Θαῦμα τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς
Ἄθεος σὲ παραμεθόριο χωριὸ καταθρυμμάτισε θαυματουργὴ Εἰκόνα
ἀλλὰ πέθανε τὴν ἑπόμενη ἡμέρα
Ἡ δύναμη τῆς θρησκείας μας καταφάνηκε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ καὶ ἕνα ἀπίστευτο θαῦμα κρατεῖ σὲ ζωηρὴ συγκίνηση τὸν πληθυσμὸ παραμεθορίου περιοχῆς.
Πρόκειται γιὰ τὸν θάνατο τοῦ Περικλέους Ἀργυρίου, ὁ ὁποῖος ἔλαβε χώρα στὸ χωριὸ Πράσινο ἤ Τύρνωβο τοῦ Νομοῦ Φλωρίνης. Τὸ ἱστορικὸ τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἔχει ὡς ἑξῆς:
Ὁ Ἀργυρίου διακήρυττε σὲ ὅλο τὸ χωριὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει θρησκεία, δὲν πρέπει ὁ ἄνθρωπος νὰ πιστεύει σὲ τίποτε. Σημειωτέον, ὅτι αὐτὸς παρέμεινε ἐπὶ ἀρκετὰ χρόνια στὴν Πολωνία, ὅπου εἶχε καταφύγει μετὰ τὴν συντριβὴ τοῦ συμμοριτοπολέμου καὶ ἐπανῆλθε κατόπιν στὸ χωριό του.
Κάποια στιγμὴ κλήθηκε ἀπὸ τὴν Ἐνοριακὴ Ἐπιτροπὴ νὰ κάνει ὁρισμένες ἐπισκευὲς στὴν στέγη τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ χωριοῦ καὶ τοῦ συστήθηκε νὰ εἶναι προσεκτικός, διότι ἐντὸς αὐτοῦ ὑπῆρχαν Εἰκόνες μεγάλης ἀξίας, στὶς ὁποῖες προσερχόταν πλῆθος πιστῶν ἀπὸ ὅλη τὴν περιοχὴ καὶ προσευχόταν. Ὁ ἄθεος ὅμως Ἀργυρίου τοὺς ἀπάντησε εἰρωνικά:
-Πιστεύετε στὰ χρωματισμένα σανίδια!... Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια καὶ ἄλλα παρόμοια ὁ Περικλῆς Ἀργυρίου ἐπιδόθηκε στὴν ἐργασία του. Κατάπληκτοι ὅμως οἱ συγχωριανοί του κατὰ τὸ μεσημέρι διαπίστωσαν, ὅτι αὐτὸς ἔσπασε τὴν θαυματουργὴ Εἰκόνα τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, ἡ ὁποία βρισκόταν ἐντὸς τοῦ Ναοῦ! Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐξόργισε τοὺς φιλόθρησκους κατοίκους τοῦ Πρασίνου καὶ ὅλοι κατηγοροῦσαν τὸν ἱερόσυλο.
Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα, ὁ Ἀργυρίου πῆγε γιὰ νὰ συναντήσει ὁμάδα συγχωριανῶν του, γιὰ νὰ μεταβεῖ σὲ νέα ἐργασία. Ὅταν ἄρχισε νὰ συνομιλεῖ μαζί τους, εἶπε σὲ μία στιγμή:
-Παιδιά, ἐγὼ θὰ πεθάνω σήμερα!
Ἡ προαίσθηση τοῦ ἀθέου ἐργάτου ἔκανε ἐντύπωση σ΄ ὅλους, διότι εἶχε γίνει γνωστὸ τὸ σπάσιμο τῆς Εἰκόνος στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ οἱ συγχωριανοί του πίστευαν ὅτι ἀργὰ ἤ γρήγορα ἡ θεία Πρόνοια θὰ τὸν τιμωρήσει γιὰ τὴν ἀσέβειά του.
-Πιστεύω πὼς θὰ πεθάνω, συνέχισε ὁ Ἀργυρίου, διότι τὸ ὄνειρο ποὺ εἶδα μιλάει καθαρά. Παρουσιάσθηκε μπροστά μου ἕνας ἀξιωματικὸς μὲ καμμιὰ δεκαριὰ στρατιῶτες καὶ μοῦ εἶπε: «Γι΄ αὐτὸ ποὺ ἔκανες σήμερα θὰ δικασθεῖς καὶ ἴσως καταδικασθεῖς σὲ θάνατο»!
Σὲ λίγο ὁ Ἀργυρίου ἀποχώρησε ἀπὸ τὸν ὅμιλο τῶν συγχωριανῶν του διότι, ὅπως εἶπε, δὲν αἰσθανόταν καλὰ καὶ πῆγε στὴν οἰκία του.
Ἐκεῖ, συναντήθηκε μὲ τὶς δύο κόρες του, τὶς ἔστειλε σὲ ἀγροτικὴ ἐργασία καὶ ἔπεσε σ΄ ἕνα κρεββάτι.
Ὅταν οἱ κόρες του ἐπέστρεψαν στὸ σπίτι, βρέθηκαν πρὸ ἀνατριχιαστικοῦ θεάματος: Ὁ πατέρας τους βρισκόταν στὸ πάτωμα νεκρός!
Τὰ μάτια του ἦταν ἐξογκωμένα καὶ φαινόταν σ΄ αὐτὰ μία ἔκφραση τρόμου, τὸν ὁποῖο θὰ δοκίμασε ὁ ἀποθανὼν στὶς τελευταῖες του στιγμές.
Τὸ πουκάμισό του ἦταν κατασχισμένο καὶ ὁ λαιμός του καὶ τὸ στῆθος του ἔφεραν βαθειὲς καὶ μεγάλες «νυχιές», ποὺ προξένησε μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια ὁ μελλοθάνατος λίγες στιγμὲς προτοῦ νὰ ὑποκύψει.
Οἱ φωνὲς τῶν κοριτσιῶν συγκέντρωσαν ἀμέσως στὸ σπίτι ὅλο τὸ χωριὸ καὶ οἱ πάντες ἄρχισαν νὰ σταυροκοπιοῦνται ἐνώπιον τῆς θείας τιμωρίας τοῦ ἀθέου συγχωριανοῦ τους.
Ἰατρὸς ἐξέτασε τὸν θανόντα καὶ διαπίστωσε ὅτι ἦταν ὑγιέστατος καὶ δὲν ἔπασχε ἀπὸ καμμία ἀρρώστια, καὶ ἰδιαίτερα ἀπὸ ἄσθμα.
(Ἐφημερίδα «Θάρρος» Κοζάνης, 25-7-1960, σὲ ἀνατύπωση στὸ Περιοδ. τῆς Ἐκκλησίας μας «Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», ἀρ.τ. 345-346 / 15-8-1960, σελ. 5, μὲ γλωσσικὴ ἁπλοποίηση)
