«Ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας - Ἑορτὴ τῆς ἀνθρωπότητας» (Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

Ε Ι Σ Η Γ Η Σ Ι Σ

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

στὴν ἑορταστικὴ ἐκδήλωση τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος

γιὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας

στὸ Πολεμικὸ Μουσεῖο Ἀθηνῶν

24 Φεβρουαρίου 2020

«Ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας - Ἑορτὴ τῆς ἀνθρωπότητας»

Μακαριώτατε 

Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι Ἀρχιερεῖς·

Σεβαστοὶ Πρεσβύτεροι καὶ Διάκονοι·

Ὁσιώτατοι Μοναχοὶ καὶ Μοναχές·

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί·

Χαίρετε ἐν Κυρίῳ.

Εἰσαγωγὴ

   Οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, μὲ ἐμπειρία θεώσεως προσωπική, γνώση, ἱστορικὴ κατάρτιση, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ δυνατότητα τῆς προγνώσεως καὶ προληπτικῆς ἐπ’ αὐτῆς δράσεως, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς Θείας Φωτίσεως, ἀποφάσισαν.

   Τί; Νὰ «δέσουν» καὶ νὰ «ἀσφαλίσουν» τὴν Πίστη μας «ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσι»⁽¹⁾, μὲ τὸ διαχρονικὰ καὶ κατὰ τὰ πάντα ὀρθόν. «Πίστη, σημαίνει, δέχομαι κάτι ὡς ἀληθές»⁽²⁾. Σημαίνει ἀποκάλυψη τῆς Ἀλήθειας, ἀποκάλυψη τοῦ Χριστοῦ στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν -γράφει τὸ Εὐαγγέλιο- καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς»⁽³⁾. Πίστη εἶναι ὁ ἐλευθερωτὴς Χριστός μας. 

   Θεμελίωσαν λοιπὸν τὸ δόγμα μας, τὴν ἐξ ἀποκαλύψεως Ἀλήθεια, στὴν ὁποία στηρίζεται ἡ Πίστη, πάνω στὴ γνήσια, αὐθεντική, ἀνόθευτη κι ἀναλλοίωτη Διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἦρθε γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο.

   Γιατί; Γιὰ νὰ διασφαλίσουν τὴ Σωτηρία, τὴ δυνατότητα τῆς αἰωνίου ζωῆς, νὰ προστατεύσουν τὸν ἄνθρωπο, τὸν ἀναγεννημένο κι ἀπὸ τὸν Κύριο υἱοθετημένο, ὡς μέλος τοῦ Σώματός Του. 

   Ἔδεσαν τὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία μὲ τὴ Μία καὶ Ἁγία Πίστη εἰς τὸν Τριαδικὸ Θεὸ -«ὅπως αὐτὸ μαρτυρεῖται εἰς τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως καὶ συμπληρώνεται στὸ Συνοδικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας»⁽⁴⁾- ὥστε νὰ διασφαλίσουν στὸν ἄνθρωπο τὴ δυνατότητα νὰ δοκᾶ ὀρθῶς, γιὰ νὰ μὴν προσδοκᾶ ματαίως.

   Τὴ διασφάλιση τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς πρὸς τὴ σωστὴ καὶ εὐθεία κατεύθυνση πλοήγησης τῆς Ἐκκλησίας μας, πέτυχαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, μὲ τὰ πορίσματα, τοὺς ὅρους τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἡ σημαντικότητα τῶν ὁποίων εἶναι ἀντίστοιχη μὲ αὐτὴ τῆς Ἁγίας Γραφῆς⁽⁵⁾. Ἐπισφράγισαν δὲ τὸν θρίαμβο τῆς Ἀλήθειας, ἐκείνης ποὺ μᾶς ἐλευθέρωσε, μὲ τὴν ἐπικύρωση τὸ 843 μ.Χ. τῶν ἀποφάσεων τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Αὐτό, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μνημονεύουμε καὶ ἑορτάζουμε πανηγυρικὰ σήμερα. Τὴν ἐπισφράγιση τῶν θεμελίων τῆς ἀπελευθέρωσής μας, τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς Πίστης ποὺ ὁδηγεῖ τὴν ἀνθρωπότητα στὴ Σωτηρία. 

Αἵρεση

   Ἐχθρὸς διαχρονικός, σοβαρὸς κι ἐπικίνδυνος τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπῆρξε ἀνέκαθεν ἡ ἐκ τῶν ἔσω νοθεία. Πῶς θὰ μποροῦσε διαφορετικὰ νὰ πολεμηθεῖ ἡ Ἀλήθεια; Πῶς μπορεῖ νὰ ἀμφισβητηθεῖ Αὐτός, τὸν Ὁποῖον εἴδαμε, ἀκούσαμε, ἀγγίξαμε; Αὐτός, ὁ Ὁποῖος ἀπέδειξε περίτρανα τόσο μὲ τὸν Ἐρχομό, ὅσο καὶ μὲ τὴ Ζωή, τὴν Ταφή ἀλλὰ καὶ τὴν Ἀνάστασή Του ὅτι ὑπῆρξε; 

   Δὲν μπορεῖ. Κι ἀφοῦ δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητηθεῖ στὴν ὁλότητά Του, μπορεῖ ἁπλὰ νὰ πληγωθεῖ. Νὰ πληγωθεῖ ἡ ἀντίληψη καὶ ἡ θεώρησή μας γι’ Αὐτὸν καὶ συνεπῶς ἡ σχέση μας μαζί Του. Μιὰ πληγὴ ποὺ μακροπρόθεσμα θὰ ἔπληττε καὶ θὰ κατέστρεφε τὴν ἀνθρωπότητα. Μικρόβιο μολυσματικό, ποὺ δὲν σκοτώνει ἀκαριαῖα, ἀλλὰ σταδιακὰ ἐξαπλώνεται, μολύνει καὶ τελικὰ θανατώνει. Αὐτὴ εἶναι ἡ αἵρεση, «ἡ  καινοφωνία»⁽⁶⁾, κι αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπός της. Νὰ πλήξει, νὰ καταστρέψει καὶ ν’ ἀφανίσει τὸ πλέον ἀγαπητὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλοιώνοντας τὴ σχέση του μαζί Του, ἀπομακρύνοντάς το ἀπὸ Ἐκεῖνον, καθιστώντας ἀναποτελεσματικὸ τὸ Σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας. 

   Καταστρεπτικὴ ἡ αἵρεση, τραγικός, θλιβερὸς ὑπερόπτης καὶ τελικὰ μισάνθρωπος ὁ θεμελιωτής της. «Ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ εἶναι κατὰ πρῶτο καὶ κύριο λόγο οἱ ἀκάθαρτοι δαίμονες. Δεύτεροι …. οἱ ἀρχηγοὶ τῶν αἱρέσεων»⁽⁷⁾. 

   Ἡ πονηρὴ καὶ ὕπουλη αὐτὴ μέθοδος ἀφανισμοῦ μας, διὰ τῆς ἀνατροπῆς τῆς ζωντανῆς παραδόσεως, ἐκδηλώθηκε ἀπὸ τὰ πρῶτα κιόλας Χριστιανικὰ χρόνια. Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας βρίθει ἀνατρεπτικῶν ἐφευρέσεων, αἱρετικῶν δηλαδὴ θέσεων καὶ ἀπόψεων, ποὺ συχνὰ ἔθεταν σὲ κίνδυνο τὴν ἑνότητα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ ποὺ ὅμως πάντα ἀποδεικνύονταν ψευδεῖς. 

   Γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν ἀπειλητικῶν αὐτῶν φαινομένων συνέρχονταν Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι. Ἡ φύσις καὶ ὁ σκοπὸς τῆς Συνόδου, μιμούμενη τὴν πρώτη Ἁγιοπνευματικὴ Σύναξη τῶν Ἀποστόλων κατὰ τὴν Πεντηκοστή, ἀποκαλύπτει τὴ διάθεση ἑνώσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ πρότυπο τὴν Τριαδικὴ κοινωνία, ὑπὸ τὴν ἐνοποιὸ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὸ  Ἅγιο  Πνεῦμα  ἀποτελεῖ  τὴν  αὐθεντικὴ  πηγὴ  τῆς  σώζουσας Ἀλήθειας  στὶς  Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἀποφάσεις τους ἔχουν ἀναμφιβόλως καθολικὴ ἀποδοχὴ ἀπὸ  τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας⁽⁸⁾. «Οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, ὅπως ἀναφέραμε, προϋποθέτουν κρίσεις εἰς τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Κρίση σημαίνει ὅτι ἀπειλεῖται ἡ σωτηρία»⁽⁹⁾. Ἡ σωτηρία ἀπειλεῖται ἐφόσον νοθεύεται ἡ Ἀλήθεια τῆς Πίστεως. Πῶς; Μέσω τῆς ἀπάνθρωπης αἵρεσης. 

Ἱστορικὴ Ἀναδρομὴ

   Ὁ  δεσμός, ἡ συνέχεια καὶ ἡ ἀκολουθία τῶν Οἰκουμενικῶν  Συνόδων  μεταξύ  τους, διασφαλίζουν τὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως. «Ἐγγύησιν ἄλλωστε, διὰ τὴν ὕπαρξιν τοῦ χαρίσματος, τῆς  αὐθεντικῆς  πηγῆς  τῆς  ἀλήθειας, ἀποτελεῖ ἡ ἐν ὑπακοῇ ἀποδοχὴ τῶν προγενεστέρων πατερικῶν καὶ  συνοδικῶν διδαγμάτων, καθὼς καὶ ἡ ἀβίαστος ἀποδοχή της ἀπὸ τὸ ἀδιάστροφον φρόνημα τῆς ἀνὰ τὸν κόσμον Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας»⁽¹⁰⁾. Μέσα ἀπὸ μιὰ σύντομη ἀναδρομὴ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας γίνεται εὔκολα ἀντιληπτὸς ὁ δόλιος πόλεμος ποὺ ἡ Ὀρθοδοξία, καὶ συνεπῶς ὁ ἄνθρωπος, ὑπέστη ἀπὸ τὶς συνεχεῖς προσπάθειες διάβρωσης τῆς Ἀλήθειας.

