Ο ΠΑΝΑΓΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΩΖΕΙ (τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Λαρίσης & Πλαταμῶνος κ.Κλήμη)

 

Ὁ Πανάγιος Σταυρὸς σώζει

Ἡ ἔλευση τῆς Ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ στὴν Ἐκκλησία μας εἶναι κατὰ τὴν Ὑμνολογία της γεγονὸς ἀγαλλιάσεως καὶ εὐφροσύνης οὐρανοῦ καὶ γῆς. Διότι ὅσοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ προσέρχονται στοὺς Ναοὺς γιὰ νὰ τὸν κατασπασθοῦν μὲ εὐλάβεια καὶ φόβο Θεοῦ, λαμβάνουν ἁγιασμὸ χάριτος.

Ἡ ἐπαφὴ μὲ τὰ σύμβολα τῆς Πίστεώς μας, τὰ ὁποῖα μὲ ὑλικὰ μέσα, συνδεδεμένα μὲ τὴν σωτηρία μας, παραπέμπουν στὴν θεία πραγματικότητα, εἶναι πράξη εὐλογίας καὶ παροχῆς θείας δωρεᾶς.

Εἰδικῶς ὁ Τίμιος καὶ Ζωοποιὸς Σταυρός, τὸ ὄργανο τῆς σωτηρίας μας, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ὁ Κύριος καὶ Θεός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἀνασταύρωσε τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν «ἐφευρέτη» αὐτῆς διάβολο, ἀποτελεῖ γιὰ τοὺς πιστεύοντες πηγὴ ἁγιασμοῦ, ὡς αἴτιος τῆς σωτηρίας μας.

Προσερχόμαστε λοιπὸν σὲ προσκύνηση τοῦ ὑψουμένου Τιμίου Σταυροῦ παρακλητικά, μὲ ἐγκάρδιο αἴτημα νὰ μᾶς ἐνδυναμώσει, ὥστε νὰ βαδίζουμε μὲ εὐσέβεια τὴν ὁδὸ πρὸς τὸν Οὐρανόν, ἐκεῖ ποὺ μᾶς ἀναμένει θεία δόξα καὶ εὐφροσύνη αἰώνια.

Ἡ πορεία αὐτὴ εἶναι ὡς γνωστὸν δύσκολη καὶ ἔχει πολλοὺς κινδύνους, φανεροὺς καὶ κρυφούς. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀπαιτεῖται προσοχὴ καὶ ἐγρήγορση. Μόνον οἱ «νήφοντες», οἱ διατελοῦντες σὲ ἐπιφυλακὴ πνεύματος καὶ διαλεγόμενοι μετὰ τοῦ Θεοῦ ἐν προσευχῇ καὶ δεήσει, ὅπως καὶ ἐν ἐπιμελῇ ἀναγνώσει τῶν θείων Γραφῶν, μποροῦν νὰ ξεφύγουν καὶ νὰ γλιτώσουν ἀπὸ τὰ ἔνεδρα, τὶς παγῖδες καὶ τὰ βάραθρα ποὺ χαίνουν στὴν πορεία, καὶ ποὺ στήνει ὁ πολυμήχανος ἐχθρὸς γιὰ νὰ συλλάβει καὶ νὰ κακοποιήσει τοὺς ἀμελεῖς καὶ ἀπρόσεκτους.

Ὅμως, ἡ δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι φρικτὴ γιὰ τὶς φάλαγγες τῶν ἀπαισίων δαιμόνων. Ὁ τύπος τοῦ Σταυροῦ δεσπόζει στὴν ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ «ὅπλον εἰρήνης» καὶ «ἀήττητον τρόπαιον». Ὁ Σταυρὸς προεξέχει καὶ σκέπει τὴν Ἐκκλησία, ἡ δὲ ἁγιαστικὴ ἔλλαμψη τοῦ Παναγίου Πνεύματος σκιάζει αὐτήν, ὥστε τὰ τέκνα της νὰ «περιπατοῦν ἐν τῷ φωτί» καὶ νὰ βρίσκουν στὴν πρὸς Οὐρανὸν πορεία τους θεία ἀνάπαυση, γαλήνη ψυχῆς καὶ παρηγορία. Ὅπου οἱ πιστοὶ βαδίζουν «κατὰ πνεῦμα» «καὶ μὴ κατὰ σάρκα», ὅπου ἐπικρατεῖ καὶ κυριαρχεῖ «ὁ νόμος τοῦ πνεύματος τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», ἐκεῖ ἐπέρχεται καὶ χαρίζεται ἐλευθερία «ἀπὸ τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου» (Ρωμ. 8, 1-4).

Γι᾽ αὐτὸ καὶ προτρεπόμαστε ἀπὸ τὴν ἱερὰ Ὑμνολογία μας νὰ ἁγνισθοῦμε ἐσωτερικὰ κατὰ τὶς ψυχὲς καὶ τὶς καρδιὲς ἀπὸ κάθε κρυφὸ πάθος, ἀπὸ κάθε πειρασμικὸ ἐπηρεασμό, ὅπως καὶ νὰ καθαρισθοῦμε μὲ τὴν ἐπίμονη ἐργασία τῶν καλῶν καὶ ἀγαθῶν ἔργων καὶ πράξεων, ὥστε νὰ σπεύσουμε ὄχι μόνον νὰ δοῦμε τὸν Τίμιο Σταυρὸ ὑψούμενο καὶ στολιζόμενο, ἀλλὰ καὶ μὲ πίστη καὶ πόθο νὰ τὸν προσκυνήσουμε.

Διότι σὰν μέγας ἥλιος καταυγάζει μὲ τὶς ἀκτῖνες του ὅσους εἶναι στὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καλῶντας τους νὰ ἐξέλθουν μὲ τὴν σωτήρια Μετάνοια, καὶ ἐπίσης καταφλέγει τοὺς ἀπεχθεῖς δαίμονες, τοὺς παραλύει καὶ τοὺς διασκορπίζει, λύνοντας καὶ καταστρέφοντας τὰ πονηρὰ ἔργα τους, καὶ φέρνοντας εἰρήνη, ἄφεση καὶ ἐλευθερία.

Εἴθε νὰ φωτίσει ὅλους ὅσοι προσεγγίζουμε τὸν Τίμιο Σταυρὸ θεάρεστα καὶ τὸν προσκυνοῦμε μὲ πίστη, γιὰ νὰ λάβουμε συγχώρηση, δύναμη καὶ χάρη θείας ζωῆς καὶ σωτηρίας!

Σταυρὲ τοῦ Θεοῦ Πανάγιε, σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει Σου! Ἀμήν.

+ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος Κλήμης

Ἀπὸ τὴν σημερινὴ προσκύνηση τοῦ Τ. Σταυροῦ στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ Εὐαγγελιστρίας Λαρίσης.

Πηγή

ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (Π.Η.)....''ΤΑ'' ΙΣΤΟΡΙΚΑ ''ΠΑΤΡΙΑ'' (Η Γ΄ ΘΕΙΑ ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ+ΒΙΝΤΕΟ)

 

Ο ΕΚΔΟΤΗΣ ΤΩΝ ''ΠΑΤΡΙΩΝ'' ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Κ. ΚΑΛΛΙΟΠΙΟΣ ΟΜΙΛΕΙ ΔΙΑ

ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

               Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ ἀποκαλεῖται «πρὸ τῆς Ὑψώσεως», δεδομένου ὅτι μέσα στὴν ἑβδομάδα θὰ ἑορτάσουμε τὴν Παγκόσμιο Ὕψωση τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Γιὰ τὴν μεγάλη αὐτὴ ἑορτὴ μᾶς προετοιμάζει ἡ Ἐκκλησία, μιλῶντας μας σχετικὰ μὲ τὴν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ.

               Συγκεκριμένα, ἀκούσαμε σήμερα στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τὸν Κύριό μας νὰ προφητεύει τὴν Σταύρωσή Του μὲ μία παρομοίωση: «ὅπως, ὕψωσε ὁ Μωϋσὴς τὸ φίδι στὴν ἔρημο, ἔτσι πρέπει νὰ ὑψωθεῖ καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου». 

               Ὅταν οἱ Ἰσραηλίτες, παρὰ τὶς τόσες εὐεργεσίες ποὺ εἶχαν δεχθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν Μωϋσή, ἀγανακτοῦσαν καὶ ἔδειχναν ἀγνωμοσύνη, ὁ Θεὸς γιὰ νὰ τοὺς παιδεύσει, τοὺς ἔστειλε δηλητηριώδη φίδια. Ὅποιος δαγκωνόταν ἀπὸ τὰ φίδια αὐτά, πέθαινε ἀκαριαῖα. Ἡ συμφορὰ ξύπνησε τοὺς Ἰσραηλίτες ἀπὸ τὸν πνευματικὸ λήθαργο, ὥστε σπεύδοντας αὐτοὶ στὸν Μωϋσή, τοῦ ζήτησαν νὰ προσευχηθεῖ γιὰ νὰ λυτρωθοῦν. Ὁ Θεός, τότε, τοῦ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ὑψώσει ἕνα χάλκινο φίδι σὲ ξύλινο κοντάρι. Ὅσοι θὰ εἶχαν στραμμένο τὸ βλέμμα τους στὸ ὑψωμένο φίδι, δὲν θὰ κινδύνευαν νὰ πεθάνουν. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο λυτρώθηκε ὁ ἰσραηλιτικὸς λαός.

               Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀποτέλεσε προτύπωση τῆς ἀναγκαίας θυσίας τοῦ Θεανθρώπου γιὰ τὴν λύτρωση ὅλων μας ὄχι ἀπὸ τὸν σωματικό, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν πνευματικὸ θάνατο. Ὁ Χριστός, ὅταν ἦρθε, ὑψώθηκε στὸ Ξύλο τοῦ Σταυροῦ, μὲ ἀποτέλεσμα ὅσοι ἔχουμε στραμμένο τὸ βλέμμα μας πρὸς Αὐτόν, νὰ μῆν πεθαίνουμε ἀπὸ τὰ φαρμακερὰ φίδια τῆς ἁμαρτίας.

               Ἐντύπωση προκαλεῖ τὸ ρήμα ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ Χριστὸς γιὰ τὴν ἐπερχόμενη θυσία Του. Λέει ὅτι ΠΡΕΠΕΙ νὰ ὑψωθεῖ στὸ Ξύλο. Ἡ Σταύρωση -καὶ ἡ κατοπινὴ Ἀνάσταση βέβαια- ἦταν ὁ σκοπὸς γιὰ τὸν ὁποῖο ἔλαβε σάρκα ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Πρὸς αὐτὸν τὸν σκοπό, πρὸς αὐτὸ τὸ ὕψιστο καθῆκον, ὁ Θεάνθρωπος δὲν παρέκκλινε οὔτε στὸ ἐλάχιστο. Μᾶς δίδαξε μὲ τὸ παράδειγμά Του νὰ ἀνταποκρινόμαστε μὲ συνέπεια στὸ καθῆκον μας καὶ νὰ μὴν τὸ ἀποφεύγουμε, σύμφωνα μὲ τὴ συνήθεια τῶν ἡμερῶν μας. Τὸ μεγαλύτερο καὶ πρώτιστο καθῆκον μας εἶναι νὰ ζοῦμε ἀνάλογα μὲ τὴν ταυτότητά μας. Εἴμαστε Χριστιανοί, ἄρα ὀφείλουμε νὰ ζοῦμε ὅπως θέλει ὁ Χριστός. Αὐτὸ τὸ καθῆκον εἶναι τὸ κέντρο. Ὅλα τὰ ἄλλα περιστρέφονται γύρω ἀπὸ αὐτό.           

Μετ’ εὐχῶν,

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΕΞΟΡΙΣΤΟ

 

Ὁ Ἅγιος πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος στὸ κελλάκι του μὲ τὸ κομβοσχοίνι στὸ χέρι,
στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ὑψηλοῦ Λέσβου κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Ἐξορίας του (1951-1952)

Ἐπικοινωνία μὲ τὸν Μεγάλο Ἐξόριστο

ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ἕνα σύντομο ἀπόσμασμα ἀπὸ τὸ Κεφάλαιο ΙΕ΄ («Ἡ δύσκολη καὶ ἔνδοξη περίοδος ἕως τῆς Κοιμήσεως τοῦ Ἁγίου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου») ἀπὸ τὸν Τόμο Β΄ τοῦ ἔργου μας: «Ἐπίσκοπος Μαγνησίας Χρυσόστομος Νασλίμης (1910-1973) – Ἀκατάβλητος Ἀγωνιστὴς Πίστεως καὶ Ὑπομονῆς», Ἀθήνα 2020, σελ. 43-46, προκειμένου νὰ τιμήσουμε τὴν μνήμη τοῦ Ὁμολογητοῦ Πατρὸς καὶ κορυφαίου τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναστήματος Ἁγίου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου (+7/20-9-1955), ἐπικαλούμενοι τὶς θεοπειθεῖς Αὐτοῦ πρεσβεῖες ὑπὲρ τῶν κατὰ πνεῦμα τέκνων του.

Ὁ βιογραφούμενός μας π. Χρυσόστομος Νασλίμης ὡς χαρακτηριζόμενος ἀπὸ ὑψηλὸ αἴσθημα εὐθύνης καὶ ἀπὸ γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, ἔσπευδε νὰ ἐπικοινωνεῖ γραπτῶς μὲ τὸν Μέγα Ὁμολογητὴ τῆς Ὀρθοδοξίας Ἅγιο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο, διατελοῦντα τότε ἐξόριστο στὴν δυσπρόσιτη Ἱερὰ Μονὴ Ὑψηλοῦ Μυτιλήνης. Καὶ τοῦτο, διότι ἐκζητοῦσε πατρικὲς εὐχές, ἐνημέρωνε περὶ ὅσων συνέβαιναν καὶ ἔθετε ἐρωτήματα.

Δύο χαρακτηριστικὲς ἐπιστολὲς τοῦ Ἁγίου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου ἔχουμε ὑπ᾽ ὄψιν μας ἀπὸ ἐκείνη τὴν περίοδο πρὸς τὸν τότε Ἀρχιμ. π. Χρυσόστομο Νασλίμη. Στὴν πρώτη, μὲ ἡμερομηνία 2/15-6-1951, ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὑψηλοῦ, γράφει ὁ Ὑψηλὸς Δεσμώτης τῆς Ὀρθοδοξίας πρὸς τὸν ἀκούραστο Ἀγωνιστὴ π. Χρυσόστομο:

«Ἀγαπητέ μοι Ἀρχιμανδρίτα κ. Χρυσόστομε·

Τὴν ὑπὸ ἡμερομηνίαν 20 Μαΐου ἀδελφικὴν ἐπιστολὴν τῆς ὑμετέρας περισπουδάστου πανοσιολογιότητος ἔλαβον χθὲς τὸ ἑσπέρας. Τὸ περιεχόμενον αὐτῆς ἀνέγνων μετὰ προσοχῆς καὶ μεγάλου ἀδελφικοῦ ἐνδιαφέροντος. Εἶδον μὲ λύπην καὶ συγκίνησιν καὶ τὰς ἰδικάς Σας δοκιμασίας καὶ περιπετείας ἅς, συνεπείᾳ τοῦ καθ᾽ ἡμῶν κινηθέντος ἀγρίου καὶ ἀμειλίκτου διωγμοῦ, μεθ᾽ ὑπομονῆς ὑπέστητε καὶ ὑμεῖς διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ. Ὁ διωγμὸς οὗτος εἶνε πρωτοφανὴς εἰς τὰ χρονικὰ τῆς ἱστορίας τῆς Αὐτοκεφάλου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπομονὴ καὶ ἐγκαρτέρησις τῶν Χριστιανῶν μας εἶνε καὶ αὕτη πρωτοφανὴς εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. Καὶ τοὺς μὲν διώκτας, ἐκκλησιαστικούς τε καὶ πολιτικούς, ἡ ἱστορία θὰ καυτηριάσῃ μὲ τὰ δριμύτερα καυστήρια, τοὺς δὲ διωκομένους καὶ ὑπομένοντας τὰ πάντα διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν, θὰ στέψῃ μὲ τὸν ἐπίζηλον φωτοστέφανον τοῦ Ὁμολογητοῦ ἐν ὥρᾳ Κρίσεως. Ἄς δοξάζωμεν τὸν Θεόν, τὸν εὐδοκήσαντα νὰ ἐπιφυλάξῃ εἰς ἡμᾶς τὸν τιμητικὸν κλῆρον νὰ ἀγρυπνῶμεν καὶ φυλακὰς νὰ φυλάσσωμεν περὶ τοὺς προμαχῶνας τῆς Ὀρθοδοξίας, καυτηριάζοντες καὶ στηλιτεύοντες τὰς καταχθονίους ἐπιβουλὰς τῶν πολεμίων καὶ λυμεώνων τοῦ ὑγιοῦς καὶ ἀκραιφνοῦς πνεύματος αὐτῆς…

»Ὅσον ἀφορᾷ τὴν ἐξοικονόμησιν τῆς δι᾽ ἁγνῶν καὶ εὐσεβῶν γυναικῶν Μεταλήψεως τῶν Τιμίων Δώρων εἰς μελλοθανάτους ἀσθενεῖς, οὕς δὲν δύνασθε προσωπικῶς νὰ ἐπισκεφθῆτε καὶ κοινωνήσητε, ταύτην ἐγκρίνομεν καὶ ἡμεῖς, προτιμῶντες ἐκ δύο κακῶν τὸ μὴ χεῖρον. Ἐπὶ τῇ ἐλπίδι, ὅτι ὁ Κύριος, διὰ τὴν δόξαν τοῦ Ὁποίου ἀγωνιζόμεθα, ἐν τῷ ἀπείρῳ ἐλέει τῆς μακροθυμίας καὶ τῆς ἀμέτρου συγκαταβάσεως πρὸς ἡμᾶς θὰ εὐδοκήσῃ νὰ κολοβώσῃ τὰς ἡμέρας τῶν θλίψεων καὶ δοκιμασιῶν, ἐπιβραβεύων μὲν τὸν ἱερὸν Ἀγῶνα τὸν θρίαμβον, ἡμῶν δὲ τὴν ἀπελευθέρωσιν, διατελῶ μετ᾽ ἀγάπης καὶ εὐχῶν» (Ἀρχεῖον Χρυσοστόμου Νασλίμη. Νὰ σημειώσουμε ὅτι σύμφωνα μὲ τὸν Μέγα Βασίλειο ἡ ἐξορία ἁγίου Ποιμένος σὲ χρόνια διωγμοῦ θεωρεῖται «ἐρημία τῆς Ἐκκλησίας», πρόξενη μεγάλης λύπης στοὺς πολλούς, ἀλλὰ καὶ μακαρισμοῦ γιὰ τοὺς πάσχοντας μετὰ μακροθυμίας καὶ γενναιότητος [βλ. Ἐπιστολὴ ΡΠΒ΄: «Πρὸς τὸν Πρεσβύτερον Παυλῖνον»).

Εἶναι ἀξιοπαρατήρητο τὸ ὑψηλὸ καὶ ἀπτόητο φρόνημα τοῦ Ἁγίου Πατρός, ὁ ὁποῖος δὲν κάμπτεται πρὸ τῶν δεινῶν τῆς ἐξορίας, ἀλλὰ σπεύδει νὰ παρηγορήσει καὶ ἐγκαρδιώσει τοὺς ἐπίσης διωκομένους εὐσυνειδήτους καὶ γενναίους Κληρικούς του, ὅπως καὶ τὸ ἀνυποχώρητο Ποίμνιό του, καὶ ἐπίσης τὸ μέτρο τῆς ποιμαντικῆς οἰκονομίας καὶ διακρίσεώς του, τὸ ὁποῖο λόγῳ τοῦ διωγμοῦ ὑπερβαίνει τὸ στενὸ γράμμα τοῦ νόμου πρὸς ἐπιτέλεσιν τοῦ σωστικοῦ ἔργου ὑπὲρ ἀθανάτων ψυχῶν.

Στὴν δεύτερη ἐπιστολὴ μὲ ἡμερομηνία 24-7-1951, διαβάζουμε:

«Ἀγαπητέ μοι Χρυσόστομε, τὴν ἀπὸ 23 Ἰουνίου ἐπιστολὴν τῆς ὑμετέρας φίλης πανοσιολογιότητος ἐδεξάμην χθὲς καὶ μετὰ πολλῆς χαρᾶς ἀνέγνων. Σᾶς συγχαίρω διὰ τὴν ἀνύστακτον ὑμῶν ἐπαγρύπνησιν καὶ περιφρούρησιν τῶν ἱερῶν Παραδόσεων καὶ τῶν Πατρώων τῆς Ὀρθοδοξίας θεσμῶν, ὡς καὶ διὰ τὴν σθεναρὰν ἄμυναν ὑμῶν κατὰ τῶν ἀγρίων διωκτῶν, οἵτινες πρὸς κέντρα λακτίζουν, κηρύξαντες ἐν διωγμῷ τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἐπίσης, εἶσθε ἄξιος συγχαρητηρίων, διότι, παρ᾽ ὅλον τὸν περιορισμόν Σας καὶ τὸν ἄγριον διωγμόν, δὲν ἀμελεῖτε καὶ τὰ ἱερατικά Σας καθήκοντα πρὸς ἱκανοποίησιν τῶν θρησκευτικῶν ἀναγκῶν τοῦ ποιμνίου Σας. Εἰς τὴν ὑγείαν μου εἶμαι θαυμάσια, χάρις τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ, οὗ τὸ ἄπειρον ἔλεος καὶ ἡ εἰρήνη σὺν τῇ ἐμῇ εὐχῇ καὶ εὐλογίᾳ εἴη μεθ᾽ ὑμῶν καὶ τῶν Χριστιανῶν Σας. Διαβιβάζω τὰς εὐχάς μου εἰς ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Τῆς Ὑμετέρας φίλης καὶ περισπουδάστου πανοσιολογιότητος διάπυρος εὐχέτης, +ὁ π. Φλωρίνης Χρυσόστομος» (Ἀρχεῖον Χρυσοστόμου Νασλίμη).

Τὰ δύο αὐτὰ σύντομα ἱστορικὰ κείμενα-μαρτυρίες, ἐντυπωσιακὰ γιὰ τὸν παλμό, τὴν εὐγένεια, τὸ ἐνδιαφέρον, τὴν ἀποφασιστικότητα, τὴν εἰλικρίνεια καὶ τὸ ἄρωμα ποὺ ἀποπνέουν, ἀποδεικνύουν τόσο τὴν μεγαλοσύνη τοῦ Γράφοντος, ὅσο καὶ τὴν ἀξιοσύνη τοῦ ἀποδέκτου, τοῦ ὁποίου τὶς πρὸς τὸν ἱερὸ Δεσμώτη ἐπιστολὲς δὲν ἔχουμε δυστυχῶς ὑπ᾽ ὄψιν μας.

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ - ΜΝΗΜΗ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας μας κ. Χρυσοστόμου)

 

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

   Ὁ Ἱερὸς Παῦλος μᾶς λέει ξεκάθαρα ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν μιλᾶμε τὶς γλῶσσες τῶν Ἀγγέλων, καὶ ἂν ἔχουμε τόση πίστη ὥστε νὰ μετακινοῦμε βουνά, καὶ ἂν ἀκόμη παραδώσουμε τὰ σώματά μας στὴ φωτιὰ γιὰ τὴν πίστη, ἀλλὰ δὲν ἔχουμε ἀγάπη, καθόλου δὲν ὠφελούμαστε. 

   Γιὰ χάρη τῆς ἀγάπης, ὁ Πατέρας ἔστειλε τὸν Υἱὸ στὸν κόσμο. Γιὰ χάρη τῆς ἴδιας, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καταδέχθηκε νὰ ὑψωθεῖ στὸν Σταυρὸ γιὰ νὰ λυτρώσει ἐμᾶς, ποὺ μὲ τὴν θέλησή μας παρακούσαμε τὴν ἐντολή Του, ἀπὸ τὸν αἰώνιο θάνατο.

   Ἐφόσον, λοιπόν, τόσο ἀγάπησε ὁ Θεὸς ὅλους ἐμᾶς, ἔτσι κὶ ἐμεῖς ἔχουμε καθῆκον νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους μας. Αὐτὸ τονίζει σήμερα ὁ Δεσπότης Χριστὸς στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ΙΕ΄ Κυριακῆς τοῦ Ματθαίου. 

   Βλέπουμε κάποιον διδάσκαλο τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου νὰ πλησιάζει τὸν Κύριο καὶ νὰ Τὸν ρωτᾶ: «ποιά ἐντολὴ εἶναι μεγάλη στὸν νόμο;». Ὡς διδάσκαλος, ἀσφαλῶς καὶ γνώριζε τὴν ἀπάντηση. Ὡστόσο, ἤθελε νὰ πειράξει τὸν Κύριο. Ἤθελε νὰ ἀκούσει μία λανθασμένη ἀπάντηση, γιὰ νὰ ἔχει νὰ Τὸν κατηγορεῖ. Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἀνάμεσα στοὺς πολλοὺς οἱ ὁποῖοι καλοπροαίρετα ἄκουγαν τὸν Κύριό μας νὰ κηρύττει, ὑπῆρχαν πολλοὶ τέτοιοι ὑποκριτές, δῆθεν ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ. Καὶ στὶς ἡμέρες μας ὑπάρχει τὸ γένος αὐτό, ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἀνοίγουν τὸ στόμα τους μόνο γιὰ νὰ ἐπιτεθοῦν λεκτικὰ σὲ κάποιον ὁ ὁποῖος ἔκανε ἕνα λάθος, ἀκόμη καὶ ἂν αὐτὸς ὁ κάποιος ἔχει κάνει χίλια καλά. Τόσο «ἐνδιαφέρονται» γιὰ τὸ σωστό, ποὺ ἀντὶ νὰ ἐπιστήσουν διακριτικὰ τὸ σφάλμα, σπεύδουν νὰ τὸ διακηρύξουν «ἐν ἐκκλησίᾳ μεγάλῃ». Ἔτσι καὶ ὁ νομικός. Δυστυχῶς γιὰ ἐκεῖνον, ὅμως, συνομιλοῦσε μὲ τὸν Θεάνθρωπο, ὁ Ὁποῖος δὲν πέφτει σὲ παγίδες. 

   Ὁ Κύριος ἀπάντησε: «ἡ πρώτη καὶ μεγαλύτερη ἐντολὴ εἶναι νὰ ἀγαπήσεις τὸν Θεό σου μὲ ὅλη τὴν καρδιά, τὴν ψυχὴ καὶ τὴν διάνοιά σου. Δεύτερη δέ, ὅμοια μὲ τὴν πρώτη, νὰ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὅπως ἀγαπᾶς τὸν ἑαυτό σου. Πάνω σὲ αὐτὲς τὶς δύο ἐντολὲς κρέμεται ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ Προφῆτες». 

   Τὸ πρῶτο καὶ κύριο καθῆκον μας εἶναι ἡ ἀγάπη. Ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ συγκροτοῦν τὸν καθημερινὸ βίο τῶν Χριστιανῶν, ἡ προσευχή, ἡ νηστεία, ἡ ἐλεημοσύνη, ἀποτελοῦν τὰ μέσα διὰ τῶν ὁποίων ὁδηγούμαστε πρὸς τὴν ἀγάπη καὶ ἐκφράζουμε τὴν ἀγάπη μας.       

   Καὶ τί σημαίνει ἀγάπη; 

   Τὴν ἀπάντηση μᾶς δίνει ὁ τῶν Ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, εἶναι ἀγαθή· ἡ ἀγάπη δὲν φθονεῖ· ἡ ἀγάπη δὲν καυχιέται, δὲν ὑπερηφανεύεται, δὲν κάνει ἀσχήμιες, δὲν ζητεῖ τὸ συμφέρον της, δὲν παροξύνεται, δὲν λογίζεται τὸ κακό, δὲν χαίρεται μὲ τὴν ἀδικία, ἀλλὰ χαίρεται μὲ τοὺς ἄλλους γιὰ τὴν ἀλήθεια· πάντα βαστάζει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει».

   Πρῶτα, λοιπόν, ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Ἀγαπῶ τὸν Θεὸ ὅταν τηρῶ τῖς ἐντολές Του καὶ οἱ ἐντολές Του, δὲν εἶναι δύσκολες. Ἐμεῖς κάνουμε τὰ πράγματα δύσκολα. Καὶ ἂν ἀγαπῶ τὸν Θεό, τότε ὁ Θεὸς θὰ μοῦ φανερωθεῖ, διότι ὁ Ἴδιος μᾶς τὸ βεβαίωσε. 

   Ἔπειτα, ὁ Χριστὸς μᾶς τόνισε νὰ ἀγαποῦμε τοὺς ἄλλους ὅπως τὸν ἑαυτό μας. Ἐνδιαφέρομαι καὶ ἀγωνίζομαι γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μου; Ἂν ναί, τότε ἀγαπῶ πραγματικὰ τὸν ἑαυτό μου. Ἔτσι, πρέπει νὰ φροντίζω καὶ γιὰ τοὺς συνανθρώπους μου, διαθέτοντας τὸν ἑαυτό μου γιὰ ἐκείνους. 

   Αὐτά, ὅσο μένουν στὰ λόγια, δὲν ὠφελοῦν καθόλου. Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη εἶναι ἔμπρακτη. Τέτοια ἔμπρακτη ἀγάπη, τέτοια ἀγάπη ὥστε νὰ θυσιάσουν τὸ εἶναι τους γιὰ τοὺς συνανθρώπους τους, ὑπῆρξαν οἱ ἡρωϊκοὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Μικρασίας, ἡ ὁποία, τέτοιες ἡμέρες τοῦ 1922, βίωσε τὴν τραγικότερη στιγμὴ τῆς ἱστορίας της, τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή. 

   Ἐνέπνευσαν μὲ τὸ παράδειγμά τους, ὄχι μόνο τότε τὸ ποίμνιό τους, ἀλλὰ καὶ τώρα καὶ μέχρι τῆς συντελείας θὰ ἐμπνέουν τὸν κάθε συνειδητὸ Χριστιανὸ καὶ ἰδιαιτέρως τοὺς Κληρικούς. Ἐνῶ μὲ τὸ ἄκουσμα τῆς κατάρρευσης τοῦ μετώπου καὶ τῆς ἐπερχόμενης σφαγῆς εἶχαν τὴ δυνατότητα νὰ σωθοῦν, ἐντούτοις, φρόντισαν νὰ φυγαδέψουν ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερους καὶ ἔκατσαν νὰ σφαγιασθοῦν μὲ τὸ ποίμνιό τους, ὡς καλοὶ ποιμένες, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐγκαταλείπουν τὰ πρόβατα, ἀλλὰ θυσιάζονται ὑπὲρ αὐτῶν. 

   Ἂν ἡ Πατρίδα μας ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων μεγαλούργησε, αὐτὸ τὸ ὀφείλει σὲ τέτοιου μεγέθους ἀναστήματα ποὺ ἀνέδειξε. Ἔχουμε καθῆκον νὰ τοὺς γνωρίσουμε καλύτερα, κλείνοντας γιὰ λίγο τὶς τηλεοράσεις καὶ ἀφήνοντας γιὰ λίγο στὴν ἄκρη ὅλα αὐτὰ ποὺ δὲν μᾶς ἀφήνουν νὰ πάμε μπροστά.  

   Δίχως περισσότερα λόγια, ἐκζητῶ τὶς εὐχές τους. Αὐτοὶ ἦταν ποὺ κράτησαν τὴν Ρωμιοσύνη μετὰ τὴν Καταστροφή, διότι ὑπῆρχαν καὶ ὑπάρχουν στὴν μνήμη μας. Ἄλλωστε, «οἱ Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι». Τέτοια παλικάρια δὲν πεθαίνουν. Ἀπέτυχαν οἱ γείτονές μας. Νόμιζαν ὅτι τοὺς κατέστρεψαν, ἀλλὰ  αὐτοὶ συναριθμήθηκαν μὲ τοὺς ἔνδοξους Μάρτυρες τοῦ Γένους καὶ τῆς Πίστεως. 

   Μὲ τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας σὲ ὅλες τὶς Ἐνορίες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας θὰ τελεσθεῖ Ἐπιμνημόσυνη Δέηση ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν θυμάτων τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρασίας. 

   Καὶ μία μικρή, ἀλλὰ σημαντικὴ διευκρίνιση: ὅταν λέμε Μικρὰ Ἀσία, δὲν ἐννοοῦμε μόνο τὴν Σμύρνη καὶ τὰ ὑπόλοιπα παράλια, ἀλλὰ καὶ τὸν Πόντο καὶ τὴν Καππαδοκία. 

               Καλὴ ἀνάπαυση νὰ ἔχουν ὅλοι τους! Ὅσον ἀφορᾶ τὴν δικαίωσή τους, αὐτὴ εἶναι στὸ χέρι μας νὰ τοὺς τὴν προσφέρουμε. 

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

MHNYMATA ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ (Ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Λαρίσης & Πλαταμῶνος κ.Κλήμεντα)

Ὁμιλία μὲ τίτλο: «Μηνύματα ἀπὸ τὴν θλιβερὴ ἐπικαιρότητα»

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὸν ἰσόγειο Ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων τοῦ Καθεδρικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Λαρίσης, τὴν Κυριακή, 28-8/10-9-2023.

 Πηγή

Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΩΣ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

   

Ὁ ἐγωισμὸς ὡς αἰτία τῆς μοναξιᾶς!

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Εἶναι ἀλήθεια, καλοί μου φίλοι, ὅτι σήμερα ζοῦμε στὴν «κοινωνία τοῦ ἐγώ», ὅπως θὰ τὴν λέγαμε. Μὲ τὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, σύμφωνα καὶ μὲ ὅσα ἔχουμε ἀναφέρει σὲ προηγούμενα κείμενά μας, νὰ τὴν ἐπιδεινώνουν κατὰ πολύ. Ὅμως ὁ ἐγωισμὸς σαφῶς δὲν μᾶς συμφέρει. Εἶναι ἕνα μεγάλο θέμα αὐτὸ ποὺ θὰ τὸ ἐξετάσουμε ἰδιαίτερα κάποια στιγμή. Πρὸς τὸ παρὸν θὰ περιοριστοῦμε σὲ τοῦτο μόνο: Ὅτι ὁ ἐγωισμὸς μᾶς δημιουργεῖ ἀκόμη καὶ μοναξιά. Τὴν κακὴ μοναξιὰ βέβαια!

*   *   *

Καὶ τοῦτο γιατί εἶναι ὁ τρόπος, γιὰ νὰ διώχνουμε τοὺς ἄλλους ἀπὸ κοντά μας. Εἶναι τὸ τεῖχος ποὺ κτίζουμε ἀνάμεσα σέ μᾶς καὶ στοὺς ἄλλους. Ἐπικοινωνοῦμε μόνο ἀπὸ συμφέρον! Συνάπτουμε φιλίες πάντοτε συμφεροντολογικές! Δείχνουμε εὐγενικοί, ἐπειδὴ ἀποβλέπουμε στὸ κέρδος!

Βλέπετε συμβαίνει αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος τῆς Πάτμου: «Ὅπου ἐγωϊσμὸς ἐκεῖ πνεῦμα Θεοῦ δὲν ὑπάρχει». Καὶ τί εἶναι ἡ κακὴ μοναξιά; Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ κενὸ τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ.

Ἔλεγε ὁ ἁγιασμένος γέροντας π. Μᾶρκος Μανώλης: «Ἂν ὁ Θεὸς δὲν εἶναι “Κύριος καὶ Δεσπότης τῆς ζωῆς μου”, τότε τὸ ἐγώ μου γίνεται ὁ κύριος καὶ δεσπότης, τὸ κέντρον τοῦ κόσμου».

Δηλαδὴ ἡ μοναξιὰ προέρχεται μέσα ἀπ’ αὐτὴ τὴν ἀντιστροφὴ τῶν πραγμάτων, ὅπου στὴ θέση τοῦ Θεοῦ μπαίνει τὸ «ἐγώ»!

Καὶ συνεχίζει μὲ τὰ ἑξῆς ὁ π. Μᾶρκος: «Ὁ Φαρισαῖος ἐμφανίζει τὸν ἑαυτόν του ὡς μὴ ἔχοντα ἀνάγκη τοῦ Θεοῦ. Ἀντιθέτως ὁ τελώνης ἐξαρτᾶ τὸν ἑαυτόν του καὶ τὸ πᾶν ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ βαθειὰ συναίσθηση ὅτι καὶ τοῦτο πολὺ εἶναι γι’ αὐτόν. Τὸ κέντρον τοῦ κόσμου γιὰ τὸν Φαρισαῖο εἶναι τὸ ἐγώ του, γύρω δὲ αὐτοῦ στρέφονται καὶ δι’ αὐτὸ ὑπάρχουν Θεὸς καὶ κόσμος. Γιὰ τὸν Τελώνη τὸ κέντρο εἶναι ὁ Θεός, ὁ ἑαυτός του δὲ τοποθετεῖται στὰ πλέον τιποτένια γύρω ἀπὸ τὸν Θεὸν πράγματα».

Θὰ τὸ κατανοήσουμε αὐτὸ καλύτερα καὶ ἀπὸ τοῦ­το ποὺ πολὺ ὀρθὰ ἐλέχθη: «Ὁ ἐγωιστὴς θέλει νὰ εἶναι πάντοτε στὸ κέντρο, οἱ δὲ ἄλλοι νὰ στρέφονται γύρω του καὶ νὰ ὑμνολογοῦν τὸ ἐγώ του. Μία εἶναι ἡ θεότητα. Αὐτός! Ἕνας ὁ σκοπός του. Αὐτός! Ὅλοι οἱ ἄλλοι εἶναι σὲ δεύτερη μοῖρα. Ἂν ἀνεβεῖ ψηλά, πληγὴ καταντᾶ. Ὁ ἐγωιστὴς μοιάζει μὲ τὴ συκιά. Τίποτε δὲν φυτρώνει κάτω ἀπ’ τὸν ἴσκιο της. Κι ἂν κάτι φυτρώσει, εἶναι φιδόχορτο!».

Νά, λοιπόν, ἡ λεωφόρος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ μοναξιά. Ἔλεγε ὁ Ντιντερώ: «Μόνο ὁ ἐγωιστὴς ζεῖ μόνος του»!

*   *   *

Ἔπειτα ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος μὲ τίποτα δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τοὺς ἄλλους. Σαφῶς δὲν εἶναι διατεθειμένος νὰ χαλάσει τὴν ἡσυχία του καὶ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπ’ τὶς «δουλειὲς» του προκειμένου νὰ συμπαρασταθεῖ σ’ ἐκεῖνον ποὺ ἔχει ἀνάγκη. Τὰ «προβλήματά» του, ἡ «καριέρα» του, ἡ «καταξίωσή» του – ὅλα τους ἐκφράσεις τοῦ ἐγωϊσμοῦ του – δὲν τοῦ ἀφήνουν περιθώρια διαπροσωπικῶν σχέσεων.

Στὸ ἐρώτημα «πῶς ἐκφράζεται αὐτὸς ὁ δεσπότης (δηλ. ὁ ἐγωϊστής);», ὁ π. Μᾶρκος ἀπαντᾶ ὡς ἑξῆς: «Πολλάκις δὲν ἐκφράζεται μὲ διαταγές, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀδιαφορία, περιφρόνηση, ἔλλειψη ἐνδιαφέροντος, φροντίδας, σεβασμοῦ στοὺς ἄλλους». Δηλαδὴ μὲ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ὁδηγοῦν μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια στὴ μοναξιά!

Ἀποδεικνύεται ἔτσι ὅτι, ὅποιος παύσει νὰ ἀγαπᾶ τὸν Θεό, τελικὰ παύει νὰ ἀγαπᾶ καὶ τὸν συνάνθρωπο. Καὶ πῶς αὐτὸ εἶναι δυνατὸ νὰ μὴ ἔχει ἐπιπτώσεις;

*   *   *

Προσέξτε κι αὐτό! Ὅταν προβάλλουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ μόνον αὐτόν, συμβαίνει νὰ κατακρίνουμε τοὺς ἄλλους ἀκόμη δὲ καὶ τὸν συνομιλητή μας, τὸν σύντροφό μας, τὸν φίλο μας! Τοῦτο εἰδικὰ τὸ τελευταῖο θυμίζει τὸ ἀνέκδοτο, ὅπου ἕνας τέτοιος ἐγωϊστὴς ἔλεγε στὸ φίλο του: «Τόσην ὥρα μιλᾶμε συνεχῶς γιὰ μένα. Ἂς ποῦμε τώρα κάτι καὶ γιὰ σένα. Ἀλήθεια, πές μου πῶς σὲ νίκησα σ’ ἐκεῖνο τὸ παιχνίδι;»!!!

Λοιπόν, μὴ περιμένουμε νὰ μᾶς ἀκούσει ἕνας ἐγωιστής. Γιατί αὐτὸ ποὺ κάνει εἶναι νὰ μιλάει συνέχεια γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ τὶς «ἐπιτυχίες» του, ὅταν οἱ ἄλλοι, καὶ βέβαια οἱ φίλοι του, ἐκεῖνο ποὺ ἐπιθυμοῦν εἶναι νὰ μιλήσουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ νὰ τὸν βροῦν συμπαραστάτη στὰ προβλήματά τους.

Σαφῶς ὁ ἐγωισμὸς δὲν βοηθᾶ στὴ δημιουργία στενῶν σχέσεων, ἀντίθετα δέ, διαλύει κάθε ἐλπίδα μίας εἰλικρινοῦς φιλίας. Εἶναι σοφὸ αὐτὸ ποὺ ἐλέχθη: «Ὁ ἐγωισμὸς εἶναι τὸ δηλητήριο τῆς φιλίας» (Μπαλζάκ).

Ὑπέροχη εἶναι καὶ τούτη ἡ διαπίστωση: «Οἱ ἐγωιστὲς δὲν γίνονται ποτὲ δότες ἀγάπης. Ἔχουν ρέζους… ἀτομικό»!!!

Ἑπόμενο εἶναι, ὅταν συμπεριφερόμαστε ἔτσι, νὰ διώχνουμε τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ γύρω μας, ἀκόμη καὶ αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἀγαπᾶνε, κι ἔτσι νὰ μένουμε τραγικὰ μόνοι! Ἔλεγε ὁ Πασκὰλ ὅτι «ὅποιος ἀγαπᾶ μόνο τὸν ἑαυτό του, δὲν κατορθώνει στὸ τέλος τίποτ’ ἄλλο ἀπ’ τὸ νὰ μένει ἐντελῶς μόνος»!

*   *   *

Δυστυχῶς τὸ «ἐγώ» μας ἀπογειώθηκε πολὺ πάνω ἀπ’ τὸ «ἐμεῖς». Ἔτσι δὲν πρόκειται νὰ ἀντιληφθοῦμε ὅτι οἱ συνάνθρωποί μας εἶναι μέρος τοῦ ἑαυτοῦ μας. Πόσο ὡραῖος θὰ ἦταν πράγματι ὁ κόσμος καὶ περισσότερο ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ἂν εἴχαμε ἀνεπτυγμένο τὸ «ἐμεῖς» καὶ ἐλαχιστοποιημένο ὅσο γίνεται τὸ «ἐγώ» μας!

Ἔλεγε πολὺ ὡραῖα ὁ Ἅγιος Παΐσιος: «Δὲν πᾶμε καλά, γιατί κλείνουμε γραμματικὰ λάθος, τὸ ρῆμα “ἐγώ”! Ἐμεῖς τὸ κλείνουμε, ἐγὼ – ἐσὺ – αὐτός, ἐνῷ τὸ σωστὸ εἶναι: Αὐτὸς – ἐσὺ – ἐγώ!».

*   *   *

Τί νὰ πεῖ κανεὶς καὶ γιὰ τὶς ἰδιορρυθμίες, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς περίεργες ἀπαιτήσεις ἢ καὶ ἀντιλήψεις ἑνὸς ἐγωιστῆ; Ἀναφερόμενος κάποιος συγγραφέας σ’ αὐτὴ τὴν ἀπαράδεκτη κατάστασή του, ἔγραψε: «Μόνον ὁ κακὸς ζεῖ μόνος του!».

Γράφει ὁ καθηγητὴς Ἰω. Κορναράκης: «Ὁ ἔντονα ἐγωκεντρικὸς ἄνθρωπος κι ἂν ἀκόμα δὲν ἔχει ἐξωτερικὰ προσόντα γιὰ μία ἐπίσημη εἴσοδο στὸ ψυχιατρεῖο, ἔχει ὁπωσδήποτε πολλὲς ἀρετὲς σχιζοφρενικοῦ ἀτόμου. Καθὼς προβάλλει στὸ χῶρο τῆς ὑπάρξεως τὶς ἐσωτερικές του διασπάσεις σὰν ἀπόλυτους τρόπους συμπεριφορᾶς, ἀδυνατεῖ νὰ συν­αντηθεῖ μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἡ ἀδυναμία του αὐτὴ προκαλεῖ ἕνα αἴσθημα μοναξιᾶς καὶ μία ἐντύπωση ἀδικίας ποὺ διαπράττουν οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι εἰς βάρος του. “Δὲν τὸν καταλαβαίνουν”, “Δὲν ἐκτιμοῦν τὶς δικές του θυσίες”! Καὶ τότε διασπᾶται ἀπὸ αὐτούς. Κλείνεται στὸν ἑαυτό του, στὰ προβλήματά του, στὴ μοναξιά του. Αὐτὴ ἡ στάση ζωῆς εἶναι μία ποιότητα σχιζοφρενικῆς ἀντίδρασης».

*   *   *

Ἂς προσέξουμε καὶ τοῦτο τὸν ὑπέροχο λόγο τοῦ Ἁγ. Ἰω. Χρυσοστόμου: «Τίποτα δὲν ὁδηγεῖ τόσο πολὺ στὴν ἔπαρση καὶ δὲν ἀποχωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ὅσο τὸ νὰ νομίζει ὅτι εἶναι αὐτάρκης καὶ δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ κανένα!… Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος καὶ θὰ στερήσει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ κάθε βοήθεια καὶ στὰ σφάλματά του κανεὶς δὲν θὰ βρεθεῖ οὔτε νὰ τὸν διορθώσει οὔτε νὰ τὸν συγχωρέσει καὶ τὸν Θεὸ θὰ ἐξοργίσει μὲ τὴν ἀλαζονεία του καὶ πολλὰ ἁμαρτήματα θὰ κάνει».

Ναί, θὰ κάνει! Γιατί ἐν τέλει στὸν ἐγωισμὸ βρίσκεται ἡ ρίζα κάθε ἁμαρτίας. Καὶ γιὰ τοῦτο καὶ τῆς μοναξιᾶς!

*   *   *

Τελικὰ μήπως ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δημιουργοῦμε τὴ δική μας ἀπομόνωση καὶ τὸ θερμοκήπιο τῆς μοναξιᾶς μας; Μήπως ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀδικοῦμε τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτὸ μὲ τὶς λανθασμένες ἐπιλογὲς καὶ ἀντιλήψεις μας; Μὴ κατηγοροῦμε, λοιπόν, τοὺς ἄλλους γιὰ «τὸ κακὸ ποὺ μᾶς βρῆκε», οὔτε δὲ καὶ τὸν Θεό, ἀλλὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ μόνο. Ἂν δὲν τὸ κάνουμε αὐτό, τότε δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ λύσουμε τὸ πρόβλημα καὶ θὰ ἀποδεικνύουμε μὲ τὸν πιὸ περίτρανο τρόπο τόν… ἐγωισμό μας!

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

   Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

   Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ὁ Κύριος μᾶς λέει μία παραβολή, κατὰ τὴν ὁποία ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μοιάζει μὲ πλούσιο δεῖπνο σὲ  γάμο βασιλικό. Αὐτὸ τὸ βασιλικὸ δεῖπνο δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἤ εἰδικώτερα, τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας. Ὁ Θεὸς ὁ Ἴδιος ἐτοιμάζει τὸ δεῖπνο καὶ μάλιστα παραθέτει τὸν Ἑαυτό του, τὸ Πανάχραντο Σῶμα Του καὶ τὸ Τίμιο Αἵμα Του, ὥστε γευόμενοι αὐτῶν, νὰ γίνουμε ἕνα μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ πλημμυρίσουμε ἀπὸ αἰώνια Ζωή. Ἑνῶ δὲ ὁ Θεὸς καλεῖ τοὺς πάντες σὲ ἕνα τόσο πλούσιο, πανευφρόσυνο καὶ μοναδικὸ γεγονός, ἄλλοι ἀρνοῦνται προφασιζόμενοι τὶς ἐργασίες τους, ἄλλοι προφασίζονται ἄλλες ἐργασίες, ἄλλοι τὴν οἰκογένειά τους, ἐνῶ ἄλλοι, οἱ πλέον θρασεῖς καὶ ἀγνώμονες, καταφέρονται κατὰ τοῦ Θεοῦ, πολεμῶντας τόσο τὸν Ἴδιο, ὅσο καὶ τοὺς ἐργάτες Του. Ἐμεῖς, ποὺ συμμετέχουμε σήμερα στὸ Μυστήριο τῶν Μυστηρίων, ἀποδεχθήκαμε τὴν ὑψηλὴ πρόσκληση τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἐμᾶς ἀκόμη, ἄλλοι προετοιμάσθηκαν γιὰ τὴν παρουσία τους ἐδὼ καὶ συμμετέχουν μὲ τὴν δέουσα εὐλάβεια (αὐτοὶ εἶναι ὅσοι ὅταν φεύγουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία συνεχίζουν νὰ ζοῦν χριστιανικὰ καὶ δὲν φοροῦν τὸ προσωπεῖο τοῦ Χριστιανοῦ μόνο κατὰ τὸν κυριακάτικο ἐκκλησιασμό), ἐνῶ ἄλλοι δὲν προετοίμασαν τὴν ψυχή τους, οὔτε συμμετέχουν συνειδητά, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν ὠφελοῦνται καθόλου. 

   Στὶς ἡμέρες μας, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὅσοι ἀρνοῦνται τὸ προσκλητήριο τοῦ Θεοῦ, αὐξάνονται, μὲ ἀποτέλεσμα, τὰ ὅσα βλέπουμε στὴν Πατρίδα μας τὸν τελευταῖο καιρό. 

   Μετὰ ἀπὸ τὴν σύντομη ἀναφορὰ στὸ μήνυμα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, σήμερα θὰ ἀπευθυνθῶ σὲ ἐσᾶς μὲ τρόπο διαφορετικὸ ἀπὸ τὶς ἄλλες φορές, διότι αὐτὸ ἀπαιτοῦν οἱ περιστάσεις. 

   Μὲ ἀγωνία εἴμαστε θεατὲς αὐτῶν τῶν καταιγιστικῶν φαινομένων ποὺ τὸ τελευταῖο διάστημα συγκλονίζουν τὴν Πατρίδα μας. Ἀγωνία, πράγματι, φόβος καὶ ἀβεβαιότητα κυριαρχοῦν στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, σὲ βαθμὸ πρωτόγνωρο, τουλάχιστον γιὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες. 

   Ἀπὸ τὴ μία, οἱ πυρκαγιές. Σάρωσαν τὰ πάντα στὸ πέρασμά τους. Δάση ὁλόκληρα ἀπὸ πεῦκα ποὺ ἔδιναν ὀξυγόνο στὴν μαύρη κοινωνία τῶν καυσαερίων, καρποφόρα δέντρα ποὺ μαζὶ μὲ τὸ ὀξυγόνο ποὺ προσέφεραν, στήριζαν τὶς κατὰ τόπους οἰκονομίες καὶ συνέβαλλαν σημαντικὰ στὴ σίτησή μας, περιουσίες ἀνθρώπων μὲ μόχθο χτισμένες, ἀνθρώπινες ζωές, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ ὡραῖο φυσικὸ κάλλος, ἡ ὀμορφιὰ τῆς δημιουργίας τὴν ὁποῖα βλέπαμε καὶ ξεκουραζόμασταν, ὅλα χαμένα, ξεθεμελιωμένα, κατεστραμμένα, μαῦρα καὶ τυλιγμένα στὴ στάχτη. 

   Ἀπὸ τὴν ἄλλη, λίγες ἑβδομάδες μετὰ τὶς φρικτὲς πυρκαγιές, αὐτὸ ποὺ βιώνουμε τώρα· ἡ χωρὶς προηγούμενο νεροποντή.  Ἀπὸ τοὺς ἀμέτρητους τόνους τοῦ νεροῦ ποὺ μὲ βία ἁπλώθηκαν στὴ γῆ, σπίτια πλημμυρίζουν, οἱ δρόμοι γίνονται ποτάμια, ὀχήματα καὶ οἰκίες σύρονται στὴ θάλασσα, ἄνθρωποι πνίγονται. 

   Ἡ φύση καταστρέφεται καὶ ἀνταποδίδει δικαίως τὴν καταστροφὴ ποὺ ὑφίσταται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφταναν αὐτὰ τὰ ἀνεξέλεγκτα φαινόμενα, ἔχει καταντήσει ἀνεξελεγκτη καὶ ἡ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων. Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ οἱ δῆθεν προοδευτικοὶ μιλοῦν γιὰ ὀρθὸ λόγο καὶ προβάλλουν τὴν ἀθεΐα ὑποτιμῶντας τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια μὲ τὰ ὁποῖα γαλουχήθηκε καὶ μεγαλούργησε τὸ Γένος μας, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ τεχνολογία ἐξελίσσεται μὲ ραγδαίους ρυθμούς, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ὅλοι μιλοῦν γιὰ φιλελευθερισμό, τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα βρίσκεται σὲ πλήρη παρακμή, καὶ αὐτὸ διότι, ὅπως πολλὲς φορὲς ἔχουμε τονίσει, «νοῦς ἀποστὰς τῆς θεωρίας τοῦ Θεοῦ, ἤ κτηνώδης, ἤ δαιμονιώδης γίνεται». Ὡς ἀποτέλεσμα, καθημερινῶς ἀκοῦμε γιὰ ἐγκλήματα, καθημερινῶς ἀκοῦμε γιὰ καταστροφὲς καὶ δὲν ξέρουμε τί μᾶς περιμένει...!

   Ἕνα πέπλο ἀγωνίας, ταραχῆς καὶ ἀβεβαιότητας σκεπάζει τὴν Ἑλλάδα ποὺ ἄλλοτε τὴν σκέπαζε ἡ Ἁγία Σκέπη τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ. Μόνοι μας ἐπιλέξαμε νὰ βάλουμε αὐτὸ τὸ πέπλο πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας, μὲ τὴν ἀποστασία μας ἀπὸ τὸ Φῶς, ἀπὸ τὸν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης, ἀπὸ τὴν ὄντως Ζωή, ἀπὸ τὴν Χαρὰ καὶ τὴν Ἐλπίδα. 

    Ἐμεῖς μόνοι μας χαράσσουμε τὴν πορεία καὶ τὸ μέλλον μας, τὰ ὁποῖα διαφαίνονται δυσοίωνα. Καὶ πῶς νὰ μὴν φαίνονται ἔτσι, ὅταν ὑπάρχει ἀποστασία ἀπὸ τὸν Μεγάλο μας Εὐεργέτη Θεὸ καὶ κατάπτωση τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἐθίμων; Ὅταν ἀκόμη καὶ πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺ Χριστιανοὺς ζοῦμε ἀτομιστικά; Ὅταν ὁ πυρήνας τῆς κοινωνίας, ἡ οἰκογένεια, ἀσθενεῖ; Ὅταν ὁ ἄντρας καὶ ἡ γυναίκα παντρεύονται ἀκατήχητοι, παραμένουν θεληματικὰ ἀκατήχητοι, φέρνουν στὸν κόσμο παιδιὰ καὶ μὲ τὴν πρώτη δοκιμασία χωρίζουν, ἀφήνοντας τὰ παιδιὰ στὸ ἔλεος τῆς χαοτικῆς κοινωνίας; Ὅταν οἱ γονεῖς φροντίζουν νὰ δίνουν τὰ πάντα στὰ παιδιά τους ἐκτὸς ἀπὸ τὶς κατάλληλες πνευματικὲς ἀσπίδες καὶ τὰ κατάλληλα πνευματικὰ ἐφόδια; Ὅταν τὰ κορίτσια μας, ἐπηρεασμένα ἀπὸ ξένα, δυτικὰ πρότυπα, κυκλοφοροῦν στοὺς δρόμους ἄσεμνα; Ὅταν τὰ ἀγόρια μας, μέσα καὶ ἀπὸ τὰ τραγούδια ποὺ ἀκοῦνε, σχηματίζουν ὡς μοναδικὴ προοπτικὴ τὴν εὔκολη καὶ παράνομη ἐξασφάλιση χρημάτων; Ὅταν τὰ παιδιά μας δὲν ἔχουν μάθει ἀπὸ τὴν οἰκογένειά τους τὸν σεβασμό, δὲν ἔχουν μάθει νὰ θέτουν στόχους καὶ νὰ ἀγωνίζονται νὰ τοὺς πετύχουν, δὲν γνωρίζουν νὰ ἀξιοποιοῦν τὰ χαρίσματά τους; Ὅταν τὰ παιδιά μας δὲν ἔχουν ὄνειρα, δὲν βιώνουν τὴν εὐτυχία στὸ οἰκογενειακό τους περιβάλλον καὶ καταφεύγουν σὲ ἄλλες συνήθειες; Ὅταν ἀποθεώνεται ἡ ἐγκληματικότητα καὶ ἡ ἀνηθικότητα; Ὅταν ἡ παιδεία χάνει τὸν προορισμό της; 

   Πῶς θὰ γλυκάνουμε τὸν πόνο μας, πῶς θὰ βοηθήσουμε τὸν ἐσώψυχο κόσμο μας; Πῶς ὁ Θεὸς θὰ μᾶς ἀκούσει; Ποιός θὰ βοηθήσει;

   Ἡ Πολιτικὴ Προστασία, ὅσο καὶ νὰ τρέχει ὅταν ἔχει ἤδη ξεκινήσει τὸ κακό, εἶναι ἀδύνατον νὰ τὸ μαζέψει. Ὅσες ἀποφάσεις, ὅσα ἔκτακτα μέτρα, ὅταν ἔρθει ἡ νεροποντή, ἡ πύρινη λαίλαπα καὶ ὁ φονικὸς σεισμός, εἴμαστε τόσο μικροὶ καὶ ἀσήμαντοι. Πότε θὰ προβληματιστοῦμε γιὰ ὅλα αὐτά; Στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ βρισκόμαστε καὶ πρέπει νὰ τὸ κατανοήσουμε ὅσο εἶναι νωρὶς ἀκόμη, καὶ νὰ γεμίσουμε ξανὰ τοὺς Ναοὺς καὶ τὰ Μοναστήρια μας. 

   Γιὰ ὅσους πιστεύουμε, ὁ μόνος δρόμος γιὰ νὰ ἔρθει καὶ νὰ βασιλεύσει ἡ εἰρήνη στὶς ψυχὲς καὶ τὴν κοινωνία μας εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ στροφὴ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἡ ἕνωση μὲ Ἐκεῖνον. Ἂν ἐγὼ ὁ Χριστιανὸς δὲν ἔχω φροντίσει νὰ ἑνωθῶ μὲ τὸν Θεό μου, πῶς θὰ ἀντέξω ὅσα καθημερινῶς ἀναφύονται, πῶς θὰ ἀντισταθῶ στὸ κύμα ποὺ σαρώνει τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια; 

   Ἕνωση μὲ τὸν Θεὸ χρειαζόμαστε. Ἕνωση μὲ τὸν Θεὸ καὶ συνοχὴ μεταξύ μας, ἔτσι ὥστε, ὅσο ζήσουμε, νὰ ζήσουμε εἰρηνικὰ καὶ χαρούμενα. 

   Δὲν γράφω γιὰ ἐντυπώσεις. Σοβαροὺς προβληματισμοὺς καταθέτω, τώρα ποὺ ἐδὼ καὶ ἕνα μήνα ἡ Ἑλλάδα καλύπτεται ἀπὸ μαῦρα σύννεφα καὶ πενθεῖ. Μήπως θὰ γίνει κάτι μεγαλύτερο; 

Στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἴμαστε. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό:

Ἐπιστροφὴ στὸν Χριστό! Ἐπιστροφὴ στὶς ρίζες μας!

Μετ’ εὐχῶν,

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΘΕΟΜΗΝΙΑ

 

Γιὰ τὴν νέα θεομηνία

Μεγάλη θλίψη καὶ ὀδύνη ἐπικρατεῖ στὴν χώρα μας ἀπὸ τὴν νέα δοκιμασία τῆς φοβερῆς κακοκαιρίας ποὺ τὴν ἔπληξε. Μετὰ τὸν παρατεταμένο καύσωνα καὶ τὶς καταστροφικὲς πυρκαγιές, ἦλθαν πρωτοφανεῖς νεροποντὲς καὶ προξένησαν καταστροφικὲς πλημμύρες. Ἰδίως ἡ Θεσσαλία μὲ τὸν πλούσιο κάμπο της μετατράπηκε σὲ μιὰ ἀπέραντη λίμνη μὲ ἀπίστευτες ζημιές.

Γιὰ τὴν Βιβλικὴ αὐτὴ καταστροφὴ ἀνυπολόγιστων διαστάσεων λέγονται καὶ γράφονται πολλά. Θεωροῦμε ὅτι δὲν εἶναι θέμα «κλιματικῆς ἀλλαγῆς», ὅπως ἀκούγεται τόσο συχνὰ τελευταία. Σίγουρα δὲν ἔγιναν ἀπαραίτητα καὶ ἀναγκαῖα ἀντι-πλημμυρικὰ ἔργα, δὲν τηρήθηκαν ὑποσχέσεις, ὅπως καὶ συνέβησαν λάθος παρεμβάσεις μὲ κτίσματα σὲ μπαζωμένα ρέματα κ.λπ.

Ἔχουμε δὲ ὡς τραγικὸ ἀποτέλεσμα νεκρούς, ἐγκλωβισμένους, ὅπως καὶ μεγάλο ἀριθμὸ ἀγνοουμένων. Πόλεις κτυπήθηκαν, ὅπως βέβαια καὶ ἡ ἀγαπημένη μας Λάρισα, χωριὰ βυθίσθηκαν, μονάδες, σπίτια, περιουσίες, παραγωγὲς καταστράφηκαν· παραμένουν ἐπίσης κίνδυνοι γιὰ κατολισθήσεις καὶ ἄλλες καταστροφές. Ἀγώνας γίνεται ἀπὸ συνεργεῖα διάσωσης ὅπως καὶ ἁπλοὺς ἀνθρώπους γιὰ βοήθεια τῶν πληγέντων καὶ γιὰ καθαρισμὸ καὶ ἀποκατάσταση ἀπὸ τὰ λασπόνερα γιὰ ἐπιβίωση.

Ἐμεῖς θυμίζουμε ταπεινὰ ὅτι ὁ Κύριος καὶ Θεός μας –στὴν Πρόνοια τῆς Ἀγάπης Του- παραχωρεῖ παιδαγωγικὰ ὅλα αὐτά, σὰν ὑπενθύμιση γιὰ τὴν ἀποστασία τοῦ κόσμου καὶ σὰν κλήση γιὰ μετάνοια. Πρόκειται γιὰ «σημεῖα», τὰ ὁποῖα εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐκληφθοῦν ὀρθὰ καὶ νὰ ἑρμηνευθοῦν διορθωτικά. Ὅλοι ἔχουμε μερίδιο εὐθύνης, ὅπως καὶ ἄμεση ἀνάγκη πνευματικῆς ἀνακαίνισης. Ἡ ζωή μας ἐν πολλοῖς δὲν πηγαίνει καλὰ καὶ οἱ ἐπιλογές μας δὲν ἐπιφέρουν καλὰ ἀποτελέσματα. Ἡ ἐπιστροφὴ στὴν εὐθεία ὁδὸ τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ ἐπιτακτικὸ αἴτημα καὶ ἡ ἐγκατάλειψη τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀνομίας ἀφορᾶ ὅλους μας. Μόνον μὲ τὴν ἀληθινὴ καὶ εἰλικρινῆ Μετάνοια ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων ἔρχεται παράκληση καὶ παρηγορία ἀπὸ τὴν θεία Εὐσπλαγχνία.

Ἐκφράζουμε τὴν συμπαράστασή μας στοὺς πληγέντες ἀδελφούς μας, ὅπως καὶ τὸν ἔπαινό μας γιὰ τὴν ἄμεση κινητοποίηση τῶν συμπολιτῶν μας, ὑπηρεσιακῶν καὶ ἰδίως ἐθελοντῶν, ὑπὲρ βοηθείας ὅσων εἶναι σὲ ἀνάγκη. Ἡ ἐγκάρδια εὐχὴ καὶ προσευχή μας εἶναι μαζί τους.

Εἴθε ὁ ἀπολογισμὸς τῶν ζημιῶν καὶ καταστροφῶν νὰ μὴν εἶναι ἀβάστακτος. Εἴθε ἡ ἀποκατάσταση τῶν δεινῶν νὰ εἶναι σύντομη καὶ ἱκανοποιητική. Εἴθε νὰ ληφθοῦν ἄμεσα μέτρα ἀνακούφισης καὶ προστασίας, ἔστω καὶ ἐκ τῶν ὑστέρων, ἀπὸ τὶς ὑπεύθυνες ἀρχές.

Ὅπως γράψαμε πρόσφατα καὶ γιὰ τὶς πυρκαγιές, ἐμεῖς σὰν πιστοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ στὸν Θεὸ στηριζόμαστε γιὰ Προστασία καὶ Ἐνίσχυση. Οἱ ἄνθρωποι συνεχῶς μᾶς ἀπογοητεύουν –ἰδίως οἱ ὑψηλὰ ἱστάμενοι- γιὰ τὴν ἐμφανῆ ἀνεπάρκειά τους καὶ γιὰ τὴν ἐν πολλοῖς λανθασμένη γραμμὴ καὶ τακτική τους. Ὁ Κύριος καὶ Θεός μας εἶναι ἡ ἐγγύηση τῆς ἀσφάλειάς μας, καὶ ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός, ἡ Παναγία μας, ἀποτελεῖ τὴν ἀμετάθετη καταφυγὴ καὶ ἐλπίδα μας!

Δεόμεθα τοῦ Κυρίου μας γιὰ τὴν βοήθεια καὶ ἐνίσχυση τοῦ λαοῦ μας καὶ τοῦ ποιμνίου μας καὶ ἀπευθύνουμε ἔκκληση πνευματικῆς ἀνασύνταξης καὶ ἀνασυγκρότησης ὅλων μας, ὥστε νὰ ἐγερθοῦμε καὶ νὰ σταθοῦμε στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, χωρὶς νὰ χάνουμε τὴν πίστη, τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀγάπη μας!

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ εἶναι μετὰ πάντων ἡμῶν!

+ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος Κλήμης

Λάρισα, 26-08/08-09-2023

Πηγή

«Στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ», Άρθρο του Σεβ. Μητρ. Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

 

   Μὲ ἀγωνία εἴμαστε θεατὲς αὐτῶν τῶν καταιγιστικῶν φαινομένων ποὺ τὸ τελευταῖο διάστημα συγκλονίζουν τὴν Πατρίδα μας. Ἀγωνία, πράγματι, φόβος καὶ ἀβεβαιότητα κυριαρχοῦν στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, σὲ βαθμὸ πρωτόγνωρο, τουλάχιστον γιὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες. 

   Ἀπὸ τὴ μία, οἱ πυρκαγιές. Σάρωσαν τὰ πάντα στὸ πέρασμά τους. Δάση ὁλόκληρα ἀπὸ πεῦκα ποὺ ἔδιναν ὀξυγόνο στὴν μαύρη κοινωνία τῶν καυσαερίων, καρποφόρα δέντρα ποὺ μαζὶ μὲ τὸ ὀξυγόνο ποὺ προσέφεραν, στήριζαν τὶς κατὰ τόπους οἰκονομίες καὶ συνέβαλλαν σημαντικὰ στὴ σίτησή μας, περιουσίες ἀνθρώπων μὲ μόχθο χτισμένες, ἀνθρώπινες ζωές, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ ὡραῖο φυσικὸ κάλλος, ἡ ὀμορφιὰ τῆς δημιουργίας τὴν ὁποῖα βλέπαμε καὶ ξεκουραζόμασταν, ὅλα χαμένα, ξεθεμελιωμένα, κατεστραμμένα, μαῦρα καὶ τυλιγμένα στὴ στάχτη. 

   Ἀπὸ τὴν ἄλλη, λίγες ἑβδομάδες μετὰ τὶς φρικτὲς πυρκαγιές, αὐτὸ ποὺ βιώνουμε τώρα· ἡ χωρὶς προηγούμενο νεροποντή.  Ἀπὸ τοὺς ἀμέτρητους τόνους τοῦ νεροῦ ποὺ μὲ βία ἁπλώθηκαν στὴ γῆ, σπίτια πλημμυρίζουν, οἱ δρόμοι γίνονται ποτάμια, ὀχήματα καὶ οἰκίες σύρονται στὴ θάλασσα, ἄνθρωποι πνίγονται. 

   Ἡ φύση καταστρέφεται καὶ ἀνταποδίδει δικαίως τὴν καταστροφὴ ποὺ ὑφίσταται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφταναν αὐτὰ τὰ ἀνεξέλεγκτα φαινόμενα, ἔχει καταντήσει ἀνεξελεγκτη καὶ ἡ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων. Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ οἱ δῆθεν προοδευτικοὶ μιλοῦν γιὰ ὀρθὸ λόγο καὶ προβάλλουν τὴν ἀθεΐα ὑποτιμῶντας τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια μὲ τὰ ὁποῖα γαλουχήθηκε καὶ μεγαλούργησε τὸ Γένος μας, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ τεχνολογία ἐξελίσσεται μὲ ραγδαίους ρυθμούς, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ὅλοι μιλοῦν γιὰ φιλελευθερισμό, τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα βρίσκεται σὲ πλήρη παρακμή, καὶ αὐτὸ διότι, ὅπως πολλὲς φορὲς ἔχουμε τονίσει, «νοῦς ἀποστὰς τῆς θεωρίας τοῦ Θεοῦ, ἤ κτηνώδης, ἤ δαιμονιώδης γίνεται». Ὡς ἀποτέλεσμα, καθημερινῶς ἀκοῦμε γιὰ ἐγκλήματα, καθημερινῶς ἀκοῦμε γιὰ καταστροφὲς καὶ δὲν ξέρουμε τί μᾶς περιμένει...!

   Ἕνα πέπλο ἀγωνίας, ταραχῆς καὶ ἀβεβαιότητας σκεπάζει τὴν Ἑλλάδα ποὺ ἄλλοτε τὴν σκέπαζε ἡ Ἁγία Σκέπη τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ. Μόνοι μας ἐπιλέξαμε νὰ βάλουμε αὐτὸ τὸ πέπλο πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας, μὲ τὴν ἀποστασία μας ἀπὸ τὸ Φῶς, ἀπὸ τὸν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης, ἀπὸ τὴν ὄντως Ζωή, ἀπὸ τὴν Χαρὰ καὶ τὴν Ἐλπίδα. 

    Ἐμεῖς μόνοι μας χαράσσουμε τὴν πορεία καὶ τὸ μέλλον μας, τὰ ὁποῖα διαφαίνονται δυσοίωνα. Καὶ πῶς νὰ μὴν φαίνονται ἔτσι, ὅταν ὑπάρχει ἀποστασία ἀπὸ τὸν Μεγάλο μας Εὐεργέτη Θεὸ καὶ κατάπτωση τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἐθίμων; Ὅταν ἀκόμη καὶ πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς ζοῦμε ἀτομιστικά; Ὅταν ὁ πυρήνας τῆς κοινωνίας, ἡ οἰκογένεια, ἀσθενεῖ; Ὅταν ὁ ἄντρας καὶ ἡ γυναίκα παντρεύονται ἀκατήχητοι, παραμένουν θεληματικὰ ἀκατήχητοι, φέρνουν στὸν κόσμο παιδιὰ καὶ μὲ τὴν πρώτη δοκιμασία χωρίζουν, ἀφήνοντας τὰ παιδιὰ στὸ ἔλεος τῆς χαοτικῆς κοινωνίας; Ὅταν οἱ γονεῖς φροντίζουν νὰ δίνουν τὰ πάντα στὰ παιδιά τους ἐκτὸς ἀπὸ τὶς κατάλληλες πνευματικὲς ἀσπίδες καὶ τὰ κατάλληλα πνευματικὰ ἐφόδια; Ὅταν τὰ κορίτσια μας, ἐπηρεασμένα ἀπὸ ξένα, δυτικὰ πρότυπα, κυκλοφοροῦν στοὺς δρόμους ἄσεμνα; Ὅταν τὰ ἀγόρια μας, μέσα καὶ ἀπὸ τὰ τραγούδια ποὺ ἀκοῦνε, σχηματίζουν ὡς μοναδικὴ προοπτικὴ τὴν εὔκολη καὶ παράνομη ἐξασφάλιση χρημάτων; Ὅταν τὰ παιδιά μας δὲν ἔχουν μάθει ἀπὸ τὴν οἰκογένειά τους τὸν σεβασμό, δὲν ἔχουν μάθει νὰ θέτουν στόχους καὶ νὰ ἀγωνίζονται νὰ τοὺς πετύχουν, δὲν γνωρίζουν νὰ ἀξιοποιοῦν τὰ χαρίσματά τους; Ὅταν τὰ παιδιά μας δὲν ἔχουν ὄνειρα, δὲν βιώνουν τὴν εὐτυχία στὸ οἰκογενειακό τους περιβάλλον καὶ καταφεύγουν σὲ ἄλλες συνήθειες; Ὅταν ἀποθεώνεται ἡ ἐγκληματικότητα καὶ ἡ ἀνηθικότητα; Ὅταν ἡ παιδεία χάνει τὸν προορισμό της; 

    Πῶς θὰ γλυκάνουμε τὸν πόνο μας, πῶς θὰ βοηθήσουμε τὸν ἐσώψυχο κόσμο μας; Πῶς ὁ Θεὸς θὰ μᾶς ἀκούσει; Ποιός θὰ βοηθήσει;

    Ἡ Πολιτικὴ Προστασία, ὅσο καὶ νὰ τρέχει ὅταν ἔχει ἤδη ξεκινήσει τὸ κακό, εἶναι ἀδύνατον νὰ τὸ μαζέψει. Ὅσες ἀποφάσεις, ὅσα ἔκτακτα μέτρα, ὅταν ἔρθει ἡ νεροποντή, ἡ πύρινη λαίλαπα καὶ ὁ φονικὸς σεισμός, εἴμαστε τόσο μικροὶ καὶ ἀσήμαντοι. Πότε θὰ προβληματιστοῦμε γιὰ ὅλα αὐτά; Στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ βρισκόμαστε καὶ πρέπει νὰ τὸ κατανοήσουμε ὅσο εἶναι νωρὶς ἀκόμη, καὶ νὰ γεμίσουμε ξανὰ τοὺς Ναοὺς καὶ τὰ Μοναστήρια μας. 

    Γιὰ ὅσους πιστεύουμε, ὁ μόνος δρόμος γιὰ νὰ ἔρθει καὶ νὰ βασιλεύσει ἡ εἰρήνη στὶς ψυχὲς καὶ τὴν κοινωνία μας εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ στροφὴ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἡ ἕνωση μὲ Ἐκεῖνον. Ἂν ἐγὼ ὁ Χριστιανὸς δὲν ἔχω φροντίσει νὰ ἑνωθῶ μὲ τὸν Θεό μου, πῶς θὰ ἀντέξω ὅσα καθημερινῶς ἀναφύονται, πῶς θὰ ἀντισταθῶ στὸ κύμα ποὺ σαρώνει τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια; 

    Ἕνωση μὲ τὸν Θεὸ χρειαζόμαστε. Ἕνωση μὲ τὸν Θεὸ καὶ συνοχὴ μεταξύ μας, ἔτσι ὥστε, ὅσο ζήσουμε, νὰ ζήσουμε εἰρηνικὰ καὶ χαρούμενα. 

    Δὲν γράφω γιὰ ἐντυπώσεις. Προβληματισμοὺς καταθέτω, τώρα ποὺ ἐδὼ καὶ ἕνα μήνα ἡ Ἑλλάδα καλύπτεται ἀπὸ μαῦρα σύννεφα καὶ πενθεῖ. Μήπως θὰ γίνει κάτι μεγαλύτερο; 

               Στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἴμαστε. Μακάρι νὰ τὸ καταλάβουμε ὅσο εἶναι νωρίς.

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή