Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Χαίρετε∙ δηλαδή, νὰ ἔχετε χαρά!
Μὰ πῶς -θὰ μοῦ ποῦν κάποιοι- θὰ κατακτήσουμε αὐτὴ τὴν χαρά, ὅταν ὁ νοῦς μας ταλαιπωρεῖται ἀπὸ χιλιάδες σκέψεις, ὅταν οἱ τιμὲς αὐξάνονται, ὅταν ἀγαπημένα μας πρόσωπα ἀσθενοῦν ἤ λείπουν ἀπὸ κοντά μας;
Τὸ «χαίρετε», ἀδελφοί, δὲν τὸ λέμε οὔτε τυπικά, οὔτε ζῶντας μέσα σὲ μία οὐτοπία. Ὅ,τι καὶ νὰ συμβαίνει γύρω μας, ἡ Ἐκκλησία θὰ εἶναι καὶ πρέπει νὰ εἶναι πάντοτε ἡ χορηγὸς τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς μέσα ἀπὸ τὴν καλλιέργεια τῆς ἁπλότητας, γιὰ τὴν ὁποία ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα.
Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ χαίρεται μέσα στὴν ἁπλότητα. Ἐκεῖνος, λοιπόν, ποὺ βλέπει τὸν κόσμο γύρω του μὲ ἁπλότητα, μὲ πνεῦμα ταπείνωσης, πραότητας καὶ ἀγάπης, θεωρῶντας ὅτι ὅλα συμβαίνουν μὲ τὴν παραχώρηση ἤ τὴν ἀνοχὴ τοῦ Θεοῦ, γιὰ λόγους τοὺς ὁποίους Ἐκεῖνος ξέρει, ζεῖ μέσα στὴν ἀληθινὴ χαρὰ καὶ ὅλη του ἡ ὕπαρξη εἶναι φωτεινή. Ἀντιθέτως, ἐκεῖνος ποὺ βλέπει τὰ πάντα μὲ καχυποψία καὶ πονηριά, ζεῖ μέσα στὴν λύπη, ἤ στὴν καλύτερη περίπτωση σὲ μία ψεύτικη χαρά, καὶ ἐνῶ νομίζει ὅτι βλέπει τὸ φῶς, στὴν πραγματικότητα βλέπει μόνο σκοτάδι. Καὶ ἄν τὸ φῶς τὸ δικό του εἶναι σκοτάδι, ρωτάει ὁ Κύριος, τὸ σκότος πόσον;
Ὁ Θεὸς εἶναι ἀπλός. Ἑμεῖς, γιὰ νὰ καταφέρουμε νὰ γίνουμε ἀπλοί, πρέπει νὰ ζοῦμε μὲ στόχο νὰ ἀρέσουμε στὸν Θεό, νὰ κάνουμε τὸ Θέλημά Του καὶ νὰ Τὸν δοξάζουμε. Ἐδώ, ὅμως, ὁ Χριστὸς μᾶς διευκρινίζει ὅτι «κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ἐργάζεται γιὰ δύο κυρίους». Δὲν μποροῦμε νὰ ἐργαζόμαστε γιὰ τὸν Θεὸ καὶ ταυτόχρονα γιὰ τὸν ἄδικο πλουτισμό, ἤ γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου, ἤ γιὰ νὰ ἰκανοποιοῦμε τὰ προσωπικά μας πάθη. Δὲν μποροῦμε νὰ ἐργαζόμαστε γιὰ τὸν Θεὸ καί, παράλληλα, νὰ βυθιζόμαστε σὲ λυπηρὲς σκέψεις γιὰ τὸ πῶς θὰ ζήσουμε, τί θὰ φάμε, ἤ τί θὰ πιοῦμε.
Εἴμαστε εὐλογημένοι διότι γεννηθήκαμε στὴν Ὀρθοδοξία καὶ πιστεύουμε σὲ ἕναν Θεὸ στοργικὸ καὶ συμπονετικό, σὲ ἕναν Πατέρα, ὁ Ὁποῖος μᾶς καταλαβαίνει. Καταλαβαίνει ὅτι, ὡς ἄνθρωποι, ἔχουμε βιοτικὲς ἀνάγκες ἀλλά, μᾶς καλεῖ νὰ ἀφήσουμε στὴν ἄκρη τὴν μέριμνα γιὰ αὐτὲς καὶ νὰ μεριμνοῦμε νὰ ἑνωθοῦμε μὲ Ἐκεῖνον. Καὶ ἄν ἑμεῖς ἐργαζόμαστε πρῶτα γιὰ τὸν Θεό, ὀ ἴδιος ὁ Θεὸς θὰ μεριμνήσει γιὰ ἑμᾶς, ὅπως μεριμνᾶ γιὰ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, τὰ ὁποῖα οὔτε σπείρουν, οὔτε θερίζουν, καὶ ὅμως ἡ τροφὴ δὲν τοῦς λείπει.
Ἄν, ἀντιθέτως, μεριμνῶντας γιὰ τὰ βιοτικά, ἀφήνουμε τὸν Θεὸ στὴν ἄκρη, μπορεῖ ὁ ὑλικὸς πλοῦτος μας νὰ πολλαπλασιασθεῖ, ἀλλὰ μαζὶ μὲ αὐτὸν θὰ πολλαπλασιασθεῖ ἡ λύπη ἀπὸ τὴν σκέψη ὅτι ἡ ζωή μας ἀποτελεῖ ἕναν φαῦλο κύκλο ἐπιβίωσης καὶ ὁ φόβος μήπως χαθεῖ ἡ μεγάλη περιουσία. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ὅτι ἡ χαρὰ δὲν ἐπηρρεάζεται ἀπὸ τὸν πλοῦτο, ἀλλὰ ἐξαρτᾶται μόνο ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Ἐπιτρέπουμε στὸν Θεὸ νὰ κατοικήσει στὴ ζωή μας; Ἄν ναί, τότε ὅλα τὰ σύννεφα τῆς λύπης θὰ διαλυθοῦν, ὅσο μεγάλες καὶ ἄν εἶναι οἱ δοκιμασίες μας. Ἀπομακρύνουμε τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴ ζωή μας; Τότε, τίποτα καὶ κανένας δὲν θὰ μᾶς προσφέρει τὴν ἀληθινὴ χαρά.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,
Αὐτὸ στὸ ὁποῖο θὰ ἤθελα νὰ ἐστιάσουμε, εἶναι νὰ βλέπουμε τὰ πάντα μὲ ἁπλότητα καρδιᾶς καὶ νὰ δίνουμε προτεραιότητα στὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ Ἐκεῖνος θὰ κατευθύνει τὴ ζωή μας πρὸς τὸ ἀγαθό. Ὁ Θεὸς ὅ,τι ἐπιτρέπει, τὸ ἐπιτρέπει γιὰ νὰ δοκιμασθοῦμε καὶ νὰ γίνουμε καλύτεροι, πιὸ δυνατοί.
Ὁ σήμερα τιμώμενος Ἅγιος Μεθόδιος Ἐπίσκοπος Πατάρων ἔκανε ὑπακοὴ στὸ Θεῖο Θέλημα καὶ δίχως νὰ τὸ ἐπιδιώξει, ἔγινε Ἐπίσκοπος σὲ μία ἐπαρχία βυθισμένη στὴν αἵρεση τοῦ Ὠριγένη. Ἄφησε τὸν Θεὸ νὰ κατευθύνει τὴ ζωή του, κλήθηκε νὰ ἀντιμετωπίσει πολλὲς θλίψεις καὶ κινδύνους, ἀλλὰ ἔκανε ὑπομονή. Μέσα ἀπὸ τὴν ὑπομονή, τὴν ἐπιμονὴ καὶ τὸν ἀγώνα του ἀξιώθηκε νὰ προσελκύσει στὴν Ὀρθοδοξία τοὺς περισσότερους αἱρετικούς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους μόνο λίγοι ἔμειναν στὴν πλάνη. Στὸν μεγάλο αὐτὸν Ἅγιο ὁ Θεὸς ἐπεφύλαξε τὸν μαρτυρικὸ θάνατο. Δὲν ξέρουμε τί μᾶς ἐπιφυλάσσει ὁ Θεός. Αὐτό, ὅμως, ποὺ μὲ ἀσφάλεια γνωρίζουμε εἶναι τὰ σημερινὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ἡ θλίψη ἀσκεῖ τὴν ὑπομονή, ἡ ὑπομονὴ ἀσκεῖ τὸν χαρακτήρα, ὁ χαρακτήρας τὴν ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλπίδα δὲν μᾶς ἀπογοητεύει».
Μετ’ ευχῶν,
ὁ Ἐπίσκοπός σας
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος
