Η ΚΕΝΟΔΟΞΙΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ (Ἃγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος)

Η ΚΕΝΟΔΟΞΙΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ (Ἃγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος)

1 Η κοσμική δόξα είναι σαν το βράχο στη θάλασσα, που τον σκεπάζουν τα νερά, και ο πλοίαρχος δεν το ξέρει, μέχρι να χτυπήσει η καρίνα του πλοίου και να βυθισθεί. Έτσι κάνει και η κενοδοξία στον άνθρωπο, που παραμένει κρυμμένη μέχρι να τον βυθίσει στα πάθη και να τον καταστρέψει. Είπαν γι’ αυτήν οι άγιοι Πατέρες, ότι στην ψυχή που πέφτει στην κενοδοξία, ξαναγυρίζουν όλα τα πάθη, που νικήθηκαν με τη χάρη του Θεού, και αναχώρησαν. (288).

Πώς εξουσιάζονται τα πάθη.

2 Όποιος συγκρατεί τη γλώσσα του και δε μιλάει, σε όλους τους τρόπους του θα είναι ταπεινόφρων και, χωρίς να κοπιάσει, θα εξουσιάσει τα πάθη του. Τα πάθη εκριζώνονται και εκδιώκονται με την αδιάλειπτη μελέτη του Θεού, και αυτή η μελέτη είναι το ξίφος που τα θανατώνει. (177).

3 Είναι καλύτερο να καταβάλλεις τα πάθη με καλούς λογισμούς, μνημονεύοντας τις αρετές, παρά με την αντίσταση. Διότι τα πάθη, όταν διεγερθούν και κινηθούν εναντίον σου για να σε πολεμήσουν, τότε εντυπώνουν στο νου σου διάφορα σχήματα και εικόνες, που προσκαλούν στην αμαρτία.

Αυτός ο πόλεμος εναντίον του νου μας έχει πολύ μεγάλη δύναμη, καθώς ταράζει τις παλιές μνήμες και μας θορυβεί. Εάν όμως, πάνω στην επίθεσή τους, τους υποσκάπτεις με αγαθούς λογισμούς, όπως είπαμε, τότε ούτε ίχνος παθών δε φαίνεται πια στο νου σου, μετά την αποδίωξή τους. (227).

4 Κανένας δεν μπορεί να νικήσει τα πάθη παρά με τις πρακτικές και αισθητές αρετές, ενώ το διασκορπισμό του νου μπορούμε να τον νικήσουμε μόνο με το να καταγινόμαστε με τα πνευματικά. Γιατί ο νους μας είναι ελαφρός και, αν δε δεσμευθεί με κάποιο πνευματικό λογισμό, δε θα πάψει να τριγυρίζει εδώ και εκεί. Και άμα δεν κατορθώσουμε τις πρακτικές αρετές, δεν μπορούμε να φυλαχθούμε από τα πάθη. Γιατί, αν δε νικήσει κάποιος τους εχθρούς, δεν μπορεί να ειρηνεύσει. Και αν η ειρήνη δε βασιλεύει στην ψυχή μας, πώς είναι δυνατό να βρούμε και να χαρούμε τα αγαθά της; Τα πάθη είναι ένα διάφραγμα, που δεν αφήνει να ενεργοποιηθούν οι κρυμμένες αρετές της ψυχής. Αν λοιπόν, δεν πέσουν πρώτα αυτά με τις φανερές αρετές, δε γίνονται αισθητές οι κρυμμένες αρετές της ψυχής. Και βέβαια, κανείς δεν μπορεί, ενώ είναι έξω από το τείχος, να συναναστραφεί με αυτούς που είναι μέσα. Και όπως δεν μπορείς να δεις τον Ήλιο μέσα στην ομίχλη, έτσι δεν μπορείς να αισθανθείς τη δύναμη της αρετής της ψυχής, ενόσω διαμένει γύρω της η ταραχή των παθών. (269).

5 Όπως ένας άνθρωπος, άμα πιει κρασί την ημέρα του πένθους, μεθάει και ξεχνάει κάθε λύπη και κάθε πόνο˙ έτσι και εκείνος που μεθάει από την αγάπη του Θεού σ’ αυτό τον κόσμο, που είναι το σπίτι του πένθους και του κλάματος, ξεχνάει όλους τους πόνους και τις λύπες του και γίνεται, από το μεθύσι, αναίσθητος σε όλα τα πάθη της αμαρτίας. Αν η καρδιά ενός ανθρώπου έχει στηριχθεί μόνο στην ελπίδα του Θεού, η ψυχή του γίνεται ελαφρά σαν το πουλί που πετάει, και συνεχώς ο νους του υψώνεται από τη γη και, καθώς μελετάει τα θεία, πετάει πάνω από τα ανθρώπινα, και απολαμβάνει και ευφραίνεται με τα αθάνατα μυστήρια του Υψίστου. Σ’ αυτόν ανήκει η δόξα και η δύναμη εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. (280-1).

6 Ο έμπορος που ταξιδεύει στη θάλασσα, φοβάται και τρέμει μήπως σηκωθεί τρικυμία και βυθιστεί η ελπίδα των κόπων του. Και ο μοναχός, όσο ζει σ’ αυτόν τον κόσμο, κυριαρχείται από το φόβο, μήπως ξυπνήσει εναντίον του η τρικυμία των παθών, και χάσει όλους τους κόπους του, από τα νιάτα του ως τα γηρατειά του. Ο έμπορος έχει στραμμένο το βλέμμα του στη στεριά, και ο μοναχός στην ώρα του θανάτου.

Ο καπετάνιος βλέπει τα άστρα, όταν διαπλέει τη θάλασσα, και κατευθύνει το καράβι ανάλογα με τη θέση των άστρων, μέχρι να φθάσει στο λιμάνι. Έτσι και ο μοναχός˙ έχει μπροστά στα μάτια της ψυχής του την ευχή, διότι με αυτήν διορθώνει την πορεία του, και κατευθύνεται ίσια στο λιμάνι που προσεύχεται να φθάσει. (286).

(Από το βιβλίο: “Ανθολόγιο από την ασκητική εμπειρία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου”. Ερμηνευτική απόδοση – επιμέλεια, Κωνσταντίνου Χρ. Καρακόλη, Δρος Θεολογίας, Φιλολόγου)

Πηγή: alopsis.gr

Ο ενσυνείδητος φαρισαϊσμός της κανονικώς κρατούσης Εκκλησίας περί καλενταριακής μεταρρύθμισης του 1924. Του Αρχιμανδρίτη, Αθανασίου Μισσού

Εαρινή ισημερία με το «νέο» ημερολόγιο. Ο Μάρτιος με το «νέο» ημερολόγιο Ο Μάρτιος με το «παλιό» ημερολόγιο. Εαρινή ισημερία με το «παλιό» ημερολόγιο. ΟΜΑΔΑ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑΣ 3ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

Τα γεγονότα που συνέβησαν με την αλλαγή του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου τον Μάρτιο του 1924 είναι τοις πάσι γνωστά. Η σχεδόν δικτατορική ημερολογιακή επιβολή του Γρηγοριανού Ημερολογίου δίχασε το πλήρωμα της Εκκλησίας και οι τότε διωγμοί που υπέστησαν αρκετοί ένθερμοι κατ’ επίγνωσιν ή και ενίοτε ότι κατ’ επίγνωσιν ζηλωτές της πατρώας παράδοσης αντηχούν έως σήμερα. Αρκεί να εμβλέψουμε στις παρατάξεις των ΓΟΧ σε Ελλάδα, Αμερική, Αυστραλία κλπ. Και τότε θα δούμε πόσο ανεπανόρθωτα διεμερίσθη ο άρραφος χιτώνας του Ιησού.

Στην Ελλάδα μάλιστα η νόμω και ελέω πολιτείας κρατούσα Εκκλησία «εβάπτισε» όλους αυτούς τους σχισματικούς με τον απαξιωτικό όρο «παλαιοημερολογίτες» οι οποίοι σημειωτέον δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και για λόγους που αυτοί γνωρίζουν κατήντησαν «πλίνθοι τε και κέραμοι ατάκτως ερριμένοι». Φυσικά υπάρχουν και αξιόλογες παρατάξεις οι οποίες διαφυλάττουν την Αποστολική Διαδοχή και εργάζονται αγαθώς στον Αμπελώνα του Κυρίου.

Το Άγιον Όρος για λόγους παραδόσεως και ζηλωτισμού εκράτησε το Παλαιό – Ιουλιανό Ημερολόγιο, συμμορφούμενο προς τους κανόνες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου που μερίμνησαν επί του θέματος αυτού. Ενώ όμως η Εκκλησία της Ελλάδος, οι Μητροπόλεις της Δωδεκανήσου και η Αρχιεπισκοπή της Κρήτης αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας τους οπαδούς του Πάτριου Εορτολογίου χαρακτηρίζοντας τους πλανεμένους, πλάνους και επιεικώς ζηλωτές. Ουαί Φαρισαίοι…..

Βλέπουμε το τραγελαφικό φαινόμενο με Μητροπολίτες και άλλους κληρικούς και λαϊκούς να μεταβαίνουν στο Άγιο Όρος και αλλού και να διατυμπανίζουν με στόμφο ότι εόρτασαν με το Παλαιό – Ιουλιανό Ημερολόγιο τα Χριστούγεννα και τα Θεοφάνεια.

Δεν αρκέστηκαν δηλαδή στον εορτασμό των δυο μεγάλων αυτών Δεσποτικών Εορτών με το Νέο – Γρηγοριανό και συμπλήρωσαν την ευσέβεια τους εις διπλούν εορτάζοντας και με το Παλαιό – Ιουλιανό.

Άρα υποσυνείδητα πανθομολογούν ότι ο ορθός ημερολογιακός κύκλος είναι βάσει του Παλαιού Εορτολογίου. Δηλαδή η υποκρισία των Διωκτών των οπαδών του Πατρώου Εορτολογίου δεν έχει όρια. Εκτός φυσικά και αν κρύβονται άλλα συμφέροντα που δεν συμφέρει να αποκαλυφθούν γιατί τότε θα πέσουν οι προσωπίδες και τα προσωπεία ορισμένων «κανονικών» και έσται η εσχάτη πλάνη χείρον της πρώτης.

Εάν πίσω από τον κατατρεγμό των Παλαιοημερολογιτών από τους Νεοημερολογίτες κρύβονται άλλα συμφέροντα τότε η διοικούσα αρχή οφείλει να δώσει ικανές εξηγήσεις. Ειδάλλως ζούμε κωμικοτραγικές στιγμές, αν κάποιος super Ορθόδοξος δηλώνει με περίσσιο καμάρι και κατάνυξη ότι εόρτασε εις διπλούν Χριστούγεννα και Θεοφάνεια, σαν να είδε την ίδια τραγωδία δηλαδή στα εν άστει και στα κατ΄ αγρούς Διονύσια για να εμπεδώσει τον μύθο καλύτερα.

Φυσικά μερίδιο ευθύνης έχει και η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους που δέχεται και προσκαλεί Μητροπολίτες να προεξάρχουν των Πανηγύρεων τους, που 13 μέρες νωρίτερα εόρτασαν με το κατ’ αυτούς αιρετικό και παπικό ημερολόγιο τις μεγάλες αυτές εορτές.

Σημειωτέων ότι ο χρόνος όπως και ο χώρος είναι ανθρώπινες συμβάσεις όπως μας υπαγορεύει η Αγία Γραφή και η Επιστήμη της Φυσικής. Απλά εφόσον ζούμε ακόμα επί γης οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς αν μη τι άλλο με τον Θεό και τον εαυτό μας.

Ο εμπαιγμός και ο ευσεβισμός είναι μάστιγες και στον παρόντα αιώνα εξοβελιστέες.

Είμαι βέβαιος εξάλλου ότι, αν οι τότε Πατριάρχες και Μητροπολίτες ζούσαν και έβλεπαν τα αποτελέσματα της νέο-ημερολογιακής επιβολής τους, θα είχαν μετανιώσει οικτρά.

Το ερώτημα του Αποστόλου Παύλου «Μεμέρισται ο Χριστός ; » αντηχεί τόσο επίκαιρο από ποτέ άλλοτε.

Τα πατρώα κρατείτω

Αρχιμανδρίτης  π. Αθανάσιος Μισσός
της Ιεράς Μητροπόλεως Ρόδου

Πηγή

H ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΩΝ. Γιατι τελούνται τα 3ήμερα και τα 9μερα μνημόσυνα.

Όλοι σχεδόν έχουμε πάει σε μνημόσυνο συγγενικού ή προσφιλούς μας προσώπου. Πόσοι όμως γνωρίζουν ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός του;

Οι περισσότεροι τελούν τα μνημόσυνα των κεκοιμημένων καθαρά από λόγους παράδοσης. Τα μνημόσυνα είναι άρρηκτα δεμένα με τη Θεολογία της Ορθοδοξίας για τη ζωή μετά το θάνατο.

Στην Ορθόδοξη Παράδοση έχουμε τέσσερα μνημόσυνα. Το τριήμερο, το εννιαήμερο, το σαρανταήμερο και το ετήσιο μνημόσυνο. Όλα δημιουργήθηκαν για να βοηθήσουν στο ταξίδι της ψυχής από τη γη στον ουρανό.

Ποιό είναι όμως αυτό το ταξίδι; Αρχίζει λίγο πριν πεθάνει ο άνθρωπος όταν βλέπει άτομα που γνωρίζει, αλλά έχουν φύγει από τον κόσμο αυτό, γύρω του. Αυτό γίνεται κατά Θεία Οικονομία για να καταλάβει ο ψυχοραγών ότι έφτασε η ώρα που θα συναντήσει τον Δημιουργό του Κόσμου.

Όταν τελικά ο άνθρωπος πεθαίνει χωρίζεται η ψυχή από το σώμα. « Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζομένη εκ του σώματος » λέει ένα ιδιόμελο της Νεκρώσιμης Ακολουθίας για να δείξει ότι ο πραγματικός αγώνας τώρα αρχίζει για την ψυχή.

Εκείνη τη στιγμή τη ψυχή παραλαμβάνει ο Φύλακας Αγγελός της. Όταν χωρίζεται από το σώμα και καταλάβει ότι φεύγει από τα άτομα που αγαπά πλημμυρίζει από θλίψη.

Τις δυο πρώτες ημέρες η ψυχή μαζί με τους αγγέλους γυρίζει στους τόπους όπου έζησε και ειδικά εκεί όπου έπραξε καλά έργα. Εκείνη θα μας βλέπει, θα μας μιλάει αλλά εμείς ούτε θα μπορούμε να τη δούμε, ούτε να της μιλήσουμε.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός περιγράφει στη Νεκρώσιμη Ακολουθία έξοχα την κατάσταση της ψυχής εκείνη την ώρα « Πρός τους ανθρώπους τα χέρια απλώνει, και κανείς δεν τη βοηθά. ».

Την τρίτη ημέρα από το θάνατο η ψυχή αρχίζει τη πορεία προς τον ουρανό για να κριθεί από το Θεό. Την ημέρα αυτή οι συγγενείς τελούν το τριήμερο μνημόσυνο για δύο λόγους.

Πρώτος λόγος είναι, επειδή όπως αναφέραμε νοιώθει η ψυχή λύπη που αφήνει τα εγκόσμια, αυτή τη μέρα οι άγγελοι την ανακουφίζουν από αυτήν. Δεύτερος λόγος και σημαντικότερος είναι ότι η ψυχή στην πορεία της προς τις ουράνιες μονές θα συναντήσει τα φοβερά τελώνια.

Τα τελώνια είναι « εξειδικευμένοι » δαίμονες θα τους ονομάζαμε που έχουν ως στόχο τους να εμποδίσουν την ψυχή να φτάσει στον ουρανό. Οι τρόποι με τους οποίους θα σταθούν εμπόδιο στην ψυχή είναι να την κατηγορούν για τις αμαρτίες που έπραξε, παρόλο που αυτά την είχαν παρασύρει.

Οι άγγελοι όμως θα τους απαντούν με τις καλές πράξεις αυτού του ανθρώπου και έτσι θα περνούν ένα ένα τα τελώνια και θα ανεβαίνουν προς τον ουρανό. Αν όμως, λόγω της έλλειψης καλών πράξεων της ψυχής, οι άγγελοι δεν μπορούν να τους απαντήσουν τότε εκείνα θα πέρνουν την ψυχή στην Κόλαση.

Δύσκολη και φοβερή η τρίτη ημέρα για την ψυχή και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να προσευχόμαστε να τη βοηθήσει ο Θεός στην πορεία αυτή.

Το πόσο τρομερή είναι αυτή η άνοδος και η συνάντηση με τα τελώνια φαίνεται από το γεγονός ότι η ίδια η Παναγία όταν πληροφορήθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ τον επικείμενο θάνατο Της, προσευχήθηκε στο Υιό και Θεό Της να Την βοηθήσει να αντιμετωπίσει τους δαίμονες.

Απαντώντας στη προσευχή Της ήρθε ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός παρέλαβε την ψυχή Της και την οδήγησε στον ουρανό.

Περνώντας επιτυχώς από τα τελώνια η ψυχή συνοδευόμενη πάντα από τους αγγέλους φτάνει στον ουρανό που μέχρι την ένατη ημέρα θα περιηγηθεί στον Παράδεισο.

Μετά από αυτή και μέχρι την τεσσαρακοστή ημέρα από το θάνατο θα περιηγηθεί στην Κόλαση μη ξέροντας ακόμη που θα κριθεί να μείνει. Οι συγγενείς τελούν το εννιαήμερο μνημόσυνο για να ζητήσουν από το Θεό να βοηθήσει την ψυχή τώρα που ξεκινάει την περιήγηση της στη Κόλαση.

Την τεσσαρακοστή ημέρα η ψυχή θα κριθεί από το Θεό που θα παραμείνει. Το σαρανταήμερο μνημόσυνο έχει σκοπό να παρακαλέσουν οι συγγενείς και οι φίλοι του αποθανόντος το Θεό να κρίνει την ψυχή να μείνει στον Παράδεισο.

Θα πρέπει σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε τι μας διδάσκει η Θεολογία για το τι ακριβώς συμβαίνει στη ψυχή μέχρι την Τελική Κρίση. Την τεσσαρακοστή ημέρα γίνεται η Μερική Κρίση της ψυχής.

Ονομάζεται Μερική διότι η Τελική θα έρθει με την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας. Μετά από τη ΜερικήΚρίση η ψυχή προγεύεται, θα λέγαμε, είτε τον Παράδεισο είτε την Κόλαση ανάλογα που θα κριθεί. Μέσα στον Παράδεισο βρίσκεται μόνο ο Χριστός και ο Ληστής που σταυρώθηκε εκ δεξιών του Κυρίου.

Εμείς που μένουμε πίσω τί μπορούμε να κάνουμε για εκείνους που έφυγαν; Όπως είδαμε τα μνημόσυνα που έχει θεσπίσει η Εκκλησία μας έχουν ως σκοπό να βοηθήσουν τη ψυχή στο ταξίδι της. Άρα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσευχόμαστε για εκείνη να της χαρίζει το έλεός Του ο Θεός.

Στο τελευταίο τροπάριο που ακούμε στη Νεκρώσιμη Ακολουθία τονίζει τι πρέπει να κάνουμε ακριβώς : « Αλλ’ αιτώ πάντας και δυσωπώ, αδιαλείπτως υπέρ εμού προσεύξασθαι Χριστώ τώ Θεώ, ίνα μή καταταγώ δια τάς αμαρτίας μου, είς τόν τόπον της βασάνου, αλλ’ ίνα με κατατάξη όπου το φώς της ζωής. »

Πηγή: www.askitikon.eu

Δείτε σχετικά:

ΤΑ ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΑ (Ποιὰ εἶναι, πότε καὶ γιατί τελοῦνται)

Η ΝΕΑ ΡΩΜΗ ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ;

Νικολάου Μάννη, εκπαιδευτικού

«σὺ δὲ εἶπας ἐν τῇ διανοίᾳ σου· εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβήσομαι,

ἐπάνω τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ θήσω τὸν θρόνον μου,

καθιῶ ἐν ὄρει ὑψηλῷ, ἐπὶ τὰ ὄρη τὰ ὑψηλὰ τὰ πρὸς Βοῤῥᾶν,

ἀναβήσομαι ἐπάνω τῶν νεφῶν, ἔσομαι ὅμοιος τῷ Ὑψίστῳ»

(Ησ. ιδ΄ 13-14)

H κύρια και μεγαλύτερη αιτία, που οδήγησε σταδιακά την Τοπική Εκκλησία της Παλαιάς Ρώμης στο Σχίσμα και την Αποστασία από την Εκκλησία του Χριστού, και την μετέτρεψε σε αντιχριστιανική συναγωγή[1], ήταν το δόγμα περί «Πρωτείου του Πάπα Ρώμης»[2].

Μια χαρακτηριστική εκδήλωση της παράλογης αυτής αξίωσης είχαμε και στην περίπτωση του «Βουλγαρικού ζητήματος» (864-879). Ο Ηγεμόνας των Βουλγάρων Βόρις, ο οποίος είχε βαπτισθεί το 864 χριστιανός με το όνομα Μιχαήλ, ζήτησε από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως (οι ιεραπόστολοι του οποίου είχαν εκχριστιανίσει την Βουλγαρία) την ίδρυση δικού τους Βουλγαρικού Πατριαρχείου, κάτι που δεν έγινε αποδεκτό από τον τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μέγα Φώτιο. Έτσι οι Βούλγαροι στράφηκαν προς τον τότε Πάπα Ρώμης Νικόλαο τον Α΄, ο οποίος απέστειλε δύο Εξάρχους (τους Επισκόπους Ποπουλανίας Παύλο και Πόρτο Φόρμοζο) και θα είχε εγκαθιδρύσει Πατριαρχείο Βουλγαρίας αν δεν προέκυπτε διαφωνία ανάμεσα σε αυτόν και τον Ηγεμόνα Βόρις-Μιχαήλ ως προς το πρόσωπο του νέου Πατριάρχου. Η εισπήδηση αυτή στην Εκκλησία της Βουλγαρίας, η οποία ήταν κανονικό έδαφος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως[3], αν και έγινε προσπάθεια να δικαιολογηθεί με το αιτιολογικό ότι η Βουλγαρία ανήκε στο Ανατολικό Ιλλυρικό (την εποπτεία του οποίου είχε αποσπάσει ξανά ο Πάπας Ρώμης κατά την περίοδο της Εικονομαχίας), ήταν όμως ουσιαστικά μία έκφραση των περί του «Πρωτείου του Πάπα Ρώμης» σχετικών αντιλήψεων. Η Εκκλησία αντιμετώπισε συνοδικά το «Βουλγαρικό ζήτημα» και αποφάνθηκε πως η Εκκλησία της Βουλγαρίας ανήκει στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως[4].

Στην εποχή μας έμελλε δυστυχώς να ζήσουμε μία όχι απλά παρόμοια, αλλά εντελώς όμοια περίπτωση, με άγνωστη μέχρι στιγμής κατάληξη. Μόνο που σε αυτήν την επανάληψη της Ιστορίας αρνητικός πρωταγωνιστής είναι το τότε θύμα, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως…

Έτσι έχουμε το λεγόμενο «Ουκρανικό ζήτημα», το οποίο έχει εξελιχθεί ως εξής: Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Πέτρος Ποροσένκο, χωρίς να απευθυνθεί στο Πατριαρχείο Μόσχας (στη δικαιοδοσία του οποίου υπάγεται τους τελευταίους αιώνες η Εκκλησία της Ουκρανίας) ζήτησε από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο την απονομή Αυτοκεφαλίας όχι όμως για την κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας, αλλά για σχισματικές ομάδες που σφετερίζονται τον τίτλο της. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως αρχικά απέστειλε δύο Εξάρχους (τους Παμφίλου Δανιήλ και Έντμοντον Ιλαρίωνα) και τελικώς επέδωσε αντικανονικώς «Τόμο Αυτοκεφαλίας». Η εισπήδηση αυτή στην Εκκλησία της Ουκρανίας, η οποία είναι κανονικό έδαφος του Πατριαρχείου Μόσχας[5], αν και έγινε προσπάθεια να δικαιολογηθεί με το αιτιολογικό ότι η Ουκρανία ανήκε κάποτε (ως Μητρόπολη Κιέβου) στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, αποτελεί όμως ουσιαστικά μία έκφραση των περί του «Πρωτείου του Οικουμενικού Πατριάρχου» νεοφανών, εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία, αντιλήψεων.

Αντιλήψεις σαν και αυτές είχαν εκφρασθεί σποραδικά και στο παρελθόν, από μεμονωμένα πρόσωπα (όπως τον Μακάριο Αγκύρας και τον Νικόλαο Μεθώνης), με σκοπό τότε να πολεμήσουν το «Πρωτείο του Πάπα Ρώμης», ουδέποτε όμως έγιναν από τους Ορθοδόξους αποδεκτές, αλλά κατακρίθηκαν ως υπερβολικές και «μακρὰν τῆς ἀληθείας»[6].

Στην εποχή μας όμως επιχειρείται θεολογική θεμελίωση της κακοδοξίας αυτής. Κύριος εκφραστής της ο, αποκληθείς «δεξιός βραχίων» του Κωνσταντινουπόλεως, Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας. Αυτός ισχυριζόμενος ότι και στην Αγία Τριάδα υπάρχει τάχα «Πρωτείο του Θεού Πατρός» (θέση που ούτε οι παπικοί δεν τόλμησαν να εκφράσουν) προσπάθησε να θεμελιώσει έναν ιδιότυπο επισκοποκεντρισμό, ο οποίος αλλοιώνει τον καθαρά χριστοκεντρικό χαρακτήρα της Εκκλησίας, αφού θεμελιώνει την ενότητα Της «ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἐπισκόπου» και όχι του Χριστού, κακοδοξία που έρχεται σε αντίθεση με την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων[7]. Η θεωρία αυτή επεκτείνεται ακόμη περισσότερο, αφού εκτός του Πρώτου-Μονάρχη της κάθε Τοπικής Εκκλησίας-Επισκοπής πρέπει να υπάρχει και ένας «Πρώτος ανάμεσα στους πρώτους (και μάλιστα όχι ως μεταξύ ίσων)», όπως επισημαίνει λόγιος Αγιορείτης ιερομόναχος αναλύοντας την κακοδοξία αυτή[8].

Δυστυχώς, η παραπάνω κακοδοξία δεν αποτελεί απλά μια προσωπική γνώμη ενός θεολόγου, αλλά έχει γίνει αποδεκτή όχι μόνο από αρκετούς ορθοδόξους (;) θεολόγους[9], αλλά εκφράζεται επισήμως και από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Ο ίδιος ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος προσπαθώντας να δικαιολογήσει την εκχώρηση της Αυτοκεφαλίας δήλωσε τα εξής: «Αυτήν την υψίστην ευθύνην την έχει εκ των Θείων και Ιερών Κανόνων μόνον η πρωτόθρονος Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, αφού αυτής ο Προκαθήμενος είναι ο Πρώτος εις τους Ορθοδόξους»[10].

Η Ορθόδοξη Εκκλησία όμως απορρίπτει ως αιρετικές τέτοιες θέσεις. Διότι πολεμώντας πάνω από χίλια χρόνια την έννοια του «Πρωτείου» εν τω προσώπω του Πάπα, δεν το έπραξε επειδή έτρεφε αντιπάθεια προς αυτόν[11]· όποιος Επίσκοπος και αν αποφάσιζε (είτε ο Ρώμης, είτε ο Κωνσταντινουπόλεως, είτε ο Ιεροσολύμων, είτε οποιοσδήποτε άλλο) να εξυψώσει τον εαυτό του στην θέση του Πρώτου, θα τον κατέκρινε και θα τον απέρριπτε.

Όταν τον ΙΣΤ΄ αιώνα οι Λουθηρανοί θεολόγοι της Τυβίγγης απευθύνθηκαν για το θέμα στον τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμία τον Β΄ τον Τρανό, φοβισμένοι μήπως συναντήσουν και στην Ανατολή κάποιον αντίστοιχο Πάπα, ο αοίδιμος Πατριάρχης τους απάντησε καθησυχάζοντάς τους: «Ἔστι δὲ καὶ ἰσότης μεταξὺ τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν, ὡς ἀληθῶς χριστιανικοῖς ποιμέσι προσήκουσα. Οὐδεὶς γὰρ τούτων κατεπαίρεται τῶν ἄλλων, οὐδὲ καθόλου κεφαλὴ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἀξιοῖ τις ἐκείνων καλεῖσθαι»[12].

Και ο Άγιος Μελέτιος Πηγάς, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, στο περίφημο έργο του «Περὶ τοῦ τὶς ἐστὶν ἡ ἀληθὴς καθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ποία ἐστὶν ἡ γνησία καὶ ἀληθὴς κεφαλὴ αὐτῆς καὶ κατὰ τῆς ἀρχῆς τοῦ Πάπα τῆς Ῥώμης» εξηγεί γιατί το Πρωτείο στην Εκκλησία το έχει μόνο ο Χριστός κατακρίνοντας εκείνους που έλεγαν ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος που να υπερέχει έναντι των άλλων[13].  

Όπως δε σημειώνει ο μακαριστός Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης: «Ἡ παραδοχὴ πρωτείου δικαιοδοσίας ἐπὶ τῆς καθόλου Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τὸ νὰ εἶναι ἕνας ἐπίσκοπος κεφαλὴ καὶ ἀρχὴ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω ἐπιφορτισμένος μὲ ἕνα ρόλο διακονίας, εἶναι βλασφημία κατὰ τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ ὡς μοναδικῆς Κεφαλῆς τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ πρωτεῖο δικαιοδοσίας συνιστᾶ ἀνατροπὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὑπεράνω πάντων τῶν ἐπισκόπων εἶναι ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Σὲ αὐτὴν προεκάθητο μὲν ἐν ἀγάπῃ ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης ὡς ἴσος τῶν συνεπισκόπων του, ἐν τῷ μέσῳ ὅμως τῶν ἐπισκόπων ἐτοποθετεῖτο τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο ὡς σύμβολο τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς μοναδικῆς Κεφαλῆς τῆς καθόλου Ἐκκλησίας»[14].

Δεν χρειάζεται να είναι προφήτης κανείς για να διαπιστώσει που θα οδηγήσει η εμμονή στο «Πρωτείο του Οικουμενικού Πατριάρχου». Εκεί που οδήγησε τον Εωσφόρο και τον Πάπα της Ρώμης η ίδια εμμονή: στην πτώση και την απώλεια.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

[1] «Ἡ γὰρ παλαιὰ τῆς Ῥώμης σύναξις ἦτο ἀποστολική, ὀρθόδοξος, καὶ καθολικὴ ἐκκλησία, ἡ δὲ νέα ἐστὶν ἀποστατική, ἑτερόδοξος, αἱρετική, καὶ ἀντιχριστιανική συναγωγή» (Νικολάου Δαμαλά (Καθηγητού Πανεπιστημίου), Περί αρχών, Λειψία, 1865, σ. 163). «Τὸ σύστημά του ἤτανε ἕνας Χριστιανισμὸς ὄχι ὅπως τὸν δίδαξε ὁ Χριστός, ἀλλὰ παραμορφωμένος κι᾿ ἀγνώριστος ὁλότελα, μέχρι ποὺ νὰ μοιάζη μὲ θρησκεία τοῦ ἀντιχρίστου» (Φώτης Κόντογλου, Ὁ Μέγας Ἱεροεξεταστής [εφ. «Ἐλευθερία», 15-3-1964, σ. 5]).

[2] «Τὸ κύριο αἴτιο τοῦ μεγάλου σχίσματος τῶν Ἐκκλησιῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως (1054) πρέπει νὰ ἀναζητηθῆ τόσο στὸ παπικὸ πρωτεῖο, τὸ ὁποῖο ἐνισχύθηκε μὲ τὶς ψευδο-Ἰσιδώρειες Διατάξεις, ὅσο καὶ στὴν παπικὴ ἀξίωση ἐπιβολῆς του σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία» (Βλασίου Φειδά [Καθηγητού Πανεπιστημίου], Εκκλησιαστική Ιστορία Β΄, Αθήνα, 1994, σ. 95).

[3] Μιας και η Βουλγαρία επεκτεινόταν κυρίως στην παλαιά Διοίκηση της Θράκης, η οποία είχε υπαχθεί στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με τον ΚΗ΄ Κανόνα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

[4] Αυτό μάλιστα δεν το αποδέχτηκαν και διακήρυξαν μόνο οι επί Μεγάλου Φωτίου Σύνοδοι (Ενδημούσα του 867, Η΄ Οικουμενική του 879), αλλά και η παράνομη Σύνοδος του 869!

[5] Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης (Καθηγητής Πανεπιστημίου), Η Ουκρανία είναι κανονικό έδαφος της Εκκλησίας της Ρωσίας (https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/24301-i-oukrania-einai-kanoniko-edafos-tis-ekklisias-tis-rosias).

[6] Αγίου Νικοδήμου, Πηδάλιον (Υποσημείωση στον Θ΄ Κανόνα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου).

[7] «Ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας οὐχὶ ἐν τῷ ένιαίῳ προσώπῳ ἑνὸς τῶν ἀποστόλων θεμελιοῦται καὶ ἑδράζεται, ἀλλ᾿ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας» (Αγίου Νεκταρίου, Μελέτη ιστορική περί των αιτιών του σχίσματος, Αθήνα, 1911, σ. 69).

[8] Ιερομόναχος Χρυσόστομος Κουτλουμουσιανός, Το Πρόσωπο και το Πρωτείο (http://koutloumous.com/el/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BF/).

[9] Ο Δρ. Ιατρικής (και μαθητής στα θεολογικά του π. Ιωάννου Ρωμανίδη) κ. Γεώργιος Καραλής, σε σχετικά με το θέμα μας κείμενά του, τους αποκαλεί εύστοχα «πρωτειομανείς» (https://georgioskaralis.com/).

[10] Οικουμενικός Πατριάρχης: ''Η δύναμις της Μεγάλης Εκκλησίας δεν είναι κοσμική'' (https://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/24638-oikoumenikos-patriarxis-i-dunamis-tis-megalis-ekklisias-den-einai-kosmiki).

[11] «Καὶ μηδεὶς κατ᾿ ἀπέχθειαν τῆς Ῥωμαϊκῆς Αὐλῆς ταῦτα λελέχθαι ἡμῖν νομιζέτω. Ἀλλὰ τὰς καινοτομίας καὶ τοὺς ὅσαι ἡμέρας νεωτερισμοὺς μετὰ παρρησίας ἐλέγχομέν τε καὶ ἀποστρεφόμεθα» (Αγίου Μελετίου του Πηγά, «Ἐκκλησιαστικὸς Φάρος» ΝΖ΄ (1975), σ. 621).

[12] Καρμίρη Ιωάννου (Καθηγητού Πανεπιστημίου), Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία, τόμος ΙΙ, έκδ. β΄(επηυξ.), Αυστρία, 1968, σ. 560.

[13] «Ἀλλὰ καὶ αὐτῶν τῶν διακόνων καὶ ἐν αυτοῖς τοῖς διακόνοις, ἔνα (φησί) τινὰ ὑπερέχει δεῖ ἀπάντων, καὶ δὴ καὶ διακονικὴν κεφαλὴν καλοῦσιν. Ἀλλὰ καὶ τούτων μόνος Χριστός ἐστι πάντων ἀρχὴ καὶ κεφαλή, ἵνα Χριστὸς κατὰ τὸν Ἀπόστολον ᾖ τὰ πάντα ἐν πᾶσι πρωτεύων» (Τόμος Χαράς, 1705, σ. 577).

[14] Τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα (http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/gewrgios_grhgoriaths/ravenna2007_text_and_papal_primacy.htm).

Πηγή: https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2019/01/blog-post_17.html

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΛΟΓΟΥ (Ἃγιος Λουκᾶς Ἀρχιεπίσκοπος Κριμαίας)

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΛΟΓΟΥ (Ἃγιος Λουκᾶς Ἀρχιεπίσκοπος Κριμαίας)

«Και παράγων ο Ιησούς εκείθεν είδεν άνθρωπον καθήμενον επί το τελώνιον, Ματθαίον λεγόμενον, και λέγει αυτώ· ακολούθει μοι. Και αναστάς ηκολούθησεν αυτώ» (Ματθ. 9:9). 

Ποιος ήταν αυτός ο Ματθαίος, ο οποίος στη συνέχεια έγινε μεγάλος απόστολος και ευαγγελιστής; Ήταν τελώνης και μάζευε φόρους. Ο λαός μισούσε τους τελώνες και τους θεωρούσε αμαρτωλούς, διότι έκαναν πολλές αδικίες προσπαθώντας να κερδίσουν περισσότερα χρήματα για τον εαυτό τους. Και αυτόν τον άνθρωπο, που όλοι τον θεωρούσαν άθλιο και τον αποστρέφονταν, ο Κύριος τον καλεί και του λέει: «Ακολούθει μοι».

Μόνο δύο λέξεις, και αυτές έκαναν επανάσταση στην ψυχή του τελώνη. Σηκώθηκε αμέσως, έριξε κάτω τα χρήματά του και ακολούθησε τον Χριστό.

Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι το κάλεσμα του Χριστού μπορεί να προκαλέσει στην ψυχή του ανθρώπου επανάσταση. Στους βίους των αγίων υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων, οι οποίοι επέστρεψαν στον Χριστό μετά από έναν λόγο του Ευαγγελίου. Από την πείρα μου γνωρίζω ότι ένας καλός λόγος μπορεί να συνταράξει την ψυχή του αμαρτωλού, όπως συντάραξε την ψυχή του τελώνη Ματθαίου. Άνθρωποι πνιγμένοι στην αμαρτία, κλέφτες, ληστές και φονιάδες, όταν τους λες έναν καλό λόγο και τους δείχνεις την αγάπη σου, τη συγκατάβαση και τον σεβασμό στο πρόσωπό τους, συγκινούνται πάρα πολύ.

Και εμείς οι αμαρτωλοί, αδύναμοι και ασήμαντοι άνθρωποι με έναν λόγο αγάπης και σεβασμού μπορούμε να συγκινούμε και να συνταράζουμε τις καρδιές των αμαρτωλών, όπως ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Να το θυμόμαστε και ποτέ να μην κατακρίνουμε τους αμαρτωλούς, να μην τους στιγματίζουμε, αλλά να τους φερόμαστε με αγάπη, δείχνοντας σεβασμό στο πρόσωπό τους, αν και οι ίδιοι δεν το σέβονται και το έχουν καταπατήσει.

«Και εγένετο αυτού ανακειμένου εν τη οικία, και ιδού πολλοί τελώναι και αμαρτωλοί ελθόντες συνανέκειντο τω Ιησού και τοις μαθηταίς αυτού. Και ιδόντες οι Φαρισαίοι είπον τοις μαθηταίς αυτού· διατί μετά των τελωνών και αμαρτωλών εσθίει ο διδάσκαλος υμών; Ο δε Ιησούς ακούσας είπεν αυτοίς· ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού, αλλ’ οι κακώς έχοντες. Πορευθέντες δε μάθετε τι εστίν έλεον θέλω και ου θυσίαν. Ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλ’ αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ. 9:10-13).

Οι φαρισαίοι αγανακτούσαν για το ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός συναναστρεφόταν με τους αμαρτωλούς, τις πόρνες και τους τελώνες. Περιφρονούσαν αυτούς τους ανθρώπους και θεωρούσαν ακαθαρσία να επικοινωνούν μαζί τους. Ποτέ δεν τους μιλούσαν, αλλά τους κακολογούσαν και τους κατέκριναν για τη συμπεριφορά τους.

Ξέρουμε ότι οι πόρνες έπλεναν τα πόδια του Κυρίου Ιησού και τα σκούπιζαν με τα μαλλιά τους. Ποτέ δεν έχουν ακούσει απ’ Αυτόν κανένα λόγο επιπληκτικό. Τις συγχωρούσε και τις έλεγε: «Πορεύου και από του νυν μηκέτι αμάρτανε» (Ιω. 8:11).

Οι φαρισαίοι ήταν ανίκανοι να καταλάβουν αυτή τη συμπεριφορά του Χριστού και δυσφορούσαν για τη στάση του απέναντι στους αμαρτωλούς. Αλλά ο Κύριος τους απαντούσε το εξής: «Ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού, αλλ’ οι κακώς έχοντες» (Ματθ. 9:12). Ήλθε για να σώσει τους αμαρτωλούς. Με την αγάπη του αγκάλιαζε κάθε αμαρτωλό και ζητούσε να τον οδηγήσει στη σωτηρία. Στους φαρισαίους που του παραπονέθηκαν είπε: «Πορευθέντες δε μάθετε τι εστίν έλεον θέλω και ου θυσίαν» (Ματθ. 9:13). Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι την ελπίδα της σωτηρίας τους στήριζαν στις θυσίες και τις προσευχές τους, και ο Κύριος λέει ότι δεν θέλει θυσία, αλλά έλεος, έλεος στους αμαρτωλούς.

Οι θυσίες χρειάζονταν στην Παλαιά Διαθήκη, διότι προεικόνιζαν τη Μόνη Θυσία που πρόσφερε ο Κύριος Ιησούς Χριστός πάνω στον Σταυρό του Γολγοθά. Όταν δόθηκε αυτή η Θυσία οι άλλες θυσίες έχασαν τη σημασία και το νόημά τους, γι’ αυτό δεν τις προσφέρουμε πια.

Τώρα ο Κύριος δεν περιμένει θυσία αλλά έλεος. Περιμένει από μας την ευσπλαχνία σε όλους τους αμαρτωλούς και τους περιφρονημένους. Η συμπεριφορά μας προς αυτούς τους ανθρώπους να είναι ίδια μ’ αυτήν που έδειξε Εκείνος. Να μην περιφρονούμε κανέναν, κανέναν να μη θεωρούμε κατώτερο από μας. Να βλέπουμε τις δικές μας αμαρτίες και όχι των άλλων, να αποκτήσουμε την ταπείνωση και την πραότητα, μιμούμενοι τη δική Του ταπείνωση και πραότητα. Να αγαπάμε και να ευεργετούμε τους περιφρονημένους και τους ταπεινωμένους, να τους προσφέρουμε πνευματική βοήθεια, δείχνοντας ενδιαφέρον για τη σωτηρία τους.

Ο Κύριος λέει όταν κάνουμε τραπέζι να μην καλούμε ανθρώπους που μπορούν μετά να καλέσουν και εμάς στο γεύμα, αλλά τους πένητες και τους φτωχούς ρακένδυτους. Θέλει να το κάνουμε με αγάπη, και πάντα με συμπόνια να φερόμαστε στους ανθρώπους που ο κόσμος τους περιφρονεί, αποκαλώντας τους βρωμιάρηδες και αχρείους.

Ο Κύριος μας έδωσε παράδοξες και θαυμαστές εντολές. Είπε ότι δεν θέλει θυσία αλλά έλεος, έλεος σε όλους που το χρειάζονται. Ένα μεγάλο, αμέτρητο πλήθος ανθρώπων περιμένουν κάποιον να τους δείξει ευσπλαχνία, να τους πει ένα λόγο αγάπης και παρηγοριάς. Περιμένουν οι άνθρωποι κάποιον να τους δείξει τρυφερότητα και να τους βοηθήσει, και αντί αυτού συναντούν στους γύρω τους ψυχρότητα και αδιαφορία. Αλλά πάνω από αυτά και σε μερικούς ακόμα χριστιανούς βλέπουν περιφρόνηση και αποστροφή.

Στα μάτια του Θεού αυτός, που έτσι συμπεριφέρεται στους αδελφούς του, πράττει βαριά αμαρτία. Σε όλα πρέπει να είμαστε μιμητές του Κυρίου και να ακολουθούμε το παράδειγμά Του. Ας Τον ακολουθήσουμε λοιπόν και ας μη θεωρούμε τον εαυτό μας ανώτερο από τον πλησίον, όποιος και να είναι αυτός –κλέφτης, φονιάς ή ληστής–, διότι στα μάτια του Θεού μπορεί να είμαστε χειρότεροι από αυτόν.

Να θυμόμαστε πάντα πώς συμπεριφερόταν ο Κύριος στους αμαρτωλούς, πώς φέρθηκε στον τελώνη Ματθαίο και πώς φερόταν σε άλλους τελώνες, πόρνες και αμαρτωλούς και προκαλούσε μ’ αυτό την οργή των φαρισαίων. Να μην είμαστε σαν τους φαρισαίους, αλλά να μιμούμαστε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Αμήν.

(Από το βιβλίο: Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, “Λόγοι και ομιλίες”, τόμος Β’. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη)

Πηγή: alopsis.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ 2018 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα) ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΗΜΕΙΣ ΔΕΝ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΜΕ....

Περιοδικόν: «ΑΡΧΕΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΓΩΝΟΣ» Τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν

Στούς παρακάτω συνδέσμους μπορεῖτε νὰ βρεῖτε σὲ ἠλεκτρονικὴ μορφὴ τά τεῦχοι τοῦ περιοδικοῦ «Ἱστορικὸν Ἀρχεῖον τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος» τὸ ὁποῖο ἐπιμελεῖται ἡ Συνοδικὴ Ἐπιστροπὴ Ἱστορικοῦ Ἀρχείου τῆς Ἐκκλησίας μας. 

ΤΕΥΧΟΣ 1ο ΕΔΩ

ΤΕΥΧΟΣ 2ο ΕΔΩ

ΤΕΥΧΟΣ 3ο ΕΔΩ

ΤΕΥΧΟΣ 4ο ΕΔΩ

ΤΕΥΧΟΣ 5ο ΕΔΩ

ΤΕΥΧΟΣ 6ο ΕΔΩ

ΤΕΥΧΟΣ 7ο ΕΔΩ

ΤΕΥΧΟΣ 8ο ΕΔΩ

 

ΤΕΥΧΟΣ 9ο  ΕΔΩ

ΤΕΥΧΟΣ 10ο ΕΔΩ

Πηγή

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ (Π.Α.Σ.Θ.Ε.)

«Ανασηκώσου, σήκω επάνω, ω Ρωσία,

εσύ που από τα χέρια του Κυρίου
έχεις πιει το κύπελλο της οργής Του!

Όταν η δυστυχία σου λάβει τέλος,

η νομιμότητα θα επανέλθει σε σένα

και η δόξα του Κυρίου θα σε συνοδεύσει.

Οι λαοί θα έρθουν στο φως σου

και οι βασιλιάδες στη λάμψη που θα ανατείλει πάνω σου.

Τότε σήκωσε τα μάτια σου και δες:

Ιδού τα παιδιά σου έρχονται σε σένα

από τη Δύση και το Βορρά και τη Θάλασσα και την Ανατολή,

ευλογώντας σε εν Χριστώ για πάντα. Αμήν»

(Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς)

ΑΡ. ΠΡΩΤ. 3

3/1/2019

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ – Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ

Μεθαύριο ολοκληρώνεται το θέατρο της υποκρισίας του σβησμένου Φαναρίου, των σκοτισμένων και υποκριτών θιασωτών κάθε εκκλησιαστικής Παρανομίας, τα τελευταία εκατό χρόνια, τους οποίους προσπαθούν με κάθε μέσο να υπερασπίσουν οι καλοπληρωμένοι υπαλληλίσκοι τους, οι χλιαροί καθηγητές των «θεολογικών» σχολών.

Και λέμε υποκριτών Φαναριωτών αφού τολμούν:

α) Να νομιμοποιούν αυθαίρετα ένα σχισματικό και αιρετικό μόρφωμα, τάχα για την αποκατάσταση της «Ενότητας της Εκκλησίας», όταν έχουν προκαλέσει δεκάδες σχίσματα και μερισμούς στο Σώμα της Εκκλησίας από το 1924 και εξής.

β) Να μιλούν για «Αγάπη», όταν συναντιούνται με τους ετερόδοξους, και αλλόθρησκους, όταν έχουν να επιδείξουν μόνο ειρωνεία, σκληρότητα, περιφρόνηση και μίσος για τους Ορθόδοξους που θα διανοηθούν να διαφωνήσουν με την κακοδοξία τους και το, θεσμοθετημένο στο Κολυμπάρι ως νέο δόγμα, «Αλάθητο» του «Οικουμενικού»…

γ) Να κακίζουν τους αντιπάλους τους ότι γίνονται όργανα πολιτικών παιχνιδιών, όταν οι ίδιοι έχουν αποδειχθεί, πάνω από μισό αιώνα, οι καλύτεροι πράκτορες της αμερικανικής πολιτικής.

δ) Να κατακεραυνώνουν την αίρεση του «Εθνοφυλετισμού» μόνο όταν μιλούν για τους Ρώσους, όταν οι προστατευόμενοί τους, σχισματοαιρετικοί της Ουκρανίας, είναι δεδηλωμένοι Νεοναζί!

***

Χρειάστηκαν σχεδόν 100 χρόνια για να καταλάβουμε όλοι μας τι είχε κοστίσει η ματαιοδοξία του Φαναρίου στην Ορθοδοξία και πως η Νέα Ρώμη ετοιμάζεται επίσημα πλέον να ακολουθήσει στην πτώση και στην αποστασία την Παλαιά.

Την εποχή που ο δικτάτορας Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, Μελέτιος Μεταξάκης, άλλαζε το ημερολόγιο προκαλώντας σχίσματα, η Μόσχα πάλευε εναντίον του αντιχριστιανικού Μπολσεβικισμού.

Όταν αργότερα ο κακόδοξος  Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Αθηναγόρας «ακύρωνε» το Ανάθεμα του 1054, η Μόσχα είχε ήδη υποταχθεί για τα καλά στους Σοβιετικούς.

Σήμερα, που ο απερίγραπτος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Βαρθολομαίος διαιρεί την Ορθοδοξία, αναγνωρίζοντας ετερόδοξους και σχισματικούς, η Μόσχα δεν έχει πλέον Κομμουνισμό. Έχει όμως μια μεγάλη ευκαιρία: να αποκηρύξει την «επηρμένη οφρύ» του Φαναρίου και να υποστηρίξει τους Αληθινούς Ορθοδόξους που αντιστέκονται για έναν αιώνα εναντίον του Πάπα της Ανατολής και των μεταρρυθμίσεών του.

Στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες, υπάρχει Ιεραρχία (όχι σχισματική και με χειροτονίες υπό ενός, όπως μερικών «Γ.Ο.Χ.») αλλά με κανονική Αποστολική Διαδοχή από τη Ρωσική Εκκλησία του Εξωτερικού των Αγίων Ιωάννου Μαξίμοβιτς και Φιλαρέτου (και οι δύο με αδιάφθορα σκηνώματα). Υπάρχουν Αποτειχισμένοι Πατέρες και Αδελφοί που αγωνίζονται για την Ορθοδοξία και πολεμούν μέχρις εσχάτων.

Η Μόσχα πρέπει να τους αναγνωρίσει και να πρωτοστατήσει στη σύγκληση Πανορθόδοξης Συνόδου που θα αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη.

Είθε, με τις προσευχές του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς, η Ορθοδοξία να λάμψει και πάλι!

Πηγή: https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2019/01/blog-post_3.html