«Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΕΡΩΣΥΝΗ» Άρθρο του Μητροπολίτη Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

 

 

   Η λυτρωτική Χάρις που προσφέρει η Εκκλησία μέσω των Ιερών Μυστηρίων υφίσταται επί δύο χιλιετίες αναλλοίωτη εξαιτίας της διαδοχής του Αρχιερατικού Αξιώματος. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστούς είναι ο Πρώτος και Μέγας Αρχιερέας της Καινής Διαθήκης, ο Δομήτωρ της Εκκλησίας, η πηγή της Χάριτος και της Σωτηρίας. Καίτοι Παντοδύναμος και Βασιλέας των επουρανίων και των επιγείων, δεν διέταξε Αγγέλους να αναλάβουν το έργο του κηρύγματος, αλλά κάλεσε κοντά Του απλούς ανθρώπους προκειμένου να γίνουν Απόστολοι, κήρυκες της διδασκαλίας Του και φορείς της Θείας Χάριτος, την οποία έλαβαν αργότερα, κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Στους Αγίους Αποστόλους παρέδωσε ο Κύριος την εξουσία να λύνουν και να δένουν τις αμαρτίες των ανθρώπων, αλλά και την εντολή να τελούν την Θεία Ευχαριστία εις ανάμνησίν Του. Μετά την Ανάληψη του Χριστού και την ίδρυση της Εκκλησίας, παρουσιάσθηκε η ανάγκη να αναλάβουν και άλλοι άνδρες το Αποστολικό Αξίωμα, για να γίνει πιο εύκολη η εξυπηρέτηση των πιστών και η εξάπλωση του Ευαγγελίου, αλλά και να διασφαλισθεί η συνέχεια της Εκκλησίας. Για τον λόγο αυτό, οι Άγιοι Απόστολοι χειροτόνησαν τους Επισκόπους, οι οποίοι πλέον είχαν τις ίδιες εξουσίες. Οι Επίσκοποι απέκτησαν την Θεία Χάρη στο σύνολο Της, όπως ακριβώς οι Απόστολοι. 

   Ο Επίσκοπος, λοιπόν, είναι εις τύπον και εικόνα Χριστού και ποιμένας των προβάτων που Εκείνος του αναθέτει. Περί της υπακοής στους Αποστόλους -και κατ’ επέκταση στους Επισκόπους- ο λόγος του Ευαγγελίου είναι ξεκάθαρος: «Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ». Αυτό συμβαίνει διότι ο Επίσκοπος είναι ορισμένος από την Εκκλησία ως οδηγός προς σωτηρίαν. Επομένως, εκείνος που αντιτάσσεται στην φωνή του Επισκόπου (όταν βεβαίως, ο τελευταίος δεν ακυρώνει τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας), αντιτάσσεται στην σωτηρία του. Να σημειωθεί δε στο σημείο αυτό, ότι οι υπό του Επισκόπου χειροτονηθέντες Πρεσβύτεροι δεν μπορούν να τελέσουν κανένα Ιερό Μυστήριο, δίχως την ευλογία Του. Όλα τα Μυστήρια πηγάζουν από την Αρχιερωσύνη.

   Μολονότι ισχύουν όλα αυτά, είναι πολύ λυπηρό το γεγονός ορισμένοι αδελφοί μας, παρασυρμένοι είτε από άγνοια, είτε από εγωισμό, ή και από εμπάθεια ακόμη, να μιλούν με απαξίωση για τα πρόσωπα των Αρχιερέων, των Ποιμένων τους, οι οποίοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, θυσιασμένοι υπέρ του ποιμνίου. Δεν είναι λίγες οι φορές, που έχουμε αντιμετωπίσει πιστούς οι οποίοι δημοσίως εκφράζουν απόψεις ότι τάχα οι Αρχιερείς αδιαφορούν για τα τεκταινόμενα, ασχολούνται με ζητήματα μη σημαντικά ή δεν συμμερίζονται την αγωνία των πιστών. Τα λόγια αυτά δηλώνουν έλλειψη αγάπης και μη αγαθή προαίρεση, δεν ωφελούν κανέναν, αλλά αντιθέτως, μόνο κακό προξενούν στην ψυχή. Καλό, λοιπόν, είναι, εφόσον εκείνοι που εκφράζουν τέτοιες απόψεις, αναλώνονται και χασομερούν με τις ώρες στο διαδίκτυο διαβάζοντας συνωμοσιολογίες, να διαθέσουν λίγο χρόνο και στην σοβαρή έρευνα και αναζήτηση για το πώς πρέπει οι Χριστιανοί να συμπεριφέρονται στους Αρχιερείς τους. Ο αληθινός Χριστιανός δεν θα εξέφραζε δημοσίως -ούτε εν τω κρυπτώ- κρίση περί Αρχιερέως και μάλιστα, όταν δεν τον γνωρίζει προσωπικά.

   Δυστυχώς, πολλοί βλέπουν τον Αρχιερέα στον θρόνο, στολισμένο με τα Ιερά Άμφια -τα οποία η Εκκλησία του επιτάσσει να φοράει- αγνοούν, όμως, ότι ο θρόνος αυτός είναι γεμάτος καρφιά, που καθημερινώς μπήγονται στην καρδιά του Αρχιερέως και προέρχονται περισσότερο από τους έσωθεν παρά από τους έξωθεν της Εκκλησίας. Εκείνος, όμως, πρέπει να σταθεί ακέραιος και σταθερός στο διακόνημα που η Εκκλησία του ανέθεσε. Διότι ο θρόνος δεν ήταν επιλογή του. Ήταν αποτέλεσμα υπακοής στο Θέλημα του Θεού, το Οποίο αποδέχθηκε, ακολουθώντας πιστά το παράδειγμα του Χριστού μας. 

   Ενθυμούμαι στο σημείο αυτό μία αξιοθαύμαστη ιστορία που αποδεικνύει περίτρανα ότι η Αρχιερωσύνη είναι σαν την φωτιά∙ αφενός μπορείς να σταθείς δίπλα της και να ζεσταθείς, αφετέρου μπορείς να απλώσεις το χέρι σου πάνω της και να καείς. Την ιστορία αυτή μου διηγήθηκε ο Μακαριστός πλέον Αρχιμανδρίτης π. Τιμόθεος Βλάχος, ο οποίος την άκουσε από τον Μακαριστό Ευρίπου και Ευβοίας κυρό Παΐσιο Ευθυμιάδη και η οποία έχει ως εξής: 

   «Όταν ο Μακαριστός Ευρίπου Παΐσιος ήταν ακόμη Ιερέας στον Πειραιά, κλήθηκε στην εκταφή κάποιας θεοφιλούς γυναίκας, ονόματι Μαρίας, προκειμένου να τελέσει τα όσα ορίζει η Εκκλησία. Αφού οι υπεύθυνοι αφαίρεσαν το χώμα, διαπίστωσαν ότι -παρόλο που είχαν περάσει πολλά χρόνια από την κοίμηση της- το σώμα της παρέμεινε αδιάλυτο. Όλοι οι παρευρισκόμενοι απόρησαν για το γεγονός, καθώς η Μαρία ήταν άνθρωπος θεοσεβής, ζύμωνε πρόσφορα για τις Θείες Λειτουργίες και συμμετείχε με συνείδηση στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Αφού, λοιπόν, απορούσαν, κάποια γυναίκα θυμήθηκε ένα μελανό γεγονός του βίου της κεκοιμημένης. Συγκεκριμένα, όταν μια φορά ο Μακαριστός Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος Λειτούργησε στην Ενορία όπου η Μαρία εκκλησιαζόταν, η τελευταία του επιτέθηκε λεκτικά προσάπτοντας του αβάσιμες κατηγορίες ότι τάχα ο Δεσπότης δεν κάνει ομολογία και δεν ενδιαφέρεται για το ποίμνιο. Ο Μακαριστός Ιεράρχης, απορώντας για την ξαφνική προσβολή, της είπε με παράπονο: «Τι λες; Μήπως δεν ξέρεις ότι είμαστε στην πρώτη γραμμή; Αφού μιλάμε τον Ευαγγελικό Λόγο του Θεού». Μόλις, όμως, είδε την επιμονή της γυναίκας, σιώπησε.

   Έχοντας ακούσει την όλη ιστορία ο π. Παΐσιος, επισκέφθηκε αμέσως τον Αείμνηστο γηραιό Δεσπότη, ο οποίος τότε παρέμενε έγκλειστος εξαιτίας των διώξεων που υφίσταντο οι ακολουθούντες το πάτριο εορτολόγιο. Με το άκουσμα του θλιβερού γεγονότος, ο Μητροπολίτης Γερμανός, στενοχωρημένος, προέτρεψε τον νεαρό Αρχιμανδρίτη π. Παΐσιο να τελέσει Ευχέλαιο και κατόπιν να μεταβεί στο μνήμα, να διαβάσει συγχωρητική ευχή εξ ονόματος του -διότι εκείνος ήταν αδύνατον να εξέλθει- και ακολούθως να χύσει το Άγιον Έλαιον στο σώμα της νεκρής γυναίκας.

    Αμέσως ο Ιερέας έσπευσε να πραγματοποιήσει την εντολή του Επισκόπου του. Την ώρα, λοιπόν, που έχυσε το Άγιον Έλαιον στο σώμα, η σάρκα μαζεύτηκε και έγινε σκόνη με αποτέλεσμα να αποκαλυφθούν τα οστά της Μαρίας.»

   Το σώμα της γυναίκας παρέμεινε αδιάλυτο εξαιτίας του μελανού εκείνου γεγονότος, από το οποίο η κεκοιμημένη δεν είχε φροντίσει να απαλλαγεί. 

   Παρακάτω παρατίθεται απόσπασμα από τον περί Αρχιερωσύνης λόγο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου: 

   «Ἀπὸ αὐτὰ λοιπὸν μάθετε καὶ ἐσεῖς, ἀδελφοί μου Χριστιανοί, νὰ τιμᾶτε τὸν Ἀρχιερέα σας, ὡς σωτῆρα καὶ εὐεργέτην σας. Ἐπειδή, ἀνίσως χρεωστῆτε νὰ τιμᾶτε καὶ νὰ δοξάζετε τοὺς Ἱερεῖς σας, καθὼς προστάζει ὁ Σειράχ: «φοβοῦ τὸν Κύριον καὶ δόξασον Ἱερέα», πόσῳ μᾶλλον χρεωστεῖτε νὰ δοξάζετε τὸν Ἀρχιερέα σας; ὡσὰν ὁποὺ ἀπὸ Αὐτὸν ἔχετε τὴν πρὸς Θεὸν ἐπίγνωσιν καὶ εὐσέβειαν, ἀπὸ Αὐτὸν ἔχετε ὅλα τὰ Μυστήρια τῆς Πίστεώς σας, ἤτοι τὸ Βάπτισμα, τὸ Μύρον, τὴν Κοινωνίαν, τὸν Γάμον, τὴν Μετάνοιαν, τὴν Ἱερωσύνην, τὸ Εὐχέλαιον; Διὰ τὶ ἡ τιμὴ καὶ δόξα ὁποὺ προσφέρετε εἰς Αὐτόν, εἰς τὸν Θεὸν διαβαίνει, καθὼς λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος: «εἰς τὸν τῶν ὅλων Δεσπότην ἡ τιμὴ διαβαίνει» καὶ ἂν ἡ εἰς τοὺς Ἱερεῖς, πόσῳ μᾶλλον ἡ πρὸς τοὺς Ἀρχιερεῖς διὰ τὶ εἰς Αὐτοῦ τὰς χεῖρας εὑρίσκεσθε καὶ ζωντανοί, εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, καὶ μετὰ θάνατον, εἰς τὴν ἄλλην καὶ διὰ τὶ διὰ μέσου Αὐτοῦ, ἰατρεύεσθε εἰς τὰς ψυχικὰς ἀσθενείας σας καὶ τῆς αἰωνίου ἐπιτυχαίνετε σωτηρίας».

Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω!

† ο Αττικής και Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

Ο μόνος Ειδικός και οι ειδικοί του κόσμου τούτου (Ομιλία Επισκόπου Γαρδικίου κ.Κλήμη)

 

"ΠΕΡΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ" Άρθρο του Μητροπολίτη Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

 

   Τις τελευταίες μέρες είμαστε θεατές μιας έκδηλης προπαγάνδας που λαμβάνει χώρα στην πολύπαθη πατρίδα μας με μια κούκλα 3,5 μέτρων να παρελαύνει -ή, καλύτερα, να επελαύνει- σε διάφορες Ελληνικές περιοχές, μεταξύ των οποίων τα Ιωάννινα, τα Τρίκαλα, τη Λάρισα, την Ελευσίνα, την Αθήνα και τον Πειραιά. Πρόκειται για την Αμάλ (=Ελπίδα), μια προσφυγοπούλα εκ Συρίας η οποία οδεύει προς την Ευρώπη με σκοπό να βρει δήθεν τη χαμένη της οικογένεια. Σύμφωνα με τους οργανωτές της κίνησης «Το ταξίδι-The walk», σκοπός της Αμάλ είναι να ευαισθητοποιήσει τους κατοίκους της Ευρώπης για το λεγόμενο «προσφυγικό», απευθύνοντας τους το μήνυμα «Μη μας ξεχνάτε».

   Η Χίος αποτέλεσε τον πρώτο ευρωπαϊκό σταθμό της Αμάλ, και πολλοί κάτοικοι του νησιού έσπευσαν να την υποδεχθούν ωσάν να επρόκειτο για την σωτηρία από τον κορωνοϊό, ο οποίος στο πέρασμα της μάλλον εξαφανίσθηκε, δεδομένου ότι όχι μόνο δεν απαγορεύθηκε ο συνωστισμός, αλλά, αντιθέτως, συνέβη με την άδεια και προτροπή των ιθυνόντων. Οι παρευρεθέντες στη «μεγάλη γιορτή» επιδόθηκαν σε πράξεις που θυμίζουν, όχι Μεσαίωνα, αλλά προ Χριστού παγανιστικές εποχές. Από τη μια το χρυσό μοσχάρι που προσκυνούσαν οι Ισραηλίτες, και από την άλλη η Αμάλ την οποία ορισμένοι ύμνησαν εν τυμπάνω και χορώ. Ουδεμία διαφορά διακρίνω.

   Με βάση το πρόγραμμα του ταξιδιού, η περιώνυμη μαριονέτα πρόκειται να σταθμεύσει και στα Άγια Μετέωρα. Προς έπαινον τους η εκεί Ιερά Μητρόπολη και έπειτα η Δημοτική Αρχή ύψωσαν το ανάστημα τους και εξέφρασαν την άρνηση τους να μαγαριστεί ο Ιερός τόπος των Μετεώρων από μια ενέργεια που ουδεμία σχέση έχει με την θρησκευτική και πολιτισμική παράδοση των Ιερών Βράχων. Η άρνηση τους, ωστόσο, με έναν τρόπο ιδιαιτέρως «δημοκρατικό» δεν κατέστη σεβαστή από το Υπουργείο Πολιτισμού, υπό την αιγίδα, μάλιστα, του οποίου τελεί η συγκεκριμένη εκδήλωση…

   Με την ιδιότητα μου ως Ορθόδοξος Αρχιερέας και Έλληνας πολίτης, δηλώνω την αγανάκτηση μου, την οποία συμμερίζεται η πλειονότητα των Ορθοδόξων Ελλήνων. Η αγανάκτηση μου αφορά την απροκάλυπτη ανωριμότητα εκ μέρους των ιθυνόντων οι οποίοι με τρόπο επιεικώς ακατάλληλο αντιμετωπίζουν επί δεκαετίες τα μεγίστης σημασίας ζητήματα της προστασίας είτε του φυσικού μας περιβάλλοντος, είτε της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας. Από ό,τι φαίνεται, απέτυχαν παταγωδώς να προσαρμοστούν στην ιδιαιτερότητα του τόπου και των ανθρώπων που κυβερνούν.

   Δεν έχουν σηκώσει μάλλον το κεφάλι στον ουρανό να δουν ότι ακόμη είναι… μαύρος. Δεν έχουν μυρίσει τον αέρα για να αισθανθούν την κάπνα που ακόμη μας πνίγει. Δεν έχουν στρέψει το βλέμμα προς τα όμορφα τοπία της ελληνικής γης που είναι ακόμη τυλιγμένα στις φλόγες, ούτε έχουν πλησιάσει τους ανθρώπους, τους βιοπαλαιστές εκείνους, οι οποίοι στέκουν με απόγνωση απέναντι στα κάρβουνα… τα πάλαι ποτέ σπίτια τους. Έχουν άραγε άγνοια; Μα η άγνοια στους ηγέτες δεν δικαιολογείται. Εάν, όμως, γνωρίζουν τα ανωτέρω και στηρίζουν την μη χρήσιμη για τους Έλληνες -οι οποίοι έχουν δώσει εξετάσεις στη φιλοξενία- περιοδεία της Αμάλ σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία, σίγουρα έχουν το σχέδιο τους. Διαφορετικά, γιατί να στρέφουν το ενδιαφέρον στην μαριονέτα, όταν θα έπρεπε να το στρέφουν στην ανακούφιση των πυρόπληκτων και στη δημιουργία συνθηκών ώστε να μην έχουμε άλλους πυρόπληκτους; Τούτο το γένος, μάλλον, δεν ενδιαφέρεται παρά για την αποδόμηση των πάντων.

   Θα ευχόμουν, πραγματικά, η όλη επιμονή στο πολύ σημαντικό ζήτημα της καταπολέμησης του κορωνοϊού να εκδηλωνόταν και για κάθε άλλο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Από ό,τι φάνηκε όμως, το ενδιαφέρον για την καταπολέμηση του ιού είναι πολύ μικρότερο από την ακόρεστη επιθυμία κάποιων να εξαπολύουν το μένος τους ενάντια στην τροφό του Έθνους μας, την Ορθόδοξη Εκκλησία. Επί ενάμιση και πλέον έτος η Εκκλησία έχει δεχθεί τόσο πόλεμο, τόσες διακρίσεις -που αποσκοπούν στην αποσύνδεση των Ελλήνων από την διαχρονικά θυσιασμένη Μητέρα μας- και έχει κάνει τόση υπομονή… Η λεγόμενη πολιτική προστασία με απόλυτη συνέπεια και δυναμισμό επιβλήθηκε στα της Εκκλησίας για να καταπολεμήσει τον κορωνοϊό, και αφού σημείωσε τέτοια επιτυχία, θεώρησε, μάλλον, σωστό ότι ήρθε η ώρα να επιτρέψει και ένα «πανηγύρι» για να εμψυχωθεί ο κόσμος. Ενώ επέβαλε πρόστιμα σε χιλιάδες επιχειρήσεις, σε κληρικούς και Ιερούς Ναούς και απαγόρεψε για άλλη μια χρονιά την λιτανεία της Υπερμάχου Στρατηγού, για τον συνωστισμό κατά την υποδοχή της Αμάλ δεν έκανε ούτε υπόδειξη.

   Μεγάλη πρόκληση πάντως... Απαγορεύθηκε η λιτανεία της Παναγιάς, της Ελευθερώτριας του Γένους, και επιτρέπεται ασύστολα η λιτανεία της Αμάλ.

   Έρχεται, λοιπόν, η Αμάλ ως «σύμβολο ειρήνης», όταν ο Σταυρός, έχει αφαιρεθεί από καιρού στην Ευρωπαϊκή Ένωση. «Σύμβολο ειρήνης» μια καρικατούρα με προοπτική... εξάπλωσης και δυναστείας... Και εμείς οι Χριστιανοί, «μισαλλόδοξοι και ξενοφοβικοί» για κάποιους. Τους ευχαριστούμε που με τον διαχρονικό τους πόλεμο εναντίον μας, κηρύττουν ότι ο Χριστός όντως ανέστη (διότι διαφορετικά δεν θα τον πολεμούσαν επί δύο χιλιετίες), αλλά έχουμε κουραστεί να φωνάζουμε «ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἐλάλησεν … η Ιστορία»! Ας ανατρέξουν στα μαρτυρολόγια της Εκκλησίας μας για να καταλάβουν ποιος υπήρξε ο ειρηνοποιός και ποιος ο μισαλλόδοξος.

   Προβληματίζομαι για την μεγάλη κινητοποίηση γύρω από την ιστορία της Αμάλ και απορώ: για τους Αγίους Μάρτυρες της χριστιανικής πίστης γιατί κανείς δεν μίλησε; Για την Γενοκτονία 353.000 Ελλήνων του Πόντου, τη Μικρασιατική Καταστροφή και το 1.500.000 Ελλήνων της Μικρασίας που αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες, γιατί κανείς προοδευτικός δεν μίλησε; Αλλά, ξεχνώ. Για εκείνους πρόκειται απλώς περί «συνωστισμού»… Οι της Δύσεως, ευαίσθητοι κατά τα άλλα στα του ανθρωπισμού, τότε έβλεπαν Έλληνες να κολυμπούν μέχρι τα καράβια τους στην προκυμαία της Σμύρνης, αναζητώντας σωτηρία, και τους έκοβαν τα χέρια. Τώρα, ξαφνικά, έγιναν οι διδάσκαλοι του ανθρωπισμού…  Για δε τους 60.000 Ποντίους οι οποίοι είχαν καταφύγει στη Σοβιετική Ένωση για να γλιτώσουν το τουρκικό γιαταγάνι, και τη δεκαετία του 40’ εξορίστηκαν από το κομμουνιστικό καθεστώς στο Καζακστάν, διανύοντας με τρένα μια εξουθενωτική διαδρομή -χαρακτηρισμένη και ως κινητό Άουσβιτς- γιατί κανείς δεν μίλησε;  «Να μην ξεχάσουμε», λοιπόν -σύμφωνα με την Αμάλ- τους Σύριους πρόσφυγες, αλλά τη δική μας ιστορία ας την ξεχάσουμε, διότι δεν συμφέρει. Ο πόλεμος ενάντια στην ιστορική, πολιτισμική και εθνική μας ταυτότητα είναι πασιφανής. Οτιδήποτε ελληνικό πρέπει -για τους ισχυρούς- να διαγραφεί. Οι χώρες της Δύσης πρέπει να γίνουν ένα σαθρό συνονθύλευμα πολιτισμών και θρησκειών, ώστε καμία εξ αυτών να προβάλει αντίσταση στα δουλωτικά σχέδια τους. Ο Πλάτων τόνιζε πως η υπερβολική ελευθερία μετατρέπεται σε υπερβολική υποδούλωση. Αν μπορεί κάποιος, ας τον αμφισβητήσει.

   Να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι μία μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού δεν είναι άμοιρη ευθυνών για την παρακμή της πατρίδας μας, διότι εκλέγει τους εκπροσώπους της πειθομένη σε χατίρια και ρουσφέτια.  Οι γονείς μας, παιδιά της κατοχής, με πολλαπλές στερήσεις και τίμια εργασία έχτισαν τα σπίτια τους, μεγάλωσαν τα παιδιά τους, τα σπούδασαν και έζησαν με αξιοπρέπεια. Η πλειονότητα της γενιάς εκείνης, ήταν άνθρωποι που άκουγαν το «Ἀπόστολοι ἐκ περάτων» και πότιζαν με δάκρυα το πάτωμα της Εκκλησίας. Αγωνίζονταν να αρέσουν στο Θεό και η προσευχή τους ήταν καρδιακή. Οι άνθρωποι αυτοί σημείωσαν πρόοδο. Δίχως Θεό δεν υπάρχει πρόοδος, παρά μόνο περιπλανήσεις γύρω από το σωστό και το λάθος, ένας φαύλος κύκλος που υπόσχεται μόνο δυστυχία.

   Εν κατακλείδι, την περίοδο αυτή που ένας δούρειος ίππος διέρχεται την πατρίδα μας -όταν μάλιστα πρόκειται να δεχθούμε και άλλο κύμα μεταναστών- είναι ανάγκη να επιδείξουμε ενότητα και ομοψυχία. Για άλλη μια φορά γίνονται αντιληπτοί οι λόγοι της προσπάθειας τους να μας διχάσουν μέσω του κορωνοϊού. Ό,τι πιστεύουμε περί αυτού ας το κρατήσουμε για τον εαυτό μας, δίχως να λησμονούμε ότι είμαστε Μαθητές της Αγάπης του Κυρίου Ιησού Χριστού, και ενωμένοι ας αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο της πολιτισμικής αλλοτρίωσης. Η διέλευση της Αμάλ δεν είναι παρά μια σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης. Εάν επιδείξουμε αδράνεια, το μέλλον είναι καθορισμένο.

   Τη στιγμή αυτή κατά την οποία ολοκληρώνεται το παρόν άρθρο, ακόμη καίγονται τα Βίλια και η Κάρυστος.

   Η Παναγία να μας σκεπάζει διότι είμαστε αντιμέτωποι με ανθρώπους που θέλουν να μας βλέπουν φοβισμένους και υπόδουλους. Ας γνωρίζουν, ωστόσο, ότι η ελευθερία του πνεύματος δεν αλώνεται, παρά μόνο παραδίδεται. Μην την παραδώσουμε!

† ο Αττικής και Βοιωτίας Χρυσόστομος 

Πηγή

Απάντηση σε άρθρο: "Θεοποιείς την λαβίδα; Είσαι ειδωλολάτρης" της Αρχιεπισκοπής Καναδά του νέου ημερολογίου

  Προχθές, 21/7/21, δημοσιεύθηκε σε εκκλησιαστικές ιστοσελίδες  ένα άρθρο της Αρχιεπισκοπής Καναδά του νέου ημερολογίου, με τίτλο: «Θεοποιείς τη λαβίδα; Είσαι ειδωλολάτρης».

   Από τις εννέα παραγράφους που αποτελούν το κείμενο, μόνο η μία αναφέρεται στο θέμα της αγίας λαβίδας, γι’ αυτό και δεν θα σταθώ σε αυτό, για το οποίο άλλωστε η θέση μας είναι γνωστή και αμετακίνητη.

   Στη συνέχεια, το άρθρο αναφέρεται σε εκείνους που δεν δέχονται τον εμβολιασμό, με τρόπο όμως που δεν αρμόζει σε χριστιανικό έγγραφο. Ο γράψας στοχοποιεί την συμπεριφορά αυτή με λανθασμένο τρόπο, καθώς κατατάσσει στην ίδια κατηγορία εκείνους που έχουν τις επιφυλάξεις τους και ανησυχούν για την σωματική τους ακεραιότητα λόγω της σύγχυσης που επικρατεί, με εκείνους, οι οποίοι ακόμη και μετά από τόσους θανάτους, εμμένουν στην πεποίθηση ότι όλα τα περί κορωνοϊού είναι ένα μεγάλο ψέμα. Κατηγορεί, λοιπόν, όλους ανεξαιρέτως περί εωσφορικής συμπεριφοράς, και περί σκανδαλισμού των πιστών, επειδή -καθώς λέει- «τρέχουν σε παλαιοημερολογίτες και σε άλλους που δεν ακολουθούν το σωστό ορθόδοξο πνεύμα», οδηγώντας τόσο τους ιδίους, όσο και άλλους στην κόλαση. Αυτή η τελευταία αναφορά στους παλαιοημερολογίτες αποτελεί την αιτία της παρούσης απάντησής μας.
Ακολουθώντας, λοιπόν, την τακτική των επισκόπων της κρατούσης, οι οποίοι αποφεύγουν να προσφωνήσουν ως Σεβασμιωτάτους τους Επισκόπους της μαρτυρικής μας Εκκλησίας για να μην κολασθούν, και αντ΄ αυτού προτιμούν το διπλωματικό «Γέροντα», έτσι κι εμείς απευθυνόμαστε με τον ίδιο τρόπο στον κύριο Σωτήριο του Τορόντο, σεβόμενοι την ηλικία του.

Γέροντα,
   Υποστηρίζετε ότι σκανδαλίζονται οι πιστοί όταν πρόβατα του λογικού σας ποιμνίου τρέχουν σε εκείνους που δεν ακολουθούν το «σωστό» ορθόδοξο πνεύμα. Όταν εσείς, ή οι συνεπίσκοποί σας τρέχετε σε εκείνους που -επισήμως- δεν ακολουθούν το ορθόδοξο πνεύμα, δεν σκανδαλίζονται οι πιστοί; Ποιο είναι, τέλος πάντων, αυτό το «ορθόδοξο πνεύμα»;

   Έχουμε κουραστεί να δεχόμαστε επίθεση ενάντια στην κανονικότητα και την εγκυρότητά μας. Γνωρίζετε καλά ότι την χειροτονία την έχουμε λάβει από τους Ρώσους της Διασποράς, οι οποίοι εντάχθηκαν στο Πατριαρχείο Μόσχας μόλις το 2007, με τους οποίους μέχρι πρότινος συλλειτουργούσατε, δίχως ευχή αποκατάστασης. Οι Αρχιερείς της Ιεράς Συνόδου υπό τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κ. κ. Καλλίνικο δεν ομοιάζουμε ουδόλως στα μορφώματα της Ουκρανίας, τα οποία αναγνωρίσθηκαν με μία συνοδική πράξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ούτε βγήκαμε από τις φυλακές για να γίνουμε Επίσκοποι. Ό,τι θέλετε βαπτίζετε κανονικό, ό,τι θέλετε βαπτίζετε αντικανονικό, επειδή ανήκετε στους λεγομένους «επισήμους». Φαίνεται, μάλλον ότι για εσάς (και απευθύνομαι προς πάσα κατεύθυνση) η κανονικότητα είναι μια έννοια υποκειμενική, την οποία επικαλείστε μόνο όταν καταπατώνται τα σύνορα της δικαιοδοσίας σας και όταν αναφέρεστε στους παλαιοημερολογίτες. Να διευκρινίσω, βεβαίως, ότι δεν έχουμε καμία αξίωση από εσάς να αποδεχθείτε την κανονικότητα και την εγκυρότητά μας, όταν οι ίδιοι όζετε οικουμενισμού.

   Αντί να ενοχλείστε τόσο που μέλη του ποιμνίου σας καταφεύγουν στους παλαιοημερολογίτες (τους οποίους κατηγορείτε για εωσφορικό εγωισμό), θα ήταν προτιμότερο να εξετάζετε με νηφαλιότητα τους λόγους για τους οποίους το πράττουν. Οι πιστοί αναπαύονται εκεί που ευωδιάζει το λιβάνι του ορθοδόξου φρονήματος της προς πάντας αγάπης, η οποία όμως δεν χωράει καμία οικονομία στα θέματα της πίστεως. Αυτό συνεπάγεται ότι οι άνθρωποι δεν αναπαύονται σε κληρικούς της καριέρας, οι οποίοι αντί να κρατούν ως θεματοφύλακες τις Θερμοπύλες των Ιερών Κανόνων που προστατεύουν την αγνότητα της Ορθοδοξίας, αναλώνονται συνεχώς σε εκπτώσεις, μέχρι να μη μείνει τίποτα. Ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; Ενδεχομένως, κάτι δεν θα έχετε κάνει καλά.

   Στη συνέχεια του άρθρου, πληροφορείτε τους «αποσχισθέντας» ότι στερούνται της Κοινωνίας του Αχράντου Σώματος και του Τιμίου Αίματος του Χριστού, υπονοώντας ότι οι παλαιοημερολογίτες δεν έχουν Χάρη. Ενώ γνωρίζετε την αλήθεια, εσκεμμένα και μεθοδευμένα ταυτίζετε τους κανονικούς κληρικούς της Εκκλησίας μας με τους αποτυχημένους νεοημερολογίτες κληρικούς, αλλά και έτερους εκ των κόλπων μας που μετά την καθαίρεσή τους, φορούν παράνομα το τιμημένο ράσο και παριστάνουν τους «επισκόπους» και τους «ιερείς» του παλαιού ημερολογίου, δημιουργώντας έτσι σύγχυση στους πιστούς. Δυστυχώς, έχετε την «ευχέρεια» να μας υποτιμάτε και να μας απαξιώνετε με αυτόν τον πονηρό τρόπο διότι το ίδιο το Σύνταγμα δεν προβλέπει νόμο που να αποτρέπει τον οιονδήποτε από το να αυτοαποκαλείται και να αυτοτιτλοφορείται παλαιοημερολογίτης κληρικός. Είναι θλιβερό που σκόπιμα επιδιώκετε να συγχέετε τα ασεβή και ανίερα αυτά πρόσωπα με τους κληρικούς της Εκκλησίας μας· τους ανθρώπους που γεννηθήκαν στους κόλπους της παράδοσης και παιδιόθεν επιθυμούν να δουν την Εκκλησία, όπως την έβλεπαν οι πρόγονοί μας, ενωμένη· τους ανθρώπους που -παρά τις λιγοστές δυνάμεις τους- τα πόδια τους έχουν ματώσει από το τρέξιμο για την κατά Θεόν κατήχηση των ανθρώπων, για την ανέγερση Εκκλησιών, για την διατήρηση των παραδόσεων, για τον πολιτισμό, για την Ελλάδα. Ο Χριστός γνωρίζει ποιοι είμαστε, και ξέρει αν έχουμε εργασθεί για την Αγάπη Του. Κι ο κάθε άνθρωπος που διαβάζει το παρόν, αν είναι του Θεού, κατανοεί αν όλα αυτά είναι η αντικειμενική αλήθεια, ή απλώς παραλήρημα του «εωσφορικού μας εγωισμού», όπως κρίνετε στο άρθρο σας.

   Με συγκινεί η φροντίδα σας για την καταπολέμηση του κορωνοϊού, διότι, πράγματι, πρόκειται περί μιας επάρατης νόσου που προξένησε και προξενεί χιλιάδες θύματα. Είναι καθήκον του ποιμένος να φροντίζει το ποίμνιό του. Ωστόσο ερωτώ: ποια ήταν η φροντίδα σας για εκείνους που, όπως πιστεύετε, τρέχουν μετά βεβαιότητος για την κόλαση, καθώς κατά την κρίση σας είναι αποκομμένοι από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού; Πριν από 97 χρόνια οι προκάτοχοι σας αποφάσισαν να «διορθώσουν» το ημερολόγιο. Αυτή η αλλαγή βρήκε πολλούς αντίθετους. Πολλοί δεν ακολούθησαν τον νεωτερισμό και κράτησαν την γραμμή των 20 αιώνων. Οι προκάτοχοί σας κόλλησαν σε όλους αυτούς, τους Έλληνες Ορθοδόξους, την ταμπέλα «οι σχισματικοί» και τους καταδίκασαν. Η ενότητα διαταράχθηκε. Ποια ήταν, άραγε η ποιμαντική μέριμνα των προκατόχων σας; Ο Χριστός έτρεξε και για το ένα πρόβατο. Αυτοί γιατί άφησαν χιλιάδες πρόβατα να οδηγούνται -όπως πιστεύετε- στην κόλαση; Γιατί, αντί να επιδιώξουν την ενότητα με σκοπό τη σωτηρία, επέλεξαν τους διωγμούς με τις ευλογίες της Πολιτείας;

   Προσωπικά, ζω στην ανδρώα Κοινοβιακή Μονή Κοσμοσώτειρας, ένα Μοναστήρι βαμμένο με τα αίματα της ιστορίας των διωγμών των παλαιοημερολογιτών. Το νεαρό, αγνό παλικαράκι που ζούσε για να σκορπίζει την ευωδία του Χριστού σε όσους το γνώριζαν, τον παλαιοημερολογίτη εκείνο, τον «σχισματικό», τον πνευματικό πατέρα της Κοσμοσώτειρας, Μακαριστό Αρχιμανδρίτη Θεόκλητο τον δίωκαν, όχι ειδωλολάτρες, ούτε κομμουνιστές, αλλά Ορθόδοξοι Έλληνες. Τον δίωκαν για να τον ξυρίσουν, να του αφαιρέσουν το ράσο, να τον φυλακίσουν. Κρυβόταν στο δάσος. Αρρώστησε. Πέθανε σε ηλικία 33 ετών διότι είχε απαγορευθεί η νοσηλεία του σε νοσοκομείο. Και στην κηδεία του ακόμη δεν τον άφησαν ήσυχο. Αστυνόμοι αναποδογύρισαν το φέρετρο και πέταξαν το λείψανο έξω από την Εκκλησία. Λίγο αργότερα, στη Μονή αυτή (γυναικεία τότε) επειδή οι Μοναχές έκαναν τα Χριστούγεννα αγρυπνία με «παλαιοημερολογίτη» παπά, οι αστυνόμοι φυλάκισαν επί ένα τριήμερο και τις 17 Μοναχές. Όσες δε, έφεραν αντίσταση, τους έσπασαν τα χέρια. Η ιστορία όμως, δεν έπαψε εδώ. Όπως κατέγραψε διαπρεπής μητροπολίτης του νέου, κατόπιν εντολής του Αττικής Ιακώβου Βαβανάτσου, αστυνόμοι εισέβαλλαν στη Μονή, αφαίρεσαν όλα τα κειμήλια (μεταφέροντας τα στη Μητρόπολη Αττικής) και για να αποτελειώσουν την παραφροσύνη, πέταξαν κάτω τον Άγιο Άρτο κι άρχισαν να Τον ποδοπατούν. Για ποια Ορθοδοξία μιλάτε; Για ποιο ορθόδοξο πνεύμα; Ποια σύνεση και ποια ταπείνωση; Τόσα χρόνια στην Εκκλησία, απέναντι σας έχουμε κρατήσει μια στάση ισορροπημένη. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί επιμένουμε στο πάτριο εορτολόγιο; Μήπως για χάριν των 13 ημερών; Αλλά και αυτές ακόμη είναι σημαντικές, γεγονός που φαίνεται από την φετινή νηστεία των Αγίων Αποστόλων. Επιμένουμε στην παράδοση, διότι ακούμε την φωνή των Αγίων Πατέρων και αποστρεφόμαστε τον οικουμενισμό, όπως αποστρεφόμαστε τα φίδια και τη φωτιά. Δεν θα πω κάτι περισσότερο για την παναίρεση αυτή, διότι πλέον έχουν καταλάβει και σας τα λένε συνεπίσκοποί σας, ιερείς και κληρικοί που ανήκουν στις τάξεις σας.

   Πολλοί, βέβαια, και δη μεγαλόσχημος κληρικός «μυροβόλου» νήσου τινός, εξακολουθούν να τηρούν τις πάλαι ποτέ τακτικές των διωγμών και μιμούμενοι τους προκατόχους τους, κάνουν μηνύσεις μέσω λαϊκών για να αρπάξουν πνευματικά καθιδρύματα από τους «κλέφτες», τους «σχισματικούς». Παράδοξο, πάντως, ο «κλέφτης» να μεριμνά για την συντήρηση, την ανακαίνιση και την ομαλή λειτουργία των μνημείων. Αν προ ολίγων ετών, είχε συναντήσει μια μικρή αντίσταση, νυν δε, θα συναντήσει βουνό αμετακίνητο.

