζήση το τελειώνει ο παπάς. Μα έτυχε και δεν έχεις νερό; Πάρε τρεις φούχτες χώμα και χύσε το στο κεφάλι του και ειπέ καθώς και πρώτα. Έτυχε πάλιν και δεν έχεις και χώμα; Βάπτισέ το εις τον αέρα και ειπέ ομοίως" ( http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=14275 ).
      Το ζήτημα λοιπόν έχει πολλές παραμέτρους και χρειάζεται πολύ προσοχή. Και κυρίως να μην παρασυρόμαστε από εκείνους που εκφράζουν τις απόψεις τους με απόλυτο τρόπο.
      Σας ευχαριστώ για τα σχόλια.

    6. Πάροικος5 Μαΐου 2017 στις 2:03 π.μ.

      Πάντως σε οικουμενική σύνοδο,μετά από επιστροφή αιρετικών,η Εκκλησία δέχθηκε το βάπτισμα κάποιων (οικονομικώς πάντα) παρόλο που ήταν σε πιο μεγάλη αίρεση, επειδή είχαν κρατήσει τον τύπο των τριών καταδύσεων,ενώ απέρριψε το βάπτισμα κάποιων άλλων (λιγότερο αιρετικών) επειδή είχαν παραχαράξει αυτόν τον τύπο.

    7. δάσκαλος5 Μαΐου 2017 στις 11:36 π.μ.

      Σωστό.
      Να έχουμε όμως υπόψιν μας ότι είναι διαφορετική περίπτωση το μη ορθό, ως προς τον τύπο, Βάπτισμα που τελείται εντός των κόλπων της Εκκλησίας από ορθοδόξους κληρικούς από το μη ορθό "βάπτισμα" που τελούν οι εκτός Εκκλησίας αιρετικοί.

    8. Ανώνυμος5 Μαΐου 2017 στις 4:02 μ.μ.

      Συγχαρητήρια για την παραδοχή της αιρέσεως
      για εσας οι οικουμενιστες νεοη.τες είναι ορθόδοξοι και εντός εκκλησίας

    9. δάσκαλος5 Μαΐου 2017 στις 4:56 μ.μ.

      Τυπικώς, είναι ακόμη εντός του ορατού οργανισμού της Εκκλησίας (εν τω ονόματι της Οποίας επιτελούν τα Μυστήρια) ως μέλη νοσούντα και ψωριώντα.
      Αυτή η θέση όμως δεν σημαίνει "αποδοχή της αιρέσεως", όπως συκοφαντικώς μας διαβάλλεις, παλικάρι μου.

    10. Ανώνυμος5 Μαΐου 2017 στις 5:47 μ.μ.

      αυτό που έγραψες το πιστεύει η σύνοδος ΓΟΧ;
      σε ποιό σημείο είναι γραμμένο;

    11. δάσκαλος5 Μαΐου 2017 στις 6:48 μ.μ.

      Η Σύνοδός μας (ορθώς κινούμενη κατά την γνώμη μου) δεν έχει λάβει σαφή θέση επί του θέματος (ούτε προς τη μία, ούτε προς την άλλη θεώρηση), προφανώς επειδή, την παρούσα χρονική στιγμή, θεωρεί την ενότητα των Γνησίων Ορθοδόξων ως σημαντικότερη από τις επιμέρους εκκλησιολογικές θεωρήσεις, από την στιγμή μάλιστα που αμφότεροι οι φορείς των θεωρήσεων αυτών διατελούμε εν ακοινωνησία με τους νεοημερολογίτες-Οικουμενιστές.

    12. Απάντηση
  3. The Cave Dweller2 Μαΐου 2017 στις 6:37 μ.μ.


    Ευχαριστούμε αδελφέ Νικόλαε γι'αυτό το πολύ σημαντικό ηχητικό ντοκουμέντο.

    Ο αείμνηστος πατήρ Θεοδώρητος έχει γράψει πνευματικά διαμάντια τα οποία είναι πιο επίκαιρα παρά ποτέ.

    Απάντηση
  4. Στυλιανός3 Μαΐου 2017 στις 11:54 μ.μ.

