Πρέπει, σύμφωνα μὲ τοὺς θείους νόμους, ν' ἀγωνιζόμαστε μ' ὅλη μας τὴ δύναμη ἐναντίον τῆς ὀργῆς καὶ τῆς ἀρρώστιας ποὺ βρίσκεται μέσα μας• καὶ ὄχι, ἐπειδὴ στρέφουμε τὸ θυμὸ ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων, νὰ ἐπιδιώκουμε τὴν ἐρημιὰ καὶ τὴν ἀπομόνωση, γιατί δῆθεν ἐκεῖ δὲν ὑπάρχουν ἀφορμὲς ποὺ νὰ μᾶς παρακινοῦν στὴν ὀργή, καὶ γιατί θὰ κατορθώσουμε τάχα εὔκολα τὴν ἀρετὴ τῆς μακροθυμίας στὴ μόνωση. (Ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι) ἐπιθυμοῦμε νὰ χωριστοῦμε ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς μας (καταφεύγοντας στὴν ἐρημιὰ καὶ τὴν ἀπομόνωση), ἐπειδὴ εἴμαστε ὑπερήφανοι καὶ δὲν θέλουμε νὰ κατηγοροῦμε τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ ἀποδίδουμε στὴ δική μας ἀμέλεια τὶς αἰτίες τῆς ταραχῆς. Ὅσο ὅμως ἔχουμε τέτοια διάθεση καὶ τέτοιο φρόνημα, ἀποδίδοντας στοὺς ἄλλους καὶ τῆς δικῆς μας ἀμέλειας καὶ ἀδυναμίας τὶς αἰτίες, δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ φτάσουμε στὴν τελειότητα τῆς μακροθυμίας. Γιατί τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς διορθώσεώς μας δὲν κατορθώνεται ἀπὸ τὴ μακροθυμία τοῦ πλησίον ἀπέναντί μας, ἂλλ' ἀπὸ τὴ δική μας ἀνεξικακία. Ἂν ὅμως ἐπιδιώκουμε τὴν ἔρημο καὶ τὴ μόνωση γιὰ ν' ἀποφύγουμε τὸν ἀγώνα τῆς μακροθυμίας, τότε ἂς μάθουμε, ὅτι μὲ τὴν ἐρημιὰ θεριεύουν περισσότερο τὰ πάθη μέσα μας, καὶ προπαντὸς τὸ πάθος τοῦ θυμοῦ, γιατί στεροῦνται τὴ δοκιμασία ποὺ προέρχεται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Κι αὐτὴν ἀκόμα τὴ σκιὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς μακροθυμίας, τὴν ὁποία φαινομενικὰ νομίζαμε ὅτι εἴχαμε ὅταν ἤμασταν μαζὶ μὲ τοὺς ἀδελφούς, τὴ χάνουμε ἀπὸ τὴ στέρηση τῆς δοκιμασίας καὶ τοῦ σωφρονισμοῦ.
Νὰ φροντίσουμε νὰ μὴ θυμώνουμε οὔτε γιὰ δίκαια οὔτε γιὰ ἄδικα (ζητήματα). Ἐπειδή, ὅταν τὸ σκοτεινὸ αὐτὸ πάθος θολώσει τὴ διάνοιά μας, οὔτε φῶς διακρίσεως οὔτε βεβαιότητα ὀρθῆς κρίσεως οὔτε φροντίδα δικαιοσύνης θὰ βρεθεῖ μέσα μας. Καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ φύγει μακριά μας, διωγμένο ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ταραχὴ
Καὶ ἂς γνωρίζουμε, πὼς οὔτε ἡ σωφροσύνη οὔτε ἡ ἀπάρνηση ὄλου τοῦ ὑλικοῦ κόσμου οὔτε οἱ νηστεῖες καὶ οἱ ἀγρυπνίες καὶ οἱ ἄλλες κακουχίες θὰ μᾶς ὠφελήσουν σὲ τίποτα στὴ φοβερὴ Κρίση, ἂν βρεθοῦμε ἔνοχοι, ἐπειδὴ εἴμαστε κάτω ἀπὸ τὴν κυριαρχία τῆς ὀργῆς καὶ τοῦ μίσους.
