…….Μή γινόμαστε, λοιπόν, «σκουλίκια», ἀλλά μέ κάθε τρόπο ἂς σταθοῦμε στό ὓψος τῆς θελήσεως Τοῦ Δημιουργοῦ μας, πού μᾶς θέλει, ΠΙΣΤΟΥΣ, ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, ΤΑΠΕΙΝΟΥΣ, ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΣΑΡΚΟΛΑΤΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΑΜΜΩΝΑ, ἀλλά καί ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ μέ τίς ὁποῖες μᾶς ἐφοδίασε, προκειμένου νά παραμείνωμε τά πλάσματα τῶν Θελήσεών Του, καθ’ὃσον μᾶς θέλει κοντά Του, στό ποίμνιό Του καί νά συμπορευώμεθα ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ μέ τό ΦΩΣ καί ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ τῆς συγχρόνου ἐποχῆς, στήν ὁποία ὁ ἂνθρωπος, ὂχι μόνον μετατρέπει τόν ἑαυτό του σέ σκουλίκι, ἀλλά τόν καταρρακώνει περισσότερο, νομιμοποιῶντας τήν ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ, ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΛΟΦΙΛΙΑ, ΤΗΝ ΑΙΜΟΜΙΞΙΑ, ΤΗΝ ΣΑΤΑΝΟΛΑΤΡΕΙΑ καί τήν ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ μας καί τήν φιλτάτη μας ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ...!
Ὁ Πανάγαθος Θεός, ἐδημιούργησε τήν ΠΛΑΣΗ, τό ΣΥΜΠΑΝ, τόν ΚΟΣΜΟ (Οἱ λέξεις προέρχονται ἀπό τήν θαυμάσια καί ακριβολόγο Γλῶσσα μας) καί ὡς ἐπιστέγασμα, ὡς κορυφαῖο δημιούργημά του, ἒπλασε τόν ἂνθρωπο .
Καί τό ἐρώτημα τό ὁποῖο, καλοπίστως, ἒρχεται στον νοῦ τοῦ οἱουδήποτε , εἶναι:
«γιά ποῖον λόγο Ὁ Πανάγαθος Θεός, έδημιούργησε τόν ἂνθρωπο; Ἡ ΖΩΗ, εἶχε ἢδη έμφανισθεῖ στα φυτά καί τά ζῶα. Τι ἐλλειπε ἀπό αὐτές τίς κατηγορίες τῶν ἐμβίων δημιουργημάτων;»
Ἡ ἀπάντησις, ἀποκαλύπτεται στήν διαδικασία δημιουργίας τοῦ άνθρώπου.
Διαβάζομε στα Ἱερά μας κείμενα, πώς Ὁ Πανάγαθος Δημιουργός μας, μετά τήν ὁλοκλήρωση τῆς δημιουργίας μας, ἒκανε τόν ἂνθρωπο ἀποδέκτη τοῦ μεγαλυτέρου δώρου πού θά μποροῦσε νά ὑπάρξη.
Ὁ ἂνθρωπος, ἐδέχθη τό ΦΥΣΗΜΑ ΤΗΣ ΠΝΟΗΣ ΤΟΥ ΥΨΙΣΤΟΥ, τό ὁποῖον τόν «προίκησε» μέ τήν δυνατότητα νά ἀντεπεξέρχεται νικητής σέ κάθε μάχη του μέ τίς σκοτεινές δυνάμεις, (ἀλλά μέ τήν προϋπόθεση πώς θά κάνη ΣΩΣΤΗ ΧΡΗΣΗ αύτῶν τῶν δυνατοτήτων), καί θά εἶναι ΑΤΡΩΤΟΣ σέ κάθε ἐπίθεση τῶν ἀνθρωπίνων, γηίνων, ἀδυναμιῶν.
ΤΕΡΑΣΤΙΑ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ τήν ὁποίαν ἐδέχθη ὁ Ἂνθρωπος ἀλλά καί ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΩΣ ΤΕΡΑΣΤΙΑ Η ΕΥΘΥΝΗ...! του, γιά τήν ὀρθή χρήση καί ἀξιοποίησή της.
Ὁ ἀνθρώπινος ἐγωισμός, ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος γιά τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς μας, δέν μᾶς ἐπιτρέπει τό νά δοῦμε καθαρά καί νά ἀξιολογήσωμε σωστά αὐτήν τήν ΠΝΟΗ τήν ὀποίαν ἐνεφύσησε Ὁ Πανάγαθος στό ἀνθρώπινο σῶμα καί ἀπό μία ΤΕΛΕΙΑ φυσική καί ΥΛΙΚΗ δημιουργία, τό μετέτρεψε σέ μία ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ, τῆς ὁποίας ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΜΟΙΟΝ σέ ὁλόκληρη τήν πλάση...!
Πρέπει νά γίνη ἀντιληπτὀ ἀπό τόν ἐπιπόλαιο καί ἐγωπαθῆ ἂνθρωπο, πώς ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ ἒδωσε εἰς τόν ἂνθρωπο τήν ΛΟΓΙΚΗΝ, τήν ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ καί τήν δυνατότητα νά ξεχωρίζη τό καλό ἀπό τό κακό, δηλαδή δυνατότητες πού δέν ὑπάρχουν στα λοιπά ἒμβια ὂντα.
Ἀνατρέχοντας στό ἡμερολόγιό μας, βλέπομε στήν σελίδα 26 (ΜΗΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ) καταχωρησμένην τήν ρῆσιν :
«Ὃποιος καταντᾶ τόν ἑαυτόν του ΣΚΟΥΛΗΚΙ, δέν δικαιοῦται νά διαμαρτύρεται ὃταν τόν πατᾶνε»
Καί αὐτήν τήν ὣρα, εἶναι σαν νά σᾶς ἀκούω νά μέ ἐρωτᾶτε: «καί ποίαν σχέση ἒχει αὐτό μέ τά προλεχθέντα;»
Μά, αὐτή ἀκριβῶς εἶναι ἒκφρασις τοῦ ΜΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ τῆς ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΔΩΡΕΑΣ Τοῦ Κυρίου μας πρός τόν ἂνθρωπον...!
Τό ἀνθρώπινο σῶμα, χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ΠΙΣΤΗ μας ὡς ΝΑΟΣ ΘΕΟΥ, ἀκριβῶς διότι ἐμπεριέχει καί τήν ΕΥΛΟΓΙΑΝ τοῦ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.
Πέραν αὐτοῦ, ὁ ἂνθρωπος εἶναι πλασμένος «ΚΑΤ ΕΙΚΟΝΑΝ ΚΑΙ ΟΜΟΙΩΣΙΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ...!
Κατά συνέπειαν ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ὁ ἂνθρωπος, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΛΗ. Εἶναι κυρίως ΠΝΕΥΜΑ, καί πρέπει νά συνειδητοποιήση πώς τό σαρκίον διά τοῦ ὁποίου εἶναι περιβεβλημένη ἡ ΨΥΧΗ του, ΔΕΝ ἒχει τό δικαίωμα νά τό χρησιμοποιῆ κατά τρόπον ὑβριστικόν ὡς πρός τίς
ἰδιότητες μέ τίς ὁποῖες «ἐπροικίσθη..!»
Ὃταν, λοιπόν, ὁ ἂνθρωπος καταντᾶ τὀν ἑαυτόν του ΣΚΟΥΛΙΚΙ, ὃταν ρυπαίνη τήν ὓπαρξίν του τήν ἲδια μέ τό να χρησιμοποιῆ τό σῶμα του καί ἐν γένει τόν ἑαυτό του γιά τήν ἁμαρτία, τήν σαρκολατρεία, τόν εὐδαιμονισμό, τίς ἐγωιστικές καί φίλαυτες τάσεις του καί γενικῶς ὃταν δέν ΣΕΒΕΤΑΙ, δέν ΤΙΜΑ καί δέν προφυλάσσει τόν ΝΑΟΝ ΘΕΟΥ μέ τόν ὁποῖον ἒχει περιβληθεῖ ἡ ψυχή του, ἀλλά γίνεται χαμερπής, ὑλιστής, φίλαυτος, ἐγωιστής καί ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ τήν ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ μέ τήν ὁποίαν ἐπλάσθη, πῶς ἒχει τήν ἀξίωση νά τόν σέβωνται οἱ συνάνθρωποί του καί νά μή τόν...ποδοπατοῦν ὡς νά ἦτο ἓνα πραγματικό σκουλίκι;
Καί μή νομίσετε πώς ὑποβαθμίζομε τἠν ζωή πού κρύβει μέσα του τό σκουλίκι, ἀλλά ἁπλούστατα, τό χρησιμοποιοῦμε ἐδῶ, διότι ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ πνεύματος καί εἶναι ἓνα ὑλικό Δημιούργημα, πολύ ὑποδεέστερο τῆς ἀνθρωπίνης ὀντότητος...
Ὁ ἂνθρωπος ὑπῆρξε ἡ Κορωνίς τῆς Δημιουργίας.
ΟΥΔΕΙΣ ἒχει τό παραμικρό δικαίωμα νά ὑποβαθμίζη καί διά τοῦ τρόπου ζωῆς του νά «ὐβρίζη» (Μέ τήν ὀρθή ἒννοια τοῦ ὃρου «ὓβρις») Τόν ἲδιον Τόν Δημιουργό μας...!
Καί βλέπομε αὐτόν τόν ἂνθρωπο πού ὑπεβάθμισε τόν ἑαυτόν του σέ ἐπίπεδο σκουλικιοῦ, νά διαμαρτύρεται ὃταν τόν περιφρονοῦν, ὃταν τόν περιπαίζουν καί ὃταν τοῦ συμπεριφέρωνται περιφρονητικῶς, μή ἀναλογιζόμενος τό πόσον πικραίνει καί ἀπογοητεύει Τόν
Δημιουργό του, μέ ἀποτέλεσμα νά προκαλῆ τήν δικαιολογημένην ὀργήν Του...!
Προσοχή, λοιπόν..!
Ἡ «διαχείρησις» τῶν Θείων Δώρων, εἶναι ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΗ
ΥΠΟΘΕΣΙΣ
Ἡ μετατροπή τῆς ὀντότητός μας ἀπό ἀνθρωπίνης σέ ζωώδη, ἀποτελεῖ, ἐκτός ἀπό μεγάλην ἀνοησίαν καί ἑνα πολύ σοβαρό ΑΜΑΡΤΗΜΑ.
Τό νά γίνωμε...σκουλίκια, εἶναι ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΟ. Τό πραγματικά ΔΥΣΚΟΛΟ ἀλλά καί ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ, εἶναι τό νά κρατήσωμε τήν ἀνθρωπίνην μας ὀντότητα στα ἐπίπεδα τά ὁποῖα μᾶς ΚΑΘΩΡΙΣΕ ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ Ὁ ἲδιος Ὁ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ μας.
Ἒχομε μεγάλες εὐθῦνες προκειμένου νά ἀντιμετωπίσωμε τίς προκλήσεις τῆς ὓλης καί νά ΜΗ καταντήσωμε ΔΟΥΛΟΙ τοῦ ΕΓΩΙΣΜΟΥ μας καί φθάσωμε στήν ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ τῶν ὃσων μᾶς ΕΧΑΡΙΣΕ Ὁ Κύριός μας.
Μή γινόμαστε, λοιπόν, «σκουλίκια», ἀλλά μέ κάθε τρόπο ἂς σταθοῦμε στό ὓψος τῆς θελήσεως Τοῦ Δημιουργοῦ μας, πού μᾶς θέλει, ΠΙΣΤΟΥΣ, ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, ΤΑΠΕΙΝΟΥΣ, ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΣΑΡΚΟΛΑΤΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΑΜΜΩΝΑ, ἀλλά καί ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ μέ τίς ὁποῖες μᾶς ἐφοδίασε, προκειμένου νά παραμείνωμε τά πλάσματα τῶν Θελήσεών Του, καθ’ὃσον μᾶς θέλει κοντά Του, στό ποίμνιό Του καί νά συμπορευώμεθα ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ μέ τό ΦΩΣ καί ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ τῆς συγχρόνου ἐποχῆς, στήν ὁποία ὁ ἂνθρωπος, ὂχι μόνον μετατρέπει τόν ἑαυτό του σέ σκουλίκι, ἀλλά τόν καταρρακώνει περισσότερο, νομιμοποιῶντας τήν ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ, ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΛΟΦΙΛΙΑ, ΤΗΝ ΑΙΜΟΜΙΞΙΑ, ΤΗΝ ΣΑΤΑΝΟΛΑΤΡΕΙΑ καί τήν ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ μας καί τήν φιλτάτη μας ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ...!
Π. ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΜΠΑΡΔΑΚΑΣ
