Του Νικολάου Μάννη
Μια φορά κι έναν καιρό, ένας πατέρας ετοιμάστηκε να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι.
Πριν φύγει όμως άφησε εντολή να γίνει δωρεά σε ένα ορφανοτροφείο ένα σεβαστό χρηματικό ποσό.
Έδωσε μάλιστα και βαριά κατάρα σε όποιον από τα παιδιά του τολμούσε να αψηφήσει την εντολή του.
Μετά την αναχώρησή του όμως ένας από τους γιους του άρπαξε με άνομο τρόπο το ποσό αυτό με αποτέλεσμα τα αδέλφια του να καταγγείλουν την ασέβεια αυτή και να του συστήσουν να μετανοήσει το συντομότερο και να αποκαταστήσει την αδικία, για να μην έχει στο κεφάλι του την πατρική κατάρα.
Αλλά αυτός παρέμενε πεισματικά αμετανόητος...
Μετά από πολλά χρόνια και ενώ τίποτα δεν είχε αλλάξει, κάποιοι από τους απογόνους των υπόλοιπων παιδιών άρχισαν να επιθυμούν να αποκαταστήσουν τις σχέσεις τους με τον καταραμένο θείο τους χρησιμοποιώντας τα εξής επιχειρήματα:
"Πρέπει να είμαστε αγαπημένοι όλοι στην οικογένεια".
"Ο Χριστός είπε "αγαπάτε αλλήλους" και "ίνα ώσι εν"".
"Είναι σκάνδαλο η οικογένειά μας να είναι διηρημένη".
"Ο καημένος ο θείος είναι αδικημένος από τον φανατισμό των γονιών μας".
Με τέτοιου είδους επιχειρήματα προσπαθούσαν να πείσουν και τους άλλους συγγενείς τους, όμως πολλοί από αυτούς έμειναν πιστοί στην πατρική παρακαταθήκη, λέγοντας ότι μόνο ένας τρόπος ομόνοιας υπάρχει ώστε να αποκατασταθεί η ενότητα: η διόρθωση της παρανομίας.
Όταν ο πατέρας επιστρέψει, τί θα συμβεί άραγε;