    δάσκαλος3 Μαΐου 2017 - 2:29 μ.μ. είπε
    "ο π. Χρυσόστομος των Σπετσών (ομόζηλος και φίλος του π. Θεοδωρήτου) είχε πει να πάνε το παιδί σε μια Βάπτιση και όταν ολοκληρωθεί, να το βυθίσει ο ιερέας στο αγιασμένο ύδωρ τρις (θεωρούσε δηλαδή το Βάπτισμα αυτό ατελές, όχι άκυρο)."
    Αρκετά ενδιαφέρον δεν το είχα σκεφτεί καθόλου! Θα ήθελα να το αναλύσω αυτό με αδερφούς.
    Έχω ακούσει οτι όσοι βαπτιστούν στην ίδια κολυμπήθρα με το ίδιο νερό γίνονται κάτι σαν πνευματικά αδέρφια, θα ήθελα την άποψή σας αν ισχύει κάτι τέτοιο.
    Πρός τον αγαπητό Δημήτριο, το θέμα είναι πολυδιάστατο, είναι και η Χάρις του Κυρίου που θα μας φωτίσει μετα απο πολύ προσευχή, το αν δηλαδή επαναληφθεί μια βάπτιση οταν δεν υπάρχουν καθόλου μαρτυρίες. Προσωπικά με το αμαρτωλό μυαλό μου πιστεύω οτι αν τ έκανε κάποιος με αγαθή προαίρεση δεν θα ηταν βλασφημία. Εκεί βέβαια μπορεί να έρθει και η πλάνη της αμφιβολίας και να τρέχουν πολλοί να αναβαπτιστούν λόγο εμμονής!
    Είπαμε δύσκολο θέμα!
    Χριστός Ανέστη!

    Απάντηση
  5. Ανώνυμος5 Μαΐου 2017 στις 12:17 μ.μ.

    Ο π. Γρηγόριος Ζιώγος στο νέο του ιστολόγιο SCRIPTA MANENT απαντά στο θέμα προκαλώντας σας να απευθυνθείτε στην Σύνοδο των Γ.Ο.Χ. δηλαδή σε αυτούς που αποκαλούσε "αιρετικό σκυλολόι" στο παλιό του ιστολόγιο ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ...
    ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

    Απάντηση
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος5 Μαΐου 2017 στις 3:50 μ.μ.

      +ΙΓΖ
      Το αιρετικό σκυλολόι απευθυνόταν στο αιρετικό σκυλολοί δλδ σε συγκεκριμένους...
      Η πρόταση ισχύει, ρωτήστε την ορθόδοξη σύνοδο που υπάγεστε


    2. δάσκαλος5 Μαΐου 2017 στις 4:52 μ.μ.

      Αν και δεν θέλω να γίνει εδώ χώρος διαπληκτισμών (και ίσως κακώς άφησα το σχόλιο του Παρατηρητή να ανέβει) έχω δύο απορίες, αγαπητέ π. Γρηγόριε:
      1. Ποιους εννοείς "αιρετικό σκυλολόι" (εκτός αν ακολουθείς κι εσύ τον... Ονοματοκρυπτισμό των συντηρητικών του νέου).
      2. Εσύ υπάγεσαι σε αυτήν την Σύνοδο ή όχι; Διότι η ενημέρωσή μας έχει σταματήσει εδώ: http://www.ecclesiagoc.gr/index.php/anakoinwseis/1117-klitirion-epikrima
      Ευχαριστώ εκ των προτέρων. Χριστός Ανέστη

    3. δάσκαλος5 Μαΐου 2017 στις 5:01 μ.μ.

      Προς "Ολυμπιάς Χρυσοστόμου": Απευθύνθηκα στην Αστυνομία και με ενημέρωσε πως στην ελληνική επικράτεια δεν υπάρχει πολίτης με τέτοιο ονοματεπώνυμο. Επομένως, δεν μπορώ να δημοσιεύσω σχόλιό σου, διότι δεν γνωρίζω ποιος κρύβεται πίσω από το ονοματεπώνυμο αυτό και τί σκοπούς υπηρετεί.

    4. Απάντηση
  6. Ανώνυμος5 Μαΐου 2017 στις 5:20 μ.μ.

    +ΙΓΖ
    Απάντησα στην Σύνοδο αναλυτικά

    Απάντηση
    Απαντήσεις
    1. δάσκαλος5 Μαΐου 2017 στις 5:24 μ.μ.

      Εδώ όμως δεν σε ρωτάει η Σύνοδος, αλλά κάποιος στου οποίου τον χώρο φιλοξενείσαι και θέλεις (προφανώς) να καταθέτεις την άποψή σου.

    2. Απάντηση
  7. Ανώνυμος5 Μαΐου 2017 στις 5:40 μ.μ.

    +ΙΓΖ

    Καταθέτω την απόψή μου επειδή με προκάλεσε ένας ανώνυμος παρατηρητής.
    Να βγεί με το όνομά του να ρωτήσει ότι θέλει
    και για να τελειώνουμε, ότι είχα να πω το έγραψα στο παρελθόν με το όνομά μου και τα επανέλαβα στους αρμόδιους όταν ρωτήθηκα.

    Απάντηση
    Απαντήσεις
    1. δάσκαλος5 Μαΐου 2017 στις 6:50 μ.μ.

      Μα δεν σε ρωτάει κανείς ανώνυμος παρατηρητής τώρα, εγώ σε ρωτάω, ως διαχειριστής του ιστολογίου. Αν δεν θες να τοποθετηθείς δημοσίως, μπορείς να μου απαντήσεις με email.

    2. Απάντηση
  8. Ανώνυμος5 Μαΐου 2017 στις 6:57 μ.μ.

    +ΙΓΖ
    Δεν κρύβομαι απο κανέναν
    Παραμένω στο κελί μου, μέχρι να τοποθετηθούν οι ΓΟΧ επίσημα για συγκεκριμένα ζητήματα
    Εχουν ενημερωθεί γραπτώς

    Απάντηση
  9. δάσκαλος5 Μαΐου 2017 στις 8:14 μ.μ.

    Επαναλαμβάνω για τελευταία φορά. Είναι άλλο να θέλεις να κρατήσεις κάποιος την ανωνυμία του και άλλο να χρησιμοποιεί ψευδή στοιχεία.
    Τα σχόλια των Ανωνύμων γενικώς δεν κόβονται (και μάλιστα όσων εκφράζονται με ευγένεια). Τα σχόλια όμως όσων χρησιμοποιούν ψευδώνυμα έχω λόγους να μην τα δημοσιεύω. Ευχαριστώ και καλή συνέχεια.

    Απάντηση
  10. Orthodox True 11 Μαΐου 2017 στις 4:50 μ.μ.

    Υπάρχει πουθενά δημοσιευμένο το παραπάνω φωνητικό κείμενο τού γέροντά σου;
    Σε παλαιότερη ανάρτησή σου επικαλέστηκες κείμενο τού Π. Θεοδώρητου πού αναφερόταν στην Εκκλησία του νεοημερολογιτισμού ώς "δυνάμει αιρετική". Στο σημερινό διαπιστώνω ότι αίρεται το "δυνάμει", και παραμένει σκέτο το "αίρεση". Υπάρχουν δημοσιευμένοι οι λόγοι και ο χρονικός προσδιορισμός για το πότε έγινε η άρση τού " δυνάμει";
    Είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η άποψη καθώς τον ομολογείς Θεολόγο τον γέροντά σου, πού σημαίνει ότι ταυτίζεσαι καθόλα μέ τίς απόψεις του εν Αγίω Πνεύματι βέβαια.
    Τέλος στο παρών κείμενο αναγάγει το Θυσιαστήριο των νεοημερολογιτών σε "μιασμένα εις κατάκριμα". Θα ήθελα όμως νά αιτιολογήσεις, πώς νομίζεις ότι συνδέεται αυτό που γράφεις στο παραπάνω σχόλιό σου, ότι οι Οικουμενιστές είναι ακόμη εντός ορατού οργανισμού της Εκκλησίας πού επιτελούνται εν το ονόματί της μυστήρια. Υπάρχει ανάλογη δημοσιευμένη αιτιολόγηση τού Π. Θεοδώρητου;
    Τέλος αιτιολογείς την θέση του γέροντά σου "αβάπτιστα παιδιά", ως έγκυρο ημιτελές μυστήριο. Αυτή η αιτιολόγηση βασίζεται σε δική σου γνώμη, ή υπάρχει τέτοιου είδους αναφορά του Π. Θεοδώρητου; Και πού ειναι δημοσιευμένο εάν είναι εφικτό, πρός μελέτη;

    Απάντηση
    Απαντήσεις
    1. δάσκαλος11 Μαΐου 2017 στις 6:38 μ.μ.

      Όχι, δεν υπάρχει δημοσιευμένο σε κάποιο βιβλίο, είναι απομαγνητοφώνηση της ομιλίας που ακούγεται.
      Περί του "δυνάμει" και "ενεργεία", δεν υπάρχει καμία "αναίρεση" των εκκλησιολογικών θέσεων του π. Θεοδωρήτου, εκ μέρους του, ούτε "άρση" του όρου "δυνάμει", μιας και αυτός ο όρος αφορά καθαρά την ενεργοποίηση των ποινών κατά των αιρετικών. Επομένως όταν λέμε ότι οι Οικουμενιστές είναι "δυνάμει αιρετικοί", ΔΕΝ εννοούμε ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ αιρετικοί, αλλά ότι δεν τους έχουν επιβληθεί οι αρμόδιες ποινές, ώστε και τυπικώς να τεθούν εκτός Εκκλησίας.
      Γι' αυτό λέμε πως τελούνται ακόμη Μυστήρια σε αυτούς. Όπως όμως εξηγεί εδώ ο π. Θεοδώρητος, όσοι συμμετέχουν σε αυτά τα Μυστήρια ΕΧΟΝΤΑΣ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ, τότε αντί για αγιασμό και φωτισμό, λαμβάνουν μολυσμό και κατάκριση.
      (Σε αυτό το σημείο πρέπει να γίνει η εξής παρατήρηση: Αν και κατηγορούμαστε για "χλιαρότητα" θεωρητικά είμαστε πιο ακραίοι από τους ματθαιΐζοντες, διότι εκείνοι λένε ότι οι Οικουμενιστές είναι απλά εκτός Εκκλησίας και κοινωνούν ψωμάκι και κρασάκι, ενώ εμείς λέμε ότι είναι αρρωστιάρικα πρόβατα, ψωραλέα, σάπια μέλη, που κοινωνούν αναξίως και μολύνονται, ήτοι κατακρίνονται και οφείλει η Εκκλησία να τους αναθεματίσει, όσο βεβαίως παραμένουν αμετανόητοι).
      Τέλος, η ερμηνεία περί "αβαπτίστων παιδιών", δεν είναι δική μου, αλλά βασίζεται στις διδαχές και την πράξη του π. Θεοδωρήτου, ο οποίος ουδέποτε ανεβάπτισε, ούτε έδωσε συγκατάθεση για κάτι τέτοιο.
      Για το όλο δε θέμα υπάρχουν αρκετά κείμενα και επιστολές του μακαριστού πατρός, ανέκδοτα ακόμη, τα οποία ίσως κάποια στιγμή δουν το φως της δημοσιότητος.
      Χριστός ανέστη!

    2. δάσκαλος11 Μαΐου 2017 στις 10:33 μ.μ.

      Δυστυχώς, Μαρίνε, κακώς παρέβην την υπόσχεσή μου να μη ξαναδημοσιεύσω σχόλιό σου, αν δεν απαντήσεις στο ένα και μοναδικό ερώτημα που σου έχω θέσει, μιας και επιμένεις να επανέρχεσαι στα ίδια και στα ίδια.
      Νόμιζα ότι είχες καλή προαίρεση, αλλά από το νέο σου καταιγισμό ερωτημάτων για τα οποία μου ζητάς απαντήσεις (ενώ προφανώς έχεις ήδη τις απαντήσεις που σε αναπαύουν), καταλαβαίνω ότι σε τσιγκλάει ο πονηρός να κάνεις τον ιεραπόστολο σε θέματα τα οποία δεν καταλαβαίνεις καθόλου.
      Για να γίνει διάλογος χρειάζονται τα εξής:
      α. Να υπάρχει καλή προαίρεση και τον λογισμό "μπορεί και να σφάλλω".
      β. Να υπάρχουν κάποιες βασικές γνώσεις του αντικειμένου για το οποίο διαλέγεσαι.
      γ. Να ρωτάς ένα πράγμα και να περιμένεις απάντηση.
      δ. Να απαντάς όταν σε ρωτάνε ένα πράγμα.
      Δυστυχώς δεν πληρείς ούτε μία από τις παραπάνω προϋποθέσεις.

    3. Απάντηση
  11. Στυλιανός13 Μαΐου 2017 στις 12:09 μ.μ.

    Αναρωτιέμαι δάσκαλε ποσα χρονια μπορεί ενας οικουμενιστης να ειναι τυπικός εντος Εκκλησίας απο την στιγμή που κλείνουμε 93 χρόνια απο το εορτολογικο ζήτημα. Και αν δεν καταδικαστούν ποτέ τι γίνετε τότε γιατί για εκεί το βλέπω να πήγαινει τι θέμα, λογο των εσχάτων καιρών, αλλιος θα υλπιζα οτι κάποτε θα γίνει η καταδικη τους.
    Μήπως με την ψευδοσυνοδο αυτοκαταδικαστηκαν μονοι τους; και το επέτρεψε ο Θεός λογο το οτι δεν θα γίνει ποτέ οικουμενική καταδικη τους;
    Υποθέσεις και τροφή πρις σκέψην.

    Απάντηση
    Απαντήσεις
    1. δάσκαλος13 Μαΐου 2017 στις 2:33 μ.μ.

      Αγαπητέ μου Στυλιανέ, ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
      Εύλογες οι απορίες σου.
      Όμως δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από υποθέσεις, αλλά να βασιζόμαστε στην πατερική πράξη και διδασκαλία, να έχουμε δηλαδή υπόψιν μας την εκκλησιαστική ιστορία και γραμματεία.
      Όντως ο Οικουμενισμός και η πομπή αυτού (νεοημερολογιτισμός, μοντερνισμός κλπ.) συμπληρώνει σχεδόν εκατό χρόνια και μάλιστα πρόσφατα (με την Ψευδοσύνοδο της Κρήτης) απέκτησε και συνοδική κάλυψη. Όμως και στο παρελθόν οι μεγάλες αιρέσεις που εμφανίστηκαν εντός της Εκκλησίας και την ταλάνισαν, καταδικάστηκαν μετά από δεκαετίες και όχι αμέσως. Οι ποικιλώνυμοι αιρετικοί έκγονοι του Αρείου και του Σαβελλίου κατά τον Δ΄ αιώνα (Ανόμοιοι, Όμοιοι, Μακεδονιανοί, Μαρκελλιανοί, Απολλιναριστές κλπ.) έδρασαν για 56 ολόκληρα χρόνια (και μάλιστα συγκαλώντας πολλές Ψευδοσυνόδους) μέχρι να εκβληθούν τελικά και τυπικώς από την Εκκλησία με την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο. Οι Εικονομάχοι έδρασαν 61 ολόκληρα χρόνια (μέχρι την καταδίκη τους από την Ζ΄ Οικουμενική) και μάλιστα επί 33 ολόκληρα χρόνια είχαν την συνοδική κάλυψη της Ψευδοσυνόδου της Ιέρειας (την οποία είχαν ονομάσει Ζ΄ Οικουμενική!). Αν ίσχυε ότι αυτοκαταδικάστηκαν (με την έννοια ότι αποκόπηκαν και τυπικώς από την Εκκλησία) δια των Ψευδοσυνόδων των, τότε δεν θα υπήρχε χρεία η Εκκλησία να συγκαλέσει Συνόδους πραγματικά ορθόδοξες. Και όμως το έκανε!
      Και αν δεν γίνει ποτέ τέτοια Σύνοδος; Ακόμη και να μη γίνει (που δεν το γνωρίζουμε), τότε και πάλι οι Οικουμενιστές δεν την γλυτώνουν, διότι υπάρχει η Κρίση του Θεού. Γράφει ο Άγιος Νικόδημος στο Πηδάλιο πως οι παραβάτες πριν καταδικαστούν από Σύνοδο είναι "ὑπόδικοι ἐδὼ μὲν εἰς τὴν καθαίρεσιν καὶ ἀφορισμόν ἢ ἀναθεματισμόν, ἐκεῖ δὲ εἰς τὴν θείαν δίκην".