Ὁμιλία στὴν τρίτη ἐμφανίση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ
Ἱερὸς Καθεδρικὸς Ναὸς Ἁγίου Ἀθανασίου Ν. Φιλαδελφείας
Κυριακὴ μετὰ τὴν ὕψωσιν τοῦ Τ. Σταυροῦ, 19-9/2-10-2022
ὑπὸ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Φωτίου
«Λίαν εὔφρανας τοὺς ὀρθοδόξους, καὶ κατήσχυνας τοὺς καινοτόμους», ψάλλουμε στὸ ἀπολυτίκιο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς καὶ πράγματι ἡμέρα χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους ἡ σημερινή, διότι ἀποτελεῖ ἐπιβεβαίωση τῆς ὀρθότητας τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος. Ἐπιβεβαίωση, ὄχι μὲ λογικοὺς συνειρμοὺς ἀνθρωπίνων ἐπιχειρημάτων, ἀλλὰ ἐπιβεβαίωση ἄνωθεν, ἀπὸ Θεοῦ, διὰ θαύματος δημοσίως γενομένου καὶ ἀναμφισβητήτου.
Τὸ γεγονὸς συνέβη τὸ ἔτος 1925, ἕνα ἔτος μετὰ τὴν ἐπάρατη ἐπιβολὴ τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας. Τότε στὴν Ἑλλάδα, οἱ εὐλαβέστεροι τῶν πιστῶν διέγνωσαν ὅτι αὐτὴ ἡ καινοτομία ἐπιβάλλεται «διὰ λόγους οἰκουμενικούς», δηλαδὴ οἰκουμενιστικούς. Ἀντιλήφθηκαν ὅτι αὐτὸ ἦταν τὸ πρῶτο βῆμα μίας ἀκολουθίας καινοτομιῶν, προκειμένου νὰ διευκολυνθεῖ ἡ διαδικασία ἐκφραγκεύσεως τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ αὐτὸ ἦταν τὸ σύνθημα ποὺ κυριάρχησε μεταξύ τους. Νὰ μὴ φραγκέψουμε! Αὐτοὶ λοιπὸν οἱ εὐσεβεῖς πιστοί, οἱ ὁποῖοι ἀντιστάθηκαν στὴν καινοτομία, συνέστησαν τὸν «Σύλλογο τῶν Ὀρθοδόξων» καὶ προσπαθοῦσαν νὰ λειτουργοῦνται ὀρθοδόξως σὲ ἐξωκκλήσια καὶ ἰδιωτικοὺς ναούς, ἐξυπηρετούμενοι ἀπό τοὺς λίγους ἀγωνιστὲς κληρικοὺς οἱ ὁποῖοι εἶχαν μείνει πιστοὶ στὶς παραδόσεις.
Ἕνας ἐξ᾽ αὐτῶν ἦταν ὁ πατὴρ Ἰωάννης Φλῶρος πολύτεκνος καὶ ἐν χηρείᾳ διατελῶν Πρεσβύτερος. Συνεννοήθηκαν λοιπὸν μεταξύ τους οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι τῶν Ἀθηνῶν καὶ τῶν γύρω περιοχῶν, νὰ ἑορτάσουν τὴν ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μὲ ἀγρυπνία στὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὸν Ὑμηττό. Τὸ ἑσπέρας τῆς 13ης Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 1925 (π.ἡ.), ἄρχισαν νὰ μαζεύονται στὸ ἐξωκκλήσι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, πιστοὶ ἀπὸ διάφορα μέρη τῆς εὐρύτερης περιοχῆς μέχρι καὶ ἀπό τὴν Σαλαμίνα καὶ τὴν Ἐλευσίνα, ἀλλὰ καὶ ἄλλα μέρη. Ἄλλωστε τὸ ἐξωκκλήσι αὐτὸ ἦταν τὸ συνηθισμένο μέρος ὅπου ἐκκλησιάζονταν οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι τὶς Κυριακὲς καὶ τὶς μεγάλες ἑορτές. Ὅπως ἦταν φυσικό, αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ μείνει μυστικὸ γιὰ πολύ. Οἱ διωκτικὲς ἀρχές τὸ ἔμαθαν καὶ ἔστειλαν μία διμοιρία ἀνδρῶν τῆς χωροφυλακῆς προκειμένου νὰ συλλάβουν τὸν ἱερέα καὶ νὰ διαλύσουν τὴν σύναξη τῶν πιστῶν.
Πλὴν ὅμως, ὁ ἀριθμός τῶν πιστῶν ἦταν μεγάλος. Περισσότερα ἀπὸ 2.000 πρόσωπα τοὺς ὑπολόγισαν ἡ διωκτικὲς ἀρχές, ὁπότε μὴ δυνάμενοι ἐκ τῶν πραγμάτων οἱ χωροφύλακες νὰ πράξουν κατὰ τὶς ἐντολές τους, στάθηκαν σὲ μία ἄκρη καὶ παρακολουθοῦσαν εὐλαβικά τὴν ἀγρυπνία. Γύρω στὶς 23:30΄, ἐνεφανίσθη ἐπάνω ἀπό τὸ ἐκκλησάκι ἕνας φωτεινὸς λευκὸς σταυρὸς ὁ ὁποῖος φώτιζε ὡσὰν ἠλεκτρικὸς προβολέας τὸ ναΐδριο καί τοὺς πιστοὺς γύρω του. Τότε οἱ πιστοὶ ἔξω ἀπό τὸ ἐκκλησάκι ἄρχισαν νὰ ἀναφωνοῦν: «ὁ Σταυρός, ὁ Σταυρός». Αὐτοὶ ποὺ ἦταν μέσα στὸ ἐκκλησάκι ἄκουγαν τὶς φωνὲς καὶ νόμιζαν ὅτι οἱ ἀπὸ ἔξω φώναζαν: «ὁ στρατός, ὁ στρατός», καὶ ἔσπευσαν νὰ ἐνδύσουν τὸν ἱερέα μὲ κουλουριώτικα ροῦχα καὶ μαντήλα γιὰ νὰ τὸν προφυλάξουν ἀπό τὴν ἀπειλούμενη σύλληψη. Μετὰ ἀπὸ λίγο διαπίστωσαν ὅτι δὲν ἦταν ὁ στρατὸς ἀλλά τὸ θαῦμα τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Αὐτὸ τὸ θαῦμα τὸ εἶδαν καὶ οἱ ἄνδρες τῆς χωροφυλακῆς καί, ὅπως δήλωσε ἕνας ἐξ᾽ αὐτῶν, ὅλοι κατέθεσαν ἐνόρκως περιγράφοντας αὐτὸ τὸ ὁποῖο εἶδαν, ἀλλὰ τὸ γεγονὸς ἀποσιωπήθηκε. Ὁ τότε Ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν ἀρνήθηκε τὴν δημοσιοποίηση τῶν καταθέσεων. Ἀλλά τὸ γεγονὸς δὲν μποροῦσε νὰ μείνει κρυφό. Δὲν ἦταν ὁρατὸ μόνον ἀπό τὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὸν Ὑμηττό. Ἀκόμη καὶ ἀπό τὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν ἦταν ὁρατὸ τὸ φαινόμενο. Ὁ ὁδηγός τοῦ τρὰμ, ἀείμνηστος Ἀθανάσιος Πριμάλης, ἔκανε ἐκείνη τὴν ὥρα τὸ τελευταῖο δρομολόγιο καὶ βρισκότανε στὴν πλατεία Ὁμονοίας. Κάποιοι ἐπιβάτες εἶδαν τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ ἄρχισαν νὰ φωνάζουν. Τότε ἔβγαλε κι ἐκεῖνος τὸ κεφάλι του ἔξω ἀπό τὸ παράθυρο τοῦ τρὰμ καὶ εἶδε καὶ αὐτός τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ ἀπὸ τότε αὐτὸς καὶ ἡ οἰκογένεια τοῦ ἐντάχθηκαν στὴν Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.
Τὸ θαῦμα αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ ἀποκρυβεῖ παρὰ τὶς προσπάθειες τῶν καινοτόμων. Γι᾽ αὐτό, μετὰ ἀπὸ ἕνα ἔτος, τὸ 1926, στὸ ἐπίσημο ὄργανο τῆς συνόδου τῆς νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας ἐμφανίστηκε ἕνα ἄρθρο μὲ τίτλο: «Τὸ ὅραμα τὸν παλαιοημερολογιτῶν». Ἐκεῖ ἀνέφεραν ὅτι, ὅταν ἔγινε ἡ πρώτη ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἦταν ἄπιστος. Ὅταν ἔγινε ἡ δεύτερη ἐμφάνιση στὰ Ἱεροσόλυμα, ἐμφανίστηκε γιὰ νὰ πεισθοῦν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ οἱ αἱρετικοὶ ποὺ ἦταν παρόντες. Ἄρα καὶ τώρα: «διὰ νὰ φανῇ εἰς παλαιοημερολογῖτας, ἐὰν πράγματι ἐφάνη, σημαίνει ὅτι ἦτο μαρτυρία Θεοῦ ὅτι εὑρίσκονται ἐν μεγάλῃ πλάνῃ»!
Σήμερα τὸ ἐκκλησάκι αὐτὸ ἔχει μετατραπεῖ σὲ γυναικεία μονὴ τῆς νεοημερολογιτικῆς ἐκκλησίας. Ἐκεῖ, ὑπάρχει καὶ ἡ εἰκόνα τοῦ θαύματος τῆς Τρίτης ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὅπως, ὅμως, ἀναφέρουν προσκυνητὲς ποὺ ἔχουν ἐπισκεφθεῖ τὴν Μονή, οἱ μοναχὲς ἀναφέρουν ὅτι τὸ θαῦμα ἔγινε ἐπειδὴ ἦταν τότε ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου μέ τὸ νέο ἡμερολόγιο. Βέβαια, ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου εἶναι στὶς 26 Σεπτεμβρίου, ὁπότε ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου μέ τὸ νέο ἡμερολόγιο συμπίπτει μέ τὴν παραμονή τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου σταυροῦ μέ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο. Ἀλλὰ, ὅπως εἶναι γνωστό, ἀπό τὸ ἑσπέρας τῆς κάθε ἡμέρας εἰσερχόμεθα ἑορτολογικῶς στὴν ἑορτὴ τῆς ἑπομένης ἡμέρας. Συνεπῶς, ὅταν ἔγινε τὸ θαῦμα, δὲν ἑόρταζαν οὔτε οἱ νεοημερολογῖτες τὴν ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου.
Δὲν ἀντέχει στὴν λογικὴ ὁ ἰσχυρισμός τῶν νεοημερολογιτῶν ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρὸς ἐμφανίσθηκε στοὺς παλαιοημερολογῖτες κατὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μέ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο γιὰ νὰ τοὺς ὑποδείξει ὅτι βρίσκονται στὴν πλάνη! Γι’ αὐτὸ ὅσο καὶ ἂν προσπάθησαν νὰ κρύψουν, ἢ καὶ νὰ διαστρέψουν τὴν ἀλήθεια, τὸ μήνυμα τοῦ θαύματος ἔγινε ἀντιληπτὸ ἀπὸ τοὺς καλοπροαιρέτους νεοημερολογῖτες, οἱ ὁποῖοι ἔτυχε νὰ δοῦν αὐτὸ τὸ θαῦμα, καὶ οἱ ὁποῖοι ἐντάχθηκαν στὴν Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ὅπως ὁ ἀείμνηστος ὁδηγός τοῦ τρὰμ Ἀθανάσιος Πριμάλης ποὺ προαναφέρθηκε.
Διά τοῦτο, λοιπόν, ἐπαξίως σήμερα εὐφραινόμεθα ψάλλοντες:
«Λίαν εὔφρανας τούς ὀρθοδόξους,
καί κατήσχυνας τούς καινοτόμους,
ἐν οὐρανῷ διαλάμψας τρισόλβιε,
τῶν εὐσεβούντων φωτίσας τήν σύναξιν,
ἑορταζόντων τή Θείαν σου ὕψωσιν.
Σταυρὲ Τίμιε, τὸ φῶς Σου ἡμῖν κατάπεμψον
στηρῖζον ἀληθείᾳ γνησιόφρονας.
