A

A

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)
† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ.ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ.ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 24 Μαρτίου 2024

«1924-2024: Τὸ βαρύ μας χρέος ἕναν αἰώνα μετά» Ὁμιλία τοῦ Σεβ. Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

IMG 2994


«Τὸ βαρύ μας χρέος ἕναν αἰώνα μετά»

Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου 

Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου 

στὸν Συνοδικὸ ἑορτασμὸ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας

Ἱερὸς Καθεδρικὸς Ναὸς Ἁγίου Ἀθανασίου, 11/24-3-2024

 

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. κ. Καλλίνικε,

γιοι Ἀρχιερεῖς, 

Σεβαστοὶ Πατέρες 

σιώτατες Μοναχές,

γαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

            ς μοῦ ἐπιτραπεῖ, ἀρχικά, νὰ ἐκφράσω τὶς εὐχαριστίες μου πρὸς τὸν ἐν Τριάδι Θεό, ὁ Ὁποῖος εὐλόγησε ὥστε να συγκεντρωθοῦμε ἀπόψε ἐδώ, στὸν Ἱερὸ Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, καὶ νὰ τελέσουμε τὸν Β΄ Κατανυκτικὸ Ἑσπερινό, καθὼς καὶ πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο γιὰ τὴν ἀνάθεση τῆς διακονίας τοῦ λόγου στὴν ἐλαχιστότητά μου. 

            Ξεκινῶντας τὴν ὁμιλία μου, δανείζομαι τὰ ἱερὰ λόγια τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ στεντορείᾳ τῇ φωνῇ εὔχομαι:

«Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων, εὐσεβῶν Βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, 

Αἰωνία ἡ μνήμη»!

            Αἰωνία ἡ μνήμη ὅλων ἐκείνων, τῶν διαχρονικῶν γνησίων τοῦ Χριστοῦ τέκνων, τῶν Ἁγίων μας, οἱ ὁποῖοι μὲ τὰ στιβαρά τους χέρια σήκωσαν ὑπεύθυνα τὸν Σταυρὸ τῆς ὁμολογίας καὶ θυσιάσθηκαν γιὰ νὰ διαφυλάξουν ἀκέραιη τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Θυσιάσθηκαν ὄχι ἀπὸ πεῖσμα, ἀλλὰ ἀπὸ ἄδολη ἀγάπη. Θυσιάσθηκαν διότι γνώριζαν πολὺ καλὰ ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ τὴν μόνη ὁδὸ πρὸς τὴν Θέωση, τὴν κιβωτὸ τῆς σωτηρίας, τὸ τζιβαέρι μας, τὸ στολίδι τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, ἕνα φῶς, τὸ ὁποῖο λάμπει, φωτίζει καὶ θερμαίνει. Γνώριζαν ὅτι Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνας μαγνήτης ὁ ὁποῖος προσελκύει ὅσους διψοῦν γιὰ ἀληθινὴ ζωή· ἡ γέφυρα ποὺ ἐπιτρέπει τὴν σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο. Γνώριζαν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι τὰ ὅσα ὁ Χριστὸς δίδαξε, οἱ Προφῆτες προεῖδαν, οἱ Ἀπόστολοι μαρτύρησαν καὶ οἱ Πατέρες παρέλαβαν καὶ μᾶς παρέδωσαν μὲ τὴν ἐντολὴ νὰ τὰ μεταλαμπαδεύσουμε στὶς ἑπόμενες γενεὲς ἀκέραια, δίχως ἐκπτώσεις. 

            Αἰωνία σᾶς ἡ μνήμη, ἀξιομακάριστοι Πατέρες μας καὶ Μητέρες μας! «Ὡσεὶ λέοντες πῦρ πνέοντες» ξεχυθήκατε στὸν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγώνα καὶ ὑποφέρατε καὶ ὑπομείνατε θλίψεις, χλευασμούς, συκοφαντίες, διωγμούς, ἐξορίες, φυλακίσεις, βασανιστήρια, μέχρι καὶ αὐτὸν ἀκόμη, τὸν μαρτυρικὸ θάνατο. Μεταξὺ δὲ ὅλων αὐτῶν, δὲν σᾶς ἔλειψαν καὶ τὰ ἐμπόδια ποὺ ἐπιδέξια τοποθετοῦσαν στὰ ἔργα σας οἱ δῆθεν συναγωνιστές σας, οἱ ψεύτικοι ἀδελφοί. Ποῦ ὠφέλησαν τὰ προσκόμματά τους; 

            ν, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶχε ἔρθει ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, εἰλικρινὰ θὰ ἀναρωτιόμουν ποῦ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ βρεῖ τόση δύναμη νὰ ὑπομείνει καὶ νὰ ἐξέλθει νικητὴς ἀπὸ τόσες δυσκολίες.  Τώρα, ὅμως, ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι οἱ Ἅγιοί μας, ἀντιμέτωποι μὲ ὅλους τοὺς πειρασμούς, δὲν εἶχαν τὰ ὄμματα στραμμένα πουθενὰ ἀλλοῦ, παρὰ μόνο στὸ σημεῖο ὅπου συντελέσθηκε ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὸν φρικτὸ Γολγοθά. Ἔβλεπαν Κρεμάμενο ἐπὶ Ξύλου τὸν Δημιουργὸ νὰ θυσιάζεται «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας» καὶ ἀντλοῦσαν δύναμη καὶ παρηγοριὰ γιὰ νὰ σηκώσουν τὸν δικό τους Σταυρὸ ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας. 

            πὸ τὸν Ἴδιο Σταυρωθέντα Χριστὸ ἀπὸ τὸν Ὁποῖο οἱ Ἅγιοι: Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας, Εὐστάθιος Ἀντιοχείας, Βασίλειος ὁ Μέγας, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, Γερμανὸς Κωσταντινουπόλεως, Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, Μεθόδιος Κωνσταντινουπόλεως, Φώτιος Κωσταντινουπόλεως, Μάρκος ὁ Εὐγενικός, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καὶ τόσοι ἄλλοι λάμβαναν σθένος νὰ προχωρήσουν μαχόμενοι καὶ θυσιαζόμενοι, ἀπὸ τὸν Ἴδιο Σταυρωθέντα Χριστὸ λάμβαναν σθένος καὶ οἱ μακαριστοὶ προπάτορές μας, αὐτοὶ ποὺ ἔζησαν «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ», ἕναν αἰώνα πριν. Δὲν ἦταν ἐκεῖνοι τέκνα ἑνὸς ἄλλου, ψεύτικου θεοῦ. Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἦταν καὶ στὸν Γολγοθὰ εἶχαν καὶ αὐτοὶ στραμμένοι τοὺς ὀφθαλμοὺς γιὰ νὰ ἀντέξουν τὰ ὅσα προξένησε ἡ μεγάλη πληγὴ ποὺ ἄνοιξε στὴν Ἐκκλησία, ὡς μὴ ὤφειλε, ἀκριβῶς πρὶν ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια καὶ μία ἡμέρα. Τότε ἦταν, σὰν χθές, ποὺ ἡ 10ηΜαρτίου ἔγινε 23η,  καὶ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας διασπάσθηκε, ἐνῶ  ἐκκλησιαστικοὶ ταγοὶ τῶν ἡμερῶν ἐκείνων θριαμβολογοῦσαν τὴν χρονικὴ ἀκρίβεια τοῦ διορθωμένου ἡμερολογίου, τοῦ μὲ ἀριστίνδην Σύνοδο ἐπιβληθέντος. 

            Δὲν ξέρω ἂν σκέφτομαι λανθασμένα. Ἔντονα προβληματίζομαι. Τί ἤθελε ὁ Χριστὸς ἀπὸ ἐμᾶς; Ἤθελε τὴν ἀστρονομικὴ ἀκρίβεια τοῦ ἡμερολογίου, ἢ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν ὁποία προσευχήθηκε μὲ ἀγωνία στὸν Κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, λίγη ὥρα πρὶν τὴν προδοσία ἀπὸ τὸν δόλιο Ἰούδα; «Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς»! Τί καλὸ θὰ ἦταν ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ νὰ εἴχαμε στὴ σκέψη μας τὴν ἐπιθυμία αὐτὴ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἡ ἑνότητά μας ἐν ἀγάπῃ καὶ ἀληθείᾳ θὰ ἦταν τὸ δυνατότερο κήρυγμα γιὰ ὅσους ἀκόμη δὲν ἔχουν γνωρίσει τὴν ἐνσαρκωμένη ἀλήθεια, τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

            σως μὲ τὸ σκεπτικὸ αὐτὸ νὰ κινήθηκαν πρὶν ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια οἱ θιασῶτες τῆς ἡμερολογιακῆς μεταρρύθμισης, καθὼς σκόπευαν μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου νὰ ἐπιτευχθεῖ «ὁ ταυτόχρονος ἑορτασμὸς τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπὸ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν». Βεβαίως, μὲ τὴν φράση αὐτὴ τῆς ἐγκυκλίου τοῦ 1920 τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὡς Ἐκκλησίες δὲν ἐννοοῦνται μόνο οἱ κατὰ τόπους Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἀλλὰ καὶ ὅλες οἱ αἱρετικὲς ὁμάδες. Ἀσφαλῶς, ἡ ἐν μετανοίᾳ ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν στὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἡ ἑνότητα ὅλων ὑπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι ζητούμενο, εἶναι πόθος θεῖος. Ἐπαναλαμβάνω ὅτι ὁ Χριστὸς γιὰ αὐτὸ προσευχήθηκε τὴν νύκτα τῆς προδοσίας. Ὡστόσο, γιὰ νὰ γίνει κάτι τέτοιο, ἀπαιτεῖται ἰσχυρὴ πνευματικὴ κατάσταση καὶ κινήσεις σωστὲς καὶ σύμφωνες μὲ τοὺς Κανόνες τῶν Πατέρων. Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου δὲν ἦταν κίνηση ἀποτελεσματική, καθὼς ἦταν γνωστὸ ὅτι δὲν θὰ τὸ ἀκολουθοῦσαν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι. Ἀπὸ ὅ,τι φάνηκε, ἐκεῖνοι ποὺ ἄλλαξαν τὸ ἡμερολόγιο, ἐνδιαφέρονταν περισσότερο γιὰ τὴν προσέγγιση τῶν αἱρετικῶν, παρὰ γιὰ τὴν διατήρηση τῆς κοινωνίας μὲ Ὀρθοδόξους ἀδελφούς. Πῶς τὸ ἐξηγῶ αὐτό; Ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπὸ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τῶν μεγάλων  χριστιανικῶν ἑορτῶν ἀπὸ ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους, προτιμήθηκε ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους. Ἔτσι, ἀκόμη καὶ γιὰ καλὸ νὰ κινήθηκαν, «τὸ καλό, μὴ καλῶς γενόμενο, οὐκ ἐστι καλόν».

            Οἱ προπάτορές μας, ἄνθρωποι εὐσεβεῖς καὶ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἁπλοί, εἶδαν στὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου σκοπιμότητα. Τόσους αἰῶνες ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀκολουθοῦσε ἕνα ἡμερολόγιο χωρὶς προβλήματα. Πρὸς τί αὐτὴ ἡ βεβιασμένη ἀλλαγή, δίχως τὴν σύγκληση Πανορθόδοξης Συνόδου; Βεβαίως, γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, συνεκλήθη τὸ ἀποκληθὲν ἀπὸ κάποιους ὡς «Πανορθόδοξο Συνέδριο». Αὐτὸ δὲν συνέβη σὲ σωστὲς βάσεις, καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ δὲν θὰ ἀναλυθεῖ σήμερα. Πρὸς τί, λοιπόν ἡ ἡμερολογιακὴ ἀλλαγὴ δίχως Πανορθόδοξη συμφωνία; Καὶ μάλιστα, πρὸς τί ἡ ἀλλαγὴ σὲ μία τέτοια ἱστορικὴ συγκυρία; Μετὰ ἀπὸ πεντακόσια χρόνια σκλαβιᾶς, μετὰ ἀπὸ τὴν ἀποδύναμωση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχεῖου ἐξαιτίας τῆς Αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μετὰ ἀπὸ τοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους, μετὰ τὸν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετὰ τὴν Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή, μετὰ τὸν βίαιο ξεριζωμὸ ἑκατοντάδων χιλιάδων Ἑλλήνων ἀπὸ τὶς πατρογονικές τους ἐστίες καὶ τὴ σωρηδὸν μεταφορά τους στὸ ὑπανάπτυκτο ἑλληνικὸ κράτος, ὑπῆρχε ἄραγε αὐτὴ ἡ πολυτέλεια νὰ ἀσχοληθεῖ ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν διόρθωση τοῦ ἡμερολογίου, γνωρίζοντας πολὺ καλὰ ὅτι αὐτὸ θὰ δίχαζε; Καὶ ὅλο αὐτὸ γιατί; Μήπως γιὰ νὰ στραφεῖ πρὸς τὴ Δύση; Ἀκούσαμε στὸ ἄμεσο παρελθὸν ἀπὸ ὑψηλόβαθμα κυβερνητικὰ στελέχη νὰ τονίζουν ὅτι «ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν»! Αὐτὰ ἔλεγαν γιὰ νὰ περάσουν τὸν γνωστὸ νόμο ποὺ ἐσχάτως πέρασαν. Τότε ποὺ τὸ ἀκούγαμε αὐτό, ἅπαντες οἱ εὐσυνείδητοι πατριῶτες -ὄχι μόνο ἐμεῖς οἱ τοῦ πατρίου ἑορτολογίου- ἀγανακτούσαμε. Μήπως, ὅμως, καὶ οἱ παλαιοὶ τῆς Ἐκκλησίας ταγοὶ συνέβαλαν ἑκουσίως ἢ ἀκουσίως, γιὰ νὰ ἔχουμε αὐτὴ τὴν κατάληξη πρὸς τὴ Δύση; 

            Αὐτὴ τὴ δυτικοποίηση τῆς Ἐκκλησίας αἰσθάνθηκαν καὶ φοβήθηκαν οἱ ἁγνοὶ ἐκεῖνοι ἀγωνιστὲς ποὺ βγῆκαν τὴν ἴδια κιόλας ἡμέρα τῆς ἀλλαγῆς καὶ γύριζαν πόλεις καὶ χωριὰ καταγγέλοντας τὴν προδοσία καὶ φωνάζοντας «Μᾶς φραγκέψανε! Μᾶς φραγκέψανε!» Μεταξὺ αὐτῶν –καὶ τὸ καταθέτω ὡς ἱστορικὴ μαρτυρία, καθὼς ὑπηρέτησα στὸν Ἱερὸ Ναὸ Εὐαγγελιστρίας Θηβῶν καὶ γνώρισα  αὐτήκοους μάρτυρες- ἦταν καὶ πνευματικὰ τέκνα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Οἱ Λουκᾶς Καλατζής, Κίμων Στεφανιώτης καὶ Ἀντώνης Σκοῦμας, ὅταν τὸν ἐπισκέφθηκαν τὸ 1918, δύο χρόνια πρὶν τὴν κοίμησή του καὶ τὸν ρώτησαν γιὰ τὴν φημολογούμενη τότε ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου, ἔλαβαν τὴν ἐντολή: «Νὰ μείνετε ὅπως εἶστε»! 

- Δέσποτα, δὲν θὰ ἔχουμε Ἐκκλησίες, τοῦ εἶπαν.

- Ἐκκλησίες νὰ κάνετε τὰ σπίτια σας. 

- Δέσποτα, δὲν θὰ ἔχουμε Ἱερεῖς, εἶπαν ξανά. 

- Ἱερεῖς θὰ στείλει ἡ Παναγία ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος. 

Ἔτσι ἀκριβῶς ἔγινε. Τὰ σπίτια ἔγιναν Ἐκκλησίες καὶ οἱ Ἅγιορεῖτες συντάχθηκαν μὲ τοὺς εὐσεβεῖς πιστούς, τῶν ὁποίων τὸ «ἔγκλημα» ἦταν ὅτι θέλησαν νὰ παραμείνουν ὅπως ἦταν, σταθεροὶ στὴν παράδοση. Μέσα σὲ ἕνα βράδυ, ἀγωνιζόμενοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ὀνομάσθηκαν χλευαστικῶς «παλιοημερολογίτες» καὶ ἀπέκτησαν τὴν ποιμαντικῶς ἀπαράδεκτη ταμπέλα «σχισματικοί», ἤ, στὰ νεότερα χρόνια, «ἄτακτα μέλη», μόνο καὶ μόνο διότι ἁπλῶς συνέχισαν στὴν γραμμὴ ποὺ εἵκοσι αἰῶνες εἶχε χαράξει ἡ Ἐκκλησία. Δὲν ἔθεσαν οἱ ἴδιοι ἑαυτοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Ἡ τότε ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας τοὺς ἔθεσε ἀπ΄ ἔξω καὶ δὲν ἔκανε τίποτα γιὰ νὰ τοὺς ἀγκαλιάσει. 

            Τὶς τελευταῖες δεκαετίες ἐπιτρέπεται ἐντὸς τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας νὰ λειτουργοῦν Ναοὶ μὲ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο. Αὐτὸ ἀποτελεῖ πράξη Οἰκονομίας, σύμφωνα μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὁρολογία. Κάτι τέτοιο, ὅμως, δὲν ἦταν ἐξ ἀρχῆς ἀποδεκτό. Προκειμένου νὰ σβήσει τὸ κραταιὸ «Κίνημα τῆς Εὐσεβείας» ἐπελέγη ἡ τακτικὴ τῶν εἰκονομάχων αὐτοκρατόρων· οἱ διωγμοί. 

            νδεχομένως, αὐτὸ ἀκούγεται ὑπερβολικό. Δυστυχῶς, ὅμως, δὲν εἶναι. Ὅσοι ἐπέλεξαν νὰ μὴν ἀποδεχθοῦν τὸ νέο ἡμερολόγιο, πράγματι, ὑπέστησαν διωγμούς. Αὐτὸ εἶναι ἕνα μεγάλο κεφάλαιο τῆς νεότερης ἐκκλησιαστικῆς μας ἱστορίας, γιὰ τὸ ὁποῖο εἴμαστε βέβαιοι πὼς δὲν χαίρεται κανείς. Τὴν ἱστορία, λοιπόν, δὲν μποροῦμε νὰ τὴν διαγράψουμε, οὔτε, δυστυχῶς, νὰ τὴν ἀλλάξουμε. Μποροῦμε, ὅμως, νὰ τὴν ἀφήσουμε νὰ μᾶς διδάξει γιὰ τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον. Στὸ σημεῖο αὐτό, ἐφιστῶ τὴν προσοχὴ ὅλων· καὶ ἡμῶν καὶ τῶν ἀδελφῶν τοῦ νέου. Οὔτε οἱ μὲν νὰ δεχθοῦμε τὴν ἀναφορὰ στοὺς διωγμοὺς γιὰ νὰ ἀνακυκλώσουμε τὰ παλαιὰ πάθη, οὔτε οἱ δὲ νὰ θεωρήσουν ὅτι γίνεται προσπάθεια νὰ ἀλείψουμε τὶς πληγὲς τοῦ Δεσποτικοῦ Σώματος μὲ «ὄξος μετὰ χολῆς μεμιγμένον». Ἀντιθέτως, οἱ μὲν νὰ λάβουμε «ὑπόδειγμα τῆς κακοπαθείας καὶ τῆς μακροθυμίας» τοὺς πατέρες καὶ τὶς μητέρες μας, οἱ ὁποῖοι μὲ θερμὴ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ ὑπέμειναν θλιβερὲς καταστάσεις, ὥστε νὰ μιμηθοῦμε τὸν ζῆλο τους καὶ νὰ τὸν ἀξιοποιήσουμε γιὰ τὴν πρόοδο τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ δέ, νὰ κατανοήσουν ὅτι οἱ πρὸ αὐτῶν φέρουν μεγάλο μερίδιο εὐθύνης γιὰ τὴν κατάσταση ποὺ βιώνουμε σήμερα, καθὼς ἐπέτειναν τὴν διάσταση καὶ ὕψωσαν δυσθεώρατα τείχη. 

            χω πεῖ ξανὰ στὸ παρελθὸν ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔπαθε κάτι χειρότερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ συνέβη στοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τῆς Ρωσίας, τῆς Ρουμανίας ἢ τῆς Ἀλβανίας τὸν περασμένο αἰώνα. Ἐκεῖ, πολέμησαν τὴν Ἐκκλησία οἱ ἄθεοι, ἐνῶ ἐδώ, Ὀρθόδοξοι δίωκαν ὁμοδόξους ἀδελφούς. Οἱ πατέρες μας καὶ οἱ μητέρες μας, ἐπειδὴ διατηροῦσαν τὴν ἡμερολογιακὴ παράδοση, ὑφίσταντο συνέπειες· χλευάζονταν ὄχι μόνο μεγάλης ἡλικίας ἄνθρωποι, ἀλλὰ καὶ μαθητόπουλα, δημόσιοι ὑπάλληλοι ἀπολύονταν, οἱ λειτουργικὲς συνάξεις ἀπαγορεύονταν, δὲν ὑπῆρχε ἡ δυνατότητα γιὰ ἔστω κρυφὸ τακτικὸ ἐκκλησιασμὸ καὶ συμμετοχὴ στὰ Μυστήρια, διότι οἱ Ἱερεῖς ἦταν λίγοι καὶ πολλὲς φορὲς διένυαν τεράστιες ἀποστάσεις γιὰ νὰ λειτουργήσουν κρυφά. Ἂν τυχὸν συλλαμβάνονταν Ἱερεῖς νὰ λειτουργοῦν μὲ τὸ παλαιό, ἀποσχηματίζονταν καὶ φυλακίζονταν. Ἂν ἐντοπίζονταν μυστηριακὲς συνάξεις, διαλύονταν ἀπὸ τὰ ὄργανα τῆς τάξης, κάποτε μὲ τόσο βίαιο τρόπο, ὥστε νὰ ὑπάρχουν καὶ θύματα. Τὸ πλέον γνωστὸ παράδειγμα εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας Νεομάρτυρος Αἰκατερίνης ἀπὸ τὴν Μάνδρα, ἡ ὁποία ἄφησε πίσω της δύο ὀρφανὰ τέκνα. Ἐνδεικτικὴ τῶν περιστάσεων εἶναι μαρτυρία ἑνὸς ἐκ τῶν κορυφαίων Ἱεραρχῶν τῆς κρατούσης Ἐκκλησίας, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο, ἀστυνομικοί, κατόπιν ἐντολῆς ἐκκλησιαστικῶν προσώπων, εἰσέβαλαν στὸ Μοναστήρι τῆς Κοσμοσώτειρας, ἔκλεψαν πολύτιμα ἀντικείμενα καὶ ἀφοῦ ἔριξαν κάτω τὸν Ἅγιο Ἄρτο ἀπὸ τὸ Θυσιαστήριο, Τὸν ποδοπατοῦσαν. Γιατί ὅλα αὐτά; Πότε στὴν ἱστορία ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε θύτης;

            Παρὰ τὰ αὐστηρὰ μέτρα, οἱ πατέρες καὶ οἱ μητέρες μας ἄντεξαν καὶ παρέμειναν σταθεροί. Σὲ αὐτὸ συνέβαλαν, μεταξὺ ἄλλων, θαυμαστὰ σημεῖα ποὺ μέσα στὸν αἰώνα μαρτυρήθηκαν, ὅπως τὸ μέγιστο αὐτῶν, ἡ Γ΄ ἐμφάνιση τοῦ Σταυροῦ στὸν οὐρανὸ σὲ Ἀγρυπνία γιὰ τὴν Ὕψωση, τὸ ἔτος 1925. Ἂν δὲν εἴχαμε προσωπικὲς ἐμπειρίες καὶ ἐπαφὲς μὲ αὐτόπτες μάρτυρες, ἴσως νὰ θεωρούσαμε κάποιες ἀφηγήσεις ὑπερβολικὲς ἢ ἐξωπραγματικές. Κάτι τέτοιο, ὅμως, δὲν ἰσχύει. 