   Τὸν 4ο αἰῶνα ἔκανε τὴν ἐμφάνισή της ἡ πρώτη πλανεμένη διατύπωση περὶ τῆς φύσεως τοῦ Χριστοῦ. Διὰ στόματος Πρεσβυτέρου τῆς τότε τοπικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξάνδρειας, ἀμφισβητήθηκε ἡ θεία φύση Του, γεγονὸς ποὺ αὐτομάτως ἀναιροῦσε τὴν ἕνωση τῶν δύο φύσεων, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀπορρέει καὶ ἡ δυνατότητα ἕνωσης τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Ὁ «δόλιος ὄφις»⁽¹¹⁾, κατὰ τὸν Ἅγιο Ἐπιφάνιο, ἄκουγε στὸ ὄνομα Ἄρειος. Ἡ πλανεμένη «διδασκαλία» τοῦ Ἀρειανισμοῦ, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀπήχηση ποὺ εἶχε τὸν καιρὸ ἐκεῖνο στὶς Χριστιανικὲς κοινότητες, κληροδότησε στὴν ἀνθρωπότητα ἴχνη, ἀπομεινάρια τῆς πλάνης ἕως καὶ σήμερα. Ἡ αἵρεση κατεστάλη μὲ τὴν Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ 325 μ.Χ., ὅπου περίτρανα ἀποδείχθηκε ἡ Ἀλήθεια.

   Λίγο ἀργότερα, τὸ 381 μ.Χ. πραγματοποιήθηκε ἡ Β’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, στὴν ὁποία καταδικάσθηκε α) ἡ νέα αἵρεση τῶν Μακεδονιανῶν, ποὺ ἀρνοῦνταν τὴ Θεότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, β) οἱ πλάνες ποὺ διέδιδαν οἱ Πνευματομάχοι Ἡμιαρειανοί, ὑπολειμματοφόροι τοῦ Ἀρειανισμοῦ, γ) καθὼς καὶ -μεταξὺ ἄλλων- ἡ αἵρεση τοῦ Ἀπολλινάριου⁽¹²⁾, ἡ θέση τοῦ ὁποίου ἀνέδυε τεχνηέντως ἕνα σοβαρὸ σωτηριολογικὸ πρόβλημα.«Στὶς δύο αὐτὲς πρῶτες Συνόδους οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀσχολήθηκαν μὲ τὸ Τριαδολογικὸ πρόβλημα»⁽¹³⁾, τὸ 381 μ.Χ. δὲ διατυπώθηκε ἡ «Ὁμολογία τῆς Πίστεως»⁽¹⁴⁾. 

   Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριος, τὸν ἑπόμενο κιόλας αἰῶνα, ὡς «θεμελιωτὴς» μιᾶς νέας αἱρέσεως, ἀμφισβήτησε τὴν ἄρρηκτη σχέση καὶ ἕνωση τῆς θεϊκῆς καὶ ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ θέση αὐτὴ στεροῦσε κι ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Παναγία μας τὴν ὀνομασία «Θεοτόκος». Τὴν ἀπαράδεκτη αὐτὴ πλάνη τοῦ Νεστοριανισμοῦ καταδίκασε ἡ Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῆς Ἐφέσου τὸ 431μ.Χ.

   Σύντομα ὅμως, μὲ ἐκπρόσωπό της ἕνα Μοναχὸ καὶ μάλιστα Ἀρχιμανδρίτη στὴν Κωνσταντινούπολη, τὸν Εὐτύχιο, μιὰ νέα θεωρία, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ Θεία κυριαρχοῦσε ἔναντι τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Χριστοῦ μας, ἔκανε τὴν ἐμφάνισή της. Ἡ Δ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῆς Χαλκηδόνας τὸ 451 μ.Χ. κατέστειλε τὴ διάδοση τῆς νέας θεωρίας ἀπὸ τὴν ὁποία προῆλθε ὁ Μονοφυσιτισμός. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ διατήρησε καὶ διέσωσε τὸ σωτηριολογικὸ δόγμα, ποὺ εἶναι ἡ βάση τῆς Ἐκκλησίας μας. 

   Τὸ 553 μ.Χ. στὴν Κωνσταντινούπολη πραγματοποιήθηκε ἡ Ε΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, στὴν ὁποία καταδικάστηκαν οἱ διδασκαλίες τοῦ Εὐαγρίου, τοῦ Διδύμου, συγγραφέων μὴ Ὀρθοδόξων συγγραμμάτων παλαιότερων αἱρέσεων, καὶ βεβαίως τοῦ Ὠριγένη, φιλοσόφου τοῦ 3^ου αἰῶνος. 

   Ἡ Θεολογία τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ⁽¹⁵⁾ ἦταν ἐκείνη πάνω στὴν ὁποία βασίστηκε ἡ ΣΤ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ποὺ πραγματοποιήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 680 μ.Χ., καταδικάζοντας τὸ κίνημα τοῦ Μονοθελητισμοῦ.

   Μεσολάβησε ἡ Πενθέκτη ἢ «Ἐν Τρούλῳ» Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ποὺ συμπλήρωσε τὰ ἀποτελέσματα τῶν δύο προηγούμενων Συνόδων ἕως τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Ὅπως προκύπτει ἀπ’ ὅσα λέχθησαν «ἀπὸ τὴν Γ’ μέχρι τὴν ΣΤ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἔχουμε τὴν ἀντιμετώπιση ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μας τοῦ Χριστολογικοῦ προβλήματος»⁽¹⁶⁾.

   Κορύφωση ἀποτέλεσε τὸ πρόβλημα τοῦ εἰκονισμοῦ τοῦ Θείου Λόγου. Ἡ Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τὸ 787 μ.Χ. στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας, καταδίκασε τὴν εἰκονομαχία, ἀποκαθιστώντας τὴ θέση τῶν Ἁγίων εἰκόνων στὴ λατρευτικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀσφαλῶς στὴ συνείδηση, τὴν Πίστη καὶ τὴ ζωὴ τῶν Χριστιανῶν.

Πανανθρώπινος ρόλος Ὀρθοδοξίας

   Τὴν εἰκονομαχία προκάλεσαν ἐξουσιοθῆρες Αὐτοκράτορες, σὲ μιὰ περίοδο κρίσης τῆς Αὐτοκρατορίας, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν ἰσοπεδωτικὴ τότε δύναμη τοῦ Ἰσλὰμ καὶ τοῦ εὐρύτερου ἀσιατικοῦ πνεύματος τῆς ἐποχῆς, ποὺ ἐπιθετικὰ ἐξαπλωνόταν κι ἀπειλοῦσε ὅλο τὸν τότε γνωστὸ κόσμο καὶ βέβαια τὴν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή. Ἡ δυναμικὴ ἑνός ἐνάντια στὴν εἰκόνα θρησκεύματος ἐπηρέασε πρὸς τὴν ἴδια κατεύθυνση τοὺς «Χριστιανοὺς» -μεταξύ των ὁποίων καὶ Κληρικοὶ- ποὺ προβάλλοντας ὡς αἰτιολογία τὸν παραλληλισμὸ τῆς λατρείας τῆς εἰκόνας μὲ τὴ λατρεία στὰ εἴδωλα, δίχασαν τὴν Ἐκκλησία σὲ εἰκονομάχους/εἰκονοκλάστες καὶ εἰκονόφιλους⁽¹⁷⁾.

   Μὰ τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ ἀπεικόνιση τοῦ ὑπαρκτοῦ Προσώπου, ποὺ ἔζησε, θαυματούργησε, μαρτύρησε, ἀναστήθηκε κι ὅλων ἐκείνων ποὺ μιμήθηκαν τὴ θεία ἐπίγεια βιοτή Του, μὲ τὴν ἀνύπαρκτη φαντασίωση μορφῶν ποὺ εἰδωλοποίησαν κάποτε οἱ ἀνθρώπινες ἐπιθυμίες κι ἀδυναμίες; 

   Ἡ ἀνικανότητα τῶν εἰκονομάχων νὰ κατανοήσουν τὴν πνευματικὴ σημασία τῆς Ἁγίας εἰκόνας καὶ τὴ σχέση τοῦ Πιστοῦ μὲ τὸ εἰκονιζόμενο Πρότυπο, καθὼς καὶ ἡ ὑπεροπτικὴ προσπάθειά τους νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ἀνικανότητά τους, θυμίζει τὸν σημερινὸ συμπλεγματικὸ τύπο ἀνθρώπου κι ὅλους ἐκείνους ποὺ ἐπιβάλλουν καθεστωτικὰ καὶ μὲ περισσὴ ἀλαζονεία τὴν -ὅπως ἀποκαλοῦν- «διαφορετικότητά» τους στὴ συνείδηση τῆς ἀνθρωπότητας, μὲ πρόσχημα τὴν «ἀγάπη» καὶ μοναδικὸ σκοπό, ὅπως καὶ τότε, νὰ ἀλλοιώσουν τὸ ἴδιο τὸ Πρότυπο καὶ συνεπῶς τὴ σχέση τοῦ Δημιουργοῦ μὲ τὸ πλάσμα Του. 

   Ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὴν παραπάνω ἀναδρομή, σκοπὸς τῆς αἵρεσης διαχρονικὰ εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό, ἡ ἐγκατάλειψή Του μέσω τῆς νοθείας. Ἕνα «ἔργο» (σὲ εἰσαγωγικά), σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὸ Σωτηριολογικὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἐσαρκώθη, τονίζουμε,«δι’ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν»⁽¹⁸⁾. Συνεπῶς, ἂν ἡ αἵρεση μάχεται τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ Σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, τότε καθίσταται καταστρεπτικὴ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Τὸν ἀγῶνα αὐτό, γιὰ τὴν καταστολὴ τῆς αἵρεσης καὶ τὴ Σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, κάνει διαχρονικὰ ἡ Ὀρθοδοξία. Ἐπιστέγασμα τοῦ ἀγῶνος ἀποτελεῖ ἡ ἐπισφράγιση τῶν Κανόνων τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου -τὸ 843 μ.Χ. στὴν ὑπὸ τῆς Αὐτοκράτειρας Ἁγίας Θεοδώρας συγκληθεῖσα Σύνοδο- γεγονὸς ποὺ καθιέρωσε ἔκτοτε τὴν ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, τὰ ὀνομαστήρια τῆς ὁποίας σήμερα τιμοῦμε. Ἑορτὴ λοιπὸν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἑορτὴ τῆς ἀνθρωπότητας.

Διαχρονικὸς ρόλος Ἀποφάσεων Ζ’ Οἰκ. Συνόδου

   Ἡ Ζ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ποὺ σὲ μεγάλο βαθμὸ στηρίχθηκε στὴ Θεολογία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Δαμασκηνοῦ⁽¹⁹⁾, συμπλήρωσε καὶ ὁλοκλήρωσε τὸ ἔργο τῶν προηγουμένων Συνόδων, ἀφοῦ κατέστειλε τὴν αἵρεση (γενικὰ ὡς  ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια), ὄχι μόνον αὐτὴ ποὺ ἀπὸ τὰ πρῶτα Χριστιανικὰ χρόνια ταλαιπώρησε τὴ Χριστιανοσύνη, ἀλλὰ καὶ τὶς ἐν δυνάμει καὶ μελλοντικὲς γιὰ τὴν ἐποχὴ αἱρέσεις, ποὺ ἀντιμετωπίστηκαν ἀντίστοιχα τόσο τὸ  879 μ.Χ. στὴν Η’ ἢ τὴν «Ἐν Ἁγίᾳ Σοφίᾳ» Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὅσο καὶ τὸ 1341 μ.Χ. στὴν Θ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. 

   Στὴν πρώτη περίπτωση, τὴν τελευταία πρὸ τοῦ σχίσματος Σύνοδο, ἀναδείχθηκε ἡ διδασκαλία τοῦ Μεγάλου Φωτίου, μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία καταδικάστηκε ἡ δυτικὴ ἀλλοτρίωση στὴν διατύπωση τοῦ Filioque⁽²⁰⁾, καὶ ποὺ λίγο ἀργότερα ἀνάγκασε τὴν Ὀρθοδοξία νὰ ἀπομακρύνει ὁριστικὰ τὶς θεωρίες τῆς φραγκοκρατούμενης Δύσης. 

   Στὴ δεύτερη περίπτωση, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ προέκταση τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀναδείχθηκε ἡ Θεολογία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία ἀνακεφαλαιώνονται ὅσα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ὅλων τῶν ἐποχῶν εἰπώθηκαν. Πνευματικὸς μαθητὴς αὐτοῦ, μιὰ ἄλλη φυσιογνωμία τοῦ 15^ου αἰῶνος, ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, ποὺ μὲ τὴν φωτισμένη καὶ ἡρωική του στάση προστάτεψε ἀπὸ τὴν πανούργα αἵρεση τὴν Ὀρθοδοξία κι ὅλα ὅσα αὐτὴ διασώζει πρὸς ὄφελος τῆς ἀνθρωπότητας. 

   Οἱ Κανόνες τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τὸ «Συνοδικό», τὸ κείμενο δηλαδὴ τὸ ὁποῖο περιλαμβάνεται στὸ «Τριώδιο» καὶ ἀναγιγνώσκεται παραδοσιακὰ στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς παγκοσμίως τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν Α΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, περιλαμβάνει συνοπτικὰ ὅλη τὴν Ὀρθόδοξη Διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Περιλαμβάνει δὲ καὶ ἀναφέρεται σὲ ὅλες τὶς μεταγενέστερες αἱρέσεις, ὄχι μόνον ἐκεῖνες τοῦ 9^ου καὶ 14^ου αἰῶνος, ἀλλὰ καὶ στὶς σύγχρονες, ἀναθεματίζοντας, ἀποκόπτοντας δηλαδὴ καὶ ἀπομακρύνοντας ἀπὸ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὅλους, ὅσοι δέχονται τὰ δυσσεβῆ δόγματα. 

Παναίρεση

   Ἡ ἐφαρμογὴ τῶν Κανόνων τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου προστατεύει διαχρονικὰ ἀπὸ τὴν αἵρεση, αὐτὴ ποὺ ἔκτοτε καὶ κυρίως μὲ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς πρώτης χιλιετίας, καλλιεργεῖται μεθοδευμένα ἐκ τῶν ἔνδον, γιὰ νὰ πάρει σήμερα τὴν ἔσχατή της μορφή, τὴ μορφὴ τῆς παναίρεσης. 

   Τὸ σύγχρονο αὐτὸ περίτεχνο φαινόμενο, τὸ ἐμπλουτισμένο μὲ ἐκκοσμικευμένη γνώση καὶ «ὑπὲρεὐαισθησία», τὸ διαδεδομένο καὶ ἑδραιωμένο μέσα ἀπὸ τὶς πλέον ἐξελιγμένες μεθόδους ἐπικοινωνίας καὶ πειθοῦς, ποὺ σὲ τίποτε καινούριο δὲν στοχεύει, παρὰ στὴν ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, καλεῖται καὶ πάλι σήμερα ἡ Ὀρθοδοξία νὰ ἀντιμετωπίσει. 

   Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ μεγαλύτερη αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν, ποὺ κηρύττει τὸν δογματικὸ καὶ θρησκευτικὸ συγκρητισμὸ καὶ προωθεῖ ἕνα εἶδος πανθρησκείας διὰ τῆς ἐξισώσεως διάφορων -ἀρχικὰ «χριστιανικῶν»- ὁμολογιῶν⁽²¹⁾, καὶ στὴ συνέχεια ἐν γένει θρησκειῶν (πανθρησκειακὴ κίνηση), εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπειλή· προσέξτε, ὄχι γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας σήμερα, ὄχι γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, μὰ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὸ μέλλον της. 

   Καὶ γιὰ νὰ ἐξηγήσουμε, «συγκρητισμὸς» εἶναι -στὴν προκειμένη- ὁ συνδυασμός, ἡ συγχώνευση στοιχείων διαφορετικῶν «ὁμολογιῶν», ὅπως λέγονται. Μπορεῖ νὰ περιλαμβάνει τὴ μείξη ξεχωριστῶν παραδόσεων, μὲ ἀποτέλεσμα τὴ δημιουργία μιᾶς φαινομενικῆς ἑνότητας, μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία ἐξομοιώνονται ὅλα τὰ θρησκεύματα ποὺ τελικῶς ἀλλοιώνονται καὶ συνεπῶς χάνουν τὴν αὐθεντικότητά τους. Ἡ συνύπαρξη μὲ μιὰ ἄλλη ὁμολογία καὶ ἡ ἀποδοχή της ὡς ἀληθοῦς, αὐτόματα ἀναιρεῖ ἐμᾶς καὶ τὴν Πίστη μας, ἀφοῦ Πίστη σημαίνει ἀποδέχομαι κάτι ὡς ἀληθές. Χωρὶς λοιπὸν νὰ ἀπορρίπτεται φανερὰ ἡ Πίστη, μέσα ἀπὸ τὴν ἀποδοχὴ πολλῶν «τεμαχισμένων ἀληθειῶν», βρισκόμαστε μπροστά σε μία «διευρυμένη ἢ κατακερματισμένη πίστη».

   Ἡ ἀλλοίωση, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, δὲν βάλλει καμία θρησκεία, διότι καμία δὲν βασίζεται ἐξ ὁλοκλήρου στὴν ὀρθὴ ἀπὸ τοὺς Πατέρες κληροδοτημένη Διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀπώλεια τῆς αὐθεντικότητας εἶναι ζήτημα ζωτικὸ μόνον γιὰ τὴν ἀποκεκαλυμμένη Ἀλήθεια, τὴν Ὀρθοδοξία. Γι’ αὐτήν, τὴν αὐθεντικότητα μάχεται ἡ Ὀρθοδοξία κι αὐτὴν -σὺν Θεῷ- διαχρονικὰ διασώζει. Ἡ αὐθεντικότητα, ἡ γνησιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ποὺ κρατᾶ ἀκόμη τὸν κόσμο μας ὀρθό. 

   Ἡ διάδοση τῆς παναιρέσεως καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ σχεδίου γιὰ τὴν ἐπιβολή της, μὲ σκοπὸ τὴν ἄμβλυνση τοῦ δόγματος καὶ συνεπῶς τὴν πλήξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ξεκίνησε γι’ ἄλλη μιὰ φορὰ ἐκ τῶν ἔνδον. Τὸ 1902 ἕνας τῶν νεότερων χρόνων Ἱεράρχης, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἰωακεὶμ ὁ Γ΄ κοινοποίησε ἕνα γράμμα πρὸς τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, τὸ ὁποῖο ἀργότερα πῆρε τὴ μορφὴ τῆς «Ἐγκυκλίου τοῦ 1904». Σὲ αὐτὴν ἀναφέρονταν τρία βασικὰ θέματα: α) ἡ βελτίωση τῶν σχέσεων μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων, β) ἡ προσέγγιση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸ Δυτικὸ «Χριστιανισμὸ» καὶ βέβαια γ) τὸ ἡμερολογιακὸ ζήτημα. Ὑλοποίηση τῶν παραπάνω ἀξιώσεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἀποτέλεσε τὸ Πανορθόδοξο Συνέδριο τοῦ 1923, ποὺ συνεκλήθη ἀπὸ ἕναν συνεχιστὴ τῆς Κινήσεως, τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Μελέτιο Μεταξάκη. Στὸ μεσοδιάστημα ἡ «Πρὸς τοὺς ἁπανταχοῦ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 τοῦ Οἰκουμενικοῦ, ἀποτέλεσε καὶ τὸ πρῶτο βῆμα ἑκούσιας συμμετοχῆς τοῦ Πατριαρχείου στὴν παναίρεση, καὶ προϋπόθεση βέβαια γιὰ τὴ συμμετοχὴ τῆς Ἑλλαδικῆς τότε Ἐκκλησίας στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, τὴ θεσμικὴ δηλ. ἔκφραση τῆς Κινήσεως αὐτῆς. «Ὁ Γ. Γραμματέας τοῦ Π.Σ.Ε., K. Raiser, σὲ ὁμιλία του στὴ Θεσσαλονίκη μὲ  θέμα “Ἡ  Σπουδαιότητα  τῆς  Ὀρθόδοξης  Συμβολῆς  στὸ  Παγκόσμιο Συμβούλιο  Ἐκκλησιῶν”  ἀναφέρεται  στὴν  Ἐγκύκλιο  τῶν  Πατριαρχῶν  τοῦ 1920 ἐπισημαίνοντας: Αὐτὴ  ἡ  ἐγκύκλιος  ἔχει παραμείνει πράγματι ἕνα  ἀπὸ  τὰ θεμελιώδη  κείμενα  τῆς  οἰκουμενικῆς  κίνησης,  καὶ  τοῦ  Παγκόσμιου  Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν εἰδικότερα, ἐπειδὴ σ’ αὐτὴν διατυπώθηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἡ πρόταση νὰ ἱδρυθεῖ μιὰ ἕνωση (κοινωνία) ἐκκλησιῶν»⁽²²⁾. Ἡ συμμετοχὴ τῆς Ἑλλαδικῆς στὴν Κίνηση, τὴν δολιότερη τῶν ἐποχῶν, ἐγκυροποιήθηκε μὲ τὴν εἰσήγηση ἑνὸς νέου Προγράμματος τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, Χρυσόστομου Παπαδόπουλου. 

   Ἡ συμμετοχὴ σὲ οἱαδήποτε δομὴ ἢ ἐργαλεῖο διάδοσης καὶ ἐπιβολῆς τῆς παναίρεσης, ὅπως τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, οἱ συμπροσευχές, τὰ συλλείτουργα, οἱ διάλογοι ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ὑποχώρηση τῶν Ὀρθοδόξων σὲ δογματικὰ ζητήματα, ἡ ἀποδοχή, ἡ υἱοθέτηση καὶ ἀφομοίωση ἀρχῶν, ἀξιῶν καὶ θεσμῶν ποὺ σταδιακὰ ἀλλοιώνουν τὴν Ὀρθόδοξή μας παράδοση, κι ὅλες οἱ ἔκτοτε -ἐκτὸς ὁρίων Ὀρθοδόξου πνεύματος- διακηρύξεις καὶ ἐνέργειες, ὁδήγησαν -ὅπως γνωρίζουμε- στὴ σημερινὴ θλιβερὴ κατάσταση. Μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἀγάπης, δυστυχῶς πλέον, «Ὀρθόδοξοι» (σὲ εἰσαγωγικὰ) Ἱεράρχες ἀποδέχονται τὴ  θεολογικὴ προπαγάνδα τῶν αἱρετικῶν ⁽²³⁾, ἀναθεωρώντας μοιραῖα τὶς ἀποφάσεις τῶν Συνόδων, ἐρχόμενοι σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ συνεπῶς μὲ τὴν ἴδια τὴν Πίστη. 

   Αὐτοὶ ποὺ τόσο διαλλακτικὰ καὶ ὑποχωρητικὰ συνδιαλέγονται γιὰ τὸν Θεό, στὸ ὄνομα δῆθεν τῆς ἀγάπης μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, αὐτοὶ, στέκονται βράχοι ἀδιάλλακτοι, αὐστηροὶ καὶ ἀμετακίνητοι, ὅταν θίγονται τὰ προσωπικά τους πρωτεῖα, τὸ διευρυμένο γεωπολιτικὰ κύρος, ἡ ἐξουσία, καὶ τὰ συμφέροντά τους. Δεινοὶ πολιτικοὶ καὶ διπλωμάτες ἀναμφίβολα, ἀναξιόπιστοι ὅμως κληρικοὶ καὶ Ἱεράρχες.

   Ἀνάμεσα στοὺς ὑποστηρικτὲς τῆς νέας παναιρέσεως, ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὑπάρχουν καὶ οἱ προσωπικότητες ἐκεῖνες, Κληρικοί, ἐκπρόσωποι τῆς ἴδιας τῆς  Ἑλλαδικῆς, ποὺ ἀναγνωρίζουν τὴν ἐνοχή, τὴν προδοσία, τὴν καταδικάζουν ἀπερίφραστα, τὴ στηλιτεύουν δημόσια. Παραμένουν ὅμως συμμέτοχοι, δηλαδὴ συνεργοὶ καὶ συνένοχοι. Φαινόμενο μπροστὰ στὸ ὁποῖο στέκουμε μὲ ἀπορία. 

Ἰσχὺς Συνοδικοῦ σήμερα

   Μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ Χριστιανοῦ, ἀδελφοί, τοῦ Ὀρθοδόξου, κι ἐμεῖς προσευχόμαστε γιὰ τὴν ὁμόνοια, τὴν πραγματικὴ ἀδελφοσύνη, τὴν ἑνότητα, τὴν ἐπάνοδο τῶν ἑτεροδόξων στὴν ἀρχική, ἀδιάβρωτη, ἀνόθευτη Πίστη «ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις»⁽²⁴⁾. Ὄχι ὅμως, μέσα ἀπὸ ὑποχωρήσεις ποὺ θὰ προκαλέσουν τὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὴν πατρικὴ καὶ ἀσφαλῆ ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ. 

   Ἡ ἀποδοχὴ τῆς αἱρέσεως συνιστᾶ πράξη προδοτικὴ τόσο ἀπέναντι στὸν Θεό, ὅσο καὶ στὸν ἄνθρωπο. Ἂν αὐτὸ συμβεῖ, τότε ὅλα, ὅσα ἐπιδιώκουμε, θὰ χαθοῦν. 

   Μακριὰ ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ ἢ κοντὰ σὲ ἕνα πλασματικὸ ἢ πολύμορφο Θεὸ  ὁ ἄνθρωπος θὰ παγώσει, θὰ χαθεῖ, θὰ ἀποξενωθεῖ, θὰ ἐξαγριωθεῖ, θὰ ἀπωλέσει τὴν ἁγιότητα, τὴν καθαρότητα, τὴν πραότητα, τὴν εὐγένεια, τὴν ἀρετή. Ὁ ἄνθρωπος θὰ πάψει νὰ ἀγαπᾶ πραγματικὰ καὶ ν’ ἀγαπιέται. Ἡ ἀνθρωπότητα θὰ γνωρίσει τὴν πρωτόγονη ἀγριότητα καὶ ἀσυδοσία, τὴν ἰσοπέδωση, τὸν ἀπόλυτο ἐκφυλισμό, θὰ καταντήσει ἕνας κόσμος ἄγριων θηρίων. Ὁ κόσμος μας θὰ ὁμοιάσει στὴν κόλαση. 

    «… Διότι θὰ ἔλθη καιρός, ποὺ οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ ἀνέχωνται τὴν ὑγιὰ καὶ ἁγίαν διδασκαλίαν, ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὰς κλίσεις καὶ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ἁμαρτωλῆς καρδίας των θὰ ἐπισωρεύουν στὸν ἐαυτόν τους ποικίλους ψευδοδιδασκάλους, ὥστε νὰ ἀκούουν ἀπὸ αὐτοὺς διάφορα καὶ παράδοξα, ποὺ θὰ τέρπουν τὰ αὐτιά των. Καὶ τὴν μὲν ἀλήθειαν δὲν θὰ τὴν προσέχουν, ἀλλὰ θὰ γυρίζουν ἀλλοῦ τὰ αὐτιά των. Θὰ ἐκτραποῦν δὲ καὶ θὰ στραφοῦν εἰς μυθολογίας καὶ ψευδολογίας.»⁽²⁵⁾. 

   Γι’ αὐτὸ λοιπόν, μὲ ἀπόλυτη καὶ εἰλικρινῆ ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο, μὰ πρωτίστως μὲ Πίστη πρὸς τὸν μοναδικὸ Δημιουργό του, καταλήγουμε, ὅπως οἱ Ἅγιοι Πατέρες διαχρονικὰ λένε, ὅπως τὸ Συνοδικὸ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει, ἀλλὰ ἡ κρατοῦσα Ἐκκλησία ἔχει ἀπαγορεύσει νὰ ἀκούγεται «Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν Ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ τὴν διδασκαλίαν καὶ ὑποτύπωσιν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων Πατέρων καινοτομηθέντα ἢ μετὰ τοῦτο πραχθησόμενα, Ἀνάθεμα»⁽²⁶⁾.

Ὀρθοδοξία - Πανανθρώπινες Ἀξίες - Σωτηρία

   Ἡ ἀναδρομὴ αὐτὴ ἦταν ἀπαραίτητη γιὰ νὰ γίνει σαφὴς ἡ σημαντικότητα τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἁγίων εἰκόνων, τῆς ἑορτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς αἰωνίου ζωῆς τῆς ἀνθρωπότητας. 

   Μέσα ἀπὸ τὶς εἰκόνες καὶ τὴν ἁγιογραφία ἀνατρέχουμε στὰ γεγονότα, στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων, στὴν ἱστορία, στὴν παράδοση αἰώνων. Βλέπουμε, βιώνουμε, μνημονεύουμε, μιμούμαστε, τιμοῦμε, δὲν λησμονοῦμε. 

   Οἱ εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ μας,  τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων μας εἶναι πρότυπα ποὺ διαχρονικὰ φωτίζουν γενιὲς καὶ γενιές. Εἶναι οἱ μοναδικὲς μορφὲς ποὺ ἀνεξαρτήτως ἐποχῆς καὶ συνθηκῶν θὰ ἐμπνέουν τὸν ἄνθρωπο, θὰ γεννοῦν καὶ θὰ καλλιεργοῦν στὴν ψυχή του τὴν ὑπομονή, τὴν παρηγοριά, τὴν ἐλπίδα, μὰ καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη, τὴν ἀξιοπρέπεια, τὸν σεβασμό. Μέσα ἀπὸ τὶς γλυκύτατες μορφὲς τῶν εἰκόνων θὰ πηγάζει πάντα ἡ πραότητα, ἡ συγχωρητικότητα, ἡ δύναμη, ἡ ἀγάπη. Μέσα ἀπὸ αὐτὲς διασφαλίζεται τὸ ἀναλλοίωτο τοῦ Προτύπου, Αὐτοῦ ποὺ μᾶς δώρισε ξανὰ τὸ μέγιστο ἀγαθό, τὴν Ἐλευθερία.

   Ἡ Ὀρθοδοξία, συνυφασμένη μὲ τὴν ἀναστήλωση τῶν Ἁγίων εἰκόνων, εἶναι ἐκείνη ποὺ χάρισε τελικὰ στὴν ἀνθρωπότητα ἕνα μοναδικὸ σύστημα ἀξιῶν ἀνθρώπινων, πανανθρώπινων. 

   Ἡ μαρτυρική μας Ὀρθοδοξία ἀποτέλεσε τὸ θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο οἰκοδομήθηκαν ὅλα γιὰ τὰ ὁποῖα διαχρονικὰ ἀξίζει νὰ ἀγωνιζόμαστε. Ἡ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡ νίκη τῆς Νίκης. Εἶναι ἡ ἑορτὴ τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ δίπλα μας. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴν ἡμέρα τῆς Νίκης ἑορτάζουν μαζί μας καὶ ἡ ἐν οὐρανοῖς θριαμβεύουσα Ἐκκλησία καὶ τὸ στρατευμένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μᾶς ἑνώνει, μᾶς συστρατεύει, «ἀναστηλώνει» τὸ ἠθικό, τὴν ἐλπίδα, καὶ τοποθετεῖ τὴν Πίστη μας στοὺς στύλους τοῦ Ἱεροῦ ἄμβωνος, κοντά Του.

   Καὶ τί δὲν δώρισε ἡ Ὀρθοδοξία, ποὺ μὲ τόση ἀπάθεια ἡ σημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ διπλωματία καὶ πολιτικὴ θυσιάζει; Τὰ πάντα. 

   Ἡ Ὀρθοδοξία συστρατεύτηκε γενναῖα δίπλα στὸν πλέον Γενναῖο. 

   Διὰ πυρὸς διατήρησε τὴν Ἀλήθεια μέσα ἀπὸ βασάνους καὶ μαρτύρια ποὺ ὑπέστη ἀπὸ Ρωμαίους καὶ Ἑβραίους. 

   Αὐτὴ διέδωσε τὸ πλέον διαδεδομένο Μήνυμα στὴν οἰκουμένη σὲ ὅλη τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας· τὸ Εὐαγγέλιο, τὸ Μήνυμα μὲ τὴ μεγαλύτερη διάρκεια ζωῆς. 

   Αὐτὴ γαλούχησε, διαπαιδαγώγησε τὸν νέο ἄνθρωπο, τὸν ἱκανὸ νὰ σώσει καὶ νὰ σωθεῖ. 

   Αὐτὴ ἐπανάφερε στὴν ὡραιότερή της μορφὴ την επικοινωνία στις σχέσεις των ανθρώπων. Ἔγινε πυξίδα καὶ κέντρο ἀναφορᾶς τῆς νέας ὑγειοῦς πνευματικῆς ἐξέλιξης. Ἀνέδειξε καὶ πάλι τὸ ἀρχαῖο Ἑλληνικὸ πνεῦμα, ἄνοιξε δρόμο στὶς τέχνες καὶ τὰ γράμματα. 

   Αὐτὴ δικαίωσε τοὺς σοφότερους τοῦ κόσμου, ἐκείνους ποὺ ἀναζητοῦσαν τὸν ἀληθινὸ Θεό, μὰ καὶ τοὺς ἀδικημένους, τοὺς ταπεινούς. 

   Ταυτίστηκε μὲ τὴν εἰρήνη, τὴν ἀδελφοσύνη, τὴ δικαιοσύνη, τὸν ἀλτρουισμό, τὴν ἀτομικὴ μονάκριβή μας ἐλευθερία, την ἀξία τῆς ἀνάληψης τῆς εὐθύνης, ἀλλὰ καὶ τὸν ἀλληλοσεβασμό, ἀρετὴ τῆς διακριτικότητας καὶ τῆς εὐγένειας, τὴν ἰσότητα, τὴν ἰσονομία.

   Ἐκπολίτισε φυλὲς καὶ φύλα στὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Συνένωσε ἀλλοεθνεῖς. Δημιούργησε θεσμοὺς καὶ ἤθη. Θεμελίωσε τὴ μακροβιότερη Αὐτοκρατορία στὴν ἀνθρωπότητα.

   Μπολιασμένη μὲ τὸ ρωμαίικο, διατηρήθηκε ἀναλλοίωτη, ὅταν στὴ σημερινὴ δῆθεν Δύση διείσδυσε καὶ κυριάρχησε ἡ βαρβαρότητα τῶν Φράγκων. 

   Ὑπέμεινε τὴν προδοσία, τὴ βαναυσότητα, τὴ βιαιότητα τῆς κακοδοξίας. 

   Ἄντεξε τὴ σκλαβιὰ καὶ τὴ δουλεία αἰώνων καὶ συγκράτησε τὴν κυριαρχία τοῦ σκότους. 

   Κυνηγήθηκε καὶ καταδιώχθηκε ἀπὸ ἀπολυταρχικὰ καθεστῶτα, μὰ κράτησε τὴ φλόγα της ἀναμμένη. 

   Ἀνέδειξε τὸν ἡρωισμό, τὴν αὐτοθυσία, τὴν ἐντιμότητα. 

   Ἀπέδειξε πὼς πολεμουμένη νικᾶ. Καὶ βγῆκε δυνατὴ καὶ παραμένει δυνατή, ἂν καὶ προδομένη. 

   Ἡ διατήρηση τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς αὐθεντικότητας, τῆς Ἀλήθειας, συνιστᾶ διατήρηση τοῦ ἀνθρωπίνου μεγαλείου, τῆς δυνατότητας ἑνώσεως μὲ Ἐκεῖνον, τῆς κατὰ Χάριν Θεώσεως. 

   Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀποκεκαλυμμένη Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, ἡ Ὀρθὴ Πίστις. Δὲν εἶναι ἰδεολογία, δὲν εἶναι φιλοσοφία, δὲν εἶναι ἁπλὰ μία ἀξία ἢ ἕνα ἰδανικό. Εἶναι μιὰ μοναδικὰ καὶ ἀνεπανάληπτα ὁλοκληρωμένη στάση ζωῆς. Ἕνας τρόπος ζωῆς ποὺ περικλείει τὴν τελειότητα τῶν πάντων, τὸ σύνολο τῶν πανανθρώπινων ἀξιῶν, τῶν ἰδανικῶν, τῶν ἀρετῶν κι ὅλων ἐκείνων τῶν χαρακτηριστικῶν, τὰ ὁποῖα, ἂν ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι υἱοθετούσαμε, θὰ ζούσαμε ἀπὸ ἐδῶ στὸν Παράδεισο.

Χρόνια Πολλά, Χριστιανικά, Ὀρθόδοξα.

Λίστα Παραπομπῶν:

(1) Β’ Κορ. δ’ 7

(2) Δορμπαράκης, Π. Χ. (1992) Ἐπίτομον Λεξικὸν τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Γλώσσας, Ἀθήνα: Ἑστία, σ. 650

(3) Ἰωάν. η’ 32

(4) Μεταλληνός, Γ. (2009) Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, Πατέρας τῆς Θ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Μετέωρα: Ι. Μ. Μεγάλου Μετεώρου, & [online] διαθέσιμο στὸ https://www.impantokratoros.gr/grigorios_palamas_9oikoumenikh.el.aspx (πρόσβαση: 20.2.20) 

(5) Καρμίρης, Ι. (1960) Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Ἀθήνα: Ἰδιωτική, σ.126

(6) Β’ Τιμ. 2, 16

(7) Ἁγ. Ἀθανάσιος, Ἑρμηνεία εἰς τὸν ΡΛΗ Ψαλμόν, PG 27, 536Α

(8) Ματσούκας, Ν. Α. (1997) Δογματικὴ καὶ συμβολικὴ θεολογία Γ', Ἀνακεφαλαίωση καὶ Ἀγαθοτοπία: Ἔκθεση τοῦ οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας, Θεσσαλονίκη: Π. Πουρναρᾶς, σ. 291?292

(9) Μεταλληνός, Γ. (2011) Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τὸ σήμερα, Ι.Μ. Παντοκράτορος [online] διαθέσιμο στὸ https://www.impantokratoros.gr/89A3F31C.el.aspx?width=730&height=400 (πρόσβαση: 20.2.20) 

(10) Καλαμαρᾶς, Μ. (1985) Ἡ Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, Πρέβεζα: I.M. Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης, σ. 23

(11) Ἁγ. Ἐπιφάνιος Κύπρου, Πανάριον, Migne τ. 41 & 42

(12) Καρμίρης, Ι. (1960) Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Ἀθήνα: Ἰδιωτική, σ.127

(13) Μεταλληνός, Γ. (2009) Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, Πατέρας τῆς Θ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Μετέωρα: Ι. Μ. Μεγάλου Μετεώρου, & [online] διαθέσιμο στὸ https://www.impantokratoros.gr/grigorios_palamas_9oikoumenikh.el.aspx (πρόσβαση: 20.2.20) 

(14) Καρμίρης, Ι. (1960) Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Ἀθήνα: Ἰδιωτική, σ. 105 

(15) Καρμίρης, Ι. (1960) Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Ἀθήνα: Ἰδιωτικὴ 

(16) Μεταλληνός, Γ. (2009) Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, Πατέρας τῆς Θ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Μετέωρα: Ι. Μ. Μεγάλου Μετεώρου, & [online] διαθέσιμο στὸ https://www.impantokratoros.gr/grigorios_palamas_9oikoumenikh.el.aspx (πρόσβαση: 20.2.20) 

(17) History of Christianity (2009), Diarmaid MacCulloch [Documentary] Great Britain: Cosmote History HD

(18) Σύμβολον τῆς Πίστεως ἢ Σύμβολον τῆς Νικαίας, Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος

(19) Πετρόπουλος, Η., & Κορακίδης Α. (eds) (2006), Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, Συνοδικὸν (κατὰ τὴν κριτικὴ ἔκδοση τοῦ J. Gouillard), Περὶ εἰκόνων (Ἁγ. Ἰω. Δαμασκηνοῦ), Θεσσαλονίκη: Ἁρμὸς

(20) Μεταλληνός, Γ. (2009) Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, Πατέρας τῆς Θ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Μετέωρα: Ι. Μ. Μεγάλου Μετεώρου, & [online] διαθέσιμο στὸ https://www.impantokratoros.gr/grigorios_palamas_9oikoumenikh.el.aspx (πρόσβαση: 20.2.20) 

(21) Μεντζελόπουλος, Σ. (2020) Ὁ Οἰκουμενισμὸς ὡς ἀναίρεση τῆς Οἰκουμενικότητος τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰουστίνο Πόποβιτς, Ι.Μ. Πειραιῶς, Γραφεῖο Τύπου [online] διαθέσιμο στὸ https://impenimerosi.gr/index.php/menu-minimata-2/item/773-o-oikoumenismos-os-anairesi-tis-oikoumenikotitos-tis-ekklisias-kata-ton-agio-ioustino-popovits-tou-sev-mitr-peiraios-k-serafeim (πρόσβαση: 20.2.20)

(22) Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, (2012),  Ἡ Σπουδαιότητα τῆς Ὀρθόδοξης Συμβολῆς  στὸ  Παγκόσμιο  Συμβούλιο  Ἐκκλησιῶν, [online] διαθέσιμο στὸ http://www.ecclesia.gr/greek/holySynod/commitees/relations/symboulio_ekklision.html (πρόσβαση: 20.2.20)

(23) Romanides, J. (1993), Orthodox and Vatican Agreement (Balamand) Θεολογία, 4(64) σ. 570-580

(24) Ἰούδ. 3

(25) Β’ Τιμ. δ’ 3, 4

(26) Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία, (1856) Συνοδικὸν τῆς Ἁγίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ζ’ Συνόδου ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, Στὸ: Τριώδιον, Βενετία: Ἐκ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Τυπογραφίας τοῦ Φοίνικος, σ. 134-144

Βιβλιογραφία:

Ἁγ. Νεκτάριος Πενταπόλεως, (1972) Αἳ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι - Περὶ τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, Ἀθήνα: Ρηγόπουλος

Φειδᾶς, Β. (1998) Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία Α', Ἀθήνα: Ἰδιωτικὴ

Πηγή: https://www.imab.gr/

ΑΥΤΟΑΝΑΘΕΜΑΤΑ...

Όταν υπάρχει ζήτημα Πίστεως, οι Ορθόδοξοι οφείλουν να αποτειχίζονται από τους πεπτωκότες σε αιρέσεις ή σχίσματα, ώστε με την στάση τους αυτήν, αφενός μεν να μη γίνονται συνυπεύθυνοι στην πτώση, αφετέρου δε να προκαλέσουν την Συνοδική Κρίση· την εξουσία όμως του "αναθεματίζειν" αυτούς, την έχει μόνο η Σύνοδος των Επισκόπων.
Είναι λεονταρισμός λοιπόν το να αρπάζει κάποιος την Κρίση της Συνόδου εκφωνώντας δικά του "αναθέματα", ενώ να μην τολμά να πράξει το μόνο που έχει δικαίωμα να πράξει, δηλαδή την αποτείχιση!
Και ιδού τα αποτελέσματα ενός τέτοιου λεονταρισμού:
Ο π. Άγγελος μνημονεύει τον Κυθήρων Σεραφείμ. Ο Κυθήρων Σεραφείμ μνημονεύει τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος μνημονεύει τον ψευδοΚιέβου Επιφάνιο.
Ο π. Άγγελος αναθεματίζει τον ψευδοΚιέβου Επιφάνιο, αλλά και όσους κοινωνούν μαζί του (κατά το "ο ακοινωνών ακοινωνήτω" κλπ.), επομένως και τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Όμως έτσι αναθεματίζεται και ο Κυθήρων Σεραφείμ, ως κοινωνών μετά του ακοινωνήτου Ιερωνύμου. Επομένως ο π. Άγγελος (ως κοινωνών μετά του Κυθήρων) ...αυτοαναθεματίζεται!

Νικόλαος Μάννης
Εκπαιδευτικός

«Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΑΠΟ ΣΥΝΗΘΕΙΑ» (Ελένη Γιαμαρέλλου καθηγήτρια λοιμωξιολογίας)

«Ανήκω σε αυτούς που θα πήγαιναν στην εκκλησία αλλά θα πρότεινα σε άτομα άνω των 65 ετών που έχουν καρδιοπάθειες, πνευμονοπάθειες, διαβήτη, προβλήματα με τα νεφρά ή σε ανοσοκαταστολή, μέχρι να εξελιχθεί η ιστορία και να μην έχει γίνει διασπορά κρουσμάτων, να παρακολουθούν τη θεία λειτουργία από το σπίτι τους από την τηλεόραση», δήλωσε στον Realfm 97,8 και την εκπομπή «Τεντιμπόηδες» με τους Μάνο Νιφλή και Άκη Παυλόπουλο η καθηγήτρια λοιμωξιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ελένη Γιαμαρέλλου.

«Αδίκως έχει δημιουργηθεί ένα τέτοιο θέμα. Η θεία κοινωνία είναι ένα μυστήριο, όταν πηγαίνεις να λάβεις τη θεία κοινωνία δεν την παίρνεις από συνήθεια, τη λαμβάνεις γιατί είναι σώμα και αίμα Χριστού. Ή το πιστεύεις και κοινωνείς κανονικά ή δεν το πιστεύεις. Δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις, κουταλάκια κλπ. Είμαι τελείως εναντίον αυτών. Αν το πιστεύουμε, δεν προκαλούμε την τύχη μας. Αν πιστεύω ότι αυτό μπορεί να με μολύνει, τότε δεν πιστεύω στο μεγαλύτερο μυστήριο. Τα άτομα που θέλουν να κοινωνήσουν δεν πρέπει να φοβούνται ότι από τη θεία κοινωνία μπορεί να μεταδοθεί ποτέ μικρόβιο, τόνισε η κ. Γιαμαρέλλου.

Στην ερώτηση αν θα κοινωνούσε στην περίπτωση που στη θεία κοινωνία ο προηγούμενος πιστός είναι προσβεβλημένος από τον κορονοϊό, η κ. Γιαμαρέλλου απάντησε ότι «θα κοινωνήσω με πίστη στον Θεό ότι δεν κολλάω, όταν συμμετέχω σε ένα τέτοιο μεγάλο μυστήριο. Σας λέω αυτό που θα κάνω για τον εαυτό μου και το πιστεύω για όλους».

Δείτε σχετικά: 

«Ο παπάς της Σπιναλόγκας τους κοινωνούσε και έπειτα κατάλυε την υπόλοιπη θεία κοινωνία χωρίς να κολλήσει λέπρα»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ 2020 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΜΗΤΗΡ ΜΕΝ ΕΓΝΩΣΘΗΣ... - Δογματικό Θεοτοκίο (Κείμενο - Μετάφραση - Βίντεο)

«Μήτηρ μὲν ἐγνώσθης, ὑπὲρ φύσιν Θεοτόκε, ἔμεινας δὲ παρθένος, ὑπὲρ λόγον καὶ ἔννοιαν, καὶ τὸ θαῦμα τοῦ τόκου σου, ἑρμηνεῦσαι γλῶσσα οὐ δύναται· παραδόξου γὰρ οὔσης τῆς συλλήψεως Ἁγνή, ἀκατάληπτός ἐστιν ὁ τρόπος τῆς κυήσεως· ὅπου γὰρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις. Διό σε πάντες Μητέρα τοῦ Θεοῦ γινώσκοντες, δεόμεθά σου ἐκτενῶς· Πρέσβευε τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν». ------- Γνωρίστηκες μέν μητέρα «ὑπέρ φύσιν» Θεοτόκε,·ἔμεινες δέ παρθένος πέρα ἀπό κάθε λόγο καί ἔννοια. Καί τό θαῦμα τοῦ τόκου σου ἀδυνατεῖ νά ἑρμηνεύσει γλῶσσα ἀνθρώπινη. Διότι, ὅταν ἡ σύλληψη, Ἁγνή, εἶναι παράδοξη, ἀκατάληπτος εἶναι καί ὁ τρόπος τῆς γεννήσεως. Γιατί ἐκεῖ πού θέλει ὁ Θεός, ἡττᾶται ἡ τάξη τῆς φύσεως. Διά τοῦτο, ὁμολογοῦντες σε ὅλοι Μητέρα τοῦ Θεοῦ, σέ παρακαλοῦμε ἐκτενῶς· πρέσβευε (στόν Θεόν) νά σώσει τίς ψυχές μας.

ΦΘΟΝΟΣ ΚΑΙ ΖΗΛΙΑ (Αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού)

Πηγή: ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΠΡΩΗΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ - ΤΩΡΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ 2020 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΕΘΝΙΚΟΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ (π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΕΘΝΙΚΟΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ

ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ

Ἡ ὁλομέτωπος ἐπίθεσις τῶν διωκτῶν τῆς Χριστιανωσύνης καί κυρίως τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐντείνεται καί οἱ σατανολάτραι παγκοσμιοποιηταί, ἒχουν ἐξαπολύσει ὃλα των τά «ὃπλα» προκειμένου νά ἐξαλείψουν κάθε τί πού ἒχει σχέση μέ τήν Ἁγία μας τήν Πίστη.

Βλέπομε ὁλοκάθαρα τίς δόλιες ἐνέργειές των, οἱ ὁποῖες μέσω «νόμων», «διαταγμάτων», «ἐγκυκλίων» «ἀποφάσεων» κ.λπ., κατατείνουν στόν ἲδιο ἀντικειμενικό σκοπό. Τήν ἀποχριστιανοποίηση τῶν Λαῶν καί τήν διαγραφήν ἀπό τάς συνειδήσεις τῶν Λαῶν, κάθε εἲδους Ἱστορίας των, Ἠθῶν, Ἐθίμων, κ.λπ., προκειμένου νά δημιουργήσουν μία «γκρίζα», ἂμορφη, ἂνευρη καί ἂβουλη μᾶζα ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι θά ὑπακούουν στίς ἐντολές τοῦ «ἑνός» παγκοσμίου δικτάτορος τόν ὁποῖον ὑποκρύπτει ὁ ὃρος «πλανητάρχης» τόν ὁποῖον ἐθέσπισαν τά τελευταῖα χρόνια, προκειμένου νά «συνηθίσουν» οἱ ἂνθρωποι στό ἂκουσμά του καί νά τόν ἀποδέχωνται αὐτομάτως ὡς «ἀφέντη» τους καί «ἐπικυρίαρχό» τους, ἐκτελῶντας κάθε του ἐντολή ἀδιαμαρτυρήτως…!

Στό ὂνομα τῆς «βελτιώσεως» τῆς παρεχομένης «παιδείας», γράφουν νέα βιβλία, ἑτοιμάζουν νέες «διδασκαλίες» καί ὑποσκάπτουν τήν Ἐθνική καί Θρησκευτκή διαπαιδαγώγησιη τῶν νέων μας.

Τό φαινόμενο αὐτό, δέν εἶναι σχετικό μόνον με τήν Ἐλληνική πραγματικότητα, ἀλλά εἶναι πλέον ὁλοφάνερο πώς εὑρισκόμεθα εἰς τό μέσον μιᾶς παγκοσμίου συνωμοσίας (καί μή βιασθοῦν κάποιοι νά μᾶς χαρακτηρίσουν «συνωμοσιολόγους» ὃπως κάνουν γιά ὃλους αὐτούς που ἀποκαλύπτουν καί κοινοποιοῦν τά δόλια σχέδιά των) στρεφομένης ἐναντίον Τοῦ Χριστοῦ μας καί πρωτίστως τῆς φιλτάτης μας Ὀρθοδοξίας…!

Κάθε χρόνο, τέτοιες ἡμέρες, γεμίζουν τά Μέσα Μαζικῆς ΤΥΦΛΩΣΕΩΣ μέ ..«άποκαλύψεις» γιά τήν ζωήν καί τήν διδασκαλία Τοῦ Κυρίου μας, «ἀνακαλύπτουν» παπύρους, «εὐαγγέλια» κ.λπ. πού στρέφονται κατά τῆς Πίστεώς μας καί προξενοῦν σκανδαλισμούς καί ἀποπροσανατολισμόν στό Χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὃταν, μάλιστα, κάποιοι μέ ΜΗ ζέουσα Πίστη ἀκούουν τίς βρωμιές αὐτοῦ τοῦ εἲδους, «προβληματίζονται» καί μέ κλονισμένη τήν Πϊστη τους, στρέφονται σέ…«ἒρευνες», «μελέτες», «ἐνδοσκοπήσεις», « γιόγκα», καί λοιπές ἀηδίες, χάνοντας τήν ψυχή των καί γινόμενοι θύματα τῶν ἀντιχρίστων, αὐτῶν, διδασκαλιῶν…!

Καθημερινῶς, βλέπομε καί μία νέα ἐπίθεση ἐναντίον τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας.

Σεισμοί, λιμοί, πόλεμοι κ.λπ., δέν «βάζουν μυαλό» στούς «παγκοσμιοποιητές, πού ἐπιδιώκουν μετά μανίας τήν καταστροφή τοῦ Κράτους Τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐγκαθύδριση τοῦ «κράτους» τοῦ σκότους, μέ σατανιστές νά βγαίνουν ἀπο τίς φυλακές, «εὐρωπαίους» καί λοιπούς….προοδευμένους» νά προβάλλουν τίς συχαμερές τους συνήθειες, τῆς σαρκολατρείας, τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τῆς παιδεραστίας, τοῦ σατανισμοῦ κ.λπ., κατά τρόπον ἀπροκάλυπτον καί χωρίς καμμία ντροπή…!

Κάθε χρόνο, σε περιόδους Τριωδίου, Μεγάλης Σαρακοστής, Δεκαπενταύγουστο, Χριστούγεννα, βρήσκουν νά ἐπιτεθοῦν κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ καί κατάντησαν τήν ἒκφραση «Χριστούγεννα», συνώνυμο τοῦ ἐμπορίου, τῆς αἰσχρῆς προσομοιώσεως τῶν Θείων Εἰκόνων μέ πρόστυχα γυμνά, καί μέ ἐντολές ὃπως ἡ περίφημη ἐντολή κάποιων «καθηγητῶν» πού διδάσκουν «μή μιλᾶτε στά παιδιά γιά τόν Ἃγιο Βασίλη», ἢ μέ τηλεοπτικές ἐκπομπές γεμᾶτες με ««ἁγιοβασίληδες» πού ἒχουν συζύγους, πού ἒχουν ἐργαστήρια μέ ..καλλικαντζάρους, πού ἀπευθύνονται στόν ἂκρατο καταναλωτισμό πού ἒχουν ἐπιβάλει στούς ἀνθρώπους καί στήν άποκοπή τῶν ἀνθρώπων, ἀπό κάθε εἲδους σχέση μέ τήν Πίστη μας καί τήν ΙΕΡΟΤΗΤΑ τῶν ἡμερῶν αὐτῶν…!

Ὁ Καλός Θεός μᾶς ἀξίωσε νά φθάσωμε καί ἐφέτος στήν περίοδο του Τριωδίου και σε λιγο στην Μεγάλη Τεσαρακοστή.

Προσευχή καί ἂνοιγμα τῆς καρδιᾶς μας στόν Κύριό μας εἶναι αὐτά πού πρέπει νά κυριαρχοῦν στόν νοῦ τοῦ κάθε Πιστοῦ καί ΟΧΙ τό ὑλικό μέρος τῶν ἑορτασμῶν πού συνήθως ἀπασχολεῖ τό μέγιστο μέρος τῆς ἀνθρωπότητος.

Ἀκόμα καί στόν Πανάγιο Τάφο Τοῦ Κυρίου μας θέλησαν νά μποῦν προκειμένου νά δημιουργήσουν αμφισβήτηση του Αγίου Φωτός καί ἐπειδή προσωπικῶς ΟΥΔΕΜΙΑΝ ἐμπιστοσύνην ἒχω στίς ἀγαθές των προθέσεις, φοβοῦμαι πώς καί ἀπό αὐτό τό θέμα, κάτι θά «σκαρφιστοῦν» ὣστε νά ὑποβαθμίσουν τήν ἀξίαν Τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Θαύματος…!

-------------------------------------

«Ὑπουργοί» κόβουν ἀπό τά σχολικα βιβλία Θρησκευτικά καί Ἱστορία, διδάσκοντας τήν…πανθρησκεία καί τήν θρησκειολογία πού ὁδηγεῖ τά ἂπειρα και χωρίς «ἀντισώματα» μικρά παιδιά, σέ ἀτραπούς σκοτεινές καί γεμᾶτες ἀπό τήν …μαυρίλα τῶν γεμάτων βόρβορο ψυχῶν τῶν ἐμπνευστῶν τῶν βρωμερῶν αὐτῶν παρεμβάσεων…!

Στό περιβόητο «στέρν», ἐκεῖ πού ψάχνουν γιά σωματίδια πού θά τούς…δείξουν τό «πῶς ἒγινε τό σῦμπαν», ἒκαναν (κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες) ἀκόμα καί ἀνθρωποθυσία, μπροστά στό ἂγαλαμα τῆς σατανολατρικῆς «θεᾶς Κάλλι» πού το ἒχουν στήσει στήν εἲσοδό του…!

Ἡ ἐπίθεσις κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι, πλέον, φανερή.

Τήν ὁμολογοῦν πολλοί γνωστοί ἀναλυταί καί ΟΛΟΙ ὑποστηρίζου πώς κάτι φαίνεται νά τούς.. «χάλασε τήν… μαγιονέζα»…!

Ὁ Κύριός μας, ΔΕΝ θά μᾶς ἀφήση ἀνυπερασπίστους, ἀλλά πρέπει καί ἐμεῖς νά ΓΥΡΙΣΩΜΕ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ καί νά σκύψωμε τό κεφάλι σέ Προσευχές καί μετάνοια…!

Ἂς μή τούς κάνωμε τό χατῆρι (πολλές φορές τό ἒχω πεῖ αὐτό καί δέν θά βαρεθῶ νά τό ἐπαναλαμβάνω)

Ἡ ΕΛΠΙΔΑ πρέπει νά βασιλεύη σέ κάθε Χριστιανική ψυχή καί μέ τήν ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ μας, μποροῦμε νά ἀντιμετωπίσωμε καί αὐτήν τήν λαίλαπα, ὃπως ἒγινε ἐπί τόσους καί τόσους αἰῶνες διωγμῶν καί κατατρεγμῶν τῆς Πίστεώς μας.

Δέν πρέπει νά εἲμεθα..μοιρολάτρες.

Ναί. Τά πράγματα εἶναι πολύ δύσκολα.

Ναί. Μᾶς περιμένουν δοκιμασίες καί ἀγῶνες.

Ὃμως, ΟΛΑ αὐτά μπορεῖ τό πραγματικά Χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας Τοῦ Κυρίου μας νά τά ἀλλάξη, ἀλλάζοντας πρῶτα ἀπό ὃλα τόν ψυχισμό του καί ἐπανερχόμενο στήν σκέπη Τοῦ Κυρίου μας.

Ἐμπρός λοιπόν.

Ἂν αὐτοί ἐπιτίθενται, ἂς σαλπίσωμε και ἐμεῖς ΕΠΙΘΕΣΗ καί ἂς εἲμεθα βέβαιοι πώς στό τέλος θά κατατροπωθοῦν ΟΛΟΙ αὐτοί οἱ ὑπηρέται τοῦ σκότους.

Καί ἡ «ἐπίθεσή» μας, ὡς κύρια ὃπλα της θά ἒχη τήν ΑΦΟΣΙΩΣΗ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ, ΠΡΟΣΕΥΧΗ καί την ΖΕΟΥΣΑ ΠΙΣΤΗ.

ΟΛΑ εἶναι δυνατά παρά Κυρίω. Καί διά τῆς Ποσευχῆς μας, μποροῦμε νά ἒχωμε τήν ὑπεροπλία ἒναντι ΟΛΩΝ αὐτῶν τῶν τυχάρπαστων και σκοταδόδουλων, ἒχοντες τήν στήριξιν καί τήν συμπαράστασιν Τοῦ Κυρίου μας πού ΔΕΝ θά μᾶς ἀφήση, ἐάν Τοῦ τό ζητήσωμε μέ «ἀνοικτή καρδιά» καί Ζέουσα Πίστη.

Εὒχομαι εἰς ὃλους ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ μέ Πνευμαική ἀνάταση καί μέ ἐκ βάθους καρδίας ΠΡΟΣΕΥΧΗ.

Ὑγεία, Πνευματική σύνδεση μέ Τόν Κύριο Τῆς Πίστεώς μας καί ἡ πραγματοποίησις τῶν Ἐλπίδων ΟΛΩΝ, θά ἒλθη μἐσα ἀπό τίς Προσευχές καί τίς γονυκλισίες ἐνώπιόν Του

Π. Ευθύμιος Μπαρδάκας

Πηγή: https://ekklisiastikiparadosigox.blogspot.com/2020/02/blog-post

TI EINAI H ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ 2o μέρος (Ὁμιλία π.Παναγιώτη Παυλίδη)

Δείτε το 1ο μέρος ΕΔΩ

ΠΕΡΙ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ 2020 (Ὁμιλία Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.Γρηγορίου)

ΕΞΑΙΡΕΤΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Π.ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΜΠΑΡΔΑΚΑ ΣΤΗΝ ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ 2020

27 Ιανουαρίου Κυριακη Τελώνου και Φαρισαίου στην αίθουσα 

του Ιερου Ναού Αγίων Αποστόλων Δάφνης

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλίνικε, θέλω να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου δώσατε να μιλήσω στην φετινή κοπή της Πρωτοχρονιάτικης Πίτας µας.

Σεβασμιώτατοι,

Σεβαστοί πατέρες καί ἀδελφοί, αγαπητοί Επίτροποι και Ιεροψάλτες των Εκκλησιών μας.

Μέ χρηστές ελπίδες καί αγαθές προσδοκίες ὑποδέχεται ἡ Ἐκκλησία μας τό Νέο έτος 2020, και μέ την κοπή της καθιερωμένης Βασιλόπιτας, σήμερα μας δίδεται η ευκαιρία αυτής της συναντήσεως του Ιερού Κλήρου, των Επιτρόπων και των Ιεροψαλτών, της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, υπό τας ευλογίας του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου μας κ.Καλλινίκου για ανταλλαγή απόψεων.

Η χρονιά, που έφυγε αποτελεί ορόσημο για την Ορθοδοξία, και την Ελλάδα. Κι αυτό, διότι οι πληγές, που άφησαν στην Εκκλησία η επάρατη Σύνοδος της Κρήτης, το Ουκρανικό Σχίσμα, οι συμπροσευχές καί τα συλλείτουργα μετά αιρετικών και αλλοθρήσκων, το ξεπούλημα της Μακεδονίας ως και τα ανήθικα νομοθετήματα, που πέρασαν χωρίς καμία αντίδραση (πολιτικός γάμος μεταξύ ανδρών και η επικείμενη δυνατότητα υιοθεσίας παιδιών και τόσα άλλα) έφεραν στο χείλος του γκρεμού τον ανυποψίαστο θρησκευόμενο Ελληνικό λαό.

Και στο παρελθόν έτος, σε εορτές και πανηγύρεις αμέτρητες φορές γευτήκαμε από το Κοινό Ποτήριο το Τίμιο Σώμα και το Ρέον Ζωή Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ενωμένοι ως "ΕΝ ΣΩΜΑ ΚΑΙ  ΕΝ ΠΝΕΥΜΑ", όπως μας θέλει ο Κύριος, για να εξέλθουμε νικητές μαζί Του στην πορεία προς την εκ του κόσμου έξοδον. Η προσευχή μας ας είναι ζέουσα, όπως ο Κύριος ευδοκήσει, ώστε όλοι οι αδελφοί μας, που απομακρύνθηκαν, επιστρέψουν εις το ΕΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΝ ΑΓΙΟΝ ΠΟΤΗΡΙΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΕΜΑΚΡΥΝΘΗΣΑΝ ΑΝΕΥ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ. Το απαιτούν οι δύσκολες ημέρες που έρχονται, το απαιτεί ο Κύριος.

Η νίκη του Χριστού ξεκίνησε επάνω στον Σταυρό, διότι επάνω στον Σταυρό ο Κύριος σήκωσε το βάρος και την ενοχή όλων των αμαρτιών του κόσμου, των πριν από Αυτόν, των συγχρόνων Του και  των  μελλοντικών γενεών.

Η νίκη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού είναι πνευματική, δεν είναι κοσμική!

Γι’ αυτό και μια τέτοια νίκη, δεν συγκινεί την αμαρτωλή φύση αυτών, που έμαθαν να αγάλλονται μόνο με τις κοσμικές νίκες και μάχες, που έχουν νικητές και ηττημένους, πληγώνοντας το σώμα της Εκκλησίας.

---------------------------------------

Ήλθαμε, σήμερα, όλοι μαζί, να κόψουμε την Βασιλόπιτα και για να εκφράσουμε την εκτίμηση και αγάπη μας στο πρόσωπό σας Μακαριώτατε!

Να σας πούμε ότι, ευχαριστούμε το Θεό που υπάρχετε και ότι προσευχόμαστε υπέρ υγείας και μακροημερεύσεως Υμών επ’ αγαθώ της Εκκλησίας.

Εκκλησία σημαίνει κοινωνία. Σημαίνει ενότητα. Επί των ημερών σας ζήσαμε τη χαρά της πραγματικής ενότητος μετά των Επισκόπων του Μακαριστού Μητροπολίτου Κυπριανού. Ευχόμεθα, επί των ημερών σας, να υπάρξουν και άλλες παρόμοιες νίκες και ευτυχείς συγκυρίες, παρομοίων γεγονότων

---------------------------------
Θα ήθελα ως παλαιότερος εις τα πρεσβεία της ιεροσύνης να απευθυνθώ στους αδελφούς και συλλειτουργούς μου και να τους πω, ότι έρχονται ημέρες δύσκολες και θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι και με αγάπη Χριστού.
Ας μη μας διαφεύγει πως το αξίωμα και των τριών βαθμών της Ιεροσύνης, έχει Διακονικό χαρακτήρα.
Δεν είναι προσωπική μας αξία, αλλά λειτουργικό, εκκλησιαστικό Αξίωμα.
Κάθε εξουσία στη ζωή της Εκκλησίας ανήκει στο Χριστό. Αυτός είναι "ο ενεργών τα πάντα εν πάσι" (Α' Κορ.12,6).
Ενεργούμε στο όνομα του Χριστού ως "πρεσβευταί Του Χριστού" .
Η διάκριση Κλήρου και Λαού δεν είναι κοσμική αλλά πνευματική. Η μόνη διαφορά είναι η ειδική Ιεροσύνη, το χάρισμα που πήραμε με τη χειροτονία μας.
Δεν είμαστε οι κληρικοί "πρίγκιπες" ή "άρχοντες" της Εκκλησίας, αλλά Διάκονοι του Λαού του Θεού. Η Ιεροσύνη μας και όχι η προσωπική μας αξία είναι ο αγωγός, που  μεταδίδει  τη  Χάρη  του  Θεού.

---------------------------------------
Καλούμαστε όλοι να διαμορφώσουµε προοπτικές, ώστε ο Ιερός Αγώνας υπέρ των Πατρικών μας Παραδόσεων να συνεχίσει να είναι ελπιδοφόρος στο υπάρχον Ποίμνιό μας, αλλά και εις όσους αδελφούς αποτειχίζονται  και επιθυμούν να ενταχθούν στο "Μικρό Ποίμνιο".

Όπως αντιλαμβάνεσθε και το 2020 θα πρέπει να δώσουµε νέες μάχες για την επιβίωσή µας στις επερχόμενες προκλήσεις, που έρχονται.

Εύχομαι, το νέο έτος, να αποτελέσει αφετηρία μιας νέας δημιουργικής
χρονιάς σε όλους µας.

Να επιτευχθούν, όσο το δυνατόν περισσότερο οι στόχοι μας,
----------------------------------
Άφησα στο τέλος, να εκφράσω και εκ μέρους όλων των αδελφών μου τα συγχαρητήριά μας προς τον Σεβασμιώτατο Πειραιώς και Σαλαμίνος κ. Γερόντιο για την επιτυχημένη, μεγαλειώδη πομπή και τελετή της Καταδύσεως του Σταυρού στο Λιμάνι του Πειραιά, ως επίσης στους Τελετάρχας αγαπητούς αδελφούς μου, π.Γεώργιο Κοντογιώργη, π.Γρηγόριο Ταυλάριο, π Μιχαήλ Κωνσταντινίδη και π.Στυλιανό Τομαή, στην εκλεκτή Βυζαντινή Χορωδία
υπό την διεύθυνση του Καθηγητού και Πρωτοψάλτου Αθανασίου Ιωαννίδη και εις ολους τους συντελεστάς. Καλή χρονιά!

Ευχαριστώ!

π.Ευθύμιος Μπαρδάκας

https://ekklisiastikiparadosigox.blogspot.com/2020/02/27.html?spref=fb&fbclid=IwAR1mI7Y3FiREU3j3N9aY8keEvZY19EBV8TYxXy1JHwO78yDTU7hIwciND40

https://entoytwnika1.blogspot.com/2020/02/2020.html?fbclid=IwAR3pw-ST-FYg1S0wV7Rjo5LVYgINCnKIzdueK8rxB4XIXQn_Qqyh1AAfZSo

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (Ὁμιλία π.Παναγιώτη Παυλίδη)

Δείτε το 2ο μέρος ΕΔΩ

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Θαῦμα τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου ἐπιβεβαιωτικὸν τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Ἀγῶνος

Εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου Δάφνης τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, φυλάσσεται φορητὴ Εἰκὼν μεγάλου μεγέθους τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου μὲ τὴν ἀφιερωματικὴν σημείωσιν κάτω δεξιά: «Ἀφιέρωσις Ἱερέως Κωνσταντίνου Παπαντωνίου ἁμαρτωλοῦ, εὐγνωμοσύνης ἕνεκεν».

Ποῖα ὅμως εἶναι ἡ ἀφορμὴ διὰ τὴν ἔκφρασιν τῆς εὐγνωμοσύνης τοῦ Μακαριστοῦ καὶ μάλιστα ἰδιαιτέρως φιλανθρώπου Ἱερέως τῆς Ἐκκλησίας μας; (Ἔμεινε γνωστὸς ὡς «ρακοσυλλέκτης» προκειμένου νὰ βοηθῇ τοὺς πτωχούς).

Ἡ ἱστορία ἔχει ὡς ἑξῆς: Κατὰ τὸν φοβερὸν διωγμὸν τῶν Παλαιοημερολογιτῶν τοῦ 1951-1953 ὁ ἀείμνηστος π. Κωνσταντῖνος συνελήφθη, ἀπεσχηματίσθη βιαίως καὶ ἐρρίφθη εἰς τὰς φυλακὰς «Χατζηκώστα». Ἡ Πρεσβυτέρα αὐτοῦ Αἰκατερίνη ἀπέμεινε μόνη καὶ ἀβοήθητη διὰ νὰ θρέψῃ τὰ τρία (τότε) τέκνα της. Οἱ γονεῖς τῆς Πρεσβυτέρας, νεοημερολογῖται ὄντες, προσεπάθουν νὰ τὴν πείσουν νὰ μεταβῇ εἰς τὴν φυλακὴν καὶ νὰ μεταπείσῃ τὸν π. Κωνσταντῖνον νὰ ἀποδεχθῇ τὴν Καινοτομίαν προκειμένου νὰ ἐλευθερωθῇ. Ἔλεγον εἰς αὐτὴν τὰ γνωστά: «Λυπήσου τὰ τέκνα σου. Πῶς θὰ ζήσουν;».

Ἐν τέλει ἡ Πρεβυτέρα ἐπείσθη καὶ ἔπραξε κατὰ τὴν λανθασμένην καθοδήγησιν τῶν γονέων της. Ὁ π. Κωνσταντῖνος ἀκούσας τὴν προτροπὴν τῆς Πρεβυτέρας καὶ τὸν κίνδυνον τῶν τέκνων του, ἐλυπήθη μέν, ἀλλὰ δὲν ἔδωσεν ἀπάντησιν ἀμέσως, ζητήσας ὀλίγον χρόνον διὰ νὰ σκεφθῇ ἐπ᾽ αὐτοῦ. Ἦτο παραμονὴ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου κατὰ τὸ Πάτριον Ἑορτολόγιον, καὶ τὸ ἑσπέρας παρεκάλει προσευχόμενος τὸν Ἅγιον Ἀντώνιον νὰ φωτίσῃ αὐτὸν τὶ νὰ πράξῃ.

Ἀποκοιμηθεὶς τὴν νύκτα ἐκείνην, εἶδε τὸν Ἅγιον Ἀντώνιον νὰ τοῦ λέγει: «Μεῖνε ἐκεῖ ποὺ εἶσαι, καὶ ἐγὼ θὰ σὲ βγάλω ἀπὸ τὴν φυλακήν!».

Τὴν ἑπομένην, ἄγνωστός τις προσῆλθε εἰς τὴν φυλακὴν καὶ ἐζήτησε νὰ πληρώσῃ τὴν ἐξαγορὰν τῆς ποινῆς τοῦ π. Κωνσταντίνου. Ὁ ἐλευθερωθεὶς ἐζήτησε νὰ γνωρίσῃ τὸν ἄγνωστον αὐτὸν ἄνθρωπον καὶ τὸν ἠρώτησε τὸ ὄνομα τῶν γονέων του διὰ νὰ τοὺς μνημονεύῃ. Ὁ ἄγνωστος δὲν ἀπήντησεν. Τότε ὁ π. Κωνσταντῖνος ἐζήτησε νὰ μάθῃ τουλάχιστον τὸ ἰδικόν του ὄνομα διὰ νὰ μνημονεύῃ ἐκεῖνον. Ὁ ἄγνωστος ἀπήντησεν: «Ἀντώνιος» καὶ ἐξηφανίσθη!

Ἔκτοτε ὁ π. Κωνσταντῖνος ἐτέλει κατ᾽ ἔτος Ἀγρυπνίαν κατὰ τὴν Ἑορτὴν τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου τοῦ καὶ Θαυματουργοῦ καὶ ἔλεγεν εἰς τὰ πνευματικά του τέκνα ὅτι: «Ἐγὼ εἶμαι στὸ Πάτριον Ἑορτολόγιον ἀπὸ τὸν Ἅγιον Ἀντώνιον!». Παρήγγειλε δὲ τὴν ἁγιογράφησιν τῆς προαναφερθείσης μεγάλων διαστάσεων ἱερᾶς Εἰκόνος.

Στὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου Δάφνης ἐξακολουθεῖ νὰ ἑορτάζεται λαμπρῶς ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος ἐτησίως καὶ ἐφέτος ἐτελέσθη ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία.

 Πηγή: https://ecclesiagoc.gr/