A

A

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)
† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

Κυριακή 25 Ιουλίου 2021

Απάντηση σε άρθρο: "Θεοποιείς την λαβίδα; Είσαι ειδωλολάτρης" της Αρχιεπισκοπής Καναδά του νέου ημερολογίου

IMG 5740


  Προχθές, 21/7/21, δημοσιεύθηκε σε εκκλησιαστικές ιστοσελίδες  ένα άρθρο της Αρχιεπισκοπής Καναδά του νέου ημερολογίου, με τίτλο: «Θεοποιείς τη λαβίδα; Είσαι ειδωλολάτρης».


   Από τις εννέα παραγράφους που αποτελούν το κείμενο, μόνο η μία αναφέρεται στο θέμα της αγίας λαβίδας, γι’ αυτό και δεν θα σταθώ σε αυτό, για το οποίο άλλωστε η θέση μας είναι γνωστή και αμετακίνητη.


   Στη συνέχεια, το άρθρο αναφέρεται σε εκείνους που δεν δέχονται τον εμβολιασμό, με τρόπο όμως που δεν αρμόζει σε χριστιανικό έγγραφο. Ο γράψας στοχοποιεί την συμπεριφορά αυτή με λανθασμένο τρόπο, καθώς κατατάσσει στην ίδια κατηγορία εκείνους που έχουν τις επιφυλάξεις τους και ανησυχούν για την σωματική τους ακεραιότητα λόγω της σύγχυσης που επικρατεί, με εκείνους, οι οποίοι ακόμη και μετά από τόσους θανάτους, εμμένουν στην πεποίθηση ότι όλα τα περί κορωνοϊού είναι ένα μεγάλο ψέμα. Κατηγορεί, λοιπόν, όλους ανεξαιρέτως περί εωσφορικής συμπεριφοράς, και περί σκανδαλισμού των πιστών, επειδή -καθώς λέει- «τρέχουν σε παλαιοημερολογίτες και σε άλλους που δεν ακολουθούν το σωστό ορθόδοξο πνεύμα», οδηγώντας τόσο τους ιδίους, όσο και άλλους στην κόλαση. Αυτή η τελευταία αναφορά στους παλαιοημερολογίτες αποτελεί την αιτία της παρούσης απάντησής μας.
Ακολουθώντας, λοιπόν, την τακτική των επισκόπων της κρατούσης, οι οποίοι αποφεύγουν να προσφωνήσουν ως Σεβασμιωτάτους τους Επισκόπους της μαρτυρικής μας Εκκλησίας για να μην κολασθούν, και αντ΄ αυτού προτιμούν το διπλωματικό «Γέροντα», έτσι κι εμείς απευθυνόμαστε με τον ίδιο τρόπο στον κύριο Σωτήριο του Τορόντο, σεβόμενοι την ηλικία του.

Γέροντα,
   Υποστηρίζετε ότι σκανδαλίζονται οι πιστοί όταν πρόβατα του λογικού σας ποιμνίου τρέχουν σε εκείνους που δεν ακολουθούν το «σωστό» ορθόδοξο πνεύμα. Όταν εσείς, ή οι συνεπίσκοποί σας τρέχετε σε εκείνους που -επισήμως- δεν ακολουθούν το ορθόδοξο πνεύμα, δεν σκανδαλίζονται οι πιστοί; Ποιο είναι, τέλος πάντων, αυτό το «ορθόδοξο πνεύμα»;

   Έχουμε κουραστεί να δεχόμαστε επίθεση ενάντια στην κανονικότητα και την εγκυρότητά μας. Γνωρίζετε καλά ότι την χειροτονία την έχουμε λάβει από τους Ρώσους της Διασποράς, οι οποίοι εντάχθηκαν στο Πατριαρχείο Μόσχας μόλις το 2007, με τους οποίους μέχρι πρότινος συλλειτουργούσατε, δίχως ευχή αποκατάστασης. Οι Αρχιερείς της Ιεράς Συνόδου υπό τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κ. κ. Καλλίνικο δεν ομοιάζουμε ουδόλως στα μορφώματα της Ουκρανίας, τα οποία αναγνωρίσθηκαν με μία συνοδική πράξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ούτε βγήκαμε από τις φυλακές για να γίνουμε Επίσκοποι. Ό,τι θέλετε βαπτίζετε κανονικό, ό,τι θέλετε βαπτίζετε αντικανονικό, επειδή ανήκετε στους λεγομένους «επισήμους». Φαίνεται, μάλλον ότι για εσάς (και απευθύνομαι προς πάσα κατεύθυνση) η κανονικότητα είναι μια έννοια υποκειμενική, την οποία επικαλείστε μόνο όταν καταπατώνται τα σύνορα της δικαιοδοσίας σας και όταν αναφέρεστε στους παλαιοημερολογίτες. Να διευκρινίσω, βεβαίως, ότι δεν έχουμε καμία αξίωση από εσάς να αποδεχθείτε την κανονικότητα και την εγκυρότητά μας, όταν οι ίδιοι όζετε οικουμενισμού.

   Αντί να ενοχλείστε τόσο που μέλη του ποιμνίου σας καταφεύγουν στους παλαιοημερολογίτες (τους οποίους κατηγορείτε για εωσφορικό εγωισμό), θα ήταν προτιμότερο να εξετάζετε με νηφαλιότητα τους λόγους για τους οποίους το πράττουν. Οι πιστοί αναπαύονται εκεί που ευωδιάζει το λιβάνι του ορθοδόξου φρονήματος της προς πάντας αγάπης, η οποία όμως δεν χωράει καμία οικονομία στα θέματα της πίστεως. Αυτό συνεπάγεται ότι οι άνθρωποι δεν αναπαύονται σε κληρικούς της καριέρας, οι οποίοι αντί να κρατούν ως θεματοφύλακες τις Θερμοπύλες των Ιερών Κανόνων που προστατεύουν την αγνότητα της Ορθοδοξίας, αναλώνονται συνεχώς σε εκπτώσεις, μέχρι να μη μείνει τίποτα. Ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; Ενδεχομένως, κάτι δεν θα έχετε κάνει καλά.

   Στη συνέχεια του άρθρου, πληροφορείτε τους «αποσχισθέντας» ότι στερούνται της Κοινωνίας του Αχράντου Σώματος και του Τιμίου Αίματος του Χριστού, υπονοώντας ότι οι παλαιοημερολογίτες δεν έχουν Χάρη. Ενώ γνωρίζετε την αλήθεια, εσκεμμένα και μεθοδευμένα ταυτίζετε τους κανονικούς κληρικούς της Εκκλησίας μας με τους αποτυχημένους νεοημερολογίτες κληρικούς, αλλά και έτερους εκ των κόλπων μας που μετά την καθαίρεσή τους, φορούν παράνομα το τιμημένο ράσο και παριστάνουν τους «επισκόπους» και τους «ιερείς» του παλαιού ημερολογίου, δημιουργώντας έτσι σύγχυση στους πιστούς. Δυστυχώς, έχετε την «ευχέρεια» να μας υποτιμάτε και να μας απαξιώνετε με αυτόν τον πονηρό τρόπο διότι το ίδιο το Σύνταγμα δεν προβλέπει νόμο που να αποτρέπει τον οιονδήποτε από το να αυτοαποκαλείται και να αυτοτιτλοφορείται παλαιοημερολογίτης κληρικός. Είναι θλιβερό που σκόπιμα επιδιώκετε να συγχέετε τα ασεβή και ανίερα αυτά πρόσωπα με τους κληρικούς της Εκκλησίας μας· τους ανθρώπους που γεννηθήκαν στους κόλπους της παράδοσης και παιδιόθεν επιθυμούν να δουν την Εκκλησία, όπως την έβλεπαν οι πρόγονοί μας, ενωμένη· τους ανθρώπους που -παρά τις λιγοστές δυνάμεις τους- τα πόδια τους έχουν ματώσει από το τρέξιμο για την κατά Θεόν κατήχηση των ανθρώπων, για την ανέγερση Εκκλησιών, για την διατήρηση των παραδόσεων, για τον πολιτισμό, για την Ελλάδα. Ο Χριστός γνωρίζει ποιοι είμαστε, και ξέρει αν έχουμε εργασθεί για την Αγάπη Του. Κι ο κάθε άνθρωπος που διαβάζει το παρόν, αν είναι του Θεού, κατανοεί αν όλα αυτά είναι η αντικειμενική αλήθεια, ή απλώς παραλήρημα του «εωσφορικού μας εγωισμού», όπως κρίνετε στο άρθρο σας.


   Με συγκινεί η φροντίδα σας για την καταπολέμηση του κορωνοϊού, διότι, πράγματι, πρόκειται περί μιας επάρατης νόσου που προξένησε και προξενεί χιλιάδες θύματα. Είναι καθήκον του ποιμένος να φροντίζει το ποίμνιό του. Ωστόσο ερωτώ: ποια ήταν η φροντίδα σας για εκείνους που, όπως πιστεύετε, τρέχουν μετά βεβαιότητος για την κόλαση, καθώς κατά την κρίση σας είναι αποκομμένοι από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού; Πριν από 97 χρόνια οι προκάτοχοι σας αποφάσισαν να «διορθώσουν» το ημερολόγιο. Αυτή η αλλαγή βρήκε πολλούς αντίθετους. Πολλοί δεν ακολούθησαν τον νεωτερισμό και κράτησαν την γραμμή των 20 αιώνων. Οι προκάτοχοί σας κόλλησαν σε όλους αυτούς, τους Έλληνες Ορθοδόξους, την ταμπέλα «οι σχισματικοί» και τους καταδίκασαν. Η ενότητα διαταράχθηκε. Ποια ήταν, άραγε η ποιμαντική μέριμνα των προκατόχων σας; Ο Χριστός έτρεξε και για το ένα πρόβατο. Αυτοί γιατί άφησαν χιλιάδες πρόβατα να οδηγούνται -όπως πιστεύετε- στην κόλαση; Γιατί, αντί να επιδιώξουν την ενότητα με σκοπό τη σωτηρία, επέλεξαν τους διωγμούς με τις ευλογίες της Πολιτείας;


   Προσωπικά, ζω στην ανδρώα Κοινοβιακή Μονή Κοσμοσώτειρας, ένα Μοναστήρι βαμμένο με τα αίματα της ιστορίας των διωγμών των παλαιοημερολογιτών. Το νεαρό, αγνό παλικαράκι που ζούσε για να σκορπίζει την ευωδία του Χριστού σε όσους το γνώριζαν, τον παλαιοημερολογίτη εκείνο, τον «σχισματικό», τον πνευματικό πατέρα της Κοσμοσώτειρας, Μακαριστό Αρχιμανδρίτη Θεόκλητο τον δίωκαν, όχι ειδωλολάτρες, ούτε κομμουνιστές, αλλά Ορθόδοξοι Έλληνες. Τον δίωκαν για να τον ξυρίσουν, να του αφαιρέσουν το ράσο, να τον φυλακίσουν. Κρυβόταν στο δάσος. Αρρώστησε. Πέθανε σε ηλικία 33 ετών διότι είχε απαγορευθεί η νοσηλεία του σε νοσοκομείο. Και στην κηδεία του ακόμη δεν τον άφησαν ήσυχο. Αστυνόμοι αναποδογύρισαν το φέρετρο και πέταξαν το λείψανο έξω από την Εκκλησία. Λίγο αργότερα, στη Μονή αυτή (γυναικεία τότε) επειδή οι Μοναχές έκαναν τα Χριστούγεννα αγρυπνία με «παλαιοημερολογίτη» παπά, οι αστυνόμοι φυλάκισαν επί ένα τριήμερο και τις 17 Μοναχές. Όσες δε, έφεραν αντίσταση, τους έσπασαν τα χέρια. Η ιστορία όμως, δεν έπαψε εδώ. Όπως κατέγραψε διαπρεπής μητροπολίτης του νέου, κατόπιν εντολής του Αττικής Ιακώβου Βαβανάτσου, αστυνόμοι εισέβαλλαν στη Μονή, αφαίρεσαν όλα τα κειμήλια (μεταφέροντας τα στη Μητρόπολη Αττικής) και για να αποτελειώσουν την παραφροσύνη, πέταξαν κάτω τον Άγιο Άρτο κι άρχισαν να Τον ποδοπατούν. Για ποια Ορθοδοξία μιλάτε; Για ποιο ορθόδοξο πνεύμα; Ποια σύνεση και ποια ταπείνωση; Τόσα χρόνια στην Εκκλησία, απέναντι σας έχουμε κρατήσει μια στάση ισορροπημένη. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί επιμένουμε στο πάτριο εορτολόγιο; Μήπως για χάριν των 13 ημερών; Αλλά και αυτές ακόμη είναι σημαντικές, γεγονός που φαίνεται από την φετινή νηστεία των Αγίων Αποστόλων. Επιμένουμε στην παράδοση, διότι ακούμε την φωνή των Αγίων Πατέρων και αποστρεφόμαστε τον οικουμενισμό, όπως αποστρεφόμαστε τα φίδια και τη φωτιά. Δεν θα πω κάτι περισσότερο για την παναίρεση αυτή, διότι πλέον έχουν καταλάβει και σας τα λένε συνεπίσκοποί σας, ιερείς και κληρικοί που ανήκουν στις τάξεις σας.


   Πολλοί, βέβαια, και δη μεγαλόσχημος κληρικός «μυροβόλου» νήσου τινός, εξακολουθούν να τηρούν τις πάλαι ποτέ τακτικές των διωγμών και μιμούμενοι τους προκατόχους τους, κάνουν μηνύσεις μέσω λαϊκών για να αρπάξουν πνευματικά καθιδρύματα από τους «κλέφτες», τους «σχισματικούς». Παράδοξο, πάντως, ο «κλέφτης» να μεριμνά για την συντήρηση, την ανακαίνιση και την ομαλή λειτουργία των μνημείων. Αν προ ολίγων ετών, είχε συναντήσει μια μικρή αντίσταση, νυν δε, θα συναντήσει βουνό αμετακίνητο.


Γέροντα,
   Αισθανόμενος λύπη και πικρία γνωρίζω ότι η απάντηση αυτή δεν θα αλλάξει την αντίληψη, ούτε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζετε εμάς, που δίχως μισθό, αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε τις παραδόσεις των Αγίων Πατέρων και δη των Αγίων Πατροκοσμά, Μάρκου Εφέσου, Γρηγορίου Θεσσαλονίκης, Φωτίου Κωνσταντινουπόλεως και τόσων άλλων. Δόξα τω Θεώ που εκείνοι κοιμήθηκαν πριν το 1924 και τους τιμάτε ως Αγίους. Διότι, διαφορετικά, και εκείνους «σχισματικούς» θα τους αποκαλούσατε, αποκομμένους από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.


† ο Αττικής και Βοιωτίας Χρυσόστομος

Κυριακή 4 Ιουλίου 2021

Πενήντα χρόνια από την κοίμηση του Μεγάλου Ευεργέτου μας Αρχιεπισκόπου Λεοντίου Φιλίπποβιτς (19-6/2-7-1971 - 19-6/2-7-2021)



(Από την Εισαγωγή του βιβλίου "Ο Λέων της Ορθοδοξίας"):

  Λέοντες ονομάζουν οι αρχαίοι ποιητές τους γενναίους· και τέτοιοι είναι όχι όσοι βρυχώνται, δηλαδή οι μεγαλορρήμονες πλην άπραγοι, αλλά όσοι προβαίνουν σε πράξεις που απαιτούν μεγάλη ανδρεία.

Ένας από αυτούς, όπως αποδεικνύει ο βίος του, υπήρξε και ο Αρχιεπίσκοπος Λεόντιος Φιλίπποβιτς, μια άγνωστη στο ελληνικό κοινό εκκλησιαστική μορφή. Άγνωστος ήταν και για μένα μέχρι πριν μία πενταετία. Το μόνο που γνώριζα, όπως οι περισσότεροι που ασχολούνται με την νεότερη εκκλησιαστική ιστορία, είναι πως ήρθε στην Ελλάδα το 1962 και συμμετείχε σε χειροτονίες Επισκόπων· και φυσικά η εναντίον του λάσπη ως δήθεν «λατινόφρονος».

Όταν το 2016 ασχολήθηκα με τον Ιερομάρτυρα Αθανάσιο της Βρέστης διαπίστωσα πως είχε το ίδιο επώνυμο (Φιλίπποβιτς) με τον Αρχιεπίσκοπο Λεόντιο. Κάνοντας μια πρώτη έρευνα διαπίστωσα τη στενή πνευματική σχέση μεταξύ των δύο αυτών ανδρών, οι οποίοι συνδέονται πιθανόν και με εξ αίματος συγγένεια: αμφότεροι αγωνίστηκαν ως λέοντες εν μέσω λύκων για την Αληθινή Ορθοδοξία!

Όμως αυτή η θαυμαστή «εισβολή» στη ζωή μου του Αρχιεπισκόπου Λεοντίου, και μάλιστα με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, δεν συνέβη μόνο σε μένα· η Λιουντμίλα Αντρέεβνα από τη Βρέστη περιγράφει με ενθουσιασμό στο άρθρο της «Αθανάσιος της Βρέστης και Λεόντιος της Χιλής - αμφότεροι Φιλίπποβιτς» (στο περιοδικό «Брата Небесные» [Ουράνιος Αδελφός], αρ. 1/2013) το πως έμαθε για τον Αρχιεπίσκοπο Λεόντιο μέσα από τη συνεπωνυμία του με τον τοπικό τους Άγιο Αθανάσιο της Βρέστης.

Τα θαυμαστά γεγονότα δεν σταμάτησαν εκεί. Παίρνοντας την απόφαση να σταματήσω προσωρινά κάποιες άλλες εργασίες και να ξεκινήσω μια έρευνα για τη μορφή του Αρχιεπισκόπου Λεοντίου άνοιξαν κάποιες πόρτες με τρόπο που δεν εξηγείται με τη λογική. Για παράδειγμα, πώς να εξηγηθεί το ότι ένα παντελώς άγνωστο, μέχρι τότε, πρόσωπο μου δώρισε ένα Αρχείο μέσα στο οποίο βρέθηκαν δεκάδες επιστολές σχετικές με τον Αρχιεπίσκοπο Λεόντιο (όπως και δικές του πρωτότυπες), οι οποίες διασώθηκαν από την φθορά την τελευταία στιγμή κυριολεκτικά;   

Τον λόγο που επέλεξε ο Αρχιεπίσκοπος Λεόντιος να εμφανισθεί δυναμικότερα στο προσκήνιο αυτήν την ιστορική περίοδο πιστεύω ότι θα τον καταλάβει ο αναγνώστης διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Έχει πάντως άμεση σχέση με την πνευματική επιβίωση των Χριστιανών και την ενίσχυση της Αληθινής Ορθοδοξίας (κάνω συχνότερη χρήση του όρου «Αληθινή» αντί του «Γνήσια», διότι τον τελευταίο χρησιμοποιούν πολλές σχισματικές ομάδες).

***

Αλλά τί είναι η Αληθινή Ορθοδοξία;

Κατά τις αρχές του 20ού αιώνα δύο μεγάλα θηρία επιτέθηκαν κατά της Εκκλησίας του Χριστού· η Μασονία και ο Κομμουνισμός. Τους δεσποτικούς θρόνους των Πατριαρχείων της Ανατολής, αρχής γενομένης από το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, κατέλαβαν πρόσωπα μυημένα στη Μασονία (όπως ο Μελέτιος Μεταξάκης και ο Βασίλειος Γεωργιάδης), ενώ στη Ρωσία οι Κομμουνιστές αφού απέτυχαν με την «Ζωντανή Εκκλησία», χρησιμοποίησαν τον Σέργιο Στραγκορόντσκι για να υποδουλώσουν την Εκκλησία. Την εποχή εκείνη αρχίζουν να υποστηρίζονται (και από την κομμουνιστική «Ζωντανή Εκκλησία», και από το μασονικό «Πανορθόδοξο Συνέδριο» του 1923) θέσεις για τη μεταρρύθμιση και νόθευση της Ορθοδοξίας. Τέτοιες θέσεις ήταν η προσέγγιση των Εκκλησιών, η κατάργηση ιερών Παραδόσεων, η εισαγωγή του Γρηγοριανού ημερολογίου, ο γάμος των Επισκόπων κ.α. Όλα αυτά αποτελούσαν αποτελέσματα της εκκοσμίκευσης, δηλαδή της δαιμονικής προσπάθειας να μετατραπεί η Εκκλησία σε κόσμο, ο οποίος «ν τ πονηρ κεται» (Α Ιω. ε΄19). Η εφαρμογή στην πράξη αυτών των θέσεων έγινε κατορθωτή λόγω της αιχμαλωσίας των Τοπικών Εκκλησιών στην κρατική εξουσία.

Το 1924 η Ελλάδα, η Ρουμανία και η Κύπρος (που είχαν μασονικές κυβερνήσεις) επέβαλαν την εισαγωγή του Γρηγοριανού ημερολογίου στην Εκκλησία. Το 1927 η κομμουνιστική κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης αιχμαλώτισε την Εκκλησία με την «Δήλωση Υποταγής» του Σεργίου. Οι πράξεις αυτές ανάγκασαν τους θρησκευόμενους Ορθοδόξους, που ονομάστηκαν Αληθινοί ή Γνήσιοι Ορθόδοξοι, να αντισταθούν στη νόθευση αυτή. Οι κυβερνήσεις μαζί με πολλούς επισκόπους των επισήμων Εκκλησιών αντιμετώπισαν τους Αληθινούς Ορθοδόξους με αντιχριστιανικό μίσος: τους ξυλοκόπησαν, τους φυλάκισαν, τους εξόρισαν, ξύρισαν τους ιερείς τους, ανατίναξαν τους ναούς τους, τους έστειλαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους δολοφόνησαν. Χρειάζονται χιλιάδες σελίδες για να περιγράψουν ένα πολύ μικρό μέρος όσων συνέβησαν (υπάρχουν πηγές στη ρωσική, την αγγλική, την ελληνική και τη ρουμανική γλώσσα, για όποιον ενδιαφέρεται).

Συγκεκριμένα στην Ελλάδα, οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι αγωνίστηκαν χωρίς Επισκόπους για 11 χρόνια με οδηγούς κυρίως Ιερομονάχους από το Άγιον Όρος.  Το 1935 τρεις Αρχιερείς της επίσημης Εκκλησίας ανέλαβαν την υπεράσπιση και την ποιμαντορία τους. Ο βασικότερος από αυτούς ήταν ο Άγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης: ο πρώτος Στύλος της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων στην Ελλάδα.

Ο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος κοιμήθηκε το 1955 και οι Αληθινοί Ορθόδοξοι έμειναν ξανά χωρίς επισκόπους για πέντε χρόνια. Το 1960 χειροτονήθηκε Αρχιερέας στις Η.Π.Α. ο εξ Αγίου Όρους ορμώμενος π. Ακάκιος Παππάς από Επισκόπους της ΡΟΕΔ. Το 1962 ήλθε στην Ελλάδα από την Χιλή ο Αρχιεπίσκοπος της Ρωσικής Διασποράς στη Χιλή Λεόντιος Φιλίπποβιτς και με τον Επίσκοπο Ακάκιο χειροτόνησαν Αρχιερείς, οι οποίοι συγκρότησαν Ιερά Σύνοδο. Ο Αρχιεπίσκοπος Λεόντιος είναι ο δεύτερος Στύλος της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων στην Ελλάδα.   

Από τους δύο αυτούς Στύλους παραλάβαμε ότι η Αληθινή Ορθοδοξία δεν είναι Σχίσμα (όπως ισχυρίστηκαν ψευδώς οι διώκτες), αλλά η Φρουρά που προστατεύει τους θησαυρούς της Πίστης και η Ζύμη που ζυμώνει όλο το φύραμα προετοιμάζοντας την επιστροφή όσων παρασύρθηκαν από τις σκοτεινές δυνάμεις· για αυτό και η Εκκλησιολογία των δύο Στύλων της Εκκλησίας μας εδράζεται επί αντιρρητικής/πολεμικής βάσης και απορρίπτει την επανάπαυση («εμείς είμαστε Η Εκκλησία»), που οδηγεί σε συρρίκνωση και παρακμή· και βεβαίως οφείλουμε και εμείς να προχωρούμε κάνοντας αυτοκριτική, διότι πώς αλλιώς θα καλέσουμε σε Μετάνοια και Επιστροφή;

Αποτελεί δε, η Αληθινή Ορθοδοξία, τον μόνο Προμαχώνα στην επίθεση του Παποκεντρικού Οικουμενισμού, ο οποίος επιθυμεί στην εποχή μας να εξαλείψει την Εκκλησία του Χριστού. Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Λεόντιος τόνιζε: «Η Εκκλησία της Ρώμης βρίσκεται σήμερα πιο μακριά από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες ακόμη και από τις ίδιες τις Προτεσταντικές ομολογίες. Είναι αδύνατο να μπορέσουμε να ενωθούμε. Στην επιθυμία ορισμένων να είναι προοδευτικοί, η ορθή χριστιανική διδασκαλία εγκαταλείπεται. Σήμερα η Εκκλησία της Ρώμης είναι ένα κουτί της Πανδώρας, γεμάτο εκπλήξεις… Στο τέλος η κατάληξη θα είναι να μιλούν για τον Μεγάλο Αρχιτέκτονα…» (εφημερίδα El MercurioSantiago, 5-4-1970).

Και είναι σημαντικό για την Αληθινή Ορθοδοξία η προβολή των Μορφών εκείνων που στις μέρες μας την εξέφρασαν και την διακήρυξαν σε όλη την κτίση. Διότι όπως κάποτε από τη Μικρά Ασία η, συνδεόμενη διά πνευματικής φιλίας, ιερή φάλαγγα των Καππαδοκών Πατέρων (Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος Θεολόγος, Γρηγόριος Νύσσης, Αμφιλόχιος Ικονίου) φωτοδότησε με ακτίνες θείων δογμάτων την Οικουμένη, έτσι και στην εποχή μας οι Πατέρες της Ρωσικής Διασποράς (Ιωάννης Μαξίμοβιτς και Φιλάρετος - αμφότεροι με άφθαρτο λείψανο -, Χιλής Λεόντιος, Συρακουσών Αβέρκιος, Σιάτλ Νεκτάριος, Έντμοντον Σάββας, Ρόκλαντ Ανδρέας, Κωνσταντίνος Ζάιτσεφ, Μιχαήλ Πομαζάνσκι, Σεραφείμ Ρόουζ), ως νέοι Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες πέριξ της ιερής και θαυματουργού Εικόνας της Παναγίας του Κουρσκ, φωταγωγούν την μέση και βασιλική οδό πάνω στην οποία πρέπει να βαδίσουν απλανώς οι Χριστιανοί των εσχάτων.

***

Για τον Άγιο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο έχουν γραφτεί αρκετά. Ήταν καιρός λοιπόν να γραφτεί και για τον Αρχιεπίσκοπο Λεόντιο ένα βιβλίο και μάλιστα για πρώτη φορά, όχι μόνο στην ελληνική γλώσσα, αλλά και παγκοσμίως. Και χάριτι Θεού - διόλου τυχαία! - εκδίδεται στο Ιωβηλαίο του Αρχιεπισκόπου Λεοντίου, εφόσον σε λίγο συμπληρώνονται ακριβώς πενήντα έτη από την κοίμηση του (+19-6-1971 π.η.).

Ήδη από όταν άρχισαν να γράφονται οι πρώτες σελίδες του παρόντος βιβλίου με πλημμύρισε η αίσθηση ότι δεν γράφω μια ιστορική βιογραφία, αλλά το συναξάρι ενός Αγίου (δεν είναι καθόλου άνευ σημασίας πως ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Λεόντιος, ο τόσο συκοφαντημένος από Σχισματικούς και Καινοτόμους, τιμάται ήδη ως Άγιος από πάμπολλους Ορθοδόξους στον κόσμο, και κυρίως από τα μέλη της μαρτυρικής Εκκλησίας των Κατακομβών στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ). Την αίσθηση αυτή είμαι σίγουρος πως θα την αποκτήσετε και εσείς, φίλοι αναγνώστες, διαβάζοντας το παρόν βιβλίο. Τότε θα δοξάσουμε τον Θεό, όλοι εμείς οι Αληθινοί Ορθόδοξοι της Ελλάδας, για την μέριμνά Του, αφού μετά την ορφάνια μας, με την κοίμηση του Αγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ευδόκησε να έλθει από τα πέρατα της Οικουμένης, ως άλλος Απόστολος του Χριστού, ο μακαριστός Ιεράρχης Λεόντιος και να μας δώσει Αποστολική Διαδοχή, η οποία είναι ίσης αξίας με την Αποστολική Πίστη, ώστε να μη νοείται η μία άνευ της άλλης.

Ο μακαριστός Λεόντιος ήταν ένας Άγιος άνδρας, που μεγάλωσε στην σκιά Αγίων Νεομαρτύρων ανδρών, έζησε και έδρασε μαζί με Αγίους και κοιμήθηκε την ίδια ημέρα με τον αγαπημένο του φίλο τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς, πέντε χρόνια μετά την εκδημία του τελευταίου.

Μέσα στο βιβλίο αυτό όμως δεν αποκαλύπτεται μόνο η φωτεινή μορφή του ξεχασμένου και αδικημένου Αρχιεπισκόπου Λεοντίου, δεν παρουσιάζεται απλά μια βιογραφία, αλλά και μια μικρή ιστορία της Αληθινής Ορθοδοξίας κατά την πεντηκονταετία 1920-1970, με αναφορές σε πολλά ακόμη πρόσωπα, αναφορές που μπορούν να αποτελέσουν το έναυσμα για αναλυτικότερη έρευνα και από άλλους ερευνητές που θα επιθυμούσαν να ασχοληθούν με αυτά.

Ο εκκλησιαστικός ιστορικός βεβαίως δεν είναι Θεός για να κρίνει ψυχές· κρίνει ιστορικά πρόσωπα και συγκεκριμένα τις εν σχέσει με την Εκκλησία πράξεις τους. Το αν θα το κάνει με επιτυχία ή όχι και αυτό υπό κρίσιν είναι. Πάντως πολλά από όσα γράφονται ενταύθα δεν έχουν γραφτεί σε άλλα βιβλία που ασχολούνται με την περίοδο εκείνη και αυτό μόνο για έναν λόγο: διότι για πρώτη φορά βρέθηκαν στοιχεία που να αποκαλύπτουν τις πτυχές αυτές με την παράθεση αγνώστων λεπτομερειών.

Σε κάποιες περιπτώσεις ψέγονται τα λάθη κάποιων προσώπων (ας θυμόμαστε όμως ότι τα πρόσωπα δεν ταυτίζονται με την Εκκλησία, η Οποία παραμένει Αγία και ακηλίδωτη), διότι είναι σημαντικό και αυτά τα λάθη να μην επαναλαμβάνονται, αλλά και να υπενθυμίζεται στα σημερινά πρόσωπα ότι και οι δικές τους πράξεις θα καταγραφούν από τον ιστορικό του μέλλοντος και ας ντρέπονται αυτόν τουλάχιστον, αν δεν φοβούνται τον Θεό.