            Τὸ συμπέρασμα ποὺ ἐξάγεται γιὰ τὸ ζήτημα τῶν διωγμῶν εἶναι ὅτι, ὄχι μόνο δὲν ὠφέλησαν, ὄχι μόνο δὲν κατόρθωσαν τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης, ἀλλὰ ἔφεραν τὰ ἀντίθετα ἀποτελέσματα ἀπὸ τὰ ἐπιθυμητά, καθὼς τὸ χάσμα μεγάλωσε καὶ κάθε πιθανότητα προσεγγίσεως ἐλαχιστοποιήθηκε. Οἱ διωγμοὶ ἐξανάγκασαν  τὸ «Κίνημα τῆς Εὐσεβείας» νὰ ἑδραιωθεῖ καὶ νὰ κραταιωθεῖ ἀκόμη περισσότερο. Μάλιστα, σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις προκλήθηκε φανατισμός. 

            Καὶ ἐνῶ ἔτσι εἶχαν τὰ πράγματα καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες τὴν παράδοση ἐξακολουθοῦσαν νὰ θεωροῦν τὴν καινοτομία ὡς βῆμα γιὰ τὴν στροφὴ τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὴ Δύση, περίπου εἱκοσιπέντε χρόνια μετὰ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἐπισήμως ἐντάχθηκε στὴν λεγόμενη «οἰκουμενικὴ κίνηση» καὶ ἀποτέλεσε ἱδρυτικὸ μέλος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἐντὸς τῆς Ὀρθοδοξίας ἦρθε στὸ προσκήνιο ἡ αἵρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἐπινόηση ἀνθρώπων ὄχι Θεοφόρων. 

            Πρόσφατα ἄκουσα ὅτι ἡ συμμετοχὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, περιορίζεται μόνο στὸν διάλογο. Ὁ δὲ διάλογος αὐτὸς γίνεται γιὰ νὰ καταστήσει ἡ Ὀρθοδοξία γνωστὸ τὸν θησαυρὸ τὸν ὁποῖο φέρει. Βεβαίως, εἶναι καθῆκον μας νὰ καταστήσουμε γνωστὸ σὲ ὅλους τὸν θησαυρὸ τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτὸ τὸ θεϊκὸ κάλλος μὲ τὸ ὁποῖο εἶναι στολισμένη ἡ Ὀρθοδοξία, δὲν ἀποτελεῖ δική μας ἀποκλειστικότητα, ἀλλὰ πρέπει νὰ μεταδοθεῖ εἰ δυνατὸν σὲ ὅλους. Ὡστόσο, καλοπροαίρετα διερωτώμεθα: τόσες δεκαετίες διαλόγων μὲ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι βρίσκονται στὴν αἵρεση, πόσους ἀπὸ αὐτοὺς ἔχουν προσελκύσει στὴν κιβωτὸ τῆς σωτηρίας; Ποιοί δέχθηκαν τὴν Ὀρθοδοξία; Ἀπὸ ὅ,τι βλέπουμε τὰ τελευταῖα χρόνια, τὴν Ὀρθοδοξία τὴν γνωρίζουν καὶ τὴν ἀσπάζονται ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι, μὴ ἔχοντας οὐδεμία ἐπαφὴ μὲ τέτοιου εἴδους ὀργανώσεις, ἀπὸ μόνοι τους ψάχνουν καὶ βρίσκουν τὴν ἀλήθεια κυρίως μὲ τὸ βίωμα καὶ δευτερευόντως μὲ λόγια. 

             Ναθαναήλ, ὅπως ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, γνώρισε καὶ πίστεψε στὸν Σωτήρα Χριστὸ βιωματικά. Ὁ Φίλιππος δὲν τοῦ εἶπε πολλὰ λόγια. Τοῦ εἶπε μόνο «ἔρχου καὶ ἴδε». Ἦρθε, εἶδε τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ πίστεψε. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνας μαγνήτης, ἀνέφερα στὴν ἀρχή. Ὅταν πλησιάζει ἀνθρώπους, συνομιλεῖ μὲ αὐτοὺς καὶ δὲν τοὺς προσελκύει, σημαίνει ὅτι ἢ δὲν τοὺς προσεγγίζει σωστά, ἢ οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν πληροῦν τὶς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις γιὰ νὰ μαγνητιστοῦν. Ὅσο κοντὰ καὶ ὅση ὥρα καὶ νὰ τοποθετήσεις τὸν μαγνήτη πλάι στὸ πλαστικό, τὸ πλαστικὸ ἐκεῖ θὰ μείνει, ἀμετακίνητο. 

            Βεβαίως, νὰ μιλήσουμε μὲ τοὺς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν στὰ δίχτυα τῆς πλάνης ἀπὸ τὸν μισόκαλο τῆς ψυχῆς. Ἴσως τὸ ἀπολωλὸς πρόβατο ἐπιστρέψει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο. Ὅμως, μὴν ξεχνᾶμε: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ», μᾶς διδάσκει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Μὴν ὑπάρχει κανεὶς ἀπὸ τοὺς διαδόχους τῶν Ἀποστόλων ἀνώτερος τοῦ Κορυφαίου Παύλου; Ἐδώ, ὅμως, ὄχι ἁπλῶς δὲν φαίνεται διάθεση παραίτησης, ἀλλὰ συμβαίνουν καὶ συμπροσευχές. Ὅλες δὲ οἱ δράσεις, μὲ τὴν ἐπίκληση τῆς ἀγάπης. Ὅσο ἁγνὲς καὶ ἂν εἶναι οἱ προθέσεις, διερωτώμεθα: εἶναι ἡ ἀγάπη αὐτὴ ἐν ἀληθείᾳ; Διαβάζουμε στὶς Παροιμίες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὅτι «ὅν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει». Ἡ ἀγάπη παιδεύει, παιδαγωγεῖ, ἐλέγχει καὶ διορθώνει. Ἂν δικούς μας ἀνθρώπους, Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, τοὺς ἐλέγχουμε ὅταν σφάλλουν, πολὺ περισσότερο δὲν πρέπει νὰ βοηθήσουμε ἐκείνους ποὺ δὲν εἶναι Ὀρθόδοξοι νὰ καταλάβουν τὸ λάθος τους καὶ νὰ τὸ διορθώσουν; Ἡ συμπροσευχὴ μὲ αὐτοὺς σημαίνει νομιμοποίησή τους καὶ ἀποτελεῖ ὑπέρβαση τῶν ὁρίων «ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν». Τότε, λοιπόν, πῶς ἐκεῖνοι θὰ προβληματισθοῦν καὶ θὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ὀρθοδοξία; Μήπως μὲ αὐτὴ τὴν τακτικὴ στὴν πραγματικότητα στερεῖται ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ἡ πιθανότητα νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ὀρθοδοξία; Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἂν κάποιος δέχεται ὅτι οἱ αἱρετικοὶ εἶναι καὶ αὐτοὶ στὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας, τότε γιατὶ σήμερα γιορτάζουμε τὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας; 

            Κλείνοντας τὸ κεφάλαιο αὐτό, μὲ συνοχὴ καρδιᾶς διερωτώμεθα πάλι: ποῦ ὠφέλησε τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ συμμετοχὴ στὰ δρώμενα τοῦ οἰκουμενισμοῦ; Ὄχι μόνο δὲν σαγηνεύθηκαν οἱ ἑτερόδοξοι, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἐκ τῶν ἀδελφῶν τοῦ νέου ἔχουν σκανδαλισθεῖ καὶ ἔχουν ὑψώσει φωνὴ πατερική, φωνὴ προβληματισμοῦ καὶ ἀγωνίας γιὰ τὴν μελλοντικὴ ἐξέλιξη. Δὲν πρέπει ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ νὰ δοῦμε μὲ ταπείνωση καὶ διάθεση αὐτοκριτικῆς πώς θὰ θεραπευθοῦν πρῶτα τὰ ἐσωτερικὰ τραύματα, τὰ τοῦ οἴκου μας; 

            Θὰ μποροῦσαν νὰ εἰπωθοῦν πολλὰ περισσότερα, ὄχι πρὸς κατάκρισιν, ἀλλὰ πρὸς προβληματισμό. Ἄλλωστε, κατακρίσεις καθ’ ὅλον τὸν αἰώνα ὑπῆρξαν πολλές, ὡς μὴ ὤφειλαν.  Ἔχουμε κουρασθεῖ νὰ ἀκοῦμε γιὰ τὰ οἰκουμενιστικὰ δρώμενα καὶ τὰ συναφῆ. Ἕναν αἰώνα γράφτηκαν πολλὰ περὶ αὐτῶν καὶ τὰ γνωρίζουμε πολὺ καλά. Δὲν ἔχουμε ἀνάγκη ὑπενθυμίσεως, οὔτε ἐνημερώσεως. Ἔχουμε ἀνάγκη νὰ γνωρίσουμε καρδιακὰ τὴν Ὀρθοδοξία, νὰ βιώσουμε τὴν τιμιότητα, τὴν ἀγάπη, τὴν ἀλληλεγγύη, τὴν ἀδελφοσύνη, ἀπεχόμενοι ἀπὸ τὴν ὑστεροβουλία, τὴν ἰδιοτέλεια, τὸν φθόνο. Αὐτὸ ποὺ δὲν γράφτηκε, οὔτε ἀκούσθηκε ποτὲ εἶναι κάποιος συνάνθρωπός μας ὁ ὁποῖος μετεῖχε σὲ τέτοιου εἴδους δρώμενα, νὰ  βλέπει τὸ φωτεινό μας παράδειγμα, ἡμῶν τῶν ἀκολουθούντων τὴν Ἱερὰ Παράδοση, νὰ προβληματίζεται καὶ νὰ ἀπέχει ἑκουσίως ἀπὸ αὐτά. Δὲν πρέπει νὰ προβληματισθοῦμε; Μήπως, πλέον, πρέπει νὰ κοιτάξουμε μὲ ἀφοσίωση ὁ καθένας ξεχωριστὰ πώς θὰ καταφέρουμε νὰ γίνουμε Φῶς, ὅπως ὁ Χριστὸς μᾶς θέλει, ὥστε ὅλοι νὰ φωτίζονται καὶ νὰ δοξάζουν ὀρθόδοξα τὸν Οὐράνιο Πατέρα; 

            Νωρίτερα ἀνέφερα δύο φορὲς ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι μαγνήτης πνευματικὸς ποὺ προσελκύει πρὸς αὐτόν. Ἐμεῖς ἔχουμε γίνει μαγνῆτες; Ἂν ναί, αὐτὸ ἀποτελεῖ αἰτία χαρᾶς καὶ δοξολογίας πρὸς τὸν Θεό. Ἄν, ὅμως, ὄχι, τὸτε αὐτὸ συμβαίνει διότι μάλλον δὲν κατορθώσαμε νὰ βιώσουμε καρδιακὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Τὸ ὀρθόδοξο βίωμα εἶναι τὸ ἀλάτι μὲ τὸ ὁποῖο προσδίδουμε νοστημιὰ ὄχι μόνο στὴ ζωή μας, ἀλλὰ καὶ στὸ περιβάλλον μας. Τὸ ἀλάτι αὐτὸ εἶναι ἐνεργὸ ὅταν φροντίζουμε νὰ καλλιεργοῦμε στὴν ψυχή μας τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: τὴν ἀγάπη, τὴν χαρά, τὴν εἰρήνη, τὴν μακροθυμία, τὴν χρηστόστητα, τὴν ἀγαθωσύνη, τὴν πίστη, τὴν πραότητα, τὴν ἐγκράτεια. 

            Πλήρεις τῶν θείων αὐτῶν δωρεῶν ὑπῆρξαν ἅγια πρόσωπα, τὰ ὁποῖα κόσμησαν τὸν Ἱερὸ Ἀγώνα καὶ μᾶς καλοῦν νὰ μιμηθοῦμε τὸ παράδειγμά τους. Οἱ Ἅγιοι: Ἱερώνυμος ὁ ἐν Πάρνηθι, Ἱερώνυμος ὁ ἐν Αἰγίνῃ, Ἰωάννης ὁ νέος Ἐλεήμων, Ἰωσὴφ ὁ ἐκ Δεσφίνης καὶ ἀσφαλῶς Χρυσόστομος ὁ πρώην Φλωρίνης καὶ πολλοὶ ἄλλοι, γιὰ τοὺς ὁποίους καυχώμεθα ἐν Κυρίῳ, δὲν ὑπῆρξαν φανατικοί. Εἶχαν φροντίσει πρῶτα νὰ στολισθοῦν μὲ τὴν ἁγιότητα καὶ ὕστερα μὲ τὸν διακριτικό, πλὴν ὅμως δυναμικὸ ἀγώνα τους κατάφεραν νὰ προβληματίσουν, νὰ προσελκύσουν ἀνθρώπους στὴν παράδοση, νὰ ἐξασφαλίσουν τὸν σεβασμὸ τῶν πάντων καὶ τελικὰ νὰ προσδώσουν αἴγλη στὸ «Κίνημα τῆς Εὐσεβείας». 

            Δυστυχῶς, ὅμως, σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἐπιλέχθηκε νὰ μὴν ἀκολουθηθεῖ τὸ παράδειγμά τους. Κάποτε ὁ ζηλωτισμὸς ὑπῆρξε οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν, κάποτε ὁ Ἱερὸς Ἀγῶν ἐθεάθη ὡς ἕνα πεδίο ἀτομικῆς προβολῆς, κάποτε τὰ πάθη ὑπερίσχυσαν καί, τελικὰ ὁ Ἀγώνας, ὁ Δίκαιος, ὁ Ἅγιος, ὁ Ἱερός, δὲν δικαιώθηκε. 

            Μὲ θλίψη ἡ μαρτυρική μας Ἐκκλησία βίωσε ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια μετὰ τὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση ἐσωτερικὲς πληγές, βλέποντας τὰ τέκνα της νὰ τὴν ἀποδυναμώνουν, νὰ ἀποκόπτονται ἀπὸ αὐτήν, νὰ ἐπιτελοῦν ἔργο παράλληλο, ἤ κάποτε πολεμικὸ κατ’ αὐτῆς, ἐπωφελούμενοι ἀπὸ τὴν ἀπουσία νομικῆς κάλυψης. Τὰ σχίσματα ἦταν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι τραῦμα ὀδυνηρό. Τὰ θέματα πίστεως ἔπαψαν νὰ ἀποτελοῦν αἰτίες ἀποκοπῆς καὶ τὴν θέση τους ἔλαβαν καταστάσεις ἰδιοτέλειας, προσωπικῶν διαφορῶν καί, ἐν πάσει περιπτώσει, ἀνάξιες τῶν περιστάσεων. 

             χωρισμὸς εἶναι λυπηρός, διότι ὁ ἀγώνας εἶναι κοινός. Γίνεται ἀγώνας ὑπὲρ τῆς διαφύλαξης τῶν παραδόσεων, γίνεται ἀγώνας κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Πρός τί, λοιπόν, ὁ χωρισμός; 

            πὸ τὴν ἄλλη, οἱ δυσχερεῖς ἐσωτερικὲς καταστάσεις, ὁ ὑπέρμετρος ζῆλος ποὺ καταντᾶ δικαστὴς τῆς διακρίσεως, ἡ ἀσυδοσία ποὺ κατὰ καιροὺς ἔχει παρατηρηθεῖ, ὁ φθόνος τοῦ καλοῦ, ἀποτέλεσαν ἐμπόδια στὴν δυνατὴ πρόοδο τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτά, βεβαίως, εἶναι ἀνθρώπινα πάθη καὶ εἶναι φυσικὸ νὰ ὑπάρχουν στὸ πνευματικὸ ἰατρεῖο τῆς Ἐκκλησίας, ἀρκεῖ βέβαια νὰ ὑπάρχει καὶ ἡ διάθεση τῆς θεραπείας τους· ὄχι ἡ στράτευσή τους κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Μὴν ξεχνοῦμε, ἄλλωστε, ὅτι ὅπως δὲν ἀναπαύεται ὁ Θεὸς μὲ τὸν οἰκουμενισμό, ἔτσι δὲν ἀναπαύεται καὶ μὲ τὰ προσωπικὰ πάθη, τὴν ἰδιοτέλεια, τὴν καχυποψία, τὴν ἀγνωμοσύνη. Τί νόημα ἔχει ἕνας ἀγώνας ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας σὲ βάση ἀνορθόδοξη, μὲ δίχως ἀγάπη, δίχως ἀγώνα γιὰ τὴν Κάθαρση, τὸν Φωτισμὸ καὶ τὴν Θέωση τῆς ψυχῆς; 

             ἀγώνας κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ δὲν σημαίνει αὐτόματα τὸν ἀγώνα ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας καὶ αὐτὸ ἀξίζει νὰ τὸ προσέξουμε. Ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι ἕνα θέμα ἐξωτερικό, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ἐμεῖς οὐδέποτε ἀναμιχθήκαμε σὲ αὐτόν. Ὑπάρχουν τόσα ἄλλα, ἐσωτερικὰ θέματα γιὰ τὰ ὁποῖα ἀξίζει νὰ ἐργαστοῦμε. Ἀξίζει νὰ ἐργασθοῦμε ὥστε τὰ παιδιά μας νὰ ἀγαπήσουν Χριστὸ καὶ νὰ γεμίσουν οἱ Ναοί μας μὲ νέους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τὸ μέλλον Ἐκκλησίας καὶ κοινωνίας. Ἀξίζει νὰ ἀγωνισθοῦμε νὰ μὴν παρασυρθοῦν τὰ παιδιά μας ἀπὸ τὶς σειρῆνες τοῦ κόσμου, ὅπως ἔχουμε δεῖ νὰ συμβαίνει πλεῖστες φορές. Ἀξίζει νὰ μεταλαμπαδεύσουμε στὰ παιδιά μας τὴν ἀληθινὴ Ὀρθοδοξία, τὸ πνεῦμα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ανοιχτωσιᾶς, ὥστε ὄχι μόνο νὰ μὴν παρασυρθοῦν στὰ δίχτυα τοῦ κόσμου, ἀλλὰ νὰ σαγηνεύσουν ψυχὲς γιὰ τὸν Χριστό. Ἀξίζει νὰ ἐργαστοῦμε γιὰ νὰ ἀναδείξουμε νέους Κληρικούς, μὲ παιδεία, μὲ ἀγάπη Χριστοῦ, μὲ ζῆλο νὰ ἐργασθοῦν στὸ πνευματικὸ χωράφι τοῦ Κυρίου, ὅπου «ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι». Ἀξίζει νὰ ἐργασθοῦμε γιὰ νὰ μὴν μένουν οἱ Ναοί μας ἀλειτούργητοι. Ἀξίζει νὰ ἐργασθοῦμε γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουμε τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων πρὸς τὴν μεγάλη μας μάνα, τὴν Ἐκκλησία. Ἀξίζει νὰ ἐργασθοῦμε ὥστε νὰ ἀναζωπυρωθεῖ ἡ φλόγα τῆς Μοναχικῆς Πολιτείας. Ἄλλοτε τὰ Μοναστήρια μας ἔσφυζαν ἀπὸ ἀφιερωμένες ψυχές. Τώρα; Στὴν Ἐκκλησία, ἀγαπητοί, δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχει παρακμή, παρὰ μόνο πρόοδος! Καθῆκον μας νὰ ἐργασθοῦμε γιὰ τὴν διατήρηση τῶν παραδόσεων καὶ τῆς ἱστορίας μας, διαδραματίζοντας μεταξὺ ἄλλων καὶ ἐνεργὸ ἐθνικὸ ρόλο. Ἔχουμε τὴ δυνατότητα γιὰ ὅλα αὐτά. Μποροῦμε νὰ ἀνατρέψουμε τὴν κατάσταση μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Μποροῦμε νὰ σκορπίσουμε Φῶς Χριστοῦ. Ἀρκεῖ νὰ καλλιεργήσουμε ἁγιοπνευματικὰ τὴν ψυχή μας, ἀφήνοντας στὴν ἄκρη τυχὸν προσωπικὰ ἐλαττώματα, καὶ νὰ προχωρήσουμε ἑνωμένοι καὶ μὲ γνώμονα τὴν ἑνότητα, ἡ ὁποία σαλεύθηκε ἀκριβῶς πρὶν ἑκατὸ χρόνια καὶ μία ἡμέρα. 

            Εὔχομαι τὴν ἱερὴ αὐτὴ ἡμέρα τῆς Ὀρθοδοξίας, σήμερα ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων καὶ τὴν εἰρήνευση καὶ τὴν ἑνότητα ποὺ σφραγίσθηκε μετὰ ἀπὸ 116 χρόνια χωρισμοῦ, τὸν ὁποῖο προκάλεσε ἡ αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας, ὁ Θεὸς νὰ εὐλογήσει, τὰ ἀδύνατα νὰ γίνουν δυνατὰ καὶ νὰ δοῦμε τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ὡς κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο φέρουμε στοὺς ὤμους μας χρέος βαρύτατο. Ἔχουμε καθῆκον νὰ ἐνσκύψουμε μὲ ἄδολη ματιὰ καὶ πνεῦμα καταλλαγῆς καὶ ἐν Χριστῷ ἀγάπης ὥστε νὰ μὴν περάσει ἔτσι ἄλλος ἕνας αἱώνας. Τὸ χρωστᾶμε στὰ λείψανα τῶν κεκοιμημένων μας. Τὸ χρωστᾶμε στὰ παιδιά μας.


Σάββατο 23 Μαρτίου 2024

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2024 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

DSC 8970

 

   «Ἡμέραν χαρμονικὴν θεόφρονες, δεῦτε τελέσωμεν, νῦν οὐρανὸς εὐφραίνεται καὶ γῆ, καὶ Ἀγγέλων τὰ τάγματα, καὶ τῶν βροτῶν συστήματα, διαφερόντως ἑορτάζοντα»

γαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

   μέρα εὐφροσύνης καὶ χαρᾶς ἀνέτειλε γιὰ ὅλους ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς μέσα στὸ κατανυκτικὸ καὶ πένθιμο στάδιο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Σαρακοστῆς, διότι σήμερα, Α’ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, νικήτρια διὰ μέσου τῶν αἰώνων, ἑορτάζει τὸν θρίαμβό της ἐνάντια σὲ κάθε ἀπειλή, χάρη στὴν διαχρονικὴ παρουσία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

    Θεάνθρωπος Κύριός μας, πρὶν ἀναληφθεῖ πρὸς τὸν Οὐράνιο Πατέρα, τὸ εἴχε πεῖ ξεκάθαρα στοὺς Μαθητές Του: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». Ἡ διαβεβαίωσή Του ὅτι ἂν τηροῦμε ἀνόθευτη τὴ διδασκαλία Του θὰ εἶναι πάντοτε μαζί μας σκεπάζοντας τὴν Θεοΐδρυτη Ἐκκλησία, ἀποτέλεσε ἔκτοτε τὸ ἰσχυρότερο ὅπλο αὐτῆς, διότι «εἰ ὁ Θεὸς μεθἡμῶνοὐδεὶς καθἡμῶν».

   δη ἀπὸ τὰ πρῶτα ἀποστολικὰ χρόνια, ξεκίνησε σφοδρὸς πόλεμος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς, ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ὁ χριστιανισμὸς ἐρχόταν νὰ ματαιώσει τὰ συμφέροντά τους καὶ νὰ καταστείλει τὰ πάθη τους. Οἱ ἀναρίθμητες σφαγὲς κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ὡστόσο, δὲν καταμέτρησαν ἠττημένους, ἀλλὰ μονάχα νικητές. Ἡ γῆ ποτίσθηκε μὲ τὰ αἵματα τῶν Μαρτύρων καὶ δὲν ξεράθηκε, ἀλλὰ βλάστησε περισσότερους Μάρτυρες, ἀνθρώπους ποὺ μὲ καρδιακὴ προθυμία ἔχυναν τὸ αἷμα τους γιὰ τὴν νέα πίστη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Καὶ αὐτὸ διότι ἡ νέα πίστη κήρυττε τὴν ἀληθινὴ Ζωὴ ποὺ γέμιζε μὲ νόημα τὴν ὕπαρξή τους. Κήρυττε ὅτι ὁ Θεὸς ἔγινε Ἄνθρωπος γιὰ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο Θεὸ κατὰ χάριν. 

