...Κοιτάξτε γύρω σας τί ήσυχα που κάθονται οι άνθρωποι, τί φρόνημα που πάνε να παντρευτούν και να βαπτισθούν στις μεγάλες εκκλησίες, και με τί κατάνυξη βάζουν στα παιδιά τους το μύρο του «πλέον απαισίου συγκρητιστού Αθηναγόρα», κοιτάξτε τί πλήθος είναι όλοι αυτοί, και τί σπουδαίοι άνθρωποι, Ιερείς και Αρχιερείς, επιστήμονες, άρχοντες, Γραμματείς, Φαρισαίοι, Νομοδιδάσκαλοι. Δεν ξέρουν όλοι αυτοί και ξέρουν οι αγράμματοι Παλαιοημερολογίτες; Οι αγράμματοι Παλαιοημερολογίτες μπορεί να μην ξέρουν τίποτε. 'Ενα μόνον ξέρουν: ότι συμφωνούν με τους νεομάρτυρες, τους ομολογητές, τους Πατέρες, τους αναχωρητές, τους παλιούς μάρτυρες, τους Αποστόλους. Δεν τους ενδιαφέρει, αν είναι λίγοι, γιατι λίγοι ήταν πάντοτε οι πραγματικοί Χριστιανοί, δεν τους ενδιαφέρει, αν είναι αδύνατοι, γιατι αδύνατοι ήταν και οι Απόστολοι, δεν τους πειράζει που είναι αγράμματοι. Για ένα πράγμα μόνο αγωνιούν: πώς να μείνουν πιστοί στην Ορθοδοξία, πώς να μείνουν μέσα στην Εκκλησία, πως να τρέξουν στην Κιβωτό...
Πόσο μικρό ήταν πάντοτε το ποίμνιο του Χριστού! «Το μικρόν ποίμνιον». Και τι σαθρά πήλινα και οστράκινα σκεύη είναι όλοι αυτοί, που έμειναν να μαρτυρούν στον σύγχρονο κόσμο την Αλήθεια. Ο αγράμματος όχλος, «ο μη γινώσκων τον νόμον», με τα πάθη του και τις διαιρέσεις του, τις στενοκεφαλιές του. «Μη τις εκ των αρχόντων επίστευσεν εις αυτόν, ή εκ των Φαρισαίων;» ρωτούν οι Γραμματείς των Νεοημερολογιτών. «Αλλ' ο όχλος ούτος, ο μή γινώσκων τον νόμον, επικατάρατοί είσι». «Έγινε μήπως κανένας θεολόγος Παλαιοημερολογίτης; Έγινε κανένας καθηγητής Πανεπιστημίου Παλαιοημερολογίτης; Έγινε κανένας από τούς σημερινούς «καθαρούς» Επισκόπους Παλαιοημερολογίτης; 'Οχι, κανένας σοφός και κανένας ισχυρός του αιώνος τούτου δεν ακολούθησε τον αγράμματο όχλο των Παλαιοημερολογιτών, αυτούς τους «ολίγους» Γαλιλαίους, που φωνάζουν, πως δήθεν -άκουσον, άκουσον - η Ελλαδική Εκκλησία συμφωνεί με τον Αθηναγόρα και τον Δημήτριο (και τον σημερινό Βαρθολομαίο) και κτυπούν το ξύλο, όπως άλλοτε ο Νώε για να μπουν τα ζώα μέσα στην Κιβωτό τους. Κοιτάξτε γύρω σας τί ήσυχα που κάθονται οι άνθρωποι, τί φρόνημα που πάνε να παντρευτούν και να βαπτισθούν στις μεγάλες εκκλησίες, και με τί κατάνυξη βάζουν στα παιδιά τους το μύρο του «πλέον απαισίου συγκρητιστού Αθηναγόρα», κοιτάξτε τί πλήθος είναι όλοι αυτοί, και τί σπουδαίοι άνθρωποι, Ιερείς και Αρχιερείς, επιστήμονες, άρχοντες, Γραμματείς, Φαρισαίοι, Νομοδιδάσκαλοι. Δεν ξέρουν όλοι αυτοί και ξέρουν οι αγράμματοι Παλαιοημερολογίτες; Οι αγράμματοι Παλαιοημερολογίτες μπορεί να μην ξέρουν τίποτε. 'Ενα μόνον ξέρουν: ότι συμφωνούν με τους νεομάρτυρες, τους ομολογητές, τους Πατέρες, τους αναχωρητές, τους παλιούς μάρτυρες, τους Αποστόλους. Δεν τους ένδιαφέρει, αν είναι λίγοι, γιατι λίγοι ήταν πάντοτε οι πραγματικοί Χριστιανοί, δεν τους ενδιαφέρει, αν είναι αδύνατοι, γιατι αδύνατοι ήταν και οι Απόστολοι, δεν τους πειράζει που είναι αγράμματοι. Για ένα πράγμα μόνο αγωνιούν: πώς να μείνουν πιστοί στην Ορθοδοξία, πώς να μείνουν μέσα στην Εκκλησία, πως να τρέξουν στην Κιβωτό. Στους δε διδασκάλους των Νεοημερολογιτών, που ενθαρρύνουν τους οπαδούς τους με τα πλήθη της «ανά την Οικουμένην Εκκλησίας», απαντούν με τον 'Αγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη: «Εις ευδόκιμων εις το Θείον, προτιμότερος υπέρ μυριάδας αυθαδεία σεμνυνομένας. Αλλά συ μεν προτίμησον, ει δοκεί, του σωζομένου Νώε το υποβρύχιον πλήθος· εμοί δε συγχώρησον τοις ολίγοις τη Κιβωτώ προσδραμείν». Ο αγώνας των Παλαιοημερολογιτών ήταν και είναι για την Ορθοδοξία. Η αλλαγή του εορτολογίου δεν ήταν μόνο μία καταπάτηση κανόνων. Ήταν η αρχή της κατεδαφίσεως των τειχών της Ορθοδοξίας, μιας κατεδαφίσεως που προετοιμαζόταν από την εποχή ακόμη του Θεοκλήτου Φαρμακίδη. Αν οι αγωνισταί της Ορθοδοξίας απεκλήθησαν Παλαιοημερολογίτες, αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι οι εχθροί της Ορθοδοξίας απεφάσισαν να αρχίσουν την ανατροπή της με την εισαγωγή του παπικού εορτολογίου. 'Αν είχαν αρχίσει από αλλού, άλλη θα ήταν τώρα η μορφή του αγώνος και άλλο το όνομα των αγωνιστών της Ορθοδοξίας, που σήμερα ονομάζονται Παλαιοημερολογίτες. Οι εχθροί της Ορθοδοξίας κάνουν, πως δεν καταλαβαίνουν το νόημα του αγώνος των Παλαιοημερολογιτών. «Πράγμα μεγέθους ο Χριστιανισμός, λέγουν, πνίγεται παρ' αύτοίς εις 13 σταγόνας ύδατος. Αι 13 ημέραι του ημερολογίου διαφορά τρομακτική, θέμα σωτηρίας, δόγμα πίστεως». Κλασσική εκδήλωση αδυναμίας μπροστά στην αλήθεια ή διαστρέβλωσή της. Οι Παλαιοημερολογίτες ποτέ δεν αγωνίστηκαν για δεκατρείς ημέρες και για ημερολόγια. Η αστρονομική ακρίβεια ήταν η δικαιολογία των Νεοημερολογιτών. Οι Ορθόδοξοι στην Ελλάδα το 1924 είδαν να ανατρέπεται η λατρευτική αρμονία της ανά τον κόσμο Εκκλησίας του Χριστού, αρμονία που βασίλευε 16 ολόκληρους αιώνες. Είδαν την περιφρόνηση προς τις παραδόσεις της Εκκλησίας, είδαν την συγκρητιστική ερωτοτροπία με τους αιρετικούς της Δύσεως, που ήταν η πραγματική αιτία της εισαγωγής του δυτικού καλενδαρίου, και το χειρότερο απ' όλα είδαν την κρυμμένη άρνηση του αλάθητου των αποφάσεων της Εκκλησίας, που τελικά φανερώθηκε σε όλη της την δόξα με την άρση του αναθέματος κατά του Παπισμού το 1965. Με άλλα λόγια αντιλήφθηκαν, ότι το σκάφος της Ελλαδικης Εκκλησίας είχε προσκρούσει σε ύφαλο και άρχισε να κάνει νερά. Η αλλαγή του ημερολογίου ήταν η πρώτη μπαλταδιά στον κορμό της Εκκλησίας, της οποίας το κόψιμο σχεδιαζόταν από μακρού. Θα έπρεπε να είναι τυφλός κανείς για να μη δει και να μη καταλάβει, ότι αυτοί που έδωσαν την πρώτη μπαλταδιά δεν θα σταματούσαν, αλλά θα συνέχιζαν. Σκοπός τους δεν ήταν η πρώτη μπαλταδιά, αλλά το ρίξιμο του δένδρου. 'Οσοι είχαν ευσέβεια το κατάλαβαν αυτό πολύ καλά και βλέπουμε τώρα, ότι είχαν δίκιο. Η αλλαγή του εορτολογίου δεν ήταν ένα απλό και ανεξάρτητο γεγονός, δεν ήτο μια τυχαία έμπνευση ενός Αρχιεπισκόπου, ήταν η πρώτη έκρηξη ενός ηφαιστείου, που έβραζε από καιρό, έκρηξη που προμήνυε τις άλλες εκρήξεις που ακολούθησαν και των οποίων είμαστε μάρτυρες. Έτσι είδαν το εορτολογικό ζήτημα οι Παλαιοημερολογίτες και οι καιροί έδειξαν, ότι είδαν σωστά. Σημείωσις: Αποσπάσματα εκ των ανθενωτικών έργων του ιατρού Αλεξ. Καλόμοιρου(+): «Κατά ενωτικών» και «Το σύγκριμα». «Ο κόσμος και ο διάβολος οδηγούν την Εκκλησία σε τόσο φοβερές δοκιμασίες, που μπορεί να έλθει ημέρα, όλοι οι Επίσκοποι μιας χώρας να έλθουν σε κοινωνία με τούς αιρετικούς. Τί θα κάνουν τότε οι πιστοί; Τί θα κάνουν οι λίγοι εκείνοι, που θα έχουν τον ηρωισμό να μην ακολουθήσουν την μάζα, να μην ακολουθήσουν τους συγγενείς, τους γειτόνους και τους συμπολίτας των; Θα πρέπει όλοι οι πιστοί να καταλάβουν, ότι η Εκκλησία δεν είναι εκεί που φαίνεται. Οι Λειτουργίες θα εξακολουθήσουν να γίνονται και οι ναοί να γεμίζουν από πιστούς, όμως η Εκκλησία δεν θα έχει καμμία σχέση με τους ναούς εκείνους, ούτε με εκείνα τα ράσα κι εκείνους τους πιστούς. Η Εκκλησία είναι εκεί, όπου υπάρχει η αλήθεια. Πιστοί είναι εκείνοι, που συνεχίζουν την αδιάκοπη παράδοση της Ορθοδοξίας, το έργο αυτό του Αγίου Πνεύματος. Ιερείς είναι εκείνοι που σκέπτονται, ζουν και διδάσκουν, όπως οι Πατέρες και οι 'Αγιοι της Εκκλησίας, ή τουλάχιστον, που δεν τους αρνούνται με την διδαχή τους. 'Οπου δεν υπάρχει αυτή η συνέχεια σκέψεως και ζωής, είναι πλάνη να ομιλούμε για Εκκλησία, έστω και αν όλα τα εξωτερικά φαινόμενα μιλούν γι' αυτήν. Πάντα θα βρεθεί ένας κανονικός ιερεύς, χειροτονημένος από έναν κανονικό Επίσκοπο, που να ακολουθεί τήν Παράδοση. Γύρω σε τέτοιους ιερείς θα συσπειρώνονται οι μικρές ομάδες των πιστών που θα απομείνουν στο τέλος των καιρών. Αυτές οι μικρές ομάδες, θα είναι η κάθε μία τους και από μία τοπική «Καθολική» Εκκλησία του Θεού. Ο πιστός θα βρίσκει μέσα σ' αυτές όλο το πλήρωμα της Χάριτος του Θεού. Δεν θα έχουν ανάγκη από διοικητικούς ή άλλους δεσμούς, γιατι η κοινωνία που θα υπάρχει μεταξύ τους θα είναι η τελειότερη που μπορεί να υπάρξει. Θα είναι η κοινωνία στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού, η Κοινωνία στο Πνεύμα το Άγιο. Οι χρυσοί κρίκοι της αναλλοίωτης Ορθοδόξου Παραδόσεως θα συνδέουν τις Εκκλησίες αυτές μεταξύ τους, καθώς και με τις Εκκλησίες του παρελθόντος, με την θριαμβεύουσα Εκκλησία των ουρανών. Μέσα σ' αυτές τις μικρές ομάδες θα διατηρηθεί ακέραιη η Μία, Αγία, Καθολική καί Αποστολική Εκκλησία. Βέβαια είναι θαυμάσιο να μπορεί να υπάρχει τάξις και συντονισμός στις εξωτερικές εκδηλώσεις των διαφόρων Εκκλησιών, και oι ολιγότερο σημαντικές Εκκλησίες να παίρνουν κατευθύνσεις και οδηγίες από τις πιο σημαντικές, όπως γίνεται τώρα ανάμεσα στις Επισκοπές, τις Μητροπόλεις, τις Αρχιεπισκοπές και τα Πατριαρχεία. Όμως στο τέλος των καιρών τέτοιες εξωτερικές σχέσεις και επαφές θα είναι τις περισσότερες φορές αδύνατες. Θα υπάρχει τέτοια σύγχυσις στον κόσμο, που η μία Εκκλησία δεν θα μπορεί να είναι τόσο σίγουρη για την ορθοδοξία της άλλης, λόγω του πλήθους των ψευδοπροφητών, που θα έχουν γεμίσει τον κόσμο, και θα λέγουν «εδώ ο Χριστός και εκεί ο Χριστός». Μόνον μέσα σε μικρές ομάδες θα διατηρείται η βεβαιότης της ορθής πίστεως και ζωής. Μπορεί να υπάρχουν και παρεξηγήσεις ανάμέσα σέ πραγματικά Ορθόδοξες Εκκλησίες λόγω της «συγχύσεως των γλωσσών» που υπάρχει στην σύγχρονο Βαβέλ. Όμως τίποτε απ' αυτά δεν θα διασπά την ουσιαστική ενότητα της Εκκλησίας. Στο τέλος των καιρών όλοι θα ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι και ότι η Ορθοδοξία είναι όπως την καταλαβαίνουν αυτοί. Παρ' όλα αυτά όμως, όσοι θα έχουν καθαρή καρδιά και φωτισμένο από την θεία Χάρι νου, θα αναγνωρίζουν την Ορθόδοξο Εκκλησία παρ' όλες τις φαινομενικές διαιρέσεις και την ολοσχερή έλλειψη εξωτερικής αίγλης. Θα συσπειρώνωνιαι γύρω στους πραγματικούς ιερείς και θα γίνονται οι στύλοι της Εκκλησίας. Ας κάνουν ό,τι θέλουν oi άνθρωποι του κόσμου. Ας γίνονται οικουμενικά συνέδρια, ας ενώνονται οι «Εκκλησίες», ας νοθεύεται ο Χρι στιανισμός, ας αλλοιώνεται η παράδοσις και η ζωή, ας ενώνονται οι θρησκείες.Η Εκκλησία του Χριστού θα μένει αναλλοίωτη, γιατι, όπως λέγει ο Χρυσόστομος, έστω και ένας στύλος της αν παραμείνη όρθιος, η Εκκλησία δεν θα πέσει. «Ουδέν Εκκλησίας ισχυρότερου. Του ούρανού υψηλοτέρα εστί, της γης πλατυτέρα εστίν. Ουδέποτε γήρα, αεί δε ακμάζει». Στύλος της Εκκλησίας είναι ο κάθε πραγματικός πιστός, που μένει κολλημένος στην Παράδοση των Πατέρων, παρ' όλα τα φοβερά ρεύματα τού κόσμου που δοκιμάζουν να τον παρασύρουν. Τέτοιοι στύλοι θα υπάρχουν μέχρι την συντέλεια του κόσμου, ό,τι και να γίνει. Εξ' άλλου, όταν φθάσουν να γίνουν αυτά τα πράγματα, ο ερχομός του Κυρίου δεν θα είναι μακριά. Αυτή η κατάστασις θα είναι το πιο φοβερό σημάδι, ότι κοντεύει ο ερχομός Του. Τότε ακριβώς «ήξει το τέλος». Oι γλυκανάλατοι και συναισθηματικοί Χριστιανοί θεωρούν τα παραπάνω σαν υπερβολική και αποκρουστική άπαισιοδοξία. Σύμμαχοι του κόσμου, δεν μπορούν να ιδούν την σφραγίδα του διαβόλου σ' αυτό που οι ίδιοι επικροτούν. Ούτε μπορούν να αναμετρήσουν το τεράστιο χάος που χωρίζει τον κόσμο από τον Θεό, γιατι τότε θα είναι αναγκασμένοι να παραδεχθούν ότι το ίδιο χάος χωρίζει και τους ίδιους από τον Θεό. Δεν μπορούν λοιπόν να ανεχθούν να είναι κανείς απαισιόδοξος για την σύγχρονη Βαβέλ. Είναι τόσο ικανοποιημένοι από την εποχή τους. Βλέπουν το μέλλον τόσο λαμπρό. Ο Χριστιανισμός γι' αυτούς είναι τόσο συμβατός με τον κόσμο και είναι τόσο ευχαριστημένοι γι' αυτό, που δεν θα σε συγχωρήσουν αν τους δείξεις ότι πλανώνται. Οραματίζονται στο μέλλον μια παγκόσμια ενωμένη Εκκλησία, με όλους τους ανθρώπους ενωμένους με τον δεσμό της αγάπης. Οι αιρετικοί των διαφόρων αποχρώσεων είναι γι' αυτούς «οι αδελφοί τους Χριστιανοί», από τους οποίους τους εχώρισαν οι εγωισμοί και οι στενοκεφαλιές παρωχημένων εποχών... Για τους ανθρώπους του κόσμου, αυτή η προοπτική του παγκοσμίου κράτους και της παγκοσμίου θρησκείας είναι κάτι το πολύ ευχάριστο. Το ίδιο συμβαίνει και για όσους ποθούν σήμερα την ένωση των «Εκκλησιών» και δεν δίδουν σημασία στην αλήθεια. Για τους τελευταίους αυτούς, τα δογματικά θέματα είναι μισερές βυζαντινολογίες. Αλλά, «διά τούτο πέμψει αυτοίς ο Θεός ενέργειαν πλάνης εις το πιστεύσαι αυτούς τω ψεύδει, ίνα κριθώσι πάντες oι μη πιστεύσαντες τη αληθεία, αλλ' ευδοκήσαντες εν τη αδικία».
Μέσα σ' αυτήν την κοινωνία του Αντιχρίστου, οι λίγοι που θα μείνουν γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα αποτελούν την πέτρα του σκανδάλου, την μόνη παραφωνία μέσα στην τόση διαβολική αρμονία. Γι αυτούς οι μέρες εκείνες θα είναι ημέρες θλίψεως μεγάλης. «Και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων των εθνών διά το όνομά μου». Θα είναι μία νέα περίοδος μαρτυρίου, μαρτυρίου περισσότερο ψυχικού παρά σωματικού. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα είναι μέσα στο απέραντο παγκόσμιο κράτος οι απόκληροι της κοινωνίας. «Και ποιήση, όσοι αν μη προσκυνήσωσι τη εικόνι του θηρίου, ίνα αποκτανθώσι. Και ποιεί πάντας, τους μικρούς και τους μεγάλους, και τους πλουσίους και τους πτωχούς, και τους ελευθέρους και τους δούλους, ίνα δώσωσιν αυτοίς χάραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς, ή επί των μετώπων αυτών, και ίνα μη τις δύναται αγοράσαι ή πωλησαι ειμή ο έχων το χάραγμα, το όνομα του θηρίου ή τον αριθμόν του ονόματος αύτού». (Αποκ. 13, 15).
Εισαγωγή στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Εκ του βιβλίου του μακαριστού Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου: ''Παλαιόν και Νέον''.
'Αγιον Ορος. Αθήναι 2000. Έκδοσις Β' Βελτιωμένη.
'Αγιον Ορος. Αθήναι 2000. Έκδοσις Β' Βελτιωμένη.
Από την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 στην σημερινή συγκριτιστική αίρεση του Οικουμενισμού.
Σελίδες 102 - 109.
Στην φωτογραφία ο μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Αγιορείτης.
Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος
Σελίδες 102 - 109.
Στην φωτογραφία ο μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Αγιορείτης.
