Φρόνηση είναι η διάκριση και επιλογή των πραγμάτων που πρέπει να γίνουν και εκείνων που δεν πρέπει. Είναι δε η επιστήμη του να διαχωρίζει κανείς τα αγαθά από τα κακά. Η φρόνηση διευθύνει τις σκέψεις και τακτοποιεί τους λογισμούς. Είναι η επαγρύπνηση του λογικού μας και η υγεία του νου. Η φρόνηση εκπαιδεύει τη γλώσσα να μιλάει σοφά και να σιωπά σ’ αυτά που δεν πρέπει να λέει. Η φρόνηση διδάσκει πως να μιλάει κανείς στον κατάλληλο καιρό και πως να αποφεύγει τα λόγια που λέγονται άκαιρα. Είναι η αιτία των άλλων αρετών.
Η φρόνηση...αναζητά πάντοτε την αλήθεια και αναπαύεται σ’ αυτήν, αφού αυτή οδηγεί στον Θεό και τη μακαριότητα. Την ακολουθούν η καλή θέληση, ο καλός λογισμός, η ευταξία, η κοσμιότητα και η ντροπαλότητα...
Η εικόνα του φρόνιμου
Φρόνιμος είναι αυτός που εργάζεται σε όλη του τη ζωή για την αρετή. Ο φρόνιμος είναι συνετός άνθρωπος και ότι κάνει το κάνει με σκέψη και επίγνωση, αγαπάει το αγαθό και αποστρέφεται το κακό. Αγαπάει τον Θεό και Τον ανακαλύπτει μέσα από τα δημιουργήματα Του. Οι λόγοι του είναι γεμάτοι σύνεση, οι δε πράξεις του ευχάριστες στον Θεό. Οι δρόμοι του είναι ευθείς και προχωράει προς τη σωστή κατεύθυνση. Οι σκέψεις του ταιριάζουν με των σοφών τις σκέψεις και οι διαλογισμοί του με αυτούς των συνετών. Επιμελείται και προσέχει τα γύρω από τη ζωή του, εξασκώντας ιδιαίτερα τη φρόνηση του.
Όταν ευτυχεί παραμένει μετριόφρων και όταν ατυχεί είναι καρτερικός. Ο φρόνιμος πριν επιχειρήσει να κάνει κάτι, πρώτα απ’ όλα σκέπτεται που αποσκοπεί η πράξη και μετά προχωράει στην πραγματοποίηση της. Ο φρόνιμος είναι σε όλα σταθερός. Ο φρόνιμος δεν φουσκώνει, δεν παινεύεται, δεν υπερηφανεύεται αλλά συμπεριφέρεται με ταπεινοφροσύνη και θυμάται πάντα ότι ο άνθρωπος είναι προσωρινός και περαστικός από τη γη και ότι το πολίτευμα του, η πραγματική ζωή δηλαδή, υπάρχει στον ουρανό. Μακάριος είναι ο άνθρωπος, ο οποίος κατέκτησε τη σοφία και ο θνητός ο οποίος απέκτησε φρόνηση...