   Αὐτὴ ἡ Πίστη ποὺ ἀποτελεῖ τὸ θεμέλιο τῆς σωτηρίας μας πολεμήθηκε, δυστυχῶς, καὶ ἀπὸ ἐσωτερικοὺς ἐχθρούς, οἱ ὁποῖοι ἐγκαινίασαν ἕναν νέο καὶ δυσβάσταχτο τρόπο πολέμου κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ἔκαναν τὴν ἐμφάνισή τους μὲ ἅρματα, οὔτε μὲ ὅπλα. Ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας ἦταν∙ κληρικοὶ παντὸς βαθμοῦ ἢ λαϊκοί, λύκοι μὲ ἐνδύματα προβάτων. Κάποιοι μπορεῖ νὰ ξεκίνησαν τὴν πορεία τους ἁγνά, ἡ κατοπινὴ ὑπερηφάνειά τους ὅμως, ὁ ἐγωϊσμός, ἡ ἰδιοτέλεια καὶ τὸ ἀνυπότακτο πνεῦμα τους, ὁ φθόνος τους γιὰ κάθε τι τὸ προοδευτικό, τοὺς κατὰντησε διαστρεβλωτὲς τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοὶ εἰσήγαγαν τὶς αἱρέσεις∙ ἀπὸ τὴν συνολικὴ ἀλήθεια τῆς πίστεως διάλεξαν μόνο ἕνα μέρος, ἐνῶ τὸ ὑπόλοιπο τὸ ἀπέρριψαν καὶ ἄρχισαν νὰ προπαγανδίζουν μὲ διάφορους τρόπους τὶς πλάνες τους δημιουργώντας ὄχι ἐνσυνείδητους Χριστιανούς, ὄχι ἀγωνιστὲς τῆς Κάθαρσης, τοῦ Φωτισμοῦ καὶ τῆς Θέωσης, ἀλλὰ προσωπολάτρες ὀπαδούς. Ὅλο αὐτό, βέβαια, προέκυψε ὄχι ἀπὸ τὴν φροντίδα τους γιὰ τὴν σωτηρία, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία τους νὰ διαφέρουν ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους Χριστιανούς, αὐτοπαρουσιαζόμενοι ὡς μόνοι πιστοί, μόνοι ὑπέρμαχοι τῆς πίστεως καὶ, τελικά, μόνοι σωτῆρες. Σωτήρας, ὅμως, εἶναι μόνον ὁ Θεός.

   Οἱ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες αἱρετικοὶ διέδωσαν πολλὲς πλάνες. Ἄλλος κήρυξε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι μόνο τέλειος Ἄνθρωπος, ἄλλος δίδαξε ὅτι εἶναι μόνο τέλειος Θεός, ἄλλος ὅτι ἡ Θεϊκὴ καὶ ἡ Ἀνθρώπινη Φύση δὲν ἑνώθηκαν στὸ ἴδιο Πρόσωπο, ἄλλοι πολέμησαν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἄλλοι τὴν Παναγία μας. Οὐσιαστικά, ὅλοι μὲ τὸν τρόπο τους ἀφαίρεσαν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὴν δυνατότητα νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ σωθεῖ. Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφθανε αὐτό, οἱ αἱρέσεις προκάλεσαν ἐμφύλιες διαμάχες, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἀναδείχθηκε πλῆθος Ὁμολογητῶν Ἁγίων. 

   σως ἡ πιὸ σκληρὴ ἐμφύλια σύγκρουση μὲ διάρκεια πάνω ἀπὸ ἕναν αἰώνα προκλήθηκε ἀπὸ τὴν αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας, ἡ ὁποία ἀπαγόρευε τὴν ἀπεικόνιση τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων. Μέσα σὲ αὐτὸν τὸν αἰώνα ἡ Ὀρθοδοξία ὑπέφερε πολλὰ. Οἱ Εἰκόνες πετάγονταν ἔξω ἀπὸ τοὺς Ναοὺς καὶ καίγονταν, περιουσίες Μοναστηριῶν καὶ εὐσεβῶν Χριστιανῶν δημεύονταν, Εἰκονόφιλοι Κληρικοί, Μοναχοὶ καὶ Λαϊκοὶ διώκονταν καὶ ἐξορίζονταν, ἄλλους τοὺς ἔκοβαν τὴν γλώσσα, ἄλλους τοὺς ἔγραφαν τὸ μέτωπο μὲ πυρακτωμένα σίδερα καὶ ἄλλους τοὺς ὁδηγοῦσαν στὸν θάνατο. Παρ’ ὅλα αὐτά, ἡ Ἐκκλησία νίκησε, ὅπως πάντα ἄλλωστε, καὶ οἱ Εἰκόνες ἀναστηλώθηκαν. Ἀλλὰ δὲν ἀναστηλώθηκαν μόνο αὐτές. Ἀναστηλώθηκε κυρίως ἡ Ἀλήθεια ἔναντι τοῦ ψεύδους.

   Αὐτὸ τὸ γεγονός τιμοῦμε σήμερα οἱ Ὀρθόδοξοι∙ τὸ ὅτι ἡ Ἐκκλησία, σὰν ἄλλη Κιβωτὸς τοῦ Νῶε, ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ τόσες συμφορές, τόσα βάσανα, τόσους περιορισμούς, τόσους πολέμους, πάντοτε βγαίνει νικήτρια καὶ φθάνει σὲ γαλήνιο λιμάνι, διασώζοντας τὴν Παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων, τῶν Ἀποστόλων, τοῦ Χριστοῦ μας.    

γαπητοὶ ἀδελφοί,

   Αὐτὸ ποὺ θὰ ἤθελα νὰ κρατήσουμε ἀπὸ τὸν σημερινὴ ἑορτή, εἶναι, ἄρχικά, ὅτι μὲ σύμμαχο τὸν Θεὸ δὲν ἔχουμε νὰ φοβηθοῦμε τίποτα καί, ἔπειτα, ὅτι ὡς Ὀρθόδοξοι ὀφείλουμε νὰ μεταδίδουμε Φῶς Χριστοῦ ὥστε νὰ φωτισθοῦν κὶ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν εἶχαν τὴν εὐκαιρία νὰ γνωρίσουν αὐτὸ τὸ Φῶς. 

Χρόνια πολλὰ σὲ ὅλους!

Καλὸ ὑπόλοιπο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Σαρακοστῆς! 

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

 ὁ  Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Κυριακή 17 Μαρτίου 2024

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ 2024 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

DSC 8970

 

γαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

   Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς θυμίζει τὴν ἐξορία τῶν Πρωτοπλάστων. Μᾶς θυμίζει ὅτι εἴμαστε ἐξόριστοι ἀπὸ τὴν φυσική μας πατρίδα, τὸν Παράδεισο τῆς τρυφῆς καὶ τῆς αἰώνιας χαρᾶς. Ἐνῶ ὁ Θεὸς μᾶς ἔπλασε ἄρχοντες τῆς κτίσεως, δίχως πόνο, λύπη καὶ στεναγμό, ἐμεῖς ἀποφασίσαμε νὰ Τὸν παρακούσουμε καὶ νὰ ἀκούσουμε τὴν συμβουλὴ τοῦ πονηροῦ. Καὶ τί κερδίσαμε; Λίγη πρόσκαιρη ἡδονή, μὰ κυρίως ντροπή, τύψεις, στενοχώρια καὶ, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν κατοπινή μας ἀμετανοησία, αὐτὸν τὸν θάνατο. Ὄντως, ὅπως λέει ὁ ὑμνωδός, «ὡραῖος ἦν καὶ καλὸς εἰς βρῶσιν ὁ ἐμὲ θανατώσας καρπός». Ἦταν πολὺ ὡραῖος καὶ γευστικὸς ὁ καρπὸς ποὺ μᾶς θανάτωσε.

   Ὅπως κατανοοῦμε, λοιπόν, ὁ δρόμος τῆς ἁμαρτίας μπορεῖ νὰ φαίνεται εὔκολος καὶ ἑλκυστικός, ἀλλὰ ὁδηγεῖ στὸν θάνατο, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν δρόμο τῆς ἀρετῆς, ποὺ μπορεῖ νὰ φαίνεται δύσκολος καὶ ἐπίπονος, ἀλλὰ προσφέρει ἀληθινὴ χαρὰ καὶ αἰώνια ζωή. 

   Αὐτὸν τὸν δρόμο μᾶς καλεῖ νὰ πορευθοῦμε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία διαχρονικά, μὰ ἰδιαίτερα σήμερα, μία μέρα πρὶν εἰσέλθουμε στὸ στάδιο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς: «Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς Νηστείας ἀγῶνα· οἱ γὰρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται».

   Πρὶν, ὅμως, εἰσοδεύσουμε στὸ στάδιο τῆς Νηστείας, ὅπου θὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὴν συγχώρεση καὶ διόρθωση τῶν παραπτωμάτων μας, καλούμαστε ἅπαντες νὰ συγχωρήσουμε καρδιακὰ ὅσους μᾶς ἔχουν στενοχωρήσει. Ἡ ἀλληλοσυγχώρεση εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη διότι ὁ Θεὸς εἶναι κατὰ πάντα Δίκαιος, ἀλλὰ καὶ Ἀπλός. Ἂν συγχωρήσουμε τὸν πλησίον, θὰ συγχωρεθοῦμε ἀπὸ τὸν Θεό. Ἂν δὲν συγχωρήσουμε τὸν πλησίον, πῶς ὁ Θεὸς θὰ συγχωρήσει ἐμᾶς, ποὺ μάλιστα, διεπράξαμε ἐνώπιόν Του σοβαρότερα σφάλματα; Γιὰ αὐτό, λοιπόν, συγχωροῦμε καὶ ὁδεύουμε μὲ ἀσφάλεια τὸν δρόμο τῆς Νηστείας.   

γαπητοὶ ἀδελφοί,

    Θεὸς θέλει νὰ ἀκολουθήσουμε αὐτὸν τὸν δρόμο. Θέλει νὰ νηστέψουμε ἀπὸ τὰ πάθη, ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις καὶ ἀπὸ τὶς τροφές. Καὶ αυτό, διότι μᾶς θέλει κοντά Του. Θέλει, ὅμως, νὰ ἀκολουθήσουμε αὐτὸν τὸν δρόμο μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι κὶ ἐμεῖς τὸ θέλουμε καρδιακά. Κὶ ἐκεῖνος ποὺ πραγματικὰ θέλει, δὲν ἔχει διάθεση ἐπίδειξης. Ἐκεῖνος ποὺ νηστεύει καρδιακά, ὀφείλει νὰ κάνει τὸν ἀγώνα του «ἐν τῷ κρυπτῷ» καὶ ὁ Θεὸς θα τοῦ τὸ ἀνταποδώσει «ἐν τῷ φανερῷ». Διαφορετικά, γινόμαστε σὰν τοὺς ὑποκριτές. 

   Ἐφόσον, ὅταν πρόκειται γιὰ τὰ ἐπίγεια καὶ φθειρόμενα ἀγαθά, εἴμαστε πρόθυμοι νὰ ὑποβάλουμε τὸν ἑαυτό μας σὲ κόπους νύχτα καὶ μέρα, πολὺ περισσότερο πρόθυμοι πρέπει νὰ εἴμαστε ὅταν πρόκειται γιὰ τὰ ἐπουράνια, τὰ ἄφθαρτα, τὰ αἰώνια. 

   Μόνο ὅσοι βιώνουν τὴν προσωπική τους Σταύρωση, θὰ βιώσουν τὴν Ἀνάσταση καὶ θὰ ἀκούσουν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Κυρίου μαζὶ μὲ τὶς Μυροφόρες καὶ τοὺς Ἀποστόλους τὸ πολυπόθητο «Χαίρετε» καὶ τὸ «Εἰρήνη ὑμῖν». Ἡ χαρὰ καὶ εἰρήνη ἔχουν ὡς θεμέλιο τὴν συγχώρεση. Ὡς Χριστιανοὶ ἔχουμε καθήκον νὰ συγχωροῦμε καὶ ἔπειτα, μονοιασμένοι καὶ εἰρηνικοί, νὰ χαιρόμαστε τὴν ἐν Χριστῷ ζωή.  

Καλὴ Σαρακοστή! Καλὸν ἀγώνα!

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

 ὁ  Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Κυριακή 10 Μαρτίου 2024

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ 2024 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

DSC 0466

 

γαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

   Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς θυμίζει ὅτι ὁ Χριστός, ποὺ ἦρθε στὴν Γῆ ὡς ταπεινὸ Βρέφος, πρόκειται νὰ ἐπανέλθει. Αὐτὴ τὴ φορά, ὅμως, στὴν Δευτέρα Παρουσία, θὰ ἔλθει μὲ πολλὴ δόξα καὶ θὰ δικάσει τὸν κάθε ἄνθρωπο ἀνεξαρτήτως περιοχῆς καὶ χρονικῆς περιόδου. Τότε, «βίβλοι ἀνοιγήσονται καὶ πράξεις φανερωθήσονται». Καμία πράξη καὶ σκέψη, κανένας λόγος μας δὲν θὰ μείνει κρυφός.

   νδεχομένως κάποιοι, ἀκούγοντας γιὰ δικαστήριο, νὰ σκεφτοῦν μὲ ποιὸ τρόπο νὰ ἐξαγοράσουν τὸν Κριτή, ὅπως συμβαίνει στὰ κοσμικὰ δικαστήρια. Ἐδώ, ὡστόσο, τὰ πράγματα εἶναι διαφορετικά. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Κριτὴς Δίκαιος καὶ δὲν ἐξαγοράζεται. Κρίνει ἀπροσωπολήπτως, μὲ βασικὸ κριτήριο τὴν ἀγάπη.

   Καὶ ἀφοῦ ξεχωρίσει τοὺς δικαίους ἀπὸ τοὺς ἀδίκους, τοὺς μὲν θὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν αἰώνια χαρὰ τοῦ Παραδείσου, τοὺς δὲ στὴν αἰώνια δυστυχία τῆς κολάσεως.

   Τί ἔκαναν οἱ δίκαιοι γιὰ νὰ ἀξίζουν τὸν Παράδεισο;

   Πίστεψαν καρδιακὰ στὸν Ἀληθινὸ Θεὸ καὶ Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ Τὸν ἀγάπησαν. Τὴν πίστη δὲν τὴν ἔκαναν σημαία γιὰ νὰ παρουσιάζονται ὡς ὁμολογητὲς καὶ σωτῆρες καὶ νὰ κρίνουν τοὺς ὑπολοίπους, ἀλλὰ τῆς ἔδωσαν ζωὴ μὲ τὴν βοήθεια τῆς ἀγάπης. Καὶ αὐτὴ τὴν ἀγάπη, δὲν τὴν κράτησαν γιὰ τὸν ἑαυτό τους, ἀλλὰ τὴν ἐξέφρασαν μέσα ἀπὸ πράξεις σταυρικῆς προσφορᾶς γιὰ τὸ καλὸ τῶν συνανθρώπων τους. Τάισαν τοὺς πεινασμένους, πότισαν τοὺς διψασμένους, ἔντυσαν τοὺς γυμνούς, ἐπισκέφθηκαν τοὺς ἀσθενεῖς, παρηγόρησαν τοὺς φυλακισμένους καὶ ὅλα αὐτὰ ἦταν σὰν νὰ τὰ ἔκαναν στὸν Ἴδιο τὸν Θεό.

   πὸ τὴν ἄλλη, τί ἔκαναν οἱ ἄδικοι γιὰ νὰ ἀξίζουν τὴν κόλαση;

    Χριστὸς στὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα δὲν ἀνέφερε τὶς ἁμαρτίες τους. Ἀνέφερε μόνο ὅτι τὸν πτωχό, τὸν πεινασμένο, τὸν διψασμένο, τὸν ἀσθενῆ, τὸν φυλακισμένο συνάνθρωπό τους δὲν τὸν περιποιήθηκαν. Κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς μπορεῖ νὰ ἔζησαν μὲ συνεχῆ μυστηριακὴ ζωή, μὲ νηστεῖες, ἢ μὲ παρθενία. Κολάσθηκαν, ὅμως, διότι ἡ ἀγάπη τους γιὰ τὸν Θεὸ ἦταν ψεύτικη καὶ τυπολατρική, ἐφόσον δὲν βοήθησαν τὸν ἀδελφό τους ποὺ εἶχε ἀνάγκη. Καὶ ἐφόσον δὲν βοήθησαν τὸν ἀδελφό τους, δὲν βοήθησαν οὔτε τὸν Θεό. Καὶ ὁ Θεὸς ἀκόμη νὰ ἐμφανιζόταν μπροστὰ τους, δὲν θὰ Τὸν βοηθοῦσαν.

γαπητοί,

   Ἄν διαβάσουμε τοὺς βίους τῶν Ἁγίων, θὰ δοῦμε ὅτι κανεὶς δὲν κέρδισε τὸν Παράδεισο δίχως θυσίες, δίχως νὰ προσφέρει στὴν κοινωνία τῶν συνανθρώπων του. Καὶ αὐτό, διότι ἀγάπησαν ἀληθινὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. Ἂν ὁ Χριστὸς μᾶς ἀγάπησε τόσο ποὺ σταυρώθηκε γιὰ ἐμᾶς, αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ πράττουμε καὶ ἐμεῖς ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο∙ νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ θυσιαζόμαστε.

  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος

Πηγή

Κυριακή 3 Μαρτίου 2024

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ 2024 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

DSC 9634

 

γαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

              Ἡ περασμένη καὶ ἡ παροῦσα Κυριακὴ μὲ τὶς εὐαγγελικὲς περικοπές τους μᾶς δείχνουν περίτρανα ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ζητᾶ πολλὰ ἀπὸ ἐμᾶς. Τὴν προηγούμενη ἑβδομάδα ὁ ἁμαρτωλὸς τελώνης μὲ μόνο λίγες λέξεις καρδιακῆς προσευχῆς ἔφυγε δικαιωμένος ἀπὸ τὸν Ναό, ἐνῶ τὴν παροῦσα ἡμέρα ὁ ἐπίσης ἁμαρτωλός, ὁ ἄσωτος υἱός, μὲ μόνο λίγο θάρρος καὶ λίγες λέξεις καρδιακῆς μετανοίας ἐπιστρέφει στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ ἄσωτος γίνεται σεσωσμένος καὶ διαχρονικὸ παράδειγμα γιὰ τὸν καθένα μας. 

            λήθεια, μέσα ἀπὸ τὴν σημερινὴ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου ὁ καθένας μπορεῖ νὰ δεῖ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό. Τὸ μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, τὴν ἐλευθερία, κάποτε τὸ χρησιμοποιοῦμε λανθασμένα. Ἐπιλέγουμε πολλὲς φορὲς τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ αὐτή, ἐνῶ ἀρχικὰ μπορεῖ νὰ μᾶς γοητεύει, τελικὰ μᾶς βγάζει σὲ ἀδιέξοδο. Καὶ ἐκεῖ ποὺ νομίζουμε ὅτι ἔχουμε καλύψει τὰ κενά μας, τελικὰ εἴμαστε ἄδειοι. Ὁ δρόμος τῆς ἁμαρτίας ποὺ τραβήξαμε μὲ αὐτοπεποίθηση, τελικὰ ἀποδεικνύεται λανθασμένος. Ὅλα, ὅμως, μποροῦν νὰ ἀνατραποῦν, ἀρκεῖ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν πτώση μας καὶ νὰ θέλουμε νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν πρώτη μας κατάσταση. Ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄπειρη καὶ ἡ ἀγκαλιά Του χωράει τοὺς πάντες. Χωράει τοὺς Ἁγίους, ἀλλὰ καὶ τὸν κάθε πεπτωκότα, τὸν κάθε ἐξόριστο. Αὐτὴ ἡ ἀγκαλιὰ χωράει ὅσους θέλουν νὰ ἀνήκουν σὲ αὐτήν. 

            χουμε τὸ θάρρος νὰ τρέξουμε πίσω σὲ αὐτὴν τὴν ἀγκαλιά; Νὰ παραβλέψουμε τὰ γύρω, νὰ φορέσουμε τὸ δαχτυλίδι καὶ νὰ ποῦμε «Κύριε σὲ Ἐσένα ἀνήκω»; Ὁ Θεὸς δὲν ζητάει πολλά. Ἕνα βῆμα νὰ κάνουμε πρὸς Ἐκεῖνον μὲ καρδιακὴ μετάνοια, ὁ Ἴδιος, ὡς Φιλόστοργος Πατέρας, θὰ τρέξει νὰ μᾶς προϋπαντήσει, νὰ μᾶς ζεστάνει, νὰ μᾶς χαρίσει αὐτὸ ποὺ στερηθήκαμε μὲ τὴν ἁμαρτία· τὴν ἀληθινὴ Ζωή.

            Γιὰ αὐτὸ ἦρθε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο∙ γιὰ νὰ σώσει τὸ πλανώμενο πρόβατο. Κὶ ὅταν ἕνα πλανώμενο πρόβατο σώζεται, ὅταν ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς συνειδητοποιεῖ τὸν άληθινὸ προορισμὸ τῆς ζωῆς του, χαρὰ γίνεται στὸν Οὐρανὸ μεγαλύτερη ἀπὸ ὅταν σώζονται ἐνενήκοντα ἐννέα δίκαιοι. Τότε, ὁ μόνος ποὺ δὲν χαίρεται εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀκόμη φορᾶ τὴ μάσκα τοῦ εὐσεβισμοῦ, ἐκεῖνος ποὺ ἡ τυπολατρικὴ τήρηση τῶν νόμων ποτὲ δὲν τοῦ ἐπέτρεψε νὰ ἀσκήσει αὐτοκριτικὴ καὶ νὰ δεῖ μὲ εἰλικρίνεια τὴν εἰκόνα τῆς ψυχῆς του. Καὶ γιὰ αὐτόν, ὅμως, ἡ ἀγκαλιὰ τοῦ Πατέρα παραμένει ὑπομονετικὰ ἀνοιχτή, ἂν ποτὲ θελήσει. 

            Εὔχομαι ἡ σημερινῆ ἡμέρα νὰ ἀποτελέσει γιὰ ὅλους μας καλὴ ἀρχὴ μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς στὸν Θεὸ Πατέρα. 

Ὁ Ἐπίσκοπός σας, 

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2024

«ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΛΛΟΝ!» (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 «Ἔχουμε μέλλον!»

Επίλογος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στον Ασπρόπυργο στην αίθουσα Γαλαξίας, τη Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2024, με θέμα την προβολή του Αφιερώματος της Ιεράς Μητροπόλεως με τα σημαντικότερα γεγονότα των ετών 2020 - 2023 και βράβευσης των νέων που εισήχθησαν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αντίστοιχα των αποφοίτων, καθώς και αθλητών με πανελλήνιες και διεθνείς διακρίσεις.


Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2024

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2024 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

DSC 8970

 

γαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

               ρκετὲς φορὲς στὸ Εὐαγγέλιο ἔχουμε δεῖ ὅτι ὅταν ἡ προσευχὴ συνοδεύεται ἀπὸ πίστη, δηλαδὴ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸν Θεό, ταπείνωση, δηλαδὴ ἀδιαφορία γιὰ τὸ «ἐγώ» μας, καὶ ἐπιμονή, δηλαδή, ἀδιάκοπη προσπάθεια νὰ πετύχουμε τὸ ποθούμενο, τότε τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ βέβαιη νίκη, ἡ βέβαιη σωτηρία. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ σήμερα, μὲ τὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ περὶ τῆς Χαναναίας. 