Γέροντα,
   Αισθανόμενος λύπη και πικρία γνωρίζω ότι η απάντηση αυτή δεν θα αλλάξει την αντίληψη, ούτε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζετε εμάς, που δίχως μισθό, αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε τις παραδόσεις των Αγίων Πατέρων και δη των Αγίων Πατροκοσμά, Μάρκου Εφέσου, Γρηγορίου Θεσσαλονίκης, Φωτίου Κωνσταντινουπόλεως και τόσων άλλων. Δόξα τω Θεώ που εκείνοι κοιμήθηκαν πριν το 1924 και τους τιμάτε ως Αγίους. Διότι, διαφορετικά, και εκείνους «σχισματικούς» θα τους αποκαλούσατε, αποκομμένους από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

† ο Αττικής και Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

Γ' ΚΥΡΙΑΚΉ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ομιλία π.Ευθυμίου Μπαρδάκα)

Πενήντα χρόνια από την κοίμηση του Μεγάλου Ευεργέτου μας Αρχιεπισκόπου Λεοντίου Φιλίπποβιτς (19-6/2-7-1971 - 19-6/2-7-2021)

(Από την Εισαγωγή του βιβλίου "Ο Λέων της Ορθοδοξίας"):

  Λέοντες ονομάζουν οι αρχαίοι ποιητές τους γενναίους· και τέτοιοι είναι όχι όσοι βρυχώνται, δηλαδή οι μεγαλορρήμονες πλην άπραγοι, αλλά όσοι προβαίνουν σε πράξεις που απαιτούν μεγάλη ανδρεία.

Ένας από αυτούς, όπως αποδεικνύει ο βίος του, υπήρξε και ο Αρχιεπίσκοπος Λεόντιος Φιλίπποβιτς, μια άγνωστη στο ελληνικό κοινό εκκλησιαστική μορφή. Άγνωστος ήταν και για μένα μέχρι πριν μία πενταετία. Το μόνο που γνώριζα, όπως οι περισσότεροι που ασχολούνται με την νεότερη εκκλησιαστική ιστορία, είναι πως ήρθε στην Ελλάδα το 1962 και συμμετείχε σε χειροτονίες Επισκόπων· και φυσικά η εναντίον του λάσπη ως δήθεν «λατινόφρονος».

Όταν το 2016 ασχολήθηκα με τον Ιερομάρτυρα Αθανάσιο της Βρέστης διαπίστωσα πως είχε το ίδιο επώνυμο (Φιλίπποβιτς) με τον Αρχιεπίσκοπο Λεόντιο. Κάνοντας μια πρώτη έρευνα διαπίστωσα τη στενή πνευματική σχέση μεταξύ των δύο αυτών ανδρών, οι οποίοι συνδέονται πιθανόν και με εξ αίματος συγγένεια: αμφότεροι αγωνίστηκαν ως λέοντες εν μέσω λύκων για την Αληθινή Ορθοδοξία!

Όμως αυτή η θαυμαστή «εισβολή» στη ζωή μου του Αρχιεπισκόπου Λεοντίου, και μάλιστα με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, δεν συνέβη μόνο σε μένα· η Λιουντμίλα Αντρέεβνα από τη Βρέστη περιγράφει με ενθουσιασμό στο άρθρο της «Αθανάσιος της Βρέστης και Λεόντιος της Χιλής - αμφότεροι Φιλίπποβιτς» (στο περιοδικό «Брата Небесные» [Ουράνιος Αδελφός], αρ. 1/2013) το πως έμαθε για τον Αρχιεπίσκοπο Λεόντιο μέσα από τη συνεπωνυμία του με τον τοπικό τους Άγιο Αθανάσιο της Βρέστης.

Τα θαυμαστά γεγονότα δεν σταμάτησαν εκεί. Παίρνοντας την απόφαση να σταματήσω προσωρινά κάποιες άλλες εργασίες και να ξεκινήσω μια έρευνα για τη μορφή του Αρχιεπισκόπου Λεοντίου άνοιξαν κάποιες πόρτες με τρόπο που δεν εξηγείται με τη λογική. Για παράδειγμα, πώς να εξηγηθεί το ότι ένα παντελώς άγνωστο, μέχρι τότε, πρόσωπο μου δώρισε ένα Αρχείο μέσα στο οποίο βρέθηκαν δεκάδες επιστολές σχετικές με τον Αρχιεπίσκοπο Λεόντιο (όπως και δικές του πρωτότυπες), οι οποίες διασώθηκαν από την φθορά την τελευταία στιγμή κυριολεκτικά;   

Τον λόγο που επέλεξε ο Αρχιεπίσκοπος Λεόντιος να εμφανισθεί δυναμικότερα στο προσκήνιο αυτήν την ιστορική περίοδο πιστεύω ότι θα τον καταλάβει ο αναγνώστης διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Έχει πάντως άμεση σχέση με την πνευματική επιβίωση των Χριστιανών και την ενίσχυση της Αληθινής Ορθοδοξίας (κάνω συχνότερη χρήση του όρου «Αληθινή» αντί του «Γνήσια», διότι τον τελευταίο χρησιμοποιούν πολλές σχισματικές ομάδες).

***

Αλλά τί είναι η Αληθινή Ορθοδοξία;

Κατά τις αρχές του 20ού αιώνα δύο μεγάλα θηρία επιτέθηκαν κατά της Εκκλησίας του Χριστού· η Μασονία και ο Κομμουνισμός. Τους δεσποτικούς θρόνους των Πατριαρχείων της Ανατολής, αρχής γενομένης από το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, κατέλαβαν πρόσωπα μυημένα στη Μασονία (όπως ο Μελέτιος Μεταξάκης και ο Βασίλειος Γεωργιάδης), ενώ στη Ρωσία οι Κομμουνιστές αφού απέτυχαν με την «Ζωντανή Εκκλησία», χρησιμοποίησαν τον Σέργιο Στραγκορόντσκι για να υποδουλώσουν την Εκκλησία. Την εποχή εκείνη αρχίζουν να υποστηρίζονται (και από την κομμουνιστική «Ζωντανή Εκκλησία», και από το μασονικό «Πανορθόδοξο Συνέδριο» του 1923) θέσεις για τη μεταρρύθμιση και νόθευση της Ορθοδοξίας. Τέτοιες θέσεις ήταν η προσέγγιση των Εκκλησιών, η κατάργηση ιερών Παραδόσεων, η εισαγωγή του Γρηγοριανού ημερολογίου, ο γάμος των Επισκόπων κ.α. Όλα αυτά αποτελούσαν αποτελέσματα της εκκοσμίκευσης, δηλαδή της δαιμονικής προσπάθειας να μετατραπεί η Εκκλησία σε κόσμο, ο οποίος «ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α Ιω. ε΄19). Η εφαρμογή στην πράξη αυτών των θέσεων έγινε κατορθωτή λόγω της αιχμαλωσίας των Τοπικών Εκκλησιών στην κρατική εξουσία.

Το 1924 η Ελλάδα, η Ρουμανία και η Κύπρος (που είχαν μασονικές κυβερνήσεις) επέβαλαν την εισαγωγή του Γρηγοριανού ημερολογίου στην Εκκλησία. Το 1927 η κομμουνιστική κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης αιχμαλώτισε την Εκκλησία με την «Δήλωση Υποταγής» του Σεργίου. Οι πράξεις αυτές ανάγκασαν τους θρησκευόμενους Ορθοδόξους, που ονομάστηκαν Αληθινοί ή Γνήσιοι Ορθόδοξοι, να αντισταθούν στη νόθευση αυτή. Οι κυβερνήσεις μαζί με πολλούς επισκόπους των επισήμων Εκκλησιών αντιμετώπισαν τους Αληθινούς Ορθοδόξους με αντιχριστιανικό μίσος: τους ξυλοκόπησαν, τους φυλάκισαν, τους εξόρισαν, ξύρισαν τους ιερείς τους, ανατίναξαν τους ναούς τους, τους έστειλαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους δολοφόνησαν. Χρειάζονται χιλιάδες σελίδες για να περιγράψουν ένα πολύ μικρό μέρος όσων συνέβησαν (υπάρχουν πηγές στη ρωσική, την αγγλική, την ελληνική και τη ρουμανική γλώσσα, για όποιον ενδιαφέρεται).

Συγκεκριμένα στην Ελλάδα, οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι αγωνίστηκαν χωρίς Επισκόπους για 11 χρόνια με οδηγούς κυρίως Ιερομονάχους από το Άγιον Όρος.  Το 1935 τρεις Αρχιερείς της επίσημης Εκκλησίας ανέλαβαν την υπεράσπιση και την ποιμαντορία τους. Ο βασικότερος από αυτούς ήταν ο Άγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης: ο πρώτος Στύλος της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων στην Ελλάδα.

Ο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος κοιμήθηκε το 1955 και οι Αληθινοί Ορθόδοξοι έμειναν ξανά χωρίς επισκόπους για πέντε χρόνια. Το 1960 χειροτονήθηκε Αρχιερέας στις Η.Π.Α. ο εξ Αγίου Όρους ορμώμενος π. Ακάκιος Παππάς από Επισκόπους της ΡΟΕΔ. Το 1962 ήλθε στην Ελλάδα από την Χιλή ο Αρχιεπίσκοπος της Ρωσικής Διασποράς στη Χιλή Λεόντιος Φιλίπποβιτς και με τον Επίσκοπο Ακάκιο χειροτόνησαν Αρχιερείς, οι οποίοι συγκρότησαν Ιερά Σύνοδο. Ο Αρχιεπίσκοπος Λεόντιος είναι ο δεύτερος Στύλος της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων στην Ελλάδα.   

Από τους δύο αυτούς Στύλους παραλάβαμε ότι η Αληθινή Ορθοδοξία δεν είναι Σχίσμα (όπως ισχυρίστηκαν ψευδώς οι διώκτες), αλλά η Φρουρά που προστατεύει τους θησαυρούς της Πίστης και η Ζύμη που ζυμώνει όλο το φύραμα προετοιμάζοντας την επιστροφή όσων παρασύρθηκαν από τις σκοτεινές δυνάμεις· για αυτό και η Εκκλησιολογία των δύο Στύλων της Εκκλησίας μας εδράζεται επί αντιρρητικής/πολεμικής βάσης και απορρίπτει την επανάπαυση («εμείς είμαστε Η Εκκλησία»), που οδηγεί σε συρρίκνωση και παρακμή· και βεβαίως οφείλουμε και εμείς να προχωρούμε κάνοντας αυτοκριτική, διότι πώς αλλιώς θα καλέσουμε σε Μετάνοια και Επιστροφή;

Αποτελεί δε, η Αληθινή Ορθοδοξία, τον μόνο Προμαχώνα στην επίθεση του Παποκεντρικού Οικουμενισμού, ο οποίος επιθυμεί στην εποχή μας να εξαλείψει την Εκκλησία του Χριστού. Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Λεόντιος τόνιζε: «Η Εκκλησία της Ρώμης βρίσκεται σήμερα πιο μακριά από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες ακόμη και από τις ίδιες τις Προτεσταντικές ομολογίες. Είναι αδύνατο να μπορέσουμε να ενωθούμε. Στην επιθυμία ορισμένων να είναι προοδευτικοί, η ορθή χριστιανική διδασκαλία εγκαταλείπεται. Σήμερα η Εκκλησία της Ρώμης είναι ένα κουτί της Πανδώρας, γεμάτο εκπλήξεις… Στο τέλος η κατάληξη θα είναι να μιλούν για τον Μεγάλο Αρχιτέκτονα…» (εφημερίδα El Mercurio, Santiago, 5-4-1970).

Και είναι σημαντικό για την Αληθινή Ορθοδοξία η προβολή των Μορφών εκείνων που στις μέρες μας την εξέφρασαν και την διακήρυξαν σε όλη την κτίση. Διότι όπως κάποτε από τη Μικρά Ασία η, συνδεόμενη διά πνευματικής φιλίας, ιερή φάλαγγα των Καππαδοκών Πατέρων (Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος Θεολόγος, Γρηγόριος Νύσσης, Αμφιλόχιος Ικονίου) φωτοδότησε με ακτίνες θείων δογμάτων την Οικουμένη, έτσι και στην εποχή μας οι Πατέρες της Ρωσικής Διασποράς (Ιωάννης Μαξίμοβιτς και Φιλάρετος - αμφότεροι με άφθαρτο λείψανο -, Χιλής Λεόντιος, Συρακουσών Αβέρκιος, Σιάτλ Νεκτάριος, Έντμοντον Σάββας, Ρόκλαντ Ανδρέας, Κωνσταντίνος Ζάιτσεφ, Μιχαήλ Πομαζάνσκι, Σεραφείμ Ρόουζ), ως νέοι Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες πέριξ της ιερής και θαυματουργού Εικόνας της Παναγίας του Κουρσκ, φωταγωγούν την μέση και βασιλική οδό πάνω στην οποία πρέπει να βαδίσουν απλανώς οι Χριστιανοί των εσχάτων.

***

Για τον Άγιο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο έχουν γραφτεί αρκετά. Ήταν καιρός λοιπόν να γραφτεί και για τον Αρχιεπίσκοπο Λεόντιο ένα βιβλίο και μάλιστα για πρώτη φορά, όχι μόνο στην ελληνική γλώσσα, αλλά και παγκοσμίως. Και χάριτι Θεού - διόλου τυχαία! - εκδίδεται στο Ιωβηλαίο του Αρχιεπισκόπου Λεοντίου, εφόσον σε λίγο συμπληρώνονται ακριβώς πενήντα έτη από την κοίμηση του (+19-6-1971 π.η.).

Ήδη από όταν άρχισαν να γράφονται οι πρώτες σελίδες του παρόντος βιβλίου με πλημμύρισε η αίσθηση ότι δεν γράφω μια ιστορική βιογραφία, αλλά το συναξάρι ενός Αγίου (δεν είναι καθόλου άνευ σημασίας πως ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Λεόντιος, ο τόσο συκοφαντημένος από Σχισματικούς και Καινοτόμους, τιμάται ήδη ως Άγιος από πάμπολλους Ορθοδόξους στον κόσμο, και κυρίως από τα μέλη της μαρτυρικής Εκκλησίας των Κατακομβών στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ). Την αίσθηση αυτή είμαι σίγουρος πως θα την αποκτήσετε και εσείς, φίλοι αναγνώστες, διαβάζοντας το παρόν βιβλίο. Τότε θα δοξάσουμε τον Θεό, όλοι εμείς οι Αληθινοί Ορθόδοξοι της Ελλάδας, για την μέριμνά Του, αφού μετά την ορφάνια μας, με την κοίμηση του Αγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ευδόκησε να έλθει από τα πέρατα της Οικουμένης, ως άλλος Απόστολος του Χριστού, ο μακαριστός Ιεράρχης Λεόντιος και να μας δώσει Αποστολική Διαδοχή, η οποία είναι ίσης αξίας με την Αποστολική Πίστη, ώστε να μη νοείται η μία άνευ της άλλης.

Ο μακαριστός Λεόντιος ήταν ένας Άγιος άνδρας, που μεγάλωσε στην σκιά Αγίων Νεομαρτύρων ανδρών, έζησε και έδρασε μαζί με Αγίους και κοιμήθηκε την ίδια ημέρα με τον αγαπημένο του φίλο τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς, πέντε χρόνια μετά την εκδημία του τελευταίου.

Μέσα στο βιβλίο αυτό όμως δεν αποκαλύπτεται μόνο η φωτεινή μορφή του ξεχασμένου και αδικημένου Αρχιεπισκόπου Λεοντίου, δεν παρουσιάζεται απλά μια βιογραφία, αλλά και μια μικρή ιστορία της Αληθινής Ορθοδοξίας κατά την πεντηκονταετία 1920-1970, με αναφορές σε πολλά ακόμη πρόσωπα, αναφορές που μπορούν να αποτελέσουν το έναυσμα για αναλυτικότερη έρευνα και από άλλους ερευνητές που θα επιθυμούσαν να ασχοληθούν με αυτά.

Ο εκκλησιαστικός ιστορικός βεβαίως δεν είναι Θεός για να κρίνει ψυχές· κρίνει ιστορικά πρόσωπα και συγκεκριμένα τις εν σχέσει με την Εκκλησία πράξεις τους. Το αν θα το κάνει με επιτυχία ή όχι και αυτό υπό κρίσιν είναι. Πάντως πολλά από όσα γράφονται ενταύθα δεν έχουν γραφτεί σε άλλα βιβλία που ασχολούνται με την περίοδο εκείνη και αυτό μόνο για έναν λόγο: διότι για πρώτη φορά βρέθηκαν στοιχεία που να αποκαλύπτουν τις πτυχές αυτές με την παράθεση αγνώστων λεπτομερειών.

Σε κάποιες περιπτώσεις ψέγονται τα λάθη κάποιων προσώπων (ας θυμόμαστε όμως ότι τα πρόσωπα δεν ταυτίζονται με την Εκκλησία, η Οποία παραμένει Αγία και ακηλίδωτη), διότι είναι σημαντικό και αυτά τα λάθη να μην επαναλαμβάνονται, αλλά και να υπενθυμίζεται στα σημερινά πρόσωπα ότι και οι δικές τους πράξεις θα καταγραφούν από τον ιστορικό του μέλλοντος και ας ντρέπονται αυτόν τουλάχιστον, αν δεν φοβούνται τον Θεό.

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2021/07/19-62-7-1971-19-62-7-2021.html

ΠΕΡΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ

 

Και αυτό γίνεται φανερό από την παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου

47. Η εγκατάλειψη των αγωνιστών από το Θεό συνήθως γίνεται εξαιτίας κενοδοξίας ή κατακρίσεως του πλησίον ή επάρσεως για τις αρετές τους. Όποιο απ' αυτά τα τρία πλησιάσει και κυριαρχήσει στις ψυχές των αγωνιζομένων, προξενεί την εγκατάλειψη του Θεού. Και δε θα διαφύγουν τη δίκαιη καταδίκη για τις πτώσεις αυτές, μέχρις ότου διώξουν την αιτία της εγκαταλείψεως και καταφύγουν στο ύψος της ταπεινοφροσύνης. 48. Ακαθαρσία της καρδιάς και σπίλωση της ψυχής δεν είναι μόνο η παρουσία εμπαθών νοημάτων, αλλά και το να υπερηφανεύεται κανείς για το πλήθος των κατορθωμάτων του και να φουσκώνει για τις αρετές του και να έχει μεγάλη ιδέα πως απέκτησε σοφία και γνώση Θεού και να μέμφεται όσους αδελφούς είναι ράθυμοι και αμελείς. Και αυτό γίνεται φανερό από την παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου. 49. Μη νομίζεις ότι θα απαλλαγείς από τα πάθη και ότι θα ξεφύγεις τον μολυσμό των εμπαθών νοημάτων που γεννιούνται από αυτά, εφόσον έχεις φρόνημα αγέρωχο και φουσκωμένο για τις αρετές σου. Δεν πρόκειται να αποκτήσεις αγαθούς λογισμούς ώστε να δεις την αυλή της ειρήνης, ούτε χρηστότητα και γαλήνη στην καρδιά ώστε να μπεις με χαρά στο ναό της αγάπης, έως ότου έχεις πεποίθηση στον εαυτό σου και στα έργα σου.

 Νικήτας ο Στηθάτος (Όσιος)

 

και προσκαλούν πάλι τη ψυχή σε φιλία και οικειότητα μαζί τους

Πάρα πολύ βοηθά το μίσος κατά των δαιμόνων στη σωτηρία μας και είναι κατάλληλο για την εργασία της αρετής. Κι όμως αυτό το μίσος, δεν μπορούμε να το ανατρέφομε και να το αυξάνομε μέσα μας σαν ένα καλό γέννημα, επειδή τα φιλήδονα πονηρά πνεύματα το διασκορπίζουν και προσκαλούν πάλι τη ψυχή σε φιλία και οικειότητα μαζί τους. Αλλά αυτή τη φιλία ή μάλλον τη δυσκολοθεράπευτη γάγγραινα, ο Γιατρός των ψυχών τη θεραπεύει με την εγκατάλειψη. επιτρέπει να πάθομε κάτι φοβερό από αυτούς νύχτα και ημέρα. Και έπειτα η ψυχή ξαναγυρίζει στο αρχικό μίσος κατά των δαιμόνων, μαθαίνοντας να λέει προς τον Κύριο όπως ο Δαβίδ: «Τους μισούσα με μίσος τέλειο, έγιναν εχθροί μου»(22). Γιατί μισεί με τέλειο μίσος τους δαίμονες, εκείνος ο οποίος μήτε με πράξη μήτε με τη διάνοια αμαρτάνει, και αυτό είναι αλάνθαστο γνώρισμα της μέγιστης και πρώτου βαθμού απάθειας.

 Ευάγριος ο Ποντικός

 

μη σου φανεί ανεξήγητο και παράδοξο

53. Αν έπεσες από εγκατάλειψη του Θεού σε πτώση σαρκική ή της γλώσσας ή του λογισμού, παρόλο που περνούσες ζωή επίπονη και τραχύτατη, μη σου φανεί ανεξήγητο και παράδοξο. Γιατί η πτώση είναι δική σου και οφείλεται σε σένα. Αν δηλαδή εσύ πρώτα δε σχημάτιζες —όπως δεν έπρεπε— κάποια κούφια και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου, ή δεν υπερηφανευόσουν από αλαζονικό φρόνημα σε βάρος άλλου, ή δεν έκρινες κάποιον για την ανθρώπινη αδυναμία του, δεν θα σε εγκατέλειπε με δίκαιη απόφαση ο Θεός, και δε θα μάθαινες έτσι την αδυναμία σου. Την έμαθες λοιπόν, για να μάθεις έτσι να μην κρίνεις, να μην έχεις φρόνημα υψηλότερο απ' ό,τι πρέπει να έχεις και να μην υπερηφανεύεσαι κατά των άλλων.

 Νικήτας ο Στηθάτος (Όσιος)

 

Νήψη είναι μια μόνιμη σταθεροποίηση του λογισμού και στάση του στην πύλη της καρδιάς

Νήψη είναι μια μόνιμη σταθεροποίηση του λογισμού και στάση του στην πύλη της καρδιάς. βλέπει και ακούει τους κλέφτες λογισμούς να έρχονται, δηλαδή τι λένε και τι κάνουν οι ανθρωποκτόνοι δαίμονες. Και ποια είναι η μορφή που χάραξαν και όρθωσαν οι δαίμονες και η οποία προσπαθεί με τη φαντασία να εξαπατήσει το νου. Αυτά λοιπόν αν μας απασχολούν φιλόπονα, μας φανερώνουν, αν θέλομε, με εξαιρετική πληρότητα την πείρα του νοητού πολέμου. 7. Τη νήψη τη γεννά ο διπλός φόβος: τόσο οι εγκαταλείψεις από το Θεό, όσο και οι πειρασμοί που έρχονται για παιδαγωγία. Και είναι αυτή μια συνεχής παρουσία της προσοχής μέσα στην ηγεμονική δύναμη (το νου) του ανθρώπου που προσπαθεί να φράξει την πηγή των κακών λογισμών και έργων. Γι’ αυτό έρχονται και οι εγκαταλείψεις και οι αναπάντεχοι εκ μέρους του Θεού πειρασμοί προς διόρθωση του βίου μας. Και μάλιστα σ’ εκείνους που γεύθηκαν την ανάπαυση που δίνει το αγαθό της νήψεως και κατόπιν πέφτουν στην αμέλεια. Η νήψη που τηρείται συνεχώς γεννά τη συνήθεια. Η συνήθεια προκαλεί κάποια φυσική πυκνότητα στη νήψη. Κι αυτή γεννά ήρεμη θεωρία του νοητού πολέμου με τα χαρακτηριστικά του. τη διαδέχεται επίμονη ευχή του Ιησού και έπειτα γλυκιά ηρεμία του νου χωρίς φαντασίες και μια κατάσταση ενώσεως με τον Ιησού.

 Ησύχιος ο Πρεσβύτερος (Άγιος)

 

Στο νου που υψηλοφρονεί, δίκαια επέρχεται οργή

16. Στο νου που υψηλοφρονεί, δίκαια επέρχεται οργή, δηλαδή εγκατάλειψη, όπως ειπώθηκε· παραχώρηση δηλαδή να ενοχλείται από τους δαίμονες κατά τη θεωρία, για να συναισθανθεί την φυσική ασθένειά του και να γνωρίσει καλά τη θεία δύναμη και χάρη που τον σκεπάζει και κατορθώνει κάθε αγαθό, και τέλος να ταπεινωθεί και να απομακρύνει εντελώς το αλλόκοτο και παρά φύση υπερήφανο φρόνημα, ώστε να μην επέλθει σ' αυτόν η άλλη οργή, η αφαίρεση δηλαδή των χαρισμάτων που του δόθηκαν, αφού θα έχει ταπεινωθεί και θα έχει έρθει σε συναίσθηση Εκείνου που χορηγεί τα καλά. 17. Εκείνος που με το πρώτο είδος της οργής, δηλαδή της εγκαταλείψεως, δε σωφρονίστηκε, ώστε να έρθει σε ταπείνωση, θεωρώντας την δάσκαλο της θεογνωσίας, αυτός δέχεται το δεύτερο είδος της οργής, η οποία του αφαιρεί την ενέργεια των χαρισμάτων και τον αφήνει έρημο από τη δύναμη που τον φρουρούσε πρωτύτερα. Γιατί λέει ο Θεός για τον αχάριστο Ισραήλ: «Θα αφαιρέσω το περίφραγμά του και θα παραδοθεί στη διαρπαγή, θα χαλάσω τον τοίχο του και θα καταπατηθεί· θα εγκαταλείψω το αμπέλι μου και δε θα κλαδευτεί ούτε θα σκαφτεί· θα μείνει χέρσο και θα γεμίσει αγκάθια και θα δώσω διαταγή στα σύννεφα να μη βρέξουν πάνω του»(Ησ. 5, 5-6).

Μάξιμος ο Ομολογητής

 

ώσπου να εννοήσει την αδυναμία του

81. Εκείνος που έδωσε θεληματικά τον εαυτό του στους κόπους των αρετών και βαδίζει με θέρμη το δρόμο της ασκήσεως, αξιώνεται να λάβει μεγάλες δωρεές από το Θεό. Προχωρώντας προς το μέσο της τελειότητας, έρχεται σε θεϊκές αποκαλύψεις και οπτασίες και γίνεται όλος τόσο φωτοειδής και σοφός, όσο επιτείνεται ο κάματος των αγώνων του. Όσο πάλι ανεβαίνει προς το ύψος της θεωρίας, τόσο σηκώνει εναντίον του πιο πολύ το φθόνο των ολεθρίων δαιμόνων γιατί αυτοί δεν υποφέρουν να βλέπουν άνθρωπο να μεταβάλλεται σε αγγελική φύση, γι' αυτό και ακονίζουν στα κρυφά εναντίον του το οξύ βέλος της οιήσεως. Αν λοιπόν καταλάβει την πανουργία και καταφύγει στο οχυρό της ταπεινώσεως, κατηγορώντας τον εαυτό του, ξεφεύγει τον όλεθρο της υπερηφάνειας και εισάγεται στα λιμάνια της σωτηρίας. Διαφορετικά, εγκαταλείπεται από το Θεό και παραδίνεται σε πνεύματα που τον ζητούν για να παιδευθεί ακούσια, αφού δεν προτίμησε τη θεληματική παίδευση. Αυτά τα πνεύματα είναι φιλήδονα και φιλόσαρκα, πονηρά και θυμώδη, και τον ταπεινώνουν με τις σφοδρές επιθέσεις τους, ώσπου να εννοήσει την αδυναμία του· και αφού θρηνήσει και απαλλαγεί από την παίδευση, θα λέει όπως ο Δαβίδ: «Μου έκανε πολύ καλό που με ταπείνωσες, για να μάθω το θέλημά Σου»(Ψαλμ. 118, 71). 

Νικήτας ο Στηθάτος (Όσιος)

Πηγή: https://metemorfothis.blogspot.com/

ΜΑ, ΛΕΩ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ!

«Εκείνος που στις συζητήσεις επιθυμεί να επιβάλλει τη γνώμη του, η οποία μπορεί να είναι και ορθή, ας γνωρίζει ότι νοσεί από τη νόσο του διαβόλου, (δηλαδή από την υπερηφάνεια)» (Άγ. Ιωάννης της Κλίμακος, λόγ. δ΄, 41).

Πολύ συχνά είμαστε εντελώς βέβαιοι για τις απόψεις μας, γιατί τις στηρίζουμε στον ορθό λόγο και στην κοινή αίσθηση του δικαίου, ακόμη και στις παραδόσεις του τόπου μας. Κι ακόμη είμαστε απολύτως βέβαιοι -  βάζουμε και το χέρι μας στη... φωτιά! – για την πίστη μας την ορθόδοξη, γιατί πιστεύουμε στον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό και στην αγία Του Εκκλησία. Οπότε, στις περιπτώσεις αυτές δεν κινούμαστε διπλωματικά:  τις απόψεις και την πίστη μας δεν τις διαπραγματευόμαστε. Μάλιστα, όταν μετέχουμε σε συζητήσεις όπου υπάρχουν συνάνθρωποί μας που διαφοροποιούνται από εμάς και ως προς τις απόψεις μας και ως προς την πίστη μας, φαίνεται να δυσανασχετούμε. Μπορεί και να νευριάζουμε και να απορούμε πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι τόσο τυφλοί που δεν βλέπουν τα αυτονόητα. Θεωρούμε λοιπόν αρκούντως δικαιολογημένη την τάση μας ακόμη και να επιβάλουμε (!) τις απόψεις μας και την πίστη μας. Διότι πρέπει και οι άλλοι να... καταλάβουν. Πρέπει να πεισθούν. Πρέπει επιτέλους να σωθούν!

Απαιτείται προσοχή! Ο αρχικός λόγος του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος λειτουργεί καθοδηγητικά. Η παραπάνω νοοτροπία και στάση δείχνει ότι έχουμε μπει σε επικίνδυνα μονοπάτια ψυχοπαθολογίας. Διότι ξεκάθαρα λειτουργεί μέσα μας το φίλαρχο στοιχείο, η τάση για κυριαρχία επί των άλλων, δηλαδή ένας βαθύς εγωισμός και μία κρυμμένη(;) υπερηφάνεια. Που σημαίνει: πάσχουμε από τη νόσο του διαβόλου, αυτήν που έριξε από τους ουρανούς τον πρώτο αρχάγγελο και τον έκανε ακριβώς άρχοντα του σκότους. Κι είναι πολύ ύπουλη αυτή η νόσος, γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση παρουσιάζεται με τον μανδύα του δικαίου και της υπεράσπισης της πατροπαράδοτης πίστης – δεν καταλαβαίνουμε ότι διαιωνίζουμε έτσι τους κατακριμένους και από εμάς σταυροφόρους του Μεσαίωνα, όπως δεν καταλαβαίνουμε την προτροπή του αποστόλου Παύλου ότι «τον αιρετικό άνθρωπο μετά μία και δευτέρα νουθεσία τον αφήνουμε ήσυχο. Γιατί έχει επιλέξει ο ίδιος την αυτοκαταδίκη του».

Το ζητούμενο στη ζωή μας πάντοτε, αν θέλουμε να λεγόμαστε και να είμαστε χριστιανοί, είναι η αγάπη η οποία στηρίζεται στην ταπείνωση -  ό,τι αποτελεί το ήθος του σαρκωμένου Θεού μας. Ο ίδιος ο Θεός μάς καλεί στην ορθή πίστη, αλλά μας αφήνει ελεύθερους εμείς να αποφασίσουμε. «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει!» Δεν είναι παράλογο να ξεπερνάμε τον ίδιο τον Θεό μας, στο όνομα τάχα Εκείνου; Κάθε προσβολή ή καταπίεση του άλλου εκ μέρους μας, έστω και διαφωνούντος και αρνητή, αποτελεί ευθεία προσβολή του Κυρίου. Διότι καταργούμε το μεγαλύτερο δώρο Του στον άνθρωπο, την ελευθερία.

Κι ένα στοιχείο που επιτείνει την παραπάνω αλήθεια είναι αφενός το γεγονός ότι οι όποιες απόψεις σε θέματα της ζωής αυτής, (δεν μιλάμε για τις εξ αποκαλύψεως αλήθειες του Κυρίου: την αγία Τριάδα και τη θεανθρωπότητά Του), όσο ορθές κι αν είναι, έχουν το στοιχείο της σχετικότητας - τίποτε ανθρώπινο, πλην της αγάπης στον συνάνθρωπο, δεν είναι απόλυτο. Αφετέρου η ίδια η αποκαλυμμένη πίστη μας επιβάλλεται λόγω της αλήθειας που εκφράζει σε κάθε καλοπροαίρετη καρδιά. Η ίδια η αλήθεια εμπερικλείει και τη δύναμη αποδεικτικότητάς της. Η αλήθεια του Θεού ασφαλώς δεν έχει ανάγκη από... δικηγόρους!

Πηγή

"ΑΓΑΠΗ" Άρθρο του Σεβ. Μητρ. Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

 

Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου· αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. ἐν ταύταις ταῖς δυσὶν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται.

   Μέσα από αυτά τα λόγια του Χριστού διακρίνει κανείς το μεγαλείο της ευσπλαχνίας Του. Ο Κύριος γνωρίζει την αδυναμία μας, γι’ αυτό και δίχως περιπλοκές, δίχως να μας φορτώνει με πλήθος εντολών, ανοίγει σε εμάς διάπλατα την θύρα του Παραδείσου με μια προϋπόθεση μόνο, την Αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο.

   Η λήψη και η μετάδοση αγάπης αποτελούν την μεγαλύτερη ανάγκη της ανθρώπινης ζωής, από την βρεφική ηλικία, κατά την οποία το παιδί επιθυμεί το γλυκό χάδι της μητέρας, έως τα βαθιά γεράματα, όταν ο άνθρωπος περιμένει από τα αγαπημένα του πρόσωπα να σταθούν δίπλα του και να του κρατούν ζεστά το χέρι εκφράζοντας την στήριξή τους. Ανάλογα με το μέγεθος που ικανοποιείται η ανάγκη αυτή του ανθρώπου, διαμορφώνεται και η πνευματική του υγεία. Αν στη ζωή του ανθρώπου δεσπόζει η καρδιακή αγάπη, εκείνος αισθάνεται διαρκώς την ευλογία του Θεού, η οποία τον πλημμυρίζει με χαρά. Αντιθέτως, αν η αγάπη απουσιάζει, τότε ο άνθρωπος, πεθαίνει ψυχικά πριν πεθάνει σωματικά.

   Στην σύγχρονη κοινωνία κυριαρχεί ένα «αισιόδοξο» γεγονός. Όλοι μιλούν για αγάπη∙ από τα διαφημιστικά μηνύματα και τον επικοινωνιακό λόγο κατά τις εορταστικές περιόδους, μέχρι την μουσική. Θα έλεγε κανείς πως μία τέτοια κοινωνία, η οποία συνεχώς λαμβάνει μηνύματα αγάπης, οδεύει με βεβαιότητα στην ευημερία. Δυστυχώς, ωστόσο, διαπιστώνεται το αντίθετο, καθώς ο κόσμος έχει δώσει στην αγάπη τον δικό του ορισμό. Ο δήθεν «προοδευτικός» άνθρωπος του 21ου αιώνα, αλλά ακόμη και πολλοί από εμάς τους Χριστιανούς, «αγαπάμε» επιλεκτικά μόνον εκείνους που μας «αγαπούν» και ικανοποιούν τις επιθυμίες μας. 

   Την ώρα που ο Σωτήρας μας, από αγάπη προς εμάς, συκοφαντείται, ραπίζεται και σταυρώνεται παραμένοντας σιωπηλός, εμείς που αρεσκόμαστε στους τύπους της εκκλησιαστικής ζωής, πολλές φορές δεν ανεχόμαστε ούτε το αθέλητο σπρώξιμο από κάποιον συνάνθρωπό μας. Πόσο μακριά είμαστε από το παράδειγμα του Γλυκύτατου Διδασκάλου μας...

   Αδελφοί μου, η Ενσαρκωμένη Αγάπη ήλθε στην γη όχι για να υπηρετηθεί, αλλά να δώσει την ψυχή Του «λύτρον αντί πολλών». Το ίδιο επιθυμεί και για εμάς, τους μαθητές Του. Δεν υπολογίζει την εκ μέρους μας τυπική αντιμετώπιση της χριστιανικής ζωής, παρά μόνο την καρδιακή και ουσιαστική επιθυμία μας να αρέσουμε σε Εκείνον και όχι στα μάτια των ανθρώπων. Για τον λόγο αυτό, μας διαβεβαιώνει ότι όλος ο νόμος του Θεού στηρίζεται στην αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, η οποία έχει την δύναμη να «καλύψει πλήθος αμαρτιών», κατά τον Πρωτοκορυφαίο Πέτρο.

   Για να εκφράσουμε την αληθινή Αγάπη μας προς τον Θεό, οφείλουμε να αγαπήσουμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας, διότι, όπως λέει ο Ευαγγελιστής της Αγάπης, Ιωάννης ο Θεολόγος: «ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστίν». 

   Τι, όμως, σημαίνει το να αγαπάμε τον εαυτό μας; Σημαίνει να εργαζόμαστε με απόλυτη επιμέλεια για την σωτηρία της ψυχής μας, ώστε να μη μείνουμε έξω του Νυμφώνος Χριστού, γεγονός που δηλώνει ότι ορισμένες φορές οφείλουμε να είμαστε αυστηροί στον εαυτό μας. Όπως, λοιπόν, επιθυμούμε την δική μας σωτηρία, θρέφοντας την ψυχή μας με λόγια πνευματικά, με συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας, αλλά και με τον προσωπικό έλεγχο, έτσι πρέπει να επιθυμούμε και την σωτηρία του αδελφού μας∙ να τον στηρίζουμε, να τον νουθετούμε, αλλά και καλοπροαίρετα να τον ελέγχουμε αν παρουσιαστεί ανάγκη.

   Αναφέρθηκε παραπάνω ότι πολλές φορές «αγαπάμε» επιλεκτικά. Το γεγονός αυτό φανερώνει το μέγεθος της ιδιοτέλειας και του εγωκεντρισμού μας. O Χριστός, απέναντι σε αυτή την δήθεν αγάπη που βασίζεται στο συμφέρον, προβάλλει το πιο επαναστατικό κήρυγμα, αυτό της αγάπης προς πάντας, φίλους και εχθρούς.

   Ήρθε για να σηκώσει την πόρνη, να φωτίσει τον τελώνη, να σώσει τον ληστή, να αγκαλιάσει τον διώκτη, κι όλους εκείνους οι οποίοι είχαν παραβεί τις εντολές Του. Εκείνοι δέχθηκαν την αγάπη Του και έγιναν πιστοί Μαθητές Του. Ήρθε, επίσης, για να σώσει κι αυτούς τους Φαρισαίους και τους Γραμματείς, οι οποίοι αν και υποστήριζαν ότι υπηρετούσαν τον Θεό, εμπόδιζαν το έργο Του και τον διέβαλλαν. Εκείνοι δεν δέχθηκαν την αγάπη Του, διότι έκριναν εξ ιδίων τα αλλότρια. Θεωρούσαν ότι πίσω από οποιαδήποτε ευεργεσία Του κρυβόταν ο δόλος, επειδή ακριβώς οι ίδιοι ήταν δόλιοι και πονηροί. Το αποτέλεσμα της συμπεριφοράς τους ήταν να μην δουν ποτέ το Φως και να παραμείνουν στο σκοτάδι.

   Αγαπητοί, ο Χριστός είπε: «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν αγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις». Αν θέλουμε να είμαστε γνήσια τέκνα του Θεού, μία είναι η οδός∙ η οδός της αγάπης που έχει ως μέτρο τον Σταυρό, την θυσία για το καλό του άλλου, την απάρνηση του ιδίου θελήματος. Αν βαδίζουμε σε αυτή την οδό, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, διότι «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον». Τι περιμένουμε, λοιπόν;

   Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν Ἰησούν Χριστόν Παθόντα καὶ Ταφέντα καὶ ἐνδόξως Ἀναστάντα, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

                Καλή Ανάσταση!

Πηγή