               Καθὼς ὁ Κύριός μας προχωροῦσε στὰ μέρη τῆς Τύρου καὶ τῆς Σιδῶνος, κάποια γυναίκα ἀπὸ τὴν φυλὴ Χαναάν, εἰδωλολάτρισσα, ἀκολουθῶντας τὸν Χριστό μας, φώναζε ἱκετευτικά: «Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυίδ· ἡ κόρη μου ὑποφέρει ἄσχημα ἀπὸ πονηρὸ πνεῦμα». 

               Ξανὰ καὶ πάλι βλέπουμε στὴν δέηση τῆς Χαναναίας τὴν ρίζα τῆς προσευχῆς ποὺ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς προτρέπουν ἀδιαλείπτως νὰ λέμε γιὰ νὰ καθαρίζεται ἡ καρδιά μας καὶ νὰ φωτίζεται ἡ σκέψη μας: «Ἐλέησόν με Κύριε, υἱὲ Δαυὶδ» – «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με». 

               πίσης, εἶναι συγκλονιστικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι βλέπουμε τὰ διδάγματα τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸ Εὐαγγέλιο νὰ ἐπαληθεύονται μέσα ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ ἐξιστοροῦνται στὸ Εὐαγγέλιο. Ὅταν ὁ Χριστὸς μᾶς λέει ὅτι πρέπει νὰ λάμψει τὸ Φῶς μας ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων γιὰ νὰ δοῦν τὰ καλά μας ἔργα καὶ νὰ δοξάσουν τὸν Οὐράνιο Πατέρα, δὲν λέει θεωρίες· τὴν ἀλήθεια μᾶς λέει, τὴν ὁποία ἀποδεικνύει ὁ Ἴδιος ἔμπρακτα. Βλέπουμε ἐδὼ ὅτι τόσο ἀκτινοβολοῦσε ἡ ἁγιότητα τοῦ Χριστοῦ, ὥστε μέχρι καὶ ἡ εἰδωλολάτρισσα νὰ φωτισθεῖ καὶ νὰ κατανοήσει καρδιακὰ ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶναι ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ Θεραπευτής, ὁ Σωτήρας, ὁ Κύριος. Ὁμοίως θὰ κατανοήσουν τὴν ἀλήθεια καὶ θὰ δοξάσουν τὸν Θεὸ οἱ συνάνθρωποί μας, ἂν δοῦν ἀπὸ ἐμᾶς τὸ Φῶς. 

               Στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς, ὁ Χριστὸς σὰν νὰ μὴν ἄκουγε καθόλου τὴν φωνὴ τῆς τραγικῆς μάνας, συνέχιζε τὸ περπάτημα μὴ δίνοντας σημασία. Κάποια στιγμή, οἱ Ἀπόστολοι Τὸν παρακάλεσαν: «Ἀπόλυσέ την γιατὶ κράζει ἀπὸ πίσω μας», γιὰ νὰ λάβουν τὴν ἀπάντηση: «Δὲν στάλθηκα ἐδὼ παρὰ μόνο γιὰ τὰ χαμένα πρόβατα τοῦ Ἰσραήλ». 

               νδεχομένως κάποιοι Ἀπόστολοι νὰ σκανδαλίσθηκαν λέγοντας μέσα τους: «ἀπὸ τὴ μία μᾶς διδάσκει ἀγάπη καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μένει ἀσυγκίνητος ἀπέναντι στὸν πόνο αὐτῆς τῆς γυναίκας;». Τέτοιου εἴδους λογισμοὶ καχυποψίας εἶναι διαχρονικοὶ στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ αὐτὸ καί, ἂν ἐπιθυμοῦμε τὴν σωτηρία μας, πρέπει νὰ τοὺς ἀποφεύγουμε. Κάνει κάτι ὁ ἕνας καὶ κάθονται οἱ ἄλλοι καὶ σκέφτονται καὶ λένε καὶ κρίνουν: «τί εἶναι αὐτὰ ποὺ κάνει;». Ἂν αὐτὸ ποὺ κάνει εἶναι σωστό, ξέρει πολὺ καλὰ τὶ κάνει. Ἂν αὐτὸ ποὺ κάνει εἶναι πράγματι λάθος, ὁ Χριστὸς λέει: «ἔλεγξον αὐτὸν μεταξὺ σοῦ καὶ αὐτοῦ μόνου». Στὶς ἡμέρες μας τὰ λόγια αὐτά, ἀπὸ κάποιους ἔχουν ξεχασθεῖ, οἱ ὁποῖοι προτιμοῦν νὰ διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο κατὰ τὸ δοκοῦν, διεκδικῶντας τὸν τίτλο τοῦ «κριτοῦ τῆς οἰκουμένης».

               ν συνεχείᾳ, πλησιάζει ἡ Χαναναία τὸν Κύριό μας, θλιμμένη καὶ ταλαιπωρημένη, καὶ μὲ βαθιὰ πίστη καὶ συντριβὴ καρδιᾶς Τοῦ λέει: «Κύριε, βοήθησέ με». Ὁ Χριστός μας, συνεχίζοντας τὴν φαινομενικὴ ἀδιαφορία, τῆς ἀπαντάει: «Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πάρεις τὸ ψωμὶ ἀπὸ τὰ παιδιὰ καὶ νὰ τὸ δώσεις στὰ κυνάρια». Καταλαβαίνετε πόσο προσβλητικὸ ἦταν αὐτό; Παρά, ὡστόσο, τὸ μέγεθος τῆς προσβολῆς, ἡ Χαναναία, ἀκάθεκτη! Τόσο πολὺ ἔχει ἀγαπήσει τὸν Χριστὸ ποὺ ἡ φαινομενικὴ ἀποστροφή Του, καθόλου δὲν τὴν ἀπογοητεύει. Εὐθὺς παίρνει πάλι τὸν λόγο καὶ μὲ πολλὴ ταπείνωση ἀπαντᾶ: «Ναί Κύριε, ὅμως καὶ τὰ κυνάρια τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους». Ἡ πίστη, ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀκάθεκτη ἐπιμονή, κέρδισαν τὸ ἔλεος καὶ τὸν θαυμασμὸ τοῦ Σωτῆρος: «Γυναίκα, μεγάλη ἡ πίστη σου! Νὰ γίνει ὅπως ἐπιθυμεῖς». Καὶ ἔτσι, τὸ κορίτσι της θεραπεύθηκε ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὥρα. 

             Καὶ ἄλλοι ἀσθενεῖς, οἱ ὁποῖοι δὲν ἦταν Ἰσραηλίτες, εἶχαν ζητήσει ἀπὸ τὸν Κύριο βοήθεια καὶ θεραπεία. Ἐκείνους καθόλου δὲν τοὺς ἀπέφυγε, ἀλλὰ ἱκανοποίησε ἀμέσως τὰ αἰτήματά τους. Στὴν περίπτωση τῆς Χαναναίας, γνώριζε τὸν ψυχικό της πλοῦτο καὶ τὴν ὑπέβαλε σὲ αὐτὴ τὴν δοκιμασία, προκειμένου νὰ λάμψει ἡ ἀρετή της καὶ νὰ ἐξασφαλίσουμε ἕνα ἀκόμη παράδειγμα πρὸς μίμησιν. 

             Εὔχομαι, μὲ τὴν αὐτὴ πίστη, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἐπιμονὴ νὰ πορευθοῦμε στὴ ζωή μας, ἀκολουθῶντας τὸ παράδειγμα τῆς Χαναναίας.

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

 ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2024

«ΚΑΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΥΤΩΝ ΑΠΩΛΕΤΟ ΜΕΤ’ ΗΧΟΥ» (Tοῦ Σεβ. Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

«Καὶ τὸ μνημόσυνον αὐτῶν ἀπώλετο μετ’ ἤχου», τοῦ Σεβ. Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

DSC 0466

               «Καὶ τὸ μνημόσυνον αὐτῶν ἀπώλετο μετ’ ἤχου», ἀναφέρει στοχευμένα ὁ Προφητάναξ Δαυὶδ γιὰ ὅσους παραβιάζουν τὸν θεϊκὸ νόμο. 

               Τί καὶ ἂν κάποιοι ἔχουν πανεπιστημιακὰ διπλώματα καὶ ὑψηλὲς θέσεις, βουλευτικές, ὑπουργικές, πρωθυπουργικές. Κάποια στιγμή, θὰ ἔρθει γιὰ ὅλους μας ἡ ὥρα τοῦ χωρισμοῦ τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα. Ψυχὴ θὰ κληθοῦμε νὰ παραδώσουμε. 

               Στὴν πάροδο τῶν αἰώνων, ἀμέτρητοι ἄνθρωποι πέρασαν, πολλοὶ γράφτηκαν στὴν ἱστορία, λίγοι ὅμως κατέστησαν διαχρονικοί, ἐκλεκτοὶ καὶ ἀγαπητοί. Ποιός, στὴν καθημερινότητά του μιλάει γιὰ τὸν Νέρωνα, τὸν Διοκλητιανό, ἢ τὸν Μαξιμιανό; Χάθηκε τὸ μνημόσυνό τους. Ἀλλά, καὶ ἂν κάποτε τοὺς θυμηθοῦμε, τοὺς θυμόμαστε γιὰ τὰ ἀνοσιουργήματά τους. 

               Κάτι ἀνάλογο θὰ συμβεῖ, ἀναμφίβολα –καθὼς εἶναι ἀδίστακτος κριτὴς ἡ ἱστορία- σὲ ὅσους ἀπὸ τὴν μία λένε ὅτι εἶναι χριστιανοί, μὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη ψηφίζουν νόμους ἀντίθετους μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου, ἐρχόμενοι σὲ εὐθεία ρήξη μὲ τὸν Ἄρχοντα τῆς Πίστεώς μας. 

               Ἕνας τέτοιος νόμος, ἴσως ὁ πιὸ προκλητικός, εἶναι αὐτὸς ποὺ προχθὲς ψηφίσθηκε στὴν "Βουλὴ" τῶν Ἑλλήνων. 

               «Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων»… μήπως θὰ ἔπρεπε νὰ ἀλλάξει κάποτε αὐτὸ τὸ εἰρωνικὸ ὄνομα; Ὅλες οἱ στατιστικές –μὲ ἐξαίρεση βέβαια κάποιες εἰδικὲς παραγγελίες- ἔδειχναν ὅτι τὸ νομοσχέδιο ἦταν ἐντελῶς ἀντίθετο μὲ τὴν βούληση τῆς πλειονότητας τῶν Ἑλλήνων. Τεράστιο τὸ μέγεθος τῆς ἀπαξίωσης τῶν βουλευτῶν πρὸς τοὺς ψηφοφόρους τους. Κάποιοι αὐτὸ τὸ θεωροῦν Δημοκρατία. Βέβαια, ὅταν καλὰ-καλὰ ἀγνοεῖς τὶ θὰ πεῖ «Οἰκογένεια», εἶναι λογικὸ καὶ ἑπόμενο νὰ μπερδεύεις τὸ νόημα καὶ τῶν ὑπόλοιπων λέξεων.          

               Ὁ «ἀσκὸς» ἄνοιξε γιὰ τὰ καλά. Λυπᾶμαι καὶ πικραίνομαι γιὰ αὐτὰ ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν, καὶ ἀνθρώπινα καὶ θεϊκά. Ὁ Θεός, βέβαια, δὲν ἐκδικεῖται. Ἐμεῖς Τὸν προκαλοῦμε. Πόσο, ἄραγε, ἀκόμη θὰ μᾶς ἀνεχθεῖ;

               Λύπη, δυσφορία καὶ δυσανασχέτηση μὲ αὐτοὺς ποὺ ὑπηρετοῦν τὴν βολή τους καὶ σὲ καμία περίπτωση τὴν Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων. Κρίμα, κρίμα, κρίμα!

               Εὔχομαι ὅσοι ἀντιδράσαμε σὲ αὐτὸ τὸ νομοσχέδιο, νὰ ἔχουμε καλὴ μνήμη. Θὰ μᾶς χρειαστεῖ τὴν κατάλληλη ὥρα. 

 ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2024

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ 2024 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

DSC 8970

 

γαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

            Κάποια μέρα, επρόκειτο ὁ Κύριός μας νὰ περάσει ἀπὸ τὴν Ἰεριχὼ καὶ πλῆθος κόσμου Τὸν περιέβαλλαν. Κάποιος ἄνδρας ἔμαθε ὅτι θὰ περνοῦσε ὁ Χριστὸς ἀπ΄ τὰ μέρη του καὶ τοῦ γεννήθηκε μεγάλη ἐπιθυμία νὰ Τὸν δεῖ. Τὸ ὄνομα τοῦ ἀνδρός, Ζακχαῖος. Ὑπῆρχε, ὅμως, ἕνα πρόβλημα, τὸ ὁποῖο γιὰ τὸν Ζακχαῖο ἦταν πολὺ σοβαρό. Ἦταν μικρὸς στὸ ὕψος καὶ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ μεγάλο πλῆθος τοῦ κόσμου, ἀκόμη καὶ ἡ ὀπτικὴ ἐπαφή του μὲ τὸν Χριστὸ ἦταν ἀδύνατη. Τόσο, ὅμως, τὸν ἔκαιγε ἡ ἐπιθυμία του νὰ δεῖ τὸν Ἰησοῦ, ὥστε ἀποφάσισε νὰ ἀνέβει σὲ μία συκομουριὰ ποὺ βρισκόταν στὸ πλάι τοῦ δρόμου. Θὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι γιὰ νὰ φτάσει σὲ σημεῖο ὁ Ζακχαῖος νὰ ἀνέβει πάνω στὸ δέντρο γενόμενος ἐνδεχομένως περίγελως στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, μάλλον θὰ ἦταν ἄνθρωπος εὐσεβὴς καὶ ἐνάρετος. Αὐτό, ὅμως, ποὺ ἰσχύει, εἶναι τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. 

            Στὸ ἐπάγγελμα ὁ Ζακχαῖος ἦταν τελώνης, στὴν δὲ διαγωγή, ἄνθρωπος αἰσχρός, ἅρπαγας καὶ πλεονέκτης, ὁ ὁποῖος δὲν δίσταζε νὰ θάψει τοὺς ἄλλους γιὰ νὰ πλουτίσει ὁ ἴδιος. Γιατί, λοιπόν, αὐτὸς ὁ δεινὸς ληστὴς ἀνέβηκε μέχρι τὴν συκομουριὰ γιὰ νὰ ἀντικρίσει τὸν Κύριό μας;

            Μάλλον εἶχε καταλάβει. Τί πράγμα; Εἶχε καταλάβει ὅτι δὲν εἶναι ἔτσι ἡ ζωή, δὲν φέρνει ἡ ἀδικία τὴν εὐτυχία, δὲν σταματᾶ ποτὲ ὁ φαῦλος κύκλος τῆς ἁμαρτίας. Τόσα χρόνια τί εἶχε καταφέρει; Ἔχτισε μία ὁλόκληρη περιουσία καὶ ὡς ἀποτέλεσμα, ἔμεινε πεινασμένος. Πεινοῦσε ἀπὸ ἀγάπη. Καὶ ἔτσι πεινασμένος καθὼς ἦταν γιὰ ἀγάπη καὶ ἀληθινὴ ζωή, τοῦ μήνυσε κάποιος ὅτι θὰ ἐρχόταν στὴν Ἰεριχὼ ἡ προσωποποίηση τῆς ἀγάπης, Ἐκεῖνος ποὺ εἶπε: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάστασις». Γιὰ αὐτὸ καὶ ἔδειξε τόση ἐπιμονὴ ὁ Ζακχαῖος νὰ δεῖ τὸν Ἰησοῦ καί, ὅπως ἔχουμε ξανὰ πεῖ, ὁ ἐπιμένων νικᾶ!

             Ζακχαῖος εἶδε τὸν Χριστὸ καὶ ὁ Χριστὸς τὸν Ζακχαῖο, στὸν ὁποῖο εἶπε: «Ζακχαῖε, κατέβα γρήγορα, διότι σήμερα πρέπει νὰ μείνω στὸ σπίτι σου». Χαρὰ πλημμύρισε τὴν ψυχὴ τοῦ Ζακχαίου, ὁ ὁποῖος μέσα σὲ λίγα δευτερόλεπτα εἶχε ἀλλάξει, διότι ὁ Χριστὸς τοῦ πρόσφερε χωρὶς διακρίσεις αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο πεινοῦσε: ἀγάπη. Κανεὶς νωρίτερα δὲν τοῦ τὴν προσέφερε ποτέ, διότι κανεὶς δὲν ἔβλεπε ὅτι ἕνα τέτοιο πλάσμα ἔχει ἀξία. Ὁ Χριστὸς ἦρθε νὰ τονίσει στὸν Ζακχαῖο καὶ στὸν καθένα μας τὴν ἀληθινὴ ἀξία τῆς ὕπαρξής μας, ἀλλὰ καὶ νὰ βγάλει ἀπὸ μέσα μας τὸ ψυχικό μας κάλλος.

            ναδεικνύοντας τὴν ὀμορφιά τῆς ψυχῆς του, ὁ Ζακχαῖος ἔμπρακτα ἐκδήλωσε τὴν μετάνοιά του, λέγοντας: «Κύριε, τὰ μισὰ ὑπάρχοντά μου τὰ δίνω στοὺς πτωχοὺς καὶ ἂν συκοφάντησα κάποιον, θὰ τοῦ αποδώσω τέσσερεις φορὲς περισσότερα». 

            τσι, ὁ Ζακχαῖος, γνώρισε τὴν ἀληθινὴ Ζωὴ. Μακάρι νὰ γνωρίσουμε καὶ ἐμεῖς ἀληθινὰ τὴν Ζωὴ ποὺ λέγεται Χριστός. Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί, περνᾶ συνέχεια ἀπὸ τὴν Ἰεριχώ. Ἐμεῖς, ὅμως, εἴμαστε σὰν τὸν Ζακχαῖο, κοντοὶ στὰ πνευματικά. Δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ δοῦμε τὸν Χριστό, παρὰ μόνο ἂν ἀνέβουμε σὲ συκομουριά. Ὁ Ζακχαῖος, πρὶν ἀνέβει στὴ συκομουριά, ἄφησε ὅλη τὴ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας κάτω καὶ ἐλεύθερος ἀνέβηκε γιὰ νὰ δεῖ τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ, μὴν ὑπολογίζοντας τὶς ἀντιδράσεις τῶν ἀνθρώπων. Ταπεινώθηκε ὁ Ζακχαῖος καὶ αὐτὴ ἡ ταπείνωσή του τὸν ἀνέβασε ψηλά, ὥστε εἶδε τὸν Χριστό. 

            Θὰ ἤθελα στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ κάνω μία μικρὴ ἀναφορὰ στοὺς Ἁγίους Τρεῖς Ἱεράρχες Βασιλεῖο τὸν Μέγα, Γρηγόριο τὸν Θεολόγο καὶ Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, τοὺς ὁποίους ἀπόψε καὶ αὔριο θὰ τιμήσει ἡ Ἐκκλησία μας. Ἀπὸ πού νὰ ξεκινήσει κανεὶς τὸν λόγο γιὰ τοὺς Θεοφόρους αὐτοὺς Πατέρες! 

            Μεγάλωσαν καὶ οἱ Τρεῖς ἀπὸ γονεῖς Ἁγίους, ἔλαβαν σημαντικὴ μόρφωση καὶ καλλιέργησαν μὲ κόπους ὅλες τὶς ἀρετές. Ἔπειτα ἀπὸ ἀσκητικοὺς ἀγῶνες ἀξιώθηκαν νὰ χειροτονηθοῦν Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ἔργο τους στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἔθνους μας εἶναι γραμμένο μὲ χρυσὰ γράμματα. Ἄφησαν πίσω τους ἑκατοντάδες συγγράμματα, τὰ ὁποῖα μποροῦν διαχρονικὰ νὰ χρησιμεύσουν ὡς ἄλλες «συκομουριές», καθὼς μελετῶντας ὁ καθένας τὰ γραπτά τους, μπορεῖ νὰ διδαχθεῖ πολλὰ γιὰ τὸ πώς πρέπει νὰ ζεῖ ὥστε νὰ εἶναι ἀρεστὸς στὸν Θεό. Στὴ θεωρία ἔφτασαν ὄχι μὲ τὴν φιλοσοφία, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐμπειρία. Μάλιστα, διακρίθηκαν στὸν κοινωνικὸ στίβο, καθὼς ὑπηρέτησαν μὲ αὐταπάρνηση τὸ ποίμνιό τους, δημιουργῶντας πρότυπα φιλανθρωπικὰ ἱδρύματα. Ὑπερασπίσθηκαν τὴν Ὀρθοδοξία σὲ καιροὺς χαλεπούς, μᾶς δίδαξαν τὶ πάει νὰ πεῖ χριστιανικὴ «ὑπομονὴ» καὶ ἀγωνίσθηκαν μὲ παρρησία γιὰ τὰ δίκαια ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἐρχόμενοι σὲ σύγκρουση ἀκόμη καὶ μὲ τοὺς πανίσχυρους τῆς γῆς. 

            Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ τὸν 19ο αἰώνα τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος τοὺς καθιέρωσε ὡς Προστάτες τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας, ἀφοῦ ἀποτέλεσαν τοὺς Διδασκάλους τῆς Ρωμηοσύνης, ἡ ὁποία συνδυάζει ἁρμονικὰ τὸν Χριστιανισμὸ μὲ τὸν Ἑλληνισμό. 

            Καὶ φτάσαμε σήμερα στὴν πλήρη κατάργηση τῆς ἀργίας τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος, τὴν στιγμὴ ποὺ ἄλλες ἀργίες, μηδαμινῆς ἢ ἀνύπαρκτης σημασίας, ἰσχύουν κανονικά. Ἂς ἀναλογισθοῦμε ὅλοι σὲ πόσο μεγάλο βαθμὸ θὰ μειωνόταν ἡ ἐγκληματικότητα τῶν νέων καὶ τὶ ὑψηλὸ ἐπίπεδο θὰ ὑπῆρχε στὴν παιδεία ἂν τὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα παρεῖχε ὡς πρότυπο ζωῆς στὰ παιδιά μας τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχες. Δυστυχῶς, οἱ ἰθύνοντες στεροῦν ἀπὸ τὰ παιδιά μας αὐτὰ τὰ πρότυπα καὶ ὕστερα ἀναρωτιόμαστε γιατὶ τόσο μίσος καὶ τόση ἐπιθετικότητα μεταξὺ τῶν νέων. Ὅ,τι σπέρνει ὁ καθένας, αὐτὸ καὶ θὰ θερίσει. 

            ν κατακλείδι, εὔχομαι μὲ τὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν καὶ τοῦ Ἁγίου Ζακχαίου νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ἀντικρίσουμε τὸν Χριστό, ὥστε ἡ ζωή μας νὰ μεταμορφωθεῖ, γεμίζοντας ἀγάπη καὶ χαρά. 

            Χρόνια πολλὰ σὲ ὅλους τοὺς μαθητὲς καὶ τὶς μαθήτριες, μὲ τὴν ἑξῆς προτροπή: παιδιά μου, πάρτε σὰν τὶς μέλισσες ἀπὸ παντοῦ μόνο τὰ καλά. Γεμίστε μὲ εὐλογίες τὴν ζωή σας, ὥστε αὐτὸ ποὺ θὰ προσφέρετε αὔριο στὶς οἰκογένειές σας, στὴν κοινωνία καὶ τὴν Ἐκκλησία μας, νὰ εἶναι πολύτιμο, καθαρὸ καὶ ἁγνὸ σὰν τὸ μέλι. 

Ὁ Ἐπίσκοπός σας, 

 ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος